และแล้วก็หวั่นไหว ไปตามคำขอ ง่ะ อ่านให้สนุกนะคะ
บทที่ 17
“ครืดดดด ครืดดดดดด ครืดดดดดดด” ผมกระพริบตาถี่ๆ ได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่น มือก็คลำหาไปทั่วตามแรง
สั่นครืดคราดที่ปรากฎ แล้วก็เจออยู่ในกระเป๋าเสื้อตัวนอกที่ผมสวมทับเชิ้ตอีกที กดรับขณะที่หลับตาลงอีกครั้ง
ไอ้ตัวเล็กขยับยุ๊กยิ๊กขณะที่ผมกรอกเสียงไปตามสาย
“ฮัลโหลครับ” เสียงแหบพร่าเพราะพึ่งตื่นนอน ทำเอาปลายสายดูจะคลายกังวลขึ้นเล็กน้อย ไอ้ตัวเล็กชันตัวขึ้น
ขยี้ตาเบาๆ ขณะที่ยังนั่งบนตักผม ด้วยอาการสลึมสลืออย่างถึงที่สุด แล้วก็เอาแต่จ้องผมที่กำลังคุยโทรศัพท์
“พาร์ทเหรอ พี่เองนะ เป็นอะไรรึเปล่าทำไมไม่เข้ามาทำงานหล่ะ แล้วไอ้น้องคนที่พี่ให้ไปรับหล่ะเจอมั้ย” พี่ภีมซัก
“ขอโทษครับ พอดีพาร์ทรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย เลยนอนกะว่าพักแป๊บๆ แล้วจะออกไปทำงานต่อ ตอนนี้กี่โมงแล้วพี่ภีม?”
“จะบ่ายสี่โมงเย็นแล้ว แกไม่ต้องเข้ามาหรอก .....ไม่สบายก็พักผ่อนเถอะพาร์ท พี่แค่เป็นห่วง แล้วถ้าพรุ่งนี้ไม่ไหวก็หยุดอีกสักวันนะ อย่าลืมไปหาหมอหล่ะ”
“ครับพี่ ขอบคุณมากครับพี่ภีม ผมว่าแค่ทานยาก็คงค่อยยังชั่วขึ้นหล่ะมั้ง ถ้ายังไงพรุ่งนี้คงไปทำงานได้ฮะ เดี๋ยวพาน้องไปเจอด้วยเลย อาจจะสายหน่อยนะพี่”
“อืมๆ ยังไงก็ได้ อย่าลืมดูแลตัวเองหล่ะ แค่นี้แหล่ะพี่ขี้เกียจคุยแล้ว”
“ครับ ขอบคุณอีกทีพี่” แล้วพี่ภีมก็วางสายไป
ผมมองไอ้ตัวเล็กที่ยังนั่งนิ่งๆไม่ขยับตัวไปไหน ทำเพียงแค่จ้องมองมาที่ผมด้วยตาปรือจะหลับแหล่มิหลับแหล่
ทำเอาผมยิ้มขำ จิ้มนิ้วไปที่แก้มของอีกฝ่ายเล่นๆ น้องกระพริบตางงๆ ฮ่าๆ น่ารักชะมัด สุดท้ายก็อดยิ้มกว้างไม่ได้
"ปัต"
"ฮะ" น้องตอบดีเลย์ไป 3วินาที นี่แสดงว่าสติยังไม่มา ผมก้มหน้าลงนิดหนึ่ง ยกยิ้มที่มุมปาก กำลังคิดว่าจะแกล้งอะไรน้องดี และแล้วก็คิดได้
"ขยับเข้ามาใกล้ๆ พี่ดิ๊ มีไรจะบอก" ผมว่าพร้อมกวักมือเรียกหยอย ๆ (ที่บนตักนี่ยังไม่ใกล้พออีกเหรอ ==') ไอ้ตัวเล็กทำหน้างงๆ เหมือนกำลังครุ่นคิด
หึหึ.... แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกหล่ะมั้ง เลยได้แต่เอียงหน้าน้อยๆ กับเลิกคิ้วขึ้นสูง แล้วขยับเข้าหาผมแต่โดยดี
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ กระซิบเสียงแผ่วเบา ก่อนจะแอบกดจมูกลงบนแก้มหอมของอีกฝ่าย อย่างเนียนๆ
"หิวแล้ว ทำกับข้าวให้พี่กินหน่อยครับ" น้องกระพริบตาปริบ รู้สึกงุนงง แต่ก็ยังยกมือขึ้นจับแก้มตัวเอง หน้าตาคล้าย ๆ กับว่าไม่แน่ใจว่าโดนหอมรึเปล่า
"เร็วๆ สิ พี่หิวแล้วนะครับ" ผมยื่นหน้าเข้าไปกระซิบหูอีกข้างที่ไม่มีมือปิด และแน่นอนแอบยื่นจมูกไปถูไถเบาๆ ที่แก้มหอมอีกข้าง ไอ้ตัวเล็กยกมือขึ้นจับแก้มข้างที่เหลือ กระพริบตาปริบๆ อย่างน่ารักน่าชัง
ผมที่เอาแต่ยิ้มขำกับท่าทางเอ๋อๆ ของน้อง มันน่าแกล้งชะมัด แก้มนุ่มมาก บอกได้คำเดียวว่า........ หอม
ก่อนจะผละตัวออกมาพิงประตู คอยสังเกตุสีหน้าของปัตที่ตอนนี้เหมือนๆ จะขึ้นสีระเรื่อ แม้จะไม่แน่ใจ
แต่......ใกล้กันขนาดนั้น ผมว่า.....น้องก็ต้องหวั่นไหวบ้างหล่ะน่า ยกมือลูบผมนิ่ม ของไอ้ตัวเล็กเบาๆ
น้องเอียงหัวมาซบ ก่อนมือเล็กๆนั่น จะวางทาบทับบนมือผมเหนี่ยวรั้งมาไว้ที่แก้มนิ่มๆ ของตัวเอง แล้วถูไถหน้าลงกับฝ่ามือผมเบาๆ ราวกับลูกแมวขี้อ้อน ผมปล่อยให้ปัตทำอยู่อย่างนั้นสักพัก แทบอยากจะดึงน้องเข้ามากอด ทำไมถึงได้น่ารักอย่างนี้นะ .... ปัต......
ผมยกมือข้างที่ว่างยีหัวไอ้ตัวดี ที่ดูจะเล่นเพลินไปหน่อย ก็ตอนนี้นะสิ ผมหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว เพราะร้องไห้มากเลยทำให้ร่างกายสูญเสียพลังงาน ส่วนเรื่องอื่น......หึหึ ..........ถือเป็นการใช้พลังงานให้เกิดประโยชน์สูงสุดหล่ะกัน ฮ่าๆๆ
“ฮ่าๆ ” ดูท่าน้องจะถูกใจที่ผมแกล้ง ผมเลยเลื่อนมือมาจับที่ไหล่ทั้งสองข้างก่อนจะเขย่าสุดแรง ให้อีกฝ่ายหัวโยกคอน
“ฮ่าๆๆๆๆ” และดูเหมือนจะกลายเป็นผมเองที่สนุกสุดๆ กับการแกล้งในครั้งนี้ เพราะอีกฝ่ายเริ่มร้องครวญครางขอให้หยุดการกระทำนี่เสียที
“โอยยย~ ตื่นแล้วฮะปัตต่านแล้ว โอ๊ย...มึนเลย” น้องบ่นเบาๆ
“ฮ่าๆ สมน้ำหน้า ขี้เซานักนะเรา ไปๆ ไปล้างหน้าเลย จะได้ทำกับข้าวให้พี่กิน ” โครกกกก~ แล้วเสียงท้องก็ร้องประจานอย่างหน้าอับอาย ผมยกมือขึ้นเกาหัวยิมเขินๆ แก้เก้อ ส่วนไอ้ตัวเล็กน่ะเหรอ เหอะ~ ฟังเสียงเอาแล้วกันครับ .......... ไม่มี๊ ไม่มีจะไว้หน้ากันหรอก
“หึ...หึหึ ฮ่าๆๆ ก๊ากกกกกกกกกก ตลกว่ะพี่” ตอนนี้ไอ้ตัวดีหัวเราะจนตัวงอ นอนกลิ้งที่พื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ด้วยความหมั่นไส้ ผมเลยกะใช้ปลายเท้าเขี่ยเบาๆ ไอ้ตัวดีกลิ้งหลุนๆหลบปลายเท้าผม ไปชนโซฟาแทน ฮ่าๆ
“อูย~ ” ไอ้ตัวเล็กครางเบาๆ ก่อนจะหันมาทำหน้าทะเล้นใส่ผม
“ฮ่าๆ เตะไม่โดน” ไอ้ป่วนว่า ค่อยๆ ยันตัวลุก โดยมีมือผมยื่นไปดึงไอ้ตัวดีให้ลุกตามมา แล้วเคาะหัวน้องเบาๆ โทษฐานปีนเกลียว น้องลูบหัวตัวเองเบาๆ แต่ก็ยิ้มจนตาปิดมาให้ผม
“เดี๋ยวปัตทำกับข้าวให้กิน ขอไปล้างหน้าก่อนนะพี่”
“เร็วๆ นะ พี่หิวจะแย่แล้ว”
“รับทราบ ครับผม” น้องหันมาตะเบ๊ทีหนึ่ง แล้ววิ่งเหมือนทหารเข้าห้องน้ำไป ผมส่ายหน้าอย่างระอา แต่จริงๆ ก็ฮามากๆ หึหึ ไม่นานนักไม่ตัวดีก็ออกมาตรงดิ่งเข้าครัว หยิบๆ จับๆ แป๊บเดียว ก็ได้ผัดผักรวม กับไข่เจียวหมูสับ มาวางตรงหน้าเป็นที่เรียบร้อย ส่วนข้าวนั้นยังเหลือตั้งแต่เที่ยงแค่กดอุ่น
(ก็ยังกระทำโดยน้อง ...ส่วนไอ้เฮียนั่นรอกินอย่างเดียวค่ะ โน่นรอที่โต๊ะอาหารโน่น //// ฟ้องค่ะฟ้อง)
“ติ๊ง ติ๊ง ติ๊งงงงงงงงงงง” เสียงหม้อหุงเข้าแจ้งเตือน ว่าขั้นตอนการอุ่นเรียบร้อยแล้ว ปัตตักใส่จานสองใบ
ก่อนจะมาเสิร์ฟบนโต๊ะ ผมที่มองกับข้าวรอจนน้ำลายเยิ้ม แทบจะไหลออกนอกปากคล้ายคลึงกับหมาบ้า
เพราะความหอมละลายใจ และความหิวที่ละลายลำไส้ไปเรียบร้อยแล้ว เลยต้องกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่
หันไปมองไอ้ตัวเล็ก รอน้องอนุญาต จนหางกระดิก ดิ๊กๆ (ว่าแต่ผมไปมีหางตั้งแต่เมื่อไหร่ ==’) ราวกับสวรรค์กลั่นแกล้ง น้องรู้อยู่แล้วว่าผมรออยู่ กลับยกยิ้มที่มุมปากหวานๆ นั่น (เอ๋ ว่าแต่ผมจะเลิกกินข้าวไปกินน้องแทนซะดีมั้ย?)
“เชิญฮะ ” ปัตว่าพลางกลั้นขำไปด้วย ผมแอบเคืองนิด ๆ เดี๋ยวจะไปเขียนไว้ใน memo เวลาเอาคืนจะได้เอาคืนอย่างสาสม หึหึหึ .... มีใครเคยบอกมั้ยครับ ว่า...... หัวเราะทีหลัง.......มันดังกว่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ลืมไปก่อนแล้วกัน ว่าแล้วผมก็ก้มหน้าก้มตาจ้วงอาหารตรง ทั้งๆ ที่เป็นเมนูธรรมดาไม่ได้มีอะไรเลิศเลอ
แต่ทำไมอร่อย ..... จนผมต้องหลับตา ทำท่าเคลิ้มฝัน ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ....เหตุผลก็ยิ้มตาหยีอยู่ตรงหน้า
คิดได้แค่นั้นก็เผลอยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่ อาหารอร่อย .....ก็ไม่สู้อยู่กับคนที่ถูกใจสินะ
“ยิ้มอะไรฮะ” ไอ้ตัวเล็กถามขึ้นอย่างสงสัย
“ก็แค่....” จ้องหน้าน้องนิดๆ ก่อนจะหันไปสนใจกับจานอาหารด้านล่าง
“พี่มีความสุข” ผมรวบช้อนกับส้อมเข้าด้วยกัน เพราะจานผมได้ว่างเปล่าไร้ซึ่งอาหารแล้ว ยกจานไปวางไว้ริมโต๊ะด้านที่ว่าง ไอ้ตัวดียังคงเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย
“ฮะ....แล้ว?” ผมยื่นมือไปรวบมือของอีกฝ่าย จับมือนุ่มแล้วบีบเบาๆ สายตายังจับจ้องที่หน้าหวานไม่ไปไหน
“เพราะมีปัตอยู่ใกล้ ๆ ขอบใจนะ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไปก็คงดี” ผมรู้ว่าสายตาผมที่ส่งไปมันหวานเชื่อมขนาดไหน
รู้ได้ไงน่ะเหรอ ก็ดูจาก......ใบหน้าสีระเรื่อที่ตอนนี้สีแดงรามไปถึงหูแล้ว ริมฝีปากแดงเม้มแน่น สายตาที่เสไปมองอย่างอื่นเนื่องจากความเขินอาย แต่ก็ยังปล่อยให้ผมจับมือไว้แน่น ไม่ได้ดึงออก....... เพราะอะไรกันน๊า...หึหึหึ ผมค่อยๆ ละมือ น้องหันมาสบตาผมแทบจะทันที ราวกับตกใจที่ผมปล่อยมือ ไม่นานก็เสตาไปทางอื่นตามเดิม ผมว่าน้องกลัวผมเข้าใจผิด ที่ไม่ยอมมีคำพูดใดๆ นอกจากความเงียบ
“..........” ไม่ตอบรับ........แต่ก็ไม่ปฏิเสธ แล้วยืนหน้าแดงอย่างนี้ ผม.....จะตีความว่าไงดีหล่ะ?
“เอ่อ....คือ” ไอ้ตัวเล็กว่า
“ครับ....ว่าไง?”
“เอ่อ ...ปัต......ปัต” ก้มหน้าลงมองนิ้วเท้าตัวเองอีกหล่ะ ฮ่าๆ ช่างน่ารักจริงๆ
“...............” เงยหน้ามามองผมนิดนึง ก่อนจะก้มลงต่อ
“ปัต................ไปล้างจานก่อนนะฮะ” ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เล่นผมขำก๊ากก กำลังลุ้นอยู่ดี เนียนเปลี่ยนเรื่องซะแล้ว ว๊า.............แย่จัง แต่ไม่เป็นไรหรอก วันหลัง......ก็ยังมี หึหึ
หัวข้อ: รัก....ที่ขาดหาย พิเศษ ลูกชายคุณพ่อผมขอได้มั้ยครับ 100% จบแล้วย้ายเลยค่ะ (อ่าน 196349 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก