It’s Real เดี๋ยวรักเลย
บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย
หลังจากการสอบผ่านไปตาต้าก็ต้องไปติดต่อยืนยันสิทธิ์กับทางมหาวิทยาลัย และเรื่องต่างๆอีกมากมาย ตกลงกับพ่อแม่และ
พี่โซลว่าจะอยู่หอพักและจะกลับมาอยู่ที่ไร่ในวันหยุด ซึ่งมันเป็นประโยชน์กับตัวน้องเองโซลก็ไม่ได้ขัด อย่างน้อยก็อยู่ใกล้กัน
เพียงแค่นี้
หนุ่มกายก็เป็นอีกคนที่สอบได้มหาวิทยาลัยเดียวกับตาต้า พอหนุ่มน้อยตาต้ารู้ก็ออกอาการดีใจที่จะมีเพื่อนเวลาไปไหนมาไหน
ด้วยกัน และถ้าได้พักห้องเดียวกันก็จะดีมาก โซลเองก็พลอยเบาใจไปด้วยที่น้องจะได้มีเพื่อนเป็นคนในท้องถิ่น มีอะไรจะได้แนะ
นำกันได้
“ดีจังที่มีกายอยู่ด้วย ต้ายังแอบกังวลว่าจะมีเพื่อนไหม”
เสียงตาต้าดังมาตามสาย โซลยิ้มกับโทรศัพท์น้อยๆ ทำเก่งไปเสียทุกเรื่องจริงๆก็กังวลเหมือนกันล่ะนะเด็กน้อย เรื่องที่เครียดจน
อ้วกนั่นน่ะเขาเองพอรู้ก็ตกใจเหมือนกัน ตอนเขาอายุเท่าตาต้า… เหมือนจะนานมาแล้วนะ จะคิดให้สะเทือนใจตัวเองทำไมไม่รู้
โซลเองก็เคยเป็นแบบนั้น แม้จะใช้ชีวิตเสเพลในต่างประเทศมา พอถึงเวลาเรียนก็มุ่งมั่นจะเอาให้ได้อยู่ แต่ก็ไม่ถึงกับเครียดลง
กระเพาะขนาดนี้หรอก
“มีกายอยู่ด้วยก็ดี พี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมาก กายเขาไว้ใจได้”
“ทำไมอันท้ายๆมันฟังดูแปลกๆอ่ะครับ?”
คนเป็นน้องถามมาเมื่อรู้สึกว่ามันออกจะทะแม่งๆ โซลเพียงหัวเราะในลำคอ รู้หรอกว่าน้องเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ยิ่งห่างหูห่างตา
แบบนี้ยิ่งต้องมีคนคอยเป็นหูเป็นตาให้ โซลคุยกับน้องอยู่สักพักก็วางสายเมื่อมันเริ่มดึก ให้น้องไปพักผ่อน เฝ้ารอเวลาที่จะได้อยู่
ข้างกายกัน ยิ่งใกล้วันยิ่งรู้สึกทรมานนะ อยากย่นเวลาได้ แต่พ่อแม่น้องเองก็คงอยากให้เวลามันยืดออกไปอีก ใจเขาใจเรา โซลก็
ทำได้ดีที่สุดแค่เฝ้าคอยเท่านั้น
+++++++++++++
ต้นฤดูร้อน ณ ไร่รณวีร์
องุ่นในไร่กำลังอยู่ในช่วงเก็บเกี่ยวครั้งที่สาม ในหนึ่งปีองุ่นจะให้ผลผลิตโดยเฉลี่ยสามครั้ง หลังจากเก็บเกี่ยวครั้งแรกไปอีก
ประมาณ120วันก็จะสามารถเก็บได้อีกหนึ่งรอบ และรอบฤดูร้อนนี้คือรอบที่สามของไร่รณวีร์
เมื่อใกล้เวลาเก็บเกี่ยวโซลจะต้องเป็นคนมาคุมการฉีดพ่นยาด้วยตนเอง มีดินและลูกน้องที่มีหน้าที่ดูแลด้านนี้โดยเฉพาะคอยช่วย
ดูแลโดยทั่วถึงด้วย หลังจากฉีดพ่นยาแล้วอีกหนึ่งสัปดาห์ก็เป็นอันเก็บเกี่ยวผลผลิตได้
โซลกำลังเดินตรวจงานไปตามท้องไร่ ดูต้นองุ่นและคนงานที่ทำงานกันอย่างขันแข็งแล้วก็ชื่นใจทุกครั้ง โดยที่ไม่รู้ว่ามีคนคอยเดิน
ตามตนเองอยู่ทุกย่างก้าว พอรู้สึกตัวแล้วหันกลับไปมองด้านหลังก็เห็นเพียงคนงานที่กำลังทำงานกันอยู่ แต่รู้สึกเหมือน
บรรยากาศมันแปลกไป แม้แต่ดินที่ยืนอยู่อีกฝั่งก็รีบหันหลังให้เมื่อเขาหันไปมอง อะไรกัน?
คิ้วเข้มขมวดเมื่อเริ่มเกิดความสงสัย เดินไปได้สักระยะโซลก็แวะเข้าไปใต้ต้นองุ่น ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกเหมือนว่ามีคนตามแล้ว หรือ
เขาจะคิดไปเอง? โซลส่ายหน้าขำกับความรู้สึกแปลกๆเมื่อครู่ คิดไปเองทั้งนั้น ใครที่ไหนจะมาเดินตามเขาในไร่องุ่น มีคนงานอยู่
เต็มพื้นที่ขนาดนี้จะไม่มีใครเห็นเลยรึไง ชายหนุ่มตัวโตละความสนใจจากความคิดที่ว่ากำลังถูกตามเข้าไปตรวจงานต่อ เท้าของ
ใครบางคนก้าวมาหยุดอยู่ด้านหลังแล้วเอ่ยเรียก
“พี่ครับ”โซลชะงักกับน้ำเสียงที่แสนเคยคุ้น ไม่กล้าจะหันกลับไปมอง กลัวว่าตนเองจะคิดไปเองอีก จนเสียงทุ้มห้าวนั้นเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง
“ขอรบกวนนิดนึงได้ไหมครับ?”
“…………” เริ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องแล้ว จังหวะการเต้นของหัวใจรวนขึ้นมาเสียอย่างนั้น เมื่อเสียงมันชัดเสียยิ่งกว่าชัด
“พอดีผมจะมาอยู่ที่ไร่นี้น่ะครับ แต่ผมหาเจ้าของไร่ไม่เจอ ไม่ทราบว่าพี่พอจะรู้ไหมครับว่าเขาอยู่ที่ไหน?” เสียงนั้นยังเอ่ยถามไป
เรื่อย เนียนเชียวนะเด็กน้อย
“จะมาอยู่นานแค่ไหนล่ะ?”
เมื่อมั่นใจแล้วว่าเป็นเสียงของคนนั้นแน่ๆ ตนเองไม่ได้ฝันไปแต่อย่างใด โซลจึงเล่นด้วยกับเขาหน่อย
“ก็… กะว่าจะมาอยู่ตลอดชีวิตเลยอ่ะครับ พี่ว่ามันนานไปไหม?”
โซลอมยิ้มกับคำถามขอความคิดเห็น และหันกลับมาหาคนถาม หนุ่มน้อยหน้าใสเจ้าของเสียงนั้นก็ส่งยิ้มเจิดจ้ามาให้ รอยยิ้มเดิม
ที่เคยคุ้น รอยยิ้มที่ทำเอาเขาตาพร่าตั้งแต่เจอครั้งแรกที่หน้าบ้านครั้งนั้น
โซลเดินเข้าไปหาหนุ่มหน้าใสช้าๆ ตาต้าไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม ยังคงเหมือนวันแรกที่ได้เจอน้องเมื่อปีที่แล้ว เขายังจำมันได้ดี
ถึงความรู้สึกนั้น และตอนนี้เขาก็ยังคงเป็นเช่นนั้นอยู่ ละสายตาจากหนุ่มน้อยคนนี้ไม่ได้
โซลก้าวเดินมาหยุดลงตรงหน้าน้องแล้วกางแขนออก ตาต้ายิ้มก่อนจะก้าวเข้าสู่อ้อมแขนของพี่
“ขอต้าอยู่ที่นี่ด้วยคนนะครับ”
คนเป็นน้องเอ่ยอ้อน โซลกอดน้องตอบโดยไม่ได้สนใจว่าจะมีสายตากี่คู่ที่มองมา กระซิบบอกข้างหูให้ได้ยินกันเพียงสองเรา
“หัวใจของพี่ ยินดีต้อนรับครับ”
++++++++++++
บ้านไม้หลังใหญ่ตรงระเบียงบ้านยามค่ำคืน บรรยากาศยามค่ำคืนแตกต่างกับในช่วงเช้าโดยสิ้นเชิง อากาศที่ว่าร้อนอบอ้าวในตอน
เช้าเวลานี้กลับเย็นสบายด้วยพัดลมธรรมชาติ ถ้าดึกกว่านี้แล้วน้ำค้างลงคงได้หนาวกันใหญ่ ห้องทุกห้องในบ้านหลังนี้จะมีระเบียง
ยื่นออกมา โซลนำผ้านวมผืนใหญ่มาปูให้ตาต้ากับจินนี่ได้นอนดูดาวกัน คืนนี้ท้องฟ้าเปิดจนเห็นดาวพราวพร่างเต็มไปหมด สองพี่
น้องคนสนิทเลยคุยเรื่องดาวกันเพลิน มีแอบทะเลาะกันเองเมื่อความเห็นเรื่องดาวดวงที่ทั้งคู่มองอยู่ไม่เหมือนกัน
“นั่นมันดาวลูกไก่นะจินนี่ เห็นไหมมันมีหลายๆดวงอ่ะ”
ตาต้าชี้กลุ่มดาวที่อยู่ใกล้ๆในระยะเดียวกันหลายดวงให้น้องดู ยืนยันว่ามันคือดาวลูกไก่ แต่น้องน้อยส่ายหน้าว่าไม่ใช่ แล้วชี้มือไป
อีกด้าน
“ทางนี้ต่างหากล่ะพี่ตาต้า มันมีหลายดวงกว่านะ ของพี่ตาต้าต้องเป็นแม่มันแน่ๆ ลูกมันอยู่ทางนี้ต่างหาก” หนูน้อยจินนี่ยืนยันอย่าง
มั่นใจว่าใช่แน่
“ทางนี้ ยัยตัวเล็ก” ตาต้าก็ยังจะแกล้งน้อง ทำหน้าตาจริงจังใส่
“ทางนี้~”
คราวนี้พี่กับน้องเลยชี้ไปคนละทาง จินนี่ทำหน้าขัดใจพี่ชายที่ลอยหน้าไม่รู้ไม่ชี้ กางมือเล็กป้อมออก แล้วทำท่ากำรวบดวงดาว
ของพี่ชายมาไว้ในมือ ส่งเข้าปากเหมือนกินดวงดาวเหล่านั้นลงไปแล้ว
“อ๊าาา ดาวลูกไก่ของพี่ตาต้าถูกเสือกินไปหมดแล้ว แฮ่”
น้องน้อยกางมือแยกเขี้ยวทำท่าเสือ มองแล้วมันน่ารักจนอยากฟัดจริงๆ ตาต้าดึงเจ้าเสือน้อยมาฟัด แกล้งงับพุงน้องเล่น
“เสือกินเหรอ ฮื้มมม เสือกินใช่ไหมมม”
“กรี๊ดดด พี่ตาต้าอ่ะ จินนี่… จินนี่จั๊กจี๋ ฮะๆๆ งื้อออ จั๊กจี๋อ่า พ่อขาช่วยด้วยยย”
เด็กหญิงตัวน้อยดิ้นไปดิ้นมา หัวเราะเอิ้กอ้ากเพราะจั๊กจี้ที่พี่แกล้ง ดิ้นจนหลุดก็รีบลุกขึ้นยืนตั้งหลักห่างๆจากเสือตาต้า
“ไม่มีใครช่วยเจ้าได้หรอกเด็กน้อย มาให้กินเสียดีๆ หึๆๆๆ”
“หวา เสือมาแล้ววว”
วิ่งจู๊ดไปกอดขาคุณพ่อที่เดินออกมาจากในห้อง โซลออกมาที่ระเบียงอีกครั้งพร้อมหมอนหนุนสำหรับตนเอง มองดูลูกสาวตัวน้อย
กับพี่ชายคนสนิทเล่นกันแล้วก็ขำ ตาต้าที่หัวเราะขำน้องสาวจนตัวงอตบที่นอนข้างๆให้น้องจินนี่มานอน พยักหน้าเป็นสัญญาณว่า
เลิกเล่นเป็นเสือแล้ว จินนี่ตัวน้อยจึงโดดกระย่องกระแย่งไปหาพี่ชายแล้วนั่งปุลงบนผ้านวมหนานุ่ม ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆพี่
ชาย ตาใสๆทั้งสองคู่มองโซลก่อนที่สองพี่น้องจะกลิ้งตัวไปคนละด้านให้โซลนอนตรงกลาง
พอคุณพ่อนอนลงแล้วจินนี่ก็กลิ้งกลับมานอนซบหน้าอกคุณพ่อ อีกข้างคือตาต้าที่นอนอิงไหล่พี่ ดวงดาวในค่ำคืนนี้ช่างเป็นใจเสีย
จริง กะพริบพราวเหมือนเป็นการต้อนรับการกลับมาที่แห่งนี้ของตาต้าอีกครั้ง
“ในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันสักทีนะตาต้า”โซลที่เปลี่ยนให้น้องนอนหนุนแขนเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศอุ่นรอบกาย อากาศเริ่มเย็น แต่ในใจของเขาตอนนี้มันกลับ
รู้สึกอุ่น
“ครับ ต้องขอบคุณครอบครัวของเราทุกคนด้วยที่เข้าใจ”
ตาต้ายิ้มมองดวงดาวในนภา เขาและพี่โชคดีที่มีครอบครัวที่น่ารักเช่นนี้
“แล้วนี่มาที่นี่คุณพ่อคุณแม่รู้ไหม ฮึ?” โซลแกล้งถามเด็กดื้อ ตาต้าหันมามองหน้าพี่ทันที
“รู้สิ ต้าไม่ได้ดื้อขนาดจะมาโดยไม่บอกใครหรอกน่า”
คนไม่ดื้อทำปากยื่นเมื่อพี่หัวเราะในลำคอ จินนี่น้อยที่นอนซบอกอีกข้างของคุณพ่อใช้นิ้วเขี่ยวนบนอกข้างซ้ายของคุณพ่อที่ตน
เองทับอยู่ ก่อนเสียงเล็กๆจะเอ่ยถามพี่ชายคนสนิทเบาๆ
“พี่ตาต้าคะ”
“คะ”
“พี่ตาต้าจะมาอยู่กับจินนี่ที่นี่เหรอ?”
ตากลมโตช้อนมองหน้าพี่ชาย ตาต้ามองตอบน้องแล้วยิ้มบาง
“อื้อ จินนี่ให้พี่อยู่ด้วยคนได้ไหมคะ?”
ตาต้าตอบคำถามทั้งถามกลับไปในตัว จับมือเล็กป้อมที่วางอยู่บนอกพี่โซลมาเขย่าๆเบาๆ จินนี่ยิ้มให้พี่ชายก่อนจะบอก
“ได้สิคะ แล้วพี่ตาต้าจะอยูนานไหมคะ?”
“ถ้าพี่ตาต้าจะอยู่ด้วยตลอดไปเลยได้ไหมล่ะคะ?”“ดีจัง พี่ตาต้าไม่อยู่จินนี่คิดถึงมากเลย”
คราวนี้คนเป็นน้องสาวยิ้มกว้าง ความไร้เดียงสานั้นทำให้ตาต้าลูบผมน้องอย่างเอ็นดู เขาไม่เพียงแต่โชคดีที่มีครอบครัวที่น่ารัก
และเข้าใจเขาเพียงเท่านั้น แต่ครอบครัวใหม่นี้ก็ดีแสนดี มีพี่ชายตัวโตเป็นสุดที่รักในดวงใจ มีน้องสาวตัวน้อยแสนน่ารักที่คอยอยู่
ข้างกัน มีความหวังดีมากมายที่ทุกคนมอบให้ เขาเป็นคนที่โชคดีมากจริงๆ
“พี่โซล”
“ครับ”
โซลขานรับคำเรียกของน้อง ตาต้าดันตัวขึ้นสูงอีกนิด จูบแก้มพี่เบาๆแล้วบอก
“รักพี่โซลนะ”
โซลยิ้มให้คำสารภาพนั้น ตาต้าเปลี่ยนมาท้าวแขนข้างหนึ่งยันกาย โน้มตัวไปด้านข้าง หอมแก้มยุ้ยของน้องสาวที่มองตาแป๋ว
“รักจินนี่ด้วย”
จินนี่ยิ้มหวานก่อนจะหอมแก้มพี่ชายคืน ตาต้ายิ้มให้น้องอีกครั้งก่อนจะขยับนอนลงอิงแขนพี่เหมือนเดิม
“จินนี่ก็รักค่ะ”
พาดแขนเล็กๆกอดคุณพ่อขา ตาต้าก็วาดแขนกอดพี่จากอีกด้าน สองพี่น้องซบแก้มลงบนหน้าอกแกร่ง มองหน้ากันแล้วยิ้มตาหยี
กันอยู่สองคน
“ทำอะไรกันสองคนนี้ ไม่ให้พ่อมีส่วนร่วมเลยนะจินนี่”
สองพี่น้องมองเงยหน้าคนตัวโตแล้วก้มมามองหน้ากันเองอีกครั้งหัวเราะคิกคักกิ๊กกั๊กกันสองคนก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นไปกดจมูกหอม
แก้มคุณพ่อขี้งอนคนละข้าง
“รักนะจุ๊บๆ”
โซลเหล่สายตามองสองพี่น้องแล้วตวัดวงแขนกอดรวบทั้งสองคน ฟัดแก้มนิ่มทั้งคนซ้ายคนขวา เสียงหัวเราะของจินนี่กับพี่ชายดัง
มาเป็นระยะ โวยวายว่าหนวดคุณพ่อโดนแก้มด้วย ดิ้นดุ๊กดิ๊กจนหลุดแล้วขึ้นไปนั่งบนหน้าท้องคุณพ่อก่อนจะสั่งการพี่ชายให้เอาคืน
“พี่ตาต้าจัดการเลยยย”
สงครามขนาดย่อมจึงเกิดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะ เมื่อโซลโดนรุมอยู่ฝ่ายเดียว มือเล็กจับมือคุณพ่อไว้ทั้งสองข้างไม่ให้ต่อกรกับพี่
ตาต้าได้ พอมาเล่นแบบนี้กับสองพี่น้องเขา โซลก็เหมือนได้ลดอายุลงไปหลายปีเลย เห็นน้องชายที่รักกับลูกสาวตัวน้อยเข้ากัน
ได้แบบนี้เขาก็สบายใจ มีความสุขเวลามองรอยยิ้มของทั้งสองคน คนที่สำคัญต่อเขาทั้งคู่
หลังจากเล่นสนุกกันจนพอใจ จินนี่น้อยถึงกับเหนื่อยเพราะหัวเราะมากไป การเล่นหัวถึงได้หยุดลง
“อ๋อย จินนี่เหนื่อยอ่ะ”
เด็กหญิงตัวน้อยถอนหายใจยาวแล้วนอนซบอกคุณพ่อเหมือนหมดเรี่ยวแรงแล้วจริงๆ ตาต้ากับโซลมองแล้วก็ยิ้ม ก่อนจะหัวเราะ
ออกมา
“ฮ่าๆๆ”
“หมดแรงแล้วเหรอตัวเล็ก”
“จินนี่ไม่ไหวแล้วเนี่ย ยกแขนไม่ขึ้นเลยอ่า~” จินนี่น้อยทำท่าจะยกแขนเล็กๆของตัวเองให้พี่ดูแล้วก็ทิ้งลงข้างตัวบ่งบอกว่ามันไม่
ไหวจริงๆนะคะ
ตาต้าหัวเราะหึหึ จิ้มแก้มยุ้ยที่แนบไปกับอกคุณพ่อขาอย่างหมั่นเขี้ยว วางศีรษะเอียงแก้มนาบไปกับอกพี่เหมือนที่น้องสาวทำ ฟัง
เสียงหัวใจพี่ที่เต้นเป็นจังหวะแล้วรู้สึกดีมากๆ
เสียงหัวเราะที่แซมด้วยเสียงพูดคุยของคนทั้งสามยังดังเอื่อยมาตามสายลมกลางคืนเรื่อยๆ ความสุขสมหวังที่มันอวลในอกทำให้
ทุกอย่างในค่ำคืนนี้มันดูสวยงามและเป็นใจไปหมด แม้แต่เสียงหรีดหริ่งที่ร้องระงมก็ไม่ได้ทำให้รำคาญหู
ความรักทีมันก่อเกิดและเติบโตอยู่ภายในหัวใจดวงน้อยของตาต้ามันแทรกซึมเข้ามาในหัวใจของพี่ชายตัวโตอย่างโซลด้วย และ
หัวใจดวงน้อยของจินนี่ก็คอยเสริมให้ความรักครั้งนี้มันมั่นคงขึ้น เป็นนางฟ้าตัวน้อยๆที่คอยช่วยคุณพ่อและพี่ชายโดยไม่รู้ตัว
โซลไม่รู้ว่าหัวใจตัวเองมันเริ่มต้นรักน้องชายคนนี้ตั้งแต่ตอนไหน รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้ขาดคนๆนี้ไปไม่ได้แล้ว และความรู้สึกนี้มันก็
ยังคงจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
แม้จะมีอุปสรรคเรื่องราวมากมายทำให้มันขลุกขลักไปบ้าง ก็ถือเป็นบททดสอบหนึ่งที่ทำให้หัวใจแกร่งขึ้น ทำให้หัวใจที่เต้นอยู่ได้
รับรู้ถึงความสำคัญของหัวใจอีกดวงที่จะมาเติมเต็มให้กันและกัน
เมื่อได้รักแล้ว…จะไม่มีคำว่าเดี๋ยว
และเมื่อได้รักแล้ว…ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนใจอย่างแน่นอนเช่นกันIt’s Real เดี๋ยวรักเลย
THE END
ขอขอบคุณ เล้าเป็ด 
ที่เอื้อเฟื้อพื้นที่ให้ใหม่มีที่วิ่งเล่น และได้ทำตามความชื่นชอบส่วนตัวนั่นคือ เขียนนิยาย
ขอบคุณนักอ่านที่น่ารัก
ที่ติดตามให้กำลังใจกันตลอดมา แม้ว่างานเขียนของใหม่มันจะไม่ได้ดีนัก แต่ทุกท่านก็ยังเป็นกำลังใจให้ตลอด ต้องขอบคุณมากๆค่ะ
ขออนุญาตไล่รายชื่อจากจำนวนคอมเม้นต์นะคะ
ขอบคุณ คุณ gupalz , choijiin , PetitDragon , yeyong , CarToonMiZa , pare_140 , love2y , mild-dy ,
MooJi , malula , nongrak , DarknLight , iamnan , Hakken , Giniz , Pakbung Mazo , bulldog17 , roseen , takara ,
zaabbo , badcow , MaNaSsAwEe , ~มือวางอันดับ1~ , aloney , Pupay , EVE910 , fuku , ิิำืben , seaz ,
Tiamo_jamsai , Noo_Patchy , silverphoenix , 111223 , kuichai , Paracetamol , moredee , uknowvry , นางฟ้า ,
Panny , Pigstar , Meen_Emp , Jivetea , BʊẑẐỹ@TἀӛṀ® , Salome , zero3 , DE SaiKuNee
ตกหล่นชื่อใครไปบอกได้นะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
วันใหม่ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
