It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥  (อ่าน 198489 ครั้ง)

ออฟไลน์ gupalz

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4911
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +604/-20
อย่าแรงมากนะ คนเขียน
คนอ่าน หัวใจช้ำง่าย 5555

ออฟไลน์ love2y

  • (′~‵)
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2059
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-11
พลาดตอนที่แล้ว วันนี้อ่านรวบสองตอนเลย

เรื่องราวเริ่มเจ้มจ้นแล้วซินะ ฮี่ๆ

ออฟไลน์ takara

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +379/-13
โหยหวังว่าคงไม่เกิดอะไรรุนแรงกับดินนะ

ออฟไลน์ wanmai

  • ★รักใสปิ๊ง★(>_<)
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 936
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1195/-5
It’s Real เดี๋ยวรักเลย


ตอนที่ ๑๕ Warning!!!!



“เป้าหมายอยู่ที่ไร่รณวีร์ จับตาดูให้ดีอย่าให้คลาดสายตา”

เสียงทุ้มห้าวสั่งการมาจากโทรศัพท์ ชายฉกรรจ์สองนายหน้าตารกครึ้มไปด้วยหนวดเคราตอบรับการสั่งการนั้นอย่างหนักแน่น ให้คนผู้นั้นรู้ว่าจะไม่ผิดหวังกับงานที่พวกตนได้รับมอบหมายอย่างแน่นอน

“ครับ”

รถยนต์กลางเก่ากลางใหม่แต่สมรรถภาพยังเยี่ยมจอดรอสังเกตการณ์ไม่ไกลจากทางเข้าไร่รณวีร์นัก อยู่ในมุมอับเพื่อพรางตัว ดูความเคลื่อนไหวของคนในไร่ว่าเข้าออกเวลาใดบ้าง เป้าหมายของพวกเขายังไม่ปรากฎตัว พวกเขาก็ต้องรอ และรอต่อไป



+++++++++++++



ดินออกจากไร่ในช่วงบ่ายของวันเพื่อเข้าไปทำธุระแทนเจ้านาย ช่วงนี้เจ้านายของเขาต้องดูแลแขก อะไรที่ดินทำแทนได้ก็ช่วยไป บางอย่างที่ไม่ต้องอาศัยการตัดสินใจอะไรก็ส่งให้ลูกน้องบ้าง แต่ถ้าต้องไปตรวจสอบและตัดสินใจเรื่องการสั่งซื้อหรือเรื่องเงินทอง ดินก็จะเป็นคนไปดูเอง และมาปรึกษาโซลอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้ว่านั่นเป็นการเปิดโอกาสให้คนร้ายได้ลงมือ

หลังจากจัดการทำธุระอะไรเสร็จสรรพ ดินก็แวะร้านค้าเพื่อซื้อของที่น้องสาวฝากซื้อ รถยนต์น่าสงสัยที่จอดซุ่มดูที่ไร่และแอบตามดินมาก็แวะเข้ามาหามุมจอดหน้าร้านค้านั้นเช่นกัน

ดินจัดการซื้อของใช้ตามที่น้องสาวจดมาให้เรียบร้อยก็ไปจ่ายเงินที่หน้าเคาน์เตอร์ จ่ายเงินให้พนักงานไป เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น ดินจึงหยิบมาดูเห็นเป็นเบอร์แปลก หัวคิ้วคนหน้าเข้มขมวดก่อนจะกดรับ

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีครับ ทายซิว่าใคร?”

เสียงเคยคุ้นที่ตอบกลับมาทำให้ดินทำสีหน้าเซ็งอารมณ์ทันทีที่ได้ยินเสียงจากปลายสาย เขาไม่น่ากดรับเลย ให้ตาย

“คุณไปเอาเบอร์ผมมาได้ยังไง?”

ดินรับเงินทอนและใบกำกับภาษีจากพนักงานร้านมา ก่อนจะเดินไปที่รถที่จอดอยู่ที่หน้าร้าน

“ไม่เห็นยากเลยนี่” ไตรภพตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสบายๆจนน่าหมั่นไส้

“ใช้หน้าที่ในทางมิชอบรึเปล่าคุณตำรวจ”

“เปล่านา ผมได้มาด้วยความสามารถล้วนๆ เออ เรื่องนั้นช่างมันก่อน ตอนนี้คุณอยู่ไหนน่ะ?”

ไตรภพตอบคำถามทั้งยังถามกลับ เขาเองก็กำลังจะกลับบ้านพักเช่นกัน ดังนั้นก่อนกลับก็เลยอยากจะขอแวะหาเจ้าของเบอร์เขาสักนิดพอชุ่มชื่นหัวใจ ถึงจะต้องย้อนไปย้อนมาหลายรอบก็ไม่เป็นปัญหา ไตรภพเดินออกมานอกห้องทำงาน ผู้ใต้บังคับบัญชาลุกขึ้นทำความเคารพ นายตำรวจหนุ่มก็หยุดรับ ก่อนจะเดินต่อไปหน้าสถานีตำรวจเพื่อขับรถกลับบ้าน

“ผมมาซื้อของข้างนอก คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า ผมกำลังจะกลับแล้ว”

ดินเอาของไปเก็บกระบะหลังแล้วอ้อมมาเปิดประตูขึ้นรถ คนน่าสงสัยที่คอยตามดินมาตั้งแต่ที่ไร่รณวีร์ขยับตัวตามทันทีที่เห็นเป้าหมายขึ้นรถ

“คุณตำรวจ” ดินเรียกนายตำรวจหนุ่มเสียงเครียด เมื่อหางตาเหลือบแลไปเห็นคนน่าสงสัย

“ครับ?”

“ผมขอแจ้งความได้ไหม?”

“เกิดอะไรขึ้น!!?”

ไตรภพชะงักเท้าที่กำลังเดินไปที่รถของตนเองทันที แล้วถามด้วยน้ำเสียงตกใจ ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรใหญ่โตหรือไม่ แต่คนมันเป็นห่วงนี่นะ จะเล็กจะใหญ่ก็ห่วงทั้งนั้นล่ะ

“ผมรู้สึกเหมือนถูกตาม…”

“คุณอยู่ตรงไหน รอผมที่นั่นก่อนได้ไหม เดี๋ยวผมไปรับ”

พอได้ยินว่าดินถูกตามไตรภพรีบพูดสวนไปทันที จนคนปลายสายถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย แค่บอกว่าสงสัยว่าถูกตามเท่านั้นเองนะ

“ไม่เป็นไร ผมไม่รบกวนขนาดนั้น ผมกำลังจะกลับไร่แล้ว”

“ไม่ได้นะดิน รอผมก่อน” นายตำรวจยังเว้าวอนอย่างร้อนใจ

“กว่าคุณจะมาถึงมันก็มืดค่ำแล้วล่ะครับ ไม่ต้องมาหรอก คุณแค่จำรูปพรรณสัณฐานของคนน่าสงสัยไว้ก็พอ”

ขณะที่ดินบอกกล่าวลักษณะของคนน่าสงสัยไตรภพเองก็รีบไปที่รถของตนเอง กดปลดล็อคและเปิดประตูอย่างร้อนรน เข้าไปนั่งแล้วสตาร์ทรถอย่างรวดเร็วขณะที่ฟังดินพูดไปด้วย รถยนต์ของนายตำรวจหนุ่มขับออกจากสถานีตำรวจ มุ่งตรงสู่ถนนใหญ่อย่างเร็วไวเพื่อให้ไปถึงที่ที่ชายหนุ่มหน้าเข้มอยู่

“คุณตำรวจ แค่นี้ก่อนนะ ผมต้องขับรถ”

ยิ่งดินทำท่าว่าจะวางสายไตรภพยิ่งร้อนใจ ทำไมคนๆนี้ถึงทำให้เขาเป็นห่วงขนาดนี้ ไม่ฟังกันบ้างเลย

“เดี๋ยวดิน อย่าดื้อได้ไหม รอผม…”

“ผมแค่สงสัยเท่านั้น ไม่มีอะไรหรอก”

ดินที่จับกระแสเสียงห่วงใยนั้นได้รีบบอก เขาไม่อยากจะให้ไตรภพเป็นห่วง เพราะดูท่าว่าคุณตำรวจจะมาหาเขาจริงๆเพียงแค่เขาบอกไปว่าตนเองอยู่ที่ไหน

“ดิน…”

“ผมจะระวังตัว”

ดินบอกตัดบท ก่อนวางสายไม่ให้อีกคนได้ทันทักท้วง ชายหนุ่มเหลือบมองกระจกมองหลังเล็กน้อย ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วเคลื่อนตัวออกไป รถอีกคันที่ดินสงสัยรอจนรถของดินพ้นทางออกไปแล้วถึงขับตามไปเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตของคนภายนอก

ไตรภพที่ถูกดินตัดสายไปได้แต่ร้อนรน ถึงจะบอกว่าแค่สงสัยแต่มันไม่ควรปล่อยไปเหมือนเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ นายตำรวจหนุ่มกดโทรออกหาเพื่อนแล้วถามถึงที่ๆดินไปทันที เมื่อทราบแล้วว่าคนนั้นจะใช้ถนนสายไหนเป็นทางผ่านกลับไร่ ไตรภพก็เร่งเครื่อง เหยียบเต็มที่ เอาให้มิด วันนี้คุณตำรวจขอผิดกฎจราจรเสียเอง เพื่อความปลอดภัยของคนนั้น




+++++++++++



บนถนนสายหลักของเมืองเหนือ รถยนต์สองคันวิ่งแซงซ้ายปาดขวาอย่างน่าหวาดเสียว รถคันหน้าซึ่งมีผู้บังคับเป็นชายหนุ่มผิวคล้ำหน้าตาคมเข้ม พยายามเร่งเครื่องเพื่อตีห่างรถที่ตามหลังมาอย่างกระชั้นชิด พยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมไม่ให้รถแฉลบเข้าข้างทางที่มีแต่ต้นไม้และป่ารกชัฏ ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยขับรถเร็วขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ถ้ามีรถขับสวนมาเขาไม่คิดหรอกว่าจะหลบทัน นี่มันไม่ใช่เกมส์ที่ชนแล้วจะเริ่มต้นใหม่ได้ แต่นี่คือชีวิตจริงๆของเขาที่มันกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้ายบางๆ ไม่ว่าทางไหนเขาก็ไม่เห็นหนทางรอด เมื่อรถอีกคันยังตีคู่ขึ้นมาอย่างไม่อาจหลีกหนีพ้น หนทางข้างหน้าช่างมืดมนสำหรับเขา นี่เขาต้องมาจบชีวิตลงแบบนี้หรือไร?

เพราะเขาประมาทมากไป ดินไม่คิดว่าฝ่ายนั้นจะเล่นหนักขนาดนี้ ในหัวของเขากำลังประมวลผล แต่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายเช่นนี้มันกลับทำได้ยากเย็นเหลือเกิน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้เขาเสียเปรียบแน่ๆ ทั้งต้องบังคับรถคงยิงปืนได้ไม่สะดวก

แต่แล้วความคิดของชายหนุ่มก็เป็นอันสะดุด เมื่อรถอีกคันไล่ทันเขา ชายหน้าเหี้ยมโผล่หน้าออกมาพร้อมเล็งมัจจุราชสีดำมะเมื่อมมายังเขา รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฎบนริมฝีปากหนาใต้หนวดรกครึ้ม ดวงตาของผู้ถูกไล่ล่าเบิกโพลง ร่างกายชะงักงันเพียงเสี้ยววินาทีแห่งชีวิต

ปัง!!!

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก”

เอี๊ยด!!!!!!

กระสุนหวีดแหวกอากาศทะลุกระจกข้างคนขับอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้รถเสียหลักขาดการควบคุมกระทันหัน และด้วยสัญชาตญาณทำให้เท้าแตะเบรก นั่นยิ่งทำให้รถหมุนคว้างไร้ทิศทาง ยิ่งพยายามควบคุมยิ่งไม่เป็นไปอย่างที่หวัง รถยังคงเหวี่ยงตัวรุนแรง ใจของชายหนุ่มเต้นระส่ำจนแทบหลุดออกมานอกอก ในหัวอึงอลจนจับทิศไม่ถูก หูได้ยินเพียงเสียงหัวใจตนเองที่เต้นระรัวแข่งกับเสียงล้อรถบดถนน สายตาเริ่มพร่าเลือน ประสาทรับรู้เริ่มถีบตัวออกจากความนึกคิด รถยนต์ที่ขาดการควบคุมเกยขอบถนนก่อนพุ่งลงข้างทาง

โครม!!!

เสียงตัวรถปะทะกับต้นไม้ใหญ่ดังสนั่น ทำให้รถหยุดลงได้ในที่สุด สภาพรถที่บุบบี้จนไม่เหลือเค้าเดิม ประตูข้างหนึ่งยุบลงไป ส่วนอีกข้างเริ่มขยับเมื่อคนภายในพยายามเปิดมันออกมา และสำเร็จในที่สุด

ดินตะเกียกตะกายออกมาอย่างยากลำบาก แม้ร่างกายจะเจ็บปวดและมีเลือดไหลซึมลงมาเป็นทาง แต่สำนึกสุดท้ายที่เหลืออยู่ในตอนนี้คือต้องหนีให้ได้ ยิ่งได้ยินเสียงสวบสาบจากการเดินของพวกที่ไล่ล่าเขาใกล้เข้ามา เขายิ่งต้องหนี เขาจะไม่ยอมตายอยู่ตรงนี้แน่

‘ไม่ เราต้องไม่ตาย เราตายไม่ได้…ไม่…ได้…’


บรึ้ม!!


เสียงระเบิดพร้อมเปลวไฟที่พวยพุ่งคือสำนึกสุดท้ายที่ชายหนุ่มได้รับรู้…



TBC



•   พี่ดินนนนน :dont2:

•   ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ :กอด1:

•   บวกทุกบวกขอบคุณทุกท่านเมื่อบวกได้ค่ะ

•   ตอนหน้าผู้กองไต๋ออกโรง ย่าห์!
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-10-2012 20:10:47 โดย wanmai »

ออฟไลน์ takara

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +379/-13
โหย พี่ดินจะเป็นอะไรมั้ยเนี้ย

ออฟไลน์ choijiin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2082
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +445/-5
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 :sad4:
น้องดินของพี่
ทำไมดื้อแบบนี้
พี่ไต๋มาเร้วๆๆๆๆ
 :z3:

วันใหม่ทำกับเราได้นะ
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
 o9

ออฟไลน์ pare_140

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1192
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-6

ออฟไลน์ DarknLight

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 276
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +57/-1
พระเอกขี่มาขาวมาช่วยด้วยครับ
พี่ไต๋ ทำคะแนนหน่อยครับ
ความสัมพันธ์เขยิบๆ ฮ่าๆ

ออฟไลน์ love2y

  • (′~‵)
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2059
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-11
ต้องปลอดภัยอยู่แล้วววววววววว

ออฟไลน์ yeyong

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5857
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +917/-26
เลือดท่วมจอ ผู้กองรีบมาทำคะแนนเร็วๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






Giniz

  • บุคคลทั่วไป
สั้นและค้าง!!!
รีบมาลงต่อไวๆน้าาาาา  :z3:

ออฟไลน์ ~มือวางอันดับ1~

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
น้องนู๋ ตาต้า น่ารัก อ่ะ พี่โซล อดใจไหว เทพ จริง ไร จริง ๆ :L2:+1

ออฟไลน์ gupalz

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4911
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +604/-20
อิพวกนี้ทำแรงไปป่าวเนี่ย

ออฟไลน์ MooJi

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +115/-0
ตาต้ากับพี่โซลก็หวานจนน้ำตาลแอบอาย
สงสัยบ้านนี้คงไม่ต้องซื้อน้ำตาลแล้วล่ะ
ผู้กองไต๋นี้ซิถูกปฏิเสธจากพี่ดินแบบเย็นชามาก
แต่ก็สู้ต่อไปนะผู้กอง สโลแกนเราตื้อครองโลก
แต่ตอนนี้รีบไปช่วยพี่ดินก่อนอย่างรวดเร็วเลย
พี่ดินอดทนไว้น๊า  ผู้กองไต๋กำลังไปช่วยแย๊ว
อย่าพึ่งทิ้งกันน๊า
><

ออฟไลน์ aloney

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 743
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-4
มาตามอ่านด้วยคนคร้า า

หมวดไต๋มาช่วยดินให้ทันน่ะ


ออฟไลน์ malula

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +622/-7
ใช้เวลาอ่านสองวันเต็ม ตามทันซะที
หลงใหลความน่ารักของน้องหนูจินนี่กับน้องตาต้า
ผู้ร้ายชายหญิงนั่นก็โหดเหลือเกิน อันที่จริงก็จับคู่กันเองซะ จะได้ไม่ต้องยุ่งกับชาวบ้าน
ผู้กองไต๋คงมาทันช่วยพี่ดิน

ออฟไลน์ PetitDragon

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4126
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +343/-5
 :a5:


ดินต้องไม่เป็นอะไรนะ...  :z3:

ออฟไลน์ wanmai

  • ★รักใสปิ๊ง★(>_<)
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 936
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1195/-5
**ไม่ต้องสนใจชื่อตอนให้มากค่ะ ข้ามๆไปอ่านเนื้อหากันเล้ย :a9:



It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว



เสียงหวอรถพยาบาลดังยาวไปตามท้องถนนเพื่อขอทางพาคนเจ็บไปทำการรักษาอย่างเร่งด่วน รถตู้ของโรงพยาบาลแล่นเข้ามาจอดที่หน้าตึกฉุกเฉินของโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เพียงแค่รถหยุดความชุลมุนขนาดย่อมก็เกิดขึ้น ร่างที่เต็มไปด้วยเลือดถูกเข็นลงมาจากรถ เจ้าหน้าที่ที่รอรับอยู่ทำงานกันอย่างรวดเร็วฉับไวพาคนเจ็บเข้าไปเพื่อทำการรักษาให้ทันท่วงที เตียงที่ถูกเข็นไปตามทางเดินนั้น ที่ข้างเตียงนายตำรวจหนุ่มตัวสูงใหญ่จับมือคนเจ็บไม่ปล่อย สีหน้าร้าวรานใจจนแทบอยากจะร้องไห้ เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อคนเจ็บอยู่ไม่ขาด

“ดิน ดิน คุณได้ยินผมไหม ดิน…”

คนเจ็บที่แทบประคองสติเอาไว้ไม่ไหว สติแทบไม่มีเหลืออยู่ แต่มือที่ถูกกุมกลับกำมือไตรภพแน่น สายตาของดินพร่าเลือนมองเห็นทุกอย่างมัวไปหมด ร่างกายเจ็บปวดเหมือนมันกำลังถูกแยกชิ้นส่วน เตียงถูกเข็นเข้าไปภายในห้องฉุกเฉิน ไตรภพจำต้องปล่อยมือของอีกคน ก่อนจะยืนกระวนกระวายอยู่หน้าห้อง พยายามที่จะสงบใจก็ทำได้ยากเหลือเกินกับสถานการณ์ขณะนี้ ทำได้แค่เดินวนไปมาอย่างว้าวุ่นเท่านั้น

ตอนที่เขาไปพบดินในสภาพที่เลือดเปรอะไปทั้งตัวหัวใจเขาก็แทบจะแตกเป็นเสี่ยง กลัว กลัวว่าคนๆนั้นจะจากไป เขาเร่งสุดกำลังแล้วที่จะไปช่วยดินให้ทัน แต่มันก็ช้าไปอยู่ดี

ในตอนแรกที่ไปถึง นายตำรวจหนุ่มก็สวนกับรถยนต์คันหนึ่งที่แล่นมาจากทางที่เกิดเหตุ จึงจดจำป้ายทะเบียนและรายละเอียดของรถอย่างคร่าวๆเอาไว้เผื่อกรณีฉุกเฉิน ขับไปได้ไม่ไกลจากนั้นควันที่ขึ้นโขมงทำให้ไตรภพต้องรีบหยุดรถด้วยหัวใจที่เต้นระทึก และภาวนาให้สิ่งที่ตนเองคิดไม่ใช่ความจริง แต่เมื่อเจอสภาพรถที่ไฟลุกท่วมไตรภพก็แทบทรุด เขานึกได้แค่ว่าเขาคงเสียดินไปแล้วในตอนนั้น แต่เหมือนสวรรค์ยังเข้าข้างที่ยังให้ดินอยู่กับเขาต่อไป ถ้าเพียงไตรภพไม่เป็นคนช่างสังเกตก็คงไม่เห็นว่าดินหมดสติอยู่ไม่ไกลจากนั้น ดีที่ยังมีต้นไม้รอบๆคอยกันไม่ให้โดนสะเก็ดระเบิดจากตัวรถมากนัก

รถพยาบาล ตำรวจ และหน่วยกู้ภัย ถูกเรียกมาอย่างด่วน แต่มันก็ยังดูช้าไม่ทันใจคนรออย่างไตรภพ อยากจะพาดินไปโรงพยาบาลเองแต่ก็ไม่กล้าเคลื่อนย้ายด้วยกลัวว่าอาจจะมีส่วนไหนแตกหักจนแตะต้องอย่างผิดวิธีไม่ได้ ตอนนี้ดินก็ถึงมือหมอแล้ว แต่ก็ใช่ว่าไตรภพจะคลายกังวล ถ้ายังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินเขาคงคลายใจไม่ได้

ไม่นานหลังจากนั้นโซลที่ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนก็มาถึงโรงพยาบาลพร้อมลุงสนพ่อของดิน ลุงสนเดินไปยืนอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉินทันทีด้วยความร้อนใจ โซลเข้าไปหาเพื่อนที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่เก้าอี้นั่ง ไตรภพเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนก่อนจะบอก

“กูช้า”

“ไม่ใช่เพราะมึงหรอกน่า”

โซลนั่งลงข้างๆบีบไหล่เพื่อนอย่างให้กำลังใจ ในใจเขาก็ร้อนรนไม่แพ้กัน ทุกคนในไร่ยังไม่รู้เรื่องนี้นอกจากโซลและคนในบ้านเขาและดินเท่านั้น ป้าพิศที่รู้เรื่องนี้ถึงกับเป็นลมล้มไป พิมพิกาต้องคอยพยาบาลแม่อยู่ที่ไร่ จึงมีลุงสนมากับโซลเพียงคนเดียว ทุกคนในบ้านคงกำลังรอฟังข่าวอย่างกระวนกระวายไม่แพ้กัน

“เข้าไปนานรึยัง?”

“สักพักแล้ว”

โซลเอ่ยถามสั้นๆ ไตรภพก็ตอบกลับสั้นไม่แพ้กัน แม้ไม่ต้องมีคำสรรพนามนำหน้าก็รู้ได้ว่าพูดเรื่องเดียวกัน

“กูโทรหาเขา แล้วเขาบอกว่ารู้สึกเหมือนมีคนตาม…”

โซลขมวดคิ้วคิดตามที่เพื่อนพูด มีคนตามดินอย่างนั้นหรือ ใครกัน

“ตอนกูไปถึงที่เกิดเหตุ กูเห็นรถขับสวนมา ลักษณะคนในรถคล้ายกับที่ดินบอก แต่กูไม่แน่ใจว่าจะเป็นมันรึเปล่า ตอนนี้กูสั่งสกัดรถคันนั้นทุกด่านแล้ว ก็คงต้องมาดูอีกทีว่าจะเข้าข่ายที่ดินบอกกูไว้ไหม”

“ดินเห็นหน้าพวกมัน?”

ไตรภพพยักหน้าเนือยๆ มองประตูที่ปิดสนิทนั้นด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ขอให้ปลอดภัยด้วยเถอะนะ อย่าเพิ่งทิ้งผมไปไหนนะดิน

“เราแจ้งข้อหาอะไรได้บ้าง” โซลที่นิ่งเงียบไปถามขึ้นอีกครั้ง

“มากสุดก็คงพยายามฆ่า”

ได้ยินคำตอบแบบนั้นแล้วโซลก็ถอนหายใจหนักๆ พยายามฆ่า โทษมันยังน้อยไปนะ ขณะที่เฝ้ารอดูอาการของดินอยู่นั้น ไตรภพก็ได้รับรายงานจากด่านตรวจว่าจับรถน่าสงสัยนั้นได้แล้ว แต่เจ้าของรถไม่ใช่อย่างที่ไตรภพบอก ไตรภพกดปิดเครื่องอย่างฉุนเฉียว

“มีอะไร?” โซลถามไถ่เมื่อเห็นท่าทางเพื่อนแบบนั้น

“รถคันนั้นมันสวมทะเบียนปลอม!”

โซลสบถด้วยความฉุนเฉียวไม่แพ้กัน สีหน้าของทั้งสองคนเครียดไม่ได้ต่างกันเลยในตอนนี้

“กูอยากบอกให้มึงใจเย็นนะไต๋ แต่กูทำไม่ได้ว่ะ อยากจะลากคอคนทำมายำตีนเสียเดี๋ยวนี้เลย”

ไตรภพหัวเราะในลำคอเสียงเครียด ก่อนจะบอกกับเพื่อนด้วยความเด็ดขาดในน้ำเสียง

“มึงได้ยำแน่โซล กูไม่ปล่อยมันลอยนวลหรอก”

นายตำรวจหนุ่มลุกจากเก้าอี้นั่งไปที่หน้าห้องฉุกเฉินอีกครั้ง แม้มองไม่เห็นว่าคนในนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างแล้วตอนนี้ แต่ก็ยังภาวนาให้ปลอดภัย หันไปมองลุงสนที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมแล้วสะท้อนใจ ชายหนุ่มเดินห่างจากจุดที่ลุงสนยืนอยู่เล็กน้อย ก่อนจะต่อสายถึงลูกน้องนายตำรวจ

“สั่งทุกหน่วยให้สืบเรื่องนี้อย่างเร่งด่วน ผมจะจับตัวคนทำมารับโทษให้ได้เร็วที่สุด!”

สีหน้าที่มุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยวบ่งบอกว่าคำพูดนั้นจะเป็นจริง ใครก็ตามที่มันบังอาจมาแตะต้องคนของเขา อย่าได้คิดว่าจะลอยนวลอยู่ได้โดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!



+++++++++++



ยามค่ำคืนภายในไร่ของปรเมศวร์ หน้าจอทีวียังปรากฎภาพข่าวของดินที่กำลังเป็นประเด็นสำคัญที่หลายช่องกำลังจับตา ดังแทรกกับเสียงของปรเมศวร์ที่ตะโกนด่าคนที่ปลายสายโทรศัพท์อย่างหัวเสีย

“พวกแกทำงานกันประสาอะไรวะ ยังมีหน้ามาทวงเงินค่าจ้างที่เหลืออีกเรอะ งั้นฟัง ฟังให้ชัดๆ”

“…………….”

“กูไม่ให้! มึงจะไปตายที่ไหนก็ไปเลยไป!!”

ปิดมือถือแล้วเขวี้ยงไปกระทบกับผนังห้องจนเศษชิ้นส่วนแตกกระจาย ลมหายใจหอบด้วยความแค้นใจ จริงอยู่ที่คนที่เขาว่าจ้างทำให้ดินเกือบตายอย่างที่บอก แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ นี่ข่าวมันดังไปทั่วประเทศแล้วในตอนนี้ แล้วบอกมาได้ว่ามันไม่ยอมจอดรถเลยต้องใช้วิธีนี้ หน้าโง่ นี่เขาจ้างพวกหน้าโง่นี่มาทำซากอะไรกัน

ปรเมศวร์เดินดิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า ดึงลิ้นชักเปิด หยิบของในนั้นขึ้นมาเมื่อเห็นว่ายังใช้ได้อยู่รอยยิ้มสมใจจึงเปิดขึ้น ค้นกระเป๋าใบย่อมออกมาเก็บของสำคัญยัดเข้าไป รูดซิปปิดแล้วเดินออกจากห้องลงไปด้านล่างหาพี่สาว

ปัณฑารีย์กับสามีก็กำลังดูข่าวเดียวกันนั้นอยู่ วิพากษ์วิจารณ์เนื้อข่าวหาสาเหตุ ปรเมศวร์ก็เดินเข้ามาหา

“พี่ป่าน เบิกเงินล่วงหน้าหน่อยสิ ผมจะไปต่างประเทศสักพัก”

ปัณฑารีย์มองหน้าน้องอย่างแปลกใจ จะไปต่างประเทศตอนดึกดื่นขนาดนี้นี่นะ?



+++++++++++



โซลกับลุงสนกลับมาที่ไร่เมื่อเวลาล่วงเลยเข้าสู่สองนาฬิกาของวันใหม่ พ่อแม่ของเขาและครอบครัวของตาต้ายังไม่ได้เข้านอนเพราะรอฟังข่าว รวมทั้งป้าพิศและพิมพิกาเองด้วย เมื่อโซลเดินเข้ามาในบ้านจึงเข้าไปบอกทุกคนที่เป็นห่วงเป็นกังวลว่าตอนนี้ดินพ้นขีดอันตรายแล้ว ป้าพิศแทบจะร้องไห้โฮด้วยความดีใจ กราบขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ปกปักษ์รักษาคุ้มครองลูกชายให้อยู่รอดปลอดภัย

“ตอนนี้หมอขอดูอาการแทรกซ้อนน่ะครับ ถ้าเกินสี่สิบแปดชั่วโมงแล้วไม่มีปัญหาอะไร ก็สามารถย้ายมาอยู่ห้องธรรมดาได้ครับ”

โซลบอกทุกคนให้รับรู้ไปเช่นนั้น แล้วจึงหันมาหาป้าพิศที่ยังต้องให้พิมพิกาพัดวีให้อยู่

“ป้าพิศไม่ต้องเป็นกังวลนะ ไม่ว่ายังไงผมจะต้องจัดการกับคนที่ทำร้ายดินให้ได้ ผมรับรอง”

โซลยืนยันอย่างหนักแน่น ดินก็เปรียบเหมือนพี่น้องของเขาคนหนึ่ง ทำงานเหนื่อยยากด้วยกันมา เผชิญเรื่องราวมากมายมาด้วยกัน เขาไม่ปล่อยให้ดินเจ็บตัวฟรีเป็นแน่

“ขอบคุณค่ะนาย ดินมันไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใครเขา แล้วนี่ใครที่ไหนถึงได้ทำกันได้ถึงขนาดนี้ โกรธแค้นอะไรกันนัก”

โซลอยู่พูดคุยปลอบใจป้าพิศสักพัก คุยปรึกษารายละเอียดเรื่องคดีความ ว่าจะดำเนินไปในทางใด เมื่อเห็นควรแก่เวลาที่ทุกคนจะได้พักผ่อน คุณรณวีร์เจ้าของบ้านจึงให้แยกย้าย คุณพ่อของตาต้าเข้ามาหาโซล ตบบ่าให้กำลังใจ

“มีอะไรให้ช่วย บอกน้าได้เสมอนะหลานชาย”

“ขอบคุณครับคุณน้า”

โซลไหว้ขอบคุณพ่อของน้อง ท่านกับคุณน้าผู้หญิงถึงเดินขึ้นบ้านไป เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปหมดแล้วโซลจึงขึ้นห้องบ้าง แต่ก่อนที่จะไขกุญแจเข้าห้องไป เสียงเรียกที่คุ้นเคยก็หยุดมือโซลเอาไว้ก่อน

“พี่”

โซลหันไปตามเสียงเรียกจึงเห็นว่าตาต้ายืนคอยอยู่หน้าห้องนอนของตัวน้องเอง หนุ่มน้อยเดินเข้ามาหา

“ยังไม่นอนอีกหรือครับตาต้า”

โซลหันกลับมาคุยกับน้อง ตาต้าเม้มปากสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนจะเอ่ยถามพี่

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ครับ” โซลยิ้มบางให้น้องคลายกังวล

เด็กหนุ่มขยับเข้าใกล้แล้วสวมกอดพี่เอาไว้ โซลชะงักเกร็งตัวเล็กน้อย กลัวว่าจะมีใครมาเห็นเข้า แล้วน้องจะถูกมองไม่ดีเอา แต่เมื่อเห็นเจตนาบริสุทธิ์ที่น้องมีจึงผ่อนคลายอาการเกร็งลง แล้วกอดตอบน้องหลวมๆ

“คนเจ็บน่ะพี่ดินนะครับ พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”

“ต้ารู้สึกแย่มากเลย”

“ครับ”

มือหนาลูบหลังน้องเบาๆ ใบหน้าเรียวยังซุกอยู่กับอก อ้อมแขนเล็กนั้นก็ยังไม่ยอมคลายไปไหน

“ตาต้ากลัวเหรอ?”

โซลถาม คนเป็นน้องส่ายหน้ากับอกพี่ ก่อนจะบอกเสียงเบาหวิว เหมือนก้อนสะอื้นมันตีขึ้นมาเสียดื้อๆ

“ต้าเป็นห่วงพี่ดิน แล้วก็สงสารป้าพิศมากเลย ป้าเขาร้องไห้จนต้าอยากร้องตาม” ตาต้าบอกน้ำเสียงเริ่มเครือ

“ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่ดินเขาปลอดภัยแล้ว”

โซลกอดปลอบน้องอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนจะดันตัวน้องออกเบาๆ เช็ดน้ำตาให้คนขี้แย แล้วพาเด็กขี้แยไปส่งหน้าห้องนอน ก่อนจะกลับมาที่ห้องตนเอง แต่เมื่อหันมาเจอคุณแม่ยืนมองอยู่ก็เหมือนเข่ามันจะอ่อนขึ้นมากระทันหัน

“แม่…”

“เรามีเรื่องต้องคุยกันใช่ไหม?”

คุณน้ำทิพย์ถามลูกชายเสียงนิ่ง โซลสูดลมหายใจหนักก่อนผ่อนลมหายใจช้าๆ แล้วบอกกับผู้เป็นมารดา

“ครับ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้นะครับแม่ รอผมจัดการเอาผิดกับคนที่ทำร้ายดินให้เรียบร้อยก่อน แล้วผมจะบอกแม่ทุกอย่างครับ”

เมื่อลูกยืนยันมาเช่นนั้น คุณน้ำทิพย์จึงไม่ซักต่อ เมื่อก็เห็นว่าลูกเครียดมากพออยู่แล้ว ที่ทำได้ตอนนี้ก็เพียงแต่ต้องตั้งรับทุกสถานการณ์ที่จะเกิดตามมาจากคำบอกเล่าของลูกหลังจากนี้



++++++++++



เช้าวันต่อมาที่ไร่นายวิชิต วิจิตรากับพี่ชายและครอบครัวพี่นั่งทานข้าวเช้าพร้อมเปิดทีวีฟังข่าวเช้าไปด้วย สถานการณ์ที่เป็นประเด็นรายงานสดเมื่อคืนถูกนำมารายงานในช่วงเช้าอีกรอบ นายวิชิตที่คุ้นๆว่าสถานที่เกิดเหตุอยู่บริเวณไม่ใกล้ไม่ไกลจากไร่ของตนเองจึงเงยหน้าขึ้นมองข่าว แล้วก็ต้องคิ้วขมวดเมื่อเห็นว่าบุคคลในข่าวเป็นใคร

“นั่นมันลูกน้องคนสนิทของทัชธรไม่ใช่เหรอ?”

พอได้ยินพี่ชายเอ่ยเช่นนั้นวิจิตราจึงมองตามที่พี่ชายทัก หญิงสาวถึงกับหน้าซีดเผือดสี หรือว่าจะเป็นฝีมือของ…

หญิงสาวรีบขึ้นห้องหลังจากบอกกับทุกคนในโต๊ะทานข้าวว่าอิ่มแล้ว แล้วต่อโทรศัพท์ถึงคนที่ตนเองนึกถึงเมื่อครู่ทันที แต่ก็ไร้การตอบรับ ในใจยิ่งร้อนรุ่ม ถ้าเป็นฝีมือของปรเมศวร์จริงๆเธอจะทำอย่างไร เรื่องมันจะโยงมาถึงตัวเธอด้วยไหม แต่เธอไม่ได้เป็นคนลงมือนี่ ใช่ เธอไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วยทั้งนั้น

เมื่อหาบทสรุปให้ตนเองได้วิจิตราก็เริ่มท่องย้ำๆกับตนเองว่าเธอไม่เกี่ยว และไม่รู้เห็นกับเรื่องนี้ เธอไม่รู้อะไรทั้งนั้น!



++++++++++++



หลังจากเหตุการณ์ระทึกไม่ทันข้ามวันดี ผู้ร้ายทั้งสองคนก็ถูกจับตัวได้ ตามประวัติแล้วเคยลงมือแบบนี้มาหลายรายตามการว่าจ้าง มีหมายจับคดีอุกฉกรรจ์อยู่หลายคดี แต่ก็หลบหนีไปได้ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ที่ต้องมาเจอกับทั้งผู้กองไตรภพผู้กัดไม่ปล่อย และนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่เพื่อนคุณพ่อน้องตาต้าที่ช่วยประสานงาน ทำให้จับผู้ต้องหาได้ในเวลาอันรวดเร็ว สืบสวนสอบสวนแล้วได้ความว่าผู้ที่ว่าจ้างให้มาทำร้ายนายดินแดน พรอุกฤษฏ์ คือนายปรเมศวร์ อินทรลักษณ์

ผู้กองไตรภพและโซลพร้อมด้วยนายตำรวจอีกสองนายได้ไปที่ไร่ของปรเมศวร์เมื่อคนร้ายซัดทอดถึง ปัณฑารีย์และสามีออกมารับหน้าด้วยความตกใจ ก่อนจะเชิญนายตำรวจทุกคนเข้าไปในบ้าน

“ป้องหรือคะ เขาไม่อยู่ที่ไร่หรอกค่ะ”

ปัณฑารีย์บอกแก่นายตำรวจอย่างเกรงๆ ไตรภพกับโซลเหลือบมองหน้ากัน หัวคิ้วเข้มขมวดเมื่อกำลังนึกเรื่องเดียวกันโดยไม่ต้องเอ่ยปาก นายตำรวจหนุ่มมองหน้าพี่สาวปรเมศวร์นิ่ง ก่อนเอ่ยปาก

“แล้ว?”

“เขาบอกว่าจะไปเที่ยวต่างประเทศสักพักน่ะค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ ป้องเขาไปทำอะไรเอาไว้”

พี่สาวของปรเมศวร์ตอบไปตามจริง แล้วถามถึงสาเหตุที่คุณตำรวจทั้งหลายมาที่ไร่ของเธอ ดูเหมือนว่าน้องชายเธอคงไปก่อเรื่องอะไรมาอีกเป็นแน่

“ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังทำคดีของดินลูกน้องผมอยู่น่ะครับ เราจับคนร้ายได้แล้วและฝ่ายนั้นซัดทอดถึงน้องชายคุณ”

โซลเป็นคนให้ข้อมูลนี้แก่หญิงสาว สีหน้าของเธอซีดเสียยิ่งกว่าเดิม เธอกับสามีเพิ่งคุยเรื่องนี้กันไปเมื่อเช้าที่เห็นข่าวออกอีกรอบ ไม่คิดว่ามันจะเกี่ยวข้องกับน้องชายตนเองแม้แต่น้อย แล้วนี่มันคืออะไรกัน เรื่องมันใหญ่มากไม่ใช่หรือนี่

“เราจึงอยากเชิญตัวไปสอบปากคำที่โรงพักสักหน่อย ไม่นึกว่าเขาจะไม่อยู่ ไม่ทราบว่าเขาไปเที่ยวตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”

คำอธิบายขยายความต่อมาของไตรภพเรียกสติของปัณฑารีย์กลับมา ก่อนจะตอบคำถามไปอย่างตะกุกตะกัก สามีที่นั่งเงียบอยู่ข้างกันมาแต่ทีแรกบีบมือผู้เป็นภรรยาเบาๆให้กำลังใจ

“เอ่อ… ก็สองสามวันแล้วค่ะ”

เมื่อได้คำตอบไตรภพก็ถึงกับสบถในใจอื้ออึง เขาช้ากว่ามันอีกแล้วหรือ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปรกติแล้วถามต่อ

“คุณทราบรึเปล่าครับว่าเขาไปประเทศไหน?”

“ไม่ทราบหรอกค่ะ ป้องเขาไม่ได้บอกไว้”

สอบถามข้อมูลต่างๆจากปัณฑารีย์และขอตรวจสอบภายในห้องนอนของปรเมศวร์ ซึ่งเจ้าของบ้านเขาก็ยินดีให้ความร่วมมือ เสร็จจากนั้นจึงออกจากไร่มา นายตำรวจที่มาด้วยสองนายกลับสถานีตำรวจไป ส่วนไตรภพและโซลกลับไปที่ไร่รณวีร์ ระหว่างทางที่ขับรถไตรภพก็เปรยขึ้นมาน้ำเสียงเยาะหยันต่อความล่าช้าของตนเอง

“คดีท่าจะยากขึ้นไปอีก ผู้ต้องสงสัยหลบหนีออกนอกประเทศ หึ”

โซลเองก็ได้ทอดถอนใจ แล้วบีบไหล่ให้กำลังใจเพื่อน ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะยอมแพ้แต่เพียงเท่านี้หรอก ต่อให้ปรเมศวร์จะไปไกลสุดหล้า ไม่ว่ายังไงก็ต้องลากตัวกลับมารับโทษให้ได้



++++++++



“ฉันไม่ทราบค่ะ ฉันไม่ได้สนิทกับเขาเป็นการส่วนตัว”

คำบอกเล่าของวิจิตราเมื่อไตรภพและโซลมาถามเธอเกี่ยวกับปรเมศวร์ที่ไร่ในวันถัดมา หญิงสาวนั่งหลังตรงหน้าเชิดอย่างไว้ตัว สีหน้าเรียบเฉยไม่มีให้จับพิรุธใดๆได้ ไตรภพมองตาเธออยู่สักครู่ ก่อนจะยิ้มบางแล้วบอก

“ทางเราก็แค่อยากขอความร่วมมือน่ะครับ ถ้าคุณรู้เบาะแสอะไรก็ช่วยแจ้งกับทางเจ้าพนักงานของเราด้วยนะครับ”

“ค่ะ”

วิจิตรารับคำง่ายๆ ในใจอยากให้ทั้งสองคนไปให้ไกลจากไร่เธอเร็วๆด้วยซ้ำในตอนนี้ แม้แต่โซลที่เธอบอกว่ารักนักหนา เธอก็ไม่ปรารถนาจะพบเจอเขาในตอนนี้เลยแม้แต่น้อย เวลาเธออยากให้มา โซลก็กลับไม่เคยมา แต่เวลานี้ที่เธอไม่อยากให้มา โซลกลับมาหาเธอถึงที่ และพร้อมที่จะโยนข้อหาสมรู้ร่วมคิดให้เธอโดยไม่ปรานีปราศรัยถ้าเธอมีพิรุธให้จับทางได้

วิจิตราออกมาส่งโซลและไตรภพหน้าบ้าน ก่อนจากไปไตรภพก็ขอบคุณในความร่วมมือของหญิงสาวอีกครั้ง

“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือครับ”

วิจิตรายิ้มรับ โซลกับนายตำรวจนอกเครื่องแบบอย่างไตรภพถึงได้เดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปจากไร่ วิจิตรามองไล่หลังรถคันดังกล่าวแล้วพ่นลมหายใจด้วยความโล่งใจ แต่เมื่อหันกลับมาพี่ชายของเธอก็ยืนหน้าเคร่งอยู่ในระยะประชิด หญิงสาวถึงกับสะดุ้งสุดตัว จะต่อว่าพี่ชายแต่คนเป็นพี่กลับเอ่ยสวนมาก่อน

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน!”

นายวิชิตบอกน้องเสียงเข้มก่อนจะเดินเข้าบ้านไป วิจิตรากลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก ลองพี่เธอพูดแบบนี้ไม่แคล้วต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ ตายแน่ๆวิจิตรา หญิงสาวได้แต่ร่ำร้องในใจขณะที่เดินตามพี่ชายเข้าบ้านไป



++++++++++



“มึงว่าแวรี่จะไม่รู้เรื่องนี้จริงไหมวะ?”

ไตรภพถามเพื่อนขณะที่นั่งรถออกมาจากไร่นายวิชิตด้วยกัน โซลขมวดคิ้วแล้วบอก

“ไม่รู้สิ กูยังนึกหาเหตุจูงใจของเขาไม่ได้”

“เหตุจูงใจมึงไม่เห็นต้องหาให้ยาก คำตอบมันอยู่ที่มึงแล้ว”

“เพราะกู?”

โซลถามคำถามแบบเปิดประโยค ไตรภพยักคิ้วข้างหนึ่ง ว่าใช่ที่สุด

“แล้วดินเกี่ยวอะไร?”

โซลยังหาเหตุผลมาเชื่อมโยงเหตุการณ์ หากเหตุจูงใจที่จะทำให้วิจิตรามีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้คือตัวเขาเอง แล้วมันเกี่ยวกับการที่ต้องทำร้ายดินตรงไหนกัน

“คนพาลไง”

พอได้คำตอบสั้นๆจากเพื่อนแบบนั้น โซลก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพียงเท่านี้ก็ทำให้คนเราทำร้ายกันได้โดยไม่รู้สึกผิดเลยหรืออย่างไร แล้วบ้านเมืองจะมีกฎหมายไว้เพื่ออะไรกัน



++++++++++



ไตรภพกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งหลังจากที่ไปส่งโซลที่ไร่รณวีร์แล้ว ตอนนี้ได้ย้ายดินมาที่ห้องพิเศษแล้ว ค่าใช้จ่ายทุกอย่างคุณรณวีร์เป็นผู้ออกให้ทั้งหมด นายตำรวจหนุ่มเข้าไปภายในห้องที่ดินพักอยู่ จนตอนนี้หนุ่มหน้าเข้มก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา แพทย์ยืนยันแล้วว่าไม่มีอาการใดๆแทรกซ้อนและสภาพร่างกายก็ดูจะดีขึ้นตามลำดับ รอเพียงแต่คนเจ็บจะฟื้นคืนสติเท่านั้น

นายตำรวจหนุ่มเดินเข้าไปในห้อง พิมพิกาที่ทำหน้าที่เฝ้าพี่ชายอยู่จึงลุกมาทักทาย ก่อนจะฝากคุณตำรวจให้ดูพี่ชายของเธอแทนเพราะเธอจะลงไปซื้อของด้านล่างสักครู่ เมื่อพิมพิกาออกจากห้องไปแล้ว ไตรภพจึงเดินเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วย นั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง มองหน้าคนที่ยังหลับตาสนิทไม่ไหวติงนั้นนิ่ง ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ไตรภพนั่งอยู่อย่างนั้น จนพิมพิกาที่ลงไปซื้อของด้านล่างกลับขึ้นมาอีกทีนั่นล่ะไตรภพถึงเพิ่งรู้ตัว

“ผู้กองทานอะไรมาหรือยังคะ นี่มันก็จะบ่ายแล้ว ถ้าไม่รังเกียจอาหารพื้นๆก็ทานด้วยกันไหมคะ?”

ไตรภพหันไปมองเจ้าของเสียงที่กำลังจัดอาหารใส่จาน แล้วบอก

“ผมไม่รังเกียจหรอกครับ แต่ไม่รบกวนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมก็จะกลับแล้ว ขอบคุณมาก”

พิมพิกาพยักหน้ารับรู้ยิ้มๆ แล้วเลี่ยงไปนั่งที่โซฟาที่ถูกกั้นไว้อีกห้องสำหรับญาติผู้ป่วยห้องพิเศษนี้โดยเฉพาะ หากว่าญาติจะมาเฝ้าไข้ เพื่อที่เธอจะได้ลงมือรับประทานอาหาร

ไตรภพที่มองตามพิมพิกาหันกลับมาหาคนป่วยอีกครั้ง จับมือคนที่นอนนิ่งไร้สติมากุม หัวใจเขาบีบรัดจนเจ็บ อยากเว้าวอนร้องขอต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรืออะไรก็ได้ที่จะทำให้คนๆนี้ฟื้นขึ้นมา แค่เขาฟื้นเท่านั้น ไม่ว่าต้องแลกกับอะไรก็ยอม

“ลืมตาขึ้นมามองผมหน่อยสิดิน คุณรังเกียจผมมากหรือไงถึงได้หลับตาหนีผมแบบนี้”

“…………” เสียงกระซิบร้องขอของไตรภพมีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมาให้ปวดใจ

“จะเกลียดผมก็ได้ แต่ฟื้นขึ้นมาเถอะ ช่วยลืมตามามองหน้าคนที่คุณไม่รักคนนี้ที”

ไตรภพยังร้องขอ รู้สึกว่ามันร้าวไปทั้งอกแล้วในตอนนี้ ก่อนหน้านี้เขาเพียงแค่คิดว่าตนเองชอบถึงขั้นเรียกว่าพึงพอใจในตัวดินเท่านั้น แต่ตอนนี้ความรู้สึกของกการเกือบจะเสียสิ่งสำคัญไป มันได้ตอกย้ำให้เขาได้คิดอีกครั้งว่า เขาไม่ได้แค่ชอบ แต่เขารักคนๆนี้ไปแล้ว

และอาจจะด้วยเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์เห็นใจในคำร้องขอ หรือเพราะอะไรก็ตามแต่ที่ทำให้นิ้วมือเรียวยาวของคนที่เขากุมอยู่ขยับ แม้จะช่วงเสี้ยววินาทีแต่มันก็ทำให้ใจที่อ่อนล้าและร้าวรอนของไตรภพถีบตัวเต้นแรงขึ้นมา ยิ่งนิ้วของคนหลับขยับอีกครั้ง พร้อมเปลือกตาที่ปิดสนิทเริ่มขยับ นั่นถึงกับทำให้ไตรภพเผลอกลั้นหายใจมอง ดวงตาคมของคนป่วยเปิดขึ้นช้าๆก่อนจะปิดลงอีกครั้งเมื่อเจอแสงที่จ้าจนเกินไป

มือหนาที่กุมมือของอีกคนอยู่ยิ่งเกร็งมากขึ้นด้วยความตื่นเต้นปนยินดี ดินลืมตาขึ้นอีกครั้ง เมื่อปรับให้รับแสงได้แล้วดินจึงค่อยกวาดมองไปรอบห้อง ก่อนจะมาหยุดลงที่คนที่นั่งอยู่ข้างเตียง แม้จะยังมองไม่ชัดนักแต่ก็ยังจำได้ แม้ริมฝีปากจะแห้งผาก และลำคอที่เหมือนมีผงสากระคาย แต่ดินก็ยังคงเอ่ยเรียกชื่อคนที่กุมมือของตนเองไว้ออกไป

“คุณ…ไต๋…”

เพียงแค่ได้ยินเสียงเรียกชื่อตนเองแผ่วๆจากคนตรงหน้า ไตรภพก็ยิ้มได้แล้ว เพียงเท่านี้ เพียงเท่านี้จริงๆ



TBC


•   ขอบคุณทุกกำลังใจ จัดบวกไปทุกบวกค่ะ :L2:

•   เมื่อวานงานเข้าแต่เช้าเลยไม่ได้ลง ขอบคุณทุกคนด้วยที่ยังตามกันอยู่ค่ะ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 :sad4:
น้องดินของพี่
ทำไมดื้อแบบนี้
พี่ไต๋มาเร้วๆๆๆๆ
 :z3:

วันใหม่ทำกับเราได้นะ
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
 o9

•   น้องขอโทษ กอดๆๆๆ :กอด1: ตอนนี้ไม่ค้างแล้วเนอะ (รึเปล่า?) เอาเป็นว่าอีกสองตอนตาต้าจะกลับมาพร้อมน้ำตาลหวานเจี๊ยบ เพื่อเป็นการขอบคุณทุกๆท่านที่ยังอยู่ด้วยกัน เราจะหวาน(หื่น?)กันเต็มที่ค่ะ สัญญา :m13:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-10-2012 20:12:07 โดย wanmai »

ออฟไลน์ MooJi

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +115/-0
พี่ดินปลอดภัยแล้ว
น้ำตาซึมตั้งแต่ตอนผู้กองไปเจอรถพี่ดิน
ไปจนถึงตอนตาต้าคุยกับพี่โซลแล้วคุณแม่มาเห็น
แอบเครียดตาม
แล้วน้ำตาก็หยดตอนที่ผู้กองไต๋ขอให้พี่ดินตื่นขึ้นมา
ซึ้งมากๆเป็นความรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียคนสำคัญของชีวิตไป
T^T
ติดตามๆๆๆๆน๊า

ออฟไลน์ PetitDragon

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4126
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +343/-5
เยี่ยมไปเลยนะผู้กอง  o13

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Noo_Patchy

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1055
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-4

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16

ออฟไลน์ yeyong

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5857
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +917/-26
ลุ้นทั้งคู่โซลกับคู่ไต๋
ขอให้ลงเอยด้วยดี
จะได้กินน้ำตาลหวานเจี๊ยบๆ

ออฟไลน์ malula

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +622/-7
คุณผู้กองไต๋ทุ่มเทขนาดนี้ ดินต้องเห็นความดีแน่ ๆ
เรื่องพี่โซลกับน้องตาต้าแอบเครียดเล็กน้อย

ออฟไลน์ choijiin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2082
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +445/-5
น้องดินของพี่
ขวัญเอ๊ยขวัญมากนะลูกนะ
 :กอด1:
คราวหน้าอย่าดื้อแบบนี้อีก
คนอ่านกับพี่ไต๋หัวใจจะสลายตามอยู่แล้ว
 :o7:
หายไวๆนะคะ

ตาต้าของพี่ช่วงนี้โดนพี่ดินแย่งซีนก่อนสักพักนะลูก
ให้พี่เค้าเด่นสักพักนะ
แต่คนอ่านรักเท่ากันไม่ต้องน้อยใจ
 :m1:

รอตอนเค้าสวีทหวานหยดมดไต่มั่ง
วันใหม่สัญญากับพี่แล้วน้า
 :z1:  :กอด1:

ออฟไลน์ pare_140

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1192
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-6

zaabbo

  • บุคคลทั่วไป
แล้วอีกกี่ตอนที่ผู้กองจะได้หวานกะเค้ามั่งเอ่ย  o18

+1กันไปเลยสำหรับตอนนี้ครับ เล่นงานไอ้ปรเมศว์ให้หนักๆเลยนะผู้กองงง  :z6:

ออฟไลน์ love2y

  • (′~‵)
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2059
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-11
เย้ๆๆ ดินฟื้นแล้ววววว

แล้วเราก็จะได้เห็นบทหวานๆของไต๋ดินบ้างละซิ ฮี่ๆๆ

Giniz

  • บุคคลทั่วไป
ตั้งชื่อตอนได้สะพรึงมากอ่ะ เห็นตอนแรกแล้วแทบไม่อยากกดเข้ามาอ่าน
ดีนะที่เขียนบอกไว้ตั้งแต่แรกว่ามันไม่ได้ร้าวขนาดนั้น

ตอนนี้พี่ผู้กองไต๋ได้ใจไปเต็มๆเลย ประโยคที่บอกว่าให้ลืมตามามองหน้าคนที่ไม่รักนี่มันแบบ...โอยยยย โคดพระเอกอ่ะพ่อคุณเอ้ยยยย

ออฟไลน์ gupalz

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4911
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +604/-20
รอตอนหวานน้ำตาลเรียกพี่
เมื่อไหร่คนเลวจะได้รับผลกรรมซักทีนิ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด