[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[35]
"นท"
เจ้าของนามหันไปทางต้นเสียง แสงอาทิตย์ที่ส่องสว่างมาจากด้านหลังทำให้เขาต้องหรี่ตาลง พลางมองตรงไปยังร่างสูงของคนที่กำลังมุ่งตรงมาทางเขา ใบหน้าหวานประดับรอยยิ้มอบอุ่นเมื่อได้พบกับดวงหน้าที่คุ้นเคยที่ชื้นเหงื่อจากการรีบร้อนวิ่งมาแต่ไกล
"มายากไหม เอก?"
"โหย ที่นี่กว้างชะมัดเลย เล่นเอาหลงไปหลายคณะ"
นิชาหัวเราะ เขาในช่วงแรกที่ย้ายมาเรียนที่นี่ก็งงเส้นทางเช่นเดียวกัน มหาวิทยาลัยที่อยู่บ้านนอกแบบนี้มีพื้นที่กว้างและเต็มไปด้วยต้นสนเขียวชะอุ่มมากมาย ทำให้อากาศที่แม้ว่าแดดจะแรง แต่ก็ชุ่มชื้นและไม่ร้อนจัดนัก คนที่มาจากเมืองร้อนอย่างร่างตรงหน้าคงไม่เคยชินเท่าไหร่
"โทษทีนะที่ไม่ได้ออกไปรับด้านหน้า พอดีนทมีวิทยานิพนธ์ที่ต้องส่งไปเมื่อกี้"
"ไม่เป็นไรๆ เอกผิดเองที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก กะเซอร์ไพรส์น่ะ"
จะเรียกว่า 'เซอร์ไพรส์' ก็จริง แต่ลึกๆนั่นก็เป็นเพียงข้ออ้างที่จะหาเวลาหนีจากงานที่ท่วมศีรษะมาพักผ่อนจิตใจต่างประเทศบ้าง
"เซอร์ไพรส์อะไรครับ? ที่จู่ๆมาไม่บอกน่ะเหรอ?"
"อ๋อ ก็มีส่วน แต่ก็มีอีกเรื่องด้วยนะ"
"อะไรเหรอครับ?"
"ไม่บอก เดี๋ยวนทก็รู้เอง"
"อะไรกัน ชอบมีความลับอยู่เรื่อยเลยนะ"
ธนกรยิ้มกว้าง พร้อมกับสั่นศีรษะขณะมุ่งหน้าไปทางลานจอดรถจักรยานยนต์ด้านหลังตึกเรียน
"เดี๋ยวนี้หัดแว้นแล้วเหรอ?"
"ไม่แว้นก็ไม่ไหวครับ จริงๆมหาวิทยาลัยน่ะไม่ไกลจากที่พักเท่าไหร่ แต่ว่าคณะของนทเนี่ยสิ ดันอยู่ซะด้านในสุดเลย ขืนเดินก็คงไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึง... ดีที่ค่าเช่าไม่แพงเท่าไหร่"
"ให้คนอื่นซ้อนท้ายได้รึเปล่า?"
"ได้สิ เอกขึ้นมาเลยครับ"
"เอาจริง?"
"อ้าว ไม่เชื่อใจกันเหรอ มา ขึ้นมาเร็ว"
ทายาทของตระกูลดังหน้าถอดสีเล็กน้อยเมื่อเห็นท่วงท่าการขึ้นมอเตอไซต์ของร่างตรงหน้า ที่ไม่แน่ใจว่าจะรู้รึเปล่าว่าการให้คนอื่นซ้อนมอเตอไซต์ไม่ได้ง่ายดายเหมือนกับจักรยาน
จริงดังว่า ธนกรคงประเมินร่างตรงหน้าผิดไปเล็กน้อย เมื่ออีกฝ่ายสามารถสตาร์ทเครื่องแล้วขี่ไปได้ทั้งๆที่ยังมีเขาซ้อนอยู่ และเมื่อพ้นเขตมหาวิทยาลัยไปแล้ว เขาก็ได้เรียนรู้อีกนิสัยหนึ่งของร่างเล็ก ที่คงจะชื่นชอบความเร็วและสายลมที่ตีกระทบหมวกกันน็อกเสียจนได้ยินออกมาเป็นเสียง
ถึงที่พักในไม่กี่นาที เขาเริ่มไม่สบายใจแล้วเมื่อนึกถึงรถคันงามที่เคยมอบให้ร่างตรงหน้า และแอบคิดในใจว่าเมื่อไหร่ที่นิชาความทรงจำกลับมา เขาอาจจะต้องพิจารณาอีกทีว่าเปลี่ยนจากรถซิ่งเป็นรถจิ๋วอย่างนิสสันมาร์ชแทนอาจจะดีกว่า
"ไหน มีอะไรเซอร์ไพรส์ บอกได้ยัง?"
"ไม่บอก ขึ้นไปเดี๋ยวก็รู้เอง"
"อ้าว นี่เอกแวะมาห้องนทก่อนแล้วเหรอครับ?"
"ใช่ ตอนแรกตั้งใจจะรอนทอยู่ที่ห้อง แต่ว่าหิวก็เลยลงไปหาอะไรกิน แล้วก็เลยยาวไปที่มหา'ลัยเลย"
"อ๋อ แบบนี้เอง แล้วกินอะไรยังครับ?"
"กินกาแฟไปแก้ว เดี๋ยวค่อยลงไปหาอะไรกินด้วยกันอีกรอบละกันนะ"
"ได้ แต่ทำไมไม่ซื้อขึ้นมาเลยล่ะ?"
"จะได้ลงมาอีกรอบไง อยากเดินเล่นในเมืองด้วย แต่ขอนั่งพักก่อน"
นิชาเลิกคิ้วกับกิริยามีพิรุธ แต่ก็ไม่คิดอะไรมากเนื่องจากอีกฝ่ายก็เป็นคนแบบนั้นแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่รู้จักกันมา ไม่สิ ตั้งแต่ที่เขาฟื้นขึ้นมาก็มีร่างตรงหน้าอยู่เคียงใกล้ หนำซ้ำยังคอยช่วยเหลือและประคับประคองไว้ให้ก้าวเดินต่อไปข้างหน้าอยู่เสมอ เพราะฉะนั้น สำหรับเขาแล้ว หากธนกรต้องการอะไร เขาย่อมไม่ปฎิเสธ
และตอนที่เขาเปิดประตูห้องเข้าไปนั่นเอง ทุกอย่างถึงได้กระจ่าง
ภาพของใครอีกคนที่ยืนรออยู่ภายในห้อง ทำให้เขาถึงกับเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ
“เชษฐ์!!”
“พี่นท!!”
ทั้งสองโผเข้ากอดกันก่อนที่สมองจะประมวลผลเสียด้วยซ้ำไป นิชายังคงงุนงงไม่หาย แต่ความดีใจนั้นมีมากยิ่งกว่า ก็นับแต่วันที่เขาจากมาต่างแดนเพื่อเรียนปริญญาโทนั้น ก็ร่วมปีกว่าแล้วที่เขาไม่ได้กลับไปประเทศไทยเลยเพราะพยายามจะประหยัดงบประมาณให้ได้มากที่สุดนั่นเอง
“คิดถึงจังเลย พี่อ้วนขึ้นนะ”
“ใช่ อยู่ที่นี่กินดีอยู่ดีเกินไปหน่อย นายสูงขึ้นเยอะเลยนะ”
“ครับ เดี๋ยวนี้เล่นบาสบ่อย พอได้ออกกำลังกายก็ได้ยืดเส้นสาย มันเลยสูงขึ้นอีก”
“พอได้แล้วมั้ง จวนร้อยเก้าสิบแล้วมั้งน่ะ”
“ผมยังอยากสูงขึ้นอีกหน่อยครับ เผื่อมีแมวมองมาทาบทามให้ไปเป็นนายแบบ”
ร่างบางหัวเราะ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่านั่นก็มีความเป็นไปได้ นับวันเด็กหนุ่มคนที่ดูลุยๆเซอร์ๆ แต่งตัวแค่เสื้อยืดธรรมดาและกางเกงยีนส์เก่าๆคนนั้น ก็ยิ่งกลายเป็นชายหนุ่มที่ดูสง่างามและมีราศีขึ้นทุกครั้งที่ได้พบเจอ
“ทำไมถึงมานี่ได้?”
“มากับพี่เอกครับ”
นิชาหันไปทางร่างสูงที่ยืนกอดอกอยู่ข้างประตูพร้อมกับยิ้มขำสีหน้างอนๆที่ส่งมาให้
“ขอบคุณที่ยังนึกถึงกัน นึกว่าจะลืมเอกไปซะแล้ว สองคนนี้นี่”
“ก็คนมันดีใจ พี่น้องไม่ได้เจอกันเป็นปีนะ”
“เอกก็ไม่ได้เจอนทตั้งนานแล้วเหมือนกันนะ”
“ก็ทักไปแล้วที่คณะไง”
“ไม่รู้ งอน”
“อย่าเวิ่นน่ะ ว่าแต่ทำไมถึงมาด้วยกันล่ะ? เชษฐ์ไปสนิทกับเอกตั้งแต่เมื่อไหร์?”
“พี่เอกให้ทุนผมเรียนต่อครับ”
“หา?!”
“ก็เห็นน้องเขาตั้งใจดี แถมพักหลังวันเสาร์ก็มาทำงานพิเศษที่ร้านด้วย”
“อ้าว เชษฐ์ แล้วร้านเราล่ะ?”
“ตอนนี้น้องพายคุมร้านเองได้แล้วครับ เสาร์อาทิตย์ผมเลยแว่บออกมาได้ เป็นการฝึกให้ทั้งสองคนเรียนรู้และรับมือกับงานได้เต็มตัวโดยที่ไม่มีผมด้วย”
“เหรอ แบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะ”
ร่างเล็กเอ่ยพลางนึกเหงาขึ้นมานิดหน่อย ไม่ว่าใครก็ล้วนแต่เติบโตขึ้นและก้าวไปข้างหน้า ลึกๆแล้วเขาก็ยังแอบหวังว่าทุกอย่างจะยังคงเป็นเหมือนเดิม แม้ว่านั่นจะเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวก็ตาม ในเมื่อตัวเขาเองยังเลือกที่จะเดินต่อไปข้างหน้าเลย จะมาให้มนุเชษฐ์ทำงานอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆแบบนั้นตลอดไปก็ใช่เรื่อง
“ว่าแต่ทำอะไรที่ร้านของเอกล่ะ?”
“ดูแลส่วนสำนักงานครับ”
“เอ๋?”
“ผมไม่ค่อยสันทัดถ้าจะให้ลงไปที่ร้าน ส่วนใหญ่จะอยู่ห้องข้างบน คอยติดตามงานต่างๆซะมากกว่า จริงๆก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรมากหรอกครับ พี่เอกเขาคนเดียวก็เอาอยู่”
“ใครว่า ตั้งแต่ได้เชษฐ์มาเป็นเลขา พี่ทำงานสบายขึ้นเยอะเลยนะ”
ร่างสูงอมยิ้ม พร้อมกับเดินล้วงกระเป๋าเข้ามายังจุดที่อีกสองคนคุยกระหนุงกระหนิงกันอยู่ นึกดีใจที่ในที่สุดก็หาจุดแทรกบทสนทนาได้เสียที
“หิวกันรึยัง? ไปหาอะไรกินข้างล่างกันไหม จะได้คุยกันไปด้วย”
“เอาสิ อยากกินอะไรเดี๋ยวนทเลี้ยงเองวันนี้”
“ลาภปาก ขอเมนูเด็ดๆเลยนะ”
“จัดไปครับ”
“พี่ชิน รอนทก่อนสิ!”
ภาพแผ่นหลังของชายหนุ่มร่างสูงที่ค่อยๆเดินห่างออกไป ดูอ้างว้างและรวดร้าวจนเจ็บปวดข้างในหัวใจ หยดน้ำตารินไหลอาบผิวแก้มเมื่อคนที่อยู่เบื้องหน้าไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามอง
“พี่ชิน! นทรักพี่ชินนะ! อย่าทิ้งนทไป ได้โปรดอย่าไปจากนทเลยนะ!”
“... นทเองไม่ใช่หรือที่ไปจากพี่”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเพียงแผ่วเบา แต่ก็มากเพียงพอที่จะทำให้ร่างบางที่ทรุดลงไปนั่งอยู่กับพื้นรีบเงยหน้าขึ้นมองด้านหลังของคนที่หยุดยืนนิ่งอย่างมีความหวัง
“ไม่ใช่! นทไม่เคยไปจากพี่ชินเลย ไม่เคยเลยสักครั้ง”
“... มันสายไปแล้วล่ะ นททำอะไรไว้กับพี่บ้างก็รู้อยู่แก่ใจ คนแบบนี้น่ะเหรอจะมาเป็นคนรักของพี่”
สายตาคมเย็นเยียบที่มองตรงลงมาอย่างเสียดแทง ทำให้ร่างเล็กถึงกับจุกขึ้นมาในอกและโต้ตอบอะไรออกไปไม่ได้
เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าเป็นความจริง
แม้ความทรงจำจะกลับมาแล้ว แต่เขาก็ไม่คิดจะเอ่ยปากบอกใคร หนำซ้ำ ยังหลอกใช้ความรู้สึกดีๆของคนดีหลายคนมาเป็นเครื่องมือเพื่อที่จะทำให้เตชินท์ไม่เหลือใครนอกจากตัวเขาเพียงคนเดียวอีก
เขาไม่ใช่คนเดียวที่เป็นเหยื่ออย่างที่ใครต่อใครมองเห็น
เขาเอง --- ก็เลวร้ายไม่แตกต่างจากผู้ร้ายนักหรอก
“พี่ชิน เดี๋ยว! ฟังนทก่อนสิ!”
ภาพของคนรักที่เอ่ยคำผลักไสอย่างไร้เยื่อใย และเดินหนีจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองอีกเป็นครั้งที่สอง ทำให้หยดน้ำตาที่รินอาบจนเปียกแก้มหลั่งไหลออกมาไม่ยอมหยุด เจ็บร้าว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทอดสายตามองความเย็นชาที่เขานั่นเองเป็นผู้ก่อ
เขานั่นเองที่เป็นคนผลักไสเตชินท์ ด้วยหวังว่าอีกฝ่ายจะคิดได้และยอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง เขาช่างอวดดี และเชื่อมั่นเหลือเกินว่าเตชินท์ไม่มีวันไปจากเขาแน่
ความคิดอวดดีแบบนี้ ไม่มีใครเขาคิดกับคนที่รักแบบนี้หรอก
“พี่ชิน!! พี่ชิน!!!”
“เฮือก!!”[/i]
ฝันร้าย --- ?
แค่ฝันไป ---
ดวงหน้าหวานชื้นเหงื่อฉายแววโล่งอก ก่อนจะลุกขึ้นนั่งโดยตั้งใจจะตรงไปห้องน้ำ แต่กลับสะดุดเข้ากับใบหน้าคมของคนที่นอนอยู่ข้างเตียงที่มองตรงมาอย่างห่วงใย
"... เอก"
ร่างสูงจุปากเมื่อเห็นว่ายังมีเด็กหนุ่มอีกคนที่หลับสนิทอยู่ในห้อง พร้อมกับบุ้ยใบ้ไปทางระเบียงห้อง แล้วลุกนำตรงไปก่อน
นิชานิ่งอยู่เพียงครู่ เขาปรับลมหายใจให้เป็นปกติแล้วลุกจากเตียงตามไป
ภายใต้ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มที่มีแสงดาวให้เห็นพร่างพราย ลมเย็นๆพัดผ่านผิวกายให้หนาวสั่น ธนกรเห็นดังนั้นจึงโอบกระชับร่างบอบบางเอาไว้เคียงใกล้ โดยที่เจ้าของร่างเล็กไม่ได้ปฏิเสธหรือพูดคำใด
"... ฝันไม่ดีเหรอ?"
นิชาพยักหน้า สายตาเสียดแทงของชายหนุ่มในฝันยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งสบตากันมาโดยแท้จริง
"ฝันถึงผู้ชายคนนั้นใช่ไหม?"
"เปล่า"
"... เอกว่าใช่"
"... เอกรู้ได้ยังไง?"
แววตาที่สั่นระริกของร่างเล็กทำให้ชายหนุ่มอดสะท้อนขึ้นมาในใจไม่ได้ เขาก็ยังคงมีความเห็นแก่ตัว อยากจะใส่ร้ายป้ายสีผู้ชายคนนั้นและกดให้จมลงกับโคลน เขารู้ดีว่านิชายังคงรักผู้ชายคนนั้นอยู่ ทว่า เมื่อได้เห็นสายตาอ่อนไหวของร่างตรงหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะรั้งกายบางเข้ามากอดเอาไว้
"เอกรักนทนะ... ไม่ว่านทจะทำอะไร เอกก็คอยมองดูอยู่ตลอด นทหลอกเอกไม่ได้หรอก"
หยดน้ำตารื้นขึ้นมา ความรู้สึกเจ็บปวดจุกอยู่ในอกโดยที่ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถทำอะไรได้ มือเล็กทั้งสองข้างโอบรอบบ่ากว้างเอาไว้ พร้อมกับซบศีรษะลงกับไหล่ตรงหน้าเพื่อพักพิง
“เอก... เรื่องที่นทขอไป”
“อืม ตอนนี้กำลังคืบหน้าดี อากงเองก็รู้ว่าหมอนั่นหวังอะไรอยู่แต่แรก”
“อ้าว แล้วทำไมถึงยอมให้แต่งงานกับพี่หญิงล่ะ?”
“เพราะอากงเชื่อว่าลองให้หมอนั่นคุมอะไรที่มีผลประโยชน์กับตัวเองแล้ว ต้องก้าวหน้าไปด้วยดีแน่น่ะสิ อากงเป็นคนมองคนได้ทะลุปรุโปร่งมากนะ... ติดแค่ชอบตามใจเล็กเสียจนเสียคนเท่านั้นที่พลาดไป”
“... เอกคิดจะทำยังไงกับพี่ชินเหรอ?”
ธนกรเอียงคอมองร่างตรงหน้าอย่างสงสัย แววตาเศร้าหมองและสีหน้าเป็นกังวลทำให้เขารู้สึกแคลงใจอย่างบอกไม่ถูก นิชาคนที่จำอะไรไม่ได้ไม่น่าจะห่วงใยผู้ชายคนนั้นมากขนาดนี้ แต่นี่ --- แม้แต่น้ำเสียงที่ใช้เรียกนามของผู้ชายคนนั้น ก็ยังติดแววฉะอ้อนและโหยหาโดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้สึกเสียด้วยซ้ำไป
“... นท จำเรื่องของหมอนั่นได้แล้วเหรอ?”
เจ้าของนามชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าอย่างยอมรับและสำนึกผิด
“นทขอโทษ... จริงๆนทจำทุกอย่างได้ตั้งแต่อยู่กรุงเทพฯแล้วล่ะเอก”
“แล้วทำไมไม่บอก?”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มยังคงสม่ำเสมอ ไม่มีการติเตียนในกระแสเสียงให้ต้องเจ็บช้ำใจ ธนกรมองออกว่าร่างตรงหน้าคงมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ต้องปิดบังความจริงเอาไว้
“นท... อยากให้พี่ชินสำนึก นทอยากทำให้พี่ชินรู้ว่าการรอคอยใครสักคนที่อาจจะไม่มีวันกลับมามันเจ็บปวดและกระสับกระส่ายแค่ไหน นทเลวใช่ไหมเอก? นทอยากจะทำให้พี่ชินรู้สึกว่าถ้าขาดนทไปแล้วพี่ชินจะต้องทรมานมากแค่ไหน”
“นทรู้ได้ยังไงว่าหมอนั่นจะเจ็บปวด?”
“... เพราะนทรู้ เอก เพราะนทเองก็เป็นเหมือนกัน ถึงจะดูเป็นแบบนั้น... แต่เราสองคนขาดกันไม่ได้หรอก”
“นทก็เลยอยากให้เอกล้มหมอนั่นให้ได้ใช่ไหม?”
“ใช่... แต่ตอนนี้ไม่แล้ว นทคิดว่าสิ่งที่นทควรจะทำก็คือการให้อภัยมากกว่า”
“...นทไม่แค้นเหรอ? นทโดนทำถึงขนาดนั้น หมอนั่นแต่งงานกับคนอื่นเลยนะ”
“แต่พี่เขาก็แต่งงานกับนทไม่ได้อยู่แล้ว นทเป็นผู้ชายนี่ ไม่ได้เกิดมาเป็นผู้หญิง ถ้านทเป็นผู้หญิงพี่ชินอาจจะไม่ทำแบบนั้นก็ได้”
“นท แต่นทก็รู้ว่าหมอนั่นแต่งงานเพราะหวังผลประโยชน์”
“ใช่ครับ นทรู้ แต่ยังไงในความรู้สึกนทก็รับไม่ได้อยู่ดี มันเหมือนกับนทเป็นเมียน้อยเขา เหมือนกับบ่อนทำลายครอบครัวที่ดีของพี่หญิง นทถึงได้ปลีกตัวออกมา”
“แต่ตอนนี้... นทจะให้อภัยแล้วใช่ไหม?”
“ครับ นทคิดว่า... มันไม่มีประโยชน์ที่จะแก้แค้นกัน ทั้งๆที่ทำไปแล้วคนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือเราสองคน... นท กับพี่ชิน”
“นท...”
ไม่ใช่เลย คนที่เจ็บปวดที่สุดคงจะเป็นเขาเสียมากกว่า
เขาที่รักนิชามากเสียจนยอมทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อนิชา แม้จะรู้ดีว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่นั้น กลับเป็นการทำเพื่อให้นิชากับเตชินท์กลับมาอยู่คู่กันเสียมากกว่าทำร้ายกัน
แต่เขาก็ยังเลือกที่จะทำ เพราะนั่นคือคำขอร้องของคนที่เขารัก
“นทขอโทษนะครับเอก นทขอโทษ... ที่ฝืนให้เอกต้องทำเรื่องที่ไม่ดี แต่ตอนนี้พอแล้วล่ะครับ เอกกลับไปใช้ชีวิตของเอกตามเดิมดีกว่า”
มือบางกอดกระชับร่างหนาที่ยืนนิ่งเอาไว้พร้อมกับตบเข้าที่ไหล่กว้างเบาๆ ด้วยรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายไม่อยากให้มองเห็นใบหน้าในตอนนี้ เขาไม่คิดจะฝืนใจ ได้แต่ยืนโอบกอดผู้ชายที่แสนดีคนนี้เอาไว้ในอ้อมแขน ด้วยหวังว่าจะช่วยมอบความอบอุ่นไว้ในหัวใจที่แห้งผากนั้นได้บ้าง
สายลมหนาวพัดผ่านเรือนกาย จนรับรู้ได้ถึงหยดน้ำตาที่เย็นเฉียบบนผิวแก้ม
เพราะมนุษย์เรา ไม่ได้รักใครสักคนเพียงเพราะคนคนนั้นเป็นคนดี
แต่รัก เพราะรู้ดีว่าเมื่อขาดคนคนนั้นไปแล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่นี้เป็นเพียงเปลือกนอกที่ไร้วิญญาณ
เพราะการรักใครสักคน คือการเติมเต็มชีวิต เติมเต็มหัวใจ เติมเต็มความอบอุ่นและความสุขใจ
“นท ขอให้เอกเจอคนที่ดีในเร็ววันนี้นะครับ...”
ร่างสูงรับคำแผ่วเบา พร้อมกับโอบกระชับร่างบอบบางเอาไว้แน่นหนา ราวกับฝากฝังความทรงจำนี้เอาไว้ในหัวใจ ด้วยรู้ดีว่า นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะได้กอดกันด้วยความรู้สึกเช่นนี้อีก
คงต้องบอกลาความรักครั้งนี้จริงๆแล้ว
แต่เขาก็คงไม่มีวันลืมนิชา --- คนดีที่ผ่านมาให้รู้จัก แต่ไม่ได้รักกัน
Talk: ขอโทษที่หายไปร่วมหนึ่งเดือนเต็มค่ะ
เนี่ย เพราะว่าในเนื่้อเรื่องหายไปตั้งปีนึงแน่ะ เลยตั้งใจว่าถ้าโพสติดๆกันเดี๋ยวคนอ่านไม่อิน (แถสีข้างถลอก 555)
งานเยอะจริงๆค่ะ TwT ทำงานทุกเสาร์อาทิตย์เลย จนวันนี้เป็นวันแรกที่มีเวลาเลยรีบมาอัพให้อ่านต่อกัน
หวังว่าจะไม่โกรธไม่งอนกันนะคะ >.<
หัวข้อ: [[THE CAGE]] . . . กรงรัก . . . ** รวมเล่มแล้วค่า p.59 ** (อ่าน 626359 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก