[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[33]
เจ็บปวดในหัวใจ
สิ่งที่อยากจะทำ มันขัดกับข้อกำหนดในสังคม
ภาพที่มีกันและกันอยู่ในกรอบรูป เป็นเพียงความทรงจำที่เลือนราง --- เหมือนกับเป็นภาพฝันที่ไม่เคยเป็นจริง
“ช่วยทำลายผู้ชายคนนั้น... ทำให้เขาไม่เหลือใคร ทำให้เขาตกต่ำให้ถึงที่สุด... เอกทำให้นทได้ใช่ไหมครับ? เอกเองก็เล็งจะโค่นเขาอยู่แล้วตั้งแต่แรกนี่นา”
“นทนี่เดาความเคลื่อนไหวของเอกได้ตลอด... แต่นทจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรล่ะ? แก้แค้นเหรอ?”
นิชายิ้มน้อยๆ พร้อมกับสั่นศีรษะ
“เอกนี่ไม่รู้ใจนทเอาซะเลย”
“อ้าว แล้วนทจะให้เอกทำไปทำไมล่ะครับ?”
น้ำเสียงใสเอ่ยอย่างหนักแน่นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เจ้าของร่างบางจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับรอยยิ้ม
“... เพื่อที่สุดท้ายแล้ว นทจะเป็นคนไปช่วยเขาเอง”
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น เขาก็ยังคงจดจำได้ดีจนถึงทุกวันนี้ ราวกับเป็นคำสั่งที่ได้รับมอบหมายจากนายเหนือหัว ทั้งๆที่จริงๆแล้วเป็นเพียงคำขอร้องจากใครคนหนึ่งที่ไม่ได้มีอำนาจอะไรเลย เพียงแต่เป็นผู้กุมหัวใจของเขาเท่านั้น เหตุผลนี้เองที่ทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธได้
“คุณเอก เรื่องที่เตรียมไว้ตอนนี้เรียบร้อยแล้วนะครับ”
เจ้าของนามหันไปทางพ่อบ้านร่างสูงผู้ชราที่เดินเข้ามารายงานพร้อมกับซองกระดาษสีน้ำตาลขนาดใหญ่ ภายในบรรจุเอกสารมากมายที่เขาตระเตรียมเอาไว้สำหรับผู้เป็นน้องสาว
“ดี”
เรื่องนี้ เขาได้วางแผนกับบิดามารดาเป็นอย่างดีแล้ว จะไม่ยอมให้อากงรับรู้ความจริงที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่ให้เข้าใจว่าเป็นความตั้งใจของลลดาตั้งแต่ต้นแล้วที่จะให้ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้
“ป๊ากับม้าล่ะ?”
“อยู่ด้านล่างครับ กำลังรอคุณอยู่”
“บอกไปว่าเดี๋ยวตามลงไป”
“ทราบแล้วครับ”
ประตูปิดลง แต่ดวงหน้าของเขาไม่อาจซ่อนความเจ็บปวดในใจเอาไว้ได้ พี่ชายที่ไหนกันที่จะทำเรื่องแบบนี้กับน้องสาวแท้ๆของตัวเองได้ลง นอกเหนือจากคนอย่างเขา คนที่ความรักบังตาจนยอมทำให้น้องสาวในสายเลือดต้องห่างออกไปจากอกของครอบครัว
แต่หากไม่ทำเช่นนี้ ไม่ว่านิชาจะอยู่ที่ไหน ก็ไม่อาจปลอดภัยได้เลย
ลลดาประกาศกร้าวว่าจะไม่มีวันปล่อยให้ร่างบอบบางอยู่ได้อย่างเป็นสุข แม้ว่าบิดามารดาจะห้ามปรามสักเท่าไหร่เจ้าหล่อนก็ไม่ฟังหรือแม้แต่จะนึกหวั่นเกรง ส่วนนภิสานั้นหรือ ได้แต่ทอดถอนใจอย่างคนปลงตก ทั้งๆที่เจ้าหล่อนเป็นพี่สาวคนโต แต่กลับไม่แสดงความเห็นใดๆในขณะที่น้องสาวตัวแสบเอาแต่กรี๊ดลั่นบ้านราวกับคนคลั่ง ในวันที่เตชินท์จากไปโดยไม่มีแม้แต่คำลา
ในใจของเขาแล้วอยากจะส่งลลดาไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสอบให้ดีเสียด้วยซ้ำ เนื่องจากอาการของเด็กสาวนั้นจัดว่าไม่ปกติ คลั่งรักอย่างไม่มีเหตุผลหรือขอบเขต ถึงขั้นเกลียดชังได้แม้แต่คนในครอบครัวหากขัดขวางความรักของเจ้าหล่อน
แล้ววันหนึ่ง นภิสาก็ยื่นเอกสารชุดหนึ่งมาให้เขาอ่านอย่างเงียบๆ และเขาเองที่เป็นคนตัดสินใจส่งน้องสาวไปอยู่ที่นั่นตามคำแนะนำโดยไร้คำพูดของพี่สาวคนโต --- มหาวิทยาลัยที่ฟลอริด้า
จริงๆแล้วก็นับว่าเสี่ยงอยู่ เพราะนิชาเองก็อยู่ที่สหรัฐอเมริกา ด้วยเงินทุนที่เขาเป็นผู้มอบให้ โดยที่ไม่ได้หวังผลตอบแทนแต่อย่างใด แต่แน่นอนว่าร่างบอบบางยืนกรานหนักแน่นว่าจะใช้คืนหลังจากเรียนจบกลับมา เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะรู้ดีว่าไม่อาจฝืนความตั้งใจของนิชาได้เป็นแน่
“เอก มาแล้วหรือ?”
เขาพยักหน้าเมื่อก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่มีครอบครัวนั่งกันอยู่อย่างพร้อมหน้า น้องสาวคนเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ปลีกออกไปดูมีสีหน้าไม่เต็มใจจะลงมาอยู่ที่นี่ ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นเจ้าหล่อนก็ได้แต่ขังตนเองเอาไว้ในห้อง ไม่สุงสิงกับใคร ไม่ออกไปเรียน ไม่ทานอาหารเกินความจำเป็น --- ยังดีที่ยังอยากจะมีชีวิตอยู่ไม่คิดฆ่าตัวตายให้คนอื่นเสียใจ ไม่สิ น้องสาวของเขารักตัวเองยิ่งกว่าใคร เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องเป็นห่วงเลย
“เล็ก พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” ชายหนุ่มปรายสายตามองใบหน้าสวยที่ดูซูบซีดไปกว่าเดิมที่ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเขา แต่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังฟังอยู่ “พี่จะส่งเล็กไปเรียนต่อที่อเมริกา เล็กเองก็อยากไปอยู่แล้วไม่ใช่หรือ เห็นบ่นเอาไว้นานแล้วว่าอยากจะไป”
“... ใช่”
การโต้ตอบทำให้ทุกคนในห้องดูประหลาดใจ แต่ก็ยังเงียบเอาไว้และนิ่งฟังรายละเอียดจากธนกร
“พี่สมัครให้เรียบร้อยแล้ว เตรียมเสื้อผ้าทุกอย่างให้พร้อม ส่วนเงิน ใช้ได้เต็มที่ ไม่พอก็เบิกพี่ได้เลย ตกลงไหม?”
ลลดาเลิกคิ้วขึ้นอย่างงุนงงปนระแวง “ทำไมจู่ๆถึงใจดีขึ้นมา?”
“ไม่ได้ใจดี... พี่แค่รู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเล็กบ้างเท่านั้น พี่ไม่อยากให้เล็กเป็นแบบนี้เข้าใจไหม?”
“... อืม”
“เล็กไปเรียนต่อที่ใหม่ เริ่มต้นใหม่ที่นั่น เมื่อทุกอย่างลงตัวแล้ว เล็กจะได้กลับมาที่นี่”
ลลดาพยักหน้า เธอก้มหน้าเอาไว้เพื่อซ่อนรอยยิ้ม ใช่ว่าเธอไม่รู้เรื่องที่นิชาไปเรียนต่อที่อเมริกา และเธอมั่นใจว่าพี่ชายของเธอตั้งใจจะส่งเธอไปต่างประเทศเพื่อให้ขาดการติดต่อจากลูกน้องมากมายที่อยู่ในเมืองไทย อย่าคิดว่าเธอจะโง่หน่อยเลย การไปผูกสัมพันธ์กับคนที่นั่นอาจจะง่ายกว่าที่นี่เสียด้วยซ้ำไป อเมริกาอันตรายว่าประเทศไทยมากนัก ธนกรไม่รู้เรื่องนี้หรือประเมินเธอต่ำเกินไปกันแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องขอขอบคุณที่ทำให้เธอมีโอกาสได้จัดการกับเสี้ยนหนามของเธอได้ง่ายขึ้น
“ไฟลท์คือวันพรุ่งนี้เที่ยง คนอื่นติดธุระกันหมด แต่พี่จะไปส่งเธอที่ฟลอริด้าเอง”
“ตกลง... ขอบคุณนะพี่เอก”
“เอาไว้ค่อยขอบคุณหลังจากกลับมาทีเดียวเลยก็ได้”
ธนกรผละจากไป เขารับรู้ได้ถึงอาการดีใจในน้ำเสียง และรู้ดีว่าไม่ได้ดีใจเพราะได้ไปเรียนต่อต่างประเทศอย่างแน่นอน ความมืดดำที่น่ากลัวได้กัดกินหัวใจที่ไร้เดียงสาของน้องสาวของเขาไปจนหมด เขาก็ได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้สักวัน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นหรือไม่
“เอก... เป็นอะไรรึเปล่า?”
“พี่หญิง... ผม...”
“อย่าโทษว่าเป็นเพราะความผิดของเอกเลยนะ เอกตัดสินใจได้ดีแล้ว”
“ผมทำแบบนี้ถูกแล้วใช่ไหม? พี่หญิง... ผมไม่อยากทำแบบนี้เลย”
“... ทุกอย่างที่ทำไปก็เพื่อตัวของเล็กเอง เอกเป็นพี่ชายที่ดีและกล้าหาญมากที่ทำแบบนี้ได้... ยอมทำเพื่อน้องโดยไม่สนใจว่าน้องจะเกลียดตัวเองรึเปล่า พี่ขอโทษนะที่พี่... ทำไม่ได้”
--- เลยต้องส่งมอบหน้าที่นี้ให้กับน้องชายอีกทอดหนึ่ง
“พี่หญิง... แล้วพี่... โอเครึเปล่า?”
“พี่โอเคดี พี่คิดอยู่ว่าจากนี้พี่อาจจะไปช่วยอากงปรับปรุงเรื่องฐานของสาขาใหญ่”
“ที่เซี่ยงไฮ้น่ะเหรอ?”
“อืม ใช่ พี่คุยกับป๊าม้าแล้วล่ะ”
“แล้วพี่จะไปเมื่อไหร่”
“คงอีกไม่นานนี้ พี่รู้สึกเสียใจ... แต่ตอนนี้ การที่พี่อยู่ที่ไทย พี่ก็ได้แต่หดหู่ พี่ลืมไม่ได้จริงๆเอก ไม่ว่าจะเรื่องไหนก็ตาม พี่อยากไปเริ่มต้นใหม่ในที่ใหม่ๆ ที่ไม่ทำให้พี่ต้องจมอยู่กับความเสียใจแบบนี้อีก”
“... พี่หญิง”
“พี่ไม่เป็นไร พี่ขอโทษนะที่ทิ้งทุกอย่างไว้เป็นภาระของเอกแบบนี้... พี่ไม่สมกับที่เป็นลูกคนโตเลย”
“พี่หญิง... พี่อย่าพูดแบบนั้น การที่พี่พึ่งพาผม ทำให้ผมภูมิใจเสียมากกว่ารู้สึกว่าเป็นภาระ พี่อย่าโทษตัวเองนะ แล้วรีบๆไปพัฒนาฝั่งนั้นให้มั่นคงแล้วค่อยกลับมา ด้านนี้ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลให้เรียบร้อยเอง”
“พี่เอก อากาศที่นี่ไม่เห็นจะหนาวเท่าไหร่ ทำไมต้องให้เล็กพกเสื้อโค้ทมาเยอะแยะแบบนี้ด้วยล่ะ?”
“เดี๋ยวก็รู้เองล่ะน่ะ”
ชายหนุ่มไม่โต้ตอบน้องสาวมากเกินความจำเป็น ขณะขับรถส่วนตัวที่จองเอาไว้จากสนามบินให้ไปส่งที่มหาวิทยาลัยที่ไกลออกไปนอกตัวเมือง ลลดาเริ่มขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจเมื่อตัวรถขึ้นสูงไปบนภูเขา ป่าสนรอบข้างทำให้แสงแดดเริ่มมืดหาย และยังไม่มีทีท่าว่าจะถึงที่หมายเสียที
“พี่เอก นี่เรากำลังจะไปไหนน่ะ?!”
“ก็ไปมหา’ลัยไง”
“ผิดทางแล้ว นี่มันขึ้นเขาแล้วนะ!”
“ถูกแล้ว อยู่บนนี้แหละ... นั่นไง ถึงแล้ว”
เด็กสาวเบิกตากว้างเมื่อมองเห็นประตูเหล็กดัดสีดำสูงตระหง่าน รอบด้านเป็นกำแพงอิฐสีเทาดูทึมทึบและปราศจากความเป็นมิตร
“นี่มันอะไรกัน?! นี่มันมหา’ลัยอะไร!”
“... มหา’ลัยที่ทุกคนอยากให้เธอมาเรียน มา ลงจากรถตามพี่มา”
“ไม่เอา ไม่ไป! เล็กไม่เรียนหรอกที่แบบนี้ แล้วเวลาจะเข้าเมืองจะไปยังไง!”
ร่างสูงกลอกตาอย่างนึกเหนื่อยหน่ายกับอาการงอแงแบบเด็กๆ เขากดโทรศัพท์แจ้งอาจารย์ที่ปรึกษาที่เขาได้สนทนาเป็นอย่างดีมาก่อนที่จะบินมาที่นี่ เพียงไม่นานนัก ร่างสูงชะลูดของหญิงสาววัยกลางคนที่สวมชุดแม่ชีก็เดินออกมาพร้อมกับอาจารย์อีกสามคน
“เล็ก จะออกมาดีๆหรือต้องให้บังคับ”
“นี่พี่เอกขู่กันเหรอ!!!”
“ไม่ได้ขู่ พี่พูดจริงๆ รถคันนี้ก็เช่ามา ยังไงพี่ก็ต้องไปคืนเขาอยู่ดี ถ้าเล็กไม่ลงแล้วพี่จะคืนได้ยังไง ลงๆมาเหอะ ที่นี่ไม่มีป๊ากับม้าคอยโอ๋เธอหรอกนะ”
“พี่เอก!”
“I’ll leave her in your care, sir.”
เขาปรายสายตามองร่างเล็กถูกอุ้มออกมาจากรถคันเก่าอย่างระอาใจ เสียงกรีดร้องของเจ้าหล่อนคงจะทำให้ป่าทึบที่เงียบเหงานี้มีสีสันขึ้นมาบ้างกระมัง แต่อย่างไรเสีย ที่แห่งนี้คงจะช่วยดัดสันดานน้องสาวของเขาได้อย่างที่ทุกคนปรารถนาจะให้เป็น
“จำไว้นะเล็ก ที่นี่ห้ามการพนันทุกชนิด ห้ามเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ห้ามเซ็กส์หรือแม้แต่การพูดคุยเรื่องเซ็กส์ ห้ามเจาะหู ทีวีก็ดูได้ไม่เกินเรท PG-13 ด้วย ที่นี่เป็นคริสต์เตียน อย่าทำตัวไม่ดี เพราะเขาจะลงโทษเอา ถึงตอนนั้นจะบ่นไม่ได้นะ แล้วก็อีกเรื่อง ห้ามโทรศัพท์มือถือเด็ดขาด เพราะงั้นถ้ามีอะไรก็ไปหาอาจารย์ที่ปรึกษา ขอยืมโทรศัพท์เขาละกันนะ พี่ไปก่อนนะ ไว้เดี๋ยวเธอเรียนจบสี่ปีแล้วพี่จะมารับ”
“พี่เอก!! เดี๋ยว!!! พี่เอก!!!”เจ้าของนามเพียงทำหูทวนลม ขณะที่น้องสาวถูกฉุดกระชากให้เข้าไปในตัวตึกของหอพัก ก่อนที่รถยนต์คันเก่าจะมุ่งหน้าออกไปจากรั้วสูงใหญ่ ปิดบังให้พ้นจากสายตาของเด็กสาวที่มองตามจนมองไม่เห็นแม้เพียงควัน
“... ผมส่งน้องเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวจะแวะทำธุระหน่อยแล้วค่อยกลับนะครับ”
ธนกรเพียงพูดคุยกับปลายสายอีกเพียงไม่กี่คำ เขาก็วางสายแล้วหันมาขับรถอย่างตั้งใจ ในใจอดนึกถึงน้ำตาของมารดาก่อนที่เขาจะก้าวออกจากบ้านมาไม่ได้
เมื่อเขาเปิดใจเล่าเรื่องทั้งหมดในวันนั้น ใช่ว่าครอบครัวของเขาจะยอมรับได้ไหว ผู้เป็นแม่ถึงกับหมดสติเมื่อรับรู้ความจริงที่ว่าบุตรสาวคนเล็กที่ทะนุถนอมค้ำชูมาอย่างดีเดินทางผิดคิดสั้นถึงขนาดกล้าสั่งปลิดชีวิตผู้อื่นมากกว่าหนึ่งครั้ง และยังไม่ยอมเลิกล้มความตั้งใจแม้เรื่องจะแดงออกมาถึงขั้นนี้แล้วก็ตาม
หากไม่จับเด็กคนนี้มาไว้ในที่ที่ไม่มีใครสามารถยื่นมือเข้ามาช่วยได้ ลลดาก็จะกลายเป็นผู้หญิงใจแตกที่ไม่รู้สำนึกผิดชอบชั่วดี และอาจจะต้องจบชีวิตในคุก หรือหากเลวร้ายกว่านั้นก็อาจถูกปองร้ายหมายเอาชีวิตจากคนที่แค้นเคือง
เขาเป็นผู้ตัดสินใจทำเรื่องนี้เอง เขายอมให้ลลดาเกลียดชังสักเท่าไหร่ก็ได้ ขอแค่ได้น้องสาวที่น่ารักคนนั้นกลับคืนมา
ธนกรทอดถอนใจเมื่อรับรู้ดีว่านั่นอาจเป็นสิ่งที่ยากเกินจะคาดหวัง แต่อย่างน้อยในตอนนี้ เขาก็รู้สึกเหมือนกับจองจำน้องสาวเอาไว้ในที่ที่ถูกเรียกว่า ‘มหาวิทยาลัย’ ที่ขึ้นชื่อว่าเข้มงวดที่สุดในรัฐฟลอริด้า
.
.
“แบบนี้นี่เอง น้องเขายอมด้วยเหรอครับ?”
“ไม่ยอมง่ายๆหรอก ถ้ารู้ความจริงตั้งแต่ก็คงไม่ยอมมา พี่คิดว่าคงมัวหลงดีใจอยู่เลยไม่ถามให้มากความน่ะสิ”
“ดีใจเรื่องที่ได้มาเรียนต่อน่ะเหรอครับ?”
“เปล่า... คงจะเรื่องอื่นซะมากกว่า”
“... เรื่องที่จะได้ตามเก็บนทได้ง่ายขึ้นใช่ไหม?”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยที่มองตรงมาอย่างไม่ละสายตา ดวงตาจริงจังที่ไม่สั่นไหวแม้สิ่งที่พูดนั้นเกี่ยวพันถึงชีวิตของตนเอง และน้ำเสียงที่หนักแน่นทำให้เขานึกละอายวูบที่ได้แต่หาเรื่องกลบเกลื่อนความเป็นจริงไปเพราะยอมรับไม่ได้
“นทไม่กลัวเหรอ?”
“กลัวสิครับ ใครบ้างจะไม่กลัวถ้ารู้ว่าเราถูกหมายหัวอยู่แบบนี้ แต่นทคิดว่าในเมื่อรู้เรื่องแล้วก็ยอมรับให้ได้และวางแผนรับมือเพื่อความปลอดภัยของตัวเองดีที่สุด”
“แต่ยังไงก็อยู่อีกรัฐน่ะนะ นทไม่ต้องกลัวหรอกนะ เล็กออกมาไม่ได้อยู่แล้ว”
“อืม แต่ก็วางใจไม่ได้หรอกครับ กลัวจะสั่งให้ใครตามมาเสียมากกว่า”
“นี่ล่ะเอกถึงได้ให้เล็กไปอยู่ที่นั่น มือถือใช้ไม่ได้ โทรศัพท์ที่ใช้ก็ต้องขอยืมซิสเตอร์ ไม่ได้ติดต่อคนนอกได้ง่ายๆแน่นอน”
“เหรอครับ ก็ค่อยโล่งไปเปราะหนึ่ง”
“แล้วนทอยู่ที่นี่ดีไหม?”
ร่างสูงยิ้มน้อยๆเมื่ออีกฝ่ายมีสีหน้าสบายใจขึ้นบ้าง มองไปโดยรอบ เมืองนี้อาจจะเล็กหน่อย แต่มหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อด้านการบริหารในสาขาที่นิชาอยากจะเรียนอยู่ที่นี่ เขาพบว่าบรรยากาศดีทีเดียว ทั้งเงียบสงบและผู้คนเป็นมิตร แม้จะอดเป็นห่วงไม่ได้ที่ปล่อยให้นิชามาอยู่คนเดียวต่างบ้านต่างแดน แต่ดูโดยรวมแล้วก็น่าจะอยู่ได้ไม่ลำบาก
“ดีครับ ได้เพื่อนแล้ว จากนี้คงทำอะไรสะดวกขึ้น”
“ดีแล้ว หาเพื่อนให้ได้มากๆ แล้วก็ระวังตัวด้วยนะ อย่าไว้ใจใครง่ายๆ”
“รู้แล้วครับ นทจะไม่ตามคนแปลกหน้าไปไหนเพราะกลัวโดนลักพาตัว เดี๋ยวเดือดร้อนเอกต้องมาตามช่วยอีก”
“แน่ะ คนพูดเพราะเป็นห่วงยังจะมีแขวะกันอีก”
“ก็เอกพูดเหมือนนทเป็นเด็กเล็กๆทุกทีนี่นา อย่าลืมนะว่าเราก็อายุเท่ากัน”
“แต่นทต้องไม่ลืมนะว่านทความจำเสื่อมไปหกปี”
นิชายิ้มน้อยๆ พร้อมกับพยักหน้ายอมรับ จริงๆแล้วหลายสัปดาห์มานี้ที่เขาย้ายมาอยู่ที่นี่ เขาเริ่มจดจำหลายสิ่งหลายอย่างได้ คล้ายกับภาพเก่าในม้วนฟิล์มเล่นย้อนกลับ แม้จะยังปะติดปะต่อไม่ได้ชัดเจนดี แต่เขาก็พอจำเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นไปไม่ได้นานทีละเล็กละน้อย โดยที่เขายังไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง
“เอกจะอยู่ที่นี่กี่วัน? อยากไปเที่ยวไหนไหม เดี๋ยวนทพาไป”
“สามวัน แล้วเอกก็จะกลับแล้วล่ะ งานที่นู่นเยอะมากเลย ไม่อยากทิ้งนาน”
“งานที่ร้าน หรืองานที่บ้าน หรือทั้งสองอย่าง?”
“ทั้งสองอย่างสิ นทลืมแล้วหรือว่าเป็นคนขอให้เอกทำอะไร”
“ไม่ลืมหรอก ขอบคุณนะครับที่ช่วย นทรู้ว่าถ้าเป็นเอก... ต้องทำได้แน่”
“นทไม่คิดจะถามถึงสถานการณ์ในตอนนี้หน่อยเหรอ?”
“ไม่ถามหรอกครับ นทรอดูผลลัพธ์ทีเดียวเลยดีกว่า”
“มั่นใจจริงนะ”
“แน่นอนครับ ถ้าไม่มั่นใจในตัวเอก นทคงไม่ขอร้องตั้งแต่แรก”
“... แบบนี้กดดันกันมากกว่าแล้วมั้ง”
นิชาหัวเราะ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเมื่อเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว เขาเดินนำร่างสูงใหญ่ออกจากร้านกาแฟมาที่ถนน มองซ้ายมองขวา ดูแล้วหิมะทำท่าเหมือนจะตก
“หนาวไหม? อยากไปไหนหรือเปล่า?”
“อยากไปดูห้องของนท”
“เอ๊ะ?”
“แค่อยากรู้ว่านทอยู่ยังไงเท่านั้นเอง”
“ก็ได้ครับ ยังไงเอกก็เป็นคนให้ทุนนทมานี่เนอะ”
พวกเขาเดินข้ามถนนไปอีกเพียงสามบล็อก ก็ถึงที่พักของร่างบางที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัย แต่ไม่ใช่หอพักนักศึกษา เนื่องจากนิชาติดเรื่องความเป็นส่วนตัวจึงไม่อยากอยู่ร่วมห้องกับรูมเมท และด้วยการเลือกสรรของธนกร เขาจึงได้ห้องที่ไม่เล็ก แต่ก็ไม่ได้ใหญ่นัก เรียกว่าอยู่คนเดียวได้อย่างสบายๆ โทนสีอุ่นและแสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้องได้อย่างทั่วถึงทำให้นิชานึกรักห้องนี้ตั้งแต่แรกเห็น
“ก็ดูดีไม่เลวเลยนะ”
“ใช่ครับ เอกช่วยได้เยอะเลย นทไม่ต้องไปเดินหาห้องเองแล้วก็ได้ห้องที่ถูกใจด้วย”
“เอกพึ่งได้ใช่ไหมล่ะ? เสียดายเอกล่ะสิ”
“ชมนิดชมหน่อยเอาใหญ่เชียวนะ ไม่เสียดายหรอกครับ เป็นเพื่อนกันแบบนี้สำคัญยิ่งกว่าเป็นแฟนอีกนะ”
“ขนาดนั้นเลยหรือ?”
“แน่นอนสิครับ แฟนน่ะ เลิกกันก็อาจจะจบกันไปเลย แต่มิตรภาพของเพื่อนน่ะ ไม่มีวันสิ้นสุดนะ”
ธนกรคลี่ยิ้มกับถ้อยคำที่อ่อนโยนในกระแสเสียงใสๆของคนอารมณ์ดีที่กำลังรินน้ำให้อยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว เรียวขายาวก้าวตามไปยืนซ้อนอยู่ด้านหลังพร้อมกับก้มกายกระซิบเบาๆ
“ถ้าอย่างนั้นนทสัญญาได้ไหม ว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”
เจ้าของนามแหงนหน้าขึ้นมองคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังด้วยดวงตากลมโตที่ฉายแววสดใส รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าน่ารักนั้นคือคำตอบที่สัตย์ซื่อยิ่งกว่าถ้อยคำใด
“แน่นอนครับ เอกคือเพื่อนคนสำคัญที่สุดของนทตลอดไป”
ชายหนุ่มยกมือขึ้น หมายจะคว้าร่างตรงหน้ามากอดเอาไว้ แต่ก็ลดมือลง แล้วตบบ่ามนเบาๆแทน
“ขอบคุณมากนะ... นท สำหรับเอกแล้ว นทก็จะเป็น... คนสำคัญที่สุดของเอกตลอดไปเหมือนกัน”
Talk: วันนี้ลงตอนพิเศษแล้วต่อด้วยตอนปกติเลยค่ะ แล้วขอหายไปถึงวันหยุดเหมือนเดิมนะคะ
อา... มีหลายคนหวังให้เอกเป็นพระเอก แต่ตอนพิเศษทำให้ความหวังสลาย
ไม่จริงนะคะ!! อย่าเพิ่งหมดหวังในตัวเอกไป! TT_TT
ตอนพิเศษเป็นเรื่องของอนาคตก็จริงค่ะ แต่ไม่ได้แปลว่าอนาคตจะสิ้นสุดอยู่แค่ตรงนั้น!!
เพราะฉะนั้น อย่าให้มากระทบกับความหวังของทุกคนนะคะ
ชานมตั้งใจให้อ่านตอนพิเศษแบบนี้เพื่อให้ทุกคนอ่านเรื่องนี้แล้วไม่ต้องรู้สึกเครียดบ้างเท่านั้นเองค่ะ
ป.ล. มีคนเดาถูกด้วย ใช่ค่ะ ชานมทำออดิท ^_^ กำลังจะพบกับ Year End พอดีเลย
เพราะฉะนั้น... โปรดอย่าหมดหวังในตัวของชานม เมื่อชานมเกิดหายไปร่วมสัปดาห์ (หรืออาจจะสองสัปดาห์)
เพราะฤดูที่งานหนักที่สุดกำลังจะเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป โอ มาย ก้อด T_T
หัวข้อ: [[THE CAGE]] . . . กรงรัก . . . ** รวมเล่มแล้วค่า p.59 ** (อ่าน 626270 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก