-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
Note: ขอชี้แจงก่อนเลยนะคะว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ถูกนำมา re-write โดยคนแต่งต้นฉบับเป็นเรื่องสั้นคือพี่สาวของชานม (Caramel_BerrY*) ที่ไม่ได้อยู่ในเล้า ซึ่งชานมได้ปรึกษากับพี่สาวดูแล้ว (ปกติพี่จะเขียนฟิกชั่น TVXQ ค่ะ) จึงได้รับอนุญาตให้นำเรื่องนี้มาเขียนใหม่ โดยอาศัยพล็อตเดิมแล้วขยายต่อ ตลอดจนเปลี่ยนชื่อตัวละครให้เหมาะสมค่ะ
ชี้แจงแถลงไขยิ่งใหญ่: กรุณาเข้าไปอ่านก่อนอ่านนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2062315#msg2062315 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2062315#msg2062315)
:: สารบัญ ::
EP1 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2043064#msg2043064 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2043064#msg2043064)
EP2 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2047717#msg2047717 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2047717#msg2047717)
EP3 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2051019#msg2051019 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2051019#msg2051019)
EP4 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2055260#msg2055260 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2055260#msg2055260)
EP5 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2062468#msg2062468 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2062468#msg2062468)
EP6 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2063504#msg2063504 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2063504#msg2063504)
EP7 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2071515#msg2071515 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2071515#msg2071515)
EP8 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2072794#msg2072794 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2072794#msg2072794)
EP9 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2078662#msg2078662 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2078662#msg2078662)
EP10 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2084027#msg2084027 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2084027#msg2084027)
EP11 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2088720#msg2088720 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2088720#msg2088720)
EP12 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2104269#msg2104269 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2104269#msg2104269)
EP13 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2114326#msg2114326 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2114326#msg2114326)
EP14 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2120922#msg2120922 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2120922#msg2120922)
EP15 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2128787#msg2128787 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2128787#msg2128787)
EP16 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2134650#msg2134650 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2134650#msg2134650)
EP17 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2144758#msg2144758 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2144758#msg2144758)
EP18 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2147535#msg2147535 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2147535#msg2147535)
EP19 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2150713#msg2150713 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2150713#msg2150713)
EP20 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2155360#msg2155360 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2155360#msg2155360)
EP21 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2171045#msg2171045 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2171045#msg2171045)
EP22 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2178415#msg2178415 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2178415#msg2178415)
EP22.5 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2188144#msg2188144 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33796.msg2188144#msg2188144)
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[1]
คุณเคยเป็นไหม
หลงรักคนคนหนึ่งอย่างหัวปักหัวปำ
ทุกสิ่งทุกอย่าง คุณมอบให้แก่คนคนนั้นอย่างเต็มใจ
แต่คุณไม่เคยได้รับความรักตอบกลับมา
หนำซ้ำ สิ่งที่ได้รับกลับมา ยังเป็นเพียงความเจ็บปวด ทั้งร่างกาย และหัวใจ
ถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าเหตุใดถึงไม่เลิกข้องเกี่ยวกับคนคนนั้นเสียที
แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาจากหัวใจ ก็ยังเป็นคำตอบเดิม ---
R R R R
R R R R R R R
มือบอบบางควานหาโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ขณะดวงตาคู่สวยสะลึมสะลือมองผู้ที่โทรเข้ามา ในเวลาตีสองของคืนวันอาทิตย์
"ฮัลโหล..."
"เสียงเซ็กซี่จัง ทำอะไรอยู่น่ะ นท?"
"... หลับอยู่น่ะสิ โทรมามีเรื่องอะไรเหรอ?"
ปลายสายหัวเราะเบาๆอย่างไม่สำนึกผิดจากน้ำเสียงหงุดหงิดของฝ่ายตรงข้ามเลยแม้แต่น้อย
"พี่อยู่ที่ร้านเดิม มารับหน่อยสิ"
"... ป่านนี้แล้วเนี่ยนะ"
"ใช่ พี่ไม่ได้เอารถมา แล้วก็มึนหน่อยๆด้วย มารับหน่อยละกันนะ"
นิชาระบายลมหายใจเบาๆ ก่อนที่คิ้วเรียวจะขมวดมุ่นเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงเล็ดรอดเข้าโทรศัพท์มา
"พี่อยู่กับใครน่ะ?"
"หืม เอาน่า นิดๆหน่อยๆเอง"
"... กลับแท็กซี่เองก็ได้ไม่ใช่หรือไง"
หากฟังดีๆชายหนุ่มปลายสายควรจะสังเกตได้ว่านี่ไม่ใช่ประโยคคำถาม หากเป็นประโยคที่แสดงอาการขัดเคืองใจอย่างเด่นชัดอยู่ในน้ำเสียง หรือจะกล่าวว่าอีกฝ่ายรับรู้ ทว่าทำทีเป็นไม่เข้าใจก็เป็นได้
"ไม่เอา ขี้เกียจบอกทาง นทมารับพี่หน่อยละกัน แค่นี้นะ"
อีกฝ่ายรีบวางสายไปก่อนที่เขาจะปฏิเสธ มือเล็กที่กำโทรศัพท์อยู่สั่นระริกด้วยความขุ่นเคือง กี่ครั้งแล้วที่เขาต้องเห็นผู้ชายของเขาอยู่กับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า กี่ครั้งแล้วที่เขาต้องพ่ายแพ้ต่อคำหวานจากปากของผู้ชายคนนั้น
เกลียดคนคนนั้นที่ทำให้เจ็บปวดใจ
เกลียดตัวเองที่ยอมใจอ่อนให้กับผู้ชายคนนั้น
ดวงตาหม่นแสงจับจ้องใบหน้าของตนเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกเงา ดวงหน้ารูปไข่ที่เคยสดใสในตอนนี้ช่างหมองนัก เดือนหน้านี้เขากำลังจะมีอายุครบยี่สิบสามแล้ว ตั้งแต่เรียนจบและทำงานมาหนึ่งปี ชีวิตของเขาก็แลดูเปลี่ยนแปลงไปมาก และดูจะเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลงเรื่อยๆ ไม่ใช่แค่เรื่องงานที่ยังไม่เข้าที่ แต่เรื่องความรักก็ดูจะรบกวนชีวิตประจำวันของเขาไม่เว้นวัน แม้กระทั่งเวลาพักผ่อน
ร่างบางในชุดเสื้อคลุมสีดำที่สวมทับเสื้อเชิ้ตเรียบๆที่เขาคว้ามาเปลี่ยนก่อนจะรีบเร่งออกจากคอนโดมายังร้านประจำของกลุ่มเพื่อนในย่านทองหล่อ ภายในร้านยังเต็มไปด้วยผู้คนยามราตรีเหมือนเคย นิชายิ้มน้อยๆเมื่อเพื่อนสนิทโบกมือให้ ก่อนจะเดินเข้าไปทักทาย
"ไง นท มารับพี่ชินอีกแล้วเหรอ?"
อจลาเอ่ยทักเสียงหวาน ใบหน้าน่ารักแดงระเรื่อจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ประดับไปด้วยรอยยิ้มสดใส เขานั่งอยู่เคียงข้างอณุภาผู้เป็นคนรักอย่างเป็นธรรมชาติเสียจนบางทีนิชาก็อดน้อยใจไม่ได้ที่เขาไม่มีช่วงเวลาอันแสนหวานแบบนี้บ้าง แต่ครั้นจะคร่ำครวญไปก็ใช่ที่ ในเมื่อเขาเป็นคนเลือกที่จะอยู่อย่างนี้เอง
"อืม..." ใบหน้าหวานเจื่อนลงเล็กน้อย แต่ก็ยอมรับคำแต่โดยดี
"นี่นท พี่ว่าเราอย่าไปตามใจหมอนั่นให้มากจะดีกว่า วันๆเอาแต่กกผู้หญิง หน้าตาดีอย่างนทน่ะ หาใหม่ได้สบายอยู่แล้วนะ"
อณุภาเอ่ยพลางส่งยิ้มให้กำลังใจร่างบางผู้มีอายุอ่อนวัยกว่าร่วมห้าปี ถ้าไม่ติดว่าเตชินท์เป็นเพื่อนสนิทของเขาที่ทำธุรกิจร่วมกันเช่นนี้ เขาคงยุให้เลิกไม่เว้นวันยิ่งกว่านี้
ชายหนุ่มร่างงามขบริมฝีปากเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เขาไม่อยากพูดถึงประเด็นนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก
ในบางครั้ง คนเราก็รู้ซึ้งถึงเหตุผล
แต่อารมณ์ ก็เอาชนะเหตุผลเหล่านั้นได้โดยสิ้นเชิงทุกครั้ง
"ขอบคุณครับ ว่าแต่พี่เห็นพี่ชินไหม?"
"… อยู่โน่นแน่ะ"
ดวงตาคู่สวยมองตาม จนไปสะดุดเข้ากับชายหนุ่มรูปร่างดีในชุดสีดำสนิทที่ปลดกระดุมเม็ดบน เผยให้เห็นแผงอกล่ำสันอันชวนลุ่มหลง มือหนาโอบกอดร่างระหงของหญิงสาวผมหยักศกในชุดรัดรูปสีแดงสด พร้อมกับยื่นใบหน้าไปคลอเคลียกันอย่างสนิทสนม
เรียวขายาวก้าวไปยังที่แห่งนั้นในทันที ใบหน้าหวานไม่มีรอยยิ้มอีกแล้ว ดวงตาเป็นประกายวาววับราวกับแมวป่าในยามโกรธ มือเล็กวางลงบนบ่าหนา ก่อนที่เจ้าของร่างสูงสง่าจะหันกลับมามองพร้อมกับรอยยิ้มบาง
"มาช้าจัง"
"... ก็มาแล้วนี่ไง! จะกลับไม่กลับ?!"
"อืม กลับกันไหมครับ น้องเล็ก?"
"เอ๋ จะกลับแล้วเหรอคะ? รออีกหน่อยไม่ได้เหรอ? วันนี้พวกเรายังไม่ได้..."
เสียงหวานแผ่วไปเมื่อริมฝีปากถูกประกบ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรสจูบอันแสนดูดดื่มจนเปลือกตาที่เคลือบไปด้วยสีทองระยิบระยับต้องปรือปิดลงอย่างเคลิบเคลิ้ม
นิชาพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะเมินหน้าหนีไปอีกทางอย่างขัดเคืองใจ ขาเรียวสั่นเทาอย่างไม่อยากจะหยุดยืนอยู่ ณ ที่นั้นอีกต่อไป แต่ก็น่าเจ็บใจที่เขาไม่ยอมวิ่งไปจากที่นั่น ยืนเป็นหัวหลักหัวตออยู่ตรงนั้นจนกระทั่งทั้งสองจูบกันจนพอใจถึงหันมามองเขาเสียที
"ไปกันเถอะ นท แวะส่งน้องเล็กก่อนด้วยนะ"
เจ้าของนามพยักหน้าโดยไม่ตอบคำ ก่อนจะรีบมุ่งหน้าไปยังลานจอดรถด้านหน้า เขาก้าวขึ้นรถออดี้สีดำคันงามที่เจ้าของไม่ได้ขับมาด้วยเพราะหวังว่าจะให้เขาเป็นคนขับมารับ สตาร์ทรถ รอคอยให้บุคคลทั้งสองตามมาที่รถ ใบหน้าสวยไร้แววแปลกใจเมื่อเห็นทั้งสองคนนั่งเบาะหลังราวกับเขาเป็นสารถี
นิชาขับรถออกจากย่านบันเทิงไปสักครู่ใหญ่ ไร้คำพูดใด ในใจเต็มไปด้วยความโกรธเคือง ขุ่นข้อง และเหน็ดเหนื่อยใจ
"อ๊ะ... ตรงนี้ไม่ได้นะ เพื่อนของพี่อยู่..."
"ไม่เห็นเป็นไรเลย น้องเล็กชอบความตื่นเต้นไม่ใช่เหรอครับ?"
ดวงตาคู่งามพยายามหักห้ามอย่างสุดกำลังไม่ให้เหลือบมองร่างทั้งสองผ่านกระจกมองหลัง แต่สุดท้ายเขาก็พ่ายต่อหัวใจของตนเอง ภาพที่เห็นไม่แตกต่างจากที่เขาคาดคิดไว้เลยแม้แต่น้อย
นิชาแค่นยิ้มกับตัวเอง
--- นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องเจอกับเรื่องทำนองนี้
เสียงใสเอ่ยออกไปเรียบๆ หลังจากสะกดกลั้นอารมณ์ให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะนิ่งไป
"ให้ส่งน้องคนนั้นที่ไหนล่ะ?"
"หืม ซอย 57 ข้างหน้านั่นน่ะ โทษที ลืมบอกไปเลย"
"ลืม เพราะคิดแต่เรื่องใต้สะดือน่ะสิ"
ร่างสูงหัวเราะ แต่ไม่ปฏิเสธใดๆ
ชายหนุ่มร่างเพรียวเอื้อมมือไปปรับแอร์ให้เย็นขึ้น ด้วยหวังว่าจะดับอารมณ์ร้อนที่พุ่งพล่านอยู่ในใจให้ลดลงได้บ้าง โดยไม่ทันรู้ตัวเลยว่า มือบอบบางที่สั่นระริกคู่นั้น เย็นเยียบราวกับไร้ซึ่งชีวิต
นิชาเดินเข้ามาในคอนโด โดยไม่ปรายสายตามองร่างสูงที่ก้าวตามมาพร้อมกับปิดประตูห้อง เขาถอดเสื้อคลุมออกแล้วเหวี่ยงลงบนโซฟาด้วยแรงโมโห ก่อนจะก้าวเดินเข้าห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว ด้วยตั้งใจจะหลีกหนีร่างสูงที่รังแต่ทำให้เขาเจ็บปวด และหลีกเลี่ยงดวงตาคมเข้มแฝงแววยิ้มที่มักทำให้เขาใจอ่อน
ทว่าเตชินท์คาดการณ์เอาไว้ดีอยู่แล้ว เขาโอบร่างที่เดินหนีเขาเอาไว้ได้ทันก่อนที่อีกฝ่ายจะปิดล็อกประตูห้องนอน
"น้องนท คนดี โกรธอะไรพี่เหรอ?"
"ไม่... ปล่อยผม"
มือบางพยายามจะแกะลำแขนที่โอบรอบเอวของตนออก แต่ก็รู้ดีว่าไร้ผล
"ไม่เอาสิครับ หันหน้ามาคุยกันดีๆซิ"
ร่างหนาที่กำลังมากกว่าคว้าให้ร่างเพรียวหันมาเผชิญหน้า เขาอมยิ้มเมื่อเห็นใบหน้างดงามเมินหนี ดวงตาคู่สวยที่แข็งกร้าวทำให้เขามักหยักยิ้มอย่างขบขันเสมอ เพราะไม่ว่านิชาจะโกรธเขามากมายแค่ไหน สุดท้าย แค่เขาพูดจาหว่านล้อมไม่กี่ครั้ง นิชาก็จะใจอ่อนยวบทุกที
"ปล่อย สกปรก"
"สกปรกอะไร? เพิ่งอาบน้ำเมื่อตอนเย็นเองนะ"
"นั่นแหละ เหม็นกลิ่นเหล้า ถอยไปนะ"
"ดุจัง... ตั้งแต่ทำงานมานี่โหดขึ้นนะ เมื่อก่อนยังเป็นแค่นักศึกษาน่ารักน่าเอ็นดูอยู่แท้ๆ"
เขานึกไปถึงยามที่ได้พบกับร่างเพรียวเป็นครั้งแรกที่คณะนิเทศศาสตร์มหาวิทยาลัยชื่อดังแถบใจกลางเมือง ร่างตรงหน้ายังเป็นเพียงเด็กหนุ่มวัยเยาว์ที่สนอกสนใจไปเสียทุกเรื่อง เมื่อได้พบกับเขาซึ่งในตอนนั้นได้รับเชิญจากเพื่อนสมัยเรียนให้ไปบรรยายเกี่ยวกับเรื่องของยาเสพติดเพื่อเป็นแนวทางในการป้องกัน เพราะเพื่อนสนิทของเขาแต่ละคนทราบดีว่าอาชีพของเขาคืออะไร แต่ในเมื่อทุกคนเข้าใจดีว่าไม่มีทางจับเขาเข้าตารางได้เป็นแน่ ก็ใช้ประโยชน์จากความรู้ที่อาชีพเขาให้มาเสียเลย ปฏิเสธก็ไม่ได้เสียด้วย อย่างไรเสียก็เพื่อนกัน
"ก็ไปหาเด็กเอ๊าะๆน่ารักๆคนอื่นซะสิ!"
"ไม่เอาหรอก สำหรับพี่ ไม่มีใครดีเท่านทแล้วนะ"
"โกหกหน้าด้านๆ เมื่อกี้เพิ่งกอดคนอื่นมาอยู่เลยยังจะกล้าพูดอีกนะ"
เตชินท์ยิ้มกว้างแทนคำตอบ เขาไม่ปฏิเสธเพราะนั่นเป็นเรื่องจริง แต่จะพูดมากให้เข้าตัวเองทำไม ในเมื่ออีกฝ่ายก็หลีกหนีอ้อมแขนของเขาไปไม่พ้นอยู่ดี ที่สำคัญ เซ็กส์ในยามที่นิชาโกรธ มีทั้งการขัดขืน การตัดพ้อ และความร้อนแรงในแบบที่ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหนก็มอบให้เขาไม่ได้
เขาอยากจะรู้นักว่า นิชาจะยอมอภัยให้เขาต่อไปได้อีกนานแค่ไหน
เขาเป็นนักธุรกิจ จริงๆก็เป็นเพียงหน้าฉากเท่านั้น นั่นเป็นเพียงคำเรียกให้ดูดีในสังคมเบื้องหน้า ทว่าในสังคมมืดเบื้องหลังต่างรู้ดีว่า ‘นักธุรกิจ’ ในที่นี้หมายถึงอาชีพอะไร แน่นอนว่าโลกของธุรกิจ เรื่องของผลประโยชน์ย่อมมาเป็นอันดับหนึ่ง เขาไม่ใช่คนชั่วร้าย แต่เขาก็ไม่ใช่เทวดาที่จะยื่นมือไปอุปการะใคร ในโลกใบนี้ คนที่อ่อนแอย่อมตกเป็นเบี้ยล่าง และค่อยๆถูกคนที่เข้มแข็งเหยียบจนตายไปในที่สุด
"โกรธเรื่องนี้หรือ?"
"ไม่ได้โกรธ แค่รำคาญ อย่ามาปลุกผมด้วยเหตุผลไร้สาระแบบนี้อีกได้ไหม"
"ทำไมล่ะ? น้องนทรักพี่ชินไม่ใช่เหรอครับ?"
ความสัมพันธ์ของผู้ชายด้วยกันมันก็เท่านี้ เหมือนกับนาฬิกาข้อมือ ไม่ถึงกับขาดไม่ได้ แต่ก็จำเป็นในการใช้ชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะราคาแพงสักเพียงไร ก็ไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นต้องใส่ติดตัวไว้ตลอดเวลา หรือต้องเอาไปอวดใครต่อใคร เบื่อเมื่อไหร่ก็แค่เปลี่ยนเรือนใหม่เท่านั้น เพราะไม่ว่านาฬิกาเรือนไหนก็บอกเวลาได้เหมือนกัน
ดวงหน้าหวานที่เต็มไปด้วยความโกรธ และหยดน้ำตาที่เจ้าตัวพยายามกลั้นเอาไว้เอ่อล้นดวงตาสีน้ำตาลลูกกวางที่งดงามเสียจนสะกดลมหายใจของผู้พบเห็นได้มากมายนับไม่ถ้วน เตชินท์ภูมิใจนักที่ได้เป็นเจ้าของเรือนร่างที่ทุกคนหมายปองเช่นนี้
เขาใช่ว่าจะมีคู่นอนอยู่เพียงคนเดียวเสียเมื่อไหร่ มาเฟียหนุ่มโลดโผนอย่างเขา อยากได้อะไรก็ต้องได้ และรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดีเช่นนี้ ไม่ต้องพยายามอะไรก็มีคนมากมายอยากใกล้ชิดด้วย เพียงแต่คู่นอนคนไหนที่เขาถูกใจนานเป็นพิเศษเหมือนนิชานั้น ยังไม่มี หรือจะเรียกว่าไม่มีคู่นอนคนไหนทนอยู่กับเขาได้นานเท่านิชาก็ว่าได้
"ไม่เห็นต้องโมโหเลย นทก็รู้ว่าพี่ไม่ได้จริงจังอะไรกับผู้หญิงพวกนั้นอยู่แล้ว"
เขาไม่ได้โกหก เขาไม่ได้จริงจังอะไรกับผู้หญิงที่พบเจอกันในผับที่ควงเล่นด้วยเพียงชั่วข้ามคืน และเขาก็ไม่ได้จริงจัง แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นคนที่คอยเปิดประตูรอรับเขาอยู่ที่บ้านก็ตาม
".... ผมไม่ใช่นกในกรงของพี่นะ"
"พี่ก็ไม่เคยขังนทเอาไว้สักหน่อย"
นิชาไม่ตอบคำ เขาพยายามสะบัดกายหนีไปจากอ้อมแขนกำยำที่โอบรอบกายของเขาเอาไว้แน่นราวกับคีมหนีบ เรียวขาสั่นเทาเมื่อใบหูบางถูกขบเบาๆ ก่อนที่ปลายลิ้นอุ่นจะรุกไล้เข้ามาอย่างหยอกเย้า
“ฮึก อื้อ... อย่า...”
ร่างโปร่งไม่เคยหลีกหนีได้พ้น เนื่องจากเตชินท์รู้จุดอ่อนของร่างตรงหน้าดีเสียยิ่งกว่าร่างกายของตนเองเสียอีก
ใบหน้าคมคืบเข้ามาใกล้ หมายจะแนบจูบให้หนำใจ แต่ใบหน้างามกลับเมินหนี แพขนตายาวสั่นระริก ก่อนจะเอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ้าตัวพยายามควบคุมให้คงที่ที่สุดเท่าที่จะทำได้
"อย่า... ริมฝีปากของพี่ เพิ่งจูบกับผู้หญิงคนนั้นมา"
เตชินท์เหยียดยิ้มบาง "งั้นนายก็ล้างด้วยริมฝีปากของนายซะสิ" เอ่ยพลางรั้งศีรษะมนขึ้นเพื่อรับจูบอันหวานล้ำและรุกไล่สติของร่างบอบบางให้กระเจิดกระเจิงไกล รสจูบที่แสนคุ้นเคยและสอดประสานกันได้อย่างลงตัวทำให้ร่างเล็กสั่นสะท้าน แขนเรียวโอบรอบบ่าหนาพร้อมกับรั้งให้แนบจูบลึกล้ำยิ่งขึ้น ไม่ทันรู้ตัวเลยว่าอีกฝ่ายยิ้มอยู่ในใจเมื่อรับรู้ถึงอาการนั้น
"... พี่มันคนใจร้ายที่สุด"
"แต่นายก็รักคนใจร้ายคนนี้ไม่ใช่เหรอ?"
นิชางับริมฝีปากที่แดงช้ำจากการถูกขบเม้มเมื่อครู่ ดวงตาคู่สวยปรือลงเมื่อใบหน้าดูดีเคลื่อนเข้ามาใกล้อีกครั้ง
เกลียดตัวเองที่ใจอ่อน
เกลียดตัวเองที่รักผู้ชายคนนี้อย่างสุดหัวใจ
"... ครับ ผมรักพี่ชิน"
:กอด1:
ใครชอบแนวตบจูบ ดราม่า ก็เรื่องนี้แหละค่ะ o18
แม้ว่าชานมอาจจะยังใช้ภาษาไม่ดีนัก บางอย่างก็อาจขาดๆเกินๆไปบ้าง
แต่ก็ ฝากติดตามด้วยนะคะ!!
-
กรงแบบนี้ ดิ้นไม่หลุดจริงๆ
-
ติดตามเรื่องใหม่ น่าอ่าน
-
สนุกมากค่ะรีบมาต่อนะค่ะ :กอด1:
-
ชอบแนวแบบนี้
จะรอติมตามนะคะ
-
บวกให้กำลังใจจ้า
-
:mc4: ตอนรับเรื่องใหม่ค่ะ+1 ให้ก่อนเลยอันดับแรก :pig2: ชอบเรื่องนี้...........ฉันจะคอยดูแกไอ้พระเอกหน้าหม้อว่านกน้อยในกรงทองวันนี้ที่แกไม่รักหากวันหนึ่งที่เข้าโบยบินจากไปแกจะเป็นอย่างไร :z13:คิดตามผู้เขียนต่อไป
-
น่าอ่านมากเลยค่ะ
ท่าทางกรงนี้จะออกไปได้ยากแน่นอน
-
บวกเป็ดให้เลย ชอบแนวนี้มากๆ
รอติดตามนะ
-
น่าติดตามสุดๆค่ะ
แต่แบบสงสารนิชา(รึเปล่า?)อะ TvT
ท่าทางจะออกจากกรงไปไม่ได้ง่ายๆแฮะ!
เดี๋ยวต้องให้มีอีคู่แข่งการค้า(?)ของเตชินมาลักพาตัว :laugh:
//ว่าไปนั่น
-
:z1:
-
เฮ้อ....เกิดคดีฆาตกรรมฉันก็ไม่แปลกใจ
รอวันนกน้อยระเบิดลง :o10:
-
ก็อย่างที่ชินว่า เค้าไม่ได้ปิดกรงไว้
เหลือแต่ว่านทกล้าที่จะบินออกมาจากกรงหรือเปล่า
มาต่อเร็วๆน๊า
-
พล็อตเรื่องมันคล้ายๆๆ กับ manga yaoi เรื่อง Overdose ของ Kawai Touko เลยอ่ะค่ะ
ไม่ทราบว่าคนเขียนเคยอ่านหรือเปล่าค่ะ :m28:
แต่โดยรวมแล้วก็สนุกดีค่ะ o13
-
ชานม!!!!!!!!!!! พี่วิศกับนอ้งวียังไม่ไปไหน มาเปิดเรื่องใฝหม่ให้อ่านอีกแระ เห็ยชื่อชานมเลยเข้ามาอ่าน น่าติดตามนะ
อยากเห็นผู้ชายที่ไม่ยอมลงให้ใครอย่างนี้ แพ้ภัยตัวเองจริงๆ แต่ดูแล้ว ดราม่าแน่เลย :z3:
-
พล็อตเรื่องมันคล้ายๆๆ กับ manga yaoi เรื่อง Overdose ของ Kawai Touko เลยอ่ะค่ะ
ไม่ทราบว่าคนเขียนเคยอ่านหรือเปล่าค่ะ :m28:
แต่โดยรวมแล้วก็สนุกดีค่ะ o13
ต้นฉบับของพี่สาวชานมบอกไว้ว่า ได้พล็อตมาจากการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่จำชื่อไม่ได้
เชื่อว่าเรื่องนี้แน่เลยค่ะ ^^ ขอบคุณนะคะ พี่เขาบ่นเหมือนกันว่าจำชื่อไม่ได้เพราะอ่านจากในเน็ต
อ๊ะ แต่ว่า เรื่องท่ีชานมกำลังรีไร้ท์ ไม่ใกล้เคียงเลยค่ะ
พ่ีชินของเราแรงกว่า 555
-
อยากรู้ว่าถ้าวันนึงนกหลุดไปจากกรงได้ อิพี่ชินมันจะทำยังงัย
รออ่านต่อค่ะ :pig4:
-
แม่งโว๊ย!//ตบเข่าฉาด
อ่านเรื่องนี้แล้วเราถึงจะถึงบางอ้อว่าทำไมผู้หญิงถึงทนอยู่กับผู้ชายที่ชอบนอกใจได้ทุกที มันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ!!!
แต่มัน...ไม่ยุติธรรมเลย!!!
เชื่อคำเตือนแล้วบินไปหาคนใหม่ที่ดีกว่าเถอะคะนท!!!
-
สงสารนทอ่ะ :sad4: :sad4:
-
+ เป็ดหนึ่งตัวไปก่อนเลยจ้ะ !
เปิดเรื่องมามันใช่เลยค่ะเนี่ย มันใช่เลย ! แบบที่ชอบเลย ~
เห็นอนาคตนองน้ำตาของน้องนทอยู่รำไร
รอดราม่าตอนต่อไปค่ะ ! ชานมสู้ ๆ !
ปล. โลกนี้ช่างกลมนัก ^^
-
ม่ายยยยย แหกกรงหนีไปเล๊ยยยยย แนวนี้เเหละแหล่มเลย อิอิ
-
จองพื้นที่ว่างงงง
ดราม่า สะใจ 555+
:pig2: :pig2:
-
:z3:กรงกามมากกว่า
-
สนุกค่ะ ติตามตอนต่อไปนะค่ะ
-
มาตอนแรกก็ต้องต้มน้ำซะแล้ว :laugh:
:L2:
-
พระเอกดูเท่ห์มาก ชอบค่ะ
รอดูนกตัวน้อยๆต่อไป
-
เปิดตัวพระเอกได้เลว เอ๊ย แรงมาก เป็นเราจะโดดถีบหน้าซักที
อ่านแล้วชะมัด ทำกันถึงขนาดนี้แล้ว หาคนอื่นดีกว่า หรือไม่ก็เลิกไปเลย
-
ชอบมาม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :mc4:
-
สนุกดีค่ะ แต่ไม่ค่อยจะปลื้มกับนายเอกโง่เลยแหะ --"
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ชอบบบบบบบบ!!! ชอบสไตล์บีบหัวใจแบบนี้
-
- TONG น่าจะมีหลายคนในชีวิตจริงที่อยู่ในกรงแบบนี้เนอะ คนที่เคยอยู่มาก่อนคงรู้ว่ามันออกไปยากแค่ไหนค่ะ
- KaorPaor ขอบคุณค่า
- Tiamo_jamsai ติดตามทุกเรื่องเลย ขอบคุณมากนะคะ ^ ^
- bobie ฝากติดตามด้วยนะคะ
- JJHJJH ขอบคุณค่า
- Tiamo_jamsai ติดตามทุกเรื่องเลย ขอบคุณนะคะ
- anuruk97 อิอิ ติดตามตอนต่อไปน้า
- honeystar ยังไงก็อย่าลืมติดตามตอนหน้านะคะว่าน้องนทจะออกมาจากกรงได้รึเปล่า
- jimmyFG ขอบคุณมากๆค่ะ
- kasune ฮ่าๆ รอดูนะคะว่าจะมีคู่แข่งที่ว่ามั่ย
- kny XD
- bulldog17 ฮ่าๆๆ นั่นน่ะสิเนอะ แต่ดูแล้วนกน้่อยเรามีความอดทนสูงซะด้วยสิ
- yeyong ใช่ค่ะ มันก็น่าเจ็บปวดนะคะ แต่ของแบบนี้ เข้ากรงมาแล้วก็ออกยากค่ะ
- BBSS ต้นฉบับของพี่สาวชานมบอกไว้ว่า ได้พล็อตมาจากการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่จำชื่อไม่ได้ เชื่อว่าเรื่องนี้แน่เลยค่ะ ^^ ขอบคุณนะคะ พี่เขาบ่นเหมือนกันว่าจำชื่อไม่ได้เพราะอ่านจากในเน็ต อ๊ะ แต่ว่า เรื่องท่ีชานมกำลังรีไร้ท์ ไม่ใกล้เคียงเลยค่ะ พี่ชินของเราแรงกว่า 555
- Lulalulla ติดตามเรื่องใหม่ด้วยน้า ^ ^
- ruby ขอบคุณค่า ติดตามด้วยน้า
- rubymoona ใช่ค่ะ ของแบบนี้คนใกล้ตัวของชานมก็มีเหมือนกัน เจ็บปวดนะคะ แต่ก็ยังทน
- lidelia T_T น้องนทน่าสงสารเนอะ
- swordtails โลกกล๊มกลมเนอะ ^ ^
- andear กรงมันขังแน่นอยู่น่ะสิคะ
- hellfire ^ ^
- roseen แร๊งงง ฮ่าๆๆๆ
- kslave ขอบคุณค่า
- Heladasless เตรียมเส้นไว้เลยค่า
- -west- ขอบคุณแทนพี่ชินด้วยค่ะ
- iforgive เป็นชานมก็ถีบเหมือนกันค่ะเจอแบบนี้
- phenomintna ต้มกินเลยค่าาาาา
- iamnan น้องนทไม่โง่นะคะ >.< (ปกป้องสุดฤทธิ์) เดี๋ยวรออ่านกันค่ะว่าน้องนทของเรา ทำไมถึงยังทนอยู่แบบี้
- oiruop ^ ^
- YELLOWSTAR ^ ^ งั้นก็อย่าลืมติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
-
ความสัมพันธ์ของผู้ชายด้วยกันมันก็เท่านี้ เหมือนกับนาฬิกาข้อมือ ไม่ถึงกับขาดไม่ได้ แต่ก็จำเป็นในการใช้ชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะราคาแพงสักเพียงไร ก็ไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นต้องใส่ติดตัวไว้ตลอดเวลา หรือต้องเอาไปอวดใครต่อใคร เบื่อเมื่อไหร่ก็แค่เปลี่ยนเรือนใหม่เท่านั้น เพราะไม่ว่านาฬิกาเรือนไหนก็บอกเวลาได้เหมือนกัน
:z6: :z6: :z6:
เกลียดผู้ชายแบบนี้ อ้ะ :fire: :m16:
-
เกลียดอิพี่ชิน :beat:
นทก็จะทนไปทำไม :serius2:
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[2]
หลายครั้งที่ค่ำคืนอันแสนทรมานผ่านพ้นไป โดยที่ร่างกายบอบบางถูกห่อหุ้มด้วยเรือนกายอันแข็งแกร่งของร่างสูงใหญ่
ไม่ใช่เพราะความเต็มใจ แต่เป็นเพราะหัวใจยอมอ่อนข้อให้กับชายผู้นี้เรื่อยไป
นิชาผลักแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อออกจากกาย หงุดหงิดทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาแล้วต้องพบกับใบหน้ายามหลับอันแสนสงบสุขของชายหนุ่ม
ไม่ใช่เพราะเกลียด แต่เพราะรักมาก มากเสียจนหงุดหงิดที่หัวใจหลงรักผู้ชายคนนี้มากขนาดนี้ ทั้งๆที่ร่างตรงหน้าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ดวงตาคู่สวยต้องบวมช้ำทุกเช้าไป
มือเล็กไล้ใบหน้าคมเข้มอย่างแผ่วเบาราวกับใช้ขนนกปัด นัยน์ตาปรอยมองแพขนตาที่นิ่งสนิทของอีกฝ่าย ก่อนจะโน้มกายลงจุมพิตที่แก้มของเตชินท์เบาๆ
ทั้งรักคนคนนี้ ทั้งเจ็บใจที่รักคนคนนี้ เป็นความรู้สึกที่ขัดแย้งในหัวใจ แต่ก็ทนไม่ได้เมื่อคิดถึงวันเวลาที่ขาดผู้ชายคนนี้เคียงข้าง
ร่างสูงเพรียวลุกขึ้นยืน มือเรียวเอื้อมหยิบบ็อกเซอร์สีดำมาสวม ในใจคิดถึงคนซื้อให้ที่นอนหลับอยู่บนเตียงทุกครั้งที่หยิบเสื้อผ้าของตนมาสวม เพราะเตชินท์ซื้อเสื้อผ้าให้เขาใส่ทุกชิ้น หนำซ้ำ ยังไม่อนุญาตให้สวมเสื้อผ้าชิ้นอื่นที่เตชินท์ไม่ได้เป็นคนซื้อให้
ด้วยเหตุผลสั้นๆที่ว่า 'นทเป็นของพี่ชิน' ราวกับว่าการสวมเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มซื้อให้จะสามารถระบุได้ว่ามี ‘เจ้าของ’ แล้วอย่างนั้นแหละ
เขายิ้มน้อยๆอย่างนึกระอาตนเอง ช่างเป็นเหตุผลที่งี่เง่าและไร้เหตุผลสิ้นดี แต่เขาก็ยังยอมทำตามมาตลอดห้าปีที่คบกัน จนกระทั่งถึงทุกวันนี้
ร่างบางเดินไปที่ริมหน้าต่าง มือเล็กแหวกผ้าม่านออกให้แสงตะวันส่องลอดเข้ามาเล็กน้อย ในใจอยากจะเปิดหน้าต่างรับลมหนาวในยามเช้า แต่ก็เกรงว่าเตชินท์จะตื่น ดวงตาคู่สวยได้แต่มองเหม่อออกไปด้านนอก ท้องฟ้าสีฟ้าสดอันกว้างใหญ่ไร้เมฆ ไม่มีสิ่งใดกีดขวาง เขาอยากจะโบยบินไปยังอีกขอบของฟากฟ้านั่น แต่ในตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนถูกจองจำ ทั้งๆที่ไร้ซึ่งพันธนาการใดๆ
--- อาจเป็นโซ่ตรวนหัวใจ ที่ทำให้แม้จะต้องเจ็บปวดสักเพียงใด เขาก็ไม่สามารถหลีกหนีเตชินท์ได้พ้นก็เป็นได้
“อือ...”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นจากด้านหลังส่งผลให้เขารีบหันไปมองทางร่างที่อยู่บนเตียงด้วยความยินดี เนื่องจากนานๆทีอีกฝ่ายจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นในยามเช้าก่อนที่เขาจะออกไปทำงาน ทว่า เขากลับได้พบกับภาพของใบหน้าคมที่ฉายแววหงุดหงิด คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างไม่พอใจ
“เปิดม่านทำไม?! เห็นไหมว่าพี่นอนอยู่ เกรงใจกันหน่อยสินท!”
เตชินท์เอ่ยเพียงเท่านั้นเจ้าของร่างก็พลิกกายหันหนีไปอีกทาง พร้อมกันกับม่านที่แง้มอยู่เพียงเล็กน้อยถูกรูดปิดอย่างว่องไวและคำขอโทษอันแผ่วเบาที่หลุดออกจากเรียวปากงามที่ส่งไปไม่ถึงร่างที่จมลงสู่นิทรารมย์เบื้องหน้า
เขาเพียงแค่อยากเอ่ยทักทายอรุณสวัสดิ์ในยามเช้าเหมือนคนรักทั่วไปบ้างเท่านั้น
ทุกเช้า หลังจากตื่นนอน สิ่งแรกที่เขาเฝ้าปรารถนาก็คือ ขอให้คืนนี้เขาไม่ต้องเสียน้ำตา ไม่ต้องทะเลาะกับเตชินท์ และได้นอนหลับอย่างสงบสุขในอ้อมกอดของคนที่เขารัก
เป็นเพียงความปรารถนาเล็กๆ --- ที่ยังไม่เคยสมหวัง
ร่างเพรียวอยู่ชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมเรียบๆ และกางเกงสีน้ำตาลช็อกโกแลต คลุมทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีดำสนิท ซึ่งเป็นยูนิฟอร์มของคาเฟ่เล็กๆสไตล์วินเทจในย่านเกษตร-นวมินทร์ที่เตชินท์ลงทุนให้ ชายหนุ่มเองก็บอกว่าไม่ต้องคืนเงิน แต่ให้ค้าขายดีๆให้คุ้มกับที่อุตส่าห์ลงทุนซื้อที่ดินและจ้างสถาปนิกออกแบบให้เป็นอย่างดี
ดวงตาคู่สวยเหม่อมองออกไปนอกร้าน เห็นรถยนต์วิ่งผ่านไปมาท่ามกลางแสงแดดเจิดจ้า ทุกคนต่างเร่งรีบเข้าออฟฟิศในตอนเช้าเช่นนี้ แม้ว่าจะใกล้แปดโมงครึ่งแล้วก็ตามที ถนนในกรุงเทพฯก็ยังมีรถยนต์จำนวนมากที่เคลื่อนตัวอยู่อย่างเร่งร้อนและติดขัด
“ผ่านมาปีกว่าแล้วเหรอเนี่ย...”
เสียงใสเอ่ยพึมพำเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นภาพถ่ายที่ติดอยู่ริมเคาน์เตอร์ เป็นภาพของเตชินท์และตัวเขาเองในวันแรกที่ร้านเปิด ในตอนนั้นเขาเพิ่งเรียนจบได้หมาดๆ กำลังคิดอยู่ว่าจะทำงานอะไรดี เขาเรียนนิเทศเพราะที่บ้านอยากให้เข้าวงการบันเทิงตามพี่สาวที่เป็นดาราและพี่ชายที่เป็นศิลปิน ตัวเขาเองแม้จะหน้าตาดีไม่แตกต่างจากทุกคนในบ้าน ติดจะสวยเหมือนมารดาเสียด้วยซ้ำ หลายคนชมว่าเขาน่ารักเพราะตาโต แต่ตัวเขาเองนั้นไม่ได้เป็นคนกล้าแสดงออก และไม่ได้ชอบพบปะกับคนจำนวนมาก จึงรีรอไม่ทันได้สมัครงานที่ไหน
แล้ววันหนึ่งเตชินท์ก็ขับรถพาเขามาที่นี่ พร้อมกับยื่นกุญแจร้านให้ และประโยคสั้นๆพร้อมกับรอยยิ้มที่เขาแสนรักว่า ‘ร้านนี้เป็นของนทนะ’
นิชาทอดสายตามองภาพของพวกเขาทั้งสองที่ยืนยิ้มอยู่ข้างกัน แม้ว่าจะเป็นการถ่ายรูปกล้องหน้าซึ่งไม่ชัดนัก แต่ก็สามารถมองเห็นรอยยิ้มในประกายตาได้อย่างชัดเจน
ในช่วงนั้น เขามีความสุขมากเหลือเกิน
การได้พบรัก การได้เป็นที่รัก ช่างมีความสุขเสียจนคิดอยู่หลายครั้งว่าเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่ความอบอุ่นที่ได้สัมผัสนั้นทำให้เขารับรู้ได้ถึงความมีตัวตนอยู่จริง
--- แม้ว่าสิ่งนั้นจะเป็นเพียงอดีตไปแล้วก็ตาม
"พี่นท อรุณสวัสดิ์คร้าบ ---"
เสียงทักทายอย่างสดใสพร้อมกับเสียงกระดิ่งดังกรุ๋งกริ๋งในยามที่มีคนผลักประตูร้านเข้ามา ส่งผลให้เจ้าของนามเดาได้ทันทีว่าต้นเสียงเป็นใครโดยที่ไม่ต้องหันไปมอง
"เชษฐ์ อรุณสวัสดิ์"
นิชาหันไปยิ้มให้กับรุ่นน้องร่างสูงที่รีบวิ่งเข้ามาในร้าน ผิวกายสีน้ำผึ้งอย่างคนไทยแท้รับกับเรือนผมสีปีกกา สีเดียวกันกับคิ้วเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่โตฉายแววใจดีและเป็นมิตร ตลอดจนเรือนกายสูงใหญ่กำยำที่มาพร้อมกับใบหน้าคมคายและฟันสะอาดที่เรียงขาว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสาวน้อยสาวใหญ่มาตอมให้หึ่ง ทว่าเจ้าตัวกลับปฏิเสธเสียงแข็งแล้วบอกว่าไม่เคยมีแฟนเสียนี่
ทีแรกนิชาเองก็ไม่นึกเชื่อคำพูดของอีกฝ่ายที่เด็กกว่าเขาเพียงหนึ่งปีนัก มนุเชษฐ์อ่อนกว่าเขาสามปี ในตอนนี้อายุยังไม่ถึงยี่สิบปี เด็กหนุ่มไม่มีโอกาสได้เรียนมหาวิทยาลัย แต่ก็ตั้งใจหาความรู้ใส่ตัว ตอนนี้เก็บเงินและเรียนภาคพิเศษในตอนกลางคืนอยู่ นิชานับถือคนขยันเช่นนี้จึงรับมาเป็นพนักงานร้าน และในที่สุดเมื่อสนิทสนมกันจริงๆ เขาจึงพบว่าคำพูดของอีกฝ่ายนั้นเป็นความจริง
"แบกอะไรมาเยอะแยะทุกวันนะเรา?"
กระเป๋าเป้ใบใหญ่สมตัวทำให้นิชาหัวเราะออกมาเบาๆ ในขณะที่มนุเชษฐ์ฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำถามที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงติดจะระอาน้อยๆ
"ก็มีเสื้อผ้า รองเท้าผ้าใบ สมุดโน้ต หนังสือเรียน น้ำดื่ม แล้วก็บิสกิต เท่านี้เองครับ"
"รองเท้าผ้าใบ? เอามาทำไมล่ะ? คู่นี้ก็ดีอยู่แล้วนะ ไม่หนักแย่เหรอ?" นิชาเอ่ยพลางตวัดสายตาลงมองรองเท้าหนังสีดำที่ไม่ใหม่นักแต่ก็ถูกขัดเสียจนขึ้นเงา เขาเห็นอีกฝ่ายสวมรองเท้าคู่นี้มาตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาสมัครงาน และเด็กหนุ่มก็สวมรองเท้าคู่นี้มาตลอดทุกวัน
"เอามาเปลี่ยนเวลาไปเรียนครับ" เด็กหนุ่มร่างสูงพูดต่อเมื่อเห็นสีหน้าไม่เข้าใจของเจ้าของร้าน “เวลาเดินทางผมต้องวิ่งครับ รถเมล์เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยยอมจอด แล้วก็ต้องวิ่งไปขึ้นรถสองแถวอีก กลัวจะเข้าห้องเรียนไม่ทันครับ ถ้าสวมเจ้าคู่นี้วิ่งป่านนี้คงสึกแย่”
นิชาพยักหน้าตามอย่างเข้าใจ นึกนับถือความรู้จักคิดและรู้จักถนอมสิ่งของเพื่อประหยัดเงินของร่างตรงหน้า แต่ท่าทางตั้งใจอธิบายของมนุเชษฐ์ก็ทำให้เขาอมยิ้มออกมาจนได้
"เข้าใจแล้ว พ่อคนขยัน เออนี่ วันนี้เอาคุกกี้ไปให้แม่กับน้องสาวลองชิมดูหน่อยสิ ฉันเพิ่งลองสูตรใหม่"
“ดีเลยครับ แม่กับหมิวชอบขนมฝีมือพี่นทมากเลยครับ ฝากขอบคุณมาตลอดที่แบ่งมาให้”
“ไม่มากอะไรเลย ฉันสิต้องขอบคุณที่คอยเป็นคนทดลองเมนูใหม่ๆให้ตลอด”
“ได้ทดลองขนมฝีมือพี่นทเนี่ย ผมว่าโชคดีนะครับ ฝีมือพี่นทน่ะไม่ว่าใครก็ติดใจทั้งนั้น”
“พอเลยๆ เลิกอวยได้แล้ว รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ เดี๋ยวจะสายเอา”
นิชาเอ่ยเมื่อเล็งเห็นว่าเข็มยาวเคลื่อนเข้าใกล้เลขสิบสองไปทุกที ร้านของเขาเปิดสิบโมงก็จริง แต่เช้ามาก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องตระเตรียม หน้าที่ของเขาจริงๆคือการทำขนม เบเกอรี่ในร้านของเขาทั้งหมดล้วนแต่เป็นฝีมือของเขาทั้งนั้น เขาชอบทำอาหาร ทำขนม ตลอดจนตกแต่งสิ่งต่างๆ นับว่าเตชินท์รู้จักนิสัยของเขาดีพอจนสามารถหางานให้เขาได้อย่างลงตัว แม้พักหลังมานี้ลูกค้ามีไม่มากเหมือนแต่ก่อนก็ตาม แต่เขาก็ไม่ได้ลำบากอะไร
"คร้าบ หัวหน้า"
ร่างบอบบางมองตามร่างสูงที่แสนกระตือรือร้นเดินเข้าไปในห้องพักพนักงาน รู้สึกเป็นสุขกับท่าทางร่าเริงสดใส ยิ้มแย้มและพูดจาหยอกเย้าให้คนรอบข้างหัวเราะได้อยู่เสมอ ตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมา พอมนุเชษฐ์มาเป็นพนักงานที่นี่ บรรยากาศที่เรียบง่ายในร้านเล็กๆแห่งนี้ก็มีเสียงหัวเราะมากขึ้น มีรอยยิ้มมากขึ้น จนลูกค้าหลายรายแวะเวียนมาเป็นประจำ เพราะรักความอบอุ่นในบรรยากาศของที่นี่
หลายครั้งที่คนรอบข้างบอกให้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่ทำให้ทุกวันมีแต่รอยยิ้มสดใสเช่นนี้
แต่หัวใจก็รั้นที่จะเชื่อฟัง คอยปฏิเสธอยู่ร่ำไป
ไม่รู้ด้วยเหตุผลใด เขาจึงได้รักและเชื่อฟังเพียงแค่คำพูดของเตชินท์เท่านั้น
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นระหว่างที่เจ้าของกำลังวุ่นอยู่กับขนมอบในเตา ทำให้มนุเชษฐ์หันไปเรียกเบาๆขณะชงกาแฟให้ลูกค้าที่กำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะ
“พี่นท โทรศัพท์ครับ”
“อ้อ ขอบใจนะ” นิชาเอ่ยพร้อมกับรีบวางถาดขนมอบไว้บนที่พัก แล้วรี่เข้ามารีบกดรับสายอย่างลนลาน “สวัสดีครับ พี่ชิน”
“ทำไมถึงรับช้า มัวทำอะไรอยู่?”
“เมื่อกี้เอาคุกกี้ออกมาจากเตาอยู่ครับ พี่มีอะไรรึเปล่าครับถึงได้โทรมา?” น้ำเสียงใสฉายแววยินดี เนื่องจากหลายเดือนมานี้ ร่างสูงแทบไม่เคยโทรหาเขาในเวลากลางวันเช่นนี้มาก่อนเลย ร่างเพรียวเดินเข้าไปในห้องพักพนักงานเล็กๆที่อยู่ถัดไปจากครัวแล้วปิดประตูเพื่อกันเสียงดังรบกวนลูกค้า
“ไม่มีโทรมาไม่ได้เหรอนท? หรือว่าอยู่กับใคร?”
“ทำไมพี่พูดแบบนี้ล่ะครับ... ผมก็อยู่ร้าน จะให้อยู่กับใคร”
“เออ อย่าให้จับได้ละกันนท พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าเรื่องนี้พี่ไม่ยอมจริงๆ”
“ผมก็ไม่ได้มีใครสักหน่อย ทำไมพี่ต้องพูดแบบนี้ด้วย”
“ไม่มีใครแล้วจะร้อนตัวไปทำไม แบบนี้มันโกหกนี่นท”
“... พี่จะโทรมาหาเรื่องกันแค่นี้ใช่ไหม? ถ้าจะพูดจาแบบนี้ผมจะวางแล้วนะ”
ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อ “เปล่า พี่หงุดหงิดที่นทรับช้า ขอโทษนะ”
เจ้าของนามลดเสียงอ่อนลงเมื่อได้ยินดังนั้น “อืม ไม่เป็นไรครับ พี่ชินก็รู้ว่านทรักพี่ชินคนเดียวนะ”
“อืม พี่รู้แล้ว แต่พักหลังมานี้นทไม่ได้บอกรักพี่เท่าไหร่เลยนะ”
นิชาปรอยสายตามองพื้นกระเบื้องที่ปลายเท้า ‘พักหลัง’ ที่ว่านี้คือช่วงเวลาหลายเดือนที่ชายหนุ่มเริ่มมีคู่ควงในยามค่ำคืนที่ไม่ซ้ำหน้า แม้อีกฝ่ายจะอ้างเพียงว่าเป็นคู่นอนชั่วข้ามคืน แต่ก็มีบางคนที่เตชินท์เผลอให้เบอร์โทรศัพท์ไปจนต้องออกเดทในตอนกลางวันด้วย และอีกหลายคนที่เตชินท์ยังควงพาไปไหนมาไหนเพื่อ ‘หลอกล่อ’ ให้ตายใจ ก่อนจะใช้ทฤษฎีเดิมคือ ‘ฟันแล้วทิ้ง’
“ก็พี่ชินไม่ค่อยกลับบ้านเลยนี่ครับ”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ เมื่อคืนพี่ก็กลับนะ นทยังมารับพี่เลย จำไม่ได้เหรอ?”
“ผมหมายถึง กลับบ้านมากินข้าวเย็นด้วยกัน... พี่ชินให้นทกินข้าวคนเดียวมานานแล้วนะครับ นทเหงานะ”
เสียงหวานเศร้าสร้อยและหงอยเหงาเสียจนไม่ว่าใครได้ยินก็ต้องใจอ่อนยวบ เขาไม่ได้พูดเพราะต้องการให้อีกฝ่ายมาเห็นใจ แต่เป็นประโยคที่ออกมาจากหัวใจ หลายเดือนมานี้ที่เขากลับบ้านที่ว่างเปล่าไม่มีแสงไฟ และเปิดโทรทัศน์ทานอาหารเย็นตามลำพัง ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ามีคนรักที่อยู่นอกบ้าน มันช่างเหงาเสียจนปวดหัวใจ
ทว่าปลายสายเพียงหัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจ ก่อนจะเอ่ยสั้นๆ
“ไว้พี่ฟันเล็กได้แล้วพี่จะกลับไปกินข้าวด้วยนะ”
“พี่ชิน พี่ทำแบบนี้มันไม่ดีรู้ไหม สงสารผู้หญิงเขา”
“ผู้หญิงมันก็ร่านมาหาถึงที่เอง พี่ไม่ได้บังคับขืนใจเขาสักหน่อย”
นิชาเม้มริมฝีปาก นึกอยากหาเหตุผลจะโต้เถียงแต่ก็พูดไม่ออก
“... คืนนี้พี่จะกลับกี่โมงครับ?”
“พี่ว่าคืนนี้คงไม่กลับนะ เดี๋ยวพี่จะรีบจัดการให้เรียบร้อย แล้วพรุ่งนี้เราจะได้ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน ดีไหม?”
ใจหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าดี ยิ่งเตชินท์จบกับผู้หญิงคนใหม่ได้ยิ่งเร็วยิ่งดี แต่อีกใจกลับรู้สึกเห็นใจผู้หญิงที่ไม่รู้ตัวเลยว่าถูกมองเป็นเพียงของเล่นชั่วคราว ‘ครั้งเดียวจบ’ เท่านั้น
เขาทอดสายตามองข้อมือที่ถูกบีบเพื่อกันไม่ให้เขาดิ้นหนีเมื่อคืนนี้ รอยช้ำจางๆเปรียบเสมือนร่องรอยที่ฉายชัดว่าร่างกายของเขาเองนั้นมีใครเป็นเจ้าของ เจ้าของที่มีคู่ควงไม่ซ้ำหน้าโดยที่เขาเองก็ไม่สามารถว่าอะไรได้ หลายคนเข้าก็คิดว่าตนเองเริ่มชินชา แต่ไม่จริงเลย จะกี่คนก็ตาม หัวใจก็ยังคงเจ็บเหมือนถูกบีบในทุกครั้งที่ต้องปล่อยให้เตชินท์ไปนอนกับคนอื่น
หลายครั้งที่นึกโทษตัวเองที่ดีไม่พอ เติมเต็มให้กับร่างสูงไม่ได้ อีกฝ่ายจึงต้องหาคนใหม่อยู่ร่ำไป
หลายครั้งก็นึกอยากจะหายตัวไป หายไปจากชีวิตของเตชินท์เสียเลย แต่เขาก็ทำไม่ได้
แค่คิดว่าจะต้องจากเตชินท์ไป น้ำตาอุ่นๆก็รินไหลออกมา เจ็บและทรมานอย่างยากจะบรรยาย เขาคงอยู่ไม่ได้หากไม่มีเตชินท์
“... พี่ชิน”
“หืม? ว่าไงครับ?”
เสียงใสพยายามควบคุมอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ให้สั่นระริก หยดน้ำตาที่ปริ่มขอบตาหยดแหมะลงบนพื้นกระเบื้อง
“ใส่ถุงยางด้วยนะครับ”
“ครับ พี่รู้แล้ว เจอกันคืนพรุ่งนี้นะครับ เดี๋ยวพี่พาไปดินเนอร์ที่ร้านโปรดของนทเลย พี่รักนทนะครับ”
เจ้าของนามเพียงแค่ยิ้มขื่นกับประโยคสุดท้าย
รักอย่างนั้นหรือ?
เหมือนเดิม ทุกอย่างก็เหมือนเดิม
เขาเกลียดตัวเองที่ใจไม่แข็งพอ
เตชินท์รักเขาแต่กำลังจะไปนอนกับคนอื่น แล้วพอจบกับคนนี้ อีกไม่กี่วันก็จะมีคนใหม่ สลับเปลี่ยนวนเวียนไปเรื่อยๆ
โดยมีเหตุผลเดียวที่ใช้อ้างมาตลอด ‘ก็แค่คู่นอน มีแค่นทเท่านั้นที่เป็นตัวจริงของพี่นะ’
มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยจนดวงตาเป็นรอยแดงช้ำ
เขารู้ดี รู้อยู่แก่ใจดีว่าคนรักกันเขาไม่ทำกันแบบนี้ ไม่มีทางที่จะทำแบบนี้!
แล้วเหตุใด หัวใจถึงยังรัก ‘คนรัก’ ที่เป็นแบบนี้?
Talk:
:impress2: สุขสันต์วันทานาบาตะค่ะ
ถือเป็นฤกษ์ดีเลยเอามาม่าเบาๆมาให้ซดกัน
ตอบคอมเม้นท์อยู่ด้านบนในหน้านี้นะคะ ^ ^ เผื่อไม่เห็น อิอิ
เรื่องนี้อยากให้คนอ่านค่อยๆซึมซับความรู้สึกของตัวละครค่ะ
ทำไมนทถึงได้ทน ทำไมพี่ชินถึงได้ทำแบบนี้ แล้วสุดท้ายจะลงเอยยังไง
ชีวิตจริงมีแบบนี้หลายคู่ เชื่อแบบนั้นนะคะ
ตัวชานมเองไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้กับตัว แต่มีคนรู้จักที่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน ก็เลยเอามาถ่ายทอดให้ฟังค่ะ
ฝากติดตามกันด้วยนะคะ
:bye2:
-
รู้สึกอึดอัดอ่ะ
อีตาพระเอกมันเป็นบ้าอะไรของมันนนน !
-
สุขสันต์วันทานาบาตะเช่นกันค่ะ ^^
อยากจะบอกว่าเกษตร-นวมินทร์แถวบ้านเรา55555555555
คนเขียนอยู่แถวนี้รึเปล่าเนี่ย? ฮ่าๆ
แอบเล็งเชษฐ์ไว้อยู่..หญิงตอมแต่ไม่แล แสดงมีแฟนลับๆ..ไม่ก็แอบชอบนิชา! #จิ้นไปนั่น o18
-
อืม เห็นด้วยกับคนเขียนเลยอ่า ว่าแบบชีวิตจริงคงมีอยู่ไม่น้อย
ที่แฟนมีคนอื่น แต่เราจะทนได้นานแค่ไหนก็เท่านั้นเอง
เฮ้อออออ น่าสงสารนท :sad4:
ปล.มาต่อบ่อยๆนะ สักวันจะเตะไอ้พี่ชิน
-
เอ่อ .. ไอ้คุณชิน มันต้องการอะไรเนี่ย
นทก็นะ น่าจะใจแข็งกว่านี้หน่อย
เฮ้อ...
รอติดตามนะคะ
-
เห็นแก่ตัวมากๆสงสารนท
ถ้าจะขังไว้ในกรง นานไปใจก็ยิ่งฝ่อ
ใจคนนะไม่ใช่หิน ทนได้ไง
-
:serius2: ชินไอใจร้ายยยยยยยยยยย. นทไปหาคนอื่นก้อได้ทิ้งไปเลยให้คนมันได้สำนึกบ้าง :m16:
-
ไม่อยากจะด่า
ก็คนมันรักนี่เน๊อะ
ขอเฝ้าดูเงียบๆละกัน
:เฮ้อ:
-
พูดมาได้ไม่อายปากว่า ขอฟันผู้หญิงก่อน :เฮ้อ:
นายเอกก็ยอมพร้อมบอกให้ ใส่ถุงยางด้วย :เฮ้อ:
แล้วมันก็จะจุดเทียนเวียนวนอย่างนี้รึป่าวงะ :m15:
เป็นกำลังใจให้ หนูชอบซดมาม่ายามว่าง :laugh:
ติดตามต่อไปจ้า :L2:
-
ตราบใดที่นทยังทนได้ก็จะอยู่ได้
แต่เมื่อใดที่ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว นทจะออกจากกรงมาเอง
กรงที่นทสร้างขึ้นมากังขังตัวเองไว้
-
อยากรู้จังว่าสุดท้ายแล้วนนท์จะยอมทน หรือว่าตัดใจ จะเลือกทางไหนกันนะ :monkeysad:
-
เลวววววววววววว
เลวมากเลย
นทน่าสงสารอ่ะ
อยากให้มีคนมาช่วยปล่อยนทออกจากกรงนี้จัง
-
ชอบนะเรื่องนี้บอกตรงๆ โ-ค-ต-ร อยากรุเลยว่ามันจะจบแบบไหน
สงสารนท เกลียนไอ่พี่ชินเข้าเส้นเลย
อ่านแล้วอยากร้องไห้แทนนท :z3:
-
ชอบอะ สนุกมาก รออ่านต่อนะคะ
ชินรักนทจริงหรอ ถ้ารักแล้วทำไมไม่รู้จักพออะ
หรือชินมีปมอะไร???
สงสารนท T-T
-
เนื้อเรื่องน่าติดตาม สนุกอ่ะ
เราอยากให้นททิ้งชิน
-
เฮ้อ!! อ่านแล้วปวดตับแทน :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วอินสุดๆ
ใจนึงก็อยากให้นทเลิกกับพี่ชินไปแล้ว แล้วดูสิว่าพี่ชินจะเป็นยังไง?
แต่อีกใจนึงตะโกนบอกว่า พี่ชินไม่เป็นไงหรอก แต่นทสิ...อาการหนักแน่
สงสารนทอ่ะ....
-
T_T ท้วม...น้ำตา ท้วมแล้ววว :sad4:
-
:monkeysad: :beat:
-
รอจ้ารอ :really2:
-
นท หนี ไป เถอะ ถ้า อยู่ แล้ว ทรมาน หน่ะ
ต่อ ๆ o13
-
บีบหัวใจสุดๆ อ่านแล้วจะร้องไห้ :m15:
เหมือนเคยเจอเรื่องนี้ที่เป็นฉบับยุนแจเหมือนกัน
มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
อ่านแล้วน่าสงสารอ่า :sad4:
ชิวิตนี้ไม่ยุติธรรม :o12:
-
แบบนี้มันเกินไป เห็นแก่ตัวโครต ๆ ตัวเองทำได้ แต่อีกคนทำไม่ได้ ตัดใจเหอะ
-
ชินเห็นแก่ตัวจัง
ใช้คำว่ารักเหนี่ยวรั้งคนอื่น
ทั้งๆที่ทำกับเค้าซะขนาดนั้น
:m31: :m31: :m31:
-
ไอ่คุณพี่ชินนิสัยสุดจะทนจริงๆๆ รับไม่ได้อ่ะ
แม่คุณนางเอกก็แม่พระ บอกให้สามีใส่ถุงยางเวลาจะทำกับคนอื่น อ่านแล้วเพลีย
คุณคนเขียนแต่งดีมากกค่ะ อ่านแล้วอิน
-
โอย ชอบดราม่า
ไอ้พี่ชินงีี่เง่าดีจริงๆ
มาตามดูว่านทจะอดทนได้อีกนานเท่าไหร่กันนะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: อ๊ากกกกกกไอ้พี่ชินชั่วววววว
-
สนุกมากกกกกกกเลยรีบมาต่อนะคะ
ปล.ปู้ชายไม่ไร้เท่าใบพุทรานะน้องนท :o12: :seng2ped:
-
ทำไมมันน่าสงสารงี้ล่ะ
อิพี่ชินก็เลวเกิ๊นนน
-
:z3: แนวนี้ไม่ชอบเลย
แต่จะลองอ่านดู
-
สงสารนท :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
พี่ชินเลวมากกกกกกกกกกกกกกก :z6: :z6: :z6:
-
เกลียด
-
นายเอกก็เป็นแม่พระตลอดไม่เคยคิดถึงตัวเองเลย.....นี่แหละความรักทำให้คนตาบอด.....บอดจนมืด.....ส่วนไอ้พระเอกวันที่นทหนีไปมันจะเป็นแบบไหนนะอย่างรู้
-
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใยยย
สงสารนทอะ
-
เลวบรม! ไอ้นี่มันพระเอกแน่หรอเนี่ย :beat: :beat: :beat:
เข้ามาก็อินเลยซะงั้น 555 ทักทายนักเขียนค่า
เรื่องนี้เข้ามาอ่านเพราะมีคนแนะนำมา อ่านแล้วก็อยากแนะนำต่อ ^^
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า :L2:
-
อ่านแล้วมันส์ในอารมณ์แบบบอกไม่ถูก ตามอ่านจ๊ะ
-
พระเอกเหรอเนี่ย...นิสัียเธอช่าง..... :angry2: :fire: :m31: :m16: :3125:
อยาก :z6: อยาก :beat: อยาก :fcuk:
อย่ามารู้ตัวเมื่อสายนะจะบอกให้ ขอให้มันสายๆๆๆๆๆเกินไปสำหรับพระเอกนิสัยแบบเธอ ชิชะ!!!
พระรองนิสัยก็ยังคงดีเสมอต้นเสมอปลายตามแบบฉบับพระรองไทย เฮ้อ
ขอให้เรื่องนี้พระรองสมหวัง!!! นายเอกก็นะ...ไปยอมเค้าทำไมนักหนาล่ะนั่น
ทำแบบนี้ไม่น่าสงสารแค่ีตัวเอง แต่สงสารพระรองด้วย!!!
มาต่อเร็วๆนะคะ อารมณ์กำลังเดือดไ้ด้ที่ค่าาาา o18
-
นทน่าสงสารนะ แต่นทก็เป็นคนยอมเองนี่นา
-
ชอบแนวนี้จังค้ะ กรี้ดๆๆๆ น้องนทช่างน่าสงสารยิ่งนัก
แง้ๆๆ สนุกมากคะ
พระเอกนี่นิสัยเสียเกิ้นนนน มากลับตัวทีหลังระวังน้องนทจะไม่ทันการนะฮะ5555
-
คนเชียร์น้องเชษฐ์เต็มเลย หุหุ น้องหล่อใช่ไหมล่า
ไม่รู้เหมือนกันเนอะว่าลงท้ายแล้วใครจะได้คู่กับน้องนทของเรา
แต่อ่านแล้วใจร่มๆกันนะคะ ฮ่าๆๆ ด่าพี่ชินให้สะใจ แล้วก็ปล่อยไปอย่าไปเครียดค่ะ
เรื่องนี้แต่งขึ้น ก็มีพล็อตอิงความจริงอยู่ แต่ก็ไม่ต้องเก็บไปคิดมากกันนะคะ อ่านเอาสนุกค่ะ
^ ^ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ
-
ทำไมชินไม่เห็นใจนทบ้างนะ มันน่า :z6: :z6: :z6:
-
เข้ามาอ่านแล้ว..ติดกับเลย
โว้ววววววว เจอแล้วว้อยยยยยย ตามหาอ่านเรื่องพรรค์นี้มานานมากแล้ว
เพราะจริงๆแล้ว ชอบอ่านดราม่าแบบนี้มากกว่าหวานแหววทั่วๆไป
+1 ให้ครับ
-
เข้ามาตามด้วยคน สนุกมากเลยล่ะค่ะ o13 อ่านเเล้วบีบหัวใจ สงสารนท :sad4:
-
[[THE CAGE]] . . กรงรัก . .
[3]
“นท บ่ายนี้จะเข้ารึเปล่า?”
เสียงทุ้มต่ำนี้คงเป็นของใครไม่ได้นอกจาก ปุญญ์ หรือ ป๋อ เพื่อนสนิทของเขาในรั้วมหาวิทยาลัยใจกลางเมืองนี้ พร้อมกับลำแขนหนักๆที่พาดลงมาบนบ่าบอบบางแบบทิ้งน้ำหนักเต็มที่เสียจนเจ้าของร่างเล็กกว่าแทบทรุด
“ไม่ใช่ว่าเลิกครึ่งวันเหรอวันนี้?”
นิชาเอ่ยถาม เนื่องจากวันนี้เป็นวันศุกร์ เขามีเรียนแค่ครึ่งเช้า นี่ตั้งใจว่าจะไปดูหนังต่อตอนบ่ายเสียหน่อย เขาเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาที่ติดจะทะเล้นในแบบของคนเจ้าชู้ของเพื่อนสนิทด้วยความแปลกใจ
“นายนี่นะ ตอนอาจารย์พูดไม่เคยฟังเลยสิท่า วันนี้มีฟังบรรยายเรื่องยาเสพติดอะไรนั่นไง จำไม่ได้เหรอ?”
“อ๋อ เออ เหมือนได้ยินแว่วๆ แต่ไม่ได้สนใจ นายจะเข้าเหรอ?”
“ก็ไม่ได้อยากเข้าหรอก แต่ต้องเขียนเรียงความส่งด้วยน่ะสิ ถ้าไม่เข้าก็ไม่รู้จะเอาอะไรไปเขียน”
“เออ ก็จริง งั้นก็ต้องเข้าแหละแบบนี้”
“อืม ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า หิวแล้ว ป่านนี้โรงอาหารคนแน่นแล้วแน่เลย”
นิชายิ้มรับ เขาเองก็เริ่มท้องร้องแล้วเหมือนกัน วันนี้อาจารย์ปล่อยช้า ลงมาด้านล่าง โรงอาหารจึงคลาคล่ำไปด้วยผู้คน ทั้งนักศึกษาคณะเดียวกัน และต่างคณะ เด็กหนุ่มทอดถอนใจ สายตากวาดหาที่ว่าง แล้วก็ไปหยุดอยู่ที่โต๊ะด้านริมสุดตัวหนึ่งที่มีที่ว่างเหลืออยู่สองที่พอดิบพอดี ปกติเวลานี้หาที่นั่งติดกันยาก นิชาจึงรีบปรี่ไปตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
“ป๋อ เดี๋ยวไปจองโต๊ะให้ นายไปซื้อก่อนเลย”
“เออ โอเค เอาเหมือนกันปะ?”
“ได้ๆ ขอเส้นหมี่ต้มยำ ไม่เอาตับ ฝากด้วย”
“โอเค เดี๋ยวมา”
เพื่อนของเขารับคำก่อนจะหายไปท่ามกลางฝูงชน ส่วนเขาก็รีบตรงไปที่โต๊ะตัวนั้น โดยไม่ได้ตั้งใจ ร่างเล็กเผลอสะดุดพื้นกระเบื้องที่ปูมาไม่เรียบสนิทเสียจนชนเข้ากับร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นอย่างเต็มรัก
“อุ๊บ!”
“โอ๊ย! ขะ ขอโทษครับ”
เสียงใสเอ่ยอย่างลนลานเมื่อได้ยินเสียงอุทานจากร่างที่นั่งอยู่ เขายกมือไหว้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายสวมชุดสูทสีดำสนิท แลดูเป็นคนนอกที่อาจจะเข้ามาทำธุระที่มหาวิทยาลัย
“เสื้อเลอะรึเปล่าครับ? ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้ง... ใจ”
ใบหน้าคมเข้มที่หันมามองทำให้เสียงหวานหยุดชะงัก โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุนเมื่อได้สบกับดวงตาดุดันสีนิลกาฬที่เรียบเฉยไม่แสดงอาการสบอารมณ์ใด ราวกับว่าลมหายใจถูกช่วงชิงไปด้วยนัยน์ตาของคนที่ไม่เคยพานพบมาก่อนในชีวิต
ในเวลานั้น ความคิดเดียวที่แล่นปราดเข้ามาในสมองคือ ผู้ชายคนนี้ช่างมีดวงตางดงามเหลือเกิน
ร่างตรงหน้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทำให้เด็กหนุ่มชะงักงัน แต่เรียวขางามกลับไม่ถอยหลังหนีอย่างที่ควรจะเป็น ดวงหน้าคมคายดูนิ่งเสียจนเด็กหนุ่มเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่
“... เอ่อ”
ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยคำใด ร่างสูงสง่าก็กระตุกรอยยิ้มบางเบาที่ทำให้เวลารอบกายของเขาหยุดเดินอย่างฉับพลันอีกครั้ง เหมือนกับว่าหัวใจลอยหลุดไปจากร่าง เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนเบื้องหน้านี้เท่านั้น
“ไม่เป็นไร คราวหลังเดินระวังด้วยนะครับ”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยไม่ดังนัก ทว่ากลบเสียงจอแจของผู้คนรอบข้างได้จนหมด วินาทีนี้นิชาได้ยินเพียงเสียงนุ่มๆของร่างตรงหน้า และเสียงหัวใจที่เต้นแรงของตนเองจนก้องกังวานภายในหู ดวงตาคู่สวยยังคงจับจ้องใบหน้าดูดีของคนที่เขาไม่รู้จักโดยไม่ละสายตา เห็นมุมปากของร่างสูงเหยียดยิ้มน้อยๆอีกครั้ง ก่อนจะเจ้าของเรือนร่างสูงสง่าจะเดินจากไป
--- เป็นเวลาเพียงไม่กี่นาที ที่ช่างเนิ่นนานเหลือเกินในความรู้สึก
“นท เฮ้ย นท”
เสียงเรียกของเพื่อนสนิทพร้อมกับมือใหญ่ที่ตบลงบนบ่าเบาๆทำให้เขาแทบสะดุ้ง รีบหันกลับไปมองด้านหลังก็ไม่เห็นวี่แววของร่างสูงคนนั้นเสียแล้ว
“เป็นอะไรไปรึเปล่า?”
เจ้าของนามยังไม่ตอบคำ ดวงตาคู่โตยังคงทอดมองไปที่ทางเดิน ความเสียใจพุ่งพล่านไปทั่วทุกอณู นึกประหลาดใจที่รู้สึกยึดติดกับคนแปลกหน้าคนหนึ่งขนาดนี้ ทว่าความรู้สึกแบบนี้ ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะได้ประสบพบพานมาก่อนในชีวิต
ความรู้สึกที่เหมือนกับโลกทั้งใบหยุดหมุนที่เขาเคยคิดว่ามีแต่เพียงในนิยายเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าจะมีอยู่จริงจนกระทั่งเกิดขึ้นกับตัวเองในวันนี้
“นท ทำหน้าเหมือนโดนแฟนทิ้งเลยว่ะ โอเครึเปล่าเนี่ย?”
“อืม ก็โอเค... ล่ะมั้งนะ”
ความรู้สึกของการถูกแฟนทิ้งจะเป็นอย่างไรเขาเองก็ไม่เข้าใจหรอก ในเมื่อสิบเก้าปีที่ผ่านมา นิชาไม่เคยมีแฟน ไม่เคยแม้แต่จะตกหลุมรักใครด้วยซ้ำไป แต่ความรู้สึกที่วิ่งพล่านในหัวใจในตอนนี้มันคืออะไรกัน?
“อะไรวะ มาช้าหน่อยเดียว อย่างอนดิ เอ้า มื้อนี้เลี้ยงก็ได้ กินเข้าไปจะได้ตัวโตๆ”
นิชารับชามก๋วยเตี๋ยวจากร้านประจำที่เขาโปรดปราน แต่น่าแปลกที่วันนี้ไม่ยักกะรับรู้รสชาติอาหารเสียเลย ในใจพาลคิดถึงแต่ชายหนุ่มคนนั้น แต่ก็ต้องฝืนกินไปจนหมดด้วยเสียงเร่งเร้าจากปุญญ์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จนกระทั่งได้ยินเสียงออดเข้าเรียน พวกเขาจึงได้ลุกจากที่นั่งแล้วตรงเข้าไปยังห้องฟังบรรยาย
“ไม่อยากฟังเลย ฉันโดดได้ไหม?”
“เฮ้ย อย่าทิ้งกันดินท นายก็รู้ให้ฉันเข้าคนเดียวมีหวังหลับ ไม่ได้จดอะไรกันพอดี”
“อย่างกับว่าถ้าฉันเข้าแล้วนายจะได้จดอย่างนั้นแหละ”
“รู้ดี แต่ก็ยังดีกว่าอยู่คนเดียวนี่หว่า เหงานะ มาเหอะน่า ไม่กี่ชั่วโมงเดี๋ยวก็จบแล้ว”
นิชาระบายลมหายใจ ก่อนจะยอมเดินตามเพื่อนเข้าไปในห้องฟังบรรยายรวมขนาดใหญ่ที่เขาไม่ค่อยได้ก้าวเข้ามาบ่อยนัก เด็กหนุ่มเลือกที่นั่งค่อนไปทางด้านหลังสำหรับแอบงีบหลับได้ไม่น่าเกลียด ทุกคนลดเสียงลงในทันทีที่ผู้บรรยายก็เดินเข้ามาในห้องในเวลาไม่นานนัก
“เฮ้อ บรรยายเรื่องยาเสพติดในชีวิตประจำวัน? ก็เห็นข่าวอยู่จะบรรยายอะไรนักหนาไม่รู้” ปุญญ์บ่นพึมพำเมื่อได้อ่านแผ่นพับที่ถูกวางอยู่บนโต๊ะเล็คเชอร์ทุกตัว “ท่าทางได้หลับชัวร์เลย ว่าไหม นท?”
เขาหันไปมองทางเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ด้านข้าง ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อได้เห็นสีหน้าตกตะลึงของอีกฝ่าย นึกอยากอ้าปากถาม แต่ดูจากสภาพการณ์แล้ว นิ่งเงียบไว้ก่อนท่าทางจะเหมาะสมกว่า
เพราะทั้งสีหน้า และแววตาของนิชา ฉายชัดถึงความยินดี ราวกับได้พบกับใครบางคนที่ตามหามานาน
แล้วก็เป็นอย่างที่ปุญญ์คาดคิดไว้ไม่มีผิด ทันทีที่การบรรยายสิ้นสุดลง ร่างของเพื่อนสนิทก็วิ่งตัวปลิวลงไปยังด้านล่างของห้องบรรยาย ตามร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำที่กำลังเดินไปด้านหลังม่าน ซึ่งผิดวิสัยของคนที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนอย่างนิชาเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร คนเราย่อมมีทางเลือกเป็นของตนเอง หากเพื่อนสนิทของเขาเลือกทางเดินเช่นนี้ เขาที่เป็นเพื่อนก็ได้แต่ยอมรับและสนับสนุน ไม่มีอะไรต้องคัดค้านอยู่แล้ว
“คุณ! เดี๋ยวครับ คุณเตชินท์!”
เด็กหนุ่มตะโกนเรียกนามที่ได้ฟังมาในห้องบรรยายของอีกฝ่าย ร่างที่กำลังมุ่งหน้าไปยังประตูทางออกนั้นหันกลับมามองด้วยสายตาแปลกใจ และเมื่อได้พบกับร่างเล็กที่หอบแฮ่กอยู่เบื้องหน้า รอยยิ้มดูดีก็ระบายอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง
“พบกันอีกแล้วนะ”
“คะ ครับ... เอ่อ ผม...”
“เป็นอะไร? ค่อยๆหายใจก่อน เดี๋ยวจะหายใจไม่ทันเอานะ”
มือใหญ่เอื้อมมาลูบแผ่นหลังของนิชาเบาๆ นึกประหลาดใจที่มีเด็กปีหนึ่งสนใจในเรื่องของยาเสพติดถึงขนาดวิ่งตามเขามาจนหอบเช่นนี้ ที่สำคัญ หน้าตาน่ารักตรงสเป็คของเขาอีกต่างหาก
“คุณเตชินท์”
“เรียกพี่ชินก็ได้ มีเรื่องอะไรจะถามพี่รึเปล่า?”
“มีครับ มี...”
“งั้นต้องรีบหน่อยนะ พอดีพี่มีธุระต้องไปต่อ”
“ครับ คือว่า...”
เขาเงยหน้ามองดวงตาคมที่มองตรงมา ดวงตาที่ดุดันแต่ก็มีประกายอ่อนโยน มือเล็กแตะลำแขนหนาเอาไว้คล้ายกับเป็นเชิงบอกใบ้ว่าอย่าเพิ่งจากไปไหน ในใจนึกอยากจะหาทางติดต่อ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เนื่องจากภาพของใบหน้าคมเข้มที่เขาหลงใหลนั้น กำลังเคลื่อนเข้าใกล้อย่างช้าๆ
“พี่...”
ริมฝีปากอุ่นร้อนถูกแนบประทับลงมาอย่างแผ่วเบาและอ้อยอิ่งคล้ายกับหยั่งเชิง ดวงตาคู่สวยที่เบิกกว้างอย่างตื่นตระหนกราวกับลูกกวางสบเข้ากับนัยน์ตาคมปลาบทอประกายวาววับดุจเหยี่ยวหนุ่มที่แฝงแววขบขันระคนเอ็นดู ชายหนุ่มช้อนท้ายทอยมนขณะใช้เรียวลิ้นร้อนจัดไล้ตามเรียวปากนุ่มที่สั่นระริกเบาๆ ก่อนแทรกปลายลิ้นเข้าไปลิ้มรสชาติของความเยาว์วัยของร่างที่ยังไม่ประสาที่ไม่แม้แต่จะยอมหายใจ
“อุก อือ... อื้ม...”
นิชารับรู้เพียงกลิ่นบุหรี่จางๆที่มาพร้อมกับกลิ่นของน้ำหอมแบบผู้ใหญ่ และความร้อนระอุของบางสิ่งที่เคลื่อนไปมาในช่องปากอย่างรุกเร้าเสียจนทรงตัวแทบไม่อยู่ กว่าจะรู้ตัวอีกทีเขาก็หลับตาพริ้มและทอดกายอยู่ภายในอ้อมแขนอันแข็งแกร่งที่พยุงร่างอ่อนปวกเปียกเอาไว้โดยไม่ยอมละจูบ
“ฮึก...อะ อา... พะ พี่ชิน...”
เด็กหนุ่มหอบหายใจแรงเมื่ออีกฝ่ายถอนริมฝีปากออกเพียงชั่วครู่ ก่อนจะแนบประทับเข้ามาใหม่ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเขาแทบลืมสิ้นทุกสิ่ง ลืมไปแม้กระทั่งว่ามีเพียงผ้าม่านสีเลือดนกเนื้อหนาเท่านั้นที่บดบังร่างของพวกเขาทั้งสองเอาไว้จากสายตาของคนจำนวนมากภายในห้องบรรยาย
ณ วินาทีนี้ เขารู้สึกได้เพียงไออุ่นจากร่างตรงหน้า และเสียงครางต่ำในลำคออย่างพึงใจที่ทำให้กายของเขาสั่นสะท้านเท่านั้น
“อย่ากลั้นหายใจสิ...”
“... อา แต่ผม... ไม่รู้... อื้ม”
เสียงหวานเลือนหายเมื่อริมฝีปากนุ่มถูกครอบครองอีกครั้ง นิชาปิดตาแน่นเมื่อได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวราวกับตีกลอง เพียงไม่นาน ชายหนุ่มก็ผละออกห่างจากเรียวปากเอิบอิ่มอย่างเสียดายไม่น้อย เขาคลี่ยิ้มบางให้กับท่าทางอ่อนแรงราวกับเพิ่งวิ่งมาราธอนมาหมาดๆของร่างเล็กในชุดนักศึกษาตรงหน้า มือใหญ่ขยับเน็คไทให้เข้าที่ ก่อนที่เสียงทุ้มนุ่มจะเอื้อนเอ่ย
“... น้องชื่ออะไรครับ?”
นิชาสะดุ้งตื่นขึ้นท่ามกลางห้องนั่งเล่นที่มีเพียงแสงไฟจากโทรทัศน์เท่านั้น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูเวลา จึงพบว่าใกล้ตีสามแล้ว ทว่าชายหนุ่มก็ยังไม่กลับมา
ตลกน่ะ ในเมื่อเตชินท์พูดเองกับปากว่าคืนนี้จะไม่กลับบ้าน แล้วเขาจะมามัวนั่งรออยู่ต่อไป --- เพื่ออะไร?
ร่างเพรียวเม้มเรียวปาก ดวงตาทอดมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ค่อยๆดับไปจนมืดสนิท รู้สึกหงุดหงิดใจยิ่งนัก เขาฝันถึงวันแรกที่ได้พบกับเตชินท์อีกแล้ว พักหลังมานี้เขามักจะฝันถึงช่วงเวลาปีแรกๆที่ได้คบกับชายหนุ่มอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือร้าย แต่ความทรงจำต่างๆที่พวกเขาร่วมกันสร้างมานั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ยังคงเป็นสิ่งสำคัญที่ไม่มีวันลบเลือนไปจากหัวใจของเขา
เขาแค่นยิ้ม นึกสมเพชตนเองที่เป็นได้ถึงเพียงนี้ ที่ใครว่าความรักทำให้คนตาบอดคงจะจริง และนอกจากตาบอดแล้ว หัวใจยังเสริมเหล็กอีกด้วย เพราะไม่ว่าจะถูกกรีดแทงอีกสักร้อยพันหน หัวใจที่เจ็บปวดเสียจนแทบแตกเป็นเสี่ยงๆก็ยังอยู่ในกำมือของผู้เป็นเจ้าของที่ได้หัวใจของเขาไปครอบครองตั้งแต่แรกพบ ทว่าคนคนนั้นซึ่งเป็นรักแรกและรักเดียวกลับไม่คิดจะถนอมหัวใจของเขาเอาไว้บ้างเสียเลย ป่านนี้ภายในหัวใจของเขาคงทั้งบิ่นและร้าว น่าขำที่ยังอดทนอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้
เขาปิดโทรทัศน์แล้วลุกจากโซฟา ภายในห้องมืดมิด แต่ก็พอมองเห็นทางอย่างรางๆ
ร่างบอบบางถอนหายใจยาวเมื่อได้ล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่นุ่มนิ่ม มือเล็กควานหารีโมทแอร์คอนดิชั่นเพื่อปรับอุณหภูมิให้อุ่นขึ้น เพราะปกติแล้วภายในห้องมีกันสองคน ต่อให้ปรับแอร์เย็นหน่อย ก็ได้ไออุ่นจากกันและกันทำให้กายไม่หนาว ดวงตาคู่สวยเพียงทอดมองอีกฟากฝั่งของผืนเตียงที่เย็นชืด ก่อนที่หยดน้ำใสจะพาลรินไหลอาบผิวแก้ม
“พี่ชิน... นทเหงา...”
เมื่อไหร่เตชินท์จะพอ?
เมื่อไหร่เตชินท์จะรักและมีเขาเพียงแค่คนเดียว?
เมื่อไหร่กัน ที่เขาจะไม่ต้องนอนร้องไห้เสียน้ำตาในยามค่ำคืนอย่างโดดเดี่ยว โดยไม่มีคนรับรู้หรือแม้แต่ใครสักคนที่อยู่เคียงข้างคอยปลอบประโลม --- ไม่มีเลย
“... เมื่อไหร่พี่จะกลับมาหานท พี่ชินไม่รักนทแล้วเหรอ...?”
เสียงหวานคร่ำครวญพร้อมกับหยาดน้ำตาที่พรั่งพรู ไม่มีใครสักคนเลยที่ได้ยิน
จวบจนกระทั่งแสงตะวันเริ่มส่องลาดเข้ามาภายในห้อง นิชาจึงได้ผล็อยหลับไป พร้อมกับแพขนตาหนาที่เปียกชื้น และแก้มใสที่เปื้อนคราบน้ำตา
Talk: ^ ^
อะโลฮ่า!! ปรับอารมณ์กันก่อนนะคะทุกคน ใจเย็นๆ ^ ^
ตอนนี้ไม่มีดราม่า ชิลๆ คงไม่มีใครด่าพี่ชินของเราในตอนนี้ใช่มั้ย? (รึเปล่า??)
อ่านคอมเม้นท์หลายท่านแล้วสะใจมากกกกกกกค่ะ (หัวเราะ)
ด่าเข้าไปค่ะ ด่าเล้ยยย ชานมชอบ ^ ^ (ถ้าเจอผู้ชายแบบนี้จริงๆก็คงด่าเหมือนกันค่ะ)
แต่ว่าอย่าลืมคำพูดที่ว่า "อุเคะชอบผู้ชายเลว" มันเป็นความจริงชิมิชิมิ?
ตอนนี้พี่ชินในปัจจุบันไม่ได้โผล่ออกมาเลยเนอะ
ไม่รู้จะมีใครแปลกใจรีเปล่าที่น้องนทสมัยปีหนึ่งของเราเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาพี่ชินเสียเอง
ชานมหวังว่าทุกท่านจะชอบพี่ชินในอดีตกันนะคะ เพราะหลังจากนี้อาจมีโผล่มาให้เห็นเป็นระยะ
ที่จริงชานมชอบอะไรหวานๆนะคะ ก็หวังอยู่เหมือนกันว่าจะได้เขียนฉากหวานๆของสองคนนี้บ้าง อย่างน้อยเป็นเรื่องในอดีตก็ยังดีค่ะ
สงสารน้องนทเหลือเกิน T_T อดทนไปก่อนนะ สู้ๆ!
อย่าลืมเป็นกำลังใจให้น้องนทกันด้วยนะคะ ขอบคุณค่า
ป.ล. ตอนหน้า เราคงได้ติดแท็ก 18+ แบบใครๆเขาเสียที :impress2:
-
เลิกเหอะ ผู้ชายดีๆมีอีกแยะ
-
:m16: อิพี่ชินน่าตายมากมายยยยยยยย. เห็นใจนทบ้างสิ. เมื่อไหร่จะสำนึกนะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :กอด1:รอตอนต่อไป
-
น่าสงสารจังเลย
เฮ้ออ พี่ชินทำไมไม่รักน้องนทเลยนะ !
-
มีอะไรที่ทำให้เตชินทร์เปลี่ยนไป หรือว่าเป็นสันดานแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
-
รักแรกพบสินะเนี่ย
จะออกจากรงเอง หรือว่าจะมีคนมาแหกนะ รอชมจ๊ะ
-
“พี่ชิน... นทเหงา...”
คำพูดนี้แทงใจดีจริง ๆ
เดี๋ยวให้นทเจอคนใหม่ แล้วอย่ามาตามง้อละกันนะ -ึง (อินจัด)
-
อยากให้ไอ้พี่ชินมาได้ยินที่นทพูดจัง
น่าสงสารนท
-
แน่ใจจริง ๆ แล้วรึ ว่าทั้งหมดนี่ เกิดมาจากความรักล้วน ๆ
-
นี่ไม่ดราม่าหรอคะ ฮือออออออ สงสารนท
เตชินทร์นี่ ต้องรอให้เสียนทไปก่อนรึไง ถึงจะได้รู้สึกตัวน่ะ ห๊าาาาาาาาาาาา
รออ่านต่อจ้า
-
:z3:เกลียดดดดดดดดพระเอกโว้ย !
-
ปล่อยๆมันไปเถอะผู้ชายแบบนั้นน่ะ
ขอให้นทได้เจอผู้ชายดีๆซักคนแล้วให้พี่ชินมันมาเสียดายดีกว่า :เฮ้อ:
-
จี๊ดดเลย ตรง พี่ชิน นทเหงา เนี่ย
แต่พี่ชินเท่ห์จริงๆแหละค่ะ o13 เจอครั้งเดียวเป็นเราก็ยอมให้จูบ 5555
-
อ่า...ชอบเรื่องแนวๆ นี้มากเลยค่ะ
อารมณ์แบบว่าบีบหัวใจและเจ็บปวด...
อยากจะบอกว่า...น้องนทน่าสงสารมาก...และพี่ชิน..ทำตัวได้เลวมากค่ะ แงงงงงงง
แต่ก็แอบชอบพี่ชินเหมือนกัน..ถึงจะเลวไปบ้างแต่ก็ดูเท่..บอกไม่ถูกค่ะ แต่ก็แอบกรี๊ดอยู่เหมือนกัน 5555
ยังไงก็จะรออ่านต่อนะคะ >___<
-
ชินจูบทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ชื่อเนี่ยนะ ชินเป็นคนยังไงกันนะ ทำแต่ละอย่าง แต่ละเรื่อง คิดถึงคนอื่นนอกจากตัวเองบ้างหรือเปล่านะ สงสารนทนะ แต่ส่วนหนึ่งก็เพราะนททำตัวเอง นทเองก็น่าจะรู้ว่าชินเป็นคนยังไง และก็คงรู้ด้วยเหมือนกันว่าความรู้สึกที่ชินมีให้ตัวเองเป็นยังไง แต่นทก็ยังยินยอมเองที่จะให้เป็นแบบนั้น นทรักชิน แล้วนทรักตัวเองบ้างหรือเปล่า รักตัวเองให้มากเท่ากับที่รักชินนะนท
-
รู้ว่ารักนะ แต่แบบนี้มันเกินไป ปวดตับ อ่ะ!!!!
-
อร๊ายยย บีบคั้นหัวใจอย่างแรงอ่ะเรื่องนี้
แต่ชอบนะ เป็นกำลังใจให้จ้า o13
-
+ เป็ดหนึ่งตัวให้ชานมไปก่อนเล้ย ~~~
มันเป็นความหลังครั้งแรกพบที่ชวนให้คนอ่านล่องลอยเหมือนน้องนทจริง ๆ ค่ะ
ชานมบรรยายลักษณะพี่เตชินทร์ออกมาได้ชวนฝันมากอ่ะ !
ฮีคงหล่อมากอะไรมาก เพราะขนาดน้องนทชนไปทีเดียวยังถึงกับเกิดอาการ ...
พอได้เจออีกครั้งในห้องบรรยายก็คิดว่าคงปล่อยผ่านไปเฉย ๆ ไม่ได้สินะน้องนท T T
และเพราะวิ่งตามเขาไปแบบนั้น จูบแรก จูบที่สอง และจูบต่อ ๆ มา เลยมีแต่เขาเท่านั้นที่เป็นเจ้าของ
ว่ากันว่าจูบแรกมักติดตรึงตรา น้องนทที่เจอเข้าไปทั้งสายตาทั้งจูบที่ว่านี่ก็เลยถอนตัวไม่ขึ้นนับแต่นั้น
สุดท้าย ณ ปัจจุบัน ก็เลยต้องนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว น่าสงสารจังเลย T T
ค่อนข้างเชื่อว่าพี่เตชินทร์มันเล็งน้องนทไว้ตั้งแต่ตอนชนกันครั้งแรกแล้ว
แล้วก็คงมั่นใจในรูปร่างหน้าตาตัวเองมากพอที่จะคิดว่า แค่ยิ้ม น้องนทก็คงจะตกหลุมเป็นแน่แท้
พอเห็นน้องนทรีบวิ่งตามมาก็เลยกระหยิ่มใจ ... จับลูกเขาจูบหลังม่านซะ ... ฮึ่ม
ก็รู้ว่าหล่อเลือกได้ ใคร ๆ ก็อยากจู่โจมเข้าหา ปฏิเสธลำบากบ้างอะไรบ้าง
แต่ก็อยากให้สำนึกนิดนึงว่ามีใครนอนเหงาจนร้องไห้อยู่ที่บ้านบ้างนะคะคุณเตชินทร์
เพราะฉะนั้น พอ ๆ เพลา ๆ บ้างได้แล้ว /ไม่งั้นจะหันไปโบกธงเชียร์น้องเชษฐ์สุดตัวแล้วนะ/
แน่ะ ชานมแอบมีทิ้งท้ายอีกว่า ตอนหน้าคงได้แปะป้าย 18+ อย่างคนอื่นเขาบ้าง
ตอนหน้าที่ว่านี่ เป็นไปได้ไหมคะว่าจะมาพรุ่งนี้ ?
( และนี่คือปฏิกิริยาของชานม หลังจากได้ยินคำถาม )
.
.
.
.
.
.
.
:z6:
ตั้งตารอตอนหน้าจ้า ~
-
หึย ทำไมแรกเจอมาช่างน่ารักขนาดนี้!
แล้วดูปัจจุบันสิ!? //เตะชิน
-
อุย! ปล.ของคนเขียนนี่ชวนให้ติดตามตอนหน้าจริงๆ :impress2:
ทั้งสงสารและอยากซ้ำเติมนทในเวลาเดียวกัน :เฮ้อ:
-
ชอบพี่ชินตอนเจอนทแรกๆๆๆมากมายเลยอะ
ดูยังไม่แบดเท่าตอนนี้
แต่ร้ายนะมาทำีพี่นทร้องไห้ โกรธธธธธธธธธ :fire:
ไม่ชอบประโยคที่นทบอกว่าเหงาเลยอะ แบบเหมือนรักอยู่ฝ่ายเดียว
จะรอดูว่าอีพี่ชินจะทำได้แบบที่พูดรึเปล่าาาาาาาา
สงสารนทททททททททททททททฮือออออออออออออ
-
เลวแท้ เหลา
-
ไอ่พี่ชิน :m31:
ฝาก :beat:
และฝาก :z6:
สงสารนท :m15: เลิกไปเล้ยยยยยยยยยยย :z3:
-
ฆ่าอิพี่ชินซะดีไหม :m16:
-
อ่านมา 2 ตอน น้ำตาไหล เจ็บแทนน้องนท
ถูกมองว่าเป็นของตาย เข้มแข็งนะนท ตัดใจออกจากเขาเถอะ
-
ตัดใจเหอะ อยู่แบบนี้เตชินทร์จะเห็นเป็นแค่ของตายแค่นั้นแหละ ไม่มีค่าอะไรมากกว่านี้หรอก
เปิดใจให้คนอื่น ๆ ด้วย หาคนที่เข้มแข็งและแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องจากเตชินทร์นะ
-
กรี๊ซซซซซซซซซซซซซซ เกลียดพระเอกอ่ะ :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
:sad11: :sad11: :sad11:
:call: :call: :call:
-
ให้นทสามคำ >>> ไปมีชู้
ไปหาผช.ดีๆมาเย้ยอิพี่ชินเหอะหนูนท
ปล. คนแต่งมาบ่อยๆนะ รออยู่ อิอิ
-
เค้าไม่ได้ขังเรา แต่เรานั่นล่ะขังตัวเอง
น้องนท..สร้างกรงขังตัวเอง เพื่อ????
หุหุ เจ็บปวดดีแท้
-
ไม่ด่าไอ้เลวนั่นค่ะ
แต่ด่านทดีกว่า เป็นคนที่ ควาย!!!!!!!!!!!มาก!!!!!!!! o12
ในเมื่อนทเลือกที่จะทนเอง เจ็บอย่างงี้มันก็ สม น้ำ หน้า แล้วอ่ะนะ o18
ถ้าไม่รู้จักรักตัวเอง ก็อย่าหวังจะให้เขามารักเลยค่ะ! :angry2:
-
ที่ไม่ยอมออกจากกรงก็คงเพราะคำว่า"รัก" คำเดียว
เจ็บต่อไปเถอะนท วันนึงหวังว่ามันคงถึงที่สิ้นสุดสักที
-
:sad4: แง้งงงง มีคนว่าน้องนทเต็มเลย
น้องนทโง่สินะ... ถึงได้จมปลักรักพี่ชินอยู่แบบนี้
:z3:
ตอนต่อไป เจอกันวันเสาร์สองทุ่มนะเจ้าคะ
o18
-
ของตาย ถ้าเสียไปคงจะเสียใจไปตลอด
-
แจ่มมมมม
แนวที่ชอบเลย5555มาต่อไวๆนะค้ะ
-
:sad4: แง้งงงง มีคนว่าน้องนทเต็มเลย
น้องนทโง่สินะ... ถึงได้จมปลักรักพี่ชินอยู่แบบนี้
:z3:
ตอนต่อไป เจอกันวันเสาร์สองทุ่มนะเจ้าคะ
o18
นทไม่โง่หรอกจ้ะ แต่นทไม่รู้จักคิดต่างหากล่ะ :z3:
-
มาปูเสื่อรอออออออออออออออออออออ
-
สงสารนท พี่ชินใจร้ายมากกกกกกก :z3: :z3: :z3:
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[4]
“พี่ชินคะ เราจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่?”
เสียงหวานของร่างที่เอนกายซบแผงอกแข็งแกร่งดังขึ้นขัดความเงียบ ขณะที่เจ้าของนามเพียงพ่นควันบุหรี่ออกจากปอดอย่างเงียบๆราวกับกำลังใช้ความคิด
“น้องเล็กใกล้สอบแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”
“ฮื้อ อะไรกัน พี่ก็รู้ว่าเล็กไม่แคร์หรอกค่ะเรื่องเรียน ยังไงซะเรียนจบเล็กก็ออกมาสืบทอดธุรกิจของป๊ะป๋าต่ออยู่ดี”
“แล้วน้องเล็กอยากสืบทอดกิจการของคุณพ่อโดยที่ไม่มีความรู้อะไรอยู่ในสมองน่ะเหรอครับ?”
รอยยิ้มบางระบายบนใบหน้าคมคาย หากพินิจให้ดีกอปรกับคำพูดเมื่อครู่นี้ ไม่ว่าใครก็สามารถมองออกได้ว่าเตชินท์กำลังยิ้มอย่างสมเพชเสียมากกว่าเอ็นดูร่างที่เพิ่งผ่านความร้อนแรงด้วยกันมาเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่แล้ว
“บ้าจัง พี่ชินน่ะ เล็กไม่ได้เป็นคนลงมือเองนี่คะ”
“อ้าว แล้วใครล่ะครับ?”
ร่างเล็กสมชื่อยันกายลุกขึ้นนั่ง ดวงตาโตเจือแววปรีดาในแบบที่เตชินท์ไม่เข้าใจ “ก็พี่ชินไงคะ พี่ชินบอกว่ารักเล็กนี่นา แล้วเล็กก็เป็นของพี่ชินแล้วนะ เพราะฉะนั้นพี่ชินต้องแต่งงานกับเล็กค่ะ”
ชายหนุ่มนิ่งงันไปชั่วครู่ ก่อนหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างนึกขันความคิดที่ไร้สาระของคู่นอนคนล่าสุด แต่ครั้นจะย่ำยีความรู้สึกของผู้หญิงโง่ๆคนนี้ก็ออกจะเป็นการใจร้ายไปหน่อย เนื่องจากเมื่อครู่นี้เขาเพิ่งจะบอกรักนังเด็กคนนี้จริงๆ แต่อย่างว่า คำพูดของผู้ชายระหว่างมีเซ็กส์ มันก็เป็นแค่ลมปากเท่านั้น
“น้องเล็กยังเด็กอยู่เลยนะครับ จะรีบแต่งงานไปทำไม?”
“เล็กไม่อยากเรียนแล้วค่ะ อยากรีบแต่งงาน จะได้ลาออกมาอยู่บ้านกับพี่ชิน เป็นความฝันของเล็กเลยนะ”
“โฮ่ เป็นความฝันเลยเหรอครับ”
ช่างเป็นความฝันที่เพ้อเจ้อและไร้ค่าเสียจริง ละทิ้งโอกาสที่จะได้กอบโกยความรู้ของตนเอง แล้วมาอยู่เฉยๆเกาะแข้งเกาะขาผู้ชายเพื่อให้ตัวเองสบาย ช่างเป็นผู้หญิงที่อวดดีและไร้สมองสิ้นดี หน้าตารึก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร ก็แค่หุ่นดีเท่านั้นเอง
ลลดาไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่า การละทิ้งเส้นทางเดินชีวิตของตนเองมาเพื่อใครสักคนหนึ่ง ทำให้คุณค่าของตนเองที่มีอยู่น้อยนิดในสายตาของร่างที่เธอต้องการจะเอาใจนั้น หายวับไปในพริบตา
“ใช่ค่ะ เล็กได้ยินกิตติศัพท์ของพี่ชินมานานแล้ว ดีใจจริงๆที่เราใจตรงกันนะคะ”
“หืม ไปได้ยินมาว่าอะไรบ้าง? ไหนเล่าให้พี่ฟังซิ”
เตชินท์เอ่ยโดยไม่ปฏิเสธความเข้าใจผิดของร่างเพรียวในอ้อมแขน เขาไล้ปลายนิ้วไปตามหัวไหล่กลมมนอย่างช้าๆ ขณะนึกเปรียบเทียบกับเรือนร่างของนิชาอยู่ในใจ ไม่เคยมีใครเลยสักคนที่ผิวเนียนลื่นมือเท่าร่างที่รอคอยเขาอยู่ที่บ้าน ทั้งๆที่ไม่ได้ดูแลอะไรเป็นพิเศษ นับเป็นโชคของเขาที่ได้เป็นเจ้าของเด็กคนนั้น --- แถมได้มาอย่างไม่ยากเย็นเสียด้วย
เจ้าของใบหน้างามในแบบคุณหนูเชิดคางขึ้นเล็กน้อยอย่างกระหยิ่ม “ก็ทั้งเรื่องที่ดี และเรื่องที่ไม่ดีน่ะสิคะ แค่ได้ยิน... เล็กก็หลงเสน่ห์ของพี่แล้ว” ปลายนิ้วเรียวไล้ไปตามไรหนวดแนวสันกรามอย่างหลงใหล หารู้ไม่ว่าร่างที่นอนอยู่เคียงข้างกำลังขนลุกชันกับท่าทางของตน “พี่ชินน่ะ โด่งดังจะตายไป”
“... ถ้ารู้เรื่องของพี่เยอะ ไม่กลัวพี่เหรอครับ?”
“ถ้ากลัว คงไม่มาอยู่ตรงนี้กับพี่หรอกค่ะ เล็กว่า... คนน่ากลัวน่ะ ท้าทายดีออก”
เจ้าหล่อนหัวเราะในลำคอ เป็นผู้หญิงเสียเปล่า เสียงหัวเราะกลับไม่กังวานใสอย่างที่เขาคาดคิด ผิดกับนิชาเสียจริง รายนั้นน่ะไม่ว่าจะหัวเราะหรือพูดอะไร ทุกสิ่งก็แลดูใสสะอาดเหมือนผ้าขาวตั้งแต่วันแรกที่ได้พบเจอ
ผ้าขาวที่เขาเป็นคนพาดรอยเปื้อนลงไปกับมือ
ชายหนุ่มระบายรอยยิ้มพึงใจโดยไม่ทันรู้ตัวเมื่อนึกถึงใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อและดวงตาคู่สวยที่เคล้าคลอไปด้วยหยดน้ำใสในยามที่ร่ายรำอยู่บนกายของเขา และแน่นอนว่าหญิงสาวที่อยู่เคียงข้างนั้นสังเกตเห็น อาจเป็นเพราะเป็นคนช่างสังเกต หรือเป็นสัญชาตญาณของผู้หญิง ที่บอกเธอให้รู้ชัดว่ารอยยิ้มนั้นไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อเธอเป็นแน่
“พี่กำลังคิดอะไรอยู่เหรอคะ?”
เตชินท์หยุดชะงัก เขาเกลียดนักเวลาถูกใครขัดจังหวะความคิดดีๆเช่นนี้ อารมณ์ที่ถูกหยุดกลางคันทำให้เขาหงุดหงิด และด้วยความที่เขาเองก็ไม่ได้พิศวาสร่างที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับเขามากนักอยู่แล้ว ชายหนุ่มจึงสะบัดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นสวมกางเกง
“ไปไหนเหรอคะ? พี่ชิน?”
เจ้าของนามหันขวับกลับมามองใบหน้างุนงงของร่างที่ยังคงนอนยืดยาวอยู่บนเตียงนุ่มในโรงแรมชื่อดังย่านสาธร เขานับหนึ่งถึงสิบในใจเพื่อไม่ให้ตนเองพูดคำแย่ๆที่วิ่งวนอยู่ในสมองของเขาหลุดออกจากปากไป
“พี่นึกได้ว่ามีธุระด่วนครับ คงต้องขอตัวก่อน”
“เอ๋? ธุระตอนตีห้าเนี่ยนะคะ?”
“ใช่ครับ พอดีพี่ลืมไปว่ายังไม่ได้ให้อาหารแมวที่เลี้ยงไว้ที่บ้านน่ะครับ ต้องรีบกลับแล้ว”
“อ้อ... อย่างนี้เอง แมวขี้อ้อนไหมคะ?”
“ขี้อ้อนครับ ขี้อ้อนมาก ถ้าวันไหนไม่กลับบ้านจะร้องไห้ทั้งคืนเลย”
“ตายจริง น่ารักจังเลยค่ะ พี่ชินรักแมวตัวนี้มากเลยใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ ในเมื่อเราเป็น ‘เจ้าของ’ เราก็ต้องดูแล ‘สัตว์เลี้ยง’ ของเราให้ดีจริงไหมครับ”
“โอเคเลย... ตอนแรก เล็กนึกว่าพี่จะหนีไปกกใครต่อซะอีก แบบนี้ยอมค่ะ”
“ยอมอะไรเหรอครับ?”
“ยอมอนุญาตให้ไปน่ะสิคะ ไว้เจอกันโอกาสหน้า เล็กขอไปหาน้องเหมียวที่บ้านพี่ด้วยนะคะ”
รอยยิ้มบางยังคงเคลือบใบหน้าดูดีเอาไว้ได้อย่างแนบเนียน เตชินท์สั่นศีรษะ พร้อมกับหยิบเสื้อสูทสีดำสนิทที่ถูกพาดเอาไว้บนพนักเก้าอี้ขึ้นสวมแล้วเปิดประตูก้าวเดินออกจากห้องไปโดยไม่แม้แต่จะเอ่ยคำลา โดยไม่ลืมทิ้งเงินค่าโรงแรมเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียงให้อีกฝ่าย
คนอย่างเขาไม่เคยมีครั้งไหนที่ต้องให้คู่นอนออกเงินค่าโรงแรมเอง เพราะไม่ว่าครั้งไหนก็มักจะจบลงที่โรงแรม และแม้จะเป็นโรงแรมหรูระยับเพียงไร บางครั้งก็ยังไม่มี ‘ของ’ ที่เขาต้องการ หรือมี แต่ไม่มากสมใจอยาก จนเขาต้องพกถุงยางติดกระเป๋าสตางค์
ทั้งๆที่ถูกปฏิบัติอย่างเย็นชาและไร้มารยาทสิ้นดี ทว่า แทนที่ลลดาจะนึกโกรธเคือง กลับรู้สึกถูกใจในความทะนงตนของอีกฝ่ายเสียจนถอนตัวไม่ขึ้น
โชคดีของเจ้าหล่อนนัก ที่เป็นคนชอบเลี้ยง 'แมว' เพราะไม่อย่างนั้น หากเธอพูดอะไรถึง 'แมว' ของชายหนุ่มในทางที่ไม่ดี เธออาจจะไม่มีโอกาสได้ทำความฝันของเธอให้เป็นจริงอีกเลย ไม่ว่าจะกับเตชินท์หรือชายคนใดก็ตาม
เงาร่างสูงเจ้าของห้องก้าวออกมาจากลิฟต์แก้วขนาดใหญ่บนชั้นสูงสุดของคอนโดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา เขารู้สึกหงุดหงิดใจจากคู่นอนที่พูดจาน่ารำคาญและแสดงความเป็นเจ้าของในแบบที่เขาไม่ต้องการ เขาเท่านั้นที่จะเป็นเจ้าของใคร ไม่ใช่มีใครมาเป็นเจ้าของ
นึกรำคาญลลดานัก ช่างเป็นผู้หญิงที่สำคัญตนผิดเสียเหลือเกิน
เรียกร้องมากมาย วุ่นวายราวกับว่าตนเองนั้นเป็นสาวบริสุทธิ์ที่ไม่เคยให้ใครแตะต้องมาก่อนอย่างนั้นล่ะ!
ชายหนุ่มเสียบคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตู รับรู้ถึงความมืดสนิทภายในห้องแล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นอย่างแปลกใจ เนื่องจากตอนนี้ใกล้เจ็ดโมงเช้าแล้ว โดยปกตินิชาจะลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมไปเปิดร้านที่เกษตร-นวมินทร์ ซึ่งอยู่ไกลจากที่นี่ อีกทั้งยังรถติดอีกต่างหาก ถึงแม้ว่าร่างเล็กจะนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไปแล้วค่อยต่อแท็กซี่ก็เถอะ เขาก็ยังอยากให้ซื้อที่ดินแถวในเมืองเสียมากกว่า จะได้ไม่ต้องตื่นแต่เช้าแล้วไปทำงานซะไกล ทว่าอีกฝ่ายกลับอยากเปิดร้านที่นั่นเพราะอยู่ไม่ไกลจากบ้านของพ่อแม่ของตนเอง เขาจึงยอมตามใจโดยไม่มีข้อเกี่ยงงอน
จะว่าไป เขาเองก็ไม่เคยได้สังเกตมาก่อนว่า ไม่ว่านิชาจะเอ่ยขอสิ่งใด เขาก็เป็นต้องยอมทำตามความต้องการของอีกฝ่ายเสียหมด อาจเป็นเพราะนิชาไม่เคยเอ่ยเรียกร้องสิ่งใดอย่างไร้เหตุผลอย่างคู่ควงทั้งหญิงและชายของเขาก็เป็นได้ เขาจึงได้ไม่เคยรู้สึกรำคาญใจ และยอมกระทั่งให้ร่างเพรียวรับโทรศัพท์ส่วนตัวแทนเขาได้ ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่เขายอมให้ใครทำมาก่อน
"นท...?"
เสียงทุ้มเอ่ยเรียกเบาๆ เมื่อไร้คำตอบจึงได้สาวเท้าไปยังห้องนอน คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อพบกับความว่างเปล่าบนเตียง ทั้งๆที่ภายในห้องยังคงเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศ หัวใจเต้นรัวเมื่อหันไปเห็นเพียงความว่างเปล่าภายในห้องน้ำ รู้สึกตื่นตระหนกเมื่อไม่พบกับร่างบางที่เขาคาดว่าจะเห็น
แต่แล้วดวงตาคมก็เหลือบไปพบกับร่างที่นั่งคุดคู้อยู่ที่ริมเตียงฝั่งที่ติดกับหน้าต่าง ร่างเล็กที่เอาผ้านวมมาพันตัวแล้วเอนกายพิงขอบเตียงหลับสนิท ดูแล้วช่างเปราะบางและน่าทะนุถนอมนัก เตชินท์ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกโดยไม่ทันรู้ตัวพลางสืบเท้าเข้าหา
เรียวขายาวเดินไปหยุดยืนที่เบื้องหน้าร่างที่ยังไม่รู้สึกตัว เขาย่อกายลงพินิจเรือนกายบอบบางที่นับวันแลดูเหมือนจะยิ่งผอมลง และใบหน้าหวานที่เคยเต็มไปด้วยแววสดใสซึ่งในตอนนี้ฉายแววเศร้าหมองและเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตาบนผิวแก้ม
ปลายนิ้วหนาเอื้อมไปแตะใบหน้าเนียนอย่างเบามือ แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่รู้สึกตัว ซึ่งผิดวิสัยคนความรู้สึกไวของอีกฝ่ายยิ่งนัก ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาว เขาพอจะเดาได้ว่านิชาคงร้องไห้จนเพิ่งหลับไปไม่นาน คิดพลางอุ้มร่างที่ดูอ่อนล้าขึ้นมาวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาราวกับกำลังประคองแก้วที่จวนเจียนแตกสลายแล้วดึงผ้านวมมาห่มให้
ดวงตาคู่สวยปรือขึ้นอย่างช้าๆเมื่อรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและกลิ่นอันแสนคุ้นเคย เขาทอดสายตามองใบหน้าดูดีที่ส่งยิ้มมาให้ พร้อมกับขบริมฝีปากเล็กน้อยเพื่อกลั้นน้ำตา ด้วยรู้ดีว่าอีกฝ่ายเพิ่งไปนอนกับคนอื่นมา
เจ็บปวดเหลือเกิน รู้สึกเจ็บมากเสียจนน้ำตาไม่ไหล --- เจ็บใจ ที่ไม่สามารถรั้งให้ชายหนุ่มเป็นของเขาแต่เพียงลำพังได้
"ตื่นแล้วเหรอครับ?"
นิชาครางตอบรับในลำคอ เขายันกายลุกขึ้นนั่งพร้อมกับยกมือขยี้ตาเพื่อขับไล่ความง่วงงุน แต่ความระบมที่เบ้าตาทำให้มือบางหยุดชะงักแล้วเลื่อนลงมาวางไว้บนตักโดยไม่พูดอะไร
เขาไม่อยากมองหน้าของเตชินท์ในตอนนี้ ร่างสูงของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น 'คนรัก' ของเขาซึ่งใส่ชุดเดียวกันกับเมื่อวานนี้ ที่เพียงนั่งอยู่ริมเตียงแล้วมองตรงมาด้วยสายตาแฝงแววยิ้ม
"ทำไมลงไปนอนกับพื้นแบบนั้นล่ะครับ? เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก นทก็รู้นะว่าพี่เป็นห่วง"
ดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยรอยช้ำทอประกายอ่อนแสงลง ก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยเพียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
"... ก็เตียงมันกว้างเกินไปนี่ครับ"
ชายหนุ่มฟังแล้วก็รู้สึกสะท้อนขึ้นมาในอก เขาใช้ปลายนิ้วโป้งเช็ดน้ำตาที่ติดอยู่ตามแพขนตายาวอย่างเบามือ เขารับรู้ได้ว่านิชารักเขา แต่อีกใจก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงต้องเป็นกังวลนักหนา ในเมื่อเขาก็พร่ำบอกอยู่ทุกครั้งว่ากับคนอื่นก็แค่ครั้งเดียวจบเท่านั้น ไม่มีอะไรเสียหายและไม่กระทบกับความสัมพันธ์ของพวกเขาเลยสักนิด ไม่เห็นจะต้องคิดมาก
“เดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่เหงาแล้ว พี่ชินจะกอดนททั้งคืนเลยดีไหมครับ?”
นิชาไม่ตอบคำ เพียงทอดสายตามองฝ่ามือทั้งสองข้างของตนเองที่วางเอาไว้อย่างสิ้นเรี่ยวแรงบนตัก ในสมองมีเพียงเสียงโต้เถียงกันของหัวใจ
ใจหนึ่งก็ไม่อยากพบหน้าเตชินท์ อยากหนีหายไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่อีกใจก็อยากอยู่ใกล้ๆเตชินท์ กอดเอาไว้ให้แน่นไม่ยอมให้ไปจากเขา
ทุกครั้งที่เตชินท์กลับมาหลังจากเล่นเกมส์กับคนอื่นจบแล้ว เขาจะรู้สึกแบบนี้ทุกครั้ง เถียงกับตัวเองจนเหนื่อย แล้วสุดท้ายหัวใจก็เลือกคำตอบหลัง คือขอให้ได้อยู่ใกล้ๆกับชายหนุ่ม ไม่ว่าจะต้องเจ็บปวดสักเท่าไหร่ ก็ยังดีกว่าการไม่ได้พบกัน ไม่ได้สัมผัสไออุ่นของกันและกัน
ครั้งนี้เองก็เช่นเดียวกัน หัวใจของเขายังคงเลือกคำตอบเดิม
“... หืม?”
เสียงทุ้มนุ่มอุทานเบาๆอย่างแปลกใจเมื่อจู่ๆร่างที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงก็เขยิบกายมาโอบกอดเขาเอาไว้แน่นทั้งท่านั่งอยู่แบบนั้น เตชินท์เหยียดยิ้มพึงใจเมื่อเห็นผิวแก้มแดงระเรื่อ เขารับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่ไม่เสถียรของอีกฝ่ายมาได้พักหนึ่งจึงเลือกที่จะเงียบ และในตอนนี้ลูกแมวของเขาก็กลับมาขี้อ้อนเหมือนเดิมอีกครั้ง
“พี่ชิน วันนี้อยู่กับนท... ได้ไหมครับ?”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ใจประหวัดถึงธุระนัดประชุมกับลูกค้ารายใหญ่รายหนึ่งที่บินมาจากฮ่องกง แต่เมื่อเลื่อนสายตาไปพบกับดวงตาคู่หวานที่แดงช้ำที่ช้อนมองขึ้นมาอย่างออดอ้อนจนแพขนตาหนาสั่นระริก
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ?”
ลำแขนแข็งแรงโอบกอดร่างบอบบางที่สั่นเทาเอาไว้อย่างหลวมๆ เขาปล่อยให้นิชาซุกใบหน้าลงกับแผ่นอกจนรู้สึกถึงความเปียกชุ่มจากหยดน้ำตา นึกจะอ้าปากถาม แต่เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายที่พยายามหลบซ่อนน้ำตาอย่างสุดความสามารถ เขาก็จนใจ ทำเป็นมองไม่เห็น โดยที่มือหนาคอยลูบแผ่นหลังของร่างในอ้อมแขนเอาไว้อย่างปลอบประโลม
"โกรธพี่รึเปล่า คนดี?"
เสียงทุ้มนุ่มที่พูดตรงจุดทำให้ใจสั่นสะท้าน โกรธไหมอย่างนั้นหรือ? โกรธสิ โกรธมากด้วย ทว่าเขากลับต้องหยุดคิดว่า ที่โกรธนี้คือชายหนุ่ม หรือตนเองกันแน่
เขาโกรธเตชินท์ มันแน่อยู่แล้ว ไม่ว่าเป็นใครก็ย่อมโกรธ ขอไปนอนกับคนอื่นเพราะไม่ใช่ตัวจริงอย่างนั้นน่ะหรือ ช่างเป็นเหตุผลงี่เง่าสิ้นดี แต่ที่โกรธมากที่สุดคือตนเอง ตนเองที่ยอมรับเหตุผลงี่เง่านั้นได้โดยไม่มีข้อแย้งใด
ไม่ใช่ไม่อยากแย้ง แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะแย้งได้สำเร็จ จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อไม่ว่าห้ามอย่างไร เตชินท์ก็ยังทำอยู่ดี แล้วตัวเขาเองก็ไม่สามารถเลิกกับเตชินท์ได้ ในเมื่อเขาจินตนาการไม่ออกว่าจะสามารถหายใจอยู่ได้อย่างไรหากชายหนุ่มผู้นี้ เขาจึงทำอะไรไม่ได้ --- นอกจากปล่อยให้เรื่องดำเนินไปเช่นนี้มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
ทว่า ไม่ว่าจะพยายามทำให้จิตใจเข้มแข็งสักเพียงไร หยดน้ำตาที่กลั้นไว้ก็รินไหลออกมาต่อหน้าร่างสูงผู้นี้ทุกคราไป เพียงแค่ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มอันแสนอ่อนหวาน และได้ซุกอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคย เกราะปราการที่สร้างขึ้นมาก็แตกสลาย กลายเป็นนิชาที่อ่อนแอ เปราะบาง และพ่ายแพ้ให้แก่บุคคลเบื้องหน้าเหมือนเคย
"อย่าร้องไห้สิครับ คนดี... นทร้องไห้แบบนี้พี่รู้สึกไม่ดีเลย พี่อยากให้นทยิ้มเหมือนเดิมนะ"
ปลายนิ้วที่เกลี่ยรอยน้ำตายังคงอ่อนโยนไม่เคยเปลี่ยน ทำให้ทำนบน้ำตาพังทลายไม่ยอมหยุด จนต้องสะอึกสะอื้นออกมาอย่างเจ็บปวดหัวใจ ทว่าอีกฝ่ายก็ยังเพียงแค่ปลอบโยนด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มฟังรื่นหูเท่านั้น
--- โดยไม่มีสักครั้งที่คำว่า 'ขอโทษ' จะหลุดออกมาให้ได้ยิน
"พี่ชิน... รักนทรึเปล่า?”
“รักสิครับ ไม่รักนทแล้วจะให้พี่ไปรักใครล่ะ?”
เตชินท์เอ่ยตอบโดยไม่ต้องคิด แน่นอนอยู่แล้วว่าเขารักร่างตรงหน้า ทว่าจะเป็นความรักที่มากมายเพียงพอที่จะหยุดอยู่กับแค่คนคนเดียวหรือไม่ เขาคงไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนี้ เพราะการกระทำของเขาทุกสิ่งทุกอย่างย่อมฉายชัดเจนอยู่แล้ว
เขารักและดูแลคนที่เป็น ‘ของ’ เขาเป็นอย่างดี ทว่าเขาก็เอาอกเอาใจคนที่เขาเล่นด้วยเพียงชั่วข้ามคืนไม่ต่างกัน
ที่แตกต่าง คงมีเพียงความผูกพันและความพิเศษในตำแหน่งที่นิชาเป็นอยู่ทุกวันนี้ นิชาเป็นคนคนเดียวที่ได้มาอยู่ในคอนโดของเขา และมีกุญแจของเขาทั้งหมดไม่ว่าจะที่ไหน ตลอดจนรู้เลขที่บัญชีและรหัสเอทีเอ็มทั้งหมดของเขา เรียกได้ว่าเป็นคนที่เขายอมรับให้รุกล้ำมาในพื้นที่ส่วนตัวมากที่สุด มากกว่าคนในครอบครัวที่แท้จริงด้วยซ้ำไป เพราะแม้แต่บิดามารดาของเขายังไม่เคยรับโทรศัพท์แทนเขาได้อย่างที่เขายอมให้นิชาทำเลยสักครั้ง
“พี่ชินรักนท... แต่ทำไมถึงได้ทิ้งให้นทอยู่คนเดียวทั้งคืนล่ะครับ?”
เสียงหวานตัดพ้อ โดยไม่กล่าวถึงว่าอีกฝ่ายไปนอนอยู่ที่ไหนระหว่างค่ำคืนมืดมิดที่เหงาจับขั้วหัวใจนั้น เนื่องจากต่างฝ่ายเองต่างก็รู้ดีอยู่แล้ว
“พี่จะไม่ทำอีกแล้ว พี่สัญญา... หยุดร้องไห้นะครับ”
นิชาพยายามกลั้นน้ำตา ในใจนึกโต้เถียงซ้ำแล้วซ้ำอีก คราวที่แล้วก็พูดแบบนี้ สัญญาแบบนี้ด้วยน้ำเสียงนุ่มแบบนี้ แต่สุดท้ายเตชินท์ก็ยังผิดสัญญา --- ราวกับว่าคำพูดนั้นได้ละลายจางหายไปในอากาศในตั้งแต่วินาทีแรกที่หลุดออกจากปากของชายหนุ่ม
แต่ในเมื่อ ณ วินาทีนี้ อ้อมกอดที่เขาซุกกายอยู่นั้นก็อบอุ่นและอ่อนโยนดี ในยามที่เขาเสียใจ เตชินท์มักกอดร่างของเขาเอาไว้อย่างทะนุถนอมราวกับว่าเขาบอบบางดั่งสายไหมที่อาจแหลกสลายคามือได้ ช่างแตกต่างจากยามที่ตัณหาเข้าครอบงำ ชายหนุ่มกอดเขาอย่างรุนแรงและดิบเถื่อนเสียจนเขาแทบลืมหายใจ และรู้ดีแก่ใจว่าคงไม่มีใครอื่นนอกจากเตชินท์ที่สามารถมอบความสุขที่แสนทรมานเช่นนี้ให้กับเขาได้อีกแล้วชั่วชีวิต
“พี่รักนทนะครับ...”
ถ้อยคำสั้นๆ ลบเลือนความรู้สึกโกรธเคืองและปวดใจไปได้จนหมด และทำให้หัวใจยอมอ่อนข้อให้กับร่างสูงอีกไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ ใบหน้าสวยแหงนรับริมฝีปากที่ค่อยๆจรดลงมาอย่างเต็มใจ พลางทอดกายลงบนผืนเตียง หัวใจเปิดกว้างและรู้สึกเต็มตื้น --- ราวกับได้พบกับผู้เป็นเจ้าของที่แท้จริงอย่างสมบูรณ์
Talk: ^^ (ยิ้มหวาน)
ขออภัยอย่างสูงก่อนเลย ที่ว่าจะติดแท็ก 18+ ในตอนนี้ คงต้องเลื่อนเป็นตอนหน้าค่ะ
อย่าโทษชานมนะ ให้โทษแม่หญิงเล็กที่ดันมีบทสนทนายาวยืดกับพี่ชินไม่ยอมจบ
เวลาที่พี่ชินจะแสดงอำนาจเหนือร่างของน้องนทเลยถูกเลื่อนไปเช่นนี้ (อ้างสุดฤทธิ์)
เอาเป็นว่ารออีกหน่อยเนอะ ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ หายใจแป๊บเดียวก็มาแล้วค่ะ ^ ^
มีใครพอจะเข้าใจน้องนทกับพี่ชินกันบ้างไหมคะ?
ที่จริงความสัมพันธ์มันก็เหมือนจะดูง่าย และลึกๆก็แอบเข้าใจยากนะคะ
บางคนคงพอเข้าใจ แต่หลายคนคงไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมน้องนทต้องทนอยู่แบบนี้
ทำไมถึงไม่หนีหายไป? ทำไมไม่เอาเรื่องให้ถึงที่สุด?
อืม... เรื่องของความรู้สึกมันอธิบายเป็นเหตุผลไม่ได้นี่เนอะ
รู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ยอมปล่อยให้เรื่องผ่านไป เพียงเพราะอยากรักษาความสัมพันธ์เอาไว้
หลายคนที่เคยผ่านเรื่องทำนองนี้มาคงพอเข้าใจดีค่ะ อาจจะไม่ใช่เรื่องความรักอย่างเดียว
แม้แต่เพื่อนกันก็ต้องเคยเจอมาบ้าง ที่ขัดใจกันแต่ก็ยอมปล่อยผ่านเพราะไม่อยากมีเรื่อง
ก็อยากให้ค่อยๆซึมซับความรู้สึกของพี่ชินและน้องนทไปเรื่อยๆก่อนค่ะ
ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจและความคิดเห็นมากมาย ขอบคุณจริงๆค่ะ
:L1:
ป.ล. อาหารเย็นวันนี้คือขนมจีนน้ำยา อร่อยเนอะ ^ ^ (ไม่เกี่ยว!!)
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
โง่สุด ๆ เลยว่ะ....นายเอกตรู
-
บอกได้คำเดียวว่า..."เจ็บปวด" ค่ะ
:sad4: :sad4: :sad4:
แบบว่าบางทีก็อยากหนีไปให้ไกลๆ แต่ก็ทำไม่ได้ เป็นความรู้สึกที่ตีกันจนสับสนไปหมด ฮืออออ
สงสารน้องนท แงงงงง
จะรออ่านต่อนะคะ > <
-
เดี๋ยวเหอะ ไอ้พี่ชิน
จะโดนดัดหลังแล้วไม่มีคนสงสาร!
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเคียดมากกเมื่อไหร่พี่ชินจะพอซักที่ หากนทยังไม่ใช่คนที่หยุดไว้ที่คนๆนี้ ก้ปล่อยนทไปเหอะ อย่าเห็นแก่ตัวเลยย. :sad4: สงสารนทถ้านทหายไปแล้วพี่ชินจะรู้สึกกก :z3:
-
ทำให้นึกถึงเรื่องเมียหลวงจริงๆ
ที่ฝ่ายสามีไม่รู้จักพอ ปากว่ารัก แต่ก็ทำร้ายจิตใจคนที่รักอยู่ตลอดเวลา
-
ถ้า " สัญญา " แล้วทำไม่ได้ ก็อย่าสัญญาเลยเตชินทร์ /ทำหน้าจริงจัง/
ถามว่าเข้าใจความรักของคนทั้งคู่ไหม ? พี่ขอตอบว่า พี่เข้าใจนะคะ
แต่ด้วยความด้วยความที่คนอ่านอย่างพี่เนี่ย มีฐานะไม่ต่างอะไรกับคนข้างบ้านที่แอบดูเค้า
มันก็เลยได้แต่คันไม้คันมือคันปากไปวัน ๆ น่ะค่ะ อยากช่วยนทออกมาจากวังวนอันทุกข์ระทม
อยากด่า อยากสอนเตชินทร์ อยากจิกหัว แล้วรัวหมัดชุดใส่ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะพี่เป็นแค่คนข้างบ้าน !!! :z3:
ในฝั่งของนท พี่เข้าใจความรู้สึกของนทว่า ถึงแม้จะต้องทนจมกองน้ำตา
ต้องมารับรู้ว่าเขามีคนอื่น แต่ถึงอย่างนั้น ไอ้หัวใจงี่เง่านี่มันก็เลิกรักไม่ได้ ทำยังไงมันก็เลิกไม่ได้
เพราะมันรักไปแล้ว ทุ่มให้ไปแล้วหมดใจ แล้วไอ้ตอนที่ทุ่มใส่ไปนั่นก็ไม่หวังจะเอาคืนด้วย
ก็เลยต้องมานั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่าแบบนี้ ...
ส่วนพี่เตชินทร์ เท่าที่ดูเนี่ย พี่ก็ยังรับรู้ความรู้สึก " รัก " จริง ๆ ที่เจ้าตัวเขามีให้กับน้องนทได้อยู่นะ
/เห็นได้จากเอะอะอะไร ก็เอาคู่นอนไปเทียบกับน้องนทอย่างนั้นอย่างนี้ ไหนจะอภิสิทธิ์พิเศษอีกหลายประการ/
แต่ที่พี่ไม่เข้าใจคือ ถ้ารักแล้ว ทำไมถึงหยุดอยู่ที่คนคนเดียวไม่ได้(วะ) ?
หรือเพราะตอนแรกได้นทมาง่ายกว่าที่คิดไปหน่อย เลยคิดจะลองใจ
แล้วหลังจากนั้นก็ติดนิสัยนี้ไปโดยไม่ทันรู้ตัว ... ?
" ที่หนึ่ง " น่ะ มันต่างจาก " ที่เดียว " มากนะเตชินทร์ ...
ถ้ารักน้องนทจริง คุณต้องเปลี่ยนน้องนทให้กลายเป็น " ที่เดียว " นะ ...
ก่อนที่เขาจะหันหลังจากคุณไป เพราะเจ็บเกินไปจนไม่อาจทน /คมไหมคะ ? 5555/
ขอบคุณชานมที่มอบน้องนทให้พี่ดูแลคืนนี้(?) ค่ะ <3
-
นทเอ้ยยยย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คนอ่านก็คงต้องร้องไห้ไปพร้อมๆกับน้อง แล้วที่ทำได้ก็คืออ่านต่อไป
เหมือนกันค่ะ
-
:o12: :o12: สงสารนทมากกกกกกกกกก. เตชินทร์เราเกลียดนายยยยยยยยยยยยยยยยย
เดี๋ยวถ้าทำตัวดีแล้วจะรัก ตอนนี้ขอเกลียดก่อน :m31:
-
นทโง่ เอาให้เจ็บปวดทรมาณให้ตายเลย ไม่ได้รู้สึกสงสารเพราะทำตัวเอง
-
สงสารนทอ่ะ :sad4: ทำไมชินเห็นนทเป็นของตายแบบนี้ :m16:
-
ทนเข้าไปได้ไง
น่ากระถีบให้จมดินจริงๆ :z3:
-
มีความสุขเวลาอ่านจ๊ะ ขอบคุณมาก
-
สงสารอ่ะ บอกตรงๆ พระเอกเรื่องนี้เลว
-
นท ควาย!!
เฮ้อ! อ่านแต่แรื่องเศร้าๆจนจิตใจห่อเหี่ยวหมดแล้วไปหาเรื่องน่ารักๆอ่านถอนดีกว่าเดี๊ยวนอนไม่หลับ
-
รัก จึงยอมทุกอย่าง เจ็บ เศร้า เหงา เคล้าน้ำตา
-
เดี๋ยวนี้พระเอกเค้าแข่งกันเลว :z2:
-
กระอักกับคำว่า 'ความสุขที่แสนทรมาน' มาก :sad4:
-
:sad4: หง่าาาาาาา เศร้า สงสารนท
-
นทน่าสงสารนะ แต่ทำยังไงก็สงสารไม่ได้เต็มที่ เพราะความน่าสงสารของนทเกิดจากการเลือกของนทเอง ไม่ใช่ใครไปยัดเยียดให้ นทรักชินไม่ผิดหรอก แต่นทต้องอย่าลืมรักตัวเอง รักตัวเองให้เท่า ๆ กับรักชินสิ เพราะนททำแบบนี้ทำให้ชินรู้สึกว่าตัวเองเ้หนือกว่านทนะ ชินคงมั่นใจว่าไม่ว่าทำยังไงนทก็คงจะอยู่กับชิน แต่ชินคงลืมไปว่าคนเรามีขีดจำกัดของความอดทน หวังว่าชินคงคิดได้ในเร็ววัน เพราะดูแล้วชินเองก็เป็นคนที่ฉลาด ที่จริงชินเองก็คงรักนทมาก และนทเองก็คงเป็นคนพิเศษของชิน เพราะดูชินก็จะใส่ใจในตัวนทมาก แต่ใส่ใจแค่เรื่องภายนอกแค่นั้นไ่ม่พอหรอกนะชิน ใส่ใจความรู้่สึกนทด้วยจะดีมาก
-
อันที่จริงคนที่ผูกตัวเองไว้กับบ่วงนี้คือตัวนทเอง ถ้านทไม่ปล่อย ใครก็ช่วยไม่ได้
ฉะนั้นประเด็นเรื่องให้ชินปล่อยนทในความคิดเราเป็นอันตกไป
คิดเล่นๆว่าถึงเขาปล่อย นทก็คงไม่ไปอ่ะ -_- เหนื่อยหัวใจแทน
อ่านไปเรารู้สึกว่าตัวเองไม่สงสารไม่ปวดใจตามนทเท่าที่ควรจะเป็นตามปรกติตัวเองอ่ะ
เราเฉยมากอย่างบอกไม่ถูก OTL
คือเปลี่ยนคนอื่นน่ะมันยากนะ เปลี่ยนตัวเราเองง่ายกว่าไหม (ประเด็นอยู่ที่ว่าแม้จะง่ายกว่าแต่นทก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี)
ในที่นี้ไม่ใช่ว่าเราปล่อยชินมันลอยตัวไร้ความผิดไปเลยนะ บางครั้งเราก็ยังวิเคราะห์สาระบบความคิดของชินไม่แตกดี
ฝั่งนั้นน่ะเลวอย่างไม่ต้องสงสัย เพลียที่จะกล่าวถึงค่ะคุณ
ส่วนตัวเราไม่สงสารนทที่เสียใจเวลาชินไปมีคนอื่น เพราะส่วนหนึ่งก็ทำตัวเองแท้ๆ ไม่รักตัวเองแล้วจะหวังให้ใครมารักเล่า
(อย่ามาบอกว่าที่ทำอยู่คือรักตัวเองเพราะได้ทำตามหัวใจ ปฏิเสธได้มั้ยล่ะว่าไม่เจ็บไม่เสียใจน่ะ กำลังกรีดหัวใจตัวเองอยู่แท้ๆ)
แต่เราสงสารและเห็นใจนทที่ตัดใจไม่ได้เสียที เรื่องของความรู้สึกมันไม่ได้มีสวิทช์ปิดเปิดตามใจนี่เนอะ เข้าใจตรงนี้
-
นทยอมเกินไปแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดด
T-T
รออ่านสิบแปดบวก อิอิ
นทนอกใจพี่เตมั่งสิ คงสนุกน่าดู หุหุ
-
อ๊าาาาาา ชอบเรื่องแนวนี้ ชอบนายเอกรักมั่นแบบนี้ เจ็บปวดนะแต่อ่านแระชอบมากกกกกกก. พี่ชินเลวแต่รัก นทรักจนยอมทุกอย่างอ๊าาา นิยายวายในฝัน 555 เรามันพวกซาดิส
เรามองว่านทรักคนอื่นไม่ได้อีกแล้วเพราะพี่ชินทำตัวแบบนี้ บนความเลวร้ายความใจดีเพียงน้อยนิดมักมีค่ามากเสมอ พี่ชินทำร้ายแต่พี่ชินก็มีส่วนดีมันทำให้ทุกครั้งที่พ่ีชินดีนทถึงตัดใจไม่ลง เพราะการกระทำที่พี่ชินทำกับนทต่างจากพี่ชินทำกะคนอื่นชัด เพราะฉะนั้นต่อให้เจอพระรองทำดีมันเป็นความดีที่พระรองทำเป็นปรกติ คนปกติทำแก่กันมันเลยไม่ได้พิเศษจนนทรักได้ นี่เป็นสาเหตุของคนรักคนเลว 55555
เรามองว่าซักวันนทจะถึงขีดจำกัดแระจากไปแต่มันคงต้องใช้เวลาและมีเหตุการอื่นที่มันหนักจริงๆ แต่นทคงรักคนอื่นไม่ได้อีกแล้วเพราะนทใช้ทั้งหัวใจในการรักพี่ชินไปแล้ว นทจะหวั่นไหวเพราะความใจดีของใครแต่คงไม่มีความรักให้ใครได้อีก รออ่านต่อไปเพราะชอบมากกกกกมาเร็วๆนะคะ
-
ในเมื่ออีกฝ่าย ไม่ได้รักเรามากพอจนจะหยุดที่เราได้
ทางเลือกมี2ทาง จะหยุด หรือ จะยอมเจ็บจนเรื้อรัง คำตอบมีแค่นี้จริงๆ
ถ้าเลือกจะหยุด ถึงจิตใจอาจจะต้องเจ็บสาหัส ที่ต้องมาตัดความรู้สึก ตัดความรักให้ขาด และเมื่อคุณหยุดเลือดไม่ให้ไหลได้แล้ว ที่เหลือแค่ให้ กาลเวลาค่อยๆเยียวยาบาดแผลของคุณ เพื่อให้คุณได้เริ่มกลับมาก้าวเดินอีกครั้งนึง
ถึงจะเจ็บปวดเจียนตาย แต่อย่างน้อย เราก็ยังสามารถรักษาความทรงจำสวยงามในวันวานไว้ได้บ้าง ยังรักษามันไว้ได้ทัน ก่อนที่ความเจ็บปวดชินชา จะทำให้คุณจะไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่ความทรงจำ
แต่ถ้าเลือกที่จะยื้อต่อไปเรื่อยๆ เพื่อให้ได้อยู่เคียงใกล้กับคนที่เรารัก เราก็ต้องยอมให้แผลนี้เจ็บต่อไปเรื่อยๆ ยอมเจ็บจนชินชาอยู่อย่างงั้น ยอมทรมานเดิมๆทุกวัน จนสุดท้ายแผลนั้นอาจจะกลายเป็นแผลเรื้อรังที่ไม่มีวันหายก็ตามที
...แต่เราก็ต้องยอมรับให้ได้นะ ถ้าวันหนึ่ง ความทรงจำแห่งรักที่สวยงามของคุณ จะถูกความเจ็บปวดคอยทับถมมากขึ้นเรื่อยๆ จนมันทำให้ไม่สามารถจับต้องความทรงจำดีๆนั้นได้แล้ว คือมันไม่ได้หายไปนะ แต่ความเจ็บปวดทำให้มันไร้ค่าไร้ตัวตนไปแล้วเท่านั้นเอง
ความรักคือเรื่องของคน2คน ถ้าไม่รู้จักดูแลใส่ใจและปรับเปลี่ยนให้เข้าหากัน สุดทางความรักก็คงมีแค่ ถ้าไม่จบ ก็เจ็บเจียนตาย
ถ้าเลือกอะไรก็อย่าลังเล เลือกแล้วยอมรับมันให้ได้ซะ คิดให้ครบก่อนจะเลือกจะได้ไม่มาฟูมฟายทีหลัง
:z3: :z3:
-
อยากจะบ้ากับนายเอกจริงๆว่ะ
-
พี่ชินเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัว :beat: :beat: :beat:
-
เข้าใจได้ง่ายๆกับเหตุการณ์แบบนี้ เข้าใจนท
แต่ก็ทำใจยอมรับไม่ได้ซักที สงสารนท
ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าเมื่อไรพระเอกจะยอมหยุดอยู่ที่นทคนเดียว เฮ้อออ
ขอรีเควสผู้ชายที่จะมาทำให้พระเอกของเราหวงทหึงนทได้มั๊ยค่ะ
-
ทำไมพี่ชินทำร้ายนทอย่่งเลือดเย็นได้ขนาดนี้นะ :o12:
ถ้าวันไหนไม่มีนทขึ้นมาพี่ชินจะรู้สึกอะไรบ้างมั๊ย!!!!? :o12: :o12:
-
พระเอกอย่างนี้น่าจะติดโรคเอดส์สักทีนะ
ทิ้งให้แมร่งโดดเดี่ยวเดียวดาย
หมั่นไส้จริงโว้ยยยย :beat:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก :o211: :o211: :z3: :z3: :z3: :serius2: :serius2: :serius2: :m31: :m31: :m31: :m16: :m16:
-
:m15: สงสาร นท อ่ะ :m15:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
โง่สุด ๆ เลยว่ะ....นายเอกตรู
เห็นด้วย อ่านแล้วแบบ :z3:
-
คำว่ารักและคำสัญญาของพี่ชินที่ให้นทไปดูไม่มีค่าเลยอ่ะ
สัญญาไปแต่ทำไม่ได้สักครั้งจะสัญญาไปทำไม
-
อ่านแล้ว จิตใจหดหู่เลยอะ
นายเอกก็ โง่เองบอกตามตรง แล้วจากที่อ่านมา
ต่อให้อิพี่ชินมันทิ้ง นทก็คงไม่ยอมหรอก ก็คงจะทนหละ
อิพี่ชินก็มั่วเกิน มันก็รู้นัว่าเค้ารัก แต่ก็ยังมั่ว
นทก็รู้ว่ามันมั่ว แต่ก็ยังรัก งี่เง่า ตอนแรกสงสารมากกกก
นทน่าสงสารเวอร์ แต่พอมาอ่านหลังๆ โอ๊ะ ไม่ใช่ละ
นทยอมเองนี่น่า เห้ออออ ใครจะช่วยได้ ในเมื่อตัวเองเลือกเอง
แล้วจากที่อ่าน คงอีกนานอะ กว่าจะหายดราม่า= =
สนุกดีค่ะ มาต่ออีกนะคะ^^
-
อยากให้ถึงจุดแตกหักจังค่ะ
อยากรู้ว่าน้องนทจะทำยังไง และอิพี่ชินจะเป็นยังไงด้วย
ลุ้นๆ ช่วงนี้ก็ได้แต่ เฮ่อ......น้องนท....เฮ่อ..
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
-
ปวดใจแทน
-
เอ่อ น้องนทของนางฟ้า - -* หนูไปยอมไอ้ผู้ชายแบบนี้ได้ไง!! :angry2:
สามคำให้เตชิน>>>แก มัน เลว :z6:
-
น่าสงสารอ่ะ
-
นทน่าสงสารอ่ะ ร้องไห้เลยT T
-
ดราม่าได้อีก :เฮ้อ:
-
ต้นฉบับของพี่สาวชานมบอกไว้ว่า ได้พล็อตมาจากการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่จำชื่อไม่ได้
เชื่อว่าเรื่องนี้แน่เลยค่ะ ^^ ขอบคุณนะคะ พี่เขาบ่นเหมือนกันว่าจำชื่อไม่ได้เพราะอ่านจากในเน็ต
อ๊ะ แต่ว่า เรื่องท่ีชานมกำลังรีไร้ท์ ไม่ใกล้เคียงเลยค่ะ
พ่ีชินของเราแรงกว่า 555
เป็นแบบนี้ นี้เอง แต่แรงกว่าอีกเร้อะ o22
กลับมาอ่านต่อหลังจากหายไปแต่งนิยายตัวเอง + ป่วย พึ่งรู้ว่าพลาดไปตั้งหลายตอน โอ้ว :z3: :z3: :z3: ม่าย :serius2:
-
หนูน้อยเอ้ยผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลกนะจ๊ะ :เฮ้อ:
-
ขอโทษนะคะ เราเพิ่งอ่านไปตอนแรกตอนนึง ทำไมมันเหมือนmangaที่เราชอบมากๆเรื่อง Overdose ของ อาจารย์Kawai Touko เลยอ่ะค่ะ?. o22
คือเข้าใจว่าอาจเป็นแรงบันดาลใจอ่ะ แต่นี่เหมือนกระทั่ง บทสนทนา เด๊ะๆ :sad4:แบบ เทคนิค copy paste เลยอ่ะค่ะ
คือการ์ตูนเรื่องนี้หาอ่านง่ายๆ เป็นหนึ่งในการ์ตูนดราม่าที่เราคลั่งไม่กี่เรื่อง //ถูกใจนายเอกอย่าง"จิกะจัง"สุดๆ แอบเสียความรู้สึกอ่ะคนเขียน :o12:
(แหะๆ ตอนนี้เราแอบเม้นในห้องเลคเชอร์ ไว้กลับหอเมื่อไหร่จะเอาการ์ตูนเรื่องนี้มาเปะให้ยลกันนะ )
-
:z2:
ชี้แจงค่ะ
ว่าด้วยประเด็น "ทำไมเนื้อเรื่องและคำพูดของตัวละครในตอนที่1ถึงเหมือนกับการ์ตูนเรื่อง Overdose จังคะ"
ขอชี้แจงเลยนะคะ จะได้ไม่เกิดการเข้าใจผิดขึ้นอีก (>"<)
เรื่องนี้นำมารีไร้ท์จากฟิกชั่น TVXQ ของพี่สาวของชานมที่เขียนเป็นฟิกสั้นๆ4ตอนจบ (อ่านได้ที่บล็อก http://caramelberry.exteen.com ชื่อเรื่อง Love with Hatre ค่ะ) ซึ่งได้แรงบันดาลใจมาจากการ์ตูนเรื่องหนึ่งซึ่งพี่เมลเขาก็จำชื่อไม่ได้เพราะเขาอ่านมานานแล้วค่ะ
แล้วก็มีคนมาตอบแล้วว่าเรื่อง Overdose ซึ่งชานมไปถามพี่มา ตอนหลังพี่ก็บอกว่าใช่เลยค่ะ (และดีใจมากที่เจอ เพราะชีเลยได้ซึมซับเนื้อเรื่องอีกครั้ง)
สำหรับเนื้อเรื่องของตอนที่1-2 ชานมพูดว่า "รีไร้ท์" ก็จริง แต่จริงๆก็ก๊อปของพี่มาทั้งหมดเลยค่ะ ทั้งตอนเลย แล้วก็เพิ่มบางประโยคและบทบรรยายบางอย่างเข้าไปเท่านั้น ฉะนั้นจะเหมือนที่พี่สาวเขียนทั้งหมด (เฉพาะตอน1-2เท่านั้น)
บอกตามตรงว่าชานมไม่รู้ว่าเรื่อง Overdose มีเนื้อเรื่องเป็นยังไงค่ะ :monkeysad:
เพราะฉะนั้น ชานมไม่อยากให้มาเสียความรู้สึกกับชานมเลยค่ะ :impress3:
..... ด้วยความที่ไม่เคยอ่านการ์ตูนเรื่องนี้ จึงไม่รู้ว่าเนื้อเรื่องส่วนไหนบ้างที่ไปตรงกับการ์ตูนเข้าค่ะ
ฉากแรก (ตอน1-2) ยอมรับว่าเอาของพี่สาวมาทั้งดุ้นไม่ตัดตอน ถ้าไปเหมือนการ์ตูนเข้าก็ไม่ปฏิเสธเลยค่ะ เพราะพี่บอกเองว่าเอามาจากการ์ตูน
แต่หลังจากนั้น ถ้าจะไปเหมือนการ์ตูนเข้าอีก....เอ่อ อันนี้คงจะใจตรงกันจริงๆค่ะ เพราะแต่งเองล้วนๆ
และขอย้ำว่า ไม่ว่าจะเป็นตอนที่1-2ที่ก๊อปพี่มา.... หรือหลังจากนั้น..... ชานมได้แรงบันดาลใจมาจากประสบการณ์ตรง ที่เกิดกับเพื่อนสนิทของชานม ที่บังเอิญว่าชานมได้เข้าไปพัวพัน (ไม่ใช่รักสามเส้านะ 555) แบบระยะประชิดมากกกกก ก็เลยเข้าใจหัวอกเป็นอย่างดีค่ะ
หวังว่าจะไม่เสียความรู้สึกจนอ่านต่อไม่จบนะคะ
อยากให้อ่าน และอยากให้คอมเม้นท์อีกค่ะ ว่าเหมือนกับการ์ตูนรึเปล่า
(คือถ้าเหมือนอ่ะ.... ชานมเครียดนิดๆนะ เพราะไม่ได้เอามาจากการ์ตูนจริงๆค่า 5555 บอกตรงๆ ไม่อยากให้มองว่าก๊อปการ์ตูนมาค่ะ คนอ่านเสียความรู้สึก... แต่คนแต่งก็เสียความรู้สึกนะคะ ถ้าเราไม่ได้มีเจตนาจะก๊อปมาจริงๆ... :m15:)
หวังว่าทุกคนจะหายข้องใจนะคะ
ป.ล. ไม่ได้แก้ตัวให้พี่สาวชานมนะคะ แต่ด้วยความที่พี่เขาเล่นบอร์ดฟิกชั่น พี่เขาบอกเองค่ะว่า แค่ "ต้องการเห็นยุนโฮและแจจุง (นักร้อง) ในแบบเดียวกับการ์ตูนเรื่องนี้เท่านั้น" ซึ่งก็แปลชัดๆได้ว่า เอาตัวศิลปินมาใส่เป็นตัวละครในการ์ตูนเรื่อง Overdose นี่ในรูปแบบของฟิกชั่น เท่านั้นค่ะ
:bye2:
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[5]
เสียงหวานครางกระเส่าดังลอดเรียวปากชุ่มที่ถูกเจ้าของขบกัดเสียจนเปลี่ยนเป็นสีแดงสด ร่างชื้นเหงื่อด้านใต้ที่สั่นไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้นของชายหนุ่มเบื้องบนที่ไม่คิดออมแรง เนื่องด้วยความบีบรัดที่อุ่นร้อนอย่างที่ไม่มีใครมอบให้เขาได้ดีเช่นนี้มาก่อน และใบหน้างามที่เหยเกด้วยความกระสันระคนเจ็บปวดกำลังครอบงำสติทั้งมวลให้ขาดสะบั้น เผยตัวตนที่ดิบเถื่อนและรุนแรงที่มีเพียงนิชาเท่านั้นที่จะได้ประสบ
ดวงตาคู่โตชุ่มน้ำปรือปรอยมองร่างที่เคลื่อนไหวอยู่เหนือกายของเขาอย่างหนักหน่วงราวกับไปอดอยากที่ไหนมา เซ็กส์ของเตชินท์หลังจากกลับจากคู่นอนคนอื่นมักรุนแรงเสมอ โดยที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าด้วยเหตุใด ราวกับอยากฝากฝังทุกความรู้สึกเข้าไปในกายของเขาโดยไม่ใส่ใจว่าเขาต้องการหรือไม่
“อ๊ะ... อา พี่ชิน... เบาๆหน่อยครับ”
เขารู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะแหลกคามือที่กำลังโอบอุ้มสะโพกบางเอาไว้แน่น ปลายนิ้วมือเรียวยาวนั้นจิกถ่างผิวกายของเขาจนขึ้นรอยแดง พร้อมกับฝังใบหน้ากับแผ่นอกขาวเนียนที่ชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อจนเป็นประกายล้อแสงไฟสีส้มสลัวบนหัวเตียง ทว่านอกจากชายหนุ่มไม่คิดจะผ่อนปรนแรง กลับใช้ริมฝีปากดุนดูดยอดอกสีสวยจนนิชาถึงกับต้องบิดกายเร่า รู้สึกได้ถึงความแข็งขึงของตัวตนเบื้องล่างที่เรียกร้องอยากปลดปล่อยเต็มที
“ฮึก! อื้ม...”
ใบหน้าหวานหงายรับจุมพิตดูดดื่มและเรียวลิ้นที่รุกล้ำเข้ามาอย่างช้าๆ เตชินท์ใช้ปลายลิ้นไล้ไปตามผนังด้านในริมฝีปากนุ่มอย่างยั่วเย้า พัวพันฉุดรั้งให้สติของร่างบอบบางที่สั่นสะท้านกระเจิดกระเจิงไกล พร้อมกับดูดซับความหวานภายในเสียจนนิชาต้องเป็นฝ่ายไล่ตามเรียวลิ้นนั้นเสียเองในยามที่เขาจะถอนจูบ
เตชินท์รู้ดีทุกอย่าง ว่าจุดไหนทำให้ร่างตรงหน้ารู้สึกดี จุดไหนที่สามารถหลอมละลายลูกแมวน้อยของเขาได้
รู้ดีว่าในยามสอดใส่คราแรก ยิ่งรุนแรง นิชาจะยิ่งบีบรัดอย่างต่อต้าน และเขานั่นล่ะที่จะทำให้ร่างกายอันไร้ที่ตินี้ยินยอมรับเรือนกายของเขาเข้าไปอย่างเต็มใจเอง และในวินาทีที่เสียงหวานร้องครางอย่างเรียกร้อง เขาจะรู้สึกเหมือนเป็นผู้กำชัยที่ได้เป็นเจ้าของครอบครองร่างตรงหน้าอย่างแท้จริง
“อืม... รัดแน่นดีจริง”
เสียงทุ้มต่ำที่สั่นพร่าและคำพูดที่ตรงไปตรงมาราวกับจะกลั่นแกล้งทำให้ผิวแก้มเนียนร้อนผะผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทุกครั้งที่อีกฝ่ายจงใจกระซิบคำพูดลามกริมหูเช่นนี้ ร่างกายเบื้องล่างของเขาจะบีบรัดแน่นขึ้นทุกครั้งอย่างต่อต้าน และเตชินท์เองก็รู้ถึงความเป็นจริงข้อนี้ดี จึงมักทำให้เขาสะท้านอายระหว่างมีเซ็กส์ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
“พี่ชินน่ะ... แกล้งผมเรื่อย... อื้อ”
“พี่ไม่ได้แกล้งซะหน่อย พี่พูดความจริงต่างหากครับ... ดูซิ รัดแน่นซะจนพี่แทบขยับตัวไม่ได้แล้วเนี่ย”
นิชาเมินหน้าหนีไปอีกทาง หยดน้ำคลอเบ้าตาด้วยความอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี พยายามเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงร้องที่น่าอับอาย แต่เมื่อถูกสอดแทรกหนักเข้าก็เผยอริมฝีปากหลุดเสียงครางหวานหูออกมาให้เตชินท์ได้ฟังอีกครั้ง
ร่างบางตรงหน้าช่างเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน รสรักที่ปรนเปรอให้ทุกเช้าค่ำ ทว่าปฏิกิริยาของนิชาก็ยังคงเหมือนวันแรกที่ได้เป็นของกันและกัน นอกจากความหวาดกลัวที่ลดลงตามความคุ้นชินที่เพิ่มมากขึ้นแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ทำให้เขาพึงพอใจในแบบที่ไม่มีใครเทียบได้เหมือนเดิม ไม่ว่าเขาจะผ่านใครมาไม่รู้กี่คน ก็ไม่มีใครเลยสักคนที่มีเรือนกายไร้เดียงสาอันแสนเร่าร้อนแบบนิชา
“ฮึก.. อะ อ๊า!”
เสียงหวานครางลั่นเมื่อชายหนุ่มจงใจฝังกายเสียดสีที่จุดกระตุ้นด้านใน ร่างกายชื้นเหงื่อไหวโยกไปตามแรงกระทั้น สติกำลังจะหลุดลอยไปตามแรงกฤษณาดำที่ครอบงำจิตใจ
--- ก่อนที่เสียงโทรศัพท์มือถือจะดังขึ้น ฉุดรั้งเขาเอาไว้ได้ทันเวลา
“มีคนโทรมาแน่ะ... รับสิ”
เตขินท์เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของร่างเล็กที่วางอยู่บนหัวเตียงมายื่นให้คนที่อยู่ใต้ร่าง เรียวขาขาวนวลเนียนน่าฟัดที่พาดอยู่บนบ่าแข็งแกร่งทำให้ใบหน้าหวานขึ้นสีราวกับเพิ่งรู้สึกตัว รอยยิ้มหยักที่มุมปากปรากฏขึ้นบนใบหน้าดูดีอย่างนึกสนุก ก่อนที่มือใหญ่จะกดรับสายโดยไม่เอ่ยถามความเห็นจากเจ้าของโทรศัพท์
“สวัสดีครับ”
“ฮัลโหล... พี่นท พี่เป็นหวัดเหรอ? เสียงพี่แปลกๆนะ”
“อ้อ ผมไม่ใช่นทหรอกครับ”
ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ ขณะที่นิชาพยายามคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของร่างหนาจนชายหนุ่มต้องกดย้ำจุดกระสันภายในกายอีกครั้งจนร่างเพรียวต้องเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงร้อง
“แล้วนั่นใครครับ? ก็ว่าอยู่ว่าเสียงแก่ๆชอบกล ไปเอาโทรศัพท์เครื่องนี้มาจากไหนล่ะ? หรือว่าขโมยมา?”
“ความคิดอกุศลจริงๆนะครับน้อง เอาว่าพี่เป็นเจ้าของของเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ แบบนี้พอเข้าใจไหม?”
“ฟังดูเข้าใจยากนะครับ สำหรับคนจิตปกติน่ะ”
“น้องครับ รู้ไหมว่าผู้ดีน่ะเขามีสัมมาคารวะกับผู้หลักผู้ใหญ่”
“ก็ปกติแล้วผมไม่ค่อยเห็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพมาเหมาว่าเป็นเจ้าของคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าน่ะสิครับ”
เสียงทุ้มติดตลกพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะดังลอดโทรศัพท์มาเสียจนนิชาฟันธงได้เลยว่าเป็นพนักงานประจำร้านของเขาเป็นแน่ เสียงหัวเราะลั่นปานฟ้าสะเทือนแบบนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ
“ไอ้หนู นายเป็นใครกัน?”
“ผมเหรอครับ? ผมชื่อเชษฐ์ จำชื่อของผมเอาไว้ให้ดีนะครับ... เพราะผมคิดว่าคุณคงได้พบกับผมในเร็ววันนี้”
อีกฝ่ายนิ่งไปชั่วครู่ ขณะที่เตชินท์กำลังนับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจ อารมณ์ร้อนๆถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์เท่านั้นไม่พอ กลับถูกเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาพูดจาวกวนกวนประสาทอีก ยิ่งเป็นเสมือนสะบัดน้ำมันลงบนกองไฟที่กำลังปะทุอย่างไรอย่างนั้น
“อ้อ ฝากถามพี่นทด้วยนะครับว่าวันนี้จะมาร้านรึเปล่า? พอดีผมเป็นห่วงน่ะครับก็เลยโทรมาถาม”
“ไม่ต้องห่วงหรอก... พี่นทของนายน่ะ อยู่กับฉันนี่ล่ะ”
“งั้นผมยิ่งต้องเป็นห่วงใหญ่เลย แค่นี้นะครับ”
ชายหนุ่มแทบบีบโทรศัพท์มือถือที่จู่ๆอีกฝ่ายก็วางสายไปให้แหลกคามือ เขาหันมามองร่างที่นอนทำหน้าไม่ถูกอยู่เบื้องล่างด้วยสายตาขัดเคืองใจ
“ไอ้เด็กกวนตีนนี่ใคร?”
“เชษฐ์ไงครับ”
“เชษฐ์บ้าอะไรคนไหนพี่ไม่เห็นเคยได้ยิน!”
“พี่ชินก็... ผมก็เคยเล่าให้ฟังแล้วไงว่ารับพนักงานใหม่มาคนหนึ่งชื่อเชษฐ์”
“ไอ้คนไร้มารยาทแบบนี้ ไล่มันออกไปเลยนะ”
“บ้าเหรอ น้องเขาทำมาตั้งหลายเดือนแล้ว แถมลูกค้าก็ชอบด้วย”
“ลูกค้าชอบแต่พี่ไม่ชอบ นทอย่าขัดใจพี่สิ พี่บอกให้ทำอะไรก็ทำ”
“แต่พี่ชินไม่มีเหตุผลเลยนะครับ จู่ๆจะให้นทไปไล่น้องเขาได้ยังไง น้องไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”
“นี่ต้องปกป้องกันขนาดนี้เลยเหรอ... ไม่ใช่แค่พนักงานในร้านรึเปล่าเนี่ย นท?”
สายตาแคลงใจที่มองตรงมา ทำให้อารมณ์หวามของผู้ถูกจับจ้องลดวูบไปในพริบตา ใบหน้างามบึ้งตึงพร้อมกับพยายามผลักร่างตรงหน้าให้ออกไปจากกาย
“ถอยไปนะพี่ชิน ไม่เอาแล้ว พูดกันไม่รู้เรื่องทีไรวกเข้าประเด็นนี้ทุกที”
“ไม่ถอย ตอบมาก่อน นี่นทกับไอ้เด็กนั่นมีอะไรกันจริงๆใช่ไหม?!”
“นี่พี่เป็นบ้าอะไรขึ้นมา!”
เพียะ!
มือใหญ่สะบัดลงบนผิวแก้มเนียนของร่างที่นอนอยู่ด้านล่างทันควัน แม้จะไม่รุนแรงมากหรือแม้แต่จะขึ้นรอยแดง ทว่าผลของการกระทำก็ไม่แตกต่างกัน
หยาดน้ำใสที่หล่นวูบตรงริมหางตาทำให้ดวงตาคมเสมองไปทางอื่นอย่างไม่อาจทนมองได้ พร้อมกับเสียงเข้มที่เอ่ยดังและร่างสูงที่ผละถอยไปตามความต้องการของอีกฝ่าย
“อย่ามาขึ้นเสียงกับพี่สิ... พี่เคยบอกหลายครั้งแล้วไงว่าไม่ชอบ”
“แล้วอะไรที่นทเคยบอกพี่ชินว่าไม่ชอบ พี่ชินเคยปรับเพื่อนทบ้างสักครั้งไหม?”
เจอประโยคสวนด้วยเสียงเรียบๆเช่นนี้ขึ้นมา เตชินท์เองถึงกับสะอึก ในใจนึกหงุดหงิดไม่น้อยที่อีกฝ่ายต่อล้อต่อเถียง แต่เมื่อหันไปพบกับใบหน้าสวยที่มีน้ำตาหยดแหมะๆโดยที่เจ้าตัวไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นหลุดให้ได้ยินก็ไม่อยากเอาความ คว้าร่างเล็กมากอดเอาไว้แล้วโยกเบาๆ
“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ มือมันไวไปหน่อย”
“นทบอกหลายครั้งแล้วว่าให้เชื่อใจกันบ้าง สงสัยอะไรนทไม่ว่า โทรมาเช็คได้ตลอดเวลา นทอยู่ร้านทำงานอย่างเดียวพี่ชินก็รู้ แล้วทำไมถึงเอาเรื่องแบบนี้มาสงสัย มาโกรธแล้วลงไม้ลงมือกับนทอีก?”
“... ไม่รู้สิ ก็นทไปแก้ตัวให้เด็กคนนั้นนี่ พี่ก็ต้องสงสัยสิ”
“ก็อยู่ร้านเดียวกันมาตั้งเกือบครึ่งปีแล้ว ก็ต้องสนิทกันเป็นธรรมดา น้องเขาก็เป็นเด็กดี หาเงินส่งตัวเองเรียน ช่วยที่บ้านด้วย พ่อเขาก็ไม่มีแล้ว พี่จะให้นทใจร้ายไล่เด็กแบบนี้ออกจากงานได้ยังไงกัน”
“อืมๆ พี่ไม่พูดแล้วก็ได้ อย่างอนพี่นะ... เจ็บรึเปล่า?”
นิชาปรอยตาลงเมื่อฝ่ามือร้อนแนบลงบนแก้มเนียนใสไร้ริ้วรอยอย่างเบามือราวกับกำลังประคองหยดน้ำ ถามว่าเจ็บไหม? แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก สมัยเด็กๆมีเรื่องชกต่อยออกบ่อยไป ทว่าด้วยความที่เป็นเตชินท์ วินาทีที่ฝ่ามือนั้นวาดลงมา หัวใจของเขา --- ปริแตกไปก่อนที่แรงฟาดจะกระทบใบหน้าเสียอีก
“ไม่เจ็บหรอกครับ วันหลังก็คุมอารมณ์หน่อย... ถนอมนทบ้าง อย่าตีนท”
ปลายน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย แต่อีกฝ่ายก็พอจับความรู้สึกได้ เขารู้ตัวดีว่านี่เป็นข้อเสียอย่างหนึ่งของเขาที่ได้รับมาตั้งแต่เริ่มงานมาเฟีย เขาถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนมากหน้าหลากตา หากไม่เข้มแข็ง หากไม่เหยียบหัวคนอื่น ก็ไม่มีวันเป็นใหญ่เป็นโต สังคมแบบนั้นกัดกร่อนให้เขาเป็นคนเด็ดขาดและชอบใช้อำนาจ ปกติแล้วหากไม่พอใจอะไรก็จะสั่งสอนไว้เป็นบทเรียนอยู่เสมอ แต่ไม่คิดเลยว่าจะติดนิสัยแบบนั้นมาใช้กับนิชาไปด้วย
“อืม พี่รู้แล้ว ไม่โกรธพี่นะ”
“ครับ... ไม่เป็นไร นทไม่โกรธพี่หรอก”
ก็ในเมื่อคนตรงหน้าคือคนที่เขารักนี่นา ไม่ว่าจะถูกทำอะไรให้เจ็บปวดสักเพียงใด เขาก็ไม่เคยโกรธอีกฝ่ายได้นานไปกว่าเสี้ยวลมหายใจเสียที
คงจะเป็นกรรมที่เขาเคยทำไว้กับเตชินท์ตั้งแต่ชาติที่แล้วกระมัง ชาตินี้ถึงได้เกิดมาคอยรองรับอารมณ์ของชายหนุ่มเช่นนี้
ปลายสายนั้นคือคนเดียวกันกับที่โทรมาหานิชาในวันนั้นไม่ผิดแน่
เชษฐ์มั่นใจ พร้อมกับวางโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าที่เขาซื้อมาใช้ตั้งแต่หลายปีก่อนลงบนเคาน์เตอร์
อยากเห็นหน้าเหลือเกิน ชายคนนั้น
--- ชายคนที่ทำให้น้ำเย็นที่ไหลเอื่อยอย่างนิชา เดือดเป็นไฟและหลอมละลายกลั่นตัวเป็นหยดน้ำตาได้ในพริบตา
จะเป็นใครกันนะ?
ร่างสูงหยักยิ้มมุมปาก เขามั่นใจว่าจะได้พบกับบุคคลนี้ในเร็ววัน
ไม่นานเกินรอแน่นอน
ชีวิตจริงๆของคนเรา ย่อมมีทั้งนิสัยที่ดีและร้าย
คนเลว ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีข้อดีเลย
ที่เขาพูดกันเสมอว่า "ผู้หญิงชอบคนเลว"
ที่จริงไม่ใช่หรอกค่ะ ผู้หญิงเพียงแค่ชอบใน"นิสัยที่ดี"บางอย่างของคนเลวต่างหาก ^^
:L2:
ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจค่ะ
รักทุกคนค่า จุ๊บๆ
:กอด1:
-
นทน่าสงสารอะ
ยิ่งตอนขอร้องไม่ให้ชินตียิ่งน่าทะนุถนอมเข้าไปใหญ่
เชษฐ์แกคิดจะทำอะไรห๊าา
-
:sad4: :sad4:อยากอ่านต่อแล้วครับ ลุ้นๆ
-
สงสารนทจัง Y_Y
พี่ชินหึงโหดดดดดดดดดดดด
หึงเขาแบบนี้ แล้วทีตัวเองล่ะ
-
พี่ชินแอบหลุด character อ่ะ
บทสนทนาตั้งแต่ตอนรับโทรศัพท์.....>>>>>> จนจบตอน
มันแปลก ๆ
ถึงจะร้าย...แต่...มันไม่เหมือนคาแรคเตอร์เดิมของชินอ่ะ (ไมความรู้สึกเค้าเป็นงั้นอ่ะ???)
-
สงสารนทมากๆ :เฮ้อ:
-
ตามทันแล้ววววว
สงสาร นท จังทนได้ยังไงเนี่ยยย
ชิน ก็อย่าตี นท เลยนะ T T
-
เชษฐ์นี่ชักยังไงๆแล้วนะ จะมาเป็นกาวใจให้ หรือ จะมาทำเค้าแตกกัน หรือ มีอะไรมากกว่านั้น โอ๊ยยยยย อยากรู้ :m31:
-
อ่านแล้วหงุดหงิดอะ= = นายเอกไม่ได้ดั่งใจเล๊ย เห้อออ
แต่ก็อยากอ่านค่ะ เหมือนเรื่องนี้มีพลังบางอย่างให้ต้องอ่านต่อไป
สู้ๆนะคะ
-
:sad4: มือไวไปนะตบนททามไมมมมมมมมมมมมม. ใจร้ายที่สุดด :fire:
-
อยากด่าอิพี่ชิน เจ้าชู้ไปเรื่อยยังไม่พอ มีใช้กำลังกับนทด้วย สงสารจริงจัง นททนได้ไง :เฮ้อ:
ดีใจที่นทสวนไปบ้างให้รู้ว่าตัวเองทำกันคนอื่นไว้ขนาดไหน แค่นี้ทำมาหึง
อยากให้นทสะบัดบ๊อบใส่จริงจัง จะได้สำนึก
ขอบคุณค่ะ
-
น่าสงสาร
เชษฐ์นี่ยังไง
-
เด็กในร้านที่นทปกป้องท่าทางจะคิดกับนทเกินกว่าที่นทคิดแล้วมั้ง นทหัดตอบโต้บ้างแบบนี้ก็ดีนะ ให้ชินได้รู้บ้างว่าไม่ใช่ตัวเองจะทำได้ฝ่ายเดียว ที่ชินยังหวงนท ไม่คิดบ้างหรือว่านทก็หวงชิน แล้วยังมีหน้ามาว่านทอีก มาทำร้ายนทอีก
-
:m31: :m31: :m31: อ๊ากก มาตบหน้านทได้ยังไงกัน!!! นิสัยไม่ดี ร้ายกาจ :angry2: :angry2: :m16:
ทำตัวแย่ๆ ชอบใช้กำลัง อำนาจบาทใหญ่ แย่ๆๆๆๆๆๆ
นทตัดใจซะเถอะกับ ผช เลวๆคนนี้ ถึงจะรักมากแต่ก็ต้องรักตัวเองบ้างเหมือนกันนะ :o12: :o12:
-
ตอนนี้เหมือนชินจะแปลกนิดๆ รึเปล่าหว่า? :m28:
อืม รู้สึกว่าในการ์ตูน พระเอกจะไม่ทำร้ายร่างกายนายเอกนะ แค่ทำร้ายจิตใจอย่างเดียว ประมาณว่าทดสอบว่านายเอกจะรัก+ยอมตัวเองได้มากแค่ไหน อะไรประมาณนั้น แล้วก็ถ้าจำไม่ผิด ถ้าจำไม่ผิดนะ พระเอกจะทำเป็นไม่ค่อยสนใจว่าจะมีใครมายุ่งกับนายเอกบ้างรึเปล่า แต่จริงๆ อ่ะ สน
ขอแถมอีกนิด ฉากตอนมีอะไรกันเนี่ย ในการ์ตูน พระเอกจะหลงไหลร่างกายนายเอกมากกก (เป็นอีกเหตุผลที่นอนกับคนอื่นๆ ไปทั่ว เพราะเอามาเปรียบเทียบกับร่างกายนายเอก) ส่วนนายเอก ตอนมีอะไรกับพระเอกนี้จะ ทั้งกัด ทั้งดูด ให้เป็นรอยเยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อที่พระเอกจะได้ไม่กล้าถอดเสื้อให้คนอื่นๆ เห็น
โอย บ่นยาวมากฉัน แต่แค่ชี้แจงให้ฟังค่ะ โดยส่วนตัวแล้วคิดว่า ถึงช่วงแรกๆๆ มันจะซ้ำไปบ้าง แต่ก็ไม่ทั้งหมด ลองดูตอนต่อไปเรื่อยๆ ถ้ายังซ้ำหมดแบบนี้ก็ไม่ไหว แต่ที่ดูๆ แล้วไม่น่าใช่
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ชานมนะคะ :L2:
-
เริ่มมีงานเข้าพี่ชินซะแล้ว เลี้ยงลูกน้องด้วยลำแข้ง แล้วเผลอมาเลี้ยงเมียแบบนี้ด้วย ไม่ไหวจะเคลียร์
-
:undecided: อ่ออออ โอเคค่ะ ก๊อปแค่ตอนแรกๆ //พระเอกเรื่องนี้เลวกว่าเยอะเลยอ่ะหลังๆ :try2:
ขอโทษนะคะที่อ่านแค่สองตอนแรกก็หาว่าก๊อปมาทั้งดุ้น(แต่สองตอนแรกเป็นงั้นจริงๆนะ :o11:)
จะติดตามอ่านต่อนะคะ //จริงๆความเห็นเรานะ ถ้าจะทำแบบนี้ก็ควรจะย้ายชี้แจงไว้หน้าสุดรึเปล่าอ่า? ให้เครดิตอาจารย์เค้านิดนึง ( พออ่านแวบแรกแล้วมันเงิบอ่ะ!).
o13 แต่เราชอบแนวนี้นะ 555555555 ชอบๆๆๆ
ติดตามอ่านต่อไปนะคั :impress2:
-
สงสัยตัวเองว่าจะเป็นมาโซฯ อะไรที่มันบีบๆหัวใจนี่ล่ะชอบอ่านนัก :z3:
ไม่รู้จะสมเพชเวทนาหรือสงสารนทกันแน่ ทั้งหมดนี่ก็ทำตัวเองทั้งนั้น แต่ก็เพราะรักอย่างนั้นสินะนท
พยายามไม่คิดแทนนทเรื่องทำไมยังยอมเจ็บอยู่แบบนี้ แต่รอเหมือนพี่ชินนะว่าเมื่อไหร่กันที่นทจะทนให้อภัยผู้ชายเลวๆที่มีข้อดีเพียงน้อยนิดอย่างพี่ชินไม่ได้ วันนั้นนทคงเดินจากพี่ชินไปซักที :monkeysad:
รออ่านตอนต่อไปค่ะน้องชานม :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
นทไม่ได้ดั่งใจเลยยอมตัดใจแล้วหนีไปเลย
รู้ว่ารักแต่ยอมเจ็บครั้งเดียวดีกว่าเจ็บหลายๆครั้ง
-
อ่านแล้วสงสารนท ไม่รู้ว่าความรักที่มีจะช่วยหล่อเลี้ยงให้อดทนได้อีกนานแค่ไหน เพราะทุกอย่างหากไม่ได้รับการดูแล ย่อมมีวันหมดอายุนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เชษฐ์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทำให้อีพี่ชินมันเดือดมากๆหน่อยสิแล้วพานทหนีไปเลย
สะใจงะ เกลียดอีพี่ชินแม่งเอะอะก็ตบก็ด่า
หึ่ยยยยยไม่มีนทละจะรู้สึกกกกกกกกกกก!
-
อยากกรี๊ดด
อยากจะตบอิคุณพี่ชินแทนน้องนท :fire:
-
เรื่องนี้เหมือนจะมีความสุขนะ แต่เศร้าจัง
-
สุดท้ายนทคู่กับเชษฐ์ ฮ่าาาาา
:L2: :L2: :L2:
-
ทำไมพี่ชินต้องทำร้ายน้องนท :m31:
แอบเชียรเชษฐ์เบาๆ :กอด1:
รักคนเขียน เรื่องนี้สนุกมาก รีบมาอัพต่อเร็วๆนะคะ :L2:
-
โอ้วชอบจัง
ผู้หญิงชอบนิสัยที่ดีบางอย่างของคนเลว :L2:
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[6]
“พี่นท อาการดีขึ้นแล้วเหรอครับ?”
มนุเชษฐ์รีบผละจากเคาน์เตอร์เพื่อตรงไปยังร่างเพรียวที่เปิดประตูร้านเข้ามา ผิวกายขาวเนียนที่กระทบแสงตะวันที่ส่องลาดเรือนกายนั้นทำให้เด็กหนุ่มชะงักงันไปชั่วขณะ นึกแปลกใจผู้เป็นเจ้าของร้านที่ปกติก็ดูบอบบางอยู่แล้ว ในวันนี้ยิ่งดูน่าทะนุถนอมมากกว่าทุกวัน ทั้งๆที่บนใบหน้าก็ยังคงประดับด้วยรอยยิ้มน่ารักเช่นเดิม เด็กหนุ่มไม่ทันรู้ตัวเลยว่าผิวหน้าของตนเองนั้นร้อนผะผ่าว และไม่ใช่ความร้อนจากเตาเสียด้วยสิ
“อืม ดีขึ้นแล้วล่ะ”
“ที่จริงถ้าวันนี้ไม่สบายก็ไม่ต้องมาก็ได้นี่ครับ ลุกมาแบบนี้เดี๋ยวอาการจะกำเริบรึเปล่า?”
มือใหญ่คว้าแขนเรียวเพื่อรั้งให้ร่างเล็กเข้ามาใกล้ ก่อนจะใช้หลังมือวัดอุณหภูมิให้กับนิชาอย่างคล่องแคล่ว เนื่องจากในครอบครัวของเขามีน้องสาวและมารดาที่สุขภาพไม่แข็งแรงนัก เขาจึงคุ้นเคยกับการดูแลคนอื่นและรู้สึกดีในยามที่ได้เห็นคนที่เขาดูแลมีความสุข
“ไม่มีไข้ แต่ว่ากันไว้ก่อนดีกว่า ขนมยังเต็มตู้ เพราะงั้นพี่นทไปนั่งอยู่ตรงนั้นละกันครับ วันนี้อย่าทำงานเลยนะ”
นิชายิ้มให้กับท่าทีห่วงใยของเด็กหนุ่มที่สูงเกินวัยไปหน่อยที่เอ่ยเจ้ากี้เจ้าการไม่ยอมหยุดตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาในร้าน ดีนะที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในร้านพอดี ไม่อย่างนั้นลูกค้าคงตกอกตกใจหรือคิดกันไปไกลว่าเขาเป็นโรคร้ายเพิ่งออกจากห้องผ่าตัดเพราะอาการห่วงอย่างออกนอกหน้าของเด็กตรงหน้า
แต่ก็เป็นความห่วงใยอย่างบริสุทธิ์ใจ ทำให้เขายิ้มและหัวเราะออกมาได้เองโดยไม่ทันรู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
“เว่อร์จริงเรา พี่ไม่เป็นอะไรมากแล้ว วันนี้อยากทำคัพเค้กไปฝากที่บ้านนายด้วย ปล่อยพี่ได้แล้ว”
“พี่นทดื้อจังเลยครับ ถ้าไม่สบายอีกจะทำยังไง?”
“ก็แค่กินยา แป๊บเดียวก็หาย พี่แข็งแรงนะจะบอกให้”
“ตัวกะเปี๊ยกเดียวยังกล้าพูดอีกนะ”
“เดี๋ยวเหอะ ตัวเล็กแต่ก็ถีบนายได้ละกัน อยากลองไหม?”
มนุเชษฐ์หัวเราะแล้วรีบละจากร่างเล็กที่ยกเท้าขึ้นมาจริงๆ เดินกลับไปหลบหลังเคาน์เตอร์เช่นเดิม เขาไม่กลัวลูกเตะของนิชาหรอก แต่ก็หวั่นอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ดูจากสัณฐานแล้วคงไม่ทำให้เขาบาดเจ็บ แต่ก็คงจะเจ็บไม่หยอก ที่แน่ๆเขายังไม่คิดจะลองดีกับร่างงามเจ้าของร้านในตอนนี้หรอก
เสียงบีบแตรจากรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ด้านนอก พร้อมกับสีหน้าแจ่มใสที่เผือดลงไปทันตาราวกับทำอะไรผิดไป และใบหน้าสวยที่สะบัดหันไปทางประตูอย่างตกใจ ราวกับหวาดกลัวว่าใครบางคนในรถคันนั้นจะโกรธ ทุกปฏิกิริยาทำให้มนุเชษฐ์เลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ ใครกันที่ทำให้นิชาที่อ่อนโยนและเยือกเย็นแปรเปลี่ยนไปได้เช่นนั้น
แล้วเขาก็สงสัยได้อีกไม่นาน เมื่อบุคคลในรถก้าวลงมาพร้อมกับเดินเข้ามาในร้าน นิชารีบเร่งเดินไปหาเพื่อเปิดประตูให้ก่อนที่มือหนานั้นจะยกขึ้นแตะที่จับประตูเสียด้วยซ้ำไป
นิชานึกแปลกใจที่อีกฝ่ายไม่ยักรีบไปทั้งๆที่มีธุระ ส่วนตัวเขาเองนั้นก็ไม่อาจทิ้งร้านไปได้ลง สุดท้ายเตชินท์จึงขับรถมาส่งเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน และสัญญาว่าเย็นนี้จะมารับไปเที่ยวด้วยกัน
“พี่ชิน มีอะไรรึเปล่าครับ? พี่รีบไปประชุมไม่ใช่เหรอ?”
“อืม ก็รีบอยู่เหมือนกัน”
“อ้าว แล้วทำไม...?”
“เงียบ”
เสียงทุ้มที่เอ่ยสั้นๆ ห้วนๆ ทำให้เรียวปากคู่สวยปิดสนิทในฉับพลันราวกับมีใครมากดสวิตช์ เขาหันหน้าตามร่างสูงสง่าที่เดินตรงไปทางเคาน์เตอร์ที่มีมนุเชษฐ์ยืนชงกาแฟอยู่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ดวงตาคมจับจ้องร่างสูงในชุดยูนิฟอร์มสีช็อกโกแลตอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ร่างของผู้เด็กกว่าจะละมือจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ตรงหน้า เพื่อเงยหน้าแล้วหันไปทางร่างที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเคาน์เตอร์ นัยน์ตาทอประกายมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้สบเข้ากับดวงตาคมกริบที่ฉายแววยะโสอย่างผู้เหนือกว่าอย่างไม่เกรงกลัว
“รับกาแฟไหมครับ? ชุดสูทแบบนั้นในวันที่อากาศแบบนี้ท่าทางจะร้อน... ผมชงเอสเพรสโซ่เย็นให้ละกันนะครับ”
“ขอเข้มๆล่ะ”
“ได้ครับ ชอบหวานไหมครับ?”
“อันนี้มันก็อยู่ที่คนชงน่ะนะ ดูเอาจากลูกค้าละกันว่าน่าจะชอบหวานหรือเปล่า”
มนุเชษฐ์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจที่ถูกท้าทายด้วยเรื่องแบบนี้ ในใจนึกอยากตอกกลับว่าถ้าอยากจะท้าทายกันช่วยหาประเด็นที่มีสาระมากกว่านี้หน่อยจะได้ไหม ทว่าก็หันไปชงกาแฟให้ด้านหลังเครื่องบดกาแฟแต่โดยดี มือหนาแต่เรียวยาวนั้นเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว ทำให้เห็นได้ชัดว่าทำงานนี้มานานพอตัว ระหว่างนั้นเองที่เตชินท์ได้หันไปมองรอบๆร้านกาแฟเล็กๆที่เขาไม่ได้แวะเวียนมาหลายเดือนแล้ว
บรรยากาศอบอุ่นแบบสุชุมด้วยการตกแต่งแบบวินเทจโดยยึดโทนสีฟ้าเป็นหลัก และกลิ่นหอมปนขมของเอสเพรสโซ่ลอยอบอวลไปพร้อมกับกลิ่นหวานๆของขนมยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ทว่ากลับมีอีกร่างหนึ่งที่ขัดหูขัดตาเขาเสียเหลือเกินยืนอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ที่เคยเป็นตำแหน่งของลูกแมวน้อยของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
“นายทำงานมากี่เดือนแล้วล่ะ?”
“ก็ไม่ได้นับหรอกครับ คงตั้งแต่คุณไม่ได้แวะมาน่ะ”
“อ้อ งั้นนายก็ไม่รู้สิว่าฉันเป็นใคร”
“พอจะเดาได้หรอกครับ แต่ผมไม่ได้สนใจ ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร แต่โดยตำแหน่งแล้วพี่นทคือเจ้าของร้าน ไม่ใช่คุณ”
“อย่ายุ่งกับ ‘ของ’ ของคนอื่นดีกว่า เจ้าหนู”
มนุเชษฐ์ระบายรอยยิ้มอย่างสบายอารมณ์ พร้อมกับยื่นแก้วกาแฟเย็นจัดให้กับร่างตรงหน้า “ผมไม่ชอบยุ่งกับของของใครอยู่แล้วครับ แต่กับคนที่ผมรู้สึกดี ผมก็จะคุยกับคนคนนั้น เพราะสำหรับผมแล้ว คนเราไม่ใช่ ‘สิ่งของ’ ของใคร ที่จะคนบ้าที่ไหนมาเหมาเอาว่าเป็น ‘เจ้าของ’”
“อวดดีเหลือเกินนะ พนักงานร้านนี้ ไม่รู้ว่าผ่านการสัมภาษณ์งานมาด้วยวิธีไหน”
“กับคนปกติ ผมก็พูดจาแบบคนปกติด้วยนะครับ แต่กับคนบางคน ก็อาจจะไม่สามารถรักษามารยาทที่ดีไว้ได้ จะว่าไปคุณเองก็ไม่ใช่ลูกค้านี่เนอะ เพราะงั้นก็ไม่ผิดกฎอะไรของร้านนี่ครับ”
“ปากดีให้ตลอดเถอะ...”
“ถ้าเผื่อคุณจะไม่รู้ คนปากดี คือคนที่เถียงในสิ่งที่ทำไม่ได้... แต่ผม ไม่ได้ดีแต่ปาก เหมือนใครบางคนหรอกนะครับ”
“นายมีอะไรดีรึไง?”
“อย่างน้อย ผมก็รักษาคำพูด ผมมีสัจจะ และไม่โกหกใคร ผมสามารถทำให้คนอื่นมีความสุขได้ด้วยตัวผมเอง โดยไม่ต้องพึ่งอำนาจบารมีอะไรที่ทำให้ลืมตัวไปว่าตัวเองก็เป็นคนธรรมดาๆเหมือนกัน”
เขาไม่ได้ตั้งใจจะแขวะใคร แต่สิ่งที่เขาพูดมานั้นเขาพูดจากใจจริง เนื่องจากมนุเชษฐ์เป็นเด็กที่เติบโตมาในครอบครัวที่ค่อนข้างขาดรายได้ มารดาก็ป่วย น้องสาวก็ยังเล็ก เขาเองนั้นนอกจากจะต้องทำงานจุนเจือครอบครัวแล้ว ยังต้องส่งน้องและตัวเองเรียนมาหลายปี จึงได้เรียนรู้ที่จะยิ้มและให้กำลังใจครอบครัว แม้ในวันนั้นจะไม่มีหนทางหาอาหารได้ครบทุกมื้อก็ตาม
“แต่กับคนบางคน... อาจไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูดหรอกมั้งครับ”
ดวงตาคมฉายแววขุ่นเคืองเมื่อนึกไปถึงคำสัญญามากมายที่เขามักใช้กับใครต่อใครเพื่อให้ปัญหาน่ารำคาญทั้งหมดผ่านพ้นไป ทว่าร่างตรงหน้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร หรือว่านิชาเล่าให้ฟังเรื่องที่เขามักผิดสัญญา
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม สำหรับเขา การผิดคำสัญญาไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายอะไร แต่เหตุใดเมื่อได้ฟังคำพูดของร่างตรงหน้าแล้ว ใจของเขากลับรู้สึกร้อนผ่าว นึกอยากจะโต้กลับแต่ก็ไม่รู้จะเถียงว่าอย่างไร
“ปากเก่งนะเจ้าหนู พูดแบบนี้กับคนอื่นระวังจะตายไม่รู้ตัวเข้าสักวัน”
“พี่ชิน!”
นิชาที่นิ่งอยู่นานอดรนทนไม่ไหวเมื่อเจอกับประโยคทีเล่นทีจริงของร่างสูงที่เขารู้ดีว่ามักไม่ได้ทำแค่ขู่ เขาประสานสายตาเข้ากับแววตาเยือกเย็นที่ปรายมองมาอย่างไม่ยอมหลบสายตา
ไม่พอใจที่คนของเขาปกป้องคนอื่นต่อหน้าเขา --- เป็นครั้งที่สอง
ใบหน้าดูดีหันไปทางร่างสูงด้านหลังเคาน์เตอร์พลางสบสายตากันอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้
“ฉันจะยอมยกโทษให้ครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น จำไว้ว่าครั้งนี้นายโชคดีที่มีนทช่วยเอาไว้ ครั้งต่อไป ไม่ว่านายจะมีนทคุ้มหัวอยู่หรือไม่... ฉันไม่เอาไว้แน่”
เตชินท์หันหลังกลับ ขายาวนั้นก้าวออกจากร้านไปโดยไม่ได้หันหลังกลับมามอง เขาเข้าไปในรถ แล้วออกรถพุ่งไปตามถนนเกษตร์-นวมินทร์อย่างรวดเร็ว ในใจคุกรุ่นไปด้วยอารมณ์โกรธ เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าจะหงุดหงิดอะไรนักหนา อาจเป็นเพราะทำอะไรเด็กนั่นไม่ได้เพราะมีนิชายืนอยู่ตรงนั้น หากเป็นเวลางานของเขาแล้ว เด็กปากดีขนาดนั้นไม่มีทางยืนยิ้มอยู่ในสภาพครบ 32 ได้แบบนั้นหรอก
เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นทำให้สายตาคมละจากถนนไปทางเบาะข้างคนขับ เขาเหยียบเบรกเมื่อรถติดไฟแดงพร้อมเข้าเกียร์ว่าง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดขึ้นมามองที่ผู้โทรเข้า
'น้องเล็ก'
ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาวพร้อมกับโยนโทรศัพท์สีดำนั้นลงกับเบาะรถยนต์อีกครั้ง นึกรำคาญใจที่เด็กผู้หญิงคนนี้โทรมาได้ทุกวี่ทุกวัน ขนาดเขาไม่รับก็ยังทู่ซี้โทรมา เห็นว่าชื่นชมชื่อเสียงของเขานักหนา แล้วเจ้าหล่อนไม่รู้รึไงว่าคนอย่างเขาไม่เคยนอนกับคู่นอนคนไหนซ้ำเป็นครั้งที่สอง
สายตาคมปรายมองสัญญาณไฟที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวได้โดยง่ายอย่างหงุดหงิดใจ มือใหญ่คว้าเอาเอสเพรสโซ่เย็นที่หยิบติดมือมาจากร้านมาดูดไปซะอึกใหญ่ ก่อนจะแทบพ่นออกมาเมื่อรับรู้รสชาติความหวานจัดเสียจนแทบทำให้ลิ้นของเขาชาวาบ
“ปั๊ดโธ่! ไอ้เด็กบ้านั่น...!”
“นายนี่นะ ทำไมจู่ๆก็หงุดหงิดขึ้นมาแบบนั้น”
ทันทีที่รถยนต์คันงามเคลื่อนตัวออกไป ร่างงามก็หันมาเล่นงานพนักงานในร้านบ้าง ดวงตาคู่โตทอดมองร่างสูงที่ทรุดกายนั่งลงหลังเคาน์เตอร์อย่างหงอยๆด้วยท่าทีสำนึกผิด
“อย่ามาทำหงิม ฉันไม่หลงกลนายหรอกน่า”
“รู้ทัน...”
“เชษฐ์!”
“โห่ อะไรล่ะพี่นท ผมก็เป็นของผมแบบนี้แต่ไหนแต่ไร พี่ก็รู้ผมว่าผมก็กวนไปตามประสา”
“ปกตินายกวนเล่นๆ แต่นี่นายทำอย่างกับไปโกรธแค้นอะไรพี่เขาแน่ะ รู้รึเปล่าว่านั่นใคร?”
“ไม่รู้หรอก พ่อของพี่นท ไม่ก็พี่ชายล่ะมั้ง เห็นดุซะขนาดนั้น แถมหวงพี่น่าดู”
“เขาเป็นคนลงทุนทำร้านให้พี่ เพราะงั้นก็เหมือนเป็นเจ้าของร้านจริงๆคนหนึ่งนะ”
“อ้าวเหรอครับ แย่จัง ผมทำมารยาทแย่ใส่เจ้าของร้านไปซะแล้ว แล้วนี่ผมจะโดนไล่ออกไหมอ่ะ?”
นิชากลอกสายตาไปมาอย่างนึกระอากับท่าทางที่เสมือนว่ากลัวของอีกฝ่าย “นี่ อย่าไปทำตัวแบบนี้บ่อยๆเข้ารู้ไหม เกิดเจอคนจริงขึ้นมาอาจเจ็บตัวได้นะ”
“พี่ก็รู้ผมไม่ชอบหาเรื่องใครหรอกครับ”
“แต่พี่ว่าวันนี้นายปากหาเรื่องอยู่นะ”
“พี่นทก็เข้าข้างแต่พี่คนนั้น”
“พี่พูดตามความจริงที่พี่เห็น”
“ไม่จริงหรอก พี่ก็เห็นว่าพี่คนนั้นจู่ๆก็เข้ามาในร้าน มองหน้าผมซะอย่างกับว่าผมเคยไปอึไว้บนหลังคาบ้านเขาเมื่อขาติที่แล้วอย่างนั้นแหละ เป็นใครก็หงุดหงิดนะพี่”
“มันก็จริง แต่ว่านายก็ไม่ควรไปต่อล้อต่อเถียงและพูดจากวนใส่พี่เขาแบบนั้น ยังไงเขาก็แก่กว่าเราเยอะนะ”
“อืม ดูหน้าก็พอจะรู้อยู่หรอกครับ... เอาว่าถ้าทำให้พี่ไม่สบายใจ คราวหน้าพี่เขามาที่ร้านผมจะขอโทษละกันครับ”
นิชาระบายลมหายใจอย่างโล่งอก “แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน เย็นนี้พี่เขาก็มาแล้ว อย่าลืมขอโทษล่ะ”
มนุเชษฐ์ชะงักไปเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าหมอนั่นจะแวะมาที่ร้านรวดเร็วเสียขนาดนี้ เห็นปกติไม่เคยมา เขาก็เคยเห็นหน้าแต่ในรูปเท่านั้นแหละ รูปถ่ายที่นิชาเป็นคนแปะผนังเอาไว้ ในตำแหน่งที่เจ้าตัวสามารถมองเห็นได้ทุกวันตลอดจนเวลา ภาพที่ทั้งสองคนกำลังยิ้มและมองตรงมาที่ภาพ รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากหัวใจ
เขาพอจะเดาได้ว่าระหว่างทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันมากกว่าคนรู้จักหรือเพื่อนอย่างแน่นอน เขาไม่ใช่คนฉลาด แต่ก็ไม่ได้โง่ดักดานจนดูไม่ออก แม้ว่าในความเป็นจริงนั้น บรรยากาศจะแตกต่างจากที่เขาคาดคิดเอาไว้แบบหน้ามือเป็นหลังมือเลยก็ตาม ทว่าดวงตาคู่โตสวยที่มีแววเศร้าคู่นี้ ก็ยังคงทอประกายอย่างชัดเจนว่า --- รัก ผู้ชายคนนั้น
หงุดหงิดใจ ยิ่งได้เห็นท่าทางที่ร่างสูงในชุดสูทสีดำกระทำต่อเจ้าของร้านของเขา หัวใจก็ยิ่งเต้นตุบด้วยความขัดเคือง นิชาเป็นคนใจดี ต่อให้อายุมากกว่าเขา และเรียนสูงกว่าเขามากมาย แต่ก็ไม่เคยดูถูกคนอย่างเขา และหยิบยื่นน้ำใจมากมายที่หาได้ยากในสังคมสมัยนี้ให้แก่เขาอย่างจริงใจ
เพียงแค่ช่วงเวลาห้าเดือนที่ได้รู้จักกัน เขาเองก็เพิ่งรู้สึกตัวไม่นาน ว่าหัวใจหลงรักตัวตนของร่างตรงหน้านี้ไปเสียแล้ว
“พี่นท...”
“หืม? ว่าไงเหรอ?”
ใครจะอยากไปขอโทษผู้ชายคนนั้น ผู้ชายแบบนั้นที่ทำให้คนดีที่น่ารักอย่างนิชาต้องเสียน้ำตา คิดว่าเขาไม่เคยรับรู้อย่างนั้นหรือ แม้แต่คราวที่แล้วที่อีกฝ่ายโทรมาระหว่างงาน ร่างเล็กก็ต้องแอบร้องไห้อยู่ภายในห้องพัก และออกมาด้วยท่าทีร่าเริงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่ดวงตาแดงช้ำอย่างผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
ใช่ว่าเขาจะไม่รู้เรื่อง ในเมื่อ --- เขาเองก็อยู่ด้านหลังของประตูบานนั้น
เสียงสะอื้นที่ดังแว่วออกมาเพียงแผ่วเบา ราวกับเข็มนับพันเล่มที่ทิ่มแทงหัวใจ
อยากจะตรงเข้าไปคว้าร่างเพรียวบางนั้นมากอดเอาไว้อย่างอ่อนโยน
อยากจะปลอบประโลมร่างที่สั่นเทา อยากจะทะนุถนอมและดูแล ไม่ให้ใครมาทำให้เสียน้ำตา
อยากจะรักษารอยยิ้มสดใสนั้นเอาไว้บนใบหน้างดงามตลอดไป
แต่เมื่อสบสายตาของร่างเพรียวแล้ว เขาก็ถอนหายใจแล้วพยักหน้าอย่างจำยอม ในเมื่อนิชาต้องการให้เป็นแบบนั้น เขาก็จะทำแบบนั้นตามใจเจ้าของร้าน
“ผมไม่เคยเถียงชนะพี่นทเลยจริงๆ”
“เพราะพี่ไม่ได้เถียง แต่พี่พูดความจริงยังไงล่ะ”
นิชาเอ่ยยิ้มๆ พร้อมกับมุ่งหน้าไปยังห้องพักพนักงานเพื่อเปลี่ยนชุดเตรียมทำงาน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ลูกค้าขาประจำทยอยมากันพอดี โดยมีสายตายิ้มๆที่มองตามอย่างห่วงใยไปจนสุดทาง
Talk: ^^
วันนี้มาต่อเร็วค่ะ แปลกใจกันบ้างมั้ยเอ่ย (หัวเราะ)
เรื่องของเรื่อง ฝนตกทั้งวัน ธุระที่ว่าจะต้องไปทำก็เลยเลื่อนไปโดยปริยาย
วันนี้ก็เลยมีเวลา นั่งกลั่นกรองพล็อตที่วนเวียนอยู่ในหัวมาตลอดอาทิตย์ออกมาเป็นตัวหนังสือเสียที โล่งจริงๆค่ะ
ตอนต่อไป เร็วๆนี้ คงจะเป็นตอนพิเศษคั่นอารมณ์หน่อย
แต่จะเป็นตอนพิเศษของใคร เอ... น่าจะเดากันถูกนะคะ ^^
เอาเป็นว่า ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจเหมือนเคยนะคะ ดูแลสุขภาพกันด้วยน้า ม๊วฟ
:3123:
-
คนเค้ามีเจ้าของแล้วอย่าไปยุ่งเล้ยยย
-
แบน พี่ ชิน
เชียร์ น้อง เชษฐ์ 555555555555555555555
-
เจ้าของทำตัวแบบนั้นก็น่าจะมีคนดัดหลังจริงๆนั่นแหละเนอะ
-
จะรอดูว่าพี่ชิน จะได้รับบทเรียนบ้างหรือปล่าว :fire:
-
อ่านไปแบคิดไปอีกทาง ถ้าไม่ติดว่ามีนทมาก่อนจะคิดว่าพี่ชินกะเชษฐ์ จะมาคู่กันนะเนี้ยเถียงกันไปมาเราก้อจิ้นไปได้ไงไม่รุ้ o18
หวังว่าพี่ชินจะทำตัวดีขึ้นแรวอย่าทำอะไรนทนะ :กอด1:
-
อ่านไปแบคิดไปอีกทาง ถ้าไม่ติดว่ามีนทมาก่อนจะคิดว่าพี่ชินกะเชษฐ์ จะมาคู่กันนะเนี้ยเถียงกันไปมาเราก้อจิ้นไปได้ไงไม่รุ้ o18
หวังว่าพี่ชินจะทำตัวดีขึ้นแรวอย่าทำอะไรนทนะ :กอด1:
ชานมก็คิดค่ะ :laugh:
-
พี่ชินกับเชษฐ์ นี่ทันกันดีอ่ะ ถ้าเป็นคู่พระเอกกับนายเอกนะ มันส์เลย
ส่วนนายเอกแบบนทนี่มัน....โง่เกิ๊น!!! แถมบอบบางอย่างกับผู้หญิงอีก :เฮ้อ:
-
เชษฐ์หลงรักคุณนทจริงด้วย...แหม ๆๆ พี่ชินรีบมาส่งเลย หวงก้างนะคะ
ถ้าจะดีทำตัวให้ดีกับนทหน่อยดีมั้ย นทรักจะแย่แล้วไม่รู้จักรักษาไว้
กลัวเชษฐ์เจ็บตัวเหมือนกันนะเนี่ย
ขอบคุณค่ะ
-
อยากเข้าไปกอดนท แสนจะดราม่าเรียกน้ำตา
อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงความรู้สึกที่ตัวเองอ่านเรื่องบุพเพวายร้ายเลยแฮะ
ความรู้สึกที่อ่านแล้วตั้งคำถามว่า ทำไมถึงรักเขาได้มากมายขนาดนั้น :m15: :m15:
-
หวังว่าอิพี่ชินจะไม่เล่นสกปรก กลั่นแกล้งเชษฐ์จนอยู่ไม่ได้หรอกนะ o18
แน่จริงก็สู้กันตัวต่อตัวดิ แค่คิดว่านทรักอย่างเดียวจะสู้ได้ไหม
แต่ถ้านทยังเป็นอย่างนี้ก็....:เฮ้อ:
-
นททิ้งชินไปเลยดีกว่า
-
ถ้าเจ้าของไม่ใส่ใจเอง ไม่ถือว่าแย่งละกันนะ 555 :really2: :really2:
-
อยากให้เชษเป็นพระเอกจัง
:z2: :z2: :z2:
-
สามคำ>>>เชียร์ เชษฐ์ ค่ะ
ความเจ้าชู้มันอาจจะเป็นสันดานที่เปลี่ยนไม่ได้ของชินนะ
อยากให้นทตาสว่างซะที :z3:
-
ต้องจัดบทเรียนหนักๆให้พี่ชิน
-
พี่ชิน แอบซึนอ่ะ
ทั้งๆที่ดูก็รู้ว่ารักนท แต่ทำเป็นอย่างงั้นอย่างงี้ เฮ้ออ รอให้เสียนทไปก่อนเถอะ ถึงจะค่อยรู้สึกตัว :serius2: :serius2:
-
รอวันที่ไอพี่ชินได้รับบทเรียน สงสารนทมากๆ
-
เชษฐ์จะโดนอะไรมั้ยเนี่ย :z2: :z2: :z2:
-
สิ่งที่ไม่ควรยุ่งในโลกนี้ที่สุดคือคนที่มีเจ้าของ
-
เชียร์น้องเชษฐ์
ให้พี่นทใจอ่อน ซะทีๆ
ส่วนไอ่พี่ชิน..เอาให้น้องเล็กไปเลย
..เหมาะสมกันดี.. หุหุ
o13
-
ไม่ได้เกลียดพี่ชิน แต่ก็รู้สึกสงสารนท
บางทีพระเอกก็ทำเกินไป
-
นทอย่าทำอะไรเหมือนจะเข้าข้างเด็กในร้านดีกว่า เกรงว่าจะทำให้ชินยิ่งอยากจัดการเด็กในร้านมากขึ้นนะ ชินทีตัวเองหวงได้หวงดีนะ แล้วไม่คิดบ้างหรือไงว่านทก็หวงเป็น
-
สำหรับเรา ไม่ถือว่านทโง่นะ นทแค่ใจบอด ตามองเห็น แต่ใจปิดตาย
สำหรับเชษฐ์ รักให้ตาย นทก็ไม่หันมองหรอก นทเป็นประเภทถ้าอีกฝั่งไม่ตายจากหรืออกปากไล่ ให้ตายนทก็ไม่เลือกคนอื่นนอกจากพี่ชิน
เชษฐจะทำได้แค่รัก แค่ช่วยไปเรื่อยๆ ถึงสุดท้ายถ้าเกิดพาหนีกันไปเพราะพี่ชินทำอะไรไว้ แตก็ดูแลได้แค่กาย ใจดูแลไม่ได้
ส่วนพี่ชิน เป็นพวกไม่เคยไม่ได้อะไร อยากได้อะไรก็ได้มาง่ายๆเลยไม่รู้จักรักษา อีกประเด็นคือ พี่ชินไม่รู้ตัวว่ารักเป็นไง ทุกวันนี้เราคิดว่าพี่ชินก็รักนะ แต่ไม่ใช่รักมาก ขนาดยอมหยุด อันนี้พี่แกก็รู้ตัว ต้องเกิดอาการสูญเสียนั้นล่ะ ถึงจะเข้าใจ
ไม่รู้ว่าอินไปมั้ยเนอะ
-
ถ้าแค่รักตัวเองไม่เป็น ก็อย่าหวังที่จะรักใครและให้ใครเค้ารัก
เรื่องง่ายๆของชีวิต แต่เห็นว่าทำยากกันทุกคน
-
อยากให้นทหนีไปจริงๆเลย
-
สงครามของผู้ชาย o18
-
ชอบอ่ะ ขอเชียร์เชษฐ์ได้ไหม :z2:
-
:L2:
-
พึ่งมาอ่านรวดเดียว
นทอ่า น่าสงสารจัง
ก็คนมันรักอะเน๊อะ มันก็ขึ้นอยู่กับว่า นทจะเลิกรักก่อน หรือพี่ชินจะคิดได้ก่อนแล้วล่ะ
ถ้าเป็นชีวิตจริง คนอย่างไอพี่ชินไม่มีทางเปลี่ยนหรอก
มันขึ้นอยู่กับว่า นทจะตาสว่างเร็วหรือช้าเท่านั้นแหละ
-
ไม่ถนัดแนวนี้เพราะเข้าไม่ถึง 5555 เรารักตัวเองที่สุด หุๆ
-
ติดตามๆ
-
โอ้ยนททททท :z3:
-
รักคนมีเจ้าของปกติก็ว่าลำบากแล้ว...แต่นี่คนๆนั้นยังรักเจ้าของมากขนาดนั้นอีก (มันแย่ตรงนี้แหละ)
-
สงสาร นท
สงสาร เชษฐ์
เบื่อ ชิน แบร่ แบร่
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[7]
“พี่เชษฐ์ วันนี้กลับดึกรึเปล่าจ๊ะ?”
“ไม่ดึกหรอก วันนี้พี่ไม่มีเรียน หมิวมีอะไรรึเปล่า?”
เจ้าของนามหันไปมองทางร่างแน่งน้อยของน้องสาววัยสิบสี่ปีที่เดินถือข้าวกล่องมาให้ถึงหน้าบ้าน แม้ในวันเสาร์เช่นนี้ เธอก็ยังตื่นมาแต่เช้าเพื่อทำอาหารกล่องให้เขาติดมือไปทานระหว่างวัน
“เปล่าหรอกจ้ะ หมิวเห็นพี่กลับบ้านดึกแล้วยังต้องทำการบ้านต่อ เลยอยากให้พักผ่อนบ้าง เดี๋ยวจะล้มป่วยเอา”
มนุเชษฐ์ยิ้มให้กับท่าทางห่วงใยอันแสนอ่อนโยนของน้องสาวแท้ๆ เอื้อมมือไปลูบศีรษะของร่างตรงหน้าเบาๆ ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ เด็กสาวคนนี้ก็ยังเป็นเสมือนเด็กเล็กๆในสายตาของเขาเสมอ อาจเพราะเขารับหน้าที่ดูแลมนสิชามาตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กเล็กๆก็เป็นได้ จึงได้รู้สึกว่าเธอเด็กกว่าเขามากนัก แม้ว่าจริงๆแล้วอายุก็ห่างกันไม่ได้มากมายขนาดนั้นก็ตาม
“ขอบใจนะ หมิวเองก็เหมือนกัน เหนื่อยหน่อยนะ”
เขาพูดแบบนั้นเพราะรู้ดีว่าน้องสาวที่น่ารักของเขาต้องรับหน้าที่ดูแลมารดาที่ป่วยหนัก ตลอดจนงานบ้านทั้งหมด โดยยังรักษาตำแหน่งการเรียนดีเด่นเอาไว้ได้อยู่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา
บิดาของพวกเขาเสียชีวิตไปด้วยโรคหัวใจมาหลายปีแล้ว ตอนแรกมารดาที่เป็นครอบครัวคนสุดท้ายของพวกเขาก็ยังทำงานรับจ้างเย็บผ้าอยู่กับบ้าน แต่สุดท้ายก็ล้มป่วยด้วยโรคมะเร็ง เจ็บออดๆแอดๆมาตลอดเพราะไม่ได้รับการรักษาที่เหมาะสม เนื่องจากในตอนนั้นเขาเองก็เพิ่งจะอายุไม่ถึงสิบห้าปีดีนัก ต้องออกจากโรงเรียนมาทำงานพิเศษจุนเจือครอบครัว เรื่องใหญ่คือการหาค่ารักษาพยาบาลที่แพงลิบลิ่วมารักษามารดา
เรื่องนโยบายค่ารักษาช่วยเหลือคนจนของรัฐบาลไม่ช่วยอะไรเขามากนัก เพราะค่ายาเกี่ยวกับโรคมะเร็งจำเป็นต้องใช้ยาพิเศษมากมายที่มีราคาสูง ซ้ำยังมีการรักษาด้วยคีโม หากจ่ายค่ารักษาเพียงเท่านั้น ยาที่ได้ก็จะไม่ดีเพียงพอที่จะช่วยแม้แต่เพียงบรรเทาอาการเจ็บปวดเสียด้วยซ้ำไป ช่วงแรกเขาลำบากมากนัก เนื่องจากยังอายุไม่ครบเกณฑ์ เรียนก็ยังไม่จบม.3ดี จะให้หางานที่ได้ค่าจ้างดีๆนั้นยากเย็นยิ่ง เขากัดก้อนเกลือกินอย่างลำบาก จนบางวันคนข้างบ้านถึงกับต้องแบ่งอาหารมาจุนเจือด้วยความสงสาร แต่จะให้รับความใจดีจากคนรอบข้างตลอดไปย่อมเป็นไปไม่ได้ เขาจึงกัดฟันสู้ เพื่อมารดา และเพื่อและส่งเสียมนสิชาให้ได้เรียนสูงๆ แม้ว่าเขาจะไม่ได้เรียนต่อก็ตาม
มนุเชษฐ์เดินไปตามถนนสีเทาที่ยังไม่ค่อยมีคนมากนักเนื่องจากเป็นเช้าวันเสาร์ เขาทอดสายตามองไปตามเส้นทางเก่าๆที่เขาเดินอยู่ทุกวัน พลางคิดย้อนไปถึงเมื่อหลายเดือนก่อนที่เขาเพิ่งอายุครบสิบเก้าปีได้ไม่นาน
ในตอนนั้นเขาเป็นลูกจ้างในไซต์ก่อสร้างแห่งหนึ่ง เป็นคฤหาสน์หรูหราในย่านเกษตร์-นวมินทร์ถูกสร้างมาหลายเดือนจนใกล้จะเสร็จ เขาทำงานอย่างแข็งขัน ทุกหยาดเหงื่อเสียไปเพื่อเร่งให้งานเดินเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้จะเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียจากแสงแดดที่แผดเผา แต่เขาก็ไม่ย่อท้อ เนื่องจากทุกวันนี้ที่มีกินมีใช้อยู่ก็เพราะได้รับค่าจ้าง เขาสำนึกบุญคุณจากผู้ว่าจ้างยิ่งนัก แม้ว่าค่าแรงจะไม่ได้มากมายอะไรก็ตาม แต่หากใช้อย่างประหยัด ก็สามารถเก็บหอมรอบริบได้มากโขอยู่ และถือเป็นโชคดีที่น้องสาวของเขาตั้งใจเรียนจนได้รับทุนการศึกษามาหลายปีแล้ว เขาจึงสามารถเรียนภาคพิเศษในยามค่ำคืนได้หลังจากเสร็จงาน
เขาจำได้ว่า เมื่อเลิกงานแล้ว เขาก็รีบร้อนเดินปนวิ่งออกมาจนถึงถนนใหญ่และเดินไปเรื่อยๆตามเส้นทางเท้า เพื่อจะรีบขึ้นรถสองแถวไปเรียน ทว่าการทำงานมาอย่างหนักจนอ่อนล้า และไม่ได้ทานอะไรเลยนอกจากอาหารเช้าซึ่งเป็นข้าวสวยกับปลาทูทอดที่เหลือจากคืนก่อน
รู้สึกตัวอีกที เขาก็ลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่ไม่รู้จัก บนเก้าอี้ไม้ที่ถูกนำมาวางต่อกันหลายตัวเพื่อวางร่างของเขาได้ รอบกายนั้นเงียบกริบ ได้ยินเพียงเสียงกรุ๊กกริ๊กของเครื่องภาชนะอยู่ด้านหลังประตูบานที่ปิดสนิทอยู่ และเพียงไม่นาน ประตูบานนั้นก็เปิดออก พร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งที่ถือถาดบรรจุอาหารเข้ามาในห้อง
“อ้าว ฟื้นแล้วเหรอ?”
เขาจำไม่ได้ว่าในตอนนั้นเขาตอบไปว่าอย่างไร แต่สิ่งที่เขาจำได้แม่นและคงไม่มีวันลืมเลือนได้ในชีวิตนี้ก็คือ เขาถูกทำให้ลมหายใจสะดุด เมื่อได้พบกับรอยยิ้มอ่อนโยนที่ปรากฏบนใบหน้าดูดีของคนที่เขาเพิ่งได้พบกันครั้งแรก
เป็นรอยยิ้มที่บางเบา และอ่อนหวาน ราวกับมีขนมสายไหมพองฟูอยู่ในหัวใจ
“เห็นน้องผ่านหน้าร้านประจำเลย นี่โชคดีที่มาฟุบที่หน้าร้านพอดีพี่เลยเห็น... ไม่สิ จะเรียกว่าโชคดีก็กระไรอยู่เนอะ เอาว่า พี่ชื่อนิชา น้องชื่ออะไร?”
“ผม... ชื่อเชษฐ์ครับ”
--- นั่นเป็นวันแรกที่เขาได้พบกับนิชา
จริงอย่างที่นิชาว่า เขาเดินผ่านร้านนั้นอยู่ทุกวัน แต่ด้วยความเร่งร้อนจะรีบไปให้ทันเรียน จึงไม่เคยสังเกตมาก่อนว่านี่เป็นร้านกาแฟเล็กๆที่มีบรรยากาศอบอุ่น แต่หลังจากวันที่เขาหมดสติไปหน้าร้านเสียจนได้นิชาลากเขาไปพักนั้น เขาจึงเริ่มให้ความสนใจกับร้านกาแฟเล็กๆนี้มากขึ้น
เขาจะแอบชะลอฝีเท้าเมื่อใกล้ถึงร้าน และเหลือบสายตามองเข้าไปในร้าน รู้สึกสบายใจเมื่อได้เห็นร่างบอบบางเดินไปเดินมาอยู่หลังเคาน์เตอร์ และนานๆครั้งที่นิชาจะหันมาเห็นเขาพอดีแล้วยิ้มให้ นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากจะมีโอกาสได้เข้าไปพูดคุยกับนิชา แต่เรียวขากลับเร่งฝีเท้าให้วิ่งผ่านไปอย่างว่องไวเพื่อซ่อนความร้อนผ่าวบนใบหน้า
หลายครั้งที่เขาผ่านร้านนี้ในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่ไม่มีเรียน แล้วนิชาที่รอเวลาอยู่แล้วมาเรียกเอาไว้ให้แวะไปชิมขนมเมนูใหม่ที่หัดทำ เขาจึงได้มีโอกาสเล่าเรื่องของตนเองให้ร่างบางฟังเมื่อถูกตั้งคำถาม รู้สึกสบายใจมากขึ้นเมื่อได้เล่าเรื่องเหล่านี้ให้ใครคนหนึ่งฟัง เหมือนได้วางความหนักอึ้งที่แบกมาตามลำพังตลอดลงไปเมื่อมีใครที่รับฟัง แถมนิชายังยกขนมมากมายให้เขาฟรีๆเพื่อนำไปให้ครอบครัวอีก
“เชษฐ์ต้องพักผ่อนบ้างนะ พักนี้ดูโทรมไปกว่าเดิมรู้ไหม”
“ผมรู้ครับ ขอบคุณที่เป็นห่วง... พอดีพักนี้ทางเจ้านายเขาก็เร่งมาให้สร้างเสร็จเร็วกว่าเดิม ก็เลยทำกะดึกในวันหยุดด้วย”
“ทำแบบนี้ไม่ถูกนะ ยังไงเราก็ไม่ใช่เครื่องจักร จะทำงานทั้งวันทั้งคืนไม่ได้หรอกรู้ไหม ถ้าเชษฐ์ล้มไป ครอบครัวจะทำยังไง ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ”
เขาพยักหน้ารับคำ แต่จะให้ทำอย่างไร ในเมื่อหากงานนี้สิ้นสุดลง เขาก็ต้องไปหางานใหม่ เนื่องจากเขาไม่ใช่ลูกจ้างประจำ จึงตั้งใจจะทำงานหนักในตอนนี้ หลายกะก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยเก็บเงินเผื่อเอาไว้ในกรณีที่ยังไม่มีงานอื่นทำหลังจากนี้
“เชษฐ์ พี่ถามตรงๆนะ ตอนนี้ค่าจ้างที่เราได้ มากพอสำหรับดูแลครอบครัวของเชษฐ์รึเปล่า?”
เขาเงยหน้ามองใบหน้าสวยด้วยความตกใจ หวาดกลัวว่าจะพบกับสีหน้าแสดงความเห็นใจที่เขาไม่ต้องการ เขาเหนื่อยล้ากับความสงสารจากทุกคนรอบข้างมามากมาย แม้ว่าจะเป็นความหวังดี แต่เขาอยากจะยืนได้ด้วยตัวเอง อยากจะค้ำจุนครอบครัวให้ได้เพื่อไม่ให้คนอื่นต้องมาคอยเวทนาอยู่เหมือนทุกวันนี้
แต่บนใบหน้าดูดีนั้น มีเพียงความกังขาและมุ่งมั่นราวกับตั้งใจจะทำอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่การช่วยเหลือเพราะสงสารเขา เขาจึงสั่นศีรษะแทนคำตอบ
“ไม่พอหรอกครับ”
“พี่มองว่าเชษฐ์ทำงานหนักมาก เป็นเด็กขยัน แต่เพราะยังเด็กเลยถูกกดค่าแรง พี่ไม่ชอบอะไรที่ไม่ยุติธรรมแบบนี้”
มนุเชษฐ์พยักหน้าอย่างรับรู้ เขาเองก็ไม่ชอบใจนัก แต่ในเมื่อเขาเลือกไม่ได้ เพียงแค่ได้เงินมาแบบนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว จะมาเลือกว่าเงินน้อยเกินไป ไม่ได้หรอก เขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่เลือกงานได้ ได้งานอะไรมาก็ยอมทำทั้งนั้น
“เชษฐ์คิดยังไง ถ้าหากพี่อยากให้เชษฐ์มาทำงานที่นี่?”
เขาเบิกตากว้าง พลางเงยหน้ามองดวงตาคู่งามที่มองตรงมาอย่างตั้งใจ
“พี่นท... หมายความว่ายังไงครับ?”
รอยยิ้มงดงามที่ดึงดูดใจของเขาตั้งแต่แรกพบปรากฏบนใบหน้าหวานใสอีกครั้ง หัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำทำให้เขาแทบไม่ได้ยินเสียงตอบคำถามจากร่างตรงหน้า รู้ตัวแต่ว่าหลังจากนั้นเขาได้แต่พยักหน้าและเอ่ยขอบคุณไปอย่างละล่ำละลัก
นิชาไม่ได้หยิบยื่นข้อเสนอนี้มาให้เพียงเพราะความสงสาร แต่เป็นเพราะเห็นว่าเขาเป็นคนขยัน จึงอยากให้มาทำงานด้วยกัน ด้วยค่าจ้างจำนวนยุติธรรมที่ไม่ได้จ่ายเป็นรายวัน แต่ให้เป็นรายเดือน ว่ากันตรงๆก็คือเป็นพนักงานประจำนั่นแหละ แถมยังให้เงินเดือนเดือนแรกมาก่อนด้วย
น้ำตาอุ่นร้อนที่เอ่อขอบตาทำให้เขาต้องรีบก้มหน้าลง รู้สึกตื้อในอก เขาไม่ต้องการรับความสงสารจากใคร แม้ว่านิชาจะบอกว่าเกลียดความอยุติธรรม จึงได้ขอให้เขามาทำงานที่นี่ แต่เขาก็รู้ดีว่าเริ่มต้นแล้วก็ยังเป็นเพราะความเห็นใจอยู่ดี
ทว่าลึกลงไปในหัวใจ เขากลับรู้สึกขอบคุณชะตากรรมของตนเอง จะด้วยความสงสารหรืออะไรก็แล้วแต่ ที่ทำให้เขามีโอกาสได้พบกับนิชา
เขาอดทนจนกระทั่งทำงานโครงการนี้จนเสร็จ เนื่องจากเขาไม่ชอบการละทิ้งงานกลางคัน แม้ว่าจะมีคนงานจำนวนมากที่ทำงานนี้ร่วมไปกับเขา และสามารถหาคนใหม่มาแทนได้ไม่ยาก ทว่านี่เป็นอุดมการณ์ของเขาที่นิชาเองก็ออกปากชม
“พี่ชอบความคิดของเชษฐ์ ผู้ใหญ่บางคนยังคิดไม่ได้แบบนี้เลย ดีแต่รับเงิน แต่งานก็สักแต่ทำไปวันๆ”
“ผมคิดว่า คนเราถ้ารู้จักเห็นอกเห็นใจกัน ไม่เอาเปรียบกัน สังคมก็จะมีแต่ความสงบสุข”
“ใช่ พี่ดีใจที่รู้ว่ายังมีวัยรุ่นที่มีความคิดแบบนี้อยู่”
เขาอมยิ้ม นึกดีใจที่ได้รับคำชม และอีกใจก็นึกขำว่าอีกฝ่ายเองก็เพิ่งจะพ้นช่วงวัยรุ่นมาไม่กี่ปีเช่นเดียวกัน แต่พูดราวกับเป็นผู้ใหญ่วัยใกล้สามสิบอย่างนั้นแหละ
เขาเริ่มสังเกตว่าร่างเพรียวบางที่มีแต่รอยยิ้มน้อยๆนั้นมีความสุขุมนุ่มนวล ดูภายนอกเหมือนจะยอมคน แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เลย นิชาไม่เคยใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหา แต่ใช่วาจาและสมองค้นหาทางออก หลายต่อหลายครั้งที่เขาได้พบกับแนวคิดดีๆหลังจากได้ปรึกษาปัญหากับอีกฝ่าย นิชาจึงเป็นคนที่เขาชื่นชมและนับถือในเวลาเดียวกัน ทั้งๆที่อายุมากกว่าเขาไม่มากมายอะไร แต่กลับมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่เสียจนบางทีเขายังตามไม่ทัน
“น้องเป็นยังไงบ้างล่ะ?”
“หมิวเหรอครับ? ตอนนี้ก็ใกล้สอบแล้ว ดูเครียดๆอยู่เพราะต้องรักษาทุนไว้ให้ได้”
“บอกน้องอย่ากังวลให้มาก... พี่คิดว่าน้องสาวของเชษฐ์เป็นเด็กดี พระต้องคุ้มครองให้สอบได้ดีแน่”
“ขอบคุณครับพี่นท”
หลายวันมานี้เขามีความสุขมากเหลือเกิน หลังจากช่วยน้องจัดการธุระที่บ้านเรียบร้อย เขาก็รีบก้าวเท้ายาวๆมายังร้านกาแฟเล็กๆที่เขาเพิ่งเริ่มงานได้เพียงไม่กี่สัปดาห์ เขาได้พบกับร่างบอบบางในชุดยูนิฟอร์มสีน้ำตาลน่ารักหันมาทางเขาเพื่อเอ่ยทักทายอยู่ทุกวัน ได้ยิ้ม ได้หัวเราะไปกับลูกค้าอารมณ์ดี แต่ละวันช่างผ่านไปอย่างเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในแบบที่เขาไม่เคยคาดฝันมาก่อนว่าจะได้รับในชีวิต
มนุเชษฐ์เดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี แม้ในยามที่ไม่มีลูกค้า เขาก็ทำงานอย่างแข็งขัน จนถึงเวลาปิดร้าน เขาเดินไปเก็บข้าวของมาล้าง และจัดร้านจนเรียบร้อย ก่อนจะเดินไปทางประตูห้องพักพนักงานที่นิชาหายเข้าไปนานสองนานก็ยังไม่ออกมา เขากำลังจะเคาะประตู แต่กลับได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆดังลอดออกมาจนทำให้ต้องเบิกตากว้างแล้วรีบถลาเข้าไป
“เฮ้ย! พี่นท เป็นอะไรไป?!”
ดวงตาแดงช้ำและคราบน้ำตาบนใบหน้างามทำให้เขาตกใจจนเผลอร้องออกไปลั่น แล้วจึงนึกก่นด่าตนเองอยู่ในใจที่ทำตัวเอิกเกริกไม่มีความสุขุมเอาเสียเลย นิชาเมินหน้าหนีเพื่อซ่อนรอยน้ำตาที่เห็นอยู่อย่างชัดแจ้ง เกิดความเงียบอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ
ไม่ว่านิชาจะเต็มใจให้เขาอยู่เคียงข้างด้วยหรือไม่ แต่เขาก็ไม่มีวันที่จะปล่อยให้ร่างตรงหน้าร่ำไห้อยู่เพียงลำพังแบบนี้ต่อไปได้
“พี่เป็นอะไรไปครับ? ใครทำอะไรพี่เหรอ?”
“เปล่าหรอก พี่ทำตัวเองน่ะ”
“อย่าโกหกผมสิครับ ใครที่ไหนจะทำให้ตัวเองเสียใจ ไม่มีหรอก...”
“มีสิ คนโง่ไง...”
หยดน้ำที่รินไหลออกมาอีกครั้งทำให้เขารู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจ ใครกันหนอที่ทำให้คนเข้มแข็งอย่างนิชากลายเป็นคนที่เปราะบางและต่อว่าตนเองเช่นนี้
“พี่นท อย่าพูดแบบนั้น พี่ไม่ใช่คนโง่นะครับ”
“พี่มันโง่... เชษฐ์ ถ้าเชษฐ์ได้รู้เรื่องทั้งหมดเชษฐ์จะเข้าใจ”
“งั้นก็เล่ามาให้ผมฟังสิ แล้วผมจะได้บอกพี่ว่าผมคิดยังไง”
“พี่มันโง่ เข้าใจไหม! พี่มันคนโง่ที่ไปรักคนที่ไม่ควรรัก!”
“อย่าว่าตัวเองแบบนั้น! ใครก็มาว่าพี่นิชาของผมแบบนั้นไม่ได้! ต่อให้เป็นพี่เอง ผมก็ไม่ยอมหรอก!!”
นิชานิ่งเงียบปนตกใจ เขาปาดน้ำตาร่อยๆ ก่อนจะระบายลมหายใจยาว
“เชษฐ์ เคยรู้สึกไหมว่าการรักใครสักคนมันเหนื่อยเหลือเกิน”
“... เหนื่อยยังไงเหรอครับ?”
“ไม่รู้สิ มัน... เหนื่อย เหนื่อยใจ... อยากเลิก แต่ก็ยังรัก... ห่างกันไม่ได้ ไม่เห็นมีใครเคยบอกเลยว่าความรักจะทำให้เหนื่อยใจได้ขนาดนี้”
“ผมไม่เคยมีความรักเลยไม่เข้าใจ แต่ผมคิดว่าการรักใครสักคนไม่จำเป็นต้องมีนิยามที่เหมือนกัน ขอแค่รักกันก็น่าจะเพียงพอแล้วนะครับ”
“แล้วถ้าคนคนนั้นไม่ได้...”
เขากัดฟันกลืนคำว่า ‘รัก’ ลงไป เขาไม่อาจแม้แต่จะคิดได้ว่า หากเตชินทร์ไม่ได้รักเขาจริง แล้วเขาจะทำอย่างไรต่อไป เขาไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการถึงวันนั้น
“ถ้าเรากับคนคนนั้นรู้สึกไม่ตรงกันล่ะ?”
“... ถ้าถามผม ต่อให้ผมรักเขาข้างเดียว... แต่ถ้ารักแล้วมีความสุข อยากอยู่ใกล้ๆ ถึงจะเหนื่อย ถึงจะต้องเสียใจ รู้สึกว่าตัวเองโง่ แต่หากเขายังสามารถทำให้เรารู้สึกว่าโลกใบนี้หมุนต่อไปได้... ผมก็ยังเลือกที่จะรักคนคนนั้น”
เขายิ้มน้อยๆพลางวางมือลงบนมือเล็กที่กำทิชชู่เอาไว้จนแน่น
“พี่นท... มันไม่ผิดหรอกครับ ที่จะรักใครคนหนึ่ง แต่หากเราละทิ้งความรักของเราไปกลางคัน... นั่นล่ะครับที่ผิด เพราะมันทำให้เราเสียใจไปจนวันสุดท้ายของชีวิต”
“เชษฐ์...”
“อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะครับ ชีวิตเป็นของเรา เราไม่มีทางรู้หรอกว่าวันพรุ่งนี้จะดีหรือร้าย แต่ขอให้ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องมาเสียใจในวันข้างหน้า”
หลายวันผ่านไป นิชาดูอาการดีขึ้น เริ่มยิ้มแย้มมากขึ้น เขาค่อยโล่งอก แม้ในใจจะนึกเคือง ‘คนรัก’ ของนิชา ใครกันนะที่ทำให้ร่างเพรียวร้องไห้ได้หนักขนาดนี้ เขาเพิ่งได้รู้ว่านิชาย้ายไปอยู่บ้านเดียวกันกับคนคนนั้นที่คอนโดในเมือง เขื่อว่าต้องอายุมากกว่าเจ้าของร้านของเขาอย่างแน่นอน และคงจะมีฐานะดีไม่น้อยเสียด้วย
นึกหงุดหงิดระคนอิจฉาคนคนนั้น ที่สามารถทำให้นิชาร้องไห้เสียจนไม่เป็นผู้เป็นคนได้ในยามที่ทะเลาะกัน และทำให้นิชากลับมายิ้มได้อย่างสดใสในยามที่คืนดีกัน เขาเองก็อยากเป็นคนคนนั้นบ้าง และเขาจะไม่มีวันทำให้ร่างบางต้องเสียน้ำตาแม้เพียงหยดเดียวเลย
เขาคิดว่า สักวัน เขาจะเป็นที่พึ่งของนิชาบ้าง
จนกระทั่งวันหนึ่ง
เขายังจำได้ดี วันนั้นฝนตกหนักตั้งแต่เช้า จนกระทั่งสายก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุด แม้จะเลยเวลาเปิดร้านไปแล้ว แต่ก็ยังไม่มีลูกค้าอยู่ในร้าน
“มาช้านะ”
“ขอโทษครับพี่ วันนี้ แม่ผมอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
เสียงสั่นเครือทำให้นิชาหันไปมองทางร่างสูงที่เปียกโชก ใบหน้าคมคายที่ขาวจนปากซีดทำให้ร่างเล็กตกใจจนรีบคว้าผ้าขนหนูในห้องพักออกมาให้
“ทำไมเปียกแบบนี้ ไม่มีร่มเหรอ?”
“ผมรีบวิ่งมาครับ เพราะสายมากแล้ว”
“วันหลังถ้ามีธุระก็โทรมาบอกพี่ก็ได้นี่”
“ผมไม่อยากทิ้งงานครับ... เรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานเราต้องแยกกันให้ได้”
“แต่เรื่องแม่ไม่สบายมันไม่เกี่ยวกันนะ เชษฐ์ วันนี้กลับไปก่อนเถอะ ไปดูแม่”
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องมีแต่ ยังไงวันนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าฝนจะซา ยังไงลูกค้าก็คงไม่มากนักหรอก กลับไปดูแลแม่ดีกว่า หมิวคงกังวลแย่แล้วป่านนี้”
“... ครับ”
เขายังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกจากร้าน เสียงโทรศัพท์ร้านก็ดังขึ้น นิชารับสาย ก่อนจะเบิกตากว้างแล้วรีบเรียกเขาไปรับ
“หมิว? มีอะไร?”
“พี่เชษฐ์ แม่อาการไม่ดีเลย... ทำยังไงดี... หมอบอกว่าต้องผ่าตัด... แต่อาจจะไม่รอด... พี่เชษฐ์ หมิว... กลัว”
เสียงใสที่สั่นระริกสะอื้นไห้อย่างหวาดหวั่น เขาพอจับใจความได้คร่าวๆว่า ระหว่างที่เขาเดินทางมายังร้าน มารดาของเขาอาการทรุดจนต้องเรียกรถพยาบาล หากไม่ผ่าตัดภายในเร็ววันนี้ ก็อาจไม่มีทางรอด
“รอพี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปหา”
ลงท้ายแล้ว นิชาก็ปิดร้านแล้วตามเขามาด้วย จึงได้พบกับสายตาอิดโรยและท้อแท้ในแบบที่ไม่เคยพบมาก่อน หยดน้ำตาเอ่อคลออย่างยากจะระงับ เมื่อคิดว่าไม่มีเงินเพียงพอจะรักษาแม่แท้ๆของตนเองได้ และเสียงร้องไห้ของน้องสาวที่อยู่ในอ้อมกอด เขาไม่อยากให้ร่างบางต้องเห็นเขาในสภาพแบบนี้เลย
“เชษฐ์ แล้วอาการคุณน้าล่ะ?”
“อยู่ในห้องพักครับ...”
“อ้าว! แล้วทำไมไม่ได้ผ่าตัดล่ะ?! ไหนว่าจะรีบผ่าไม่ใช่เหรอ?!”
“พี่นท... ค่าใช้จ่ายมันสูงมาก...”
พูดได้ถึงตอนนี้ หยดน้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้มาตลอดก็หล่นแหมะลงบนกระหม่อมของน้องสาวที่ซุกหน้าอยู่กับแผ่นอกของเขา เขาเกลียดตัวเอง เกลียดที่เป็นถึงผู้นำครอบครัว แต่แค่ค่ารักษาพยาบาลให้แม่บังเกิดเกล้า เขายังไม่มีปัญญาจะหามาได้
“หมอบอกว่า... คงไม่พ้นคืนนี้ แต่ผมเองก็... ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว แบบนี้อาจจะดีแล้ว... อย่างน้อยแม่ก็ไปสบาย”
เพียะ!!
เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าของเขาจนสะบัดหัน ทำเอาสติที่มึนงงราวกับอยู่ในห้วงฝันร้ายกระเจิงไกล
“พี่...?”
“พูดบ้าอะไรแบบนั้น! ทางออกมีอีกตั้งมากมาย! เชษฐ์เคยบอกพี่เองไม่ใช่เหรอว่า คนเรา วันหน้าจะดีหรือร้ายไม่มีทางรู้ แต่เราต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุด! เพื่อให้เราไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง” ร่างเพรียวยืนขึ้นเต็มความสูง แล้วมุ่งหน้าไปยังห้องหมอ เพื่อลากหมอออกมาประจันหน้ากับพวกเขา “แม่ของเด็กสองคนนี้อาการหนักแค่ไหน?”
“หนักมากครับ... ถ้าไม่ผ่าตัด...”
“งั้นถ้าผ่าตัด จะรอดใช่ไหม?”
“ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ แต่มีทางรอด”
ใบหน้างดงามที่แฝงแววเด็ดเดี่ยวในประกายตาหันมาทางเขา “เชษฐ์ จะยอมเสี่ยงไหม?”
“... ถ้ามีโอกาส ใครกันที่จะไม่อยากเสี่ยงครับ”
“ถ้าอย่างนั้น หมอครับ ผ่าเลย ค่ารักษาทั้งหมดผมจะรับผิดชอบเอง”
“พี่นท!”
“พี่ไม่ได้ทำเพราะสงสาร แต่พี่ทำ... เพราะพี่ยังเป็น ‘คน’ อยู่เท่านั้น”
นิชาไม่ยอมพูดอะไรกับเขาอีก เพียงไม่นานการผ่าตัดก็เริ่มขึ้น และแน่นอน หลังจากนั้นมารดาของเขาก็ออกจากโรงพยาบาลได้ แม้ว่าจะอาการไม่ได้ดีร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ดีขึ้นเป็นทวีคูณ จนสามารถทำงานบ้านได้ด้วยตนเอง
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ หากไม่ใช่เพราะนิชา ก็ไม่รู้จะขอบคุณใคร
“พี่ไม่ได้ให้เชษฐ์ฟรีๆ การที่เชษฐ์มาช่วยพี่ที่ร้านก็เป็นการใช้เงินอยู่นะ”
“แต่พี่นทก็ให้เงินเดือนผมตลอด”
“ใช่ แต่ค่าแรงของพี่ก็ไม่ได้มากมายอะไร ก็ถือว่าเจ๊ากันไป เชษฐ์ก็ตั้งใจทำงานให้มากขึ้นละกัน พยายามเข้านะ คุณหัวหน้าครอบครัว”
นิชาหันมายิ้มให้กับเขา รอยยิ้มแบบเดิมที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนล่องลอยอยู่ในฝัน ก่อนจะผละไปทำขนมต่อ ทิ้งเขาเอาไว้อยู่หน้าเคาน์เตอร์ และคำสาบานที่ดังก้องอยู่ทั่วร่าง
วันหนึ่งเถอะ วันหนึ่ง เขาคนนี้ล่ะจะตอบแทนบุญคุณให้จงได้ และจะไม่ยอมทำให้นิชาต้องเสียใจ ไม่ว่านิชาจะรักเขาหรือไม่ เขาก็จะรักและปกป้องนิชา ตราบใดที่เขายังมีสองมือสองเท้า หากวันใดที่นิชาต้องเสียน้ำตาเพราะ ‘คนคนนั้น’ ที่เขาไม่สามารถเป็นได้
--- เขา จะเป็นคนคอยเช็ดน้ำตา และอยู่เคียงข้างนิชาจนกระทั่งรอยยิ้มนั้นกลับมาอีกครั้งเอง
Talk: ^ ^
หายไปซะนาน สวัสดีค่ะ
ตอนนี้เป็นตอนพิเศษเล็กๆ เบื้องหลังของเชษฐ์ ว่าหลายเดือนที่ผ่านมา ก่อนจะได้พบกับพี่ชินตัวจริง เชษฐ์กับนทผ่านอะไรด้วยกันมาบ้าง และทำไมเชษฐ์ถึงได้แขวะพี่ชินตั้งแต่แรกพบ
หวังว่าจะทำให้กระจ่างขึ้นบ้างนะคะ
ป.ล. เพิ่งสังเกตว่าตอนนี้มีพี่ชินโผล่ ตั้ง 1 ประโยคแน่ะ (หัวเราะ)
:bye2:
-
อ่านมาถึงตอนนี้ก็ยังขอเชียร์ให้ชินเป็นพระเอกนะ
ชินเหมือนหนุ่มซึนอ่ะ อาจจะยังไม่รู้ใจตัวเองว่ารักนท
ก็นะ ตอนแรก ๆ ก็เหมือนนทหลงรักชินก่อนด้วย เลยคิดว่า
ได้นทมาง่าย ๆ อยากให้ชินได้รับบทเรียนกับการกระทำของตัวเองบ้าง
ทำนทเจ็บปวดมาเยอะ หวังว่าต่อไป จะมีซีนที่ชินต้องง้อนทบ้างอะไรบ้าง
ส่วนเชษฐ์ ก็เป็นพระรองเหมือนในซีรีย์เกาหลีต่อไปนะ ปกป้องดูแลนทอย่างพี่น้องไป
และจะดีมากถ้าทำให้ชินหึงนทบ่อย ๆ ชินจะได้รู้ใจตัวเองเร็วขึ้น
-
เชียร์..เชษฐ์
ไม่เอา..ชิน
คนที่ไม่ควรรัก ยังไงก็ไม่ใช่"รัก"
แค่ลุ่มหลง อีกไม่นานก็จะปลงได้
รักแท้..ดูแลทั้งกาย+ใจ
แต่งได้ซีนอารมณ์ดีครับ
-
:เฮ้อ:จะ เชียร์เชษฐ์แรวนะถ้าไอ้พี่ชินยังไม่เหนค่าของนทอีกกกก
-
เชียร์ชิน
:กอด1:
-
จะว่าไปเชษฐ์ก็กระดูกคนละเบอร์กับชินเลย
เพราะชินสามารถใช้วิธีการร้ายๆ กับเชษฐ์ได้แน่นอน ขึ้นอยู่กับว่าจะทำหรือไม่
-
อารมณ์พระรองจริงๆด้วยนะเชษฐ์อ่ะ ทำไงได้นทรักชินหมดใจเลย แต่เราก็อยากเชียร์ :o7:
เมื่อไหร่ที่ต้องเสียนทไปความเป็นพระเอกของพี่ชินค่อยมาสินะ :เฮ้อ:
รอตอนหน้านะคะ :L2:
-
ทำไปทำมา ดูพี่ชินกลายเป็นตัวร้ายยังไงก็ไม่รุ้ :laugh: :laugh: :laugh:
-
คนที่เรารัก ถึงไม่ได้คู่กันแต่ความปรารถนาดีต่อกันก็คงไม่เสื่อมคลาย
เค้าถึงว่ารักมันมีหลายแบบ แต่บางทีเราก็แยกไม่ออกว่ามันเป็นรักแบบไหน :กอด1:
ถึงสุดท้ายเชษฐ์จะไม่ใช่พระเอกของนท แต่ในความรู้สึกเค้าเชษฐ์ก็เป็นพระเอกนะ ผู้หญิงไม่ได้ชอบคนเลวเสมอไป :laugh:
เหมือนจะปักใจไปแล้วว่าอิพี่ชินมันเลว :jul3:
ยังไงก็รอดูอยู่ว่าเชษฐ์จะเป็นตัวแปรทำให้ความรักของนทกับพี่ชินเป็นยังไงต่อไป :z1:
-
พระเอกอีหลีเลยค่ะเชษ
-
คนดีจริงๆเชษฐ์เอ๊ยยย
แต่ปล่อยให้คนเลวอย่างพี่ชินเป็นพระเอกไปเถอะนะ
-
โคตะระคนดีเลยแหะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อืม น้องเชษฐ์เป็นคนดี แต่คนเราไม่จำเป็นต้องรักคนดี...เอ๊ คนอ่านนี่ยังไง สรุปยังเชียร์พี่ชินอยู่นะ
รอให้แกรู้คุณค่าของสิ่งที่ตัวเองมีก่อน แต่เชษฐ์เป็นคู่แข่งที่ด้อยกว่าหลายเรื่อง แต่เรื่องใจนี่อาจชนะอยู่นะ
เพราะใจสู้มาก กลัวเชษฐ์จะเจ็บตัวเพราะเรื่องนี้น่ะสิ ขานั้นเค้ามาเฟียเลยนะ
น้องนทของเรานายเอ๊กนายเอก นี่มันแองเจิ้ลชัด ๆ อ่ะ น่ารักแล้วยังจิตใจดี ใครอยู่ใกล้ก็ต้องรักอ่ะนะ
ขอบคุณค่ะ
-
นทคอยช่วยเหลือขนาดนั้นอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกอะไรก็แปลก
-
อ่า เบื้องหลังของเชษฐ์เป็นแบบนี้นี่เอง....
อ่านตอนนี้จบแล้วเริ่มเทใจไปทางเชษฐ์นิดๆ แต่ว่าก็ยังชอบพี่ชินอยู่ดี
ถึงแม้พี่ชินจะดูเลวไป (ไม่) หน่อย...T T
แล้วจะรออ่านต่อนะค่า
-
อยากจะตีๆๆๆๆๆๆๆๆๆพี่ชินให้สมกับที่ใจร้ายกับนทมากขนาดนี้
พี่ชินใจร้ายมากๆ เห็นแก่ตัว ใจดำที่สุดดดดดดดดดดดดดด
เข้าใจนทกับการที่นทยอมทนอยู่แบบนี้TT ถ้าเรารักใครมากๆ เหตุผลมันไม่จำเป็นเลย
คิดแต่จะทำยังไงให้อีกฝ่ายมีความสุข ถึงแม้ว่าเราจะต้องเป็นฝ่ายยอม ต้องเป็นฝ่ายที่เจ็บก็ตาม
เมื่อไหรพี่ิชินจะปรับปรุงตัว หรือยังไงดี ถ้าพี่ชินยังเป็นแบบนี้ จบเศร้าแบบไม่ต้องอยู่ด้วยกันก็ได้
สงสารนทมากๆ ต้องเป็นผู้ถูกกระทำตลอดด :m15: :m15:
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[8]
“พี่ชิน คืนนี้พี่กลับดึกอีกเหรอครับ?”
เสียงหวานเอ่ยแผ่วอย่างน้อยใจ เมื่อพบว่าร่างสูงที่กำลังยืนหวีผมอยู่ตรงหน้ากำลังจะอ้าปากพูดว่าไม่กลับมาทานข้าวเย็นอีกเป็นครั้งที่สามในรอบสัปดาห์ ทั้งๆที่วันนี้เพิ่งเป็นวันพุธเท่านั้น
“อืม นทนอนไปก่อนเลยนะ พี่คงเลิกดึกเหมือนเดิม”
“ทำไมพักนี้พี่กลับดึกทุกวันเลยล่ะครับ? งานยุ่งเหรอ?”
หรือว่าจะไปเที่ยวกลางคืนที่ไหนอีก?
นิชากล้ำกลืนคำพูดนี้ลงไป โดยใช้เพียงสายตาตัดพ้อทอดมองไปทางร่างที่พรมน้ำหอมอาร์มานี่กลิ่นโปรดลงบนผิวกาย ก่อนจะคว้าเสื้อเชิ้ตสีดำมาสวมแล้วทับด้วยสูทสีดำที่บรรจงตัดมาเป็นอย่างดีเข้ากับตัว เพียงแค่นี้เตชินท์ก็กลายเป็นหนุ่มใหญ่ที่ดูดีมีเสน่ห์เพียงพอที่จะทำให้ใครต่อใครลุ่มหลงและอยากมาใกล้ชิดได้เพียงแค่สบตา --- แบบที่เขาเคยเป็นมาก่อนแล้วเมื่อสมัยเรียนปีหนึ่ง
เตชินท์ยิ้มที่มุมปาก เขาอ่านความคิดของร่างที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังผ่านทางกระจกเงาบานใหญ่ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ชายหนุ่มจึงหันมาเผชิญหน้าแล้วสบกับดวงตาคู่สวยตรงๆ
“พี่ไม่ได้ไปเที่ยวไหน ช่วงนี้พี่มีธุระน่ะ กำลังติดต่อกับลูกค้ารายใหญ่อยู่ เขากำลังสนใจจะร่วมทุนกับเราเพื่อเปิดบริษัทใหม่อีกแห่งหนึ่ง เพิ่งจะติดต่อเขาสำเร็จเมื่อวานนี้เอง เลยนัดคุยกันวันนี้”
“พี่ชินจะเปิดบริษัทเพิ่มเหรอครับ?”
“ใช่ วางแผนไว้แบบนั้น เป็นบริษัทผลิตยาส่งออกต่างประเทศ”
“ยาเสพติดเหรอ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น นทก็รู้พี่ไม่แตะยาเสพติด ไม่ขายด้วย แต่การที่เรามีกิจกาจข้ามประเทศเพิ่มมาอีกอย่างจะทำให้เราขยายตลาดได้และรู้จักคนเพิ่มขึ้น สามารถเปิดการค้ากับธุรกิจอื่นได้มากขึ้น”
นิชาพยักหน้า เขาไม่ค่อยเข้าใจนักว่าเหตุใดชายหนุ่มถึงต้องทะเยอทะยานที่จะขยายกิจการมากมายขนาดนี้ ในเมื่อทุกวันนี้ก็มีเงินมากเพียงพอที่จะใช้ไม่มีวันหมดอยู่แล้ว ลำพังเพียงธุรกิจค้าอาวุธสงคราม ซึ่งแน่นอนว่าผิดกฎหมาย แต่เตชินท์ก็มีอำนาจมากพอที่จะปิดปากตำรวจที่รู้เรื่องนี้ทั้งหมดและสามารถทำให้ทุกคนมาอยู่ฝ่ายเดียวกันได้อย่างสบายๆ
แม้ว่าเตชินท์จะไม่ใช่คนประเภทฆ่าผู้อื่นได้อย่างเลือดเย็น แต่ก็มีบ้างที่จำเป็นต้องทำเพื่อให้ใครต่อใครหวาดเกรงและทำตามข้อเสนอ นับวันเขาก็ยิ่งอยากให้เตชินท์เลิกอาชีพนี้เสียที ทว่าคงเป็นไปไม่ได้เลย ดูจากสภาพการณ์แล้ว คงจะมีแต่มากขึ้นและมากขึ้นเสียมากกว่า
“พี่ชิน ไม่โกหกนทใช่ไหมครับ?”
มือใหญ่ตบศีรษะมนเบาๆ “ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ? พี่เคยโกหกนทซะที่ไหนล่ะครับ?”
ใช่ เตชินท์ไม่เคยโกหกนิชาเลยสักนิด ทุกคำพูดล้วนเป็นความจริงทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เขาขอนอนกับคู่ขาคนอื่นเพียงครั้งเดียวจบ หรือจะเป็นเรื่องที่เขามองนิชาพิเศษจึงให้มาอยู่ด้วยกัน แม้จะต้องทานข้าวเย็นเพียงลำพังและนอนอย่างโดดเดี่ยวในบางค่ำคืน ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นความจริงที่เขา ‘แจ้งให้ทราบ’ แต่ไม่ใช่ ‘ขออนุญาต’ ทั้งสิ้น
ในเมื่อพูดความจริงไปแล้วนิชาไม่เคยห้ามเขาหรือทำอะไรให้เขาขัดใจ จะเสียเวลาพร่ำเพ้อพรรณนาหาเรื่องมาโกหกทำไมกันเล่า?
“งั้นอีกนานไหมครับที่จะเจรจาสำเร็จ?”
“คงไม่กี่วันนี้แล้วล่ะ เมื่อคืนก็ดูไปได้สวย แต่เหมือนอีกฝ่ายมีข้อต่อรองบางอย่างที่ยังอุบเอาไว้อยู่ พี่ก็ตั้งใจจะคุยในวันนี้ล่ะ”
“อืม...”
“รออีกหน่อยนะ ถ้าเรียบร้อยเมื่อไหร่ พี่จะพานทไปฉลองคนแรกเลย ดีไหม?”
“... ดีครับ ผมจะรอนะครับ”
“อืม เป็นกำลังใจให้พี่ด้วยล่ะ”
นิชาระบายรอยยิ้มน้อยๆเมื่อมือหนาอุ่นร้อนไล้ไปตามพวงแก้มใสอย่างอ่อนโยน รู้สึกเหมือนกับว่าตนเองกลายเป็นนิชาที่ไร้เดียงสาและต้องการการปกป้องจากร่างตรงหน้าอีกครั้ง
“ครับ พี่ชิน ระวังตัวด้วยนะครับ”
ร่างสูงสง่าก้าวลงจากรถคันงามในทันทีที่ ‘มือขวา’ ของเขาเปิดประตูรถให้ ดวงหน้าคมคายประดับด้วยรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ที่กระชากหัวใจทุกคนที่เดินผ่าน ดวงตาเป็นประกายวาวดุจเหยื่ยวที่หมายมาดจับจ้องเหยื่อมองตรงไปยังประตูใหญ่ที่มีคนอีกกลุ่มหนึ่งรอคอยอยู่ก่อนแล้ว ร่างของเขาก้าวผ่านประตูบานนั้นไปพร้อมกับลูกน้องคนสนิทอีกหลายคนที่ตามมาด้วยกัน
“สวัสดีครับ คุณหลิน”
“สวัสดี เชิญนั่งเลย คุณเตชินท์!”
ร่างเบื้องหน้าของเขานั้นอ้วนท้วน ใบหน้าอิ่มเอมอย่างคนเจ้าเนื้อที่กินดีอยู่ดีฉายแววยิ้ม จะด้วยเพราะขบขันหรือเหตุอันใดคงไม่มีใครทรายได้ ผิวกายขาวเหลือง และเรือนผมสีขาวจัดที่ไว้จนยาวและถักเป็นเปีย อีกทั้งชุดสีขาวทอลายมังกรสีทอง ฉายชัดถึงต้นตระกูล
เตชินท์ยิ้มรับ พร้อมกับนั่งลงตามคำเชื้อเชิญ เขายกมือขึ้นเป็นเชิงบอกให้นำอาหารที่สั่งเตรียมไว้ล่วงหน้ามาเสิร์ฟ ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ดีว่า การจะทำให้บุคคลเบื้องหน้ามีอารมณ์ดีนั้น ต้องใช้สิ่งใดเป็นตัวนำร่อง
“เดินทางมาคราวนี้เรียบร้อยดีไหมครับ คุณหลิน?”
“ไม่เลวเลย รอบนี้อากาศไม่ร้อนมาก ถือว่าอยู่ได้กำลังสบายดี”
“ใช่ครับ ตอนนี้กรุงเทพฯอากาศเย็นทั้งที่ร้อนมานานตั้งแต่ต้นปี ราวกับต้อนรับการมาถึงของคุณหลิน”
เจ้าของนามยกถ้วยชาจิ๋วขึ้นจิบ พร้อมกับพยักหน้าแล้วส่งเสียงหัวเราะดัง “พูดได้ดี! คุณเตชินท์เองก็ดูมีราศีจับขึ้นมาก เมื่อเทียบกับคราวก่อนที่ได้พบกัน”
“ครับ คราวก่อนที่ได้พบกับคุณนั้น ผมยังอ่อนประสบการณ์นัก”
“งั้นคุณก็กำลังจะบอกว่า ในตอนนี้มีประสบการณ์มากมายแล้วสินะ”
“ไม่กล้าเทียบกับคุณหลินที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างโชกโชนแล้วหรอกครับ ผมยังต้องการคำชี้แนะอีกมาก”
เจ้าเด็กนี่เอ่ยได้ถูกจุด หลิน หลิวเช่อ มาเฟียฮ่องกงสูงวัยแย้มรอยยิ้มถูกใจ นับว่าค้นคว้ามาดีถึงได้รู้วิธีเข้าหาเขาเช่นนี้ นึกอยากจะออกปากชม ด้วยความที่เขาถูกใจรูปร่างหน้าตาที่สง่างามดั่งอาชาหนุ่มเช่นนี้เป็นทุนอยู่แล้ว เมื่อได้รับฟังวาจาเสนาะหูและได้เห็นท่าทางเจียมตัว หลิวเช่อพอใจยิ่งนัก
“คุณเตชินท์ คุณบอกเหตุผลให้ผมฟังได้ไหมว่าทำไมจึงอยากร่วมธุรกิจกับเรา?”
“คุณหลิน ผมสร้างบริษัทของผมมาตั้งแต่อายุยี่สิบปี โดยไม่มีใครเป็นเสาหลักให้ค้ำจุน นับว่าเสี่ยงมาก แต่ผมก็ผ่านมาได้... สิ่งที่ผมคิดก็คือ เมื่อถึงเวลาขยายตลาดไปสู่ตลาดโลก หากได้ร่วมงานกับผู้ใหญ่ที่สะสมประสบการณ์มาหลายสิบปีอย่างคุณหลิน ผมคิดว่าเป็นการเริ่มต้นที่สดใสและมีเกียรติยิ่ง”
“คุณคิดว่าแค่ได้ร่วมธุรกิจกับผม อะไรๆก็จะง่ายอย่างนั้นสินะ”
“มิได้ครับ ผมเพียงแค่อยากรับฟังคำแนะนำจากผู้ใหญ่เท่านั้น และผมคิดว่าคุณหลินสามารถให้ผมได้อย่างแน่นอน”
“แล้วหากผมร่วมมือกับคุณแล้ว ผมจะได้อะไร?”
เตชินท์หยักยิ้มพึงใจเมื่ออีกฝ่ายถามตรงประเด็น เขาเล่าให้ฟังคร่าวๆในข้อเสนอที่เขาเต็มใจมอบให้ หากว่าอีกฝ่ายจะยอมร่วมลงทุนเปิดบริษัทร่วมกัน เพื่อให้เขาสามารถค้าอาวุธสงครามข้ามประเทศได้อย่างราบรื่นและไม่ติดขัด
“เท่าที่ฟังดู ก็ไม่เลวทีเดียว”
“ผมอยากให้คุณหลินนำไปพิจารณาดูครับ หากว่าเห็นว่าเหมาะสม ก็ถือเป็นเกียรติของทางเราที่ได้ร่วมงานกับคุณหลิน”
หลิวเช่อหันไปทางประตูบานใหญ่ที่บริกรกำลังเข็นอาหารมื้อใหญ่เข้ามา
“สั่งอะไรมามากมาย? เรามีกันเพียงสองคนเท่านั้น”
“คุณหลิน... มังกรใหญ่ แม้มีเพียงสอง ก็ยังต้องการน้ำในแม่น้ำทั้งสายไม่ใช่เหรอครับ”
หลิวเช่อหัวเราะออกมาอีกครั้ง พลางพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ทอดสายตามองอาหารจีนจานใหญ่มากมายที่ถูกนำมาวางเรียงรายอยู่ตรงหน้า ทั้งเป็ดปักกิ่งราดซอส หอยเป๋าฮื้อผัดน้ำมันหอย หูฉลามน้ำแดง และอื่นๆอีกมากมายเท่าที่เตชินท์จะสรรหามาถวายให้ถูกใจ
“คุณเตชินท์ คุณรู้ใช่ไหมว่าผมไม่ยอมรับข้อเสนอของคุณง่ายๆ หากคุณไม่มีสิ่งใดมาแลก”
“ผมทราบดีครับ และผมมั่นใจว่าคุณหลินมีข้อแลกเปลี่ยนนั้นอยู่ในใจแล้ว”
“แล้วคุณแน่ใจได้อย่างไรว่าคุณจะยอมรับข้อเสนอของผม?”
“ผมมั่นใจว่าไม่มีสิ่งใดที่ผมไม่สามารถนำมามอบให้คุณได้”
“แน่ใจหรือ คุณเตชินท์?”
“ผมมั่นใจครับ”
หลิวเช่อระบายรอยยิ้มอีกครั้ง ในครานี้เป็นรอยยิ้มเย็นในแบบที่ทำให้เตชินท์เองรู้สึกหนาววาบได้ แต่เขาก็ยังรักษาภาพลักษณ์เอาไว้ด้วยการหันไปยกชาจีนขึ้นจิบแทน
“ถ้าอย่างนั้น... ผมจะยอมบอกข้อเสนอของผม...”
เตชินท์พยักหน้า หัวใจเต้นรัวพร้อมรับฟัง ‘ข้อเสนอ’ ที่ว่า ดวงตาจรดมองที่ริมฝีปากอวบหนาที่ค่อยๆขยับเอ่ยเอื้อนออกมาเป็นคำพูด ก่อนจะเบิกตากว้าง เมื่อโสตประสาทสดับรับฟังสิ่งที่เขาต้องนำมาแลกเปลี่ยน เพื่อที่จะขยายตลาดไปสู่ตลาดโลกได้อย่างราบรื่น
“ผมอยากได้คุณมาเป็นเขยของตระกูล ข้อเสนอนี้คุณทำให้ผมได้สบายๆอยู่แล้วใช่ไหม?”
มังกรตัวจ้อย มีหรือจะสู้มังกรเฒ่าที่ผ่านชีวิตมาร่วมร้อยปีได้
ชั้นเชิงของพวกเขาทั้งสองยังห่างไกลนัก
ดวงตาคมทอประกายกล้าสบเข้ากับแววตาอำมหิตที่ฉายแววยิ้มเยาะอย่างชัดแจ้ง หลิวเช่ออมยิ้มมุมปาก พร้อมกับจรดจ้องสีหน้าตื่นตัวระคนขุ่นเคืองของร่างตรงหน้าอย่างนึกสนุก
"... ว่าอย่างไรล่ะ? คุณเตชินท์?"
ชายหนุ่มระบายลมหายใจเพื่อสงบสติอารมณ์ พลางทอดสายตามองเบื้องหน้าแล้วคลี่ยิ้มละมุน
"นับว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ คุณหลิน"
Talk: เจอกันอีกทีสัปดาห์หน้าค้าบ (รีบเผ่นก่อนถูกรองเท้าเขวี้ยงใส่)
:z2:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
เมนท์ไม่ออก ไปไม่เป็น อึดอัด สงสาร เกลียดอีเตชิน!!!
-
:m15: :monkeysad: :sad11: อีพระเอกใจร้าย :o12:
-
อ่าว อิห่_ !! โว๊ะ เม้นไม่ออก ณ จุดนี้ ขอให้อีผู้ชายคนนี้โดนสับให้เป็ดกิน
จะรอหัวเราะให้ฟันร่วงเลย นทลูก เสียใจแต่ไม่แคร์นะลูก :fire:
สามคำ>>>ไป ไป เหอะ (เบื่อคุณมรึงมากค่ะอีพี่ชิน)
-
เฮ้ยยยยย.....ทำไมชินตอบไปแบบเน้
ทำแบบนี้ ยิ่งกว่าตบหน้านทกลางสี่แยกไฟแดงอีกนะเนี่ย :fire:
เจอเหตุการณ์นี้ ความเชื่อมั่นในตัวพระเอกชินเริ่มสั่นคลอน
ว่าแต่ ชินจะยอมทำตามข้อตกลงจริงอ่ะ ขอยังไม่ปักใจเชื่อได้ป่ะ 555
ส่วนน้องนท ถ้าเกิดอิชินทำอะไรให้เจ็บช้ำน้ำใจจนทนไม่ไหว มาซบที่อกป้าก็ได้นะลูก :กอด1:
-
:z3: :z3: :z3: ไอ้บร้าเอ๊ย :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เตชิตน์ จะตอบว่าเป็นเกียติรอย่างยิ่ง แต่ขอไม่รับดีกว่าใช่มั๊ย!!!!!! :z3: :z3: :z3:
-
อยู่...ไม่อยู่
ต่างกันตรงไหน
รัก..ไม่รัก
เหมือนกันยังไง
เจ็บ..ไม่เจ็บ
ขึ้นอยู่กับใคร
คำถามทั้งหมด..ต้องให้ใจ..ของเรา..เพียงเท่านั้น..ที่ตอบเอง
ป้อล่อ..ถึงปากจะบอกว่ารัก แต่อย่าแน่ใจมากนัก ว่ากรูจะเป็นเหมือนผักปลา
ไม่ได้เป็นง่อยยยยนะโว้ยยยยยยยย เชี้ยหนิ
+1 ครับ
-
omggggggggggggggggggggggg
เรารู้แล้วว่าเรื่องนี้ใครใจร้ายที่สุดดดดดดดดด คนแต่งไง :z6: :z6: :z6:
-
ไรว้าาาาชินน
คนเขียนสู้ๆ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง :z3: อาทิตย์หน้าเลยเหรอตอนหน้า T^T
แล้วพี่ชินจะเอานทไว้ตรงไหน แค่นี้นทก็เจ็บจะแย่ ไม่รู้สึกอะไรมั้งเลยรึไง :sad4:
แงงงงงงงงงงงง รอตอนหน้า
-
:z3: :z3:ทำไมมมมมมมมมม. ทำไมมมมมมเป็นแบบนี้ อย่าทำนทเสียใจนะ :fire:
-
งานเข้าล่ะทีนี้
-
:sad4:สงสารนทจัง! :o12:ไอ้ชินนนนนน ชั้นจะฆ่าแก!!
แกเอานทชั้นไปไว่ที่ไหนห๊ะ!!เลวจิง ๆเล๊ย! :z3: :z3:
-
เตชินทร์ทำงี้ได้ไง แล้วนทล่ะ มันน่า :z6: :z6: :z6:
-
เตชินท์ อีเลว !!
-
:z3: นทเราจะเป็นต่อไปเนี่ย....สำหรับความรักที่ไร้ค่า
-
ฮือออออออออออออ เพิ่งเปิดเข้ามาเจอมานั่งอ่านร้องไห้ทุกตอน
มาต่อเร็วๆนะคะ เกลียดอีชืนมากเลย นทก็มีหัวใจนะทำแบบนี้ได้ยังไง ไอ้เลวววววววว T^T
-
ขอให้นทคิดได้ แล้วไม่รอ(ไอ้)พี่ชินอีกต่อไป :a14:
-
:o12: :o12: :o12:
สงสารนทมากๆ
-
ไม่แน่ว่าหากเตชินทร์เลือกแต่งงาน คงเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่จะทำให้นทจะไปจากเตชินทร์ได้
-
แย่แล้วโดนจับแต่งงาน
น้องนทช้ำใจอีกตามเคย
-
:L2:
-
ตะกี้ตอนที่7 อันนี้ตอนที่8 :z6:
-
ตอนแรกๆก็ยังเชียร์พระเอกคนเดิมอยู่นะ แต่พอมาบทนี้ มาจากไหนเนี่ยยยย ไอ้ปัญหาครั้งใหม่เนี่ยย
ไม่ค่อยรัก (หรือไม่รู้ตัวว่ารัก) แล้วยังไม่พอ ยังต้องไปแต่งงานกับคนอื่นอีก :z2:
นทตั้งแต่ดำเนินเรื่องมามันมีความสุขบ้างรึยังเนี่ย
-
เลวมาก (อินจัด -_-)
พึ่งมาอ่านเรื่องนี้ น้ำตาตกเลย สงสารนายเอก T T
-
ไม่รู้อะไรดลใจคนแต่งให้แต่งนิยายแบบนี้นะ ไม่น่าพลาดมาอ่านเลย กากจริง
-
สงสารนทT T
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
ไม่รู้อะไรดลใจคนแต่งให้แต่งนิยายแบบนี้นะ ไม่น่าพลาดมาอ่านเลย กากจริง
ปกติชานมเป็นคนรับฟังคำตินะคะ
แต่คำว่า"กาก"เนี่ย... มันไม่ใช่คำที่คุณมีสิทธิ์จะใช้คอมเม้นท์ง่ายๆแบบนี้
มันกากยังไงคะ ขอเหตุผลได้ไหม?
คุณทำแบบนี้คนแต่งก็เสียใจนะคะ พยายามสร้างนิยายเรื่องหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับชานม
แต่แล้วคุณก็เข้ามา ทิ้งคำพูดสั้นๆไว้ว่า"กาก"
ขอโทษนะคะ แม้แต่ในชีวิตจริงชานมยังไม่เคยด่าใครด้วยคำนี้เลยค่ะ มันเป็นการดูถูกกันอย่างแรง
แต่พอเข้าไปไล่ดูสิ่งที่คุณคอมเม้นท์ให้นิยายเรื่องอื่น ก็ใช้คำแรงแบบไม่มีเหตุผลเกือบหมด
ไม่แปลกใจเลยค่ะ... จะถือว่าไม่เห็นละกันค่ะ :(
-
สู้ๆนะคนแต่ง
ถึงจะมีใครมาบั่นทอนอารมณ์ก็เถอะๆนะ
ยังไงก็มีหลายๆเม้นส์ และก็ผมอีกที่คอยให้กำลังใจนะ
และจะติดตามต่อไปเรื่อยๆ
อย่าไปสนใจส่วน เน่าอันน้อยนิดเลย เสียอารมณ์เปล่าๆ
-
:เฮ้อ:ถ้านทรู้เรื่องคงเสียใจอีก แต่จะทนหรือเปล่านี่สิ คนอ่อนแอยอมทุกอย่างเพื่อคนที่รักบางครั้งก็มีขีดความอดทนจำกัดนะ ถ้านทจะไปก็ดีแต่กลัวอีพระเอกจะไม่ให้ออกจากกรงน่ะสิ
ปล.แต่งไปเถอะคะยังมีอีกหลายคนที่ชอบและเม้นส์ดีดีมีอีกเยอะ สู้ๆๆ :L1:
-
เชื่อว่าครั้งนี้น้องนทจะไม่ยอม หึหึ :laugh:
น้องนทมีลิมิตเหมือนกันนะ น้องนทเข้มแข็งนะ ไม่งั้นไม่ทนมาได้ขนาดนี้หรอก
เข้มแข็งพอจะทำตามเสียงหัวใจตัวเอง ไม่เดินออกจากความสัมพันธ์ทั้งๆที่ยังรัก
แต่คราวนี้น่าจะขัดจากหลักการของนทน่าดู
น้องนทสู้ๆ :fire:
-
สงสารนท รู้สึกเกลียดแกวะชินนน - - *
-
แอบเชียร์เชษฐ์แทนได้ไหมเนี่ย?
คือก็เคยคิดว่าถ้ารักต่อให้เค้าไม่ดีกับเรายังไง ก็คงจะยังรัก แต่ก็อดสงสารนิชาไม่ได้นี่นาาาาา
แต่นี่...มันเกินไปอ่ะ...ม่ายยยยยย
-
แล้วนทล่าาาาาาา!!!!
-
เห้ย!!! ไอ้พี่ชิน แล้วนทล่ะ แล้วนทล๊าาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!! :a5: :m31: :angry2:
-
เฮ้ยยยย ตอบรับกันง่ายๆอย่างนี้เลยหรออิพี่ชินนนนน :z3:
-
โอ้ววว ดูท่าจะไปกันหลาย
ชินจะเจอตอหลายตอเลยทีเดียว
เอาใจช่วยชิน แต่ก็เชียร์เชษฐ์ทั้งๆ ที่รู้ว่าอารมณ์พระรองเกาหลีเต็มๆ
เอาน่า ความรักทำให้โลกน่าอยู่ 555
-
โถ่ลูกนกตัวน้อยๆ
-
โอ้ยตาย ช่างหน้าสงสาร
-
โถ่ที่รัก
-
อิฉัด น้ำตาจะไหล โถ่ๆๆๆ ลูกแม่
-
เฮ้อ ชินเอ้ย!
-
อ่าวไอ้เวร! ทำไมทำแบบนี้อะ!
-
ตอนนี้พูดเป็นอยู่คำเดียวว่า ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ...........................
-
:z3: :z3: :z3:
สงสารนท
-
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดด พระเอกเรื่องนี้น่ารักจังเลยค่ะ
-
เปลี่ยนพระเอกได้มั้ยอ่ะ เค้าสงสารนท :o12:
ให้เจอคนดีๆอย่างเชษฐ์ดีกว่านะ
-
เฮ้ยยยยย ไปตอบตกลงง่ายๆๆแบบนั้น?
-
พี่ไม่ได้มาเม้นท์ให้หลายตอนเลยค่ะ /สามตอนได้มั้ง/ ขออภัย อาทิตย์นี้กับอาทิตย์ก่อนนี่มันนรกแตกมากสำหรับพี่จริง ๆ ค่ะ :z3:
*
้เข้าเรื่อง
อ่าฮ้า ~ และแล้วเราก็ได้เห็นปูมหลังความเป็นมาของน้องเชษฐ์ก่อนที่จะมาเจอกับน้องนท
พี่คิดไว้แล้วว่าครอบครัวน้องเขาต้องมีปัญหาประมาณนี้
แต่ไอ้ที่ทำให้พี่คิดแตกต่างออกไปหลังจากอ่านพาร์ทน้องเชษฐ์จบก็คือ ความรู้สึกที่แท้จริงของน้องเชษฐ์
พี่รู้สึกว่าคำว่ารักของน้องเชษฐ์ที่มีให้กับน้องนทนี่ ไม่เหมือน รัก แบบเดียวกับที่น้องนทให้พี่ชินนะ
รักของน้องเชษฐ์นี่ พี่อ่านแล้วให้ความรู้สึกแบบ .... แบบน้องเขาวางน้องนทไว้ในที่สูงน่ะค่ะ
รักแบบบูชา เพราะที่มีชีวิตอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงวันนี้ได้ก็เพราะมีน้องนท
รัก เพราะเขาเป็นผู้มีพระคุณ ... อะไรทำนองนั้น
คือ พี่เชื่อว่า ในขณะที่เราตกที่นั่งลำบาก มืดแปดด้าน สิบหกด้านไม่มีทางออก
แล้วจู่ ๆ ก็มีมือมือนึงยื่นมาให้จับ แล้วก็จูงเราออกจากโลกมืดมาเจอแสงสว่าง
เราก็คงจะเกิดความรู้สึกดี ๆ กับเขา แม้ว่าจะเห็นแค่เสี้ยวหน้าเลือนราง เพราะเดินอยู่ในที่มืด ๆ นั่นแล้วล่ะ
และเพราะอย่างนั้นก็เลยรัก
พี่เห็นความรักของน้องเชษฐ์เป็นความรักแบบเทิดทูนบูชา ไม่อยากให้น้องนทลงมาแปดเปื้อนน่ะค่ะ
ถ้าน้องนทยืนอยู่ น้องเชษฐ์ก็คงจะเลือกคุกเข่าอยู่เบื้องหน้า
ถ้าน้องนทนั่ง ตัวเองก็คงนั่งพับเพียบอยู่กับพื้น /พี่เห็นภาพแบบนั้นแฮะ จริง ๆ นะ/
และเพราะเขาเป็นคนสำคัญ สูงส่งมากถึงเพียงนี้ ก็เลยไม่อยากเห็นเขาเสียใจ
ความรู้สึกที่คิดว่าสักวันจะต้องตอบแทนพระคุณให้ได้ก็เลยแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอยากปกป้อง
และเจ้าตัวก็ยินดีที่จะทำหน้าที่นั้นตลอดไป ตอบแทนชีวิตใหม่ที่ได้มาเพราะน้องนทมอบให้
เฮ้ย จะว่าไป ความรักแบบนี้มันดูยิ่งใหญ่กว่าชะมัดเลยแฮะ
มาถึงฝั่งพี่เตชินทร์บ้าง ,,
/ถอนหายใจนำไปล่วงหน้า/
พี่ขอสารภาพว่า ตอนที่พี่อ่าน พี่เดาไปก่อนว่า หรือว่าคุณหลินแกจะขอน้องนทวะ !!!
จนเพื่อนพี่ด่าว่า มึงคิดได้ยังไงคะ เขาจะไปรู้จักกันตอนไหนล่ะ ถึงนึกอยากได้ ?
พี่ก็เลยได้แต่ขำไปกับความบ้าบอคอแตกของตัวเอง 555555
หลังจากอ่านเสร็จ ด้วยความสัตย์จริงเลยนะคะ พี่รู้สึกว่า เออ ให้ไอ้พี่เตชินทร์มันแต่ง ๆ ไปเหอะ
มันแน่นอนอยู่แล้วว่าการตัดสินใจครั้งนี้ของพี่ชินจะทำให้น้องนทเสียใจ
แต่พี่เชื่อว่า น้องนทจะยอมให้พี่ชินไปโดยที่ไม่รั้งไว้เลย
เพราะรู้ดีว่าพี่ชินทร์เป็นคนทะเยอทะยาน การมีเงินมีอำนาจคือความสุขอย่างที่สุดของพี่ชิน
ดังนั้น ถ้าหากตัวเองยอมถอยออกมา และเป็นสะพานให้พี่ชินข้ามไปได้ถึงจุดสูงสุด
พี่เชื่อว่าน้องนทจะยอมตัดใจ ดีไม่ดีจะขอเป็นฝ่ายไปก่อนเลยด้วยซ้ำ
เพราะทนเห็นพี่ชินแต่งงานกับคนอื่นไม่ได้ และน้องนทก็ดีพอที่จะไม่ผิดลูกผิดเมียผิดสามีใคร
เขาแต่งงานแล้ว = เขาเป็นของคนอื่นไปแล้ว พี่เชื่อว่าน้องนทจะเป็นฝ่ายไป แม้ว่าพี่ชินจะเป็นคนรั้งให้อยู่ด้วยกัน
นี่พี่แอบมองข้ามช็อตไปแล้วนะคะเนี่ยว่า หลังไอ้คุณพี่ชินแต่งงานกับลูกสาวคุณหลิน
จะต้องโหยหาอาลัยในตัวน้องนทเป็นอย่างมาก ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นพี่ก็จะสะใจมาก
เพราะพี่ชินคงทำอะไรไม่ได้มาก อย่างน้อยก็คงไม่สะดวกนักที่จะกลับมาหาน้องนท
เพราะถ้าคุณพ่อตารู้เข้าก็คงไม่เอาไว้ ...
ความสะใจของพี่ มันอยู่ตรงที่ ในที่สุด พี่ชินก็มีคนให้รู้สึก " กลัว " ขึ้นมาจริง ๆ เสียที
อั๊ยย่ะ มารอดูตอนต่อไปดีกว่า เดาไปซะขนาดนี้ ปรากฏว่าชานมหักมุมมานี่ พี่ร้องไห้เลยนะคะ จิ้นไปตั้งเยอะ 5555
เป็นกำลังใจให้ชานมค่ะ หนูทำถูกแล้ว อย่าไปต่อปากต่อคำอะไรกับเขาเลย
ไม่จำเป็นต้องเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือค่ะ.
-
คิดอีกที ถ้านทเจ็บหนักให้สุดๆ บางทีอาจจะหมดความรู้สึกรักพี่ชินไปเลยก็ได้
-
เห็นด้วยกับ swordtails ฮะ
ช่างวิเคราะห์ได้ลึกซึ้งดีแท้
ปล.ผมก็แอบคิดว่าจะมาขอนทเหมือนกันฮะ เจอเหตุผลคัดค้านเข้าไป
ผมก็ว่า...จิ้นไปได้นะเรา ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[9]
"ลาเต้เย็น หวานน้อย กาแฟช็อตเดียวเหมือนเดิมค่ะ"
"ได้ครับ รับวิปครีมเพิ่มด้วยไหมครับ พี่หญิง?"
"เอาก็ดีค่ะ"
"ได้ครับ สักครู่นะครับ"
มนุเชษฐ์ยิ้มรับออเดอร์ของลูกค้าประจำ มือใหญ่คล่องแคล่วกดปุ่มที่เครื่องชงกาแฟ ขณะรินนมสดหวานมันใส่แก้วใสเตรียมผสม เขายิ้มเมื่อเหลือบไปเห็นสีหน้าตั้งอกตั้งใจของร่างเพรียวที่กำลังบีบครีมตกแต่งหน้าเค้กวันเกิดที่มีลูกค้าออเดอร์เข้ามาในวันนี้ ความรักในสิ่งที่ทำและความทุ่มเทให้กับขนมแต่ละชิ้นทำให้ทุกคนหลงรักและติดใจในรสชาติ
เขาเองก็เช่นเดียวกัน ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีผู้ชายที่อายุไม่มากไปกว่าเขาสักเท่าไหร่ทำขนมได้อร่อยขนาดนี้ และไม่ใช่แค่เรื่องของรสชาติเท่านั้น ทุกครั้งที่เขาได้ทาน เขาจะรู้สึกถึงคำว่า 'ความสุข' ที่พองฟูในใจ มันเป็นเหมือนความหวานที่อบอุ่น อ่อนโยน ราวกับถอดแบบมาจากคนทำไม่ผิดเพี้ยน
ร่างสูงบีบวิปครีมใส่แก้วทรงสูง พร้อมกับยกไปเสิร์ฟให้กับหญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวปักยี่ห้อแบรนด์ดังและกางเกงยีนส์สีอ่อนแนบเรียวขายาวที่กำลังนั่งอ่านนิยายอยู่ที่มุมร้านด้วยรอยยิ้มสดใส
"ได้แล้วครับ พี่หญิง"
"ขอบคุณค่ะ น้องเชษฐ์"
ดวงหน้าขาวผิวชมพูอย่างคนสุขภาพดีแลดูสะอาดสะอ้าน เข้ากับเรือนผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่า แขนกลมกลึง และดวงตาคู่เรียวสวยที่ประดับด้วยอายแชโดว์โทนนู้ด เงยมองใบหน้าดูดีพร้อมกับคลี่ยิ้มน้อยๆ เธอเป็นลูกค้าประจำที่นี่เนื่องจากชอบบรรยากาศอบอุ่นและเรียบง่ายแบบนี้ กลิ่นหวานๆของคาราเมลปะปนไปกับกลิ่นของกาแฟที่ทำให้จิตใจสงบเป็นสิ่งที่ลูกค้าประจำติดใจ และนภิสาเองก็เป็นหนึ่งในลูกค้าประเภทนั้น
"ต้องการอะไรเพิ่ม เรียกผมได้นะครับ”
“งั้นรบกวนน้องเชษฐ์ห่อบราวน์นี่ให้พี่สามกล่องนะคะ พี่จะซื้อไปฝากที่บ้าน”
“ได้เลยครับ”
มนุเชษฐ์เดินกลับมาที่เคาน์เตอร์ โชคดีที่วันนี้นิชาทำบราวน์นี่ใหม่ จึงมีเหลืออยู่หลายกล่องและยังสดใหม่ หอมอบอวลไปด้วยกลิ่นช็อกโกแลตที่คัดสรรมาอย่างดี
“พี่นท วันนี้บราวน์นี่ขายดีน่าดูเลยครับ เพิ่งทำเมื่อเช้า นี่เหลืออีกแค่กล่องเดียวเอง”
“จริงเหรอ โชคดีนะที่เมื่อเช้าทำเพิ่ม”
“พี่นทน่ะรู้ใจลูกค้าล่วงหน้าตลอดแหละ สมแล้วที่เป็นเสี่ยใหญ่เจ้าของร้าน”
“ได้โอกาสเป็นต้องแซวนะ รีบไปห่อขนมให้ถุงให้คุณหญิงเถอะน่ะ”
เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่หัวเราะ พลางหันหน้าไปทางตู้กระจกที่ใส่ขนมเอาไว้เต็มเพื่อหยิบบราวน์นี่ออกมา ขณะที่เขาก้มๆเงยๆอยู่นั้นเอง จึงได้พบว่านิชาหายตัวเข้าไปในห้องพักพนักงานเพื่อรับโทรศัพท์ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองไปทางประตูห้องที่ปิดสนิทโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะหันไปเอ่ยต้อนรับลูกค้าคนใหม่ที่เดินเข้ามาในร้าน
“เชิญครับ”
ร่างแน่งน้อยในชุดนักศึกษาตัวเล็กจนแนบกายนั้นยิ้มรับ แต่ไม่เดินตรงมาทางเคาน์เตอร์อย่างที่ควรจะเป็น กลับมุ่งหน้าไปยังหญิงสาวที่นั่งหันหลังให้กับประตูร้านแล้วทรุดกายลงนั่งเคียงข้าง
“พี่หญิง”
“อ้าว! เล็ก มาแล้วเหรอ?”
“อืม วันนี้เลิกเร็ว”
“เลิกเร็วหรือเราโดดเรียน สารภาพมาซะดีๆ”
“โธ่ รู้ทันตลอด คือเล็กตื่นเต้นเรื่องนั้นน่ะ เลยไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนแล้ว”
นภิสาปิดหนังสือนิยายลง พลางสั่นศีรษะอย่างนึกระอาน้องสาววัยสิบเก้าปีที่กำลังย่างเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ทว่ายังทำตัวเป็นเด็กเล็กๆอย่างสมแล้วที่เกิดมาเป็นลูกคนสุดท้องในตระกูลไม่สร่าง
“เราน่ะเป็นซะแบบนี้ ป๋าถึงได้ห่วงนักห่วงหนาน่ะสิ”
“ป๋าน่ะห่วงเว่อร์ เล็กดูแลตัวเองได้พี่หญิงก็รู้”
“จ้ะ ดูแลตัวเองได้ดีมาก วันนั้นถ้าพี่ไม่ไปรับ เธอคงไม่มีวันได้ขับรถปร๋อออกจากบ้านอีกหรอก”
“ก็วันนั้นมันสุดวิสัย เล็กไม่ได้เมานะ แค่มึนๆนิดหน่อย แล้วมอไซต์คันนั้นมันก็ผิดเองที่มาปาดหน้าเล็ก ดีนะไม่บาดเจ็บอะไรมาก”
“ใช่ เกิดเขาบาดเจ็บหนักหรือตายขึ้นมา เธอมีหวังได้ไปนอนในคุกแล้ว ยัยตัวยุ่ง”
“อืม รู้แล้วล่ะน่า พี่หญิงน่ะขี้บ่นจริงเลย”
นภิสาคลี่ยิ้มอย่างเย็นใจ เธอเป็นหญิงสาววัยยี่สิบสี่ย่างเข้าเบญจเพสแล้ว ในตอนนี้เพิ่งกลับมาจากเรียนปริญญาโทสาขาบริหารธุรกิจที่เซี่ยงไฮ้ เธอเป็นคนเก่ง หัวดี เก่งกีฬา เรียกว่ามีความสามารถเพียบพร้อมมาตั้งแต่เด็ก แต่เธอไม่มีคนรัก เนื่องจากเธอมองว่าการมีคนรักไม่ใช่เรื่องที่น่าสนใจ จะมีตัวถ่วงไปไยในเมื่อชีวิตที่มีอิสระแบบนี้ก็ทำให้เธอมีความสุขที่สุดแล้ว
ซึ่งผิดกับลลดา น้องสาวที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างไข่ในหิน ถูกตามใจมาตั้งแต่เล็กเนื่องจากนอกจากจะเป็นลูกสาวคนเล็กที่สุดในตระกูลแล้ว ยังควบตำแหน่งหลานสาวคนสุดท้องของตระกูลที่เป็นสุดที่รักของอากงเสียด้วย แม้จะไม่ได้เรียนดี หรือมีความสามารถพิเศษอื่นใดนอกเหนือไปจากการเล่นเปียโนก็ตาม แต่ด้วยความที่เจ้าหล่อนเป็นคนสวย ทั้งยังมีวาจาออดอ้อน ช่างฉอเลาะ ไม่ว่าใครต่อใครก็ไม่โกรธเจ้าหล่อนได้ลง
“พี่มันสาวทึนทึก จะขี้บ่นก็ไม่ผิดนี่นา”
“พูดเป็นเล่นไป พี่หญิงได้ฟังเรื่องนั้นมาจากป๊ะป๋ารึยัง?”
“เรื่องนั้นน่ะเรื่องไหน?”
“ก็เรื่องที่อากงจะพาคนมาแนะนำให้พี่หญิงรู้จักน่ะสิ”
“พาใครมาอีกล่ะ พี่ไม่เคยสนใจใครอยู่แล้วก็น่าจะรู้”
“ใช่ แต่คนนี้ไม่เหมือนกันนะ ได้ยินว่าเป็นมาเฟียใหญ่ ครอบครัวเรากำลังจะขยายธุรกิจร่วมกับเขาน่ะสิ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ต้องรู้จักกับเขาด้วยล่ะ?”
“โธ่ พี่หญิงก็ อากงจะจับพี่หญิงแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นน่ะสิคะไม่เห็นต้องถาม ดีจังเลย เล็กก็อยากแต่งงานกับผู้ชายเท่ๆแบบนี้บ้าง แต่เล็กเองก็มีคู่หมั้นแล้วเหมือนกัน จะนอกใจไม่ได้”
ลลดากรี๊ดกร๊าดอย่างตื่นเต้น ขณะที่นภิสาผู้เป็นพี่สาวพรูลมหายใจยาวอย่างนึกปลง เธอไม่เคยคิดสนใจหรอกว่าชายคนนั้นจะเป็นหนุ่มหน้าตาดีหรือเป็นตาแก่หัวล้าน ในเมื่อเธอรู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีชายคนไหนทำให้เธอสนใจได้ง่ายๆ เพราะทั้งชีวิตที่เธออยู่มา ไม่เคยมีใครเลยที่จะทำให้เธอรู้สึกแม้กระทั่งตื่นเต้นได้เสียด้วยซ้ำไป
“พี่หญิง รับอะไรเพิ่มไหมครับ?”
มนุเชษฐ์รอจังหวะที่บทสนทนาเงียบลงแล้วเดินมาเอ่ยถาม พลางทอดรอยยิ้มไปให้ร่างเล็กที่แม้จะสวมชุดนักศึกษา แต่ความก๋ากั่นนั้นก็ยังฉายชัดในแววตา
“อ้อ น้องเชษฐ์ ไม่ล่ะจ้ะ พี่ว่าจะไปแล้วพอดี ทั้งหมดเท่าไหร่ล่ะ?”
“รวมบราวน์นี่ด้วยก็สามร้อยแปดสิบบาทครับ”
“นี่จ้ะ ไม่ต้องทอนนะ”
เธอยื่นแบงค์ร้อยให้สี่ใบ พร้อมกับรับถุงขนมมาแล้วเดินออกไปจากร้าน โดยมีเสียงเอ่ยขอบคุณตามหลัง
“พี่ เดี๋ยวนี้ร้านกาแฟเล็กๆแบบนี้ต้องให้ทิปกันด้วยเหรอ?”
ลลดาเอ่ยปากเจื้อยแจ้วในทันทีที่ก้าวขึ้นรถ Honda Accord สีดำขลับของผู้เป็นพี่ ด้วยรถของเจ้าตัวอยู่อู่ทำสีใหม่รอบคันยังไม่เสร็จดี
“นิดๆหน่อยๆเอง ร้านนี้พนักงานเขาบริการดีนะ แถมเก่งด้วย ยังเรียนไม่จบเลยนะคนเมื่อกี้น่ะ”
“คนนั้นเป็นเจ้าของร้านเหรอ?”
“ไม่ใช่หรอก เจ้าของร้านเป็นคนทำขนม แต่หายไปไหนแล้วไม่รู้ เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย”
“ที่ดินแถวนี้ก็ไม่ใช่ถูกๆซะด้วย เปิดร้านแบบนี้มันจะคุ้มเหรอ?”
“จะไปยุ่งเรื่องคนอื่นเขาทำไมเนี่ยเรา เอ้า บราวน์นี่ร้านนี้เธอชอบไม่ใช่เหรอ?”
“อุ๊ย ซื้อให้เล็กเหรอ? ขอบคุณ พี่หญิงน่ารักจัง”
“ทีงี้ล่ะมาชมใหญ่ แกะกล่องเดียวพอล่ะ ไว้ให้ป๊ากับม้าด้วย”
“รู้แล้วล่ะค่า ขืนกินหมดเล็กก็ได้เป็นตุ่มพอดี”
“ก็เห็นเวลากินก็ไม่เคยสนใจน้ำหนักซะที ดีแต่กินหมดแล้วค่อยบ่นตลอดเลยเตือนให้ไง”
“แหม หวังดีต่อน้องสาวเสียเหลือเกิน อุ๊ย... ท่าทางฝนจะตก เรารีบกลับกันเถอะ พี่หญิง”
“อืม จริงของเธอ เพิ่งล้างรถมาทีไร ฝนชอบตกทุกที”
นภิสาบ่นพึมพำ พลางมุ่งหน้าไปตามถนนเส้นใหญ่ที่รถเริ่มคลาคล่ำด้วยใกล้สี่โมงเย็นเต็มที เพียงไม่นานเธอก็ถึงบ้านหลังใหญ่แถวรามอินทรา มือเรียวที่บรรจงทาสีน้ำตาลเข้มไว้ที่เล็บยาวนั้นหยิบอุปกรณ์สีดำขนาดเล็กพร้อมกับกดปุ่มเพื่อเปิดประตูบ้านซึ่งเป็นอัลลอยขนาดใหญ่ที่หนักไม่ใช่เล่น เจ้าตัวนึกขอบคุณใครก็ตามที่เป็นคนเสนอให้ทำประตูไฟฟ้า ไม่อย่างนั้นจะเข้าจะออกคงลำบากน่าดู
“กลับมาแล้วเหรอคะ คุณหญิง คุณเล็ก”
“กลับมาแล้วจ้ะ ป้ามน เอ้า บราวน์นี่ของฝาก”
ร่างสูงเพรียวยื่นถุงขนมให้กับหญิงวัยกลางคนที่รับหน้าที่เป็นทั้งพี่เลี้ยงและแม่บ้านที่อยู่คู่ตระกูลมาหลายสิบปี เธอไม่ได้มองว่าหญิงตรงหน้าเป็นเพียงคนรับใช้ แต่มองเป็นเสมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง
“ทำไมกลับเร็วจัง?”
“อ้าว เอก วันนี้ทำไมอยู่บ้านได้ล่ะ?”
เจ้าตัวไม่ได้ตอบคำถาม ซ้ำยังยิงคำถามกลับไปหาน้องชายวัยไล่เลี่ยกันที่ยืนยิ้มเผล่อยู่ริมประตูห้องอาหาร รูปร่างสูงชะลูดและเรือนผมที่เซ็ตไว้อย่างดี อีกทั้งเสื้อเชิ้ตสีดำที่ไม่ติดกระดุมบนคู่กางเกงเด๊ปเข้ารูปสีเข้มทำให้ธนกร หรือเอก ผู้เป็นบุตรชายคนเดียวของตระกูลนั้นดูเป็นเพลย์บอยขึ้นมาได้ในพริบตา
“เดี๋ยวจะออกไปแล้วแหละ แวะมาเอาของเฉยๆ”
นภิสาสั่นศีรษะอย่างรำคาญใจ “ทำไมไม่คิดจะอยู่บ้านบ้างนะ กินข้าวเย็นด้วยกันซะก่อนแล้วค่อยออกไป ป๊ากับม้าบ่นอยู่ทุกวันจนพี่หูชาไปหมดแล้ว”
“เอาน่าพี่ ผมมันคนอยู่ติดบ้านไม่ได้พี่ก็รู้นี่นา ว่าแต่มีขนมอะไรน่ะ? กินด้วยคนสิ”
“เอ้า เอาไป ก็ซื้อมาฝากทุกคนนั่นแหละ”
“พี่หญิงนี่น่ารักจริงๆ ไม่สนเพื่อนผมจริงๆเหรอ?”
“ไม่เอาด้วยหรอก คบกับเพื่อนนายก็เหมือนมีน้องชายเพลย์บอยสองคนอยู่ในบ้าน ใครจะอยากกัน”
“พี่เอก จะออกไปดื่มอีกแล้วเหรอ?”
“อืม มีอะไรรึเปล่า ยัยเล็ก?”
“รอด้วยสิ เล็กอยากไปด้วยคน”
“ไม่เอาหรอก ใครเขาพกน้องสาวไปเที่ยวกันมั่ง”
“ไม่ได้จะไปนั่งด้วย แค่อยากติดรถไปด้วยเฉยๆ”
“อ้าว รถตัวเองล่ะ?”
“ทำสีอยู่”
“แล้วจะไปอยู่กับใคร? นัดเพื่อนไว้เหรอ?”
“อื้อ ประมาณนั้นแหละ”
“งั้นก็ตามใจ รีบๆล่ะ พี่นัดเพื่อนไว้หกโมง”
“ได้เลย รอแป๊บเดียวเท่านั้นแหละ”
ลลดาเอ่ยพลางรีบวิ่งขึ้นชั้นบนเพื่อไปสลัดชุดนักศึกษาออกเป็นชุดท่องราตรีสีสดของเจ้าหล่อน พลางกดโทรศัพท์หาชายหนุ่มที่หมายปอง แม้จะไม่ยอมรับโทรศัพท์โดยง่าย แต่ไม่รู้วันนี้โชคเข้าข้างหรืออย่างไร ปลายสายยอมรับพร้อมกับหยอดคำหวานใส่ในทันที
“ว่ายังไงครับ น้องเล็ก พี่กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย”
“คืนนี้เจอกันหน่อยไหมคะ พี่ชิน?”
“พี่ชิน อยู่ไหนแล้วครับ?”
“ยังอยู่ที่ทำงานอยู่เลย... นทมีอะไรรึเปล่า?” ชายหนุ่มจับน้ำเสียงดีใจของปลายสายได้ จึงเอ่ยหยอดต่อไป “นี่คิดเมนูใหม่ๆได้อีกแล้วใช่ไหม ดูอารมณ์ดีจังเลย”
“ใช่เลยครับ ผมอยากบอกพี่ก่อนคนแรกเลยรีบโทรมา”
“เด็กไม่ดี คุยโทรศัพท์เวลางานแบบนี้ใช้ได้หรือ?”
“ไม่เห็นเป็นไร ผมเป็นเจ้าของร้านนี่ อยากโดดเวลาไหนก็ได้ไม่ผิดซะหน่อย”
เตชินท์หัวเราะในลำคอ “ต้องเอากลับมาให้พี่ชิมเป็นคนแรกด้วยนะ”
“ได้เลยครับ เดี๋ยวคืนนี้จะให้ชิมเลย”
“คืนนี้... คงไม่ได้นะนท พี่คงกลับดึกมาก”
ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงหงอยลงเล็กน้อย
“ติดงานเหรอครับ...?”
“อืม สรุปว่าอีกฝ่ายเขาตอบตกลงด้วยนะ นท พี่เลยต้องไปฉลองกับเขาเป็นการเชื่อมสัมพันธ์น่ะ”
“จริงเหรอครับ ดีใจด้วยนะครับ”
“อย่างอนพี่นะ พี่สัญญาว่าพี่จะพานทไปฉลองครั้งใหญ่เลย”
“ไม่งอนหรอกครับ เรื่องงาน... ทำไงได้ล่ะเนอะ”
“อืม เด็กดี... นทนี่เข้าใจพี่ดีที่สุดเลยจริงๆนะ”
นิชาระบายรอยยิ้มน้อยๆเมื่อได้ยินดังนั้น เขาทอดสายตามองขนมในห่อใสที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างอ่อนใจ
“พี่ชิน... คินนี้จะกลับบ้านใช่ไหมครับ?”
“กลับสิ ไม่กลับบ้านแล้วจะให้พี่ไปนอนไหนล่ะ?”
นิชาลอบถอนหายใจ หากเตชินท์พูดดังนั้น แปลว่าคืนนี้ก็คงเพียงแค่ต้อนรับคู่ค้าเท่านั้นจริงๆ โดยไม่ได้ไปเที่ยวไหนกับใครต่อ
“งั้นนทจะรอนะครับ”
“ไม่ต้องรอหรอก นอนก่อนเถอะ”
“ไม่เป็นไรครับ นทคิดถึงพี่ชิน... นทจะรอจนกว่าพี่ชินจะกลับมานะครับ”
“อ้าว หญิง อยู่คนเดียวเหรอลูก? ไหนเล็กล่ะ?”
“ออกไปกับเอกแล้วค่ะ เมื่อกี้เอง”
“โธ่ ยัยลูกคนนี้นี่ เที่ยวทุกคืนเลย”
“เล็กไปเที่ยวอีกแล้วเหรอคุณ?”
“ใช่ค่ะ ทำไงดีล่ะเนี่ย อาปาก็กำลังจะมาแล้วด้วย”
“มีอะไรรึเปล่าคะ ป๊า ม้า?”
“วันนี้อากงไปคุยงานมา เย็นนี้คงกลับมาคุยกับพวกเรา เหมือนจะอยากเจอลูกๆให้พร้อมหน้าน่ะสิ”
“จริงเหรอคะ มีเรื่องอะไรเหรอถึงต้องประชุมพร้อมหน้าขนาดนี้?”
“ก็เรื่องนั้นแหละ ที่เกริ่นไว้ก่อนหน้านี้”
“โธ่ หญิงยังไม่คิดจะแต่งงานตอนนี้หรอกนะป๊า อย่างกับว่าเจอหน้ากันแล้วจะสปาร์ค หลงรักกันเลยซะที่ไหน”
“หญิงยังไม่เจออีกฝ่ายเลยจะรู้ได้ยังไง”
“ก็เพราะยังไม่เจอน่ะสิคะถึงบอกว่าไม่อยากแต่งงานไง นี่มันพ้นยุคคลุมถุงชนแล้วนะ”
“เรื่องของเรื่อง ถ้าอากงสั่งมาแบบนั้น เราก็ปฏิเสธไม่ได้น่ะสิหญิง”
“แล้วชีวิตของหญิง อากงลิขิตได้หรือไงล่ะ?”
“หญิงก็รู้คำตอบอยู่แก่ใจ”
เจ้าของนามเริ่มหงุดหงิด ใช่ เธอรู้คำตอบอยู่แก่ใจว่าอากงของเธอนั้นมีตำแหน่งเป็นอะไร และมีอำนาจมากเพียงพอที่จะลิขิตชีวิตของใครต่อใครให้เดินอยู่บนกระดานราวกับเป็นเพียงเบี้ยหมากตัวหนึ่ง
“ถ้าจะว่าอย่างนั้นก็ตามใจ หญิงจะยอมแต่ง”
--- แต่หากทำให้อีกฝ่ายเกลียดเธอได้ ก็คงไม่จำเป็นจะต้องหาเรื่องปฏิเสธ เพราะอีกฝ่ายคงปฏิเสธเธอเอง
Talk: สวัสดีวันพระค่ะ (^ ^)
วันนี้ไปได้เข้าวัดกันมารึเปล่าคะ? วันดีๆแบบนี้ อากาศก็ดี เป็นใจให้ทำบุญเนอะ o18
เรื่องราวในตอนนี้ คิดว่าหลายคนคงรู้ชัดอยู่แล้วเนอะ แต่จะดำเนินต่อไปอย่างที่เดากันรึเปล่า มาลุ้นกันนะคะ
(เรื่องของเรื่อง ตอนนี้พล็อตของชานมแบ่งเป็นสองทางค่ะ กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะให้เดินไปทางไหนดี :o8:)
ขอบคุณสำหรับทุกคำติชมค่ะ ชานมพร้อมน้อมรับทุกความคิดเห็นที่มีเหตุผลเสมอค่ะ
:3123:
-
เบื่อชิน
นท..ลุกขึ้นมาเอาคืนมันเลย...หาใหม่ให้มันดิ้นบ้าง...ขัดใจเว้ย!!!
-
เลือพล็อตไหนก็ได้นะชานม
แต่ขอพล็อตที่ปวดตับน้อยๆหน่อยนะ
ตอนนี้กลายเป็นโรคตับบวมแล้ว ฮือๆ
อ่านตอนนี้จบแล้วอยากเป็นผี แล้วไปสิงร่างนท
หาผู้ชายที่ดีกว่าควงเย้ยเลยๆ ไม่เอาแล้วไอพี่ชิน
ฮึ๋ยยยขัดใจโว้ยยยย
-
เข้าจัยนท แต่ ................
ทรมานแทน :z3:
-
เฮ้อออ
ไม่อยากให้ชอนเป็นพระเอกเลยยย
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
บวกเป็ดให้คนเขียน แต่ลบเป็ดพี่ชินค่ะ :beat:
ทำตัวน่าเกลียดตลอด :m16:
-
พี่ชิน อย่านะ อย่านอกใจนทนะ
อย่าทำแบบนั้น ขอร้อง อย่าทำให้นทต้องเสียใจอีกเลย :o12: :o12: :monkeysad:
-
:sad11: นท...กาซิกๆๆ
เป็นเบี้ยล่าง วางตัว หมองมัวค่า
เป็นเหมือนหมา หาเจ้าของ ให้มองเห็น
เป็นถึงคน อย่าจนใจ ให้ลำเค็ญ
เป็นคนรัก ที่หลบเร้น เป็นทำไม
ถ้าขาดเขา แล้วตัวเรา จะเฉามาก
ถ้าขาดเขา แล้วลำบาก ยากแค่ไหน
ถ้ามีเขา แล้วยังเจ็บ ปวดเพียงใด
ถ้ามีเขา ขาดเขาไหม ไม่ต่างกัน
:z6: ไอ่เชี้ยยยยย..ชิน
ลุกขึ้นยืนปรบมือให้เลย..ชานม
คุณทำสำเร็จแล้ว...อ่านแล้วกระชากใจคนอ่าน ขาดวิ่นไปเลย
+1 แถมเป็ดด้วย ขอบคุณๆๆๆๆ จริงๆ
:L2:
-
พี่น้องสองสาวกำลังจะมีผู้ชายคนเดียวกัน โอ๊ย!!
แอบสมน้ำหน้าเตชินทร์ ไปเหยียบหางมาเฟีย คราวนี้จะถอยก็ไม่ได้
-
โลกกลมไปมั๊ย พี่หญิง น้องเล็ก นท ชิน พันกันอีรุงตุงนัง
รอตอนหหน้านะค้า
-
:เฮ้อ:ชินทำให้คุณค่าที่ควรรักน้อยลงอีกแล้ว
-
เมื่อไรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เมื่อไรที่เวลาอ่านแล้วจะรู้สึกดีซักที อึดอัด ตลอด :z3:
-
ปวดตับกับพี่ชิน :z3: :z3: :z3:
-
ทำไมมันอีรุงตุงนังงี้ล่ะ
-
สรุปคู่หมั้นอีพี่ชินคือหญิงแล้วก็มาปะกับตอนอยู่กับเล็ก
สมน้ำำหน้ากะลาหัวเจาะแกตายแน่พี่ชิน555555555555555555
นทมาอยู่กับเรามา มามะ .... พี่ชินมันไม่มีค่าหรอก *ไซโคว*
-
เพลียยยยยยยยยยยยยยยยยย เกลียด อิพี่ชิน
-
ยังมีเอกอีกคนที่จะเดินเข้ามาในเกมส์นี้ใช่ไหม
แต่เราไม่ว่านะ ไม่ว่าจะเอกหรือเชษฐ์ถ้ารักนทจริงและจะไม่ทำร้ายนทแบบชิน :m15:
ขออย่างเดียว ขอให้ชินมันเจ็บปวดกว่านทร้อยเท่าพันทวี :call:
-
เอาล่ะสิ ไอ้พี่ชินเอ๊ย โดนเข้าให้แล้ว :z3: :z3: :z3:
-
ทำไมมันดูวุ่นวายขึ้นละเนี่ย
ขอให้มาม่าจืดเร็ววัน. คนอ่านเครียดดดดดดด
-
ปวดตับ ปวดใจ ปวดไส้ ปวดพุง
อ่านเรื่องนี้อยากร้องไห้
-
โอ้ยตาย ฝ่ายหญิงไม่ผิดนะงี้ ผิดที่พระเอกเราคนเดียวเลย!
-
:serius2: :serius2: :serius2: พี่ชินจะทำนทเสียใจไปถึงไหนเนี้ยยยยยย :beat: :beat: เดี๋ยวจับมาตบซะเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :กอด1:
-
ชินแย่ตลอด!! ทิ้งนทตลอด!
-
ไอ้ชินแม่งเลวมากกกอะ
:z6: :z6:
ขอสัก2ทีให้สะใจ
-
หาใหม่เถอะนท..คนดีๆยังมีอีกเยอะนะ..เอาแต่อยู่กับผู้ชายแบบนี้..ถึงมีความสุขที่ได้รักแต่ว่าทำให้เราเจ็บเวลาเขาไปหาใคร..ไม่ดีหรอก..
หาใหม่แล้วควงเย้ยเลย..ให้มันรู้..ว่าของดี..มีกับตัว..ไม่ดูแลให้ดีเอง..
:m16:
-
เอาเข้าจริง ผมว่าประเด็นที่กำลังจะเกิดคือราชสีห์หนุ่มกับสาวจะเปิดศึกกันมากกว่า ยิ่งถ้าหญิงรู้ว่าเตชินทร์เป็นคนที่จีบลลดาด้วยแล้ว คงจะยิ่งติดลบไปอีก ทีนี้ล่ะแกตายแน่ ผู้หญิงแบบนี้มั่นมากพอที่จะไม่พึ่งผู้ชาย แต่ที่น่าห่วงคือลลดาจะเหวี่ยงรึเปล่านี่สิ ถ้ารู้ว่าคู่หมั้นพี่สาวเป็นคนที่แอบชอบ เพราะดูจาก base characteristic แล้วก็ท่าทางจะเอาแต่ใจหน่อยๆ แต่ก็รักครอบครัวดีอยู่ คงจะไม่ทะเลาะกับพี่สาวเพราะผู้ชายคนเดียวหรอกนะนั่น
สำหรับนท ก็ตามสูตรธรรมดาทั่วไปนะฮะ หลงรักมันก็แบบนี้แหละ จะไปว่ามันก็ไม่ใช่เรื่อง เพราะว่าเวลาหลงรักขึ้นมาจริงๆ มันก็ทิ้งแทบทุกอย่างอ่ะแหละ ผมเข้่าใจความรู้สึกนี้ดีเลยแหละ คือก็รู้ว่าเค้าไม่ได้เห็นค่าเราขนาดนั้น แต่ก็ทนเพราะอยากเติมเต็มความรู้สึกของตัวเอง แล้วก็เห็นด้วยกับเมนท์ก่อนหน้าอันนึงด้วยฮะ ที่บอกว่่าเชษฐ์รักนทแบบเทิดทูน อันนี้ใช่เลย ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน
-
รำคาญชิน แล้วก็เซ็งนท :เฮ้อ:
ชินก็เป็นพระยาเทครัวไปเลย เอาเป็นเมียแกให้หมดตระกูลเลยสิ แต่แค่นี้คงยังน้อยไปสำหรับแกเลยเนอะ o18
แล้วทำไม นททำตัวเป็นเมียแก่ๆคอยสามีกลับบ้านแบบนี้ตลอดอ่ะ คนไม่เคยพอแบบนี้ นททนไปเพื่ออะไรหรอ?
นททำตัวเหมือนเดิม ชินไม่เคยดีขึ้นเลย นทควรจะลองหันมาเปลี่ยนตัวเองบ้างนะ
เปลี่ยนมุมมองความคิดดู ว่าตัวเราไม่ดีตรงไหน ถึงรั้งเขาไว้ไม่เคยอยู่ แต่ถ้ามันไม่ได้เป็นเพราะเราจริงๆ ก็ปล่อยๆมันไปเหอะชินอ่ะ
ไม่มีนทแค่คนเดียว ชินมันไม่ตายหรอก เพราะมันก็ยังมีเมียอื่นๆอีกหลายคน!!! :m16:
อย่ายึดความรักไว้มากเกินไป จนให้มามันมาบั่นทอนชีวิตเราได้นะนท รู้จักรักตัวเองให้เป็นด้วยล่ะ :z3:
ปล.2พี่น้อง จะมีผัวคนเดียวกัน ครอบครัวโคตรขายขี้หน้าเลยนะ สกปรกดีเนอะ :oak:
-
เหี้ยยยยยยยยยยยยยย ชิน
-
ทั้งๆที่เป็นดราม่า แต่กลับแปลกใจตัวเองนะค่ะ
ที่ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดหรือร้องไห้ไปด้วยกับน้องนทเลย
แต่ชอบพอตเรื่องค่ะ ฮ่าๆ เพราะชอบดราม่าแนวแบบนี้
แต่คุณชานมเขียนเป็นเรื่องแรกหรือเปล่าค่ะ<<ไม่แน่ใจ
ภาษาก็อ่านง่ายค่ะ แต่รู้สึกว่ามันยังขาดอะไรไป
เพราะอ่านแล้วรู้สึกว่าไม่ได้เจ็บปวดไปกับนทเลย
ทั้งๆที่จริงๆแล้วเราเป็นคนรู้สึกกับเรื่องพวกนี้ไวมาก ฮ่าๆๆ
แต่อาจจะเป็นแค่เราคนเดียวก็ได้นะค่ะ ขอโทษด้วยน้าถ้าจะทำให้ไม่พอใจค่ะ
เพราะจริงๆอ่านแล้วเราไม่ได้รู้สึกอินไปกับนทด้วยเลย
ทั้งๆที่พอตเรื่องนี้เราชอบ
ในส่วนตัวเชียร์ชินค้ะ เพราะเขาคือพระเอกฮ่าๆ
ชอบพระเอกที่ตรงๆ มีไรก้พูดมาเลย ดูก้รู้ว่าให้ความสำคัญกับนทมากพอควรเลย
แต่อาจจะมีนอกกายไปบ้าง ส่วนนทเราว่าไม่โง่นะค่ะฮ่าๆๆ
ก็คนมันรักนี่นา จะโง่แค่ไหนก็ยอมเพราะถ้าเดินออกมาจากที่ที่ยืนอยู่แล้ว
ตัวนทเองอาจจะไม่สมารถยืนได้ ใจจะขาดเอาก็ได้นะ
แอบหมันไส้น้องเชษฐ์<<<ไม่ชอบพระรอง ก๊ากกกกก
เพราะความไม่ชอบพระรองเลยแอบหมันไส้น้องเชษฐ์เบาๆ
คนเขียนสู้ๆค่ะ
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[10]
“ไม่ได้พบกันซะนานเลยนะคะ พี่ชิน”
เจ้าของนามระบายรอยยิ้มบาง พลางส่งสายตาพราวเสน่ห์ใส่ร่างตรงหน้าในแบบที่ไม่ว่าเป็นใครก็ต้องตกหลุมรัก ดวงตาคมอย่างคนที่ดูคล้ายกับจะดุดันและเฉียบขาด ทว่าแฝงไว้ซึ่งอารมณ์ขบขันอย่างคนเจ้าสำราญและรู้ทันคนอื่น เป็นนัยน์ตาของผู้ใหญ่เต็มตัวที่ดูคล้ายกับจะเป็นกันเอง แต่ก็สามารถโต้ตอบใครต่อใครได้อย่างรู้เท่าทัน
มือใหญ่หยิบแก้วไวน์ที่บรรจุของเหลวสีแดงเข้มมาจรดริมฝีปาก ลิ้มรสชาติหวานปร่าของไวน์องุ่นชั้นดี ก่อนจะวางลงแล้วปรายตาทอดมองดวงหน้าหวานใสอย่างเด็กสาวที่แม้จะมีจริตเกินวัยไปบ้าง แต่ก็สมกับบุคลิกและเรือนกายที่ติดจะมีส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างหญิงสาว
“ที่ผ่านมาพี่ยุ่งมาก เลยไม่ค่อยได้รับโทรศัพท์ใครน่ะครับ”
“เล็กก็นึกอยู่เหมือนกันค่ะว่าพี่ชินต้องยุ่งแน่เลย แล้วคืนนี้ว่างแล้วใช่ไหมคะ?”
“ต่อให้ไม่ว่างก็ต้องว่างเพื่อน้องเล็กจนได้ล่ะครับ”
“แหม ปากหวานแบบนี้กับทุกคนเลยรึเปล่าคะ?”
“พี่ไม่ได้พูดแบบนี้เพื่อเอาใจใครครับ แต่พี่เป็นของพี่แบบนี้อยู่แล้ว คิดว่าน้องเล็กคงเข้าใจนะครับ”
ลลดายิ้มกว้างอย่างพึงใจ ยิ่งอีกฝ่ายไม่ปฏิเสธ เธอก็ยิ่งรู้สึกนับถือชอบพอมากกว่าผู้ชายคนไม่ยอมรับว่าตนเองกำลังปากหวานใส่เธออยู่อย่างที่เห็นกันโต้งๆ ด้วยความที่เธอเติบโตมาในครอบครัวใหญ่ และเป็นน้องคนเล็กที่สุด ดังนั้น เธอจึงหลงเสน่ห์ชายอายุมากกว่าที่มีอำนาจเพียงพอให้เธอรู้สึกได้ว่าเธอสามารถฝากชีวิตเอาไว้ได้อย่างปลอดภัย
“พี่ชิน เล็กได้เล่าให้ฟังรึยังคะ พี่สาวเล็กกำลังจะแต่งงานอีกไม่นานนี้แล้วล่ะ”
“ยังไม่ได้เล่าครับ เล็กไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังเลยว่ามีพี่สาวด้วย”
“จริงเหรอคะ สงสัยครั้งก่อนที่เราพบกันมัวแต่ยุ่งเลยไม่ได้เล่าให้ฟัง เล็กมีพี่สาวคนหนึ่ง แล้วก็พี่ชายอีกคนค่ะ ตอนนี้อากงไปทาบทามผู้ใหญ่มาเพื่อเป็นเขยคนแรก... เล็กก็ตื่นเต้นเหมือนกันนะคะ ได้ยินว่าฝ่ายชายมีธุรกิจใหญ่โต”
เตชินท์แย้มรอยยิ้มอย่างรู้ทัน ผู้หญิงก็แบบนี้ล่ะ เจอผู้ชายรวยๆเข้าหน่อยก็อดเต้นระริกระรี้ไม่ได้ สายตายินดีราวกับห้ามใจเอาไว้แทบไม่อยู่ นี่ยัยพี่สาวคนที่ว่าคงดีใจจนเนื้อเต้นแล้วล่ะสิท่า
“ดีจังเลยนะ แบบนี้ครอบครัวจะได้มั่นคงยิ่งขึ้นไปอีก”
“ใช่ค่ะ เล็กเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ติดที่ว่าพี่สาวเล็กออกจะเป็นคนนิ่งๆเสียหน่อย ไม่ได้อยากจะแต่งงานหรอกค่ะ แต่อากงดุมาก ไม่ว่าสั่งอะไรก็ต้องเป็นไปตามนั้น พี่หญิงเป็นผู้หญิงเก่งน่ะค่ะเลยไม่ชอบผู้ชายที่ไม่เป็นผู้นำ เล็กก็หวังว่าผู้ชายคนนั้นจะสามารถทำให้พี่ประทับใจได้”
“อืม ผมคิดว่าโดยทั่วไป ผู้ชายที่ดีก็สามารถทำให้ผู้หญิงที่น่ารักประทับใจได้อยู่แล้วล่ะครับ”
--- แค่เพียงได้รู้หน้าที่การงาน ตลอดจนรายได้ต่อปี แค่นี้ผู้หญิงก็แทบถวายกายมาถึงปลายเตียงแล้ว
“ก็จริงเนอะ เล็กก็ประทับใจในตัวพี่ชินเหมือนกันค่ะ ตั้งแต่ก่อนจะได้พบกันเสียด้วยซ้ำไป”
เตชินท์คลี่ยิ้ม หักห้ามใจไม่ให้รอยยิ้มนั้นออกมาเป็นการดูแคลน ทว่าในใจของเขานั้นไม่เคยเลยสักครั้งที่รู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้านั้นน่านับถือ หรือแม้แต่คำพูดใดก็ไม่น่าเชื่อถือเลยสักประโยค เพราะอะไรน่ะหรือ? ก็เพราะว่าลลดาชื่นชมเขาง่ายจนเกินไป ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ดูดีไปหมดในสายตาของผู้หญิงคนนี้ ไม่ว่าจะรู้สึกเช่นนั้นจริงหรือไม่ก็ตาม แล้วเขาจะเอาอะไรไปวัดว่าคำพูดไหนของลลดาที่เป็นความจริงกันเล่า?
“น้องเล็กครับ ที่จริงที่พี่นัดมาวันนี้ พี่มีเรื่องจะบอกครับ”
“อะไรเหรอคะ?”
เขาทอดสายตามองดวงตาคู่โตที่ประดับด้วยขนตางามงอนที่มองตรงมาอย่างใจจดใจจ่อ พลางระบายรอยยิ้มอย่างใจเย็น
“พี่เองก็กำลังจะแต่งงานเหมือนกันครับ”
ลลดากะพริบตาปริบๆอย่างงุนงง “พี่ชินหมายความว่ายังไงคะ?”
“ก็หมายความว่า...”
มือแกร่งทั้งสองข้างเลื่อนมากุมกันไว้อย่างหลวมๆบนโต๊ะอาหาร ขณะเขยิบกายมาด้านหน้าแล้วใช้สายตาจับจ้องใบหน้าแปลกใจของอีกฝ่ายอย่างขบขัน ทว่าประกายตานั้น --- ชั่วร้ายเสียจนร่างเพรียวบางสั่นระริกด้วยความหวั่นเกรง
“พี่กำลังจะแต่งงาน กับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่น้องเล็ก... แบบนี้เข้าใจง่ายขึ้นไหมครับ?”
“พี่ชิน...? พี่ล้อเล่นใช่ไหมคะ? เล็กงงไปหมดแล้ว”
“ไม่ได้ล้อเล่นหรอกครับ นี่เป็นความจริง ที่จริงแล้วพี่เองก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน... ที่จู่ๆก็ต้องแต่งงานกะทันหันแบบนี้”
“ระ ร้ายกาจ... นี่พี่หลอกเล็กมาตลอดเลยเหรอ?”
“หลอกอะไรที่ไหนกันครับ?”
“ก็พี่ชินหลอกเล็ก... พี่ได้เล็กแล้วจะทิ้งกันใช่ไหม? ทำไมพี่ถึงเลวแบบนี้!”
ร่างสูงหัวเราะในลำคออย่างรู้สึกสาแก่ใจที่ได้เห็นทีท่าตระหนกอย่างผู้หญิงที่สมบัติกำลังจะหลุดลอยไปจากมือ มือหนาเลื่อนมาสัมผัสผิวแก้มที่ขาวจนซีดของร่างตรงหน้าอย่างแผ่วเบา ก่อนเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำที่กดเอาไว้ราวกับกำลังระงับอารมณ์โกรธ
“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ... เล็กเองก็น่าจะรู้ดี ว่าพี่ไม่เคยอยากแต่งงานกับใครอื่นนอกจากเล็กเลย”
“แล้วทำไม...?”
“พี่จำเป็นน่ะครับ มันเป็นเรื่องของงาน”
“... จำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”
หยดน้ำใสรินอาบใบหน้าเสียจนเปียกชุ่ม ทว่าไม่ได้น่าเอ็นดูนักในสายตาของร่างสูงที่มักเห็นสีหน้าแบบนี้บ่อยครั้งในยามที่บอกเลิกใครต่อใคร เขาเห็นจนชินเสียแล้ว สาวเจ้าน้ำตาเหล่านี้ไม่สามารถทำให้เขารู้สึกรู้สาอะไรได้ คนเดียวที่ทำให้เขาใจอ่อนเมื่อได้เห็นน้ำตามีเพียงคนเดียวเท่านั้น คือเจ้าของหยดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจจริงๆ นั่นก็คือนิชา เด็กน้อยของเขาเท่านั้น
“จำเป็นสิครับ น้องเล็กพูดเองไม่ใช่หรือ ว่าอากงของน้องเล็กดุขนาดไหน”
“แล้ว... เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับอากงด้วยล่ะคะ?”
ลลดามองใบหน้ายิ้มๆของชายหนุ่มที่กุมหัวใจของเจ้าหล่อนเอาไว้อย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้
“หรือว่า...?!”
เสียงใสสั่นระรัวอย่างตื่นตระหนก ภาพเบื้องหน้าขุ่นมัว ก่อนจะเลือนรางลงอย่างช้าๆ ลลดานึกสงสัยว่าเหตุใดจู่ๆถึงได้รู้สึกง่วงขึ้นมาเช่นนี้ ดวงตาคู่สวยค่อยๆปิดลง พร้อมกับการระลึกได้ว่าเตชินท์หันไปพูดอะไรกับบริกรก่อนสั่งเครื่องดื่ม --- หรือว่าใส่อะไร?
“ฝันดีนะครับ น้องเล็ก”
เตชินท์วาดรอยยิ้มบางเบา พลางยกไวน์ที่เหลือขึ้นจิบอย่างสบายใจ ขณะสายตาไม่แม้แต่จะทอดมองร่างที่สลบไสลไม่ได้สติอยู่คาโต๊ะอาหาร ไม่มีใครสนใจแน่นอนอยู่แล้ว เนื่องจากที่นี่เป็นเลานจ์ระดับวีไอพีในโรงแรมชื่อดังย่านอโศก มีเพียงคนที่มี ‘เงินหนา’ และ ‘ใหญ่’ เพียงพอเท่านั้นที่จะมีโอกาสก้าวเข้ามายังที่แห่งนี้ได้
--- จากนี้ไปเขาคงต้องพึ่งพาร่างตรงหน้าไปอีกระยะหนึ่ง
“ช่วยไม่ได้นะ... ใครใช้ให้เธอเกิดมาเป็นคุณหนูบ้านนี้พอดิบพอดีล่ะครับ น้องเล็ก”
เมื่อก่อนหน้าที่เขาจะไปพบกับหลิน หลิวเช่อ เขาได้จัดการส่งคนไปสืบประวัติของมาเฟียเฒ่าถึงฮ่องกง และแน่นอนว่าเขาต้องสืบไปถึงครอบครัวที่อยู่ประเทศไทยนี้ด้วย เขาเองก็ยอมรับว่า ประหลาดใจอยู่เหมือนกันที่พบว่าลลดาเป็นหนึ่งในตระกูลหลิน ซ้ำยังเป็นถึงหลานสาวคนเล็กที่หลิวเช่อรักนักรักหนาเสียด้วย
นี่หากว่าเฒ่าหัวหงอกนั่นได้รู้เข้าว่าหลานสาวสุดที่รักมาให้ท่าเข้าหลายต่อหลายครั้ง จะเดือดเป็นไฟแค่ไหนเชียวนะ?
ยิ่งคิดก็ยิ่งขำ ชายหนุ่มทอดถอนใจพลางพลิกนาฬิกาข้อมือมองเวลา ใกล้ตีหนึ่งเต็มที เขาจะกลับไปเล่นกับลูกแมวที่บ้านเสียเดี๋ยวนี้เลยดี หรือจะถ่วงเวลาต่อไปอีกสักพักดีนะ?
แต่แล้วความตั้งใจที่จะรังแกเด็กน้อยที่บ้านก็หยุดลง เมื่อนึกได้ถึงคำพูดที่ว่า ‘จะรอจนกว่าจะกลับบ้าน’ ของนิชา เตชินท์ยกมือขึ้นเพื่อบอกให้บริกรตรงเข้ามาหา เขาจัดแจงเซ็นบัตรเครดิตพร้อมกับยื่นแบงค์หนึ่งพันบาทให้กับบริกรหนุ่มรายนั้น
“ฝากพาผู้หญิงคนนี้ลงไปรอรถที่ชั้นล่างที ส่วนนี่เก็บไว้เลยนะ”
“ทราบแล้วครับ ขอบพระคุณมากครับ”
เตชินท์พยักหน้ารับฟัง ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วตรงดิ่งไปที่ประตูทางออกซึ่งเชื่อมติดกับลิฟต์ โดยไม่แม้แต่จะเหลียวหันมามองร่างที่นอนหลับสนิทอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน นึกหัวเราะอยู่ในใจ เป็นถึงลูกสาวตระกูลใหญ่โต แต่กลับเชื่อใจคนแปลกหน้าเสียจนมาตกม้าตายเสียง่ายๆเช่นนี้
--- ไม่สนุกเอาเสียเลย
เสียงประตูห้องที่ปิดลงทำให้ร่างที่เผลองีบหลับคาโซฟาสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ แม้ว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาในห้องอย่างแผ่วเบาเพียงไร ทว่าหูของร่างที่เฝ้ารอการกลับมาของอีกฝ่ายมาตลอดทั้งคืนก็พร้อมสดับรับฟังเป็นอย่างดี
“รอพี่อยู่เหรอ ขอโทษนะ กลับช้าไปหน่อย”
แน่นอนว่าเขากลับถึงคอนโดช้ากว่าที่คาดเอาไว้ เนื่องจากกว่าจะออกจากโรงแรมก็จวนตีสอง เป็นเวลาที่ผับเริ่มทยอยปิดและคนเริ่มทยอยกลับบ้านไปพักผ่อน รถจึงติดอยู่เป็นช่วงๆ หากตรงดิ่งจากอโศกมาสาธรเลยก็ไม่เท่าไหร่ ทว่าเขาต้องวนไปส่งลลดาถึงบ้าน ซึ่งอยู่ถึงพระรามสอง จึงจะกลับมาได้ เล่นเอาเหนื่อยไม่ใช่น้อย แถมต้องช่วยพยุงเข้าไปในตัวบ้านอีกต่างหาก สงสัยคราวนี้คงผสมยาหนักมือไปหน่อย
“อืม... งานเยอะเหรอครับ?”
น้ำเสียงหวานที่งัวเงียอย่างคนที่ง่วงเสียจนแทบพูดไม่รู้เรื่องทำเอาเตชินท์อมยิ้มน้อยๆอย่างนึกเอ็นดู แม้ว่าร่างตรงหน้าจะสูงขึ้นกว่าสมัยเรียน แต่ก็ยังไร้เดียงสา น่าเอ็นดู และมีประกายตาใสซื่อไม่แตกต่างจากเดิมเลยแม้แต่น้อย แม้จะดวงหน้าจะแฝงรอยเศร้าเอาไว้บ้างเป็นพักๆก็ตามที
“ใช่ เพิ่งเคลียร์งานเสร็จ ก็ตรงดิ่งจากออฟฟิศกลับมาห้องเลย คิดถึงพี่รึเปล่า?”
นิชาระบายรอยยิ้ม แม้จะรู้สึกเพลียจากการทำงานมาทั้งวัน แต่เขาก็ยินดีที่จะหลับๆตื่นๆรอจนกว่าเตชินท์จะกลับบ้านเพื่อไปพักผ่อนด้วยกัน ในห้องนอนห้องเดียวกัน บนเตียงเดียวกัน
“คิดถึงมากเลยครับ พี่ชินจะอาบน้ำไหม?”
"ไม่ล่ะ พี่เหนื่อยมากเลย อยากพักมากกว่า"
ร่างโปร่งค่อยๆลุกจากโซฟาแล้วตรงเข้าไปช่วยถอดเน็กไทของร่างหนา ขณะเจ้าตัวกำลังถอดเสื้อสูทแล้วพาดไว้บนโซฟาสีดำตัวยาว นิชาช่วยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเนื้อดีสีดำที่เขาเป็นคนเลือกซื้อให้เมื่อหลายปีก่อน ก่อนจะชะงักไป แม้เพียงชั่วขณะ แต่ชายหนุ่มก็สามารถรับรู้ได้ถึงความผิดปกติในทันที
“เป็นอะไรไป หืม?”
นิชานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะแย้มรอยยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าดูดีที่ก้มลงมองตอบมา
“เปล่าครับ ผมแค่ง่วงๆมึนๆนิดหน่อย”
“จริงเหรอ เสียดายจัง”
“เสียดายอะไรเหรอครับ?”
เสียงใสเอ่ยพลางคอยให้อีกฝ่ายถอดเสื้อออกแล้วปล่อยให้ตกไปอยู่บนพื้นห้อง ลำแขนแกร่งโอบรอบเอวเพรียวเอาไว้อย่างหลวมๆพร้อมกับรั้งร่างตรงหน้าเข้ามาแนบชิด ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้าใกล้แล้วหอมแก้มใสที่อุ่นร้อนอย่างคนเพิ่งตื่นนอนเบาๆ
“นทตัวหอมจัง”
“ก็นทอาบน้ำแล้วนี่ครับ”
“อืม เหม็นพี่รึเปล่า?”
นิชาเหยียดรอยยิ้ม โดยไม่ตอบคำ เขาเอ่ยหยอดคำถามกลับ
“พี่ชินยังไม่บอกนทเลยว่าเสียดายอะไร?”
“ก็เสียดาย... ที่ว่านทง่วงแล้ว ไม่อย่างนั้นคืนนี้พี่ตั้งใจจะกอดนททั้งคืนเลย”
“นี่ก็ตีสามแล้วนะครับ พรุ่งนี้พี่ชินต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ?”
“อืม แต่นทนั่นแหละตื่นเช้ากว่าพี่อีก”
“นทไม่เป็นไรหรอกครับ”
อะไรก็ตามที่เตชินท์เรียกร้องหรือต้องการ เขาพร้อมจะมอบให้เสมอ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะยากลำบากสำหรับเขาสักเพียงใด
ถามว่าทำไมจึงต้องมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับร่างตรงหน้ามากมายขนาดนี้ ทั้งๆที่ก็เป็นเพียง ‘คนรัก’ ที่เรือนกายไม่ใช่คนของเขาแต่เพียงผู้เดียวเสียด้วยซ้ำ ทว่าเขาเองไม่ใช่หรือที่ยอมรับความเจ็บปวดนี้ด้วยตัวเอง เพื่อให้เส้นทางเดินของพวกเขาทั้งสองสามารถทอดยาวได้ต่อไป แล้วอย่างนี้จะโทษเตชินท์ได้อย่างไรกัน?
ดวงตาคู่สวยเป็นประกายวาบเมื่ออีกฝ่ายดึงร่างของเขาไปกอดเอาไว้แน่น กลิ่นหอมหวานที่ไม่คุ้นเคยแล่นวาบเข้ามาในนาสิกอีกครั้ง หัวใจร้อนวูบวาบเมื่อครานี้กลิ่นนี้ได้ย้ำชัดว่าจมูกของเขาไม่ได้ผิดเพี้ยนไปเอง นี่เป็นกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงที่แนบชิดกับเตชินท์มากเพียงพอที่จะสามารถ ‘ทิ้งกลิ่น’ เอาไว้ติดตัวจนถึงบ้านได้
รู้สึกร้อนวาบในหัวใจ ราวกับมีใครนำน้ำมันมารินรดลงบนกองเพลิงสูงตระหง่าน
“นทนี่น่ารักจริงๆ”
จมูกโด่งหอมแก้มใสอีกหลายฟอด ก่อนที่ริมฝีปากจะรุกคืบเข้ามาใกล้ ปลายลิ้นอุ่นค่อยๆไล้เลียอย่างลิ้มรส ก่อนจะค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นการรุกเร้า และกระตุ้นอารมณ์อย่างคนที่คุ้นชินกัน
เจ็บปวด ทรมาน แค้นใจ
--- แต่ก็รัก รักเตชินท์มากเหลือเกิน
เพียงไม่นาน ความคิดทุกสิ่งก็จมดิ่ง
ลึกลงไป ลึกลงไป
กลิ่นที่เป็นของคนอื่น ยังแล่นเข้ามาทำให้รู้สึกหงุดหงิดและอารมณ์สะดุดอยู่เป็นระยะ
แต่ไม่เป็นไร ใครจะทิ้งกลิ่นเอาไว้บนกายของเตชินท์มากแค่ไหนก็ตามแต่
--- เขาจะลบทุกสิ่งทุกอย่างให้จางหายไปด้วยตัวเขาเอง
กฤษณาดำมืด ครอบงำทั้งร่างกายและจิตใจ --- เสียจนเขานึกอะไรไม่ออกอีกต่อไป
Talk: สวัสดีค่ะ ขอขอบคุณสำหรับทุกคำติชมจริงๆ ชานมจะนำไปปรับปรุงให้ดีขึ้นนะคะ
เพิ่งสังเกตว่า น้องเล็กออกเยอะกว่าน้องนทอีกในตอนนี้ :z6: ยิ่งเขียนยิ่งเพลิน :o8:
ไม่อยากให้ใครมองว่าน้องนทเป็นเมียหลวงรอสามีอยู่บ้านเลย แต่ก็ดูเป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ
ไม่เป็นไร มารอดูกันว่าน้องนทจะทำยังไงต่อไป :impress2: ความรักมากเพียงพอที่จะทนอยู่หรือจะไป ก็อยู่ที่ตัวนทเนี่ยล่ะค่ะ!
ฝนตกทุกวัน ออกไปไหนก็พกร่มกันด้วยเนอะ ^ ^
รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
:bye2:
-
ชอบเรื่องนี้นะมันบีบจิตดีเศร้าๆประหนึ่งละครหลังข่าว
มันจะดราม่าใหญ่โตในอีกไม่ช้าใช่ไหม
แต่ชอบนะน่าติดตามต่อดี
สงสารนท อยากให้นทแบบทำให้ชินเจ็บๆคันๆบ้างไม่รู้ผู้ชายอย่างชินจะรุ้สึกอะไรกับเขาไหม
ถ้าชินจะได้รับผลอะไร ขอให้หนักๆอย่างที่ชินทำเอาไว้เลย
พระเอกคนนี้ได้ใจจริงๆ เลวนะ ได้ใจ
นทก็นางเอ๊กนางเอก
เอาใจช่วยคู่นี้ อยากรู้ผลที่ชินทำไว้
+1 o13 :bye2:
-
นังชิน!!!!!!!!!!!!!!! เมื่อไหร่จะเห็นหัวใจของนทเสียทีห๊ะ!
-
รออย่างใจจดใจจ่อ อยากเห็นฉากเตชินทร์ปะทะนภิสาจะแย่แล้ว!! >w< แค่คิดก็เนื้อเต้นอ่ะ ผู้หญิงมั่น เก่ง ผู้ชายขรึม เท่ ทั้งสองคนเหมือนกันตรงที่ไม่เคยมีใครทำให้ตื่นเต้นได้มาก่อนเลยในชีวิต ไม่เคยเจอคู่มือที่เก่งเท่าเทียมกัน เตชินทร์เจอผู้แบบนี้แล้วจะรู้ว่านทน่ะดีแค่ไหน
แต่ถ้านิสัยเบื้องลึกของเตชินทร์เป็นคนยึดติดกับอำนาจ เราว่าไปกับนทไม่รอดหรอกฮะ เตชินทร์ทำได้ทุกอย่างเพื่ออำนาจ แต่นทกระจายอำนาจเพื่อสร้างความสุข สองทางนี้สวนทางกันเห็นๆ แม้ว่าการอยู่ด้วยกันด้วยความรักจะยื้อได้ระดับนึง แต่สุดท้ายแล้วมันก็จะเกิดรอยร้าว ผมว่าเตชินทร์เองน่ะแหละที่จะทนไม่ได้ นทน่ะรับเตชินทร์ได้ทุกอย่างอยู่แล้วเพราะว่ารัก รักแบบหลงรักเสียด้วย
นึกถึงบทลงท้ายเตชินทร์หนักๆเลยก็คือว่าถูกผู้หญิงแบบนภิสารู้ทันและบลั๊ฟได้น่ะแหละ สาสมกับความกำแหงของมันนัก แสดงให้มันรู้ซะบ้างว่าชีวิตมันไม่ได้มีมันเป็นศูนย์กลางโลกอยู่คนเดียว
นทคร้าบ น้ำหยดหินทุกวันมันยังกร่อนเลย นับประสาอะไรกับความรัก แข็งแกร่งดุจหินผา แผ่วเบาดุจปุยนุ่น นั่นแหละความรัก เมื่อน้ำแห่งความเจ็บช้ำรดลงหินที่เรียกว่าความรักบ่อยๆ หินนั้นก็พังได้เหมือนกันนะ
-
ชัดเลย เมียหลวงรอสามีจริงๆด้วย555555555
พี่นี่ปากหว๊านหวานนะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เจ็บแทนนทจริงๆที่ต้องมาแกล้งโง่อย่างนี้ :m15:
-
:sad11: สงสารนทจริงๆน่ะค่ะเศร้าเจ็บแทนเลยอ่ะ :m15:
-
อึดอัด เบื่อพี่ชิน นทเป็นคุณค่าที่พี่ชินไม่คู่ควรจริง ๆ นะ คนแบบนี้อีกนานกว่าจะคิดได้อ่ะ
หรือต้องให้นทหนีไปไกลแสนไกล สงสารนทไม่หยุดหย่อน ความเศร้ากัดกินเหลือเกิน
จุดใต้ตำตอกันอีกแล้ว แต่อีพี่ชินมันยังกล้าร้ายใส่หลานสาวเค้าเนอะ หล่อเลวจริง ๆ เพ่
แล้วเรื่องแต่งงานจะทำไงต่อไป เฮ้อ
ขอบคุณค่ะ
-
:o12:
-
เตชินทร์กับอากง คงได้ปะทะกัน ไหนจะหลานสาวคนเล็ก ไหนจะหลานสาวคนโต
-
ชอบบ บบบ นะเลวไปเยอะ !!!!
เมื่อไรพี่ชินจะหันมาดุแลคนที่รักบ้าง
สงสารนทนะ รู้ว่ารัก แต่ อ๊ากกกก
-
นทไปเถอะ แบบนี้อะ
ยิ่งอยู่ยิ่งทรมาน ตัวชินเองไม่ใช่คนที่จะมาเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครง่ายๆเลย
ชีวิตนทจะต้องเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ อ่อนแอลงเรื่อยๆทุกวัน
ชินรักตัวเองมากกว่ารักนทหลายเท่านะ
นทเปลี่ยนชินไม่ได้ แต่นทยังมีโอกาส มีทางเลือกอีกหลายทางรออยู่
อยู่แบบนี้ก็เปราะบางลงทุกวัน
นทไม่ใช่คนโง่ แต่นทเลือกที่จะยอมเอง
แต่เราเชื่อว่าจะมีวันที่นทไม่ยอมอีกต่อไป
ไม่อยากให้นทไปแย่งชิงชินกับใคร ถ้าไม่ไหวก็ถอยออกมาตั้งสติแล้วเริ่มชีวิตใหม่เถอะ
-
รอวันนทเอาคืน
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารนทอ่ะ
คือการแกล้งโง่บางครั้งก็เหมือนหลอกให้ตัวเองสบายใจไปเนอะ แต่ยังไงนทก็รู้อ่ะ
แอบเกลียดชินได้ไหมเนี่ย?
-
ไม่ใช่ว่าพี่หญิงทำเป็นไม่อยากแต่ง
แต่พอมาเจอชินกลับรักเข้าไปอีกคนล่ะ
น่าสงสารน้องนทแย่เลย
-
เรื่องแต่งงานดูเหมือนจะก้าวไปทีละนิด แต่เรื่องนทกับชินนี่พายเรือในอ่างแท้ 10 ตอนมาแล้วนทยังอยู่ที่เดิม :เฮ้อ:
-
น่าสงสารเหมือนเดิมน้องนท ยอมอยู่ในกรง
เพราะคำว่ารักคำเดียว เฮ้อ "กรงรัก"
อยากเปลี่ยนชื่อให้จริงๆพับผ่าซิ
เผื่อน้องนทจะคิดได้ "แหกกรงรัก"
น่าจะเหมาะนะ55 อินจัด
รอตอนหน้าค่ะ :กอด1:
-
นทเอ้ยยยยยยยยยยยย!!! นี่มันคาแรคเตอร์ของเมียหลวงชัด ๆ
ไม่ใช่แค่นทนะที่ต้องอดทน....คนอ่านก็ต้องอดทนไปพร้อมกับนทเหมือนกัน...อดทนว่าเมื่อไหร่นทจะลุกขึ้นมาเอาคืน ไอ้ชิน บ้าง
(ช่างดิ..จะเรียกอย่างงี้อ่ะ..ถึงมันจะเป็นพระเอกก็ช่าง)
อ่านแต่ละทีเหมือนหัวใจถูกบีบ..
-
ไม่มีตอนไหนที่นทไม่เสียใจเลยมั้งเนี่ย
พี่ชินเลววววววว
-
เลววววววว แต่อย่างน้อยในใจก็มีนทอยู่ตลอด สงสารเล็กเหมือนกันนะ รู้เท่าไม่ถึงการณ์ หลงเชื่อลมปากผู้ชาย เฮ่อ
รอตอนหน้าค่ะ
-
กรงทองไม่ได้ขังหนูตลอดนะนท..หนูคือนกพิราบขาวที่จะโบยบินออกจากกรงทองแห่งนี้เสมอขอให้หนูแกร่ง กางปีกและโบยบินผกผินไปใกลแสนใกลโดยไม่หันมามองข้างหลัง วันนั้นแหล่ะหนูจะพบความสุขที่ว่า รักตัวเอง รักใครก็ไม่สู้คำว่ารักตัวเองหรอกนะ
-
มันมาม่าได้ใจจริงๆๆ โคตรชอบบบบบบบบ
-
นท บางทีเธอก็ต้องร้ายบ้างอะไรบ้างน้า
ไม่งั้นชินก็ได้ใจหมดดิ
-
ให้ตาย..นทเอ้ยยยถ้าแกล้งโง่ต่อไปมีหวังเสียใจไปจนตาย :เฮ้อ:
-
โถ่ที่รัก
-
อ่านเรื่องนี้ไม่ว่ามากี่ตอนทิ้งรอยน้ำตาไว้ให้ตลอด
เจ็บมากเลยยิ่งอ่านยิ่งเจ็บ
-
:z3:
สันดานดิบ กระซิบไว้ ใช้ปลดปล่อย
สันดานถ่อย บ่อยใช้ ทนไม่ไหว
สันดานดี มีน้อย ร่อยหรอไป
สันดานคน จนที่ใจ ให้ระวัง
ศัตรูร้าย กรายกลั้ว ชั่วไม่มาก
ศัตรูใจ ร้ายซ้ำซาก กระชากหลัง
ศัตรูใกล้ ร้ายย้ำ ทำทรุดพัง
เหมือนชิงชัง ร้ายเงียบ เหยียบจมตรีน
โฮกกกกกกก..ซดมาม่าอีกแล้ว(ตรู)
อร่อยดี ซี๊ดดดดดดด เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆ
:L2: มาบ่อยๆ ก็ดีนะ
อิอิ
-
-/ทุบโต๊ะ..
จะเอาบทนายเอกร้ายกลับอ่ะ
-/งอแง
แก้งดง่เพื่อให้เขาอยู่กลับเรานานๆแต่ทำให้เราเจ็บที่หัวใจทุกครั้งมันก็เสียสุขภาพจิตนะหนู :z13:
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[11]
เสียงโทรศัพท์มือถือสั่นอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ที่ดูเหมือนว่าจะดังมานานพอสมควรแล้ว ส่งผลให้เจ้าของร่างที่นอนหลับอยู่บนเตียงใหญ่ด้วยความอ่อนล้ารู้สึกตัวขึ้นอย่างช้าๆ มือเรียวควานหาโทรศัพท์รุ่นใหม่ที่เตชินท์ซื้อให้ แม้ว่าเขาจะปฏิเสธเป็นพัลวันเนื่องจากเครื่องเก่าก็ยังใช้ได้ดีอยู่ แต่ก็ยังไม่วายต้องเปลี่ยนมาใช้เครื่องใหม่จนได้ ด้วยเหตุผลง่ายๆที่ว่า เขากับชายหนุ่มจะได้ใช้โทรศัพท์รุ่นเดียวกัน
“... ฮัลโหล?”
“พี่นท? หลับอยู่เหรอครับ?”
“... เชษฐ์ มีอะไรรึเปล่า?”
เสียงหวานงึมงำอย่างเหนื่อยอ่อน เขารู้สึกเพลียและปวดเมื่อยไปทั้งกาย เมื่อคืนนี้กว่าจะได้นอนก็ใกล้ฟ้าสางเต็มที ดีที่ได้งีบหลับไปบ้างระหว่างที่รอเตชินท์กลับมาบ้าน แต่อย่างไรก็เหนื่อยอยู่ดี
“ผมจะโทรมาถามว่า วันนี้พี่ไม่มาร้านเหรอครับ?”
“ไปสิ”
“อ้อ...” ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ราวกับงุนงงกับคำตอบที่ได้รับ ก่อนที่จะเอ่ยคำที่ทำให้ร่างที่สะลึมสะลืออยู่ถึงกับตาโตด้วยความตกใจ “แต่นี่มันจะบ่ายโมงอยู่แล้วนะครับ”
“... เอ๋?”
นัยน์ตาคู่สวยเหลือบมองไปทางนาฬิกา SEIKO รูปสามเหลี่ยมสีทองที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เมื่อได้ประจักษ์ว่าเข็มสั้นเคลื่อนเข้าใกล้เลขหนึ่ง เขาก็ถึงกับรีบลุกพรวดขึ้นจากเตียงในทันที
“นี่อย่าบอกนะว่าพี่เพิ่งตื่น?”
“ขอโทษที! เดี๋ยวพี่รีบไปนะ!”
เขารีบกดวางสายแล้วโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง ร่างบอบบางรีบพุ่งเข้าห้องน้ำแล้วทำความสะอาดร่างกายอย่างว่องไว เขานึกหงุดหงิดที่ต้องทำความสะอาดส่วนที่ ‘พิเศษ’ หลังจากที่เตชินท์ทำให้เลอะเทอะจนวุ่นวายเมื่อคืนนี้ ซึ่งก็ยิ่งทำให้เสียเวลามากขึ้นกว่าเดิมนัก แต่ครั้นจะปล่อยไว้ทีหลังก็ใช่เรื่อง เขาจะไม่รีบร้อนขนาดนี้เลย หากวันนี้ไม่ได้มีออเดอร์จากลูกค้าคนสำคัญที่สั่งเค้กวันเกิดเอาไว้ และจะมารับตอนหกโมงเย็นของวันนี้
ดวงหน้าขาวเนียนหยุดชะงักไปเล็กน้อยระหว่างส่องกระจกเพื่อทาครีมบำรุงผิว ใบหน้าของเขาอิดโรยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ดูเหนื่อยล้า และโทรมราวกับอายุสามสิบปี ทั้งๆที่โดยปกติแล้วเขามักมีแต่คนทักว่าดูเด็กกว่าอายุจริง เสียจนยังใช้ตั๋วนักศึกษาขึ้นรถไฟฟ้าได้อยู่โดยไม่มีใครรู้เสียด้วยซ้ำไป
“แย่จัง... แบบนี้คงต้องไปฉีดคาร์บ็อกซี่สักวัน”
เจ้าตัวเอ่ยดังนั้น แม้จะไม่เคยรู้มาก่อนว่า ‘คาร์บ็อกซี่’ ที่ว่านั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการแก้ไขริ้วรอยบนใบหน้าเลยสักนิดเดียว
นิชาก้าวออกมาจากห้องน้ำเพื่อแต่งตัว โดยหยิบเสื้อเชิ้ตสีครีมแบบเรียบๆไม่มีลวดลาย มีเพียงโลโก้รูปจระเข้ตรงหน้าอกเท่านั้น และกางเกงขายาวสีน้ำตาลเข้มมาสวมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตรงไปยังประตูห้องแล้วรีบร้อนออกไป
--- โดยลืมไปเสียสนิทว่าทิ้งโทรศัพท์เอาไว้อยู่บนเตียง
เสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งที่ประตูกระจกใส พร้อมกับร่างเพรียวบางที่ก้าวเข้ามาภายในร้านที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหวานๆของขนมเค้กที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ๆ
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ พี่หญิง”
“น้องเชษฐ์ วันนี้พี่แวะมาเอาเค้กที่สั่งเอาไว้ค่ะ ได้รึยังเอ่ย?”
เจ้าของร่างสูงเพรียวในชุดรอมเปอร์ขายาวสีโอรส เมื่อสวมรองเท้าส้นสูงสีขาวและบวกกับเรือนผมที่รวบเอาไว้ด้านหลังจึงทำให้เจ้าหล่อนแลดูปราดเปรียวอย่างสาวเปรี้ยวที่ติดหวานเล็กน้อย มนุเชษฐ์อมยิ้มอย่างนึกชมชอบสไตล์การแต่งตัวของนภิสายิ่งนัก
“ใกล้แล้วครับ น่าจะกำลังเตรียมกล่องอยู่เลย พี่หญิงเอาไปเซอร์ไพรส์ใครเหรอครับ?”
“วันนี้วันเกิดน้องสาวของพี่น่ะ คนที่มาที่ร้านเมื่อวันก่อนไง น้องเชษฐ์จำได้ไหม?”
“อ๋อ คนที่เรียนมหา’ลัยอยู่น่ะเหรอครับ?”
“ใช่ วันนี้คงกลับไปฉลองกันที่บ้านน่ะ น้องเล็กเขาชอบขนมฝีมือคุณนท เลยคะยั้นคะยอต้องเป็นเค้กร้านนี้เท่านั้น”
“พี่นทได้ยินคงตัวลอยแย่เลยนะครับเนี่ย”
“ได้แล้วครับ คุณหญิง”
นิชาเดินออกมาพร้อมกับกล่องกระดาษสีชมพูเป็นมันขลับสวย ตัวกล่องผูกเอาไว้ด้วยริบบิ้นสีทองเป็นประกาย และแนบการ์ดที่ยังไม่มีข้อความใดๆเอาไว้สำหรับให้เขียนคำอวยพร เขาค่อยๆจัดวางกล่องที่บรรจุเค้กขนาด 3 ปอนด์ลงในถุงกระดาษสีน้ำตาลอ่อนอย่างบรรจง
“ขอบคุณมากนะคะคุณนท”
“ยินดีครับ”
“งั้นขอตัวก่อนนะคะ วันนี้รีบนิดหน่อย ไว้เจอกันวันหลังค่ะ”
“สวัสดีครับ เดินทางดีๆนะครับคุณหญิง”
นิชาระบายลมหายใจออกมายาวเมื่อร่างระหงก้าวออกจากร้านไปพร้อมปิดประตูลง ในตอนนี้ไม่มีลูกค้าคนอื่นในร้านอีกเนื่องจากเป็นเย็นวันเสาร์ ผู้คนมักจะไปเดินเที่ยวตามสถานที่ต่างๆมากเสียกว่าร้านคาเฟ่เล็กๆแบบนี้ เพราะฉะนั้นในทุกวันเสาร์พวกเขาจะปิดร้านเร็วกว่าปกติ ไม่เกินหนึ่งทุ่มตรงก็เก็บร้านแล้ว
“เหนื่อยจังเลย”
“ก็น่าจะเหนื่อยอยู่หรอกครับ รีบทั้งวันเลยนี่”
มนุเชษฐ์เอ่ยพลางส่งรอยยิ้มขบขันร่างเล็กที่ทิ้งกายลงบนเก้าอี้โซฟาในห้องพักพนักงาน หลังจากเก็บกวาดร้านเรียบร้อย โชคดีของนิชาในวันนี้ที่สามารถมาถึงร้านได้อย่างว่องไว และสามารถทำเค้กที่ลูกค้าสั่งพิเศษได้ทันเวลา
“ว่าแต่ทำไมถึงตื่นสายได้ล่ะครับ?”
“เหนื่อยนิดหน่อยน่ะ ก็เลยหลับยาว ไม่มีอะไรหรอก”
“แล้ววันนี้ก็ทำงานเหนื่อยอีก แบบนี้น่าเสียดายจังครับ”
“เสียดายเหรอ? มีอะไรรึเปล่า พี่ก็ไม่ได้เหนื่อยมากมายขนาดนั้นหรอก”
“อืม... พี่นท คืนนี้มีนัดที่ไหนรึเปล่าครับ?”
เสียงนุ่มเอ่ยตะกุกตะกักเล็กน้อย ท่วงท่าการวางตัวติดจะประหม่า ช่างผิดกับรูปลักษณ์อันหล่อเหลาและใบหน้าดูดีที่ชวนให้สาวใจละลายยิ่งนัก นิชาอดแปลกใจไม่ได้เพราะไม่ค่อยได้เห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนี้บ่อยนัก
“ไม่ได้ไปไหนเหรอ ทำไมเหรอ?”
“ที่จริงผมอยากจะชวนพี่นทไปทานข้าวเย็นด้วยกันน่ะครับ ผมอยากเลี้ยง”
“อ้อ ก็ได้อยู่นะ ว่าแต่เลี้ยงพี่เนื่องในโอกาสอะไรล่ะ?”
“ตอบแทนที่ช่วยผมตั้งมากมาย แล้วก็ให้ของแพงผมด้วยไงครับ”
“อ๋อ น้ำหอมนั่นน่ะเหรอ”
นิชานึกไปถึงน้ำหอม BLVGARI Aqva ที่เขาซื้อมาฝากอีกฝ่ายเมื่อไม่กี่วันก่อน ซึ่งที่จริงแล้วเป็นของที่เขาฝากเพื่อนสนิทอย่างอณุภาที่เพิ่งไปเที่ยวฮ่องกงมา แต่พบว่ากลิ่นไม่เข้ากับตนเองเท่าไหร่ จึงได้เอามาให้มนุเชษฐ์ทดลองดูว่าชอบหรือไม่ แล้วถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่เคยได้ลองฉีดน้ำหอมมาก่อนเลยสักครั้งในชีวิต และดูท่าทางจะชอบกลิ่นนี้พอสมควร เขาจึงยกให้ เพราะอย่างไรเสียเขาก็ไม่ใช้อยู่แล้ว
“ยังไงพี่ก็ไม่ใช้อยู่แล้ว อีกอย่างกลิ่นมันก็เหมาะกับเชษฐ์มากกว่าพี่”
“ยังไงก็ต้องขอบคุณแหละครับ ของแพงแบบนี้”
“อืม งั้นคืนนี้เราไปหาอะไรอร่อยๆกินกันก็ได้”
“จริงเหรอครับ”
ดวงหน้าคมคายระบายไปด้วยรอยยิ้มชื่นมื่นได้พริบตา ดวงตาเป็นประกายวิบวับด้วยความดีใจดูน่าเอ็นดูเสียจนนิชาอดหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้
“งั้นไปกันเลยดีกว่า ทุ่มกว่าแล้ว คนเยอะแน่เลยแถวนี้”
“ไปร้านไหนดีล่ะครับ?”
“เชษฐ์อยากกินอะไรล่ะ?”
“ผมกินได้หมดไม่เลือกครับ เอาร้านประจำพี่นทดีกว่า”
“ร้านประจำพี่แถวนี้น่ะเหรอ...? เชษฐ์ดื่มไวน์เป็นรึเปล่า?”
“ไม่เคยลองหรอกครับ แต่คิดว่าได้”
“งั้นไป CDC ละกัน เดี๋ยวเชษฐ์ออกค่าอาหารนะ ค่าไวน์พี่เลี้ยงเอง”
“ไหงงี้ล่ะครับ ผมบอกแล้วไงว่าจะเลี้ยงพี่น่ะ”
“เราบอกว่าจะเลี้ยงข้าว แต่นี่มันไม่ใช่ข้าวซะหน่อย”
“พี่นท”
“พี่พูดอะไรก็เชื่อเถอะน่า มาเร็ว จะล็อกร้านแล้ว”
มนุเชษฐ์ทำหน้ายู่อย่างขัดใจ แต่ก็ถูกมือบางคว้าลำแขนให้เดินตามออกมาจากร้านแต่โดยดี
นภิสาขับรถมาถึงบ้าน เธอนำรถเข้าจอด ก่อนจะก้าวลงจากรถโดยไม่ลืมคว้าถุงกระดาษขนาดใหญ่ที่ภายในบรรจุกล่องเค้กติดมือมาด้วย นึกแปลกใจที่ภายในบ้านนั้นเงียบสงัดราวกับไม่มีใครอยู่ เธอเดินเข้าไปในตัวบ้าน สิ่งแรกที่ได้สดับจากแม่บ้านทำเอาเธอทอดถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“คุณเล็กยังไม่ยอมออกจากห้องเลยค่ะ”
“เป็นอะไรไปอีกล่ะ? แล้วนี่ป๋ากับม้าไปไหนล่ะ ป้ามน?”
“คุณท่านทั้งสองไปรับท่านใหญ่ที่บ้านค่ะ ส่วนคุณเอกอยู่บนห้อง”
“หมอนั่นไม่คิดห่วงน้องสาวเลยรึไงนะ”
เสียงหวานเอ่ยอย่างขัดใจ เธอฝากเค้กเอาไว้ที่แม่บ้าน ก่อนจะมุ่งหน้าขึ้นบันไดไปยังห้องส่วนตัวของน้องสาวคนเล็ก ประตูปิดสนิทพร้อมกับลงกลอนเอาไว้อย่างที่ได้ยินมาจริงๆ นี่เป็นหนึ่งในนิสัยที่นภิสาเกลียดชังนัก พี่สาวคนโตอย่างเธอมีความเฉียบขาดอยู่ในอุปนิสัย จึงไม่ชอบคนที่ชอบหนีปัญหา ไม่ยอมเผชิญหน้ากับความจริงตรงๆอย่างที่ลลดากำลังเป็นอยู่ในขณะนี้
“เล็ก เปิดประตูหน่อย นี่พี่เองนะ”
มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา เจ้าหล่อนเริ่มเดือดปุดๆด้วยความรำคาญใจ เธอเกลียดคนไม่มีเหตุผล คนที่ไม่ตอบคำถามเวลาที่เธอกำลังสนทนาด้วย เธอเกลียดการที่รู้สึกเหมือนกับกำลังคุยกับต้นไม้ และตอนนี้น้องสาวของเธอกำลังทำในสิ่งที่เธอเกลียดอยู่
“ไม่เปิดพี่จะให้คนมาพังประตูนะ จะเปิดดีๆหรือจะให้วุ่นวาย เล็ก!”
น้ำเสียงที่เข้มขึ้นทำให้เจ้าของร่างในห้องนอนยอมเดินลากเท้ามาเปิดประตูให้แต่โดยดี ลลดาเป็นน้องสาวคนเล็กที่เอาแต่ใจ แต่ถึงอย่างไรก็หงอให้กับนภิสายามโกรธทุกครั้ง เนื่องจากเธอรู้ดีว่านภิสาเป็นคนมีเหตุผล รับฟังเหตุผลของเธอทุกครั้ง แต่หากหนีปัญหา เธอจะเดือดร้อนทุกที พูดกันตามตรงแล้ว ลลดากลัวพี่สาวเสียยิ่งกว่าทุกคนในบ้านเสียอีกด้วยซ้ำไป
“เป็นอะไรไป? ทำไมขังตัวเองในห้อง? แล้วนี่ร้องไห้ทำไม?”
ร่างสูงกว่าเดินเข้าไปด้านใน พร้อมกับปิดประตูลงตามหลัง เธอทอดสายตามองร่างของน้องสาวที่เดินกลับไปที่เตียงแล้วทรุดกายลงนั่งด้วยท่าทีที่เศร้าสร้อยราวกับสูญเสียคนสำคัญไป
“ใครรังแกมา?”
“... พี่หญิง”
“หา?”
“พี่หญิงนั่นล่ะ!”
“พี่? พี่ทำอะไร?”
“พี่หญิงแย่งคนของเล็กไป”
“แย่งใคร? พี่ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“ก็คนที่พี่หญิงจะแต่งงานด้วยไงเล่า!”
“ผู้ชายคนที่อากงพูดถึงน่ะเหรอ? พี่ก็บอกแล้วว่าพี่ไม่ได้จะแต่ง... เดี๋ยวนะ เล็กหมายความว่าไง?”
เจ้าของนามไปตอบ เธอเมินหน้าหนี พร้อมกับข่มกลั้นหยดน้ำตาที่พร้อมจะรินไหลออกมาได้ทุกเมื่อ
“อย่าบอกนะว่า... ผู้ชายคนนั้นคบกับเล็กอยู่?”
“ใช่ เราคบกันอยู่ เรารักกัน... พี่หญิงกำลังจะทำให้เล็กต้องเสียคนที่รักไป พี่หญิงแย่งแฟนเล็ก!”
นภิสาเกิดอาการมึนงงปะปนกับขุ่นเคืองใจขึ้นมาชั่วขณะ ประการแรกเลย เธอย้ำนักหนาว่าเธอไม่แต่งงานกับผู้ชายแปลกหน้าเป็นอันขาด ประการที่สอง คนอย่างเธอไม่มีวันแย่งแฟนของใครหน้าไหนก็ตาม ต่อให้โลกทั้งใบจะเหลือผู้ชายอยู่คนเดียวก็เถอะ ประการที่สาม ทำไมเธอที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรต้องถูกน้องสาวแท้ๆต่อว่าราวกับเป็นพี่สาวที่ใจร้ายแบบนี้ด้วย
“นี่เล็ก อากงรู้เรื่องนี้รึเปล่า?”
“ไม่รู้หรอก เล็กไม่ได้บอกใครนี่”
“งั้นที่วันนั้นกลับดึกๆ ไปกับผู้ชายคนนั้นมาเหรอ?”
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม?”
“เล็ก บอกพี่มาตามตรงนะ นี่เรากับผู้ชายคนนั้นถึงขั้นไหนกันแล้ว?”
เด็กสาวหลบตา พลางเม้มริมฝีปากอย่างขัดใจ “จะขั้นไหนก็แล้วแต่จะคิดสิ”
“ไม่เอานะ บอกพี่มาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นพี่จะบอกป๋า”
“ก็แค่แบบที่คนทั่วไปเขาทำกันนั่นล่ะน่า! พี่หญิงน่ะหัวโบราณ ยุคนี้แล้วใครๆเขาก็ทำกัน มีแต่พี่หญิงแหละที่อายุปูนนี้แล้วแต่ยังไม่เคยจูบกับใคร!”
นภิสารู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง เธอวาดฝ่ามือขึ้นสูง ก่อนจะหยุดชะงักไปเมื่อเห็นท่าทางสะดุ้งของร่างเล็กตรงหน้า จึงลดมือลงพลางระบายลมหายใจอย่างระงับสติอารมณ์
“อย่าพูดแบบนี้ พี่ไม่ได้ถามเพื่อจะต่อว่าเล็ก แต่พี่จะเตือนให้ป้องกันด้วย เล็กยังเรียนอยู่นะ นี่ใช้ถุงยางรึเปล่า?”
เจ้าของนามหลุบสายตาลงต่ำ แน่นอน เตชินท์ไม่เคยพลาดลืมสวมถุงยาง แม้ว่าคืนนั้นจะได้เธอไปมากกว่าหนึ่งครั้ง แต่ทุกครั้งชายหนุ่มก็สวมถุงยางทุกครั้งราวกับมีใครคอยเตือนใจ แต่ด้วยความอยากเอาชนะพี่สาว ซึ่งก็ไม่รู้ด้วยเหตุผลใด เธอเอ่ยออกไปโดยไม่ทันยั้งคิดว่า
“ไม่ได้สวม แล้วตอนนี้เล็กก็ท้องได้สองเดือนแล้วด้วย”
Talk: สวัสดีวันฝนกระหน่ำค่ะ
สัปดาห์ที่จะถึงนี้ไปจนถึงวันอาทิตย์หน้าชานมจะยุ่งมากๆ เพราะฉะนั้นขออนุญาตแว่บหายไปสักพักนะคะ :sad4:
ต้องขอโทษด้วยจริงๆ โดยเฉพาะท่านผู้อ่านที่คอยติดตามเรื่อง Scarlet Bond อยู่ด้วย
ชานมจะพยายามจัดการธุระให้เสร็จเรียบร้อยแล้วกลับมาอัพตอนต่อไปให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้นะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกข้อความค่ะ ทุกถ้อยคำเป็นเสมือนกำลังใจให้ชานมพยายามต่อไปให้ดียิ่งขึ้น
ขอบคุณนะคะ สุขสันต์วันแม่ค่ะ :bye2:
-
o22 กรี้ดดดด เตชินท์ รีบจัดการด่วนน :angry2: :z3: ยอมไม่ได้ กรี้ดดด
-
โอํ๊ยอ่านเรื่องนี้แล้วอิ่มมาม่า
นังน้องเล็กจะแรงไปไหนแรงเกิน
ไอ้พี่ชินพลาดแล้วละดีเจอคนอย่างนังน้องเล็กไปดีเหมือนกันแรงกับเลวคู่กันดี
สงสารนทมากมายมหาศาลเมื่อไหร่จะหลุดพ้นวงจรอุบาทแบบนี้สะที
ต้องอยู่ที่นทแล้วละว่าจะไปเมื่อไหร่ดูท่าอิพี่ชินพร้อมปล่อยนทเสมอดูไม่ได้รักนทเลยจริงๆๆ
รักแต่ตัวเอง +1ไปเบาๆ
-
จะมีสักตอนไหมที่นทจะไม่ต้องร้องไห้เนี่ย
น่าสงสาร
-
เห็นเมฆมารำไร ลืมโทรศัพท์เอาไว้แล้วกลับดึกไม่แย่หรอนททท
-
โห...ยัยน้องเล็กเล่นแร็งส์
รออ่านต่อไปว่าไอ้พี่ชินจะจัดการเรื่องนี้ยังไง
...เฮ้อ นทน้อย ๆ ของเราช่างบอบบางน่าสงสารไปซะทุกตอน
แอบหวั่นใจเรื่องโทรศัพท์อ่ะ
-
นภิสาไม่เหมาะกับชินหรอก เธอดีเกินไปนะ น่าจะได้เจอกับผู้ชายที่ดีกว่านี้
ส่วนเล็กก็ไม่มีเหตุผลเลย ใช้สติตรองสักนิดก็จะรู้ว่าพี่สาวตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ดันไปรังเกียจคนที่รักตัวเองที่สุดแล้วมั๊ยล่ะ -*-
ส่วนนท เราว่าคงลืมไปว่าตัวเองลืมมือถือ แถมยังไปกินข้าวกับเชษฐ์อีก ไม่รู้คราวหน้าจะวิบัติอะไรอีก ขอให้คิดมากไปเองทีเถอะ
สุดท้าย ชินดีอย่างเดียวคือขณะที่ไม่มีอะไรกับคนอื่น อย่างน้อยก็ยังระลึกถึงนท แต่มันควรจะดีกว่านี้นะ ฮึ่ย!
รอตอนหน้าค่า ^^
-
เดี๋ยวจากแต่งพี่มาแต่งน้องแทน โอย ผมอยากเป็นลม~~~ o2 o2 ความจริงถ้าเตชินทร์เจอนภิสานี่ยังพอโอเคนะ ถ้าเจอลลดานี่ตาย ตายลูกเดียว ผู้หญิงแบบนี้น่าปวดหัวสุดๆ ยิ่งถ้ามีอำนาจด้วยล่ะก็ มีหวังผู้ชายได้สติแตกเป็นบ้าขึ้นมาสักวันแน่ๆ
-
:a5: ชิ หาย แหละ ดันท้องอีก ท้องจริงป่าว ว่ะ :a5:
-
สงสารนท T_T
-
โกหกนี้มันไม่ดีนะน้องเล็ก เดี๋ยวก็เป็นเรื่องใหญ่จนได้นะเนี่ย :angry2:
-
เชษฐ์จีบนมให้ติดนะ
เกลียดอีพี่ชินแล้วอะไรไม่รู้เยอะแยะมาก
ไม่ชอบผญในตอนนี้มากๆด้วย5555555555555
วุ่นวายน่ารำคาญจริงโอ้ยยยยย
.
มาต่อไวไวนะค่าสนุกมากเลย<3
-
แต่งๆไปจะได้ปล่อยนท..
:impress2:
-/โดนแฟนคลับรุมยำ
-
งานเตรียมจะเข้าคุณพระเอกละค่า ก็เล่นวางระเบิดกับน้องเค้าไว้ ถึงไม่ได้ท้องจริง
แต่ก็เคยหลับนอนด้วยกัน ครอบครัวเค้าจะยอมเรอะ
สงสารนทจัง แฟนเหมือนไม่ค่อยสนใจเท่าไรเลย ปล่อยให้นอนอยู่งั้นแหละ
นี่พากันไปกินข้าวกัีบเชษฐ์คงไม่จุุดใต้ตำตอเจอกันหรอกนะ :เฮ้อ:
ขอบคุณค่ะ
-
อ้่าวอิเวร
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบสะใจอยู่ลึกๆ
ถ้าชินต้องมาแต่งงานกับเล็กจริงๆคงสนุกน่าดู
แต่ยังไงชินก็คงหาทางรอดไปได้อยู่แล้ว :เฮ้อ:
นทจะเป็นไรมั้ยย ไปกับเชษแล้วไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย
-
เวรแล้วไงนทเอ้ยยย :z3:
-
ผู้หญิงคนนี้รา้ยที่สุด !!!
-
หุหุ ไอ่พี่ชิน
มันต้องเจอคนอย่างยัยน้องเล็ก
นี่ล่ะ..มวยถูกคู่
ผู้ชายร่าน+ผู้หญิงมั่ว
ต้องงี้ดิ..ถึงจวยยยยดีแท้
เชียร์น้องนทให้เลือกน้องเชษฐ์
ไม่งั้น..จะเอาเองน่ะ
อิอิ
-
สวัสดีค่ะ คุณนักเขียน
มาตามอ่านครั้งแรก ตอนนี้อ่านจบแล้ว เป็นเรื่องที่ดราม่า และหนักมากจริงๆ
แต่เนื้อหาน่าติดตาม
พระเอกเจ้าชู้แต่ดูมีเหตุผลบางอย่าง ที่ต้องทำ :) ยังแอบส่งเสริมพระเอกเบา ๆ ฮ่าๆ
มาต่อไวไวนะคะ ติดตามต่อไป
-
:z3: :z3: :z3:
-
น้องนทก็ดันลืมโทรศัพท์เสียอีก โอ๊ยยยยย
เรื่องราวจะไปกันใหญ่แล้ว
พี่ชินช่วยเคลียให้กระจ่างด้วยนะค่ะ
ถึงจะรักพี่ชินมากแค่ไหน แต่ถ้าทำน้องนทเสียใจมากๆ
คนอ่านจะไปแย่งน้องนทมากอดเองล่ะนะ
-
ชูพู่เชียร์เชษฐ์สุดแรง หากนทไม่ชอบกินเด็ก ก็ขอให้มีคนที่ดีรักนทจริงๆและเพียบพร้อมกว่าพี่ชินมาจีบนะ
นทจะได้มีความสุขสักที ส่วนพี่ชินปล่อยมันใช้กรรมกับผญ คนนั้นต่อไป เข้ากันดี 555
-
สนุกละ
-
เครียดเลย
-
เห้ย! งานเข้าแล้วไงพี่ชิน
ปล. แอบสะใจเบาๆ :haun5:
-
เอางี้เลยเรอะ
-
ชอบจังอ่ะ มาแนวบีบหัวใจ ดราม่าอะไรเช่นนี้
เริ่มเรื่องมาก้พาให้หยุดอ่านไม่ได้ซะแล้วว
ไปอ่านต่อล่ะคร๊าบบบบ ^^
-
มันเศร้าแท้ แต่ชอบจังอ่ะ
บับคั้นดีจริง ๆ ชอบมาก ๆ เลย โดนอ่ะ!! o13
อ่านต่อ ๆๆ
-
ทำไมตกลงง่ายขนาดเน๊!!!! จะให้ไปเป็นเขย แล้วนทล่าาาา
ร้ายจริง ๆ 555
อ่านต่อออออ
-
เป็นเรื่อง เป็นเรื่องแน่ ๆ 5555555
เตชิน เอ๋อล่ะงานนี้ ท้องซะงั้น
สนุกมาก ๆ เลยครับบบ
ติดตาม ๆๆๆ
-
อิน้องนี่ป่วงอะ
น่ารำคาญ
-
กำลังรอวันที่นทจะทนไม่ไหว
-
เอาพระเอกมัดโบว์ส่งไปให้ลุงมาเฟียจัดการเลย ส่วนนทเอาไว้ให้เด็กที่ร้านดูแลก็แล้วกัน -.,-
-
:fire: เกลียด เตชิน เว่ยเห้ย :fire:
-
โอ๊ยยยยย หมั่นไส้พระเอกกกกกดด
เมื่อไหร่จะเปลี่ยนนิสัยได้นะ ชิ
-
อืม .... /อ่านจบแล้วนั่งนิ่ง ๆ อยู่หน้าจอคอมประมาณสิบวิ/
พี่ไม่รู้จะเม้นท์ยังไงเลยแฮะ ^^; เรื่องราวมันพันกันอีนุงตุงนังกว่าที่คิด
น้องเล็กมีพี่สาว แล้วพี่สาวก็คือคนที่จะมาแต่งกับกับเตชินทร์
แถมยังเป็นลูกค้าขาประจำร้านน้องนทกับเชษฐ์อีก อูววววววว
ไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้ามีเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นกับใครสักคน
แล้วบุคคลที่เหลืออยู่จะมีปฏิกิริยาอย่างไร ... ?
อย่างเช่น เรื่องที่พอจะเห็นเค้าลางได้ในตอนต่อไปอย่างกรณีที่น้องเล็กวีนแตกมดเท็จไปแล้วว่าท้องกับเตชินทร์
พี่เชื่อว่าเตชินทร์จะจัดการน้องเล็กได้ และเจ้าตัวก็รู้ด้วยล่ะว่าน้องเขาโกหกเพราะตัวเองป้องกันทุกครั้ง
พี่อยากรู้แฮะว่าพี่หญิงจะทำยังไงต่อไป ... ?
โอเค มันแน่อยู่แล้วล่ะว่า เจ้าตัวเขาไม่แต่งกับผู้ชายที่ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าค่าตาแน่นอนอยู่แล้ว
แต่ หลังจากที่ได้ฟังคำจากปากน้องแล้วจะทำยังไงต่อ ... ? ทวงสิทธิ์ให้น้องสาวของตัวเองไหม ... ?
/จริง ๆ แล้วพี่หวังว่าจะได้เห็นฉากพี่หญิงวีนใส่เตชินทร์น่ะค่ะ ดูจากคาแรกเตอร์แล้วน่าจะเป็นมวยถูกคู่นะ ^^/
แล้วหลังจากนั้นจะเป็นยังไงต่ออีกล่ะ ... ? เออ อยากรู้แฮะ
อีกทั้ง ประเด็นมือถือที่ลืมไว้ของน้องนทนี่ ก็ทำพี่กลัวใจ
ชานมจะเอาประเด็นนี้มาเล่นในตอนต่อไปให้คนอ่านปวดใจไหมคะ ... ?
อย่างเช่น เตชินทร์โทรหาน้องนท พอเห็นน้องนทไม่รับสายก็รู้สึกว่ามันผิดปกติว่ะ
เลยออกตามหา แล้วก็ไปเจอน้องนทอยู่กับเชษฐ์สองคน /แล้วในสายตาคุณเธอก็คงจะเห็นว่ากำลังกระหนุงกระหนิงกัน/
แล้วหลังจากนั้น ความซวยก็จะมาตกอยู่ที่น้องนทอีกแล้วหรือเปล่า ... ?
พี่ว่า พี่ไม่ควรคาดเดาต่อแล้วแฮะ เพราะเดาอะไรไป หนูทำพี่หน้าหงายกลับมาทุกครั้งเลยค่ะ 5555555
เป็นกำลังใจให้ค่ะ จัด +1 ไป ^^
-
:call: :call: :call:
-
พี่ชินงานเข้า
สมน้ำหน้า อยากให้นทรู้เรื่องนี้แล้วสะเทือนใจจนไม่รักพี่ชินแล้ว
ยัยเล็กก็น่ารำคาญ ทำตัวไม่มีสมอง
ขอโทษนะคะ ที่ใช้ภาษารุนแรง แต่ตอนนี้มันอินมากค่ะ
-
อยากบอกว่าเรื่องนี้เพิ่งจะมาอ่านนะ จีว่าสนุกมากๆเลย
ดราม่าได้ใจ ซาดิส+โรคจิตในอารมณ์คนอ่านอย่างก็ไม่รู้
สรุปว่าชอบมากๆ ก็แล้วกัน จบม่ะ
-
อ้าวๆ... ยัยนี่สร้างเรื่องอีกแล้ว o18
-
เรื่องนี้มันเป็นไปได้หลายทางเหลือเกิน ได้แต่ตามลุ้นต่อไป
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[12]
นภิสารู้สึกราวกับห้วงอากาศรอบกายหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เธอต้องรวบรวมกำลังอย่างลำบากกว่าจะหลุดคำพูดเพียงคำสั้นๆออกมาได้
“เล็ก... ว่าไงนะ?”
“ก็หมายความตามที่พูด เล็กท้องได้สองเดือนแล้ว ส่วนพ่อของเด็กก็คือผู้ชายที่พี่หญิงกำลังจะแต่งงานด้วยนั่นแหละ”
หญิงสาวร่างสูงเรือนกายสั่นระริก สั่นศีรษะไปมาโดยไม่รู้ตัวหลายต่อหลายครั้ง ภาพเบื้องหน้าเลือนราง เธอเห็นร่างของผู้หญิงที่เธอเคยมองว่าเป็นเพียงเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา ชอบเกาะแข้งเกาะขาตามเธอไปทุกแห่งหน แต่ ณ ตอนนี้ไม่ใช่อีกต่อไป กลับเป็นหญิงร่างเล็กที่มีลักษณะของสตรีเพศฉายชัด และวาจาเผ็ดร้อนระคายหูเสียจนเธอรับความเปลี่ยนแปลงไม่ได้
“... เธอมัน.... เธอ.... นังเด็กไม่รักดี!”
เสียงฝ่ามือปะทะผิวแก้มใสอย่างแรงพร้อมกับถ้อยคำดุด่าที่หลุดรอดเรียวปากที่ขบเม้มจนช้ำซ้ำแล้วซ้ำอีก ด้วยความที่นภิสาเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างสูงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อีกทั้งลลดาเองก็ตัวเล็กสมชื่อ เมื่อเจอพี่สาวโถมกายเข้าใส่จนเธอหงายหลังล้มลงไปบนเตียง จึงไม่สามารถปัดป้องสู้แรงของร่างที่คร่อมทับอยู่ได้ไหว
“โอ๊ย! พี่หญิง! เล็กเจ็บนะ!!”
“เด็กบ้า! พ่อแม่เลี้ยงเธอมาอย่างดีไม่ได้ให้เป็นคนใจแตกแบบนี้นะ!”
“คุณหญิง คุณเล็ก! โอ๊ย ตายแล้ว นี่เกิดอะไรขึ้นกันคะ”
พี่เลี้ยงวัยกลางคนรีบรี่เข้ามาในห้องเมื่อได้ยินเสียงเอะอะเอ็ดตะโรดังลั่นอันผิดวิสัยนภิสายิ่งนัก เด็กสามคนในตระกูล เธอล้วนเป็นคนเลี้ยงให้เติบโตขึ้นมาทั้งหมดทั้งสิ้น เธอย่อมรู้ดีว่า สำหรับหญิงมั่นใจเย็นอย่างนภิสาแล้ว หากไม่ใช่เรื่องใหญ่จริงๆ ไม่มีวันปรอทแตกวีนลั่นถึงขั้นลงไม้ลงมือกับใครเป็นแน่ โดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายเป็นลลดาผู้เป็นน้องสาวสุดที่รัก
“คุณเอก! มาช่วยป้าหน่อยค่ะ!!”
เจ้าของนามปรี่เข้ามาช่วยตั้งแต่ฟังไม่ทันจบประโยค เขาซึ่งนอนเล่นอยู่ห้องข้างๆ เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงโวยวายเหมือนกับใครตีกัน ย่อมตกใจและรีบวิ่งออกมาดู เมื่อได้ยินภาพของพี่สาวกำลังตบหน้าน้องสาวอย่างรุนแรง แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่ไม่สนใจครอบครัวมากนัก แต่ภาพแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทนยืนมองอยู่เฉยๆได้
“พี่หญิง! พี่ทำอะไรน่ะ?!”
ร่างสูงใหญ่ของธนกรผู้เป็นบุตรชายคนเดียวในตระกูลคว้าเอวคอดของผู้เป็นพี่เอาไว้แล้วรีบดึงให้ลงมาจากเตียงทั้งอย่างนั้น ขาเรียวยาวเตะถีบเป็นพัลวัน พร้อมกับเสียงกรี๊ดอย่างเดือดดาลที่ดังแสบแก้วหู นี่ไม่ใช่ภาพของพี่สาวที่เขาเคยพบพานมาก่อนในชีวิตยี่สิบกว่าปีของเขา ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่
“ป้าครับ รบกวนออกไปก่อน ถ้าป๋าหรือม้ากลับมา ช่วยถ่วงเวลาเอาไว้ก่อนอย่าเพิ่งให้ขึ้นมานะครับ”
หญิงสูงวัยพยักหน้า ขณะทอดสายตามองร่างของนภิสาที่ทรุดลงไปนั่งอยู่บนพื้นและกำมือเอาไว้แน่นราวกับกำลังระงับอารมณ์โกรธจนตัวสั่นระริก ในขณะที่ลลดาที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงมีน้ำตาอาบใบหน้าที่บวมแดงจากการถูกตบตี
“เป็นอะไรไปน่ะ? ทำไมถึงลงไม้ลงมือกัน? พี่หญิง เกิดอะไรขึ้น?”
“... ถามน้องสาวนายดูสิ”
“เล็ก ไปทำอะไรมา? ทำไมทำให้พี่หญิงโกรธได้ขนาดนี้?”
ลลดาไม่ตอบคำ เธอตวัดสายตามองร่างของพี่ชายและพี่สาวสลับไปมา ก่อนจะลุกออกจากเตียง แล้วตรงไปที่ประตูห้องทั้งอย่างนั้น
“เดี๋ยว เล็ก!”
มือหนารีบคว้าข้อมือเรียวบางเอาไว้มั่น แต่กลับถูกสายตาเจ็บปวดที่ตวัดมามองในพริบตาจนทำให้เขาต้องปล่อยมือไป ร่างเล็กนั้นเดินออกไปจากห้อง โดยที่ธนกรไม่ได้ตามไป คนที่เขาเป็นห่วงมากกว่าในตอนนี้คือพี่สาวที่ปกติไม่เคยโกรธใครจนขาดสติให้เขาได้เห็นเสียมากกว่า
“พี่หญิง...”
ชายหนุ่มประคองร่างเพรียวของพี่สาวให้ลุกขึ้นยืนแล้วพาไปนั่งที่ริมเตียง เมื่อได้ลองพยุงผู้เป็นพี่ เขาจึงได้รู้ว่าพี่สาวคนโตเองก็เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่แบบบางไม่แพ้ลลดา แต่ด้วยภาระหน้าที่ของพี่สาวคนโตทำให้เจ้าหล่อนต้องเข้มแข็งและเป็นเสาหลักที่มั่นคงของน้องๆมาตลอด ในขณะที่เขาที่อายุห่างกันเพียงสามปีกลับทำตัวเหลวไหลโดยไม่สนใจครอบครัวของตนเอง
“พี่หญิง เล่าให้ผมฟังซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”
“... เล็กน่ะ”
“เล็กทำไมครับ?”
ริมฝีปากคู่สวยเม้มแน่นอย่างไม่อาจยอมรับความจริงได้ ทว่า เสียงหวานที่สั่นเครือก็เอ่ยคำสั้นๆที่แลดูเป็นเรื่องที่สุดแสนจะธรรมดาที่สามารถพบได้ตามผู้หญิงเที่ยวผับทั่วไป แต่เมื่อได้ฟังว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับน้องสาวแท้ๆของตนเองแล้ว แม้แต่ธนกรเองก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก
“พี่... แล้ว... จะทำยังไง? จะไปเอาออกเมื่อไหร่?”
“ไอ้เด็กบ้า! พูดอะไรออกมา?!”
“ก็แล้วจะให้ทำยังไง ผู้ชายคนนั้นกำลังจะเป็นสามีของพี่นะ! แล้วจะปล่อยให้เล็กท้องต่อไปแบบนี้เหรอ สมัยนี้ใครๆเขาก็ทำกันทั้งนั้นแหละน่า โรงพยาบาลก็มี ไม่ได้บอกให้ไปทำแท้งเถื่อนซะหน่อย”
“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้... ท้องตอนนี้ไม่ได้ แต่ว่า... ให้ทำแท้งก็ไม่ได้!”
“แล้วจะให้ทำยังไง? ป๋ากับม้าน่าจะมีทางออก เราลงไปบอกกันเถอะ”
“เดี๋ยว! หยุดนะ! อย่าบอกป๋าเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเรื่องจะยิ่งแย่ไปกว่านี้แน่”
“ทำไม? นั่นลูกสาวของป๋านะ ป๋าไม่ทำอะไรหรอก”
“อากงก็อยู่ข้างล่าง อยากให้อากงเดือดรึไง? เอกไม่เคยเห็นเวลาที่อากงโกรธ น่ากลัวมากเลยรู้ไหม... ไม่ใช่แค่ด่า แต่ส่งคนไปฆ่า... แม้แต่ลูกในไส้ ถ้าหากว่าไม่ถูกใจขึ้นมาจริงๆก็ตัดกันได้ เอกเข้าใจไหมว่าพี่ไม่อยากให้เป็นแบบนี้”
“แต่พี่หญิง ปล่อยไว้แบบนี้จะทำยังไง? วันหนึ่งน้องก็ต้องท้องโต ถึงตอนนั้นจะปิดได้เหรอ?”
“ไม่หรอก... อย่างน้อยก็ยังไม่ใช่ตอนนี้... อย่างน้อยก็ปิดไว้ก่อน เล็กแค่ท้องแรกไม่โตง่ายๆหรอก ระหว่างนั้นเราค่อยๆคิดว่าจะทำยังไง”
ธนกรถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขานึกอยากจะเอาหัวโหม่งกำแพงแรงๆสักสองทีเพื่อเรียกสติและไล่ความตกตะลึงให้กระเด็นหาย ยิ่งนึกถึงใบหน้ายิ้มแย้มของน้องสาวในวันแรกที่ได้สวมชุดนิสิตของมหาวิทยาลัยที่ใฝ่ฝัน เขาก็ยิ่งรู้สึกสะท้อนขึ้นมาในใจ
เขารู้ดีว่าลลดาเติบโตขึ้นทุกวัน และด้วยความที่เป็นผู้หญิงสวย อีกทั้งยังมีเงินเหลือใช้แบบไม่มีใครสั่งสอนให้รู้จักประหยัด ก็ยิ่งเปรียบเสมือนดาบที่หล่อหลอมมาจนสวยได้รูป แต่ไม่เคยได้ลับ ยังทื่อและปราศจากความคมจนไม่สามารถใช้เป็นอาวุธได้ --- และพี่ชายอย่างเขาที่รู้ทุกอย่างก็ยังปล่อยให้เป็นเช่นนั้น จนเรื่องเลยเถิดมาขนาดนี้
“พี่หญิง ผมว่าเราใจเย็นๆก่อน ก่อนอื่นผมต้องไปตามหาเล็กก่อนว่าไปไหน พี่หญิงก็เก็บห้องให้เรียบร้อย อย่าให้ป๋าเห็นล่ะว่าทะเลาะกัน... แล้วนี่หน้าจะบวมรึเปล่าก็ไม่รู้ พี่หญิงตบน้องทำไมน่ะ ไม่ควรจะรุนแรงเลย”
“พี่เองก็ตกใจเหมือนกันที่ทำแบบนั้น... เอกรีบไปหาน้องนะ พี่จะจัดการเคลียร์ห้องแล้วลงไปคุยกับป้ามนทีหลัง”
“ครับ พี่อย่าเครียดนะพี่หญิง ผมจะคอยช่วย”
“อืม... พี่เข้าใจแล้ว เอกไม่ต้องห่วง พี่จะหาทางออกให้กับเรื่องนี้เอง”
“พี่นทนี่ดื่มเก่งนะครับ แต่พอก่อนดีกว่ามั้ง”
มนุเชษฐ์ปรามเบาๆพลางเอื้อมไปแตะแก้วไวน์ที่ร่างเพรียวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังรินของเหลวสีแดงเข้มลงไปเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่อาจนับได้
“ไม่เป็นไรหรอก เห็นแบบนี้พี่คอแข็งนะ แล้วก็ไม่ได้ขับรถด้วย ชิวๆ”
“เรื่องนั้นน่ะไม่ได้เป็นห่วงหรอกครับ แต่ห่วงว่าจะไปไม่ถึงบ้านน่ะสิ เดี๋ยวนี้แท็กซี่ยิ่งไว้ใจไม่ได้อยู่”
“โหย ห่วงอะไรเพ้อจริงเลยนายนี่ พี่เป็นผู้ชายนะ แท็กซี่คงไม่ลากพี่ไปข่มขืนหรอกน่า”
ร่างสูงกว่าระบายลมหายใจยาวอย่างระอาพลางสั่นศีรษะไปมาน้อยๆ กับท่าทางของคนที่บอกว่าตนเองนั้น ‘คอแข็ง’ เสียเต็มประดา ทั้งๆที่ใบหน้าและลำคอนั้นแดงก่ำไปหมดแล้ว
“ก็ได้ๆ พี่ดื่มเต็มที่เลย เดี๋ยวผมพาไปส่งที่บ้านละกันครับ”
“โอ๊ย กลัวอะไร ฟ้ายังสว่างอยู่เลยเชษฐ์ พี่กลับเองได้น่า”
เจ้าของนามเลิกคิ้วขึ้น พร้อมกับเงยหน้ามองตามปลายนิ้วที่อีกฝ่ายชี้ขึ้นฟ้าที่ว่าสว่างนักหนา อันที่จริงคือแสงสีส้มจากหลอดไฟที่ประดับประดาไปทั่วร้านนั่นเอง เขาหันกลับมามองใบหน้าที่มึนได้ที่พร้อมกับยิ้มบาง
“อืม ฟ้าสว่างโร่เลยเนอะ แต่ถึงแบบนั้นผมก็อยากไปส่งพี่แหละ ผมว่าจะสบายใจกว่า”
“นายนี่นะ เห็นพี่เป็นเด็กไปได้”
“เปล่าสักหน่อยครับ ผมก็แค่เป็นห่วง”
“โธ่ เป็นห่วง เป็นห่วง นายน่ะชอบแกล้งพี่ คิดว่าพี่ไม่รู้เหรอ?”
“แกล้งเหรอ? ผมไปแกล้งพี่ที่ไหนเมื่อไหร่?”
“อย่ามาทำไก๋ พี่รู้หรอกน่าว่านายชอบแอบมองพี่เวลาอยู่ในร้าน ชอบมาป้วนเปี้ยนเวลาทำขนม แล้วก็ชอบขโมยกินครีมสดที่ติดอยู่บนหน้าพี่เวลาพี่ทำขนมด้วย แล้วก็ชอบหัวเราะเวลาพี่ทำอะไรเปิ่นๆต่อหน้าลูกค้า แล้วก็ยังชอบลูบหัวพี่อย่างกับพี่เป็นลูกหมาอย่างนั้นแหละ นายเห็นพี่เป็นเด็กเล็กๆรึไงฮึ”
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมแค่เห็นว่าพี่น่ารักดีเท่านั้น”
เขาเผลอหลุดปากพูดออกไป รู้สึกใจหายวาบ แต่ก็ค่อยโล่งอกเมื่อได้เห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าแตกต่างไปจากเดิมเลยแม้แต่น้อย กลับฮัมเพลงเบาๆอย่างอารมณ์ดีสุดๆ เป็นนิชาในแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ปกติแล้วอีกฝ่ายจะทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีและพึ่งพาได้ ทั้งๆที่ตัวเล็กนิดเดียว สูงไม่ถึงไหล่ของเขาด้วยซ้ำไป แต่ในวันนี้ กลับกลายเป็นเหมือนเด็กน้อยที่ขาวสะอาด ติดจะมีมลทินนิดหน่อยก็แค่เรื่องเครื่องดื่มที่ดื่มเอาดื่มเอาอยู่เท่านั้นแหละ
--- แต่ก็น่าแปลกใจ ที่แม้แต่เสียงหวานใสที่อ้อแอ้จนฟังแทบไม่รู้เรื่อง เขาก็ยังมองว่าน่ารักน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน
เขาเองก็คงจะเมา หรือไม่ก็บ้าไปแล้วเหมือนกัน
“นี่พี่นท วันนี้ทำไมพี่ถึงได้ตื่นสายล่ะครับ?”
“หืม? ก็พี่บอกตั้งแต่ต้นแล้วไงว่าเหนื่อย ก็เลยตื่นสาย นายนี่ฟังรอบเดียวไม่เข้าใจรึไง เข้าใจยากนะเราน่ะ”
“แล้วพี่ไปทำอะไรมาถึงได้เหนื่อยขนาดนั้นล่ะครับ?”
เจ้าของใบหน้าน่ารักที่แดงระเรื่อด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ฉายแววตกใจเล็กน้อยกับประโยคที่ถามอย่างลองเชิงของเด็กหนุ่ม ก่อนที่ดวงตาคู่สวยหันมาจ้องใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“พี่ทำงานทั้งวันน่ะสิ ก็เลยเหนื่อย นายอย่ามาเนียนล้วงความลับซะให้ยากเลยน่า”
“ว้า แย่จัง นึกว่าจะหลอกถามพี่ซะหน่อย”
“พี่ไม่ได้เมานะ ถึงคิดจะมาหลอกถาม”
“นี่ก็ดึกน่าดูแล้วเหมือนกันนะ ผมว่าเรากลับกันดีกว่า”
มนุเชษฐ์เรียกบริกรมาเก็บเงิน เขาจ่ายเงินสดไปโดยไม่มีเสียงแย้งจากร่างที่ฟุบอยู่ด้านตรงข้าม นับว่าโชคดีแล้วที่นิชาเมาได้ที่ ไม่อย่างนั้นคงได้แย่งกันจ่ายเงินอีกตามเคย เขาเต็มใจและตั้งใจจะพามาเลี้ยงอยู่แล้วในวันนี้ ร่างสูงสง่าลุกไปช่วยพยุงให้อีกฝ่ายยืนขึ้น พลางพาเดินไปที่ริมถนนใหญ่เพื่อกวักเรียกแท็กซี่
“ไปสาทรครับ”
แน่นอนว่าค่ำคืนวันหยุดเช่นนี้ ไม่ว่าถนนเส้นไหนก็ล้วนเต็มไปด้วยแสงสีและผู้คน ใช้เวลาร่วมชั่วโมงกว่าจะฝ่ารถยนต์จำนวนมากไปจนถึงสาทรได้ ระหว่างนั้นเด็กหนุ่มพยายามสะกิดเรียกให้ร่างตรงหน้ามีสติ เรื่องของเรื่องคือเขาไม่รู้ว่าคอนโดของอีกฝ่ายอยู่ที่ไหน รู้แค่อยู่แถวๆสาทรเท่านั้น โชคดีที่นิชายังพอพูดรู้เรื่องอยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“พี่นท ห้องเบอร์อะไรครับ? เดี๋ยวผมขึ้นไปส่ง”
“ไม่เป็นไร พี่ไหว นายน่ะจะกลับยังไง? หรือคืนนี้จะมานอนห้องพี่เหรอ?”
เด็กหนุ่มแค่นยิ้มให้กับท่าทางที่ว่า ‘ไหว’ ทั้งๆที่ยืนยังไม่ตรง ต้องเกาะแขนของเขาไว้เป็นเสาหลักอยู่แท้ๆ แถมยังพูดจาชวนให้เขาคิดลึกแล้วยังมาทำหน้าไม่รู้เรื่องแบบนั้นอีก เขาสั่นหัวอย่างนึกปลง ในใจคิดว่าคงจะยอมให้อีกฝ่ายดื่มเยอะแบบนี้บ่อยๆอีกไม่ได้ง่ายๆ
“ผมน่ะกลับเองได้ครับ พี่นทบอกมาว่าอยู่ห้องไหน เดี๋ยวผมขึ้นไปส่งแล้วก็จะกลับแล้ว เนี่ยยุงกัดแล้ว อย่าลีลา บอกมาเร็วๆ”
นิชาทำหน้ามุ่ย แล้วพยักหน้าหงึกหงักอย่างจำยอม พวกเขาเดินไปขึ้นลิฟต์ พร้อมกับที่มือเล็กล้วงกระเป๋าหยิบคีย์การ์ดออกมายื่นให้ร่างสูงที่ทำหน้าที่เป็นเสมือนเสารับน้ำหนัก ก่อนจะปรือตาลงด้วยความง่วงอย่างสุดจะทน เนื่องจากพักผ่อนไม่เพียงพอติดต่อกันเพราะเตชินท์กลับบ้านดึกด้วย กอปรกับฤทธิ์ไวน์ที่ทำให้ความง่วงทวีหนักขึ้น ยังไม่ทันที่จะขึ้นถึงชั้นสูงสุด นิชาก็หลับคาท่อนแขนหนาไปเสียก่อน
“อ้าว เฮ้ย พี่นท? กรรม... หลับไปแบบนี้ผมก็แย่ล่ะสิ”
มนุเชษฐ์ยืนเกาศีรษะแกรกอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร เขาเลื่อนสายตามามองที่ใบหน้าขาวเนียนที่ดูอิดโรยน้อยๆ ดวงตาปิดสนิทประดับไปด้วยแพขนตายาว รับกับจมูกเรียวรั้นที่เขาเห็นทีไรก็นึกอยากจะงับเข้าให้ทุกที เด็กหนุ่มตวัดสายตามองไปที่ทางเดินที่ไร้ผู้คน และหมายเลขห้องที่ประดับอยู่บนคีย์การ์ด
“ช่วยไม่ได้”
เขาแกะมือเล็กที่กอดแขนของเขาเอาไว้ออก ก่อนจะย่อกายลงช้อนร่างที่หลับสนิทขึ้นแนบอก ลำแขนสั่นระริกเล็กน้อยจากน้ำหนักตัวของคนที่กำลังนอนหลับ เพราะถึงแม้นิชาจะตัวเล็ก และเขาเองก็ตัวใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ว่าเบาจนถึงขนาดอุ้มได้สบายอย่างในหนังเกาหลีแบบนั้น เรียวขายาวรีบพุ่งไปยังประตูห้องที่มีหมายเลขเดียวกันกับบนคีย์การ์ดก่อนจะหมดแรง
เสียงประตูลิฟต์ดังขึ้นจากด้านหลัง มนุเชษฐ์ตาเหลือก รีบเร่งเดินไปยังห้องของร่างที่อยู่ในอ้อมแขน ด้วยหวั่นใจว่าใครมาเห็นจะเข้าใจผิด เสียงฝีเท้าที่เดินตามมาทำให้เขาต้องรีบกวาดสายตามองหมายเลขห้องอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดก็ได้พบกับห้องที่อยู่เกือบสุดทางเดิน
“3307 เจอละ”
เขากำลังลังเลว่าจะเปิดประตูอย่างไรดี ครั้นจะวางนิชาลงบนพื้นก็มองว่าไม่สะอาดดี แต่จะให้เปิดประตูด้วยคีย์การ์ดทั้งสภาพแบบนี้เขาก็ไม่มีปัญญาทำ ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าที่ตามเขามาตลอดก็หยุดลง
“นาย...”
เสียงทุ้มที่แสนคุ้นหู ทำให้เด็กหนุ่มหันหลังกลับไปมองอย่างไม่อยากเชื่อ ภาพตรงหน้าปรากฏร่างสูงของชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิท ใบหน้าคมคายฉายแววประหลาดใจ ก่อนที่ดวงตาคมจะแปรเปลี่ยนเป็นแววอำมหิตในพริบตาที่เห็นร่างที่หลับใหลไม่ได้สติอยู่ในอ้อมกอดของเด็กร่างสูงที่เขาไม่ชอบหน้า
“ดูเหมือนว่า คืนเราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาวซะแล้วสินะ ‘น้องเชษฐ์’”
เจ้าของนามจ้องหน้ากลับอย่างไม่สะทกสะท้าน แม้ในใจจะนึกหวั่นกับสายตาเย็นชาที่มองมาอย่างนิ่งๆ และรอยยิ้มเย็นที่ไม่ได้ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นเลยแม้แต่น้อย
“ผมเองก็อยากจะคุยอยู่เหมือนกันพอดีเลยครับ ‘พี่ชิน’”
เตชินท์พ่นลมหายใจเบาๆอย่างนึกขำปนสมเพชร่างที่ถือดีตรงหน้า เขาล้วงกระเป๋าเพื่อจะหยิบคีย์การ์ด ก่อนจะชักมือออกอย่างนึกขึ้นได้
“ลืมไป นายก็ถือคีย์การ์ดอยู่นี่นา ทำไมไม่เปิดล่ะ?”
“ผมมือไม่ว่างก็เห็นอยู่ พี่รับไปสิครับ”
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจะรับคีย์การ์ดของนิชา ก่อนจะชะงัก แล้วหันไปยิ้มให้กับร่างที่ยืนนิ่งอย่างงุนงงอยู่ข้างๆ พร้อมกับคว้าร่างที่อยู่ในอ้อมแขนที่สั่นระริกมาอุ้มเอาไว้แทน
“ทีนี้มือว่างแล้ว ก็เปิดสิ”
มนุเชษฐ์นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ครั้นจะอ้าปากโต้ก็ดูจะไร้สาระไปหน่อย แต่เมื่อเห็นสายตาที่มีแววเยาะมองตรงมา ความขุ่นเคืองและเกลียดชังก็ทวีขึ้นสูงกว่าเดิม ด้วยรู้ดีว่าอีกฝ่ายจงใจทำให้เขารู้สึกแบบนี้ ด้วยการกระชับอ้อมแขนที่โอบร่างบอบบางเอาไว้มั่น หนำซ้ำ นิชาเองยังซุกใบหน้าเข้ากับอ้อมอกของร่างหนาโดยไม่รู้ตัวอีกต่างหาก เด็กหนุ่มกลอกตาขึ้นพร้อมกับยอมรูดคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูห้องแล้วก้าวเข้าไปด้านใน โดยลืมคำนึงถึงคำเตือนของนิชาที่พร่ำบอกหลายต่อหลายครั้งไปเสียสนิท
ณ เวลานั้น เขาคิดอยู่แค่เพียงว่า เหตุใดกันหนอ นิชาจึงต้องรักผู้ชายที่ไม่เห็นจะมีอะไรดีเช่นนี้ และเขาต้องหาคำตอบให้ได้!
นิชาพลิกกาย ซุกใบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่สีขาวนุ่มพร้อมขดตัวเข้ากับผ้านวมผืนหนาเมื่อสัมผัสได้ถึงอากาศเย็นจัด เขาขมวดคิ้วอยู่พักหนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้นด้วยความแปลกใจ เขาจำไม่ได้ว่ากลับมาที่ห้องนอนของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ ดวงตาคู่สวยปรายมองนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะริมเตียง ตัวเลขเรืองแสงทำให้เขาพบว่าเพิ่งจะตีสองกว่าเท่านั้น ทว่าข้างกายของเขากลับเย็นชืด ไม่มีคนที่ควรจะนอนอยู่บนนั้น
เรียวขายาวก้าวลงจากเตียง เขาเดินไปห้องรับแขก นึกประหลาดใจที่ยังเห็นว่าเปิดไฟสว่างโร่ โดยปกติแล้วหากเขาอยู่ตามลำพัง แน่นอนว่าต้องปิดไฟให้หมด เพราะอย่างไรเสียเขาก็ต้องรอจนกว่าเตชินท์จะกลับบ้านอยู่แล้ว เขากะพริบตาปริบด้วยความงุนงงเมื่อได้เห็นร่างสูงสง่านั่งดื่มไวน์อยู่บนโซฟาด้านนอกเงียบๆ ไม่เปิดเพลง ไม่เปิดโทรทัศน์ใดๆทั้งสิ้น ราวกับกำลังใช้ความคิดเพื่อตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“พี่ชิน”
เจ้าของนามหันหน้ามาทางร่างบางที่เดินออกมาหา มือเล็กแตะบ่ากว้างเบาๆพร้อมกับปรอยสายตามองใบหน้าดูดีที่มองกลับมาอย่างเรียบเฉย แววตาที่มักมองเขาอย่างขี้เล่น บัดนี้ฉายแววดุดันเสียจนนิชาถึงกับต้องผละจากออกมาด้วยความตกใจ
“พี่ชิน เป็นอะไรไป? โกรธอะไรนทเหรอ?”
ร่างหนาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทว่าไม่เดินอ้อมโซฟาตัวใหญ่มา ราวกับตั้งใจจะใช้ให้โซฟาตัวนี้เป็นเสมือนปราการกั้นระหว่างพวกเขาเอาไว้ อาจด้วยเหตุผลเพื่อป้องกันไม่ให้ตนเผลอใช้ความรุนแรงกับร่างตรงหน้าได้เหมือนอย่างคราวก่อน หรืออีกเหตุผลหนึ่งก็คือ เขารู้สึกไม่อยากแตะต้องร่างเล็กในตอนนี้
“โกรธอะไรหรือ? นทถามตัวเองดูสิว่าทำอะไรให้พี่โกรธรึเปล่า?”
“นท... ไม่ได้ทำนี่ครับ พี่ชินมีอะไรก็บอกนทมาเถอะ”
“หึ พี่เพิ่งจะรู้นะว่านทร้ายได้ขนาดนี้”
“ร้าย? พี่พูดอะไร? นททำอะไร?”
“อย่ามาแกล้งโง่หน่อยเลย นท เราเองก็โตแล้ว พี่ก็เห็นอยู่ แต่พี่ไม่คิดเลยว่านทจะหาทางออกด้วยวิธีนี้ กล้าดียังไงถึงได้นอกใจพี่”
นิชาเบิกตากว้างด้วยความงุนงง อารมณ์ง่วงและมึนๆหายวับเป็นปลิดทิ้ง ดวงตาคู่สวยจับจ้องร่างสูงที่ตัวสั่นน้อยๆด้วยแรงโกรธอย่างไม่เข้าใจ เขาตั้งใจจะก้าวไปหา แต่กลับถูกเสียงเข้มตวาดลั่น
“ไม่ต้องเข้ามา! ไปยืนห่างๆตรงนั้นล่ะ!”
“ทำไม? นทไม่ได้นอกใจพี่สักหน่อย พี่ชินไปฟังมาจากไหน?”
“นทอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้เรื่องได้ไหม ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้ก็พูดความจริงมา หรือเห็นพี่โง่นักหรือไง!”
“พี่ชิน! อย่ามาตะคอกกันแบบนี้ นทบอกแล้วว่าไม่ได้ทำ แล้วไปฟังอะไรมาถึงคิดแบบนั้นก็บอกมาสิ!”
ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีวันที่เขาต้องโกรธนิชาจนตัวสั่นขนาดนี้ หลังจากที่ติดต่อร่างตรงหน้าไม่ได้ทั้งวัน เมื่อกลับบ้านมาตอนเที่ยงคืน ก็ต้องพบกับร่างของคนที่ได้ชื่อว่าคนรักนอนอยู่ในอ้อมแขนของชายอื่น หนำซ้ำยังเป็นชายที่เขาไม่ชอบขี้หน้าอีกต่างหาก
“ก็แล้วทำอะไรลงไปล่ะ? หนีไปเที่ยวกับผู้ชายอื่นแล้วให้เขาหิ้วมาถึงหน้าบ้าน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกล่ะสิ ที่พี่กลับดึกๆเราทำแบบนี้มาตลอดใช่ไหม นี่ใช่ไหมถึงได้ดูเหมือนคนนอนไม่พอ แล้วทำมาเป็นว่ารอพี่กลับบ้าน”
เขาหยุดไปครู่หนึ่งเพื่อดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ริมฝีปากนุ่มเผยอเล็กน้อยด้วยความตกตะลึงอย่างคนที่สมองประมวลผลไม่ทัน เขาหรี่ตามองร่างเล็กพลางสั่นศีรษะอย่างนึกรังเกียจ
“นทนี่ร่านซะยิ่งกว่าผู้หญิงที่พี่เห็นในผับซะอีกนะ”
ประโยคนี้เหมือนกับนิชาถูกตบหน้าอย่างแรง เขาที่พยายามจะหาคำพูดมาแก้ความเข้าใจผิดรู้สึกเหมือนแท่นรับความอดทนพังทลายในพริบตา เขาค่อยๆเดินเข้าไปจนชิดกับพนักโซฟา ขณะนัยน์ตาจดจ้องใบหน้าคมคายด้วยสายตาเจ็บปวด
“ถ้าหากนทนอนกับผู้ชายคนอื่นหนึ่งครั้งแล้วเรียกว่า ‘ร่าน’ ... แล้วอย่างพี่ที่นอนกับคนไม่ซ้ำหน้าจะให้เรียกว่าอะไร?”
“นิชา!”
เจ้าของนามพยายามควบคุมกายไม่ให้สั่น แล้วเอ่ยต่อไปอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายกำลังเลือดขึ้นหน้าไม่แตกต่างกัน โดยเฉพาะการเรียกชื่อที่เปลี่ยนมาเรียกชื่อจริง เป็นการย้ำชัดว่าร่างสูงสง่ากำลังโกรธมากจนอาจไม่สนใจใครหน้าไหนและสามารถสั่งเก็บเขาได้
“ถ้าพี่จะหมายถึงเชษฐ์ น้องเขาเป็นคนดี วันนี้ก็แค่พานทมาส่ง ส่วนวันอื่นนทรอพี่กลับบ้าน พี่จะคิดว่านทมีใครก็ตามใจ แต่นทอยากให้พี่รู้ไว้ ถ้านทมีคนอื่น นทก็ไปนานแล้ว นทจะอยู่ดักดานในห้องนี้ ทำตัวเหมือนเมียแก่ๆรอผัวกลับบ้านไปเพื่ออะไร?! พี่คิดว่านทมีความสุขนักเหรอกับการที่เป็นแบบนี้?!”
“อย่ามาแก้ตัว ทั้งๆที่หลักฐานคาตัวอยู่แบบนั้นเลย นิชา ฟังไม่ขึ้นหรอก”
“หลักฐานอะไร ถ้ามีจริงพี่ก็เอามายันสิ อย่าดีแต่พูด!”
เตชินท์แค่นยิ้ม เขาพ่นลมหายใจอย่างดูถูก พร้อมกับก้าวเดินอ้อมโซฟาตัวใหญ่มาทางร่างที่ไม่แม้แต่จะถอยหนีสักก้าว นึกชมเชยความกล้าหาญอยู่ในใจ เพราะไม่ว่าใครก็ย่อมรู้ดีว่าในตอนนี้เขาไม่แคร์แล้วว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร ต่อให้เป็นนิชา หากหักหลังเขาแบบนี้ ก็ไม่จำเป็นจะต้องยกเว้นให้
ใบหน้าคมเลื่อนลงมาใกล้ ทำให้ลมหายใจของร่างเล็กสะดุดไป ทว่าไม่ใช่อย่างทุกที มือหนากระชากเสื้อเนื้อดีอย่างแรงเสียจนกระดุมหลุดกระจาย
“นี่ไง ได้กลิ่นไหม? กลิ่นผู้ชายคนอื่น มันฝังอยู่กับตัวก็เลยไม่รู้เรื่องใช่ไหมล่ะ! แบบนี้ยังจะหาว่าดีแต่พูดอีกไหม!”
“กลิ่นเนี่ยน่ะเหรอ? ใช่ กลิ่นน้ำหอมของเชษฐ์ น้ำหอมที่นทเป็นคนให้เขาซะด้วยสิ แล้วการที่มันติดตัวนทมันผิดยังไงไม่ทราบ พี่ก็รู้ว่านทกับเขาทำงานอยู่ที่เดียวกัน ไม่เหมือนพี่หรอก... กลิ่นน้ำหอมติดตัวมาไม่ซ้ำกันสักวัน”
“นิชา!! อยากลองดีใช่ไหม!!”
นิชาหันไปมองใบหน้าดูดีที่เต็มไปด้วยความโกรธด้วยสายตาตระหนก เขาลืมตัวไปชั่วขณะ ด้วยความงุนงงที่ตื่นมาก็โดนใส่ไม่หยุด หนำซ้ำยังกล่าวหาเขาอย่างไม่เหลือดี โดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากแค่ไปดื่มกับน้องชายคนหนึ่งเท่านั้น
“พี่ชิน เดี๋ยว ใจเย็นๆก่อน”
เขากลัว ปกติแล้วเตชินท์เป็นคนรุนแรงก็จริง แต่ไม่ค่อยลงไม้ลงมือกับเขานัก นอกจากเผลอตัวไป แต่ในตอนนี้ท่าทางของร่างหนาฉายชัดว่าต่อให้มีสติก็สามารถทำร้ายเขาได้ เขาไม่น่าเผลอไปยุให้โกรธมากกว่าเดิมเลย
“กลัวหรือ?”
“.... ครับ”
“ถ้ากลัว... ก็อย่ามั่วให้มันมาก!”
มือแกร่งกระชากคอเสื้อของร่างตรงหน้าแล้วลากไปยังห้องนอน เขาเหวี่ยงร่างเล็กลงกับพื้นอย่างแรง ก่อนจะใช้เท้าเตะเสียจนร่างบางกระแทกเข้ากับผนังห้อง แม้ไม่ได้ถูกกระทืบซ้ำ แค่เพียงเท่านี้ก็มากเพียงพอที่จะทำให้น้ำตาที่กลั้นไว้รินไหลลงมาอย่างช้าๆ
“เก็บของ”
“... ?”
“ไม่ต้องมาทำโง่ เก็บของ แล้วออกไปซะ”
“นี่พี่ไล่นท... ?”
“ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ?! บอกให้เก็บของแล้วไสหัวออกไป!!”
นิชาสะอื้นแรง ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยมีสักครั้งที่เตชินท์จะขับไล่เขา ไม่ว่าจะทะเลาะกันใหญ่โตสักเพียงไร อย่างมากก็แค่ลงไม้ลงมือเบาะๆ ไม่มีเลยที่จะระบายความโกรธแล้วไล่ออกไปจากบ้านแบบครั้งนี้ เขาเก็บของด้วยมือที่สั่นระรัว โดยไม่คิดจะปาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา
“หยุดสำออย แล้วออกไปเลยไป ของไม่ต้องเก็บแม่งแล้ว!”
นิชารู้สึกตามอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่ทัน รู้ตัวอีกทีเขาก็ถูกกระชากลากออกมายืนอยู่หน้าห้องแล้ว ร่างเล็กสะอื้นดัง ก่อนจะปล่อยให้เรือนกายทรุดลงหน้าประตูแล้วยกมือขึ้นปิดหน้า
สิ่งแรกที่แว่บเข้ามาคือคำถาม เขาทำอะไรผิดไป?
ร่านอย่างนั้นหรือ? นอกใจอย่างนั้นหรือ?
หากเขาร่าน ก็คงจะดี จะได้ไม่ต้องปวดใจ เจ็บที่หัวใจจนทุรนทุรายแบบนี้
มากมายเหลือเกิน เขารักเตชินท์มากมายเสียเหลือเกิน มากเสียจนบางทีก็นึกสงสัย ว่าระหว่างเตชินท์กับตัวเอง เขารักใครมากกว่ากันแน่
สิ่งใดที่เตชินท์ชอบ เขาจะรักษาเอาไว้
สิ่งไหนที่เตชินท์ไม่พอใจ เขาจะไม่ทำให้เห็นอีก
หากเตชินท์ต้องการอะไร เขาไม่เคยขัดใจเลยสักครั้ง
และหากความปรารถนาของเตชินท์ในครั้งนี้ คือการให้เขาไปให้พ้นๆหน้า
ถึงจะไม่เข้าใจและเจ็บปวดสักเพียงไร เขาก็ต้องทำตามแบบนั้นอยู่แล้ว --- ไม่ใช่หรือไง?
นิชาร้องไห้อยู่ตรงนั้นไม่รู้นานเท่าไหร่ เมื่อใกล้ฟ้าสาง เขาจึงลุกเดินโซซัดโซเซออกไปจากที่ตรงนั้น
ที่ที่เคยเป็น ‘บ้าน’ ของเขา
บัดนี้กลายเป็นเพียงที่พักพิงเก่าที่มีรอยด่างมากมายเสียจนไม่อาจกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก
Talk: สวัสดีค่ะ ^^
ขอโทษที่หายไปซะร่วมครึ่งเดือนค่ะ
ตอนนี้เริ่มกลับมามีเวลาแล้ว จะรีบลงตอนต่อไปไม่ให้ขาดนะคะ
อ่านคอมเม้นท์ของตอนที่แล้ว แอบเห็นใจพี่ชินนิดๆ ขนาดตอนที่แล้วไม่มีบทบาท ยังจะโดนด่าแทบทุกคอมเม้นท์ 555
ขอให้มีความสุขกับวันหยุดสุดสัปดาห์นะคะทุกคน
:mc4:
P.S. ลงครบ 100 เปอร์เซ็นต์แล้วค่า
ขอโทษทีคะ เมื่อคืนเพิ่งเห็นว่าลืมแปะว่ายังไม่ครบ เพราะฉากสุดท้ายยังไม่เรียบร้อยดี :z6:
หวังว่าจะอภัยให้กันน้า :sad4:
-
หายไปครึ่งเดือน
ทำไมมาสั้นแบบนี้ล่ะ!!
อยากรู้ว่าจะคุยอะไรกันนน เชษฐ์เอานทมาเป็นของตัวเองให้ได้เลยนะ อย่าให้หมอนั่นทำร้ายนทอีกกกกกกกกกก
-
สั้นจังยังไม่จุใจเลย
หนุ่มๆเขาจะคุยอะไรกันน้าา
-
จะคุยกันด้วยปากหรือมีใช้อวัยวะส่วนอื่นกันด้วยน้ออ
ถ้านทตื่นเมื่อไรนี่สงสัยเรื่องยาวแน่เลย ><
-
สั้นไปนิ๊ดดดดดดดดดดดดดด
แต่ว่าเจอหนน้ากันแล้ววว เชษฐ์แย่งพี่นทไปเลยยยยยย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พี่ชินจะทำยังไงงงง
สงสารนททททททททททททท โว๊ยยยยยยยยยยย
-
สั๊น สั้น เนอะ :m26:
-
น้องเชษฐ์เจ๋งว่ะ กล้าดีพี่ชอบอ่ะ เป็นสุภาพบุรุษด้วย...
พี่ชินมาทำหวง อะโด่ ตัวเองไปทำเรื่องอะไรไว้ งานจะเข้ายังไม่รู้ตัว หึๆๆ
นทตอนเมาน่าร๊ากกก
ขอบคุณค่ะ
-
ค้างอ่ะ มาต่อเร็วๆๆนะคะ
-
สงสารนทมาก :m15:
-
:seng2ped: สั้นเกินไปป่ะคับ
-
+1ให้ก่อนละกัน
แต่มันจะสั้นไปนะแบบไม่เก็ทมันมันค้างลืมไปเลย
เอาสั้นแบบนี้ก็ได้แต่อยากได้ใจความอ่า
เหมือนมันไม่ค่อยดำเนินเรื่องไปไกลเลย จะรอต่อไปเพราะท่าทางที่อ่านมามันจะสนุกและส่วนตัวก็ชอบนะเรื่องนี้
อยากได้แบบจัดเต็ม เอาให้โศกกันไปค้างนึก มันเอื่อยๆยังไงไม่รู้ละ
-
สั้นจัง ฮื่ออออ :o12: ไม่เป็นไรๆๆ สู้ๆนะค่ะ
ชักรำคาญน้องเชษฐ์ ก๊ากกกไม่ชอบพระรองทุกเรื่องเลย
พี่ชินดูท่าน่าจะเป็นคนฉลาดนะค่ะ เท่าที่สัมผัส ก๊ากกก สัมผัสจากการอ่าน
อยากให้เขียนแสดงว่าพี่ชินฉลาดหน่อย หรือพี่ชินไม่ฉลาดมากท่าไร
แต่ว่ารู้สึกนะว่าฉลาด แต่คนเขียน เขียนแสดงออกน้อยไปนิด
น้องนท น่ารักก><
อยากรู้นะค่ะทำไมน้องนทถึงรักพี่ชินมากมายขนาดนี้
สุดท้ายคุณน้องเล็ก เธอฉลาดมากกกกที่บอกว่าท้องเพราะมาม่าถ้วยใหญ่กำลังมา
คนเขียนสู้ๆน้าา
-
เบื่ออีพี่ชิน จริงๆเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ทำไมตอนนี้มันสั้นจังเลยหละคะ :z3: :z3:
หวังว่าพี่ชินจะไม่ทำอะไรเชฐนะ :serius2:
-
พี่ชินงานเข้าาาา
หวังว่าพี่ชินคงจัดการได้นะะะะ
-
ไปไกลๆๆเลยนะตัวเอง
-
มันจะร้ายเกินไปแล้ว เตชิน ทีตัวเองทำล่ะไม่เคยคิด นิชายังไม่ทำอะไรสักหน่อย คิดอะไรไปเองแล้วทำไมต้องมาทำร้ายลงไม้ลงมือกันด้วย!
-
ทำไมไอ้ชินมันเลวอย่างงี้อ่ะ!
-
Omgggg ตอนนี้พี่ชินน่ากลัวมากๆ
ถ้าตอนจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งของเรื่องนี้หมายถึงการที่นทอยู่กับพี่ชินตลอดไป
คิดว่าให้จบแบบเศร้าดีกว่า ต่างคนต่างอยู่เถอะ :o12: :o12:
พี่ชินมีใครตั้งมากมายไม่เป็นไร นทมีเชษเข้ามาวุ่นวายนี่ถึงขนาดต้องทำร้ายร่างกายกันเลยหรอ?
-
เลวเกินไปแล้วนะไอ้พี่ชิน :z3:
-
:z6: อีพี่ชิน
-
โหย ถึงขนาดเตะนิชาเลย อย่ากลับมาเลยนะอย่างนี้
-
อยากให้ไอ้ชินมันตกต่ำแบบสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :fire: :fire: :fire:
ขอให้มันได้แต่งงานกับยัยเล็ก แล้วโดนเมียที่มันจะสวมเขา
โดนครอบครัวเมียหักหลัง โดนโกง โดนตามฆ่า โดนให้มันหมดทุกอย่างเลย!!!!!!!!!! :angry2:
แล้วพอมันสำนึก กลับมาหานท
นทก็ไม่ต้องไปสนใจมัน ควงน้องเชษเชิ่ดใส่แม่มไปเลย!!! :z6: :m31:
-
แล้วอย่ามาง้อนทนะ ถ้าทำกันแบบนี้
อย่าเลย แมร่งงงงง เว้ยยยยย .....จริงๆ
-
ถ้าทำกันซะขนาดนี้ เลิกไปน่ะดีแล้ว
ตบก็ว่าแย่แล้ว เตะด้วยนี่ไม่ไหวนะ ไม่สนับสนุนคนชอบใช้ความรุนแรงอ่ะ แบนอิเตชิน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทนมานานแล้ววว
ทนมานานแล้วเจ้าข้าเอ้ยยยยยยย
อยากให้นทไปมานานแล้วววววววเกลียดพี่ชินมากกกกก *แดดิ้น
นทไปแล้วพี่ชินจะรู้สึก!!
อย่าให้นทใจอ่อนอีกเลยนะคะ รับไม่ไหวแล้ววว *เกาะขา
-
เป็นความซวยหรือความโชคดีของนทก็ไม่รู้
ที่จริงพี่ชินก็ไม่ถูกชะตากับเชษฐ์มาตั้งแต่แรกแล้ว
คนหวงของ อารมณ์แรงแบบพี่ชิน เจอแบบนี้
คงคิดไปถึงไหนต่อไหน
-
อืมดี มันทำถึงขนาดนี้ก็ดี อย่าโง่งมงายกลับมาคบมันอีกล่ะ
ไปให้ไกลจากมันซะ หศังว่าชินคงไม่ใช่พระเอกหรอกนะ
-
สงสารนทอ่ะ
เรื่องชินเป็นพระเอกจริงๆหรือเนี่ย
ทำไมเลวได้ขนาดนี้เนี่ย เฮ้อ...
นทสู้ๆนะ
-
นทออกมาก็ดีแล้วววว
เรารอเสพคราม่าอยู่น้า
มาไวๆนะคะคนเขียนสู้ๆ
-
อิพี่ชินเลว ไล่น้องแบบนี้ได้ไง
เดี๋ยวเถอะสักวันจะรู้สึก
-
ไอ้ชิน! เลวววววววววววววววววว
สงสารนท :o12:
อย่ากลับไปหามันอีกนะ ออกมาได้แล้วให้จบกับมันไปเลย
+1 & เป็ด [สำหรับดราม่าที่บีบหัวใจดีเหลือเกิน]
-
หึหึ อย่าไปขอให้กลับมาละกัน
ซะใจเล็กๆ ที่นทยอมออกมา
จบๆไปแล้วหาคนใหม่ซะเถอะ
มาไวไวนะค้าาาาาาาาา :)
-
นายเอกกำลังจะฉลาดใช่มั้ย ??
-
นท ไปเถอะ คนดีๆอีกเยอะ อย่าทนอยู่กับคนเลวๆๆเลย
-
อ่านตอนสุดท้ายแล้วปรี๊ดๆๆๆ
คนไร้เหตุผลอย่างนี้ก็อย่าไปอยู่ด้วยเลย!!
รักเขา แต่ต้องรักตัวเองให้มากกว่านะ นิชา
-
ก็นับว่าสวรรค์มีตา...ทีนี้จะรักตัวเองได้หรือยัง :m16:
ต้องรอให้เขาไล่ถึงจะไป....แล้วต้องรอให้เขาฆ่าก่อนรึเปล่าถึงจะเข้าใจว่าคนเราน่ะมัน ' ตาย' ได้จริงๆ ไม่ใช่แค่ ' เหมือนจะตาย ' อย่างที่ผ่านมา เฮ้อ เคยสงสัยบ้างไหมว่าตั้งแต่ รัก มาเนี่ยตัวเองได้กลายเป็นอะไรไปแล้วลองหันมามองตัวเองบ้างนะนิชา :เฮ้อ:
-
พี่ชินแม่งเลวว่ะ นทไม่ได้ทำไรเลย ทีตัวเองทำล่ะ :angry2: :z6:
-
จะเรียกว่านทโชคดีแล้วรึเปล่า
เพราะคาดว่าถ้าไม่เกิดเรื่องแบบนี้นทคงทนอยู่ต่อไปแน่นอน หวังว่าเรื่องนี้จะทำให้นทคิดได้นะ
ส่วนอิพี่ชิน :beat: :beat:
-
โอ้ แรงงงง
ดี ให้มันรู้กันไปเลย
นทแม่ม ไม่ต้องไปง้อมันนะ :fire:
-
เฮ้ย อิพี่ตินเลวมากอ่ะ :m31: อย่าพ่นไฟใส่ จะทิ้งกันใช่ป่ะ เพราะกำลังจะแต่งงานใช่ป่ะ
หึงแรงขนาดไล่ออกนอกบ้านนี่ก็เกินไปนะ ไม่คิดถึงที่เคยรักกันมาบ้างเลยเหรอ แย่ๆๆ
เป็นพระเอกที่แย่จริง ๆ ทำร้า่ยร่างกายนทด้วย โกรธมากอ่ะ :m16:
แล้วนทของเค้าจะไปอยู่ไหนต่อเนี่ย ดูไร้หนทางมาก ขอให้น้องโชคดี :monkeysad:
ขอบคุณค่ะ
-
:m31:
เสียงตดกู ฟังดู รื่นรูหู
กลิ่นตดกู ฟู้ฟุ้ง จรุงหอม
ใครได้ฟัง ได้กลิ่น พากันตอม
ทุกคนยอม อยากได้กู ทุกผู้คน
หลงตัวเอง ข่มเหง เค้าไปทั่ว
หมกมุ่นชั่ว มั่วกาม ทุกแห่งหน
คิดย่ามใจ ไหลระเริง กระเจิงชน
จะไม่เหลือ ใครสักคน คนอย่างมึง
// :z6: ไอ่ชิน..เลวเกินคน
:L2: ไปแล้ว..อย่าหันหลังกลับเลย นท
++1 ชานม
-
ไปเถอะนท อย่าทำให้ตัวเองเป็นของตายเลย แต่คราวนี้คนจะเป็นจะตายคงเป็นพี่ชินล่ะนะ 555
ว่าแต่น้องเชษฐ์พูดอะไรกับพี่ชิน แล้วคงไม่โดนไรใช่มั๊ยอ่ะ :serius2:
รอตอนนหน้านะค้า o13
-
คุณพี่ชิน.....ใจร้ายมากกกกกก
สงสารนทอ่ะ แอบเชียร์เชษฐ์ :m31:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยย นี่ถึงกับทำร้ายร่างกายเลยเหรอ เตะเนี่ยนะ ใจร้ายเกินไปแล้ว
สงสารนทมากๆ
-
เลวได้ใจมาก ทำร้ายกันยังไม่พอ นี่ไล่ออกจากบ้านอีก
ไอ้ชั่ว ๆๆๆ สงสารน้องนทจังเลย :m15:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้โง่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
:sad2: อ่านแล้วน้ำตาตกใน....
แต่เราก็ชอบแนวนี้อยู่ดีนะ...อ่านไปปวดใจไป....โอ้ยๆ
-
โหยยยยยยย ทีตัวเองทำไม่นีกบ้างเลยนะ !!
เข้าใจผิด นี่ก้ ไม่คิดจะฟังกันเลยย ชีวิต,,ดราม่าจริง ๆ
รอตอนต่อไปคร๊าบบบบ
-
อ่านแล้วสงสารนท แต่ก็ดีใจที่นทออกมากได้ ขอให้เจอคนดีๆ รักนทจริงๆสักทีนะ
อย่าไปเสียใจให้กับคนแบบนั้นเลย นทเองก็ไมไ่ด้สิ้นไร้ไม่ตรอกสักหน่อย ยังไงก็ต้องเจอคนดีๆอยู่แล้ว สู้ๆๆ
-
ไอ้บ้าชินเอ๊ยยยยยย
แต่ก็ดีนทจะได้ตัดใจซะ
แล้วอย่ามาง้อนททีหลังแล้วกัน ชิ
-
เพิ่งตามอ่าน o13
... แล้วทำไมตอนที่ 12 สั้นแบบนี้อะคะ.......... คาใจเกิน :z3:
พระเอก น่าถีบอะ T^T จะทำร้ายจิตใจนทไปถึงไหน T0T
อยากรู้จริงๆ จะสำนึกได้เมื่อไหร่ อยากให้นทร้ายกลับบ้างอะ
จะได้ตามสมน้ำหน้าชินได้อย่างสบายใจ ฮ่าๆๆ
-
นี่มันคือชีวิตของช้านนนนนนนนนนนน โอ้ยดราม่าไปนะ แต่ชอบๆ น้องเชษฐ์ ต้องพูดอะไรแน่ๆเลย
-
ดีแล้วละนท เราทนมามากแล้วนะ
ถึงเวลาที่จะอะไรเพื่อตัวเองบ้างแล้ว
-
อย่างไงเดี๋ยวไอ่พี่ชินก็มาตามกลับไป
เพราะเค้าคู่กัน แต่ถ้าไม่ใช่ก็หงายหลัง5555555555
น้องเชษฐ์เตรียมทำคะแนนเลยนะจ๊าาา
เอาให้พี่ชินแม่งใจร้าวใจแตกจุกอกแม่งไปเลยสะใจ
-
ชินไม่มีเหตุผลอ่ะ ทีตัวเองยังทำได้เลย คงคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนตัวเองล่ะ สิ
:m31:
-
น่าจะใช่คำว่าร่านกับตัวเองมากกว่ามั้งเตชิน ก็ได้แต่หวังว่านนจะเริ่มรักตัวเองซักทีนะ
-
คือเรื่องนี้มันมีพระเอกจริงๆใช่มั้ย :z3:
-
ดีใจที่อิพี่ชินทำแบบนี้นะ
ปล่อยโอกาศให้นทไปหาคนอื่น
ตัวเองเอ่ยปากไล่แล้ว
อย่ากลื้นน้ำลายตัวเองละไอ้เลว
-
ให้นทมีคนใหม่ไปจริงๆเลยค่ะ :m31:
อย่าทนอีกเลยนะ :o12:
-
ไป..แล้วไปหาคนใหม่ที่ดีกว่า..เอาให้มันรู้ไปเลยว่าตัวเองก็มีดี..ในเมื่อมันไล่ออกมาเราจะทนอยุ่ทำหละเนอะ
-/จิ้มคนเขียน
ถ้าเขียนให้นทกอดขามันร้องไห้เค้าจะ!!เค้าจะ!!เค้าจะร้องไห้นะ :m16:
-
เข้ามาด่าพี่ชินอีกรอบจริงๆนะ เราว่างมาก
พี่ชิน มึงมันเลวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว !!
-
ไปหาคนใหม่อ่ะดีล่ะนท!!!!!!!
-
สงสารนท
ทำไมชินเป็นคนแบบนี้ล่ะ ใจร้าย
นทไปไกลๆเลย ไม่ต้องกลับมาแล้ว
-
หนีไปเลยนท ไม่ต้องสนไม่ต้องแคร์ เอาแบบหาตัวยากๆ
-
ไปเลยนท เอาให้ไกล แต่ไม่ได้เป็นการหนีนะ ไปเพื่อตัวเองเพราะเป็นคนที่มีคุณค่า ไม่ใช่เพื่อชายอื่นที่เส็งเคร็งแบบชิน
-
… ตามตอนต่อไป
-
ถึงจะสงสารนท แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ
รออ่านต่อจ้า
-
:monkeysad: :monkeysad:
สงสารนทจัง แต่แบบนี้ก่อดีแร้วล่ะ
-
สงสารนท โดนไล่ด้วย
-
น้องเล็กก็นะ
ข้ออ้างเก่าไปมั้ยคะคุณน้อง :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
ชินแกนี่มัน.. :angry2: :angry2:
-
เตชินทร์ นายนี่มันไม่เห็นค่าของเพชรที่อยู่ในมือซะแล้ว
เกียดนายจัง
-
:m31: :m31: :m31:
-
อืมมม.. ดีใจนะ ที่สุดก็มีวันนี้ นทไม่ยอมออกมาเองซักที ดีแล้วล่ะชิน
ปล่อยให้นทไปเจออะไรใหม่ๆบ้าง อยากเห็นนทมีความสุข
อยู่กับนายเหมือนกล้ำกลืนฝืนทนเสียเหลือเกิน
เรื่องนี้หักมุม แบบเตชินท์ไม่ใช่พระเอกก็ดีเหมือนกันนะ 55
-
:sad11:
-
แล้วพี่ชินจะเสียใจ ที่ทำกับนทแบบนี้ :beat:
-
:m15: กรี๊ดดด พี่ชิน ร้ายมาก ทำแบบนี้ได้ไง
มาต่อไวๆนะคะ กำลังมันส์เลย :pig4:
-
เลว!!! มาก ชิชิ
-
ดี ต้องการอย่างนี้เลย :angry2:
แต่คงอีกนานเลยใช่มั้ยคะไรเตอร์ กว่าอีพี่ชินจะรู้สึกอ่ะ :sad4:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดด ทำกันง่ายๆขนาดนี้เลยเหรอพี่ชิน รับไม่ได้มากกกกกกกก
-
น้ำตาซืมเลยอ่ะ สงสารนทจัง :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
อิพี่ชินเอ๊ย :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :z6: :z6: :z6:
-
โอ้ พึ่งเข้ามาอ่านคะ...แบบว่าาาา...อิพี่ชิน !!!!! เดี๊ยะๆๆ ซักวันนะเธอแล้วจะรู้สึก.. หรือที่เธอทำทั้งหมดนี่จะบอกว่าเป็นแผนการมันก็ไม่น่าใช่เพราะมันแบย.....ไม่สงสารนทบ้างเลยหรอห๊าาา าาา จิตใจเธออะทำจากอะไร ไม่เข้าใจจริงๆทำไมต้องออกไปเเย๊ะๆๆ ทุกวันทุกคืนด้วยห๊ะ !?
ส่วนนท เธอนะหนีไปจากอิพี่ชินเลยนะให้มันสำนึกไปซะนะมันไม่สำนึกอย่าไปยอมมัน แล้วก็อย่าใจอ่อนให้มันอีกอะส่วนเล็ก เธอนี่มันจริงๆเลยนะ
เอ๊ยๆๆจะดราม่าอีกนานม๊ายยคะ(ถึงพูดแบบนี้แต่เรากลับชอบนะดราม่าเนี่ย กร๊ากกก)
อยากบอกคนเขียนว่าสนุกมากๆเลยนะคะ ขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี้อีกคนนึงนะคะ
รีบๆมาต่อนะ จุ๊ฟๆ
-
ดีๆเอาเล้ย ไล่เล้ย
เดี๋ยวเธอนั่นแหละจะคิดถึงนทจนทนไม่ได้
แล้วจะได้สำนึกซะที
อีนังพี่ชิน
-
ดี อย่างนี้สิดี อีพี่ชินมันจะได้รู้สึกซะบ้าง :angry2:
แต่เดี๋ยวนทก็มานั่งเสียใจอยู่ดี เฮ้อ :o12:
สับสนในตัวเองจัง
-
เพิ่งมาอ่าน สนุกมากๆเลย
อินมากจนเกลียดพี่ชินเข้าไส้เลย
-
อยากอ่านต่อแล้วววววว :serius2:
-
[[THE CAGE]] . . กรงรัก . . .
[13]
"มีอะไรจะพูดกับผมเหรอ?"
เตชินท์แค่นหัวเราะ เมื่อพบว่าอีกฝ่ายเข้าเรื่องในทันทีที่เขาก้าวออกมาจากห้องนอนหลังจากส่งนิชาถึงเตียงแล้ว ชายหนุ่มเดินผ่านร่างสูงที่ยืนอยู่กลางห้องนั่งเล่นเพื่อตรงไปยังเคาน์เตอร์บาร์แล้วหยิบไวน์ขึ้นมาพร้อมกับแก้วอีกสองใบ
"ผมไม่ดื่ม ไม่ต้องเผื่อผมหรอก"
"อ้อ น่าเสียดายนะ นี่เป็น Sauternes ปี 1989 ที่ฉันเก็บเอาไว้สำหรับรับรองแขกคนสำคัญเสียด้วย"
"ผมไม่ชอบดื่มไวน์"
"น่าแปลกจัง นายคงไม่รู้ว่าที่จริงนทชอบดื่นไวน์มากแค่ไหนสินะ"
ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทเดินมาหยุดอยู่ที่โซฟา ในมือใหญ่ถือแก้วใสที่บรรจุไวน์สีเหลืองอ่อนพร้อมกับหมุนวนเบาๆ ขณะมืออีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกงพร้อมส่งสายตามองตรงไปยังร่างของเด็กหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีอ่อนธรรมดาๆและกางเกงขายาวสีน้ำตาลเข้มอย่างประเมินประมาณ
มนุเชษฐ์เหยียดยิ้มอย่างดูถูก เขายอมรับว่ายังไม่รู้จักร่างตรงหน้านี้ดี ทว่าดูเพียงภายนอกเท่านี้ เขาก็สามารถคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนประมาณไหน ที่แน่ๆคือเป็นคนประเภทที่ใช้เงินและอำนาจอย่างคุ้มค่า ทั้งในทางที่ดีและไม่ดี อีกทั้งยังหลงระเริงในสิ่งเหล่านั้นไม่ใช่น้อย นี่คงจะคิดล่ะสิท่าว่ามีแค่นั้นก็สามารถเป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่างในโลกได้
"ใช่ ฉันมีทุกอย่าง และทุกอย่างที่ฉันอยากได้ก็ต้องเป็นของฉัน”
อีกฝ่ายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆราวกับอ่านใจของเขาออก เด็กหนุ่มเงยหน้ามองด้วยความแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็พอจะนึกได้ว่าคนที่ทำงานแบบนี้มานาน ย่อมเดาใจคนอื่นได้เป็นธรรมดา
“แต่บางอย่าง ต่อให้มีเงินล้นฟ้า หรือมีอำนาจมหาศาลก็ไม่สามารถครอบครองได้”
“อะไรล่ะ? ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเจออะไรที่ฉันอยากได้แล้วหามาไม่ได้สักที”
มนุเชษฐ์ระบายรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริง แม้จะดูค่อนไปทางสมเพชเสียมากกว่า เขาทอดสายตามองอีกฝ่ายทรุดกายลงนั่งไขว่ห้างบนโซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะยอมนั่งลงตามที่โซฟาเดี่ยวด้านตรงข้าม
“ชีวิตนี้ของพี่ คงไม่เคยรู้จักความรักที่แท้จริงสินะ”
เตชินท์กระตุกรอยยิ้ม ก่อนจะเงยหน้าแล้วหัวเราะออกมาดัง
“นึกว่าจะพูดอะไร นายคิดว่าโลกนี้มันสวยงามเหมือนกับในละครน้ำเน่ารึไง? ไอ้หนู ฉันจะบอกให้นะ โลกของผู้ใหญ่ไม่ได้สดสวยอย่างที่คิดหรอก ถ้าไม่มีอำนาจ นายจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่ต้องการ”
“นั่นคือตรรกะการใช้ชีวิตของพี่เหรอ? น่าเห็นใจนะที่คิดได้แค่นั้น”
“อย่าปากดีให้มันมาก รู้ไว้ซะว่าการที่คนอย่างนายจะหายไปสักคนมันไม่ใช่เรื่องยากเลย”
มนุเชษฐ์ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ เขาจ้องตาอีกฝ่ายตรงๆอย่างไม่ลดละ แม้ว่าในใจจะนึกหวั่นอยู่บ้าง แต่เขาก็เป็นคนพูดตรงๆแบบนี้อยู่ตั้งแต่แรก จะให้พะเน้าพะนอร่างตรงหน้าเพื่อร้องขอชีวิตก็ไม่ใช่นิสัยของคนอย่างเขาอยู่แล้ว
“ผมเชื่อว่าพี่ทำได้ แต่ผมก็รู้ว่าพี่ไม่ทำหรอก”
“หึ อะไรทำให้นายมั่นใจได้แบบนั้น”
“เพราะถ้าพี่นทรู้ พี่นทจะเกลียดพี่น่ะสิ”
เตชินท์หัวเราะ “นายคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรนายเพราะกลัวนทรึไง? นายรู้รึเปล่าว่าฉันทำอะไรตั้งมากมายแต่นทไม่เคยโกรธฉันเลยด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเกลียดเลย ไม่มีวันนั้นแน่”
“มั่นใจในตัวเองเสียเหลือเกิน พี่คิดรึไงว่าพี่นทจะยอมอยู่กับคนอย่างพี่ตลอดไป ต้นไม้น่ะ ถ้าไม่รดน้ำมันก็อยู่ได้ แต่ถ้าใช้ขวานจามมันเข้ามากๆ สักวันต้นไม้ก็ต้องล้มอยู่ดี”
“ช่างเปรียบเปรยดีจริงนะ นายนี่น่าเอาดีทางนักเขียน ไปเป็นนักเขียนบทละครยังดีกว่าเป็นพนักงานร้านกาแฟนะ”
“ผมทำงานเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว เงินเป็นเรื่องสำคัญก็จริง แต่คนที่ร่วมงานด้วยก็สำคัญเหมือนกัน ถ้าหากว่าเงินดี แต่คนร่วมงานเป็นแบบพี่ ผมก็ไม่เอาด้วย”
“นี่ไอ้หนู ที่อยากจะพูดน่ะหมดรึยัง?”
“ยัง พี่น่ะ ทำอะไรกับพี่นทเขาไว้บ้างรู้ตัวรึเปล่า? ผมไม่รู้หรอกว่าพี่รักพี่นทเขาจริงไหม แต่ผมรู้ว่าพี่นทรักพี่มาก ทั้งๆที่เป็นคนแบบนี้แต่ก็รัก พี่น่าจะถนอมเขาไว้ให้ดีกว่านี้นะ”
“พ่อแม่นายไม่เคยสอนเหรอว่าอย่ายุ่งเรื่องของชาวบ้านให้มากนักน่ะ? อีกอย่าง ถ้านายรู้อย่างนี้ทำไมยังมาวุ่นวายอยู่กับคนของคนอื่นอีก? หาดีกว่านี้ไม่ได้แล้วหรือไงถึงได้มาป้วนเปี้ยนอยู่กับเด็กของฉันแบบนี้?”
“ไม่รู้หรอก พ่อผมตายตั้งแต่เด็ก แล้วแม่ก็งานยุ่ง ป่วยอยู่ จะเอาเวลาที่ไหนมาสอนเรื่องแบบนี้ล่ะ แต่มันก็เป็นสามัญสำนึกของคนไม่ใช่เหรอไง ถ้าคนที่สนิทด้วยต้องเสียใจเพราะใครอีกคน เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันอยู่แล้วสิ”
“นายแน่ใจนะว่าแค่ ‘เพื่อน’ จริง?”
มนุเชษฐ์นิ่งไปเล็กน้อย เขาพยักหน้า “แหงสิ พี่นทเป็นคนสำคัญสำหรับผม ผมย่อมไม่อยากให้เขาเสียใจ แล้วต้นเหตุมันก็มาจากพี่ทุกที พี่รู้ไหม หากรักแล้วต้องเสียน้ำตา สู้อยู่คนเดียวยังดีกว่าอีก พี่ไม่รู้หรอกว่าการรอคอยโดยที่ทำอะไรไม่ได้มันเจ็บปวดยิ่งกว่าการถูกตบหน้าแรงๆเสียอีก”
“พูดอย่างกับนายผ่านอะไรมาเยอะอย่างนั้นแหละ”
“อย่างน้อยผมก็คิดว่าผมเข้าใจพี่นทได้ดีกว่าพี่ละกัน”
เตชินท์สั่นศีรษะไปมาอย่างนึกระอา โชคยังดีของเจ้าหนูนี่ที่เขาสามารถระงับอารมณ์เอาไว้ได้อยู่ ไม่อย่างนั้นการจะสั่งเก็บร่างตรงหน้านั้นไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย นี่เห็นแก่ว่าแม่ป่วยด้วยหรอก เขาถึงยอมให้ อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำที่ไปฆ่าลูกชายที่เป็นเสาหลักเดียวของบ้านใครง่ายๆ --- หากไม่จำเป็น
“นายคงเป็นคนที่มีเวลาว่างมากพอที่จะมานั่งศึกษาความรู้สึกของคนอื่นสินะ รู้ไว้ด้วยว่าฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น”
“ไม่ใช่หรอก นี่มันเป็นเรื่องปกติที่ใครๆเขาก็รู้กัน การรักใครสักคน ไม่ใช่ยัดเยียดความมีตัวตนไปใส่ใครคนนั้น แต่ต้องรับและให้ไปพร้อมๆกัน เรียนรู้กัน และปรับตัวเข้าหากัน มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนรักกัน”
“.... นายต้องการจะบอกอะไรฉัน?”
“ผมมีเรื่องอยากจะบอกพี่มากมาย แต่คิดว่าไม่พูดดีกว่า เพราะคนที่ไม่เคยรักใครอย่างพี่... คงไม่มีวันเข้าใจ”
“ก็อาจจะใช่ คนอย่างฉัน ไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง ในสายตาของนายฉันดูเป็นแบบนั้นสินะ”
“ไม่หรอก ผมไม่ได้มองพี่แบบนั้น... เพราะในสายตาของผม พี่ไม่รู้จักคำว่า ‘รัก’ เสียด้วยซ้ำไป”
มนุเชษฐ์เอ่ยทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น เขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงร่างที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ในมือยังคงถือแก้วใสที่มีไวน์อยู่เท่าเดิมตั้งแต่แรก มือใหญ่นั้นสั่นน้อยๆ อย่างคนที่ระงับอารมณ์ที่พุ่งพล่านอยู่ในใจเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
เตชินท์จุดบุหรี่สูบเพื่อดับอารมณ์โกรธที่พุ่งสูงจนตาพร่า เขารู้ดีว่าสามารถทำอะไรเลวร้ายกว่านั้นได้มากหากนิชายังอยู่ใกล้ๆมือเช่นนี้ ทางที่ดีที่สุดคือห่างกันให้ไกล ก่อนที่เขาจะเผลอลงไม้ลงมือหนักยิ่งกว่าที่ทำลงไป
ควันสีขาวเทาลอยกรุ่น เขาปรายสายตามองเมื่อรู้สึกใจสงบลง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านิชามักบ่นอยู่เสมอว่าไม่อยากให้สูบบุหรี่ โดยเฉพาะสูบในบ้านอย่างที่เขากำลังทำอยู่ เขาถอนหายใจยาวพลางสาวเท้าเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ ในใจนึกประหวั่นไปถึงสภาพของร่างเล็กในตอนนี้ เขาไม่ได้ใช้แรงเต็มที่ตอนเผลอยกเท้าเตะร่างตรงหน้าจนกระเด็น แต่ก็คงเจ็บไม่ใช่น้อย
ร่างสูงขบริมฝีปากอย่างแรงจนได้รสเลือด เขานึกโกรธตนเองที่ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ ปล่อยให้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาปั่นอารมณ์เสียจนหัวเสียแล้วไปลงกับคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว
ทว่า ในใจของเขาก็นึกหวาดหวั่นอยู่ตั้งแต่แรก ว่านิชากับมนุเชษฐ์ที่นับวันก็ยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้น สักวัน นิชาจะไปจากเขาเพื่ออยู่กับเด็กคนนั้นรึเปล่า?
เขารู้ดี เขามีเงิน มีอำนาจ เสกสรรบันดาลได้ทุกสิ่งที่นิชาต้องการ ซึ่งร่างบางของเขาก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรมากไปกว่า ‘เวลา’ ที่เขามักไม่มีให้
เขารู้ตัว ว่าไม่ใช่คนรักที่แสนดี ต่อให้เอาอกเอาใจเก่ง แต่ก็ไม่ค่อยได้ทำให้นิชามากนัก จะทำก็ต่อเมื่อเผลอทำให้อีกฝ่ายเคืองเท่านั้น เขามองว่าความสัมพันธ์ของพวกเขามาถึงจุดอิ่มตัวแล้ว นิชารักเขามากขนาดนี้ ต่อให้เขาทำตัวไม่ดี นิชาก็ไม่คิดจะหนีไปไหนอยู่ดี แม้ว่าเขาจะไปนอนกับคนอื่น นิชาก็จะแค่โกรธ ร้องไห้ แล้วพอเขากลับมาบ้าน ขอโทษ แล้วก็กอดกัน แค่นั้นเรื่องก็จบ เป็นวงจรแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร
เขาเคยคิดแบบนั้น จนกระทั่งมีมนุเชษฐ์เข้ามาในวงจรนี้ --- เด็กธรรมดา ที่ไม่มีอำนาจหรือแม้แต่เงิน แต่กลับกล้าแข็งมากเพียงพอที่จะต่อกรกับเขา และมีจุดยืนมากพอที่จะทำให้ความมั่นใจของเขาสั่นคลอนได้
เตชินท์หลับตาลง เขาไม่สามารถสลัดภาพของร่างที่ยืนประจันหน้ากับเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วออกไปได้ง่ายๆ แม้ว่าอีกใจก็นึกเป็นห่วงร่างที่ตนเป็นคนไล่ออกไปจากบ้านเพื่อป้องกันไม่ให้เผลอทำร้ายร่างกายเมื่อขาดสติ แต่ในตอนนี้ความกังวลในใจยังทวีขึ้นสูง
หรือจะเป็นอย่างที่เด็กนั่นว่า?
‘หากรักแล้วต้องเสียน้ำตา สู้อยู่คนเดียวยังดีเสียกว่า’
ชายหนุ่มเหน็บรอยยิ้มบาง นึกขบขันตนเองนักที่นำคำพูดไร้สาระของเด็กคนหนึ่งมาคิดกังวลได้ขนาดนี้ ใครจะยอมให้เด็กมาถอนหงอกได้ง่ายๆ ไม่มีวันซะล่ะ
คนอย่างเขา ไม่มีวันที่จะผิดหวัง ไม่มีทางที่จะพลาดท่าในสิ่งที่ต้องการ แม้จะเป็นเรื่องของคนรักก็ตาม
และเขาเองก็รู้ดี ต่อให้ลูกแมวน้อยของเขาจะเตลิดหนีหายไป เพียงไม่นาน ก็ต้องคลานกลับมาออดอ้อนเขาเหมือนเดิม เพราะนิชาไม่มีวันอยู่ได้ตามลำพังหากไม่มีเขาอย่างแน่นอน
มนุเชษฐ์ทอดสายตามองท้องฟ้าในยามเช้าตรู่อย่างง่วงงุน เขานอนไม่หลับทั้งคืน ในใจนึกประหวั่นลึกๆว่าร่างสูงของคนที่เขาไปพ่นความรู้สึกใส่หน้าเมื่อคืนนี้อาจจะส่งคนตามมาที่บ้านก็เป็นได้ ลำพังตัวเขาเองไม่น่ากังวลหรอก ทว่าเขายังมีมารดาและน้องสาวที่ต้องช่วยดูแล จะใจร้อนวู่วามเช่นนั้นบ่อยๆย่อมมีผลเสียเป็นแน่ เขานึกก่นด่าตนเองในใจที่ทำอะไรไม่รู้จักยั้งคิด
ท่อนขายาวที่ซ่อนอยู่ในกางเกงยีนสีน้ำเงินเข้มค่อยๆมุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟอันเป็นที่แห่งเดียวที่เขาสามารถคิดอะไรเงียบๆได้อย่างสบายใจ ท่ามกลางหมอกจางๆในยามเช้าตรู่ แม้จะเช้าแต่ก็พอจะมีรถสองแถวและรถประจำทางวิ่งอยู่ไม่น้อย เขาจึงไปถึงร้านภายในเวลาอันสั้น
ร่างสูงหยุดยืนอยู่หน้าร้าน พลางเอื้อมมือไปไขกุญแจแล้วเปิดประตูเข้าไปด้านใน เขายืนอยู่เพียงครู่อย่างครุ่นคิดว่าจะทำอะไรก่อนดี ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องพักพนักงาน แล้วดวงตาสีเข้มก็ต้องเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
“พี่นท? ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะครับ?”
เจ้าของนามที่ฟุบหน้าหลับอยู่กับโต๊ะไม้แข็งๆผวาสะดุ้ง ก่อนที่ดวงหน้าอิดโรยจะเงยขึ้นมองผู้มาถึงด้วยสายตาตกใจ นิชาหันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าลงอย่างไร้คำตอบ
“พี่... นี่พี่อย่าบอกนะว่านอนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนน่ะ?”
นิชาไม่ตอบคำ แต่การเงียบและแววตาที่เศร้าหมองนั้นก็เป็นคำตอบที่ดีเพียงพอ เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนเลือดสูบฉีดเสียจนอารมณ์เย็นๆเมื่อครู่นี้หายวับไปสนิท
“นี่ไอ้หมอนั่นมันไล่พี่ออกมาเหรอ?! มันให้พี่มานอนที่ร้านเนี่ยนะ!”
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น เชษฐ์”
“มันจะไม่ใช่ได้ยังไง! เมื่อคืนผมเป็นคนพาพี่ไปส่งถึงห้องเองกับมือ แล้วพี่จะมานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง!”
“ใจเย็นๆก่อน คือ... พี่ผิดเองแหละที่กลับดึกแล้วไม่ได้โทรบอก”
มนุเชษฐ์หันไปมองใบหน้าหวานที่พยายามจะกะพริบตาเพื่อไล่หยดน้ำที่คลอหน่วยอย่างโกรธเคือง เขารู้สึกเหมือนมีระเบิดที่กำลังจะปะทุอยู่ภายในร่าง แม้จะรู้ดีว่าโกรธไป นิชาก็ยิ่งไม่สบายใจ และตัวต้นเหตุก็ไม่ได้รับรู้อะไรทั้งสิ้นด้วย แม้เขาจะรู้ดีว่า ต่อให้อีกฝ่ายรับรู้ ก็ไม่สนใจอยู่ดี
“พี่นท... พี่ผิดอะไร?”
คำถามมากมายวิ่งวนอยู่ภายในความคิดของร่างสูง อยากจะถามนักว่านิชาทำอะไรผิด ผิดที่ตรงไหนกับการใช้ชีวิตส่วนตัวอย่างมีความสุข แค่ไปสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงานในคืนวันหยุดมันผิดตรงไหน ถึงกับต้องไล่ออกมาจากบ้านดึกๆดื่นๆอย่างนั้นเลยหรือ? คนรักกันเขาทำกันแบบนั้นหรืออย่างไร?
ราวกับอีกฝ่ายอ่านใจเขาออก นิชาเอ่ยคำที่ตอบความข้องใจที่กำลังทำให้ความโกรธพุ่งขึ้นสูงจนเลือดขึ้นหน้าของเขาอยู่ในขณะนี้
“พี่ชินเขาแค่เป็นห่วง แต่แสดงออกมาในแบบนี้เท่านั้นเอง พี่ไม่เป็นไรหรอก เชษฐ์”
ผิดที่ตรงไหน --- หรือจะผิดตั้งแต่ความรู้สึกที่ท่วมท้นล้นหัวใจเสียจนต้องแก้ตัวให้คนที่ทำให้เสียน้ำตา?
“เดี๋ยวคืนนี้พี่ว่าเลิกงานแล้วจะกลับไปคุยกันใหม่”
“คุยอะไร? พี่จะไปขอโทษมันเหรอ?”
“เชษฐ์ ทำไมเรียกพี่เขาแบบนั้น?”
“เมื่อคืนผมคุยกับมันแล้ว พี่รู้ไหมว่ามันไม่ได้...!”
เขากลืนคำว่า ‘รัก’ ลงไปอย่างยากลำบาก ด้วยรู้ดีว่าการพูดคำนั้นออกไป นอกจากจะไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นแล้ว ยังทำให้อีกฝ่ายต้องเสียใจมากกว่าเดิมเสียมากกว่า
“เอาเถอะ ยังไงซะเขาก็แก่กว่าเยอะ เชษฐ์อย่าไปเรียกพี่เขาแบบนั้น ถือว่าพี่ขอละกัน”
นิชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เขาไม่ได้โกรธเด็กหนุ่มที่โมโหจนเผลอเรียกเตชินท์ด้วยสรรพนามเช่นนั้น แต่เขามั่นใจว่าหากเตชินท์มาได้ยินเข้า ร่างตรงหน้าอาจต้องเดือดร้อนอีกก็เป็นได้
“ครับ ผม... จะพยายาม”
“อย่าใส่ใจเรื่องนี้เลย เชษฐ์มาทำไมแต่เช้าล่ะวันนี้?”
“ผมเหรอ? ก็แค่นอนไม่หลับ เลยลุกดีกว่า”
“แล้วทำไมไม่อยู่กับน้องก่อนค่อยมาก็ได้นี่”
“พักนี้อ่าหนังสือสอบอยู่ครับ เลยไม่อยากรบกวน ยังเช้าอยู่เลยปล่อยให้นอนต่ออีกหน่อยดีกว่า”
ร่างเพรียวพยักหน้า รู้สึกวิงเวียนอย่างบอกไม่ถูก เขานอนไม่พอติดต่อกันมาหลายวัน แล้วยังร้องไห้เสียจนน้ำตาแห้งกรังติดเต็มใบหน้า เหนื่อยและล้าเสียจนแค่จะลุกขึ้นยืนยังทำไม่ไหว
“พี่ว่าวันนี้ลูกค้าเราจะมาเยอะไหม?”
“หืม? อืม... ไม่รู้สินะ วันนี้วันหยุดราชการอาจจะไม่มากเหมือนทุกวัน”
เนื่องจากลูกค้าของร้านนี้ส่วนใหญ่เป็นนักศึกษา หรือไม่ก็พนักงานออฟฟิศที่ติดใจในรสชาติจนแวะเวียนมาซื้อกลับบ้านหลังเลิกงาน เพราะฉะนั้นวันหยุดราชการ ร้านจึงค่อนข้างเงียบเหงากว่าทุกวัน
“งั้น ผมขออะไรพี่อย่างได้ไหม?”
นิชาเงยหน้าขึ้นมองร่างที่เท้าแขนทั้งสองข้างลงมาบนโต๊ะ ประสานสายตาเข้ากับดวงตาจริงจังที่แฝงแววห่วงใยอย่างชัดเจนด้วยความแปลกใจ เพราะน้อยครั้งนักที่อีกฝ่ายจะเอ่ยปากขออะไรบางอย่างจากเขา
“ได้สิ อะไรล่ะ?”
มนุเชษฐ์คลี่ยิ้มน้อยๆ เขาจับมือบางๆทั้งสองข้างแล้วฉุดให้ลุกขึ้นยืน
“ตามผมมานะ”
“ไปไหน?”
“ตามมาเถอะน่า มาเร็ว ปิดร้านๆ วันนี้หยุดหนึ่งวัน”
เด็กหนุ่มร่างสูงแรงเยอะกว่าเขามากนัก อาจด้วยเพราะสูงกว่าและเคยทำงานที่ต้องออกแรงมากมาก่อน แค่ดึงเบาๆก็สามารถทำให้ร่างของเขาไปตามแรงได้อย่างง่ายดาย
“เดี๋ยวสิ เชษฐ์ จะพาพี่ไปไหน?”
“พี่นท เชื่อใจผมไหม?”
“... ก็เชื่อใจนะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย?”
“ถ้าเชื่อใจ ก็ตามผมมาเถอะ”
มนุเชษฐ์เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะจูงมือร่างเล็กให้เดินตามออกมายังถนนใหญ่แล้วโบกมือเรียกแท็กซี่ ด้วยรู้ดีว่าร่างที่เดินอย่างช้าๆอยู่เคียงข้างนี้คงไม่มีแรงไปโหนรถสองแถวเป็นแน่
“ที่นี่...”
นิชาเงยหน้ามองทาวน์เฮ้าส์สองชั้นที่มีหน้ากว้างไม่กี่เมตรด้วยสายตาพอเข้าใจ ที่แท้เด็กหนุ่มก็พาเขามาที่บ้านนั่นเอง
“บ้านของผมรกไปหน่อย ขอโทษนะครับ แต่ว่าผมก็อยากพาพี่มาที่นี่” เอ่ยพลางเดินนำหน้าไปเปิดประตูแล้วหันมากวักมือเรียกให้ตามไป “เข้ามาสิครับ ยืนตรงนั้นมันอันตราย ซอยแคบเดี๋ยวมีรถมา” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปถอดรองเท้าเพื่อเข้าไปในตัวบ้าน โดยมีนิชาเดินตามไปติดๆ
นิชากวาดสายตามองไปรอบด้าน พื้นกระเบื้องสีขาวเข้ากับผนังปูนสีขาวที่หมองไปตามกาลเวลา ภายในบ้านมีข้าวของมากมายก็จริง แต่ล้วนเป็นของที่ใช้ในชีวิตประจำวัน อย่างโต๊ะทำงานที่น่าจะผ่านการใช้งานมาไม่ต่ำกว่าสิบปี หรือโทรทัศน์รุ่นเก่าเครื่องใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะไม้เตี้ยๆ แต่ละสิ่งเป็นของที่น่าจะมีอยู่ตั้งแต่สมัยก่อนที่มนุเชษฐ์จะเกิดเสียด้วยซ้ำ ทว่าทุกอย่างล้วนสะอาดสะอ้าน ไม่มีฝุ่นเกาะเลยสักนิด จึงทำให้บ้านดูสะอาดตาและน่าอยู่กว่าที่เจ้าของบ้านกำลังพูดอยู่ไม่น้อย
“บ้านหลังนี้ตั้งแต่ผมเกิดแล้วครับ ถึงจะเก่าไปหน่อย พี่อย่าถือเลยนะครับ”
“พี่ไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอก นี่เป็นบ้านของเชษฐ์นะ อย่าพูดแบบนั้นเลย”
มนุเชษฐ์เชื้อเชิญให้ร่างเล็กนั่งลงบนโซฟาสีน้ำตาลตัวใหญ่ ก่อนจะนั่งลงข้างๆโดยไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง จนนิชาต้องเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาเอง
“เชษฐ์มีอะไรรึเปล่าถึงพาพี่มาที่นี่?”
“ผม... อยากให้พี่พักน่ะ”
“พักเหรอ? พักที่ร้านก็ได้นะที่จริง ทำไมต้องเสียค่ารถพาพี่มาด้วย” นิชาบ่นน้อยๆเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมให้เขาออกค่าแท็กซี่ให้ ขณะปรายสายตามองใบหน้าดูดีที่เหลียวมองมาอย่างค้นหาคำตอบ
“เพราะถ้าพี่อยู่ที่ร้าน พี่ก็ต้องคอยพะวงใช่ไหมล่ะ ว่าพี่คนนั้นจะแวะมารึเปล่า” เขาหยุดพูดไปเล็กน้อย เมื่อได้เห็นสีหน้าที่นิ่งไปของร่างที่นั่งอยู่เคียงข้าง เขาจึงรับรู้ว่าที่พูดมานั้นถูกต้องแล้ว “แต่ถ้าพี่อยู่ที่นี่ พี่ก็จะได้พักได้โดยไม่ต้องคิดอะไร ผมเลยพามาที่นี่”
“... พี่ไม่ต้องพักอะไรมากมายหรอก เชษฐ์เป็นห่วงพี่มากเกินไปแล้ว”
“พี่นท พี่บอกว่าจะยอมทำตามคำขอของผมไม่ใช่เหรอ?”
มือแกร่งเอื้อมมาแนบลงบนผิวแก้มใสที่มีรอยน้ำตาอย่างแผ่วเบา ความอุ่นร้อนจากฝ่ามือใหญ่ทำให้นิชาที่แม้จะตกใจ แต่ก็อดรู้สึกดีไม่ได้ เขารู้สึกอบอุ่นอยู่ข้างในโดยไม่มีเหตุผล
“คำขอของผมก็คือ ผมอยากให้พี่พักใจ... ในเมื่อพี่แก้ไขอะไรไม่ได้ เพราะทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมดแบบนี้ อย่างน้อยก็พักสักหน่อย หลับตาลงแล้วไม่ต้องคิดอะไรสักวัน...”
เสียงทุ้มเอ่ยเบา ทว่าดังก้องอยู่ภายในใจของร่างที่สั่นสะท้านอยู่เคียงกาย ลำแขนหนาโอบรอบร่างบางแล้วกระชับบ่าลาดเอาไว้มั่น
“พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด... ช่วยรักตัวเองให้มากกว่านี้เถอะครับ”
หยดน้ำตารื้นขึ้น โดยที่เจ้าตัวไม่คิดจะปิดบังอีกต่อไป หยดน้ำใสรินไหล พร้อมกับเสียงสะอื้นที่หลุดลอดเรียวปากงามที่ถูกขบเม้มเพื่อกลั้นเสียงร้องเสียจนแดงช้ำ
ไม่เคยเลย ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะมีใครสักคนมาปลอบประโลมในเวลาที่ต้องเจ็บช้ำใจ
หากใครเห็นน้ำตาของเขา เขาจะคอยแก้ตัวให้กับเตชินท์อยู่เสมอ ไม่เคยมีสักครั้งที่จะต่อว่าด่าทอให้เสื่อมเสีย ทว่า ร่างที่กำลังโอบกอดเขาอยู่นี้กลับไม่พูดถึงเรื่องนั้น ทั้งๆที่รู้ความจริงดี แต่ก็ไม่พูดถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้ว พูดแค่เพียงแต่เรื่องของปัจจุบันนี้เท่านั้น
นิชาปิดตาลง ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจหลั่งริน พร้อมกับศีรษะที่เอนซบไหล่หนาอย่างช้าๆ ราวกับเด็กน้อยที่หาที่พึ่งพิง โดยที่เจ้าของร่างสูงนั้นเพียงแค่นั่งอยู่เคียงข้างและซับน้ำตาให้เบาๆด้วยปลายนิ้ว โดยไม่มีคำพูดอื่นใด --- นอกจากคำมากมายที่ดังสะท้อนอยู่ในหัวใจ
เขาควรจะรักตัวเองให้มากเข้าไว้ เรื่องนั้นเขาเข้าใจดี
ทว่า จะมีเหตุผลไหมที่คนเราจะรักคนที่รักมากที่สุดในโลกมากกว่าตัวเอง?
สำหรับเขา --- ตอบได้เลยว่ามี
ในเมื่อหัวใจ ไม่อาจดำรงอยู่ได้หากไม่มีเตชินท์
แล้วการที่เขาจะรักเตชินท์มากกว่าตัวเขาเอง --- ก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือไง?
Talk: กลับมาแล้วค่ะ *กราบแทบเท้างามๆ*
พักนี้หายไปนานกว่าจะมาต่อ ไร้ข้อแก้ตัวใดๆนอกจากเรื่องงานที่ล้นทะลักจริงๆค่ะ (ไหนว่าไม่มีข้อแก้ตัว)
:impress3: ฝนก็ตก ผ้าก็ไม่แห้ง งานราษฏร์งานหลวงเยอะไปหมดค่ะ ขอโทษจริงๆที่หายไปค่ะ
ตอนนี้ชานมคิดว่าเรื่องก็ไม่ได้เดินไปไกลจากตอนที่แล้วนัก
แต่ในชีวิตคนเรา ถ้าต้องเจอเรื่องที่ทำให้ทุกข์ใจ แค่หนึ่งชั่วโมงก็รู้สึกเหมือนเป็นวัน เคยเป็นแบบนั้นไหมคะ?
เพราะงั้นสำหรับนิชา ค่ำคืนที่ผ่านมาคงรู้สึกว่านานมากเหลือเกิน
ชานมอยากให้ค่อยๆซึมซับความรู้สึกและความคิดของทั้งสามคนค่ะ อาจจะค่อยเป็นค่อยไปบ้าง ก็ต้องขออภ้ยที่ไม่ได้ดราม่าจัดทุกตอนนะคะ
ขอบคุณมากๆสำหรับทุกๆความคิดเห็น ชานมรู้สึกขอบคุณจริงๆไม่ว่าจะเป็นความคิดเห็นไหนค่ะ
จากนี้ก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอุปการะของทุกท่านต่อไปนะเจ้าคะ
:bye2:
-
คนอย่งอิพี่ชินมันจะรู้อะไรโตสะเปล่า
เชษฐพูดถูกทุกอย่าง
รอแค่นททำใจให้แข็งพอมันจะมีความสุขยิ่งกว่า
รออะไรก็ไม่รู้จับต้องไม่ได้มันเหมือนแค่คำหลอกไปวันๆ
-
คนอย่างเตชินต์ต้องโดนให้สาสม :z6:
นทอย่ากลับไปหาคนแบบนั้นอีกเลยนะ :sad4:
-
เฮ้ออออ
ยิ่งรักยิ่งเจ็บสิน่า
เค้าไม่ดีขนาดนั้นก็ยังไปรักเค้านะนิชาา
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:monkeysad: สงสารนายเอกอ่ะ :กอด1:
-
เห้อ! ความรักในแบบของนทช่างเจ็บปวดดีแท้
-
อ่านแล้วอยากจะบีบคอตายจริงๆเลย แงแง นททำไมยังรักไอ้บ้านั้นอยู่อีกนะ
อยากจะกระทืบพี่ชินจริงๆให้ตายย
-
:o12: :o12: :o12: :o12: เศ้า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พระเอกใจร้ายเนอะ นั่นเหรอเหตุผลที่ทำร้ายนท ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ดีกับนทเท่าไร ก็เป็นวัวสันหลังหวะ
เลยกลัวเค้าจะทิ้งตัวเองไปเหมือนที่ตัวเองทำไม่ดีกับเค้าล่ะสิ แย่ๆๆๆ
นทดูแบบเหมือนจะให้อภัยอีกแล้วอ่ะ อยากให้ใจแข็งจัง ไม่ต้องง้อ ดูสิผู้ชายคนนั้นจะทำยังไง
จะรู้สึกเองได้มั้ย นายเอกเราน่าสงสารเกินไปแล้ว
ขอบคุณค่ะ
-
เตชินนายนิสัยแย่มากกก
ทำนิชาร้องให้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง คอย่างนายมันทำดีด้วยไม่ขึ้นจริงๆ :เฮ้อ:
-
เข้าใจความต้องการของเชษฐ์ที่ให้นทพักจากใจจริงค่ะ เราเองก็เพิ่งโดดงานเพราะเครียดเรื่องส่วนตัวมาหมาดๆเมื่อวันพฤหัส-ศุกร์ก่อน (ดูมันอ้าง)
แต่พักเถอะนท ได้เวลารักตัวเองแล้วนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ยังดีนะที่มีเชษฐ์ ถึงความทุกข์จะไม่ได้หายไป แต่ก็คงลืมไปได้บ้างในบางเวลา
หวังว่าคำพูดของเชษฐ์ จะทำให้ใครบางคนได้สตินะ ฮึ่ย!
รอตอนหน้าค่า
-
มาต่ออีกนะๆ ชอบเรื่องนี้จริงๆ :จุ๊บๆ:
-
เชษฐ์คนดีมากๆเลย o13
-
ต่างคนก็ต่างหาเหตุผลเข้าตัวเอง
จะมีใครซักกี่คนที่มีเหตุผลเพื่อคนอื่น
หุหุ
เตชินท์..มีเหตุผลที่จะไม่ทำร้ายตัวเอง ไม่ทำร้ายนท
มนุเชษฐ์..มีเหตุผลที่จะไม่ชอบคนอย่างชิน เหตุผลที่จะปกป้องนท
แล้วนิชาล่ะ..มีเหตุผลอื่นมั้ย ที่จะรักตัวเอง ดูแลตัวเอง หรือปกป้อง"น้อง"เชษฐ์
นอกจากเหตุผล เพราะ"รักเค้า" เพียงอย่างเดียว
หึหึ ถ้ารัก"ตัวเอง"ยังไม่เป็น ก็อย่าเพิ่งไป"รักเค้า"เลย
รัก..รัก..รักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กร๊ากกกก
+1 นะครับ น้องชานม
:L2:
-
นทอย่ากลับไปหามันนะ
ให้มันรู้สำนึกซะบ้าง
-
นทอยากให้ใจแข็งกว่านี้หน่อย.....ใช่อยู่ว่าความรักทำได้ทุกอย่างยอมได้ทุกอย่าง....แต่คนที่โง่ที่สุดรู้ไหม้คืออะไรคือการที่ไม่รักตัวเอง มันถึงเวลาแล้วนกน้อยตัวนี้จะโบยบินบินหนีไปเถอะไปรักษาบาดแผลรักษาใจตัวเอง
-
เฮ้อ รักเขามากแต่เขาไม่รักเรามากเท่าไหร่
นทเอ้ยยยยยยยยยยยยยยย น่าสงสารจริงๆ
-
ไม่จริงอ่ะ ถ้าไม่รักตัวเองแล้วจะรักคนอื่นได้ยังไง
ชินเห็นแก่ตัวมาก อยากให้ได้รับบทเรียนหนักๆเลย
-
คนโง่ๆอย่างนท ก็เหมาะกันแล้วแหละ กับคนเลวๆอย่างชิน :เฮ้อ:
เฮ้อ เซ็งละ :เฮ้อ:
-
นทถ้าคิดไม่ได้ก็ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปแล้วกัน ไม่น่าสงสารเลย
เป็นเราถ้าโดนเตะมานี่ อย่าหวังว่าจะกลับไปมองหน้ากันอีกเลย ทางใครทางมัน
นี่อะไร โดนทำร้ายจิตใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยเหตุผลเดียวรักเขา
แล้วยังมาโดนเขาทำร้ายร่างกายอีก เตชินนี่มันเลวชาติจริง ๆ
-
ชินเอ้ยยย
-
เมื่อไรเชษฐ์จะแย่งนทได้สำเร็จอะ
รออ่านตอนนั้นมากๆนะ จะสะใจอีตาเตชินท์ที่สุดเลย!
คนบ้าอะไรพูดออกมาได้ไม่อายปาก T_T
ตอนนี้แบบเชษฐ์พ่อพระพ่อพระเอกนัมเบอร์วัน
อยู่้ข้างๆนทตลอดไปนะ สงสารนทเวอร์
จะว่านทก็ไม่ได้ เพราะเข้าใจความรู้สึกของคนที่รักมากๆ
ถ้ารักแล้วลืมง่ายมันจะเรียกว่าความรักรึเปล่าอะ .......
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:sad11:
-
โอ้ยยย น้องนทเอ้ยยยย โดนพี่ชินทำร้ายยังไม่โกรธ เฮ้ออออออ มนุเชษฐ์ หล่อสุดละ 55
-
แต่ว่าเมื่อไหร่ที่หัวใจที่รักเตชินเกิดตายขึ้นมา นนยังจะสามารถมีลมหายเพื่อคนที่ยังรักนนอยู่เหรอ
-
อ่านมาสิบสามตอนเพิ่งจะเมนท์ขอโทษด้วยนะคะ
แต่ต้องขอบอกว่าเนื้่อเรืื่องดีมาก น่าสนใจและภาษาสวยมากค่ะ
สำนวนโวหาร อ่านแล้วลื่นไหลไม่ติดขัด ชอบการใช้คำที่เหมือนอ่านนิยายจริง ๆ
สนุกมาก ขอบคุณนะคะที่สละเวลาแต่งนิยายดี ๆ ให้ได้อ่านกัน
-
รัก ยังไงมันก็คือ รัก ....สู้ๆนะนทททททททททท....
-
สงสารนทอ่ะ หนีเลยลูก :m31: :m31:
-
แวร๊กกกกกกก เศร้าแท้ T^T
เอาให้พระเอกรู้สำนึกเสียบ้างงง นทช่วยหายไปเลยย ไกล ๆ
ดราม่ายาวไป (ชอบ^^) รอตอนต่อไปคร๊าบบ
-
เตชินต้องสำนึก
นทต้องอยุให้ได้นะ อย่ากลับไปหามัน ให้มันมาง้อนะนท !!!!
-
รออ่านตอนต่อไปเน้อ
-
....เปลี่ยนพระเอกดีกว่า เอาพี่ชินไปเป็นตัวร้ายเถอะ เตะนายเอกบอบบางได้ยังไง ไม่รัก ก็ไม่ต้องทำร้าย ก็ได้นี่
....ดีแล้วไล่ออกจากบ้านก็ไม่ต้องไปอยู่ แล้วที่ร้านล่ะจะไม่มายึดคืนไปใช่ไหม
....แล้วไม่ต้องมาแอบดูเค้าล่ะ ให้เค้าอยู่กันสองคน ไม่ต้องแอบหึงเค้าด้วยนะพี่ชิน :laugh:
-
สงสารนทจับใจ
ไล่ไม่พอมีเตะ น่านักน่ามห้นทหายไปจริงๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่งเศร้าแท้เหลาๆๆ
-
คนรักกัน มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ซื้อทรัพย์สินให้ ลงทุนให้ (แต่มันก็ต้องตอบแทนด้วยอะไรๆ )
ทำร้ายจิตใจกันได้ทุำกวัน แถมวันดีคืนดีมันยังลงเท้าทำร้ายร่างกายได้อีก
แบบนี้ ยังจะรักกันต่อได้หรือ ทำไมนทถึงได้ยอมขนาดนี้
เราไม่เคยรักใึครมากขนาดนี้ ไม่เข้าใจเลย
มันมีจริงเหรอคนแบบนท แต่ไอ้คนแบบชิน มีแน่นอน
-
โอยยยยยย ไอ่พี่เตชินบ้า บ้าๆๆๆๆ :m16: :m16: :m31: :m31:
-
[[THE CAGE]] . . กรงรัก . . .
[14]
ค่ำคืนมาถึงอีกครั้ง ความเย็นของอากาศรอบด้านโรยตัวพร้อมกับกลิ่นของสายฝนที่กระหน่ำเทลงมากระทบกับร่างที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหน้าคอนโด แม้ว่ามนุเชษฐ์จะขอให้เขาค้างคืนที่บ้านหลังนั้นสักคืนเพื่อนอนคิดให้ดีเสียก่อนหลายต่อหลายครั้ง ทว่าเขาก็ยังปฏิเสธอย่างนุ่มนวล เพราะเขารู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าไม่มีความคิดอื่นใดที่หัวใจจะไม่คัดค้าน นอกเสียจากความคิดที่จะกลับมายังที่แห่งนี้
ดึกแล้ว รอบด้านยังเต็มไปด้วยแสงสีของเมืองกรุง แม้จะฟังไม่ได้ศัพท์เนื่องจากรอบกายเปียกปอนและกระหน่ำซัดไปด้วยสายฝน แต่ดวงตาที่หมองเศร้าก็ยังคงเงยหน้ามองขึ้นไปด้านบนคอนโดอย่างมีความหวัง ราวกับจะได้พบกับร่างสูงที่มองตรงลงมา ซึ่งเขาเองก็รู้ดีว่าไม่มีทางที่เตชินท์จะมายืนรับลมหน้าระเบียงในวันที่ฝนตกหนักเช่นนี้อยู่แล้ว
ฝนเม็ดใหญ่ที่ดูเหมือนจะตกแรงขึ้นเรื่อยๆทำให้เขาเปียกโชกไปทั้งตัว หนาวจนปากกลายเป็นสีซีด เขาคิดจะเข้าไปด้านใน แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีคีย์การ์ดที่จะขึ้นลิฟต์ไปได้อยู่ดี เปียกไปทั้งกายแบบนี้ หากเข้าไปรอก็คงถูกไล่ออกมาเป็นแน่ เนื่องจากที่นี่มีการคุ้มกันสูงมาก หากไม่มีคีย์การ์ดก็ไม่มีสิทธิ์เดินเข้าไป
แต่ในตอนนี้เขาหนาวเหลือเกิน รู้สึกมึนไปหมดราวกับถูกค้อนทุบศีรษะอย่างแรง ทั้งๆที่ได้นอนเอาแรงที่บ้านของมนุเชษฐ์มาตลอดบ่ายแล้วแท้ๆ ดูเหมือนว่าร่างกายของเขาจะทรุดโทรมมากเสียจนตากฝนเพียงไม่นานก็รู้สึกอ่อนเพลียอย่างหนักเช่นนี้
“พี่ชิน...”
ร่างเพรียวที่นั่งอยู่ริมฟุตบาทเริ่มโงนเงน แสงไฟจากด้านหน้ารถยนต์ที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ส่องสว่างจ้าจนแสบตา นิชาปรือตาลงเมื่อพบกับแสงนั้น ก่อนที่สติทั้งมวลจะดับวูบลง พร้อมกับเสียงเบรกที่ดังขึ้นในระยะกระชั้นชิด
"เล็ก มาอยู่ที่นี่เอง ไป กลับบ้านกันเถอะ ป๋ากับม้ารออยู่นะ"
เจ้าของนามสูดจมูกเสียงดัง แม้ว่าความโกรธเคืองในใจจะลดอ่อนลงเมื่อได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนที่หาฟังได้ยากจากผู้เป็นพี่ชาย
"ไม่เอา"
"ทำไมล่ะ? มาอยู่ตรงนี้ให้ยุงมันหามในวันเกิดเนี่ยไม่ใช่ไอเดียที่เวิร์คเท่าไหร่นะพี่ว่า"
"พี่เอก!"
"ครับๆ เจ้าหญิง โกรธอะไรเล่า?"
ร่างสูงของชายหนุ่มผู้รักสนุกที่พูดจากวนโมโหจนชินปากย่อกายลงมานั่งยองๆเคียงข้างร่างเล็กสมชื่อของเด็กสาวที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้นหินในสวนใหญ่ในรั้วบ้าน
"ก็พี่หญิงตบเล็ก"
"แล้วเราไปทำอะไรพี่หญิงเขารึเปล่าล่ะ?"
"... ก็ไม่ได้ทำอะไรมากสักหน่อย"
"เห็นไหมล่ะ ตัวเราก็ต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้นพี่หญิงเขาไม่ลงไม้ลงมือหรอก พี่หญิงรักเล็กจะตายไป"
"... พี่หญิงไม่รักเล็กแล้ว"
เจ้าของใบหน้าสวยที่เลอะไปด้วยน้ำตาและเครื่องสำอางที่เลือนหายทำหน้ามุ่ย ยิ่งทำให้ใบหน้าดูบูดบึ้งยิ่งกว่าเดิม ทำเอาผู้เป็นพี่ชายต้องถอนหายใจน้อยๆอย่างนึกระอา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าสาเหตุที่ทำให้เจ้าน้องสาวคนสุดท้องร้องห่มร้องไห้อยู่นั้นไม่ใช่ว่าเจ็บแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะหวาดกลัวและน้อยใจที่พี่สาวคนโตโกรธอยู่ต่างหาก
"พี่หญิงเป็นห่วงเล็กนะเลยให้พี่วิ่งตามมา"
"... ถ้าห่วงเล็กแล้วทำไมพี่หญิงไม่ตามมาเอง?"
"เพราะพี่หญิงต้องรับหน้าป๊ากับม้าไงล่ะ เนี่ยอากงก็จะมาแล้ว เราเป็นเจ้าของวันเกิดหายตัวไปใช้ได้ที่ไหน ขืนพี่หญิงตามเรามาอีกคน ทุกคนคงตกใจใช่ไหมล่ะ? เล็กก็รู้ว่าอากงขี้โมโห"
"แต่อากงไม่เคยโมโหเล็ก"
"ใช่สิ เราน่ะโชคดีที่เกิดมาเป็นคนสุดท้อง แล้วเป็นช่วงที่อากงใจเย็นลงมากแล้ว สมัยพี่หญิงน่ะนะ แค่งอแงไม่อยากไปโรงเรียนนี่ถึงกับโดนลากไปโรงเรียนจนเสื้อขาดเลยเถอะ"
"ขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ใช่ พี่หญิงไม่เคยเล่าให้ฟังใช่ไหมล่ะ? พี่เองก็เคยโดน แต่หนักกว่านั้น สมัยเด็กๆพี่ซน ชอบปีนต้นไม้ไปขโมยมะม่วงบ้านอื่นกิน พอโดนจับได้ อากงลงไม้ซะจนพี่ลายไปทั้งตัวเลย"
"โห ขนาดพี่เอกยังโดนขนาดนั้นเลยเหรอ?"
เจ้าของนามเหยียดยิ้มบางเมื่อท่าทางโศกเศร้าเสียใจเมื่อครู่จะหายวับเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้ฟังเรื่องเล่าสมัยเด็กที่เขาไม่ได้อยากจะเอ่ยถึงนัก แต่หากทำให้เจ้าตัวยุ่งตรงหน้าอารมณ์ดีขึ้น เขาก็จำต้องยอมควักสารพัดเรื่องมาเล่าให้น้องสาวลืมเหตุการณ์แย่ๆไปเสีย
"อยากฟังอีกรึเปล่าล่ะ? ถ้าอยากฟังก็เข้าบ้านกัน ไปล้างหน้าล้างตา เดี๋ยวตอนกินข้าวพี่เล่าให้ฟังอีกก็ได้"
"แต่ว่าพี่หญิงโกรธเล็ก"
"ไม่โกรธแล้ว เล็กไปขอโทษพี่หญิงซะ เราต้องพูดอะไรแย่ๆออกไปใช่ไหมล่ะ? เวลาเราโกรธก็ชอบทำแบบนั้นทุกที กับพี่น่ะได้เพราะพี่ไม่ใส่ใจ แต่พี่หญิงเขาถือนะ เราเด็กกว่าเขาตั้งหลายปี แล้วพี่เขาก็รักเล็กจะตายไป เราไม่ควรไปว่าอะไรพี่เขาแรงๆต่อให้โกรธแค่ไหนเข้าใจไหม"
ลลดาก้มหน้าลงพลางขบริมฝีปากอย่างขัดใจ ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ตัวว่าพูดแรงไป แต่ก็อดกลัวไม่ได้อยู่ดี นานทีปีหนพี่สาวจึงจะโกรธเธอได้ หนำซ้ำยังโกรธมากขนาดนี้ เธอยังไม่เห็นทางออกทางไหนเลยที่จะทำให้นภิสาหายโกรธได้
"แล้วเครียดมากๆไม่ดีกับเด็กในท้องด้วย... เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวพี่กับพี่หญิงจะช่วยหาทางออกให้ เล็กไม่ต้องกังวลไป"
--- และอีกเรื่องที่เธอหวั่นใจก็คือ เรื่องที่เธอโกหกคำโตเพื่อเถียงเอาชนะพี่สาว ซึ่งตอนนี้แลดูจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปเสียแล้ว
"มาน่า เดี๋ยวพี่ช่วย"
"อื้อ พี่เอกต้องช่วยเล็กนะ"
"รู้แล้ว ยัยตัวยุ่ง ไปล้างหน้าก่อนเถอะ"
"อื้อ... เดี๋ยวเล็กตามไปที่ห้องอาหารนะ"
ว่าแล้วเจ้าของร่างเพรียวบางก็ผละจากผู้เป็นพี่ชายแล้วมุ่งหน้าไปยังทางเข้าบ้านด้านหลัง เพื่อป้องกันไม่ให้ใครมาพบเข้า ในใจนึกพะวงอยู่ว่าจะแก้ตัวกับนภิสาเรื่องที่โกหกเอาไว้ว่าอย่างไรดี
--- ทว่า ดวงช่างไม่เข้าข้างเจ้าของวันเกิดเอาเสียเลย
"มาทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะ?"
ร่างเล็กสะดุ้งสุดกายเมื่อได้สดับเสียงทุ้มเข้มของปู่ที่แทบไม่เคยได้มาเหยียบห้องโถงด้านหลังที่เชื่อมกับประตูครัวที่เธอเพิ่งโผล่เข้ามา ครั้นจะปิดรอยน้ำตาก็ทำไม่ทันเสียแล้ว ยิ่งรอยแดงที่เป็นปื้นอยู่บนใบหน้าที่เธอตั้งใจจะขึ้นไปแต่งหน้ากลบยิ่งชวนให้ร่างสูงวัยขมวดคิ้วมุ่นอย่างขุ่นข้อง
"เล็ก ลื้อไปโดนใครทำอะไรมา?"
"เปล่า... เล็กแค่..."
"อย่าโกหก! รอยบนหน้าลื้อมันถูกตบมาชัดๆ ใครกล้าตบลื้อ บอกอากงมาเดี๋ยวนี้!"
ลลดาเม้มริมฝีปากอย่างลำบากใจ ครั้นจะพูดไปตรงๆก็หวั่นใจว่าพี่สาวจะถูกลงโทษหรือไม่ ยิ่งเพิ่งได้ฟังกิตติศัพท์ของคุณปู่มาหมาดๆ จึงรู้สึกครั่นคร้ามชายตรงหน้ามากกว่าปกติที่เจ้าหล่อนมักจะออดอ้อนร้องขอของที่อยากได้ตามประสาหลานคนสุดท้องประจำ
“เล็กผิดเอง อากง”
“ใครตบลื้อ! ถามก็ตอบมา!”
เสียงเอ็ดตะโรดังลั่น ด้วยความที่ชินกับการใช้เสียงดังอย่างคนจีนโบราณอยู่เป็นทุนเดิม หนำซ้ำหลิวเช่อยิ่งโกรธหนักเมื่อพบว่าหลานคนเล็กที่ทั้งรักทั้งถนอมดั่งไข่ในหยกได้รับบาดเจ็บ และปกป้องผู้ที่กระทำอีกต่างหาก ทำเอาทุกคนในบ้านแตกตื่นและรีบพากันมายังประตูห้องครัวกันหมด ไม่เว้นแม้แต่นภิสาที่ตามหลังบิดามารดามาติดๆ ส่วนธรกรนั้นวิ่งตามเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงของปู่
“เล็ก? เกิดอะไรขึ้น? ... นี่หน้าไปโดนอะไรมา?!”
“หม่าม้า...”
“บอกมานะเล็ก! ใครทำลื้อ?!”
“เล็ก บอกอากงเร็วลูก ใครทำเล็กของม้าเจ็บแบบนี้?”
“หญิงทำเองค่ะ”
เสียงเรียบนิ่งดังแทรกความตระหนกขึ้นมา ทำให้ในห้องเงียบสงัดดั่งป่าช้า โดยเฉพาะลลดาที่เป็นตัวต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
“หญิงทำไปเพราะโกรธเล็ก หญิงผิดเองค่ะ”
“... นี่ลื้อกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง?!”
เสียงฝ่ามือหนักๆฟาดเข้ากับผิวแก้มเนียนอย่างแรงเสียจนเป็นรอยปื้นแดงได้พริบตา นภิสาหน้าหันไปตามแรงตบ เจ้าหล่อนรู้ดีอยู่แล้วว่าหากหลิวเช่อรู้ความจริงเข้า หล่อนคงไม่พ้นถูกลงโทษเป็นแน่ แต่ครั้นจะให้พูดความจริงว่าลลดาพูดจาไม่ดีและมีเด็กอยู่ในท้อง บทลงโทษจะต้องตกเป็นของน้องสาวคนเล็กที่อย่างไรเสียหล่อนก็รักนักหนา งั้นสู้ยอมรับบทลงโทษนี้เองยังดีเสียกว่า
“เดี๋ยว! อากงอย่าทำพี่หญิง!”
“หญิง ทำไมทำแบบนี้...”
ผู้เป็นมารดาใช่ว่าอยากจะเห็นบุตรสาวถูกลงโทษอย่างรุนแรงเช่นนี้ ทว่าเธอไม่มีสิทธิ์คัดค้านเมื่อหัวหน้าตระกูลเป็นผู้เดียวที่มีสิทธิ์ตัดสินใจ เธอเมินหน้าหนีอย่างทนดูไม่ได้ หยดน้ำปริ่มขอบตาเมื่อได้ยินเสียงฟาดหน้าอีกหลายครั้ง
“อากง เล็กผิดเอง อย่า!”
มือเรียวพยายามยึดยื้อลำแขนหนาของร่างชรา ทว่าเรี่ยวแรงของผู้ทรงอิทธิพลนั้น แม้จะชราภาพลง แต่พลังไม่ลดลงตามด้วยเลยแม้แต่น้อย
“ลื้อจะห้ามทำไม?! อั๊วบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามใช้ความรุนแรงกับพี่น้อง!”
“อย่า อากง! เล็กผิดเอง เล็ก.. เล็กท้อง!”
ความเงียบสงัดกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับลมหายใจที่ขาดห้วงของทุกคนในห้อง
“... ลื้อ... ลื้อว่ายังไงนะ?”
เสียงของแก้วที่กระทบกับโต๊ะส่งผลให้ร่างที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มขนาดใหญ่รู้สึกตัวขึ้นอย่างช้าๆ นิชาอุทานเบาเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดในวินาทีที่พลิกศีรษะ เขากะพริบตาเมื่อได้กลิ่นอันแสนคุ้นเคย --- กลิ่นบุหรี่ของ Davidoff ที่ออกสุขุมสมกับเจ้าของร่างสง่างามในชุดสูทสีดำที่กำลังนั่งอยู่ริมเตียงเคียงข้างเขาในวินาทีนี้
หยดน้ำใสรื้นขอบตาในทันทีที่ได้เห็นดวงหน้าคมที่กำลังมองตรงมาด้วยสายตาห่วงใย นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เห็นสายตาแบบนี้ของเตชินท์ คิดได้เพียงเท่านี้น้ำตาก็ไหลออกมาเสียจนผิวแก้มชื้นเปียก
“ร้องไห้ทำไม? เจ็บตรงไหนรึเปล่า?”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่ดังเบาๆพร้อมกับฝ่ามืออุ่นที่แนบแก้มใสเพื่อเช็ดรอยน้ำตาทำให้นิชาสะอื้นหนักกว่าเดิม เขาโหยหาความอ่อนโยนเช่นนี้จากเตชินท์มากมายเหลือเกิน ไม่รู้ว่ากี่เดือนแล้วที่ไม่เคยได้รับสัมผัสที่อ่อนโยนและสมกับคำว่า ‘คนรัก’ จากเตชินท์แบบนี้
“พี่ชิน... พี่ชิน...”
ร่างเล็กฝืนความเจ็บเพื่อลุกนั่งแล้วโผเข้าหาร่างที่อ้าแขนรับ ก่อนจะปล่อยให้หยาดน้ำตารินไหลพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้อย่างคนที่เก็บกดอารมณ์มานานวัน หนึ่งวันเต็มที่ผ่านมาช่างเจ็บปวดและไม่มีจุดหมาย เขาไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้หากขาดผู้ชายที่กำลังหยิบยื่นความอบอุ่นให้เขาอยู่ในตอนนี้
“ชู่ว์ อย่าร้อง... พี่อยู่นี่แล้ว”
“อย่าโกรธนทเลย นทขอโทษ อย่าไล่นทไปจากที่นี่... นทขอร้อง”
เตชินท์ลูบแผ่นหลังที่สั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้นอย่างปลอมประโลม ในใจนึกไปถึงวินาทีที่เห็นร่างเพรียวของเขาหมดสติจนล้มลงมาบนถนน โชคดีแค่ไหนที่เขาไม่ได้ขับเร็วเพราะกำลังจะถึงทางเข้าที่จอดรถพอดี ไม่อย่างนั้น --- เขาไม่อยากจะคิดต่อว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ดวงตาสีเข้มทอดมองร่างบอบบางที่สั่นระริก แม้ว่าทั้งเนื้อทั้งตัวจะไม่ได้เปียกปอนแบบในนาทีแรกที่เขาได้พบ แต่ท่าทางอิดโรยก็ยังปรากฏชัดในแววตาชุ่มน้ำ ไม่รู้ว่าหนึ่งวันที่ผ่านมานี้เด็กน้อยของเขาต้องไปลำบากอยู่ที่ไหน ใช่ว่าเขาจะไม่เป็นห่วง แต่ลึกๆในใจก็ยังมีทิฐิที่ทำให้ไม่ยอมไปตามหา ด้วยมั่นใจเหลือเกินว่าไม่ว่าอย่างไรนิชาก็ต้องกลับมาอ้อนวอนขอร้องเขาถึงที่อยู่ดี
และในตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดเอาไว้ทั้งหมด --- แม้ว่าจะเหนือคาดไปบ้างก็ตาม
แต่เหตุใด เขาถึงไม่ดีใจหรือนึกกระหยิ่มกระหย่องที่ได้ลูกแมวของเขากลับคืนมาเลยแม้แต่น้อย กลับรู้สึกเจ็บปวดในใจในแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน --- หรือจะเรียกว่า ‘รู้สึกผิด’ ก็คงใกล้เคียง
“อย่าร้อง...”
“ไม่... พี่ชินอย่าให้นทไปไหนนะ นทรักพี่ชิน จะตบจะเตะนทอีกก็ไม่เป็นไร อย่าไล่นทไปไหนเลยนะ”
ใบหน้าน่ารักเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ดวงตากลมโตแดงก่ำอย่างคนที่ผ่านการร่ำไห้มาอย่างหนัก มือเล็กเกี่ยวเกาะร่างหนาเอาไว้ราวกับจะไม่มีวันปล่อยให้จากไปไหนอีกต่อไป ทำให้ชายหนุ่มต้องระบายลมหายใจออกมาหนักๆอย่างนึกรังเกียจตนเองที่ทำอะไรไม่เคยคิดให้ดีเสียก่อน นึกแต่อารมณ์ของตนเองเป็นใหญ่ เขาเองก็ไม่ใช่ว่าคิดไม่เป็น แต่พอถึงเวลาโกรธขึ้นมาก็หน้ามืด ไม่ว่าใครหน้าไหนเขาก็ไม่สนทุกครั้งไป
กี่ครั้งแล้วที่เผลอลงไม้ลงมือกับร่างตรงหน้าที่รักเขาอย่างสุดหัวใจ
กี่ครั้งแล้วที่ทำร้ายหัวใจของคนที่มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเขา --- คนที่ให้เขาได้แม้กระทั่งความสุขของตนเอง?
“ไม่ไล่แล้ว อย่าร้องนะ อย่าร้องไห้...”
ร่างสูงโอบกอดร่างตรงหน้าเอาไว้แน่น เสียงทุ้มสั่นพร่าราวกับไม่ใช่เสียงของตนเอง ในใจนึกขอบคุณฟ้าหลายครั้งที่ทำให้เขาได้นิชากลับคืนมาอย่างปลอดภัย
“นทเป็นเด็กดีของพี่... จะไม่อยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ จริงไหม?”
“พี่ชิน... ไม่โกรธนทแล้วใช่ไหม?”
“ไม่โกรธหรอก นทสำนึกผิดแล้ว ใครจะโกรธได้อีกล่ะ?”
“จริงเหรอ? ไม่โกรธแล้วจริงๆนะ?”
“อืม ถามซ้ำจริงเลย หายร้องไห้ได้รึยังล่ะทีนี้”
นิชาพยักหน้า รีบยกมือเช็ดหน้าเช็ดตาเสียจนเลอะเทอะไปหมด ทำเอาชายหนุ่มต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วลุกขึ้นยืนเพื่อช้อนร่างเล็กที่อยู่บนเตียงขึ้นมาไว้แนบอก
“พี่ชิน นทตัวหนัก ปล่อยเถอะ”
“เบาจะตาย กินข้าวบ้างรึเปล่าน่ะเรา”
เตชินท์เอ่ยพลางมุ่งหน้าไปยังห้องอาบน้ำที่เชื่อมอยู่กับห้องนอนใหญ่ ดีที่เขาเปิดน้ำอุ่นรองเอาไว้ในอ่างจากุชชี่อยู่ก่อนแล้ว ด้วยตั้งใจว่าจะให้นิชาลงมาอาบนั่นแหละ เพราะการตากฝนหนาวเย็นอยู่ด้านนอกนานๆ แม้ว่ากลับเข้าบ้านเขาจะเช็ดตัวให้แล้วทีหนึ่ง แต่หากปล่อยให้ร่างกายเย็นอีกต่อไปก็มีความเสี่ยงที่จะป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ได้ โดยเฉพาะกับนิชาที่มักจะเป็นหวัดอยู่เสมอแต่ไหนแต่ไร
เขาวางร่างเล็กที่อยู่ในชุดเสื้อนอนลงบนขอบอ่าง ก่อนที่มือใหญ่จะช่วยปลดกระดุมเสื้อนอนให้อย่างบรรจง เผยให้เห็นแผ่นอกขาวเนียนกระจ่างตา นัยน์ตาคู่สวยหลุบมองไปทางอื่นเล็กน้อยอย่างกระดากอาย ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายเห็นเรือนกายของเขาทุกสัดส่วนมานานนับปี เตชินท์รู้จักร่างกายของเขาดีเสียยิ่งกว่าตัวเขาเองเสียอีก ผิวแก้มเนียนขึ้นสีเรื่อน้อยๆเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาที่จ้องมองมา และอากัปกิริยาน่าดูนั้นเองที่ทำให้ชายหนุ่มกระตุกรอยยิ้มบางอย่างพึงใจนัก
“หนาวเหรอ?”
“เปล่าครับ”
“งั้น... ทำไมตรงนี้ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?”
ไม่พูดเปล่า ปลายนิ้วเรียวยาวบีบคลึงยอดอกที่ชูชันอย่างเชิญชวนอย่างหยอกเย้าแผ่วเบา ก่อนจะเพิ่มน้ำหนักมือเมื่อได้ยินเสียงครางเบาๆจากร่างที่พยายามสะกดกลั้นอารมณ์อยู่เบื้องหน้า ทั้งๆที่ร่างกายตอบสนองเป็นอย่างดี
“อื้อ... พะ พี่ชิน...”
เจ้าของนามอุ้มร่างเพรียวลอยขึ้นจากขอบอ่าง แล้วก้าวเข้าไปในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ด้วยกันทั้งๆที่สวมชุดสูทอยู่อย่างนั้น
“เดี๋ยวครับ... พี่ชินเปียกหมดแล้ว”
เตชินท์นั่งแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำที่ล้นไปด้วยน้ำอุ่นจัด โดยมีร่างบอบบางที่เปลือยเปล่านั่งอยู่บนตัก เขาแย้มรอยยิ้มอย่างนึกขบขันคนที่ควรจะห่วงตนเองมากกว่าเสื้อสูทราคาแพงของเขา ไม่รู้ตัวเสียเลยว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นในอีกไม่กี่นาทีนี้
นิชาค่อยๆหลับตาลงเมื่อเห็นว่าใบหน้าดูดีที่เขาแสนรักเคลื่อนเข้าใกล้ ริมฝีปากถูกแนบประกบในอีกวินาทีต่อมา ปลายลิ้นที่ตอบรับอย่างรู้ประสาทำให้เตชินท์อดไม่ได้ที่จะเลื่อนปลายนิ้วไปตามแผ่นอกเนียนลื่นมือ ก่อนจะเคล้นคลึงยอดอกสีเชอร์รี่อย่างหนักหน่วงเสียจนเสียงครางดังหลุดลอดผ่านเรียวปากที่ถูกรุกรานด้วยเรียวลิ้นร้อน
“ฮึก... อื้อ... อะ อา...”
มีเพียงเสี้ยววินาทีสั้นๆที่อีกฝ่ายเปลี่ยนมุมประกบริมฝีปากที่นิชาได้พักหายใจ ก่อนที่ลมหายใจจะถูกช่วงชิงเสียจนห้วงอารมณ์ถูกตีกระหน่ำราวกับคลื่นสาดซัดอีกครั้ง มือหนาอีกข้างเลื่อนไปยังด้านหลัง กดย้ำช่องทางสีสวยด้วยปลายนิ้วทั้งสอง แล้วแทรกเข้าไปอย่างช้าๆ น้ำอุ่นจัดทำให้เรือนกายเหนื่อยล้าได้ผ่อนคลายลง ทว่านิชาก็อดเกร็งกายอย่างตื่นตัวไม่ได้เมื่อจู่ๆปลายนิ้วก็เปลี่ยนมาเป็นความแข็งแกร่งที่ร้อนจัดดั่งเหล็กเผาไฟที่สอดแทรกเข้ามาอย่างกะทันหัน
“อ๊ะ... อา...!”
“อืม... ดี... ค่อยๆผ่อนลมหายใจแบบนั้นล่ะ”
เตชินท์เอ่ยเมื่อร่างที่ถูกเติมเต็มกำลังตอดรัดเรือนกายของเขาอย่างแนบแน่นเสียจนแทบปลดปล่อยออกมาตั้งแต่วินาทีแรกที่แทรกกายเข้าไปจนสุด ดวงหน้าเยาว์วัยเหยเกพร้อมกับขบริมฝีปากของตนเองเมื่อชายหนุ่มกระแทกกายสวนขึ้นไป นิชาบดเบียดสะโพกเข้ากับหน้าขาแกร่ง ก่อนจะวางมือบนบ่าหนา แล้วเป็นฝ่ายขยับกายเองอย่างรู้งาน
“เด็กดี...”
นิชาแก้มแดงระเรื่อเมื่อได้ยินเสียงทุ้มแตกพร่าเอ่ยชมอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้นสูง เขากดกายลงรับความร้อนจัดที่เต้นตุบอยู่ภายในให้เข้ามาลึกสุด พร้อมกับขยับเคลื่อนไปตามแรงอารมณ์ ใบหน้าเนียนหงายเริด ขณะยอดอกถูกแทะเล็มและดุนดูดด้วยริมฝีปากอุ่น
“ฮึก... อื้อ พี่ชิน... พี่ชิน....!”
“อา... นท.... อะ!”
เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอเมื่อนัยน์ตาหวานเชื่อมทอดมองลงมาพร้อมกับร่างหนาที่กดสะโพกมนและสวนกายขึ้นอย่างแรงจนรับรู้ได้ถึงการปลดปล่อยของร่างเล็กที่เกร็งกระตุกอยู่สองสามครั้ง ขณะช่องทางรักบีบรัดความแข็งแกร่งที่ร้อนระอุราวกับจะรีดทุกหยาดหยดออกไปจากร่างของเขา ร่างงามสั่นเกร็งอยู่เพียงครู่ ก่อนจะทรุดฮวบลงกับบ่ากว้างพลางหอบหายใจหนักอย่างเหนื่อยอ่อน
“รู้สึกดีไหม?”
นิชาพยักหน้ากับบ่าหนา โดยไม่เงยหน้าขึ้นมองตรงๆ ด้วยรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังทำสีหน้าเช่นไร หากสบตาด้วยตรงๆเช่นนี้แล้ว เขาคงเขินมากกว่านี้เสียจนไม่เป็นอันทำอะไรเป็นแน่
“มา อาบน้ำกัน เดี๋ยวพี่ล้างให้ด้วย”
“อื้อ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวนททำเองได้”
นิชารีบปฏิเสธเมื่อรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร แต่เขาก็ถูกพลิกกายให้หันหลังให้ พร้อมกับปลายนิ้วที่แทรกเข้าไปด้านในช่องทางที่เพิ่งผ่านการใช้งานมาหมาดๆ เขาหลับตาลงด้วยความอาย แม้ว่าเตชินท์จะเคย ‘สอน’ ให้ทำความสะอาดเมื่อหลายปีก่อน แต่ก็ไม่ได้ทำแบบนี้ในที่ที่สว่างโร่อย่างนี้บ่อยนัก
“เอ้า เสร็จแล้ว มานี่มา”
เตชินท์อมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นใบหน้างามแดงจัดที่ดูเหมือนจะแดงยิ่งกว่าทุกที เจ้าของร่างเล็กค่อยๆเคลื่อนเข้าใกล้พร้อมกับซุกศีรษะลงกับแผ่นอกกว้างอย่างออดอ้อน
“ยุ่งเหมือนกันเนอะที่ต้องคอยมาทำความสะอาดแบบนี้”
“พี่ชินรู้แบบนี้วันหลังก็ใส่ถุงก็หมดเรื่อง”
เสียงใสบ่นงุบงิบพร้อมกับคว้ามือหนามาบีบนวดเล่นราวกับไม่เคยทะเลาะกันมาก่อน
“ไม่เอาหรอก แบบนั้นก็ไม่รู้สึกถึงนทเต็มที่น่ะสิ”
เตชินท์เอ่ยพลางหอมแก้มใสฟอดใหญ่ แล้วดึงร่างเล็กให้หันหลังนั่งเอนพิงแผ่นอกของเขา พร้อมกับคว้าฟองน้ำที่ชุ่มสบู่เหลวมาขัดผิวกายขาวเนียนอย่างเบามือ
“พูดอะไร... ไม่อายบ้างเหรอ”
“ไม่อายหรอก นทนั่นล่ะ ไม่ดีใจเหรอ?”
“ดีใจเรื่องอะไร?”
ร่างสูงทำหน้าเจ้าเล่ห์ ก่อนโน้มกายกระซิบติดริมหูบางด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าแผ่วเบา
“ก็พี่น่ะ ปล่อยในตัวนทคนเดียวเท่านั้นแหละ”
เจ้าของนามหน้าร้อนวาบ เขาก้มหน้างุดอย่างไม่รู้จะโต้ตอบคนไม่รู้จักอายที่นั่งหัวเราะอยู่ด้านหลังว่าอย่างไร
ในหัวใจรู้สึกอบอุ่น ไม่ได้เกี่ยวกับความร้อนของน้ำอุ่นจัดที่เขากำลังแช่อยู่แต่อย่างใด แต่เป็นเพราะได้ยินเสียงหัวเราะอย่างเป็นสุขของคนที่เขารักที่สุดที่ไม่ได้ยินมานาน
นิชาหลับตาพริ้ม ปล่อยให้อีกฝ่ายขัดถูกายของเขาไปพร้อมๆกับฉวยโอกาสหอมแก้มใสเป็นระยะ ก่อนที่ความเหนื่อยล้าจะพัดพาให้สติค่อยๆเลือนรางลง ในที่สุดเขาก็หลับไปในอ้อมแขนของคนที่เขารักอย่างมีความสุข --- ความสุขอย่างที่หัวใจปรารถนามาตลอด
Talk: กราบสวัสดีค่ะ
ตอนนี้ ไม่มีอะไรจะพูด... หนึ่งคือเขิน สองคือรู้ว่าทุกคนต้องเคืองการตัดสินใจของนทแน่ๆ :o8:
ฉะนั้น... ข้าพเจ้าขอลาไปเพียงเท่านี้ หรือก็คือ ขอเผ่นก่อนนะเจ้าคะ
:z10:
-
:เฮ้อ: สงสารพี่นทแต่ตอนนี้ก็แอบหวานนิดๆน่ะ o13
-
หึหึ แน่ใจน้าา ว่าจะหนีรอดอ่ะ ^^
-
ในที่สุดนนก็ยอมจนได้ คำว่ารักนี้ละนาไม่มีคำอธิบายจริงๆ แล้วที่นี้ปัญหาเรื่องน้องเล็กจะแก้ยังไงละเนี่ย :serius2:
-
เมื่อไรพ่ี่ชิยนจะเป็นคนที่ต้องเจ็บแล้วก็ง้อนทบ้างหละ?!!!!
เห็นทะเลาะกันทีไร ก็นทตลอดที่ต้องยอม เฮ้ออ สงสารนทจัง
แล้วเดี๋ยวก็ต้องเจอเรื่องของน้องเล็กชะนีน้อยนั่นอีก
นทจะต้องช้ำไปถึงไหนกันนะ ถึงจะพอ :เฮ้อ: :monkeysad:
-
ตอนนี้สงสารนท
แต่ตอนหลังหวาน ๆ
แล้วเล็กท้องกับใครรือ ? :z2:
-
น้ำตาพรากกกกก แต่แอบชอบนิดๆที่น้องนทกลับไปหาพี่ชินแบบนี้ นทรักแล้วรักให้ถึงที่สุด ทำให้เต็มที่ มันไม่ผิดหรอกที่เลือกทำตามหัวใจตัวเองจนถึงที่สุดแม้จะต้องเจ็บปวดบ้าง แต่ความรักที่ทำให้เจ็บปวดขนาดนี่้แต่ก็ยังขาดไม่ได้แสดงว่ามันต้องมีอะไรที่ดีมากๆซ่อนอยู่แน่ๆ สู้ๆนะน้องนท เป็นกำลังใจให้
ส่วนอิพี่ชิน หล่อเลวเป็นคอนเซ็ปพี่พี่นี่พระเอกหนังมาเฟียฮ่องกงชัดๆ ใครว่าพี่เลวแต่นู๋ว่าพี่แอบเท่ แต่ขอบอกว่า พี่ชินควรจะทนุถนอมน้องบ้าง น้องบอบบางกว่าที่พี่คิดเยอะมาก
-
เพราะรักคำเดียวทำได้ทุกอย่าง แม้เจ็บแค่ไหนก็ยอมสินะ
-
เลือกที่จะเจ็บอีกแล้วซิน่าาา
ไม่น่าไปรักคนใจร้ายอย่างนั้นเลยนะนนท์
แต่ทุกคนย่อมมีเหตุผลในการกระทำของตนเอง
รอตอนต่อไปจ้าาา
-
อา .. ขนลุก
ชานมตัดฉากได้ดีมากเลยนะคะ โดยเฉพาะ ฉากต่อเนื่องที่เล็กโพล่งออกไปว่าตัวเองท้อง
แล้วก็ตัดกลับมาพร้อมกับการรับรู้ของนทที่ตื่นขึ้นมาในห้องเตชินทร์
คือ พี่เชื่อว่าคนอ่านพอจะลางเลาเหตุการณ์ต่อไปได้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ?
เพราะฉะนั้น เวลาอ่านสองฉากนี้ต่อเนื่องกันแล้วมันก็เลย ... จี๊ดขึ้นมาที่ใจ แล้วก็ขนลุกพรึ่บเลย /จริงๆนะ/
นททำตามหัวใจตัวเองด้วยการกลับมาหาเตชินทร์ ในขณะที่เตชินทร์เองก็ดูเหมือนจะรู้จักความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อนทมากขึ้นมาอีกนิด
ก็เลยทำให้เกิดอารมณ์หวาน ๆ ขึ้นมาขัดกับบรรยากาศนอกหน้าต่างที่ฟ้ากำลังพรำฝน
มันทำให้พี่รู้สึกว่า เขารักกันแล้วนะ แต่สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปหลังจากนี้ มันจะทำให้เขาต้องแยกจากกันอีกหรือเปล่า ?
นทจะต้องร้องไห้อีกครั้งใช่ไหม ? และเตชินทร์ก็คงจะถึงคราวได้รู้จักกับความเจ็บปวดเพราะความรักจริง ๆ เสียที
เพราะพี่เชื่อว่า ... หลังจากหลิวเช่อได้ฟังความจากปากหลานรักว่าท้องกับใครแล้วคงไม่นั่งนิ่ง ๆ อยู่บ้านแน่ ๆ
โอเค ถึงแม้ว่าจะรู้ ๆ กันอยู่ว่าเตชินทร์นั่นก็ร้ายใช่ย่อย แต่เขี้ยวลากดินอย่างหลิวเช่อก็คงไม่น้อยหน้าไปกว่ากัน
แล้วเรื่องราวมันจะดำเนินต่อไปยังไงกันนะ ? อยากรู้สุด ๆ ไปเลยแฮะ
ไม่ว่าจะยังไงก็จัดมานะ พี่กับเพื่อนชอบความดราม่าค่ะ 555555555
ขอบคุณสำหรับนิยายก่อนนอนค่ะ ^^
-
ห้ามใจ มันห้ามยากอย่างนี้นี่เอง :o7:
-
ขอโทษนะคนเขียน
ขอมอบคำนี้ให้กับเตชินท์นะ " ทุเรศ!! " นี่ดีแค่ไหนแล้วที่นทกลับมาหาน่ะ กลับมาก็มีแต่ เอา เอา เอา!!
น้องนทของเจ้ก็...โอ้ยยยยยยยย....ไม่ได้ดั่งใจเล้ยยยยยยยยยยย ยอมตลอด ยอม ยอม ยอม ยอม
ความรักมันทำให้คน โง่ ได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ??
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่พอใจคนแต่งมากๆๆ อ่ะ ใจอ่อนเกินไปนะ
ต้องให้พี่ชิน ลิ้มรสความเจ็บปวดบ้างงงงง
โอ้ ม่ายยยยยยยนะ ม่ายยยยยย
อ๊ากกกกกกกกกกกกก
ว้ากกกกกกกกกกกกกก
โว้ ๆๆๆ เยๆๆๆ
โอบๆ โอปป้า กังนัมสไตล์ !
-
หวานแต่น้ำตาไหลไม่หยุดเลย
-
นททำไมทำแบบนี้
เจ็บไม่รู้จักจำ งั้นก็เจ็บไปเรื่อยๆ แหละ สมหน้า
-
พี่ชินเปรียบน้องนทเหมือนน้องแมวเหรอ แต่เราว่านทเปรียบเหมือนน้องหมามากกว่า-สุนัขผู้ซื่อสัตย์และภักดีน่ะ
ไม่ว่าจะถูกเจ้าของทำร้ายมามากเพียงใด แต่มันก็ยังรัก โดยเฉพาะกับเจ้าของคนแรกที่จะฝังใจมาก
(ถึงแม้จะเคยได้ยินว่าเรื่องนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับชนิดสัตว์อย่างเดียว แต่ขึ้นอยู่กับการเลี้ยงดูของคนเลี้ยงอีกด้วยก็ตามเถอะ)
ไม่ผิดความคาดหวังเท่าไหร่ที่นทซมซานกลับมาตายรังเอง เพราะดูท่าทางจากตอนที่แล้วก็น่าจะเป็นอย่างนี้
คิดไปคิดมาเป็นแบบนี้เราก็ชอบนะ เพราะตามปรกติเรามักจะเจอแบบที่ว่านายเอกหลบลี้หนีหายไป
คุณพระเอกรู้ใจตัวเอง สำนึกได้ก็ตามหาจนเจอ รักกัน จบบริบูรณ์...
เลยอยากรู้บ้างว่าถ้านายเอกยังอยู่กับพระเอกตลอดโดยไม่หนีไป พร้อมๆกับแก้ปัญหาไปด้วย จะเป็นยังไง
อย่างตอนนี้เราก็เห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กๆในตัวของชินด้วยนิดนึงนะ
คุณชานมจัดดราม่ามาได้อีกนะ เราว่ายังไปได้อีกเยอะเลย (พูดงี้จะโดนคนอื่นยำบาทาเปล่าเนี่ย ฮ่าๆ)
จำได้เคยอ่านเม้นต์ตอนเก่าๆนานแล้วอ่ะ ส่วนตัวคิดเหมือนคอมเม้นต์นึงที่บอกว่ารู้สึกว่าเรื่องยังขาดบางอย่างไป
ทำให้เรื่องราวต่างๆที่นทพบเจอไม่ค่อยกระเทือนต่อมอะไรเราเท่าไหร่อ่ะ (แต่อธิบายไม่ถูกว่าตรงไหนอ่ะค่ะ T T)
-
กลับมาดีกัน จะได้นานเท่าไหร่หนา
สงสารนท ถ้าเรื่องเล็กท้องตามมาถึงอิพี่ชินท์ เฮ้อออออ
-
ทั้งพี่สาวน้องสาวก็ออกจะรักกันดี มาเสียก็เพราะผู้ชายคนเดียว คราวนี้เรื่องมันคงวิบัติขึ้น ดีใจที่เล็กพยายามช่วยพี่สาว แต่ผลที่จะตามมาน่ะ....ไม่อยากคิด -*-
ส่วนนทกับชิน เห็นชัดๆว่าชินห่วง แต่ก็ยังทิฐิ คิดว่านทจะกลับมาหาอยู่ดี ซึ่งก็จริง แต่พอนทโดนชน ถึงจะไม่ร้ายแรงนัก แต่ใจชินก็กังวลไปแล้ว กลัวแล้วว่านทจะเป็นอะไร ซึ่งหลังจากนี้ ถ้านทหนีหายไม่กลับมา คุณพี่ชินดิ้นแน่
รอตอนหน้านะคะ
-
อยากจะตบเล็กจริงๆ ทำไมนทยอมง่ายอย่างงี้หละ
-
ดีแต่ปากจริงๆไอชินเนี่ย :z3:
-
สงสารนทนะ เหมือนโดนหลอกอยู่ สงสารพี่หญิงด้วย :เฮ้อ:
-
เฮ้อ....ไม่รู้ว่าจะดีใจรึเสียใจดีที่ทั้งสองคืนดีกัน
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โอ๊ยยยยยย สุดท้ายนทก็ยอมอีกตาชินอยุ่ดี เฮ้ออออ
จะดีกันไม่ทันไร เดี๋ยวเรื่องหญิงเล็กจะมาอีกระลอกล่ะ
-
ถ้าปล่อยในตัวนทคนเดียวแล้ทำไมเล็กถึงท้องได้ละคะ
สนุกมากคะ จะติดตามต่อไปนะคะ
-
โหยยยยย สวดยอดอ่ะ
ในที่สุด ก้รู้สึกผิดบ้างไรบ้างนะ พี่ชิน!!
แต่เรื่องที่ว่า _ _ แค่นทคนเดียว คงจริง แต่เดี๋ยวเจอเรื่องท้องเข้าให้ ร้องไม่ออกแน่เลย 55 มันส์ ๆ
รอตอนต่อไปคร๊าบบบบบ
-
ให้มันดีได้ตลอดเหอะนะเตชินท์ o12
-
:a5: ชินบอกว่าปล่อยในตัว นท คนเดียว ชิมิ แล้ว นังเล็ก มันท้องได้ไง
-
กรรมสุดท้ายก็กลับมาตายรังเดิมหรอนทเผื่อใจไว้บ้างก็ดีนะ เผื่อเตชินท์มันจะอะไรอีก
แง้ๆๆๆ(อ้าวร้องเฉยเลยเรา)
-
หมั่นไส้ อิพี่ชินมันจังเลย น้องนทก็ไม่น่ากลับมาหามันเลย
อย่างว่าถูกเลี้ยงมาให้อยู่แต่ในกรง พอโดนไล่ให้ออกไปอยู่
ข้างนอกเลยไปไหนไม่ถูก ต้องกลับมาที่เดิม เฮ้อชีวิต
:กอด1:
-
:m18: :m18: :m18:
-
ในเมื่อพี่ชินปล่อยในตัวนทคนเดียวแล้วทำไมเล็กถึงท้องอะ
ถ้างั้นลูกก็คงไม่ใช่ลูกของชินหรอกใช่มะ
-
ยอมรับการตัดสินใจของนทล่ะกัน :เฮ้อ:
-
:m16:
สร้างกับดัก กักตัวเอง เก่งเป็นบ้า
ยื้อเวลา ฆ่าหัวใจ ไม่ถอดถอน
เพ้อคร่ำครวญ จวนจะตาย ทั้งตื่น+นอน
เหมือนขายผ่อน กร่อนชีวิต คิดขอทาน
ไร้คุณค่า ไร้ศักดิ์ศรี ไม่มีเหลือ
แล้วแต่เขา จะจุนเจือ เผื่อสงสาร
ผูกชีวิต ให้ยึดติด จิตทรมาน
รักประจาน ผลาญตัวเอง เก่งเหลือเกิน
:z3: กลับมา..ชานม
เก่งจริงๆ
-
สงสารนท เดี๋ยวมันก็ซ้ำรอยเดิม
-
สงสารนทจัง ที่สุดก็ต้องง้อเค้าเพราะรักเค้าสุดใจ พี่ชินน่าจะเข้าใจและดูแลนทดีกว่านี้นะ
คือพี่ชินเหมือนพร้อมที่จะทำร้ายนทตลอดเวลา ไม่ไว้ใจพี่ชินอย่างรุนแรง
พี่ชินทำหลานสาวคนเล็กที่แสนจะเป็นที่รักของครอบครัวท้องแบบนั้น งานเ้ข้าแ่น่นอนอ่ะ
นทเตรียมเจ็บอีกรอบ
ขอบคุณค่ะ
-
เฮ้อออ โกรธชินวะ คิดได้ก้ดีละ อย่าให้มีต่อไปอีกนะ เสียใจแทนนทโคตร
แล้วเรื่องเล็กอะ =_= หล่อนจะโกหกอย่างนั้นต่อไปหรอยะ
-
ดูท่าพายุกำลังจะมาแล้วพี่ชิน
-
ทุกอย่างกำลังวนเข้ามาเหมือนเดิม.......นี่แหละคือความโง่เพราะรัก...รักที่จะเจ็บ...รักที่ขาดใจตาย......หมดลมไปเถอะอย่ามีชีวิตอยู่เลยอยู่ไปก็ไร้ค่า...ต่อไปคงเจอหนักกว่านี้ถ้าจะอยู่ข้างผู้ชายคนนี้
-
:เฮ้อ:
ถ้านทยังจะทนต่อไปได้ เพราะรักไอ้พี่ชินก็ทนต่อไปเถอะ
นท สู้ๆนะ
-
อยากให้นทมีความสุขแบบนี้ตลอดไปจัง :impress3:
แต่อีกไม่นาน เรื่องของเล็กก็คงจะมาทำให้นทเสียใจอีกแน่เลย :z3: :z3: :z3:
-
อ๊า นทททททท กลับไปทำไม
-
พายุหญิงเล็กกำลังจะมา อยากให้พี่ชินสำนึกหนักๆ
-
เรื่องชักอิรุงตุงนัง เฮ้อ สงสารแต่พ่อหนูนท
-
อยากให้ความสุขอยู่กับนทไปนานๆอ่ะ T^T
-
“ก็พี่น่ะ ปล่อยในตัวนทคนเดียวเท่านั้นแหละ”
แต่ปล่อยนอก และปล่อยในถุง กับคนอื่นอีกหลายๆคน
มันก็สกปรก และ โสโครก อยู่ดีล่ะวะไอ้พี่ชิน :angry2: :angry2: :angry2: เหอะๆ
เริ่มเอือมกับนทละ ชักจะไม่สงสารละ
เลือกจะทนเอง โง่เอง ทำตัวเองทั้งนั้นอ่ะ รำคาญนทสุดๆละ :m16:
-
เหมือนงานจะเข้าชินนะคะ
คุณเล็กเธอไม่เล็กนะคร้าาา
-
เดี๋ยวอีกไม่นานก็ต้องมีเรื่องที่ทำให้แยกกันอีกใช่ไหมคะ :o12: :o12:
อยากให้พี่ชินเป็นฝ่ายเจ็บแบบสุดๆบ้างจัง
-
นท รัก พี่ชิน นี่เนอะ!! ให้ทำไงได้
-
นทควายว่ะ ตายๆไปซะอยู่ไปก็ไร้ค่า ไม่สงสารละ สมเพชมากกว่า
-
Agree. :beat: From sympathetic, it's going to be pathetic.
-
ตอนเห็นชื่อตอนเมื่อหลายวันก่อน จิตตกมาก ฮ่า
แบบว่ารับไม่ได้ รับยไม่ได้ รับไม่ด๊ายยยย
สุดท้ายกว่าจะทำใจอ่านได้ก็ล่วงเลยมาหลายเพลา T^T
อ่านแล้วก็เซ็งตาชิน แบบนี้เค้าไม่เรียกว่ารักจริงๆ หรอก! *ตบตีแทนหนูนท
นทก็เกินไปอ่ะ T^T บรรยายไม่ถูก ท่านผุ็แต่งทำร้ายจิตใจแฟนคลับบบบ *ร้องไห้ :sad4:
-
[[THE CAGE]] . . กรงรัก . . .
[15]
"ครับ ก็น่าจะเลิกปกติแหละครับ... จริงเหรอ? อื้ม! แล้วเจอกันนะครับ"
เสียงใสเจื้อยแจ้วดังลอดช่องว่างระหว่างประตูที่เปิดแง้มเอาไว้ในช่วงเวลาอาหารกลางวัน แม้ว่าลูกค้าจะทยอยเข้ามาซื้อเบเกอรี่และกาแฟตลอดช่วงพักเที่ยง แต่มนุเชษฐ์ก็อดไม่ได้ที่จะแอบเงี่ยหูฟังว่าร่างบางของเจ้าของร้านที่พักหลังมานี้รับโทรศัพท์บ่อยจนผิดปกติกำลังคุยกับใคร
ครั้นจะบอกว่าเป็นเตชินท์ เขาก็ไม่อยากจะเชื่อนัก เนื่องจากเมื่อสัปดาห์ก่อนยังไล่นิชาของเขาออกมานอนนอกบ้านอยู่หมาดๆ หรือจะบอกว่านิชามีคนใหม่ที่ช่างเอาอกเอาใจก็ยิ่งไม่น่าเป็นไปได้เข้าไปใหญ่ ในเมื่อรักชายร่างสูงคนนั้นมากเสียขนาดนั้น
"เชษฐ์ ขอโทษทีนะ ไปชงกาแฟเถอะ เดี๋ยวตรงนี้พี่ดูแลเอง"
นิชาที่โผล่พรวดออกมาพร้อมกับท่าทีขยันขันแข็งทำเอาร่องรอยฉงนปรากฎในดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่สวยที่ทอแววประหลาดใจอย่างปิดไม่อยู่ แต่ในเมื่อเจ้าของร้านเอ่ยดังนั้น เขาก็ได้แต่หันหลังให้แคชเชียร์แล้วเรียกสติให้กลับมาเพื่อชงกาแฟสดตามออเดอร์ของลูกค้าที่ทั้งนั่งทั้งยืนรอคิวอยู่ในจนแน่นร้าน
"อ้าว คุณหญิง สวัสดีครับ วันนี้รับอะไรดีครับ?"
"คุณนท ขอคาราเมลมัคคิอาโต้ค่ะ วันนี้คนแน่นร้านเชียวนะคะ"
"ใช่ครับ พักเที่ยงก็ยุ่งหน่อย ไม่ได้พบกันนานเลยนะครับ"
"อ๋อ... ค่ะ" เจ้าของเรือนร่างระหงในชุดลำลองที่ดูทะมัดทะแมงมีสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะปรับกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อย่างผู้ที่คุ้นเคยกับการเข้าสังคม "หลายวันมานี้ค่อนข้างยุ่งน่ะค่ะ ทางบ้านก็วุ่นวายนิดหน่อยเลยไม่ได้แวะมา"
"คุณหญิงต้องไม่ลืมพักผ่อนบ้างนะครับ"
นภิสาคลี่ยิ้มเมื่อสามารถจับความห่วงใยจากน้ำเสียงที่อ่อนโยนนั้นได้ เธอรู้สึกดีกับนิชาไม่แตกต่างจากน้องชายคนหนึ่ง ด้วยรู้ดีว่าอายุไม่ห่างกันมากนัก และยังมีรสนิยมบางอย่างที่ทำให้คุยกันถูกคอ เธอจึงมักแวะเข้ามาอุดหนุนและสนทนากับนิชาบ่อยๆในช่วงที่งานไม่ยุ่งมากนัก
"ที่จริง วันเสาร์นี้พี่จะแต่งงานค่ะ"
"เอ๋?! จริงเหรอครับ?! ยินดีด้วยนะครับคุณหญิง!"
เจ้าหล่อนยิ้มรับรอยยิ้มที่แสดงความยินดีจากใจจริงนั้น แม้ภายในใจ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีสำหรับหล่อนเลยแม้แต่น้อย นภิสาหลุบสายตาลงมองตัวเลขสีเขียวที่ปรากฏบนเครื่องคิดเงินอย่างเหม่อลอย ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อจากบุคคลที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเคาน์เตอร์
"พี่หญิง ได้แล้วครับ"
"ขอบใจจ้า น้องเชษฐ์"
เธอยื่นธนบัตรให้กับร่างสูงที่นำเครื่องดื่มมาให้ถึงมือ ขณะที่นิชาผละไปจัดขนมเค้กที่อยู่ภายในตู้กระจกใสเมื่อมีลูกค้าสั่ง หลังจากรับกาแฟสดชงใหม่ๆหอมกรุ่นมาถือเอาไว้โดยไม่คิดจิบชิม ดวงตาคู่สวยที่มีแววโศกเล็กน้อยปรายมองผู้ที่กำลังง่วนคิดเงินอยู่อย่างขะมักเขม้น ก่อนที่ความคิดบางอย่างจะทำให้เธอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าถือสีน้ำเงินเข้ม แล้วหยิบซองกระดาษแข็งขึ้นมายื่นให้กับร่างตรงหน้า
"น้องเชษฐ์"
"เอ๋? อะไรเหรอครับ?"
"เป็นการ์ดเชิญร่วมงานแต่งงานของพี่ ถ้าหากคุณนทกับน้องเชษฐ์พอจะมีเวลา อย่าลืมไปร่วมงานให้ได้นะคะ"
"จริงเหรอครับ โห พี่หญิงจะแต่งงานแล้วเหรอเนี่ย ยินดีด้วยนะครับ ไม่ว่ายังไงผมก็จะไปแสดงความยินดีให้ได้ครับ"
"ขอบใจจ้ะ"
นภิสาแย้มรอยยิ้มอย่างนึกเอ็นดูท่วงท่ายินดีของมนุเชษฐ์ หากเธอได้แต่งงานกับบุรุษที่เธอรักและปรารถนาจะครองคู่อยู่ร่วมกันไปชั่วชีวิต เธอจะมีความสุขเพียงไรเมื่อมีใครต่อใครมาแสดงความยินดีเช่นนี้กันนะ
เด็กหนุ่มร่างสูงทอดสายตามองร่างของลูกค้าประจำที่เดินออกจากร้านไปได้เพียงครู่เท่านั้น ลูกค้าคนต่อไปก็เข้ามาสั่งขนมเค้กวันเกิดพร้อมกับกำชับว่าจะมารับภายในคืนนี้ ทำให้เขาที่ยังไม่ทันได้ชื่นชมกับการ์ดแต่งงานรีบเก็บซองกระดาษแข็งเอาไว้ในลิ้นชัก ก่อนจะเร่งรีบไปเปิดเตาเพื่อเตรียมสำหรับอบขนมเค้กวานิลลาตามออเดอร์ต่อไป
"หม่าม้า อากงว่ายังไงคะ?"
เสียงใสเจือสั่นเครือของบุตรสาวคนเล็กที่ถูกปู่ 'ไล่' ให้กลับไปอยู่ในห้องนอนของตนเองระหว่างการประชุมของทุกคนในครอบครัว ส่งผลให้ผู้เป็นมารดารู้สึกหดหู่ใจยิ่งนัก โดยเฉพาะเมื่อรู้ดีถึงคำตอบที่ตนนั้นต้องเป็นผู้เอ่ยเอื้อนเอง ที่ น่าจะ ทำร้ายจิตใจของลลดาไม่น้อย
"อากงไม่ยอมให้เอาเด็กออก"
ลลดาชะงักเมื่อได้ยินมารดาเอ่ยดังนั้น เธอเองก็คิดเอาไว้เหมือนกันว่า หากโชคดี หลิวเช่อก็คงยอมให้เธอเก็บเด็กเอาไว้แล้วแต่งงานกับเตชินท์ แทนที่จะเป็นพี่สาว --- แต่หากโชคร้าย ก็คงให้เธอไปเอาออก ซึ่งเธอก็ไม่จำเป็นต้องเดือดร้อนอะไร ในเมื่อเธอไม่ได้ท้องตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
"แต่อากงจะให้เด็กคนนั้นเป็นลูกของหญิง"
ความจริงที่หลุดออกจากปากรูปกระจับสีชมพูสดของผู้เป็นมารดา ทำให้ดวงตาที่ลุกวาวอย่างคาดหวังของเด็กสาวเลือนหายไปพร้อมกับความตกตะลึงที่ฉายเด่นชัดในแววตา
"... หม่าม้า หมายความ... ว่ายังไง?"
คำตอบนั้น --- ผิดไปจากที่เธอคาดการณ์เอาไว้มากโขนัก
"... ในเมื่อเล็กท้องกับคนที่กำลังจะมาเป็นพี่เขย ในช่วงเวลาที่เขากำลังจะแต่งงานกับหญิง เล็กคงไม่คิดใช่ไหมว่าการถอนหมั้นจะเป็นทางออกที่ดี... อากงเลยบอกว่า ถึงตอนนี้แล้ว ไม่มีทางที่จะยกเลิกอะไรได้ เสาร์นี้ก็ถึงงานแต่งแล้ว เล็กก็... อดทนหน่อยนะลูก”
มารดาของเธอก้าวออกจากห้องไปเมื่อผู้เป็นบุตรสาวไม่แสดงออกอาการใดๆ ในตอนนี้ แม้เธอจะอยากอยู่เคียงข้างลลดายิ่งนัก ทว่าในใจของเธอก็ปวดร้าวไม่แตกต่างกัน นอกจากเธอจะรู้สึกเหมือนกับสูญเสียบุตรสาวที่ไร้เดียงสาไปแล้ว ยังรู้สึกเหมือนกับหัวใจถูกบีบให้ยอมรับความเป็นจริงอันโหดร้ายที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้อีก
ลลดากำมือที่สั่นระริกแน่น ดวงตาวาวโรจน์ทอประกายเคียดแค้น
มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอไม่มีวันยอม ไม่มีวันยอมปล่อยเตชินท์หลุดจากมือแน่
ภายในภัตตาคารที่มีเชฟระดับโลกนำอาหารชั้นเลิศมาเสิร์ฟให้ถึงที่ บนชั้นสูงสุดของโรงแรมหรูย่านใจกลางเมือง ในห้องพิเศษที่ดีที่สุดที่ล้อมกรอบไปด้วยกระจกใส มองเห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนทั่วกรุงเทพมหานคร แสงของตึกมากมายส่องสว่างจนแทบมองไม่เห็นดวงดาว ทว่าแสง
จันทร์ของดวงจันทร์เต็มดวงก็ยังเจิดจรัสราวกับภาพวาดนิชาแทบลืมหายใจเมื่อได้นั่งมองทิวทัศน์ที่งดงามเช่นนี้ ด้วยระดับความสูงและห้องที่เป็นส่วนตัวทำให้เขารู้สึกราวกับได้หลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งที่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างไม่ต้องสนใจสายตาใคร
แน่นอนว่าเตชินท์เองรับรู้เหตุผลในข้อนี้ดี เขาจึงยอมจ่ายแพงเพื่อให้เด็กน้อยของเขาสามารถทานอาหารและพูดคุยได้อย่างสบายใจ
ไม่ว่าจะทำอะไร เขาต้องเลือกสรรสิ่งที่ดีที่สุดให้กับนิชาเสมอ แม้ว่าในบางครั้ง สิ่งเหล่านั้นอาจจะต้องสร้างความเจ็บปวดให้กับร่างตรงหน้าไม่น้อยก็ตาม
"พี่ชิน"
เสียงใสเรียกสติของเขาให้กลับคืนมา ดวงหน้าน่ารักมีแววสดใส เช่นเดียวกับประกายแจ่มใสในนัยน์ตาคู่สวยที่ไม่ได้เห็นมานาน ทำให้เจ้า
ของนามระบายรอยยิ้มบางอย่างพึงพอใจที่ได้เป็นเจ้าของร่างตรงหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดีเสียจนไม่ว่าใครเห็นก็ต้องอิจฉา
"ว่าไงครับ คนดี"
"วันนี้พี่ชินดูอารมณ์ดีจังนะครับ ดีจัง"
"ปกติพี่ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วนะ นทนั่นแหละดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะวันนี้"
"ก็พักนี้พี่ชินกลับบ้านเร็วทุกวันเลยนี่ครับ"
"ชอบให้พี่กลับบ้านเร็วๆเหรอ?"
"อื้อ ชอบสิครับ อยู่คนเดียวแล้วเหงา"
"แล้วถ้าหากว่ามีคนอยู่เยอะๆก็ไม่เหงาใช่ไหม?"
"แบบนั้นก็คงไม่เหงาหรอกครับ แต่ว่า... ถ้าไม่มีพี่ชินนทก็เหงาอยู่ดี"
"ปากหวานจริงเรา"
ชายหนุ่มเอ่ยพลางเอื้อมมือมาหยิกแก้มเนียนเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว เรียกเสียงร้องประท้วงจากร่างที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามที่ดังคล้ายกับเสียงของลูกแมว
"แล้ววันนี้ทำไมจู่ๆพามาที่แบบนี้ล่ะครับ?"
"ไม่ชอบเหรอ?"
"เปล่าครับ ชอบสิ สวยมากเลย แล้วเราสองคนก็ไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้กันตั้งนานแล้วด้วย"
"ขอโทษนะที่พี่ไม่ค่อยมีเวลาให้นทเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ นทไม่ได้จะว่า แต่แค่อยากบอกว่าได้มากินข้าวกับพี่ชินแบบนี้ นทมีความสุขมากเลยนะครับ"
เตชินท์คลี่ยิ้ม นี่เป็นอีกหนึ่งในข้อดีที่นับไม่ถ้วนของนิชา ไม่ว่าที่ผ่านมาเขาจะเคยทำเรื่องไม่ดีกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่นิชาจะไม่เก็บมาเป็นอารมณ์ ณ ปัจจุบันนี้ ร่างตรงหน้ายอมให้อภัยเขาเสมอ จนบางทีเขาเองก็ยอมรับว่าเคยตัวอยู่เหมือนกัน
"พี่เองก็ชอบที่จะได้อยู่กับนทแบบนี้ วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม? ที่จริงก็สั่งอาหารไว้ก่อนแล้วแหละ แต่คิดว่านทน่าจะอยากเลือกของหวานเองก็เลยยังไม่ได้สั่ง ลองดูเมนูก่อนดีไหม?"
"จริงเหรอครับ ดีจังเลย"
ดวงตาโตทอประกายวาวอย่างตื่นเต้นเสียจนเตชินท์อดหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ร่างตรงหน้าก็ยังคงไว้ซึ่งความเป็นเด็กอยู่
เสมอ แม้ว่าหลายสิ่งที่พบผ่านจะทำให้การวางตัวเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นอย่างคนที่มีประสบการณ์มากขึ้น ทว่านิสัยที่แท้จริงอันเป็นเสน่ห์ที่สุด
ของนิชาก็ยังคงเหมือนเดิม และยังรักเขาไม่เคยเปลี่ยน มีแต่รักมากขึ้นเรื่อยๆ --- อย่างเสมอต้นเสมอปลาย
"พี่ชิน อยากทานอะไรล่ะครับ?"
"พี่อะไรก็ได้ครับ ตามใจนทเลย"
"พูดแบบนี้อีกแล้ว ตามใจนทจริงๆเหรอ? พี่ชินก็รู้นทชอบกินหวาน"
"ไม่เห็นเป็นไร พี่รู้นทกินคนเดียวก็หมดได้"
"แล้วพี่ชินจะกินอะไรล่ะครับ? พี่ชินก็ชอบกินของหวานล้างปากนี่นา"
"อืม พี่รอกินทีหลังได้"
ดวงตาคมปรายมองใบหน้าที่ยังฉายแววฉงนอย่างเอ็นดูระคนขบขันในความใสซื่อของอีกฝ่าย เขาสั่นศีรษะน้อยๆพร้อมกับใช้ปลายนิ้วคีบ
คีย์การ์ดสีทองมาพลิกไปมา
"ไว้คืนนี้ พี่จะกินให้อิ่มเลย"
เมื่อได้สบสายตาเข้ากับนัยน์ตากรุ้มกริ่มนั่นแหละ นิชาถึงได้เข้าใจความหมาย แล้วก้มหน้างุดจ้องมองเมนูทั้งๆที่อ่านรายการอาหารไม่รู้
เรื่องอยู่แบบนั้นแหละ
"เขินเหรอ?"
"เปล่าซะหน่อย"
"หึหึ เปล่าก็เปล่า ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา"
นิชาขบริมฝีปาก เขาเหลือบสายตามองใบหน้าดูดีที่ประทับไปด้วยรอยยิ้มเป็นสุขแล้วรู้สึกอบอุ่นและตื้นตันขึ้นมาในหัวใจ นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มเช่นนี้ของเตชินท์ แค่คนที่เรารักเป็นสุข เราก็มีความสุขไปด้วย --- ก็จริงอย่างที่ว่า
"จะว่าไป วันเสาร์นี้ไปไหนรึเปล่า?"
นิชานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงนึกได้ว่าเพิ่งตบปากรับคำเชิญไปงานแต่งงานของนภิสาไปหมาดๆเมื่อช่วงกลางวัน จึงรีบพยักหน้าเป็นการใหญ่
"อื้ม มีธุระต้องไปครับ"
"จริงเหรอ... อืม"
"พี่ชินจะไปไหนรึเปล่า?"
"เปล่าหรอก พี่แค่... ลองถามดู"
"แต่วันอาทิตย์นทว่างนะครับ"
"ไม่เป็นไร วันอาทิตย์พี่คงต้องทำงานน่ะ"
"งั้นเหรอครับ"
"เอาไว้หลังจากนั้นละกัน ไว้จะพาไปเที่ยวพังงา ดีไหม?"
"พูดจริงเหรอครับ"
"จะโกหกนทได้ยังไงล่ะ"
"จริงเหรอ สัญญานะครับ เกี่ยวก้อยกันก่อน"
"ถึงขนาดนั้นเชียว"
"อืม ไม่รู้แหละ พี่ชินต้องเกี่ยวก้อยสัญญากันด้วย ถ้าผิดสัญญานทไม่ยอมนะ"
เตชินท์หยักรอยยิ้ม พร้อมกับยอมยื่นนิ้วก้อยไปด้านหน้าเพื่อคล้องเกี่ยวเข้ากับนิ้วก้อยที่เรียวบางของนิชา ในใจนึกขำถ้อยคำที่ทำให้เขาหวนนึกไปถึงสมัยเรียนชั้นประถมศึกษาที่เคยทำอะไรแบบนี้เหมือนกัน
"ใครผิดสัญญาต้องถูกลงโทษ"
"หืม นทจะลงโทษอะไรพี่?"
"อืม ไม่รู้ล่ะ นทเกลียดคนผิดสัญญาด้วย"
เตชินท์หัวเราะ "โอเค งั้นพี่คงผิดสัญญาข้อนี้ไม่ได้แล้วจริงๆ"
--- แม้ในใจจะมั่นใจว่า ต่อให้ผิดสัญญา ก็คงไม่มีวันไหนที่นิชาจะเกลียดเขาได้ลงอยู่ดี
Talk: สวัสดีค่ะ ขออภัยที่ล่าช้า
อ่านความคิดเห็นแล้ว เข้าใจอารมณ์ของทุกคนเลยค่ะ ทำไมนทถึงยอมขนาดนี้ โง่รึเปล่า ตาบอดรึเปล่า
ชานมเข้าใจดีค่ะ เพราะชานมผ่านความรู้สึกแบบนั้นมากับตัวเหมือนกัน เพื่อนสนิทของชานมคนหนึ่งก็เป็นแบบนท
มันน่าโมโหจริงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
จะเป็นการสปอยล์รึเปล่า ถ้าอยากจะบอกว่า "ช่วยอดทนรอกันอีกสักพักได้ไหมคะ"
แต่ไม่บอกละกันเนอะว่ารออะไร ^^ เดี๋ยวจะหมดสนุกกัน
ไม่อยากให้รู้สึกแย่จนเลิกอ่านกันไปน่ะค่ะ
ต้องขอขอบคุณมากๆ ที่เป็นกำลังใจให้เสมอมาค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด เตรียมไดโว่ค่ะ คาดว่าอาจจะต้องเสียน้ำตาอย่างหนัก :sad4: :sad4: :sad4:
-
อย่า นะ อย่า ทำ ให้ นิ ชา เจ็บ นะ !!! :m16:
-
อะไรกันชานม สั้นมากรู้สึกว่ามันค้างมากกกกกกกกกกก
อยากอ่านต่อมากมาย
ฮือๆๆๆๆๆ เตรียมร้องไห้กับตอนต่อไป มาไว ๆ นะคนดี
อยากเสพมาม่าเหลือหลาย
บวกค่ะ
-
สงสารนิชา
-
อย่่าให้นิชาเจ็บได้ไหมอ่า รู้สึกสงสาร
-
เอาเลยค่ะ เต็มที่เลยค่ะ ให้นทเจ็บหนักสุดๆไปเลย
ให้ความจริงมันทำร้ายจนคิดได้ ตั่้งสติได้
พี่ชินแม่งโคตรเห็นแก่ตัวเลยว่ะ :z3:
-
ถึงมันจะเจ็บแต่ก็ยังดีกว่าไม่รู้ความจริง
รอลุ้นตอนหน้าา
:z10: :z10: :z10:
-
เห็นชื่อตอนก็เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้รอเลย
แต่ อ้าวยังไม่เศร้านิ งั้นคงเป็นตอนหน้า
อย่าให้รอเก้อนะค่ะ :กอด1:
-
เศร้าเวอร์
-
กำลังตั้งน้ำต้มมาม่าซินะ :sad4: :sad4:
คุณคนเขียนสู้ๆคะ :กอด1:
-
หึ ๆ สรุปน้องเล็กไม่ได้ท้อง นี่ยอมโกหกทุกคนในบ้านเพื่อให้ได้ผู้ชายคนนี้เลยเหรอ
ทำไมต้องแย่งกันด้วยไม่เข้าใจ (ยังโกรธเตชินไม่เลิก)
การ์ดใบนั้นถ้านทเปิดดูจะเป็นยังไงนะ แค่คิดก็เศร้าเงิบละ พี่ชินดีกับนทเพื่อชดเชยความเจ็บปวด
ที่นทจะได้รับต่อไปใช่มั้ย คนใจร้าย :m15:
ขอบคุณค่ะ
-
เห็นนทเป็นของตายเหรอแล้วถ้าต่อไปตัวเองไปแต่งงานคิดว่านทจะยอมอีกต่อไปเหรอในเมื่อฝ่ายหญิงนทก็รู้จักดีนทอาจจะยอมเดินออกมาจากชีวิตพี่ชินเองก็ได้แล้วถึงตอนนั้นพี่ชินจะอยู่ได้มั้ย
-
o18
เราต่างคน ต่างก็เจ็บ เก็บให้อยู่
ใครจะอึด หรือฮึดสู้ อยู่ไม่ไหว
จิตสั่นคลอน หรือนอนนิ่ง วิ่งวุ่นไป
มาวัดใจ ลองเชิงดู ให้รู้ดี
เงียบสงบ สยบเคลื่อน ไอ้เพื่อนยาก
อย่าลำบาก ฝากจิตไว้ ไม่ถอยหนี
ตั้งสติ พิเคราะห์ดู รู้ท่าที
เสร็จงานนี้ ไม่รู้ใคร ใจต้องพัง
:z2: คนเข้มแข็งเท่านั้น..จึงจะอยู่รอด
:L2: จัดไป ชานม
-
มาเตรียมดราม่า่น้ำตาแตกเป็นเพื่อนน้องนท
-
โอ้แม่จ้าว ไม่อยากจะจิ้นถึงตอนต่อไป :m15: :m15: แงงงงงงงงงง :o12: :o12: :o12:
-
ตอนนี้คลื่นลมสงบ แต่ตอนนี้พายุคงจะเข้าแล้วใช่ไหม!! :serius2:
มาต่อไวไวนะคะ รออยู่
:pig4:
-
A heart of gold... Or not? We shall see.
-
ผมไม่ได้เลิกอ่านนะครับ แต่รอเช่นกัน รอให้นทมีพัฒนาการบ้าง
แล้วจะมาอ่านต่อทีเดียว ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ครับ :pig4:
-
สงสัยต้องเตรียมทิชชูซับน้ำตาซะแล้ว
-
อ๊าซซซซซซซซซซซซซซซววว ชะล่าาใจไปเหอะ พ่อพระเอก!
-
ค้าง มาต่อเร็ว ๆ เลย
-
:a6: :a6: :a6:
-
น้องนทผู้น่าสงสาร T-T หญิงก็น่าสงสาร แต่คุณน้องสาวทำไมเธอร้ายแบบนั้น เป็ลูกคนเล็กเลยนิสัยเสียหรือไง!
พี่ชินคงกลัวนทรู้เรื่องแต่งงาน แต่บังเอิญโลกกลมพรหมลิขิต ความลับไม่มีในโลก ไม่รู้ตอนแต่ง หลังจากนี้ก็คงรู้ แต่ถ้ามีหญิงคนเดียว เรื่องคงง่ายขึ้น แต่ดั๊นนนนนนมียัยเล็กนี่ด้วย ไม่รู้จะต้องเจ็บอีกแค่ไหนนะ TT__TT
อดทนรอชานม มีอะไรจะเซอร์ไพรส์คนอ่านกันนะ ^^
-
ให้ตาย
-
โอ้วว อยากจะบอกว่าเรื่องนี้มาม่าเต็มเลยอ่า อ่านไปน้ำตารื้นไป อะไรจะขนาดนั้นนน
อีพี่ชินทำไมเป็นคนแบบนี้ห๊ะ น้องนทเป็นอะไรสำหรับแก :m16:
ทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า หนอยๆ เสียเขาไปจริงๆ จะหนาวว
น้องนทก็ด้วย ขนาดตัวเองยังไม่รัก อย่าหวังว่าอิพี่ชินมันจะรักนะ (อิน)
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ สู้ๆ :L2:
-
บั่บว่าอดทนรอเปลี่ยนพระเอกใช่ปะคะ
5555555555555555555555555555555
เชษฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐ์รักเชษฐ์ ~~~~~~~~
-
ยังไม่่รู้ว่าต้องรอเจอกับอะไร แต่ยังไงก็รอนะ
-
รออ่านต่อจ้า
-
เตรียมตัวกับการเสียน้ำตา :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
คราวนี้นทคงตัดใจแบบ ฉับ! ฉับ!! ฉับ!!! :fire:
แล้วปล่อยให้อิพี่ชินมันเจ็บบ้าง อย่าไปยอมมมมม :beat:
-
หึ มั่นใจจังนะ คุณชิน
มีของดีไว้ที่ตัว ไม่รักษามันไว้ให้ดี
ไม่รู้คุณค่าของมัน
คิดหรอว่ามันจะอยู่กับเราไปตลอด
นททนมานานก็จริง แต่คนเรามันมีจุดอิ่มตัว
... แล้วจะคอยดู ว่าถึงตอนนั้น
คนอย่างนายชินจะทุรนทุรายไหม?
-
ใกล้แล้ว ไอ้พี่ชินใกล้ตายละ :fire:
-
สนุก ดราม่าสะใจมากค่ะ ><!
อดใจรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ววววว
อยากรู้ว่านทจะทำยังไงกันหนอ? ตื่นเต้นๆ
-
ถ้านทรู้คงช็อคไปเลย :o12:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว บอกได้คำเดียว
นทไม่รักตัวเองเลย :เฮ้อ: อ่านไปหน่วงไป เห้อออ
-
เพลียกะน้องนท เกลียดเตชินท์ชิบอ่ะครับ โคตรเห็นแก่ตัว ผมมองเห็นตอนจบแบบแฮปปี้ไม่ออกแล้ว แต่ก็ยังหวัง ว่านทจะได้มีความสุข
-
ผิดไหมถ้าบอกว่าอ่านเรื่องนี้แล้วเบื่อนทมาก มัน.....เกินไป รักคนอื่นมากกว่ารักตัวเอง เฮ้อ...
ส่วนพี่ชิน ท่าทางคงไม่ไ้ด้รักนทหรอก รักตัวเองมากกว่า แล้วก็นะ สองคนนี้ช่างมาเจอกัน ไม่อยากสงสารอ่ะ เพราะดูแล้วทำตัวเอง ไม่รักตัวเองไม่รู้จะสงสารยังไง ไว้รอดูตอนจบทีเดียวละกัน ซึ่งดูแล้วไม่น่าจบด้วยดีได้นะคะ เพราะใจนึงก็ยังหวังว่านทจะคิดได้ รักตัวเองมากขึ้นและเจอคนที่ดีกว่านี้ ส่วนชินขอแบบจัดหนักนะ เกลียดผู้ชายแบบนี้อ่ะ
-
กรี๊ดดด มาต่อแล้วนทเอ๋ยนทอีกนานไหม เธอจะเป็นอิสระ~~~
-
ชินนี่ไม่ทำตามสัญญาตลอดอะ :z3:
-
จะโง่ไปถึงไหน...อกแตกตายไปเถอะสมน้ำหน้า เกลียดนักพวกไม่รักตัวเอง
-
รอคร๊าบบบบบบบบบบ รอได้
รอตอนต่อไปนะครับ^^
-
แงงงงงงงงงงงง นมยอมไปหรือเปล่า :sad4:
-
[[THE CAGE]] . . กรงรัก . . .
[16]
“เชษฐ์ เตรียมตัวสำหรับวันพรุ่งนี้รึยัง?”
นิชาเอ่ยขณะปรายสายตามองร่างสูงที่กำลังทำความสะอาดพื้นกระเบื้องสีขาวภายในร้าน ในระหว่างที่ตัวเขาเองกำลังเช็ดผงแป้งที่เลอะอยู่บนเคาน์เตอร์ในเวลาค่ำหลังปิดร้าน
“พรุ่งนี้ ทำไมเหรอครับ?”
“ก็งานแต่งงานคุณหญิงไง”
“อ้อ งานแต่งพี่หญิง”
“ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ? ไม่ไปเหรอ?”
เด็กหนุ่มร่างสูงหยุดกวาดพื้นแล้วเอาเอาคางเกยด้ามไม้กวาดอย่างครุ่นคิด แต่ติดจะเป็นท่วงท่าที่ประหลาดไปหน่อย จึงทำให้นิชาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“ขำอะไรล่ะพี่ก็ ผมอยากไปอยู่หรอกครับ แต่กลุ้มใจเรื่องชุดนั่นแหละ จะแต่งชุดนักเรียนไปก็ดูไม่เข้ากับงาน แต่ผมก็ไม่มีชุดสุภาพที่เหมาะจะไปงานเลี้ยงเหมือนใครเขาเลย”
นิชาใช้สายตาประเมินรูปร่างของอีกฝ่ายอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะก้าวออกมาหลังเคาน์เตอร์แล้วยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้ามนุเชษฐ์โดยไม่ละสายตาที่ทอดมองอย่างคาดคะเน มือเรียวโอบรอบกายสูงแล้วอ้อมไปด้านหลัง ทำเอาเด็กหนุ่มร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ
“เฮ้ย พี่นท ทำอะไรเนี่ย?!”
“อยู่นิ่งๆสิ พี่กำลังกะขนาดเราอยู่นี่ไง... พี่ว่าใส่ได้นะ”
“ใส่อะไรพี่ จู่ๆมา... ไม่ตั้งตัว ตกใจหมด”
มือใหญ่ลูบอกขึ้นๆลงๆเพื่อปลอบขวัญตนเอง จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร จู่ๆอีกฝ่ายก็มากอดเขาซะแน่นแบบนั้น เรือนผมนุ่มในระยะประชิดมีกลิ่นแชมพูอ่อนๆทำเอาหัวใจเต้นแรง น่าแปลกที่เขาไม่เห็นจะเคยพบพานกับใครที่มีกลิ่นหวานๆติดตัวอยู่ตลอดเวลาได้ขนาดนี้มาก่อน แม้แต่ผู้หญิงที่รู้จัก ก็ไม่เห็นจะมีใครที่ผ่านมาจนถึงเย็นก็ยังมีกลิ่นสะอาดของแชมพูหอมๆติดปลายผมให้เขาใจเต้นรัวแบบนี้ได้
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เอามาให้ลองดูละกัน”
“ของใครครับ?”
“ของพี่เอง มีอยู่ตัวนึงที่พี่ซื้อมาเองแล้วผิดไซส์ ใหญ่เกิน ไม่เคยใส่เลย ตอนนั้นรีบร้อนก็ไม่ได้ลอง ปรากฏว่าใส่ไม่ได้ ก็ต้องไปหาซื้อใหม่อยู่ดี... แต่อาจจะเต่อนิดหน่อยน่ะสิ ตรงช่วงแขนกับขาน่ะ”
“ผมไม่ถือหรอกครับ ผมแนว”
นิชาหัวเราะ “ไม่คิดมากก็ดี งั้นพรุ่งนี้พี่เอามาให้ละกัน วันนี้ก็เก็บของกลับบ้านกันเถอะ ฝนทำท่าจะตกอีกแล้ว พักนี้ตกได้ทุกวันเลย”
“นั่นน่ะสิครับ แล้วเป็นอะไรไม่รู้ ชอบตกตอนเช้ากับตอนเย็น ไม่ตกรถก็ติดอยู่แล้ว ยิ่งตกนี่ไม่ต้องถึงบ้านกันเลย”
ทั้งสองคนรีบเก็บของให้เข้าที่ ก่อนจะจัดร้านเตรียมพร้อมไว้สำหรับยามเช้า แล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน สำหรับมนุเชษฐ์นั้นไม่ยาก เพียงแค่ขึ้นรถประจำทางแล้วต่อรถสองแถวก็ถึงบ้าน เนื่องจากบ้านของเขาไม่ไกลจากที่นี่นัก แต่นิชาสิจะลำบากหน่อย คืนฝนตกเช่นนี้โบกรถแท็กซี่ยาก มนุเชษฐ์จึงยืนรอเป็นเพื่อน แม้จะถูกอีกฝ่ายบอกให้กลับไปก่อนหลายต่อหลายครั้งก็ตาม
“ให้เขามารับไม่ดีกว่าเหรอพี่?”
“ไม่เป็นไร พักนี้พี่เขายุ่ง แล้วก็แค่นี้เอง พี่กลับเองได้สบายๆ”
“พักนี้ยุ่งเหรอ ผมว่าเขาก็ยุ่งตลอดเวลาไม่ใช่เหรอพี่?”
“ก็จริง แต่พอเซ็นสัญญากับลูกค้ารายนี้ได้ อะไรๆก็คงดีขึ้นแหละ เดี๋ยวนี้พี่เขาก็มีเวลาให้มากขึ้นนะ”
“ผมเห็นแล้วล่ะ...”
นิชาแย้มรอยยิ้มเมื่อได้ยินดังนั้น เขาออกจะเขินอยู่บ้าง แต่เด็กหนุ่มไม่เคยแสดงอาการว่ารังเกียจที่เขาเป็นแบบนี้ แม้จะดูไม่ชอบขี้หน้าเตชินท์สักเท่าใดนัก แต่ก็ไม่เคยหลุดคำแสลงหูออกมาให้ได้ยินอีก
“กลับไปก่อนดีกว่าไหม พี่อยู่ได้ เราเองก็ไม่มีร่มเหมือนกันไม่ใช่เหรอ น่าจะรีบกลับนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่เป็นเพื่อนได้ ฝนเปาะแปะนิดเดียวเอง คงไม่ตกหนักแล้วล่ะวันนี้”
“เชษฐ์เนี่ย ชอบดูแลคนอื่นจังนะ น้องสาวคงติดแจเลยสิ”
มนุเชษฐ์ยิ้มตอบ "ก็ไม่เชิงครับ ผมชอบดูแลคนอื่นก็จริง แต่จะดูแลเฉพาะคนที่ผมรักเท่านั้น... เอ้ย!! ผมหมายถึง รักแบบรุ่นพี่น่ะครับ เคารพรัก อารมณ์นั้น"
อาการลนลานทำเอานิชากลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ เผลอหัวเราะออกมาอย่างนึกเอ็นดูอีกฝ่าย
"โธ่ พี่นิชา อย่าหัวเราะผมสิครับ ผมอายนะ"
"รู้แล้วๆ ขอโทษๆ ก็นายน่ารักนี่นา" มือเล็กเอื้อมไปลูบเรือนผมหนานุ่มของร่างสูงตรงหน้าเบาๆ "พรุ่งนี้ต้องหล่อมาเลยนะ"
"ผมน่ะหล่ออยู่แล้วครับ พี่นทเถอะ อย่าลืมใส่เสริมส้นมานะครับ เดี๋ยวพี่หญิงสูงกว่าจะพูดไม่ออก”
“เด็กบ้า พูดจาไม่น่ารักเลย พี่ก็ไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นสักหน่อย”
ร่างสูงของคนที่เพิ่งถูกหาว่า ‘บ้า’ แย้มรอยยิ้มเป็นสุขเหมือนคนบ้า เขาชอบนักเวลาสบโอกาสได้หยอกร่างเล็กตรงหน้า อันที่จริงนิชาก็ไม่ได้เตี้ยหรอก แต่คนรอบข้างต่างหากที่สูงจนทำให้นิชาดูเตี้ยมากกว่าปกติ
“ล้อเล่นครับ แต่เจ้าสาวต้องใส่ส้นสูงนะ พี่อย่าลืม”
“พี่ก็สูงพอๆกับพี่หญิงใส่ส้นสูงแหละน่ะ”
สุดท้ายแล้วก็มีแท็กซี่ว่างมาถึงจนได้ เด็กหนุ่มทอดสายตามองร่างเพรียวที่ก้าวขึ้นรถพร้อมกับหันมาโบกมือลา เขาเองก็มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าไม่แตกต่าง ทว่าในใจของเขานั้นไม่รู้สึกถึงความยินดีนัก อาจด้วยเพราะลึกๆแล้ว ตัวเขาเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าเตชินท์มองภาพของความสัมพันธ์เป็นเช่นไร และนิชาเองก็เป็นคนประเภทที่สามารถถูกมองได้อย่างทะลุปรุโปร่งอยู่แล้วด้วย
เขารู้สึกเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถบอกความจริงให้อีกฝ่ายรู้ได้ ทั้งๆที่เขานั้นมองเห็นธาตุแท้ของเตชินท์ได้อย่างชัดเจน ทั้งๆที่ความปรารถนาของเขานั้นมีเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือรักษารอยยิ้มของนิชาเอาไว้ให้คงอยู่ตลอดไป
หากวันใดที่เขาสามารถยืนหยัดอยู่ได้ด้วยตัวเองเมื่อไหร่ เขาจะไม่มีวันปล่อยให้นิชาต้องทนทุกข์และเสียน้ำตาให้กับผู้ชายห่วยๆแบบนั้นอีกเป็นอันขาด
เสียงนกที่ร้องดัง พร้อมกับกระพือปีกเพื่อโผบินกลับรัง ส่งผลให้เจ้าของร่างที่นอนสลบไสลไปด้วยความเหนื่อยอ่อนรู้สึกตัวขึ้น เขารู้สึกปวดศีรษะเสียจนต้องหยีตาอย่างไม่อาจสู้แสงสว่าง ก่อนที่ภาพเบื้องหน้าที่เลือนรางจะค่อยๆแจ่มชัดขึ้น ปรากฏร่างของเด็กหนุ่มร่างสูงที่นั่งอยู่เคียงข้างเตียงใหญ่
"... เชษฐ์?"
ใบหน้าดูดีที่หล่อเหลาประดับไปด้วยรอยยิ้มบางเบา ไม่สดใสเหมือนเคย มือใหญ่ถูกเลื่อนมากุมข้อมือเล็กเอาไว้อย่างหลวมๆคล้ายกับตั้งใจจะปลอบประโลม ทว่าเจ้าของเรือนร่างสูงกลับมีทีท่าไม่สบายใจเสียยิ่งกว่าคนที่กำลังนอนป่วยอยู่เสียอีก
"พี่นท ดีขึ้นแล้วเหรอครับ?"
"พี่... เป็นอะไรไป?"
"พี่เป็นไข้หวัดครับ สงสัยเพราะตากฝนเมื่อคืนนั่นแหละ"
"อ้อ..."
เสียงใสพึมพำเบาๆอย่างนึกระอาร่างกายที่ป่วยง่ายของตนเอง ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้างแล้วรีบดีดตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว
"แล้วงานแต่งคุณหญิงล่ะ?!"
"ค่อยๆครับ งานจบไปแล้วครับ เหลือแค่งานเลี้ยงกลางคืน"
"จริงเหรอ แย่ที่สุด... แต่ไปตอนนี้ก็ยังทันใช่ไหม เชษฐ์"
"... ผมว่าอย่าดีกว่าครับ พี่ไม่สบายอยู่นะ"
"แต่ว่าคุณหญิง..."
มนุเชษฐ์ระบายลมหายใจออกมายาว แววตาที่หมองเศร้าคู่นั้นทำให้นิชานึกประหลาดใจ เนื่องจากนับแต่ร่างตรงหน้าเข้ามาทำงานที่ร้าน เขาก็ไม่เคยเห็นสีหน้าอมทุกข์ของอีกฝ่ายอีกเลย จนกระทั่งวันนี้
"พี่พักผ่อนเถอะครับ ถ้าหากว่าพี่อยากจะแสดงความยินดี เดี๋ยวผมจะไปบอกให้เอง"
น้ำเสียงที่เจือแววดุทำให้นิชาขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความไม่เข้าใจ เขาไม่สบายก็จริง แม้จะมีไข้ แต่ก็ไม่ได้มากมายถึงขนาดต้องนอนซมอยู่แต่กับบ้าน แล้วการที่เขาตื่นมาตอนเย็นแบบนี้ก็เท่ากับว่าได้พักผ่อนมากเพียงพออยู่แล้ว แต่เขารู้สึกว่ามีเหตุผลอื่นที่อีกฝ่ายไม่อยากให้เขาไปงานแต่งงานเสียมากกว่า ทว่าเมื่อจับความเจ็บปวดที่อยู่ในกระแสเสียงและนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นได้ เขาที่กำลังจะอ้าปากเอ่ยแย้ง ก็จนใจ
"ก็ได้... ฝากด้วยแล้วกัน ฝากขอโทษคุณหญิงด้วยนะ"
"ดีแล้วครับ เดี๋ยวผมทำอะไรให้ทานก่อนแล้วจะออกไป"
มือเย็นแนบเข้ากับผิวแก้มที่ร้อนผ่าวเบาๆเพื่อวัดไข้ ทำให้นิชารู้สึกดีขึ้นบ้าง ก่อนที่ร่างสูงจะพาตนเองมุ่งหน้าไปยังห้องครัวที่เขาสำรวจมาเรียบร้อยแล้วหลังจากพนักงานที่ล็อบบี้พาเข้ามาถึงห้อง เนื่องจากจำเขาที่เคยมาส่งนิชาถึงที่นี่ได้ และเมื่อแจ้งไปว่าไม่สามารถติดต่อนิชาได้จนเป็นห่วงและมาถึงนี่ พนักงานก็พามาส่งให้ถึงห้อง โชคดีที่คอนโดที่นี่ไม่ได้มีระบบรักษาความปลอดภัยรัดกุมมากอย่างที่เขาคิด
มนุเชษฐ์ยกข้าวต้มที่ตุ๋นเอาไว้เสียจนนิ่มตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว เขานำกุ้งที่แช่อยู่ในช่องแช่แข็งมาสับ ก่อนจะนำลงไปต้มกับข้าวตุ๋นอยู่อีกครู่ ก่อนจะตักใส่ชามแล้วยกมายังห้องนอนที่มีร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่ ใบหน้าที่แดงด้วยพิษไข้ทำให้เขาอดเป็นห่วงไม่ได้ แม้ว่าจะนั่งเฝ้าอยู่โดยตลอดตั้งแต่เขาเข้ามาถึงที่นี่เมื่อตอนเที่ยง
"พี่นท ทานหน่อยนะครับ"
เขาพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะจัดหมอนเพื่อให้อีกฝ่ายพิงได้อย่างสะดวกสบาย ส่งผลให้รอยยิ้มบางประดับบนใบหน้าอิดโรย มนุเชษฐ์นั่งลงข้างๆก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาหมายจะป้อนให้ แต่กลับถูกมือเล็กแตะเบาๆเป็นเชิงว่าให้ส่งมาแทน เขาจึงปล่อยให้นิชาตักข้าวต้มทานเองโดยนั่งมองอยู่ข้างๆเพื่อคอยให้ความช่วยเหลือ
"อร่อย... นายทำอาหารเก่งนะ"
"ผมทำได้แค่อะไรง่ายๆเท่านั้นแหละครับ"
"ทำให้ที่บ้านสินะ"
นิชาเอ่ยดังนั้นเนื่องจากรับรู้ได้ถึงรสชาติความนุ่มนวลคล้ายกับรสมือมารดาที่ห่างไปเสียนาน แม้จะเป็นเพียงข้าวต้มกุ้งธรรมดา ไม่ใช่ฝีมือเชฟในภัตตาคารบนตึกระฟ้า แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงความเอาใจใส่ในข้าวแต่ละเม็ดที่นิ่มเสมอกัน
"ขอบคุณนะ เชษฐ์"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่ทานยาแก้หวัดนี่ด้วยนะ แล้วผมจะไปแล้ว"
"อืม อย่าลืมบอกคุณหญิงให้พี่ด้วยนะ"
ร่างบางกำชับอีกครั้ง ก่อนจะรับยามาทานแล้วค่อยๆนอนลงบนเตียง สายตาทอดมองร่างที่นั่งอยู่ข้างๆอีกเพียงครู่ ก่อนจะจมลงสู่ห้วงนิทราในเวลาอันสั้น ทว่าร่างสูงที่ได้รับมอบหมายให้ไปบอกกล่าวนั้น กลับนั่งเฉย ไม่ขยับเขยื้อนใดๆ
ในใจประหวัดไปถึงวินาทีที่เขาก้าวเข้าไปในงานแต่งงาน เขาตั้งใจจะนำของขวัญเล็กๆน้อยๆไปมอบให้ ด้วยความที่สวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขายาวสีดำ ซึ่งเป็นชุดที่เป็นทางการที่สุดที่เขามี จึงหมายจะฝากของขวัญเอาไว้แล้วรีบกลับไปหานิชา เพราะเป็นห่วงนักว่าร่างเพรียวหายไปไหนจึงติดต่อไม่ได้
แต่แล้ว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกลับได้พบกับเจ้าสาวที่กำลังต้อนรับแขกอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้างาน เคียงคู่กับร่างสูงสง่าของผู้เป็นเจ้าบ่าวที่อยู่ในชุดสูทสีขาวเนี้ยบหรู ดูแตกต่างจากทุกคราที่ได้พบ ทว่าดวงหน้าหล่อเหลาดั่งรูปสลักและสายตาคู่นั้น สายตาที่แฝงแววสนุกสนาน ทว่าน่าเกรงขามอย่างนักธุรกิจหนุ่ม ดวงตาของคนที่เขาเกลียดนักหนา
--- เขาไม่มีวันจำผิดพลาดได้อย่างแน่นอน
รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และคำพูดแสดงความยินดีมากมายที่รายล้อม กลับยิ่งทำให้เลือดในกายที่เย็นเฉียบ แปรเปลี่ยนเป็นพลุ่งพล่านราวกับลาวาปะทุเดือด
มนุเชษฐ์หันหลังกลับ โดยไม่ได้เดินเข้าไปทักทายคู่บ่าวสาวที่ยกมือไหว้สวัสดีแขกเหรื่อจำนวนมาก เนื่องจากธุรกิจของหลินเช่อ และตัวของเตชินท์เอง ทำให้ต้องพบปะคนระดับสูงจากหลายหลากประเทศ ทั้งคนไทย และคนจีน อีกทั้งยังมีต่างชาติมากมายที่พากันมาร่วมแสดงความยินดี แม้ไม่อยากจะเชื่อว่า พยัคฆ์ขาว กับมังกรคราม จะสามารถจับมือกันปรองดองได้ด้วยดีเช่นนี้
.
.
งานหมั้นในตอนเช้าตรู่ที่ผ่านพ้นไปทำให้นภิสารู้สึกเพลียเล็กน้อยจากการพักผ่อนไม่เพียงพอ เธอหันไปมองซีกหน้าคมคายที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มสว่างไสวด้วยสายตาเฉยชาแพขนตายาวงอนสีดำสนิทกระพือในยามที่เธอกระพริบตา โหนกแก้มที่ถูกแต่งแต้มด้วยแดงระเรื่อ และริมฝีปากสีชมพูสดแวววาว รับกับเครื่องประดับจาก Cartier และชุดเจ้าสาวจาก Vera Wang ที่ผู้เป็นเจ้าบ่าวคัดสรรมามอบให้เป็นอย่างดี ทำให้เจ้าหล่อนดูเป็นสาวผู้เพียบพร้อมไปด้วยวาสนาและบารมี ทั้งมีความสามารถ ทั้งรูปลักษณ์และบุคลิกที่น่าชื่นชม
ไม่แตกต่างจากชายหนุ่มที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวที่สั่งตัดมาด้วยผ้าเนื้อดีที่สุดจากฮ่องกง ที่หลิวเช่อเป็นผู้เลือกสรรให้อย่างตั้งใจ ไม่ให้ใครตราหน้าได้ว่าไม่ยอมทุ่มทุน
และแน่นอนว่า งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้จะต้องจัดขึ้นในโรงแรมอย่างยิ่งใหญ่ที่สุด ดีที่สุด และมีระดับมากที่สุด
"คุณเตชินท์ ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะขอร้องค่ะ"
"ได้ทุกสิ่งเลยครับ คุณหญิง"
"พ้นคืนนี้ไป... เราจะเป็นสามีภรรยากันแต่เพียงในนามเท่านั้น จะไม่มีการร่วมหอกันจริงๆ จนกว่าจะถึงวันนั้น..."
"วันไหนครับ?"
ดวงตาคมปลาบของหญิงสาวปรายมองนัยน์ตาที่มีแววขบขันที่เหลือบมองลงมา เธอมองเห็นความดุดันในสายตาคู่นั้นที่ใช้ความกรุ้มกริ่มอย่างผู้ชายเจ้าชู้มาบดบังเอาไว้ได้เป็นอย่างดี
"วันที่ฉันรัก และเชื่อใจคุณได้จากใจจริง แต่ก่อนหน้านั้น อย่าหวังว่าจะได้ใกล้ฉัน หากคุณทำอะไรฉัน... ฉันฆ่าคุณแน่"
เตชินท์แย้มรอยยิ้มบางกับคำกระซิบขู่นั่น เขาโน้มกายลงกระซิบริมหูเจ้าสาวด้วยท่วงท่าที่สง่างามและซุกซนคล้ายกับเจ้าบ่าวที่กำลังสนิทสนมกับเจ้าสาวในสายตาของคนอื่น
"ไม่ต้องห่วงไป... หากวันนั้นมาถึงจริง คุณ... จะเป็นฝ่ายขอร้องให้ผม ฆ่า คุณเอง"
นภิสาตัวสั่นสะท้านน้อยๆจากความอำมหิตในน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เย็นชานั่น คำพูดนั้นหาที่มาที่ไปไม่ได้ แต่กลับทำให้เธอรู้สึกหนาวราวกับถูกราดด้วยน้ำเย็นเฉียบทั่วกาย เธอหันไปมองใบหน้าดูดีที่หันกลับไปแย้มยิ้มให้กับแขกคนสำคัญที่ทยอยมาทักทายคนแล้วคนเล่า มือเรียวที่ถูกห่อหุ้มเอาไว้ด้วยถุงมือสีขาวโปร่งสวยจิกกำแน่นเพื่อระงับไม่ให้ตนเองแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาในวินาทีนี้
ไหนเล่า เจ้าสาวที่โชคดี
ใครกัน หญิงสาวที่มีความสุขที่สุดในโลก
ไร้สาระทั้งเพ การที่เธอได้แต่งงานในวันนี้ เป็นดั่งจุดเริ่มต้นที่เธอต้องก้าวออกจากพื้นที่ปลอดภัยภายในบ้าน เพื่อจมดิ่งลงมาสู่ห้วงสมุทรอันลึกล้ำที่ไม่มีใครช่วยเหลือเธอได้อีกต่อไปต่างหากเล่า
ทว่าคนที่เธอห่วงนัก กลับไม่ใช่ตัวของเธอเอง แต่เป็นน้องสาวคนสุดท้อง ที่ขังตัวเองอยู่แต่ภายในห้องนอน ไม่ยอมออกมาพบปะใคร หรือแม้แต่จะแสดงความยินดีให้แก่เธอผู้เป็นพี่สาว แม้ว่าเธอจะไม่ได้ต้องการจะรับฟังคำแสดงความยินดีจอมปลอมสักเท่าไหร่ก็ตาม แต่เธอก็อดรู้สึกเจ็บปวดภายในใจไม่ได้ เมื่อรู้สึกว่าถูกผู้เป็นน้องสาวเกลียดเข้าให้ในสิ่งที่เธอไม่ได้เป็นผู้ตั้งใจกระทำเสียแล้ว ทั้งๆที่หากเลือกได้แล้ว เธอไม่อยากจะแต่งงานกับชายผู้นี้หรอก ชายคนที่ทำลายอนาคตของน้องสาวของเธอเสียป่นปี้ เธอจะไปรักได้ลงได้อย่างไรกัน
นอนไม่หลับ ไม่สบายใจเอาเสียเลย
นิชารู้สึกไม่ดี ในใจรู้สึกถึงความไม่สงบที่วิ่งพล่านโดยไม่รู้สาเหตุ ราวกับเป็นลางบอกเหตุบางอย่างที่ทำให้เขาขยับเขยื้อน ฝืนกายลุกจากเตียงแล้วตรงไปยังห้องอาบน้ำ สายน้ำอุ่นที่ชโลมกายทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง เขาเดินไปคว้าชุดสูทในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าของเตชินท์เสียเป็นส่วนใหญ่ ขณะปรายสาตามองเข็มนาฬิกาที่เคลื่อนเข้าใกล้หกโมงเย็นเข้าไปทุกที
อย่างน้อย เขาก็ควรจะไปร่วมแสดงความยินดีกับลูกค้าคนสำคัญเสียหน่อย ไหนๆก็รับบัตรเชิญมาแล้ว
นิชาคิด ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไม่รู้สถานที่จัดงาน มือเรียวจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหามนุเชษฐ์ แต่อีกฝ่ายกลับไม่รับสาย ร่างบางทรุดกายนั่งลงบนเตียงอย่างถอดใจ ทั้งๆที่ยังอยู่ในชุดสูทสีดำเช่นนั้น เขานั่งคิดถึงวันที่นภิสาไปที่ร้าน แล้วมอบการ์ดเชิญให้กับมนุเชษฐ์ ในตอนนั้นเด็กหนุ่มอยู่ที่แคชเชียร์ อาจจะเก็บเอาไว้ที่ลิ้นชักใกล้ๆก็เป็นได้
เขานึกขำในความตั้งใจของตนเอง หากไปที่ร้านแล้วไม่มีการ์ด ก็เท่ากับว่าสูญเปล่า แต่ ณ อารมณ์ของเขาในตอนนี้ ไม่สามารถอยู่ในห้องเฉยๆได้อย่างสบายใจอยู่แล้ว หากไปแล้วไม่เจอ ก็ค่อยคิดอีกทีแล้วกันว่าจะไปไหนต่อทั้งๆที่ใส่ชุดแบบนี้
นิชาคิด ก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งที่นานๆครั้งจะมีใครมากดเสียที เขาตรงไปที่ด้านหน้าประตูคอนโด ก่อนจะเปิดรับโดยไม่ได้มองช่องตาแมว
"ใครครับ?"
เบื้องหน้าเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่เขาไม่เคยพบหน้ามาก่อน รูปลักษณ์ดูดี สะอาดสะอ้าน อยู่ในชุดสูทสีขาวรับกับเรือนผมสีน้ำตาลซอยสั้นที่เซ็ตเอาไว้เป็นทรงอย่างดี แม้เห็นเพียงคราแรกก็สามารถบ่งบอกได้ว่าร่างตรงหน้าเป็นชายเจ้าชู้ที่ไม่คิดปิดบัง สังเกตได้จากสายตากรุ้มกริ่มที่ส่งตรงมาให้เห็นอย่างชัดเจน ทั้งๆที่อยู่ต่อหน้าเขาซึ่งเป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีครับ... คุณคือ...?"
"ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ห้องข้างๆ เลยแวะมาทักทายน่ะครับ"
"อ้อ ครับ ผมชื่อนท"
"คุณนท พอดีวันนี้ผมก็มามือเปล่าซะด้วย ไว้โอกาสหน้าผมจะเอาของขวัญทักทายมาให้นะครับ"
"ไม่ต้องหรอกครับ เพื่อนบ้านกัน"
"เพราะเป็นเพื่อนบ้านกันน่ะสิครับถึงต้องให้ เป็นธรรมเนียมครับ งั้นไว้เจอกันใหม่นะครับ พอดีผมต้องรีบไปธุระต่อ"
"อ๊ะ เดี๋ยวครับ คุณชื่อ...?"
เจ้าของร่างที่กำลังจะวิ่งไปทางลิฟต์สีเงินสวยหยุดชะงัก ก่อนจะหันกลับมามองพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
"ลืมบอกชื่อเลย ผมชื่อเอกครับ ฝากตัวด้วยนะครับ คุณนท"
นิชายืนงุนงงอยู่กับท่าทีว่องไวดั่งฟ้าแลบของร่างสูงเป็นยิ่งนัก เขาระบายลมหายใจน้อยๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตนเองกำลังจะไปงานแต่งงานเช่นเดียวกัน เขารีบหันกลับไปคว้ากระเป๋าสตางค์ยัดใส่กางเกง ก่อนจะก้าวออกจากบ้านไป โดยเผลอทำนิสัยเสียที่เตชินท์บ่นนักบ่นหนา นั่นคือการที่เขาลืมหยิบโทรศัพท์มือถือติดมาด้วย
นิชาใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่กว่าจะไปถึงร้าน แม้ว่าจะขึ้นรถไฟฟ้ามาลงที่หมอชิตก็ตาม แต่ก็ต้องต่อรถแท็กซี่อีกสักพัก เนื่องจากในเวลาเย็นเช่นนี้ ทุกคนต่างรีบร้อนจะกลับบ้านของตนเอง รถจึงติดไม่ใช่น้อยกว่าจะเข้าเส้นเกษตร-นวมินทร์ได้
ร่างบอบบางไขกุญแจเข้าไปในร้าน ก่อนจะไปก้มๆเงยๆตามลิ้นชักใกล้แคชเชียร์ แล้วเขา ก็เหลือบไปเห็นกระดาษแข็งสีชมพูอ่อนที่สอดอยู่ใต้กุญแจสำรองของร้าน นิชาถอนใจอย่างโล่งอก พร้อมกับหยิบการ์ดนั้นขึ้นมาเปิดหาสถานที่จัดงาน
‘เรียนเชิญผู้มีเกียรติมาร่วมงานมงคลของ
คุณนภิสา หลิน กับ คุณเตชินท์ สุวรรณยุทธา’
ดวงตาคู่สวยจับจ้องถ้อยคำสั้นๆเพียงไม่กี่คำเหล่านั้น --- เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ได้
โลกทั้งโบ --- หยุดหมุน
.
.
.
Talk: สวัสดีวันฝนกระหน่ำค่า ^ ^
ชานมเพิ่งกลับมาถึงบ้าน TwT รถติดมากเลยสัปดาห์นี้ ติดทุกวัน
ขอตัวไปอาบน้ำ แล้วก็อ่านหนังสือสอบต่อก่อนนะคะ ^ ^
ทุกคนอย่าลืมรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
:กอด1:
-
เข้ามาเจอพอดี
คราวนี้น้องคงหลุดพ้นซะทีนะ
สงสารมากมาย
-
เอาให้พี่ชินท์มันตายไปเลย ให้ทรมาน แบบตายยากตายเย็น แต่ถนอม นทหน่อยนะ
-
โถนท นทจ๋า :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12: :o12: :o12:
-
นทอย่าใจอ่อนนะ :sad4:
-
สงสาร....แต่สมควรค่ะ....สมควรรรู้ความจริงที่ไอ้พระเอกบ้าบอไม่เคยบอก(ไม่บอกอะไรเลยจริงๆ....)
เฮ้อ~ สู้ต่อไปนะหนู ตอนหน้าขอ 'ไม่มีเค้าเราอยู่ได้' นะคะ......(//หมดหวังแล้วมั้ง 55555)
-
:serius2:เจ็บครั้งที่ล้านแปดแล้วละมั้งนนท์ แล้วครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายหือว่าจะยอมเจ็บตลอดไปกันนะ
-
ความจริงมาจังๆหน้าแบบนี้ นทจะทำยังไงต่อไป
หวังว่าจะตาสว่างซักทีนะ จมปลักมาเกือบ20ตอนแล้ว
พี่ชินไม่ได้ผิดแค่หลายใจมั่วไม่เลือกอย่างเดียว แต่ยังโกหกหลอกไม่รักษาคำพูด
ที่เลวร้ายที่สุดคือเห็นแก่ตัวมาก แทบไม่เคยเห็นหัวนทเลยไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม
ไม่เคยบอก ไม่เคยอธิบายอะไรทั้งนั้น พอนททำอะไรไม่ถูกใจไม่ได้ดั่งใจก็ใช้แต่กำลัง
ทั้งการทำร้ายร่างกายอย่างรุนแรงหรือแม้แต่เซ็กส์ที่เอาแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียว
นทเกิดมาเพื่อใช้กรรมกับพี่ชินจริงๆ ไม่งั้นคงไม่หน้ามืดตามัวได้นานขนาดนี้ :เฮ้อ:
-
หยุดจริงๆแม้แต่คนอ่านยังแทบหยุดหายใจ แอบลุ้นขอให้นทไม่เจอเข้ากับการ์ดนั่นแต่ก็คงหนีความจริงไม่พ้น
เฮ้อนทเอ้ยเจ้ปวดใจแทน :sad4:
-
สงสารจัง
เศร้าจับใจ
:o12:
-
ใจแข็งซักทีเถอะ ขอร้อง ถ้าเตชินทร์รักจะไม่ว่าเลย
-
สงสารพี่นทอีกแล้ว :sad4:
o13 สู้ๆน่ะค่ะพี่นท :กอด1:
-
ว่าแล้วว่าเอกต้องมีบท ในเรื่องหาผู้ชายที่มือเท้าพอสูสีกับเตชินทร์ ตอนนี้ผมเห็นแค่เอกเท่านั้นล่ะ เชษฐ์ดีก็จริง แต่ยังต้องก้าวอีกมาก ตอนนี้ยังท้ารบกับเตชินทร์ไม่ได้หรอก
แปลกใจหน่อยที่บทของนภิสากับเตชินทร์ออกมาไม่ดีเท่าที่คาดไว้นะฮะ สองคนนี้เคมีน่าจะแรงกว่านี้อยู่ อ่านแล้วรู้สึกเหมือนรัศมีนภิสาโดนกด ตัวละครมันจมอ่ะ ทั้งๆที่รัศมีคนทั้งคู่น่าจะเฉิดฉายพอๆกัน ยังไงก็ฝากหน่อยนะฮะ
-
สงสาร นทจัง
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :m15: :m15: :m15:
-
เอาจริงๆๆนะถ้าพระเอกไม่ใช่ชินจะไม่เสียใจเลย
เพราะมันเลวหาที่ติไม่ได้จริงๆทำร้ายนทคนเดียวไม่พอยังทำร้ายผู้หญิงอีกหลายคน
มันคงรักตัวเองมากไป
-
นทเอ๊ยยย
อย่าจมปรักอยู่กับคนอย่างนี้เล๊ยยย!!
-
หาใหม่เลยนนท์ควงเย้ยชินมันเลย :z6:
-
นี่ชินมันเป็นพระเอกจริง ๆ ใช่มั๊ยเนี่ย :เฮ้อ:
สงสารนทที่สุดแล้ววว :o12: :o12: :o12:
-
:angry2:
รู้อย่างอื่น หมื่นแสน แล่นเข้าหัว
รู้ว่าหลอก บอกให้กลัว ชั่วถึงไหน
รู้ทุกอย่าง กระจ่างยิ่ง นิ่งนอนใจ
รู้อะไร ก็ไม่สู้ รู้ความจริง
ยอมรับเถอะ เปรอะใจ ไปมากแล้ว
เปรียบเหมือนแก้ว น้ำล้น จนหยดติ๋ง
งัดปืนมา หาทำลาย กระจายยิง
ทุบมันทิ้ง นิ่งทั้งใจ ไม่ขอทน
:z3: ชานม
-
อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ แต่เรา.......
สมน้ำหน้านทว่ะ :o211:
ไม่ได้สงสารเลยสักนิดอ่ะ คนแบบนทเนี่ย
อยากเจ็บแล้วไม่จำเอง ทำตัวเองทั้งนั้นอ่ะนท :เฮ้อ:
เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทน คือ.................
คืออะไร ไปคิดเอาเองนะนท o18
ปล.ถ้ามีเพื่อนหรือคนรู้จักเป็นอย่างนทเนี่ย จะจับมาบ้องกะโหลกให้หายโง่ให้ดู :beat:
-
โฮ้ววววว :m15: เศร้ากับนทอ่ะ พักนี้อุตส่าห์ร่าเริงขึ้นได้นิดนึงแล้ว กลับมาสู่วงเวียนความเศร้าต่อไป
อีพี่ชินมันรู้สึกรู้สากับเรื่องพวกนี้บ้างมั้ยนะ อยากรู้ใจเค้าจริง ๆ
เชษฐ์รีบไปดูแลพี่นทด่วน ต้องแย่แน่ ๆ เลยงานนี้ นทไม่ต้องไปงานหรอกนะ
คนข้างห้องคนใหม่ เหมือนจะมีบทบาทในเรื่องไงไม่รุ รอติดตามค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:o12:
-
ฮือออออ ตัดฉับแบบทำร้ายจิตใจมากกกก
มาอัพไวๆน้า
-
เปลี่ยนพระเอกนะคะ
ยิ่งอ่านยิ่งแบบอีเตชินท์นี้ยิ่งเลวขึ้นทุกวัน
เนี้ยมีทั้งเอกมีทั้งเชษฐ์เลือกเลยคะจะให้ใครเป็น5555555555555555555555555555555555
แบบเน้มันเลวไป สงสารนททททททททททททททททททททททททททท
นทก็เป็นคนเจ็บได้ร้องไห้เป็น (ร้องบ่อยด้วย) :sad4: :sad4:
-
เออเนอะคนเราแค่พูดออกมามันจะตายรึไง เก๊กอยู่ได้ (ไม่เกี่ยวกะนิยายเล้ย ส่วนตัวล้วนๆ)
-
หวังว่าสุกท้าย นทเจอแบบนี้แล้ว จะเอาตัวเองออกจากบ่วงกรงที่ขังตัวเองไว้สักทีนะ
*วิ่งเข้าไปปลอบน้องนทไม่ให้ร้องไห้* :o12:
-
คุณคนเขียนทำคนอ่านค้าง!!!! :z3: :z3:
หวังว่านทคงจะหาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองได้นะ :o12: :กอด1:
-
สงสาร นทททททททททททททททททททททททท :o12:
-
สวดยอด,,,!!!!!!! ไม่ต้องไปงานหรอก แค่นี้ก้จี๊ดดสุด ๆ ไปเลย
เอาไงล่ะทีนี้ เหตุผลทั้งหลาย หนักกว่าไปนอนกับคนอื่นเรี่ยราดอีก ไอ้คุณเตชินทร์!!
เป็นนทล่ะจะหนีไปเลยเหอะ ไม่ก้นิ่งไว้แล้วแอบมีชู้ แบบไม่ตั้งใจหรือตั้งใจดีล่ะ(โดนฆ่าแน่ ๆ 555)
มันค้างดีนะ รอตอนต่อไปคร๊าบบ
-
เกลียดพระเอกแต่ไม่อยากให้พระเอกเป็นคนอื่น
จะมีเข้าใจอารมณ์เราไหมเนี้ย :เฮ้อ:
-
3คำ
งาน งอก จ่ะ
-
เอิ้วว สงสารนทเว๊ยยย .หยุดโง่ แล้วทำเรื่องซ้ำซากแบบกลับไปหามันซักทีเหอะ แง้
-
น่าสงสารนทอะ สงสัยเป็นลมแน่เลยยิ่งเป็นหวัดอยู่ด้วย
-
เฮ้อ!!!!!!!
-
คาดว่านทก็ยังคงตัดใจไม่ได้แน่เลย
จะไปทนมันอยู่ทำไมเนี่ย
-
ชานมจ๊ะ...มันค้างมากกกกกกกกกกกก
มาต่อไวๆนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
พี่ชิน... :fcuk: :fcuk: :fcuk:
-
:z3: ~กรี๊ดซ~
แล้วไงต่อๆ
-
โว้วๆ อย่างนี้ถ้านับตามสถานะแล้วน้องนทเตรียมกลายเป็นชู้ซะเองได้เลยนะเนี่ย เจ้าตัวจะทำยังไงกันน้า~
ข้างเตชินท์นี่ก็อิรุงตุงนังพิลึก ทั้งต้องแต่งงานกับพี่ โดนคนน้องปดว่าท้องด้วย ไหนจะเรื่องนทอีก แต่เหมือนฮีจะไม่หวั่นอยู่แล้วนะ
เจ้าคนข้างห้องนี่ก็น่าสนใจนะ แต่บุคลิกที่บรรยายไว้ว่าเจ้าชู้นี่มันน่ากลัวดีแท้ แบบว่าเหมือนหนีเสือปะจระเข้อ่ะ
ทั้งรำคาญทั้งเวทนานท ไม่รู้จะทำยังไง เจ้าตัวไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใคร ยินยอมพร้อมใจจมน้ำตายเสียเอง
-
อ่านแล้วหัวใจหล่นวูบทุกครั้งเลยอ่า
:sad4: :sad4:
-
ให้ตายยย นทเอ้ยยย
-
เจอแบบนี้แล้วถ้านทยังจมปรักขังตัวเองอยู่ในกรงรักของเตชินอีกก็เกินจะเยียวยาแล้วละนะ
เขาได้ดีหนีไปแต่งเมียแล้ว ไม่มาเหลียวแลชายตามองเห็นเป็นล้ำค่าแท้จริงเป็นแค่ของตาย
ถ้ายังฝืนทนรักคนแบบนี้อีกก็ไม่ไหวนะ เชษฐ์ก็ดี ถึงจะสู้เตชินไม่ได้เลยแต่ความรักเป็นเลิศนะตัวเธอ
อ่อแล้วเอกนี่ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นน้องของเจ้าสาวเตชินนี่ หึหึ ดีมว๊ากกก มาแย่งนทไปจากอิพี่เขยเลยยย
ให้มันได้ทนทุกดูมั่งง ไม่ก็เก็บไว้ทั้งสองทั้งเชษฐ์ทั้งเอก มันมั่วได้เราก้มั่วได้
ดั่งคำโบราณว่า เกลือจิ้มเกลือไง มันจะได้เจ็บแสบบบ วะฮะฮ่าๆๆ (อินี่เริ่มเพี้ยน =_=;)
-
นทอย่ายอมนะ เรายอมมามากแล้ว :fire:
-
สุดท้ายก็รู้นะเออ
-
ตอนแรกแอบดีใจที่นทไม่รู้ความจริง แต่สุดท้ายก็รู้จนได้ แต่รู้อะไรๆมากขนาดนี้แล้ว ไม่คิดจะ เจ็บแต่จบ มั่งเหรอนท TT_____TT
นภิสาก็น่าสงสารนะ แต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก เพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ แถมต้องผิดใจกับน้องสาวอีก
สุดท้ายนี้ โลกกลมจริงๆ ที่เอกย้ายมาอยู่ใกล้ อนาคตมันจะวุ่นวายได้อีกขนาดไหน สงสารทั้งนท ทั้งเชษ
รอตอนหน้านะคะ
-
อยากให้นทเจ็บบครั้งนี้ครั้งสุดท้ายค่ะ
เพราะมันสุดจะทนแล้วจริงๆ เลวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :angry2: :fire:
-
สมน้ำหน้า ยอมเป็นควายเองทำตัวน่าสมเพชไร้ค่าเอง ก็สมควรเจ็บแล้วไม่ต้องไปโทษใครหรอก อยากอยู่เป็นที่ระบายความใคร่ก็ช่วยไม่ได้
-
ครั้งแรกที่มาอ่านสงสารนทนะ สงสารจนไม่อ่าน ข้ามไปหลายตอน เพิ่งจะกลับมา
แต่กลับมาอ่านครั้งนี้ไม่สงสารนทแล้ว สมแล้วละ ทำตัวแบบนั้นเอง ยึดติดกับเค้ามากไปเอง
-
เข้าใจความรู้สึกนทนะ เคยเจอมาเหมือนกัน ถามตัวเองตลอด ว่าทำไม ทำไมและทำไม คำตอบที่ได้ก็คือ รัก :o12:
-
เงัอออออออออ นิชาาาาาาา TTTT____TTTT
-
นท น่าสงสารจัง
-
หวังว่านทจะหลุดจากกรงของพี่ชินสักทีนะ T^T
-
ตัดจบได้ทำร้ายจิตใจมาก :sad4:
-
อ่านทันแล้วค่ะ
แงๆๆๆๆๆๆ น้องนท
:monkeysad:
-
อยากให้นทหนีไปให้ไกลแสนไกล และอยากให้อีพี่ชินสำนึกในสิ่งที่ตัวเองทำสักที อยากให้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่นทได้รับ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เจ็บปวดดดดดดดดดดดดดด :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
http://www.youtube.com/watch?v=Xn676-fLq7I&feature=list_other&playnext=1&list=AL94UKMTqg-9B1htjpndWCvoWYVgEUWNfX
มอบเพลงนี้ให้น้องนท :o12: :o12:
-
เตชินทร์นี้ชั่วเยี่ยงเดรัจฉาน น่าสงสารนทน้อยยอมโง่เขลา
เพราะว่ารักเลยยอมให้ข่มเหงเอา คอยมัวเมาในรักที่ไม่มีจริง......
-
มารอค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
:z2:
:กอด1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :sad4: :sad4:
-
ทำไมถึงเข้าใจนทนะ.......
เข้าใจว่าเพราะอะไร นทถึงปล่อยมือจากเศษแก้วที่กำอยู่ไม่ได้
เข้าใจจนต้องเฟลตัวเองออกไป อย่างเงียบๆ...
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[17]
มนุเชษฐ์ทอดถอนใจอย่างนึกหงุดหงิด เขาไม่ใช่คนที่โมโหแล้วพาลพาโลไปทั่ว แต่ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ อัดอั้นมากเสียจนอยากปะทุออกมาด้วยการทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือเสียให้หมด อยากระบายความรู้สึกที่พุ่งพล่านในใจที่ไม่อาจบอกใครได้
เสียงฝนที่กระหน่ำเทลงมาไม่อาจดับความร้อนรุ่มในหัวใจได้เลยแม้เพียงเสี้ยว เขาได้ยินแต่เสียงของความโกรธที่เดือดเป็นไฟเสียจนในหูอื้ออึง แม้จะพยายามเปิดโทรทัศน์ดูเพื่อดับอารมณ์ร้อนให้เย็นลง แต่ก็ทำไม่ได้ หนำซ้ำยังทำให้น้องสาวรู้สึกอึดอัดจนหนีเข้าห้องนอนไปตั้งแต่หัวค่ำอีกต่างหาก เขาขยี้เรือนผมของตนเองจนยุ่งเหยิง นึกเหนื่อยหน่ายในสิ่งที่รับรู้มาแต่กลับบอกคนที่ควรจะรู้ไม่ได้
ไม่ใช่เพราะกลัวเตชินท์มาเอาเรื่อง
แต่กลัว --- ว่านิชาจะทนรับความจริงอันน่าอดสูนี้ไม่ได้
ถึงเขาจะเกลียดชังเตชินท์มากแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถทำให้นิชาต้องเสียน้ำตาให้กับความเลวของผู้ชายคนนั้นได้ด้วยตัวเอง
ร่างสูงเดินไปยังห้องนอนของตนเองพลางหยิบโทรศัพท์ที่ทิ้งชาร์ตแบตเอาไว้ตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับหลายสายจากนิชา เขารีบโทรกลับ ทว่าติดต่อฝ่ายนั้นไม่ได้ โทรไปหลายต่อหลายครั้งก็ยังไม่มีใครรับสาย เขาเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ครั้นจะให้ทิ้งน้องสาวออกไปอีกครั้งก็นึกเป็นห่วง เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว
เด็กหนุ่มพยายามปลอบใจตนเองว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เสียงหัวใจที่เต้นระรัวนี้กลับย้ำชัดว่า รู้อยู่แก่ใจว่ามีเรื่องไม่ดีอย่างแน่นอน
“หมิว พี่ออกไปข้างนอกหน่อยนะ”
เขาไปเคาะประตูบอกน้องสาวที่หน้าห้อง ก่อนที่หัวฟูของเด็กสาวจะยื่นออกมา ดวงตาคู่โตฉายแววแปลกใจระคนสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงแถลงไขก่อนที่เจ้าตัวคนช่างซักจะเอ่ยถามยืดยาว
“พี่นทไม่ค่อยสบาย แล้วพี่ติดต่อเขาไม่ได้ ขอไปดูหน่อย”
“จริงเหรอ? พี่นทเป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ?”
“เป็นไข้หวัดใหญ่น่ะ บอกให้ไปหาหมอก็ไม่ยอมไป ตอนแรกพี่ให้ยากินไว้แล้วล่ะ แต่ติดต่อไม่ได้เลยเป็นห่วงน่ะ”
“พี่นทอยู่บ้านคนเดียวเหรอ? ไม่มีใครอยู่ด้วยเลยเหรอ? หมิวนึกว่าพี่เขาอยู่กับแฟนซะอีก”
“... ก็อยู่กับแฟนนั่นล่ะ แต่วันนี้แฟนเขาคงติดธุระอยู่ กลับบ้านไม่ได้หรอกคืนนี้”
“ทำธุระทั้งๆที่แฟนตัวเองนอนซมอยู่บ้านเนี่ยนะ เป็นแฟนประสาอะไรไม่ได้เรื่องเลย”
มนสิชาอดค่อนขอดไม่ได้ เจ้าหล่อนเป็นเด็กจิตใจดี และติดจะปกป้องพรรคพวกของตนมากเป็นวิสัยอยู่แล้ว สำหรับเธอนั้น แม้จะเคยพบกับนิชาแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ก็รู้ดีถึงความหวังดีที่มอบให้กับพี่ชายและครอบครัวของเธอเสมอมา จึงรักและนับถือเป็นเสมือนพี่ชายแท้ๆอีกคนเลยทีเดียว เมื่อได้รู้ว่ามีคนรักที่ไม่เอาใจใส่เช่นนี้จึงอดไม่ได้ที่จะขุ่นเคืองใจขึ้นมา
“ให้หมิวไปด้วยไหม?”
“ไม่เป็นไรหรอก หมิวอยู่บ้านดีกว่า ดึกแล้วมันอันตราย”
“หมิวว่าอยู่บ้านคนเดียวอันตรายกว่าไปกับพี่เชษฐ์อีกนะ”
ประโยคนี้ทำเอามนุเชษฐ์นึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่พนันบอลกำลังเกร่อ ชายหนุ่มน้อยใหญ่มากมายล้วนตั้งวงเชียร์บอล ดื่มเหล้ากันจนเมามายอยู่หน้าบ้าน แล้วถัดไปจากบ้านของเขาเพียงไม่กี่หลังก็มีอยู่หลายวง น้องสาวของเขาก็ไม่ใช่เด็กเล็กๆอีกต่อไป ด้วยอายุที่ใกล้สิบหกเต็มเข้าไปทุกที ร่างกายที่เคยผอมบางจึงเริ่มมีส่วนเว้าส่วนโค้งแบบเด็กที่กำลังแตกเนื้อสาว ทั้งใบหน้าขาวใสที่ละม้ายคล้ายมารดาอันเป็นคนเหนือ ทำให้เวลาเดินผ่านวินมอเตอร์ไซค์จึงถูกเป่าปากแซวอยู่เสมอ เขานึกหงุดหงิดที่น้องสาวถูกมองเป็นอาหารตา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เนื่องจากยิ่งสร้างศัตรู ความปลอดภัยของน้องสาวก็ยิ่งลดลง
“ก็จริง งั้นไปเปลี่ยนชุด แล้วตามพี่ลงมานะ”
มนสิชาเบิกตากว้างเมื่อได้ยินพี่ชายพูดดังนั้น เธอไม่คาดคิดว่าจะได้รับอนุญาตให้ไปด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่ด้วยความที่ไม่อยากเหงาอยู่บ้านตามลำพังจึงได้พูดไปดังนั้น ทั้งๆที่เธอไม่ได้กลัวคนเมาหรือใครจะบุกเข้ามาในบ้านจริงๆเลยแม้แต่น้อย ไม่ทันคิดว่ามนุเชษฐ์จะคิดมากเรื่องนี้อย่างจริงจัง ทำเอาเธอรู้สึกผิดเล็กๆในใจ แต่ความดีใจที่ได้ออกจากบ้านไปกับพี่ชายมีมากกว่า
“โอเคค่ะ ไม่เกินห้านาทีเดี๋ยวลงไปค่ะ”
มนุเชษฐ์ระบายรอยยิ้มน้อยๆอย่างนึกระอาเมื่อได้เห็นสีหน้ายิ้มร่าของผู้เป็นน้องสาว ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ทันว่าอีกฝ่ายไม่ได้นึกกลัวอันตรายอย่างที่ว่า แต่กันไว้ดีกว่าแก้ สมัยนี้อันตรายเกิดขึ้นได้ทุกวัน ขนาดอยู่เฉยๆมันยังมา ไม่ควรประมาทและวางใจมนุษย์ด้วยกันสักเท่าไหร่นัก
พวกเขาออกจากบ้านไปด้วยกัน มนุเชษฐ์เลือกนั่งแท็กซี่เพราะมีน้องสาวมาด้วย จะปลอดภัยกว่าขึ้นรถประจำทางในยามวิกาลเช่นนี้ ระหว่างทางก็กดโทรศัพท์หานิชาโดยตลอด แต่กลับไม่มีคนรับสาย ในใจยิ่งว้าวุ่นมากขึ้น แม้จะปลอบใจตนเองว่านิชาอาจจะแค่หลับไปเพราะฤทธิ์ยาก็เป็นได้ แต่ลึกๆแล้วก็เหมือนจะรู้ว่าไม่ใช่เหตุผลนั้นอย่างแน่นอน
เด็กหนุ่มร่างสูงตรงไปที่เคาน์เตอร์ พนักงานสาวที่เพิ่งเปลี่ยนกะเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจพร้อมกับยิ้มน้อยๆแล้วเอ่ยถามว่าต้องการพบกับใคร เขาเอ่ยไปแบบเดียวกันกับเมื่อตอนกลางวัน แต่กลับถูกปฏิเสธไม่ให้ขึ้นไปหากไม่มีคีย์การ์ด
“ทำไมล่ะครับ? เมื่อตอนกลางวันผมเพิ่งขึ้นไปเองนะ”
“เป็นระบบรักษาความปลอดภัยค่ะ”
“คุณขึ้นไปกับผมด้วยก็ได้ ผมไม่ได้จะไปขโมยของใครสักหน่อย เจ้าของห้องเขาป่วยอยู่ แล้วรู้จักผม ไม่เชื่อโทรไปถามก็ได้”
“สักครู่นะคะ”
หญิงสาวหันหน้าไปอีกทางเพื่อโทรศัพท์เข้าไปยังห้องพักดังกล่าว ครู่ใหญ่เธอจึงหันกลับมา
“ไม่มีคนรับสายค่ะ คิดว่าน่าจะหลับอยู่ หรืออาจจะไม่มีใครอยู่ที่ห้องค่ะ”
มนุเชษฐ์ทอดถอนหายใจอย่างหนักๆ เขาขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้ ก่อนจะหันมาทางน้องสาวที่ยืนอยู่ไม่ห่าง
“หมิว ไปรอที่โซฟาก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามไป”
“จ้ะ”
เด็กหนุ่มหันมาทางหญิงสาวที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์อีกครั้ง สีหน้าเคร่งเครียดและจริงจังในแบบที่เจ้าของร่างระหงในชุดยูนิฟอร์มอดใจเต้นไม่ได้ เนื่องจากเบื้องหน้านั้นเป็นเพียงเด็กหนุ่มซึ่งอายุไม่แตกต่างจากน้องชายคนเล็กของเธอเสียด้วยซ้ำไป แต่กลับมีสีหน้าและท่วงท่าอย่างชายหนุ่มที่แบกรับความรับผิดชอบมากมายเอาไว้
“คุณครับ อย่างน้อยช่วยขึ้นไปกับผมหน่อย ผมรับรองว่าถ้าเห็นเจ้าของห้องแล้วจะยอมกลับไปแต่โดยดี เขาไม่สบายมากจริงๆ ถ้าเกิดช็อกคาเตียงคุณจะทำยังไง? ลองคิดดูว่าถ้าเป็นเพื่อนของคุณ คุณจะยอมได้เหรอครับ?”
พนักงานสาวมีสีหน้าลำบากใจ แต่เมื่อจดจ้องใบหน้าที่ร้องขอความเห็นใจตรงหน้า เธอก็พยักหน้า
“ก็ได้ค่ะ สักครู่นะคะ”
เพียงไม่นาน พวกเขาก็ได้ขึ้นมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องที่เขาเพิ่งมาถึงเมื่อช่วงบ่ายของวัน พนักงานหญิงกดกริ่งอยู่หลายครั้งก็ไม่มีใครออกมาเปิด จนกระทั่งเธอถอดใจและเชื่อว่าไม่มีใครอยู่อย่างแน่นอน
“ลองเข้าไปดูได้ไหมครับ?”
“ไม่ได้หรอกค่ะ แบบนั้นมันบุกรุกนะคะ”
“คุณไม่ต้องห่วง ถ้าถูกจับได้จริงๆผมจะรับผิดชอบเองโอเคไหม มาถึงนี่แล้ว ผมแค่อยากเช็คให้ชัวร์ว่าเพื่อนของผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ขอร้องล่ะครับ”
พนักงานสาวยังคงมีสีหน้าลำบากใจ เธอนิ่งคิดอยู่เพียงครู่ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกไปว่า “ถ้าอย่างนั้น รบกวนรออยู่ด้านหน้าประตูได้ไหมคะ เดี๋ยวดิฉันจะเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยให้เข้าไปพร้อมกับดิฉันเอง ถ้าหากว่ามีเรื่องอะไร จะได้แจ้งไปว่าตรวจสอบความปลอดภัยในห้องค่ะ”
มนุเชษฐ์ไม่พอใจนัก แต่เท่านี้หญิงสาวตรงหน้าก็จัดว่าได้หาทางช่วยเหลือเขาอย่างเต็มที่แล้ว จึงได้แต่พยักหน้าแล้วยืนรอระหว่างที่เธอลงไปเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยให้ขึ้นมาด้วยกันอีกครั้ง
ทว่า ลิฟต์ที่เพิ่งมาถึง เมื่อประตูเปิดออก เขากลับไม่ได้พบกับร่างของหญิงสาวอย่างที่คาดไว้ กลับเป็นร่างของคนที่เขาเฝ้าตามหามาตลอดแทน
“พี่นท!”
เจ้าของนามไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนที่มนุเชษฐ์จะเห็นว่ามีอีกร่างหนึ่งที่ยืนอยู่เคียงข้างกัน มือหนาที่เกาะกุมข้อมือบางเอาไว้ราวกับพันธนาการทำให้หัวใจที่ร้อนรุ่มอยู่แล้วระอุราวกับมีไฟลุกทวีคูณ เตชินท์เดินตรงมาที่ห้องพร้อมกับร่างเล็กของนิชาที่เดินก้มหน้าตามมาราวกับจะซ่อนใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา ปล่อยให้มือใหญ่พาเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย โดยไม่คิดจะหักห้ามเสียงสะอื้นไห้ที่ก้องดังมาตลอดทาง
“มาทำอะไรที่นี่ล่ะ เจ้าหนู?”
“ผมมาหาพี่นท”
ตอนนั้นเองที่นิชาเริ่มจับใจความได้ว่ามีบุคคลอื่นที่อยู่ตรงนั้นด้วย เขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ ดวงตาคู่สวยมีแววเจ็บช้ำประสานเข้ากับนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของเด็กหนุ่มที่มองตอบมาอย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน
“ผมเห็นพี่โทรมา แต่พอโทรกลับแล้วไม่รับสาย ผมเลยเป็นห่วง... ถ้าพี่ไม่เป็นไรแล้วก็ดีไปครับ”
“อืม ขอบใจที่เป็นห่วงนท แต่ขอโทษทีนะ วันนี้ฉันมีธุระต้องคุยกับเขา ต้องขอให้นายกลับไปก่อน”
มนุเชษฐ์ยังคงจ้องมองตรงไปที่ร่างบางราวกับไม่ได้ยินเสียงเข้มของชายหนุ่มร่างสูงที่ยังอยู่ในชุดขาวไม่แตกต่างจากที่เห็นเมื่อตอนกลางวันเลยสักนิด เขาพยายามคลี่ยิ้มให้กำลังใจ แต่ก็รู้สึกว่าทำได้ยากเต็มที เนื่องจากรู้อยู่แก่ใจจากสภาพของร่างตรงหน้าในตอนนี้ ว่านิชาต้องค้นพบความจริงที่ไม่น่ารับรู้แล้วเป็นแน่ เขานึกอยากจะหยุดเวลาของโลกทั้งใบนี้เอาไว้ อย่างน้อย หากลบล้างความจริงอันน่าเจ็บปวดนี้ทิ้งไปไม่ได้ เขาก็อยากจะยื้อเวลาเอาไว้อีกสักพัก ให้ร่างบางพบกับความเจ็บปวดนี้ช้าที่สุดเท่าที่จะรั้งเอาไว้ได้
“พี่นท พรุ่งนี้เจอกันนะครับ... แล้วผมจะมารับ”
เตชินท์ขมวดคิ้วมุ่น แต่ไม่แสดงอาการใดๆนอกจากรีบเปิดประตูแล้วกระชากให้ร่างเล็กตามเข้าไปในห้องก่อนที่จะทันได้ตอบคำ เขากระแทกประตูปิดเสียงดัง พร้อมกับรั้งร่างบางเอาไว้แนบอกอย่างแน่นหนา
“พี่ชิน นทเจ็บ”
“เจ็บ วันหลังก็อย่าไปยุ่งกับเด็กนั่นอีก”
“น้องเขาก็แค่เป็นห่วง เพราะวันนี้นทไม่สบาย”
“นทเป็นอะไรทำไมไม่บอกพี่ ให้เด็กนั่นมาดูแลแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน”
“... ก็พี่ชินไม่ว่าง”
“วันนี้พี่ไปธุระก็จริง แต่ถ้าเราป่วยหนักก็ควรจะโทรหาพี่ ไม่ใช่นอนซมอยู่บ้านแบบนี้ แล้วนี่ออกไปยืนรอพี่หน้าคอนโดทำไม ฝนก็ตกหนักอยู่ บอกแล้วว่าดึกๆก็กลับ”
“... นท”
เขากล้ำกลืนเสียงสะอื้นให้ลงคอไปอย่างยากลำบาก ยิ่งได้เห็นเตชินท์ในชุดสีขาวที่ปกติไม่เคยเห็น ก็เป็นเสมือนการตอกย้ำให้รู้ชัดว่า สิ่งที่เขาไปพบมานั้นไม่ใช่การเข้าใจผิดหรือเรื่องโกหก
“พี่ชิน นท... นทรู้หมดแล้ว”
“รู้อะไร? เด็กนั่นหาเรื่องอะไรมาใส่ร้ายพี่อีกล่ะ หืม?”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มยังคงแฝงความอบอุ่นเอาไว้คล้ายกับปลอบประโลมเด็กดื้อที่ร้องไห้งอแง แต่นิชาสั่นศีรษะพร้อมกับขืนกายออกจากอ้อมแขนแกร่งนั่น เขาปล่อยให้เรือนกายแนบติดกับประตูบานใหญ่แล้วทอดสายตามองใบหน้าคมคายที่มองตรงมาอย่างไม่เข้าใจ
“พี่ชิน ไปไหนมาวันนี้?”
“พี่? ก็ไปธุระ ไปคุยเรื่องธุรกิจกับคุณหลินที่พี่เคยเล่าให้ฟังไง”
“ธุระของพี่... ธุรกิจของพี่... มันสำคัญขนาดที่พี่จะต้องลงทุนขนาดนี้เลยรึไง?”
“ลงทุนอะไร? นทไปฟังอะไรมา ไหนบอกพี่มาซิ”
นิชาสะอื้นดังอย่างเจ็บปวด ถึงขนาดนี้ชายหนุ่มก็ยังปิดบังเรื่องเลวร้ายไม่ให้เขารับรู้ด้วยการตีหน้าซื่อแบบนั้นที่เคยทำสำเร็จมาไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่
เขาเป็นอะไรสำหรับร่างตรงหน้ากันแน่ เป็นคนรัก?
หรือเป็นแค่ของเล่นฆ่าเวลาที่สามารถเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้อย่างนั้นหรือ?
“พี่ชิน นทเป็นอะไร... เป็นคนรักของพี่ชินจริงๆรึเปล่า?”
“แน่นอนสิ ถ้าไม่ใช่นทแล้วจะเป็นใคร...”
“แล้วทำไม... พี่ชินถึงได้แต่งงานกับคุณหญิงล่ะ?”
เสียงใสที่สั่นเครือดังขัดจังหวะ ส่งผลให้เตชินท์นิ่งงันอย่างไม่คาดฝันว่าจะได้ยินประโยคนี้จากริมฝีปากคู่สวย ขณะที่ดวงตากลมแดงช้ำจับจ้องปฏิกิริยาของร่างตรงหน้าทั้งน้ำตา
“นทเป็นอะไรสำหรับพี่ชิน? ทำไมถึงต้องทนเห็นพี่ชินไปยุ่งกับผู้หญิงมากมายโดยที่ทำอะไรไม่ได้แบบนี้ด้วย!”
เตชินท์ปล่อยให้อีกฝ่ายระเบิดอารมณ์พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ดังราวกับคนจะขาดใจ เขาสั่นศีรษะอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องจะออกมาในรูปแบบนี้ วันนี้ทั้งวันเขาทำเต็มที่เพื่อให้หลิวเช่อวางใจ แต่ในเรื่องของเรือนหอก็ตามที่ตกลงกันเอาไว้ เขาซื้อบ้านอีกหลังหนึ่งเอาไว้เพื่อให้นภิสาย้ายไปอยู่ และแน่นอน เจ้าหล่อนไม่ยินยอมพร้อมใจจะนอนร่วมห้องกับเขาเสียด้วยซ้ำไป เขาก็เต็มใจอยู่แล้วที่จะให้เป็นแบบนั้น เนื่องจากการแต่งงานครั้งนี้ก็แค่เพื่อธุรกิจ เขาสามารถกุมอำนาจของบริษัทใหญ่เอาไว้ได้อีกครึ่งหนึ่งเพียงแค่มีหลานคนโตเปลี่ยนนามสกุลตามมาเป็นของเขา โดยที่ไม่ต้องสูญเสียอะไรเลยนอกจากต้องมีภาระเพิ่มมาอีกคนเท่านั้น
“นทฟังพี่ก่อน”
“ไม่อยากฟัง! พี่ชินจะโกหกอะไรนทอีกล่ะ?! เท่านี้ยังไม่พอรึไง! ยังหลอกนทไม่พออีกรึไง!!”
ร่างใหญ่รวบกายบางที่พยายามดิ้นขัดขืนเอาไว้ พร้อมกับกึ่งอุ้มกึ่งลากตรงไปยังห้องนอนแล้วเหวี่ยงให้ร่างเล็กลงไปอยู่บนเตียง ก่อนที่เขาจะก้าวตามไปอย่างว่องไว
เสียงสะอื้นยังคงดังอย่างต่อเนื่องแม้ร่างกายของเขาจะถูกพรมจูบหลายต่อหลายครั้ง นิชาพยายามขืนกายหนี แต่ร่างกายที่ไม่รักดีนั้นกลับยินยอมโอนอ่อนตามชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเรือนร่างกำยำ ราวกับเตชินท์เป็นนายของร่างกายบางนี้เสียเอง เมื่อห้วงอารมณ์ดิบระเบิดออก ความรุนแรงในใจก็สิ้นสุดลง ร่างบอบบางนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงอย่างแมวสิ้นฤทธิ์ ทว่าเปลือกตาที่บวมช้ำยังฉายชัดถึงความเจ็บปวดที่ยังตราตรึงอยู่ในหัวใจไม่เลือนหาย
“ฟังนะ คนดี...”
นิชาไม่ตอบคำ เขาไม่แม้แต่จะพลิกกายหนีร่างที่ทาบทับพร้อมมองตรงมา
“พี่แต่งงานกับหญิง เพียงเพราะแค่เรื่องธุรกิจเท่านั้น นท... คนเดียวที่พี่รัก ก็คือนทเท่านั้น นทเชื่อใจพี่ได้ไหม?”
ร่างเล็กปิดตาลงอย่างเหนื่อยล้าแทนคำตอบ ทว่าเตชินท์ยังไม่ยอมแพ้ เขาแนบจูบลงบนหน้าผากมนอย่างทะนุถนอมราวกับอาทรร่างเบื้องล่างนี้อย่างที่สุด
“พี่กับหญิงตกลงกันแล้วว่าเราจะเป็นแค่คู่แต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้น เห็นไหม? พี่ก็ยังกลับมาอยู่กับนทได้เหมือนเดิมไง”
“... พี่ชิน พี่อยากให้นทเป็นเหมือนเมียน้อยของพี่เหรอ?”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ? ไม่ใช่แน่นอนอยู่แล้ว”
“... แต่นท รู้สึกแบบนั้น นทรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนของตาย พี่ชินเบื่อเมื่อไหร่ก็ทิ้งได้ทุกเมื่อ... แล้วถ้าถึงวันนั้น นทก็คง.. อยู่ไมได้”
หยดน้ำตาที่ไหลรินพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นอีกเป็นคำรบสองทำให้เตชินท์ระบายลมหายใจอย่างอ่อนใจ เขากอดร่างเล็กเอาไว้พร้อมกับปลอบโยนด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มเบาๆ
“เชื่อพี่สิ พี่จะไม่มีทางทิ้งนทไปไหน เราจะผ่านมันไปได้ด้วยกัน เชื่อพี่นะ คนดี”
อยากจะเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อ
หัวใจต่อต้านเหตุผลนั้นอย่างสิ้นเชิง
รู้ทั้งรู้ว่าคำพูดของร่างที่สวมกอดเขาอยู่นั้น --- เชื่อไม่ได้
เพราะเชื่อคำพูดเหล่านี้ ถึงได้เจ็บปวดอยู่อย่างทุกวันนี้
“พี่รักนทมากนะ นทก็รักพี่ไม่ใช่หรือ?”
นิชาปิดตาลง หยดน้ำใสรินอาบผิวแก้มเนียนไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่
--- ใช่ รักสิ
ณ ตอนนี้ก็ยังรัก
รักมาก
รักไม่เคยเปลี่ยน
แม้จะถูกทำให้เจ็บปวดมากมายเพียงใดก็ยังรัก
เขารู้สึกว่าตนเองนั้นโง่เหลือทน
ผู้ชายคนนี้มีดีอะไรให้เขารัก ทำให้เขามีความสุขอย่างนั้นหรือ?
ความสุขแบบนั้น หาด้วยตนเองก็ได้เหมือนกันไม่ใช่หรือไง
ต่อให้มีแฟนคนใหม่ เขาก็สามารถสร้างความสุขร่วมกันกับแฟนคนใหม่ได้เหมือนกัน
--- ไม่ใช่อย่างนั้นหรือ?
หัวใจเฝ้าถามตนเองไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ว่าเหตุใดจึงต้องให้ตนเองไปยึดติดกับคนคนเดียวเช่นนั้น
เหตุใดจึงต้องรอคอยให้คนคนนั้นเป็นผู้สร้างความสุขให้เช่นนี้
มองเห็นคำตอบอยู่ตรงหน้า
ก็เพราะ 'รัก'
รักเตชินท์มากมายเหลือเกิน
แม้จะไม่มีเหตุผลที่ทำให้รักคนคนหนึ่งมากขนาดนี้
แต่เรื่องของความรู้สึก ไม่สามารถใช้เหตุผลมาตัดสินได้จริงๆ
เสียงลมดังกึกก้องอยู่ด้านนอกหน้าต่าง คล้ายกับพายุที่ปั่นป่วนอยู่รอบด้านอย่างไม่มีวันสิ้นสุด
Talk: สวัสดีค่ะ
คิดเหมือนกันไหม ว่าอีกไม่นานความอดทนของคนเราก็ต้องสิ้นสุดลง
ความรัก ที่ยื้อเอาไว้ หรือจบลง อย่างไรก็ต้องเจ็บปวด
แต่คนบางคนกลับเลือกที่จะยื้อเอาไว้ก่อน ก่อนที่จะต้องจากลา และเจ็บปวดอย่างมากที่สุดเป็นครั้งสุดท้าย
ก็ไม่รู้ว่า สุดท้ายแล้วน้องนทจะเลือกแบบไหน
เป็นกำลังใจให้น้องก่อน อย่าเพิ่งถอดใจกับเด็กโง่คนนี้แล้วทิ้งน้องนทกันนะคะ
:กอด1:
-
:o12: :sad4:
พี่นทสู้ๆน่ะ :กอด1:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ไม่ สามารถ อธิบาย อะ ไร ได้ ณ ตอนนี้ !!!!
-
นทกลับสู่วังวนแห่งความเจ็บปวดเหมือนเดิม แต่ดีนะที่พี่เตชินทร์ยังกลับมาหา
แต่สถานะก็เหมือนเมียเก็บจริง ๆ แหละ เฮ้อ สงสารนทจัง
อยากรู้ว่าพี่ชินรักนทมั้ย
ขอบคุณค่ะ
-
โิ้อ้ยยย นทลูกแม่ รันทดตั้งแต่ต้นเรื่องจนถึงตอนนี้ก้ยังรันทด โถ่ๆ
-
:fire: :fire: :fire:
นทไม่รักตัวเองแล้วใครจะรักนทจริงล่ะ ไอ้พี่ชิน ไอ้เลว :z6: :z6:
:fire: :fire: :fire:
-
ชักจะเซ็งกับนทมากๆ เลย
ตัดใจสักทีเหอะนะ
-
เห็นใจน้องนท เข้าใจว่ารักพี่ชินมากจะให้ตัดใจเลยคงทำได้ยาก
ยังงัยก็เอาใจช่วยนะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: นทน่าสงสารอ่ะ
-
โหยยยยยยยย พระเอกเห็นแก่ตัวมากกกกก :z3: :z3: :z3:
-
คนที่ไม่รักตัวเอง เรามองว่าเป็นคนที่ไร้ค่า และ ไม่คู่ควรต่อการได้รับความรักมากๆๆๆๆ :เฮ้อ:
เพราะการที่ไม่รักตัวเอง มันหมายถึง ความอกตัญญูต่อผู้ให้กำเนิด ผู้เลี้ยงดู รวมถึงครอบครัวตัวเองด้วย
ที่บ้านเราเขาจะสอนลูกๆหลานๆว่า ก่อนที่จะรักใคร ต้องรู้จักรักและรักษาตัวเองดีๆซะก่อน เพราะถ้าเจ็บขึ้นมาเมื่อไหร่ มันไม่ใช่แค่ตัวเองที่เจ็บ แต่มันรวมถึงคนเป็นพ่อเป็นแม่ และครอบครัวตัวเรา ที่จะต้องมาเจ็บมาเศร้าตามเราไปอีกคน
รักตัวเอง มันไม่ใช่ความเห็นแก่ตัว แต่มันคือการย้ำสติตัวเอง เวลาต้องผิดหวังอะไรขึ้นมาให้รู้จักเข้มแข็ง และรู้จักปล่อยมันไปได้ ไม่ใช่มัวแต่ดันทุรังยื้ออยู่แบบนี้ ซึ่งมันไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย
รักได้ แต่อย่ารัก จนตัวเองไร้สติไร้ความคิดแบบนี้
รักที่ขาดสติแบบนี้ มันไม่มีค่าพอ ให้ใครเขาเรียกว่ารักได้หรอกค่ะ
-
A choice is your choice. but from now, you can't expect anyone to patronize you. Because you didn't even patronize yourself.
-
ถึงเราจะบอกว่านทโง่ แต่เราก็จะไม่ทิ้งเรื่องนี้ไปไหนจะตามอ่านไม่ว่านทจะเลือกยังไงก็เถอะ
-
อยากฆ่านทมาก พอได้แล้วววววววววววววววววววววววววว :o12: :angry2:
-
เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย
:m31: :m16:
-
ความรักของนททำให้เราขัดใจ
นทไม่จำเป็นต้องเลิกรักเตชินก็ได้ แต่นทควรรักตัวเองให้มากกว่านี้
ความรักคือความทรงจำไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์เราก็ไม่เคยลืมความรู้สึกนั้นได้อยู่ดี
-
มันถึงจุดที่แบบนทต้องเซย์กู๊ดบายจากผู้ชายที่ชื่อชินแล้วปะ
แม่งเลวบรมมากจริงๆนะ ไม่ไหวละ
จริงๆก็ยังเชียร์เชษฐ์ต่อไป55555555555555555555555
-
อยากให้้นทใจแข็งกว่านี้้ แต่ไม่อยากให้ถอดใจ
แค่แข็งพอให้รู้ว่าไม่ใช่ของตายแต่เป็นที่หนึ่งเพียงคนเดียวของชินก็พอ
ดูยังไงชินก็รักนท เพียงแต่คนเรามันไม่เห็นค่าจนกว่ากล้จะสูญเสียไปก็เท่านั้นเอง
เพราะงั้นนทต้องใจแข็งอย่ายอมจนชินเคยตัวอย่างที่เป็นอยู่
แต่ก็อย่าถอดใจเพราะนทควรที่จะได้ความสุขจากคนรักตอบแทนกลับมาเสียที
-
ความรัก ที่ยื้อเอาไว้ หรือจบลง อย่างไรก็ต้องเจ็บปวด
แต่คนบางคนกลับเลือกที่จะยื้อเอาไว้ก่อน ก่อนที่จะต้องจากลา และเจ็บปวดอย่างมากที่สุดเป็นครั้งสุดท้าย
<<<< คนแต่งพูดถูกต้องทุกอย่างค่ะ เข้าใจความรู้สึกนี้ดีมาก
-
โง่ได้แต่อย่านานนัก รักคนอื่นได้แต่อย่าให้มากกว่ารักตัวเองก็พอ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:z6:
-
"เขารู้สึกว่าตนเองนั้นโง่เหลือทน"
โอ้นทเอ๋ยไม่ต้องรู้สึกหรอกค้าา มันแจ่มแจ่งว่าเธอโง่ออกขนาดนี้
แต่เราพยายามจะเข้าใจนพคะคนเขียนแบบว่าเพราะรักมากๆใช่ไหมละ
-
โธ่ นท
พี่ชินก็ดูน่าสงสาร เฮ้ออออออออออออ
-
เค้าไม่ถอดใจนะคุณชานม สำหรับเค้าน้องนทไม่โง่ด้วย :z2:
ก็เค้ารักของเค้าอ๊ะ ><
**** เสพย์ดราม่าเรื่อย ๆ ดราม่าหมดเมื่อไหร่มีโกรธ
:m17: เค้าล้อเล่นนะตัวเอง ^ ^
-
สงสารนท
ลืมอิพี่มันเถอะ
-
อ่านแล้วเพลียกับน้องนทจริงๆ
-
ผิดหวังในตัวนทมาก ไม่รักตัวเองเลย
-
สงสารนท อย่าทนอีกเลย :o12:
-
เจ็บแล้วไม่เคยจำจริงๆนั่นแหละ โอกาสมีไว้ให้คนที่กลับตัวกลับใจได้ แต่คงไม่ใช่เตชิน :angry2:
สามคำ>>>ฉัน เพลีย นท
-
พี่ชินโคตรเห็นแก่ตัวอะ
คุณหญิงก็โง๊โง่ๆเนอะในเมื่อไม่ชอบแล้วยอมทำไม
น้องเล็กยังดีซะกว่าถึงจะขี้โกหกก็เถอะ
-
อ่านที่นทพูดแล้วรู้สึกว่าไม่ว่าใครทำอะไรพูดอะไรเด็กคนนี้ก็คงไม่ฟัง ต้องรอให้เธอเกิดปัญญาเองเท่านั้นแหละ
เฮ้อ รู้ก็รู้นะว่าพี่แกทำเหมือนนทเป็นของตาย ยิ่งนทยอมแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เหมือนของตายเลเวลอัพขึ้นไปอีก
นทรู้ นทเข้าใจ แต่นททำไม่ได้ อันนี้พอเข้าใจ ความรู้สึกมันใช่จะห้ามกันง่ายจริงๆ
แต่ถ้าไม่เข้มแข็ง ไม่กล้าที่จะก้าวออกไป ไม่พร้อมรับการเปลี่ยนแปลง ก็คงต้องอยู่กันแบบนี้แหละ
อยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ บรรดาเมียๆพี่ชินมีมากมาย คู่สมรสถูกต้องตามกฎหมายในสายตาคนทั่วไปก็มีแล้ว นทก็เป็นน้อยไปซะงั้น
ไอ้พี่ชินน่ะเหรอแต่งงานแค่เพื่อธุรกิจ ถ้าได้พี่หญิงมันก็เอาเถอะ เชอะ! =_=
ถ้าเลือกแล้วงั้นก็จะรอดูว่านทจะอยู่กับปัญหา(บัดซบ)นี้ยังไง
-
ตอนนี้มันรู้สึกแบบหน่วงๆ
นทบางทีคนเราก็ต้องยอมเจ็บแบบหนักๆซักครั้ง เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจ็บอีกนะ บางทีแค่คำว่ารักมันก็ดูจะเบาบางไปกับความอดทนนะ
เอาเป็นว่ารออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ดูเหมือน นทจะ เข้มแข็งขึ้นนะ
พี่ชิน ทำอไร เคยคิดถึงความรู้สึกของคนที่รักบ้างไหม
มองข้าม อำนาจเงินทอง
-
น้ำตาจะไหล :(
-
เรื่องหัวใจ หลายครั้งเหตุผลก็ไม่ใช่คำตอบของปัญหา ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ก็ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เลิกรากัน เพราะมีหลายคนที่เจ็บแต่ก็ยังรัก จะบอกว่าโง่มันก็ไม่ใช่ เพราะมันเป็นเรื่องของหัวใจไม่ใช่สมอง
สงสารนทจริงๆ ที่จริงชินก็คงไม่ได้หวังร้าย แต่ที่ทำไปก็ไม่คิดถึงใจนทเลย
สู้ๆน้องนท ก็อยากให้เลิก แต่สุดท้ายนทก็ต้องตัดสินใจเองนั่นแล
รอค่า^^
-
เพราะรักเขาแล้วเมื่อไหร่จะรักตัวเอง
-
แล้วที่นนท์จะเลือกอย่างไหนนะ จะเจ็บจนตายไปเรื่อยๆหรือเปล่า
-
บ่วงกาม+กรรม
http://www.youtube.com/v/9W5Y9eh2mvY
:เฮ้อ: ทนได้..ทนไป
ติดบ่วง เจรงๆ นท
+1 ครับ ชานม
-
กลับมาอ่านย้อนหลังรวดเดียว
อยากให้กำลังใจนทอยู่หรอก แต่คนที่ไม่รักแม้กระทั่งตัวเอง จะหวังให้ใครมารัก??
-
รักใครก็ได้รักไป แต่อย่าลืมรักตัวเองบ้างนท
-
สงสารนท ทำไมมันบีบหัวใจเช่นนี้ T____T
-
พี่ชินจะไม่ทำผิดสัญญากับนทใช่ไหม???
สงสารนท สงสารจริงๆ ถ้าพี่จะทำกันขนาดนี้อ่ะนะ ฆ่ากันให้ตายยังดีซะกว่า
อย่าทำร้ายจิตใจกันแบบนี
T^T
-
รอวันที่ นท หมดความอดทน :monkeysad:
-
ทุกคนมีความรักได้ แม้ว่าคนที่เรารักจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม
แต่ว่ารักไม่จำเป็นต้องทน ถอยออกมาห่างๆ รักแบบเงียบๆ ก็น่าจะมีความสุขได้
เศร้า นทต้องทนอีกนานแค่ไหน กว่าจะหลุดมายืนมองคนที่รักอย่างสงบและมีความสุขได้
-
ทุกคนมีความรักได้ แม้ว่าคนที่เรารักจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม
แต่ว่ารักไม่จำเป็นต้องทน ถอยออกมาห่างๆ รักแบบเงียบๆ ก็น่าจะมีความสุขได้
เศร้า นทต้องทนอีกนานแค่ไหน กว่าจะหลุดมายืนมองคนที่รักอย่างสงบและมีความสุขได้
เห็นด้วยค่ะ *พยักหน้าหงึกหงัก*
-
ถ้าเราเป็นนทนะ เราคงเลิกไปนานแล้ว
ถึงรักก็เถอะพฤตอกรรมแบบนี้ไม่ไหวจะเคลียร์
-
นี่เอาเชือกแล้วไปผูกคอตายซะ......จะโง่อะไรกันนักกันหนา..........ถึงผู้เขียน...ผู้เขียนจะให้อยู่วนในอ่างน้ำนี้อีกนานไหม้เข้าใจอยู่นะค่ะว่าจะสื่อในมุมของความรัก......แต่ถ้านานกว่านี้ระวังผู้อ่านทุกคนเขาเบื่อนะค่ะ :seng2ped:
-
[[THE CAGE]] . . กรงรัก . . .
[18]
ผมมันคนโง่
ทุกวันนี้ ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าจะยื้อความรักที่นับวันก็ยิ่งมองไม่เห็นหนทางก้าวต่อไปเอาไว้แบบนี้เพื่ออะไร
พี่ชิน นับวันก็ยิ่งเหมือนอยู่ไกลออกไป
อนาคตที่ดี บนเส้นทางใหม่ๆ ในแบบของผู้ชายที่โตเป็นผู้ใหญ่สมควรก้าวเดิน
ในขณะที่ผม ยังหยุดอยู่ที่เดิม ที่ตรงนี้ โดยที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย นอกจากอายุที่เพิ่มขึ้นทุกวัน
อนาคตที่ผมเคยวาดฝันเอาไว้ ไม่ใช่แบบนี้
ผม ก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง ที่มีรัก โลภ โกรธ หลง เหมือนกับคนอื่นๆ
แต่ว่าในตอนนี้ ผมเริ่มไม่แน่ใจว่า ความสัมพันธ์ของพวกผมมี ‘รัก’ อยู่ด้วยจริงหรือเปล่า
ความรัก ปกติแล้วไม่ควรจะต้องฝืนใจ ไม่ควรจะต้องทำให้เหนื่อยหัวใจ และไม่ควรจะต้องทำให้เสียน้ำตาจนอ่อนล้าแบบนี้ไม่ใช่หรือ
ตอนที่ผมยังเป็นนิสิต ผมสะดุดตาพี่ชินที่รูปลักษณ์ภายนอก พี่เขาทั้งดูเป็นผู้ใหญ่ สุขุมนุ่มลึก มีเสน่ห์ในแบบที่เขาไม่เคยพบพานจากใครที่ไหนมาก่อน
และนั่นแหละ คือบุคลิกและอุปนิสัยที่เอาไว้ล่อเหยื่อให้กินเบ็ด
แล้วผมก็ติดเบ็ดนั้นอย่างง่ายดายจริงๆเสียด้วย
และแม้ว่าหลังจากนั้น นิสัยที่แท้จริงของพี่ชินจะเริ่มเปิดเผย บางครั้งก็มีตะคอกใส่ หรือลงไม้ลงมือแบบเบาะๆบ้าง แต่ผมก็ยังรักพี่ชินอยู่ โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ในเมื่อผู้ชายคนนี้ไม่ได้เพอร์เฟ็คอะไรอย่างที่เข้าใจในตอนแรกที่พบกัน แต่ผมก็เลิกรักพี่ชินไม่ได้
พี่ชินเคยพูดมาครั้งหนึ่งในสมัยที่เพิ่งเริ่มคบกัน ว่าถ้าหากผมเลิกรักพี่ชิน พี่ชินคงทนอยู่ต่อไปไม่ได้ ผมยังมองว่าเว่อร์จริง ก่อนหน้าที่จะไม่มีผมยังอยู่ได้เลย ส่วนผมน่ะหรือ ไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งด้วยซ้ำว่าจะคบกันได้นานหรือไม่
แต่ ณ วันนี้ กลับกลายเป็นผมเอง ที่ไม่สามารถอยู่ได้ถ้าหากว่าขาดพี่ชิน
ไม่ใช่เพราะพี่เขาเป็นคนแรก ไม่ใช่เพราะพี่เขาแสนดีและมอบความรักให้
แต่พี่เขา --- เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของผม --- ในตอนนี้
ผมยังจินตนาการไม่ออกว่าหากขาดพี่เขาไปแล้วผมจะเป็นอย่างไร
ใจหนึ่ง ก็อยากจะจบความสัมพันธ์ที่เหน็ดเหนื่อยนี้ลงเสียที
แต่อีกใจ ก็ยังไม่พร้อมจะรับมือกับความเจ็บปวดที่มากล้นได้ในวันนี้
ผมคิดแบบนี้มาตลอด ตลอดทุกครั้งที่เกิดเรื่อง ซึ่งนับวันเข้า เรื่องก็ยิ่งเกิดบ่อยขึ้นเสียจนผมเริ่มไม่มั่นใจว่ามันกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วหรือเปล่า
พี่ชินคบผู้หญิงคนใหม่ ผมร้องไห้ เราทะเลาะกัน แล้วพี่ชินก็ง้อผม แล้วก็วนกลับมาเป็นแบบเดิมหลายต่อหลายครั้ง
แม้แต่ตัวของผมเองก็ยังเบื่อเหตุการณ์ซ้ำซากเช่นนี้ แล้วพี่ชินล่ะ ไม่เบื่อหรือ?
แต่ครั้งนี้ พี่ชินไม่ใช่แค่คบกันผู้หญิงคนใหม่
แต่เป็นการแต่งงาน เป็นการเริ่มต้นชีวิตคู่อย่างแท้จริง กับผู้หญิงที่สวย เก่ง และดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า
แล้วผมมีอะไรไปสู้เขาได้
แค่ผมเป็นผู้ชาย ผมก็ผิดแล้ว
บางทีผมก็สงสัยว่า ถ้าผมเกิดมาเป็นผู้หญิง พี่ชินจะไปคบกับผู้หญิงคนอื่นรึเปล่า
นี่ถ้าผมเกิดเป็นผู้หญิงก็คงจะดี ผมเคยคิดแบบนั้น แล้วก็อดโทษตัวเองไม่ได้ ว่าทำไมถึงได้มีความคิดแบบนี้
หากพ่อแม่มารู้เข้า คงเสียใจที่ลูกชายตัวเองคิดอะไรโง่เง่าเช่นนี้
แต่ผมก็ยังอดไม่ได้ที่จะคิดหาหนทาง หาเหตุผลแก้ตัวให้พี่ชินอยู่เรื่อยไป
มันผิดที่ผม หรือผิดที่พี่เขากันแน่
ผมมันดีไม่พอ หรือพี่เขาไม่รู้จักพอเสียที
ผมเหนื่อย น้ำตาไหลออกมามากมายจนแทบจะกลืนไปกับผิวแก้ม
ความรักที่ผมต้องเป็นฝ่ายไล่ตามอยู่ฝ่ายเดียว มันเหนื่อย เหนื่อยทั้งกายและใจเสียจนอยากยอมแพ้ อยากปล่อยมือจากความรักนี้ไปเสียที แม้ว่าจะต้องเจ็บปวด แต่ที่ทนอยู่ทุกวันนี้ ก็ทรมานไม่แพ้กัน
ตั้งแต่พี่ชินแต่งงาน แม้ว่าพี่เขาจะบอกว่าไม่นอนร่วมห้องกับคุณหญิง แต่พี่เขาก็แทบไม่กลับบ้านเลยอยู่ดี ผมติดต่อพี่เขาไม่ได้ แต่เพื่อนของผมก็มักโทรมาแจ้งข่าวเสมอ เห็นพี่ชินอยู่กับผู้หญิงคนนู้นคนนี้ที่ผับประจำ แต่ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไรนอกจากปล่อยไป
ก็ในเมื่อเมียหลวงเขายังไม่ว่าอะไร แล้วผมมีสิทธิ์อะไรไปว่าพี่เขากันล่ะ
บางทีพี่เขาก็เมาหนักกลับมา ราวกับเก็บกดหรือเครียดกับอะไรบางอย่าง และหลายครั้งก็มาระบายอารมณ์ใส่ผม
ผมไม่เข้าใจ ว่าทุกวันนี้ผมเป็นอะไรกันแน่
เมียน้อยน่ะ เท่าที่รู้ ผู้ชายจะเป็นฝ่ายเอาอกเอาใจไม่ใช่หรือไง
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นของเก่าที่ใกล้จะเสีย ที่นับวันก็ยิ่งไม่มีค่า
แม้แต่วันพรุ่งนี้ ซึ่งเป็นวันเกิดของผม --- พี่เขาก็ติดธุระ
ผมเองก็ไม่รู้ว่า การยื้อความสัมพันธ์ของพวกเราเอาไว้ มันจะมีประโยชน์อะไรอีก
ร่างบางเดินผ่านประตูกระจกของคลับประจำ เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มไม่ทำให้เขาชะงักไปอย่างร่างสูงที่เดินตามหลังมาติดๆ เขาอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นมนุเชษฐ์ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เคยชินกับสถานที่เช่นนี้นัก
"พี่นท!"
เสียงทุ้มเอ่ยดังคล้ายกับจะตะโกน แต่เจ้าของนามได้ยินอย่างชัดเจนแม้จะพูดด้วยเสียงโทนปกติ เนื่องจากเขาคุ้นชินกับเสียงดังระดับนี้แล้ว
"เพื่อนพี่อยู่ที่ไหนกันเหรอครับ?!"
"ไม่ต้องตะโกนก็ได้ เชษฐ์"
"อะไรนะครับ?! ผมไม่ได้ยินเลย!"
นิชาระบายลมหายใจเมื่ออีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ได้โดยง่าย จึงเขยิบกายเข้าใกล้แล้วเอามือป้องหูเด็กหนุ่มเพื่อพูดย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง
"ไม่ต้องพูดเสียงดังฉันก็ได้ยิน นายคงไม่ชินใช่ไหม ทีนี้พูดกันแบบนี้ได้ยินรึยัง?"
เขาผละห่างออกมาพร้อมรอยยิ้มหวาน ไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่า มนุเชษฐ์นั้น ได้ยินเสียงหัวใจของตนเองเต้นดังยิ่งเสียกว่าเสียงดนตรีที่กระหึ่มอยู่รอบข้างเสียอีก
"เฮ้ นท สุขสันต์วันเกิด!!"
เสียงดังจากเพื่อนๆที่รอคอยอยู่ที่โต๊ะ ทั้งอณุภาและอจลาซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขาต่างทิ้งงานมาร่วมฉลองกันพร้อมหน้า ขาดก็แต่ร่างสูงที่เขาอยากได้คำอวยพรด้วยมากที่สุดที่ไม่มา
"อ้าว คนนั้น น้องเชษฐ์ที่เคยพูดถึงใช่ไหม? มาด้วยเหรอ?"
"ครับ สวัสดีครับ วันนี้ขอรบกวนด้วยคนนะครับ"
"รบกวนอะไรกัน มาด้วยกันเมื่อไหร่ก็ได้ เด็กดีๆอย่างนาย เดี๋ยวนี้หายาก" อณุภาหัวเราะพร้อมกับรินแชมเปญใส่แก้วให้ "เอ้า นี่สำหรับบอดี้การ์ดของท่านชายนท"
"เฮ้ย ณุ บอดี้การ์ดอะไรของนาย"
"อ้าว ก็ตัวติดกันอย่างกับตังเม แถมตัวก็เบ้อเร่อ แค่มีน้องเขาอยู่ด้วยก็ไม่มีใครกล้าหือกับนายแล้วไม่ใช่เหรอ นท"
ทุกคนหัวเราะ รอยยิ้มประดับทั่วทุกใบหน้า ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่เฝ้าหวังว่าจะได้พบมาตลอดทั้งวันเดินผ่านประตูเข้ามา --- พร้อมกับผู้หญิงผมสีน้ำตาลทองที่เดินเบียดตามมาด้วยอีกคน
"นท เป็นอะไรไปน่ะ?"
อจลาเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนรักนิ่งไป เขามองตามสายตาที่ปวดร้าวด้วยความสงสัย ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบกับภาพที่ได้เห็น ซึ่งก็เป็นภาพเดิมๆที่เห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
แต่ในวันนี้ วันพิเศษของนิชา --- ทำไมกันนะ ถึงเลิกนิสัยแบบนี้สักวันเพื่อนิชาไม่ได้
"นิชา เรามาดื่มกันดีกว่า ช่างหมอนั่นเถอะ" อณุภาตบหลังมือบางที่สั่นระริกที่วางอยู่บนตักเบาๆอย่างให้กำลังใจ "นี่ๆ ฉันสั่งเค้กแบบพิเศษมาให้ด้วยนะ เรามาเป่าเทียนกันดีกว่า!"
"นายเพี้ยนป่าวเนี่ย สั่งเค้กกินคู่กับแชมเปญ เดี๋ยวก็เมาไม่ได้กลับบ้านกันหมดโต๊ะหรอก"
"ก็นอนกันอยู่เนี่ยล่ะ แคร์อะไร ร้านก็ร้านของเราเอง"
เจ้าของงานพยายามคลี่ยิ้มกับเสียงหัวเราะของผองเพื่อน พยายามเรียกสติกลับมาสู่วงสนทนา แม้ว่าในใจจะไม่อยากเลยแม้แต่น้อย แต่ก็พยายามคิดในแง่ดี ไม่ว่าอย่างไร สุดท้ายเตชินท์ก็ต้องกลับมานอนที่บ้านกับเขาในคืนนี้อยู่ดี --- รึเปล่านะ?
หลายวันมานี้เตชินท์ดูยุ่งกับงาน --- นั่นคือสิ่งที่ชายหนุ่มพร่ำบอกเขา --- แล้วยังต้องไปๆมาๆอยู่กับนภิสาที่บ้านใหญ่อีกต่างหาก โชคดีแค่ไหนที่หญิงสาวคนนั้นย้ายออกมาอยู่คอนโด ทางผู้ใหญ่จึงไม่รู้ว่าเตชินท์ไม่ได้กลับไปนอนด้วยกันกับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาหลวง หากหลิวเช่อทราบเรื่องเข้า นิชาก็ยังไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะแก้ตัวว่าอย่างไร
แต่เตชินท์ก็อาจจะเบื่อเขาแล้วก็เป็นได้ ถึงได้ตีตัวออกห่างยิ่งขึ้นทุกวัน จะไม่ให้เบื่อได้อย่างไร ในเมื่อเขาเห็นหน้าเตชินท์ทีไร หยดน้ำตาก็เอ่อล้นอย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกของการเป็น ‘ที่สอง’ ต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆมันทำให้เขารู้สึกสะเทือนใจ ทั้งๆที่คนมาก่อนคือเขาแท้ๆ แต่เหตุใดเขาถึงต้องถูกเก็บเอาไว้แต่ในห้อง ไม่มีวันเปิดเผยให้ใครต่อใครรู้ได้ว่าเป็นคนรักที่แท้จริง
เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ความรักแบบนี้จะดำเนินต่อไปได้อีกนานแค่ไหน
แต่ครั้นจะให้สิ้นสุดลงเสีย ณ วินาทีนี้ เขาก็ยังไม่พร้อมรับความเจ็บปวดที่มากยิ่งกว่าที่ได้รับในทุกวันนี้
ดวงจับผิดของเขาอาจจะดีเกินไป เพราะไม่ว่าเขาจะพยายามหลับหูหลับตาทำเป็นไม่เห็น แต่สุดท้าย เพียงแค่เขาผละออกจากกลุ่มเพื่อนเพื่อตรงไปยังห้องน้ำ เขาก็ต้องเห็นภาพที่ทำให้ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง พร้อมกับแววเจ็บปวดที่แล่นวาบไปทั่วกาย
"คุณชินคะ กุ๊กกิ๊กเบื่อคลับนี้แล้วล่ะ คืนนี้เราไปฉลองที่กุ๊กกิ๊กได้งานใหม่ด้วยกันที่บ้านของกุ๊กกิ๊กดีไหมคะ? อยากจะอยู่กับคุณทั้งคืนจนถึงเช้าจัง"
"... ขอแบบนั้น ผมก็คงปฏิเสธไม่ได้แล้วสิครับ”
นิชากลั้นใจเดินกลับไปที่โต๊ะ เขาทรุดกายลงนั่งเคียงข้างมนุเชษฐ์ที่หันหน้ามามองด้วยความแปลกใจที่เขากลับมาถึงโต๊ะไวกว่าที่คาดคิดเอาไว้
แปลก ทั้งๆที่เสียงรอบข้างก็ดังสนั่นขนาดนี้ แต่บทสนทนาที่ไม่อยากรับฟังก็ลอยเข้าหูมาจนได้
ภาพของเทียนที่ทุกคนร่วมกันจุดอยู่ตรงหน้ามันเลือนรางเต็มที
ทำไมทุกอย่างถึงได้พร่าเลือนเช่นนี้?
นิชาพยายามกลั้นน้ำตา เขาเม้มริมฝีปากเสียจนเรือนกายสั่นระริก แน่นอนว่าเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่เคียงข้างย่อมสังเกตเห็นได้เป็นอย่างดี ทว่าก่อนที่จะเอ่ยปากถาม เขาก็ได้เห็นต้นเหตุทั้งสองที่เดินมาเคียงคู่กันเพื่อตรงไปที่โต๊ะ
“พี่นท... กลับกันไหม?”
--- แหมะ
เสียงของหยดน้ำที่หล่นผล็อยลงบนหลังมือนั้นคือคำตอบ
ทุกคนทอดสายตามองนิชาโดยไม่รู้จะพูดอะไร ขณะเจ้าของร่างเล็กที่สั่นเทิ้มค่อยๆลุกขึ้นยืน ก่อนที่ขาเพรียวจะพาเจ้าของร่างไปยังร่างที่กำลังนัวเนียกันอย่างไม่แคร์สายตาใครหน้าไหนอยู่ไม่ห่างนัก
เสียงหวานเอ่ยออกไปอย่างนิ่งๆ
"พี่ชิน คืนนี้พี่กลับบ้านกับนทนะ"
"... นั่นเพื่อนของคุณเหรอคะ?"
หญิงสาวในชุดราตรีสีดำปักเลื่อมวิบวับเอ่ยถามอย่างแปลกใจ เพราะดูจากท่าทีสบายๆของชายหนุ่มข้างกายแล้ว ดูชินกับเหตุการณ์เช่นนี้ราวกับเคยเกิดขึ้นมาหลายครั้งแล้ว
"ทำไมต้องกลับด้วย? ก็กลับอยู่ทุกวัน วันนี้ไม่กลับวันเดียวจะเป็นไรไป"
เตชินท์เอ่ยอย่างไม่ร้อนรน ในมือใหญ่ถือวิสกี้ชั้นดีที่เพิ่งรินจากขวดมาหมาดๆ แต่ใบหน้าคมกลับแดงเรื่ออย่างที่นิชาสามารถรู้ได้ทันทีว่า อีกฝ่ายคงไปดื่มมาจากที่อื่นก่อนแล้วค่อยมาที่คลับนี้
"นทเองก็มีเพื่อนอยู่เยอะแยะ วันนี้พาคนอื่นไปค้างที่บ้านก็ได้นะ พี่อนุญาต"
ประโยคนี้ทำให้เส้นด้ายบางๆของร่างเล็กขาดผึงในพริบตา
"นทไม่ใช่คนอย่างพี่นะ ถึงได้นอนกับคนอื่นไม่ซ้ำหน้าไม่เว้นแต่ละวัน!"
"... พูดแบบนี้ จะหาเรื่องกันเหรอ นท?"
"พี่ต่างหากที่หาเรื่องให้นทไม่เว้นวัน ไหนจะแต่งงาน ไหนจะธุรกิจบ้าบอนั่น... แล้วนี่อะไร ยังไม่พออีกเหรอไง?!”
“แล้วทีนทเองล่ะ ไปหัดขึ้นเสียงมาจากไหน? นี่เอากับเด็กนั่นมากี่ครั้งแล้ว มีผัวใหม่แล้วรู้สึกกล้าขึ้นเยอะเหลือเกินนะ”
“พี่พูดอะไรบ้าๆแบบนี้ออกมาได้ยังไง!!”
“พี่ก็แค่พูดความจริง นทรับความจริงไม่ได้รึไง พี่ยังรับได้เลย นทจะนอนกับใครก็เรื่องของนท ส่วนพี่อยากจะนอนกับใคร มันก็เรื่องของพี่เหมือนกันไม่ใช่รึไง?”
“พี่ชิน...”
อะไร --- ทำให้พวกเขาดำเนินมาจนถึงจุดนี้ได้?
‘พี่รักนทคนเดียวนะ’
‘เอาไว้พี่จะพาไปเที่ยวภูเก็ตนะ พี่สัญญา’
คนโกหก ---
ทุกคำพูด ทุกคำสัญญา ล้วนเป็นเพียงลมปากที่ผ่านเข้ามาเพื่อสร้างความสุขชั่วคราวให้กับเขา
แต่แล้ว คำเหล่านั้นกลับหวนกลับมากลายเป็นดั่งมีดนับพันเล่มที่กรีดแทงหัวใจ
ย้ำชัดถึง ‘ความไม่สำคัญ’
นี่เขาเป็นเพียงแค่ของตายที่รอการถูกเขี่ยทิ้งอย่างไร้ค่าอยู่แต่ในห้องนอนหรืออย่างไร?
“... จะมีวันไหนไหมที่พี่ไม่ทำให้นทเสียใจ?”
ใบหน้าหวานแดงจัดจากการตะเบ็งเสียงและร้องไห้อย่างหนัก ดวงตาบวมช้ำที่เลอะเปรอะไปด้วยหยดน้ำใสจับจ้องที่ร่างสูงที่ยังคงนั่งไขว่ห้างอยู่ที่เดิมไม่มีเปลี่ยน เสียงเพลงรอบข้างดังกลบเสียงของเขา แต่เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายได้ยินเสียงของเขาแจ่มชัดทุกประโยค
"... คุณชิน ฉันว่าวันนี้ฉันขอตัวก่อนดีกว่า ขอโทษนะคะ"
หญิงสาวร่างสูงรีบผละจากไปเมื่อเห็นว่ามีทีท่าไม่ดี ทำเอาชายหนุ่มร่างหนารู้สึกเสียหน้าและหงุดหงิดมากขึ้นเป็นทวีคูณ นิชารู้ดี จากท่าทีเสยผมอย่างหัวเสีย แปลว่าเตชินท์กำลังไม่พอใจ แต่ตอนนี้เขาก็โมโหไม่แตกต่างกัน
"เอาล่ะ บอกพี่มาซิว่าเราต้องการอะไรนักหนา นท?"
"นทขออะไรมากไปเหรอ? นี่นทเป็นคนรักของพี่จริงๆรึเปล่า? นทยอมพี่แค่ไหน พี่บอกว่าแต่งงานแค่ในนามไม่ใช่เหรอ? แต่นับวัน นทยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนเมียเก็บเข้าไปทุกวัน รอให้พี่กลับบ้าน บ้านของเรา... พี่อยากได้อะไร นทให้พี่ได้ทั้งหมด แต่ขอแค่พี่ช่วยรักนทบ้างเท่านั้น... ทำไมถึงทำให้นทไม่ได้?"
หยาดน้ำตารินอาบผิวแก้มเนียนจนเปียกปอน นัยน์ตาที่สั่นระริกแดงระเรื่อ และเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขากลั้นสะอื้น แต่ก็แทบกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ทุกคำพูดที่วนเวียนอยู่ในใจพรั่งพรูออกมาอย่างหยุดไม่ได้
"พี่เป็นคนรักของนทนะ... นทไม่อยากให้พี่ไปยุ่งกับคนอื่น! นทขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น...ฮึก นท... รักพี่นะ"
เตชินท์นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมา ดวงตาฉายชัดถึงความเหนื่อยหน่าย
"นท... พี่ขอเถอะ เราช่วยเลิกนิสัยแบบนี้สักทีได้ไหม ไอ้นิสัยเพ้อเจ้อแสดงความเป็นเจ้าของเนี่ย มันงี่เง่าเหมือนกับพวกผู้หญิงเลย น่าเบื่อจริงๆเข้าใจไหม"
เขาไม่เข้าใจ
เขาขออะไรที่งี่เง่าเกินไปอย่างนั้นหรือ?
ขอแค่เตชินท์รักเขาบ้าง ให้ความรักกับเขาบ้าง
หัวเราะด้วยกันบ้าง เช็ดน้ำตาให้กันบ้าง
เขาก็แค่อยากมีความรักแบบคนธรรมดา อยากแบ่งปันความรู้สึกดีๆ ความทรงจำที่ดีร่วมกัน
ขอแค่นี้มันมากเกินไปสำหรับคนรักกันอย่างนั้นหรือ?
"ทำไม... พี่บอกว่าพี่รักนทไม่ใช่เหรอ...? ทำไมถึง... ทำให้นทเสียใจ?"
หยดน้ำใสร่วงเผาะนับครั้งไม่ถ้วน หัวใจเหมือนถูกบีบจนยับเยิน
"งั้นเราเลิกกันไหม?"
นิชาเบิกตากว้างกับประโยคที่ได้ยินอย่างไม่อยากเชื่อหูตนเอง
"... เอ๊ะ?"
"ก็ในเมื่อนทไม่มีความสุข พี่เองก็เบื่อเต็มที พี่พยายามเพื่อนท นทไม่เข้าใจพี่เลยรึไง แต่งงานเพื่อธุรกิจก็เพื่อหาเงินมาเลี้ยงนท ทำไมไม่คิดถึงใจของพี่บ้าง แล้วคนเมื่อกี้ ก็แค่ลูกค้าใหญ่ พี่ก็แค่พาเขามาสนุกๆ ไม่ได้จะกลับไปนอนกับเขาจริงๆสักหน่อย นท”
“... จริงเหรอครับ?”
“แต่ว่านทไม่เชื่อใจพี่เลย งั้นก็เลิกกันซะก็จบ ดีไหม จะได้สบายใจทั้งสองฝ่าย" เตชินท์เอ่ยเบาๆด้วยน้ำเสียงที่ติดจะรำคาญ "ตัดปัญหา นทก็อยู่ของนทไป มีเด็กนั่นอยู่แล้วก็ไม่มีอะไรให้พี่ห่วง พี่ก็จะได้ทำงานได้อย่างสบายใจไม่ต้องกังวลว่านทจะรู้สึกไม่ดีอีก"
"นท... นทไม่ได้ต้องการแบบนั้น..."
"แต่พี่ว่าวิธีนี้ดีที่สุดแล้ว"
"ไม่... ไม่นะ พี่ชิน!"
มือบางพยายามคว้าเสื้อเชิ้ตสีดำของร่างตรงหน้าที่ทำท่าจะลุกหนีเอาไว้แน่น แม้จะถูกอีกฝ่ายพยายามสลัดกายหนี แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยโดยง่าย
ไม่มีทาง ไม่มีเตชินท์แล้ว เขาก็เหมือนไม่มีชีวิตให้ดำเนินต่อไป
จะเจ็บปวดเท่าไหร่เขาก็ยังทนได้ ขอแค่อย่าทิ้งเขาไป
"เงียบสักทีเถอะ!"
ซ่า!
เสียงหวานหยุดชะงักไป หลังจากที่เสียงน้ำสาดกระเซ็นมาเต็มใบหน้าสวยจนปะปนไปกับรอยน้ำตาที่เปียกปอน เรือนผมสีน้ำตาลเข้มเปียกลู่ไปตามใบหน้างามที่เต็มไปด้วยแววตกตะลึง
ร่างสูงวางแก้ววิสกี้ที่บัดนี้ว่างเปล่าลงกับโต๊ะอย่างแรง
"หุบปาก แล้วไปซะ! เราเลิกกันแล้ว ฟังไม่รู้เรื่องรึไง?!"
นี่น่ะหรือความรัก?
นี่น่ะหรือ --- ความสุข?
ไม่ใช่ --- มันไม่ใช่แล้ว
‘ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่คิดว่าเราสองคนจะผ่านมันไปได้แล้วอยู่ด้วยกันตลอดไป นทเองก็คิดเหมือนพี่ใช่ไหม’
คนโกหก
คนโกหก
คนโกหก
ถึงเวลาแล้วใช่ไหม เวลาที่เขาจะต้องยอมรับความจริงอันแสนปวดร้าวนี้ให้ได้เสียที
“ครับ... นทเข้าใจแล้ว เรา... จบกันแล้ว”
Talk: ฮัลโหลวันอังคารค่ะ
ชานมได้หยุดอ่านหนังสือสอบนะ...
แต่ชานมตื่นเช้ามาเพื่อทำอะไรหนอ ไม่เข้าใจตัวเอง = =""
ใกล้จะสอบเสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวปิดเทอมจะมาลงต่อนะคะ ^_^
ตอนต่อไป เราจะได้เห็นความนึกคิดของฝ่ายพี่ชินบ้าง เพื่อความแฟร์ๆเนอะ เดี๋ยวจะหาว่าลำเอียง ฟังความข้างเดียว 555
ขอบคุณสำหรับความอดทนค่ะ
:3123:
-
เข้มแข็งนะนท
// เราอยากให้ชินเจ็บปวดจังเลยค่ะ
อยากให้ชินเจ็บเหมือนที่นทเจ็บบ้าง
:monkeysad:
-
สงสารนทมาก มันน่าจบได้ตั้งนานแหละ
ไปเถอะนท เผื่อชีวิตจะดีขึ้น
-
โหย ไม่ใจเลยอ่ะนท ต้องเป็นฝ่ายทิ้งมันสิฟระ :m31:
ให้มันเอาเหล้าสาดหน้าได้ไง :z3: ต้องสาดมันสิ!
ขอสาปแช่งให้ไอ้ชินตกนรกไปเลยเหอะ ขอให้ส่วนล่างใช้การไม่ได้อีกตลอดกาล!
สามคำ>>>อยาก ฆ่า มัน
-
เริ่มรู้สึกอยากให้พระเอกคนใหม่โผล่มา ไม่อยากได้อีพี่ชินเป็นพระเอกแล้ววววววว
อยากให้ใครก็ได้ที่แสนดีมาดูแลนทททหน่อยยยยย อยากให้อีพี่ชินนี่เจ็บปวดจริงๆ เอาแบบสาหัส
และเป็นเรื่องแรกที่พระเอกกับนางเอกเลิกหรือมีปัญหากันแล้วรู้สึกดีใจ ดีใจที่นทจะเลิกสักที อย่าไปขอร้องอ้อนวน เสียศักดิ์ศรี
:fire: :fire:
-
เยส!!!! :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: เลิกกันแล้วเว้ยเฮ้ย :mc4: :mc4: :mc4:
แต่นทน่าสงสารจัง :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ดีแล้วล่ะ อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดีนะ ถึงนทจะโดนกระทำ จะเจ็บเจียนตาย แต่สุดท้ายความเจ็บนั้นมันก็จะทำให้นทเข้มแข็งได้ สู้ๆนะ
-
เหมือนจะรู้สึกว่าเตชินทร์เป็นคนที่แก้ปัญหาด้วยการโกหกหน้าตายง่ายๆ และที่สำคัญคือนิชาโง่พอที่จะเชื่อนี่สิ.... ผมเริ่มคิดจริงๆแล้วนะว่าผู้หญิงที่จะเอาเตชินทร์อยู่คงต้องเป็นนภิสาคนเดียวนี่แหละ หลิวเช่อทำอะไรอยู่ฟะ รีบๆทำให้ไอ้หมอนี่รู้ซะบ้างว่ามันไม่ได้เป็นศูนย์กลางของโลก ยังมีคนที่เก่งพอและกล้าพอที่จะทำให้มันรู้ว่าผู้ชายและผู้หญิงไม่ใช่ของเล่นของมัน พี่หญิงมีบทเร็วๆน้า รอคอยอยู่
อยากให้นิชาคบเอกนะ โดยส่วนตัวผมเห็นว่านิชาเจอคนที่แบบ ดีสุดๆแบบเชษฐ์ แล้วก็เลวสุดๆแบบเตชินทร์มาแล้ว เอกน่าจะเป็นตัวผสมของทั้งสองแบบ เจ้าชู้บ้าง แต่ก็น่าจะรักใครรักจริงมั้ง ถ้าอยู่กับคนแบบนี้ก็แฮปปี้นะ เพราะผมทราบดีว่าความเจ้าชู้มันธรรมชาติของผู้ชายอ่ะ ให้เลิกมันเป็นไปไม่ได้ (สาวๆก็เถอะ เจอคนหล่ออย่างน้อยก็ต้องขอมองบ้างล่ะ จะเชิดตลอดก็คงไม่มีใครทำ ใช่ไหมล่ะ 555) แต่ต้องเคารพคนที่เราคบด้วย ให้เกียรติเค้าเป็นอันดับแรก แค่นี่ผมก็พอใจแล้วอ่ะ (ซึ่งเตชินทร์ไม่เคารพนิชาสักนิด เพราะเห็นว่าได้มาง่ายๆและไม่มีทางเลิกรักตัวเองได้)
เพราะว่าเราเข้าใจว่าบางครั้งถ้าคบกับคนที่ดีมากๆไปเลย มันจะกระอักกระอ่วนใจพอสมควร (แบบว่าไม่กล้าพอ คิดว่าเราต้องไปเหวี่ยงใส่แน่ๆ เลยไม่ค่อยกล้าน่ะฮะ) ถ้าเจอคนที่พอจะทำให้เรามองนิสัยแบบนี้ในแง่มุมใหม่ขึ้นได้บ้าง มันก็ดีนะผมว่า
-
มันสมควรจบแล้วล่ะ ทำกัยขนาดนี้
เฮ้อออออ...นท ถ้ามีแล้วมันลำบากใจขนาดนั้นก็พอสักที
-
ความรักทำให้คนตาบอด
อีเตชินนนนนนนนน :fire:
ทำให้นทเจ็บบบ :angry2:
แฮะๆมาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
-
จุดพลุ ปิดซอยเลี้ยงเลย ดีใจที่นทเลิกซะที ไปหาคนอื่นที่ดีกว่าชินเถอะ ซึ่งเราว่าใครก็ได้ เพราะดูแล้วดีกว่าหมดอ่ะ 555
-
นท อยากตายป่่ะ
บอกได้คำเดียวว่ะ
แม่ง ไปตายซะนท!!
เซ็งนทเหี้ยๆ เป็นรัยมากป่ะ!!
เคยได้ยินป่ะ ว่าเจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย
แต่นทนี้เป็นอย่างหลังที่จมปลักด้วยน่ะ
เบื่อ ทำตัวน่าเบื่อ ไร้ค่า วันๆเอาแต่ร้อง ขอโทษเหอะ มีรัยที่จะทำ
มากกว่านี้บ้างป่ะ
ไมไม่ทำรัยที่มีค่ากว่านี้ว่ะ
วันๆคิดแต่เรื่องชิน
อ่านจนเริ่มเบื่อ เฮ้อ เหตุผลของชิน ก็คำแก้ตัวให้แม่งดูดี
เซ็งแล้วว่ะ
ไปดี่กว่า
-
ถ้าจะใช้อิชินเปนพระเอก ต้องให้มันเจ็บเป็น10เท่าของที่นทเจอ
เกลียดมันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ๊ากกกกกกก อินจัด
-
แล้วชินจะต้องเสียใจ !! ขอให้ชินนเจ็บมากกว่าที่นทเป็นอยู่ แล้วก็ขอให้นทใจแข็งอย่ากลับไปหาชินอีกเลย :angry2:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :o12:
-
เลิกกันไปแหละดีแล้วค่ะ ผู้ชายแย่ๆแบบนี้ ไม่ไหวจะทนจริงๆๆๆๆๆ :z6:
-
ขออย่่างเดียวอย่ากลับนะนทเดี๋ยวก็เหมือนตอนเดิมแค่เขาง้อนิดเดียวไปสะละ
-
แรกก็ชอบเตชินท์นะ
แต่นาทีนี้ อยากฆ่าหมกป่า.... ^^
-
:o12: พี่นทดีแล้วอย่าไปแคร์คนเลวๆ :กอด1: สู้ๆน่ะ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: ให้แกอีชิน
-
คงไม่ใช่ว่า ชินเลิกกับนทเพราะต้องการปกป้องนท
เพราะญาติของเมียขู่หรือจะมาทำร้ายอะไรนทหรอกนะ
เพราะไอ้พี่ชิน มันจะกลายเป็นพระเอกขึ้นมาทันทีเลย :serius2:
-
การที่ไม่รู้จักพอก็จะมีแต่คนที่รอเป็นคนที่เจ็บ ดังนั้นเลิกกันดีแล้วล่ะ จะไ้ด้ไม่รอและไม่เจ็บ
-
เหมือนตอนแรกนทจะตัดใจได้ แล้วไงไปๆมาเหมือนจะไม่ได้อีกแล้ว และก็คงจะไม่ได้ตลอดไป... เพราะสุดท้ายพระเอกก็คืออีตานั่นอยู่ดี :z3:
-
อ๊ากกกกกก อยากรู้ว่าพี่ชินคิดยังงัย มันมีเหตุผลใช่มั้ยที่ทำแบบนี้
เราว่าพี่ชินมีเหตุผล แต่เราก็อยากให้นทถอยห่างมา เวลาห่างกันเราจะได้มีโอกาสเห็นเงาสะท้อนของตัวเราและภาพความจริงของคนข้างๆเรามากขึ้น มันอาจจะทำให้นทเข้าใจ ว่าต่อไปต้องทำยังงัย แต่เราไม่อยากให้นทคบคนอื่น เพราะมันแสดงให้เห็นว่าที่ผ่านมาความรักที่นททุ่มเทมามากมายถ้านทตัดใจง่ายๆไปรักคนอื่นง่ายๆเพียงเพราะเค้าดีกับนท ความรักทึ่ผ่านมามันก็ไม่มีค่าอะไรเลย
ปล เราว่าหลิวเช่อรู้เรื่องนทแล้วนะ เป็นมาเฟียใหญ่เขี้ยวลากดินขนาดนั้น จะไม่สืบประวัติพี่ิชินได้งัย
-
รักตัวเองให้มาก ๆ ก่อนเถอะนะนท อย่ารักคนอื่นให้มากกว่าตัวเองเลย :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วอึ้ง เอาเหล้าสาดหน้าเลยเร๊อะพ่อเตชิน
เพื่อความยุติธรรมคนแต่งเอามุมของชินมาให้อ่าน
ด้วยนะค่ะ :กอด1:
-
ไอ้โง่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! โอ้ยยยยย นทลูกแม่
-
โหดร้่ายที่ซู้ดดดดด :sad4:
-
อ่านๆไป มีความรู้สึกว่าชักจะเกลียดนทมากกว่าเตชินทร์ละ -_-
น่ารำคาญอะ อะไรจะหน้ามืดตามัวขนาดนั้น โอยยย ขัดใจ :z3: :z3:
-
แร๊งงงงงส์ น้ำตาแตกกกก
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
แต่ก้อดี เลิกไปเลย ผู้ชายแบบนี้ เลิก!!!!
-
อ่านตอนนี้แล้วหงุดหงิดมาก- -
นทโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พอเหอะ :z6: ให้ที
เดี๋ยวตอนต่อๆไป นทก็ยิ่งเสียใจขึ้นๆๆๆๆๆไปอีก เฮ้อ
หยุดเสียตอนนี้แหละนท ให้เอกดูแลเถอะ แอร๊ก
-
ใจเย็นๆนะ นท เพราะเรายังต้องยืนต่อไป...
เพราะว่าพรุ่งนี้ เรายังต้องตื่นมา เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป...... :เฮ้อ:
-
ไม่รู้นะว่าเราจะอินไปหรือเปล่า แต่พออ่านเรื่องนี้ทีไร เราต้องเจ็บที่หัวใจทุกที(เจ็บจิงๆนะ :sad4: :o12:)
แต่ยังไง เราก็เลิกอ่านไม่ได้ๆๆๆๆ :fire: มันเศร้ามากๆๆ อยากให้นทมีความสุขแล้ว อ่า แต่งต่อว่าเตชิน โดยรถชนตายก็ได้ๆๆๆ เกลียดมานนนน ฮือ :call: :angry2: :serius2: :m16: :m31: :impress3: ยังไงก็มาต่อเร็วๆนะค้า ขอไปซับน้ำตาก่อนน้า :bye2: o13
-
เราไม่อยากเข้ามาอ่านเท่าไหร่
เพราะมันทนไม่ได้ยังไงก็ไม่รู้
ที่เห็นนทต้องยอมพี่ชินตลอดด
แต่ก็อดไม่ได้จริงๆ... เฮ้ออ
นท ปล่อยมันแม่งเหอะ
เขาว่าเอาขนาดนี้แล้ว ถ้ายังไปนั่งง้ออีก็ไม่ไหวนะ
รออ่านต่อจ้า
-
ไม่รู้ชินมีเหตุผลไรแต่เลิกกันก็โล่งอก
-
อึดอัด เครียด หน่วง ขนาดมีมันยังขนาดนี้ ไม่มีมันก็ไม่ต่างกันหรอก สุดท้ายก็สถานะคนอื่นเหมือนกัน
-
ทำไม
ทำไม
ทำไม
ทำไม
ทำไมนทถึงไม่บอกเลิกมันก่อน
ทำไมถึงยอมให้มันสาดเหล้าใส่
ทำไมนทไม่ตบมันไปเลยวะ ตีนมือก็มีเหมือนกัน
เซ็งเป็ด ชิส์
-
พี่ชินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
ไอ้ชั่ว! ทำไมชั่วแบบนี้ แก้ตัวไม่ขึ้นหรอกนะ เลวทุกตอนเลยมึงอะ :m16: :m16:
นท ทำใจดีๆไว้นะ ไอ้คนแบบนี้เลิกกันไปเลย ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก หาใหม่ดีกว่า เชียร์พี่นทค่าา :m15: :m15:
(ชอบคนแต่งมากๆ เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกที่สุดคะ)
-
ในที่สุดก็แตกหักแล้วเย้...
นทเชิดเข้าไว้
-
นท เมื่อไหร่หล่อนจะฉลาดซะที :m16: รำคาญมากกกกกกก :m31:
-
เศร้า แต่แบบนี้ก็ดีนะ แตกหักกันไปเลย ใช้เวลาเป็นยารักษาแผลใจ ดีๆอย่างนทยังไงก็ต้องเจอคนดีๆ เจ็บแต่จบ ถือว่าเป็นโอกาสของเรา
แต่ชินทำตัวแปลกๆ อยู่ดีๆก็กลับคำซะงั้น ไม่คิดว่าคำว่าเบื่อจะหลุดออกมาได้ -*-
รอนะคะ ตั้งใจอ่านหนังสือสอบน้า ขอให้สอบได้คะแนนดีๆด้วยจ้า ^^
-
ไม่อยากอ่านพาร์ทของเตชินทร์ ไม่อยากรู้ว่าเพราะอะไรยังงัยถึงทำแบบนี้กับนท
ไม่สนใจว่าแท้ที่จริงแล้วรักหรือหลอกนทกันแน่ ที่น่าสนใจคือนทที่โดนกระทำแบบนี้จะทำอย่างไรต่อไป
ถ้ามีพาร์ทของเตชินทร์มันก็เหมือนจะเฉลยเรื่องราวไปในตัวไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ตาม
ส่วนตัวคิดว่าอาการลุ้นกับตอนใหม่ ๆ มันจะหายไปเลย ความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ
-
ขนาดตอนตัดความสัมพันธ์นทยังเป็นฝ่ายโดนบอกเลิก! มันจะอะไรกันนักกันหนา
บอกตามตรงว่าก่อนเข้ามาอ่านพอเห็นชื่อตอนยังคิดว่า นทคงคิดอะไรได้บ้างแล้ว
แต่เปล่าเลย ยังหวังลมๆแล้งๆ ยังอ้อนวอน ยังขอร้อง ถ้ากราบเท้าชินในผับได้ก็คงทำไปแล้ว
เบื่อข้ออ้างฟันหญิงซ้ำๆซากของชินมาก มั่วขนาดนี้ไม่น่ารอดมาได้ถึงป่านนี้
ที่ทำกับนทวันนี้ก็ไม่ให้เกียรติเลย กริยาต่ำมากกกก นิสัยน่ารังเกียจที่สุด
คิดว่าตัวเองประเสริฐมาจากไหนถึงได้คอยแต่จะกดอีกคนให้อยู่ใต้อำนาจตัวตลอดเวลา
อีกคนก็หน้าโง่ยอมจนไม่เหลืออะไรแล้วแม้กระทั่งศักดิ์ศรีตัวเอง
ถ้าเราเป็นพ่อแม่แล้วมีลูกแบบนทคงใจสลาย เสียใจที่ลูกคิดอะไรไม่ได้เลย จมปลักดักดานอยู่ได้
-
อีพี่ชินมันต้องมีอะไรแน่ๆเลย
จะสะใจมากถ้านทตายไปซะอยากรู้จังว่าคนใจร้ายจะอยู่ยัง
-
ตกลงอีพี่ชินนี่มันไม่ใช้พระเอกใช่ไม๊
แต่มาันเป็นแฟนเก่า ที่ทิ้งไป พอพระเอกตัวจริงออกมา
มันก็จะมารังควานเป็นตัวโกงอะไรเทือกนั้นรึเปล่า
ดูมันจะเหมาะกับบทแบบนั้นมากกว่านะ
-
จบก็ดี เลิกเหอะ!!!!!! เลิกๆๆๆ ผู้ชายแบบนี้จะอยู่ไปเพื่ออะไร
ความสุขที่เคยมีก็ไม่ได้มีเหมือนเดิมแล้ว พี่ชินเปลี่ยนไปเยอะ จากที่เคยใส่ใจ
กลายเป็นทำแบบนี้ ไม่อยู่บ้าน ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แล้วยังกล่าวหาว่านทมีชู้อีก เลวจริงเหอะ
รอวันแกไม่มีใครแล้วซมซานกลับมาง้อให้นทเชิด ๆ เริ่ด ๆ ใส่ เชอะ!!
ขอบคุณค่ะ
-
อยากตบชินให้สมองไหลสักที ยิ่งอ่านยิ่งโมโห ยิ่งอยากตืบชิน ฮึ้ยยยยยยยยยย
-
นทรักตัวเองบ้างเหอะ หมั่นไส้ทั้งนททั้งไอ้พี่ชิน
ขาดกันทั้งทีโดนไอ้พี่ชินทิ้งซะงั้น :z3: :z3:
เจ็บแต่จบนะนท :mc4:
-
รักมากเจ็บก็มาก
ชินไม่อยู่ นทเหงา
นทไม่อยู่ ชินมีคนอื่นแก้เหงา
...ถ้านทไม่อยู่จริงๆ จะเป็นยังไง
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอ่พี่ชิน ไปตายซะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
เกลียดอิพี่ชิน :z6: :z6:
-
ทำไมชินทำแบบนั้น ไม่ชอบเลย เราอยากให้นทคู่กับชินนะ
แต่ไม่ชอบที่เป็นแบบนี้ ผ่านช่วงแบบนี้ๆไปเร็วๆได้ไหมคะ คนเขียน รับไม่ค่อยไหวแล้ว TT
-
ตอนแรกก็ว่าอยากเห็นนทมีพัฒนาการ แก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นบ้าง
ผิดหวังจัง อยู่อย่างไงก็อย่างนั้นตลอด รู้แต่ทำอะไรไม่ได้หรือไม่คิดจะทำอ่ะ (แค่กล้าขึ้นเสียงเราไม่นับเป็นพัฒนาการค่ะ)
เอาเถอะ เมื่อเป็นแบบนี้ ให้ชินมันบอกเลิกก็ดี จะรอให้บทบอกเลิก สงสัยคงแก่หงำกันพอดี เผลอๆอาจไม่มีวันนั้น
ไม่ิอย่างนั้นเนื้อเรื่องก็จะย่ำอยู่กับที่กันไปแบบนี้เรื่อยๆ = = ซึ่งเราก็เริ่มเบื่อแล้วอ่ะ มีการเปลี่ยนแปลงก็ดีไปอีกแบบ
อ่านตอนช่วงต้นที่นทพูดแล้วแอบเศร้าใจแทน จริงๆนั่นแหละ ขณะที่อีกฝ่ายก้าวหน้าไปทุกทีๆ ไม่เห็นจะเหลียวมองเรา
ฝ่ายนทเสียอีกที่จมปลักอยู่กับที่ มีแต่จะถอยหลังเรื่อยๆ สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรมา เสียไปหมด ไม่เหลืออะไรที่จะภูมิใจได้เลย
-
นทควรเป็นฝ่ายบอกเลิกไม่ใช่ชินนะ
เลวแล้วยังไม่สำนึกอีก นทก็ยอมเค้าอยู่นั่นแหละ :m31: :z3:
-
ไอ้สันดานหมาาาาาาาาา!!!!!!!!!
เกลียดเตชินทร์โว้ยยยยยยยยยย
-
ถ้าไม่มีนทแล้วซักวันก็คงจะรู้สึกเองแหละ
-
เราสอบเสร็จแล้วแหละ(บอกทำเพื่อ ? ห้าๆ)
นทเอ๋ยนท ตอนแรกไปวีนไปโกรธเขาไหนสุดท้ายยอมอ่อนซะนั่น
แล้วเลิกกันเเล้วก็อย่าไปเสียใจให้มันเห็นอะ..ให้มันเห็นแค่ว่าไม่มีมันเราก็อยู่ได้ !! !!
ดูคำพูดมันแต่ละคำดิ๊มันน่าทิ้งให้อยู่คนเดียวไม่มีคนรักตลอดชีวิต (เจ็บแค้นแทนนทเฉยเลยเรา ห้าๆ)
-
แตกหักไปเลยดี ไปหาเชษเถอะ !
-
http://www.youtube.com/v/7MBBQvZtBDw
เลิกกับควาย..สบายใจจัง
ดีแล้วล่ะ..นท
:m16: ตอนหน้า..จะเข้ามาอ่าน
แต่จะขอไม่พูด ไม่เม้นท์อะไรทั้งสิ้นอ่ะ ชานม
เพราะไม่อยากรู้ ไม่อยากเห็นอะไร เกี่ยวกับคนอย่างไอ่เชี้ยชิน
เหตุผลบ้าบอ หัวข่วย ของคนเห็นแก่ตัว ยังไงก็ดูเป็นคำแก้ตัวของคนจัญไรซะมากกว่า
+1 ให้อ่ะ ชานม
:pig4:
-
เย้ ๆ ๆ
นท เลิกกับ ชิน สะที :laugh: :laugh:
-
เลิกก็เลิกไปเลยนท คนแบบเนี๊ยะไม่ต้องไปอ้อนวอนมันเป็นสันดาร
สักวันมันจะรู้สึก
-
:z6: :z6: :z6:
ถีบอิพี่ชิน 3 ครั้งสวยๆ อิอิ
นทเอ๊ย เส้นความอดทนหนูหนาจริงอะไรจริง
หวังว่านี่จะเป็นฟางเส้นสุดท้าย :laugh:
-
คือ ไม่รู้ว่าจะด่าพี่่ชินว่าอะไรดี
-
ในที่สุดก็เลิกกัน แล้วทีนี้นนจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ :monkeysad:
-
:angry2: ไอ้พี่ชิน
:z3: :เฮ้อ: นท
ปวดใจ
เม้นไม่ออก
-
และแล้วมันก็มีวันนี้จนได้ :o12: :o12:
-
อ่านไปบ้างครั้งก็เบื่อนทนะ เข้าใจว่ารักชินมาก แต่เหมือนนทจะลืมรักตัวเองนะ :serius2: :serius2:
ปล.สงสารนท แต่แอบรู้สึกดีใจที่ไอ้พี่ชินบอกเลิกซักทีไม่งั้นนทก็ยอมแบบนี้ต่อไป
-
ยินดีที่เลิกกัน
แต่อยากให้นทคิดได้เองมากกว่าเหมือนถูกเขี่ยทิ้งแบบนี้นะ :angry2:
-
อย่ากลับไปอีกนะนท
เข้าใจแล้วก็ทำให้ได้
สู้ๆ :เฮ้อ:
-
รออ่านพาร์ทพี่ชิน ยังไงก็อยากให้กลับมารักกัน แต่รักกันแบบhappyนะ T^T
-
คนเลว = เตชินท์
-
จะดีใจมากๆเลย ท่าเรื่องมันจะจบจริงๆ
กลัวว่านทจะทำไม่ได้หนะสิ
รักแบบไม่ต้องครอบครอง ไม่ต้องอยู่ด้วยกัน
แค่เห็นคนที่รักก็พอ หวังว่าสักวันนทจะทำได้
ส่วนไอ้ผู้ชายห่วยๆคนนั้น ก็ปล่อยไปตามยถากรรม
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงง
ไอ้คนเลว! :z6:
-
เค้าค้างงงงงงงงง!!
อ่านรวดเดียวจนทัน
ดราม่าได้สุดจริงๆ น้ำตาร่วง มันตอนสุดท้ายนี้ล่ะ TT
ชอบนายเอกอย่างหนูนท
น่ารัก แสนดี ว่าง่าย อ่อนโยน โง่เง่านิดๆ(?) ดันดานหน่อยๆ(?) ถูกใจ!! o18
รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ต่างจากหนูนท เรื่องมันดราม่าแค่ไหน บีบหัวใจปานใด แต่ก็เลิกอ่านไม่ได้!!! โฮฮฮฮฮฮ :o12:
-
เบื่อนทจัง แต่ก็ยังอ่าน 55555
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[19]
"หนอย ไอ้สารเลวเอ๊ย!!"
ร่างสูงใหญ่ของมนุเชษฐ์กระโจนเข้าใส่ร่างหนาพร้อมกับปล่อยหมัดลุ่นๆใส่ใบหน้าคมคายที่สาวๆหลงรักอย่างเต็มแรง เตชินท์พยายามสู้กลับ แต่ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้มึนหนัก ยิ่งเจอหมัดไปสองสามทีก็ยิ่งมึนจนปัดป้องอะไรไม่ได้
ขณะที่อณุภาเดินตามมาอย่างช้าๆโดยไม่ห้ามปราม ส่วนอจลารีบกุลีกุจอเอาผ้าเช็ดหน้ามาช่วยซับวิสกี้ออกจากใบหน้าหวานที่ยังคงเต็มไปด้วยความตกตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งประสบมา
อณุภาเอ่ยขึ้นในที่สุด "พอแล้ว... เชษฐ์ อย่าไปยุ่งกับคนอย่างมันเลย"
"แต่... แต่ว่า..."
เด็กหนุ่มหอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย ยิ่งเห็นสภาพร่างบอบบางแล้ว เขาถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
"ทำไมมึงถึงได้เลวจัญไรขนาดนี้! พี่นทรักมึง มึงไม่รู้รึไง?!"
"เชษฐ์ พอเถอะ"
เสียงหวานเอ่ยดังจากด้านหลัง ใบหน้าสวยนิ่งสนิทราวกับไม่มีเรื่องร้ายใดๆเกิดขึ้นมาก่อน แต่บรรยากาศสดใสเลือนหายไป กลับเต็มไปด้วยความเยือกเย็น อย่างคนที่เจอเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตมา
"... พี่พอแล้วล่ะ"
ประโยคสั้นๆ ที่ทำให้แม้แต่เตชินท์ที่นอนอยู่ที่พื้นเองก็อดใจหายไม่ได้ น้ำเสียงเฉยชาในแบบที่เขาไม่เคยคาดฝันมาก่อนว่าจะได้ยินจากปากของนิชา แต่ด้วยความที่ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์กำลังเข้าควบคุมร่างกายของเขา บวกกับความมึนจากการถูกมนุเชษฐ์ต่อยอย่างหนักเข้าหลายหมัด ชายหนุ่มจึงปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปโดยไม่ใส่ใจ ก่อนที่ดวงตาคมจะปิดลงในที่สุด
ก่อนที่เขาจะสิ้นสตินั้น เขาเหมือนกับได้ยินเสียงแว่วๆของใครบางคน เสียงที่เหมือนจะคุ้นหู แต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงของใครที่เดินเข้ามาใกล้
"รู้จักเหรอวะ ไอ้เอก"
"... อืม"
"ใครวะ หน้าตาก็ดี แต่ท่าทางจะสันดานหมาใช่ย่อยถึงได้โดนอัดหนักไม่มีคนช่วยแบบนี้"
"ก็ว่างั้น..."
"แล้วมันเป็นใครวะสรุป?"
"... พี่เขยกูเอง"
มนุเชษฐ์ทอดสายตามองร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ บนเบาะหลังใน Accord สีดำสนิทของอณุภา โดยมีอจลานั่งอยู่ด้านหน้าที่มองผ่านกระจกหลังด้วยความเป็นห่วง
--- เจ็บในหัวใจ
ยิ่งได้เห็นแววตาเฉยชาที่ภายในปวดร้าวราวกับหัวใจแหลกสลายของร่างบอบบางที่นั่งนิ่งราวกับตุ๊กตา ก็ยิ่งรู้สึกอยากคว้าร่างตรงหน้ามากอดเอาไว้แน่นๆ
อยากจะเป็นคนที่มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับคนคนนี้
อยากจะเป็นคนเติมเต็มความสุข และสร้างรอยยิ้มให้กับคนที่เขารัก
"... พี่รักเขามากใช่ไหม?"
ถามโดยที่ไม่จำเป็นต้องถาม แต่ลึกๆเขาก็อดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะตอบปฏิเสธ
นิชามองใบหน้าคมที่สะท้อนผ่านกระจกใสติดฟิล์มมืด โดยไม่หันหน้ามาสบตาตรงๆ ดวงตาเจ็บช้ำหลุบลงเล็กน้อย พลางพยักหน้าอย่างนึกสมเพชตนเอง
ทำไมเขาถึงต้องรักเตชินท์มากขนาดนี้นะ?
ทำไมเขาถึงต้องรักคนที่ไม่รักเขา --- คนที่ไม่เห็นความรักของเขามีค่า
"นท ไม่ให้ฉันค้างเป็นเพื่อนจริงๆเหรอ?"
อจลาเอ่ยอย่างเป็นกังวลเมื่อมาส่งเพื่อนสนิทจนถึงหน้าตึกคอนโด เขารู้ดีว่าปกติแล้วเตชินท์จะกลับดึกมานอนด้วย แต่มั่นใจว่าไม่ใช่คืนนี้อย่างแน่นอน เขาจึงเป็นห่วงที่เพื่อนของเขาต้องอยู่ตามลำพังอย่างโดดเดี่ยว ทั้งๆที่อยู่ในสภาพที่หัวใจเจ็บร้าวเช่นนี้
เจ้าของนามสั่นศีรษะน้อยๆ พยายามฝืนยิ้มออกมาเพื่อไม่ให้ผู้เป็นเพื่อนต้องเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"
คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อมนุเชษฐ์ก้าวลงจากรถตามลงมา ใบหน้าหล่อเหลาที่สาวน้อยใหญ่หลงรัก และดวงตาสีน้ำตาลเข้มสวยดุจเมล็ดอัลมอนด์ที่เต็มไปด้วยแววจริงจังสะท้อนภาพใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้งดี นิชาอุทานเมื่อมือแกร่งคว้าข้อมือเล็กแล้วรั้งให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะโอบรอบร่างบอบบางเอาไว้แน่น
"เชษฐ์?!"
"... พี่นท อยู่นิ่งๆเถอะ"
"... เชษฐ์?"
น้ำเสียงของร่างตรงหน้า --- สั่นไหว --- เสียจนคนที่โวยวายต้องเป็นฝ่ายเงียบเสียงลง
"ผมขอร้อง พี่ช่วยอยู่นิ่งๆแบบนี้ก่อน... ได้ไหม?"
ศีรษะก้มลงคล้ายกับจะซบลงบนบ่าบาง ทว่าไม่กล้าพอ และมือแกร่งคู่นั้นกอดไหล่เล็กเอาไว้มั่น ทว่าเบา ทะนุถนอม ราวกับว่าร่างที่อยู่ในอ้อมแขนนั้นพร้อมจะแตกสลายได้ทุกวินาที
"พี่ตัวเย็นจัง"
นิชาไม่ตอบคำ เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการคำตอบอะไร
"... พี่เจ็บมากใช่ไหม?" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยแผ่วเบา อย่างนุ่มนวล "...พี่ไม่ผิดหรอกครับที่ยังเลือกที่จะรักเขา"
ประโยคสั้นๆไม่กี่ประโยค ทำให้ทำนบน้ำตาที่เขาพยายามกลั้นเอาไว้อย่างสุดชีวิตพังทลายในเสี้ยววินาที
คิดอยู่เสมอ โทษตัวเองอยู่เสมอ
ทำไมเขาถึงโง่เง่าเช่นนี้ ทำไมเขาถึงยังรักคนคนนั้น
ทั้งๆที่สิ่งที่ได้รับมา เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
แต่หัวใจ ก็ยังเฝ้าเถียง
ต่อให้พบเจอสิ่งที่เลวร้ายมากมายทุกค่ำคืน และร่องรอยน้ำตาบนใบหน้าที่ไม่เคยแห้งได้ทัน
หักลบกับความสุขที่พวกเขาร่วมกันสร้างมาด้วยกัน
--- ก็ยังหลงเหลือความรู้สึกดีๆที่เขาไม่อยากให้จางหายไป
แม้ว่านับวัน ความรักก็ยิ่งถูกลืมเลือน
แต่หัวใจของเขาเลือกแล้ว ว่าต่อให้ดีหรือร้ายมากไปกว่านี้ เขาก็เลือกที่จะรักผู้ชายคนนั้นอยู่ดี
เสียงสะอื้นที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดหัวใจ ดังลอดริมฝีปากที่ซุกอยู่กับแผ่นอกกว้าง
--- เป็นเสียงร้องไห้ที่ทำให้ร่างสูงใหญ่เจ็บปวดหัวใจไม่แตกต่างกัน
ดวงตาคู่สวยที่บวมช้ำหลังจากผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาตลอดคืน กะพริบปริบ เมื่อรับรู้ถึงแสงแดดอ่อนๆในยามเช้าที่ส่องสว่างเข้ามายังในห้อง เขาลืมตากว้างด้วยความแปลกใจ เนื่องจากปกติแล้ว ห้องนอนของเขาจะมืดสนิทเนื่องจากเตชินท์จะหงุดหงิดถ้าหากจะต้องถูกปลุกด้วยแสงอาทิตย์ยามเช้า เพราะฉะนั้น แม้ว่าหลายครั้งนิชาจะอยากเปิดหน้าต่างรับอากาศอันสดชื่น เขาก็ทำได้เพียงแอบแง้มผ้าม่านชมทิวทัศน์ในตอนเช้าเท่านั้น
แต่วันนี้ ผ้าม่านสีน้ำตาลเข้มในห้องนอนกลับถูกเปิดกว้างแล้วรวบเอาไว้อย่างเรียบร้อย และหน้าต่างที่ไม่เคยได้เปิดก็ถูกเปิดออกรับกระแสลมอ่อนๆในยามเช้า อากาศดีๆพุ่งพวยเข้ามาภายในห้องที่ไม่เคยได้รับสิ่งดีๆเหล่านี้มานาน
นิชาค่อยๆชันกายลุกขึ้นจากที่นอน ส่งผลให้ร่างสูงที่ยืนบดบังแสงแดดอยู่ที่ขอบหน้าต่างหันมามองพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
"อรุณสวัสดิ์ครับ พี่นท"
เจ้าของนามกะพริบตาปริบๆอีกครั้งด้วยความงุนงง เมื่อแว่บหนึ่งเขามองเห็นร่างตรงหน้าเป็นเหมือนผู้ใหญ่เต็มตัว ทั้งๆที่เมื่อชั่วข้ามคืนที่แล้ว อีกฝ่ายยังตื่นเต้นกับการได้เข้าผับเป็นครั้งแรกอยู่เลย
เรือนผมสีน้ำตาลเข้มสะท้อนกับแสงแดดจนแวววาวนั้นกระดกเล็กน้อยตรงปลาย ผ้านวมหนาเลื่อนตกจากเรียวบ่าเล็ก เผยให้เห็นผิวเนียนสีน้ำนมกระจ่างตาที่ทำให้ร่างสูงตรงหน้ามีผิวแก้มขึ้นสีในพริบตา
นิชาคลี่ยิ้มน้อยๆให้กับอาการเขินอายที่น่ารักนั้น
"อรุณสวัสดิ์..."
"อะ อืม... ผมทำอาหารเช้าไว้ให้แล้วนะครับ พี่รีบๆตามออกมากินนะ"
มนุเชษฐ์รีบออกไปจากห้องนอน ส่งผลให้ร่างที่นั่งอยู่บนเตียงขมวดคิ้วด้วยความงุนงง จนกระทั่งก้มลงมองสภาพของตนเอง เขาติดนิสัยไม่สวมเสื้อผ้านอน เพราะทุกคืนที่อยู่กับเตชินท์ เขาก็ไม่เคยได้สวมเสื้อผ้าในเวลานอนเสียที
เมื่อคืนมนุเชษฐ์มาค้างที่ห้องเป็นเพื่อนเขา คอยปลอบประโลม ซับน้ำตาให้ โดยไม่พูดคำใดนอกจากคอยเรียกชื่อของเขาเอาไว้ ราวกับคอยเรียกสติให้เขารับรู้ว่ายังมีอีกฝ่ายอยู่เคียงข้างตรงนี้ ในทุกวินาทีที่ความโศกเศร้าเข้ากอบกุมจิตใจเสียจนมองไม่เห็นแสงสว่างใด
นิชามองไปที่หน้าต่าง แสงอาทิตย์ยามเช้าที่ไม่ได้มองเห็นอย่างเต็มตามาแสนนาน
คำทักทายในยามเช้าที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ
--- ความรู้สึกที่ไม่ได้สัมผัสมานานเหลือเกิน
แต่ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นทุกครั้งที่เขาได้อยู่กับมนุเชษฐ์
ร่างบอบบางหลับตาลง รับรู้ถึงเสียงของสายลมอ่อนโยนที่พัดพาเอากลิ่นหอมของผืนดินหลังฝนตกเข้ามา
"อื้ม อร่อย"
"จริงเหรอครับ?"
"อื้ม อร่อยจริงๆนะ นายทำอาหารเก่งขนาดนี้ไม่บอกพี่ได้ยังไง"
"โล่งอกไปที ปกติผมทำทานเองกับครอบครัว ไม่เคยทำให้คนอื่นทานมาก่อนเลย"
"จริงเหรอ ไม่เคยทำให้แฟนทานเหรอ?"
"ผมไม่มีแฟนหรอกครับ"
"งั้นก็แปลว่าพี่เป็นคนแรกนอกเหนือจากครอบครัวนายน่ะสิ รู้สึกเป็นเกียรติจัง"
นิชาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าสวยที่แม้จะมีร่องรอยของการร้องไห้ดูสดใสมากกว่าทุกวัน อาจเป็นเพราะบรรยากาศดีๆที่ตื่นมาเห็นแต่เช้าก็เป็นได้ มนุเชษฐ์เห็นอย่างนั้นจึงคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
มนุเชษฐ์ยิ้มให้กับท่าทางดูดีขึ้นของร่างที่นั่งทานอาหารฝีมือของเขาอย่างเอร็ดอร่อย สำหรับเขาเองก็ตื่นเต้นไม่น้อย เพราะนอกจากนี่จะเป็นครั้งแรกที่ทำอาหารให้คนอื่นทานเป็นครั้งแรกแล้ว คนนั้นที่ว่ายังเป็นคนพิเศษสำหรับเขาอีกด้วย
--- การทำให้คนที่เขารักหัวเราะได้ มันรู้สึกเต็มตื้นแบบนี้นี่เอง
"นายไม่กินเหรอ?"
"หืม ผมเห็นพี่นททานก็อิ่มแล้วครับ"
"นายหมายความว่ายังไงน่ะ? พี่ก็ไม่ได้กินมูมมามอะไรสักหน่อยนะ"
เด็กหนุ่มร่างสูงหัวเราะ "ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นครับ"
ปลายนิ้วเรียวหยิบเม็ดข้าวที่ติดอยู่ตรงมุมปากสวย แล้วเลื่อนกลับมาทานเองโดยไม่ทันรู้ตัว เขาเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าหวานแดงเรื่อน้อยๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายหน้าแดงวาบเสียเอง
"เอ่อ... ขอโทษครับ"
"มะ ไม่เป็นไร.. ว่าแต่... นายไม่กลับบ้านเหรอ?"
"เอ๊ะ?"
"ก็... น้องหมิวเขาต้องอยู่เฝ้าบ้านคนเดียวไม่เป็นไรเหรอ?"
"อ๋อ หมิวไปค้างบ้านเพื่อนครับ เพราะเมื่อคืนผมตั้งใจจะกลับดึกอยู่แล้ว"
“อ้อ ขอโทษนะ ทำให้ลำบาก”
“ไม่ลำบากหรอกครับ ก็เป็นพี่นทนี่นา”
รอยยิ้มดูดีปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลากระชากใจสาว เป็นรอยยิ้มที่แฝงความเจ้าเล่ห์ในแบบของผู้ชายซุกซนเอาไว้ ทำเอานิชาใจเต้นน้อยๆกับความแปลกใหม่ที่เพิ่งประสบ ปกติแล้วในสายตาของเขา มนุเชษฐ์ก็เป็นเสมือนน้องชายขี้อ้อนคนหนึ่งที่เขาหวังว่าอีกฝ่ายจะได้พบรัก และมีครอบครัวที่ดี ไม่เคยมองร่างตรงหน้าในมุมนี้มาก่อน
"แล้วเมื่อคืน..."
"... เมื่อคืนทำไม?"
มนุเชษฐ์กระแอมไอแก้เขิน "ก็... พอเห็นพี่เป็นแบบนั้นเมื่อคืน ผมก็รู้สึกว่า... ผม... อยากจะเป็นคนปกป้องพี่ขึ้นมา"
รอยยิ้มที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าดูดี ทำเอานิชาต้องเม้มริมฝีปากอย่างกระอักกระอ่วนใจ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกดีๆกับมนุเชษฐ์
ทว่า ณ ตอนนี้ ---
ดวงตาสีน้ำตาลสวยปรายมองใบหน้างดงามที่เริ่มขึ้นสี มือแกร่งเลื่อนไปแตะสัมผัสปลายนิ้วเรียวสวยเบาๆ
"... แค่นี้ผมก็พอใจแล้วครับ"
คนดี น้องชายที่แสนดี
ทำไมคนดีๆแบบนี้ถึงมารักคนอย่างเขา
คงจะดีไม่น้อย ถ้าหากเขารักคนที่รักเขาเช่นผู้ชายตรงหน้าคนนี้
"พี่นท วันไหนที่พี่รู้สึกว่าเดินต่อไปไม่ไหว... อย่าลืมเรียกผมนะครับ"
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มกระจ่างใสบนใบหน้าคมสัน พร้อมกับโบกมือลาด้วยท่วงท่าสง่างาม ไม่เก้ๆกังๆเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป
นิชามองตามแผ่นหลังที่ค่อยๆไกลออกไปด้วยความรู้สึกตื้อในอก ก่อนจะปิดประตูลงแล้วทรุดกายลงนั่งคิดอยู่หน้าประตูบานนั้นพักใหญ่
ถ้าหากการเริ่มต้นใหม่กับคนดีๆ จะช่วยให้ลืมการสิ้นสุดลงของคนที่รักแล้วล่ะก็
เขา ---
RRRR
RRRRR
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำเอาร่างบอบบางที่กำลังเหม่อถึงกับสะดุ้งตัวลอย ยิ่งได้เห็นชื่อคนที่โทรเข้ายิ่งทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ
'พี่ชิน'
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตา มือเรียวสั่นระริกกว่าจะกดปุ่มรับได้ หัวใจเต้นแรงเสียจนเขาได้ยินเสียงหัวใจดังก้องอยู่ภายในหูของตนเอง
"ฮะ ฮัลโหล"
"... นท?"
"... ครับ"
"อืม รับสายก็ดีแล้ว"
เสียงทุ้มต่ำอันแสนเคยคุ้น น้ำเสียงแบบเดิมที่ใช้พูดคุยกันอยู่เสมอ ทำให้นิชารู้สึกคลายอาการเกร็งขึ้น แม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ดีนักก็ตาม
"พี่นึกว่านทจะโกรธเสียจนตัดสายทิ้งเสียอีก"
"นทไม่ทำแบบนั้นกับพี่หรอกครับ"
เสียงหัวเราะดังขึ้นจากปลายสาย "น่ารักจริงๆ สมแล้วที่คบกันมานาน จากนี้ไปพี่คงลำบากแย่กว่าจะหาคนที่ใจอ่อนง่ายๆอย่างนท แต่ก็ดีแล้วล่ะนะ"
"... เอ๊ะ?"
"ที่พี่โทรมาเนี่ย เพราะว่าพี่หาที่ชาร์ตแบตไม่เจอ เลยจะฝากนทหาหน่อยว่าอยู่ที่คอนโดรึเปล่า พี่ว่ามันอาจจะอยู่ในลิ้นชักในโต๊ะข้างเตียงน่ะ พอดีพี่ไม่ว่างเข้าไป"
"ครับ เอาไว้เดี๋ยวจะหาให้นะครับ"
"อืม ขอบใจนะ ฝากเอาไปให้พี่ที่ผับด้วยละกัน ยังไงพี่ก็ไปที่นั่นประจำอยู่แล้ว"
“แล้ว... ทำไมพี่ไม่เข้ามาเอาเองล่ะครับ แบตจะหมดไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ล่ะ พี่คงไม่ได้เข้าไปที่นั่นเท่าไหร่แล้ว หญิงเขาก็บ่นเหมือนกันว่าถ้าไม่กลับบ้านจะดูไม่เนียน นทก็ใช้ห้องนั้นได้ตามสบายเลยนะ พี่ยกให้ แล้วก็อย่าลืมที่ชาร์ตแบตของพี่ล่ะ แค่นี้นะ”
เตชินท์เอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วก็วางสายไป โดยไม่คิดจะถามไถ่ถึงอีกฝั่งของปลายสายเลยแม้แต่น้อย
ร่างบอบบางเดินไปที่ห้องนอนด้วยจิตใจหดหู่ ความเจ็บปวดทำให้ร่างกายเคลื่อนไหวไปโดยที่สมองไม่ได้สั่งการ มือเรียวเปิดลิ้นชักข้างเตียง ก่อนจะหยิบที่ชาร์ตแบตที่อีกฝ่ายกล่าวถึงมาถือเอาไว้
หยาดน้ำตาแห่งความน้อยใจล้นเอ่อที่เบ้าตาบวมช้ำ ก่อนจะค่อยๆหยดลงสิ่งของที่วางอยู่บนฝ่ามือ
เขาจะเป็นอะไรบ้างไหม?
เจ็บปวดแค่ไหน ทนไหวรึเปล่า?
ไม่มีถ้อยคำใดแสดงถึงความห่วงใยหลุดลอดจากปากหยักที่เขารักคู่นั้น
หรือแม้แต่คำขอโทษสักคำ ก็ไม่มี ---
คงถึงเวลาแล้ว ที่เขาจะต้องเริ่มต้นชีวิตกับคนใหม่จริงๆจังๆเสียที
ผมกดปุ่มวางสายไป ขณะที่ปล่อยให้แผ่นหลังเอนพิงประตูบานใหญ่ของห้องในคอนโด หลังจากฝากให้นทนำของที่ผมลืมทิ้งเอาไว้ในห้องมาคืน
--- ทั้งๆที่นั่นเป็นเพียงข้ออ้าง ข้ออ้างที่ผมจะได้สามารถได้ยินเสียงหวานใสที่ผมอยากได้ฟังอีกครั้งเท่านั้น
ผมถอนหายใจออกมายาว พลางยกมือขึ้นขยี้เรือนผมสีนิลเสียจนยุ่งเหยิง แต่ในตอนนี้ผมไม่มีเวลาจะใส่ใจกับมันนัก
ผมไม่กล้าเอ่ยคำขอโทษออกไป ทั้งๆที่ในใจนั้นเป็นห่วงนทจนแทบบ้า นอนไม่หลับ กินไม่ลง จนกว่าจะได้ฟังเสียงของนทว่าไม่เป็นไรจริงๆ
นึกอยากจะกระโจนไปหาถึงในห้องเสียเดี๋ยวนี้ แต่ก็ไม่กล้าพอ
ทั้งๆที่มาถึงหน้าห้องแล้ว แต่กลับไม่กล้าที่จะเดินเข้าไป
กังวลมากมาย
นทจะเป็นอย่างไรบ้าง?
จะร้องไห้หนักไหม?
ยังต้องการผมอยู่รึเปล่า?
ผมไม่กล้า --- แม้แต่จะถามคำคำนี้ออกไป
ยังรักคนอย่างผมอยู่บ้างไหม?
ยังอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับคนอย่างผมรึเปล่า?
คนเลวอย่างผม --- ยังสมควรจะเป็นคนรักของนทอยู่รึเปล่า?
--- ในช่วงแรก ผมก็แค่ลองใจ ด้วยความที่พบเจอแต่คนที่หวังในตัวของผมโดยไม่รักจริงอยู่บ่อยครั้ง
แต่นานเข้า ก็ติดเป็นนิสัย ไม่ว่าจะทำอะไรก็เผลอทำให้นทต้องเจ็บปวดหัวใจเสมอ
แต่เด็กคนนั้นก็ยังให้อภัยผมมาตลอดทุกครั้ง
คิดมานาน หลายครั้งหลายครา ว่าจะปล่อยมือจากคนรักที่แสนดีคนนี้ไปซะ
แต่ว่า ตัวผมเองก็ยังไม่พร้อมที่จะสูญเสียคนดีอย่างนทไป จึงได้แต่มีความรักที่เห็นแก่ตัวเช่นนี้ตลอดมา
ที่ผมตอบนทไปเมื่อคืน ทั้งหมดเป็นความจริง
ใครว่าผมลืมวันเกิดของนท ไม่มีทาง ผมไม่มีวันลืมวันสำคัญเช่นนั้นอยู่แล้ว
ผมตั้งใจจะมอบของขวัญวันเกิดให้เป็นคนสุดท้ายที่ห้องของเราสองคน
สิ่งที่อยู่ในมือของผมในตอนนี้ ตามที่ผมวางแผนไว้ มันควรจะได้ไปอยู่บนร่างของนทตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
แต่เมื่อคืนนี้ ภาพที่ผมเห็น คือภาพของนทที่เดินมาหาผมทั้งน้ำตา เพื่อร้องขอให้ผมรักนทเพียงคนเดียว
ทั้งๆที่นั่นก็เป็นความจริงอยู่แล้ว
ผมรักนทมาคนเดียวมาตลอด แต่ด้วยความรักสนุก จึงแค่เปลี่ยนคู่นอนไปวันต่อวัน โดยไม่ได้มีใจให้หรือแม้แต่จะใส่ใจ
แต่กับนทนั้นไม่ใช่
ผมรัก หวง และห่วงใย แม้ว่าผมจะรักการเที่ยวเตร่ และยึดความรู้สึกของตนเองเป็นที่ตั้งก็ตาม
ทว่า วินาทีที่ผมเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดในค่ำคืนที่ผ่านมา
ผมก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากรับบทเป็นคนที่เลวที่สุด เพื่อให้นทเป็นฝ่ายจากผมไป
เพราะผมรู้ตัวดีว่า ผมไม่มีวันเป็นฝ่ายปล่อยมือจากคนรักที่เขารักที่สุดคนนี้ไปได้ด้วยตัวเองอย่างแน่นอน
ผมทำสำเร็จ ผลลัพธ์ที่ได้ออกจะเกินคาดเสียด้วยซ้ำไป
ผมทำถูกต้องแล้วใช่ไหม?
ในเมื่อผมไม่สามารถทิ้งนทไปได้ งั้นผมก็เลือกทางที่จะทำให้นทไปจากผมเสีย --- แบบนี้ดีแล้วใช่ไหม?
แม้กระนั้น ผมก็ยังตัดใจจากนทไม่ได้
เป็นห่วง เป็นห่วง เป็นห่วงมากเหลือเกิน
--- มากเสียจนต้องหาข้ออ้างสารพัดสารเพเพื่อให้ได้ยินเสียงของนทอีกครั้ง ทำอย่างไรก็ได้เพื่อให้ได้พบหน้านทอีกครั้ง
แล้วผมก็ได้เห็น เห็นร่างสูงของเด็กคนนั้นออกมาจากห้อง โดยมีนทเดินตามออกมาส่ง ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ดูมีความสุขยิ่งกว่าตอนอยู่กับผมด้วยซ้ำไป
นึกอยากจะเดินเข้าไปหา คว้าเด็กนั่นมาต่อยให้สมแค้น แต่ขา กลับยืนหยุดนิ่งอยู่กับที่ ไม่ขยับไม่ไหน
เพราะรู้ดี ว่าตัวผมในตอนนี้ ไม่มีสิทธิ์ใดๆที่จะทำแบบนั้น
ผมมันคนเลว ทั้งในสายตาของคนอื่น และในสายตาของคนที่ผมรัก ---
เสียงสะอื้นดังลอดบานประตูมาให้ได้ยินเพียงแผ่ว แต่มีอานุภาพรุนแรงต่อจิตใจเสียจนผมต้องจิกกำหมัดแน่นเพื่อหักห้ามตนเองไม่ให้เปิดประตูเข้าไป
เพราะรู้ดีว่า หากเข้าไปหานท ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะวนกลับมาเป็นแบบเดิม
นับจากนี้ ผมคงต้องรับบทเป็นคนเลวแบบนี้ต่อไป
--- ไม่ใช่เพื่อตัวผมเอง แต่เพื่อนท คนที่ผมรักมากที่สุด ให้เดินถอยไปจากคนเลวอย่างผมเสียที
เด็กดี พี่ขอร้องนะ ร้องไห้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย
จากนี้ ไม่ต้องเสียน้ำตาให้กับคนเลวอย่างพี่อีกแล้วนะ
Talk: สอบยังไม่เสร็จ แต่หนีมาลงแก้เครียดค่ะ :a5:
ชานมไม่ได้เรียนภาคอินเตอร์ แต่ทำไมต้องเรียน textbook เล่มเดียวกับพวกอินเตอร์ด้วย :serius2:
:z6: มันทำให้เสียเวลาอ่านหนังสือมากกว่าเดิมสองเท่า (เพราะต้องแปลอังกฤษเป็นไทย ก่อนจะแปลไทยเป็นไทยอีกรอบ)
อยากจะจุดธูปเรียกบรรพบุรุษมาเข้าสิง เผื่อจะสามารถตีความแนวข้อสอบที่ไม่ได้ช่วยลดปริมาณข้อมูลที่ต้องบันทึกลงสมองอันน้อยนิดนี้บ้างจริงๆ :z3:
(แวะมาบ่น แล้วก็จากไปค่ะ)
-
ยังไงก็อยากให้ชินเป็นพระเอกนะ :เฮ้อ:
ทำไมไม่ปรับปรุงตัวน้า รักหรือคือเพียงลมปาก :impress3:
เชษฐ์ยังไม่ผ่านเกณฑ์พระเอกนะจ๊ะ นทอย่าเพิ่งรักเชษฐ์นะ เด๋วคนดีๆจะเจ็บ :monkeysad:
:pig4: นะคะ
-
เด็กอินเตอร์อ่านtext ก็เบื่อเหมือนกันจ้า ฮ่าๆ
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ
ต่างคนต่างรักแต่ก็นะเลือกทำในสิ่งที่คิดว่าดีกับอีกฝ่าย
อยากให้พี่ชินเคลียร์ตัวเองเร็วๆ จะได้กลับมารักนทให้ดีจัง
-
ทำตัวเลวให้เค้าทิ้งไป ถามหน่อยแล้วทำไมไม่คิดจะกลับตัว เฮ้อ
-
นั่นไง พอพาร์ทเตชินทร์โผล่มามันก็กลายเป็นคนดี(ขึ้นมาหน่อยนึง)จริงๆด้วย
แต่..ไม่ให้อภัยเฟ้ย เหตุผลปัญญาอ่อนเห็นแก่ตัว
แล้วก็ ยังคงรู้สึกเหมือนเดิมคือ เบื่อนท เฮ้ออออ
-
บางที่ก็คิดนะว่าชานมเหมือนพี่ชิน จะมีตอนไหนมั้ยที่ชานมจะไม่ทำให้ร้องไห้? :o12: :o12:
-
ถึงชินจะมีเหตุผลของชิน แต่เหตุผลของชินมันเป็นเหตุผลที่ผมรู้สึกว่าเป็นเหตุผลที่เห็นแก่ตัว ถ้าชินรักนทจริงๆ เมื่อรู้ว่าทำให้นทเสียใจก็ควรจะหยุด ไม่ใช่ยังทำร้ายกันต่อไปเรื่อยๆ
-
รักนทนะ รักคนเดียว รักมาก แต่พี่ก็สันดานเสียแบบนี้แหละ
ก็แค่รักสนุก เปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อย ๆ แต่สุดท้ายก็กลับมาตายรังตอนดึก ๆ เห็นป่ะ
อาจมีเตะซ้ำถ้ารู้สึกว่ามากไปแล้วนะ วันเกิดนทพี่ก็ไม่ได้ลืมนะ
เตรียมของขวัญสุดเริ่ดไว้แล้วแต่ขออึ๊บสาว เมาให้หนำใจก่อนไม่ได้เหรอ
คือ ... นี่เหรอรักของเตชินทร์ พ่องสิ ขอโทษทีที่หยาบคาย
ขอให้เรื่องนี้ sad ending สำหรับเตชินทร์ทีเถอะ
-
เหอะะ เหตุผลห่วยมากกก เก็บไว้หลอกเด็กเถอะ
เราชอบเตชินมากนะ แล้วก็คิดเสมอว่าคงมีสักวันที่เตชินจะปรับปรุงตัวเองบ้าง
แต่ถ้ามีคำอธิบายแค่นี้ก็พอเถอะ นิสัยแย่ๆมันคงกลายเป็นสันดานไปแล้ว
รักแค่เพียงลมปากนี่มันกลวงสิ้นดี ในเมื่อการกระทำไม่เคยแสดงให้เห็นแม้แต่นิดเดียว
-
:m31: :m31: :m31:
ตกลงนายเป็นคนแบบไหนกันแน่ เตชิน
-
สิ่งที่ชินทำ เขาไม่เรียกว่า รักหรอกนะ
เขาเรียกว่าเห็นแก่ตัวต่างหาก
ปากบอกว่ารัก แต่การกระทำกลับตรงกันข้าม
เคยได้ยินที่เขาว่า คำพูดไม่สำคัญเท่าการกระทำหรือเปล่า?
บางคนปากบอกรักทุกวันทุกเวลาทุกนาที แต่การกระทำมันไม่ได้แสดงให้รู้ว่ารักเหมือนที่ปากพร่ำบอก
ในมุมมองของชิน มันฟังดูไม่ขึ้นเลยนะ ไม่มีใครอยากทำให้คนรักเสียใจ เสียน้ำตา
คงจะมีแค่ชินเท่านั้นแหละที่ชอบให้คนรักเสียน้ำตา
บอกไม่ได้ลืมวันเกิด ขอหน่อยเหอะ ไม่ลืมก็ดันจะไปนอนกับผู้หญิงอื่นข้ามวันข้ามคืน
นี่เหรอที่ว่าไม่ลืม? อยากจะให้ของขวัญเป็นคนสุดท้าย? สมใจเลย
เพราะชินได้ให้ของขวัญเป็นคนสุดท้ายจริงๆ
ของขวัญที่ทำให้นทเจ็บปวด นั่นคือ คำว่า "เราเลิกกันเถอะ"
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ ^^
-
เหตุผลห่วยๆ ที่ออกมาจากปากคนห่วยๆ
ถ้ารักแล้วทำไมทำแบบนั้นวะ
ชินงั้นหรอ ?
ง่ายไปวะ สงสารนทนะ แต่สมควรแล้วละ
คนอย่างนายไม่เหมาะสมกับคนดีดีอย่างนทหรอก
-
เฮ้อออ ก้น่าสงารหรอกนะ แต่ทำตัวเอง =_=
-
:m15: :m15:ทำแบบนี้ก็เจ็บด้วยกันทั้งคู่ ชินก็รู้ว่านทรักชินมากแค่ไหน ทำแบบนี้ก็มีแต่เจ็บปวด ชินทำไมพี่ไม่ปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นล่ะและกลับไปขอโทษนท เพราะผมอยากเห็นพี่รักนทเพียงคนเดียว คอยดูแลเอาใจใส่ ห่วงใย
และที่สำคัญผมอยากเห็นพี่นทมีความสุขกับพี่นะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ถึงจะรู้แล้วก็เถอะว่าคิดยังไง
แต่ก็ยังเกลียดตานี่เข้าไส้อยู่ดี..
ไม่คิดจะขอโทษไม่คิดจะปรับปรุงตัวดี
รอให้นทไปอยู่กับคนอื่นซะเหอะ
น้ำตาจะตกใน
-/เริ่มแค้นฝังหุ่น
-
ตอนอิพี่ชินโทมาสงสารนทมากกกก โอ๋ๆๆๆๆ
นทเอ้ยถ้ายอมให้เชษฐ์มาดูแลขนาดนี้ต่อไปมันจะเหมือนการดึงน้องมันมาเจ็บปวดด้วยนะ
อิพี่ชินเหตุผลของพี่บ้าบอมาก แหมทีเดินไปกอดไปขอโทดนททำสิ่งดีๆละไม่กล้า เวลากินเหล้า มั่วหญิงทำเรื่องชั่วๆนี่แหมเร็วเชียวนะ หมั่นไส้แต่ก็สงสาร ตอนพี่ชินโทหานทก็คิดแล้วละว่ามันคงเป็นห่วง แต่ก็นะพี่ชิน พยายามหน่อยแล้วกัน คนที่เรารักเค้าและเค้ารักเรามากมายขนาดนี้มันหาไม่ได้ง่ายๆบนโลกนี้หรอกนะ จะทำอะไรก็รีบทำนะ พี่ชินเหมาะจะเป็นคนดูแลนทที่สุดแล้วในสายตาเรา เพราะพี่ชินเป็นคนทำให้นทเจ็บปวด และเป็นเพียงคนคนเดียวที่นทอยากให้ดูแล. เอาใจช่วยพี่ชินกะนท(ยังเชื่อว่าพี่ชินเป็นพระเอก)
เราคาดหวังเสมอว่าเรื่องนี้จะจบแบบมีความสุขแม้จะดราม่าทั้งเรื่องก็ตาม 55555
-
ดิฉันไม่เข้าใจคุณเตชินอย่างแรก ถ้าหากรักนทจริงคุณคงเลิกนิสัยรักสนุกตั้งแต่ที่รู้ว่านทรักคุณมากแค่ไหนไปแล้ว เลิกทำให้นทร้องไห้ไปแล้ว แต่คุณบอกว่ารักนทและที่ทำตัวที่ผ่านมาก็แค่รักสนุก ดิฉันอยากรู้ว่าถ้าคุณรักนทจริงทำไมยังต้องไปขวัญขวายความสนุกเพียงข้ามคืนข้างนอก ทั้งๆที่ความสุขนั้นก็คือการได้อยู่กับนทไม่ใช่เหรอ ????
แต่ตอนนี้ก็ยังทำให้รู้สึกดีขึ้นที่รู้ว่าเคชินก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกัน แต่รู้สึกว่ามันยังไม่สาสมพอ และอยากขอร้องให้นทรักศักดิ์ศรีของตัวเองหน่อย รักมากได้ แต่อย่าหลงมัวเมาจนตาบอด บางครั้งการยอมตัดใน ยอมเจ็บปวดและเดินจากมา สุดท้ายมันอาจจะเป็นโอกาสที่ดีโอกาสหนึ่งของชีวิตที่จะเริ่มมีบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปสู้ทางที่ดีขึ้น และมันก็จะทำให้เราแข็งแกร่มมากยิ่งขึ้นอีกด้วย
-
คนแบบนี้ตายไปก็ไม่มีคนสงสารหรอกถึงจะรักมากแค่ไหนก็เถอะ
ดราม่าขนาดนี้จุดจบแม้งก็แฮปปี้ทั้งเรื่องแหละ
-
:o12: ใจนึงก็สงสารพี่นท
ใจนึงก็สงสารอีชินน่ะแต่ก็สงสารนทมากกว่า :sad11:
-
มาอ่านใน part ของพี่ชิน .. น้ำตาร่วงเลยอ่าาาา :m15:
จากกันทั้งที่ยังรักเหรอคะ ... ทำให้ดีกว่านี้ได้ ทำไมไม่ทำคะพี่ชิน
-
บอกตามตรงในฐานะคนเรียนแพทย์และจิตวิทยาหลายตัว ว่าสิ่งที่คุณพูด ไร้สาระ (ก็เข้าใจน่ะนะว่านี่มันเป็นนิยาย)
การรักสนุกและการรักคนเพียงคนเดียวมันไปด้วยกันไม่ได้ มันขัดแย้งกันเอง ไร้สาระมาก ยิ่งบอกว่ารักการเที่ยวเตร่ เป็นหลักฐานว่ายืนยันถึงความเห็นแก่ตัวของผู้ชายคนนี้ อยากได้รับความรัก และเช่นเดียวกัน ไม่ยอมสูญเสียมันไป อยากได้สรรพสิ่งโดยไม่คิดแลกและใช้สิ่งที่ตนเองคาดเป็นที่ตั้ง เป็นนิสัยที่ผมรับไม่ได้สุดๆ ตอนแรกที่คิดว่าถ้าเห็นเป็นของเล่น ผมอาจจะรู้สึกดีกว่านี้นะ เพราะมันหมายความว่าคุณไม่จริงจังกับเขาเท่าไหร่ แต่เมื่อเจอพูดอย่างนี้ยิ่งรู้สึกเลยว่าผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจ ไม่คิดถึงหัวใจคนอื่น
ถ้าเจอคนแบบนี้ในชีวิต ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายก็สมควรหลีกให้ไกล เพราะคนแบบนี้สมควรถูกฉีดฟอร์มาลีนซะ ดีกว่าไปสร้างความลำบากให้ผู้หญิงและผู้ชายในสังคมแบบที่เห็นเกลื่อนกลาดตามข่าวสัวคม
-
ถ้ารักและไม่อยากให้นทร้องไห้
เรื่องง่ายชิน...แค่เปลี่ยนตัวเองแค่นั้น
เพื่อคนที่รักไม่ได้เลยหรือ
-
แอบคิดถึงตอนจบว่าจะเป็นยังไง เตชินท์จะทำตัวแบบนี้ต่อไป ? หรือว่าปรับปรุงตัว
เอาจริงๆสงสารทั้งคู่นะไม่เข้าใจความรู้สึกของอีกคนซะที คนนึงก็รักส่วนอีกคนก็คิดว่าตัวเองเลว
แล้วจะเอายังไงสุดท้ายต้องให้ใครซักคนตายถึงจะจบ เฮ้อ...อ่านแล้วเศร้าไงไม่รู้
# มาต่อไวไวนะค้าาาาา><
-
พี่ชินจะทนได้เหรอ
ที่เห็นนทไปเป็นของคนอื่นน่ะ
-
ไอ้พี่ชิน ให้อภัยไม่ได้
ถ้ามันรักนทจริงๆ มันจะต้องไม่ทำให้นทเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ตอนมันทำนทเสียใจมันสำนึกที่ไหน ยิ่งแต่งงานด้วยแล้ว อย่าพูดเลยว่ารักนท
ตบหัวแล้วลูบหลังตลอด แล้วก็ยังเป้นเหมือนเดิมซ้ำๆซากๆ เห็นแก่ตัวโคตรๆ :angry2: :angry2:
แต่ก็ยังอยากให้มันเป็นพระเอกนะ :laugh: :laugh:
หรือเอกก็ได้ รู้สึกว่าเชษไม่เหมาะที่จะเป็นพระเอก คาแร็คเตอร์หนูพระรองมากอะลูก
เป็นพระรองไปเถอะนะ :z1:
-
แค่ข้ออ้างให้ตัวเองดูดีขึ้น รู้สึกผิดน้อยลง มันไม่ช่วยให้อะไรมันดีขึ้น
-
วิธีการแบบว่าห่วยอ่ะ ถ้ารักก็แค่ปรับปรุงตัว เอาใจใส่กันบ้างก็พอ มันยากนักรึไงนะ อิพี่ชิน ข้ออ้างชัดๆ
ทำตัวแบบนี้แล้วบอกว่ารัก บอกตรงๆไม่เชื่อฟร่ะ ฟังไม่ขึ้นเฟ้ยยยยย :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
นทจ๋า ทิ้งมันไปเลยไอ้พี่ชินเนี่ย ทิ้งมันปายยยย ทิ้งมันปายยยยย :oni3: :oni3: :oni3:
ปล.พระเอกอ่ะไม่เอาเชษนะ รู้สึกว่าไม่เหมาะกะบทพระเอก เหมาะกะบทเป็นคนดีที่นทไม่เอามากกว่า อิอิ
-
-..-?? #สงสัย o18
อ่านมังงะ ที่พี่ว่าดัดแปลงมาจากมัน แล้วค่ะ(เข้าใจที่หนูเขียนมั้ยคะ? หนูยังไม่ค่อยเข้าใจ 55555)
ลุ้นเบาๆแฮะ มันจะตามมังงะเลยมั้ยคะ? ลุ้นๆๆๆ ><"
อ่านมังงะยังแอบงงๆ แต่ขอนิยายแบบรู้เรื่องกว่านะคะ 55555555555 #อ่ะแซวๆ
ชินแกแลจะดูดี แต่ก็ชอบแกนะ 5555555(?) :impress2:
รอตอนต่อไปค่ะ!
-
ทำแบบนี้ ที่ยอมทำตัวเป็นคนเลว เพื่อให้เค้าทิ้งไป
ถามหน่อย คนที่เจ็บนะ คือใคร
ไม่ใช่ทั้งสองหรอกนะ พี่ชิน
ผมเชื่อ ว่าไม่มีใครแทนใครได้หรอก
ทำตามหัวใจตัวเองสิ
รักษาความรักไว้สิ ทำตัวซะใหม่
-
แน่ะ พอจะเกลียดจริงจัง อีพี่ชินก็มาอ้อนว่ารักนทโง้นงี้
แต่พฤติกรรมที่ผ่านมามันไม่ใช่นะพี่ พูดจาำทำร้ายจิตใจ เปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่น
แถมมีทำร้ายร่างกายด้วยหลัง แย่สุดอ่ะอันนี้ คือถ้าพี่ยังเปลี่ยนสันดานตัวเองไม่ได้
ปล่อยนทไปอย่างจริงจังเถอะ เพราะนทน่าสงสารมาก...ประเด็นคือ นทรักพี่ชินคนเดียว
จะลืมคงยากมาก เชษฐ์จะดีไงก็เหอะ คนไม่รักมันก็ไม่รัก...สรุปรอวันอีพี่ชินกลับใจ (มันจะมีป่ะ)
ขอบคุณค่ะ
-
ถ้าพี่ชินจะคิดสักนิด ว่ากลับตัวมาเป็นคนรักที่ดีของนท ไม่ดีกว่าหรอ
เวลานทอยู่กับเชษฐ ดูมีความสุขจัง รักคนที่เค้ารักเรา ดูแลเรา อาจจะดีกว่านะ
-
หึหึ
ขอบคุณ ชานม
-
ชินต์ก็รู้นะว่าอะไรเปนต้นเหตุ
แต่เลือกที่จะไม่แก้ปัญหา
ปากบอกว่ารัก แต่กลับทำให้คนที่ตัวเองรักเสียใจ
มันเรียกว่ารักงั้นหรอ เตชิน
-
ชินที่บอกว่าเพราะเห็นนทเดินร้องไห้เข้ามาถึงต้องรับบทเป็นคนเลวน่ะ
ถามหน่อยไอ้ที่เป็นอยู่ตลอดมา "ยังเลวไม่พออีกหรอ"
มันมีวิธีแก้ปัญหาที่ดีกว่ามาก ถ้าชินรู้จักคิด เปลี่ยนตัวเองง่ายกว่าไม๊ ทำไมไม่ทำ
มัวแต่คิดว่านทต้องร้องไห้ ไม่อยากให้นทเสียใจอีกแล้ว เลยต้องบอกเลิก
แม่งมีแต่คำแก้ตัวที่สวยหรูว่ะ ถึงจะเสียใจแค่ไหนมันก็ไม่สาสมกับเรื่องเลวๆที่ทำมาหรอก
คนรักกันเค้าต้องแคร์กัน ไม่ขยันทำให้ร้องไห้ 365 วันต่อปีหรอก
-
ดีแล้วที่เป็นฝ่ายปล่อยมือจากนท
เพราะต่อให้รักมากแค่ไหนแต่ยังทิ้งนิสัยแย่ๆแบบนี้ไม่ได้ก็เลิกเถอะ
-
เศร้าาา :monkeysad: :monkeysad:
น่า สงสารทั้งนท ทั้งชิน :เฮ้อ:
-
เห็นแก่ตัวสุดๆเลยเตชิน เหตุผลงี่เง่ามาก
:z6:
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารเตชินทร์จังเยย
-
แล้วมันจะจบอย่างไรได้เนี่ย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พี่ชินเลือกที่จะปล่อยมือจากนนท์ แต่ว่าแบบนี้มันจะดีจริงๆเหรอ :serius2:
-
คอมเม้นท์พี่ชินมันไม่ออกเลยเลวก็ไม่สุด ดีรึก็ไม่ใช่ พอมันจะเลวมันก็ให้เหตุผลแก้ตัวซะอีก :m16:
-
โอ๊ยยยย ไม่น่าเอาพาร์ทพี่ชินมาให้ไขว่เขวเลยอ่าาาา
-
จะเศร้าไปไหน T__T
-
ไม่เอาโฟร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ช้าไปช้าไปช้าไป (คนแต่งให้อิชินออกมาช้าไป)
เพราะฉะนั้นไม่สงสาร ไม่อะไร หายไปซะ
ถึงจะรู้เหตุผลจริงๆ แต่คนอย่างแกร๊รับไมไ่ด้
ปากบอกรัก แต่การกระทำอีกเรื่อง
เค้าเรียกเห็นแก่ตัวยะ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: นี่แนะ เอาไปกิน
รู้แล้วใจๆหน่อยนท อย่าไปแคร์อิชินมัน
-
แงงงงงงงงงงงงง เสียน้ำต่จริงๆ เฮ้อออออออ
-
ดีแล้วที่ปล่อยนทไป คนเห็นแก่ตัวไม่สมควรได้รับความรักจากใครหรอก! ที่พ่นออกมาน่ะ ก็แค่ข้ออ้าง ไม่ใช่เหตุผลซะด้วยซ้ำ พูดมาได้ รักๆๆๆๆๆ ก็แค่ลมปาก การกระทำมันไม่ใช่!
อยู่กับเชษฐ์ก็คงดีขึ้นในเร็ววันนะนท ส่วนเอกจะทำอะไรให้วุ่นวายอีกหรือเปล่า เรื่องเล็กก็ยังไม่จบ -*-
รอตอนนห้า ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะคะชานม ^^ เราไม่ได้อ่าน text แต่ก็มีอ่านเปเปอร์งานวิจัย ภาษาอังกฤษเหมือนกัน แต่สู้ตายรับอาเซี่ยนค่ะ
-
บอกตรงว่าช็อคไม่คิดว่าอีพี่ชินมันจะรักนทจริงๆ
แต่ก็เข้าใจ คือเอ็งทำตัวเองปะวะ
ถ้าเป็นคนดีรักนทคนเดียวมันก็จะไม่วุ่้นวายแบบนี้
-
อ่านไปก็พาให้รู้สึกขยะแขยงผู้ชายคนนี้ไปเลย บรึ๋ยยยย
นี่ถ้าบอกว่าไม่รักยังไม่รู้สึกแย่ทุเรศเท่านี้เลยอ่ะ
อ่า จะว่าไป ก็ทำให้เข้าใจประโยคที่เขาว่า ..คนดีชอบแก้ไข คนจัญไรชอบแก้ตัว!!
~พี่รักนท พี่ยอมรับบทเป็นคนเลวให้นทจากไป พี่ไม่อาจปล่อยมือจากนทได้~ (*ทำเสียงเลียนแบบเตชินทร์*)
ขอบอกว่า จะ-อ้วก!! :oak:
รักบ้าอะไรคะตัวเธอ รักนี่ไม่ได้หมายถึงความห่วงใย อยากให้คนรักมีความสุข ไม่อยากทำให้เจ็บช้ำเหรอ เรางง?
แล้วแทนที่จะแก้ไขที่ตัวเอง ดันไปยกคำแก้ตัวบ้าบอคอแตกขึ้นมาให้ตัวเองน่าสงสาร แล้วก็บอกจะปล่อยนทไป =_=?!
เอิ่มมม... ไม่ใช่ปัญหามันอยู่ที่เอ็งเรอะ ทำไมไม่แก้ที่ต้นตอ แบบนี้แถวบ้านเรียกเห็นแก่ตัวอ่ะ
เพราะหลายๆอย่างมันขัดแย้งกันไปหมด คำพูดกับการกระทำสวนทางกันมาก ตรรกะประหลาด
:undecided:
-
อ๊าาาาาา สวดยอดดดดดด
มันเศร้าเสียนี่กระไร รู้ตัวว่าทำผิด ก้ยังผิดต่อไปซ้ำ ๆ ไม่เบื่อบ้างริไงน๊าา
ดีแล้วเลิกกันไปก่อนนนน นาน ๆ ค่อยมารักกันต่อนะ เอ๊ะ ยังไง 5555
รอตอนต่อไปคร๊าบบบบบบ :กอด1:
-
ปรับแก้ที่ตัวพี่ขินไปยังไงก็เปล่าระโยชน์ถ้านทไม่ยอมปรับให้ตัวเองมีนิสัยรักตัวเอง
ถ้าไม่รักตัวเองก็ร้องไห้มันยันจบเรื่องอะแหละ เพราะคนเขียนเทพาร์ทของพี่ชินมาดึงเรื่องขนาดนี้ ยังไงตานี่ก็คงเป็นพระเอก :z3:คุณพี่ข้างห้องนทก็หายไปเลย
-
เรายังอยากให้ชินเป็นพระเอกนะ ยังไงเชษฐ์ก็ไม่เหมาะกับบทพระเอกหรอก
-
เฮ้อ บอกได้คำเดียวว่าเศร้าอ่ะ ชินทำไมไม่เลิกนิสัยแย่ๆแล้วหันมาดีกับนทคนเดียวไปเลยน้า
อ่านตอนนี้ทำให้รู้ว่าอย่างน้อยชินก็นทเหมือนกัน แต่ก็อยากให้ชินเปลี่ยนพฤติกรรม
-
คนดีชอบแก้ไข...คน______?ชอบแก้ตัว
แม่งชั่วม๊ากกกกก
-
รู้ตัวว่าผิดก็แก้ตัวสิฟระ :z6:
-
แบบสุดท้ายก็ เซ็ง!! รัยหว่าเบื่อชินมากกกกกกกกก เหมือนจะดูดีน่ะที่ทำแบบนี้ แต่บอกจริงๆยังไง๊ยังไง เราก็โคตรไม่โอกับชินอ่ะ
เป็นพระเอกแบบไม่ได้แบบ แบดบอย เหี้ยมาตลอด แล้วมาดีตอนสุดท้าย แต่นี้มันแบบเหี้ยตลอดอ่ะ เหมือนจะดีก็แบบดีไม่ขึ้นอ่ะ
แต่ไม่มีรัยน่าเบื่อเท่านทแหละ แบบขอแบบที่เดียวตัดให้ขาดได้ม่ะ
เจ็บไม่จำจริงๆว่ะ
-
ร้องไห้ ไม่มีไรเม้นท์นอกจาก ร้องไห้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12: :o12:
-
พี่ชินดูเอาแน่เอานอนไม่ได้สักอย่างงง
ดูไม่มั่นคงเอาซะเลย
-
กรรมๆๆ อ่าน ตอบชินเล่าเเล้วเราจะร้องไห้
ทั้งๆที่รักมากขนาดนั้นทำไมเธอไม่ปรับปรุงนิสัยเล่า นทเขาออกจะรักเธอมาก(มากๆเลยแหละ) เขาให้อภัยเธออยู่เเล้ว
เเล้วยิ่งเธอมาปล่อยให้เรื่องมันยืดยาวงี้ ถ้ากลับใจได้ทีหลังนทอาจจะใจเเข็งขึ้นก็ได้!! ฮื้อ
คนแต่งก็สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
-
นทถาม...
http://www.youtube.com/v/9f9YU5PQtSw?version=3&hl=en_US&rel=0" type=
พี่ชินตอบ...
http://www.youtube.com/v/cGs8vtjDxxY?version=3&hl=en_US&rel=0" type=
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี เหตุผลมีทุกคน แต่อยากให้จบแบบมีความสุขอ่ะ
-
ถึงยังไง ก็ยังมองไม่เห็นความดีของไอ้พี่ชิน มันอยู่ดี :เฮ้อ:
-
ไอ่คุณพี่ชินมันน่า... :z6:
เหตุผลที่คุณว่ามามันแบบ...นะฟังไม่ขึ้นอ่ะ ถ้ารักนทจริงๆทำไมถึงยังทำตัวแบบนี้อีก?
น่าจะเลิกทำให้นทเสียใจตั้งแต่รู้ตัวว่ารักแล้วนะ :m16: โอ๊ยย! เหตุผลแบบนี้อิฮั้นรับไม่ได้ค่ะ
แบบว่ามัน 'แถ' เกินไปไหมคุณเตชิน :m31:
-
เราล่ะกลัวจริงๆว่าเรื่องนี้จะมีนางเอก คาแร็กเตอร์ของ หญิง นี่มันนางเอกชัดๆ ผู้หญิงแบบนี้แหละที่จะปราบผู้ชายอย่างชินอยู่ เราว่าชินไม่ใช่แค่ผู้ชายเจ้าชู้ธรรมดา เค้าคงมีปมอะไรซักอย่างตั้งแต่วัยเด็กทำให้เึค้าเป็นแบบนี้ อีกอย่างเรื่องนี้มันแปลกตรงที่ปูพื้นตัวละครฝังบ้านหญิงกันเต็มที่ ทั้งเล็ก เอก อากง อาม่า ยังกับว่าเรื่องจะดำเนินโดยหมุนล้อมรอบตระกูลของหญิง ซึ่งปกตินิยายวายเรื่องอื่นไม่มีแบบนี้เลย ได้แต่หวังว่านี่คงไม่ใช่นิยายไบนะ :serius2:
นทเนี่ยดูเหมือนจะรักชินมาก แต่เราว่ามันคือความหลงมากกว่า ความรักก็คงมีด้วย แต่หลักๆคือความหลง นทเจอชินตั้งแต่เป็นนักศึกษา อายุยังน้อย ประสบการณ์ชีวิตยังไม่มี แถมพึ่งพาชินทุกเรื่อง คอนโดก็อยู่ของเค้า ร้านที่ทำงานเค้าก็ลงทุนเปิดให้ แต่ตอนนี้ความหลงมันเริ่มจางหายไปแล้ว เราคาดว่าเมื่อเรื่องดำเนินไปถึงจุดหนึ่งนทจะเฉยกับเตชินไปเลย ไม่มาดราม่าน้ำตาแตกตลอดเวลาอย่างนี้
ส่วนชินน่าจะมีปมอะไรซักอย่างที่ทำให้ไม่กล้ารักใคร แต่เจอนทที่ไม่ว่าพี่แกจะทำร้ายแค่ไหนก็ไม่ไปไหนซะที วันเวลาที่ใช้ร่วมกันและความดีของนท ทำให้ชินรักได้ในทีุ่สุด แต่ด้วยความที่นทยอมเกินไป ชินเลยเคยตัว อยากทำอะไรก็ทำ ไม่แคร์ความรู้สึกนท เพราะยังไงนทก็ไม่ไปไหนอยู่แล้ว
รู้สึกว่าชินกับนทรักกัน แต่นิสัยไม่เหมาะกันอย่างแรง ไม่มีทางอยู่ด้วยกันยืด ต้องถึงจุดแตกหักแน่นอน แต่อาจจะเป็นไปได้ว่ากลับมารักกันใหม่หลังจากผ่านไปหลายๆปี โดยแต่ละคนได้ไปพบประสบการณ์อื่นๆที่ทำให้ความคิดเติบโตมากขึ้น ทัศนคติในการใช้ชีวิตคู่เปลี่ยนปรับเข้าหากันมากขึ้น ก็พอมีหวัง แต่มันดันมี หญิง เข้ามาด้วยเนี่ยสิ เตชินเองก็ไม่ใช่เกย์แท้ๆด้วย นอกจากนทก็เห็นควงแต่สาวๆ ถ้าเตชินอกหักจากนท เวลาผ่านไปก็เปิดใจให้หญิง ไม่ใช่เรื่องยากเลย โอกาสเป็นไปได้สูงมากๆ แถมมีเล็กเป็นนางอิจฉาให้เปรียบเทียบกันอีก แบบนี้ หญิง จะยิ่งดูดีมากขึ้นไปอีก
เอหรือจะแต่งให้เตชินหันไปรักหญิง มีลูกด้วยกัน แล้วหญิงตาย สุดท้ายก็มาบังเอิญเจอกับนทที่พึ่งจะิเลิกรากับเชษฐ์ แล้วก็กลับมารักกันใหม่อีกครั้ง
ปล. เราเวิ้นเว้อมาก เพราะคนแต่งแต่งเก่ง เหมือนชีวิตจริงเลย เลยจินตนาการไปเรื่อย ภาษาก็ดีมากๆ o13สุดยอดจ้า แต่หลังๆมานี่เรารู้สึกเดินเรื่องอืดไปนิดส์นึงนะจ๊ะ แบบว่าคนอ่านใจร้อน อิอิ
-
นี่เหรอที่บอกว่ารักถ้ารักกันจริงคงไม่ทำแบบที่ผ่าน ๆมาหรอก
แล้วถามนทซักคำมั้ยว่านทต้องการสิ่งที่ยัดเยียดให้รึเปล่า
บอกว่ายอมให้คนอื่นมองว่าตัวเองเลวก็เลวจริง ๆนี่นา
จะให้เข้าใจว่ายังไงในสิ่งที่พี่ชินทำ
ถ้าจะบอกว่าทำเพื่อนทมันฟังไม่ขึ้นหรอก
แต่ถ้าบอกว่าเพื่อตัวเองยังจะน่าเชื่อซะกว่า
-
อารมณ์เหมือนซีรีย์เรืีองหนึ่งเลย ไม่รู้ว่านั้นเรียกว่ารักแน่หรอ
หากรักที่ว่านั้นเป็นรักที่ดีแต่ทำร้ายอีกฝ่าย
บอกว่ารักแต่ทำให้เสียใจ ใครบ้างจะทนไหว
แต่ก้ยกเว้นไส้คนเนอะ คงเป็นนทที่ยอม ยอมมาตลอด มันต้องถึงจุดแตกจริงๆล้ะ แตกที่ว่าไม่สามารถกลับได้เลย
ไม่รู้สิ คำว่าจบ หรือตายไปไม่ได้ทำให้รู้ว่ารับผิดชอบกับการกระทำที่เกิดขึ้นเท่าไร
ถ้าทำให้เสียใจ สิ่งควรแก้ไขขึ้นต้องรักและทำให้ดีกว่าเดิม
ก็ได้แต่รอดูว่าพี่ชนแกจะทำยังไง ตราบใดที่พี่แกยังรักตัวเองมากกว่่า นทก็คงต้องเสียไปเรื่อยๆล้ะ
เพราะคงไม่มีวันที่นทเลิกรักได้
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[20]
“สวัสดีครับ”
เสียงหวานสดใสเอ่ยดังขณะเจ้าของร่างบางหันไปทางประตูร้านเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งที่ผูกไว้กับประตูดังขึ้น ก่อนที่คำทักทายอื่นจะเลือนหายไปชั่วขณะเมื่อได้ประจักษ์ว่าเป็นหญิงสาวร่างระหงที่เห็นจนชินตา ทว่าวันนี้กลับทำให้ลมหายใจสะดุด
“คุณนท สวัสดีค่ะ ขอลาเต้เย็น แล้วก็คุกกี้ข้าวโอ๊ตกับบราวน์นี่กล่องใหญ่กลับบ้านค่ะ”
“คุณหญิง สวัสดีครับ วันนี้... มาแต่เช้าเลยนะครับ” เอ่ยพลางเลี่ยงหันไปชงกาแฟ ด้วยความที่ลูกมือยังมาไม่ถึงร้าน นับเป็นข้อดีที่เขาจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับหญิงสาวผู้แสนดีคนนี้โดยตรง
“ค่ะ พอดีเดี๋ยวแวะกลับไปหาอากงค่ะ อากงชอบขนมที่ร้านนี้มากเลย”
“ขอบคุณครับ... อ้อ คุณหญิง เมื่อวันก่อนขอโทษนะครับที่ไม่ได้แวะไปร่วมแสดงความยินดี”
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ก็ได้ส่งของขวัญไปให้ ขอบคุณนะคะ ก็ว่าอยู่เหมือนวันนั้นจะเห็นคนคล้ายๆน้องเชษฐ์ แต่พอดีต้อนรับแขกวุ่นๆเลยไม่ได้เข้าไปทักทาย ว่าแต่คุณนทผอมลงรึเปล่าคะ?”
“นิดหน่อยครับ คุณหญิงเองก็เหมือนกัน รักษาสุขภาพบ้างนะครับ”
นิชาอดเอ่ยออกไปด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ แม้ว่าในใจลึกๆจะนึกปรารถนาให้ร่างตรงหน้าหายไปให้ไกล เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องนึกถึงผู้ชายคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘สามี’ ของผู้หญิงคนนี้อีกต่อไป ทว่าเมื่อได้เห็นนภิสากับตา กลับรู้สึกประหลาดใจ เพราะเขาคาดเอาไว้ว่าจะได้พบกับหญิงสาวที่มีความสุขดั่งดอกไม้บานสะพรั่ง แต่กลับไม่ใช่แบบนั้นเลย เบื้องหน้านั้นเป็นหญิงสาวหน้าตาดีในชุดที่ดูดีไม่แตกต่างจากวันก่อน ทว่ากลับมีสีหน้าอมทุกข์และประกายยิ้มในแววตาเหือดหายไปอย่างคนที่ไร้ความสุข
“ค่ะ ก็คิดว่าวันนี้กลับบ้านไปเจอพ่อกับแม่คงจะดีขึ้น”
นิชารู้สึกไม่สบายใจกับสิ่งที่ได้เห็นนัก นภิสาพูดคล้ายกับไม่อยากอยู่กับเตชินท์เอาเสียเลย หรือสิ่งที่ชายหนุ่มพูดจะเป็นความจริงกันนะ
แต่ไม่ว่าความจริงจะเป็นอย่างไร ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิมคือ เขาเป็นแค่คนนอก และผู้หญิงตรงหน้านี้คือภรรยาตามกฎหมายของชายหนุ่ม เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงข้อนี้ได้อีกต่อไปอยู่แล้ว
อยากรู้เหลือเกินว่าเป็นอย่างไรบ้าง ไม่มีเขาอยู่แล้วสบายดีรึเปล่า ทานอาหารตรงเวลารึเปล่า มีความสุขดีจริงรึเปล่า?
คำถามมากมายวิ่งวนอยู่ในสมอง แต่ที่เขาถามไปกลับเป็นเพียงแค่
“แล้ว... สามี... ของคุณหญิงล่ะครับ?”
น้ำเสียงใสพยายามปรับให้เป็นปกติเมื่อเอ่ยคำที่ทำให้เขาเจ็บเสียดไปถึงขั้วหัวใจนั่น แม้ว่าจะเลิกกันไปแล้ว แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามไถ่ถึงชายคนนั้น
“เขาก็ทำงานยุ่งตลอดเวลาค่ะ แทบไม่ได้เห็นหน้ากันเลย เพราะพี่เองก็ยุ่งเหมือนกัน”
“ไม่เหงาแย่เหรอครับ คุณหญิง?”
“ไม่เหงาหรอกค่ะ ดีซะอีก ทำงานเยอะๆ จะได้มีเงินเข้าบ้านเยอะๆไงคะ”
เธอพูดติดตลก แม้ว่าในใจจะไม่นึกขำกับมุขตลกนี้นัก แต่เรื่องที่จนป่านนี้เธอยังไม่ยอมร่วมหลับนอนกับชายหนุ่มคนนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็บอกให้ใครคนอื่นรู้ไม่ได้เด็ดขาด ขนาดเพื่อนสนิทของเธอยังไม่รู้เรื่องนี้เลย ไม่ต้องพูดถึงครอบครัว ไม่มีใครคาดหวังจะได้เห็นหน้าหลานกันนัก เนื่องจากเรื่องที่เกิดขึ้นกับน้องสาวของเธอยังเป็นประเด็นร้อนของครอบครัวไม่เลือนหาย และเธอที่หายไปจากตระกูลร่วมสัปดาห์ กำลังจะกลับไปตรวจสอบว่าในตอนนี้เรื่องดำเนินไปถึงไหนแล้ว เพราะโทรศัพท์หาลลดาก็ไม่ยอมรับสายเสียที วันนี้แหละเธอจะกลับไปหาถึงที่เสียเลย
นิชาคลี่ยิ้ม ในใจรู้สึกสงบอย่างน่าประหลาด อดคิดไม่ได้ว่าหญิงคนนี้อาจจะเหมาะกับเตชินท์ดีแล้วก็ได้ หากไม่มีปัญหาเมื่อเตชินท์กลับดึกจนไม่ได้พบหน้า ก็คงไม่ต้องทะเลาะกันอย่างที่พวกเขาเคยเป็น แบบนี้ก็คงจะสร้างครอบครัวที่ดีด้วยกันได้โดยที่เขาไม่ต้องเป็นห่วง
นภิสารับกาแฟและของหวานที่ถูกห่อเอาไว้ในกล่องกระดาษอย่างดีมาถือไว้ ก่อนจะยื่นเงินให้แล้วก้าวออกจากร้านไป รอยยิ้มที่เธอปั้นแต่งขึ้นนั้นเลือนหายในวินาทีที่ก้าวออกจากร้าน เรียวขางามก้าวขึ้นรถมินิคูเปอร์สีขาวที่เตชินท์เพิ่งซื้อให้หมาดๆ โดยอ้างว่ารถยนต์ที่เธอใช้มาแล้วสองปีนั้นเก่าแล้ว เดี๋ยวจะเป็นอันตราย ซึ่งเธอมองไม่เห็นเหตุผลในเหตุผลข้อนี้เลยแม้แต่น้อย แต่ก็ขี้คร้านจะโต้เถียงจึงรับมา ในใจนึกรำคาญขนาดของรถคันนี้ที่แตกต่างจากราคาโดยสิ้นเชิง
เพียงไม่นาน เธอก็มาถึงประตูรั้วของตระกูลหลิน
เธอกดปุ่มเปิดประตูไฟฟ้าแล้วขับรถเข้าไปในตัวบ้าน ได้แลเห็นบ้านใหญ่ที่เธอเกิดและเติบโตมาแล้วยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนค่อยรู้สึกสบายใจ เธอหยิบขนมและกาแฟที่ยังเหลืออยู่ค่อนแก้วแล้วเดินเข้าไปด้านใน ไหว้ทักทายพี่เลี้ยงสูงวัยที่รีบเดินเข้ามาหาด้วยความดีใจ ขณะปรายสายตามองหาบิดามารดาที่ควรจะอยู่ในห้องนั่งเล่นตามปกติ
“ป๊ากับม้าล่ะจ๊ะ?”
“คุณท่านไปตีกอล์ฟค่ะ ส่วนคุณนายพาคุณเล็กไปตรวจครรภ์”
“อ้อ... เอกล่ะ?”
“คุณเอกอยู่คอนโดค่ะ พักนี้ไม่ค่อยยอมกลับบ้านเท่าไหร่ คุณนายบ่นน่าดูเหมือนกัน”
“เอาน่า เอกก็โตแล้ว ไปอยู่ที่อื่นก็ไม่แปลกหรอก”
นภิสานึกถึงน้องชายตัวแสบของเธอแล้วก็ระอาใจ อายุก็สมควรจะเริ่มตั้งใจหางานและเก็บเงินเตรียมสร้างรากฐานให้กับชีวิตได้แล้วแท้ๆ แต่ก็ยังเห็นเที่ยวเล่นอยู่ไม่เลิกรา ล่าสุดก็เพิ่งซื้อห้องที่คอนโดแถวสาทรไปอีก ทั้งๆที่ห้องแถวนั้นราคาไม่ใช่ถูกๆเลยแท้ๆ มารดาของเธอนั้นก็ตามใจน้องชายเสียเหลือเกิน อยากได้อะไรเป็นต้องได้ นี่ล่ะนะ อภิสิทธิ์ของลูกชายในบ้านของคนจีน
“แล้วนี่ไปกันนานรึยังจ๊ะ? ว่าจะคุยกับเล็กซะหน่อย”
“ไปกันตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ น่าจะกลับมาเร็วๆนี้เพราะเห็นว่ายังไม่ได้ทานกลางวันกัน ให้จัดด้วย”
“ดีเลย หญิงหิวอยู่พอดี เดี๋ยวรอทานพร้อมกันเลยละกัน”
“ค่ะ อู๊ย ป้าล่ะดีใจจังที่ได้เห็นหน้าคุณหญิงบ้าง ห่างบ้านไปเหงาไหมคะ?”
“อื้อ เหงาสิ เดิมบ้านเราคนเยอะแยะ จู่ๆไปอยู่บ้านเดี่ยวคนเดียว เหงาจะตาย”
“คนเดียวอะไรกันคะ ก็มีคุณเตชินท์ด้วยนี่นา คุณท่านคงอยากให้คุณหญิงรีบๆมีหลาน เลยให้ไปอยู่ด้วยกันเป็นส่วนตัวแบบนั้น แล้วนี่คุณเตชินท์ไม่มาด้วยหรือคะ?”
“ไม่หรอกจ้ะ รายนั้นน่ะยุ่งตลอด งานเยอะ”
“นักธุรกิจก็แบบนี้แหละค่ะ นี่ได้ยินท่านใหญ่เปรยไว้อยู่ว่าจะให้สืบทอดกิจการ”
นภิสาเลิกคิ้ว เธอไม่คิดว่าอากงของเธอจะยอมปล่อยมือจากธุรกิจที่สร้างมากับมือจนเติบใหญ่แบบนี้ให้กับเตชินท์ง่ายๆ อย่างน้อยก็ไม่ใช่กับคนที่ทำให้น้องสาวของเธอต้องกลายเป็นแบบนี้ นอกเสียจากจะมีแผนอะไร
เธอรู้ดี ว่าคนอย่างคุณปู่ของเธอ ไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ โดยเฉพาะกับคนที่ทำร้ายหลานสาวสุดที่รัก แต่อย่างไรก็ตาม ก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องกังวลใจนัก จากที่เธอเคยสนทนากับเตชินท์ แม้จะเพียงไม่กี่ครั้ง ก็รู้ดีว่าไม่มีวันเข้ากับผู้ชายที่ซ่อนเขี้ยวเล็บเอาไว้คนนั้นได้แน่ ในใจก็ได้แต่หวังว่าจะไม่มีเรื่องวุ่นวายมากไปกว่านี้
“แน่ะ มาพอดีเลย”
เสียงรถที่นำเข้ามาจอดส่งผลให้หญิงสาวลุกขึ้นจากโซฟาเดี่ยวที่ตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่น มองออกไปด้านนอกหน้าต่าง เห็นร่างของผู้เป็นมารดาและน้องสาวลงจากรถแล้วมุ่งหน้าไปทางประตูใหญ่เข้าบ้าน เธอรีบเดินไปรับด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม
“หม่าม้า เล็ก คิดถึงจังเลย”
“หญิง มาไม่บอกเลยนะ เป็นยังไงบ้างลูก?”
ร่างท้วมโอบกอดบุตรสาวที่โผเข้าหาราวกับตนเองเป็นเพียงเด็กเล็กๆที่งอแงคิดถึงแม่ พร้อมกับมือที่ลูบไล้เรือนผมนุ่มนิ่มอย่างอ่อนโยน กลิ่นหอมอ่อนๆของมารดาส่งผลให้นภิสารู้สึกตื้อในอกอย่างบอกไม่ถูก ไม่เคยเลยที่หล่อนจะจากบ้านไปไกลเช่นนี้ ซ้ำยังเป็นการจากไปอย่างถาวรอีกด้วย ใจจริงแล้วหล่อนก็กลัวไม่ใช่น้อยที่ต้องไปอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับผู้ชายที่หล่อนไม่ได้รักหรือแม้แต่จะรู้จักมาก่อน
“สบายดีค่ะ หม่าม้าล่ะ ผอมลงรึเปล่าเนี่ย?”
“นิดหน่อย พักนี้นอนไม่ค่อยพอเท่าไหร่”
“เป็นอะไรไป ต้องนอนเยอะๆนะ เดี๋ยวความดันขึ้นอีกหรอกม้า”
“อื้อ รู้แล้วๆ ไปๆ กินข้าวกินปลามารึยัง?”
“ยังค่ะ รอกินพร้อมกันเนี่ยล่ะ”
“เอ้อ ดีเลย เล็กเองก็บ่นหิวตลอดทางเลย หายไปไหนแล้วล่ะ?”
“คุณเล็กไปข้างบนค่ะ ให้ตามไหมคะ?”
“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวหญิงไปตามเอง”
ร่างระหงเอ่ยพร้อมกับก้าวขึ้นบันไดไปยังเส้นทางที่มุ่งสู้ห้องของน้องสาว เธอเคาะประตู ก่อนจะพบว่าไม่ได้ล็อกเอาไว้ ลลดาเองก็คงรู้อยู่แก่ใจดีว่าหากล็อกประตูแล้วพี่สาวจะเข้ามา อย่างไรก็ต้องหาทางเข้ามาจนได้อยู่ดี
“เล็ก พี่เข้าไปนะ”
ร่างเล็กสมชื่อของผู้เป็นน้องสาวนั่งอยู่ที่ขอบเตียง ใบหน้าสวยหวานดูดีกว่าวันก่อนที่เธอจะแต่งงาน แม้ประกายในแววตาจะยังไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อนก็ตาม แต่ก็ยังดีที่เธอยังหันมาเผชิญหน้ากับนภิสาตรงๆ
“เป็นไงบ้างเรา?”
“ก็เรื่อยๆ”
“ไปหาหมอเป็นไงบ้าง?”
นภิสาเอ่ยถาม เนื่องจากนี่เป็นเพียงครั้งแรกที่น้องสาวได้ไปฝากครรภ์ ทว่าเจ้าตัวกลับเมินหน้าหนีอย่างไม่นึกอยากจะตอบตามตรง
“โกรธอะไรพี่อีกล่ะ?”
“ไม่ได้โกรธ”
“แล้วหลบหน้าพี่ทำไม? พี่โทรหาเราตั้งหลายครั้งก็ไม่รับโทรศัพท์พี่นะ”
“ก็ไม่อยากคุย”
นภิสาระบายลมหายใจยาวพร้อมกับเดินไปนั่งเคียงข้างน้องสาวที่ยังคงนิ่งอยู่ที่เดิม เธอหันไปพินิจใบหน้าเนียนใสที่ดูซีดไปกว่าทุกทีอย่างนึกห่วงใย เห็นมารดาของเธอโทรไปบ่นเมื่อหลายวันก่อนว่าน้องสาวไม่ค่อยยอมทานอาหาร ก็หวั่นว่าจะป่วยหรือเป็นโรคกระเพาะเอาสักวัน
“ทำไมไม่ดูแลตัวเองให้ดี หม่าม้าเป็นห่วงนะ”
“ห่วงเล็ก หรือห่วงใครกันแน่”
“ก็ห่วงทั้งคู่แหละ คนหนึ่งก็ลูก อีกคนก็หลาน”
“ฮึ หลานที่จะได้เป็นลูกของพี่หญิงน่ะเหรอ? ถ้าเลือกได้ ก็ไม่น่าจะต้องเกิดมาหรอก”
“เล็ก! ทำไมพูดจาแบบนั้น!”
“ก็มันจริงไม่ใช่เหรอ?! เล็กมันไม่ได้สำคัญอะไรอยู่แล้ว! จะอยู่หรือไปก็ไม่มีผลกับใคร! ไม่เหมือนพี่หญิงที่เป็นคนสำคัญของบ้าน ได้แต่งงานกับคนดีมีหน้ามีตาในสังคมแบบนั้น!”
“นี่! หยุดนะ! พี่ไม่เคยอยากจะแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นเลยนะเล็ก!”
“แต่พี่หญิงก็แต่งไปแล้ว แต่งไปทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าผู้ชายคนนั้นเป็นของเล็ก”
“แล้วพี่เลือกได้ที่ไหน?”
“แต่พี่หญิงก็เลือกแล้ว พี่หญิงควรจะรู้นะ ว่าเล็กไม่มีวันให้อภัยพี่หญิงในเรื่องนี้แน่”
แววตาของเด็กสาวที่จับจ้องมาส่งผลให้นภิสารู้สึกสะท้านในอก มันเป็นแววตาเคียดแค้นในแบบที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะมีวันที่ได้เห็นจากร่างตรงหน้า หญิงสาวกำมือแน่น อ้าปากนึกอยากจะโต้เถียง แต่ก็ไร้ประโยชน์ เธอสั่นศีรษะพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยุดอยู่ที่ประตู ดูลังเลที่จะพูด แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจก้าวออกไปจากห้อง
นภิสาเดินลงบันไดมา เห็นผู้เป็นมารดากำลังรื้อข้าวของที่เจ้าหล่อนเป็นคนซื้อมาเก็บเข้าตู้เย็นอยู่จึงเดินเข้าไปช่วย
“ม้า หมอว่าไงมั่ง?”
“อ้าว น้องยังไม่ได้บอกลูกเหรอ?”
“ไม่เลย โมโหอะไรไม่รู้”
“น้องคงเสียใจอยู่น่ะ”
“เสียใจเรื่องอะไรคะ?”
ผู้เป็นแม่หยุดการเคลื่อนไหว แล้วหันไปมองใบหน้าสวยของลูกสาวคนโตตรงๆ นึกอยากจะยิ้ม แต่ก็ยิ้มไม่ออก เรื่องที่ได้รู้ว่า ไม่รู้ว่าจะถือเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายกันแน่
“เล็กไม่ได้ท้อง น้องอาจจะคิดมากหรือกังวลเลยทำให้เมนส์ไม่มา หมอบอกว่ารอไปสักระยะก็คงหายเป็นปกติ หม่าม้าโทรบอกทุกคนแล้ว เดี๋ยวก็คงรีบกลับมาบ้านกัน ทุกคนสงสารน้องกันน่าดู หญิงก็ใจเย็นๆกับน้องหน่อยละกันนะ น้องกำลังเสียใจ”
นภิสาเบิกตากว้าง ใจนึกประหวัดไปถึงครั้งก่อนที่ทะเลาะกันใหญ่โต หรือน้องสาวของเธอเพียงแค่จะอ้างเพื่อเอาชนะเธอในวันนั้น แต่กลับกลายเป็นเรื่องใหญ่จนต้องเล่นไหลไปตามน้ำ และทำให้วันแต่งงานของเธอยิ่งต้องเร่งเข้ามาในเร็ววัน เพื่อให้เด็กในท้องสามารถออกมาได้ในช่วงจังหวะที่ดูไม่ผิดจากปกติ
แล้วเรื่องที่ว่าเตชินท์กับลลดาเป็นคนรักกัน นั่นเป็นเรื่องจริง หรือโกหกกันแน่?
เธอไม่มีความคิดหึงหวง แต่กลับรู้สึกเห็นใจผู้เป็นน้องสาวเสียมากกว่า หากลลดาพูดกับเธอตรงๆว่าคิดอย่างไรกับเตชินท์ ไม่แน่เธออาจจะสามารถวางแผนหาทางเกลี้ยกล่อมให้อากงสลับเธอกับน้องสาวก็เป็นได้ ในเมื่อเป้าหมายที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่ตัวเจ้าสาว กลับเป็นตัวของฝ่ายชายเท่านั้น
ถึงวันนี้ ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว เธอได้แต่ภาวนาให้ทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้เร็วที่สุด ขอให้ลลดากลับมาเป็นน้องสาวที่น่ารักของเธออีกครั้ง --- แม้จะไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นหรือไม่ก็ตาม
ผ่านมากี่สัปดาห์แล้วกันนะ นับตั้งแต่วันที่พวกเขาเลิกกัน?
ตั้งแต่วันที่เตชินท์โทรมาบอกให้เขานำที่ชาร์ตแบตไปให้ เขาก็ไม่ได้เจอกับชายหนุ่มอีกเลย
ในวันนั้น เขานำของไปฝากเอาไว้ที่อณุภา เพราะชายหนุ่มนั้นไม่ปรากฏตัว ไม่แม้แต่จะรับสายที่เขาโทรไปเพียงเพื่อจะถามหาว่าอยู่ที่ไหน
ไม่แม้แต่จะโผล่มาให้เห็นหน้าหรือเจ็บปวดใดๆ กลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย
จนกระทั่งถึงวันนี้ เจ้าตัวก็ไม่ได้แวะเวียนไปรับที่ชาร์ตแบตอันนั้น จนอณุภาส่งคืนกลับมาไว้กับเขาเหมือนเดิม
และในตอนนี้ แม้ว่าเขาจะยังอยู่ในห้องเดิม แต่ก็ได้เตรียมตัวย้ายออกไปยังคอนโดแห่งใหม่ที่ซื้อเอาไว้ด้วยเงินเก็บของเขาเรียบร้อยแล้ว ที่ชาร์ตแบตอันนี้ก็ยังอยู่ในห้องเดิมที่เคยเป็นของ ‘พวกเขา’ --- ในที่แห่งเดิมที่เตชินท์มักวางเอาไว้เป็นประจำ
เขาเองก็ไม่ได้ติดต่อกับเตชินท์ และไม่ได้ยินข่าวคราวอะไรอีกเลย
ไม่รู้แม้แต่ว่าตอนนี้อีกฝ่ายเป็นอย่างไรบ้าง รู้หรือยังว่าเขากำลังจะย้ายออกไป
และร้านนั้น เขาก็กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะทำอย่างไรดี
ทางเลือกมีอยู่สองทาง หนึ่งคือปิดไปเลย ซึ่งเขาไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น
ส่วนทางเลือกที่สอง ---
"ทายซิ ใครเอ่ย?"
เสียงนุ่มแฝงแววหัวเราะเอ่ยกระซิบพร้อมมือใหญ่ที่เอื้อมมาปิดตาจากด้านหลัง ส่งผลให้ความคิดหยุดชะงัก พร้อมกับมือนุ่มที่ยกขึ้นแตะข้อมือหนาเบาๆ
"เชษฐ์"
เจ้าของนามยื่นหน้ามาหาร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องรับแขกกว้างขวาง ก่อนจะหอมแก้มนุ่มราวกับแก้มเด็กทารกอย่างอ่อนโยน
"คิดถึงพี่จังเลยครับ"
นิชาคลี่ยิ้ม นับตั้งแต่วันที่เกิดเหตุการณ์เลวร้ายนั้น มนุเชษฐ์ก็มาส่งเขาที่บ้านหลังเลิกงานบ่อยขึ้น จนบางคืนที่น้องสาวไปค้างบ้านเพื่อน เจ้าตัวก็มาค้างที่คอนโดแห่งนี้ เขาชักไม่แน่ใจว่าน้องสาวของมนุเชษฐ์ขอไปค้างบ้านเพื่อนเองหรือถูกบังคับให้ไปกันแน่แล้ว แม้แต่ในวันอาทิตย์เช่นนี้ ก็ยังอุตส่าห์แวะมาหา และในตอนนี้ภายในห้องก็เริ่มมีข้าวของส่วนตัวของอีกฝ่ายบ้างแล้ว
ร่างเพรียวมองไปทางตู้เก็บของที่ไม่เคยเปิดมานาน ภายในตู้นั้น เขาเก็บข้าวของส่วนตัวหลายอย่างที่ได้รับจากเตชินท์เอาไว้ โดยที่ตนเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจึงไม่ทิ้งไปเสียเลย
มนุเชษฐ์แอบปรายสายตามองตามดวงตาคู่สวยที่ฉายแววเหงาหงอยในยามที่มองตู้เก็บของที่วางอยู่ที่มุมห้อง
ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเปิดดูว่าภายในนั้นมีสิ่งของใดเก็บซ่อนเอาไว้
เขาขอคบกับร่างตรงหน้า โดยที่รู้อยู่แก่ใจว่าหัวใจของอีกฝ่ายยังมีใครเป็นเจ้าของ
นิชาไม่ได้ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
เขารู้ดีว่า เขาฉวยโอกาสเอ่ยปากขอร้องในช่วงจังหวะที่นิชากำลังท้อแท้มากที่สุด
เพราะเขายังหวัง ว่าวันหนึ่ง นิชาจะเปลี่ยนใจมาหาเขาที่สามารถมอบความรักให้อย่างเต็มหัวใจ
--- แม้ว่านิชาจะยังไม่เคยแม้กระทั่งทิ้งรูปถ่ายของเตชินท์ได้ลงเสียด้วยซ้ำ
"คิดถึงอะไรกัน เพิ่งเจอกันเมื่อวานแท้ๆเลยนะ"
"ก็ห่างกันไปตั้งเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วนี่นา ผมหิวจัง"
"ที่แท้ก็คิดถึงข้าวนี่เอง ทำมาปากหวานนะเรา"
นิชาหัวเราะเบาๆ พร้อมกับลูบเรือนผมหนานุ่มของอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู
"ไปอาบน้ำก่อนสิ เดี๋ยวฉันอุ่นข้าวให้ ทำไมวันนี้มาซะมืดเชียว หืม?"
"ไปหาแม่ที่โรงพยาบาลมาก่อนน่ะครับ แล้วตอนค่ำก็ไปงานศพพ่อเพื่อนมา"
ร่างสูงเอ่ยพลางใช้ปลายนิ้วรูดเน็กไทสีเงินที่ตัดกับสูทสีดำแสนดูดี ทั้งๆที่เมื่อหลายเดือนก่อนเพิ่งจะบอกอยู่หยกๆว่าไม่เคยมีสูทใส่แบบใครเขา พักหลังมานี้เด็กหนุ่มดูดีขึ้นมาก ในชั่วระยะเวลาสั้นๆ ตั้งใจทำงานขยันขันแข็ง ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นราวกับผู้ชายที่รู้ว่าตนมีคนต้องปกป้องดูแล ขณะที่ตัวเขานั้นยังเหมือนเดิม จมปลักอยู่กับความรู้สึกเดิมๆเสียจนนึกละอายใจ
"พี่นททานอะไรรึยัง?"
"ยังเลย”
“อ้าว นี่มันสองทุ่มแล้วทำไมยังไม่ทานล่ะครับ? บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ทานอาหารให้ตรงเวลา เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ดื้อจัง”
นิชาอมยิ้มให้กับสารพัดคำบ่นที่ถูกส่งมาเป็นชุด ก่อนจะเอ่ยตอบไปสั้นๆ
“ก็คิดว่านายจะมาเลยรอ"
มนุเชษฐ์เบิกตากว้าง สีหน้าดูระริกระรี้ขึ้นมาทันที พร้อมกับรีบก้าวไปที่โต๊ะอาหาร
"งั้นมากินกันเลยดีกว่า เดี๋ยวพี่ปวดท้อง วันหลังถ้าผมช้าไม่ต้องรอนะครับ ถ้าพี่เป็นโรคกระเพาะเพราะผม ผมคงเสียใจจริงๆ"
"โธ่ ไม่ต้องหรอกน่า รีบๆไปอาบน้ำได้แล้ว คลุกฝุ่นมาทั้งวัน ตัวเหม็นแล้ว"
"เหม็นขนาดนั้นเลยเหรอ งั้นไปอาบก็ได้ ขอเวลาห้านาทีเท่านั้นล่ะครับ!"
นิชาสั่นศีรษะกับท่าทางจริงจังของร่างสูงที่รีบวิ่งไปยังห้องอาบน้ำราวกับเด็กเล็กๆ แต่ในใจก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีที่มีใครมาคอยห่วงใยและดูแลอย่างอ่อนโยนเช่นนี้
--- แม้ว่าใจจริงแล้ว เขาปรารถนาเหลือเกินที่จะได้รับสิ่งเหล่านี้จากเตชินท์มากที่สุด
ริมฝีปากคู่สวยเม้มหนัก รู้สึกรังเกียจตัวเองที่ฉวยโอกาสเอาความใจดีของมนุเชษฐ์มาปลอบประโลมตัวเองในยามที่ทุกข์ใจเช่นนี้
"อ๊ะ!"
มือบางเผลอปล่อยให้ชามลื่นหลุดจนตกลงไปแตกกับพื้น ปลายนิ้วเรียวที่เอื้อมเก็บเศษแก้วที่แตกเกลื่อนบนพื้นห้องชุ่มไปด้วยเลือดจากแผลที่ถูกบาด ร่างเล็กสะดุ้งด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังเก็บเศษแก้วที่แตกละเอียดไปทิ้งขยะได้อย่างเรียบร้อยก่อนที่มนุเชษฐ์จะออกมาจากห้องน้ำ
เขาปล่อยให้กระแสน้ำเย็นรินรดผ่านแผลเพื่อให้เลือดหยุดไหล ดวงตามองออกไปด้านนอกหน้าต่าง
คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงลอยเด่นอยู่ท่ามกลางท้องฟ้า ฉายแสงกลบดวงดาวที่รายล้อมอยู่มากมาย ความงดงามบนท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มที่ทำให้เขาหวนคิดถึงค่ำคืนที่แสนหวานที่เขาเคยผ่านมากับเตชินท์
ณ ตอนนี้ เขากำลังรออะไรอยู่ --- ในห้องที่ไม่มีเตชินท์อีกต่อไปแล้ว
เสียงนาฬิกาเดินไปตามวินาที ราวกับเสียงฝีเท้าของคนที่เขาเฝ้าหวังให้กลับมา
"... พี่นท?"
เจ้าของนามสะดุ้ง เมื่อหันไปเผชิญหน้ากับร่างสูงสง่าที่เดินมาในชุดนอน เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง จะปิดบังอย่างไรก็ไม่ทัน จึงได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อน
"พี่ทำชามแตกน่ะ แก้วบาดนิ้วนิดหน่อย นายไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนเถอะ เดี๋ยวยกไปให้นะ"
นิชาเอ่ยพลางใช้หลังมือเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ แต่กลับถูกมือใหญ่รั้งเอาไว้ ปลายนิ้วหนาค่อยๆเช็ดน้ำตาบนใบหน้าสวยอย่างเบามือ
"... ไม่เป็นไรนะครับ"
ความอ่อนโยนและทะนุถนอมที่เขาปรารถนาจะได้จากเตชินท์ ที่ชายอีกคนกำลังมอบให้เขาอยู่นั้น ทำให้เขาทั้งรู้สึกดี --- และรู้สึกผิดอย่างร้ายกาจเหลือเกิน
"พอเถอะ..."
มือเล็กปัดข้อมือใหญ่ออก พร้อมกับใบหน้าหวานที่มีน้ำตาเอ่อท้นมากยิ่งกว่าเดิม
"... พี่นท"
"พอแค่นี้ดีกว่า..."
เสียงใสสั่นระริกอย่างเจ็บปวด ดวงตาที่ชุ่มน้ำมองตรงไปยังร่างสูงที่มองตอบกลับมาด้วยสีหน้าเจ็บร้าวไม่แตกต่างกัน
"... นายเองก็รู้ดีว่าพี่รักใคร... อย่าทำแบบนี้ อย่ามาดีกับพี่แบบนี้เลย"
มนุเชษฐ์นิ่งอยู่พักใหญ่ ก่อนจะค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาในที่สุด น้ำเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความนุ่มนวลเอ่ยแผ่วเบา
"ผมรู้ครับ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังรักพี่อยู่ดี พี่ไม่ต้องรักผมก็ได้ แต่ขอแค่ในเวลาที่พี่เสียใจแบบนี้ ขอให้ผมอยู่ข้างๆพี่ตรงนี้ คอยซับน้ำตาให้พี่ อย่างน้อยผมก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าพี่ร้องไห้อยู่ตามลำพัง"
นิชาปล่อยเสียงสะอื้นออกมาในที่สุด
ร่างสูงกอดร่างบอบบางที่สั่นสะท้านในอ้อมแขนเอาไว้โดยไม่พูดอะไร ปิดตาลงเพื่อกลั้นหยดน้ำใสที่พร้อมจะรินไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดไม่แตกต่างกัน
--- ทำไมนะ ทำไมถึงเป็นผมไม่ได้?
"... ทำไมถึงมารักคนอย่างพี่?! ทำไม... ?!"
เสียงร่ำไห้พร้อมคำถามที่เอ่ยออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าดังกระเส่าสลับกับเสียงสะอื้นอยู่เนิ่นนาน ราวกับจะถามน้ำตนเองมากเสียกว่าถามอีกฝ่าย
--- ทำไมหัวใจถึงไม่ยอมรับความรักจากคนดีๆที่อยู่ตรงหน้านี้เสียที
Talk: สวัสดีค่ำวันอาทิตย์ เตรียมรับมือพายุดีเปรสชั่นกันรึยังคะพี่น้อง o18
ชานมน่ะนะ ใจอยากจะเปิดโหวตมากเลยค่ะ
อยากรู้ว่า ทุกคนอยากให้ใครเป็นพระเอกของนิยายเรื่องนี้กันบ้าง
ตอนนี้มีใครเข้าตากรรมการกันมั่งนะ พี่ชิน น้องเชษฐ์ กับเฮียเอก (ซึ่งยังไร้บทบาท)
(แต่แน่นอน ผลจะออกมาเป็นยังไง ไม่กระทบพล็อตเรื่องที่ตั้งใจไว้ค่ะ << แล้วจะเปิดโหวตเพื่อ?!) :z6:
หลายคนบอกว่า นทโง่ นทควรจะสงสารพ่อแม่บ้าง นทควรจะรักตัวเองให้มากกว่านี้
หลายคนบอกว่า พี่ชินเลวแล้วยังบ้า แถมใช้ชีวิตโดยมีตรรกะประหลาด (5555)
ชานมขอบคุณมาก สำหรับความคิดเห็นทั้งหมดที่ทุกคนได้ช่วยกันจวกตัวละครหลักของเรื่องนี้ ด้วยใจจริงค่ะ
รู้สึกดีจริงๆ (อา... นี่เราเป็นมาโซรึเปล่าเนี่ย :laugh:)
ทั้งนี้ทั้งนั้น ต้องพูดไว้จริงๆนะ ว่ามีคนใกล้ตัวของชานม เป็นเหมือนพี่ชิน และน้องนทจริงๆค่ะ
(แต่เหมือนจะอาการหนักกว่า เพราะของจริงมีติดพนันบอลด้วย และอีกคนต้องไปตามล้างหนี้ให้ คิดแล้วหงุดหงิดแทน แต่ก็เข้าไปยุ่งไม่ได้ :fire:)
ชีวิตจริง ยิ่งกว่าละคร จริงๆนะ (สังคมเรามีคนแบบนี้เยอะอย่างไม่น่าเชื่อจริงๆ :o12: )
เพราะงั้น อย่าเพิ่งเกลียดน้องนท หรือคิดว่าน้องนทอยู่เองคนเดียวไม่ได้นะคะ
แม้ว่าเด็กคนนี้ก็ยังร้องห่มร้องไห้ไม่จบไม่สิ้นจนกระทั่งถึงตอนที่ 20 แล้วก็ตาม
แต่ยืนยันว่าเรื่องนี้ยังไม่จบง่ายๆ และจะไม่จบที่น้ำตาของน้องนทแน่ๆค่ะ (อุ้ย สปอยล์รึเปล่าเนี่ย)
ป.ล. ขอหายตัวไปประมาณหนึ่งสัปดาห์นะคะ งานเข้าค่า TwT
:bye2:
-
ก็เพราะว่า รัก มันไม่มีเหตุผลยังไงละนนท์
-
ยังไม่จบที่น้ำตาของนท
แล้วจะจบที่น้ำตาของใคร หรือจะมีอีกหรอ
โอ้ยยอ่านเรื่องนี้แล้วปวดใจจัง :เฮ้อ:
-
o18 น้ำตาชินแน่ๆหึหึ
นทลืมแล้วเริ่มต้นใหม่เลยน่ะพอแล้วเจ็บมาเยอะแล้ว :กอด1:
-
ง่ะ จะหายตัวไปหนึ่งสัปดาห์ คนอ่านขาดใจตายพอดี
ขอให้อิพี่ชินโดนเอาคืนเร็วๆ
-
นทคงไม่ต้องถามเชษฐ์หรอกว่าทำไมถึงมารักคนอย่างนท
ในเมื่อนทยังรักเตชินทร์ได้อย่างหัวปักหัวปำขนาดนั้น นทน่าจะรู้ดีกว่าใครนะ
ทั้งเรื่องที่ความรู้สึกตัวเองยังไม่เปลี่ยนไป ยังรับใครใหม่ไม่ได้ก็เหมือนกัน
เราสงสัยเหมือนคุณ conan1 เลย เรื่องที่คุณชานมปูพื้นตัวละครฝั่งบ้านโน้นเยอะพอสมควร
ผิดวิสัยนิยายชายชายทั่วไป พี่หญิงนี่ดูลุคนางเอกจริงๆแหละ เด่นดี เลยแอบอยากรู้ว่าเพราะทำไมน้อ
รู้สึกเหมือนชินเป็นคนที่อยู่ตรงกลาง มีปัญหากับสองฝั่ง แต่สองฝั่งนั้นไม่ได้เชื่อมกันมากเท่าไหร่อ่ะ
ส่วนผู้ชายคนอื่นๆที่โผล่มาในเรื่อง เราว่าราศีพระเอกยังไม่จับ ยังไม่มีใครพอฟัดพอเหวี่ยงสูสีพอจะสู้กับชินซักคน
(แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเราชอบเตชินทร์นะจ๊ะ)
เรื่องนี้ถ้าไม่จบที่น้ำตาน้องนท ก็ขอให้จบที่น้ำตา(ไอ้)พี่ชินแล้วกันนะคะ
o18
-
อยากให้นทหนีๆๆไปให้ไกลๆๆ
-
อยากให้นทตัดใจได้เร็วๆนะ :m15:
-
โถ่ๆ นทๆ
-
อยากให้พี่ชินอ่ะเป็นพระเอก ขึ้นชื่อว่าพระเอกมันต้องเลว ฮ่าๆ
-
เอาตรงๆนะคะถึงจะโกรธเกลียดตาเตชินท์อย่างไง
แต่ก็อยากให้คู่กับนทอยู่ดี ไม่รู้อะคืออ่านทุกตอนมา
ถึงจะตีกันหวานกันแบบทะเลาะกันอย่างไงเคมีมันก็เข้ากัน
อย่างเชษฐ์คือก็เชียร์แต่แบบเอ็งมันพระรองวะเฮ้ย!!!5555555555555555555
เอาเอกไรงี้มาเป็นตัวแย่งนทอีกตัวจิจะได้มันส์ๆๆ*-*
เราว่าตอนท้ายๆนี้ต้องเป็นน้ำตาเตชินท์อะชัวร์
ไม่อยากให้จบแบบไม่มีใครสมหวังหรืออะไรแบบนี้เลยคะ
อยากให้จบแบบแฮปปี้ คือเป็นคนชอบอ่านไรแบบนี้
ถ้าจบแบบต่างคนต่างแยกย้ายคือมันหดหู่ ช่วยแต่งให้เตชินท์ทรมานไปก่อนแล้วมาแฮปปี้ด้วยนะคะ55555
สนุกมากเลยคะชอบมากๆมันอิงเรื่องจริงที่สุด!
-
นทตัดใจจากชินซะเหอะ :z3:
-
ดันน้องเชษฐ์..ให้เป็นพระเอก
love you as love me
you don't and I don't
o18 หุหุ
+1 อ่ะ ชานม
:L2:
-
อ่านแล้วก็ชอบนะเรื่องนี้
แต่เนี้ือหาก็เหมือนแบบดำเนินไปนิดเกวเองแถมเลิกกันไปตั้งหลายรอบ
ยังไม่คืบหน้า กว่านทจะตัดใจได้มันจะกี่ตอนกันเนี่ย
:z3:
-
ถ้าชินไม่ใช่พระเอกเรื่องจะไม่น่าสนใจนะคิดว่า
-
ตัดใจมันยากจริงๆ :เฮ้อ:
:pig4: นะคะ
-
จบที่น้ำตาของคนอ่าน555
สงสารนทจนเลิกสงสารแล้ว เปลี่ยนเป็นสมเพชแทน
พี่ชินหายไปเลยก็ดี เบื่อกับความสารเลว
-
:m15: :m15: :m15:
-
ถือเป็นคำสัญญาของคนแต่งได้ไหมนะ o18 ว่าจะไม่จบที่น้ำตานท หวังหนักๆว่าพี่ชินมันจะไม่ตาย เพราะมันใช้ชีวิตน่าเสี่ยงอยู่ มันจะหลุดจากบ่วงที่มันผูกไว้ไหมนี่ละ
-
วันที่นทเข้มแข็ง นทก็จะก้าวผ่านจุดนั้นมาได้เอง
แต่รู้ว่าวันนี้นทยังคงอ่อนแอ แอบหวังว่าหัวใจนทจะเข้มแข็งเร็ว ๆ
คบกันมาตั้งนาน รักชินซะขนาดนี้ จะให้มาลืมง่าย ๆ แค่วันสองวันก็คงจะเป็นไปไม่ได้
:L2:
เชียร์น้องเชษฐ์ ไม่เชียร์ชิน ..
อย่ามาเห็นค่าความรักของนทเมื่อสายไปเลย
ถึงขั้นไปแต่งงานกับคนอื่นแล้วแท้ ๆ คนรักกันไม่ทำกันอย่างงี้
ขอให้กรรมตามสนองพี่ชินให้เจ็บช้ำบ้าง ...
และหวังว่านทจะเปิดใจ .. รักน้องเชษฐ์บ้างนะคะนท ^^
-
ไม่จบที่น้ำตาของนท หรือว่าจะจบที่น้ำตาของชิน
แต่ก็นะเดาเนื้อเรื่องไม่ค่อยถูกอ่ะ ดูแล้วแต่ละคนมีเหตุผลที่แตกต่างกันออกไป เราจะไปเข้าใจหมดก็คงเป็นคนเขียนแล้ว 555+ ^^
มาต่อเร็วๆนะคะ เนื้อเรื่องกำลังน่าติดตามอยู่ นี่ก็แอบอู้อ่านหนังสือสอบมานั่งอ่าน อิอิ ><
-
เชษฐ์เถอะเชียร์อยู่ :call:
-
ดราม่ามาหนักๆๆๆ
แต่ตอนจบขอแบบแฮปปี้นะ
สนุกมากเรื่องนี้ โครตเศร้ามารอทุกวัน
-
ถ้าไอ้พีั่่ชินเป็นพระเอก พูดตรงๆว่ายังไม่เคยเจอพระเอกเรื่องไหนระยำเท่ามันมาก่อน
คือมันไม่ได้เลวแบบตบจูบ จำเลยรักอะไรแบบนั้นนะ มันเลวแบบเตชินท์ (เออ งงอะ) :laugh:
แต่ความรู้สึกเราก็แบบคนนี้แหละพระเอก แต่แค่มันเลวกว่าชาวบ้านชาวช่องเค้า
น้องเชษฐ์นี่ไม่ใช่เลยในความรู้สึก (แต่อ่านตอนนี้แล้วสงสารนน้องมากเลย :sad4:)
รอพี่เอกออกโรงค่ะ เตรียมตัวไปทำป้ายไฟให้พี่เอก อิอิ :z1:
-
ขอแสดงความเห็นกับตอนที่ 19 ก่อนจะจรณีไปอ่านตอนที่ 20 อดใจวิจารณ์ไม่ได้
คำว่ารักของเตชินท์ เป็นแบบไหน ไม่เข้าใจ รักที่เห็นคนที่รักเจ็บปวดได้
ถ้าเรารักใครสักคน เราจะไม่ทำให้เขาเสียน้ำตาหรอก
นึกถึงตัวเอง ตอนทำไม่ดีแล้วเห็นน้ำตาแม่
ปวดไปถึงตับ สัญญากับตัวเองทันที ไม่มีวันทำแบบนี้อีกชั่วชีวิต
เตชินท์อาจจะรักนท แต่คงไม่ได้มากมายอะไร
เพราะให้เลือกระหว่างความสนุกของตนเองกับความสุขของนท
เตชินท์เลือกความสนุกตัวเอง
จนถึงสุดท้าย ทำตัวเป็นคนเลวเพื่อนท เฮอะพูดมาได้
เตชินท์ก็แค่เลือกที่จะตามใจตัวเองต่อ สนุกต่อไป
อาจจะแค่สงสารนท ก็เลยตัดนททิ้งไป เพื่อที่นทจะได้ไม่เสียน้ำตาอีก
นี่คือความปราณีที่ให้กับคนที่พอเอ็นดูอยู่บ้าง
แต่ไม่ได้รักมากพอที่จะปรับเปลี่ยนนิสัย หรือเสียสละความสนุกส่วนตัวได้เพื่อคนๆนี้
-
ไม่รู้สินะ ผมมองแตกออกไปนะ ถ้านิยายเรื่องนี้จะเป็นนิยายสะท้อนชีวิตจริง ประเด็นที่ว่าเป็นนิยายวายหรือเปล่ามันค่อนข้างไม่ค่อยสำคัญกับผมสักเท่าไหร่นะ เพราะว่าการที่บทประพันทธ์ขับเคลื่อนด้วยตัวละครเอกที่เป็นชาย สำหรับผมก็ธรรมดาอยู่ นิยายวายไม่ได้หมายความว่าตอนจบต้องรักกันระหว่างชายชาย แต่มันหมายถึงการร้อยเรียงถึงความรู้สึกที่เกิดระหว่างมนุษย์สองคนที่มีอัตลักษณ์ทางเพศเหมือนกันเท่านั้นเอง ไม่ได้หมายความว่าตอนจบต้อง Happily ever after ตอนจบอาจจะแตกหักก็ได้ ไม่รักกันเสมอไป ยิ่งถ้าผู้แต่งตั้งใจจะสร้างมันให้เป็นนิยายสะท้อนชีวิตจริงน่ะนะ
สิ่งสำคัญข้อหนึ่งของนิยายประเภทนี้ คือหมายความว่าเราต้องเอาทุกแง่มุมของ fact ที่เราเห็นมาตีแผ่ และจำเป็นต้องสร้างออกมาให้มีมิติสูง ซึ่งข้อนี้ผมขอชมครับว่าผู้แต่งทำได้ดีพอสมควรเลยทีเดียว
-
โอ๊ะ โอ น้องเชษฐ์ทนมากๆเบยย
เฮ้อ เรื่องนี้จะจบลงที่น้ำตาใครหนอ.....
-
เตชินนายรีบมาขอโทษนทเดี๋ยวนี่เลยนะ
-
มันช่างหน่วงจริงอะไรจริง
นทไม่เลิกคิดก็ยังจมปลักอยู่กับห่วงที่ชื่อแตชิน ><
-
เมื่อไหร่จะหายเศร้า T^T ~
-
อิพี่ชินนิสัยไม่ดี แต่เค้าก็ยังอยากให้เป็นพระเอกนะ หุหุ ดราม่า เค้าชอบ o13 o13
-
แง้ๆๆ งืมๆๆ พี่ชินจะไปจากนทจริงๆหรอ ไม่ซินทจะไปจากพี่ชอนหรอ แต่คนอ่านก็เชียร์ให้ไปพี่ชินจะได้รู้ซะบ้าง เอ๊ะยังไง แง้ๆๆ
รู้เเต่ว่าสงสารนท
-
รอๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเพลง "อยากให้เธอเป็นเขา" มากเลย โดนเหลือเกิน -*-
โฮฮฮฮฮฮฮ สงสารน้องเชษฐ์อ่ะ ดีใจที่ตอนจบไม่จบด้วยน้ำตาของนท แต่ถ้าน้องเชษฐ์เสียใจเราก็คงเศร้า T^T
ที่จริงแล้วพระเอกเนี่ย เราก็ยังแอบหวังพี่ชินอยู่นะ เคมีเข้ากันจริงๆ ดูเหมาะกว่าเชษฐ์จริงๆอ่ะแหละ
เฮียเอกไม่มีบทเลย เงียบกริบ ส่วนคุณหญิงก็น่าสงสารนะ ถ้ารู้ว่านทเป็นคชรักของพี่ชิน เชื่อได้เลยว่า พี่หญิงต้องช่วยนทแน่ๆ
ส่วนยัยคุณน้องเล็ก -*- แม่เด็กหลงผิด อย่าโกรธอย่าเกลียดพี่สาวเล้ย โชคดีแค่ไหนมีพี่สาวแบบนี้ ทั้งรักทั้งห่วง เฮ่อ -*-
ขอให้ถึงอาทิตย์หน้าไวๆ
-
อา.... *เงยหน้ารับสายฝน,ทำหน้าหยั่งลึก*
มัน... สุดยอดจริงๆ...... :impress2: (ฮึ?)
ในที่สุดก็ตามอ่านมาจนถึงตอนล่าสุด
คิดอยู่ว่าพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง.. เคยอ่านตอนแรกแล้วแปลก.. แต่ก็กลับมาอ่านใหม่!
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ดีนะคะ..
เฮ้!!! สงสารนทมากกกกกก แต่ดราม่าเข้าถึงอารมณ์มากกกกกกกกกกก
อ่านไปถึงตอนของเตชิน ก็คิดว่า มันคงเจ็บปวดไม่น้อยนะ ที่ตัวเองเป็นคนแบบนี้ ลดทิฐิตัวเองไม่ลง บ้าอำนาจ
เตชินเคยตัวกับการที่มีนท ให้อภัยและตามใจตลอด.. พอเสียไปแล้วถึงคิดได้นะคะ
แต่บางทีก็สงสาร.. แล้วอย่างงี้จะมีประโยชน์อะไร ??
ในตัวของนทเองก็น่าสงสารนะคะ รักคนที่เค้าไม่ได้รักเราก็ช้ำใจอย่างนี้ (พี่ตูนเชียว)
มันเป็นึวามหลงรักที่ต้นเหตุเกิดจากหลง... อาการนี้แก้ยาก และในทางของนทอาจจะนานสักนิด
แต่ถ้าใจแข็งได้ไม่ต้องห่วงเลย *ยากนะเคสนี้- -* // จริงไปแล้วฉัน; ;
เชษฐ์ได้บทดีนะคะ แต่...คนดีเป็นพระรองใช่ไหม? ไม่เคยเห็นคนดีเป็นพระเอก ; ;
อ่านไปใจก็คิดว่า เอ๊ะ หักมุมหรือเปล่า.. บางทีตอนจบอาจจะเอ้า นทตัดใจได้แล้วรักกับเชษฐ์ หรืออาจจะรอเวลา
ที่กล่าวไว้ในตอน20 ที่เสียน้ำตาไม่ใช่นท คนนั้นเป็นเตชินท์หรือเปล่าคะ -- อ่า... จริงจังไปแล้ว ฮ่าๆ
คิดอยู่ว่าเอกจะเป็นคนดีแล้วมาช่วยปลอบใจนทหรือเปล่า แต่อาจจะไม่ใช่
รอดูกันต่อไป...
กรณีของเล็กนี่ถือว่า.. เป็นดาบที่ทู่มากจริงๆ.. อย่างที่เตชินท์ว่า
การทำแบบนี้ทำให้ศักดิ์ศรีของผู้หญิงด้อยค่าลงไป ยิ่งพูด เหมือนยิ่งประจารณ์ตนให้คนอื่นรับรู้
พูดไปไม่ดีเลย ทำให้อีกฝ่ายมองรู้เลยว่าเป็นคนยังไง
ใครที่เคียงใกล้สถานการณ์นี้ก็อย่าทำนะคะ
ดาบ2คม โดนแล้วถึงตาย แต่ดาบที่ไม่คม โดนไปเหมือนเหล็กตี ไม่ตายแต่เจ็บมากนะคะ :)
จริงมากไปและ :-[
ยังไงก็ตั้งใจเรียนนะคะคนเขียน หายไปหนึ่งอาทิตย์กลับมาขอแบบจุใจเลยนะคะ ฮ่ะๆ
-
อยากถาม ?????
-นทไม่มีพ่อเเม่(บ้าน)หรือญาติที่ไหนเลยหรอ :laugh: จะได้ไม่ต้องอยู่คอนโดเตชิน กลับบ้านๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทำไมเชษฐ์ต้องรักนท บางทีเหตุผลมันก็อาจจะเหมือนกับที่ทำไมนทถึงรักเตชินก็ได้นะ
ตอนนี้เชียร์เชษฐ์สุดๆ รีบๆใจอ่อนเหอะ ไม่อยากให้นทคู่กับชินเลย มาคู่กับเชษฐ์แทนดีกว่านะ *0*
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เตชินต์หายไปไหน
-
ถ้าเราเป็นนท ก้อาจจะเป็นขนาดนี้แหละนะ 555
เพราะว่ารัก.......
รอตอนต่อไปครับบ
-
:serius2 :angry2:ยังตามอ่านๆไม่ทันค่ะ ไม่ไหวหดหู่แทนนนทนมาก แต่ก็เข้าใจมุมุความรู้สึกของนนนะค่ะ คนที่มีความรักมักมากับหลง กรณีนนนี้แถมภักดีเข้าไปอีกเหมือนสัตว์เลี้ยงที่ไม่ว่าจะยังไงคุณเจ้าของก็ดีที่สุด ความรักแบบนี้มีแต่ทำลายตนเองเพราะยิ่งนานก็จะรู้สึกว่าตนเองไม่มีค่า ถ้าไม่รักตนเองบ้างก็จะต้องทนแบบนี้ไปเรื่อยๆ อาจต้องรอจนตาย เขาก็ยังไม่หยุด เพราะการเอาความรู้สึกตนเองไปผูกกับหัวใจคนอื่นมากเกินไปมีแต่อักเสบ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ทำไมนทยอมไปเสียทุกอย่างเลย
ทั้งสองฝ่ายต่างก็น่าสงสาร พี่ชินก๋รักนทแต่รักในแบบที่ผิด นทก็ต้องเจ็บปวดเพราะรักพี่ชินมากๆ
น่าจะลองเปิดใจคุยกันดูทั้งสองฝ่าย อินอ่ะ ร้องไห้เลย T^T
-
เชียร์เฮียเอกดีมั้ย ฮ่าๆๆ
อยากเห็นบทบาทของเฮียแกจัง
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวจบ โฮกกกกกกกกกกกกกกกก
มาม่าชามโตจริงๆเรื่องนี้ TT แต่ก็เป็นมาม่าที่อร่อย
ภาษาไม่ติดขัดเลย อ่านได้ลื่นดีมากๆ
ลองเดาดูเล่นๆนะ ว่าตอนจบ ยังไงๆพระเอกน่าจะเป็ยเฮียชิน
ถึง คห.นี้จะเชียร์น้องเชษฐ์สุดใจ แต่ผู้ชายดีๆ มักไม่สมหวังสักเท่าไหร่ T^T
ทีนี้ คงต้องมาลองดูกันต่อไปว่าจะจบตามสเต็ป(เดาเอาเอง) หรือจะมีอะไรให้แปลกใจออกมาบ้างไหม
แต่ถึงยังไง ก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคับ
-
บางทีคนที่ดีก็ไม่ใช่คนที่เราจะรัก เข้าใจนทนะ เรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้
แค่อยากรู้ใจพี่ชินว่ารักนทจริง ๆ เท่านั้น คนอ่านพอใจแล้ว
นทน่าสงสารจัง... :monkeysad:
ขอบคุณค่ะ
-
[[THE CAGE]] . . กรงรัก . . .
[21]
“คุณหลิน เรียกผมมามีธุระอะไรรึเปล่าครับ?”
“คุณหลินอะไรกัน เราคือครอบครัวเดียวกันแล้วนะ เรียกแบบเดียวกันกับหญิงก็ได้”
“อย่างนั้นก็... อากง”
เตชินท์แย้มยิ้มน้อยๆเมื่ออีกฝ่ายดูมีทีท่าพออกพอใจ แม้ว่าในใจจะไม่นึกยินดีด้วยเลยแม้แต่น้อย เขานั้นไม่ได้อยากจะผูกสัมพันธ์ฉันญาติกับร่างตรงหน้า เพียงแค่ต้องการฮุบกิจการใหญ่ตามลำพังเท่านั้น ตั้งแต่ตอบตกลงว่าจะแต่งงานกับนภิสา ธุรกิจร่วมระหว่างพวกเขาก็ดำเนินไปด้วยดีไม่ใช่น้อย การส่งออกสินค้าไปยังประเทศที่มีระบบรักษาความปลอดภัยสูงและทันสมัยเป็นพิเศษก็ทำได้ง่ายขึ้น จนตอนนี้ นอกเหนือจากประเทศฝั่งตะวันออกกลาง และเอเชียแล้ว เขายังสามารถส่งสินค้าไปทางฝั่งยุโรปและอเมริกาได้อีก นับว่าเป็นการลงทุนเพื่อเปิดเส้นทางการค้าที่คุ้มพอสมควร
--- ติดแค่เรื่องที่เขาต้องสูญเสียนิชาไปนั่นล่ะ ที่เขามองว่า ต่อให้เอาโลกทั้งใบมาแลก ก็ไม่คุ้มเลย
“ดี คุณชิน... ที่เรียกมาวันนี้ ฉันมีเรื่องจะคุยเกี่ยวกับหลานสาวคนเล็กของฉัน”
เตชินท์ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจ เรื่องของลลดาน่ะหรือ? เจ้าหล่อนสำคัญอะไรขนาดที่เขาต้องสละเวลาการทำงานเพื่อมาสนทนาเรื่องของเจ้าหล่อนเชียวหรือ?
“ครับ มีอะไรเหรอครับ?”
“ฉันได้ยินว่าพวกเธอสองคนเคยคบกัน”
“ใช่ครับ... แต่นั่นเป็นอดีตก่อนที่จะได้พบกับหญิง”
“คุณชิน ฉันอายุมากแล้ว ฉันรู้ดี”
ชายหนุ่มนิ่งเงียบ เมื่อได้เห็นทีท่าสงบทว่านัยน์ตาที่แข็งกร้าวเสียจนลมหายใจสะดุดของร่างชราตรงหน้า
“คุณจะนอนกับผู้หญิงสักกี่คน มันไม่ใช่ธุระของฉัน แต่ถ้าเด็กคนนั้นเป็นหลานสาวที่ฉันรักและถนอมยิ่งกว่าใคร มันเป็นเรื่องที่ฉันต้องสนใจแน่”
“... แล้ว... อากงต้องการให้ผมทำยังไง?”
เจ้าของนามแค่นยิ้ม “นั่นน่ะสิ ตอนแรกผมก็ตั้งใจไว้ว่าจะให้เด็กที่คลอดออกมาเป็นลูกของคุณกับหญิง เพราะไม่อยากให้อนาคตที่ดีของเล็กต้องเสีย แต่ดูเหมือนว่าโชคยังเข้าข้างเราที่เด็กคนนั้นไม่ได้ท้องจริง แต่ถึงอย่างนั้น จิตใจของเด็กคนนั้นก็กระทบกระเทือนอยู่ไม่น้อย คุณจะรับผิดชอบยังไง คุณชิน?”
เตชินท์ไม่ตอบคำ เขานึกอยากจะถามเหมือนกันว่ามันใช่ความรับผิดชอบของเขาเพียงคนเดียวหรืออย่างไร ในเมื่อเขาไม่เคยบังคับข่มขืนเจ้าหล่อน หนำซ้ำเจ้าหล่อนไม่ใช่หรือที่เป็นคนเข้าหาเขาด้วยหวังจะใกล้ชิดตั้งแต่คืนแรกที่ได้พบกัน
“คุณชิน ฉันน่ะแก่มากแล้ว ก็มองหาเขยสักคนที่จะมาสืบทอดกิจการต่อจากฉัน ไอ้ลูกเขยที่ลูกสาวของฉันแต่งงานด้วยมันก็ไม่สู้คน ฉันต้องหารุ่นต่อไปมาสืบต่อธุรกิจของฉันให้มันก้าวหน้าขึ้น ไม่อยู่กับที่... ฉันคิดว่าคุณทำได้”
เตชินท์แทบกลั้นลมหายใจรอฟังประโยคต่อไป นี่ล่ะคือสิ่งที่เขาต้องการ ทั้งหมดทั้งมวลที่เขายอมลงทุนไปก็เพื่อสิ่งนี้
“แต่ว่า ฉันต้องทดสอบคุณ และเรื่องของเล็ก จะเป็นบททดสอบ... หากคุณสามารถทำให้เล็กกลับมาเป็นคนเดิมได้ ฉันจะลองพิจารณาคุณอีกที”
“กลับเป็นเหมือนเดิมยังไงครับ?”
หลิวเช่อแค่นหัวเราะ “นักธุรกิจที่เก่งกาจย่อมต้องหาข้อมูลเองไม่ใช่หรือ คุณชิน”
ชายหนุ่มรู้สึกประหลาดใจในรอยเย้ยหยันในแววตาของผู้สูงวัยที่แสดงออกมาอย่างชัดแจ้งโดยไม่คิดจะปิดบัง เขาขบฟัน พร้อมกับเหยียดยิ้มบางอย่างไม่หวั่นไหว
"ตามนั้นครับ อากง"
นิชาขึ้นลิฟต์มาบนชั้นสูงสุดในคอนโดใหญ่ที่คุ้นเคย แม้ว่าเขาจะย้ายออกไปแล้ว แต่เขาก็ยังแวะเวียนกลับมาเพื่อทำความสะอาดที่แห่งนี้อย่างอดไม่ได้ เนื่องจากที่นี่ก็เคยเป็นบ้านที่เขารัก และเขาก็ยังรักอยู่
มือเรียวรูดคีย์การ์ด พร้อมกับเปิดประตูจะเดินเข้าไป ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง แว่บหนึ่งเขาเผลอนึกไปว่าเป็นเสียงของเตชินท์ แต่เมื่อทำใจกล้าหันไปมอง กลับเป็นชายหนุ่มห้องข้างๆที่เคยแวะมาทักทายเมื่อหลายวันก่อน
"ไม่ได้พบกันซะนานเลยนะครับ คุณนท"
"สวัสดีครับ คุณเอก"
เจ้าของนามเพียงคลี่ยิ้มแต่ไม่ได้บอกไปตามตรงว่าย้ายออกไปแล้ว เขาหยุดยืนอยู่ริมประตูรอให้อีกฝ่ายเดินมาจนถึงห้องข้างๆ
"เรียกเอกเฉยๆก็ได้ครับ"
"... ได้สิครับ เอกอายุเท่าไหร่ล่ะ?"
"ยี่สิบสามครับ"
"อ้าว อายุเท่ากันเลย"
"ดีเลยครับ งั้นผมเรียกคุณว่านทเฉยๆนะ"
"ไม่มีปัญหาครับ นี่เพิ่งกลับจากที่ทำงานเหรอครับ?" เอ่ยออกไปด้วยความแปลกใจ เมื่อพบว่าอีกฝ่ายเพียงสวมเสื้อยืดคอกลมสกรีนลายแบรนด์ดังกับกางเกงยีนส์สีซีดเท่านั้น แถมยังเป็นสไตล์ขาดวิ่นอยู่หลายจุดราวกับเพิ่งถูกหมาฟัดมาอีกต่างหาก
"อ๋อ ทำนองนั้นครับ ตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างการปรับปรุง เลยต้องสวมชุดลุยๆหน่อย"
นิชาแอบเม้มริมฝีปากเมื่ออีกฝ่ายอ่านสายตาของเขาออก และรู้สึกผิดน้อยๆที่เผลอทำตัวเสียมารยาท
"ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ ใครๆก็บอกว่าแต่งตัวอย่างกับจะไปเป็นกรรมกรที่ไหน ผมจะเปิดร้านน่ะครับ แต่ค่าจ้างสมัยนี้แพงน่าดู อะไรที่พอทำได้อย่างทาสีก็เลยลงมือทำเอง"
"อ๋อ แบบนี้นี่เอง เอกเปิดร้านอะไรเหรอครับ?"
"ร้านเหล้าครับ"
นิชากะพริบตาปริบๆ จะว่าไปร่างตรงหน้าก็ให้ความรู้สึกที่น่าจะเป็นแบบนั้น คงไม่ใช่ร้านกาแฟหรือเบเกอรี่อยู่แล้ว แต่ก็อดประหลาดใจไม่ได้
"คงต้องใช้เงินลงทุนสูงเหมือนกันนะครับ"
"ก็พอควรครับ เพราะมันมีเรื่องของกฎหมายมาพัวพันด้วย แต่พอดีมีคนรู้จักเขาเปิดร้านเหล้าอยู่เหมือนกัน ก็เลยให้คำแนะนำหลายๆอย่างที่ช่วยลดต้นทุนในระยะแรกได้"
นิชาพยักหน้า อดรู้สึกทึ่งไม่ได้ที่คนอายุอานามใกล้เคียงกับตัวเขามีความกล้ามากพอที่จะลงทุนเพื่อทำในสิ่งที่รักได้แบบนี้
"ตอนนี้ผมหาพนักงานอยู่ ถ้าคุณนทพอจะรู้จักใครที่หางานอยู่ รบกวนบอกผมด้วยนะครับ"
"ได้ครับ ตำแหน่งอะไรบ้างล่ะ?"
"ตอนนี้ก็มีพนักงานเสิร์ฟ บาร์เทนเดอร์ แล้วก็ผู้จัดการร้านน่ะครับ"
"เอาไว้ถ้าผมเจอใครที่เหมาะสมจะแนะนำให้นะครับ"
"ขอบคุณครับ ช่วยได้มากเลย"
มือใหญ่ยกขึ้นเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาข้อมือของตนเอง
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ขอโทษทีที่ชวนคุยซะนาน เดี๋ยวรีบอาบน้ำแล้วผมต้องไปทำร้านต่อ ไว้เจอกันนะครับ นท"
ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายขยิบตาขณะเดินเข้าห้องไป ปกติแล้วเขาไม่รู้สึกเขินใครง่ายๆแบบนี้ แต่ก็อาจเป็นเพราะดวงตาซุกซนและการวางตัวที่เป็นกันเองที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจเหมือนเพื่อนกันก็เป็นได้
อย่างน้อย การมีเพื่อนรุ่นเดียวกันบ้างก็ดีเหมือนกัน แม้จะไม่ได้สนิทสนมกันถึงขั้นสามารถเล่าอะไรให้ฟังได้ก็ตามที
ทุกวันนี้ เขาก็จ้างพนักงานใหม่เพื่อรับตำแหน่งทำขนมที่ร้าน เพื่อที่ตัวมนุเชษฐ์เองจะได้ไม่ต้องลำบากใจและอึดอัดที่เห็นหน้าเขา แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่พอใจอย่างรุนแรงเมื่อได้รู้ว่าเขาลาจากตำแหน่ง ในขณะที่ลูกค้าหลายคนก็บ่นคิดถึง แต่ยังโชคดีที่เขาได้พนักงานฝีมือดีมา สามารถทำตามสูตรขนมของเขาได้ออกมารสชาติใกล้เคียงกันแทบไม่ผิดเพี้ยน อย่างน้อยร้านนี้ --- ร้านที่เป็นของเขาและเตชินท์ --- ก็ดำเนินต่อไปได้โดยไม่มีเขา
ภายในห้องยังเหมือนเดิม ไร้วี่แววของชายหนุ่มเจ้าของห้อง นิชาปรายสายตามองไปตามทางเดิน ผ่านห้องรับแขก ห้องครัว ไปหยุดยืนอยู่หน้าห้องนอน
ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน สิ่งเดียวที่เปลี่ยน ก็คือเจ้าของห้อง ซึ่งในตอนนี้ไม่อยู่แล้ว ทั้งสองคน ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้อีกต่อไปแล้ว
แต่น้ำตา ก็ยังรินไหลอาบแก้มเนียน ภาพเดิมๆไหลวนย้อนกลับมาในหัวใจ เจ็บปวดเหลือเกิน
พวกเขารักกันมาตั้งกี่ปี ยิ้มให้กัน หัวเราะมาด้วยกัน ทะเลาะ ร้องไห้ และสร้างความทรงจำด้วยกันมากมาย นับครั้งไม่ถ้วน
--- แต่ตอนที่เลิกกัน กลับใช้เวลาเพียงวินาทีเดียวเท่านั้น
แม้ว่าเตชินท์อาจจะลบภาพของเขาออกไปจากหัวใจได้ด้วยระยะเวลาเพียงแค่นั้น
แต่สำหรับเขาในวันที่ ภาพของเตชินท์ ยังคงตราตรึง ยึดครองพื้นที่อยู่เต็มหัวใจไม่เสื่อมคลาย
อดสงสัยไม่ได้ว่า ในตอนนี้ เตชินท์จะเป็นอย่างไรบ้าง มีความสุขดีกับนภิสาหรือไม่ สามารถเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีได้หรือยัง
นิชาหลุบสายตาลงต่ำ เมื่อหยาดน้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาริมขอบตาอีกครั้ง เขากะพริบตาเพื่อไล่หยดน้ำใส ก่อนจะชะงัก เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น เขาลังเล ไม่กล้าจะรับสาย ด้วยไม่มั่นใจว่าปลายสายนั้นเป็นใคร เพื่อนของเขาหลายคนอาจจะยังไม่รู้ว่าเขาย้ายที่อยู่แล้ว แต่ก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องโทรเข้าคอนโด ในเมื่อมือถือของเขาก็ยังอยู่ติดกับตัว ไม่นาน โทรศัพท์สายนั้นก็ตัดเข้าระบบอัตโนมัติเมื่อไม่มีคนรับสาย
และ เสียงที่ดังออกมา ก็ตอบคำถามของเขาได้เป็นอย่างดี
"พี่ชินคะ น้องเล็กนะคะ ไหนพี่ชินบอกว่าจะมารับเล็กเย็นนี้ไง ทำไมมาสายจัง มือถือก็ติดต่อไม่ได้ อย่าบอกนะว่ายังไม่ออกจากบ้าน เล็กรออยู่นะ รีบมานะคะ"
มือบางกำแน่น สั่นระริก ในขณะที่ความโกรธทวีวาบในแววตาคู่สวย
'เล็ก' อย่างนั้นหรือ? เด็กคนนั้น คนเดิมคนนั้นอีกแล้ว?
ในเมื่อแต่งงานไปแล้ว ทำไมถึงยังติดต่อกับเด็กคนนั้นอยู่อีก ทั้งๆที่เขาอุตส่าห์หลีกทางให้เพื่อครอบครัวของนภิสา แต่ทำไมเตชินท์ถึงได้ --- ?
นิชาพยายามผ่อนลมหายใจเพื่อสงบสติอารมณ์ ก่อนจะฉุกคิดขึ้นได้ ว่าเตชินท์เองก็มีบ้านหลังใหม่แล้ว เหตุใดเด็กสาวคนนั้นถึงได้โทรเข้าที่นี่?
หรือว่า --- ?
นิชาผลักประตูเข้าไปยังห้องนอน ผืนผ้าห่ม ปลอกหมอน ทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเดิม แต่สิ่งหนึ่งที่แตกต่างออกไป นั่นคือสภาพของห้อง เขาจำได้ว่าก่อนจะออกไปจากที่นี่ เขาจัดห้องให้เป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วแต่ในตอนนี้ผ้าห่มที่เขาใช้กลับไม่ได้พับเก็บให้เรียบร้อยอย่างที่ควรจะเป็น นั่นหมายความว่ามีคนเข้ามาใช้ห้องนี้นอกจากเขาหลังจากวันนั้น
ถ้าอย่างนั้น ชายหนุ่มก็ต้องรู้แล้วว่าเขาย้ายออกไป แต่กลับไม่สงสัย ไม่คิดจะไถ่ถาม
แต่นั่นก็ดีแล้ว ดีแล้วไม่ใช่หรือ เขาเองก็หวังให้เป็นแบบนี้ ให้ทุกสิ่งทุกอย่างสิ้นสุดลงแบบไม่ต้องยื้อกันอีกต่อไป
เตชินท์ นิสัยเดิมๆ ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ดีแล้วก็ตาม
และนิสัยนั้น ก็เป็นนิสัยที่เขารับไม่ได้ มันเป็นนิสัยที่ทำลายชีวิตคู่ของเขา ไม่ว่าจะเร็วหรือช้า ผลของมันก็ไม่แตกต่างอยู่ดี
หากตอนนี้กลับไปคบกันอีก ก็คงลงเอยเหมือนเดิม จบลงที่เดิม เสียใจเหมือนเดิม
ความรักในครั้งนี้ ก็ทิ้งรอยบาดลึกเอาไว้ในหัวใจ เหมือนกับรอยแผลเป็น ที่อาจจางลงได้ตามกาลเวลา แต่ไม่มีวันลบเลือนหายไป
ดีแล้ว ที่เขาไม่หยุดอยู่ที่คนคนนั้น ดีแล้วจริงๆ
คนคนนั้น คงไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กับเขา เรื่องมันก็แค่นี้
นิชาปิดตาลง ไล่น้ำตาที่รินอาบใบหน้า ก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินออกไปจากห้อง โดยไม่หันกลับมามองอีกเป็นครั้งที่สอง
ในเมื่อ หัวใจของเขาในตอนนี้ ยังไม่พร้อมที่จะลบความทรงจำที่ดีที่ร่วมกันสร้างมากับผู้ชายคนนี้
เขา --- คงต้องทำอะไรสักอย่าง
เตชินท์รู้สึกหงุดหงิดนัก เขาแวะมาที่คอนโดหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่มีวันไหนที่เขาจะได้พบกับร่างบางที่เขาปรารถนา หลายวันมานี้มีแต่เรื่องที่ทำให้ปวดหัว อยากจะได้เห็นหน้าของนิชาสักครั้ง เพื่อที่จะทำให้รู้สึกสบายใจขึ้น แม้จะเพียงชั่วแว่บเดียวก็ตาม ในเมื่อเลิกกันไปแล้ว การที่เขาจะหาจังหวะมาพบกันจึงเป็นเรื่องยาก ทุกครั้งที่เขาก้าวเข้ามายังที่แห่งนี้ ต้องเตรียมความคิดและบทพูดมากมาย กว่าจะรวบรวมความกล้าเข้ามาในห้องได้ ทั้งๆที่ห้องนี้เป็นกรรมสิทธิ์ของเขาแท้ๆ
หลายครั้งที่กลับมา แล้วไม่พบนิชา ก็ไม่รู้สึกแปลกใจเนื่องจากเป็นเวลากลางวัน อีกฝ่ายคงอยู่ที่ร้าน แต่เมื่อคืนเขากลับมาถึงก็ห้าทุ่มแล้ว ก็ยังไม่พบร่องรอยของร่างเล็กบางที่ปกติไม่เที่ยวกลางคืนคนนั้น ใจหนึ่งก็คิดว่าคงมีนัดกับเพื่อนพอดี หรือไม่ก็ติดธุระอะไร จึงนั่งดื่มเบียร์ไปพลางๆระหว่างรอ จนกระทั่งตีหนึ่งยังไม่เห็นกลับ มือใหญ่เลื่อนไปที่โทรศัพท์ หมายจะโทรหาด้วยความห่วงใย ทว่ารอยน้ำตาบนใบหน้าสวยที่ยังคงติดตาของเขากลับทำให้ชะงักไป
หากเขาโทรไป อีกฝ่ายคงลำบากใจ อย่าลืมสิว่าเขากำลังรับบทคนเลวอยู่ หากจะเปลี่ยนมาเป็นคนดีในตอนนี้ สิ่งที่อุตส่าห์ทนทำมาทั้งหมดย่อมสูญเปล่า
ในคืนนั้น เขาจึงเฝ้าคอยว่าเมื่อไหร่นิชาจะกลับบ้าน จวบจนใกล้รุ่งสางที่เขาเผลองีบหลับไป และแน่นอน จนกระทั่งรุ่งเช้า ก็ยังไม่มีวี่แววของคนที่เขารักและถวิลหาคนนั้น
“หายไปไหนนะ”
เสียงทุ้มบ่นพึมพำอย่างหงุดหงิด เขาตั้งใจว่าไม่ว่าอย่างไรวันนี้ก็ต้องตามตัวนิชาให้พบให้ได้ วันนี้ทั้งวันเขาไม่เป็นอันทำอะไรด้วยห่วงร่างงามจนแทบบ้า จะไม่ให้ห่วงได้อย่างไร รอทั้งคืนก็ไม่กลับบ้าน เช้ามาก็ยังไม่มีร่องรอยใดๆ คิดจะโทรหา แต่ก็เปลี่ยนใจอีกนั่นแหละ เขาตั้งใจว่าคืนนี้กลับมาถ้ายังไม่เจอก็ค่อยคิดอีกที
ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไป สายตาปรายมองนาฬิกาที่อยู่มุมห้อง เห็นว่าใกล้สองทุ่มเข้าไปทุกที เป็นปกติที่นิชาใกล้จะถึงบ้าน เขาเปิดไฟ ทำใจให้สงบ ก่อนจะนั่งรอที่โซฟาที่เดิม พยายามทำใจให้สงบ มือใหญ่เอื้อมเปิดโทรทัศน์แก้เหงา เขาเองก็เพิ่งสังเกตว่า นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยกลับบ้านที่ไม่มีนิชารออยู่เลย การรอใครสักคนที่บ้านตามลำพังมันเหงาแบบนี้เลยหรือ คอนโดแห่งนี้เงียบขนาดนี้เชียวหรือ
แล้วตอนที่นิชาต้องรอเขากลับบ้าน จะรู้สึกแบบเดียวกันรึเปล่า?
เตชินท์ระบายลมหายใจอย่างนึกหงุดหงิด เขาลุกขึ้นแล้วตรงไปยังห้องอาบน้ำ ตั้งใจจะสระผมเผื่อว่าจะไล่อารมณ์ร้อนออกไปจากสมองได้บ้าง ก่อนจะชะงัก เมื่อไม่พบกับผ้าเช็ดตัวที่มักจะแขวนเอาไว้อยู่ที่เดิมเสมอ แม้ว่าจะไม่มีของเขา แต่ก็ควรจะมีของนิชาอยู่บ้างไม่ใช่หรือ
ชายหนุ่มเริ่มขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย เมื่อในห้องน้ำไม่มีวี่แววของอุปกรณ์เครื่องใช้ส่วนตัวเลย ไม่ว่าจะแปรงสีฟัน ยาสระผม สบู่อาบน้ำ ทุกสิ่งทุกอย่างหายไปหมด ราวกับไม่มีใครอยู่ที่นี่
ร่างสูงชะงัก ก่อนจะรีบพุ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนที่ดวงตาคมจะเบิกกว้าง เมื่อภายในตู้มีเพียงความว่างเปล่า เสื้อผ้าของนิชาหายไปหมด เหลือไว้เพียงเสื้อเชิ้ตของเขาหลายตัวที่ทิ้งเอาไว้ตั้งแต่แรกเท่านั้น
เตชินท์ตัวสั่นระริก เขาพูดอะไรไม่ออก พยายามคิดหาเหตุผลมาแก้ต่างให้กับสิ่งที่กำลังประสบอยู่ในตอนนี้ แต่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ เขาตรงไปที่ครัว เปิดตู้เย็น ไม่มีเลย ไม่มีสิ่งใดอยู่ในตู้เย็น หนำซ้ำ ปลั๊กไฟยังถูกถอดออก เป็นเครื่องหมายยืนยันว่าที่นี่ไม่มีใครอยู่ และท่าทางจะไม่มีมานานแล้วด้วย
แล้วเขา มัวไปทำอะไรที่ไหนมาถึงได้ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน
เด็กของเขา คนของเขา คนรักของเขา
หายไปไหน เด็กคนนั้นหายไปไหน
เรื่องของนิชา เรื่องสำคัญขนาดนี้ ทำไมเขาถึงไม่รู้ได้?
มือใหญ่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถือเอาไว้ สายตาจรดมองราวกับกำลังใช้ความคิด ในที่สุด ปลายนิ้วยาวก็เลื่อนไปตามแผงหน้าจอเพื่อกดหมายเลขที่คุ้นเคยโดยไม่จำเป็นต้องไล่หาจากรายชื่อ
‘นท’
เขาไม่เคยรู้สึกว่า การรอใครสักคนรับโทรศัพท์มันจะยากเย็นขนาดนี้มาก่อนเลย
โทรศัพท์ดังอยู่นาน จนกระทั่งตัดเข้าสู่ระบบอัตโนมัติ
เขาวางสาย แล้วกดโทรออกใหม่ อีกครั้ง
อีกครั้ง
และอีกครั้ง
จนในที่สุด ฟ้าที่ค่ำมืด ก็กลายเป็นสีดำสนิท
นิชา --- ก็ยังไม่รับโทรศัพท์
Talk: ตัดจบดื้อๆไปรึเปล่าน้อ??
สวัสดีค่ะ หายไปซะนาน กลับมาสำนึกผิดแล้วค่า >.<
ชานมไม่ได้หนีนะ จริงๆนะ
แต่ว่าตาอักเสบค่ะ ไปหาหมอ หมอบอกกระจกตาอักเสบ
ห้ามใส่คอนแท็กเลนส์หนึ่งอาทิตย์ รวมถึงจ้องคอม จ้องมือถือ จ้องอะไรก็ตามที่ต้องใช้สายตาด้วย T T
แต่ตอนนี้หายแล้วค่ะ (จริงๆยังไม่ครบอาทิตย์ดี แต่ก็รีบมาปั่นตอนต่อไปก่อน เดี๋ยวทุกคนจะลืมน้องนทไป >.<)
ต้องขออภัยที่สั้นไปนะคะ แต่จ้องคอมนานๆตอนนี้ก็ยังปวดตาอยู่ มันจะแสบๆเคืองๆ เริ่มไม่ไหวก็เลยรีบมาโพสก่อน ^_^"
ตอนนี้ เราจะเริ่มเห็นอะไรบางอย่างเนอะ
หวังว่าน้องนทจะก้าวไปข้างหน้าได้มากขึ้น
และพี่ชิน คงได้เรียนรู้ว่า คนเรา ทำอะไรลงไป ก็ต้องรับผิดชอบการกระทำนั้นด้วยตนเอง
เร็วๆนี้นะคะ สู้ๆ (บอกตัวเอง 555)
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ และขอบคุณมากๆที่ได้ร่วมโหวตให้นิยายเรื่องนี้ติดหนึ่งในห้าอันดับแรก ขอบคุณจากหัวใจจริงๆค่ะ
:L2:
-
เจ็บ!!! แต่มันก็จบนะ
ยินดีกับนทด้วยที่จะก้าวไปต่อได้โดยไม่มีชิน
-
รอๆๆๆๆ ยุนะ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
แอร๊ยส์....... :sad2:
นึกถึงเพลงนิว-จิ๋ว...."ไม่รักไม่ต้องมาโทรมาถามว่าสบายดีมั๊ย"....
ถึงจะเกลียด(พระเอก)แต่เขาก็รักนะ :กอด1:
-
เหมือนนทจะก้าเดินได้หน่อนนึง แต่ก็ไม่เต็มก้าวเสียทีเดียว จะกลับไปที่ห้องนั้นอีกทำไมหวังว่าคงไม่เอาตัวเข้าไปยุ่งอะไรอีกนะ
-
ดีแล้วล่ะนท :monkeysad: :monkeysad:
-
คุณคนแต่งรู้มั๊ยคะ ว่าเราดีใจและยิ้มปากกว้างแค่ไหนที่เห็นเรื่องนี้อัพ
ขอบคุณนะคะ :L2:
ป.ล. ยังคงแช่งเตชินท์ไม่ให้สมหวังกับนท :mc2:
-
อัดอึดอ่า
-
:เฮ้อ:
-
:o12: โอ๊ยสงสารจัง
มาต่อไวๆน่ะอินจัดเลย o13
-
นทกำลังจะคิดได้แล้วใช่ไหมมมมม :mc4:
ทิ้งเขาแล้วก็ยังจะกลับมารอเขาอีกน้อ กล้าเนอะ
แต่แอบสงสารเหมือนกันนะ :monkeysad: :laugh:
ไม่ได้ๆๆๆๆ อย่าไปใจอ่อนสงสารมัน มันทำนทเจ็บไว้เยอะ!!!! :m16:
-
--- ติดแค่เรื่องที่เขาต้องสูญเสียนิชาไปนั่นล่ะ ที่เขามองว่า ต่อให้เอาโลกทั้งใบมาแลก ก็ไม่คุ้มเลย
อ่านตรงนี้แล้วมัน " แว้บ " ที่ใจขึ้นมานิด ๆ แฮะ
แล้วพออ่านไล่มาเรื่อย ๆ ถึงฉากที่เตชินทร์รู้แล้วว่านท " จากไปอย่างถาวร "
ที่ใจมันก็ " แว้บ " ขึ้นมาอีกหลาย ๆ แว้บ :sad4:
อืม ...
พี่ว่า พี่กำลังเห็นใจเตชินทร์ล่ะค่ะ /แม้ว่าก่อนหน้านี้ ฮีจะทำกับน้องนทไว้เยอะจนไม่น่าให้อภัยและไม่น่าเห็นใจก็ตาม/
ถ้าหากว่าเตชินทร์ยังไม่รู้ใจตัวเองว่ารักน้องนท พี่ก็คงสาปส่ง เผาพริกเผาเกลือไปให้แล้ว
แต่ทีนี้ ... คนมันรู้ใจตัวเองแล้วอ่ะ
รู้แล้วว่ารักใคร ... แต่ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขความเลวระยำตำบอนเมื่อก่อนหน้านี้ของตัวเองได้
ตอนนี้ก็เลยได้แต่รับรู้การจากไปของคนที่ตัวเองรักเท่านั้น แล้วก็รอคอยให้เขากลับมาอีกครั้งอย่างมีความหวังเท่านั้นเอง
ถ้าพี่เป็นเตชินทร์ พี่ก็อยากร้องไห้เหมือนกันนะ
/ค่อนข้างมั่นใจว่า ที่นทเห็นว่าเตียงตัวเองเละเทะนั่น เป็นเพราะคุณเตชินทร์เขาเข้าไปนอนเกลือกกลิ้งซึมซับกลิ่นของนท/
/คิดถึงอ่ะดิ ... ถ้าพี่เป็นเตชินทร์แล้วล่วงรู้ความคิดของนทที่นทคิดว่าเตชินทร์เอาคนอื่นมานอนบนเตียงนท พี่คงช้ำซ้ำสอง/
/แหม่ ... คอมเม้นท์ได้เห็นใจคุณเตชินทร์สุด ๆ !/
แต่ ...
ความรู้สึกพี่ก็เริ่มขัดแย้งกันเอง ตอนที่ได้อ่านบทสนทนาระหว่างหลิวเช่อกับหลานเขย
อืม ... รักนท แต่ก็ยังยืนยันว่าอยากได้อยากมีอยากเป็นแบบหลิวเช่อ ถึงขั้นยอมดีลเรื่องเล็ก ?
“คุณชิน ฉันน่ะแก่มากแล้ว ก็มองหาเขยสักคนที่จะมาสืบทอดกิจการต่อจากฉัน ไอ้ลูกเขยที่ลูกสาวของฉันแต่งงานด้วยมันก็ไม่สู้คน ฉันต้องหารุ่นต่อไปมาสืบต่อธุรกิจของฉันให้มันก้าวหน้าขึ้น ไม่อยู่กับที่... ฉันคิดว่าคุณทำได้”
เตชินท์แทบกลั้นลมหายใจรอฟังประโยคต่อไป นี่ล่ะคือสิ่งที่เขาต้องการ ทั้งหมดทั้งมวลที่เขายอมลงทุนไปก็เพื่อสิ่งนี้
ทำไมพี่อ่านแล้วรู้สึกเหมือน เตชินทร์ " ยอมเสียนทไป ก็เพื่อความก้าวหน้าของตัวเอง " เลยล่ะ ?
งั้นไอ้ประโยคที่ว่า " ติดแค่เรื่องที่เขาต้องสูญเสียนิชาไปนั่นล่ะ ที่เขามองว่า ต่อให้เอาโลกทั้งใบมาแลก ก็ไม่คุ้มเลย "
นั่นก็ ... โกหกตัวเองอีกแล้วอ่ะสิ ?
ขอให้โดนน้องนทเอาคืนหนัก ๆ ด้วยเถอะ ! /หันไปมองเอกแล้วยิ้มมุมปากสวย ๆ/
ชานมสู้ ๆ !
ปล. หาแว่นไว้ใช้สักอันไหมคะ เอาไว้ใช้เวลาเล่นคอม/อ่านหนังสือ เพราะมันช่วยกรองคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า ( เลนส์บางตัวก็ตัดคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าให้เลยอีกต่างหาก ) ในขณะที่คอนแท็คเลนส์ไม่ช่วย และทำให้ตาแห้งน่ะค่ะ
-
สงสารนท :sad4:
-
ให้อิพี่ชินรู้สำนึกซะบ้าง
-
ขอให้นทโหดกว่านี้ เอาให้ไอ้ชินกระอั่กไปเลย
ขอบคุณคุณชานมมากค่ะอุตส่าห์มาต่อให้ แต่รักษาตาให้หายดีก่อนค่อยมาต่อก็ได้ค่ะ ขอให้หายไวๆนะคะ :bye2:
-
พี่นทอย่าเพิ่งใจอ่อนง่ายๆนะคะ พี่อยู่กับเขามากี่ปี กี่ปีกันที่เขาทำให้พี่ต้องร้องไห้ :fire: :fire: :fire:
กลับนะกลับได้ แต่คนเราต้องกลับไปอย่างมีเกียรติมีศักศรีดิ์นะคะ :beat: :beat:
เอาให้เขารู้ไปเลยว่าเราไม่ใช่ของตาย!!!!!!!!!!!!!!!!! :m31: :m16:
ติดตามผลงานอยู่นะคะ :call: :call:
-
ต้องให้นทร้องเพลงนี้ค่ะ
ถ้ามันจะเจ็บ แล้วมันจะจบ ต้องเจ็บเท่าไรก็ยอมมม :m15:
-
เกิดเป็น นท..................... โหดแท้ แต่ต้องผ่านมันไปให้ได้ !!
เตชินทร์กำลังได้รับกรรมที่ได้กระทำทีล่ะนิด ๆ ๆ 555 สะจายยยย o13
รอตอนต่อไปคร๊าบบบบบบบ
-
:เฮ้อ:
-
รู้สึกสงบใจพิลึก ไม่โกรธไม่เกลียดเตชินทร์ แต่กลับรู้สึกเช้ยเฉยกับผู้ชายคนนี้แล้ว
ส่วนนท เราจะขอภาวนาและเป็นกำลังใจให้เข้มแข็ง ผ่านพ้นก้าวออกจากบ่วงความรู้สึกต่อเตชินทร์ไปให้ได้อย่างงดงาม
อ้อ ขอยกมือท้วงเตชินทร์ซักคำได้ไหม ประโยคนี้น่ะค่ะ "เด็กของเขา คนของเขา คนรักของเขา"
คุณพี่อย่าลืมใส่คำว่า"อดีต"เข้าไปข้างหน้าทุกวลีด้วยนะคะ ทำกันขนาดนั้นแล้วใครเขาจะมัวจมตัวเองอดทนอยู่ได้ล่ะ
ปล่อยน้องเขาให้ไปสู่อนาคตที่ดีและสดใสเถอะนะ ถือว่าเห็นแก่คนเคยรักเคยดีกัน
-
อืมมมมมม มันจะเป็นคนดีตรงไหนวะ ตรูโคดงง
สับสนไปมา เดี๋ยวเอาโลกทั้งใบมาแลกก็ไม่ยอม
แต่ยอมแลกกับการฮุบกิจการของหลิวเช่อ ข่วยเห๊อะ
:z6:
สรุปว่า..อยากเป็นคนดีกับเค้ามั่ง ว่างั้น คุณเตชินท์
แต่การกระทำ กับคำพูด มันไม่ให้ว่ะ สวนทางกันอย่างสิ้นเชิง
แต่แน่ใจอยู่อย่าง..ชัดเลย เมิงอ่ะคนเห็นแก่ตัว
ทำอะไรๆก็ได้ แต่กรูต้องได้ คนอื่นไม่สนว้อยยยย
ช่ายม๊ายยยยยย คุณชิน หึหึ เลว อย่างมีสาระบบ เจรงๆๆๆๆๆ
:m31: อ่านทีไร อยากพ่นไฟ ทู๊กกกกที อิอิ
+1 ครับ ชานม กอดโหน่ยยยยย..เดี่ยวไปโหวตให้ 1 เสียงนะ o13
-
:pig4:
-
ดราม่าอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ดีใจที่นทก็ดูเข้มแข็งขึ้น ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ต่อไปชินจะทำยังไงน้า(เพิ่งรู้รึเนี่ยว่านทย้ายออกไปแล้ว ความรู้สึกช้าไปหน่อยไหมเนี่ย)
-
ไม่อยากเห็นนทเสียน้ำตาอีกแล้ว
-
เย้ๆ เติบโตขึ้นไปอีกแล้วนะนท ก้าวไปข้างหน้าได้อีกก้าวนึงแล้ว แต่ที่บอกว่าจะทำอะไรสักอย่าง คงไม่ได้ประชดชีวิตนะลูก -*-
เอกมีบทอีกแล้ว หลังจากนี้จะมาเรื่อยๆหรือเปล่า แล้วนทไปอยู่ที่ไหนกันะ ส่วนพี่ชินก็จงรับผลกรรมของตัวเองซะ
รอตอนหน้าค่า หายไวๆนะชานม ^_______^
-
ต้องหนักกว่านี้
ต้องสำนึกกว่านี้
:laugh:
-
ตัดจบแบบดื้อๆเลย
อารมณ์ตอนนี้มันอึดอัด
แล้วก็ไม่เข้าใจพี่ชินด้วย ไม่เข้าใจจรืงๆว่า ตกลงแล้วพี่เป็นคนยังไง
-
พาร์ทนี้ชอบมากค่ะ ชอบความรู้สึกของพี่ชินที่ถ่ายทอดออกมา อารมณ์ยังรัก ยังหวงห่วง
มารอคอยเค้าอยากเจอคิดหาเหตุผลสารพัด แต่พอมาแล้วไม่ีเจอก็เหงา เริ่มเข้าใจอารมณ์นท
ยิ่งพอรู้ว่าหายไปแบบนี้ยิ่งนั่งไม่ติด หึๆๆ ผลกรรมเริ่มตามสนองแล้วพี่ ไปหาที่ร้านก็คงไม่เจอด้วยนะ
อย่าเพิ่งให้เจอนทง่าย ๆ ให้ทุรนทุรายไปก่อน (คนอ่านซาดิสต์) สงสารนทมากจริง ๆ เรื่องนี้
น้องเล็กนี่ยังไงเนอะ นั่นสามีพี่สาวก็ยังจะเอาหรือ งงกับความคิดเธอมาก ปล่อยวางบ้างเถอะหนู
ขอบคุณค่ะ
-
มันยังได้อีกกกกกก ยังเจ็บได้อีกกก
สำหรับพี่ชิน แค่นี้มันยังไม่พอหรอก เอาให้ตายกันไปข้างนึงเลย
ความรู่้สึกช้ามาก เพิ่งรู้ว่านทย้ายออกไปเนี่ยนะ
มันบ่งบอกว่าพี่ชินไม่เคยใส่ใจนทเลย
เพราะคนที่เคยอยู่ด้วยกันทุกวัน
ถึงแม้ตอนนี้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว มันต้องจำรายละเอียดในชีวิตของอีกฝ่ายได้
แต่พี่ชินก็ละเลยตลอดมา แย่ว่ะ ไม่สงสารเลย สมควรแล้ว
-
ขอสามคำให้เรื่องนี้
เจ็บ ปวด ใจ
ปล.ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว มัวแต่ร้องไห้อยู่
-
โธ่ นท และพี่ชิน TTT___TTT
พูดได้แค่คำว่าสงสารทั้งคู่
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี เจ็บทั้งคู่แบบนี้ :L1:
-
ทำไมน๊า
อ่านตอนนี้แล้วเรานั่งขำเตอย่างบ้าคลั่ง
///สะใจ กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!
-
ชักสงสารเตชินท์แล้วสิ แต่ขอให้เจ็บหนักกว่านี้หน่อย55
นทก็ดูเหมือนจะก้าวต่อไปได้หน่อยนึงละมั้ง
สู้ค่ะ ขอให้หายไวๆนะคะ
-
ยิ่งอ่านผมยิ่งหงุดหงิดกับเตชินทร์นะ แม้มันจะจริงที่ว่าบางครั้งความจริง "สามารถมองได้ 2 ทาง" แต่บางครั้ง "สิ่งที่สังคมกำหนด" ย่อมต้องเป็นสิ่งที่พึงเคารพและกระทำนะ
How can you darely say you 'pretend' to be the bad guy. For in reality, you're not the good one. You're just start to make your thought obviously obnoxious.
เคยได้ยินไหม If you're not criminal, do not act like one. BUT if you're, stay behind your cells.
-
คงต้องถึงเวลาเปลี่ยนบทบาทกันบ้างแล้วละพี่ชิน
-
รอจ้า
-
:z3: :z3: :z3:
-
เข้ามาจุดพลุให้นทค่า :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
นทห้ามใจอ่อนเด็ดขาดนะ
ตัดบัวต้องไม่ให้เหลือใย!!
รออ่านต่อจ้า
-
ไม่ยอมให้จบแบบนี้นะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
คำเดียว"สมน้ำหน้า"
-
ฮฺฮุ
อ่านตอนนี้แล้วมันสุขใจ
ให้อิพี่ชินค่อยรู้คุณค่าของนทอีกนิดเถอะ :laugh:
อิพี่ชินมันเป็นคนย้อนแยง
จะคิดถึงแต่สิ่งที่ยังไม่ได้มา และสิ่งที่เสียไปแล้วเท่านั้น
ชอบนท แต่ก็คิดว่านทไม่ได้สำคัญเท่าความก้าวหน้า
พอก้าวหน้าก็คิดว่าไม่คุ้มที่แลกกับนท
บอกเลิก เพราะไม่อยากให้นทต้องทนอยู่แบบเจ็บๆ
พอนทเลิกแล้วเริ่มเดินไป ก็ดันไม่อยากให้นทไปซะงั้น :beat:
คนแบบนี้เป็นคนหยาบ คิดว่าคนอื่นไม่มีความรู้สึกเหมือนตัวเอง
คิดว่าคนอื่นโง่ คนอื่นเหมือนตัวละครในฉากๆนึงที่ตัวเองเข้าไป
ไม่ว่าใคร อิพี่ชินก็ไม่เห็นค่าทั้งนั้น
ดูอย่างนังน้องหญิงสิ นั่นก็คนนะ เค้ามีพ่อมีแม่ ได้เค้าแล้วก็จัดการส่งๆ
นี่ถ้าไม่มีเรื่องบริษัทยุ่งเกี่ยว มันจะกลับไปดูดำดูดีมั้ย?
คนแบบนี้นี่มีจริงในโลกนะ เป็นคนที่เราจะไม่เข้าไปเกี่ยวข้องเด็ดขาด
เพราะเค้าไม่เห็นค่าคนอื่น เข้าไปยุ่งมีแต่จะเสีย :fire:
-
....ชิน.... มีไรจะบอก
สมน้ำหน้าว่ะ :fire:
-
อ่านรวดเดียวเลย อ่านทุกตอนน้ำตาตกทุกตอนน่าสงสารนทมากกกก จะไปรักอะไรนักหนากะไปพี่ชิน :m16:
รอๆค้าาาา :กอด1:
-
--- ติดแค่เรื่องที่เขาต้องสูญเสียนิชาไปนั่นล่ะ ที่เขามองว่า ต่อให้เอาโลกทั้งใบมาแลก ก็ไม่คุ้มเลย
เตชินท์คงเป็นนักธรุกิจที่โึคตรโง่ ถ้ารู้ว่าการลงทุนมันไม่คุ้ม ขาดทุนกำไรมหาศาล กำไรที่เอาโลกมาแลกยังไม่คุ้ม แล้วจะลงทุนทำไม.....
แต่เท่าที่อ่านมา เตชินท์เป็นนักธุรกิจแบบเต็มตัว เข้ากระแสเลือด แสดงว่า ของที่ได้มันต้องคุ้มกับของที่เสียไป... นิชาไม่น่าจะเป็นของที่สำคัญที่สุด อย่ามาหลอกฉันให้เห็นใจซะให้ยากเลย :angry2:
-
หมดยุคเจ้าน้ำตาซะที อ่านแล้วเหนื่อยใจแทน แต่เราเข้าใจนะชิน มันหยุดนิสัยเจ้าชู้ได้ง่ายๆ ซะที่ไหนกัน
ในเมื่อใครๆก็เจ้าชู้ ทำไมตัวเองจะเจ้าชู้ไม่ได้ ถ้าเห็นชินควงคนอื่นไม่ซ้ำหน้า แล้วมันเจ็บปวด
ถ้าลองที่เจ้าชู้ควงคนอื่นบ้าง ชินจะรู้สึกเจ็บปวดไหม คนอ่านล่ะไม่เข้าใจจิงๆ ในเมื่อปากบอก รัก
ก็ยังทำตัวแบบเดิมๆ สิ่งที่คนอ่านอย่างเรากล้วมากกกที่สุด ไม่ใช่ชินกลับมาขอคืนดี
แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่านั่น คือกลัว นท ใจอ่อน กล้วว่าจะเกิดเหตุการณ์ เดจาวู เนื้อเรื่องก็จะวนไปวนมา
สุดท้าย นทก็ต้องเสียน้ำตาให้ผู้ชายอย่าง ชินอยู่ดี
แต่สิ่งที่คนอ่านคนนี้อยากให้เกิดก็คือ อยากให้ชิน เสียน้ำตาและเจ็บปวด เพราะนทบางก็เท่านั้นคับ คนเขียน
-
เริ่มรู้ตัวแล้วล่ะสิ หึหึ
ช้าไปมั้ย ? :o12: :o12:
นทน่าสงสารเกินไปอ่ะ คนเขียนใจร้าย แง้ ๆ
-
ตอนนี้มันสายไปแล้วล่ะชิน
นทกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่
และนทอาจจะยอมเปิดใจให้ใครซักคน
เผื่อว่าคนนั้นจะทำให้นทลืมความเจ็บปวดไปได้บ้าง
-
บุคคลที่น่ารังเกียจแห่งเล้า นายเตชิน
ไม่ไหวนะ
ต่อให้สิบล้านคำรักมันก็ไม่ทำให้เชื่อใจสนิทเท่ากับการปฏิบัติแย่จัง ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้
-
ดีค่า
เพิ่งเข้ามาอ่าน
อ่านแรกๆแล้วแบบ อืมม จะรอดูว่าเปนยังไง
คือถ้าเป็นแต่ก่อน ก็คง ด่าพี่ชินไปแลิว
แต่นี่ก็รออ่าน ว่าเรื่องจะเปนยังไงต่อ
คือเราว่าคนเรามีเหตุผลของการกระทำอยู่
พออ่านตอนสุดท้ายแล้วแอบ อยากให้นท เข็มแข็งขึ้นหน่อย
คนเราทึ่เอาแต่ร้องไห้ สักวัน ร่างกายมันจะบอกเองว่า พอได้แล้ว พอได้รึยัง
หวังว่านทจะดีขึ้นกว่านี้หน่อย
และก็หวังว่า พี่ชิน จะหาน้องไม่เจออีกสักวันก็ยังดี
ปล.มีแว้บนึง อยากให้นทตายตอนจบ ชินจะได้เจ็บมากๆ
แต่ก็นะ อย่าดีกว่า เพราะแค่เรื่องตระกูลหลิวไรนั้น ก็อาจจะไม่ตายดีแลัวก็ได้มั้ง
-
เราสงสัยอะว่า ทำไมเตชินถึงแต่งงานกับหญิง และทำไมก่อนแต่งงานถึงต้องจงใจไปยุ่งกับเล็ก คืออันนี้คนแต่งยังไม่ได้เฉลยหรือเราอ่านอะไรพลาดไปรึเปล่า เท่าที่อ่านเหตุผลมีแค่อยากให้ธุรกิจที่ดีอยู่แล้วมันดีกว่าเดิม โดยยอมทิ้งนทที่ตัวเองรักไปเนี่ยหรอ อ่านแล้วมันงงๆเหมือนน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น คือตอนแรกนึกว่าเตชินไม่ได้รักนทไง แต่พอมาเฉลยว่ารักมากมาย ก็เลยงงว่าแล้วถ้างั้นจะแต่งงานทำไม ไม่มีใครบังคับซะหน่อย หรือเตชินเป็นพวกโลภจัดอยากรวยที่สุดในโลกอะไรแบบนี้หรอ แต่ก็ไม่รู้สึกเลยนะว่าเตชินหมกมุ่นเรื่องเงิน ออกจะหมกมุ่นเรื่องเซ็กซ์มากกว่าซะอีก
-
เมื่อไหร่จะดีกันอะ คนอ่านทนรอไม่ไหวเเล้ว มันน่าสงสารอ่าา แ้ง้
-
เดี๋ยวนะ สรุปคืออิพี่ชินเป็นพระเอกใช่มั้ย
งั้นก็มีอยู่สองทางคือนทใจอ่อนกับชินสามารถเปลี่ยนตัวเองได้
อย่างหลังถ้าทำได้ก็นิยายไปหน่อย เพราะจากที่แต่งๆมามันเกินไปมาก อิพี่ชินมันไม่ใช่แค่ระดับนิสัยมันเป็นสันดาน แต่ก็เน้อะนี่มันนิยายนี่หน่า
รอติดตามๆ
-
นททำถูกแล้ว เลิกไปเลย อย่ากลับมาอีกนะ
คนที่เห็นแก่ประโยชน์ของตัวเอง โดยไม่สนใจคนที่ตัวเองรัก ปล่อยมันไปลูกก
-
นท พยายามก้าวต่อไปนะ
ชิน รู้ถึงความรู้สึกของ นท แล้วหล่ะสิ ว่าการที่ต้องคอยอยู่ข้างหลังรู้สึกยังไง เคลียร์ตัวเองให้ดีดี แล้วไปเคลียร์กับ นท ต่อนะ
เป็นกำลังใจให้ ผู้แต่ง นะคะ อย่าหักโหม ใช้สายตาเกินไปนะคะ ^^
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[22]
“ยินดีต้อนรับครับ”
เสียงทุ้มนุ่มอันเป็นแบบฉบับของพนักงานประจำของร้านกาแฟเล็กๆริมถนนเกษตร-นวมินทร์ ดังขึ้นต้อนรับลูกค้าคนใหม่ที่ก้าวเข้ามาภายในร้าน ก่อนที่เจ้าของร่างสูงจะปล่อยให้เด็กฝึกงานที่เพิ่งมาใหม่ไปต้อนรับลูกค้า ขณะที่เจ้าตัวกำลังวุ่นอยู่กับการทำความสะอาดเครื่องชงกาแฟ
“ขอคาปูชิโน่ร้อน กับคุกกี้ข้าวโอ๊ตครับ”
มนุเชษฐ์ชะงัก ใบหน้าดูดีรีบหันไปทางต้นเสียง ก่อนจะละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังทำอยู่แล้วพุ่งไปหาร่างบอบบางที่ยืนอยู่หน้าเครื่องเก็บเงิน
“พี่นท”
“หวัดดี เชษฐ์”
เจ้าของนามคลี่ยิ้มให้กับท่าทีแตกตื่นของเด็กฝึกงานหลังแคชเชียร์ที่ไม่มีทีท่ารู้เรื่องว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นเป็นถึงเจ้าของร้าน เนื่องจากนิชาไม่ได้แวะมาที่ร้านหลายเดือนแล้ว ตั้งแต่เลิกกับเด็กหนุ่มร่างสูงผู้แสนดีที่เป็นดั่งน้องชายแท้ๆของเขา เขาก็บอกลาตำแหน่งเชฟ เพื่อผันตัวไปเป็นเจ้าของกิจการที่ไม่ได้ลงมาทำเองเต็มตัว และยกร้านให้เป็นหน้าที่การดูแลของมนุเชษฐ์ที่เขาไว้วางใจแทน
“มาขอชิมฝีมือชงกาแฟหน่อย ไม่ได้กินมานานแล้ว”
เด็กหนุ่มร่างสูง ที่นับวันก็ยิ่งดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นทุกครั้งที่เจอทอดถอนใจเบาๆ พร้อมกับยิ้มให้เจ้าของร่างเล็กอย่างระอา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเรื่องสำคัญจะคุย ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ถ่อมาถึงที่นี่ แต่ก็ยอมหันกลับไปชงคาปูชิโน่สูตรพิเศษที่นิชาชื่นชอบตั้งแต่สมัยยังอยู่ที่ร้านด้วยกันให้ อดบ่นตนเองไม่ได้ที่เผลอตามใจร่างบางเสียจนเคยตัว แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธคำขอร้องของนิชาได้เลยจริงๆ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องที่ทำให้เขาเจ็บปวดใจแค่ไหนก็ตาม
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ?”
ร่างสูงเอ่ยพลางทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม นิชาทอดสายตามองถ้วยกาแฟสีขาวที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ไออุ่นหอมกรุ่น กลิ่นที่เขาคุ้นเคยดี สถานที่อันแสนรักที่เขามักวางใจทุกครั้งที่ได้มาอยู่
“พี่มีเรื่องจะบอก”
มนุเชษฐ์พยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ เขาเดาเอาไว้อยู่ตั้งแต่แรกที่ได้เห็นหน้าอีกฝ่ายที่ร้านแล้ว
“อะไรครับ?”
“พี่ได้งานแล้วนะ”
ใบหน้าหวานเอียงน้อยๆพร้อมกับรอยยิ้มประดับที่มุมปากเสียจนแก้มใสพองกลมอย่างน่าหยิก ทำเอาเด็กหนุ่มหลุดหัวเราะออกมาเบาๆอย่างอดไม่ได้
“โธ่เอ๊ย ดีแล้วนี่ครับ ทำหน้าซีเรียสซะ ผมก็นึกว่ามีเรื่องอะไร”
“อะไรกัน เรื่องสำคัญนะ อุตส่าห์บอกนายเป็นคนแรกเลยนะ ไม่น่าบอกเลยแบบนี้”
เด็กหนุ่มรีบใช้ปลายนิ้วเกลี่ยผิวแก้มนุ่มเบาๆอย่างเอ็นดู
“อย่างอนสิครับพี่นท โตแล้วนะ งอนมากๆเดี๋ยวหน้าเหี่ยวไม่รู้ด้วยนะ”
“ชิ พี่ไม่อยู่ขึ้นมานายจะเหงา”
“พี่นทจะไปไหน? ทิ้งผมได้ลงคอจริงๆเหรอ?”
“อย่างนาย อยู่เองได้อยู่แล้ว โตแล้วนี่เดี๋ยวนี้ ใครต่อใครมาตามติดเต็มไปหมด”
นิชาเปรยถึงลูกค้ามากมายที่ล้วนกล่าวกันว่าติดใจรสกาแฟของมนุเชษฐ์เสียจนต้องมานั่งจ่อมอยู่ในร้านวันหนึ่งหลายชั่วโมง และทุกคนที่พูดถึงล้วนเป็นผู้ชายทั้งนั้น
“หึงผมเหรอ?” เอ่ยพร้อมยิ้มกว้างจนน่าหมั่นไส้
“ตลก แค่บอกว่าเดี๋ยวนี้นายเสน่ห์แรง ไม่มีพี่ก็อยู่ได้แล้ว”
“ใจร้ายจัง ผมนี่ถูกทิ้งตลอดเลย”
“... เชษฐ์ จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าพี่ได้งานอะไร”
“อืม ว่าจะถามอยู่พอดีครับ ได้งานอะไรที่ไหนล่ะ?”
“ผู้จัดการร้าน”
“อ้าวเหรอ อะไรเนี่ย เป็นเจ้าของร้านนี้ แต่ไปเป็นผู้จัดการร้านคนอื่น ไปทำที่ร้านอะไรล่ะครับ?”
ดวงตาคู่โตช้อนมองใบหน้าคมอยู่พักใหญ่อย่างชั่งใจ ก่อนจะยอมเอ่ยตอบไปตามตรง พร้อมหยุดนิ่งมองท่าทางตอบรับจากอีกฝ่าย
“ร้านเหล้าน่ะ”
และปฏิกิริยาของร่างตรงหน้าก็ไม่แตกต่างจากที่เขาคิดไว้เลยแม้แต่น้อย ประกายไม่พอใจปรากฏขึ้นในแววตาและสีหน้าของเด็กหนุ่มอย่างไม่คิดจะปิดบัง
“พายกับยศเฝ้าร้านก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา”
ร่างสูงเดินออกมาจากร้านโดยดึงมือบางให้ตามมาด้านหลังร้านที่ทำไว้เป็นที่จอดรถ นิชาพ่นลมหายใจยาวอย่างนึกหน่าย เขาว่าแล้วว่าต้องเป็นเรื่อง แต่ก็ยังตั้งใจจะบอกความจริงให้รู้เอาไว้ ไม่อยากจะโกหกหรือปิดบังความจริงจากคนสำคัญอย่างเด็กคนนี้
“พี่คิดยังไงไปทำร้านแบบนั้น ไม่รู้เหรอว่ามันอันตราย”
“ว่าแล้วว่าต้องพูดแบบนี้”
“รู้อยู่แล้วยังจะไปสมัครงานแบบนั้นอีกนะ”
“พี่ไม่ได้ไปเป็นเด็กเสิร์ฟตามผับนะ เชษฐ์ พี่เป็นผู้จัดการ ดูแลภาพรวมของร้านเท่านั้น”
“แต่ก็ต้องลงไปเดินอยู่ในนั้นใช่ไหมล่ะ? คนเมาน่ะนะพี่นท มันไม่มีสติ ห้ามไม่ได้พี่ก็รู้”
“รู้ แต่ร้านนี้มันไม่ใช่ผับนะ”
“แล้วร้านเหล้ามันต่างจากผับตรงไหน? แค่ไม่มีฟลอร์ให้แด๊นซ์เท่านั้นไม่ใช่เหรอ?”
นิชาจนด้วยคำพูด จึงเลือกที่จะเงียบไม่โต้เถียง ปล่อยให้อีกฝ่ายบ่นต่อไป ด้วยรู้ดีว่าคงอีกยาว
“พี่โตแล้วนะ พี่ควรจะรู้ว่าอะไรควรไม่ควร”
“แล้วการทำงานแบบนี้มันมีอะไรไม่ควรเหรอ?”
“มันไม่ได้ไม่ควร แต่มันไม่เหมาะ พี่ตัวนิดเดียว เกิดมีเรื่องกับใครขึ้นมาจะทำยังไง?”
“พี่ไม่ได้ชอบหาเรื่องคนอื่นสักหน่อย”
“แต่เรื่องมันก็เข้ามาหาเองได้เหมือนกัน”
“ใจคอจะมองแต่แง่ร้ายนี่นา”
“เขาเรียกว่ามองโลกตามความเป็นจริงต่างหากล่ะ”
มนุเชษฐ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่ออีกฝ่ายทำหน้าบูด แก้มนี่พองจนแทบปริ มันน่าดีดให้เจ็บตัวซะมั่งจะได้เข็ดหลาบบ้าง แต่เมื่อต่างฝ่ายต่างเงียบอยู่พักใหญ่ ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้อีกตามเคย
“ก็ได้ๆ ไปทำร้านไหนบอกผมก่อน”
“ร้านเปิดใหม่ อยู่แถวคอนโด”
“คอนโดใหม่ของพี่น่ะนะ?”
“ไม่ใช่... แถวสาทร”
“... อ้อ แล้วเวลาพี่กลับบ้านจะกลับยังไง ดึกดื่นรถไฟฟ้าปิดนะ”
“ขับรถเองก็ได้”
“ตาก็สั้น บอกให้ไปตัดแว่นก็ไม่ไป”
“... ขี้บ่นชะมัด พี่ไม่ใช่น้องสาวนายนะ”
“ใช่ พี่ไม่ใช่น้องสาวของผมหรอก เพราะถ้าเป็นน้องสาวของผม ผมจับลาออกเดี๋ยวนี้แล้ว”
“ขอบคุณพระเจ้า”
“แล้วสรุปร้านชื่ออะไร?”
“Aphrodite”
มนุเชษฐ์พยักหน้าอย่างเข้าใจ แม้จะรู้สึกว่าชื่อประหลาดอย่างที่ไม่เหมาะจะเป็นชื่อร้านเหล้าเลยแม้แต่น้อยก็ตาม แต่เขาก็ยังไม่คิดติดใจ
“โอเค อยู่สาทรซอยไหน พี่จดที่อยู่มาให้ผมด้วย แล้วเริ่มงานเมื่อไหร่บอกผมนะ ผมจะไปดูสักพัก”
“นายจะบ้าเหรอ งานการก็มี ทำไปสิ”
“กว่าร้านเหล้าของพี่จะเปิด ร้านที่นี่ก็ปิดแล้ว”
“บ้านก็มี กลับไปดูแลน้องสาวนายเถอะ”
“ตอนนี้หมิวมีแฟน ติดแฟนน่าดู ไม่สนใจผมหรอก”
“ไม่ห่วงน้องเหรอว่าจะโดนผู้ชายที่ไหนหลอก”
“ไม่ห่วงหรอก แฟนหมิวเป็นทอม”
“... อ้อ เออ... แล้วแม่ล่ะ? ไปดูแลแม่ดีกว่ามั้ง”
“แม่ออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ ผมยังไม่ได้บอกพี่เหรอ? ตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้วหมอเลยให้กลับมาอยู่บ้านได้ แล้วผมก็ให้ลูกพี่ลูกน้องที่ต่างจังหวัดย้ายมาช่วยดูแลแล้วครับ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง”
“นายจะไปให้ได้เลยใช่ไหม?”
“ใช่ พี่ก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าผมพูดจริง”
“... ก็รู้แหละ แต่หวังว่าจะเปลี่ยนใจ”
“ให้ผมได้ตามดูพี่สักพัก ให้ผมหายห่วง ถ้าเห็นว่าโอเคผมก็เลิกเอง”
“แล้ว... ถ้าเห็นว่าไม่โอเคล่ะ?”
“พี่ก็รู้ว่าควรจะทำยังไงนะ ผมไปละ ทิ้งร้านนานไม่ได้ พายยังใหม่ กลับบ้านดีๆล่ะ พี่นท”
นิชางับริมฝีปากอย่างอ่อนใจ รู้สึกเหมือนอีกฝ่ายเป็นพี่เสียมากกว่าน้อง นับวันยิ่งดูเป็นผู้ใหญ่ และเคยชินกับการออกคำสั่งและบังคับ แม้ว่าทุกสิ่งล้วนทำเพราะห่วงใย แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาไม่ใช่เด็กเล็กๆที่ต้องถูกเฝ้าจับตามองขนาดนี้
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำเอาเขาสะดุ้ง รีบลนลานคว้ามือถือขึ้นมากดรับสายแทบไม่ทัน
“ครับ”
“นท ผมเองนะ จะถามว่าวันนี้จะเข้าร้านรึเปล่าครับ”
“ครับ เอก นทกำลังจะไปเลยครับ”
“ดีเลย ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว อยากให้ช่วยออกความเห็นเรื่องตกแต่งร้านหน่อย รบกวนหน่อยนะครับ คุณผู้จัดการ”
นิชาหัวเราะ พร้อมกับเอ่ยรับคำเสียงใสแล้ววางสายไป ก่อนเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง ดวงตาคู่สวยเลื่อนไปสะดุดเข้ากับข้อความบอกสายไม่ได้รับจำนวนมากที่มาจากคนคนเดียวกัน --- คนที่เขาไม่เคยที่จะไม่รับโทรศัพท์
ร่างบางระบายลมหายใจ เขากดล้างข้อความเหล่านั้นทิ้ง พร้อมกับเก็บมือถือเข้าที่เดิมแล้วตรงไปที่รถ เพื่อขับออกไปสู่ใจกลางเมืองอันแสนวุ่นวายที่รถติดแม้แต่ในช่วงบ่ายของวันเช่นนี้
เพียงไม่นานหลังจากที่นิชากลับไป รถยนต์หรูคันใหญ่ก็แล่นเข้ามาจอดในที่จอดรถที่เดียวกัน รถเปิดประทุน Cascada ปี 2013 จอดนิ่งสนิท สีดำด้านดูเรียบหรูและโดดเด่นเสียจนใครต่อใครล้วนหยุดชื่นชมในความตระการตานี้
เจ้าของรถก้าวลงมาในชุดสูทสีดำอันเป็นแบบฉบับของเจ้าตัว แว่นกันแดดสีดำไร้ขอบเสริมให้ดูมีบุคลิกเชื่อมั่นและน่าสนใจยิ่งขึ้น พร้อมกันนั้นเรียวขายาวเร่งก้าวเดินไปที่ประตูร้านโดยไม่ใส่ใจสายตาผู้คนมากมายที่มองตรงมาเป็นตาเดียว
“เชิญครับ รับอะไรดีครับ?”
“นทอยู่ไหม?”
พิรุณ หรือ พาย เด็กหนุ่มที่มาฝึกงานที่ร้านทำหน้าประหลาดใจพร้อมกับเอียงศีรษะน้อยๆด้วยความงุนงง เมื่อคำตอบที่ได้รับไม่อยู่ในรายการที่คาดว่าจะได้ยิน แต่เขาก็สงสัยได้อีกไม่นาน เมื่อมนุเชษฐ์ก้าวมาหยุดยืนอยู่ข้างเขา โดยไม่ละสายตาไปจากใบหน้าดูดีที่ซ่อนอยู่หลังแว่นกันแดดอันใหญ่นั่น
“ไม่อยู่ มีอะไร?”
“นทอยู่ไหน?”
“ไม่ได้อยู่ที่นี่ละกัน อยากฝากบอกอะไรไว้ที่นี่ก็ได้”
“ฉันถามว่า นทอยู่ที่ไหน?”
น้ำเสียงที่กร้าวขึ้นอย่างไม่ปิดบังทำให้พิรุณสะดุ้ง ในขณะที่ร่างสูงที่ยืนอยู่เคียงข้างเขาไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย กลับยืนยันด้วยคำตอบเดิมด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยราวกับคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ
“ก็บอกว่าไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่ได้อยู่ที่คอนโดนั่นด้วย”
“แล้วนทไปอยู่ที่ไหน?!”
“ทำไม? อยากเจอเหรอ? จะเจอเพื่ออะไรอีกในเมื่อจบกันไปแล้ว”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย อย่ามาแส่”
“ไม่แส่คงไม่ได้ เพราะเรื่องของเขาคนนั้น ก็เป็นเสมือนเรื่องของผมเหมือนกัน”
“ทำไม? นายกับนทคบกันอยู่รึไง?” เอ่ยถามออกไปเสียงกระด้าง ทั้งๆที่ในใจหวาดหวั่นที่จะรับฟังคำตอบเหลือจะกล่าว
“เปล่า”
เตชินท์แอบทอดถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ฟังคำตอบ ทว่าสีหน้ากลับตึงเครียดยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดถัดไป
“แต่ยังไงซะ หลายเดือนที่ผ่านมามันทำให้ตำแหน่งของผมกับพี่ไม่แตกต่างกันอีกต่อไปแล้ว”
“นาย... หมายความว่ายังไง?”
“ก็หมายความอย่างที่ว่า ถ้าไม่เข้าใจจะให้พูดตรงๆก็ได้ ผมกับเขาเคยคบกัน”
ราวกับโลกกลายเป็นสีเทา ความหนาวจับขั้วหัวใจในวินาทีที่ได้ยิน ราวกับถูกฟ้าผ่าเข้ากลางหน้าตอนกลางวันแสกๆ
“... โกหก”
“ไม่ได้โกหก พี่จะไม่เชื่อก็ตามใจ ผมไม่เดือดร้อนอะไรอยู่แล้ว ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของพี่”
“ฉันไม่สนว่านายจะเคยคบกันรึเปล่า แต่ฉันถามว่านทอยู่ที่ไหน ฉันมีธุระสำคัญที่จะต้องเจอนทและบอกกับปากเองเท่านั้น”
“ธุระสำคัญขนาดนั้นทำไมไม่โทรนัดล่ะ?” ปรายสายตามองใบหน้าเข้มที่ดูนิ่งไป พร้อมกับระบายรอยยิ้มน้อยๆ “หรือว่าพี่นทไม่รับโทรศัพท์ ว้า แย่จังเนอะ... เรื่องสำคัญที่ต้องบอกกับปากเองซะด้วยสิ”
“อย่ากวนส้นให้มาก... ตอนนี้ไม่มีใครคอยอยู่ให้นายหลบข้างหลังเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
“ผมไม่เคยหลบหลังใคร มีแต่คนบางคนที่ไม่กล้าลงมือทำอะไรเพราะไม่กล้าซะมากกว่า”
เตชินท์นับหนึ่งถึงสิบในใจ เขาไม่ได้อยากจะมาหาเรื่อง แต่เด็กนี่มันช่างปั่นอารมณ์ของเขาได้ดีเสียเหลือเกิน นอกจากเขาจะไม่ได้รับคำตอบแล้ว ยังต้องมารู้เรื่องที่ไม่ได้อยากจะยอมรับอีกต่างหาก แต่ไม่ว่าอย่างไรวันนี้เขาก็ต้องรู้ให้ได้ว่านิชาหายไปไหน
“นทไปไหน?”
“ผมบอกแล้วว่า...”
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววประหลาดใจเมื่อได้พบกับภาพของชายหนุ่มที่แม้จะมีน้ำเสียงเฉยชาเช่นเคย แต่สีหน้าและท่วงท่าแสดงชัดถึงความปรารถนาที่จะได้รับคำตอบอย่างมากมาย มันเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เป็นกังวลจนแทบบ้า เสียจนเขายังเกือบหลุดปากออกไป
“... ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่นทไม่ได้มาที่ร้านบ่อยเท่าไหร่ นี่ก็ไม่ได้เจอกันพักหนึ่งแล้ว”
เขาโกหก ทั้งๆที่รู้ดีว่านิชาเพิ่งออกไปจากร้านเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเสียด้วยซ้ำ ใจหนึ่งก็โล่งใจที่เป็นแบบนี้ แต่อีกใจ ก็แอบรู้สึกผิด และเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถปล่อยนิชากลับไปหาเตชินท์ได้โดยง่าย เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องของเขาอีกต่อไปแล้ว แต่เขาก็ยังหวัง ว่าสักวันนิชาจะลืมชายหนุ่มได้ และวันนั้นเขาอาจจะมีโอกาสอีกครั้ง
“อย่างนั้นหรือ... อืม ขอบใจมาก”
เตชินท์เอ่ยเพียงเท่านั้น เขากลับออกไปทางลานจอดรถ เข้าไปนั่งอยู่ในรถโดยไม่สตาร์ทเครื่อง ลำแขนทิ้งลงบนพวงมาลัย พร้อมกับศีรษะที่ฟุบลงไปอย่างอ่อนแรง
หายไปไหน นิชาหายไปไหน
ก่อนหน้านี้ แม้ในใจจะแอบหวั่นอยู่ลึกๆ แต่ก็ไม่เคยคิดจะใส่ใจ มั่นใจเหลือเกินว่าเด็กคนนั้นไม่มีวันจากไป เพราะไม่มีทางอยู่ได้โดยไม่มีเขาอย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้ สิ่งที่เขากลัวที่สุดได้มาถึงแล้ว
นั่นคือวันที่นิชาสามารถเปิดกรงที่เขาพันธนาการเอาไว้ แล้วก้าวออกไปด้วยตนเอง
แล้วเขาจะโทษใคร
ในเมื่อครั้งนี้ เขาเองไม่ใช่หรือที่เป็นฝ่ายเปิดประตูกรงนั้นให้นิชาเองกับมือ
เตชินท์แค่นหัวเราะ ทั้งๆที่ในใจกรีดร้องราวกับโลกกำลังล่มสลาย
เขายังไม่ตัดใจหรอก ในเมื่อหนีหาย ก็ตามกลับมาได้
แม้ว่าจะไม่ได้กลับมาคบกัน แต่อย่างน้อยให้เห็นหน้าบ้าง ได้อยู่ใกล้ๆกันบ้าง มันควรจะเป็นแบบนั้น เพราะนี่คือสิ่งที่เขาตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรก
ใครว่าเขาจะปล่อยนิชาไป ไม่มีทาง
เพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่า คนอย่างนิชาไม่มีทางยอมอยู่เป็นเมียน้อยในห้องแคบๆแบบนี้ได้อย่างมีความสุข เขาถึงได้ตัดใจปล่อยมือนิชาไปข้างหนึ่ง
แต่โซ่ ที่เขาพันธนาการเอาไว้ เขายังไม่ได้ตัดออก
แม้ว่าเด็กคนนั้นจะหนีหายออกไปจากกรง แต่เขา จะตามรอยจากโซ่ตรวนนั้น ตามตัวกลับมาให้ได้
“พี่ชิน เหม่ออะไรอยู่คะ?”
เจ้าของนามละสายตาจากทิวทัศน์ยามค่ำคืน ในร้านอาหารของโรงแรมชื่อดังย่านใจกลางเมือง ใบหน้าคมหันกลับมาทางเด็กสาวในชุดเดรสสีดำที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ต่างหูและสร้อยคอเพชรที่เขาเป็นคนซื้อให้เนื่องในโอกาสที่ได้คืนดีกันวางประดับอยู่บนผิวกายขาวกระจ่าง ดูรับกับเรือนผมสีน้ำตาลที่เจ้าตัวไปดัดให้เป็นลอนสวย หากไม่แจ้งก็คงไม่ทราบว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเพียงเด็กสาวอายุยังไม่ถึงยี่สิบปีเท่านั้น
“เปล่าครับ พี่แค่เห็นว่าวิวสวยดี”
“สวยจริงๆด้วยนะคะ”
“อืม แต่ถึงจะสวยยังไง ก็คงสู้น้องเล็กที่นั่งอยู่ตรงหน้าพี่คนนี้ไม่ได้”
“แหม ปากหวานอีกละ พักนี้พี่ดูอารมณ์ดีจัง”
“แน่นอน ก็ได้มาคืนดีกับเล็กทั้งทีนี่ครับ”
เจ้าของนามยิ้มหวานอย่างถูกอกถูกใจในคำหวานที่ฟังกี่ทีก็รื่นหู ใบหน้าดูดีและเรือนกายสง่างามที่ใครต่อใครล้วนหมายปอง บัดนี้ตกเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียวแล้ว
“ไม่คิดเลยนะคะว่าเราจะได้กลับมาคบกัน เล็กเสียใจมากเลยนะพี่ชินรู้ไหม?”
“พี่ก็เสียใจ... พี่ตั้งใจจะบอกเลิกเล็กในตอนแรก เพราะไม่อยากทำให้เล็กเสียใจ แต่สุดท้ายพี่ก็ทำลงไปจนได้... พี่ขอโทษนะ”
มือเรียวเอื้อมไปจับมือใหญ่ที่วางเอาไว้บนโต๊ะเบาๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ เล็กก็ผิดเหมือนกันที่เอาแต่ใจ”
“เล็กไม่โกรธพี่หรือ?”
“ไม่โกรธหรอก คนที่ผิดคืออากงกับพี่หญิงต่างหาก สองคนนั้นตั้งใจจะทำให้เราเลิกกัน แต่พวกเขาก็ทำไม่สำเร็จ ไม่มีอะไรพรากพวกเราไปจากกันได้ จริงไหมคะ?”
“จริงแน่นอนครับ”
ปลายนิ้วแกร่งไล้ไปตามผิวแก้มเนียนอย่างแผ่วเบา และหยอกเย้าอยู่ในที
“เรื่องนี้เป็นความลับของเราสองคน... น้องเล็กรู้ใช่ไหมครับ?”
“รู้ค่ะ เล็กเข้าใจ นี่จะเป็นความลับของเราสองคนเท่านั้น... หลังจากที่พี่ชินได้เป็นประธานบริษัทแล้ว พี่ชินค่อยหย่ากับพี่หญิงเมื่อไหร่ก็ได้ จริงไหม?”
“ครับ พี่จะรีบหย่าเลยล่ะ”
“แล้วหลังจากนั้น เราสองคนจะได้แต่งงานกันซะที... เล็กรอให้ถึงวันนั้นอยู่นะคะ พี่ชิน”
เตชินท์กระตุกรอยยิ้มบาง ดวงตาเป็นประกายวาววาบอย่างหมายมาด
“พี่เองก็รอให้ถึงวันนั้นแทบไม่ไหวแล้วเหมือนกันครับ น้องเล็ก”
Talk: สวัสดียามดึกค่ะ อากาศร้อนเป็นบ้าเนอะ ร้อนอ้าวๆด้วย ชานมจะละลายคาห้องอยู่แล้ว TwT
พักนี้ แต่ละตอนอาจจะดูไม่ค่อยยาวเท่าไหร่ แต่จริงๆแล้ว ผ่านไปเป็นเดือนแล้วนะตั้งแต่น้องนทกับพี่ชินเลิกกัน :laugh:
ใจอยากจะให้กระโดดข้ามปีไปเลย คนเขียนเองก็เบื่อฉากน้ำตาของน้องนทเป็นเหมือนกันนะ :monkeysad:
แต่ก็นะ กระไรอยู่ ขออีกนิด ค่อยๆให้เห็นพัฒนาการน่าจะดีกว่า (ในเมื่อให้ทนร้องไห้มาตั้ง20ตอน)
มีใครสังเกตอะไรบ้างไหม ที่จริงก็แค่ประโยคเดียวแหละที่สรรพนามเรียกชื่อที่นทใช้แทนตัวเองเปลี่ยนตอนคุยกับเอก ^^
ชานมเองก็อยากให้เด็กคนนี้มีความสุขบ้างเหมือนกันค่ะ... ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม
o18
ส่วนชื่อตอนของรอบนี้ สั้น ราวกับสิ้นคิด (ก็ไม่ได้คิดจริงๆ)
นานๆที จะมีชื่อตอนที่มาจากฝั่งพี่ชินบ้างนะคะ อารมณ์ใจหล่นวูบ
(เอ๊ะ หรือจะเป็นน้องเชษฐ์วูบที่รู้ว่านทไปทำงานร้านเหล้า?) :m20:
เอาล่ะ วันนี้คุยยาว...
งานมาอีกแล้วค่ะ ตอนนี้ได้งานแล้ว แล้วก็ได้ผลสอบแล้ว
แต่เริ่มสอนพิเศษน้องๆม.ต้น ก็เลยจะยุ่งมากขึ้น
ต้องขออภัยที่อัพล่าช้า (เมื่อเทียบกับหลายๆเรื่อง ใจจริงก็อยากจะอัพบ่อยๆบ้างเหมือนกันแต่เวลาไม่อำนวย)
ขอบคุณมากๆสำหรับกำลังใจเช่นเคยค่ะ
ป.ล. ว่างๆเมื่อไหร่จะอัพสารบัญให้นะคะ
:bye2:
-
เฮ้อ อ่านแล้วไม่อยากอ่านต่อไงไม่รู้ กลัวสุดท้ายนทต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมอ่ะ :(
-
เป็นพระเอกที่เห็นแก่ตัวมาก
เงินก็จะเอา คนรักก็จะเอา
ไม่มีทางได้หรอก ทั้งสองอย่างพร้อมกัน
ดีแล้วที่นทเลือกไป
แต่ไม่ไว้ใจคนชื่อเอกเลยแหะ
-
ชินก็เหมือนเดิม เลือกไม่ได้ o12
-
เบื่อไอ่พี่ชิน - -" ยังไม่สำนึกอีก :เฮ้อ:
-
โวยยยยยย ว่าจะสงสารชินละนะ
แต่พอมาอยู่กับนังเล็กแล้วหมดอารม!
-
เกือบจะสงสารอิตาชินเระ :beat: :beat: :z6: :z6: :z6:
-
เอกกับนท กำลังคบกันอยู่รึป่าวครับ เดาเอานะ
ถ้าใช่ จะสะใจมาก เตชินท์ได้เจอนทสมใจแน่ แต่ในฐานะคนรักของน้องเมียตัวเอง o18
ปล. รักคนอ่านที่สุดเลย ที่มาต่อให้
-
อยากให้นทใจแข็งให้มากๆ
หึหึ สมน้ำหน้าเตชิน
5555 ใส่อารมณ์มากไปรึเปล่าเนี่ย ?
:z3: :z3: :z3:
สู้ๆค่า คนเขียน :กอด1:
-
มีวี่แววว่าสุดท้ายยังไงเชษฐ์ก็ต้องแห้ว :o12:
จะว่านทเปิดใจให้เอกก็น่าจะใช่ล่ะมั้ง แต่คงไม่ถึงกับเป็นคนรัก ในอนาคตก็คงพัฒนาความสัมพันธ์ไปได้มั้ง ถ้าชินไม่มาป่วนไปซะก่อน
ส่วนยััยคุณน้องเล็กเนี่ย สติสตังเธอหาายไปไหนหมด โทษคนอื่นไปทั่ว ความรักบังตา :angry2: แล้วชินจะทำยังไงกับเล็กล่ะเนี่ย นอกจากเรื่องของนท เรื่องนี้ก็น่าสนใจมากเลยเหมือนกัน รอผลคู่นี้ 555
:กอด1: สู้ๆน้า
-
กรี๊ดดดด
ขอบคุณค่า ที่ทำให้นทเข้มแข็งขึ้นน
กล้าเดินออกไปเส้นทางใหม่ๆบ้าง เราไม่พูดเรื่องหัวใจเนาะ
มันเรื่องของเค้า
แนะนำให้พี่ชิน จัดการเรื่องตัวเองให้เสร็จ
น้องเล็กไร้สมอง และร้ายไม่เบา
ถ้าจะกลับมา หวังว่าคงดูแลน้องได้ กว่าที่ผ่านมานะ
-
อีเตชินท์ก็โคตรเห็นแก่ตัว
เล็กนี้ก็โง่หรอไม่รู้ว่าเค้าหลอก โอ้ยหล่อนนี้นะ
55555555555555555555555555555
เราเชื่อว่านทเข้มแข็งขึ้นมามากแล้วนะ
เดาไม่ถูกเลยว่าตอนต่อไปจะเป็นอย่างไง
แต่เตชินท์รับกรรมไปก่อนนะแกถึงจะรักนทมากแต่ก็อย่าได้มาคู่กันง่ายๆเลย
สงสารนทจริงๆแต่ก็แอบสงสารเตชินท์นิดๆแบบจะโลภไปไหน
ไปสัญญากับนังคุณเล็กแบบนั้นเดี๋ยวก็เงิบหรอก โว้ะะะะขัดใจ
แต่คุณชานมเขียนสนุกมากเลยนะคะ ติดตามตลอดนะคะ o13
-
อิพี่ชินนี่สรุปจะไม่ปล่อยนทใช่ไหม
ทำเพื่อธุรกิจไม่เห็นจะต้องลงทุนถึงขนาดทำร้ายนท
แต่ถึงไม่มีธุรกิจเข้ามาเกี่ยวยังไงอิพี่ชินมันก็ต้องทำนทเสียใจอยู่ดี
สันดานจริงๆ :m16:
-
แอบสงสัยว่าระดับพี่ชินจะไม่จ้างให้คนตามนทเลยหรอ
ไม่น่าเชื่อว่าจะมางมหาเองงกๆแบบนี้
นทเองก็ใช้ชีวิตแบบปกติ ไม่ได้หลบซ่อนอะไร เพียงแต่ไม่ได้อยู่ในที่ๆเคยอยู่ก็เท่านั้น
ให้คนตามไม่น่ายาก
แต่เอาเถอะ ถ้าเป็นเรื่องนทพี่ชินก็งี่เง่าแบบนี้มาตลอดอยู่แล้ว
ไม่เหมือนเรื่องอื่นที่พ่อคุณฉลาดเว่อๆ อยากได้อยากมีไปซะทุกอย่าง
-
ชินยังเลวเหมือนเดิมน่ะ555555555555
พี่นทอย่ากลับไปง่เหมือนเดิมน่ะ♥ :กอด1:
-
อยากให้นททำตัวแรงๆไปเลย ไอ้ชินมันจะได้ดิ้นตาย
-
สงสารแต่น้องนท
สมน้ำหน้าอิพี่ชิน
-
สุดท้าย เตชินทร์ ก็เหมือนเดิม
สงสาร นท จัง หวังว่าคงไม่กลับเข้าสู่วังวนเดิมๆนะ
-
สงสารนท :(
-
ข้อหนึ่ง หญิงกับเอกไม่โง่ เท่าที่อ่านมา สองคนนั้นรู้วิธีรับมือปัญหาได้ดีทีเดียว (พิจารณาจากตอนที่รู้ว่าเล็กท้อง แม้มันจะเป็นเรื่องโกหก) สองคนนี้ไม่มีทางยอมให้เตชินทร์คุมหมากในกระดานแน่ เพราะถ้าเตชินทร์คุมทุกอย่างได้หมด มันจะเป็นอะไรที่ OOC (Out of character) มาก
ข้อสอง เตชินทร์คิดผิดตรงที่ แรกเริ่ม นิชาเจ็บเพราะเตชินทร์ และไม่มีคนยืนเคียงข้างเพื่อปกป้องอย่างชัดเจน แต่ตอนนี้ ถึงเตชินทร์จะตามเจอนิชา และนิชาจะเจ็บเพราะเตชินทร์อีกครั้ง แต่ว่าเอกเป็นตัวแปรที่รุนแรงกว่ามนุเชษฐ์ เขาน่าจะกล้าทำในสิ่งที่มนุเชษฐ์ไม่กล้า ซึ่งนั่นถือเป็นเรื่องน่าปลื้มสุดๆ
ข้อสาม เล็กชักจะงี่เง่าและคิดเอาเองมากเกินไปหน่อยแล้ว ตามพื้นเพปกติยังพอเข้าใจได้ แต่นี่ชักจะเกินลิมิตไปหน่อยแล้วแฮะ รบกวนช่วยเช็กนิดนึงนะฮะ
-
นางชินเลิกกับเล็กซะถ้าอยากจะพานทกลับ
เลิกกับผู้หญิงทุกคนด้วยไม่งั้นฉันจะตัด...นายไม่ให้มีหน้าไปหาคนอื่นเลย
รักแค่นทคนเดียวไม่ได้หรือไง
ถ้าทำไม่ได้ก็อย่าได้มายุ่งกับนทอีกไส่หัวไปไกลๆเลยยิ่งดี
แรงไปไหมน้า :really2:
-
:beat: :beat: :beat:
-
เบื่อกับลุงชิน :z10: :z10: :z10:
-
นทดูมีความสุขขึ้นมาหน่อย....แต่จะเอาเอกจริงๆอ่ะ =w=? #ไม่ชอบพี่น้องบ้านนั้น #อคติ 555555
ยังลุ้นว่าใครจะได้เป็นพระเอกนะคะ สู้ๆนะพี่ชิน สู้ๆนะนท!! >< #เราเชียร์คู่นี้ 555555
รอตอนต่อไปค่าาาาา
-
เรามีความรู้สึกดีที่นทคิดได้นะ ยังไม่ชอบไอ้พี่ชินเหมือนเดิม :fire:
คนเขาหลุดพ้นแล้วยังจะไม่ยอมปล่อยมืออีก
อยากให้นทได้ดี มีความสุขซะที กับใครก็ได้อ่ะที่ไม่ใช่พี่ชินในตอนนี้
คือตอนแรกที่ไม่รู้ความรู้สึกไอพี่ชิน ยังรู้สึกดีกว่าตอนนี้อีก อย่างน้อยๆเลิกกับนทไปแต่งกับผู้หญิงอื่น ก็นึกว่าจบแล้วจบเลย :เฮ้อ:
ที่ไหนได้ ยังบ้าไม่เลิก ก็เลยภาวนาให้นทหลุดพ้นจริงๆนะ อย่ากลับไปวังวนเดิมเลย คนแบบนี้รักแต่ตัวเองอ่ะ :z6:
อ่านจากเนื้อเรื่อง หรือว่านทมีคนมาดามใจแล้วคะ พระเอกจะใช่เอกหรือเปล่านะ ลุ้นๆค่ะ มาต่อไวๆนะ :call:
-
อยากให้..รู้คุณค่าของนทที่เป้นนทจริงๆ..ไม่ใช่บทเมียน้อยนอนรออยู่บ้าน..
:z3:
-
เง้อ เอกใครกัน ไม่น้า า าา าไม่จริง แง้ๆ
สงสารหมดเลยอ่า
-
เตชินทำธุรกิจอย่างไม่มีจรรยาบรรณแบบนี้ ไม่ปลื้มยิ่งกว่าการทำร้ายคนรักซะีอก
-
โอ่ยยย กรงรัก สมชื่อจริง ๆ น้อออ
บวก 1 ค่ะ
-
นทดูสดใสขึ้น เอกนี่หวังว่าคงเป็นคนดีนะอยากให้นทเจอคนดี ๆ
บรรยากาศระหว่างนทกับเชษฐ์น่ารักดี ดูเหมือนพี่ชายกับน้องจริง ๆ แหละ ห่วงไปสารพัดเรื่อง
แต่นทก็น่าห่วงจริง ๆ น่ารักแต่อ่อนแอไปทำงานร้านเหล้าแบบนั้นจะปลอดภัยเหรอ
แล้วมันดูใกล้ชิดกับพี่ิชินไงไม่รุ เพราะแกเป็นวงการมืด เหมือนจะได้เจอกันเร็ว ๆ นี้
พี่ชินสติลตามหานทอยู่ บู่ววว สมน้ำหน้า ไม่แน่จริงนี่หว่าหายไปนานขนาดนี้ยังหาไม่เจอ
แต่เห็นแก่ตัวเหมือนเดิมเนอะ แอบมาคบกับน้องเล็กอีก โคตรเลวเกวอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านแล้ว ใครว่าชินรักนท มันไม่ได้รักนทหรอก ชินมันรักตัวเองต่างหาก
ชินมันเป็นคนที่เห็นแก่ตัว รักตัวเองมากกกกกกกกกกก ถ้ามันรักนทจริง มันควรเห็นใจนท เข้าใจนท
แต่มันยังทำกับนทแบบนี้ พวกคุณว่ามันจริงไหม เมื่อลืมมันไม่ได้ ให้นทสมองเสื่อมลืมชินไปเลย
ทำเย็นชาใส่ชินให้มันเจ็บใจเล่นๆ นทควรที่จะรักตัวเองให้มากๆ เสียน้ำตาไปเยอะแล้ว
ถึงตอนสุดท้าย ถ้าชินจะมีเหตุผลร้อยแปด มาเฉลยและอ้างว่าทำไมถึงทำกับนทอย่างนี้ ก็ไม่ชอบชินอยู่ดี
สุดท้ายนี้ ให้ชินเจ็บจนกะอักเลือด เจ็บปวดทุรนทุราย อยากให้นท เรียนรู้ที่จะ ร้ายเป็น อย่ายอมชินให้ตัวเองไร้ค่า
-
เพลียกับพี่ชินที่ตอนนี้รับบทตัวร้ายเต็มตัวแล้ว :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วรู้เลยว่าชินกะจะได้บริษัทแล้วชิ่งกลับมาหานทอ่ะ
-
โธ่ ... พี่ชิน
ปล่อยนทไปเถอค่ะ
:monkeysad:
-
พี่ชินจะมีวันสำนึกได้บ้างมั้ยเนี่ย
-
อยากจะบอกตาชินจริงๆ ว่าเงินทองของนอกกาย
กริ๊ดๆ
-
อย่าตามนทกลับมาจมปลักกับแกอีกเลยอิพี่ชิน
-
ตั้งแต่อ่านมายังไม่มีตอนไหนหรือซักโมเมนท์เดียวที่ทำให้รู้สึกว่าเตชินรักนทเลย
ก็แค่เสียดายลูกไก่ในกำมือที่ดันทำหลุดมือไปก็เท่านั้นเอง
ส่วนนทรักมากกกก จนเกินคำว่ารักไปถึงคำว่าหลงแล้ว
หวังว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา ที่โดนกระทำมามากมายจะพอทำให้ตาสว่าง
และหนักแน่นรองรับการกลับมาก่อกวนของเตชินได้นะ
บอกตรง ๆ ว่าถ้าเตชินเป็นพระเอก คงเป็นพระเอกที่เราชังที่สุดในเล้าแล้ว
-
:pig4:
-
โอ้ยยยยยยยยยย :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดอีพี่ชินมากเหอะ คนเขียนคะ คนอ่านว้อนมากคะ อยากเห็นอีพี่ชินมันเจ็บคะ เจ็บแบบสุดๆเลยนะคะ ช่วยหน่อยนะคะ :m31: :m31: :m31:
-
หยะแหยง
ยิ่งอ่านเจอ ยิ่งอนาถ
.
.
.
ถ้าโลกใบนี้มีคนแบบไอ่ชิน เยอะๆ
กรูขอลา ย้ายทะเบียนบ้านไปอยู่ดาวดวงอื่นดีกว่า
ไม่อยากอยู่ร่วมโลกกับคนอย่างมัน แมร่งงงง เสนียดแท้ๆ
:L2: ขอบคุณ ชานม
..อ่านเจอเตชินท์ทีไร ปากตูไวทู๊กกกกที..
:bye2: ลาก่อน..ชาวโลก(เชิญแบกคนจังไร ไอ่ชิน ไว้เหอะ)
หุหุ
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[22.5]
รอยน้ำตา
นั่นคือสิ่งแรกที่ผมจำได้ ตั้งแต่ลืมตามาในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งในย่านชานเมืองกรุงเทพฯ
เสียงร้องไห้ของเด็กเล็ก เสียงข่มขู่ของเด็กโต เป็นสิ่งที่ผมเผชิญอยู่ทุกวี่วัน
ผม เด็กชายอายุเจ็ดขวบเต็ม ฉลองวันเกิดของตนเองในที่ที่ไม่รู้จัก และไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
จำได้แค่ภาพของเพลิงที่ไหม้ลุกตัวบ้าน และเสียงกรีดร้องของคนรอบข้าง โดยมีผมในชุดนอนสีน้ำเงินเข้ม ยืนอยู่ด้านหน้าบ้าน สายตาจ้องมองภาพสีแดงส้มที่ลุกสูงราวกับลูกไฟในภาพยนตร์ ผิวกายสัมผัสได้ถึงความร้อนจัดจนรู้สึกทรมาน แต่ผมก็ยังไม่เขยิบหนีไปไหน
เนิ่นนาน กว่ารถดับเพลิงจะมา ถึงตอนนั้นเปลวเพลิงก็ลามไปหลายบ้าน เนื่องจากบ้านที่ผมอยู่เป็นเพียงทาวน์เฮ้าส์เก่าๆเล็กๆที่อยู่มาตั้งแต่สมัยคุณปู่ แต่ถึงกระนั้น บ้านที่มอดไหม้เหลือแต่เพียงเถ้าถ่านนี้ ก็เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายตั้งแต่ผมเกิด ความทรงจำที่ถูกเพลิงเผาจนวอดวาย เถ้าถ่านสีดำปลิวไปตามสายลมอันมืดมิดของยามค่ำคืน
เสียงร้องไห้ หยดน้ำตา ทั้งหมดนี้ไม่ได้ออกมาจากผม แต่กลับเป็นของคนรอบข้างที่ยืนรายล้อมผม
--- เพราะเหตุการณ์ในวันนี้ ทำให้ผมกลายเป็นเด็กกำพร้าโดยสมบูรณ์แบบ
“เฮ้ย มึงเหม่อไรวะ”
ผมหันไปตามต้นเสียง ที่ไม่ได้ส่งมาแค่เสียง แต่มีแรงปะทะทางด้านหลังของศีรษะอย่างแรง เมื่อพบก้มลงมองที่พื้น ถึงได้เห็นก้อนหินสีเทาขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่นัก แต่ก็หนักพอที่จะทำให้ศีรษะของเด็กอายุเพียงเจ็ดขวบมีเลือดซึมออกมาได้
ร่างสูงแกร็นของเด็กชายที่น่าจะอายุมากกว่าผมไม่ต่ำกว่าสามปี ยืนอยู่ด้านหน้าโดยมีร่างตุ้ยนุ้ยของเด็กชายอีกสามคนอยู่ข้างๆ ผมแอบแปลกใจอยู่นิดๆว่าขาใหญ่ที่นี่ทำไมถึงดูเหมือนเป็นโปลิโอ ในขณะที่ลูกกระจ๊อกกลับดูแข็งแรงกว่า แต่ก็มีเวลาสงสัยได้ไม่นาน เมื่อร่างของผมถูกผลักให้ล้มลง พร้อมกับเท้าหลายข้างที่กระหน่ำรุมถีบ ไม่สิ กระทืบลงมาบนร่างของผมอย่างไม่ยั้ง
ผมซึ่งยังอยู่ในชุดนอนสีน้ำเงินล้มลง หลับตาแน่นเมื่อรู้สึกเจ็บจุกไปทั้งกาย รู้สึกไม่เข้าใจว่าผมทำอะไรผิดไป ถึงได้ถูกทำร้ายแบบหมาหมู่โดยไม่มีทางป้องกันตัวได้เช่นนี้
ไม่นานก็มีครูพี่เลี้ยงรีบวิ่งเข้ามาห้าม แต่ถึงตอนนั้นชุดนอนของผมก็กลายเป็นสีน้ำเงินเปื้อนเลือดไปแล้ว
“ไอ้โย่ง กูบอกพวกมึงกี่ครั้งแล้วว่าอย่ากร่างให้มาก เดี๋ยวพวกมึงจะโดนดี ไอ้ห่าพวกนี้นี่”
เด็กพวกนั้นแตกกลุ่ม วิ่งหนี ปากก็สบถก่นด่าราวกับว่าผมเคยไปทำอะไรให้ตั้งแต่ชาติปางก่อน
“เป็นไรรึเปล่า เพิ่งมาเมื่อคืนใช่ไหม?”
ผมพยักหน้า พยายามลุกขึ้นยืนตามแรงฉุดที่ไม่เบานักของชายหนุ่มร่างใหญ่หน้าดุ
“ตามมา เดี๋ยวจะทำแผลให้ ตัวแค่นี้ไม่น่าไปหาเรื่องไอ้พวกนั้นเลยนะ”
ผมไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ยอมเดินตามร่างสูงใหญ่นั้นไปแต่โดยดี อย่างน้อยผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้ทำร้ายผม เมื่อเข้ามาในห้องพยาบาลแล้วผมถึงได้เห็นสภาพของตนเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยสีดำของเถ้าถ่าน ตาบวมปิดไปข้าง แก้มก็มีสีช้ำเลือด ในปากก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือด ดูเหมือนว่า ‘รุ่นพี่’ จะเอาฟันน้ำนมของผมไปซะแล้ว
“ฟันหักรึเปล่า ไหนอ้าปากซิ”
ผมทำตาม และดูจากสีหน้าเหยเกของร่างตรงหน้า ผมก็ได้คำตอบแล้ว ซึ่งก็ตรงตามที่คาดไว้ไม่ผิด
ครูพี่เลี้ยงทำแผลให้ผมอย่างรีบร้อน ก่อนจะส่งตัวผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องนอนรวม ผมเพิ่งได้เห็นห้องที่ผมนอนอยู่ตลอดคืนแบบเต็มตาก็ตอนนี้ เนื่องจากเป็นเวลาอาหารกลางวัน จึงไม่มีเด็กคนไหนได้รับอนุญาตให้อยู่ในห้องนอน ห้องโถงกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยเตียงวางเรียงรายทำให้ผมรู้สึกเหงาหงอยและเศร้าสร้อยเหลือเกิน
ผมมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง พ้นรั้วขอบปูนออกไปคือถนนใหญ่ มีตึกรามบ้านช่องมากมาย แต่ผมกลับต้องมาอยู่ในนี้อย่างโดดเดี่ยวโดยลำพัง
เจ็บแผล เจ็บไปทั้งตัว
พ่อกับแม่ทิ้งผมไปแล้ว
ทุกคนทิ้งผมไปไหนกันหมด
หยดน้ำตาหยดแรกที่กลั้นเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ค่อยๆรินอาบผิวแก้มช้ำเลือดอย่างช้าๆ หยาดน้ำอุ่นใสรินรดใบหน้าจนริมฝีปากได้ลิ้มรสเค็มปร่าที่ขมเสียจนขื่นคอ
“ไอ้ตี๋ มึงจะไปไหนวะ!”
เสียงของครูพี่เลี้ยงตะโกนมาทางผมซึ่งกำลังเดินไปทางสนามตัวหนอนใหญ่ที่มีเด็กๆกำลังเตะบอลกันอย่างสนุกสนาน ผมหันไปมอง แล้วชี้ไปทางที่ผมกำลังจะไป แต่กลับถูกเรียกไว้
“เดี๋ยวสิ มึงมานี่ก่อน เมื่อคืนมึงก่อเรื่องไว้ใช่ไหม”
ผมปรายตาไปทางเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังครู พลางส่งสายตาเอาเรื่องไปทางร่างนั้นอย่างโกรธแค้น
“มันหาเรื่องผมก่อน”
“แต่มึงก็อัดมันซะตาปูดแบบนี้ โดยที่มึงไม่มีแผลอะไรเนี่ยนะ”
“ก็มันห่วย สู้คนไม่ได้แต่ดันมาหาเรื่องคนอื่น”
“มึงถอดกางเกงแล้วหันหลังมา”
ผมยอมเดินไปถอดกางเกงขาสั้นที่ด้านหน้าโต๊ะแต่โดยดี พร้อมกับหันหลังให้และปิดตาแน่น ชั่วอึดใจเดียวเสียงฟาดก็แล่นวาบเข้ามาในโสตพร้อมกับความเจ็บแปลบที่บั้นท้าย หลายต่อหลายครั้งที่ไม้มะยมฟาดเข้ากับร่างเสียจนผิวกายที่มีเพียงกางเกงในบางๆกั้นชาจนแทบไม่รู้สึก แต่เมื่อการหวดสิ้นสุดลง ผลลัพธ์ของมันคือความแสบร้อนเสียจนนั่งไม่ได้ไปอีกหลายวัน
“ไอ้ตี๋ มึงอย่าซ่าให้มาก อายุก็ขนาดนี้แล้ว ทำตัวแบบนี้ใครจะมารับมึงไปเลี้ยง”
ผมยักไหล่ราวกับนั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่มีเรื่องไหนทำให้ผมเสียใจได้เท่ากับการเสียพ่อแม่ไปในวันเดียวกันแบบนั้นได้อีกแล้ว จะกินจะอยู่หรือจะตายที่ไหนก็ไม่สำคัญอีก
เสียงก่นด่าไล่หลัง ก็ไม่มีอิทธิพลใดๆสำหรับเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครเอาอย่างผม
ค่ำวันนั้น ผมนอนตะแคงอยู่บนเตียง ตั้งใจจะนอนเร็วเพราะแสบแผลที่ถูกลงโทษ แต่จู่ๆก็ถูกเท้าของใครไม่รู้ถีบจนตกจากเตียงลงไปก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้นกระเบื้อง ความเจ็บที่แล่นปราดทำให้ความหงุดหงิดพุ่งพล่านในพริบตา ผมกัดฟันลุกขึ้นยืนมองหน้าคนที่มาหาเรื่องด้วยสายตาขุ่นเคือง
“มึงซ่านักเหรอไอ้ตี๋”
“กูเป็นแบบนี้แล้วมึงจะทำไม”
“มึงก็ได้แต่ทำคนตัวเล็กกว่ามึงเท่านั้นล่ะวะ”
“กูกับมึงตัวก็พอๆกัน มึงตัวใหญ่กว่ากูด้วยซ้ำกูยังกระทืบมึงมาแล้ว”
“ไอ้เหี้ย มึงดีแต่แกล้งคนที่เด็กกว่ามึง”
“แก่กว่ากูก็ถีบมาแล้ว กูไม่สนหรอกว่าใครจะเด็กหรือโตกว่า ถ้ามันมาหาเรื่องกูก็แค่ไม่เอาไว้”
“เออ เก่งให้ได้ตลอดนะมึง”
“พล่ามอยู่ได้ ตกลงมึงจะเอาใช่ไหม ไม่เข็ดรึไงวะ”
ใบหน้ากลมอูมยิ้มแสยะ พร้อมกับดีดนิ้วดังเป๊าะและยืนกร่างอย่างได้ใจ เมื่อร่างของผมจู่ๆก็ถูกมือของเด็กชายอีกสองคนรวบเอาไว้ด้านหลัง ไอ้อ้วนนั่นเดินเข้ามาหาผมอย่างสะใจราวกับตนเองถือไพ่เหนือกว่า
“กูไม่ได้มาคนเดียว”
“เหอะ ดีแต่หมาหมู่ มึงมีปัญญาทำได้แค่นี้รึไงวะ”
กำปั้นลุ่นๆอัดสวนท้องของผมเต็มแรงแทนคำตอบ และไม่ใช่ครั้งเดียว ทำให้ผมสำลักและไอออกมาอย่างแรง ผมเพิ่งทานอาหารเย็นไปได้ไม่นาน จึงสำรอกสิ่งที่ทานเข้าไปออกมาจนเลอะเต็มพื้น เด็กผู้ชายสองคนรีบปล่อยมือจากผมราวกับกำลังจับต้องสิ่งที่น่ารังเกียจ ผมทรุดลงไปอาเจียนอยู่ที่พื้นอยู่ครู่ใหญ่ ขณะที่เด็กชายร่างอ้วนท้วมยืนค้ำศีรษะอยู่อย่างถือดี โดยมีเด็กเล็กอีกหลายคนที่อยู่ในห้องนอนยืนมองกันอยู่ห่างๆ
“จากนี้มึงต้องเป็นลูกน้องกู”
ผมเงยหน้ามอง พร้อมกับตอบปฏิเสธด้วยสายตาดูแคลน ซึ่งมันคงดูออก ถึงได้ใช้ขาล่ำๆนั้นเตะเข้าที่ใบหน้าของผมเต็มแรง
ผมทรุดลงไปนอนนิ่งอยู่บนพื้นทั้งตัว รู้สึกเจ็บชาไปถึงหัวใจ
ชีวิตของผมควรจะสิ้นสุดลงแล้วหรือเปล่า ผมไม่มีใคร ไม่เหลือใครที่จะเป็นห่วงหรือรักผมแล้วในโลกนี้
แล้วผม --- จะยังมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร
ผมปิดตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน รู้สึกท้อแท้ในชะตาชีวิต เจ็ดปีในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามันเหนื่อยเหลือเกิน
“เป็นไงล่ะมึง โดนแค่นี้จอดซะแล้ว อ่อนว่ะ”
“หน้าอย่างมึง อยู่ไปก็ไร้ค่า กูว่ามึงรีบๆตายเถอะว่ะ”
“ตายไปก็ไม่มีใครสงสาร ใครแม่งจะร้องไห้ให้คนอย่างมึงวะ”
จริง ใครจะร้องไห้รดศพของผม ไม่มีหรอก ไม่มีเลย
แต่ผม ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย
ในเมื่อวันนี้ ไม่มีใครรักผม ไม่มีใครเห็นคุณค่าของผม
แต่ใช่ว่า วันพรุ่งนี้จะยังเป็นแบบนี้นี่
วันนี้ไม่มี วันพรุ่งนี้ผมก็สร้างขึ้นมาเองได้
หากในมือของผมไม่มีอนาคต ผมก็ ‘แย่ง’ มาได้นี่
ผมผุดลุกขึ้นยืน พวกนั้นคงตกใจและไม่คาดคิดว่าจู่ๆผมจะลุกพรวดขึ้นมาแบบนี้ แม้ว่าจะเจ็บแผล แต่ผมก็โถมกายเต็มแรงใส่ร่างตรงหน้าเสียจนร่างตุ้ยนุ้ยเสียหลักล้มหงายหลังลง ผมอ้าปากกัดหูของเด็กชายคนนั้นสุดแรง
“อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!”
เสียงร้องดังลั่นห้องโถงใหญ่กลบทุกสิ่ง กำปั้นหลายกำปั้นพยายามทุบลงมาบนตัวของผม พยายามดึงรั้งให้ผมลุกออกไป แต่ผมก็กัดไม่ปล่อย จนกระทั่งครูพี่เลี้ยงมาถึงแล้วกระชากผมให้ผละจาก พร้อมกับตบหน้าผมโดยแรง แต่รสเลือดที่ปร่าอยู่ในปาก และชิ้นเนื้อที่ห้อยร่องแร่งอยู่ในที่ที่ ‘เคย’ เป็นใบหูทำให้ผมรู้สึกสาแก่ใจเสียเหลือเกิน
วันรุ่งขึ้น ผมถูกลงโทษให้อดอาหาร พร้อมกับถูกประเมินให้ย้ายไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่อื่น ผมไม่ใส่ใจเสียงของคนรอบข้างที่พร่ำด่าผมทุกครั้งที่เดินผ่าน ผมไม่ได้ทำอะไรผิด สิ่งที่ผมทำไปคือการป้องกันตัวเท่านั้น
ผมเดินเช้าไปในห้องนอนที่ไม่ใครอย่างหงุดหงิด แน่นอน ผมคงจะถูกย้ายไปที่อื่นในเวลาไม่นาน ซึ่งก็ได้แต่หวังว่าที่นั่นจะไม่มีพวกน่ารำคาญมารังควานผมอีก
แต่แล้ว ผมก็ได้ยินเสียงร้องไห้
ผมหันซ้ายหันขวา ภายในห้องก็ไม่มีใคร แล้วเสียงร้องไห้เบาๆนี้เป็นเสียงของใคร
ผมขนลุกซู่ แม้ว่าผมจะกล้าหาญ แต่ก็ไม่มากพอที่จะสู้กับสิ่งที่มองไม่เห็นที่ไม่คิดฝันว่าจะเจอ
“นะ นั่นใคร?!”
ผมทำใจกล้าตะเบ็งเสียงออกไป เสียงสะอื้นนั่นหยุดลงทันที แต่ยังมีเสียงสูดจมูกเบาๆเล็ดรอดออกมา ผมเริ่มเอะใจ ไม่เคยได้ยินว่าปกติผีสูดน้ำมูกกันด้วยรึเปล่า ผมค่อยๆเดินไล่ไปตามเตียง ไม่เห็นอะไรนอกจากผ้าห่ม จนกระทั่งถึงเตียงสุดท้ายที่ริมห้อง ผมถึงได้พบกับผ้าห่มที่นูนขึ้นมาราวกับข้างใต้นั้นมีอะไรอยู่
ผมเลิกผ้าห่มขึ้น จึงได้เห็นร่างของเด็กตัวจ้อยคนหนึ่งที่นอนคว่ำอยู่กับเตียงราวกับหวาดกลัวทุกสิ่งทุกอย่างรอบกาย เมื่อพินิจใบหน้าเล็กๆที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูกใสๆ ถึงได้เห็นว่าเป็นเด็กผู้ชาย ที่หน้าตาน่ารักเอาการทีเดียว
“... ร้องไห้ทำไมน่ะ?”
เด็กคนนั้นเบะปาก ทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีกคำรบหนึ่ง ผมรีบยกมือขึ้นห้ามด้วยการจุปาก
“เดี๋ยวครูเข้ามาตีนะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น เด็กคนนั้นก็สะดุ้ง แล้วรีบงับริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงร้องไห้ แต่ก็ยังไม่วายปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินลงมาไม่ขาดสาย
ผมถอนหายใจ แล้วทรุดกายลงนั่งบนเตียงเดียวกัน พร้อมกับใช้ชายเสื้อเช็ดใบหน้าที่เปียกปอนทั้งน้ำตาและน้ำมูกนั่นอย่างลวกๆ
“หยุดร้องไห้ได้แล้ว ร้องทำไม ใครรังแกเหรอ?”
ผมอดแปลกใจตนเองไม่ได้ ผมไม่ได้พูดกับใครด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้มาหลายปีมากแล้ว ตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่ ความใจดีและความอ่อนโยนล้วนหมายถึงความอ่อนแอ ผมไม่ได้คลุกคลีกับคนอื่นมากนัก จึงไม่มีเพื่อน และไม่คิดจะเป็นเพื่อนกับใคร
“ฮึก... นทกลัว”
“ชื่อนทเหรอ? นทกลัวอะไรครับ?”
ผมพยุงร่างเล็กให้ลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่เขาจะกอดแขนของผมเอาไว้แน่นราวกับหวาดกลัวอะไรบางอย่างอยู่จริงๆ
“กลัว... ที่นี่”
“กลัวที่นี่?”
“อื้อ... ที่นี่น่ากลัว”
“นี่เราเพิ่งมาที่นี่ใช่ไหม?”
“ใช่... แต่นทอยากกลับบ้าน พ่อกับแม่หายไป”
“หายไป? หมายถึงตายน่ะเหรอ?”
ผมเผลอหลุดปากพูดออกไป ทำให้เจ้าตัวเล็กน้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับร่างที่สั่นระริกเสียจนผมต้องรีบอุ้มมากอดเอาไว้บนตัก ร่างน้อยๆที่อายุไม่น่ามากไปกว่าห้าขวบสะอื้นเบาๆอยู่บนตักของผม
“ไม่รู้ ตื่นมาก็ไม่มีใครอยู่”
“เหรอ...”
ผมเงียบไป ไม่ว่าจะอยู่หรือตาย แต่การที่เด็กคนนี้มาอยู่ที่นี่ ก็แปลว่าเป็นเด็กกำพร้าอยู่ดี
“ฟังนะ เราไปล้างหน้ากันดีไหม จะได้ไปกินข้าวกลางวันกัน”
“ไม่เอา กลัว”
“อยู่คนเดียวในห้องนี้น่ากลัวกว่าอีกนะ ห้องใหญ่ขนาดนี้แต่ไม่มีใครเลย”
“มีพี่ไง”
“ใช่ แต่พี่กำลังจะไปกินข้าวแล้ว นทจะอยู่คนเดียวในห้องนี้เหรอ... รู้ไหมว่ามีผีเต็มเลยนะ”
ได้ผล ใบหน้าขาวใสที่เปื้อนรอยน้ำตาฉายแววตื่นกลัวทันที มือเล็กรีบคว้าแขนของผมเอาไว้แน่น แต่ผมก็ทำทีเป็นจะลุกขึ้น และเขาก็รีบลุกตามมาทันที
“พี่จะไปแล้วเหรอ?”
“อื้อ หิวแล้ว ไม่หิวเหรอ?”
“ก็หิว...”
“งั้นไปล้างหน้าแล้วไปกินข้าวกัน”
“กินด้วยกันได้ไหมอ่ะ?”
“ก็เนี่ย ชวนไปกินด้วยกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“... งั้น ไปด้วยคนนะ”
ผมอดยิ้มออกมาน้อยๆไม่ได้เมื่อได้เห็นสีหน้าจ๋องๆของร่างเล็ก นับเป็นรอยยิ้มแรกในรอบเจ็ดปีที่สูญเสียพ่อแม่ไปเลยทีเดียว ผมช่วยนททำความสะอาดร่างกาย จริงๆเรียกว่าอาบน้ำให้เลยก็ว่าได้ เนื่องจากเหงื่อเต็มไปทั้งตัว ก็เล่นซุกอยู่ใต้ผ้าห่มในห้องอบๆกลางวันแสกๆตั้งนานนี่นะ
เมื่อได้ล้างร่างกายจนสะอาด นทก็ดูร่าเริงขึ้น เขาเดินตามผมต้อยๆไปทานอาหารด้วยกันราวกับสนิทกันมานาน
“นทอายุเท่าไหร่?”
“เจ็ดขวบ”
“เจ็ดแล้วเหรอ เห็นตัวนิดเดียวนึกว่าห้าขวบซะอีก”
“นทโตแล้วนะ”
“โตแล้ว แต่ยังเป่าปี่อยู่เลย”
“ไม่เป่าปี่แล้ว!”
“จริงเหรอ แล้วจะคอยดู”
“พี่ล่ะอายุเท่าไหร่?”
“สิบสี่”
“แก่จัง เป็นลุงได้แล้วนะนั่น”
“โห ครับๆ เด็กเหลือเกินนะเราน่ะ”
เขาหัวเราะ ผมก็หัวเราะ ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าผมจะมีวันที่ได้หัวเราะกับใครเขาด้วย ดูเหมือนว่าคนรอบข้างเราก็แปลกใจกับภาพที่ได้เห็นไม่น้อยเช่นกัน
วันนั้นทั้งวัน นทตัวติดอยู่กับผม ตกเย็นก็ทานอาหารเย็นด้วยกัน แล้วก็ไปอาบน้ำด้วยกัน แน่นอน ผมช่วยนทอาบน้ำอีกครั้ง ดูเหมือนว่าที่บ้านนทคงเลี้ยงแบบค่อนข้างตามใจ จึงทำอะไรเองไม่ค่อยเป็น แต่ด้วยหน้าตาที่น่ารักน่าเอ็นดู พอยิ้มทีคนที่ได้เห็นก็อดยิ้มไปด้วยไม่ได้ ผมจึงอดไม่ได้เผลอตามใจเขาไปด้วยคน
“จะนอนยัง?” ผมถาม เมื่อเห็นว่าเขาดูท่าทางง่วงเต็มที เด็กเล็กก็แบบนี้ ร้องไห้แล้วก็เหนื่อย
“อื้อ พี่จะไปนอนไหน?”
“นอนนู่น เตียงพี่อยู่นู่น”
“ไกลจัง นอนด้วยกันไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้ เดี๋ยวโดนตี”
“จริงเหรอ อยู่ตรงนี้ไม่ได้จริงๆเหรอ?”
“ไม่ได้”
เขาทำหน้าเบ้ แต่ผมก็เดินกลับไปที่เตียงของตนเองอย่างไม่สนใจ จะให้ทำยังไงได้ ก็กฎเป็นแบบนี้จริงๆ ถ้าเขาจะอยู่ที่นี่ก็ต้องทำตามกฎนี้ให้ได้
ไม่นานก็ถึงเวลาปิดไฟ ห้องทั้งห้องมืดสนิท แต่ยังมีเสียงกระซิบคุยกันเบาๆ ผมนอนมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นดวงจันทร์ใหญ่ส่องสว่างเข้ามา วันนี้เป็นวันพระจันทร์เต็มดวง สีเหลืองนวลสวยจนผมไม่อยากละสายตา
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ห้องทั้งห้องเงียบสนิท มีแต่เสียงลมหายใจเบาๆของเด็กหลายคนที่กำลังนอนหลับสนิทเท่านั้น แต่ผมก็ยังได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วๆที่ดังมาจากอีกฟากของห้อง ซึ่งก็เป็นไปตามคาด ผมค่อยๆย่องลงจากเตียง แล้วแอบตรงไปทางมุมห้อง
“ไหนว่าจะเลิกเป่าปี่ไง?”
นทโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มทันที ดวงตาชุ่มน้ำมองเห็นได้แม้ในความมืดที่มีเพียงแสงจันทร์ส่องลาดหน้าต่างเข้ามา เขาสูดจมูกฟืดใหญ่จนผมอมยิ้มอย่างนึกขำระคนเอ็นดู
“เขยิบหน่อย”
ผมโอบร่างของเขาเอาไว้แล้วล้มกายลงนอนข้างกัน เตียงเดี่ยวที่ไม่ได้ใหญ่อะไร แต่ก็พอไหวสำหรับเด็กสองคนที่นอนกอดกันเอาไว้
ตั้งแต่เสียพ่อแม่ไป ก็ไม่เคยมีใครกอดผมอีก และผมก็ไม่ได้กอดใครมานานเต็มที
เสียงสะอื้นเบาๆของนท และรอยน้ำตาที่เปียกชุ่มหมอน ทำให้ผมอดสะท้านในใจไม่ได้ เด็กคนนี้เหมือนผม เหงา และเศร้าไม่แตกต่างจากผม แต่เขาเลือกที่จะแสดงอารมณ์ออกมาตรงๆ ผิดกับผมที่ต่อต้านความจริงโดยการทำตัวแบบนี้
ผมกระชับอ้อมแขนเอาไว้มั่น พลางลูบหลังร่างเล็กอย่างปลอบประโลม ไม่รู้ว่าเขาหายใจสะดวกรึเปล่า เนื่องจากเขานอนซุกหน้าเอาไว้กับอกของผม แต่ไม่นาน ลมหายใจของเขาก็สม่ำเสมอ ผมถึงรู้ว่าเขาหลับไปแล้ว และผมก็ชักง่วงแล้วเช่นกัน
ผมลูบเรือนผมนุ่มมือเบาๆ แล้วปิดตาลง
เป็นคืนแรกในรอบเจ็ดปี ที่ผมได้รับรู้ถึงความอบอุ่นที่ก่อตัวในหัวใจ
วันต่อมา นทก็มีคนมารับอุปการะทันที นับเป็นโชคดีอย่างหาได้ยากในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแบบนี้ ดีจริงที่นทหน้าตาน่ารัก ทั้งยังเป็นเด็กที่ดูสุภาพ บังเอิญมีคู่สามีภรรยาที่มีบุตรเองไม่ได้แวะมาวันนี้ และได้เห็นนทอยู่กับผมพอดีจึงได้ขอรับไป
แน่นอน ผมดีใจด้วย แต่ก็อดรู้สึกอิจฉาไม่ได้ ผมอยู่มาตั้งเจ็ดปียังไม่เคยได้รับโอกาสแบบนี้บ้าง แต่เด็กคนนั้นมาแค่วันเดียวก็ได้ออกไปแล้ว
“นทต้องไปจริงๆเหรอ”
“ใช่ ดีแล้ว ไปอยู่กับครอบครัวใหม่ไง”
“ไม่เอา นทจะอยู่กับพี่”
“ไม่ได้หรอก อยู่ที่นี่ไม่เห็นดีเลย”
“ทำไมพี่ไม่ออกไปด้วยกันล่ะ?”
“พี่ยังออกไปตอนนี้ไม่ได้”
“ไปเถอะนะ นะ ไปด้วยกันนะ”
“ไม่ได้ อย่าดื้อสิ ไปได้แล้ว”
นทกำมือแน่น สะอื้นจนตัวโยน ผมก็สงสาร แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ทางนี้ย่อมดีที่สุดแล้ว อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่มีโอกาสได้ก้าวหน้าเท่าได้ออกไปอยู่กับพ่อแม่บุญธรรมแน่นอน
“เรา... จะได้เจอกันอีกไหม?”
“... ไม่รู้เหมือนกัน”
“นทอยากเจอพี่อีก... สัญญาได้ไหมว่าเราจะเจอกันอีก”
ผมหันไปมองใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา พร้อมกับยอมยื่นนิ้วเกี่ยวก้อยสัญญากับร่างตรงหน้าอย่างกระอักกระอ่วน ผมไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกหรอก ตราบใดที่ผมยังต้องอยู่แต่ในนี้
“สัญญากันแล้วนะ พี่ต้องไม่ลืมนทนะ”
ผมพยักหน้า หยดน้ำตารื้นขึ้นมาจนขอบตาร้อนผ่าว
น่าประหลาดใจจริงๆ เด็กคนนี้เองที่เห็นความสำคัญของผม เด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่ดูบอบบาง แถมยังเจ้าน้ำตา แต่กลับทำให้ชีวิตของผมได้กลับมารู้สึกถึงคำว่า ‘อบอุ่น’ อีกครั้ง
และไม่รู้ว่าด้วยเพราะคำสัญญานี้รึเปล่า สามวันหลังจากนั้น ผมถึงได้รับ ‘โชค’ ที่น่าแปลกเช่นเดียวกัน
“ไอ้ตี๋ มีคนจะรับมึงไปเลี้ยงแน่ะ รีบออกมาเร็ว”
ผมเดินตามออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง เบื้องหน้าเป็นภาพของร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิทที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้รับรองแขก ผมยกมือไหว้ด้วยความงุนงง ผู้ชายสูงวัยคนนี้สนใจอะไรในตัวผมถึงจะรับผมไปเลี้ยงอย่างนั้นหรือ
“จะรับจริงๆเหรอครับ? เด็กคนนี้มีพฤติกรรมก้าวร้าว ชอบทะเลาะกับคนอื่น นี่ก็กำลังจะถูกย้ายออกไปแล้วด้วย”
ผมอดนึกเคืองไม่ได้ ด่าอย่างกับว่าผมไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้อย่างนั้นแหละ แต่ชายประหลาดคนนั้นกลับลุกขึ้นยืนแล้วตรงมาที่ผม ราวกับไม่สนใจคำพูดใดๆของครูพี่เลี้ยงเลยแม้แต่น้อย
“มาเป็นลูกพ่อนะ”
ถ้อยคำสั้นๆ บวกกับน้ำเสียงนุ่ม ทำให้หัวใจที่ต้องการความอบอุ่นสั่นระรัว จนกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำตาที่รินอาบใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นของการต่อสู้ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาตลอดเจ็ดปี
ผมพยักหน้า พร้อมกับก้าวตามร่างสูงสง่าของ ‘พ่อ’ ออกไป
โดยไม่คิดเลย ว่าผู้เป็นพ่อ จะมอบชีวิตใหม่ที่ยิ่งใหญ่อย่างที่ไม่เคยคิดฝันมาก่อนให้กับคนอย่างผม --- เตชินท์ เด็กกำพร้าธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น
Talk: สวัสดีค่ะ ^^
หายไปหลายวัน สบายดีกันเนอะ
ตอนนี้แอบเปลี่ยนอารมณ์กันหน่อยนึง หวังว่าคงพอตอบคำถามได้ว่าน้องนทไม่มีญาติเหรอ ถึงได้ต้องตัวติดอยู่กับพี่ชิน
ส่วนพี่ชินเอง กลับไม่มีใครถามถึงอดีต แต่ก็นะ ชานมอยากเล่าค่ะ :laugh:
ตอนหน้าคงได้สานต่อกันค่ะ ไม่ว่าจะพี่ชิน เอก นท น้องเชษฐ์ คิดว่าช่วงนี้คงเป็นแค่จุดเริ่มต้นการก้าวใหม่ของน้องนท
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ :bye2:
ป.ล. เด็กๆเปิดเทอมแล้ว รถติ๊ดติดเนอะ (พูดเหมือนตัวเองเรียนจบแล้ว)
ป.ล.สอง ขอบคุณมากๆสำหรับการโหวตให้คะแนนนะคะ ดีใจมากๆที่ติดโผหนึ่งในห้ากับเขาด้วย
:mc4:
-
วู้วว มาแล้วๆ ดีใจ เม้นก่อนอ่านอีก 55 :กอด1:
-
หลายท่านอาจอยากให้พูดว่าพระเอกน่าสงสาร...
แต่ว่า.....จะขอพูดอย่างช้าๆนะคะ
เหมือนการตัดสินคดีความทั่วไป เป็นธรรมดาที่ต้องสืบสวนและตรองให้รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง เมื่อทราบถึงสาเหตุที่แท้จริง มันจะสั่นคลอนถึงจิตวิญญาณและวิจารณญาณของลูกขุน เพื่อให้ศาลตัดสินขั้นสุดท้าย แนวคิิดนี้มีพื้นฐานอยู่ที่ว่ามนุษย์ทุกคนเป็นคนดี แต่สภาพการณ์แวดล้อมสามารถปรับปรุงเปลี่ยนแปลงและหล่อหลอมให้เกิดนิสัยและสัญชาตญาณของมนุษย์คนหน้ง
กรณีนี้เช่นเดียวกัน เตชินทร์ 'ไม่ใช่' คนที่เลวร้ายมาแต่กำเนิด เพราะฉะนั้นเราอาจจะว่าเขาไม่ได้ เรื่องที่นิสัยของเขาเป็นอย่างนี้ เราไม่สามารถบอกได้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นผิดทางศีลธรรม เพราะในมุมมองของเขา มันเป็นเพียง reaction ที่สะท้อนอดีตของเขาออกมา แต่สิ่งที่ไม่ได้เปลี่ยน และมีความผิดจริง ก็คือการที่การกระทำของเขา สร้างความเจ็บปวดให้ผู้อื่น สร้างผลกระทบ ความเสียหายทางจิตใจและร่างกาย อีกทั้งทำให้ผู้อื่นเป็นทุกข์ นี่เป็นความผิดแท้จริงที่ไม่สามารถมองเป็นอย่างอื่นไปได้
ด้วยเหตุฉะนี้ ไลท์ไม่สงสารค่ะ แม้จะจริงที่ว่าคนเราต้อง struggling ที่จะเดินหน้าและแย่งอนาคตของตัวเอง แต่คนที่เลือกเส้นทางที่ struggling แบบมีคุณธรรม หรือว่า struggling แบบไร้มโนธรรม นั่นเป็นการตัดสินใจที่อดีตไม่มีผลเกี่ยวเนื่องค่ะ You choose to be the bad guy since the beginning, it's no use to make anyone feel sorry for what you deserve.
-
สู้ๆน้า ในที่สุดก็ตามอ่านจนเม้นท์ ทัน เป็นนิยาย ที่ประทับใจสุดไปเลยๆ อ่านแล้วให้ความรู้สึกเศร้า อ่านแล้วให้ความรู้สึกว่า หม่นหมอง แต่ทำให้หัวใจอบอุ่น ซึ่งชอบแนวนี้มากๆ ๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณมากๆที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาให้อ่านคับ o13 o13 o13
ปล.อยากให้ชินเจ็บปวดแบบนทบ้างจัง (เอาให้สาสมเลย :beat:)
-
โถ่ๆ ต่างคนต่างเป็นเด็กกำพร้ามาก่อน แต่ว่าพ่อของชินนี้ใครนะ
-
อ่านตอนอดีตนี้แล้วช็อก :a5: สองคนนี้บุพเพอาละวาดหรืออย่างไร แต่น้องนทคงจะจำไม่ได้ล่ะมั้ง ยังเด็กน้อยอยู่เลย แล้วพี่ชินนี่จำได้หรือเปล่าหว่า ไม่เห็นเคยพูดถึง
พี่ชินตอนเด็กนี่น่าเศร้าเหมือนกันนะ แต่ว่าถึงเราจะชีวิตรันทด ก็ไม่มีสิทธิ์ไปทำร้ายคนอื่นเหมือนกัน ทำตัวดีๆ ไม่ทำร้ายใครให้คนอ่านสงสารและเห็นใจบ้างเถอะนะ :angry2:
รอตอนหน้าๆๆๆ
-
พึ่งรู้ความเป็นมาของทั้งสองคน
สงสัยมานานแล้วว่าเจอกันได้ไง
:L2: :L2:
-
อดีตเป็นอย่างนี้นี่เอง
รอตอนหน้าค่า o13
-
เม้นของคุณ Golem237 ตอบโจทย์ทุกอย่างในใจจริงๆ
ยังไงก็ตามจะตามต่อไปนะคะคนเขียน :L2:
-
แสดงว่าเตชินทร์จำน้องนทได้ล่ะสิเนี่ย แต่ดูท่าทางนทแล้วจะจำไม่ได้นะว่าเคยเจอกันมาแล้ว เพราะอยู่ด้วยกันแค่วันเดียวเองอ่ะ
-
เค้าเคยเจอกันมาก่อนหน้านี้ด้วยเหรอ
อืมมมมมม ....
-
เมื่อก่อนเคยรู้จักกันด้วย><
เหวยๆๆ จะเป็นยังไงต่อเนี่ยอยากอ่านต่อแล้ว ฮะ !! !
เป็ยกำลังใจให้นะคะ><
-
บุพเพท่านอาฆาตอะไร2คนนี้
ใครจำกันได้ไหมนิ 2คนนี้
-
สวรรค์กลั่นแกล้งคู่นี้จริงๆ :sad4:
-
นี่แสดงว่าน้องนทจำพี่ชินได้ตั้งแต่เข้าฟังในห้องประชุมคราวนั้น
ถึงได้วิ่งตามไป แล้วพี่ชินจำน้องนทได้รึเปล่า?
ชอบจัง ความผูกพันตั้งแต่เด็กๆ :กอด1:
-
อาจเป็นเพราะเราคู่กันมาแต่ชาติไหน :กอด1:
-
อึ้ง ช๊อค :freeze: :freeze: :freeze:
-
ไม่คิดว่านทจะจำเตชินทร์ได้หลังจากที่มาเจอกันอีกครั้งที่มหาวิทยาลัย
เพราะ 7 ขวบนี่เด็กมาก ๆ จนแม้แต่ตัวเราเองพอได้ย้อนกลับไปนึกถึงช่วงเวลานั้น ๆ ของตัวเองแล้ว
ต่อให้คนที่เคยรู้จักกันมาและได้เจอกันมากกว่า 1 สัปดาห์ ก็ยังจำหน้าไม่ได้ อาจจำได้แค่เพียงบรรยากาศและชื่อ
แต่ก็คงเลือนลางเหลือเกิน คุณ Golem237 กล่าวได้ถูกต้อง อดีตของแต่ละคนน่าสงสารมีที่มา
แต่ไม่สามารถกล่าวอ้างได้ว่ามันคือเหตุผลที่จะต้องมาทำร้ายใคร โดยเฉพาะทำซ้ำ ๆ
ไม่ว่าเตชินทร์จะเป็นพระเอกหรือไม่ นทจะให้อภัยหรือเปล่า มันก็คงแล้วแต่เรื่องราวที่ผูกเรื่องไว้
แต่ละคนก็คงมีเหตุผลของตัวเอง นทเองอาจยินดีที่จะเจ็บปวดและเป็นกระสอบทรายต่อไปเพราะรักมาก ๆ
เตชินทร์เองก็อาจรักนทมาก ๆ แต่หักห้ามสันดานดิบและทนต่อสิ่งยั่วเย้าไม่ไหว
รักในแต่ละแบบของแต่ละคนคงไม่เหมือนกัน แต่สำหรับเราอย่างที่บอก เตชินทร์เป็นพระเอกที่เลวสุดในเล้าแล้วล่ะ
-
อืม...อดีตของพี่ชินและนท ครอบครัวที่นทไปอยู่ด้วยเป็นครอบครัวที่ดีใช่มั้ย (ยังสติลห่วงนายเอกไม่เลิก)
ส่วนพี่ชินก็คงปลูกฝังกันจนเป็นมาเฟียทุกวันนี้ สภาพแวดล้อมที่กดดันและดิ้นรนก็ทำให้คนเราจิตใจแข็งกระด้างได้นะ
เริ่มเข้าใจพี่ชินนิดหน่อยแล้ว อดีตน่าสงสารกันทั้งคู่เลย ถ้าีัรักและผูกพันกันขนาดนี้พี่ชินต้องดูแลนทให้ดี ๆ นะ
ขอบคุณค่ะ
-
อืม...เหมือนบุพเพที่ได้มาอยู่ด้วยกันอีก
แต่ในเมื่อพี่ชินรักษานทไว้ไม่ได้ ก็ควรปล่อยมือนะ :เฮ้อ:
ถึงอดีตเราจะเลวร้าย แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปร้ายใส่คนอื่นนะคะ o18
-
จริงๆแล้ว พ่อแม่บุญธรรมของนทก็เป็นแค่คู่สามีภรรยาธรรมดาที่มีลูกเองไม่ได้เท่านั้นค่ะ
แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ทั้งสองคนเลี้ยงดูนทเป็นอย่างดี เด็กคนนี้ถึงได้เติบโตมาเป็นคนจิตใจแบบนั้น
(แต่ติดจะเจ้าน้ำตาและอ่อนแอต่อความรักมากไปเสียหน่อย)
ในขณะที่พี่ชินไม่ใช่เลย คนที่รับพี่ชินมาเลี้ยงมีแต่พ่อคนเดียวเท่านั้น
และเลี้ยงดูแบบไหน คงได้เห็นกันคร่าวๆในตอนต่อไปค่ะ
o18
-
เป็นเนื้อคู่กันนี่นา :impress2: :impress2: :impress2:
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[23]
“ชิน ลูกต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้”
ผมหอบหายใจ พลางฝืนลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่เจ็บร้าวไปทั้งกาย หลังจากถูกคนสนิทของ ‘พ่อ’ รุมอัดมาร่วมชั่วโมง โดยมีชายสูงวัยผู้รับผมมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาสีดำ ในมือถือแก้วไวน์ใสที่บรรจุของเหลวสีแดงเข้มเอาไว้อย่างสบายอารมณ์
ดวงตาหลายคู่จับจ้องผมที่กำลังใช้มือข้างหนึ่งยันกายลุกขึ้นจากพื้นพรม แม้ว่าคนรอบกายที่ถูกเรียกมาเป็นคู่มือจะออมแรงให้ แต่สำหรับผมที่อายุไม่ถึงสิบห้าปี แรงเตะหรือต่อยของผู้ใหญ่เต็มตัวที่ถูกฝึกฝนการต่อสู้มาจนช่ำชอง แม้จะออมมือให้ก็หนักหน่วงเพียงพอที่จะทำให้ผมทรุดลงไปกองอยู่กับพื้นหลายต่อหลายครั้ง
นี่เป็นวันที่สิบแล้วที่ผมเจอ ‘การฝึกซ้อม’ ของพ่อ ที่ผมอยากจะเรียกมันว่า ‘การรุมซ้อม’ เพื่อระบายอารมณ์เสียมากกว่า คนสนิทของพ่อที่วันๆสวมเพียงชุดสูทสีดำเหมือนกันหมด ไม่ได้มีความน่าคบหาด้วยแต่อย่างใด สายตาที่มองตรงมา แม้จะเจือความเห็นใจ แต่ก็ทอประกายวาววับอย่างพึงใจตามสัญชาตญาณดิบเถื่อนในทุกครั้งที่อัดเตะผมจนร่างของผมกระแทกกับกำแพง
“เอาชนะให้ได้ ผ่านพ้นไปให้ได้ แล้วลูกจะไม่มีวันพ่ายแพ้อีกเลย”
ผมยิ้มหยันกับถ้อยคำที่ฟังดูเรียบง่ายราวกับผมกำลังท้าตีท้าต่อยกับเด็กตัวเล็กๆ หากมันง่ายขนาดนั้นผมคงไม่สะบักสะบอมขนาดนี้ ผมไม่ได้กำลังทะเลาะกับใคร แต่สิ่งที่ผมกำลังเผชิญอยู่นั้นคือการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด มันแตกต่างจากการหาเรื่องใครอย่างที่ผมพบเจอในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามากนัก
ดวงตาของผมไหววูบเมื่อร่างหนึ่งหยิบมีดด้ามสั้นออกมา สีเงินที่สะท้อนกับแสงไฟสีส้มจากแชนเดอเลียในห้องรับรองหรูหราทำให้กายของผมชาวาบ ความกลัวปรากฏในขั้วหัวใจ ผมเหลือบมองไปทางผู้เป็นพ่อที่นั่งอมยิ้มและปรายตามองตอบกลับมาอย่างเย็นใจ แม้จะอยู่กับเขามาไม่กี่วัน แต่ผมก็เดาความคิดของเขาได้ ตาแก่วิปริตนั่นต้องการให้ผมสู้เพื่อเอาชีวิตรอด โดยไม่สนใจผลลัพธ์ว่าผมจะสามารถเอาตัวรอดได้จริงหรือไม่
จริงสิ ผมมันก็แค่บุตรบุญธรรมที่รับอุปการะมา จะรอดหรือไม่ ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าเสียใจของผู้ชายคนนี้ ต่อให้ไม่มีผม ไม่ใช่ผม เขาก็สามารถหาคนใหม่มาแทนได้ทุกเมื่อ
นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้าย หากผมพลาดไป จะไม่มีวันได้รับคืนอีกเป็นครั้งที่สอง
ผมกำหมัดแน่น ตั้งท่าพร้อมรับชายร่างสูงใหญ่ที่เตรียมพุ่งเข้าหาพร้อมกับมีดที่อยู่ในมือ แต่ก่อนที่เขาจะจ้วงแทงผมด้วยมีดสั้นคมกริบ ผมย่อกายลงเพื่อฉวยความตัวเตี้ยกว่าให้เป็นประโยชน์ ใช้แข้งเตะอัดเข้าที่จุดศูนย์กลางกายเข้าไปเต็มรัก จนร่างตรงหน้าทรุดลงด้วยความเจ็บปวด
ผมหันไปอีกทางเมื่อถูกเตะอัดเข้าที่กลางหลังจนทรุดลงไปอีกครั้ง ก่อนจะรีบพลิกหลบคมมีดที่พุ่งเข้ามาอีกครั้งจากชายผิวดำอีกคน มีดสั้นปักเข้าที่ผืนพรมด้วยระยะห่างจากใบหน้าของผมเพียงไม่กี่นิ้ว หัวใจเต้นรัวด้วยความหวาดกลัวและตระหนกเสียจนอะดรีนาลีนหลั่งไหลไปทั่วกาย
ผมยกเท้าเตะสวนร่างที่โถมทับมาเต็มแรง ก่อนจะดีดตัวขึ้นถอยไปชิดผนัง ร่างหนาทั้งสามเดินย่างสามขุมมาหาผม ต้อนจนผมไม่มีที่ทางใดจะหนีไปได้อีก ผมกัดฟันแน่น ก่อนจะเลือกที่จะพุ่งกายเข้าหาชายคนหนึ่งที่ถือมีดอยู่ในมืออย่างสุนัขจนตรอก ผมกลิ้งไปกับพื้นพร้อมกับชายคนนั้นและพยายามแย่งมีดมาถือเอาไว้ แต่ก็ไม่สำเร็จ ความทรงจำบางอย่างทำให้ผมก้มหน้าลง แล้วกัดเข้าที่ใบหูของเขาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!”
เสียงร้องอย่างทรมานดังขึ้น พร้อมกับมือใหญ่ที่ปล่อยมีดด้วยความตกตะลึง ผมได้โอกาสคว้ามา และก่อนที่สมองจะสั่งการใด เรือนกายก็ฝังมีดลงไปที่ร่างของชายที่กรีดร้องอยู่ด้านใต้โดยอัตโนมัติ
ผมยังคงไม่ปล่อยใบหูของชายร่างหนา พร้อมกับมือที่ดึงมีดแล้วปักลงไปใหม่หลายต่อหลายครั้ง จนรับรู้ได้ถึงแรงกระเซ็นของโลหิตที่อาบใบหน้าของเขา และด้านล่างของใบหน้าของผม
เมื่อผมรู้สึกตัวอีกที คือตอนที่พ่อของผมลุกมาสะกิดบ่าของผมเบาๆ พร้อมกับฉุดให้ลุกขึ้นยืนแล้วลูบศีรษะเบาๆอย่างชมเชย ผมค่อยๆเบือนหน้าไปทางชายชะตาขาดที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น มีดที่ปักอยู่ที่คอหอยที่เต็มไปด้วยรอยตัดของคมมีดจนเหวอะแหว่งเห็นกระดูกภายใน
ความคลื่นเหียนพุ่งสูงในพริบตา ในจังหวะเดียวกับที่ผมก้มลงมองมือเปื้อนเลือดของตนเอง ผมทรุดกายลงไปอาเจียนอยู่ที่พื้นพรมสีเลือดนก ขณะที่คนรอบกายได้แต่ยืนนิ่งมองด้วยสายตาเฉยชา อย่างที่เห็นมาเป็นประจำหลายต่อหลายครั้ง
“เก่งมาก ชิน นี่สิถึงสมกับเป็นลูกพ่อ”
ผมถูกส่งตัวไปทำความสะอาด และวันต่อมา ผมก็ไม่ต้องเข้ามาในห้องรับรองเพื่อฝึกการเอาตัวรอดเช่นนี้อีก แต่พ่อของผมกลับจ้างให้ครูมาฝึกศิลปะการต่อสู้ให้ผมทุกวันในช่วงเช้า ในช่วงบ่ายจนถึงเย็นผมจะต้องเข้ารับการศึกษาแผนธุรกิจทั้งหมดของบริษัท และต้องจดจำให้ได้ภายในเวลาอันสั้น ก่อนจะถูกส่งเข้าประชุมพร้อมกันกับพ่อของผมในห้องผู้บริหาร
จนถึงวันนี้ ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าพ่อของผมคนนี้ทำงานอะไรกันแน่ วันหนึ่งที่มีโอกาสอยู่ในกันเพียงสองคนบนรถคันหรู ระหว่างทางไปบริษัท ผมจึงเอ่ยถามออกไป
“งานของพ่อ คือการตักตวงความพอใจให้กับตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”
ผมไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ถามต่อ เมื่ออีกฝ่ายเพียงแค่แสยะยิ้มชั่วร้าย ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ
หลังจากนั้นไม่นาน สิ่งที่ผมประสบพบเจอ ก็ทำให้ผมค่อยๆเข้าใจ และซึมซับคำว่า ‘พอใจ’ ของผู้เป็นพ่อได้ทีละน้อย ทีละน้อย จนในที่สุดผมก็รับรู้ได้ว่า ‘งาน’ ของพ่อของผมคือการช่วงชิงเอาทุกสิ่งทุกอย่างจากคนรอบกายมาเป็นผลประโยชน์ของตนเองให้ได้มากที่สุด โดยไม่สนใจว่าใครคนอื่นจะต้องสูญเสียอำนาจ เงินตรา หรือแม้กระทั่งชีวิตของตนเองและครอบครัว เพื่อสนองความต้องการของพ่อของผม เขาทำได้ทุกอย่าง และผม ต้องทำให้ได้อย่างเขา ต้องเป็นให้ได้อย่างเขา
นี่คือโอกาสที่ผมได้รับ และเลือกแล้วตั้งแต่วันที่มือของผมได้สัมผัสกลิ่นคาวของเลือด
“บอสครับ ผมเจอตัวเขาแล้ว”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่พุ่งพรวดเข้ามาในห้องโดยไม่แม้แต่จะเคาะประตู อันเป็นหนึ่งในกฎข้อบังคับสำหรับใครก็ตามที่รู้จักเขาดี แต่ด้วยเนื้อหาที่ได้รับฟัง ทำให้เตชินท์ที่กำลังหวนนึกไปถึงอดีตละเลยมารยาทเหล่านั้นแล้วรีบผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
“ทำดีมาก รีบพาฉันไปที่นั่นเดี๋ยวนี้เลย”
เตชินท์รู้สึกโล่งอกเป็นปลิดทิ้งหลังจากได้รับรู้ว่าเขายังสามารถตามรอยของนกที่บินหนีหายไปจากกรงได้ในระยะเวลาอันสั้น เพียงแค่ยกหูกริ๊งเดียวเท่านั้น คนของเขามากมายก็สามารถตามหานิชาได้ภายในไม่กี่ชั่วโมง ทำไมเขาถึงไม่คิดได้ให้เร็วกว่านี้นะ
“แต่บอสครับ... ผมมีอีกเรื่องที่ต้องรายงานให้ทราบก่อน”
“ว่ามา”
ใจของเขาระริกจะรีบวิ่งไปหาร่างบอบบางของเขาจนแทบยืนเฉยๆไม่อยู่ แต่เมื่อได้รับฟังถ้อยคำสั้นๆจากปากของลูกน้องคนสนิท ความเย็นวาบกลับถาโถมเข้ามาจนทำให้ขาแข็งราวกับถูกสาป
“... อย่างนั้นหรือ ขอบใจมาก”
“แล้วบอสจะไปพบคุณนิชาเลยไหมครับ?”
“ยังก่อน นี่ยังไม่ใช่เวลาที่ดี”
เตชินท์ยกมือขึ้นให้อีกฝ่ายออกไปจากห้อง ก่อนที่ตัวเขาจะทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้หนังสีดำของตำแหน่งประธาน มือประสานวางอยู่บนโต๊ะอย่างใช้ความคิด ก่อนที่ริมฝีปากจะกระตุกรอยยิ้มขื่น
“พนักงานในคลับหรือ...”
เด็กคนนั้นจะรู้รึเปล่าว่าคลับที่ว่านี้เป็นคลับประเภทไหน ไม่สิ ไม่ว่าจะรู้หรือไม่ ผลของมันก็เป็นแบบเดิมอยู่ดี นั่นคือนิชาของเขา ตอบตกลงเป็นพนักงานในคลับแห่งนั้นไปแล้ว
เจ้าของคลับนั่นจะรู้รึเปล่า ว่าพนักงานใหม่คนนี้เป็นคนของใคร
ไม่เป็นไร หากต้องการเล่นกันแบบนี้ ไม่ว่าอย่างไร นกน้อยก็ยังเป็นได้แค่นกตัวจ้อย ที่เขาจะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด
ต่อให้เขาเป็นผู้เปิดกรงให้บินออกไป แต่อิสรภาพที่มอบให้ยังถูกจำกัด นิชาต้องอยู่ในพื้นที่ที่เขายังสามารถมองเห็นและรับรู้ความเป็นไปได้ตลอดเวลา
อากาศที่นิชาหายใจได้ ต้องเป็นลมหายใจของเขาเท่านั้น นอกเหนือเกินจากนั้น เขาไม่อนุญาต
เตชินท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พลางกรอกเสียงทุ้มนุ่มลงไปเมื่ออีกฝ่ายรับสายในเวลาอันสั้น
“ต่อสายไปหาคุณหญิงที”
“พี่หญิง คืนนี้ว่างรึเปล่า?”
“ว่างสิ มีอะไรเหรอ?”
“คืนนี้เปิดร้านเป็นคืนแรก ขอเชิญไปร่วมงานเปิดตัวคลับ Aphrodite ของผม”
ธนกรยื่นซองกระดาษสีแดงสดที่ภายในเป็นการ์ดเชิญระดับวีไอพีที่แจกให้กับลูกค้ากระเป๋าหนักเท่านั้น แน่นอนว่าผู้เป็นพี่สาวรับไว้ แม้ในใจจะรู้สึกหวั่นๆก็ตาม
“พี่ไม่ค่อยได้ไปที่แบบนี้ซะด้วยสิ ต้องหาที่พิเศษให้พี่นั่งด้วยล่ะ”
“แน่นอนครับ คุณนภิสาจะได้รับอภิสิทธิ์พิเศษยิ่งกว่าแขกคนไหนก็ตามอย่างแน่นอน รับรองว่าผมจะบอกพนักงานทุกคนอย่าไปกวนใจพี่ เพราะคนอย่างพี่ หม้อให้ตายก็ไม่มีวันได้ทิป”
ร่างสูงหัวเราะเมื่อนภิสาทำหน้าเง้างอด เมื่ออีกฝ่ายจงใจแกล้งเสียดสีเจ้าหล่อนซึ่งรับหน้าที่เป็นหัวหน้าบัญชีของบริษัท อันเลืองชื่อเรื่อง ‘เค็ม’ ได้ที่
“พี่ชวนคนไปด้วยก็ได้นะถ้ากลัวเหงา คืนนี้ผมเลี้ยงเอง สั่งอะไรได้เต็มที่เลย”
“เดี๋ยว เอก แล้ว... เล็กล่ะ?”
“ยัยนั่นอายุถึงซะที่ไหนเล่า”
“เออจริงด้วย ดีแล้ว ไม่ต้องบอกน้องล่ะ เดี๋ยวจะน้อยใจถ้าไม่ได้ไปด้วย”
“รู้แล้วครับ ไม่บอกหรอก เดี๋ยวก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งอีก ขี้เกียจจะตามง้อ”
“พูดถึงน้องให้มันดีๆ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้กลับบ้านเลยนะเอก ป๊ากับม้าก็บ่นคิดถึง”
“ก็ทำร้านมันยุ่งนี่ครับ ช่วงนี้ช่วงแรก เอาไว้อะไรลงตัวกว่านี้จะกลับไปหาบ่อยๆนะ”
“อืม ทำให้ได้อย่างที่ว่าล่ะ”
“โอเคครับพี่ เดี๋ยวคืนนี้เจอกันนะ ผมต้องไปเชิญแขกคนอื่นต่อ”
“อืม เออ เดี๋ยว แล้วพี่ต้องใส่ชุดแบบไหนไปล่ะ?”
“ธรรมดาก็ได้พี่ คนอื่นเขาก็ใส่ชุดธรรมดากันทั้งนั้น เจอกันนะครับ”
“อ้อ... โอเค”
เจ้าหล่อนเดินไปส่งน้องชายถึงหน้าประตู ก่อนจะนั่งนึกทบทวนอยู่หลายตลบ คำว่า ‘ธรรมดา’ ของน้องชายกรุ๊ปเลือดบีที่หาความธรรมดาไม่ได้นี่หมายถึงอะไรกันนะ คนกรุ๊ปเลือดเอที่ตรงไปตรงมาอย่างเธอไม่ค่อยเข้าใจดีนัก ครั้นจะถามน้องสาวคนเล็ก ก็แลดูมีประเด็นอยู่ หนำซ้ำเพื่อนๆก็เงียบหายไป ด้วยเข้าใจว่าเธอกำลังจี๋จ๋ากับสามีที่แทบไม่เคยกลับบ้านกลับช่องกับใครเขาอีก
คิดได้ไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ที่ทำงานของชายหนุ่มที่กำลังนึกถึงอยู่พอดี
“ค่ะ”
“คุณหญิง คืนนี้สะดวกรึเปล่าครับ?”
“ก็... ไม่แน่ใจค่ะ ต้องไปงานเปิดตัวร้านของเอก”
“น้องชายของคุณน่ะหรือครับ? อ้อ... เห็นว่าเตรียมร้านอยู่ ตอนนี้เปิดแล้วหรือนี่”
“ใช่ค่ะ เพิ่งเปิดคืนนี้”
เธอลังเลใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะนึกได้ว่าชายหนุ่มนั้นขึ้นชื่อเรื่องขาเที่ยวอยู่แล้ว น่าจะคุ้นเคยกับสถานที่ประมาณนี้ที่เธอไม่เคยคุ้นเอาเสียเลย แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาก็เป็นเพียงแต่สามีภรรยาในนามเท่านั้น จู่ๆจะชวนไปเที่ยวกลางคืนจะดูประหลาดรึเปล่าเธอก็ยังไม่แน่ใจนัก
“คุณชินโทรมา... มีอะไรรึเปล่าคะ?”
“ผมตั้งใจจะชวนคุณไปหาอะไรดื่มด้วยกันเสียหน่อย ถ้าน้องชายของคุณเปิดร้านวันนี้ งั้นเราไปแสดงความยินดีกับเขาด้วยกันดีไหมครับ?”
นับว่าตรงตามความตั้งใจของเธอพอดิบพอดี โดยที่ไม่ทันได้เอะใจ เธอตกปากรับคำไปอย่างนึกโล่งอกน้อยๆเสียด้วยซ้ำ เนื่องจากเธอไม่ชอบแสงสีในยามค่ำคืนนัก ผิดกับน้องแท้ๆในสายเลือดของเธอทั้งสองคนที่ดูจะรักความงดงามเหล่านั้นเสียเหลือเกิน
“ดีเลยค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวคืนนี้ผมไปรับที่บ้านนะครับ”
“อ้อ เดี๋ยวค่ะ คุณชิน ฉันมีเรื่องรบกวนอีกเรื่อง”
“ว่ามาได้เลยครับ”
“... คือ ชุดที่ใส่ไปงานแบบนี้... เป็นชุดประมาณไหนเหรอคะ”
ปลายสายหลุดหัวเราะออกมาเบาๆอย่างอดไม่ได้ ทำเอาเจ้าหล่อนหน้าขึ้นสีน้อยๆ เท่ากับว่าอีกฝ่ายก็รู้หมดว่าเธอนั้น แม้จะเก่งธุรกิจ และฉับไวเท่าทันคนอื่น แต่ในเรื่องทางนี้กลับไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน
“เดี๋ยวหกโมงเย็นผมจะไปหาที่บ้าน แล้วเอาชุดไปให้นะครับ”
นภิสาอ้าปากจะปฏิเสธ แต่อีกฝ่ายกลับบอกลาแล้วรีบวางหูอย่างรวดเร็ว หญิงสาวระบายลมหายใจอย่างหงุดหงิด ก็ไม่เคยคิดอยากจะหวังพึ่งชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘สามี’ คนนี้นัก แต่ในเมื่อทุกอย่างเหมาะเจาะให้เป็นแบบนั้นเสียเหลือเกินจนน่าลำบากใจ เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับความจริงในข้อนี้
ความจริงที่ใครต่อใครล้วนอิจฉาและใฝ่ฝันอยากจะเป็นได้อย่างเธอ เธอนั้นได้รับตำแหน่งหัวหน้าของบริษัทบิดา แต่ไม่ได้ไขว่คว้ามาอย่างลำบากนัก ในยามแรกที่เข้าไปจึงได้แสดงความสามารถให้เป็นที่ประจักษ์อย่างชัดเจนว่า เธอไม่ได้เป็นเพียงเด็กฝากอย่างที่ใครต่อใครเข้าใจ พนักงานทุกคนล้วนยินดีที่ได้เธอมาเป็นผู้ร่วมงาน และเมื่อมีเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่มาขอแต่งงาน พร้อมกับแหวนอันเลอค่าในราคาที่ประเมินไม่ได้ ทุกคนก็ยิ่งยินดีด้วยและปรารถนาจะเป็นอย่างเธอบ้าง ทั้งๆที่เธอนั้นไม่ได้ต้องการสิ่งเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย
มนุษย์ก็เป็นแบบนี้ นอกจากสิ่งงดงามภายนอกแล้ว ใครจะสนว่าเนื้อในนั้นเน่าเฟะแค่ไหน
เธอเองก็เป็นหนึ่งในสังคมเหล่านั้น ที่แม้จะไม่พอใจเพียงใด แต่ก็จำต้องฝืนยืนหยัดอดทนต่อสิ่งเร้าเหล่านั้นอยู่เรื่อยไปโดยไม่มีสิทธิ์ใดจะปฏิเสธหรือต่อต้าน
ไม่มีใครผิด ถ้าผิดก็คงจะต้องเป็นเธอ ที่เกิดมาเป็นบุตรสาวคนโต และคนแรกของตระกูลใหญ่ ที่ปรารถนาจะขยายธุรกิจจนต้องให้เธอแต่งงานกับชายคนนั้น ชายคนที่ทำให้น้องสาวที่เธอรักเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ชายคนที่เธอไม่เคยรัก และไม่ปรารถนาจะได้รับความรักใดๆกลับมา
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ทำเอาเธอสะดุ้งเฮือก เมื่อปรายสายตามองผู้โทรเข้ากลับยิ่งตระหนกยิ่งกว่า เพราะเป็นชื่อของคนที่เธอไม่คาดฝันว่าจะโทรเข้ามาหาเธออีก โดยเฉพาะหลังจากงานแต่งงานของเธอ
“... ฮัลโหล”
“พี่หญิง เล็กเองนะ”
“อื้อ มีอะไรรึเปล่า?”
“ไม่มีอะไรโทรหาพี่หญิงไม่ได้เหรอ?”
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น พี่เห็นเราหายไปนาน”
“หายไปนานที่ไหน พี่หญิงนั่นแหละไม่ค่อยกลับบ้านเลย เล็กเหงานะ”
“... เล็กพูดจริงๆเหรอ?”
“อ้าว ทำไมถามแบบนั้น ตั้งแต่แต่งงานไปพี่หญิงกลับบ้านมาครั้งสองครั้งเองนะ ไม่ค่อยได้เจอกันเลย พี่หญิงไม่คิดถึงเล็กแล้วเหรอ?”
“คิดถึงสิ คิดถึงมากด้วย”
“งั้น พรุ่งนี้ว่างไหม เราไปช้อปปิ้งกันดีไหม?”
“เอาสิ เล็กอยากไปไหนล่ะเดี๋ยวพี่ไปรับ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวเจอกันที่นั่นเลยก็ละกัน เล็กขับไปเองได้”
“ได้ อยากช้อปอะไรล่ะ นานๆที พี่จะเป็นสปอนเซอร์ให้”
“พูดจริงนะ ดีใจจัง เล็กกำลังอยากได้บลัชออนอันใหม่อยู่พอดี”
“อะไร เครื่องสำอางเต็มบ้านใช้หมดแล้วเหรอเรา?”
นภิสาพูดไปแบบนั้นเนื่องจากภายในห้องนอนของน้องสาว มีเครื่องสำอางแบรนด์เนมจำนวนมากที่รวมมูลค่าแล้วหลายหมื่น สารพัดสี สารพัดยี่ห้อที่วางรวมกันอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งที่นับวันแทบไม่เหลือพื้นที่ใช้สอยอื่น
“ก็มันเพิ่งออกคอเลคชั่นใหม่มานี่นา”
“ก็เป็นซะแบบนี้นี่นะเรา ใช้ทันวันหมดอายุเหรอ?”
“ไม่ทันหรอก ไม่เป็นไรน่า นะ พี่หญิงซื้อให้เล็กนะ น้า”
“เฮ้อ ก็ได้ๆ เจอกันที่ไหนล่ะ?”
“เอ็มโพเรี่ยมก็ได้ ใกล้บ้านดี”
“โอเค เจอกันสักสิบเอ็ดโมงนะ”
“ได้เลยค่ะ คิดถึงพี่หญิงนะ”
เจ้าของนามอดแย้มยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงออดอ้อนของผู้เป็นน้องสาวที่เธอรักยิ่งกว่าใครอีกครั้ง แม้ว่าจะนึกสงสัยว่าเหตุใดจู่ๆถึงได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้ก็ตาม แต่เธอก็คลายความกังวลไปเมื่อคิดว่าวันพรุ่งนี้คงได้พบกัน
สายตาเรียวเหลือบไปมองทางนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่ริมผนัง ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบว่าใกล้เวลานัดเต็มที เธอยังไม่ได้เตรียมตัวใดๆทั้งสิ้น จึงรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำแล้วสวมชุดเดิมออกมาแต่งหน้าทำผมรอเสื้อผ้าที่สามีจะนำมาให้หลังจากนี้
ระหว่างที่เธอกำลังตบแป้งนั้นเอง เธอจึงได้เห็นสีหน้ายินดีที่กระจ่างชัดแม้กระทั่งในแววตาจนยิ้มไม่หุบ ใครจะไม่ดีใจเล่า ในเมื่อเธอกับน้องสาวที่เธอรักคืนดีกันแล้ว หนำซ้ำวันนี้ธนกร น้องชายคนเดียวที่เธอเป็นกังวลเรื่องหางานก็เปิดธุรกิจเป็นของตนเองเสียที วันนี้ช่างเป็นวันดีเสียเหลือเกิน
และหวังว่า หลังจากนี้คงไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นในตระกูลของเธออีก
เสียงประตูห้องนอนที่เปิดเข้ามา ทำให้เธอสะดุ้งแล้วรีบหันไปทางต้นเสียง เมื่อพบว่าเป็นสามีของเธอเองก็ทอดถอนใจอย่างโล่งอก แว่บหนึ่งที่เธอคิดว่าเป็นขโมยหรือผู้บุกรุกอื่นใด ทั้งๆที่ไม่น่าจะต้องกังวลในเรื่องแบบนี้เลย ในเมื่อหมู่บ้านที่เธออยู่นั้นเป็นหมู่บ้านที่มีแต่คนมีฐานะ มียามรักษาการณ์อย่างละเอียดและกล้องวงจรปิดแทบทุกที่
อย่างน้อย ผู้ชายตรงหน้าที่ไม่ได้แต่งงานกับเธอเพราะรัก ก็ยังรับผิดชอบเพียงพอที่จะหาบ้านที่ปลอดภัยให้เธออยู่อย่างไม่ต้องกังวล
“สวัสดีค่ะ คุณชิน”
“สวัสดีครับ คุณหญิง”
แม้ว่าจะแต่งงานกันมาหลายเดือนแล้ว สรรพนามที่ใช้เรียกกันและกันก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน นภิสาไม่คิดจะเรียกร่างตรงหน้าด้วยถ้อยคำอื่นใด เนื่องจากเธอไม่คิดอยากสนิทสนมกับเตชินท์มากไปกว่าที่เป็นอยู่ ในขณะที่เตชินท์เองก็ไม่คิดอยากเสียเวลาหาคำหวานอื่นมาใช้เรียกภรรยาของตนเอง ในเมื่อต่างฝ่ายต่างรับรู้ถึงความเป็นจริงดีว่า การแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงฉากบังหน้าเพื่อรวมธุรกิจเข้าด้วยกันเท่านั้น
“นี่ชุดของคุณ”
เธอรับถุงกระดาษสีดำจากแบรนด์ชื่อดังในห้างคนรวยมาถือเอาไว้อย่างเกรงใจ เนื่องจากพอจะเดาได้จากน้ำหนักว่าภายในนี้ไม่ได้มีเพียงแค่เสื้อผ้าอย่างแน่นอน และมูลค่าของมันก็คงไม่ใช่น้อยๆเลยทีเดียว
“คุณถึงกับต้องซื้อกระเป๋ามาให้ถือด้วยเลยเหรอคะ?”
“ผมก็แค่คิดว่า อะไรที่มาเป็นเซ็ตมันคงจะดีกว่าขาดๆเกินๆเท่านั้น ถ้าคุณชอบก็คงจะดีครับ”
เป็นผู้ชายที่มีวาจาน่าฟังทีเดียว หากเธอไม่ได้ยินน้ำเสียงจากใจของผู้ชายคนนี้ในวันแต่งงาน เธออาจจะตกหลุมเขาในไม่ช้าก็เป็นได้
นภิสาแค่นยิ้มให้กับตนเอง ก่อนจะเอ่ยขอบคุณแล้วถือถุงตรงเข้าไปในห้องอาบน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะออกมาในชุดเดรสสีดำเปิดไหล่แบบเรียบๆ พร้อมเครื่องประดับชิ้นงามบนลำคอขาวเนียนและต่างหูเพชรขนาดเล็กจากคาร์เทียร์ที่เตชินท์สั่งให้คนไปเลือกสรรมาให้เป็นอย่างดี โทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์ของเธออยู่ในคลัทช์สีเงินขนาดพอดีมือ จริงอย่างที่เตชินท์ว่า ทั้งหมดทั้งมวลนี้ลงตัวราวกับตั้งใจสั่งตัดมาเป็นเซ็ตเพื่อเธอโดยเฉพาะ นี่หมายรวมถึงรองเท้าส้นสูงประดับคริสตัลที่วางอยู่ด้านหน้าเตียงใหญ่อีกด้วย
"คุณหญิง มานั่งตรงนี้สิครับ"
เจ้าหล่อนเดินมานั่งลงที่ปลายเตียงตามที่ชายหนุ่มบอกอย่างไม่เข้าใจนัก ก่อนจะอุทานดังเมื่อเขาก้มลงคว้าเรียวเท้าของเธอเพื่อสวมรองเท้าส้นสูงให้อย่างบรรจง
ชายคนนี้เป็นคนแบบไหนกันแน่นะ นภิสาอดสะท้อนในใจไม่ได้ แม้จะไม่ใช่ชายอันเป็นที่รัก แต่ด้วยท่าทางการปรนนิบัติอย่างทะนุถนอมที่อีกฝ่ายมีให้เธอ เธอก็จำต้องยอมรับว่ารู้สึกดีและได้ยินเสียงหัวใจของตนเต้นรัวอย่างแจ่มชัด
“ไปกันเลยไหม รถรออยู่ด้านล่างแล้วครับ”
“นี่คุณไม่ได้ขับไปเองเหรอคะ?”
“ไม่ครับ ผมสั่งให้คนรถไปส่ง จะได้รอรับตอนขากลับด้วย เพราะเราสองคนคงต้องดื่มกันพอควร”
“แต่ฉันไม่ค่อยชอบดื่มเท่าไหร่...”
“อย่างน้อยก็ต้องดื่มเพื่อมารยาทครับ ไม่ต้องห่วง ผมส่งคุณถึงบ้านแน่นอน”
“... ก็ได้ค่ะ”
อย่างไรเสียวันนี้ก็เป็นวันดี เธอจะฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่ค่อยชอบบ้างก็คงไม่ทำให้ความสุขนี้ลดหายไปมากนักกระมัง
Talk: ลงสองวันติดกัน >-<
แล้วหลังจากนี้ก็หายไปร่วมสัปดาห์เหมือนเดิมนะคะ TwT
พอดีสัปดาห์นี้วันเสาร์มีเวลา ก็เลยรีบปั่นรีบลงให้หายคิดถึงกันได้สองตอน (ใครเขาคิดถึงเธอ/me)
หวังว่าจะพอมีเวลา แล้วจะรีบมาลงต่อนะคะ
อ้อ กลัวบางคนไม่ทันเห็น เมื่อวานนี้มีตอนที่ 22.5 อยู่หน้า 34
อย่าลืมไปอ่านกันนะคะ เดี๋ยวจะไม่ต่อเนื่อง ^^
-
แกจะทำไรค่ะอีพี่ชิน :เฮ้อ:
พี่นทหนีมันไปเลยน่ะอย่าใจอ่อนเด็ดขาด :กอด1:
-
อดีตรันทดทั้งคู่ :เฮ้อ:
-
ดีใจจัง มาสองตอนติดกันเลย
นทห้ามยอมชินอีกนะ :m16:
-
อีตาชินวางแผนอะไรอยู่น่ะ หวังว่าคงจะไม่ใช่ควงหญิงไปเย้ยนทนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นอย่าได้แคร์เชียวนท เชิดเข้าไว้ให้ไอ้ชินกระอักเลือดช้ำในตายไปเลย :angry2: คนแต่งมาต่อบ่อยๆแบบนี้เค้าชอบ อิอิ กอดๆ :กอด1:
-
พี่ชินพาคุณหญิงไ้ปด้วยแบบนี้นทเห็นก็เสียใจแย่สิ คิดอะไรอยู่ จะทำอะไรอยากรู้จริง ๆ
เอกนี่เป็นน้องของหญิงเหรอ โลกกลมอีกแล้วนิ สงสารนทล่วงหน้าเลยเนี่ย เข้มแข็งนะนท
ขอบคุณค่ะ
-
หญิงห้ามหวั่นไหวกับอีพี่ชินนะคะ ห้ามห้ามห้ามห้าม
คิดจะทำอะไรอีกล่ะพี่ชิน :z10:
-
ชินอย่างโหดอะแต่ก็นะถ้าไม่ฆ่าก็ถูกฆ่า
ว่าแต่ชินจะทำอะไรน่ะ
-
นทเอ้ยยยยยย
-
นี่นิชาจะไม่หลุดพ้นจริงๆใช่ไหมเนี่ย ?
แต่อดีตของพี่ชินโคตรโหด
ถ้าต้องโตมาแบบนั้น
ก็ไม่สงสัยนะ ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
สงสารก็แต่นิชา จะหนีก็ไม่รอดอยู่ดี
แล้วนี่ ถ้าหญิงจะมารักด้วยอีกคน
เอาละสิ งานเข้าเลยทีนี้
-
เตชินทร์นี่ขยันสร้างกรงดักคนอื่นจริงนะ แต่ว่าในความเป็นจริง คนที่ขยันสร้างกรงให้คนอื่น ระวังตัวเองจะติดกรงแบบไม่รู้ตัวเข้านะครับ มนุษย์ระดับคุณไม่ได้มีคนเดียวในโลก จะผยองน่ะมันก็ดีครับ แต่บางครั้งคนที่ผยองเกินไปก็ตกม้าตายเอาง่ายๆด้วยกับดักตื้นๆที่คิดไม่ถึง
อยากให้หญิงคุยกับเอกจังเลย ถ้าสองคนนี้ found out เรื่องของเตชินทร์กับนิชาล่ะก็... (น้องนทต้องหาที่พักใจนะ! ถ้ามนุเชษฐ์ไม่ดี คุณธนกรก็ท่าทางจะมีมาดปกป้องคุณได้ดีอยู่นะ >.<) เตชินทร์คงจะไม่มีโอกาสทำความเลวมากไปกว่านี้แน่
-
พี่ชินนี่ยังไงน๊า
คิดวางแผนอะไรมากมาย
ประเดี๋ยวก็เข้าสู่จุด สูงสุด คืนสู่สามัญหรอก
-
ชินห่วงนทถึงขนาดจะไปดูที่ผับ
-
อดีตชินน่าสารมากอ่ะ คนที่รับไปเลี้ยงก็เลี้ยงแบบ...อธิบายไม่ค่อยถูกคือทำให้ชินต้องกลายเป็นคนเย็นชาและดูเลือดเย็นอ่ะ ไม่รู้ถูกไหม 555+
นทตอนนี้ดูแล้วคงยังไม่รู้ว่าเอกเป็นใคร แต่ถ้ารู้แล้วจะเป็นยังไงน้า
-
ชินจะทำอะไรกับนทอีก
เฮ้อ ต่อให้อดีตเตชินท์น่าสงสารแค่ไหน ก็ไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายคนอื่นหนะ
-
บร๊ะเจ้าาาา :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
มาต่อไวๆนะค้า
-
:z6: :z6: :z6: :z6: ถีบอีตาชิต
แกจะมีแผนชั่วๆอะไรมาอีกกกกกกกก :beat: :beat: :beat: :beat:
ติดมาอยู่นะนักเขียนสนุกม๊วกกกกกก :-[ :-[ :-[ :-[ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เอิ้วว.ยังไม่กลับตัวกลับใจอีกหรออะไรชองเธอเนี่ยยย
รีลๆ
บๆมาต่อนะคเ
-
ความเป็นมาของแต่ละคน อื้อหืออออออ...เจ็บปวดดีนะ T^T
ขอให้เค้าได้กลับมารักกันอีกก็แล้วกัน เหมือนเกิดมาเพื่อกันยังไงยังงั้นแหละ
หญิงจะรอดพ้นชินมั๊ย..? 5555 แบบว่าเมาไรงั้น คงไม่มั้ง เดี๋ยวต้องเจอนทแน่ ๆ 55555
รอตอนหน้าคร๊าบบบ
-
ฆ่าคนก็ทำมาแล้วสินะ ไม่แปลกใจเลยที่ในวันนี้ชินจะกลายเป็นคนแบบนี้
คิดแต่จะยึดคนอื่นไว้กับตัวเอง ทั้งเพื่อสนองความใคร่ เพื่อผลประโยชน์
ชินชากับความเห็นแก่ตัวของชินแล้ว คิดว่าต่อให้มีอดีตที่น่าสงสารแค่ไหน
ก็หักล้างกันไม่ได้ ในเมื่อปัจจุบันเป็นสิ่งที่เรากำหนดเองได้ แต่ชินเลือกจะไม่พอเอง
คนแบบนี้น่ารังเกียจที่สุด
-
พี่ชินจะทำอะไรน้องนทหรือเปล่าเนี่ย
มาต่อไวไวนะคะ
-
มีทางเดียวที่นทจะหนีได้ก็คืออยู่คนละโลก
ก็หวังว่านทจะไม่เลือกทางนั้นนะ
-
สุดท้ายก็ไม่เห็นว่า คนอย่าง เตชิน จะดีตรงไหน :m16:
รออ่านพี่นทแก้แค้นคืนนะคะ :t3:
-
ร้ายกาจจจจจ มากคุณเตชินท์
-
เราว่าเตชินแอบมีอาการทางจิตเวทนะ แต่ไม่ถึงกับโรคจิตอะ
เตชินจำนทได้ไหม ถ้าจำได้ ใจร้ายมากมาย รู้ว่าเค้าก็มีอดีตที่น่าสงสารเหมือนกัน ยังทำกันได้ลงคอ
-
จะทำอะไรอีกล่ะนั่นอิพี่ชิน
-
วางแผนอะไร อีพระเอกกกก
-
อย่าเมาถึงขั้นไปเล่นผีผ้าห่มกับคุณหญิงล่ะแค่นี้ก็ไม่ไหวจะเคลีย
-
จะทำร้ายนทอีกแล้วเหรอชิน :เฮ้อ:
หญิงกับชิน เราว่าถ้าเป็นเพื่อนกันได้ก็ดีนะ ดูเข้ากันดีอ่ะ
ส่วนคุณน้องเล็กมาแปลก ต้องการไรหรือเปล่าหว่า :m29:
นานแค่ไหนก็จะรอน้า ชานมสู้ๆ
-
ทำไมดูชินร้ายกาจจังเลย :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
สงสารน้องนทจริงๆ
-
สาธุ ขอให้คนเจ็บมันจะต้องเป็นชินสิ ที่เห็นนทอยู่กับเอก คนที่ชินจะทำอะไรไม่ได้เลย :call:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
[[THE CAGE]] . . กรงรัก . . .
[24]
“ผู้จัดการ มาช่วยดูทางนี้หน่อยสิครับ”
เสียงเด็กเสิร์ฟที่กำลังรับหน้าที่จัดโคมไฟร้องเรียก ส่งผลให้นิชารีบดิ่งไปทางนั้นในทันที ด้วยรู้ดีว่าทุกคนต่างวุ่นวายมากเพื่อเตรียมการให้ร้านออกมาดูดีที่สุด ขณะที่ตัวเขาเองรับหน้าที่เดินตรวจความเรียบร้อยโดยรวม
“โคมไฟทางนี้ปลั๊กเสียบไม่พอ ปลั๊กสามตาเหมือนจะหมดแล้วด้วย”
“จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นเลื่อนมาทางนี้หน่อยสิ ริมโซฟาตัวนั้นมีปลั๊กว่างอยู่อีกรู”
“อ้อ จริงด้วย ขอบคุณครับ ผู้จัดการ”
นิชาได้ยินใครต่อใครเรียกเขาเช่นนี้มาตลอดวัน ชักรู้สึกแปลกๆในใจ เขาเองก็เพิ่งจะยี่สิบสามไปไม่กี่เดือน ถูกเรียกแบบนี้รู้สึกแก่นิดๆอย่างไรไม่รู้ เขายิ้ม พลางมองรอบๆร้านซึ่งในตอนนี้พร้อมต้อนรับลูกค้าแล้ว
แม้จะไม่รู้ถึงเนื้องานธุรกิจแบบนี้ดีนัก แต่ธนกรก็อ้าแขนให้โอกาสเขาเรียนรู้งานไปด้วยกัน ด้วยความที่โปรไฟล์ของเขาเองก็ดี แม้จะไม่ได้จบมาทางด้านนี้โดยตรงก็ตาม แต่ธนกรมองว่าการศึกษาไม่ใช่ทางออกของทุกสิ่ง เขาไม่ได้ต้องการคนเก่ง แต่ต้องการคนที่พร้อมจะปรับตัวและก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน
นับว่าเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เริ่มต้นทางเดินใหม่ๆ ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ และหวังว่าจะทำให้ได้พบกับความสุขใหม่ๆในชีวิตด้วยเช่นกัน
“เหม่ออะไรครับ คุณผู้จัดการ”
น้ำเสียงนุ่มติดตลกดังขึ้นทางด้านหลัง ทำเอาคนที่กำลังเหม่อจริงดังที่ว่าเกือบสะดุ้ง นิชาหันกลับไปมองทางเจ้าของร้านตัวจริงที่อยู่ในชุดสูทสีดำไม่มีเน็กไท เข้ากับเชิ้ตตัวในสีแดงเข้มที่ปลดกระดุมเม็ดบน และทรงผมสีน้ำตาลที่เซ็ตไว้อย่างมีสไตล์ได้เป็นอย่างดี
“คิดอะไรนิดหน่อยน่ะครับ เอกพร้อมรับลูกค้าแล้วยัง?”
“พร้อมแล้วสิครับ แต่ตื่นเต้นเหมือนกันนะ ดูสิ มือเย็นเลย” ไม่พูดเปล่า ยื่นมือมาจับมือบางเพื่อให้สัมผัสถึงความเย็นที่ปลายนิ้วจริงอย่างว่า “เนอะ เย็นใช่ไหม?”
“อื้อ จริงด้วย ไม่เป็นไรหรอกครับ ทุกอย่างเตรียมพร้อมซะขนาดนี้ ต้องออกมาดีแน่”
นิชาอมยิ้มให้กับท่าทางตื่นเต้นอย่างปิดบังไม่มิดบนใบหน้าหล่อเหลา ร่างตรงหน้าออกจะดูดีเพียบพร้อม ดูเผินๆเป็นคนมั่นและรักความท้าทาย แต่กลับรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจในตนเองในเรื่องที่สำคัญแบบนี้ เขาส่ายศีรษะเล็กน้อย ช่างผิดกับคนบางคนเสียเหลือเกิน คนคนนั้นมั่นใจไปเสียทุกเรื่อง ทั้งๆที่บางเรื่องไม่ควรที่จะเอาตัวเข้าไปเสี่ยงเลยเสียด้วยซ้ำ
เขาหลับตาลงเพื่อไล่ความคิดถึงชายหนุ่มคนเดิมออกไป ในวันนี้เขาตัดสินใจดีแล้วว่าจะไม่หันหลังกลับไปอีก เขาต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้แล้ว ชีวิตนี้ได้รับบาดแผลมามากเพียงพอที่จะต้องใช้เวลานานในการเยียวยารักษา อย่างน้อยเขาก็อยากจะหาความสุขให้กับตนเองเพื่อชดเชยหลายปีที่ขาดหายไป
“นท... เป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่... มีอะไรเข้าตานิดหน่อย”
หากธนกรไม่ทัก เขาก็คงไม่ทันได้รู้ตัวว่าหยาดน้ำตารื้นขอบตาจนแทบรินไหลออกมาได้ทุกเมื่อ แม้ว่าเวลาจะผันผ่านไปนานหลายเดือน แต่การคิดถึงเตชินท์ก็ยังเป็นจุดอ่อนที่สะกิดบาดแผลที่ยังไม่แห้งดีจนทำให้เจ็บช้ำได้อยู่
“... อย่าโกหกผมนะ”
ใบหน้าหวานเงยขึ้นด้วยความประหลาดใจ ดวงตาสบประสานกับนัยน์ตาคมกล้าที่เหมือนจะมองทะลุเข้าไปในกายของเขา ผิวแก้มใสร้อนขึ้นเมื่อถูกจ้องมองตรงๆเช่นนั้น แม้ว่าบุคลิกจะแตกต่างกันมาก แต่ดวงตาแบบนี้ --- เป็นแววตาแบบเดียวกันกับเตชินท์ไม่ผิดเพี้ยน
“ผมเป็นห่วงคุณนะ”
นิชากะพริบตาปริบๆเมื่อมือใหญ่เลื่อนมาจรดขอบตาเพื่อปาดหยดน้ำใสให้อย่างเบามือ เผลองับริมฝีปากของตนเองด้วยอาการประหม่าที่ยากระงับ โดยไม่รู้เลยว่ากิริยานั้นทำให้ใครต่อใครที่ได้มองเห็นอดสนใจไม่ได้
“คุณเป็นผู้จัดการของผมนะ เป็นหน้าเป็นตาของร้าน ถ้าตาบวมก็แย่สิครับ”
ธนกรเอ่ยพลางหัวเราะพลาง ก่อนจะช่วยจัดเน็กไทสีเงินที่หลวมเกินไปหน่อยของร่างตรงหน้าให้เข้าที่เข้าทางอย่างคล่องแคล่ว ซึ่งผิดกับนิชาที่แม้จะเคยผูกมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังผูกไม่คล่องนัก
“อืม หล่อแล้ว ชุดนี้เหมาะกับคุณนะ”
ชายหนุ่มเอ่ยพลางมองผู้จัดการร้านตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นิชาอยู่ในชุดสูทสีขาว เชิ้ตสีดำ และเน็กไทสีเงินเมทัลลิก ชุดนี้เป็นชุดฟอร์มพนักงานก็จริง แต่ด้วยความที่ร้านของเขาเน้นรูปลักษณ์และความสง่างามเป็นหลัก ชุดยูนิฟอร์มทั้งหมดจึงเป็นชุดสูท ซึ่งพนักงานแต่ละคนก็ไม่ได้สวมสูทสีเดียวกัน แต่เลือกตัดให้เหมาะสมกับพนักงานเป็นรายคนไป นับว่าเป็นการลงทุนที่สูงไม่ใช่น้อย แต่สำหรับธนกร เขามองว่าการเริ่มต้นทำสิ่งใดอย่างละเอียดตั้งแต่แรก หลังจากนั้นก็จะราบรื่นไปได้ด้วยดี
“ขอบคุณครับ”
“อ้าว นั่นไง เอก”
เจ้าของนามละสายตาจากใบหน้าเยาว์วัยที่อยู่เบื้องหน้า พลางหันไปทางต้นเสียง รอยยิ้มพลันปรากฏบนใบหน้าดูดีเมื่อพบว่าผู้มาทักทายคือใคร
“ป๊า ม้า มาแล้วหรือ?”
เขาตรงเข้าสวมกอดมารดาที่มาในชุดราตรีที่ทำจากผ้าไหมสีเลือดนกเนื้อดี ในขณะที่ชายสูงวัยที่ยืนอยู่เคียงข้างสวมชุดสูทสีเทาเข้มดูภูมิฐาน นิชาที่ยืนอยู่ใกล้ๆพยายามเขยิบกายถอยห่าง ด้วยตั้งใจว่าจะให้ครอบครัวได้สนทนากันได้อย่างสะดวก แต่เขากลับถูกรั้งเอาไว้
“นท มานี่สิ ป๊าครับ ม้าครับ นี่ผู้จัดการร้านคนใหม่ของผม ชื่อนทครับ”
นิชารีบยกมือไหว้ ผู้ใหญ่ทั้งสองก็รีบรับไหว้พลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“หล่อจังเลยนะพ่อหนุ่ม อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?”
“แหม ม้า เจอคนน่ารักหน่อยไม่ได้เชียวนะ”
“เอ๊ะ ลูกนี่ ม้าแค่ทักทายตามประสา... คุณนี่ก็พอกัน หัวเราะกันอีก แทนที่จะเข้าข้างกันซะหน่อย” เธอหันไปเอ็ดผู้เป็นสามีที่ยืนหัวเราะในลำคออยู่ข้างกาย “บ้านเราก็แบบนี้ล่ะนะ เอกเขาก็กวนๆ แต่จริงๆเขาเป็นคนจิตใจดี ม้าฝากดูแลเขาด้วยนะลูก”
นิชายิ้มแล้วรับคำ แม้จะรู้สึกงงๆเล็กน้อยกับการฝากฝัง ทั้งๆที่เขาเป็นแค่ลูกจ้าง แต่มารดาของเจ้าของร้านกลับฝากให้เขาดูแลเจ้าของร้านเสียนี่ แต่เขาก็หัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นสีหน้าหน่ายโลกของธนกรที่ยืนอยู่ไม่ห่าง
“ได้ครับ ไม่ต้องห่วงครับ”
“ดีเลย มีนทอยู่ม้าค่อยวางใจ วันไหนเอกโดดงาน บอกม้าเลยนะ จะรีบจัดการเลย”
“โธ่ม้า ผมโตแล้วนะ” ชายหนุ่มร่างสูงโอดครวญพลางทำหน้าเบ้ราวกับเป็นเด็กเล็กๆที่ถูกผู้ใหญ่ดุ “พอละๆ เดี๋ยวจะยาว ป๊ากับม้ามานั่งทางนี้ดีกว่าครับ ผมเตรียมที่เอาไว้ให้อยู่แล้ว เนี่ยรอพี่หญิง... อ้อ พูดถึงก็มาเลย ป๊า ม้า เดี๋ยวผมตามไปนะครับ ไปรับพี่หญิงก่อน”
เขาโบกมือให้กับร่างระหงของพี่สาวที่ก้าวเข้ามาด้านในก่อนใครเนื่องจากเธอได้บัตรผ่านประตูพิเศษสำหรับครอบครัว เลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อพบกับร่างสูงใหญ่ของคนที่ไม่ได้คาดไว้ว่าจะมาด้วยที่ก้าวตามมาในชุดสูทสีดำเช่นเดิม จนบางทีเขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าพี่เขยของเขาชอบการแต่งตัวสไตล์นี้ หรือจริงๆแล้วมีสูทอยู่แค่ตัวเดียวกันแน่ ผิดกับผู้เป็นพี่สาวที่มาในชุดที่ดูดีเป็นพิเศษที่เห็นแล้วน่าชื่นใจ
“พี่หญิง วันนี้สวยจัง”
“ขอบใจนะคุณเตชินท์เลือกให้น่ะ”
“อ้อ... ต้องขอบคุณคุณพี่เขยสินะ ขอบคุณนะครับที่เลือกชุดให้พี่สาวของผม แล้วก็ขอบคุณที่ให้เกียรติมาร่วมงานวันนี้ด้วย”
“ไม่เป็นไร เราครอบครัวเดียวกัน ยินดีด้วยนะ”
“ขอบคุณครับ”
“เออ เอก พี่ขอเข้าห้องน้ำหน่อยสิ”
“อ้อ ได้เลยครับ ทางนู้นครับ”
ธนกรมองตามร่างเพรียวของพี่สาวเดินไปทางห้องน้ำด้านหลังร้านที่ตกแต่งเอาไว้อย่างดี ก่อนจะหันกลับมาทางร่างหนาของพี่เขยที่ยังยืนอยู่ที่เดิม สายตามองไปรอบๆราวกับกำลังตามหาบางสิ่งบางอย่าง หรือไม่ก็บางคนอยู่
“พักนี้ไม่ค่อยได้พบกันเลยนะครับจะว่าไป”
“... เราเคยพบกันที่ไหนด้วยหรือ?”
นอกจากวันแต่งงานแล้ว เขาก็จำไม่ได้ว่าเคยเจอน้องภรรยาคนนี้อีกเมื่อไหร่ จริงๆไม่เคยสนทนากันเลยเสียด้วยซ้ำไป แต่ไม่รู้ทำไม เห็นหน้ากวนๆของหมอนี่แล้วรู้สึกหงุดหงิดเสียจริง
“อ้าว ลืมกันซะแล้ว แต่อย่างว่า วันนั้นพี่คงไม่มีสติเท่าไหร่”
“วันนั้นคือวันไหน?”
ธนกรแย้มยิ้ม “วันที่พี่สร้างวีรกรรมสาดเหล้าใส่แฟนเก่าของพี่ไงครับ บังเอิญผมก็อยู่ตรงนั้นพอดี”
เตชินท์นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ตระหนก
“แย่จัง มาเห็นตอนแย่พอดี”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงซะพี่ก็เข้ามาเป็นครอบครัวของผมแล้ว ก่อนหน้านี้จะมีอดีตยังไงมันไม่ใช่เรื่องของผม ขอแค่อย่าทำให้พี่สาวของผมเสียใจเป็นพอ... อ้อ เรื่องของเล็กก็อีกคน เรายังไม่ได้คุยกัน แต่คิดว่าอากงคงคุยกับพี่แล้ว ผมจะไม่รื้อฟื้นล่ะนะ”
“ขอบใจนะที่ไม่โกรธกัน”
เตชินท์ระบายลมหายใจยาวอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อระงับอารมณ์ที่เริ่มกรุ่นขึ้นมาน้อยๆ ด้วยน้ำเสียงและท่วงท่าที่สบายๆราวกับกำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศของร่างตรงหน้า แต่แววตากลับจดจ้องอย่างกดดันราวกับเหยี่ยวที่หมายตาเหยื่อ ซึ่งสิงห์อย่างเขาไม่ชอบใจนักกับสายตาเช่นนี้ หากเป็นคนอื่นเขาคงสั่งเก็บไปแล้ว
“ผมไม่โกรธพี่หรอกครับ อดีตคือเรื่องที่ผ่านไปแล้ว แตพี่คงจะไม่โกรธผมเหมือนกันใช่ไหมครับ?”
“พี่จะโกรธนายเรื่องอะไรล่ะ? ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนี่”
ธนกรเหยียดยิ้ม พร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ใช่ครับ ตอนนี้ผม ‘ยัง’ ไม่ได้ทำอะไร แต่ว่าผมแค่อยากเกริ่นไว้ก่อน ว่าบังเอิญวันที่ผมได้เห็นพี่สาดเหล้าใส่แฟนเก่า ผมกำลังคิดจะจริงจังกับใครสักคนอยู่พอดี แล้วก็บังเอิญอีกนั่นแหละที่ผมหันไปเห็นหน้าแฟนเก่าของพี่ แล้วเกิดถูกใจขึ้นมา”
ธนกรยังคงมีรอยยิ้มประดับมุมปากอย่างสบายอารมณ์ แม้จะได้เห็นรอยขบฟันจนกรามขึ้นเป็นสันบนใบหน้าคมเข้ม
“ไหนๆก็พี่ก็แต่งงานไปแล้ว งั้นผม ‘ขอ’ รับแฟนเก่าของพี่มาดูแล พี่คงไม่โกรธกันใช่ไหมครับ?”
“... นายคิดว่า... ถ้าคิดว่าทำได้ ก็เชิญตามสบาย”
เตชินท์พยายามทำใจให้สงบ แล้วตอกกลับด้วยสีหน้านิ่งๆสบายๆคล้ายกับทุกพูดมาทั้งหมดไม่ใช่เรื่องใหญ่และไม่มีผลกระทบใดๆต่อเขา
“เป็นอันว่าตกลง อ้อ พี่หญิงออกมาพอดี เชิญพี่กับพี่หญิงทางโต๊ะนั้นเลยครับ ผมต้องไปเตรียมงานต่อแล้ว”
ธนกรผละจากไปโดยที่เตชินท์ยังไม่ทันได้โต้ตอบ เขาเดินไปหานิชาที่ช่วยเสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับบิดามารดาของเขาอยู่ที่โต๊ะ
“แหม โต๊ะนี้นี่ให้ผู้จัดการร้านมาเสิร์ฟน้ำเลยเหรอ”
“เอก ไปไหนมาลูก แล้วไหนหญิงล่ะ? อ้าว ชินมาด้วยเหรอ?”
ชื่อนี้ทำให้ความซีดขาวปรากฏบนใบหน้างดงามในพริบตา นิชาเงยหน้าขึ้น มองไปทางร่างสูงที่กำลังเดินไปรับนภิสาที่หน้าห้องน้ำหญิงแล้วก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา
หมายความว่าอย่างไร?
อย่าบอกนะว่าธนกรกับนภิสาคือพี่น้องกัน ถ้าเป็นอย่างนั้น ผู้ใหญ่ทั้งสองท่านนี้ก็คือ ---
“นท เป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
“อะ... อ้อ ไม่เป็นไร...”
“เอก ให้นทพักหน่อยเถอะลูก ตั้งแต่ม้าเข้ามานทก็ยุ่งไปหมด หาน้ำหาขนมมาให้ ทั้งๆที่ม้าบอกว่ารอร้านเปิดก่อนก็ได้”
“ได้ครับม้า นท ไปพักทางนู้นกันก่อนไหม?”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไร”
ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา หากใกล้กว่านี้ เขายังไม่มั่นใจว่าจะควบคุมตนเองเอาไว้ได้รึเปล่า
“ใกล้เวลาร้านเปิดแล้ว นท ไปห้องน้ำกันก่อนไหม เดี๋ยวร้านเปิดคงไม่มีเวลาปลีกไปเข้าห้องน้ำละ”
ธนกรพยักพเยิดไปทางห้องน้ำชายที่อยู่อีกฟากฝั่งกับห้องน้ำหญิง ซึ่งนิชารีบฉวยโอกาสนี้เอาไว้ในทันที
“จริงสิ ไปกันเถอะ”
“นท ดูแลตัวเองด้วยนะลูก”
มารดาของเจ้าของร้านก็ยังเอ่ยด้วยความเป็นห่วงเมื่อเขาเดินตามร่างสูงไป ทำให้เขาอดรู้สึกผิดขึ้นมาในใจไม่ได้ บุคคลเหล่านี้เองที่รับเตชินท์เข้าไปเป็นลูกเขย ดูใจดีทั้งสองท่านเลย โชคดีแล้วที่เตชินท์ได้เข้าไปอยู่ในครอบครัวที่ดี อย่างน้อยเขาก็หวังว่าชายหนุ่มคนนั้นจะสร้างครอบครัวที่ดีและมีความสุขได้อย่างแท้จริง
“อ้าว เอกล่ะม้า?”
“ไปห้องน้ำน่ะ สวยเชียววันนี้ลูก”
“คุณชินเลือกให้ค่ะ”
“ชินนี่ช่างเลือกจริงๆ คุณน่ะ หัดเอาอย่างลูกเขยของเรามั่งสิคะ”
“อะไรกัน ผมออกจะน่ารัก”
ได้ยินผู้เป็นพ่อชมตนเองหน้าตาเฉย นภิสาก็หัวเราะออกมาอย่างเสียไม่ได้ เธอมองไปรอบๆร้านและนึกชื่นชมน้องชายอยู่ในใจ สไตล์การตกแต่งดูดีมากทีเดียว ซ้ำยังเก็บรายละเอียดได้อย่างเรียบร้อย เห็นห่ามๆแบบนั้น ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะทำได้อย่างเรียบร้อยเช่นนี้
“อ้าว... นั่น”
“รู้จักเหรอลูก นั่นผู้จัดการร้านของเอกเขา”
“อ้อ ค่ะ ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า แต่เหมือน... คนรู้จัก ที่เปิดร้านกาแฟ ที่ม้าชอบคุกกี้เขาน่ะค่ะ”
“อ้าวเหรอ รู้จักก็ไปทักสิลูก แล้วทำไมเขาออกมาทำที่นี่แทนล่ะ”
“ไม่รู้สิคะ ยังไม่ชัวร์ว่าใช่คนเดียวกันรึเปล่า เดี๋ยวรอจังหวะเห็นหน้าชัดๆก่อนดีกว่า”
เตชินท์พยายามปั้นหน้าให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่การได้ยินบทสนทนาเช่นนี้ เสมือนเป็นการตอกย้ำว่านิชาหยุดการทำงานที่ร้านกาแฟแห่งนั้นไปแล้วตามที่คาดเอาไว้ แม้จะไม่อยากเชื่อ แต่ก็เป็นความจริง เด็กคนนั้นเลิกทำร้านที่เป็นของ ‘พวกเขาสองคน’ ไปแล้ว
แต่ความจริงในเรื่องนี้ ยังไม่หนักหนาเท่ากับภาพที่ได้เห็นกับตา ในวินาทีนี้ที่เขาแทบอยากจะพุ่งไปกระชากคอเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่นให้ออกห่างร่างเล็กของเขา แต่ก็ทำไม่ได้ เนื่องจากทุกคนยังอยู่พร้อมที่นี่ ได้แต่กำหมัดแน่นจนมือสั่นระริก
ธนกรหันมายิ้มให้กับร่างบางที่ดูมีสีหน้าดูดีขึ้นหลังจากได้เดินหลบฉากออกมา
“อ้อ ใช่ เกือบลืมแน่ะ นท”
“ครับ?”
เจ้าของนามเดินเข้ามาหาอย่างว่าง่าย ก่อนจะนิ่งงันไปเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายหยิบกุหลาบสีแดงสดออกมาจากไหนไม่รู้แล้วกลัดไว้บนเสื้อสูทให้เขา
“เท่านี้ก็ครบสูตร ไปเปิดร้านกันครับ”
ธนกรดูรื่นเริงและมีความสุขเสียจนนิชาอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ เขาหันไปทางประตูกระจกหน้าร้านที่กำลังถูกเปิดออก ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบกับกลุ่มคนจำนวนมากที่มาออกันอยู่หน้าร้านและพร้อมก้าวเข้ามาทุกเมื่อ
“ไหนคุณว่าส่งบัตรเชิญแค่วีไอพีไม่ใช่เหรอครับ?”
“ใช่ ทั้งหมดเนี่ย วีไอพีหมดเลย มีลูกนักการเมืองด้วยนะ เพราะงั้นน่ารักๆอย่างคุณต้องระวังตัวให้ดีด้วยนะครับ เดี๋ยวจะเผลอถูกใครคว้าติดมือกลับบ้านไปด้วย”
นิชาได้แต่เผยอปากค้างเมื่ออีกฝ่ายเพียงแค่หัวเราะแล้วเดินจากไปต้อนรับกลุ่มแขก ‘วีไอพี’ ที่ว่า ก่อนจะตั้งสติแล้วรีบเร่งฝีเท้าเดินตามเจ้าของร้านไปทำหน้าที่ของตนเอง
--- โดยมีสายตาของร่างสูงสง่าอีกคนมองตามไปตลอดทาง
นิชาเพิ่งจะรู้ในวันนี้นี่เอง ว่าร้านนี้คงจะไม่ใช่ 'ร้านเหล้า' ธรรมดาๆอย่างที่เขาคิดไว้ ตอนแรกเขาคาดว่าคงจะเป็นร้านบรรยากาศสบายๆที่ไม่ใหญ่นัก แต่ดูจากสภาพในตอนนี้ ชัดเจนทีเดียวว่าเขาคิดผิด
นอกจากแขกทุกคนที่ได้รับเชิญมาร่วมวันเปิดร้านจะเป็นแขกระดับวีไอพี ซึ่งมีตั้งแต่ลูกหลานนักการเมืองชื่อดัง ไปจนถึงดาราชั้นนำของประเทศหลายคน เขายังเห็นอีกว่า พนักงานแต่ละคนล้วนไปนั่งร่วมโต๊ะกับแขกเพื่อรินเหล้าให้ ตลอดจนชวนคุยเรื่องสัพเพเหระเพื่อสร้างความสนุกสนาน เขายังแอบเห็นอีกว่ามีแขกหลายคนที่ขอเบอร์โทรศัพท์พนักงานไปด้วย
เขาชักไม่แน่ใจแล้วว่า ที่นี่คือร้านเหล้า หรือโฮสต์คลับกันแน่
ว่าแต่ที่ประเทศไทย โฮสต์คลับไม่ผิดกฎหมายหรือ?
ขณะกำลังคิดเพลินๆอยู่นั่นเอง ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของร้านก็เดินมาพอดี และไม่มามือเปล่า กลับถือแก้ววิสกี้มายื่นให้ด้วย
"เอ้า ดื่มสักหน่อย"
"เอ๋ จะดีเหรอครับ เวลางานแบบนี้"
"ไม่เป็นไร ผสมมาอ่อนๆ นิดเดียว ถือว่าฉลองให้กับร้านใหม่นะ"
"งั้นก็ ขอบคุณครับ"
นิชารับขึ้นมาจิบเล็กน้อยพอเป็นพิธี เขาไม่ชอบดื่มนอกบ้านมากนัก ไม่ใช่ว่าคออ่อน แต่เขาเป็นคนคอแข็งมากอย่างหาจับตัวได้ยาก ซึ่งด้วยเหตุผลนี้เอง สมัยเรียนเขาจึงบอกเพื่อนๆที่ชอบชวนไปดื่มว่าดื่มไม่เก่ง เพราะไม่อย่างนั้นเขาจะกลายเป็นตัวเต็งในการประชันคอทองแดงอย่างที่ใครต่อใครมักทำกัน
คนที่รู้ว่าเขาดื่มเก่งแค่ไหนนั้น มีอยู่แค่เพียงคนเดียว นั่นคือเตชินท์ ผู้ซึ่งเคยพยายามจะมอมเหล้าเขาโดยการท้าดวลดื่มเหล้าตอนเพิ่งคบกันใหม่ๆ แต่สุดท้ายคนที่ล้มพับไปก่อนกลับเป็นชายหนุ่มร่างหนาเสียเอง โดยที่เขานั้นเพียงแค่มึนนิดหน่อยเท่านั้น
"ว่าแต่ ไม่เป็นไรเหรอครับ?"
"หืม? เรื่องอะไรครับ?"
"ก็... ดูเหมือนว่าพนักงานหลายคนจะแจกเบอร์"
"อ๋อ นั่นเรื่องส่วนตัวครับ ถ้าทำให้แขกมีความสุขได้ก็โอเค แต่ไม่ต้องห่วง ผมบอกทุกคนไว้แล้วว่าให้พกโทรศัพท์สองเครื่อง เครื่องหนึ่งไว้รับแขก อีกเครื่องก็ใช้ส่วนตัว... นทล่ะ เตรียมไว้รึเปล่า?"
"เปล่าครับ อย่างผม.. ไม่คิดว่าต้องให้เบอร์ใคร" เขาหัวเราะ "หน้าที่ของผู้จัดการคงไม่ต้องไปรินเหล้าด้วยใช่ไหมครับ?"
"ก็แล้วแต่กรณีครับ ถ้าแขกต้องการ คุณก็สามารถไปร่วมด้วยก็ได้ แต่ก็อยู่ที่ความสมัครใจก็คุณด้วยนะ"
"จะว่าไป ร้านนี้... ไม่ใช่ร้านเหล้าธรรมดาเหรอครับ?"
ถามไปแบบนั้น ใจก็เต้นตุ๊มๆต่อมๆอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเห็นประกายสนุกแล่นวาบในแววตาของร่างสูงกว่าที่ไม่คิดปิดบังรอยยิ้มสดใส
"อืม จริงๆก็ร้านเหล้าธรรมดาแหละครับ แค่แขกจะต้องเป็นสมาชิกเท่านั้น แล้วก็... พนักงานเสิร์ฟก็ต้องเสิร์ฟเครื่องดื่มถึงที่ เพราะงั้นผมถึงได้จ้างพนักงานหน้าตาดีไงครับ"
นิชากะพริบตาปริบๆ อึ้งอยู่หลายวินาทีกับคำตอบที่ได้รับ ส่งผลให้ธนกรหัวเราะออกมาเบาๆ
"ไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายครับ ไม่มีการลวนลาม ไม่มีการออฟเด็ก เพราะพนักงานของเราเป็นผู้ชายทุกคน แต่ถ้าแขกต้องการจะไปต่อ ก็อยู่ที่ตัวพนักงานครับว่าจะเล่นด้วยรึเปล่า กฎหมายไม่ได้ห้ามไม่ให้พนักงานรินเหล้าให้นี่นา แค่นั่งคุยเป็นเพื่อนด้วยเฉยๆเท่านั้นครับ ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้น"
"เข้าใจแล้วครับ"
ร่างบางพยายามยิ้ม เขาไม่ได้รู้สึกไม่ดี เพียงแค่รู้สึกไม่ชินและประหลาดใจมากพอสมควรเท่านั้น แต่ดูจากบรรยากาศรอบกายแล้วก็เป็นจริงดังที่ธนกรว่า แขกทุกคนวางตัวดี แม้ว่าเขาก็ไม่แน่ใจนักว่าเมื่อเหล้าเข้าปากแล้วจะเป็นอย่างไรก็ตาม ในเมื่อธนกรผู้เป็นเจ้าของร้านยังวางใจ ตัวเขาก็ไม่มีอะไรที่จำเป็นต้องกังวล
"นท เดี๋ยวผมไปดูทางนู้นก่อน ฝากคุณดูทางนี้ด้วยนะ"
"ครับ"
เขารับคำ พร้อมกับระบายลมหายใจเบาๆ ร่างเพรียวยืนพิงกำแพงในมุมที่ไม่มีคนนัก เนื่องจากอยู่ติดกับทางเดินไปทางลานจอดรถ แต่มุมมืดนี้กลับเป็นจุดดีที่ทำให้เขาเฝ้ามอบภาพรวมของร้านได้อย่างสบายใจที่ไม่เป็นเป้าสายตาของใคร
ทันใดนั้น ข้อมือบางถูกฉุดด้วยแรงรั้งที่หนักหนาเกินกว่าที่เขาจะฝืนได้ ใบหน้าสวยหันไปทางเจ้าของร่างใหญ่ที่จู่ๆก็โผล่มากระชากเขาด้วยสายตาตระหนก และเมื่อพบว่าเป็นใคร เรือนกายที่สั่นระริกก็พลันสงบนิ่ง แม้ว่าหัวใจจะเต้นแรงจนได้ยินเสียงก้องไปทั้งโสต
"พี่ชิน..."
"มานี่"
"ปล่อยก่อนครับ นทกำลังทำงาน"
"บอกให้มานี่"
กระแสเสียงเย็นชา พาให้ทั่วกายของเขาเย็นเฉียบ ดวงหน้าคมยังดุดันเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ติดแค่จะดูซูบไปกว่าเดิมเท่านั้น แต่นั่นยังไม่ทำให้เขารู้สึกสะท้านในใจได้เท่าแววตาปวดร้าวที่สั่นไหวที่กำลังสะท้อนภาพใบหน้าของตัวเขาเอง
"... ไม่ได้ครับ พี่มีธุระอะไรก็รีบพูดมาตรงนี้ เพราะนทต้องเฝ้าร้าน"
"พูดที่นี่ไม่สะดวก มากับพี่"
"ไม่ได้ครับ"
"นท จะมากับพี่ดีๆหรือจะให้อุ้มไป?"
นิชาชะงัก เขาทอดถอนใจ พลางสบสายตาคมกล้านั่นด้วยแววตาอ่อนแสง เห็นท่วงท่าร้อนใจของร่างตรงหน้าก็นึกประหลาดใจ อยากจะเอ่ยถามว่าเป็นอะไร แต่นั่นไม่ใช่สาระที่เขาจำต้องรับรู้อีกต่อไปแล้ว
"ทำไมนทถึงต้องทำตามที่พี่พูดด้วยล่ะครับ?"
"ทำไมเหรอ? ก็..."
ก็ --- อะไร?
พวกเขาเลิกกันไปแล้ว
ระยะห่างที่ร่างตรงหน้าเว้นเอาไว้ย้ำชัดได้เป็นอย่างดี ดวงตาคู่สวยไม่มีรอยบวมช้ำ แต่แววตาก็ยังคงแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดที่มีต่อบาดแผลที่ฝังลึก เรือนกายบอบบางดูเหมือนจะสูงขึ้นอีกหน่อย แต่กลับดูจะผอมลงกว่าเดิมเสียอีก แม้ว่าสีหน้าจะดูสดใสขึ้นอย่างคนที่ได้รับการพักผ่อน แต่เหตุใด ดวงหน้าหวานกลับหม่นหมอง
"ผอมลงรึเปล่า?"
เตชินท์เอ่ยเบาๆโดยไม่ทันรู้ตัว หลังจากได้พินิจมองร่างตรงหน้าด้วยสายตาคำนึงราวกับมองเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม เขายอมปล่อยข้อมือบางลง แล้วเปลี่ยนเป็นยืนพิงกำแพงเคียงกันแทน
นิชาเองก็แปลกใจที่อีกฝ่ายยอมรามือง่ายๆเช่นนี้ แต่เขาก็รู้สึกโล่งอกแล้วที่ไม่ต้องมีเรื่องมีราวใหญ่โตตั้งแต่วันแรกที่เริ่มทำงานที่นี่
"นิดหน่อยครับ..."
เขาเงียบไปชั่วครู่ ร่างสูงก็เงียบเช่นกัน ไม่นาน ริมฝีปากคู่สวยก็ขยับไปก่อนที่สมองจะสั่งการเสียอีก
"พี่เองก็ผอมลงเหมือนกันนะครับ"
"อืม งานเยอะน่ะ"
"... ทานข้าวให้ตรงเวลาด้วยนะครับ"
“ห่วงพี่หรือ?”
น้ำเสียงของร่างที่ยืนอยู่เคียงข้างฟังดูเรียบๆ โดยไม่แสดงอาการขบขันอย่างที่ควรจะเป็น ทว่าเขาไม่คิดจะหันไปมองสีหน้าของผู้พูด ด้วยรู้ดีว่าหัวใจยังไม่มั่นคงเพียงพอที่จะยืนหยัดอยู่ได้โดยไม่มีผู้ชายคนนี้
เพียงแค่ได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดียวกันจากคนไม่รู้จักที่เดินผ่าน ก็สามารถทำให้ความทรงจำทั้งหมดแล่นวาบเข้ามาให้ปวดใจ
ในตอนนี้ กลิ่นอันแสนคุ้นเคย จากชายหนุ่มที่เขาปรารถนาจะฝังร่างเอาไว้ในอ้อมแขนอันแข็งแกร่งนั่น กำลังยืนอยู่ข้างๆเขา ด้วยระยะห่างเพียงไม่กี่นิ้ว เพียงแค่เอื้อมมือไปเท่านั้น เขาก็สามารถแตะสัมผัสความอุ่นร้อนจากผิวกายของเตชินท์ได้
แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้
เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอีกต่อไปแล้ว
ทั้งๆที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่กลับไม่สามารถทำได้แม้เพียงมองหน้ากัน
หยดน้ำตาจะรื้นขึ้นมาก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อ ร้องไห้ไป เขาก็ไม่มีวันเรียกร้องอะไรได้อีก
ต่อให้อยู่ใกล้กันเพียงแค่นี้ ในระยะที่สามารถได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันได้ด้วยซ้ำ
แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ ไม่มีวันกลับไปเป็นแบบเดิมได้อีกแล้ว
ร่างทั้งสองยืนอยู่ที่ตรงนั้น โดยไม่มีใครปริปากพูดอะไร รับรู้เพียงแค่เสียงของลมหายใจ ที่ยืนยันให้รู้ว่าต่างฝ่ายยังไม่จากไปไหน ความรู้สึกเอ่อล้น ความทรงจำมากมายพรั่งพรู โดยไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่
แต่ไม่มีใครพูดคำใด นอกจากหัวใจที่เต้นรัว และความรู้สึกเจ็บในหัวใจ ที่คงไม่เลือนหายไปอีกหลายวัน
Talk: สวัสดีกลางสัปดาห์
พักนี้แลดูเหมือนคนว่างงาน อัพบ่อยจนตัวเองก็ประหลาดใจค่ะ
เรื่องของเรื่อง ตอนนี้ลำไส้อักเสบ เพราะกินยำหอยแครงไปเมื่อวาน :เฮ้อ:
อาการหนัก ถึงขั้นแอดมิดเข้ารพ. แขนถูกเสียบน้ำเกลือ แต่ก็ยังไม่วายแต่งนิยายเพราะว่างไม่ได้
แต่หม่อมแม่กำลังจะยึดคอมแล้ว คงอัพตอนหน้าอีกทีหลังจากออกจากรพ.เลยนะคะ
(เสาร์อาทิตย์นี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดก็คงได้ลงต่อค่ะ)
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ
:L1:
-
:o12: สงสารนท
เรื่องราวทุกอย่างมันเริ่มจากพี่ชินทั้งนั้นพี่ชินเป็นคนทำทั้งนั้น
-
อ่านจบอย่างเร็ว ...และเขียนอะไรไม่ค่อยออกเลยอ่ะ
เหมือนจะหน่วงนะ แต่กลับไม่ค่อยหน่วง อาจจะเพราะว่าความรู้สึกของเตชินทร์มันค่อนข้างไม่สดใหม่ และของนิชาค่อนข้างจำเจเหมือนเดิม ความเจ็บปวดมันเหมือนกลายเป็นความชาชินไปซะแล้ว
ธนกรลุคเวิร์คมาก ไม่หงอ สบายๆเรื่อยๆแต่มีรังสีสังหาร ชอบผู้ชายสไตล์นี้ฮะ กดไลค์! >.< :กอด1:
-
เศร้าอ่ะ สงสารนท :m15: :m15:
-
เฮ้อออ
-
โถพี่นท :z3: :m15:
-
คนเขียนน่ารัก ยังฮึดขึ้นมาอัพนิยาย
หายไวๆนะคะ :กอด1:
-
นทใจอ่อนอีกแล้ว ชินนี่เห็นแก่ตัวมากๆอ่ะ ยังจะอุตส่าห์ตามมาตอแย เอกนี่ก็ไม่น่าไว้ใจพอกัน
สรุปเชียร์น้องเชษฐ แบบอยากให้เชษฐโผล่มาอีกทีเท่าเทียมกับชินกับเอกได้สบาย ประมาณว่าแอบซุ่ม ฮ่าๆ
ขอบคุณคนแต่งมากจ้า หายไวๆ ร่างกายแข็งแรง จะได้มาอัพบ่อยๆ :กอด1:
-
ว่าแล้วเอกต้องสนใจนท นทต้องใจแข็งนะ ชินรีบไปสิว่าคิดถึงมั่วแต่ปล่อยให้เวลาผ่านไปเดี๋ยวก็มีคนนมาเห็นซะหรอก
-
คิดว่าตอนเจอกันจะพีคกว่านี้ซะอีก ชินดูสงบเสงี่ยมจนน่าแปลกใจ
ช่วงนี้อ่านจุใจมากๆ ขอบคุณนะคะ
-
โอ่ยยยยย!!!
อ่านกี่ทีก็ระทมไปกับนทจริง ๆ
-
ไม่เอาๆไม่เอานะนทห้ามใจอ่อน
:z3:
-
หน่วง!!! :sad2:
-
สงสารนทมากกกกก :o12:
-
นี่ชินเมื่อไหร่จะปล่อยนทซักที.......ต้องการอะไรหรือต้องให้นทฆ่าตัวตายต่อหน้าเลยไหม เห็นแก่ตัวที่สุดขอให้มันไม่ได้อะไรทุกอย่าง ทั้งนท หญิง และอำนาจเงินตรา*****ขอให้มันจมกับความทุกข์ความทรมารจนตายกับเรื่องที่มันสร้างขึ้น
-
กว่าจะรู้ว่าของนั้นสำคัญก็เสียมันไปซะแล้ว หลังจากนี้จะทำยังไงให้ของชิ้นนั้นกลับมาละคุนชิน :serius2:
-
คือยังไงก็ยังรับไม่ได้ที่ตาชินเป็นพระเอกอ่ะ :z3:
ต่อมห้มีปมหลังดราม่ามาเบรคอีกซักสิบตอน พร่ำเพ้อว่ารักนทขนาดไหน
แต่สุดท้ายก็เป็นรักชั้นเลวที่เห็นแก่ตัวอยู่ดี เฮ้อออ
-
นทอย่าใจอ่อนกับอิพี่ชินนะ ... เค้าใจร้ายกับเราก่อน
ป.ล. ขอให้คนแต่งหายป่วยเร็ว ๆ นะคะ
:L2:
-
เอกนี่จะเป็นคนดีรึเปล่า?
แต่ก็เหมือนจะไม่ใช่
ดูมีออร่าความเลวแผ่อยู่รอบๆยังไงไม่รู้
-
โอ้ววว ขอให้คนแต่งหายไวไวนะครับบบ แข็งแรง ๆๆๆ
นทนายเท่ห์มาก ใจแข็งเข้าไว้(ถึงภายในใจจะอ่อนไหว) อดทนและผ่านความรู้สึกนี้ไปให้ได้ เชื่อว่าถ้านทยอมอิก ชินคงรุกกว่านี้น่าดู
แต่เราเปลี่ยนไปแล้วว ..ทำใจสักพัก ไม่นานคงได้กลับมารักกันต่อไป..นะ
รอตอนต่อไปคร๊าบบบบ :กอด1:
-
เจ็บปวดเนอะ.... เห้ออออออ
-
สงสารนทจัง ว่าแต่เอกนี่จะเหมือนชินป่าวเนี่ย หวังว่านทจะไม่หนีเสือปะจรเข้นะ เฮ้ออออ :call: :call:
-
:m15: ตัดใจไม่ลงทั้งคู่...เศร้าจิง
ช่วงนี้อากาศร้อนมากกินอะไรก็ต้องระวังเนอะ ขอให้หายไวๆนะจ๊ะ
-
ใจแข็ง และแข็งใจนะ ส่วนพี่เอกหวังว่าจะไม่เอานทมาเป็นเกมหนึ่งของตัวเองกับเตชินทร์นะ
-
บีบคั้นอารมณ์เหลือเกินนนน พี่ชินฉุดนทเลยยยยย :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
สงสารนทจังต้องเจอเตชินซะแล้ว อยากหนีก็หนีไม่พ้นเลยวุ้ยผู้ชายพวกนี้
เอกก็ดูแปลก ๆ นะ เพราะรู้เรื่องนทกับพี่ชินด้วย ประสงค์ดีป่าวเนี่ย
ร้านก็ดูไงไม่รุ เหมือนโฮสต์คลับ นทอยู่ที่แบบนี้จะปลอดภัยมั้ยเนี่ย เป็นห่วง
ขอบคุณค่ะ
-
เรียก น้ำ ตา ได้ ทุก ตอน จิง ๆๆ :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :sad11: :sad11: :sad4: :sad4: :o12: :o12:
-
ชินพลาดเองแหละ
นี่คิดไม่ออกเลยนะ ถ้าวันไหนนทตัดใจได้ขึ้นมา
แล้วจะไปจากชินแบบจริง จะรับได้เหรอ
ตัวเองเป็นคนปล่อยเขาไป แต่กลับจะรั้งเขาไว้
แต่ไม่ให้สิทธิอะไรกับตัวนิชาเองเลย
โคตรน่าสงสารอะ
-
คือยังไงก็ยังรับไม่ได้ที่ตาชินเป็นพระเอกอ่ะ :z3:
ต่อมห้มีปมหลังดราม่ามาเบรคอีกซักสิบตอน พร่ำเพ้อว่ารักนทขนาดไหน
แต่สุดท้ายก็เป็นรักชั้นเลวที่เห็นแก่ตัวอยู่ดี เฮ้อออ
^
ถูกใจเม้นท์นี้ กร๊ากกก :m20: บวกเป็ดให้รุย
ใช่เลย อย่าเอาปมอดีตที่ขมขื่นของตัวเอง มาเที่ยวอ้าง..ไปทำร้ายใครต่อใคร
เรื่องของเมิงอ่ะ ฮ่าฮ่า :laugh:
เพราะสันดาน..ก็คือสันดาน
คนเลวๆๆๆๆๆๆ เพราะเห็นแก่ตัว
ถ้าจะรักใครซักคน แล้วต้องสร้างเงื่อนไขขึ้นมาเพื่อ...ตัวเอง ทั้งหมดทั้งมวล
ก็อย่าเอ่ยปากพูดออกมาโดยใช้คำว่า "รัก" ให้มันดูมีน้ำหนักเลย
หึหึ ยังงี้ใช้คำว่า "รัก" กับคนอื่นได้..งั้นเหรอ
ฮ่าฮ่า..อ่านแล้ว ตรูจะบ้ากับคำว่า "รัก" ของพี่ชิน ซะเหลือ(เหลืออะไรดีฟ่ะ เริ่มงงกับพี่ชินว่ะ อิอิ)
+1 ให้คนแต่งน่ารักๆๆๆๆ...ชานม
:L2: เยี่ยมคนป่วยคร้าบบบบบบ
-
เม้นเกือบไม่ออก
นทนี่โคตรน่าสงสารเลย โดนสะกิดแลซ้ำหลายครั้งหลายรอบ
-
ห้ามใจอ่อนนะนท หาคนที่ดีกว่านี้เถอะ
ถ้าพี่ชินยังทำตัวแบบนี้ก็อย่ากลับไปเจ็บอีกเลยนะ :sad4:
-
สงสารทั้งชินแล้วก็นท
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
อย่ามาทำตัวแบบนี้นะชิน
-
ถ้าเอกมาดี เราว่าสู้พี่ชินได้เลย รัศมีจับมากเด็กคนนี้ ><
นทก็ดูจะเข้มแข็งมากขึ้นบ้างแล้วล่ะ เรื่องหัวใจมันต้องค่อยเป็นค่อยไปนั่นแหละ
รอตอนหน้าๆๆๆๆ :z3:
-
:z3: :z3:ไม่น่าหลงมาอ่านเลยที่นี่ติดแล้วอะ :z3: :z3:
สงสารนทจังอะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
รออออออจ้า :call: :call: :call: :call: :bye2: :bye2: :bye2:
-
เมื่อไรนทจะมีความสุขซะที
-
น่าจะให้ชินเจ็บบ้าง
ขอแบบเจ็บหนักๆ
อย่าใช้คำว่า"รัก"มาพูดแบบนี้นะ
รักแล้วทำอย่างนี้หรอไง พอจะเสียเขาไปกลับอยากจะรั้งไว้
นทก็นะ เมื่อไหร่จะตัดใจ เมื่อไหร่จะเข้มแข็ง เมื่อไหร่จะหายโง่
ทั้งคู่ทำตัวเองทั้งนั้นอะ ถึงมาเจ็บแบบนี้ไง
:z3: :z2:
-
สงสารนทอ่ะ พี่ชินโหดร้าย
แต่ก็เข้าใจถูกเลี้ยงมาแบบนั้น
แต่ถ้ารักนทจริงๆ มันก็ต้องเปลี่ยนได้ใช่มั๊ย ^_______^
-
อ่านเรื่องนี้แล้วอารมณ์ มันหน่วง หน่วงพิกล
สงสารนท แล้วก็สงสารพี่ชินอ่ะ ถึงจะร้ายก็เพราะการเลี้ยงดูนะนั่น :เฮ้อ:
-
พี่นทสู้ๆนะคะ อย่าไปใจอ่อนให้ ผช คนนั้นง่ายๆ :เฮ้อ:
ทุกคนมีเส้นความอดทนเท่ากันนะคะ ถ้าครั้งนี่พี่ยอม พี่ก็จะต้องยอมไปเรื่อยๆ สู้เขานะคะ :เฮ้อ:
**** ขอให้คนเขียนหายเร็วๆนะคะ รอติดตามคะ o13
-
สมน้ำหน้าเตชินท์อีกสักรอบ
ถึงแม้เอกจะรู้ทุกอย่าง
แต่หวังว่าเอกคงไม่คิดร้ายกับนทหนะ
-
พึ่งได้มาอ่าน อยากจะบอกว่า
ชอบเรื่องนี้ ชอบเนื้อเรื่อง ชอบนายเอก ชอบทุกอย่าง
ส่วนตัวชอบแนวดราม่าๆ
แถมพระเอกเรื่องนี้อ่านแล้วรู้สึกอยากจะเตะออกไปนอกลกเสียจริงๆ
เล วมากก ทำแบบนี้กับนทได้ไงย่ะ!!
พอมาอ่านตอนล่าสุด หึหึ สะใจ
นทอยาไปยอมเขาอีกนะลูกกกก
มองหาคนใหม่ซะเถอะ
ยังมีคนต่อคิวอีกมากมายยย อย่าไปยอมม!!
ปล.รออยู่นะคะ พี่คนเขียน >w<
สนุกมากเลยเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
Talk: ขออภัยอย่างสูงที่หายไปซะนาน ชานมไปค่ายที่ต่างจังหวัดมาค่ะ ครึ่งแรกของเนื้อเรื่องที่พิมพ์ค้างไว้อยู่ในคอมที่บ้าน (มาถึงแล้วเพิ่งนึกได้ว่าลืมเซฟ draft ทิ้งไว้ในเมล์ = =") พอดีเพิ่งกลับวันนี้เนี่ยล่ะค่ะ ก็เลยรีบมาลงเพราะหายไปนานแล้ว >/\<" ขอโทษจริงๆค่า แต่ว่าตอนนี้ยาวอยู่นะ (ต้องสองรีพลายเลยทีเดียว) หวังว่าจะชดเชยกันได้นะคะ
อากาศที่ต่างจังหวัดดีมากเลย เริ่มเย็นแล้วนะคะ กทม.ได้ข่าวว่ายังร้อนอยู่ แต่ว่าเริ่มมีลมเย็นๆแล้วใช่มั้ย (คำพูดของคนไปโคราชมาตั้งแต่วันอาทิตย์) เจอนักกีฬา FIFA ที่ไปแข่งฟุตซอลด้วยล่ะ พักโรงแรมเดียวกัน ฝรั่งสูงๆขาวๆ หล่อ น่าเจี๊ยะ 55555 (เพ้อเจ้อละ)
แต่ว่าที่โรงแรมแอร์หนาวมาก เป็นแอร์ท่อแบบปรับไม่ได้ T-T อยู่มาหลายวัน วันนี้เป็นหวัดเลยค่ะ เดี๋ยวจะอัดดีคอลเจนแล้วนอนแล้วค่ะ
ป.ล. ที่วันนี้แปะ talk ก่อนเพราะว่าเดี๋ยวอ่านเนื้อเรื่องจบแล้วอารมณ์จะได้ไม่ต้องมาสะดุดกับ talk ตอนท้ายค่ะ ^ ^ ขอบคุณมากๆที่ติดตามเสมอมา และขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ
ป.ล.2 เปิดเพลง "เธอไม่ยอมปล่อย หรือฉันไม่ยอมไป" ประกอบด้วยนะ! ^^
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[25]
“คุณชิน เป็นอะไรไปรึเปล่าคะ?”
“เปล่าครับ”
นภิสายังกังขา เธอไม่ได้อยากยุ่งเรื่องของผู้ชายตรงหน้านัก แต่ก็อดสงสัยไม่ได้เมื่อพบว่าใบหน้าดูดีที่มักจะฉายแววมั่นใจเต็มเปี่ยมอยู่เสมอไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์เช่นใด ตอนนี้กลับดูหมองลงอย่างรู้สึกได้ เธอไม่ได้สอดรู้ แต่ในฐานะที่เป็นมนุษย์เหมือนกัน ก็อดเป็นห่วงนิดๆไม่ได้
“ไม่เป็นไรก็ดีค่ะ”
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูนาฬิกา เมื่อพบว่าใกล้เที่ยงคืนเข้าไปทุกที จึงรู้สึกว่าสมควรกลับบ้านได้แล้ว ส่วนพ่อแม่ของเธอนั้นกลับไปก่อนตั้งแต่ไม่ถึงสามทุ่มดี การนั่งอยู่ข้างๆผู้เป็นสามีโดยที่ไม่มีอะไรจะพูดมันน่าอึดอัดนักสำหรับคนอย่างเธอ
“คุณโอเคจริงๆนะ?”
“อืม ผมไม่ได้เป็นอะไร”
“งั้นเรากลับกันไหมคะ? นี่ก็ดึกแล้ว”
“ผมยังไม่อยากกลับ”
เตชินท์เอ่ยโดยไม่แม้แต่จะเบือนหน้าไปมองหญิงสาวในชุดสวยที่นั่งอยู่เคียงข้าง ในตอนนี้สายตาของเขาไม่ได้มีไว้เพื่อมองใคร แม้แต่ร่างบอบบางที่เขาเฝ้าคอยที่จะได้พบมาตลอดหลายเดือน เขาก็ยังเลือกที่จะไม่มอง ด้วยการหลุบดวงตาคมลงมองเพียงฝ่ามือของตนเองที่วางอยู่บนตัก
นับเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตนเองไม่รู้จะทำอย่างไรดี
นิชาไม่ได้ปฏิเสธเขาอย่างรุนแรง ไม่ได้ต่อว่าหรือพูดจาเสียดสีอะไร
เพียงแค่ถามสั้นๆ แต่กลับเป็นคำที่กระทบกระเทือนความรู้สึกของเขา ทำให้เขารู้ชัดว่าเขาไม่ได้เป็นเจ้าของเรือนกายอันงดงามนั้นอีกต่อไปแล้ว เขาไม่มีสิทธิ์จะทำตามความต้องการของเขาได้อีกต่อไป
ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเขา คนที่ไม่ว่าอยากได้อะไรก็ต้องได้ จะยอมจำนนได้ด้วยคำพูดสั้นๆง่ายๆแค่นั้น
เขาไม่ยอมรับเรื่องนี้ง่ายๆแน่
แต่ --- เขายังนึกไม่ออกว่าจะทำอย่างไร --- ก็เท่านั้นเอง
นกที่เคยบินอยู่บนอิสระบนฟากฟ้า เมื่อถูกจับมาเลี้ยงเอาไว้ในกรงตั้งแต่ยังไม่รู้เดียงสา แน่นอนว่าต้องติดมือคนเลี้ยง และไม่อาจกลับไปโผบินอย่างเสรีบนท้องฟ้าได้โดยสนิทใจได้อีก
ทว่า นกน้อยของเขาในตอนนี้ ดูเหมือนจะเข้มแข็งมากกว่านั้น
ต่อให้ปีกจะเปราะบาง แต่ก็ยังกระพืออยู่อย่างไม่หวั่นไหว
หรือจะเป็นเขากันแน่ที่อ่อนแอลง?
เตชินท์สั่นศีรษะ พลางยกแก้วใสตรงหน้าขึ้นดื่ม
เขาไม่เชื่อหรอกว่านิชาจะลืมเขาได้อย่างง่ายดาย เด็กคนนั้นไม่มีวันลืมเขาได้ ไม่มีวันยอมเป็นของคนอื่นนอกเหนือจากเขา
ชายหนุ่มยังคงจมอยู่ในห้วงความนึกคิดของตนเอง โดยไม่เงยหน้าสนทนากับใครมาหลายชั่วโมง แน่นอนว่าร่างระหงที่นั่งจ่อมอยู่ข้างๆสังเกตเห็นได้เป็นอย่างดีว่ามีบางอย่างผิดแปลกไป แม้ว่าเธอจะไม่สนิทสนมกับผู้ชายคนนี้จนสามารถเดาความคิดได้ก็ตาม แต่ก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายมีมารยาทสังคมที่ดีเพียงพอที่จะไม่ทำให้ผู้หญิงที่มาด้วยต้องนั่งแกร่วเพียงลำพัง --- อย่างเธอในตอนนี้
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่เตชินท์แว่บหายไปไม่กี่นาที ก่อนหน้าที่จะไปนั้นเขากล่าวเพียงแค่ว่าอยากไปห้องน้ำ --- ด้วยสีหน้าและท่าทางที่แลดูเหมือนจะไปฆ่าคนเสียมากกว่า --- แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร จนกระทั่งเขากลับมา แล้วก็นั่งอมทุกข์อยู่อย่างนี้ตั้งแต่ตอนนั้น
“คุณดื่มมากไปแล้วรึเปล่าคะ?”
นภิสาปรายสายตามองไปทางขวดเหล้าที่ลดระดับจนเกือบไม่เหลือ ทั้งๆที่คนดื่มก็มีชายหนุ่มเพียงคนเดียว ดื่มเอาๆราวกับตายอดตายอยากมาจากไหน --- เธอไม่เคยดื่มหนักอย่างร่างตรงหน้าจึงไม่เข้าใจ คนที่ดื่มหนักเพื่อให้เมามาย เมื่ออยากจะลืมอะไรบางอย่าง หรือใครบางคน
“ฉันว่าเรากลับกันดีกว่า”
เธอเอ่ยพร้อมกับผุดลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นว่าร่างหนายังคงนั่งอยู่ท่าเดิม จึงช่วยพยุงกึ่งฉุดให้ลุกยืน ยังดีที่อีกฝ่ายยอมเดินตามเธอมาโดยไม่อิดออด และยอมเงยหน้ามองหน้าเธอแต่โดยดี ดวงตาสองคู่สบประสานกัน คู่สวยพิศมองด้วยสายตาไม่เข้าใจกึ่งรำคาญใจ คู่คมเพียงมองกลับโดยไม่ทอแววใดๆให้รับรู้ความคิดได้
“กลับกันได้แล้วค่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานแต่เช้า”
เตชินท์นิ่งไปชั่วครู่ เขามองไปทางเคาน์เตอร์บาร์ที่มีร่างเพรียวของเขานั่งคุยอยู่กับเจ้าของร้านอย่างสนุกสนานด้วยสายตาที่สั่นระริก เขาต้องหักห้ามใจมากแค่ไหนที่จะไม่พุ่งเข้าไป ณ จุดนั้น ทั้งๆที่ตั้งใจจะไม่เข้าไปยุ่ง ทั้งๆที่มั่นใจว่านิชาต้องเลือกเขาไม่ว่าจะเมื่อไหร่ แต่เมื่อเห็นกับตาแบบนี้แล้ว ก็อดเจ็บในหัวใจขึ้นมาไม่ได้
นภิสามองตามสายตาคมเข้มที่แลดูมีประกายวาวอย่างหงุดหงิดให้เห็นเป็นครั้งแรกในรอบหลายชั่วโมง เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ผู้จัดการร้านแลดูจะเหมือนเป็นคนที่เธอรู้จัก ตั้งใจจะเดินเข้าไปทักทาย แต่กลับถูกมือใหญ่รั้งเอาไว้
“ไหนว่าจะกลับบ้านไง”
“อ้าว ก็เห็นคุณยังไม่อยากกลับ”
“กลับกันได้แล้ว”
น้ำเสียงที่ติดจะออกไปทางสั่งหน่อยๆ ทำให้นภิสาประหลาดใจกับบุคลิกที่ดูหยาบขึ้นของร่างตรงหน้า แต่ก็คงไม่พ้นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์นั่นแหละ เธอไม่พูดอะไร ยอมทำตามคำของอีกฝ่ายแต่โดยดี เพราะนั่นก็ตรงตามความตั้งใจของเธออยู่แล้ว
หญิงสาวเดินไปล่วงหน้าจนเห็นรถหรูคันงามที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะหันกลับมาเมื่อพบว่าไม่มีวี่แววของร่างสูงที่เป็นฝ่ายบอกให้กลับบ้าน เธอขมวดคิ้วมุ่นอย่างหงุดหงิดใจ แต่ไม่คิดจะเดินกลับไปตาม อย่างไรเสียอีกฝ่ายก็ต้องกลับด้วยรถคันนี้อยู่ดี เข้าไปหาเดี๋ยวจะคลาดกันเสียเปล่า
เตชินท์ทอดสายตามองไปทางเคาน์เตอร์บาร์ เขาละสายตาไม่ได้ ไม่ได้แม้จะต้องทนเห็นร่างเพรียวของนิชาเขยิบเข้าไปใกล้ร่างสูงอีกร่างที่นั่งหัวเราะอยู่ข้างๆเพื่อกระซิบกระซาบกันในร้านเหล้าที่มีแต่เสียงจ้อกแจ้กของแขกและพนักงานคนอื่นๆ
--- เป็นบรรยากาศที่ดูแสนสุข จนเขาอยากจะเข้าไปทำลายให้วอดเสียเดี๋ยวนั้น
ธนกรปรายสายตาไปที่ประตูทางออกเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตามุ่งร้ายที่มองตรงมาอย่างไม่ปิดบัง เขากระตุกรอยยิ้ม พร้อมกับโอบบ่าเล็กให้เคลื่อนมาใกล้
“นท ช่วยผมหน่อย.. เหมือนผมจะเมาแล้ว”
แม้ว่าจะเป็นมารยาแบบเดิมๆที่เห็นได้ในละครตอนเย็น แต่หากแสดงได้ดี ก็เนียนได้ไม่ยาก
“ไหวรึเปล่าครับ? บอกแล้วว่าอย่าดื่มเยอะไป”
นิชารีบพยุงร่างสูงกว่าเอาไว้ด้วยห่วงว่าอีกฝ่ายจะฟุบลงไป ดีที่ธนกรไม่ได้ตัวหนาเท่าไหร่ จึงไม่หนักมากจนรับไม่ไหว เขาช่วยพยุงให้อีกฝ่ายยืนขึ้น แล้วพาไปทางห้องพักด้านหลัง โดยมีสายตาคมกล้าทอประกายโกรธแค้นมองตามหลังอย่างทำอะไรไม่ได้
ภาพที่เขาเห็นคือ นิชากับไอ้เด็กนั่นจูงกันเข้าไปในห้องตามลำพัง!
เตชินท์กัดฟันกรอด มือกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อเพื่อเรียกสติระงับอารมณ์ ทว่าไม่มากเพียงพอที่จะควบคุมอาการสั่นระริกของเรือนกายได้
เด็กคนนั้นเป็นของเขา เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
จะไม่ยอม ไม่ยอมยกให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น
นภิสาก้าวลงจากรถ โดยมีร่างสูงสง่าตามลงมาในอาการเฉยชาจนเดาความรู้สึกไม่ออกเช่นเคย เกือบตีสองแล้ว เธอถอนหายใจ เพราะมัวแต่ทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ กว่าชายหนุ่มจะตามเธอออกมาก็ร่วมยี่สิบนาที หนำซ้ำยังดูมึนหนักกว่าเดิม ไม่รู้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันแน่
“คุณชิน วันนี้จะนอนบ้านรึเปล่าคะ?”
เธอเอ่ยถาม เพราะเห็นคนขับรถยังจอดรออยู่คล้ายกับรอฟังคำสั่งเช่นเดียวกัน
“อืม” เขาหันไปทางพนักงานขับรถส่วนตัวของเขา ที่ไม่แสดงออกทางสีหน้าว่าเหนื่อยล้าจากการทำงานมาทั้งวันแต่อย่างใด “กลับไปพักเถอะ พรุ่งนี้ไม่ต้องมารับ เดี๋ยวฉันไปเอง”
“ครับท่าน”
หญิงสาวเพียงเลิกคิ้วกับคำพูดของเตชินท์ ไปเองอย่างนั้นหรือ จะไปอย่างไรในเมื่อรถทุกคันของร่างสูงอยู่ที่คอนโดหรือไม่ก็บริษัท ไม่เคยเอามาจอดไว้ที่บ้านสักที ในบ้านนี้ก็เหลือแต่รถของเธอ อย่าบอกนะว่าเธอต้องเป็นคนขับรถอ้อมไปส่งร่างตรงหน้าในตอนเช้า ฝันเถอะ แค่นี้ก็แทบไม่มีเวลาจะนอนแล้ว ขืนต้องไปส่งอีก เธอคงได้ไปทำงานสาย
“แล้วคุณจะไปยังไงล่ะพรุ่งนี้?”
“แท็กซี่”
“อ้อ... งั้นรีบไปนอนเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว”
“ผมยังไม่ง่วง”
“แต่หน้าคุณดูเหนื่อยมากเลยนะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?”
จบประโยคนี้ ร่างตรงหน้าที่เอาแต่เดินนำเข้าไปในตัวบ้านระหว่างที่เธอกำลังล็อกประตูก็หันกลับมา นภิสากะพริบตาด้วยความประหลาดใจเมื่ออีกฝ่ายเดินมาถึงตัวแล้วหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าเธอโดยไม่พูดอะไร มือใหญ่แตะสัมผัสผิวแก้มที่ประดับด้วยบลัชออนสีส้มอ่อนเบาๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทีละนิด จนห่างเพียงไม่ถึงคืบกลับหยุดนิ่ง คล้ายกับต้องการจะหยั่งเชิงว่าเจ้าหล่อนจะปฏิเสธหรือไม่
นภิสาปิดตาแน่น กายงามแข็งเกร็งด้วยความหวาดหวั่น ใช่ว่าเธอจะไม่รู้จักเรื่องพรรค์นี้ แต่เธอไม่เคยประสบเข้ากับตนเองมาก่อนในช่วงชีวิตยี่สิบห้าปีที่ผ่านมา ไม่เคยแม้แต่จูบกับใครนอกจากคนในครอบครัวเสียด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มลอบยิ้ม เขาผละออกมา แล้วสะกิดมือเล็กเบาๆ
“ไปที่ห้องนอนกันไหม?”
ร่างระหงลืมตาขึ้น เมื่อพบว่าอีกฝ่ายเพียงยืนกอดอกอยู่ด้านหน้าก็รู้สึกอายเสียจนผิวแก้มร้อนซู่ เธอพยักหน้าตอบตกลงเพราะเหนื่อยล้าเต็มที แม้ว่าตอนนี้หัวใจจะเต้นแรงเสียจนหายง่วงเป็นปลิดทิ้งก็ตาม
ไม่ใช่ว่าเธอรู้สึกว่าเตชินท์นั้นพิเศษกว่าใครอย่างไร แม้ว่าชายคนนี้จะชื่อว่าเป็น ‘สามี’ ของเธอก็ตาม แต่เธอก็ไม่เคยคิดว่าการแต่งงานนี้จะก่อให้เกิดความรู้สึกใดๆ ไม่ว่าจะกับตัวเธอเอง หรือกับร่างตรงหน้าก็ตาม
ประตูปิดลง ร่างของเธอลอยขึ้นแล้วถูกอุ้มไปที่เตียง นภิสารู้สึกตระหนก เธอดิ้นรน แต่เพียงไม่นานก็ถูกปล่อยลงกับผืนเตียงโดยมีร่างสูงก้าวขึ้นคร่อมทับ
“เดี๋ยว! คุณชิน! ไหนว่า...!”
“ผมขอโทษ”
กลับกลายเป็นนภิสาเสียเองที่เงียบไป เมื่อได้ฟังคำขอโทษที่จู่ๆก็หลุดออกมาจากปากของร่างหนาโดยไม่ทันได้คาดคิด
“ผม...”
เขารู้สึกอ่อนแออย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งชีวิต ไม่เคยเลยที่เขารู้สึกล้มเหลว นี่เป็นครั้งแรก และเป็นครั้งสำคัญมากเสียด้วย เขาเพิ่งรู้สึก หลังจากสูญเสียไปแล้วจริงๆ ว่านิชานั้นสำคัญสำหรับเขามากเพียงใด
ดวงหน้าคมที่ฉายแววโศกเศร้าอย่างที่เธอไม่เคยเห็นหรือแม้แต่เพียงคาดว่าจะได้เห็น ก่อให้เกิดความรู้สึกเจ็บขึ้นมาในใจ เธอใช้ปลายนิ้วแทรกเข้าไปในกลุ่มผมสีเข้มแล้วลูบเบาๆอย่างปลอบประโลม ด้วยไม่รู้จะพูดคำใดเพื่อคลายความหมองเศร้าของร่างตรงหน้าได้
“คุณจะปลอบใจผมหรือ?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นเหมือนคนเพ้อ ไม่ว่าจะด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ หรือด้วยความเจ็บปวดในใจที่ต้องการใครสักคนมาเยียวยา อย่างน้อยก็ในคืนนี้ ทำให้เขาเผลอทำในสิ่งต้องห้ามลงไปโดยไม่ได้สติ ไม่ทันรับรู้ว่าร่างที่ร้องครางอยู่เบื้องล่างของเขาเป็นใคร
ภาพที่เขาเห็น คือเด็กน้อยของเขา เด็กน้อยผู้งดงามที่เขาเป็นคนค้นพบและพันธนาการไว้ด้วยตนเอง
“นท... อา... นท”
เสียงทุ้มที่พร่าสั่น ที่เปล่งชื่อของใครบางคนที่เธอไม่คาดฝันออกมา ทำให้เธอที่ข่มความเจ็บร้าวในเรือนกาย ถึงกับเบิกตากว้างแล้วเงยหน้ามองใบหน้าดูดีที่หลับตาลงราวกับอยู่ในห้วงฝัน
ชื่อที่คุ้นหู ---
หรืออาจจะเป็นคนที่เธอพบเห็น?
--- เธออาจเดาบางอย่างไม่ผิดก็เป็นได้
แสงสว่างในยามเช้ามาถึงพร้อมกับความเย็นชืดบนที่นอนข้างกาย นภิสาลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกหนาวเนื่องด้วยความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ โดยปกติเธอจะตั้งอุณภูมิห้องเอาไว้ไม่ต่ำนัก แต่เมื่อคืนนี้เธอไม่ได้นอนอยู่เพียงลำพัง --- หญิงสาวหันไปมองทางที่นอนว่างเปล่าข้างกาย --- ยังรู้สึกมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่หาย
เมื่อคืนนี้ เธอกับเตชินท์ ---
มือเรียวยกขึ้นแนบเข้ากับหน้าผากอย่างอ่อนแรง เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรือเปล่า หรือเพราะสายตาคมที่ดูเหนื่อยล้ากับชีวิตคู่นั้นที่ทำให้เธอใจอ่อน ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นภรรยาของผู้ชายคนนั้น
--- แต่แบบนี้ก็เท่ากับว่า เธอนอนกับผู้ชายคนเดียวกับน้องสาวแท้ๆของตัวเอง
เป็นสิ่งที่ไม่เคยคิดอยากให้เกิด และไม่เคยคาดเอาไว้ว่าจะเกิดขึ้นเลย
"เล็ก พักนี้ดูอารมณ์ดีจังนะ"
เจ้าของนามละสายตาจากไอแพดมินิที่เธอเพิ่งถอยมาหมาดๆ แล้วหันไปทางเพื่อนสนิทที่นั่งปัดมาสคาร่าอยู่ข้างๆกลางสวนหย่อมในมหาวิทยาลัย เวลานี้เป็นเวลาเรียน และแน่นอนว่าพวกเธอไม่เข้า ตราบใดที่อาจารย์ไม่เช็คชื่อ
"อื้อ ดูออกขนาดนั้นเชียว?"
"มีอะไรดีๆ ไหนเล่าให้ฟังซิ"
"ก็นะ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก"
"อย่ามา ตั้งแต่เลิกกับพี่ชินอะไรนั่นก็เห็นอารมณ์บูดอยู่ตลอด แต่จู่ๆก็กลับมาหน้าบลิ๊งค์เหมือนเดิม มันต้องมีอะไรสักอย่างสิน่า"
"ใครว่าฉันกับพี่ชินเลิกกัน"
"อ้าว ดีกันแล้วเหรอ?"
ลลดาอมยิ้ม "ฉันกับพี่เขาน่ะเกิดมาคู่กัน เราสองคนไม่มีวันเลิกกันได้อยู่แล้ว ก่อนหน้านี้ก็แค่... บททดสอบของโชคชะตาเท่านั้น"
"โหย ยัยเว่อร์ เพ้อจริงๆเพื่อนรัก"
"ไม่ได้เพ้อนะ พี่เขากับฉันจะแต่งงานกันเร็วๆนี้แหละ"
"เอาจริงดิ"
"จริงสิ แหวนหมั้นก็มีแล้ว รอแค่อะไรหลายๆอย่างลงตัวเท่านั้นแหละ"
"เออจริงด้วย นี่พี่เขาซื้อแหวนหมั้นให้แกเหรอวะ"
"ช่าย ของคาร์เทียร์ด้วยนะ"
"รวยได้โล่ บอกให้พี่เขาแนะนำเพื่อนให้รู้จักมั่งดิ มีของดีจงแบ่งปัน"
ลลดาหัวเราะ "เอาไว้จะถามพี่ชินให้นะ พักนี้พี่เขายุ่งๆ ไม่ได้เจอกันมาเป็นอาทิตย์แล้ว แต่ว่าเย็นนี้คงได้ไปกินข้าวด้วยกันล่ะ"
"ดีแล้วแหละ เจอกันซะบ้าง ไม่งั้นระวังจะโดนใครงาบไป"
"ใครจะกล้า พี่ชินน่ะ... เป็นของฉันคนเดียวเท่านั้นแหละ"
"ย่ะ แม่คุณ เสน่ห์แรงขนาดนี้ใครจะกล้า"
พวกเธอหัวเราะให้กัน แม้จะมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย อย่างไรเสียลลดาก็เป็นเพียงเด็กสาววัยไม่ถึงยี่สิบปีที่ยังรักและติดเพื่อน ชีวิตของเธอไม่มีอะไรให้คิดมาก ในเมื่อเกิดมาบนกองเงินกองทอง สิ่งเดียวที่เธอปรารถนาก็มีเพียงคนรักที่จะรักเธอได้ตลอดชีวิต ซึ่งวันนี้เธอก็พบคนคนนั้นแล้ว ไม่มีอะไรให้เธอต้องเป็นกังวลอีกต่อไปแล้ว
-
ค่ำคืนมาเยือนอีกครั้งในเวลาที่ความมืดโรยตัว แสงสีส่องสว่างทั่วเมืองจนทำให้กรุงเทพฯกลายเป็นเมืองที่ดูแตกต่างไปจากยามกลางวัน ทุกพื้นที่กลายเป็นโลกของคนยามค่ำคืนที่ออกท่องเที่ยวหรือทำงาน ต่างคนต่างมีเป้าหมายแตกต่างกันไป เช่นเดียวกับเขา
นิชายิ้มรับลูกค้าที่ทยอยแวะเวียนเข้ามาเรื่อยๆ ร้านของธนกรฮิตอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งๆที่ไม่ได้เปิดเพลงมันส์ๆแสบแก้วหู ไม่แม้แต่จะมีฟลอร์ให้เต้น แต่กลับมีชื่อเสียงขึ้นทุกวัน ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะพนักงานหน้าตาดีที่บริการถึงที่ แต่ไม่มีการลวนลามเกิดขึ้นจริงอย่างที่ชายหนุ่มว่า หรืออาจเป็นเพราะลูกค้าที่เข้ามาล้วนต้องผ่านการสแกนมาหมดทุกคนแล้ว ว่าต้องเป็นลูกค้าที่มีระดับ ที่แน่ๆคือเงินหนา นิชาเข้าใจในเรื่องนี้เป็นอย่างดี ตั้งแต่วันแรกที่ได้เปิดเมนูอาหารและเครื่องดื่มของร้าน Aphrodite แห่งนี้
"คุณนท ตอนนี้พอมีเวลาไหมคะ?"
เจ้าของนามรีบหันไปทางต้นเสียงหวานจากหญิงสาวในชุดรัดรูปสีดำที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหัวมุม เขาตรงไปที่นั่นพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ร่างตรงหน้าคือบุตรสาวของเจ้าของโรงแรมใหญ่แถวสีลมที่แวะมาที่นี่ตั้งแต่วันแรกที่ร้านเปิด จนถึงวันนี้ก็สามวันติดกันแล้ว และทุกครั้งที่เธอมา ก็ได้เรียกเขาไปนั่งสนทนาด้วยทุกวัน เขาเองก็ไม่เข้าใจนักว่าเป็นเพราะเหตุใด จะว่าเขาหน้าตาดี ก็ไม่น่าใช่ เนื่องจากในร้านมีพนักงานหน้าตาหล่อเหลาจำนวนมาก หรือจะบอกว่าเขาคุยสนุก ก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ เพราะส่วนใหญ่แล้ว เขามักเป็นผู้ฟังเสียมากกว่า
นิชาลืมคิดไปว่า ปัจจุบันนี้ น้อยคนนักที่รู้จักรับฟังผู้อื่น ฟังอย่างตั้งใจจริงๆ ต่างคนต่างแย่งกันพูดทั้งนั้นไม่ว่าจะที่ไหนหรือกับใครก็ตาม
"คุณฝน เป็นยังไงบ้างครับ?"
"ดีค่ะ แต่ใกล้สอบแล้ว ยังไม่พร้อมเท่าไหร่"
"อ้าว ใกล้สอบ แล้วทำไมยังมาที่นี่อีกล่ะครับ?"
"ก็... อยู่บ้านอ่านหนังสือมันน่าเบื่อนี่นา"
"ทนหน่อยสิครับ ทำเกรดให้ได้ดีๆ จบไปจะได้หางานดีๆได้ไงครับ"
"ฝนคงต้องทำงานที่บ้านนั่นแหละค่ะ"
นิชาอมยิ้มเมื่อเห็นว่าเจ้าหล่อนทำหน้าบึ้งอย่างซังกะตายสุดๆ ทั้งๆที่โรงแรมที่บ้านของเธอจัดว่าโด่งดังและเสถียรจนไม่น่าเป็นห่วงแล้วก็ตาม
"อ้อ จริงสิ ผมเองก็ลืมไป ก็ดีนะครับ ไม่เครียดดี"
"ไม่เห็นจะดีเลยค่ะ ที่จริงฝนอยากจะเรียนสถาปัตย์ฯ แต่ที่บ้านไม่ยอมเพราะจะให้คุมกิจการต่อ" เธอถอนหายใจออกมายาวแล้วพูดต่อ "บางทีก็อิจฉาเพื่อนๆนะคะ อยากเรียนคณะไหนก็ได้เรียน ฝนน่ะ ได้แต่ทำตามคำสั่งของที่บ้าน ชีวิตไม่เป็นของตัวเองเลยค่ะ"
คนที่ 'มี' มาก ก็ใช่ว่าจะมีความสุข ในขณะที่คนที่ 'ไม่มี' กลับอาจจะมีความสุขได้มากกว่า
นิชาได้พบกับความเป็นจริงมากมาย หลังจากได้มาเป็นส่วนหนึ่งในร้านแห่งนี้ เขาได้พบกับผู้คนมากหน้าหลายตา ได้สนทนา ได้รับฟัง และได้รับรู้อะไรใหม่ๆ
อาจจะยังไม่รู้ว่าอนาคตจากนี้ไปเขาจะทำอะไร
แต่ที่แน่ๆ เขามีความสุขกับชีวิตในตอนนี้ดี
"นท มาอยู่นี่เอง อ้าว คุณฝน สวัสดีครับ"
ธนกรเดินตรงมาที่โต๊ะพร้อมก้มศีรษะน้อยๆทักทายลูกค้าที่ท่าทางจะมาเป็นลูกค้าประจำเป็นแน่แท้ ร่างสูงในชุดสูทสีเลือดนกเดินมาด้วยท่วงท่าสง่างาม ทั้งๆที่นิชาเองก็ไม่ได้เห็นว่าร่างตรงหน้าเก๊กหรืออย่างไร แต่กลับดูดีและดึงดูดสายตาใครต่อใครได้มากมายโดยที่เจ้าตัวดูเหมือนว่าจะไม่รู้ตัว
"มีอะไรรึเปล่าคะ คุณเอก?"
"คือ ผมต้องขอรบกวนคุณฝนเล็กน้อยครับ พอดีมีธุระด่วนที่ต้องให้ผู้จัดการร้านไปจัดการนิดหน่อยน่ะครับ"
"อ๋อ งั้นเชิญค่ะ คุณนท ขอโทษนะคะที่ฝนรั้งตัวคุณไว้"
"ไม่เป็นไรครับ ผมต่างหากต้องขอโทษที่ต้องปลีกตัวไปก่อน"
"ผมให้พนักงานตามมารับรองคุณฝนแล้วครับ สักครู่คงตามมาครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฝนใกล้จะกลับพอดี ต้องกลับไปอ่านหนังสือ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวคุณนทดุ"
ธนกรหัวเราะในลำคอเมื่อผู้ถูกพาดพิงโดยไม่รู้ตัวทำตาโตด้วยความงุนงง ขณะที่เด็กสาวร่างเล็กเซ็นบัตรเครดิตแล้วยิ้มให้อีกครั้งเป็นการอำลา ก่อนจะตรงไปที่ประตูทางออก
"เด็กสมัยนี้ โตเร็วดีนะครับ"
นิชาหันไปมองทางผู้พูดด้วยสายตาแปลกใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเพียงส่ายหน้าแล้วเดินไปทางลานจอดรถ เขารีบก้าวตามไปพลางเอ่ยถาม
"คุณมีอะไรเหรอครับ?"
"อ้อ ที่เรียกคุณมา เพราะผมมีอะไรจะให้ดูครับ"
เขาหยุดเดิน แล้วผายมือไปทาง Audi R8 V10 สีน้ำเงินที่ขัดจนขึ้นเงาวับ
"คันนี้ คุณขับนะ"
"... หมายความว่ายังไงครับ?"
"ผมเห็นว่าคุณไม่ยอมขับรถมาทำงานสักที ก็เลยซื้อรถให้คุณครับ"
นิชาเบิกตากว้างกับคำพูดง่ายๆของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า พูดด้วยท่วงท่าง่ายๆสบายๆอย่างกับว่าซื้อก๋วยเตี๋ยวจากปากซอยมาให้เป็นอาหารกลางวันอย่างนั้นแหละ ส่วนธนกรก็เอาแต่หัวเราะให้กับท่าทางตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกจากร่างบาง เขายื่นกุญแจรถให้มือเล็กรับเอาไว้
"เอ้า รับไว้สิครับ"
"เฮ้ย ไม่ได้หรอกครับ คุณจะบ้าเหรอ ของไม่ใช่บาทสองบาทนะ"
"รถยนต์ที่ไหนราคาบาทสองบาทล่ะครับ คุณนี่ก็แปลก"
"ก็นั่นน่ะสิครับ แล้วจู่ๆจะมาซื้อให้ผมได้ยังไงล่ะ"
"ก็อยากซื้อให้ผู้จัดการร้านนี่นา"
"ผมลำบากใจนะครับ ของแพงขนาดนี้ รับไว้ไม่ได้หรอกครับ"
"ก็คิดซะว่าเป็นรถประจำตำแหน่งสิครับ เป็นถึงผู้จัดการร้านเลยนะ มีรถประจำตำแหน่งก็ไม่แปลกหรอกครับ"
"แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ..."
"งั้นเอางี้ ผมจะถือว่ารถคันนี้เป็นของผมละกัน แต่ผมจะให้ผู้จัดการร้านของผมขับ เมื่อไหร่ที่คุณลาออก ก็ถือว่าคืนรถให้ผม โอเคไหม?"
นิชาช้อนสายตามองนัยน์ตาคมที่แฝงแววซุกซนอย่างระอาเมื่อพบว่าเถียงต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ เขายกมือขึ้นกอดอก เดินมองรอบตัวรถที่งดงามจนไร้ที่ติ เขาก้าวเข้าไปนั่งบนเบาะ ใช่ว่าเขาจะไม่เคยนั่งรถแบบนี้ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้ขับรถซิ่ง ช่างให้ความรู้สึกสดใหม่และน่าตื่นเต้นมากจริงๆ
"อ้อ และเพื่อความเหมาะสมสำหรับขับในกรุงเทพฯ ผมไปปรับเครื่องมาแล้ว ไม่ให้เร่งได้เกิน 150 กิโลเมตรต่อชั่วโมง"
ดวงตาคู่สวยตวัดมองคนพูดอย่างไม่ชอบใจในทันที ทำเอาธนกรที่กำลังอ้อมมานั่งข้างคนขับอมยิ้มอย่างถูกอกถูกใจ เขาน่ะหวังจะได้เห็นสีหน้าที่หลากหลายของนิชาเช่นนี้ แม้จะไม่คาดว่าอีกฝ่ายจะชอบขับรถเร็ว แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้ร่างเพรียวขับซิ่งอยู่แล้ว แม้ว่าเขานั่นล่ะนักซิ่งตัวยง และแน่นอนว่าเรื่องปรับแต่งรถน่ะเรื่องจริง แต่ใช่ว่าจะไม่สามารถปลดล็อกได้ เพียงแค่กดปุ่มเล็กๆที่ซ่อนอยู่ปุ่มเดียว ก็สามารถซิ่งได้สะใจเหมือนเดิมแล้ว และเชื่อสิว่านิชาไม่รู้
"คุณซ่อนปุ่มนั้นไว้ที่ไหน?"
"หืม? ปุ่มอะไรเหรอ?"
"อย่ามาไก๋ คุณไม่ได้เปลี่ยนเครื่อง แค่ล็อกความเร็วไว้เท่านั้น ผมจำได้ว่าอะไรทำนองนี้มันมีปุ่มทำให้เป็นเหมือนเดิมได้"
เป็นธนกรบ้างที่ทำตาปริบๆด้วยความประหลาดใจ
"คุณรู้ได้ไง?"
"อ้าว คุณก็รู้นี่ใช่ไหม เราสองคนอายุเท่าๆกัน ก็ไม่แปลกที่จะรู้นี่ถูกไหม?"
นิชาหัวเราะเสียงใส ในขณะที่ธนกรนิ่งคิด ไม่ใช่ร้านแต่งรถทุกร้านที่จะทำแบบนี้ได้ง่ายๆ และนิชาก็คงไม่ได้แต่งรถเอง แบบนี้ก็คงเป็นเพราะอยู่กับใครบางคนที่แต่งรถ และใช้ร้านที่แพงไม่ใช่น้อยซะด้วย เขาคิดมาเพียงเท่านี้ ก็รู้ได้ทันทีว่าคนคนนั้นคือใคร
ธนกรหยักรอยยิ้ม เมื่อเห็นแววตื่นเต้นดีใจอยู่ในสีหน้าที่พยายามตีนิ่งไว้
"สรุปว่า คุณยอมรับรถคันนี้ไปเป็นสินทรัพย์ประจำตัวของคุณแล้วใช่ไหม?"
"ไหนคุณว่าของร้านไงครับ"
"ของผู้จัดการร้านครับ ในเมื่อคุณอยู่ในตำแหน่งนี้ รถคันนี้ก็เป็นของคุณ เพราะงั้นอย่าไปซิ่งที่ไหนมากนะ เพราะถ้าไปโดนอะไรเข้า คุณต้องรับผิดชอบด้วยนะ"
"โห แบบนั้นจะให้ผมมาทำไมเนี่ย เกิดไปชนอะไรเข้าผมก็แย่สิ อะไหล่ไม่ใช่ถูกๆนะ"
"รู้แบบนั้นก็ขับดีๆ ระวังๆละกันนะครับ เอาไว้อยากซิ่งบอกผม ผมจะขับให้"
"ไม่เอาอ่ะ คุณก็มีแลมโบกินี่ของคุณแล้วนี่"
"แน่ะ มีหวงด้วย ที่จริงชอบใช่มั้ยล่ะ?"
ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วจิ้มไหล่บางพร้อมเอ่ยแซวเมื่อเห็นทีท่าของร่างตรงหน้า ทำเอานิชาที่พยายามจะเก๊กพลอยหัวเราะไปด้วยจนได้ เสียงหัวเราะใสๆดังก้องไปทั่วรถ น่าแปลกที่ผู้ชายคนนี้ทำให้เขาหัวเราะออกมาได้ทั้งปาก ทั้งตา ทั้งใจ ด้วยคำพูดง่ายๆ และท่าทางที่เป็นกันเอง
ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้รู้จักชายคนนี้นัก แต่กลับรู้สึกว่าเคยคุ้นกันมานาน เหมือนเพื่อนสนิทที่ไม่ได้พบพานกันมาหลายปี แต่ความสนิทสนมก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม
"สรุปว่า ธุระของคุณคือเรื่องนี้เหรอครับ?"
"อื้อ ใช่"
"โธ่ คุณนี่ สงสารคุณฝนเขา เห็นเครียดๆเรื่องที่บ้านอยู่"
"อ้าวเหรอ ไม่รู้นี่นา แต่นี่ก็ธุระด่วนจริงๆนะ เพราะเดี๋ยวผมต้องแวะไปหาเพื่อนต่อ"
"เหรอครับ ที่ไหน?"
นิชาเผลอหลุดปากเอ่ยถามไปตามบทสนทนา อย่างลืมไปว่านับโดยศักดิ์แล้ว อีกฝ่ายเป็นเจ้าของร้าน ส่วนเขาก็แค่ลูกจ้าง และอีกฝ่ายดูเหมือนจะสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงบนสีหน้าน่ารักที่ดูจืดลง
"ไปหาเพื่อนคนที่แนะนำตอนผมเปิดร้านไง ไปด้วยกันไหม?"
"ไม่เป็นไรครับ คุณรีบไปกับเพื่อนดีกว่า วันนี้นทเพลียๆ... เอ้ย... ผม..."
เขาเผลอเรียกแทนตัวเองไปเช่นนั้นโดยไม่ทันรู้ตัว ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปากแล้วเหลือบตามองใบหน้าดูดีที่อมยิ้มอยู่ข้างๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างประหม่า เนื่องจากไม่ใช่เด็กๆแล้วที่จะยังเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อ แล้วธนกรก็ไม่ได้อายุมากกว่าเขาเลยสักนิด เรียกตัวเองแบบนี้กับคนที่อายุเท่ากันทำให้เขารู้สึกเก้อเขินอย่างห้ามไม่อยู่
"เรียกแบบนั้น..."
"ขะ ขอโทษทีครับ ผมเผลอไป"
"น่ารักดีนะครับ เหมือนที่บ้านผมเลย เวลาอยู่บ้านนะ ทุกคนก็เรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นแบบนั้นแหละ ผมว่าน่ารักดีนะ เหมือนอยู่กับคนที่บ้านเลย"
นิชานึกโล่งอกเมื่อได้ฟังดังนั้น อีกฝ่ายเป็นคนที่มีความสามารถในการใช้คำพูดที่ทำให้คนรอบข้างสบายใจได้ด้วยท่าทางเรียบง่ายเช่นนั้นเสมอ นับว่าเป็นข้อดีที่เขานึกรักในร่างตรงหน้านัก
"ต่อจากนี้นทเรียกตัวเองแบบนั้นนะ เอกก็จะเรียกตัวเองแบบนี้เหมือนกัน ยังไงเราก็อายุเท่ากันเนอะ"
"... จะไม่ดูแอ๊บแบ๊วจริงๆเหรอครับ?"
"ไม่นะ เรายังเด็กกันอยู่เลย เอกอ่ะเด็กแน่ๆ ดูสิๆ หน้ายังเด้งอยู่เลยเห็นป่าว"
นิชาหลุดขำพรืดออกมาอย่างอดไม่ได้ เด็กที่ไหนดื่มเหล้าสูบบุหรี่จัดเต็มขนาดนี้ แต่ก็เอาเถอะ เขาเองก็สบายใจดีที่ได้อยู่กับธนกร การจะวางตัวกันเองเพื่อให้สนิทกันมากขึ้นก็ไม่เลว
"ก็ดีเหมือนกัน แต่ต่อหน้าแขกก็อย่าเลยนะ อายเขา"
"คิดมากครับ นท ชีวิตเป็นของเรา ใช้ชีวิตให้คุ้มกับที่เกิดมาสิครับ"
"นั่นเป็นวิถีของคุณชายเหรอ?"
".. แอบกัดนะ เอกก็แค่รู้สึกว่าคนเราคิดมากเกินไป เพราะสภาพสังคมที่เปลี่ยนนั่นแหละ ทำอะไรก็ต้องแคร์สายตาคนอื่น ทั้งๆที่สิ่งที่เราทำไป ก็เพราะแค่อยากให้ตัวเรามีความสุขเท่านั้นเอง เอกคิดว่าการมีความสุขไม่ใช่เรื่องผิดหรอกนะ หรือนทว่าไง?"
"... ก็จริงล่ะมั้งเนอะ"
การมีความสุขไม่ใช่เรื่องผิด --- นอกจากความสุขนั้น ไปบ่อนทำลายความสุขของคนอื่น
เรื่องนั้น เขารู้ดียิ่งกว่าใคร
"นท"
เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นหู ส่งผลให้เจ้าของร่างงามที่เพิ่งจะจอดรถเรียบร้อยในลานจอดรถชั้นล่างของคอนโด หันไปมองด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ใครจะไปคิดว่า อุตส่าห์ย้ายหนีออกมาอย่างสงบสุขได้ตั้งหลายเดือน แต่สุดท้ายคนที่เขาหนีก็ยังจะตามมาเจอจนได้ นิชาทอดสายตามองร่างสูงสง่าที่เดินเข้ามาใกล้ด้วยสายตาอ่อนใจ
"ทำงานเหนื่อยรึเปล่า?"
"ไม่เท่าไหร่ครับ พี่มีธุระอะไรรึเปล่า?"
ร่างโปร่งเอ่ยพลางเดินตรงไปที่ลิฟต์ โดยไม่ใส่ใจต่อเสียงฝีเท้าที่เดินตามหลังมา เขาก้าวเข้าไปในลิฟต์แล้วกดชั้น โดยไม่ได้กดปุ่มเปิดประตูลิฟต์ค้างเอาไว้ให้ แต่สุดท้ายอีกฝ่ายก็เดินตามเข้ามาทันจนได้
"พี่จะไปไหน?"
"ไปห้องของนทไง"
"... ผมเชิญพี่เหรอ?"
"... นทจะไล่พี่ได้ลงคอเชียวหรือ?"
นิชาเมินหน้าหนีสายตาตัดพ้อที่ส่งมามองเขาราวกับว่าเขาเป็นอาชญากรใจร้ายใจดำ เขาพุ่งออกจากลิฟต์อย่างรวดเร็ว พยายามก้าวเท้ายาวๆเพื่อเดินหนี แต่ด้วยความสูงที่แตกต่างกันตั้งแต่ต้น ก็ทำให้อีกฝ่ายสามารถเดินตามเขามาได้ติดๆอย่างง่ายดาย เขาเปิดประตูห้อง แล้วก้าวเข้าไป ใจหนึ่งนึกอยากจะปิดประตูใส่หน้าชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหลัง แต่สุดท้าย เขาก็ทำไม่ได้
เตชินท์ปิดประตูลง ภาพของแผ่นหลังบอบบางที่แม้จะอยู่ในชุดสูทดูเป็นผู้ใหญ่ แต่ก็ยังคงเป็นเด็กน้อยในสายตาของเขาเสมอ รู้ตัวอีกที เขาก็รั้งข้อมือบางเพื่อดึงร่างเล็กให้เซปะทะแผ่นอกของเขาเสียแล้ว สิ่งเดียวที่เขาคิดคืออยากพบหน้า อยากเห็นหน้า อยากมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย และกอดร่างตรงหน้าเอาไว้แน่นๆเท่านั้น
"นทคิดถึงพี่ไหม?"
ดวงตาคู่สวยฉายแววสั่นไหว เมื่อพบกับดวงหน้าคมที่เคลื่อนเข้าใกล้ เขาใช้ปลายนิ้วแตะสัมผัสกับริมฝีปากที่ประชิดติดริมผิวกายเบาๆ เพื่อเป็นการปรามและเตือนสติของร่างตรงหน้าที่คล้ายกับคนที่ถูกมนต์ดำครอบงำ
"หยุดนะ... พี่... จะทำอะไร"
"... นท ไม่รักพี่แล้วหรือ?"
เสียงทุ้มออดอ้อนและเว้าวอน ก่อนที่ดวงตาคมจะฉายแววขุ่นเคืองเมื่อใบหน้างดงามเพียงแค่เบือนหนีแล้วพยายามถอยห่าง
"หรือเป็นเพราะไอ้เด็กไม่เจียมนั่น..."
"ไม่ใช่ ไม่เกี่ยวกับเชษฐ์หรือเอกทั้งนั้น"
เขาไม่รู้ว่าเตชินท์หมายถึง 'เด็ก' คนไหน เพราะไม่ว่ากับใคร ชายหนุ่มก็ใช้สรรพนามแทนด้วยคำว่า 'ไอ้เด็กนั่น' แทบทุกครั้งที่เรียกสองคนนี้
"แน่ใจหรือ? ทั้งๆที่ซื้อรถให้แล้วเนี่ยนะ"
"เขาไม่ได้ซื้อให้นท หรือต่อให้ใช่ ก็ไม่ใช่เรื่องของพี่"
เตชินท์พยายามข่มอารมณ์โกรธที่ปะทุขึ้นเอาไว้ เขาตั้งใจจะมาขอคืนดี ไม่ใช่มาชวนทะเลาะ แต่เมื่อได้ฟังคำพูดเชือดเฉือนความรู้สึกมากเข้า จากร่างเพรียวบางที่เคยว่าง่ายและเชื่อฟังทุกอย่างเสมอ ก็อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดขึ้นมา
"นี่พี่ไม่ยักรู้นะ ว่าเดี๋ยวนี้นทจะหันมาควบสอง"
ใบหน้าสวยหันไปเผชิญกับผู้ชายที่ดีแต่พูดจาหยาบคายเพื่อยุให้เขาสติแตกแล้วโพล่งคำพูดรุนแรงออกไป คำพูดที่เสียดสีโดยไร้เหตุผลทำให้เขาขัดเคือง ใช่ แต่เขาจะไม่ยอมเสียรู้ร่างตรงหน้าด้วยการระเบิดอารมณ์ตามต้องการ เรื่องแค่นี้เขาทนได้
"นทน่ะ รักใครได้ทีละคนครับ แต่ว่าความเชื่อใจ... นทให้ได้แค่คนละครั้งเท่านั้น"
"... นี่นทจะบอกว่าไม่เชื่อใจพี่อย่างนั้นสิ?"
"แล้วกับคนที่แต่งงานแล้ว แต่กลับมาวุ่นวายกับผู้ชายอย่างนท... มันมีอะไรที่น่าเชื่อด้วยเหรอครับ?"
"หึ ตั้งแต่อยู่ในวงการแบบนั้น การพูดการจาเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ"
"นทเป็นแบบนี้แต่ไหนแต่ไร เพียงแต่... อดทนที่จะไม่พูดออกมาเท่านั้นเอง"
"พูดอีกสิ ด่าพี่อีกก็ได้"
"พี่โรคจิตรึไงถึงชอบให้คนอื่นด่า?"
"ไม่หรอก"
มือหนารั้งเอวบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว อ้อมแขนแข็งแกร่งล็อกร่างบอบบางเอาไว้แน่นราวกับไม่มีวันจะปล่อยให้นกน้อยโบยบินหนีไปได้อีก
"ปล่อยนะพี่ชิน! ปล่อยนท!"
"ทุบอีกสิ ต่อยพี่เลย นทจะด่าจะเกลียดพี่ยังไงก็ได้... แต่พี่จะไม่ปล่อยนทไปอีกแล้ว"
หยดน้ำตารื้นขึ้นอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่ เขาพยายามขืนกายออกห่างจากอ้อมกอดแข็งแรงอย่างสุดแรงเกิด ทว่าชายหนุ่มกลับยิ่งกอดแน่นยิ่งกว่าเดิมจนเขาหมดแรงสู้ ร่างเล็กหันหน้าหนีเพื่อซ่อนรอยน้ำตาที่เอ่อท้น
เกลียดตัวเองที่อ่อนแอ และพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกที่ล้นเอ่อในหัวใจทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้
เกลียดทีเป็นเหมือน 'ของตาย' ที่ไม่ว่าชายหนุ่มมองกลับมาอีกกี่ครั้ง --- ก็ยังยืนรออยู่ที่เดิม
"พอที... อย่าทำให้นทรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่ามากไปกว่านี้เลย"
"การที่เราสองคนรักกันมันผิดตรงไหน...? นทไม่เห็นค่าของความรักของเราเลยหรือ?"
"... ไม่ได้ พี่ชิน มันเป็นไปไม่ได้... นทรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ ยิ่งฝืน... นทก็ยิ่งเกลียดตัวเอง"
"งั้นถ้านทไม่รู้... ก็ไม่ผิดใช่ไหม?"
มือใหญ่ทาบลงบนดวงตาคู่สวย ปิดบังทุกสิ่งจากการมองเห็น ร่างบางยังไม่ทันที่จะร้องประท้วง เขาก็รับรู้ได้ถึงความชิดใกล้ที่คืบคลานเข้ามา
กลิ่นกายอันแสนคุ้นเคย ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดผิวหน้า และบางสิ่งที่นุ่มหยุ่นค่อยๆกดลงบนริมฝีปากที่เม้มน้อยๆอย่างประหม่า
เขามองไม่เห็น แต่ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึก
จูบ --- ที่แผ่วเบา ผิวเนื้อแตะสัมผัสกันเพียงชั่ววินาที
ทว่าหลงเหลือความรุ่มร้อนทิ้งไว้ที่เรียวปากแม้ทอดถอนไป
หยดน้ำใสหล่นวูบผ่านผิวแก้ม
แต่ไม่ใช่ด้วยเพราะความเสียใจ
และไม่ใช่ด้วยเพราะความยินดี
แต่ด้วยเหตุผลมากมาย มากมายเหลือเกิน ที่อยากจะบอก อยากจะพูด อยากจะให้เข้าใจ
ความเจ็บปวดกับความหลังครั้งเก่า ในยามที่หัวใจถูกบีบจนยับเยิน
ความผูกพันกับความทรงจำที่ดีที่สอนให้เขารู้จักความรัก และการได้อยู่เพื่อใครสักคนอันเป็นที่รัก
วันวานมากมายที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตา และรอยยิ้มที่เป็นสุขจากหัวใจวิ่งพล่านอยู่ในกล่องเก็บความทรงจำ
คิดถึง คิดถึง คิดถึง
คิดถึงมากเหลือเกิน
อยากจะกลับไปคบกัน อยากจะกลับไปอยู่ด้วยกัน หัวเราะให้กัน ก้าวเดินไปพร้อมกัน
--- อยากจะกลับไปเป็นของกันและกัน
แม้จะกลัวที่จะต้องเจ็บปวด กลัวเหลือเกินว่าทุกอย่างจะกลับไปลงเอยแบบเดิมก็ตาม
เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจ ว่ายังรัก และคงไม่มีวันลืมได้ --- ตลอดวินาทีที่ยังมีลมหายใจ
ความคิดมากมายวิ่งวน อยากจะบอกให้รับรู้ความรู้สึกที่มากมายจนล้นปรี่
แต่กลับไม่มีคำพูดใดหลุดรอดออกจากริมฝีปากคู่สวย นอกจากเสียงสะอื้นที่แผ่วเสียจนแทบไม่ได้ยิน
:กอด1:
-
:z13:
จิ้ม
:pig4:
-
:z3: ไม่เอาน่ะพี่นท :z3:
อีชินหลีกไปเหอะขอร้อง :กอด1: นักเขียน
-
ยุ่งกันเข้าไปใหญ อีพี่ชินเล่นนอนกับเค้าไปทั่ว
แล้วยังมีหน้ากลับมาตอแยกับนทอีกนะ
ช่างเป็นความรักที่เห็นแก่ตัวซะจริง
เงินก็จะเอา ความรักก็จะเอา แถมกะควบ 3 ซะด้วย
ไม่รู้จะสรรหาคนไหนมาเปรียบจริงๆ แบบนี้ไม่รู้อีกกี่ชาติถึงจะคิดได้ :เฮ้อ:
-
เบื่อนทจริง ๆ
-
เครียด!!!!!
-
ให้ตายเถอะ!
-
ผู้ชายคนนี้ใช้เวลาในชีวิตหมดไปกับเรื่องไร้สาระเยอะนะ ไม่แปลกที่จะไม่รู้จักคิดถึงใจคนอื่น
นภิสาดูไม่หยี่ระกว่าที่ผมคิดไว้นะ บทเธอน่าจะดูอลังการและดูมีพลังมากกว่านี้ ถ้าเธอเป็นผู้หญิงเก่งถึงขั้นจบ MBA ได้จากมหาวิทยาลัยปักกิ่ง เธอน่าจะดูน่าเกรงขามและมีความสามารถมากกว่านี้ อย่างนี้มันดูไม่ต่างจากผู้หญิงคนนึงที่สุดท้ายเตชินทร์ก็ได้จ้ำจี้เลยนะนั่น ความจริงผมว่าความสามารถเธอน่าจะ Attract เตชินทร์ได้มากกว่านี้นะ เพราะว่าเท่าที่ผมมองคาแรกเตอร์ scent appeal ของสองคนนี้มันคล้ายกันอยู่นะ ผมว่าถ้าสองคนนี้เข้าด้วยกันได้ จะเป็นคู่ที่สร้างผลประโยชน์ได้อย่างมหาศาลเลยนะเนี่ย เพราะบทเตชินทร์ก็ไม่ค่อยเหมาะเป็นพระเอกที่เป็นแบบอย่างที่ดีสักเท่าไหร่
นิชา สุดท้ายยูก็หนีอะไรไม่พ้น นิชาไม่เคยรู้เลยสักครั้งหรือว่าเวลาที่ต้องการการตัดใจหรืิอการทำให้ตนเองเข้มแข็งขึ้น ถ้าหากว่าเจตนารมย์ของตนเองไม่ได้มีความเข้มแข็งอย่างแท้จริง เราก็ต้องหาคนช่วย ไม่่ใช่คนดามใจ แต่เป็นคนที่จริงใจกับเรา พร้อมที่จะให้ระยะทางเพื่อให้เราได้ครุ่นคิดเงียบๆกับตัวเอง และพร้อมที่จะปกป้องเนื้อสด รอเวลาให้สะเก็ตแผลแข็งตัวขึ้น เพื่อที่ว่าเมื่อผิวนั้นเปิดเผยขึ้นอีกครั้ง แม้ร่องรอยอาจจะลบหายไปไม่มิด แต่แหล่งทำร้ายเดิมจะไม่มีทางทำอะไรผิวบริเวณนั้นได้อีกแล้ว เพราะเจ้าตัวจะระวังเป็นพิเศษ เอาน้ำมาโดนแผลสดอย่างนี้บ่อยๆ ใครมันจะไปลืมได้
ธนกร ประเด็นคนนี้ผมว่าเวิร์คนะ ภาษีดีมากอ่ะ เพราะหนึ่ง เขาไม่ละล้าบละล้วงมาก ทำทีละสเต็ปอย่างมีมารยาท สอง เขาแสดงออกว่าพร้อมที่จะป้องกันแผลใดๆที่นิชามีอยู่ ขอแค่เอ่ยปากเท่านั้น และคิดว่าน่าจะทำได้ดีพอสมควร (ข้อนี้มนุเชษฐ์ก็มี แต่ดูจากเบสแบ็คกราวน์ ท่าจะต่อกรกับเตชินทร์ยาก ยกเว้นเรื่องฝีปาก) แม้จะ flirt แต่ก็เป็นการ flirt ที่ทำให้คนถูกจีบรู้สึกดี ผ่อนคลาย ไม่ได้รุกเพราะคิดหวังฟัน
ไม่มีอะไรจะพูดกับเตชินทร์เท่าไหร่ เพราะดูเตชินทร์กำลังลดคุณค่าของตัวเองลงเรื่อยๆ ยิ่งทำยิ่งดู pitiful เพราะว่าเชื่อมั่นในตัวเองเกินไป ไม่มองคนรอบข้าง มองแต่ตัวเอง พอบทสนใจนิชาก็มองแต่นิชา ไม่ได้สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นรอบข้างบ้าง เป็นคนที่ self-oriented จริงๆ
เขียนมายาวมาก 555 ยังไงก็ขอโทษด้วยนะฮะถ้ายาวเกินไป
-
อีพี่ชินนนนนน รักนทก็อยู่กะนทเซ่
-
โอ้ย ไอ้ชิน ไปตายซะ (ขออนุญาตด่า) ไม่ไหวแล้วจริงๆ อ่านนิยายมาหลายเรื่อง ไม่ว่าพระเอกจะเลวแค่ไหนก็พอรับได้ แต่สำหรับพระเอกเรื่องนี้รับไม่ได้จริงๆ ตอนนี้มีหญิงเข้ามาเกี่ยวข้องอีกมันชักจะยุ่งเหยิงไปกันใหญ่
ตัวนทเอง จากตอนแรกที่สงสารตอนนี้เริ่มเบื่อแล้ว อ่านแล้วเหมือนเรื่องมันวนไปวนมาไม่พ้นจุดๆนี้ไปสักที
เราชอบนิยายจบแฮปปี้นะ แต่เรื่องนี้ถ้าไม่จบแฮปปี้เราก็ไม่เสียใจเลย
ขอบคุณคุณชานมมากค่ะ :3123:
-
:o12: :o12: เมื่อไรจะหายดราม่าซักทีละนี่
สงสารทุกคนไปหมดแล้ววว :monkeysad:
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเพลง "รักสามเศร้า" ของพริกไทยเลย อยากรู้จังว่าบทสรุปของเรื่องนี้จะเป็นอย่างไร
:bye2: :bye2:
-
รู้สึกเหนื่อยกับนท ที่นทไม่ค่อยรักตัวเองเท่าไหร่เลยอ่า และเบื่อกับชินที่ทำตัวแย่ๆ ไม่มีการปรับปรุงสักที พูดแต่ปากว่ารักๆ แต่ไม่ค่อยทำตัวน่ารักให้เหมาะจะเป็นแฟนกับนทเลย และนทก็ทำตัวดูเป็นของตายมากไปนะ ก็เข้าใจว่ารักมากแต่ก็ต้องรักตัวเองให้มากกว่านะ...
-
ไม่เอานะนท อย่ากลับไปเป็นแบบนั้นอีก ฮือๆๆๆ :monkeysad:
-
ติดลบกับเตชินทร์
อ่านแล้วชอบเอกค่ะ :กอด1:
-
เฮ้อ เตชินทร์ช่างเละเทะจริงๆ รู้สึกหมดกำลังใจบอกไม่ถูก
คือแบบคนๆนี้มันมีอะไรดีวะ *ทำหน้าเซ็งสามที*
รู้สึกอยากให้สุดท้ายผู้ชายคนนี้ก็ไม่เหลืออะไรเลย ส่วนคนอื่นๆได้แต่สิ่งดีๆ
พี่หญิงเสร็จพี่ชินเสียแล้ว ว้า นึกไปว่าจะเป็นหญิงเก่งแกร่งใจแข็งกว่านี้เสียอีกเนอะ
สุดท้ายก็มาจบเอาตรงนี้ อย่างนี้มีลูกมีหลานสร้างครอบครัวผูกมัดกันไปเลยเห๊อะ
คิดว่านทก็มีพัฒนาการแบบดื๊บๆช้าเชื่องนั่นแหละ
แต่ท้ายตอนนี่ทำให้หวั่นว่าพี่ชินแกจะดึงนทกลับมาจุดเดิมหรือเปล่าเนี่ย
ไม่รู้นะ เราก็แอบรู้สึกเหมือนกันว่าตัวนทเองหรือโดยรวมเองเหมือนเรื่องจะวนๆเวียนๆไม่ไปไหนเสียที
แต่ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปน้า
-
เชียร์เอกมากกว่า :impress:
-
เอาใจช่วยทั้งนทพี่ชินหวังว่าจะมีทางออกที่ดีนะ
-
โห..คุณเตชินท์
พ่อคุณ..กา-ดอเลี่ยมทอง ซะจริง
ใครๆๆๆๆ ก็รัก ใครๆ ก็หลง
มีแต่อยากได้คุณ อยากให้โดนคุณเอา
อิจฉาอ่ะ
คนอ่านก็เริ่มจะหลงตัวเอง ขึ้นมามั่งล่ะ
กร๊ากกกกกกกก
ขอบคุณครับ ชานม
-
ถ้าผมเป็นคนแต่ง บอกได้คำเดียวว่า เหนื่อย เรื่องมันมีปมเยอะเกินอ่ะ พันกันยุ่งเหยิง ตอนจบต้องมานั่งแก้ทีละปมอีก ขอเดานะมันต้องมีปัญหาแน่ๆ หญิงอาจจะท้อง ทีนี้แหละ หนัก!!! เฮ้ออออ
-
ถ้าผมเป็นคนแต่ง บอกได้คำเดียวว่า เหนื่อย เรื่องมันมีปมเยอะเกินอ่ะ พันกันยุ่งเหยิง ตอนจบต้องมานั่งแก้ทีละปมอีก ขอเดานะมันต้องมีปัญหาแน่ๆ หญิงอาจจะท้อง ทีนี้แหละ หนัก!!! เฮ้ออออ
คิดเดาไว้เผื่อๆเหมือนกันค่ะว่าพี่หญิงอาจจะท้องได้
ก็พี่ชินแกเล่นตอนเมาแถมยังเพ้อถึงนทอีก
ตอนทำกับนทพี่ชินก็ไม่ป้องกันอยู่แล้ว อาจจะทำให้พลั้งเผลอไม่ป้องกันกับพี่หญิงได้
ทีนี้ล่ะสนุกกันเลยทีเดียว หึๆๆ
-
เจ็บแล้วจำสินท อย่ากลับไปช้ำอีกเลย o18
-
เหมือนพ่ีชินจะลืมไปแล้วว่าทำไมตัวเองถึงบอกเลิกนท :z3: :z3:
-
ขอให้พระเอกอย่าประสบความสำเร็จในความรักเลย เลวจึงส่งสารผู้หญิงวะ
-
ตอนแรกก็ดีใจที่นทจิตใจแข็งแรงขึ้นแล้ว แต่ดั๊นมีอิพี่ชิน
ชอบเอกจัง แต่ว่ากับเอกเราว่าอารมณ์ประมาณเพื่อนกันมากกว่าจะเป็นคนรักแฮะ
อิพี่ชินก็ยึกๆยักๆ ถ้าเห็นนทสำคัญจริง ก็ต้องจัดการเรื่องอื่นๆให้เรียบร้อยสิ :angry2:
คิดถึงน้องเชษฐ์
รอตอนหน้านะจ๊ะชานม :กอด1:
-
:m15: :m15: :m15: สงสารนทอ่ะ ใจแข็งนะนท อย่าเพิ่งกลับสู่วังวนตอนนี้
รู้ว่ารักแต่ทำให้มันสำนึกก่อนไอ้พี่ชินน่ะ มันควบสองสามสี่อยู่นะตอนนี้ ถึงจะรักนทคนเดียวก็จริง
แต่ตัวเองไม่เคลียร์ ยังไงนทก็ไม่มีความสุขหรอก
อิพี่ชินมีอะไรกับคุณหญิงแล้ว เฮ้อ คนอ่านกลุ้ม สงสารคุณหญิงอีกคน ได้แต่ภาวนา
อย่าให้มาหลงรักผู้ชายคนนี้ คุณน้องเล็กก็ยังปักใจรักพี่ชินอยู่ มีไรดีเนี้ย ชริ
ขอบคุณค่ะ
-
หญิงท้องชัวร์ เฮ้อ :seng2ped: ได้หวังว่าผู้หญิงที่จบปริญญาโทจะมีสมองพอที่คิดได้ว่าต้องไปซื้อยาุคุมฉุกเฉินมากินนะ ถึงจะเป็นสามีภรรยากันแต่คงไม่ได้อยากท้องกับคนที่ครางชื่อคนอื่นตอนร่วมรักนะคุณหญิง
เตชินมันเป็นโรคจิตอะไรซักอย่างปะ ไม่รู้คิดอะไรอยู่ แล้วทั้งทำงานทั้งหมกมุ่นเรื่องเซ็กซ์ มันเอาเวลาไหนไปหลับไปนอนเนี่ย สงสัยจริง (ปกติคนบ้างานกะคนบ้าเซ็กซ์มักจะไม่มาด้วยกันทีเดียว)
เดาว่านทมันต้องกลับไปคบเตชิน แล้วก็มีโดนหักหลังอีกรอบเพราะหญิงท้องแน่เลย (ถึงจะดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลแต่ถ้าไม่เป็นแบบนี้เหมือนเรื่องจะไม่เดินแล้ว เพราะตอนนี้ก็วกๆวนๆอยู่)
-
หวังว่ารอบนี้นทจะไ่ม่กลับไปอีกนะ เพราะถ้ากลับไปอีก เนืิ้อเรื่องคงได้วนไปวนมาอยู่แบบนี้ ไม่ไปไหนสักที
ปล. อยากให้เอกจริงจังกับนทจริงๆ และหวังว่าจะไม่หนีเสือปะจรเข้นะ เหอๆๆ
-
และแล้ว ชินก็ได้กับนภิสา :z3: :z3: :z3:
ถ้าเป็นหนังไทย ท้องไปแล้ววว 555
สงสารนทอะ อิพี่ชินแม่ง
กล้าหย่ามาอยู่กะนทปะล่ะ ดอก :m31:
-
พี่ชินนี่เเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายเน้อะ
เห็นแก่ตัวยังไงก็ยังเห็นแก่ตัวอยู่อย่างนั้น :เฮ้อ:
-
อ่านตอนนี้แล้วพูดไม่ค่อยออกอ่ะ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี บอกได้อย่างเดียวพี่ชินเลวไปนะ นทใจอ่อนซะแล้ว ต่อไปเรื่องต้องยุ่งแน่เลยอ่ะ
-
ออกมาแล้ว อย่าหันหลังกลับไปนะนท ^ ^
-
นทจ๋า อย่าใจอ่อนนะ!!!!
-
พี่ชินมันทำให้เรื่องยุ่งยากเข้าไปทุกที
-
ไม่นะพี่นทททททททททททททททททท :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
พี่อย่ายอมๆๆ ถึงจะรักกัน แต่พี่ควรให้ ผช คนนั้น เห็นถึงคุณค่าของความรักซิ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
โถ่เว้ยยยยยยยยยยย :serius2 :fire: :fire: :fire: :fire:
-
คาราคาซัง เพราะพี่ชิน
:z10: :z10: :z10:
-
แต่ก็สงสารพี่ชินนะ จริงๆ :serius2: :serius2:
-
หญิงท้องแน่ๆ นทก็มาใจอ่อนอีก เบื่อ
-
หญิงเอาแล้วไง เปนเรื่องแน่ๆเลยอ่ะ
เดวก็มาชอบชินอีกคน ยุ่งกันไปอีกแค่เล็กก็แย่ละ :z3:
-
โดดถีบเตชิน :z6:
ไม่เอานะคะ..
นทอุตส่าไปได้สวยกับสิ่งใหม่ๆแล้วไม่รู้จะกลับมาทำไม
ปล่อยมันสำนึกผิดต่อปายยยยยย
:o211:
-
เรื่องมันชักอิรุงตุงนังไปกันใหญ่
เพราะอีตาชินคนเดียว
นี่ถ้ายัยเมียหลวงท้องนะ
โอ้โหย อย่างหวังเลยว่าจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอ่ะ
สงสารนท นทเค้ากำลังมีชีวิตที่ดี
ไปฉุดรั้งเขาอยู่ได้นะ
ถ้าไม่อยากให้เขาไป ก็ไม่น่าจะปล่อยเขาตั้งแต่แรก
กลับมาหา(พระแสง) อะไรคะ - -
-
นท อย่า กลับ ไป รัก คน แบบ นั้น
นท อนาคต กำลัง รอ นท อยู่
อย่า กลับ สู่ อดีต กับ เรื่องราว ที่วกวน
เพราะ มัน ทั้ง เจ็บปวด มอง ไม่ เห็น อนาคต และ มัน ก็ จะ จบ ด้วย น้ำตา
ชิน เลว นท ก็ รัก ความรักของ นท มั่นคง ไม่ มี ทาง ที่ นท จะลืม ชิน ได้
ต่อ ให้ โลก แตก นท ก็ มี วัน ลืม ชิน นอก จาก.......ให้ ชิน >> ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา.........?
สุภาษิตนี้ ไม่ ว่า อดีต หรือ อนาคต มันก็ ยังใช้ ได้ อยู่
ชิน รัก นท ใช่ ? ชิน รัก นท ทั้งสองคน รัก กัน แต่ คนที่เห็น คุณค่า ความรัก มี แต่ นท คน เดียว
-
เป็นพระเอกที่ ห่วย มาก ถีบออกไปไกลจากนุ้งนท
-
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
เก่งมากอ่ะนท...เราต้องแข็งใจให้ได้บ้างล่ะ Y__Y
รอตอนต่อไปครับบ
-
พี่ชินทำให้เรื่องมันยุ่งเข้าไปอีกที่ไปมีอะไรกับหญิง
ถ้าหญิงท้องขึ้นมาอีกมันก็จะมีปัญหาเข้าไปอีก ทั้งเล็กก็ต้องอาละวาด
และถ้านทรู้เรื่องคราวนี้คงไม่ได้เจอกันอีกแน่
:เฮ้อ:
-
เกลียดผู้ชายแบบเตชินท์
:z6:
-
ผิดหวังกับหญิงนิดหน่อย ไม่คิดว่าแค่ความเห็นใจจะทำให้เธอยอมใช้สามีเดียวกับน้อง
ถ้านทยอมคืนดี ก็หมดคำพูด จนด้วยเกล้า
ส่วนเตชินท์ นิยามตอนนี้คือ คนเห็นแก่ตัว
เอก ถ้ามาจีบด้วยเจตนาดี เชียร์เต็มที
-
สุดท้าย คนเขียนก็ตั้งใจให้นทกลับไปหาพี่ชินอยู่ดีนั่นแหละในตอนจบ
เพราะพระรอง สองสามสี่ที่เข้ามา เขียนบทไม่มีใครเอื้อพอที่จะเป็นได้ซักคน
เฮ้อ
-
มาต่อเร็วๆนะคนเขียน คิดถึง
-
จะดีจะเลว สุดท้ายก็คือคำว่ารัก
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
การมองอะไรไม่เห็น ในบางครั้งที่ได้หลับตา --- บางที มันก็ทำให้เขาเป็นสุขใจ
แม้ว่าในความสุขใจนั้น เจือด้วยรสขมของน้ำตาก็ตาม
“กลับไปซะเถอะ...”
“นท คืนนี้... พี่อยากอยู่กับนทนะ”
“ไม่ แต่นทไม่ได้อยากอยู่กับพี่ ออกไปได้แล้ว”
น้ำเสียงเย็นชาที่สั่นไหวเล็กน้อยตรงท้ายประโยค แต่แววตาเด็ดเดี่ยวคู่นั้นชัดเจนเพียงพอที่จะทำให้เตชินท์รับรู้ได้ถึงการ ‘ไม่เป็นที่ต้องการ’ แม้ว่าเรือนกายบางจะสั่นระริกอย่างต้องการการปกป้องก็ตาม
“นท ที่พี่ปล่อยนทไป ไม่ได้ตั้งใจจะให้เราจบแบบนี้นะ”
นิชาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมที่ฉายแววเจ็บปวดในแบบที่เขาไม่เคยได้เห็น นัยน์ตาคมแสดงความอ่อนแอออกมาจนเขารู้สึกได้ มือเล็กต้องจิกกำเนื้อแน่นเพื่อเรียกสติของตนให้กลับมา
จำไม่ได้หรือว่าผู้ชายตรงหน้าเป็นคนแบบไหน
มีคนใหม่ตั้งกี่หน นอนกับผู้หญิงมากหน้าหลายตาตั้งกี่ครั้ง โดยไม่แม้แต่จะรู้สึกผิดต่อเขาซึ่งในตอนนั้นเป็นคนรักเสียด้วยซ้ำ หนำซ้ำ ยังด่าสาดเทเสียเขาจนย่อยยับ หัวใจเจ็บช้ำโดยไม่เคยที่เตชินท์จะหันมาเหลียวแล
หมอนผ้าสีขาวต้องเปียกชื้นรอยน้ำตาทุกค่ำคืน ความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวเดียวดายของการรอคอยใครบางคนที่ไม่รู้ว่าจะกลับมาหรือไม่ ทุกวันนี้ความหนาวเหน็บนั้นก็ยังทำให้เขาเจ็บร้าวได้ทุกครั้งที่หวนระลึก
“พี่เห็นว่านทเจ็บปวด พี่เลยยอมปล่อยนทไป แต่นั่นไม่ได้แปลว่าพี่ไม่รักนทแล้วนะ”
“พี่รักนท แต่แต่งงานกับคนอื่นเหรอครับ?”
“นทก็รู้ว่าพี่ทำไปเพื่ออะไร การแต่งงานมันก็แค่ฉากบังหน้าเท่านั้น”
“แล้วพี่บอกนทได้ไหมว่าพี่ไม่เคยรับบท ‘สามี’ แต่จริงๆพี่ไม่ได้แตะต้องคุณหญิงเลย?”
เตชินท์ชะงักไป สมองประมวลถึงภาพที่เห็นเมื่อรุ่งเช้าในบ้านที่เขาเป็นคนเลือกซื้อให้นภิสาไปอยู่ด้วยตนเอง เมื่อคืนเขาเมามาก เมาและเจ็บปวดมากเสียจนสายตาพร่าเลือน เขาไม่รู้หรอกว่ากำลังนอนกอดใคร แต่หัวใจของเขาปรารถนาเหลือเกินในคนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาคือนิชา
“ต่อให้พี่จะนอนกับใคร หรือต่อให้ต้องมีลูกกับใครก็ตาม พี่... ไม่เคยรักใครนอกจากนท”
เพียะ!
ฝ่ามือบางฟาดเข้ากับซีกหน้าคมเต็มแรง กายบางสั่นระริกด้วยความรู้สึกขยะแขยงข้อแก้ตัวของผู้ชายตรงหน้า หากทุกคนในโลกมีความคิดเช่นนี้ ก็คงไม่แปลกถ้าจะบอกว่าสังคมกำลังเสื่อมถอยเข้าสู่กลียุค!
“สกปรกสิ้นดี... พี่คิดว่าบนโลกนี้มีพี่เป็นจุดศูนย์กลางหรือไง ถ้าคิดได้แค่นี้ก็กลับไปซะ นทไม่มีวันย้อนกลับไปอยู่กับคนที่มีความคิดแบบนี้ ไม่มีวัน!”
“นท...”
“ออกไปซะ! ออกไปซะทีได้ยินไหม!!”
เสียงหัวใจเต้นรัว ผิวกายเต้นเร่าอย่างปรารถนาจะทิ้งกายเข้าหาร่างตรงหน้า ยื้อยุดเอาไว้ไม่ให้จากไปไหน แต่สมองที่สั่งการนั้นรับรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ แก้วใสใบนี้ทนต่อแรงกระแทกมาหลายปี เมื่อถูกเขวี้ยงจนแตกกระจายอยู่บนพื้น ต่อให้นำมาหลอมใหม่ ก็ไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมได้อีก
"ได้โปรด... อย่ากลับมาอีก"
ริมฝีปากคู่สวมขยับเพียงแผ่ว ทว่าเสียงใสที่สั่นเครือนั้นดังก้องไปถึงโสตของชายหนุ่มผู้ถูกผลักไสได้เป็นอย่างดี
"นท... จะไม่ให้อภัยพี่จริงๆหรือ?"
ให้อภัย?
ให้อภัยคนที่ไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยคำชอโทษน่ะหรือ?
ถ้าชีวิตง่ายดายขนาดนั้น ก็คงไม่มีข่าวฆาตกรรมที่ครึกโครมอยู่ทุกวี่วันเกิดขึ้นหรอก
ดวงตาคู่สวยปิดลง ในเมื่อร่างตรงหน้าปรารถนาจะให้เขาให้อภัยนักล่ะก็ ---
"นทไม่ได้โกรธอะไรพี่ชินตั้งแต่แรกอยู่แล้ว..."
"แล้วทำไมถึงต้องไล่พี่แบบนี้ด้วย นท... ไม่รู้เหรอว่าพี่..."
"นทตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เก็บเรื่องของพี่มาคิดให้รกสมอง เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะโกรธ แค้น หรือเกลียด พี่ชินไม่ต้องห่วง นทไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น"
เตชินท์นิ่งเงียบ เขาไม่คาดฝันว่าจะได้ยินคำพูดที่รุนแรงเช่นนี้จากปากของนิชา ผู้ซึ่งไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ยังเป็นเพียงเด็กน้อยของเขาอยู่เสมอ เขาลืมคิดไปว่าหลายเดือนที่ผ่านมานี้ นิชายืนอยู่ได้ด้วยลำแข้งของตนเองแล้ว ไม่เคยแม้แต่จะต่อสายโทรศัพท์หาเขาเสียด้วยซ้ำ
กลับกลายเป็นตัวเขาเองต่างหากที่เฝ้าติดตามนิชา ไม่ว่าจะส่งคนไปเฝ้า คอยสังเกตว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่บ้าง อาศัยอยู่ที่ไหน เป็นอย่างไรบ้าง
ทุกวันนี้ มีแต่เขาเองไม่ใช่หรือที่คอยเฝ้าตามหา ตามตื๊อ ต้องการเด็กคนนี้กลับคืนมาเป็นของเขา
--- ทั้งๆที่เป็นฝ่ายทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ จนตัดสินใจรับบทคนเลวเพื่อปล่อยให้นกน้อยบินหนีไป ก่อนที่จะลงมือทำลายจนย่อยยับในสักวันหนึ่ง
เขาเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่าเคยตัดสินใจทำอะไรโง่ๆลงไปแบบนั้น
เขาเคยคิดว่า ในเมื่อนิชาไม่สามารถอดทนกับเขาได้ ไม่สามารถอยู่กับเขาอย่างมีความสุขได้ ก็ควรจะจากไปเสียเพื่อสิ่งที่ดีที่สุดของเด็กคนนั้นเอง
เหตุใดเขาถึงเพิ่งนึกได้กันนะ ว่าคนที่ควรจะเปลี่ยนไม่ใช่นิชา แต่เป็นตัวเขาเองต่างหาก ---
ตัณหาของเขาต่างหากที่ควรจะเปลี่ยน ความโลภ ความต้องการที่ไม่สิ้นสุด นี่แหละที่ทำให้เขาต้องสูญเสียคนที่สำคัญที่สุดของเขาไป ด้วยน้ำมือและความตั้งใจของตัวเขาเอง
"กลับไปได้แล้ว... นทไม่อยากเห็นหน้าพี่อีก และขอให้เราจบกันแค่นี้ อย่าติดต่อมาอีก อย่าส่งคนมาตาม เพราะไม่ว่ายังไง... นท... ก็จะไม่กลับไปอีกแล้ว"
นิชาเอ่ยสั้นๆ พร้อมกับหันหลังให้กับร่างตรงหน้า มือเล็กกำแน่นเพื่อระงับไม่ให้สั่นระริก หยดน้ำที่เอ่อคลอตานี้ไม่ได้เกิดจากความเสียใจ แต่เกิดจากความเจ็บปวด ใช่ เขาเจ็บปวดที่ต้องตัดความสัมพันธ์กับคนที่เขารักด้วยตนเอง
ตอนเกิดมาตัวคนเดียวก็อยู่ได้ ณ ตอนนี้ก็ต้องอยู่คนเดียวได้ เขาแค่ถูกสิ่งที่เรียกว่า 'ความรัก' ทำให้อ่อนแอลง และต้องการการดูแลจากคนที่รักเท่านั้น แต่ในเมื่อ 'ความรัก' กำลังบั่นทอนความสุขและตัวตนที่เข้มแข็งของเขาให้ค่อยๆเสื่อมลงทีละน้อย เขาก็จำเป็นต้องหาทางแก้ไข
ด้ายที่ผูกรัดข้อมือของคนสองคน หากจะปลดให้หลุดจาก ต้องใช้เวลาและความนุ่มนวล ทว่า แต่ถ้าใช้วิธีรุนแรงโดยการกระชากให้ขาดออกจากกัน ก็รังแต่จะยิ่งทำให้ด้ายนั้นยิ่งมัดติดแน่นจมลึกลงไปในผิวกายจนได้เลือด และถึงตอนนั้น เมื่อใดที่พยายามแกะด้ายที่เปื้อนเลือดนั้นออกมา ก็จะยิ่งเจ็บ เพราะแผลที่ได้นั้นกินลึกลงไปถึงเนื้อ และไม่อาจหายดีโดยง่าย
นี่เป็นทางเดินที่เหมาะสมที่สุดสำหรับพวกเขาสองคน
--- อย่างน้อยก็ในตอนนี้
เสียงประตูที่ปิดลง ทำให้เรียวขาบางที่ฝืนทนยืนอยู่ทรุดฮวบ นำพาให้กายเพรียวลงไปกองอยู่กับพื้น นิชาหลับตาลง รับรู้ถึงความเย็นของพื้นแกรนิตสีเข้ม รู้สึกหมดเรี่ยวแรง เหนื่อยอ่อน แต่ก็โล่งอกอย่างบอกไม่ถูก
เขาปฏิเสธเตชินท์
--- เขาทำได้ โจทย์ที่ยากที่สุด เขาสามารถผ่านมันไปจนได้
เขารู้ดี ทุกวันนี้เขาใช้ความใจดีของธนกร และความอ่อนโยนของมนุเชษฐ์คอยค้ำจุนให้ใช้ชีวิตอยู่ต่อไป ถึงเวลาที่ต้องเลิกอ่อนแอ เลิกสงสารตัวเอง เลิกพึ่งพาใครต่อใคร และก้าวต่อไปข้างหน้าด้วยขาของตัวเองได้แล้ว
เสียงหัวใจเต้นรัว ค่อยๆเบาบางลง ภาพสะท้อนของเตชินท์ยังคงติดตรึงอยู่ในใจ ต่อให้เขาหลับตาลงก็ตาม
ในชีวิตของคนคนหนึ่ง อาจได้พบพานผู้คนมากหน้าหลายตา แต่จะมีสักกี่คนที่รักเขา และทำให้เขารู้จักความรัก แม้ว่าในบทสุดท้ายแล้ว คนคนนั้นจะไม่ได้เกิดมาคู่กับเขาก็ตาม แต่อย่างน้อยในชีวิตหนึ่ง เขาก็ได้มีความทรงจำที่แม้จะเจ็บปวด แต่ก็งดงาม --- และคงไม่มีวันลืมเลือนได้ลง
"หญิง พักนี้หนูไม่ค่อยกลับบ้านเลยนะลูก เป็นอะไรรึเปล่า?"
"กลับบ้านเหรอคะ? หนูก็นอนบ้านตลอดนี่นา"
"ม้าหมายถึงบ้านของหนูกับสามีของหนู ทำไมไม่กลับเลย หรือว่าทะเลาะกัน?"
หญิงสาวร่างระหงขบริมฝีปากเมื่อผู้เป็นมารดากล่าวเช่นนั้น เธอนิ่งคิด ใจจริงก็คิดว่าไม่รู้จะกลับไปทำไม ในเมื่อกลับไปกี่ครั้งก็ไม่เคยมีใครรออยู่ที่นั่น เธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับสามีของเธอที่บ้านหลังนั้นหรอก ในเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าการแต่งงานของเธอเป็นเพียงฉากบังหน้าเท่านั้น และเธอเองก็ไม่ได้รักผู้ชายคนนั้น เรื่องคืนก่อนก็แค่พลั้งไป ลืมซะคงจะดีกว่า
นอกจากนี้ --- เธอเองก็รู้ดี ว่าในคืนนั้น คนที่เตชินท์กำลังกอดอยู่ ไม่ใช่เธอ
เสียงเรียกชื่อที่คุ้นเคย ทำให้รู้สึกกังขา แต่ก็ยังไม่อยากบุ่มบ่ามหรือถามไถ่ เธอตั้งใจจะหาคำตอบในเรื่องนี้ให้ได้ แต่ย่อมไม่ให้เตชินท์ทราบเรื่องแน่นอน
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หญิงแค่โฮมซิกนิดหน่อย ไม่อยากกลับไปที่นั่นเท่าไหร่”
ผู้เป็นมารดาหัวเราะ มือนุ่มอย่างคนที่ไม่เคยต้องลำบากลูบเรือนผมสลวยของบุตรสาวเบาๆ ก่อนจะผละจากเมื่อได้ยินเสียงประตูบ้านที่ดังขึ้น
“อ้าว ลูกเขยของม้ามาพอดีเลย อายุยืนจริง”
นภิสาเบิกตากว้างเมื่อได้ยินดังนั้น รีบชะโงกหน้ามองลงไปจากโถงบันได เมื่อเห็นว่าเป็นชายหนุ่มที่ไม่คาดฝันว่าจะได้พบจริงก็รีบเดินลงไปหาด้วยความประหลาดใจ
“มีอะไรรึเปล่าคะ?”
“ผมมารับคุณ”
“รับหญิง?”
“ใช่ครับ คุณไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว... ยังงอนผมอยู่อีกเหรอ?”
หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นอย่างงุนงง เธอไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นบทอะไรอยู่ มือเรียวเผลอรับช่อดอกกุหลาบสีแดงที่อีกฝ่ายยื่นมาให้โดยไม่ทันคิด แต่เมื่อเหลือบไปเห็นสายตาที่มองมาจากหญิงสูงวัย เธอก็เข้าใจเจตนารมณ์ของอีกฝ่าย
“ดีกันนะครับ”
“เป็นเด็กดีนะลูก กลับบ้านกับคุณชินเถอะ ฝากลูกหญิงด้วยนะคะคุณชิน เด็กคนนี้เห็นแบบนี้ก็เอาแต่ใจเหมือนกัน”
“ผมเข้าใจครับ เรากลับบ้านของเรากันเถอะครับ คุณหญิง”
นภิสาพยักหน้า เธอหันไปลามารดาแล้วยอมตามร่างสูงใหญ่ไปที่รถ ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรแน่ ไม่ว่าเธอจะกลับบ้านหรือไม่ก็ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับเตชินท์
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ได้กลับบ้าน? หรือว่าคุณกลับไปนอนที่บ้านเหรอคะ?”
เตชินท์คาดเข็มขัด ก่อนจะออกรถโดยไม่ตอบคำถามใด ดวงตาคมเหม่อมองตรงไปข้างหน้าราวกับกำลังต่อสู้กับบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ภายในจิตใจ นภิสาสังเกตเห็นความลังเลใจในนัยน์ตาคู่นั้น จึงเลือกที่จะเงียบไม่ถามต่อ จนกระทั่งรถคันงามแล่นมาจอดสนิทอยู่หน้าบ้าน
“คุณหญิง คุณจะรักผมได้ไหม?”
เจ้าของนามหันหน้าไปมองทางต้นเสียงอย่างไม่อยากเชื่อหู ภาพที่เธอเห็น คือร่างหนาที่กำลังฟุบใบหน้าลงบนพวงมาลัยหนังสีดำสนิท ไหล่กว้างสั่นไหว แม้จะไม่มีเสียงสะอื้นใดที่เล็ดลอดออกมา แต่เธอก็สามารถคาดเดาได้ว่าบนใบหน้าคมเข้มที่ใครต่อใครล้วนหมายปอง บัดนี้เปื้อนไปด้วยรอยน้ำตาที่รินไหล --- น้ำตาจากคนที่แข็งแกร่งที่เธอไม่รู้สาเหตุ
“ถ้าคุณรักผม... ผมสัญญาว่าจะรักคุณเพียงคนเดียว”
เธอไม่เข้าใจนัก แต่น้ำเสียงทุ้มระโหยทำให้ใจของเธออ่อนยวบ ไม่มีเหตุผลอื่นใดนอกจากชายผู้นี้คือสามีของเธอ มือบางเอื้อมไปแตะสัมผัสไหล่ที่สั่นเทาเบาๆอย่างปลอบประโลม
แม้จะรอจนวันสุดท้าย รั้งร่างบอบบางเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา แต่นิชา --- ก็ไม่กลับมาอีกต่อไป
การเปลี่ยนแปลงที่กะทันหัน ที่เขาไม่เคยคาดฝันว่าจะเกิดขึ้น ทำให้โลกทั้งใบสั่นสะเทือน
นี่คือความจริงที่ไม่อาจจะฝืน ทำให้เขาต้องยอมปล่อยมือจากคนที่เขารัก --- คนที่ไม่รักเขาอีกต่อไป
“นท เลิกงานแล้วคุณมีธุระอะไรรึเปล่าครับ?”
“ไม่มีหรอกครับ กว่าจะเลิกก็ตีสองเข้าไปแล้ว ใครจะมีธุระอะไรอีกล่ะครับ”
“เอกก็ลองถามดู อยากชวนไปนั่งรถเล่น ไปไหม?”
“เอกไม่เหนื่อยเหรอ? เห็นเมื่อเช้าก็ตื่นแต่เช้านี่นา”
นิชาเอ่ยดังนั้นเนื่องจากเขาตื่นมาเห็นข้อความที่ร่างตรงหน้าส่งมาให้ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า แต่กว่าเขาจะเห็นและได้ส่งตอบกลับไปนั้นก็ปาเข้าไปสิบโมงกว่า
“เมื่อเช้าเอกไปใส่บาตรมาน่ะเลยตื่นแต่เช้า เอาบุญมาฝากด้วยนะ”
ร่างบางหัวเราะเสียงใส เมื่อได้ฟังคำพูดของอาเสี่ยน้อยเจ้าของร้านเหล้าที่ดังติดอันดับในย่านสาทร
“ดีแล้วครับ ว่างๆนทเองก็จะหาเวลาไปทำบุญบ้างเหมือนกัน อยากไปไหว้หลวงพ่อโสธร”
“อยากไปเมื่อไหร่บอกนะ เอกพาไปเอง”
ใบหน้าหวานประดับด้วยรอยยิ้มบาง ร่างตรงหน้ายังคงดีกับเขาเสมอต้นเสมอปลาย ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ ว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดกับเขาแค่เพียงเพื่อน และก็เชื่อว่าธนกรเองก็รู้ ว่าเขายังไม่พร้อมจะคิดกับใครเกินกว่าเพื่อน จึงไม่เคยแสดงอาการใดมากไปกว่าการดูแลเอาใจใส่ และไปไหนมาไหนด้วยกันบ้างเป็นครั้งคราว
ไม่ได้เร่งร้อน ไม่ได้ยัดเยียดความรู้สึกให้แก่กัน แต่ค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆเดินเข้ามาในพื้นที่ในหัวใจที่ยังคงอัดแน่นด้วยความรู้สึกที่มีให้กับคนเดิมๆทีละน้อย
นิชาเองก็รู้ดี เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจยังหยุดอยู่ที่เดิม
“สรุปว่าคืนนี้ว่าไงครับ?”
“อืม... ก็ดีนะครับ ไปไหนดีล่ะ”
“อยากไปไหนล่ะ?”
“ปกติเอกชอบไปไหนก็ไปที่นั่นละกันครับ”
“ดีเลย งั้นเดี๋ยวเจอกันหลังร้านนะครับ เดี๋ยวเอกจะพาไปที่ดีๆ”
“เอกอย่าไปพูดแบบนี้กับเด็กผู้หญิงเชียวนะ”
“ทำไมล่ะ?”
“เพราะเอกจะดูเหมือนตาแก่ล่อลวงเด็กมากๆเลยน่ะสิ”
ธนกรหัวเราะ เขาไม่ถือสาแม้ว่าจริงๆแล้วนิชาก็เป็นลูกจ้างของเขา ระยะเวลาไม่กี่เดือนนี้ทำให้เขาได้เรียนรู้นิสัยหลายๆอย่างของนิชา ร่างตรงหน้าไม่เคยพูดจาเล่นหัวเขาต่อหน้าพนักงานคนอื่น รู้จักกาลเทศะและให้เกียรติเขามาตลอด
จริงๆแล้ววินาทีแรกที่ได้พบกับร่างบอบบาง เขาก็แค่สนใจ แน่นอนว่าเป็นเรื่องน่าประหลาดและบังเอิญที่คนรักเก่าของนิชาเป็นพี่เขยของเขา ก็น่าสนใจอยู่ว่าคนแบบนั้นกันที่ทำให้ผู้ชายแบบนั้นหลงรักได้
และเมื่อได้รู้จักจริงๆ เขาก็พอจะเข้าใจ นิชาเป็นคนอ่อนโยนและขี้ใจอ่อน ชอบยิ้ม แม้ว่าตัวเองจะมีเรื่องกลุ้มใจอยู่ในใจ แต่ก็ชอบเก็บเอาไว้ ไม่ยอมเปิดเผยให้คนอื่นรับรู้ ด้วยเกรงว่าคนอื่นจะต้องมาเป็นห่วง
ช่างเป็นคนที่คิดใหญ่ ไม่สมกับตัวเล็กๆเอาซะเลย
เรื่องเตชินท์ก็อีก ดูก็รู้ว่ายังรักอยู่ แต่ก็ไม่เคยแสดงอาการออกมาให้เห็นอีกเลยนับจากวันแรกที่เปิดร้าน จะว่าไปผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้แวะมาที่นี่บ่อยเท่าไหร่ ที่แน่ๆเขาก็รู้อยู่ว่านิชายังลืมผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ทั้งๆที่ดูแล้วก็ไม่ได้มีอะไรเท่าไหร่ เขายังดีกว่าตั้งเยอะ
แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ตกหลุมรักรอยยิ้มใสๆน่ารักของนิชาเข้าเต็มเปาไปแล้วนี่นะ จะเป็นอย่างไรก็ต้องพยายามกันต่อไป
ธนกรอมยิ้ม พร้อมกับเดินควงกุญแจรถเล่นระหว่างเดินไปยังลานจอดรถด้านหลังร้าน เขามองหาร่างเล็กที่น่าจะยืนรออยู่ก่อนแล้ว เนื่องจากนี่ก็เลยเวลาปิดร้านไปร่วมยี่สิบนาที นิชาไม่ได้มีหน้าที่ปิดร้าน จึงไม่น่าติดธุระอะไร เขายืนรออยู่ตรงนั้นเพียงชั่วครู่ เมื่อไม่เห็นจึงได้เดินไปหาในร้าน ซึ่งก็ลงกลอนเรียบร้อยแล้ว
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก ปลายสายดังอยู่หลายครั้ง แต่กลับไม่มีคนรับสาย นึกแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น โดยนิสัยของนิชาไม่ใช่คนผิดนัด ที่แน่ๆเมื่อกี้ยังนัดแนะกันดิบดี ไม่น่าจะเปลี่ยนใจกะทันหันโดยไม่บอกเขา
แต่เมื่อยืนรออยู่อีกร่วมสิบนาทีก็ไม่เห็นวี่แวว เขาจึงออกรถแล้วขับตรงไปยังถนนใหญ่ด้านหน้าร้าน
--- ภาพที่เขาเห็นตรงหน้า ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น
แสงสีส้มจากไฟถนน ส่องกราดลงบนพื้นถนนลาดยางที่ไม่มีรถสักคัน ร่างบอบบางนอนคว่ำอยู่บนนั้น ใบหน้าน่ารักของคนที่เขาตั้งใจจะมอบสิ่งดีๆให้เพื่อให้ลืมสิ่งที่เลวร้าย บัดนี้เปื้อนไปด้วยรอยเลือดสีแดงสด
"นท!!!"
Talk: ถ้าบอกว่ารอตอนต่อไป จะโกรธกันไหมคะ TwT
อย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ ช่วงนี้มีปัญหาบางอย่าง ทำให้ไม่มีเวลาเท่าไหร่ (ซึ่งเดิมก็อัพช้าอยู่แล้ว)
แถมเน็ตก็มีปัญหา อัพอยู่หลายรอบกว่าจะติด T_T
เป็นกำลังใจให้ชานมด้วยนะคะ ช่วงนี้ปัญหาชีวิตเยอะเหลือเกิน T.T หดหู่มากๆเลยค่ะ
:z3:
-
เกิดอะไรขึ้น :z3:
สู้ๆค่าคนเขียน
-
อ้าวววววววววววว นทเป็นอะไร!!!!!!!! o22 o22
แล้วนทกับชินจะลงเอยกันไงเนี่ย!! :เฮ้อ: :เฮ้อ:
จิ้มคนเขียนสู้ๆๆนะคะ :z13: :z13: :z13: :กอด1: :กอด1:
-
:z3: ไอ้บ้ายังตื้อไม่ถึงที่สุดเลย ไอ้คนโลเลเอ้ย
หวังว่านทคงไม่เป็นไรมากนะ :3123:
-
พี่นทอย่าเป็นไรน่ะ :กอด1:
อีชิน :z6: สู้ๆน่ะค่ะนักเขียนรอตอนต่อไป
-
อะไรรรรรรรรรรรรรรรรรร
-
:a5: :a5: :a5: เฮ้ยยยยยยยย!!! เกิดอะไรขึ้น
-
ในที่สุด นท ก็ทำได้ o13 รอประโยคแบบนี้จากนทมานานละ แต่จะเป็นไรมากไหม ซวยซ้ำซ้อนเหลือเกิน
ส่วนไอ้ชิน เอามันไปเก็บ :angry2: ไม่เคยรักใครเท่ารักตัวเอง ยังมีหน้าไปขอความรักคนอื่นอีก เห็นแก่ตัวเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
ขอร้องให้คุณชานมเปลี่ยนพระเอก ให้เอก เป็นพระเอกก็ได้ ส่วนไอ้ชินตัดหางปล่อยวัด ไปไหนก็ไป ชิ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z3: :z3:นทเป็นอะไรอะ :z13: :z13: :z13:
ชานมสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจ้าเป็นนกำลังใจให้จ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
เกิดอะไรขึ้นกับนท
-
น้องนทถูกรถชนเหรอคะ(?)!!!!!!
:m15:
ขอบคุณมากค่ะ ยังไงก็รอเรื่องนี้ได้เสมอ
เป็นกำลังใจนะคะ
:L2:
-
เดาต่อไม่ออกจริงๆคะ
รีบๆมาต่อนะคะ
-
เอาพี่ชินไปไกลๆเล้ย โฮฮฮ
ไม่พยายามจนถึงที่สุดกับเรื่องที่ควรจะพยายาม แล้วยังไปหาที่เกาะใหม่อีก *กรีดร้อง
ว่าแต่นท นท นท!!!!! ม่ายยยย
ต้องไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ๆ! เราต้องตามสืบ!
-
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมนนถึงบาดเจ็บได้ละ :serius2:
-
นท นายตัดสินใจถูกแล้ว o13
ว่าแต่ นทเป็นอะไรรรรรรรรรรรรรรรร :a5:
-
ทำไมไม่ให้ชิน ตาย ไปซะที่ นนน่าเจอคนที่ดีกว่านี้ตั้งแตแรก
-
นทเป็นอะไร o22
-
ตอนใหม่มาแล้ววววววว ในที่สุด นท ก็เข้มแข็งได้ด้วยตัวเองแล้ว
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ ขอให้คุณชานมผ่านเรื่องต่างๆ ไปได้ด้วยดีนะครับ
แล้วมาต่อตอนต่อไปเร็ว ๆ ผมรออยู่นะครับ
คุณชานมสู้ ๆ
-
ไอ้ชินแกพูดออกมาแบบนั้นได้ไงหา!!!!!! เพราะตัณหาที่ดับไม่ได้ของแกไม่ใช่หรอที่ทำให้นทเป็นแบบนี้ แกมันเลวโคตรๆเลย สันดานแย่สุดๆ แล้วแกยังไปพูกับคนที่แกไม่ได้รักว่า คุณจะรักผมได้ไหม แล้วผมสัญญาว่าจะรักคุณคนเดียว มันเป็นคำพูดของคนที่...สุดๆ แกเคยสนใจใยดีนทบ้างไหมว่าเค้าจะรู้สึกยังไง ไอ้ขยะจักรวาลเอ้ย โสโครกสุดๆ แกมันไม่เหมาะกับนทหรอก นมเค้าเป็นเสมือนแกนีมีด ส่วนแกมันเหหมือนก้อนเนื้อมะเร็งที่จะรอวันที่จะถูกตัดทิ้ง และวันนี้ก้อนเนื้อที่ทำให้นทป่วยหรืออ่อนเเอก็ถูกตัดทิ้ง แต่แกก็ยังมีหน้าไปขอความรักจากคนอื่นทั้งที่ก่อนหน้านี้แกไปขอคืนดีกับนทมาเนี่ยนะ สารเลวมาก แล้วนี่นะกรอคนที่บอกว่ารักนทคนเดียวแกมันก็แค่ผู้ชายปากพร่อย ตัวสวะ ขยะ ก้อนเนื้อร้าย ปรสิต ไอ้คนเห็นแก่ตัวแกจะไม่ยอมเสียอะไรเลยใช่ไหม แต่ฉันอยากบอกตอนนี้จังว่าผู้ชายอย่างแกมันก็แค่ปรสิตที่คอยแต่จะเกาะกินคนอื่น ไอ้เลวววววววววว ทุเรศว่ะ ไปตายซะ ไอ้คนที่จักรวาลไม่ต้องการ(นอกซะจากผู้หญิงง่าวๆแบบ...)
คันบอกอยากด่ามานานแล้วครับ แต่ติดตรงที่ไม่สามารถใช้วาจาไม่สุภาพได้ ผมเลยบรรยายความรู้สึกได้แค่นี้ ยิ่วอ่านยิ่งเกลียด เกลียดจริง ไอ้คนประเภทนี้ว่าอีกอย่างแต่การกระทำแสดงออกมาอีกอย่าง สะ_ุนมาก
รอตอนต่อไปครับคุณชานม ผมเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
เยสสส ดีใจที่นทมีวันนี้ ถึงจะไม่หลุดพ้นร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่อย่างน้อยมันก็เป็นก้าวสำคัญก้าวหนึ่ง
ชินมันเคยรักใครจริงเรอะ รักแต่ตัวเองสิไม่ว่า
เพิ่งมาคิดได้เหรอว่าเอาตัวเองเป็นที่ตั้งจักรวาล คนอื่นต้องเปลี่ยนตามข้าแต่ผู้เดียว
เวลาผ่านไปชนิดตากผ้ายังไม่ทันแห้งดี อิพี่ชินมันก็แล่นไปหาคนอื่นมาแทนแล้ว เปลี่ยนใจยังกะเปลี่ยนถ่านไฟฉายเนอะ
แบบนี้ก็มีข้อดี จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับนทอีก ปล่อยนทไปเถอะ พี่น้องนั่นก็ตีแย่งกันไปนะผู้ชายห่วยๆ
แต่ยังไงก็ตาม เรายังไม่รู้สึกว่าพี่ชินมันได้รับกรรมสาสมเลย
จะให้ไปได้กับพี่หญิงมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองครอบครัวสุขสันต์เลยไม่ได้น้าาาคุณชานม ยังไม่สะใจเล๊ย
ปล.ชอบเม้นต์ข้างบนของคุณ wikawee อ่ะ
เหมือนได้ระบายความอัดอั้นตันใจส่วนหนึ่งของเรา
ชอบคำว่าขยะจักรวาลด้วย ฮ่าๆๆ บวกให้ๆ
-
http://www.youtube.com/v/VzB8xC_CwH8
ลองกดฟัง+ดูนะครับ
น้ำตาชาย หลายหยด กระถดหาย
กลับไหลย้อน เข้าในกาย แน่นทับถม
ความรู้สึก ลึกสุด ฉุดลึกจม
ใจสุดขม จิตสุดขื่น ยืนวางวาย
:กอด1: ชานม
-
ยิ่งอ่านปมยิ่งพันกันแน่นหนา ใจมันบิดมวนรู้สึกหนักอึ้ง พูดอะไรไม่ออก
-
อ่านแล้วขยะแขยงเตชิน
-
นทเป็นอะไรเนี่ย
:z3:
-
โห๊ยยยยยยยยยยยย ใจเด็ด แข็งมากเลยยย..เป็นเราก็ต้องผ่านไปให้ได้ ก้เจ็บมาเยอะ 5 5
เผลอแว๊บเดียวว ได้เลือดกันเลยทีเดียว โดนรถชน..ใครชน ใครทำว๊าาา ค้างคา
รอต่อไปคร๊าบบบบ
-
นทเป็นไรอ่ะ โดนใครทำร้ายหรอ
สงสารเตชินทร์มากอ่ะในตอนนี้ แต่คำพูดของชินก็แรงอยู่นะ
-
นท คงไม่อยากวัดความยาวของถนนตอนกลางคืนหรอกนะ
-
ถ้าถามผม......ผมว่าตอนนี้ก็เป็นอะไรที่เหมาะสมกับเตชินทร์ดีนะ ไม่ได้สะใจ แต่ก็ไม่ได้สงสาร ผมรู้สึกออกไปในเชิงสมเพชหน่อยๆ
เพราะ ข้อแรก ผมไม่คิดว่าเค้าจะไม่รู้หรอกนะว่าทัศนคติของตัวเองเค้าเป็นยังไง เพียงแต่การ 'รู้' กับการ 'เปลี่ยนแปลง' มันเอามาพูดรวมกันไม่ได้
คนที่รู้ แต่ไม่เปลี่ยน ไม่ใช่คนโง่ แต่ก็ไม่ใช่คนที่ฉลาดที่สุด เตชินทร์น่าจะทราบดีว่าตัวเองเป็นคนยังไง เพราะจากที่อ่านมา ผู้ชายคนนี้รู้ตัวเองดี รู้ความคิดตัวเอง และเชื่อมั่นในตัวเองมากเกินไปจนทำให้กล้าที่จะเดาความคิดคนอื่น สิ่งนี้แหละคือข้อดีที่เป็นจุดแข็งในวงการธุรกิจ และเป็นข้อด้อยที่ดันเอามาใช้กับเรื่องส่วนตัวมั่วซั่วแยกแยะไม่ออก ไม่ขีดสิ่งที่เรียกมนุษยธรรมให้กับตัวเอง ซึ่งทำให้ผู้ชายคนนี้นิสัยเหลือรับและเกินจะทนสำหรับคนมีศีลธรรม
ข้อสอง เค้าสะเทือนใจพอสมควรนะ ความผูกพันของเตชินทร์คงลึกซึ้งในระดับหนึ่ง มันทำให้ผมสังเกตได้...ว่าบทพอเขาจะ 'เสีย' อะไรไปจริงๆ มันเริ่มทำให้ความมั่นใจในทัศนคติของตัวเองสั่นคลอน จิตเบื้องลึกของเตชินทร์อาจจะยังต่อต้านที่จะยอมรับว่านิชา 'กล้า' ที่จะคิดต่างออกไปจากสิ่งที่เขาคาดเอาไว้
สังเกตได้ว่าเตชินทร์สับสนในตัวเองพอสมควรจากฉากร้องไห้ในรถ สำหรับคำพูดที่เขาพูดกับนภิสานั้น ถ้าเป็นคนทั่วอาจจะโกรธ หรือขบขันกับเนื้อหาสาระ แต่สำหรับคนที่ตาไวหรือละเอียดอ่อนมากพอ (ซึ่งผมคิดว่าคุณหญิงเข้าข่ายคนประเภทนี้) เราจะรู้ดีว่าการพูดอะไรที่ 'ตรงกันข้าม' กับนิสัยของตัวเองอย่างสุดโต่งออกมา มันเป็นหลักฐานที่ชัดเจนว่าเขากำลังรู้สึกสับสน สิ่งที่เตชินทร์พูด มันแค่เป็นการเปรยอย่างไม่เชื่อใจ หรือไม่ก็แค่การประชดอย่างท้อแท้ ก็เท่านั้นแหละฮะ เพราะจิตใต้สำนึกของผู้ชายคนนี้ไม่เคยศรัทธาในความรักบริสุทธิ์ เขาคิดว่าการรักหลายคนก็เป็นการเล่นสนุกที่มีแต่ประโยชน์ มันถึงยากมากที่จะทำให้เขาเชื่อในอะไรที่เป็นสิ่งบริสุทธิ์ที่มีแต่การให้ (ยกตัวอย่างที่เข้าใจง่าย เช่น core of love ตามบทบัญญัติศาสนาคริสต์)
ผมคิดว่าสิ่งที่นภิสาตอบ น่าจะเป็นอะไรที่ฉลาดมากกว่าคำว่าใช่ หรือไม่ใช่ ผมคาดหวังว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะรู้วิธีที่จะสร้างความเป็นมิตรและความรู้สึกด้านบวกให้กับจิตสำนึกของเตชินทร์ รู้วิธีทำในสิ่งที่นิชาทำไม่ได้ เพราะสองคนนี้มีการดำเนินชีวิตต่างกับอย่างลิบลับเลยทีเดียว นิชาเหมาะเป็นฝ่ายสร้างความละมุนละไม มากกว่าเป็นฝ่ายกระตุ้นให้เกิดสำนึกทางจิตวิญญาณ นั่นเป็นเหตุผลที่ผมไม่เคยพูดว่าเตชินทร์เหมาะกับนิชาตั้งแต่แรก เตชินทร์ก็เหมือนมนุษย์คนหนึ่งที่อัตตาสูงทะลุฟ้า เขาจะไม่รับฟังใครทั้งนั้นถ้าไม่เก่งเทียบเท่า หรือเก่งกว่าตัวเอง ผมถึงมองว่านภิสาน่าจะเป็นคนที่เข้าคู่กับเตชินทร์ได้ดี (แต่ดูบทเธอจืดจางเหลือเกิน ยังไม่เห็นวาทะคมๆ หรือการกระทำที่ดูชาญฉลาดในระดับที่เท่ากันหรือสูงกว่าจากเธอเลย นอกจากมาด ที่แสดงออกตอนเปิดตัวครั้งแรก)
เตชินทร์มีบุคลิกที่น่าสนใจ เพราะเป็นบุคลิกที่ผิดศีลธรรม น่ารังเกียจสำหรับชนชั้นสูง แต่บุคลิกนั้นน่าสนใจตรงที่เกิดมาอย่างมีเหตุผลและอธิบายได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเป็นแบบอย่างที่ดีของตัวเอก
แต่ที่ชอบมาก เรียกได้ว่าชอบที่สุดตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา คือความคิดของนิชาในช่วงท้ายของบริบทที่หนึ่ง (พารากราฟแรก) มันเป็นความคิดของคนที่ตื่น ตื่นแล้วสิ่งที่พยายามหลอกตัวเอง เจ็บ...แต่เอาชนะความเจ็บนั้นได้ ที่สำคัญที่สุด คือแม้จะรู้ว่าไม่ได้ผ่านมันมาได้ด้วยตัวเอง แต่ก็รู้ถึงสาเหตุและเข้าใจมัน มุ่งมั่น..ที่จะสร้างความเข้มแข็งให้กับตัวเอง สร้าง...ปณิธานที่ไม่ใช่แค่การหลอกตัวเอง
หากให้เปรียบเข้ากับโทนเรื่องหน่อย ก็คือความคิดของนกที่หลุดจากกรง หันกลับมามอง แล้วรู้ว่าเพราะอะไรมันถึงติดกรง ไม่ใช่รู้แค่ว่ามันจะไม่ชอบสิ่งนี้ เพราะสิ่งนี้สร้างความเจ็บปวดให้กับมัน การที่รู้ได้ถึงสาเหตุ และเข้าใจมันอย่างแท้จริง เป็นแก่นแท้แห่งการเรียนรู้ มันย่อมทำให้เราไม่ผิดพลาดสิ่งนั้นซ้ำอีกอย่างแน่นอน (ตรรกะนี้ใช้ได้กับคนส่วนมาก แต่บางเคสก็ใช้ไม่ได้ เช่นเตชินทร์)
-
เกิดอะไรขึ้น ชนแล้วหนีรึเปล่า o22
-
คุณชานมจะให้มันไปมีความสุขได้อย่างไร....สรุปมันมีแต่ได้กับได้..ต้องให้มันเจ็บปวดกว่านี้สิ จะให้ไปคู่กับหญิงแล้วมีความสุขกันนั้นเหรอ..รับไม่ได้ว่ะ
-
มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยยยยยยย
นิชาปฏิเสธพี่ชิน
พี่ชินขอให้คุณหญิงรัก
เอกรักนิชา
นิชาโดนรถชน
อันสุดท้ายเนี่ยช็อคสุดแล้ว ฮือออออออ
-
แงๆๆๆ นทโดนอะไรอ่ะ มีใครมาดักทำร้าย! คนนอก? เล็ก? อากง? ทำไมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยอ่า TT^TT
ดีใจที่นทข้ามผ่านจุดที่ยากสุดๆจุดนั้นมาจนได้ แต่อิพี่ชินนี่เห็นแก่ตัวมากอ่ะ!
สู้ๆนะชานม อย่าปล่อยค้างนานล่ะ เพราะมันจะจิ้นเตลิด ^^"
-
THE CAGE. กรงรัก . แค่ ชื่อเรื่อง ก็บอกอะไรมากมาย ในนิยายเรื่องนี้
อ่านแล้วรู้สึกอินมากๆ แต่ก็กลับไปคิดได้ว่า มันก็แค่ นิยาย สามารถแต่งเรื่องราวมากมาย
ในแบบที่ไม่เหมือนใคร หรือ ไม่มีใครเหมือน กับเรื่องราวที่น่าติดตาม
ชินจะรู้ไหมว่า เกิดอะไรขึ้น กับ นท ??
ใจจริง>>> อยากให้นท มีความทรงใหม่ๆ กับเอก อยากให้นทรักเอก
อยากให้ความทรงจำทั้งหมดที่เกี่ยวกับชินหายไป
..... เจ็บกว่าการบอกเลิก คือการที่หายไปไร้แม้กระทั่งคำลา
และ การที่ถูกลืม แต่ไม่เคยลืมว่าใครคือคนที่เคยรัก ถ้าชินถูกนทลืม คงเจ็บไม่น้อย
-
ในที่สุด วันนี้น้องนทก็ประสบความสำเร็จ
แต่ไม่เข้าใจว่าพี่ชินจะหาห่วงคล้องคออีกทำไม
ไปพูดแบบนั้นกับภรรยา
เกิดเขารักขึ้นมาจริงๆ จะลำบากนะ
ถ้ายังตัดใจจากนทไม่ได้ ไม่ควรดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยว
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เอกตาฝาดใช่มั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3: :z3:
-
เกิดอะไรขึ้น อุบัติเหตุเหรอ หรือมีใครตั้งใน นทมีศัตรูมั้ย ถ้าจะมีก็คุณเล็กคนเดียวนะตอนนี้
นทอย่าเป็นอะไรมากนะ สงสารจัง...
เอกหลงรักนทอย่างจริงจังแล้ว ก็นทน่ารักนี่เนอะ
พี่ชิน...รักมาก รักที่สุด แล้วพยายามได้แค่นี้เหรอ แต่แกก็คงหลุดจากบ่วงของตัวเองยากจริง ๆ แหละ
ทำไว้หลายเรื่องยากจะแก้ไขให้ตัวเองเป็นคนไม่มีพันธะ ให้กลับมารักนทได้คนเดียว
พี่อ่อนแอก็เข้าใจ แต่ถ้ารักจริงต้องสู้กว่านี้นะ
ขอบคุณค่ะ
-
[[THE CAGE]] . . กรงรัก . . .
[27]
หากความรักของเขาจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แม้จะถูกเอาเปรียบหลายต่อหลายครั้ง เสียน้ำตาทุกค่ำคืน หนำซ้ำยังถูกย่ำยีหัวใจราวกับเป็นสิ่งที่ไม่มีค่า
แต่เขาก็ยังเลือกที่จะรักคนคนนั้นอยู่ดี --- ความคิดแบบนี้มันโง่ใช่ไหม?
“พี่ชิน”
เป็นชื่อของผู้ชายคนแรกที่เข้ามาสอนให้เขารู้จักความรัก เขาในตอนนั้นยังเป็นเพียงเด็กนักเรียนปีหนึ่งซึ่งยังอ่อนต่อโลกนัก โดยเฉพาะในใจกลางเมืองหลวงที่เขาได้ย้ายกลับมาอีกครั้ง หลังจากถูกรับอุปการะไปอยู่ที่จังหวัดกาญจนบุรีตั้งแต่สมัยเด็ก
เจ้าของนามหันมายิ้มให้กับเขา มือใหญ่โอบรอบบ่าของเขาเอาไว้อย่างทะนุถนอม เขาฝังใบหน้าลงบนบ่ากว้างที่มีกลิ่นน้ำหอม CKB ที่เขาชื่นชอบกรุ่นออกมา ไม่เคยมีสักครั้งในชีวิตที่เขาคิดว่าจะมีใครสักคนที่ทำให้เขารู้สึกไว้วางใจและปรารถนาที่จะอยู่เคียงใกล้ได้มากเท่ากับร่างตรงหน้า
เสียงกระซิบบอกรักริมหู และดวงตาอ่อนโยนที่สะท้อนแค่เพียงภาพใบหน้าของเขาเท่านั้น ทำให้เขารู้สึกเชื่อมั่น ว่าในชีวิตนี้ เขาคงมีใครอื่นนอกจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
พวกเขาจะมีความสุขด้วยกันแบบนี้ตลอดไป
--- ใช่ไหม
ผัวะ!!
เสียงหนักๆของบางสิ่งที่กระทบเข้ากับศีรษะของเขาอย่างแรงจนต้องล้มหน้าคว่ำลงไปกับพื้นถนนในลานจอดรถที่ไร้ผู้คน เรือนกายที่สั่นไหวด้วยความตกตะลึงยังไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดใดๆ เนื่องจากอาการชาที่เกิดจากแรงกระแทกอย่างหนักหน่วงจากฝีมือการฟาดไม้หน้าสามโดยชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งที่มาหยุดยืนอยู่ข้างร่างของเขา
“ไอ้หมอนี่น่ะเหรอตัวปัญหา?”
“ดูแล้วไม่น่าจะเป็นปัญหาได้เลยนะ ตัวเล็กนิดเดียวแบบนี้จะไปทำอะไรใครได้”
“ในเมื่อคำสั่งบอกให้เก็บมัน... ก็ช่วยไม่ได้”
“นั่นน่ะสินะ เงินก็รับมาแล้วด้วย”
“แล้วจะเอายังไง ปล่อยไว้แบบนี้เดี๋ยวก็มีคนมาเจออยู่ดี”
“คุณหนูก็บอกให้เราเก็บมันให้เงียบที่สุดซะด้วย”
“... เอาไปทิ้งไว้บนถนนละกัน มืดๆแบบนี้รถวิ่งเร็ว เบรกไม่ทันหรอก”
“จะให้มันถูกรถทับตายน่ะเหรอ”
“ก็น่าจะง่ายที่สุดแล้ว หรืออยากจะเอาไปทิ้งไว้ในป่าล่ะ”
“ไอ้บ้า แถวนี้มีป่าซะที่ไหน เออ ง่ายสุด ตามนั้นแหละ”
“งั้นมาช่วยกันหน่อย”
นิชารับรู้ได้ว่าร่างของเขากำลังถูกลากไป แต่ในตอนนี้เขามองอะไรไม่เห็น หรือประสาทตาของเขาจะถูกทำลายไปพร้อมกับแรงกระแทกเมื่อครู่หรือเปล่า แม้ไม่ต้องสัมผัสเขาก็รู้สึกได้ว่าโลหิตหยาดข้นกำลังรินไหล ไม่รู้ว่าเพราะศีรษะของเขากระแทกพื้นอย่างแรงด้วยหรือเปล่า ที่แน่ๆในตอนนี้ความรู้สึกเจ็บปวดกำลังเดือดพล่านภายในกาย แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะร้องขอความช่วยเหลือ
ความมืด --- คือสิ่งสุดท้ายที่เขารับรู้
หากไม่มีเตชินท์อยู่เคียงข้าง โลกของเขาก็เป็นสีดำไม่แตกต่างจากในตอนนี้อยู่ดี เพราะฉะนั้นจะต้องอยู่หรือตายไป ก็คงไม่แตกต่างกัน
หากหลับไปทั้งอย่างนี้ได้ก็คงจะดี จะได้ไม่ต้องจดจำความเจ็บปวดอะไรอีกต่อไป
คิดแบบนั้น แต่เหตุใดความเจ็บร้าวในหัวใจ ก็ยังทำให้น้ำตาอุ่นร้อนรินไหลอาบผิวแก้มที่เย็นเฉียบ สายลมหนาวในยามค่ำคืนอันมืดมิดพัดผ่านร่างบอบบาง พัดให้หยดน้ำตาที่รินอาบแก้มเหือดแห้ง พร้อมกับสติที่ดับวูบลงในที่สุด
“มันเป็นใคร?”
“... คนของคุณเล็กครับ มือสมัครเล่นแบบนี้คงแค่จ้างมาถูกๆครับ”
มือหนากระชับแน่น นัยน์ตาฉายแววโกรธแค้นอย่างไม่ปิดบัง แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นน้องสาวในไส้ของตนเองก็ตาม เขาปรายตาลงต่ำ มองร่างของคนที่ถูกจ้างมาด้วยราคาเล็กน้อย เพื่อทำร้ายร่างกายคนที่เขารัก
“ทำไป... เพื่ออะไร?”
ร่างสูงกัดฟันเอ่ยถามไปเช่นนั้น โดยรู้ทั้งรู้ว่าเหตุผลที่แท้จริงคืออะไร แต่ในใจลึกๆก็ยังไม่อยากจะยอมรับความโหดเหี้ยมที่ไม่เคยมีใครสั่งสอนให้กับเด็กสาวที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบปีคนนั้น
“เอาชีวิตครับ”
คำตอบสั้นๆ ส่งผลให้ส้นรองเท้าหนังกระแทกเข้ากับใบหน้าที่บิดเบี้ยวของร่างหนาสองร่างที่นอนไร้วิญญาณอยู่บนพื้นคอนกรีต หยาดเลือดสีเข้มกระเด็นออกมาจากรอยแผลและรอยไหม้มากมายที่เกิดจากการทรมานเพื่อเค้นเอาคำตอบ ก่อนที่เขาจะมีเมตตาเพียงพอที่จะสั่งให้ลูกน้องยุติความทรมานนั้นอย่างรวดเร็วและง่ายดายที่สุดด้วยลูกตะกั่วที่จ่อเข้ากับขมับของชายผู้เคราะห์ร้าย
“เอาซากมันไปจัดการให้เรียบร้อยล่ะ ฉันจะไปโรงพยาบาล”
“ผมไปส่งไหมครับ”
“ไม่เป็นไร ฉันไปเอง ฝากบอกที่บ้านด้วยว่าฉันคงไม่โผล่ไปสักพัก”
“ทราบแล้วครับ คุณเอก”
ชายหนุ่มเจ้าของนามตรงดิ่งไปทางประตูทางออก อาคารร้างในหมู่บ้านร้างที่สร้างไม่เสร็จแถบชานเมือง เป็นหนึ่งในสถานที่ที่เขากว้านซื้อเอาไว้ ด้วยหวังจะบูรณะแล้วเปิดเป็นธุรกิจเล็กๆอีกแห่งหนึ่ง ทว่า ด้วยสภาพแวดล้อมและปัจจัยหลายประการ เช่น ความหวาดกลัวของชาวบ้านที่เชื่อว่าอาณาบริเวณนี้มีผีสิง ทำให้เขาปล่อยให้ตึกนี้คงสภาพไว้เหมือนเดิม อย่างน้อยก็มีประโยชน์ในเวลาเช่นนี้
เพราะต่อให้มีเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานดังขึ้นกลางดึกเช่นนี้ ก็ไม่มีใครกล้าออกมาจากบ้านเพื่อสำรวจหาต้นตอของเสียง
การทรมานคนไม่ใช่สิ่งที่เขาโปรดปรานนัก นั่นมันวิถีของมาเฟียอย่างอากงของเขา บุคคลที่เขาเคารพนับถือ แต่ไม่เคยปรารถนาจะดำเนินรอยตามอย่างเด็ดขาด
ทว่าในวันนี้ เขาเริ่มเข้าใจความรู้สึกของตาของเขาขึ้นมาแล้ว หลังจากวินาทีแรกที่เห็นร่างของนิชาสลบไสลไม่ได้สติคากองเลือดของตนเอง หนำซ้ำ ทันทีที่ได้รับฟังเจตนารมณ์ของคนที่พาร่างบางไปทิ้งเอาไว้กลางถนนเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าไม่ควรเลยที่จะมอบความเมตตาแม้เพียงเล็กๆน้อยๆให้
แต่สุดท้าย นัยน์ตาทรมานจนเส้นเลือดคั่งของชายหนุ่มสองคน ก็ทำให้เขามอบคำสั่งจบชีวิตให้ในที่สุด ภาพของร่างไร้วิญญาณไม่ทำให้เขารู้สึกสะใจหรือรู้สึกพึงพอใจเลยแม้แต่น้อย ตราบใดที่ ‘หัวหน้า’ ผู้เป็นคนออกคำสั่งยังไม่ถูกลงโทษใดๆ
แต่ว่า นั่นเป็นน้องสาวแท้ๆของเขา เป็นพี่น้องคลานตามกันมา จะให้เขาลงมือจัดการเต็มที่ก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่ดี
“เล็ก... อะไรทำให้น้องที่น่ารักของพี่กลายเป็นคนแบบนี้ไปได้?”
พึมพำคำถามที่ไร้ประโยชน์กับตัวเอง สายตามองตรงไปด้านหน้า ภาพของทิวทัศน์ยาวค่ำคืนบนทางด่วนวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานรถยนต์คันหรูก็มาจอดอยู่ในลานจอดรถโรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง เขาเป็นคนพาร่างเล็กมาที่นี่เองกับมือ แต่กลับต้องปลีกออกไปหลังจากมีตำรวจเข้ามาสอบสวน ลูกน้องคนสนิทของเขาและทนายประจำตัวสามารถแก้ไขปัญหานี้ได้อย่างง่ายดาย แต่ก็ต้องใช้เวลาจำนวนหนึ่ง ซึ่งเวลาจำนวนนั้นนี่เองที่เขาใช้ไปกับการ ‘สอบสวน’ เช่นเดียวกัน
“หมอครับ เขาเป็นยังไงบ้าง?”
“คุณเอก ผมถามจริงๆเถอะว่าเพื่อนของคุณไปได้แผลมาจากไหน?”
เจอคำถามตรงๆจากแพทย์ที่ดูแลเขามาตั้งแต่ยังเด็ก เขาก็จนด้วยคำตอบ ไม่สามารถตอบความจริงได้ เพราะหากตอบไปเช่นนั้น ก็กลายเป็นน้องสาวของเขาที่ต้องถูกตั้งข้อหาพยายามฆ่าผู้อื่น
“มีเรื่องเข้าใจผิดกันน่ะครับ เลยถูกพวกขี้เมาดักทำร้ายเอา”
แพทย์สูงวัยจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่พยายามจ้องกลับยังไม่หลีกหนี คล้ายกับจะเค้นเอาความจริงจากนายน้อยแห่งตระกูลดังให้ได้ แต่สุดท้ายเขาก็ยอมรามือเมื่อรู้ดีว่า บทธนกรจะดื้อดึงขึ้นมา ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเอาชนะได้โดยง่าย
“กะโหลกศีรษะร้าว มีเลือดออกเหนือเยื่อหุ้มสมอง... ในตอนนี้อาการถือว่าร้ายแรง แต่ยังไม่ถึงแก่ชีวิต ถ้าผมพูดแบบนี้ คุณจะยอมบอกผมได้รึยังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง?”
ธนกรนิ่งไป ก่อนที่ปากจะขยับเล่าเหตุการณ์ที่สืบมาได้ออกไปจนหมดก่อนที่จะได้รู้ตัว
“ถ้าเป็นอย่างนี้... หากคุณนทเสียชีวิต คุณเล็กก็เป็นฆาตกรน่ะสิครับ”
“ผมหวังว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น หมอ นทต้องรอดนะครับ หมอต้องทำให้เขารอดให้ได้”
ผู้เป็นแพทย์ระบายลมหายใจออกมายาวอย่างไม่สบายใจ ใครจะไปคิดว่าคุณหนูผู้น่ารักที่เขาเคยเห็นมาตั้งแต่ยังแบเบาะ บัดนี้จะกลายเป็นผู้หญิงเลือดเย็นที่สามารถสั่งฆ่าใครต่อใครได้ตามอำเภอใจเช่นนี้ นี่คงเป็นผลของการถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจตั้งแต่เด็ก ไม่สิ เรียกว่าขาดการอบรมเรื่องจริยธรรมความดีเสียมากกว่า เพราะเด็กที่เอาแต่กับเด็กที่จิตใจโหดเหี้ยมนั้นแตกต่างกันมากโข
“จริงๆแล้วอาการฟังดูเหมือนจะสาหัสมาก แต่ก็ไม่มากขนาดนั้นหรอกครับ ผมตั้งใจจะแจ้งคุณก่อนแต่คุณก็ไม่มาสักที ผมเลยต้องตัดสินใจเลย เราผ่าเอาก้อนเลือดที่จะไปกดทับสมองออกเรียบร้อยแล้ว คุณนทปลอดภัยแล้วครับ เหลือแค่รอให้ฟื้นเท่านั้น”
ธนกรถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก รู้สึกเหมือนยกภูเขาหนักอึ้งที่กดทับความรู้สึกมาตลอดตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นร่างสลบไสลของนิชาออกไปจากอก ดวงตาที่มองตรงไปยังผู้เป็นแพทย์แสดงความขอบคุณอย่างชัดเจน
“ขอบคุณมากครับ... พ่อ”
อันที่จริงแล้ว ร่างตรงหน้าเป็นผู้ทำคลอดพี่น้องของเขาทั้งหมด รวมถึงตัวเขาเองด้วย ไม่ว่าใครก็ตามในครอบครัว หากเจ็บป่วย ร่างตรงหน้าก็เป็นคนรักษาให้ทั้งสิ้น สำหรับเขาแล้วจึงไม่แตกต่างจากเป็นบิดาคนหนึ่งที่คอยประคองชีวิตของคนในครอบครัวของเขาเอาไว้ให้แข็งแรง
“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว... แต่อยากให้ดูแลคุณหนูเล็กหน่อย การทำแบบนี้ ถ้าหากพลาดพลั้งทำให้ใครเสียชีวิตไปจริงๆ อนาคตอาจจะดับได้นะครับ ต่อให้เป็นตระกูลใหญ่ก็ตาม”
“ผมทราบดีครับ...”
เรื่องนั้นเขารู้ดี แต่เขาแค่ยังหาวิธีแก้ไขไม่ได้เท่านั้นเอง
อะไรกันหนอที่ทำให้เด็กสาวที่เคยเป็นน้องสาวไร้เดียงสาของเขากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ แล้วเหตุใดลลดาถึงได้จ้างคนมาฆ่านิชา ทั้งๆที่ ---
หรือจะเป็นเพราะผู้ชายคนนั้น?
เป็นไปได้ไหมว่าจนบัดนี้ ลลดาก็ยังติดต่อกับเตชินท์อยู่ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าผู้ชายคนนั้นแต่งงานกับนภิสาผู้เป็นพี่สาวร่วมสายเลือดแล้ว
ธนกรหยุดยืนอยู่กลางระเบียงที่สว่างไปด้วยหลอดไฟสีขาว ในศีรษะประมวลผลอย่างรวดเร็ว เขาเคยนึกสงสัยมาตั้งแต่แรกว่าเหตุใดเตชินท์ถึงได้แต่งงานเข้ามาในตระกูลของเขา และคำตอบเดียวสำหรับเขาในตอนนั้นก็คือเพราะธุรกิจ มันชัดเจนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว อากงเองก็บอกว่านี่เป็นการแต่งงานเพื่อธุรกิจ และนภิสานั่นเองคือผู้เสียสละ
ดูจากอุปนิสัยแล้ว เขาก็คิดว่าสักวันเตชินท์ก็คงจะรักพี่สาวของเขาได้เอง เพราะดูแล้วก็เป็นผู้ชายที่มีตัณหาสูง หากมีผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งเก่งอยู่เคียงข้าง ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่หลงรัก
แต่ในตอนนั้น เขาก็ไม่ได้สืบหาข้อเท็จจริงมากนัก ด้วยคิดว่าคงไม่เป็นไร พี่สาวของเขาเป็นคนเก่ง และเขาเองก็มีเรื่องอื่นให้สนใจ ส่วนเรื่องของน้องสาวคนเล็ก เขาก็คิดว่าคงเลิกกันไปแล้ว ในเมื่อเตชินท์เองก็พูดแบบนั้น และยอมรับกับเขาว่าเคยคบกับลลดามาก่อนแต่ก็เป็นเพียงอดีต
ธนกรขบริมฝีปาก เรื่องมันวุ่นวายจนเขาชักหงุดหงิด ที่ไม่เคยเอะใจมาก่อนว่ามีปมอะไรมากมาย เขาเองก็เป็นประเภทคุณชายที่ไม่สนใจใครนอกจากตัวเอง เพราะคิดว่าไม่ว่าอย่างไรธุรกิจของครอบครัวก็ดำเนินไปได้แม้ว่าไม่มีเขามาสืบทอดกิจการก็ตาม
แต่ในวันนี้ ดูเหมือนว่าสมาชิกในครอบครัวของเขากำลังประสบปัญหา เป็นปัญหาที่เกิดขึ้นมานานแล้วแต่เขาไม่เคยรู้เรื่องหรือแม้แต่จะสนใจ --- และปัญหาเหล่านั้น ล้วนเกิดจากผู้ชายห่วยๆคนเดียว
มือใหญ่กำแน่นเพื่อหักห้ามไม่ให้ความโกรธที่กำลังแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังเข้าครอบงำจิตใจ แต่ก็ยากจะอดทน เมื่อเขาได้เห็นสภาพของร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องไอซียู เขาไม่ได้เข้าไปในห้อง แค่เพียงมองอยู่ด้านนอกก็ทำให้รู้สึกเคียดแค้นกับต้นตอของเรื่องที่ทำให้คนที่ไม่ได้ทำอะไรผิดต้องมาเดือดร้อนเช่นนี้ หนำซ้ำคนคนนั้นยังเป็นคนที่เขาตั้งใจจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้ ชายคนนั้นมีสิทธิ์อะไรถึงได้มาพรากความสุขไปจากนิชาเช่นนี้
อภัยให้ไม่ได้ อภัยให้ไม่ได้โดยเด็ดขาด
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จากนี้ไป เขาจะเป็นคนปกป้องนิชาเอง
ไม่ว่านิชา --- จะยังรักใครก็ตาม
เช้าวันใหม่มาถึงอย่างรวดเร็ว ธนกรยังไม่ได้หลับเลยสักงีบ เขานั่งรออยู่หน้าห้องไอซียู จนกระทั่งแพทย์สูงวัยเดินออกมาหลังจากตรวจอาการอย่างดีแล้ว และอนุญาตเขาเข้าไปเยี่ยมได้ เขารู้สึกโล่งอกและรีบเดินตามเข้าไปในห้องทันที อย่างน้อยเขาก็จะได้อยู่ใกล้ๆ มีอะไรจะได้สังเกตเห็นได้ทันท่วงที
ธนกรโทรไปสั่งงานพนักงานภายในร้าน ตลอดจนแจ้งให้ทราบข่าวคร่าวๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้จัดการร้าน แน่นอนว่าพนักงานทุกคนที่ทราบข่าวแทบจะลางานมาเยี่ยมนิชากันหมด แต่เขาก็ห้ามเอาไว้ เพราะไม่ว่าอย่างไรร่างที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงก็ยังไม่รู้สึกตัวอยู่ดี ที่สำคัญ งานก็ยังเป็นงาน ร้านจะปิดไม่ได้นอกจากเกิดเหตุจำเป็นจริงๆเท่านั้น ซึ่งในตอนนี้ขาดแค่เพียงเขาและนิชาเท่านั้น
แม้ว่าลงท้ายแล้ว เขาจะไม่ได้เข้าไปในร้านถึงสามวันติดกันก็ตาม และนิชาก็ยังไม่ฟื้น แม้ว่าแพทย์จะแจ้งไว้แล้วว่ายาสลบจะหมดฤทธิ์ในอีกไม่กี่ชั่วโมงหลังจากผ่าตัด แต่จะรู้สึกตัวเมื่อไหร่อยู่ที่ตัวคนไข้ว่าฟื้นตัวเร็วแค่ไหน ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แม้จะต้องให้ยาแก้ปวดอยู่เรื่อยๆก็ตาม
“ผู้จัดการไม่เป็นไรจริงๆเหรอครับ?”
ธนกรยิ้มบางเมื่อได้ยินน้ำเสียงร้อนรนจากปลายสาย เด็กหนุ่มที่รับสายเป็นบาร์เทนเดอร์คนเก่งของเขาเอง แม้จะยังอายุเพียงยี่สิบปี แต่ฝีมือและลีลานั้นหาจับตัวได้ยากในประเทศไทย
“ไม่เป็นไรหรอก ฝากร้านด้วยละกันนะ วันนี้พี่คงไม่ได้เข้าไป”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่วางสายลง ก่อนจะหันไปทางร่างเล็กที่ยิ่งดูผอมบางเข้าไปอีกเมื่อสวมชุดผู้ป่วยสีขาวตัวหลวมโคร่งเช่นนี้ ข้างกายมีสายน้ำเกลือระโยงระยางไปหมด ดูแล้วน่าสงสารยิ่งนัก
เขาเดินไปนั่งลงข้างเตียง จะว่าไปเขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าชีวิตก่อนหน้านี้ของนิชาเป็นอย่างไร ไม่เคยถามกระทั่งคนในครอบครัวมีใครบ้าง เขาคิดแต่เพียงว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้เขากับนิชาสนิทสนมกันมากขึ้นโดยไม่ต้องอึดอัดใจ คนอย่างเขาไม่ชอบฝืนใจใคร หากนิชาไม่ต้องการเล่นด้วย เขาก็พร้อมจะหยุดแค่นี้
แต่ทุกวันนี้ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะอยู่ในระดับที่ ‘มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่แฟน’ เขาก็ไม่โง่ ดูออกว่านิชายังรักคนรักเก่าอยู่ จึงไม่คิดจะฝืนหรือรื้อฟื้น ไม่คิดเลยว่าปัญหาจากคนรักเก่าจะตามมาทำร้ายร่างบางให้เจ็บตัวเช่นนี้
จากนี้เขาจะไม่ยอมให้นิชาต้องเจ็บปวดกับเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นนี้อีกเป็นอันขาด ใครก็ตามที่คิดจะมาทำร้ายร่างตรงหน้า ต้องผ่านเขาให้ได้ก่อน เขาไม่แคร์ว่าจะเป็นใครหน้าไหน หรือแม้แต่ลลดาเองก็ตาม
ธนกรเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงครางเบาๆจากร่างบอบบางขยับกายเล็กน้อย เขากุมมือเล็กเอาไว้แล้วบีบเบาๆอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มรู้สึกตัว
ดวงตาคู่สวยกะพริบปริบ ภาพแรกที่เห็นคือเพดานสีขาวเรียบๆ และกลิ่นของยาที่ฉุนขึ้นจมูก ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ได้ว่าที่นี่คงหนีไม่พ้นโรงพยาบาล เขาเลื่อนสายตาไปทางด้านข้าง และขยับศีรษะหันไปทางนั้นเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกเจ็บแปลบจนต้องปิดตาแน่นเมื่อความปวดวิ่งพล่านจนทำให้ตาพร่ามัว
“นท...ฟื้นแล้วเหรอครับ?”
น้ำเสียงยินดีจากคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงทำให้เขาค่อยๆลืมตามองทีละน้อย อาการปวดแผลที่เต้นตุบฉายชัดถึงการยังมีชีวิต เขาปรายสายตามองใบหน้าหล่อเหลาที่เปี่ยมไปด้วยความดีใจด้วยสายตานิ่งๆกึ่งแปลกใจ
และคำถามแรกที่เอ่ยออกมานั้น กลับทำให้ความยินดีหายวับไปจากสีหน้าของชายหนุ่ม
“คุณ... เป็นใครครับ?”
Talk: คิดว่าคงเป็นไปตามการคาดเดาของหลายๆคน
จากนี้ไปคงจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ของชีวิต
น้องนทเจ็บมามากพอ ชานมเองก็หวังว่าหลังจากนี้จะมีแต่สิ่งดีๆที่เกิดขึ้นค่ะ
ชีวิตของคนเรา ไม่รู้จริงๆเนอะว่าอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่
เพราะฉะนั้น ใช้ชีวิตให้คุ้มกับที่เกิดมาด้วยนะคะ ^^
ป.ล. LINE Pop นี่ฮิตจัง ทำสกอร์ได้ไม่เคยเกินสามแสนห้าเลยค่ะ TT ใครมีทริกดีๆแบ่งกันด้วยนะคะ #นอกเรื่องเว่อร์ๆ
-
พี่ชินคงไม่มีโอกาสแล้วล่ะค่ะ
พี่นทค่ะดีค่ะลืมๆไปให้หมดกับความทรงจำกับคนเลวๆแล้วมาเก็บความทรงจำกับคนดีดีกว่าค่ะ :กอด1:
-
นิชาาาาาาาาาาาาาา
ความจำเสื่อม??
เฮ้ออออออออออออออ
มาต่อไวไวนะคะ
-
อ้ากนททททททททททททททททททท
-
ถ้านทความจำเสื่อม แล้วจำอะไรไม่ได้เลย
แม้กระทั่งพี่ชินก็ตาม
มันทำให้นทเหมือนได้เกิดใหม่เลยนะ
แต่ถ้านท ยังจำพี่ชินได้
เนี่ยแหละปัญหา เพราะนทก็จะเจ็บปวดไปเรื่อยๆ
อิพี่ชินนี่ก็สร้างเรื่องตลอด :เฮ้อ:
-
อิพี่ชินท่าทางจะหลุดวงโคจรแล้วงานนี้
น่าจะดีกับนท แต่เค้าเสียดายง่ะ
-
เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ
แต่รู้สึกสงสารพี่ชินหน่อย ๆ
แต่ก็สาสมแล้วกับสิ่งที่พี่ชินทำกับนท
-
แบบนี้มัน :a5:
แต่ทำไมถึงได้ลืมหมดเลยล่ะ :z3:
น่าจะลืมชินคนเดียวก็พอ อีเล็กบ้า ขอให้แขนหักขาพิการไปเลย
-
ค้างอย่างแรง แต่ตอนนี้เรารู้สึกปลื้มเอกมาก เท่ห์จริงๆ :-[ ในเรื่องนี้ตัวละครที่เกลียดมากสุดๆคงเป็นเตชินกับเล็กนี่แหล่ะ เหมาะสมกันดี ผีเน่ากับโลงผุ ให้เขาไปที่ชอบๆ อย่ามายุ่งกับนทอีกเลย
คุณชานมมาต่อบ่อยๆนะคะ การดำเนินเรื่องดีขึ้นแล้ว อ่านแล้วรู้สึกไม่เบื่อ ไม่ย่ำอยู่กับที่แล้วทีนี้ แต่มันค้างง่ะ :laugh:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ :3123:
-----------------------------------
ปล. เอกบอกไปเลยว่า " ผมเป็นแฟนคุณ " :laugh:
-
ยังอยากให้รักกับพี่ชินถึงจะเลวแต่รัก :z10:
-
เย่ๆๆๆๆๆ นทความจำเสื่อม!!!
ขอให้นทลืมให้หมดทุกอย่าง ความทรงจำอันเจ็บปวดจากอีพี่ชิน
แล้วเริ่มต้นใหม่กับเอกเถอะนะ พลีสสสสสสสส
:a1:
-
อือ...ดีแล้วล่ะ ให้นทลืมไปซะให้หมด
แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีกับเอกเหอะ :mc3:
-
ไม่ใช่จัดการแค่เตชินทร์นะ ต้องจัดการนังเล็กด้วย ไม่งั้นหล่อนคงไม่หยุดหรอก อยากรู้จริงๆว่าที่ชินขอความรักจากนภิสา นังเล็กรู้เข้าจะทำยังไง จะฆ่าพี่สาวตัวเองด้วยหรือเปล่า
ความจำเสื่อม...... -*- จะว่าดีก็ดี ไม่ดีก็ไม่ดีอ่ะนะ แต่อย่างน้อยนทก็จำพี่ชินไม่ได้ (แต่เสียใจที่นทลืมเชษฐ์กับเอกไปด้วยนี่สิ T^T) แต่เอาเถอะ หลังผ่านเรื่องร้ายๆมา ก็มาเริ่มต้นชีวิตใหม่ ความทรงจำใหม่ก็แล้วกันนะ
รอตอนหน้าจ้าชานม ^^
-
คิดว่าต้องเป็นน้องเล็กแล้วก็ใช่จริง ๆ เลวเนอะ อยากใช้ผู้ชายคนเดียวกับพี่แล้วยังคิดจะฆ่าคนอีก
สงสารพ่อแม่จังมีลูกแบบนี้ เอกจะจัดการก็ลำบากเป็นน้องตัวเองอีก ไม่งั้นตายคามือไปแล้ว
อ่านไปก็แบบ...นทจะความจำเสื่อมมั้ยเพราะเป็นเยอะมาก เรียกว่าเจียนตาย สงสารสุด ๆ
คนดี ๆ ทำไมต้องมาเจอแบบนี้ เพราะผู้ชายคนนั้นอีกเช่นกัน ความจำเสื่อมแล้ว แต่เสื่อมหมด
หรือยังจำได้บางส่วน ยังจำพี่ชินได้มั้ย...อีพี่ชินยังไม่โผล่ อยากรู้ว่าจะรู้สึกยังไง
ขอบคุณค่ะ
-
บอกได้คำเดียว ว่า 'ฟิน' ฮะ
คาแรกเตอร์ของธนกรเป็นอะไรที่ผมเกือบกรี๊ดแล้วนะ ยิ่งพอได้อ่านความคิดของผู้ชายคนนี้ด้วย ยิ่งฟิน ผู้ชายคนนี้ดูเท่มากด้วยหลายเหตุผลเลย เค้าชื่นชมและเคารพบุคคลที่มีความสามารถและรู้จักใช้อำนาจไต่เต้า แต่ไม่คิดจะเอาเยี่ยงอย่างตามรอย เป็นสิ่งที่สื่อได้ถึงความรู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดี ยิ่งไปกว่านั้น เป็นสุภาพบุรุษและมีความมุ่งมั่นที่แน่วแน่ดี ไม่ยอมอดทนต่อความไม่ยุติธรรมและไร้เหตุผล แม้ว่านั่นจะเป็นน้องสาวร่วมสายเลือดตัวเองก็ตาม
เค้าเหมือนผู้ชายที่รู้จักอำนาจของตัวเองดี ควบคุมได้ (ข้อนี้คล้ายเตชินทร์) แต่สิ่งที่เค้าต่างและทำให้ดูเท่ คือเค้าเป็นสุภาพบุรุษ เล่นตามเกม แม้จะรู้จักลูกไม้สกปรกทุกเม็ด และมีอำนาจมืดแบบเดียวกับเตชินทร์ แต่ไม่คิดทำถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เพราะรู้จักยับยั้งและคิดถึงใจของคนอื่น นี่เป็นคุณสมบัติสำคัญมาก เป็นพื้นฐานของผู้นำที่แท้จริง
หากคนที่นำไม่มีคุณสมบัติที่ดี สักวันก็จะไม่มีคนตาม
คนที่อวดอ้างอำนาจ ย่อมเป็นการประจานตัวเองที่น่าสงสาร ส่วนคนที่ถ่อมตนและคิดถึงผู้อื่น แม้บางครั้งจะมีการกระทำที่โหดร้ายไปบ้าง แต่ทุกคนจะเข้าใจ เพราะว่าผู้ที่คิดถึงผู้อื่น ย่อมเป็นผู้ที่ได้รับการยอมรับอย่างแท้จริง
เล็ก...ใช้คำพูดว่าถูกตามใจจนเสียคนน่าจะถูกต้องที่สุด เด็กคนนี้เอาแต่ใจจนลืมไปแล้วว่าอะไรคือสิ่งที่ถูก และอะไรคือสิ่งที่ผิด อยากรู้เหมือนกันว่าจะทำยังไงเธอถึงจะคิดได้ คงต้องให้พี่สาวตัวเองกับเตชินทร์แสดงให้ดูก่อนละมั้ง ว่าการที่ทำผิดศีลธรรม ไม่เคยเกิดผลดีกับใครทั้งนั้น
คู่ของนิชาน่าจะโอเคแล้ว ตอนแรกแอบตกใจกับอาการมาก ต่อให้ผมเป็นเอกก็ต้องมีว่าน้องบ้างล่ะ อะไร กะโหลกร้าวกับเลือดคั่งในสมองนี่มันร้ายแรงมากนะ ถ้าไม่ได้แพทย์ศัลยประสาทเก่งๆ ป่านนี้ไม่อัมพาต ก็ไปเฝ้าเมืองผีแล้ว ยังโชคดีที่แค่ความจำเสื่อม (อันนี้พูดได้เพราะเคยคุยกับอาจารย์ศัลยแพทย์ประสาทหลายท่าน ฟังท่านเล่าแล้วก็ขนลุก) ต่อมาก็เตชินทร์กับนภิสาล่ะ ดูซิว่าความสามารถเธอจะเป็นยังไง
-
เรื่องมันจะเลวร้ายไปกว่านี้อีกไหม?
-
นิชาความจำเสือม เป็นแบบนี้จะดีกว่าหรือเปล่านะ
-
แหม ไม่ใช่ พอชินรู้ว่านทความจำเสื่อม ก็พยายามจะกลับมาหานะ
ถ้าเป็นงั้นขอหอะ ให้มันเจ็บมากๆก่อนได้ปะ เจ็บเยอะๆ เจ็บหนักๆ มากกว่าที่นทเจ็บ แล้วค่อยกลับมาหา
ทำเขาเจ็บ แล้วตัวเองจะไปมีความสุข ไปขอความรักจากคนอื่นอย่างี้เนี่ยนะ โนๆๆๆ รับกรรมหน่อยเถอะจ่ะ
สร้างมันขึ้นมาเอง เพราะฉะนั้นก็ควรได้รับผลหน่อยนะ
-
:z3: :z3: :z3:กรี้ดดดดดดดฟื้นมาความจำเสื่อม :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เชียร์เอก55555
สุดท้ายก็โดนทิ้ง
สมน้ำหน้าชิน :z6:
-
การที่นทความจำเสื่อมก็ดี จะได้ลืมเรื่องแย่ๆ ที่เตชินทำร้าย o18
-
ไม่ใช่พอความจำเสื่อมแล้วกลับไปชอบพี่ชินนะ :serius2:
-
"สงสาร" :monkeysad:
-
นทความจำเสื่อมคือลืมเรื่องตั้งแต่ตอนไหนอ่ะ ลืมเตชินทร์รึเปล่าเนี่ย แต่ก็อยากให้ลืมนะ เพราะถ้าจำได้ก็มีแต่ความเศร้า
-
:z3:
บทจะดี ก็ดีมา น่าใจหาย
บทจะร้าย ก็ร้ายกว่า ซาตานสิง
บทจะรัก ก็รักห่วง หวงซะจริง
บทจะทิ้ง ก็ทิ้งเลย ไม่เคยมา
อย่างที่เห็น เป็นคนเลือก หรือถูกเลือก
คนผูกเชือก มัดปมไว้ ให้แน่นหนา
คนถูกมัด จึงอึดอัด ทุกเวลา
ตัดปัญหา ต้องตัดเชือก ไม่เลือกเลย
ขอบคุณ ชานม
-
เกรงว่าจะกลับไปรักคุณชินซะเหลือเกิน ก็ความเสื่อมไปแล้วนี่
แล้วจะเข้าสู่วังวนเดิม ๆ อีกหรือเปล่า เขามีเมียแล้วนะ เฮ้อ
-
โบกป้ายไฟ กร♥นท -...-
อิพี่ชินใกล้ได้เวลาตกต่ำสุดขีดละม๊าง
-
จัดไป!!""" ลืมไปเลยย เอาให้ชินทร์เอ๋อไปเลยนะ ถ้าอยู่ ๆ เจอนทแล้วโดนเมินไรงั้น สะใจเล็ก ๆ 5 5
แล้วก็ต้องจัดไป!! กับน้องเล็กให้หนักบ้างเถอะ..ทำให้วุ่นวายกันไปหมด ไม่ เอก ก็ให้เตชินทร์จัดการ สะใจมาก ๆ หน่อย
สนุกดี..รอตอนต่อไปคร๊าบบบบ o13
-
เชียร์เอก+นท
สมน้ำหน้าอีพี่ชิน
-
นท ลืม ชิน ได้แล้ว แต่ไม่ได้ลืมชิน คนเดียว.. แต่สุดท้ายก็กลับมาจำได้เหมือนเดิมนั้นล่ะ
แต่ที่นทลืม ใช่ว่าจะดี กลัวนทจะกลับไปรัก ชิน อ่ะ อันนี้ไม่ยอมนะ
แค่ให้นทรู้สึกคุ้นเคยกับ ชินก็พอ ชินต้องหาทาง ทำให้นทจำตัวเองใ้ห้ได้
หรือ ทำให้นทรักตัวเองอีกครั้งให้ได้ (อันนี้คิดไปเอง ฮ่าๆ)
อ่านมาถึงตอนนี้ ไม่เห็นความเปลื่อนแปลงของชิน มันยังเลวเหมือนเดิม ซ้ำยังมีหน้าของความรักคนอื่น
เรื่องยัยเล็ก กับ หญิง ล่ะมันจะแก้ปัญญายังไง หญิงรู้ไหมว่าสามีตัวเองแอบคบกับน้องตัวเองอยู่
ยิ่งอ่านยิ่งเห็นความเลวร้ายของ ชิน ตั้งแต่อ่านมาเนี้ย ยังไม่เห็นส่วนดีของชิน
สุดท้ายนี้ ต้องทำให้ชินรู้สึก สูญเสียสิ่งที่สำคัญไป อยากให้ชินเป็นคนเล่าเรื่องอ่ะ น่ะคนเขียน
อยากอ่านผ่้านมุมมองของชิน ว่าการที่สูญเสียความรักความทรงจำทั้งที่ตนยังจำได้ แต่อีกคนกลับลืมไปหมด
มันเป็นยังไงมันเจ็บไหม เจ็บกว่าการบอกเลิกรึเปล่า
ไม่อยากจะเดาเนื้อเรื่องแล้วล่ะ แต่ที่แน่ๆ ชิน เป็นพระเอก แน่นอน เราคิดอย่างนั้น
เพราะยังไงนทก็ได้ กลับเข้ากรงอยู่ดี (กรงรักอ่ะนะ!! )
>>>> ชิน เหมาะกับเพลงนี้มากกกกกกกกกกกกกก .((รักแท้ ดูแลไม่ได้)).
ความรักของเธอ
เสียงที่บอกฉัน ว่าเธอห่วงใย
มือนั้นของเธอ
ที่แตะหน้าผากฉันวันที่ฉันไม่สบาย
ทุกๆฉากทุกตอนไม่เคยจางหาย
แม้จะผ่านเนิ่นนานเท่าไร
และทุกฉากทุกตอนนั้นคอยตอกย้ำ
สิ่งที่ฉันเป็น ตั้งแต่เสียเธอไป
ว่าฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆ
มีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้ จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป
ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน ได้แต่ฝัน
ต่อจนเหมือนเดิม
รูปเมื่อก่อนนั้น ที่มันขาดไป
แต่ทางของเรา จะต่อได้อีกไหม
หรือว่าฉันต้องทำใจ
ทุกๆฉากทุกตอนไม่เคยจางหาย
แม้จะผ่านเนิ่นนานเท่าไร
และทุกฉากทุกตอนนั้นคอยตอกย้ำ
สิ่งที่ฉันเป็น ตั้งแต่เสียเธอไป
ว่าฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆ
มีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้
จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป
ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน
ได้แต่ฝัน..
-
ดีจัง ลืมไอ้พี่ชินไปให้หมด
เราเชียร์พี่เอกนะ :-[
-
ตามอ่านทันแล้ว
เรื่องนี้ ดราม่า เอสเอ็ม สินะคะ ฮา ฮา
นายเอกก็เจ็บไม่จำ พระเอกก็กุยอมเลวให้เธอจากกุไป แต่สุดท้ายก็ไม่ยอมปล่อยให้ไปจริงๆ
แต่ที่แน่นอนสุด คนแต่งเอสเอ็มกว่า กร๊ากกกกกกก
เป็นดราม่าที่อ่านแล้วไม่หน่วงนะ สำหรับเรา อ่านได้เรื่อยๆแต่ไม่ได้หดหู่ เพราะเข้าใจว่าตัวละครมีเหตุผลในตัวเอง
อินนะ แต่ไม่สงสารใคร เพราะนทเลือกที่จะเป็นแบบนี้เอง ส่วนชินเหมือนเป็นพวกขัดแย้งในตัวเอง
อาจเป็นเรื่องการเลี้ยงดูแบบมาเฟีย อืมๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล.ให้เป็ดทั้งคนแต่ง แล้วก็กดให้คุณGrey Twilight ด้วยอ่า ชอบที่คุณวิเคราะห์จัง
-
Line pop เราแนะนำให้กดมั่วๆเลยค่ะ
เรากดมั่วทีไรได้หกแสนอัพตลอดค่ะ 55555555
ปล.เชียร์เอกสุดใจขาดดิ้น! นิสัยแบบใช่เลย นี่สิพระเอก ><
-
กีสสสสส ความจำเสื่อม
-
เอ่อ อยากบอกว่าจบได้น่าถีบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นั่งอ่านมาลุ้นแทบตาย ดันจบว่า คุณเป็นใครครับ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นี่ถ้านิชาตื่นมาอยากให้เขาไม่แกล้งความจำเสื่อม
แล้วพบรักกับเอกไปเลยได้ยิ่งดี แต่พอมาดูชื่อเรื่องแล้วคงเป็นไปไม่ได้
รีบๆ มาต่อนะครับ เดี๋ยวลืมเนื้อเรื่อง อ่านแล้วมันไม่ต่อเนื่องและขาดความสนุกไปนะครับ
ขอบคุณครับ
-
นท T^T
ความจำเสื่อมเลยหรอ สงสารอ่ะ
แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ลืมๆ มันไปให้หมด แล้วเริ่มต้นใหม่สักที
-
พี่ชินรู้เข้าจะจัดการกับยายน้องเล็กยังไง
แล้วนทจะจำพี่ชินได้มั๊ย
-
ความจำเสื่อม ลืมหมด แหมอยากอ่านตอนพี่ชินโดนเมินจัง
ความทรงจำใหม่ ชีวิตใหม่ ขอให้นทมีความสุขสักทีเถอะ
:กอด1:
-
ความจำเสื่อม อ่อ
ดีและจะได้ลืมอิพี่ชินซะที
-
อ้าว แล้วแบบนี้จะจำพี่ชินได้ไหมง่ะ ?
-
นทความจำเสื่อม เอาแล้วซิ....หรือจะจำแต่พี่ชินได้คนเดียวอ่ะ
แต่ถ้าเริ่มต้นชีวิตใหม่ก็ดีนะ จะได้เจอและจำแต่เรื่องใหม่ๆและดีๆ
-
ช็อคๆๆๆ รอตอนต่อไปอยู่ครับ ลุ้นๆ
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[28]
“คุณ... เป็นใครครับ?”
ธนกรนิ่งงันไปชั่วขณะ แม้ว่าจะได้รับคำเตือนมาจากแพทย์ประจำตระกูลแล้วก็ตามว่าในระยะแรก นิชาอาจยังไม่ฟื้นคืนเป็นปกติเนื่องจากสมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ทว่าเขาก็ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะถึงกับความจำเสื่อม
“นท... จำเอกไม่ได้เหรอ?”
“ไม่นี่ครับ คุณ... รู้จักผมด้วยเหรอ?”
ใบหน้าดูดีที่นิ่งอึ้งไปกับคำพูดสั้นๆ ทำให้ร่างบอบบางรู้สึกไม่สบายใจและอึดอัด เขาขมวดคิ้วน้อยๆพร้อมกับพยายามยันกายให้ลุกขึ้นนั่ง แต่ความเจ็บปวดทำให้ยอมแพ้ เพียงแค่ยกศีรษะขึ้นเท่านั้น ความปวดก็แล่นพล่านจนต้องทิ้งศีรษะคืนหมอน
“โอ๊ย..”
ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นกุลีกุจอดูอาการในทันทีที่ได้ยินเสียงครางแผ่วด้วยความเจ็บ แม้จะยังตกตะลึงกับเหตุการณ์อยู่ก็ตาม ร่างเล็กปล่อยให้อีกฝ่ายสำรวจบาดแผลแต่โดยดี ดวงตากลมโตจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของร่างตรงหน้าโดยไม่ละสายตา
เพียงไม่นาน ธนกรก็รู้ตัวว่าถูกจ้องมองอยู่ เขาเลื่อนสายตาไปสบตาตรงๆ เมื่อเห็นความงุนงงปะปนระแวงของร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เนื่องจากเขาไม่เคยพบกับสีหน้าแบบนี้ของนิชามาก่อน เป็นสีหน้าระแวดระวังเหมือนกับลูกแมวตื่นคน ทั้งๆที่หากเขาตั้งใจจะทำไม่ดีจริง นิชาก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่ดี
“เจ็บแผลมากรึเปล่า?”
นิชาพยักหน้าน้อยๆ เขาจึงกดปุ่มเรียกพยาบาลที่อยู่เหนือหัวเตียงเพื่อให้มาดูอาการ ที่แน่ๆเขาคงต้องปรึกษาแพทย์เรื่องอาการของร่างเล็กเป็นพิเศษ ในใจรู้สึกหวาดกลัว หากนิชาจำอะไรไม่ได้จริงๆจะเป็นอย่างไร หากลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ---
ดวงตาคมเบิกกว้างราวกับนึกอะไรบางอย่างได้ เขาหันกลับไปมองทางใบหน้าน่ารักที่ไม่แสดงอาการใดๆว่าเคยรู้จักเขามาก่อน แววตาใสซื่อฉายแววหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกจ้องมองโดยไม่พูดอะไรเช่นนี้
หากความทรงจำทั้งหมดของนิชาถูกลบเลือนไป เขา --- ก็มีโอกาสเป็นคนแรกที่จะแต่งแต้มความทรงจำใหม่ๆเข้าไปแทนที่ ความทรงที่ดีและสดใส ไม่มีร่องรอยของน้ำตาหรือความวุ่นวายใดๆ
“เรียกดิฉันเหรอคะ คุณเอก?”
“อ้อ ใช่ครับ”
เจ้าของนามหันไปทางพยาบาลสาวในชุดสีขาวสะอาด เขาพยักพเยิดไปทางร่างที่อยู่บนเตียง พร้อมกับกำชับฝากฝังให้ดูแลเป็นอย่างดี ก่อนที่เขาจะก้าวถอยออกมา เพื่อเดินจากไปพบกับแพทย์สูงอายุผู้ที่เป็นคนที่เขาต้องการจะพบหน้าด้วยมากที่สุดในตอนนี้
“หมอครับ นทความจำเสื่อม”
ประโยคสั้นๆส่งผลให้ชายสูงอายุรีบตรงเข้าไปในห้องพิเศษทันที ขณะที่ธนกรไม่กล้าเดินเข้าไป เขารออยู่ด้านหน้าห้องกว่าครึ่งชั่วโมง ร่างที่เขาปรารถนาจะได้เห็นก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“คุณนท ไม่ได้ความจำเสื่อมหรอกครับ”
“เหรอครับ หมอ? หรือจะเป็นเพราะอาการตกใจเลยลืมบางอย่างไปชั่วขณะ”
“จริงๆผมก็อยากจะตรวจให้แน่ชัดก่อนวินิจฉัยน่ะนะ แต่ถ้าจะให้พูดตามอาการ... ผมคิดว่าเขาแค่ลืมบางอย่างไปอย่างที่คุณว่านั่นแหละครับ เพียงแต่...”
“แต่อะไรครับ หมอ อย่าพูดแบบนี้สิ ผมใจไม่ดีเลย”
“ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ มีเหมือนกันที่เกิดเคสแบบนี้ขึ้น แต่ก็สามารถหายได้นะครับ เพียงแค่เราอาจจะต้องใช้ตัวกระตุ้น” เขาทอดสายตามองสีหน้างุนงงและหวาดหวั่นของคุณชายคนโต ก่อนจะถอนหายใจ “คุณเอกลองเข้าไปคุยกับเขาดูสิ แล้วคุณจะรู้ว่าผมหมายถึงอะไร”
ชายหนุ่มขบริมฝีปาก เขาตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปแม้จะไม่ต้องการเห็นสายตาหวาดระแวงอย่างคนไม่รู้จักจากนิชาอีกต่อไปแล้วก็ตาม แต่ในเมื่อวินาทีนี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ หากเขาหนีจากไป แล้วนิชาจะอยู่กับใคร
“นท...”
ร่างบางเจ้าของนามหันมองด้วยดวงตากลมโต ไม่มีแววระแวงเหมือนแว่บแรกที่พบเจอ แต่ก็ยังมีระยะห่างอย่างที่ทำให้เขาสามารถรู้สึกได้
“เมื่อกี้ผมขอโทษนะครับ”
กลับกลายเป็นร่างเล็กเสียอีกที่เริ่มบทสนทนาก่อน ธนกรทรุดกายนั่งลงข้างเตียงพร้อมกับจรดสายตามองใบหน้าที่แม้จะซีดเซียวไปบ้าง แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดีในสายตาของเขา
“ผมตื่นมาไม่เจอใครเลยตกใจ คุณลุงหมอบอกว่าพี่เอกช่วยผมเอาไว้เหรอครับ ผมจำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น”
เขาประหลาดใจกับสรรพนามการเรียกของนิชาไม่น้อย แต่อย่างน้อย ได้รับฟังว่าอีกฝ่ายเริ่มมองเขาอย่างวางใจบ้างก็รู้สึกสบายใจขึ้น
“นทถูก... รถชนน่ะ”
“จริงเหรอครับ? มิน่าล่ะ ปวดหัวจังเลย แล้วพี่เอกอยู่แถวนั้นเหรอครับถึงได้ช่วยผมไว้”
“ใช่”
“อ๋อ แบบนี้นี่เอง...”
เงียบกันไปสักพัก ก่อนที่ร่างบอบบางจะเอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ
“ขอโทษนะครับพี่เอก ที่นี่ที่ไหนเหรอครับ?”
“โรงพยาบาลไง”
“ผมทราบครับ ผมหมายถึงว่า... ที่นี่คืออำเภออะไรเหรอครับ? ผมจำได้ว่าแม้แต่อำเภอเมืองก็ไม่มีโรงพยาบาลที่ดูหรูขนาดนี้... ผมไม่สบายใจเรื่องค่ารักษาน่ะครับ”
“อ๋อ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่ออกให้”
“... พี่เอก คือคนที่ขับรถมาชนผมเหรอครับ?”
“เปล่า”
“แล้วทำไมพี่ต้องออกค่ารักษาให้ผมล่ะ?”
นิชาหัวเราะเสียงใส เป็นการหัวเราะแบบเด็กๆที่ไม่มีอะไรให้กังวลใจ ที่ทำให้ธนกรอดเจ็บลึกในใจไม่ได้ ก็เพราะน้องสาวของเขานั่นล่ะที่เป็นตัวการที่ทำให้ร่างตรงหน้าต้องมานอนอยู่โรงพยาบาลแบบนี้
“พี่เอกรู้จักผมมาก่อนใช่ไหม? พี่รู้ไหมครับว่าพ่อกับแม่ของผมอยู่ที่ไหน? ผมคิดถึงพวกท่านจัง”
คำถามหลายอย่างทำให้ธนกรเริ่มกังวลใจมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ ตลอดจนบุพการี ซึ่งนิชาที่เขารู้จักไม่เคยพูดถึงเรื่องแบบนี้ ประวัติของนิชาที่เขาเห็นจากทะเบียนบ้านตอนมาสมัครงานก็คือ จังหวัดที่เกิด ซึ่งนิชาเกิดที่กรุงเทพฯ และย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดตามพ่อแม่บุญธรรมเท่านั้น
“นท ถามอะไรหน่อยสิ”
“... ครับ?”
“นท อายุเท่าไหร่น่ะ?”
ได้แต่หวังว่า สิ่งที่เขากังวลไว้จะไม่เกิดขึ้นจริง หวังว่าอะไรๆคงจะไม่เลวร้ายไปถึงขนาดนั้น
--- แต่มันก็เกิดขึ้นจนได้
“สิบเจ็ดครับ ทำไมเหรอครับ?”
ธนกรข่มใจไว้ไม่ให้แสดงอาการตื่นตระหนกออกไป แม้ในใจจะรู้สึกตกตะลึงจนแทบพูดอะไรไม่ออกอายุ 17 ปีอย่างนั้นหรือ นี่เป็นอาการหนึ่งของคนที่ความจำเสื่อมหรืออย่างไร แบบนี้เขาไม่เรียกว่าความจำเสื่อมแล้ว แต่ความทรงจำหายไปนานถึง 6 ปีต่างหาก
--- แล้วแบบนี้ นิชาจะยังจำผู้ชายคนนั้นได้อยู่หรือเปล่านะ เขาก็ไม่มั่นใจเสียด้วยว่าร่างตรงหน้ารู้จักกับผู้ชายคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่
“งั้นนทก็อยู่ม.6น่ะสิ”
“อื้ม ใช่ครับ พี่เอกล่ะ?”
“พี่เหรอ พี่เรียนจบแล้ว”
“เหรอครับ... อืม พี่เอกรู้ไหมว่าพ่อแม่ของนทอยู่ไหนน่ะครับ?”
“อยู่... ที่บ้านไง”
จริงๆแล้วเขาก็ไม่มั่นใจนักว่าพ่อแม่ของอีกฝ่ายอยู่ที่ไหน ในทะเบียนบ้านก็ไม่ได้บอกอะไรนอกจากสถานที่ แต่ว่าจริงๆยังมีตัวตนอยู่ที่นั่นหรือเปล่าเขาก็ไม่เคยได้ถาม และจนถึงวันนี้ก็ไม่รู้จะไปถามใครแล้ว
“ที่นี่... ที่ไหนกันครับ?”
“กรุงเทพฯน่ะ”
“... ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบนอกจากสายตาลำบากใจของร่างตรงหน้า ส่งผลให้ความกังวลทวีขึ้นสูง เขาขบริมฝีปากพร้อมกับพยายามควบคุมสติ
“ขอโทษนะครับ นทกับพี่เอกเรารู้จักกันได้ยังไงเหรอครับ?”
ใบหน้าหวานฉายแววกระอักกระอ่วนที่ต้องเอ่ยคำถามที่เสียมารยาท แต่เขาจำไม่ได้จริงๆ ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร ในเมื่อคู่กรณีก็ไม่ใช่ เหตุใดจึงมาเฝ้าไข้เขาอยู่แบบนี้กัน หนำซ้ำพ่อแม่ของเขาก็ไม่อยู่อีก เหตุใดจู่ๆเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ก็ไม่ได้รับคำตอบ ทุกอย่างล้วนเป็นปริศนาจนเขาไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
ธนกรหยุดคิดไปชั่วขณะ ดวงหน้าน่ารักเต็มไปด้วยแววสงสัย ท่วงท่างับริมฝีปากล่างช่างน่าเอ็นดูนัก จะเป็นชะตาฟ้าลิขิตหรือเปล่าที่มอบโอกาสเช่นนี้ให้กับเขา
--- โอกาสที่คนเห็นแก่ตัวอย่างเขารีบคว้าเอาไว้
“นทกับเอก... กับพี่... เป็นคนรักกัน”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยอย่างแผ่วเบา ทว่าร่างบางได้ยินชัดเต็มสองรูหู ดวงตาคู่สวยหันขวับไปมองทางใบหน้าดูดี หมายจะได้เห็นสีหน้าหยอกเย้า ทว่าลึกลงไปในนัยน์ตาเรียวคม เขารับรู้ได้ถึงความจริงจังและตั้งใจของชายหนุ่ม --- ความหนักแน่นดั่งขุนผาที่ทำให้กายสั่นสะท้านขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ
“จะ จริงเหรอครับ?”
“พี่ไม่เอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นหรอกนะครับ”
ผิวแก้มเนียนเห่อสะท้านเมื่อมือใหญ่อุ่นร้อนแนบเข้ากับใบหน้าอย่างอ่อนโยน กระแสเสียงนุ่มนวลปลอบประโลมให้รู้สึกคลายกังวล น่าแปลกที่แม้ว่าเขาจะจำร่างตรงหน้านี้ไม่ได้ แต่ยามถูกสัมผัสกลับไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจหรือลำบากใจแต่อย่างใด คล้ายกับร่างกายรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้อยู่กับคนคนนี้
--- คงจะจริงอย่างที่ชายหนุ่มพูด เขากับผู้ชายคนนี้คงจะเป็นคนรักกันจริงๆ
“ละ แล้ว... เราคบกันได้ยังไงล่ะครับ? นทหมายถึง... เราอายุห่างกันตั้งเยอะ”
ธนกรคลี่ยิ้มน้อยๆ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดรูปที่เคยถ่ายคู่กันให้อีกฝ่ายดู ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นรูปภาพมากมายในเสื้อผ้าแปลกตา เขาไม่เคยจำได้ว่ามีสูทสวมตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วยังทรงผมแบบนี้อีก ผิดระเบียบแบบนี้แล้วอาจารย์จะไม่ลงโทษเขาหรอกหรือ
“นี่นทจริงๆเหรอครับ?”
“ใช่ครับ นทไง”
“แต่ว่า...”
“นท”
มือหนาคว้ามือบางมากุมเอาไว้มั่น เขาจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาคู่สวยที่ฉายแววหวาดหวั่นอย่างมุ่งมั่น
“ทำใจดีๆไว้ ฟังเอกนะ นทกับเอกเป็นคนรักกัน เราเปิดร้านเหล้าด้วยกัน นทเป็นผู้จัดการร้าน จริงๆเราสองคนอายุเท่ากันนะ แต่ความทรงจำของนทหายไป 6 ปี... แต่ไม่ต้องกลัวนะ เอกจะไม่มีวันทิ้งนทไปไหน นทลืม แต่เอกจำได้ทุกวินาที เราจะค่อยๆดึงความทรงจำกลับมานะ ตกลงไหม”
นิชารู้สึกช็อกกับหลายสิ่งที่ประดังประเดเข้ามา หมายความว่าในตอนนี้เขาอายุ 23 อย่างนั้นหรือ? แล้วเขาเรียนจบตั้งแต่เมื่อไหร่? เข้าคณะไหน? มหาวิทยาลัยอะไร? --- เขาจำไม่ได้เลยสักอย่าง
“แล้ว... ถ้านทจำอะไรไม่ได้ ถ้าหากไม่สำเร็จล่ะ?”
“... ถ้าไม่สำเร็จ... เราก็สร้างมันขึ้นมาใหม่ นทเชื่อเอกนะ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”
‘ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะผ่านมันไปด้วยกัน นทคิดเหมือนกันไหม’
เสียงทุ้มเข้มของใครบางคนแล่นผ่านโสตประสาท เสียงที่คุ้นหูราวกับเป็นคนที่เคยคุ้น เพียงชั่ววินาที ก่อนจะเลือนหายไปโดยทิ้งความรู้สึกบางอย่างอวลซ่านเอาไว้ในจิตใจ
“ครับ นทเชื่อพี่”
“จริงๆ ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้นะ เราอายุเท่ากันไง”
“อืม แต่ก็รู้สึกไม่ค่อยชินอยู่ดี เรียกแบบนี้ไม่ได้เหรอครับ?”
ดวงตาคู่สวยที่ช้อนมองคล้ายกับออดอ้อน ส่งผลให้ร่างที่นั่งอยู่ข้างเตียงใจเต้นรัวราวกับเด็กอ่อนหัดที่ไม่เคยพบพานความรัก ธนกรนึกก่นด่าตนเองในใจที่เผลอไผลคิดเพ้อเจ้อในช่วงเวลาที่อีกฝ่ายป่วยอยู่เช่นนี้ ใบหน้าคมอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มคลี่ยิ้มน้อยๆ
“ดีจังที่มีพี่อยู่ตรงนี้ ถ้านทตื่นมาอยู่คนเดียวคงเหงาน่าดู”
“ไม่เหงาหรอก พี่จะอยู่ข้างๆนทตลอดเลย”
“... แล้วไม่ต้องทำงานเหรอครับ?”
“เจ้าของกิจการซะอย่าง ไม่มีใครกล้าไล่ออกอยู่แล้ว”
“นทไง”
“เอ๊ะ?”
“ก็พี่บอกว่าเราสองคนเปิดร้านด้วยกันไม่ใช่เหรอครับ? ถ้าหากว่าพี่อู้งานบ่อยๆ เดี๋ยวนทจะไล่ออกนะรู้ไว้ด้วย”
ธนกรหัวเราะเบาๆ “โหดขนาดนั้นเลย?”
“ใช่ครับ ยุคนี้เศรษฐกิจไม่ดี อย่าประมาทนะครับ”
นิชายิ้มตอบรอยยิ้มสดใสและเป็นมิตร บรรยากาศรอบกายเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่ทำให้เขาไว้วางใจ แม้จะยังไม่คุ้นเคยกับชายผู้นี้นัก แต่ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกที่เขาเคยคุ้นอย่างที่หัวใจสามารถจดจำได้
“พี่... รักนทนะ นทรักพี่ไหม?”
ธนกรเอ่ยเบาๆด้วยน้ำเสียงเย้าอย่างกึ่งลองใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความหวังและปรารถนาจะได้ฟังคำบอกรักจากปากของร่างเล็กตรงหน้า แม้จะเป็นคำลวงที่เขาเป็นผู้สร้างขึ้นเองกับมือก็ตาม
ใบหน้าหวานแดงซ่าน ริมฝีปากขยับมุบมิบ จนเขาอดแกล้งไม่ได้
“อะไรนะ? ไม่ได้ยินเลย”
“นท... นทรักพี่เอก...”
ชายหนุ่มยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากหัวใจ ความรู้สึกหัวใจพองโตจนเหมือนกับกายลอยได้มันเป็นแบบนี้นี่เอง
นิชาอมยิ้มน้อยๆ แม้จะรู้สึกเขินจนบอกไม่ถูกก็ตาม แต่ในหัวใจกลับไม่ได้เต้นรัวอย่างที่คาดเอาไว้ กลับรู้สึกสงสัยในสังหรณ์บางสิ่งที่แว่บเข้ามา เหตุใดถึงรู้สึกติดขัดในหัวใจ คล้ายกับเคยพูดอะไรทำนองนี้ แต่ไม่ได้เหมือนซะทีเดียว ทว่านึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
ก็คงจะเป็นคำบอกรักกับชายคนนี้กระมัง คงเป็นใครอื่นไปไม่ได้แล้วจริงๆ
Talk: สวัสดีค่ะ วันพ่อไปฉลองกับคุณพ่อกันมารึเปล่าคะ :mc4:
วันนี้ทั้งตอนมีอยู่ฉากเดียวคือฉากในรพ. เป็นครั้งแรกที่ไม่ต้องใส่ที่คั่นฉาก (เส้น) << เห็นได้ชัดว่าตอนนี้สั้นมาก o18
อาการแบบนี้น่ากลัวเหมือนกันนะคะ นึกเล่นๆว่าถ้าคนที่เรารักเกิดจำเราไม่ได้จริงๆ คงเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดน่าดู
จะมีสักกี่คนที่จะก้าวเดินไปกับเรา แม้ว่าเราจะไม่มีความทรงจำกับเขาแล้วก็ตาม
ถ้าเขายังยอมรับว่าเราเป็นเราเหมือนเดิมก็คงจะดีเนอะ
:L3:
-
พี่เอกดีมากๆค่ะใช้โอกาสให้มีประโยชน์ o13
-
อารมณ์ประมาณว่า สะใจแท้
-
ดีมาก :o8: หวานๆน่ารักมากเลย
ไม่ต้องสนใจมันเลย ดีแล้วละ
ให้สองคนนี้รักกันต่อไปหญิงก็ท้องสะ ไอ้หมอนั่นโดนยิงตายไปเลยจบๆ 55
-
เชียร์นทกับพี่ชินเหมือนเดิมนะ T_T
-
มันต้องให้ได้อย่างนี้สิเอก o13 o13
ปล.ยังแอบเสียดายพี่ชิน(นิสนุง)
-
มาอ่านตอนนี้แล้วรักคนแต่งขึ้นมาเลย
สะใจโว้ยยยย
-
:mc4: :mc4:ขอให้ลืมไปเลยนทจะได้มีความสุขซะที :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ความทรงจำไม่หายไปทั้งหมดอย่างนี้นทก็ต้องจำพี่ชินได้ (มั้ง) เอกโกหกนทนะ
ถึงจะมีความสุขก็จริงแต่ซักวันถ้านทจำได้ก็ทุกข์อยู่ดี เพราะนทคงยากจะรักใครได้อีก
บทเรียนครั้งนี้สอนพี่ชินเต็ม ๆ เอ พี่ชินจะรู้เรื่องนี้ตอนไหนเนี่ย อยากเห็นอาการพระเอก
ขอบคุณค่ะ
-
ถ้าพี่ชินรู้เข้านะ คงทำเหมือนเอก
แต่ไม่ดีเลยน้า ไปสวมรอยเขาเนี่ย
นทรู้ทีหลังจะรู้สึกยังไง
แต่นทพูดคำว่ารักง่ายไปไหม ?
คิดสภาพพี่ชินออกเลย ถ้ารู้ความจริงเข้า
-
บอกไม่ถูก เหมือนจะดีนะ แต่ว่าแบบนี้มันจะดีจริงเหรอ
-
ปกติถ้าเป็นเคสอื่น การมาสวมรอยถือโอกาสแบบที่เอกทำเราอาจจะไม่ค่อยชอบนัก
แต่พอเป็นนทเอกแล้วแบบโอเคนะ แอบเชียร์เอก ความหวังเดียวของเราตอนนี้
หวั่นใจก็แต่ถ้านทรู้ความจริงหรือความทรงจำกลับมา เจ้าตัวจะกลับไปเหมือนเดิมหรือเปล่า
อยู่อย่างนี้ก็เหมือนสภาวะที่ไม่ยั่งยืน กลัวเอกจะต้องเสียใจทีหลังจัง
ตอนท้ายๆนทก็บอกอยู่ว่ากับเอกไม่ได้รู้สึกใจเต้นอะไรเลย(แล้วหนูไปบอกรักเขาทำไมเนี่ย)
แต่ก็ไม่แปลกที่จะเป็นแบบนั้น เพราะที่จริงแล้วนทก็ไม่ได้รักเอกนี่เนอะ
(แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้ใช่ป่ะ ^^)
ปกติแล้วถึงจะเล๊วเลวชินก็น่าจะรั้งตำแหน่งพระเอกอยู่ดี แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้รู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
หวังว่าสุดท้ายชินจะโดนเขี่ยไปไกลๆ ไม่ใช่พระเอก เชอะๆๆ
-
คำว่ารักจากคนที่ความจำเสื่อมมันไม่น่าดีใจเลยนะ ถ้าวันนึงนนความทรงจำกลับคืนมา
เอกก็เป็นอีกคนนึงที่หลอกนนนะ ทำแบบนี้ดีแล้วแน่เหรอ
-
ว้ากกกกกกก ดีใจมากมาย ขอให้นทรักเอกจริงๆน เพื่อว่าถ้าจำได้เมื่อไหร่ ก็จะรักเอกมากพอที่จะไม่กลับไปหาชินแล้วนะ
-
แสดงว่านทลืมเรื่องที่มีพี่ชินทร์หมดเลยซิ จะเป็นยังไงเนี่ยเมื่อชินทร์รู้
-
อ่า ความทรงจำช่วงที่เลวร้ายหายไปสินะ อาจจะเจ็บปวดจนลืมเรื่องราวไป
ถ้านทเป็นแบบนี้ไปตลอดก็จะมีแต่นทที่ร่าเริงสดใสไม่มีคราบน้ำตาและผู้ชายใจร้ายคนนั้นนน
อยากรู้ถ้าอิพี่ชินรู้จะทำยังไงงงง :z2:
:L2:
-
ผมไม่ยอมให้ไอ้ชินได้พลอดรักกับหญิงหรอก จะให้มีครอบครัวที่สุขสันต์ มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง? หึ
ไอ้ชั่วชินมันทำอะไรไว้ยังไม่ได้รับผลกรรมที่มันทำไว้เลย แล้วจะปล่อยให้ไปรักกับหญิงหรอ มันจะไม่เป็นการลำเอียงมากเกินไป?
ผู้ชายอะไรทุเรศที่สุดใน สาม โลก !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ขอตอนจบแบบว่าชินโดนพ่อตาสั่งฆ่าและตายอย่างอนาจและไม่มีใครมาเหลียวแลแม้กระทั่งคนที่เคยรักกัน มึงจงไปตายซะไอ้ชิน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เกลียดมึงจริงโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แม่งเหี้ยจริงไรจริง เกลียดมึงมากกกกกกกกกกกกกกกกก จบข่าวการบรรยายในช่วงวันนี้ เกลียดมึงไอ้ชิน จบ!!!!!!!!!!!! :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ใกล้จะถึงตอน..เตชินท์กระอักเป็นลิ่มเลือดแล้วซินะ
มีตัวตน..แต่อีกคนไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่
หึหึ คงเจ็บปวดพิลึกดีแท้
เวรกรรมคงจะตามมาทันในชาตินี้ล่ะ
เร็วดี ยังกับจรวดติดเทอร์โบ ฮ่าฮ่า สะใจว้อยยยยยย
:z2:
-
รู้สึกว่าตอนนี้เอกทำไม่ถูกนะ แต่ถ้าเอกจะทำให้นทมีความสุขได้ เราเลือกท่ีจะเชียร์เอกต่อไป o13
-
เชียร์พี่เอกกกกกกกกกกกก o13
-
คนเขียนแต่งมางี้ก็เป้นอันรู้เลยว่าใครพระเอก....
เป็นมันจริงๆหรอเนี่ย ไม่ได้ไม่ชอบนะ รังเกียจเลยแหละ
-
เอ่อ ทำไมรู้สึกเหมือนยังไงๆไอ้ชินก็เป็นพระเอก :undecided: เฮ้อออออออออ
-
สงสารเอกอ่ะ
ถ้าอนาคตนทจำได้ขึ้นมา...เฮ้อออ
-
"ความจำเสื่อมยังงี้ มันจะดีจริงหรอ ... " สงสารนทอ่ะ
ถ้าชินรู้จะเกิดอะไรขึ้น อ๊ากกกก ตอนนี้น่าจะยาวก็นี้อีกนิด :sad4:
-
แอบปันใจให้พี่เอก แต่ถ้านทจำเรื่องราวต่างๆได้ล่ะ
ไม่อยากให้นทโกรธพี่เอกเลยอ่ะ :กอด1:
-
ชินยังอยู่ในจิตใต้สำนึกของนทตลอดเลย
:m17:
ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
อืมม์ ก็อย่างที่คุณหมอบอกแหละฮะ ปกติสภาวะความจำเสื่อมมีสองอย่าง อย่างแรกคือเซลล์สมองถูกทำลายถาวร นิวรอนหายเกลี้ยง การฟื้นฟูสภาพนี้เราส่วนมากถือว่าเป็นไปไม่ได้ กับแบบที่สอง เซลล์สมองได้รับการกระทบกระเทือน ทำให้สัญญาณคลื่นประสาทถูกหยุดชะงัก การไหลเวียนของข้อมูลเกิดผิดพลาด ทำให้คลื่นในสมองปั่นป่วนไประยะหนึ่ง ผลกระทบของกระบวนการนี้ จะทำให้มีสภาวะหลงลืมชั่วคราว อันนี้เหตุการณ์ที่ลืม จะลืมเฉพาะเหตุการณ์ก่อนเกิดอุบัติเหตช่วงสั้นๆ ผลกระทบต่อมาก็คือ การหยุดส่งคลื่นกระแสประสาท อาจทำให้เกิดการช็อตของเซลล์สมองบางส่วนได้ ทำให้หลงลืมเหตุการณ์ในอดีต แต่ยังไงก็เป็นสภาวะ 'ชั่วคราว' หากได้รับการกระตุ้น ย่อมจำคืนมาได้ทั้งหมดแน่นอน ไอ้สภาวะในอดีตที่ลืมตลอดถาวรเนี่ย มีความเป็นไปได้อีกหนึ่งอย่าง นั่นคือ บริเวณความจำระยะยาว นิวรอนถูกทำลายเกลี้ยง (ส่วนนี้ไม่เกี่ยวกับทักษะ ภาษา ความสามารถพิเศษใดๆทั้งสิ้น) และจะกระตุ้นกลับมาไม่ได้
มาถึงวิเคราะห์การกระทำ... ยังไงผมก็ไม่ค่อยชอบการสวมรอยแบบนี้นะ คือก็เข้าใจจากความรู้สึกแหละ ว่าอยากปกป้อง แต่คุณก็ต้องคิดนะ ว่าถ้าเค้าจำได้ เค้าจะมีภูมิต้านทานคนเดิมได้งัั้นเหรอ อย่าเสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่าย เลยจะดีกว่านะ การปกป้องคนหมายถึงการคอยดูแลทำให้คนๆนั้นโตขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น ไม่ได้หมายความว่าต้องกางปีกปกป้องและให้เค้าอ่อนแอ แบบนั้นเรียก cuddle ไม่ใช่ protect และผมว่าธนกรอาจจะคิดได้แหละ (อาจจะต้องรอให้เค้าคิดกับตัวเองสักพักก่อน เพราะผมว่าธนกรเป็นคนคิดเยอะนะ น่าจะคิดได้ครอบคลุม เพราะไม่อย่างนั้น เรื่องก็วนอีหรอบนิยายเดิมน่ะแหละ นิชาจำได้ เตชินทร์กลับมาดีหน่อย จบแฮปปี้ ผมว่าเรื่องนี้มีตัวละครที่ฉีกแนวเยอะนะครับ ถ้าคุมเรื่องดีๆจะน่าสนใจมาก เพราะว่านิสัยตัวละครน่าสนใจพอสมควรอยู่แล้ว)
ถ้าสภาพการณ์ดำเนินไปอย่างนี้ จะดีซะออกกับเตชินทร์ เพราะว่าเตชินทร์เป็นคนมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองมาก ถ้านิชาความจำเสื่อม และถูกซ้ำเข้าไปอีกจากการสวมรอย ปกติคนเรามักเสียศูนย์เมื่อรู้ว่าถูกโกหกอยู่แล้ว และยิ่งถ้านิชาไปรู้อดีตตัวเองจริงๆเข้าไปอีกจากปากเตชินทร์ ระหว่างคนพูดจริงกับคนโกหก เราย่อมเลือกคนที่พูดจริงอยู่แล้ว แน่นอนว่าการแย่งคืนมานั้นง่ายมาก จะยิ่งทำให้เตชินทร์ย่ามใจเข้าไปใหญ่ สรุปเลวกว่าเดิม
ที่ต้องพูดไว้เพราะกันไว้ก่อนน่ะครับ ไม่งั้นมันจะวนแล้วแย่กว่าตอนเปิดเรื่องอีกนะ
-
โอกาสนี่ หมายถึงโอกาสของ(ไอ้)พี่ชินหรือเปล่า
เอ้า สู้ๆนะ(คนเขียน) ฮ่าๆๆ
-
เชียร์เอก ไม่ใช่เพราะชอบ..
แต่เพราะ.. :angry2: เกลียดดดดด ไอ่ชินว้อยยยยย แง่งๆๆ :fire: :fire: :fire:
-
นทชิน เท่านั้นน :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เอาเอกออกไปเถอะ
-
ดีมาก :o8: หวานๆน่ารักมากเลย
ไม่ต้องสนใจมันเลย ดีแล้วละ
ให้สองคนนี้รักกันต่อไปหญิงก็ท้องสะ ไอ้หมอนั่นโดนยิงตายไปเลยจบๆ 55
เห็นด้วย5555
-
ยังไงเค้าก็เชียร์ชินน๊าาาาา
-
ถ้านทลืมเรื่องเก่าๆแล้วจะมีความสุข ก็อยากให้นทเป็นแบบนี้ต่อไป
สร้างใหม่กับพี่เอกได้นะ :กอด1:
-
พี่ชินยังไม่ทราบข่าวของนทอีกเหรอ
ปล่อยให้เอกป้อนข้อมูลผิดๆ จะแย่เอานะ
-
เชียร์นทกับพี่ชินเหมือนเดิมนะ T_T
หัวอกเดียวกัน :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เอกเป็นคนดีมากนะ แต่ว่ามันไม่ใช่อ่ะ55
ก็ยังเชียร์ชินอยู่ เราว่าเรื่องนี้แต่งได้ดีมากๆอ่ะ
น่าอ่าน น่าติดตามสุดๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ^^
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว ไม่อยากให้ความทรงจำกลับคืน :m17:
ขอให้นทลืมตลอดไปเลย :m18:
-
:z3: :z3: มันเป็นไปได้ไง
-
เจิมติดตามก่อนนะคะเดี้ยวถ้าอ่านจบแล้วนะมาเม้นต์อีกรอบ
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านจบตอนนี้ไม่มีอะไรนอกจากคำว่า..
สมน้ำหน้าเตชินท์ สมน้ำหน้าเตชินท์ สมน้ำหน้าเตชินท์ สมน้ำหน้าเตชินท์
สมน้ำหน้าเตชินท์ สมน้ำหน้าเตชินท์ สมน้ำหน้าเตชินท์ สมน้ำหน้าเตชินท์
:laugh:
-
อาจเป็นเพราะนทอยากตัดใจจากเตชินทร์ให้ได้ พอมีอะไรกระทบกระเทือนสมอง สมองก็เลยปิดตายความทรงจำนั้นไว้ ตั้งแต่ตอนที่ไม่รู้จักกัน
ชอบที่เอกสวมรอยเป็นคนรักอ่ะ คนดีๆ ไม่ต้องซื่อสัตย์ไปตลอดก็ได้
รอตอนหน้าจ้า
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[29]
“อาการของคุณนทดีขึ้นเยอะแล้วนะครับ ไวกว่าปกติมากทีเดียว”
แพทย์สูงวัยเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นร่างบอบบางเริ่มลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำเองได้ ทั้งๆที่คนไข้อาการเดียวกับส่วนใหญ่ต้องทำกายภาพบำบัดอีกนานกว่าจะเดินเหินได้คล่องแคล่วเช่นนี้ นับเป็นโชคดีของร่างตรงหน้าที่เขานึกเห็นใจ ยังเด็กอยู่แท้ๆแต่กลับต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ ดีที่มีคุณชายของเขาคอยอยู่เป็นเพื่อนให้กำลังใจตลอด
จะว่าไปพฤติกรรมของธนกรก็อดทำให้เขานึกสงสัยไม่ได้ เท่าที่ทราบมา คุณชายใหญ่ของเขาไม่ค่อยจะใส่ใจใครต่อใครนัก เที่ยวสนุกไปวันๆ ธุรกิจของที่บ้านก็ไม่คิดจะสืบทอด เขาที่ไม่ค่อยได้เจอกับร่างสูงนักก็ได้แต่ฟังคำของคนรอบข้างที่นำมานินทากันสนุกปาก แต่เมื่อได้พบกับตัวจริง กลับรู้สึกตรงกันข้าม ก็เพราะธนกรทั้งดูแลและเอาใจใส่นิชาอย่างตั้งใจ แววตาที่ทอดมองร่างเล็กที่พยายามทำกายภาพบำบัดอย่างจริงจังนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนจนพยาบาลสาวน้อยใหญ่ล้วนชื่นชม และเข้าใจผิดคิดกันไปว่าทั้งสองคนเป็นพี่น้องแท้ๆคลานตามกันมาเสียด้วยซ้ำไป
“นท หิวรึยัง?”
“ยังไม่หิวเท่าไหร่ครับ”
“แต่นี่เที่ยงแล้วนะ กินเลยดีกว่า เดี๋ยวปวดท้อง... มา พี่ป้อนนะ”
ใบหน้าเนียนขึ้นสีเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายนำถาดอาหารของโรงพยาบาลวางไว้บนตัก แล้วหยิบช้อนขึ้นมาเตรียมตักอาหารอย่างกระตือรือร้น ไม่รู้ว่าจะเขินสายตากรุ้มกริ่มที่จ้องมองมาดี หรือเขินสายตาคนรอบข้างที่ลอบมองอยู่อย่างห่างๆดี จะรอให้พยาบาลออกไปก่อนค่อยทำไม่ได้หรือไงกันนะ
แม้นิชาเองก็เริ่มชินกับความไม่แคร์สื่อของธนกรบ้างแล้ว หลังจากอีกฝ่ายเคยแม้แต่อุ้มเขาเข้าไปทำธุระในห้องน้ำต่อหน้าพยาบาลสาวที่ดูแลเขาเป็นประจำ ทั้งๆที่พยาบาลก็เตรียมกระโถนสำหรับเขาแล้ว แต่รายนั้นกลับไม่ยอม ไม่รู้เกิดหวงอะไรขึ้นมา
แต่จริงๆเขาก็นึกขอบคุณธนกร ก็โตมาขนาดนี้แล้วจะให้ใช้กระโถนอยู่ก็บอกอารมณ์ไม่ถูก หนำซ้ำยังต่อหน้าผู้หญิงอีกต่างหาก ต่อให้คิดว่าเป็นหน้าที่ของพยาบาลเขาก็ยังรู้สึกอายอยู่ดี
“กินเยอะๆ จะได้หายไวๆ”
นิชายิ้มน้อยๆและพยักหน้า น้ำเสียงนุ่มที่คอยปลอบโยนและให้กำลังใจของผู้ชายตรงหน้าเป็นเสมือนยาชั้นดี ธนกรคอยพยุงในยามที่เขาล้ม และคอยส่งกำลังให้ก้าวต่อไป เขาก็ต้องการเพียงเท่านี้ ใครสักคนที่อยู่เคียงข้างไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข คอยค้ำจุนกันและกัน เป็นความสุขทางใจที่ไม่ว่ามีเงินมากเท่าไหร่ก็ซื้อไม่ได้
แสงอาทิตย์ที่ส่องลาดเข้ามาภายในห้อง ทอประกายระยิบระยับสวยงาม เจิดจ้าในฟากฟ้าสีสดใส ดวงตาคู่สวยมองออกไปพร้อมกับรอยยิ้มที่แต้มบนใบหน้าน่ารัก อากาศก็ดี เสียงนกก็ไพเราะ ในยามที่หัวใจรู้สึกดีแบบนี้ ไม่ว่าเห็นอะไรก็มีความสุขได้ตลอดจริงๆ
“วันนี้ฟ้าสวยเนอะ พี่เอก”
“อืม ใช่... สวยจริงๆด้วย”
เสียงกริ่งดังขึ้นหน้าบ้าน ทำเอาเจ้าของเรือนร่างเพรียวที่กำลังนอนเล่นดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟาตัวเขื่องถึงกับสะดุ้งตัวลอย ใครจะไปคิดว่าจะมีแขกในบ่ายวันอาทิตย์ที่น่าเบื่อเช่นนี้กันเล่า ใครกันนะที่มาหาเธอถึงบ้าน จะว่าเพื่อนก็ไม่น่าจะใช่ เพราะยังไม่เคยมีใครรู้ว่าบ้านใหม่ของเธออยู่ไหน หรือจะเป็นเตชินท์ รายนั้นก็มีกุญแจบ้าน ไม่เห็นจำเป็นต้องกดกริ่งนี่นา
เมื่อเรียวขาก้าวมาถึงประตูด้านหน้า มองลอดหน้าต่างกระจกใสออกไปเธอจึงได้พบกับร่างแน่งน้อยของน้องสาวคนเล็ก นภิสารีบเปิดประตูต้อนรับเด็กสาวในชุดกระโปรงน่ารักด้วยความยินดีแกมประหลาดใจ
“ลมอะไรพัดเรามาถึงนี่ได้น่ะ เล็ก?”
“นานๆทีก็อยากมาเยี่ยมพี่หญิงบ้างนี่นา สบายดีไหม?”
“ดีสิ กำลังเบื่ออยู่พอดีเลย” เธอเอ่ยพลางเดินนำเข้ามาในตัวบ้าน ห้องนั่งเล่นที่ถูกจัดเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยยังอยู่ในสภาพเดิม “นั่งก่อน เดี๋ยวเอาน้ำมาให้ หิวรึเปล่า?”
“นิดหน่อย นี่อยู่คนเดียวเหรอคะ?”
“อื้อ ดูอะไรเรื่อยเปื่อย เล็กเปลี่ยนช่องได้เลยนะ”
“หืม แล้ว... พี่ชินล่ะ?”
“ถามทำไม?”
หญิงสาวเผลอตอบกลับด้วยคำถามอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันคิด เจ้าหล่อนไม่นึกอยากจะพูดถึงชายคนนั้นนัก เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องในคืนนั้นก็ยังไม่ได้พบหน้ากันอีกเลย เมื่อได้ยินนามของเตชินท์ชัดๆอีกครั้ง ก็พลอยทำเอาประหวัดไปถึงเหตุการณ์บนรถในวันนั้น
บ้าหรือเปล่า มาขอให้เธอรัก คนเราไม่ได้มีสวิตซ์นะถึงจะสั่งให้ใจรักใครก็ได้ และคนอย่างเธอก็ไม่คิดจะรักใครเพราะสงสารหรือเห็นใจเสียด้วย ดูสภาพแล้วอย่างกับคนอกหักมา ตลกที่สุด คงจะเป็นคนที่ชื่อ ‘นท’ คนนั้น แล้วคิดจะให้เธอดามหัวใจให้ระหว่างนี้หรือ ฝันไปเถอะ ผู้ชายโลเลแบบนี้เธอเกลียดนักล่ะ
ในขณะที่ผู้เป็นน้องสาว กลับไม่สังเกตเห็นเจตนาของพี่สาว และตีความไปผิดทาง
“ถามไม่ได้ก็ไม่ถาม ไม่คิดว่าพี่หญิงจะหวงสามีขนาดนี้”
“ไม่ใช่แบบนั้น พี่ไม่อยากให้เล็กไปยุ่งกับเขาน่ะ”
“อ้อ ขนาดนี้ยังไม่ยอมรับว่าหวงอีกเหรอพี่หญิง อะไรจะขนาดนั้น ไหนบอกไม่อยากแต่งงานไง พี่หญิงจะกลืนน้ำลายตัวเองเหรอ”
นภิสาระบายลมหายใจ เพิ่งจะดีกันได้ไม่นาน แต่ดูเหมือนว่าเรื่องจะเริ่มวนกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว นี่เธอต้องทะเลาะกับน้องสาวเพราะผู้ชายคนนั้นอีกนานแค่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด ไม่อยากจะให้ลลดาไปวุ่นวายกับเตชินท์เลย ไม่อยากจะให้ผู้ชายแบบนั้น --- คนใจง่าย เหมือนจะเข้มแข็ง แต่พอพ่ายแพ้ก็อ่อนแอเสียจนไม่เป็นผู้เป็นคน --- มาแตะต้องน้องสาวที่น่ารักของเธอแม้แต่ปลายก้อย
หากไม่รีบแก้ไขความเข้าใจผิด เดี๋ยวทุกอย่างก็จะลามและลุกเป็นไฟอีกครั้ง
“พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เล็ก เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ดีหรอกนะ พี่แค่ไม่อยากให้เล็กต้องอยู่กับคนแบบนั้น”
“ทำไมพี่ไปว่าพี่ชินแบบนั้น พี่เขาไม่ใช่คนไม่ดีซะหน่อย” ลลดาเอ่ย นึกขัดเคืองที่อีกฝ่ายต่อว่าคนที่เธอรักและปรารถนาจะแต่งงานด้วยเช่นนั้น “คนดีๆเขาไม่จำเป็นต้องแสดงออก พี่หญิงอย่ามองแค่ภายนอกสิ พี่ชินเขาอาจจะดูเป็นเพลย์บอย แต่จริงๆเขาก็มีคนที่รักจริงนะ”
“พี่รู้ว่าเขามี”
เธอนึกถึงสีหน้าระทมทุกข์ของชายหนุ่มในวันนั้น คนที่กล้าแข็งไม่เคยอ่อนข้อให้ใคร กลับแสดงท่าทางอ่อนแอออกมาให้ได้เห็น จริงๆก็ตั้งแต่วันที่น้องชายเปิดร้านเป็นวันแรก สามีของเธอเอาแต่ดื่มเหล้าจนเมามาย ไม่พูดไม่ดูแลใคร ซึ่งผิดวิสัยคนสวมหน้ากากในสังคมยิ่งนัก
จะว่าไป ในวันนั้น เธอเองก็ได้เห็นคนที่หน้าตาคล้ายกับเจ้าของร้านกาแฟร้านประจำ ซึ่งสุดท้ายก็ไม่ได้ติดตามว่าใช่คนเดียวกันจริงหรือไม่ เพราะแม้ว่าหากดูจากประเภทของงานก็คล้ายคลึงกัน แต่ตามธุรกิจแล้วมันคนละสไตล์กันเลย เธอจึงคิดว่าไม่น่าใช่
แต่ว่าในคืนนั้น ชื่อที่เตชินท์หลุดปากออกมา
‘นท’
ชื่อที่คุ้นเคย --- ที่เธอไม่นึกเอะใจในคราแรกที่ได้ฟัง
หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด ในขณะที่น้องสาวบ่นแว้ดอยู่ข้างหูอย่างขัดใจนัก
“พี่หญิงฟังอยู่รึเปล่าเนี่ย?”
“ฟังสิ... เมื่อกี้ว่าไงนะ?”
“ก็ที่พี่หญิงบอกว่า รู้ว่าพี่ชินมีคนที่รัก... พี่หญิงรู้ได้ไงล่ะ?”
ในเมื่อเรื่องนี้มีเพียงเธอและเตชินท์ที่รู้ เป็นความลับระหว่างคนสองคนเท่านั้น การที่นภิสารู้ก็เท่ากับว่าความแตก ลลดากังวลนักว่าแผนการแต่งงานที่เธอเฝ้ารอจะล้มเหลว
“รู้สิ... ก็ชัดเจนซะขนาดนั้น”
“ชัดเจน?”
“ก็เหมือนจะถูกหักอกมา เล็กจำได้ไหม คนที่ร้านกาแฟน่ะ... แต่พี่ก็ยังไม่ชัวร์นะว่าคนเดียวกันจริงรึเปล่า แต่ก็ชื่อเดียวกันนั่นแหละ”
“... อ้อ คนนั้นนี่เอง”
ที่แท้ก็ไม่ได้หมายถึงเธอ แต่หมายถึงผู้ชายคนนั้น คนที่สายสืบของเธอนำมารายงานว่าเป็นคนที่เคยอาศัยอยู่ร่วมคอนโดเดียวกับผู้ชายที่เธอรักนานเป็นปี แต่ล่าสุดย้ายออกมาด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่เตชินท์ก็ยังตามติดต่ออยู่เนืองๆ
หน้าตารึ ก็งั้นๆ สูงรึก็ไม่ นอกจากดูใสๆแล้ว ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเทียบกับเธอได้สักอย่าง ผู้หญิงแท้ๆอย่างเธอย่อมดีกว่าแน่นอนอยู่แล้ว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเหตุใดเตชินท์ถึงยังตัดไม่ขาด ในเมื่อมีเธออยู่เคียงข้างตลอดเช่นนี้
แต่ไม่ว่าใครจะเป็นฝ่ายเข้าหา แต่หากเข้ามาเกะกะในเส้นทางของเธอ สิ่งเดียวที่เธอจะทำได้อย่างง่ายดายก็คือ กำจัดซะ
“จากนี้ก็คงไม่ไปยุ่งแล้วล่ะมั้ง”
“พี่ก็คิดอย่างนั้น จริงๆก็ไม่ได้สนใจหรอก ไม่ใช่เรื่องของพี่นี่นะ”
“พี่หญิงไม่โกรธเหรอ สามีรักคนอื่นแบบนี้”
--- แถมยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก
“ไม่หรอก พี่ไม่ได้รักเขานี่ บอกแล้วว่ามันแค่การแต่งเพื่อธุรกิจ เล็กไม่เชื่อพี่เลย”
“พี่หญิง จริงๆเหรอ รู้แบบนี้แต่ก็ไม่โกรธเหรอ?”
“จะโกรธทำไมล่ะ? เขามีคนรักก็ดีอยู่แล้วนี่”
หงุดหงิดก็แค่ตัวเองซะมากกว่าที่เผลอไผลขาดสติเพราะถูกเสียงนุ่มๆ และดวงตาที่เว้าวอนในคืนนั้นหลอกซะจนพลาดพลั้งไป แต่ก็แค่ครั้งเดียว เธอไม่อยากจะนำเรื่องแค่นี้มาเป็นพันธะว่าเธอต้องรักคนคนนี้ ด้วยเหตุผลเพียงแค่ ‘ก็ได้กันแล้ว’
--- ขืนใช้ทฤษฎีนี้รักใครสักคน คนอย่างเตชินท์คงมีคนรักนับไม่ถ้วนทีเดียว
“งั้นพี่หญิงก็คงไม่เอาไปบอกใครใช่ไหม?”
“ไม่หรอก จะให้บอกใครล่ะเรื่องแบบนี้”
ลลดาถอนหายใจโล่งอก นึกขอบคุณความใจกว้างของร่างตรงหน้านักหนา เพราะหากเรื่องนี้หลุดไปถึงหูใครเข้า เรื่องที่เธอสั่งการไปคงย้อนรอยกลับมาหาเธอได้ในเวลาไม่นาน จะว่าไป หลายวันมาแล้วลูกน้องที่เธอจ้างวานไว้ยังไม่ติดต่อมาเสียที ครั้นจะติดต่อไปก็ติดต่อไม่ได้อีก น่าแปลกนัก แต่พวกมือสมัครเล่นก็แบบนี้ อย่าบอกนะว่าเกิดขี้ขลาดขึ้นมา เดี๋ยววันนี้ต้องไปหาถึงที่ซะแล้วกระมัง
“สรุปเล็กมีเรื่องอะไรกับพี่รึเปล่า? หรือจะชวนไปไหน?”
“อ้อ ก็อยากจะมาคุยด้วยเฉยๆค่ะ หรือพี่หญิงไม่ว่าง?”
“คุยด้วยน่ะได้หรอก แต่อย่าโมโหสิ เราน่ะอารมณ์ร้อนประจำเลย”
“อื้อ ก็พยายามปรับอยู่ แต่มันยากนี่นาการควบคุมอารมณ์น่ะ ป๊ากับม้านั่นแหละตามใจเล็กตั้งแต่เด็ก ก็เลยติดเป็นนิสัย แบบนี้มันแก้ยากนะ”
“โทษคนอื่นอีก เราก็หัดตั้งสติดีๆก่อนจะพูดหรือทำอะไรสิ มันก็แค่นั้นเอง”
“พี่หญิงไม่ได้มาเป็นเล็ก ไม่เข้าใจหรอก เล็กน่ะใจเย็นลงตั้งเยอะแล้วนะ”
“อะไรทำให้คิดแบบนั้นได้นะเรา”
หญิงสาวโคลงศีรษะพร้อมกับเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อรินน้ำส้มใส่แก้วใสให้ผู้เป็นน้องสาว ขณะที่มีสายตาทอประกายอย่างหมายมาดมองตามหลังอย่างไม่ละสายตา ริมฝีปากคู่สวยที่ฉาบด้วยลิปสติกสีชมพูขยับเอ่ยเอื้อนถ้อยคำโดยไม่เปล่งเสียง แน่นอน นภิสาไม่ได้ยินหรอก แต่คำเหล่านี้ย้ำชัดลงไปทุกลมหายใจของเธอ
“ก็ใจเย็นรอให้ถึงวันที่ทุกคนพังทลาย และพี่ชินจะได้เป็นของเล็กคนเดียวไงล่ะ”
“ฮัดเช้ย!”
“เป็นหวัดเหรอครับ บอส”
“เปล่า... เหมือนคนนินทาน่ะ”
เตชินท์ขยับกรอบแว่นสีดำ ขณะตรวจสอบข้อมูลของคู่แข่งรายใหม่ที่จู่ๆก็เข้ามาในตลาด ธุรกิจค้าอาวุธข้ามชาติไม่ใช่ธุรกิจที่จู่ๆอยากจะทำก็ทำได้ง่ายๆ เพราะมันเกี่ยวพันกับเรื่องของกฎหมาย ทั้งไทยและต่างประเทศ อีกทั้งเจ้าของธุรกิจที่อยู่ในตลาดโลกต่างก็เป็นผู้ทรงอิทธิพลกันทั้งนั้น หากไม่มีเส้นสาย ก็อย่าหวังเลย
แต่บริษัทนี้ เป็นเพียงบริษัทที่ไม่มีชื่อเสียง ค้นหาที่มาที่ไปไม่พบ ทั้งๆที่ในตอนนี้เขารวมธุรกิจเข้ากับหลิวเช่อแล้วแท้ๆ บริษัทของเขาใหญ่และมีชื่อเสียงกว่าหลายเท่าตัว แต่เหตุใดลูกค้ารายสำคัญหลายรายถึงได้หันเหไปสั่งสินค้าจากบริษัทนั้นแทน
หรือเป็นเพราะเรื่องของราคาที่ผันผวนตามเศรษฐกิจโลก จากวิกฤติหนี้ยุโรปทำให้เขาสูญเสียลูกค้ารายใหญ่ไปเป็นจำนวนมาก ทั้งๆที่ฝั่งยุโรปนิยมชมชอบปืนโบราณนักหนา แต่อย่างว่า เรื่องเศรษฐกิจก็มีผลกระทบสูงอยู่เหมือนกัน ต่อจะรวยล้นฟ้ามาจากไหนก็ตาม ก็ต้องรู้จักลดสินค้าฟุ่มเฟือยไปบ้าง
หนำซ้ำ แหล่งผลิตของเขาก็ถูกทำลายไปหลายแห่ง เรียกได้ว่าสินค้าก็ขาด ลูกค้าก็ลดลง มีแต่เรื่องแย่ๆที่ต้องรีบแก้ไขโดยด่วน และนั่นเองทำให้เขาต้องปรับราคาขึ้น แต่ถึงอย่างนั้น เหตุใดลูกค้ากลุ่มอเมริกาตะวันออกถึงได้เลิกซื้อสินค้าของเขาแล้วไปซื้อจากบริษัทเล็กๆนั่นโดยไม่แม้แต่จะบอกกล่าวเช่นนี้
หากเป็นเพียงลูกค้ารายย่อยทั่วไปเขาคงไม่แคลงใจ แต่นี่เป็นลูกค้าที่คบค้าสมาคมกันมาหลายสิบปี ตั้งแต่รุ่นบิดาของเขาเสียด้วยซ้ำ ถ้าจะบอกว่าเป็นแค่เรื่องของเงินก็ไม่น่าจะทำกันแบบนี้
“ตามที่บอสสั่ง ผมไปตรวจสอบมาแล้วนะครับ บริษัทนั้นไม่มีชื่ออยู่ในระบบกระทรวงพาณิชย์ น่าจะปลอมแปลงเอกสารและจัดตั้งขึ้นเองโดยไม่ได้รับอนุญาต ที่อยู่ที่ลงไว้ในอินเตอร์เน็ตก็ไม่มีอยู่จริง เบอร์โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้”
“แล้วลูกค้า...?”
“เจ้าของบริษัทจะเป็นฝ่ายติดต่อไปหาลูกค้าเองโดยตรงครับ นอกเหนือจากนั้นแล้วไม่มีทางอื่นในการติดต่อ ล่าสุดผมทราบมาว่าเริ่มตีตลาดลูกค้าในออสเตรเลียแล้วด้วยครับ”
น่าแปลก ราวกับว่าบริษัทนี้ไม่ได้ตั้งใจจะหาลูกค้า แต่จงใจจะแย่งลูกค้าไปจากเขาเสียมากกว่า
“ไปสืบมาให้ได้ว่ามันเป็นใคร”
ชายหนุ่มร่างหนาผู้เป็นดั่งมือขวาของเตชินท์พยักหน้า ไม่ว่าจะยากเย็นเป็นตายแค่ไหน คำสั่งของชายตรงหน้าคือที่สุดในบริษัทแห่งนี้
“แล้วก็ หาทางกำจัดมันออกไปจากตลาดของเราให้ได้”
“ทราบแล้วครับ บอส”
เตชินท์ทอดสายตามองออกไปนอกผนังที่ทำจากกระจกใส ด้านนอกไม่สามารถมองเข้ามาได้ แต่จากด้านในบนชั้น 56 แล้ว มองเห็นเมืองได้ชัดเจนทีเดียว
ท้องฟ้าสีสดสวยไร้หมู่เมฆ มีเพียงรอยพาดสีขาวจากเครื่องบินไอพ่นที่ผ่านมาเป็นครั้งคราวเท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างดูเงียบสงบ ปราศจากความวุ่นวาย ราวกับเป็นภาพวาดบนผืนผ้าใบของจิตรกรดัง ที่สามารถเปลี่ยนเมืองอันเต็มไปด้วยการฉ้อโกงและแก่งแย่งชิงดี ให้กลายเป็นประเทศที่งดงามและสงบสุขได้
แต่ก็เพียงเท่านั้น ไม่ว่ารอบด้านจะเป็นอย่างไร ในหัวใจของเขาก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน --- ร้อนดั่งมีไฟสุม อมทุกข์ ไม่เป็นสุข --- เขาไม่เคยยิ้มได้อีกเลย นับแต่ไม่มีเสียงร้องของนกน้อยที่เป็นดั่งกำลังใจในการดำเนินชีวิตของเขา
ตอนนี้เด็กที่ชอบท้องฟ้าคนนั้นกำลังมองฟากฟ้าแบบเดียวกันกับเขาอยู่รึเปล่า?
เพิ่งเข้าใจว่า การเสียสละเพื่อคนที่รัก มันจะเจ็บปวดมากขนาดนี้
แล้วนิชาที่เสียสละเพื่อเขามาตลอด 5 ปี --- จะเจ็บปวดมากขนาดไหน?
เตชินท์ปรายสายตามองนาฬิกาที่ข้อมือ วันแห่งความวุ่นวายเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น แต่เขากลับไม่รู้จะทำอะไร เบื่อหน่ายเสียจนตัดสินใจมายืนดูทิวทัศน์อยู่เฉยๆเช่นนี้ ไม่มีอารมณ์ทำอะไรทั้งสิ้น
ทว่า --- ภาพของบุคคลที่รักกลับลอยเข้ามา
“... นท”
ดวงตาคมปิดลงเพื่อลืมภาพรอยยิ้มของร่างงาม แต่ยิ่งพยายามจะลืม กลับยิ่งทำให้นึกถึงอิริยาบถของนิชามากขึ้นกว่าเดิม
ทั้งเสียงใสที่หัวเราะทีไรก็ทำให้เขายิ้มออกได้ทุกทีไม่ว่าเมื่อไหร่
ทั้งน้ำเสียงหวานนุ่มที่แสนอ่อนโยนในทุกครั้งที่เอ่ยเรียกชื่อของเขา
ทั้งรอยยิ้ม และดวงตาชุ่มน้ำคู่สวยที่สะท้อนภาพของเขาตลอดเวลา
จะโทษใครได้อีกนอกจากตนเอง
ตนเอง ที่งี่เง่า เอาแต่ใจ และไร้สติ
--- จนทำให้สูญเสียคนที่รักสุดหัวใจ ด้วยน้ำมือของตัวเขาเอง
“บอส ผมมีอีกเรื่องจะต้องแจ้งให้ทราบ”
ร่างสูงของคนสนิทเดินย้อนกลับมาอีกครั้ง ทำให้เจ้าของร่างสูงหันกลับมามองพร้อมกับเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เนื่องจากผู้ชายตรงหน้ามีนิสัยสุขุมรอบคอบ ไม่น่าจะลืมบอกอะไรหากเป็นเรื่องสำคัญ
“ผมไม่แน่ใจว่าบอสต้องการจะฟังอยู่ไหม”
“เรื่องอะไรล่ะ? ว่ามาสิ”
“เรื่องของคุณนท”
ลมหายใจสะดุดไปชั่วขณะ ความรู้สึกในใจตีวกไปวนมา อยากรู้นักว่าป่านนี้นิชาจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่คำพูดที่ทำให้เขาเจ็บปวดกลับแล่นวาบเข้ามาในสมอง
‘กลับไปได้แล้ว... นทไม่อยากเห็นหน้าพี่อีก และขอให้เราจบกันแค่นี้ อย่าติดต่อมาอีก อย่าส่งคนมาตาม เพราะไม่ว่ายังไง... นท... ก็จะไม่กลับไปอีกแล้ว’
“ตอนนี้คุณนท...”
“ไม่ต้องพูด” เตชินท์ขัดจังหวะเสียงเรียบ “จากนี้ไป ไม่ต้องติดตามเด็กคนนั้นอีกต่อไปแล้ว”
“แต่ว่า...”
“ไม่ได้ยินที่ฉันสั่งรึไง!”
“... ทราบแล้วครับ”
สิ่งเดียวที่คนเลวอย่างเขาพอจะทำได้ ก็คือทำตามความปรารถนาของเด็กคนนั้น หากเด็กคนนั้นไม่ต้องการจะพบหน้าคนอย่างเขา เขา --- ก็จะไปให้ไกลตา จะไม่มีวันที่นิชาได้เห็นหน้าเขาให้รำคาญตาอีกต่อไป
Talk: พักนี้มาอัพบ่อยหน่อย มีอารมณ์เขียน และมีเวลาเขียนค่ะ o18
วันหยุดยาวสามวันนี้จะใช้เวลาเต็มที่กับนิยายเรื่องนี้ให้มากที่สุด
ว่าแต่ทุกคนไปเที่ยวไหนกันรึเปล่าคะ
จะไปไหนก็เดินทางระวังกันด้วยนะคะ แล้วอย่าลืมกลับมาติดตามกรงรักกันต่อล่ะ :laugh:
ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจมากๆนะคะ
:pig4:
ป.ล. เรื่องความจำเสื่อมเพราะสมองกระทบกระเทือน ขอบคุณสำหรับหลายๆท่านที่ให้ความรู้เพิ่มเติมนะคะ
ชานมเรียนศิลป์คำนวณ แล้วจบคณะบัญชีค่ะ เพราะงั้นจะเขียนอะไรทำนองนี้พึ่งแต่อากู๋อย่างเดียว :o8:
มีอะไรแนะนำเพิ่มเติม เสริมกันมาได้เลยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ :L1:
-
อ่าวชินโง่อีกไม่ยอมฟัง
เดี๋ยวมารู้ทีหลังก็โวยวายอีก
-
พี่ชินไปแล้วไปลับน่ะค่ะ
พี่นทเจอคนดีๆแล้วอย่าความจำกลับมาน่ะอิอิ o13
-
พี่ชินนนนน :o12:
-
เดี๋ยวก็ดิ้นพล่านๆตอนรุ้ความจริงเหอะ
สงสารแต่นท โดนหลอกตั้งแต่แรกเลย
จนยังตอนนี้ยังโดนเอกหลอก
แต่หลอกแบบนี้ก็ดีต่อนทนะ
แต่ได้กลิ่นดราม่าพี่ชินจะไปเอานทคืน
-..-
-
เฮ้ยยย ชิน ฟังหน่อยสิ แบบนี้จะรู้มั้ยเนี่ยว่านทความจำเสื่อม!
แต่ก็นะ เจอมรสุมลูกใหญ่ ทนไปก่อนแล้วกัน ทำอะไรไม่ดีไว้เยอะ
แล้วก็ เล็กน่ากลัวอ่ะ คือความคิดความอ่านยังเด็กมาก
แต่มีอำนาจอยู่ในมือ แบบนี้จะสั่งใครทำอะไรใครอีกก็ไม่รู้ เฮ้อออ
จริงๆเห็นนทมีความสุขแบบนี้ก็เริ่มไม่อยากให้ความทรงจำกลับมาแล้วสิ
แต่ก็ยังอยากให้ชินกลับมาอยู่ดี
ดีใจมากที่มาต่อแล้ว ทันใจมากค่ะ5555 สู้ๆค่ะ
-
ถึงเอกจะโกหกนท
แต่มันก็เพื่อนทอะเนอะ
รักกันเถอะสองคนนี้
-
อ่าวชินโง่อีกไม่ยอมฟัง
เดี๋ยวมารู้ทีหลังก็โวยวายอีก
^
^
^
จริงที่สุด
-
อย่างชินต้องเจอเล็ก
ถูกแล้ว..ที่สุด
กิเลสหนา กับ ตัณหามาก
จะไปคู่กับคนอื่น..มันไม่ใช่
หุหุ น่ายินดีกับเค้าทั้งสอง จริงๆ
Hule..ha ha
กร๊ากกกกกกกกกกก เป็นของแถม
-
ชินเอ๋ยทำไมไม่ฟังก่อนล่ะ ทำตัวงี่เง่าอีกแล้ว
เรื่องนี้คนที่เลวร้ายที่สุดคงเป็นเล็กมั้งเนี่ย
-
อ่าาา ถ้ารู้ว่านทความจำเสื่อมแล้วจะช็อคนะไอ้พี่ชิน :o10:
-
ทำเป็นไม่อยากจะรับรู้
หมั่นไส้ผุ้ชายคนนี้จริงๆเล้ยยยยยยยยยยย
-
ไม่ฟังแล้วอย่ามาเสียใจที่หลังนะอีตาชิน เชอะๆ :fire:
-
พึ่งจะมาทำตามคำของนทตอนนทเป็นแบบนี้อ่ะนะ
ดีแล้วที่นทไปอยู่กับพี่เอก
:m16:
-
ผู้หญิงนี่ดูร้ายเกิ๊นนนน
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:z3: :z3: :z3:
-
:m16: :m16:ไม่ฟังอะดีแล้วนทจะได้มีความสุขชักที
-
เตชินท์บ้า ..ทำไมไม่ฟังลูกน้อง ฮ่ะ?
ไม่รู้เรื่องน้องนทกันพอดี
ฮึ่มๆๆๆ
-
โอ๊ย ไม่เคยฟัง ใครเลย คิดไปเองงงงงงงง
ให้นิยามเลย
โง่
ยัยเล้กก็ พอกัน โง่ อวดฉลาด
ยัยเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
-
คำนิยามของมึงคงไม่พ้นคำว่า
โง่!!!!!!
:m16:
-
โฮะ ลูกน้องจะบอกก็ไม่ฟังอีก หูตามืดบอดต่อไป รอให้เค้ารักกันให้เต็มที่ก่อนค่อยไปเจอละกัน
แต่แกก็ดีเนอะตัดใจได้ดีจะไม่ไปเจออีก เสียศูนย์ไปแล้ว รอตกใจทีเดียวตอนเจอกัน
แล้วนทจำไม่ได้ละกัน
น้องเล็กนี่ไม่มีสำนึกทุกเรื่องนะ ขนาดพี่น้องกันเองยังไม่รักอ่ะ ชีวิตเธอต่อไปคงต้องย่อยยับแน่
ส่งคนไปทำเรื่องขนาดนี้ัยังไม่มีสลดสำนึกผิดซักนิด แย่ๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2:
ขอบคุณค่ะ
-
ตัวละครเรื่องนี้แต่ละคนงี่เง่ามาก เอาแต่ทำตามความต้องการของตัวเอง ยกเว้นนทไว้คนนึง หัดทำตามความต้องการของตัวเองบ้างดีแล้ว รอดูวันที่ไอ้ชินมันพังพินาศ หึหึ อินจัด :laugh:
-
รอให้เอกพานทไปเปิดตัว จะรอดูสีหน้าอีพี่ชิน ห้าๆ
-
ชินกับเล็กเหมาะสมกันมาก ๆ ไม่อยากรู้เรื่องของนทก็ดีแล้ว
-
ไปแล้วอย่ากลับมานะพี่ชิน ขอร้อง กราบบบบ
-
เฮ้ออออ ชอบเรื่องนี้นะ แต่รู้สึกมันอืดยังไงก็ไม่รู้ :t3:
-
ขัดใจตอนสุดท้าย อยากตบหัวอิพี่ชิน โอ๊ยยยยย ถ้าฟังพ่อมือขวาคนนั้นสักนิดก็รู้ความจริงแล้ว! ว่าแต่บริษัทนั้นของคุณเอกป่ะหว่า
ส่วนคุณเอก จัดการน้องสาวด่วน เดี๋ยวมันก็ส่งคนมาอีกหรอก หลงผู้ชายหน้ามืดตามัว สงสารนภิสา ผู้หญิงดีๆแบบนี้น่าจะได้อย่ากับคนที่รักนะ
รอตอนหน้าจ้า อ่านเรื่องนี้แล้วอินตลอด!
-
ช่วงวันหยุดคนเขียนก็มาต่อเรื่อยๆ นะ
ทุกๆวันจะดีมาก โดนคนเขียน :beat:
-
อีพี่ชินนนนนนนนนนนน ฟังบ้างก็ได้นะ
-
พลาดซะแล้วพี่ชิน
ไม่ฟังอย่างนี้ก็คงได้ห่างกันถาวรแล้วล่ะ
นทก็จำไม่ได้ พี่ชินก็ไม่สนใจ :เฮ้อ:
-
จะว่าดีมันก็ดีกับนทนะ แต่มันดีได้แค่ชั่วคราว
พี่ชินนี้ก็อะไร เฮ้อออออ อีดอัดดดด :z3: :z3:
-
ตามทันแล้วจ้ะ :mc4: :mc4: :mc4:
ขอให้รักจงเกิด นท เอก 55 5 :3123: :L1: :L2:
-
เอกทำให้นทรักให้ได้นะ
เชียร์ๆ
-
.........
......
...ไม่ได้ออกความเห็นเป็นคนแรกๆ เพราะกำลังคิดว่าจะพูดอะไรดี... คอมเมนท์นี้พยายามจะพูดให้มันเป็นการวิเคราะห์นะครับ ไม่ใช่ความเห็นส่วนบุคคล
ก่อนอื่น ต้องออกตัวก่อนว่าผมเป็นสายอนุรักษ์วรรณกรรมคลาสสิกยุคกลาง จึงไม่ค่อยปลื้มพล็อตแนว Dreams Novel นี้นัก แต่จะตามอ่านต่อไปด้วยชอบนิสัยของตัวละคร
ผมคิดว่ามันกำลังจะคล้ายละครไทยเข้าไปซะมากทุกที (ความจำเสื่อม เริ่มต้นใหม่ พระเอกตกต่ำ กลับมาดีกัน ขอแต่งงาน) และมันมีข้อดีและข้อเสียต่างกันไป
ข้อดีคือนักอ่านชาวไทยชอบเรื่องแบบนี้ เป็นการคล้ายๆ 'เหมือนจะ' เริ่มต้นใหม่ ส่วนมากมักเริ่มตอนกลางเรื่องของนิยายไทยที่เอามาทำละคร หรือไม่ก็บทละครทั่วๆไป เหมือนจะเริ่มต้นใหม่ แต่เป็นจุดหักเหของเรื่องที่อาจจะเริ่มกับพระรอง A แต่สุดท้ายก็กลับมาคู่กับพระเอกคนเดิม
ส่วนข้อเสียคือ ในทางการประพันธ์ พล็อตแบบนี้เป็นอะไรที่เราไม่ค่อยชอบ (กรณีที่ตอนจบนางเอกกลับมาอยู่กับพระเอก ถ้าจบแบบทิ้งให้คิดต่อนั่นก็อีกเรื่อง) เพราะว่ามันเป็นการวนซ้ำพฤติกรรมเดิมๆที่ไม่ได้เกิดประโยชน์ (กรณีที่พระเอกนิสัยไม่ดีขึ้น) หรือไม่ก็เป็นการจบแบบ Idealistic เกินไป (กรณีที่พระเอกกลับมาเป็นคนดีศรีสังคมแบบสุดโต่ง) เหมือนกับว่าผลลัพธ์สุดท้ายมันเดาได้ง่ายและเป็นไปไม่ได้ในความจริง
ถ้าพูดในเชิงอักษรศาสตร์ สังเกตว่าบทประพันธ์เก่าๆของยุโรปจะไม่ค่อยมีแบบนี้ [Ex. Pride and prejudice, Hamlet] ยุโรปไม่ชอบการจบแบบ Idealistic Ending เพราะว่ามันจะเป็นการจำกัดกรอบความคิดเกินไป และปลูกฝังให้มนุษย์อภัยให้กันเยอะเกินไปจนกฏหมายไม่มีค่า (ในสมัยก่อน นิยายมีจุดประสงค์เพื่อกระตุ้นจิตสำนึกและให้ความเพลิดเพลินในเวลาเดียวกัน หรือการวิเคราะห์ตัวละครเพื่อไม่นำมาเป็นแบบอย่าง ยกตัวอย่างของเอเชียก็เช่น ความฝันในหอแดง เรื่องนั้นจบดีมากและเป็นวรรณกรรมยอดเยี่ยม)
ข้อดีของวรรณกรรมโศกนาฏกรรมและวรรณกรรมสะท้อนความจริงคือวรรณกรรมแบบนี้จะติดตรึงกับผู้อ่านในระยะยาวมากกว่า ให้แง่คิดมากกว่า และกระตุ้นจิตสำนึกมากกว่า
แต่นี่เป็นนิยายแต่งเอาสนุก เพราะฉะนั้นเราไม่แตะประเด็นนี้...
หลังจากอ่านตอนนี้ ก็ตามข้างต้นว่าผมพอจะเดาโครงเรื่องได้แล้วถ้าแนวการดำเนินเรื่องเป็น Dreams Novel แต่มีอีกจุดหนึ่งที่ขอติตรงนิสัยตัวละครนะครับ นั่นคือนิสัยของนภิสา
นภิสาเป็นตัวละครที่แรกๆดูเหมือนตัวละครผู้หญิงเก่ง สนใจคนอื่น แต่พออ่านไปเรื่อยๆจนถึงปัจจุบัน เริ่มเห็นชัดมากขึ้นว่าตัวละครเธอฉีก เธอเก่ง แต่สนใจตัวเองเป็นอันดับแรก ความสนใจคนอื่นของเธอเรียกว่าเมตตากรุณาไม่ได้ เพราะว่าเธอสงวนมันไว้ให้เฉพาะคนรู้จักเท่านั้น ซึ่งจุดนี้ทำให้ผมเริ่มไม่ชอบเธอแล้ว [ถ้าคาแรกเตอร์ไม่ตรงตามที่ผู้ประพันธ์วางไว้ รบกวนแก้ด่วนครับ เพราะมันเริ่มออกแนวนั้นแล้ว]
จากตอนแรกที่คิดว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะสูสีกับเตชินทร์และทำให้เตชินทร์ดีขึ้นมาได้ แต่พอมาดูแล้ว สองคนนี้เหมือนกันมากจนแทบจะแยกไม่ออก เห็นแก่ตัวเหมือนกัน แค่ว่านภิสาอาจจะแคร์คนรู้จักบ้าง แต่สำหรับใครที่เธอเกลียดแล้วเกลียดลึกเกินไป เหมือนเธอจะพุ่งเป้าการโจมตีไปยังเตชินทร์มากเกินไป ทั้งๆที่ผมยังไม่เห็นว่าเตชินทร์ทำอะไรให้เธอตรงไหน แค่คบกับน้องสาวของตัวเอง การโกหกไร้สาระนั่นก็ด้วย นภิสาเชื่อน้องสาวตัวเองง่ายไป เลยทำให้ sense of judgement ของเธอเพี้ยน
นิสัยแบบนี้จะทำให้เธออภัยไม่เป็น และถ้าอภัยไม่เป็น เอามาจับอยู่เตชินทร์ ยังไงสองคนนี้ก็ไม่มีวันรักกันได้ เตชินทร์ก็ไม่มีวันดีขึ้น เพราะว่าต่างคนต่างสนใจเรื่องของตัวเอง และนภิสาไม่เคยคิดจะให้โอกาสหรือคอยปรับปรุงนิสัยเตชินทร์
การปรับปรุงและทำให้คนๆหนึ่งดีขึ้นมาได้ ต้องใช้ทั้งความเก่ง ความรู้ ความฉลาดสุขุมและรอบคอบ ซึ่งนภิสามีทั้งหมดนี้ แต่ผมยังไม่เห็นคุณสมบัติที่สำคัญที่สุด นั่นคือการให้อภัยและรู้จักให้โอกาสคน นภิสาไม่เคยให้โอกาสเตชินทร์ปรับปรุงตัว (หรือไม่ก็อย่างที่บอกว่าเธอไม่เคยสนใจไยดีอะไรเตชินทร์เลย)
ถ้านภิสาสืบประวัติและพยายามทำความเข้าใจพื้นเพจิตใจของเตชินทร์แล้วมีความรู้สึกของการเป็นคนดีหรือให้โอกาสคน เธอจะพยายามทำให้เตชินทร์เป็นคนดีขึ้นมา ด้วยความเก่งและน่าดึงดูดของตัวเธอเอง ซึ่งนั่นแหละเป็นแก่นที่ผมชอบ
-
อ้าววว...ทำให้ได้จริง ๆ เถอะ ยังแอบนึกถึงนทอยู่เลยนิ่
แล้วจะไม่อยากรู้เรื่องของอิกฝ่ายยย..ดีล่ะ! เป็นโอกาสของพี่เอกเลยงานนี้ 555
รอตอนต่อไปคร๊าบบบ
-
ดี ขอให้ไม่สนใจไปตลอด จนนทรักกับเอกไปจริงๆเลยหนะ
ยัยน้องเล็กนี่ก็ แค่นี่ต้องทำกันถึงตาย จะขาดคุณสมบัติความเป็นคนไปถึงไหน
แต่ก็ดี ผีเน่ากับโลงผุ เหมาะกันจริงๆ
-
พี่ชินมันงี่เง่าอีกละ มันไม่จบไม่สิ้นจริง บาปกรรมมันเยอะ
-
เอ้า...งี่เง่า
คนเขาจะเล่าก็ดันไม่ฟังซะนี่ รู้ทีหลังจะช้ำหนักกว่าเดิม :serius2:
-
อ่านแล้ว ปวดใจ :z3:
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[30]
“อ้าว เอก วันนี้กลับบ้านเหรอลูก”
“หวัดดีครับ ม้า เห็นเล็กไหม?”
“เล็กเหรอ ออกไปข้างนอกตั้งแต่เที่ยงแล้วยังไม่กลับมาเลย มีอะไรกับน้องเหรอ?”
“มีครับม้า แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวเอกรอ ม้าเป็นไงบ้าง?”
“ก็เหมือนเดิมแหละ เหงาๆเศร้าๆตามประสาคนแก่ไม่มีใครสนใจ”
“โห ม้า มีเอกสนใจอยู่ไง”
ธนกรหัวเราะในลำคอเมื่อผู้เป็นมารดาออกอาการงอนให้ตามง้อ เรื่องง้อสาวน่ะถนัดนักแหละ จะสาวเล็กสาวใหญ่ก็ยอมอ่อนให้ลูกอ้อนของเขาทุกที
“ลูกชายที่ไม่เห็นจะกลับบ้านนั่นน่ะเหรอสนใจม้า?”
“ก็กลับมาแล้วไงครับม้า กลับมาเพราะคิดถึงม้าเลยนะเนี่ย”
“กว่าจะคิดถึงกันได้ หายไปร่วมครึ่งเดือน หายไปไหนมายอมบอกมาซะดีๆ”
“เอกทำงานน่ะสิม้า งานเยอะมากเลย วันนี้พอมีเวลาถึงได้ปลีกตัวออกมาหาม้าไง”
“ปากหวานให้ได้ตลอดรอดฝั่งเถอะ ว่าแต่กินอะไรมารึยัง?”
ร่างสูงของหญิงวัยกลางคนเดินตรงไปทางห้องครัว ปกติแล้วแม่บ้านเป็นผู้ทำกับข้าวเตรียมไว้ แต่วันนี้ขอลากลับไปต่างจังหวัด เจ้าหล่อนจึงได้เข้าครัวอีกครั้งในรอบปีทีเดียว
“วันนี้ม้าทำกับข้าวเองเหรอ? ป้ามนล่ะครับ?”
“กลับบ้านน่ะ เห็นว่าแม่ไม่สบาย ม้าเลยช่วยเรื่องค่ารักษาไป ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง”
“เหรอ นี่ม้า เอกถามหน่อย พักนี้เล็กกลับบ้านตามปกติรึเปล่า?”
“ก็ดึกบ้างบางวันตามประสาน้องนั่นแหละ ถามทำไมล่ะ?”
“เอกสงสัยน่ะ ยัยเล็กใกล้สอบแล้วยังกลับดึก ม้าต้องคอยปรามหน่อยนะ เดี๋ยวสอบตกขึ้นมาจะยุ่งอีก”
“โอ๊ย รายนั้นน่ะเจ้ากี้เจ้าการมากไปก็วีนแตกอีก ม้าไม่อยากจะไปวุ่นวายด้วยมาก ปล่อยน้องไปเถอะ น้องโตแล้ว รู้อะไรถูกอะไรผิด แค่เรื่องสอบจัดการตัวเองได้น่ะ หญิงกับเอกม้าก็ไม่เห็นจะต้องยุ่งด้วยเลย”
“ม้า เอกห่วงน้อง ฝากดูน้องหน่อยเถอะ ถือว่าเอกขอ”
น้ำเสียงจริงจังแกมเศร้าของบุตรชายส่งผลให้ร่างที่กำลังคดข้าวใส่จานเงยหน้ามองด้วยสายตาประหลาดใจ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นธนกรขอร้องเรื่องแบบนี้ ลางสังหรณ์ของผู้เป็นมารดาสามารถจับพิรุธในแววตาคู่นั้นได้
“เกิดอะไรขึ้น?”
ใครจะไปกล้าพูด ว่าลูกสาวคนเล็กของตระกูลเพิ่งสั่งฆ่าคนบริสุทธิ์ไปหมาดๆ แม่ที่ไหนเขาจะเชื่อ ยิ่งเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนที่ใครต่อใครพะเน้าพะนอด้วยแล้ว มีหวังเขานั่นแหละที่ถูกมองว่าใส่ร้ายน้องแท้ๆของตัวเองเสียอีก
“ไม่มีอะไรหรอกม้า เอกแค่ไม่อยากให้น้อง... ก้าวพลาด”
“ก้าวพลาดอะไร? บอกม้ามา”
“เอกหมายถึง... ติดเอฟน่ะ”
“โธ่ ม้าก็นึกว่าเรื่องอะไร ถ้าเรื่องเรียนไม่เป็นไรหรอก... แต่ถ้าห่วงขนาดนั้นเดี๋ยวม้าจะช่วยดูให้ละกัน เอกตั้งใจทำงานเถอะ เรื่องน้องม้าจัดการเองไม่ต้องห่วงนะ”
“ขอบคุณนะม้า กินข้าวดีกว่า คิดถึงอาหารฝีมือม้าจะแย่แล้ว ไม่ได้กินมาตั้งนาน”
“โชคดีจริงนะ กลับมาวันนี้พอดี อย่างกับมีญาณพิเศษแน่ะ”
เสียงหัวเราะของสองแม่ลูกดังก้องห้องครัว ก่อนจะย้ายไปที่ห้องอาหาร คุยกันไปคุยกันมาจวบจนพลบค่ำ หญิงสูงวัยจึงได้ผละจากโต๊ะเพื่อไปเตรียมอาหารให้สามีที่ใกล้จะกลับถึงบ้าน ในขณะที่ธนกรเลื่อนสายตามองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ติดอยู่บนผนังอย่างไม่สบายใจนัก เขาไม่อยากทิ้งให้นิชาอยู่ตามลำพังนานๆ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไล่ให้ไปทำงานตลอด แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะอยู่ข้างๆเสมอ ในเมื่อเขาสัญญาไว้แล้ว
หากนิชาเพียงได้รับบาดเจ็บภายนอก เขาก็คงไม่ห่วงนักหนาขนาดนี้ แต่นี่สมองได้รับการกระทบกระเทือน เขากลัวเหลือเกินว่า นอกจากความทรงจำบางส่วนที่ขาดหายไปแล้ว ด้านในลึกๆจะเป็นอะไรด้วยรึเปล่า
และอีกเหตุผลที่ทำให้เขากระสับกระส่ายจนนอนหลับไม่เต็มตาทุกค่ำคืนก็คือ หวั่นใจ ว่าเมื่อไหร่นิชาจะจำทุกสิ่งทุกอย่างได้ แล้วถึงวันนั้น พวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป
คิดถึงตรงนี้ก็รู้สึกว่าตนเองนั้นโง่นัก ในเมื่อวันหนึ่งวันใดความทรงจำของนิชาก็ต้องกลับมา แต่ทำไมในวันนั้นถึงได้ตอบคำถามไปแบบนั้น ---
รู้ทั้งรู้ว่ามันผิด ความสุขที่เกิดขึ้นทั้งมวลนั้นล้วนเป็นเพียงภาพลวงตาที่เขาสร้างขึ้นเอง นิชาไม่ได้รักเขาจริง เขาต่างหากที่สร้างนิชาตัวปลอมที่รักเขาขึ้นมา แบบนี้จะไปมีความสุขจริงๆได้อย่างไรกัน?
พลบค่ำพ้นไป ความมืดเริ่มมาเยือน ธนกรทอดถอนใจเมื่อทุกคนขึ้นไปอาบน้ำอยู่บนห้องนอนกันหมดแล้ว แต่เขากลับต้องมานั่งรอน้องสาวตัวดีที่ไม่ยอมกลับบ้านเสียที ครั้นจะโทรไปตาม เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก เขาจึงได้แต่นอนพลิกไปพลิกมาเล่นบนโซฟา ก่อนจะเด้งตัวขึ้นเมื่อได้ยินเสียงรถที่แล่นเข้ามาจอดในบ้าน
“มาได้ซะที”
“อ้าว พี่เอก กลับบ้านได้แล้วเหรอ”
เจ้าของนามปรายสายตามองร่างเล็กสมชื่อของเด็กสาวที่แม้จะผ่านไปทั้งวันแล้ว แต่ใบหน้าก็ยังสวยปิ๊งครบสูตร นับว่าเป็นโชคดีของน้องสาวคนนี้ที่มีหน้าตาดีกว่าใครเพื่อน ไม่ว่าจะทำอะไร อ้อนใครก็มักมีแต่คนยอมอ่อนข้อให้ทั้งนั้น ก็เพราะตัวเล็กๆกับหน้าตาสะสวยแบบนี้เนี่ยล่ะ จะว่าเป็นข้อดีก็ดีอยู่ แต่ก็เป็นเพราะเรื่องนี้เหมือนกันที่ทำให้ร่างตรงหน้ากลายเป็นคนแบบนี้ ไม่ว่าอยากได้อะไรก็ต้องได้อยู่ร่ำไป
“เล็ก มานั่งนี่ก่อน พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
“เอ๋ ไม่เอาหรอก ร้อนจะตาย อยากอาบน้ำ”
“แป๊บเดียว”
“พี่เอกมีอะไรก็ว่ามาสิ ไม่ก็รอพรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้เหนื่อยแล้ว”
“เล็ก พี่บอกให้มานั่งตรงนี้ไง”
เสียงทุ้มที่เข้มและห้วนขึ้นทำให้เจ้าของร่างบางชักสีหน้าในทันที ด้วยความที่คนในบ้านไม่มีใครกล้าสั่งเจ้าหล่อน เมื่อได้ยินน้ำเสียงเช่นนี้ลลดาจึงหงุดหงิดทุกครั้ง
“อย่ามาสั่งเล็กนะ”
“พี่จะสั่ง พี่เป็นพี่มีสิทธิ์สั่งเล็กได้ ตอนนี้พี่สั่งให้เล็กมานั่งตรงนี้เดี๋ยวนี้”
ธนกรเองก็เริ่มรำคาญแล้วเหมือนกัน น้องสาวของเขาไม่ใช่เด็กเล็กๆอีกต่อไปแล้ว ขืนตามใจแบบนี้จะเสียคนมากไปกว่านี้ เขาตบที่โซฟาข้างตัวค่อนข้างแรง และนั่นเองที่ทำให้เด็กสาวสะบัดหน้าหนีแล้วเดินขึ้นบันไดไปในทันที
“ไม่ฟังซะอย่าง บ้ารึเปล่าจู่ๆมาสั่ง เป็นน้องไม่ใช่ทาสนะ มีปัญหาก็ตามมาละกัน!”
“เล็ก อย่าท้าพี่นะ!”
“ไม่ได้ท้า ก็เล็กไม่อยากจะนั่งอยู่ตรงนั้นนี่ พี่เอกมีอะไรก็ตามมาเองสิ!”
ร่างสูงกระโจนขึ้นบันไดตามไปในทันที มือใหญ่คว้าเอาข้อมือเล็กได้อย่างรวดเร็ว แน่นอนอยู่แล้วว่าลลดาไม่ได้คาดการณ์ว่าจู่ๆผู้เป็นพี่ชายจะหุนหันกระชากตัวเธอเอาแบบนี้ เพราะการพูดจาทิ้งท้ายแล้วหนีเข้าห้องก็เป็นวิสัยที่เธอทำอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว ทำไมจู่ๆถึงมาเอาเรื่องรุนแรงกันเช่นนี้
“ว้าย! ปล่อยนะ!”
“กรี๊ดทำไม ก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่าให้ตามมา! ลงมานี่เลยนะเล็ก วันนี้พี่ไม่ยอมแน่!”
“ไม่เอา! ปล่อยเล็กนะ!”
“เสียงดังอะไรกันน่ะ?!”
เสียงเข้มที่ดังขึ้นจากด้านล่าง ส่งผลให้ทั้งสองหยุดชะงักในทันที
“อากง”
“ลื้อสองคนโวยวายอะไรกัน?! เอก ทำไมจับน้องอย่างนั้น ลื้อเป็นผู้ชายนะ จับน้องรุนแรงแบบนั้นถูกที่ไหน! แล้วเล็ก นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เป็นสาวเป็นนางกลับดึกใช่ได้ที่ไหน! รีบๆเข้าห้องไปเลยนะทั้งสองคนเลย”
“ครับ อากง”
ทั้งสองหันมามองหน้ากัน ดวงตาคมเพ่งพินิจดวงหน้างามที่แดงระเรื่อเล็กๆด้วยความโกรธของน้องสาวแล้วก็อดปลงไม่ได้ อายุเพียงเท่านี้แต่กล้าสั่งปลิดชีวิตของคนอื่น หากปล่อยไว้เป็นแบบนี้ต่อไป อากงอาจจะได้หลานที่มีอุปนิสัยเหมาะสมกับธุรกิจ เพราะไม่ว่าจะเป็นเขาหรือนภิสา ต่างก็ไม่มีใครปรารถนาจะสืบทอดกิจการนี้ เหลือก็แต่ลลดาเท่านั้น
แต่ในวงการของมาเฟีย ไม่ใช่จะมีแค่ความโหดเหี้ยมเท่านั้นที่ทำให้โลกหมุนต่อไปได้ หากลลดาจะก้าวเข้าสู่วงการนี้จริง ยังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องเรียนรู้ และเขาก็ไม่คิดว่าเด็กสาวตรงหน้านี้จะสามารถทำได้ด้วย
“เล็ก”
“อะไร?”
“โลกนี้ไม่ได้หมุนโดยมีเราเป็นศูนย์กลาง ถ้าเล็กยังทำตัวแบบนี้ต่อไป วันหนึ่งเล็กจะไม่เหลือใครเลย จำคำของพี่ไว้นะ”
“เพ้อเจ้ออะไรของพี่ วันนี้เมามารึเปล่าน่ะ?”
“พี่มีเรื่องจะพูดแค่นี้แหละ” เอ่ยพลางเดินลงบันไดไปทางหน้าประตู ก่อนจะหันกลับมามองร่างเล็กที่ยังคงหยุดยืนอยู่ที่เดิมด้วยสายตาเรียบเฉย “แล้วขอเตือนไว้ อย่าแตะต้องนทอีก”
“... นี่พี่รู้เรื่องได้ยังไง?”
“... เลิกนิสัยแบบนี้ซะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าพี่ใจร้ายล่ะ”
“ไม่มีทาง! พี่เอกจำคำของเล็กไว้เลยนะ ใครก็ตามที่มายุ่งกับพี่ชิน ไม่ว่ามันจะสูงส่งมาจากไหน เล็กก็จะดึงมันลงสู่ที่ต่ำสุดให้ได้! ไม่มันก็เล็กที่ต้องตาย ถ้าพี่เอกจะมาเป็นศัตรูกับเล็กก็เอาเลย เล็กไม่กลัวหรอก!”
ธนกรถอนหายใจพลางสั่นศีรษะให้กับพฤติกรรมของน้องสาว เตือนให้ตายก็คงไม่มีวันเข้าใจ จะเอาน้ำร้อนเข้าสาดหรือเอาน้ำเย็นเข้าลูบก็ไร้ประโยชน์ ความน่าลำบากใจมีเพียงเรื่องเดียวคือสายเลือดที่ข้นยิ่งกว่าน้ำ พี่ชายสติดีๆที่ไหนจะทำร้ายน้องสาวที่คลานตามกันมาได้ลงคอ ถึงจะมีอยู่บ้างตามข่าวก็เถอะ อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่หนึ่งในนั้นละกัน
“ตามใจ”
“สรุปว่าผู้ชายคนนั้นยังอยู่ล่ะสิ นี่อย่าบอกนะว่าพี่ชอบมันอีกคน?!”
ร่างสูงก้าวเดินต่อไปราวกับไม่ได้ยินเสียงโวยวายที่เริ่มจะแหลมสูงขึ้นทุกที นึกเห็นใจข้างบ้านที่ต้องทนรับฟังเสียงแปดหลอดของเด็กคนนี้ และโชคดีที่พ่อกับแม่ของเขาถ้าหลับแล้วก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย ไม่อย่างนั้นคงได้แตกตื่นวิ่งมาดูกันแล้ว
“เดี๋ยวสิพี่เอก ตอบมาก่อน! นี่จะไปไหน?!”
“ไปไหนก็ได้ ที่ไม่มีคนใจร้ายอย่างเธอ ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้อง พี่เอาเธอตายไปแล้ว เล็ก”
เด็กสาวชะงัก เธอไม่ได้สนใจเนื้อความที่เอ่ยออกมา แต่เธอรู้สึกสะท้านวาบกับความเย็นชาในน้ำเสียง น้ำเสียงเรียบเฉยราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่เธอกลับรับรู้ได้ถึงความโกรธอย่างรุนแรงราวกับภูเขาไฟเตรียมปะทุในน้ำเสียงนั้น
โชคดีเป็นของเธอที่ไม่ได้เผชิญหน้ากับชายหนุ่มตรงๆ เพราะหากธนกรหันหน้ามาตามต้นเสียง เธอคงได้พบกับแววอำมหิตในนัยน์ตาคมดวงนั้นด้วย และถึงตอนนั้นเธอคงจะได้รู้ซึ้งว่า การเป็นน้องสาวที่ถูกพี่ชายชังนั้นเป็นอย่างไร
อะไรกันนักหนา ทำไมใครต่อใครก็ต้องเข้าข้างผู้ชายคนนั้น มีดีอะไรถึงกับทำให้พี่ชายที่ปกติยอมอ่อนให้เธอมาตลอดโกรธเคืองเธอได้ถึงขนาดนี้ แม้ว่าคราวนี้เธอจะเล่นแรงไปหน่อยก็เถอะ แต่ไม่ว่าใครๆก็ใช้วิธีสกปรกกันทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
“นท มีคนมาเยี่ยมแน่ะ”
“เอ๊ะ? ใครเหรอครับ?”
“พี่นท”
ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา และกางเกงสีน้ำตาลเข้มดูนุ่มนวล ขับให้บุคลิกของร่างตรงหน้าดูสง่างามแบบเรียบๆ เหมือนกับลูกผู้ดีที่รู้จักถ่อมตนไม่ถือตัว
“อา... สวัสดีครับ ขอโทษนะ ผม... จำคุณไม่ได้เลย”
น้ำเสียงและถ้อยคำที่สุภาพทำให้มนุเชษฐ์ขมวดคิ้วมุ่นพลางถอนหายใจอย่างไม่สบายใจ แม้ได้รับคำเตือนมาจากผู้ชายที่ไปรับเขามาจากร้านล่วงหน้าแล้วก็ตาม แต่ใครจะไปคิดว่าจะถึงกับจำอะไรไม่ได้ขนาดนี้ ต่อให้บอกว่าสักวันก็หายก็เถอะ
“ผมชื่อเชษฐ์ครับ เป็น... คนที่พี่เคยช่วยเอาไว้”
“จริงเหรอ ผมช่วยอะไรคุณเหรอครับ?”
เด็กหนุ่มยิ้มบาง สายตาที่ทอดมองร่างตรงหน้านั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและโหยหา คิดถึงจนอยากจะเข้าไปกอด ร่างเล็กที่เหมือนจะไม่สูงขึ้นเลย แต่ผิวหน้าก็เปล่งปลั่งขึ้นอย่างคนที่มีความสุขดี เขาไม่ได้พบกับนิชามาหลายเดือนเนื่องจากไม่มีเวลาละจากงานเลย ในตอนนี้ร้านเริ่มมีคนอุ่นหนาฝาคั่งจนต้องจ้างพนักงานเพิ่ม หนำซ้ำตัวนิชาเองตั้งแต่เริ่มงานใหม่ก็ยุ่งเสียจนแทบไม่ได้ติดต่อกัน อย่างมากก็แค่คุยโทรศัพท์กันเท่านั้น แต่นี่ห่างหายจากการติดต่อไปร่วมเดือน จนทำให้เขาสงสัยและเดินทางมาถึงร้าน Aphrodite ในคืนที่ผ่านมานั่นเอง
“เป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วครับ?”
ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อนิชาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ขณะปรายสายตามองผู้ที่สูงวัยกว่าอย่างร้อนใจ แม้จะเล่าเรื่องทุกอย่างให้นิชาฟังทั้งหมด แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะจำอะไรได้เลย แบบนี้จะมีวันที่หายจากอาการนี้ได้จริงๆหรือ เขาไม่มั่นใจเอาเสียเลย
“ตั้งแต่ต้นเดือนน่ะ”
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ? พี่นทไม่ได้ถูกรถชนธรรมดาใช่ไหม?”
--- เด็กนี่ฉลาด แค่มองสีหน้าของเขาเพียงปราดเดียวก็บอกได้ทันทีว่าไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาๆ
“ใช่ จริงๆก็ต้องโทษพี่เองล่ะที่นทต้องเจ็บตัวแบบนี้”
ธนกรตัดสินใจเล่าเรื่องให้ฟังอย่างคร่าวๆ ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินออกมาจากห้องน้ำ เป็นอันหยุดเรื่องราวเอาไว้ก่อน และเขาก็เล่าต่อจนจบขณะขับรถไปส่งมนุเชษฐ์ที่ร้านกาแฟในตอนค่ำวันนั้น
“ขอบคุณมากครับที่เป็นธุระให้ ส่วนเรื่องนั้น ผมจะเก็บเป็นความลับ พี่ไม่ต้องห่วง”
“ขอบใจมากนะ”
อย่างไรเสีย เขาก็ยังไม่อยากให้น้องสาวไปลิ้มรสชาติของคนที่ทำความผิดในคุก ซึ่งประวัตินั้นจะเป็นเสมือนรอยด่างไปตลอดชีวิต
“หมอบอกว่าอาทิตย์หน้าก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว พี่คงจะพานทไปอยู่ด้วยก่อน หายดีเป็นปกติเมื่อไหร่ถึงจะวางใจได้... เชษฐ์จะไปเยี่ยมก็ได้นะ ที่คอนโดนั่นล่ะ”
“ขอบคุณครับ... ผมฝากดูแลพี่นทด้วยนะครับ”
เด็กหนุ่มเอ่ยพร้อมกับปิดประตูรถหรูที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะมีโอกาสได้นั่ง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้เขาวางใจผู้ชายคนนี้มากเพียงพอที่จะฝากคนที่เขารักเอาไว้ด้วยได้ แต่เพราะได้เห็นแววตาและได้ฟังน้ำเสียงของธนกรในยามที่อยู่กับนิชา แม้ว่าจะมีเขายืนอยู่ตรงนั้น แต่เขาสามารถดูออกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้รักนิชามากจริงๆ และพร้อมจะปกป้องดูแลความสุขของนิชาได้อย่างดีที่สุด
ดีกว่าเขา ที่ได้แต่อารมณ์ร้อน เก่งแต่ปาก ดูแลตัวเองยังไม่รอดเลยด้วยซ้ำ ได้แต่พึ่งคนอื่นอยู่ทุกวี่วัน จะเอาอะไรไปปกป้องคนที่รักได้นอกจากความรู้สึก ที่ไม่เพียงพอสำหรับโลกที่เต็มไปด้วยกิเลสตัณหาอย่างปัจจุบัน
รัก แต่ไม่มีอำนาจ มันก็เท่านั้น ความจริงมันโหดร้ายแบบนี้เสมอ แต่เขาก็ยอมรับมัน และจะยังรักนิชาต่อไป แม้ว่าจะไม่มีวันที่คนคนนั้นจะหวนกลับมาสู่อ้อมแขนของ ‘น้องชายที่แสนดี’ อย่างเขาแล้วก็ตาม
รถคันงามจอดสนิทอยู่ในลานจอดรถของคอนโดใหญ่ เขาดับเครื่อง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก ขณะดวงตาทอดมองจอโทรศัพท์อีกเครื่องอย่างตั้งใจ
“ฉันเอง เรื่องนั้นเป็นไงบ้าง?”
เสียงเข้มจากปลายสายรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากได้รับคำสั่ง ธนกรนิ่งฟังอย่างตั้งใจ นัยน์ตายังคงมองภาพเคลื่อนไหวในจอโทรศัพท์อย่างไม่วางตา
“ดี ทำแบบนั้นต่อไป อย่าให้มันรู้ตัวล่ะ”
มือใหญ่กดปุ่มวางสาย พลางผ่อนลมหายใจยาวและเอนกายพิงเบาะอย่างเหนื่อยอ่อน ทุกวันนี้เขาแทบไม่ได้พักผ่อน ไม่ว่าจะงานที่ร้าน แล้วยังงานที่บ้าน อีกทั้งการเฝ้าดูแลนิชาที่เขาไม่อาจละทิ้งได้แม้เพียงเสี้ยววัน ขนาดออกมาจากโรงพยาบาลแล้วยังต้องเปิดดูกล้องที่ติดตั้งเอาไว้ในห้องพักของนิชาดูความปลอดภัยอีก เพราะแม้เขาจะส่งคนไปเฝ้าระวังอยู่รอบๆแล้ว เขาก็ยังวางใจไม่ได้ว่าน้องสาวตัวดีของเขาจะมาไม้ไหนอีก
ทุกวันนี้รู้สึกว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น หนำซ้ำยังเป็นเรื่องที่ไม่สามารถคาดเดาได้ และไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้นทั้งนั้น ต้นเหตุอยู่ที่ไหนกันแน่นะ? ใช่แค่ผู้ชายคนนั้นจริงๆหรือ? หรือจะเป็นที่ครอบครัวของเขาตั้งแต่แรกกันแน่?
เขาถอนหายใจพลางก้าวออกจากรถ มุ่งหน้าขึ้นสู่ที่พัก แม้ในใจจะรู้ชัดว่า คืนนี้คงเป็นอีกคืน ที่เขาไม่สามารถนอนหลับได้ลงก็ตาม
“พี่ชิน พักนี้เราไม่ได้เจอกันเลยนะคะ เล็กคิดถึงพี่ชินนะ”
เจ้าของนามเพียงลอบถอนหายใจ ก่อนจะกรอกเสียงผ่านสายโทรศัพท์ลงไป แม้ในใจจะไม่ได้มีอารมณ์ตามนั้นเลยก็ตาม
“พี่ก็คิดถึงเล็กครับ แต่ว่างานยุ่งมากจริงๆ ตอนนี้สถานการณ์ของบริษัทไม่ค่อยดี เล็กก็รู้ดีนี่ครับ”
“เล็กรู้ค่ะ เป็นห่วงพี่ชินด้วย อากงน่ะโยนภาระให้พี่ชินแท้ๆเลย”
“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ อากงไว้ใจพี่ถึงได้ให้พี่ทำงานนี้ เราน่าจะดีใจนะครับ เพราะมันหมายความว่า...”
“บริษัทใกล้จะเป็นของพี่ชินเต็มตัวแล้วใช่ไหมคะ?”
“ใช่ครับ...”
เขาหวังอย่างนั้น แต่ลึกๆก็ยังนึกระแวง เขาไม่คิดหรอกว่าจิ้งจอกเฒ่านั่นจะยอมให้เขาฮุบบริษัทได้โดยง่าย เพียงแค่พิสูจน์ความรักที่มีต่อหลานสาวคนเล็ก บริษัทขนาดใหญ่ที่มีพนักงานเป็นพันคนจะมาอยู่ในมือเขาด้วยเหตุผลเพียงแค่นั้นก็ออกจะดูไร้ความมั่นคงอยู่ มาเฟียสูงวัยคนนั้นคงไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก
“ดีใจจัง เล็กอยากแต่งงานกับพี่ชินเร็วๆจังค่ะ”
“พี่ก็เหมือนกันครับ”
“แต่เล็กก็อยากเจอนะคะ พี่ชินหาวันเข้ามาหาเล็กที่บ้านไม่ได้เหรอ?”
“เอาไว้... ประมาณวันอาทิตย์หน้าละกันครับ เดี๋ยวพี่จะเข้าไปทานอาหารค่ำด้วยกัน”
“จริงนะ สัญญานะคะ เล็กจะให้ป้ามนทำอาหารสุดฝีมือเลย”
“ครับ ไว้เจอกันครับ”
เตชินท์ระบายลมหายใจยาวเมื่ออีกฝ่ายยอมวางสายไปเสียได้ นับวันแผนการของเขายิ่งใกล้วันสำเร็จเข้าไปทุกที แต่ไม่รู้เหตุใดในใจถึงไม่รู้สึกยินดีหรือลิงโลดอย่างที่เคยเป็นเลยแม้แต่น้อย
แว่บหนึ่งที่คิดไปถึงนภิสาว่า หากรายนั้นทราบเรื่องนี้เข้าจะเกิดอะไรขึ้น เขาไม่ได้นึกเกรงกลัวอยู่แล้ว ทว่าก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ในใจเริ่มรู้สึกเจ็บอย่างคนที่กำลังจะหลอกใช้คนที่ดีกับตัวเขา แม้ว่านภิสาจะไม่ได้ยินยอมปลอบโยนเขาในทุกครั้งที่ร้องขอ และสุดท้ายก็ไม่ได้ยอมรับคำขอร้องไร้เหตุผลของเขา แต่เธอก็ยอมอยู่เคียงข้างเขา เจ้าบ่าวที่เธอไม่ได้รัก ไม่เคยนึกรักเธอ และตอนนี้กำลังจะหลอกใช้เธอให้เป็นสะพานนำไปสู่ธุรกิจอีกต่างหาก
เป็นแบบนี้จะดีจริงๆหรือ?
ดีสิ ความมั่นคงและอำนาจที่ยิ่งใหญ่คือสิ่งที่เขาต้องการที่สุดมาแต่ไหนแต่ไร แต่ลึกๆในใจกลับรู้สึกอยากหนีหายไปจากวงการนี้เสียที เขาไม่ได้เกิดมาในวงการนี้ตั้งแต่แรก เพียงแค่ถูกดึงเข้ามาเท่านั้น และนับวันความเป็นตัวเองก็ยิ่งถูกความโหดร้ายในสังคมกัดกร่อนจนไม่เหลือแล้วซึ่งความเห็นใจผู้อื่น หากไม่สู้เราก็จะแพ้ บิดาของเขาสอนมาเช่นนั้นตั้งแต่วันแรกที่รับเขามาเลี้ยง
มาถึงขั้นนี้แล้ว ถอยหลังไม่ได้ เหลือแต่ก้าวต่อไปเท่านั้น
เตชินท์แค่นยิ้มกับตนเอง ไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่เขาไม่แน่ใจว่าต้องทำอย่างไรต่อไป เมื่อไม่มีนิชาอยู่เคียงกาย พอไม่มีเด็กคนนั้นอยู่ข้างกายแล้ว ก็ไม่รู้ว่าทุกสิ่งที่ทำลงไปนั้นเพื่อใครอีกต่อไป ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงนี้ --- จะลุกขึ้นสู้อีกครั้งยังไง เขาเองก็ยังไม่รู้เลย
“วันนี้นทจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วจริงๆเหรอ?”
“อืม ใช่ ลุงหมอก็พูดแบบนั้นไงครับ”
“จริงนะ พี่เอกไม่ได้โกหกใช่ไหม?”
“ไม่โกหกสิ เนี่ย ข้าวของก็เก็บพร้อมขนาดนี้แล้ว เราอาการดีขนาดนี้จะมานอนแกร่วอยู่ได้ยังไง ออกไปช่วยพี่ที่ร้านได้แล้ว คนที่ร้านเหงาแย่ที่ไม่มีนทรู้ไหม”
“นทจะทำได้รึเปล่าก็ไม่รู้ กังวลเหมือนกันนะครับ”
“ไม่ต้องกลัวหรอก มีพี่อยู่ด้วยนทจะกลัวอะไรล่ะครับ?”
เจ้าของนามยิ้มร่าให้กับคำพูดนั้น เขาชอบที่อีกฝ่ายลูบศีรษะของเขาเบาๆเหมือนกับว่าเขาเป็นเด็ก ไม่รู้ทำไม เวลาเห็นดวงตาอ่อนโยนที่มองมาพร้อมกับฝ่ามืออุ่นๆที่สัมผัสผิวกาย เขาจะรู้สึกสบายใจและวางใจ ไม่ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งใดเขาก็ไม่กลัว
“ขอบคุณลุงหมอมากๆนะครับ”
นิชายกมือไหว้ร่างที่ไม่สูงไปกว่าเขานัก แต่ฝีมือมากล้นตามประสบการณ์และช่วงวัยที่แตกต่าง เขารู้สึกขอบคุณทั้งแพทย์และพยาบาลที่ดูแลเขาเป็นอย่างดี อีกทั้งคอยชวนคุยและสอนในเรื่องต่างๆมากมายในระยะเวลาร่วมเดือนที่ผ่านมา
“ดูแลตัวเองดีๆนะครับ จากนี้อาจต้องใช้เวลาหน่อยในการกระตุ้นในความทรงจำกลับมา แต่ผมคิดว่า อยู่กับคุณเอก... คุณนทคงไม่เป็นไร”
“ขอบคุณครับพ่อ ผมไปก่อนนะครับ”
“เดินทางปลอดภัยนะครับ”
ทั้งสองออกจากตึกสูงสีขาวในโรงพยาบาลใหญ่ นิชาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองอีกครั้งอย่างอาลัยอาวรณ์ เขารู้สึกเหมือนเกิดใหม่ที่นี่ พบเจอแต่เรื่องน่าตกใจราวกับฝันไป แต่สิ่งรอบข้างทั้งมวลบ่งชัดว่านี่ไม่ใช่ฝัน แต่เป็นความจริงที่เขาต้องยอมรับมันให้ได้
“นท ไปบ้านพี่ก่อนนะ”
“บ้านเหรอ? บ้านจริงๆของพี่เอกน่ะเหรอ?”
“ใช่ครับ ปกติเราจะอยู่คอนโดกัน แต่ว่าเย็นนี้อยากแวะเข้าไปหน่อย จะแนะนำนทให้ทุกคนรู้จักไงครับ”
“เอ๋? กะทันหันแบบนี้จะดีเหรอครับ? พ่อแม่พี่เอกไม่ว่าอะไรเหรอ?”
“จริงๆแล้วพ่อกับแม่รู้จักนทแล้วนะ แต่นทจำไม่ได้ พี่เลยอยากพาไปให้รู้จักพวกท่านอีกครั้ง นทไม่ต้องพูดอะไรหรอก เดี๋ยวพี่คุยเอง นะ?”
“ได้ครับ นทไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
ติดจะตื่นเต้นนิดหน่อยเท่านั้น จู่ๆจะได้พบกับพ่อแม่ของผู้ชายตรงหน้า ต่อให้บอกว่าเคยรู้จักกันมาก่อนแล้วก็ตามที แต่เขาจำอะไรไม่ได้เลยนี่นา จู่ๆจะให้พบกันก็ออกจะกังวลอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
เพียงไม่นาน รถยนต์คันงามก็มาจอดเทียบรั้วบ้านใหญ่ ประตูอัลลอยด์เปิดออกด้วยระบบไฟฟ้า ธนกรขับรถเข้าไปจอดในตัวบ้าน ก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อพบกับเฟอรารี่สีดำที่คงไม่ใช่ของใครอื่นนอกเสียจากพี่เขยของเขา
จะมาวันไหนไม่มา ดันมาวันที่เขากับนิชามาบ้านพอดี
แต่ถึงอย่างไรวันหนึ่งก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ไม่มีอะไรจะต้องปิดบังหรือหวาดกลัว
ธนกรจูงมือเล็กให้เดินตามเข้าไปภายในบ้าน เขาทักทายแม่บ้านและเอ่ยถามถึงบิดามารดา เมื่อได้รู้ว่าทุกคนรวมอยู่ในห้องนั่งเล่นจึงได้เดินเข้าไป
“สวัสดีครับ ป๊า ม้า... อ้าว พี่หญิง พี่เขย แล้วก็เล็กด้วย พร้อมหน้ากันพอดีเลยนะ”
“เอก แปลกจริงวันนี้มากันครบพอดี” ร่างท้วมเล็กน้อยตามวัยที่มากขึ้นของผู้เป็นมารดาลุกขึ้นจะมาสวมกอดบุตรชายหัวแก้วหัวแหวน จึงได้สังเกตเห็นร่างเพรียวที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง “อ้าว หนูนท มาด้วยหรือจ๊ะ ดีเลย ไม่ได้พบกันซะนาน สบายดีไหมลูก มานั่งในนี้สิ”
“สวัสดีครับ”
นิชายกมือไหว้ ก่อนจะหันไปมองใบหน้าดูดีเป็นเชิงถาม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้าจึงได้เดินตามเข้าไปโดยมีร่างสูงตามมาติดๆ เขาหันไปยกมือไหว้ร่างของชายสูงอายุในชุดอยู่บ้านสบายๆที่ดูปราดเดียวก็เดาได้ว่าเป็นบิดาของธนกร ก่อนจะหันไปมองทางอีกสามร่างที่นั่งมองมาด้วยสายตาตื่นตะลึงไม่ต่างกัน
คนหนึ่งประหลาดใจที่จู่ๆได้พบกับคนคุ้นหน้าที่เห็นในร้านเหล้าของน้องชายในวันนั้นแต่ไม่ได้ทัก การพบกันในวันนี้ฉายชัดว่าที่เธอเข้าใจนั้นไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย
คนหนึ่งคับแค้นใจที่ต้องมาพบกับคนที่ไม่อยากเห็นหน้าและปรารถนาให้หายไปจากโลกนี้มากที่สุดในวินาทีนี้
อีกคนหนึ่ง ทั้งตกใจที่จู่ๆก็ได้พบกับคนคนนี้โดยไม่ได้เตรียมใจมาก่อน ทั้งเจ็บใจที่ได้เห็นมือใหญ่กอบกุมมือบอบบางอันแสนนุ่มนั้นเอาไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ทั้งดีใจที่ได้เห็นใบหน้าน่ารักและดวงตาที่ฉายแววไร้เดียงสาคู่นั้นอย่างเต็มตาอีกครั้ง
เขาคิดถึงเด็กคนนี้มากเหลือเกิน นัยน์ตาคมทอดมองเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม นึกอยากจะลุกไปคว้าร่างงดงามนั้นมากอดเอาไว้ และสูดดมกลิ่นหอมสะอาดจากร่างนั้นให้เต็มปอด แต่ในตอนนี้ไม่อาจทำได้ ทั้งๆที่นิชาอยู่แค่เอื้อมแล้วแท้ๆ
“ม้าครับ ป๊าครับ เอกมีเรื่องจะบอก...”
ชายหนุ่มนิ่งอึ้งอย่างตกตะลึง เมื่อเสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยอย่างเรียบๆดังขัดความคิดของเขา เป็นคำพูดสั้นๆที่มีอิทธิพลกับความรู้สึกของเขาเสียจนดวงตาคมที่จ้องมองร่างเล็กอยู่นั้นถึงกับพร่ามัว
“เอกกับนท... เราคบกันอยู่ครับ”
Talk: สวัสดีค่ะ วันนี้วันหยุดวันสุดท้ายของชานมแล้ว
จากนี้เดินสายงานยาว เสาร์อาทิตย์ไม่ได้หยุดจนถึงสิ้นปี :เฮ้อ:
ช่วงหลังจากนี้เป็นช่วงนับสต๊อกน่ะค่ะ ชานมต้องไปต่างจังหวัดทุกเสาร์เลย (มีใครทำอาชีพเดียวกันบ้างมั้ยเนี่ย?)
ระหว่างนี้จะพยายามอัพตอนใหม่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
อย่าเพิ่งถอดใจกันนะคะ!
ป.ล. ขอบคุณมากสำหรับทุกความคิดเห็นนะคะ
ชานมน้อมรับฟัง และจะนำไปปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นค่ะ
:bye2:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยสะใจมากค่ะอีพี่ชินเงิบไปเลย :m20:
-
:laugh: :laugh: :laugh:สะใจอย่างแรง :laugh: :laugh: :laugh:
-
เยี่ยมเลยค่ะคุณเอก!! o13
-
ยิ่งอ่านวี่แววของความเศร้าก็มารำไร จนตอนนี้แทบปกคลุมทั้งเรื่องแล้ว ตอนจบจินตนาการณ์ไม่ออกเลยว่าพี่ชินมันจะมีชีวิตรอดยังไง
-
สั้นๆนะครับ... กดไลค์ครับ! สุดยอดลูกผู้ชายตัวจริงเลย o13
-
พี่ชินหงายเงิบเน้อค่า ฮ่าๆๆๆ แอบสะใจเล็กๆ คึคึ o13
-
โอ๊ยยยยยย สะใจอีพี่ชิน สมน้ำหน้า ช๊อคตายไปเลยยิ่งดี :m14:
-
เปลี่ยนพระเอก เปลี่ยนพระเอก เปลี่ยนพระเอก เปลี่ยนพระเอก
เพราะจนถึงตอนนี้ก็ยังมองไม่เห็นว่าชินจะสามารถแก้ไขปมร้อยแปดพันปมที่ตัวเองผูกไว้ได้เลย
รักคนแต่งจังค่ะ ให้ตาพี่ชินเจ็บปวดเยอะๆ ให้รู้เลยก็ไดีว่านทเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวเอง!! :L1:
-
ตอนี้ยาวได้ใจ ชอบๆ มาต่อแบบนี้อีกเรื่อยๆนะคะ เนื้อเรื่องก็ดำเนินเร็วขึ้นด้วย สนุกมากก
ตอนนี้ดีใจที่เชษฐโผล่มา แถมเอกนี่ลุคพระเอกสุดๆ อยากให้สุดท้ายเอกได้เป็นพระเอกจริงๆนะ ส่วนไอ้ชินเหอะๆ ปล่อยมันไปสู่
ความเวิ้งว้าง และตอนนี้ทำให้เราเกลียดเล็กกว่าเดิม เกลียดมากคนที่ทำผิดแล้วคิดว่าตัวเองถูก เหอๆ
เราอ่าน 4 บรรทัดสุดท้ายไป 3-4 รอบ สะใจที่สุด :laugh: :laugh: :laugh:
-
สะใจ!!!! :m11:
เกลียดเล็ก :fire:
-
เงิบบบ
พี่ชิน ต้องทำอะไรซักอย่างแล้วแหละ
-
สมน้ำหน้าชิน ๆๆ :m31:
แต่คนที่นทรักก็เป็นชินสินะ :z3:
งั้นก็มาทวงนทกลับไปได้แล้ว ละก็จัดการเล็กมันเลย :เฮ้อ:
วันนี้เหนื่อยนอนมากเกิน ดีใจสุดๆมาต่อแล้ว :L2: :L1: :3123:
-
สมน้ำหน้าชินไม่ยอมสนใจนทเองทั้งที่ลุกน้องจะรายงานความเป็นอยู่
เราว่าการที่งานของชินมีปัญหาต้องเกี่ยวกับเอกแน่เลยอ่ะ เห็นว่าต้องจัดงานของครอบครัวด้วย
ยัยเล็กน่าจัดการให้เลิกนิสัยเสียสักทีไม่ก็ต้องส่งไปดัดนิสัยซะแล้ว เอาแต่ใจมากเกินนะ
-
:เฮ้อ:
ความยิ่งใหญ่เข้าครอบงำ
ความตกต่ำเข้าสิงสู่
ความโลภเข้ากายกรู
ความหดหู่เข้ายึดใจ
สุดท้าย..สูงสุดคืนสู่สามัญ
ที่เชิงตะกอน คุณเตชินท์
:call:
-
ชินอย่าทำตัว โง่เง่า ให้มากเดี๋ยวจะเสียของที่รักไปจริงๆ ความรักไม่ใช่การเสียสละ แต่มีไว้เพื่อปกป้อง และไม่ใช่ทำร้าย หยุดทำตัวเป็นพระเอกช่องหลากสีซะทีเถอะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
สะใจ :m20:
แต่เค้าคิดว่าครอบครัวนี้เลี้ยงลูกผิดๆยังไงไม่รู้
ไม่อบรมสั่งสอนเอาแต่คิดว่าเป็นลูกคนเล็กต้องดูแลแบบประคบประหงมแล้วเป็นยังไงหละ
ขาดจิตสำนึก..
-
ยังอ่านไม่ทันตอนล่าสุดนะคะ แต่อยากบอกเหลือเกินว่า
เอก เอก เอก เอก เอก เอก เอก เอก
เอก เอก เอก เอก เอก เอก เอก เอก
เอก เอก เอก เอก เอก เอก เอก เอก
ชอบเอก!!!!
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
เป๊ะเวอร์!!!!!! 555555555555
-
เริ่มเขวมาทางเอกนิดหน่อย ถ้าชินไม่รีบทำคะแนนนี่อดชัวร์
อยากเห็นนทภาคสดใสน่ารักบ้าง รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ถึงจะโคตรสะใจอีพี่ชินแต่ไม่รู้ว่าทำไมบทพระเอกมันเหมาะกับพี่ชินคนเดียวเลยอะ555555555555
เอกก็สู้เค้าคะ .....
-
อ๊ากกกก สงสารนท เชียร์เอก เชียร์ชิน ((สรุปตูเชียร์ใครฟร่ะ!!!))
๓P ไปเลยยย ((ไม่อ่าวววว)) เอกเหมือนกับพระรองมากกว่านะ T^T ถึงจะอยากให้นทมีความสุขก็เถอะ
แต่บทพระเอกก็ต้องเป็นของพี่ชินแต่เพียงผู้เดียวมาตั้งนานแล้ว เพียงแค่ว่าพี่ชินต้องผ่านเงื่อนไขอะไรบ้างอย่างสักสองเงื่อนไขมั้ง ?? ถึงจะกลับมารับบทพระเอกอย่างเต็มตัว
:z2: :z2: :z2: :z2:
___________________________________________________-
ผมไม่ถอดใจหรอกครับ เพราะผมเฝ้าติดตามมาทุกวันว่าตอนใหม่จะออกตอนไหน อิอิ o13
มาต่อตอนใหม่เร็ว ๆ นะครับ ช่วงนี้กำลังน่าติดตามอย่างหนัก กำลังสนุกเลยยย!!!!
-
เอกเท่มาก มาดแมนแฮนซั่มแฟร์ๆ ศัตรูหัวใจอย่างเชษฐ์ เอกก็ยังบอกเรื่องนท
ส่วนยัยเล็ก เป็นคนน่าสงสาร พ่อแม่รังแกฉัน ไม่รู้อะไรถูกอะไรผิด และเพราะมีเงิน ถึงได้เตลิดได้ขนาดนี้ แต่เอกจัดการให้เข็ดหลาบซะทีเหอะ!
ชอบตอนสุดท้ายมากที่เอกพานทไปเปิดตัว คราวนี้เล็กกับชินดิ้นแน่ 5555
รอตอนหน้าจ้า
-
ชินน่าจะหนักสุดงานนี้ นทก็ลืม งานที่หวังไว้ก็ไม่น่าสำเร็จโดยง่าย
อากงน่าจะรู้ทันอยู่หรอก o18
มาต่อเร็วๆนะ :call:
-
เกลียดเล็ก ผู้หญิงแบบนี้เราก็เจอนะทุกวันนี้
สงสารนทอ่ะ เหมือนจะมีความสุขดีนะ
แต่มันไม่ตลอดไปไง อิพี่ชินนี่ก็ ถอยกลับไม่ได้
โดนเขาหบอกใช้ชัดๆ แถมต้องเสียนทไปอีก
เอกก็น่าสงสาร หลอกตัวเองทุกวัน
เรื่องนี้หาทางออกง่าย แต่ไม่มีใครอยากทำทั้งนั้น
-
ชินแกสมควรผิดหวังซะ :beat: :beat:
ขอให้นทความจำเสื่อมยังงี้ตลอดไปละกัน สาธุ
-
ผ่าง!!!! ชัดเจนมากค่ะพี่เอก อยากเป็นพระเอกเป็นพี่เอกเหมือนกันนะ เป็นคนดี อ่อนโยน รักนทด้วย
(หรือด้านมืดยังไม่ออกมา)
พี่ชินต้องเสียใจมากแน่ ๆ ที่นทจำตัวเองไม่ได้ เหอะ ๆ ทำตัวเองทั้งนั้น รับผลกรรมไป
น้องเล็กสติลไม่สลดนะ ซักวันจะไม่เหลือใครจริง ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ประโยคสุดท้าย เหมือนระเบิืดที่รอเวลา เหอะๆๆๆ ได้อีกเนอะ
-
ยังคงเข้าข้างชิน :z6: :z6: :z6:
ตัดใจไม่ได้
จะอ่านไม่ไหวแล้ววววววววววววววว :z3: :z3:
-
ชินอย่าทำตัว โง่เง่า ให้มากเดี๋ยวจะเสียของที่รักไปจริงๆ ความรักไม่ใช่การเสียสละ แต่มีไว้เพื่อปกป้อง และไม่ใช่ทำร้าย หยุดทำตัวเป็นพระเอกช่องหลากสีซะทีเถอะ
-
อีเล็ก อีเลววววววววววววววววววววววววว
ฆ่ามานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เป็นห่วงนท คนบ้านนี้ไว้ใจไม่ได้เลย
-
สะใจเฟ้ย สมน้ำหน้าอิพี่ชิน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แต่ว่าเค้าเชียร์ตัวนะ ยกป้ายไฟ พี่ชิน พี่ชิน พี่ชิน พี่ชิน พี่ชิน :3123: :3123:
-
ดีเกินไปอาจไม่ได้เป็นพระเอก
-
อ่าทำไมคนแต่งเรื่องนี้ชอบทำให้ค้างจัง
คือแบบเอาให้เคลียร์เป็นตอนๆไปได้ไหม คือไม่ใช่อะไรมันนอนไม่หลับบบบบบบบบบบ
555555555555555555555
เดี๋ยวจะเอาไปฝันหรือไม่ก็เอาไปกังวลว่ามันจะต่อยังไงดีไม่ดีฝันแล้วจิ้นเองจบ 555555
เอาเข้าเรื่องดีกว่าคือจากที่อ่านมาอยากให้นทคู่กับเอกอะ แบบว่านะถึงยังไงก็ความจำเสื่อมแล้ว
แถมประพฤติตัวดีอีก ส่วนชินนั้นปล่อยให้อกแตกตายไปเลย 5555555
ขอบคุณนะครับที่มาต่อ แล้วอย่าลืมมาต่ออีกน๊าาาาาาาาาาาาาา
-
ท่าทางจะอึ้งกันทั้งบ้าน โดยเฉพาะนายชินละนะ
-
โอ๊ะ เอาแล้วไงงงงงงง
-
ตาย ตาย ตาย ค้าง ค้าง ขอความกรุณาอย่าทิ้งไว้นาน อาจบ้าได้ ต่อด่วนจ้า
-
ตอนแรกก็เชียร์ชินนะ...
เพราะถึงจะเลว หรือร้ายยังไง?
หรืออาจจะเห็นแก่ตัวมากไปหน่อย...เขาก็รักในแบบของเขานี่นะ!!!!
:เฮ้อ:
แต่ตอนนี้แอบเชียร์เอกแทน...เชียร์สุดใจเลยล่ะค่ะ^^
:call:
-
สะใจชิน ตอนมีนทกลับไม่รักษาไว้ให้ดี ตอนนี้มาอาลัยอาวร
-
ไม่มีคำไหน เหมาสมเท่า
สะ ใจ แท้
-
ตาต่อตาฟันต่อฟัน o13 o13
-
อยากรู้จัง ว่าถ้าพี่ชินรู้ว่ายายเล็กเป็นคนสั่งเก็บนทจะทำยังไง
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[31]
“เอกกับนท... เราคบกันอยู่ครับ”
“... พี่เอก?!”
“ว่าไงนะ เอก? นี่ล้อเล่นใช่ไหม?.........”
ร่างสูงไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกหลังจากนั้น รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบสั่นสะเทือนราวกับเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ ในหูอื้ออึงไปด้วยเสียงรอบข้างที่ฟังไม่ได้ศัพท์ ดวงตามองเห็นเป็นภาพที่หมุนวนคล้ายกับโลกพลิกคว่ำหลายตลบ
ฝัน
เขาฝันร้าย --- เป็นฝันร้ายที่อยากจะรีบๆตื่นให้เร็วที่สุด
ไม่มีทาง ไม่มีวันที่นิชาจะรักใครคนอื่นนอกจากเขาหรอก ก็ในเมื่อ --- เขายังไม่สามารถรักใครได้นอกเหนือจากเด็กคนนั้นเลย แล้วทำไม ---
เขา --- รักนิชาอย่างนั้นหรือ?
ใช่ รักสิ ไม่รักเด็กคนนั้นแล้วจะให้ไปรักใคร
ทั้งชีวิตนี้ เขาไม่เคยให้ใครก้าวเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขาได้มากเท่าเด็กคนนั้นอีกแล้ว ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ประกายสดใสในแววตา ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆโอบล้อมชีวิตของเขา และทำให้เขาได้รู้จักกับคำว่า ‘ความสุข’ ที่ไม่จำเป็นต้องใช้อะไรเลย แค่เพียงมีกันและกันเท่านั้น
แต่เพราะอะไร อะไรทำให้เขาลืมเรื่องที่ง่ายที่สุดแบบนั้นไป?
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขากลัว ว่าวันหนึ่งอาจจะต้องสูญเสียความสุขเหล่านั้น จึงได้เร่งสร้างรากฐานให้มั่นคง ด้วยหวังว่าอำนาจที่มากขึ้นจะสามารถทำให้นิชาอยู่กับเขาได้ต่อไป วันทั้งวันหมกมุ่นอยู่แต่เพียงเรื่องแบบนี้ และหลงมัวเมาอยู่กับตัณหาที่ระบายออกตามแสงสียามค่ำคืนจนทำให้มองข้ามความสุขที่เรียบง่ายเหล่านั้นไปจนหมด
เดือนปีผ่านไป ความสุขในแบบนั้นก็ไม่เหลือให้ระลึกถึงในความทรงจำของเขาได้อีก เขาลืมไปแล้วว่าเคยรู้สึกแบบนั้น เพียงแค่ได้นั่งดูหนังด้วยกันที่บ้าน หรือหัวเราะให้กันยามที่ขับรถไปรับนิชาที่ร้านกาแฟ หรือแม้แต่ช่วยกันทำอาหารเย็นในครัวที่ห้องของพวกเขาสองคน --- ความสุขที่แม้แต่เงินก็ซื้อไม่ได้ ความสุขของการได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนรักคนแรกคนเดียวในหัวใจ
ลืมไปได้อย่างไรกัน? --- เขาลืมสิ่งล้ำค่าเหล่านั้นไปได้อย่างไรกัน?!
“... พี่ชิน?”
เสียงใสหลุดรอดออกจากเรียวปากคู่สวย ก่อนที่เจ้าตัวจะทันได้รู้สึกตัวเสียด้วยซ้ำไป เสียงหวานนั้นแผ่วเบา และสั่นไหวราวกับเจ้าของเสียงนั้นกำลังร่ำไห้ ทั้งๆที่ดวงหน้าน่ารักยังฉายแววงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เช่นเดียวกันกับเขาและทุกๆคนที่อยู่ภายในห้อง ทว่าธนกรสามารถสังเกตเห็นได้ชัดว่า ในนัยน์ตาคู่โตนั้นเต็มไปด้วยความอาลัยราวกับโศกเศร้ากับการจากไปของคนที่รัก ทั้งๆที่ --- แน่นอน --- นิชาจำเรื่องของผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย
“พี่ชิน! เป็นอะไรไปคะ? ร้องไห้ทำไม?”
ลลดารีบคว้าทิชชู่เพื่อซับน้ำตาบนผิวแก้มของร่างสูงที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆในทันที ขณะที่เจ้าของนามเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว ปลายนิ้วยาวเลื่อนแตะสัมผัสที่ขอบตาร้อนผ่าวเบาๆ เมื่อพบว่ามีหยดน้ำใสรินไหลอยู่จริงก็ผุดลุกขึ้นยืนแล้วก้าวยาวๆผ่านหน้าทุกคนออกไปจากห้อง
จังหวะที่ก้าวผ่านร่างบอบบางนั้นเองที่เตชินท์หันมาสบตากับนิชาเพียงเสี้ยววินาที ดวงตาคู่สวยไหวระริกเมื่อได้ประสานสายตากับร่างสูงใหญ่ของใครบางคนที่ไม่รู้จักโดยไม่มีเหตุผล ก่อนที่ประตูจะปิดลงตามหลัง และร่างเพรียวบางก็ไม่เห็นผู้ชายคนนั้นในสายตาอีก แน่นอนว่าเด็กสาวร่างเล็กรีบก้าวตามออกไปอย่างร้อนใจ ในขณะที่ผู้เป็นพี่สาวคนโตได้แต่ถอนหายใจยืดยาวกับเหตุการณ์ที่ท่าทางจะต้องเคลียร์กันอีกยาว
“คุณนท เชิญนั่งเถอะค่ะ เอกด้วย อธิบายให้หมดเลยนะว่าเรื่องมันเป็นไงกันแน่”
“นั่นน่ะสิ เอก นี่จะบอกว่าเราชอบผู้ชายเหรอ?”
“ป๊าครับ ม้าครับ...”
ดวงตาคมสั่นไหวเมื่อได้ยินน้ำเสียงปวดร้าวของผู้เป็นมารดา แต่เขาเลือกที่จะไม่หลบสายตา กลับจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของพ่อและแม่อย่างหนักแน่น ทว่าเว้าวอน
“เอกกราบขอโทษจริงๆที่ทำให้ป๊ากับม้าต้องเสียใจ เอกเป็นลูกชายที่เห็นแก่ตัว... เห็นแก่ความสุขของตัวเองเป็นหลัก จนทำให้ทุกคนต้องเสียใจแบบนี้... แต่เอกอยากให้ป๊ากับม้าเข้าใจว่าเอกไม่อยากโกหกในเรื่องที่ไม่มีวันปิดบังได้ตลอดชีวิตแบบนี้ ถ้าป๊ากับม้ารับไม่ได้... เอกก็จะไปครับ”
“ลูกจะไปไหน?! ไม่ได้นะ ม้าไม่ให้ไปหรอก” ร่างเล็กของผู้เป็นแม่รีบคว้าร่างสูงใหญ่ของบุตรชายเอาไว้ในทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น เธอกอดรอบกายของธนกรเอาไว้มั่น “ไม่ว่ายังไงเอกก็เป็นลูกของม้า เอกจะเป็นเกย์หรืออะไรก็ตาม ม้ารักลูกของม้าไม่ว่าลูกจะเป็นแบบไหน”
“ม้า...”
หยดน้ำตารื้นเอ่อเสียจนภาพข้างหน้าฝ้ามัว เขาไม่เคยคาดหวังว่าจะมีใครในครอบครัวที่ยอมรับตัวตนของเขาที่เป็นแบบนี้ บุตรชายคนเดียวของตระกูลที่มีเชื้อสายจีน หลายชายคนโตที่ทุกคนปรารถนาจะให้มีคู่ครองและสืบทอดวงศ์ตระกูลต่อไปอย่างเขา ไม่เคยคิดฝันว่าจะมีใครยอมรับสิ่งที่เขาเป็นอยู่ แม้ในใจไม่คิดปฏิเสธเลยว่า เขาเฝ้าภาวนาให้มีวันหนึ่งที่เขาไม่ต้องหลบๆซ่อนๆตัวตนของเขา และสามารถประกาศออกไปให้ทุกคนได้รับรู้
มือใหญ่หนาที่สัมผัสศีรษะของเขา ทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากบ่าของมารดา เขาสบตากับผู้เป็นพ่อ ที่ยืนอยู่ข้างกายพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าที่มีริ้วรอยของความชรา
“ป๊า... เอกขอโทษ”
“เอก ลูกเป็นคนดี ป๊าภูมิใจที่ลูกชายของป๊าเป็นคนดี ลูกไม่เคยทำให้ป๊าผิดหวังเลย”
แน่นอนว่าเขาตกตะลึงแทบช็อก รู้สึกเหมือนกับมีฟ้าผ่าลงมาที่กลางใจ แว่บแรกที่คำตวาดจะหลุดออกมาจากริมฝีปากเพราะความตกใจ แต่น้ำตาของลูกชายคนโต --- น้ำตาของลูกชายคนเดียวที่ทำตัวเข้มแข็งมาตลอดกลับทำให้ทุกความรู้สึกหายวับไป เขาพิศมองร่างสูงของธนกรที่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดกับความลับที่ปิดบังมานาน คงเป็นความลับที่อยากเปิดเผย แต่ก็ไม่กล้าพอสักที และในวันนี้เด็กคนนี้กลับรวบรวมความกล้าเพื่อสารภาพกับเขา แบบนี้จะให้เขาโกรธลงได้อย่างไร
“ดูซิ ร้องไห้เป็นเด็กๆเชียว ไม่อายหนูนทเขาเหรอลูก”
เมื่อได้ยินผู้เป็นแม่เอ็ดเบาๆอย่างเอ็นดูเช่นนั้น ชายหนุ่มจึงรีบเช็ดหน้าเช็ดตาด้วยผ้าเช็ดหน้า ก่อนจะหันไปทางร่างเล็กที่ยืนอยู่ด้านหลังข้างนภิสาผู้เป็นพี่สาวโดยไม่พูดอะไร
“ขอโทษนะ นท... พี่...”
เจ้าของนามสั่นศีรษะพร้อมกับคลี่ยิ้มน้อยๆ “พี่เอกเท่มากเลยครับ”
“เท่...? เท่ตรงไหนเนี่ย?”
ทั้งน้ำมูกน้ำตาไหลมาปนกันไปหมดเต็มหน้าแบบนี้ ผู้ชายอายุยี่สิบกว่าๆตัวเบ้อเร่อมายืนซบไหล่แม่ร้องห่มร้องไห้มันเท่อย่างไร สงสัยเขาคงต้องพาร่างตรงหน้าไปเช็คสมองอีกรอบแล้วกระมัง
“ไม่รู้สิครับ ถึงจะขี้แง แต่พี่เอกก็ดูเท่มากเลยครับในสายตานท”
“หนูนท ม้าว่าคงจะจริงอย่างที่พูดแหละลูก เอกเขาคงจะดูเท่ในสายตาลูกคนเดียวจริงๆล่ะ ม้าไม่เห็นรู้สึกว่าเท่ตรงไหนเลย”
นิชาหัวเราะประสานเสียงไปกับผู้คนรอบกาย แม้แต่ตัวธนกรที่เป็นเป้าเองก็ยังอดหัวเราะไปด้วยไม่ได้ ทุกคนนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับดื่มน้ำชาร้อนเพื่อสงบจิตสงบใจกัน ก่อนที่ธนกรจะเข้าสู่ประเด็นที่ต้องการจะกล่าวมาตลอดหลายวัน
“ที่เอกพานทมา ก็เพราะมีเรื่องจะเล่าให้ฟังครับ...”
เขาเล่าให้ฟังคร่าวๆเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับนิชา ตลอดจนเรื่องรุนแรงที่เกิดขึ้นในคืนวันนั้น
“พี่เอก... ไหนบอกว่านทถูกรถชนไงครับ?!”
ดวงหน้าน่ารักฉายแววตกใจเมื่อธนกรเล่าเรื่องทั้งหมดออกไป ชายหนุ่มหันมามองด้วยสายตาลุแก่โทษ เขาลูบศีรษะมนเบาๆอย่างปลอบประโลม
“พี่ขอโทษ พี่กลัวนทจะตกใจถ้าได้รู้ความจริง”
“ก็... ตกใจจริงๆแหละครับ ทำไมเขาถึงตีนทล่ะครับ? นททะเลาะกับพวกเขาเหรอ?”
“แฟนใหม่ของคนรักเก่าของนทสั่งมาน่ะ”
“คนรักเก่าของนท...? นทมีคนรักมาก่อนหน้านี้ด้วยเหรอครับ?”
“เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟังทีหลังนะ” เขาหันไปทางพ่อกับแม่อีกครั้ง “จริงๆนทเพิ่งออกจากโรงพยาบาลวันนี้เองครับ”
“แล้วนทหายดีแล้วใช่ไหม?”
“เรื่องแผลผ่าตัดไม่มีปัญหาครับ แต่ว่านทความจำหายไป 6 ปี”
ดวงตาสามคู่ฉายแววตื่นตระหนก เรื่องแบบนี้ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นโดยง่าย เข้าใจว่ามีแต่ในละครเสียด้วยซ้ำไป
“แล้วจะทำยังไงล่ะ เอก?”
“หมอบอกว่าต้องอาศัยการกระตุ้นไปเรื่อยๆครับ สักวันความทรงจำจะกลับมา”
“ต้องให้หมอรักษาให้ได้นะลูก ยังเด็กอยู่แท้ๆต้องมาเจอเรื่องแบบนี้... เอก จะหาหมอที่ไหนก็ได้ ถ้าที่ไทยไม่มีทางรักษา ไปที่ต่างประเทศก็ได้นะลูก”
“ครับม้า แต่เอกคิดว่าหมอของเราก็พูดถูกแล้ว นทเองอยู่ที่นี่น่าจะสบายใจกว่าด้วย”
“แล้วจับคนร้ายได้รึยัง?”
เสียงเข้มเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปนาน ธนกรหันไปทางบิดาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ใบหน้านิ่งที่ดูซีดเล็กน้อยทำให้เขาเดาอารมณ์ของร่างสูงวัยได้ทันที พ่อของเขากำลังโกรธ เห็นแบบนี้ก็อดดีใจไม่ได้ที่ครอบครัวของเขารู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนและเป็นห่วงนิชาที่เขารัก
“จับได้แล้วครับ เป็นพวกนักฆ่ามือสมัครเล่น”
“ใครสั่งมา?”
ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ ทุกสายตาจับจ้องเขาอย่างรอคอยคำตอบ เขาหันไปมองสีหน้าไม่พอใจของผู้เป็นบิดา สีหน้าข้องใจของผู้เป็นมารดา และสีหน้าตระหนกตกใจราวกับหวาดหวั่นกับความจริงที่คาดเดาเอาไว้ในใจ
และในที่สุด เขาก็ยอมเอ่ยความจริงออกมา
“เล็กครับ”
“พี่ชิน จะไปไหนคะ รอเล็กก่อน”
เด็กสาวพยายามวิ่งตามร่างหนาที่ก้าวยาวๆไปที่รถของตนเอง เขาก้าวขึ้นรถแล้วล็อกรถ ก่อนจะออกตัวพุ่งไปที่ประตูใหญ่จนแม่บ้านต้องรีบสั่งเปิดประตูแทบไม่ทัน ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งแล้วพุ่งตรงขึ้นทางด่วน มุ่งหน้าออกนอกกรุงเทพมหานครไปอย่างรวดเร็ว
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เขาก็มาถึงชายทะเล แสงสีส้มของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินส่องลาดเข้ามาภายในรถยนต์คันใหญ่ ก่อนที่เจ้าของร่างสูงจะฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยหนังสีดำสนิทเพื่อสงบสติอารมณ์
น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่เพราะตกใจกับคำพูดของธนกรหรอก แต่เขาตกใจกับสิ่งสำคัญที่เพิ่งระลึกได้ และเสียใจ --- กับสิ่งที่เคยทำลงไป
เขาต่างหากที่เป็นนกที่อยู่ในกรง นกโง่ๆที่ทำอะไรไม่ได้ แต่กลับหลงคิดไปว่าเป็นเจ้าของดวงอาทิตย์ที่ส่องสว่างเจิดจ้าอยู่ด้านนอก และจะจับดวงอาทิตย์เข้ามาอยู่ในกรงด้วยกันได้
คนที่ดีกับเขามากที่สุด
คนที่รักคนเลวอย่างเขายิ่งกว่าใคร
นิชาเป็นทุกอย่าง --- เป็นยิ่งกว่าแสงสว่างในชีวิตของเขา
หยดน้ำใสรื้นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงภาพของคนสำคัญที่สุดในชีวิต ต่อจากนี้แม้ว่าโลกจะต้องมืดดำสนิทและเต็มไปด้วยความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว แต่แสงสว่างอันแสนอบอุ่นนั้นจะไม่มีวันกลับมาหาเขาอีกต่อไปแล้ว
Talk: Happy 12/12/12 ค่ะ ^^
ลงถึงตอนนี้แล้วหายตัวจริงๆนะ >.< หมดสต๊อกแล้วจริงๆ
(แต่จะพยายามอัพให้เร็วที่สุดนะคะ)
ป.ล. ทำไมไม่มีคนสงสารพี่ชินบ้างน้า 555
-
เป็นครั้งที่อ่านแล้วสงสาร ชิน จนน้ำตาไหล มาต่อไวไวนะคะะมันต้างงมากเลยย
-
สงสารพี่ชินจับใจ :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :sad4:
-
เศร้าจับใจ T_T
-
อยากสงสารแต่ก็สงสารไม่ลงจริง ๆ นึกถึงตอนที่เตะนทแล้วทำใจให้สงสารไม่ได้เลย
+1
-
สงสารตอนนี้หล่ะ :sad4:
-
แอบสงสารปนสมน้ำหน้าพี่ชินนิดๆ o18
สมน้ำหน้านังเล็กอะ ความจริงถูกเปิดเผยแล้วตายแน่เมิงงง :laugh: :laugh:
-
ถามว่า สงสาร ชิน มั้ย
ไม่นะ สมเพช เวทนา ซะมากกว่า
เฮ้ออออออ... กว่าจะรู้ตัว :เฮ้อ:
-
อยากให้นทมีความสุขกะเอก แต่ก้อสงสารพี่ชินน ทำไงดี สับสนๆๆๆ :z3: :serius2:
-
ไม่เม้นไม่ได้แล้ว
อยากบอกว่า สะใจ ฮ่าๆ :laugh:
อย่าให้รู้ความจริงไปอีกนานเลย
อยากให้นทความจำเสื่อมไปตลอด
-
:m15: :m15: :m15:
-
ชิน มีสิ่งมีค่าไม่รักษา ทำคนรักเสียใจไม่สำนึก ..โดนย้อนศรเข้ามั่ง เจ็บเน๊าะ o7 o7 o7
...
...
...
...
...
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
พี่ชินค่ะช้าไปไหมค่ะเพิ่งรู้ตัวเหรอ
แอบสงสารนิดๆ :sad11:
-
อ่านมาเพิ่งรู้สึกสงสารชินตอนนี้ :sad4:
-
121212 o13
แต่เรื่องอย่างเศร้าอ่ะ ชินนี่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสินะ
สมน้ำหน้ามาน :angry2:
รอคนเขียนมาต่อดีกว่า :L2:
-
สงสารพี่ชิน
:sad4:
:sad4:
-
พี่ชินโดนซะบ้าง o18
-
เอาแล้วไงเล็กงานเข้าๆ
จะสงสารชินไม่ได้ๆตอนแรกๆพึ่งจะด่ามันไป
โฮกกกกกกกกกก :sad4:
-
เศร้า มาม่า อะ :o12: :sad4: :L3:
-
สมเพช สมน้ำหน้า แต่ก็สงสารชินนะ :เฮ้อ:
-
ชินอย่ามาทำตัวเป็นพระเอกเจ้าน้ำตาได้ป่ะ
รีบกลับไปหานทแล้วจงระลึกว่านั้นคือสิ่งสำคัญและอย่าได้ปล่อยให้ใครเอาไป!!!!
-
โถๆๆๆๆ อิพี่ชิน บ่อน้ำตาแตกเลยเรอะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ิเค้าไม่ได้สมน้ำหน้าตัวนะ เค้าสงสาร จริงจริ๊ง :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
สำหรับเรา การที่พี่ชินโดนแบบนี้ก็ถือว่าสมควรแล้ว
พี่ชินเคยล้อเล่นกับความรู้สึกนทมานาน ไม่เคยเห็นหัว
เจอแบบนี้ถ้าต่อไปมีโอกาสได้รักกับนทอีก จะได้มีบทเรียน
ว่านทไม่ได้เป็นแค่ของตายที่ยังหายใจรอพี่ชินเพียงคนเดียว
รอตอนต่อไปค่าา :L2:
-
:o12:
เศร้าจริงๆ
สงสารชินอยู่นะ แต่ เอก เป็นคนดี เอกทำเพื่อนท ทุกอย่าง
ไม่ได้ละเลยเหมือนชิน
เชียร์เอกต่อไป ทั้งๆที่รู้ว่าเอกเป็นพระรองแน่
-
ก็สงสารพี่ชินมันนะ มันโง่มากๆเลยละ โง่เองแท้ ใจนะอยากให้พี่ชินได้บทเรียนเท่ากับที่นทเคยเจอ แต่ก็อยากให้เขาคู่กันละ ก็แหม นทรักของนทขนาดนั้นจะไม่อยากให้สมหวังมันกระไรอยู่ แต่ดูก่อนหน้านี้พี่ชินมันทำซิขนาด นทไปแล้วมันยังไม่รู้ตัว น่าแค้นมันไหมละ มีแอบปล่อยฉากน่าสงสารของมันมาดึงเรทติ้งอีก เวรกรรมมันจริงๆ ตอนนี้ชีวิตก็โดนรัดจนแน่นอีก :เฮ้อ: เอกก็ยังเอานทมาเปิดตัวกับที่บ้าน วีแววที่จะปล่อยนทกลับมาให้พี่ชินก็เหลือน้อยอีก สงสารมันนะ แต่สะใจนิดๆ แถมคุณเล็กชีก็เกาะซะจนน่ากลัวอีก อากงอีก สร้างเรื่องเองทั้งนั้น(นักเขียนกลั่นแกล้งพี่ชินอะ ทำให้มันโดนเกลียด) :monkeysad: ยอมรับว่าลุ้นเรื่องนี้มาก แต่หลังๆระงับจิตไว้ไม่เข้ามาอ่านยังทำใจไม่ได้(กะอ่านแบบรวบ จะได้อารมณ์ต่อเนื่อง และความเศร้าบรรเทา) ช่วงสงสารนท บรรเทาไปแล้ว คราวนี้ก็เริ่มสงสารพี่ชินมันละ แต่ลึกๆแอบเซ็งมันเหมือนกัน
เพราะนิยายคือนิยายสิ่งที่ไม่สามารถอภัยได้ในชีวิตจริงสามารถเกิดในนี้ได้ง่ายกว่า
-
It's not the matter of regret. Those who mourn but do nothing for sinful act they do, will not be forgiven in the heaven. Because without pieces of good, devil shall be devil as they are.
ประโยคด้านบนเป็นประโยคในไบเบิลที่อัครเทวฑูตมิคาเอล กล่าวไว้ในการเทศนาครั้งหนึ่ง ซึ่งผมชอบเนื้อความของมันนะ เพราะว่าต่อให้ทำตัวน่าสงสารขนาดไหน ก็ไม่มีใครชอบคนที่ทำผิดซ้ำซากแล้วมานั่งระลึกเสียใจทีหลัง มันดูน่าสมเพชและเวทนา อีกทั้งยัง unacceptable อีกด้วย
อย่างที่เคยกล่าวไว้หลายหนแล้ว คาแรกเตอร์เตชินทร์น่าสนใจ แต่ไม่ดึงดูดผมเท่านภิสา (กรณีถ้าคาแรกเตอร์เธอยังเป็นไปตามที่ผมคิด) คนชอบเตชินทร์เยอะอันนี้ผมไม่เถียง แต่มันก็แค่ความรู้สึกของคนภายนอก ตามจริงๆถ้ามีคนแบบนี้เป็นแฟนของคุณ พนันร้อยละ 100 ได้เลยว่าไม่มีใครทนมาเป็น 5 ปีแบบนิชาหรอก อย่างมาก 2 ปีก็ขอลาก่อนอยู่แล้ว ปกติมนุษย์มีกลไกการป้องกันความเจ็บของตัวเองแล้วละเลยสิ่งที่ไม่ได้เกิดกับตัวเอง ซึ่งแนวคิดนี้สมควรถูกเปลี่ยนพอสมควรในสังคม เพราะการเห็นใจและรู้จักสอนให้ผู้อื่นมีภูมิต้านทานที่ดีขึ้น เป็นหนึ่งคุณสมบัติอันพึงประสงค์ของชนชั้นสูง
คนแบบนี้มีเยอะในสังคม ซึ่งในความจริง ไม่มีใครที่เห็นชีวิตเพื่อนเป็นแบบนี้แล้วยังอยากให้คนแบบนี้เป็นพระเอกในละครชีวิตของคนรู้จักเราหรอก ผมจึงกล่าวไว้แต่แรกว่านิยายเรื่องนี้สะท้อนภาพของสังคมเยอะ ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี เพราะว่าถ้าบทเรียนที่บุคลาธิษฐานนามสมมุติซึ่งปรากฏในเรื่อง ได้รับผลการลงโทษจริงตามสังคมมันจะปลูกฝังแนวคิดต่อต้านนิสัยแย่ๆที่จะไปสร้างความทุกข์ให้คนอื่น และสามารถนำไปเป็นตัวอย่างเพื่อแสดงให้ผู้ประพันธ์ท่านอื่นเห็น ว่าความเลวร้ายนั่นแม้จะมีเหตุผลที่เกิดขึ้นตามหลักวิทยาศาสตร์ แต่ความ 'เห็นใจ' และ 'บรรทัดฐานของสังคม' ก็ไม่ใช่สิ่งที่สามารถละเลยได้
ความสงสาร เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ความถูกต้องและความเหมาะสม ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง นี่เป็นสิ่งที่ผมออกความเห็นได้ในตอนนี้ครับ
สำหรับผมแล้ว ธนกรเป็นเหมือนตัวแทนของผู้ชายในสังคมที่ 'ดี' คนหนึ่งเลย เขาเป็นส่วนประกอบของทั้งความเจ้าเสน่ห์และความเจ้าความคิด ซึ่งนำมาใช้ถูกทาง คือใช้เพื่อพัฒนาสังคม ใช้เพื่อปกป้องคนอื่น ซึ่งนี่แสดงถึงว่าเขามีความเป็นสุภาพบุรุษ เป็นลูกผู้ชาย การกระทำหลายๆอย่างของเค้าเป็นสิ่งที่แม้แต่ผู้ชาย 'จริงๆ' ในสังคม ยังไม่กล้าทำด้วยซ้ำ ผมถึงกล้าพูดว่าผมชอบตัวละครชายคนนี้ ไม่่ใช่เพราะอะไร แต่เพราะเขามีมิติ มีความกล้าที่สมควรให้เป็นแบบอย่างแก่คนในสังคม และยังไม่ทำให้คนอื่นเกิดความทุกข์ ปกป้องคนอื่น มีความยุติธรรมและเป็นลูกผู้ชาย แต่กระนั้นก็ยังมีมุมที่กระทำไปอย่างไม่ยั้งคิด (การสวมรอยและโกหกนิชา) การกระทำนี้สำหรับผมเป็นสิ่งที่แย่นะ และไม่ควรเอาเป็นแบบอย่าง เพราะว่าอย่างที่ผมกล่าวไปแล้ว คนเราไม่ชอบการโกหก ถ้าเขาจำได้ อะไรๆมันจะแย่ลง แต่ก็ยังพอเข้าใจได้ว่าความเห็นแก่ตัวภายในมีอยู่ทุกคน ไม่มีใครที่เพอร์เฟกต์
ผมว่านิชาต้องเดาได้ เพราะว่าธนกรพูดหมดเปลือก นิชาไม่ใช่คนโง่ เขาแค่ใจอ่อนเกินไป ยิ่งเมื่อเจอกับ First Love ยิ่งทำให้เขามีภูมิต้านทานเรื่องความรักน้อย ถ้าธนกรพูดตรงขนาดนั้น นิชาก็ต้องเดาได้ว่าใครเป็นคนรักเก่าของตัวเอง (แหงละ วิ่งตามกันไปซะขนาดนั้น แต่ก็ไม่แน่... เรื่องคบกันของสองคนนั้นดูเป็นความลับ แต่ท่าทางลลดาไม่อยากจะลับด้วย) ทีนี้ละปัญหา ต้องดูว่าระหว่างความมีสติของตัวเอง ถ้ารู้เรื่องและจำได้ขึ้นมา sense of judgement ของตัวเองจะเป็นยังไง เดี๋ยวถ้าผมรอดูตรงจุดนั้นแล้วจะกล่าวต่อนะครับ
-
พี่ชินบีบน้ำตาเรียกคะแนนใหญ่เลย 55555555555555555555555555555
-
เฮ้อ คนเราก็เป็นแบบนี้กันซะส่วนใหญ่คิดว่าสิ่งที่ทำก็เพื่อคนที่รักแต่ทำไปเรื่อยๆก็กลายเป็นโลภแทน
เราก็ยังเชียร์ชินทร์อยู่เหมือนเดิมอ่ะ ถึงเอกจะดีแค่ไหนก็ตาม
-
อ่านตอนนี้แล้วโล่งใจที่เอกบอกความจริงกับป๊ากับม้า ทั้งเรื่องเล็ก และเรื่องตัวเองชอบผู้ชาย แมนมากๆค่ะ
ส่วนอิพี่ชินนี่เข้ากับประโยคที่ว่า ถ้าไม่เสียไป จะไม่รู้ว่าสิ่งนั้นสำคัญแค่ไหน น่าสงสารอยู่เหมือนกันที่ไม่เห็นของดีที่อยู่ในมือ แล้วปล่อยให้มันร่วงแตกไป
อยากรู้ว่าจะจัดการเล็กอย่างไร หน้ามืดตามัวมาก ส่วนพี่หญิงก็เป็นคนสติดีที่น่าเห็นใจ -*-
รอตอนหน้าจ้า ^^
-
สิ่งที่เตชินทร์ทำกำลังจะย้อนกลับมาหาตัวแล้วใช่ไหม
ไม่รู้สึกอะไรเลยนะ ไม่สงสาร ไม่สมเพช ไม่สะใจ ไม่อะไร ไม่รู้ทำไม งงตัวเองเหมือนกัน - -;
อิตาผู้ชายคนนี้เริ่มกลายเป็นธาตุอากาศสำหรับเราอีกครั้ง ฮ่าๆ
แค่คิดว่าเหตุผลต่างๆนานาที่ชินพูดมา จริงๆแล้วมันก็แค่คำแก้ตัวของคนเห็นแก่ตัวทั้งนั้น
เอ็งมันรักแต่ตัวเองเหอะ ทำเพื่อนทอาไร๊พูดมาได้ไม่อายเนอะ
ในใจคิดว่าคนแบบเอกนี่ส่วนใหญ่ก็ครองตำแหน่งพระรองทั้งนั้นล่ะนะ แต่ก็จะยังทู่ซี้เชียร์ต่อไปอ่ะ ชอบ
-
ไม่สงสาร แต่สมน้ำหน้า
[/b]
-
นท >> ต่อให้ชินเลวกว่านี้นทก็รักชิน เพราะ นทไม่ได้รักที่ชินเป็น ..คนดี '
แต่นทรักชินเป็น ..'คนเดียว'
ชิน>> เป็นพระเอกที่....*/+!@#$$%^&*+....
ส่วนเอก เห็นใจนะ รัำกนทข้างเดียว ทำทุกอย่างเพื่อนท สุดท้ายต้องเป็นพระรอง
>> กำลังสนุกๆ มาต่อเร็วๆนะคับ
-
นทไม่มีความสุขมา 45 หน้า มาเจออิพี่ชินหน้าเดียว เทียบอะไรกันไม่ได้เลยยยย
เอกเท่มากกกกกก ต้องงี้ดิ่ สุดยอด (ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าคนเขียนจะให้ใครเป็นพระเอก แต่ก้อดไม่ได้ที่จะเชียร์)
-
สิ่งเราไขว่คว้าตั้งแต่*** เกียรติยศ อำนาจ และ เงินตรา *** ทุกอย่างสามารถสร้างให้เรามีความสุขได้จริงหรือ หารู้ไม่ว่าเรากำลังถือมีดกำลังฆ่าตัวเองและคนรอบข้างอย่างช้าๆๆโดยไม่รู้ตัว มีดที่ค่อยๆๆกรีดลงผิวหนัง เลือดที่กำลังไหลหยดลง กว่าที่เราจะรู้ตัวและเจ็บมันก็สายเกินไป..จนเราต้องสูญเสียหลายสิ่งหลายอย่างไปจากชีวิต แล้ว ถึงทำให้เราคิดได้ว่าสิ่งที่เราไขว่คว้ามานั้นมันไม่เคยทำให้เรามีความสุขเลย แต่ สิ่งที่ทำให้เรามีความสุขอย่างแท้จริงโดยที่อำนาจเงินตราหาซื่อไม่ได้นั้น ก็คือความรัก ความห่วงใย ความเอืออาทรที่มีต่อกัน
และตอนนี้ผลกรรมทุกอย่างที่ชินเป็นคนเริ่ม เป็นคนกระทำ กำลังกับมาฆ่าชินเอง ถ้าถามว่าต้อนนี้สงสารชินไหม้ตอบได้เลยว่าสงสารสงสารที่ชินทำลายทุกอย่างด้วยมือของชินเองต่างหาก นี่แหละคือ ด้วยความโง่ และความโลภบังตา
-
สงสารคนเขียนมากกว่าค่ะ พยายามเขียนตอนพิเศษให้ตาชินก็แล้ว ตอนล่าสุดก็เรียกคะแนนความสงสารให้ก็แล้ว
แต่รู้สึกว่า จะไม่ค่อยมีคนสงสาร มีแต่สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆๆ
(แอบเป็นหนึ่งคนที่ร่วมขบวนการสมน้ำหน้าเตชินท์ อย่างสะใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้)
กลัวว่า นทจะกลับไปหาชินอีก ขนาดจำไม่ได้ ยังมีความรู้สึกอาลัย
เออ เอกจ้า ถ้าวันใดอกหักจากนท คนอ่านรอดามใจอยู่หนะ
-
อย่างว่าชินทำไว้เยอะ :เฮ้อ:
แต่คิดๆไปเอกก็น่าสงสารนะ อนาคตถ้านทจำได้
-
ไอ้ชินต้องเจอมากกว่านี้ ร้องไห้แค่นี้ยังน้อยไป :angry2:
-
ชอบเอกมากเลยเจ้าค๊าาาาา :impress2:
ส่วนพี่ชิน ถึงจะมีฉากร้องไห้เรียกคะแนนสงสารเราก็ยังรู้สึกสมน้ำหน้าอยู่ดี คุณทำตัวเองนะ !!!
อยากให้นทลืมมันไปอย่างนี้แหละ ดีแล้ว อย่าไปรื้อฟื้นความเจ็บช้ำจากไอ้พี่ชินที่มันเคยทำไว้เลย
เราเชียร์เอกนะ ถึงจะรู้ว่าเป็นพระรองก็เถอะ อิอิ :o8:
-
เอกเท่ห์ มากที่กล้ายอมรับความจริง เพราะเป็นลูกชายคนเดียวเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับได้จริงๆ แต่ก็กล้า คงเพราะต้องการปกป้องนทจากเล็กด้วยแหละ
ส่วนพี่ชิน เพิ่งรู้ใจตัวเองเหรอ สายไปรึเปล่า แต่คงต้องแลกด้วยอะไรที่แสนสาหัสเลยละ
แต่ก็เอาใจช่วยนะ
ปล.อัพเร็วๆนะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เดี๋ยวจิตตก
-
แอบสงสารตาพี่ชิน
:monkeysad:
-
ขนาดความทรงจำหายไป
แค่ได้เจอพี่ชินอีกครั้งก็มีอาการซะแล้วน้องนท
คงจำพี่ชินได้เร็วๆ นี้ใช่มั๊ยจ๊ะคนเขียน
-
พี่ชินเหมือนว่าวที่ติดลมบน.....พอรู้ตัวอีกที สายป่านก็ขาดออกจากกันเเล้ว
T^T
-
สมน้ำหน้าไอ้พี่ชิน
จะต้องเจอหนักกว่านี้นะ
เจ็บปวดเหมือนที่นทเคยเจ็บปวด :laugh:
-
การที่เราเพิ่งจะมาระลึกความผิดของเราได้ บางทีมันก็สายเกินไป
อย่างพี่ชิน จริงๆพี่น่าสงสารมาก แต่การกระทำของพี่
มันทำให้คนอื่นเค้าไม่สงสารพี่ เพราะพี่เป็นคนผูกปมเยอะแยะขึ้นมา พี่ก็ต้องเป็นคนแก้
แต่นท ถ้ากลับมาจำได้ ก็ยังเชื่อว่าจะรักพี่ชินอยู่
และคงรู้สึกแปลกๆด้วย ที่อยู่ดีๆก็ไปเป็นแฟนเอก
เอกเป็นคนดีมาโดยตลอด ผิดตรงที่ฉวยโอกาสตอนนิชาความจำเสื่อม
บอกว่าเป็นคนรักเนี่ยแหละ
ถ้ายังไม่เปิดตัว แล้วดูแลนทไปเรื่อยๆ บางทีนทอาจจะรักขึ้นมาเองก็ได้ไง
ส่วนเล็ก เอิ่ม ยัยนี่เป็นคนที่น่าสงสาร
เพราะสังคม สิ่งแวดล้อมหล่อหลอมทั้งนั้น
โทษใครก็ไม่ได้ ทุกคนมีส่วนผิดหมดที่ทำให้เล็กเป็นคนแบบนี้
ถ้าจะเกิดอะไรที่ร้ายรุนแรงขึ้น อย่างน้อยก็ลงโทษตัวเองก่อนก็ดี
-
สงสารชินนนนน เราว่าในเมื่อตอนนี้เค้าคิดได้แล้วก็โอเคนะ
แต่ก็คงต้องช้ำใจไปก่อนอ่ะนะ ที่ดีใจที่สุดดด คือเรื่องเล็ก555
ความลับไม่มีในโลกนะจ้ะ อยากอ่านต่อ :impress2:
-
เริ่มสงสารชินนิดๆอ่ะนะ แต่ยังไงก็แอบเชียร์เอกอยู่ดีนั้นแหละ :-[
-
แอบสงสารนะแต่ว่า
ความสะใจมันเยอะกว่า :m20:
ทำกับเขาไว้เยอะ
สมน้ำหน้า
พึ่งจะมาคิดได้ตอนนี้อ่ะนะ
แอบสะใจเรื่องเล็กด้วย
โดนหนักแน่งานนี้ :laugh:
-
ก็สงสารพี่ชินนะ แต่รักนทมาก เชียร์พี่เอกด้วย 555555 :m14:
-
สงสัยชินคงต้องโดนให้หนักกว่านี้
ถึงจะกลับมาครองใจบรรดาแม่ยกได้
แต่ก็แอบสงสารนิดนึงแล้วล่ะ
-
ชอบตอนปิดท้่ายเรื่องค่ะ คิดมาตลอดว่านทเป็นนกในกรงที่พี่ชินขังเอาไว้ไปไหนไม่ได้
แต่ัมันเปลี่ยนไปแล้วกลายเป็นพี่ชินเป็นนกแทน ถูกขังอยู่ในกรง รักนทไปไหนไม่ได้เหมือนกัน
ยังไม่สงสารนะ อีกนิด...ตอนนี้พี่เอกขโมยซีนมาก ร้องไห้ยังเท่ห์ 555 นททำให้บรรยากาศดีขึ้นมาเลยนะ
ส่วนเรื่องเล็ก...ที่บ้านเค้าจะยังไงกันนะ
ขอบคุณค่ะ
-
นท ถ้ารู้ความจริงแล้วไม่ต้องกลับไปรักนะ คนพรรนั้นอะ
รักเอกดีกว่าเยอะ
-
:angry2:
เก็บใจไว้ รักไร้ค่า อย่าดูถูก
ไม่พันผูก อย่าปลูกใจ ปล่อยให้เฉา
รักแล้งใจ ไม่คำนึง ถึงอกเรา
อย่ามาเศร้า เอาแต่ได้ ให้ทบทวน
เดี๋ยวปล่อยมือ เดี๋ยวยื้อรั้ง ยังไงแน่
ปล่อยลอยแพ ไม่แน่ใจ ให้กลับหวน
เดี๋ยวตัดขาด เดี๋ยวตามตื้อ รื้อสำนวน
ใจเรรวน ป่วนปั่นโคตร ไอ้โฉดเลว
แต่งให้คุณชินท์..โดยเฉพาะ
..ถูกใจมั้ย..
พระเอกของเรื่องนี่หว่า ฮ่าฮ่า
มักครับ..ชานม
-
2 ตอนแรกที่อ่าน รู้สึกอยากให้มีใครสักคนมาแทนที่พี่ชินของนทได้เร็วๆ
แต่พอมีเด็กน้อยกตัญญู ก็รู้สึกว่ายังไม่ใช่
เพื่อนเจ้าของร้าน คนนี้มอบบทพระรองได้โดยไม่ต้องตัดใจ
รออยู่เมื่อไหร่คนที่ใช่จะมาสักที
เมื่อนทความจำเสื่อม สิ่งแรกที่คิดคือ ขอให้จำพี่ชินได้..ถึงรู้ว่า ความจริงคนที่ใช่ อาจพบเจอตั้งแต่แรก แต่บางครั้งก็ต้องผ่านบททดสอบ หัวใจจะได้รู้ว่าคือใคร
-
แอบเซ็ง พี่ชินก็แก้ตัวสลับไปสลับมาตลอด
แล้วก็นอนกับผู้หญิงไปแล้ว
แต่งงานไปแล้ว
มียัยเล็กคอยเกาะแกะจนน่ารำคาญไปแล้ว
มันอาจจะสายไปแล้วจริงๆนั่นแหละพี่ชิน
ชิ
-
ปกติเป็นคนไม่ค่อยคอมเม้นต์นิยายถ้าเรื่องไหนไม่ถูกใจจริงๆอย่าหวังว่าจะยอมแตะคีย์บอร์ดพิมพ์เลย แต่เรื่องนี้อ่านมาจนถึงจุดนี้ คิดว่าพีคสุดสำหรับเรา เพราะตั้งแต่เริ่มอ่านมา เราคิดตามการกระทำของชินมาตลอดและชินก็เป็นตัวละครในแบบที่เราคิดไว้จริงๆ เหตุผลของการกระทำรวมเข้ากับสภาพแวดล้อมของชินที่เติบโตมา เลยพอเข้าใจในสิ่งที่มันทำกับนทตอนเริ่มได้ เชียร์มันมาตั้งแต่เริ่ม ก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะสมน้ำหน้ามันถ้าเรื่องมันดำเนินมาถึงตอนนี้ แต่ถึงจะเดาเรื่องได้แค่ไหนก็ยังต้องยอมแพ้ให้กับมุมอ่อนแอของคนที่เคยเข้มแข็งมาตลอดอย่างมันจนได้ ผู้ชายคนนี้โดนมากเลย = =b นทเป็นตัวละครที่เราอ่านแล้วก็คิดไปตามเนื้อเรื่องและที่สิ่งที่คนแต่งอยากให้คิดตาม ส่วนตัวก็สงสารแต่ก็เป็นตัวละครประเภทนึงที่เราไม่ถึงกับชอบแต่ก็ไม่ได้เกลียด เฉยๆ .. เอก คนนี้บทมันเด่นตอนท้าย โฉบของเค้าไปแดกเฉยเลย แต่ก็นะ เข้าใจมัน สู้ๆละกันพระรองผู้แสนดี = =++ มาต่อเร็วๆนะ เรารอฟินตอนต่อไปอยู่ค้าบบบ
-
ก็คนมันรัก อะนะ
รอนะะ ตะเองงงงงงงง
-
^^
-
แอบสงสารเล็กๆ(ย้ำ เล็กๆ) แต่...
สมน้ำหน้า+สะใจยิ่งกว่า!! o18
-
ความรักของคนเรามันต่างกัน สงสารนท สงสารพี่ชิน
คงต้องให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์แล้วล่ะ อยากให้นทมีความสุข พี่ชินด้วย (:
-
นกน้อยในกรงของกันและกัน
-
คนเรา กว่าจะรู้ว่าอะไรดี ก็สายไปแล้วตลอด
-
แจ้งข่าวค่ะ
จากที่แจ้งไปเมื่อตอนก่อน ชานมยุ่งมากๆจนไม่มีเวลาอัพ
ตอนนี้เดินสายตจว.ทุกเสาร์อาทิตย์ ไปนับสต๊อกตามบ.ลูกค้า ออกตีห้า กลับบ้านตีหนึ่งมาหลายวันแล้วค่ะ :really2:
วันธรรมดาก็ทำงานดึกค่ะ (หน้าศพมากจนลูกค้าเริ่มทัก) จะได้หยุดอีกทีคือวันอาทิตย์ที่30ธันวาคมเลย
(ซึ่งตั้งหน้าตั้งตารอให้ถึงวันนั้นมาก) :z3:
เลยมาขอแจ้งไว้ว่า สัญญาค่ะว่าจะอัพตอนหน้าภายในวันปีใหม่แน่นอน
อย่าเพิ่งงอนกันไปนะคะ ไม่ได้หายไปไหนค่ะ (นี่ใช้น้องไอโฟนโพสอยู่บนรถตู้ ;_;)
คิดถึงทุกคนมากๆ ตอนนี้คิดซะว่าให้เวลาพี่ชินคร่ำครวญอยู่ริมทะเลไปก่อนนะคะ
ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงจริงๆค่ะ
-
เอาใจช่วยค่ะ พักผ่อนให้เพียงพอนะคะเดี๋ยวจะไม่สบายซะก่อน
-
เหอะๆๆๆ สิ้นปี จะยิ่งกว่าสิ้นเดือน เพราะสิ้นเดือนแค่สิ้นใจ แต่สิ้นปีนี่ตายไปเลย 555+++
เข้าใจสถานนะคนแต่ง งี้แหละ พอกัน ................_"_
-
:z13:ก็พอกัน
-
ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะครับ อย่าหักโหมมากเดี๋ยวแทนที่จะได้อัพตอนใหม่ จะป่วยเอาได้นะครับ
จะตั้งใจรอตอนใหม่นะครับ
-
ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะคร่า
-
รับทราบค่า พักผ่อนเยอะๆนะคะ o13
-
รอได้ครับ
ทำงานให้เต็มที่
-
^^
-
สู้ๆน้าคร้าาาาาบ o13
:bye2:
-
สู้ๆนะคะ รอได้เสมอค่ะ ^^
-
:L2:
-
:a2: สู้ๆนะคะ รอได้สบายมากกกก o4
-
[[THE CAGE]] . . กรงรัก . . .
[32]
สายลมยามเย็นพัดผ่านใบหน้าหวานให้รู้สึกถึงฤดูหนาวที่ใกล้เข้ามา กลิ่นของดินชุ่มน้ำฝน เสียงของหยดน้ำตกกระทบใบไม้ หายวับไปในทันทีที่เขาก้าวขึ้นรถคันหรูประตูปิดตามร่างบางด้วยมือของคนที่เดินตามเขามาติดๆตลอดทาง พร้อมกับร่างหนาที่เดินอ้อมมาขึ้นรถด้านฝั่งคนขับ
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น พร้อมกับความเร็วของตัวรถที่พุ่งกระโจนผิดวิสัยคนขับ บ่งบอกถึงอารมณ์ที่ไม่คงที่ของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี
หากนิชาต่อว่าเขาออกมาตรงๆ คงจะไม่อึดอัดอย่างความเงียบที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ในที่สุดธนกรก็เป็นฝ่ายอ้าปากเริ่มบทสนทนาก่อน
"นทโกรธพี่รึเปล่า?"
ข้างกายเงียบ ทำเอาร่างสูงพูดอะไรต่อไม่ออก นึกจะขอโทษที่โกหกก็ทำไม่ได้ ในใจรู้สึกผิดนักเมื่อได้เห็นแววตาเจ็บปวดหลังจากร่างบอบบางรับรู้ความจริง --- แม้ว่าจะยังไม่ใช่ความจริงทั้งหมดที่เขาควรจะบอกก็ตาม
อึดใจ นิชาก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ หลังจากที่ออกรถจากบ้านใหญ่มาร่วมครึ่งทางแล้ว
"ไม่ได้โกรธครับ"
"แล้วทำไมถึงไม่ยอมสบตาพี่ล่ะ?"
"ถ้าเป็นพี่เอก ตื่นมาความจำเสื่อม ฟังคำคนข้างๆก็ต้องเชื่อ แต่กลับมารู้ว่าโกหก จะรู้สึกยังไงล่ะครับ?"
กลายเป็นธนกรบ้างที่เงียบไปอีกครู่ใหญ่ พร้อมกับความเร็วของรถยนต์ที่เพิ่มขึ้นหลังจากได้ขึ้นทางด่วนมาแล้ว ทว่าใบหน้าดูดีก็ยังไม่ยอมหันมาทางเขา
"พี่ขอโทษ พี่ไม่อยากให้นทกลัวเท่านั้นเอง พี่คิดว่านทจะกลัวถ้ารู้ว่ามีคนปองร้ายอยู่"
"แต่การโกหกก็ไม่ได้ทำให้คนคนนั้นหายไปใช่ไหมล่ะครับ?"
"มันก็... ใช่"
"ถ้าพี่เอกบอกนท นทยังระวังตัวบ้าง แต่นี่นทไม่รู้อะไรเลย ไม่คิดว่ามันอันตรายยิ่งกว่าเหรอครับ"
"พี่บอกแล้วไงว่าจะปกป้องนทเอง"
"พี่เอก... นทไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ ที่จะคอยรอให้คนอื่นมาปกป้องอยู่ตลอดเวลา นทโตแล้ว พี่เอกก็บอกเองว่านทอายุ 23 แล้ว"
"แต่นทยังจำอะไรไม่ได้นะ"
"ใช่ครับ นทจำไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ถูกถ้าพี่จะคอยประคองนทเหมือนกับเป็นเด็กเล็กๆ นทต้องเรียนรู้และกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมให้ได้"
ชายหนุ่มถอนหายใจยาว ตั้งแต่ร่างบางความจำเสื่อม เถียงอะไรด้วยไม่เคยชนะสักที นิชาสามารถต้อนเขาจนจนมุมได้ทุกครั้ง ไม่ว่าเขาจะผิดหรือถูกก็ตาม ผิดกับสมัยก่อนทีี่หัวอ่อน ขี้เกรงใจ พูดอะไรก็ยอมตลอด แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า นิชาในรูปแบบนี้กลับมีเสน่ห์ยิ่งกว่า ดูหนักแน่นกว่า โดยเฉพาะดวงหน้าและสายตาดุๆที่ตวัดมองมานั้น ทำเอาเขาไปต่อไม่เป็นกันเลยทีเดียว
"โอเค จากนี้มีอะไรพี่จะบอกความจริงทุกอย่าง แบบนี้หายโกรธพี่ได้รึยังครับ?"
"นทบอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธ"
"ไม่โกรธอะไร แก้มพองซะขนาดนี้ หัดแอ๊บแบ๊วเหรอ?"
"พี่เอก!"
ชายหนุ่มหัวเราะเมื่อรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายอภัยให้เขาแล้ว เมื่อถึงลานจอดรถใต้คอนโดเขาก็ดับเครื่อง แล้วหันไปมองหน้าใบหน้าน่ารักที่หันมองตามมาด้วยความงุนงง
"... มีอะไรเหรอครับ?"
ดวงตาคู่โตที่ฉายแววซื่อที่มองตรงมา ทำให้รอยยิ้มสวยประดับบนใบหน้าดูดี เจอสีหน้าไร้เดียงสาแบบนี้ คิดจะทำอะไรก็คงทำได้ไม่ลง
"เราขึ้นบ้านกันไหม?"
"อืม ไปสิครับ"
เมื่อได้พูดคุยกันตรงๆ พวกเขาก็สามารถยิ้มให้กันได้อีกครั้ง ธนกรนึกโล่งอกที่อีกฝ่ายเป็นคนมีเหตุผล แตกต่างจากแฟนเก่าของเขาหลายคนที่เมื่อได้เล่นบทงอนแล้วก็ต้องคอยให้ตามง้อเป็นนาน บางครั้งต้องหาดอกไม้หรือข้าวของถูกใจมาประเคนให้จึงหายงอน แต่กับนิชา แค่ได้เคลียร์กันเรียบร้อย เรื่องก็จบ คุยกันได้เหมือนเดิม
หากได้คนแบบนี้มาเป็นคู่ชีวิต ก็คงสามารถก้าวเดินไปด้วยกันได้จนสุดทาง
“ห้องนี้เหรอครับ?”
“ใช่ ห้องนี้แหละ เข้าไปดูกันไหม?”
“อื้อ ตื่นเต้นเหมือนกันนะครับ”
ธนกรหัวเราะ “ตื่นเต้นทำไม ก็แค่คอนโดธรรมดาเท่านั้นแหละ”
จริงๆก็คงจะต้องเรียกว่า ‘ธรรมดา’ ในสายตาของคนมีอันจะกินเสียมากกว่า เนื่องจากห้องนี้ใหญ่ขนาด Penthouse มีการทำ duplex สองชั้นเป็นแนวดิ่ง หรือสรุปง่ายๆก็คือเป็นห้องที่มีสองชั้นอีกที แบ่งชั้นล่างเป็นห้องรับแขก ครัว และห้องน้ำ ส่วนห้องนอนจะอยู่ข้างบน จึงให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ที่บ้านมากกว่าคอนโดนั่นเอง
“... แต่ผมว่าไม่ธรรมดาแล้วมั้งครับ”
“พี่ไม่ชอบอยู่ที่ราบนานๆน่ะ ต้องเดินขึ้นเดินลงซะบ้าง ไม่อย่างนั้นจะขี้เกียจ”
“อ้อ... แบบนี้เอง สวยดีนะครับ ดูภายนอกผมเข้าใจว่าห้องจะมืดๆหน่อยซะอีก”
“จริงๆการออกแบบในตอนแรกก็เป็นแบบนั้น แต่พี่ขอเปลี่ยนวอลล์เปเปอร์ใหม่ให้เป็นโทนสีสว่างน่ะ พี่ไม่ชอบห้องมืดๆ มันดูทึมๆเหงาๆยังไงก็ไม่รู้ นทชอบไหม?”
“ชอบสิครับ สวยดีจัง”
แม้จะจดจำไม่ได้ว่าเคยใช้ชีวิตอยู่ในห้องที่ดูโปร่งโล่งสบายตาเช่นนี้มาก่อน แต่เขาก็ยินดีที่จะอยู่ที่นี่ แน่นอน ไม่ว่าใครย่อมรู้สึกเช่นนั้น อยู่ในสถานที่ที่สวยงาม กับคนที่รัก แบบนี้จะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน
“กาแฟไหม?”
“เดี๋ยวนทชงเองก็ได้ครับ”
“อ้อ จริงสิเนอะ พี่ก็ลืมไปว่านทเคยทำงานในร้านกาแฟ”
ธนกรหลุดปากออกไป ก่อนจะชะงัก เงยหน้าสบตากับดวงตากลมโตมามองตรงมาอย่างประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะรีบเอ่ยกลบเกลื่อนโดยไม่ทันคิด
“ลืมเล่าให้ฟังว่า ตอนที่นทเข้ามากทม.ได้ใหม่ๆ นททำงานในร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่ง ก่อนที่เราจะทำงานด้วยกันน่ะ”
“จริงเหรอครับ แบบนี้นทก็ต้องชงกาแฟเก่งสิเนอะ ให้ลองหน่อยได้ไหมครับ?”
“เอาสิ แต่รู้วิธีชงกาแฟแน่นะเรา?”
“ต้องลองดูครับ ลองดูก่อนไม่เสียหาย”
ธนกรระบายลมหายใจขณะมองตามด้านหลังของร่างเล็กเดินตรงไปทางครัวที่จัดไว้อย่างเป็นสัดส่วน จริงๆแล้วห้องนี้ เขาก็แค่ออกแบบเอาไว้สำหรับตัวเขาเอง ไม่ได้คิดเผื่อไว้ว่าจะมีใครมาอยู่ด้วยตั้งแต่แรก แต่ด้วยความที่ห้องกว้าง จึงมีพื้นที่เหมาะสมสำหรับครอบครัวเล็กๆสักสองหรือสามคน
ใครจะไปคิดว่าคนที่รักชีวิตโสดอย่างเขาจะได้เจอกับใครสักคนที่พร้อมจะปักหลักชีวิตร่วมด้วย ทั้งๆที่เจ้าตัวไม่ได้รู้สึก ‘รัก’ เขาจริงๆเสียด้วยซ้ำไป
“อร่อย... รสนุ่มดีจัง”
“จริงเหรอครับ โชคดีจัง”
“อืม นทชงกาแฟเก่งจริงๆด้วยแฮะ”
“พี่เอกครับ... นทถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?”
“อืม ได้สิ”
“ห้ามโกหกนะครับ”
“สัญญา ไม่โกหกแล้ว”
“เล็ก... เป็นน้องสาวของพี่เอกใช่ไหมครับ?”
“... ใช่”
เขาไม่แปลกใจนักที่ร่างตรงหน้าเอ่ยถึงประเด็นนี้ หลังจากที่รับฟังเรื่องราวคร่าวๆที่เขาสรุปให้ครอบครัวฟังที่บ้าน ในตอนนั้นนิชาเพียงนั่งเงียบราวกับจมจ่อมอยู่ในความคิดของตนเอง ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร หากนิชาได้พูดออกมาตรงๆ อาจจะดีกว่าเก็บเอาไว้เพียงลำพัง
“แล้วแฟนเก่าของนทที่ว่า... ใช่ผู้ชายคนที่อยู่ในห้องด้วยกันตอนแรกรึเปล่าครับ”
“ก่อนที่พี่จะตอบ อยากถามนทก่อนว่าอะไรทำให้คิดแบบนั้น?”
“ก็จากที่มอง พอผู้ชายคนนั้นเห็นหน้าพวกเราเขาก็รีบวิ่งออกไปจากห้องโดยไม่ทักทาย จริงๆก็ไม่ใช่มารยาทที่พึงกระทำ แล้วเขาก็ไม่ได้ดูป่วยอะไร แถมน้องเล็กก็รีบวิ่งตามผู้ชายคนนั้นไปเลย ก็น่าจะเดาได้ว่ามีสัมพันธ์อะไรพิเศษต่อกันใช่ไหมครับ นทก็เลยเดาว่าน่าจะเป็นผู้ชายคนนั้นรึเปล่าที่เป็นแฟนเก่าของนท”
เพียงชั่วระยะเวลาไม่กี่นาที นิชาสามารถสังเกตคนรอบข้างได้ดีกว่าที่เขาคาดเอาไว้มากนัก โชคดีที่ไม่ถามถึงความสัมพันธ์อื่นที่ชายคนนี้มีกับพี่น้องของเขา เพราะขืนถามมา เขาก็ไม่รู้จะโกหกได้อีกหรือไม่ แม้จะไหลไปเรื่อยๆเช่นนี้ แต่นิชาก็คงดูออกเข้าสักวัน แต่อย่างน้อยเขาจะค่อยๆคิดหาทางออกกับการบอกความจริง ขอตอบเฉพาะคำถามที่ร่างบางเอ่ยถาม อะไรไม่ถามก็จะไม่ตอบไปก่อน
“... อืม ถูกต้องแล้วล่ะ”
“แล้วทำไมน้องเล็กเขาถึงต้องสั่งให้คนมาทำร้ายนท ในเมื่อเลิกกันแล้วล่ะครับ?”
“เพราะว่าผู้ชายคนนั้นยังไม่เลิกติดต่อกับนท”
“อ้อ แบบนี้นี่เอง มีอะไรอีกไหมครับเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นที่นทควรจะรู้แต่ไม่รู้?”
ธนกรสะอึกเมื่อถูกพูดดักคอราวกับคาดเดาความคิดได้ ดวงตาคู่สวยจริงจังและเฉียบคมผิดกันเป็นคนละคน เขาชักไม่แน่ใจว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าใช่นิชาคนเดิมที่เขารู้จักรึเปล่า นิชาก่อนที่จะสูญเสียความทรงจำไม่เคยแผ่รังสีกดดันออกมาจนเขารู้สึกได้เช่นนี้ เป็นบรรยากาศอย่างคนที่รู้จักใช้อำนาจและการต่อรอง ไม่ได้ดุดัน แต่หนักแน่นจนไม่อาจหลีกหนีได้โดยการแถแบบที่เขาชอบทำ
“จริงๆแล้ว ผู้ชายคนนั้น... แต่งงานแล้ว”
“... กับพี่หญิง?”
“นทรู้ได้ยังไง?!”
“จากตอนแรกที่เข้าไปในห้องครับ จากตำแหน่งที่นั่ง ผู้ชายคนนั้นนั่งโซฟาคู่ตัวเดียวกับพี่หญิง ในขณะที่น้องเล็กนั่งอยู่โซฟาเดี่ยวข้างๆกัน”
“แต่นั่นมันเรื่องเล็กมากเลยนะ นทรู้ได้ยังไงจากแค่เรื่องที่นั่ง?”
“เพราะว่าดูจากบ้านของพี่เอกแล้ว เรื่องของระบบอาวุโสน่าจะเป็นเรื่องสำคัญ จากที่คุณพ่อกับคุณแม่นั่งโซฟาตัวหลักของห้อง ส่วนพี่ก็นั่งรองๆลงมา เลยเดาว่าเรื่องตำแหน่งการนั่งก็น่าจะมีผลด้วยครับ”
ช่างสังเกตจนผิดวิสัยเดิมราวกับเป็นคนละคนจริงๆ หากนิชาคนเดิมเป็นแบบนี้เขาคงไม่ต้องห่วงมากนัก อาจจะต้องเรียกว่าในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่บ้างจริงๆ
“นทมีอีกหนึ่งคำถามครับ”
“ว่ามาเลยครับ พี่คงโกหกนทไม่ได้แล้วจริงๆแหละ”
“... พี่เอก นทกับพี่เอก... เราไม่เคยอยู่ด้วยกันมาก่อนใช่ไหมครับ? นทไม่เคยเข้ามาในห้องนี้เลยด้วยซ้ำ ใช่ไหมครับ?”
“... ทำไมพูดแบบนั้น?”
“เพราะว่า... แก้วแต่ละใบที่อยู่ในครัว หลักๆแล้วมีอยู่แค่ใบเดียว ส่วนใบอื่นเก็บอยู่ในตู้เหมือนกับไม่เคยถูกเอามาใช้ก่อน เมื่อกี้นทถึงกับต้องเอาออกมาล้างก่อนจะเอามาใช้ แปลว่าไม่ได้ถูกใช้มานานมากแล้ว”
“แค่นั้นน่ะเหรอ ที่ทำให้นทคิดว่าพี่โกหก?”
“ไม่ใช่หรอกครับ... ที่บอกความจริงนทได้มากที่สุด คือตัวของพี่เอกเอง”
“ตัวพี่...?”
“สายตาของพี่... ดวงตาของพี่ที่มองนท ไม่ใช่สายตาของคนที่รักกันจริงๆ พี่ทำสายตาแบบไหนรู้ไหมเวลาเรามองตากัน?”
ธนกรนิ่งเงียบ เมื่อถูกดวงตาคู่สวยคู่เดิมจรดมองลึกราวกับตั้งใจจะสะท้อนให้เห็นถึงความจริงทั้งหมดที่ปิดซ่อนเอาไว้ เขาอยากจะหลบตา แต่ก็ทำไม่ได้ ราวกับถูกสะกดเอาไว้ให้ยอมรับความจริงที่ได้แต่เก็บงำเอาไว้ --- ความจริงที่ทำให้นอนหลับไม่เคยสนิทเลยสักวัน
“พี่เจ็บปวด... พี่เป็นทุกข์ เหมือนกับมีเรื่องที่ปิดบังเอาไว้ที่อยากจะบอกแต่ก็บอกไม่ได้ เรื่องนี้ใช่ไหมครับที่พี่เก็บเอาไว้มาตลอด?”
ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ สายตาฉายแววเจ็บปวดอย่างไม่ปิดบัง เขาคาดว่าจะถูกตำหนิและต่อว่าที่หลอกลวงและสวมรอยเป็นคนรักมาตลอด ทว่าใบหน้าใสกลับประดับรอยยิ้มน้อยๆ เป็นรอยยิ้มที่ทั้งเศร้าและเจ็บปวดไม่ต่างกัน
“เราสองคน... ไม่ใช่คนรักกันจริงๆใช่ไหมครับ?”
“พี่ปรารถนาจะให้เป็นความจริง... แต่พี่คิดว่านทก็รู้แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ พี่... เอกขอโทษนะ ที่โกหกมาตลอด”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ นทต้องขอบคุณเสียด้วยซ้ำที่ช่วยเหลือนทมาตลอด และคิดว่าจากนี้ไป เอกก็คงยังช่วยนทต่อไปได้ใช่ไหมครับ?”
“ได้สิ... ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม เอกเต็มใจช่วยนทเสมอ”
ร่างบางแย้มรอยยิ้มน้อยๆ
“นทมีเรื่องอยากรบกวนหน่อยครับ”
เสียงปิดประตูดังขึ้น ส่งผลให้ร่างที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟารีบลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ทางเดินอย่างรวดเร็ว
“พี่ชิน”
เจ้าของนามเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงของคนที่รักที่สุดในบ้านของตนเอง สมองนึกถามตนเองหลายครั้งว่านี่ภาพหลอนหรือเขาแค่ฝันไปหรือทั้งสองอย่าง แต่ภาพเบื้องหน้า นิชาที่ยืนอมยิ้มอยู่ตรงหน้าเขานั้นดูสมจริงเสียจนไม่อยากคิดว่าเป็นแค่ฝัน
“... นท?”
“ครับ นทเอง”
“นท... เข้ามาได้ยังไง? นทมาหาพี่หรือ?”
“ก็ในเมื่อเข้ามาได้แล้ว จะเข้ามาด้วยวิธีไหนก็ช่างมันเถอะครับ แล้วก็ใช่ครับ นทมาหาพี่”
เตชินท์ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก นี่มันเกิดอะไรขึ้น หรือว่าเหตุการณ์เลวร้ายทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้นในระยะเวลาหลายเดือนนี้เป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเขา จริงๆไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม นี่พวกเขายังเป็นคนรักกันดีอยู่รึเปล่า พระเจ้า หากนี่เป็นความจริงล่ะก็ นับจากนี้เขาจะดูแลนิชาให้ดีที่สุด จะไม่ทำร้าย จะไม่กลับดึก จะไม่นอกใจไปหาใครอื่นอีกเป็นอันขาด เขาขอสาบานกับตัวเองไว้เลย
“... นทมีเรื่องจะคุยกับพี่ครับ”
“อะไรล่ะ? นทอยากได้อะไรบอกมาได้เลย รับรองพี่ให้ได้ทุกอย่าง”
“ไม่ต้องรีบเสนอขนาดนั้นหรอกครับ รับรองว่าพี่ได้ช่วยนทแน่ มานั่งก่อนสิครับ”
เขาเดินตามร่างเล็กที่เดินไปอย่างเชื่องช้า พร้อมกับชงกาแฟวางเอาไว้ตรงหน้า ช่างเป็นช่วงเวลาที่ช้านัก เขาปรารถนานักที่จะคว้าร่างงามมากอดเอาไว้ให้หายคิดถึง แต่กลับไม่กล้าพอที่จะขยับตัวไปจากที่นั่งที่กำลังนั่งอยู่เสียด้วยซ้ำไป
“พี่ชิน นทจะไปเรียนต่อที่อเมริกา” เขายิ้มแล้วยกมือปรามเมื่ออีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะพูดอะไร “และนทมีเรื่องจะขอร้องพี่ชิน... พี่ชินจะสัญญานทได้ไหมว่าจะทำตามที่นทขอ”
“ขออะไรล่ะ? ถ้าพี่ทำได้ พี่ให้ได้ทุกอย่างเลยจริงๆ”
“นับแต่วินาทีแรกที่นทลุกจากเก้าอี้ตัวนี้ พี่ชินต้องไม่โผล่หน้ามาให้นทเห็นอีก และห้ามส่งใครมาตามดูนท เพราะถ้านทรู้ ตลอดชีวิตของพี่ชินนับจากนี้ อย่าได้หวังเลยว่าจะได้พบกับนทอีก” นิชาเอียงคอเล็กน้อยพร้อมกับคลี่ยิ้มหวานบางเบาที่ทำให้เตชินท์ถึงกับใจกระตุก “เรื่องง่ายๆแค่นี้พี่คงจะทำได้ใช่ไหมครับ”
“นท... แค้นพี่มากขนาดนั้นเลยหรือ?”
“แค้นเหรอครับ? เปล่าเลย ถ้านทแค้นพี่ก็คงไม่มานั่งคุยกับพี่อยู่แบบนี้หรอก”
“นทรู้ใช่ไหม ว่าถ้าพี่ไม่ยอมนทจะเป็นยังไง”
“รู้ครับ แล้วก็รู้ด้วยว่าพี่ไม่กล้าทำหรอก... พี่กลัวที่จะเสียนทไป ใช่ไหมล่ะ?” ร่างตรงหน้านิ่งเงียบ และร่างเล็กก็ถือว่านั่นเป็นการยอมรับ เขาจึงเอ่ยต่อ “จริงๆต้องขอบคุณพี่นะครับ ที่ไปยุ่งกับน้องเล็ก... เสียจนทำให้นทกลายเป็นแบบนี้”
“เด็กคนนั้นทำอะไรนท?”
“ทำให้นทกลายเป็นคนที่รู้จักทำตามความต้องการของตัวเองไงครับ ต้องขอบคุณนะ นทคิดว่าเมื่อก่อนนทคงเป็นคนที่น่าเบื่อน่าดูเลยใช่ไหมล่ะ?”
“... นท นี่นทเป็นอะไรไป?”
“อาจจะต้องเรียกว่า กลายเป็นอีกคนล่ะมั้งครับ อีกคนที่ไม่เคยมีพี่อยู่ในหัวใจ...”
--- แต่ก็ยังเป็นคนที่รักเตชินท์อยู่ไม่สร่าง
ในวินาทีที่สบตากับผู้ชายคนนี้ ความรู้สึกที่เอ่อล้นในหัวใจ เขาไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเป็นความรักและโหยหา ปรารถนาจะได้อยู่เคียงใกล้และใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ผิดกับความรู้สึกที่มีต่อธนกรที่มอบความสุขและคอยเอาอกเอาใจเขามาโดยตลอด นั่นเป็นเพียงความสุขผิวเผิน ไม่อาจลงลึกไปได้ถึงระดับเนื้อหัวใจ
แม้แต่ในตอนนี้ เขาต้องใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะฝืนความต้องการของหัวใจตนเอง เพื่อไม่ให้ใจอ่อนต่อน้ำเสียงและสายตาที่แสดงออกถึงความรักอย่างสุดซึ้งของร่างตรงหน้า ไม่ยอมฝังกายสู่อ้อมแขนของผู้ชายคนนี้ เพราะเมื่อได้รับฟังเรื่องราวที่เตชินท์กระทำลงไป เขาไม่อาจให้อภัยได้โดยง่าย หากไม่สอนให้ผู้ชายคนนี้ได้รับบทเรียนเสียก่อน และหวังว่าสิ่งที่เขาขอร้องธนกรไปจะสำเร็จในที่สุด เพราะเมื่อถึงวันนั้น คงเป็นวันที่เขามีความสุขมากที่สุด
มนุษย์เราก็แบบนี้ ละกิเลสไม่ได้ ใช้ชีวิตวนเวียนอยู่ในอ่างของตัณหาราคะ
จริงๆแล้ว เขาคงไม่ใช่คนที่โชคร้ายที่สุดในโลก เพราะเขามีคนที่รักเขามากจนพร้อมจะเสียสละทุกอย่างให้ตั้งหลายคน คนที่โชคร้ายจริงๆ คงเป็นคนที่ดันมาตกหลุมรักเขาเสียมากกว่า
“บ๊ายบายครับ พี่ชิน”
เตชินท์ได้แต่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองร่างที่ค่อยๆลุกเดินจากไป ไม่กล้ารั้งเอาไว้ ไม่กล้าเอ่ยคำใดเพื่อขัดใจ เพราะนับจากวินาทีนี้ไป คำขอร้องของนิชาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
Talk: ที่มีคนเตือนไว้ว่าอย่าหักโหมไปเดี๋ยวจะทรุด นี่ก็เลยไปแอดมิดในรพ.มาเรียบร้อยแล้วค่ะ (หัวเราะทั้งน้ำตา)
จริงๆงานของชานม ไม่มีใครอยากทำโอทีหรอกค่ะ แต่สถานการณ์บังคับ ทุกคนจำต้องทำค่ะ ใครๆก็อยากหยุดกันทั้งนั้นแต่ก็ต้องช่วยๆกันค่ะ
อ้อ ชานมไม่ได้ทำบัญชีนะคะ เพราะงั้นไม่ได้ยุ่งแค่ช่วงปิดงบเหมือนพนง.บัญชีค่ะ TTwTT
ทีนี้จากที่จะไม่ได้หยุด ก็เลยได้หยุดเสาร์อาทิตย์นี้ไปโดยปริยายค่ะ (ไม่รู้จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายดีที่ต้องไปให้น้ำเกลือในรพ.ตั้งหลายวัน)
กลับมาที่เนื้อเรื่องกันดีกว่า คิดว่า... อาจจะผิดคาดของหลายๆคน
อยากอธิบายให้ฟังเล็กน้อย และคิดว่าหลายคนคงจำได้ เนื้อเรื่องของเรื่องนี้ ได้แรงบันดาลจากการ์ตูนเรื่องหนึ่ง (โพสไว้ในหน้าแรกค่ะ)
แต่เนื้อหาหลักๆ มาจากชีวิตจริงของเพื่อนสนิทของชานม (เว้นเนื้อเรื่องในครึ่งหลัง ตั้งแต่ที่พี่ชินกับนิชาเลิกกัน... อันนี้ไม่ได้เอามาจากเรื่องจริงแล้วค่ะ)
มันน่าแปลกนะคะ ที่คนรักกันจะสามารถทำร้ายร่างกายกันได้ คนที่ถูกซ้อมก็ทนไป ทั้งๆที่รักแม่ตัวเองมาก ก็จะไม่ยอมให้แม่รู้เด็ดขาดว่าโดนแฟนซ้อม แม่เห็นก็จะบอกว่าตกบันได อะไรแบบนั้น
ชานมซึ่งเห็นเหตุการณ์เหล่านั้นมาเป็นปี ห้ามจนไม่รู้จะทำยังไง ตอนนั้นก็เด็กกันหมดด้วยแหละค่ะ
วันหนึ่งก็ได้เห็นวันที่แม่เพื่อนรู้ และเป็นเรื่องใหญ่
จากที่เคยคิดว่า เพื่อนนี่ก็หลงหน้ามืดตามัว แต่มันก็รักของมันจริงๆ แฟนนี่ก็เลวได้ใจจริงๆ
ก็เลยพบว่า แฟนนี่ก็รักจริงๆ วันนั้นยอมมากราบเท้าแม่ของเพื่อนชานม โดยที่ฝ่ายคนเป็นแม่ไม่รับเสียด้วยซ้ำไป
จากนั้นมา ฝ่ายชายก็ทำตัวให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยอมกลับไปลงเรียนต่อให้จบ อยากจะทำให้เต็มที่เพื่อคนที่รักและแม่ ให้ยอมรับค่ะ
แม้ว่าในวันนี้ แม่ของเพื่อนชานมก็ยังไม่ยอมรับ(และคิดว่าคงไม่ยอมรับง่ายๆ) แต่พวกเขาก็ยังรักกัน...จนเข้าวัยทำงานแล้ว
ไม่น่าเชื่อนะคะ คนเราบทจะผ่านอะไรมาด้วยกัน แม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นอาจจะยังเด็ก... แต่สุดท้าย พวกเขาก็ผ่านมาด้วยกันได้
เพื่อนในกลุ่ม... เหมือนจะมีแค่ชานมค่ะที่เชื่อว่าแฟนรักเพื่อนของชานมจริงๆ มันน่าแปลกนะคะ แต่ตอนเห็นสองคนนี้อยู่ด้วยกัน มันรู้สึกได้น่ะค่ะว่าเขารักกัน... ถึงแม้ว่าการแสดงออกอาจจะไม่เหมือนคู่อื่นก็ตาม
ที่พูดมานี่คืออยากจะบอกค่ะ ว่าต่อให้ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับนท ก็มีค่ะ... คนที่ทน ทนเพราะรัก เหมือนละคร แต่ก็มีอยู่ในชีวิตจริงนะคะ
คนที่ไม่เข้าใจ อาจจะมองว่าโง่ ชานมก็เคยมองว่าโง่ค่ะ จนเรื่องมันเกิดกับเพื่อนสนิทของตัวเอง ได้เห็น ได้สัมผัสกับเหตุการณ์จริง เราถึงได้รู้ว่า เขาไม่ได้มีความสุขซะทีเดียว ไม่ได้หลงหน้ามืดตามัว เขามองเห็นเพียงอนาคตที่มืดดำนับครั้งไม่ถ้วน ไม่เคยได้วาดฝันจะได้แต่งงานเหมือนคู่อื่น แต่เขาก็ยังเลือกที่จะรัก (แน่นอนค่ะ ปัจจุบันคู่นี้เขาก็ยังคบกันอยู่)
แทนที่จะมองว่าโง่... จริงๆแล้วชานมกลับนับถือนะคะ (แต่ไม่ขอเลือกมีความรักแบบนี้นะ 555)
จริงๆชานมต้องขอบคุณคู่รักคู่นี้ ที่ทำให้ชานมได้มีโอกาสตีแผ่(?)เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น (แม้ว่าของจริงจะดราม่ายิ่งกว่านี้มาก)
และคิดว่าเมื่อเรื่องนี้ได้ตีพิมพ์แล้ว คงต้องส่งไปถวายเพื่อนของชานมด้วย 555 (แต่ตอนเล่าให้ฟัง เพื่อนบอกว่า เอาเลย เขียนตามสบายเลยแก << เพื่อนของชานมเป็นคนง่ายๆ น่ารักค่ะ)
ป.ล. สำหรับในตอนนี้ ขอบคุณข้อมูลจากเว็บสถาปนิกแห่งประเทศไทย (เกี่ยวกับข้อมูลของการออกแบบคอนโดค่ะ)
:กอด1:
-
เศร้าแทนพี่ชินค่ะ
นทคิดจะทำอะไรกันแน่
-
แล้วมาต่ออีกนะครับ กำลังสนุกเลย
เล็กคงจะได้รับผลกรรมต่อจากนี้ไปสินะ
เตชิน ด้วย ผลกรรมที่ต้องได้แต่เฝ้า ภาวนา
-
ต่อไป อะไร ยังไงละนี่ รู้สึกเรื่องมันพลิกมาก คาดไม่ถึง นทดูฉลาดขึ้น เป็นคนละคนเลยจริงๆ
-
นทกลับมาแบบนี้ก็โอเคดีนะ
-
"-- แต่ก็ยังเป็นคนที่รักเตชินท์อยู่ไม่สร่าง"
ประโยคนี้แบบฮือนทยังรักอีพี่ชินจริงๆ
คือถ้าให้พี่ชินได้รับผลกรรมที่เคยทำแล้วจบแบบแฮปปี้ก็ดีนะคะแต่มันคงไม่ใช่เพราะไหนจะเล็กไหนจะงานแต่งอะไรอีก แค่คิดก็แก้ปมไม่ออกแล้ว
-
น่านน พี่ชินโดนของแข็งซะแล้วว
นทในเวอร์ชั่นนี้ไม่ได้อ่อนแอเจ้าน้ำตาแล้วน้า
ถ้าไม่อยากเสียคนรักไปก็เลิกใช้คนอื่นในการทำธุรกิจได้แล้ว
เสียนทไปจริงๆ ละจะรู้สึก เชอะะะ (สะบัดบ๊อบ) :z2:
-
อ่านแล้วเศร้า แต่มันก็คงดีแล้วกับทุกฝ่าย
รักนท…
-
เมื่อคนเราได้รับบทเรียนที่เจ็บแสบ เราก็จะจำมันไว้ไม่ลืมเลือน
และพยายามจะไม่ทำให้มันเกิดซ้ำรอย เพราะคนทุกคน ย่อมไม่อยากให้ตัวเองเจ็บกับเรื่องเดิมๆซ้ำๆ
หวังว่าจะได้กลับมารักกันเหมือนเดิมนะครับ คุณชานม
-
นท แรงอ่ะ แต่พอคิดถึงที่ผ่านมามันก็นะ
สงสารเอกอ่ะ
-
ต่อไปนี้คงเป้นการตอบแทนของผลการกระทำของแต่ละคนสินะคะ ชานม
-
นทเปลี่ยนไปเลย ถึงเวลานทเอาคืนแล้ว o18
-
งั้นหน้าที่ของผมคงหมดลงแล้วครับ เพราะจากที่ผมเคยบอกไปแล้ว เรื่องนี้ดำเนินสะท้อนเรื่องจริงได้ดี และตอนนี้คงจะเป็นจุดๆหนึ่งเท่าที่เนื้อเรื่องจะเดินไปได้แล้ว เนื้อเรื่องมาแบบนี้แสดงว่าธนกรคงจะเป็นพระรองเต็มตัว (ยกเว้นแต่เรื่องจะจบในอีกไม่ถึงสองสามตอน และจบแบบ Reality)
จากที่วิเคราะห์ความเห็นของผู้ประพันธ์ ผมคิดว่าคงวางไว้ให้เตชินทร์กลับตัวกลับใจขึ้นมาได้ในระยะยาว และสุดท้ายตอนจบเตชินทร์ก็น่าจะได้คู่กับนิชาอยู่ดีแหละมั้งครับ คงจะหย่ากับหญิง เล็กก็คงรับผลกรรม หลังจากนี้คงจะคล้ายเนื้อเรื่องแบบ Dream Novels ซึ่งโดยส่วนตัวผมไม่ชอบอ่านสักเท่าไหร่ คงต้องลากันตรงนี้้แล้ว
เรื่องนี้สะท้อนและเปิดมุมมองความคิดได้ดีครับ แต่จะดียิ่งขึ้นถ้าจบแบบ Reality ซึ่งคงยากหน่อย เพราะพล็อตมาแบบนี้แล้ว ซึ่งผมคงจะไม่ได้อ่านแล้ว แต่ก็ขอให้พยายามเข้านะครับ
ฝากไว้ข้อนึง ถึงแม้เรื่องจริงจะมีผู้ชายที่ความรักกับการกระทำแสดงออกไม่เหมือนกัน ไม่ว่าจะรัก แต่ก้าวร้าว หรือว่าอ่อนโยน แต่ไม่รัก มีตัวตนอยู่ในสังคม แต่สิ่งที่หนึ่งที่ผมอยากเตือนไว้คืออย่าปล่อยให้ความเห็นแก่ตัวครอบงำ ปัจจุบันผู้ชายเห็นแก่ตัวมีมาก และมันทำร้ายสังคม กัดกินและทำให้มนุษย์เสื่อมทรามลง อย่าปล่อยให้ตัวเองเป็นนักโทษของผู้ชายแบบนั้นนะครับ รักษา dignity ของตนเองเอาไว้ และอย่ายอมให้มันถดถอยเพียงเพราะเหตุผลของกิเลสตัณหา
ขอให้โชคดีครับ
-
:L2: :L2: :L2:
-
แปลว่าจริง ๆ แล้ว นท เป็นคนที่ฉลาด ทันเลห์เหลี่ยมคนอื่น มีไหวพริบ เข้มแข็ง มองสถานการณ์เก่ง รู้จักสังเกต แต่ที่เปลี่ยนไปเป็นอีกคน ก็เพราะเตชิน
ทำให้กลายเป็นคนที่เห็น ความรัก สำคัญกว่าทุกสิ่งแม้กระทั่งตัวเอง
และตอนนี้ก็ความจำเสื่อมทำให้กลับเป็นคนที่เข้มแข็งอีกครั้ง แม้ในใจจะยังรักเตชินอยู่ก็ตาม
นทที่เป็นแบบนี้ ก็น่าสนใจไปอีกแบบนะครับ มีลูกล่อลูกชน ฉลาดทันคน ... :z13: :z10:
-
เตรียมสะใจ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
นทสุดยอดมากก
รอกรรมคืนสนอง
-
นทตอนนี้ดูฉลาดทันคนขึ้นเยอะเลยอ่ะ หัดสังเกตสิ่งรอบๆตัว ดูมีเสน่ห์มากเลยอ่ะ
นทจะทำอะไรน้าาาาาาาาา อยากรู้จังเลย
ขอให้คนเขียนหายไวๆนะคะ >3<
-
สวดยวดมากอ่ะน้องนท o13
เล่นเอาพี่ชินแม่งเงิบเบยยย คึคึ
-
นทเก่งขึ้นเยอะ o13 o13
-
มาม่าได้อีก :m15:
-
นทเวอร์ชั่นใหม่สุดยอด มองออกทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง นทคนเดิมก็อาจมองออก
แต่เป็ํนคนดีเกินไป ขี้เกรงใจเกินไป รักมากเกินไปทำให้ไม่กล้าไปหมด
กับพี่ชินเรียกว่าเศร้ามากนะ ความผูกพันมันมากจริงๆ เจอหน้าครั้งเดียวก็รู้แล้วว่ารักคนนี้
เชื่อนะว่าแบบนี้มีจริงก็ความรักมันเป็นเรื่องของจิตใจนี่ พี่ชินทำกับน้องไว้มาก น้องขอก็ต้องทำตามแล้ว
ได้แต่รอให้ชะตาลิขิตให้สองคนนี้มาพบกันอีกครั้ง พี่เอกก็น่าสงสารเหมือนกันเนอะ แต่ทำไงได้ล่ะ
ว่าแต่นทจะไปเรียนต่อจริงๆ เหรอเนี่ย
ขอบคุณค่ะ
-
นทดูเด็ดขาด และทันคนขึ้นผิดตา
-
เริ่ดๆค่าพี่นทสะใจอ่ะ o13
-
^^
-
ความรักไม่มีใครผิดใครถูก
อ่านทอล์คของคนเขียนแล้วรู้สึกมีความหวังว่านทกับพี่ชินจะได้กลับมารักกันเหมือนเดิม :a2:
-
ตอนนท 17 เป็นอย่างนี้หรือนี่ เก่งจริงๆ
แล้วไปรักชินตอนไหนน่ะ อยากรู้จัง
จากคนฉลาดตอน 17 อยู่กับชินมานานกลายเป็นคนตาบอดเลย 55
แต่ก็ดีเนอะ ตอนนี้ชินก็รู้ใจตัวเองสักที
-
หนีหัวใจตัวเองหรือเปล่า :a5:
-
เหมือนนทโดนดึงจิตสำนึกอีกด้านนึงออกมา
-
ร้ายเพราะรัก
ซาดิสต์ดีแท้
หุหุ
-
อ่านตอนนี้แล้วขอสมน้ำหน้าพี่ชินหน่อยเหอะ รับกรรมไปซะ ทนกับความทรมานอย่างที่นทเคยเป็นมั่ง!
นทเวอร์ชั่นใหม่นี่ราชินีมากๆเลยนะ แต่ที่จริงแล้วอ่จจะเป็นนทคนเก่าที่ยังไม่เคยเจอพี่ชินก็เป็นได้นะ ชอบจริงๆ
เห็นด้วยกะชานม ไม่คิดว่านทโง่นะ ของแบบนี้ไม่โดนกับตัวไม่รู้หรอก เรื่องความรู้สึก บางทีก็เอาสมองมาใช้ไม่ได้
หายไวๆน้าจ๊ะตัวเอง รอตอนหน้าจ้า
-
ความหวังพังสลายเมื่อได้อ่านทอล์คของคนเขียน......
เข้าใจนะ รักเป็นเรื่องของหัวใจ แถมมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งข้องเกี่ยว แต่แบบ...เฮ้อออ
หรือเราเป็นคนที่รับคนที่หน้าตัวเมียบวกเจ้าชู้ไม่ได้จริงๆก็ไม่รู้
-
:man1:
-
ช็อค o22
-
กำลังเข้มข้นเลย
-
ดีแล้วค่ะน้องนท สั่งสอนอีพี่ชินมันซะบ้าง :laugh:
++++++++++++++
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ สู้ ๆ ค่ะ
+1
:กอด1:
-
ดูจากการใช้ภาษา การวางพล็อต การบรรยาย คนเขียนเป็นคนมีฝีมือมากนะ แต่จุดบอดของการนำเรื่องจริงมาทำนิยายโดยไม่ได้ใช้พล็อตเรื่องจริงจนจบนั้น มันจะเกิดการ"กระโดด"ของเนื้อเรื่อง เรารู้สึกแหม่งๆกับการเปลี่ยนแปลงทางความคิดของตัวละครมาระยะหนึ่งแล้ว และเรื่องนี้มันแปลกตรงที่เราเดาการกระทำตัวละครไม่ได้เลยทั้งๆคนเขียนบรรยายความรู้สึกของตัวละครแต่ละตัวมาจนหมดไส้ ในตอนล่าสุดนี้ ก่อนที่เราจะอ่านทอร์กของคนเขียน เราก็รู้สึกแล้วว่า ตัวละคร"โดดจากเดิม"มากๆ พอมาอ่านว่าเลิกใช้พล็อตเรื่องจริงแล้วตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เราจึงได้เข้าใจ
เรารู้สึกว่าคนเขียนมีวัตถุดิบเยอะมากๆ ซึ่งเป็นข้อดีมาก แต่มีข้อเสียตรงที่เวลาคนเรามาตัวเลือกมากเข้า เรากลับเลือกไม่ค่อยถูก
ยังไงก็จะอ่านต่อไป เป็นกำลังใจให้คนเขียน น่าจะทำงานออดิทใช่ไหม รักษาสุขภาพด้วยนะ
-
อ่านรวดเดียวจบ เป็นนิยายที่ให้ความรู้สึกโคตรหลากหลาย
ตอนแรกเกลียดชินมากถึงมากที่สุด หลังๆชักเห็นใจ - -'
บอกได้คำเดียวว่า 'มันส์' มาก
ฝากถึงคนแต่ง
-_รีบมาต่อเร็วๆเถอะค่ะรออยู่นะ :)_-
-
อย่างนี้ดีแล้ว
-
เป็นอีกคนที่ไม่อยากเห็นนทต้องมาเจ็บเพราะผู้ชายคนนี้อีกแล้ว
-
[[THE CAGE]] . . กรงรัก . . .
ตอนพิเศษ
New Year's Eve
ใครต่อใครก็พากันฉลอง คนกรุงบางส่วนก็หอบกันไปเที่ยว บางส่วนก็ขออยู่บ้าน ลิ้มรสอากาศเย็นๆและถนนในเมืองที่ปราศจากการจราจรที่ติดขัด คนต่างจังหวัดกลับบ้านเกิดไปเยี่ยมครอบครัว แต่บางส่วนก็ขอพักอยู่เมืองกรุง เพราะไม่อยากไปติดแหง็กอยู่บนถนนเป็นเวลาหลายชั่วโมงระหว่างทางการกลับบ้าน
เขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น คนที่ขอลางานกลับไปต่างจังหวัดหาพ่อกับแม่ตั้งแต่ต้นเดือน และกลับมากรุงเทพฯแล้วใช้ชีวิตสบายๆในเมืองที่ไม่ค่อยมีผู้คน แต่ไม่ว่าอย่างไร ในยามค่ำคืนร้านรวงก็หนาแน่น เพราะทุกคนรีบมาจับจองเพื่อให้ได้ที่นั่งที่ดีที่สุดในยามสังสรรค์
"พี่นท ทางนี้ๆ"
"เชษฐ์ รอนานรึเปล่า"
"ไม่นานหรอกครับ ไม่ได้พบกันซะนาน ไปอยู่นู่นเป็นไงมั่ง"
"ก็ดีนะ ชีวิตเรื่อยๆดี ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆเยอะเลย เชษฐ์ล่ะเป็นไงบ้าง?"
"ผมก็ดีครับ ที่ร้านก็สนุกดี ได้เรียนที่มหา'ลัยก็มีเพื่อนใหม่น่าสนใจเยอะ"
"ดีจังที่ได้ฟังแบบนี้"
เขาโล่งอกเมื่อได้เห็นว่าน้องชายที่ขยันขันแข็งและรักการเรียนมีโอกาสได้ศึกษาต่อ ทั้งนี้เป็นผลมาจากความตั้งใจในการสอบชิงทุนของอีกฝ่าย บวกกับเส้นสายเล็กๆของธนกรที่ทำให้มีโอกาสได้สอบเข้าชิงทุนมหาวิทยาลัยดีๆแบบคนอื่นเขา เนื่องจากปัจจุบันนี้ ใครก็ต้องยอมรับว่าทุนดีๆ
มักมีข้อกำหนดหลายอย่าง ทั้งเรื่องของเกรด ซึ่งข้อนี้ไม่เป็นปัญหา และเรื่องของสถาบันการศึกษาที่จบมา แม้ว่าจะไม่ได้กำหนดอย่างชัดเจน แต่เมื่อผ่านรอบคัดเลือกไปแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ในสายตาของสังคมก็ยังคงมองชื่อเสียงของสถาบันการศึกษาเป็นส่วนประกอบในการตัดสินอยู่ดี
"พี่นทก็เรียนจบแล้วนี่ครับ กลับไทยรอบนี้อยู่ยาวเลยหรือเปล่า? ... หรือจะกลับไปอีก?"
ปลายน้ำเสียงสะท้อนแววเหงาหงอยน้อยๆจนทำให้ร่างบางอดยิ้มออกมาไม่ได้ เขาดึงร่างสูงกว่ามากมากอดเอาไว้แน่นอย่างคิดถึงนัก การไปอยู่ที่อเมริกามากว่าสองปีทำให้ซึมซับวัฒนธรรมตะวันตกมาไม่น้อย นี่เขาเกือบลืมตัวจูบแก้มทักทายร่างตรงหน้าเข้าแล้วเสียด้วยซ้ำ
"มาอยู่นี่ถาวรแล้ว ข้าวของก็ให้ส่งตามกลับมาหมดแล้ว เดี๋ยวนายจะได้เห็นพี่จนเบื่อหน้าแน่"
สีหน้ายินดีฉายชัดบนใบหน้าหล่อเหลาในพริบตา สองปีที่ผ่านมาที่เขาแทบไม่มีโอกาสได้พบเจอร่างสูงของน้องชาย ในครั้งนี้เขาต้องยอมรับว่าเด็กหนุ่มที่ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตนเองในวันนี้ กลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัวที่ดูภูมิฐานและสง่างามแม้ไม่ทรงชุดสูทอย่างพนักงานทั่วไป ด้วยส่วนสูงที่เกินมาตรฐานชายไทย และรูปลักษณ์ที่ดูดีดึงดูดใจ เขาไม่แปลกใจเลยที่สาวๆหลายโต๊ะมองตาเป็นมันมาทางนี้
"แล้วพี่เอกล่ะ ไม่ได้มาด้วยกันเหรอครับ?"
"อ๋อ คงยุ่งกับร้านอยู่มั้ง เห็นว่าจะมาช้าหน่อย"
"ตอนนี้ที่ร้านคนแน่นน่าดูเลย สงสัยจะปลีกมาไม่ได้มั้งครับ วันปีใหม่แบบนี้แน่นกันทุกร้าน"
"ไม่หรอก เดี๋ยวก็มา"
รอยยิ้มบางเบาปรากฎบนใบหน้าสวย ทำเอาหัวใจของร่างสูงเต้นไม่เป็นส่ำอย่างหาได้ยาก เขาไม่ได้พบกับนิชามานาน และไม่ได้มีโอกาสได้นั่งคุยกันอย่างใกล้ชิดแบบนี้เลยตลอดสองปีที่ผ่านมา กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างตรงหน้ายังคงชวนให้เขาเคลิบเคลิ้มเสมอ แม้ว่า ---
"พี่เปลี่ยนกลิ่นน้ำหอมเหรอ?"
ดวงตาคู่งามฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย
"... รู้ด้วยเหรอ? พี่ก็ไม่ได้ฉีดมาเยอะนะ เหม็นรึเปล่า?"
"เปล่าครับ แค่แปลกใจ เมื่อก่อนดูพี่จะไม่ได้ใช้กลิ่นสไตล์นี้"
นิชาคลี่ยิ้ม นึกประทับใจกับความทรงจำของอีกฝ่ายที่จดจำแม้รายละเอียดเพียงเล็กน้อยที่เกี่ยวกับตัวเขา จริงอย่างที่เข้าใจ เมื่อก่อนนี้เขาใช้น้ำหอมกลิ่นเบาๆ เน้นไปทางเย็นๆอ่อนๆ หรือพูดตรงๆก็คือกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงแบบที่ไม่ได้หวานจนเกินไปนั่นเอง
"พี่สบายดีผมก็สบายใจ แล้วตอนนี้พี่วางแผนไว้รึยังครับว่าจะกลับมาทำร้านอีกเมื่อไหร่?"
"พี่คงไม่ได้เข้าไปทำที่ร้านหรอก เชษฐ์ แต่ว่าคงแวะเข้าไปดูเป็นระยะอย่างที่เคยทำ"
"งั้นเหรอครับ น่าเสียดายนะ... ร้านที่ไม่มีพี่ ผมก็เหงา"
นิชาระบายลมหายใจกับอาการน้อยใจของน้องชายตัวโตที่ขี้อ้อนไม่มีเปลี่ยน เขารอให้บริกรรินไวน์แดงที่ธนกรสั่งเตรียมเอาไว้พร้อมกับยื่นให้
"อย่างอนน่ะ พี่เองก็อยากจะกลับไปที่นั่นเหมือนกัน แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้เท่านั้น อีกอย่างนายเองก็ดูแลร้านได้ดี ข่าวว่าตอนนี้ร้านแน่นน่าดูไม่ใช่เหรอ พี่ดูอยู่ว่าจะขยายร้านให้ใหญ่ขึ้นอีกหน่อย"
"ครับ แบบนั้นก็คงจะดีเหมือนกัน ว่าแต่พี่แน่ใจแล้วจริงๆเหรอ...?"
"เรื่องอะไร?"
"เรื่องนั้น... เรื่องงานของพี่น่ะ"
"อ้อ แน่ใจสิ"
"แต่ว่า..."
"ขอโทษทีที่มาช้า"
"อ้าว เอก"
"พี่เอก สวัสดีครับ"
ชายหนุ่มรับไหว้พร้อมกับทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ถัดจากนิชาไป เมื่อมองหน้าของคนร่วมโต๊ะจึงยิ้มเจื่อนๆ
"นี่เอกมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า?"
"เปล่าครับ นทกำลังคุยเรื่องร้านอยู่เท่านั้น เอกมาก็ดีแล้ว สั่งอาหารหน่อยสิ เริ่มหิวแล้วนะ"
"อ้าว นี่ยังไม่สั่งกันอีกเหรอ"
"ยัง ก็เอกสั่งไว้แต่ไวน์นี่นา"
"ก็แล้วไม่สั่งเองล่ะ?"
"ขี้เกียจคิด เอกเป็นคนแนะนำร้านนี้นี่นา ก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบให้ถึงที่สุดสิ"
เจ้าของนามกลอกตาไปมาพร้อมกับยักไหล่ให้กับมนุเชษฐ์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม "ครับครับ คนเอาแต่ใจ"
"ว่าใคร? นทไม่ได้เอาแต่ใจซะหน่อย"
"ไม่หน่อยล่ะ เยอะเลย"
มือใหญ่ดึงแก้มเนียนจนย้วยติดปลายนิ้วมา พร้อมกับเสียงอุทานเบาๆด้วยความเจ็บ
"โอ๊ย บ้า เล่นอะไรเป็นเด็กๆ เดี๋ยวหน้าเหี่ยวหมด"
"หึหึ มันนิ่มๆน่าจับนี่นา ไปอยู่นู่นนานซะจนขาวจั๊วะกว่าเดิมเยอะเลยนะ"
"ส่วนใหญ่อยู่แต่ในหอน่ะ ถ้าจะออกไปข้างนอกก็ชอบออกไปตอนกลางคืนมากกว่าเลยไม่ค่อยได้เจอแดด"
"กลายเป็นขาเที่ยวกลางคืนไปแล้วเหรอเนี่ย ไม่น่าส่งไปอยู่นู่นเล้ย ใจแตกหมด"
"ใครใจแตก พูดให้มันดีๆ ก็กลางวันมันร้อนไม่อยากออกมานี่นา"
"ครับครับ ไม่เถียงแล้ว"
"เออ เอก แล้วที่บ้านเป็นยังไงกันบ้าง?"
"ก็ปกติดีนะ ตอนนี้พี่หญิงอยู่เซี่ยงไฮ้"
"อ้าว ไปทำอะไร?"
"ก็รายนั้นเรียนจบที่นั่นมา ตอนนี้เลยไปดูกิจการของอากงตัวแม่ที่ตั้งอยู่ที่นั่นน่ะแหละ จริงๆคงเป็นชีวิตที่เหมาะกับพี่หญิงที่สุดแล้ว"
"เหรอ แล้วกลับมาบ้างไหม? ป๊ากับม้าเหงาแย่"
"เหงาสิ แต่ก็ผลัดกันบินไปบินมานะ ดีที่ไม่ไกลกันเท่าไหร่"
"แล้ว... น้องเล็กล่ะ?"
"... สงบสุขดี"
"เหรอ ดีแล้วล่ะ"
"แล้วนทล่ะ? งานใหม่ดีไหม?"
"ดีครับ สนุกดี เห็นอะไรในวงการแบบนี้เยอะเลย น่าตื่นเต้นดีเหมือนกันนะครับ"
"ติดใจวงการนี้เข้าซะแล้วเหรอ? ไม่คิดเลยนะว่านทจะชอบเรื่องแบบนี้"
"อืม นทเองก็ไม่คิดเหมือนกันครับ เคยคิดว่าคงมีแต่คนไม่ดี แต่พอได้เข้ามาอยู่ด้านในจริงๆกลับได้เห็นว่ามีอะไรที่น่าเห็นใจเยอะเลย"
"เพราะนทเป็นคนแบบนี้ด้วยล่ะมั้ง ถึงได้ไม่โดนหลอมให้เหลิงเหมือนใครต่อใคร"
"ก็อาจจะ... นทเองก็รู้สึกว่ามันคงจะดี ถ้าหากว่านททำให้ใครต่อใครเปลี่ยนนิสัยให้ดีขึ้นบ้าง"
"นทก็ทำสำเร็จแล้วไม่ใช่หรือไง?"
"... จริงด้วยเนอะ"
นิชายิ้มให้กับใบหน้าอ่อนใจของคนข้างๆ ก่อนจะหันไปหัวเราะให้กับมนุเชษฐ์ที่นั่งจิบไวน์อย่างคนที่ถูกลืมไปชั่วขณะ
เมื่อได้อยู่ท่ามกลางบุคคลอันเป็นที่รัก การยิ้มและหัวเราะมันก็ง่ายแค่นี้นี่เอง
RRR
RRRRR
"ฮัลโหล?"
"มารับหน่อยสิ"
"นท นี่มันจะตีหนึ่งอยู่แล้วนะ"
"ก็ใช่ไงครับ ถึงได้เรียกให้มารับไง"
"... แล้วนี่ไม่ได้ไปกับหมอนั่นเหรอ"
"ไป แต่ว่าเอกเขาต้องกลับไปบ้านใหญ่วันนี้ นทก็ไม่อยากรบกวนเขาให้วนมาส่งด้วย"
"แปลว่านี่อยู่คนเดียวเหรอ?"
"เปล่า เชษฐ์รออยู่เป็นเพื่อน บอกให้กลับไปก่อนก็ไม่ไป"
"ไอ้เด็กนั่น... แล้วนี่อยู่ไหน?"
"เอกมัยครับ อย่านานนะครับ รออยู่หน้าร้าน ยุงกัดหมดแล้ว"
"แล้วไม่รีบโทรมาบอกตั้งแต่เนิ่นๆล่ะ"
"ถ้าพี่รู้ว่านทอยู่ที่ไหน พี่ก็คงไม่ยอมให้นทกลับดึกแบบนี้ใช่ไหมล่ะ? แล้วเดี๋ยวเราไปส่งเชษฐ์ที่บ้านกันก่อนนะ นทไม่อยากให้น้องขึ้นแท็กซี่กลับไปคนเดียว"
"... รอแป๊บ เดี๋ยวจะออกไปรับ"
.
.
.
ดวงตาสองคู่จับจ้องกันอยู่ภายในความมืด ในห้องที่ปิดสนิทและมืดมิด มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องลอดรอยแยกของม่านเข้ามาเล็กน้อยเท่านั้น ใบหน้าหนึ่งดูตึงเครียดอย่างคนที่หงุดหงิดและนอนหลับไม่สนิทมาตลอดคืน ในขณะที่อีกใบหน้าหนึ่งกลับมีรอยยิ้มยียวนอย่างคนที่เพิ่งผ่านความสุขจากการสังสรรค์มา
กลิ่นซีตรัสที่เพิ่มขึ้นจากผิวกายของคนทั้งสอง ฉายชัดถึงความผูกพันที่แม้ไม่ต้องเอ่ยออกมาเป็นคำพูดแต่ก็เข้าใจ
"งอนนทเหรอ?"
มือคู่สวยเกาะเกี่ยวบ่ากว้างเอาไว้พร้อมกับรั้งให้เคลื่อนกายเข้ามาใกล้ กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆจากเรียวปากส่งผลให้ชายหนุ่มร่างหนาขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายดึงรั้งตามไปทิ้งกายลงบนเตียงแต่โดยดี
"... ไม่ได้งอน"
เสียงทุ้มเอ่ยสั้นๆขณะทอดสายตามองเรือนกายที่ทอดร่างอยู่ใต้ร่าง ร่างกายที่เขากกกอดไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ก็ยังไม่วายหวาดหวั่นว่าวันหนึ่งจะโบยบินหนีไปจากอ้อมกอดของเขาอยู่ดี ไม่ว่าจะพันธนาการด้วยโซ่ตรวนที่แน่นหนาเพียงใด นิชาก็พิสูจน์ให้เขาเห็นได้แล้วว่า สามารถหนีหายไปโดยง่าย และไม่แม้แต่จะเห็นอกเห็นใจ
"ให้พี่ฉลองปีใหม่คนเดียว นทนี่ใจร้ายนะ"
"คนแก่ขี้ใจน้อย นี่เพิ่งจะเข้าวันปีใหม่ได้กี่ชั่วโมงเชียว"
"ก็ตอนเคาท์ดาวน์... พี่ก็รอนทอยู่ในห้องนี้คนเดียว แล้วดูสิ กว่าจะกลับก็ล่อเข้าไปวันใหม่แล้ว"
"อย่าบ่นสิ วันนี้วันปีใหม่นะ ต้องคิดดี ทำดี พูดดี ปีนี้จะได้เป็นปีที่ดีไงครับ"
"พูดง่าย ก็ตัวเองหนีไปเที่ยวมาเต็มอิ่มแล้วนี่"
ยังไม่วายค่อนขอดด้วยสีหน้าขัดใจ นับวันเขาก็ยิ่งดูเป็นคนแก่ขี้น้อยใจเข้าไปทุกวัน ในขณะที่นิชาดูมีความสุขกับการได้กลั่นแกล้งด้วยเรื่องแบบนี้นานๆครั้ง จริงๆจะเรียกว่า 'กลั่นแกล้ง' ก็ไม่ถูก เพราะนิชาก็แค่ทำทุกสิ่งตามใจต้องการ โดยที่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนสักเท่าไหร่ ก็เท่านั้นเอง
"ก็กลับมาแล้วนี่ไงครับ วันนี้ทั้งวันจะอยู่กับพี่ ดีไหม?"
"ห้ามโกหกนะ"
"ไม่โกหกหรอกน่า วันแบบนี้ไม่ให้อยู่กับพี่แล้วจะให้อยู่กับใคร"
นั่นแหละ ที่ทำให้คนแก่คนนี้หลุดยิ้มออกมาจนได้ เป็นรอยยิ้มที่ร่างบางนึกรักมากที่สุด และทำให้ยิ้มตามออกมาโดยไม่ทันได้รู้ตัว --- ทั้งตา ทั้งใจ
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น การได้เห็นรอยยิ้มของคนที่เรารักย่อมทำให้มีความสุขเสมอ
ต่อให้ต้องผ่านไปอีกสักกี่ร้อนกี่หนาว ถ้ามีกันและกัน จะเรื่องเลวร้ายแค่ไหนก็จับมือฝ่าฟันผ่านไปด้วยกันได้
ดวงตาคู่สวยปรือตามองใบหน้าคมเข้มในระยะประชิดที่ดูสงบสุขอย่างคนที่หลับสนิท ในอ้อมแขนแกร่งที่กอดก่ายเขาเอาไว้มั่นอย่างไม่คิดปล่อยมือให้หนีหาย หรือต่อให้จะผลักไส เขาก็ไม่คิดจะยอมไปง่ายๆอยู่ดี
นิชาเขยิบกายเข้าชิด พร้อมกับแนบริมฝีปากลงบนผิวแก้มของร่างตรงหน้าเบาๆ
"สุขสันต์วันปีใหม่นะครับ พี่ชิน..."
เมื่อแสงอรุณจับขอบฟ้า และนำพาให้เขาทั้งสองรู้สึกตัว
คนแรกที่พวกเขามองเห็นเป็นคนแรกของเช้าวันปีใหม่ ก็ยังคงเป็นกันและกัน
Talk: Happy New Year 2013 ค่ะ :mc4:
ปีใหม่นี้ ขอให้ทุกๆคนมีความสุข เรื่องร้ายๆที่ผ่านมาก็ขอให้พ้นไป ปีใหม่นี้จะมีแต่สิ่งที่ดีที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
คนมีคู่ ก็ขอให้มีความสุขและรักกันนานๆ ส่วนคนโสดที่รอคนรู้ใจ ก็ขอให้ได้พบกับคนที่ดีดั่งใจนะคะ
ขอบคุณสำหรับปีที่ผ่านมา และฝากเนื้อฝากตัวสำหรับปีใหม่นี้ด้วยค่ะ
ลืมบอก... งงกันรึเปล่ากับตอนพิเศษนี้
เรื่องมันจะเกิดตอนไหนยังไง ก็ปล่อยไปให้เป็นแบบนี้ก่อนละกันนะคะ 555
:laugh: ก็ไม่อยากเขียนเรื่องในอดีตนี่นา ในเมื่อในอดีตมันเศร้านัก... ก็ปล่อยให้เป็นแค่อดีตไปดีกว่า
อนาคตจะเป็นยังไง มันอยู่ในมือเราจริงมั้ยคะ ^^
ป.ล. เพลงนี้ "ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้" Lula ft. Sin Singular http://www.youtube.com/watch?v=7tfJMqJb76Q ฝากให้ทุกคนในวันดีแบบนี้นะคะ อย่าลืมนะคะ ความสุขเป็นสิ่งที่เราเป็นคนกำหนดเอง ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ สู้ๆนะคะ :L2:
-
:really2: :really2: :really2:
-
พี่ชินกลายเป็นคนแก่ขี้น้อยใจไปซะแล้ว
นทเองก็ขี้แกล้ง
น่าจะหาคนดีๆมาให้เชษฐ์ซะหน่อยเนอะ
-
สุดท้ายก็คู่กับชินซินะ :เฮ้อ:
-
คราวนี้เป็นทีของพี่ชินที่ต้องโดนบ้าง
Happy new year na ka
-
:m1:
-
โห ตอนพิเศษโผล่มา ซะ หยั่งกะเป็นตอนจบเลย
ยังไงก็รอ ตอนปกติอยู่น้า
-
นทเอามั่งสินะ :m1: :m1: :m1: :m1:
-
น้องนทเป็นต่อ o13
-
กลายเป็นนทคุมเกมส์ไปแล้วสินะ 5555555555
-
อยากอ่านแต่ตอนพิเศษเลย ตอนปัจจุบันมันลุ้น55555555555555 พี่ชินหงอๆแบบนี้ดีกว่าตอนเลวๆตั้งเยอะ ฮา
-
สวัสดีปีใหม่
-
:z3: เหมือนสปอยตอนจบ โธ่...นึกว่านทเลือกเอก
-
ชอบตอนพิเศษอันนี้จัง นทเป็นต่อสุดๆ พี่ชินก็กลายเป็นรองอย่างชัดเจน (ทำเค้าไว้เยอะพี่)
สะใจเบา ๆ กลายเป็นลุงเฝ้าบ้านไปแล้ว แต่ก็ดีใจที่สองคนได้รักกัน เพราะผูกพันกันมากจนยากจะขาดจากกัน
นทไปอยู่เมืองนอกมายิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้นเนอะ มั่นใจมากขึ้นด้วย ชอบมากค่ะ เชษฐ์ก็ดูดีขึ้นมาก
ส่วนพี่ีเอกใจดีเหมือนเดิม รออ่านตอนปกติก่อนหน้าจะถึงตอนนี้เนอะ
Happy new year ค่ะ :L2:
-
:pig4: สำหรับตอนพิเศษ รับขวัญปีใหม่จ้า
อ่านแล้วรู้สึกมีความสุข :z2: นิชาน่ารัก พี่ชินมีงอนด้วย อิอิ
-
พี่ชินขี้งอนมากๆ ระวังหัวล้านนะเออ ฮ่าๆ
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้คุณคนเขียนมีความสุขมากๆ ร่ำๆ รวยๆ สวยๆ ^^
:mc4: :mc4:
-
อยากให้เป็นแบบนี้ไปนานๆจัง
นทเองก็ดูจะเข้มแข็งขึ้นเยอะเลย
พี่ชิน ถ้ากลับตัวได้ มันจะดีมากๆเลย
-
หวังว่า พี่ชินจะปรับปรุงตัวให้ดี ปีใหม่แล้วนะ
สวัสดีปีใหม่นะคะคนเขียน ^^
-
ว้าวดีใจจังรู้บทสรุปของเรื่องด้วย
เป็นตามหวัง สมหวัง แต่เป็นอะไรที่พริกมาก
นทกลายเป็นผู้นำ ส่วนเตชินกลายเป็นหมาหงอยเลย ฮ่าๆ
แต่อยากให้เชษฐมีคู่นะ คู่กับเอกก็ดีนะ
-
มานำทางคนอ่านเลย แหง่ว :L1:
-
:a5:
องคุลิมาล
..กลับใจ..
งั้นเหรออออออออ
o18
ทำกับคนอื่นเค้าไว้เยอะขนาดนั้น
ทำไม? ไม่ไป"สุขสงบ" กับน้องเล็กแว๊ะ..เตชินท์
อ่านตอนพิเศษนี้เสร็จ..ตรูอยากจะขอไปหามุม"สงบสุข" มั่งจังเยย
สมการข้อนี้ แปรผกผัน เจรงเจรง
หุหุ :z3:
-
ตอนพิเศษมาซะเป็นเหมือนตอนจบเลย นททำให้ชินทร์เปลี่ยนไปซินะ
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[33]
เจ็บปวดในหัวใจ
สิ่งที่อยากจะทำ มันขัดกับข้อกำหนดในสังคม
ภาพที่มีกันและกันอยู่ในกรอบรูป เป็นเพียงความทรงจำที่เลือนราง --- เหมือนกับเป็นภาพฝันที่ไม่เคยเป็นจริง
“ช่วยทำลายผู้ชายคนนั้น... ทำให้เขาไม่เหลือใคร ทำให้เขาตกต่ำให้ถึงที่สุด... เอกทำให้นทได้ใช่ไหมครับ? เอกเองก็เล็งจะโค่นเขาอยู่แล้วตั้งแต่แรกนี่นา”
“นทนี่เดาความเคลื่อนไหวของเอกได้ตลอด... แต่นทจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรล่ะ? แก้แค้นเหรอ?”
นิชายิ้มน้อยๆ พร้อมกับสั่นศีรษะ
“เอกนี่ไม่รู้ใจนทเอาซะเลย”
“อ้าว แล้วนทจะให้เอกทำไปทำไมล่ะครับ?”
น้ำเสียงใสเอ่ยอย่างหนักแน่นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เจ้าของร่างบางจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับรอยยิ้ม
“... เพื่อที่สุดท้ายแล้ว นทจะเป็นคนไปช่วยเขาเอง”
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น เขาก็ยังคงจดจำได้ดีจนถึงทุกวันนี้ ราวกับเป็นคำสั่งที่ได้รับมอบหมายจากนายเหนือหัว ทั้งๆที่จริงๆแล้วเป็นเพียงคำขอร้องจากใครคนหนึ่งที่ไม่ได้มีอำนาจอะไรเลย เพียงแต่เป็นผู้กุมหัวใจของเขาเท่านั้น เหตุผลนี้เองที่ทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธได้
“คุณเอก เรื่องที่เตรียมไว้ตอนนี้เรียบร้อยแล้วนะครับ”
เจ้าของนามหันไปทางพ่อบ้านร่างสูงผู้ชราที่เดินเข้ามารายงานพร้อมกับซองกระดาษสีน้ำตาลขนาดใหญ่ ภายในบรรจุเอกสารมากมายที่เขาตระเตรียมเอาไว้สำหรับผู้เป็นน้องสาว
“ดี”
เรื่องนี้ เขาได้วางแผนกับบิดามารดาเป็นอย่างดีแล้ว จะไม่ยอมให้อากงรับรู้ความจริงที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่ให้เข้าใจว่าเป็นความตั้งใจของลลดาตั้งแต่ต้นแล้วที่จะให้ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้
“ป๊ากับม้าล่ะ?”
“อยู่ด้านล่างครับ กำลังรอคุณอยู่”
“บอกไปว่าเดี๋ยวตามลงไป”
“ทราบแล้วครับ”
ประตูปิดลง แต่ดวงหน้าของเขาไม่อาจซ่อนความเจ็บปวดในใจเอาไว้ได้ พี่ชายที่ไหนกันที่จะทำเรื่องแบบนี้กับน้องสาวแท้ๆของตัวเองได้ลง นอกเหนือจากคนอย่างเขา คนที่ความรักบังตาจนยอมทำให้น้องสาวในสายเลือดต้องห่างออกไปจากอกของครอบครัว
แต่หากไม่ทำเช่นนี้ ไม่ว่านิชาจะอยู่ที่ไหน ก็ไม่อาจปลอดภัยได้เลย
ลลดาประกาศกร้าวว่าจะไม่มีวันปล่อยให้ร่างบอบบางอยู่ได้อย่างเป็นสุข แม้ว่าบิดามารดาจะห้ามปรามสักเท่าไหร่เจ้าหล่อนก็ไม่ฟังหรือแม้แต่จะนึกหวั่นเกรง ส่วนนภิสานั้นหรือ ได้แต่ทอดถอนใจอย่างคนปลงตก ทั้งๆที่เจ้าหล่อนเป็นพี่สาวคนโต แต่กลับไม่แสดงความเห็นใดๆในขณะที่น้องสาวตัวแสบเอาแต่กรี๊ดลั่นบ้านราวกับคนคลั่ง ในวันที่เตชินท์จากไปโดยไม่มีแม้แต่คำลา
ในใจของเขาแล้วอยากจะส่งลลดาไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสอบให้ดีเสียด้วยซ้ำ เนื่องจากอาการของเด็กสาวนั้นจัดว่าไม่ปกติ คลั่งรักอย่างไม่มีเหตุผลหรือขอบเขต ถึงขั้นเกลียดชังได้แม้แต่คนในครอบครัวหากขัดขวางความรักของเจ้าหล่อน
แล้ววันหนึ่ง นภิสาก็ยื่นเอกสารชุดหนึ่งมาให้เขาอ่านอย่างเงียบๆ และเขาเองที่เป็นคนตัดสินใจส่งน้องสาวไปอยู่ที่นั่นตามคำแนะนำโดยไร้คำพูดของพี่สาวคนโต --- มหาวิทยาลัยที่ฟลอริด้า
จริงๆแล้วก็นับว่าเสี่ยงอยู่ เพราะนิชาเองก็อยู่ที่สหรัฐอเมริกา ด้วยเงินทุนที่เขาเป็นผู้มอบให้ โดยที่ไม่ได้หวังผลตอบแทนแต่อย่างใด แต่แน่นอนว่าร่างบอบบางยืนกรานหนักแน่นว่าจะใช้คืนหลังจากเรียนจบกลับมา เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะรู้ดีว่าไม่อาจฝืนความตั้งใจของนิชาได้เป็นแน่
“เอก มาแล้วหรือ?”
เขาพยักหน้าเมื่อก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่มีครอบครัวนั่งกันอยู่อย่างพร้อมหน้า น้องสาวคนเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ปลีกออกไปดูมีสีหน้าไม่เต็มใจจะลงมาอยู่ที่นี่ ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นเจ้าหล่อนก็ได้แต่ขังตนเองเอาไว้ในห้อง ไม่สุงสิงกับใคร ไม่ออกไปเรียน ไม่ทานอาหารเกินความจำเป็น --- ยังดีที่ยังอยากจะมีชีวิตอยู่ไม่คิดฆ่าตัวตายให้คนอื่นเสียใจ ไม่สิ น้องสาวของเขารักตัวเองยิ่งกว่าใคร เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องเป็นห่วงเลย
“เล็ก พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” ชายหนุ่มปรายสายตามองใบหน้าสวยที่ดูซูบซีดไปกว่าเดิมที่ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเขา แต่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังฟังอยู่ “พี่จะส่งเล็กไปเรียนต่อที่อเมริกา เล็กเองก็อยากไปอยู่แล้วไม่ใช่หรือ เห็นบ่นเอาไว้นานแล้วว่าอยากจะไป”
“... ใช่”
การโต้ตอบทำให้ทุกคนในห้องดูประหลาดใจ แต่ก็ยังเงียบเอาไว้และนิ่งฟังรายละเอียดจากธนกร
“พี่สมัครให้เรียบร้อยแล้ว เตรียมเสื้อผ้าทุกอย่างให้พร้อม ส่วนเงิน ใช้ได้เต็มที่ ไม่พอก็เบิกพี่ได้เลย ตกลงไหม?”
ลลดาเลิกคิ้วขึ้นอย่างงุนงงปนระแวง “ทำไมจู่ๆถึงใจดีขึ้นมา?”
“ไม่ได้ใจดี... พี่แค่รู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเล็กบ้างเท่านั้น พี่ไม่อยากให้เล็กเป็นแบบนี้เข้าใจไหม?”
“... อืม”
“เล็กไปเรียนต่อที่ใหม่ เริ่มต้นใหม่ที่นั่น เมื่อทุกอย่างลงตัวแล้ว เล็กจะได้กลับมาที่นี่”
ลลดาพยักหน้า เธอก้มหน้าเอาไว้เพื่อซ่อนรอยยิ้ม ใช่ว่าเธอไม่รู้เรื่องที่นิชาไปเรียนต่อที่อเมริกา และเธอมั่นใจว่าพี่ชายของเธอตั้งใจจะส่งเธอไปต่างประเทศเพื่อให้ขาดการติดต่อจากลูกน้องมากมายที่อยู่ในเมืองไทย อย่าคิดว่าเธอจะโง่หน่อยเลย การไปผูกสัมพันธ์กับคนที่นั่นอาจจะง่ายกว่าที่นี่เสียด้วยซ้ำไป อเมริกาอันตรายว่าประเทศไทยมากนัก ธนกรไม่รู้เรื่องนี้หรือประเมินเธอต่ำเกินไปกันแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องขอขอบคุณที่ทำให้เธอมีโอกาสได้จัดการกับเสี้ยนหนามของเธอได้ง่ายขึ้น
“ไฟลท์คือวันพรุ่งนี้เที่ยง คนอื่นติดธุระกันหมด แต่พี่จะไปส่งเธอที่ฟลอริด้าเอง”
“ตกลง... ขอบคุณนะพี่เอก”
“เอาไว้ค่อยขอบคุณหลังจากกลับมาทีเดียวเลยก็ได้”
ธนกรผละจากไป เขารับรู้ได้ถึงอาการดีใจในน้ำเสียง และรู้ดีว่าไม่ได้ดีใจเพราะได้ไปเรียนต่อต่างประเทศอย่างแน่นอน ความมืดดำที่น่ากลัวได้กัดกินหัวใจที่ไร้เดียงสาของน้องสาวของเขาไปจนหมด เขาก็ได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้สักวัน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นหรือไม่
“เอก... เป็นอะไรรึเปล่า?”
“พี่หญิง... ผม...”
“อย่าโทษว่าเป็นเพราะความผิดของเอกเลยนะ เอกตัดสินใจได้ดีแล้ว”
“ผมทำแบบนี้ถูกแล้วใช่ไหม? พี่หญิง... ผมไม่อยากทำแบบนี้เลย”
“... ทุกอย่างที่ทำไปก็เพื่อตัวของเล็กเอง เอกเป็นพี่ชายที่ดีและกล้าหาญมากที่ทำแบบนี้ได้... ยอมทำเพื่อน้องโดยไม่สนใจว่าน้องจะเกลียดตัวเองรึเปล่า พี่ขอโทษนะที่พี่... ทำไม่ได้”
--- เลยต้องส่งมอบหน้าที่นี้ให้กับน้องชายอีกทอดหนึ่ง
“พี่หญิง... แล้วพี่... โอเครึเปล่า?”
“พี่โอเคดี พี่คิดอยู่ว่าจากนี้พี่อาจจะไปช่วยอากงปรับปรุงเรื่องฐานของสาขาใหญ่”
“ที่เซี่ยงไฮ้น่ะเหรอ?”
“อืม ใช่ พี่คุยกับป๊าม้าแล้วล่ะ”
“แล้วพี่จะไปเมื่อไหร่”
“คงอีกไม่นานนี้ พี่รู้สึกเสียใจ... แต่ตอนนี้ การที่พี่อยู่ที่ไทย พี่ก็ได้แต่หดหู่ พี่ลืมไม่ได้จริงๆเอก ไม่ว่าจะเรื่องไหนก็ตาม พี่อยากไปเริ่มต้นใหม่ในที่ใหม่ๆ ที่ไม่ทำให้พี่ต้องจมอยู่กับความเสียใจแบบนี้อีก”
“... พี่หญิง”
“พี่ไม่เป็นไร พี่ขอโทษนะที่ทิ้งทุกอย่างไว้เป็นภาระของเอกแบบนี้... พี่ไม่สมกับที่เป็นลูกคนโตเลย”
“พี่หญิง... พี่อย่าพูดแบบนั้น การที่พี่พึ่งพาผม ทำให้ผมภูมิใจเสียมากกว่ารู้สึกว่าเป็นภาระ พี่อย่าโทษตัวเองนะ แล้วรีบๆไปพัฒนาฝั่งนั้นให้มั่นคงแล้วค่อยกลับมา ด้านนี้ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลให้เรียบร้อยเอง”
“พี่เอก อากาศที่นี่ไม่เห็นจะหนาวเท่าไหร่ ทำไมต้องให้เล็กพกเสื้อโค้ทมาเยอะแยะแบบนี้ด้วยล่ะ?”
“เดี๋ยวก็รู้เองล่ะน่ะ”
ชายหนุ่มไม่โต้ตอบน้องสาวมากเกินความจำเป็น ขณะขับรถส่วนตัวที่จองเอาไว้จากสนามบินให้ไปส่งที่มหาวิทยาลัยที่ไกลออกไปนอกตัวเมือง ลลดาเริ่มขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจเมื่อตัวรถขึ้นสูงไปบนภูเขา ป่าสนรอบข้างทำให้แสงแดดเริ่มมืดหาย และยังไม่มีทีท่าว่าจะถึงที่หมายเสียที
“พี่เอก นี่เรากำลังจะไปไหนน่ะ?!”
“ก็ไปมหา’ลัยไง”
“ผิดทางแล้ว นี่มันขึ้นเขาแล้วนะ!”
“ถูกแล้ว อยู่บนนี้แหละ... นั่นไง ถึงแล้ว”
เด็กสาวเบิกตากว้างเมื่อมองเห็นประตูเหล็กดัดสีดำสูงตระหง่าน รอบด้านเป็นกำแพงอิฐสีเทาดูทึมทึบและปราศจากความเป็นมิตร
“นี่มันอะไรกัน?! นี่มันมหา’ลัยอะไร!”
“... มหา’ลัยที่ทุกคนอยากให้เธอมาเรียน มา ลงจากรถตามพี่มา”
“ไม่เอา ไม่ไป! เล็กไม่เรียนหรอกที่แบบนี้ แล้วเวลาจะเข้าเมืองจะไปยังไง!”
ร่างสูงกลอกตาอย่างนึกเหนื่อยหน่ายกับอาการงอแงแบบเด็กๆ เขากดโทรศัพท์แจ้งอาจารย์ที่ปรึกษาที่เขาได้สนทนาเป็นอย่างดีมาก่อนที่จะบินมาที่นี่ เพียงไม่นานนัก ร่างสูงชะลูดของหญิงสาววัยกลางคนที่สวมชุดแม่ชีก็เดินออกมาพร้อมกับอาจารย์อีกสามคน
“เล็ก จะออกมาดีๆหรือต้องให้บังคับ”
“นี่พี่เอกขู่กันเหรอ!!!”
“ไม่ได้ขู่ พี่พูดจริงๆ รถคันนี้ก็เช่ามา ยังไงพี่ก็ต้องไปคืนเขาอยู่ดี ถ้าเล็กไม่ลงแล้วพี่จะคืนได้ยังไง ลงๆมาเหอะ ที่นี่ไม่มีป๊ากับม้าคอยโอ๋เธอหรอกนะ”
“พี่เอก!”
“I’ll leave her in your care, sir.”
เขาปรายสายตามองร่างเล็กถูกอุ้มออกมาจากรถคันเก่าอย่างระอาใจ เสียงกรีดร้องของเจ้าหล่อนคงจะทำให้ป่าทึบที่เงียบเหงานี้มีสีสันขึ้นมาบ้างกระมัง แต่อย่างไรเสีย ที่แห่งนี้คงจะช่วยดัดสันดานน้องสาวของเขาได้อย่างที่ทุกคนปรารถนาจะให้เป็น
“จำไว้นะเล็ก ที่นี่ห้ามการพนันทุกชนิด ห้ามเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ห้ามเซ็กส์หรือแม้แต่การพูดคุยเรื่องเซ็กส์ ห้ามเจาะหู ทีวีก็ดูได้ไม่เกินเรท PG-13 ด้วย ที่นี่เป็นคริสต์เตียน อย่าทำตัวไม่ดี เพราะเขาจะลงโทษเอา ถึงตอนนั้นจะบ่นไม่ได้นะ แล้วก็อีกเรื่อง ห้ามโทรศัพท์มือถือเด็ดขาด เพราะงั้นถ้ามีอะไรก็ไปหาอาจารย์ที่ปรึกษา ขอยืมโทรศัพท์เขาละกันนะ พี่ไปก่อนนะ ไว้เดี๋ยวเธอเรียนจบสี่ปีแล้วพี่จะมารับ”
“พี่เอก!! เดี๋ยว!!! พี่เอก!!!”
เจ้าของนามเพียงทำหูทวนลม ขณะที่น้องสาวถูกฉุดกระชากให้เข้าไปในตัวตึกของหอพัก ก่อนที่รถยนต์คันเก่าจะมุ่งหน้าออกไปจากรั้วสูงใหญ่ ปิดบังให้พ้นจากสายตาของเด็กสาวที่มองตามจนมองไม่เห็นแม้เพียงควัน
“... ผมส่งน้องเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวจะแวะทำธุระหน่อยแล้วค่อยกลับนะครับ”
ธนกรเพียงพูดคุยกับปลายสายอีกเพียงไม่กี่คำ เขาก็วางสายแล้วหันมาขับรถอย่างตั้งใจ ในใจอดนึกถึงน้ำตาของมารดาก่อนที่เขาจะก้าวออกจากบ้านมาไม่ได้
เมื่อเขาเปิดใจเล่าเรื่องทั้งหมดในวันนั้น ใช่ว่าครอบครัวของเขาจะยอมรับได้ไหว ผู้เป็นแม่ถึงกับหมดสติเมื่อรับรู้ความจริงที่ว่าบุตรสาวคนเล็กที่ทะนุถนอมค้ำชูมาอย่างดีเดินทางผิดคิดสั้นถึงขนาดกล้าสั่งปลิดชีวิตผู้อื่นมากกว่าหนึ่งครั้ง และยังไม่ยอมเลิกล้มความตั้งใจแม้เรื่องจะแดงออกมาถึงขั้นนี้แล้วก็ตาม
หากไม่จับเด็กคนนี้มาไว้ในที่ที่ไม่มีใครสามารถยื่นมือเข้ามาช่วยได้ ลลดาก็จะกลายเป็นผู้หญิงใจแตกที่ไม่รู้สำนึกผิดชอบชั่วดี และอาจจะต้องจบชีวิตในคุก หรือหากเลวร้ายกว่านั้นก็อาจถูกปองร้ายหมายเอาชีวิตจากคนที่แค้นเคือง
เขาเป็นผู้ตัดสินใจทำเรื่องนี้เอง เขายอมให้ลลดาเกลียดชังสักเท่าไหร่ก็ได้ ขอแค่ได้น้องสาวที่น่ารักคนนั้นกลับคืนมา
ธนกรทอดถอนใจเมื่อรับรู้ดีว่านั่นอาจเป็นสิ่งที่ยากเกินจะคาดหวัง แต่อย่างน้อยในตอนนี้ เขาก็รู้สึกเหมือนกับจองจำน้องสาวเอาไว้ในที่ที่ถูกเรียกว่า ‘มหาวิทยาลัย’ ที่ขึ้นชื่อว่าเข้มงวดที่สุดในรัฐฟลอริด้า
.
.
“แบบนี้นี่เอง น้องเขายอมด้วยเหรอครับ?”
“ไม่ยอมง่ายๆหรอก ถ้ารู้ความจริงตั้งแต่ก็คงไม่ยอมมา พี่คิดว่าคงมัวหลงดีใจอยู่เลยไม่ถามให้มากความน่ะสิ”
“ดีใจเรื่องที่ได้มาเรียนต่อน่ะเหรอครับ?”
“เปล่า... คงจะเรื่องอื่นซะมากกว่า”
“... เรื่องที่จะได้ตามเก็บนทได้ง่ายขึ้นใช่ไหม?”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยที่มองตรงมาอย่างไม่ละสายตา ดวงตาจริงจังที่ไม่สั่นไหวแม้สิ่งที่พูดนั้นเกี่ยวพันถึงชีวิตของตนเอง และน้ำเสียงที่หนักแน่นทำให้เขานึกละอายวูบที่ได้แต่หาเรื่องกลบเกลื่อนความเป็นจริงไปเพราะยอมรับไม่ได้
“นทไม่กลัวเหรอ?”
“กลัวสิครับ ใครบ้างจะไม่กลัวถ้ารู้ว่าเราถูกหมายหัวอยู่แบบนี้ แต่นทคิดว่าในเมื่อรู้เรื่องแล้วก็ยอมรับให้ได้และวางแผนรับมือเพื่อความปลอดภัยของตัวเองดีที่สุด”
“แต่ยังไงก็อยู่อีกรัฐน่ะนะ นทไม่ต้องกลัวหรอกนะ เล็กออกมาไม่ได้อยู่แล้ว”
“อืม แต่ก็วางใจไม่ได้หรอกครับ กลัวจะสั่งให้ใครตามมาเสียมากกว่า”
“นี่ล่ะเอกถึงได้ให้เล็กไปอยู่ที่นั่น มือถือใช้ไม่ได้ โทรศัพท์ที่ใช้ก็ต้องขอยืมซิสเตอร์ ไม่ได้ติดต่อคนนอกได้ง่ายๆแน่นอน”
“เหรอครับ ก็ค่อยโล่งไปเปราะหนึ่ง”
“แล้วนทอยู่ที่นี่ดีไหม?”
ร่างสูงยิ้มน้อยๆเมื่ออีกฝ่ายมีสีหน้าสบายใจขึ้นบ้าง มองไปโดยรอบ เมืองนี้อาจจะเล็กหน่อย แต่มหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อด้านการบริหารในสาขาที่นิชาอยากจะเรียนอยู่ที่นี่ เขาพบว่าบรรยากาศดีทีเดียว ทั้งเงียบสงบและผู้คนเป็นมิตร แม้จะอดเป็นห่วงไม่ได้ที่ปล่อยให้นิชามาอยู่คนเดียวต่างบ้านต่างแดน แต่ดูโดยรวมแล้วก็น่าจะอยู่ได้ไม่ลำบาก
“ดีครับ ได้เพื่อนแล้ว จากนี้คงทำอะไรสะดวกขึ้น”
“ดีแล้ว หาเพื่อนให้ได้มากๆ แล้วก็ระวังตัวด้วยนะ อย่าไว้ใจใครง่ายๆ”
“รู้แล้วครับ นทจะไม่ตามคนแปลกหน้าไปไหนเพราะกลัวโดนลักพาตัว เดี๋ยวเดือดร้อนเอกต้องมาตามช่วยอีก”
“แน่ะ คนพูดเพราะเป็นห่วงยังจะมีแขวะกันอีก”
“ก็เอกพูดเหมือนนทเป็นเด็กเล็กๆทุกทีนี่นา อย่าลืมนะว่าเราก็อายุเท่ากัน”
“แต่นทต้องไม่ลืมนะว่านทความจำเสื่อมไปหกปี”
นิชายิ้มน้อยๆ พร้อมกับพยักหน้ายอมรับ จริงๆแล้วหลายสัปดาห์มานี้ที่เขาย้ายมาอยู่ที่นี่ เขาเริ่มจดจำหลายสิ่งหลายอย่างได้ คล้ายกับภาพเก่าในม้วนฟิล์มเล่นย้อนกลับ แม้จะยังปะติดปะต่อไม่ได้ชัดเจนดี แต่เขาก็พอจำเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นไปไม่ได้นานทีละเล็กละน้อย โดยที่เขายังไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง
“เอกจะอยู่ที่นี่กี่วัน? อยากไปเที่ยวไหนไหม เดี๋ยวนทพาไป”
“สามวัน แล้วเอกก็จะกลับแล้วล่ะ งานที่นู่นเยอะมากเลย ไม่อยากทิ้งนาน”
“งานที่ร้าน หรืองานที่บ้าน หรือทั้งสองอย่าง?”
“ทั้งสองอย่างสิ นทลืมแล้วหรือว่าเป็นคนขอให้เอกทำอะไร”
“ไม่ลืมหรอก ขอบคุณนะครับที่ช่วย นทรู้ว่าถ้าเป็นเอก... ต้องทำได้แน่”
“นทไม่คิดจะถามถึงสถานการณ์ในตอนนี้หน่อยเหรอ?”
“ไม่ถามหรอกครับ นทรอดูผลลัพธ์ทีเดียวเลยดีกว่า”
“มั่นใจจริงนะ”
“แน่นอนครับ ถ้าไม่มั่นใจในตัวเอก นทคงไม่ขอร้องตั้งแต่แรก”
“... แบบนี้กดดันกันมากกว่าแล้วมั้ง”
นิชาหัวเราะ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเมื่อเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว เขาเดินนำร่างสูงใหญ่ออกจากร้านกาแฟมาที่ถนน มองซ้ายมองขวา ดูแล้วหิมะทำท่าเหมือนจะตก
“หนาวไหม? อยากไปไหนหรือเปล่า?”
“อยากไปดูห้องของนท”
“เอ๊ะ?”
“แค่อยากรู้ว่านทอยู่ยังไงเท่านั้นเอง”
“ก็ได้ครับ ยังไงเอกก็เป็นคนให้ทุนนทมานี่เนอะ”
พวกเขาเดินข้ามถนนไปอีกเพียงสามบล็อก ก็ถึงที่พักของร่างบางที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัย แต่ไม่ใช่หอพักนักศึกษา เนื่องจากนิชาติดเรื่องความเป็นส่วนตัวจึงไม่อยากอยู่ร่วมห้องกับรูมเมท และด้วยการเลือกสรรของธนกร เขาจึงได้ห้องที่ไม่เล็ก แต่ก็ไม่ได้ใหญ่นัก เรียกว่าอยู่คนเดียวได้อย่างสบายๆ โทนสีอุ่นและแสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้องได้อย่างทั่วถึงทำให้นิชานึกรักห้องนี้ตั้งแต่แรกเห็น
“ก็ดูดีไม่เลวเลยนะ”
“ใช่ครับ เอกช่วยได้เยอะเลย นทไม่ต้องไปเดินหาห้องเองแล้วก็ได้ห้องที่ถูกใจด้วย”
“เอกพึ่งได้ใช่ไหมล่ะ? เสียดายเอกล่ะสิ”
“ชมนิดชมหน่อยเอาใหญ่เชียวนะ ไม่เสียดายหรอกครับ เป็นเพื่อนกันแบบนี้สำคัญยิ่งกว่าเป็นแฟนอีกนะ”
“ขนาดนั้นเลยหรือ?”
“แน่นอนสิครับ แฟนน่ะ เลิกกันก็อาจจะจบกันไปเลย แต่มิตรภาพของเพื่อนน่ะ ไม่มีวันสิ้นสุดนะ”
ธนกรคลี่ยิ้มกับถ้อยคำที่อ่อนโยนในกระแสเสียงใสๆของคนอารมณ์ดีที่กำลังรินน้ำให้อยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว เรียวขายาวก้าวตามไปยืนซ้อนอยู่ด้านหลังพร้อมกับก้มกายกระซิบเบาๆ
“ถ้าอย่างนั้นนทสัญญาได้ไหม ว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”
เจ้าของนามแหงนหน้าขึ้นมองคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังด้วยดวงตากลมโตที่ฉายแววสดใส รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าน่ารักนั้นคือคำตอบที่สัตย์ซื่อยิ่งกว่าถ้อยคำใด
“แน่นอนครับ เอกคือเพื่อนคนสำคัญที่สุดของนทตลอดไป”
ชายหนุ่มยกมือขึ้น หมายจะคว้าร่างตรงหน้ามากอดเอาไว้ แต่ก็ลดมือลง แล้วตบบ่ามนเบาๆแทน
“ขอบคุณมากนะ... นท สำหรับเอกแล้ว นทก็จะเป็น... คนสำคัญที่สุดของเอกตลอดไปเหมือนกัน”
Talk: วันนี้ลงตอนพิเศษแล้วต่อด้วยตอนปกติเลยค่ะ แล้วขอหายไปถึงวันหยุดเหมือนเดิมนะคะ
อา... มีหลายคนหวังให้เอกเป็นพระเอก แต่ตอนพิเศษทำให้ความหวังสลาย :o12:
ไม่จริงนะคะ!! อย่าเพิ่งหมดหวังในตัวเอกไป! TT_TT
ตอนพิเศษเป็นเรื่องของอนาคตก็จริงค่ะ แต่ไม่ได้แปลว่าอนาคตจะสิ้นสุดอยู่แค่ตรงนั้น!!
เพราะฉะนั้น อย่าให้มากระทบกับความหวังของทุกคนนะคะ
ชานมตั้งใจให้อ่านตอนพิเศษแบบนี้เพื่อให้ทุกคนอ่านเรื่องนี้แล้วไม่ต้องรู้สึกเครียดบ้างเท่านั้นเองค่ะ
ป.ล. มีคนเดาถูกด้วย ใช่ค่ะ ชานมทำออดิท ^_^ กำลังจะพบกับ Year End พอดีเลย
เพราะฉะนั้น... โปรดอย่าหมดหวังในตัวของชานม เมื่อชานมเกิดหายไปร่วมสัปดาห์ (หรืออาจจะสองสัปดาห์)
เพราะฤดูที่งานหนักที่สุดกำลังจะเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป โอ มาย ก้อด T_T :เฮ้อ:
-
นทกะให้พี่ชินล้มเลยว่างั้น? อืมมมม รอดูผลค่าา :L2:
-
เอาหนักๆเลยนะเอก หึหึๆ
-
จะเป็นยังไงต่อ :เฮ้อ:
-
เหมื่อนเคยอย่าน-0- แต่สนุกมาก อย่าลืมมาต่อนะค้าบบ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากจะไปทำป้ายไฟและร้อยมาลัยถวายนทในเวอชั่นนี้จริงๆ
-
อ่าวแล้วถ้าพระเอกรู้ความจริงทีหลังว่า นทเป็นคนสั่งให้เอกทำทุกอย่างให้เขาล่มจม จะทำยังไงอะ :m28:
-
สู้ๆๆนะครับ ชานม สนุกมาก เลย ต่ออีกนะครับ
-
ขอให้ตอนจบเป็นแบบตอนพิเศษนะคะ รออ่่านจร้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
ถ้าชินรู้ว่านทเป็นคนสั่งจะตกใจไหมน้า หรือไม่ตกใจแต่ปลงตกแทนอ่ะ 555+
ใกล้จบแล้วซิ แต่ชินจะล้มแบบไหนเนี่ย ต้องตามอ่านต่อไปซะแล้ว เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
-
พระรองอย่าง เอก.......... อยากได้อ่ะ!!!!!!!!!!
-
มาต่อตั้งสองตอน
:sad11: ดีใจอ่ะ
-
นทน่ากลัวมากอ่ะ
ฮ่าๆ
-
รอดูอีพี่ชินเจ็บปวด :a14:
-
นทร้ายกาจขึ้นมากเลย
เหมือนนทจะดัดสันดานพี่ชินยังไงยังงั้น
แต่ก็ดีนะ พี่ชินจะได้มีแต่นทคนเดียว
-
ยิ่งกว่าพระเอก
ยิ่งกว่าเจ้าชาย
เกินคำบรรยายเลย คุณเอก
-
:L2:
-
เอกคนดีเว่อร์
-
สมน้ำหน้านังเล็ก หึหึ แต่มีความรู้สึกว่ายังไงคุณชานมก็ให้ไอ้ชินเป็นพระเอกอยู่ดีนั่นแหล่ะน่า :เฮ้อ:
-
ทำให้พี่ชินล้มไปก็ได้นะสะใจดีแต่ถ้าจะไปคู่กับเอกอีกก็ฆ่าพี่ชินไปเลยดีกว่า5555555555555555
-
ฉากซ้อนหลังมันดูโรแมนติค ไม่น่าจะเป็นฉากสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
จริงอย่างที่นทว่า เป็นเพื่อนกัน ดีที่สุดแล้ว (:
-
เป็นเรื่องนึงที่ไม่ค่อยกล้าอ่านแต่ก็อยากอ่านและก็ตัดสินใจอ่านแล้วก็ :o12:
-
นทจะไปช่วยเค้าเอง.... ไม่ได้หมายความว่า นทจะกลับไปคืนดีกับเตชินท์ใช่ไหม
-
นทไม่เอา..ดีเลย
งั้นก็..ส่งเอกมาสังเวยซะดีดี
:haun4: อิอิ
ส่วนคุณชินท์..ไม่เอาอ่ะ
นทเก็บไว้ใช้เอง เต๊อะ
กร๊ากกกกกกก
:m20:
-
นทดูแกร่งขึ้นมาก
-
พี่ชินต่อจากนี้จะเป็นยังไงบ้าง
ทั้งธุรกิจและคนรักที่กำลังหายไปพร้อมๆ กัน
อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวนทจะไปช่วย
-
:L2: :L2: :L2:
-
ชอบนทที่เป็นแบบนี้ ร้ายบ้างแต่อย่าเลวก็พอ 555
ตอนนี้เอกเท่มากอ่ะ ใจเด็ดใจแข็งมาก เราว่าเอกก็รักน้องมาก ทำแบบนี้ต้องเสียใจมากแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า รู้สึกว่าหักดิบเล็กสุดๆอ่ะ กลัวจะตามมาล้างแค้นน่ะสิ -*-
เอกนี่เสียดายที่ไม่ได้เป็นพระเอก แต่ก็จริงอย่างที่นทพูดอ่ะ ว่าความเป็นเพื่อนมันอยู่ได้นานกว่า คนที่ดีมากสำคัญมากๆ บางทีเราก็ไม่อยากจะเสียไป
ว#สพี่หญิง.... ก็อยากให้เจอเรื่องดีๆ รันทดมานาน
รอตอนหน้าจ้า ^^
-
น่าสงสารคนที่นักนทจังเลย เหมือนหลอกใช้ความรักของเขายังไงไม่รู้
รู้สึกเหมือนความรักนี้หมุนเป็นวงกลมจังเลย ที่ว่านทถูกทำร้ายเพราะรักจากชิน
แล้วนทก็ไปทำร้ายเชษ กับเอก เอกก็กลับมาทำร้ายชินเพราะรักนท
มันวนเวียนอยู่อย่างนี้ น่ากลัวแนะความรักแบบนี้
ทุกคนต่างเห็นแก่ตัวหมดเลย
-
นทหัดร้ายนะนี่ o18
-
แอบเศร้า สงสาร เอก อะ แถมได้อ่านตอนพิเศษแล้วรู้สึกว่า หรือเราจะแอบจับคู่เชษฐ์กับเอกดี 5555 คู่แปลก
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[34]
กลิ่นหอมจากเสื้อที่ลอยมาติดจมูก ทำให้หวนนึกถึงความทรงจำที่เก็บซ่อนอยู่ในเบื้องลึกของจิตใจ
เตชินท์ทอดสายตามองเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าไม้อัดสีอ่อนในคอนโด เสื้อผ้าที่เขาเป็นคนซื้อเอง ของคนที่ไม่ได้กลับมายังห้องนี้อีกเลยนับจากวันสุดท้ายที่เขาได้พบกัน
มือใหญ่ไล้ไปตามแขนเสื้อเชิ้ตสีอ่อนตัวโปรดที่นิชาสวมบ่อยๆเพราะบอกว่าเนื้อผ้าใส่สบายดี ก่อนจะค่อยๆรวบกำราวกับได้จับข้อมือของเด็กน้อยของเขาเอาไว้ ข้อมือบอบบางที่เขาเคยคว้าเอาไว้ด้วยความรุนแรง เคยยึดเอาไว้กับผืนเตียงจนเป็นรอยช้ำในวันรุ่งขึ้น
หากย้อนกลับไปแก้ไขได้ เขาจะไม่จับข้อมือนั้น แต่จะเลื่อนลงมาจับมือนุ่มๆเอาไว้อย่างอ่อนโยนและทะนุถนอม สร้างความรู้สึกที่ดีในทุกวินาทีที่ย่างก้าวไปด้วยกัน
คนรักกัน จริงๆแล้วก็ไม่ได้ปรารถนาอะไรจากกันมากเลย นอกเหนือจากความสุขที่ต่างฝ่ายต่างมอบให้กัน ผลัดกันเป็นผู้ให้และผู้รับ ซื่อสัตย์และซื่อตรงต่อกัน การรักษาความสัมพันธ์นั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย
--- แต่เหตุใดเขาถึงเพิ่งมาคิดได้เอาตอนนี้ ในตอนที่สูญเสียคนที่รักที่สุดไปแล้ว
ชายหนุ่มมองภาพสะท้อนของตนเองในกระจกเงา ใบหน้าคมดูซูบไปเพียงเล็กน้อย ทว่าความหมองเศร้าในแววตาทอประกายเห็นได้อย่างชัดเจน
“พี่ชิน รู้ไหมว่าการรอคอยคนที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะกลับมามันทรมานแค่ไหน”
“พี่รู้ครับ แต่พี่ก็กลับมาหานททุกครั้งไม่ใช่หรือ?”
“ไม่ครับ พี่ชินไม่รู้หรอก นอกจากพี่ชินจะเจอด้วยตัวเอง การรอคอยพี่ตลอดทั้งคืน แม้จะแค่คืนเดียว แต่สำหรับนท มันยาวนานเหมือนกับไม่มีวันจบสิ้น พี่ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้หรอก!”
ในวันนั้น เขาได้แต่คิดว่านิชาช่างตัดพ้อและขี้น้อยใจอย่างไร้เหตุผลนัก ในเมื่อเขาก็กลับบ้านไปหานิชาทุกวัน อย่างมากก็ค้างที่อื่นเพียงหนึ่งคืน มันจะยาวนานขนาดนั้นได้อย่างไร คิดมากก็หาอะไรทำหรือไม่ก็นอนหลับไปเสียสิจะได้ผ่านคืนนั้นไปไวๆ
แต่ในวันนี้เขารู้แล้ว ไม่ใช่ไม่อยากนอน แต่นอนไม่ได้ต่างหาก
เฝ้ารอคอย สายตามองผ่านความมืดไปทางประตู หวังลมๆแล้งๆว่าประตูจะเปิดออกในไม่กี่นาทีนี้ จะมีไหมที่นิชาเปิดประตูบานนี้เข้ามาหาเขาอีก แม้ร่างกายเหนื่อยล้าและปรารถนาการพักผ่อนสักเพียงใด หัวใจก็ข่มความอ่อนระโหยเอาไว้เพื่อเฝ้าคอยคนที่ไม่มีวันจะกลับมา
“บอสครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”
“อะไรล่ะ?”
น้ำเสียงทุ้มยังคงฉายแววนิ่งเฉย ไม่แตกตื่นไปกับเสียงตระหนกของเลขาส่วนตัวที่ควบตำแหน่งมือขวาของเจ้าพ่อมาเฟียอย่างเขาไปด้วย
พักนี้งานยุ่ง มีแต่เรื่องวุ่นวายเข้ามาให้ปวดหัว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงรู้สึกสนุกและตื่นเต้นเหมือนกับได้ท้าประลองและรับมือกับสิ่งใหม่ๆ แต่ในตอนนี้ ไม่ว่าอะไรก็ล้วนแต่น่าเบื่อและไร้ชีวิตชีวาไปเสียหมด
ไม่อยากจะทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ไม่อยากจะแก่งแย่งชิงดีหรือรบรากับใครอีก ในเมื่อที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็วุ่นวายพอแล้ว
“ที่ฮ่องกงส่งเรื่องมาว่าจะยุบสาขาของเราครับ!”
“... หมายความว่ายังไง?”
ก็ในเมื่อที่ฮ่องกงก็คือบริษัทแม่ของตระกูลภรรยาของเขา จู่ๆจะสั่งยุบสาขาที่เขาดูแลอยู่ มันใช่เรื่องที่ไหน แล้วบริษัทที่เขาเหยียบอยู่นี่ก็ด้วยเงินของเขาล้วนๆ แค่รวมบริษัทไว้ด้วยกัน ไม่ได้แปลว่าที่นี่กลายเป็นสาขาย่อยของที่นั่นเสียเมื่อไหร่
“ท่านหลิวเช่อแจ้งมาว่าจะย้ายกลับไปประจำที่นู่น ก็เลยอยากให้บอสตามไปอยู่ที่นู่นด้วยครับ”
“หึ พูดบ้าๆ ใช่เรื่องล้อเล่นที่ไหน ไม่ได้เล่นชายของอยู่นะ”
“ครับ ผมก็รายงานท่านไปแล้วว่าบอสคงไม่ยอม แต่ท่านก็ยืนกรานหนักแน่นว่าถ้าหากบอสไม่ยอมย้าย ก็จะปิดบริษัทนี้ครับ”
“ฉันไม่ไป และไม่ปิดบริษัทด้วย”
“แต่ถ้าทำแบบนั้นแล้วท่านโกรธ อาจจะส่งผลกับการค้าของเรานะครับ”
เพราะอย่างไรเสีย เส้นทางการค้าขายหลักในปัจจุบันก็คือเส้นทางใหม่ที่หลิวเช่อเป็นคนเปิดทางให้ทำการได้อย่างสะดวก ลูกค้ารายใหม่ล้วนมาจากฝั่งอเมริกาตะวันออกและตะวันออกกลางทั้งนั้น เนื่องจากลูกค้าเก่าของเขาล้วนอยู่ในยุโรปทั้งหมด และเศรษฐกิจยุโรปที่ซบเซาทำให้เขาขาดรายได้ไปไม่น้อยทีเดียว
“แต่ก็แค่กระทบลูกค้าฝั่งนั้นไม่ใช่หรือไง ลูกค้าเดิมเราก็ยังมีอยู่”
“บอสครับ แต่ตอนนี้เรามีคู่แข่งรายใหญ่ที่ยังหาข้อมูลไม่ได้ ตอนนี้ลูกค้ารายย่อยของเราเกือบทั้งหมดกลายเป็นของทางนั้นแล้วนะครับ!”
“ถึงอย่างนั้นเราก็ยังมีกำไรอยู่”
“มันก็จริงครับ แต่ว่ากำไรที่น้อยลงมันขัดต่อเป้าหมายของขององค์กรเรานะครับ”
ก็ช่างปะไรล่ะ
ในเมื่อทุกวันนี้เขาก็มีชีวิตอยู่ได้ เงินที่มีก็ไม่ได้ใช้ ไม่อยากมีพันธะอะไร ไม่มีความมุ่งมั่นใดๆเหลืออยู่แล้วตั้งแต่เสียนิชาไป ต่อให้เสียลูกค้ารายใหญ่ไป ก็แค่กำไรน้อยลง ไม่ได้ทำให้ธุรกิจล้มละลายเสียหน่อย พนักงานที่อยู่ในบริษัทก็ยังได้รับเงินเดือนครบถ้วนตามปกติ ไม่มีใครเดือดร้อนเสียหน่อย
อีกอย่าง ความตั้งใจของเขาในตอนแรกก็คือ หาเงินให้ได้มากๆ ตั้งตัวให้ได้ มีรากฐานที่มั่นคง เพื่อที่นิชาจะได้อยู่อย่างสบาย ไม่ต้องมีภาระเรื่องการเงินให้ไม่สบายใจ
แต่ในวันนี้เรื่องกลายเป็นแบบนี้เสียแล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าที่ทำอยู่นั้นเพื่อใคร เพราะเขาไม่ได้ทำเพื่อตนเองตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ตอนนี้ นภิสาก็จากไป เจ้าหล่อนไม่ได้ต่อว่าหรือพูดทิ้งท้ายให้เขาเสียใจเลยแม้แต่น้อย เธอเพียงแค่แจ้งให้ทราบว่าเธอจะย้ายไปอยู่ที่ฮ่องกงเพื่อพัฒนาบริษัทของหลิวเช่อ แม้ว่าเขาจะดึงรั้งให้เธออยู่ เธอก็ไม่สนใจ และบินไปฮ่องกงหลังจากนั้นอีกไม่กี่วัน พร้อมกับคำลาที่ว่า
“ขอให้คุณซื่อตรงกับหัวใจของตัวเอง และให้ความสำคัญกับสิ่งที่สำคัญที่สุด”
ฟังดูเข้าใจง่าย แต่ทำได้ยาก
เพราะที่ผ่านๆมา เขารู้ดีว่าใครที่สำคัญสำหรับเขามากที่สุดในชีวิต แต่เขาไม่เคยให้ความสำคัญกับคนคนนั้นเลย กลับสนใจแต่คนที่อยู่ตรงหน้า ใครก็ตามที่ทำให้ธุรกิจมั่งคั่งยิ่งขึ้น โดยไม่สนใจว่าจะผิดจริยธรรมสักเท่าไหร่
ก็ดีเหมือนกันที่ผู้หญิงดีๆอย่างนภิสาไปจากเขา ผู้ชายที่ไม่ได้รักเจ้าหล่อนตั้งแต่แรก และทำให้ผู้หญิงเก่งๆกลายเป็นคนที่ไม่มีโอกาสแสดงความสามารถใด เพราะเขาจองจำเธอเอาไว้ในบ้านหลังใหญ่ที่ไร้ผู้คน ด้วยรู้ดีว่าการไม่ได้พบผู้คนทำให้ความสามารถในการใช้คำพูดของเจ้าหล่อนลดลงไป เธอจะเหงา และไม่มีแรงจูงใจให้พัฒนาตนเอง ซึ่งเมื่อเธอย้ายไปที่ฮ่องกง นภิสาคนเดิมก็คงจะกลับมาในไม่ช้า
ส่วนลลดา ได้ยินจากพี่สาวของเจ้าหล่อนว่าย้ายไปเรียนที่อเมริกา ช่างเป็นประเทศที่อยู่ห่างไกลจนเขาคงไม่มีโอกาสได้พบกับเด็กสาวอีก แต่ก็นับว่าดีแล้ว เพราะทุกครั้งที่ได้พบเจอ เขาได้แต่ป้อนคำหวานและเยินยอ ตบท้ายด้วยคำโกหกที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริงให้กับเด็กคนนั้น ตอนนี้เธอก็จากไปแล้ว ดีแล้วเหมือนกัน เขาแอบหวังว่าลลดาคงจะได้พบกับคนที่ดีและซื่อสัตย์กับเธอบ้าง
และตัวเขา ก็คงได้แต่เฝ้ารอคอยเด็กคนนั้นอยู่ที่นี่ โดยมีเพียงความหวังลมๆแล้งๆว่าสักวันนิชาจะกลับมาหาเขา โดยที่เขาไม่มีสิทธิ์จะทำอะไรทั้งสิ้น ไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งพบหน้าหรือแม้แต่แอบมอง ได้แต่กอดเสื้อผ้าของเด็กคนนั้นเอาไว้กับกายในยามค่ำคืนอันแสนเหน็บหนาวเดียวดายเท่านั้น
ไม่มีแม้ใครสักคนที่รักเขาอยู่เคียงกาย
ไม่เหลือใครเลยสักคน
“พี่เอก”
เจ้าของนามหันไปตามต้นเสียง วันนี้เขาพอมีเวลาพักจากงานเอกสารจำนวนมากที่กองสุมอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างไม่มีวี่แววว่าจะลดลงบ้างเลย จึงออกมาที่ร้านเพื่อตรวจดูว่าเป็นอย่างไรบ้าง
และบังเอิญมากทีเดียวที่มนุเชษฐ์ที่วางแผนว่าจะมาสอบถามความเป็นไปของนิชามาหลายวัน วันนี้ได้มาที่ร้านเพื่อตามหาธนกรพอดี
“อ้าว เชษฐ์ มาหาพี่เหรอ?”
“ครับ พี่สะดวกรึเปล่า?”
“จริงๆก็ยุ่งนิดหน่อย รอพี่ก่อนแป๊บได้ไหม เดี๋ยวพี่ขอจัดการอะไรก่อน”
“ได้ครับ”
“ไปรอในห้องพี่ก็ได้”
เขาดูออกว่าร่างตรงหน้าไม่ถนัดจะยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายและตกเป็นเป้าสายตาของหนุ่มสาวรอบกายเช่นนี้ ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง นิชาเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับเด็กคนนี้ไม่น้อย และยังพูดอีกว่าถ้ามีโอกาสอยากจะช่วยเหลือให้เด็กคนนี้ได้เรียนหนังสือต่อ
“รบกวนพี่เปล่าๆครับ ผมรอข้างนอกได้”
“ไปเถอะ ชั้นบนนี้เอง พี่ให้คนไปเปิดไว้ก่อนอยู่แล้ว”
ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยพร้อมกับผละจากไปอย่างเร่งร้อนเมื่อเห็นผู้จัดการร้านคนใหม่มีท่าทางอยากเข้ามาสนทนาด้วย คงจะมีปัญหาอะไรบางอย่างอีกนั่นแหละ ตั้งแต่มีผู้จัดการร้านมา ไม่เคยมีใครสามารถดูแลร้านได้อย่างเรียบร้อยไร้ปัญหาได้เท่านิชาเลยสักคน
มนุเชษฐ์มองตามร่างในชุดสูทสีเข้มที่เดินไปเดินมา ในมือก็ถือเอกสารปึกหนาอยู่ท่าทางจะหนัก เขาถอนหายใจแล้วยอมเดินขึ้นบันไดไปตามทางเล็กๆที่มุ่งหน้าไปยังสำนักงาน เนื่องจากดูจากสภาพแล้วอาจจะต้องรอนานกว่าที่คิด
เขาเดินไปตามโถง ก่อนจะสะดุดเข้ากับป้ายหน้าประตูที่เขียนไว้ว่า ‘ประธาน’ เดาเอาว่าน่าจะใช่ห้องนี้ มือใหญ่จึงเปิดประตูเข้าไป พบกับห้องที่ไม่ได้หรูหราอย่างที่เขาคิด ก็เป็นห้องธรรมดาๆที่มีโต๊ะทำงาน ชั้นหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือเล่มหนาภาษาอังกฤษและจีน และโซฟาตัวใหญ่อีกสองตัว ด้านข้างเป็นห้องน้ำส่วนตัวที่จัดเอาไว้อย่างเป็นสัดส่วน
เด็กหนุ่มเดินไปหยุดอยู่หน้าชั้นหนังสือ พลางปรายสายตาสำรวจไปทั่วอย่างสนอกสนใจ นึกนับถือร่างสูงขึ้นมาเมื่อได้เห็นว่าหนังสือที่อยู่บนชั้นล้วนเป็นหนังสือที่เกี่ยวกับความรู้หลายแขนง ไม่ว่าจะเป็นการเงิน การบริหาร ไปจนถึงจิตวิทยาและการวิเคราะห์มนุษย์ ชายคนนั้นคงต้องทุ่มเทเวลามากมายเพื่อจะได้มีธุรกิจเป็นของตนเอง ไม่ได้เป็นเพียงลูกคุณหนูเปิดร้านเหล้าสนุกๆอย่างที่ใครต่อใครคาดการณ์เอาไว้
“รอนานรึเปล่า?”
มนุเชษฐ์รีบหมุนกายกลับไปทางประตูในทันที นึกประหลาดใจที่อีกฝ่ายมาเร็วกว่าที่คิดเอาไว้ไม่น้อย
“ไม่เลยครับ ขอโทษที่มารบกวนตอนพี่ยุ่งๆ”
“ไม่เป็นไร จังหวะดีมากเลยที่มาวันนี้ พี่ไม่ได้เข้าร้านมาสองอาทิตย์แล้ว”
“อ้าว จริงเหรอครับ แล้วไม่เป็นไรเหรอครับ?”
“ก็วุ่นๆเหมือนกัน ผู้จัดการร้านคนใหม่ยังไม่คล่องเท่าไหร่น่ะ คนก่อนก็ออกไปเพราะทนไม่ไหว ที่นี่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเพราะทุกคนล้วนเป็นสมาชิก แต่จริงๆสิ่งที่ต้องรับผิดชอบมีมากมายเลยล่ะ หาคนรับตำแหน่งนี้ยากจริงๆ”
“แล้วทำไมพี่ไม่ค่อยเข้ามาล่ะครับ? ฟังดูน่าจะต้องยิ่งเข้ามาดูรึเปล่า?”
“พี่มีธุระอื่นต้องสะสางน่ะ ไหนจะธุรกิจของที่บ้านอีก”
“โห ทำสองที่เลย ไม่เหนื่อยเหรอครับ?”
“ก็... เหนื่อยเหมือนกันนะ แต่ถ้าอะไรๆลงตัวแล้วคงดีขึ้น”
“พี่นี่เก่งจังนะครับ ผมแค่ร้านเดียวก็เหนื่อยจะแย่แล้ว”
“ไม่หรอก เชษฐ์ต่างหากเก่ง นทเคยเล่าให้ฟังว่าเชษฐ์ต้องหาเงินเลี้ยงแม่กับน้อง แล้วส่งน้องเรียนด้วยใช่ไหมล่ะ? นั่นน่ะสุดยอดแล้ว พี่เกิดมาไม่เคยต้องลำบากเรื่องแบบนี้ กว่าจะคิดได้ว่าควรจะเริ่มงานจริงจังซะทีก็เรียนจบไปนาน แต่เชษฐ์คิดได้ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ พี่ว่าสุดยอดเลยนะ”
เด็กหนุ่มรู้สึกแก้มร้อนขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้รับคำชมรัวเป็นชุดเช่นนี้ เขารีบสั่นศีรษะ
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ จริงๆผมก็ทำอะไรไม่ได้มาก ถ้าไม่ได้พี่นทช่วยคงลำบาก”
ธนกรอมยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายถ่อมตนเช่นนั้น ในสมัยนี้หาวัยรุ่นแบบร่างตรงหน้าได้ยาก ทั้งความมุ่งมั่นตั้งใจ รับผิดชอบ และการวางตัวที่เหมาะสมราวกับผู้ใหญ่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่นิชาออกปากชมบ่อยครั้งจนเขานึกอยากพบตัวจริงของเด็กหนุ่มมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้
“ว่าแต่วันนี้มาหาพี่มีเรื่องอะไรรึเปล่า?”
“ผมอยากรู้ว่าพี่นทเป็นยังไงบ้างน่ะครับ”
“นทเหรอ? จริงๆพี่ก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ แต่เท่าที่เห็นในเมล์ก็สบายดี ทำไมมาถามพี่ล่ะ?”
“ผมไม่ค่อยมีเวลาเปิดคอม แล้วก็ไม่ได้ใช้สมาร์ทโฟน เลยติดต่อพี่นทยาก จะโทรไปเวลาก็ไม่ตรงกันเท่าไหร่ เลยคิดว่าถามพี่เอกน่าจะง่ายกว่า”
“อ๋อ แบบนี้เอง แต่ทำไมถึงต้องมาหาพี่ถึงที่นี่ด้วยล่ะ? โทรศัพท์เอาก็ได้นี่”
ธนกรมองใบหน้าดูดีที่เงยขึ้นมาด้วยสายตาแปลกใจ ดวงหน้าซื่อๆที่ฉายแววประหลาดใจอย่างคนที่คิดไม่ถึงทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้
“นั่นน่ะสิครับ ผมก็เพิ่งนึกได้ตอนที่พี่พูดนั่นแหละ”
ร่างสูงหัวเราะออกมาลั่นเมื่อได้ยินเสียงยอมรับเจื่อนๆของร่างตรงหน้า นับว่าเป็นเสียงหัวเราะแรกในรอบหลายเดือนตั้งแต่นิชาไปเรียนที่อเมริกาเลยทีเดียว
“พี่เอกหัวเราะมากไป...”
“ขอโทษๆ ก็ตลกนี่นา”
“ผมลืมนี่นา คิดแค่ว่าต้องหาพี่เอกจะได้ถามถึงพี่นท ลืมคิดถึงโทรศัพท์ไปเลย”
“เรานี่เหมือนเกิดผิดยุคเลยนะ”
“น้องสาวผมก็พูดแบบนั้นเหมือนกันครับ บอกว่าเหมือนคนแก่”
“ไม่ใช่อย่างนั้นซะทีเดียวหรอก จริงๆคนยุคนี้ก็พึ่งพาเทคโนโลยีมากเกินไปนะ พี่ว่าเราหัดพึ่งมือเท้าตัวเองบ้างแบบนี้ก็ดีแล้ว”
“... แต่พี่ก็ยังขำอยู่ดีใช่ไหมครับ”
ธนกรถึงได้หลุดหัวเราะออกมาอีกรอบ แล้วก็ต้องขอโทษขอโพยพร้อมกับเรียกให้พนักงานนำอาหารเย็นแบบง่ายๆขึ้นมาทานด้วยกันบนห้องนั่นเอง
“เกรงใจครับพี่”
“ไม่เป็นไร ร้านพี่เอง”
“นั่นแหละครับ เกรงใจ”
“พี่จ่ายค่าอาหารให้ร้าน ไม่ต้องห่วง”
“ไม่เกี่ยวหรอกครับ ยังไงก็เกรงใจอยู่ดี”
เขารู้ดีว่าอาหารในร้านทำนองนี้มีราคาไม่น้อย ใจก็อยากจะช่วยออกเงิน แต่อีกใจก็คิดว่าคงจะดีหากธนกรพาเขาออกไปทานร้านอาหารตามสั่งริมทางที่มีราคาไม่สูงนัก
“เอางี้ วันนี้พี่เลี้ยงเชษฐ์เองเพราะเชษฐ์มาถึงถิ่นพี่ เอาไว้มีโอกาสพี่จะไปที่ร้าน แล้วถึงวันนั้นเชษฐ์ค่อยเลี้ยงพี่ แบบนี้ดีไหม?”
“... ก็ได้ครับ แต่ว่าที่ร้านก็มีแค่กาแฟกับขนม คงไม่หรูแบบที่นี่นะครับ”
“พูดแบบนี้ได้ยังไง ของแบบนี้ไม่ได้วัดกันที่ราคา มันอยู่ที่ใจ พี่รู้ว่าเชษฐ์รักร้านของนทมากแค่ไหน ทุกอย่างที่เชษฐ์ทุ่มเทให้กับร้าน มันแสดงออกได้ชัดเจน ขนมหรือกาแฟที่เชษฐ์ตั้งใจทำมันมีค่ามากกว่าอาหารที่ราคาแพงซะอีกนะ”
มนุเชษฐ์นึกชมการใช้คำพูดของชายหนุ่ม ช่างเป็นคนที่พูดเก่งและดูออกมาจากใจ ไม่ได้เยินยออย่างที่คนทั่วไปชอบกระทำ สามารถอยู่ด้วยแล้วไม่รู้สึกอึดอัด แม้จะมีบุคลิกแตกต่างจากนิชาไปโดยสิ้นเชิงก็ตาม น่าเสียดายที่ผู้ชายคนนี้ก็อกหักจากนิชาเช่นเดียวกันกับเขา ทั้งๆที่ดูเพียบพร้อมทั้งรูปลักษณ์และคุณสมบัติ ใครจะเชื่อว่าคนแบบนี้จะไม่สมหวังในรัก
“ถ้าอย่างนั้น พี่เอกต้องหาเวลาแวะเข้ามาให้ได้นะครับ ผมจะชงกาแฟให้สุดฝีมือเลย”
“ได้เลย เสาร์นี้ละกัน พี่จะเข้าไป”
“โอเคครับ ผมจะทำขนมไว้รอ”
ธนกรยิ้มให้กับเด็กหนุ่มที่ยิ้มตอบกลับมา พร้อมกับคะยั้นคะยอให้ทานอาหารที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเกลี้ยกล่อมอยู่นานเพื่อที่ในที่สุดแล้วเขาจะได้พาร่างตรงหน้าไปส่งถึงบ้าน
Talk: สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่มาช้า :o8:
อา... ตอนนี้น้องนทไม่ได้ออกโรงเลย (มาแต่ชื่อ)
ตอนหน้าคงจะได้กลับมาอัพเดทกันบ้าง
ว่าแต่... ถึงตอนนี้ยังมีใครที่ยังไม่นึกเห็นใจพี่ชินอยู่บ้างไหมน้า
ขอนับถือค่ะ อย่าไปเห็นใจผู้ชายคนนี้เชียว ทำเอาไว้เยอะ ถึงเวลาชดใช้กรรม! :3125:
ตอนหน้า จะพยายามลงต่อให้เร็วที่สุด รอกันหน่อยนะคะ
:bye2:
-
เชษฐ์กะเอกยังไงๆกันรึเปล่าเนี่ย
-
คู่หลังนี่ยังไงคะ 555555555555555555555555555555
อ่านแล้วมันตะหงิดๆ นาาาา
-
อย่าบอกว่าเอกกับเชษฐ์???????????????????????????
:a5:
-
ชินเริ่มปล่อยวางแล้ว ออกแนวเริ่มคิดได้ 555+
เอกกับเชษฐ์ดูน่ารักดีอ่ะ >3<
-
เอก เชษฐ์นี่ยังไง เอ๊ะๆ :m11: :m11:
-
:z2: :z2:
-
เชษ-เอก :haun4: จะได้มีคู่ทั้งสองคน รักนทด้วย 55
เพิ่งสำนึกได้และลงมือทำรึคุณชิน สมน้ำหน้า ชิ :laugh:
นทไปต่างประเทศละ แต่เพื่อความสุขของนทยอมให้ชินก็ได้ :m16:
อย่าทำร้ายนทอีกล่ะ แต่นทคนนี้คงไม่มีใครทำร้ายได้แล้วล่ะ :L2:
-
ระหว่างรอ นท-ชิน จะจัด เชษฐ์-เอกมาให้ คนอ่านก็ไม่มีปัญหา :impress2:
-
มันมีซัมติงรองนะ ได้กลิ่นแปลก ๆ 555
เชษฐ์เอก จะเกิดคู่ใหม่เหรอเนี่ยยยย
แต่สงสารพี่ชินนะ กรรมตามสนอง
นทเคยรอยังไง คราวนี้ละได้ซึ้งใจเลยทีเดียว
โดนบีบบังคับทุกทางแบบนี้
อยากรู้ว่าพี่ชินจะทำยังไงต่อไปจริงๆ
-
ยังอ่ะชินยังเจ็บได้กว่านี้อีก แต่แอบอยากรู้มันจะทำไงต่อ จะตัดกิเลสเงินได้จริงมั้ย
-
เอกกับเชษฐ์ หึหึ :z1:
ตอนแรกคิดว่าเชษฐ์หุ่นบึก :z1:
แต่ตอนนี้เอกบอกว่าร่างบาง
-
เอิ่ม พูดมาได้ว่าไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่ทำเพื่อนท เหอะๆๆ
-
โอ้วจุดพลุให้คู่ใหม่ มันน่าจะมีซัมติงรองงงซ์ ฮ่าๆ
//////////////////////////////////////
ใครคิดไง ไม่สน
อ่านตอนนี้
พูดได้เลย
สะใจ
สมน้ำหน้า
[/b]
ดีจะได้สำนึก ว่าตัวเองทำอะไรไว้บ้าง
-
อ๊ายยย เอก เชษฐ์ - เชษฐ์ เอก
รู็สึกเหงาใจกับพี่เตชินนะ ถามว่าสงสารไหม ก็คงไม่ แค่เห็นใจ
ทำไว้เยอะเกิน
-
เชษกับเอก เชียร์ค่ะ อยากให้คู่กัน :o8:
-
พี่ชินดูเ้หงาและท้อแท้ รอให้เวลารักษาใจนทให้เข้มแข็งก่อน พี่ชินค่อยไปตามหาหัวใจตัวเองอีกครั้งนะ
เชษฐ์เอกนี่คู่จิ้นป่ะคะ 555 (เห็นผู้ชายอยู่ด้วยกันจับมาจิ้นหมด)
เหมือนเรื่องจะค่อย ๆ คลี่คลายลงแล้วนะ
ขอบคุณค่ะ
-
เชษกับเอกจับคู่กันเลย คนดีๆ 2 คนจะได้มีความสุข
-
เชษฐ์แบบนี้น่ารักมากอะบอกตรง55555555555555555
-
สมน้ำหน้าพี่ชิน :laugh:
-
จัดคนอกหักสองคนมารักกันได้มั๊ยจ๊ะน้องชานม :impress2:
-
อีพี่ชินจงทรมานต่อไป ทรมานให้เยอะๆ ลิ้มรสชาติความเจ็บปวดให้หนัก :oni3:
เชษฐ์-เอก คู่กันเถอะคู่นี้ :m5:
-
บริษัทลึกลับนั่น เป็นของนทกับพี่เอกล่ะสิ o18
-
เอะๆๆๆ ยังไงๆๆๆ อิๆๆๆๆ รอคอยตอนต่อไปน๊า!!!!
-
ช :z10: o13 :mc4:อบดราม่ามากเลย แอ้หรือว่าเราจะเป็นพวกชอบความเจ็บปวด เรื่องนี้จะมีกี่คู้นะ 3
:o12:
-
เชษย์กับเอกมีลุ้น 5555
-
เอกเชษฐ์ เอกเชษฐ์ เอกเชษฐ์! //โบกธงเชียร์ ดูเหมาะกันแบบไม่น่าเชื่อ 555
ส่วนอิพี่ชินน่ะเหรอ 5555 ยังไม่สงสารหรอก ทำตัวเอง กรรมตามสนอง ทำกับนทไว้เยอะ ทำร้ายคนอื่นไว้อีกเยอะ โดนเองซะมั่ง รับกรรมไปซะ!ๆๆๆๆๆ จงดีดดิ้นสะบักสะบอมซะให้มากกว่านี้ 555 (<<ซาดิสม์)
รอตอนหน้า คิดถึงน้องนท ><
-
เอกกับเชษฐ์ จะคู่กันป่าววว
:3123: :3123: :3123:
-
เอกเชษฐ์นี่ชักจะยังไงซะแล้วส่วนพี่ชินแค่นี้ยังไม่พอหรอกต้องให้เจ็บมากกว่านี้อีก
-
แลดูทุกคนเชียร์เอกกับเชษฐ์ ขึ้นมาตงิดๆ :impress2: :impress2:
-
คนอกหัก กับ อกหักมาเจอกัน จับคู่ซะเลยดีไหน คิคิ มาต่อไวไวนะคะ
หลังจากเกลียดพี่ชินมานาน ตอนนี้เริ่มสงสารพี่ชินจับใจแล้ว
-
รอ รอ รอ
ได้แต่รอออ
-
เข้า มา รอ ด้วย คน
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[35]
"นท"
เจ้าของนามหันไปทางต้นเสียง แสงอาทิตย์ที่ส่องสว่างมาจากด้านหลังทำให้เขาต้องหรี่ตาลง พลางมองตรงไปยังร่างสูงของคนที่กำลังมุ่งตรงมาทางเขา ใบหน้าหวานประดับรอยยิ้มอบอุ่นเมื่อได้พบกับดวงหน้าที่คุ้นเคยที่ชื้นเหงื่อจากการรีบร้อนวิ่งมาแต่ไกล
"มายากไหม เอก?"
"โหย ที่นี่กว้างชะมัดเลย เล่นเอาหลงไปหลายคณะ"
นิชาหัวเราะ เขาในช่วงแรกที่ย้ายมาเรียนที่นี่ก็งงเส้นทางเช่นเดียวกัน มหาวิทยาลัยที่อยู่บ้านนอกแบบนี้มีพื้นที่กว้างและเต็มไปด้วยต้นสนเขียวชะอุ่มมากมาย ทำให้อากาศที่แม้ว่าแดดจะแรง แต่ก็ชุ่มชื้นและไม่ร้อนจัดนัก คนที่มาจากเมืองร้อนอย่างร่างตรงหน้าคงไม่เคยชินเท่าไหร่
"โทษทีนะที่ไม่ได้ออกไปรับด้านหน้า พอดีนทมีวิทยานิพนธ์ที่ต้องส่งไปเมื่อกี้"
"ไม่เป็นไรๆ เอกผิดเองที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก กะเซอร์ไพรส์น่ะ"
จะเรียกว่า 'เซอร์ไพรส์' ก็จริง แต่ลึกๆนั่นก็เป็นเพียงข้ออ้างที่จะหาเวลาหนีจากงานที่ท่วมศีรษะมาพักผ่อนจิตใจต่างประเทศบ้าง
"เซอร์ไพรส์อะไรครับ? ที่จู่ๆมาไม่บอกน่ะเหรอ?"
"อ๋อ ก็มีส่วน แต่ก็มีอีกเรื่องด้วยนะ"
"อะไรเหรอครับ?"
"ไม่บอก เดี๋ยวนทก็รู้เอง"
"อะไรกัน ชอบมีความลับอยู่เรื่อยเลยนะ"
ธนกรยิ้มกว้าง พร้อมกับสั่นศีรษะขณะมุ่งหน้าไปทางลานจอดรถจักรยานยนต์ด้านหลังตึกเรียน
"เดี๋ยวนี้หัดแว้นแล้วเหรอ?"
"ไม่แว้นก็ไม่ไหวครับ จริงๆมหาวิทยาลัยน่ะไม่ไกลจากที่พักเท่าไหร่ แต่ว่าคณะของนทเนี่ยสิ ดันอยู่ซะด้านในสุดเลย ขืนเดินก็คงไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึง... ดีที่ค่าเช่าไม่แพงเท่าไหร่"
"ให้คนอื่นซ้อนท้ายได้รึเปล่า?"
"ได้สิ เอกขึ้นมาเลยครับ"
"เอาจริง?"
"อ้าว ไม่เชื่อใจกันเหรอ มา ขึ้นมาเร็ว"
ทายาทของตระกูลดังหน้าถอดสีเล็กน้อยเมื่อเห็นท่วงท่าการขึ้นมอเตอไซต์ของร่างตรงหน้า ที่ไม่แน่ใจว่าจะรู้รึเปล่าว่าการให้คนอื่นซ้อนมอเตอไซต์ไม่ได้ง่ายดายเหมือนกับจักรยาน
จริงดังว่า ธนกรคงประเมินร่างตรงหน้าผิดไปเล็กน้อย เมื่ออีกฝ่ายสามารถสตาร์ทเครื่องแล้วขี่ไปได้ทั้งๆที่ยังมีเขาซ้อนอยู่ และเมื่อพ้นเขตมหาวิทยาลัยไปแล้ว เขาก็ได้เรียนรู้อีกนิสัยหนึ่งของร่างเล็ก ที่คงจะชื่นชอบความเร็วและสายลมที่ตีกระทบหมวกกันน็อกเสียจนได้ยินออกมาเป็นเสียง
ถึงที่พักในไม่กี่นาที เขาเริ่มไม่สบายใจแล้วเมื่อนึกถึงรถคันงามที่เคยมอบให้ร่างตรงหน้า และแอบคิดในใจว่าเมื่อไหร่ที่นิชาความทรงจำกลับมา เขาอาจจะต้องพิจารณาอีกทีว่าเปลี่ยนจากรถซิ่งเป็นรถจิ๋วอย่างนิสสันมาร์ชแทนอาจจะดีกว่า
"ไหน มีอะไรเซอร์ไพรส์ บอกได้ยัง?"
"ไม่บอก ขึ้นไปเดี๋ยวก็รู้เอง"
"อ้าว นี่เอกแวะมาห้องนทก่อนแล้วเหรอครับ?"
"ใช่ ตอนแรกตั้งใจจะรอนทอยู่ที่ห้อง แต่ว่าหิวก็เลยลงไปหาอะไรกิน แล้วก็เลยยาวไปที่มหา'ลัยเลย"
"อ๋อ แบบนี้เอง แล้วกินอะไรยังครับ?"
"กินกาแฟไปแก้ว เดี๋ยวค่อยลงไปหาอะไรกินด้วยกันอีกรอบละกันนะ"
"ได้ แต่ทำไมไม่ซื้อขึ้นมาเลยล่ะ?"
"จะได้ลงมาอีกรอบไง อยากเดินเล่นในเมืองด้วย แต่ขอนั่งพักก่อน"
นิชาเลิกคิ้วกับกิริยามีพิรุธ แต่ก็ไม่คิดอะไรมากเนื่องจากอีกฝ่ายก็เป็นคนแบบนั้นแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่รู้จักกันมา ไม่สิ ตั้งแต่ที่เขาฟื้นขึ้นมาก็มีร่างตรงหน้าอยู่เคียงใกล้ หนำซ้ำยังคอยช่วยเหลือและประคับประคองไว้ให้ก้าวเดินต่อไปข้างหน้าอยู่เสมอ เพราะฉะนั้น สำหรับเขาแล้ว หากธนกรต้องการอะไร เขาย่อมไม่ปฎิเสธ
และตอนที่เขาเปิดประตูห้องเข้าไปนั่นเอง ทุกอย่างถึงได้กระจ่าง
ภาพของใครอีกคนที่ยืนรออยู่ภายในห้อง ทำให้เขาถึงกับเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ
“เชษฐ์!!”
“พี่นท!!”
ทั้งสองโผเข้ากอดกันก่อนที่สมองจะประมวลผลเสียด้วยซ้ำไป นิชายังคงงุนงงไม่หาย แต่ความดีใจนั้นมีมากยิ่งกว่า ก็นับแต่วันที่เขาจากมาต่างแดนเพื่อเรียนปริญญาโทนั้น ก็ร่วมปีกว่าแล้วที่เขาไม่ได้กลับไปประเทศไทยเลยเพราะพยายามจะประหยัดงบประมาณให้ได้มากที่สุดนั่นเอง
“คิดถึงจังเลย พี่อ้วนขึ้นนะ”
“ใช่ อยู่ที่นี่กินดีอยู่ดีเกินไปหน่อย นายสูงขึ้นเยอะเลยนะ”
“ครับ เดี๋ยวนี้เล่นบาสบ่อย พอได้ออกกำลังกายก็ได้ยืดเส้นสาย มันเลยสูงขึ้นอีก”
“พอได้แล้วมั้ง จวนร้อยเก้าสิบแล้วมั้งน่ะ”
“ผมยังอยากสูงขึ้นอีกหน่อยครับ เผื่อมีแมวมองมาทาบทามให้ไปเป็นนายแบบ”
ร่างบางหัวเราะ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่านั่นก็มีความเป็นไปได้ นับวันเด็กหนุ่มคนที่ดูลุยๆเซอร์ๆ แต่งตัวแค่เสื้อยืดธรรมดาและกางเกงยีนส์เก่าๆคนนั้น ก็ยิ่งกลายเป็นชายหนุ่มที่ดูสง่างามและมีราศีขึ้นทุกครั้งที่ได้พบเจอ
“ทำไมถึงมานี่ได้?”
“มากับพี่เอกครับ”
นิชาหันไปทางร่างสูงที่ยืนกอดอกอยู่ข้างประตูพร้อมกับยิ้มขำสีหน้างอนๆที่ส่งมาให้
“ขอบคุณที่ยังนึกถึงกัน นึกว่าจะลืมเอกไปซะแล้ว สองคนนี้นี่”
“ก็คนมันดีใจ พี่น้องไม่ได้เจอกันเป็นปีนะ”
“เอกก็ไม่ได้เจอนทตั้งนานแล้วเหมือนกันนะ”
“ก็ทักไปแล้วที่คณะไง”
“ไม่รู้ งอน”
“อย่าเวิ่นน่ะ ว่าแต่ทำไมถึงมาด้วยกันล่ะ? เชษฐ์ไปสนิทกับเอกตั้งแต่เมื่อไหร์?”
“พี่เอกให้ทุนผมเรียนต่อครับ”
“หา?!”
“ก็เห็นน้องเขาตั้งใจดี แถมพักหลังวันเสาร์ก็มาทำงานพิเศษที่ร้านด้วย”
“อ้าว เชษฐ์ แล้วร้านเราล่ะ?”
“ตอนนี้น้องพายคุมร้านเองได้แล้วครับ เสาร์อาทิตย์ผมเลยแว่บออกมาได้ เป็นการฝึกให้ทั้งสองคนเรียนรู้และรับมือกับงานได้เต็มตัวโดยที่ไม่มีผมด้วย”
“เหรอ แบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะ”
ร่างเล็กเอ่ยพลางนึกเหงาขึ้นมานิดหน่อย ไม่ว่าใครก็ล้วนแต่เติบโตขึ้นและก้าวไปข้างหน้า ลึกๆแล้วเขาก็ยังแอบหวังว่าทุกอย่างจะยังคงเป็นเหมือนเดิม แม้ว่านั่นจะเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวก็ตาม ในเมื่อตัวเขาเองยังเลือกที่จะเดินต่อไปข้างหน้าเลย จะมาให้มนุเชษฐ์ทำงานอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆแบบนั้นตลอดไปก็ใช่เรื่อง
“ว่าแต่ทำอะไรที่ร้านของเอกล่ะ?”
“ดูแลส่วนสำนักงานครับ”
“เอ๋?”
“ผมไม่ค่อยสันทัดถ้าจะให้ลงไปที่ร้าน ส่วนใหญ่จะอยู่ห้องข้างบน คอยติดตามงานต่างๆซะมากกว่า จริงๆก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรมากหรอกครับ พี่เอกเขาคนเดียวก็เอาอยู่”
“ใครว่า ตั้งแต่ได้เชษฐ์มาเป็นเลขา พี่ทำงานสบายขึ้นเยอะเลยนะ”
ร่างสูงอมยิ้ม พร้อมกับเดินล้วงกระเป๋าเข้ามายังจุดที่อีกสองคนคุยกระหนุงกระหนิงกันอยู่ นึกดีใจที่ในที่สุดก็หาจุดแทรกบทสนทนาได้เสียที
“หิวกันรึยัง? ไปหาอะไรกินข้างล่างกันไหม จะได้คุยกันไปด้วย”
“เอาสิ อยากกินอะไรเดี๋ยวนทเลี้ยงเองวันนี้”
“ลาภปาก ขอเมนูเด็ดๆเลยนะ”
“จัดไปครับ”
“พี่ชิน รอนทก่อนสิ!”
ภาพแผ่นหลังของชายหนุ่มร่างสูงที่ค่อยๆเดินห่างออกไป ดูอ้างว้างและรวดร้าวจนเจ็บปวดข้างในหัวใจ หยดน้ำตารินไหลอาบผิวแก้มเมื่อคนที่อยู่เบื้องหน้าไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามอง
“พี่ชิน! นทรักพี่ชินนะ! อย่าทิ้งนทไป ได้โปรดอย่าไปจากนทเลยนะ!”
“... นทเองไม่ใช่หรือที่ไปจากพี่”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเพียงแผ่วเบา แต่ก็มากเพียงพอที่จะทำให้ร่างบางที่ทรุดลงไปนั่งอยู่กับพื้นรีบเงยหน้าขึ้นมองด้านหลังของคนที่หยุดยืนนิ่งอย่างมีความหวัง
“ไม่ใช่! นทไม่เคยไปจากพี่ชินเลย ไม่เคยเลยสักครั้ง”
“... มันสายไปแล้วล่ะ นททำอะไรไว้กับพี่บ้างก็รู้อยู่แก่ใจ คนแบบนี้น่ะเหรอจะมาเป็นคนรักของพี่”
สายตาคมเย็นเยียบที่มองตรงลงมาอย่างเสียดแทง ทำให้ร่างเล็กถึงกับจุกขึ้นมาในอกและโต้ตอบอะไรออกไปไม่ได้
เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าเป็นความจริง
แม้ความทรงจำจะกลับมาแล้ว แต่เขาก็ไม่คิดจะเอ่ยปากบอกใคร หนำซ้ำ ยังหลอกใช้ความรู้สึกดีๆของคนดีหลายคนมาเป็นเครื่องมือเพื่อที่จะทำให้เตชินท์ไม่เหลือใครนอกจากตัวเขาเพียงคนเดียวอีก
เขาไม่ใช่คนเดียวที่เป็นเหยื่ออย่างที่ใครต่อใครมองเห็น
เขาเอง --- ก็เลวร้ายไม่แตกต่างจากผู้ร้ายนักหรอก
“พี่ชิน เดี๋ยว! ฟังนทก่อนสิ!”
ภาพของคนรักที่เอ่ยคำผลักไสอย่างไร้เยื่อใย และเดินหนีจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองอีกเป็นครั้งที่สอง ทำให้หยดน้ำตาที่รินอาบจนเปียกแก้มหลั่งไหลออกมาไม่ยอมหยุด เจ็บร้าว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทอดสายตามองความเย็นชาที่เขานั่นเองเป็นผู้ก่อ
เขานั่นเองที่เป็นคนผลักไสเตชินท์ ด้วยหวังว่าอีกฝ่ายจะคิดได้และยอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง เขาช่างอวดดี และเชื่อมั่นเหลือเกินว่าเตชินท์ไม่มีวันไปจากเขาแน่
ความคิดอวดดีแบบนี้ ไม่มีใครเขาคิดกับคนที่รักแบบนี้หรอก
“พี่ชิน!! พี่ชิน!!!”
“เฮือก!!”[/i]
ฝันร้าย --- ?
แค่ฝันไป ---
ดวงหน้าหวานชื้นเหงื่อฉายแววโล่งอก ก่อนจะลุกขึ้นนั่งโดยตั้งใจจะตรงไปห้องน้ำ แต่กลับสะดุดเข้ากับใบหน้าคมของคนที่นอนอยู่ข้างเตียงที่มองตรงมาอย่างห่วงใย
"... เอก"
ร่างสูงจุปากเมื่อเห็นว่ายังมีเด็กหนุ่มอีกคนที่หลับสนิทอยู่ในห้อง พร้อมกับบุ้ยใบ้ไปทางระเบียงห้อง แล้วลุกนำตรงไปก่อน
นิชานิ่งอยู่เพียงครู่ เขาปรับลมหายใจให้เป็นปกติแล้วลุกจากเตียงตามไป
ภายใต้ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มที่มีแสงดาวให้เห็นพร่างพราย ลมเย็นๆพัดผ่านผิวกายให้หนาวสั่น ธนกรเห็นดังนั้นจึงโอบกระชับร่างบอบบางเอาไว้เคียงใกล้ โดยที่เจ้าของร่างเล็กไม่ได้ปฏิเสธหรือพูดคำใด
"... ฝันไม่ดีเหรอ?"
นิชาพยักหน้า สายตาเสียดแทงของชายหนุ่มในฝันยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งสบตากันมาโดยแท้จริง
"ฝันถึงผู้ชายคนนั้นใช่ไหม?"
"เปล่า"
"... เอกว่าใช่"
"... เอกรู้ได้ยังไง?"
แววตาที่สั่นระริกของร่างเล็กทำให้ชายหนุ่มอดสะท้อนขึ้นมาในใจไม่ได้ เขาก็ยังคงมีความเห็นแก่ตัว อยากจะใส่ร้ายป้ายสีผู้ชายคนนั้นและกดให้จมลงกับโคลน เขารู้ดีว่านิชายังคงรักผู้ชายคนนั้นอยู่ ทว่า เมื่อได้เห็นสายตาอ่อนไหวของร่างตรงหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะรั้งกายบางเข้ามากอดเอาไว้
"เอกรักนทนะ... ไม่ว่านทจะทำอะไร เอกก็คอยมองดูอยู่ตลอด นทหลอกเอกไม่ได้หรอก"
หยดน้ำตารื้นขึ้นมา ความรู้สึกเจ็บปวดจุกอยู่ในอกโดยที่ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถทำอะไรได้ มือเล็กทั้งสองข้างโอบรอบบ่ากว้างเอาไว้ พร้อมกับซบศีรษะลงกับไหล่ตรงหน้าเพื่อพักพิง
“เอก... เรื่องที่นทขอไป”
“อืม ตอนนี้กำลังคืบหน้าดี อากงเองก็รู้ว่าหมอนั่นหวังอะไรอยู่แต่แรก”
“อ้าว แล้วทำไมถึงยอมให้แต่งงานกับพี่หญิงล่ะ?”
“เพราะอากงเชื่อว่าลองให้หมอนั่นคุมอะไรที่มีผลประโยชน์กับตัวเองแล้ว ต้องก้าวหน้าไปด้วยดีแน่น่ะสิ อากงเป็นคนมองคนได้ทะลุปรุโปร่งมากนะ... ติดแค่ชอบตามใจเล็กเสียจนเสียคนเท่านั้นที่พลาดไป”
“... เอกคิดจะทำยังไงกับพี่ชินเหรอ?”
ธนกรเอียงคอมองร่างตรงหน้าอย่างสงสัย แววตาเศร้าหมองและสีหน้าเป็นกังวลทำให้เขารู้สึกแคลงใจอย่างบอกไม่ถูก นิชาคนที่จำอะไรไม่ได้ไม่น่าจะห่วงใยผู้ชายคนนั้นมากขนาดนี้ แต่นี่ --- แม้แต่น้ำเสียงที่ใช้เรียกนามของผู้ชายคนนั้น ก็ยังติดแววฉะอ้อนและโหยหาโดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้สึกเสียด้วยซ้ำไป
“... นท จำเรื่องของหมอนั่นได้แล้วเหรอ?”
เจ้าของนามชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าอย่างยอมรับและสำนึกผิด
“นทขอโทษ... จริงๆนทจำทุกอย่างได้ตั้งแต่อยู่กรุงเทพฯแล้วล่ะเอก”
“แล้วทำไมไม่บอก?”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มยังคงสม่ำเสมอ ไม่มีการติเตียนในกระแสเสียงให้ต้องเจ็บช้ำใจ ธนกรมองออกว่าร่างตรงหน้าคงมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ต้องปิดบังความจริงเอาไว้
“นท... อยากให้พี่ชินสำนึก นทอยากทำให้พี่ชินรู้ว่าการรอคอยใครสักคนที่อาจจะไม่มีวันกลับมามันเจ็บปวดและกระสับกระส่ายแค่ไหน นทเลวใช่ไหมเอก? นทอยากจะทำให้พี่ชินรู้สึกว่าถ้าขาดนทไปแล้วพี่ชินจะต้องทรมานมากแค่ไหน”
“นทรู้ได้ยังไงว่าหมอนั่นจะเจ็บปวด?”
“... เพราะนทรู้ เอก เพราะนทเองก็เป็นเหมือนกัน ถึงจะดูเป็นแบบนั้น... แต่เราสองคนขาดกันไม่ได้หรอก”
“นทก็เลยอยากให้เอกล้มหมอนั่นให้ได้ใช่ไหม?”
“ใช่... แต่ตอนนี้ไม่แล้ว นทคิดว่าสิ่งที่นทควรจะทำก็คือการให้อภัยมากกว่า”
“...นทไม่แค้นเหรอ? นทโดนทำถึงขนาดนั้น หมอนั่นแต่งงานกับคนอื่นเลยนะ”
“แต่พี่เขาก็แต่งงานกับนทไม่ได้อยู่แล้ว นทเป็นผู้ชายนี่ ไม่ได้เกิดมาเป็นผู้หญิง ถ้านทเป็นผู้หญิงพี่ชินอาจจะไม่ทำแบบนั้นก็ได้”
“นท แต่นทก็รู้ว่าหมอนั่นแต่งงานเพราะหวังผลประโยชน์”
“ใช่ครับ นทรู้ แต่ยังไงในความรู้สึกนทก็รับไม่ได้อยู่ดี มันเหมือนกับนทเป็นเมียน้อยเขา เหมือนกับบ่อนทำลายครอบครัวที่ดีของพี่หญิง นทถึงได้ปลีกตัวออกมา”
“แต่ตอนนี้... นทจะให้อภัยแล้วใช่ไหม?”
“ครับ นทคิดว่า... มันไม่มีประโยชน์ที่จะแก้แค้นกัน ทั้งๆที่ทำไปแล้วคนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือเราสองคน... นท กับพี่ชิน”
“นท...”
ไม่ใช่เลย คนที่เจ็บปวดที่สุดคงจะเป็นเขาเสียมากกว่า
เขาที่รักนิชามากเสียจนยอมทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อนิชา แม้จะรู้ดีว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่นั้น กลับเป็นการทำเพื่อให้นิชากับเตชินท์กลับมาอยู่คู่กันเสียมากกว่าทำร้ายกัน
แต่เขาก็ยังเลือกที่จะทำ เพราะนั่นคือคำขอร้องของคนที่เขารัก
“นทขอโทษนะครับเอก นทขอโทษ... ที่ฝืนให้เอกต้องทำเรื่องที่ไม่ดี แต่ตอนนี้พอแล้วล่ะครับ เอกกลับไปใช้ชีวิตของเอกตามเดิมดีกว่า”
มือบางกอดกระชับร่างหนาที่ยืนนิ่งเอาไว้พร้อมกับตบเข้าที่ไหล่กว้างเบาๆ ด้วยรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายไม่อยากให้มองเห็นใบหน้าในตอนนี้ เขาไม่คิดจะฝืนใจ ได้แต่ยืนโอบกอดผู้ชายที่แสนดีคนนี้เอาไว้ในอ้อมแขน ด้วยหวังว่าจะช่วยมอบความอบอุ่นไว้ในหัวใจที่แห้งผากนั้นได้บ้าง
สายลมหนาวพัดผ่านเรือนกาย จนรับรู้ได้ถึงหยดน้ำตาที่เย็นเฉียบบนผิวแก้ม
เพราะมนุษย์เรา ไม่ได้รักใครสักคนเพียงเพราะคนคนนั้นเป็นคนดี
แต่รัก เพราะรู้ดีว่าเมื่อขาดคนคนนั้นไปแล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่นี้เป็นเพียงเปลือกนอกที่ไร้วิญญาณ
เพราะการรักใครสักคน คือการเติมเต็มชีวิต เติมเต็มหัวใจ เติมเต็มความอบอุ่นและความสุขใจ
“นท ขอให้เอกเจอคนที่ดีในเร็ววันนี้นะครับ...”
ร่างสูงรับคำแผ่วเบา พร้อมกับโอบกระชับร่างบอบบางเอาไว้แน่นหนา ราวกับฝากฝังความทรงจำนี้เอาไว้ในหัวใจ ด้วยรู้ดีว่า นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะได้กอดกันด้วยความรู้สึกเช่นนี้อีก
คงต้องบอกลาความรักครั้งนี้จริงๆแล้ว
แต่เขาก็คงไม่มีวันลืมนิชา --- คนดีที่ผ่านมาให้รู้จัก แต่ไม่ได้รักกัน
Talk: ขอโทษที่หายไปร่วมหนึ่งเดือนเต็มค่ะ
เนี่ย เพราะว่าในเนื่้อเรื่องหายไปตั้งปีนึงแน่ะ เลยตั้งใจว่าถ้าโพสติดๆกันเดี๋ยวคนอ่านไม่อิน (แถสีข้างถลอก 555)
งานเยอะจริงๆค่ะ TwT ทำงานทุกเสาร์อาทิตย์เลย จนวันนี้เป็นวันแรกที่มีเวลาเลยรีบมาอัพให้อ่านต่อกัน
หวังว่าจะไม่โกรธไม่งอนกันนะคะ >.<
:bye2:
-
ไม่ไหวแล้ว สงสารเอก ทำไมนทต้องรักคนแบบไอ้ชินด้วย
:sad4:
-
เห็นด้วยกับนทนะ จะแก้แค้นกันไปทำไม
ในเมื่อสุดท้ายก็รักกันอยู่ดี o13
-
ฮือๆๆสงสารเอก คนบางคนผ่านมาให้รัก แต่ไม่ได้ถูกกำหนดมาให้คู่กัน
อยากให้เอกมีคู่ค่ะ :กอด1:
-
เอกน่าสงสารอ่ะ เมื่อไรจะมีคนเป็นของตัวเองซักทีน้าาาาาาาา
นทไม่คิดแก้แค้นก็ดีแล้ว เพราะทำไปก็เจ็บด้วยกันทั้งคู่แถมยังทำให้คนอื่นเจ็บตามไปด้วยอีก
-
รอคอยมานานแสนนาน ขอบคุณน้องชานมที่มาต่อได้ซะที :pig4:
งานนี้น่าสงสารหนักทั้งคู่..ทั้งเอกและนท :เฮ้อ:
แต่ก็ดีใจที่นทยกเลิกแผนการทำที่ให้เตชินไม่เหลือใคร อภัยเขาก็ดีแล้ว แต่เรื่องคืนดี อย่านะ..ให้มันสำนึกก่อนเหอะ :3125:
ลุ้นคู่เอก กะ เชษฐ์ดีก่า อิอิ :m4:
-
เอก ก็คู่กะเชษฐ์ ไง อิอิ
-
สงสารเอกมากมาย
-
สงสารพี่เอกมาก :o12:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เชียเอกเชษฐ์ แหะ ๆ
-
ไม่โกรธๆ แต่งอนคิดว่าลืมกันไปแล้ว
ล้อเล่น
ตกใจเลย ดีนะที่แค่ฝัน ให้เป็นแค่ฝันก็พอ
-
ฮืออออออออ สงสารพี่เอกใจหล่อ
จับคู่กะเชษฐ์ซะเลย ฮ่าๆ
-
สงสาร เอก มากมายอ่ะ
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ชานมกำลังจะบอกว่า..
คนที่รัก คือคนที่ใช่
ถึงจะร้าย แล้งไร้หัวใจ
ถ้าคนนี้ใช่ ถึงยังไงก็ยังรัก
..ยังงั้นเหรอ..
หุหุ
อ่านเรื่องนี้แล้ว..ได้ตรรกะความรักเพิ่มอีกหนึ่งอัน
ขอบคุณครับ
-
นทให้อภัยพี่ชินแล้ว
ขอให้พี่ชินสำนึกเถอะ
o13 o13
-
welcome back!! ค่ะ
ความจำนทกลับมาแล้วเหรอเนี่ยะ
++++++++++++++
+1 ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
พี่เอกน่าสงสาร :monkeysad:
-
หายไปนานมาก ขอบคุณครับที่ยังไม่ลืมคนอ่านเน้อ จิ้มหน่อย
:z13: :z13:
-
คนที่ใจบอกว่าใช่ ถึงแม้จะเลวร้ายแค่ไหน
มันก็มีเหตุผลที่จะให้อภัยเสมอ
-
ชานมเอาเบทาดีนมั๊ย สีข้างเป็นแผลเหวอะมากเลย 555
ดีที่นทให้อภัยพี่ชิน หมดเวรหมดกรรมกันซะที ไม่มีไรติดค้าง แต่อย่ากลับไปคบพี่ชินเลยน้าาาาาาา ไม่ต้องคบเอกก็ได้ (เพราะจะยกเอกให้น้องเชษฐ์ในฐานะเสี่ย 555) ปีนึงไม่รู้สำนึกแค่ไหน กลับไปคบก็ไม่รู้จะมาลงอีหร็อบเดิมหรือเปล่า ปล่อยมันรับกรรมไปชั่วชีวิตนั่นแหละนท! ว่าแต่คุณหญิงจะเป็นไงมั่งนะ ถ้าได้เจอคนดีๆแล้วก็ดีสินะ ^^
รอตอนหน้านะจ๊ะ
-
ต่อไปจะดราม่าอีกมั้ยน๊า ?
-
สงสารพี่เอกเบา ๆ แต่คนที่ดีไม่ใช่คนที่เราจะรักจริงแหละ สองคนนั้นผูกพันกันมากจนแยกกันไม่ได้แล้ว
อะไรที่เอกทำให้สองคนกลับมาคู่กัน อยากรู้ ดีใจที่ีนทให้อภัยนะ ผูกใจเจ็บไปก็ทรมาน
เชษฐ์เท่ห์ขึ้นมาก ๆ เลยนะ ทุกคนเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี (รวมทั้งพระเอกด้วยมั้ยนะ...)
ขอบคุณค่ะ
-
อร๊ากกก!!! อยากกรี๊ดให้คอแตก! อยากทึ้งผมหมดทั้งหัว!
พึ่งได้เข้ามา ตอนนี้ก็เปิดอ่านไปได้แค่ 7 ตอน
แต่อยากเอามีดกระซวกพุงไอ้พี่ชินให้ไส้ไหลทะลักแบบไม่มีโอกาสได้เย็บปิด!
บอกได้คำเดียว เชียร์น้องเชษฐ์!!!!
อย่านะ อย่าาาาาาาาาา!!! อย่าให้พี่ชินมีความสุขเชียวนะ!
ถ้าจะเอามันไปเป็นพระเอก ก็ทรมานมันเยอะๆ!
เอาให้เจ็บปวดเศร้าสลดเสียใจ จนเสียผู้เสียคนไปเรย ค่อยให้น้องนทกลับมาหา 555+
(ไปแอบอ่านคอมเม้นตอนหลังๆมา ไม่เห็นนทใจแข็งเลย Y^Y)
เศร้าอ่ะ! สงสัยอินเกินไป นึกว่าดูละครหลังข่าว 555
-
อ่านทันทุกตอนแล้วจร้า เพิ่งรู้ว่านทก็ร้ายเบาบาวววว... =v=
ขาดกันไม่ได้ซะขนาดนี้ คงไม่แคล้วกันแล้ว(มั้งนะ 555+)
สมน้ำหน้าพี่ชิน สะจายยยยโจ๋!
ทำไมเอกกะเชษฐ์ถึงดูเป็นคนดีขนาดนี้นะ
เชียร์เอกเชษฐ์! ขอให้ได้กันเต๊อะ! สาทู๊วว~~~ :call:
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
สายลมพัดผ่าน ---
ลมหนาวที่พัดผ่านกายให้เย็นยะเยือก แต่ก็ซ่อนไว้ซึ่งความสดชื่นกระปรี้กระเปร่า
ลมอุ่นของฤดูใบไม้ผลิที่มาเยือนพร้อมกับเสียงของหิมะละลาย เป็นสิ่งแปลกใหม่ที่คนจากเมืองร้อนไม่ค่อยมีโอกาสได้สัมผัสนัก
ลมแรงที่มาพร้อมกับสายฝนโหมกระหน่ำ ซัดสาดทุกสิ่งอย่างจนมองเห็นเพียงความมืดดำ แต่เมื่อพ้นไป ฟ้าก็กระจ่างใสยิ่งกว่าเดิม กลิ่นของดินและใบหญ้าทำให้รู้สึกดี
เวลาอีกหนึ่งปีล่วงผ่านไป พร้อมกับจิตใจที่เติบโตขึ้นอีกก้าว
ตอนนี้ เขาพร้อมจะกลับประเทศไทยแล้ว
กลับมาสู่ที่เดิม ประเทศบ้านเกิดของเขา
สายลมอุ่นร้อนพัดมาต้อนรับตั้งแต่ก้าวแรกที่ลงจากเครื่องบิน นิชายิ้มเมื่อรับรู้ถึงกลิ่นและอากาศที่คุ้นเคย
ที่อเมริกา อากาศดีก็จริง แต่อย่างไรเสีย ประเทศไทยก็ดีกว่าอยู่แล้ว อย่างน้อยหน้าหนาวก็ไม่ต้องทนหนาวจนเดินแทบไม่ไหว หน้าฝนก็ไม่ได้มีพายุเฮอริเคนให้หวั่นใจ หรือแม้แต่แผ่นดินไหวก็ไม่มีอะไรน่าเป็นกังวลเหมือนอยู่ต่างประเทศ
เขาตั้งใจว่าจะกลับบ้านไปหาบิดามารดาที่รับอุปถัมภ์เขามาตั้งแต่ยังเล็กก่อนเป็นอันดับแรก ทว่า ขาเรียวกลับต้องหยุดชะงักเมื่อได้พบกับใครคนหนึ่งตั้งแต่เขาก้าวออกจากเกท
"อ๊ะ..."
"ไม่ได้พบกันซะนานเลยนะคะ"
"... คุณหญิง"
"ถ้าไม่รังเกียจ รบกวนคุณนทมากับหญิงสักครู่ได้ไหมคะ"
ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นแค่ลูกค้าในร้านธรรมดาๆของเขา แต่ยังเป็น'เพื่อน'ที่ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาด้วยกัน แม้จะคนละเหตุผล แต่ก็ด้วยต้นเหตุเดียวกัน
"มีอะไรเหรอครับ?"
ดวงตาคู่สวยปรายมองถ้วยกาแฟชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างตรงหน้าด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยแววมั่นใจเช่นเคย
"สบายดีไหมคะ คุณนท?"
"ดีครับ คุณหญิงเองก็ดูสบายดีนะครับ"
"ใช่ค่ะ หญิงเองก็เพิ่งแวะกลับมาจากฮ่องกง ตอนนี้หญิงอยู่ประจำสาขาที่นั่นค่ะ คิดว่าเอกคงเล่าให้ฟังบ้างแล้ว"
"ใช่ครับ เห็นว่าทำเอาผลประกอบการสาขานั้นพุ่งเลย"
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่ว่าอยู่ที่นั่นก็ท้าทายดี ต้องเตรียมรับมือกับเหตุการณ์แปลกใหม่ทุกวันเลย สนุกดีค่ะ คุณนทเองก็ดูสดใสขึ้นเยอะเลยนะคะ"
"ครับ อยู่ที่นั่นได้เรียนรู้อะไรมากเหมือนกันครับ นับว่าเป็นสองปีที่คุ้ม... ถ้าไม่ได้น้องชายของคุณหญิง คงไม่มีโอกาสอย่างวันนี้"
"รายนั้นมาได้ฟังคงภูมิใจน่าดูค่ะ หญิงดีใจนะคะที่คุณนทดูมีความสุขกว่าเมื่อก่อนขึ้นเยอะเลย"
"ขอบคุณครับ คุณหญิงเองก็เหมือนกัน ดูสมเป็นคุณหญิงที่มุ่งมั่นเหมือนเดิม ไม่สิ ดูดีกว่าเดิมเยอะเลยครับ"
"ขอบคุณค่ะ ว่าแต่คุณนท ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้างคะ?"
"อาการ?"
"เรื่องที่... ความจำเสื่อม..."
"อ๋อ ผม... หายดีแล้วครับ"
"จริงเหรอคะ"
"ใช่ครับ ตอนนี้หายดีแล้ว ไม่ต้องห่วงนะครับ"
"ค่อยยังชั่วหน่อยค่ะ โล่งอกจริงๆนะคะ"
หญิงสาวมีแววโล่งอกฉายชัดในดวงตา ไม่ว่าอย่างไร เจ้าหล่อนก็ไม่อยากให้น้องสาวทำให้คนอื่นความจำเสื่อม และยังกังวลใจอยู่จนถึงทุกวันนี้ว่านิชาจะหายดีเป็นปกติเมื่อไหร่
"ตอนนี้คุณหญิง..."
เขาข่มใจเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่จะออกปากถามถึงสภาพครอบครัวที่ดูไม่แตกต่างจากคนที่ประสบความล้มเหลวในชีวิตแต่งงาน --- ที่มีเขาเป็นหนึ่งในต้นเหตุหลัก
แต่ดูเหมือนว่าเวลาเกือบสองปีที่หญิงสาวย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศ ต้องเรียนรู้และยืนหยัดอยู่ให้ได้ด้วยลำแข้งของตนเอง ถึงจะมีเงินและที่พักอาศัยอยู่ แต่แรงกดดันจากคนรอบข้างที่ไม่เป็นมิตร ทำให้เธอเติบโตขึ้นมากในระยะเวลาอันสั้น
เพียงแค่มองอากัปกิริยาของนิชา เธอก็อมยิ้มออกมาเพราะเดาได้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะพูดเรื่องอะไร
"เราหย่ากันแล้วค่ะ"
"... คุณหญิง"
"หญิงเอง ตอนแรกก็เสียใจนิดๆนะคะ แต่พอเวลาผ่านไป เราก็รู้ดีถึงเหตุผล และรู้ว่าต่อให้ยื้อไปยังไงก็ไม่มีทางทำให้อะไรดีขึ้นค่ะ คุณชินเองก็มีทางเดินของเขา หญิงเองก็มีเส้นทางของหญิงที่ตั้งใจจะไป เพราะงั้นหญิงคิดว่าเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ"
"จริงเหรอครับ.."
"แล้วคุณนทเองล่ะคะ เคยถามตัวเองไหมว่า ทางที่เลือก... ถูกต้องแล้วรึเปล่า?"
ราวกับมีฟ้าผ่าลงมากลางใจ
ใช่
สิ่งที่เขาทำ เป็นสิ่งที่ใครต่อใครล้วนบอกว่าพึงกระทำ
แต่สิ่งนี้ ใช่สิ่งที่ถูกต้องตรงกับหัวใจของเขาจริงหรือเปล่า
เขาไม่เคยลองถามตัวเองมาก่อนเลยสักครั้ง
สายตาของหญิงสาวมองทะลุความคิดที่แอบซ่อนมาตลอดสองปีของเขาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง และสามารถดึงมันออกมาได้ด้วยคำพูดสั้นๆเพียงประโยคเดียวเท่านั้น
ผู้หญิงคนนี้ อาจจะเป็นคนที่เหมาะสมกับเตชินท์ก็เป็นได้
ไม่สิ เสือกับสิงห์ คงไม่อาจอยู่ร่วมถ้ำกันได้
อย่างที่เขาว่ากัน บางทีคนที่ว่าเหมาะสมกันดั่งกิ่งทองใบหยก อาจจะไม่ได้เกิดมาคู่กันก็เป็นได้
"ถ้าหากว่ามันไม่ใช่... หญิงก็อยากให้คุณนทเลือกเส้นทางที่ทำให้คุณนทมีความสุขที่สุดค่ะ ในฐานะของเพื่อน"
เจ้าของนามพยักหน้าโดยไม่ตอบคำ รู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างจริงใจ
เขาไม่เคยทำอะไรให้กับนภิสาเลย นอกเหนือไปจากทำให้ครอบครัวของเจ้าหล่อนพังทลาย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่ต้นเหตุที่แท้จริงก็ตามที
“อยากพบคุณชินไหมคะ?”
“เอ๊ะ?”
เผลอเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันคิดเมื่อได้ยินนามนั้น เมื่อตั้งสติได้จึงรีบกลบเกลื่อนทั้งๆที่ไม่มีความจำเป็นจะต้องทำเอาเสียเลย
“เอ่อ... ผมหมายถึง เขาไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนั้นเหรอครับ?”
“เขาแยกออกไปเมื่อสองปีที่แล้ว หลังจากนั้นไม่นานเราก็หย่ากัน เขายกบ้านให้หญิง แต่หญิงก็ไปจีน ไม่ค่อยได้กลับไปหรอกค่ะ สุดท้ายหญิงเลยโอนชื่อของบ้านหลังนั้นคืนเขาไป”
“แล้วตอนนี้...”
“ตอนนี้ ได้ยินว่าเขายังไปๆมาๆที่บ้านกับคอนโด ทั้งๆที่ความจริงอยู่บ้านน่าจะสะดวกกว่า แต่เขาก็ไม่ยอมขายคอนโดห้องนั้น... คงไม่อยากจะลืมความทรงจำดีๆที่นั่นล่ะมั้งคะ”
นิชานิ่งไป สิ่งแรกที่หัวใจพาลนึกถึงคือกุญแจห้องที่คอนโด ที่สุดท้ายแล้วเขาก็ยังไม่ได้เอาไปคืน คอนโดที่เขาเช่าเอาไว้ก็ปล่อยต่อไปแล้ว ดังนั้นสิ่งของทั้งหมดตอนนี้อยู่ที่บ้านของธนกร นอกจากกุญแจดอกนี้ ที่เขายังคงเก็บไว้กับตัวอยู่ตลอดเวลา
“คงไม่ได้พบกันหรอกครับ เขาคงยุ่งเหมือนเดิม”
“ก็คงจะยุ่งอยู่ค่ะ เห็นวุ่นกับธุรกิจใหม่”
“ธุรกิจใหม่?”
“อ้าว เอกไม่ได้เล่าให้ฟังหรอกเหรอคะ?”
“ไม่ได้เล่าครับ มีอะไรเหรอครับ?”
“จริงๆแล้ว คุณชินลาออกจากตำแหน่งกรรมการบริษัทตั้งแต่ปลายปีที่แล้วค่ะ แล้วออกไปทำร้านอาหารเป็นของตัวเอง”
“ร้านอาหาร?!”
มันไม่ได้เข้ากับหน้าโหดๆแบบนั้นจนต้องเผลออุทานเสียงดังโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ใช่ค่ะ เขามีเงินลงทุน เลยเปิดร้านแล้วขยายสาขาได้ไว กระดากปากที่จะชม แต่ว่าหญิงยอมรับว่าเขามีพรสวรรค์ด้านการลงทุนจริงๆค่ะ มองทะลุปรุโปร่งเลย”
“อ้อ เป็นผู้บริหารนี่เอง... แล้วจู่ๆลาออกไม่มีใครว่าอะไรเหรอครับ?”
“อากงของหญิงที่ยังคงตำแหน่งประธานก็ดูหงุดหงิดนะคะ ยังไงคุณชินก็มีฝีมือมากแต่เพราะเกิดเรื่องหลายๆอย่าง ท่านเลยถือว่าเป็นการเริ่มต้นใหม่ของบริษัทและครอบครัวค่ะ”
นิชานึกโล่งใจ เขาเคยเข้าใจว่าในวงการมาเฟียแบบนี้ การลาออกจะต้องถูกตามล่าอะไรแบบนั้นเสียอีก
ลงท้ายแล้วกลายเป็นเขานี่เองที่เอาแต่พูดคุยซักถามไม่ยอมหยุด มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายเหลือเกินในสองปีนี้ที่เขาพลาดไป ทุกอย่างที่อยากรู้พรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากคู่สวย
"หญิงคงต้องขอตัวก่อน ขอโทษที่รบกวนเวลานะคะคุณนท"
หญิงสาวเอ่ยพลางลุกขึ้นจากที่นั่ง ก่อนจะถูกร่างตรงหน้ารั้งเอาไว้ จนต้องหันหน้ามามองด้วยสายตาประหลาดใจ
"เอ่อ คือ... ขอบคุณมากนะครับ 'พี่หญิง'"
นภิสายิ้มให้กับใบหน้าน่าเอ็นดูของคนที่อายุไม่แตกต่างจากน้องชายแท้ๆของหล่อนอย่างจริงใจ
“โชคดีนะคะ”
สายฝนหยุดโปรยปรายลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รอบกายเต็มไปด้วยคู่รักที่กางร่มคู่กัน หัวเราะต่อกระซิกกันอย่างมีความสุข
แต่เขา ก็ยังเดินอยู่บนถนนสายนี้อยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางแสงแดดที่สาดส่องลงมา
ทำไมเขาเพิ่งจะมารู้ตัวกันนะ ว่าตัวเขาเองนั้นรักนิชามากขนาดนี้?
หัวใจเจ็บปวดราวกับถูกบีบ อยากกลับไปพบกับร่างบอบบาง อยากขอโทษ อยากบอกรักให้สมกับที่ไม่เคยได้พูดออกไป
รู้สึกตัวอีกที เขาก็พบว่าตนเองกำลังยืนอยู่หน้าตึกบริษัทของตนเอง เขาถอนหายใจพร้อมกับเดินตรงเข้าไปที่ลิฟต์
ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน การที่ใครมาพูดเรื่องของพรหมลิขิต เขาจะหัวเราะแล้วบอกว่าเป็นเรื่องไร้สาระ
แต่ ณ วันนี้ เขากลับรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาหยุดก่อนที่เรียวขาจะไปถึงลิฟต์
และวินาทีนั้นเอง ที่หัวใจของเขาสั่งการร่างกายอีกครั้ง
ร่างสูงหันไปทางประตูทางเข้า จึงได้เห็นร่างเล็กที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับร่มคันเล็กที่นำติดตัวเผื่อไว้ พร้อมกับตรงไปที่ประชาสัมพันธ์แล้วพูดคุยอยู่ครู่หนึ่งราวกับนัดแนะใครเอาไว้ ชายหนุ่มรีบหลบไปยืนอยู่หลังมุมตึกเพื่อซ่อนกายก่อนที่จะได้รู้ตัว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องกลัวการที่นิชาจะมองเห็นเขาขนาดนี้ แต่นิชาบอกเอาไว้ตั้งแต่ก่อนไปต่างประเทศว่า หากพบหน้าเขา จะไม่มาให้เห็นหน้าอีก คำพูดนั้นยังคงติดตรึงอยู่ในหัวใจของเขาอยู่เสมอ
ไม่อยากจะเชื่อว่าจู่ๆร่างที่เขาปรารถนาจะได้สัมผัสจะโผล่มาอยู่ใกล้ๆเช่นนี้เอง
ชายหนุ่มระบายลมหายใจให้เป็นปกติ ตั้งใจว่าจะรอให้อีกฝ่ายเดินไปก่อนแล้วค่อยไปถามประชาสัมพันธ์ว่าอีกฝ่ายจะไปบริษัทไหนในตึกแห่งนี้ แต่กลับถูกโทรศัพท์ตามตัวให้รีบขึ้นไปยังบริษัทของตนเองโดยด่วนเพื่อต้อนรับแขกคนสำคัญที่จะมาซื้อแฟรนไชส์ของบริษัทเขาไปเปิดตัวที่อังกฤษ
กว่าจะประชุมเสร็จก็ผ่านไปอีกชั่วโมง ถึงตอนนั้นเขารีบลงมาด้านล่างของตึก แต่ก็ไม่พบกับนิชาแล้ว เตชินท์ขบริมฝีปาก ก่อนจะกลับขึ้นบริษัทไปเพื่อทำงานต่อ
ชายหนุ่มถอนหายใจเมื่อมาถึงหน้าประตูห้องประธานบริษัทอันเป็นห้องของเขาเอง มือใหญ่เอื้อมเปิดประตูเข้าไป แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องลาดมา พร้อมกับร่างด้านหลังของใครบางคนที่ยืนอยู่ภายในห้อง
ร่างของคนที่เขาไม่เคยคิดฝันว่าจะได้พบกันอีก โดยเฉพาะในที่แห่งนี้และเวลาแบบนี้
ดวงตาคู่สวยที่เขาไม่ได้เห็นมาสองปีหันหลังมามอง พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆที่แต่งแต้มอยู่บนใบหน้า
เหมือนกับฝันไป
ฝันที่ทำให้ไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลย
นี่เขา --- ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?
“... กลับมาแล้วเหรอครับ พี่ชิน”
ใครต่อใครล้วนแต่เติบโตตามช่วงเวลาที่ผันผ่าน และสิ่งต่างๆที่ประสบพบเจอในแต่ละวัน
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องร้ายหรือเรื่องดี ก็ล้วนแต่ทำให้ตัวเรานั้นได้เรียนรู้ ปรับตัว และเปลี่ยนแปลงเพื่อก้าวต่อไปข้างหน้า
เสียงฝีเท้าที่เดินใกล้เข้ามา ทำให้เขาอดรู้สึกตื่นเต้นในแบบที่ไม่ได้รู้สึกมานานปี
ไออุ่น และหัวใจ แนบเข้ากับแผ่นหลังที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนบางๆกางกั้น
มือใหญ่โอบรอบเรือนกายที่ถวิลหา มือเล็กยกขึ้นแนบสัมผัสผิวกายอุ่นร้อนของคนที่หวนคะนึง
แรงกอดที่เพิ่มขึ้น ราวกับต้องการย้ำให้ชัดเจนว่านี่ไม่ได้เป็นเพียงแค่ฝัน --- ฝันที่บอกไม่ได้ว่าร้ายหรือดี --- ฝันว่าได้พบกัน แล้วก็ต้องตื่นมาพบว่าเป็นเพียงแค่ฝัน
นานเหลือเกินที่ต้องทนผ่านวันเวลาที่แสนปวดใจเหล่านั้น นานเหลือเกินจนแทบจะลืมอุณหภูมิของกันและกัน
ไม่มีเสียงอื่นใด นอกจากเสียงของหัวใจที่เต้นรัวสอดประสานเป็นจังหวะเดียวกัน
"คิดถึง"
เนิ่นนาน กว่าที่เสียงทุ้มที่สั่นเครือจะเล็ดลอดเรียวปากให้ได้ยิน เสียงที่ไม่ได้ฟังมานาน ก็ยังเป็นเสียงที่ทำให้หัวใจเต้นรัวจนรับรู้ได้ถึงการมีชีวิตไม่เปลี่ยนแปลง
นิชาหันกลับไปมองทางด้านหลัง
“เป็นประธานบริษัท... ทำแบบนี้ไม่เหมาะมั้งครับ”
“นท”
เสียงนั้นเจือแววตำหนิ ที่อีกฝ่ายพูดเรื่องแบบนี้ออกมาในเวลาเช่นนี้ ในเวลาที่ชายหนุ่มร่างสูงแทบคลั่งเพราะความคิดถึงมากขนาดนี้
ใช่ว่าร่างบางจะไม่คิดถึง เขาต้องใช้ความพยายามมากนักที่จะหักห้ามจิตใจเอาไว้ไม่ให้ฝังกายเข้าสู่อ้อมกอดตรงหน้า เขาต้องขบริมฝีปากเบาๆเพื่อเรียกสติและกลั้นน้ำตาเอาไว้
“... พี่ อยากขอโทษนทมาตลอด”
“ขอโทษ?”
“ใช่ ทุกอย่างที่พี่ทำไป... พี่เสียใจ”
“... ครับ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว”
“นท พี่พูดจริงๆนะ แล้วนี่เราหายดีแล้วเหรอ? อาการความจำเสื่อมล่ะ?”
มือใหญ่ที่แนบเข้ากับผิวแก้มอย่างอ่อนโยนและดวงตาที่มองตรงมาด้วยความห่วงใยทำให้ร่างเล็กพยายามก้มหน้าหลุบลงต่ำ ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นว่า จริงๆแล้วเขาดีใจมากแค่ไหนที่ได้พบกับร่างตรงหน้า
ดีใจมากเสียจนหยาดน้ำอุ่นใสเอ่อล้นดวงตาในพริบตา ---
“อื้อ... ไม่เป็นไรแล้วครับ”
“จริงเหรอ จริงใช่ไหม?”
ได้ฟังน้ำเสียงยินดีจากหัวใจแบบนั้นแล้ว อดไม่ได้ที่จะใช้หลังมือปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ทั้งๆที่เขาเองก็ทำเรื่องใจร้ายกับร่างตรงหน้าตั้งหลายครั้งก่อนจะไปต่างประเทศ แต่ทำไมถึงได้เป็นห่วงคนอย่างเขาอีก
“ครับ ผมหายดีแล้ว”
“ดีจริงๆ พี่อยากจะบอก ในสิ่งที่ไม่เคยได้บอกนทเลย”
เตชินท์เอ่ยอย่างหนักแน่น ปราศจากความลังเล แม้ว่าในแววตาจะแฝงไปด้วยความหวาดกลัวว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธเขาอย่างไม่ไยดี แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากจะเสียใจทีหลังที่ไม่ได้พูดคำนี้ออกไป
“พี่รักนทมากนะ ขอโอกาสให้พี่อีกครั้งได้ไหม พี่สาบานว่าจะไม่ทำให้นทเสียใจอีก...”
ดวงตาคมสั่นระริก หลากหลายความรู้สึกประดังประเดเข้ามาในใจ ทั้งรัก แต่ก็กลัวการถูกปฏิเสธอย่างไม่ไยดี แต่เขาก็ไม่อยากจะปล่อยให้โอกาสที่อาจจะน้อยนิดนี้หลุดลอยไปโดยไม่ได้ทำอะไรเลย
“เชื่อพี่เถอะ... สองปีที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนที่พี่ไม่คิดถึงนท... กลับมาเป็นนทของพี่ได้ไหม?”
หยดน้ำที่กลั้นเอาไว้รินอาบแก้มใส โดยที่เจ้าของร่างงามไม่พูดคำใด และไม่มีคำใดที่เขาต้องการจะฟังมากไปกว่าเสียงหัวใจของร่างตรงหน้าอีกต่อไปแล้ว ร่างเล็กโถมกายเข้าสู่ร่างหนาพร้อมกับปล่อยให้เสียงสะอื้นหลุดรอดออกมาในที่สุด
ขณะที่เตชินท์เองก็ไม่ต่างกัน เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเขาผู้ซึ่งมีบิดาพร่ำสอนมาว่าให้เข้มแข็ง กำลังร้องไห้ขณะกอดร่างของคนที่เขาแสนรักเอาไว้แน่นราวกับจะไม่ยอมปล่อยให้จากไปอีกเลยตลอดชีวิต
“คิดถึง... นทคิดถึงพี่ชินมากๆเลย ขอโทษนะครับ ขอโทษที่นทไม่ได้ติดต่อมาเลย มันยากมากเลยที่นททำแบบนั้น แต่นท... นท...”
“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว”
ตอนนี้ เขาอยากจะปล่อยให้ทุกสิ่งที่ผ่านไปแล้วเป็นเพียงแค่อดีต ในวันนี้พวกเขาจะเริ่มต้นกันใหม่ เตชินท์ใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้กับร่างตรงหน้าอย่างเบามือ ดวงหน้าดูดีที่ชุ่มหยดน้ำใสดูทอประกายอยู่เบื้องหน้า และดวงตาที่ช้อนมองตรงมายังเป็นดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความรักที่มอบให้กับเขาไม่มีเปลี่ยน
ความรักอาจจะไม่มีเหตุผล หรืออาจจะทำให้คนเราตาบอด
ในเมื่อคนเรา ต่างคนก็ต่างมีนิยามของความรักที่แตกต่างกัน
เพราะฉะนั้น ความรัก ไม่ว่าจะถูกหรือผิด ก็เป็นสิ่งที่คนเพียงสองคนเท่านั้นที่เป็นผู้ตัดสิน
“ขอบคุณนะ... ที่รักคนอย่างพี่”
“... เพราะทั้งชีวิต นทรักพี่ชินได้เพียงคนเดียวเท่านั้น”
สำหรับพวกเขาแล้ว คนที่ดีที่สุดของกันและกัน ก็คือร่างตรงหน้า
เพราะความสุขในยามที่อยู่ด้วยกัน มันมากมายเอ่อล้นกลบทุกสิ่งทุกอย่างได้
มือทั้งสอง จึงยังเกาะกุมกันอยู่เช่นนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
.
.
FIN.
Talk: จบไปแล้วค่ะสำหรับ กรงรัก ^ ^
จริงๆแล้ว ตอนจบที่คิดเอาไว้มีหลายแนวมาก เขียนตอนจบเอาไว้หลายแบบมาก ไปจนกระทั่งว่าทำไมน้องนทถึงมาอยู่ในห้องนั้นในตอนท้าย
แต่สุดท้ายแล้ว พล็อตนั้นไม่ได้เอามาใช้ อยากให้เรื่องราวของสองคนนี้เป็นสิ่งที่คนอ่านคิดต่อเองดีกว่าค่ะว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไง
สำหรับนิยายเรื่องนี้ ชานมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากขอบคุณมากๆที่ติดตามกันมาเป็นระยะเวลานาน (จริงๆเรื่องไม่ยาวมาก แต่ว่าอัพช้ามากเท่านั้นเอง แหะๆ) หากไม่ได้การสนับสนุนของทุกคน นิยายเรื่องนี้อาจไม่สามารถดำเนินมาถึงตอนจบแบบนี้ได้
นี่เป็นนิยาย แต่เชื่อว่าในชีวิตจริงของหลายๆคนเองก็เคยผ่านเรื่องแบบนี้มา ไม่ว่าในตอนนี้จะเจอเรื่องที่ดีหรือร้าย ขอให้สู้ต่อไปนะคะ
ชีวิตของคนเรา ไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะเกิดในวันหน้า
เพราะฉะนั้น ใช้วันนี้ให้มีความสุขที่สุดนะคะ เพื่อที่อนาคตเราจะไม่เสียดายวันเวลาที่ผ่านพ้นไป
ชานมเองก็จะทำวันนี้ให้ดีที่สุดเหมือนกันค่ะ
นิยายเรื่องนี้ จะตีพิมพ์กับทางสำนักพิมพ์ HERMIT นะคะ กำหนดตีพิมพ์ยังไม่ออก (เพราะชานมยังเขียนไม่จบซะที :laugh:)
เมื่อไหร่ที่มีข่าวคร่าว จะมาอัพเดทนะคะ
ขอบคุณมากๆอีกครั้งสำหรับกำลังใจมากมายที่มอบให้คนเขียนหน้าใหม่อย่างชานมค่ะ
:L2:
-
อยากได้ตอนพิเศษอีกจัง
ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ
ร้องไห้ไปเยอะจริงๆกับเรื่องนี้
-
สนุกมากครับ จะเป็นกำลังใจต่อในเรื่อง
พันธนาการรักสีเลือดนะครับ รออยู่น้าาาาาาา
-
หายไปจากเริ้องนี้ซะนาน กลับมาอีกที อ้าวจบซะแล้ว ตามอ่่านอย่างรวดเร็วดีกว่า
-
จะ จะ จะ จบแล้ว :a5:
ขอบคุณคนเขียนครับ :pig4:
-
จบซะแล้วอ่า
ดีนะที่ได้มาเจอกันอีก
-
จะ จบก็ได้คะ
ฟีลค้าง อยากเห้นนท เอาคืนแบบแสบๆคันๆๆ น่ารักกับพี่ชิน- 3-
-
กีสสสสสส จบแล้ว
ขอตอนพิเศษหวานๆ หน่อยน้า
พี่ชินน้องนทไม่ค่อยได้หวานเลยอะ
:man1:
-
ซึ้งจัง ในที่สุดก็จบแบบไม่ต้องบีบหัวใจ เพราะตอนก่อนๆเสียน้ำตาไปเยอะเลยT_T
รอตอนพิเศษนะคะ:D
-
สนุกมากมายค่ะ ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องสนุกๆแบบนี้ให้อ่าน นะคะ :กอด1:
-
ตอนจบซึ้งมากกก
อ่านแล้วบีบหัวใจ รุ้สึกคิดถึงไปพร้อมๆกันเลย ดีใจที่นทยอมให้อภัยชิน และชินยอมปรับตัว
ความรักก็แบบนี้แหละ อะไรๆมันก็ง่ายกว่าการเลิกรัก เพราะงั้นยอมเปลี่ยนตัวเองแหละ ถูกแล้ว
ขอตอนพิเศษๆ อยากเห็นพี่ชินแอบหึงนทกะเอก /รีเควสเลย 55555
-
ความรู้สึกมันเอ่อล้นจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
ปลายทางที่สวยงาม ทุกคนได้รับบทเรียนจากสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
ท้ายสุดแล้วมันก็เป็นเรื่องที่ใครอาจคิดไม่ถึง
แต่คำว่า"ให้อภัย"มันทำให้เรื่องทุกอย่างจบลงด้วยดี
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ ขอบคุณนะคะ
-
พี่ชินดูเป็นคนดีขึ้นเยอะเลย :o8:
-
แอบน้ำตาซึม :monkeysad:
-
คุณชานม ขอตอนพิเศษด้วยคร้าบบบบบบ
ฮ่าๆๆๆๆ ให้เท่ากับที่รอมานาน o13
-
จบซะแล้ว
นิยายเรื่องนี้เยี่ยมมากๆ o13
-
ไหงจบสั้นๆแบบนี้ล่ะค้าาา
แต่ก็สุขใจที่แฮปปี้นะ
อยากอ่านเชษฐ์เอกอ่ะ
-
อยากให้มีตอนพิเศษซักตอน
จริงๆชอบเรื่องนี้นะ ชีวิตนทดูรันทดจริงๆ
แล้วเราก็เชื่อว่าคนอย่าง นท ก็มีอยู่จริงๆ
ที่ทนได้ทุกอย่าง
ปล. ขอบคุณคนเขียนมากๆที่แต่งเรื่องนี้ขึ้น
ถ้าทุกอย่างอำนวย เราจะสั่งหนังสือแน่นอน
-
ขอบคุณค่ะ
จบแล้ว >.<
เป็นไงพี่ชิน สองปีที่ผ่านไปทรมานล่ะสิ
-
จบซะแล้ว พี่ชินกับน้องนท
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
:L2:
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ น้ำตาหยดเผาะๆอยู่หน้าคอมจนแม่ถามว่าเป็นอะไร 55555
นิยายเรื่องนี้ดีมากๆเลยเลยค่ะ มีครบทุกรสชาติ สุข เศร้า เหงา เซ็ง
ขอให้เขียนผลงานดีๆอย่างนี้ออกมาเรื่อยๆนะค่ะ
สุดท้ายนี้ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆออกมาให้อ่านค่ะ :)
-
จบซึ้งมากอ่า แต่ไม่มีตอนพิเศษหน่อยหรอ อยากรู้อ่าว่าเอกจะมีคู่ไหม
-
ร้องไห้ตั้งแต่ต้นยันจบเรื่องเลย
แล้วเอกกับเชษฐ์ล่ะไม่มีอะไรให้ลุ้นอีกเหรอ
-
นทเป็นคนดีมากๆเลย
ถึงใครๆจะว่าพี่ชินยังไง นทก็รัก
ความรัก คือการให้อภัย มันเป็นแบบนี้
เพราะแก้แค้นไปก็เท่านั้น
ไม่มีอะไรดีขึ้น มีแต่จะแย่ลงๆ
รักกัน ดีที่สุด :กอด1:
-
:เฮ้อ: จบแว้วว แบบ happy ending
o13 เก่งมาก :pig4: ดีใจจังหายไปนานคิดว่าลืมไปแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดี แต่งเรื่องอื่นเพิ่มก็ดีน้า
:L1:
:bye2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:3123: :3123: :3123:
-
ขอบคุณมากๆ สำหรับนิยายดีๆ
แต่ขอตอนพิเศษได้ไหมอ่ะ
-
แล้วชินนทจำกันได้ไหมนะนั่น สงสัยจัง แต่ตั้งแต่แรก ๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าชินรักนท เพราะถึงชินจะทำเหมือนไม่สนใจแต่ชินก็ใส่ใจ แต่ชินก็จริง ๆ เลยนะกว่าจะรู้สึกตัวว่ารักนทก็ทำให้นทเสียใจตั้งเ่ท่าไรแล้วนะเนี่ย แต่ที่ชินทำทุกอย่างก็เพราะอยากให้นทอยู่ข้าง ๆ นี่นะ แต่ชินจะรู้ไหมว่านทไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากอยากให้ชินอยู่ข้าง ๆ เหมือนกัน นทก็ร้ายไม่ใช่เล่นนะเนี่ยที่ทำแบบนั้นกับชิน แต่ก็สมกับที่ชินเคยทำไว้นั่นแหละ ชินควรจะรู้สึกถึงความรู้สึกนทบ้างว่าเป็นยังไง
-
ขอพิเศษแบบว่าพี่ชินหวานกับน้องนทบ้างนะ :3123:
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบรวดเดียวเลย
วางโครงเรื่องไว้ได้ดีมากค่ะ
เรื่องนี้ชอบ "พี่หญิง" ที่สุดแล้วค่ะ
-
ตามอ่านในแผงหนังสือ......
รอคอยภาคพิเศษกับคนพิเศษ อิๆๆ
-
จบซะแล้ว
2 ปีผ่านไปคงสอนอะไรไปเยอะ
กว่าจะสำนึกเกือบเสียเขาไปแล้วไหมล่ะ
-
อยากอ่านตอนพิเศษหวานๆ ของคู่นี้ค่ะ
หลังจากจากกันไปตั้งสองปี ชดเชยให้คู่นี้เค้าหน่อยเนอะ
-
:monkeysad: จบแล้ว!! เฮือกกกกกกก พี่ชินน้องนทจบซะแล้วววววววว
จริงๆอยากบอกคนแต่งมากค่ะว่าเรื่องนี้เป็นนิยายอีกหนึ่งเรื่องที่ทำให้เราเสียน้ำตาไปหลายตอนมากๆ อ่านไปร้องไป
น้ำตาท่วมจอจริงๆ ตอนหลังไม่คิดว่าน้องนทจะโหดซาดิสม์ได้ขนาดนั้น แต่ความร้ายของพี่ชินตอนต้นเรื่องเราสงสารนทมากๆเลย
ร้องเป็นเพื่อนหนูนทไปหลายตอน แหะๆ :o8:
ออกเป็นหนังสือแล้วจะรออุดหนุนนะคะ อยากอ่านตอนพิเศษของเรื่องนี้มากๆ อยากเห็นพี่ชินหวานกะหนูนทแบบหวานๆ
ในขณะที่พี่ชินแกเป็นคนดีอยู่น่ะค่ะ :-[
ปล.อยากกระซิบบอกคุณชานมว่าเรื่องนี้าสำหรับเรามีเพลงประจำเรื่องด้วย ชื่อเพลง คำพูดสุดท้าย ของ 8th floor ค่ะ
อันนี้เราส่วนตัวมากๆ แต่ทุกครั้งที่เปิดเรื่องนี้มาอ่านก็ต้องเปิดเพลงนี้ด้วยทุกครั้งไม่รู้ทำไม
น้ำตาแตกเพราะเนื้อเรื่องกับเพลงนี้ตลอด ฮ่าๆๆๆ สุดท้ายนี้ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องดีๆอย่างนี้มาให้เราอ่านนะคะ ขอบคุณค้าบ :pig4:
-
ในทีุ่สุดก็ได้กลับมาคู่กัน ดีใจ :mc4: จบสวยด้วย พี่ชินเลิกทำธุรกิจไม่ดีแล้ว
ดูสงบเสงี่ยมเจียมตัวรอคนที่รักมาก ๆ ส่วนนทก็เข้มแข็งขึ้นเยอะ
ชอบคุณหญิง เธอเป็นคนดีมากเลยนะ
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ ขอบคุณค่า
-
:-[ :impress2: :-[
แหม๋พี่ชินพี่รอแค่สองปีเองนะ
หนูนทของพวกป้าอดทนพี่ตั้งห้าปี
ในที่สุดความรักก็ชนะทุกสิ่งกรี๊ดดดด
ฟินนาเร่ :L1:
-
ในที่สุด นทกับพี่ชินก็สมหวัง ทั้งสองคงจะอยู่ในกรงรักของกันและกัน มากกว่าจะมีใครจับใครขังเอาซินะ :)
สนุกมากเลยนะคะ คุ้มกับการติดตาม อิอิ
-
จบแล้ว.....(ลุกขึ้นกระโดดไปรอบบ้าน)
เพิ่งเข้ามาอ่านขอรับ อ่านแบบรวดเดียว
น้ำตาท่วมจอ ลุ้นซะแทบไม่ได้เข้าห้องน้ำ (แบว่ามันติดพัน)
สุดท้ายก็แฮปปี้.....
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
จบแล้ว นี่คือจบแล้ว
ขอบคุณนะคะ คุณชานม
คุณสร้างฟิคที่ทำให้เราอินในตัวละครมากๆ
ทั้งความรัก ความเจ็บปวด
เราไม่รู้จะพูดอะไร คือมันแน่นอยู่ในอก
ในหลายตอน ทำให้รู้สึกว่า อยากเลิกอ่านเรื่องนี้
แต่ในความคิดเหล่านั้น ก็ไม่เคยเลิกอ่านได้สักครั้ง
เป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกดี ที่ได้มีโอกาสอ่านเรื่องนี้
ขอบคุณนะคะ ที่สรรสร้างเรื่องราวนี้ขึ้นมาให้ติดตาม
ในฐานะคนอ่าน เราคุณประสบความสำเร็จในการเป็นนักเขียนนะคะ
ทั้งนี้ทั้งนั้น ขอให้พัฒนาการเขียน ภาษาให้ดีมากขึ้นไปอีกนะคะ
ไม่ได้บอกว่าที่เขียนมานี้ไม่ดี แต่ตุณทำได้ดีกว่านี้อีก เราเชื่ออย่างงั้น
และจะรอติดตามอ่านในเรื่องใหม่นะคะ
ปล ส่วนตัว ยังไม่ค่อยอยากให้จบ รู้สึกเหมือนตัดจบเร็วไปนิดส์นึง
น่าจะมีอีกซักพาร์ท ที่บรรยายความโหยหาของคนทั้งคู่ ในช่วงเวลาที่แยกกัน
แต่อันนี้แค่ความเห็นส่วนตัวเฉยๆ ยังไงสุดท้าย ก็เคารพความคิดเห็นนักเขียนเสมอ
ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับเรื่องนี้นะคะ
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ ^^
-
[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
บทส่งท้าย
“ขยับไปทางนั้นอีกหน่อยสิครับ”
“หืม? แบบนี้เหรอ?”
“ตรงนั้นแหละครับ ดีแล้ว”
ชายหนุ่มร่างสูงละมือออกจากกรอบรูปที่มีรูปภาพของพวกเขาสองคนที่ถ่ายไว้ตอนไปทะเลด้วยกันเมื่อไม่นานมานี้ ก่อนจะก้าวลงจากบันไดลิงพร้อมกับยิ้มให้ร่างบางที่เงยหน้ามองผนังห้องด้วยสายตาเป็นสุข
บ้านหลังนี้ คือบ้านหลังเดิมที่เตชินท์ซื้อเอาไว้โดยตั้งใจจะให้เป็นเรือนหอเมื่อตอนที่ได้แต่งงานกับนภิสา ซึ่งหญิงสาวโอนสินทรัพย์คืนกลับมาให้แก่เขาเพราะเห็นว่าน่าเสียดายที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์ ตอนแรกที่นิชายังอยู่ต่างประเทศ ชายหนุ่มได้กลับมานอนที่นี่เป็นพักๆเพราะอยู่ใกล้บริษัทมากกว่า แต่ก็ไม่อยากขายห้องที่คอนโดทิ้งเพราะมีความทรงจำมากมายที่เคยสร้างร่วมกันไว้กับคนที่รัก
แต่ในวันนี้ นิชากลับมาแล้ว เด็กน้อยคนนั้นของเขากลายเป็นหนุ่มน้อยที่มากด้วยความคิดและความกล้าหาญที่จะตัดสินใจ เมื่อเขาออกปากถามถึงเรื่องห้องที่คอนโด นิชาก็ออกความเห็นให้ขายไปเลยดีกว่า เพราะคอนโดแถวสาทรนั้นเรียกราคาได้สูง
“นทไม่เสียดายเหรอ?”
“เสียดายอะไรครับ?”
“ก็... เราเคยอยู่ด้วยกันในห้องนั้นตั้งนาน”
“ทำไมต้องเสียดายด้วยล่ะ?”
“อ้าว... ก็”
“ในเมื่อตอนนี้นทก็อยู่กับพี่ชินเหมือนเดิม ความทรงจำมันไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ มันอยู่ในใจของเรานั่นแหละ แถมเราสามารถสร้างความทรงจำใหม่ๆที่บ้านหลังนี้ด้วยกันได้อีกยาวเลยด้วย”
“พูดแบบนั้นมันก็จริงอยู่”
“ใช่ไหมล่ะครับ งั้นจะลังเลทำไม ขายเลย ยังไงเก็บไว้ก็ไม่ได้ใช้อยู่ดี บริษัทอยู่ซะรามอินทรา ถ้าพี่ชินจะถ่อกลับไปนอนถึงสาทรก็ไปคนเดียวเถอะครับ นทคนหนึ่งล่ะไม่เอาด้วย”
มือใหญ่ยีลงบนผมนุ่มที่ถูกย้อมให้เป็นสีน้ำตาลสว่างรับกับใบหน้าขาวมีเลือดฝาดอย่างคนสุขภาพดีด้วยความหมั่นเขี้ยว
“เดี๋ยวนี้พูดเก่งจริงนะ”
“อ้าว ก็ตอนอยู่เมืองนอก ทุกคนต้องกล้าพูดกล้าแสดงออกครับถึงจะมีเพื่อนเยอะ ขืนทำตัวเงียบๆอยู่มุมห้องก็โดนมองว่าเป็นตัวประหลาดกันพอดี ทำไมเหรอ? ไม่ชอบนทที่เป็นแบบนี้เหรอครับ?”
เตชินท์ถึงกับชะงักไป รีบปฏิเสธแทบไม่ทัน
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น แค่แซวเล่น นทจะเป็นยังไงพี่ก็รักเสมอนั่นล่ะ”
“พูดแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย ไปกินข้าวกันไหมครับ หิวแล้ว”
“จะออกไปข้างนอก หรือจะกินที่บ้าน?”
“กินที่บ้านก็ได้ครับ พี่ชินจะได้พักผ่อนด้วย เดี๋ยวนททำอะไรให้กินเอง”
“ไม่เป็นไร พี่ทำให้ดีกว่า นทเองก็เหนื่อยกับงานมามากแล้ว”
“พี่ชินต่างหากที่เหนื่อยกว่า นทเห็นแล้วยังเหนื่อย เอกสารอะไรเยอะแยะกองเต็มโต๊ะเลย นี่ก็เอาคอมกลับมาทำที่บ้านด้วยไม่ใช่เหรอครับ”
ในตอนนี้ นิชาทำงานเป็นเลขานุการผู้บริหารของบริษัท พูดให้ชัดเจนก็คือเป็นเลขาส่วนตัวของชายหนุ่ม ที่รับหน้าที่ทั้งงานราษฎร์และงานหลวง ดูแลตั้งแต่ระบบการทำงานภายในบริษัท ตารางการทำงานของประธานบริษัท ตลอดจนบัญชีส่วนตัวของประธานบริษัท ดังนั้นไม่ว่าเตชินท์จะไปที่ไหน นิชาจะรู้เรื่องก่อนที่อีกฝ่ายจะรู้ตัวเสียด้วยซ้ำไป
“อืม ช่วงนี้มีคนติดต่อเข้ามาขอซื้อแฟรนไชส์น่ะ ถ้าตกลงกันได้เขาจะไปสาขาที่อเมริกาด้วยนะ”
“ดีจังเลยเนอะ แบบนี้นทก็สบายใจ”
“สบายใจที่พี่หาลูกค้าได้เพิ่มเหรอ?”
“ใช่สิครับ พี่ชินได้ลูกค้าเพิ่ม เงินก็เพิ่ม ความมั่นคงก็เพิ่ม แบบนี้บั้นปลายชีวิตของนทคงได้นอนตีพุงอยู่กับพี่ชินสบายๆ”
เตชินท์หัวเราะ เขานั่งลงบนโซฟาเคียงข้างร่างเล็กที่พูดเจื้อยแจ้วไม่ยอมหยุดแล้วรั้งเอวบางเข้ามาใกล้ ก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มใสฟอดใหญ่
“นี่ตั้งใจจะเป็นเด็กเสี่ยเลยใช่ไหม”
“ไม่ใช่แค่ตั้งใจนะครับ จะเป็นให้ได้เลยล่ะ” นิชาเอ่ยพร้อมกับปีนขึ้นคร่อมร่างหนาที่นั่งเอนกายอยู่บนความหยุ่นนุ่มของโซฟาตัวใหญ่ ดวงตาจรดมองใบหน้าดูดีอย่างรักใคร่ “ถึงเสี่ยจะไปไหนก็จะตามไปด้วย ไม่ยอมให้ไปมีเด็กที่ไหนแน่”
“เด็กเหรอ แย่จัง พี่ติดเด็กอยู่คนหนึ่งซะด้วยสิ”
ร่างบางชักสีหน้าในทันที คิ้วเรียวขมวดมุ่นพร้อมกับทำจมูกย่นอย่างไม่พอใจ
“พี่ชินไปติดเด็กที่ไหนบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ก็... เด็กขี้โมโหที่นั่งตักพี่อยู่คนนี้ไง ไม่ว่าเราจะโตขึ้นอีกกี่ปี ยังไงก็เด็กกว่าพี่อยู่ดีใช่ไหมล่ะครับ?”
“อ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าจะไปงาบเด็กที่ไหน นทจะไปด้วย”
“จริงเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นนทจะทำยังไง?”
ใบหน้าสวยประดับด้วยรอยยิ้มหวาน หากชายหนุ่มกลับรับรู้ได้ถึงความอำมหิตที่แผ่ออกมาจากดวงตาคู่โตนั้นจนขนลุกวาบ
“อยากรู้... ก็ต้องลองนะครับพี่ชิน แต่ทางที่ดีนทว่าอย่าลองจะดีกว่า”
“พี่ไม่ลองหรอก พี่ไม่มีวันลองแน่นอน ไม่ต้องห่วงนะ ตกอยู่ในกำมือของนทแบบนี้แล้วจะให้พี่หนีไปไหนรอดล่ะครับ”
นิชาหัวเราะให้กับท่าทางยอมแพ้ของร่างตรงหน้า พร้อมกับโอบบ่ากว้างเอาไว้เมื่อร่างกายถูกอุ้มให้เอนนอนลงบนโซฟาตัวเดิม
“พี่ชิน พรุ่งนี้เราไปใส่บาตรกันนะ”
“หืม ได้สิ ว่าแต่ทำไมจู่ๆชวนล่ะ?”
“ก็เห็นเขาบอกว่าตักบาตรร่วมกันแล้ว ชาติหน้าเราจะเกิดมาพบกันอีกไง”
“นทเชื่อด้วยเหรอ?”
“เชื่อสิครับ ไม่แน่นะ ถึงตอนนั้นนทอาจจะเป็นหนุ่มรูปหล่อ ส่วนพี่ชินเป็นสาวน้อยน่ารักน่าทะนุถนอมก็ได้”
ชายหนุ่มกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น ก่อนจะโอดโอยเมื่อถูกกำปั้นน้อยๆทุบหลังมาเต็มแรง
“ไม่พูดแล้ว”
“โอ๋ๆ อย่างอนนะ ปะ พรุ่งนี้ไปใส่บาตรกัน จะได้รู้ด้วยว่าทฤษฎีนี้จริงไม่จริง”
“แล้วจะรู้ได้ไงเล่า ไม่เชื่อก็บอกมาเหอะ”
“ทำไมจะไม่รู้ล่ะ สัญญากันแล้วไง จะชาตินี้หรือชาติหน้า เราก็ต้องเกิดมาคู่กันอยู่ดี เอาไว้ชาติหน้าเราค่อยมาดูกันนะว่าใครกันแน่ที่จะได้เป็นสาวน้อยน่ารัก”
นิ้วเรียวดีดกระหม่อมร่างที่นอนอยู่ข้างใต้เบาๆ ก่อนจะยิ้มตอบเมื่อเห็นอีกฝ่ายส่งยิ้มน่ารักมาให้
ชีวิตคนเราจะมีกันกี่ชาติก็ไม่รู้หรอก
แต่ว่าอย่างน้อย พวกเขาก็ขอสร้างความสุขและความทรงจำร่วมกันให้มากที่สุดตั้งแต่วันนี้ เพื่อที่ว่าวันเวลาผ่านไป จะได้ไม่มีวันไหนที่ทำให้นึกย้อนมาแล้วต้องเสียดาย
ไม่ว่าสุดท้ายแล้วเส้นทางจะไปจบลงที่ไหน พวกเขาก็จะไม่มีวันเสียใจ
--- ตราบใดที่ยังมีกันและกัน
- บทส่งท้าย จบ -
Talk: สวัสดีค่า หวานกันพอมั้ยคะ หรือยังไม่พอหว่า? ><
จริงๆชานมอยากจะให้คู๋กันหว๊านนนนหวานใส่กันเหมือนกันนะคะ
แต่ว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องของคนสองคน ให้เขาไปหวานใส่กันหลังไมค์คงจะดีกว่าเนอะ (แถไปเรื่อย) 555
เรื่องรวมเล่ม คงอีกสักพักนะคะ แต่ว่าคงมีตอนพิเศษที่ลงในเล้านอกเหนือจากตอนพิเศษในรวมเล่มให้หายเหงากันค่ะ
(แต่สารภาพตามตรงว่าตอนนี้ยังนึกไม่ออก 555)
ใครอยากอ่านตอนพิเศษแบบไหน รีเควสกันได้นะคะ เป็นไอเดียให้ชานมด้วย
ขอบคุณมากที่ติดตามกันมานะคะ ^ ^
ป.ล. สุขภาพแข็งแรงปราศจากโรคภัย เป็นสิ่งที่ดีที่สุดค่ะ << เพราะคนเขียนเพิ่งแอดมิดรพ.มาหมาดๆ 555
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:จบแบบนี้ชอบที่สุดอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานส่งท้ายได้น่ารักจริงๆ ๆ ๆ ๆ
-
ในที่สุดนทก็มีความสุขกับพี่ชินสักที
หวานชื่นดังฝันเลย มีความสุขมากมาย
:กอด1: รักคุณชานมจุงเบย
-
ชอบๆ หวานๆ
ขอบคุณครับ
ตอนพิเศษแบบไหนก็ได้ ขอให้หวานๆ สุขๆ ก็พอ
-
น่ารักมาก ๆ ชอบที่สุดตรงที่นทกลายเป็นคนที่เข้มแข็งและมั่นใจนี่แหละ
แล้วพี่ชินก็อยู่ในกำมือน้องนท หุๆๆๆ นทน่ารักแสดงความเห็นอย่างตรงไปตรงมา
รีบทำงานกันเร้ว เดี๋ยวพอแก่ได้นอนตีพุงกัน 555
ขอบคุณค่า
-
พี่ชินในกำมือน้องนท :o8:
-
ขอตอนพิเศษอีกได้มั้ยค่ะหาเรื่องให้คนเขียนU_U เอาแบบนทหึงโหดบ้าง ก๊ากกกกกกกกกเอาแบบอีพี่ชินหงอๆ
-
สุดท้าย..เค้าสองคนก็คู่กัน
แต่กว่าจะมาถึงตรงนี้..เจ็บเจียนตาย
สมหวัง..คำนี้ ใครๆ ก็อยากได้
หุหุ
ขอบคุณครับ ชานม
-
หวานขึ้นมากเลยอ่า ชอบมากเลย น่ารักสุดๆ ><
-
อร้ายยยย น่ารักนะคู่นี้
อย่างที่ชินว่า นท พูดเก่งมากนะหลังๆเนี่ย
แต่ชินเองก็ดูรักนทมากนะ
ขอบคุณคนเขียนมากๆ แล้วจะติดตาม
-
ชินนทหวานมาก ๆ เลย
-
กว่าจะลงเอย หมดน้ำตากับน้องนท ไปเยอะเลย
-
จบได้ดีครับ
-
เป็นความสุขที่ยืนอยู่บนความรักของคนทั้ง2จริงๆซักทีนะคะ
-
จากเสือร้ายจอมซาดิสม์ กลายมาเป็นแมวน้อยแสนน่ารักของน้องนทไปซะแล้ว
-
:-[ น่ารัก
-
หวานส่งท้ายแบบนี้ ค่อยชื่นใจหน่อย :L2:
-
โอ้
ตามอ่านตั้งกะแลกยันจบ
ในที่สุดก้อ่านจบแล้ว วันเีดียวเลยแทบไม่ต้องนอน -*-
ซึ้งมากๆ อ่านมาปวดใจแต่ปนไปด้วยความสุข
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้นะ
แล้วบทสรุปความรักของทั้งสองคนก็ออกมาในรุปแบบนี้
สมหวังกันสะทีกว่าจะรุ็ใจตัวเองเล่นเอาสะเหนื่อย
แล้วความทรงจำในวัยเด็กๆนั้นรุ้กันไหมนะ?555+
ว่าแต่มีเรื่องที่สงสัยอยุ่เรื่องคือ
นทมีพี่น้องที่เป้นดาราไม่ใช่หรอ พี่เป็นดารากะนักร้องไรนั้น พี่ชายกับพี่สาวปะ?
ที่ได้กล่าวไว้ตอนแรก
แล้วไหง พ่อแม่มีลุกไมไ่ด้แล้วพี่สาวกะพี่ชายนั้นมาจากไหนงะ
หรือว่ารับมาเลี้ยงเพิ่ม -*- สามคนเลยหรอ
แล้วเชษ กับ เอกละบทสรุปเป้นยังไง 55++
ไงก็ขอบคุณมากๆที่มีเรื่องดีดียังนี้มาไห้อ่าน
ขอบคุณมากๆนะดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้
หายากมากๆเรื่องที่จะอ่านได้ตั้งแต่ต้นจนจบ แบบนี้
(ปกติ อ่านเรื่องไหนที่แ่ต่งจนจบแล้ว อ่านครึ่งหนึ่งพอความคิดที่เราคิดไว้ว่าจะเป้นยังงั้นยังงี๊ ไม่ถูกกันเราเลิกอ่านเลย แม้ว่าจะดีมากขนาดไหน แต่ถ้ามันไม่ใช่ที่เราอยากไห้เป้นก็เลิกอ่าน 555+อารมณ์แปรปรวนมากๆ แต่ไม่ใช่กะเรื่องนี้ ขอบคุณมากๆครับ)
-
หวานมากกก :-[
-
ไม่รู้สึกของถึงการทรมานของชิน ไม่ใช่ชินไม่เจ็บปวดและเสียใจนะ แต่บทมันรวบรัดจนเห็นภาพนิดเดียว พอเทียบกับบทเจ็บปวดของนท เลยทำให้ชินเรียกคะแนนสงสารได้น้อยกว่า ถามว่าสองปี ที่รอคอยทรมานไหม หากคิดว่าคนเรารอคอยด้วยความเสียใจสองปี ก็ทรมานละ แต่ภาพมันไม่ชัดนะ แล้วระหว่างนั้นบทบรรยายก็เป็นนทกับคนอื่นอีก มันทำให้ไม่เห็นชัดถึงความเจ็บของพี่ชิน
-
น้องนทมีความสุขกับเค้าซะทีนะ
-
จบแฮปปี้ดีนะ
ชอบที่เข้าใจกันแล้ว ไม่จำเป็นต้องโกรธอะไรนานเลย
แบบว่า ถ้าอยากมีความสุข
ก็แค่ให้อภัย ง่ายๆจบ
-
น่ารักค่ะ
พี่ชินยอมทุกอย่างแล้วจริง ๆ >.<
-
ขอพิเศษนทแบบหวานๆบ้างซิคะ :L2:
-
สุดยอดค่ะ หักมุมตลอด รอเรื่องต่อไปนะคะ
-
ชอบพระเอกเรื่องนี้มาก เลวได้ใจอ่ะ o18
สุดท้าย นทกับพี่ชินก็ต้องคู่กันอยู่ดีเนอะ นี่ดีนะ ที่นทรักพี่ชินมาก ยอมกลับมาหา ไม่งั้นนละพี่ชินเอ๊ยได้อยู่คนเดียวไปจนแก่ตาย :laugh:
-
[[THE CAGE]]
ภาค ๒
~BOND~ . . . ตรวนรัก . . .
[Prologue]
ความรัก ---
เป็นดั่งโซ่ตรวนที่พันธนาการหัวใจเอาไว้อย่างแน่นหนา
จองจำทุกความรู้สึกของคนดีดีที่ผ่านเข้ามา ไม่ให้รับรู้หรือรักใครได้อีก
นอกเหนือไปจากผู้ที่ถือกุญแจหัวใจ คนที่เขาไม่อาจได้มาครอบครอง
เมื่อใด หัวใจจะยอมเปิดกว้างเพื่อรับอิสระที่อยู่เพียงเอื้อมนี้สักที
“ฮึก...”
“เปียกหมดแล้ว”
ความอ่อนโยนที่ถูกหยิบยื่นมาพร้อมกับผ้าที่ซับน้ำตาให้ ในยามที่เขาไม่เหลือใคร
ความอ่อนแอในตัวตนของเขาถูกเปิดเผย แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะเหยียดหยาม กลับโอบอุ้มเอาไว้ด้วยอ้อมกอดที่อบอุ่นอย่างที่เขาไม่เคยได้รับจากใครนอกเหนือไปจากมารดาแท้ๆ
คนที่เป็นดั่งเทวดาที่ลงมาจากสวรรค์
คนที่ไม่เคยคาดฝันว่าจะเอื้อมได้ถึง
สักวันหนึ่งเถอะ จะตอบแทนคนผู้นี้ ให้สมกับความดีมากมายที่เขาได้รับ
สักวันหนึ่ง ---
.
.
“คุณเนม”
เจ้าของนามเงยหน้ามองร่างที่ยืนท้าวเอวอยู่เหนือโซฟาที่เขากำลังนอนเอกเขนกอยู่ในระหว่างพัก ดวงตากลมโตฉายแววประหลาดใจเมื่อเห็นทีท่ากระฟัดกระเฟียดของชายหนุ่มร่างสูงชะลูดซึ่งเป็นผู้จัดการส่วนตัว
“ยังมาทำหน้างงอีก จำไม่ได้เหรอว่าวันนี้วันอะไร?”
คิ้วเรียวขมวดมุ่น พร้อมกับเอียงคอและยักไหล่เป็นเชิงบอกว่าไม่รู้เรื่อง แต่ก็ยังนิ่งเฉยเป็นทองไม่รู้ร้อน ไอ้อากัปกิริยาแบบนี้ล่ะที่น่าหงุดหงิดใจนักสำหรับคนเป็นผู้จัดการอย่างตรีภพยิ่งนัก
“วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะอยู่ที่นี่ครับ ผมบอกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วจำไม่ได้เหรอ?”
“อ๋อ เรื่องนั้นเอง รู้แล้วน่า”
ร่างในชุดสูทสีเข้มจุปากอย่างขัดใจเมื่อเห็นเสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่บนพื้นพรม ทั้งๆที่อีกฝ่ายเป็นภูมิแพ้ฝุ่นขั้นรุนแรง แต่กลับไม่รู้จักรักษาความสะอาดให้ดี ขัดกับหน้าตาหล่อปนสวยที่แฟนคลับผู้คลั่งไคล้ตามกรี๊ดเสียเหลือเกิน
“แล้วไหนล่ะกระเป๋าเดินทาง?”
เจ้าตัวคนที่ยังคงนอนเล่นอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในห้องรับรองนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้ ส่วนคำพูดที่จะกล่าวนั้น ตรีภพไม่นึกอยากจะฟังแล้ว
“ลืมไปเลย ฝากเก็บให้หน่อยนะพี่ภพน้า” เอ่ยพลางยกมือไหว้ปะหลกๆพร้อมกับส่งสายตาหวานซึ้งมาให้อย่างเช่นที่ทำเป็นประจำ
เสียงออดอ้อนของคนเคยตัวทำเอาอ่อนใจ แต่ครั้นจะบ่นไปก็รู้ว่าเหนื่อยเปล่า เขาดูแลร่างตรงหน้ามาตั้งแต่เพิ่งเข้าวงการเมื่อหลายปีก่อน ตั้งแต่ยังอายุไม่ถึงยี่สิบเสียด้วยซ้ำ จึงรู้นิสัยของร่างเพรียวเป็นอย่างดี บทจะดีก็แสนดี แต่บทจะร้ายก็แสบไปถึงทรวง ด้วยดวงหน้าที่ไม่รู้จะเรียกว่า ‘หล่อ’ หรือ ‘สวย’ ดี แถมเจ้าตัวก็รู้ถึงจุดเด่นข้อนี้ของตัวเองจนเอามาใช้ประโยชน์ซะอีกแน่ะ
--- และนี่ก็เป็นอีกวัน ที่เขาหลงกลเสียงหวานๆและดวงตากลมโตที่ส่งมาอ้อนเต็มที่
“รู้แล้วน่ะ คุณนี่ประจำเลย เมื่อคืนก็ย้ำอยู่นะว่าให้จัดกระเป๋าด้วย”
“เอาน่า ของผมไม่เยอะเท่าไหร่หรอก”
ตรีภพเลิกคิ้วกับถ้อยคำที่ช่างขัดกับความเป็นจริงเสียเหลือเกิน หากจะว่า ‘นิพิท’ หรือ ‘เนม’ จะลดอัตราการช้อปปิ้งลงเสียหนึ่งในสามก็คงจะทำให้คำพูดนี้น่าเชื่อถือมากขึ้น เขาสั่นศีรษะพลางปรายดวงตามองไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดที่เจ้าตัวดีนอนกดไม่ยอมหยุด พลางเลื่อนสายตาไปทางไอแพดมินิที่วางอยู่บนโต๊ะ คู่กับกาแล็กซี่โน้ตรุ่นใหม่ในเคสสีส้มสด หนำซ้ำ เศษเหรียญที่ควรจะอยู่ในกระเป๋าสตางค์หลุยส์วิตตองยังวางเกลื่อนโต๊ะราวกับรอให้เขามาเก็บอีกต่างหาก
“ไฟลท์สิบเอ็ดโมงเช้านะ ถ้าคุณไม่รีบ ตกเครื่องไม่รู้ด้วย”
“อ้าว ไม่ใช่ห้าทุ่มเหรอพี่?”
เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสีหน้าแตกตื่นเล็กน้อยของนิพิท ก่อนที่ร่างเพรียวจะดีดตัวขึ้นโดยไม่สนใจว่ากางเกงหนังที่ใส่ฟิตเข้ารูปจะทำให้เคลื่อนไหวลำบาก เมื่อครั้งก่อนก็เตือนแล้วแท้ๆว่าให้ระมัดระวังอย่าแหกขากว้างนักเดี๋ยวจะขาด แต่ก็ไม่เคยคิดจะฟังกันบ้าง
ตรีภพสั่นศีรษะอย่างระอาใจ ขณะเก็บเศษเหรียญจำนวนมากใส่กระเป๋าสตางค์ใบยาวที่แลดูจะเหมือนกับของผู้หญิงเสียมากกว่า
“งั้นกลับโรงแรมกันเลยไหม?”
“ได้ที่ไหนเล่า คุณต้องรอให้สัมภาษณ์นิตยสารเจมองก่อน”
“นี่มันจะเก้าโมงอยู่แล้วนะ ไม่รู้จะมาเมื่อไหร่ ช้าชะมัด”
“เออน่า นั่นนิตยสารชื่อดังเชียวนะ”
“แล้วไงล่ะพี่ มืออาชีพมันต้องตรงต่อเวลา พี่สอนผมเองไม่ใช่เหรอ?”
ตรีภพส่งขวดน้ำแร่ให้กับคนที่เริ่มกระฟัดกระเฟียด แม้ว่าดูภายนอกอีกฝ่ายจะดูเป็นคนยิ้มแย้มและใจดีกับเด็กๆ โดยเฉพาะเด็กผู้หญิง ในที่นี้หมายถึงเด็กเล็ก แต่จริงๆแล้วนิพิทเป็นคนใจร้อน บุ่มบ่าม ปากไวกว่าใจคิด เรียกว่านิสัยเลือดร้อนอย่างวัยรุ่นก็ว่าได้ มีแฟนคลับจำนวนมากที่คอยติดตามรู้นิสัยที่แท้จริงนี้ แต่ก็ยังรัก ดูเหมือนจะรักมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ
--- แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านิพิทเป็นคนมีเสน่ห์
ดูอย่างท่าดื่มน้ำแร่ ที่แหงนหน้าสี่สิบห้าองศา พร้อมกับมีหยดน้ำรินไหลลงมาถึงคางเล็กน้อย นี่คิดว่ากำลังถ่ายแบบอยู่รึเปล่า
“แหะ เซ็กซี่มะ?”
รู้อีกว่าถูกมอง ตรีภพระบายลมหายใจโดยไม่ตอบคำ
“เซ็กซี่ใช่ม้า? นี่อุตส่าห์ให้เห็นของดีเลยนะเนี่ยพี่”
“ไม่ได้อยากจะเห็นเล้ย”
“โด่ อย่ามา เห็นอยู่ว่ามอง”
“มองสิ เสื้อที่คุณใส่อยู่น่ะเป็นของรายการ ถ้าทำน้ำเลอะของเขาก็ต้องจ่ายค่าซักรีดให้ รู้ไหมว่ามันเปลือง”
“ขี้บ่นอย่างกับคนแก่แน่ะ”
“แต่เพราะคนขี้บ่นคนนี้ไม่ใช่หรือไง คุณถึงได้เป็นคุณอยู่ทุกวันนี้”
นิพิทยิ้มร่า “แหะ นั่นน่ะสิเนอะ ไม่มีพี่ภพ ผมคงไม่รู้จะทำยังไง เพราะงั้นช่วยไปเอากระเป๋าที่โรงแรมให้ผมแล้วกลับมารับที่นี่หน่อยน้า”
ตรีภพรับคำอย่างเสียมิได้ นึกประหลาดใจกับท่าทางออดอ้อนผิดปกติ หรือเพราะเจ้าตัวรู้ว่าจะไม่ได้พบกันหลังจากนี้หนึ่งสัปดาห์กระมัง นานๆทีจะมีช่วงว่างนี่นะ เขาจึงยอมให้อีกฝ่ายลาพักร้อนไปหนึ่งสัปดาห์ เป็นจังหวะที่เพิ่งกลับประเทศไทย คงจะได้พักหายใจชั่วครู่
“ตื่นเต้นไหม จะได้กลับบ้านแล้ว?”
“ตื่นเต้นสิ อยากเจอพ่อกับแม่ พี่นา แล้วก็เจ้านทมันด้วย”
“ไม่ได้เจอนานเลยนี่เนอะ”
ใช่ เพราะเขาเป็นศิลปินที่ต้องออกทัวร์ตลอด แถมสังกัดที่ไทยดันให้เขามาตีตลาดที่อเมริกา ยากนักกว่าจะมีชื่อเสียงได้อย่างทุกวันนี้ เขาต้องทุ่มเทกำลังกายและกำลังใจมากมายกว่าจะมีชื่อติดอยู่บนบิลบอร์ด และหลังจากสามปีที่มาที่นี่ เขาก็มีวันนี้จนได้
อยากจะกลับไปกราบเท้าพ่อกับแม่ แม้ว่าจะไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆก็ตาม แต่ก็เป็นคนอุปการะเขาเอาไว้ ส่งเสียให้เรียนดีๆจนมีวันนี้ได้
“อยากเจอทุกคนจัง”
“อืม เดี๋ยวก็ได้เจอแล้ว อีกอึดใจเดียว”
คิดถึงพ่อแม่ พี่สาว และเจ้าน้องชายขี้แยคนเล็กที่ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง ครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกันคือวันรับปริญญาของเจ้าตัวเล็ก ซึ่งเขาได้บินกลับไปเพื่อแสดงความยินดีในวันนั้น และบินกลับอเมริกาเพื่อทำงานต่อทันทีจึงไม่ได้พูดคุยกันมาก แต่ดูแล้วก็ท่าทางมีความสุขดี หวังว่าจะยังมีความสุขอยู่เช่นเคย
เดี๋ยวเขาก็ได้ลาพักร้อนตั้งหนึ่งสัปดาห์ หวังว่าจะได้พักผ่อนกับครอบครัวให้หนำใจ
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มทอประกายเจิดจ้าไม่แตกต่างจากแสงอาทิตย์ที่ส่องลาดเข้ามาในเครื่องบินชั้นธุรกิจที่เขากำลังนั่งอยู่ เค้กที่วางอยู่ตรงหน้าก็หวานอร่อยถูกปาก อากาศก็ดี การเดินทางก็ราบรื่น
รู้สึกดี เหมือนกับจะได้พบสิ่งที่ดีที่ประเทศไทย บ้านเกิดเมืองนอนของเขา ---
Talk: สวัสดีค่ะ :mc4:
ได้ฤกษ์ลงแล้ว ดีใจมากเลย
ไม่แน่ใจว่าจะชอบกันรึเปล่านะคะภาคนี้ แต่ก็อยากให้อ่าน แหะ :impress2:
ส่วนตัวชอบนิสัยแบบเนมค่ะ แต่ตัวละครที่เขียนออกมามักจะออกมาในรูปแบบของน้องนทซะมากกว่า o22
เป็นครั้งแรกที่เขียนตัวละครนิสัยแบบนี้ (แบบนี้นี่แบบไหน? ไม่บอก :laugh: /โดนถีบ)
อยากให้ติดตามกันนะคะ ไม่รับประกันความดราม่า (ในที่นี้ อาจแปลว่า มากกว่าเดิม หรือน้อยกว่าเดิมก็ได้)
รักทุกคนค่ะ (จุ๊บแบบนางงาม :laugh:)
-
เย้ๆๆๆ ต่อภาคสองด้วย โฮะๆๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4:
แล้วใครเป็นพระเอกอ่าาาา :really2: :really2:
-
ว้าวๆ ภาคสองขอมาม่าหนักๆน้ะครับ ชอบๆ :mc4: :mc4:
-
รอติดตาม o13
-
โห~ ถ้ามาม่าหนักกว่าเดิมนี่ก็ไม่ไหวนะครับ
แค่เรื่องนทก็ทำให้เครียดแทนเลย ฮ่าๆๆ(อินเกินเหตุ)
-
เนมกับคนที่จะมาสัมภาษณ์หรือเปล่ากันนะ
-
ยังไม่เห็นแววดราม่านะแต่เชื่อว่ามี
เตรียมกระอักได้ละ555555555555555
แงงคุณชานมอย่าแต่งดรามากนะคะ
เดี๋ยวสุขภาพจิตเสียก๊ากกกกกก
อยากอ่านแบบใสๆบ้างจังกิกิ
-
ว้ายยยยยยยยยย มีภาคสองด้วย
:mc4:
-
จัดหนักเลยเพ่!!! :z2: :z2: :z2:
-
เรื่องนี้ขอใสๆ ดราม่าห่างๆหน่อยนะคะ น้องนท ทำเอา ลุ้นแล้วลุ้นอีก ฮาๆ
-
ใครคือพระเอกอ่าาา :serius2: กลัวจะเลวเหมือนน้องเขย :laugh:
ภพ เหรอ แต่ไม่น่าใช่
-
มาแล้ววว น่าสนใจมากค่ะ
ชอบเนมซะแล้วสิ คู่กับใครเอ่ยย
ติดตามค่ะะะ o18
-
อย่ามาม่าเยอะ...เดี๋ยวเค้าผมร่วง
5555+++
-
เรื่องนี้ขอโหวตโนดราม่าค่ะ
-
กรี๊ดดดด!!!~ มีภาคสองด้วย
ดีใจมากกกก >W<
หลังจากหลงกับกรงรักไปมาก [สนุกและเสียน้ำตาไปมาก]
ตรวนรักภาคสองมาแล้ววว
เย้เย้!!~ เป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆ สนุกมากกก ติดตามอ่านกันต่อไป
-
ว้าวๆ มีภาคสองด้วยอ่ะ
รอตอนต่อไปจ้า
:กอด1: :กอด1:
-
[1]
“อ๊ะ พี่เอก กระเป๋าใบนั้นรึเปล่าครับ?”
ร่างสูงรีบตรงไปยังกระเป๋าเดินทางสีดำสนิท เขาดึงมาแล้วทอดถอนใจ รู้อย่างนี้ติดป้ายเอาไว้ให้เห็นชัดๆดีกว่า ลืมเสียสนิทว่าคนรอกระเป๋าคงเยอะ แล้วกระเป๋าสีดำเรียบๆไม่มีลวดลายมันก็มีเยอะซะด้วย
“ใช่ๆ ไซส์นี้เลย อ๊ะ ใบนั้นด้วย เชษฐ์”
เจ้าของนามรีบผละไปเอา แต่กระเป๋าเป้เจ้ากรรมดันไปเกี่ยวกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของใครก็ไม่รู้เข้า จนมนุเชษฐ์ที่พยายามแงะปมพร้อมเดินตามสายพานต้องตัดสินใจลากกระเป๋าลงมาทั้งสองใบแล้วจัดการแก้ปมอย่างเร่งร้อน เนื่องจากซิปของกระเป๋าของเขากินเชือกที่มัดกระเป๋าเดินทางใบนั้นไปเสียแล้ว ครั้นจะแก้ที่ซิปก็ลำบาก สู้แก้เชือกคงง่ายกว่า
“ไอ้ปมเชือกบ้านี่ก็ดันมัดซะแน่น จะมัดแน่นอะไรนักหนาวะ กลัวคนรื้อเจอกางเกงในรึไง”
ชายหนุ่มที่บัดนี้วัยย่างเข้ายี่สิบสองปีแล้วบ่นพึมพำกับตนเองอย่างหงุดหงิดใจ เขาเกลียดการทำอะไรเปลืองเวลาเช่นนี้เสมอ ยิ่งรีบก็ยิ่งแน่น แก้ไม่ออกเสียที
แต่แล้วจู่ๆก็มีคัตเตอร์ขนาดใหญ่ยื่นผ่านบ่าของเขามาตัดเชือกสีขาวนั่นอย่างรวดเร็วจนร่างสูงใหญ่ถึงกับผงะเมื่อรับรู้ถึงของมีคมในระยะประชิด แทบจะจรดผิวแก้มของเขาอยู่แล้ว นี่ตั้งใจแกล้งกันหรือเปล่าเนี่ย
ใบหน้าคมเข้มเงยมองด้านหลังอย่างขัดเคือง จึงได้พบกับใบหน้าเรียวเล็กของใครสักคนที่สวมแว่นกันแดดเอาไว้ตลอดเวลาตั้งแต่อยู่บนเครื่อง กระทั่งตอนเครื่องลงก็ไม่ยอมถอด เขานึกรำคาญพวกที่มีค่านิยมตามเมืองนอกแบบนี้นัก ยิ่งอยู่ในประเทศไทยยิ่งรำคาญใจ นี่มันที่ร่ม จะสวมแว่นกันแดดไว้เพื่ออะไรให้มองไม่เห็นนะ
ทรงผมสไตล์เกาหลีแบบนั้นคงเป็นวัยรุ่นบ้านรวยที่ปิดเทอมแล้วไปเที่ยวต่างประเทศกระมัง ยังไม่ทันมีงานทำก็นั่งชั้นธุรกิจซะแล้ว คงรวยไม่ใช่น้อย ในขณะที่เขาเพิ่งกลับจากสัมมนากับธนกรและรีบนั่งเครื่องกลับมาอย่างเร่งร้อนโดยไม่ได้พักผ่อน ตอนอยู่บนเครื่องก็ยังอ่านเอกสารต่อไม่หยุดพัก เมื่อต้องยืนรอกระเป๋านานๆท่ามกลางผู้คนจอแจเช่นนี้อีกก็ยิ่งหงุดหงิดง่าย
“ทำอะไรของคุณ? แบบนี้มันอันตรายนะ”
“ก็เห็นแกะอยู่นั่นล่ะ ไม่เสร็จซะที นี่ช่วยให้เร็วขึ้นแล้วนะ”
น้ำเสียงที่สวนกลับนั้นไม่ดีนัก เนื่องจากคนที่นั่งยองๆอยู่นั้นพูดมาไม่ดีก่อน นิพิทขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจนัก ปกติแล้วเขาจะไม่ลงมารอกระเป๋าเอง แต่วันนี้ตรีภพเมาเครื่องเพราะลืมกินยากันเอาไว้ก่อน เขาจึงรับอาสาหน้าที่นี้ให้เพราะสต๊าฟคนอื่นไม่ได้กลับมาพร้อมกัน
“ถือมีดแล้วยื่นมาแบบนั้นจากด้านหลังมันอันตรายไม่รู้เหรอคุณ”
มนุเชษฐ์ยืนขึ้นเต็มความสูง จึงได้รับรู้ว่าอีกฝ่ายสูงไม่ถึงบ่าของเขาเสียด้วยซ้ำ ซึ่งก็ไม่แปลกเพราะตอนนี้เขาสูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเข้าไปแล้ว แต่ลองแบบนี้อีกฝ่ายคงสูงไม่ถึงร้อยแปดสิบแน่นอน เผลอๆจะแค่ร้อยเจ็ดสิบห้าเสียด้วยซ้ำ
--- ไอ้เปี๊ยกเอ๊ย
“ก็เรียกแล้วคุณไม่ได้ยินเอง จะมาโทษคนอื่นก็ไม่ได้นะ”
“เอ๊ะ แล้วอะไร ผมขอให้คุณช่วยรึก็เปล่านะ”
“ใครใช้ให้ชักช้าล่ะ”
“ชักช้าแล้วกงการอะไรของคุณล่ะ”
ชักมีน้ำโหขึ้นมาไม่น้อยเหมือนกัน จากที่พยายามควบคุมอารมณ์ แต่เมื่อต่างฝ่ายต่างเถียงกันไม่หยุด นิพิทเองก็ไม่ยอมเช่นกัน
“กงการของผมสิ เพราะกระเป๋าใบนั้นน่ะ ของผม!”
มนุเชษฐ์ปรายสายตามองไปทางกระเป๋าที่คู่กรณีชี้ มันเป็นกระเป๋าเดินทางของ Burberry สีน้ำตาลอ่อนลายสก๊อตอันเป็นเอกลักษณ์ ไม่บอกก็รู้ว่าของแท้ และอีกฝ่ายคงหนีไม่พ้นลูกคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ
เขาสรุปเองเสร็จสรรพ ยิ่งหมั่นไส้หนักเข้าไปใหญ่
เกลียดนักเด็กไม่มีเหตุผล ไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่ ทำผิดแล้วไม่ยอมขอโทษแบบนี้
“จะของใครก็ช่าง แต่คุณไม่ควรเอาของมีคมไปใกล้ๆหน้าคนอื่น เครื่องบินเขายังไม่ให้เอาขึ้นไปเลย ขอโทษมาซะ”
มนุเชษฐ์เป็นคนไม่ได้ใจร้อนหรือใจเย็นนัก จริงๆตั้งแต่ได้ทำงานที่ร้านของธนกรในตำแหน่งเลขาหรือผู้ช่วยส่วนตัว เขาควบคุมอารมณ์ได้ดีขึ้นเยอะมาก แต่คนอย่างเขาก็มีช่วงเวลาที่หงุดหงิดเหมือนกัน โดยเฉพาะกับคนประเภทที่เกลียดอย่างร่างตรงหน้า
--- กวนตีน
เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้อารมณ์คุกรุ่นไม่หยุดง่ายๆ ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มยียวนราวกับไม่ได้หวาดหวั่นต่อสีหน้าไม่พอใจของเขาเลยแม้แต่น้อย ก็ยิ่งไม่อยากจะควบคุมอารมณ์นัก แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นแค่วัยรุ่นคนหนึ่งก็ตามที
“ทำไมต้องขอโทษด้วย ไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย นายนั่นล่ะผิด มาวุ่นวายกับของของคนอื่นซะนานสองนาน”
เปลี่ยนสรรพนามให้ใหม่ เพราะหงุดหงิดกับการโต้เถียงจนคนรอบข้างเริ่มมองมา เขาสังเกตเห็นว่าด้านหลังของอีกฝ่ายมีเพื่อนพยายามจะปราม แต่แลดูจะเป็นคนหัวดื้อพอๆกับที่เขาเป็นคนหัวรั้น จึงไม่มีใครยอมฟังใคร แล้วเขาก็ไม่ได้เอาคัตเตอร์ยักษ์นี่ขึ้นเครื่องบินสักหน่อย แต่ไปขอยืมมาจากเจ้าหน้าที่ตรงประชาสัมพันธ์ต่างหาก
“อย่ามาเรียกผู้ใหญ่แบบนั้นนะ”
“หึ ผู้ใหญ่เหรอ นายคิดว่าฉันอายุเท่าไหร่ถึงได้มั่นใจนักว่าแก่กว่าฉัน?” เอ่ยพลางกระชากแว่นกันแดดที่สวมมาตลอดทางออก ปกติแล้วเขาเองก็ไม่ได้ชอบสวมแว่นตาดำนักหรอก แต่ว่าเมื่อต้องการความเป็นส่วนตัว บางทีก็ต้องปกปิดหน้าตาของตนเองบ้าง
ดวงหน้าขาวใสราวกับเปล่งออร่าทำเอามนุเชษฐ์ชะงักกึก นึกสงสัยอยู่ในใจว่าอีกฝ่ายไปฉีดกลูต้ามารึเปล่า แต่อะไรก็ไม่ทำให้เขาพูดไม่ออกเท่านัยน์ตากลมโตคู่สวยที่ทอประกายวาววับอย่างคนมีน้ำโห แต่เมื่อกอปรกับริมฝีปากสีสดเชิดๆและจมูกโด่งเรียวรั้นนั้น มันดูไม่น่ากลัวเลยสักนิด
ตัวกะเปี๊ยกเดียว ยังจะกล้าต่อกรกับเขาอีกนะ ไม่เรียกว่าโง่ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว
“เชษฐ์ พอได้แล้วนะ!”
เสียงห้วนๆของพี่ชายทำให้เขาได้สติ เขาลดมือลงพร้อมกับระบายลมหายใจเพื่อตั้งสติใหม่ ธนกรที่อยู่กับเขามาเป็นปีสามารถจับความรู้สึกของเขาได้เป็นอย่างดี แม้ว่าเขาจะเพียงแค่ขยับมือขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น อีกฝ่ายก็เดาได้เลยว่าเขากำลังจะทำอะไร
นิพิทปรายสายตามองไปทางใบหน้าดูดีของชายร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังที่กำลังจับบ่าของคู่กรณี พร้อมกับเหยียดยิ้มอย่างขบขัน
"ขอบคุณที่ช่วย คุณดูพูดจารู้เรื่องกว่ากันเยอะเลยนะ"
นัยน์ตาคมมองประสานนิ่งๆอย่างไม่พึงใจนัก เขาเองก็ไม่ได้ชื่นชอบคนพูดจากวนประสาทนัก แต่การจะมีเรื่องกันเพียงเพราะสาเหตุเช่นนี้ก็ไม่ใช่วิสัยคนอย่างเขา อดคิดไม่ได้ว่าร่างตรงหน้าเองก็ร้ายพอกันที่จงใจพูดจาปั่นโทสะของมนุเชษฐ์
“เนม!! ไปทะเลาะอะไรกับเขาน่ะ!”
“ชิ”
ผู้จัดการจอมยุ่งของเขาดันโผล่มาผิดจังหวะ หนำซ้ำยังกดศีรษะเขาเสียแทบจะคอเคล็ดพร้อมกล่าวคำขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่ เขาไม่ผิดสักหน่อย!
“ทางผมต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ”
“ไม่เป็นไรครับ พวกผมก็ขอโทษเหมือนกัน อากาศร้อนๆเลยหงุดหงิดง่ายหน่อย ขอโทษจริงๆนะครับ”
มนุเชษฐ์ยู่หน้า อากาศร้อนเสียที่ไหน ในนี้แอร์เย็นจะตายไป ขนาดใส่เสื้อกันหนาวยังไม่ร้อนเลย บทธนกรจะแถก็แถสีข้างถลอก ไม่แคร์เหตุผลสักเท่าไหร่ แต่ครั้นจะแย้งไป มีแต่เขาล่ะที่ต้องหูชา ดวงตาของคนอ่อนวัยกว่าแอบเหลือบมองผู้เป็นเสมือนพี่ชายแท้ๆ ก่อนจะก้มหน้างุดเมื่อรับรู้ได้จากสายตาตำหนิที่ลอบมองมา กลับไปเขาคงโดนอบรมอีกยกใหญ่แน่
“กรี๊ด พี่เนม!!!”
“ขอลายเซ็นต์หน่อยค่า!!! กรี๊ดดดดด!!!”
“อ๊ายยยย!! น่ารักที่สุด!!!!”
เสียงกรีดร้องจากแฟนคลับที่มารอคอยกันที่สุวรรณภูมิ นับว่าน่าตกใจทีเดียวสำหรับศิลปินที่แทบไม่ได้มีผลงานในประเทศไทยอย่างเขา แม้ว่าเสียงของสาวน้อยใหญ่จะดังแปดหลอดจนชาวต่างชาติที่ออกมาจากเกทพร้อมกันต้องหยุดยืนมุงแล้วพลอยถ่ายรูปเขาไปด้วยเพราะนึกว่ามีดาราฮอลลีวู้ดขึ้นเครื่องมาด้วยก็ตามที
“ขอทางหน่อยครับ เนม รีบขึ้นรถเร็ว”
เจ้าของนามไม่ได้มัวแต่ยืนอึ้ง เขามีสติอยู่ตลอดเพราะได้รับคำเตือนตั้งแต่เครื่องลงแล้วว่ามีกลุ่มแฟนคลับมารอรับจึงได้เตรียมการ์ดเอาไว้ให้แล้ว ดวงตากลมมองลอดแว่นกันแดดสีชาอันโตไปยัง ‘กลุ่ม’ แฟนคลับที่ว่า ที่มีตั้งแต่ชั้นล่างยันชั้นบนที่กำลังส่งเสียงกรี๊ดและโบกไม้โบกมือรวมถึงป้ายไฟที่เขานึกสงสัยว่าไปเตรียมตัวกันมาจากไหนถึงได้รู้ว่าเขาจะกลับวันนี้ ก่อนที่จะส่งยิ้มหวานลอยไปให้พร้อมกับโบกมือลาขณะก้าวขึ้นรถ
กลุ่มใหญ่ขนาดนี้คงต้องเรียกว่า ‘ม็อบขนาดย่อม’ อาจจะเหมาะกว่า
“บ๊ายบาย กลับบ้านกันระวังด้วยนะครับ”
แน่นอน หลังจากใจละลายกันไปเสี้ยววินาที เสียงกรี๊ดที่ดังสนั่นก็ตามมาอีกหลายระลอกอย่างที่เขาคาดการณ์เอาไว้
เมื่อประตูรถปิดลงและได้เคลื่อนตัวไปนั่นแหละ ร่างเพรียวบางถึงได้ถอนหายใจออกมายาวเหยียด
เมื่อกี้แอบเห็นว่ามีกล้องโทรทัศน์สักช่องแอบถ่ายอยู่ไม่ไกล คงไม่พ้นได้ออกข่าวอีกแน่ หวังว่าจะไม่โดนวิจารณ์หนักโทษฐานทำตัวเด่นอย่างที่ศิลปินรุ่นพี่เคยโดนหรอกนะ
ดีนะที่ไม่ได้ให้ครอบครัวมารอรับ ไม่งั้นคงวุ่นวายแย่
“ดังใช่ย่อยนะเรา”
“โห อย่างกับนักร้องเกาหลีแน่ะพี่ภพ แต่ผมก็งงเหมือนกันนะ ผมไม่ได้กลับไทยมาตั้งนานแล้ว”
--- แต่ยังมีคนจำนวนมากมายที่รอเขาอยู่ น่าประทับใจจริงๆ
คิดแล้วก็ฉีกยิ้มกว้าง ยิ่งได้เห็นท้องฟ้าสีครามกว้างใหญ่ อากาศที่ร้อนจัดของเดือนเมษายนทำให้ไม่สบายตัวนัก แต่ก็นั่นล่ะ ไม่ว่าอย่างไรที่นี่ก็เป็นดินแดนบ้านเกิดของเขา
นิพิทหยิบไอโฟนขึ้นมาเล่นแก้เซ็ง กล่องเมนชั่นในทวิตเตอร์ของเขาคงระเบิดไปแล้วมั้งน่ะ มีแต่แฟนคลับกระหน่ำเมนชั่นรูปของเขาที่สนามบินเมื่อกี้กันยกใหญ่ หนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดหัวเราะเบาๆอย่างนึกขบขัน แล้วจะส่งรูปตัวของเขาเองมาให้เขาทำไมล่ะนั่น
ว่าแต่ คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วมันน่าโมโหจริงๆ
“พี่ไม่น่าขอโทษมันเลย ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”
“ใครว่า เราจงใจเอาคัตเตอร์ไปยื่นใกล้ๆหน้าเขาใช่ไหม อย่าคิดนะว่าพี่ไม่รู้นิสัย เรารำคาญที่ต้องรอเขาเลยตั้งใจจะแกล้งใช่ไหมล่ะ”
“เชอะ”
ไม่เถียง เพราะอีกฝ่ายรู้ดีทุกอย่างแม้ว่าไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดก็ตามที
"ก็ไม่ชอบคนแบบนั้น ก็แค่นั้น"
"คุณนี่นะ ผ่านมากี่ปีก็ไม่รู้จักจำ เป็นคนสาธารณะ อย่าไปมีเรื่องกับใคร โดยเฉพาะในที่สาธารณะ!"
น้ำเสียงลงท้ายเจือน้ำโหเล็กน้อย เพราะหลายต่อหลายครั้งที่นิพิทไปมีเรื่องกับคนที่เข้ามากวนโมโหตามผับ ยังดีที่นั่นคืออเมริกาที่ค่อนข้างใหญ่ และกุ๊ยก็มีอยู่ทุกผับ เขาต้องตามเอาเงินยัดให้กับนักเลงพวกนั้นเพื่อปิดปาก แต่ถ้าเรื่องเกิดกลางสุวรรณภูมิ คงจะปิดปากใครได้ยาก
นิพิททำหน้าจ๋อย เบะปาก ทำตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้ พร้อมส่งเสียงเครือออกมาเบาๆ
"ขอโทษครับ"
ใช่ว่าตรีภพจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นละคร เขาสั่นศีรษะพร้อมกับเบือนหน้าหนีมาจดจ่อกับตารางงานของร่างที่นั่งอยู่ข้างๆ
“คุณเนม วันหลังอย่าเล่นกับของมีคม มันอาจจะบาดใครเมื่อไหร่ก็ได้”
“ก็มันถูกออกแบบมาให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ของแบบนี้อยู่ที่การเลือกใช้ ถ้าเรามีมีดดี แต่เอาไปใช้ในทางที่ผิด มันก็จะกลายเป็นอาวุธที่ไม่มีประโยชน์ และก่อให้เกิดบาดแผล --- ที่บางทีอาจจะไม่มีวันสมานได้เหมือนเดิม”
สายฝนตกลงมาเปาะแปะทั้งๆที่เมื่อครู่นี้ฟ้ายังใส ทำให้การเดินทางซึมเซาลง
รถยนต์คันงามขับเคลื่อนไปเพียงไม่นานนัก ก็ถึงคอนโดย่านทองหล่อที่นิพิทซื้อเอาไว้สำหรับอยู่ตามลำพัง เขาไม่ได้ปล่อยเช่าแม้ว่าจะไม่ได้กลับมาร่วมสามปี แต่สภาพก็ยังใหม่อยู่เสมอเพราะพี่สาวที่แสนดีเป็นผู้เข้ามาช่วยดูแลรักษาความสะอาดให้เป็นระยะ
"เจอหน้าสัปดาห์หน้า มีอะไรก็โทรมานะ แล้วอย่าไปก่อเรื่องที่ไหนล่ะ เข้าใจไหม คุณเนม?"
ชายหนุ่มวัยยี่สิบหกที่หน้าละอ่อนราวกับเด็กวัยรุ่นพยักหน้ารับ จริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้ชอบก่อปัญหาสักหน่อย แต่ปัญหามันชอบวิ่งเข้ามาหาเขาต่างหาก อย่างตอนที่เขาแอบไปเที่ยวผับตามลำพัง อุตส่าห์ปลอมตัวซะดิบดี แต่สุดท้ายก็มีกุ๊ยกระจอกสามคนพยายามมาตีซี้เพราะจะหาคนเลี้ยงเหล้า ซึ่งใช่ธุระของเขาซะที่ไหน พอปฏิเสธก็โดนหาว่าไม่มีน้ำใจ ไปๆมาๆก็ลงเอยด้วยการทะเลาะหลังผับ เขาเผลอปล่อยหมัดใส่ไอ้หน้าหื่นคนหนึ่งหลังจากมันพยายามจะลวนลามเขาซึ่งเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ซึ่งคงหนีไม่พ้นเจ็บตัวหากตรีภพไม่มาพบเข้าแล้วรีบเข้ามาห้าม ซึ่งวิธีการห้ามของชายร่างสูงคนนั้นรุนแรงกว่าเขาเสียอีก เป็นเขาที่จะต้องเข้าไปปราม ไม่อย่างนั้นคงต้องหามพวกนั้นเข้าโรงพยาบาลแน่
"อื้ม เข้าใจแล้วน่า"
ชายหนุ่มร่างสูงชะลูดที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนรถสั่นศีรษะพลางพลิกดูตารางเวลาอีกครั้ง ด้วยหวังว่าจะไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นในเจ็ดวันพักร้อนของเขา
นิพิทเดินเข้าไปในคอนโดหรูหราที่เขาไม่ได้แวะมาเสียนาน ในมือถือคีย์การ์ดเตรียมพร้อม เลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มือเรียวหยิบขึ้นมาดูผู้โทรเข้าด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าเป็นใครเท่านั้นล่ะ ร่างบางจึงรีบกดรับพร้อมรอยยิ้มแต้
"ฮัลโหลคุณพี่สาวสุดสวย คิดถึงเนมรึเปล่าคร้าบ"
ปลายสายหัวเราะเบาๆอย่างนึกระอาอุปนิสัยขี้เล่นเหมือนเด็กๆของน้องชายที่นับวันก็อายุใกล้เลขสามขึ้นทุกที
"คิดถึงจ้า เนมเป็นยังไงบ้าง?"
"ก็ยังหล่อเหมือนเดิมครับ" เขาขึ้นลิฟต์พลางเลื่อนสายตามองชั้นที่ค่อยๆสูงขึ้นเรื่อยๆ ดีที่สัญญาณไม่หาย "พี่ล่ะเป็นไงบ้าง?"
"สบายดี เหนื่อยไหม? วันนี้จะออกไปไหนรึเปล่า?"
"ก็ยังไม่มีแพลนครับ เพิ่งมาถึงห้องเลย" เอ่ยพลางเปิดประตูเข้าไปในห้อง สภาพยังใหม่และสะอาดสะอ้านเหมือนเคย "พี่นาช่วยดูแลห้องให้ผมซะเนี้ยบเลยนะเนี่ย"
"ใช่สิ ถ้าไม่เข้ามาเลยคงมีแต่ฝุ่นเกาะ เรายิ่งแพ้ฝุ่นด้วยไม่ใช่เหรอ"
"แหะ ขอบคุณครับ พี่เนี่ยน่ารักจัง"
"จ้าๆ ปากหวานตลอดเลยนะ ถ้ายังไม่มีแพลน วันนี้ออกไปกินข้าวกับพี่ไหม? นทโทรมาชวนพี่อยู่เลย"
"เฮ้ย จริงเหรอ ไปๆ แบบนี้ไม่พลาดแน่นอน ที่ไหนล่ะครับ?"
นิยตาบอกสถานที่ไป พร้อมกับกำชับว่าให้มาให้ได้ ซึ่งเขาไม่เบี้ยวแน่นอนอยู่แล้ว กำลังคิดถึงพี่น้องของเขาอยู่พอดีเลย ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีนี่นะ
ชายหนุ่มวางสาย ก่อนจะทิ้งกระเป๋าเดินทางเอาไว้กลางห้องนั่งเล่น เรียวขายาวเดินตรงไปที่เตียงแล้วล้มกายลงนอนบนเตียงใหญ่นุ่มๆที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลายเหมือนเคย ตอนอยู่บนเครื่องก็มัวแต่ตื่นเต้นจนไม่ได้หลับสักเท่าไหร่
--- ของีบสักชั่วโมงละกัน
"พี่ชิน นทไปข้างนอกนะวันนี้"
เจ้าของนามที่กำลังพันเส้นสปาเก็ตตีคำสุดท้ายใส่ปากเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย วันนี้วันอาทิตย์ และเขาอุตส่าห์ได้หยุดงานด้วยหวังว่าจะได้ใช้เวลาพักผ่อนร่วมกันตลอดทั้งวัน
"ไปไหน?"
"ไปร้านครับ"
"ร้านไหน? อย่าบอกนะว่าร้านของไอ้หมอนั่น?"
"เลิกเรียกเอกแบบนั้นซะทีได้ไหม"
"ก็มันกวนตีน"
"เขาไม่เคยทำอะไรพี่ชินซะหน่อย ชอบคิดไปเอง"
"สรุปไปร้านมันล่ะสิ"
"ใช่ นัดไว้แล้วคงยกเลิกไม่ได้หรอกครับ"
"อย่าเว่อร์ เปลี่ยนร้านซะ"
"ไม่เอา จะไปร้านนั้น พี่นั่นแหละเว่อร์ เอกเขาไม่ได้อะไรกับนทแล้วซะหน่อยนะ"
"ใครว่า มันมองนทอย่างกับจะกินเข้าไปทั้งตัวอยู่ละ จะไปทำไมบ่อยๆนะ กลางค่ำกลางคืนอันตรายจะตาย"
นิชาหัวเราะขำท่าทางบ่นกระปอดกระแปดราวกับผู้หญิงที่ไม่อยากให้สามีไปเที่ยวกลางคืน เขาลุกขึ้นเก็บจานของตนและอีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าทานหมดแล้วพลางเดินตรงไปที่อ่างล้างจาน
"เดี๋ยวพี่ล้างให้"
"ไม่เป็นไรครับ พี่ชินเป็นพ่อครัวแล้ว นทล้างเอง"
เตชินท์ยังคงหงุดหงิดไม่หาย เข้าเดินตามไปซ้อนอยู่ด้านหลังร่างที่ถือฟองน้ำล้างจานอยู่แล้วโอบรอบเอวบอบบางเอาไว้อย่างหลวมๆ
"อ้อนอะไรครับ นทไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับแล้ว"
"อยากอ้อนนี่นา" เอ่ยพลางวางคางเกยบ่าเล็กที่ยิ่งดูบอบบางหนักกว่าเดิมเมื่ออยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาวของเขาที่หลวมโคร่งเช่นนี้ "ให้ไปก็ได้ แต่ห้ามกลับเกินสองทุ่มนะ"
"พี่จะบ้าเหรอ นัดกันไว้ก็ทุ่มนึงละ" นิชาเช็ดจานแล้ววางเก็บเข้าที่ ก่อนจะหันมาทางร่างสูงที่ทำท่างอนๆแบบคนแก่ขี้น้อยใจแล้วโอบมือรอบคอหนาพลางนวดให้เบาๆ "ไม่ดึกหรอกครับ ไม่ได้เจอพี่นากับพี่เนมตั้งนานแล้ว"
"อ้อ พี่ๆที่เคยเล่าให้ฟังน่ะเหรอ?"
"ใช่ คิดถึงน่าดูเลย พี่นาเองก็ยุ่งกับการถ่ายละครกับหนังเสียจนได้เห็นหน้าแต่ในทีวี พี่เนมยิ่งแล้วใหญ่ อยู่แต่อเมริกา ตอนนทเรียนโทก็ประหยัดเงินจนไม่ได้ไปเยี่ยมเลย"
"ก็ตอนนทอยู่นู่นไม่ยอมบอกพี่นี่นา ไม่อย่างนั้นพี่นี่แหละจะพาไป"
"ก็ใครใช้ให้พี่ชินทำตัวไม่ดีล่ะ"
ชายหนุ่มยกมือขึ้นสองข้างอย่างยอมแพ้่ เมื่ออีกฝ่ายพูดถึงเรื่องนี้ทีไร เขาก็อดรู้สึกหงอยขึ้นมาไม่ได้ ความรู้สึกเจ็บปวดในช่วงเวลาสองปีที่ไม่ได้เจอกันมันทรมานแค่ไหน เขายังจำได้เป็นอย่างดี
"สรุปพี่ยอมให้นทไปไหมเนี่ย?"
"ต่อให้ไม่ยอมนทก็จะไปไม่ใช่เหรอ?"
"ก็ใช่ครับ แต่ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากฝืนใจพี่ชิน ถ้าพี่ชินไม่อยากให้นทไปจริงๆ นทก็คงจะคิดอีกทีครับ"
เตชินท์ทอดถอนใจ ลองอีกฝ่ายพูดขนาดนี้ ถ้าไม่ให้ไปเขาก็จะกลายเป็นคนเอาแต่ใจเหมือนเคย จึงได้แต่พยักหน้ายอมอนุญาต
"ไปเถอะ แต่มีข้อแม้นะ ห้ามดื่มเหล้า"
"ค็อกเทลได้ไหม?"
"ค็อกเทลก็ไม่ได้"
"ไวน์ล่ะ?"
"ไม่ได้"
"งั้นเบียร์... ได้เถอะนะ?"
นิชาส่งสายตาออดอ้อน เขาไม่ได้จะดื่มจนเมาสักหน่อย แต่ไปร้านเหล้าไม่ให้ดื่มอะไรเลยก็ไม่รู้จะไปทำไม ใช่ว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้
"... ห้ามเกินสองแก้ว"
"... สามได้ไหมอ่ะ?"
"ถ้าต่อรองอีกจะให้ดื่มแต่โค้ก"
"สองก็สอง" ร่างบางเอ่ยพร้อมกับเขย่งกายขึ้นหอมแก้มร่างตรงหน้าเบาๆ "ขอบคุณครับ ค่อยสบายใจหน่อย"
"มาชดเชยให้พี่ก่อนเลย" เตชินท์เอ่ยพลางรั้งข้อมือเล็กให้ตรงไปที่ห้องนั่งเล่น
"คนแก่นี่ข้อแม้เยอะจัง" บ่นเบาๆ แต่ก็ยอมเดินตามไปที่โซฟาตัวใหญ่แต่โดยดี "อย่าให้มีรอยจูบนะครับ อากาศร้อน ไม่อยากใส่เสื้อปิดคอ"
เตชินท์ยิ้มกว้างราวกับนึกอะไรได้ "สัญญา จะไม่ให้เห็นรอยเลย"
.
.
"ไม่มีรอยจูบ แต่มีรอยกัดน่ะสิ! ไอ้พี่ชินบ้า!"
นิชาบ่นพึมพำอย่างหงุดหงิดเมื่อมองสภาพของตนเองในกระจก สุดท้ายเขาก็ต้องใส่เสื้อเชิ้ตติดกระดุมบนแทบจะชิดคอจนได้ ทำไมต้องทำอะไรให้ลำบากด้วยนะ คนแก่นี่หวงอะไรไม่เข้าเรื่อง
"ให้ไปส่งไหม?"
"ไม่เป็นไรครับ นทขับไปเองได้"
"แล้วขากลับ ขับกลับไหวเหรอ?"
"อื้อ ก็ไม่กะดื่มอะไรมากนี่นา"
เตชินท์คิดอะไรชั่วครู่ ก่อนจะคว้ากุญแจรถจากมืออีกฝ่ายแล้วล่วงหน้าไปที่ประตูห้อง ทิ้งให้ร่างบอบบางยืนงงอยู่กลางทางเดิน
"พี่ชิน ทำอะไรน่ะ?"
"เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง จะกลับแล้วโทรมาด้วย จะดื่มน้อยหรือดื่มมากพี่ก็ไม่อยากให้นทขับ มันอันตรายรู้ไว้ซะ"
นิชากะพริบตาปริบๆอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ใบหน้าหวานประดับรอยยิ้มกว้างด้วยความดีใจ แล้วรีบเดินตามไปพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วยอย่างคนอารมณ์ดี
Talk: ตอนนี้แอบมีพี่ชินกับน้องนทโผล่มาช่วงท้ายให้หายคิดถึง
นายเอกของเราไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่เลยเนอะ :o8:
เรื่องของเรื่อง อย่าเพิ่งตัดสินว่าใครจะเป็นพระเอกเรื่องนี้เลยเนอะ
(จริงๆแล้ว เจ้าตัวคนเขียนก็ยังไม่ได้ตัดสินใจ :laugh:)
ค่อยๆอ่านกันไปก่อน ฝากด้วยนะคะ :bye2:
P.S. มี facebook fanpage แล้วค่ะ https://www.facebook.com/pages/Milktea/579354705421685 (สมัครสดๆร้อนๆ)
ถ้าไม่รังเกียจก็กดไลค์กันได้นะคะ ^^
-
พี่ภพ(?) & น้องเนม :D
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
พี่ชินทำตัวดีขึ้นเยอะเลย o18
-
ตอนแรกอยากได้เอกเชษฐ์หรือเชษฐ์เอกอะไรเทือกนี้
แต่คนเขียนบอกยังไม่รู้ใครเป็นพระเอก
งี้ก็อาจมีลุ้น อิอิ
-
ลุ้นพระเอกกันอีกแล้ววววววว
แต่พี่ภพไม่น่าใช่นะแลดูพระร๊องพระรอง5555
ชินกับนทน่ารักมากง่าไม่เหลือความดราจากกรงรักเลย555
-
รออ่านจร้า o13
-
ชะอุ้ย อยากให้เชษฐ์เป็นพระเอกทำไงดี555
เนมน่ารักจัง หลงซะแล้ว
มาต่อไวๆนะคะ ติดตามค่ะ
-
อ๊ากคิดถึงชินและนทค่า มาคราวนี้หวานมากมายค่า
-
ตอนอ่านกรงรักเชียร์เชษเอก
:m28: แต่พอเริ่มอ่านตรวรัก ก็คิดว่าน่าจะไม่ใช่นะ เนมน่าจะคู่กับเชษ(รึเปล่า)
o18 รอตอนต่อไปจ้ะ
-
อ่านมาได้ 30 กว่าตอนแล้วไม่ได้มีโอกาสโฑสต์คอมเม้นเลย
รู้สึกสงสารชินนิดๆ และพอดีไปเปิดเพลง Move on - Brono Mars
แล้วรู้สึกทำให้เข้าใจอารมณ์ของชิน ฮ่าๆๆๆๆ
เนื้อเพลงท่อนนี้
How do I end up in the same old place,
faced again with the same mistakes,
so stubborn thinkin I know what is right,
but life proves me wrong everytime,
takin roads that lead me nowhere,
how do I expect to get there,
but when will I learn to just put you first.
I come to you now when I need you,
but why do I wait to come see you,
I always try to do this on my own but I was wrong cause only with you can I move on.
Can I move on.
I get out of my own way, let you have your way.
Cause I realize I'm no good on my own,
I'm there for you, I'll settle for you
I can't live without you.
ฟังเพลงนี้อ่านไปด้วยรู้สึกอินคะ ฮ่าๆๆ
-
[2]
เสียงเพลงดังในห้องซ้อม ร่างของเด็กหนุ่มสองคนกำลังตั้งใจซ้อมเต้นอย่างจริงจัง เนื่องจากพรุ่งนี้จะเป็นวันแรกที่พวกเขาเปิดตัว
“ไปพักได้แล้ว ทั้งสองคนเลย” ตรีภพเอ่ยพลางส่งน้ำแร่ให้คนละขวด ปรายสายตามองเด็กหนุ่มที่เหงื่อท่วมกายทั้งสองที่รับไปดื่มอย่างกระหายด้วยสายตาระอา “ค่อยๆดื่มสิ... นี่มันห้าทุ่มแล้ว กลับไปนอนกันได้แล้ว”
“คร้าบ”
“เออ เนม วันนี้ค้างบ้านธิปไหม พรุ่งนี้พี่ภพจะได้ไม่ต้องไปรับสองที่”
“เอางั้นก็ได้”
นิพิทยิ้มให้กับคู่หูร่างสูงที่หยิบผ้าขนหนูมาซับเหงื่อให้ ธิปก หรือ ธิป เพื่อนสนิทที่สุดที่รู้ทุกเรื่องที่เป็นเขา พวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่เข้าบริษัทมาเป็นเด็กฝึกหัด และโดนจับคู่ให้เป็นดูโอ้ เห็นหน้ากันตลอดทั้งวันยิ่งกว่าพ่อแม่เสียอีก จึงไม่แปลกที่จะสนิทสนมกันมาก มากจนเกินคำว่า ‘เพื่อน’
“พรุ่งนี้เปิดตัวแล้ว... ดังแล้วห้ามนอกใจนะ”
ธิปกหัวเราะลั่นพลางขยี้เรือนผมนุ่มมืออย่างมันเขียว “พูดไป เนมก็รู้ธิปรักเนมได้คนเดียว หัวใจมีอยู่ดวงเดียวจะให้ใครซ้ำสองได้ไง”
นิพิทยิ้มรับ “แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย”
พวกเขาโด่งดังชั่วข้ามคืนตามคาด เนื่องจากเป็นเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปีสองสไตล์ ธิปกจะเป็นสไตล์หล่อเท่ นิพิทจะเป็นสไตล์หล่อขี้เล่น จึงคว้าหัวใจได้ทั้งสาวน้อยสาวใหญ่ ยอดวิวในยูทูปพุ่งทะลุเป้า แน่นอนยอดขายอัลบั้มแรกของพวกเขาจนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่มีใครลบเลือนได้
มันอาจจะเป็นเพราะชื่อเสียงนี้นี่เอง ที่ทำให้ใครอีกคนเปลี่ยนแปลงไป
“ธิป วันนี้ค้างที่บ้านได้ไหม?”
นิพิทเอ่ยเช่นนั้น เนื่องจากเห็นว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของร่างสูงผู้เป็นคนรัก แต่อีกฝ่ายกลับชักสีหน้าพร้อมกับมีทีท่าไม่สบายใจในทันที
“เป็นอะไรเหรอ?”
“ไม่ได้ วันนี้ไม่สะดวกน่ะ คราวหน้าได้ไหม?”
“จริงเหรอ... จริงๆนี่ก็สี่ทุ่มกว่าแล้วนะ ธิปจะไปไหนเหรอ?”
“เปล่า กลับห้องนั่นแหละ... คือวันนี้เหนื่อย อยากพักน่ะ คงไม่มีเวลา...”
“เนมก็เหนื่อย งั้นเรารีบกลับไปนอนด้วยกันเนอะ”
“บอกว่าไม่ได้ไง!”
เด็กหนุ่มร่างบางอึ้งไป และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่าเผลอตะคอกออกไป เขาจึงปั้นยิ้มบางพลางลูบบ่ามนอย่างอ่อนโยน กลับมาเป็นธิปกที่แสนดีอีกครั้ง
“ธิปเหนื่อยน่ะ เนม วันนี้เนมกลับบ้านนะ เชื่อธิป แล้วพรุ่งนี้เราค่อยเจอกัน”
ดวงตากลมโตที่มองตามแผ่นหลังของร่างสูงฉายแววไม่เข้าใจ มีความรู้สึกบางอย่างปรากฏขึ้นในใจ
“อย่าคิดมากน่ะ”
บอกตัวเองเช่นนั้น และแอบกระซิบบอกตรีภพว่าพรุ่งนี้ให้ไปรับเขาที่คอนโดของธิปกนั่นแหละ เพราะเขาตั้งใจจะไปเซอร์ไพรส์ ไม่ได้ตอนเที่ยงคืน แต่ขอเป็นคนที่ได้อวยพรวันเกิดเป็นคนแรกของวันก็ยังดี
นิพิทเตรียมของขวัญเอาไว้เป็นอย่างดี แน่นอน แม้ว่ารายได้ของเขาในตอนนี้จะยังเทียบชั้นกับพวกดาราแถวหน้าไม่ได้ แถมเขายังมีค่าห้องและค่าสารพัดที่ต้องจ่าย แต่เขาก็เก็บหอมรอมริบเอาไว้หลายเดือนเพื่อของขวัญชิ้นนี้ แหวนจากคาร์เทียร์ เครื่องประดับราคาแพงลิบลิ่วชิ้นแรกที่เขาซื้อให้กับคนที่รัก แม้ว่าจะทำเอาเงินที่เก็บไว้หายไปไม่น้อย แต่เขาก็ไม่นึกเสียดายเลยสักนิดเมื่อจินตนาการถึงใบหน้ายินดีของคนที่รัก
“ปิ๊งป่อง”
ไม่มีใครมาเปิด นิพิทอมยิ้มอย่างนึกระอาใจ นี่ก็เจ็ดโมงครึ่งเข้าไปแล้ว ตรีภพกำลังจะมาถึงในอีกครึ่งชั่วโมง หากไม่อาบน้ำอยู่ก็คงยังไม่ตื่นนั่นแหละ
เด็กหนุ่มไขกุญแจเข้าไปอย่างเงียบเชียบพร้อมกับถอดแว่นกันแดดที่ใช้พรางตัวออก สิ่งแรกที่ทำให้คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นอย่างประหลาดใจคือรองเท้าหนังสีดำที่กระเด็นกระดอนอยู่บนโถงทางเดิน แทนที่จะวางอยู่ตรงที่วางรองเท้า ราวกับคนที่ถอดมันนั้นเร่งรีบเหลือเกินที่จะเข้าไปในบ้าน
เรียวขาเพรียวสวยจนผู้หญิงอิจฉาค่อยๆเดินไปตามทางเดินที่นำไปสู่ห้องนอนที่ปิดประตูเอาไว้ไม่สนิท
ทีละก้าว
ทีละก้าว
สิ่งแรกที่สะท้อนอยู่บนดวงตาคู่สวย คือรองเท้าส้นสูงสีแดงที่วางระเกะระกะอยู่ที่พื้นห้องนอน
เขาค่อยๆมองตามเสื้อผ้าที่กองอยู่เป็นทาง จนจรดที่ปลายเตียง
เตียง --- ที่มีผู้ชายและผู้หญิงนอนกอดก่ายกันจนผ้าปูที่นอนหลุดลุ่ย
เตียงที่พวกเขาเคยนอนด้วยกัน
“เนม!”
“ว้าย!”
เจ้าของนามรีบชักเท้ากลับ เขาคงตาฝาด หรือไม่ก็ฝันไป ฝันร้ายชะมัด ถ้าตื่นมาแล้วเล่าให้ธิปกฟัง อีกฝ่ายก็คงหัวเราะแล้วบอกว่าเขาฝันเพ้อเจ้อไปเอง
“เนม เดี๋ยว!”
ข้อมือของเขาถูกคว้าเอาไว้อย่างแรงจนเจ็บ
ความเจ็บ --- ที่ย้ำชัดให้รู้ว่านี่ไม่ใช่ฝัน
เขาควรจะเอะใจ หลายครั้งที่เขาสังเกตเห็นโทรศัพท์ที่ดังผิดเวล่ำเวลา และท่าทางหวาดระแวงอย่างคนมีความผิดติดตัว
--- แต่ก็ยังไม่อยากจะเชื่อ
ไม่อยากจะเชื่อ ว่าผู้ชายตรงหน้าจะทรยศต่อความรักของพวกเขาได้อย่างง่ายดายเหลือเกิน
ระยะเวลาสี่ปีที่พวกเขาคบกัน --- มันน้อยอยู่เสียเมื่อไหร่
'หัวใจมีอยู่ดวงเดียวจะให้ใครซ้ำสองได้ไง'
ดวงตาพร่ามัว กายบางสั่นไหว
แต่คนอย่างเขา ไม่เคยมีน้ำตาให้กับใคร!
“มันไม่ใช่อย่างที่เนมคิดนะ ผู้หญิงนั่น... มันยั่วธิป!”
นิพิททำเสียงขึ้นจมูก เขาเดินหนี แต่กลับถูกรั้งเอาไว้ไม่ให้ไปไหน
“เนมจะไปไหน เนมไม่เชื่อธิปเหรอ?”
น้ำเสียงทอดฉะอ้อน ทั้งๆที่เรือนกายเต็มไปด้วยรอยเล็บและรอยจูบราวกับเพิ่งฟัดกันมาอย่างดุเดือด
นิพิทเมินหน้าหนี พลางถอนหายใจยาว ไม่คิดวิ่งหนี แต่ก็ไม่นึกอยากต่อปากต่อคำ ซึ่งธิปกตีความว่าอีกฝ่ายยอมเชื่อคำแก้ตัวเหล่านั้น
“เนมเชื่อธิปนะ ธิปไม่เคยนอกใจเนมเลยนะ รักเนมคนเดียว”
นิพิทแค่นยิ้ม เขาเห็นอยู่ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร นั่นเป็นดาราชื่อดังที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ๊ดันตัวแม่แห่งวงการบันเทิง คิดว่าเขาโง่นักหรือไงถึงได้ใช้คำพูดแก้ตัวที่ไร้น้ำหนักแบบนั้นในการเชื่อมสัมพันธ์
มือเล็กเอื้อมเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ล้วงเอากล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาแล้วยื่นให้
“สุขสันต์วันเกิด”
“นี่ให้ธิปเหรอ? โห ที่ธิปอยากได้เลย เนม ธิปรักเนม ธิปรักเนมที่สุดเลยนะ”
นิพิทเหยียดยิ้ม พร้อมกับชักมือกลับ
“คิดอีกที... น่าเสียดาย”
“... เนม?”
หยาดเหงื่อมากมายที่ลงแรงไป ความตั้งใจที่จะนำความสุขราคาแพงมาให้กับคนที่บอกว่าอยากได้ เพียงแค่ต้องการได้เห็นสีหน้าดีใจและรอยยิ้มของร่างตรงหน้า ผู้ชายที่ไม่ซื่อสัตย์ ผู้ชายที่ยอมแลกทุกสิ่งเพียงได้ก้าวไปข้างหน้า แม้ว่านั่นจะเป็นการเกาะชายกระโปรงของผู้หญิงก็ตาม!
“หยาดเหงื่อของฉัน... มันน่าเสียดายเกินกว่าจะเอามาซื้อของประเคนให้คนอย่างนาย เอาไปโยนทิ้งแม่น้ำยังคุ้มกว่า!”
ทิ้งไปให้หมด
ทั้งความทุกข์ ทั้งหัวใจ
ใครจะรู้ ว่าลงท้ายแล้ว หัวใจดวงเดียวที่มอบให้เขาจะถูกกระชากกลับคืนอย่างง่ายดาย และส่งต่อไปให้คนอื่นโดยไม่ไยดี โดยน้ำมือของบุคคลเดียวกันกับคนที่พร่ำบอกรักเขาทุกวี่วัน
เพราะลมปากของมนุษย์เรา --- มันก็แค่นี้
“พี่ภพ... ผม มีเรื่องจะขอร้อง...”
ตรีภพที่กำลังจอดรถอยู่ที่ลานจอดรถใต้คอนโดของธิปกถึงกับเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงเจือสะอื้นของอีกฝ่าย
“เนม? เป็นอะไรไป? ตอนนี้อยู่ไหน?”
“ผม... จะขอเดบิวต์เดี่ยว”
“... ว่าไงนะ?”
เสียงเปียโนที่เล่นเพลง Canon in D Major ที่ร่างเพรียวตั้งให้เป็นริงโทนดังอย่างต่อเนื่องมาร่วมชั่วโมง ในที่สุดก็สามารถปลุกให้ชายหนุ่มที่อ่อนล้าตื่นขึ้นได้
เขาเหม่ออยู่สักพักเมื่อเห็นว่าทั้งห้องตกอยู่ในความมืดทั้งๆที่เขาไม่ได้ปิดม่าน ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีนัด และนี่ก็ปาเข้าไปสองทุ่มกว่าแล้วด้วย
"ตาย หลับยาวเลย" รีบคว้าโทรศัพท์มากรอกเสียงเข้าไป "ฮัลโหล โทษครับพี่นา รถติดอ่ะครับ กำลังรีบไปนะ"
ปากว่าไปงั้นขณะมือรีบคว้าเสื้อเชิ้ตสีดำเรียบๆมาสวม แต่ก็แอบหวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ลืมไปว่าเขาฝากรถเอาไว้ที่บ้านพ่อแม่ที่ต่างจังหวัด เพราะแม้แต่ตัวเขาเองยังลืมไปว่าไม่มีรถยนต์ใช้
ร่างโปร่งตรงไปรื้อกระเป๋าเป้ใบใหญ่ ก่อนจะคว้าสเปรย์น้ำแร่มาฉีดพ่นหน้าให้สดชื่น ตามด้วยทาแป้งเล็กน้อยแล้วเซ็ตผมที่ยุ่งเหยิงเพราะการนอนกลิ้งเกลือกไปหลายชั่วโมงให้เข้าที่เข้าทาง ส่องกระจกอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ปลายนิ้วเรียวจะเอื้อมปลดกระดุมเสื้ออีกเม็ดหนึ่งแล้วแหวกเล็กน้อย โดยไม่ลืมถกแขนเสื้อขึ้นอย่างมีสไตล์ ตบท้ายด้วยแว่นกันแดดสีดำอันโปรดของเขาแล้วออกไปข้างนอก
เขาทิ้งกระเป๋าสตางค์เอาไว้ที่ห้อง เอาไปเพียงบัตรเครดิตหนึ่งใบ กับแบงค์พันอีกสองใบ คิดว่าแค่นี้ก็คงอยู่ได้สบายๆ
คงหนีไม่พ้นบีทีเอสล่ะแบบนี้
คิดอย่างอารมณ์ดีพลางตรงไปที่บีทีเอสที่อยู่ไม่ไกล ไม่ได้ใช้บริการซะนานทีเดียว ตั้งแต่เข้าวงการนั่นล่ะ
แต่มืดแล้ว คงไม่มีใครสังเกตเห็นเขาหรอก
.
.
--- ซะที่ไหน
เกือบสามทุ่มตรง ที่ร่างของเขาปรากฏที่ร้าน Aphrodite หอบแฮ่กราวกับเพิ่งวิ่งพันไมล์มาอย่างเร่งร้อน ตั้งแต่วินาทีแรกที่ก้าวเข้าไปในรถไฟฟ้า ทุกสายตาก็หันมามองทางเขาเป็นตาเดียว แว่บแรกเขานึกงงว่าลืมสวมกางเกงมาหรืออย่างไร แต่เมื่อได้ยินเสียงสูดลมหายใจของเด็กสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แล้วตามมาด้วยเสียงกรี๊ดสนั่น เขาก็รู้แล้วว่า นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้ใช้บริการรถสาธารณะ
กว่าจะหนีพ้นสายตาสาวๆที่วิ่งตามเขาพร้อมถ่ายรูปราวกับเห็นตัวประหลาดวิ่งอยู่กลางเมืองได้ก็แทบแย่ ผมที่เซ็ตเอาไว้ซะหล่อก็เป็นอันป่นปี้ หน้าม้าปรกลงมาปิดหน้าผากเหมือนเดิม
“พี่นา อยู่ไหนอ่ะครับ ผมถึงหน้าร้านแล้ว”
ไม่ค่อยได้ยินเสียงจากปลายสายนัก ไม่นานสายก็ตัดไป เขาขยี้ผมอย่างขัดใจจนเรือนผมสีน้ำตาลสว่างที่ยุ่งอยู่แล้วยุ่งหนักกว่าเก่าอย่างลืมตัว ตั้งใจจะเดินเข้าไปหาเอง แต่แล้วกลับไปชนเข้ากับร่างสูงคนหนึ่งที่กำลังยืนอ่านอะไรบางอย่างในไอแพดอย่างเคร่งเครียดอยู่ในมุมมืด
“โอ๊ะ ขอโทษครับ”
ทั้งสองฝ่ายต่างรีบกล่าวคำขอโทษขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนจะชะงักไปทั้งคู่เมื่อพบว่าฝ่ายตรงข้ามหน้าตาคุ้นเคยอย่างน่าแปลกใจ
“นาย!”
“นี่! เข้ามาได้ยังไง?!”
เสียงจากมนุเชษฐ์ทำเอาเขาขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจ
“หมายความว่าไง? ก็เดินเข้ามาน่ะสิ ต้องใช้บัตรสมาชิกรึไง?”
จริงๆแล้ว หากจะขึ้นไปด้านบนของร้านก็ต้องใช้บัตรสมาชิกจริงอย่างที่ว่า แต่ตอนนี้อยู่ที่ชั้นล่างซึ่งขอให้เป็นแขกแต่งตัวเหมาะสมก็สามารถเข้ามาใช้บริการได้
“เฮ้ย ทำไรของนาย?!”
เสียงใสร้องลั่นเมื่อจู่ๆมือใหญ่ก็คว้าต้นแขนของเขาแล้วดึงให้ตรงไปทางประตูทางเข้าที่เขาเพิ่งจะก้าวผ่านเข้ามาหมาดๆ
“ออกมาด้วยกันเลย อายุไม่ถึงยี่สิบห้ามเข้า”
“นายจะบ้าเหรอ! ตอนนี้ฉันยี่สิบเจ็ดแล้ว!”
ร่างสูงไม่แม้แต่จะชะงักด้วยซ้ำ กลับสั่นศีรษะแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
“จะโกหกก็เอาให้มันเนียนๆหน่อย รออีกสองสามปีค่อยมาใหม่นะ เจ้าหนู”
“ไม่ได้โกหกนะ!!”
“งั้นขอดูบัตรประชาชนหน่อย”
นิพิทนิ่งไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาทิ้งทุกอย่างเอาไว้ที่คอนโดเพราะขี้เกียจมีอะไรเกะกะ มันจะอะไรกันนักกันหนา ที่อเมริกาเขาไม่เห็นเคยเจอปัญหาแบบนี้เลย
“นายเป็นใคร? ตำรวจรึไง?”
“ไม่ใช่ครับ เป็นพนักงานธรรมดาเนี่ยล่ะครับ แต่หน้าที่ของผมคือการดูแลไม่ให้ร้านเดือดร้อน”
“งั้นเหรอ แล้วนายแน่ใจได้ยังไงว่าฉันอายุไม่ถึงยี่สิบ เอาอะไรมาตัดสิน?”
“แค่ดูก็รู้แล้ว”
หน้าใสกิ๊งซะขนาดนี้ ขนาดนิชาที่ว่าใสแล้วยังสู้ไม่ได้ แถมผมหน้าม้าสีอ่อนที่ปรกหน้ายังทำให้ดูน่ารักเหมือนเด็กๆ แว่บแรกที่เห็นนึกว่าผู้หญิงซะอีก คงเป็นเด็กปีหนึ่งที่ไหนสักแห่งล่ะสิถึงได้เห่อกับการจัดแต่งทรงผมตามแฟชั่นซะขนาดนี้
นิพิทไม่รู้จะตีความคำพูดของร่างตรงหน้าว่าอย่างไรดี แต่ยังไม่ทันจะได้โต้ตอบ เขาก็ถูกลากมาปล่อยทิ้งเอาไว้นอกร้าน แถมอีกฝ่ายยังกำชับยามเฝ้าประตูอีกต่างหากว่าห้ามให้เข้าไป
“โว้ย! มันจะอะไรกันนักหนาเนี่ย!!”
หมอนั่นต้องรู้อยู่แล้วแน่ๆว่าเขาอายุเกิน แต่นี่คงเป็นการแก้แค้นเพราะเห็นเขาไม่มีบัตรประชาชน จำไว้นะ เขาจะต้องหาทางเอาคืนให้ได้!
นิพิทคิดอย่างเจ็บใจ และในที่สุดก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากโทรเรียกให้พี่สาวออกมารับราวกับเป็นเด็กเล็กๆ
“พี่นา มารับผมหน่อยสิ... เปล่า เจอไอ้บ้ากวนประสาทไม่ยอมให้เข้าไป.. ครับๆ”
เพียงไม่นานนัก เขาก็ได้พบกับร่างของบุคคลในครอบครัวที่แสนคิดถึง แต่ไม่ใช่พี่สาวอย่างที่คาดเอาไว้ กลับเป็นน้องชายคนเล็กที่ไม่ได้พบกันมานานพอกัน
“นท!!”
“พี่เนม!”
ร่างบางวิ่งเข้าหาผู้เป็นพี่ที่ยืนอยู่หน้าร้านด้วยความยินดี พร้อมกับกอดรัดเอวเพรียวนั้นเอาไว้แน่น
“คิดถึงจังเลย! เป็นไงบ้างครับ? พี่สบายดีใช่ไหม? ผอมไปหน่อยนะ กินข้าวครบทุกมื้อรึเปล่า?”
นิพิทหัวเราะอย่างขบขัน “พี่สบายดี ใจคอจะไม่หยุดพักหายใจบ้างเลยเหรอไง?”
นิชาหันไปทางยามเฝ้าประตูที่คุ้นเคยกันดีตั้งแต่สมัยที่เขายังเคยทำที่ร้านนี้อยู่
“พี่ครับ นี่พี่ชายของผมเอง อายุเกินยี่สิบแล้วแน่นอนครับ”
“อ้าวเหรอครับ เห็นหน้าเด็กๆ คุณเชษฐ์เขาเลยไม่ให้เข้าน่ะครับ”
นิชาหัวเราะ “ไม่หรอกครับ พี่จำเขาไม่ได้เหรอ นี่นักร้องดังเชียวนะ” พูดไปแบบนั้น อีกฝ่ายจึงจดจ้องใบหน้าของร่างเพรียวใกล้ๆ เนื่องจากมันมืดจึงมองไม่ค่อยชัด ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบว่าเป็นใบหน้าที่เห็นตามหน้าปกนิตยสารทั่วไปเป็นประจำ ในขณะที่ผู้ตกเป็นเป้าสายตาแอบหยิกแก้มน้องชายเบาๆ
“พูดมากจริง”
“โธ่ พี่เนม นทอยากอวดนี่นา”
“อวดพี่นายังไม่พอรึไง นายนี่”
“ฮ่าๆ ว่าแต่ได้เจอเชษฐ์แล้วเหรอครับ?”
“ไอ้หมอนั่นที่สูงๆใช่ไหม? ชื่อเชษฐ์เหรอ?”
“ใช่ครับ เขาเป็นเลขาของเจ้าของร้าน”
“อ้อเหรอ...”
“มีเรื่องกันเหรอ?” นิชาแอบจับน้ำเสียงได้ลึกๆว่าอีกฝ่ายแอบมีน้ำโห แต่ก็ค่อยโล่งใจเมื่ออีกฝ่ายเพียงหันมายิ้มหวานให้แล้วลูบศีรษะมนของคนที่ตัวเล็กกว่าเบาๆ
“เปล่า พี่แค่สงสัยน่ะ เห็นสูงๆ หุ่นแบบนั้นนึกว่าเป็นบอดี้การ์ดหรืออะไรทำนองนั้นซะมากกว่าเลขา”
“เชษฐ์สูงมากครับ เมื่อก่อนเคยทำที่ร้านกาแฟของนท แต่ตอนนี้มาทำที่นี่ได้หลายปีแล้วเหมือนกัน”
“อ้อ...”
“อ้าว พี่นท วันนี้มาด้วยเหรอครับ?”
พูดยังไม่ทันขาดคำ เจ้าตัวก็โผล่มาให้เห็นอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มยินดีราวกับสุนัขได้พบกับเจ้าของที่คิดถึงมานาน ร่างหนาตรงดิ่งเข้ามาโดยที่สายตาจับจ้องเพียงใบหน้าน่ารักของคนคุ้นเคย
“เชษฐ์ เป็นยังไงบ้าง? ไม่ได้เจอกันซะนานเลย”
ดวงตาคมทอแววละมุนเมื่อได้เห็นรอยยิ้มใสของร่างตรงหน้า ก่อนที่ผิวแก้มจะขึ้นสีเรื่อเมื่อมือเรียวเอื้อมไปปัดเรือนผมที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงที่เกิดจากตอนฉุดกระชากลากถูนิพิทให้ออกไปด้านนอกร้านให้เข้าที่เข้าทาง
“ผมยุ่งหมดแล้ว เราน่ะเป็นหน้าเป็นตาของร้าน ต้องดูแลตัวเองให้ดีรู้ไหม?”
“อ๊ะ... ขะ ขอบคุณครับ”
--- แบบนี้นี่เอง
เพียงแค่ได้เห็นกิริยา คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานานก็พอจะเดาได้ ดูเหมือนว่าที่นี่คงจะมืดไปหน่อย หรือไม่ร่างสูงตรงหน้าก็คงจะมีดวงตาเอาไว้มองเพียงแค่นิชาคนเดียวเท่านั้น เพราะเพิ่งจะได้หันมาเห็นร่างของเขาที่ยืนอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แรกแล้ว
“อ้าว คุณ”
“เชษฐ์ นี่พี่ชายของพี่เอง มานี่สิ จะแนะนำให้รู้จัก”
“พี่ชาย????”
นิพิทซ่อนรอยยิ้มขันสีหน้าตกตะลึงของร่างสูงใหญ่ สายตาไม่อยากจะเชื่อนั่นไม่รู้จะตีความไปทางร้ายหรือดี แต่ที่แน่ๆคงหนีไม่พ้นว่าหน้าของเขาดูเด็กกว่าวัยไปโขทีเดียว --- แน่สิ เป็นนักร้องก็ต้องบำรุงเป็นอย่างดีอยู่แล้ว
“ใช่ พี่เนม พี่เนมครับ นี่เชษฐ์ที่เล่าให้ฟัง แต่ก็เคยเจอกันแล้วนี่เนอะ”
“อือฮึ ก็... เคยเจอกันครั้งสองครั้ง”
นึกหงุดหงิดในใจ เด็กคนนี้เองน่ะหรือที่นิชาผู้เป็นน้องชายเล่าให้ฟังอยู่ตลอดตั้งแต่หลายปีก่อน ข่าวว่าเป็นเด็กขยัน ใฝ่เรียน เลี้ยงดูที่บ้านด้วย รักดีมันก็ดีอยู่ แต่นิสัยนี่อีกเรื่อง ไหนน้องชายของเขาเล่าว่าเป็นเด็กดีนักหนาไง เท่าที่เจอมามีแต่ใช้อารมณ์เป็นใหญ่
ในขณะที่มนุเชษฐ์แลดูไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ยืนอึ้งประสานสายตากับดวงตากลมโตที่ฉายแววกวนพร้อมกับรอยยิ้มเชิดๆอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
“เชษฐ์ มาทางนี้หน่อย”
“อ้าว เอกเรียกแล้วแน่ะ รีบไปเถอะ”
“เอ่อ ครับ ขอตัวก่อน”
-
เมื่ออีกฝ่ายลับตาไป นิชาจึงรั้งแขนเรียวเบาๆ
“พี่เนม ไปหาพี่นากัน เจ๊รอนานแล้วเดี๋ยวจะบ่น”
“โอเค วันนี้เดี๋ยวพี่เป็นเจ้ามือเอง อยากกินอะไรจัดเลย เปิดบลูสักขวดไหม”
“แล้วแต่พี่เนมเลยครับ จริงๆนทคงดื่มมากไม่ได้หรอก แฟนดุ”
“ตาคนนั้นน่ะเหรอ ยังไม่เลิกกันอีกรึไง?”
นิชาหัวเราะอย่างไม่ถือสาคำพูดของผู้เป็นพี่ชาย อีกฝ่ายหวงเขาอย่างกับอะไรดี แต่ก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะมาห้ามไม่ให้เขาคบกับใคร แค่ย้ำให้ระวังโดนหลอกให้ดีเท่านั้น
“ครับ เดี๋ยวนี้อะไรๆก็ดีขึ้น”
“จริงเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นพี่โล่งใจไป”
เขาจับศีรษะมนของน้องชายมาโยกไปมาเบาๆ พร้อมกับอุทานดังด้วยรอยยิ้มเมื่อได้พบกับพี่สาวคนสวยในห้องพิเศษที่แยกออกมาอย่างเป็นส่วนตัว นิชารู้ดีว่าพี่สาวและพี่ชายของเขาต้องการอะไร จึงได้ขอจองห้องพิเศษที่มีคิวรอล้นอยู่เอาไว้ให้เพื่อการนี้
“คิดถึงจัง พี่นา แหม เชพยังแหล่มบ๊ะเหมือนเดิมนะ”
ไม่พูดเปล่า เอามือลูบไปตามรอยโค้งเว้าของเอวตามประสาแสบ
“ทะลึ่งว่ะ”
ฝ่ายหญิงสาวเองก็ใช้หลังมือฟาดหน้าผากใสกิ๊งนั่นไม่เบานัก หยอกแรงมาก็หยอกแรงกลับ สองคนนี้รักกันสไตล์นี้ ผิดกับน้องชายคนเล็กที่บอบบางมาแต่อ้อนแต่ออกซึ่งพวกเขาก็คอยทะนุถนอมไว้เป็นอย่างดี
“พี่เนม รอบนี้กลับมาจะอยู่นานเลยรึเปล่าครับ?”
“อาจจะนะ เพิ่งจบทัวร์ไป เรื่องแผนอัลบั้มก็พักไว้ก่อน ถ้ามีจังหวะคงออกอัลบั้มที่ไทยบ้าง”
เขานึกไปถึงแฟนคลับที่ประเทศไทยจำนวนไม่น้อยที่คงเหงาน่าดูที่เขาหายไปหลายปีราวกับไม่ใส่ใจคนที่ประเทศบ้านเกิดของตัวเองเสียบ้าง แต่ทำอย่างไรได้ คำสั่งของสังกัดเป็นที่สุดเสมอแม้เขาจะไม่เต็มใจนักก็ตาม
“แต่ฉันได้ยินว่าค่ายหนังติดต่อนายมาไม่ใช่เหรอ เนม”
“หูไวจริง สมแล้วที่เป็นเหยี่ยวข่าวในวงการ ผมยังไม่ได้ตกลงครับ มันเป็นหนังเรท”
“อ้าว ไม่มั่นใจในสกิลซะงั้น”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ของแบบนี้มันต้องคิดดีๆก่อนตัดสินใจครับ”
นิพิทหัวเราะในลำคอ พี่สาวของเขามีรูปลักษณ์ที่สวยสง่ามาแต่ไหนแต่ไร จึงเข้าวงการด้วยการเป็นนางแบบ จากนั้นจึงถูกทาบทามให้ไปเล่นมิวสิควิดีโอ แล้วตามมาด้วยหนังกับละครหลากเรื่อง ด้วยลุคที่ไม่เซ็กซี่ไม่เป็นรองใคร ทำให้ใครต่อใครต่างหมายปองทั้งๆที่เจ้าหล่อนมีข่าวฉาวจากพวกขี้อิจฉาอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่ว่าเธอจะดีหรือร้ายยังไง ก็ยังเป็นพี่สาวที่เขาภาคภูมิใจเหมือนเดิม
“ใครๆเขาก็ลือกันทั้งนั้นว่ารอบนี้นายจะกลับมาทวงบัลลังก์คืน หายไปจากชาร์ตไทยซะนานเลยนี่”
“อืม ก็ตั้งใจไว้แบบนั้น ว่าแต่ นทเถอะ ทำไมเงียบจัง เมาเหรอ?”
เขาเอ่ยอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นน้องชายนั่งตาปรือและเงียบกริบมาระยะหนึ่งแล้ว เมื่อเห็นดวงหน้าแดงจัดนั่นถึงได้ฟันธงคำตอบ
“พี่นา เอารถมารึเปล่า?”
“เปล่า มาดื่มเหล้า ใครเขาบ้าขับรถมากันล่ะ”
“เออ จริง คืนนี้พี่นอนไหน ถ้านอนบ้านผมจะได้ไปส่งนทเอง”
“ม่ายเป็นไร นทให้พี่ชินมารับด้าย”
“จะดีเหรอ นี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้วนะ”
นิพิทปรายสายตามองนาฬิกา ก่อนจะเลื่อนดวงตากลับมาทางใบหน้าเหรอหราของร่างบอบบางที่ทำตาโตราวกับคนโดนน้ำเย็นสาด
“พี่ว่าไงนะ นี่กี่โมงแล้วนะ?”
“เที่ยงคืนกว่าแล้ว”
นิชากัดริมฝีปาก นึกแปลกใจที่โทรศัพท์ของเขาไม่ดังเลยสักครั้ง เมื่อได้เห็นว่าแบตหมดจึงถึงบางอ้อ และแน่นอน กลับไปเขาโดนดีแน่ งานนี้ไม่รู้จะแก้ตัวว่าอะไรด้วย
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น นิพิทที่อยู่ใกล้ที่สุดเดินไปเปิดรับ คิ้วเรียวเลิกขึ้นเมื่อพบกับร่างสูงของคนที่ไล่เขาออกจากร้านไปเมื่อตอนเย็น
“พี่นท”
“เชษฐ์” เขาอ่านสายตาลำบากใจของอีกฝ่ายเพียงครู่เดียวก็รู้ได้ถึงสาเหตุ “รู้แล้ว เดี๋ยวพี่รีบลงไป ขอบคุณมากนะ”
“ครับ”
มนุเชษฐ์ทอดถอนใจพลางยืนพิงประตูรออยู่ที่เดิม เตชินท์บุกมาถึงร้านตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว คงจะเดินหาอยู่คนเดียวจนโมโหแล้วก็บังเอิญพบกับเขาเข้าพอดี จะปฏิเสธไปก็ใช่เรื่อง สุดท้ายเลยรับคำว่าจะพานิชาลงไปหา ดวงตาคมคู่นั้นมองตามร่างบางที่กำลังหันไปเก็บข้าวของอย่างไม่ละสายตา นัยน์ตาทอแววระอาปะปนไปด้วยความเอ็นดู นิพิทมองตามอย่างไม่เข้าใจนัก แต่เขารับรู้ได้ถึงความรักในแววตาเศร้าคู่นั้น
“พี่นา พี่เนม นทกลับก่อนนะครับ ดึกมากแล้ว”
“โอเคๆ งั้นเดี๋ยวเรากลับกันเลยไหม เนม”
นิพิทรู้สึกหงุดหงิดในใจอย่างบอกไม่ถูก เขากระดกแก้วเหล้าขึ้นจรดริมฝีปาก
“พี่กลับก่อนเลยครับ วันนี้ผมอยากอยู่ต่ออีกสักพัก”
“แบบนี้ไม่ค่อยสบายใจนะ พรุ่งนี้พี่มีถ่ายเช้าซะด้วยสิ”
นิพิทหัวเราะเสียงใสพร้อมกับโบกมือไล่ความไม่สบายใจของพี่สาวทิ้ง
“ไม่เป็นไรน่าพี่นา ผมดื่มคนเดียวออกบ่อย สมัยอยู่เมกาน่ะ”
นิชาเองก็ไม่สบายใจนัก เขาเหลือบสายตาไปทางมนุเชษฐ์ที่ยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องอย่างขอความช่วยเหลือ
“อืม เชษฐ์ วันนี้ว่างรึเปล่า?”
“ตอนนี้?”
“อื้ม”
“พอว่างอยู่ครับ วันนี้พี่เอกมา ผมเลยไม่ค่อยต้องทำอะไรมากเท่าไหร่เพราะเฮียแกอยากจัดการเองทุกอย่าง”
“งั้น มาอยู่เป็นเพื่อนพี่เนมหน่อยได้ไหม?”
“หา?”
“เฮ้ย?”
สองคนอุทานขึ้นมาพร้อมกัน นิพิทรีบปฏิเสธบอกเกรงใจ แม้สาเหตุจากใจจริงคืออึดอัดและไม่ชอบขี้หน้าของเด็กคนนี้สักเท่าไหร่ ส่วนมนุเชษฐ์นั้นได้แต่งงที่จู่ๆอีกฝ่ายอ้าปากขอความช่วยเหลือจากเขาเป็นครั้งแรก
--- เขาเคยสาบานเอาไว้กับตัวเองแล้ว ไม่ว่าคำขอร้องของนิชาจะเป็นสิ่งใด เขาก็พร้อมจะทำให้ทุกประการ
“ได้ครับ”
“เฮ้ย!”
เสียงอุทานแบบเดิมดังหลุดลอดเรียวปากงามอีกครั้ง และดังกว่าเดิม ในขณะที่นิชาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ฟังดังนั้น เพราะแม้ว่าที่นี่จะเป็นห้องพิเศษ แต่ว่าเขาก็ไม่สบายใจอยู่ดีที่จะปล่อยให้พี่ชายนั่งดื่มอยู่ตามลำพังไม่มีคนคอยดูแล อีกสาเหตุหนึ่งอาจเป็นเพราะอาชีพศิลปินด้วย นิชาคงรู้สึกผิดหากลงท้ายแล้วมีข่าวไม่ดีถึงพี่ชายหลุดออกไปเพราะคืนวันนี้
“ขอบคุณมากนะ เชษฐ์”
นิพิทกำลังจะอ้าปากปฏิเสธ แต่เขากลับชะงักไปอีกครั้งเมื่อได้เห็นสายตาที่ทอดมองใบหน้าน่ารักที่กำลังคลี่ยิ้มให้ เป็นดวงตาที่โหยหาความรัก เป็นสุข ในขณะเดียวกันก็ปวดหัวใจ นัยน์ตาคู่เดิมนี้เองยังทอดมองเรือนกายเล็กที่ก้าวเดินไปตามโถงทางเดินพร้อมกับพี่สาวจนลับสายตา เป็นสายตาของคนที่เจ็บใจ เหมือนเด็กโดนแย่งของเล่นชิ้นโปรดไป
นิพิทกลอกสายตาไปมา แบบนี้ที่เขาสงสัยเอาไว้คงไม่ผิด ไม่แปลกใจนักที่น้องชายจะเนื้อหอมกว่าเขา แม้ว่ารูปลักษณ์จะคล้ายคลึงกัน เขาหน้าหล่อ แม้ว่าแฟนๆจะบอกว่าสวย แต่เขาก็ยังยืนกรานหนักแน่นว่าเขาหล่อ แต่นิชาจะตัวเล็ก น่ารัก และนุ่มนิ่มเสียมากกว่า เพราะฉะนั้นไม่แปลกที่เขาจะป๊อปกับผู้หญิง ในขณะที่นิชาแลดูจะเนื้อหอมกับผู้ชาย ซึ่งสำหรับเขานี่อาจจะไม่ใช่ข้อดีสักเท่าไหร่
ประตูปิดลง พร้อมกับร่างสูงปรี๊ดที่เดินตามมาทรุดกายนั่งลงเคียงข้าง บรรยากาศเงียบงันจนน่าอึดอัด มีเพียงเสียงดนตรีแจ๊สบรรเลงคลอเบาๆเท่านั้น
นิพิทไม่ชอบความน่าอึดอัดแบบนี้นัก จึงหันไปรินเหล้าให้อีกฝ่าย
“เอ้า ดื่มกันหน่อย”
มนุเชษฐ์รับเอาไว้ จิบเบาๆพอเป็นพิธี กล่าวขอบคุณ และไม่พูดอะไรอีก
สรุปแล้วน้องชายของเขาหาเพื่อนมานั่งด้วย แต่เขารู้สึกเหมือนมีเสาไฟฟ้ามาตั้งอยู่ข้างๆเสียมากกว่า
“เออ นี่... ฉันหน้าเด็กมากเหรอ?”
ร่างเพรียวหาเรื่องคุย ถึงจะเป็นเรื่องไร้สาระก็ตาม
“........”
อีกฝ่ายยังคงเงียบ นี่ถ้าไม่เห็นพูดเป็นต่อยหอยเมื่อตอนพบกันเขาคงเข้าใจว่าหนุ่มคนนี้เป็นใบ้ ใบหน้าดูดีเริ่มชักสีหน้าอย่างขัดใจเพราะไม่เข้าใจคนที่นั่งอยู่เคียงข้าง สุดท้ายก็ได้แต่คว้าแก้วขึ้นกระดกเอาๆเพื่อฆ่าเวลา
“คือ... ผมขอโทษ”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ พร้อมกับหันไปมองทางต้นเสียงอย่างไม่อยากเชื่อหูนัก
“เมื่อตอนเย็น ผม... เข้าใจว่าคุณอายุไม่ถึงยี่สิบจริงๆ... ขอโทษครับ”
นิพิทเผลอตัวอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นใบหน้าคมที่ก้มลงเล็กน้อย ผิวแก้มซับสีเรื่อทั้งๆที่หัวคิ้วขมวดมุ่น ดูขัดกันจนน่าขำ แต่อาการประหม่าแบบที่เขาไม่ค่อยได้เห็นนักในสังคมปัจจุบันนี้ก็อดทำให้เขายิ้มออกมาไม่ได้
“ไม่เป็นไร ฉันเองก็มีส่วนที่ทำให้เข้าใจผิด”
--- ที่หน้าเด็กกว่าวัย
“แล้วก็เรื่องที่สุวรรณภูมิ ผมหงุดหงิดใส่คุณ ขอโทษนะครับ”
“อ๋อ เอ่อ...” มือเรียวเอื้อมมาเกาศีรษะตนเองแก้เก้อ “จริงๆฉันก็ผิดเหมือนกัน ฉันหงุดหงิดไป ขอโทษที ฉันก็เป็นแบบนี้เรื่อย ปากหาเรื่อง โดนผู้จัดการด่าประจำแต่ก็ไม่เข็ดสักที เมื่อตอนอยู่เมกาก็เจอกุ๊ยข้างถนนมาหาเรื่อง แต่ฉันสู้กลับนะ แม้ว่าลงท้ายแล้วก็เป็นผู้จัดการแหละที่มาจัดการให้ ทำหน้าที่ได้สุดยอดใช่ไหมล่ะ”
ร่างสูงเองก็ดูเหมือนไม่อยากเชื่อหูนักว่าจะได้ยินคำขอโทษจากปากของอีกฝ่าย จึงเงยหน้ามองใบหน้าสวยที่พูดจาเจื้อยแจ้วไม่ยอมหยุด ซีกหน้าด้านข้างของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นไอดอลนี่ดูดีสมคำร่ำลือจริง แม้ว่าจะไม่ได้ดูไร้เดียงสาอย่างนิชา แต่ก็มีเสน่ห์ดึงดูดอย่างน่าประหลาด
“แล้วนี่ตอนนี้เรียนจบแล้วใช่ไหม? เห็นนทบอกว่าส่งตัวเองเรียนเหรอ?”
“ตอนแรกเป็นแบบนั้นครับ แต่ว่าได้พี่เอก... เจ้าของร้านที่นี่ส่งให้เรียนต่อสูงๆ จะได้กลับมาช่วยบริหารร้าน”
“ดีนะ เราเป็นเด็กรักดี ได้ผู้สนับสนุนที่ดี รับรองว่าอนาคตจะดีแน่นอน”
นิพิทยิ้มให้กับร่างสูงที่ถือแก้วเหล้าอยู่ในมืออย่างอบอุ่น อาจจะจริงอย่างที่น้องชายว่า ร่างตรงหน้าเป็นเด็กดี ไม่ว่าภายนอกจะดูโตอย่างไร จริงๆแล้วก็เป็นเพียงหนุ่มน้อยที่อายุเกินยี่สิบมาไม่กี่ปี
“แล้ว... คุณเป็นยังไงบ้างครับ?”
“ฉัน? งานน่ะเหรอ?”
“เห็นพี่นทเล่าให้ฟังว่า ต้องไปทำงานต่างประเทศหลายปี... คงเหงาแย่”
“อืม เหงาน่าดูเลย แต่อีกมุมหนึ่ง มันก็ได้เรียนรู้ชีวิตดีนะ... ปกติถ้าอยู่แต่ในอ้อมอกของพ่อแม่ ต่อให้เจอเรื่องเลวร้ายแค่ไหน เราก็สามารถกลับไปอ้อนคนที่บ้านให้ดูแลได้ใช่ไหมล่ะ? แต่พอออกไปอยู่ตัวคนเดียวแบบนั้น ถึงได้รู้ว่าชีวิตจริงไม่มีใครหรอกที่จะสามารถดูแลเราได้ตลอดรอดฝั่ง”
นิพิทเหม่อมองของเหลวสีอำพันในแก้วด้วยสายตาที่อ่านได้ยาก เหมือนกับไม่ได้คิดอะไร ทั้งๆที่ภายในใจเจ็บปวดจนเจียนแตกสลาย
“เกิดมาคนเดียว ก็ต้องตายคนเดียว... สัจธรรมโลก”
“คุณพูดเหมือนคนปลงชีวิตแล้ว”
“... เอาไว้เมื่อไหร่ที่นายอายุเท่าฉัน นายจะเข้าใจเอง”
--- เข้าใจ ว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครที่รักกันจริง ไม่มีเลย
เขาคิดไปเองรึเปล่า ว่าสายตาคมที่มองตรงมาฉายแววเห็นใจ เขาไม่ต้องการความรู้สึกเวทนาจากใคร โดยเฉพาะกับคนที่แทบไม่รู้จักกันแบบนี้ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด ดื่มเอา ดื่มเอา
ความฝันเมื่อตอนเย็นยังฉายชัดในความทรงจำ เป็นเหมือนทีวีที่ฉายซ้ำแต่ภาพเดิมๆ เรื่องเก่าๆ คำหวานเดิมๆที่เป็นเพียงลมปาก
มันจะดีสักแค่ไหน หากได้พบกับใครสักคนที่รักแต่เพียงเขาเพียงคนเดียว
ใครสักคนที่ไม่ต้องพูดอะไร และรักเขาด้วยใจจริง
Talk: ขออภัยที่นานไปนานค่ะ :mew3:
วันนี้วันประกาศเลิกทาสของร.๕ เห็นเป็นฤกษ์ดีเลยเอาตอนใหม่มาลงค่ะ (เกี่ยว??)
เข้าเดือนเมษาแล้ว เดือนที่ร้อนที่สุดในรอบปีมาถึงแล้ว
คือทุกวันนี้ถ้าไม่มีแอร์ก็แทบจะอยู่ไม่ได้ :hao5:
เปิดแอร์แล้วโลกก็ยิ่งร้อน แต่ไม่เปิดก็นอนไม่หลับ
อยากย้ายไปอยู่ตามไร่ตามป่ามากเลยค่ะ (สรุป แล้งหนัก เจอไฟป่าอีก) :z3:
ป.ล. เพิ่งเห็น... อีโมใหม่น่ารักอ่ะ :katai2-1:
-
ดูเชษฐ์จะติ๋มกว่าพี่เนมแล้วนะฮะ 55555555555555
-
:hao5:
-
เชษฐ์กับพี่เนมดีกันแล้ว :hao3:
-
ปลื้มมม คู่นี้เป็นคู่ที่น่าติดตามเช่นเคย
เราชอบอ่านแนวนี้มากก เมะที่ดูหัวอ่อนแต่ก็พึ่งพาได้
เนมก็น่ารักกกก รอหนูเชษฐ์มาดามหัวใจแล้วกันนะอิอิ
-
สรุป เนม เป็น พี่ของ นท นี้เอง อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai4: :katai4:
-
เนมน่าสงสารมากอ่ะ โดนคนรักหักหลัง แล้วใครจะมาช่วยดามใจน้าาาาาาา ใช่เชษฐ์ไหมน้า
-
สงสารพี่เนมมากกกกกก
เจอชะตากรรมคล้ายกับนท
แต่นทคือกลับไปหาคนเก่าเพราะยังรัก
แต่พี่เนมนี่ดูท่าจะได้คนใหม่ อิอิ
-
ตกใจมากที่มีภาคสองด้วย
รีบกดเข้ามาอ่านโดยทันที :katai2-1:
-
ชินคงเป็นห่วงและกังวลแย่เลยนะเนี่ย นทอยู่ดึกแบบนั้นเนี่ย ชินดูแลนทให้ดีนะ เนมคงคิดมากเรื่องนั้นสินะ แล้วเนมกับใครกันเนี่ย น่าสงสัยจัง
-
อ่านแล้วสงสารน้องนทตั้งแต่ตอนแรกกันเลยทีเดียว พี่ชินก็โอ้ยยย
ถ้าน้องนทไปมีใหม่นะ จะรู้สึก (เหมือนแค้นกันเป็นการส่วนตัว 5555)
แต่แบบแอบชอบพี่ชินนะ นิฉันชอบคนเลวรึเปล่าเนี้ยยยย ฮ่า า า
-
น้องเชษฐ์เป็นพระเอกภาคนี้ก็สุขใจแล้ว
อยากเห็นน้องสมหวัง T T
ชอบเรื่องนี้มากนะค่ะ สนุกก
สู้ๆนะค่ะพี่คนเขียน เป็นกำลังใจให้
-
นทกลับไปงานนี้ไม่รอดแน่
-
:katai2-1: :katai2-1: เขาดีกันแล้วล่ะ
-
รอคอยตอนต่อไป สนุกอ่ะ~~~~~
-
ภาคนี้เชษฐ์คงได้มีคนรักกับเค้าซะที
-
[3]
เสียงน้ำ ---
ร่างเพรียวขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะพลิกตัวไปอีกด้านเมื่อได้ยินเสียงของน้ำที่ตกกระทบพื้นอย่างต่อเนื่อง นึกแปลกใจไม่ได้ว่าใครกันที่กำลังอาบน้ำอยู่ ทั้งๆที่เขาอยู่ที่คอนโดตามลำพัง
ความคิดที่ผุดขึ้นมาทำให้ได้สติ นิพิทลืมตาขึ้นก่อนจะมองไปรอบด้านด้วยความประหลาดใจ ผนังติดวอลล์เปเปอร์สีครีม เข้ากับผ้าม่านสีพื้นขลิบลายดำแบบเรียบๆ เขากวาดสายตามองไปทั่วห้อง พร้อมกับลุกขึ้นนั่งอย่างงุนงง
โรงแรม?
ผ้านวมที่หล่นลงไปกองกับตักทำให้เขาก้มลงมองสภาพของตนเอง ไม่แปลกใจนักที่เปลือยกายล่อนจ้อน แต่งงมากกว่า เพราะจำได้ว่าเมื่อคืนไปดื่มกับครอบครัว ว่าแต่ทำไมเขาถึงมาจบที่นี่ได้? หรือมีสาวคนไหนมาติดเขาหลังจากนั้น แต่จำไม่เห็นได้
เสียงน้ำที่หยุดไหล ทำให้เขาชะงักไป นึกหวั่นใจถึงร่างที่กำลังจะปรากฏตัวออกมา และเพียงไม่นาน ความหวาดหวั่นก็แปรเปลี่ยนไปเป็นความตกตะลึง
เพราะคนที่ก้าวออกมาไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่เขาคาดเอาไว้ แต่กลับเป็นผู้ชายที่ไหนที่เขาไม่รู้จักมาก่อน!
มือเรียวที่เกาศีรษะอยู่ลอยค้างกลางอากาศ รีบฉวยผ้านวมขึ้นมาแนบกอดอย่างรวดเร็ว ก็ร่างสูงใหญ่ตรงหน้าดันออกมาในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว หนำซ้ำยังมีหยดน้ำเกาะพราวทั่วร่าง ก็ไม่แปลกหรอกสำหรับคนที่เพิ่งออกจากห้องอาบน้ำ แต่ทำไมเขาถึงมาอยู่กับผู้ชายคนนี้ได้?!
“คะ คุณเป็นใคร?!”
“ผม? เมื่อคืนก็บอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”
เสียงนุ่มเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม นึกขำท่าทางหวาดผวาจนถอยกรูดไปชนขอบเตียงของร่างตรงหน้ายิ่งนัก ใบหน้าสวยซีดจนเป็นสีขาวอย่างน่ากลัวจะเป็นลมเสียให้ได้ แถมดวงตายังเบิกโพลงราวกับเห็นเขาเป็นผีอย่างนั้นล่ะ
“เหรอ... เออ ผม... จำไม่ได้” เขาเอ่ยพลางก้มลงควานหาชุดชั้นในของตนเองมาสวมใส่อย่างลวกๆ แต่เสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงกลับหายไปเสียนี่ “เห็นเสื้อผ้าผมไหม?”
“ตากอยู่ในห้องน้ำแน่ะครับ”
“อ้อ... เหรอ ความจริงไม่ต้องซักให้ผมก็ได้นะ เกรงใจ”
นิพิทใช้ผ้าห่มคลุมกายแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำอย่างรวดเร็ว พยายามไม่สนใจร่างสูงที่ยืนจังก้าอยู่หน้าประตูห้องน้ำราวกับยักษ์เฝ้าประตู ก่อนที่บ่าเล็กจะถูกตะปบเอาไว้
“น่าเสียดายที่คุณจำผมไม่ได้ ทั้งที่เมื่อคืน... คุณฝากรักกับผมเอาไว้เต็มที่ขนาดนั้นแท้ๆนะ”
ผิวแก้มเนียนแดงก่ำ เลือดขึ้นหน้าในพริบตา “ไอ้บ้า โรคจิต!” และเผลอปล่อยหมัดเสยคางร่างสูงที่ดันยื่นหน้าเข้ามาใกล้สุดแรง ทั้งโกรธ ทั้งอาย อารมณ์ไหนไม่รู้ล่ะ ลงกับร่างตรงหน้าไว้ก่อนเป็นดีที่สุด ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำโดยไม่ลืมลงกลอนให้เรียบร้อย
ดวงตากลมโตหันไปจ้องมองสภาพของตนเองในกระจกเงาบานใหญ่ อดปลอบใจตนเองให้หายประหม่า ไม่มีร่องรอยอะไรสักหน่อย ไม่เจ็บไม่ปวดตรงไหนเลยสักนิด แต่มองรอบๆแล้วที่นี่ท่าทางจะไม่ใช่โรงแรมอย่างที่เขาคาดเอาไว้ นี่คงเมาจัดถึงได้ถูกอุ้มเข้าห้องใครก็ไม่รู้จนได้ นี่ถ้านักข่าวเห็นมีหวังเป็นข่าวใหญ่แหงๆ
มือเรียวค่อยๆเปิดประตูออกมาหลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว เห็นร่างสูงใหญ่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนพื้นที่เดิมก็อดตกใจไม่ได้ สงสัยหมัดของเขาคงรุนแรงขนาดชกคนสลบได้ นี่ยังไม่ตายใช่ไหม เห็นยังหายใจอยู่ก็คิดว่าคงไม่เป็นไร ที่แน่ๆเขาไม่คิดจะสงสารไอ้โรคจิตข่มขืนคนที่กำลังนอนหลับแบบนี้หรอกนะ
นิพิทพ่นลมหายใจเสียงดังอย่างหงุดหงิด ยังดีที่ไม่ได้พกกระเป๋าสตางค์มาด้วย ไม่งั้นมีหวังถูกรูดทรัพย์ด้วยเป็นแน่ เขารีบมองหาโทรศัพท์มือถือไอโฟนสีขาวของเขา โชคดีที่มันวางเอาไว้อยู่บนโต๊ะข้างเตียง จึงรีบเก็บเข้ากระเป๋าแล้วหาทางออกไปจากห้อง โดยไม่ลืมที่จะปรายสายตารังเกียจใส่ร่างที่สลบไสลไม่ได้สติอยู่ที่พื้นเป็นครั้งสุดท้าย
ขออย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลย ไอ้โรคจิต!
ชายหนุ่มร่างเพรียวกลับไปที่คอนโด พร้อมกับทิ้งกายลงบนเตียงอย่างนึกระอาใจ เห็นทีเขาต้องหาวันไปตรวจที่โรงพยาบาลเสียหน่อย ไม่มั่นใจว่าหมอนั่นมีเชื้ออะไรที่จะเอามาติดเขารึเปล่า
แต่ก็ยังนึกงุนงงไม่หาย นี่เขาคงเมามากจนขาดสติ ถึงได้จำอะไรหลังจากที่นิยตาและนิชากลับบ้านไปก่อนไม่ได้เลย แค่นึกถึงสีหน้าของตรีภพในยามที่รู้เรื่องนี้ก็เสียวสันหลังแล้ว โชคดีนะที่ผู้จัดการของเขาลาพักร้อนอยู่ ไม่อย่างนั้นเขาคงโดนสวดยับอีกเป็นแน่ โทษฐานทำตัวไม่สมกับเป็นคนของสาธารณะ
เสียงริงโทนจากกาแล็กซี่โน้ตในเคสสีส้มสดสั่นอยู่ในกระเป๋าเป้ที่วางกองอยู่กับพื้น เขาคลานไปหยิบขึ้นมากดรับแล้วกรอกเสียงลงไป
“ว่าไงครับ?”
“พี่เนม เป็นไงบ้าง? ตื่นยังครับ?”
“ตื่นแล้วๆ”
“อื้ม เมื่อคืนขอโทษนะครับที่กลับไปก่อน พี่เนมกลับไปตอนกี่โมง?”
“อืม น่าจะตอนร้านปิดล่ะมั้ง”
“ดื่มซะเมา กลับบ้านถูกใช่ไหมครับ?” คำพูดแซวแอบแทงใจผู้เป็นพี่ชายโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้รู้ตัวเลยแม้แต่น้อยนิด “นทนึกว่าพี่เนมจะหิ้วสาวที่ไหนกลับคอนโดมาด้วยเลยโทรมาหาด้วยความเป็นห่วงนะเนี่ย”
นิพิทแค่นหัวเราะ พูดไม่ออกว่า ไม่ได้หิ้วสาวที่ไหนกลับมาหรอกน้องรัก แต่ถูกผู้ชายไม่รู้จักหิ้ว!
“พี่สบายดี ไม่ได้เมามากขนาดนั้น”
โกหกคำโต ตอนนี้ยังเมาค้างไม่หาย คลื่นไส้อยากอาเจียนอยู่รอมร่อ
“แล้วเชษฐ์ล่ะครับ อยู่กับพี่จนปิดร้านใช่ไหม?”
ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจตอบไปว่าใช่ เนื่องจากคิดว่าน่าจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับคนที่เมาไม่รู้เรื่องอย่างเขา
พอวางสายไป เขาถึงนึกถึงชื่อของเด็กคนนั้นอีกครั้ง มนุเชษฐ์อย่างนั้นหรือ ไหนรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะอยู่เป็นเพื่อนเขาไง ลงท้ายแล้วพอเขาเมาก็ทิ้งกันสินะ ตอนที่รับปากกับนิชา ก็คงแค่จะเอาใจน้องชายของเขาเท่านั้นนั่นล่ะ หวังอะไรมากมายกับลมปากมนุษย์
เจอมาตั้งหลายครั้ง --- น่าจะชินได้แล้ว
มือเรียวกดไล่ไปตามรายชื่อของเพื่อนในโทรศัพท์มือถือเครื่องใหญ่ โดยปกติเขาใช้กาแล็กซี่โน้ตโทรออกเฉพาะกับคนที่ทำงานเท่านั้น ส่วนไอโฟนเป็นเสมือนเครื่องส่วนตัวที่ใช้เป็นประจำ มีเพียงคนสนิทอย่างตรีภพและครอบครัวเท่านั้นที่รู้เบอร์
นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่า เหตุใดนิชาถึงได้โทรเข้าเบอร์นี้ สงสัยอีกเครื่องคงแบตหมด
จริงอย่างที่คาด เขาจัดการเสียบสายชาร์ตเข้ากับไอโฟนสีขาวที่ดูสะอาดสะอ้านยิ่งนักเมื่อไม่สวมเคส เขาชอบอะไรที่เรียบง่ายสะอาดตาอย่างสีขาว หรือไม่อย่างนั้นก็จัดจ้านไปเลยอย่างสีส้มสด เรียกว่าไม่ชอบความพอดี เพราะรู้สึกว่ามันจำเจจนเกินไป
เขาไม่ชอบของโหล ไม่ชอบเหมือนใคร
เพราะฉะนั้น ถึงไม่ชอบที่จะเป็น ‘ตัวสำรอง’ สำหรับใครบางคน
หากเลือกที่จะรักเขาแล้ว ก็ต้องมีเพียงเขาคนเดียว --- คนเดียวเท่านั้นที่ยึดพื้นที่ทั้งหมดในหัวใจ
‘เมื่อคืน... คุณฝากรักกับผมเอาไว้เต็มที่แท้ๆนะ’
ดวงตาคู่สวยวาววับอย่างโกรธขึ้ง เขาสะบัดเสื้อผ้าโยนทิ้งลงกับพื้นห้องอย่างหงุดหงิด ปล่อยให้สายน้ำเย็นจัดโปรยปรายลงมาบนผิวกาย สบู่เหลวราคาแพงถูกชโลมจนท่วมผิวกายขาวกระจ่าง ร่างเพรียวอยากจะขจัดความรู้สึกขยะแขยงออกไปให้หมด
เขาเพิ่งนอนกับคนไม่รู้จักไป
ต่อให้อีกฝ่ายหน้าตาดียังไง สำหรับเขามันไม่มีประโยชน์
แม้ว่าจะชอบดื่ม ชอบเที่ยว และชอบปล่อยให้ใครต่อใครที่หลงใหลในรูปลักษณ์ของเขาส่งสายตามาแทะโลม --- แต่เขาก็ไม่ได้ ‘ง่าย’ ขนาดนั้น!
เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้ง เป็นเสียงโทรศัพท์แบบเดียวกันกับโทรศัพท์บ้านที่ทำให้เจ้าของร่างที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำถึงกับขมวดคิ้วมุ่นเมื่อพบว่าต้นเสียงไม่ได้มาจากโทรศัพท์เครื่องใหญ่ในห้องนั่งเล่น แต่กลับมาจากไอโฟนสีขาวที่เขาเพิ่งเสียบสายชาร์ตทิ้งไว้
เขาจำไม่ได้ว่าเคยตั้งเสียงเรียกเข้าเชยซะขนาดนี้
เมื่อเห็นหมายเลขที่กำลังโทรเข้ามา ดวงตาคู่สวยถึงกับเบิกกว้างด้วยความตระหนก เนื่องจากหน้าจอกำลังแสดงหมายเลขโทรศัพท์ที่เป็นของเขาอยู่ ถ้าอย่างนั้น โทรศัพท์ที่อยู่ในมือของเขาเครื่องนี้ก็ ---
“สวัสดีครับ”
เสียงทุ้มแบบเดียวกันกับที่ได้ยินเมื่อเช้าดังลอดปลายสายเข้ามา ทำเอาหัวใจแทบหลุดออกมานอกอก ไม่เคยคิดฝันเลยว่าจะต้องได้ยินเสียงของคนโรคจิตที่เขาไม่ต้องการพบหน้าอีกแม้เพียงเสี้ยววินาทีรวดเร็วขนาดนี้
“ดูเหมือนว่าคุณจะเอาโทรศัพท์ของผมติดมือกลับไป ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้คุณนำมาคืนที่นี่จะได้ไหมครับ?”
“ไม่”
ริมฝีปากบางตอบกลับไปโดยอัตโนมัติ แม้ว่าในใจจะนึกประหวั่นว่าภายในนั้นมีหมายเลขโทรศัพท์ของบุคคลสำคัญสำหรับเขาอยู่มากมาย และหนึ่งในนั้นก็คือพี่สาวของเขาผู้เป็นดาราดัง คงไม่ดีแน่หากหลุดไปถึงมือของคนที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าแบบนี้
“ถ้าไม่ติดว่าในเครื่องนั้นมีเบอร์สำคัญๆของผมอยู่มาก ผมก็ไม่ซีเรียสหรอกนะถ้าจะเอาเครื่องของคุณไปเทิร์นแล้วซื้อใหม่ แต่แบบนี้ผมลำบากใจนะครับ”
นิพิทนึกโมโหตัวเองที่ไม่ได้เข้ารหัสโทรศัพท์เอาไว้ แต่ต่อให้เข้ารหัสไว้ หากอีกฝ่ายนำเครื่องไปขายที่ร้านตามห้างทั่วไป ไม่นานก็ถูกปลดล็อกโดยง่ายอยู่ดี
“ก็ได้ครับ แต่นัดเจอกันที่อื่น ไม่เอาห้องของคุณ”
อีกฝ่ายเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบาๆยั่วอารมณ์โมโหของคนที่ยังไม่หายโกรธดี
“กลัวผมเหรอครับ?”
“ไม่ได้กลัว! แค่ไม่สะดวกไป คุณเองก็ผิดนะที่วางเอาไว้แบบนั้น มันทำให้คนอื่นเข้าใจผิดกันได้ ผิดด้วยกันทั้งสองฝ่ายก็ต้องมาเจอกันครึ่งทางสิ!”
“ผมผิดด้วยเหรอครับที่วางโทรศัพท์ของผมเอาไว้หัวเตียง คุณต่างหากที่หยิบของผมผิดไปเองนะ”
--- ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าจะบังเอิญใช้โทรศัพท์รุ่นเดียวกัน แถมไม่สวมเคสเหมือนกันอีก
“แต่หัวเตียงฝั่งนั้นเป็นฝั่งที่ผมนอน”
“อ้อ ใช่ครับ จริงๆแล้วผมเองก็ชอบนอนฝั่งนั้นเหมือนกัน... ถ้าไม่ติดว่าเมื่อคืนโดนคุณแย่งไปเสียก่อนนะ”
นิพิทเลือดขึ้นหน้าอีกเป็นคำรบสอง รู้สึกหน้ามืดเหมือนคนจะเป็นลมโดยเฉพาะเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นจากปลายสายอีกครั้ง
“แต่เห็นว่าเมื่อคืนหนักมามากแล้ว... งั้นพบกันครึ่งทางอย่างที่คุณว่าก็ได้ครับ”
ชายหนุ่มขบริมฝีปากเมื่ออีกฝ่ายพูดชื่อห้างดังแถวสุขุมวิทมา อย่างน้อยเจอกันในห้างคงไม่เป็นไร รีบแลกโทรศัพท์แล้วแยกย้ายกันกลับ เรื่องก็จะจบ และชีวิตของเขาก็คงไม่ต้องมาบรรจบกับผู้ชายคนนี้อีก
หวังว่านะ!
Talk: พี่เนมขี้โวยวายเนอะ ^_^" ผิดกับน้องนทน่าดู
ตอนนี้เหมือนจะสั้นกว่าตอนอื่นนิดหน่อย จะพยายามจะอัพอย่างต่อเนื่องไม่ให้เกินสัปดาห์นะคะ
ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตามค่า
:mew1:
ป.ล. สารบัญนิยายของชานมค่า ถ้าไม่รังเกียจเชิญนะเจ้าค่ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36869.msg2340229#msg2340229 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36869.msg2340229#msg2340229)
-
จิ้มไว้ก่อน
-
สั้นไปอ่ะอยากได้เพิ่มอีก อีกสักตอนสองตอนก็ยังดี :hao5:
อร๊ายยย :katai4:
-
ต้องเป็นเอกแน่เลยอ่ะ เพราะเชษฐ์ไม่น่าทิ้งเนมไว้กับคนที่ไม่ไว้ใจอ่ะ
-
ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันนี่ :hao3:
+1 ขอบคุณค่าาา
:กอด1:
-
อ้าว เชษฐ์ ไมทิ้งพี่เนมไว้งั้นล่ะลููก
-
ใครอ้ะะะ แล้วเชษฐ์หายไปไหน
เนมก็ยังน่ารักเช่นเคย รอตอนต่อไปนะคะะ
-
เนมไปนอนห้องใครมา :hao4:
-
บุรุษปริศนา ~~~~~
-
...คุณพี่เนม อยู่ห้องพี่เอกแน่เลย หรือว่าเรื่องนี้พี่เอก จะเป็นพระเอกหว่า เดา :laugh:
-
ใคร? อยากรู้ :katai1:
-
[4]
“นี่ๆ เมื่อกี้ใช่พี่เนมรึเปล่า?”
เสียงกระซิบกระซาบจากสาวน้อยในชุดนักศึกษาทำให้เจ้าของนามเร่งรีบฝีเท้าไปยังจุดนัดพับในห้างดังให้เร็วขึ้น อุตส่าห์สวมแว่นกันแดด แถมมัดผมเป็นปอยจุกจิ๋วๆอยู่ด้านหลังเหมือนหางไก่อีกต่างหาก ถึงกระนั้นออร่าดาราก็ยังจับอยู่ดี
ใกล้ค่ำแล้ว เพราะฝ่ายตรงข้ามดันบอกว่าติดธุระด่วนที่ต้องรีบไปจัดการก่อนถึงได้เลื่อนเวลามาเป็นหกโมงเย็น ทั้งๆที่เขาอยากจะรีบเอาโทรศัพท์แลกกันซะ ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะแอบเช็คหมายเลขโทรศัพท์ของคนสำคัญในนั้นที่มีทั้งดาราและผู้จัดการส่วนตัวของเขา
“คุณอยู่ไหนครับ? ผมรออยู่นะ”
เสียงทุ้มนุ่มเช่นเดิมดังลอดปลายสายเข้ามา จังหวะเดียวกับที่นิพิทก้าวเข้าร้านกาแฟชื่อดังพอดี ดวงตาคู่สวยมองผ่านเลนส์สีชาเห็นร่างสูงของชายหนุ่มต้นเหตุของปัญหานั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ที่มุมหนึ่งจึงรีบเดินตรงไป
“อะ นี่ของคุณ”
มือบางยื่นโทรศัพท์ให้แก่คนที่แบมือรับพร้อมรอยยิ้มกว้าง เหมือนเขาคิดไปเองหรือเปล่านะว่าเคยเห็นหน้าตาแบบนี้ที่ไหนมาก่อน
“ของผมล่ะ?”
ใบหน้าที่เขาไม่อยากจะยอมรับนักว่าหล่อฉายแววประหลาดใจ อ้าปากกว้างพร้อมกับอุทานเสียงดัง ทั้งๆที่ประกายในแววตาเต็มไปด้วยความขบขันอย่างคนกะล่อน
“โทรศัพท์ของผมอยู่ไหน?”
เสียงใสเริ่มแข็งขึ้นโดยที่เจ้าของร่างไม่คิดจะทรุดกายนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามเลยแม้แต่น้อย ยิ่งห่างไว้ยิ่งดี เขาไม่อยากจะเสวนากับคนแบบนี้นักหากไม่จำเป็น
“ผมลืมทิ้งไว้ที่บ้าน”
“คุณ!! อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ! ถ้าลืมก็กลับไปเอาเดี๋ยวนี้เลย!”
ร่างตรงหน้าหัวเราะจนตัวโยนราวกับการยั่วโมโหเขามันน่าสนุกนักหนา มือใหญ่โบกไปมาแล้วยื่นโทรศัพท์สีขาวของเขาคืนให้แต่โดยดี
“ล้อเล่นนิดเดียวเองครับ”
“ให้มันได้อย่างนี้สิ”
นิพิทบ่นพึมพำแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง ตั้งใจจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่กลับต้องชะงักเมื่อเห็นบัตรบางอย่างที่อยู่ในมือของอีกฝ่าย
“นั่นมัน!”
“ของใครน้า?”
บัตรเครดิตของเขา!
นิพิทนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเขาพกแค่เงินสดไม่กี่บาทและบัตรเครดิตหนึ่งใบออกไปจากบ้าน ขากลับก็ไม่ได้ใช้ จึงลืมไปเสียสนิทว่าบัตรหายไปหนึ่งใบ
ครั้นจะอายัดบัตรแล้วทำใหม่ก็วุ่นวาย แถมไม่รู้ว่าระหว่างนั้นอีกฝ่ายจะเอาไปรูดอะไรรึเปล่าอีกต่างหาก
“เอาคืนมานะ! ไม่อย่างนั้นผมจะแจ้งความ!”
นิพิทเอ่ยเสียงไม่เบานัก คนรอบข้างเริ่มหันมามอง จนในที่สุดเขาก็ต้องยอมลดเสียงให้เบาลง แต่น้ำเสียงยังเจือแววขู่เช่นเดิม
“ถ้าคุณไม่คืนผมมาเดี๋ยวนี้ ผมจะแจ้งความข้อหาลักทรัพย์ผู้อื่น หรือต่อให้คุณเอาไปรูดที่ไหนผมก็ไม่ปล่อยไว้แน่”
“ใครจะไปกล้าล่ะครับ ในเมื่อคุณรู้จักบ้านของผมแล้วนี่”
“รู้แล้วก็เอาคืนมาสิ!”
มือหนายกหลบฝ่ามือเล็กที่เอื้อมตะปบมาอย่างรวดเร็ว จนเจ้าของร่างเล็กหน้าทิ่มไปโถมทับร่างสูงที่นั่งเอกเขนกอยู่เต็มรัก
“อุ๊บ!”
แว่นกันแดดร่วงหล่นไปบนโซฟา ร่างเพรียวอุทานเบาๆเพราะขาของเขากระแทกกับโต๊ะไม่เบานัก แต่คนที่น่าจะเจ็บกว่าคงจะเป็นคนที่รองรับอยู่ใต้ร่าง ดวงตาคู่สวยประสานเข้ากับนัยน์ตาคมที่มองกลับมาพอดิบพอดี
แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่ดวงตาของผู้ชายคนนี้ --- มีเสน่ห์ จนทำให้เขาลืมสิ่งรอบข้างไปชั่วขณะ
“คุณโอเครึเปล่า?”
“อ๊ะ อ้อ ก็ไม่เป็นไร”
เขารีบผละจากแล้วถอยออกมาอีกครั้ง มือใหญ่ยื่นแว่นกันแดดให้พร้อมกับพยักพเยิดให้ไปนั่งฝั่งตรงข้าม นิพิทเห็นแล้วว่ายืนอยู่ก็เมื่อยเปล่า เพราะร่างตรงหน้าคงไม่ยอมรามือแต่โดยง่าย จะอะไรกับเขานักหนานะ
“คุณต้องการอะไรจากผม?”
“ผมเหรอ? จริงๆก็ไม่ได้มากมายอะไรนะ ผมแค่ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เมื่อคืนทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี... ทำไมจู่ๆเช้ามาผมถึงได้รับการต้อนรับด้วยหมัดแบบนั้น นี่ฟ้องข้อหาทำร้ายร่างกายได้เลยนะ”
นิพิทกลอกตาขึ้นมองเพดานอย่างจนใจ ก็เขาเป็นคนอารมณ์ร้อน แต่ว่าด้วยภาพลักษณ์ภายนอกที่ดูสดใสตอบรับกระแสของวัยรุ่นทำให้ใครต่อใครคิดว่าเขาน่ารักและแสนดี คงเพราะไม่เคยมีข่าวกับผู้หญิงให้เห็นด้วยนั่นล่ะ
“โอเค ผมผิดเองที่ต่อยคุณ แล้วไง?”
“แค่นี้เหรอ?”
“แล้วจะเอาอะไรอีก?”
ร่างสูงใช้ปลายนิ้วชี้มาที่คางของตนเอง
“นี่เจ็บมากเลยนะ กระดูกลั่นเลยมั้ง คิดว่าเป็นไอดอลเลยพูดแค่นั้นก็จบเหรอครับ?”
อ้อ สรุปหมอนี่ก็รู้ว่าเขาเป็นศิลปิน หรือว่าตั้งใจจะแบล็กเมล์?
“ฟังนะ ผมจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณ แล้วเรื่องของเราเป็นจบกันตกลงไหม?”
ใบหน้าดูดีเปื้อนยิ้ม ทำให้นิพิทถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะสั่นศีรษะแทนการปฏิเสธเสียอย่างนั้น
“ผมไม่ต้องการเงินของคุณ แต่ผมอยากให้คุณชดใช้”
“ชดใช้อะไร?”
นอกเหนือจากเงิน มีอะไรที่ชดใช้แทนได้อีกอย่างนั้นหรือ? นี่หมอนี่คงไม่ได้คิดอะไรอกุศลกับเขาหรอกใช่ไหม?
“ตอนนี้ผมกำลังลำบากนิดหน่อย อยากให้คุณช่วย ตกลงรึเปล่า?”
“ทำอะไรล่ะ? ถ้าไม่บอก ผมไม่ตกลงหรอก”
เกิดหลอกไปขายก็แย่น่ะสิ คนสมัยนี้เชื่อถือได้ซะที่ไหนล่ะ
ใบหน้าดูดียังคงประดับรอยยิ้มอย่างเสมอต้นเสมอปลาย พร้อมกับมือใหญ่ที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขสามตัวแล้วเปรยกับตนเองเบาๆ แต่ก็ดังเพียงพอที่จะทำให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามได้ยินอย่างชัดเจน
“เอ... ตอนนี้โรงพักจะมีคนรับโทรศัพท์รึเปล่าน้า”
“โอเค! ก็ได้! จะให้ช่วยอะไรว่ามา!”
เกลียดคนตรงหน้านัก เกลียดรอยยิ้มยียวนอย่างคนถือไพ่เหนือกว่าแบบนี้ที่สุด!
เสียงจอแจ แสงสี และดนตรีบรรเลงเบาๆแล่นผ่านโสตประสาท
เขากำลังยืนอยู่หน้าร้านที่เมื่อคืนเพิ่งมาหมาดๆ สายตากวาดมองไปทั่วด้วยความงุนงง ตั้งแต่ที่พนักงานหน้าร้านยกมือไหว้สวัสดีบุรุษร่างสูงที่ลากเขามาถึงที่นี่ จนทางเดินไปสู่ประตูที่มีเพียงพนักงานเท่านั้นที่จะเข้ามาได้
“คุณพาผมมาที่นี่ทำไม?”
“ก็คุณบอกว่าจะช่วยผมไม่ใช่เหรอครับ?”
“อ้าว สวัสดีครับท่านประธาน”
ร่างสูงของหนุ่มในชุดสูทสีแดงคนหนึ่งที่เดินออกมาจากห้องพักพนักงานยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“สวัสดี เป็นไงบ้าง?”
“ก็ดีครับ วันนี้แขกเยอะกว่าทุกวัน คงเพราะต้นเดือน เฮ้ย คางไปโดนอะไรมาครับ?!”
นิพิทอ้าปากค้างขณะอีกฝ่ายสนทนากับพนักงานในร้านอย่างตั้งใจ
เดี๋ยวนะ --- ท่านประธานอย่างนั้นเหรอ?!
“อ้อ นี่เหรอ?” สายตาหยอกเย้าถูกส่งมายังร่างที่ยืนอยู่เคียงข้าง “โดนแมวข่วนน่ะ”
แมวตัวนั้นชักสีหน้าอย่างขัดใจ ขณะที่โฮสต์หนุ่มขมวดคิ้วด้วยความงุนงง เพราะดูอย่างไรรอยแผลนั้นก็ไม่เหมือนรอยแมวข่วนเลยสักนิด แต่ประธานว่าอย่างนั้น ใครจะกล้าขัด
เสียงประตูปิดลง และในตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ในห้อง ‘ประธาน’ คนที่ว่า
“คุณเป็นเจ้าของร้านนี้เหรอ?”
“ครับ เจ้าของร้านเองครับ เพราะฉะนั้นถึงเป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องดูแลความเรียบร้อยของร้าน อย่างเรื่องเมื่อคืนเป็นต้น”
“มันเกี่ยวกันที่ไหน!”
ใบหน้าสวยแดงก่ำไปจนถึงใบหูเมื่อถูกย้อนความทรงจำที่ยังไม่ทันได้ลืม ครั้นจะอ้าปากด่าแต่ก็พูดอะไรไม่ออก เขาผิดเองที่ดื่มเยอะจนเมา แต่อีกฝ่ายก็ไม่ควรฉวยโอกาสกับคนที่เมาจนไม่ได้สติแบบนี้
“พอดีตอนนี้เลขาส่วนตัวของผมกำลังวุ่นวายเกี่ยวกับการปิดบัญชีร้าน เพราะปีนี้ร้านเราโดนสรรพากรเข้าตรวจ เขาเลยไม่มีเวลามาช่วยผมดูแลร้านอย่างที่เคยทำ”
“แล้วไง?”
“ผมเลยอยากให้คุณช่วยทำหน้าที่นั้นแทนให้หน่อยครับ”
ร่างสูงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มสบายๆ ไม่กดดันเลยสักนิด แต่บัตรเครดิตและรอยแผลบนใบหน้าก็ทำให้เขาต้องตกปากรับคำไปโดยปริยาย ในใจนึกคร่ำครวญถึงตรีภพผู้เป็นผู้จัดการส่วนตัวตงิดๆ หากมีผู้ชายคนนั้นอยู่ด้วยคงหาทางแก้สถานการณ์ให้เขาได้แน่ เคยนึกดีใจที่ตรีภพได้ไปพักร้อนจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับเขา ที่ไหนได้ พ้นสายตาไปเพียงวันเดียวเขาก็คิดถึงอีกฝ่ายเสียแล้ว
“ผมจบนิเทศฯมานะ”
“ผมรู้แล้วครับ ประวัติการศึกษาของคุณมีอยู่ว่อนเน็ตเลย”
“ผมไม่เคยทำงานอย่างอื่นนอกเหนือจากเป็นนักร้อง”
“อืม ผมก็ไม่ได้ต้องการคนมีประสบการณ์มาก่อนเหมือนกัน”
“ผมไม่แน่ใจว่าจะทำที่นี่ได้สักกี่วันนะ อาทิตย์หน้าผู้จัดการของผมกลับมาคงต้องไปทำงานต่อ”
“อ้อ พอดีเชียวครับ ผมอยากได้คนช่วยแค่หนึ่งสัปดาห์นี้เท่านั้นล่ะ”
นิพิทนึกก่นด่าตนเองอยู่ในใจ รู้อย่างนี้ลดจำนวนวันลงอีกหน่อยดีกว่า
“แล้ว... คุณจะให้ผมทำอะไรบ้างล่ะ?”
“ง่ายๆครับ ก็แค่ช่วยงานผม งานจิปาถะอย่างงานเอกสาร แล้วก็เดินตรวจรอบๆร้านว่ามีอะไรน่าสงสัยเกิดขึ้นรึเปล่า และวันไหนที่ผมเข้า ก็ช่วยมารายงานให้ผมรับทราบเท่านั้นครับ”
“งานแค่นั้น หาคนอื่นมาทำแทนก็ได้ไม่ใช่เหรอ?”
“... ผมไม่คิดว่าคุณอยู่ในสถานะที่จะต่อรองได้นะครับ”
“อะไรนักหนา อย่าพูดเหมือนตัวเองเป็นผู้เสียหายจะได้ไหม?!”
“จริงๆแล้ว ผมว่าผมนี่ล่ะผู้เสียหายตัวจริง”
อีกฝ่ายพูดยิ้มๆ แต่เขารู้สึกอยากจะตั๊นไอ้หน้าหล่อๆที่ประดับรอยยิ้มหวานนั่นอย่างบอกไม่ถูก ถ้าไม่ติดว่าประตูบานใหญ่จู่ๆก็เปิดเข้ามาเสียก่อน
“พี่เอก! วันนี้เข้าด้วยเหรอครับ?”
“เชษฐ์”
นามของผู้ที่เพิ่งมาถึงทำให้เจ้าของร่างสูงเพรียวหันไปมองด้วยความประหลาดใจ ลืมไปเสียสนิทว่าร่างสูงตรงหน้าเป็นพนักงานในร้านนี้ ท่าทางคงจะเป็น ‘เลขา’ คนที่ว่ากระมัง
“อ้าว พี่เนม! เมื่อคืนเป็นยังไงบ้างครับ? ขอโทษนะครับที่ไม่ได้ไปส่ง”
ดูเหมือนว่าการก๊งเหล้าด้วยกันจะทำให้ระดับความสนิทเพิ่มขึ้น จากคำว่า ‘คุณ’ ก็กลายเป็น ‘พี่’ ได้อย่างรวดเร็ว
“อะ อ้อ ไม่เป็นไร”
นึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่าด้วยเหตุอันใด เขาถึงได้ไปนอนอยู่บนเตียงของเจ้าของร้านได้ แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากถาม ความจริงก็ดูเหมือนจะค่อยๆเฉลยออกมาจากปากของมนุเชษฐ์โดยที่ร่างสูงอีกคนจะอ้าปากห้ามไว้ไม่ทันจึงได้แต่ยืนอมยิ้มอยู่หลังโต๊ะประธาน
“เมื่อคืนดูเหมือนว่าพี่จะเมาหนักไปหน่อยครับ แต่ตอนนี้หายคลื่นไส้แล้วใช่ไหม?”
“เอ่อ... เมื่อคืนพี่...?”
“อ้าว จำไม่ได้เหรอครับ? เมื่อคืนพี่อาเจียนใส่ผม กำลังคิดเลยว่าจะทำยังไงดี พอดีพี่เอกผ่านมาเลยอาสาไปส่งพี่ที่บ้านให้ แต่เหมือนว่าสุดท้ายแล้วก็เลอะด้วยกันหมดอยู่ดีใช่ไหมครับ? เห็นว่าพี่เอกต้องเอารถไปล้างอยู่ศูนย์นี่ ยังไงวันหลังระวังหน่อยนะครับพี่ ดื่มจนเมามากมันไม่ดีเท่าไหร่”
มนุเชษฐ์เอ่ยเรื่อยๆโดยไม่ได้มีเจตนาจะต่อว่านิพิทซึ่งยืนหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกด้วยความอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนี ความทรงจำในตอนเช้าค่อยๆรีรันเข้ามาในโสตทีละประโยค
'เห็นเสื้อผ้าผมไหม?'
'ตากอยู่ในห้องน้ำแน่ะครับ'
'น่าเสียดายที่คุณจำผมไม่ได้ ทั้งที่เมื่อคืน... คุณฝากรักกับผมเอาไว้เต็มที่ขนาดนั้นแท้ๆนะ'
'ผมแค่ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เมื่อคืนทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี... ทำไมจู่ๆเช้ามาผมถึงได้รับการต้อนรับด้วยหมัดแบบนั้น'
ดวงหน้าแดงจัดหันไปทางต้นเรื่องที่ยืนยิ้มเผล่อยู่ห่างๆโดยไม่มีความสำนึกผิดอยู่ในแววตาเลยแม้เสี้ยวกระผีก
สรุปนี่เขาโดนหลอกว่างั้น!
มนุเชษฐ์ที่ไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์นักมองนาฬิกาแล้วขอตัวไปทำงานก่อน ทิ้งไว้เพียงบรรยากาศกรุ่นๆเตรียมปะทุของร่างที่ยืนตัวสั่นอยู่กลางห้อง
นึกจะมาทิ้งบอมบ์ก็มา เสร็จแล้วก็จากไปไม่คิดจะช่วยกันเลยนะน้องชายที่รัก
ธนกรนึกระอาในใจ ยิ่งปรายสายตามองเห็นสีหน้าแดงสลับกับซีดของอีกฝ่ายก็นึกอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ แต่ก็ต้องหักห้ามเอาไว้เพราะแค่นี้ก็รู้ดีถึงผลลัพธ์ที่กำลังจะตามมาแล้ว
“คะ คุณ!!!”
โมโหจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ตรงรี่เข้าไปหาต้นเรื่องที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่หลังโต๊ะ มือเรียวกระแทกลงบนโต๊ะไม้สักอย่างดีเสียเต็มแรง แล้วก็ต้องเงียบไปชั่วครู่เพราะเจ็บจนมือชา ทำเอาผู้เป็นประธานถึงกับกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
“เป็นอะไรรึเปล่า?”
“เป็นสิ! ไอ้บ้า! หลอกกันเหรอ!!”
“ไม่ได้หลอกเลยนะครับ”
“ไม่หลอก แล้วที่พูดมานี่อะไร! ตั้งใจทำให้เข้าใจผิดกันนี่!!”
ธนกรอมยิ้มอีกครั้ง ในแววตาฉายชัดถึงการหยอกเย้าราวกับเห็นร่างตรงหน้าเป็นลูกแมวหรือสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่น่ารักน่าเอ็นดู
“อะไรกัน ผมก็แค่บอกว่าคุณฝากรักใส่ผมเท่านั้น เหมือนกับเวลาแมวมาฝากรักนั่นแหละครับ ว่าแต่คุณเข้าใจว่าอะไรเหรอครับถึงได้โกรธขนาดนี้?”
“เข้าใจว่าอะไรเหรอ?! ก็....!!”
ผิวแก้มใสที่ขึ้นสีอยู่แล้วเป็นทุนเดิมแดงขึ้นอีกจนธนกรนึกหวั่นว่ามันจะระเบิดออกมาเมื่อไหร่ ปลายนิ้วหนาประคองใบหน้ารูปไข่ให้เงยขึ้นเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ ดวงตาคมที่มองตรงมาทำเอาหัวใจเต้นรัวผิดจังหวะ
“ว่ายังไงครับ?”
“.... คะ คุณ........! เออ ช่างมันเถอะ! ผมเข้าใจผิดไปเองนั่นล่ะ!”
“เอ จริงเหรอ แต่ผมก็อยากจะแก้ไขความเข้าใจผิดนั่นเหมือนกันนะ”
“ไม่ต้อง พอ ผมอยากลืมเรื่องนี้เต็มทีละ!”
สรุปว่าเขาคงเมาหนัก อาเจียนใส่มนุเชษฐ์เสียจนพาเขากลับบ้านไม่ได้ เลยส่งต่อให้กับเจ้าของร้านที่บังเอิญเดินผ่านมาพอดี แต่ลงท้ายแล้วก็อาเจียนคารถเสียจนเละเทะไปทั้งสองคน ลงเอยด้วยการโดนจับแก้ผ้าเพื่อทำความสะอาด ตอนเช้าสภาพเลยเป็นแบบนั้นสินะ
--- เมื่อเช้านี้น่าจะต่อยให้แรงกว่านี้หน่อย
“เข้าใจรึยังล่ะครับ ว่าผมเป็นผู้เสียหายในเรื่องครั้งนี้”
“เออ รู้แล้ว! ผมผิดเอง! จะให้ทำอะไรบอกมาเลย!”
“ว่าง่ายจัง... ถ้างั้น เริ่มต้นจากเรื่องเบสิกๆกันก่อนไหมครับ”
“อะไร?!”
ปลายนิ้วเรียวแนบลงบนริมฝีปากนุ่มที่ขยับไม่ยอมหยุด ดวงตาคมมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาคู่สวยราวกับจะเพ่งมองเข้าไปถึงตัวตน
“เริ่มจาก พูดจาดีๆกับเจ้าของร้านก่อนนะครับ จริงๆผมก็ไม่ถือหรอก เพราะยังไงคุณก็อายุมากกว่าผม แต่คงดูไม่ดีเท่าไหร่ในสายตาของคนอื่น”
“รู้ได้ไงว่าอายุมากกว่า?”
“บอกแล้วไงครับ ประวัติของคุณน่ะว่อนเน็ต”
“เออ เข้าใจแล้ว”
“เข้าใจแล้ว ‘ครับ’”
นิพิททำหน้ามุ่ยอย่างขัดใจ
“เข้า-ใจ-แล้ว-ครับ”
จงใจพูดช้าๆชัดๆ ประชดประชันอีกฝ่าย แต่ธนกรกลับยิ้มรื่นอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ดีครับ แล้ววันหลังเพื่อความปลอดภัยของคุณเอง อย่ามีเรื่องกับคนไม่รู้จักบ่อยๆนะครับ ถ้าเมื่อวานผมไม่อยู่กับเชษฐ์ ป่านนี้หน้าสวยๆของคุณอาจมีรอยไปแล้วนะ”
“หมายความว่าไง?”
“อ้าว ลืมกันซะแล้วเหรอครับ? เราเคยเจอกันที่สุวรรณภูมิแล้วไง”
ความทรงจำค่อยๆแล่นวาบเข้ามาทีละฉาก นิพิทอ้าปากค้างเมื่อนึกถึงคนที่มีเรื่องด้วยตอนหยิบกระเป๋าเดินทางได้ ที่แท้ก็คนนี้เองที่เข้ามาห้าม ก็คิดอยู่ว่าหน้าคุ้นๆเหมือนเคยเจอกันที่ไหน
“ยังมีอีกเรื่อง”
“อะไรนักหนา”
นิพิทบ่นพึมพำ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินประโยคถัดไปของอีกฝ่าย
“ผมชื่อเอก ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณเนม”
เจ้าของนามพยักหน้าหงึกหงักเป็นเชิงรับรู้ แต่กลับถูกปลายนิ้วหนารั้งชายเสื้อเอาไว้พร้อมกับใบหน้าดูดีประดับรอยยิ้มที่มองตรงมา
“ก็ได้ๆ ผมชื่อเนม พอใจยัง?”
“พูดไม่เพราะเลย เราควรทำความรู้จักกันไว้นะครับ ต้องอยู่ด้วยกันตั้งอาทิตย์”
“.......... ผมชื่อเนม ชื่อจริงชื่อนิพิท แปลว่ากระจ่างชัด ปัจจุบันอายุยี่สิบเจ็ดปี อาชีพนักร้อง มีพี่สาวชื่อนา เป็นดารา กับน้องชายชื่อนท เป็นผู้ช่วยผู้บริหาร พ่อแม่อยู่จังหวัดกาญจนบุรี ตอนนี้ผมกลับมาจากอเมริกาเพื่อพักผ่อนแต่กำลังถูกรบกวนเวลาพักผ่อนด้วยคนบางคนที่กำลังยัดเยียดให้ผมทำงานเป็นเลขาชั่วคราวเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ เท่านี้เข้าใจยังครับ!”
ธนกรอึ้งไปชั่วครู่กับถ้อยคำแนะนำตัวที่ยาวยืดโดยที่เจ้าตัวไม่คิดจะหยุดพักหายใจเลยแม้เพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่จะคลี่ยิ้มอย่างสมใจ
“กระจ่างแจ้งสมชื่อเลยครับ”
เจ้าของชื่ออยากจะทึ้งผมสวยๆของตนเองให้หมด ถ้าไม่ติดว่าบริษัทประกันจะไม่จ่ายค่าเสียหายนะ เขาคงเอาศีรษะโขกกับร่างตรงหน้าสักรอบสองรอบ เผื่อว่าจะช่วยให้คนกระจ่างเลิกกวนส้นสักที
--- ไอ้บ้าเอ๊ย!!
Talk: หวังว่าคงยาวพอชดเชยตอนก่อนหน้าได้นะคะ
พอดีหยุดอยู่บ้านเลยมีเวลา อยากให้ทุกเดือนมีวันหยุดเยอะๆแบบนี้จริงๆเลยเนอะ
:mew1:
-
น่ารักทั้งคู่ ในที่สุดก็รู้ว่าใครสักที เอกนี่ก็ชอบยั่วโมโหเนมจังแต่เราชอบนะที่เอกเป็นแบบนี้ :katai2-1:
ถ้าได้อ่านยาวๆแบบนี้ ก็อยากให้มีวันหยุดบ่อยๆเหมือนกันค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
ตรวนรัก ครั้งนี้คือเอกและเนมใช่ป่าวคะ
คู่นี้ท่าทางจะน่ารักดีค่ะ รอติดตามต่อนะคะ
-
เป็นพี่เอกเหรอเนี่ย
-
เชษฐ์รู้สึกว่าหนูจะต้องโสดต่อไปนะลูก
ผิดคาดลยแหะ แต่เป็นเอกก็น่ารักดี ต้องเจ้าเล่ห์แบบนี้แหละถึงจะเอาเนมอยู่555
อยากให้ตอนต่อไปมาไวๆ :call: :call: :call: :call:
-
โอ้ เป็นเอกจริงด้วย
ตกลงแล้วเนมคู่กับเอกรึเนี่ย
-
เนมอารมณ์ร้อนจริงๆ
-
งั้น ตรวนรัก คงไม่ดราม่าเท่า กรงรัก ใช่ไหมครับ ... เอก กะ เนม นท กะ ชิน :katai4: แล้ว เชษล่ะ ??
-
สรุปว่า เอกเนม สินะ :hao6:
นึกว่าเป็น เชษฐ์เนม ซะอีก
แต่เนมนี่เสน่ห์แรงไม่เบาเลยน้า
มีแต่หนุ่มละอ่อนๆมาให้จีบกันแซ่ดเลย
-
แอร๊ยยยย!!! พี่เอกนี่เอง >////////<
-
ตอนอยุ่กะนทก็ไม่เห็นจะกวนนะเอก
-
กรี๊ดกลายเป็นพี่เอก!!!!!!!!!!!
ชอบแบบนี้มากกว่าตอนไปยุ่งกับนทอีกอ่ะ55555555555555
-
เอกเนมหรือเปล่านะนั่น เอกไม่ค่อยกวนเลยนะ
-
น่ารัก
-
รู้สักทีว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
ยินดีต้อนรับผู้ชายคนใหม่ของหนูเนมนะคะ :pig2:
-
เพิ่งอ่านจบตอน20
บอกตรงๆว่าไม่ชอบเชษฐ์เลย เฮ้ออออ
ทั้งที่เค้าเป็นคนดีนะ แต่เอาจริงๆคือรู้สึำไม่ชอบไม่ถูกชะตาตั้งแต่ตอนแรกๆที่โผล่มาแล้ว
ไม่ชอบตั้งแต่ที่โทรมาแล้วพูดจายียวนกับชิน คือดูไม่มีมารยาทเลย
พอมาชอบนทอีกยิ่งอ่านแล้วอึดอัด ลุคเป็นพระรองจริงๆ ยังไงก็ไม่ใ่ช่พระเอก แล้วก็ติดจะน่ารำคาณในบางครั้ง
เข้ามาดูแลนทในตอนที่นทอ่อนแอ มาขอคบเป็นแฟน รู้ตัวว่านทไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ยังไม่ได้ตอบรับ
ปากบอกว่าพี่นทไม่ต้องรักก็ได้แต่จออยู่เคียงข้าง
แต่ทำตัวเหมือนเป็นแฟนเป็นเจ้าของ หอมแก้มเค้า กอดเค้า?
ไม่ชอบเลย ไม่ชอบตั้งแต่เริ่มเข้ามายุ่งน่ามมากขึ้น เข้าห้องนทเป็นว่าเล่น
เข้าครั้งแรกๆว่าเออเข้าด้วยความจำเป็น มาส่งนทที่เมา ฯลฯ
ไปๆมาๆกลายเป็นว่ามาโดยไม่ได้จำเป็น มันเหมาะสมเหรอ ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ก็รู้ตัวอยู่ว่าไมไ่ด้บริสุทธิ์ใจขนาดนั้น
ตอนนี้นทกับชินเลิกกันไปแล้ว ชินยกห้องให้นทก็จริง แต่ยังไงมันก็คือห้องของชินอยู่ดี
แต่นทกลับยินยอมให้เชษฐ์มานอนค้างอ้างแรม(มานอนค้างนี่ก็อีก ไม่ชอบตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว ) มันดูไม่ดีมากๆเลย
มานอนมาเที่ยวมาเล่นทั้งๆที่มันเป็นห้องของเตชินทร์ ไม่สมควรอย่างยิ่ง
ไม่ชอบเชษฐ์ตั้งแต่แรกจนมาถึงตอนนี้ก็ยังไม่ชอบอยู่
ส่วนพี่ชิน ไม่ใช่ว่าจะชอบแต่ก็ยอมรับว่าเชียร์อยู่ตลอดเพราะยังไงลุคมันก็พระเอกชัดๆ
ออร่ามันออก ดูตั้งแต่ตอนแรกๆก็รู้ว่ารักนทมาก แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงบอกว่ารัก
แต่ต้องทำให้นทเป็นฝ่ายไปเองเพราะตัวเองเป็นฝ่ายไปก็ทำไม่ได้ มันเหมือนกับว่ายังรักนทไม่มากพอที่จะเปลี่ยน
เหมือนกับว่า ถ้าต้องเลือกระหว่าง"นท" กับ "มั่วนอนกับใครก็ได้" เตชินเลือกที่จะได้"มั่ว"มากกว่าจะเลือกนท
การเลิกกับนทมันน่าจะเจ็บมากกว่าการเลิกมั่วนะ ถ้ารักนทจริงทำไมถึงเลิกมั่วไม่ได้ล่ะ
แล้วได้อยู่กับนท ได้รักนท
ไม่เข้าใจอ่ะ การได้มั่วมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอถึงเลิกพฤติกรรมไม่ไ่ด้แล้วยอมเลือกที่จะเจ็บโดยการเลิกกับนทแทน ?
ตอนนี้กลัวมากที่สุดคือกลัวนทมีอะไรกับเชษฐ์ ถ้าเป็นแบบนั้นเราจะโกรธและเกลียดนทไปเลย
ส่วนเชษฐ์ ไม่ชอบตั้งแต่แรกอยู่แล้วคงยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่
อีกอย่างนึงที่หวังจะได้เห็นจากเรื่องนี้ก็คือความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสของชิน
ให้มีจุดที่ชินเจ็บปวด อยากย้อนเวลาแต่ก็ทำไม่ได้ ได้รับสิ่งตอบแทนที่สาสมก่อนถึงค่อยมาแฮปปี้เอนดิ้งได้
-------------------------------
ตอนที่นทกลับมาทำความสะอาดห้องแล้วมีโทรศํพท์เข้ามาในห้องแล้วเป็นเล็ก
คิดว่านทกำลังเข้าใจชินผิดอยู่นะ เดาว่ามันน่าจะเป็นการลงมือทำอะไรซํกอย่างของชิน
จากข้อเสนอของอากงว่า"ทำให้เล็กกลับมาเป็นคนเดิม"มากกว่า
นึกย้อนไปถึงตอนที่ชินนอนกับคนนั้นคนนี้ เห็นภาพว่าเค้ามีอะไรกับคนอื่นแล้วเจ็บแทนนทจัง
มีอะไรกับคนอื่นได้หน้าตาเฉยทั้งที่แฟนนอนรอยู่ที่บ้าน รับรู้ทุกอย่างด้วย ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ
ชินรักนทก็หาทางพิสูจน์เถอะ อย่าแอบๆซ่อนๆแบบนี้เลย
มีอะไรก็เคลียร์กันคุยกันสิ ชิ
บางทีก็รู้สึกว่า อยากให้นทถูกทำร้ายจากอิทธิพลมาเฟีย ถูกรุมโทรม อะไรก็ได้ให้ชินรู้สึกเจ็บปวด
เสียใจ กลับมาหามาดูแลและยอมทุกอย่างจะได้เลิกตั้งแง่เลิกไว้ท่า
เอาให้หลุดฟอร์มไปเลย
-
น่ารักอ่ะ..... เเอบมาส่อง รอตอนต่อไป~~~~
-
ต่อไปนี้อิชั้นจะขอคอมเม้นหลายรีพลายนะคะ คือจะคอมเม้นไปเรื่องๆตามแต่ละตอนที่อ่านแล้วทนไม่ได้จนต้องหาที่ระบายน่ะนะ 5555
ถึงตอนที่รู้ว่านทความจำเสื่อม หลายๆคนบอกว่าดีจะได้ลืมชินได้ เหมือนได้เริ่มต้นใหม่
แต่เรากลับคิดว่า ความจำเสื่อมมันมองได้สองทาง ถ้าไม่ใช่ทางแรกคือลืมชินไปเลย จะได้ไม่หลงเหลือความรักต่อชินอีก จะได้เหมือนตัดใจได้แล้วเริ่มต้นใหม่กับใครซักคนได้อย่างไม่ยากเย็น
แต่อีกทางคือ นั่นแสดงว่านทก็จะจำความเจ็บปวด ความใจร้ายของชินที่เคยได้รับไม่ได้เช่นกัน ถ้าสมมุตว่่าชินฉวยโอกาสนี้เข้าหานท แล้มเริ่มจีบใหม่ เริ่มต้นใหม่ นทก็จะเปิดใจได้ไม่ยากเพราะไม่มีความเจ็บปวดเ่ก่าๆไว้ห้ามใจตัวเองอีกต่อไป ไม่ว่าจะมีใครเตือนยังไงก็ยากเพราะทนจำความเจ็บปวดนั้นไม่ได้ ก็จะไม่เข้าใจหรอก ที่เหลือก็แค่ชินจีบให้ติดและนนทก็ใจอ่อนยอมคบเป็นแฟน เท่านี้ชินก็ได้นทคืนมาแล้ว แต่ชินอาจจะดีขึ้นคือไม่กลับไปใจร้ายเหมือนเก่า แต่จริงๆเราอยากให้จบแบบเคลียร์ๆมากกว่า คือสุดท้ายแล้วให้นทกลับมาจำได้ทุกอย่าง ถ้าจจะจบก็ขอให้จบแบบจำได้ทุกอย่าง จะได้แฟร์ๆกับทุกฝ่าย รวมทั้งตัวนทเองด้วย
มาที่เรื่องชิน ชินขอรักหญิง และบอกว่าถ้าหญิงรักเค้าได้เค้าเองก็จะรักหญิงเพียงคนเดียว
ยังคงคาใจกับประโยคนี้ของเตชิน ว่าหมายความว่ายังไง หมายถึงรักแบบจะยอมซื่อสัตย์กับหญิง จะไม่นอนกับคนอื่นเลยรึเปล่า เพราะดูเหมือนชินจะรู้ตัวแล้วว่าจริงๆแล้วตัวเองควรจะเปลี่ยนและเลิกพฤติกรรมนี้ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเราไม่ได้ยินดีแต่กลับรู้สึกโกรธชิน เพราะเมื่อครั้งกับนท ชินทำให้ไม่ได้แต่พอสำนึกแล้วเริ่มใหม่กับคนอื่นกลีบทำได้และจะพยายามทำ ไม่ยุติธรรมกับนทเลย ทั้งที่ตัวเองก็รักนทแท้ๆ จุดนี้เราเหมือนคนเห็นแก่ตัว เชียร์ชินนะแต่ก็อยากให้เจ็บปสดอย่างสาสมด้วย เราเหมือนคนเห็นแก่ตัวตรงที่รู้สึกไม่ชอบแทบทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของเค้าทั้งคู่ ทั้งเชษฐ์ทั้งเอก และหญิง ส่วนเล็กไม่ต้องพูดถึง เชื่อว่าไม่มีใครชอบเธออยู่แล้ว หญิงสุดท้ายแล้วก็ใจอ่อน ยอมให้เค้าเอา และดูแล้วจะยอมที่จะ"รัก"ชินซะด้วย ส่วนเอกตอนแรกเรามองว่าเค้าเป็นคนดีที่ก็มีส่วนเลวนิดๆ เพราะเข้าใจไปว่าจงใจเข้าหานทเพราะรู้ว่าเป็นแฟนเก่าชิน แต่ไปๆมาๆได้รู้ว่ามันแค่เรื่องบังเอิญก็เลยตัดข้อลบนั้นออกไปได้บ้าง แต่ก็ยังมิวายกระแนะกระแหนท้าทายชินเหมือนจงใจะแย่งนทมาให้ชินเจ็บใจมากกว่าจะจริงใจกับนท ตอนนั้นเราเลยรู้สึกว่าดูแล้วเอกก็ไม่ได้จริงใจกับนทเท่าไหร่ แม้กระทั้งตอนที่ถามนทว่าได้เตรียมโทรศัพท์ไว้สองเครื่องรึยัง ยิ่งไม่ชอบ เหมือนว่าตกลงแกชอบนทรึเปล่า ทำไมดูไม่หวงเลย กอปรกับเหตุผลแรกที่ได้บอกไปก็เลยคิดว่าเอกเหมือนไม่จริงใจเท่าไหร่จริงๆ แต่เหมือนว่าไปๆมาๆกลายเป็นชอบลึกเข้าๆจนกลายเป็นรักและหวังดีจากใจจริงมากกว่าจะหวังดีตั้งแต่แรก
โกรธเอกนิดหน่อยเรื่องที่นทถูกตีหัว เอกดูเหมือนจะโกรธชินมากกว่าน้องสาวตัวเองทั้งที่ยังไม่รู้อะไรเป็นอะไร และถึงจะรู้ก็ตามประสาคนเป็นพี่น้องกัน ยังไงก็ทำอะไรน้องสาวไม่ได้อยู่ดีและก็คงจะรักน้องจนโกรธอะไรได้ไม่มาก แต่ผลความเกลียดแค้นดันตกมาอยู่ที่เตชินซะอย่างนั้นทั้งที่จะว่ากันตามจริงแล้วคนที่ทำให้คนไปทำร้ายนทคือน้องสาวตัวเอง ไม่ใช่เตชิน
เดาว่าเรื่องมันมาจากการที่อากงยื่นข้อเสนอ(บังคับ)ให้เตชินทำให้เล็กกลับมาเป็นคนเดิม ชินเลยจำต้องหลอกเล็กเรื่องจะแต่งงานด้วยแล้วทำเป็นกลับมาเอาใจเล็กหมือนเดิม พอชินกลับมาคุยกับเล็กก็เลยเป็นสาเหตุให้เล็กแสดงความเป็นเจ้าของ รับรู้เรื่องนทแล้วจัดการกับนทซะ ซึ่งจริงๆแล้วไม่ใช่ความตั้งใจของชิน แต่เป็นเพราะแผนทำตามความต้องการของอากง แต่มันกลายมามีผลเสียร้ายแรงจนกลายเป็นเรื่องใหญ่เพราะนิสัยเ็ดนิสัยไม่ีดีของเล็ก เอาจริงๆเมื่อถึงเวลาที่ชินได้เป็นประธานบริษัท ได้ทุกอย่างมาชินก็คงจะหย่ากับหญิงและเลิกกับเล็ก ทิ้งมันทุกคนนั่นแล่ะ เมื่อถึงเวลาที่อากงยกทุกอย่างให้ตัวเองแล้วก็ไม่มีอะไรต้องแคร์อีก เหลือก็แค่กลับไปอยู่กับนทและทำตัวเหมือนเดิมๆ
แต่ยังนึกไม่ออกว่าเล็กไปรู้เรื่องนทตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าไม่ได้ลืมหรืออ่านพลาดไปรู้สึกว่าเล็กจะไม่เคยรู้เรื่องนทนี่นานอกจากเคยเห็นแล้วเข้าใจว่าเป็นเพื่อน จากนั้นก็ไม่มีอะไรต่อกันอีก เจอตัวตัวก็ไม่ได้เจอ
พอเท่านี้ก่อน เดี๋ยวมีมาคอมเม้นอีก 55555
-
อื่มมมม คิดไว้แล้วเชียวว่าเอกต้องสวมรอย
เฮ้ออออ บอกแล้วไงว่าเอกก็ใช่ว่าจะเป็นคนดีอะไรมากมาย
แต่เอาจริงๆคนเราถ้ามีโอกาสมันก็เป็นสิ่งที่ยั่วยวนใจอยู่ไม่้น้อย
โอกาสอยู่ตรงหน้าก็คงจะอดไม่ได้ที่จะคว้าเอาไว้
แต่นะ ยังไงโกหกมันก็คือโกหก จากเอกที่บริสทุธิ์ผุดผ่อง ตอนนี้กลายเป็นเอกที่มีจุดด่างพล้อยแล้ว
การโกหกว่าเป็นแฟน สวมรอย สร้างอดึตขึ้นมาใหม่เป็นการโกหกที่ร้ายแรงมากเลยนะเอก
เอกจะไม่มีความสุขที่แท้จริงเพราะตัวเองก็ระแวงว่านทจะรู้ความจริง
ถึงตอนนั้นต่อให้นทรักเอกไปแล้วยังไงก็ต้องเสียใจมากอยู่ดี อาจจะเจ็บและไม่ไว้ใจเอกอีก
พ่อพระเอกที่ใครต่อใครเชียร์นักหนา เฮ้อออ
ยังไงเราก็เชียร์ชินเหมือนเดิม รอให้นทความจำกลับมาเหมือนเดิม สู้กันอย่างแฟร์ๆ
ถ้าเอกได้นทไปเพราะโกหกและฉวยโอกาสกับการความจำเสื่อมของนทแบบนี้
คงไม่ใช่พระเอกที่น่าภาคภูมิใจเท่าไหร่หรอก
-
ทำไมหลายคนถึงบอกว่าสะใจและดูจะดีใจกับเอกที่จูงมือนทไปบอกกับทุกคนรวมทั้งต่อหน้าชินว่าคบกันกับนทอยู่?
ไม่ใช่ว่าที่เอกทำมันคือความผิดหรอกเหรอ
เอกโกหกนทอยู่นะ เอกโกหก โกหกครั้งใหญ่ด้วย
ถ้าบริสุท์ใจ เอกรักนทและเป็นคนดีกว่านี้ เอกไม่จำเป็นต้องโกหกนทว่าเป็นแฟนกันเลย
แค่อยู่ดูแลนทในวันที่นทความจำเสื่อม แค่นี้ก็ได้ใจนทมาไม่ยากแล้ว ไม่จำเป็นต้องสร้างความด่างพร้อยให้กับตัวเองเลยซักนิด
มันทำให้เรายิ่งไม่ชอบเอก และผิดหวัง พระรองที่เป็นคนดี ทุกคนเชียร์กันนักหนา เป็นคนแบบนี้เหรอ?
ภูมิใจกันจริงๆเหรอถ้าเอกจะได้คู่กับนทจริงๆ?? ได้นทมาเพราะหลอกเค้า โกหกเค้า ฉวยโอกาสเค้ามาแบบนี้
มันน่าดีใจจริงๆเหรอ
ถ้าเราเชียร์เอกเราจะผิดหวังมากกว่านี้อีก แต่พอดีว่าไม่ชอบเอกเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ยิ่งเอกทำแบบนี้ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความเห็นแก่ตัวที่เอกก็มีเหมือนกัน
เ็ฮ้อ อึดอัดสุดๆเลย
-
ตอนพิเศษที่แืืทรกมาต่อจากตอนที่32
เฮ้อออ อ่านแล้วค่อยรู้สึกผ่อนคล้ายหน่อย หลังจากอ่านตอนปัจจุบันแล้วเครียดชะมัด 5555
จริงๆแอบตกใจนึกว่าจบแล้วถึงได้มีตอนพิเศษออกมา
แต่อยากจะบอกว่ามันเชื่อมกันได้เลยนะ ถ้าจะบอกว่าจบแล้วก็ได้อ่ะ
ถึงแม้ตะฟ้าแล่บไปหน่อยแต่ก็พอจะต่อกันไำด้เพราะตอนที่32ลงท้ายที่ว่านทมาบอกพี่ชินว่าจะไปเมกา
แล้วก็บอกว่าเลิกตามเลิกยุ่ง พอมาตอนพิเศษอีกทีโผล่มาตอนสองปีผ่านไป นทกลับมาจากเมกา
เออ มันต่อกันได้เลยนะเนี่ย แต่ไม่มีรายละเอียดในช่วงาองปีที่ผ่านไปเท่านั้นเอง
ซึ่งตรงนี้คนเขียนอาจจะมีรายละเอียดมีดราม่าหรืออะไรได้อีกเยอะก็สุดแล้วแต่
แต่ถ้าไม่มีแล้วข้ามาเป็นตอนพิเศษเลยก็ได้อยู่นะ(แม้จะโดดไปหน่อย)
ตอนแรกที่อ่านก็เลยตกกะใจเพราะนึกว่าจบแล้วจริงๆ
(ตอนนทมาบอกพี่ชินว่าจะไปเมกา มีบรรยายไว้ด้วยว่านทไม่อยากให้อภยั"ง่ายๆ" ต้องรับผลก่อน
แสดงให้เห็นว่านทไม่ได้ตัดพี่ชินทิ้งว่าจะไม่กลับไปคบ แต่ยื้อไว้เฉยๆว่าต้องให้พี่ชินรับผลก่อน)
จริงๆเรามองว่านทเป็นคนฉลาดและไม่ยอมคนตั้งแต่แรกอยู่แล้วนะ เพียงแต่ไม่ค่อยได้นำมาแสดงออกเท่านั้นเอง
อย่างมีครั้งนึงที่ทะเลาะกับชินแล้วเถียงชิน นทยังเคยพูดเลยว่านทก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว(กล้าพูดกล้าเถียง)
แต่ไม่ค่อยได้ใช้กับชินเท่านั้นเองอ่ะ
อ่านมาถึงใกล้หน้าล่าสุดแล้ว กลัวค้างจังเลย ปกติเราจะอ่านแต่เรื่องที่จบแล้วค่ะ หลงมาอ่านเรื่องนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ มาให้จบเร็วๆน้า T T
-
อ่านตอนที่34แล้วรู้สึกว่า
เค้าชอบคู่เอก-เชษฐ์อ่ะ >< 55555
(ทำไมตอนพิเศษอันแรก สองปีต่อมาที่นทกลับจากเมกา ดูไม่เห็นสองคนนี้มีซัมติงไรกันเลยอ่ะ
หรือเราอ่านพลาดไปเอง หรือเราจิ้นเยอะไปเอง อาไรเนี่ย ><)
ชอบอ่ะ อ่านแล้วน่ารัก รได้กลิ่นตั้งแต่รู้ว่าเชษฐ์มาหาเอกแล้ว พอคุยกันไปคุยกันมา
เฮ้ยยยย น่ารักอ่ะ เชษฐ์เป็นเคะใช่ม้ายยยยย อร๊ายยยยยย
สำหรับชิน ดูเหมือนไม่แยแสเรื่องบริษัทจะถูกยุบเท่าไหร่เลยนะ
ลูกค้าถูกแย่งไปก็ยังเฉย เอาจริงๆปล่อยๆไปเถอะ ที่มีอยู่ก็น่าจะพอกินไปทั้งชาติแล้วป่ะ?
แผนนทที่จะทำให้ชินหมดทุกสิ่งอย่างนี่จะมีผลอะไรต่อจิตใจชินมั้ยเนี่ย ในเมื่อดูแล้วเจ้าตัวจะไม่ได้แคร์เล้ย
แต่ถ้าถึงขั้นล้มละลายก็คงแคร์อยู่นะเพราะเดือดร้อนนิ ถึงตอนนั้นนทก็ค่อยเข้าไปช่วย
ยังไงก็เชียร์พี่ชินอยู่ดี
เอกกับเชษฐ์น่ารักอ่ะ เชษฐ์ดูใสๆเปิ่นๆ เอกดูจะเอ็นดู อร๊ายยยยยยยย ชอบคู่นี้ซะงั้น!!
ตอนพิเศษขอคู่นี้ด้วยน้า
-
ู^
^
^
จิ้มคนเขียน กรี๊ด!!! ครั้งแรกในชีวิต ตั่งแต่อ่านเรื่องนี้มา~~~~ Fin~~~
คุณนิพิทค่ะ รุกแรง...รุกเร็ว...รุกจริง....ไม่ทิ้งลาย อิๆๆๆๆ
-
ใน 1 อาทิตย์ที่พี่ภพไม่อยู่
เนมจะก่อกวนอะไรไหมเนี่ย 555
มีแต่คนรัดนทเนาะ เดี๋ยวก็หันมารักพี่เนมอีกอ่ะ
นี่พูดเลย ว่าชอบคู่นี้มากกว่า ชินนทแล้ว อิอิ
-
สงสารเชษฐ์หาคู่ให้เชษฐ์ด้วยสิ
-
อั๊ยยยยยย!! ตกลงพี่เอกเนมหรอกเหรอ??? ชอบๆๆ :mew4:
-
ชอบบบ เนมแบบ ไม่รู้ทำไมแต่ชอบตัวละครนี้มากๆ
อืมม เอกก็รุกต่อไปแล้วกันนะ55 แล้วตรีภพนี่มีซัมติงอะไรรึเปล่าเอ่ยอิอิ
แต่ว่านะเนม นอนแบบนั้นอันตรายมากๆนะ เดี๋ยววันไหนเอกตามมาปลุกถึงคอนโดทำไงอ่ะ5555
เล่นสงกรานต์ให้สนุกนะคะะะ
-
หาาาา ภาค2นี่ เอก เนมเหรอคะ
แล้วเชษฐ์ล่ะ เชษฐ์!!! งื้อออ เชษฐ์อกหักมานานกว่าเอกอีกนะ เอกมาทีหลังได้คู่ก่อน T T
ที่สำคัญกว่านั้นคือ เสียใจอ่ะ
เราจิ้นเอกกับเชษฐ์ไปไกลแล้ว ไกลมากๆเลย
เพราะตอนแรกมั่นใจว่าคู่นี้แน่ๆ ถึงไม่เน้นไม่เขียนต่อก็ไม่เป็นไรแต่เราก็จิ้นต่อเองได้
แต่แบบนี้มัน....T T
เสียดายอ่ะ อยากจะร้องไห้ เสียใจจริงๆนะ ภาคนี้ขอนุญาตไม่อ่านนะ
ยังทำใจไม่ได้
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~~
-
:hao3:
ทำไมมีแต่คนฟันธงว่าพี่เอกเป็นพระเอกน้าาาา
ทำไมมีแต่คนมั่นใจว่าพี่เนมเป็นนายเอกน้ออออ
ก็แค่สงสัยค่ะ หุหุ
-
เอกแอบมีน่ารัก โทรมาถามด้วยอ่า >////<
เนมนอนแบบนั้นไม่กลัวใครมาปลุกแล้วลัหลับรึไงน้า ไม่รู้ว่าตรีภพเคยเห็นไหมเนี่ย
-
ยังไงกันเนี่ย เนมกับใครกันแน่นะเนี่ย
-
แงงงงงงงงงงคนแต่งค่ะ
อย่ามาพูดแบบนี้สิ อุตส่าห์คิดล่ะว่าเอกเนมแน่ๆ
โฮฮฮฮฮเฉลยเลยค่ะหนูปวดหัวหนูไม่อยากเดาไม่อยากมโนไปเองก๊ากกกกกกกกก
-
พี่เอกเดินหน้าเต็มกำลัง!!!!!!!!!!!!! o18
-
เฮ้ยยยย คนเขียนใจร้าย อย่ามาทำให้เราหวั่นไหวสิ
ตอนนี้ต้องการจะสื่ออะไร ไม่นะ เราเทใจให้เอกเนมไปแล้ว
เอ๊ะ หรือว่าตรีเนม เชษฐ์เอก โอยทำเราฟุ้งซ่านอ่ะ เสิร์ฟตอนต่อไปรับผิดชอบเลย :hao7:
ปล เอกเนมเอกเนม5555 สู้ๆนะจ้ะะะ
-
ฟินนนนนนนนน :katai4:
-
ตีซะดีมั๊ยนี่?....ทำให้ไม่มีความมั่นใจเอาซะเลย...
ดีนะมาหลังสงกรานต์เลยเย็นใจใจเย็นได้นะนี่...
ก็เล่นจับเอาแต่ละคนมาเจอะเจอกันแบบน่าสงสัยกันนี่นา....
แรกคิดว่า...ไม่ได้คู่กะน้องก็กะพี่ก็ดี....เพราะเจอกันครั้งแรกก็
ฉะกันซะแล้ว.....แต่พอตอนใหม่มา...อ้าว......ไหงมาอยู่ห้อง
อิพี่เอกได้...แถมยังมีโทรหงโทรหากันอีก......และพอมาตอนล่า
เออ...นะ....ความน่าจะกลายมาเป็น...เอกเชษฐ์......
เอาเหอะใครก็ดีได้ทั้งนั้น เพราะชอบทุกคนเลย...อินี่หลายใจจริง ๆ....อิอิ.... :-[
-
ยิ่งอ่านไปเรื่อยๆนี่ไม่รู้ใครจะได้คู่กับใครแล้ว
เดาทางไม่ถูกจริงๆค่ะ
-
อ่านตอนนี้เริ่มไม่มั่นใจว่าใครคู่ใครกันแน่อ่ะ สงสัยต้องรออีกหลายตอนถึงจะได้รู้ว่าคู่ไหนกันแน่
-
ปั๊ดโธ่.........
ไม่เดาละ ยอมๆๆๆรออ่านรอติดตามละกันนะคะ
แต่ชอบเวลาเอกอยู่กับเนมตีกันตลอด
กับเชษฐ์เหมือนแบบพี่ห่วงน้องชายมากก่า
-
3P เลยค่าาาาาาาา!!!
-
เริ่มไม่แน่ใจ ใครคู่ใคร :katai5:
-
ตกลงยังไงกันแน่นิ
นายเชษฐ์คิดอะไรกะเอกป่าวนิ ?
แต่ตัวตาเอกนี่ไม่ใช่น้อยๆนะ
ใหญ่ล่ำทั้งคู่ OMG
อย่าเลยนะ ใครจะคร่อมใครละเนี่ย 55
-
..งง เว้ย
มันยังไงหนิ :mew5:
-
ที่อยากให้เนมและเอกคู่กัน เพราะน่าจะไม่ดราม่ามาก และน่าสนุกค่ะ
แต่อ่านตอนนี้แล้ว สงสัยจะคดีพลิก กลายเ้ป็นเชษฐ์กับเอกป่าวเนี่ย 555
-
ยังไงกันนะนั่น
-
อย่านะ!!!! อย่าทำให้เค้าฟุ้งซ่าน...หาทางออกไม่เจอแบบนี้ โมเม้นต์นี้ไม่ผ่านๆๆๆๆๆ
-
มาแอบซุ่มอ่านอยู่เป็นระยะ อ่านแบบลวกๆเน้นอ่านคอมเม้น
เพราะว่าไม่อยากอ่านเอกเนม อยากอ่านเอกเชษฐ์
ถ้าัชัวร์แล้วว่าเป็นเอกเชษฐ์เมื่อไหร่จะอ่านแบบจริงจังนะ
:P
-
อะไรกัน :katai1: ตกลงใครรักกับใคร จะลงเอยยังไง
-
[[THE CAGE]] . . . ตรวนรัก . . . ~BOND~
ย้ายค่ะ!!
>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37890.0
:mc4:
-
รับทราบ!!
-
อ่านมาถึงตอนยี่สิบแปดแล้ว สู้ๆ(ให้กำลังใจตัวเอง) เดี๋ยวอีกหน่อยก็ตามทัน ตอนนี้ไม่ไหวแล้วตาจะปิด
-
:bye2: o13 o13 o13 o13 :bye2:
-
รับแซบ!! :katai5: :katai5:
-
แพ้ทางคุณชานมจริงๆ อ่านกรงรักแล้วเหมือนตัวเองเป็น...ลูกมะพร้าวที่ลอยอยู่ในทะเล
คลื่นตัวหนังสือจะซัดไปไหน ก็พร้อมลอยตุ๊บป่องไปตามนั้น ไม่ว่าจะเจอคลื่นลูกใหญ่ ลูกย่อย หรือซัดเกยหาด
ชอบกลวิธีการเขียน ที่ทำให้คนอ่านรู้ทั้งรู้ ว่ามาเส้นนี้ต้องเจอระเบิดข้างหน้า แต่ก็ยังอยากกระโจนเข้าใส่
เจอระเบิดลูกแรก ตัวแหลกไปแล้ว ก็พร้อมเก็บซาง แล้วเิดินหน้าลุยเข้าใส่ระเบิดลูกถัดไป ตายหลายที มั๊นมันส์
โอววว...มันเป็นการอ่านที่ทรมานอารมณ์ได้อย่างหฤหรรษ์มากๆ ทำเอาหน่วยตาสั่น น้ำตาซึม อกสะท้านตลอดทาง
แล้วระเบิดดราม่านี่ วางทุ่นกระจายเต็มพื้นที่กันเลย จัดเต็มมาก เน้นๆทุกลูก คลั่งไคล้การสร้างของคุณชานมจริงๆ
รักทุกอย่าง การดำเนินเรื่อง พล็อต บทพูด บรรยาย ตัวละคร และเส้นทางอารมณ์ที่นำไปชัดมาก ทำเอาอินเ่ว่อร์
เป็นคนอ่านสายที่ชอบ "พี่ชิน" เธอแรงที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา สันดานเพลย์บอยเกาะเส้นเรื่องสะใจ ไม่มีหลุด
ตอนชินนอนกับคุณหญิง รู้สึกว่าเจ็บสุดๆ ใช้ความคุ้นเคยทางเพศเป็นทางออก...ได้น่าเศร้าดีมาก ต่อมเซ็กส์ฟีบเลย
วิถีของนทก็สมใจ "เป็น" "อยู่" "คือ" ถูกที่ถูกทาง ทำให้เรื่องยิ่งสนุกถูกใจมากๆ ...รักคุณชานมจังเลยอ่ะ อิอิ
จะตามอ่านงานเขียนทุกๆเรื่องของคุณชานมเลย...และเรื่องนี้รวมเล่มนะได้โปรด อยากได้ อยากครอบครอง
ปล. ส่วน "ตรวนรัก" จะไปคอมเม้นท์ในที่อยู่ใหม่นะคะ ยังไงขอชิน-นทเป็น guest บ่อยๆน๊า ปลื้มจัด
//ส่วนที่ขัดใจคือ อยากเห็นอากงได้รับผลแห่งการกระทำบ้างไรบ้าง จอมจุ้น เจ้าชีวิตสุดแล้วตาแก่เนี่ย
-
อ่านจบรวดเดียวเลย เสียน้ำตาไปพร้อมกับนทตลอดๆๆ ดีจังที่ชิน กับ นท กลับมาหากัน ชินรู้แล้วว่าการเฝ้ารอว่ามันทรมานขนาดไหนก็รักษาความรักนี้ให้้ดีนะ :mew1:
-
เพิ่งมาอ่านจากการแนะนำของเพื่อนในเล้า
สนุมาครับโดยปรกติชอบแนวนี้อยู่แล้ว
เป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องต่อๆไปให้เราได้อ่านกันนะครับ
-
อ่านรวดเดียวจบ จนป่านนี้ยังไม่ได้นอนเลยค่ะ ตอนที่อ่านมีคำพูดมากมายในแต่ละตอน
แต่พออ่านจนลืมไปหมดซะงั้น สนุกค่ะ ชอบมาก o13
-
:mew1: ตามมาอ่านล่วยคน :mew1:
-
แจ้งข่าวการรวมเล่มค่ะ
:katai2-1:
สืบเนื่องจากทางสนพ. Hermit Books ได้เปิดจองกรงรัก นับเป็นเกียรติอย่างสูง (ที่หาได้ยากนักในชีวิต) ชานมจึงเอาข่าวมาฝากค่ะ อยากจะบอกว่ากรีีดหน้าปกม้ากมาก พี่ชินหล่อจนอยากจะขโมยมาเอง 555
(ขออนุญาตคัดลอกข้อความเปิดจองจากเพจของทางสนพ.นะคะ)
(http://img51.imageshack.us/img51/4121/4eyx.jpg)
เรื่อง : กรงรัก
ผู้แต่ง : Milktea
ขนาด : A 5
จำนวนหน้า : 380+ หน้า
ราคา : 420 บาท *รอบพรีออเดอร์ 400 บาท* (รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน)
ของแถม : ที่คั่นหนังสือ ตอนพิเศษที่ไม่เคยลงในเว็บ
ของแถมรอบจอง : พวงกุญแจสกรีนลาย
สั่งจอง : http://www.hermitandmomiji.com/product/85/pre-order-%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%87%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81-by-milktea-%E0%B8%9B%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B9%82%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%87%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88-31-%E0%B8%95%E0%B8%B8%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%84%E0%B8%A1-2556 (http://www.hermitandmomiji.com/product/85/pre-order-%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%87%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81-by-milktea-%E0%B8%9B%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B9%82%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%87%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88-31-%E0%B8%95%E0%B8%B8%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%84%E0%B8%A1-2556)
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ – 31 ตุลาคม 2556
หนังสือสามารถจัดส่งได้ภายในวัน 30 พฤศจิกายน 2556
“.... นทไม่ใช่นกในกรงของพี่นะ”
“พี่ก็ไม่เคยขังนทเอาไว้สักหน่อย”
นิชา เชื่อว่าหากได้รักใครสักคนแล้ว เขาจะทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างให้ทั้งหมด
หาก... นิยามความรักของเตชินท์คือความเห็นแก่ตัว
เกลียดตัวเองที่อ่อนแอ และพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกที่ล้นเอ่อในหัวใจทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้
เกลียดที่เป็นเหมือน 'ของตาย' ที่ไม่ว่าชายหนุ่มมองกลับมาอีกกี่ครั้ง….ก็ยังยืนรออยู่ที่เดิม
นกน้อย ที่อยากจะกางปีกบินหนีออกไปจากกรงที่จองจำหัวใจด้วยโซ่ตรวนแห่งคำว่ารัก….
โดยผู้ถือกุญแจเปื้อนรอยน้ำตานั้น คือคนที่เขารักที่สุด
“... เพราะทั้งชีวิต นทรักพี่ชินได้เพียงคนเดียวเท่านั้น”
:mew1:
อย่าลืมไปจิ้มจองกันนะคะทุกคน
ขอบคุณค่า
-
อ๊ากกกกกก!!! ขอระบายหน่อย :katai4: (เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 17)
แบบว่า ไม่ไหวอ่ะ สงสารนทมากไม่คิดว่านทโง่นะ เพราะรักมากถึงต้อง
เป็นแบบนี้ รักไปแล้วให้ทำไง เพราะมันรัก แค่นี้จริงๆ
ขอให้ไต้ฝุ่นมรสุมผ่านไปเร็วที่เถอะ ขอบคุณค่ะ!!!! :hao5:
-
เขียนดีมากกกก ครบทุกรสชาด
อ่านแล้วฟินเบยยยยยย
Love Love ขอบคุณฮ๊าฟฟฟ
-
น่าสนใจมากเรื่องนี้
ยังไม่ว่างอ่าน แต่จิ้มจองหนังสือดีฝ่า อิอิ
-
:katai2-1:
ฟินมากกกกกก
-
กรงรักก็สนุกดีนะคะ
แต่ว่าก็มีบางอย่างที่ไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่
อย่างตอนที่เล็กส่งคนไปฆ่านท
ก็น่าจะสืบรู้ว่านทเป็นแค่อดีตคนรัก
นทเลิกกับชินไปหลายเดือนแล้ว
ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องส่งคนไปฆ่าอีก
ส่วนเรื่องตรวนรัก
สนุกมากๆๆๆๆๆ
อยากให้เนมคู่กับเอกจัง
ไม่อยากให้มีดราม่ามากเหมือนกรงรักเลย
มันไม่เหมาะกับคู่นี้เท่าไหร่
รีบๆมาต่อนะคะ
อยากอ่านตรวนรักต่อแล้วอ่ะ
-
หลากหลายความรู้สึกมากค่ะเรื่องนี้ ซึ่งส่วนใหญ่ก็หนีไม่พ้นมาม่าห่อใหญ่ อินนะคะจนบางครั้งก็คิดว่าอ่านไปทำไมถึงแม้จะเดาทางออกบ้าง แต่ก็ยังอ่านจนจบเพราะอยากรู้บทสรุปของเรื่อง อยากเจอคำว่า the end หรือคำว่าอะไรก็ได้ที่แสดงถึงจุดสิ้นสุดเรื่องนี้ อยากจะบอกว่าเรื่องนี้มันตรงกับชีวิตจริงมากๆ ซึ่งคนใกล้ตัวเราก็ประสบอยู่ตอนนี้ มันเป็นอะไรที่นานมากแล้วจนถึงปัจจุบันก็ยังไม่เลิกกันสักที มันคงเกินกว่าคำว่ารักไปแล้ว รู้สึกสงสารแต่ก็พูดมากไม่ได้ ดีที่เรื่องนี้ยังมีตอนจบให้ได้อ่าน ชินกลับใจแม้ดูจะใช้เวลานานไปซักหน่อยแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีพัฒนาการใดๆ ทุกๆ คนต่างก็เติบโตและเข้มแข็งขึ้นล่ะนะ ยังไงก็ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ให้ได้อ่านนะคะ สนุกมากเลยค่ะ
-
ทีแรกอ่านก็คุ้นๆ เหมือน manga เรื่อง overdose พออ่านไปเรื่อยๆ ชักไม่เหมือน พี่ชินเราแรงกว่า แฮะ แถมบทเรียนของหนูนท ก็สาสมกับพี่ชินมาก สะใจโจ๋ หนูนทภาคหลังความจำเสื่อมนี่ เจ้ชอบนะแต่ก็แอบกล้ว แหะๆ อ่านรวดเดียวจบเลยจริงๆ วางไม่ลง ต้นเรื่อง ปวดจิต สงสารนท กลางเรื่องเริ่มละ เริ่มสมน้ำหน้าพี่ชิน มาท้ายเรื่องถึงจะมีบางตอนไม่สมเหตุสมผล แต่ก็โอเคค่ะ ตอนหวานๆของพี่ชินกินขาดด แอบสงสาร หญิงกับพี่เอก เชษฐ์ ด้วย
ขอบคุ๊คุณ milktea นะคะ สำหรับนิยายดีๆแบบนี้ จะติดตามอ่านนิยายของคุณทุกเรื่องค่ะ
-
สมการโลกกลมใช้ไดเสมอ
ไม่อยากจะเอ่ยอะไรเลยแบบว่ามาม่ามันแน่นไปหมด
กว่าจะได้ชิมน้ำตาลก็เกือบท้ายเรื่อง
เศร้าขอรับแต่ก็เข้าใจว่าทุกคนมีเหตุผล
นทจะรู้ไหมขอรับว่าพี่ชินคือพี่คนนั้นที่บ้านเด็กกำพร้า
ขอบคุณสำหรับเรื่องดๆที่แบ่งปันขอรับ
-
o13 :bye2: ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ นะคะ
-
ขอบคุณค่า สนุกมากเลยย
-
อ่านรวดเดียวจบเลยสนุกมาก o13 o13 o13
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่า :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คือ รู้สึกว่าจะเหมือน การ์ตูนโดจินเรื่องที่เคยอ่านนะ เหมือนมาก เป็นเรื่องที่ชอบด้วยhttp://writer.dek-d.com/ladykwan/story/viewlongc.php?id=790496&chapter=1 คำพูดตอนคุยโทรศัพทฺ ออกไปรับพระเอกเนี้ยใช้เลย ถ้ามาตอนเเรกทุกอย่างมันเหมือนเปรียบ มาก ลายละเอียดเพื่อน ก็ถ้าไม่ใช้ยังไงก็ขอโทษด้วยที่ตีความไปเอง แต่มันเหมือนจริงๆๆ :z3: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
แต่ก็ชอบนะไม่เป็นไรเอามาปรับเป็นนิยายก็น่าอ่านดีเหมือนกัน :hao7:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกก
อ่านรวดเดียวจบเลย อ่านแล้วหยุดไม่ได้จริงๆ
สงสารนทมาก ทนแล้วทนอีก อ่านแล้วก็หน่วงๆที่ใจจนเกิดเป็นอารมณ์สีเทา
ช่วงอ่านตอนแรกๆก็อยากให้นทไปมีคนใหม่เถอะอีชินมันเลว
แต่อีชินมันเป็นพระเอกเราก็อยากให้นางเอกคู่กับพระเอกไง
ถึงแม้ว่าบางครั้งจะกัดหมอนกอดเข่าจิกมืออยากทำร้ายชินก็เถอะ
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะที่แต่งนิยายดีๆออกมา เราะติดตามต่อไปนะคะ
(รอลุ้นว่า ภาคใหม่ จะเป็นยังไง ขอบคุณค่ะ :pig4:)
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ต้องขอโทษคนแต่งด้วยนะคะ แต่เราเกลียดเรื่องนี้อ่ะ ตัวละครทุกตัวงี่เง่า ไม่มีเหตุผล อ่านแล้วขยะแขยงทุกคนเลยอ่ะ
-
สนุกดีครับ อ่านไปก็หน่วงไปที
-
บอกกงๆว่าอ่านแล้วรู้สึกหน่วงๆนอดย์ๆ ได้อรรถรสอีกอย่างหนึ่งต่างจากเรื่องอื่นๆ :monkeysad: สนุกมากครับ ชอบ
-
ลองอ่านดู..
หนุกดีแฮะ
-
อ่านแค่2ตอน..
มันจุกอกจัง..
สงสารนิชา..
เกลียดชินทีาเห็นแก่ตัว..
-
มาแนวแบบจี๊ดๆหัวใจที่เราชอบ :hao5: :hao5: :hao5:
-
อิตาพระเอกเป็นอะไรมากปะ ดราม่าหน่วงจิต :hao4:
-
สนุกมากๆเลย ตอนแรกเทใจให้เชษกับเอกไปหมดแล้ว แต่พออ่านตอนจบนี่แทบโกยคะแนนให้ชินแทบไม่ทัน นี่ล่ะนะ กว่าจะเห็นว่าสิ่งนั้นสำคัญก็เมื่อวันที่สูญเสียไป แต่ในกรณีที่ได้ของสำคัญกลับคืนมา ก็รักษาและทนุถนอม ดูแลกันให้ดีด้วยล่ะ^^
-
ไม่เเต่ง [THE CAGE]] . . . ตรวนรัก . . . ~BOND~ ต่อแล้วเหรอค่ะ????
-
ชอบเรื่องแบบนี้มาก พีคสุดตอนกลางเรื่องที่นทขอเลิก :mew4: ทำให้รู้จักกับความรักได้โดยที่ไม่เคยมีคนรัก(มโนนั่นเอง) จะติดตามต่อไปนะคะ พึ่งได้อ่านกับเค้า ฮ่าๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะคุณชานม #ทีมนท
-
เป็นนิยายที่ดราม่ามากๆ
แต่ชอบค่ะ เล่าได้สนุกดีๆๆ
-
แรกๆคิดว่านทจะยอมๆตลอดซะอีก ฮา
พี่ชินเลวมากอ่ะ ในความรู้สึกแต่พออ่านหลังๆก็แอบสงสารอยู่นะ
ส่วนตัวชอบเอกมากกกก เรื่องนี้แบบนทดูเหมือนคนโง่ แต่ความรู้สึกมันเป็นเรื่องซับซ้อนจริงๆ
-
ชอบการเรียบเรียงของคนเขียนมากเลย อ่านลื่นมาก ชอบมากค่ะเรื่องนี้ ขอบคุณมากนะคะ :mew6:
-
ว่าอยู่ฉากเปิดเรื่องมาคุ้นๆ แต่ถือว่าแต่งได้ดีค่ะ เศร้ามาก พี่ชินงี่เง่าไปหน่อย แต่คู่สองนี่ไง เอกกับเนม ฮือๆๆๆ อยากอ่านหว๊ากกกกก เข้าตามต่อได้ที่ไหนค่ะ พอดีตามหาไม่เจอเบยยยยยยย :mew2:
-
:pig4:
-
สนุกมากเลยคร้าบ อ่านรวดเดียวจบเลย :heaven :heaven
ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องต่อๆไปนะคร้าบบบบบ :katai2-1:
-
นทดูชีวิตรันทด แต่มาได้ใจตอนท้าย ๆ คือดีงาม
ขอบคุณมากค่ะ ^_^
-
เป็นตอนนี้ผมมีความสุขมากที่สุด
ที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้สะใจ สมน้ำหน้า
ไอ้ชิน แต่แค่นี้มันยังไม่พอ
-
อ่านและหน่วงมาก
แต่กะจบแบบแฮปปี้
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่าน หลังจากผ่านมาหลายปีแล้ว เป็นนิยายที่สนุกเรื่องหนึ่งนะคะ คุณชานมมีฝีมือในการใช้คำบรรยาย และใช้คำได้สวย แต่สำหรับเรื่องกรงรัก มีพล็อตที่หละหลวมอยู่มาก บางจุดก็เหมือนผู้แต่งจะหลงลืมไป ช่วงแรกๆบอกว่า นทเป็นลูกคนที่ 3 มีพี่สาว พี่ชาย แต่ไม่ได้ลงรายละเอียด ต่อมาบอกว่านทเป็นเด็กกำพร้า มีคู่สามี ภรรยา ที่ไม่สามารถมีลูกได้มารับไปเลี้ยง เอาล่ะสิ.. คนอ่านงง แต่มาเฉลยในภาคสองว่า มีพี่สาวเป็นดารา มีพี่ชายชื่อเนม เป็นบุตรบุญธรรมเหมือนนท แล้วพี่สาว เป็นบุตรบุญธรรมเหมือนกันหรือเปล่า ก็ไม่ได้กล่าวถึง รับมาก่อนนทหรือหลัง ไม่ได้พูดถึง และอีกหลายจุด...เช่น เงื่อนไขระหว่างอากงกับพี่ชินในเรื่องของเล็ก ที่ไม่สรุปว่าดำเนินต่อไปอย่างไร อากงก็ไม่ได้มีบทบาทสำคัญอะไรอย่างที่คาดไว้ในตอนต้น เอกทำอย่างไรกับธุรกิจของชินและผลเป็นอย่างไร ก็ไม่ลงรายละเอียด และอีกหลายเรื่องที่ทิ้งไว้และไม่กล่าวถึง คาแรคเตอร์นทเองก็โดดไปมาค่ะ แรกๆบอกว่าคอแข็งมาก ดื่มเก่ง ขนาดพี่ชินยังฟุบก่อน แต่ในภาคสอง พี่ชินกลับห่วง กลัวนทเมา ให้ดื่มเบียร์แค่สองแก้ว มันดูค้านๆกัน
แต่อย่างที่บอกว่าเข้ามาอ่านหลังจากเรื่องนี้จบไปหลายปีแล้ว คิดว่าเรื่องใหม่ๆน่าจะมีพล็อตที่รัดกุมมากขึ้น ด้วยฝีมือคุณชานม เชื่อว่าจะเขียนบทประพันธ์ได้น่าประทับใจกว่านี้
-
เขียนดีค่ะ ดีมากๆ จนเราเกลียดตัวละครเข้ากระดูกดำ
เรื่องนี้ควรจบด้วยพระเอกเป็นเอดส์
เเล้วนายเอกหนีไปอยู่ตจว. บนเขาคนดอย
น่าจะเหมาะสมที่สุด
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เลวเนอะ :fire:
-
จับใจ
-
อ่านตอนที่ 1-18 ทนไม่ไหวขอเม้นหน่อยเหอะค่ะ
ในสายตาเรา นทเป็นคนที่น่าหงุดหงิดและน่ารำคาญมากๆ! ขัดใจ
คนอื่นจะคิดยังงัยเราไม่รู้ แต่เรารู้สึกว่าทำไมนทถึงไม่รักตัวเองเลย
ทำไมทำตัวเองให้ดูไม่มีคุณค่าอย่างนี้ ทำไมถึงลดคุณค่าของตัวเองลง
ทั้งๆที่ชินมันเลวขนาดนี้ก็ยังยอมหน้ามืดตามัวหลงรักไม่ลืมหูลืมตา
เจ็บแล้วไม่จำแบบนี้ได้แต่หลอกตัวเองไปวันๆมันก็สมควรแล้วที่ชินจะมองเป็นของตาย
คนอย่างนทเลิกกับชินไม่ได้หรอกถ้าชินไม่ทำอะไรให้เด็ดขาดแบบตอนล่าสุดแบบนี้
คนแบบชินสมควรอยู่คนเดียว ไม่สมควรได้รับความรักจากใครเลยด้วยซ้ำ
สงสารนทนะแต่มันอดไม่ได้จริงๆที่จะด่า อดใจไม่ไหวจริงๆ คืออยากให้นทรักตัวเองมากกว่านี้
หวังว่าตอนต่อไปนทจะตาสว่างสักทีนะ กลัวใจอ่อนเหลือเกิน ขอให้จบกันไปจริงๆนะ
อ่านมาจนถึงตอนนี้นี่เราอยากให้พระเอกเป็นน้องเชฐษมากเลย พระเอกแบบชินนี่เจ้าชู้เกินรับไหวจริงๆ
-
อ่านตอน 19-23 นี่อารมเปลี่ยนจากตอนแรกถึงตอนที่18เลยค่ะ
โดยเฉพาะตอนที่22.5อดีตอันน่าสะเทือนใจของทั้งคู่เลยดราม่าอ่ะฮืออออสงสารทั้งคู่เลย
นทโชคดีหน่อยที่ไปเจอครอบครัวทีอบอุ่น ส่วนชินนี่ถูกเลี้ยงให้เปนมาเฟียก้เลยกลายเป็นแบบนี้สินะ
ตัดกลับมาที่ตอนปัจจุบันเรายังไม่โอเคกับการกระทำของชินอยุ่ดี
ถ้ารักนทมากขนาดนั้นทำไมถึงทำร้ายนทละ หรือชินรักนทไม่มากพอถึงหยุดอยู่ทีนทไม่ได้สักที
การกระทำของชินมันทำให้คิดว่าชินรักนทมากกว่าตัวเองไม่ได้จริงๆ
-
อ่านจบแล้วววว จาก24-ตอนจบ ในที่สุดชินก็ได้รับบทเรียนราคาแพงจริงๆสักที
ตอนที่นทปฏิเสธชินเด็ดขาดก่อนความจำเสื่อมนี่เป็นอะไรที่อยากจะปรบมือให้นทมาก ทำดีค่ะ!
คนอย่างชินไม่เจอของจริงไม่มีทางสำนึก ตอนที่นทควาทจำเสื่อมเราชอบนิสัยนทนะ
ดูแบบฉลาด ไม่หัวอ่อนไม่บูชาความรักจนเกินไป ชอบนิสัยนทแบบนี้ แต่สงสารเอกอ่ะ
แบบเอกคือแสนดี อยากให้เจอรักที่สมหวัง เชษฐ์ก็เช่นกัน เลยขอเปนเอฟซีเชียเชษฐ์เอก เอกเชษฐ์ อิอิ
สองคนนี้ควรเจอรักแท้ อยากให้สองคนนี้มีความสุข
ไรเตอร์แต่งเก่งมากเลย อ่านแล้วอินสุดๆ อ่านแล้วแบบขอแบนพระเอกอย่างแรง 5555
ภาค2จะได้แบนใครอีกมั้ยเนี่ย ฮ่าาาาาาาา
-
ยอมรับว่าผิดหวังกับตอนจบเราจำความรู้สึกที่ชินทำกับนทได้หมดถึงจะรักแต่พึ่งรู้ใจตัวเองสิ่งทีีทำร้ายคนนึงมาตลอดแต่ตัวเองแค่เสียคนรักไปสองปีแล้วนทก็เชื่ออีกว่าเขาจะสามารถหยุดอยุ่ที่เราได้ จะหาว่าเจ้าคิดเจ้าแค้นก็ได้แต่ไม่เห็นบทเรียนที่ชินได้รับเลยอะ นทก็เหมือนจะเปลี่ยนไปตอนความจำเสื่อมพอหายก็เหมือนเดิม ผิดหวังทั้งคู่เลย
-
ซึ่งนิชาเกิดที่กรุงเทพฯ และย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดตามพ่อแม่บุญธรรมเท่านั้น
หลุดอีกแล้ว แต่งเองลืมเอง
1.บทแรกๆบอกว่านทเปิดร้านกาแฟแถวเกษตร-นวมินทร์เพราะอยู่ใกล้บ้านพ่อแม่
2.บทที่ผ่านมาบอกว่านทคอแข็งดื่มเหล้าเก่ง แต่ทำไมเมาแอ๋โดนหิ้วปีกกลับไปส่งคอนโดล่ะ