CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: wanmai ที่ 24-04-2012 10:35:45

หัวข้อ: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 24-04-2012 10:35:45

อ้างถึง

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

+++++++++++++++++++++++++++++



(http://i1064.photobucket.com/albums/u379/wanmai28/tatajinny.jpg)


It’s Real เดี๋ยวรักเลย


ตอนที่ ๑ พบพาน


บ้านไม้หลังใหญ่ในเขตไร่องุ่นที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของภาคเหนือ ไร่รณวีร์ ถูกใช้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงที่มีความสำคัญต่อเจ้าของไร่ นั่นคืองานเลี้ยงต้อนรับบุตรชายคนโตของบ้านที่เพิ่งสำเร็จการศึกษาเมื่อไม่นานมานี้ บรรยากาศรื่นเริงภายในงานเลี้ยงต้อนรับบุตรชายคนโตของ อัครบดินทร์ เป็นไปอย่างราบรื่น ทุกคนภายในงานมีความสุขชื่นมื่นกับงานในครั้งนี้ ญาติสนิทมิตรสหายต่างมาร่วมยินดีกับความสำเร็จที่บุตรชายคนโตของบ้านได้รับ

บนเวทีมีวงดนตรีบรรเลงคลอเคล้าบรรยากาศ ป้ายขนาดใหญ่เบ้งพิมพ์ตัวอักษรนูนสีทองวิบวับ ประกาศความสำเร็จให้ใครต่อใครรู้ว่า ทัชธร อัครบดินทร์ ได้สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาบัตรชั้นตรีจากมหาวิทยาลัยดังในต่างประเทศด้วยวัยเพียง19ปีเท่านั้น สร้างความปลาบปลื้มให้คนในครอบครัวเป็นที่ยิ่ง

แต่ขณะที่ทุกคนมีความสุขกันอยู่นั้น เจ้าของงานตัวจริงกลับกำลังอารมณ์บูดถึงขีดสุด เพราะเจ้าเด็กน้อยตรงหน้านี่ได้สร้างปัญหาให้เขาเข้าแล้ว

“หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะตาต้า!!”

เสียงทุ้มตวาดเด็กน้อยตรงหน้า แทนที่จะปลอบโยนทัชธร หรือ โซล กลับเลือกที่จะเสียงดังใส่ ก็เขาหงุดหงิดจะให้มาโอ๋เด็กคนนี้อีกหรืออย่างไรกัน

“ฮือออ”

เสียงเด็กน้อยตาต้าร้องไห้ดังยิ่งกว่าเดิม เด็กที่ไหนจะชอบเสียงดัง ยิ่งเป็นตาต้าด้วยแล้วยิ่งแล้วใหญ่

โซลกุมขมับอย่างจนปัญญาที่จะต่อกร อยากเก็บเด็กคนนี้ใส่กล่องแล้วไปโยนทิ้งวัดจริงๆให้ตาย สาเหตุของการร้องไห้งอแงของเจ้าหนูน้อยตาต้าก็มาจากคนเป็นพี่อย่างโซลที่ขัดใจน้อง ว่าจะเกี่ยวเอวสาวแวบไปหาความสุขกันสักหน่อย แต่เจ้าหนูน้อยตาต้าดันตาดีมาเห็นพี่ชายเข้าเสียก่อน คราวนี้หลอกล่อให้ไปที่ไหนตาต้าก็ไม่ยอมไปทั้งนั้น นึกอยากอยู่กับพี่ขึ้นมาเสียอย่างนั้น จนโซลต้องดุเอา เท่านั้นล่ะเสียงเล็กๆนั้นก็แผดจ้าขึ้นมาในทันที จนสาวเจ้าที่เขาพามาต้องหลีกลี้หนีไกล ปล่อยให้โซลเผชิญชะตากรรมนั้นเพียงผู้เดียว

“เงียบ!!”

“ฮือออออออออออออ”

“จะเอายังไงห๊ะ ตาต้า!!”

ยิ่งเสียงร้องนั้นดังมากขึ้นเท่าไหร่ ความหงุดหงิดของโซลก็เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น แต่ดูเหมือนตาต้าน้อยจะไม่รับรู้ถึงอารมณ์นั้นของเขา เพราะเจ้าหนูยังหลับหูหลับตาร้องไห้อยู่อย่างนั้น แต่พอร้องนานเข้าก็ชักจะหายใจไม่ทัน ทั้งสะอื้นทั้งไอจนโซลชักสงสาร

ตาต้าไม่ใช่น้องชายแท้ๆ เป็นเพียงลูกชายเพื่อนแม่ แต่ติดเขาอย่างกับตังเม ก็ไม่รู้จะพิศวาสอะไรเขานักหนา จนเขาไปเรียนต่อต่างประเทศนั่นล่ะถึงได้ห่างกัน พอติดต่อกลับมาทางบ้าน แม่ของเขาก็ชอบเล่าให้ฟังอยู่เรื่อยๆว่าน้องตาต้าบ่นถึง ถามแม่ทุกวันว่าเมื่อไหร่พี่โซลจะกลับมา เหมือนเขามีลูกน้อยที่เฝ้าคอยพ่ออยู่บ้านอย่างไรอย่างนั้น โซลและตาต้าอายุห่างกันเป็นสิบปี หากบอกว่าตาต้าเป็นลูกของโซลคนเขาก็คงเชื่อ

“หยุดร้องได้แล้วน่า พี่ไม่ไปไหนแล้ว”

โซลนั่งยองๆลงด้านหน้าเจ้าหนูน้อยที่ยังคงสะอื้นอยู่ นี่มันวันดีไม่ใช่หรือ แต่แล้วทำไมเขาถึงต้องมาฟังเสียงร้องไห้นี้ด้วย ออกจะหงุดหงิด แต่พอนึกว่าเด็กตัวเล็กร้องไห้ก็เพราะเขาเองก็ชักจะรู้สึกผิดขึ้นมา มือหนาลูบหลังเล็กปลอบโยน เจ้าหนูตาต้าเดินเข้าไปแทรกกายตรงกลาง เงยหน้ามองพี่บอกเสียงยังสั่นเครือไม่หาย

“ฮึ่ก…พะ…พี่พาต้าไปด้วยนะ อย่าไล่ต้า …”

ตาต้าพยายามกลั้นสะอื้นอย่างน่าสงสาร โซลเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั้นให้ เจ้าหนูน้อยก็กอดเกี่ยวรอบคอพี่เอาไว้แน่น กลัวว่าพี่จะปล่อยตนเองทิ้งไว้ตรงนี้เพียงคนเดียว เวลาพี่ตวาดใส่มันน่ากลัวมาก แต่ที่จริงพี่ก็เป็นคนใจดี ถ้าไม่ทำให้พี่โกรธ

“อย่างอแงแบบนี้อีกนะรู้ไหม ไม่น่ารักเลย”

“ฮ… ฮะ ต้าจะไม่งอแง”

เจ้าหนูน้อยรับคำแข็งขัน โซลลูบศีรษะกลมที่เข้ามาซุกซบออดอ้อน ดูไปก็น่ารักดี

“ดีมากครับ ไหนดูซิ ตาบวมหมดแล้ว หมดหล่อเลยเนี่ย”

โซลสำรวจหน้าตาหนูน้อย ใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนเองเช็ดน้ำมูกน้ำตาที่เลอะแก้มป่องนั้นอย่างเบามือและเอาใจใส่ ดวงตากลมแป๋วแหววมองการกระทำของเขานิ่ง จนเสร็จเรียบร้อยจึงอุ้มตัวเล็กๆนั้นไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำภายในบ้าน จะไปเอาผ้าผืนใหม่มาให้น้องเช็ดหน้า เจ้าตัวเขาก็ไม่ยอมให้ไป ท่าทางจะกลัวโดนทิ้งจริง มือเล็กนั้นถึงได้รั้งชายเสื้อเขาเอาไว้

พอล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยก็จับจูงมือหนูน้อยให้เดินเข้างานไปด้วยกัน บรรดาญาติๆหันมาเจอก็ถามไถ่กันใหญ่ว่าหายไปไหนมา โซลก็เพียงแต่ยิ้มให้ พาเจ้าตัวน้อยไปหาพ่อแม่เจ้าตัวเขา แต่พอส่งถึงที่ตาต้ากลับไม่ยอมปล่อยมือพี่ไปไหน ต่อให้เอาอะไรมาล่อก็ส่ายหน้าลูกเดียว โซลจึงต้องนั่งลงที่โต๊ะของพ่อแม่น้องแทนที่จะได้ไปสนุกกับเพื่อน เท่านั้นเองเจ้าหนูตาต้าถึงได้เปิดยิ้ม พูดคุยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว เป็นตาต้าคนเดิม


งานเลี้ยงดำเนินไปจนดึกดื่นถึงได้ฤกษ์ปิดงาน โดยที่โซลที่เป็นเจ้าของงานในวันนี้ต้องขึ้นไปกล่าวอะไรสักเล็กน้อย ติดสอยห้อยตามมาด้วยหนูน้อยตาต้าที่ยังจับมือพี่ไว้มั่น โซลจึงต้องพาขึ้นเวทีด้วย จนมีคนแซวว่าเป็นพ่อลูกหนึ่ง ผู้ร่วมงานด้านล่างฮากันครืน ตาต้าก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา

จนเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น แขกเหรื่อก็เริ่มทยอยกลับกันเกือบหมด ตาต้าที่ปีนขึ้นไปนั่งซบอกพี่หลับก็ถูกอุ้มมาส่งแขกด้วย แม่ของเจ้าหนูจะมาอุ้มเองแขนเล็กๆนั้นก็ไม่ยอมปล่อยจากคอคนเป็นพี่ ปากก็บ่นละเมอพึมพำจนผู้ใหญ่ต้องเงี่ยหูฟัง

“พี่โซล อย่าทิ้งต้านะ…”

พอได้ยินว่าตาต้าละเมอว่าอะไร พวกผู้ใหญ่ก็พากันหัวเราะ ทั้งขำทั้งเอ็นดูระคนกัน แขนเล็กๆนั้นยังกอดพี่ไม่ปล่อย โซลลูบแผ่นหลังเล็กราวขับกล่อมให้น้องนอน หน้าตาตอนนอนนี่น่ารักไม่หยอก โตขึ้นท่าจะหล่อเหลาเอาการ

โซลยิ้มกับความไร้เดียงสาของเด็กตัวน้อย คงเหมือนเวลาที่พ่อเฝ้าดูการเจริญเติบโตของลูกละมั้งนะ ถ้ามีลูกอย่างตาต้าก็ท่าจะดี แต่ไม่เอางอแงแบบนี้นะ รับมือไม่ไหว

“พี่โซล…”

เหมือนว่าตาต้าจะพูดอะไรอีก โซลจึงหยุดเท้าที่จะพาน้องตามพ่อแม่น้องไปที่รถ แล้วฟังน้องอย่างตั้งใจจนแปลกใจตนเองที่ให้ความสนใจการละเมอของเด็กปานนี้


“ต้ารักพี่โซล”

…………..

เสียงนั้นยังดังก้องอยู่ในหู ดวงตาคมกะพริบปริบ มองเพดานห้องนอนของตนเองอย่างมึนงง ร่างกายสูงใหญ่ชันกายลุกขึ้นจากที่นอน สะบัดหัวไล่ความมึนงงเล็กน้อย เมื่อทุกอย่างดูจะชัดเจนในความรู้สึก คิ้วเข้มขมวดเมื่อประมวลผล ก่อนคลายออกเมื่อได้ข้อสรุป

“ฝันเหรอ ทำไมเหมือนจริงจังแฮะ?”

หนุ่มโซลเปรยกับตัวเองเบาๆ รอยยิ้มแตะแต้มเรียวปากเมื่อนึกถึงความฝันเมื่อครู่ ร่างกายสูงใหญ่ลุกจากเตียง ก่อนเดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกาย ในหัวก็คิดเรื่องความฝันนั้นไปด้วย

มันไม่ใช่แค่ความฝัน นั่นมันคือเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับเขาจริงๆ ตาต้า หนูน้อยน่ารักคนนั้น

จะว่าไปเขาก็ไม่ได้เจอเจ้าหนูน้อยตาต้ามาก็นานมากแล้ว ยังแปลกใจที่อยู่ๆก็ฝันถึงน้องขึ้นมา ป่านนี้ตาต้าคงโตเป็นหนุ่มแล้วมั้ง ยังจะจำพี่ชายคนนี้ได้ไหมนะ ตาต้า


ขณะที่โซลกำลังอาบน้ำ โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ด้านนอกก็สั่นบ่งบอกถึงว่ามีสายเข้า และสั่นอยู่แบบนั้นจนดับไป แต่คนโทรก็ยังคงโทรอย่างต่อเนื่อง จนโซลเดินออกมาจากห้องน้ำจึงได้คว้าไปกดรับ

“ครับแม่”

“โซล ตื่นหรือยังน่ะลูก แม่มีเรื่องให้ช่วยนิดนึงจ้ะ”

โซลเดินเข้าไปค้นเสื้อผ้าในตู้ออกมาสวมใส่ ปากก็คุยกับคนเป็นแม่ไปด้วย

“ครับแม่ แม่มีอะไรครับ”

“ลูกยังจำน้านิ้งได้ไหม เพื่อนสนิทของแม่น่ะลูก”

โซลพยายามนึกอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักเมื่อนึกได้

“ครับ จำได้”

“พอดีลูกชายน้าเขาเพิ่งปิดเทอมฤดูร้อน แล้วน้องเขาก็อยากมาเที่ยวที่ไร่เราน่ะ น้านิ้งเลยอยากฝากลูกชายให้โซลช่วยดูแลน้องหน่อยได้ไหมจ้ะ”

ลูกชายน้านิ้ง คนไหนนะ ครั้งล่าสุดที่ได้เจอคุณน้าท่านนี้ก็นานมาแล้ว น่าจะเป็นตอนที่เขาแต่งงาน…

เมื่อนึกถึงช่วงเวลานั้นใจของโซลก็เจ็บหนึบ จะบอกว่ามันคือความผิดพลาดก็ไม่ได้ เพราะเขาก็รักเธอคนนั้นจริงๆถึงได้แต่งงานกับเธอ แต่เมื่ออยู่กันไปแล้วเขาไม่ใช่คนที่ใช่ก็ควรต้องปล่อยเธอไป บาดแผลนั้นผ่านมานานแล้ว แต่มันก็ยังไม่หายดีเสียที มันยังคงเหมือนใหม่ในใจเขาเสมอ แต่อย่างน้อยสิ่งที่ผ่านมานั้นมันก็ได้มอบสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตให้เขามาทดแทนหัวใจที่เสียไปเช่นกัน

“โซล ฟังแม่อยู่หรือเปล่า”

เสียงคุณแม่ดังมาท้วง เมื่อลูกชายเงียบไปไม่ตอบคำถามท่านเมื่อครู่

“ผมไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้นนะครับแม่”

โซลรีบแต่งตัวให้เสร็จเพื่อที่จะได้ออกไปทำงานของตนเองเสียที เมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงออกจากห้องเดินลงมาชั้นล่าง

“โอ๊ย~ ไอ้เรื่องเวล่ำเวลาน่ะตัดมันออกไปเสียบ้างนะพ่อหนุ่มชาวไร่ แม่ล่ะเบื่อกับคำว่าเวลาของเราเสียจริง น้องตาต้าเขาโตแล้วไม่ต้องให้เรามาคอยดูแลตลอด24ชั่วโมงหรอกน่า”

พอได้ยินชื่อคุ้นหูนั้น ก้าวเดินของโซลจึงหยุดชะงักตรงขั้นบันได เหมือนจะได้ยินไม่ถนัดจึงต้องถามกลับไปอีกที

“เดี๋ยวนะครับ เมื่อกี้แม่ว่าใครนะครับ”

“หืม ใครล่ะ น้องตาต้าลูกชายคนเล็กของน้านิ้งไง”

ตาต้า เจ้าเด็กน้อยที่เขาฝันถึงเมื่อครู่นี้น่ะ กำลังจะมาที่นี่อย่างนั้นหรือ นี่ฝันบอกเหตุหรือเปล่านี่

“ตาต้าจะมาที่นี่หรือครับ”

โซลถามเสียงเบาราวไม่เชื่อหู คุณแม่จึงย้ำความแน่ใจมาให้ได้ยินชัดๆ

“ใช่จ้ะ”

“เมื่อไหร่ครับ”

โซลถามออกไปเช่นนั้นแล้วก็ได้ยินคุณแม่อึกอักในน้ำเสียง คล้ายว่าไม่มั่นใจในสิ่งที่จะบอกต่อไปนี้เท่าไหร่

“เอ่อ… โซลจะว่าอะไรไหมถ้าแม่จะบอกว่า น้องไปถึงที่นั่นแล้วนะ”

“อะไรนะครับ!!”

โซลถามเสียงดัง นี่มันยังไงกัน ตาต้ามาถึงที่นี่แล้วแต่แม่เขาเพิ่งจะมาบอกเอาตอนนี้นี่นะ แล้วตอนนี้เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหนกัน

โซลวางสายจากผู้เป็นมารดา ก่อนจะรีบรุดไปหาลูกชายเพื่อนแม่ที่มาที่นี่โดยไม่บอกกล่าว แต่พอก้าวพ้นประตูบ้านก็ต้องหยุดชะงักกับคนที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่ในตอนนี้

โซลก้าวเข้าไปหยุดยืนนิ่งอยู่ด้านหลังผู้ชายคนดังกล่าว ความสูงคงไม่เกิน175 รูปร่างไม่ถึงกับผอม น่าจะเรียกว่าเพรียวได้อยู่ แต่ดูยังไงก็ยังบอบบางกว่าตัวหนาๆอย่างเขาอยู่มาก

“ตาต้า”

โซลลองเรียกคนตรงหน้าออกไป นี่น้องจริงๆหรือ คือตาต้าใช่ไหม?

เจ้าของชื่อค่อยหันกลับมาตามเสียงเรียก ใบหน้าเรียวได้รูป โดดเด่นด้วยดวงตากลมโต รับกับจมูกที่โด่งพอประมาณ และริมฝีปากบางอมชมพูที่ลงตัวเหมาะเจาะ ตาต้าเปิดยิ้มกว้างขวางส่งให้คนที่ยืนอึ้งตะลึงงันอยู่ตรงนั้น ทำไมรอบกายเด็กคนนี้ถึงสว่างจ้าแบบนี้ล่ะ ทำเอาตาพร่าไปชั่วขณะเลยทีเดียว

“ขอต้าอยู่ด้วยสักพักนะครับ พี่โซล” เสีงทุ้มห้าวเอ่ยบอก ส่งยิ้มจริงใจมาให้พี่

นี่ตาต้าน้อยของเขาเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้เชียวหรือ มีแรงดึงดูดเขามากจนเกินไปแล้ว เห็นหน้าใสๆกับรอยยิ้มสวยๆ โซลก็แทบอยากจะบอกให้อยู่ตลอดไปเลยก็ได้ พอตั้งสติได้โซลก็แทบจะทึ้งหัวตัวเอง เขาคิดอะไรออกไป

‘เฮ้ย! คุมสติหน่อยโซล แม้แต่เด็กผู้ชายก็ไม่เว้นหรือไง’

ชายหนุ่มก้าวเข้าไปหาเด็กหน้าใส เพ่งพิศอย่างพินิจพิเคราะห์ หาจุดบกพร่องไว้คอยห้ามใจตัวเอง แต่มองไปมองมากลับสบเข้ากับดวงตากลมโตเข้าให้ แอบสะดุ้งในใจเล็กๆ ก่อนจะปรับอารมณ์ความรู้สึกให้กลับมาเป็น พี่โซล พี่ชายที่แสนใจดีของน้องตาต้า แล้วเอ่ยบอกน้องพร้อมรอยยิ้ม


“ไร่รณวีร์ ยินดีต้อนรับ”


TBC


•   มาอีกแล้วน้อ

•   เรื่องยาวเรื่องแรก ฝากด้วยนะคะ o1

หัวข้อ: Re: ❖It's Real เดี๋ยวรักเลย❖ ตอนที่ ๑ พบพาน (๒๔.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: EVE910 ที่ 24-04-2012 12:00:22

 :mc4: :mc4:

ติดตามจ้า

หัวข้อ: Re: ❖It's Real เดี๋ยวรักเลย❖ ตอนที่ ๑ พบพาน (๒๔.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 24-04-2012 12:13:24

พี่โซลจะกินเด็ก

หัวข้อ: Re: ❖It's Real เดี๋ยวรักเลย❖ ตอนที่ ๑ พบพาน (๒๔.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: kuichai ที่ 24-04-2012 21:02:16

พี่โซลจะกินเด็ก หรือ จะโดนเด็กกินกันนะ

หัวข้อ: Re: ❖It's Real เดี๋ยวรักเลย❖ ตอนที่ ๑ พบพาน (๒๔.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 24-04-2012 21:14:20

มานั่งรออ่านค่า
^^ มาแบบน่ารักทุกเรื่องเลย

หัวข้อ: Re: ❖It's Real เดี๋ยวรักเลย❖ ตอนที่ ๑ พบพาน (๒๔.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: ิิำืben ที่ 24-04-2012 21:27:51

รอค่ะรอ o13

หัวข้อ: Re: ❖It's Real เดี๋ยวรักเลย❖ ตอนที่ ๑ พบพาน (๒๔.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 24-04-2012 22:38:26

รอค้าาา :mc4:

หัวข้อ: Re: ❖It's Real เดี๋ยวรักเลย❖ ตอนที่ ๑ พบพาน (๒๔.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 24-04-2012 23:03:26

พี่โซลจะหาแม่ให้ลูกใช่มะ ๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๒ จอมดื้อ (๒๖.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 26-04-2012 12:12:05

It’s Real เดี๋ยวรักเลย


ตอนที่ ๒ จอมดื้อ


แสงอาทิตย์ยามอรุณรุ่งสาดส่องทุกสรรพสิ่งบนพื้นโลกเพื่อเริ่มต้นวันใหม่ น้ำค้างบนยอดหญ้าต้องแสงแดดอุ่นเป็นประกายระยิบระยับน่ามอง

บรรยากาศยามเช้าของไร่รณวีร์ ที่มีผลิตผลหลักคือผลไม้จำพวกองุ่นและผลไม้ตระกูลเบอร์รี่ ที่คัดแยกคุณภาพเพื่อส่งออก และนำไปแปรรูปเป็นผลิตภัณฑ์จำพวกอาหารสำเร็จรูป ซึ่งมีโรงงานใหญ่อยู่ที่กรุงเทพฯ รักษาการโดยบุตรสาวเพียงคนเดียวของไร่รณวีร์ อรณี อัครบดินทร์

อรณีเป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของโซล ซึ่งตอนนี้เธอก็ได้มีครอบครัวไปแล้ว และยังเป็นคุณแม่ลูกอ่อน ทั้งตายายอย่างเจ้าของไร่รณวีร์ อย่างคุณรณวีร์และคุณน้ำทิพย์จึงต้องเดินทางไปดูแลลูกสาวและหลานตัวน้อยที่เมืองกรุง ปล่อยภาระหน้าที่ในไร่ให้ลูกชายคนโตอย่างทัชธร หรือ โซลดูแล แถมพ่วงมาด้วยลูกชายเพื่อนสนิทของคุณน้ำทิพย์อย่างน้องตาต้า ที่ส่งตรงจากจากเมืองกรุงอีกหนึ่งคน

ในยามเช้าเช่นนี้ ภายในไร่รณวีร์แห่งนี้ เหล่าคนงานต่างก็ปฏิบัติหน้าที่ของตนเองอย่างขะมักเขม้น ชายหนุ่มหน้าเข้มติดจะขรึมคอยเดินคุมและสั่งการ ขณะที่ชายหนุ่มร่างสูงล่ำสันอีกคนก้าวเดินเข้ามาในบริเวณใกล้เคียง เข้าไปหากลุ่มคนงานที่กำลังทำหน้าที่เก็บองุ่น เมื่อพวกเขาหันมาเห็นจึงได้ค้อมศีรษะทักทายผู้มาใหม่ ก่อนส่งกรรไกรตัดองุ่นให้เมื่อคนนั้นเอ่ยขอ

ร่างสูงลอดเข้าไปใต้พุ่มองุ่น มือหนาเอื้อมไปสัมผัสพวงองุ่น ก่อนพิจารณาความสมบูรณ์ของมัน เมื่อเห็นว่าไร้ที่ติ ริมฝีปากหยักจึงยิ้มออกมาด้วยความพึงใจ คิ้วเข้มที่ปลายเชิดเล็กน้อย บวกกับดวงตาเรียวคมดุ จมูกโด่งขึ้นสันชัดเจน กับริมฝีปากที่ดูหนาแต่หยักได้รูป ทั้งไรเคราที่ตั้งใจไว้ ทำให้หน้าตาดูเข้มไปถนัดตา แต่เมื่อริมฝีปากหยักนั้นยกยิ้ม กลับทำให้ดูน่ามองมากยิ่งขึ้น

“นายครับ”

เสียงเรียกนั้นทำให้ร่างสูงใหญ่หันกลับไปมอง ผู้ชายหน้าเข้มที่เดินคุมงานอยู่เมื่อครู่เดินเข้ามาหา โซลจึงเอ่ยถามคนที่เดินเข้ามาหาตนเอง

“มีอะไร ดิน”

“น้องจินนี่กับคุณตาต้ามาที่ไร่ครับ”

ดินรายงานความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นให้ผู้เป็นนายทราบ โซลคิ้วขมวดเมื่อได้ยินดังนั้น

“อะไรนะ ใครเป็นคนพามา!”

โซลถามเสียงดัง แดดกำลังเริ่มแรงแล้ว เดี๋ยวได้เป็นลมแดดกันพอดี

“เอ่อ… ทั้งสองคนขอตามแม่ผมมาด้วยครับ”

ดินบอกอย่างเกรงๆ แม่ของเขาก็ทำงานอยู่ในไร่นี้ คอยดูแลบ้าน และดูแลเรื่องอาหารการกินของเหล่าคนงาน และที่ต้องมาที่ไร่ในเวลานี้ก็เพราะต้องลำเลียงเสบียงอาหารมาไว้ให้คนงานได้ทานกันในช่วงกลางวันนี้

โซลมองหน้าลูกน้องคนสนิทอย่างไม่ใคร่จะพอใจ แต่ก็ไม่ได้โกรธเจ้าตัวเขาหรอก เคืองจอมดื้อทั้งสองคนนั้นมากกว่า โซลส่งกรรไกรคืนคนงานก่อนเดินออกไปจากบริเวณนั้นเพื่อไปจัดการจอมดื้อ



+++++++++++++++


“พี่ตาต้า คุณพ่อขามาแล้ว พ่อขา~”

หนูน้อยจินนี่วิ่งเร็วไปหาผู้เป็นพ่อ ร่างสูงใหญ่ก็ย่อตัวลงรับร่างเล็กป้อมนั้นเอาไว้ แล้วยกขึ้นอุ้ม

“ว่าไงคะเด็กดื้อ ออกมาตากแดดตากลมแบบนี้ คิดขัดคำสั่งพ่อหรือคะ?”

“เปล่าค่า จินนี่แค่อยากพาพี่ตาต้ามาเที่ยว เนี่ยจินนี่ใส่เสื้อกับกางเกงขายาวด้วย แถมมีหมวกใบโตด้วยน้า”

เสียงเล็กๆนั้นเอ่ยบอกเจื้อยแจ้ว จินนี่เพิ่งจะ5ขวบครึ่ง ขณะที่โซลเป็นหนุ่มใหญ่วัย30 โซลมองเด็กน้อยที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจอย่างรักใคร่ สิ่งที่ทดแทนความเจ็บปวดภายในใจเขา ของขวัญล้ำค่าที่อดีตภรรยาสุดที่รักทิ้งไว้ให้ ต้องเรียกว่าทิ้งแทนการมอบ เพราะการจากไปไม่ไยดีนั้น

โซลละสายตาจากลูกน้อยมามองเด็กหนุ่มหน้าใสที่ยืนทำหน้าตาใสซื่อเหมือนไม่มีความผิดอยู่ใกล้ๆ ตาต้า น้องชายที่น่ารัก เด็กวัยรุ่นอายุย่าง18 ยังคงเด็กอยู่มากในสายตาของโซล โซลปล่อยลูกสาวตัวน้อยที่ดิ้นจะลงจากอ้อมแขนให้ลงไปยืนบนพื้น จินนี่ก็วิ่งตื๋อไปหาลุงดินที่เพิ่งเดินเข้ามาในร่มไม้ใหญ่ ที่ถูกสร้างมุงหลังคาทำเป็นเพิง ก่อรอบๆด้วยปูนกันความร้อนและลม

“นึกยังไงถึงพากันมาที่นี่ฮึ เด็กดื้อ?”

โซลเดินเข้าไปหาตาต้า บีบจมูกเด็กดื้อที่ทำตาใสอย่างหมั่นเขี้ยว

“โอ๊ย~ ต้าไม่ดื้อนะ”

“เหรอ?”

โซลทำเสียงล้อเลียนเหมือนไม่เชื่อ ตาต้าเลยอธิบายเสียงอ่อย

“ก็ต้าอยากมาดูพี่โซลทำงานบ้างนี่ อยู่บ้านกันสองคนน่าเบื่อจะตาย เนอะจินนี่”

ตาต้าหันไปหาพวก หนูน้อยจินนี่ที่นั่งอยู่บนตักของดินพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย

“ช่ายยย”

“เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ เอาเถอะ มากันแล้วนี่ จะพาทัวร์ไร่องุ่นสักหน่อยก็ได้”

“เย้!”

เด็กเล็กกับเด็กโตร้องพร้อมกันอย่างถูกใจ คนงานที่อยู่รอบๆเปิดยิ้มเอ็นดู รวมทั้งโซลเองด้วย และก่อนที่แดดจะแรงมากกว่านี้โซลจึงต้องพาสองศรีพี่น้องตะลอนทัวร์เสียก่อน ตาต้ากับน้องจินนี่ลั้นลากันได้ที่ เตรียมตัวพร้อมสรรพจะออกเดินทางกันแล้ว แต่ก่อนที่จะได้ไป โซลก็เรียกตาต้าที่กำลังจะเดินตามดินเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวตาต้า”

“หือ?”

ตาต้าหันมามองคนเรียกงงๆ

“แล้วหมวกล่ะ?”

พอพี่ถามอย่างนั้นตาต้าก็เหลียวซ้ายแลขวา ก่อนวิ่งไปที่รถที่ตัวเองนั่งมา แล้วกลับมาหาพี่ บอกเสียงตื่น

“พี่โซล หมวกต้าหายอ่ะ!”

โซลมองท่าทางของน้องแล้วขำ แค่หมวกหายทำท่าตกใจเสียขนาดนั้น โซลถอดหมวกของตัวเองออก ก่อนจะสวมมันให้น้อง

“แล้วพี่โซลล่ะ?”

ตาต้ายังไม่วายห่วงคนเป็นพี่ ก็พี่ให้หมวกเขามาใส่ แล้วพี่จะใส่อะไรล่ะ

“ไม่เป็นไร พี่ชินแล้ว”

“ฮื้อ~ ไม่เอาสิ แบบนี้ต้าก็มาแย่งพี่โซลสิ”

ตาต้าว่าหน้าจ๋อย ตัวเองทำของหายเพราะไม่ดูแลให้ดี แล้วนี่ยังมาลำบากพี่อีก

“คิดมาก แค่นี้เอง ไปได้รึยัง จินนี่รอนานแล้ว”

ตาต้าพยักหน้า แล้วเดินตามพี่ไปหาน้องจินนี่ที่เตรียมพร้อมจะลุยไร่แล้ว



++++++++++++++



สองพี่น้องจอมดื้อจับมือกันเดินเที่ยวไร่ โดยมีไกด์กิตติมศักดิ์อย่างทัชธร อัครบดินทร์คอยแนะนำ เด็กดื้อทั้งสองก็คอยแต่จะแวะซุ้มนู้นซุ้มนี้ไปเรื่อย โซลหันกลับมาทีไรลูกกับน้องหายทุกที ต้องย้อนกลับไปหาตลอด

“พี่โซล ต้าขอพาจินนี่ไปดูทางโน้นกับพี่ดินได้ไหม?”

ตาต้าชี้ไปอีกฝั่ง โซลหันมองตามที่น้องชี้ แล้วจึงพยักหน้าอนุญาต ไปกับดินไม่น่าเป็นห่วงหรอก

“อืม ไปสิ”

ตาต้ายิ้มขอบคุณ ก่อนจูงมือน้องจินนี่เดินไปหาดินที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ดินพาสองพี่น้องแวะชิมองุ่นที่สุกได้ที่ กำลังทำการเก็บเกี่ยว ถึงมันจะอยู่สูงก็ใช่ว่าจะไม่มีอะไรปนเปื้อน ดินจึงเดินไปตักน้ำในกระติกสำหรับให้คนงานดื่มมาล้างองุ่นให้ตาต้าได้ชิม ตาต้าเลยทำแบบเดียวกันนั้นบ้าง ก่อนจะยื่นให้น้องหนูจินนี่ได้ชิมด้วย สองพี่น้องต่างสายเลือดเลยผลัดกันป้อนองุ่นหวานๆกันอย่างมีความสุข



+++++++++++++++++++




พอเที่ยวกันจนหนำใจแล้ว ดินก็พาทั้งคู่กลับมาส่งที่โซลอยู่ เสียงเจื้อยแจ้วของน้องหนูจินนี่ที่ตอนนี้เดินจนเหนื่อยแล้วเลยให้ลุงดินอุ้มดังมาตามทางที่เดิน

“จินนี่จะปลูกสตรอเบอร์รี่ พี่ตาต้าช่วยจินนี่หน่อยนะคะ”

“ให้ช่วยยังไงคะ พี่ก็ปลูกไม่เป็นเหมือนกัน”

“ไม่เป็นไร ลุงดินช่วยได้”

จินนี่บอกน้ำเสียงรื่นเริง มือเล็กแตะข้างแก้มลุงดินส่ายไปมา แล้วหัวเราะคิกคัก พลอยทำให้ตาต้ากับดินหัวเราะตามไปด้วย

“คุยอะไรกันเด็กๆ”

โซลเดินเข้ามาหาคนทั้งสาม ก่อนจะรับตัวลูกสาวมาอุ้มต่อจากดิน บอกขอบใจลูกน้อง ก่อนที่ดินจะค้อมศีรษะรับคำ แล้วกลับไปทำงานของตนเองต่อ

“พ่อขา จินนี่กับพี่ตาต้าจะช่วยกันปลูกสตรอเบอร์รี่ล่ะ พอมันมีลูกนะ จินนี่จะให้พ่อขาชิมเป็นคนแรก”

“จริงเหรอคะ ดีใจจังเลย”

โซลหยอกล้อกับลูกสาว ตาต้าอมยิ้มที่เห็นแบบนั้น เจ้าตัวเขาเลยออกอาการขัดเขินเล็กๆ จนต้องกระแอมกระไอ


พอถึงช่วงพักกลางวันของที่ไร่ บรรดาคนงานในไร่จึงทยอยกันมาทานอาหารกลางวันที่ถูกตระเตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ส่วนของตาต้ากับจินนี่ก็ได้ทานร่วมกับโซล ที่ป้าพิศแม่ของดินเตรียมแยกไว้ให้ เมื่อทานข้าวกันเสร็จ จินนี่กับตาต้าจึงกลับบ้านพร้อมรถคันเดิมที่ทั้งสองนั่งมา



++++++++++++++++++


หลังจากเที่ยวเล่นกันจนเหนื่อยมาทั้งวัน กลับมาถึงบ้านพี่น้องจอมดื้อเลยพากันหมดแรงซ่าไม่ออก แต่ก็ยังมีการนัดแนะกันไปเที่ยวใหม่ในวันพรุ่งนี้อีก พอมีตาต้าเข้ามาร่วมในครอบครัวแบบนี้แล้ว ดูจินนี่จะร่าเริงขึ้นกว่าเดิม สนิทสนมกับพี่ชายจากเมืองกรุงได้อย่างรวดเร็ว และดูท่าว่าจะตัวติดกันไปตลอดช่วงปิดเทอมนี้เสียด้วย



พอตกค่ำตาต้าก็เข้ามานอนเล่นอ่านนิทานให้น้องสาวคนใหม่ฟัง อ่านไปอ่านมาก็เผลอหลับไปด้วยอีกคน ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่พี่โซลมาปลุก

“ตาต้า กลับไปนอนที่ห้องไหม?”

“อือ”

ตาต้าครางอย่างงัวเงีย หรี่ตามองคนที่มาปลุกตนเองแทบไม่ขึ้น

“ขอต้านอนที่นี่ได้ไหมครับพี่โซล มันแปลกที่อ่ะ ต้าไม่กล้านอนคนเดียว”

เหตุผลของคนเป็นน้องทำให้โซลอมยิ้ม เขาเพิ่งกลับเข้าบ้านมา อาบน้ำเสร็จจึงเดินมาที่ห้องลูกสาวเพื่อมาตรวจดูความเรียบร้อยและกู๊ดไนท์คิสดังเช่นทุกที แต่เมื่อเปิดประตูเข้ามากลับเห็นว่ามีอีกคนนอนอยู่ด้วย สองพี่น้องจอมดื้อ โซลเดินเข้ามาใกล้ ก้มมองหน้าสองพี่น้องยามหลับอย่างเอ็นดู ลูกสาวเขาท่าทางจะชอบตาต้าเอามาก

นั่งลงขอบเตียงด้านที่ลูกนอนอยู่ เกลี่ยแก้มใสของหนูน้อยแล้วยิ้มอ่อนโยน ดวงใจของเขา ก้มลงหอมแก้มเจ้าหนูตัวน้อยอย่างรักใคร่ เมื่อถอนใบหน้ากลับก็ต้องชะงักกับความใกล้ชิดของตนเองและเด็กหนุ่มที่นอนอยู่ข้างกายลูกสาวตัวน้อย ชั่วขณะหนึ่งโซลแทบถอนสายตาจากใบหน้านั้นไม่ได้ ริมฝีปากอมชมพูที่เผยอนิดๆนั้น…

เขาเกือบที่จะโน้มไปสัมผัสมันแล้ว แต่สำนึกสุดท้ายที่มีอยู่น้อยนิดก็ปลุกเขาขึ้นมาจากภวังค์ได้ในที่สุด และเลือกจะปลุกน้องให้ไปนอนที่ห้องแทน

นั่นเป็นเพียงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ โซลดึงความคิดกลับมาสู่ปัจจุบัน ก่อนถามน้องกลับกลั้วหัวเราะ

“กลัวอะไรน่ะเรา”

“อย่าพูดถึงมันสิ”

ตาต้าว่า พลิกกายเหยียดแขนไล่ความเมื่อย แล้วลุกขึ้นนั่ง เสียงหนูน้อยจินนี่ก็ดังงัวเงียตามมา

“พ่อขา จินนี่ง่วงม๊ากมากอ่า ไว้คุยกันพรุ่งนี้ได้ไหมค้า”

ผู้ใหญ่สองคนในห้องมองหน้ากันแล้วหัวเราะหึๆ โซลจึงต้องปล่อยให้ลูกสาวนอน จัดการห่มผ้าให้

“ราตรีสวัสดิ์ครับ นางฟ้าตัวน้อยของพ่อ”

กดจูบราตรีสวัสดิ์ลูกอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืน ตาต้ามองตามพี่ โซลหันกลับมาสบนัยน์ตากลมโตนั้นนิ่ง ก่อนบอก

“ฝันดีครับตาต้า”

“ครับ ฝันดีครับพี่โซล”

ตาต้ายิ้มให้ ก่อนล้มตัวลงนอนข้างๆจินนี่ โซลเลยจะเดินออกจากห้องไป เมื่อไปถึงประตูห้อง มือเพิ่งจะบิดลูกบิดประตู เสียงทุ้มห้าวก็เอ่ยเรียกเขาไว้อีก

“พี่โซล…”

“ครับ”

โซลหันกลับมาขานรับ ก่อนจะรู้สึกว่าใบหน้าตนเองร้อนผ่าวเพราะประโยคต่อมาของเด็กดื้อ


“อย่าลืมฝันถึงต้าด้วยนะ”



TBC


•   ฝันดี ฝันดี หรือฝันร้าย~ อ๊ายย เขินนน :-[ เขียนเองเขินเอง ก๊ากก

•   ขอบคุณทุกกำลังใจ มาต่อแล้วนะคะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๒ จอมดื้อ (๒๖.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 26-04-2012 21:30:23

ต้ายังรักพี่โซลอยู่ใช่มั้ยยย :impress2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๒ จอมดื้อ (๒๖.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: ิิำืben ที่ 26-04-2012 21:49:55

อร๊ายยยยยยยยย น่ารักอ่ะ :z1:

หัวข้อ: Re: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๒ จอมดื้อ (๒๖.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 26-04-2012 21:59:33

น่ารักกันทั้งจินนี่แล้วก็ตาต้าเลยอ่า
พี่โซลนี่อดใจไม่ไหวใช่มั้ยล่า 555

หัวข้อ: Re: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๒ จอมดื้อ (๒๖.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Paracetamol ที่ 26-04-2012 22:15:36

 :impress2: กรี๊ดด ตาต้า ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๒ จอมดื้อ (๒๖.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 26-04-2012 22:39:15

ตาต้าพูดอะไรออกมาาาาาาา พี่โซลหวั่นไหวนะรับผิดชอบคำพูดตัวเองเลยยยยย

หัวข้อ: Re: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๒ จอมดื้อ (๒๖.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 27-04-2012 17:12:24

ตาต้ากับจินนี่น่ารักทั้งคู่เลย ให้ฝันถึงเดี๋ยวพี่โซลก็หลงน้องต้าหรอก

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๒ จอมดื้อ (๒๖.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 27-04-2012 19:14:09

 :o8:คู่เอกรู้อยู่แล้ว แต่ขอพี่ดินเหอะ หล่อเข้มชอบอ้ะ :-[

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๒ จอมดื้อ (๒๖.๔.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 27-04-2012 19:34:43

 :กอด1:พี่เองก็มีใจให้


งั้นก็อีกไม่นาน :impress2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่ <<๒๙.๔.๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 29-04-2012 09:51:33

It’s Real เดี๋ยวรักเลย
   

ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่


“ป้าพิศทำอะไรครับ กลิ่นหอมมากเลย”

เสียงตาต้าดังมาก่อนตัวเมื่อได้กลิ่นหอมของเครื่องแกงลอยมาจากครัว เช้านี้ครัวของไร่รณวีร์ก็ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอาหารเช่นเคย อาหารกลางวันสำหรับคนงานในไร่จะถูกเตรียมแต่เช้า จนเมื่อใกล้จะสิบโมงเช้าก็จะลงมือทำ เพราะทั้งข้าวและกับไม่ใช่น้อยๆ นโยบายของไร่คืออยู่แบบเหมือนพี่เหมือนน้อง จึงดูแลพนักงานและคนงานในไร่ทุกคนอย่างดีและเท่าเทียม เรื่องอาหารการกินก็ไม่ปล่อยให้ต้องอดอยาก หน้าเรือนพักของแต่ละหลังก็มีพื้นที่ไว้ปลูกผักสวนครัวรั้วกินได้ เพื่อลดการใช้จ่ายของแต่ละคนลงไป เก็บไว้ใช้แต่สิ่งจำเป็น ทุกคนในไร่ก็ปฏิบัติและอยู่กันดีเรื่อยมา ที่นี่มีทั้งคนที่อยู่ประจำและชาวบ้านแถบนี้ที่มารับจ้างทำงานให้ ก็คนรู้จักกันทั้งนั้นแนะนำกันมา

ตาต้าเดินเข้าไปส่องในครัวที่มีวัตถุดิบในการทำอาหารวางเรียงราย ป้าพิศที่กำลังปรุงอาหารอยู่หันมาทัก ก่อนเรียกให้เข้าไปชิมรสชาติอาหารที่ตนเองปรุง

ตาต้าเดินเข้าไปหา ชะโงกหน้ามองในหม้อขนาดใหญ่ที่วางอยู่บนเตาว่ามันคืออะไร

“แกงส้มค่ะ”

ป้าพิศยิ้มบอก ก่อนจะตักแกงใส่ถ้วยเล็กให้ตาต้าชิม ดูปฏิกิริยาของหนุ่มน้อยอย่างลุ้นในคำตอบ

“เป็นไงบ้างคะ รสนี้พอใช้ได้ไหม?”

“หื้ม ไม่ใช่แค่พอใช้หรอกครับ อร่อยมากเลยต่างหาก ต้าว่ารสดีกว่าที่ต้าเคยทานอีกนะ”

ตาต้าว่าทั้งสีหน้าและน้ำเสียงจริงใจจนคนทำอดปลื้มไม่ได้ เรียกได้ว่าชิมไปชมไปไม่ขาดปาก

ตากลมมองไปรอบๆดูข้าวของที่ถูกเตรียมไว้ อาหารกลางวันสำหรับวันนี้นอกจากมีแกงส้มแล้ว ก็ยังมีผัดผักรวมมิตรกับหมูทอดอีกด้วย น่ากินทุกอย่างจนตาต้าต้องขอชิม

“วันนี้คุณตาต้าจะไปที่ไร่ด้วยไหมคะ?”

พี่สาวคนสวยที่ตาต้าชอบเรียก หนึ่งในผู้ช่วยของป้าพิศหันมาถามตาต้าที่กำลังเพลินกับการชิมอาหาร ตาต้าจึงเงยหน้ามามองก่อนตอบพี่สาวไป

“คงไปไม่ได้อ่ะครับ พี่โซลสั่งห้าม”

พอได้ยินคำตอบเช่นนั้นแล้ว ทุกคนในครัวก็พากันหัวเราะร่า เจ้านายของพวกเขาท่าทางจะได้ลูกชายคนใหม่เพิ่มมาอีกหนึ่งคน ทั้งดื้อทั้งซนเหมือนน้องจินนี่ไม่มีผิด ดูไปดูมาทั้งสองคนก็ดูละม้ายคล้ายกันอยู่ ถ้าบอกว่าเป็นพี่น้องกันจริงก็น่าเชื่อถือทีเดียวล่ะ

ตาต้าคุยอะไรกับป้าพิศและพี่สาวในครัวอีกนิดหน่อยก็ขอตัวกลับเข้าบ้าน ตัวบ้านกับครัวแยกเป็นคนละส่วน เพราะต้องการพื้นที่สำหรับทำอาหารชุดใหญ่เช่นนี้ทุกวัน คุณน้ำทิพย์นายหญิงของไร่ก็เคยบ่นว่ามันวุ่นวายที่ต้องทำอาหารเลี้ยงคนหมู่มากทุกวัน แต่คุณรณวีร์เจ้าของไร่ก็ยังยืนยันจะให้ทำกันต่อไป จะเลี้ยงคนมันก็ต้องมีทั้งพระเดชและพระคุณเป็นที่ตั้ง เวลาเจ็บป่วยไข้ไร้หนทางก็ดูแลช่วยเหลือ เวลาทำผิดพลาดพลั้งก็ตักเตือนชี้แนะและลงโทษให้เห็นเป็นสำคัญ ไม่ทำให้กลัว แต่ทำให้เกรง คนเขาจะได้รักและเคารพเชื่อฟัง ที่สำคัญ ไม่ควรปล่อยให้คนของตนเองอดอยาก

ตาต้าเดินกลับเข้ามาในบ้านก็เห็นว่ามีแขกนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกในบ้านด้วย กะว่าจะรีบเดินขึ้นบ้านไปเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวน แต่แขกคนดังกล่าวก็หันมาเห็นเขาพอดี ตาต้าเลยชะงักเท้า หมุนตัวกลับมายกมือไหว้คนที่มองมา เปิดยิ้มสยามให้ ยิ้มไว้ภัยไม่มี ก็ดูแขกผู้ชายคนนั้นสิ ใบหน้ารกครึ้มด้วยหนวดเครา ผมเผ้ายาวที่ถูกรวบไว้ลวกๆ แถมร่างกายใหญ่โตดูน่ากลัวจะตาย เป็นแขกหรือเป็นโจรกันน่ะ

ชายคนนั้นรับไหว้ตาต้าก่อนจะลุกเดินเข้ามาหา สีหน้าตาต้าเลยเปลี่ยนเป็นยิ้มแหยแล้ว เพราะคนที่เดินเข้ามานั้นจับจ้องมองเหมือนสำรวจ แง พี่โซลอยู่ไหนอ่ะ ต้ากลัว~

ตาต้าเผลอก้าวถอยหลัง อยากจะวิ่งหนีนะ แต่ว่ามันก็คงจะดูเป็นการเสียมารยาทมากจนเกินไป แต่พอผู้ชายคนนั้นจะเอื้อมมือมาแตะตัว ตาต้าก็ร้องลั่น

“พี่โซล ช่วยต้าด้วย!!”

เสียงร้องนั้นไม่เพียงทำให้แขกคนดังกล่าวตกใจ แต่โซลที่กำลังเดินเข้าบ้านมาเพราะเด็กไปตามว่ามีแขกมาหาก็ตกใจจนรีบวิ่งเข้ามาอย่างเร็วรี่

“ตาต้า!!!”

เสียงเรียกของพี่ทำให้ตาต้าหันกลับไปมองที่ทางเข้า ก่อนวิ่งเข้าไปหาแล้วหลบอยู่ข้างหลังพี่โผล่ออกมามองแขกคนนั้นแค่ดวงตา

โซลมองน้องที่วิ่งมาแอบด้านหลังก่อนจะ เบือนสายตากลับไปมองคนที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่ตรงข้าม

“ไอ้ไต๋?”

ชายคนนั้นกอดอกแล้วพยักหน้าโซลจึงหลุดหัวเราะพรืดออกมา ทำให้ตาต้าเงยหน้ามองพี่งงๆ

‘อะไรอ่ะ ผู้ชายน่ากลัวคนนั้นเป็นเพื่อนพี่โซลหรอกเหรอ?’



+++++++++++++++


“ฮ่าๆๆ โคตรขำเลยว่ะไต๋ มึงทำเด็กกลัวจนแทบร้องไห้แล้วน่ะ”

โซลหัวเราะเพื่อนไม่หยุดตั้งแต่รู้ว่าไอ้หนวดครึ้มนั้นคือเพื่อนไต๋ เพื่อนสนิทสุดแสนของเขาเอง ท่าทางว่าจะกำลังปฏิบัติภารกิจสำคัญ เลยต้องปกปิดตัวเองขนานใหญ่ขนาดนี้ ก็เพื่อนของเขาเป็นตำรวจนี่นะ

ตาต้ามองพี่ที่หัวเราะเสียงดังอย่างแปลกใจ พี่เครารกคนนี้คงเป็นคนที่พี่โซลสนิทด้วยเป็นอย่างมาก พี่ถึงได้แสดงอารมณ์มากกว่าปรกติ ตอนนี้ตาต้ากับจินนี่ที่เพิ่งกลับมาจากบ้านลุงดิน ก็กำลังช่วยกันวาดรูประบายสีอยู่ ฟังผู้ใหญ่เขาคุยกันบ้างเล่นกันบ้างตามประสา

ไต๋ หรือไตรภพที่มองหนุ่มน้อยตาต้าอยู่นานแล้วพยักเพยิดให้เพื่อนแนะนำ โซลจึงเรียกตาต้ามาทำความรู้จักกับเพื่อนสนิทของเขา

“เรียกลุงไต๋ก็ได้นะ เพราะมันแก่แล้ว”

ยังมีหน้ากัดจิกเพื่อน ทั้งที่ตนเองก็รุ่นเดียวกัน ตาต้าไหว้เพื่อนสนิทของพี่อีกครั้ง เปิดยิ้มเป็นมิตรมากกว่าก่อนหน้านี้ที่เพิ่งเจอเพื่อนพี่

“สวัสดีครับพี่ไต๋”

“สวัสดีครับตาต้า เราตัวตอเหมือนกันเลยเนอะ”

“อะแฮ่ม!”

โซลกระแอมเมื่อเพื่อนทำท่าทางกะลิ้มกะเหลี่ยใส่น้องชายที่น่ารักของเขา ขณะที่ไตรภพก็ยิ้มอย่างรู้ทัน ทำเป็นหวง จะเก็บไว้กินเองล่ะสิ

ไตรภพมองตาต้าที่กลับไปเล่นอยู่กับจินนี่อย่างพินิจ หึ เสป็คเพื่อนเขาเลยนี่

ไตรภพกับโซลเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน สนิทสนมกันมากในระดับที่รู้ความคิดของอีกฝ่ายเพียงแค่พูดกันไม่กี่คำ เล่นทะโมนโจนทะยานด้วยกันมา แต่ก็ไม่ได้ติดต่อกันอยู่พักหนึ่ง เมื่อโซลไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่ความเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันทุกอย่างก็ยังคงเดิม

การที่โซลไปศึกษาต่อในต่างประเทศก็ใช่ว่าเขาจะเรียบร้อยเป็นผ้าพับไว้เสียที่ไหน เรียกได้ว่าเสเพลในระดับหนึ่ง การเรียนไม่ได้ทิ้ง แต่ชีวิตส่วนตัวก็สุดเหวี่ยงพอกัน ควงหนุ่มควงแหม่มไปเรื่อยตามแต่รสนิยมในช่วงนั้น การร่วมหลับนอนกับผู้ชายด้วยกันไม่ได้เป็นเรื่องแปลกในสถานที่แห่งนั้น ก็ถือว่าเปิดกว้างพอใช้ได้ แต่ก็ไม่ถึงกับยอมรับเป็นกิจลักษณะ เรียกว่าต่างคนต่างอยู่ ไม่สนใจ ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของใคร

ชีวิตในต่างแดนของโซลอิสระสุดกู่ จนมาเจอกับจารุ แม่ของน้องจินนี่ เธอมาเรียนต่อที่เดียวกับเขา ในขณะที่เธอเพิ่งเข้ามาแต่โซลกำลังจะจบการศึกษา ทำให้โซลเร่งสร้างความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นกับเธอ เขาทั้งลุ่มหลงและหลงไหลจนไม่อาจถอนตัวถอนใจได้ จนเมื่อกลับมายังบ้านเกิดเมื่อการศึกษาสำเร็จลุล่วง เที่ยวเล่นอยู่สักพักโซลจึงขอพ่อกลับไปยังที่แห่งนั้นอีกครั้ง เหตุผลคือเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์การทำงานในต่างแดน ซึ่งคุณรณวีร์ก็ไม่ได้ขัด โซลจึงกลับไปอีกครั้ง

จารุยังอยู่ที่นั่น โซลจึงสานสัมพันธ์กับหญิงสาวเรื่อยมา และตัดสินใจแต่งงานกันในช่วงเวลาที่ไม่นานนัก ชีวิตข้าวใหม่ปลามันช่างหวานหอม ความสุขที่จะได้สร้างครอบครัวกับคนที่รักยังกรุ่นกำจายในใจ โดยที่ไม่รู้เหตุล่วงหน้าว่าพายุฝนเริ่มตั้งเค้าจะซัดกระหน่ำในเวลาต่อมา

ความสุขมันอยู่กับเขาไม่นาน เมื่อภรรยาสุดที่รักเลือกคนอื่น คนที่ดีกว่าเขา คนที่เข้าใจและให้ทุกอย่างกับเธอได้ จารุที่แสนสวยกลายเป็นนางมารร้ายเพียงเพราะต้องการจะตีจาก ลูกน้อยที่น่ารักไม่ได้เป็นโซ่ทองที่จะคล้องใจเธอให้อยู่กับเขา เธอเลือกที่จะไปโดยไม่หันกลับ โซลก็ต้องก้มหน้ายอมรับกับชะตากรรม แม้ไม่มีเธอ แต่ก็ยังมีจินนี่ น้างฟ้าตัวน้อยๆที่คอยเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจที่แห้งผากของเขาเรื่อยมา

“คุณพ่อขา พรุ่งนี้อย่าลืมสัญญานะคะ ว่าจะพาจินนี่กับพี่ตาต้าไปเที่ยวน้ำตก”

จินนี่ที่นอนวาดภาพระบายสีอยู่บนเสื่อกับตาต้า เอ่ยทวงสัญญาจากคุณพ่อ หนูน้อยอยากพาพี่ชายคนสนิทไปเที่ยวให้ทั่วทุกที่ที่เจ้าตัวเคยไปเลยก็ว่าได้ แต่ติดที่คนเป็นพ่อไม่มีเวลาพาไปนี่สิ

“ไม่ลืมหรอกค่ะ ถ้าจินนี่กับพี่ตาต้าเป็นเด็กดี คุณพ่อขาก็จะพาไปตามสัญญา”

โซลตอบลูกสาว ปรายตามองพี่ชายคนสนิทของลูกชั่วแวบหนึ่ง ไม่อยากให้เพื่อนจับสังเกตได้ แต่มันก็ไม่ได้รอดพ้นสายตานายตำรวจหนุ่มไปได้ ริมฝีปากใต้หนวดเครานั้นจึงแอบยิ้มเมื่อยกน้ำขึ้นจิบ

“จินนี่สัญญาจะเป็นเด็กดี”

เด็กน้อยชูนิ้วก้อยเล็กป้อมนั้นขึ้นเป็นสัญลักษณ์ของการสัญญา แก้มป่องอมชมพูพองขึ้นเพราะอาการยิ้มไม่หุบ ก่อนจะกลับมาวาดภาพกับพี่ชายต่อ

ไตรภพอยู่คุยถามไถ่ทุกข์สุขเพื่อนอยู่ไม่นานก่อนขอตัวกลับ เขาแวะมาเพื่อส่งข่าวให้เพื่อนได้ระวังตัว เพราะในช่วงนี้เริ่มมีกลิ่นไม่ดี ทางที่ดีไม่ควรจะประมาทจะดีที่สุด

ขากลับออกไปนายตำรวจหนุ่มก็เดินสวนกับชายหนุ่มหน้าเข้ม ที่ไม่ว่าจะเจอเมื่อไหร่ก็คมเข้มได้คงเส้นคงวาไม่มีเปลี่ยน ริมฝีปากภายใต้หนวดเครากระตุกยิ้ม จนคนที่เดินผ่านรู้สึกหนาววูบโดยไม่ทราบสาเหตุ

ดินหันกลับไปมองตามชายหนุ่มเครารกนั่น คิ้วขมวดเมื่อรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอคนๆนี้ที่ไหน แต่หนวดครึ้มจนเห็นแค่จมูกกับลูกตาเท่านั้นเป็นใครก็มองไม่ออก ท่าทางที่บ้านจะไม่มีมีดโกน ถึงได้รกขนาดนั้น ดินส่ายหน้ากับความคิดไร้สาระของตนเอง ก่อนเลิกสนใจคนที่ไม่รู้จัก แล้วเดินเข้าบ้านของผู้เป็นเจ้านายไป


+++++++++++++++++++++++++++


เช้าวันต่อมา โซลก็พาสองพี่น้องไปเที่ยวน้ำตกตามสัญญา น้องจินนี่ตื่นแต่เช้ามาเตรียมตัว อุปกรณ์อำนวยความสะดวกทุกอย่างคนเป็นพ่อจัดเตรียมไว้ให้แล้ว หนูจินนี่จึงเตรียมเสื้อผ้าไปเปลี่ยนขากลับเอง โดยที่ไม่ต้องให้ย่าพิศแม่ลุงดินช่วย เพราะจินนี่โตแล้ว

เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อม ทั้งข้าวของจำเป็นและเสบียงอาหาร การเที่ยวน้ำตกในครั้งนี้จึงเริ่มขึ้น โดยมีดินเป็นคนขับรถให้ และมีนุ่น พี่เลี้ยงของจินนี่ตามไปดูแลด้วย

พอไปถึงสถานที่เที่ยวจินนี่ก็ดึงมือพี่ชายลงน้ำด้วยกัน น้ำตกแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากไร่รณวีร์สักเท่าไหร่ และยังไม่ถูกเปิดเป็นสถานที่ท่องเที่ยวทำให้ไม่มีคนพลุกพล่าน ธรรมชาติยังอยู่ดีและสวยงาม น้ำสีใสจนเห็นตัวปลาที่แหวกว่าย จนนี่น้อยร้องกรี๊ดทุกครั้งที่เห็นปลาว่ายผ่าน แล้วหัวเราะเอิ้กอ้ากมีความสุข

โซลลงไปในน้ำด้วยคอยประคองลูกสาวที่ลอยตัวในห่วงยางสีสวย ตีขาในน้ำไปมา โดยมีตาต้าที่เล่นอยู่ใกล้ๆ

เมื่อเห็นว่าน้องเล่นอยู่แต่ตรงที่น้ำตื้น โซลจึงชวนให้ลงไปลึกกว่านี้จะได้ว่ายน้ำเล่นได้ แต่ตาต้าส่ายหน้าบอกว่าว่ายน้ำไม่เป็น โซลเลิกคิ้วแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะบอกน้องว่าเดี๋ยวเขาจะหัดให้ หันไปเรียกนุ่นให้มาช่วยดูน้องจินนี่ ก่อนจูงมือตาต้าเดินลงไปในน้ำที่ลึกกว่าเดิม

เมื่อมาถึงจุดที่น้ำลึกจนตาต้าแทบจะหยั่งเท้าไม่ถึง โซลจึงเริ่มการฝึกโดยการให้น้องลองตีขาลอยตัวในน้ำ แต่ตาต้าก็ไม่กล้าเพราะกลัวจะจมน้ำ

“ไม่เอาอ่ะ ต้ากลัว”

บอกพี่สีหน้าเว้าวอน โซลยิ้มแล้วให้ความมั่นใจกับน้อง

“ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกน่า พี่จับตัวตาต้าไว้อยู่นี่ไงครับ”

ตาต้าเห็นท่าทางมั่นใจในความปลอดภัยของพี่แล้วก็เริ่มจะใจชื้นขึ้นมานิด ก็แค่นิดเดียว ก็คนมันกลัวอ่า

“พี่โซลอย่าปล่อยมือนะ”

“ครับ”

โซลสอนน้องให้ตีขาโดยที่เขาคอยตัวพยุงใต้น้ำไว้ให้ สักพักตาต้าก็เริ่มจับจังหวะได้ และเริ่มจะสนุก แต่พอพี่ให้ลองทำโดยที่พี่คอยดูอยู่ใกล้ไม่ได้ช่วยแทน ตาต้าก็ทำไม่ได้ จนต้องโอดครวญน่าสงสาร

“พี่โซล มันจะท่วมหัวต้าแล้วอ่า”

ตาต้าบอกเสียงตื่น ก่อนนี้มีพี่คอยช่วยเขาก็เบาใจ ไม่ต้องกลัวว่าจะจม แต่นี่พี่ปล่อยมือแล้ว ใครจะช่วยตาต้าอ่ะ แง

“ตาต้าก็ตีขาด้วยสิครับ ตัวจะได้ลอย ลองดูนะ”

คนเป็นพี่พยายามแนะนำ แต่ตาต้าที่กลัวเป็นทุนเดิมอยู่ก่อนแล้วก็ตัดความกลัวออกไปไม่ได้ ขาที่ควรตีให้ตัวลอยก็กลับตะกายไร้จังหวะ รีบเข้าไปคว้าตัวพี่ไว้กลัวจมน้ำ

“ต้าทำไม่ได้ ไม่เอาแล้ว พอได้ไหม?”

ตาต้าเกี่ยวรอบคอพี่ไว้ มองด้วยสีหน้าอ้อนวอน จนโซลอ่อนใจและใจอ่อน

“โอเค งั้นขึ้นไปเล่นบนฝั่งกัน”

“อื้อ!” ตาต้าเปิดยิ้ม เคลื่อนตัวไปด้านหลังพี่อย่างขลาดๆ น้ำมันลึกมากนี่นา

โซลลอยตัวไปด้านหน้า เปลี่ยนให้น้องมาเกาะไหล่ แล้วพาน้องไหว้เข้าฝั่ง ความใกล้ชิดทำให้เขาใจสั่นแปลกๆ ลมหายใจอุ่นๆข้างใบหูยิ่งทำให้เขาขนลุก รีบว่ายให้ถึงฝั่งอย่างเร็วไว


พอส่งหนุ่มน้อยถึงฝั่ง โซลก็ปลีกตัวมานั่งดูลูกสาวกับน้องชายเล่นน้ำกันอยู่บนพื้นด้านบน โดยมีดินที่คอยดูอยู่ใกล้ๆสองคนนั้นอีกที บรรยากาศสดใสแบบนี้มันไม่เกิดขึ้นกับเขานานมาแล้ว อยู่กันมาแค่สองพ่อลูก มีเพียงจินนี่เท่านั้นที่คอยประคับประคองจิตใจเขา แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าจะเพิ่มขึ้นมาอีกคนโดยไม่ทันตั้งตัวเสียแล้ว

ตาต้ากับน้องจินนี่ที่เล่นน้ำต๋อมแต๋มอย่างสนุกสนาน หันกลับมามองคนบนฝั่งเป็นระยะ ยิ้มและโบกมือให้ โซลก็โบกมือตอบ ยิ้มบางเมื่อรู้สึกอุ่นๆในอก



++++++++++++++++++++


สองพี่น้องเล่นน้ำกันจนเหนื่อยจึงพากันขึ้นมาบนฝั่ง ดินลงไปอุ้มน้องจินนี่มาส่งให้โซล ที่รับผ้าเช็ดตัวจากพี่เลี้ยงลูกสาวมาห่มตัวให้ลูก ตาต้ารับผ้าอีกผืนจากพี่นุ่นมาเช็ดหน้าเช็ดตัว เดินมานั่งลงบนเสื่อที่ปูไว้บนเนินข้างๆพี่ มองหน้ากันกับจินนี่แล้วหัวเราะ เหมือนความสนุกมันยังตกค้างอยู่

โซลบอกน้องให้ไปเปลี่ยนชุดใหม่ที่เตรียมมาก่อนที่จะกลับไปอาบน้ำที่บ้าน ตาต้ากลับมานั่งเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แล้ว อาหารกลางวันที่ป้าพิศเตรียมมาให้ถูกลำเลียงออกจากตะกร้าปิกนิกใบใหญ่ นุ่นจัดการงานทุกอย่างอย่างรวดเร็ว อาหารทุกอย่างก็วางตรงหน้าพร้อมรับประทาน

เมื่อทานข้าวกันเสร็จ นุ่นก็ทำหน้าที่เก็บข้าวของทุกอย่างให้เรียบร้อยตามเดิม ตาต้าเดินกระมิดกระเมี้ยนเข้ามาหาพี่ กระตุกชายเสื้อให้พี่หันมามอง

“อะไรครับ?”

โซลถามน้องอย่างสงสัยในท่าทีที่แปลกๆนั้น

“ต้าปวดฉี่”

“หา?” โซลร้องเบาๆ ไม่กล้าขำน้อง แต่ก็ยังแอบยิ้มไม่ให้น้องเห็นอยู่ดี

“จะหาอะไรล่ะ ต้าจะไม่ไหวแล้วน้า~”

ตาต้าทำท่าว่าจะไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่ในอ้อมแขนโซล หนูน้อยจินนี่กำลังง่วงได้ที่ ท่าทางจะเคลิ้มหลับได้ง่ายๆ เลยวานดินให้ช่วยพาน้องไปหาที่ทำธุระ



+++++++++++++++++++


ตาต้าที่เสร็จจากการทำธุระที่แสนเร่งด่วน เดินกลับมาหาดินที่รออยู่ แต่กลับต้องหยุดเท้าเมื่อเห็นว่ามีผู้ชายอีกคนอยู่กับพี่ดินด้วย ผู้ชายผิวขาว ตัวสูงเกือบเท่าพี่ดิน แต่เพรียวกว่า ท่าทางสองคนนั้นเหมือนกำลังทะเลาะกัน

ดินกระชากแขนคนอวดดีตรงหน้าแรงๆ เมื่ออีกฝ่ายพูดไม่รู้เรื่อง

“กลับไร่ของคุณไปเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่ามาเสนอหน้าแถวนี้!”

“ฉันจะมา นายมีสิทธิ์อะไรมาห้าม เป็นเจ้าของหรือก็เปล่า นี่มันพื้นที่สาธารณะนะ!”

ดินมองหน้าเชิดหยิ่งนั้นนิ่ง แต่ก่อนที่จะได้ตอบโต้อะไรกลับไป ตาต้าก็เดินเข้ามาหาเขาเสียก่อน ท่าทางเด็กหนุ่มดูเป็นกังวลกับสถานการณ์ที่ได้พบเห็น ดินจึงปล่อยแขนคนที่ตนเองจับไว้ แล้วเดินไปอยู่ข้างตาต้า

“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ พี่ดิน?”

ตาต้าถามอย่างสงสัย ดูจากท่าทีเมื่อครู่ เหมือนพี่ดินจะโกรธมาก

“เปล่าครับ เรากลับกันดีกว่า คุณโซลกับน้องจินนี่รอนานแล้ว”

ดินว่าตัดบท ไม่อยากให้ตาต้ามารับรู้ และที่สำคัญ ไม่อยากให้ตาต้ารู้จักกับคนๆนี้ คนที่แสนร้ายกาจ

ชายหนุ่มที่ฉุดกระชากกับดินเมื่อครู่ก้าวเอื่อยๆเข้าใกล้ตาต้า ซึ่งเด็กหนุ่มก็ไม่ได้ขยับหนีไปไหน สายตาที่คนๆนั้นมองมาเหมือนสำรวจและเยาะเย้ยอยู่ในทีจนตาต้าเริ่มจะไม่พอใจ

“ขอโทษเถอะครับคุณ ผมว่าผมกับคุณเพิ่งจะเจอกันเองนะครับ คุณไม่ควรใช้สายตาแบบนี้มองคนที่คุณเพิ่งพบเจอแบบนี้นะ ถ้าคุณมีมารยาทพอ”

ตาต้าลงเสียงหนักให้รู้ว่าไม่พอใจ คนที่ถูกว่ากระทบถึงกับหน้าร้อนวูบด้วยความอับอายที่ถูกเด็กตอกหน้าเอาแบบนี้ ดินแอบยกยิ้มมุมปาก สะใจเล็กๆที่คนตรงหน้าโดนคนที่เด็กกว่าสั่งสอนเอา

เจ้าของร่างสูงเพียวนั้นมองหน้าคนยิ้มมุมปากเย้ยตนเองอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะมองตาใสๆของเด็กหนุ่มที่แอบด่าเขาเมื่อครู่อย่างเดาอารมณ์ไม่ออก ดินขยับตัวทันทีที่เห็นว่าอีกคนจะเดินเข้าใกล้น้องชายเจ้านาย

“หึ ดูแลกันดีขนาดนี้นี่ ท่าทางจะเป็นคนสำคัญน่าดูนะ”

หนุ่มอีกคนว่า ยิ้มยียวนคนที่เอาตัวมาบังเด็กหน้าใสเอาไว้ ก่อนชะโงกหน้าข้ามไหล่คนหน้าเข้มไปทักทายเด็กด้านหลัง

“สวัสดีหนูน้อย ฉันปรเมศวร์ อยู่ไร่ข้างๆกับไร่รณวีร์นั่นล่ะ ยินดีที่ได้พบเธอวันนี้นะเด็กน้อย”

ดินจ้องหน้าคนพูดไม่วางตา สีหน้าดูระแวงคนๆนี้อย่างเห็นได้ชัด

“ตาต้า!”

เสียงเรียกของโซลทำให้ทุกคนในที่นั้นหันกลับไปมอง โซลที่รอน้องอยู่นานแต่ไม่เห็นว่าจะกลับกันมาสักที จึงออกมาตามหา ฝากจินนี่ไว้กับพี่เลี้ยงอย่างนุ่น ไม่คิดว่าจะได้เจอกับคนๆนี้

ปรเมศวร์ อินทรลักษณ์

“ตาต้า กลับบ้าน!”

โซลบอกแค่นั้นแล้วเดินลิ่วนำหน้าน้องไปไม่เหลียวหลัง

“พี่โซล รอต้าด้วย”

ตาต้าร้องตามพี่ ก่อนจะออกวิ่ง หันกลับมาบอกพี่ดินให้รีบตามมาด้วย พี่โซลท่าทางจะอารมณ์ไม่ดี

“อย่าคิดที่จะมายุ่งกับน้องชายเจ้านายผมนะคุณปรเมศวร์… ผมเตือนคุณแล้ว”

ดินทิ้งท้ายก่อนเดินจากไป ปรเมศวร์ยักไหล่ก่อนจะหันกลับแล้วเดินกลับไปอีกทางหนึ่งเช่นกัน



++++++++++++++++++++++++


บรรยากาศภายในรถที่กำลังมุ่งตรงกลับไร่รณวีร์ดูอึดอัด ไม่มีใครพูดอะไรกันสักคำ จินนี่นอนหลับอยู่บนตักโซลที่ก็เงียบพอกับดิน เหมือนต่างคนต่างมีเรื่องต้องคิด ตาต้าที่มองคนนั้นทีคนนี้ทีเริ่มจะทนไม่ไหว จึงต้องเปิดปากถาม

“พี่โซล พี่โซลโกรธต้าเหรอ?”

โซลเหลือบมองหน้าน้องแวบหนึ่ง ก่อนเอ่ยบอกเสียงนิ่ง

“ไปคุยกันที่บ้านตาต้า”



กลับมาถึงบ้านโซลก็บอกให้ตาต้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้เรียบร้อย พาลูกสาวไปอาบน้ำใหม่ แล้วให้นอนกลางวันที่ห้อง และออกไปดูงานในไร่กับดิน พอตาต้าอาบน้ำเสร็จออกมาจึงไม่เห็นใครแล้ว

ตกเย็น โซลก็กลับเข้าบ้านมา ตาต้าที่กำลังดูทีวีอยู่กับน้องจินนี่เหลือบมองพี่ คนที่เขาได้พบเจอในวันนี้มีปัญหาอะไรกับพี่โซลและพี่ดินกันนะ ทำไมเพียงแค่เห็นหน้าคนๆนั้น พี่ก็ดูเครียดขนาดนี้

พอโซลขึ้นบ้านไปตาต้าจึงชวนน้อลจินนี่ไปที่ห้องพี่โซลเป็นเพื่อน น้องจินนี่ก็เดินตามพี่ที่จูงมือไปอย่างเต็มใจอย่างยิ่ง

โซลที่เข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายไล่ความเมื่อยล้า เมื่อกลับออกมาก็เห็นว่าน้องชายกับลูกสาวนั่งคุกเข่าพับขาเรียบร้อยอยู่บนเตียง โซลชะงักเล็กน้อยก่อนเดินเลี่ยงไปสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย กลับมานั่งลงบนเตียงที่สองพี่น้องยังนั่งนิ่งอยู่

“มีอะไรกันครับสองพี่น้อง มาหาถึงห้องเลย”

โซลเอ่ยถาม เด็กเล็กกับเด็กโตมองหน้ากัน ก่อนที่คนที่โตกว่าจะเอ่ยธุระออกมา

“วันนี้พี่โซลโกรธอะไรต้าหรือเปล่าครับ?”

“หือ? ทำไมถึงคิดอย่างนั้นกันล่ะตาต้า”

โซลเลิกคิ้วอย่างสงสัย เขาแสดงท่าทีว่าโกรธน้องตอนไหนกัน

“ก็พี่โซลดูหงุดหงิดตั้งแต่ที่กลับจากน้ำตก แถมพูดกับต้าเสียงห้วนมากด้วย ถ้าต้าทำอะไรผิด ต้าขอโทษนะครับ”

ตาต้าบอกเสียงหงอย ยกมือไหว้ขอโทษพี่จนคนเป็นพี่ตกใจ นี่เขาทำให้น้องเป็นกังวลขนาดนี้เลยหรือนี่

“คุณพ่อขาอย่าดุพี่ตาต้านะคะ เดี๋ยวพี่ตาต้าก็ร้องไห้หรอก”

น้องจินนี่ที่บอกว่าพี่ชายจะร้องไห้ แต่สีหน้าของน้องกลับดูเหมือนว่าจะร้องไห้ไปก่อนพี่ชายแล้วตอนนี้ ตาต้าอุ้มน้องมานั่งบนตัก ลูบหลังเล็กปลอบ แขนเล็กป้อมจึงกอดตัวพี่ชายคนสนิทไว้ สองพี่น้องหันมาส่งสายตากดดันคนที่นั่งเอ๋ออยู่เพราะเหมือนว่าเรื่องจะไปกันใหญ่ สีหน้าของลูกสาวกับน้องชายที่น่ารักของเขาดูจ๋อยอย่างเห็นได้ชัด โซลถอนหายใจเฮือก เหมือนมีลูกเพิ่มมาอีกคนเลยทีนี้

“พี่ไม่ได้โกรธอะไรตาต้าครับผม พี่แค่หงุดหงิดไปหน่อยเท่านั้น และมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับตาต้า ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ “

มือหนาเอื้อมไปขยี้ศีรษะทุยแล้วโยกไปมา ตาต้าหดคอเหมือนจะหลบ แต่แล้วก็ปล่อยให้พี่ลูบผมเล่น โซลมองตาใสๆอย่างเอ็นดู ไม่ว่าเด็กคนนี้จะทำอะไรก็ดูจะมีผลต่อจิตใจเขาไปหมดแล้วในตอนนี้ เขาควรจะระวังให้มากกว่านี้

โซลที่มัวแต่มองหน้าใสๆตาโตๆนั่นเพลิน เลยไม่ทันสังเกตว่าสองพี่น้องแอบตีมือกันเบาๆ แต่เห็นด้วยหางตาแวบๆเลยเอ่ยถาม

“ทำอะไรกันน่ะ?”

เด็กดื้อทั้งสองเงยหน้าขึ้นมาอมยิ้มทำตาใส

“ไม่มีอะไรค่า/คร้าบ”

แล้วก็หัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน ดูท่าว่าผู้ใหญ่เพียงคนเดียวในห้องนี้ จะตามเด็กดื้อสองคนนี้ไม่ทันเสียแล้วสิ



TBC


•   ทุกเรื่องที่แต่งดูจะมีแต่แนวนี้นะ ของชอบ เอิ้ก

•   ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ

•   บวกให้ทุกบวกค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่ <<๒๙.๔.๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 29-04-2012 10:07:51

เนื้อเรื่องแนวนี้อีกแล้วเหรอ?
ชอบบบบบบบบบบบบบบบ ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่ <<๒๙.๔.๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 29-04-2012 12:30:32

เป็นเรื่องราวที่อบอุ่น น่ารักดีครับ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่ <<๒๙.๔.๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 29-04-2012 13:11:37

โหหหหหห2พี่น้องร้ายกาจแบบน่ารักมากกก555

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่ <<๒๙.๔.๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 29-04-2012 13:36:44

ถ้าจะมี 2 คู่ ใช่รึป่าว

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่ <<๒๙.๔.๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: EVE910 ที่ 29-04-2012 14:14:25

อิอิ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่ <<๒๙.๔.๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: Hakken ที่ 29-04-2012 14:34:06

ไต๋คู่กับดินใช่ป่ะ จิ้นรอแล้วนะเนี่ย
 :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่ <<๒๙.๔.๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 29-04-2012 17:32:18

สองศรี่พี่น้อง :impress2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่ <<๒๙.๔.๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 29-04-2012 18:38:03

เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า
เรื่องน่ารักดี :L2:

บวกเป็ด

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่ <<๒๙.๔.๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 29-04-2012 19:41:04

น่ารักจัง

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่ <<๒๙.๔.๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 29-04-2012 19:58:39

พี่โซลหึงหรอ?

 :m12:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่ <<๒๙.๔.๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: Mio ที่ 29-04-2012 20:00:44

เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ >0<
สามคำ>>>รอ อ่าน อยู่  :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❖❖ ตอนที่ ๓ หนุ่มข้างไร่ <<๒๙.๔.๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: Panny ที่ 29-04-2012 20:02:57

น่ารักดีค่า เป็นกำลังใจให้

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๔ ตามหาหัวใจ❤ (๑_๕_๒๕๕๕)❆
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 01-05-2012 19:52:12

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๔ ตามหาหัวใจ


ช่วงปิดภาคเรียนของตาต้ายังไม่หมดลง การดำเนินชีวิตในท้องไร่เป็นไปด้วยความสุขและสนุกทุกวัน ความใกล้ชิดของเขากับพี่โซลดูจะเพิ่มมากขึ้น แต่มันก็ยังคงไม่เพียงพอต่อการที่จะทำให้พี่มีใจผูกพันต่อเขาได้

ในไร่แห่งนี้น้องจินนี่คือคนที่เขาสนิทที่สุด และคนสนิทคนนี้ล่ะที่เป็นตัวกลางเชื่อมเด็กหนุ่มหน้าใสกับโซลเอาไว้ วันนี้หนูน้อยจินนี่ไม่ได้อยู่กับพี่ชายคนสนิทดังเคย เพราะต้องไปเรียนเต้นบัลเล่ที่จินนี่ไม่ชอบเลย แต่เพราะคุณพ่ออยากให้เรียน น้องจินนี่ถึงต้องเรียน ผู้ใหญ่นี่ชอบคิดอะไรแทนจินนี่ตลอดเลย จินนี่ไม่เห็นจะเข้าใจ

ตาต้าที่ต้องอยู่คนเดียวเพราะน้องสาวคนสนิทไม่อยู่จึงต้องตามติดพี่ไปโน่นมานี่ด้วย แล้วพอเบื่อๆก็เลยแอบแวบไปร่วมในคณะทัวร์ที่มาเยี่ยมชมไร่ เนียนๆไปเขาไม่ว่าอะไรหรอกเนอะ

คนในคณะเขาไม่ว่าแต่พี่โซลน่ะสิที่มองมาเหมือนตำหนิ ตาต้าเลยเดินไปเลียบๆเคียงๆขออนุญาตตามคณะทัวร์เขาไปด้วยอีกคน

“ต้าขอไปเดินดูด้วยได้ไหม?”

พอน้องมาขอแล้วก็ไม่กล้าปฏิเสธ อยู่ในไร่ในสวนนานๆตาต้าก็คงเบื่อ มันไม่ได้มีที่เที่ยวมากอย่างในเมืองกรุงที่น้องจากมานี่นะ มองไปทางไหนก็เจอแต่ต้นองุ่น

“ไปสิ คู่หูไม่อยู่นี่เนอะ คงเหงา”


ตาต้าเดินตามคณะทัวร์ที่มาดูไร่องุ่น พิมพิกาเป็นคนพาทัวร์และแนะนำในจุดต่างๆ ทั้งยังมีการให้นักท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์คณะนี้ได้ทำการเก็บองุ่นด้วยตนเองอีกด้วย ช่วงเดือนกุมภาพันธ์ถึงมีนาคมเป็นช่วงที่ทางไร่ทำการเก็บเกี่ยวองุ่น นับว่านักท่องเที่ยวคณะนี้เลือกเวลามาลงพื้นที่ได้เหมาะ หลังจากได้เก็บองุ่นกันเพลินๆแล้ว พิมพิกาก็พาทั้งคณะไปที่สำนักงาน เพื่อจะได้ตรงไปยังโรงบ่มไวน์ที่ทางไร่ทดลองทำ และได้ผลผลิตออกมาเป็นที่น่าพอใจ จึงได้ให้ทุกคนได้ลองลิ้มชิมรสไวน์ของไร่รณวีร์โดยทั่วกัน

ตาต้าที่เห็นคนอื่นดื่มไวน์ท่าทางมีความสุขเหมือนมันจะอร่อยมาก เด็กหนุ่มหันมามองคนที่ยืนเคียงทันที แต่โซลกลับทำเป็นไม่เห็น ตาต้าจึงกระตุกชายเสื้อพี่เบาๆ

“พี่โซล ต้าอยากลองบ้าง”

“ไม่ได้ครับ เด็กดีต้องไม่ดื่มแอลกอฮอล์นะ”

“แค่นิดเดียวเอง นะ”

โซลส่ายหน้ายิ้มให้คนช่างตื้อ ตาต้าทำปากยื่นหน้างอเมื่อโดนขัดใจ กอดอกฉับแล้วว่า

“แค่นิดเดียวก็ไม่ได้ งก!”

ว่าแล้วก็เดินลิ่วออกไปจากหน้าโรงบ่ม โซลส่ายหน้าให้ความเอาแต่ใจเล็กๆนั้น หันกลับไปพยักเพยิดให้พิมพิกาน้องสาวของดิน ที่ทำการบรรยายรายละเอียดเกี่ยวกับไวน์อยู่ ว่าให้ดูแลจัดการให้ด้วย ซึ่งฝ่ายนั้นก็พยักหน้ารับ โซลจึงเดินตามเด็กดื้อไป

ตาต้าเดินไปตามทางเดินเรื่อยๆ ไม่ค่อยจะรู้เหนือรู้ใต้เท่าไหร่ ดังนั้นจึงเลือกที่จะเดินไปในที่ๆมีคนผ่านไปมา สักพักโซลจึงก้าวเข้ามาเดินเคียงข้าง

“ขี้งอน”

เปรยเหมือนพูดกับลมฟ้า แต่ปากและตากลับยิ้ม ตาต้าไม่สนใจคนกวนอารมณ์ แต่ก็ใจชื้นขึ้นมานิดหน่อยที่มีพี่อยู่ข้างๆ ทั้งสองคนเดินไปเงียบๆ จนไปหยุดลงบ้านพักของครอบครัวดิน เห็นลุงสนพ่อพี่ดินกำลังก้มๆเงยๆทำอะไรอยู่ข้างบ้านตาต้าจึงเดินเข้าไปทัก

“ลุงสนทำอะไรอยู่น่ะครับ”

“อ้าว? คุณตาต้ามาที่นี่ได้ยังไงครับ โอ้ นายก็มาด้วย”

ลุงสนเอ่ยทักทายเด็กหนุ่มหน้าใส ก่อนจะทายทักผู้เป็นนายที่ยืนเยื้องกับเด็กหนุ่มไปเล็กน้อย

ตาต้าเกาะขอบรั้วที่ล้อมด้วยตาข่ายพลาสติก สำรวจบริเวณรอบภายในตาข่ายก็เห็นว่ามีแปลงผักหลายชนิดที่กำลังเจริญเติบโตได้ที่ เด็กหนุ่มจึงถาม

“ลุงปลูกผักพวกนี้เองหมดเลยเหรอ?”

“ครับ คนแก่น่ะ ไม่มีอะไรทำก็ปลูกผักปลูกหญ้าไปตามเรื่อง”

ลุงสนล้างไม้ล้างมือ แล้วเช็ดมือด้วยผ้าขาวม้าที่ผูกเอว เดินเข้ามาหาผู้เป็นนายกับน้องชายของนาย

“ต้ากับน้องจินนี่คุยกันไว้ว่าจะปลูกสตรอเบอร์รี่ แต่ก็ยังไม่ได้ทำสักทีเลย ไว้ถ้าลุงสนว่างช่วยสอนพวกเราหน่อยนะครับ”

“ได้ครับไม่มีปัญหา”

ลุงสนตอบรับด้วยความเต็มใจ นึกเอ็นดูหนุ่มน้อยนี้อยู่ไม่เบา ดูกระตือรือร้น อยากรู้อยากลอง ไม่กลัวเหนื่อยยาก ถูกใจคนทำไร่ทำสวนนักล่ะ

ลุงสน หนึ่งในคนงานของไร่รณวีร์ อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เริ่มก่อตั้งไร่นี้ใหม่ๆ เรียกได้ว่าร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเจ้าของไร่มานานพอๆกับอายุไร่นี้เลยทีเดียว ภรรยาของลุงสนคือป้าพิศ ที่อายุค่อนข้างห่างกันอยู่พอประมาณ ตอนที่ทั้งคู่แต่งงานกันยังมีคนเสียดายที่ป้าพิศแกเลือกคนที่แก่กว่าแกหลายปี แต่เรื่องความรักมันไม่เลือกอายุ จะน้อยจะมากแค่รักกัน มันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเสียหาย ทั้งคู่มีลูกด้วยกันสองคนคือ ดิน กับ พิมพ์ หรือพิมพิกา

ตอนนี้หน้าที่ของลุงสนคือคอยดูแลความเรียบร้อยของคนในเรือนพัก ว่างๆแกก็ปลูกผักปลูกอะไรไป พื้นที่มันมีอยู่ก็ใช้สอยให้เกิดประโยชน์ ซึ่งโซลก็เห็นด้วย จึงซื้อพันธุ์พืชผักมาให้แกทดลองปลูกอยู่หลายอย่าง และลุงแกก็ทำให้ผลผลิตออกมาได้ดี ที่ปลูกๆไว้ก็แบ่งๆกันไปไม่มีขี้เหนียว

ตาต้าที่ยืนมองลุงสนกับเด็กวัยรุ่นอีกสองสามคนเกลี่ยหน้าดินเพื่อจะทำการปลูกผักใหม่ก็คันไม้คันมืออยากทำบ้าง จึงบอกให้พี่กลับไปทำงาน ส่วนตนเองจะอยู่แถวนี้รอจินนี่กลับมาแล้วค่อยกลับบ้าน โซลจึงฝากลุงสนดูตาต้าให้ด้วย เดี๋ยวจะแอบไปเล่นซนที่ไหน

พอพี่เดินลับสายตาไปแล้ว ตาต้าจึงเข้าไปในแปลงนั้นด้วย ขอช่วยลุงสนปลูกผัก ในทีแรกลุงแกก็ไม่กล้าที่จะให้น้องชายเจ้านายมาทำงานแบบนี้ แต่ทนลูกอ้อนไม่ไหวจึงให้ลองลงต้นกล้าผักกาดที่เตรียมไว้ดู

ตาต้าใส่ถุงมือที่ลุงสนส่งให้ ก่อนจะนั่งยองลงข้างๆแปลงผักแล้วลงมือทำตามที่ลุงสอน ทำไปเรื่อยๆเด็กวัยรุ่นชายที่ด้อมๆมองๆมาตั้งแต่ตาต้าเดินเข้ามาแล้ว ก็ทำใจกล้าเข้ามาทักทาย

“นี่นาย”

“?”

“นายเป็นน้องชายเจ้านายใช่ไหม?”

“อือ”

ตาต้าตอบรับสั้นๆ ก็คนไม่รู้จักกันนี่

“เราชื่อกายนะ”

“ตาต้า”

หนุ่มกายแนะนำตัวพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตรที่เปิดกว้าง ตาต้าจึงบอกชื่อตนเองไป อาจจะเป็นด้วยเพราะวัยใกล้กันทำให้สองหนุ่มพูดคุยกันถูกคอ และสนิทกันโดยง่าย

กายก็เป็นหนุ่มหน้าตาไม่ได้ขี้ริ้ว อาจไม่ได้หล่อคมเหมือนพี่โซลของเขา แต่กายเป็นหนุ่มผิวขาว ตาออกจะตี๋หน่อยๆ มีลักยิ้มข้างแก้มเวลาเปิดยิ้ม ดูรวมๆแล้วก็มีเสน่ห์ แต่ตาต้ากลับไม่รู้สึกอะไรกับหนุ่มคนนี้ นอกจากพี่โซลแล้วคงไม่มีใครทำให้ตาต้าหัวใจเต้นแรงเมื่ออยู่ใกล้ได้ เหตุผลที่เขามาที่นี่ ใช่จะแค่มาเที่ยวอย่างที่บอกใครๆเสียเมื่อไหร่ จะไปเที่ยวไปที่ไหนก็เที่ยวได้ ไม่จำเป็นต้องบินไกลมาถึงที่นี่ แต่ที่ต้องเป็นที่นี่ก็เพราะ… คนที่เขาอยากเจอที่สุดอยู่ที่นี่ด้วยอย่างไรล่ะ



……………………


‘แม่ ทำไมพี่โซลต้องแต่งงานด้วยล่ะ?’

นั่นคือคำถามที่เด็กชายตาต้าถามกับผู้เป็นมารดาเมื่อครั้งที่ได้มาร่วมงานแต่งงานระหว่างพี่โซลกับคนรัก เด็กชายมองภาพคู่รักที่อิงแอบแนบชิด หน้าตายิ้มแย้มมีความสุขอย่างไม่เข้าใจ

‘ถามอะไรของเราน่ะตาต้า พี่เขารักกันน่ะสิถึงได้แต่งงานกัน’

คุณแม่ว่า ขำกับประโยคคำถามประหลาดของเด็กชาย โดยที่ไม่ได้สังเกตว่าเด็กชายตาต้ากำลังทำสีหน้าเช่นไรเมื่อเอ่ยถาม

‘ต้าก็รักพี่โซล ทำไมพี่โซลถึงไม่แต่งกับต้าบ้างล่ะ’

‘ตายแล้วตาต้า พูดอะไรออกมานี่ เราจะแต่งงานกับพี่เขาได้ยังไงเราเป็นผู้ชายนะ เด็กคนนี้นี่จะทำให้แม่หัวใจวายเข้าสักวัน ดูความคิดแต่ละอย่าง’

‘ที่ต้าแต่งงานกับพี่โซลไม่ได้ เพราะต้าเป็นผู้ชาย หรือเพราะพี่โซลไม่ได้รักต้า’

‘ตาต้า!!’

คุณแม่เรียกชื่อลูกชายอย่างตกใจกับความคิดนั้น เธอเห็นมาตลอดล่ะว่าลูกชายสนิทกับพี่ชายคนนี้มากแค่ไหน แต่ไม่นึกว่าจะได้ยินคำพูดเช่นนี้จากปากลูกเลย

‘พี่โซลรักพี่สาวคนนั้นสินะ พี่โซลลืมต้าแล้ว’

‘ตาต้า…’

คุณแม่เห็นลูกชายที่น้ำตาไหลโดยไร้เสียงสะอื้นแบบนั้นแล้วก็ใจหาย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของเธอกัน มันเกิดอะไรขึ้น!!?


หลังจากวันนั้นก็ดูเหมือนว่าตาต้าจะไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก ผู้เป็นแม่จึงคลายใจว่าลูกชายแค่พูดไปเรื่อยตามประสาเด็ก แต่ก็ดูท่าว่าท่านจะคิดผิด เมื่อวันหนึ่งที่ตาต้ารู้ว่าพี่เลิกกับภรรยาแล้ว ตาต้าที่รักมั่นในตัวพี่ชายคนนั้นก็กลับมา จนถึงขั้นที่ว่ากล้ามาขอแม่ไปเที่ยวไร่รณวีร์ เพื่อพิสูจน์ว่าพี่รักหรือไม่รักตนเอง นี่มันเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อหรือเปล่า ยิ่งขวางก็ยิ่งอยากทำให้ได้

‘แม่ให้ต้าไปนะ นะครับ ต้าสัญญาว่าถ้าเกิดพี่โซลไม่ได้รักต้าตอบ ต้าจะตัดใจ นะแม่’

‘ไม่ได้ เรานี่มันยังไงกันฮึ แม่บอกตั้งกี่ทีแล้วว่าเราแค่คิดไปเองว่ารักพี่เขาแบบชู้สาว แต่ที่จริงเราก็แค่เด็กติดพี่เท่านั้นล่ะตาต้า!’

‘ต้าไม่เห็นรู้สึกแบบนี้กับพี่ต้นเลย ต่อให้พี่ต้นมีใครอีกมากมาย ต้าก็เฉยๆ ไม่เหมือนกับพี่โซลสักนิด’

ตาต้ายังคงเถียง เอาความรู้สึกที่มีต่อพี่ชายของตนเองมาอ้าง เพราะใจเขา เขารู้ดีที่สุดว่ามันเป็นอย่างไร ไม่ได้อยากจะเป็นเด็กไม่ดีที่ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ แต่เขาไม่อยากที่จะปล่อยความรู้สึกนี้ให้มันผ่านเลยไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลยแบบนี้ หากมันจะจบ ก็ขอให้เขาได้เป็นคนจบความรู้สึกนี้เอง เมื่อได้คำตอบแน่ชัดว่า พี่โซลไม่รัก

ผู้เป็นมารดาเมื่อได้ฟังที่ลูกพูดก็ยิ่งเป็นกังวล นี่เธอเลี้ยงลูกไม่ดีหรืออย่างไร ถึงได้ผ่าเหล่าแบบนี้ แล้วแบบนี้เธอจะมองหน้าน้ำทิพย์เพื่อนสนิทของตนเองอย่างไร เมื่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอ ดันไปรักชอบลูกชายของเพื่อนเช่นนี้ แม้เธอจะแน่ใจว่าโซลคงจะไม่มีใจปฏิพัทธ์ต่อลูกของเธอ แต่เธอก็ไม่อยากเสี่ยง ความใกล้ชิดอาจทำให้เรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้เสมอ

‘ในเมื่อแม่แน่ใจว่าพี่โซลไม่มีทางรักต้า แม่ก็ให้ต้าไปเถอะนะครับ ต้าอยากจะตัดความรู้สึกนี้ให้ขาดเสียที หากว่าพี่โซลไม่มีใจให้ต้าแม้สักน้อยนิด ต้าจะตัดใจจริงๆ จะเป็นเพียงน้องชายของพี่เขาเท่านั้น’

คุณแม่มองหน้าลูกชายที่ดูเว้าวอนและร้องขอแล้วน้ำตาก็แทบจะร่วง ทำไมจะไม่รู้ว่าลูกปักใจรักคนๆนี้มาเนิ่นนานแค่ไหน แต่ก็พยายามหลอกตัวเองมาตลอดว่า วันหนึ่งลูกก็ต้องรู้ว่าสิ่งที่รู้สึกอยู่มันไม่ใช่ สุดท้ายนั่นมันก็แค่การหลอกตัวเองไปวันๆเพียงเท่านั้น เมื่อวันนี้ลูกชายของเธอได้แสดงให้เห็นแล้วว่ามันไม่ใช่แค่ความรู้สึกชั่วครู่ชั่วยามอย่างที่เธอคิด

‘ลูกเอ๊ย… ตาต้า แม่ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว’

ได้แต่กอดลูกแล้วร้องไห้อยู่อย่างนั้น ยากเกินไปที่เธอจะทำใจยอมรับได้ทัน แต่ที่สำคัญที่สุด เธอกลัวลูกเจ็บ หากว่าความรักที่ผิดแผกนี้จะไม่เป็นดังหวัง

เรื่องที่เกิดขึ้นนี้มีเพียงแม่ของตาต้าเท่านั้นที่รู้ และท่านจะเตือนเสมอก่อนที่ตาต้าจะมาที่นี่

‘อย่าทำอะไรที่จะทำให้ตัวเองเสียใจไปตลอดชีวิต’

ตาต้ารู้ว่าแม่จะบอกว่าอะไร และเขาจะไม่ทำแบบนั้น


……………………….



จินนี่ที่กลับมาจากเรียนบัลเล่ในตอนสาย พอเข้าบ้านมาไม่เห็นพี่ชายคนสนิทก็ถามหาในทันที เมื่อคนในบ้านบอกว่าไปกับคุณพ่อ จินนี่จึงต่อสายตรงถึงคุณพ่อขาในทันที จึงได้รู้ว่าพี่ชายอยู่ที่บ้านลุงดิน จินนี่กับพี่เลี้ยงจึงตรงไปยังบ้านลุงดินของจินนี่ทันที

เมื่อไปถึงเห็นพี่กำลังปลูกผักก็เข้าไปลองทำด้วย ต้าตากับจินนี่เลยลองปลูกผักดูก่อน ก่อนที่จะไปปลูกสตรอเบอร์รี่ในวันหลัง คนที่ไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้พอได้ทำมันก็รู้สึกแปลกใหม่ ตาต้าเลยสนุกใหญ่กับการทำสวนผักของลุงสน มือเปื้อนดินเปื้อนโคลนกันทั้งพี่ทั้งน้อง แต่ตาต้าดูจะแย่หน่อยเพราะลองขุดดินอย่างที่ลุงสนกับกายทำเลยมือแดงเจ็บไปหมด


++++++++++++


ในบ้านไม้หลังใหญ่ของไร่รณวีร์ โซลกำลังทายาและนวดมือที่แดงช้ำให้น้อง เมื่อกลับมาเห็นว่าเด็กดื้อมือพองเพราะแอบไปขุดดิน ตาต้าก็ฟังเสียงบ่นไปอย่างไม่ใคร่จะใส่ใจนัก คนนวดก็นวดไปเรื่อยๆ ในใจก็แอบคิดแปลกๆกับเจ้าของมือที่ตนเองกุมอยู่

‘มือนิ่มชะมัด’

โซลแทบไม่กล้าจับ เพราะเกรงว่ามือสากๆของตนเองจะทำให้น้องเจ็บซ้ำอีก แต่ตาต้าก็ไม่ได้ว่าอะไรเวลาเขานวดให้ โซลจึงนวดมือนิ่มนั้นต่อ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าใบหน้าของน้องก้มลงมาใกล้ขนาดที่ว่าแค่เขาเงยหน้าขึ้นมาก็แทบจะสัมผัสโดนกันแล้ว

โซลยังนิ่งค้างอยู่ท่านั้น มือยังคงกุมมือน้องอยู่ มองตากลมใสที่มองตอบมาแล้วพาให้ล่องลอยดีจริงๆ ล่องลอยจนเริ่มจะเอียงหามุมเหมาะๆ เพื่อที่จะ…

“พี่โซล”

“ครับ…”

โซลขานรับ แต่ดวงตากลับจับจ้องริมฝีปากอมชมพูที่ขยับยกเมื่อเอ่ยคำ อยากสัมผัส อา… ยิ่งลิ้นเล็กของเจ้าตัวเขาไล้เลียขอบปากแบบนั้นโซลยิ่งรู้สึกคอแห้ง อยากสัมผัสรสชาติหอมหวานตรงหน้าเพื่อดับความกระหายที่เกิดขึ้น โดยไม่รู้ตัวริมฝีปากของตนเองก็แตะสัมผัสเข้ากับริมฝีปากน้องไปแล้ว

ตาต้านิ่งอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาแค่คิดว่าพี่อาจจะจูบ แต่ไม่นึกว่าพี่จะจูบจริงๆ ใจเด็กหนุ่มเต้นรัวแรงจนแทบจับจังหวะไม่ได้ พี่ไม่ได้ทำอะไรที่เกินเลยมากกว่านั้น นอกจากกดย้ำๆอยู่หลายครั้ง

โซลผละห่างอย่างแสนเสียดาย แต่ก็ต้องห้ามทั้งใจห้ามทั้งกายไม่ให้ทำอะไรที่เกินเลยกว่านี้ ไม่เช่นนั้นคงมองหน้าน้องกับพ่อแม่น้องไม่ติด มือหนาลูบกลีบปากอิ่มสวย ก่อนจะสบตากับน้องที่สีหน้ามีความมึนงงฉายชัด

“ตาต้า ระวังตัวให้มากกว่านี้หน่อย ถ้าพี่ทำอะไรแบบนี้อีก ตาต้าชกพี่ได้ตามสะดวกเลย ไม่ต้องเกรงใจ พี่มันนิสัยเสีย”

“ต้ายังไม่ได้ว่าอะไรเลย”

คนเป็นน้องบอกเสียงเบา อดเขินไม่ได้กับเหตุการณ์เมื่อครู่

“ตาต้า…”

โซลถึงกับครางเมื่อได้ยินน้องพูด อย่าเปิดทางให้กันนักสิ เดี๋ยวพี่คิดจริงจังขึ้นมาแล้วมันจะยุ่งไปกันใหญ่ โซลมองท่าทางน้องที่ขยุกขยิก บิดซ้ายบิดขวาแล้วถาม

“เป็นอะไรน่ะตาต้า?”

“ต้าปวดไหล่”

พอได้ยินแบบนั้นแล้วคนเป็นพี่ก็ทำสีหน้าประมาณ ‘ว่าแล้ว’ ใส่

“ก็แล้วจะไปทำทำไมกันล่ะ หือ?”

“ก็ต้าอยากลองทำดูนี่นา อยากรู้ว่ามันเหนื่อยแค่ไหนกว่าจะได้ผลผลิตของผักแต่ละอย่างมาให้เราทาน”

ตาต้าตอบคำถามทั้งนวดไหล่ตนเองไปด้วยแต่มันก็ไม่ถนัด โซลอยากจะช่วยแต่ก็เกรงว่ามันจะเป็นอย่างเมื่อครู่อีก จึงต้องเก็บไม้เก็บมือนิ่งมองเท่านั้น

“แล้วเป็นไงล่ะ?”

โซลถามเย้ยๆ ตาต้าบุ้ยปากใส่ ก่อนจะยักคิ้วกวนๆแล้วบอก

“สนุกดี”

“แน้ ยังบอกว่าสนุกอีก ไม่เข็ดนะเรา” โซลว่าขำๆ

“ไม่เข็ดหรอก จะมีแฟนเป็นชาวไร่มันก็ต้องอดทน”

“ใครนะ?”

พอน้องพูดจบโซลก็สวนทันที อะไรแฟนๆไร่ๆนะ
 
“เปล้า”

“ทำไมต้องเสียงสูง?”

คนเป็นพี่หรี่ตามอง ตาต้ากลอกตาไปมาแล้วทำปากยื่นแก้มพองเมื่อแถต่อไม่ได้

“พี่โซลอ้า อย่าจับผิดต้าสิ ไปทานข้าวกันดีกว่านะ เดี๋ยวจินนี่รอ ป่ะ”

คนแถต่อไม่ได้รีบเปลี่ยนเรื่อง ชวนคนเป็นพี่ไปทานข้าว แล้วตัวเองก็ลุกทันทีทันใด แต่มือหนาของพี่ก็คว้าหมับที่ข้อมือไม่ให้ไป เด็กดื้อจึงได้แต่แอบทำหน้าแหย

“เดี๋ยว ไม่ต้องนอกเรื่อง เมื่อกี้บอกจะมีแฟนชาวไร่ หมายถึงใคร หืม หรือแอบไปจีบสาวที่ไหนโดยที่พี่ไม่รู้ สารภาพมา”

เมื่อพี่อยากให้พูด ตาต้าจึงไม่ขัดศรัทธา ขอมาก็จัดให้ พี่บังคับเองนะ

“ต้าไม่จีบหรอกสาวอ่ะ ต้าจะจีบหนุ่ม หนุ่มชาวไร่”

ตาต้าว่าน้ำเสียงรื่นเริง อมยิ้มเมื่อเห็นว่าพี่ทำหน้าอึ้ง ไม่เห็นต้องตกใจเลย แค่พูดเรื่องจริงเอง

“อะไรนะ ล้อเล่นอะไรของเราตาต้า?”

ต้าตาส่ายหน้ายิ้มๆ ไม่ต่อความกับพี่ แล้วเดินฮัมเพลงออกไปด้านนอก ปล่อยให้คนตัวโตคิ้วขมวดด้วยความสงสัยไม่แน่ใจในสิ่งที่น้องบอก ได้แต่ร่ำร้องในใจถึงคำที่น้องว่ามาเมื่อครู่


‘ตาต้าจะจีบหนุ่ม จีบหนุ่มนี่นะ!!’



TBC


ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ บวกให้ทุกบวก :pig4:


ตอนนี้ปั่นนิยาย3เรื่องเลยช้าหน่อย ถ้าอีกสองเรื่องจบโดยสมบูรณ์แล้ว ก็จะเขียนเรื่องน้องตาต้าเพียงเรื่องเดียว ที่พักใจของคนเขียนจากเรื่องยุ่งยากในชีวิต ถ้าใครชอบแนวนี้ก็ยินดีต้อนรับนะคะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๔ ตามหาหัวใจ❤ (๑_๕_๒๕๕๕)❆
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 01-05-2012 20:20:21

พี่โซลจูบไปแล้ววว  :m1:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๔ ตามหาหัวใจ❤ (๑_๕_๒๕๕๕)❆
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 01-05-2012 20:25:20

พี่โซลจะรู้มั้ยว่าตาต้าหมายถึงตัวเอง

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๔ ตามหาหัวใจ❤ (๑_๕_๒๕๕๕)❆
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 01-05-2012 21:21:41

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๔ ตามหาหัวใจ❤ (๑_๕_๒๕๕๕)❆
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 02-05-2012 13:14:52

พี่โซลจะรู้ตัวมั้ยเนี้ย :impress2:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๔ ตามหาหัวใจ❤ (๑_๕_๒๕๕๕)❆
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 02-05-2012 13:17:47

ตาต้าจะรุกแล้วใช่มั้ย :z2:

บวกเป็ด

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๔ ตามหาหัวใจ❤ (๑_๕_๒๕๕๕)❆
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 02-05-2012 15:50:38

แนวน่ารักแบบนี้พี่ก็ชอบค่ะ

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๔ ตามหาหัวใจ❤ (๑_๕_๒๕๕๕)❆
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 02-05-2012 16:43:22

 o13 o13 ชอบมากค่ะ รีบมาต่อนะค่ะ    :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๔ ตามหาหัวใจ❤ (๑_๕_๒๕๕๕)❆
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 02-05-2012 19:57:35

ตาต้าน่าร้ากกกกกกกกกกกก
 :m3:
แบบนี้เดี๋ยวอีกไม่นาน
พี่โซลก็จะต้องใจอ่อน
หันมาหลอกเด็กเป็นแน่แท้
 :z1:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๔ ตามหาหัวใจ❤ (๑_๕_๒๕๕๕)❆
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 02-05-2012 21:07:57

จูบแล้ววว
ไวจริงพี่โซล

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๔ ตามหาหัวใจ❤ (๑_๕_๒๕๕๕)❆
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 02-05-2012 21:43:34

พี่โซลนี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยยยย

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๕ หวั่นไหว >///< (๕.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 05-05-2012 23:38:57

ฤกษ์งามยามดี ตอนที่5 วันที่5 เดือน5 พ.ศ2555 (มาซะดึกดื่น=..=)



It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๕ หวั่นไหว


โซลที่ได้ยินตาต้าพูดว่าจะจีบหนุ่มแบบนั้นก็อดกังวลไม่ได้ สายตาคอยแต่จะมองตามว่าน้องมี
ท่าทีกับใครที่ไหนบ้าง พักหลังมานี้ตาต้าสนิทกับกายมากขึ้น โซลไม่อยากจะคิดไปไกลขนาด
ที่ว่าสองคนนี้มีความรู้สึกที่พิเศษต่อกันหรอก เพียงแต่แอบสงสัยไปหมดทุกคนแล้วในตอนนี้
 แม้แต่ดินก็ยังถูกจับตามอง

“มีอะไรหรือเปล่าครับ นาย”

ดินที่คอยตรวจเอกสารงานอยู่ใกล้ๆโซลเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนเองมองมาทางนี้นาน
แล้ว หรือเจ้านายของเขามีอะไรจะใช้เขาหรือเปล่า

“เปล่า ฉันแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”

โซลบอกปัด ก่อนจะชวนดินคุยเรื่องอื่น แต่ก็ไม่วายวนมาที่เรื่องของตาต้าอยู่ดี นี่เขาคิดมาก
จนเกินไปแล้วหรืออย่างไรกัน

“ตาต้ากับจินนี่จะไปให้ลุงสนสอนปลูกสตรอเบอร์รี่นี่ นายได้บอกชินไว้ก่อนหรือยัง?”

ชินที่ว่าคือคนคอยคุมงานทุกอย่างในไร่สตรอเบอร์รี่ที่ไร่รณวีร์ปลูก เรียกว่ามีหน้าที่ดูแลและสั่ง
การเด็ดขาด รอบรู้ด้านการพัฒนาสายพันธุ์ และเรื่องปัญหาอื่นๆของผลไม้ชนิดนี้ดี โซลจึงได้ให้
ดินติดต่อชินให้เรียบร้อย เผื่อลูกสาวกับน้องชายของเขาไปจะได้ไม่คลาดกัน

“ผมบอกชินเรียบร้อยแล้วครับ แต่จะว่าไปนี่ คุณตาต้าดูจะกระตือรือล้นกับเรื่องพวกนี้มากเลยนะ
ครับ เมื่อหลายวันก่อนก็มาถามพ่อผมว่าปลูกผักในต้นกล้วยด้วยหรือเปล่า เพราะคุณเขาเห็นมา
จากในทีวีว่ามันทำได้”

ดินพูดไปสีหน้าก็ฉายชัดถึงความนิยมชมชอบต่อน้องชายเจ้านาย โซลฟังที่ลูกน้องคนสนิทพูด
แล้วก็ยิ้มตาม นึกท่าทางน้องออกเลยทีเดียว

ตาต้ามาจากเมืองกรุงก็จริงอยู่ แต่โดยพื้นเพแล้วแม่ของตาต้าเป็นคนในพื้นที่นี้ ตอนเด็กตาต้าก็
เลยอยู่ที่นี่ ด้วยงานของคุณพ่อที่ต้องย้ายไปโน่นมานี่ตลอด ทำให้ตาต้าต้องอยู่กับยายและตา
หลายปี จนกระทั่งพ่อของตาต้าเปลี่ยนงานและมีที่ทำงานเป็นหลักแหล่ง ตาต้าจึงได้ย้ายตาม
พ่อไปอยู่เมืองหลวง จะกลับมาเยี่ยมตายายบ้างเมื่อมีโอกาส มาคราวนี้ตาต้าก็ได้แวะไปหาท่าน
ก่อนที่จะมาหาพี่ที่นี่ และก่อนกลับก็คงจะไปพักกับพวกท่านสักสองสามวันให้ท่านได้หายคิดถึง
บ้าง


++++++++++


“สวัสดี หนุ่มน้อย”

เสียงทักทายที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ตาต้าหันไปมอง ขมวดคิ้วนึกอยู่เล็กน้อย เมื่อเห็นผู้ชาย
ตัวโต หุ่นหนาล่ำ ดวงตาสีอ่อนกับจมูกที่โด่งขึ้นสันชัดเจนนั่นท่าทางจะเป็นลูกครึ่ง หรือไม่ก็ลูก
เสี้ยว มองอย่างพินิจพิจารณาแล้ว ตาต้าจึงยกยิ้มแล้วไหว้หนุ่มตัวใหญ่บึ้กตรงหน้า

“สวัสดีครับ พี่ผู้กองไต๋”

“หือ จำได้ด้วยเหรอ?”

ไต๋ หรือไตรภพ นายตำรวจหนุ่มเพื่อนโซลมองตาต้าอย่างแปลกใจ ที่แนะนำตัวกันไปคราวที่
แล้วเขาไม่ได้มาในรูปลักษณ์แบบนี้ แต่เด็กหนุ่มหน้าใสกลับจำเขาได้

“ท่าจะแย่แล้วมั้งไต๋ ขนาดตาต้ายังจำได้เลยว่าเป็นมึง แล้วอย่างนี้ผู้ร้ายมันไม่หมายหัวมึงไว้แล้ว
เหรอป่านนี้”

เสียงแซวของโซลดังมาก่อนตัว เดินเข้ามากอดคอเพื่อนรัก ไตรภพยังมองหน้าตาต้าอยู่

“ตาต้ารู้ได้ยังไงว่าเป็นพี่”

“ต้าเดาเอา แบบว่าลักษณะโดยรวมมันก็บ่งบอกตัวตนของเราได้เหมือนกันเนอะ”

ตาต้าหัวเราะแห้งๆให้นายตำรวจหนุ่มที่จ้องเหมือนเขาทำผิดอะไรมาอย่างนั้นล่ะ สายตากดดัน
กันได้อีก

“อือ”

ไตรภพเพียงทำเสียงในลำคอรับคำบอกเล่าของตาต้าเท่านั้น ก่อนรอยยิ้มเป็นมิตรจะกลับมาสถิต
บนริมฝีปากของนายตำรวจหนุ่มร่างยักษ์ ตาต้าถึงกลับลอบถอนหายใจโล่งอกที่เป็นแบบนั้น

สายตาคมของนายตำรวจหนุ่มมองตามดินที่เดินผ่านไป ไตรภพเอ่ยขอตัวกับเพื่อนและเด็กหนุ่ม
โซลรั้งแขนเพื่อนไว้ เอ่ยปรามเบาๆพอได้ยินกันสองคน

“อย่าไปตอแยดินมันนัก”

“…………..”

ไตรภพเพียงแต่ยิ้มไม่ได้ว่าอะไร ก่อนจะเดินช้าๆตามคนหน้าเข้มไป โซลส่ายหน้าที่เพื่อนทำเป็น
ไม่สนใจ ตาต้ามองพี่ผู้กองไต๋กับพี่โซลอย่างสงสัย สงสัยว่าเขาคุยอะไรกัน ท่าทางเหมือนมีลับ
ลมคมใน ไร่นี้นี่ความลับเยอะจัง

“เป็นอะไรน่ะเรา คิ้วขมวดเป็นปมหมดแล้ว”

“ต้าสงสัย”

“ว่า?”

“หลายอย่าง”

ตาต้าตอบไปแบบนั้นแล้วก็เผลอนึกไปว่ากำลังเล่นยี่สิบคำถามกับพี่อยู่หรือเปล่า

“งั้น เอามาสักอย่างซิ เผื่อพี่จะคลายความสงสัยของเราได้”

“ต้าไม่กล้าถาม”

ตาต้าทำหน้าแหยจนโซลสงสัย คำถามอะไรกัน ร้ายแรงแค่ไหนน้องถึงไม่กล้าถาม

“ทำไม?”

“เรื่องคุณปรเมศวร์ที่เจอที่น้ำตกกับ…”

เมื่อเห็นว่าพี่ทำหน้าเครียดทันทีที่เอ่ยชื่อบุคคลต้องห้าม ตาต้าจึงเม้มปากแล้วบอกเสียงค่อย
กว่าเดิม

“ขอโทษครับ ที่ต้าสงสัยอะไรไม่เข้าเรื่อง”

พอเห็นน้องทำหน้าจ๋อย โซลจึงลูบศีรษะปลอบ

“พี่ไม่รู้จะอธิบายกับตาต้าว่ายังไง ที่จริงมัน… เอาเป็นว่าเขาเป็นคนไม่น่าคบหา ดังนั้นถ้าตาต้า
เจอเขาก็หลีกให้ห่างรู้ไหม?”

ตาต้าพยักหน้ารับ แม้จะไม่ได้คลายความข้องใจของตนเองลงไป แต่คำเตือนของพี่สำคัญกว่า
โซลโยกศีรษะน้องด้วยความเอ็นดูในความว่าง่าย เรื่องปรเมศวร์เป็นเพียงเรื่องในอดีต เขาไม่
อยากจะนำมาบอกกล่าวให้น้องไม่สบายใจ เพราะเรื่องราวที่เกิดตาต้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย
แม้แต่น้อย



++++++++++++


วันต่อมาตาต้ากับจินนี่ที่นัดกันว่าจะปลูกสตรอเบอร์รี่ก็ได้ฤกษ์ลงไร่กันสักที ลุงสนพาทั้งคู่ไปที่
แปลงสตรอเบอร์รี่ แนะนำให้รู้จักคนที่ดูแลรับผิดชอบงานตรงนั้น ชิน

ตาต้ากับน้องจินนี่ทักทายทำความรู้จักกับชิน ก่อนที่ชินจะพาทั้งคู่ลงพื้นที่จริง พอตาต้ากับน้อง
จินนี่เห็นแปลงสตรอเบอร์รี่ที่มีลูกสีแดงสดแล้วก็ตาวาว ร่ำๆว่าอยากจะลงไปเก็บเสียเดี๋ยวนั้น ชิน
จึงเตรียมอุปกรณ์ให้พี่น้องทั้งสองได้เก็บสตรอเบอร์รี่กันสมใจ โดยมีนุ่นคอยดูแลน้องจินนี่อยู่ไม่
ห่าง

เมื่อเก็บสตรอเบอร์รี่กันจนพอใจแล้ว ชินจึงนำสองพี่น้องมาที่โรงเพาะ ขณะที่เดินทางมาก็พูดคุย
ไต่ถามกันไปด้วยจนถึงที่ที่เป็นจุดหมาย

“ผมเคยเห็นที่เขาปลูกในกระถางกันด้วย เราจะทำแบบนั้นบ้างได้ไหมครับพี่ชิน”

“ลองดูก็ได้นะครับ เพราะพี่ก็ไม่เคยปลูกแบบนั้น แต่ก็ไม่น่าจะยากนะ”

ชินแบ่งรับเมื่อตาต้าเสนอความคิดเห็น พาเข้าไปในโรงเพาะและอธิบายคุณลักษณะและวิธีการ
ปลูกให้ฟัง

“ส่วนมากช่วงฤดูที่จะปลูกสตรอเบอร์รี่จะเป็นช่วงหน้าหนาวครับ ช่วงเดือนกันยาตุลานี่กำลังพอดี
เลย เพราะสตรอเบอร์รี่เป็นผลไม้เมืองหนาว ไม่ถูกกับความร้อนสักเท่าไหร่นัก ยิ่งเป็นต้นอ่อน
ด้วยแล้ว อาจจะเฉาตายได้ครับ”

“ว้า แล้วแบบนี้จินนี่กับพี่ตาต้าจะได้ปลูกไหมคะเนี่ย”

จินนี่ทำน้ำเสียงเสียดายที่ได้ยินแบบนั้น ชินยิ้มให้ก่อนจะบอกหนูน้อย

“ปลูกได้ครับน้องจินนี่ เพราะที่ไร่เรามีโรงปลูกที่ปรับอุณหภูมิให้เหมาะสมได้ครับ”

“ว้าว ดีเลยค่ะ งั้นพี่ชินพาจินนี่กับพี่ตาต้าไปปลูกเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

จินนี่ปรบมือเปาะแปะอย่างดีใจ กระตุกมือพี่ชินให้พาตนเองกับพี่ชายคนสนิทไปทำการปลูกโดย
ไว ตาต้าขำน้องที่ร่าเริงเกินเหตุ ดูท่าจะอยากไปจริงๆแล้วตอนนี้

“เดี๋ยวครับน้องจินนี่ ขั้นแรกเรามาเตรียมอุปกรณ์กันก่อนดีไหม?”

ชินอมยิ้มกับความน่ารักน่าเอ็นดูของลูกสาวตัวน้อยของเจ้านาย เสนอสิ่งที่ควรทำเป็นอย่างแรก
กับหนูน้อย เสียงใสๆนั้นก็ตอบรับกลับมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“ค่า”

ชินขอให้ลุงสนช่วยเตรียมกระถางมาให้จินนี่กับตาต้า แต่สองพี่น้องก็ขอเพิ่มมาให้พี่นุ่นด้วย จะ
ได้มีครบทุกคน ขณะที่รอชินก็ไปเตรียมดินสำหรับปลูกและต้นพันธุ์สตรอเบอร์รี่ ลุงสนกลับมา
พร้อมกายและแก้วน้องสาวกายที่มาช่วยลุงแกดูแลแปลงผักในช่วงปิดภาคเรียน หาค่าขนม
เล็กๆน้อยๆ

เมื่อได้อุปกรณ์ทุกอย่างครบแล้วจึงเริ่มลงมือปลูก จัดแจงทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ตาต้าจึงขอ
กระดาษกับปากกาเมจิกและไม้เล็กๆอีก3อัน เพื่อเอามาเขียนชื่อของตนเองกับน้องจินนี่และพี่นุ่น
เสร็จแล้วก็ติดกาวแล้วเอาไปปักข้างกระถาง

“อันนี้ของพี่นุ่นนะคะ ติดป้ายเอาไว้เลย”

“ขอบคุณค่ะ”

จินนี่ยื่นป้ายชื่อที่เขียนว่าพี่นุ่นให้ คนรอบข้างมองอย่างเอ็นดูในความเอื้อเฟื้อของน้องหนู ที่
น่ารักและไม่ถือตัวว่าตนเองอยู่เหนือกว่า อาจซนบ้างในบางเวลา แต่จินนี่ก็รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่
เพราะการอบรมสั่งสอนที่ดีของพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงของไร่รณวีร์ คุณรณวีร์และคุณน้ำทิพย์


+++++++++++


เมื่อทำการปลูกสตรอเบอร์รี่กันได้อย่างใจแล้ว นุ่นก็พาน้องจินนี่กลับบ้านก่อน เพราะตาต้ามีนัด
กับหนุ่มกายว่าจะไปเที่ยวที่บ้านกายเลยให้น้องกลับก่อน ลากับจินนี่แล้วตาต้าก็เดินคุยสอบถาม
เรื่องการดูแลสตรอเบอร์รี่กับพี่ชินไปเรื่อย จนกายกับแก้วปั่นจักรยานมาจอดด้านหน้าแล้วเรียก

“ตาต้า ไปกันได้หรือยัง?”

“อืม ไปสิ”

ตาต้าพยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยขอตัวกับชิน

“ผมขอตัวนะครับพี่ชิน”

“ครับ”

ชินยิ้มส่ง มองความร่าเริงของเด็กๆแล้วมีความสุขดี เป็นเด็กนี่มันดีแบบนี้ล่ะนะ

ตาต้าขึ้นซ้อนรถของกาย หนุ่มกายก็เตรียมออกตัวในทันที

“จับดีๆนะ จะพาซิ่งแล้ว”

“ว้ากกก”

ไม่เพียงแต่พูด กายทำอย่างนั้นจริงๆ จนตาต้าที่ยังไม่ตั้งตัวร้องลั่น ส่วนกายก็หัวเราะเสียงดัง
อยากแกล้งตาต้าจนไม่รอน้องสาวตัวเอง แก้วจึงร้องประท้วงมาแต่ไกล

“พี่กาย รอแก้วด้วยดิ๊”

“กายๆ รอน้องก่อน”

ตาต้ากระตุกชายเสื้อเพื่อนให้รอน้องแก้ว แต่กายกลับเหลียวกลับไปมองแล้วร้องท้าน้องสาว
เย้วๆ

“ฮ่าๆๆ ถ้าแน่จริงตามมาให้ทันเด้ วู้ววว”

จักรยานของสองพี่น้องปั่นแข่งกันไปตามทางในไร่ โซลที่เพิ่งออกมาจากสำนักงาน กำลังจะไป
ตรวจงานในไร่เห็นว่าน้องชายที่น่ารักของตนเองซ้อนท้ายรถคันหนึ่งในนั้นอยู่จึงชะงักเท้ามอง
ตาต้าที่เห็นพี่อยู่ไม่ไกลจึงบอกให้กายผ่อนความเร็วลงหน่อย ก่อนจะร้องทักพี่

“พี่โซล”

“จะไปไหนกันน่ะ?”

โซลรีบถามทันทีก่อนที่น้องจะผ่านไป

“ต้าไปเที่ยวบ้านกายนะ เดี๋ยวกลับ”

ตาต้าบอกก่อนโบกมือหยอยๆให้พี่ เกาะเบาะรถแล้วบอกให้เพื่อนเร่งความเร็ว โซลที่จะร้องถาม
ก็ไม่ทันน้องแล้ว เพราะฝ่ายนั้นไปไกลแล้ว

“เดี๋ยว ตาต้า…”

โซลมองตามจักรยานคันน้อยไปด้วยสีหน้าบอกไม่ถูก นี่ตาต้าสนิทถึงขนาดที่ไปเที่ยวบ้านกาย
ได้แล้วหรือ

‘ต้าจะจีบหนุ่ม’

เสียงห้าวนั้นดังแทรกเข้ามาในความนึกคิด คิ้วเข้มขมวดมุ่น ก่อนจะส่ายหน้าเมื่อไม่เชื่อในสิ่งที่
ได้ยิน คงไม่ใช่หรอกมั้ง?



+++++++++++



คนที่บอกกับตนเองว่าสิ่งที่คิดมันไม่น่าจะใช่ กลับรีบกลับมาก่อนที่จะค่ำตามเวลากลับปรกติของ
ตนเองด้วยซ้ำ ถือแฟ้มงานกลับมาตรวจที่บ้านทั้งที่ไม่เคยทำ เพราะระลึกอยู่เสมอว่าบ้านคือที่
พัก คือพื้นที่สำหรับปลดปล่อยความเมื่อยล้า และให้เวลากับครอบครัว การกลับมาที่บ้านจึงไม่
ควรนำเรื่องงานที่แสนวุ่นวายกลับมาด้วย แต่วันนี้ต่างไป ใจของโซลมันร่ำๆอยากกลับมาเสียตั้ง
นานแล้ว แต่ก็ยังติดภาระหน้าที่ที่ต้องทำให้เสร็จ

โซลเดินเข้ามาภายในบ้าน ทั้งที่บังคับสายตาให้มองตรงไปเท่านั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองที่
ประจำของน้องชายกับลูกสาวตัวน้อย ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายจินนี่คงยังไม่ตื่นจากนอนกลางวัน แล้ว
พี่ชายคนสนิทของลูกล่ะ กลับมาหรือยัง

“ตาต้ากลับมารึยัง”

โซลเอ่ยถามคนในบ้านที่เข้ามารับของที่โซลถือมาไปเก็บที่ห้อง

“กลับมาแล้วค่ะ อยู่ที่ครัวแหนะค่ะ”

“ขอบใจ”

เมื่อได้คำตอบหนุ่มตัวโตก็เปลี่ยนทิศทางการเดินไปยังห้องครัวในทันที เสียงหัวเราะกับเสียงพูด
คุยของคนหลายคนดังแว่วมาให้ได้ยินขณะที่เดินเข้าไปใกล้ หนึ่งในนั้นก็คือเสียงของตาต้าเอง

“อย่าให้กระเด็นนะกาย”

เสียงตาต้าว่ากลั้วหัวเราะ

“พี่กายตำถูกพริกไหมเนี่ย เดี๋ยวครกก็แตกหรอก ฟังเสียงโขลกแล้วไม่น่ารอด”

ตามมาด้วยเสียงเด็กผู้หญิง และเสียงทุ้มห้าวของเด็กหนุ่มปิดท้ายการสนทนา

“ฮื้อ มาทำเองเลยไหมแก้ว”

ภายในครัวแก้วแลบลิ้นใส่พี่ชาย กายก็ได้แต่ฮึ่มฮั่มใส่กัน จนป้าพิศต้องบอกให้รีบโขลก
เครื่องแกงให้เสร็จเพราะกำลังจะตั้งกะทะผัดเครื่องแกงแล้ว โซลที่เพิ่งก้าวเข้ามาในครัวมอง
ความวุ่นวายเล็กๆนั้นแล้วเอ่ยถาม

“ทำอะไรกันอยู่น่ะตาต้า”

“พี่โซล”

ตาต้าที่กำลังเด็ดใบโหระพากับสะระแหน่เงยหน้าขึ้นมามองพี่ โซลเลยเดินเข้าไปใกล้น้องเพื่อ
จะดูว่าน้องกำลังทำอะไร เห็นมีผักตั้งหลายอย่าง กายที่นั่งใกล้ตาต้าเลยขยับออกมาให้โซลได้
นั่งแทนที่ตนเอง

“วันนี้ต้าไปที่บ้านกายมา ยายของกายทำอาหารพื้นเมืองให้ต้าทานด้วย ชื่ออะไรนะกาย?”

ตาต้าหันไปถามเพื่อนใหม่ที่กำลังตักเครื่องแกงออกจากครกให้ป้าพิศไปผัดต่อ

“แกงโฮ๊ะ”

“แกง~ โฮ๊ะ!”

ตาต้าเลียนเสียงพูดของกายแล้วหัวเราะ ทำให้กายกับแก้วหัวเราะตามไปด้วย เพราะตาต้าพูดคำ
ว่าแกงโฮ๊ะนี่มาหลายรอบแล้ว ตั้งแต่ที่บ้านของกาย

“มันอร่อยดีอ่ะ ต้าเลยว่าจะให้ป้าพิศทำให้กินอีก เลยจะมาดูวิธีทำด้วย พออยู่กรุงเทพฯแล้วแม่ก็
ไม่ค่อยได้ทำอาหารพวกนี้ให้ทานเท่าไหร่ จะมีก็พวกน้ำพริก แต่ส่วนใหญ่ซื้ออาหารปรุงสำเร็จ
มากกว่า รสชาติไม่เหมือนกับที่ต้าทานวันนี้เลย”

ตาต้าขยายความให้พี่ฟัง ก่อนจะลุกไปล้างมือข้างๆกาย โซลมองตามคนเป็นน้องที่สนิทสนมกับ
หนุ่มกายมากเป็นพิเศษ เข้าใจได้ว่าเป็นเพราะช่วงอายุที่ไล่เลี่ยกันทำให้ตาต้าสนิทกับกายได้เร็ว
แต่พอนึกถึงที่น้องบอกว่าจะจีบหนุ่ม ถึงแม้จะบอกกับตนเองว่าน้องก็แค่ล้อเล่น แต่มันก็อดคิด
ไม่ได้ว่าถ้าน้องพูดจริง แล้วน้องจะจีบใครกัน

ตาต้าที่ล้างมือเสร็จแล้ว เดินเข้าไปดูป้าพิศผัดพริกแกงกับเนื้อสัตว์ที่เตรียมเอาไว้โดยมีกายมา
ยืนดูข้างๆ จนกรรมวิธีทุกอย่างเสร็จสิ้น ป้าพิศจึงให้เด็กๆได้ชิมรส

“ตาต้า ระวังร้อนนะ”

หนุ่มกายเอ่ยเตือนเมื่อเห็นว่าเพื่อนจะส่งน้ำแกงที่ร้อนควันฉุยเข้าปากโดยไม่ได้เป่าก่อน ตาต้าถึง
ได้หัวเราะแล้วเป่าลมไล่ความร้อนนิดหน่อยก่อนชิม โซลจ้องทุกการกระทำของเด็กทั้งสองเขม็ง
จนกายรู้สึกได้ถึงสายตามาคุ

กายหันกลับมามองด้านหลังที่โซลนั่งอยู่ สีหน้าแหยได้ที่ ก่อนจะอ้อมแอ้มบอก เพราะคิดว่า
ตนเองตีสนิทกับน้องชายนายมากไป นายคงไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

“เอ่อ… ตาต้าเขาให้เรียกชื่อน่ะครับ”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร”

โซลว่าเสียงเรียบ แต่คนฟังถึงกับกลืนน้ำลาย ท่าจะอยู่นานกว่านี้คงไม่แค่ว่า เพราะสายตาเริ่มไม่
พอใจแล้ว

“ตาต้า”

“หือ?”

ตาต้าเลิกคิ้วมองเหมือนจะถามว่ามีอะไร

“เราว่าเรากับน้องกลับก่อนดีกว่า”

“อ้าว”

หนุ่มน้อยร้องเบาๆ เห็นท่าทางเหงื่อแตกของเพื่อนแล้วก็ไม่ได้ขัด เดินออกมาส่งหน้าโรงครัว
กายยกมือไหว้คนหน้าเข้มที่ตามออกมาด้วย ก่อนจะโบกมือลาตาต้าอีกที

“เจอกันพรุ่งนี้”

“อืม เจอกันพรุ่งนี้”

พอเพื่อนขึ้นจักรยานปั่นออกไปแล้ว ตาต้าจึงพูดกับคนที่ยังยืนเป็นหลักอยู่ด้านหลัง

“พี่โซลน่ะ มายืนทำหน้ายักษ์อยู่แบบนี้คนเขาก็กลัวแย่สิ เห็นไหมกลับบ้านไปเลย”

“ให้เรียกกลับมาดีไหมล่ะ”

โซลประชดเสียงห้วน จนตาต้ารู้สึกฉุนปนงง

“ทำไมต้องทำเสียงแบบนี้ด้วย”

หนุ่มน้อยขมวดคิ้วใส่น้ำเสียงห้วนสั้นที่พี่ใช้กับตนเอง โซลมองตาใสๆที่เริ่มขุ่นแล้วยิ่งอารมณ์ไม่
ดี ทีเมื่อครู่อยู่กับเพื่อนนี่ยิ้มแย้มเฮฮา เฮอะ! เห็นเพื่อนดีกว่าแล้วนี่

โซลเดินหงุดหงิดจากไปโดยไร้คำอธิบาย เรื่องแค่นี้เองเขากลับรู้สึกอะไรไปมากมายแล้ว ทั้งที่
มันไม่มีอะไรเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ตัดความหงุดหงิดนี้ไปไม่ได้ จะโดนเด็กปั่นหัวไม่รู้ตัวแล้วโซล

“อะไรของเขา?”

ตาต้ามองตามคนขี้หงุดหงิดอย่างไม่เข้าใจ เลือดจะไปลมจะมาหรืออย่างไรกันถึงได้มาอารมณ์
เสียใส่เขาแบบนี้ ท่าทางจะเข้าวัยทองแล้วมั้งนี่


+++++++++++



ตกค่ำ หลังจากทานอาหารกันเรียบร้อย นั่งย่อยกันสักพักตาต้าก็ไปส่งน้องจินนี่นอน โดยที่
ตลอดเวลาที่ทานข้าวกันมีเพียงจินนี่กับตาต้าที่คุยกันอยู่สองคน ส่วนคนเป็นพ่อของน้องหนูจินนี่
นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดจนคนที่ร่วมโต๊ะไม่อยากเสวนา

หลังจากส่งน้องนอนแล้วตาต้าก็กลับมานอนที่ห้องของตนเอง ถึงจะอยากนอนห้องจินนี่มากกว่า
แต่มันก็ไม่สะดวกใจที่จะไปกวนน้องทุกวันแบบนั้น ตาต้าจึงต้องทำใจกล้ามานอนที่ห้องที่พี่จัด
ไว้ให้

กลับเข้าห้องตนเองแล้วสิ่งที่ต้องทำคือโทรหาแม่ รายงานทุกข์สุขให้แม่ทราบ มีคุยกับพี่ชาย
บ้างเป็นบางวันเมื่อพี่ชายอยู่กับแม่ด้วย หลังจากวางโทรศัพท์ไม่นานประตูห้องก็ถูกเคาะ ตาต้า
เก็บมือถือก่อนจะเดินไปเปิดประตู

โซลที่คิดวกวนอยู่แต่กับเรื่องเมื่อกลางวันจนปัดออกจากหัวไม่ได้ จึงต้องมาหาน้องในตอนนี้
ตาต้ายังยืนนิ่งอยู่หน้าประตูจนโซลต้องเอ่ยปาก

“ขอพี่เข้าไปได้ไหม?”

“อ๋อ! เอ่อ… ครับ”

ตาต้าเบี่ยงกายหลีกทางให้พี่เข้ามา ก่อนจะปิดประตูลง

โซลถือวิสาสะเดินไปเปิดประตูระเบียง แล้วออกไปยืนเท้าแขนมองบรรยากาศยามค่ำคืนที่นอก
ระเบียงห้องของตาต้า ตาต้าเดินตามออกไปยืนข้างๆ ไม่มีคำพูดใดจากปากพี่ นอกจากเสียง
แมลงกลางคืนที่ดังอยู่รายรอบ โซลถอนหายใจก่อนจะหันหน้ามามองน้องอย่างจริงจัง

“ที่ว่าจะจีบหนุ่มนี่ หมายถึงกายเหรอ?”

โซลกลั้นใจถามออกไปอย่างใจคิด ตาต้ามองพี่ตาโตกับคำถามนั้น ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“ทำไมพี่โซลถึงคิดว่าต้าจะหมายถึงกาย?”

“ถ้างั้นก็ชิน”

เมื่อคนแรกมีแววว่าจะไม่ใช่ โซลจึงเริ่มเดาสุ่ม โยงไปหาชินที่ตาต้าเพิ่งเจอวันนี้เสียอย่างนั้น

“ไปกันใหญ่แล้วพี่โซล กลายเป็นว่าใครที่อยู่รอบตัวต้าน่าสงสัยไปหมดแล้วเนี่ย”

ตาต้ายิ่งฟังยิ่งมึนตามคนเป็นพี่ เดาสุ่มแบบนี้มันจะถูกไหมล่ะนั่น คนที่ใช่ก็ดันไม่นึกถึงเสียอีก

“ถ้าอย่างนั้นแล้วใครล่ะ?” โซลกอดอก หน้าเริ่มเครียด

“พี่โซลไม่รู้จริงๆน่ะ?”

ตาต้าเอียงคอมองคนหน้าเครียด คิดไปถึงไหนแล้วน่ะ

“เรานี่ยังไงนะ ถ้าพี่รู้แล้วพี่จะถามไหม หื้ม”

“งื้อ พี่โซลอ่า ต้าเจ็บนะ!”

ตาต้าดึงมือพี่ที่บีบจมูกตัวเองออก แต่คนเป็นพี่ก็ยังเล่นไม่เลิก หนุ่มน้อยเลยสะบัดหน้าไปมาจน
มึนเสียเอง โซลปล่อยมือแล้วหัวเราะน้องที่ทำเป็นเวียนหัวจนเกินจริง ก่อนจะชะงักเมื่อสบตา
กลมโตนั้นเข้าเต็มเปา ตาต้ามองตอบสายตาพี่ไม่หลบ ขยับเข้าไปใกล้อีกนิด ปากอิ่มเอ่ยบอก
เสียงแผ่ว

“นี่ไงล่ะ”

“หือ?”

โซลเลิกคิ้วเป็นเชิงถามกับสิ่งที่น้องพูด

“คำตอบที่พี่โซลอยากได้”

ตาต้าคว้ามือพี่มา โซลมองการกระทำนั้นงงๆ ก่อนที่ตาต้าจะเลื่อนมือหนามาที่อกข้างซ้ายของ
ตนเอง ดวงตากลมโตมองตาพี่ไม่ละไปไหน

“พี่โซลรู้สึกไหมว่าหัวใจต้ามันเต้นแรงกว่าปรกติ”

“…………..”

“มันไม่ได้เป็นแบบนี้กับกายหรือพี่ชิน”

“……………”

“แต่ที่มันเป็นแบบนี้ เพราะ… พี่โซลคนเดียว”

“ตาต้า นี่…”

โซลถึงกับนิ่งไป ในใจกระตุกกับคำพูดน้อง คนๆนั้นคือเขาหรือ คนที่น้องบอกว่าจะจีบนั่น
หมายถึงเขาเองหรือ แววตากลมมีแต่ความมุ่งมั่นและมั่นใจอยู่เต็มเปี่ยมจนโซลแอบหวั่นใจ

แต่ความจริงที่ได้รู้นี้มันนำพาความรู้สึกแปลกประหลาดปนเปมาให้โซล มันมีทั้งความลิงโลดเมื่อ
รู้ว่าคนที่น้องชอบคือตนเอง แต่ในขณะเดียวกันก็มีความกังวลปนมาด้วย แต่โซลก็เลือกที่จะ
หยุดความนึกคิดที่แสนสับสนทุกสิ่งอย่าง เมื่อใบหน้าเนียนใสของอีกคนขยับเข้ามาใกล้ ใกล้จน
ความกังวลใจนั้นปลิวหาย หลงเหลือเพียงความล่องลอยและหลงไหล ปล่อยตัวปล่อยใจไป
ตามแต่ที่มันควรจะเป็น แตะสัมผัสกลีบปากอิ่มที่เผยอน้อยๆเหมือนรอคอย บดคลึงเชื่องช้าแต่
ร้อนแรง มือหนารั้งร่างเพรียวให้เข้ามาแนบชิดสนิทแน่นยิ่งกว่าเก่า หัวหมุนกับการเย้าหยอกของ
ลิ้นเล็กที่หลอกล่อให้เขาตามติด ในหูคล้ายได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ แต่โซลก็ไม่ได้ให้
ความสนใจมากไปกว่าความหวานหอมที่ได้รับจากน้องชายที่น่ารักนี้ เอ่ยกระซิบชิดริมฝีปากน้อง
เสียงพร่า

“ตาต้าหยุดพี่ที ห้ามพี่หน่อยคนดี”

ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ปากก็ยังตามดูดชิมความหวานอยู่ไม่คลาย มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา ทั้ง
ที่อายุก็ขนาดนี้แล้ว ไม่ใช่วัยรุ่นที่เพิ่งริจะลองรัก แต่กลับควบคุมตัวเองได้ยากเหลือเกินเมื่ออยู่
ใกล้คนนี้


‘ตาต้า พี่กำลังจะแย่แล้ว ช่วยหยุดความรู้สึกนี้ที’



TBC


•   พี่โซลไวไฟ ฮา รีบดึงน้องตาต้าออกมาอย่างไว >///<

•   ลองจัดหน้าใหม่ดู คลิกกันกระจาย ใช้แบบเดิมดีกว่าเนอะ

•   ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ :กอด1:

•   บวกให้ทุกบวกค่า :pig4:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๕ หวั่นไหว >///< (๕.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 05-05-2012 23:53:08

พี่โชลไปบอกตาต้าแบบนั้น  ตาต้ามีแต่เดินหน้าอ่ะ
จะหยุดให้เสียประโยชน์ทำม้ายยย

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๕ หวั่นไหว >///< (๕.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Pigstar ที่ 05-05-2012 23:55:37

อ่านตอนท้ายๆแล้วแบบว่า...
 :z1: :z1:
ไม่รอดแล้วพี่โซล พี่หลงต้าเข้าซะแล้ว
อาการโคม่าเลยด้วยล่ะ 55+

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๕ หวั่นไหว >///< (๕.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 06-05-2012 00:00:20

พี่โซลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลเอาจริงอ่ะ !!!!!!!!

 :z1:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๕ หวั่นไหว >///< (๕.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 06-05-2012 00:30:36

 :haun4: :haun4: :haun4:
พี่โซลไปไหนไม่รอดแล้ว

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๕ หวั่นไหว >///< (๕.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 06-05-2012 09:35:15

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 :-[
ตอนนี้น่ารักอ้า มดกัดเราแล้วเนี่ย
ดีใจกับตาต้าด้วยนะจ้ะ
แบบนี้พี่โซลไม่รอดแล้วล่ะ
อิหรอบนี้ไม่มีใครหยุดใครแล้วย่ะพี่โซล
จงรักตาต้าซะดีๆ
 :z1:
ตอนนี้กริ๊บกริ้วมาก แจก + กันเลยจ้า
 :m3:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๕ หวั่นไหว >///< (๕.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 06-05-2012 10:29:51

พี่โซลลลลลลลลลล
ไปไหนไม่รอดแล้ว :z1:

บวกเป็ด

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๕ หวั่นไหว >///< (๕.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 06-05-2012 13:46:12

ชอบม๊ากอ่า
ตาต้าน่ารักม๊ากกกกกก
แบบนี้พี่โซลจะอดใจไหวได้ยังไง
เอาให้พี่โซลหลงหัวปักหัวปำถอนตัวไม่ขึ้นเลยน๊าตาต้าที่น่ารัก
^^

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๕ หวั่นไหว >///< (๕.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 06-05-2012 14:04:32

โอ๊ย เขินแทนต้าร์กับพี่โซล :-[

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๕ หวั่นไหว >///< (๕.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 06-05-2012 20:47:56

  พี่โซลรู้แล้วว่าเป็นตัวเอง คิกคิก จูบ(จริงๆ)แล้วด้วยยยยยยย ><! พี่โซลก็ไม่ค่อยเลยนะ! อ๊ายยยยยย ชอบบบบ
  แอบตามมาจาก อาร์ต-ฟิว & เวย์-ข้าว คิคิ~
+1 ค๊า

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๕ หวั่นไหว >///< (๕.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 06-05-2012 21:07:43

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๕ หวั่นไหว >///< (๕.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 06-05-2012 21:15:03

ไอ้พี่โซลลลลลลจะหยุดทำม้ายยยยยย 555

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๕ หวั่นไหว >///< (๕.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 09-05-2012 16:17:45

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้เหมือนกัน อ่านรวดเดียวยาวเลย ดีนะ จำนวนตอนยังน้อย >_<

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๖ อยากรักก็รักเลย [๙/๕/๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 09-05-2012 21:10:04

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๖ อยากรักก็รักเลย



ช่วงค่ำคืนที่ผ่านมา โซลแทบจะห้ามใจตนเองไว้ไม่อยู่ อยากจะให้น้องช่วยห้ามปรามความรู้สึก
ที่เกิดขึ้นก็ดูท่าว่าจะไม่ให้ความร่วมมือกันสักนิด คนเป็นพี่ก็ไม่อยากปล่อยจนแทบจะเลยเถิด ยัง
ดีหน่อยที่นุ่นมาเคาะห้องตาต้าเพื่อเอานมอุ่นๆมาให้น้องก่อนนอนดังเช่นทุกคืน ไม่เช่นนั้นแล้ว
โซลแทบไม่อยากจะคิดว่ามันจะเลยเถิดไปไกลแค่ไหน เขาแปลกไปเพียงแค่ได้อยู่ใกล้น้อง มัน
เพราะอะไร หรือเพราะเขาเป็นพวกมักมากเองหรืออย่างไรกัน ทางที่ดีเขาควรอยู่ห่างตาต้าเอาไว้
ก่อน เพื่อความปลอดภัยของน้องเอง แต่ก็ใช่ว่าจะทำได้ง่ายๆ

“พี่โซล นี่มันการ์ดเชิญอะไรอ่ะ สวยจัง”

ตาต้าที่ตอนนี้กำลังถือการ์ดที่ว่าไว้ในมือยื่นหน้าเข้ามาถามพี่ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน
ตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในห้องทำงานที่สำนักงานของพี่แล้ว งานยุ่งมากหรืออย่างไรกัน

โซลที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการใกล้ชิดน้องได้จำเป็นต้องละสายตาจากเอกสารงานตรงหน้า
ขึ้นมามองการ์ดในมือน้อง แต่เพราะมันใกล้เกินไปทำให้เขาต้องหลบสายตาวูบ ตาต้าเลิกคิ้ว
แปลกใจเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้ติดใจไถ่ถาม เมื่อพี่หันกลับมาบอกเสียงเรียบเป็นปรกติ

“การ์ดเชิญงานเลี้ยงบ้านท่านผู้ว่าฯน่ะ อีกสองสามวันมั้ง?”

โซลตอบเหมือนไม่ได้ใส่ใจ แล้วกลับไปวุ่นอยู่กับกองเอกสารต่อ ไม่อยากสบตาใสๆนั่นเท่าไหร่
ใจไม่แข็งพอ

วันนี้ตาต้าขอมาที่สำนักงานด้วย เพราะมีนัดกับชินเรื่องสตรอเบอร์รี่ที่น้องปลูกกับจินนี่ลูกสาว
ของเขานั่นล่ะ ตอนนี้จินนี่ไปเล่นบ้านเพื่อนตามประสากับพี่นุ่น ชวนพี่ชายแล้วแต่พี่บอกว่าจะไป
กับคุณพ่อ หนูน้อยจึงไปบ้านเพื่อนกับพี่นุ่นกันสองคน

ตาต้ามองความวุ่นวายของพี่อย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้คิดไปในแง่ไม่ดี เพราะงานในไร่ที่ใหญ่โต
ขนาดนี้พี่ต้องดูแลคนเดียวคงยุ่งมาก รออยู่ไม่นานชินก็มาที่สำนักงานและเรียกตาต้าไปที่โรง
เพาะด้วยกัน ตาต้าจึงขออนุญาตรวบยอดไปถึงการไปเที่ยวเล่นกับกายหลังจากนี้ด้วย โซลก็
พยักหน้าอนุญาตให้ไป แต่ก็กำหนดเวลากลับให้น้องเสร็จสรรพ ไม่ให้ไปเถลไถลที่ไหนอีก

ตาต้ากับชินเดินคุยกันออกจากสำนักงานไปแล้วโซลถึงได้ถอนหายใจอย่างอัดอั้น เมื่อครู่
ท่าทางน้องจะเริ่มสงสัย แต่จะทำอย่างไรได้ พี่หวังดีกับตาต้านะ ได้แค่เพียงบอกย้ำกับตนเองใน
ใจแบบนั้น ทั้งที่ไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว ที่ทำอยู่… เพื่อใครกันแน่


++++++++++


ตาต้าที่เดินออกมาด้านนอกสวนกับไตรภพจึงไหว้ทักทายนายตำรวจหนุ่ม ไตรภพพูดคุยทักทาย
กับเด็กหนุ่มและชินเล็กน้อยก่อนจะขอตัวเข้าไปหาเพื่อนในสำนักงาน ตาต้ามองตามนายตำรวจ
เพื่อนพี่โซลด้วยความรู้สึกตงิดๆในใจ พักนี้พี่ผู้กองไต๋มาบ่อยจัง ปรกติก่อนหน้านี้เขามาบ่อย
แบบนี้หรือเปล่านะ เด็กหนุ่มส่ายศีรษะเบาๆไล่ความคิดแปลกๆของตนเอง ก็แค่เพื่อนมาเจอ
เพื่อนไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย

ไตรภพเดินเข้ามาในห้องทำงานของโซลอย่างถือวิสาสะ ว่าจะเคาะประตูเรียก แต่เห็นว่าเพื่อน
นั่งเหม่อจึงเดินเข้าไปหา ก่อนจะเรียกสติคนเหม่อลอยให้กลับเข้าร่าง

“โซล… โซล!”

“อะไรวะ… อ้าว? ไต๋”

โซลสะดุ้งตอบรับคำเพื่อนงงๆ ไตรภพมองเพื่อนอย่างแปลกใจ นี่ไม่ได้รู้ตัวเลยหรือว่าเขาเดิน
เข้ามา ถ้าเป็นโจรมาปล้นมันคงเอาทรัพย์สินไปหมดเกลี้ยงแล้วล่ะป่านนี้

“เป็นอะไรของมึงวะ?”

“เปล่า ว่าแต่มึงมาไร่กูบ่อยๆแบบนี้เดี๋ยวคนในไร่กูก็สงสัยเอาหรอก”

โซลบอกปฏิเสธ ก่อนเบี่ยงประเด็นไปที่การเข้านอกออกในไร่ตนเองของนายตำรวจหนุ่ม ไตร
ภพขยับลงนั่งที่เก้าอี้ยาวที่เป็นส่วนนั่งพักผ่อนภายในห้อง ก่อนจะได้ตอบโต้อะไร พิมพิกาก็เอา
น้ำมาเสิร์ฟ ไตรภพเอ่ยขอบคุณ ก่อนพิมพิกาจะเดินออกไป

“อะไรวะ มีตำรวจมาคอยตรวจสอบดูแลความเรียบร้อยให้ มันไม่ดีหรือไง?”

ถามกวนเหมือนไม่เข้าใจ โซลมองเพื่อนด้วยหางตาแล้วส่ายหน้า

“ขอบใจที่มึงเป็นห่วง”

นายตำรวจหนุ่มเพียงหัวเราะหึหึตอบรับคำขอบใจนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เพื่อนสนิทหยุด
คุยกันแล้วหันไปทางต้นเสียง ดินผลักประตูเข้ามาด้านในก่อนจะชะงักเล็กๆเมื่อเห็นว่าเจ้านายมี
แขก เอาเอกสารงานมาวางให้โซลที่โต๊ะ ทำเป็นมองไม่เห็นคนที่นั่งร่วมห้องในตอนนี้

อยู่อธิบายรายละเอียดเรื่องผลประกอบการและอื่นๆสักพักดินก็ขอตัวไปตรวจงานในไร่ต่อ
สายตาคมของนายตำรวจหนุ่มมองตามจนคนหน้าเข้มลับสายตาไป

“กูเตือนมึงหลายทีแล้ว”

โซลพูดเหมือนแค่เปรยกับเพื่อนไปอย่างนั้น แต่ที่จริงก็รู้กันอยู่ว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร

“มึงอย่าเตือนเลยว่ะ เสียน้ำลายเปล่า เพราะยังไงคนนี้กูก็ให้ไม่ได้”

ไตรภพว่าสีหน้ากวนๆ โซลหรี่ตามองเพื่อน ก่อนจะถาม

“ติดใจอะไรมันนักหนา”

“หึ ไม่รู้สิ เจอแล้วมันคลิกมั้ง”

“แค่นี้น่ะ?”

โซลทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แค่เจอแล้วคลิก แค่นี้เองหรือที่ทำให้เพื่อนเขาตามตอแยคนที่ไม่
สนใจตนเองอยู่แบบนี้ แถมลูกน้องเขาก็ใช่ว่าจะมีท่าทีหรืออะไรที่แสดงว่าเป็นแบบนั้นเสียด้วย
แล้วมันจะไปคลิกกันตอนไหนล่ะนี่

“ทำไมต้องมีเหตุผลอะไรให้มากความวะ ถ้ามึงจะรู้สึกว่าใครสักคนคือคนที่ใช่สำหรับมึง มึงเอา
มาตรฐานอะไรมาวัดว่าคนนี้ใช่ ส่วนคนนี้ไม่ใช่”

พอโดนถามอย่างนั้นคนฟังก็นิ่งไปบ้าง นั่นสิ อะไรคือมาตรฐานที่จะมาใช้วัดความรู้สึกของคนเรา

“ความรัก มันก็แค่นี้”

“ง่ายไปไหม?”

ไตรภพยักไหล่ไม่ใส่ใจคำประชดเพื่อน โซลมองท่าทีสบายๆของเพื่อนแล้วก็เริ่มคิดตาม หรือ
ตาต้าจะเป็นคนที่ใช่สำหรับเขา แต่… ทำไมเขาต้องมีคำว่าแต่ตลอดเลยนะ หรือนั่นอาจเป็น
เพราะตาต้าคือน้องชาย คือลูกชายของเพื่อนสนิทมารดา เขาจึงต้องคอยระวังทุกย่างก้าวไม่ให้
ก้าวล้ำเข้าไปในเขตที่จะถอยกลับมาไม่ได้อีกอยู่เสมอแบบนี้ ถ้าเพียงแค่ตัดเรื่องความเกี่ยวโยง
ระหว่างเขากับน้องออก แล้วถามหัวใจตนเองดูใหม่ แน่ล่ะว่าคำตอบไม่ต้องคาดเดาก็รู้แล้วว่า
โซลจะตอบกับตนเองว่าอย่างไร



++++++++++++



แม้ในใจโซลอยากจะคิดอย่างนั้น แต่มันก็ยังกังวล กังวลกับหนทางข้างหน้า กังวลกับอนาคต
ของน้อง กังวลกับความไม่จีรังของคำว่ารักอย่างที่เขาเคยเจอมา กังวลไปสารพัด จนทำให้เขา
เริ่มจะห่างน้องมากขึ้นไม่รู้ตัว

เพราะฉะนั้นเวลาค่ำคืนเช่นในตอนนี้โซลจึงยังคงอยู่ที่สำนักงานดังเช่นหลายวันที่ผ่านมา งาน
เขาไม่ได้เร่งสักเท่าไหร่ มาทำต่อในวันพรุ่งนี้ก็ได้ แต่เพราะการเผชิญหน้าเด็กหน้าใสเป็นสิ่งที่
เขาเริ่มจะรู้สึกตัว ว่าความรู้สึกของตัวเขามันเกินเลยกว่าความเป็นพี่น้องอย่างที่เขาเคยคิดเอาไว้
มันจะเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหนโซลไม่อยากรู้ แต่ที่รู้แน่ๆคือต้องหยุดมัน ก่อนที่มันจะทำร้ายน้องไป
มากกว่านี้

ขณะที่โซลยังจมอยู่กับความคิดของตนเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะความนึกคิด ชาย
หนุ่มขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ มองนาฬิกาบนผนังก็บ่งบอกเวลาดึกมากแล้ว พนักงานที่นี่ก็
กลับไปจนหมด แล้วใครกันล่ะที่มาที่นี่ในตอนนี้ หรือว่าจะเป็นพี่ยามหน้าสำนักงาน ไม่น่าใช่ หรือ
ว่า… โซลโคลงศีรษะเบาๆเมื่อนึกไปถึงว่าคนที่มาอาจจะเป็นน้องชายที่น่ารักของเขา จะเป็นไป
ได้อย่างไรกัน ก็ตาต้ากลัวผียิ่งกว่าอะไร คงกล้าเดินมาที่นี่ในเวลาแบบนี้หรอกนะ

แต่เมื่อโซลเดินเข้าไปใกล้ประตูที่มีช่องกระจกยาวให้มองเห็นด้านนอกได้ก็แทบจะกระชากประตู
เปิดในทันที

“ตาต้า มาที่นี่ได้ยังไง?”

โซลถามเสียงดังเมื่อเปิดประตูออกมาแล้ว ตกใจที่เห็นน้องอยู่ที่นี่ มืดค่ำขนาดนี้กล้าเดินมาคน
เดียวได้ยังไง

“ต้าให้พี่ดินพามา”

ตาต้าตอบเสียงค่อยยังไม่เงยหน้ามองพี่ โซลไม่ได้เอะใจกับท่าทางของน้องที่ก้มหน้าตั้งแต่ทีแรก

“แล้วนี่ ดินไปไหนแล้ว?”

เหลือบมองหาคนที่พาน้องมาก็ไม่เห็นวี่แวว มีก็แต่ยามที่เฝ้าอยู่หน้าสำนักงานเท่านั้น

“ต้าให้พี่เขากลับไปก่อน”

“ตาต้าพูดกับพี่มองหน้าพี่ด้วยสิ”

เมื่อเริ่มสังเกตว่าน้องเอาแต่ก้มหน้าโซลจึงต้องบอก แต่เด็กดื้อก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองอยู่
ดี นอกจากจะส่งคำพูดกระแทกใจมาให้

“ที่พี่โซลต้องมานอนที่นี่ทุกคืนเพราะต้าเหรอ ต้าทำให้พี่ลำบากใจใช่ไหม?”

โซลนิ่งอึ้งกับคำถาม ที่จริงจะว่าเป็นเพราะตาต้าทั้งหมดก็ไม่ถูก เพราะเขาเองต่างหากที่เป็น
เหตุผลหลัก เพราะกลัวใจตัวเองจะถลำลึก จนพลอยทำให้น้องต้องมัวหมองไปด้วย

“ไม่ใช่หรอกตาต้า”

“ใช่สิ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆเลย”

โซลถอนหายใจอย่างหนักอก จับมือคนที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นให้เดินตามตนเองเข้าไปในห้อง
ทำงาน เมื่อเข้ามาแล้วพาน้องไปนั่งที่เก้าอี้รับแขกจึงเปิดประเด็นที่ค้างไว้เมื่อครู่ต่อ

“ตาต้า เรายังเด็กมากนะ ยังต้องเจอสังคมใหม่ๆ ยังมีอะไรอีกเยอะที่ตาต้าจะต้องได้เรียนรู้ ต่อไป
เมื่อตาต้าโตขึ้น เราก็จะรู้ว่าสิ่งที่เราคิดกับพี่ เราก็แค่คิดไปเองว่ามันเป็นแบบนั้น…”

“อย่าดูถูกความรักของต้า พี่โซลไม่รู้ด้วยซ้ำว่าก่อนมาที่นี่ต้าเป็นยังไง ดังนั้นพี่โซลไม่มีสิทธิ์มา
ตัดสินว่าต้าไม่ได้รักพี่โซล”

เป็นครั้งแรกที่ตาต้าเงยหน้าขึ้นมามองพี่ตรงๆอย่างที่พี่ต้องการ แต่นั่นมันกลับทำให้โซลรู้สึกว่า
ตนเองคิดผิดที่อยากให้น้องเงยหน้ามาพูดกัน ทั้งสายตาตัดพ้อต่อว่า และน้ำเสียงที่เครือไม่แพ้
กันทำให้เขารู้สึกเจ็บไปทั้งใจ

“แค่บอกมาว่าพี่ไม่รัก แค่นี้ แล้วต้าจะไป แค่บอกมาว่าไม่รักต้า”

ตาต้ามองหน้าพี่ น้ำเสียงคาดคั้นอยากได้คำตอบ เขาจะทนมันไม่ไหวแล้ว ทำไมพี่ต้องทำกับ
เขาแบบนี้ด้วย ถ้ารังเกียจกันก็บอกมาสิ อย่าหนีหน้ากันแบบนี้ มันเจ็บเสียยิ่งกว่าการโดนปฏิเสธ
เสียอีก

“อย่าบังคับพี่ตาต้า!”

โซลบอกเสียงดังเพราะเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้ แค่เห็นแววตาตัดพ้อนั้นเขาก็แทบอยากจะลืม
มันให้หมดสิ้น ทั้งความเหมาะสมและอะไรทั้งหมดที่เขายกมากล่าวอ้างกับตนเอง

“ต้าแค่อยากได้ยินให้แน่ใจ บอกต้าหน่อยพี่โซล”

ตาต้ายังคงยืนยันคำเดิม แค่บอกมาคำเดียว เขาก็จะไม่อยู่กวนใจพี่แล้ว มันยากอะไรนักทำไมพี่
ไม่ยอมพูด

“พี่ว่าเราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กันเลยนะ กลับบ้านไปก่อนไปตาต้า เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง”

โซลว่าตัดบทจะคว้าแขนน้องให้ลุกขึ้นยืน แต่ตาต้าถกแขนกลับไม่ยอมให้พี่จับ ก่อนจะลุกเอง
และก้าวถอยห่างจากมือพี่ที่ยกค้าง

“ตาต้าอย่าดื้อ”

โซลเริ่มใช้น้ำเสียงดุ ยิ่งเห็นว่าน้องดื้อกับตนเองอารมณ์ยิ่งขุ่นมัว ตาต้าก้าวถอยหลังไปอีกสอง
ก้าว ก่อนจะบอกพี่ทั้งน้ำไม่สู้ดีนัก

“ต้ากลับได้ ขอบคุณสำหรับความเงียบ”

“ตาต้า…”

โซลแทบจะครางเรียกชื่อน้อง ดวงตากลมโตที่มองมาที่เขายังมีแววต่อว่า หัวใจเขาบีบรัดจนเจ็บ
ไปหมดแล้วตอนนี้ ยิ่งเห็นน้องกำลังจะก้าวเดินผ่านไป โซลยิ่งเจ็บในอก ทั้งที่คิดว่าตนเองทำถูก
แล้ว แต่ ณ ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่ามันผิดพลาดไปหมด แค่เห็นว่าน้องกำลังเสียใจ เขาก็แทบจะ
ขาดใจให้ได้

ร่างเพรียวกำลังจะก้าวจากไป แต่มือของอีกคนที่ยืนนิ่งอยู่ก็คว้าต้นแขนเรียวเอาไว้ และนิ่งอยู่
แบบนั้น ไม่มีใครหันกลับไปมองใครก่อน ตาต้าจะบิดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม แต่คนเป็นพี่ก็
จับแน่นเข้าจนเริ่มเจ็บ ตาต้าจึงต้องหันกลับมาแกะมือกาวออกจากแขนตนเอง ทั้งแกะทั้งทุบแต่
อีกคนก็ไม่สะเทือน ซ้ำยังกระตุกให้ร่างผอมเพรียวนั้นเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนเสียอีก

ตาต้ายืนนิ่งเมื่อถูกพี่กอด ทั้งสับสนและไม่เข้าใจ

“จะให้พี่ทำยังไงตาต้า”

โซลเอ่ยถามเหมือนหาทางออกให้ตนเองไม่ได้ กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นไปอีก เมื่ออีกคนจะดัน
ตัวเขาออกห่าง

“พี่ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นล่ะ ต้าจะไปเอง”

“ไม่เอา พี่ไม่ให้ไปไหนหรอก ทำให้พี่วุ่นวายขนาดนี้แล้วจะหนีไปง่ายๆหรือไง”

“ก็พี่โซลไม่รักต้า”

เสียงน้องยังพ้ออย่างน้อยใจและเสียใจ โซลลูบแผ่นหลังน้องอย่างต้องการปลอบประโลม แล้ว
พูดกับน้องในเรื่องที่ตนเองหนักใจ

“เด็กดื้อ รู้หรือเปล่าว่าหนทางข้างหน้ามันจะมีอุปสรรคมากแค่ไหนกับการที่เราจะรักกันแบบนี้”

“ต้าไม่เห็นสนใจ”

คนเป็นน้องตอบกลับมาเร็วไวเหมือนไม่ต้องคิด โซลทอดถอนใจอีกครั้งกับคำตอบ ดูยังไงตาต้า
ก็ยังเด็ก เด็กมากๆเลยด้วย

“พี่ถึงได้บอกไงว่าตาต้ายังเด็ก ตอนนี้ตาต้าอาจจะยังไม่คิดอะไร แต่ต่อไปมันไม่ง่ายหรอกนะ”

โซลยังเตือนให้น้องได้คิดพิจารณาใหม่ แต่คนในอ้อมแขนกลับยกเรียวแขนขึ้นกอดตอบ และ
กล่าวอ้างอย่างต้องการให้ความมั่นใจเสียอีก

“ต้ามั่นใจนะว่า ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนต้าก็ยังจะรักพี่โซลอยู่ พี่โซลอาจจะคิดว่าต้าคิดอะไร
แบบเด็กๆ อาจจะมองว่าต้ายังไม่โตพอที่จะตัดสินใจอะไรได้เอง หรืออะไรอีกมากมายก็แล้วแต่
แต่ต้ามั่นใจนะว่า หัวใจของต้าไม่เคยหลอกใครแน่ๆ”

“เด็กน้อย”

ยิ่งได้ฟังน้องพูดยิ่งตอกย้ำความขี้ขลาดของตนเอง คนที่ตนเองคิดว่ายังเด็ก กลับยอมรับใน
ความรู้สึกตนเองได้ง่ายดาย แตกต่างกับผู้ใหญ่อย่างเขา ที่คิดนั่นนี่วุ่นวาย ทั้งที่ความจริงก็แค่หา
เกราะป้องกันหัวใจตัวเองเท่านั้น นี่หรือ ทัชธร อัครบดินทร์ ขี้ขลาดยิ่งกว่าใครในโลกนี้เสียอีก

“พี่โซล แค่วันนี้ไม่ได้เหรอ?”

“หือ?”

“แค่วันนี้ ที่พี่โซลจะรักต้าโดยไม่มีข้อแม้ ไม่ต้องมีคำว่าแต่”

ตาต้าเงยหน้าสบตาพี่ที่ก้มลงมาหา วอนขอทั้งน้ำเสียงและแววตาใส โซลนิ่งอย่างตัดสินใจอยู่
ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากในสิ่งที่ตนเองได้คิดและตัดสินใจแล้ว

“ต่อไปยังต้องเผชิญอะไรอีกเยอะเลยนะเด็กดื้อ”

“ครับ แค่พี่โซลรักต้า ต่อให้ต้องเผชิญปัญหาอีกมากมายต้าก็จะสู้!”

ตาต้ายิ้มบอกอย่างใจคิด โซลมองตาใสๆกับคำพูดซื่อๆแล้วก็ต้องยอมรับแล้วล่ะว่า เขาไปไหน
ไม่รอดแล้วจริงๆ

“เฮ้อ พี่อยากเป็นเด็กอย่างตาต้าจัง จะได้ไม่ต้องคิดเยอะ คิดแค่ว่าวันนี้จะกินอะไร จะเที่ยวเล่นที่
ไหน”

“ไม่ใช่แค่นั้นสักหน่อย คิดว่าจะทำยังไงให้พี่โซลรักด้วย”

เด็กดื้อรีบแย้ง ยังไม่วายหยอดตอนท้ายเสียอีก โซลหรี่ตามองเด็กหน้าเป็นที่ยังกอดเขาแล้วยิ้ม
หวานๆส่งมาให้

“หยอดเข้าไปสินั่น แบบนี้ไม่ให้รักยังไงไหว ฮึ!”

บีบจมูกโด่งเบาๆ หนุ่มน้อยตาต้าก็ย่นจมูกใส่อย่างอารมณ์ดีกว่าเดิม ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นไป
กระซิบบอกข้างหูพี่


“อยากรักก็รักสิครับ”




TBC



•   พี่โซล อยากรักก็รักเลยเซ่ ฮา :laugh:

•   ขอบคุณทุกกำลังใจที่ติดตามเรื่องนี้ค่า :L2:

•   บวกให้ทุกบวกเมื่อบวกได้ค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๖ อยากรักก็รักเลย [๙/๕/๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 09-05-2012 21:12:31

 :L2:เปนกำลังใจจร้า อิอิ

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๖ อยากรักก็รักเลย [๙/๕/๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 09-05-2012 21:17:46

อยากรักก็รักไปเลยซิ
ชอบจริงๆเลย :กอด1:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๖ อยากรักก็รักเลย [๙/๕/๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 09-05-2012 21:29:01

ไม่รอด ไม่รอด
เสร็จตาต้าจนได้

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๖ อยากรักก็รักเลย [๙/๕/๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 09-05-2012 21:33:41

โอ้ยย มดกัดดดด

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๖ อยากรักก็รักเลย [๙/๕/๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 09-05-2012 21:49:42

ทำไมตาพี่โซลจึงได้โชคดีที่มีตาต้ามารักฟ่ะเนี่ย 555

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๖ อยากรักก็รักเลย [๙/๕/๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 09-05-2012 21:57:34

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 :m3:
ตาต้าของพี่
วันนี้น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 :-[

“อยากรักก็รักสิครับ”

รักแล้วจ้า รักมากเลย
 :impress2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๖ อยากรักก็รักเลย [๙/๕/๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 09-05-2012 21:59:12

ใช่ๆ ครับพี่โซล อยากรักก็รักสิ
ตาต้าไม่ว่าหรอก ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๖ อยากรักก็รักเลย [๙/๕/๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: Hakken ที่ 10-05-2012 18:43:28

ตาต้าน่าจะอ้อนตั้งนานแล้ว
เห็นไหมพี่โซลแพ้ลูกอ้อนอ่ะ
เป็นกำลังใจให้น้าาา
 :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๖ อยากรักก็รักเลย [๙/๕/๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 10-05-2012 23:00:28

ตาต้าน่ารัก

แอบชอบคู่ไต๋กะดิน :L2:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 10-05-2012 23:04:18

ไหนล่ะ??

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 10-05-2012 23:05:41

อั๊ยย่ะ รักกันเแล้วว

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 10-05-2012 23:08:23

อ้าวยังไม่ลง

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 10-05-2012 23:10:36

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก


“ซีราส คาเบอเน่โซวิญอง มูสแคทบูล เชนินบลอง แบล็คโอปอล์…”

เสียงตาต้าท่องชื่อพันธุ์องุ่นอยู่บนเตียงนอนกับน้องจินนี่ พอพี่พูดชื่ออะไรแปลกๆจินนี่ก็จะ
หัวเราะคิกคัก แล้วเลียนเสียงตอนท้ายซ้ำๆ พี่ชายคนสนิทเลยหัวเราะขำตามไปด้วย

“หัวเราะอะไรจินนี่ พี่จริงจังนะเนี่ย”

ตาต้าแกล้งทำเสียงเข้มแต่ริมฝีปากอมยิ้ม จินนี่ที่นอนคว่ำแล้วงอขาเตะอากาศไปมาเหมือนพี่
ทำเป็นกลอกตาไปมาแล้วหัวเราะอีก ตาต้าจึงหยิกแก้มป่องนั่นเบาๆ โซลเข้ามาในห้องลูกสาว
พร้อมนมอุ่นสองแก้ว สำหรับเด็กเล็กและเด็กโตดื่มก่อนนอน

สองพี่น้องลุกขึ้นนั่ง รับแก้วนมจากโซลมาดื่ม พอดื่มเสร็จโซลจึงพาจินนี่เข้าไปแปรงฟันใน
ห้องน้ำอีกครั้ง ส่วนตาต้าก็กลับเข้าห้องตนเองไปแปรงฟันด้วย และกลับมาที่เตียงนอนเล็กของ
น้องหนูจินนี่เมื่อทำธุระเสร็จ

“ตาต้าทำอะไรอยู่น่ะ?”

โซลเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าน้องนั่งพิงหัวเตียงอ่านสมุดบันทึกหรืออะไรสักอย่างในมือ จินนี่ที่คุณพ่อ
อุ้มมาวางลงบนเตียงก็คลานดุ๊กดิ๊กเข้าไปนอนข้างๆพี่ชายคนสนิท

“ต้ากำลังท่องชื่อพันธุ์องุ่นกับคุณลักษณะต่างๆขององุ่นในไร่พี่โซลอยู่อ่ะครับ แต่ว่าชื่อมันแปลก จำยากจัง
ทำไมมันถึงไม่ชื่อองุ่นดำองุ่นแดงธรรมดานะ ต้องญองๆบลองๆอะไรก็ไม่รู้”

บอกให้พี่ฟัง แต่ตอนหลังแอบบ่น

“ถ้าอย่างนั้นทำไมคนเราต้องแบ่งว่าเป็นเอเชีย เป็นยุโรป เป็นอเมริกัน ทำไมไม่แบ่งแค่ว่าผิวดำ
กับผิวขาว”

ตาต้าอ้าปากค้างกับคำอธิบายต่อยอดของพี่ พอเห็นว่าพี่กลั้นขำเลยรู้ว่าพี่แกล้ง

“พี่โซลอ่ะ!”

โซลโยกศีรษะน้องอย่างเอ็นดู ตาต้าที่แสดงความรู้สึกทุกอย่างชัดเจนตรงไปตรงมา กล้าที่จะ
เผชิญทุกปัญหาที่จะมีมาในภายภาคหน้า ตาต้าที่น่ารักของเขา

โซลเอนกายลงนอนข้างลูกสาวตัวน้อย ท้าวแขนข้างหนึ่งพยุงตัว อ่านนิทานก่อนนอนให้ลูกฟัง
โดยมีตาต้านั่งอยู่อีกฝั่ง มือเล็กป้อมของน้องจินนี่ยังจับมือพี่ไว้ ส่วนอีกข้างก็อยู่ในมือใหญ่ของ
คุณพ่อขา เมื่อเห็นว่าลูกเริ่มง่วงโซลจึงลุกขึ้นห่มผ้าให้ จัดที่จัดทางให้ลูกอย่างเรียบร้อย ตาต้า
มองการกระทำของพี่เพลิน พี่ยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีของเขาเสมอ และที่เพิ่มมาอีกตำแหน่ง
คุณพ่อที่แสนดีของน้องจินนี่

เมื่อกล่อมลูกสาวเข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว โซลจึงจูบราตรีสวัสดิ์ที่หน้าผากลูกน้อย เกลี่ยแก้มใสเบาๆ
ยิ้มอบอุ่นยังติดริมฝีปาก เงยหน้ามองน้องก็เห็นว่าส่งยิ้มมาให้เขาเช่นกัน

ตาต้าโน้มตัวลงหอมแก้มน้องสาวตัวน้อยที่นอนหลับปุ๋ยไปแล้ว โซลที่ยังไม่ได้ผละห่างไปไหน
จึงทำให้อยู่ใกล้น้องเพียงปลายผม ตาต้าขยับนั่งตัวตรงว่าจะบอกราตรีสวัสดิ์พี่ด้วย แต่พี่ก็ชิงพูด
ขึ้นมาเสียก่อน

“ใส่น้ำหอมตอนกลางคืนด้วยหรือเราน่ะ”

“ต้าเปล่าใส่นะ”

ตาต้าเลิกคิ้วงุนงง หนุ่มน้อยก้มลงสูดดมแขนตัวเองฟุดฟิด แถมยังยกเสื้อขึ้นดมพิสูจน์กลิ่นอีกทีด้วย

“สงสัยกลิ่นสบู่มั้งครับ ต้าเพิ่งอาบน้ำมา หอมเหรอ?”

ถามพี่พร้อมยื่นแขนไปตรงหน้า โซลมองแขนเรียวเล็กนั้น ก่อนจะมองหน้าน้อง แล้วยิ้มมุมปาก

“ยั่วกันหรือไง เด็กน้อย”

“บ้า พี่โซลอ่ะ”

ตาต้าจะงอแขนกลับเพราะความเขิน เขินกับสายตากรุ้มกริ่มของพี่ที่มองมานั่นล่ะ โซลจับมือน้อง
ไว้ก่อนที่น้องจะถกกลับ ยึดให้เหยียดตรงอยู่ท่าเดิมอย่างเมื่อครู่ ก่อนจะสบตากลมโตที่มองมา
อย่างแปลกใจ ก้มลงไปสูดกลิ่นหอมจากแขนเล็ก ตาต้าชะงักจะดึงแขนกลับอีกรอบ แต่โซลก็ยัง
ไม่ปล่อย ค่อยไล้ลมหายใจอุ่นๆไปตามแขนเรียวเล็กนั้น ขึ้นไปที่ต้นแขน คอ และจบลงที่แก้ม
กดจมูกสูดกลิ่นหนักๆยั่วอารมณ์คนหน้าแดง

“หอมมาก…”

กดย้ำซ้ำอีกครั้ง พิสูจน์ให้รู้ว่าหอมอย่างที่พูดจริงๆ แก้มแดงๆนั่นยิ่งแดงเข้าไปอีก เวลาน้องเขิน
ก็น่ารักดีไม่หยอก พอได้เผยใจก็ชักจะไม่อยากห้ามใจ โซลเหลือบมองลูกสาวที่ยังหลับอยู่ ก่อน
จะลุกขึ้นยืน ยื่นมือให้น้องจับ ตาต้าส่งมือไปจับมือพี่ ก่อนจะพากันเดินออกจาห้องจินนี่น้อยไป

ก่อนจะพาน้องไปส่งห้อง โซลก็แวะบอกนุ่นที่ดูทีวีอยู่ชั้นล่างว่าตนเองจะเข้านอนแล้ว ละครจบ
ให้ช่วยดูน้องด้วย เมื่อสั่งการอะไรเสร็จสรรพจึงพาน้องมาส่งที่ห้อง ซึ่งมันก็ไม่ได้ไกลจากห้อง
จินนี่สักนิด

ตาต้าเปิดประตูเข้าห้องไป ก่อนที่จะได้ปิดประตูคนเป็นพี่ก็ดันประตูไว้ แล้วจูบราตรีสวัสดิ์พี่ชาย
คนสนิทของลูก แต่ต่างกันที่จูบจินนี่ที่หน้าผาก แต่จูบพี่ชายจินนี่ที่…ปาก

“ราตรีสวัสดิ์ เด็กดื้อ”



++++++++++++



เช้าวันต่อมาโซลยังมาทำงานเป็นปรกติเช่นทุกวัน ตาต้ากับจินนี่ก็ยังตัวติดกันดังเช่นทุกที แต่ที่
ดูจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยก็คงเป็นโซลเองที่อยากจะทำตัวติดกับน้องชายที่น่ารักบ้าง ดังนั้นพอน้อง
ขอมาเดินเที่ยวที่ไร่ก็ได้รับอนุญาตในทันที เพราะคนที่จะคอยดูแลอยู่ไม่ห่างก็คือตนเอง

พอถึงเวลาทานกลางวัน โซลพาตาต้ากลับมาที่สำนักงานที่จินนี่กับนุ่นรออยู่ก่อนแล้วพร้อม
อาหารกลางวัน ทำให้วันนี้ทั้งสามคนได้อยู่ทานข้าวด้วยกันครบทุกมื้อเป็นครั้งที่สองหลังจาก
ครั้งแรกที่จินนี่กับตาต้าแอบไปตะลุยไร่ก็ไม่เคยได้ทานข้าวพร้อมกันในช่วงเช้ากับกลางวันเลย
จะมีก็แต่หลังเลิกงานที่โซลกลับบ้านเท่านั้น

หลังจากทานข้าวกันเรียบร้อย โซลก็ไม่ได้เข้าไปในไร่อีก อยู่เคลียร์งานในสำนักงานโดยมีลูก
สาวกับพี่ชายคนสนิทของลูกที่อยู่เป็นเพื่อนด้วย มองลูกสาวกับตาต้าเล่นกันแล้วก็แอบสงสาร
น้องขึ้นมา มาที่นี่ได้แต่เที่ยวเล่นในไร่ ไม่ก็ไปเล่นในหมู่บ้านใกล้ๆกับกายและแก้ว ท่าทางน้อง
คงเบื่อ ช่วงนี้ไร่ใกล้เคียงมีจัดงานเลี้ยงกันบ่อย นี่ก็มีอีกงานที่ใกล้จะถึงในไม่กี่วันนี้ และโซลเอง
ก็ได้รับเชิญไปร่วมงานเสียด้วย โซลจึงเอ่ยถามน้อง เผื่อว่าน้องอยากไป

“วันพุธนี้ ที่ไร่คุณวิชิตคนรู้จักของพี่ เขาจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับลูกสาวเขาที่กลับมาจาก
ต่างประเทศ ตาต้าจะไปกับพี่ไหม?”

ตาต้าที่นั่งหันหลังชนกับจินนี่อ่านหนังสืออ่านเล่นอยู่ หันมามองพี่ ก่อนทำท่าคิด

“อืมมม เหมือนงานต้อนรับพี่โซลเมื่อหลายปีก่อนเลยเนอะ แต่ว่าไม่เอาดีกว่าครับ เดี๋ยวต้าไปทำ
เปิ่นในงานแล้วจะขายหน้าเขาแย่”

หนุ่มน้อยยิ้มแหย ก่อนจะหันไปถามแนวร่วมที่เอาหัวกลมๆมาชนหลังพี่สบายอารมณ์

“จินนี่ไปไหมครับ?”

“ไม่ค่ะ จินนี่จะอยู่กับพี่ตาต้า”

น้องหนูจินนี่ส่ายหัวไปมา บทสรุปจึงออกมาว่าพี่ไม่ไป จินนี่ก็ไม่ไปค่ะ

โซลที่เอ่ยปากชวนแล้วน้องไม่อยากไปก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก หันกลับมาสนใจงานที่ทำค้างอยู่ต่อ
พิมพิกามาเคาะประตูห้อง ก่อนจะบอกกับโซลว่ามีแขกมาหา โซลจึงให้เชิญที่โซฟารับแขกด้าน
นอก ก่อนจะตามพิมพิกาออกไปรับแขก

เด็กเล็กกับเด็กโตมองหน้ากันอย่างสงสัย ก่อนจะพากันวางหนังสือในมือลง แล้วแอบไปส่องดู
แขกที่มาหาโซลตรงประตู เห็นว่าเป็นหญิงสาวสวยท่าทางมาดมั่น พูดคุยสนิทสนมกับพี่โซล
ของตาต้าเป็นอย่างดี

ลองสอบถามพี่พิมพ์ดูก็ได้ความว่าคุณผู้หญิงคนสวยคนนั้นคือน้องสาวคุณวิชิตที่พี่พูดถึงไปเมื่อ
ครู่ รู้จักกับพี่โซลของตาต้ามานานมากแล้ว และจากปากคำของพี่พิมพ์ ก็ดูเหมือนกับว่าทั้งคู่จะ
กำลังคบหาดูใจกันอยู่… ว่ายังไงน้า!!!!

หลังจากคุณคนสวยกลับไปแล้ว ตาต้าก็เดินเข้าไปหาคนเป็นพี่ในทันที

“พี่โซล”

“หือ ว่าไงเด็กดื้อ”

ตาต้าที่กำลังจะนั่งลงแทนที่คุณคนสวยชะงักกับการเรียกของพี่ ก่อนทำปากจู๋เหมือนไม่พอใจ

“ชอบเรียกต้าแบบนี้จัง”

“แล้วไม่ดื้อหรือไงล่ะ?”

จนต่อคำพูด เลยขอไม่ตอบโต้ เชอะ!

“พี่โซล งานเลี้ยงที่ไร่คุณวิชิตอ่ะ ต้าขอไปด้วยได้ไหม?”

หนุ่มน้อยเลี่ยงมาเปิดประเด็นในทันที โซลมองหน้าน้องอย่างแปลกใจ ก็เมื่อครู่น้องเพิ่งบอก
ปฏิเสธไปไม่ใช่หรือ ทำไมเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะนี่

“นึกยังไงเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะ?”

“ก็ต้าอยากลองไปดูไง แบบอยากรู้ว่ามันจะเหมือนงานของพี่โซลไหม”

ข้ออ้างฟังไม่ขึ้น แต่ท่าทางอยากจะไปนั่นพอกล้อมแกล้มไปได้อยู่

“อืม อย่างนั้นคงต้องหาชุดใส่ก่อน”

“งานมันหรูมากเหรอ?”

พอได้ยินพี่พูดแบบนั้น ท่าทางกระตือรือล้นเมื่อครู่ก็กลายเป็นห่อเหี่ยวลงในทันที ตาต้าไม่ชอบ
ที่ต้องใส่ชุดหรูแล้วยืนปั้นหน้า มันเหนื่อย

“เปล่าหรอก แต่เราก็ต้องให้เกียรติเจ้าของงานโดยการแต่งตัวสุภาพ”

“งั้นไปเลยไหมครับ”

โซลมองน้องขำๆ บทอยากจะไปก็ไม่รอใครเลยนะคนนี้

“ใจร้อน”

“ก็ต้าอยากเตรียมความพร้อมไว้ก่อนนี่นา จะได้ไม่อายเขา” คนเป็นน้องให้เหตุผล

“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เราเข้าเมืองกัน พาจินนี่ไปเที่ยวด้วย”

“ครับผม”

ตอบรับสีหน้าแย้มยิ้ม แต่ภายในใจกำลังหมายมาด

‘คุณผู้หญิงคนสวย อย่าคิดว่าจะยุ่งกับของๆต้าได้ง่ายๆนะ’


++++++++


วันต่อมาโซลก็พาลูกสาวกับน้องชายเข้าไปในตัวเมือง เพื่อหาชุดให้น้องใส่ไปงาน โซลพาทั้ง
สองคนพี่น้องเข้าร้านของคนรู้จัก ตาต้าลองชุดนั้นเปลี่ยนชุดนี้อยู่นาน โดยมีโซลกับจินนี่เป็นคน
ดูความเหมาะสมให้ จนโซลพยักหน้าพอใจและจินนี่ชูนิ้วโป้งทั้งสองข้างให้ถึงได้ชุดใส่ไปงานมา
ชุดหนึ่ง หลังจากซื้อชุดแล้ว ทั้งสามคนก็เดินเที่ยวแถวนั้นอยู่สักพัก ซื้อของกินของใช้เล็กน้อย
ก่อนขึ้นรถกลับไร่กัน


เมื่อวันงานมาถึง ตาต้าในชุดสูทลำลองทันสมัยเหมาะกับวัย มาพร้อมผ้าพันคอเส้นเล็กๆที่ตาต้า
เอามาผูกไขว้กันหลวมๆเพิ่มความมั่นใจ ขอสักนิดเถอะ ไม่อย่างนั้นมันไม่มั่นใจจริงๆ แต่ที่แน่ๆ
คงไม่มีใครดูดีเท่าพี่โซลของเขาแล้ว ร่างกายสูงใหญ่ดูสมส่วน มาดเท่ในชุดเสื้อเชิ้ตธรรมดาทับ
ด้วยสูทผ้านิ่มและกางเกงยีนส์สีดำ ลดความเป็นทางการมากจนเกินไป พอเดินมากับลูกน้องมือ
ขวาอย่างพี่ดินแล้วมันใช่จริงๆ กินกันไม่ลงเลย แล้วตาต้าล่ะ

“เป็นอะไรอีกล่ะ ตาต้า?”

“………….” หนุ่มน้อยส่ายหน้าแล้วเดินไปขึ้นรถ ไม่พูดไม่จา ก็คนมันอิจฉาอ่ะ



++++++++++++



เมื่อโซลกับตาต้าและดินมาถึง คนก็เริ่มทยอยมากันแล้ว โซลพาน้องและดินไปทักทายเจ้าของ
งาน พร้อมของขวัญแสดงความยินดีเล็กๆน้อยๆในมือ พูดคุยกันได้ไม่กี่คำคุณคนสวยที่ตาต้า
เรียกก็มาพาพี่โซลของตาต้าไปที่โต๊ะของเธอ ตาต้าไม่กล้าเดินตามเพราะไม่รู้จักใครสักคนใน
งาน ยังดีที่มีพี่ดินมาด้วย ไม่อย่างนั้นตาต้าคงเคว้ง ถึงพี่จะมองมาทางเขากับพี่ดินบ่อยๆ แต่พี่ก็
ไม่ได้ลุกจากโต๊ะสาวๆพวกนั้นมา

“พี่ดิน ต้าหิวอ่ะ เราไปหาอะไรทานกันดีกว่า”

บอกกับพี่ดินอย่างนั้นแล้วเดินนำไปก่อนโดยไม่รอ เพราะยังไงพี่ดินก็ต้องตามมา ไม่เหมือนใคร
บางคนหรอกที่มัวแต่คุยสาว ไม่ได้โกรธ แค่น้อยใจเล็กน้อย แค่เล็กน้อยเท่านั้น

ตาต้าเดินนำดินมาที่โซนอาหารและเครื่องดื่ม เครื่องดื่มมีบริกรคอยเดินเสิร์ฟทั่วงานอยู่แล้ว และ
ยังมีคนที่ยืนอยู่ประจำคอยผสมเครื่องดื่มตามที่แขกในงานต้องการอีกด้วย

ตาต้าไปตักอาหารสองสามอย่างให้ดินถือไปหาโต๊ะสำหรับนั่งทาน ดินจึงต้องเดินไปหาโต๊ะ
อย่างที่ตาต้าบอก พอได้อาหารคาวแล้วตาต้าจึงเลื่อนไปที่ขนมหวาน ขณะที่กำลังเลือกว่าจะ
ทานอันไหน ใครบางคนก็มายืนซ้อนหลัง พอตาต้าหันกลับจึงแทบจะชนกับคนนั้น กำลังจะเอ่ยขอ
โทษ แต่คำนั้นก็ติดอยู่แค่ริมฝีปาก เมื่อเห็นว่าคนที่ตนเองเกือบชนนั้นคือใคร

คุณคนนั้น คนที่เจอที่น้ำตก คนที่พี่โซลบอกว่าเป็นคนไม่น่าคบหา คุณปรเมศวร์

ตาต้าเผลอก้าวถอยหลัง ก่อนจะหยุดเมื่อรู้ตัวว่ามันเสียมารยาท ปรเมศวร์มองเด็กหนุ่มแล้วยกยิ้ม
ถือแก้วไวน์เดินเข้าหาเนิบช้า เข้าไปยืนข้างตาต้าหันหน้าเข้างานแล้วพูดกับเด็กหนุ่ม ทำเหมือน
ยืนใกล้กันเฉยๆเท่านั้น

“คนไร่นั้นบอกอะไรเธอมาล่ะเด็กน้อย ฉันคิดว่าเธอไม่ควรฟังความข้างเดียวนะ”

“…………..”

ตาต้ายังเงียบไม่ได้ตอบอะไรไป ก็เขาไม่ได้หันมาพูดกับตาต้านี่นะ พูดกับใครก็ไม่รู้

“นี่ โซลมันบอกกับเธอว่ายังไงเหรอ เรื่องระหว่างฉันกับมันน่ะ?”

พอเห็นว่าเด็กหนุ่มไม่ต่อคำของตนเอง ปรเมศวร์จึงยกแก้วไวน์ขึ้นกระดกก่อนหันมามองเด็กหนุ่ม
ตรงๆพร้อมยิงคำถาม ตาต้ามองคนที่ยืนข้างๆ หรี่ตาเล็กน้อย ก่อนจะตอบคำถามนั้นไปอย่างเกินจริง

“ก็บอกว่าคุณมันตัวอันตราย ไม่น่าคบหา เจ้าเล่ห์เพทุบาย หลอกลวง เชื่อไม่ได้ และรวมทุกสิ่ง
อย่างที่ไม่ดีไว้ภายใต้ใบหน้าที่ดูดีนั่น”

“ขนาดนั้นเชียว”

ปรเมศวร์เลิกคิ้วเหมือนแปลกใจ แต่จริงๆแล้วกลับกำลังกรุ่นในอก โดนเด็กนี่หลอกด่าอีกแล้วใช่ไหม!

“แค่แย่งเมียมันมาแค่นี้ มันถึงกับสาปส่งฉันเลยเรอะ”

ทำน้ำเสียงเย้ยหยันเต็มทีจนคนฟังแทบเท้ากระตุก ถ้าไม่เห็นว่าอายุมากกว่าคงได้วางมวยกันแน่
มาดูถูกพี่โซลของเขาได้อย่างไรกัน เขาไม่สนหรอกว่าคนๆนี้จะไปขึ้นเขาลงห้วยหรือนรกสวรรค์
ที่ไหนกับภรรยาเก่าของพี่ แต่มาพูดแบบนี้มันแย่ไปหน่อย แย่งคนรักของคนอื่นแล้วยังไม่สำนึก
แถมยังทับถมเขาซ้ำอีก น่ารังเกียจจริงๆ

“ตาต้า!!”

โซลที่กว่าจะหลุดจากบรรดาสาวๆมาได้ตามหาน้องเสียทั่วงาน พอไปถามดินก็ได้คำตอบว่าน้อง
ไปตักอาหาร ให้ดินถือมาแล้วส่วนหนึ่ง บอกให้เอามาวางและเฝ้าไว้ โซลจึงรีบมาที่โซนอาหาร
ทันที และยิ่งต้องรีบเข้ามาหาน้องเมื่อเห็นว่าน้องอยู่กับใคร

“มีอะไร?”

โซลมองปรเมศวร์อย่างจับผิด ตาต้ามองหนุ่มตัวสูงที่ชูแก้วไวน์ในมือกวนๆแล้วหันกลับมาส่าย
หน้าให้พี่ โซลส่งสายตาข่มขู่ปรเมศวร์ก่อนจูงมือน้องออกห่างตัวอันตราย



+++++++++++



“ไปอยู่ใกล้มันทำไม!?”

พอหาที่สงบได้โซลก็เปิดประเด็นทันที สีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด ตาต้ากอดอกมองหน้าพี่
กลับเขม็ง ไม่ค่อยพอใจกับท่าทีแบบนี้ของพี่ เหมือนเขาทำผิดทั้งที่เขายังไม่ทันจะทำอะไร และ
ที่สำคัญ คำพูดของผู้ชายที่ชื่อปรเมศวร์นั่นยังก้องอยู่ในหู คนๆนั้นแย่งพี่จารุไป

“ต้าอยากอยู่ใกล้เขาที่ไหนล่ะ เขาเข้ามาหาต้าเองต่างหาก”

“มีขาแล้วทำไมไม่เดินหนี”

“เอ๊ะ! พี่โซล โมโหอะไรแล้วมาพาลเอากับต้าเนี่ย!”

ตาต้าว่าหน้าเริ่มงอ โซลถอนหายใจยาว พยายามที่จะใจเย็นลง รั้งตัวคนที่กอดอกหันหลังให้
ตนเองหันกลับมาหา ค่อยพูดกับน้องอย่างมีเหตุมีผล

“ปรเมศวร์… เขาเป็นคนไม่ดี”

“รู้แล้ว และรู้แล้วด้วยว่าเพราะอะไร” คนพูดยังหน้างออยู่ เสียงก็ยิ่งไปกันใหญ่

“เพราะอะไร?”

โซลขมวดคิ้วกับคำว่า ‘รู้แล้วว่าเพราะอะไร’ ของน้อง นี่ปรเมศวร์เป่าหูอะไรมาล่ะนี่

“เขาแย่งพี่จารุไปใช่ไหมครับ พี่โซลเลยเกลียดเขา…”

คนพูดเสียงเริ่มเปลี่ยนเป็นหงอยลงถนัดตา หน้าที่งออยู่เมื่อครู่ก็จ๋อยตาม โซลเหลียวมองรอบ
กายก่อนจะรั้งตัวบางเข้ามากอด น้องกำลังกังวลเรื่องจารุอย่างนั้นหรือ หรือเขาเข้าใจผิด แต่ถึง
จะเข้าใจผิดหรือถูก โซลก็ไม่อยากเห็นน้องเสียใจแม้สักนิด

“นั่นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นตาต้า… คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจนะ เข้าใจใช่ไหม?”

ตาต้าพยักหน้ารับคำเบาๆ เขาไม่ควรเชื่อคนที่เพิ่งพบเจอกันไม่กี่ครั้งมากกว่าคนที่รู้จักกันมา
เกือบทั้งชีวิต ก็ไม่อยากจะเก็บมากังวลหรอกเรื่องพี่จารุน่ะ ก็แค่อดีต ตาต้าต่างหากที่เป็น
ปัจจุบันของพี่โซล และจะเป็นอนาคตเพียงหนึ่งเดียวของพี่โซลด้วย

โซลคลายอ้อมแขนเมื่อรู้สึกว่าตนเองกับน้องจะเข้าใจไปในทางเดียวกันแล้ว ก่อนจะแตะข้อศอก
น้องเป็นเชิงให้เดินเข้างานไปด้วยกัน งานเลี้ยงค่ำคืนนี้ยังอีกยาว…



TBC


 
•   มาไว

•   ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ บวกทุกบวกเมื่อบวกได้ค่ะ :กอด1:

•   พบกันอีกครั้งในวันเสาร์ค่ะ

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 10-05-2012 23:15:27

เง้ออออ อีกแล้วอ่า :m17: ขออภัยรอบสองค่ะ o1

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 10-05-2012 23:16:02

เหมือนมาม่าเริ่มมาเยือนนิดๆเลย

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 10-05-2012 23:27:05

แหม่ๆๆ ไอ้คุณปรเมศวร์
ขอเรียกสั้นๆว่า"ไอ้เปรต"คงได้ใช่มั้ยเคอะ
 o18

ชิชะ จะมายุยงตาต้าของพี่โซล
ไวไป 100 ปีแล้วเฟร้ยยยยยยยยยยยยยย
 :angry2:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: Hakken ที่ 10-05-2012 23:27:35

ตาต้าจะมากันท่าเขาอ่ะดิ
 :laugh: o18 :laugh:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 10-05-2012 23:34:42

นอกจากมาแย่งแฟนแล้ว
มันเลวเรื่องอะไรอีก อยากรู้จัง

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 11-05-2012 00:05:14

ตาต้ากะตามมาสกัดดาวยั่วชิมิ
จัดหนักเลยนู๋ พี่โซลของนู๋อย่ายอมให้ใครง่ายๆ
แต่อิคุณไร่ข้างๆเนี๊ยยังไง
อย่ายุแยงตะแคงรั่วนะ เดี๋ยวจะเจ็บแบบไม่รู้ตัว
ฮ่าๆๆๆ><

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 11-05-2012 05:16:36

พี่โซลหึงล่ะสิ?  :m12:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 11-05-2012 06:52:08

  น้องตาต้ามาคุม(ว่าที่)สามี หรือ มาให้(ว่าที่)สามีคุมเนี่ยยย 555" เผลอหาย เผลอหาย ฮิฮิ
  +เป็ด ค่า

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 11-05-2012 13:50:41

พี่โซลหึงใช่ม๊า :z2:

บวกเป็ด

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๗ ความลับ ความรัก :::๑๐.๕.๒๕๕๕:::
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 11-05-2012 15:11:26

หึงกันไปหึงกันมา o16

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๘ แผนร้าย แค่ปลายเล็บ (๑๒.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 12-05-2012 09:40:48

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๘ แผนร้ายแค่ปลายเล็บ


เมื่อกลับเข้ามาภายในงาน โซลก็ไม่ปล่อยให้น้องห่างตัว คอยดูแลใกล้ชิดตลอด พาไปแนะนำ
กับสาวๆที่โต๊ะของคุณคนสวย แล้วย้ายมานั่งที่โต๊ะคนรู้จักที่อยู่ถัดไป ถึงคราวนี้ไม่ว่าตาต้าจะทำ
อะไร อยากได้อะไรไม่ต้องลุกไปไหน เพราะพี่จัดการให้ทุกอย่าง แม้แต่คุณคนสวยมาเชิญไป
ร่วมโต๊ะ พี่โซลของตาต้ายังบอกปฏิเสธ แหมะ! คุณปรเมศวร์นี่ก็มีประโยชน์เหมือนกันแฮะ


++++++++


สวนหย่อมในมุมลับตาที่ห่างจากบริเวณที่จัดงานไม่มากนัก ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังโรมรันพันตูกัน
อย่างร้อนแรง ร่างอวบอิ่มถูกผลักดันแนบชิดต้นไม้ด้านหลัง ริมฝีปากเบียดชิดประกบติดแทบลืม
หายใจ มือหนาของชายหนุ่มเลื่อนรั้งชายกระโปรงยาวพลิ้วไหวขึ้นเหนือต้นขา สอดมือเข้าไปดึง
รั้งชั้นในตัวน้อยลงอย่างร้อนรน ก่อนจะขยับแทรกกายเข้าไปในคราวเดียว ร่างสาวสะดุ้งเฮือกรับ
ความดุดัน ก่อนแขนเรียวเสลาต้องกอดเกี่ยวต้นคอหนาของอีกคนเพื่อหาหลักยึด แผ่นหลังขาว
เนียนเสียดสีกับเปลือกไม้หยาบเมื่อชายหนุ่มขยับร่างกายเข้าออก ยิ่งเพิ่มความร้อนแรงของการ
ร่วมรักในครั้งนี้มากขึ้นไปอีก กายชายขยับโยกถาโถมเร่งเร้า เพียงไม่นานความสุขสมในเพลิง
อารมณ์ก็มาเยือนคนทั้งคู่ ร่างสวยอวบอิ่มกระตุกถี่ ช่องทางบีบรัดรีดเคล้นทุกหยาดหยดแห่ง
ชีวิตจากกายชายจนหมดสิ้น…

เมื่อพายุอารมณ์ของคนทั้งคู่จบลง ฝ่ายหญิงจัดเสื้อผ้าผมเผ้าเสร็จจึงเอ่ยปากถามคนที่กำลังรูด
ซิปกางเกงเชื่องช้า เหมือนยังอยากจะต่ออีกสักรอบ

“คุณมีอะไรปรเมศวร์ ทำไมต้องดึงฉันมาในที่แบบนี้ เดี๋ยวโซลเห็นเข้าจะว่ายังไง”

สาวสวยกอดอกท่าทางไม่พอใจ ปรเมศวร์ อินทรลักษณ์ ศัตรูหมายเลขหนึ่งของโซล ทัชธร
เยื้องกรายเข้าไปใกล้สาวสวย แตะนิ้วเชยคางเชิดๆนั่นให้หันมาหาตนเอง ยิ้มเจ้าเล่ห์ติดที่มุม
ปาก สาวสวยสะบัดหน้าหนีไม่อยากให้แตะ ปรเมศวร์จึงโคลงศีรษะไปมาไม่ใส่ใจ

“ว่ายังไง ที่พามานี่ไม่ใช่แค่อยากหรอกใช่ไหม?”

สาวเจ้ายังถามย้ำ ถ้ายังโยกโย้จะไม่อยู่รอฟังแล้ว

“อย่าเพิ่งใจร้อนนักสิ แวรี่ ผมกำลังมีข้อเสนอดีๆมาให้คุณนะ”

ปรเมศวร์เอ่ยเนิบนาบกวนอารมณ์ แวรี่ หรือวิจิตรา น้องสาวของนายวิชิต เจ้าของไร่ที่จัดงาน
เลี้ยงในวันนี้ และคือคนๆเดียวกับที่ตาต้าเรียกว่าคุณคนสวยอีกด้วย สองคนนี้มีความสัมพันธ์ทาง
ร่างกายกันมานาน จนรู้ใจรู้กายกันไปเสียทุกซอกทุกมุมแล้วกระมัง

“ข้อเสนออะไร?”

วิจิตราหรี่ตามองคนมีข้อเสนออย่างค้นคว้า มาอีท่านี้คงจะไม่มีหรอกความคิดดีๆน่ะ

“คุณว่า…แขกในงานนี้รู้จักไอ้โซลมันเยอะไหม?”

ปรเมศวร์ยังถามต่อ ทำให้วิจิตรายิ่งงงหนักว่ามันเกี่ยวกับข้อเสนอที่อีกฝ่ายว่ามาตรงไหน

“เกี่ยวอะไรกับข้อเสนอของคุณ?”

“ก็… ผมเห็นว่าคุณเฝ้ารักเฝ้ารอไอ้โซลมันมานานมากแล้ว เลยอยากจะช่วย”

“อยากจะช่วยฉัน หรืออยากจะทำร้ายโซลกันแน่”

วิจิตราเหยียดปากอย่างรู้ทัน ปรเมศวร์ยกยิ้มแสยะ แน่ล่ะว่ามันต้องเป็นแบบนั้น

“ที่จริงมันก็ทั้งสองอย่างนั่นล่ะนะ ผลประโยชน์ร่วมกันไงครับคนสวย”

คนประเภทนี้ แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว วิจิตราเบ้ปากหมิ่นท่าทางชั่วร้ายที่ปรเมศวร์แสดง
ออกมา ใช่ว่าเธอจะอยากผูกสัมพันธ์กับคนประเภทนี้หรอก แต่วัวเคยค้าม้าเคยขี่ มันก็หนีกันไม่พ้น

“จะให้ทำยังไง”

สุดท้ายคนอย่างวิจิตราก็ต้องเลือกผลประโยชน์ของตนเองมาก่อนทุกสิ่งอยู่แล้ว ไม่รู้หรอกว่า
ปรเมศวร์จะได้อะไรจากการที่เขาบอกว่าจะช่วยเธอ แต่ถ้ามันช่วยเธอได้จริงๆก็เป็นผลประโยชน์
ของตัวเธอเอง ทำตัวสวยมาดมั่น ให้ตนเองมีค่าในสายตาเขามาก็เนิ่นนาน แต่ก็ไม่เห็นเขาจะให้
ความสนิทสนมมากไปกว่าเพื่อนคนหนึ่ง ครั้งนี้เธอจะเสี่ยง เสี่ยงกับคนเลวๆอย่างปรเมศวร์นี่ล่ะ
เพื่อให้ได้ ทัชธร อัครบดินทร์ มาเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว

พอได้ยินคำตอบรับจากวิจิตราตามที่ต้องการ รอยยิ้มเหยียดหยันจึงปรากฎที่ริมฝีปากของ
ปรเมศวร์ วิธีนี้อาจจะดูพื้นๆ แต่มันได้ผลชัวร์ๆ จงรับความหวังดีเล็กๆน้อยๆจากฉันไว้เถอะ ไอ้โซล!!



++++++++++++



ภายในงานเลี้ยงตาต้าที่นั่งฟังคนนั้นคนนี้คุยกันก็ชักเบื่อ ก็พูดแต่เรื่องที่เขาฟังไม่รู้เรื่องทั้งนั้นเลย
นี่ บางทียังแอบนินทาภรรยาตัวเองให้เพื่อนฟังอีก พี่โซลก็ยังมีอารมณ์ไปยิ้มขำกับเขา ส่วนโซล
ที่เห็นว่าน้องท่าทางจะเริ่มเบื่อจึงกระซิบบอกให้รอสักพักแล้วจะพากลับ เพราะเพิ่งมาได้ไม่นาน
จะกลับเลยก็ดูจะเป็นการเสียมารยาทไป

วิจิตรา หรือคุณคนสวยที่ตาต้าเรียกเดินมาที่โต๊ะของโซลพร้อมบริกรที่ถือถาดใส่เครื่องดื่มเดิน
ตามมาด้วย ทุกคนในโต๊ะหันไปมองเธอที่ยิ้มหวานมาแต่ไกล

“แวรี่เอาเครื่องดื่มมาให้น่ะค่ะ สูตรนี้เคยทำให้โซลเขาชิม เห็นบอกว่ารสชาติดีเลยอยากให้ทุก
คนได้ลองกัน”

วิจิตรายิ้มหวานก่อนจะให้บริกรวางแก้วเครื่องดื่มสีสวยให้ทุกคนในโต๊ะ ส่วนตัวเธอยกมาให้โซล
ด้วยตนเอง

“ขอบคุณครับ”

โซลรับแก้วเครื่องดื่มสีสวยจากสาวเจ้าแล้วยิ้มขอบคุณ ตาต้ามองพี่กับคุณคนสวยสลับกันไปมา
เมื่อครู่คุณคนสวยต้องการประกาศเป็นนัยๆสินะว่าสนิทกับพี่มาก พี่โซลนี่ก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องอยู่ได้ ชิ!

“น้องตาต้าอยากลองชิมดูไหมคะ?”

วิจิตรายังมีมีน้ำใจดีชวนน้องชายของคนที่ตนเองรู้สึกพิเศษ ตาต้าส่ายหน้าว่าไม่เอาแล้วขอบคุณ
ในน้ำใจนั้นของเธอไป

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆตามกำหนดของมัน ตาต้าที่นั่งจิ้มผลไม้ในจานเล่นเพราะเริ่ม
เบื่อ แต่คราวนี้เบื่อที่พี่เอาแต่คุยกับคุณคนสวยที่ขอมานั่งร่วมโต๊ะนี้ด้วย แต่เพราะตาต้านั่งติดกับ
โซล จากที่ทำหน้าเหม็นเบื่อก็ต้องเลิกคิ้วแปลกใจ เพราะรู้สึกว่าพี่จะอยู่ไม่นิ่งเอาเสียเลย หันไป
มองคนเป็นพี่ที่นั่งข้างกายก็เห็นว่าสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“ตาต้า เดี๋ยวพี่ไปห้องน้ำแป๊บนึงนะ อยู่กับพี่ดินไปก่อน พี่กลับมาค่อยกลับบ้านกันนะครับ”

ตาต้าพยักหน้ารับ รู้สึกแปลกใจกับท่าทางกระสับกระส่ายของพี่ เกิดอะไรขึ้นน่ะ พี่ปวดท้องหรือ?

“โซลจะไปไหนคะ?”

โซลที่ลุกจากเก้าอี้หยุดชะงัก เมื่อวิจิตราเรียกไว้

“ผมจะไปห้องน้ำหน่อยน่ะครับ”

“แวรี่ไปด้วยคนค่ะ”

ว่าแล้วเธอก็ลุกจากเก้าอี้ไปหาโซล ถึงจะรู้สึกแปลกๆแต่ก็ไม่ได้แย้งอะไร เพราะตอนนี้โซลอยาก
ได้น้ำเย็นๆมาดับความร้อนรุ่มในกายที่กำลังเพิ่มขึ้นให้มันคลายลง มากกว่าที่จะมาสนใจว่าใคร
จะไปใครจะมา โซลกับวิจิตราเดินลับไปแล้วแต่ตาต้าก็ยังมองตามไล่หลัง จนดินเข้ามานั่งลง
ข้างๆแทนที่โซล ตาต้าจึงละความสนใจจากทางที่พี่เดินไปมาหาดินแทน



++++++++++



“พี่ดิน พี่โซลไปนานจัง เราไปตามกันดีไหม?”

ตาต้าที่เห็นว่าพี่หายไปนานผิดปรกติ กอปรกับที่เห็นท่าทางกระสับกระส่ายของพี่ก่อนที่จะไป
เข้าห้องน้ำยิ่งทำให้เป็นห่วง หรือพี่จะไม่สบายมากถึงได้หายไปนาน

“อืม ลองโทรหาดูก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวเราไปแล้วนายกลับมาจะไม่เจอกันเสียเปล่าๆ”

ดินเสนอทางออก กดโทรศัพท์หาคนเป็นเจ้านาย มีเสียงสัญญาณตอบรับ แต่ไร้คนรับ ตาต้ามอง
ดินที่ถือโทรศัพท์แนบหูอยู่แต่ยังไม่พูดเสียทีอย่างต้องการคำตอบ เมื่อสัญญาณตัดไปดินจึงลอง
โทรอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับมีการกดวางสาย และพอจะโทรอีกครั้งโทรศัพท์ก็ถูกปิดไปแล้ว ความ
กังวลฉายชัดในแววตา แต่ใบหน้าของดินยังคงนิ่งอยู่ ตาต้าจึงต้องถามเองเมื่อดินไม่ยอมพูดอะไร

“เป็นไงบ้างครับพี่ดิน โทรไม่ติดเหรอ?”

ตาต้าถามรัวด้วยความกังวลใจ กลัวพี่จะป่วยจริงๆ

“ผมว่าผมไปตามนายดีกว่าครับ เดี๋ยวคุณตาต้าไปรอที่รถเราก่อนนะครับ ผมพาไป”

ดินตอบไม่ตรงคำถาม ลุกขึ้นยืนรอให้ตาต้าลุกตาม ตาต้าเงยมองพี่ดินอยู่ชั่ววินาที ก่อนจะลุกขึ้น
และเดินตามดินไปที่รถ เกิดอะไรขึ้นไม่รู้เพราะพี่ดินไม่ได้บอก แต่ดูท่าว่ามันจะเป็นเรื่องไม่ดี ยิ่ง
เมื่อมาถึงรถยิ่งแน่ใจว่าสิ่งที่ตนเองคิดน่ะใช่

“รออยู่ตรงนี้นะครับ ล็อกประตูให้ดี ใครมาเคาะก็ห้ามเปิด จนกว่าผมจะกลับมา”

ดินกำชับเมื่อส่งตาต้าขึ้นรถแล้ว เขาต้องรีบทำเวลา ตอนนี้ยังไม่รู้อะไรแน่ชัด แต่ก็ไม่ควรปล่อยผ่าน

“พี่ดิน…”

ตาต้าเรียกดินไว้ อยากจะถามในสิ่งที่อยากรู้ ดินหันกลับมาหาน้องชายเจ้านายอีกครั้ง ก่อนจะชิง
พูดขึ้นมาดังรู้ว่าตาต้าจะถามอะไร

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกครับ เดี๋ยวผมจะพานายกลับมาเอง”

ดินให้ความมั่นใจกับน้องชายนายตนเองอีกครั้ง ก่อนจะผลักประตูรถปิด แล้วก้าวยาวๆเข้าไปใน
งานอีกครั้งเพื่อตามหาตัวเจ้านาย

ตาต้าได้แต่เกาะกระจกรถมองตามหลังดินไป ในใจกังวลว่ามันจะเกิดเรื่องร้ายแรงกับพี่ นี่เกิด
อะไรขึ้นกันแน่?



++++++++++



หลังจากที่ตาต้าเฝ้ารอด้วยความกระวนกระวายอยู่ครู่ใหญ่ ดินที่แทบเรียกว่าหิ้วปีกเจ้านายก็
กลับมา ตาต้ารีบเปิดประตูรถลงไปรับพี่ที่ท่าทางดูน่าเป็นห่วงในทันที

“พี่โซล พี่โซลเป็นอะไรน่ะ พี่ดินพี่โซลเป็นอะไร?”

ตาต้ามุดเข้าไปเอาแขนพี่พาดไหล่ตนเองช่วยพี่ดินพยุงอีกที มือเรียวตบแก้มพี่เบาๆเรียกสติ เมื่อ
พี่ยังไม่ตอบรับนอกจากมีท่าทางแปลกๆตาต้าจึงต้องถามดิน

“ผมว่าเรารีบกลับกันดีกว่าครับคุณตาต้า”

ดินก็ยังคงไม่ตอบคำถามตาต้าให้ตรงกับคำตอบที่ควรจะเป็น จับตัวสูงใหญ่นั่นยัดเข้าไปในรถ
โซลให้แขนพยุงตัว กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่เบาะหลัง มือหนากำกำปั้นแน่น กัดกรามกรอดระงับ
อารมณ์ ตาต้าจะตามขึ้นไปนั่งข้างพี่แต่ดินกลับให้มานั่งหน้า แม้จะสงสัยแต่ตาต้าก็ไม่ได้ขัด เดิน
มาขึ้นรถด้านหน้าในทันที และเอี้ยวตัวกลับไปมองพี่ตลอดทางที่รถวิ่ง



++++++++++



ภายในรถที่กำลังมุ่งตรงสู่ไร่รณวีร์อย่างเร่งด่วน โซลที่นั่งบิดเกร็งอยู่เบาะหลังก็ยิ่งดูท่าว่าอาการ
จะไม่ดีขึ้น ตาต้าที่ถูกดินดึงให้มานั่งหน้าเอี้ยวตัวมองพี่อย่างเป็นห่วง ดวงตาคมหรี่ปรือมองตอบ
น้อง ก่อนจะยื่นมือไปด้านหน้า ตาต้าก็ส่งมือให้พี่จับแบบงงๆ

“ตาต้า…”

“ครับ ต้าอยู่นี่”

โซลรั้งเบาๆเป็นสัญญาณให้น้องข้ามมาหา ตาต้าหันไปมองหน้าดินที่ยังคงนิ่งอยู่ จึงลุกจากเบาะ
ที่ตนเองนั่งข้ามมาด้านหลัง

โซลรั้งตัวน้องให้มานั่งบนตักของตนเอง กดใบหน้าซุกที่ซอกคอขาว กอดรัดร่างเพรียวไว้แน่น
ตาต้านั่งนิ่งไม่กล้าไหวติง หน้าตาเห่อร้อนขึ้นมาเมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนรุ่มใต้บั้นท้ายของ
ตนเอง เกร็งตัวแข็งทื่อกับสัมผัสนั้น ลมหายใจร้อนผ่าวขาดห้วงปะทะต้นคอจนขนลุกเกรียว ริม
ฝีปากของพี่ยังกดลงที่ซอกคอเขาอีก

โซลสูดลมหายใจหนักๆ หวังให้กลิ่นหอมเย็นจากกายน้องช่วยบรรเทาความร้อนรุ่ม แต่กลับดูท่า
ว่ามันจะร้อนมากขึ้นไปอีก ใจกลางความเป็นชายดุนดันสะโพกเพรียว เขากำลังจะแย่ แต่ปล่อย
น้องไปไม่ได้

“พ…พี่ดิน ขับเร็วกว่านี้ได้ไหมอ่ะ ต้าจะแย่แล้วน้า”

ตาต้าร้องขอคนที่กำลังขับรถให้เพิ่มความเร็วขึ้นไปอีก ตอนนี้คนที่กำลังจะแย่คือเขาต่างหาก พี่
ชักจะคุมตัวเองไม่อยู่เริ่มซุกไซ้เขาแล้ว ตาต้าได้แต่กำหมัดที่วางบนหน้าขาแน่น เกร็งตัวนิ่งไม่
กล้าขยับกลัวว่ามันจะยิ่งทำให้พี่แย่ลง

“พี่โซล ไหวไหม?”

ตาต้าถามด้วยความห่วงใยคนเป็นพี่ เขาพอรู้หรอก ไม่ได้ใสซื่อถึงขนาดจะดูไม่ออกว่าพี่เป็น
อะไร ก็หลักฐานมัน…

“อือ”

เสียงตอบรับในลำคอไม่ได้ทำให้อีกสองคนในรถคลายใจลงได้ ก็มันช่างขัดกับสภาพความเป็น
จริงโดยสิ้นเชิง

ตอนที่ดินไปตาม ก็พบโซลขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ โดยมีวิจิตราเคาะประตูเรียกอยู่ พอดินไปถึง
เห็นเธอชะงักเหมือนตกใจ แต่ก็ถอยออกห่างประตูห้องน้ำให้ดินเป็นคนจัดการ แค่เห็นสภาพ
เจ้านายก็ไม่ต้องมีคำอธิบายอะไรแล้ว

ก่อนที่จะพาโซลออกมาได้ดินแทบจะต้องจับเจ้านายกรอกน้ำ จะเอาน้ำราดก็ไม่กล้าเพราะนั่นมัน
ในบ้านคนอื่น เดี๋ยวเขาได้แตกตื่นกันไปใหญ่ ฝากน้องสาวเจ้าของงานกล่าวลาให้ด้วยเพราะคง
เดินออกไปหน้างานไม่ได้ ทุลักทุเลพอดูกับการพาคนตัวสูงใหญ่ที่แทบไร้สติอย่างโซลออกมา
จนถึงรถที่ตาต้ารออยู่

ดินเหลือบมองกระจกมองหลังที่ตอนนี้เจ้านายของเขากำลังกอดรัดคนเป็นน้องชาย และซุก
ใบหน้าของตนเองไว้ที่ซอกคอขาวๆนั่น มองด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ถึงเจ้านายจะครองสติไม่
อยู่เท่าไหร่ แต่ก็ใช่ว่าจะคว้าคนใกล้มือมาทำอะไรแบบนี้ แล้วที่เป็นอยู่นี่เพราะฤทธิ์ยาหรือเพราะ
อะไร?

“อ๊ะ! พี่โซล…”

ยิ่งเสียงตาต้าอุทานดังขึ้นมาแบบนั้น ดินยิ่งต้องเหยียบให้มิด ต้องถึงไร่ให้เร็วที่สุดแล้วในตอนนี้



+++++++++



รถที่ดินขับเข้าไร่มาและลงจอดหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว สมาชิกในบ้านคงหลับกันไปหมดแล้ว
เพราะนี่ก็ดึกพอดู ดินเปิดประตูลงจากรถและมาเปิดประตูให้เจ้านาย โซลค่อยคลายอ้อมแขนให้
ตาต้าเป็นอิสระ หนุ่มน้อยลงจากรถอย่างเร็วไว ปล่อยให้พี่ดินพยุงพี่โซลออกมาจากรถ

“ไหวไหมครับนาย?”

“ไม่เป็นไรดิน”

โซลยกมือห้ามเมื่อดินจะเข้าประคอง เขาไม่ได้ไร้เรี่ยวแรงขนาดนั้น แค่แรงกำหนัดมันทำให้เขา
อยากปลดปล่อย มันอึดอัดและเกร็งไปทุกส่วน โซลพยายามเดินเร็วๆเพื่อจะได้ถึงห้องและ
จัดการตนเองให้เสร็จสิ้น ตาต้าวิ่งเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมที่เหมือนมันยังติดจมูกอยู่ลอยมากระทบ
เพิ่มความร้อนยิ่งขึ้นไปอีก พอมือเรียวจะเอื้อมมาแตะ โซลจึงต้องรีบห้าม

“ตาต้า อย่าแตะตัวพี่”

ตาต้าชะงักมือหน้าเสีย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นห่วงใยเมื่อเข้าใจในสิ่งที่พี่กำลังเป็นอยู่

เมื่อขึ้นมาชั้นบนโซลเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับดินที่ถือเหยือกน้ำมาจากด้านล่างตามเข้าไป
ด้านใน โดยห้ามตาต้าเข้าไปด้วย หนุ่มน้อยจึงได้แต่ยืนกระวนกระวายอยู่นอกห้อง รออยู่นาน
ทีเดียวดินถึงเปิดประตูออกมา

“พี่ดิน…”

ตาต้ารีบเข้าไปจะถามอาการของพี่ แต่ดินก็ชิงบอกก่อนอย่างเคย

“ไม่เป็นไรครับคุณตาต้า ไปพักผ่อนเถอะครับ”

“แต่ว่าพี่โซล…”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ นายจัดการได้ คุณตาต้าไปพักผ่อนเถอะนะ เดี๋ยวเจ้านายเป็นห่วงเอา”

ดินให้ความมั่นใจ ก่อนจะกล่อมหนุ่มน้อยให้ไปพักผ่อน เพราะถูกกำชับมาอีกทีว่าให้บอกตาต้า
ไปพักได้แล้ว และอย่าให้เข้าไปในห้องอย่างเด็ดขาด

“ต้าว่าน่าจะตามหมอ”

ดินเพียงแต่ยิ้มแล้วส่ายหน้า ย้ำบอกให้ตาต้าไปพักผ่อน และคืนนี้เขาก็คงจะต้องอยู่เป็นเพื่อน
เจ้านายจนกว่ายานั่นจะหมดฤทธิ์ไป


ตาต้าที่ทำเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำสั่ง แต่พอลับหลังที่ดินลงไปด้านล่างเพื่อเอาน้ำดื่มมาเพิ่ม เด็กดื้อ
ก็แอบวิ่งตื๋อเข้าห้องพี่ในทันที พอเข้ามาได้แล้วยืนละล้าละลังอยู่หน้าประตู สอดส่ายสายตามอง
ทั่วห้องก็ไม่เห็นว่าพี่อยู่ตรงไหนในห้อง จึงเดินเข้าไปใกล้ห้องน้ำที่ที่คิดว่าพี่จะอยู่ในนั้น แล้วก็
ต้องชะงักเท้ายืนนิ่งหน้าแดงก่ำเพราะเสียงที่ดังลอดออกมา

“อา... อา... ซี๊ด”

ภายในห้องน้ำนั้น โซลที่ตอนนี้เปียกโชกไปทั้งตัว เพราะสายน้ำที่ถูกเปิดราดรดกายยังไหลอย่าง
ต่อเนื่อง กระดุมเสื้อเชิ้ตถูกแกะออกแต่ยังไม่ได้ถอดจากตัว รวมทั้งกางเกงที่ยังไม่ถูกถอดออก
จนหมด ยังคงค้างไว้ที่ต้นขา ร่างกายสูงใหญ่นั่งชันเข่าพิงผนังห้องน้ำ อ้าขาออกกว้าง เชิดหน้า
ร้องครางดั่งกับว่าทรมานกับการกระทำของตนเองขณะนี้เหลือแสน

มือหนาที่กอบกุมใจกลางร่างกายตนเองเร่งมือตนเองเร็วขึ้น เร็วขึ้น เส้นประสาททุกส่วนในกาย
เกร็งรับอารมณ์ที่กำลังจะพุ่งทะยานตามมา เสียงครางยาวต่อเนื่องทั้งร่างกายเกร็งจนแทบสั่นกับ
ความสุขสม สิ่งที่อยู่ในอุ้งมือกระตุกพ่นลาวาขาวขุ่นที่ไม่รู้แล้วว่านี่มันเป็นรอบที่เท่าไหร่ มือที่
ขยับรัวเร็วค่อยลดจังหวะลง ลมหายใจหอบเหนื่อยยังไม่สร่างซา แต่ใจกลางร่างกายกลับ
ประท้วง โซลลุกขึ้นถอดเสื้อเปียกออกจากตัวด้วยความหงุดหงิดปนเปไปกับความต้องการทาง
เพศที่ยังกรุ่นอยู่ในกาย รูดถอดกางเกงเปียกๆให้พ้นขา เตะมันทิ้งไว้แถวนั้นอย่างไม่ไยดี อีกนาน
แค่ไหนยาบ้าๆนี่จะหมดฤทธิ์ไปเสียที!

“อ้าว คุณตาต้ามาอยู่นี่ได้ไงครับ”

เสียงดินที่ดังมาจากด้านนอกทำให้โซลชะงัก ตาต้ามาห้องนี้หรือ บอกอะไรนี่ไม่ฟังกันเลยสินะ
เด็กดื้อ ถึงจะฉุนที่คนเป็นน้องบอกไม่ฟัง แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ที่น้องห่วงใย

“ดิน ขอผ้าเช็ดตัวหน่อย”

“ครับ”

โซลตะโกนสั่งลูกน้อง พอกันทีกับสภาพน่าอนาถนี่ มันยาวนานเกินไปแล้ว

ดินส่งผ้าเช็ดตัวพร้อมชุดใหม่ให้เจ้านายได้ผลัดเปลี่ยน โซลที่อาบน้ำอีกครั้งทั้งอารมณ์ยังกรุ่นๆ
เมื่อเสร็จแล้วก็พยายามไม่สนใจความรู้สึกวูบวาบที่ยังมีอยู่ ตอนนี้มันคงคลายลงบ้างแล้ว เพราะ
โซลควบคุมตนเองได้ในระดับหนึ่ง อาจจะไม่ดีนัก แต่ก็พอทำให้น้องหายกังวลไปได้บ้าง

“พี่โซล”

“เดี๋ยวตาต้า หยุดตรงนั้นก่อน”

แค่เพียงก้าวขาออกมาจากห้องน้ำ ตาต้าก็ลุกจากโซฟานั่งเล่นในห้องจะเข้าไปหาพี่ทันที โซล
รีบยกมือห้าม ยังอยู่ในระยะอันตรายอยู่นะน้องรัก

โซลเดินเลี่ยงไปที่เตียงนอน โดยที่ตาต้านั่งลงที่โซฟาตัวเดิมมองพี่ไม่วางตา พอพี่บอกให้
กลับไปนอนที่ห้องก็เอาแต่ส่ายหน้า ขออยู่เป็นเพื่อนด้วย ให้เหตุผลว่าทีพี่ดินยังอยู่ได้เลย โซล
ถึงกับอ่อนใจ มันเหมือนกันที่ไหนล่ะตาต้าที่น่ารัก

ตาต้าให้สัญญากับพี่ทั้งสองว่าจะไม่เข้าใกล้พี่โซลเด็ดขาด จะเฝ้าเฉยๆ ถ้าพี่ไม่ยอมให้อยู่ใน
ห้องนี้ตาต้าต้องเป็นห่วงพี่มากแน่ๆ สุดท้ายแล้วโซลก็ต้องให้น้องอยู่ในห้องด้วย ทรมานแค่นี้มัน
ไม่ตายหรอกน่า

ตาต้ากับดินจองโซฟาคนละตัว ส่วนโซลนอนบนที่นอนเพียงคนเดียว กลัวว่าน้องจะปวดหลังแต่
ก็กลัวว่าน้องจะไม่ปลอดภัยมากกว่าถ้าให้มานอนที่เตียงด้วย หนุ่มน้อยของเราก็ทำเก่งว่าไม่มี
ปัญหาอยู่แล้ว โซลเลยคร้านจะห้ามปราม



++++++++++



ตกดึก ร่างเพรียวที่นอนเฝ้าพี่อยู่บนโซฟาแคบๆก็เริ่มจะเมื่อย พลิกกายไปมา แต่ก็หาท่าที่สบาย
กว่านี้ไม่ได้ ตาต้าขยับลุกทั้งที่ตายังปิดสนิท นั่งโงนเงนอยู่สักพัก ก่อนจะลุกจากโซฟาที่ใช้นอน
เดินคล้ายจะละเมอมาที่ข้างเตียง ก่อนจะคลานขึ้นเตียงเข้าไปซุกกายอยู่ข้างคนหลับ และเข้าสู่
ห้วงนิทราตามพี่ไป



TBC


 
•   เด็กน้อยจริงๆเล้ย ถ้าเป็นคนอื่น เสร็จโจรไปแล้ว :z1:

•   ขอบคุณทุกกำลังใจ บวกให้ทุกบวกค่ะ :L2:

•   พบกันอีกครั้งวันพรุ่งนี้ค่ะ (จะมาจะไปตามใจคนเขียนสุดๆแล้ว ฮา)

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๘ แผนร้าย แค่ปลายเล็บ (๑๒.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 12-05-2012 09:51:22

อรั๊ยพี่โซลทนได้งัยเนี่ย
น้องต้าก็ช่างไม่รู้เลย :z1:

บวกเป็ด

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๘ แผนร้าย แค่ปลายเล็บ (๑๒.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 12-05-2012 10:07:02

ต้านี่ดื้อนะ ไม่เข้าใจหรือไงว่าพี่ทรมานแค่ไหนคิดถึงน้องก่อนตัวเอง แต่ดูต้าสิจะเข้าใกล้พี่ทำไมรู้หรอกว่าเป็นห่วงแต่คิดถึงพี่บ้างสิ

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๘ แผนร้าย แค่ปลายเล็บ (๑๒.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 12-05-2012 10:58:20

น้องตาต้าเนี่ยยย เด็กน้อยจังเลยน้าา น่ารักจัง

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๘ แผนร้าย แค่ปลายเล็บ (๑๒.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 12-05-2012 11:16:13

อิชะนี!!! มาวางยาพี่โซลเหรอยะ
 :angry2:
แต่ดีนะที่พี่โซลยังมีสติ
ตอนแรกแอบลุ้นว่าจะเสร็จแล้วน้องมาเห็นคาตาซะแล้ว
โชคช่วย คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองตาต้าไม่ให้เสียใจแท้ๆ
 :impress:
สงสารพี่โซลแท้ๆ แต่นับถือใจมั่กๆ
 o13

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๘ แผนร้าย แค่ปลายเล็บ (๑๒.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 12-05-2012 11:21:03

เหอๆ ค่ำคืนนี้ดินจะได้ดูหนังAV ของเจ้านายหรือเปล่า หุหุ

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๘ แผนร้าย แค่ปลายเล็บ (๑๒.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 12-05-2012 13:36:34

จะด่าหรือขอบคุณชะนีดีที่วางยาพี่โซล o18

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๘ แผนร้าย แค่ปลายเล็บ (๑๒.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 12-05-2012 16:03:24

รู้ว่าห่วงแต่ฟังกันมั่งดิอิหนู :angry2:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๘ แผนร้าย แค่ปลายเล็บ (๑๒.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 12-05-2012 16:46:28

เดี๋ยวน้องตาต้าก็รู้หรอกว่าใกล้พี่โซลตอนนี้ไม่ปลอดภัย

+1+เป็ดให้นะค่ะ
พี่เพิ่งเห็นPM ขอบคุณนะค่ะ

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๘ แผนร้าย แค่ปลายเล็บ (๑๒.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 12-05-2012 17:01:18

พี่ดินนะพี่ดิน.... มาห้ามต้าทำไม :m16:

ไม่งั้นนะ.....หึหึๆ :z1:

หัวข้อ: Re: ❆It's Real เดี๋ยวรักเลย❆ ตอนที่ ๘ แผนร้าย แค่ปลายเล็บ (๑๒.๕.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 12-05-2012 22:04:37

นึกว่าพี่โซลจะจัดตาต้าซะแล้ว

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว ++๑๓.๕.๒๕๕๕++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 13-05-2012 15:53:28

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว



“กรี๊ดดดดดดดด”

เสียงกรีดร้องดังยาวอย่างขัดใจ ข้าวของใกล้มือถูกปัดถูกโยนระเนระนาด ปรเมศวร์ยืนกอดอก
มองคนหัวเสียด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่ใช่ไม่เคยเห็นหรอกแบบนี้ เห็นบ่อยเชียวล่ะ วิจิตราอาละวาด

“จะกรีดร้องให้มันได้อะไรขึ้นมาน่ะแวรี่?”

พออาละวาดกับข้าวของจนพอใจ วิจิตราก็ทรุดนั่งบนเตียงนอนภายในห้องนอนของตนเองอย่าง
กระแทกกระทั้น แล้วหันมามองคนพูดไม่เข้าหูตาขวาง

“เพราะคุณ มันเป็นเพราะคุณเลยปรเมศวร์ คุณให้ฉันวางยาโซล นี่ถ้าโซลรู้แล้วเกลียดฉันจะว่า
ยังไง!”

“อ้าว? โทษผมได้ยังไง ผมแค่คนคิดแผน ส่วนคุณเป็นคนดำเนินการ มันพลาดที่คุณก็อย่าพาล
กันสิ”

“ทำไมพูดจาไม่รับผิดชอบแบบนี้ห๊ะไอ้คนทุเรศ ฉันไม่น่าเชื่อคุณเลยจริงๆ ต่อไปฉันจะทำยังไง
ภาพลักษณ์ที่ฉันสร้างมามันมิพังลงจนป่นปี้ไปหมดแล้วหรือไง”

ปรเมศวร์ส่ายหน้ากับอาการฟูมฟายของวิจิตรา เดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ โอบไหล่มนเอาไว้หลวมๆ
ก่อนจะชี้ทางสว่างให้คนจิตตก

“คุณไม่เห็นจำเป็นต้องทำอะไรเลย ไอ้โซลมันไม่คิดหรอกว่าเป็นฝีมือคุณน่ะ แค่คุณตีหน้าเศร้า
เล่าความเท็จไปแค่ว่าคุณเสียใจอย่างสุดซึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันก็พร้อมจะเห็นคุณเป็น
นางฟ้าแล้ว ผู้หญิงที่สวยและมั่นใจในตัวเอง มีชายหนุ่มมากหน้ามาติดพัน จำเป็นต้องใช้วิธีแบบ
นี้ด้วยหรือไง ดีไม่ดีมันจะคิดว่าเป็นฝีมือผมเสียอีกนะ”

“โซลเขาไม่ได้โง่ขนาดนั้น”

วิจิตรายังแย้ง แต่อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่เริ่มคลายลง ปรเมศวร์ที่โอบไหล่มนเริ่มลูบไล้ต่ำลงมาที่
สะโพกอวบอั๋น ปากก็ยังคงพูดจาโน้มน้าว

“ถ้ามันไม่โง่ ทำไมมันถึงไม่รู้ว่าคนที่ส่งเมียมันมาถวายผมคือคุณ ผมยังเห็นว่ามันให้ความสนิท
สนมกับคุณเป็นอย่างดี ทั้งที่คุณเป็นคนแทงข้างหลังมันยามเผลอด้วยซ้ำ แบบนี้ยังไม่เรียกว่าโง่
อีกเหรอ?”

วิจิตราคิดตาม ไม่ได้ใส่ใจว่ามือไม้ของคนพูดจะไปอยู่ที่ส่วนไหนของร่างกายตนเองแล้ว
ปรเมศวร์คลอเคลียคนสวยที่เอาแต่ทำหน้าบึ้งตึง ดันให้คนหน้าบึ้งเอนกายลงนอนราบบนเตียง
นอนหนานุ่ม ซุกไซ้เล้าโลมให้อีกคนคล้อยตาม ซึ่งมันก็ไม่ยากเลยสำหรับคนคู่นี้

“อย่าคิดมากเลย แค่เป็นอย่างที่คุณเป็น ใครที่มันเป็นตัวปัญหา ผมจะจัดการให้คุณเอง”

เสียงแหบห้าวกระซิบบอก รั้งต้นขาสวยให้เกี่ยวเอวตนเอง แทรกกายเข้าสู่ความนุ่มหยุ่นที่แสน
ซาบซ่าน นำพาสาวสวยไปท่องนภาด้วยกันต่อไปในค่ำคืนนี้



++++++++



ภายในห้องนอนของโซล ดินที่เป็นคนความรู้สึกไวอยู่แล้วตื่นขึ้นมาเมื่อตาต้าขยับตัวลุกขึ้น เห็น
ทุกการกระทำของหนุ่มน้อย ชายหนุ่มหน้าเข้มขมวดคิ้วเล็กๆ เมื่อลุกขึ้นมามองเต็มตา น้องชาย
เจ้านายที่ขึ้นไปนอนบนเตียงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่เจ้านายเขาที่รั้งร่างเพรียวเข้าสู่อ้อมกอดนี่
ล่ะ ดินรีบลงนอนในท่าเดิมเมื่อเห็นว่าเจ้านายขยับตัวลุก โซลที่พยายามข่มใจข่มกายให้นอน
หลับ แต่เมื่อไออุ่นจากร่างกายของอีกคนมาเบียดชิดแบบนี้ก็ยากนักที่จะข่มตาลงได้ ร่างหนา
ขยับลุกจากที่นอน มองหน้าน้องที่นอนหลับไปโดยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแล้วอ่อนใจ ตาต้าจะฆ่าพี่
ให้ตายเลยใช่ไหม?

โซลวาดขาลงจากเตียงตรงเข้าห้องน้ำอีกรอบ ดินหรี่ตาขึ้นมองนายที่เข้าห้องน้ำไป แล้วหัน
กลับมามองคนที่นอนอยู่บนเตียง ตอนนี้ชักจะข่มตาให้หลับไม่ได้แล้ว จึงแค่เอนกายลงนอนแล้ว
ลืมตานิ่งอยู่แบบนั้น จนผู้เป็นเจ้านายออกมาจากห้องน้ำ

โซลเดินกลับไปที่เตียงอีกครั้ง ยกขวดน้ำดื่มที่ดินนำมาวางไว้ให้ข้างหัวเตียงขึ้นดื่ม เสร็จแล้วจึง
จัดการห่มผ้าให้น้อง ก่อนจะผละมาก็จูบหน้าผากเนียนของคนหลับไปที โซลเดินมาที่โซฟาตัวที่
น้องจับจองไว้ก่อนหน้านี้ ผ้าห่มยังกองอยู่ที่พื้นเพราะคนที่นอนอยู่บนเตียงนั่นลุกขึ้นได้ก็เดินลาก
ขาไปที่เตียงเลย ไม่สงไม่สนอะไรแล้ว

“ดิน หลับรึยัง?”

โซลเอนกายลงบนโซฟาแล้วเอ่ยเรียกลูกน้องที่นอนโซฟาอีกตัว

“ยังครับ”

ดินที่ยังหลับไม่ลงเหมือนผู้เป็นเจ้านายตอบกลับ ภายใต้ความสลัวของห้อง มีเพียงเสียงขยับตัว
ของโซลดังแทรกเข้ามา ก่อนที่เสียงทุ้มนั้นจะเอ่ยกลั้วหัวเราะ

“ขอนอนที่นี่ด้วยแล้วกันนะ เตียงถูกแย่งซะแล้วล่ะ”

ได้ยินเสียงดินหัวเราะหึๆตอบกลับมา

“น่าจะให้คนนั้นนอนบนเตียงแต่ทีแรก”

ดินหัวเราะในลำคออีกครั้ง เห็นด้วยกับเจ้านายเป็นอย่างยิ่งเลยทีเดียว ทั้งคู่เงียบไปพักใหญ่ แต่
ก็ยังหลับไม่ลงอยู่ดี โซลจึงเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ

“ขอบใจมากนะดิน”

โซลรู้สึกอย่างที่บอกจริงๆ ดินคอยช่วยเหลือเขาทุกอย่าง ทั้งงานราษฎร์งานหลวง และครั้งนี้ถือ
เป็นความชอบยิ่งใหญ่เลยก็ว่าได้ ใช่ว่าผู้ชายตัวโตๆจะพลาดพลั้งไม่เป็น

“ไม่เป็นไรมิได้ครับ”



++++++++



เช้าวันใหม่ โซลและดินที่มาหลับเอาตอนค่อนรุ่ง แต่นาฬิกาชีวิตก็ยังปลุกให้ทั้งสองคนตื่นใน
เวลาปรกติเช่นทุกวัน เจ้านายกับลูกน้องคนสนิทจึงลงไปหากาแฟดื่มที่ด้านล่าง พูดคุยถึง
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา คนที่น่าสงสัยก็คงไม่พ้นปรเมศวร์ แต่ที่น่าเอะใจคือ
ปรเมศวร์จะเอายานั่นให้โซลกินตอนไหน หรือว่าฝากใครมา แล้ววิจิตรามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
หรือไม่ ทุกปัญหายังไม่ชัดเจนในคำตอบ มีแค่เพียงข้อสันนิษฐานเท่านั้น

หลังจากพูดคุยกันอยู่สักพักดินจึงขอตัวกลับไปบ้าน โซลบอกขอบใจลูกน้องอีกครั้ง ก่อนจะผละ
เดินขึ้นห้องมา เมื่อเข้ามาในห้องนอนของตนเองก็เห็นว่าตาต้าตื่นแล้ว งัวเงียลุกขึ้นนั่งจุ้มปุ๊กอยู่
บนเตียง โซลมองคนที่ยังสะลึมสะลือแล้วยิ้มขำ เดินเข้าไปนั่งลงข้างๆน้อง ลูบแก้มใสของคนที่
ยังตื่นไม่เต็มตา

“ตื่นรึยังครับเด็กดื้อ?”

ตาต้าพยักหน้าทั้งที่ยังลืมตาไม่ขึ้นว่าตนเองตื่นแล้ว โซลขยี้ผมนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว

“ถ้าอย่างนั้นลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเลยครับ เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ”

ดวงตากลมหรี่ขึ้นมองหน้าพี่ข้างหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ารับคำสั่ง ลุกลงจากเตียงเดินโซเซออก
จากห้องไป

สักพักใหญ่ๆตาต้าถึงได้กลับมาโผล่ที่ห้องพี่อีกครั้ง ยืนเกาะขอบประตูไม่กล้าเข้าไปด้านใน ใจ
มันหวั่น โซลมองคนที่หน้าประตูขำๆ ก่อนจะบอกให้น้องเข้ามา

“เข้ามาสิครับตาต้า”

“พี่พูดเพราะ…”

“เอ้า! พูดเพราะก็ผิดเหรอ?”

โซลเลิกคิ้วสูง เอ่ยถามกลับกลั้วหัวเราะ แล้วเดินไปจูงมือคนที่ยังทำตัวเป็นตุ๊กแกเกาะขอบประตู
ให้เข้ามานั่งที่โซฟาตัวเมื่อคืน โดยนั่งตัวเดียวกันและหันหน้าเข้าหากัน พอน้องนั่งลงแล้วโซลก็
ยังไม่พูดอะไรในทันที มองคนเป็นน้องที่นั่งก้มหน้าเม้มปาก เหลือบมองพี่บ้างบางครั้งเหมือน
อยากจะพูดอะไร จนสุดท้ายคนที่เอาแต่ก้มหน้าก็ยกมือไหว้

“ต้าขอโทษ”

โซลแอบยิ้มที่น้องทำแบบนั้น แต่ยังวางสีหน้านิ่งอยู่ ท่าทางน้องคงอึดอัดที่เขาเอาแต่เงียบ

“พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ขอโทษเรื่องอะไรครับ?”

โซลถามเปิดทางให้ ตาต้าช้อนสายตามองพี่ก่อนจะก้มหน้าลงเหมือนเดิม อ้อมแอ้มบอก

“ขอโทษที่ต้าไม่ฟังที่พี่ห้าม ดื้อมาที่ห้องนี้จนได้”

“รู้ด้วยหรือว่าผิด?”

คนผิดพยักหน้าหงึก โซลเงียบอยู่สักพักก่อนจะเอื้อมจับมือน้องมากุม ตาต้าเงยหน้าขึ้นมามอง
โซลจ้องตากลมโตนั้นก่อนจะพูดกับน้องด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ที่พี่จะพูดนี่ไม่ได้จะตำหนินะครับ แต่พี่อยากให้ตาต้าคิดตามที่พี่พูด โอเคไหม?”

“ครับ”

“เมื่อคืน…ตาต้ารู้ไหมว่าพี่เป็นอะไร?”

“………..” พยักหน้าว่ารู้ โซลจึงพูดต่อ

“แล้วรู้หรือเปล่าว่าที่พี่ห้ามไม่ให้ตาต้ามาที่ห้องนี้เพราะอะไร?”

“…………..” คราวนี้เด็กดื้อนิ่งเงียบไม่ตอบคำถาม และไม่มีการพยักหน้ารับหรืออะไร ถึงพี่จะ
บอกว่าไม่ได้จะตำหนิ แต่ว่า…

“พี่บอกให้ตาต้ากลับห้อง แต่ตาต้าก็ยังดึงดันที่จะอยู่โดยให้เหตุผลว่าเพราะดินยังอยู่ได้ใช่
ไหม?”

“…………….” พยักหน้าอีกครั้ง ใบหน้าที่ก้มต่ำอยู่แล้วยิ่งก้มลงไปแทบชิดอก โซลที่เห็นท่าทาง
อย่างนั้นของน้องแล้วก็พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ใจอ่อน

“ตาต้ารู้ไหมว่าระหว่างดินกับตาต้าน่ะ ต่างกันยังไง?”

“…………”

“ดินคือลูกน้องคนสนิท เป็นคนที่พี่ไว้ใจ ส่วนตาต้า… คือคนที่พี่มีใจให้”

“………..”

ยิ่งได้ยินพี่พูดแบบนั้นขอบตากลมก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าว พี่ไม่ได้ดุว่าเสียงดัง แต่มันทำให้
ตาต้ารู้สึกผิดมากกว่าการที่พี่จะทำแบบนั้นเสียอีก

“พี่จะพูดให้ตาต้าเห็นภาพง่ายๆว่า ขนาดในเวลาปรกติที่พี่ไม่ได้โดนยากระตุ้นหรืออะไร พี่ยัง
ห้ามใจตัวเองลำบากที่จะไม่แตะเนื้อต้องตัวตาต้า หรือมากกว่านั้น แต่ในสถานการณ์เมื่อคืนนี้ ที่
พี่ควบคุมตัวเองแทบไม่ได้ และตาต้ามาอยู่ใกล้ๆแบบนั้น… ตาต้าคิดว่าพี่จะรู้สึกยังไงครับ?”

“ก็… ก็… ต้าเป็นห่วง”

“พี่รู้ครับ ว่าตาต้าเป็นห่วง พี่ก็เป็นห่วงตาต้าเหมือนกันถึงได้ห้าม เพราะถ้าเกิดมันเกิดอะไรไม่ดี
ขึ้น คนที่เสียใจที่สุดคือตัวตาต้าเองใช่ไหม ถึงเราจะรักกันหรือไม่ได้รัก แต่เซ็กซ์ที่เกิดจากยา
กระตุ้นแบบนั้นมันก็ไม่ใช่สิ่งที่น่าจดจำสำหรับใครหรอกนะ ถ้าพี่จะมีอะไรกับตาต้าจริงๆก็ต้องเป็น
เพราะเราพร้อม ไม่ใช่เพราะอย่างอื่น เข้าใจไหมครับ?”

“………..”

“อะไรก็ตามที่พี่ห้าม พี่เตือน นั่นแสดงว่าพี่เป็นห่วงนะรู้ไหม?”

“ครับ”

โซลเกลี่ยแก้มใสของคนที่เอาแต่ก้มหน้า สัมผัสเปียกชื้นที่ข้างแก้มนั้นแทบทำให้เขาอยาก
ร้องไห้ตามน้องไปด้วย

“เด็กดี”

โซลลูบศีรษะน้องเบาๆ ร่างเพรียวนั้นก็โผเข้ากอดพี่ แขนเรียวเล็กกอดแน่น ตัวเพรียวบางสั่นจาก
การกลั้นสะอื้น เสียงสั่นเครือย้ำบอกกับพี่อย่างรู้สึกผิด

“ต้าขอโทษ”

โซลกอดปลอบลูบหลังลูบไหล่คนขี้แย เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว กับสิ่งที่เขาอยากให้น้องได้เรียนรู้
ในวันนี้


+++++++++


“พี่โซลลลล”

ในช่วงเช้าของวันหยุด ตาต้าวิ่งนำเพื่อนใหม่ที่เริ่มจะสนิทกันมากขึ้นทุกวันมาหาพี่ที่สำนักงาน
และเช่นเคยที่วันหยุดน้องจินนี่ต้องไปเรียนเต้น พี่ชายคนสนิทอย่างตาต้าจึงตัวติดกับกายและ
แก้ว ไปช่วยลุงสนดูแลสวน และไปดูแลต้นสตรอเบอร์รี่ของตนเองกับน้องจินนี่ด้วย

“อะไรน่ะเด็กๆ”

โซลมองท่าทางหอบเหนื่อยของสามสหายอย่างขำขัน เป็นเด็กนี่มันดีจริงนะ เล่นซนได้ทั้งวัน

“แก้วมานั่งตรงนี้มา กาย เราหิวน้ำอ่ะ จัดให้หน่อย”

ตาต้าที่เดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ยาวรับแขกในห้องทำงานพี่ กวักมือเรียกน้องสาวเพื่อนให้มานั่งข้าง
กัน ก่อนจะสั่งหนุ่มเหนือให้ไปเอาน้ำมาให้ตนเองกับแก้วได้ดื่ม

“อะไรน่ะเรา ใช้เพื่อนด้วย”

โซลถามล้อๆ ตาต้าลอยหน้าไปมายิ้มๆ ส่วนกายเดินออกไปเอาน้ำมาให้ตามคำสั่งของหนุ่ม
เมืองกรุง

“แล้วนี่ไปไหนกันมา”

โซลเอ่ยถามน้องอีกครั้งเมื่อกายกลับมาพร้อมน้ำสี่แก้ว มีมาเผื่อเขาด้วยต่างหาก โซลรับแก้ว
น้ำใจจากเด็กหนุ่มมา เอ่ยขอบใจเจ้าตัวเขาก็ยิ้มซื่อมาให้

“กายพาต้าไปกาดนัดมา เดินซะเมื่อยเลย”

วางแก้วน้ำที่ยกจิบ แล้วทุบขาตัวเองว่าเมื่อยจริงๆ

“ตาต้าเดินซะเมื่อย แต่เราน่ะปั่นจักรยานให้ตาต้านั่งซะขาแทบลากเหมือนกันล่ะ”

“โหย มีบ่นๆ”

ตาต้าทำเสียงหาเรื่อง ผลักไหล่เพื่อนอย่างหยอกล้อ

“ก็ใครล่ะให้เราปั่นหนีคนน่ะ เร็วสุดชีวิตเลยนะ”

“หนีใคร?”

จบคำที่กายพูด โซลก็สวนมาทันที เด็กๆหันไปมองหน้ากัน แล้วแก้วกับกายก็หันมามองตาต้า
รวมถึงโซลด้วยอีกคนที่จ้องจะเอาคำตอบจากน้อง ตาต้าหันมองคนนั้นคนนี้ที่จ้องจะเอาคำตอบ
จากตนเอง แล้วถอนหายใจหนักๆ

“ก็เปล่าหรอก ต้าแค่แกล้งกายเล่นเท่านั้นแหละ กายก็บ้าจี้ตามเราทำไมล่ะ”

“โหย แบบนี้แก้วก็เหนื่อยฟรีน่ะสิคะ แก้วงี้ปั่นแทบจะล้มไม่ต้องลุกเลยเหอะ พี่ตาต้าอ่ะ ทำกันได้”

แก้วบ่นงุ้งงิ้งเมื่อตาต้าบอกว่าแกล้งเล่น เธอก็นึกว่ามีคนจะตามมาทำร้ายเอา เลยปั่นเสียเต็มที่
เลย หายใจหายคอแทบไม่ทัน

“ขอโทษๆ”

ตาต้ายิ้มแหยที่โดนงอน บีบนวดแขนเล็กๆของน้องแก้วเอาอกเอาใจให้สาวน้อยหนึ่งเดียวใน
กลุ่มหายงอน

กายกับแก้วนั่งพักจนหายเหนื่อยดีแล้วจึงพากันขอตัวกลับบ้าน และจะกลับมาช่วยลุงสนอีกที
ตอนบ่ายๆที่แดดเริ่มโรย ตาต้าเดินออกมาส่งเพื่อน ก่อนกลับเข้ามาหาพี่ในห้องเช่นเคย โซลที่
รอน้องอยู่แล้ว พอตาต้านั่งลงที่เดิมจึงถามเรื่องคาใจทันที

“ว่าไงเด็กดื้อ เรื่องเล่นซนนั่นไม่จริงใช่ไหม?”

ตาต้าหยิบหนังสืออ่านเล่นมากาง เหลือบมองพี่เล็กน้อยก่อนจะบอกเสียงเรียบ

“ต้าเจอคุณปรเมศวร์… เดี๋ยวสิพี่โซล ต้ายังไม่ได้เล่าเลย อย่าเพิ่งโกรธ”

พอตาต้าบอกว่าเจอปรเมศวร์ โซลก็ชักสีหน้าทันทีจนน้องต้องร้องห้าม แค่เอ่ยชื่อเองนะ

“ต้าบังเอิญเจอเขา…”

“บังเอิญหรือมันจงใจ”

โซลว่าเสียงขุ่น ตาต้ามองหน้าพี่นิ่ง วางหนังสือในมือลง ก่อนถามพี่ด้วยสีหน้าจริงจัง

“ทำไมเขาต้องจงใจมาเจอต้าด้วยล่ะ พี่โซลบอกต้าได้ไหม ว่าระหว่างพี่โซลกับคุณคนนั้นน่ะ มีอะไรกันแน่?”

โซลมองท่าทางจริงจังและร้องขอของน้องแล้วถอนใจ ที่จริงมันเป็นเรื่องไม่สมควรนักที่จะเล่า
เพราะมันจะกระทบถึงคนในอดีตของเขาด้วย แต่ถ้าไม่ให้น้องรู้อะไรเลยมันคงไม่ยุติธรรมสำหรับ
น้องเท่าไหร่ ที่รู้ว่าคนนั้นเป็นคนไม่ดีให้หนีห่าง แต่เป็นคนไม่ดียังไง ควรจะระวังตัวมากน้อยแค่
ไหนก็ไม่รู้ได้


โซลลุกจากโต๊ะทำงานมานั่งลงข้างน้องที่เก้าอี้รับแขก เริ่มเล่าความเป็นมาเป็นไประหว่างตนเอง
กับศัตรูคู่อาฆาต ก็อย่างที่ตาต้ารู้ว่าปรเมศวร์และโซลอยู่ไร่ข้างกัน มันอาจไม่ได้ใกล้กันนักด้วย
เพราะบริเวณที่กว้างขวาง แต่ด้วยสายอาชีพที่ใกล้เคียงกันทำให้ทั้งสองไร่รู้จักกันในระดับหนึ่ง
โซลเป็นคนที่ทำอะไรโดยความมั่นใจในความสามารถของตนเองตลอด ทุกสิ่งอย่างที่เขาทำ
มักจะออกมาดีเสมอ การที่เป็นคนมั่นใจในตนเองแบบนี้จึงไม่ค่อยถูกตาปรเมศวร์สักเท่าไหร่นัก
จึงทำให้ทั้งคู่ไม่ถูกกันมาตั้งแต่เด็กเลยก็ว่าได้ และมันก็เป็นเช่นนั้นเรื่อยมา ไม่ว่าโซลมีอะไร
ปรเมศวร์ต้องมีเหนือกว่า จากความไม่พอใจกันในตอนเด็กมันกลับเพิ่มความรู้สึกในทางลบมาก
ขึ้นเรื่อยๆ

“จนวันที่พี่แต่งงานกับจา”

เมื่อโซลเริ่มจะเข้าเรื่องอดีตภรรยาอย่างจารุก็แอบลอบมองสีหน้าน้องด้วย เห็นว่าคนฟังไม่ได้
แสดงว่าไม่พอใจอะไรจึงเล่าต่อ

“ในช่วงแรกเราก็ยังมีความสุขกันดีอยู่หรอก แต่เพราะว่าพี่ต้องทุ่มเทกับการทำงานในไร่มากๆ
ในช่วงนั้น เพราะต้องเรียนงานทุกอย่างจากพ่อที่ท่านกำลังจะวางมือ เวลาที่มีให้จาเลยน้อยลง
พี่ว่าเธอก็คงเหงา อยู่ในที่ที่ห่างไกลแสงสี มีแต่ต้นไม้ใบหญ้า สาวสังคมที่ไหนจะมาชอบกัน”

โซลหยุดปรับอารมณ์สักพัก ก่อนจะเล่าต่อ

“เมื่อก่อน ก่อนที่จะมาอยู่ที่นี่ พี่กับจาใช้ชีวิตความเป็นอยู่อย่างฟู่ฟ่าฟุ่มเฟือย แต่พอมาที่นี่แล้ว
มันก็ต้องลดลงไปด้วย แล้ววันนึงเรื่องที่ไม่คาดคิดมันก็เกิดขึ้นมา ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง พี่กับจา
ทะเลาะกันบ่อย ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องน้อยมันก็ไม่เคยถูกใจเธอสักอย่าง พี่ยอมรับว่าแอบกังวล
อยู่เหมือนกัน จึงขอพ่อลดเวลาทำงานลงเพื่อให้เวลากับเธอมากขึ้น แต่มันก็ไม่ทันการณ์ เมื่อ
เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไป”

ตาต้าเงียบฟังที่พี่เล่าไม่แสดงความคิดเห็น และสีหน้าใดๆที่บ่งบอกว่ารู้สึกอย่างไรอยู่

“มันคงจะดีกว่านี้ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่ปรเมศวร์”

“พี่โซลรู้ได้ยังไงว่าเป็นคุณคนนั้น?”

ตาต้าที่เงียบมาตลอดการเล่าเรื่องของพี่ถามขึ้นมา ทำไมพี่ถึงรู้ว่าเป็นเขา เพราะพี่จารุบอก หรือ
คุณปรเมศวร์คนนั้นบอก

“ตาต้าคิดว่ายังไงล่ะ คิดว่าคนอย่างปรเมศวร์จะปกปิดเรื่องนี้ หรือนำมันมาเยาะเย้ยพี่?”

“……….”

“หลังจากนั้นพี่ก็ได้แต่ปิดหูปิดตาไม่อยากรับรู้ข่าวสารใดๆของคนคู่นั้นอีก เลยพลาดที่จะรู้ความ
เป็นอยู่ของจารุ และในวันที่พี่เริ่มทำใจได้ จารุก็มาที่นี่…”

คนฟังเลิกคิ้วแปลกใจ พี่จารุเคยกลับมาหาพี่โซลหลังจากนั้นด้วย

“เธอไม่ได้มาแบบปรกติ แต่ทั้งร่างกายและจิตใจเธอบอบช้ำ เธอไม่ให้แจ้งความเพราะมันไม่น่า
เล่าให้ใครฟังกับความผิดพลาดของเธอ”

ตาต้าทำตาโตอย่างตกใจ เขาไม่อยากจะคิดหรอกว่ามันจะเป็นแบบนั้น

“เขาทำร้ายพี่จาเหรอ?”

โซลมองสีหน้าเจื่อนๆของน้องแล้ว ตัดสินใจลำบากว่าควรจะบอกดีไหม แต่สุดท้ายก็พยักหน้า
แล้วบอก

“อือ มากกว่านั้นอีก อารมณ์รุนแรงและ … เซ็กซ์”

เด็กหนุ่มถึงกับนิ่งไปที่ได้ยินแบบนั้น เขาไม่เคยรู้ว่าพี่จารุพบเจอกับอะไรแบบนี้ เขาเคยคิดแค่ว่า
พี่จารุเป็นคนไม่ดี ทิ้งพี่โซลของเขาไป แต่นี่เธอกลับ…

ขนาดเขาที่เป็นคนอื่นยังสงสารและเห็นใจเธอ แล้วพี่โซลที่รักเธอมาก่อนล่ะจะขนาดไหน
น้ำเสียงเวลาที่พี่เล่ามันฟังดูเจ็บปวด พี่อาจจะยังมีใจให้เธออยู่

“แล้วตอนนี้พี่จารุอยู่ที่ไหนครับ?”

“อยู่ต่างประเทศน่ะ พี่ว่าก็ดีแล้วล่ะ”

มันดีแน่หรือพี่โซล ถ้ามันดีจริงๆทำไมพี่ต้องทำหน้าเศร้าขนาดนี้ด้วย

“พี่โซล…”

“หือ?”

“………….”

โซลหันกลับมาหาคนเรียก แต่อีกฝ่ายกลับไม่พูดอะไรต่อ

“อ้าว? เรียกแล้วเงียบ ยังไงกันครับ?”

“เปล่า ต้า…”

“ครับ?”

“คือ…ต้าอยากรู้ ว่า… ถ้าพี่จากลับมา พี่โซลจะกลับไปคืนดีกับเธอไหม?”

โซลนิ่งไปกับคำถามที่น้องถาม หรือว่ามันมีตรงส่วนไหนที่เขาทำให้น้องไม่สบายใจหรือ เขา
แสดงอะไรที่บ่งบอกว่ายังมีใจให้จารุออกไปอย่างนั้นหรือ?

“ทำไมถึงคิดว่าพี่จะคืนดีกับจา”

“ก็พี่เขาน่าสงสาร บางทีเขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจทำผิดก็ได้”

คนพูดยิ่งพูดยิ่งไม่มั่นใจ นี่มันเหมือนตัวเองกำลังเชียร์ผู้หญิงอื่นให้พี่เลยนี่

“คิดแทนคนอื่นทำไมกัน ฮึ!”

บีบจมูกคนขี้กังวล ก่อนจะบอกให้ฟังอย่างจริงจัง

“พี่แค่เห็นใจกับชะตาชีวิตที่เธอต้องเผชิญเท่านั้น พี่ไม่ได้รักเธอแล้ว”

“………..”

“กับจามันคือสิ่งที่ผ่านไปแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเหมือนเดิม ต่อให้เธอจะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ
แต่แก้วที่มันแตกไปแล้ว ต่อยังไงมันก็ไม่มีทางเหมือนเดิมหรอก”

ตาต้าก้มหน้ามองมือตนเอง เขาขี้กังวลเกินไปหรือ มันเหมือนไม่เชื่อใจพี่หรือเปล่า?

“ตอนนี้พี่มีแค่ตาต้า ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องของใครทั้งนั้น ถ้าตาต้ายังยืนยันว่า ต่อให้อีกนาน
แค่ไหนตาต้าก็ยังจะรักพี่ พี่ก็อยากบอกกับตาต้าเหมือนกันว่า ต่อให้อีกสิบจารุ ก็ไม่มีทางทำให้พี่
ไขว้เขวได้ เพราะหัวใจของพี่… มันอยู่ที่ตาต้าแล้ว”

“พี่โซล”


“หัวใจพี่มีดวงเดียว และรักได้แค่คนเดียวเท่านั้นนะ”



TBC


•   แอบร้องไห้ตอนพี่โซลดุT^T

•   บวกทุกบวกขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ :L2:

•   ไม่รู้ทำไมยิ่งเขียนนิยายตัวเองยิ่งดราม่า ทำไมมันไม่ใสเหมือนเรื่องน้องมินล่ะเนี่ย? :z3:

•   พบกันอีกครั้งวันอังคารค่ะ

•   ปล.ขอบคุณ คุณพี่nongrak ด้วยเช่นกันค่ะ ขอบคุณกำลังใจที่ติดตามกันตั้งแต่เรื่องแรกด้วยค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว ++๑๓.๕.๒๕๕๕++
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 13-05-2012 17:12:00

ให้เป็ดพี่โซล

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว ++๑๓.๕.๒๕๕๕++
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 13-05-2012 17:13:13

ชั่วทั้งหญิงทั้งชายเลยอ่ะ :angry2:

ตอนนี่หวานนนน :impress2:

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว ++๑๓.๕.๒๕๕๕++
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 13-05-2012 17:26:06

พี่โซลแมนมาก :L1:

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว ++๑๓.๕.๒๕๕๕++
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 13-05-2012 18:45:46

พี่โซลเป็นผู้ชายที่ดีเริ่ดจริงๆ อุตส่าห์อดทนกับน้องได้ขนาดนี้
เห็นความแตกต่างระหว่างผู้ใหญ่กับเด็กชัดจัง

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว ++๑๓.๕.๒๕๕๕++
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 13-05-2012 18:54:49

ปรเมศวร์ กับ วิจิตรา สมกันดีนะ  :angry2: :z6:
พี่โซลระวังด้วยนะ สงสารน้องตาต้าครับ ไม่รู้จะเจอเลห์กลไหนของนายปรเมศวร์อีก
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว ++๑๓.๕.๒๕๕๕++
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 14-05-2012 00:42:51

หญิงร้ายชายเลว คู่กันเสมออ่ะ

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว ++๑๓.๕.๒๕๕๕++
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 14-05-2012 01:14:37

กลับบ้าน ตจว แอบพลาดไปหลายตอนเลย >_<

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว ++๑๓.๕.๒๕๕๕++
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 14-05-2012 03:31:36

พี่โซลทำซึ้งอ่ะ
เขินแทนตาต้าเลยนะเนี้ย
หวานจนเอามาใช้แทนน้ำตาลได้เลยนะพี่โซล
><
ปล.แอบลุ้นตอนพี่โซลโดนวางยา  แต่ก็ผ่านพ้นไปด้วยความน่ารักของพี่โซล
ที่ยอมอดทนเพราะเป็นห่วงตาต้า

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว ++๑๓.๕.๒๕๕๕++
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 14-05-2012 12:27:33

ไอ้เปรตกับอิชะนีนี่ช่างเหมาะสม
ชายโฉดหญิงชั่วทั้งคู่
 :pigangry2:

แต่ไม่เข้าใจว่าไอ้เปรตมันจะตามมาตอแยตาต้าทำไม?
มันจะมาหลอกตาต้าอีกคนเหรอ
หรือว่ามันยังไงๆกับพี่โซลกันแน่
 :a5:

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว ++๑๓.๕.๒๕๕๕++
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 14-05-2012 14:59:29

วานคุณไต๋รีบมากดนายดินเพื่อความสบายใจของน้องหน่อย :laugh:

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว ++๑๓.๕.๒๕๕๕++
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 14-05-2012 17:31:09

^
^
^
พรุ่งนี้นะคะ mild-dy วันอังคารพบกันแน่นอนจ้า^^v

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๙ รักได้คนเดียว ++๑๓.๕.๒๕๕๕++
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 14-05-2012 17:47:45

ทำไมโซลไม่สงสัยยัยวิจิตรา แล้วปรเมษฐ์นั่นก็ร้ายมาก
อย่างนี้ตาต้าต้องระวังมากกว่านี้นะ

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ **๑๕.๕.๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 15-05-2012 11:37:30

It’s Real เดี๋ยวรักเลย
   

ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ


ไร่รณวีร์หลังฤดูเก็บเกี่ยวจะจัดงานประจำปีของไร่อยู่ตลอด และปีนี้ก็เช่นเดียวกัน ผลผลิตที่เก็บ
เกี่ยวได้จะถูกนำส่งขายและแปรรูป ส่วนหนึ่งก็จะเก็บเอาไว้ให้คนในไร่ได้ทานกันในงานประจำปี
ซึ่งองุ่นล็อตสุดท้ายที่ถูกเก็บจะแบ่งเอาไว้ส่วนหนึ่งสำหรับงานนี้เสมอ ทุกคนแบ่งงานกันชัดเจน
คนที่มีหน้าที่ในไร่ก็จัดการหน้าที่ของตนเอง ส่วนคนที่รักษาการในสำนักงานก็ลงมือติดต่อ
ประสานงานและจัดงานนี้ไป ไม่ก้าวก่ายกัน

เพราะฉะนั้นในช่วงนี้จึงมีคนเข้านอกออกในไร่รณวีร์อยู่ตลอด ไตรภพที่เมื่อมีเวลาว่างก็จะมาที่ไร่
นี้บ้าง เหมือนมาหาเพื่อน แต่ก็เป็นการข่มขวัญคนที่คิดไม่ดีกับไร่นี้ไปในตัวด้วยเช่นกัน

“สวัสดีครับ หนุ่มน้อย สาวน้อย”

ไตรภพเอ่ยทักตาต้ากับน้องจินนี่ที่เล่นโยนบอลอยู่หน้าบ้าน ตาต้ารับลูกบอลลมจากน้องจินนี่
แล้วหนีบไว้ที่แขน ก่อนเด็กทั้งสองคนจะไหว้สวัสดีคุณตำรวจตัวโต

“สวัสดีครับ พี่ผู้กองไต๋”

“สวัสดีค่ะ คุณลุงผู้กอง”

ไตรภพเกาหัวแกรกกับคำเรียกขานของสองพี่น้อง ยืนดูพี่น้องเขาเล่นกันอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเดินไป
ที่สำนักงานของไร่รณวีร์

ไตรภพที่เดินเตร่มาที่สำนักงาน แต่สายตาก็แอบสอดส่ายความเรียบร้อยของพื้นที่ตามความเคย
ชิน ก่อนที่เท้าจะหยุดกึก เมื่อด้านหน้าเขาตอนนี้คือหนุ่มหน้าเข้มที่เขาหมายปอง แม้ว่าฝ่ายนั้น
จะไม่มีแววว่าจะเล่นด้วย แถมยังแสดงความรำคาญให้เห็น แต่คนมันถูกใจไปแล้วท่าจะหยุดได้
ยาก

ดินที่ยืนรายงานความเป็นไปในไร่ให้กับเจ้านายรับรู้อยู่หน้าทางเข้าสำนักงาน เกิดอาการขนลุก
ขึ้นมาจนต้องมองหาสาเหตุ ก็ประสบกับสายตาคมของนายตำรวจหนุ่มที่มองมายังตนเองอยู่ก่อน
แล้ว หนุ่มหน้าเข้มหันกลับ รายงานนายด้วยน้ำเสียงนิ่งเป็นปรกติ

“รั้วเขตแดนของเรากับไร่โน้นจะพังอยู่จุดหนึ่งนะครับ”

“จัดการเลยดิน อย่าปล่อยให้เป็นปัญหานาน”

โซลบอกลูกน้องคนสนิท ขณะที่เปิดแฟ้มเอกสารที่ดินนำมาด้วยดูคร่าวๆ นายตำรวจหนุ่มมอง
เจ้านายกับลูกน้องเขาคุยกันอยู่ห่างๆไม่ได้เดินเข้าไปทักเพื่อน จนเสียงหวานของสาวสวยที่เขา
เคยคุ้นจะดังมาจากด้านหลังของเขา ไตรภพจึงหันกลับไปมอง รวมทั้งเจ้าของชื่ออย่างโซลและ
ดินด้วย

“โซลคะ”

โซลส่งแฟ้มคืนให้ดิน พยักหน้าให้ดินไปดำเนินการตามที่สั่งได้ เดินไปหาหญิงสาวที่เอ่ยทักเขา
เมื่อครู่ ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญเธอไปที่สำนักงาน

ไตรภพมองตามเพื่อน แล้วส่ายหน้ากับตนเอง ก่อนจะเบนทิศทางเดินของตนเองตามหนุ่มหน้าเข้มไป


++++++++++


“เรื่องมันแล้วไปแล้ว และผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าที่คุณเห็น เพราะฉะนั้นก็อย่าคิดมากเลย
ครับ”

โซลที่นั่งอยู่ที่โซฟารับแขกในสำนักงาน ฝั่งตรงข้ามคือวิจิตราที่มาหาเขาเพื่อแสดงความขอ
โทษกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนงานเลี้ยงของไร่คุณวิชิตพี่ชายของวิจิตรา

“แวรี่ต้องขอโทษจริงๆนะคะที่ไม่ได้ดูแลให้ดี ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นกับคุณ”

สาวสวยแสดงสีหน้าว่ารู้สึกผิดอย่างที่พูดจริงๆ โซลมองท่าทางนั้นของหญิงสาวแล้วยิ้ม ก่อนจะ
บอก

“มันไม่ใช่หน้าที่ของคุณนี่ครับที่ต้องตรวจตราว่ามีอะไรผิดปรกติที่ตรงไหนบ้าง ผมไม่โทษคุณ
หรอกแวรี่”

เมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดเช่นนั้น วิจิตราจึงยิ้มออกมาได้ ราวกับว่าความรู้สึกผิดนั้นได้รับการอภัย
แล้วกระนั้น

“ขอบคุณนะคะโซล”

โซลเพียงแต่ยิ้มให้กับการแสดงครั้งนี้เท่านั้น เขายังไม่มีหลักฐานอะไรที่จะบ่งบอกว่า
วิจิตราเป็นคนทำ แต่ถ้าเทียบเคียงเวลาและสถานการณ์ ณ ขณะนั้นที่เขาแสดงอาการออกมา
แอลกอฮอล์สีสวยในแก้วที่เขาได้มาจากวิจิตราก็อยู่ในข่ายต้องสงสัย มันอาจจะเป็นสิ่งนั้น แต่ที่
โซลยังด่วนสรุปไม่ได้ว่าวิจิตรารู้เห็นด้วยหรือไม่ นั่นเพราะโซลไม่คิดว่าวิจิตราจะรู้จักปรเมศวร์
เป็นการส่วนตัว และยิ่งไม่คิดว่าคนที่ดูดีและมีพร้อมอย่างวิจิตราจะทำเรื่องแบบนี้ได้

แต่เมื่อเธอมาแสดงความจริงใจให้เห็น เขาจะไม่รับไว้มันก็จะดูเป็นการเสียมารยาทจนเกินไป
ความสงสัยและคลางแคลงจึงต้องถูกเก็บซ่อนภายใต้รอยยิ้มที่ส่งกลับไปให้สาวเจ้าเท่านั้น



+++++++++++



โซลเดินออกมาส่งสาวสวยที่รถของเธอ ขณะที่สองพี่น้องคนสนิทกำลังจะไปหาชินที่โรงเพาะ
ตาต้าหยุดยืนมองพี่ชายกับคุณคนสวยที่สั่งลากันอยู่นานสองนานแล้วหน้ามุ่ย ลาอะไรกันนักหนา
ไม่รู้ พอรถของวิจิตราขับออกไปจากไร่แล้วโซลจึงจะกลับไปทำงานต่อ แต่พอหันกลับก็เจอลูก
สาวตัวน้อยกับพี่ชายคนสนิทของลูกยืนกอดอกท่าเดียวกันเป๊ะ มองมาทางเขานิ่งอยู่ โซลยิ้ม
เจื่อนก่อนจะเดินเข้าไปหาลูกและน้องชาย

“จะไปไหนกันครับเด็กๆ”

โซลเอ่ยถามนำไปก่อน ดูสีหน้าเด็กเล็กกับเด็กโตแล้วท่าทางจะไม่พอใจอะไรบางอย่าง

“จินนี่กับพี่ตาต้ากำลังจะไปหาพี่ชินค่ะ”

หนูน้อยจินนี่เป็นคนตอบคำถามคุณพ่อ ขณะที่พี่ชายของหนูน้อยยังเงียบอยู่

“เหรอคะ ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวคุณพ่อขาจะพาไปดีไหมคะ?”

โซลเสนอตัว จินนี่จึงเงยหน้ามองพี่ชายที่เอาแต่เงียบ ตาต้าจึงต้องคลายแขนที่อยู่ในท่ากอดอก
นั้นออก จินนี่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย

“อุ้มลูกตามมาสิครับพี่โซล”

หนุ่มน้อยว่าก่อนจะออกเดินนำหน้าพี่ไป โซลเลยต้องอุ้มลูกสาวตัวน้อยแล้วตามคนหน้ามุ่ยไปที่
โรงเพาะ



เมื่อมาถึงสถานที่แล้วก็ดูเหมือนว่าคนหน้ามุ่ยจะอารมณ์ดีขึ้นที่เห็นผลงานของตนเองเติบโต
ขึ้นมา สองพี่น้องดูจะตื่นเต้นกันใหญ่ที่มันเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว อีกไม่นานคงออกดอกแน่นอน

“เมื่อไหร่มันจะออกผลล่ะคะพี่ชิน?”

จินนี่ถามข้ามขั้นตอนกันเลยทีเดียว ก็หนูใจร้อนอยากให้มันมีลูกเร็วๆ

“ต้องนับเวลาปลูกไป5เดือนนะครับ”

“โห ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่ได้อยู่จนถึงตอนเก็บลูกมันน่ะสิ เดี๋ยวก็กลับบ้านแล้วอ่ะ”

ตาต้าเสียงหลงอย่างเสียดายทันทีที่ได้ยิน เดือนหน้าเขาก็ต้องกลับไปเรียนต่อแล้ว นี่ถ้านับกัน
ตามเวลาที่ปลูกก็เพิ่งจะเดือนเดียวเอง อีกสี่เดือนเขาก็คงอยู่ที่กรุงเทพฯแล้วล่ะ

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่จะถ่ายรูปตอนมันโตให้ทุกวัน พอมันให้ผลแล้วเดี๋ยวพี่เก็บแพคกล่องส่งตรง
ให้ตาต้าเลยดีไหม?”

โซลเสนอความคิดเห็น ซึ่งตาต้าก็เห็นดีด้วย ยกนิ้วโป้งให้พี่ว่ามันดีสุดๆ

“เยี่ยม”

ตาต้าหันไปคุยกันงุ้งงิ้งกับน้องสาวว่าด้วยเรื่องสตรอเบอร์รี่ของใครจะติดลูกก่อน โซลยิ้มกับภาพ
นั้น ภาพแบบนี้เคยเห็นอยู่ทุกวันตั้งแต่น้องมาที่นี่ จะว่าไป จนตอนนี้เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าน้อง
ต้องกลับบ้าน


++++++++++



งานเทศกาลประจำปีที่จะถูกจัดขึ้นในไร่เริ่มดำเนินการไปได้เกินกว่าครึ่งแล้ว ทั้งเรื่องการ
นันทนาการ ข้าวของอาหารการกินที่กำหนดไว้ ของรางวัลสำหรับผู้ที่ร่วมกิจกรรมกับทางไร่ เวที
สำหรับการแสดงออกของทุกคน ทุกอย่างดูจะคึกคักมากมาย ตาต้ากับน้องสาวและเพื่อนกาย
กับแก้วมักจะมาส่องอยู่เรื่อยๆ

“เร่งมือหน่อยนะทุกคน”

“ครับ”

เสียงหัวหน้างานสั่งการลูกน้องดังมาให้ได้ยิน หนุ่มน้อยตาต้ายิ้มชื่น รู้สึกดีที่ตนเองจะได้มีส่วน
ร่วมในงานปีนี้ด้วย

“ดีจังเนอะที่เรามาทันได้ร่วมงานประจำปีของไร่”

ตาต้าที่จูงมือน้องสาวเดินดูเขาทำงานอยู่ไม่ไกล ยิ้มบอกกับกายที่เดินคู่กับน้องสาวอย่างแก้ว
และพี่นุ่นที่เดินตามมาด้านหลัง

“ก็จัดกันตอนนี้ทุกปีนั่นล่ะ หลังฤดูเก็บเกี่ยวที่แสนเหน็ดเหนื่อย เราก็มีความสุขกันบ้าง”

กายว่าอย่างนั้นก่อนจะชี้ชวนให้ไปนั่งใต้ร่มไม้หลบแดด และจะได้ดูเขาจัดสถานที่ไปด้วย



+++++++++++++



บ้านไม้หลังใหญ่ในไร่รณวีร์เวลาค่ำ หลังจากที่สมาชิกภายในบ้านรับประทานอาหารเย็นกัน
เรียบร้อย กิจกรรมต่อมาของสองพี่น้องคือดูทีวี แต่วันนี้เพิ่มคุณพ่อขาของน้องจินนี่มาอีกหนึ่ง
โซฟาหน้าทีวีที่ถูกจับจองโดยสองพี่น้องจึงมีสาม โดยที่โซลนั่งกลางและมีลูกน้อยนอนอยู่บน
อก แก้มยุ้ยๆนั้นแนบไปกับอกคุณพ่อดูทีวีตาแป๋ว ส่วนคนเป็นพี่ชายก็ซุกกายอยู่อีกทาง อ้อม
แขนแข็งแรงของโซลกอดตัวบางของน้องไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ลูบหลังลูกสาวไปด้วย บรรยากาศ
แห่งความสุขในครอบครัวที่มักจะเกิดขึ้นบ่อยในช่วงนี้

หลังจากดูทีวีกันจบแล้วจึงย้ายขึ้นมาที่ห้องน้องจินนี่ ตาต้าที่บอกกับพี่ว่าโทรไปที่บ้าน บอกว่าที่
ไร่กำลังจะจัดงานประจำปีอยากให้พ่อกับแม่และพี่ชายมาร่วมงานด้วย ซึ่งท่านก็รับปากว่าจะ
สะสางงานแล้วมาให้ทัน จินนี่จึงให้โทรหาย่าน้ำทิพย์ของจินนี่บ้าง

“คุณย่าขา จินนี่อยากเจอน้องพูห์จัง คุณย่าพาน้องพูห์มาได้ไหมคะ?”

เสียงเล็กอ้อนไปตามสาย น้องพูห์ที่ว่าคือลูกชายตัวน้อยของอรณีน้องสาวของโซล ซึ่งตอนนี้ทั้ง
คุณรณวีร์และคุณน้ำทิพย์คอยดูแลอยู่ พอหลานสาวตัวน้อยบอกว่าอยกเจอน้อง คุณปู่กับคุณย่า
จึงรับปากว่าจะพาไปหาแน่นอน

“เย้ ดีจังค่ะ รักคุณปู่ขากับคุณย่าขาที่สุดเลย จุ๊บๆ”

คุณปู่กับคุณย่าที่โดนลูกอ้อนไปเต็มๆพากันหัวเราะอย่างเอ็นดูหลานตัวน้อย คุยกันตามประสา
ปู่ย่ากับหลานสาวอยู่สักพัก ก่อนคุณย่าขาของน้องจินนี่จะขอคุยกับพี่ตาต้าบ้าง

“ต้าสบายดีครับป้าน้ำ พี่โซลดูแลต้าดีมาก”

พอทางนั้นถามถึงความเป็นอยู่ว่าเป็นอย่างไร พี่โซลดูแลดีไหม หนุ่มน้อยตาต้าจึงตอบไป
ทันทีทันใด แอบมองพี่ไปด้วยตอนที่ตอบคุณป้ากลับไป โซลรั้งร่างเพรียวมาพิงอก ฟังที่น้องคุย
กับพ่อแม่ของตนเองไปด้วย จินนี่ที่นอนเอาคางเกยต้นขาคุณพ่ออยู่เลยคลานเข้าไปแทรกตัว
แล้วพิงอกพี่ชายอีกทอดหนึ่งด้วย

หลังจากที่ตาต้าคุยเสร็จโซลจึงขอตัวไปคุยธุระกับพ่อแม่ด้านนอก ให้สองพี่น้องเขานอนเล่นอยู่
บนเตียงไปพลางๆ

“ท่าทางจินนี่จะติดตาต้าเข้าแล้วล่ะสิเนี่ย”

“ครับ ไปไหนไปกันเลยล่ะครับสองคนนี้”

โซลตอบคำถามมารดายิ้มๆเมื่อนึกถึงความสนิทสนมของสองพี่น้อง

“นี่ถ้าน้องกลับบ้าน จินนี่จะไม่ร้องไห้คิดถึงน้องแย่หรือนี่”

พอคุณแม่ท่านว่ามาแบบนั้นรอยยิ้มบนริมฝีปากหยักหนาก็เจื่อนลง คงไม่ใช่แค่จินนี่หรอกที่จะ
คิดถึงน้อง มันรวมถึงเขาด้วยต่างหาก แค่ช่วงระยะเวลาไม่นาน หนุ่มน้อยจากเมืองกรุงคนนี้ก็เข้า
มาอยู่ในหัวใจของเขาพ่อลูกแล้ว ถ้าถึงวันที่น้องต้องกลับบ้านจริงๆ เขายังไม่รู้เลยว่าจะยิ้มส่ง
น้องได้ไหม ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกันอีก แต่คนที่อยู่ด้วยกันทุกวันจนกลายเป็นเหมือนส่วนหนึ่ง
ของชีวิตไปแล้ว หากมีวันที่ต้องอยู่ไกลกันแม้จะช่วงเวลาสั้นๆ มันก็คงอดคิดถึงไม่ได้

“แม่ครับ”

หลังจากที่นิ่งไปชั่วครู่ โซลจึงตัดสินใจที่จะพูดกับผู้เป็นบิดาและมารดา

“หือ ว่าไงจ๊ะ?”

“ถ้าแม่กับพ่อมาถึงนี่แล้ว ผมมีเรื่องสำคัญอยากเรียนปรึกษา”

พอพูดไปแบบนั้นคุณแม่ท่านก็เงียบไป ก่อนจะเอ่ยกลับมาเหมือนกระเซ้าคนเป็นลูก

“เรื่องอะไรกัน ทำเสียงซะแม่เครียดตาม”

“คุยทางโทรศัพท์คงไม่สะดวกเท่าไหร่น่ะครับ เอาไว้พ่อกับแม่มาถึงก่อน เราค่อยคุยกันอีกทีนะ
ครับ”

“เอาไงก็เอาเถอะจ้ะ พ่อคนความลับเยอะ”

ได้ยินเสียงคุณรณวีร์หัวเราะกับการพูดคุยของสองแม่ลูกลอดมาตามสาย โซลเลยเปิดยิ้มตามไป
ด้วย หลังจากนั้นโซลก็พูดคุยถามไถ่พ่อกับแม่อยู่อีกเล็กน้อย ก่อนจะวางสาย

“รักพ่อกับแม่นะครับ”

“พ่อกับแม่ก็รักโซลจ้ะ”

โซลปิดโทรศัพท์แล้วยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สิ่งที่เขาตัดสินใจมันคือเรื่องที่ถูกต้อง บอกย้ำกับตนเอง
เช่นนั้น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่มีคนที่เขารักทั้งสองคนรออยู่ในนั้น



+++++++++++++



ณ ท่าอากาศยานประจำจังหวัดทางภาคเหนือ

ช่องทางฝั่งผู้โดยสารขาเข้า หญิงสาวรูปร่างเพรียวระหงสมส่วนภายใต้ชุดกางเกงยีนส์รัดรูปและ
เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโต รัดเอวด้วยเข็มขัดสีน้ำตาล และสวมรองเท้าสานส้นสูงตามสมัยนิยม ก้าวเดิน
อย่างมั่นใจออกมาด้านนอก ผมที่ถูกดัดเป็นลอนสวยถูกรวบเป็นหางม้าปล่อยยาว สะบัดไปมา
ตามการก้าวเดินอย่างมาดมั่น ริมฝีปากอิ่มสวยแตะแต้มด้วยลิปสติกแวววาวเผยอเป่าลมน้อยๆ
เมื่อออกมาเจอสภาพอากาศที่แตกต่างจากภายในตัวอาคารสนามบิน จมูกโด่งเรียวรับกับแว่นกัน
แดดสีชาอันโต บดบังใบหน้าสวยไปกว่าครึ่ง

รถโดยสารประจำสนามบินมาจอดลงตรงหน้า คนขับกุลีกุจอขนข้าวของผู้โดยสารผู้ทรงเกีรยติ
ขึ้นรถอย่างรวดเร็วทันใจ ขาเรียวสวยจึงก้าวขึ้นรถโดยสาร เมื่อนั่งเรียบร้อยจึงบอกกับคนขับรถ
ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ


“ไปไร่รณวีร์”



TBC


•   บวกทุกบวกเมื่อบวกได้ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ :pig4:

•   พบกันอีกครั้งในวันพฤหัสบดีค่ะ

•   ปล. สำหรับคู่คุณตำรวจไต๋กับพี่ดินจะมาเป็นสีสันให้เรื่องนี้ และมีบทบาทสำคัญบางประการค่ะ
ส่วนเรื่องราวของทั้งคู่นั้นจะมาตอนพิเศษหลังจากจบเรื่องน้องตาต้าแล้วนะคะ ตอนนี้ขอเคลียร์
เรื่องน้องตาต้ากับพี่โซลก่อนเนาะ ขอบคุณที่ให้ความสนใจพี่ดินกับผู้กองไต๋ค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ **๑๕.๕.๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 15-05-2012 12:59:06

ดูท่าพี่โซลจะงานงอกแล้วมั้ยเนี่ย
 :m16:
ใครก็ไม่รู้จะมาที่ไรอีก
ทั้งๆที่ยังจัดการกับไอ้คู่ชั่วนั่นไม่ได้เลย
พี่โซลดูแลตาต้าดีๆนะ
เป็นห่วงน้อง
 :sad4:

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ **๑๕.๕.๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 15-05-2012 13:01:15

ใครกลับมากันนะ ตาต้ายังไม่กลับขออย่าให้มีเรื่องอะไรเลย

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ **๑๕.๕.๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 15-05-2012 13:32:44

แม่น้องจินนี่กลับมาแน่เลย

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ **๑๕.๕.๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 15-05-2012 13:49:47

แม่น้องจินนี่แน่เลย
ที่กลับมาไม่น๊า :z3:

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ **๑๕.๕.๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 15-05-2012 14:02:34

มาม่าเริ่มคืบคลานเข้ามาและ

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ **๑๕.๕.๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 15-05-2012 14:40:25

ตาต้ามีศึกสองด้านเลยนะ  คนแรกยังไม่ทันไร ชะนีคนที่สองกำลังมาอีกแล้ว

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ **๑๕.๕.๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 15-05-2012 15:54:19

แม่น้องจินนี่อ่ะเปล่าน้อ หรือผู้หญิงคนใหม่

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ **๑๕.๕.๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 15-05-2012 16:02:11

หญิงใจง่าย!

หญิงร้ายชายเลว!

กับชายหน้าโง่!


สงสารน้องจินนี่น้องต้า

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ **๑๕.๕.๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 15-05-2012 17:07:23

หวังว่าคงมาช่วยสู้กับแวรี่นะ  :interest:

อย่าพกมาม่ามานะ  :z10:

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ **๑๕.๕.๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 15-05-2012 20:34:22

ใครอีกล่ะนี่ :z3:

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ **๑๕.๕.๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 16-05-2012 07:19:01

งานเข้าแน่เลยพี่โซล น่าจะเป็นแม่ของจินนี่รึป่าวที่กลับมา

หัวข้อ: Re: ☀It's Real เดี๋ยวรักเลย☀ ตอนที่ ๑๐ คนสำคัญ **๑๕.๕.๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 17-05-2012 06:03:25

หลายคนอาจตบเข่าฉาดกับตอนนี้ แล้วบอก…ตูว่าแล้ว!! ฮา :laugh:



It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๑๑ อดีต vs ปัจจุบัน = อนาคต (๑)



รถโดยสารจากสนามบินเลี้ยวเข้ามาบริเวณหน้าทางเข้าไร่รณวีร์ ยามรักษาความปลอดภัยที่ทำหน้าที่อยู่โบกให้มาหยุดที่หน้าป้อมยาม ก่อนจะเข้าไปตรวจสอบ กระจกประตูด้านหลังถูกลดต่ำลง ยามเดินเข้าไปทำความเคารพผู้มาเยือนก่อนขอทราบการมาในครั้งนี้

“ฉันต้องการพบคุณทัชธร”

หญิงสาวที่นั่งยืดตัวตรงอยู่ด้านหลังบอกจุดประสงค์ของตนเอง

“ครับ ไม่ทราบว่าจะให้เรียนว่าใครต้องการพบครับ”

จบคำถามแว่นกันแดดอันโตก็ถูกถอดออก ดวงตาคมสวยหันกลับมามองหน้าคนถาม พี่ยามถึงกับนิ่งไปพัก ก่อนจะตะกุกตะกักพูดออกมา

“น… นายหญิง”

หลังจากได้ทราบแล้วว่าผู้ที่ต้องการพบนายของตนคือใคร พี่ยามจึงรีบกุลีกุจอเปิดประตูให้รถคันดังกล่าวได้แล่นเข้าไปด้านในตัวไร่ ก่อนยามอีกคนจะกดโทรศัพท์บอกเจ้านายถึงการมาของหญิงสาว



++++++++++++



รถยนต์โดยสารสารธารณะแล่นเข้ามาจอดยังหน้าบ้าน ตาต้าที่เล่นกับจินนี่อยู่ที่โต๊ะกลมหน้าบ้านหันไปมอง รถหยุดลงแล้ว ประตูด้านคนขับเปิดออก ก่อนที่คนขับรถจะลงมาเปิดกระโปรงท้ายเพื่อขนข้าวของลงมาวางให้เจ้าของเขา ตาต้าลุกจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาเพื่อที่จะสอบถาม แต่ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อประตูหลังถูกเปิดออก ขาเรียวสวยก้าวลงมาจากรถ ก่อนที่เจ้าของจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

โซลที่ได้รับรายงานจากยามที่เฝ้าทางเข้าหน้าไร่ จึงได้รีบกลับมาที่บ้าน แต่เมื่อมาถึงแล้วก็ต้องหยุดนิ่งเหมือนที่ตาต้าเป็น หญิงสาวที่กลายเป็นจุดสนใจอยู่ในขณะนี้มองหนุ่มน้อยที่จะเดินเข้ามาหาเธอ แต่แล้วก็หยุดอยู่กับที่อย่างงงงัน ก่อนจะเหลียวมองรอบกาย เห็นโซลยืนอยู่ด้านหลังจึงเปิดยิ้มสวยทักทายไป

“โซล”

คนถูกเรียกดูเหมือนจะเรียกสติกลับมาได้จึงเดินเข้าไปหาหญิงสาว โดยมีสายตาของตาต้ามองอยู่

“จามาได้ยังไงน่ะ แล้วนี่กลับจากต่างประเทศตั้งแต่เมื่อไหร่?”

โซลตั้งคำถามตั้งแต่เดินมาถึงตัวจารุ หญิงสาวหัวเราะน้อยๆก่อนเอ่ยเย้า

“แหม ใจคอจะไม่ให้จาได้ดื่มน้ำดื่มท่าก่อนเลยหรือไง มาถึงก็ถามเอาๆ”

“อ้อ ขอโทษที งั้นเข้าบ้านก่อนไป”

โซลบอกกับอดีตภรรยา ก่อนจะหันมาบอกลูกสาวกับน้องชายที่น่ารักให้เข้าบ้านด้วยกัน

“ตาต้า จินนี่ เข้าบ้านลูก”

“ค่า”

จินนี่รับคำเสียงแจ๋ว เดินเข้ามาหาพี่ชายที่ยืนนิ่งอยู่ จับมือพี่ดึงเบาๆให้เข้าบ้านด้วยกัน

“ป่ะ พี่ตาต้า”

ตาต้าเดินตามแรงดึงอันน้อยนิดของน้อง มองด้านหลังของพี่กับผู้หญิงคนนั้น ความรู้สึกเจ็บแปลบๆเกิดขึ้นในอก ไหนว่าแก้วมันแตกไปแล้วไง ไหนว่ามันต่อใหม่ไม่ได้แล้วไง ทำไมพี่ถึงยังทำเหมือนกับว่าระหว่างพี่กับพี่จารุมันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลยล่ะ ต้าไม่เห็นเข้าใจเลย



++++++++++



เมื่อทุกคนเข้ามาในบ้านกันหมดแล้ว จึงได้รู้ว่าจารุจะขอมาพักที่นี่สักระยะ ซึ่งโซลก็ไม่ได้ปฏิเสธ ส่วนเหตุผลในการมาครั้งนี้คงต้องคุยกันเป็นการส่วนตัว โซลบอกกับลูกสาวว่าจารุคือคุณแม่ของหนูน้อยที่เคยให้ดูรูปเมื่อนานมาแล้ว และจินนี่ก็ดูเพียงครั้งเดียวแล้วไม่เคยขอดูอีก น้องน้อยเกาะขาคนเป็นพี่ชายแน่น ไม่ขยับไปใกล้ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดาสักนิด

“ส่งน้องมานี่สิจ๊ะหนู”

จารุเอ่ยบอกกับตาต้า เด็กหนุ่มก้มลงมองน้องสาวตัวน้อย จินนี่เกาะขาพี่แน่นกว่าเดิม ส่งสายตาแป๋วแหววมาอ้อนพี่ชายคนสนิท ตาต้าย่อตัวลงนั่งยองๆระดับเดียวกับน้อง จับมือเล็กป้อมนั่นเอาไว้ แล้วบอกน้องเบาๆ

“ไปหาคุณแม่นะครับ”

“แต่จินนี่… จินนี่…”

เสียงเล็กๆนั้นเหมือนจะพูดบอกอะไรพี่ แต่ก็ได้แค่พูดชื่อตัวเองซ้ำๆเท่านั้น เพราะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่อยากไปหาคุณคนนั้น

“คุณแม่ใจดีนะ ถ้าจินนี่ไม่ยอมไปหาคุณแม่แบบนี้คุณแม่เสียใจแย่ จินนี่อยากให้คุณแม่เสียใจเหรอคะ?”

น้องหนูส่ายหน้ารัว เหลือบมองคนที่บอกว่าเป็นคุณแม่นิดหน่อย เห็นคุณแม่ทำหน้าเศร้า จินนี่จึงบอกกับพี่เมื่อตัดสินใจแล้ว

“จินนี่… จินนี่จะไปหาคุณแม่ค่ะ พี่ตาต้าไปกับจินนี่หน่อยนะ”

พี่ชายคนสนิทยิ้มให้ ก่อนจะลุกขึ้นจูงมือน้อยไปหาคุณแม่ของน้อง จารุมองลูกสาวตัวน้อยที่ค่อยเดินเข้ามาหาด้วยความเต็มตื้นและรู้สึกผิดล้นในหัวใจ ลูกสาวของเธอ คนที่เธอไม่เคยกลับมาเหลียวแล เมื่อจินนี่เดินมาถึงร่างเล็กของหนูน้อยก็ถูกรวบเข้าไปในอ้อมกอดของผู้เป็นมารดา

ตาต้าปล่อยมือน้อง รู้สึกใจหายแปลกๆ ไม่เห็นมีอะไรเลยตาต้า เรื่องปรกติจะตายที่แม่ลูกเขาได้ใกล้ชิดกัน  ตาต้ากำมือที่ยกค้าง ก่อนปล่อยมันลงข้างตัว มองแม่เขากอดเขาหอมลูก แล้วค่อยถอยออกมาช้าๆ เดินออกจากตัวบ้านไป

จินนี่พอเห็นพี่ชายเดินออกจากบ้านก็เริ่มจะไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว แต่ก็ไม่กล้าดิ้นจะลงจากอ้อมแขน กลัวคุณแม่เสียใจ หันไปมองคุณพ่อขาก็เห็นมองตามพี่ชายของจินนี่ไปเหมือนกัน


++++++++



“ทำไมมานั่งอยู่นี่คนเดียวอ่ะตาต้า?”

กายเข้ามาทักตาต้าที่นั่งอยู่บนเนินใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆบริเวณสวนผักของลุงสน กายที่เห็นเพื่อนมานั่งอยู่ตรงนี้นานแล้วแต่ยังวางมือจากงานไม่ได้จึงได้แต่เฝ้ามอง เมื่อเสร็จงานจึงเดินเข้ามาหาเพื่อนที่นั่งชันเข่าใช้ไม้เขี่ยดินเขี่ยหญ้าแถวนั้นเล่น

“แล้วกายจะให้เรามานั่งกับใครล่ะ”

เห็นว่าคนตอบเสียงสะบัดและมีสีหน้าไม่ดีนัก กายจึงนั่งลงข้างๆ แล้วถาม

“อารมณ์ไม่ดีเหรอ?”

มีเสียงถอนหายใจหนักๆตอบกลับมา ตาต้าแหงนหน้าขึ้นเหมือนปรับอารมณ์ตนเอง ก่อนจะตอบคำถามเพื่อน

“เรารู้สึกว่าเราทำตัวแย่มากเลย”

“เล่าให้ฟังได้นะ เผื่อจะสบายใจขึ้น”

กายเสนอ เขาไม่อยากเห็นเพื่อนใหม่จากเมืองกรุงทำหน้าเศร้าแบบนี้ เขาชอบตาต้าที่ร่าเริงมากกว่า แบบนี้ไม่เหมาะกับตาต้าเลย

ตาต้าเอนหลังพิงต้นไม้ เรื่องที่เขากำลังว้าวุ่นในใจมันบอกใครไม่ได้หรอก เขาเป็นอะไรก็ไม่รู้ มันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย หรือเขากำลังอิจฉา ไม่พอใจที่ใครจะมาอยู่แทนที่ตนเองในใจน้องจินนี่และพี่โซล แต่คนนั้นเขาเป็นแม่ของจินนี่ มันก็ถูกแล้วไม่ใช่หรือที่แม่ลูกเขาจะผูกพันกัน ใกล้ชิดกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งแย่ อะไรก็ไม่รู้ บ้าบอ

ตาต้ากับกายนั่งเงียบกันอยู่สักพัก กายก็เงียบเพราะคิดว่าเพื่อนคงจะต้องการแบบนั้นมากกว่า พอตาต้าคิดอะไรวนไปวนมาจนเหนื่อยแล้วถึงได้บอกกับเพื่อนที่ยังไม่ลุกหนีไปไหน

“ขอบใจนะ”

กายยิ้มตอบ เขายังไม่ได้ทำอะไรให้เพื่อนเลย แต่ถ้าการที่เขานั่งอยู่ด้วยแล้วมันทำให้เพื่อนสบายใจขึ้นเขาก็ยินดี

ตาต้าขยับลุก ปัดฝุ่นออกจากกางเกงแล้วชวนกายไปหาอะไรทำแก้เบื่อ กิจกรรมของเด็กซนจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง กายมองท่าทางที่ร่าเริงของเพื่อนแล้วก็ยิ้ม นี่สิ ถึงจะสมกับเป็นตาต้าหน่อย


+++++++



แต่ดูเหมือนกายจะยิ้มได้ไม่นานก็ต้องมาอกสั่นขวัญผวากับกิจกรรมแก้เบื่อของเพื่อน ก็ตาต้าเล่นมาปีนป่ายต้นมะม่วงหลังบ้านลุงสนอยู่นี่ ทำไมซนอย่างนี้ก็ไม่รู้ อายุเท่ากันแน่รึ?

“ตาต้าระวังตก!”

กายที่อยู่ด้านล่างร้องเตือนเพื่อนเสียงหลง หวาดเสียวจริงๆให้ตาย ถ้านายรู้จะเกิดอะไรขึ้นนี่

“ไม่ตกหรอกน่า”

เด็กเมืองกรุงยังทำเก่ง ปีนขึ้นไปบนกิ่งที่สูงขึ้น เก็บมะม่วงลูกโตแล้วโยนลงไปให้เพื่อนรับ

“พี่ตาต้าลงมาเถอะค่ะ”

แก้วป้องปากตะโกน กลัวพี่ตาต้าจะตกลงมาจริงๆ สาวน้อยกรีดร้องทุกครั้งที่ตาต้าขยับตัว คนเล่นซนก็ยังไม่ยอมลงมาง่ายๆ ปีนป่ายเป็นลูกลิงอยู่อย่างนั้น แต่แล้วลูกลิงก็พลาด เท้าที่เหยียบหมิ่นเหม่เพราะยืดตัวไปเก็บมะม่วงที่อยู่สุดเอื้อม ทำให้ไถลพรืดครั้งเดียวตัวเพรียวบางนั้นก็หล่นวูบลงมาด้านล่างในทันที

“อ๊ะ!”

“ตาต้า!!”

“พี่ตาต้า!!!”



++++++++++



ภายในบ้านไม้หลังใหญ่ในตอนนี้ จารุกำลังพยายามที่จะสานสัมพันธ์อันดีกับลูกสาว พูดคุยและเล่นกับลูก ไปช่วยนุ่นอาบน้ำให้ลูกก่อนที่น้องจินนี่จะได้นอนกลางวัน จินนี่ลอบมองผู้ที่ได้ชื่อว่าแม่อย่างไม่ค่อยสนิทใจนัก แม้จะพูดคุยและเล่นด้วย แต่น้องน้อยก็ยังเกร็งอยู่ ในใจกำลังนึกถึงพี่ชายคนสนิทที่เดินหายไปจากบ้านตั้งแต่เช้า แต่ก็ไม่กล้าถามถึงกลัวคุณแม่จะเสียใจที่สนใจพี่ชายมากกว่า

โซลที่กระวนกระวายไม่แพ้ลูกสาว แต่จะทิ้งแขกอย่างจารุไว้ที่บ้านแล้วเจ้าของบ้านไม่อยู่ก็ไม่ดี เลยได้แต่ชะเง้อมองหน้าบ้านว่าเมื่อไหร่น้องจะกลับ ถ้านานกว่านี้จะไม่เกรงใจแล้วว่ามีแขกไม่มีแขก จะไปตามตัวเด็กดื้อกลับบ้านมันเสียเดี๋ยวนั้น

แต่ก่อนที่โซลจะได้ทำอย่างที่คิด กายก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในบ้าน

“นายครับ”

“มีอะไรกาย”

โซลที่เห็นท่าทางแบบนั้นของเพื่อนน้องก็รีบลุกทันที คงไม่มีเรื่องไม่ดีหรอกใช่ไหม กายที่ยังพยายามโกยอากาศเข้าปอดอยู่ยิ่งทำให้โซลแทบอยากเข้าไปเขย่าเด็กหนุ่มให้พูดโดยไว

“ตาต้าครับ ตาต้าตกต้นไม้ครับนาย”

“อะไรนะ!”

จบคำของกายโซลรีบวิ่งออกไปหน้าบ้านในทันที โดยมีกายวิ่งตามไปติดๆ จารุมองสถานการณ์ด้วยความมึนงง ขณะที่จินนี่หันไปมองหน้าพี่นุ่นที่มีสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน



++++++++




โซลไปถึงสถานที่เกิดเหตุก็เห็นว่าแก้วนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆตาต้าที่นั่งพิงโคนต้นมะม่วงอยู่ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าคนเจ็บกำลังปลอบใจคนไม่เจ็บไปเสียอย่างนั้น

“ตาต้า”

โซลรีบเข้าดูน้อง แก้วเลยลุกออกมายืนเช็ดน้ำตาป้อยๆข้างพี่ชาย

“มีใครตามคุณหมอเอิ้นหรือยัง?”

โซลถามขณะที่ยังไม่ละสายตาจากน้องไปไหน สำรวจบาดแผลตามตัวน้องก็เห็นมีรอยขีดข่วนตามแขน แต่มากกว่านั้นเขาไม่อาจรู้ได้ว่ามีส่วนไหนแตกหักหรือไม่

“พี่ชินไปตามอยู่ครับ”

กายตอบเพียงเท่านั้นแล้วก็ยืนเงียบ ตาต้ามองพี่ที่ยื่นมือมาเหมือนจะแตะตัวเขา แต่ก็ชะงักเหมือนไม่แน่ใจ แขนข้างที่ไม่เจ็บเลยยื่นไปหาพี่ โซลกุมมือเรียวไว้ทันที

“พี่โซล…”

“ครับ ตาต้าเป็นยังไงบ้าง?”

ลูบแก้มใสแผ่วเบา อยากจะบรรเทาความเจ็บให้น้องแต่ก็ทำไม่ได้

“ต้าเจ็บ”

ตาต้าบอกเสียงออด มันรู้สึกขัดยอกไปทั้งตัว ที่หนักสุดคงเป็นแขนที่เขาเผลอใช้ค้ำตอนที่ตกลงมา มันไม่รู้ตัวแต่เหมือนสัญชาตญานที่ต้องค้ำเอาไว้ เลยทำให้เจ็บจนขยับแขนไม่ได้แล้วตอนนี้ มองหน้ากายกับแก้วแล้วก็รู้สึกผิด เล่นซนจนได้เรื่อง

“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวหมอก็มานะครับ อดทนนิดนึงนะคนดี”

โซลปลอบน้อง ทั้งยังปลอบใจตนเองไปด้วย มันร้อนรนจะแย่ที่เห็นน้องเจ็บแบบนี้ เพราะเขาไม่ดูแลน้องให้ดี

ไม่นานนักรถของชินก็เข้ามาจอด พร้อมกับที่คุณหมอเอิ้น แพทย์หญิงประจำไร่จะเข้ามาตรวจตาต้า ตรวจดูบาดแผลภายนอก และลองให้ตาต้าขยับตามที่หมอบอกเพื่อดูว่ามีความเสียหายภายในหรือไม่ เมื่อตรวจดูเรียบร้อยคุณหมอจึงจัดการทำแผล และใช้ผ้าพันแขนข้างที่เจ็บของตาต้าแล้วโยงยึดไว้ไม่ให้ขยับแขนข้างนี้มากจนเกินไป

“เป็นไงบ้างหมอเอิ้น”

โซลรีบถามเมื่อคุณหมอเก็บอุปกรณ์ลงกล่อง หมอเอิ้นยิ้มให้ ก่อนจะอธิบายอาการของตาต้าคร่าวๆ

“กระดูกไม่หักนะคะ แต่ข้อมือขวาน่าจะเคล็ดเพราะน้องเอาแขนลงค้ำ ส่วนขาอีกสักพักคงบวมค่ะเพราะโดนกระแทก แล้วก็มีรอยถลอกเป็นทางยาว ถ้ายังไงเพื่อความแน่ใจ คุณโซลพาน้องไปเอ็กซเรย์อีกทีก็ได้ค่ะ แต่หมอว่าไม่มีส่วนไหนน่ากังวลแน่นอนค่ะ”

“ขอบคุณนะครับหมอ”

โซลกล่าวขอบคุณหมอเอิ้นก่อนที่เธอจะเดินไปขึ้นรถ ชายหนุ่มนั่งยองลงข้างน้อง บอกกับน้องเสียงอ่อน

“ตาต้า ไปโรงพยาบาลนะ”

คนเจ็บพยักหน้าเบาๆ โซลจึงอุ้มตัวบางนั้นขึ้นมา แล้วพาไปที่รถที่ชินสตาร์ทรออยู่ ก่อนจะมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาล



+++++++++++



หลังจากที่โซลพาน้องไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกรอบเพื่อความมั่นใจ ผลออกมาว่าไม่มีส่วนไหนแตกหักอย่างที่หมอเอิ้นบอกแล้วก็สบายใจ รับยากับคำแนะนำในการดูแลคนไข้จากหมอแล้วโซลก็พาน้องกลับไร่

“พี่โซล ต้าเดินเองได้”

ตาต้ารีบพูดเมื่อพี่ทำท่าจะเข้ามาอุ้มเขา เมื่อเขาแค่ก้าวขาลงจากรถหลังจากที่รถจอดลงหน้าบ้าน

“ไม่เอา พี่อุ้มน่ะดีแล้ว”

“แต่ต้าตัวหนัก”

คนเจ็บยังแย้ง จะไม่ยอมให้อุ้มจริงๆ

“หนักอะไร ตอนขาไปพี่ยังอุ้มมาแล้ว ตอนนี้จะเพิ่งมาหนักหรือไง มา พี่อุ้ม”

ว่าแล้วก็ช้อนตัวคนเจ็บขึ้นมาโดยไม่ให้ได้ปฏิเสธได้อีก แขนเรียวจึงต้องคล้องคอพี่โดยอัตโนมัติเพราะกลัวตก สมาชิกในบ้านออกมารอรับด้วยความห่วงใยเมื่อรู้ข่าวว่าหนุ่มน้อยขวัญใจพวกเธอเจ็บตัว สาวๆแอบมองหน้ากันแล้วทำตาโตที่เห็นเจ้านายอุ้มน้องชายเดินตรงมาทางที่พวกเธอยืนอยู่ ป้าพิศเลยแอบบิดเอวพวกเธอไปคนละทีจนพากันสูดปาก

ตาต้าขยับตัวซุกหน้ากับไหล่พี่ เขินที่มีแต่คนมอง โซลอมยิ้มกับท่าทางนั้น แล้วยังตีมึนเดินเข้าบ้านเฉย ทำไม่สนใจสายตาสาวๆที่มองมาอย่างใคร่รู้ น้องจินนี่วิ่งออกมาจากด้านในบ้านเรียกพี่ชายคนสนิทเสียงดัง

“พี่ตาต้ากลับมาแล้ว~”

ตัวเล็กๆนั้นวิ่งมาเกาะขาคุณพ่อแล้วเงยหน้ามองพี่ตาแป๋ว โซลจึงบอกให้เข้าไปรอพี่ตาต้าที่โซฟา เดี๋ยวพ่อขาจะพาพี่ตาต้าตามไป หนูน้อยถึงได้ให้พี่นุ่นจูงมือพาเข้าด้านใน

จารุที่เดินตามลูกสาวออกมาด้วยเมื่อครู่มองอดีตสามีกับน้องชายด้วยสีหน้าที่เดาความรู้สึกไม่ออก โซลอุ้มน้องผ่านหน้าจารุไป ตาต้าที่ซุกหน้าอยู่กับไหล่พี่มองเลยมาด้านหลังที่พี่จารุยืนอยู่

‘ต้าไม่ได้แกล้งนะ มันเจ็บจริงๆ’



TBC



•   บวกทุกบวกขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ :กอด1:

•   พบกันอีกครั้งวันเสาร์ พร้อมสปอยส์ (คนเขาจะไม่อ่านก็เพราะสปอยส์นี่แหละ o22)

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๑ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๑) [๑๗>๕>๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 17-05-2012 08:16:11

พี่โซลหวงน้องออกนอกหน้าแล้วมั้ง  :-[


หวังว่าแม่น้องจินนี่คงไม่มาเป็นอุปสรรคอีกคนนะ  :z10:

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๑ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๑) [๑๗>๕>๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 17-05-2012 10:33:00

ตาต้าเจ็บตัวครั้งนี้
ถ้าจะมีประโยชน์  :L1:

บวกเป็ด

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๑ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๑) [๑๗>๕>๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 17-05-2012 11:19:36

มาทำไมให้อายบ้านนา....นวลน้อง
ไม่ต้องกลับคืนมา :music:

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๑ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๑) [๑๗>๕>๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 17-05-2012 20:53:50

เข้าใจว่าเจ็บจริงจ้า
แบบนี้พี่โซลจะทำยังไงดีนะ
ไหนจะอดีตภรรยา  ไหนจะคนรักในปัจจุบัน

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๑ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๑) [๑๗>๕>๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 17-05-2012 21:06:31

กลัวใจยัยคุณจาจริงๆ
ที่กลับมาต้องการอะไรแน่??
อยากกลับมาคืนดีเพราะเสียดายพี่โซลรึเปล่าก็ไม่รู้
 o12
ตาต้าของพี่เข้มแข็งนะจ้ะ
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๑ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๑) [๑๗>๕>๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 17-05-2012 21:14:38

ตาต้าจะเป็นอะไรป่ะเนี่ย

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๑ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๑) [๑๗>๕>๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: Hakken ที่ 18-05-2012 00:00:54

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เหมือนตาต้าของเรา
จะต้องรับศึกหนัก

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๑ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๑) [๑๗>๕>๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 18-05-2012 01:15:08

น้องตาต้าไม่ได้เจ็บตัวฟรีแล้วนะถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็ตามที
เพราะพี่โซลก็แสดงออกเต็มที่ถึงความรักความห่วงใยที่มีให้
แถมแสดงออกให้เห็นกันถ้วนหน้าเลยด้วย
ฮฺฮฺ
หวังว่าคุณพี่จารุคงจะไม่มาทำตัวเป็นมารความสุขของคนอิ่นเค้าหรอกนะ
ทำไงได้ต้องโทษตัวเองเถอะที่ทำผิดต่อพี่โซลกับน้องจินนี่
แถมพี่โซลยังอภัยให้ด้วย  จงเจียมตัวด้วย

น้องตาต้าอย่าได้สนใจใครความรักชนะทุกสิ่งนะลูก
อุปสรรคคือสิ่งที่ทำให้เราเห็นความสำคัญของสิ่งที่ได้มานะ
สู้ๆตาต้า

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๑ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๑) [๑๗>๕>๒๕๕๕]
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 18-05-2012 21:42:02

อยากรู้จุดประสงค์ของแม่ของจินนี่มาก เธอมาทำไม?

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๒ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๒) {๑๘+๕+๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 18-05-2012 22:13:34

มาก่อนวันนัดวันนึงอีกละ คราวหน้าไม่นัดดีกว่าเนอะ :try2:



It’s Real เดี๋ยวรักเลย


ตอนที่ ๑๒ อดีต vs ปัจจุบัน = อนาคต (๒)



โซลอุ้มเด็กดื้อเข้ามาในบ้าน ค่อยวางน้องลงที่โซฟาตัวยาว เรียกได้ว่าประคับประคองกันเต็มที่จนดูออกนอกหน้าไปสักนิด จินนี่รีบมานั่งข้างพี่ชายคนสนิท ดวงตากลมแป๋วมองสำรวจพี่แล้วหน้าม่อย สงสารพี่จัง

“พี่ตาต้าเป็นยังไงบ้างคะ เจ็บมากรึเปล่า?”

มือเล็กๆลูบแขนคนเป็นพี่เบาๆ กลัวพี่เจ็บ

“ไม่เป็นไรค่า เจ็บนิดเดียวเอง เดี๋ยวก็หายแล้วเนอะ”

ตาต้ายิ้มบอกน้อง ใช้มือข้างที่ไม่เจ็บลูบศีรษะน้องน้อยอย่างเอ็นดู จินนี่จึงยิ้มได้ ประคองแขนข้างที่เจ็บของพี่ชายเบาๆ แล้วบอก

“มาจินนี่เป่าให้”

จินนี่น้อยสูดลมหายใจเข้าลึกเหมือนจะรวบรวมพลัง จนคนเป็นพี่ต้องกลั้นขำ แล้วมองดูน้องเงียบๆ

“โอมมม ความเจ็บจงหายไป เพี้ยงๆๆ”

ผู้ใหญ่ในห้องต่างยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของเด็กหญิงตัวน้อย ตาต้าหัวเราะออกมาเบาๆ หยิกแก้มยุ้ยอย่างเอ็นดูเป็นที่สุด ก่อนจะชะงักเมื่อสบสายตากับหญิงสาวที่ยืนกอดอกมองมาทางเขาอยู่

“ตาต้าขึ้นห้องไหม เดี๋ยวพี่พาไป”

“ไม่!.. คือ…ต้าไปเองได้ ใช้ไม้ค้ำนิดหน่อยก็เดินได้แล้ว”

ตาต้าที่มัวคิดกังวลกับสายตาของจารุเผลอตอบพี่ไปเสียงดัง พอเห็นพี่ขมวดคิ้วเลยรีบอธิบายใหม่ด้วยน้ำเสียงที่เบาลง ยิ้มให้พี่ตบท้ายประโยคยืนยันในคำพูดของตนเอง โซลหรี่ตามองคนทำบ่ายเบี่ยง บีบจมูกโด่งอย่างหมั่นเขี้ยว

“ดื้อ”

“งื้อ พี่โซล ทำไมชอบบีบจมูกต้าจังอ่ะ เดี๋ยวมันก็แบนหรอก”

ต่อว่าพี่หน้ามุ่ย ลูบจมูกตัวเองป้อยๆกลัวมันจะยุบจริงๆนะ โซลยิ้มขำ ก่อนจะขยับลุก โน้มตัวมาให้น้องเกาะลุกจะได้อุ้มได้สะดวกหน่อย

“มาครับ”

อ้าแขนรอน้องแล้ว แต่ตาต้ามองท่าทางของพี่แล้วก็ยังเฉย คนเป็นพี่จึงย่อตัวลงช้อนตัวคนทำเฉยขึ้นอุ้มทันที แขนเรียวคว้าต้นคอพี่เร็วไวกลัวตก เผลอใช้ข้างที่เจ็บจนต้องสูดปาก แต่พอสบตากับพี่ในระยะประชิดความเจ็บก็เริ่มจะกลายเป็นความเขิน โซลยกยิ้มเมื่อคนเป็นน้องหน้าแดงขึ้นทันตา อยากจะหอมแก้ม แต่ก็ชะงักเมื่อนึกได้ว่าไม่ได้อยู่กันเพียงสองคน จินนี่หัวเราะคิกคัก ก่อนจะชูแขนให้พี่นุ่นอุ้มบ้าง โซลอุ้มคนเป็นพี่ขึ้นบ้านไป ตามด้วยนุ่นที่อุ้มคนน้องที่ตบมือเปาะแปะอารมณ์ดีตามไปอีกที

ส่วนจารุที่ไร้คนสนใจก็มองตามโซลที่อุ้มน้องชายขึ้นบ้านไปด้วยสีหน้าครุ่นคิด



++++++++++++



โซลมาส่งน้องบนห้องแล้วขอไปสะสางงานสักพัก จินนี่เลยมานั่งเล่นเป็นเพื่อนพี่ชายในห้อง อ่านหนังสือให้กันฟังบ้าง ดูทีวีกันบ้าง ก่อนที่จินนี่จะไปอาบน้ำเมื่อพี่นุ่นมาตาม ตาต้าเลยนั่งดูทีวีอยู่บนเตียงคนเดียว กดเปลี่ยนช่องไปมาแล้วก็เริ่มเบื่อ จึงปิดแล้วล้มตัวลงนอน

ไม่นานหลังจากนั้นโซลก็กลับมา นำอาหารเย็นมาให้น้องทานบนห้อง โดยเอาโต๊ะเล็กมาวางข้างเตียง ก่อนจะให้น้องทานยาหลังอาหาร เสร็จแล้วถึงเรียกสาวใช้ให้มาเอาไปเก็บ

“ตาต้าอาบน้ำไหม?”

โซลถามน้องที่ยังอยู่ชุดเดิมกับที่ไปเล่นซนจนตกต้นไม้ลงไปคลุกฝุ่น อากาศก็ร้อนน้องน่าจะเหนียวตัวอยู่ไม่น้อย

“ต้าจะอาบได้ยังไงล่ะ แขนเจ็บอยู่นะ แล้วแผลถลอกพวกนี้อีก”

หนุ่มน้อยพูดเหมือนบ่นไปในที มองสภาพถลอกปอกเปิกของตนเองแล้วถอนหายใจ ดูไม่ได้เลย

“เดี๋ยวพี่อาบให้”

“ห๊ะ!”

เด็กดื้อทำตาโต อุทานเสียงดัง โซลหรี่ตามองน้อง ขำกับท่าทางนั้น แล้วถาม

“ทำไมต้องตกใจ?”

“จะไม่ให้ตกใจได้ไงอ่ะ พี่โซลจะอาบน้ำให้ต้านะ!”

“ก็ใช่ไงครับ”

ตาต้าทำราวกับว่ามันคือปัญหาใหญ่ หน้าตายังตื่นเมื่อบอกกับพี่ แต่คนเป็นพี่ก็ยังคงพูดเรื่อยๆ ไม่ได้ออกอาการเหมือนน้องเลยแม้แต่น้อย

“ไม่เอาอ่ะ”

“ทำไมล่ะ?”

โซลเลิกคิ้วถามหาเหตุผล ดวงตาเต้นระริกไหวเพราะกลั้นขำ

“พี่โซล”

เด็กดื้อลากเสียงยาวเมื่อพี่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง

“อะไรครับ พี่ไม่เห็นเข้าใจ”

ตาต้ามองคนทำเป็นไม่เข้าใจแล้วทำแก้มพอง บ่นอุบอิบ

“อาบน้ำต้าก็ต้องโป๊สิ”

“พี่ไม่มองก็ได้”

คนเป็นพี่รับปาก แต่คนเป็นน้องกลับเลิกคิ้วเอียงคอแล้วถาม

“ไม่มองแล้วจะอาบยังไงอ่ะครับ?”

“เออ นั่นสิ” โซลทำเสียงเห็นด้วย ก่อนจะเปลี่ยนมานำเสนอแนวทางอื่น “งั้น…เช็ดตัว”

ตาต้าที่คิดว่ารอดจากการโป๊ต่อหน้าพี่แล้วถึงกับสะดุ้ง เมื่อพี่จะถอดเสื้อให้ เด็กดื้อจะเบี่ยงตัวหลบแต่ก็ทำได้ลำบาก เพราะมันเคล็ดขัดยอกไปทั้งตัว จึงได้แต่ใช้มือข้างที่ไม่เจ็บดึงชายเสื้อยืดของตนเองไว้

“อื๊ออออ” ส่งเสียงขู่อย่างไม่ยอม

“อายอะไรครับตาต้า เราผู้ชายเหมือนกันไม่ต้องอายหรอก” โซลกล่อมคนขี้อายที่ไม่ยอมปล่อยมือจากชายเสื้อ คราวนี้เล่นขยุ้มเสียยับย่นเลยทีเดียว

“งั้นพี่โซลกล้าแก้ผ้าต่อหน้าต้าไหมอ่ะ”

เด็กดื้อร้องท้า โซลมองหน้าคนท้าที่ลอยหน้าลอยตาท้าทายเขาอยู่ ปล่อยมือจากเสื้อน้อง ถอยไปสองก้าว แล้วจับชายเสื้อตนเองถอดออกในทันที แต่เท่านั้นมันคงทำให้เด็กดื้อตาโตไม่พอ โซลจึงเลื่อนมาที่หัวเข็มขัดตั้งท่าจะถอดอีกชิ้น จนคนร้องท้าเมื่อครู่เปลี่ยนมาร้องโวยวายแทน

“ว้ากกก พี่โซลลลล บ้า!”

คนบ้าหัวเราะในลำคอ ก่อนจะก้าวเข้ามาหาน้องที่นั่งหน้าแดงอยู่บนเตียง และคราวนี้เด็กดื้อก็ยอมให้ถอดเสื้อแต่โดยดี แต่หน้านี่แดงจนแทบไหม้ พี่อาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่ต้าอายนะ!

เมื่อจัดการลอกคราบเด็กดื้อเสร็จ โซลจึงอุ้มร่างเพรียวบางเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้น้องลงนั่งที่เก้าอี้นั่งอาบน้ำ จัดการเปิดน้ำอุ่น แล้วลงมืออาบน้ำฟอกสบู่ให้คนเจ็บอย่างเร็วไว

โซลให้น้องนั่งบนเก้าอี้โดยหันหลังให้ แล้วจัดการลูบไล้เนื้อสบู่บนผิวกายขาวเนียน ในใจไม่ได้คิดอะไร แต่พอลูบไปลูบมามันก็คอยแต่จะวนอยู่ที่เดิม และวนอยู่อย่างนั้น จนคนเป็นน้องต้องทักเพราะรู้สึกจั๊กจี๋แปลกๆ

“พี่โซล ต้าหนาว”

“อะ อ้อ ขอโทษที เดี๋ยวพี่ล้างตัวให้”

โซลรีบลุกไปจับฝักบัวมาล้างตัวให้น้อง เขาได้รับอนุญาตให้ช่วยถูด้านหลังให้ แต่เมื่อครู่มือเจ้ากรรมมันกลับจะเคลื่อนไปด้านหน้าแล้ว ยังดีที่น้องบอกว่าหนาวก่อน ไม่อย่างนั้นเขาคงลูบไปถึงไหนต่อไหน…

โซลแทบจะเขกหัวตัวเองกับความคิดไม่เข้าท่า

‘คิดบ้าอะไรอยู่โซล น้องไม่สบายนะ!’

เมื่อล้างตัวให้น้องเสร็จ โซลจึงพยุงน้องลุกขึ้น ใช้ผ้าขนหนูซับน้ำเบาๆก่อนรอบหนึ่ง ก่อนจะใช้พันรอบเอวน้องจากด้านหลัง แขนแกร่งโอบรอบเอวบางแล้วผูกปมผ้าให้ กลิ่นสบู่หอมๆที่มักติดกายน้องอยู่ตลอดลอยมาปะทะจมูกในระยะประชิด เกินจะอดใจไหว โซลก้มลงไปหอมลาดไหล่เนียนแล้วเลยมาที่ซอกคอขาว จนเจ้าตัวเขาสะดุ้งกับลมหายใจผ่าวร้อน

“พี่โซล…”

ตาต้าเรียกพี่เสียงสั่น ไม่รู้ว่าสั่นเพราะหนาวหรือเพราะอะไรกันแน่

“ออกไปข้างนอกเถอะตาต้า ห้องน้ำนี่แคบจนพี่จะหายใจไม่ออกแล้ว”

คำพูดของพี่ทำให้ตาต้าขมวดคิ้ว ห้องน้ำแคบหรือ ออกจะกว้างนะ ต้าว่า



++++++++++++++



โซลพาน้องมาที่เตียงอีกรอบ หาเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ถอดง่ายหน่อยมาสวมให้น้อง เผื่อเจ้าตัวเขาอยากเข้าห้องน้ำเองจะได้ไม่ลำบากในการถอด จนตอนนี้ตาต้าก็ยังหน้าแดงไม่เลิก ใครจะไปชินกันล่ะ

“ขอบคุณครับ”

ตาต้าขอบคุณพี่ โซลยิ้มรับ โยกศีรษะเด็กดื้อเบาๆ

“เอาล่ะ ทีนี้ก็นอนได้แล้วนะเด็กดื้อ”

ตาต้าพยักหน้าอย่างว่าง่าย รู้สึกมึนๆง่วงๆอยู่เหมือนกัน โซลเอนตัวน้องลงนอน ก้มลงจูบหน้าผากเนียน ยิ้มบางให้คนที่ตาเริ่มปรือเพราะฤทธิ์ยา จัดการห่มผ้าให้ก่อนจะเดินออกไป แต่มือเรียวคว้ามือพี่ไว้ โซลหันกลับมาเลิกคิ้วมอง ตาต้ายิ้มให้ทั้งที่ดวงตาหรี่ปรือแทบจะปิด

“ขอบคุณมากนะครับพี่โซล ต้ารักพี่โซลนะ…”

โซลยิ้มกับการบอกรักของคนง่วง ขยับโน้มตัวลงแตะจูบริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง ก่อนผละเดินไปที่ประตู เปิดประตูออกไปก่อนปิดล็อคห้องให้คนที่นอนอมยิ้มมีความสุขอยู่บนเตียงนอน



++++++++++



เช้าวันใหม่ บนโต๊ะทานข้าว จินนี่คอยแต่จะตักกับข้าวใกล้มือใส่จานให้พี่ชายคนสนิทที่นั่งข้างกันอยู่เรื่อยๆ รวมทั้งคนเป็นพ่อของน้องจินนี่เองที่คอยเอาใจ จารุมองภาพบรรยากาศที่ทั้งสามคนสร้างขึ้นด้วยความรู้สึกประหลาด หัวคิ้วสวยขมวดนิดๆ

“ทานเยอะๆนะจะได้หายเร็วๆ”

โซลตักแกงให้น้อง ตามด้วยจินนี่ที่ตักผัดผักให้ด้วยอีกคน

“พี่ตาต้าทานผักด้วยนะคะ ผักมีประโยชน์” น้องน้อยว่าอย่างนั้นแล้วยิ้มตาหยิบหยี

“ขอบคุณค่ะจินนี่ แต่ว่านะ สองพ่อลูกตักโน่นนี่มาให้พี่อยู่เรื่อยแล้วแบบนี้พี่จะกินหมดเหรอ?”

พอพี่ชายพูดแบบนั้นจินนี่ก็มองจานข้าวของพี่ที่มีกับข้าวมากกว่าข้าวในจานเสียอีก จากนั้นค่อยหันไปมองหน้าคุณพ่อขาแล้วพากันหัวเราะ

ตาต้าส่ายหน้าให้กับสองพ่อลูก เอื้อมตักผัดผักให้พี่จารุ แม้ไม่ถนัดนักกับการใช้มือข้างนี้ก็ตาม

“พี่จารุก็ทานเยอะๆนะครับ”

ตาต้าส่งยิ้มจริงใจให้สาวสวยอดีตภรรยาของพี่โซล สร้างมิตรดีกว่าสร้างศัตรูล่ะน่า

“อ… อ้อ จ้ะ ขอบใจ”

จารุตีหน้าไม่ถูกเมื่อเด็กหนุ่มหยิบยื่นน้ำใจให้ ความคิดไม่ดีทั้งหลายดูจะตีกันยุ่งเหยิงอยู่ในหัว แต่แค่เพียงยิ้มเดียวก็ทำให้ใจที่ฟุ้งซ่านของเธอทุเลาลงได้ หญิงสาวจึงลงมือทานข้าวในจานต่อ ลอบดูปฏิกิริยาของโซลและหนุ่มน้อยตาต้าไปด้วย เธอไม่น่าจะดูผิด เด็กคนนี้ต้องมีความสำคัญกับโซลมากในระดับหนึ่งแน่ อาจมากกว่าความเป็นพี่น้องธรรมดา สิ่งที่เธอพยายามปฏิเสธมันในตอนแรก ในตอนนี้กลับกำลังตอกย้ำให้เธอได้คิดกับการดูแลเอาใจใส่ของคนสองคนตรงหน้า

“จา เดี๋ยวทานข้าวเสร็จ ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยนะ”

จารุที่กำลังจมอยู่ในภวังค์แทบสะดุ้ง ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปรกติเมื่อหนุ่มน้อยตาต้าหันมามองเธอ

“ค่ะ จาก็มีเรื่องอยากคุยกับคุณเหมือนกัน”

จารุรับคำ เหล่มองตาต้าไปด้วย เห็นเด็กหนุ่มรีบหันไปหาโซลทันทีที่จารุพูดจบ นั่นยิ่งยืนยันได้ว่าสิ่งที่เธอคิด มันคือความจริง


++++++++++++++



เนื่องจากการเจ็บตัวของตาต้า ทำให้หนุ่มน้อยของเราไม่ได้ออกไปซ่าที่ไหนหลายวันจนกว่าขาจะหายบวม บ้านจึงเป็นที่ๆตาต้าอยู่เยอะสุดในบรรดาทุกที่ที่ตาต้าเคยไป

ตาต้านั่งดูทีวีในช่วงบ่าย ข้างกันคือจินนี่ที่กำลังหลับปุ๋ย หนุ่มน้อยจึงต้องหรี่เสียงทีวีลง ส่วนพี่นุ่นตาต้าก็ให้ไปพักแล้วรับบทเฝ้าน้องเอง ดูไปสักพักจารุก็เดินลงมาจากด้านบน ในมือคือโทรศัพท์มือถือ พ่นภาษาต่างประเทศใส่ปลายสายเสียไฟแลบ แน่ล่ะว่ามันไม่ใช่ภาษาอังกฤษที่ตาต้าจะฟังรู้เรื่อง หรือต่อให้เป็นภาษาอังกฤษตาต้าก็ฟังไม่ทันหรอก รัวขนาดนั้น

จารุที่กดวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว เดินฮึดฮัดมาทางที่ตาต้านั่งอยู่ ก่อนจะหยุดเท้าเมื่อจะเดินผ่านเลยไป เปลี่ยนมานั่งที่โซฟาตัวเดียวกับที่จินนี่นอนอยู่ ลูบผมนิ่มแผ่วเบา แววตารักใคร่ระคนเจ็บปวด

“ดูน้องตาต้าจะสนิทกับจินนี่จังเลยนะ”

“ครับ?”

อยู่ๆจารุก็ชวนคุย ตาต้าที่ไม่คิดว่าหญิงสาวจะอยากพูดคุยกับตนเองจึงตอบรับไปอย่างมึนงง

“พี่เป็นแม่แท้ๆ แต่ลูกกลับไม่อยากเข้าใกล้”

น้ำเสียงที่เศร้า ทั้งสีหน้าที่ดูเหมือนจะร้องไห้ ทำให้ตาต้าขยับตัวอย่างอึดอัด เขาปลอบใครไม่เป็นนี่นา เคยมีแต่ถูกปลอบ

“เอ่อ… ผมว่าจินนี่อาจจะยังไม่ชินน่ะครับ”

“แล้วกับตาต้าตอนแรกก็เป็นแบบนี้เหรอ?”

“เอ่อ…”

จารุยังถามทั้งๆที่ไม่ได้มองมา ตาต้าไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนั้นยังไง ก็เขากับน้องจินนี่สนิทกันเร็วมาก เรียกได้ว่าคุยกันแค่ไม่กี่คำก็เหมือนสนิทกันมาตั้งนมนานแล้ว แต่กับพี่จารุ ตาต้าก็ไม่รู้จะบอกอะไรได้มากไปกว่าที่ว่าน้องยังไม่คุ้นชิน

จารุนั่งมองลูกสาวนิ่งอยู่แบบนั้น ไม่มีคำถามใดมาให้ตาต้าตอบอีก ตาต้าเองก็ไม่กล้าที่จะขยับไปไหน กลัวเป็นการรบกวนเธอ การสนทนาทางโทรศัพท์เมื่อครู่คงสำคัญ ตอนนี้เธอถึงได้เศร้าจนเห็นได้ชัดขนาดนี้ จิตใต้สำนึกของคนเป็นแม่ทุกคนก็คงรักลูกด้วยกันทั้งนั้นล่ะนะ อาจมีเหตุบางประการทำให้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่สายสัมพันธ์มันก็ไม่มีทางตัดขาด โดยเฉพาะสายโลหิต

“โซลเขาเจ็บมามากนะ”

“เอ๊ะ?”

จารุที่เงียบไปนาน จนตาต้าคิดว่าเธอคงไม่มีอะไรจะพูดกับตนเองแล้วกลับเปรยขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ฝากดูแลเขาด้วยละกันหนุ่มน้อย”

จารุพูดทิ้งไว้เพียงเท่านั้นก็ลุกเดินออกไปด้านนอกบ้าน ต่อโทรศัพท์อีกครั้ง ก่อนภาษาต่างประเทศที่ตาต้าฟังไม่รู้เรื่องจะแว่วมาให้ได้ยิน แต่หนนี้ดูจะต่างจากครั้งก่อนหน้า เพราะลักษณะการพูดจาไม่ได้ใส่อารมณ์เหมือนก่อนหน้านี้ คงปรับความเข้าใจกับปลายสายล่ะมั้ง ตาต้าก็เดาไปเรื่อยๆ

แต่คำพูดก่อนที่พี่จารุจะลุกไปนั้นต่างหากที่ตาต้ากำลังให้ความสนใจอย่างแท้จริง ฝากดูแลพี่โซลอย่างนั้นหรือ หรือเขาเข้าใจผิด?



++++++++++++



“จารุน่ะเหรอพูดแบบนั้น?”

ตาต้าพยักหน้าบอกว่าจริงแท้และแน่นอน พอโซลกลับมาจากไร่ตาต้าก็ขอคุย โซลเลยต้องพยุงน้องขึ้นบ้าน เด็กดื้อเขาไม่ให้อุ้มแล้ว เขาอาย เลยต้องตามใจกันหน่อย

เมื่อเข้ามาในห้องน้องแล้ว ตาต้าเลยเล่าให้ฟังว่าจารุพูดจาแปลกๆกับตนเอง เกิดอะไรขึ้นก็ไม่ทราบได้ โซลเลยต้องเล่าความเป็นมาเป็นไปให้น้องฟังว่าคุยอะไรกับจารุบ้างเมื่อวันก่อนนั้น

“พี่ก็ถามเขาน่ะ ว่าที่เขามาที่นี่มีเรื่องอะไรให้ช่วยหรือเปล่า เขาก็เลยบอกว่าทะเลาะกับสามีเขาเรื่องลูกนิดหน่อย เพราะทางนั้นอยากมีลูกมากๆ แต่ทำยังไงก็ไม่สำเร็จสักที พอหงุดหงิดมากเข้าคงทะเลาะกันล่ะมั้ง เลยมาที่นี่เพราะคิดถึงจินนี่ขึ้นมา”

โซลเล่าไปเรื่อยๆโดยไม่ได้สังเกตว่าน้องทำสีหน้าอย่างไร มือก็ถอดผ้ากอซที่พันแขนน้องออก จะให้ไปอาบน้ำแล้วค่อยนวดยาใหม่อีกที

“เดี๋ยวนะพี่โซล พี่โซลบอกว่าพี่จารุทะเลาะกับสามีเหรอ ต้าไม่เห็นรู้ว่าเขาแต่งงานใหม่แล้ว พี่โซลไม่เห็นบอกต้าเลยอ่ะ”

คนเป็นน้องโวยที่พี่ไม่บอกกล่าวเล่าเรื่อง เรื่องที่พี่เคยเล่าเกี่ยวกับพี่จารุกับคุณปรเมศวร์นั่นก็เล่าไม่หมดสินะ โธ่

“อ้าว? พี่ไม่ได้บอกเหรอ?”

“ก็ไม่ได้บอกน่ะสิ ปล่อยให้ต้ากังวลอยู่ได้”

“โอ๋ๆ ไม่งอนนะครับ พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกตาต้า”

รวบกอดตัวบางไว้หลวมๆ คนเป็นน้องทำเสียงฮึขึ้นจมูก มือหนาเลยลูบหลังบางอย่างเอาใจ เงียบกันอยู่สักพักโซลถึงได้พูดกับคนที่อยู่ในอ้อมแขน

“เขามีครอบครัวของเขาไปแล้วนะ ส่วนพี่ก็มีคนสำคัญของพี่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นตาต้าไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น ถ้าเรื่องเกี่ยวกับจารุ พี่ยังยืนยันว่าพี่หมดรักเธอแล้วอย่างแน่นอน ความสัมพันธ์ที่คงอยู่ในตอนนี้คือพ่อและแม่ของจินนี่ เธอเป็นเพียงแม่ของจินนี่เท่านั้นนะ”

“………..”

ตาต้าเงียบฟังพี่ ช่วงเวลานี้สิ่งที่เขาควรทำคือการเงียบ ฟังเสียงหัวใจพี่ที่เต้นอยู่ข้างหู กับเสียงนุ่มๆที่คอยอธิบายทุกอย่างกับเขา

“พี่เจ็บแล้วจำเสมอนะตาต้า ถึงพี่ไม่ได้นำมันมาเป็นอุปสรรคในปัจจุบันนี้ นั่นเพราะทุกคนก็ได้เรียนได้รู้กับเหตุการณ์ที่ผ่านมากันมากพอแล้ว จาเขาจากไปเพราะเขาหมดใจ พี่รั้งไว้มันก็ไม่มีประโยชน์ สู้ปล่อยเขาไปแล้วเราก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ของเราจะดีกว่า”

โซลคลายอ้อมกอดแล้วดันตัวน้องออกอย่างเบามือ สบสายตาใสๆที่มองมาแล้วบอกทุกถ้อยคำอย่างมั่นใจ

“การทอดทิ้งของจาไม่ได้เลวร้ายเสียทีเดียวหรอก แต่จายังมีของขวัญล้ำค่าอย่างจินนี่ไว้ให้พี่ และการทอดทิ้งของจา…”

“………….”

“ยังทำให้พี่…ได้รักตาต้า”

คำหวานที่บอกกล่าวได้รับรอยยิ้มหวานๆตอบกลับมา หัวใจคนพูดก็แช่มชื่น ถ้าไม่มีคำพูดกวนๆจากคนตาใสนี่ตามมาล่ะก็นะ

“ต้าต้องขอบคุณพี่จารุไหมอ่ะ?”

เด็กตาใสทำหน้าซื่อเอียงคอเอ่ยถามพี่ เลยโดนตีหน้าผากไปที มันใช่เวลาเล่นไหม แต่พอโซลมองหน้าน้องที่อมยิ้มน้อยๆนั่นแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้ เด็กดื้อของเขา น้องชายที่น่ารัก และคนรักเพียงหนึ่งเดียวในหัวใจ


+++++++++



หลังจากเคลียร์ปัญหากันเรียบร้อย โซลจึงพยุงน้องเข้าห้องน้ำ ตอนนี้ยังต้องอาบน้ำให้อยู่ เพราะถ้าให้อาบเองก็อาบได้แค่ข้างเดียวอีก โซลเลยต้องอาบน้ำให้น้องไปข่มใจไป ก็อยากหาเรื่องใส่ตัวเสนอตัวอยากอาบน้ำให้น้องเองก็ต้องอดทนไปอย่างนี้ล่ะ ทนไม่ไหวก็แอบเลาะเล็มบ้างเล็กน้อย แต่ถ้าตาต้ายังไม่หายในเร็ววันนี้โซลอาจจะลงแดงได้เพราะของชอบอยู่ใกล้มือแต่กินไม่ได้แบบนี้ มันแย่ที่สุดแล้ว

“ต้าอยากเล่นกับน้องจัง มันเหงาๆบอกไม่ถูกอ่ะ”

เด็กดื้อเปรยขึ้นมาเสียงเหงา เมื่อจัดการแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วมานั่งให้พี่ช่วยทายาให้ ก็อย่างว่าเคยตัวติดกันตลอด แต่ช่วงนี้ทำแบบนั้นไม่ได้ แถมยังมาเจ็บตัวอีก ตอนนี้สถานที่จัดงานเทศกาลของไร่ก็เสร็จหมดเรียบร้อย เหลือก็แต่รอวันเปิดงานที่เจ้าภาพอย่างคุณรณวีร์จะมาซึ่งก็คืออีกสองวันข้างหน้า ไม่รู้ว่าแขนตาต้าจะหายทันไหม พอพ่อกับแม่มาจะโดนแม่ดุหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่เล่นซนจนได้เรื่องแบบนี้

“ก็แล้วทำไมไม่ไปล่ะครับ หือ?”

โซลที่ใช้ผ้ากอซพันแขนให้น้องเอ่ยถาม ก่อนจะต้องหยุดมือมามองคนพูดเพราะประโยคคำตอบของน้อง

“ก็พี่จารุเขาก็คงอยากมีเวลาอยู่กันตามประสาแม่ลูกบ้าง ต้าก็ไม่อยากไปขัดช่วงเวลานั้นนี่ครับ”

ตาต้าพูดเสียงอ่อย โซลเลยหอมแก้มน้องอย่างถูกใจในคำตอบ

“น่ารักอย่างนี้ รักตายเลย”

ตาต้าอมยิ้ม ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มพี่คืนบ้าง

“หน้าตาแบบนี้ ต้าก็รักเหมือนกัน”




TBC


•   ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ

•   บวกให้ทุกบวกค่ะ :กอด1:

สปอยส์ (เวิ่นเว้อเบาๆ)
   
สำหรับส่วนนี้ ถ้าใครไม่อยากอ่านก็ข้ามไปเลยนะคะ มันไม่ค่อยมีสาระเท่าไหร่

อีกสองตอนนิยายเรื่องนี้จะเข้าสู่ช่วงหน่วงอารมณ์ หากใครมีความประสงค์จะงดอ่านในช่วงนี้เราก็ไม่ว่ากันค่ะ

คนที่ติดตามงานของใหม่มาตั้งแต่เรื่องแรก (เหมือนจะเขียนมาเยอะทั้งที่เพิ่งผ่านไปแค่3เรื่องสั้นๆ ฮะๆ) คงพอจับทางงานเขียนของใหม่ได้ว่า ช่วงกลางๆเรื่องจะหน่วง และจะหวานในตอนท้าย

สำหรับคนที่ยังติดตามกันอยู่ใหม่ก็ต้องขอบคุณมากค่ะ

ใหม่ยังยืนยันว่าไม่ชอบดราม่า เพราะฉะนั้น มันจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเช่นเคยค่ะ

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่มีให้กันมากๆค่ะ

วันใหม่ :L2:

อ้างจาก: bulldog17 ที่ 17-05-2012 11:19:36  

มาทำไมให้อายบ้านนา....นวลน้อง
ไม่ต้องกลับคืนมา :music:

เห็นหน้าลุงหม่ำลอยมาเลยอ่ะ :m20:

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๒ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๒) {๑๘+๕+๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 18-05-2012 22:30:22

จะหวานอะไรกันขนาดนั้นพ่อคุ๊ณณณณณณณณณณณณ  :-[

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๒ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๒) {๑๘+๕+๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 18-05-2012 22:30:33

ยกมือขอข้ามตอนหน่วงอารมณ์นะ
แล้วจะกลับมาอ่านตอนหวานชื่นใหม่ ...มาเร็วๆนะครับ

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๒ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๒) {๑๘+๕+๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 18-05-2012 22:40:32

โล่งใจกับตาต้า น้องยังเยาว์คงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ใหญ่
โชคดีที่จารุไม่ได้ร้ายอย่างที่กังวลไว้ตอนแรก

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๒ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๒) {๑๘+๕+๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 18-05-2012 22:40:49

มาม่าจะมาแล้วเหรอะ!!!
เอาแค่แสบๆคันๆพอให้รู้ว่าเรารักกันก็พอเน๊อะ :)

แด่ดราม่า..... :music:
มีได้....แต่อย่ามาก เพราะมันจะทำให้ใจฉันบอบช้ำ
เจ็บได้...แต่อย่านาน อย่าสร้างความกดดันให้ใจฉันไหวหวั่น
เขียนได้...แต่อย่าเพลิน เดี๋ยวมันจะเกินมากกว่าสองสามตอน
ที่ไม่ได้และขอไว้นั้น....คือรักที่ให้ต้า โซลอย่าปันให้ใคร

ยำจากเพลง...มองได้แต่อย่าชอบ
เอาซะเละ 5555

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๒ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๒) {๑๘+๕+๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 18-05-2012 23:01:10

โอเคที่เธอมาดี(?) คึคึ แค่คิดถึงลูกไม่มีจุดประสงค์ร้ายก็โอเคแล้ว ยินดีต้อนรับ (พูดเหมือนเป็นเจ้าของบ้านเลย ฮี่ๆ)

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๒ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๒) {๑๘+๕+๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 18-05-2012 23:15:29

เราทำใจอ่านได้ อีกสองตอนจะมาม่า
เด๋วไปต้มน้ำร้อนรอลวกเส้นก่อนนะ 5555

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๒ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๒) {๑๘+๕+๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 18-05-2012 23:44:35

ตาต้าน่ารัก
 :-[
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าพี่โซลนี่โคตรหลอกเด็ก
(เอ๊ะ หรือโดนเด็กหลอกแน่  :laugh:)
เพราะตาต้าแบบว่าเด็กมากกกกกกกกกกกกกกก
ยิ่งที่น้องบอกว่าอยากไปเล่นกับจินนี่
นี่ยิ่งแสดงวุฒิภาวะของหนูเลยลูกว่าเด็กขนาดไหน
แต่ไอ้ความเป็นเด็กของตาต้านี่แหละที่เป็นสเน่ห์
ทำให้ป้าๆ น้าๆคนอ่านติดกันงอมแงม
แถมพี่โซลก็โงหัวไม่ขึ้นซะด้วยสิเนอะ
 :กอด1:

ปลล.มาม่าพอประมาณพอนะคะวันใหม่
พี่ล่ะไม่อยากให้ตาต้าร้องไห้
อกป้ามันร้าวรานนนนนนน
 :sad4: :o12:

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๒ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๒) {๑๘+๕+๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 19-05-2012 00:02:40

ตาต้าไปพูดแบบนั้นเดี๋ยวก็โดนพี่โซลกินหรอก  :haun4:

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๒ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๒) {๑๘+๕+๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 19-05-2012 12:50:03

ทั้งน่ารัก ทั้งหวานเลยอะ

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๒ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๒) {๑๘+๕+๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 19-05-2012 13:00:15

ตาต้าจ๋าพูดแบบนั้น
เดี๋ยวพี่โซลก็จับกินพอดี :z1:

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๒ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๒) {๑๘+๕+๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 19-05-2012 13:51:02

ว้ายย ชะนีคนนี้นิสัยดี o13

หัวข้อ: Re: ❤It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๒ อดีตvsปัจจุบัน=อนาคต(๒) {๑๘+๕+๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: Hakken ที่ 19-05-2012 22:48:31

นึกว่าจะมีเรื่องให้ตาต้าของเราดราม่า
โล่งอกไปที แต่อีกไม่นานตาต้าก็จะกลับ
บ้านแล้วพี่โซลเราจะทำไงอ่ะ
ที่บอกว่าจะเริ่มหน่วงเรื่องนี้อะป่าว
 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๓ เทศกาล งานแห่งรัก❤ (๒๐:๕:๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 20-05-2012 11:31:33

It’s Real เดี๋ยวรักเลย


ตอนที่ ๑๓ เทศกาล งานแห่งรัก :L1:


ก่อนงานเทศกาลประจำปีของไร่รณวีร์หนึ่งวัน ครอบครัวของโซลและครอบครัวของตาต้าก็มาถึง ในทีแรกโซลว่าจะพาน้องกับลูกสาวตัวน้อยไปรอรับทุกคนที่สนามบิน แต่คุณรณวีร์ คุณพ่อของโซลให้รออยู่ที่บ้านจะดีกว่าขนกันไปมา ให้รถที่ไร่ไปรับเท่านั้นเป็นพอ ดังนั้น ตอนนี้สมาชิกในบ้านของโซลจึงมารวมตัวกันรอรับการมาถึงของคนสำคัญ

รถตู้ที่โซลส่งไปรับคนที่สนามบินมาถึงในเวลาไม่นานนัก ตาต้าจูงมือน้องออกมาด้านนอกบ้านเมื่อได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน ตามมาด้วยจารุและโซล ไม่ทันเด็กน้อยสองคนเขาหรอก ชะเง้อชะแง้กันแต่เช้าแล้ว พอได้ยินเสียงรถปุ๊บรีบลุกกันทันที

หนูน้อยจินนี่วิ่งเข้าไปหาคุณปู่คุณย่าทันทีที่เห็นว่าท่านลงมาจากรถ คุณรณวีร์อุ้มหลานสาวตัวน้อยขึ้นมา สองมือน้อยๆจึงยกขึ้นไหว้คุณปู่คุณย่าและอาๆรอบทิศ อรณีและสามีตามลงมาต่อจากนั้น และปิดท้ายกับครอบครัวของตาต้า

หนุ่มน้อยตาต้าไหว้ทักทายทุกคน ก่อนเดินเข้าไปหาพ่อ แม่ และพี่ชาย อ้อมแขนอบอุ่นของคุณแม่ก็รอรับลูกชายคนเล็กในทันที สองแม่ลูกเลยกอดกันกลม ก่อนคุณแม่จะมองสำรวจลูกชาย แล้วหรี่ตาคาดโทษเด็กซนที่เดินเขยก แถมแขนยังเจ็บอีก เด็กซนเลยรีบยิ้มประจบคุณแม่ ออดอ้อนทำคะแนนก่อนจะโดนดุ เมื่อสวัสดีทักทายกันเป็นที่เรียบร้อย โซลจึงเชิญทุกคนเข้าบ้านไปพักให้หายเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง

ห้องพักของพ่อและแม่ของโซลยังอยู่ที่ห้องใหญ่เช่นเดิม อรณีก็พักที่ห้องเดิมของเธอเช่นกัน ส่วนต้นพี่ชายตาต้าก็นอนห้องเดียวกับน้อง และเปิดห้องอีกหนึ่งห้องให้พ่อและแม่ของตาต้า เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นแต่ละคนจึงไปพักผ่อนกันตามอัธยาศัย ตาต้าแอบแวบไปเล่นกับน้องพูห์ ลูกชายตัวน้อยของพี่ซี หรืออรณี ก่อนจะเข้าไปหาพ่อกับแม่ที่ห้อง

เด็กหนุ่มเคาะประตูห้องนอนก่อนจะเปิดเข้าไปด้านใน คุณแม่กำลังเอนหลัง เพราะรู้สึกเมื่อยจากการนั่งเครื่องบิน ส่วนคุณพ่อก็กำลังเพลินกับบรรยากาศรอบๆบ้านที่เห็นจากระเบียงที่ท่านยืนอยู่ ไร่องุ่นเขียวๆเรียงตัวเป็นแนวยาวสุดลูกหูลูกตา น่าชื่นชมเจ้าของๆที่นี่ ที่ดูแลมันจนเจริญงอกงาม และสร้างเงินสร้างงานให้คนในท้องที่ได้ดีขนาดนี้

ตาต้าเดินออกมาหาคุณพ่อที่ระเบียง ยืนเกาะราวระเบียงอยู่ข้างๆท่าน ท่านเหลือบมองลูกชายเล็กน้อย ก่อนจะเปรยขึ้นมา

“โซลนี่เก่งนะ ดูแลคนงานกับไร่ที่ใหญ่โตขนาดนี้เพียงคนเดียว น่าชื่นชมทีเดียว”

เมื่อได้ยินพ่อพูดแบบนั้น ตาต้าก็ยิ้มปลื้มราวกับว่าพ่อกำลังชมตนเอง ก่อนจะเอ่ยเสริมชื่นชมพี่เข้าไปอีก

“แน่นอนอยู่แล้วล่ะครับ ก็พี่โซลซะอย่าง”

“ไม่ค่อยจะยกยอกันเองเลยนะ”

คุณพ่อว่า ขำกับสีหน้าของลูกชายที่ชื่นชมเจ้าของชื่อที่อยู่ในการสนทนาอย่างออกนอกหน้า เห็นมาแต่เล็กว่าลูกชายชื่นชมพี่ชายคนนี้แค่ไหน จนตอนนี้ก็ยังคงเป็นอย่างนั้นอยู่ เคยกังวล จนตอนนี้ความกังวลมันชักจะสูญเปล่า เพราะอะไรนั้นท่านรู้อยู่ แค่เพียงไม่เอ่ยถึงให้สะกิดใจตนเองเท่านั้น

“แล้วนี่เรามากวนพี่เขารึเปล่าหือ พ่อเตือนแล้วไม่ฟัง ดื้อจะมาให้ได้ ดูสิไปเล่นซนมาอีกแล้วใช่ไหม?”

คุณพ่อจับแขนลูกชายขึ้นมาดู เริ่มหายบวมแล้ว แต่ยังเป็นจ้ำเขียวอยู่ รอยถลอกก็ตกสะเก็ดไปแล้ว นี่น่าจะหลายวันแล้วสินะ

“นิดหน่อยเอง”

ตาต้ายิ้มแหย กลัวคุณพ่อจะดุเอา ที่จริงคุณพ่อไม่ค่อยดุว่า แต่เวลาโกรธขึ้นมาก็ไม่ต่างจากพี่โซลเท่าไหร่ เล่นเอาตาต้าไม่กล้าเข้าใกล้ไปหลายวัน เพราะฉะนั้น ทางที่ดีอย่าทำให้คุณพ่อโกรธเป็นดีที่สุด

“นิดหน่อยเหรอเจ้าตัวยุ่ง เป็นหนุ่มแล้วนะเรา ยังเล่นซนเป็นเด็กๆไปได้”

ท่านว่าอย่างไม่จริงจังนัก ที่เจ็บตัวคราวนี้ท่านไม่โทษว่าเป็นความผิดใคร นอกจากเจ้าลูกชายตัวยุ่งคนนี้ที่นิสัยยังเหมือนเด็ก การเลี้ยงดูคือสิ่งสำคัญ สภาพแวดล้อมก็ใช่ เพราะท่านไม่เคยให้ลูกชายคนเล็กทำอะไรเอง ไม่เคยต้องให้เผชิญกับอะไรที่หนักหนา ทุกอย่างจึงดูเป็นเรื่องง่ายไปหมดสำหรับลูกของท่านคนนี้

“ใครจะเอาเราอยู่ฮึ แบบนี้” คุณพ่อว่าเย้าหยอก

“ก็พ่อไงครับ” คนนี้ก็พูดเอาใจกันสุดฤทธิ์ ยิ้มตาหยีให้ด้วยเพื่อเป็นการยืนยัน

“จริงเรอะ ไม่เห็นจะเคยฟังกัน”

คุณพ่อทำสีหน้าไม่เชื่อ เด็กดื้อทำแก้มพองปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา

“หื้อ ต้าฟังอยู่นะ พูดเหมือนต้าเกเรอย่างนั้นล่ะ”

“ไม่เกเร แต่ดื้อ” คุณพ่อยังไม่หมดข้อกล่าวหา คุณลูกเลยทำตาโตก่อนจะบ่นอุบอิบ

“ทำไมใครๆถึงชอบว่าต้าดื้อ ต้าเปล่าดื้อสักหน่อย…”

“เจ้าดื้อ”

“พ่ออ่ะ~”

ตาต้าลากเสียงยาวกระเง้ากระงอด คุณพ่อกอดคอลูกชายมองหน้ากันแล้วหัวเราะเบาๆ ซึมซับกับบรรยากาศนั้นด้วยรอยยิ้มอยู่สักพักตาต้าถึงพูดขึ้นมา

“พ่อครับ… ต้ารักพ่อนะ ต่อให้ต้าจะเป็นอะไรแบบไหนก็ตาม ต้าอยากให้พ่อรู้ ว่าต้ารักพ่อนะครับ”

ตาต้าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนคุณพ่อเลิกคิ้วแปลกใจ เพราะตามอารมณ์หนุ่มน้อยไม่ทัน แม้ในใจจะแอบคิดตาม แต่การแสดงออกของท่านแค่หรี่ตามองล้อๆทำให้มันดูสบายๆไม่เครียดไปก่อนเท่านั้น

“เอ้อ อารมณ์ไหนล่ะนี่ พูดจาอะไรแปลกๆนะเด็กคนนี้”

ตาต้าเพียงแต่ยิ้ม ไม่ได้อธิบายต่อ มันยังไม่ใช่ตอนนี้ ขอเวลาอีกนิดนะครับ ต้าจะเป็นคนบอกพ่อเอง



+++++++++++



หลังจากปล่อยให้ทุกคนพักผ่อนกันไป เมื่ออาหารมื้อค่ำมาถึงทุกคนก็ได้รวมตัวกันอีกครั้ง รับประทานอาหารและร่วมพูดคุยกันหลังอาหารมื้อนั้น โซลได้ขอโทษพ่อกับแม่น้องที่ดูแลน้องไม่ดีทำให้น้องต้องเจ็บตัว ท่านทั้งสองก็ไม่ได้ติดใจเอาความอะไรเพราะความผิดมันไม่ได้อยู่ที่โซล มันอยู่ที่เด็กดื้อที่นั่งมองผู้ใหญ่คุยกันตาปริบๆนั่นต่างหาก

“เออ โซล ไหนลูกบอกมีเรื่องจะคุยกับพ่อแม่ไงจ๊ะ”

คุณน้ำทิพย์เอ่ยถามลูกชายเมื่อนึกขึ้นได้ โซลมองหน้าทุกคนที่มองมาที่เขาแล้วยิ้มบอก

“เอาไว้วันหลังดีกว่าครับ วันนี้พ่อกับแม่พักผ่อนกันให้สบายใจจะดีกว่า พรุ่งนี้ยังมีงานเทศกาลรออยู่นะครับ เรื่องของผมยังรอได้ครับ”

เมื่อลูกชายบอกมาแบบนั้นท่านก็ไม่ได้ซักต่อ พูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระอื่นๆอีกเล็กน้อยจารุที่อยู่ร่วมในวงสนทนาก็ขอลุกไปรับโทรศัพท์ ไม่นานนักหลังจากนั้นเธอก็กลับเข้ามาพร้อมชายต่างชาติตัวโต อาเธอร์ สามีชาวอิตาเลี่ยนของเธอที่ตามมาง้อเธอถึงที่นี่ จารุจึงได้แนะนำให้ทุกคนรู้จัก และบอกว่าจะไปหาที่พักในตัวเมืองพักในคืนนี้ ตอนเช้าจะขอมาที่ไร่อีกครั้ง โซลจึงมีน้ำใจดีบอกให้พักด้วยกันเสียที่นี่จะดีกว่า ห้องพักยังไม่ได้จองด้วยพักห้องเดียวกับจารุก็ได้ จึงตกลงกันได้ว่าหลังอยู่ร่วมวันงานเทศกาลของไร่แล้วทั้งคู่จึงจะบินกลับประเทศ

อาเธอร์เป็นคนที่ชอบเด็กและของน่ารัก ดังนั้นเขาจึงเปิดร้านขายผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับเด็กทุกช่วงวัย มีแบรนด์ของตนเอง และขยายกิจการไปได้สวย เมื่อได้พบและแต่งงานกับจารุเขาก็คาดหวังที่จะมีลูกสาวหรือลูกชายตัวน้อยๆเป็นของตนเอง แต่ไม่ว่าจะพยายามทำอย่างไรก็ไม่เป็นผล ตรวจสุขภาพแล้วก็แข็งแรงดีทั้งคู่ แต่พอนานวันเข้า การที่อาเธอร์อยากมีลูกมากแบบนี้มันยิ่งทำให้จารุเครียด เรื่องของจินนี่ลอยวนอยู่ในหัวเธอตลอดเวลา ยิ่งเธอเครียดฮอร์โมนยิ่งไม่ปรกติมีลูกยากมากขึ้นไปอีก จนถึงขั้นที่ทั้งคู่ทะเลาะกัน และจารุกลับมาที่นี่ ไร่รณวีร์ กลับมาหาลูกสาวตัวน้อยที่เธอทอดทิ้งไป



++++++++++++



เมื่อวันงานมาถึง ลานกว้างไม่ไกลจากแปลงองุ่นนักถูกรังสรรให้กลายเป็นพื้นที่จัดงานรื่นเริง โดยฝีมือของคนในไร่เองที่แบ่งงานกันทำจนออกมาเป็นรูปเป็นร่างอย่างที่เห็น มีเวทีเล็กๆสำหรับความบันเทิงถูกตกแต่งด้วยลูกโป่งหลากสีสัน มีวงดนตรีเล็กๆไว้สำหรับบรรเลงเมื่อมีผู้ขึ้นมาขับร้องเพื่อการประกวดประขันและเพื่อความสนุกสนานเฮฮาของเหล่าคนในงานเองด้วย โต๊ะเก้าอี้ถูกตั้งเรียงรายไว้สำหรับทุกคนในไร่ อาหารและเครื่องดื่มต่างๆก็ถูกจัดไว้ตามซุ้มตักกันได้ไม่ต้องเกรงใจ

โต๊ะของโซลประกอบไปด้วยพ่อแม่ของเขากับพ่อแม่ของตาต้า จารุกับสามี และครอบครัวของอรณีที่ตอนนี้เจ้าหนูพูห์ลูกชายตัวน้อยของอรณีก็หลับปุ๋ยไปแล้ว หญิงสาวจึงได้พาลูกขึ้นไปนอนบนบ้านโดยมีสามีที่น่ารักตามไปด้วย อีกโต๊ะข้างกันคือกลุ่มของตาต้ากับกาย แก้ว และจินนี่กับพี่นุ่น พ่วงรวมไปถึงต้น พี่ชายของตาต้าเองด้วย

คุณรณวีร์ขึ้นไปกล่าวเปิดงานก่อนที่งานจะดำเนินไปอย่างสนุกสนาน บรรยากาศบ้านๆและเป็นกันเอง ทุกคนที่มาร่วมงานมีสีหน้ายิ้มแย้ม หลังจากเหน็ดเหนื่อยกันมาทั้งปีแล้ว

“โซลคะ”

เสียงหวานทักมาก่อนตัว วิจิตราเดินนวยนาดเข้ามาหาโซลที่โต๊ะ ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทุกคนที่นั่งอยู่ พวกท่านก็รับไหว้ คุณรณวีร์กับคุณน้ำทิพย์พอรู้จักหญิงสาว แต่พ่อแม่ของตาต้ากลับมองเธองงๆว่าเธอคนนี้คือใครกัน วิจิตราจึงแนะนำตนเองกับทุกคนอีกครั้งและบอกว่าเอาอาหารมาสมทบเช่นทุกปีที่มีงานเช่นนี้ เธอเสนอตัวเอง ไม่มีใครได้เชิญเพราะเป็นงานภายในไร่ แต่โซลก็ปฏิเสธน้ำใจของเธอไม่ได้ จึงปล่อยให้มันเป็นไปเช่นนั้น

“จารุ”

วิจิตราที่มัวเพลินกับการนำเสนอตนเองเพิ่งสังเกตเห็นว่าคนที่นั่งร่วมโต๊ะนี้มีใครบ้าง ใบหน้าสวยซีดไปเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปรกติอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีวิจิตรา”

จารุทักทายคนเคยรู้จักด้วยน้ำเสียงกระแทกเล็กๆ เหยียดยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นชะงักไป

“ก… เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“แล้วทำไมฉันจะมาไม่ได้ล่ะ เขาปักป้ายเอาไว้หรือไงว่าห้ามเข้าน่ะ เธอต่างหาก มาทำไมยะ นี่มันงานเฉพาะของไร่นี้ ไม่เกี่ยวกับเธอเสียหน่อย”

จารุเริ่มรวนคนทำสวย โธ่เอ้ย! ทำเป็นคนดีมีน้ำใจ ไส้เธอมีกี่ขดฉันรู้หมดแล้วล่ะยัยบ้า!

สองสาวที่ส่งสายตาฟาดฟันกันทำให้ทั้งโต๊ะเริ่มจะกระอักกระอ่วน อาเธอร์สะกิดแขนภรรยาเบาๆให้ลดความฉุนเฉียวลง จารุจึงสะบัดหน้ากลับมาไม่มองทางวิจิตราอีก เดี๋ยวงานจะกร่อยเสียเปล่าๆ กลุ่มตาต้าที่มองมาทางนี้ตั้งแต่คุณคนสวยเดินมาต่างพากันขมวดคิ้ว แต่เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มลดความตึงเครียดลงเด็กๆเลยเลิกสนใจ มีเพียงตาต้าที่ยังคงมองอยู่ มองคุณคนสวยที่นั่งลงข้างๆพี่โซลของตนเอง

โซลลุกออกมาจากโต๊ะหลังจากนั้น เพื่อไปเอาอาหารและเครื่องดื่มมาเพิ่มอีกหนึ่งที่ แวะถามที่โต๊ะน้องเผื่อมีใครอยากได้อะไร ต้นเลยอาสาลุกไปเอาเป็นเพื่อนโซล ขณะที่โซลยืนตักอาหารอยู่จารุก็เดินมาหา ก่อนจะพูดให้ได้ยินกันแค่สองคน

“ระวังวิจิตราบ้างก็ดีนะคะ”

“มีอะไรอย่างนั้นเหรอ”

โซลเหลือบตามองที่วิจิตรานั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกับพ่อแม่ของตนเอง แล้วถามจารุ

“เธอไม่น่าไว้ใจหรอกนะ ถ้าคุณคิดจะคบกับน้องชายตัวน้อยนั่น ก็ควรจะระวังวิจิตราไว้ ตาต้าอาจจะไม่ปลอดภัย”

“เกี่ยวกับปรเมศวร์รึเปล่า?”

โซลถามในสิ่งที่คาใจมานานกับความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้ เมื่อเห็นว่าจารุพยักหน้าก็เหมือนความสงสัยของตนเองมันเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา จารุหยิบจานที่โซลตักอาหารใส่ไว้เมื่อครู่ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะ โซลขมวดคิ้วคิดตามที่จารุบอก ต้องเพิ่มชื่อวิจิตราในข้อห้ามให้ตาต้าแล้วอย่างนั้นหรือ



++++++++


อีกมุมหนึ่งของงาน นายตำรวจตัวโตก็กำลังตามติดอยากจะพิชิตใจหนุ่มหน้าเข้มที่เอาแต่เมินเฉย จนคนที่ถูกตามชักจะเริ่มรำคาญขึ้นมาตงิดๆ แรกๆมันยังไม่เท่านี้เลยนี่ ไอ้ท่าทางมาดเนี้ยบไว้ตัวนั่นหายไปไหนหมด ถึงได้เหลือแต่ท่าทางกะล่อนแบบนี้

“ผมว่าคุณอยู่ห่างๆผมจะดีกว่านะครับคุณตำรวจ”

ดินบอกกับคนที่ตามติดตนเองอย่างข่มอารมณ์ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ!

“แต่ผมยังไม่ได้เบอร์ของคุณเลยนี่”

คุณตำรวจของดินยังต่อรองหน้าตาย ทำเป็นเก๊กขรึมก็แล้ว เข้าหาตรงๆก็แล้ว แอบหยอดทุกวันก็แล้วยังไม่ใจอ่อนอีก อย่างนั้นก็ต้องตื้ออย่างเดียวแล้วล่ะที่จะครองโลก!

“เผื่อมีเหตุฉุกเฉินอะไรจะได้เรียกผมได้ตลอดเวลาเลยไงครับ”

เหมือนจะหวังดี แต่มันเป็นการหวังดีประสงค์รักนะครับ ฮิ้ววว

“คุณตำรวจคิดว่ามันจะเกิดเหตุด่วนอะไรกับชีวิตผมหรือครับ?”

อยากให้เล่นด้วยใช่ไหมคุณตำรวจ ได้ ดินจัดให้!

“ก็เผื่อรถคุณเสียกลางทาง”

“ผมซ่อมเองได้หรือไม่ก็เรียกช่างมารับรถก็ได้” ดินผายมือว่านั่นมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับตนเองแม้แต่น้อย

“เผื่อมีผู้ร้ายมันมาปล้น…”

“นี่คุณกำลังแช่งผมอยู่นะครับ”

คหน้าเข้มตีสีหน้าเคร่งจนคุณตำรวจตัวโตอ่อนอกอ่อนใจ

“โธ่~ คุณ”

“ผมว่านะครับคุณตำรวจ คุณช่วยเอาเวลาที่จะมาทำเรื่องแบบนี้ไปจับผู้ร้ายที่เกลื่อนเมืองไม่ดีกว่าหรือครับ น่าจะมีประโยชน์กว่าเยอะนะครับ”

“ผู้ร้ายผมก็จับอยู่แล้วล่ะ แต่ตอนนี้ผมอยากจับหัวใจคุณมากกว่า” ขออีกสักทีเผื่อฟลุคขึ้นมานี่มีเฮนะครับ

“ถ้าผมอ้วกตอนนี้ ผมจะถูกจับไหม?”

ดินทำหน้าปุเลี่ยนๆแล้วจะเดินออกไป มือหนาคว้าข้อมือคนหน้าเข้มเอาไว้ เรียกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงจริงจังต่างจากเดิม

“ดิน”

“……….”

“ผมจริงจังนะ”

ไตรภพเอ่ยบอกไปเช่นนั้น ความคาดหวังของเขามันยังอยู่ ความจริงใจของเขาก็มีให้อย่างเต็มที่ ขอแค่คนๆนี้จะยอมให้โอกาสบ้าง เขาพอดูออกว่าดินไม่ได้รังเกียจ แต่ก็ไม่เคยตอบรับไมตรีที่เขามีให้เช่นกัน

“ผมก็จริงจังครับ”

ดินตอบกลับมาหลังจากเงียบไปชั่วครู่ หันกลับมามองหน้าไตรภพด้วยสีหน้าจริงจัง บิดข้อมือเบาๆให้อีกคนปล่อยมือ บังเกิดความเงียบที่แสนอึดอัดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนคำพูดตัดรอนของคนหน้าเข้มจะตามมากระแทกใจนายตำรวจหนุ่มเสียเต็มเปา

“ผมไม่ได้ชอบคุณ”

“………….”

ดินเดินจากไปแล้วพร้อมกับทิ้งถ้อยคำที่แสนจะทำร้ายจิตใจไว้ให้นายตำรวจตัวโต ไตรภพยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ก่อนจะผ่อนลมหายใจช้าๆต่อจากนั้น เงยหน้าขึ้นมองตามทางที่คนหน้าเข้มเดินไป สีหน้ามุ่งมั่นเริ่มจะกลับมา พร้อมกับตะโกนก้องในใจอย่างไม่ยอมพ่ายแพ้ ก่อนจะเดินไปทางเดียวกับที่อีกคนเดินไปเมื่อครู่

‘สู้แค่ตายเว้ย!!’



+++++++++



ซุ้มอาหาร โซลที่ตักอาหารเสร็จแล้วให้เด็กยกไปให้ที่โต๊ะของตนเอง ส่วนตัวเขาถือแก้วน้ำในถาดไปให้น้องที่โต๊ะ ต้นที่กำลังจะเดินตามโซลไปแต่สายตากับไปสะดุดกับหญิงสาวที่กำลังสั่งการอยู่ใกล้ๆนั่น เมื่อหันไปมองเต็มตา ริมฝีปากบางก็คลี่ยิ้ม วางถาดที่ตนเองถืออยู่ ตรงรี่เข้าไปทักหญิงสาวทันที

“พิมพ์ นั่นพิมพ์ใช่ไหม?”

พิมพิกาที่ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเรียกจึงหันกลับไปมองก่อนจะสะดุ้งชาวาบไปทั้งตัวและหัวใจ ผู้ชายคนนั้น…

“เอ่อ เดี๋ยวจัดการดูแลตรงนี้ด้วยนะมะนาว พี่จะไปดูด้านโน้นหน่อย”

พิมพิการีบสั่งลูกน้อง ก่อนจะก้าวเดินฉับๆไปแทบจะกลายเป็นวิ่ง ไม่อยากจะหนี แต่เธอทำไปแล้วจะทำอย่างไรดี

“เดี๋ยวสิพิมพ์ คุณจะหนีผมไปไหนอีก”

ต้นรีบตามหญิงสาวไปทันที คราวนี้เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปไหนได้อีกแล้ว



“นี่พี่ต้นกับพี่พิมพ์รู้จักกันด้วยเหรอ?”

ตาต้าเปรยกับตนเองเบาๆ เมื่อเห็นพี่ชายเดินตามพี่พิมพ์ที่เหมือนกำลังเดินหนีพี่ชายของตนเองอยู่ มีฉุดมีดึงกันด้วย ถ้าพี่ดินเห็นจะว่ายังไงนี่?

“ตาต้าถามเราเหรอ?” กายที่นั่งข้างกันถามขึ้นมาเมื่อได้ยินเพื่อนพูดเหมือนจะถามใครสักคนในนี้

“เปล่า เราพูดคนเดียว”

ตาต้าตอบแค่นั้นแล้วก็หันไปสนใจเวทีดนตรีต่อ ไม่ได้ต่อความกับเพื่อนอีก กายพยักหน้าเบาๆและเลิกสนใจ หันไปดูเขาร้องเพลงตามตาต้าไปด้วย



+++++++++++



เริ่มดึก โซลจึงให้นุ่นพาน้องจินนี่ไปนอน ตาต้าเลยขอตามไปเข้าห้องน้ำด้วย โซลจึงอุ้มจินนี่พร้อมพาตาต้าไปห้องน้ำด้วย วิจิตราจะลุกตามไป แต่ดินที่กลับเข้ามาในงานแล้วลุกมาขวาง ทำให้วิจิตราต้องนั่งลงที่เดิมอย่างขัดใจ


โซลไปส่งลูกสาวตัวน้อยขึ้นห้องนอน ให้ตาต้าใช้ห้องน้ำด้านล่างจะได้ไม่ต้องเดินขึ้นลงให้ปวดขา เมื่อตาต้าที่เข้าห้องน้ำเสร็จเดินออกมาด้านนอกก็ถูกรวบตัวเข้าไปกอด หนุ่มน้อยดันตัวคนกอดเบาๆ ย่นจมูกแล้วบอก

“เหม็นเหล้า”

โซลเลิกคิ้วแล้วก้มดมตัวเอง ก่อนจะยิ้มหวานแก้ตัวกับคนในอ้อมแขน

“มันก็ต้องดื่มกันบ้างนะ”

“ทีต้าล่ะห้าม” หนุ่มน้อยว่าอย่างร้องหาความยุติธรรม

“เด็กดีต้องไม่ดื่มแอลกอฮอล์”

โซลยิ้มให้คนในอ้อมกอด ก้มลงไปจนปลายจมูกชนกันกับน้อง จ้องตาใสๆอย่างหวานเชื่อม

“ย้ำจัง”

ริมฝีปากที่ขยับยกอยู่ใกล้เพียงน้อยนิด โซลเอียงใบหน้าเล็กน้อยก่อนจะเคลื่อนริมฝีปากเข้าไปใกล้น้อง เริ่มจากกดจูบเบาซ้ำๆ ก่อนจะแทรกลิ้นแยกเรียวปากอิ่ม จูบที่แสนจะแผ่วเบาจึงกลายเป็นร้อนแรงจนตาต้าแทบตั้งรับไม่ทัน มือเรียวกำเสื้อพี่เมื่อหัวเริ่มหมุนกับการจูบที่ดูดดื่มมากขึ้น โซลบดจูบหนักหน่วง แทรกปลายลิ้นหยอกล้อในโพรงปาก ดูดลิ้นเล็กที่ไล่ตามมาอย่างย่ามใจ ชิมความหวานไม่รู้เบื่อ ครั้งแล้วครั้งเล่า จนตาต้าต้องครางในลำคอประท้วง คนเป็นพี่จึงยอมผละออก แต่ก็ยังตามคลอเคลียกลีบปากอิ่มอยู่ไม่ห่าง

“ถึงไม่ได้ดื่ม ต้าก็จะเมาเพราะจูบพี่โซลนี่แหละ”

คนโดนต่อว่าหัวเราะในลำคอ กดจูบน้องอีกครั้งก่อนจะพาน้องออกไปร่วมงาน วันนี้พอแค่นี้ก่อน เดี๋ยวน้องตื่นตกใจไปมันจะแย่เอาได้ หึหึ



TBC


•   หวานแหวว :L1:

•   ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ บวกไปทุกบวกค่ะ :กอด1:

Giniz น้ำตาลขาดตลาดแล้วค่ะตอนนี้ พี่โซลเอามาใช้หมดละ 55

badcow รับทราบค่า ขอบคุณที่ติดตามกันค่ะ^^

yeyong ตาต้ายังเด็กจริงๆค่ะ คิดแบบเด็กๆ

bulldog17 จัดไปตามคำขอค่ะ ปล.เพลงฮาอ่ะ :jul3:

love2y จารุไม่ร้ายค่ะ ที่ร้ายคือ…

gupalz น้ำร้อนไม่ต้องต้มเยอะนะคะ เส้นมันน้อย เดี๋ยวเปลืองน้ำ คึคึ

choijiin ความแตกต่างระหว่างพี่โซลกับตาต้าคืออายุ ความนึกคิด และประสบการณ์ในชีวิตค่ะ อุ๊บ! สปอยส์อีกแล้ว ไปดีกว่า :oni1:

PetitDragon เดี๋ยวพี่โซลได้ไอคุกๆ 55

mild-dy มาแล้วค่ะ^^

takara ยังหวานกันได้อยู่ค่ะ ตอนนี้อาจจะเบๆด้วยซ้ำนะ หลังจากนี้น้ำตาลคงท่วมกระทู้ คึคึ

CarToonMiZa ตาต้าบอก กินไม่กลัว กลัวไม่กินอ่ะ555

pare_140 แม่น้องจินนี่ไม่ร้ายหรอกค่ะ

Hakken โปรดติดตามตอนต่อไป ฮา

ขอบคุณทุกความเห็นมากๆค่ะ :pig4: พบกันตอนหน้าค่ะ :bye2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๓ เทศกาล งานแห่งรัก❤ (๒๐:๕:๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 20-05-2012 12:05:50

 o13 คุณจาน่ารักจริงๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๓ เทศกาล งานแห่งรัก❤ (๒๐:๕:๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 20-05-2012 12:23:34

ตอนแรกคิดว่าคุณจาจะร้ายกว่านี้
ไปๆมาๆก็น่าสงสารนะ
 :เฮ้อ:
ต้องถูกตราหน้าว่ามีชู้ทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจ
ตกเป็นเหยื่อของไอ้อิคนชั่วทั้ง 2
 :3125:
แต่ตอนนี้ต้องยกรางวัลยอดหญิงแห่งปีให้
โทษฐานรู้สันดานชะนีตัวร้ายดีเกิน
 :laugh:

ตาต้าสู้ๆนะลูก
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๓ เทศกาล งานแห่งรัก❤ (๒๐:๕:๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 20-05-2012 12:30:47

รอตอนต่อไปจ้า :L1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๓ เทศกาล งานแห่งรัก❤ (๒๐:๕:๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Meen_Emp ที่ 20-05-2012 12:58:58

อ่านมาซักพักแล้วค่ะ
ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้เมนท์ตอบ :call: :call:
ชอบตาต้า กับจินนี่มากค่ะ
ให้จารุจัดการวิจิตราเลย

เอาใจช่วยค่ะ  บวก 1จ้า 
 :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๓ เทศกาล งานแห่งรัก❤ (๒๐:๕:๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 20-05-2012 13:32:58

ตอนนี้ผู้ใหญ่อยู่เยอะ เค้าเลยไม่ค่อยสวีทกันเลยเนอะ แย่จัง  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๓ เทศกาล งานแห่งรัก❤ (๒๐:๕:๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 20-05-2012 14:33:44

 ดีแล้วที่จารุมา เตือนโซล

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๓ เทศกาล งานแห่งรัก❤ (๒๐:๕:๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 20-05-2012 18:07:19

แหมพี่โซลไม่ค่อยเลยนะ...แอบตอดนิดตอดหน่อยก็ขอให้ได้ทำ

แน่จริงพาขึ้นเตียงเลยสิ  :haun4:


มาม่าใกล้จะมาแล้วใช่มั๊ย????  :z3:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๓ เทศกาล งานแห่งรัก❤ (๒๐:๕:๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 20-05-2012 20:10:01

พี่โซลนี่อดทนขั้นเทพ ตาต้า้อ้อนขนาดนี้ยังผ่านมาได้ตั้งนาน

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๓ เทศกาล งานแห่งรัก❤ (๒๐:๕:๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 20-05-2012 20:23:24

พี่โซลเริ่มสอนขั้นเบสิคให้ตาต้าแล้ว ^_^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๔ ภัยคุกคาม #๒๒.๕.๒๕๕๕#
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 22-05-2012 20:30:49

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๑๔ ภัยคุกคาม



หลังจากที่งานเทศกาลประจำปีของไร่รณวีร์จบลง พื้นที่ที่ถูกใช้ในการจัดงานจึงถูกปรับให้เป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ข้าวของทุกอย่างถูกจัดการอย่างเรียบร้อย โต๊ะเก้าอี้ที่ไปเช่ามาดินก็จัดการคุมคนงานในไร่เอาไปส่งคืน

จารุที่จะกลับในวันพรุ่งนี้พาสามีทัวร์ทั่วไร่รณวีร์ อาเธอร์จึงได้ของถูกใจติดไม้ติดมือกลับประเทศหลายอย่าง ครอบครัวของตาต้าก็ยังอยู่ต่ออีกสองสามวัน เนื่องด้วยคุณน้ำทิพย์จะพาเที่ยวไหว้พระขอพรกัน ดังนั้นช่วงเช้าเด็กน้อยสองพี่น้องคนสนิทจึงติดสอยห้อยตามผู้ใหญ่ไปทำบุญไหว้พระด้วย

“เป็นเด็กดีนะคะจินนี่”

“ค่า~”

โซลที่มาส่งลูกสาวขึ้นรถบอกกับลูก น้องหนูจินนี่ก็รับคำเสียงใส พี่ชายคนสนิทจะก้าวตามขึ้นรถไปโซลจึงรั้งแขนน้องไว้แล้วกระซิบเบาๆ

“เป็นเด็กดีนะครับ”

ตาต้ายิ้มขำก่อนจะทำท่าวันทยหัตถ์รับคำ

“ครับผม!”

โซลโยกศีรษะน้องไปมาก่อนจะปล่อยให้ขึ้นรถ ตาต้าเข้าไปนั่งข้างๆน้องจินนี่ สองพี่น้องโบกมือให้โซลและจารุที่ยืนข้างกันเมื่อประตูรถปิดลง และรถแล่นออกไปจากไร่

“เด็กๆไม่อยู่นี่เงียบเลยนะคะ”

จารุเปรยขึ้นมา โซลหัวเราะในลำคอ เห็นด้วยกับจารุ

“แล้วนี่ อาเธอร์ไปไหนล่ะ?”

โซลถามหาหนุ่มอิตาเลี่ยนตัวโต แล้วชวนจารุไปรออาเธอร์ที่สำนักงานด้วยกัน

“โน่นค่ะ อยู่หน้าโรงบ่มไวน์แหนะ ท่าทางจะติดใจไวน์ที่ไร่นี้ซะแล้ว”

จารุบอกยิ้มๆขณะที่เดินไปสำนักงาน โซลมองหน้าอดีตภรรยาที่มีท่าทางอิ่มสุขก็พลอยรู้สึกดีด้วย เอ่ยถามคำถามที่อยู่ในใจตอนนี้ออกไป

“จา มีความสุขดีไหม?”

จารุนิ่งไปนิดกับคำถาม ก่อนจะเปิดยิ้มบางแล้วตอบกลับไป

“ค่ะ จามีความสุขดี”

“ก็ดีแล้วล่ะ ดีกว่าอยู่กับปรเมศวร์”

หัวคิ้วสวยเริ่มขมวดที่โซลเอ่ยพาดพิงถึงอีกคน จารุไม่ได้ตอบอะไรโซลในทันที จนเมื่อถึงสำนักงานของโซลจารุจึงตามโซลเข้าไปในห้องทำงาน นั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของโซลแล้วบอกสิ่งที่คิดเมื่อโซลนั่งลงฝั่งตรงข้าม

“จาไม่คิดที่จะอยู่กับผู้ชายคนนั้นนะคะโซล แค่พูดชื่อเขาจาก็รู้สึกอยากอาเจียน”

จารุพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวจนโซลหน้าเสีย

“ผมขอโทษนะจา ผม…”

เมื่อเห็นว่าคำพูดของตนเองทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าคิดมาก จารุจึงรีบบอก

“ไม่เป็นไรค่ะ โซลอาจไม่รู้ และจา… ไม่อยากพูดถึงมัน แต่วันนี้จาคงต้องบอก เพื่อที่โซลจะได้ระวังตัว”

โซลขมวดคิ้วกับท่าทางเป็นจริงเป็นจังของหญิงสาว นิ่งฟังอย่างตั้งใจ

“วิจิตรากับปรเมศวร์เขาสนิทกันเกินกว่าที่โซลจะนึกถึง ทั้งคู่วางแผนให้จาไปให้พ้นจากที่นี่โดยไม่เลือกว่าวิธีนั้นมันดีหรือไม่ ส่วนหนึ่งก็มาจากจาเองด้วยที่รักสบายชอบอยู่ในสังคมที่มีแสงสี จึงทนไม่ได้ที่จะอยู่ที่นี่ เลยเป็นการเปิดโอกาสให้พวกเขาเข้าหาจาได้ง่ายขึ้นไปอีก”

“เดี๋ยวนะจา นี่จาจะบอกว่าจาไม่ได้รักปรเมศวร์ และเต็มใจไปกับปรเมศวร์เหรอ?”

โซลขยับนั่งตัวตรง ก่อนจะถามคำถามที่เสียดแทงใจออกไป ใจเต้นระส่ำกับความจริงที่จะได้รับรู้ นี่เขาเข้าใจผิดมาโดยตลอดเลยหรือ เมื่อเห็นว่าอดีตภรรยานิ่งไปทันทีที่เขาถาม โซลถึงกับกุมขมับ

“นี่มันเรื่องอะไรกัน”

“โซลคิดว่าที่จาไปจากที่นี่ เพราะจารักปรเมศวร์เหรอคะ?”

“ผมมันโง่ ที่เชื่อแบบนั้นมาตลอด ทั้งที่จา…”

โซลพูดไม่ออกเมื่อภาพของจารุตอนที่กลับมาหาเขาหลังจากที่ทิ้งเขาไปแล้วนั้นมันยังแจ่มชัด เธอถูกทำร้ายร่างกาย และจิตใจเธอก็บอบช้ำ

จารุที่ได้รับรู้ในสิ่งที่ทุกคนคิดกับเธอถึงกับต้องกล้ำกลืนความปวดร้าวลงในอก การไปโดยไร้ซึ่งคำอธิบายทำให้ใครต่อใครคิดไปได้ต่างๆนานา หญิงสาวยกมือปิดปากอย่างสะกดกั้นอารมณ์ แต่ก็สุดจะห้ามไหวเมื่อน้ำตาอุ่นร้อนไหลรินลงมา ที่เธอร้องไห้ไม่ใช่เพราะโซล แต่เธอร้องไห้ให้กับความโง่งมของตนเองมากกว่าที่หลงเชื่อวิจิตราจนตัวเองต้องเผชิญกับเรื่องเลวร้ายในชีวิต ทั้งยังถูกตราหน้าว่าคบชู้อีก

“จา ผมขอโทษ”

โซลอยากจะพูดอะไรที่มันดีกว่านี้ แต่มันกลับไม่มีคำใดที่จะทดแทนความรู้สึกย่ำแย่ในใจเขาตอนนี้ได้เลยแม้แต่คำเดียว

“มันผ่านไปแล้วค่ะโซล มันผ่านไปแล้ว…”

จารุบอกย้ำคำนี้อยู่หลายรอบ เหมือนจะบอกกับโซล และบอกย้ำกับตนเองให้ลืมทุกสิ่งอย่าง ให้จดจำแค่ว่า ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วเท่านั้น


++++++++++++


เมื่อวันเดินทางมาถึงโซลกับตาต้าและจินนี่ไปส่งจารุที่สนามบิน วันนี้จินนี่ยอมเข้าใกล้คุณแม่อย่างไม่อิดออด ขณะรอเที่ยวบินออกสองแม่ลูกก็ยังคุยกันเบาๆอยู่สองคน จนเมื่อทางสนามบินประกาศเรียกจารุจึงอุ้มลูกสาวมาหาโซล พอวางลูกลงจินนี่น้อยก็เดินไปยืนข้างๆพี่ชายคนสนิททันที ตาต้าเลยนั่งยองลงให้น้องเข้ามายืนพิงตัวเองแล้วมองผู้ใหญ่เขาคุยกัน

จารุมองภาพความสนิทสนมของลูกสาวกับหนุ่มน้อยตาต้าแล้วยิ้มบาง หันมาพูดกับโซล

“ดูแลหัวใจตัวเองให้ดีนะโซล อย่าปล่อยเขาให้โดดเดี่ยว ตาต้ากับจาอาจไม่เหมือนกัน แต่ความเหงาเรามีเท่ากันแน่ๆ”

“เรื่องปรเมศวร์ คุณจะไม่เอาเรื่องเขาจริงๆเหรอ?”

“มันผ่านไปแล้วค่ะโซล” จารุยังย้ำคำเดิม มองสามีที่ส่งยิ้มมาให้

“ตอนนี้จาพบคนที่จาจะฝากชีวิตไว้กับเขาแล้ว อดีตที่ผ่านมาเพราะจาไม่ระวังตัวเอง เชื่อคนง่ายจนเกินไปมันถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้ แต่นั่นมันคือสิ่งที่ไม่น่าจดจำ จาไม่อยากนึกถึงมันอีก เราจะจบมันเพียงเท่านี้นะคะ”

จารุหันมายิ้มให้ โซลถึงกับเจ็บหน่วงในหัวใจ เขาควรได้รับรอยยิ้มนี้หรือเปล่า

“ผมขอโทษ สำหรับทุกอย่าง ผมบกพร่องต่อคุณจริงๆ”

“จาลืมมันไปแล้วล่ะค่ะ เรามีชีวิตใหม่แล้วค่ะโซล”

จารุจับมือโซลมากุม ตบหลังมือเบาๆไม่ให้คิดมากกับเรื่องที่ผ่านมา ทุกอย่างที่เกิดขึ้น วันนี้ล้วนเป็นอดีตไปแล้ว อดีตที่กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่คนเราก็ยังต้องก้าวเดิน การเก็บอดีตไว้เตือนใจไม่ใช่เรื่องผิด แต่ไม่ควรเก็บอดีตมาเป็นอุปสรรคในการดำเนินชีวิต อาจจะไม่ได้ลืม แค่เก็บเฉพาะส่วนที่ดีเอาไว้ในห้วงความทรงจำเพียงเท่านั้นพอ

“ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ”

โซลบอกย้ำ จารุยิ้มให้โซลอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าไปหาจินนี่ กอดและหอมลูกอีกครั้งก่อนจะไปขึ้นเครื่องบินไปไกลอีกซีกโลก

ตาต้ามองส่งพี่จารุ ก่อนจะหันมายิ้มให้พี่ โซลมองรอยยิ้มแสนซื่อนั้นแล้วรู้สึกว่าภายในใจที่ว้าวุ่นมันเบาลง กับแค่รอยยิ้มเล็กๆที่น้องมีให้เท่านั้น โซลอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นมาแล้วจับจูงมือน้องชายที่รักเดินออกไปขึ้นรถกลับบ้าน บ้านของเรา

ภายในรถ ตาต้ายังนั่งข้างโซลเหมือนขามา แต่ที่ต่างไปคือมีน้องสาวตัวน้อยมานั่งตัก จินนี่นั่งตักพี่ชายนิ่งเงียบกว่าปรกติ คนเป็นพี่ลูบศีรษะกลมๆของน้องสาวปลอบน้องที่นั่งซึม ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันนาน แต่สายใยระหว่างแม่ลูกมันก็ทำให้จินนี่รู้สึกผูกพันกับคนเป็นแม่ได้ไม่ยาก โซลมองคนที่ตนเองรักทั้งสองแล้วให้คำมั่นในใจ เขาจะดูแลหัวใจทั้งสองดวงนี้ให้ดีที่สุด จะไม่ให้ซ้ำรอยเดิมที่ผ่านมา

“ตาต้า”

“ครับ?”


“พี่รักตาต้านะ”



+++++++++++++



ไร่รณวีร์กลับเข้าสู่สภาวะปรกติหลังจากงานเทศกาลผ่านไป ทุกคนต่างดูแลงานในส่วนของตนเองไม่มีบกพร่อง ตอนนี้ยังไม่มีงานหนักๆเพราะเพิ่งจะเก็บเกี่ยวกันเสร็จไป แต่งานปลีกย่อยอื่นๆก็ยังมีให้ทำไม่ได้ขาด โซลเลยอยากถือโอกาสที่แสนสงบนี้บอกกล่าวเรื่องราวของตนเองกับน้องให้ทั้งสองครอบครัวได้รับทราบ ลำดับแรกคงต้องเริ่มจากครอบครัวของเขาเองก่อน แต่สิ่งที่คิดก็ยังคงเป็นแค่ความคิด เพราะโอกาสไม่เอื้ออำนวยสักเท่าไหร่

พักนี้วิจิตรามาที่ไร่บ่อยขึ้น ก็รู้อยู่ว่าจุดประสงค์ของหญิงสาวอยู่ที่โซล แต่เมื่อเธอไม่ได้ก้าวล้ำเข้ามามากเกินกว่าที่โซลจะทนได้ เขาก็ยังจะไม่จัดการอะไรลงไป เพราะยังเกรงใจเธอและพี่ชายของเธออยู่

การที่หญิงสาวยังมาที่นี่โดยไม่ได้รู้สึกตะขิดตะขวงใจนั่นเป็นเพราะเธอเชื่อมั่นว่าจารุจะไม่บอกอะไรกับโซล แต่ถึงบอกหลักฐานอะไรก็ไม่มีมาบ่งชี้ถึงเธอได้ เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่ควรร้อนตัวไปก่อน เพราะโซลก็ไม่ได้มีท่าทีที่แปลกไปแต่อย่างใด แต่ที่วิจิตรามาที่นี่ก็ใช่ว่าจะเป็นการมาที่ราบเรียบและราบลื่น เมื่อมาหาโซลทีไรดินก็คอยขัดอยู่เสมอจนวิจิตรารำคาญใจ หญิงสาวได้แต่เก็บความไม่พอใจเอาไว้ภายใต้สีหน้าแย้มยิ้มมีไมตรี แต่ภายในใจกลับแช่งชักหักกระดูกดินอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

‘ถ้าไม่มีนายดินสักคน อะไรๆมันคงง่ายกว่านี้’


+++++++++++



ช่วงสายในวันเดียวกันนั้น ดินต้องเข้าเมืองไปติดต่อเรื่องปุ๋ยแทนโซล กายที่จะเข้าเมืองไปซื้อของจึงขอติดรถไปด้วย เมื่อมาถึงดินจึงส่งหนุ่มน้อยกายที่ศูนย์การค้า ก่อนแยกไปทำธุระ และจะกลับมารับให้กายรออยู่ที่นี่

เมื่อทำธุระเสร็จดินก็ย้อนกลับมารับกาย โทรหาเด็กหนุ่มถามว่าอยู่ที่ไหนแล้วจึงเลี้ยวรถเข้าไปจอดใกล้ๆ แต่พอมาถึงจุดที่กายอยู่เห็นว่าตัวอันตรายกำลังเดินตามเด็กหนุ่มมา ดินจึงรีบเข้าไปแทรกในทันที

ปรเมศวร์ที่พาสาวๆในคอนโทรลมาเดินเที่ยวห้างสรรพสินค้าตากแอร์เย็นๆ พอสายตาเหลือบแลมาเห็นเด็กหนุ่มหน้ามนเป็นที่ถูกตาจึงจะเดินเข้ามาทายทักทำความรู้จักให้ลึกซึ้ง เขาไม่เกี่ยงหรอกว่าจะหญิงหรือชาย ขอให้ถูกใจเป็นพอ แต่ไม่นึกว่าโลกมันจะแคบขนาดนี้ เด็กหนุ่มที่เขาหมายตาท่าจะเป็นเด็กในไร่รณวีร์เสียด้วย ไอ้ตะเข้ขวางคลองมันถึงได้มาขวางเขาอยู่แบบนี้

“ไปรอพี่ที่รถไปกาย”

ดินบอกให้กายเดินไปขึ้นรถรอ ส่วนตนเองหันกลับมาเผชิญหน้ากับตัวอันตรายด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ยุ่งไม่เข้าเรื่องนะ”

ปรเมศวร์กอดอกเบ้ปากหมิ่นหนุ่มหน้าเข้ม ดินมองอย่างไม่อนาทร แล้วบอกแกมเตือนคนที่วางท่าเหนือกว่าเขาอยู่ตอนนี้

“อย่ายุ่งกับคนของไร่รณวีร์”

“ท่าทางนายคงอยากลองของนะดิน”

ดินเงียบไม่ต่อคำ หันหลังกลับแล้วเดินไปขึ้นรถพากายกลับไร่ โดยมีสายตามาดร้ายของปรเมศวร์มองตาม


‘อย่างนี้มันต้องโดนสั่งสอนสักหน่อยแล้ว จะได้รู้ ว่าอย่ายื่นเท้าเข้ามาสอดเรื่องชาวบ้าน ไอ้ดิน!!’




++++++++++++


ปรเมศวร์กลับไร่มาด้วยความหงุดหงิดใจ เจอหน้าพี่สาวก็บ่นให้ว่าไม่ช่วยทำงานทำการ ดีแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ คนที่หงุดหงิดมาเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงใส่อารมณ์กับพี่ไปไม่ยั้งปาก

“ผมจบอะไรมา พี่จะให้ผมมาทำไร่ไถนาอยู่อย่างนี้หรือไง สามีพี่มี พี่ก็ใช้ไปสิ อย่าดีแต่ให้เขาเกาะพี่กินไปวันๆ”

“ปรเมศวร์!!”

คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่เขยเรียกชื่อปรเมศวร์เสียงดัง รู้สึกโกรธกรุ่นกับคำดูถูกเหยีดหยามศักดิ์ศรีที่น้องภรรยาพ่นออกมา

ปรเมศวร์ทิ้งสายตาดูถูกไปยังสามีของพี่สาว พวกเหลือบไรอยู่ไปก็ดีแต่จะสูบเลือดสูบเนื้อพี่เขาเท่านั้น ปรเมศวร์ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ถึงไม่เลือกคนที่ร่ำรวยมากกว่าไอ้พี่เขยบ้านนอกนี่ ถ้าพ่อแม่ยังอยู่อย่าหวังเลยว่าพี่จะได้แต่งงานกับนายคนนี้ เมื่อได้ระบายอารมณ์กับคนที่แสนเกลียดชังแล้ว ปรเมศวร์ก็เดินตึงๆขึ้นบ้านไม่สนใจใครหน้าไหนอีก

“ทำไมมันถึงได้เป็นคนแบบนี้ เพราะฉันเลี้ยงมันไม่ดีใช่ไหม ไม่เคยตักเตือนห้ามปรามมันอย่างจริงจัง เวลามันทำผิดมาก็แค่ช่วยวิ่งเต้นแก้ปัญหาให้มัน แล้วก็ด่ามัน มันถึงได้ไร้จิตสำนึกแบบนี้ สาเหตุมันมาจากฉัน”

คนเป็นพี่สาวร่ำร้องอย่างเจ็บปวดกับพฤติกรรมของน้องชาย เธอมีแค่สองคนพี่น้องมานานแล้ว พ่อแม่ของทั้งคู่ได้จากไปไม่มีวันกลับด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่ปรเมศวร์เพิ่งเข้ามัธยมปลาย ตอนมีพวกท่านอยู่ก็ยังพอคุมน้องชายของเธอได้ แต่พอสิ้นท่านไปแล้ว เธอที่เป็นพี่สาวเพียงคนเดียวก็ไม่รู้จะตักจะเตือนอะไรได้ การรับภาระทุกอย่างมาไว้บนบ่าตั้งแต่อายุยังน้อยทำให้เธอและน้องห่างเหินกันมากขึ้น จนวันนี้ คำพูดคำเตือนของเธอมันคงไม่น่าเคารพเชื่อถืออีกต่อไปแล้ว

“คุณทำดีที่สุดแล้วป่าน ต่อไปคงต้องให้เขาได้เผชิญปัญหาด้วยตัวเขาเองบ้าง ป้องเขาโตแล้ว ไม่ใช่เด็กๆคุณจะตามเช็ดตามล้างให้ตลอดไม่ได้แล้วนะ คราวนี้ถ้าเขาทำผิดมาอีก คุณต้องปล่อยให้เขาจัดการเอง”

ธงชัยพยายามปลอบปัณฑารีย์ ผู้เป็นภรรยาให้หยุดความโศกากับน้องชายที่ร้ายกาจคนนั้น แม้คำพูดจะฟังดูดี แต่สายตาของผู้เป็นพี่เขยที่มองตามปรเมศวร์ไปนั้นมันเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เรื่องเงินเรื่องทองมันไม่เคยเข้าใครออกใครอยู่แล้ว ธงชัยก็เป็นเพียงคนๆหนึ่งที่มีความอยากอยู่ในตัว ไม่ได้มากกว่าใครอื่น แต่มันจะมากขึ้นก็เพราะน้องชายของภรรยาที่ดูถูกดูแคลนเขาอยู่ตลอดเวลานี่ล่ะ หาว่าเขาเป็นปลิงดูดเลือดโดยที่ไม่ได้ดูตนเองเลยว่าไม่ได้ต่างจากเขานักหรอก เขาไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับทรัพย์สมบัติของภรรยา แต่เขาก็ยังร่วมสร้าง ร่วมพัฒนาให้ไร่นี้ดีขึ้น ส่วนปรเมศวร์ก็แค่รอเงินปันผลของแต่ละปี และเงินที่ได้ใช้ในทุกเดือน มันมาจากหยาดเหงื่อของเขาด้วยซ้ำ ความแค้นมันแน่นในหัวอก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ หวังแต่ว่าสักวันคนอย่างปรเมศวร์จะได้รับผลของการกระทำของตนเองบ้างเท่านั้น



+++++++++++



เมื่อเบื่อหน่ายกับที่บ้านมากเข้า ปรเมศวร์จึงชวนวิจิตราออกท่องราตรี และมีความสัมพันธ์ดังเคย เมื่อทุกอย่างผ่านพ้นวิจิตราจึงเปรยเรื่องที่ดินคอยขวางเธอกับโซลจนน่ารำคาญ จะแสดงท่าทางไม่พอใจมากไปก็ไม่ได้ เพราะดินก็ไม่ได้ขวางจนออกนอกหน้า เพียงแต่ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เข้าใกล้โซลเพียงลำพังเท่านั้น

“ผมจัดการให้คุณได้นะ”

ปรเมศวร์ที่นั่งเนื้อตัวเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงนอนในโรงแรมแห่งหนึ่ง มองวิจิตราที่กำลังสวมใส่เสื้อผ้า และเอ่ยออกมานิ่งๆ วิจิตราชะงักมือที่กำลังติดกระดุมชุดแซ็คแสนสั้นของตนเองแล้วมองคนพูด ก่อนจะถาม

“คุณจะทำอะไร?”

ปรเมศวร์ยิ้มอย่างมีเลศนัย วิจิตรามองอย่างหวาดระแวง คงจะไม่ทำอะไรรุนแรงหรอกนะ ไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย บางทีก็ดูน่ากลัวจนเกินไปด้วยซ้ำผู้ชายคนนี้



++++++++++



เช้าวันต่อมาปรเมศวร์ยังคงขลุกอยู่ในห้องดังเคย การหอบสาวบริการมาร่วมหลับนอนด้วยไม่เคยเป็นเรื่องผิดสำหรับเขา ความต้องการที่มันมีมากเกินกว่าปรกติ บางทีก็อยากให้คู่นอนของตนเองได้รับความเจ็บปวด มันเหมือนมีความสะใจลึกๆที่ได้เป็นผู้ควบคุมทุกอย่าง เรียกได้ว่าอยู่ในขั้นมีปัญหาทางจิตระดับที่ยังควบคุมตนเองได้ ปรเมศวร์จึงยังเป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่มีอาการใดๆให้ใครได้เห็น นอกจากจารุ

ชายหนุ่มลุกขึ้นมาจากที่นอน เข้าไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คบนโต๊ะ จัดการอะไรบางอย่างอยู่ชั่วครู่ เสร็จแล้วก็นำเงินไปวางข้างเตียงสำหรับสาวสวยที่ยังนอนอยู่บนเตียงนอนที่ผ่านสมรภูมิรักเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา เข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ออกมาจากห้องน้ำสาวสวยก็จากไปแล้วเช่นทุกที ปรเมศวร์จึงเข้าไปเช็คเมลที่ตนเองส่งไปเมื่อครู่ เมื่อเห็นว่าได้รับการตอบกลับจึงโทรหาใครบางคนที่ปลายสาย

“ฉันมีงานให้พวกแกทำ… เห็นรูปที่ฉันส่งไปแล้วใช่ไหม?”

มือหนาใช้เม้าส์เลื่อนรูปภาพในโน๊ตบุ๊คของตนเองขึ้นมา ภาพชายหนุ่มหน้าตาคมเข้ม คนที่คอยเป็นเสี้ยนตำมือตำเท้าเขาอยู่ตลอด มันไม่เจ็บ แต่รำคาญ

“…………….” ทางนั้นตอบรับกลับมาสองสามคำ ปรเมศวร์จึงพูดต่อ

“สั่งสอนมันซะ ไม่ต้องให้ถึงตาย เอาแค่… เกือบตายก็พอ”

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฎบนริมฝีปาก คนที่จิตใจตกต่ำ ต่อให้มีใครมาช่วยฉุดดึงมันก็ไร้ผล หากเขายังไม่รู้สำนึกและอยากที่จะขึ้นมาจากโคลนตมที่กลบจิตใจของเขาอยู่ และมันคงจะเป็นเช่นนั้น จนกว่าลมหายใจสุดท้ายของคนนั้นจะหมดลง



TBC


•   ดาร์คT^T มันเป็นไปตามพล็อตนะคะทุกท่าน

•   ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ บวกให้ทุกบวกเมื่อบวกได้ค่ะ

•   กอดนักอ่านที่น่ารักทุกคน :กอด1:


ปล. นักอ่านที่น่ารักทุกท่านคะ ใหม่ขออะไรอย่างนึงได้หรือเปล่า :m17: อย่าโกรธกันนะ คือว่า…


ขออนุญาตกรี๊ดดังๆให้ไจฟ์ทีได้ไหมคะ อ๊ายยยยยยย :m3:

นักเขียนในดวงใจเขา ปลื้มมมมมม :m1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๔ ภัยคุกคาม #๒๒.๕.๒๕๕๕#
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 22-05-2012 21:44:52

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องดินแย่แล้วจ้า
 :sad4:
ผู้หมวดอยู่ไหนมาช่วยด้วยเร้ว(อินี่ตื่นตูม)
อิปรเมศวร์แม่มสารเลว ไอ้เปรตตตตตตตตตตตตต
 :z6:

ปลล.ไจฟ์ทีเป็นขวัญใจคนในเล้าอยู่แล้วค่า
เอนเอียงเชียร์น้องทีสุดชีวิต น่าร้ากกกกกกกกกกกก
 :m3:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๔ ภัยคุกคาม #๒๒.๕.๒๕๕๕#
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 22-05-2012 22:18:37

ถ้าทำร้ายร่างกายก็พอไหว แต่อย่าถึงกับต้องให้ดินต้องเสียศักดิ์ศรีถูกกระทำรุมโทรมแบบนั้นเลยนะ รับไม่ได้

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๔ ภัยคุกคาม #๒๒.๕.๒๕๕๕#
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 22-05-2012 22:41:14

อย่าแรงมากนะ คนเขียน
คนอ่าน หัวใจช้ำง่าย 5555

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๔ ภัยคุกคาม #๒๒.๕.๒๕๕๕#
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 22-05-2012 23:07:09

พลาดตอนที่แล้ว วันนี้อ่านรวบสองตอนเลย

เรื่องราวเริ่มเจ้มจ้นแล้วซินะ ฮี่ๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๔ ภัยคุกคาม #๒๒.๕.๒๕๕๕#
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 22-05-2012 23:54:41

โหยหวังว่าคงไม่เกิดอะไรรุนแรงกับดินนะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 23-05-2012 17:20:01

It’s Real เดี๋ยวรักเลย


ตอนที่ ๑๕ Warning!!!!



“เป้าหมายอยู่ที่ไร่รณวีร์ จับตาดูให้ดีอย่าให้คลาดสายตา”

เสียงทุ้มห้าวสั่งการมาจากโทรศัพท์ ชายฉกรรจ์สองนายหน้าตารกครึ้มไปด้วยหนวดเคราตอบรับการสั่งการนั้นอย่างหนักแน่น ให้คนผู้นั้นรู้ว่าจะไม่ผิดหวังกับงานที่พวกตนได้รับมอบหมายอย่างแน่นอน

“ครับ”

รถยนต์กลางเก่ากลางใหม่แต่สมรรถภาพยังเยี่ยมจอดรอสังเกตการณ์ไม่ไกลจากทางเข้าไร่รณวีร์นัก อยู่ในมุมอับเพื่อพรางตัว ดูความเคลื่อนไหวของคนในไร่ว่าเข้าออกเวลาใดบ้าง เป้าหมายของพวกเขายังไม่ปรากฎตัว พวกเขาก็ต้องรอ และรอต่อไป



+++++++++++++



ดินออกจากไร่ในช่วงบ่ายของวันเพื่อเข้าไปทำธุระแทนเจ้านาย ช่วงนี้เจ้านายของเขาต้องดูแลแขก อะไรที่ดินทำแทนได้ก็ช่วยไป บางอย่างที่ไม่ต้องอาศัยการตัดสินใจอะไรก็ส่งให้ลูกน้องบ้าง แต่ถ้าต้องไปตรวจสอบและตัดสินใจเรื่องการสั่งซื้อหรือเรื่องเงินทอง ดินก็จะเป็นคนไปดูเอง และมาปรึกษาโซลอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้ว่านั่นเป็นการเปิดโอกาสให้คนร้ายได้ลงมือ

หลังจากจัดการทำธุระอะไรเสร็จสรรพ ดินก็แวะร้านค้าเพื่อซื้อของที่น้องสาวฝากซื้อ รถยนต์น่าสงสัยที่จอดซุ่มดูที่ไร่และแอบตามดินมาก็แวะเข้ามาหามุมจอดหน้าร้านค้านั้นเช่นกัน

ดินจัดการซื้อของใช้ตามที่น้องสาวจดมาให้เรียบร้อยก็ไปจ่ายเงินที่หน้าเคาน์เตอร์ จ่ายเงินให้พนักงานไป เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น ดินจึงหยิบมาดูเห็นเป็นเบอร์แปลก หัวคิ้วคนหน้าเข้มขมวดก่อนจะกดรับ

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีครับ ทายซิว่าใคร?”

เสียงเคยคุ้นที่ตอบกลับมาทำให้ดินทำสีหน้าเซ็งอารมณ์ทันทีที่ได้ยินเสียงจากปลายสาย เขาไม่น่ากดรับเลย ให้ตาย

“คุณไปเอาเบอร์ผมมาได้ยังไง?”

ดินรับเงินทอนและใบกำกับภาษีจากพนักงานร้านมา ก่อนจะเดินไปที่รถที่จอดอยู่ที่หน้าร้าน

“ไม่เห็นยากเลยนี่” ไตรภพตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสบายๆจนน่าหมั่นไส้

“ใช้หน้าที่ในทางมิชอบรึเปล่าคุณตำรวจ”

“เปล่านา ผมได้มาด้วยความสามารถล้วนๆ เออ เรื่องนั้นช่างมันก่อน ตอนนี้คุณอยู่ไหนน่ะ?”

ไตรภพตอบคำถามทั้งยังถามกลับ เขาเองก็กำลังจะกลับบ้านพักเช่นกัน ดังนั้นก่อนกลับก็เลยอยากจะขอแวะหาเจ้าของเบอร์เขาสักนิดพอชุ่มชื่นหัวใจ ถึงจะต้องย้อนไปย้อนมาหลายรอบก็ไม่เป็นปัญหา ไตรภพเดินออกมานอกห้องทำงาน ผู้ใต้บังคับบัญชาลุกขึ้นทำความเคารพ นายตำรวจหนุ่มก็หยุดรับ ก่อนจะเดินต่อไปหน้าสถานีตำรวจเพื่อขับรถกลับบ้าน

“ผมมาซื้อของข้างนอก คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า ผมกำลังจะกลับแล้ว”

ดินเอาของไปเก็บกระบะหลังแล้วอ้อมมาเปิดประตูขึ้นรถ คนน่าสงสัยที่คอยตามดินมาตั้งแต่ที่ไร่รณวีร์ขยับตัวตามทันทีที่เห็นเป้าหมายขึ้นรถ

“คุณตำรวจ” ดินเรียกนายตำรวจหนุ่มเสียงเครียด เมื่อหางตาเหลือบแลไปเห็นคนน่าสงสัย

“ครับ?”

“ผมขอแจ้งความได้ไหม?”

“เกิดอะไรขึ้น!!?”

ไตรภพชะงักเท้าที่กำลังเดินไปที่รถของตนเองทันที แล้วถามด้วยน้ำเสียงตกใจ ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรใหญ่โตหรือไม่ แต่คนมันเป็นห่วงนี่นะ จะเล็กจะใหญ่ก็ห่วงทั้งนั้นล่ะ

“ผมรู้สึกเหมือนถูกตาม…”

“คุณอยู่ตรงไหน รอผมที่นั่นก่อนได้ไหม เดี๋ยวผมไปรับ”

พอได้ยินว่าดินถูกตามไตรภพรีบพูดสวนไปทันที จนคนปลายสายถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย แค่บอกว่าสงสัยว่าถูกตามเท่านั้นเองนะ

“ไม่เป็นไร ผมไม่รบกวนขนาดนั้น ผมกำลังจะกลับไร่แล้ว”

“ไม่ได้นะดิน รอผมก่อน” นายตำรวจยังเว้าวอนอย่างร้อนใจ

“กว่าคุณจะมาถึงมันก็มืดค่ำแล้วล่ะครับ ไม่ต้องมาหรอก คุณแค่จำรูปพรรณสัณฐานของคนน่าสงสัยไว้ก็พอ”

ขณะที่ดินบอกกล่าวลักษณะของคนน่าสงสัยไตรภพเองก็รีบไปที่รถของตนเอง กดปลดล็อคและเปิดประตูอย่างร้อนรน เข้าไปนั่งแล้วสตาร์ทรถอย่างรวดเร็วขณะที่ฟังดินพูดไปด้วย รถยนต์ของนายตำรวจหนุ่มขับออกจากสถานีตำรวจ มุ่งตรงสู่ถนนใหญ่อย่างเร็วไวเพื่อให้ไปถึงที่ที่ชายหนุ่มหน้าเข้มอยู่

“คุณตำรวจ แค่นี้ก่อนนะ ผมต้องขับรถ”

ยิ่งดินทำท่าว่าจะวางสายไตรภพยิ่งร้อนใจ ทำไมคนๆนี้ถึงทำให้เขาเป็นห่วงขนาดนี้ ไม่ฟังกันบ้างเลย

“เดี๋ยวดิน อย่าดื้อได้ไหม รอผม…”

“ผมแค่สงสัยเท่านั้น ไม่มีอะไรหรอก”

ดินที่จับกระแสเสียงห่วงใยนั้นได้รีบบอก เขาไม่อยากจะให้ไตรภพเป็นห่วง เพราะดูท่าว่าคุณตำรวจจะมาหาเขาจริงๆเพียงแค่เขาบอกไปว่าตนเองอยู่ที่ไหน

“ดิน…”

“ผมจะระวังตัว”

ดินบอกตัดบท ก่อนวางสายไม่ให้อีกคนได้ทันทักท้วง ชายหนุ่มเหลือบมองกระจกมองหลังเล็กน้อย ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วเคลื่อนตัวออกไป รถอีกคันที่ดินสงสัยรอจนรถของดินพ้นทางออกไปแล้วถึงขับตามไปเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตของคนภายนอก

ไตรภพที่ถูกดินตัดสายไปได้แต่ร้อนรน ถึงจะบอกว่าแค่สงสัยแต่มันไม่ควรปล่อยไปเหมือนเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ นายตำรวจหนุ่มกดโทรออกหาเพื่อนแล้วถามถึงที่ๆดินไปทันที เมื่อทราบแล้วว่าคนนั้นจะใช้ถนนสายไหนเป็นทางผ่านกลับไร่ ไตรภพก็เร่งเครื่อง เหยียบเต็มที่ เอาให้มิด วันนี้คุณตำรวจขอผิดกฎจราจรเสียเอง เพื่อความปลอดภัยของคนนั้น




+++++++++++



บนถนนสายหลักของเมืองเหนือ รถยนต์สองคันวิ่งแซงซ้ายปาดขวาอย่างน่าหวาดเสียว รถคันหน้าซึ่งมีผู้บังคับเป็นชายหนุ่มผิวคล้ำหน้าตาคมเข้ม พยายามเร่งเครื่องเพื่อตีห่างรถที่ตามหลังมาอย่างกระชั้นชิด พยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมไม่ให้รถแฉลบเข้าข้างทางที่มีแต่ต้นไม้และป่ารกชัฏ ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยขับรถเร็วขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ถ้ามีรถขับสวนมาเขาไม่คิดหรอกว่าจะหลบทัน นี่มันไม่ใช่เกมส์ที่ชนแล้วจะเริ่มต้นใหม่ได้ แต่นี่คือชีวิตจริงๆของเขาที่มันกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้ายบางๆ ไม่ว่าทางไหนเขาก็ไม่เห็นหนทางรอด เมื่อรถอีกคันยังตีคู่ขึ้นมาอย่างไม่อาจหลีกหนีพ้น หนทางข้างหน้าช่างมืดมนสำหรับเขา นี่เขาต้องมาจบชีวิตลงแบบนี้หรือไร?

เพราะเขาประมาทมากไป ดินไม่คิดว่าฝ่ายนั้นจะเล่นหนักขนาดนี้ ในหัวของเขากำลังประมวลผล แต่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายเช่นนี้มันกลับทำได้ยากเย็นเหลือเกิน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้เขาเสียเปรียบแน่ๆ ทั้งต้องบังคับรถคงยิงปืนได้ไม่สะดวก

แต่แล้วความคิดของชายหนุ่มก็เป็นอันสะดุด เมื่อรถอีกคันไล่ทันเขา ชายหน้าเหี้ยมโผล่หน้าออกมาพร้อมเล็งมัจจุราชสีดำมะเมื่อมมายังเขา รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฎบนริมฝีปากหนาใต้หนวดรกครึ้ม ดวงตาของผู้ถูกไล่ล่าเบิกโพลง ร่างกายชะงักงันเพียงเสี้ยววินาทีแห่งชีวิต

ปัง!!!

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก”

เอี๊ยด!!!!!!

กระสุนหวีดแหวกอากาศทะลุกระจกข้างคนขับอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้รถเสียหลักขาดการควบคุมกระทันหัน และด้วยสัญชาตญาณทำให้เท้าแตะเบรก นั่นยิ่งทำให้รถหมุนคว้างไร้ทิศทาง ยิ่งพยายามควบคุมยิ่งไม่เป็นไปอย่างที่หวัง รถยังคงเหวี่ยงตัวรุนแรง ใจของชายหนุ่มเต้นระส่ำจนแทบหลุดออกมานอกอก ในหัวอึงอลจนจับทิศไม่ถูก หูได้ยินเพียงเสียงหัวใจตนเองที่เต้นระรัวแข่งกับเสียงล้อรถบดถนน สายตาเริ่มพร่าเลือน ประสาทรับรู้เริ่มถีบตัวออกจากความนึกคิด รถยนต์ที่ขาดการควบคุมเกยขอบถนนก่อนพุ่งลงข้างทาง

โครม!!!

เสียงตัวรถปะทะกับต้นไม้ใหญ่ดังสนั่น ทำให้รถหยุดลงได้ในที่สุด สภาพรถที่บุบบี้จนไม่เหลือเค้าเดิม ประตูข้างหนึ่งยุบลงไป ส่วนอีกข้างเริ่มขยับเมื่อคนภายในพยายามเปิดมันออกมา และสำเร็จในที่สุด

ดินตะเกียกตะกายออกมาอย่างยากลำบาก แม้ร่างกายจะเจ็บปวดและมีเลือดไหลซึมลงมาเป็นทาง แต่สำนึกสุดท้ายที่เหลืออยู่ในตอนนี้คือต้องหนีให้ได้ ยิ่งได้ยินเสียงสวบสาบจากการเดินของพวกที่ไล่ล่าเขาใกล้เข้ามา เขายิ่งต้องหนี เขาจะไม่ยอมตายอยู่ตรงนี้แน่

‘ไม่ เราต้องไม่ตาย เราตายไม่ได้…ไม่…ได้…’


บรึ้ม!!


เสียงระเบิดพร้อมเปลวไฟที่พวยพุ่งคือสำนึกสุดท้ายที่ชายหนุ่มได้รับรู้…



TBC



•   พี่ดินนนนน :dont2:

•   ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ :กอด1:

•   บวกทุกบวกขอบคุณทุกท่านเมื่อบวกได้ค่ะ

•   ตอนหน้าผู้กองไต๋ออกโรง ย่าห์!

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 23-05-2012 17:26:12

โหย พี่ดินจะเป็นอะไรมั้ยเนี้ย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 23-05-2012 17:44:30

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 :sad4:
น้องดินของพี่
ทำไมดื้อแบบนี้
พี่ไต๋มาเร้วๆๆๆๆ
 :z3:

วันใหม่ทำกับเราได้นะ
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
 o9

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 23-05-2012 20:14:49

 :z3:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 23-05-2012 20:22:46

พระเอกขี่มาขาวมาช่วยด้วยครับ
พี่ไต๋ ทำคะแนนหน่อยครับ
ความสัมพันธ์เขยิบๆ ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 23-05-2012 21:41:50

ต้องปลอดภัยอยู่แล้วววววววววว

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 23-05-2012 23:31:40

เลือดท่วมจอ ผู้กองรีบมาทำคะแนนเร็วๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 23-05-2012 23:42:43

สั้นและค้าง!!!
รีบมาลงต่อไวๆน้าาาาา  :z3:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: ~มือวางอันดับ1~ ที่ 24-05-2012 00:41:35

น้องนู๋ ตาต้า น่ารัก อ่ะ พี่โซล อดใจไหว เทพ จริง ไร จริง ๆ :L2:+1

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 24-05-2012 13:53:10

อิพวกนี้ทำแรงไปป่าวเนี่ย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 24-05-2012 15:23:18

ตาต้ากับพี่โซลก็หวานจนน้ำตาลแอบอาย
สงสัยบ้านนี้คงไม่ต้องซื้อน้ำตาลแล้วล่ะ
ผู้กองไต๋นี้ซิถูกปฏิเสธจากพี่ดินแบบเย็นชามาก
แต่ก็สู้ต่อไปนะผู้กอง สโลแกนเราตื้อครองโลก
แต่ตอนนี้รีบไปช่วยพี่ดินก่อนอย่างรวดเร็วเลย
พี่ดินอดทนไว้น๊า  ผู้กองไต๋กำลังไปช่วยแย๊ว
อย่าพึ่งทิ้งกันน๊า
><

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 24-05-2012 17:53:23

มาตามอ่านด้วยคนคร้า า

หมวดไต๋มาช่วยดินให้ทันน่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 25-05-2012 00:52:02

ใช้เวลาอ่านสองวันเต็ม ตามทันซะที
หลงใหลความน่ารักของน้องหนูจินนี่กับน้องตาต้า
ผู้ร้ายชายหญิงนั่นก็โหดเหลือเกิน อันที่จริงก็จับคู่กันเองซะ จะได้ไม่ต้องยุ่งกับชาวบ้าน
ผู้กองไต๋คงมาทันช่วยพี่ดิน

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๕ WARNING!!! (๒๓_๕_๒๕๕๕_)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 25-05-2012 01:29:41

 :a5:


ดินต้องไม่เป็นอะไรนะ...  :z3:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 25-05-2012 16:31:52

**ไม่ต้องสนใจชื่อตอนให้มากค่ะ ข้ามๆไปอ่านเนื้อหากันเล้ย :a9:



It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว



เสียงหวอรถพยาบาลดังยาวไปตามท้องถนนเพื่อขอทางพาคนเจ็บไปทำการรักษาอย่างเร่งด่วน รถตู้ของโรงพยาบาลแล่นเข้ามาจอดที่หน้าตึกฉุกเฉินของโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เพียงแค่รถหยุดความชุลมุนขนาดย่อมก็เกิดขึ้น ร่างที่เต็มไปด้วยเลือดถูกเข็นลงมาจากรถ เจ้าหน้าที่ที่รอรับอยู่ทำงานกันอย่างรวดเร็วฉับไวพาคนเจ็บเข้าไปเพื่อทำการรักษาให้ทันท่วงที เตียงที่ถูกเข็นไปตามทางเดินนั้น ที่ข้างเตียงนายตำรวจหนุ่มตัวสูงใหญ่จับมือคนเจ็บไม่ปล่อย สีหน้าร้าวรานใจจนแทบอยากจะร้องไห้ เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อคนเจ็บอยู่ไม่ขาด

“ดิน ดิน คุณได้ยินผมไหม ดิน…”

คนเจ็บที่แทบประคองสติเอาไว้ไม่ไหว สติแทบไม่มีเหลืออยู่ แต่มือที่ถูกกุมกลับกำมือไตรภพแน่น สายตาของดินพร่าเลือนมองเห็นทุกอย่างมัวไปหมด ร่างกายเจ็บปวดเหมือนมันกำลังถูกแยกชิ้นส่วน เตียงถูกเข็นเข้าไปภายในห้องฉุกเฉิน ไตรภพจำต้องปล่อยมือของอีกคน ก่อนจะยืนกระวนกระวายอยู่หน้าห้อง พยายามที่จะสงบใจก็ทำได้ยากเหลือเกินกับสถานการณ์ขณะนี้ ทำได้แค่เดินวนไปมาอย่างว้าวุ่นเท่านั้น

ตอนที่เขาไปพบดินในสภาพที่เลือดเปรอะไปทั้งตัวหัวใจเขาก็แทบจะแตกเป็นเสี่ยง กลัว กลัวว่าคนๆนั้นจะจากไป เขาเร่งสุดกำลังแล้วที่จะไปช่วยดินให้ทัน แต่มันก็ช้าไปอยู่ดี

ในตอนแรกที่ไปถึง นายตำรวจหนุ่มก็สวนกับรถยนต์คันหนึ่งที่แล่นมาจากทางที่เกิดเหตุ จึงจดจำป้ายทะเบียนและรายละเอียดของรถอย่างคร่าวๆเอาไว้เผื่อกรณีฉุกเฉิน ขับไปได้ไม่ไกลจากนั้นควันที่ขึ้นโขมงทำให้ไตรภพต้องรีบหยุดรถด้วยหัวใจที่เต้นระทึก และภาวนาให้สิ่งที่ตนเองคิดไม่ใช่ความจริง แต่เมื่อเจอสภาพรถที่ไฟลุกท่วมไตรภพก็แทบทรุด เขานึกได้แค่ว่าเขาคงเสียดินไปแล้วในตอนนั้น แต่เหมือนสวรรค์ยังเข้าข้างที่ยังให้ดินอยู่กับเขาต่อไป ถ้าเพียงไตรภพไม่เป็นคนช่างสังเกตก็คงไม่เห็นว่าดินหมดสติอยู่ไม่ไกลจากนั้น ดีที่ยังมีต้นไม้รอบๆคอยกันไม่ให้โดนสะเก็ดระเบิดจากตัวรถมากนัก

รถพยาบาล ตำรวจ และหน่วยกู้ภัย ถูกเรียกมาอย่างด่วน แต่มันก็ยังดูช้าไม่ทันใจคนรออย่างไตรภพ อยากจะพาดินไปโรงพยาบาลเองแต่ก็ไม่กล้าเคลื่อนย้ายด้วยกลัวว่าอาจจะมีส่วนไหนแตกหักจนแตะต้องอย่างผิดวิธีไม่ได้ ตอนนี้ดินก็ถึงมือหมอแล้ว แต่ก็ใช่ว่าไตรภพจะคลายกังวล ถ้ายังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินเขาคงคลายใจไม่ได้

ไม่นานหลังจากนั้นโซลที่ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนก็มาถึงโรงพยาบาลพร้อมลุงสนพ่อของดิน ลุงสนเดินไปยืนอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉินทันทีด้วยความร้อนใจ โซลเข้าไปหาเพื่อนที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่เก้าอี้นั่ง ไตรภพเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนก่อนจะบอก

“กูช้า”

“ไม่ใช่เพราะมึงหรอกน่า”

โซลนั่งลงข้างๆบีบไหล่เพื่อนอย่างให้กำลังใจ ในใจเขาก็ร้อนรนไม่แพ้กัน ทุกคนในไร่ยังไม่รู้เรื่องนี้นอกจากโซลและคนในบ้านเขาและดินเท่านั้น ป้าพิศที่รู้เรื่องนี้ถึงกับเป็นลมล้มไป พิมพิกาต้องคอยพยาบาลแม่อยู่ที่ไร่ จึงมีลุงสนมากับโซลเพียงคนเดียว ทุกคนในบ้านคงกำลังรอฟังข่าวอย่างกระวนกระวายไม่แพ้กัน

“เข้าไปนานรึยัง?”

“สักพักแล้ว”

โซลเอ่ยถามสั้นๆ ไตรภพก็ตอบกลับสั้นไม่แพ้กัน แม้ไม่ต้องมีคำสรรพนามนำหน้าก็รู้ได้ว่าพูดเรื่องเดียวกัน

“กูโทรหาเขา แล้วเขาบอกว่ารู้สึกเหมือนมีคนตาม…”

โซลขมวดคิ้วคิดตามที่เพื่อนพูด มีคนตามดินอย่างนั้นหรือ ใครกัน

“ตอนกูไปถึงที่เกิดเหตุ กูเห็นรถขับสวนมา ลักษณะคนในรถคล้ายกับที่ดินบอก แต่กูไม่แน่ใจว่าจะเป็นมันรึเปล่า ตอนนี้กูสั่งสกัดรถคันนั้นทุกด่านแล้ว ก็คงต้องมาดูอีกทีว่าจะเข้าข่ายที่ดินบอกกูไว้ไหม”

“ดินเห็นหน้าพวกมัน?”

ไตรภพพยักหน้าเนือยๆ มองประตูที่ปิดสนิทนั้นด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ขอให้ปลอดภัยด้วยเถอะนะ อย่าเพิ่งทิ้งผมไปไหนนะดิน

“เราแจ้งข้อหาอะไรได้บ้าง” โซลที่นิ่งเงียบไปถามขึ้นอีกครั้ง

“มากสุดก็คงพยายามฆ่า”

ได้ยินคำตอบแบบนั้นแล้วโซลก็ถอนหายใจหนักๆ พยายามฆ่า โทษมันยังน้อยไปนะ ขณะที่เฝ้ารอดูอาการของดินอยู่นั้น ไตรภพก็ได้รับรายงานจากด่านตรวจว่าจับรถน่าสงสัยนั้นได้แล้ว แต่เจ้าของรถไม่ใช่อย่างที่ไตรภพบอก ไตรภพกดปิดเครื่องอย่างฉุนเฉียว

“มีอะไร?” โซลถามไถ่เมื่อเห็นท่าทางเพื่อนแบบนั้น

“รถคันนั้นมันสวมทะเบียนปลอม!”

โซลสบถด้วยความฉุนเฉียวไม่แพ้กัน สีหน้าของทั้งสองคนเครียดไม่ได้ต่างกันเลยในตอนนี้

“กูอยากบอกให้มึงใจเย็นนะไต๋ แต่กูทำไม่ได้ว่ะ อยากจะลากคอคนทำมายำตีนเสียเดี๋ยวนี้เลย”

ไตรภพหัวเราะในลำคอเสียงเครียด ก่อนจะบอกกับเพื่อนด้วยความเด็ดขาดในน้ำเสียง

“มึงได้ยำแน่โซล กูไม่ปล่อยมันลอยนวลหรอก”

นายตำรวจหนุ่มลุกจากเก้าอี้นั่งไปที่หน้าห้องฉุกเฉินอีกครั้ง แม้มองไม่เห็นว่าคนในนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างแล้วตอนนี้ แต่ก็ยังภาวนาให้ปลอดภัย หันไปมองลุงสนที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมแล้วสะท้อนใจ ชายหนุ่มเดินห่างจากจุดที่ลุงสนยืนอยู่เล็กน้อย ก่อนจะต่อสายถึงลูกน้องนายตำรวจ

“สั่งทุกหน่วยให้สืบเรื่องนี้อย่างเร่งด่วน ผมจะจับตัวคนทำมารับโทษให้ได้เร็วที่สุด!”

สีหน้าที่มุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยวบ่งบอกว่าคำพูดนั้นจะเป็นจริง ใครก็ตามที่มันบังอาจมาแตะต้องคนของเขา อย่าได้คิดว่าจะลอยนวลอยู่ได้โดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!



+++++++++++



ยามค่ำคืนภายในไร่ของปรเมศวร์ หน้าจอทีวียังปรากฎภาพข่าวของดินที่กำลังเป็นประเด็นสำคัญที่หลายช่องกำลังจับตา ดังแทรกกับเสียงของปรเมศวร์ที่ตะโกนด่าคนที่ปลายสายโทรศัพท์อย่างหัวเสีย

“พวกแกทำงานกันประสาอะไรวะ ยังมีหน้ามาทวงเงินค่าจ้างที่เหลืออีกเรอะ งั้นฟัง ฟังให้ชัดๆ”

“…………….”

“กูไม่ให้! มึงจะไปตายที่ไหนก็ไปเลยไป!!”

ปิดมือถือแล้วเขวี้ยงไปกระทบกับผนังห้องจนเศษชิ้นส่วนแตกกระจาย ลมหายใจหอบด้วยความแค้นใจ จริงอยู่ที่คนที่เขาว่าจ้างทำให้ดินเกือบตายอย่างที่บอก แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ นี่ข่าวมันดังไปทั่วประเทศแล้วในตอนนี้ แล้วบอกมาได้ว่ามันไม่ยอมจอดรถเลยต้องใช้วิธีนี้ หน้าโง่ นี่เขาจ้างพวกหน้าโง่นี่มาทำซากอะไรกัน

ปรเมศวร์เดินดิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า ดึงลิ้นชักเปิด หยิบของในนั้นขึ้นมาเมื่อเห็นว่ายังใช้ได้อยู่รอยยิ้มสมใจจึงเปิดขึ้น ค้นกระเป๋าใบย่อมออกมาเก็บของสำคัญยัดเข้าไป รูดซิปปิดแล้วเดินออกจากห้องลงไปด้านล่างหาพี่สาว

ปัณฑารีย์กับสามีก็กำลังดูข่าวเดียวกันนั้นอยู่ วิพากษ์วิจารณ์เนื้อข่าวหาสาเหตุ ปรเมศวร์ก็เดินเข้ามาหา

“พี่ป่าน เบิกเงินล่วงหน้าหน่อยสิ ผมจะไปต่างประเทศสักพัก”

ปัณฑารีย์มองหน้าน้องอย่างแปลกใจ จะไปต่างประเทศตอนดึกดื่นขนาดนี้นี่นะ?



+++++++++++



โซลกับลุงสนกลับมาที่ไร่เมื่อเวลาล่วงเลยเข้าสู่สองนาฬิกาของวันใหม่ พ่อแม่ของเขาและครอบครัวของตาต้ายังไม่ได้เข้านอนเพราะรอฟังข่าว รวมทั้งป้าพิศและพิมพิกาเองด้วย เมื่อโซลเดินเข้ามาในบ้านจึงเข้าไปบอกทุกคนที่เป็นห่วงเป็นกังวลว่าตอนนี้ดินพ้นขีดอันตรายแล้ว ป้าพิศแทบจะร้องไห้โฮด้วยความดีใจ กราบขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ปกปักษ์รักษาคุ้มครองลูกชายให้อยู่รอดปลอดภัย

“ตอนนี้หมอขอดูอาการแทรกซ้อนน่ะครับ ถ้าเกินสี่สิบแปดชั่วโมงแล้วไม่มีปัญหาอะไร ก็สามารถย้ายมาอยู่ห้องธรรมดาได้ครับ”

โซลบอกทุกคนให้รับรู้ไปเช่นนั้น แล้วจึงหันมาหาป้าพิศที่ยังต้องให้พิมพิกาพัดวีให้อยู่

“ป้าพิศไม่ต้องเป็นกังวลนะ ไม่ว่ายังไงผมจะต้องจัดการกับคนที่ทำร้ายดินให้ได้ ผมรับรอง”

โซลยืนยันอย่างหนักแน่น ดินก็เปรียบเหมือนพี่น้องของเขาคนหนึ่ง ทำงานเหนื่อยยากด้วยกันมา เผชิญเรื่องราวมากมายมาด้วยกัน เขาไม่ปล่อยให้ดินเจ็บตัวฟรีเป็นแน่

“ขอบคุณค่ะนาย ดินมันไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใครเขา แล้วนี่ใครที่ไหนถึงได้ทำกันได้ถึงขนาดนี้ โกรธแค้นอะไรกันนัก”

โซลอยู่พูดคุยปลอบใจป้าพิศสักพัก คุยปรึกษารายละเอียดเรื่องคดีความ ว่าจะดำเนินไปในทางใด เมื่อเห็นควรแก่เวลาที่ทุกคนจะได้พักผ่อน คุณรณวีร์เจ้าของบ้านจึงให้แยกย้าย คุณพ่อของตาต้าเข้ามาหาโซล ตบบ่าให้กำลังใจ

“มีอะไรให้ช่วย บอกน้าได้เสมอนะหลานชาย”

“ขอบคุณครับคุณน้า”

โซลไหว้ขอบคุณพ่อของน้อง ท่านกับคุณน้าผู้หญิงถึงเดินขึ้นบ้านไป เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปหมดแล้วโซลจึงขึ้นห้องบ้าง แต่ก่อนที่จะไขกุญแจเข้าห้องไป เสียงเรียกที่คุ้นเคยก็หยุดมือโซลเอาไว้ก่อน

“พี่”

โซลหันไปตามเสียงเรียกจึงเห็นว่าตาต้ายืนคอยอยู่หน้าห้องนอนของตัวน้องเอง หนุ่มน้อยเดินเข้ามาหา

“ยังไม่นอนอีกหรือครับตาต้า”

โซลหันกลับมาคุยกับน้อง ตาต้าเม้มปากสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนจะเอ่ยถามพี่

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ครับ” โซลยิ้มบางให้น้องคลายกังวล

เด็กหนุ่มขยับเข้าใกล้แล้วสวมกอดพี่เอาไว้ โซลชะงักเกร็งตัวเล็กน้อย กลัวว่าจะมีใครมาเห็นเข้า แล้วน้องจะถูกมองไม่ดีเอา แต่เมื่อเห็นเจตนาบริสุทธิ์ที่น้องมีจึงผ่อนคลายอาการเกร็งลง แล้วกอดตอบน้องหลวมๆ

“คนเจ็บน่ะพี่ดินนะครับ พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”

“ต้ารู้สึกแย่มากเลย”

“ครับ”

มือหนาลูบหลังน้องเบาๆ ใบหน้าเรียวยังซุกอยู่กับอก อ้อมแขนเล็กนั้นก็ยังไม่ยอมคลายไปไหน

“ตาต้ากลัวเหรอ?”

โซลถาม คนเป็นน้องส่ายหน้ากับอกพี่ ก่อนจะบอกเสียงเบาหวิว เหมือนก้อนสะอื้นมันตีขึ้นมาเสียดื้อๆ

“ต้าเป็นห่วงพี่ดิน แล้วก็สงสารป้าพิศมากเลย ป้าเขาร้องไห้จนต้าอยากร้องตาม” ตาต้าบอกน้ำเสียงเริ่มเครือ

“ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่ดินเขาปลอดภัยแล้ว”

โซลกอดปลอบน้องอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนจะดันตัวน้องออกเบาๆ เช็ดน้ำตาให้คนขี้แย แล้วพาเด็กขี้แยไปส่งหน้าห้องนอน ก่อนจะกลับมาที่ห้องตนเอง แต่เมื่อหันมาเจอคุณแม่ยืนมองอยู่ก็เหมือนเข่ามันจะอ่อนขึ้นมากระทันหัน

“แม่…”

“เรามีเรื่องต้องคุยกันใช่ไหม?”

คุณน้ำทิพย์ถามลูกชายเสียงนิ่ง โซลสูดลมหายใจหนักก่อนผ่อนลมหายใจช้าๆ แล้วบอกกับผู้เป็นมารดา

“ครับ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้นะครับแม่ รอผมจัดการเอาผิดกับคนที่ทำร้ายดินให้เรียบร้อยก่อน แล้วผมจะบอกแม่ทุกอย่างครับ”

เมื่อลูกยืนยันมาเช่นนั้น คุณน้ำทิพย์จึงไม่ซักต่อ เมื่อก็เห็นว่าลูกเครียดมากพออยู่แล้ว ที่ทำได้ตอนนี้ก็เพียงแต่ต้องตั้งรับทุกสถานการณ์ที่จะเกิดตามมาจากคำบอกเล่าของลูกหลังจากนี้



++++++++++



เช้าวันต่อมาที่ไร่นายวิชิต วิจิตรากับพี่ชายและครอบครัวพี่นั่งทานข้าวเช้าพร้อมเปิดทีวีฟังข่าวเช้าไปด้วย สถานการณ์ที่เป็นประเด็นรายงานสดเมื่อคืนถูกนำมารายงานในช่วงเช้าอีกรอบ นายวิชิตที่คุ้นๆว่าสถานที่เกิดเหตุอยู่บริเวณไม่ใกล้ไม่ไกลจากไร่ของตนเองจึงเงยหน้าขึ้นมองข่าว แล้วก็ต้องคิ้วขมวดเมื่อเห็นว่าบุคคลในข่าวเป็นใคร

“นั่นมันลูกน้องคนสนิทของทัชธรไม่ใช่เหรอ?”

พอได้ยินพี่ชายเอ่ยเช่นนั้นวิจิตราจึงมองตามที่พี่ชายทัก หญิงสาวถึงกับหน้าซีดเผือดสี หรือว่าจะเป็นฝีมือของ…

หญิงสาวรีบขึ้นห้องหลังจากบอกกับทุกคนในโต๊ะทานข้าวว่าอิ่มแล้ว แล้วต่อโทรศัพท์ถึงคนที่ตนเองนึกถึงเมื่อครู่ทันที แต่ก็ไร้การตอบรับ ในใจยิ่งร้อนรุ่ม ถ้าเป็นฝีมือของปรเมศวร์จริงๆเธอจะทำอย่างไร เรื่องมันจะโยงมาถึงตัวเธอด้วยไหม แต่เธอไม่ได้เป็นคนลงมือนี่ ใช่ เธอไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วยทั้งนั้น

เมื่อหาบทสรุปให้ตนเองได้วิจิตราก็เริ่มท่องย้ำๆกับตนเองว่าเธอไม่เกี่ยว และไม่รู้เห็นกับเรื่องนี้ เธอไม่รู้อะไรทั้งนั้น!



++++++++++++



หลังจากเหตุการณ์ระทึกไม่ทันข้ามวันดี ผู้ร้ายทั้งสองคนก็ถูกจับตัวได้ ตามประวัติแล้วเคยลงมือแบบนี้มาหลายรายตามการว่าจ้าง มีหมายจับคดีอุกฉกรรจ์อยู่หลายคดี แต่ก็หลบหนีไปได้ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ที่ต้องมาเจอกับทั้งผู้กองไตรภพผู้กัดไม่ปล่อย และนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่เพื่อนคุณพ่อน้องตาต้าที่ช่วยประสานงาน ทำให้จับผู้ต้องหาได้ในเวลาอันรวดเร็ว สืบสวนสอบสวนแล้วได้ความว่าผู้ที่ว่าจ้างให้มาทำร้ายนายดินแดน พรอุกฤษฏ์ คือนายปรเมศวร์ อินทรลักษณ์

ผู้กองไตรภพและโซลพร้อมด้วยนายตำรวจอีกสองนายได้ไปที่ไร่ของปรเมศวร์เมื่อคนร้ายซัดทอดถึง ปัณฑารีย์และสามีออกมารับหน้าด้วยความตกใจ ก่อนจะเชิญนายตำรวจทุกคนเข้าไปในบ้าน

“ป้องหรือคะ เขาไม่อยู่ที่ไร่หรอกค่ะ”

ปัณฑารีย์บอกแก่นายตำรวจอย่างเกรงๆ ไตรภพกับโซลเหลือบมองหน้ากัน หัวคิ้วเข้มขมวดเมื่อกำลังนึกเรื่องเดียวกันโดยไม่ต้องเอ่ยปาก นายตำรวจหนุ่มมองหน้าพี่สาวปรเมศวร์นิ่ง ก่อนเอ่ยปาก

“แล้ว?”

“เขาบอกว่าจะไปเที่ยวต่างประเทศสักพักน่ะค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ ป้องเขาไปทำอะไรเอาไว้”

พี่สาวของปรเมศวร์ตอบไปตามจริง แล้วถามถึงสาเหตุที่คุณตำรวจทั้งหลายมาที่ไร่ของเธอ ดูเหมือนว่าน้องชายเธอคงไปก่อเรื่องอะไรมาอีกเป็นแน่

“ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังทำคดีของดินลูกน้องผมอยู่น่ะครับ เราจับคนร้ายได้แล้วและฝ่ายนั้นซัดทอดถึงน้องชายคุณ”

โซลเป็นคนให้ข้อมูลนี้แก่หญิงสาว สีหน้าของเธอซีดเสียยิ่งกว่าเดิม เธอกับสามีเพิ่งคุยเรื่องนี้กันไปเมื่อเช้าที่เห็นข่าวออกอีกรอบ ไม่คิดว่ามันจะเกี่ยวข้องกับน้องชายตนเองแม้แต่น้อย แล้วนี่มันคืออะไรกัน เรื่องมันใหญ่มากไม่ใช่หรือนี่

“เราจึงอยากเชิญตัวไปสอบปากคำที่โรงพักสักหน่อย ไม่นึกว่าเขาจะไม่อยู่ ไม่ทราบว่าเขาไปเที่ยวตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”

คำอธิบายขยายความต่อมาของไตรภพเรียกสติของปัณฑารีย์กลับมา ก่อนจะตอบคำถามไปอย่างตะกุกตะกัก สามีที่นั่งเงียบอยู่ข้างกันมาแต่ทีแรกบีบมือผู้เป็นภรรยาเบาๆให้กำลังใจ

“เอ่อ… ก็สองสามวันแล้วค่ะ”

เมื่อได้คำตอบไตรภพก็ถึงกับสบถในใจอื้ออึง เขาช้ากว่ามันอีกแล้วหรือ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปรกติแล้วถามต่อ

“คุณทราบรึเปล่าครับว่าเขาไปประเทศไหน?”

“ไม่ทราบหรอกค่ะ ป้องเขาไม่ได้บอกไว้”

สอบถามข้อมูลต่างๆจากปัณฑารีย์และขอตรวจสอบภายในห้องนอนของปรเมศวร์ ซึ่งเจ้าของบ้านเขาก็ยินดีให้ความร่วมมือ เสร็จจากนั้นจึงออกจากไร่มา นายตำรวจที่มาด้วยสองนายกลับสถานีตำรวจไป ส่วนไตรภพและโซลกลับไปที่ไร่รณวีร์ ระหว่างทางที่ขับรถไตรภพก็เปรยขึ้นมาน้ำเสียงเยาะหยันต่อความล่าช้าของตนเอง

“คดีท่าจะยากขึ้นไปอีก ผู้ต้องสงสัยหลบหนีออกนอกประเทศ หึ”

โซลเองก็ได้ทอดถอนใจ แล้วบีบไหล่ให้กำลังใจเพื่อน ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะยอมแพ้แต่เพียงเท่านี้หรอก ต่อให้ปรเมศวร์จะไปไกลสุดหล้า ไม่ว่ายังไงก็ต้องลากตัวกลับมารับโทษให้ได้



++++++++



“ฉันไม่ทราบค่ะ ฉันไม่ได้สนิทกับเขาเป็นการส่วนตัว”

คำบอกเล่าของวิจิตราเมื่อไตรภพและโซลมาถามเธอเกี่ยวกับปรเมศวร์ที่ไร่ในวันถัดมา หญิงสาวนั่งหลังตรงหน้าเชิดอย่างไว้ตัว สีหน้าเรียบเฉยไม่มีให้จับพิรุธใดๆได้ ไตรภพมองตาเธออยู่สักครู่ ก่อนจะยิ้มบางแล้วบอก

“ทางเราก็แค่อยากขอความร่วมมือน่ะครับ ถ้าคุณรู้เบาะแสอะไรก็ช่วยแจ้งกับทางเจ้าพนักงานของเราด้วยนะครับ”

“ค่ะ”

วิจิตรารับคำง่ายๆ ในใจอยากให้ทั้งสองคนไปให้ไกลจากไร่เธอเร็วๆด้วยซ้ำในตอนนี้ แม้แต่โซลที่เธอบอกว่ารักนักหนา เธอก็ไม่ปรารถนาจะพบเจอเขาในตอนนี้เลยแม้แต่น้อย เวลาเธออยากให้มา โซลก็กลับไม่เคยมา แต่เวลานี้ที่เธอไม่อยากให้มา โซลกลับมาหาเธอถึงที่ และพร้อมที่จะโยนข้อหาสมรู้ร่วมคิดให้เธอโดยไม่ปรานีปราศรัยถ้าเธอมีพิรุธให้จับทางได้

วิจิตราออกมาส่งโซลและไตรภพหน้าบ้าน ก่อนจากไปไตรภพก็ขอบคุณในความร่วมมือของหญิงสาวอีกครั้ง

“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือครับ”

วิจิตรายิ้มรับ โซลกับนายตำรวจนอกเครื่องแบบอย่างไตรภพถึงได้เดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปจากไร่ วิจิตรามองไล่หลังรถคันดังกล่าวแล้วพ่นลมหายใจด้วยความโล่งใจ แต่เมื่อหันกลับมาพี่ชายของเธอก็ยืนหน้าเคร่งอยู่ในระยะประชิด หญิงสาวถึงกับสะดุ้งสุดตัว จะต่อว่าพี่ชายแต่คนเป็นพี่กลับเอ่ยสวนมาก่อน

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน!”

นายวิชิตบอกน้องเสียงเข้มก่อนจะเดินเข้าบ้านไป วิจิตรากลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก ลองพี่เธอพูดแบบนี้ไม่แคล้วต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ ตายแน่ๆวิจิตรา หญิงสาวได้แต่ร่ำร้องในใจขณะที่เดินตามพี่ชายเข้าบ้านไป



++++++++++



“มึงว่าแวรี่จะไม่รู้เรื่องนี้จริงไหมวะ?”

ไตรภพถามเพื่อนขณะที่นั่งรถออกมาจากไร่นายวิชิตด้วยกัน โซลขมวดคิ้วแล้วบอก

“ไม่รู้สิ กูยังนึกหาเหตุจูงใจของเขาไม่ได้”

“เหตุจูงใจมึงไม่เห็นต้องหาให้ยาก คำตอบมันอยู่ที่มึงแล้ว”

“เพราะกู?”

โซลถามคำถามแบบเปิดประโยค ไตรภพยักคิ้วข้างหนึ่ง ว่าใช่ที่สุด

“แล้วดินเกี่ยวอะไร?”

โซลยังหาเหตุผลมาเชื่อมโยงเหตุการณ์ หากเหตุจูงใจที่จะทำให้วิจิตรามีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้คือตัวเขาเอง แล้วมันเกี่ยวกับการที่ต้องทำร้ายดินตรงไหนกัน

“คนพาลไง”

พอได้คำตอบสั้นๆจากเพื่อนแบบนั้น โซลก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพียงเท่านี้ก็ทำให้คนเราทำร้ายกันได้โดยไม่รู้สึกผิดเลยหรืออย่างไร แล้วบ้านเมืองจะมีกฎหมายไว้เพื่ออะไรกัน



++++++++++



ไตรภพกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งหลังจากที่ไปส่งโซลที่ไร่รณวีร์แล้ว ตอนนี้ได้ย้ายดินมาที่ห้องพิเศษแล้ว ค่าใช้จ่ายทุกอย่างคุณรณวีร์เป็นผู้ออกให้ทั้งหมด นายตำรวจหนุ่มเข้าไปภายในห้องที่ดินพักอยู่ จนตอนนี้หนุ่มหน้าเข้มก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา แพทย์ยืนยันแล้วว่าไม่มีอาการใดๆแทรกซ้อนและสภาพร่างกายก็ดูจะดีขึ้นตามลำดับ รอเพียงแต่คนเจ็บจะฟื้นคืนสติเท่านั้น

นายตำรวจหนุ่มเดินเข้าไปในห้อง พิมพิกาที่ทำหน้าที่เฝ้าพี่ชายอยู่จึงลุกมาทักทาย ก่อนจะฝากคุณตำรวจให้ดูพี่ชายของเธอแทนเพราะเธอจะลงไปซื้อของด้านล่างสักครู่ เมื่อพิมพิกาออกจากห้องไปแล้ว ไตรภพจึงเดินเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วย นั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง มองหน้าคนที่ยังหลับตาสนิทไม่ไหวติงนั้นนิ่ง ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ไตรภพนั่งอยู่อย่างนั้น จนพิมพิกาที่ลงไปซื้อของด้านล่างกลับขึ้นมาอีกทีนั่นล่ะไตรภพถึงเพิ่งรู้ตัว

“ผู้กองทานอะไรมาหรือยังคะ นี่มันก็จะบ่ายแล้ว ถ้าไม่รังเกียจอาหารพื้นๆก็ทานด้วยกันไหมคะ?”

ไตรภพหันไปมองเจ้าของเสียงที่กำลังจัดอาหารใส่จาน แล้วบอก

“ผมไม่รังเกียจหรอกครับ แต่ไม่รบกวนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมก็จะกลับแล้ว ขอบคุณมาก”

พิมพิกาพยักหน้ารับรู้ยิ้มๆ แล้วเลี่ยงไปนั่งที่โซฟาที่ถูกกั้นไว้อีกห้องสำหรับญาติผู้ป่วยห้องพิเศษนี้โดยเฉพาะ หากว่าญาติจะมาเฝ้าไข้ เพื่อที่เธอจะได้ลงมือรับประทานอาหาร

ไตรภพที่มองตามพิมพิกาหันกลับมาหาคนป่วยอีกครั้ง จับมือคนที่นอนนิ่งไร้สติมากุม หัวใจเขาบีบรัดจนเจ็บ อยากเว้าวอนร้องขอต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรืออะไรก็ได้ที่จะทำให้คนๆนี้ฟื้นขึ้นมา แค่เขาฟื้นเท่านั้น ไม่ว่าต้องแลกกับอะไรก็ยอม

“ลืมตาขึ้นมามองผมหน่อยสิดิน คุณรังเกียจผมมากหรือไงถึงได้หลับตาหนีผมแบบนี้”

“…………” เสียงกระซิบร้องขอของไตรภพมีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมาให้ปวดใจ

“จะเกลียดผมก็ได้ แต่ฟื้นขึ้นมาเถอะ ช่วยลืมตามามองหน้าคนที่คุณไม่รักคนนี้ที”

ไตรภพยังร้องขอ รู้สึกว่ามันร้าวไปทั้งอกแล้วในตอนนี้ ก่อนหน้านี้เขาเพียงแค่คิดว่าตนเองชอบถึงขั้นเรียกว่าพึงพอใจในตัวดินเท่านั้น แต่ตอนนี้ความรู้สึกของกการเกือบจะเสียสิ่งสำคัญไป มันได้ตอกย้ำให้เขาได้คิดอีกครั้งว่า เขาไม่ได้แค่ชอบ แต่เขารักคนๆนี้ไปแล้ว

และอาจจะด้วยเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์เห็นใจในคำร้องขอ หรือเพราะอะไรก็ตามแต่ที่ทำให้นิ้วมือเรียวยาวของคนที่เขากุมอยู่ขยับ แม้จะช่วงเสี้ยววินาทีแต่มันก็ทำให้ใจที่อ่อนล้าและร้าวรอนของไตรภพถีบตัวเต้นแรงขึ้นมา ยิ่งนิ้วของคนหลับขยับอีกครั้ง พร้อมเปลือกตาที่ปิดสนิทเริ่มขยับ นั่นถึงกับทำให้ไตรภพเผลอกลั้นหายใจมอง ดวงตาคมของคนป่วยเปิดขึ้นช้าๆก่อนจะปิดลงอีกครั้งเมื่อเจอแสงที่จ้าจนเกินไป

มือหนาที่กุมมือของอีกคนอยู่ยิ่งเกร็งมากขึ้นด้วยความตื่นเต้นปนยินดี ดินลืมตาขึ้นอีกครั้ง เมื่อปรับให้รับแสงได้แล้วดินจึงค่อยกวาดมองไปรอบห้อง ก่อนจะมาหยุดลงที่คนที่นั่งอยู่ข้างเตียง แม้จะยังมองไม่ชัดนักแต่ก็ยังจำได้ แม้ริมฝีปากจะแห้งผาก และลำคอที่เหมือนมีผงสากระคาย แต่ดินก็ยังคงเอ่ยเรียกชื่อคนที่กุมมือของตนเองไว้ออกไป

“คุณ…ไต๋…”

เพียงแค่ได้ยินเสียงเรียกชื่อตนเองแผ่วๆจากคนตรงหน้า ไตรภพก็ยิ้มได้แล้ว เพียงเท่านี้ เพียงเท่านี้จริงๆ



TBC


•   ขอบคุณทุกกำลังใจ จัดบวกไปทุกบวกค่ะ :L2:

•   เมื่อวานงานเข้าแต่เช้าเลยไม่ได้ลง ขอบคุณทุกคนด้วยที่ยังตามกันอยู่ค่ะ

อ้างจาก: choijiin ที่ 23-05-2012 17:44:30  

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 :sad4:
น้องดินของพี่
ทำไมดื้อแบบนี้
พี่ไต๋มาเร้วๆๆๆๆ
 :z3:

วันใหม่ทำกับเราได้นะ
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
 o9

•   น้องขอโทษ กอดๆๆๆ :กอด1: ตอนนี้ไม่ค้างแล้วเนอะ (รึเปล่า?) เอาเป็นว่าอีกสองตอนตาต้าจะกลับมาพร้อมน้ำตาลหวานเจี๊ยบ เพื่อเป็นการขอบคุณทุกๆท่านที่ยังอยู่ด้วยกัน เราจะหวาน(หื่น?)กันเต็มที่ค่ะ สัญญา :m13:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 25-05-2012 17:30:55

พี่ดินปลอดภัยแล้ว
น้ำตาซึมตั้งแต่ตอนผู้กองไปเจอรถพี่ดิน
ไปจนถึงตอนตาต้าคุยกับพี่โซลแล้วคุณแม่มาเห็น
แอบเครียดตาม
แล้วน้ำตาก็หยดตอนที่ผู้กองไต๋ขอให้พี่ดินตื่นขึ้นมา
ซึ้งมากๆเป็นความรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียคนสำคัญของชีวิตไป
T^T
ติดตามๆๆๆๆน๊า

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 25-05-2012 17:41:40

เยี่ยมไปเลยนะผู้กอง  o13

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 25-05-2012 17:54:39

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 25-05-2012 17:57:41

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 25-05-2012 18:12:32

ลุ้นทั้งคู่โซลกับคู่ไต๋
ขอให้ลงเอยด้วยดี
จะได้กินน้ำตาลหวานเจี๊ยบๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 25-05-2012 18:32:30

คุณผู้กองไต๋ทุ่มเทขนาดนี้ ดินต้องเห็นความดีแน่ ๆ
เรื่องพี่โซลกับน้องตาต้าแอบเครียดเล็กน้อย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 25-05-2012 20:11:58

น้องดินของพี่
ขวัญเอ๊ยขวัญมากนะลูกนะ
 :กอด1:
คราวหน้าอย่าดื้อแบบนี้อีก
คนอ่านกับพี่ไต๋หัวใจจะสลายตามอยู่แล้ว
 :o7:
หายไวๆนะคะ

ตาต้าของพี่ช่วงนี้โดนพี่ดินแย่งซีนก่อนสักพักนะลูก
ให้พี่เค้าเด่นสักพักนะ
แต่คนอ่านรักเท่ากันไม่ต้องน้อยใจ
 :m1:

รอตอนเค้าสวีทหวานหยดมดไต่มั่ง
วันใหม่สัญญากับพี่แล้วน้า
 :z1:  :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 25-05-2012 20:37:05

 :impress2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: zaabbo ที่ 25-05-2012 21:16:52

แล้วอีกกี่ตอนที่ผู้กองจะได้หวานกะเค้ามั่งเอ่ย  o18

+1กันไปเลยสำหรับตอนนี้ครับ เล่นงานไอ้ปรเมศว์ให้หนักๆเลยนะผู้กองงง  :z6:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 25-05-2012 23:00:05

เย้ๆๆ ดินฟื้นแล้ววววว

แล้วเราก็จะได้เห็นบทหวานๆของไต๋ดินบ้างละซิ ฮี่ๆๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 26-05-2012 01:32:13

ตั้งชื่อตอนได้สะพรึงมากอ่ะ เห็นตอนแรกแล้วแทบไม่อยากกดเข้ามาอ่าน
ดีนะที่เขียนบอกไว้ตั้งแต่แรกว่ามันไม่ได้ร้าวขนาดนั้น

ตอนนี้พี่ผู้กองไต๋ได้ใจไปเต็มๆเลย ประโยคที่บอกว่าให้ลืมตามามองหน้าคนที่ไม่รักนี่มันแบบ...โอยยยย โคดพระเอกอ่ะพ่อคุณเอ้ยยยย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 26-05-2012 01:47:34

รอตอนหวานน้ำตาลเรียกพี่
เมื่อไหร่คนเลวจะได้รับผลกรรมซักทีนิ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 26-05-2012 01:48:06

เรื่องไปเร็วมาก ก

ขอให้จับคนชั่วให้ได้นะ

หวังว่าคงไม่มีดราม่าคู่โซลกับตาต้านะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: taem2love ที่ 26-05-2012 02:56:13

จากนิยายรักหวานใสทำไมกลายเป็นแอ็คชั่นยิงกันเลือดสาดแบบนี้ล่ะ ฉันอยากไปกระฉากนางวิจิตรามากระทืบๆมากๆ โอ้ย!!!ไม่ปลื้มนะค่ะจบ!

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 26-05-2012 12:59:26

รอจ้า^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๖ ใจร้าว **๒๕/๕/๒๕๕๕**
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 26-05-2012 20:20:09

กริ๊ดกร๊าดดดด เพิ่งมาเห็นเรื่องนี้ของคุณคนแต่งอ่ะ พลาดมากกกก
เรื่องนี้ก็ชอบบบ เรื่องของพี่อาร์ทที่เพิ่งจบไปก็ชอบบ
มาตามอ่านอีกเรื่องนึง น่าจะเรื่องยาวด้วย อิอิ  :man1:
ไอ้ป้องนี่โหดมากอ่ะ แค่หมั่นไส้ มันโรคจิตแหง่มๆ  :angry2:

 :pig4:นะคะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๗ เรื่องของเรา (๒๗-๕-๒๕๕๕) มาแล้วจ้า~
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 27-05-2012 17:24:46

*ตอนนี้แอบยาวนิดนึงเนาะ แบบว่าไม่อยากตัดจบให้ค้างกับฉากสำคัญ* :a11:



It’s Real เดี๋ยวรักเลย


ตอนที่ ๑๗ เรื่องของเรา



ณ มลรัฐเนวาดา ประเทศสหรัฐอเมริกา

ลาสเวกัส มหานครแห่งคาสิโนและธุรกิจที่ยิ่งใหญ่ระดับโลก ผู้คนที่มา ณ ที่แห่งนี้ต่างต้องการมาแสวงหาผลประโยชน์ ไม่มีใครจะสนใจใครมากกว่าตนเอง ในยามค่ำคืนบนตรอกซอกซอยของเมืองนี้ ปรากฎร่างของชายหนุ่มหนึ่งนายที่กำลังออกวิ่ง และวิ่ง เพื่อที่จะให้หลุดพ้นจากการตามล่าของบุคคลพร้อมอาวุธ เขาเพียงก้าวพลาดไปก้าวเดียวเท่านั้น ไม่นึกว่าจะไปเหยียบเท้าผู้ที่มีอิทธิพลในโลกมืดเข้า จนต้องมาหนีตายอยู่เช่นนี้

แม้จะเหนื่อยล้าจนแทบสิ้นแรง แต่เขาก็หยุดไม่ได้ ชายหนุ่มคนนั้นวิ่งไปจนสุดทาง ด้านหน้าคือกำแพงหนาทึบ ไม่มีหนทางที่จะไปต่อ หัวใจที่เต้นระรัวด้วยความเหนื่อยเหมือนจะหยุดลงในเสี้ยววินาที หนีไม่ได้แล้ว

เมื่อหมดหนทางจะหนี ชายหนุ่มจึงหันกลับมาเผชิญหน้าชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่สามนายบ่งบอกสัญชาติด้วยผิวสีดำ ในมือของทุกคนมีอาวุธที่จะปลิดชีวิตเขาได้ทุกเมื่อ ร่างสูงโปร่งที่จนหนทางยืดอกขึ้นอย่างไม่ยอมที่จะก้มหัวขอร้องใคร อย่างมากแค่ตายจะไปกลัวอะไร ชายฉกรรจ์ทั้งสามคนที่ตามล่าเขาเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะพุ่งเข้าจับตัวเขาล็อกไว้ แม้อยากจะขัดขืนแต่ก็รู้ว่าไร้ประโยชน์ บทสรุปชีวิตของเขาต้องมาจบลงอย่างน่าอนาถขนาดนี้เชียวหรือ?



+++++++++



ประเทศไทย

ความคืบหน้าในคดีของดินได้รับการดำเนินการตามกฎหมาย คนที่ถูกซัดทอดอย่างปรเมศวร์แม้ในตอนนี้ก็ยังหาตัวไม่พบ ประสานงานไปยังประเทศที่ปรเมศวร์เดินทางไปแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะพบเจอ จนสืบค้นเจอที่สุดท้ายที่ปรเมศวร์ไป บ่อนการพนันหรือคาสิโนแห่งหนึ่งในลาสเวกัส และหลังจากนั้นก็ไม่มีข้อมูลของปรเมศวร์ว่าอยู่ที่ไหนอีก

ผู้ร้ายทั้งสองคนถูกดำเนินคดีถึงที่สุด คนที่เป็นเจ้าทุกข์ก่อนหน้าก็ร่วมเอาผิดด้วยทำให้ไม่สามารถลดหย่อนโทษให้ได้ด้วยประการทั้งปวง ทั้งข้อหาพยายามฆ่าในกรณีของดิน และข้อหาฆาตกรรมในอีกหลายคดี

“ยังหาเบาะแสมันไม่ได้หรือวะ?”

โซลเอ่ยถามเพื่อนเมื่อครั้งมารับฟังความคืบหน้าเรื่องคดีความของดิน ผู้ต้องหาทั้งสองคนนั้นศาลได้ตัดสินโทษในส่วนของดินไปแล้ว แต่ก็ยังมีส่วนของเจ้าทุกข์คนอื่นที่กำลังรื้อคดีกันขึ้นมาอีก นั่นก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของส่วนนั้นไป ที่คาใจในตอนนี้คือ คนจ้างวานอย่างปรเมศวร์ที่ยังหาตัวไม่พบนี่ล่ะ

“ท่าทางมันคงตายห่าไปแล้วมั้ง”

ไตรภพบอกกับเพื่อนเหมือนจะพูดเล่น แต่กลับฟังดูจริงจังจนเกินไปนิด ทั้งสีหน้าที่เรียบเฉยเวลาพูดนั่นอีก

“มันยากก็เพราะมันไม่ได้อยู่ในประเทศนี่ล่ะ กว่าจะประสานงานกับทางนั้นได้ ไหนยังต้องสืบค้นอีก กูว่ารอให้มันกลับมายังง่ายกว่าเลยว่ะ”

นายตำรวจหนุ่มกล่าวเสริมทั้งสีหน้าเหนื่อยหน่ายใจ โซลก็ได้แค่ฟัง ไม่ขอออกความเห็นในประเด็นนี้



++++++++++++



รถยนต์ของไตรภพเลี้ยวเข้ามาจอดในโรงพยาบาลที่ดินยังพักรักษาตัวอยู่ในช่วงเช้าของวันหยุด แม้อาการของดินจะดีขึ้นบ้างแล้วแต่ก็ยังต้องพักอยู่ที่นี่อีกสักระยะ ขายาวๆก้าวลงจากรถที่จอดสนิทดีแล้ว ตรงเข้าไปในตัวโรงพยาบาล ขึ้นลิฟท์โดยสารไปยังห้องพักของดิน ร่างสูงใหญ่มาหยุดยืนหน้าประตู ก่อนหมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไป

ใบหน้าคมเข้มที่บัดนี้เริ่มมีสีเลือดขึ้นมาบ้างแล้ว เนื่องจากสภาพทางร่างกายดีขึ้น ดินหันมามองเมื่อประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ไตรภพส่งยิ้มนำไปให้คนที่นั่งเอนอยู่บนเตียงปรับระดับ ไหว้ป้าพิศที่เป็นคนมาเฝ้าไข้วันนี้ ส่งกระเช้าของบำรุงให้ป้าพิศ ก่อนจะเดินเข้าไปหาดินที่ทำเป็นสนใจทีวีที่เปิดอยู่ไม่ยอมมองมาทางเขา สายตาของนายตำรวจหนุ่มยังจับจ้องคนตรงหน้าอยู่ ต่อเมื่อไปหยุดอยู่ข้างเตียง แล้วนั่งลงจ้องมองหน้าคนทำเฉยถึงได้ยินเสียงพูดเหมือนบ่นเบาๆ

“หน้าผมมีอะไรติดอยู่หรือไง จ้องอยู่ได้”

ไตรภพอมยิ้มแล้วหัวเราะในลำคอ ก่อนจะตอบ

“ก็เปล่าหรอก แต่อยากมองน่ะ”

“เฮอะ!”

ดินทำเสียงขึ้นจมูกกับการหยอดของนายตำรวจหนุ่ม ไตรภพนั่งมองหน้าคนทำเข้มอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน ป้าพิศแค่มองเฉยไม่ได้ว่าอะไร เห็นนายตำรวจหนุ่มคนนี้มาเยี่ยมลูกของนางทุกวันนั่นล่ะ ไม่ใช่ชินหรืออะไร แต่เมื่อนึกว่าคนที่ช่วยเหลือลูกชายของนางจนรอดปลอดภัยกลับมาจนวันนี้คือคนๆนี้แล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรนางก็ไม่อยากเข้าไปก้าวก่าย เพราะที่ไตรภพทำอยู่ทุกวันมันไม่ได้มีส่วนไหนที่ไม่ดีสักอย่าง แค่มาเยี่ยม มาอยู่ข้างๆลูกชายของนางเพียงเท่านั้นเอง

ไม่นานจากนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง น้ำเสียงร่าเริงของตาต้าน้อยดังมาก่อนตัว เมื่อเด็กหนุ่มวิ่งนำพี่โซลเข้ามาด้านใน อ้อมแขนยังหอบหิ้วตุ๊กตาหมีน้อยมาด้วย

“พี่ดินนนน”

โซลมองน้องที่ร่าเริงเกินเหตุแล้วส่ายหน้า เอาถุงอาหารที่ตนเองถือมาไปวางบนโต๊ะที่ถูกจัดไว้อีกห้อง แล้วจึงเดินตามน้องไปหาดิน ตาต้ายกมือไหว้ผู้ใหญ่รอบห้องก่อนจะเข้าไปนั่งข้างเตียงแทนพี่ผู้กองไต๋ที่ลุกให้เด็กหนุ่มนั่ง

“พี่ดินเป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยูไหมครับ?”

“ดีขึ้นมากแล้วครับ ขอบคุณคุณตาต้าที่เป็นห่วง”

ดินตอบรับน้ำใจของน้องชายเจ้านายด้วยรอยยิ้ม ตาต้ายิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิม กว่าที่ตาต้าจะได้มาเยี่ยมพี่ดินก็ตั้งนาน เพราะพี่ไม่พามาสักที บอกว่าพี่ดินต้องการพักผ่อนเยอะๆ เพิ่งจะได้มาก็วันนี้เอง ตอนนี้ตาต้าและแม่ยังอยู่ที่ไร่รณวีร์ คุณพ่อกับพี่ชายกลับกรุงเทพฯไปแล้วเพราะหมดวันลา จำต้องกลับไปทำงาน จึงเหลือตาต้าที่ยังดื้อจะอยู่ที่ไร่ต่อ ทำให้คุณแม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนด้วย

“ไม่เฉพาะต้าหรอกนะที่เป็นห่วง จินนี่ก็เป็นห่วงพี่ดินด้วย”

หนุ่มน้อยยกความดีความชอบให้น้องสาวเต็มที่ โซลที่ยกเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างน้องจึงเอ่ยบอกกับดิน

“จินนี่ถามหานายน่ะ ฉันเลยบอกไปว่านายไม่สบาย นอนพักอยู่ที่โรง’บาล เขาเลยฝากของมาให้”

ตาต้าเอาตุ๊กตาหมีตัวน้อยที่ตัวเองกอดอยู่ยื่นให้พี่ดิน ดินรับมางงๆ มองหน้าคนให้ก็เห็นยิ้มตอบกลับมาจนตาหยี โซลจึงเป็นคนเฉลยให้อีกครั้ง

“จินนี่เขากลัวนายนอนโรงพยาบาลคนเดียวแล้วจะเหงา เลยยกน้องชายของเขาให้มาอยู่เป็นเพื่อน ถ้านายกลับบ้านเมื่อไหร่ค่อยเอาไปคืน”

ไตรภพมองภาพหนุ่มหน้าเข้มที่นั่งทำหน้ามึนงงในมือถือตุ๊กตาหมีแล้วแอบยิ้ม เลยถูกคนป่วยที่เห็นด้วยหางตาส่งสายตาเคืองไปให้

“เปล่านะ ผมไม่ได้ขำคุณ ไม่ใช่”

นายตำรวจรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธอย่างเร็วรี่ แต่ริมฝีปากยังยิ้มอยู่ ดินไม่ได้ว่าอะไรต่อจากนั้น หันกลับมาหาหนุ่มน้อยน่ารักหนึ่งเดียวในห้อง

“ฝากขอบคุณน้องจินนี่ด้วยนะครับ คุณตาต้า”

ตาต้ายิ้ม พยักหน้าหงึกหงัก แล้วชวนพี่ดินกับป้าพิศดูทีวีกัน ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย คนที่ไม่ค่อยพูดอย่างดินก็ได้แต่รับฟัง ตอบคำถามแสดงความคิดเห็นบ้างในบางครั้ง หนุ่มน้อยชักชวนให้พี่ดินดูทีวีรายการโปรดของตนเอง มาเยี่ยมคนป่วย ไม่ได้ตามใจคนป่วย แต่ตามใจตาต้า

สองหนุ่มโซลและไต๋ที่เห็นว่าตนเองกลายเป็นส่วนเกินไปแล้ว จึงเลี่ยงไปนั่งคุยกันที่โซฟา มองดูคู่พี่น้องเขาคุยกัน

“เป็นไงบ้าง?”

โซลเอ่ยถามไตรภพขึ้นมาโดยไม่มีสรรพนามเช่นเคย ตายังมองน้องที่คุยเล่นกับดินอยู่ไม่วาง

“ใจแข็งสุดๆเลยว่ะ” ไตรภพตอบกลับคำถามเพื่อนด้วยประโยคไร้สรรพนามเช่นกัน

“นี่ก็อ่อนสุดแล้วที่ไม่ไล่ตะเพิดมึงหนีน่ะ” โซลว่ายิ้มๆ

“กูจะคิดว่ามันเป็นสัญญาณที่ดีละกัน”

ไตรภพว่าออกแนวประชดเพื่อนมากกว่าจะพูดจริงจัง ถึงตอนนี้จะยังไม่คืบหน้าไปไหน แต่ก็ยังดีที่เขาไม่ไล่ล่ะนะ

“แล้วมึงล่ะ?”

ไตรภพเอ่ยถามถึงสถานการณ์ของเพื่อนบ้าง ว่ามันต่างไปจากเขาเท่าไหร่แล้ว เดินหน้าไปไกลหรือยัง กับน้องชายที่น่ารักคนนั้น

“กูคงต้องคุยกับทั้งพ่อแม่กูกับพ่อแม่น้องให้เป็นกิจลักษณะแล้วว่ะ ปล่อยไว้แบบนี้มันไม่ดีกับตัวน้องเท่าไหร่”

“ก็ดีนี่” ไตรภพพยักหน้าเห็นด้วย

“แต่กูไม่รู้ว่าพ่อแม่กูจะรับเรื่องนี้ได้มากน้อยแค่ไหน”

โซลบอกเสียงเครียด ไม่ใช่ไม่คิด คิดจนหัวจะแตกแล้วว่าจะเริ่มต้นบอกพ่อกับแม่ว่าอย่างไร

“กูว่ารับไม่ได้หรอกว่ะ มึงมันลูกชายคนเดียว แถมยังหน้าตาดีมีหลักมีฐาน เคยแต่งงานมีครอบครัว มีเมียเป็นผู้หญิง แล้ววันนึงพ่อแม่มึงกลับต้องมารับรู้ว่ามึงมารักชอบผู้ชายด้วยกัน แถมคนที่มึงรักยังเป็นน้องตาต้าที่น่ารักอีกต่างหาก กูว่า ไม่มีทางที่พ่อแม่มึงจะรับได้ โดยเฉพาะพ่อแม่น้องตาต้า”

ไตรภพทำสีหน้าจริงจังจนโซลอยากจะมอบรางวัลเป็นลูกถีบให้ เนียนจริงๆ

“หึ ไม่ให้กำลังใจกูแล้วยังตัดกำลังใจกูอีกนะมึงน่ะ”

“จะได้เท่าเทียมกับกูไง ปล่อยให้มึงทำคะแนนนำไปก่อนได้ไงวะ” ไตรภพยักคิ้ว แล้วยิ้มกวนอารมณ์

“โถ่ ไอ้ผู้กอง มึงอยากลงไปกองที่พื้นแบบไม่รู้ตัวบ้างไหม?”

โซลตั้งท่าถลกแขนเสื้อ ไตรภพก็ตั้งรับด้วยกำปั้นไม่ยอมกัน ตาต้ากับดินหันมามองคู่เพื่อนสนิทที่เล่นอะไรกันไม่รู้ โซลกับไตรภพที่ตั้งท่าจะวางมวยกันเมื่อครู่มองหน้าของอีกฝ่ายแล้วหัวเราะ เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเล้ย

เฮ้อ ปัญหามีก็แก้กันไป ก็ไม่รู้ว่าใครจะแก้ได้ก่อนกันล่ะนะ



++++++++++++++



ตาต้ากับโซลอยู่ที่โรงพยาบาลจนเที่ยง จึงได้ทานกลางวันร่วมกัน ตาต้านำเสนออาหารที่ตนเองกับพี่เอามาจากที่ไร่เต็มที่ พอถามว่าตาต้าทำเองหรือถึงได้บรรยายสรรพคุณเสียขนาดนี้ หนุ่มน้อยก็ยิ้มแหยแล้วบอกว่าป้าน้ำกับแม่เป็นคนทำ ส่วนต้ายืนให้กำลังใจเฉยๆ

หลังจากทานข้าวเสร็จ โซลกับตาต้าและป้าพิศจึงกลับไร่ โดยที่ป้าพิศจะให้พิมพิกามาเปลี่ยนดังเช่นทุกที เมื่อทั้งสามคนกลับไปแล้ว แต่ไตรภพก็ยังอยู่ นั่งอยู่ที่โซฟาไม่ไกลจากเตียงคนป่วยนักเผื่อมีอะไรให้ช่วย บรรยากาศภายในห้องเงียบลงมีเพียงเสียงจากทีวีที่เปิดทิ้งไว้ตั้งแต่ทีแรก เมื่อไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมาก่อน ไตรภพเองก็ไม่อยากกวนอารมณ์คนป่วยมากกว่านี้ ยิ่งไม่มีคนห้ามอยู่ด้วย

เงียบกันอยู่เช่นนั้นสักพักดินก็ขยับตัวจะเอื้อมไปหยิบน้ำบนหัวเตียง ไตรภพที่มองอยู่ก่อนแล้วลุกขึ้นมาหา มองหน้าคนป่วยว่าจะให้ช่วยอะไร

“ผมหิวน้ำ”

เมื่อเขามีน้ำใจดินจึงไม่ได้ปฏิเสธที่จะบอกความต้องการ ไตรภพรินน้ำในเหยือกใส่แก้วพร้อมหลอดดูดแล้วมาส่งให้คนป่วยถึงปาก แต่ดินก็รับมาถือเอง ยกน้ำขึ้นดื่ม เหลือบมองคนที่มานั่งใกล้ๆบ้าง พอดื่มเสร็จจึงขอนอนพัก

“คุณไม่ได้ทำงานหรือครับวันนี้?”

ดินถามคนที่กำลังเอาแก้วใบใหม่มาเปลี่ยนให้ที่โต๊ะ อย่าดูแลกันดีขนาดนั้นเลยไตรภพ

“ไม่ล่ะ นอกเสียจากมีคดีฉุกเฉิน”

ไตรภพหันมายิ้มให้คนป่วย ก่อนจะกลับมานั่งลงที่ข้างเตียงเหมือนเดิม

“คุณตำรวจ…”

“คุณชอบเรียกอาชีพผมจัง เรียกชื่อผมบ้างสิครับ”

คุณตำรวจทำอ้อน แต่คนหน้าเข้มก็ยังคงทำเฉย ไม่ยอมตามน้ำไปด้วย ดินมองหน้าไตรภพด้วยแววตาและสีหน้าที่จริงจัง ก่อนจะบอกสิ่งที่ไตรภพไม่อยากฟังที่สุดออกไป

“คุณมาเฝ้าผมแทบทุกวันแบบนี้ ผมลำบากใจนะผู้กอง”

คนฟังถึงกับนิ่งไปกับคำบอกกล่าวนั้น รอยยิ้มที่มีจึงจืดเจื่อนเต็มที คำถามที่ถามกลับไปจึงมีแต่ความสับสน

“ทำไมล่ะ ผมทำให้คุณรำคาญเหรอ หรือว่าผมพูดมากไป?”

“เปล่า ผมไม่อยากให้คุณเสียเวลาน่ะ เพราะไม่ว่ายังไง…”

“อย่าดิน…”

ก่อนที่ดินจะได้พูดอะไรออกมาอีก ปลายนิ้วของนายตำรวจหนุ่มก็แตะริมฝีปากหยุดทุกคำพูดไว้ เขาไม่อยากฟัง แต่ใจหนึ่งก็อดไม่ได้ที่อยากจะรู้ ดินเม้มปากเงียบ เบือนสายตาไปมองทางอื่นที่ไม่ใช่แววตาเจ็บปวดของไตรภพ

“คุณไม่รู้สึกว่าชอบผมบ้างสักนิดเลยเหรอ?”

ในที่สุดแล้วไตรภพก็ต้องถามออกไป แม้ในใจจะรู้อยู่ แต่มันก็ยังรั้นจะฟังให้ได้ เผื่อบางทีสิ่งที่คิดอาจจะไม่ใช่ก็ได้ บางทีคนตรงหน้าเขานี้อาจจะรักชอบเขาบ้างก็ได้ หรือไม่ใช่?

“…ไม่”

ดินเงียบไปพัก ก่อนจะตอบคำถามของไตรภพเสียงหนัก เน้นย้ำให้รู้และเข้าใจให้ตรงกัน ให้นายตำรวจหนุ่มเข้าใจ และให้หัวใจของตัวเองเข้าใจเช่นนั้นด้วย

“เจ็บนะ ถึงจะเคยได้ยินมาแล้วก็ยังเจ็บอยู่” ไตรภพผ่อนลมหายใจช้าๆสะกดกั้นความรวดร้าวในอก

“ผมว่าคุณน่าจะคบกับคนที่เหมาะสมกับคุณมากกว่า มีผู้หญิงอีกมากมายที่ดีและเหมาะสมกับคุณ และพร้อมที่จะรักและดูแลคุณ หรือไม่ก็หนุ่มน้อยน่ารักที่จะคอยเอาอกเอาใจคุ…”

คำพูดของดินขาดหายเมื่อริมฝีปากหนากดจูบลงมาปิดกั้นคำพูดของเขา ไตรภพโน้มตัวคร่อมคนบนเตียงไว้ กดข้อมือทั้งสองข้างที่จะต่อต้านเขาไว้กับเตียง บดเบียดกลีบปากบางของคนใจร้ายที่เอาแต่ปฏิเสธเขาอยู่ร่ำไป มันไม่ได้เป็นไปด้วยความพิศวาส แต่มันคือการลงโทษ ไม่มีความอ่อนหวาน ไม่มีอะไรทั้งนั้น นอกจากความเจ็บปวดทั้งริมฝีปากและ…หัวใจ

ไตรภพถอนจูบเชื่องช้า มองหน้าดินในระยะประชิด เลื่อนมือเกลี่ยริมฝีปากบางที่เจ่อบวมด้วยแรงบดขยี้ ดวงตาที่ฉายแววเจ็บปวดจนดินไม่กล้าที่จะหันหลบไปไหน

“ที่คุณพูดมาทั้งหมด คุณกำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่กันแน่ดิน ถ้าไม่รักก็ไม่ต้องมาทำเป็นหวังดีกับผมหรอก ไม่ต้องมาสอนผมว่าอะไรดีไม่ดี ไม่ต้องมาบอกว่าผมควรรักใครหรือไม่ควรรักใคร เพราะผมรู้ใจของตัวผมเองดีว่า…ผมรักคุณ”

“ผมไม่ได้รักคุณ”

ดินยังคงย้ำคำเดิมกลับไป ไตรภพพยักหน้าเนิบช้าหลายครั้ง รอยยิ้มเยาะหยันปรากฎบนริมฝีปาก เขาไม่ได้ยิ้มเยาะดิน แต่เขากำลังยิ้มเยาะในความดันทุรังที่ไร้ค่าของตนเองต่างหาก ร่างสูงใหญ่ผละห่าง

“หึ เอาซะให้พอเถอะ ถ้าใจผมยังเจ็บไม่พอก็เชิญเหยียบย่ำมันจนกว่าคุณจะพอใจ”

ไตรภพไม่ได้อยากจะฉุนเฉียวใส่ ไม่ได้อยากจะต่อว่า คำพูดที่พูดออกมาจึงเป็นเพียงแค่เสียงที่แผ่วเบา แต่นั่นกลับยิ่งทำให้คนฟังเจ็บยิ่งกว่า ไตรภพเดินไปหยิบมือถือกับกระเป๋าสตางค์ที่โต๊ะ ก่อนจะย้อนมาหาคนใจร้ายอีกครั้ง

“ผมกลับก่อนนะ แล้ววันหลังจะมาเยี่ยมใหม่”

คำบอกกล่าวของเขาไม่ได้รับการตอบรับ หรือจะพูดให้ถูกคือมันไม่ได้รับความสนใจเลยต่างหาก ตอนนี้เขากำลังน้อยใจ แต่ใช่ว่าจะยอมแพ้ แค่ขอเวลาตั้งหลักสักพักเท่านั้น บางทีการที่ไม่มาให้เจอหน้าสักพัก อาจจะดีกว่านี้ก็ได้มั้งนะ

ไตรภพออกจากห้องไปแล้วดินถึงได้ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง มือเรียวยกขึ้นแตะริมฝีปากของตนเอง แม้ตอนนี้มันก็ยังเจ็บอยู่ แต่มันคงไม่เจ็บเท่าหัวใจของคนที่เพิ่งเดินออกไปนั่นหรอก

‘ผมขอโทษ แต่ผมรักคุณไม่ได้… ไม่ใช่ไม่ได้รัก’



+++++++++++



โซลที่พาน้องกลับมาที่ไร่หลังจากที่พาไปเยี่ยมดินมาแล้ว แวะส่งป้าพิศที่หน้าบ้านพักคนงาน แล้วจึงตรงมาที่บ้านของตนเอง เอารถไปเก็บแล้วเดินจูงมือคุยกันมาตามทาง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคุณน้ำทิพย์ยืนกอดอกเหมือนกำลังรอการกลับมาของพวกเขาอยู่ ข้างกันคือน้านิ้ง แม่ของตาต้า โซลมองตอบแม่ไม่หลบ มือที่จับกับน้องกระชับแน่นขึ้นอย่างให้กำลังใจกัน

“เราพร้อมจะคุยกับแม่หรือยังโซล?”

“ครับแม่”

โซลตอบรับอย่างหนักแน่นในน้ำเสียงเมื่อตัดสินใจแล้ว จับจูงน้องไปส่งให้คุณแม่น้อง แล้วเดินตามคุณน้ำทิพย์เข้าบ้านไป

ตาต้ามองตามพี่อย่างเป็นกังวล จนมือของคุณแม่เอื้อมมาจับ หนุ่มน้อยถึงหันกลับมาหา

“ตาต้า มากับแม่”

“ครับ”

หนุ่มน้อยตอบเสียงเบา เดินตามคุณแม่ต้อยๆ ผ่านจินนี่ที่วิ่งเข้ามาตอนที่ได้ยินเสียงรถคุณพ่อขา แต่ขาเล็กๆนั้นก็ต้องหยุดอยู่กับที่เพราะเห็นคุณย่าขาทำหน้าเหมือนโกรธ อรณีที่เดินตามหลานสาวออกมาด้วยแตะไหล่เล็กให้หันกลับ แล้วจูงมือน้อยให้เดินไปอีกทาง

“อาซีขา คุณย่าขากับคุณย่านิ้งจะตีพ่อขากับพี่ตาต้าไหมคะ?” เสียงเล็กเอ่ยถามคุณอา สีหน้าไม่สู้ดีนัก กลัวคุณพ่อขากับพี่ตาต้าจะถูกตี

“ทำไมคุณย่าขากับคุณย่านิ้งต้องตีพ่อขากับพี่ตาต้าด้วยล่ะคะ สองคนนั้นทำอะไรผิดเหรอ?”

“ไม่ค่ะ พ่อขากับพี่ตาต้าไม่ได้ทำอะไรผิด” จินนี่ตอบกลับคำถามคุณอาสาว เมื่อคิดดีแล้วว่าพ่อขากับพี่ตาต้าไม่มีความผิดใดๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ คุณย่าไม่ตีหรอก”

“จริงนะคะ” ตาโตๆนั้นโตยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้คำตอบ

“ค่ะ อาซีรับประกันเลย”

เมื่อได้คำตอบเป็นที่พอใจแล้ว น้องจินนี่น้อยจึงไม่ได้ซักอะไรคุณอาต่อ ตามคุณอาไปเล่นกับน้องพูห์ที่ห้องนั่งเล่น หลานสาวไม่คิดอะไรแล้ว แต่คุณอานี่สิที่เป็นกังวลแทน ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีเถอะนะพี่ชาย



+++++++++++


ต่อด้านล่างค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๗ เรื่องของเรา (๒๗-๕-๒๕๕๕) มาแล้วจ้า~
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 27-05-2012 17:25:59

“จะอธิบายกับแม่ว่ายังไงโซล แม่ให้เราคอยดูแลน้อง แต่นี่อะไร เป็นผู้ใหญ่เสียเปล่า ทำแบบนี้จะให้แม่มองหน้าน้านิ้งยังไง ฮึ!”

ภายในห้องหนังสือชั้นบนของบ้าน ถูกใช้เป็นที่ไต่สวน คุณน้ำทิพย์เอ่ยถามลูกชายเสียงเครียดเมื่อเข้าใจถึงเรื่องที่ลูกชายเคยบอกว่าอยากปรึกษา คุณรณวีร์ที่ถูกตามตัวมารับรู้สถานการณ์ด้วยยังนิ่งฟังสองแม่ลูกคุยกัน

“ขอโทษครับแม่ ที่ทำให้แม่กับคุณน้านิ้งรู้สึกไม่ดี”

โซลไหว้ขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้น สีหน้าของคุณน้ำทิพย์ยังเครียดขึ้ง แม้เธอจะทำใจมาบ้างแล้ว แต่เมื่อต้องมาพูดกันจริงจังแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะใส่อารมณ์กับลูก มันน่าขัดใจจริงๆ

“แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็รักตาต้าครับ” โซลยังยืนยันเช่นนั้น คุณน้ำทิพย์มองลูกชายตาโต

“โซล นี่ลูกพูดอะไรออกมา ลูกเป็นผู้ชาย น้องก็เป็นผู้ชาย ใครเขารู้เข้าเขาจะมองยังไง”

“แม่ครับ ผมไม่ได้สนใจหรอกว่าคนอื่นเขาจะมองยังไง ที่ผมสนใจตอนนี้คือแม่มองผมกับน้องยังไงมากกว่า ที่เรารักกันแบบนี้แม่เห็นว่าพวกเราเป็นตัวประหลาดรึเปล่า?”

คำถามของลูกทำให้คุณน้ำทิพย์ชะงัก ก่อนจะผ่อนลมหายใจยาวแล้วพูดกับลูกชายอย่างจริงจัง

“ลูกไม่เข้าใจหรือไงโซล สิ่งที่แม่กังวลลูกไม่รู้เหรอ?”

“………….” โซลเงียบฟังที่แม่พูด จนตอนนี้พ่อของเขาก็ยังไม่พูดอะไรออกมาสักคำหนึ่ง นิ่งๆแบบนี้ยิ่งทำให้โซลหวั่นใจ

“โซลจะว่าแม่ลำเอียงหรือะไรก็ได้ แต่แม่เป็นห่วงตาต้า อนาคตของน้องจะเป็นยังไง สำหรับโซล แม่ถือว่าโซลโตแล้ว คิดและตัดสินใจอะไรเองได้โดยที่แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรือกังวลอีก แต่สำหรับตาต้ามันไม่ใช่ น้องยังเด็ก”

“ผมทราบครับแม่ว่าน้องยังเด็ก เด็กมาก แต่ผมก็รักที่เขาเป็นเขาแบบนั้น ที่ผมอยากจะขอพ่อกับแม่คือ อย่าเห็นว่าเราประหลาด อย่าแยกเราจากกันเพียงเพราะว่าเราสองคนเป็นผู้ชาย”

โซลร้องขอ คนเป็นแม่ถึงกับถอนหายใจอย่างหนักอก กอดอกเบือนหน้าหนีเพราะจนต่อคำพูดแล้ว คุณรณวีร์ที่นั่งเงียบอยู่นานจึงเอ่ยกับลูกชายต่อ

“ตอบพ่อตามตรงนะโซล”

“ครับพ่อ” โซลตอบรับด้วยหัวใจที่เต้นตุ้มๆต่อมๆ

“เรามีอะไรเกินเลยกับน้องไปหรือยัง?”

คำถามตรงเผงนั้นทำให้ทั้งผู้เป็นแม่อย่างคุณน้ำทิพย์และลูกชายอย่างโซลถึงกับนิ่งสนิท ก่อนที่โซลจะเรียกสติตัวเองกลับมาเมื่อพ่อรอคำตอบอยู่

“เอ่อ… ยังครับ น้องยังเด็ก”

“แสดงว่าก็คิดอยู่” ท่านถามสีหน้าเรียบนิ่ง

“โธ่ พ่อ” โซลทำสีหน้าเหมือนจะตายกับคำถามแต่ละอย่างของพ่อ ถึงมันจะเป็นเรื่องปรกติสำหรับผู้ชาย แต่พอมีตาต้าเข้ามาเกี่ยวก็ทำให้โซลกระดากที่จะพูดถึงเหมือนกัน

“ลุกขึ้นซิ”

คุณรณวีร์ลุกขึ้นยืนแล้วสั่งให้ลูกชายยืนขึ้นตาม โซลมองพ่องงๆก่อนจะทำตามที่พ่อบอก

ผลัวะ!!

เสียงหมัดหนักๆกระทบซีกแก้มของโซลอย่างไม่เบาแรง ร่างกายสูงใหญ่แทบเซถลา ใบหน้าที่หันตามแรงชกยังนิ่งค้างอยู่ท่าเดิม เสียงคนเป็นพ่อก็ตวาดก้อง

“เป็นลูกชายฉันมันต้องเด็ดขาด รักก็บอกไปว่ารักมันก็ดี แต่นึกถึงอนาคตน้องมันบ้างไหม ตาต้าน่ะยังเด็กมากนะโซล น้องเขาอาจจะแค่หลงไหลชั่วครู่ชั่วยาม ไม่ได้เป็นอย่างแกก็ได้ อีกหน่อยตาต้าก็จะได้พบเจอสังคมใหม่ๆ มีเพื่อนมีฝูงทั้งหญิงชาย แกไม่คิดหรือว่าน้องมันจะได้เจอใครที่ดีกว่า!!”

โซลหันกลับมาเผชิญหน้าพ่ออีกครั้ง ก่อนจะตอบทุกคำถามที่พ่ออยากจะรู้ คุณน้ำทิพย์ที่เห็นว่าสถานการณ์มันชักจะไปกันใหญ่จึงลุกขึ้นมาลูบแขนสามีให้คลายความร้อนของอารมณ์ลงมา แล้วฟังที่ลูกพูด

“นี่เป็นสิ่งแรกที่ผมคิดเมื่อตอนที่เริ่มรู้สึกพิเศษกับน้อง พ่ออาจจะมองว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้ที่ผมเชื่อคำบอกรักของตาต้าและเห็นว่าเรื่องมากมายที่ผมกังวลมาตลอดนั้น มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยถ้าต้องแลกกับการได้อยู่ด้วยกันกับน้องชายที่น่ารักคนนี้”

คุณรณวีร์กำหมัดเกร็งแน่น พยายามผ่อนลมหายใจยาวเพื่อที่จะระงับอารมณ์ ความรู้สึกมากมายมันจุกอกไปหมดแล้วเวลานี้

“อย่าดูถูกความรักของผมกับน้องเลยนะครับ ผมเคยคิดแบบพ่อ อยากปล่อยน้องไปให้น้องได้เจอสิ่งดีๆ ที่ไม่มีตำหนิเหมือนผม แต่นั่นนอกจากผมจะเจ็บที่ต้องปล่อยหัวใจของตัวเองไปแล้ว มันยังเป็นการทำร้ายคนที่ผมรักด้วย ผมได้แต่คาดหวัง ว่าพ่อกับแม่จะเข้าใจ”

จบคำพูดนั้นของโซล คุณรณวีร์ก็ทิ้งตัวลงนั่ง ไม่ว่าอย่างไร ความจริงก็คือความจริง ต่อให้ทำร้ายลูกไปมันก็ไร้ประโยชน์ ทำไมท่านจะไม่รู้ว่าตอนที่โซลเรียนอยู่ที่ต่างประเทศเสเพลแค่ไหน รสนิยมของลูกชายที่มีต่อเพศเดียวกันท่านก็รู้ดี แต่ที่โกรธจนสั่นไปทั้งตัวขนาดนี้ก็เพราะลูกไม่รู้จักหักห้ามใจ จะพาเด็กน้อยอย่างตาต้าลำบากไปด้วย คุณนิ้งกับสามีก็สนิทกับครอบครัวท่านมาตั้งนาน แล้วลูกชายท่านมาพาลูกชายบ้านนั้นเป็นแบบนี้ไป มันจะดีหรือ

บรรยากาศมาคุภายในห้องเริ่มจะคลายตัวลง เมื่อต่างได้ใช้ความเงียบในการคิดทบทวน ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก่อนที่คุณแม่น้องตาต้าจะเดินเข้ามา คุณรณวีร์ลุกจากโซฟาตัวยาวไปนั่งอีกตัว ให้คุณนิ้งนั่งข้างภรรยาของตนเองแทน คุณแม่น้องตาต้านั่งลงก่อนจะพูดกับโซล

“โซล”

“ครับ”

“ถ้าโซลไม่คิดจะจริงจังกับน้องก็อย่าให้ความหวังน้องเลยนะลูก ตาต้าน่ะยังเด็กมากนะ น้าไม่อยากให้น้องเสียใจ ถ้าวันหนึ่งโซลจะทิ้งน้องไป”

น้ำเสียงที่ท่านใช้ไม่ได้มีแววตำหนิ ออกจะเป็นกังวลดังที่ว่ามามากกว่า คุณแม่ของน้องคงรู้อะไรมาบ้างแล้วถึงได้ไม่แสดงท่าทีว่าตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เลย ดูนิ่งมากด้วยซ้ำ

“ผมไม่มีวันทิ้งน้องหรอกครับคุณน้า ผมรักตาต้าจริงๆ ทุกคนอาจไม่เชื่อว่ามันเป็นแบบนั้น เพราะฉะนั้นผมจึงอยากขอโอกาสพิสูจน์ตัวเองบ้าง”

โซลตอบกลับไปอย่างที่ใจคิด แม่ของน้องมองหน้าเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะพูดเสียงเรียบ

“น้องยังเรียนไม่จบ”

“ผมทราบครับว่าการเรียนสำคัญ ผมไม่คิดจะให้น้องทิ้งการเรียนหรอกครับ”

ดูเหมือนคำตอบโซลจะเป็นที่พอใจ โซลคิดไปแบบนั้น แต่เมื่อฟังประโยคต่อมาแล้วถึงได้รู้สึกว่าตัวเองน่าจะคิดผิดไป

“น้าอยากให้ตาต้ามุ่งมั่นกับเรื่องการเรียนในตอนนี้เพียงอย่างเดียว ไม่อยากให้ต้องมาวอกแวกไปกับเรื่องรักๆใคร่ๆ”

“……….”

“ถ้าโซลยังยืนยันว่าโซลรักน้องจริง โซลต้องรอน้องได้ใช่ไหม?”

“หมายความว่ายังไงครับ?” คิ้วเข้มเริ่มขมวดกับแต่ละประโยคที่แม่น้องพูด

“ทำทุกอย่างให้มันถูกต้องเหมาะสม แม้ว่าตาต้าจะเป็นผู้ชาย แต่น้องก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่ และแม่อย่างน้าอยากให้โซลหยุดความสัมพันธ์ที่มีต่อตาต้าเอาไว้เพียงเท่านี้”

“…………!!”

โซลถึงกับชะงักค้างกับคำว่าให้หยุดความสัมพันธ์ที่มีต่อน้อง แม้แต่คุณน้ำทิพย์ที่ไม่ได้แสดงอาการเห็นด้วยกับลูกชายมาตั้งแต่ต้นก็ยังมีสีหน้าแปลกๆ เหมือนจะตกใจตามโซลไปด้วย ถ้าแม่น้องตาต้าไม่พูดประโยคต่อมาให้เร็วกว่านี้ โซลคงได้ขาดใจจริงๆ

“จนกว่าตาต้าจะจบม.ปลาย และสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ หลังจากนั้นเราจะมาคุยเรื่องนี้กันอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับพ่อของตาต้าด้วย โซลจะตกลงไหม?”

แอบเห็นว่าคุณพ่อกับคุณแม่ถอนหายใจโล่งอกตามตนเองแล้วโซลก็แอบยิ้มขำ เมื่อครู่ยังต่อต้านเรื่องเขากับน้องอยู่เลย โซลมองหน้าคุณแม่ของน้องตาต้าและยอมรับข้อเสนอนั้นด้วยความจริงจัง

“ครับ ผมตกลง”

ในเวลานี้ไม่ว่าอะไรเขาก็ยอมทุกอย่างแล้ว ขอเพียงให้ได้รัก ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าอะไรก็เป็นเพียงเรื่องน้อยนิดสำหรับโซลเท่านั้น




TBC


•   รวบกอดนักอ่านทุกท่าน บวกทุกบวกจัดไปค่ะ :กอด1:

•   สำหรับเรื่องของปรเมศวร์ ใหม่ขอจบมันลงเพียงเท่านี้นะคะ บทสรุปที่เกิดขึ้นกับเขาให้ทุกคนคิดต่อยอดได้ตามสะดวก เพราะใหม่ไม่อยากให้เรื่องมันดาร์คมากกว่านี้ เรื่องนี้คือเรื่องรักใสๆนะเออ :oni1: (งั้นเรอะ!! o12)

(เวิ่น)

ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากทุกท่านที่ยังติดตามกันอยู่ ซึ่งบางทีอาจจะกดเข้ามาอ่านเพราะเห็นชื่อเรื่องใสแบ๊ว แต่พอมาอ่านแล้วไม่ใช่อย่างที่คิดใหม่ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย o1

เรื่องราวทุกอย่างในเรื่องนี้ ใหม่วางพล็อตเอาไว้แล้ว ดังนั้น ฉากตอนที่15-16จึงไม่ได้ตัดออกไป เพื่อโยงไปสู่ตอนจบที่สมบูรณ์ รวมทั้งความสัมพันธ์ระหว่างไต๋และดินที่จะดำเนินต่อไปด้วย จึงอยากให้เข้าใจกันตามนี้นะคะ ไม่ได้เปลี่ยนพล็อตปุบปับแต่อย่างใด มันเป็นไปตามพล็อตนะคะทุกท่าน :กอด1:

ขอบคุณค่ะ

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๗ เรื่องของเรา (๒๗-๕-๒๕๕๕) มาแล้วจ้า~
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 27-05-2012 18:19:31

วันนี้เป็นวันอะไรกันค้า
พี่ไต๋ของเจ๊ก็น้ำตาตกในไปคนนึงแล้ว
พี่โซลก็โดนคุณพ่อต่อยอีก
มาม่าไปเลยไป๊ ชิ่วๆ กระซิกๆ
 :sad5: o9

ขอให้สายลมพัดพาเอาความเศร้าโศกของทุกคนให้ผ่านพ้นไปไวๆนะ
คนอ่านคนนี้เอาใจช่วย
 :impress3: :o12:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๗ เรื่องของเรา (๒๗-๕-๒๕๕๕) มาแล้วจ้า~
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 27-05-2012 18:21:55

ดีจัง ทีนี้ก็แค่รอตาต้าจบมอปลาย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๗ เรื่องของเรา (๒๗-๕-๒๕๕๕) มาแล้วจ้า~
เริ่มหัวข้อโดย: zaabbo ที่ 27-05-2012 19:22:49

แล้วทำไมดินถึงรักผู้กองไต๋ไม่ได้อ่ะ??  :sad4: รอติดตามตอนต่อไป  :o12:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๗ เรื่องของเรา (๒๗-๕-๒๕๕๕) มาแล้วจ้า~
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 27-05-2012 19:51:57

 :monkeysad:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๗ เรื่องของเรา (๒๗-๕-๒๕๕๕) มาแล้วจ้า~
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 27-05-2012 20:13:03

ดินต้องมีปมอะไรในใจแน่ๆเลยอ่ะ

ว่าแต่...เรื่องที่พ่อแม่คุยกันกับโซล ตาต้ายังไม่รู้ใช่มั้ยเนี่ย? ถ้ารู้น้องจะเป็นไงหนอ??

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๗ เรื่องของเรา (๒๗-๕-๒๕๕๕) มาแล้วจ้า~
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 27-05-2012 20:14:14

สงสารผู้กองจัง  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๗ เรื่องของเรา (๒๗-๕-๒๕๕๕) มาแล้วจ้า~
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 27-05-2012 21:27:28

อยากรู้อ่ะ
ว่าทำมัยดิน
ถึงรักไต๋ไม่ได้ :z3:

บวกเป็ด

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๗ เรื่องของเรา (๒๗-๕-๒๕๕๕) มาแล้วจ้า~
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 27-05-2012 22:09:01

พี่ดินจะทำร้ายหัวใจตัวเองทำไม มีเหตุผลอะไร
เรื่องพี่โซลกับน้องตาต้าไม่น่าห่วงแล้วเนาะ แค่รอเวลาอีกนิด

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๗ เรื่องของเรา (๒๗-๕-๒๕๕๕) มาแล้วจ้า~
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 28-05-2012 00:10:34

สงสารผู้กองไต๋อ่ะ
พี่ดินทำไมถึงรักไม่ได้ล่ะ
ทำร้ายหัวใจผู้กองไต๋แล้วก็ทำร้ายหัวใจตัวเองด้วยน๊า
อยากให้รักกันรักกัน
แอบเครียดกับพี่โซล
โดนคุณแม่บ่นแล้วยังโดนคุณพ่อชกด้วย
แต่จะมาหลุดฮาก็ตอนคุณพ่อบอกว่า “แสดงว่าก็คิดอยู่” นี้แหละ
เหมือนจะเครียดแต่มันให้ความรู้สึกฮาไปด้วยอ่ะ
นึกว่าคุณแม่น้องตาต้าจะกีดกันเล็กๆแอบตกกะใจ
แต่พอพูดจบก็โล่งใจตามพ่อแม่พี่โซลไป
ความรักของพ่อแม่ก็ยิ่งใหญ่เสมอเนอะ
^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๗ เรื่องของเรา (๒๗-๕-๒๕๕๕) มาแล้วจ้า~
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 28-05-2012 02:10:47

ตอนนี้แอบเศร้านิดๆ  :monkeysad:
แต่เด๋วมันก็กลายเป็นรักใสๆ แล้วใช่ไหมคะ?  o18

 :pig4:นะคะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๘ เพื่อเธอ <<๒๙.๕.๒๕๕๕>> ใกล้จะใสละน้า (>.<)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 29-05-2012 09:38:58

*ใกล้จะใสแล้วค่ะทุกท่าน คนอ่านสู้ๆ :ped149:


It’s Real เดี๋ยวรักเลย


ตอนที่ ๑๘ เพื่อเธอ



โซลออกมาจากห้องหนังสือหลังจากที่ได้พูดคุยตกลงกับแม่ของตาต้าแล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับน้องในเชิงชู้สาว จนกว่าน้องจะเรียนจบและมาพูดคุยกันอีกที ตัวเขาเองรับรู้และทำความเข้าใจกับเรื่องนี้ดีแล้ว และหวังว่าตาต้าก็จะเข้าใจตรงกันด้วย หวังว่านะ

โซลมาหยุดยืนหน้าห้องของน้อง เคาะประตูแค่ครั้งเดียวน้องก็มาเปิดให้อย่างรวดเร็ว สีหน้าเป็นกังวลนั่นทำให้โซลหายใจไม่ทั่วท้อง คำพูดที่เตรียมมาดูจะหายวับไปกับสายลมตั้งแต่เห็นหน้าน้องแล้ว

“เข้าไปคุยกันข้างในนะ”

ตาต้าพยักหน้าก่อนจะเดินนำพี่เข้าไปในห้องนอน แล้วหยุดยืนอยู่กลางห้องหันกลับมาเผชิญหน้าเพื่อจะพูดคุยกันกับพี่ ตาต้าไม่ชอบเลยที่ถูกกันไม่ให้เข้าไปร่วมรับรู้เรื่องราวต่างๆด้วย ทั้งที่เรื่องนั้นมันเกี่ยวกับตัวเขาโดยตรง

“แม่ว่ายังไงบ้างครับพี่โซล แล้วป้าน้ำกับลุงวี…”

ตาต้าพูดค้างไว้แค่นั้นแล้วก็เงียบไป โซลกุมมือน้องแล้วพูดกับน้องด้วยสีหน้าจริงจัง จนตาต้าต้องตั้งใจฟังตามไปด้วย

“ฟังพี่นะตาต้า”

“……….” เด็กดื้อแอบพยักหน้าอย่างเผลอๆ

“ตาต้าไม่ต้องกังวลกับเรื่องอะไรทั้งนั้น พี่คุยเรื่องของเรากับพ่อแม่ของพี่และแม่ของตาต้าแล้ว”

“……………”

“ตอนนี้ตาต้าแค่ตั้งใจเรียนก็พอ หน้าที่ของตาต้าคือการเรียนให้จบ ไม่ต้องคิดเรื่องอื่นให้วุ่นวาย แล้วทุกอย่างมันก็จะดีเอง”

พอพี่ยิ่งพูด คิ้วของคนเป็นน้องก็ยิ่งขมวด เอียงคอมองหน้าพี่แล้วถามกลับงงๆ

“ต้าไม่เห็นเข้าใจ ที่ต้าอยากรู้คือครอบครัวเรายอมให้เราคบกันไหม แต่พี่โซลกลับพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้อ่ะ”

เห็นท่าทางแบบนั้นของน้องแล้วโซลก็แทบอยากจะกลั้นใจตาย เขาจะกล้าบอกน้องไหมว่า…

“ตาต้า จะเป็นอะไรไหมถ้าพี่จะขอให้เราหยุดคิดเรื่องนี้สักพัก”

“อะไร พี่โซลกำลังจะพูดเรื่องอะไรอ่ะ?”

คนเป็นน้องตาโตทันทีที่พี่พูดประโยคนั้นออกมา ให้หยุดคิด หมายถึงอะไร? จะให้ทำอะไรกันแน่!

“พี่รับปากคุณแม่ของตาต้าเอาไว้แล้วว่า ระหว่างที่ตาต้ายังเรียนมัธยมปลายไม่จบ พี่จะไม่สานสัมพันธ์ใดๆกับตาต้า จนกว่าตาต้าจะเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว เราถึงจะคุยกันเรื่องนี้อีกครั้ง เพราะฉะนั้น…”

“พี่ไม่รักต้าแล้วเหรอ?”

ก่อนที่โซลจะได้อธิบายอะไรต่อตาต้าก็แทรกขึ้นมา โซลถึงกับชะงักกับคำถาม ถามว่าไม่รักแล้วอย่างนั้นหรือ ทำไมถึงได้คิดไปถึงขนาดนั้นกัน

“พี่ยังรักตาต้าอยู่ ไม่มีวันไหนที่จะไม่รักหรอก แต่ที่พี่ต้องรับปากไปแบบนั้นเพราะพี่ไม่อยากให้ตาต้าต้องเสียการเรียน อยากให้เรามุ่งมั่นกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้มาก เรื่องของพี่เอาไว้ทีหลังพี่ก็ไม่ว่า เพราะยังไงพี่ก็รักตาต้าไม่เปลี่ยนแปลง”

“แต่พี่ไม่อยากอยู่กับต้านี่นา ต้าอุตส่าห์มาที่นี่ มาหาพี่ที่นี่ แต่พี่กลับไล่ต้ากลับอ่ะ บอกให้ต้าหยุดคิดอ่ะ”

“ตาต้าฟังพี่หน่อยสิ เราเข้าใจไปคนละทางกันแล้วนะ”

“ต้าไม่ฟัง ไม่ฟัง ฮึ่ก…!”

เด็กดื้อใช้มือทั้งสองข้างปิดหูไม่ยอมรับฟังที่พี่จะพูด เมื่อเห็นว่าน้องเริ่มสะอื้น โซลจึงต้องหยุด เดินเข้าไปหยุดตรงหน้าน้อง เชยคางเรียวให้น้องเงยหน้าขึ้นมา มองตากลมใสที่ตอนนี้เริ่มคลอด้วยหยาดน้ำตา ลูบแก้มน้องเบาๆ ก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เหมือนหัวใจของเขาที่มันเต้นเบาลงไปเพราะคำพูดของน้อง

“พี่คงไม่ดีเอง ที่ทำให้ตาต้าเชื่อไม่ได้ว่าพี่รัก แต่ไม่ว่ายังไงพี่ก็จะรอวันที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ถึงแม้วันนั้นตาต้าอาจเลิกรักพี่แล้วก็ได้”

โซลผละเดินออกจากห้อง เด็กดื้อได้แต่มองตาม เขาทำให้พี่รู้สึกไม่ดีอีกแล้ว ทำไมถึงเป็นแบบนี้ตลอดเลยล่ะ

“พี่โซล”



+++++++++++



โซลออกจากห้องน้องมาด้วยความรู้สึกที่เรียกได้ว่าย่ำแย่ ไม่ได้โกรธน้องที่เอาแต่ใจหรอก แต่มันก็อดรู้สึกเสียใจไม่ได้ที่น้องไม่เข้าใจในความหวังดีของเขา

“คงดื้อไม่ยอมฟังอะไรเลยล่ะสิ”

คุณแม่น้องตาต้าที่ออกมาจากห้องหนังสือแล้ว เดินเข้ามาหาโซลแล้วพูดอย่างรู้ทันนิสัยลูกชายตนเอง โซลยิ้มแห้งก่อนจะตอบกลับไป

“ครับ”

“แบบนี้ยังจะรักลูกชายน้าอยู่อีกไหม?” คุณแม่น้องถามกลับมา

“ถึงมากกว่านี้ก็รักครับ”

คำพูดนั้นทำให้คุณแม่น้องถึงกับอมยิ้ม โซลเองก็แอบเขินเหมือนกันที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป จึงได้แต่ทำหน้าเก้อกระดากกับสายตายิ้มๆที่คุณแม่น้องส่งมาให้

“โซลไปพักเถอะไป เดี๋ยวน้าจัดการเอง”



+++++++++++



บอกให้โซลไปพักแล้วคุณแม่ของตาต้าก็เข้ามาในห้องลูกชาย หนุ่มน้อยตาต้านั่งก้มหน้านิ่งอยู่ที่เตียงนอน ไม่รับรู้ว่าแม่เดินเข้ามาหา คุณนิ้งนั่งลงข้างๆคนเป็นลูกก่อนจะถาม

“ทะเลาะกับพี่เขาหรือลูก?”

ตาต้ายังก้มหน้าอยู่ แต่น้ำเสียงอู้อี้ยังตอบแม่กลับมา

“แม่ ทำไมแม่ต้องตั้งเงื่อนไขแบบนั้นด้วย แม่ก็รู้ว่าต้ารักพี่โซล ทำไมแม่ยังให้ต้าแยกกับพี่เขาอีก”

คุณแม่ขยับเข้าไปโอบไหล่เล็กนั้น ก่อนจะพูดคุยกับลูกด้วยน้ำเสียงอาทร กับตาต้าต้องค่อยๆพูด ต้องให้รู้เองว่าตัวเขาผิดตรงไหน บังคับให้เข้าใจแบบคนอื่นไม่ได้ ต้องเอาความใจดีแลกกับความเข้าใจ

“ตาต้ารักพี่โซลใช่ไหมลูก?”

เด็กดื้อพยักหน้า คุณแม่จึงถามต่อ

“แล้วตาต้าไม่รักพ่อกับแม่เหรอ?”

“รักสิครับ!”

คราวนี้หนุ่มน้อยถึงกับต้องรีบเงยหน้าขึ้นมาตอบ แม่จะเข้าใจผิดว่าเขาไม่รักหรือเปล่า

“ถ้ารักแล้วทำไมไม่อยากอยู่กับพ่อแม่ล่ะ?”

คุณแม่ยังถามต่อด้วยน้ำเสียงเดิม ไม่ได้บีบคั้น ทำเหมือนกำลังคุยกันเรื่องทั่วๆไป

“ต้าอยากอยู่กับพ่อแม่นะครับ แต่ต้าก็อยากอยู่กับพี่โซลด้วย…”

น้ำเสียงตอนท้ายของคนตอบเริ่มออดอ่อย คุณแม่มองหน้าลูกชายแล้วยิ้มบาง ลูบแก้มใสเบาๆ ตาต้าเลื่อนมือมากุมทับมือแม่ มองหน้าแม่แล้วบอกเหมือนต้องการความเห็นที่ตรงกัน

“เราย้ายมาอยู่ที่นี่เลยดีไหมแม่ ต้าจะทำงานเก็บเงินสร้างบ้านให้พ่อกับแม่อยู่ เรามาอยู่ที่นี่กันนะ อยู่ใกล้ตากับยายด้วย”

“แล้วตาต้าจะทำอะไรล่ะลูก เรียนยังไม่จบม.ปลายเลยนะ”

คุณแม่ยังถามอย่างใจเย็น ตาต้าที่ถูกถามกลับตรงประเด็นแบบนั้นก็ชะงัก โครงการที่วาดฝันไปเมื่อครู่ดูจะเป็นแค่ความฝันลมๆแล้งๆ

“ต้า… ต้าก็จะเรียนให้จบสิครับ แล้วค่อยหางานทำ” ตอบไม่เต็มเสียงนัก เริ่มรู้ว่าตัวเองเอาแต่ใจอีกแล้ว

“แต่ตอนนี้ยังไม่จบใช่ไหม?”

พยักหน้าหงอยๆ เขาเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย คงมีแต่คนเบื่อกับนิสัยแบบนี้ แม้แต่พี่โซลเองก็ด้วย ยิ่งคิดหน้าก็ยิ่งจ๋อย คุณแม่ลูบผมคนหน้าจ๋อยอย่างปลอบใจ

“ทำวันนี้ให้ดีก่อนดีไหมลูก อนาคตเราค่อยว่ากันนะ”

“แม่…”

เด็กดื้อโผกอดคุณแม่แน่น รู้สึกแย่ที่ทำให้พี่กับแม่ต้องวุ่นวาย คุณแม่โยกตัวเด็กดื้อเบาๆก่อนจะบอกอย่างกระเซ้าลูกชาย

“พี่โซลเขาไม่หนีไปไหนหรอก หรือถ้าเขาจะหนีนะ แม่จะให้พ่อเอาไม้ตะพดไล่ตีพี่เขาให้เลยดีไหม?”

“แม่อ่ะ ต้าไม่ใช่เด็กนะ หลอกอะไรต้าเนี่ย”

“ไม่ใช่เด็กเหรอแบบนี้ ขี้แย เดี๋ยวพี่เขาก็ไม่รัก” คุณแม่ยังล้ออีก คุณลูกเลยออกอาการงอแง

“ฮื้อ~ รักสิ”

“เด็กน้อยจริงๆเล้ย ลูกใครกันนี่”

“ลูกแม่นิ้งครับ”

หนุ่มน้อยตอบกลับมาน้ำเสียงทะเล้น หน้าซื่อๆตาใสๆนี่ล่ะที่ทำให้ท่านแพ้ทางทุกที คุณแม่ถอนหายใจ แพ้ลูกอ้อนเจ้าเด็กดื้อนี่ทุกทีสิน่า

“ขอบคุณนะครับแม่”

ตาต้ากอดแม่แน่นเข้า แม่เข้าใจเขาทุกอย่าง ไม่ว่าเรื่องอะไรแม่ก็มักจะอยู่ข้างเขา จนบางทีตาต้าก็แอบเอาแต่ใจจนเกินขอบเขต เพราะรู้ว่ายังมีคนเข้าข้าง แต่นั่นมันเป็นสิ่งที่ไม่ดีเลย มันทำให้ตาต้าไม่รู้จักโตเสียที แบบนี้โซลจะเอาอยู่ไหมล่ะนี่ หรือจะคอยแต่ตามใจกันจนเหลิง เฮ้อ~ คุณแม่แอบหนักใจ



+++++++++++



พอได้คุยกับแม่แล้วตาต้าก็เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น เข้าใจถึงเจตนาที่ดีของพี่ที่มีต่อตนเอง รู้เลยว่าตนเองเอาแต่ใจแค่ไหน ไม่รู้ว่าพี่จะโกรธมากหรือเปล่าที่ทำตัวไม่ดี ตาต้าจึงมาหาพี่ที่ห้อง เคาะประตูแล้วรออยู่ชั่วครู่พี่ถึงมาเปิดให้ โซลเพิ่งอาบน้ำเสร็จเลยใส่แค่กางเกงและมีผ้าขนหนูพาดบ่า เด็กดื้อไม่กล้ามองหน้า เวลาทำผิดทีไรมักจะก้มหน้าอยู่ตลอด โซลรั้งแขนเรียวให้เข้ามาด้านใน แล้วจะพาไปนั่งที่โซฟา แต่ตาต้าก็ขืนตัวไว้ มือเรียวแตะมือพี่ที่จับแขนตนเองอยู่ ขยับเข้าไปชิดตัวพี่แล้วกอดเอวหนาไว้หลวมๆ ก่อนจะซบหน้าลงบนแผงอกเปลือยเปล่า

“พี่โซล ต้าขอโทษนะ”

วิธีการอ้อนฉบับตาต้านี่ทำให้เขาใจสั่นได้ทุกทีสิน่า ที่อาบน้ำมานี่รู้สึกว่ามันจะเริ่มร้อนอีกแล้ว วิ่งกลับไปอาบอีกทีตอนนี้จะทันไหม? โซลก็คิดไปเรื่อย เบี่ยงเบนความสนใจของตนเองไม่ให้จมจ่ออยู่กับร่างกายเพรียวบางที่กอดเกี่ยวตนเองอยู่ กลิ่นหอมประจำตัวน้องมันช่างรบกวนจิตใจดีแท้

“พี่ไม่โกรธตาต้าหรอก พี่โกรธตัวเองมากกว่าที่ทำให้ตาต้าคิดไปได้แบบนั้น”

“ไม่เอาสิ ต้าต่างหากที่ไม่ดี พี่โซลดีทุกอย่างเลย”

เด็กดื้อว่าอย่างนั้น โซลหัวเราะในลำคอกับการเอาใจเขาแบบแปลกๆของน้อง แขนแกร่งเลื่อนไปโอบกอดน้องบ้าง แล้วถามกลับทั้งรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า

“ดีขนาดนั้นเลย”

“อื้อ เพราะพี่โซลดีขนาดนี้แหละ ต้าถึงได้รัก”

‘จะอ้อนกันไปถึงไหนครับน้องชายที่น่ารัก แค่นี้พี่ก็หลงเราจะแย่แล้ว’

ทั้งสองคนยังยืนกอดกันนิ่งอยู่แบบนั้น เหมือนอยากจะซึมซับช่วงเวลาที่มีอยู่ให้มากที่สุด ไม่ได้จะจากกันไปไกล หรือไม่ได้พบกันอีก แต่ถึงอย่างไรในความรู้สึกมันก็เหมือนห่างกันแสนไกลอยู่ดี

“พี่โซล” ตาต้าที่กอดพี่เงียบอยู่นานเอ่ยเรียกพี่ขึ้นมา

“ครับผม” โซลขานรับแล้วกดจูบหน้าผากเนียน กระชับอ้อมกอดมากขึ้น

“คิดถึงต้าบ้างนะ”

จังหวะหัวใจโซลกระตุกเล็กๆกับคำขอนั้น เขาหรือจะไม่คิดถึง

“ทุกลมหายใจเลยครับ”

“เวอร์จัง”

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ริมฝีปากกลับยิ้มกว้าง ถ้าคิดถึงต้าทุกลมหายใจจริงๆก็ดีสิ



TBC


•   ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ สั้นไปนิดเนาะ แต่ตอนหน้ารู้สึกจะยาวมาก ทำไมมันไม่เท่ากันไม่รู้(= =)

•   บวกให้ทุกบวกค่า :L2:

•   ใกล้แล้วๆ ย้ำกันอีกรอบ คนเขียนก็ดีใจที่มันกำลังจะใสแบ๊วเหมือนกัน เขียนฉากที่บีบคั้นจิตใจแล้วก็จิตตก ต้องวิ่งไปอ่านน้องคูล-มินย้อมใจ55

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๘ เพื่อเธอ <<๒๙.๕.๒๕๕๕>> ใกล้จะใสละน้า (>.<)
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 29-05-2012 12:32:28

ตาต้าเด็กดื้อเนอะ
 :-[
แต่พี่โซลกับคนอ่านก็รักตาต้ามากๆเลย
 :กอด1:
หมดไปอีกเรื่อง โล่งอกโล่งใจกันไป

แต่พี่ไต๋ของพี่ล่ะค้าวันใหม่
ชาตินี้จะได้น้องดินเป็นแควนมั้ยเนี่ย
 :sad4:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๘ เพื่อเธอ <<๒๙.๕.๒๕๕๕>> ใกล้จะใสละน้า (>.<)
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 29-05-2012 12:47:50

รอตอนใสใส :z2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๘ เพื่อเธอ <<๒๙.๕.๒๕๕๕>> ใกล้จะใสละน้า (>.<)
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 29-05-2012 14:26:18

เด็กดีมีหน้าที่เรียน ผู้ใหญ่ดีก็มีหน้าที่รอไป

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๘ เพื่อเธอ <<๒๙.๕.๒๕๕๕>> ใกล้จะใสละน้า (>.<)
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 29-05-2012 14:47:48

พี่โซลต้องรอจนเหนียงยานหรือเปล่า กว่าต้าจะโต
โตแล้วความคิดก็เปลี่ยนไปด้วย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๘ เพื่อเธอ <<๒๙.๕.๒๕๕๕>> ใกล้จะใสละน้า (>.<)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 29-05-2012 15:03:44

มอปลายแปบเดียวก็จบแล้ว ตาต้า

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๘ เพื่อเธอ <<๒๙.๕.๒๕๕๕>> ใกล้จะใสละน้า (>.<)
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 29-05-2012 15:04:17

ต้องแยกกันตาต้าไม่คิดถึงพี่โซลแย่หรือ แล้วน้องจินนี่อีก

+1+เป็ดให้กำลังใจน้องตาต้า

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๘ เพื่อเธอ <<๒๙.๕.๒๕๕๕>> ใกล้จะใสละน้า (>.<)
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 29-05-2012 18:14:19

อดทนไว้พี่โซล น้องตาต้า >_<

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๘ เพื่อเธอ <<๒๙.๕.๒๕๕๕>> ใกล้จะใสละน้า (>.<)
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 29-05-2012 19:40:45

น่ารักจริง :impress2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๘ เพื่อเธอ <<๒๙.๕.๒๕๕๕>> ใกล้จะใสละน้า (>.<)
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 29-05-2012 22:57:56

หลังจากไม่ได้เข้ามาอ่านนิยายในเล้านานมากกกกกก เพราะติดการเรียนแสนหนักหน่วง
 แต่พอเข้ามาดู อ้ะ อุ้ อ้ะ เอ้ะ! นิยายของคุนวันใหม่อัพ ! บุ้งก้อจิ้มปั๊บๆๆๆ โอ๊ววว บร๊ะ อัพเยอะเรยย สนุกมากกกกกก ทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้ TT'
  รอตอนต่อไปนะคะ แค่นี้บุ้งก้อนอนเรียน ตาหลับแล้ว
(บุ้งเวิ่นยาวเว่อร์!!)

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๘ เพื่อเธอ <<๒๙.๕.๒๕๕๕>> ใกล้จะใสละน้า (>.<)
เริ่มหัวข้อโดย: zaabbo ที่ 30-05-2012 01:59:19

อิอิ แอบหวานนะเนี่ย ถึงสั้นแต่ก็มีความสุขที่ได้อ่าน ขอบคุณนะครับ  :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๘ เพื่อเธอ <<๒๙.๕.๒๕๕๕>> ใกล้จะใสละน้า (>.<)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 30-05-2012 04:51:49

พี่โซลคงไม่แก่เกินไปนะ...  :laugh:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน ::๓๐.๕.๒๕๕๕::
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 30-05-2012 23:35:07

ถามถึงพี่ไต๋ พี่ไต๋ก็มา :m19:



It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน



โรงพยาบาล

พิมพิกาที่รับหน้าที่เฝ้าไข้พี่ชายในวันนี้เปิดประตูเข้ามาในห้อง สังเกตคนเป็นพี่ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอ่าน
หนังสือพิมพ์อยู่บนเตียงแล้วแอบยิ้ม ก็ทุกทีที่มีคนเปิดประตูห้องเข้ามาพี่ชายของเธอก็รีบชะเง้อมองใน
ทุกครั้งไปน่ะสิ แต่พอถูกจับได้ก็ทำเป็นเฉไฉไม่รู้ไม่ชี้ รู้หรอกว่ารอใครอยู่

“พักนี้ไม่เห็นผู้กองเขามาเยี่ยมพี่เลยเนอะ ท่าทางเขาจะงานยุ่ง”

น้องสาวแกล้งเปรยขึ้นมา ดินยังเงียบไม่มีปฏิกิริยาตอบรับอย่างเคย นิ่งให้ได้ตลอดนะ

“พี่ดินไม่คิดถึงพี่ผู้กองเขาบ้างเหรอ?”

ดินสะดุดกับคำถามของน้อง ก่อนจะปรับสีหน้ามานิ่งเหมือนเคย แล้วติงคำพูดของน้องสาว

“ถามอะไรแปลกๆ”

“เอ้า! คนมันเคยเจอหน้ากันทุกวัน อยู่ๆเขาก็หายไปไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้ ไม่สงสัยบ้างหรือไงว่าเขา
หายไปไหน ไปทำอะไรแบบนี้น่ะ”

“อยากรู้ก็โทรไปถามเขาสิ”

คนเป็นพี่ชายยังตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่เปลี่ยน

“เออ จริงด้วย ในมือถือพิมพ์เมมเบอร์ผู้กองเขาไว้ด้วยนี่”

พิมพิกาแกล้งรับมุก ไปหยิบมือถือของตนเองมาทำท่าจะกดโทรไปถามไตรภพจริงๆ แต่พอสบสายตา
กับพี่ชายเท่านั้นล่ะ ถึงกับสะดุ้งในใจ

“ไปให้เบอร์กันตอนไหน?” ดินถามน้องเสียงเข้มงวด เข้มทั้งน้ำเสียงทั้งสีหน้า

“ก็… แหม~ พี่ชายคะ น้องโตเป็นสาวแล้วนะคะ มันก็ต้องมีหนุ่มมาติดพันกันบ้างแหละเนาะ”

คนเป็นน้องแกล้งเฉไฉ แต่พอเห็นว่าพี่มีสีหน้าจริงจัง เลยต้องหยุดทำทะเล้น ไม่อย่างนั้นอาจจะโดน
เทศนากัณฑ์แปดให้ฟังเอาได้

“อุ้ย! ไม่เห็นต้องทำหน้าดุเลย ก็เผื่อมีเหตุฉุกเฉินอะไรเราจะได้เรียกผู้กองเขาได้ไงคะ มีเบอร์เขาไว้ไม่
เห็นเสียหาย”

ดินหรี่ตามองน้องสาวที่ไหลไปได้เรื่อยๆ คำพูดของน้องนี่ลอกคนๆนั้นมาทุกเม็ดเลย ต้องสอนกันมาแน่ๆ
พิมพิกาที่ถูกพี่ชายส่งสายตาพิฆาตให้เลยเลี่ยงไปเปิดทีวี พอเห็นน้องเปิดทีวีแล้วต่อดูดีวีดี ดินก็แทบ
อยากเอาหมอนปิดหู มาเฝ้าเขานี่ก็เอาแต่หนังเกาหลีมาให้เขาดู ไอ้กับดักรักสะดุดใจนายซู่ซ่าอะไรไม่รู้
เขาอยากดูคุณชายตำระเบิดมากกว่านะ ไอ้ตุ๊ดจี่น่ะ ฮาดี

หลังจากจัดการเปิดหนังเรื่องโปรดเอาไว้พิมพิกาก็เดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงคนป่วย มองหน้าพี่ชาย
แล้วถามอย่างจริงจัง

“พี่คะ พิมพ์ถามจริงๆนะ”

ดินขมวดคิ้วเล็กๆกับท่าทางของน้อง ก่อนจะนิ่งฟังคำถาม

“พี่ชอบผู้กองไตรภพเขาบ้างไหม?”

หมัดขวากลางลำตัวที่พิมพิกาส่งมาทำเอาหนุ่มหน้าเข้มถึงกับสำลักอากาศ มองหน้าน้องสาวเหมือนเห็น
ตัวประหลาด ทำไมถึงพูดเรื่องนี้ได้หน้าตาเฉยขนาดนี้กัน

“ไม่ใช่ว่าพิมพ์จะดูไม่ออกนะ ความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับผู้กองน่ะ แค่เห็นสายตาผู้กองเขาก็รู้แล้วว่าคิด
ยังไงกับพี่”

“ไร้สาระน่าพิมพ์ พูดแบบนี้ผู้กองเขาจะเสียหายได้นะ คนเขามีน้ำใจดีเรากลับมองไปเป็นอื่นแบบนี้น่ะ”

ดินเบี่ยงประเด็น แต่พิมพิกาไม่ยอมปล่อยผ่าน ยังดึงพี่ชายกลับเข้ามาสู่ประเด็นร้อนที่ตนเองเป็นผู้เริ่ม

“ไม่ใช่แค่พิมพ์หรอกนะ แม้แต่แม่เองก็ยังรู้เลย”

“แม่บอกเหรอ?”

คาวนี้หนุ่มหน้าเข้มแทบจะเปลี่ยนเป็นหน้าซีดเมื่อน้องเอ่ยถึงมารดา ถ้าแม่ของเขารู้เรื่องนี้เข้าจริงๆ ท่าน
จะรู้สึกอย่างไรกัน

“เปล่า แต่พิมพ์ว่าใครๆเขาก็ดูออกกันทั้งนั้นแหละพี่ หรือว่า…พี่ดูไม่ออก?”

ดินถึงกับนิ่งไปกับคำถามชี้นำของน้อง เขาน่ะยิ่งกว่าดูออกอีก

“ผู้กองเขาก็เป็นคนดีน้า คอยดูแลพี่ตลอดเลย ตอนที่พี่ฟื้นขึ้นมาน่ะ พิมพ์แอบเห็นผู้กองเขาน้ำตาคลอ
ด้วย รู้เลยว่าเขาต้องรู้สึกพิเศษกับพี่แน่ๆ ทั้งยังช่วยเรื่องคดีความอีก จะหาคนดีๆอย่างนี้ได้ที่ไหนกัน พี่
ว่าไหม?”

“เราพูดเหมือนเรื่องนี้มันเป็นเรื่องปรกติธรรมดาอย่างนั้นล่ะ”

“แล้วมันไม่ปรกติตรงไหนล่ะคะ” พิมพิกาถามเหมือนไม่รู้ จนดินต้องเอ่ยเรียกน้องเสียงหนัก

“พิมพ์…”

“พี่ดิน ถ้าพี่จะทำเพื่อตัวเองบ้างมันก็ไม่ผิดหรอกนะ พิมพ์รู้ว่าพี่รักครอบครัว พี่ทำทุกอย่างพี่ก็ต้องนึกถึง
ครอบครัวมาเป็นอันดับแรก เราทุกคนในบ้านรู้ดี พี่อยากให้ทุกคนอยู่กันอย่างมีความสุข พวกเราก็อยาก
ให้พี่มีความสุขเหมือนกันนะ”

“พิมพ์ไม่เข้าใจ มัน…”

เมื่อไม่เห็นประโยชน์ที่จะบอกอะไรกับน้องสาว ดินจึงหยุดต่อปากต่อคำ เพราะหากว่ายิ่งพูดเรื่องมันก็ยิ่ง
เข้าตัวเขามากขึ้น ชายหนุ่มถอนหายใจยาว ก่อนจะพับหนังสือพิมพ์ที่ถือค้างอยู่ แล้ววางไว้ที่โต๊ะข้างหัว
เตียง ขยับลงนอนตะแคงหันหลังให้น้องสาว เลิกสนใจน้องแต่เพียงเท่านี้

“น่าสงสารผู้กองเขานะ ทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อใครบางคนขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่สนใจไยดี เฮ้อ เป็นพิมพ์นะ
คงเลิกรักคนๆนั้นไปแล้วล่ะ” คำพูดลอยลมของน้องสาวยังลอยมากวนอีก

“เพ้อเจ้อ”

ดินตอบกลับสั้นๆ พิมพิกาส่ายหน้ากับความเข้าใจยากของพี่ชาย เมื่อเห็นว่าพี่ไม่สนใจตนเอง
แล้วพิมพิกาจึงลุกไปดูหนังที่ตนเองเปิดเอาไว้ ดินนอนคิดอะไรเพลินๆเสียงโทรศัพท์มือถือของน้องสาว
ก็ดังขึ้น และมันก็ยังดังอยู่อย่างนั้น ดินจึงต้องหันกลับมามองหาน้อง เห็นว่าเจ้าตัวเขาไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิม
น่าจะเข้าห้องน้ำ โทรศัพท์เจ้าปัญหานั้นวางอยู่ข้างเตียงเขานี่เอง ดินจึงต้องตะโกนบอกน้องสาว

“พิมพ์ โทรศัพท์”

“พี่ดินรับให้หน่อย”

เสียงของน้องดังมาจากในห้องน้ำ ดินจึงต้องขยับลุกและคว้ามือถือน้องมาดู ก่อนที่จะชะงักกับชื่อบน
หน้าจอ

‘ผู้กองไตรภพ’

แต่ไม่รู้ว่าชะงักอีท่าไหนมือถึงได้เผลอไปกดวางสาย พอชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอหายวับแล้วถึงเพิ่งรู้ว่า
ตัวเองทำอะไรลงไป

“อ้าว?”

ดินเผลออุทานกับความป้ำเป๋อของตนเอง พิมพิกาออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินมาหาพี่ชายที่กำลังนั่ง
งวยงงกับตัวเอง

“ใครโทรมาน่ะพี่ดิน?”

“ไม่รู้สิ พี่เผลอตัดสายไปแล้ว”

ดินบอกปฏิเสธหน้าตาย พิมพิกามองโทรศัพท์ของตนเองก่อนจะกดดูสายที่โทรเข้าเมื่อครู่ ริมฝีปากคน
เป็นน้องเปิดยิ้ม มองหน้าพี่ชายล้อๆ คนเป็นพี่ก็ยังทำเฉย ทั้งที่ในใจมันไม่ได้เฉยอย่างหน้าตาเลยแม้แต่
น้อย

พิมพิกาวางโทรศัพท์ไว้ที่ข้างเตียงพี่เหมือนเดิม ก่อนจะไปหยิบรีโมตมาเปลี่ยนทีวีเป็นช่องปรกติ แล้ว
เอามาให้พี่ชาย ดินลอบมองมือถือของน้องที่ยังเงียบสนิทอยู่ เขาไม่ได้รอนะ แค่… แค่อะไรล่ะ?

“พี่ดิน เดี๋ยวพิมพ์ลงไปรอพ่อข้างล่างนะ น่าจะมาแล้วล่ะ”

เป็นอันรู้กันว่าใกล้เที่ยงลุงสนจะเอาอาหารกลางวันมาให้ลูกทั้งสองคน แม้พิมพิกาจะบอกว่าหาซื้อเอา
ใกล้ๆโรงพยาบาลก็ได้ แต่ป้าพิศก็ยังยืนยันจะทำมาให้ ทั้งสองคนพี่น้องก็เลยแล้วแต่แม่

“อือ”

คำบอกกล่าวของน้องสาวเรียกสติสตังของดินให้กลับมา เมื่อครู่มันลอยไปไหนแล้วน่ะ

“พี่ดิน”

พิมพิกาที่กำลังจะเดินไปที่ประตูหยุดเท้าแล้วหันมาเรียกพี่ชาย

“หือ?”

“โทรศัพท์พิมพ์อ่ะ ใช้ได้นะ พิมพ์ไม่ว่าหรอก”

“อะไรของเราน่ะ” ดินตีหน้าเคร่งกับคำพูดล้อเลียนของน้องสาว

“เปล่าค่า ไปแล้ว”

คนเป็นน้องหัวเราะคิกคักออกจากห้องไป ดินเหลือบมองมือถือที่ยังนิ่งสนิทอีกครั้ง ทำเป็นไม่สนใจมัน
อยู่สักพัก แต่มันก็ยังเงียบอยู่ เดี๋ยวสิเราไม่สนใจมันไม่ใช่หรือ แล้วจะใส่ใจทำไมว่ามันเงียบหรือมันดัง
บ้าชะมัด!

สุดท้ายหนุ่มหน้าเข้มก็หยิบมือถือเครื่องบางของน้องสาวขึ้นมา แล้วนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น หัวคิ้วเข้มเริ่ม
ขมวดปมแทบจะเป็นโบว์ และแล้ว… ก็วางมันเอาไว้ที่เดิม

‘จะโทรไปทำไมกันล่ะ มีธุระอะไรอย่างนั้นหรือ? ก็ไม่มีนี่นะ อืม ไม่มีอะไรสักหน่อย’

ดินล้มตัวลงนอนแล้วห่มผ้า หันหลังให้โทรศัพท์มือถือเครื่องนั้น และไม่สนใจมันอีก



+++++++++



หลังจากนั้นอีกไม่กี่วันดินก็ได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลกลับมาพักฟื้นที่บ้านได้ และวันนั้นก็ยัง
ไร้วี่แววของนายตำรวจหนุ่ม โทรศัพท์ของดินมันก็แหลกไปกับอุบัติเหตุไปแล้ว ถ้าจะมีใครโทรหาเขา…

ดินรีบสลัดความคิดแปลกๆออกจากหัว ทำไมพักนี้เขาถึงได้คิดอะไรสับสนวุ่นวายไปหมด หรือเป็น
ผลกระทบมาจากอุบัติเหตุกันนะ

ดินเพิ่งกลับมาที่ไร่รณวีร์ แต่ตาต้าก็ต้องจากไปอีกแล้ว พอจินนี่รู้ว่าพี่ชายคนสนิทจะกลับบ้าน หนูน้อยก็
คอยแต่จะอยู่ติดพี่ไม่ห่างไปไหน เกเรไม่ยอมไปเรียนบัลเล่ที่ต้องเรียนทุกวันหยุดด้วย ก็พี่จะไม่อยู่แล้วนี่
อะไรมันจะสำคัญกว่าการได้อยู่กับพี่ตาต้านานๆล่ะ

หลังทานข้าวเย็นมักเป็นเวลารวมตัวของครอบครัว อยู่พูดคุยกันสักพักก่อนจะขึ้นห้องของแต่ละคน
ตอนนี้น้องจินนี่ดูจะเป็นศูนย์กลางของวงสนทนา เพราะหนูน้อยเปิดฉากออดอ้อนไม่อยากให้พี่ตาต้า
กลับบ้าน

“พี่ตาต้าไม่ไปไม่ได้เหรอคะ พ่อขา ให้พี่ตาต้าอยู่กับเราไม่ได้เหรอคะ?”

เสียงเล็กๆนั้นอ้อนออด นั่งบนตักพี่ชายคนสนิทแล้วกอดซบพี่ ดวงตากลมโตมองคุณพ่อขาอย่างร้องขอ
พรุ่งนี้ตาต้าก็จะกลับกรุงเทพฯแล้ว จินนี่เลยอ้อนมากกว่าปรกติ

“พี่ตาต้าเขากลับบ้านไปเรียนหนังสือนะคะจินนี่ เหมือนจินนี่ไงคะ เดี๋ยวเปิดเทอมจินนี่ก็ไปโรงเรียนแล้วนี่
ใช่ไหม?”

โซลพยายามล่อหลอก จินนี่เอียงคอคิดตามที่คุณพ่อขาพูด แต่ไม่ใช่จะยอมจำนนง่ายๆ

“ถ้างั้น… พี่ตาต้าก็มาเรียนกับจินนี่ก็ได้นี่คะ เราจะได้ไปโรงเรียนด้วยกันไงคะ”

น้องจินนี่ยังเสนอทางออกให้พี่ชายได้เลือก สีหน้าและแววตาคาดหวังกับสิ่งที่เสนอไป ตาต้ายิ้มบางลูบ
ศีรษะน้องแผ่วเบา เขาต้องคิดถึงน้องมากแน่ๆ อยู่ด้วยกันทุกวันขนาดนี้ ผู้ใหญ่ในวงสนทนามองสองพี่
น้องที่กอดกันเงียบๆแล้วพลอยสงสารเด็กน้อยทั้งสอง คุณแม่ของตาต้าจึงเป็นคนเสนอแนวทางอื่นให้
น้องจินนี่

“ถ้าจินนี่คิดถึงพี่ตาต้า จินนี่ก็โทรคุยกันกับพี่ตาต้าก็ได้นี่คะ หรือถ้าพี่ตาต้าปิดเทอมย่าจะพาพี่ตาต้ามา
เยี่ยมดีไหมคะลูก?”

จินนี่ฟังที่ย่านิ้งพูดแล้วเงยหน้ามองพี่ชาย ก่อนจะหันไปมองคุณพ่อ แล้ววกกลับมาหาย่านิ้งอีกครั้ง เอ่ย
ถามย่านิ้งเสียงเบา

“แล้ว… ถ้าจินนี่จะให้คุณพ่อขาพาไปหาพี่ตาต้าได้ไหมคะ?”

คุณย่านิ้งเงียบไปกับคำถามของหนูน้อย เพิ่งจะห้ามคนเป็นพ่อไม่ให้สานสัมพันธ์ใดๆกับตาต้า แต่นี่คน
เป็นลูกกลับอ้อนอยากให้คุณพ่อพาไปหาพี่ตาต้า แล้วแบบนี้คุณย่านิ้งจะทำยังไงล่ะคะจินนี่

“ได้ไหมคะย่านิ้ง?”

เด็กหญิงตัวน้อยยังรอคำตอบ สมกับที่เป็นพี่น้องคนสนิทจริงๆ อ้อนได้เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน คุณย่านิ้ง
ลอบถอนหายใจก่อนจะบอกกับน้องจินนี่น้อยอย่างยอมยกธงขาว ใจอ่อนให้กับสายตาเว้าวอนของเด็ก
น้อยน่ารัก

“ก็ได้ค่ะ จินนี่จะให้คุณพ่อขาพาไปหาพี่ตาต้าก็ได้ค่ะลูก”

“เย้! ถ้างั้นๆ จินนี่จะไปหาพี่ตาต้าที่กรุงเทพนะคะ พี่ตาต้าอยู่กรุงเทพคนเดียวก็ไม่ต้องเหงานะคะ เดี๋ยว
จินนี่จะไปหาน้า~”

จินนี่น้อยออกอาการดีใจมากมาย รีบบอกกับพี่ชายเสียงรัว ตาต้ายิ้มให้น้อง กอดตัวเล็กป้อมนั้นโยกกาย
ไปมา

“ครับผม พี่จะรอนะ”

“ค่า~”

สองพี่น้องกอดกันกลม ผู้ใหญ่ที่นั่งมองแล้วก็ยิ้มเอ็นดู ถึงคุณแม่ของตาต้าหรือคุณย่านิ้งของน้องจินนี่จะ
แอบหนักใจเล็กๆกับสิ่งที่รับปากเด็กหญิงตัวน้อยไป แต่พอเห็นว่ามันทำให้ทั้งเด็กหญิงและลูกชายของ
ตนเองยิ้มได้อย่างมีความสุข เธอก็ได้แต่คิดว่ามันไม่ได้หนักหนาอะไรกับการยอมให้กับเรื่องเล็กน้อย
เท่านี้

ตาต้าเหลือบมองหน้าพี่ที่แอบยิ้ม โซลได้แต่แอบคิดในใจ ความไร้เดียงสาของเด็กก็ช่วยเขาได้
เหมือนกันนะนี่



++++++++++++



ท่าอากาศยานประจำจังหวัด

วันเดินทางกลับของตาต้ามาถึง สมาชิกทุกคนในบ้านตามมาส่งกันถึงสนามบิน รวมทั้งพี่ดินกับพี่พิมพ์
แล้วก็พี่ผู้กองไต๋ของตาต้าด้วย อรณีเองก็จะกลับเที่ยวบินเดียวกัน หลังจากให้สามีล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
หลายวัน คุณรณวีร์กับคุณน้ำทิพย์ยังจะอยู่ช่วยโซลเคลียร์งานที่ไร่สักพักก่อนจะตามไปเลี้ยงน้องพูห์
หลานชายตัวน้อยที่เมืองกรุง

เมื่อใกล้เวลาเที่ยวบินจะออก ตาต้าจึงร่ำลากับทุกคน จินนี่ที่นั่งเก้าอี้ข้างพี่ยังกอดแขนพี่ไว้ไม่ปล่อย คุณ
รณวีร์จึงเข้ามาอุ้มหลานสาวตัวน้อยออกมา จินนี่เอนศีรษะพิงซบคุณปู่ สีหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้
ตาต้าเข้าไปจับมือน้องน้อย

“ถึงกรุงเทพฯแล้ว พี่จะโทรหานะคะ”

เด็กหญิงพยักหน้าเบาๆรับรู้ ตาต้าหอมแก้มน้องก่อนจะผละมา น้ำตาเม็ดโตของเด็กหญิงตัวน้อยก็ร่วง
ผล็อยทั้งสะอื้นฮัก คุณปู่จึงต้องพาออกไปเดินบริเวณรอบๆนั้นให้หนูน้อยหยุดร้องไห้ เดี๋ยวจะพาเอา
พี่ชายคนสนิทร้องตามไปด้วย

“ไม่ลืมอะไรนะ” โซลเข้ามาถามความเรียบร้อยกับน้อง

“หึ!” ตาต้าส่ายหน้า ไม่ได้ตอบเป็นคำพูดเพราะพยายามที่จะไม่ร้องไห้ตามน้องสาวอยู่

“เดินทางปลอดภัยนะลูกตาต้า”

“ขอบคุณครับป้าน้ำ”

ตาต้าไหว้ขอบคุณคุณน้ำทิพย์ บอกขอบคุณทุกคนที่มาส่ง ก่อนจะเดินตามคุณแม่ไปขึ้นเครื่อง โซลมอง
ตามแผ่นหลังน้องไม่ได้ละสายตาไปไหน ก่อนจะทำหน้างง เมื่อน้องหยุดเดินนิ่งอยู่กับที่ หันกลับแล้ววิ่ง
ย้อนกลับมาหาเขาหน้าตาตื่น

“พี่โซล ต้าลืม!”

สีหน้าแตกตื่นของน้องทำให้โซลออกอาการตกใจตามไปด้วย

“หือ ลืมอะไรล่ะ พี่ก็บอกแล้วว่าให้ดูดีๆ แล้วนี่จะทันไหม เครื่องก็จะออก…!”

จุ๊บ!

ตาต้าเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบพี่เร็วๆ ก่อนผละออกมายิ้มทะเล้น

“ได้ละ”

โซลมองหน้าเด็กดื้ออึ้งๆ มือหนารั้งเอวบางเข้ามาชิดกาย โน้มใบหน้าลงไปกดจูบริมฝีปากอมชมพูหนัก
หน่วง แต่ละคนที่มาส่งต่างเบือนหน้าไปคนละทิศละทาง ยังดีที่จินนี่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย

โซลจูบน้องจนพอใจแล้วจึงผละออกมามองตาใสๆ

“เด็กดื้อ เล่นซนจนหยดสุดท้ายเลยนะ”

ตาต้าอมยิ้ม กอดพี่แล้วบอกคำรักกับอกข้างซ้ายที่ตนเองซบอยู่

“ต้ารักพี่โซล”

“พี่ก็รักตาต้า อีกไม่นานเราจะได้อยู่ด้วยกัน”

“ครับ อีกไม่นาน”

โซลกดจูบหน้าผากเนียนอีกครั้งก่อนจะปล่อยน้องจากอ้อมแขน

“ตาต้า รีบมาเร็วลูก”

คุณแม่ที่ยืนมองสถานการณ์ล่อแหลมเมื่อครู่เอ่ยเรียก เมื่อทางสนามบินประกาศเรียกอีกครั้ง ตาต้าก้าว
ถอยหลังยาวๆโบกมือให้ทุกคนที่มาส่ง

“อย่าลืมคิดถึงต้าบ้างน้า~”

ทางฝั่งคนมาส่งก็โบกมือตอบหนุ่มน้อยที่หันกลับแล้ววิ่งตื๋อไปหาคุณแม่อย่างเร็วไว ก่อนเดินเข้าประตูก็ยัง
โบกมือลาอีกรอบ โซลมองน้องที่เดินเข้าไปด้านในแล้วถอนใจเบาๆ ย้ำกับตนเองเอาไว้ว่า

‘อีกไม่นาน’



+++++++++++



ขบวนที่มาส่งตาต้าทยอยออกมาจากอาคารสนามบินเพื่อจะกลับไร่ ไตรภพที่มองหนุ่มหน้าเข้มมาตั้งแต่
เจอกันในสนามบินแล้วเดินตามออกมาติดๆ รั้งแขนคนที่เดินไล่หลังเพื่อนเอาไว้

“ดิน เดี๋ยว…”

ดินชะงักเมื่อข้อมือถูกจับเอาไว้ มองหน้าเจ้าของมือที่จับด้วยใบหน้านิ่งเฉย เมื่อมีโอกาสแล้วไตรภพจึงรีบ
บอก

“ขอโทษนะที่ผมไม่ได้ไปรับคุณออกจากโรงพยาบาลน่ะ พอดีผมติดงานนิดหน่อย”

“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ”

สีหน้าดินยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิมแม้แต่น้อย จนคนบอกใจแป้ว เขาไม่คิดถึงเราบ้างเลยหรือไงนะ

“กลับรถผม” ไตรภพเสนอแกมร้องขอ

“แต่ผมมารถนาย”

ดินตอบกลับเสียงนิ่งดังเคย นายตำรวจหนุ่มมองใบหน้าที่แสนเรียบเฉยของคนตรงหน้าแล้วยกมือยอมแพ้

“ก็ได้ ผมเข้าใจละ”

ไตรภพก้าวถอยหลัง ทิ้งสายตาและสีหน้าเศร้าไว้ก่อนจะหันกลับ กำลังจะผละไป แต่แขนก็ถูกดึงไว้
เสียก่อน หันกลับมามองคนที่ดึงแขนตนเองไว้ เก็บสีหน้าและแววตาเปี่ยมความหวังไว้ให้มิดชิดที่สุด ดิน
นิ่งอยู่อย่างนั้นชั่วครู่ก่อนจะพูด

“รถคุณอยู่ไหน?”



+++++++++++



หลังจากที่ทุกคนกลับไร่รณวีร์กันไปแล้ว แต่ดินกลับหายตัว ลุงสนถามลูกสาวก็ได้ความว่าดินไปกับผู้
กองไตรภพ เมื่อเห็นว่ามันมืดค่ำลูกก็ยังไม่ติดต่อมาทั้งที่ก็มีโทรศัพท์ใช้แล้ว ไม่คิดว่าพ่อแม่จะเป็นห่วง
บ้างหรืออย่างไร เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นมันไว้ใจใครไม่ได้หรอก ลุงสนบ่นให้พิมพิกาได้ยิน หญิงสาว
จึงต้องโทรตามพี่ชายอย่างเร่งด่วน กัณฑ์เทศบทที่หนึ่งเริ่มแล้ว

คนที่รับโทรศัพท์กลับเป็นไตรภพไปเสียได้ พิมพิกามึนเล็กๆก่อนจะถามหาพี่ชาย

“ดินเขาหลับไปแล้วน่ะครับ”

“หลับ?”

พิมพิกาทวนคำงงๆ พี่ชายเธอนี่นะหลับไปแล้ว นี่มันเพิ่งจะสามทุ่มเองนะ ขณะที่คิดอย่างแปลกใจ
ไตรภพก็บอกสำทับมาอีก

“บอกคุณพ่อด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพาดินไปส่งเอง อ้อ! บอกโซลด้วยนะครับว่าดิน
ขอลางานพรุ่งนี้หนึ่งวัน”

“เอ่อ… ค่ะ”

พิมพิการับคำงงงันกว่าเดิม เกิดอะไรขึ้น พี่ชายเธอถึงยอมนอนค้างที่บ้านคนอื่น โดยเฉพาะบ้านคุณ
ตำรวจคนนั้น อะไร ยังไงกัน น้องสาวงงแล้วนะพี่ชาย!!?



++++++++++++


ต่อด้านล่างค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน ::๓๐.๕.๒๕๕๕::
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 30-05-2012 23:36:46

กรุงเทพมหานคร

โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งที่ตาต้าเรียนอยู่ ก่อนโรงเรียนเลิกตาต้ากับเพื่อนในกลุ่มที่ประกอบไปด้วย

อะดิว เด็กหนุ่มหน้าตี๋ ผิวขาว ตัวผอมสูง พูดจาสุภาพ และเป็นมิตร

ปอมปอม เพื่อนรุ่นน้องที่อายุห่างกันสามปี เด็กผู้ชายตัวเล็ก แก้มป่อง ตาโต ครบสูตรของเด็กผู้ชาย
น่ารัก

และชีวา เด็กหนุ่มที่มักทำเหมือนตนเองอายุมากแล้ว ชอบสั่งสอนเหมือนเป็นพ่อ ปอมปอมกับอะดิวชอบ
เรียกชีวาว่า ป๋า

มักจะมานั่งเล่นที่โต๊ะใต้ต้นจามจุรีอยู่บ่อยๆ ลมพัดเย็นดี ไม่ต้องพึ่งแอร์ให้เปลืองพลังงาน

“รูปใครน่ะตาต้า น่ารักจัง”

ปอมปอมโผล่หน้ามามองหน้าจอมือถือของตาต้าที่เจ้าตัวเขานั่งมองอยู่นานแล้ว ปอมปอมไม่เรียกใครใน
กลุ่มว่าพี่ เพราะถือว่าทุกคนเป็นเพื่อน ยกเว้นกับชีวาที่ปอมปอมเรียกป๋า

“น้องสาวเราเอง”

“ตาต้ามีน้องสาวด้วยเหรอ?”

เด็กตัวเล็กเอียงคอมอง ยื่นหน้าเข้าไปดูหน้าจอมือถือเพื่อนอีกที เด็กผู้หญิงตัวเล็กกับตาต้าที่เอาแก้ม
แนบแก้ม ส่วนอีกข้างของเด็กหญิงตัวน้อยคือ… ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาแต่ออกจะเถื่อนในสายตาของ
ปอมปอม กับหนวดเคราที่ผู้ชายในรูปไว้

ตาต้ามองเพื่อนตัวเล็กแล้วยิ้มไม่ตอบ เพื่อนทำหน้างงๆ เพราะดูๆไปเด็กผู้หญิงในรูปก็คล้ายตาต้า
เหมือนกัน แต่ก่อนที่ปอมปอมจะได้ถามอะไรไปอีก มือเรียวเล็กก็รีบคว้าแก้วน้ำลอยได้หมับ ทั้งตาต้า
และปอมปอมหันไปมองตัวต้นเหตุทันที

“อะดิว อีกแล้วนะ!”

“ขอโทษๆ เราเผลออ่ะ” อะดิวยกมือขอโทษเพื่อน พอตื่นเต้นหรือตกใจเขามักจะควบคุมพลังพิเศษที่มี
อยู่น้อยนิดของตนเองไม่ได้ทุกที

“ป๋าแหละ นั่งอยู่ใกล้ๆทำไมไม่สะกิดบอกอะดิวเลย” ปอมปอมโบ้ยความผิดให้คนตัวโต ไม่โทษว่าเพื่อน
ของตนเองผิด

“อะไร เจ้าหนูกะปอมตัวจ้อย มาโทษคนอื่นนะ”

พอถูกเรียกว่ากะปอม เด็กตัวเล็กก็ฟาดพลัวะไปที่ต้นแขนคนเรียกทันที คนถูกตีก็ดึงตัวผอมๆนั่นมากอด
แล้วจี๋เอวอย่างบ้าคลั่ง ไม่กล้าเล่นแรงตัวเจ้าหนูน้อยปอมปอมยิ่งเล็กๆอยู่

“ทะเลาะกันตลอดเลยนะคู่นี้ เดี๋ยวก็ได้กันเองอ่ะคอยดูดิ” ตาต้าเอ่ยขึ้นมายิ้มๆ มียักคิ้วกวนๆให้อีก

“เฮ้ย!!”

ทั้งสองคนร้องเสียงดัง ผละห่างกันทันทีโดยไม่ต้องมีใครบอก ปอมปอมปัดเนื้อปัดตัวแล้วทำเป็นหยีหน้า
ท่าทางว่ารังเกียจ ชีวาเลยจะเอื้อมคว้าตัวเล็กๆนั้นมาสั่งสอนอีกที เด็กตัวเล็กก็วิ่งปร๋อไปนั่งข้างตาต้า
ทันที มีแลบลิ้นส่งท้ายให้ด้วย

“กลับรึยัง?”

เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ก้าวเดินเข้ามาหาเพื่อนของตาต้า คนๆนั้นคือกราฟ ไม่ได้สนิทกับกลุ่มตาต้า
เท่าไหร่หรอก รู้สึกจะมีแต่อะดิวที่สนิทกับหนุ่มคนนี้ เด็กหนุ่มที่มาใหม่เอ่ยถามกับเด็กหน้าตี๋อย่างอะดิว
สั้นๆ ตาต้าเหลือบมองเพื่อน สองมือกดข้าวของบนโต๊ะไว้กลัวมันจะลอยได้อีก

“ผมจะกลับพร้อมเพื่อนน่ะ ถ้ากราฟมีธุระจะกลับก่อนก็ได้ครับ”

เด็กหน้าตี๋บอกไปแบบนั้น กราฟมองหน้าเพื่อนของอะดิว นิ่งคิดชั่วครู่ ก่อนจะนั่งลงข้างๆอะดิว

“ใครให้นั่งวะ?” คนถามถามอย่างหาเรื่อง กราฟปรายตามองก่อนจะบอก

“นี่มันพื้นที่สาธารณะของโรงเรียน” หนุ่มกราฟตอกกลับเสียงเรียบ ชีวาตั้งท่าจะลุกเข้าใส่ แต่เสียงดุๆ
ของอะดิวก็ดังหยุดเขาเอาไว้ก่อน

“ชีวา”

อะดิวปรามเพื่อนเสียงหนัก ไม่อยากให้มีเรื่องกัน สองคนนี้ไม่ถูกกันเท่าไหร่ เหตุที่ชีวาไม่ถูกกับกราฟก็
พอรู้ แต่สำหรับกราฟที่ไม่ถูกกับชีวามันเพราะอะไรก็ไม่อาจรู้แน่ อาจจะเพราะหน้าตาของชีวามันกวน
อวัยวะเบื้องล่างมากจนเกินไปก็ได้นะ

“เข้าข้างมันนะ เดี๋ยวจะจำไว้” ชีวาคาดโทษเด็กหน้าตี๋ เลยได้เสียงเยาะจากคนที่ย้ายไปนั่งตรงข้ามมา
ให้ระคายหู

“คนแก่ขี้ใจน้อย” เจ้าหนูน้อยปอมปอมเบ้ปากใส่

“กะปอม!”

ชีวาเรียกชื่อเด็กตัวกวนเสียงดัง คว้าคอเจ้าหนูตัวเล็กข้ามโต๊ะ ปอมปอมเองก็ดิ้นไปมาโวยวายไม่หยุด
เพื่อนในกลุ่มมองแล้วส่ายหน้า ก็รู้ว่าปอมปอมยังเด็ก แต่ชีวาก็ยังจะเล่นกับเด็กอย่างปอมปอม ก็ไม่รู้ว่า
ใครกันแน่ที่เด็กกว่ากัน

ทุกวันของชีวิตตาต้าก็ยังคงเป็นเช่นนี้ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิม เด็กหนุ่มยกโทรศัพท์ขึ้นมามองรูป
หน้าจออีกครั้ง แล้วยิ้มให้กำลังใจตนเอง

‘ตอนนี้พี่กำลังทำอะไรอยู่นะ จะคิดถึงต้าบ้างหรือเปล่า?’



++++++++++++



กิจวัตรที่โซลต้องทำอยู่ทุกวันคือดูแลต้นสตรอเบอร์รี่ที่น้องปลูกเอาไว้ และคอยถ่ายรูปส่งไปให้น้องดู
การเจริญเติบโตของมัน แต่พอมาทำแบบนี้ยิ่งเห็นก็ยิ่งคิดถึง ที่ที่น้องไปมันมีอยู่แทบทุกที่ในไร่นั่นล่ะ
แล้วอย่างนี้จะหลบไปที่ไหนได้ ทุกวันที่ต้องเข้าไปราตรีสวัสดิ์ลูกสาวตัวน้อย ก็มักมีภาพทับซ้อนในหัว
ว่าน้องจะนอนอยู่ในห้องนั้น เหมือนกับวันแรกๆที่น้องมาที่นี่

ทุกคืนก่อนนอน สองพี่น้องตาต้ากับจินนี่เขามักจะโทรคุยกันงุ้งงิ้งก่อนนอนเสมอ ทำให้โซลได้อานิสงส์
คุยกับน้องไปด้วย ทั้งที่บอกกับตัวเองว่าอีกไม่นาน แต่ตอนนี้ชักจะไม่ไหว คิดถึงมากๆแล้วในตอนนี้

“คิดถึงพี่ตาต้าจัง”

จินนี่น้อยที่เพิ่งวางสายจากพี่ตาต้าบ่นงุ้งงิ้งเบาๆอยู่บนเตียงนอนนุ่มของตนเอง พูดได้จังหวะเหมือนจะรู้
ใจคุณพ่อด้วยนะนั่น คุณพ่ออย่างโซลหัวเราะขำลูกสาวตัวน้อย เพิ่งคุยกันไปเมื่อกี้นี้เอง คิดถึงกันอีกแล้ว

“เห็นโทรคุยกันทุกวันนี่คะลูก”

“แค่โทรศัพท์เองพ่อขา จินนี่อยากเจอตัวพี่ตาต้ามากกว่า”

เด็กตัวเล็กทำแก้มพอง คว้าตุ๊กตาหมีน้อยมากอด แล้วนอนขดตัวกลมกอดน้องหมีตัวน้อย โซลล้มตัวลง
นอนข้างๆลูกสาว มองเพดานห้องแล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พอคิดไปคิดมาแล้วความคิดมันวนเวียนอยู่
แต่เรื่องเดิมๆ โซลจึงเอ่ยเรียกลูกสาวตัวน้อย

“จินนี่”

“ขา”

จินนี่ที่เขี่ยแก้มน้องตุ๊กตาหมีเล่นขานตอบคุณพ่อ โซลหันหน้ามาหาลูกสาว ก่อนจะถามคำถามที่แสนจะ
โดนจิตโดนใจจินนี่น้อย

“เราไปหาพี่ตาต้ากันไหม?”



TBC


•   หนุ่มชาวไร่จะเข้ากรุงตามหารัก เอิ๊ก!

•   ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกบวกที่ให้ค่ะ ขอบคุณมากมาย :pig4:

•   จัดบวกคืนทุกท่านไปทุกบวกเช่นกันค่ะ :L2:

อ้างจาก: Pakbung Mazo ที่ 29-05-2012 22:57:56  

หลังจากไม่ได้เข้ามาอ่านนิยายในเล้านานมากกกกกก เพราะติดการเรียนแสนหนักหน่วง
 แต่พอเข้ามาดู อ้ะ อุ้ อ้ะ เอ้ะ! นิยายของคุนวันใหม่อัพ ! บุ้งก้อจิ้มปั๊บๆๆๆ โอ๊ววว บร๊ะ อัพเยอะเรยย สนุกมากกกกกก ทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้ TT'
  รอตอนต่อไปนะคะ แค่นี้บุ้งก้อนอนเรียน ตาหลับแล้ว
(บุ้งเวิ่นยาวเว่อร์!!)

•   นอนเรียน มันจะดีรึคะ? พยายามเข้าค่ะคุณผักบุ้ง สู้ๆ :a2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน ::๓๐.๕.๒๕๕๕::
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 30-05-2012 23:48:47

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
 :m3:
ถึงพี่จะเสียใจที่ตาต้ากลับบ้าน
แต่พี่ขออนุญาติตาต้าที่รัก
ขอมากรี๊ดกร๊าดดีใจกับพี่ไต๋เค้าก่อนนะลูก
 :m4:

ถ้าจะให้เดาพี่ไต๋ของเราคงอะปะดะเฮ่น้องดินไปแล้วใช่มั้ยเนี่ย
 :z1:  :oo1:
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
 :haun4:
(วันใหม่บอกยังไม่ทันได้ลงเลยอิป้า  :jul3: 555)
ฮูเร่ๆ อยากตีลังการอบราชมัง
เดี๋ยวขอไปเตรียมของแก้บนให้พี่ไต๋ก่อนนะคะวันใหม่
 :m11:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน ::๓๐.๕.๒๕๕๕::
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 31-05-2012 00:10:19

คุณพ่อโซลต้องยกความดีความชอบให้หนูจินนี่นะครับ ฮ่าๆ
กามเทพตัวน้อยๆ ที่น่ารักของพ่อโซลกะพี่ตาต้า
ทนคิดถึงไม่ไหวก็ไปเถอะครับพี่โซล ไม่มีใครว่า เพราะอ้างจินนี่น้อยก็ได้
ว่าแต่ ดิน ถึงกลับต้องให้ลางานเลยเหรอครับพี่ไต๋ จะแอบทำอะไรน่ะครับ
ผมก็อยากรู้นะ แหะๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน ::๓๐.๕.๒๕๕๕::
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 31-05-2012 00:15:52

ตอนนี้อยากรู้ใจจะขาดว่าทำไมดินถึงไปนอนหลับที่บ้านผู้กองไต๋ได้
ไม่อยากด่วนสรุป  แม้จะลุ้นให้เป็นแบบนั้นก็เถอะ :z3:  :laugh:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน ::๓๐.๕.๒๕๕๕::
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 31-05-2012 00:28:29

จินนี่เจ๋งมากลูก คุณย่าทั้งหลายนึกไม่ถึงเลยสิ
ห้ามโซล ห้ามตาต้าได้ แต่ห้ามจินนี่ไม่ได้ ชนะเลิศ
ผู้กองไต๋กับดินแปลได้อย่างเดียวว่าต้องฉลอง ฮิ้วววววว

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน ::๓๐.๕.๒๕๕๕::
เริ่มหัวข้อโดย: Salome ที่ 31-05-2012 01:16:44

ชอบนิยายของคุณใหม่ทุกเรื่องเลยค่ะ
น่ารัก ใสๆดี อ่านแล้วสบายใจ ไม่ต้องมาม่าเข้มข้นก็สนุกได้เนอะ
บางที เราก็อยากอ่านนิยายเพื่อคลายเครียด อ่านเรื่องของคุณใหม่ทีไร ยิ้มได้ทุกรอบค่ะ
แต่ ยกเว้นตอนพี่ดินนะ แอบสงสารพี่ไต๋

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน ::๓๐.๕.๒๕๕๕::
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 31-05-2012 01:25:39

เอาใจช่วยผู้กองนะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน ::๓๐.๕.๒๕๕๕::
เริ่มหัวข้อโดย: zaabbo ที่ 31-05-2012 01:27:23

ว๊ากกกก ผู้กองทำสำเร็จแล้ววว  :mc4: :mc4: :mc4:

พี่โซลได้ทีหาโอกาสไปหาตาต้าเลยนะ อิอิ  o18 o18

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน ::๓๐.๕.๒๕๕๕::
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 31-05-2012 01:32:03

เอาใจช่วยหมวดไต๋คร้าาาา  :sad4:

อยากให้คู่นี้มีรักที่หวานชื่น  :กอด1:

+1 +เป็ด ให้คนเขียน  :L2:

รอตอนต่อไป  :call: :call:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน ::๓๐.๕.๒๕๕๕::
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 31-05-2012 02:27:31

อยากรู้เรื่องดินจังเลย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน ::๓๐.๕.๒๕๕๕::
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 31-05-2012 07:04:56

ย้อนกลับไปตอนดินไปกับผู้กองด่วนๆๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๑๙ ระยะทางที่ห่างกัน ::๓๐.๕.๒๕๕๕::
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 01-06-2012 00:20:50

อั๊ยยะ!!! พี่ดิน~~ >/////<

ปล. กลุ่มเพื่อนตาต้า น่าแตกออกมาเป็นนิยายเรื่องใหม่มากเลยค่ะ ท่าทางจะมีเรื่องสนุกๆให้น่าติดตามเยอะแน่เลย คึคึ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 01-06-2012 20:25:59

สรุปดินเสร็จผู้กองแล้วใช่ไหม เข้าใจบอกลูกนะโซลไปหาพี่ตาต้ากัน

+1+เป็ดให้นะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 01-06-2012 20:28:06

มารอตอนพิเศษคั่นเวลา พี่ผู้กองไต๋กะพี่ดิน  :z1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 01-06-2012 20:30:34

ระหว่างรอพี่โซลถึงกรุงเทพฯ เราตามไปดูพี่ไต๋กับพี่ดินกันดีกว่า

(ถ้าบอกว่ามันไม่มีอะไร พี่ดินแค่ง่วงแล้วก็หลับไปนี่จะโดนคนอ่าน :z6: ไหมเนี่ย แหะๆ)



คำโปรยปราย : นี่เป็นเพียงความหื่นแบบเบาๆของคนเขียนเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชม เอ้ย! การอ่าน ด้วยเน้อ คึคึ :z1:


It’s Real เดี๋ยวรักเลย


ตอนพิเศษคั่นเวลา

คุณตำรวจ…ตรวจหัวใจ (ไต๋&ดิน)



จากวันที่ถูกดินปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ไตรภพก็ไม่ได้ไปหาดินอย่างเคย ชายหนุ่มพยายามหลีกเลี่ยงที่จะไปพบเจอ แม้ว่าอยากจะเจอแค่ไหนก็ตาม การอยู่ห่างกันมันอาจจะทำให้ดินได้คิดใหม่ก็เป็นได้ ก็แค่ความหวังเล็กๆของคนพ่ายรักเท่านั้น

ความพยายามของไตรภพมีอยู่ไม่ทันข้ามวันดี พอถึงเวลาที่ต้องไปเยี่ยมคนป่วยที่โรงพยาบาลก็อดไม่ได้ที่จะออกไปหา ยังดีที่มีงานเข้ามาในช่วงนั้นพอดี ทำให้ไตรภพยุ่งอยู่กับงานจนหยุดกระวนกระวายไปได้สักพัก พอได้หยุดคิดถึงได้เห็นว่าตนเองร้อนรนกับเรื่องนี้แค่ไหน ต้องเรียกว่ามากกว่ามากเลยก็ว่าได้ แค่คนๆเดียวนี่มีอิทธิพลกับเขามากขนาดนี้เลยหรือ

ทั้งที่พยายามไม่คิด แต่พองานเสร็จก็คิดถึงอยู่ดี ท่าจะแย่แล้วแบบนี้ ไตรภพได้แค่โทรถามข่าวของดินจากพิมพิกาผู้เป็นน้องสาว วันที่ดินออกจากโรงพยาบาลก็ไม่ได้ไปรับ เพราะมีสอบสวนผู้ต้องหาคดีที่ทำอยู่ จนมาพบกันในวันนี้ วันที่มาส่งหนุ่มน้อยตาต้ากลับบ้านที่สนามบิน เขาขอให้ดินกลับด้วยกัน แต่กลับโดนปฏิเสธโดยเอาโซลเพื่อนของเขามาอ้าง เจ็บนะนี่ แค่กลับด้วยกันยังไม่ได้เลย แล้วเวลาที่ห่างไปมันช่วยอะไรได้บ้างวะ

“ก็ได้ ผมเข้าใจละ”

นั่นเป็นเพียงคำพูดสั้นๆที่ไตรภพบอกกับดินเมื่อถูกปฏิเสธ เขาจะเรียกร้องอะไรได้ ทำได้ดีที่สุดก็แค่ล่าถอย ในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่ยอมที่จะเปิดใจ เปิดโอกาสให้เข้าใกล้ ก็ไม่ควรดึงดันจะทำ รึเปล่า?

ไตรภพก้าวถอยหลัง ทิ้งสายตาและสีหน้าเศร้าไว้ให้คนมองได้รู้สึก คนนั้นจะรู้สึกอะไรไหมไม่รู้ แต่ก็อยากจะลองเสี่ยงดู ชายหนุ่มกำลังจะผละไป แต่แขนก็ถูกดึงเอาไว้เสียก่อน เมื่อหันกลับมามองคนที่ดึงแขนตนเองไว้ ไตรภพก็พยายามเก็บสีหน้าและแววตาเปี่ยมความหวังไว้ให้มิดชิดที่สุด ดินนิ่งเหมือนจะคิดอะไรอยู่อย่างนั้นชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยถามคนตรงหน้าออกมา

“รถคุณอยู่ไหน?”

คำถามนั้นเหมือนดั่งเสียงสวรรค์ก็ไม่ปาน นายตำรวจหนุ่มเปิดยิ้มแก้มแทบแตก เพียงแค่คนๆนั้นถามกลับเหมือนเป็นการตอบรับสั้นๆแค่นี้ อารมณ์ที่แทบจะดิ่งลงเหวกลับพลิกกลับทันตา จับมือคนหน้าเข้มให้เดินไปขึ้นรถ แล้วขับไปจากสนามบินอย่างอารมณ์ดี

ขับออกมาถนนใหญ่ได้สักพัก ดินก็หันมองถนนรอบๆงงๆ เมื่อไตรภพเลี้ยวรถไปอีกทาง นี่มันไม่ใช่ทางกลับไร่ แต่มันเป็นทางไปบ้านของไตรภพต่างหาก ดินมองหน้าคนขับที่ยังยิ้มอารมณ์ดีแล้วทัก

“คุณ…”

ไตรภพหันกลับมาเลิกคิ้วมอง ก่อนจะหันกลับไปขับรถเหมือนเดิม ปากก็บอกกับคนที่เริ่มแสดงอาการไม่พอใจ

“แวะบ้านผมหน่อยเป็นไร”

“จอด”

ดินไม่รับมุก สั่งคนขับเสียงเข้ม ไตรภพถอนหายใจยาว

“ดิน แค่นี้เอง นะ” ไตรภพพยายามร้องขอ

“ผมบอกให้จอด”

แต่ดินก็ยังคงย้ำคำเดิม นายตำรวจหนุ่มถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะเลี้ยวเข้าข้างทางแล้วจอดรถตามที่คนหน้าเข้มสั่ง ดินเปิดประตูลงจากรถแล้วจะเดินหนี ไตรภพลงจากรถก้าวยาวๆไปรั้งแขนดินไว้ กระชากเข้าหาตัวก่อนจะผลักไปชนตัวรถ กดจูบปิดปากคนดื้อดึงแรงๆ แล้วผละออกมา

“จะดื้อไปถึงไหน ฮึ!”

ดินมองคนกระทำการอุกอาจด้วยสายตาโกรธกรุ่น ผลักคนตัวโตออกห่าง แล้วตะคอกเสียงดัง

“คุณดูถูกผม!”

“ผมไม่ได้จะดูถูก ที่ทำไปเพราะผมรักและรู้สึกพิเศษกับคุณทั้งนั้นล่ะ!” คนนี้ก็แรงใส่เพราะเริ่มหมดความอดทน

“แบบนี้เหรอที่คุณเรียกว่ารัก!”

ทั้งสองคนยืนเผชิญหน้ากันราวเป็นศัตรูมากกว่าจะรัก ไตรภพเสยผมอย่างหงุดหงิดใจ ดินเบือนหน้าไปทางอื่น พยายามปรับอารมณ์ของตัวเองให้ผ่อนเบาลง เขาโกรธเรื่องอะไรไม่รู้ล่ะ แต่อยู่ๆมันก็รู้สึกปรี๊ดขึ้นมาจนควบคุมไม่อยู่ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

“ดิน ผมถามคุณตรงๆ คุณกลัวอะไรกันแน่ ทำไมถึงต้องหนีใจตัวเองอยู่ตลอดเวลา ทำร้ายใจผมทั้งยังทำร้ายใจตัวเองด้วย”

เมื่อเหลืออดจึงต้องเอ่ยถาม บางครั้งคนๆนี้ก็เผลอแสดงออกว่ามีใจจนเขาคิดว่ามีความหวัง แม้มันจะน้อยนิดก็ตาม แต่ต่อมาก็ผลักใสให้เขาไกลห่าง พอห่างกันก็เหมือนจะโหยหา แต่พอเจอหน้าก็ทำเหมือนไม่ใช่ เขาจะเป็นบ้าตายกับคนๆนี้อยู่แล้ว มันมากไปแล้วนะดิน มากเกินไปแล้ว

“คุณอย่ามาทำเป็นรู้ดีนักเลย”

นั่นปะไร พอจับได้ไล่ทันก็จะบ่ายเบี่ยงอยู่ตลอด วันนี้อย่าหวังเลยว่าจะหลุดพ้นไปได้เหมือนทุกครั้ง เขาจะรีดจะเค้นทุกเหตุผลหรือทุกความลับที่ดินเก็บเอาไว้ออกมาให้หมด ไตรภพลากดินไปขึ้นรถผลักเข้าไปนั่งแล้วปิดประตู พออ้อมจะไปนั่งฝั่งคนขับดินก็จะออกมาอีกด้าน ไตรถพรีบดึงตัวมากอดไว้ กระซิบขู่

“ถ้าไม่อยู่นิ่งๆ ผมจะปล้ำคุณบนรถนี่ล่ะ”

ดินชะงักเล็กน้อย แต่ไม่ยอมจำนน ถึงคุณตำรวจเขาจะตัวโตกว่า…เอ่อ … มาก แต่ว่าดินก็เป็นผู้ชาย จะสู้ไม่ได้เลยหรืออย่างไร ร่างในอ้อมกอดดิ้นอีก ไตรภพจึงก้มลงงับต้นคอ ลากปลายลิ้นไปตามลำคอและใบหู ดินนิ่งอึ้งกับการกระทำนั้น ขนอ่อนในร่างกายลุกซู่

ไตรภพพลิกตัวดินหันกลับแล้วกดลงบนเบาะรถ สบตาคมในระยะประชิด ลมหายใจอุ่นเป่ารดแก้มเมื่อไตรภพก้มลงไปใกล้ ดินไม่ได้เบือนหน้าหลบไปไหน เหมือนเป็นการวัดใจกัน ไตรภพขยับเข้าไปใกล้อีก ใกล้ จนริมฝีปากประกบกับอีกคน ชายหนุ่มเริ่มกดจูบจากผะแผ่ว เมื่อไร้การปฏิเสธห้ามปรามจึงเพิ่มความหนักหน่วงมากขึ้น ดินดันตัวไตรภพออกห่างเมื่อคนตัวโตทำท่าว่าจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ ริมฝีปากหนายังจะตามประกบติด ดินเบี่ยงหน้าหลบ ไตรภพจึงเปลี่ยนมากดจูบแก้มดินอีกครั้ง แล้วขยับกลับมานั่งที่นั่งคนขับ ขับรถพาคนหน้าเข้มที่นั่งนิ่งไม่พูดจาไปบ้านของตนเอง



++++++++++++



เมื่อมาถึงบ้านของไตรภพ ชายหนุ่มโสดอยู่บ้านหลังนี้คนเดียว ตัวบ้านแยกมาจากบ้านใหญ่ของพ่อกับแม่อย่างชัดเจน เพื่อตัดปัญหาความวุ่นวายเรื่องผลประโยชน์กับญาติพี่น้องในครอบครัวใหญ่ ไตรภพจอดรถแล้วเปิดประตูเดินอ้อมมาดึงคนหน้าเข้มให้ตามลงมาด้วย พาเข้าบ้านแล้วให้นั่งคุยกันอย่างเป็นจริงเป็นจัง

“ผมไม่เข้าใจ ทำไมคุณถึงเอาแต่ผลักไสผม ทั้งที่ผมก็รับรู้ได้ว่าคุณก็รู้สึกไม่ต่างจากผมนักหรอก” ไตรภพเปิดประเด็น เผชิญหน้ากับดินบนโซฟาตัวยาว

“คุณอย่ามาคิดเองเออเอง”

“หรือไม่จริง”

“มะ…” ดินจะปฏิเสธ ไตรภพรีบชี้หน้า

“อ๊ะๆ ปากกับใจให้ตรงกันนะคุณ ผมมีพยานปากเอกนะคดีนี้” ยักคิ้วกวนให้ดินที่มองมาอย่างหาเรื่อง

“พยานอะไร? คดีอะไร?”

“ก็พยานในคดีรักของเราไงครับ”

จบคำหยอดของนายตำรวจหนุ่ม ดินถึงกับเงียบไปสามวิ ยังจะกล้าเล่น

“คุณมันเจ้าเล่ห์ ใช้น้องสาวผมเป็นเครื่องมือ”

“โอ้ อย่าเรียกว่าใช้เป็นเครื่องมือเลย ฟังดูไม่ดีเท่าไหร่ เอาเป็นขอความร่วมมือจะดีกว่า”

ไตรภพไหลลื่นไปได้เรื่อยๆ ดินมองหน้าคนทำทะเล้นอย่างไม่เห็นขัน ใบหน้ายังนิ่งเฉยอยู่อย่างนั้น จนไตรภพต้องกลับมาพูดอย่างจริงจังอีกครั้ง กุมมือของคนทำหน้านิ่งไว้ สบตาเว้าวอน

“ดิน อย่าปฏิเสธผมอีกเลยนะ เรารักกันไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่ใช่” ดินยังคงปฏิเสธ แต่คำปฏิเสธนั้นกลับฟังไม่หนักแน่นเอาเสียเลย

“ถ้าอย่างนั้น… ถ้าต่อไปนี้คุณจะไม่ได้เจอหน้าผมอีก คุณก็ไม่รู้สึกอะไรเลยงั้นสิ?”

คำถามนั้นไร้การตอบกลับ จิตใจของไตรภพยิ่งกว่าห่อเหี่ยว เขาทำบ้าอะไรอยู่กันแน่ ทำไมถึงได้แต่คอยร้องขอความรักอยู่แบบนี้ ไร้ซึ่งหนทางจะไปแล้วหรือ

“คุณไตรภพ เราไม่ได้กำลังเล่นขายของกันอยู่นะ ทำไมคุณทำเหมือนทุกอย่างมันเป็นเรื่องง่าย ทั้งที่มัน…”

หลังจากที่เงียบและปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปโดยไม่ตอบรับหรือปฏิเสธต่อการถามไถ่ของไตรภพ ดินก็พูดขึ้นมา แต่ก็กลับหยุดไปดื้อๆอย่างนั้น จนไตรภพต้องกระตุ้น

“อย่าเงียบสิดิน คุณมีอะไรในใจก็บอกผมมาเถอะ ผมไม่ดีตรงไหนผมจะปรับปรุงเอง”

“ถ้าผมบอกว่าคุณดีเกินไป คุณจะปล่อยมือจากผมไหม?”

“มันไม่ใช่เหตุผล”

ไตรภพตอบกลับเร็วไว ดีเกินไปอะไรกัน มันใช่เหตุผลหรือแบบนี้ ดินมองหน้านายตำรวจหนุ่มเหมือนตัดสินใจบางอย่างอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดออกมา

“ผมเป็นลูกชายคนโตของบ้าน มีหน้าที่ต้องคอยดูแลทุกคนในครอบครัว ก่อนนี้ผมเคยมีคนรักและผมก็รักเขามาก ตอนนั้นผมยังเรียนอยู่ที่กรุงเทพฯ ยังไม่ได้กลับมาที่นี่ เราอยู่ด้วยกันมาตลอดในช่วงที่เรียนอยู่ที่นั่น ผมคิดว่านี่ล่ะคือคนที่ผมจะรักไปจนวันสุดท้ายของชีวิต เราจะอยู่ด้วยกัน รักกัน แต่นั่นมันก็แค่ความคิดของผมฝ่ายเดียว”

ดินพูดไปเรื่อยๆ ไตรภพก็นิ่งฟัง แอบสะดุดในใจกับคำว่าเคยมีคนรัก แต่ก็แค่เคย คำว่าเคย มันแสดงว่าเป็นรูปอดีตไปแล้ว จึงตัดความกังวลไป รอฟังว่าคนตรงหน้าต้องการจะสื่ออะไร

“เขาต้องการอิสระ เขาว่าอย่างนั้นตอนที่จะไป แต่พอผมซักเขามากเข้า คำตอบก็คือ พ่อแม่เขาไม่ยอมรับ ความรักระหว่าง…ผู้ชายกับผู้ชาย”

คราวนี้ไตรภพยิ่งกว่านิ่งงัน เหมือนเจอนะจังงัง ดินเคยมีคนรัก และคนรักของดินคือผู้ชาย ผู้ชายที่มาก่อนเขา คนที่ดินรัก รู้สึกว่าคำๆนี้จะวนไปเวียนมาอยู่ในหัวของไตรภพอยู่ตลอดการเล่าเรื่องของดิน ถ้าเป็นผู้หญิงคงไม่รู้สึกอะไรเท่านี้ เพราะตอนนี้ไตรภพรู้สึกว่าตนเองด้อยกว่าผู้ชายคนนั้นทุกประการ

“ความผิดทุกอย่างมันอยู่ที่ผม เมื่อเรื่องมันแดงขึ้นมาเขาโทษว่ามันเป็นเพราะผมที่ล่อลวงเขา และพ่อแม่เขาก็เชื่อ ด่าว่าผมสารพัด แทบจะเรียกได้ว่าประจานผมก็ยังได้ โดยที่คนที่ผมคิดว่าจะรักไปจนตายน่ะ แค่ยืนมองเฉย เขาไม่เดือดร้อนนี่ ก็เขาคือผู้เสียหาย”

ดินยังเล่าเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ใช่เรื่องในอดีตที่ตนเองควรจะเจ็บปวด ลอบมองหน้าคนตัวโตที่ปิดปากเงียบแล้วกลืนน้ำลาย ในอกบีบรัดจนไม่อยากจะพูดต่อ แต่ก็ต้องทำ เพื่อ… เพื่อใครกันล่ะ? ดินชักจะไม่แน่ใจว่าที่ทำอยู่นี้ เพื่อตัวเอง เพื่อนายตำรวจหนุ่มตรงหน้า หรือเพื่อใครกัน?

“เวลาที่ผมทุกข์ที่สุดผมกลับคิดถึงครอบครัว แต่เวลาที่ผมมีความสุขดี ผมกลับไม่เคยนึกถึง”

“ใครก็เป็น” เรียกได้ว่าเป็นคำพูดแรกตั้งแต่ดินเริ่มเล่าเรื่องของตนเองที่ไตรภพแสดงความคิดเห็น สีหน้าที่นิ่งอึ้งเมื่อครู่ของนายตำรวจหนุ่มคลายลง

“แต่ผมรู้สึกรับตัวเองที่เป็นแบบนั้นไม่ได้ ผมจึงตั้งใจเอาไว้ว่า นับต่อจากวันที่ผมกลับมาอยู่ที่นี่ ผมจะไม่ทำให้ครอบครัวต้องเดือดร้อนใจ จะดูแลพวกเขาให้ดีที่สุด” ดินยังให้เหตุผลประกอบการเล่าต่ออีก

“ผมไม่เข้าใจ” ไตรภพพูดหน้าตาย

“คุณ!”

ดินกระแทกเสียง นี่เขาพูดมาตั้งมากยังไม่เข้าใจอีกหรือไง แล้วเขาจะประจานความโง่เง่าของตัวเองไปเพื่ออะไรกัน

“ทำไมคุณต้องคิดอะไรมากมายขนาดนั้นด้วย ถ้าคุณรักกับผมแล้วคุณจะดูแลครอบครัวของคุณไม่ได้หรือไง ผมจะห้ามคุณหรือกับเรื่องนี้น่ะ?”

ไตรภพมองคนที่ทำหน้างอแล้วเลื่อนมือไปแตะแก้ม มองสบตาที่แสนจะเคืองขุ่นนั้น โน้มหน้าลงไปหาแล้วกดจูบแผ่วเบา กระซิบบอกคนที่นั่งคอตั้งตรง

“ดิน คุณรังเกียจสัมผัสของผมไหม?”

ไตรภพคลอเคลียกลีบปากบาง ก่อนจะกระซิบชิดเรียวปากที่ตนเองกดจูบอยู่นั้น

“ถ้าคุณรังเกียจก็ผลักผมออกตอนนี้เลย ไม่อย่างนั้นผมจะไม่หยุด”

หัวใจของนายตำรวจหนุ่มเต้นระทึกเมื่อเอ่ยจบ กลัวผลลัพท์ที่จะออกมา แต่ดินยังคงนิ่งอยู่ ไตรภพขยับเข้าไปใกล้อีก กดแนบริมฝีปากส่งปลายลิ้นเข้าไปทักทาย ดินเกร็งตัวเล็กน้อยก่อนจะผ่อนคลายลง ตอบรับรสสัมผัสนั้น

อ้อมแขนแข็งแรงโอบประคองให้ดินเข้ามาชิดตัว จูบแลกลิ้นดูดดื่ม มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง รั้งชายเสื้อออกจากกางเกงยีนต์ แล้วเอนตัวดินลงนอนราบกับโซฟา มือหนาลูบมาด้านหน้าวนเวียนที่ยอดอกใต้เนื้อผ้า จนดินต้องส่งเสียงครางในลำคอ ไตรภพปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างไม่รีบร้อน ลูบเข้าไปในตัวเสื้อเมื่อปลดกระดุมครบทุกเม็ด ไล้ต่ำลงไปจนถึงจุดกึ่งกลางร่างกายชาย ปลดซิปแล้วสอดมือเข้าไปกอบกุมเล้าโลมเน้นหนัก ริมฝีปากยังดูดกลืนความหอมหวานจากรสจูบไม่ผละห่าง

ไตรภพจูบไปตามแก้ม ไล่มาที่คางและซอกคอ เลื่อนริมฝีปากลงมาที่หน้าอก ลิ้นเปียกลื่นโลมเลียหยอกล้อ ดูดรวบยอดอกจนดินสะดุ้งบิดกายไปตามอารมณ์หวาม ไตรภพมองตาคนที่กำลังกัดปากด้วยความซ่านเสียวจากการปลุกเร้าของตนเอง ลากปลายลิ้นกดจูบลงต่ำ ปลดกางเกงลงให้พ้นสะโพกเพรียว แล้วดึงออกเหวี่ยงทิ้งไว้ไม่สนใจว่ามันจะตกอยู่ที่ไหน ดินกระถดตัวหนีเมื่อไตรภพก้มลงมาหาจุดอ่อนไหวที่รอการปลดปล่อย มือหนารีบรั้งสะโพกของคนที่จะถอยหนีไว้ ดินมองตาแล้วส่ายหน้า แต่ไตรภพหาได้สนใจ อ้าปากเผยอก่อนจะครอบลงไป

“อื้อออ”

ดินแหงนเงยหน้ากัดปากกลั้นเสียง ทั้งยังดันศีรษะของอีกคนออกห่าง สะโพกเพรียวบิดส่ายเมื่อไตรภพใช้ปากปลุกอารมณ์กระสันซ่าน มือที่จะผลักห่างกลับเปลี่ยนเป็นขยุ้มผมหนานุ่มแทนเมื่ออารมณ์กรุ่นร้อนแทบจะทนไม่ไหว

ไตรภพผละออกมาเมื่อเห็นว่าดินจะปลดปล่อยก่อน ถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ให้พ้นกาย เลื่อนตัวลงมาทาบทับ รั้งขาของดินให้แยกออกกว้างเพื่อแทรกกายง่ายขึ้น สวมใส่เครื่องป้องกันที่พกติดตัวไว้ตลอด มองสบนัยน์ตาสื่อความหมาย ดินจิกปลายเล็บกับต้นแขนล่ำ เมื่อไตรภพค่อยดันตัวตนของเขาเข้าไปช้าๆจนสุด มันฝืดเคืองเมื่อไร้อุปกรณ์ช่วย ภายในช่องทางบีบรัดจนชายหนุ่มตัวโตแทบจะปลดปล่อยให้ได้

คนตัวโตก้มลงกดจูบเรียวปากบาง แลกลิ้นดูดดื่ม ขยับสะโพกช้าๆก่อนจะเพิ่มความหนักหน่วงและรุนแรง ร่างกายใหญ่โตยังเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง เสียงครางต่ำในลำคอดังมาเป็นระยะเมื่อขยับเข้าออกในร่างกายของอีกคน เหงื่อกาฬไหลซึมทั่วร่าง แต่คนทั้งคู่ก็ยังไม่หยุดเคลื่อนไหว จนไตรภพขยับโยกกายถี่กระชั้นมากขึ้นและปลดปล่อยทุกหยาดหยดออกมาในที่สุด…

ทุกอย่างรอบกายหลังจากนั้นนิ่งสงบ มีเพียงลมหายใจหอบเหนื่อยที่ยังคงดังสอดประสานกันอยู่ ไตรภพกดจูบข้างขมับชื้นเหงื่อของคนใต้ร่าง กระซิบชิดใบหู


“รักนะครับ”



++++++++++



ไตรภพให้ดินเข้าไปอาบน้ำล้างตัวในห้องน้ำ แต่ตนเองกลับตามเข้าไปด้วยหลังจากนั้น ดินที่กำลังอาบน้ำปรายตามองแล้วไม่ได้พูดอะไร ยังคงฟอกสบู่ต่อไป คนตัวโตเข้าไปยืนซ้อนด้านหลัง แอบลูบไล้แผ่นหลังลามเลยไปที่สีข้าง ระเรื่อยมาที่สะโพกหนั่นแน่น บีบเบาๆ ดินสะดุ้งแล้วเอ่ยค่อนขอด

“ตัวก็โตยังตามมาเบียดอีก”

“พูดจาสองแง่สามง่ามนะนี่” ไตรภพเอ่ยล้อ

“ความคิดนะ”

คนโดนว่าหัวเราะหึหึ ริมฝีปากคลอเคลียไม่ห่าง ขบใบหูเบาๆอย่างหยอกล้อยั่วเย้าอารมณ์หวามไหว โอบกอดร่างสูงให้เอนเข้ามาชิดอก มือหนาอ้อมไปด้าหน้าลูบไล้สะกิดยอดอกดิน สายน้ำอุ่นจากฝักบัวยังไหลลงกระทบพื้น เพิ่มความอุ่นร้อนของเลือดในกายให้มากขึ้นไปอีก

“ดิน”

ไตรภพกระซิบเรียกเสียงพร่าแผ่ว บดเบียดสะโพกกับคนด้านหน้า ริมฝีปากยังเฝ้ากดจูบทุกจุดที่ไวต่อสัมผัสในตัวของอีกคน

“อือ” ดินขานรับในลำคอ เอนตัวพิงคนด้านหลังมากขึ้นเมื่ออารมณ์เริ่มคล้อยตาม

“อีกรอบได้ไหม?” คนขอไม่ได้หยุดการกระทำขณะที่รอฟังคำอนุญาต ยังคงเล้าโลมอย่างต่อเนื่อง

“หื่น”

ไตรภพหัวเราะในลำคอกับคำต่อว่า กดจูบลาดไหล่ไล่มาที่แผ่นหลัง มือหนาลูบไล้หน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อแน่น ลูบขึ้นมาสัมผัสยอดอก สะกิดปุ่มที่นูนรับฝ่ามือ ลูบไล้หนักขึ้นจนดินต้องแอ่นอกตาม ลมหายใจเริ่มขาดห้วงเมื่อมือหนาอีกข้างเลื่อนต่ำลง กอบกุมจุดอ่อนไหวที่แสดงอาการตามอารมณ์เจ้าของ ขยับมือช้าๆปลุกปั่นอารมณ์ให้เพิ่มมากขึ้น

ดินเอียงหน้ามารับจูบจากคนที่บดเบียดสะโพกตนเองอยู่ด้านหลัง แลกลิ้นโรมรัน มัวเมากับรสจุมพิตแสนซาบซ่าน ไตรภพถือโอกาสกดแทรกเรียวนิ้วเข้าไปที่ช่องทางด้านหลัง ทำให้ดินถึงกับสูดปากด้วยความเจ็บจากศึกรักที่เพิ่งผ่านพ้น แต่พอนิ้วที่แทรกเข้ามาสะกิดโดนจุดกระสันดินก็แทบเข่าอ่อน ไตรภพขยับนิ้วมือ ดันตัวดินให้โน้มไปด้านหน้า แล้วย่อกายลงก่อนที่จะ…

“อ๊าาา”

ดินร้องเสียงดังเมื่อคนด้านหลังใจร้อน แทรกกายเข้ามาแทนที่นิ้วมือจนสุดในคราวเดียว มือเรียวพยายามดันต้นขาแกร่งที่เบียดชิดให้อยู่นิ่งเฉย มืออีกข้างก็ดันผนังห้องน้ำพยุงตัว กัดปากกลั้นเสียงคราง มันทั้งจุกและเสียดเสียวในช่องท้องไปในเวลาเดียวกัน แต่จุกมากกว่าในตอนนี้ ดินผ่อนลมหายใจยาว ร่างกายของเขาเริ่มตอบรับตัวตนแสนใหญ่โตจนไตรภพครางครึ้มในลำคอด้วยความพึงพอใจ

“ทำเบาๆไม่เป็นหรือไง”

คนหน้าเข้มค่อนว่า คนถูกว่ากลับขยับส่วนที่เชื่อมต่อกัน กระทุ้งเบาๆ แล้วกระซิบบอก

“ถ้าเบามันก็ไม่เข้าสิครับ”

ตบท้ายคำพูดตัวเองด้วยเสียงหัวเราะที่พร่าสั่น กำปั้นของดินทุบเข้าที่ขาแกร่งอย่างขัดใจ ไตรภพค่อยถอดถอนกาย และผลักดันกลับเข้าจนสุด เสียงกระทบของเนื้อตัวที่เปล่าเปลือยสะท้อนดัง ยิ่งในห้องน้ำเช่นนี้ยิ่งแจ่มชัดและเร้าอารมณ์ให้โหมกระพือ ร่างกายสูงใหญ่ของไตรภพขยับโยกเร่งเร้ามากขึ้น นำพาอีกคนไปสู่ความสุขล้นด้วยกันอีกครั้ง และอีกครั้ง



+++++++++



บนเตียงนอนนุ่มในห้องของนายตำรวจหนุ่ม ดินเพลียจนหลับไปแล้ว ไตรภพยังจัดการกับเสื้อผ้าข้าวของที่ตนเองและคนบนเตียงทิ้งไว้อยู่ เมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อยจึงขึ้นมานอนข้างๆคนหลับ แอบหอมแก้มให้พอชื่นใจ ขณะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ไตรภพมองหาเห็นมันดังมาจากเครื่องของดินจึงลุกไปดู เห็นเป็นเบอร์น้องสาวดินจึงกดรับ

ฝ่ายนั้นดูจะงงงันที่คนรับคือเขา และถามหาพี่ชายที่เป็นเจ้าของเครื่องตัวจริง ไตรภพจึงบอกไปว่าดินหลับไปแล้ว สายตาก็เหลือบมองคนที่หลับแล้วยิ้ม และบอกพิมพิกาไปว่าไม่ต้องห่วง เพราะเดี๋ยวเขาจะไปส่งแน่ๆในวันพรุ่งนี้ ก่อนวางสายยังไม่ลืมที่จะกำชับบอกกับพิมพิกาน้องสาวของดินให้ลางานให้ดินด้วย เพราะท่าทางคงจะเดินไม่ถนัด แหม~ เขาก็ห่วงคนของเขาเหมือนกันน่า

วางสายจากพิมพิกาแล้วไตรภพก็กลับมาที่เตียง ล้มตัวลงนอนซ้อนหลังคนที่พลิกตัวนอนตะแคงข้างให้ สอดแขนเข้าไปรองใต้ศีรษะ ส่วนอีกข้างโอบกอดดินเอาไว้ แล้วหลับตาลงด้วยรอยยิ้มที่แตะแต้มริมฝีปาก


‘หวังว่าพอตื่นขึ้นมา คงจะหายปากแข็งสักทีนะที่รัก’



จบตอนพิเศษคั่นเวลา


ติดตามตอนปรกติต่อในวันอาทิตย์ค่ะ

choijiin >> ถึงกับต้องแก้บนเลยเหรอคะ :laugh:

DarknLight >> รักจินนี่ให้เยอะๆค่ะ เพราะเรื่องนี้จินนี่คือนางเอก 55 พี่ไต๋แอบทำอะไรก็ไม่ยู้ววว คึคึ

yeyong >> เหมือนที่คิดไว้ไหมคะ :z1:

malula >> เอ้า! จุดพลุ :mc4:

Salome >> ขอบคุณมากค่ะที่ติดตาม พี่ดินเขาจะหวาน(?)แล้วนะเออ

PetitDragon >> ผู้กองฝากดอกไม้มาขอบคุณค่ะ :L2:

zaabbo >> เย้! ดีใจกับผู้กองด้วย ส่วนพี่โซล… แอบเจ้าเล่ห์ค่ะ อิอิ

aloney >> ตอนต่อมาแล้วค่ะ รักกันๆ :กอด1:

gupalz >> เรื่องมันมีอยู่ว่า… :m25:

badcow >> อย่างด่วนเลยค่า>.<

love2y >> มีคนเห็นด้วยอ้า เขาแอบเอามาใส่ไว้ล่ะ ตัวเอกจากเรื่องถัดไป ><
สปอยส์ชื่อเรื่อง MAGICA ชื่อเรื่องธรรมดามากอ่ะ ไม่มีเซ้นต์ด้านนี้แม้แต่น้อย ฮะๆ

(http://i1064.photobucket.com/albums/u379/wanmai28/snapshot3.jpg)

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ จัดบวกกันไปเช่นเคย :pig4:

เขาพลาดอีกแล้วใช่ไหม :m17:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 01-06-2012 20:57:41

 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 01-06-2012 21:04:52

ในที่สุด...  :oo1: จนได้
พี่ผู้กองไต๋หื่นจัง แต่เราอยากรู้ว่าเพื่อนพี่ผู้กองไต๋อย่างพี่โซลจะหื่นเหมือนกันรึป่าว
น้องตาต้าช่วยตอบพี่ที  :z1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 01-06-2012 21:10:29

ผู้กองหื่นมากค่า
แต่ช็อกตรงดินเคยมีแฟนเป็นผู้ชายอ่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 01-06-2012 21:36:28

พี่ดินมีความหลังแสนเจ็บปวดนี่เอง
ผู้กองไต๋ไม่ไม่ทำให้ผิดหวังแน่ คนนี้แมนเกินร้อย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 01-06-2012 21:37:09

อิคึๆๆๆ
 :z1:
เราว่าแล้วว่าพี่ไต๋ต้องกินหัวกินหางน้องดินแล้ว
ดีใจเอ๊ยดีใจจัง
 :m11:
คิดว่างานนี้พี่ไต๋จะอดซะแล้ว
เพราะดินเค้าการ์ดแข็งมาก
ไปๆมาๆ อ้าวเฮ้ย!!!
 :a5:
ที่ไม่ยอมรักพี่ไต๋ซะที
เพราะเคยผิดหวังกับแฟนเป็นผู้ชายมาแล้วเนี่ยนะน้องดิน
 :sad4:  :a6:
ว่าแต่ไอ้เอี้ยที่มันทำให้น้องดินเสียใจเนี่ย
มันอยู่ในสถานะไหนของน้องดินคะ
พี่หวังว่าน้องดินคงจะเป็นรุกมาก่อนนะ
ไม่งั้นก็น่าสงสารแย่เลย กระซิกๆ
 :o12:
ตอนนี้ถ้าพี่เจอไอ้ชาติ...นั่น
มันจะได้เจอทุเรียนทั้งลูกแน่นอนค่ะ
 :o211:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 01-06-2012 21:54:52

แอร๊ยยยย  เฝ้าจีบมาตั้งนาน  บทจะได้กันก็เร็วซะตั้งตัวไม่ทัน :z2:
เห็นอย่างนี้ ดินสมยอมสุดๆ ผู้กองไต๋คงดีใจมาก :laugh:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 01-06-2012 22:09:12

ไชโยให้ผู้กองดังๆ

 :a2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 01-06-2012 23:33:34

ไต๋ลาม๊กม๊ากมากกกกกกก


คิดซะว่าเป็นคู่บรรลุนิติภาวะแล้ว
ส่วนอีกคู่รอตาต้าโตก่อนล่ะกันนะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 02-06-2012 11:55:51

รอจ้ารอ :call: :call:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 02-06-2012 12:41:56

 :z1: :L1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 02-06-2012 19:42:50

 o13 o13

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 02-06-2012 20:07:30

อั๊ยยะ!
พี่โซลก็ได้รับอานิสงค์จากความไร้เดียงสาน่ารักของน้องจินนี่ไปด้วย
เอาลูกมาอ้างเพื่อจะได้ไปหาน้องตาต้า  เนียนๆเลยนะพี่โซล
ส่วนป๋ากับน้องกะปอม น่ารักม๊ากกกกอ่ะ ขอคู่นี้อีกซักคู่น๊า
แล้วก็พี่ดินความหลังชั่งเป็นอะไรที่น่าเจ็บปวดมาก
ไอ้คุณคนนั้นก็น่าเกลียดเอาดีใส่ตัวเอาชั่วใส่คนอื่น
เลยทำให้ผู้กองไต๋ได้รับผลกระทบตามไปด้วย
ดีนะเนี้ยที่ผู้กองไต๋ใจเด็ดหิ้วพี่ดินเข้าบ้าน
เลยได้กัน เอ๊ย! ได้เคลียร์ทำความเข้าใจกัน
หวังว่าตื่นมาพี่ดินคงไม่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วทิ้งผู้กองไต๋ไปน๊า
อ้อแต่คงทิ้งไปไหนไม่ได้เพราะคงจะลุกเดินไม่ไหว
เอิ๊กๆ
^^
ปล.แอบหนีไปเที่ยวมา  กลับมาก็ต้องรีบตามคนอื่นเค้าให้ทัน
เดี๋ยวหลุดออกจากกระแสความน่ารักของน้องตาต้า  ฮฺฮฺ
ยังติดตามเสมอน๊า าา

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 02-06-2012 20:21:10

^
^
มีคนชอบน้องกะปอมด้วย ปลื้มมม :m1:

เอารูปน้องกะปอมน้อยกลอยใจมาให้ดูค่ะ

ไม่รู้จะเหมือนที่คิดกันไว้ไหม วาดหลายรอบมาก ได้มาเท่านี้ แฮ่ :m23:

(http://i1064.photobucket.com/albums/u379/wanmai28/snapshot3.jpg)

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 02-06-2012 21:49:35

ปาดเลือดกับไต๋ดินแล้ว วิ่งไปกรี๊ดต่อ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

จะได้อ่านเรื่องใหม่จากคุณวันใหม่อีกแล้วววววววว

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษคั่นเวลา คุณตำรวจตรวจหัวใจ {ไต๋❤ดิน} (๑-๖-๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 03-06-2012 17:15:38

กรี๊ดดดดดดดดดดดด : อันนี้ให้คุณวันใหม่
กรี๊ดดดดดดดดดดดด : อันนี้ให้คุณตำรวจที่หื่นได้ใจวัยสกา ><"
 รอตอนต่อไปคับผมม

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 03-06-2012 19:59:18

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๒๐ สานรัก


ก่อนจะเดินทางเข้ากรุงเทพฯ โซลก็เร่งสะสางงานในส่วนที่สำคัญเอาไว้ก่อน และถึงจะส่งต่อให้
ดินกับลูกน้องได้ดูแลต่อไป การเข้ากรุงในครั้งนี้เขากำหนดเวลาไว้ไม่นาน เพียงแค่สามสี่วัน
เพราะจินนี่เข้าเรียนระดับอนุบาลแล้ว ลานานไปมันจะไม่ดีต่อตัวลูกสาวของเขาเอง บ่ายคล้อย
วันพุธโซลจึงเป็นคนไปรับลูกสาวเอง เพราะต้องลาครูให้ลูกด้วย

หน้าโรงเรียนอนุบาล

เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กๆดังมาถึงด้านหน้าโรงเรียนที่โซลเพิ่งเดินเข้ามาเมื่อหาที่จอดรถได้แล้ว
ตอนนี้เป็นเวลากลับบ้านของเหล่าเด็กตัวน้อยๆ คุณครูสาวเวรประจำวันกำลังทำหน้าที่ส่งเด็ก
นักเรียนอยู่หน้าประตู เมื่อเห็นโซลเดินเข้ามาก็ยิ้มทักทาย

“สวัสดีค่ะคุณโซล วันนี้มารับน้องจินนี่เองเลยหรือคะ?”

“ครับ พอดีมีธุระกับครูประจำชั้นของน้องด้วยน่ะครับ”

โซลยิ้มให้ก่อนตอบกับไปอย่างมีไมตรี คุณครูสาวจึงยิ้มรับรู้ โซลมองเข้าไปด้านในก็เห็นจินนี่
เดินตามหลังเพื่อนๆตรงมาหาคุณพ่อ ไหว้คุณพ่อที่มารับและไหว้คุณครูที่รอส่ง โซลอุ้มลูกสาว
ตัวน้อยขึ้นมาก่อนจะบอกกับครูสาว

“ผมขอตัวนะครับ”

“ค่ะ”

คุณครูยิ้มให้โซลอีกครั้งก่อนจะหันไปดูแลเด็กน้อยต่อ โซลจึงเข้าไปบอกเรื่องลากิจของน้องจิน
นี่กับคุณครูประจำชั้นของลูก ก่อนจะพาลูกสาวกลับบ้าน ขณะที่นั่งรถกลับบ้านกับคุณพ่อ จินนี่ก็
พูดเรื่องจะไปหาพี่ตาต้าเสียงแจ๋ว ออกอาการดีใจอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ ซึ่งวันเดินทางก็คือ
พรุ่งนี้ตอนเย็น หลังจากที่จินนี่เลิกเรียนแล้ว ท่าทางคืนนี้สองพี่น้องคนสนิทคงมีเรื่องคุยกันเยอะ
กว่าทุกวันเป็นแน่



+++++++++++++



สตรอเบอร์รี่ที่ตาต้ากับจินนี่ปลูกไว้เริ่มมีลูกสีแดงสดบ้างแล้ว โซลจึงเก็บสตรอเบอร์รี่ไปฝากน้อง
ด้วย ไปคราวนี้มีเพียงโซลกับลูกสองคนไม่ได้ให้พี่เลี้ยงอย่างนุ่นไปด้วย ก่อนจะไปจินนี่น้อยยัง
เอาใจพี่นุ่นกับพี่ป้าน้าอาในบ้านว่าจะซื้อของมาฝากอีกด้วย

พอเครื่องลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิหนูน้อยจินนี่ก็หลับปุ๋ยไปแล้ว สามีของอรณีเป็นผู้มารับ
สองพ่อลูก เมื่อมาถึงบ้านโซลพาลูกไปนอน ก่อนจะเอาสตรอเบอร์รี่ของตาต้าไปเก็บในตู้เย็น รอ
วันพรุ่งนี้ที่จะได้เจอน้องอย่างใจจดจ่อ



+++++++++++



เย็นวันศุกร์

ตาต้าและเพื่อนในกลุ่มมักจะกลับบ้านพร้อมกันเสมอ เนื่องด้วยบ้านอยู่ในละแวกใกล้เคียง วันนี้ก็
ยังคงเป็นวันที่ปรกติธรรมดาเช่นทุกวัน เมื่อกลับไปถึงบ้านทำงานเสร็จ อาบน้ำ ทานข้าว แล้วก็
ขึ้นห้องไปโทรศัพท์คุยกับจินนี่และ… พี่โซล

โดยที่ไม่รู้ว่าวันนี้มีใครมารออยู่ที่บ้านหลังจากที่ตนเองเลิกเรียนกลับมา เมื่อมาถึงหน้าบ้านตาต้า
ก็ลากับเพื่อนที่ต้องเดินแยกไปอีกซอย ก่อนจะเปิดประตูเข้าบ้านมา สะดุดตากับรถที่จอดอยู่ใน
บ้านเล็กน้อย ไม่ใช่รถพี่ต้นกับพ่อ หรือจะมีแขก? ตาต้าโคลงศีรษะไปมาเมื่อไม่เห็นว่าเกี่ยวกับ
ตนเอง

“กลับมาแล้วครับ”

เสียงห้าวดังมาก่อนตัว ตาต้าเดินเข้ามาในบ้านโดยที่ไม่รู้ว่ามีแขกคนสำคัญรอเขาอยู่ ถอด
รองเท้าเก็บเข้าที่ เดินตรงผ่านห้องรับแขก ขาเรียวหยุดชะงักเมื่อเห็นว่ามีใครที่นั่งอยู่ในนั้นบ้าง

“พี่ มาได้ไงอ่ะครับ?”

ตาต้าทักโซลที่นั่งอยู่กับแม่ที่โซฟารับแขก มองโซลกับจินนี่สลับกันไปมาด้วยความแปลกใจปน
ยินดี

“พี่ตาต้า~”

“จินนี่”

จินนี่ลุกจากโซฟาวิ่งมาหาพี่ชาย ตาต้าก็ยกน้องขึ้นอุ้ม หอมแก้มซ้ายขวา

“คิดถึงจังเลยครับ”

“จินนี่ก็คิดถึงพี่ตาต้าม๊ากมากค่ะ”

“ม๊ากมากเลยเหรอคะ?” คนเป็นพี่ชายเลิกคิ้วมอง หนูน้อยก็พยักหน้ายืนยันคำพูด

“ค่ะ คุณพ่อขาก็คิดถึงพี่ตาต้าเหมือนกัน”

มีพาดพิงถึงคุณพ่อ ตาต้ามองหน้าพี่แล้วอมยิ้ม จนคุณแม่ต้องกระแอมเตือนเบาๆ หนุ่มน้อยหนุ่ม
ใหญ่แอบสะดุ้งตามๆกัน ก่อนจะหัวเราะขำกันเอง



+++++++++++



โซลเอาสตรอเบอร์รี่ที่นำมาให้กับน้อง พอเห็นว่าสตรอเบอร์รี่ที่ตัวเองปลูกมีลูกแล้วก็ดีใจใหญ่
ให้พี่แม่บ้านเอาไปล้างแล้วแช่ตู้เย็นไว้ทานเย็นนี้เลย หลังจากนั้นตาต้าก็ขอตัวไปเปลี่ยนชุด
ด้านบน พอน้องเดินขึ้นบ้านโซลก็ร่ำๆอยากจะตามไปด้วย แต่ก็เกรงใจคุณแม่น้องจึงได้แต่นั่งนิ่ง
ไม่กล้าขยับตาม คุณแม่น้องก็ดูจะรู้ใจ แกล้งทำเฉยไม่รับรู้ พาจินนี่ออกไปดูปลาในบ่อข้างบ้านที่
พ่อของตาต้าเลี้ยงไว้ โซลจึงแอบแวบตามน้องขึ้นไปถึลบนห้องจนได้ เคาะประตูห้องพอน้องมา
เปิดก็ดันตัวเพรียวบางให้เข้าไปด้านในก่อนจะปิดประตูตามในทันที

“คิดถึงจังเด็กดื้อ”

โซลสวมกอดน้อง ก่อนจะสูดกลิ่นแก้มหอม กลิ่นหอมประจำตัวน้องยังติดกาย ปนกลิ่นเหงื่อ
เล็กๆให้ยิ่งกระตุ้นความรู้สึกมากขึ้นไปอีก โซลมองสบตากลมโตของตาต้าที่ไหวระริกด้วยความ
ดีใจไม่ต่างกัน

ก้มลงแนบริมฝีปากกับน้อง ส่งปลายลิ้นเข้าไปเลาะเล็มตามแนวกลีบปากให้น้องตอบรับ ลิ้นเล็ก
ส่งกลับมาทักทาย โซลรวบดูดปลายลิ้นอย่างหยอกเย้า คนในอ้อมกอดหัวเราะในลำคอ โซลจึง
เพิ่มความร้อนแรงและหวานล้ำในรสจูบมากขึ้นไปอีก แต่ก่อนที่อารมณ์หยอกล้อมันจะเลยเถิดไป
ไกล เสียงเคาะประตูห้องตาต้าก็ดังมาขัดเสียก่อน โซลถอนจูบ กดจมูกหอมแก้มน้องก่อนจะ
ปล่อยให้น้องไปเปิดประตู

“อ้าว พ่อกลับมาแล้วเหรอครับ?”

เสียงตาต้าที่ทักทายคนด้านนอกทำให้โซลถึงกับสะดุ้ง ไอ้หยา พ่อน้องกลับมาแล้ว แถมกลับมา
ตอนสำคัญเสียด้วยสิ ปากน้องเจ่อขนาดนั้น ไอ้โซลเอ๋ย ตายแน่ๆล่ะงานนี้

โซลค่อยเดินออกไปหน้าห้อง ตาต้าหันมาหาพี่ เบี่ยงตัวหลีกทางให้พี่เข้าไปสวัสดีทักทายคุณ
พ่อของตนเอง โซลไหว้พ่อของน้อง แทบไม่กล้าสบตาดุๆคู่นั้น แววตำหนิยังส่งมาให้เต็มที่

“สวัสดีครับ คุณน้า”

พ่อของตาต้ายังมีสีหน้าที่นิ่งเฉย ยกมือรับไหว้โซล ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“เห็นว่ารถจอดอยู่ แต่กลับหาเจ้าของไม่เจอ มาอยู่บนนี้เองนะ”

ได้ยินอย่างนั้นโซลก็ถึงกับไปไม่เป็น ไร้คำแก้ตัวใดๆ เขาผิดเต็มประตูเลยงานนี้ โซลไหว้คุณพ่อ
ของน้องอีกครั้ง ก่อนจะเลี่ยงลงไปด้านล่าง คุณพ่อตาต้าจึงหันมาหาลูกชายที่ยืนทำหน้าเจื่อน
อยู่ไม่ห่าง

“อย่าไปยอมเขาให้มันมากนักนะตาต้า” คุณพ่อว่าเสียงเข้ม

“ต้าขอโทษครับ พ่ออย่าโกรธต้าเลยนะ”

ตาต้ารีบใช้ลูกอ้อนเอาตัวรอด คุณพ่อถอนหายใจแล้วบ่นพึมพำเข้าห้องนอนของตนเองที่อยู่
ถัดไป

“คนหนึ่งก็ยอมเขาไปเสียทุกอย่าง อีกคนก็เป็นผู้ใหญ่เสียเปล่าไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ”

ตาต้าหน้าเจื่อน เกาศีรษะอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี พ่อคงไม่ได้โกรธ แต่อาจจะไม่พอใจนิดๆ
คะแนนพี่โซลจะติดลบไหมนี่



+++++++++++



หลังจากสองพ่อลูกเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและลงมาด้านล่าง ต้นพี่ชายของตาต้าก็กลับบ้านมา โซล
อยู่พูดคุยกับครอบครัวน้องสักพัก เอ่ยขออนุญาตพาน้องไปเที่ยวสวนสนุกกับจินนี่ด้วยในวัน
พรุ่งนี้ คุณแม่ของน้องเห็นว่าเป็นคำร้องขอของจินนี่ตัวน้อยจึงไม่ได้ขัด แต่ก็ยังส่งสายตารู้ทันไป
ให้คนเจ้าเล่ห์ โซลคุยกับพ่อแม่น้องไปก็เหงื่อตกไป ยิ่งกับคุณพ่อของน้องที่มาคราวนี้มองเขา
อย่างไม่ค่อยเป็นมิตรนักโซลยิ่งใจเต้นตุ้มๆต่อมๆกลัวจะทำอะไรให้ไม่ถูกใจ เข้าถ้ำเสือแล้วก็ต้อง
สู้ ถอยตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะโซล

หลังจากที่โซลผ่านความกดดันจากพ่อแม่น้องมาได้ก็แทบอยากจะขอบคุณลูกสาวตัวน้อยอย่าง
น้องจินนี่ ที่คอยเบี่ยงเบนความสนใจของพ่อแม่น้องตาต้าให้คุณพ่อ โดยที่น้องหนูจินนี่ก็ไม่รู้ตัว
ถ้าไม่มีหนูพ่อคงตายหยังเขียดจริงๆลูกเอ้ย โซลได้แต่โอดครวญในใจ

เมื่อถึงเวลาอันสมควร โซลจึงขอตัวกลับ ตาต้าออกมาส่งพี่กับน้องจินนี่ที่รถ

“พรุ่งนี้เจอกันนะครับ” โซลบอกกับน้องก่อนไป ใจจริงอยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆด้วยซ้ำ

“ครับ”

ตาต้ารับคำยิ้มๆ น้องจินนี่ที่นั่งอยู่เบาะข้างๆคุณพ่อชะโงกตัวมาโบกมือลาพี่ชาย

“บ๊ายบายค่ะพี่ตาต้า”

“บ๊ายบายครับ”

เมื่อสองพี่น้องเขาร่ำลากันแล้วโซลจึงสตาร์ทรถ ตาต้าถอยห่างออกมา

“ขับรถดีๆนะพี่โซล”

โซลยิ้มให้น้องอีกครั้งก่อนจะเลื่อนกระจกปิด จินนี่ยังโบกมือไหวๆให้พี่ชายอยู่ในรถ ตาต้าก็โบก
ตอบน้อง รถของโซลขับออกไปจากบ้านแล้ว ตาต้ามองส่งพี่จนรถเลี้ยวออกจากซอยไป

“แหม ยิ้มแก้มปริเชียวนะ กำลังใจมาเพียบเลยล่ะสิ”

คุณแม่เดินเข้ามาหาแล้วเอ่ยแซวคนที่เอาแต่ยิ้มไม่หุบ ตาต้าหัวเราะหึๆ แล้วเข้าไปกอดเอวแม่
อ้อนๆ

“เข้าบ้านเถอะไป คุณพ่อมองใหญ่แล้ว”

พอแม่บอกแบบนั้นตาต้าถึงเพิ่งหันกลับไปมองคุณพ่อที่ยืนเอามือขัดหลังสีหน้าเคร่งขรึมอยู่หน้า
ตัวบ้าน พอเห็นว่าตาต้ามองมาคุณพ่อก็กลับเข้าบ้าน หนุ่มน้อยยิ้มแหยกับคุณแม่ ก่อนจะกอดเอว
แม่เดินเข้าบ้านตามคุณพ่อไป



++++++++++



เช้าวันเสาร์

โซลมารับน้องที่บ้านเพื่อพาเด็กน้อยทั้งสองคนไปเที่ยวสวนสนุกกัน วันนี้ตาต้าก็ยิ่งดูเด็กลงไป
อีก เมื่อแต่งตัวสไตล์เดียวกับจินนี่ที่หนูน้อยใส่กระโปรงเอี้ยม แต่ต่างกันที่ของตาต้าเป็นกางเกง
โซลรู้สึกเหมือนพาลูกสองคนไปเที่ยวมากกว่านะตอนนี้ แต่ก็นะ สองพี่น้องเขาแต่งตัวเหมือนกัน
แบบนี้ก็น่ารักดี

มาถึงสวนสนุก ตาต้ากับจินนี่ก็จูงมือกันไปเล่นเคื่องเล่นต่างๆ วิ่งไปเล่นโน่นนี่ โซลก็ได้แต่เดิน
ตาม พอผ่านบ้านผีสิงคนเป็นพี่ก็แกล้งจะดึงตัวเด็กดื้ออย่างตาต้าเข้าไป ตาต้าน้อยก็โวยวาย
ใหญ่ โซลกับจินนี่ก็พากันหัวเราะกับอาการกลัวเกินเหตุของตาต้า ถึงจะรู้ว่ามันเป็นของปลอมแต่
ก็กลัวอยู่ดีอ่ะ ยิ่งปลอมๆแบบนี้นะยิ่งน่ากลัว

เที่ยวตระเวนเล่นกันจนเหนื่อยสองพี่น้องจึงมานั่งพักที่ม้านั่งของสวนสนุก โซลจึงเดินไปซื้อน้ำ
มาให้ลูกสาวกับน้องชาย กลับมาอีกทีก็มีไอ้หนุ่มที่ไหนไม่รู้มานั่งคุยกับตาต้าแล้ว จินนี่น้อยนั่ง
กอดแขนพี่ชายคนสนิทมองผู้ชายแปลกหน้าตาไม่กะพริบ โซลรีบเดินเข้าไปหา แล้วเอ่ยนำไป
ก่อน

“น้ำมาแล้วครับตาต้า”

ตาต้าหันมามองพี่สีหน้าแสดงความโล่งใจที่พี่มาเสียที โซลจึงคลายความไม่พอใจลงไปบ้าง
เพราะน้องไม่ได้อยากคุยกับไอ้ผู้ชายคนนั้น โซลมองหน้าชายแปลกหน้าด้วยสายตาข่มขู่ คนนั้น
ก็มองตอบกลับมาอย่างท้าทาย ก่อนจะพูดคำที่ทำให้เส้นความอดทนของโซลถึงกับสะเทือน

“อ้อ! มากับคุณพ่อนี่เอง มิน่าพี่บอกจะเลี้ยงเครื่องเล่นก็ไม่ยอมกัน”

ตาต้ามองคนพูดตาโต ส่วนคนที่ถูกเข้าใจว่าเป็นพ่อถึงกับกัดกรามกรอด พ่อเรอะ! เห็นว่าเขาเป็น
พ่อของตาต้าอย่างนั้นเรอะ!! ก่อนที่โซลจะได้พ่นไฟใส่ผู้ชายแปลกหน้าตาต้าจึงลุกขึ้นระงับเหตุ
จินนี่รีบลงจากม้านั่งมายืนข้างพี่ชาย

“เอ่อ… ขอโทษด้วยนะครับ พวกเราคงต้องขอตัวกลับแล้ว ขอบคุณนะครับที่มีน้ำใจดีกรุณาจะ
เลี้ยงเครื่องเล่นในสวนสนุกกับเรา แต่ผมคงรับไว้ไม่ได้อ่ะครับ”

ตาต้าค้อมศีรษะให้อย่างมีมารยาท คนไม่รู้จักกันและเขาก็ไม่ได้จะมาทำร้ายจะแสดงกิริยาไม่ดีก็
ไม่ได้ โซลอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นมา มองหน้าหนุ่มคนนั้นอย่างไม่สบอารมณ์ ตาต้าเข้ามาจับมือ
โซล แล้วจะพากันออกเดินไป แต่หนุ่มน้อยก็ชะงักเท้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ แล้วหันมาบอกชาย
คนนั้นอีกครั้ง

“อ้อ! อีกอย่างครับ”

“?” หนุ่มแปลกหน้าเลิกคิ้วข้างหนึ่งมองตาต้า

“คนนี้ไม่ใช่พ่อนะครับ แต่เป็นคนรักของผม เข้าใจให้ถูกด้วย”

ตาต้ายิ้มส่งท้ายให้หนุ่มคนนั้น แล้วกอดแขนพี่เดินจากไป



++++++++++



“ไม่เอาน่าพี่โซล สนใจอะไรกับคำพูดใครก็ไม่รู้”

ตาต้าพูดกับพี่เมื่อขึ้นมาอยู่บนรถกำลังกลับบ้านกัน โซลเอาแต่ทำหน้าบึ้งหน้าบูด ในหัวยังติดกับ
คำว่าพ่ออยู่ไม่หาย ยิ่งมองน้องในวันนี้ยิ่งย้ำชัดว่าเขาแก่ขนาดไหน ถึงน้องจะบอกไม่ต้องสนใจ
แต่เขาก็จิตตกไปแล้วกับคำพูดของคนแปลกหน้านั่น

“จะไม่ให้สนใจได้ไง พี่ถูกมองว่าเป็นพ่อตาต้าเลยนะ!”

โซลกระแทกเสียง พยายามที่จะไม่หงุดหงิดไปมากกว่านี้เพราะกำลังขับรถอยู่ สองพี่น้องมอง
หน้าโซลแล้วทำตาปริบๆ โซลเหลือบมองเด็กน้อยทั้งสองคนแล้วถอนหายใจอย่างไม่อยากจะ
ยอมรับความจริงสักเท่าไหร่ คำพูดจึงออกแนวประชดเล็กๆ

“เฮ้อ~ พี่มันแก่แล้วนี่”

“โอ๋~ พี่โซลไม่แก่สักหน่อย ยังหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวอยู่เลย เนอะจินนี่”

ตาต้าบีบนวดต้นแขนแกร่งอย่างเอาใจ ประโยคท้ายหันไปหาแนวร่วม จินนี่น้อยที่นั่งบนตักพี่ชาย
ก็พยักหน้าหงึกอย่างเห็นด้วยกับคนเป็นพี่เต็มที่

“ใช่ค่ะ พ่อขาของจินนี่หล่อม๊ากมาก ใครก็สู้ไม่ได้เลยด้วย”

ตอนท้ายทำปากจู๋ แล้วยกนิ้วโป้งให้คุณพ่อ โซลมองแล้วก็ชักขำตัวเอง ตกลงใครเป็นเด็กกันแน่
ก่อนจะอมยิ้มกับประโยคต่อมาของน้อง

“พี่โซลไม่เห็นต้องสนใจคำพูดของคนไม่รู้จักเลยนะ เขาไม่ใช่คนที่รักพี่โซลสักหน่อย ต้า
ต่างหากที่รักพี่โซล”

“จินนี่ก็รัก” จินนี่รีบเสริมคำพูดพี่ชาย

“ใช่แล้ว มีคนรักตั้งสองคนแหนะ เนอะ” ตาต้าพยักเพยิดกับน้องสาว

“ไม่ใช่สองคนนะคะพี่ตาต้า ยังมีคุณปู่ คุณย่า อาซี อานิน น้องพูห์ ลุงดิน โอ๊ย~ เยอะแยะไป
หมดเลยอ่า” จินนี่ยกนิ้วขึ้นมานับและไล่รายชื่อของคนอื่นๆให้พี่ฟัง ก่อนจะกุมหัวส่ายไปมาเมื่อ
มันเยอะเกินไป

ตาต้ากับโซลขำเด็กหญิงตัวน้อยที่ทำท่าว่าจะนับคนที่รักคุณพ่อขาไม่ไหว แต่ดูเหมือนความ
เยอะจะไม่ทำให้จินนี่ยอมแพ้ ยังนับนิ้วแล้วทำปากขมุบขมิบให้รู้ว่ากำลังนับอยู่ ตาต้าเลื่อนมือไป
จับมือพี่ข้างที่วางอยู่บนเกียร์รถ สายตามองไปด้านหน้าไม่ได้หันไปมองคนขับรถอยู่

“แคร์ต้าคนเดียวก็พอแล้ว”

โซลหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อได้ยินน้องพูดแบบนั้น บรรยากาศภายในรถดูจะดีขึ้นมาทันตา สอง
พี่น้องคนสนิทเปิดเพลงแล้วร้องตามวิทยุในรถจนถึงบ้านของอรณี ตาต้าลงมาอาบน้ำเปลี่ยน
เสื้อผ้าและอยู่ทานข้าวกับครอบครัวโซล คุณแม่ของโซลโทรชวนครอบครัวตาต้ามาร่วมทาน
อาหารด้วยกันในวันพรุ่งนี้ และกำชับให้โซลไปชวนด้วยตนเองอีกครั้ง เมื่อโซลไปส่งน้องที่บ้าน



TBC


•   ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกบวกมากค่ะ :pig4:

•   จัดบวกทุกบวกกันไปค่ะ

•   พบกันตอนหน้าพร้อมชี้แจงค่ะ :กอด1:

•   ปล. วันนี้เขาไม่พลาดแหละ แต่ว่ากดโพสต์ไปสามรอบ เน็ตหลุดทั้งสามรอบ
ต้องมาจัดหน้าใหม่อีก อนาถจิตจริงๆเลย :m15:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 03-06-2012 20:10:13

พี่โซลแอบนอยเลยโดนเรียกว่าพ่อ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 03-06-2012 21:10:33

โถๆๆๆ
พี่โซลโดนหาว่าแก่ซะได้
เดี๋ยวคนอ่านวิ่งไปเอาทุเรียนทุ่มหัวมันให้นะพี่โซล
 :laugh:
มีตาหามีแววไม่ใช่มะ
เค้าเป็นพ่อก็จริงแต่เป็นต่อทูนหัวต่างหาก เนอะๆ
 :-[
 :กอด1: วันใหม่จ้ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 03-06-2012 22:18:20

พี่โซลยอมเป็นพ่อก็ได้นะ

เป็น....พ่อทูนหัวของตาต้าคนเดียวนะ หุหุ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 03-06-2012 22:38:03

พ่อโชลต้องทำใจนะ  จะมีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายด้วย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 03-06-2012 22:59:03

บอกมันไปดิพี่โซล "แก่แต่เตะปี๊บดังนะเว่ยยย" (ใช้คำโบราณมาก 555)

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 03-06-2012 23:02:42

มั่นใจตัวเองหน่อยพี่โซล ยังไงตาต้าก็ไม่เปลี่ยนใจหรอกน่า

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 03-06-2012 23:18:51

ฮาพี่โซลโดนเด็กแซว  :m20:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 03-06-2012 23:19:58

พี่โซลแอบนอยด์ถูกคิดว่าเป็นพ่อน้องตาต้าไปซะแล้ว
บังอาจจริงๆชายแปลกหน้าเนี๊ย  อายุไม่ใช่เรื่องตลกนะเฟ๊ย
เอิ๊กๆ  ถึงจะแก่แต่ก็รักเด็กแหละเว๊ยเฮ๊ย  เอ๊ะ!ยังไง
แต่ยังไงซะพี่โซลก็แคร์ตาต้าคนเดียวอยู่แล้วเนอะ
แล้วน้องก็ออกจะประกาศชัดเจนว่าเป็นคนรัก  ไม่ใช่ พ่อ!
ฮฺฮฺ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 04-06-2012 00:34:10

หวานจัง

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: ~มือวางอันดับ1~ ที่ 04-06-2012 02:35:27

+1 น่ารักอ่ะ ทั้งตาต้า น้องจินนี่ น่ารักมาก :man1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 05-06-2012 11:40:49

น่ารักจัง :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 05-06-2012 13:41:01

โซลกลัวแก่เหรอ ยังไงก็แก่กว่าน้องตาต้าล่ะ แคร์ต้าดีกว่า

+1แจกเป็ดให้จ้า

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: 111223 ที่ 05-06-2012 14:21:32

ฮ่าๆ น่ารักมากๆ เวลาตาต้าอ้อนโซลยิ่งน่ารักสุดๆ
โถ่โซล ถึงอายุจะแก่? แต่ก็ยังแช็งแรงแน่นปึกอยู่ไม่ใช่เหรอ >.,<
จินนี่น่ารัก นิสัยคล้ายๆตาต้่าเลย ฮุฮุ ยังกับพี่น้อง
+เป็ด

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๐ สานรัก {๓_๖_๒๕๕๕}
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 05-06-2012 15:29:37

พี่โซลไม่แก่หรอกครับ ยังไหว ฮ่าๆ
ตอนนี้น่ารักมากๆ ชอบๆ ครับ
 :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 05-06-2012 17:15:49

รู้สึกคอมเม้นต์จะมันกว่านิยายอีกนะเรื่องนี้ โดยเฉพาะตอนที่ผ่านมา คำว่า แก่ นี่เต็มหน้าพี่โซลเลย :jul3:

น่าจะตั้งชื่อตอนว่า…โคแก่ :laugh:



It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน



เช้าวันถัดมาครอบครัวของตาต้าก็มาที่บ้านของอรณีกับสามีแต่เช้า ก่อนเวลานัดที่โซลจะไปรับอีก
เพราะคุณแม่ของตาต้าจะมาช่วยคุณน้ำทิพย์แม่ของโซลทำอาหารด้วย ที่สำคัญคือคุณพ่อของ
ตาต้ามีเรื่องจะคุยกับโซล

โซลแยกไปคุยกับคุณพ่อน้องและพ่อของตนเอง ส่วนตาต้าก็ถูกดึงไปอีกทางตามเคย หนุ่มน้อย
ได้แต่ขัดใจที่ถูกกันออกมาอีกแล้ว

“ทำไมต้าไม่มีสิทธิ์เข้าไปร่วมรับรู้ด้วยล่ะครับ”

“ก็พ่อจะคุยกับพี่เขา เราจะเข้าไปทำไมล่ะ เอ้อ~”

คุณแม่ส่ายหน้าไม่เห็นเป็นสำคัญ คุณลูกเลยได้แต่หน้ามุ่ย เพราะเป็นห่วงพี่ด้วย กลัวพี่ถูกดุ

ต้นที่เป็นสารถีให้ครอบครัวในวันนี้แยกออกไปเดินเล่นด้านนอก กดโทรศัพท์หาสาวเหนือยอด
ยาใจ ตอนนี้ต้องเริ่มต้นสานสัมพันธ์กับพิมพิกาใหม่ เพราะก่อนหน้านี้เคยทำไม่ดีกับเขาเอาไว้
ยังดีที่เขายอมให้โอกาสได้คบหาดูใจกัน และครั้งนี้เป็นรักทางไกลด้วย ต้องหมั่นดูแลเอาใจใส่
ให้มาก อีกไม่นานจะได้ให้แม่ไปขอ และเรื่องนี้ก็ดูจะเป็นอีกหนึ่งประเด็นสำคัญที่ทำให้ทั้งพ่อ
และแม่ของเขาต้องคิดหาลู่ทางที่จะไปดำเนินชีวิตบั้นปลายที่ภาคเหนือ เพราะทั้งเขากับน้อง
ต่างรักชอบหนุ่มสาวภาคเหนือเหมือนกันหมดแล้วนี่นะ

ภายในห้องทำงานบ้านอรณี บรรยากาศภายในนั้นดูจะอึดอัดสักเล็กน้อยกับการพูดคุยกันของ
ชายทั้งสามคน โซลเป็นคนที่โดนกดดันมากสุด เพราะถูกตำหนิกับสิ่งที่ทำอยู่ ซึ่งโซลก็ไม่ได้แก้
ตัวอะไรกับคำตำหนินั้น พูดคุยตกลงกันสักพักทั้งสามคนก็ลุกออกไปด้านนอก ก่อนจะเดินพ้น
ประตูไป คุณพ่อน้องตาต้าก็พูดขึ้นมาลอยๆ

“ถ้าอยากอยู่ด้วยกันนัก ก็ให้เจ้าต้ามันสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่นั่นให้ได้ก็แล้วกัน”

โซลไหว้ขอบคุณท่านแล้วยิ้ม มองตามแผ่นหลังของคุณพ่อน้องที่เดินห่างออกไป นี่ถือเป็น
สัญญาณที่ดีมากสำหรับสถานการณ์ระหว่างเขากับน้อง พ่อของน้องน่าจะรับรู้มาตลอดว่าตาต้า
คิดกับเขาเกินเลยความเป็นพี่น้องมานานแล้ว แต่ท่านไม่อยากจะยอมรับสักเท่าไหร่จึงทำเป็น
เฉยไปเสีย เพราะหากยิ่งแสดงออกว่ารู้และห้าม เด็กน้อยอย่างตาต้าจะยิ่งต่อต้านและสิ่งที่มันยัง
ไม่เกิดก็จะเกิดตามมา

ต้องขอบคุณครอบครัวที่น่ารักของเขากับตาต้าจริงๆ ที่รัก ห่วงใย และเข้าใจพวกเขาขนาดนี้
เพื่อตอบแทนความรักนั้น ทั้งโซลและน้องก็ยิ่งจะต้องดูแลรักษาความรักครั้งนี้ของตนเองให้ดี
ที่สุด



+++++++++++



เมื่อใกล้เวลาอาหารกลางวัน คุณแม่ทั้งสองและตาต้ากับจินนี่จึงเข้าครัว ก็เข้าใจว่าคุณแม่จะเข้า
ไปทำอาหาร แล้วตาต้าล่ะ จะเข้าไปช่วยหรือเข้าไปป่วน

ตาต้ากับน้องสาวตัวน้อยนั่งมองคุณแม่ทั้งสองและแม่บ้านผู้เป็นลูกมือทำงานกันไป อยากจะ
หยิบจับทำอะไรก็เกรงจะทำเละเทะไปกันใหญ่ รายการอาหารวันนี้ก็มี แกงเขียวหวานไก่ยอด
มะพร้าวอ่อน ปลาสามรส แกงจืดกระหล่ำยัดไส้ และผัดผักรวมมิตร ของหวานคือทับทิมกรอบ
ราดน้ำเชื่อมเติมน้ำแข็งเกร็ดเย็นๆชื่นใจ

ตาต้าลุกไปดูคุณน้ำทิพย์ทำกับข้าวอยู่หน้าเตา หยิบจับนั่นนี่ใส่ๆแล้วก็เสร็จ หนุ่มน้อยมองทึ่งๆ
อยากจะปรบมือให้ความรวดเร็วของคุณป้าน้ำของตัวเองจริงๆ คุณน้ำทิพย์เห็นตาต้าน้อยมาเมียง
มองเหมือนจะสนใจจึงถามว่าอยากลองทำดูไหม เด็กดื้อรีบส่ายหน้าทันที คุณแม่กับคุณป้าเลย
ยิ้มขำ ก่อนที่คุณน้ำทิพย์จะเอ่ยแซวเล็กๆ

“เสน่ห์ปลายจวัก สามีรักสามีหลงนะลูก”

ตาต้าอ้าปากเหวอกับคำแซว ก่อนจะหุบฉับแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มแหยแทน

“แต่ต้าว่า มันจะกลายเป็นเสน่ห์ทัพพีหักมากกว่าครับป้าน้ำ”

คำพูดนั้นเรียกเสียงหัวเราะของคนในครัวได้เป็นอย่างดี หนุ่มน้อยตาต้าลูบท้ายทอยเก้อเขิน แต่
ก็ไม่เพียงเท่านั้น เพราะคุณแม่ของตนเองยังคุยกับจินนี่กึ่งแซวมาอีก

“ถ้าพี่ตาต้าไปอยู่ด้วยจินนี่คงผอมแย่ เพราะพี่ตาต้าทำกับข้าวไม่เป็น”

“ไม่เป็นไรค่ะย่านิ้ง เดี๋ยวจินนี่จะทำให้พี่ตาต้ากินเอง”

หนูน้อยจินนี่ว่าอย่างภาคภูมิ ทำสีหน้ามั่นใจเต็มที่

“โอ้~” ผู้ใหญ่ทุกคนพากันร้องอุทานเป็นเสียงเดียวกันกับท่าทางน่าเอ็นดูนั่น

“จินนี่ทำเป็นน้า ใช่ไหมคะคุณย่าขา”

หนูน้อยกลัวไม่มีใครเชื่อเลยถามคุณย่าเพื่อขอคำยืนยัน คุณน้ำทิพย์มองหลานสาวยิ้มๆ ก่อนจะ
หยิบชามพลาสติก กับวัตถุดิบสำหรับทำอาหารเมนูถนัดของหลานสาวตัวน้อยไปส่งให้

“ใช่ค่า อ่ะนี่ อุปกรณ์สำหรับแม่ครัวตัวน้อยของย่า”

“ขอบคุณค่า”

ที่คุณน้ำทิพย์นำมาให้คือไข่ไก่ และเครื่องปรุงสำหรับทำไข่ตุ๋น เมนูง่ายๆที่จินนี่ก็ทำได้ และชอบ
ทำมากด้วย มีผักสีสันต่างๆสำหรับตกแต่งกระจุกกระจิก จินนี่หันไปมองพี่ชายคนสนิทแล้วเรียก
ให้มาหา หยิบไข่หนึ่งฟองยื่นไปตรงหน้าพี่ชาย

“พี่ตาต้าตีไข่เป็นป่ะคะ?”

เอียงคอมองทำท่าใสซื่อ จนคนเป็นพี่ต้องหยิกแก้มป่องๆที่แอบอมยิ้มนั่น

“หื้อ ดูถูกนะยัยตัวเล็ก มา เดี๋ยวพี่จะทำให้ดู”

ตาต้าแกล้งทำท่าถลกแขนเสื้อเตรียมลงมือตีไข่ไก่ให้น้องดู จินนี่ก็ตบมือเปาะแปะรับลูกให้
พี่ชายทันทีเหมือนกัน

“พี่ตาต้าสู้ๆ”

ตาต้ามองน้องสาวแล้วแยกเขี้ยวใส่ คนเป็นน้องก็หัวเราะคิกคัก ขนาดตีไข่ยังต้องเชียร์กันด้วย
ทำไมไม่มีใครเชื่อฝีมือต้าสักคนเลยอ้า ฮือออ

สองพี่น้องช่วยกันทำไข่ตุ๋นจนเสร็จไป คุณแม่ของตาต้าจึงเอาไปใส่หม้อหุงข้าวตั้งระบบนึ่ง
เอาไว้ หลังจากนั้นจึงให้สองพี่น้องช่วยมาปั้นหมูเป็นก้อนใส่ในกระหล่ำที่เจาะตรงกลางเอาไว้ทำ
เป็นไส้ผักกระหล่ำเพื่อทำแกงจืด ให้ใส่ถุงมือกันเปื้อนแล้วลงมือทำ พอเสร็จก็ให้ตาต้าเอาไปใส่
ในหม้อที่ต้มน้ำซุปกระดูกหมูเอาไว้จนเดือดดีแล้ว

“ระวังนะลูก ค่อยๆใส่ เดี๋ยวน้ำร้อนกระเด็นโดนแขนเอา”

“ครับ”

อาหารทุกอย่างถูกทำไปอย่างครบถ้วน ยังมีแกงจืดที่ยังตั้งเตาอยู่ให้ผักนิ่มมากกว่านี้ และเสิร์ฟ
ร้อนๆจะได้ซดน้ำคล่องคอ แม่บ้านช่วยกันเก็บข้าวของเตรียมล้าง คุณแม่นิ้งเห็นไข่ไก่ที่จินนี่ทำ
ไข่ตุ๋นยังเหลืออยู่จึงถามลูกชายว่าอยากลองทำไข่ยัดไส้ด้วยไหม คุณแม่ให้ตาต้าเป็นคนปรุงไส้
เอง ส่วนวิธีการทำมีคุณแม่คอยกำกับอยู่ข้างๆ หน้าตาที่ออกมาก็… พอดูได้ เกือบเละไป
เหมือนกันเพราะเป็นมือใหม่ เจียวไข่ได้อย่างเดียวก็ถือว่าเก่งแล้ว


+++++++++



อาหารทุกอย่างถูกทยอยนำมาวางบนโต๊ะ สมาชิกสองครอบครัวอยู่กันโดยพร้อมหน้า และร่วม
รับประทานอาหารด้วยกัน ตาต้านั่งฝั่งตรงข้ามกับพี่ มีจินนี่น้อยนั่งข้างๆ ตาต้าตักไข่ยัดไส้ที่
ตัวเองทำส่งให้พี่ได้ชิมก่อน ทั้งโต๊ะดูจะลุ้นตามตาต้าไปด้วย ก็ดูเด็กดื้อเขาสิ อะไรจะเกร็งขนาด
นั้น ตาโตๆมองหน้าพี่ แอบลุ้นตอนพี่ตักเข้าปาก โซลกลั้นขำกับท่าทางลุ้นเกินเหตุของน้อง
เคี้ยวช้าๆแกล้งน้องเข้าไปอีก

“เป็นไงบ้างอ่ะ?” ตาต้ารีบถามเมื่อพี่กลืนลงไปแล้ว

“อืม”

โซลยังแกล้งทำท่าคิดต่อจนน้องอดไม่ไหวถามขึ้นมาอีก

“ว่าไงอ่ะครับ?”

“อันนี้ซื้อมาเหรอ?” ก็รู้อยู่ว่าใครทำ แต่ก็ยังอยากแกล้ง เห็นแล้วหมั่นเขี้ยวจริงๆเลยเด็กน้อย

“แล้วมันเป็นยังไงล่ะ พี่โซลอ้า ต้าอยากรู้”

ตาต้าเร่งเอาคำตอบ อยากจะลุกขึ้นมาเขย่าคนทำเฉยจริงๆเลย แกล้งต้าใช่ไหมล่ะ เหลียวซ้าย
แลขวาก็เห็นผู้ใหญ่ในโต๊ะแอบขำด้วย พากันแกล้งต้าหมดเลยอ่ะ!

“พี่โซลลลล”

เด็กดื้อลากเสียงยาวที่พี่ทำยึกยัก โซลอมยิ้มก่อนจะตอบสั้นๆ

“ก็ดี”

“เฮ้อ~ อย่างน้อยก็ยังดีอ่ะนะ”

หนุ่มน้อยทำท่าโล่งใจเกินจริงจนโซลหลุดหัวเราะ ตาต้าย่นจมูกใส่ ก่อนเสียงเล็กๆของเด็กหญิง
ตัวน้อยข้างกายพี่ชายคนสนิทอย่างตาต้าจะดังขึ้นมาแก้ต่างให้พี่ชายของตัวเอง

“จินนี่ว่าพี่ตาต้าทำอร่อยดีออกนะคะพ่อขา ไม่ใช่แค่ก็ดีสักหน่อย”

“ตาต้าทำเหรอ?”

ตาต้าทำลอยหน้าไม่ตอบ จินนี่น้อยจึงพยักหน้ายืนยันให้แทน

“ถ้ารู้ก่อนว่าตาต้าทำ พี่จะได้บอกว่าอร่อยมาก” โซลแอบหยอดจึงได้เสียงกระแอมจากพ่อน้อง
มาเป็นรางวัล

“พี่โซลอ่ะ ไม่จริงใจเลย”

ปากบ่นว่าอุบอิบ แต่ก็แอบยิ้มกับคำหยอดหวานของพี่ บรรยากาศในโต๊ะจึงอวลไปด้วยความสุข
ของครอบครัวใหญ่ที่เพิ่มครอบครัวของตาต้ามาอีก

เมื่อทานข้าวเสร็จก็ต่อด้วยของหวาน จินนี่กับตาต้าที่ทานเยอะจนอิ่มแปล้ต้องขอจรลีไปนั่งย่อย
ที่ห้องนั่งเล่น เปิดทีวีช่องสัตว์น้อยน่ารักดูไปด้วย ต้นตามมานั่งดูกับน้อง อยู่กับเด็กแล้วมี
ความสุขดี น่าจะมีบ้างสักคนได้แล้วมั้ง



++++++++++



หลังจากรับประทานอาหารกลางวันกันเรียบร้อยและอยู่พูดคุยกันสักพัก พ่อกับแม่ของตาต้าก็ขอ
ตัวกลับโดยมีต้นขับรถให้ดังเคย ส่วนตาต้าได้รับอนุญาตเป็นกรณีพิเศษให้อยู่ต่อได้ และให้โซล
ไปส่งก่อนค่ำ

ตาต้ากับโซลมาส่งพ่อ แม่ และพี่ชายที่รถ ก่อนไปคุณพ่อก็ยังกำชับสั่งเรื่องเวลาอีกครั้ง โซลเอง
ก็รับปากเป็นอย่างดี ได้เท่านี้ก็ดีมากแล้ว

รถของครอบครัวตาต้าขับออกไปแล้ว โซลจึงจูงมือน้องไปนั่งที่ม้านั่งในสวนสวย พูดคุยกันเบาๆ
เก็บช่วงเวลาเล็กๆนี้ไว้ยามคิดถึง

“พ่อคุยอะไรกับพี่โซลบ้างอ่ะครับ?”

ตาต้าถามอย่างอยากรู้ มันคงไม่ใช่ความลับหรอกใช่ไหม

“อืม ก็… เรื่องที่พี่มาหาตาต้าที่นี่…”

“พี่โซลโดนว่าเหรอ?”

ตาต้าถามสีหน้าเป็นกังวลขึ้นมา เมื่อครู่ที่อยู่ด้วยกันเยอะๆตาต้าก็ไม่กล้าถามพี่ว่าเป็นอย่างไรกับ
การพูดคุยระหว่างพ่อกับพี่ เพราะเห็นว่าไม่เหมาะ

“ก็… ไม่หรอก ท่านก็ตำหนินิดหน่อยกับความเจ้าเล่ห์ของพี่ที่ใช้ลูกเป็นกันชนน่ะ มันก็ถูกอย่างที่
ท่านว่า พี่นี่แย่จริงๆ”

มือเรียวกุมมือพี่ไว้ อยากบอกว่าพี่ไม่ผิด แต่ก็พูดไม่ได้ ก็เขาเองก็ผิดเหมือนกันที่ทำให้เรื่องมัน
ยุ่งยากเช่นนี้ โซลมองความห่วงใยที่ฉายชัดในแววตาใสของน้องแล้วยิ้มบาง วางมือทับมือน้อง
อีกทีแล้วบอก

“พี่ไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อยท่านก็ไม่ได้ใจร้ายกับพี่นัก เรียกได้ว่าใจดีมากๆด้วยที่ให้พี่มี
ช่วงเวลาได้อยู่ใกล้ตาต้าอย่างตอนนี้”

ตาต้ามองพี่แล้วยิ้มเศร้า พี่ต้องอดทนมากหรือเปล่ากับคนๆนี้ เขาเอาแต่ใจ ไม่รู้จักโต ทั้งยังนำ
ปัญหามาให้พี่อีก

“พี่โซล ท้อไหม?”

“ไม่ ถ้าเพื่อตาต้า เพื่อเรา พี่ทนได้ แล้วตาต้าล่ะครับ”

คำตอบที่จริงจังนั้นพัดพาความกังวลให้ปลิวหาย เขายังเด็กจริงๆสินะ ที่แค่คำพูดไม่กี่คำของพี่ก็
ทำให้เขาเชื่อมั่นว่ามันจะเป็นเช่นนั้นได้แล้ว ความกังวลใจที่มีมันกลับกลายเป็นเพียงเรื่องไร้
สาระที่เขาคิดไปเอง

“ถ้าพี่โซลไม่ท้อ ต้าก็ไม่ท้อเหมือนกัน”

โซลยิ้มให้น้อง โอบไหล่บางให้เอนมาพิงซบ หัวใจดูจะเต้นเร็วขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ที่ห่างกัน อยาก
ให้ถึงวันเวลาที่จะได้อยู่ข้างกายกันเร็วๆ ถึงแม้อยากให้มันเป็นเช่นนั้น แต่เวลามันก็ยังคงเดินไป
เท่าเดิมอยู่ดี



++++++++++++



เมื่อถึงเวลาโซลก็มาส่งน้องที่บ้านตามที่รับปากกับพ่อของน้องเอาไว้ จอดรถข้างกำแพงรั้วบ้าน
ยังไม่เลี้ยวไปที่หน้าประตู ตาต้าเลิกคิ้วหันมามองพี่งงๆ

“พรุ่งนี้พี่กลับแล้วนะครับ”

โซลบอกน้องไปแบบนั้นแล้วก็รู้สึกใจหายเสียเอง เอื้อมมือไปกุมมือน้อง ตาต้าก้มหน้ารับคำพี่
เบาๆ

“ครับ”

“อยากพาตาต้ากลับไปด้วยจัง”

โซลแหงนหน้าขึ้นเอนศีรษะพิงเบาะรถ แล้วนิ่งเงียบกันอยู่อย่างนั้น เขาว่ากันว่าเวลาแห่ง
ความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ เวลาแห่งความทุกข์มักจะอยู่กับเรานานกว่ามาก ทั้งที่วันเวลามันก็
ยังคงดำเนินไปเท่ากัน มีเพียงจิตใจเราเท่านั้นที่รู้สึกไปเอง

โซลขยับนั่งตัวตรง ก่อนจะโน้มกายไปหาน้อง ตาต้าเอนหลังชิดเบาะเมื่อพี่เลื่อนใบหน้าใกล้เข้า
มา หลับตาลงรับจูบลึกซึ้งจากพี่ โซลค่อยกวาดไล้ปลายลิ้นช้าๆ อยากทำให้มันเป็นจุมพิตแสน
หวานดื่มด่ำมากกว่าจะดูดดื่มร้อนแรง ค่อยๆละเลียดเลาะเล็มริมฝีปากอิ่ม กดย้ำชิมรสหวาน
หัวใจใต้อกแกร่งเต้นตุ้บ รู้สึกตื่นเต้นมากกว่าจูบครั้งไหนๆ พร้อมๆกันกับความเจ็บแปลบที่ปะปน
เข้ามายามนึกถึงวันไกลห่าง

โซลผละออกมาเมื่อรู้สึกถึงแรงสะอื้นน้อยๆ ทั้งหยาดน้ำอุ่นที่ไหลลงข้างแก้มเนียน กดจูบซับ
น้ำตาให้เด็กขี้แย

“อุ้มกลับไร่ด้วยได้ไหมเนี่ย”

เด็กขี้แยหัวเราะน้อยๆ ยกมือเช็ดน้ำตาจากแก้ม โซลหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำตาให้น้องอีกที

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะกระจกรถฝั่งคนขับ ทำให้โซลเอี้ยวหน้าหันกลับไปมอง

“อุ้ย!”

ถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นคุณพ่อของน้องก้มมองอยู่ข้างๆตัวรถ ท่าของเขาล่อแหลมเสียด้วยนะตอนนี้
กำลังคร่อมลูกชายของท่านเลยเชียว คราวนี้คนเป็นน้องถึงกับหลุดขำ ทั้งที่สูดจมูกฟืดๆไปด้วย
ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดีแล้ว หน้าพี่โซลตลกอ่ะ

โซลเปิดประตูลงมาจากรถแล้วไหว้พ่อน้อง ท่านก็รับไหว้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมไม่เปลี่ยน ขณะที่
ตาต้าก็ลงมาจากอีกด้านแล้วเข้าไปยืนข้างๆคุณพ่อ

“พรุ่งนี้จะกลับแล้วนี่นะ” คุณพ่อน้องตาต้าถามขึ้นมา

“ครับ”

“เดินทางปลอดภัย”

โซลไหว้ขอบคุณท่าน ก่อนจะลากลับ ไหว้ลาคุณพ่อน้องอีกครั้ง และขึ้นรถขับออกไป มองส่งพี่
แล้วตาต้าก็ชวนคุณพ่อเข้าบ้าน ยังไม่ทันได้ก้าวขาคุณพ่อก็พูดดักขึ้นมาเสียก่อน

“เราก็อย่าไปยอมให้มันมากนักนะเจ้าต้า”

คุณพ่อย้ำเตือนอีกหน หนุ่มน้อยหันมายิ้มแหย ก่อนจะดันหลังคุณพ่อเข้าบ้านไป


‘โดนอีกดอกแล้วอ้า ต้าเจ็บปวดดดด’



TBC


•   ขอบคุณทุกกำลังใจ บวกทุกบวกเมื่อบวกได้ค่ะ :กอด1:

•   พบกันตอนหน้าค่ะ

ชี้แจงแถลงไข

อีกสองตอนนิยายเรื่องนี้จะจบลงแล้วนะคะทุกท่าน

ตั้งแต่เริ่มเขียน ใหม่วางพล็อตเอาไว้ 24 ตอนจบ ไม่ได้เปลี่ยนพล็อตไปจากเดิม แต่ตัดฉากของ
ปรเมศวร์ออกเพราะเขียนแล้วมันดาร์คจนเกินไป ไม่เหมาะกับนิยายใสๆ (เหรอ?) เท่าไหร่ พอตัด
ตอนของปรเมศวร์ออกจึงเหลือเพียง 23 ตอนจบเช่นนี้ค่ะ

หลังจากตอนจบแล้วจะมีตอนพิเศษของพี่โซลกับตาต้า1ตอน พี่ไต๋กับพี่ดิน1ตอน และตอน
พิเศษภาคตาต้าเข้ามหาวิทยาลัยอีก…กี่ตอนยังไม่รู้เหมือนกัน แหะ :m23: กำลังปั่นอยู่ค่ะ

สรุปคือ It’s Real เดี๋ยวรักเลย จะจบในอีกสองตอนข้างหน้า และจะต่อตอนพิเศษตาต้า&โซล +
ไต๋&ดิน อย่างละ1ตอน จากนั้นจะตามด้วยตอนพิเศษภาคมหาวิทยาลัยของตาต้า เมื่อจบอันนี้
แล้วก็จะเป็นอันจบโดยสมบูรณ์ค่ะ ไม่งงกันเนาะ หรือจะงง?

ปล. สำหรับเรื่อง MAGICA ยังไม่ลงในเล้านะคะ ขอปั่นให้ได้หลายๆตอนก่อนจะได้ไม่ทิ้งช่วงไป
นาน ขอบคุณท่านที่ให้ความสนใจด้วยค่ะ :pig4:

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 05-06-2012 17:36:44

ความรักมันทะลุปรอทแล้วค่ะคุณพ่อน้องตาต้า
ห้ามได้ เตือนได้ แต่มันทำตามไม่ได้นี่สิ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 05-06-2012 18:02:16

คุณพ่อไม่ต้องทำโหดขนาดนั้นก็ได้มั้งครับ ฮ่าๆๆ
เดี๋ยวก็แพ้ลูกอ้อนตาต้าอยู่ดีครับ
 o18

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 05-06-2012 18:04:02

จะจูบน้องทีไร พ่อตามาขัดขวางทุกที
พี่โซลรอน้องตาต้านานขนาดนี้ โซลน้อยจะยังใช้การได้อยู่ไหมเนี่ย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 05-06-2012 18:36:23

พ่อตาต้าหูตาไวมากอ่ะ ฮาาาาา

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 05-06-2012 18:51:35

ตาต้าขยันเรียนเข้านะคะ
จะได้ไปอยู่กับพี่เค้าไวๆเนอะ
เอาความห่างกับความเหงามาใช้เป็นยาบำรุง
ให้หนูพยายามให้ถึงฝั่งฝันไวๆขึ้นนะคะ
 :กอด1:

เลิฟๆตาต้ากับจินนี่
 :bye2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 05-06-2012 19:18:28

แปะไว้ก่อนเด๋วมาอ่าน   :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 05-06-2012 19:40:52

พ่อตาต้านี่ขัดตลอด   :z10:


 :laugh3:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: silverphoenix ที่ 05-06-2012 20:27:44

อ่านทันแล้วจ้าาา
ตาต้าน่าร๊ากกกกก  อุตส่าห์มาตามความรักที่ไร่
อิอิ  คงไม่มีอะไรร้ายๆใช่มั้ยน้ออ
ตามต่อค่าาา

+1 ให้จ้าาาา  พี่โซลตาต้าน่ารักมากๆ  หุหุ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 05-06-2012 21:13:23

อีก 2 ตอนก็จบแล้วหนอ อีก 20 ตอนก็ได้นะหนอ รีบจบแท้หนอ TT'
  รอนะคะ :)

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 05-06-2012 21:24:18

รีบๆมาต่อนนะจ๊ะ :z2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 06-06-2012 02:35:44

โดนขัดจังหวะทุกทีสิน่า

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 06-06-2012 10:50:52

ตอนนี้แลดูหวานปนเศร้าเนอะ
ถ้าคุณพ่อไม่เข้ามาซะก่อนพี่โซลคงอุ้มน้องกลับไร่จริงๆ
แต่ก็ยังดีที่คุณพ่อเข้าใจยอมให้น้องไปอยู่ด้วย
ตาต้าต้องสอบเข้ามาหาลัยให้ได้น๊าจะได้ไปเป็นเด็กเหนือมีแฟนเป็นหนุ่มชาวเหนือ ฮฺฮฺ
สู้ๆน๊าตาต้า พี่โซล
เดี๋ยวก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วเนอะ
เป็นกำลังใจให้ น้องตาต้ากับพี่โซล

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 06-06-2012 19:00:18

รอจ้ารอ :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 06-06-2012 19:12:17

รีบๆมาต่อนะ :z2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 06-06-2012 20:53:28

อ้างจาก: Pakbung Mazo ที่ 05-06-2012 21:13:23  

อีก 2 ตอนก็จบแล้วหนอ อีก 20 ตอนก็ได้นะหนอ รีบจบแท้หนอ TT'
  รอนะคะ :)

ขอบคุณที่ติดตามกันหนอ 20ตอนเอาไว้เรื่องหน้านะหนอ

ฝาก MAGICA กับ รักใสปิ๊ง และ Forbidden Summer ซัมเมอร์ร้อน...ซ่อนรัก ไว้ในอ้อมใจด้วยหนอ o1

โปรโมทนิยายตัวเองอีกแล้วหนอ o18

อ้างจาก: yeyong ที่ 05-06-2012 18:04:02  

จะจูบน้องทีไร พ่อตามาขัดขวางทุกที
พี่โซลรอน้องตาต้านานขนาดนี้ โซลน้อยจะยังใช้การได้อยู่ไหมเนี่ย

อันนี้ต้องให้พี่โซลไปปรึกษาพี่อาร์ตแล้วล่ะค่ะ เอิ้กๆ :laugh:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๑ เก็บไว้คิดถึงกัน (๕.๖.๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Hakken ที่ 06-06-2012 21:13:32

จิ้มๆๆๆๆๆ   อิอิ กำลังน่ารักคุณพ่อเนี่ย
มาได้จังหวะตลอด

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 08-06-2012 12:32:45

แอบเครียดนิดนุง :m26:



It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ



ช่วงเวลาหลังจากที่โซลกลับไร่ไป ตาต้าเองก็ตั้งใจเรียนเต็มที่ เพื่อที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้ดั่งที่ตั้งใจเอาไว้ กิจกรรมต่างๆที่เคยเข้าร่วมตาต้าก็งดมันทั้งหมดแล้วทุ่มเวลากับการเตรียมความพร้อมในการสอบ ข้างกายมักจะมีหนังสือกองโตอยู่ด้วยเสมอ

“ตาต้าอ่านหนังสือเยอะจัง จะสอบเข้ามหา’ลัยดังเหรอ?”

ที่โต๊ะใต้ต้นไม้แห่งเดิมของโรงเรียน สถานที่ประจำของกลุ่มตาต้า ปอมปอมนั่งท้าวคางเอียงคอมองคนขยัน หยิบหนังสือเล่มใหญ่ที่คั่นหน้าด้วยกระดาษสีแผ่นเล็กๆให้รู้ว่าแต่ละหน้านั้นมีข้อมูลสำคัญขึ้นมาดู เปิดผ่านๆไปสองสามหน้าแล้วก็เบ้หน้าส่งคืนเจ้าของเขา มีแต่อะไรไม่รู้ ปอมอ่านไม่รู้เรื่อง

ตาต้ามองเด็กชายตัวเล็กยิ้มๆ มีปอมปอมมานั่งด้วยก็ดีนะ แสดงสีหน้าหลายแบบไม่ซ้ำกันดี มองดูแล้วไม่น่าเบื่อ ไม่นานต่อจากนั้น ชีวากับอะดิว เพื่อนในกลุ่มก็ตามมาสมทบ สองคนนี้ตัวติดกันตลอดเวลา อะดิวไปไหน ชีวาไปด้วยเสมอ ดูเหมือนอะดิวมีพ่อมาคุมอย่างไรไม่รู้

“ยังอ่านหนังสืออยู่อีกหรือหนุ่มน้อย ขยันไปไหม?”

ชีวานั่งลงข้างปอมปอมตัวป่วนแล้วถามตาต้ากึ่งเย้า ปอมปอมจะลุกไปนั่งอีกฝั่งก็โดนล็อคตัวไม่ให้ไปไหน เลยได้แต่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆชีวา อยู่ใกล้แบบนี้ชีวาก็แกล้งเขาง่ายน่ะสิ แย่ชะมัด ตาลุงขี้แกล้งนี่

“นี่ตกลงจะสอบเข้ามหา’ลัยต่างจังหวัดจริงๆน่ะเหรอตาต้า?” อะดิวที่นั่งลงข้างๆถามเพื่อน

“อืม เราถึงต้องพยายามให้มากไง”

“แปลกนะ เด็กต่างจังหวัดอยากเข้ากรุง เด็กกรุงอยากไปต่างจังหวัด”

ชีวาเปรย อะดิวกับตาต้าคิดตามแล้วก็ขำ นั่นสินะ

ตัวตาต้าเองต้องพยายามให้มาก เพราะมีคนสำคัญรออยู่ พี่เองก็อดทนเพื่อเขา เขาก็พยายามเพื่อพี่และเพื่ออนาคตของตัวเองด้วยจะเป็นไรไป


‘รอต้าก่อนนะพี่โซล’




+++++++++++



ทางด้านโซลเองก็มุมานะกับงานของตนเองอยู่เช่นกัน ต่างคนต่างก็มีหน้าที่ พักหลังมานี้ หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดกับดินแล้ววิจิตราก็ไม่ได้มาข้องแวะกับโซลอีก จะพบเจอกันบ้างก็ตามการประชุมเรื่องพืชไร่ หรือไม่ก็งานที่เกี่ยวกับการเกษตร พอเธอมาลุยงานด้านนี้เต็มที่แล้วก็ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน แต่ก็ดีแล้วที่เธอไม่มาวุ่นวายอีกเพราะเขาก็ไม่อยากให้ตาต้ารู้สึกไม่ดีเหมือนกัน

เรื่องคดีของปรเมศวร์จนถึงตอนนี้ก็ยังหาตัวของเขาไม่พบ จนจะกลายเป็นบุคคลสูญหายไปแล้ว พี่สาวของปรเมศวร์เองก็พยายามตามสืบหาอยู่ ถึงยังไงก็น้องชายเพียงคนเดียวของเธอ จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็อยากจะรู้ข่าวคราวบ้าง แต่อนิจจัง สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมฉันใดก็ฉันนั้น คนที่ทำความชั่วย่อมพบจุดจบที่เลวร้ายเสมอ



++++++++++++



ในช่วงเย็นตาต้ากลับบ้านมาก็ยังใช้ชีวิตปรกติดี จะเพิ่มการอ่านหนังสือเข้าไปตอนก่อนเข้านอน เพราะมันจะทำให้ตาต้าจำได้มากขึ้น ทุกวันก็ยังคงโทรคุยกับน้องจินนี่อยู่ พอคุยกันเสร็จก็จะถึงทีของคุณพ่อน้องจินนี่ได้คุยต่อ จินนี่น้อยยื่นโทรศัพท์ให้คุณพ่อที่นั่งพิงหัวเตียงฟังสองพี่น้องเขาคุยกันอยู่ จากนั้นตัวเล็กป้อมก็เอนพิงอกพ่อกอดตุ๊กตาหมีนั่งนิ่งๆ ปล่อยให้คุณพ่อคุยกับพี่ตาต้าไป เพราะเสร็จจากนี้จินนี่ยังต้องบอกราตรีสวัสดิ์พี่ชายคนสนิทก่อนวางสายด้วย

โซลคุยกับน้องเรื่องทั่วๆไป ส่วนมากจะเป็นตาต้าที่มักจะเล่าเรื่องเพื่อนที่โรงเรียนให้ฟัง โซลบอกข่าวเรื่องจารุที่โทรมาบอกว่าตอนนี้กำลังจะกลายเป็นคุณแม่ลูกสองแล้ว เพราะกำลังตั้งครรภ์หลังจากที่พยายามกันมานานเนิ่น อาเธอร์เองยิ่งดีใจใหญ่ที่ความหวังกลายเป็นความจริง พูดคุยกันสักพักก่อนจะเข้าเรื่องสอบของน้อง แล้วสุดท้ายโซลก็มักจะจบประโยคด้วยคำพูดนี้อยู่ตลอด

“ทำเท่าที่ตาต้าจะทำได้ ไม่ต้องกดดันตัวเองนะรู้ไหม?” โซลเอ่ยเตือนน้องเรื่องนี้ไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว ถ้าตาต้าไม่เครียดก็คงจะเครียดเพราะโซลนี่ล่ะ

“รู้แล้วครับ” คนเป็นน้องก็มักจะรับคำอย่างนี้ตลอด รับปากแต่ไม่รู้จะทำได้ดีแค่ไหน

“ถ้าการที่เราจะได้อยู่ด้วยกันมันต้องแลกมากับความเจ็บป่วยของตาต้า พี่ไม่ดีใจหรอกนะ อย่าฝืนตัวเอง ได้เท่าไหนเท่านั้นนะครับ”

“ครับ”

โซลยังย้ำอีก เขากลายเป็นคนย้ำคิดย้ำทำไปแล้วตั้งแต่ที่ตาต้าจะสอบนี่ มันอดเป็นห่วงไม่ได้นี่นะ กลัวน้องจะทำอะไรเกินตัว

“รักตาต้านะ ดูแลตัวเองด้วย”



++++++++++++



วันที่ตาต้าจะไปสอบทุกคนในบ้านดูจะตื่นเต้นกว่าคนจะสอบเสียอีก คุณพ่อคุณแม่ของโซลเองก็โทรมาอวยพรกันยกใหญ่ อยากจะบอกว่า ต้าไปสอบนะไปไม่ได้ไปรบ

การสอบของตาต้าผ่านไปได้ด้วยดี ไม่ว่ายังไงสิ่งที่ทำมาก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว รอก็แต่วันประกาศผลเพียงเท่านั้น


เมื่อวันนั้นมาถึง ตาต้านั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ มือเรียวเลื่อนเมาส์เพื่อไล่หารายชื่อผู้สอบผ่านเข้ามหาวิทยาลัย สีหน้าดูกดดันมากขึ้นเมื่อมันใกล้ถึงชื่อสุดท้าย หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนเจ็บอก รู้สึกปวดมวนในช่องท้อง ยอมรับว่าตอนนี้เครียดมากกว่าตอนสอบอีก

กลัว… ว่าจะไม่มีชื่อของตัวเอง

กลัว... ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันกับพี่อย่างที่วาดหวังไว้

กลัว… ความผิดหวังที่กำลังคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ

ครืด

ตาต้าผุดลุกจากเก้าอี้หน้าจอคอมฯ รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อรู้สึกคลื่นเหียนจนแทบทนไม่ไหว ความรู้สึกปั่นป่วนมวนท้องมันตีขึ้นมาจุกที่คอ รสชาติในปากมันปร่าแปร่ง แม้จะพยายามกดมันให้หยุดลงแต่ก็ทำไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องอาเจียนเอาความกดดันทั้งหมดออกมา มันแสบไปทั้งคอทั้งหูทั้งจมูก มันร้อนไปหมดจนน้ำตาไหล

คุณแม่ที่เข้ามาในห้องหลังจากเห็นว่าตาต้าขึ้นมาบนห้องแล้วเงียบไป พอได้ยินเสียงลูกอาเจียนอยู่ในห้องน้ำก็รีบเข้าไปหาลูบหลังลูบไหล่ร้อนรนใหญ่

“ตาต้า เป็นอะไรเนี่ย ทำไมถึงเป็นแบบนี้!”

คุณแม่เห็นลูกเป็นแบบนี้แล้วก็ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ลูบหลังแล้วเปิดน้ำใส่แก้วมาให้ลูกบ้วนปาก ตาต้าพยายามกล้ำกลืนมันลงไปแต่มันก็ยังตีขึ้นมาอีก จนต้องลุกไปโก่งคออาเจียนอีกรอบ เป็นอยู่อย่างนี้จนแทบหมดแรงถึงได้โผเผออกมาจากห้องน้ำ

คุณนิ้งถืออ่างใส่น้ำกับผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดหน้าให้คนที่นั่งน้ำตารื้นอยู่บนเตียง อาการแสบร้อนมันยังอยู่ แม้จะหยุดอาเจียนไปแล้วก็ตาม มันแสบคอแสบจมูกจนต้องร้องไห้

“เป็นไงบ้างลูก?”

“ต้าแสบคออ่ะแม่ แสบไปทั้งหน้าทั้งหูเลยอ่ะ”

คุณแม่เช็ดหน้าเช็ดคอให้ เสร็จแล้วก็เรียกแม่บ้านให้เอาน้ำอุ่นมาให้ตาต้าดื่มล้างคอ เด็กหนุ่มรับไปดื่ม สีหน้าตาต้าซีดเซียว มองลูกเป็นแบบนี้แล้วก็สงสาร

“ไปหาหมอหน่อยไหมลูก?” คุณแม่ลูบผมนิ่มอย่างอาทร ตาต้าส่ายหน้า รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร

“ทีแรกต้าคิดว่าต้าไม่เครียดเลยนะครับแม่ แต่มันไม่ใช่เลยอ่ะ จริงๆต้าเครียดมากๆเลยต่างหาก”

เด็กดื้อยอมรับเสียงค่อย รู้สึกแย่ที่มันเป็นแบบนี้ คุณแม่รั้งตัวลูกชายคนเล็กเข้ามากอด ลูบหลังปลอบใจแผ่วเบา

“ทำอะไรก็อย่าให้มันเกินตัว ถึงตาต้าสอบไม่ผ่านก็ไม่มีใครว่าตาต้าหรอก โอกาสหน้าเรายังมีนะลูก”

ยิ่งได้ฟังแม่พูดยิ่งรู้สึกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีก เขากดดันตัวเองมากไป ก่อนนี้มันไม่แสดงอาการ แต่พอเครียดมากๆเข้าก็เลยเป็นหนัก นี่ถ้าพี่โซลรู้คงไม่พ้นโทษตัวเองอีก คงเป็นห่วงจนต้องมาหาที่นี่แน่ล่ะ เรื่องของเขาคนเดียวทำเอาวุ่นวายกันไปหมดเลย

“ขอบคุณนะครับแม่ที่คอยดูแลต้ามาตลอด”

คุณแม่ยิ้มบางกับคำพูดนั้น ดันตัวลูกชายออก ก่อนจะให้นอนพัก รอเวลาคุณพ่อกลับมาตาต้าคงดีขึ้นกว่านี้

“ตอนนี้พักก่อนนะ ผลสอบค่อยดูใหม่ รอพ่อกับพี่ต้นกลับมาก่อน ตกลงไหม?”

“ครับแม่”

คุณแม่จัดการให้เด็กดื้อที่เครียดจนอาเจียนแทบหมดแรงนอนพัก พอคุณพ่อกับพี่ชายกลับมาตาต้าก็พร้อมที่จะดูผลสอบอีกครั้ง ให้แม่พาไปนั่งหน้าจอคอมฯอีกรอบ ข้างๆมีพ่อและพี่ชายเป็นกำลังใจให้อยู่ ตาต้ากดไล่รายชื่อที่ค้างไว้เมื่อครู่ มือข้างหนึ่งกุมมือแม่แน่น แม้ผลที่ออกมาจะเป็นอย่างไรเขาก็ต้องยอมรับ แม้จะออกมาแบบไหนก็ต้อง…



++++++++++++



เย็นวันเดียวกันนั้น โซลเองก็รอฟังผลสอบจากน้องอยู่เช่นกัน เมื่อถึงเวลาที่คุยกันประจำโซลก็เป็นฝ่ายโทรศัพท์ไปหาน้องเอง ใครจะว่าก็ช่างแล้ว ตอนนี้ตาต้ามาก่อนอย่างอื่น เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังอยู่ไม่นานน้องก็รับ แต่น้ำเสียงที่ออกเครือสั่นทำให้โซลใจแป้ว

“พี่โซล…”

“ไม่เป็นไรนะตาต้า ปีหน้ายังมีอีก เรามาพยายามกันใหม่นะ”

โซลพยายามปลอบน้องเมื่อเข้าใจได้ว่าน้องคงกำลังผิดหวัง ทั้งที่ตนเองก็รู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่ อยากอยู่ใกล้ๆจะได้คอยปลอบใจให้หายเศร้า

“พี่โซล ต้า…” ตาต้าเรียกพี่ก่อนจะหยุดเหมือนจะสะอึกเล็กๆ

“………….” โซลเองก็เงียบฟัง อยากจะพูดอะไรที่มันดีกว่าการบอกว่าอย่าเสียใจ แต่ก็ทำไม่ได้

“ต้าจะบอกว่า ... ต้าขอบคุณมากนะ ที่ … พี่ยังรอต้าอยู่”

“ครับ”

“แล้ว… ต้าเคยบอกว่าต้าจะไปหาพี่โซลให้ได้ วันนี้…” ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเครือจนโซลร้อนใจ

“ตาต้าอย่าร้องไห้”

“ต้าเปล่าร้อง ฮึ่ก…” คนที่บอกว่าไม่ได้ร้องกลับมีเสียงสะอื้นมาให้ได้ยิน

“อย่าร้องไห้ตอนที่พี่ไม่ได้อยู่ข้างๆแบบนี้”

ได้ยินเสียงน้องกลั้นสะอื้นยิ่งเจ็บ มันเจ็บเพราะอยู่ห่างกันแบบนี้ล่ะ จะกอดก็ไม่ได้ จะปลอบใจก็ลำบาก เพราะฉะนั้นขอร้องเถอะ อย่าร้องไห้เลยนะคนดี

ตาต้าเองก็คงรู้ว่าพี่เป็นห่วง พยายามปรับอารมณ์ของตนเองให้คงที่ ก่อนที่จะบอกเรื่องสำคัญ น้ำตาของเขามันกำลังจะทำให้เสียเรื่อง เมื่อเริ่มดีขึ้นถึงได้เอ่ยเรียกพี่ที่ยังไม่วางสายไปไหน

“พี่โซล”

“ครับ”

“ต้าทำได้แล้วนะ”

“อะไรนะ?” โซลถามเหมือนไม่แน่ใจ ยังไม่แก่เท่าไหร่เลอะเลือนเสียแล้วรึ

“ต้า ทำ ได้ แล้ว”

ตาต้าเน้นทีละคำให้ฟังอย่างชัดเจน โซลนิ่งอึ้งไปสามวิ สมองรีบประมวลผลอย่างเร็วรี่ นี่หมายความว่า… ก่อนจะโพล่งถามออกไปอย่างตื่นเต้น

“จริงเหรอตาต้า!”

น้ำเสียงที่โพล่งถามออกไปตื่นเต้นเหมือนตนเองเป็นคนสอบได้ ก่อนรอยยิ้มจะกว้างขึ้นไปอีกเมื่อได้รับคำตอบรับจากน้อง

“อื้อ ต้าสอบผ่านแล้ว”

โซลอยากจะวิ่งออกไปประกาศให้โลกรู้จริงๆ แต่ที่ทำได้ก็แค่กำหมัดร้องเยสแบบไม่ออกเสียง แล้วพอถามน้องว่าร้องไห้ทำไม เล่นเอาใจพี่ตกไปอยู่ตาตุ่มแล้ว ตาต้าเลยแก้ตัวเสียงอ่อยว่าที่ต้าร้องไห้เพราะต้าดีใจหรอก

ครับ พี่ก็ดีใจจนอยากร้องไห้เหมือนกันล่ะตอนนี้



TBC


•   เรื่องนี้ใหม่เวิ่นเว้อมากมาย ดูแต่ละตอนนี่เวิ่นยาวมาก ต้องขอบคุณทุกคนนะคะที่ยังไม่ทิ้งนัก(หัด)เขียนต๊องๆคนนี้ไปไหน :กอด1:

•   เวลาอารมณ์ดีจะเวิ่นเว้อ แต่ถ้าตอนไหนที่มาแค่ขอบคุณและบวกให้แสดงว่าอารมณ์กำลังดิ่งลงเหว
   
•   ขอบคุณทุกกำลังใจ บวกให้ทุกบวกค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 08-06-2012 12:47:30

ในที่สุดก็จะได้อยู่ด้วยกัน

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 08-06-2012 14:25:56

ไหนๆก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว จัดncมาให้อ่านสักตอนแบบเต็มๆก็ดีนะ  :z1:
ปล.ไม่ได้หื่นนะ ไม่ได้หื่นเลยจริงๆ เชื่อสิ!!!

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 08-06-2012 14:49:49

สิ้นสุดเสียทีการรอคอย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 08-06-2012 15:19:46

ฉลองๆ
ด้วย NC ที่คนอ่านรอคอย ฮ่าๆๆ
 :z1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 08-06-2012 17:27:10

จุดพลุฉลอง :mc4:
จะได้อยู่ด้วยกันสักที

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 08-06-2012 17:40:03

ยินดีกับตาต้า จะได้ไปอยู่ใกล้ๆพี่โซลแล้ว

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: Hakken ที่ 08-06-2012 17:42:47

เห็นด้วยกับเม้นท์บนๆๆ อิอิ
 :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 08-06-2012 18:43:02

ฮูเร่ๆๆ!!!
 :m4: :mc3:
ตาต้าทำได้แล้ว
ต่อไปก็จะได้อยู่กับพี่โซลแล้ว
ดีใจจังเล้ย
 :z2:

วันใหม่จ๋า
ไหนๆก็ไหนๆน้องก็สอบได้แล้ว
เราก็ฉลองด้วยฉากเข้าหอของตาต้ากับพี่โซลเลยดีมะ
 :z1: :haun4:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 08-06-2012 19:05:23

 :z2: :z2:ลั่นล้าได้เต็มที่

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 08-06-2012 19:46:26

หญ้าอ่อนจะถูกกินซะแล้วสิ  :haun4:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 08-06-2012 20:31:40

รอจ้ารอ :call:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 08-06-2012 21:49:05

ดีใจกับพี่โซลด้วย
น้องตาต้าพยายามได้ดีจริงๆ สำเร็จแล้วเนอะ
น้องจินนี่น่ารัก พี่ชายคนสนิทก็น่ารัก
กินกันไม่ลงเลยทีเดียว หึหึ..

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: DexTunG ที่ 08-06-2012 21:58:28

 :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 08-06-2012 23:01:56

ดีใจกับตาต้า ดีใจกับพี่โซล ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 08-06-2012 23:39:04

เย๊ๆๆๆๆๆ
ในที่สุดตาต้าก็ทำสำเร็จแล้วจะได้ไปหาพี่โซลกับนู๋น้อยจินนี่แล้ว
ตอนน้องดูผลสอบนี้รู้ซึ้งเลยว่าเป็นยังไง  ทรมานมาก  กดดันสุดๆ
แต่พอรู้ผลแล้วก็  เฮ๊
ดีใจกับพี่โซลแล้วก็น้องตาต้าด้วยน๊า  ได้อยู่ข้างๆกันแย๊ว

ปล.ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ 
     เป็นกำลังใจให้คุณวันใหม่ในทุกๆเรื่องน๊า^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: ~มือวางอันดับ1~ ที่ 09-06-2012 02:29:28

+1 :mc4:ตาต้า พี่โซล :o8: :m20: :z1: อิอิ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนที่ ๒๒ ความสำเร็จ ***๘/๖/๒๕๕๕***
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 09-06-2012 08:39:11

โดดกอดคุณMooJi :กอด1: (ไม่ค่อยออกนอกหน้าเลย 55) ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ :L2:

ขอบคุณทุกๆท่านที่แวะเข้ามาเยี่ยมเยียนนิยายเรื่องนี้ด้วยค่ะ

ขอบคุณคอมเม้นต์ทุกคอมเม้นต์ และบวกทุกบวกที่ให้ จัดบวกทุกบวกคืนให้ทุกท่านค่ะ :L2:

ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:

อ้างจาก: choijiin ที่ 08-06-2012 18:43:02  

วันใหม่จ๋า
ไหนๆก็ไหนๆน้องก็สอบได้แล้ว
เราก็ฉลองด้วยฉากเข้าหอของตาต้ากับพี่โซลเลยดีมะ
 :z1: :haun4:

มันจะดีรึคะคุณพี่ น้องยิ่งเป็นเด็กน้อยใสๆอยู่นะคะ :m13: (แอ๊บตอนนี้ทันไหม 55)

ตอนจบขอให้เขาได้หวานๆน่ารักๆกันก่อนเนาะ เดี๋ยว nc ค่อยจัดมาเสิร์ฟในตอนพิเศษ แต่ไม่รู้มันจะ  :haun4: ไหมนะ เพราะคนเขียนไม่หื่นเลยสักนิด :z1:

ปล. ชอบอีโมลิงน้อยตัวนี้จังอ่ะ :m25:<< หงายท้องลงไปขากระตุกดิ๊กๆน่ารักดี ไม่เกี่ยวกับนิยายสักนิด 55

กำลังรั่วได้ที่เลยตอนนี้ ตอนจบพบกันเย็นนี้นะคะ :bye2:

วันใหม่ค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 09-06-2012 17:37:08

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย



หลังจากการสอบผ่านไปตาต้าก็ต้องไปติดต่อยืนยันสิทธิ์กับทางมหาวิทยาลัย และเรื่องต่างๆอีกมากมาย ตกลงกับพ่อแม่และ
พี่โซลว่าจะอยู่หอพักและจะกลับมาอยู่ที่ไร่ในวันหยุด ซึ่งมันเป็นประโยชน์กับตัวน้องเองโซลก็ไม่ได้ขัด อย่างน้อยก็อยู่ใกล้กัน
เพียงแค่นี้

หนุ่มกายก็เป็นอีกคนที่สอบได้มหาวิทยาลัยเดียวกับตาต้า พอหนุ่มน้อยตาต้ารู้ก็ออกอาการดีใจที่จะมีเพื่อนเวลาไปไหนมาไหน
ด้วยกัน และถ้าได้พักห้องเดียวกันก็จะดีมาก โซลเองก็พลอยเบาใจไปด้วยที่น้องจะได้มีเพื่อนเป็นคนในท้องถิ่น มีอะไรจะได้แนะ
นำกันได้

“ดีจังที่มีกายอยู่ด้วย ต้ายังแอบกังวลว่าจะมีเพื่อนไหม”

เสียงตาต้าดังมาตามสาย โซลยิ้มกับโทรศัพท์น้อยๆ ทำเก่งไปเสียทุกเรื่องจริงๆก็กังวลเหมือนกันล่ะนะเด็กน้อย เรื่องที่เครียดจน
อ้วกนั่นน่ะเขาเองพอรู้ก็ตกใจเหมือนกัน ตอนเขาอายุเท่าตาต้า… เหมือนจะนานมาแล้วนะ จะคิดให้สะเทือนใจตัวเองทำไมไม่รู้

โซลเองก็เคยเป็นแบบนั้น แม้จะใช้ชีวิตเสเพลในต่างประเทศมา พอถึงเวลาเรียนก็มุ่งมั่นจะเอาให้ได้อยู่ แต่ก็ไม่ถึงกับเครียดลง
กระเพาะขนาดนี้หรอก

“มีกายอยู่ด้วยก็ดี พี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมาก กายเขาไว้ใจได้”

“ทำไมอันท้ายๆมันฟังดูแปลกๆอ่ะครับ?”

คนเป็นน้องถามมาเมื่อรู้สึกว่ามันออกจะทะแม่งๆ โซลเพียงหัวเราะในลำคอ รู้หรอกว่าน้องเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ยิ่งห่างหูห่างตา
แบบนี้ยิ่งต้องมีคนคอยเป็นหูเป็นตาให้ โซลคุยกับน้องอยู่สักพักก็วางสายเมื่อมันเริ่มดึก ให้น้องไปพักผ่อน เฝ้ารอเวลาที่จะได้อยู่
ข้างกายกัน ยิ่งใกล้วันยิ่งรู้สึกทรมานนะ อยากย่นเวลาได้ แต่พ่อแม่น้องเองก็คงอยากให้เวลามันยืดออกไปอีก ใจเขาใจเรา โซลก็
ทำได้ดีที่สุดแค่เฝ้าคอยเท่านั้น



+++++++++++++



ต้นฤดูร้อน ณ ไร่รณวีร์

องุ่นในไร่กำลังอยู่ในช่วงเก็บเกี่ยวครั้งที่สาม ในหนึ่งปีองุ่นจะให้ผลผลิตโดยเฉลี่ยสามครั้ง หลังจากเก็บเกี่ยวครั้งแรกไปอีก
ประมาณ120วันก็จะสามารถเก็บได้อีกหนึ่งรอบ และรอบฤดูร้อนนี้คือรอบที่สามของไร่รณวีร์

เมื่อใกล้เวลาเก็บเกี่ยวโซลจะต้องเป็นคนมาคุมการฉีดพ่นยาด้วยตนเอง มีดินและลูกน้องที่มีหน้าที่ดูแลด้านนี้โดยเฉพาะคอยช่วย
ดูแลโดยทั่วถึงด้วย หลังจากฉีดพ่นยาแล้วอีกหนึ่งสัปดาห์ก็เป็นอันเก็บเกี่ยวผลผลิตได้

โซลกำลังเดินตรวจงานไปตามท้องไร่ ดูต้นองุ่นและคนงานที่ทำงานกันอย่างขันแข็งแล้วก็ชื่นใจทุกครั้ง โดยที่ไม่รู้ว่ามีคนคอยเดิน
ตามตนเองอยู่ทุกย่างก้าว พอรู้สึกตัวแล้วหันกลับไปมองด้านหลังก็เห็นเพียงคนงานที่กำลังทำงานกันอยู่ แต่รู้สึกเหมือน
บรรยากาศมันแปลกไป แม้แต่ดินที่ยืนอยู่อีกฝั่งก็รีบหันหลังให้เมื่อเขาหันไปมอง อะไรกัน?

คิ้วเข้มขมวดเมื่อเริ่มเกิดความสงสัย เดินไปได้สักระยะโซลก็แวะเข้าไปใต้ต้นองุ่น ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกเหมือนว่ามีคนตามแล้ว หรือ
เขาจะคิดไปเอง? โซลส่ายหน้าขำกับความรู้สึกแปลกๆเมื่อครู่ คิดไปเองทั้งนั้น ใครที่ไหนจะมาเดินตามเขาในไร่องุ่น มีคนงานอยู่
เต็มพื้นที่ขนาดนี้จะไม่มีใครเห็นเลยรึไง ชายหนุ่มตัวโตละความสนใจจากความคิดที่ว่ากำลังถูกตามเข้าไปตรวจงานต่อ เท้าของ
ใครบางคนก้าวมาหยุดอยู่ด้านหลังแล้วเอ่ยเรียก

“พี่ครับ”

โซลชะงักกับน้ำเสียงที่แสนเคยคุ้น ไม่กล้าจะหันกลับไปมอง กลัวว่าตนเองจะคิดไปเองอีก จนเสียงทุ้มห้าวนั้นเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

“ขอรบกวนนิดนึงได้ไหมครับ?”

“…………” เริ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องแล้ว จังหวะการเต้นของหัวใจรวนขึ้นมาเสียอย่างนั้น เมื่อเสียงมันชัดเสียยิ่งกว่าชัด

“พอดีผมจะมาอยู่ที่ไร่นี้น่ะครับ แต่ผมหาเจ้าของไร่ไม่เจอ ไม่ทราบว่าพี่พอจะรู้ไหมครับว่าเขาอยู่ที่ไหน?” เสียงนั้นยังเอ่ยถามไป
เรื่อย เนียนเชียวนะเด็กน้อย

“จะมาอยู่นานแค่ไหนล่ะ?”

เมื่อมั่นใจแล้วว่าเป็นเสียงของคนนั้นแน่ๆ ตนเองไม่ได้ฝันไปแต่อย่างใด โซลจึงเล่นด้วยกับเขาหน่อย

“ก็… กะว่าจะมาอยู่ตลอดชีวิตเลยอ่ะครับ พี่ว่ามันนานไปไหม?”

โซลอมยิ้มกับคำถามขอความคิดเห็น และหันกลับมาหาคนถาม หนุ่มน้อยหน้าใสเจ้าของเสียงนั้นก็ส่งยิ้มเจิดจ้ามาให้ รอยยิ้มเดิม
ที่เคยคุ้น รอยยิ้มที่ทำเอาเขาตาพร่าตั้งแต่เจอครั้งแรกที่หน้าบ้านครั้งนั้น

โซลเดินเข้าไปหาหนุ่มหน้าใสช้าๆ ตาต้าไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม ยังคงเหมือนวันแรกที่ได้เจอน้องเมื่อปีที่แล้ว เขายังจำมันได้ดี
ถึงความรู้สึกนั้น และตอนนี้เขาก็ยังคงเป็นเช่นนั้นอยู่ ละสายตาจากหนุ่มน้อยคนนี้ไม่ได้

โซลก้าวเดินมาหยุดลงตรงหน้าน้องแล้วกางแขนออก ตาต้ายิ้มก่อนจะก้าวเข้าสู่อ้อมแขนของพี่

“ขอต้าอยู่ที่นี่ด้วยคนนะครับ”

คนเป็นน้องเอ่ยอ้อน โซลกอดน้องตอบโดยไม่ได้สนใจว่าจะมีสายตากี่คู่ที่มองมา กระซิบบอกข้างหูให้ได้ยินกันเพียงสองเรา


“หัวใจของพี่ ยินดีต้อนรับครับ”



++++++++++++



บ้านไม้หลังใหญ่ตรงระเบียงบ้านยามค่ำคืน บรรยากาศยามค่ำคืนแตกต่างกับในช่วงเช้าโดยสิ้นเชิง อากาศที่ว่าร้อนอบอ้าวในตอน
เช้าเวลานี้กลับเย็นสบายด้วยพัดลมธรรมชาติ ถ้าดึกกว่านี้แล้วน้ำค้างลงคงได้หนาวกันใหญ่ ห้องทุกห้องในบ้านหลังนี้จะมีระเบียง
ยื่นออกมา โซลนำผ้านวมผืนใหญ่มาปูให้ตาต้ากับจินนี่ได้นอนดูดาวกัน คืนนี้ท้องฟ้าเปิดจนเห็นดาวพราวพร่างเต็มไปหมด สองพี่
น้องคนสนิทเลยคุยเรื่องดาวกันเพลิน มีแอบทะเลาะกันเองเมื่อความเห็นเรื่องดาวดวงที่ทั้งคู่มองอยู่ไม่เหมือนกัน

“นั่นมันดาวลูกไก่นะจินนี่ เห็นไหมมันมีหลายๆดวงอ่ะ”

ตาต้าชี้กลุ่มดาวที่อยู่ใกล้ๆในระยะเดียวกันหลายดวงให้น้องดู ยืนยันว่ามันคือดาวลูกไก่ แต่น้องน้อยส่ายหน้าว่าไม่ใช่ แล้วชี้มือไป
อีกด้าน

“ทางนี้ต่างหากล่ะพี่ตาต้า มันมีหลายดวงกว่านะ ของพี่ตาต้าต้องเป็นแม่มันแน่ๆ ลูกมันอยู่ทางนี้ต่างหาก” หนูน้อยจินนี่ยืนยันอย่าง
มั่นใจว่าใช่แน่

“ทางนี้ ยัยตัวเล็ก” ตาต้าก็ยังจะแกล้งน้อง ทำหน้าตาจริงจังใส่

“ทางนี้~”

คราวนี้พี่กับน้องเลยชี้ไปคนละทาง จินนี่ทำหน้าขัดใจพี่ชายที่ลอยหน้าไม่รู้ไม่ชี้ กางมือเล็กป้อมออก แล้วทำท่ากำรวบดวงดาว
ของพี่ชายมาไว้ในมือ ส่งเข้าปากเหมือนกินดวงดาวเหล่านั้นลงไปแล้ว

“อ๊าาา ดาวลูกไก่ของพี่ตาต้าถูกเสือกินไปหมดแล้ว แฮ่”

น้องน้อยกางมือแยกเขี้ยวทำท่าเสือ มองแล้วมันน่ารักจนอยากฟัดจริงๆ ตาต้าดึงเจ้าเสือน้อยมาฟัด แกล้งงับพุงน้องเล่น

“เสือกินเหรอ ฮื้มมม เสือกินใช่ไหมมม”

“กรี๊ดดด พี่ตาต้าอ่ะ จินนี่… จินนี่จั๊กจี๋ ฮะๆๆ งื้อออ จั๊กจี๋อ่า พ่อขาช่วยด้วยยย”

เด็กหญิงตัวน้อยดิ้นไปดิ้นมา หัวเราะเอิ้กอ้ากเพราะจั๊กจี้ที่พี่แกล้ง ดิ้นจนหลุดก็รีบลุกขึ้นยืนตั้งหลักห่างๆจากเสือตาต้า

“ไม่มีใครช่วยเจ้าได้หรอกเด็กน้อย มาให้กินเสียดีๆ หึๆๆๆ”

“หวา เสือมาแล้ววว”

วิ่งจู๊ดไปกอดขาคุณพ่อที่เดินออกมาจากในห้อง โซลออกมาที่ระเบียงอีกครั้งพร้อมหมอนหนุนสำหรับตนเอง มองดูลูกสาวตัวน้อย
กับพี่ชายคนสนิทเล่นกันแล้วก็ขำ ตาต้าที่หัวเราะขำน้องสาวจนตัวงอตบที่นอนข้างๆให้น้องจินนี่มานอน พยักหน้าเป็นสัญญาณว่า
เลิกเล่นเป็นเสือแล้ว จินนี่ตัวน้อยจึงโดดกระย่องกระแย่งไปหาพี่ชายแล้วนั่งปุลงบนผ้านวมหนานุ่ม ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆพี่
ชาย ตาใสๆทั้งสองคู่มองโซลก่อนที่สองพี่น้องจะกลิ้งตัวไปคนละด้านให้โซลนอนตรงกลาง

พอคุณพ่อนอนลงแล้วจินนี่ก็กลิ้งกลับมานอนซบหน้าอกคุณพ่อ อีกข้างคือตาต้าที่นอนอิงไหล่พี่ ดวงดาวในค่ำคืนนี้ช่างเป็นใจเสีย
จริง กะพริบพราวเหมือนเป็นการต้อนรับการกลับมาที่แห่งนี้ของตาต้าอีกครั้ง

“ในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันสักทีนะตาต้า”

โซลที่เปลี่ยนให้น้องนอนหนุนแขนเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศอุ่นรอบกาย อากาศเริ่มเย็น แต่ในใจของเขาตอนนี้มันกลับ
รู้สึกอุ่น

“ครับ ต้องขอบคุณครอบครัวของเราทุกคนด้วยที่เข้าใจ”

ตาต้ายิ้มมองดวงดาวในนภา เขาและพี่โชคดีที่มีครอบครัวที่น่ารักเช่นนี้

“แล้วนี่มาที่นี่คุณพ่อคุณแม่รู้ไหม ฮึ?” โซลแกล้งถามเด็กดื้อ ตาต้าหันมามองหน้าพี่ทันที

“รู้สิ ต้าไม่ได้ดื้อขนาดจะมาโดยไม่บอกใครหรอกน่า”

คนไม่ดื้อทำปากยื่นเมื่อพี่หัวเราะในลำคอ จินนี่น้อยที่นอนซบอกอีกข้างของคุณพ่อใช้นิ้วเขี่ยวนบนอกข้างซ้ายของคุณพ่อที่ตน
เองทับอยู่ ก่อนเสียงเล็กๆจะเอ่ยถามพี่ชายคนสนิทเบาๆ

“พี่ตาต้าคะ”

“คะ”

“พี่ตาต้าจะมาอยู่กับจินนี่ที่นี่เหรอ?”

ตากลมโตช้อนมองหน้าพี่ชาย ตาต้ามองตอบน้องแล้วยิ้มบาง

“อื้อ จินนี่ให้พี่อยู่ด้วยคนได้ไหมคะ?”

ตาต้าตอบคำถามทั้งถามกลับไปในตัว จับมือเล็กป้อมที่วางอยู่บนอกพี่โซลมาเขย่าๆเบาๆ จินนี่ยิ้มให้พี่ชายก่อนจะบอก

“ได้สิคะ แล้วพี่ตาต้าจะอยูนานไหมคะ?”

“ถ้าพี่ตาต้าจะอยู่ด้วยตลอดไปเลยได้ไหมล่ะคะ?”

“ดีจัง พี่ตาต้าไม่อยู่จินนี่คิดถึงมากเลย”

คราวนี้คนเป็นน้องสาวยิ้มกว้าง ความไร้เดียงสานั้นทำให้ตาต้าลูบผมน้องอย่างเอ็นดู เขาไม่เพียงแต่โชคดีที่มีครอบครัวที่น่ารัก
และเข้าใจเขาเพียงเท่านั้น แต่ครอบครัวใหม่นี้ก็ดีแสนดี มีพี่ชายตัวโตเป็นสุดที่รักในดวงใจ มีน้องสาวตัวน้อยแสนน่ารักที่คอยอยู่
ข้างกัน มีความหวังดีมากมายที่ทุกคนมอบให้ เขาเป็นคนที่โชคดีมากจริงๆ

“พี่โซล”

“ครับ”

โซลขานรับคำเรียกของน้อง ตาต้าดันตัวขึ้นสูงอีกนิด จูบแก้มพี่เบาๆแล้วบอก

“รักพี่โซลนะ”

โซลยิ้มให้คำสารภาพนั้น ตาต้าเปลี่ยนมาท้าวแขนข้างหนึ่งยันกาย โน้มตัวไปด้านข้าง หอมแก้มยุ้ยของน้องสาวที่มองตาแป๋ว

“รักจินนี่ด้วย”

จินนี่ยิ้มหวานก่อนจะหอมแก้มพี่ชายคืน ตาต้ายิ้มให้น้องอีกครั้งก่อนจะขยับนอนลงอิงแขนพี่เหมือนเดิม

“จินนี่ก็รักค่ะ”

พาดแขนเล็กๆกอดคุณพ่อขา ตาต้าก็วาดแขนกอดพี่จากอีกด้าน สองพี่น้องซบแก้มลงบนหน้าอกแกร่ง มองหน้ากันแล้วยิ้มตาหยี
กันอยู่สองคน

“ทำอะไรกันสองคนนี้ ไม่ให้พ่อมีส่วนร่วมเลยนะจินนี่”

สองพี่น้องมองเงยหน้าคนตัวโตแล้วก้มมามองหน้ากันเองอีกครั้งหัวเราะคิกคักกิ๊กกั๊กกันสองคนก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นไปกดจมูกหอม
แก้มคุณพ่อขี้งอนคนละข้าง

“รักนะจุ๊บๆ”

โซลเหล่สายตามองสองพี่น้องแล้วตวัดวงแขนกอดรวบทั้งสองคน ฟัดแก้มนิ่มทั้งคนซ้ายคนขวา เสียงหัวเราะของจินนี่กับพี่ชายดัง
มาเป็นระยะ โวยวายว่าหนวดคุณพ่อโดนแก้มด้วย ดิ้นดุ๊กดิ๊กจนหลุดแล้วขึ้นไปนั่งบนหน้าท้องคุณพ่อก่อนจะสั่งการพี่ชายให้เอาคืน

“พี่ตาต้าจัดการเลยยย”

สงครามขนาดย่อมจึงเกิดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะ เมื่อโซลโดนรุมอยู่ฝ่ายเดียว มือเล็กจับมือคุณพ่อไว้ทั้งสองข้างไม่ให้ต่อกรกับพี่
ตาต้าได้ พอมาเล่นแบบนี้กับสองพี่น้องเขา โซลก็เหมือนได้ลดอายุลงไปหลายปีเลย เห็นน้องชายที่รักกับลูกสาวตัวน้อยเข้ากัน
ได้แบบนี้เขาก็สบายใจ มีความสุขเวลามองรอยยิ้มของทั้งสองคน คนที่สำคัญต่อเขาทั้งคู่

หลังจากเล่นสนุกกันจนพอใจ จินนี่น้อยถึงกับเหนื่อยเพราะหัวเราะมากไป การเล่นหัวถึงได้หยุดลง

“อ๋อย จินนี่เหนื่อยอ่ะ”

เด็กหญิงตัวน้อยถอนหายใจยาวแล้วนอนซบอกคุณพ่อเหมือนหมดเรี่ยวแรงแล้วจริงๆ ตาต้ากับโซลมองแล้วก็ยิ้ม ก่อนจะหัวเราะ
ออกมา

“ฮ่าๆๆ”

“หมดแรงแล้วเหรอตัวเล็ก”

“จินนี่ไม่ไหวแล้วเนี่ย ยกแขนไม่ขึ้นเลยอ่า~” จินนี่น้อยทำท่าจะยกแขนเล็กๆของตัวเองให้พี่ดูแล้วก็ทิ้งลงข้างตัวบ่งบอกว่ามันไม่
ไหวจริงๆนะคะ

ตาต้าหัวเราะหึหึ จิ้มแก้มยุ้ยที่แนบไปกับอกคุณพ่อขาอย่างหมั่นเขี้ยว วางศีรษะเอียงแก้มนาบไปกับอกพี่เหมือนที่น้องสาวทำ ฟัง
เสียงหัวใจพี่ที่เต้นเป็นจังหวะแล้วรู้สึกดีมากๆ

เสียงหัวเราะที่แซมด้วยเสียงพูดคุยของคนทั้งสามยังดังเอื่อยมาตามสายลมกลางคืนเรื่อยๆ ความสุขสมหวังที่มันอวลในอกทำให้
ทุกอย่างในค่ำคืนนี้มันดูสวยงามและเป็นใจไปหมด แม้แต่เสียงหรีดหริ่งที่ร้องระงมก็ไม่ได้ทำให้รำคาญหู

ความรักทีมันก่อเกิดและเติบโตอยู่ภายในหัวใจดวงน้อยของตาต้ามันแทรกซึมเข้ามาในหัวใจของพี่ชายตัวโตอย่างโซลด้วย และ
หัวใจดวงน้อยของจินนี่ก็คอยเสริมให้ความรักครั้งนี้มันมั่นคงขึ้น เป็นนางฟ้าตัวน้อยๆที่คอยช่วยคุณพ่อและพี่ชายโดยไม่รู้ตัว
โซลไม่รู้ว่าหัวใจตัวเองมันเริ่มต้นรักน้องชายคนนี้ตั้งแต่ตอนไหน รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้ขาดคนๆนี้ไปไม่ได้แล้ว และความรู้สึกนี้มันก็
ยังคงจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

แม้จะมีอุปสรรคเรื่องราวมากมายทำให้มันขลุกขลักไปบ้าง ก็ถือเป็นบททดสอบหนึ่งที่ทำให้หัวใจแกร่งขึ้น ทำให้หัวใจที่เต้นอยู่ได้
รับรู้ถึงความสำคัญของหัวใจอีกดวงที่จะมาเติมเต็มให้กันและกัน

เมื่อได้รักแล้ว…จะไม่มีคำว่าเดี๋ยว

และเมื่อได้รักแล้ว…ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนใจอย่างแน่นอนเช่นกัน




It’s Real เดี๋ยวรักเลย


THE END



ขอขอบคุณ เล้าเป็ด o1
ที่เอื้อเฟื้อพื้นที่ให้ใหม่มีที่วิ่งเล่น และได้ทำตามความชื่นชอบส่วนตัวนั่นคือ เขียนนิยาย

ขอบคุณนักอ่านที่น่ารัก o1
ที่ติดตามให้กำลังใจกันตลอดมา แม้ว่างานเขียนของใหม่มันจะไม่ได้ดีนัก แต่ทุกท่านก็ยังเป็นกำลังใจให้ตลอด ต้องขอบคุณมากๆค่ะ

ขออนุญาตไล่รายชื่อจากจำนวนคอมเม้นต์นะคะ

ขอบคุณ คุณ gupalz , choijiin , PetitDragon , yeyong , CarToonMiZa , pare_140 , love2y , mild-dy ,
MooJi , malula , nongrak , DarknLight , iamnan , Hakken , Giniz , Pakbung Mazo , bulldog17 , roseen , takara ,
zaabbo , badcow , MaNaSsAwEe , ~มือวางอันดับ1~ , aloney , Pupay , EVE910 , fuku ,  ิิำืben , seaz ,
Tiamo_jamsai , Noo_Patchy , silverphoenix , 111223 , kuichai , Paracetamol , moredee , uknowvry , นางฟ้า ,
Panny , Pigstar , Meen_Emp , Jivetea , BʊẑẐỹ@TἀӛṀ® , Salome , zero3 , DE SaiKuNee

ตกหล่นชื่อใครไปบอกได้นะคะ

ขอบคุณมากค่ะ

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 09-06-2012 17:42:26

จบซะละ จบด้วยความประทับใจ  :กอด1:
ขอบคุณเช่นกันค่ะ ที่แต่งเรื่องราวดีๆให้อ่าน แม้หลังๆจะตามอ่านไม่ทัน(เพราะสลบตลอด)
ขอบคุณจากใจค่ะ รอติดตามผลงานต่อไปค่าา  :bye2: :3123:

 :pig4:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 09-06-2012 18:31:42

แอร้ยยยยยยยย รอตอนพิเศษนะคะ ><" มันจะมีฉากอะจิ๊อาจ๊ะรึป่าวหน๊ออออออ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 09-06-2012 19:42:08

เป็นอีกเรื่องที่อ่านเเล้วมีความสุข ไหลลื่น ไมมีตอนไหนที่เรื่องราวมันติดขัดเลย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 09-06-2012 19:47:19

น่ารักอ่ะ จบซะแล้วพี่โซล

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 09-06-2012 19:49:06

อ่านจบแล้วคนอ่านก็ต้องวิ่งแก้บน
 :m7:
ดีใจที่ตาต้ากับพี่โซลมีความสุขด้วยกันซะที
แถมน้องดินกับพี่ไต๋ก็ได้ร่วมหอลงโลงกันแซงหน้าไปนานแล้ว
 :z1:
ขอบคุณวันใหม่ของคนอ่านมากๆ
ที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านกัน
เอาไว้เจอกันตอนพิเศษและก็รอเรื่องใหม่นะจ้ะ
 :กอด1:  :pig4:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 09-06-2012 20:08:26

รอจ้า :) ;)

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 09-06-2012 20:12:39

รู้สึกว่า จบแล้วหรอเนี๊ย
เป็นการจบที่ประทับใจมาก
ความรักของครอบครัว  ความรักของพี่น้อง  ความรักของคนรักกัน
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกถึงความอบอุ่นในแต่ละบรรทัด
ดีใจกับพี่โซลและตาต้าและนู๋น้อยจินนี่ด้วยที่ได้อยู่ด้วยกันตลอดไปแล้ว
ความรักสามารถเป็นแรงผลักดันให้เราก้าวข้ามปัญหาทุกอย่างได้
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนี้นะขอรับ
จะรอติดตามผลงานใหม่น๊า

ปล. รอตอนพิเศษด้วย  ผู้กองไต๋กับพี่ดิน  จะเป็นยังไงน้อ ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 09-06-2012 20:20:11

ไม่ได้กลับมาอ่านไม่กี่วัน จบแล้ว!!!

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 09-06-2012 20:38:55

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 09-06-2012 20:48:37

จบลงแล้ว แบบอบอุ่นมากมาย
คู่พี่น้องน่ารักมากอีกแล้ว
พี่โซลก็มีความสุขแบบจริงจังซะที
มีโอกาสได้ตามอ่านท้ายๆเรื่อง
อ่านแล้วก็ติด ติดแล้วก็ไม่อยากให้จบ 555+
ขอบคุณพี่ใหม่มาก
รอตอนพิเศษ รอนิยายเรื่องใหม่ด้วยจ่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 09-06-2012 20:51:47

เป็นครอบครัวที่มีความสุขจริงๆ


 o13

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 09-06-2012 23:07:29

รอตอนต่อไปค่า :call:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 09-06-2012 23:27:37

พี่โซลยังต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวาน  ต้องอดทนรอคอยกว่าจะได้กินน้อง   :m14:
อยากอ่านบทสรุปคู่ดิน-ไต๋ จังค่ะ :m18:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: ~มือวางอันดับ1~ ที่ 10-06-2012 01:12:00

 :o8:อบอุ่นอ่ะ  :pig4:ขอบคุณจ้า :pig4:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: DexTunG ที่ 10-06-2012 08:59:49

 :pig4: :pig4:  +1   :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 10-06-2012 09:51:27

แฮปปี้มีความสุขกันถ้วนหน้า >_<

ขอบคุณสำหรับนิยายใสๆสนุกๆนะคะ

จะรอติดตามเรื่องใหม่ต่อค่ะ รอตอนพิเศษเรื่องนี้ด้วย อิอิ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 10-06-2012 19:25:17

ครอบครัวสุขสันต์ :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 11-06-2012 09:45:00

จิ้มบวกขอบคุณทุกท่านเช่นเคยเจ้าค่ะ :L2:

ตอนพิเศษพบกันเย็นนี้นะเออ

อ้างจาก: Giniz ที่ 08-06-2012 14:25:56  

ไหนๆก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว จัดncมาให้อ่านสักตอนแบบเต็มๆก็ดีนะ  :z1:
ปล.ไม่ได้หื่นนะ ไม่ได้หื่นเลยจริงๆ เชื่อสิ!!!

ขอยกมือว่าไม่หื่นด้วยคนจิ ครุคริ :impress2:

อ้างจาก: seaz ที่ 09-06-2012 20:20:11  

ไม่ได้กลับมาอ่านไม่กี่วัน จบแล้ว!!!

นิยายเราไม่อ่านแค่วันเดียวกลับมาอีกทีอาจจะจบแล้วก็ได้นะคะ :laugh:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 11-06-2012 10:26:57

รอตอนพิเศษจ๊ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ บทส่งท้าย รักแล้วรักเลย ❤ (๙>๖>๒๕๕๕)
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 11-06-2012 12:01:23

หวานกันจัง ต้าก็เล่นกับน้องจินนี่ได้เข้ากันเหลือเกิน
แต่แหม น่าจะมีช็อตเด็ดอีกสักนิดนะ จะดีมาก กร๊ากกกกกกกกกกก

+1+เป็ดให้นะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 11-06-2012 22:04:44

ว่าจะมาเย็นๆ แต่นี่มันดึกแล้วหนอ~ :o8:

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนพิเศษ สอนรัก (ตาต้า & โซล)



ไร่รณวีร์ในวันนี้กำลังจะมีงานมงคล ไม่ใช่งานแต่งของตาต้าน้อย แต่เป็นงานหมั้นของพี่ชายตาต้ากับพิมพิกาต่างหาก ตาต้าที่เป็น
น้องชายเจ้าของงานนี้ดูจะตื่นเต้นมากกว่าพี่ชายเสียอีก ความรักของต้นและพิมพิกาดำเนินเรื่อยมาจนทั้งคู่ตกลงจะหมั้นหมาย
กันเอาไว้ก่อนที่จะแต่งงานกันในภายหลัง หลังจากที่ต้นทำงานเก็บเงินอีกสักพักเพื่อที่จะมาสร้างบ้านอยู่ที่นี่ ให้ทั้งพ่อแม่ของตน
เองและพ่อแม่ของว่าที่เจ้าสาวได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในครอบครัวใหญ่

งานไม่ได้ใหญ่โตแต่เน้นความอบอุ่นของครอบครัวมากกว่า คุณรณวีร์และคุณน้ำทิพย์เจ้าของไร่เป็นโต้โผใหญ่อำนวยความ
สะดวกทุกอย่างให้ตลอดงาน ตอนที่ทั้งคู่สวมแหวนหมั้นกันโซลก็แอบกระซิบกับน้องที่นั่งยิ้มอยู่ใกล้ๆ

“ไว้เราจัดงานแบบนี้บ้างเนอะ”

ตาต้าเพียงยิ้มขำกับคำพูดพี่ จะไปจัดแบบนี้ได้ยังไง คนได้หัวเราะตายหรอกแบบนั้นน่ะ

งานหมั้นดำเนินไปอย่างเรียบร้อยจนเสร็จสิ้นทุกกระบวนความ คุณพ่อคุณแม่ของน้องอยู่พักผ่อนที่ไร่เพียงวันเดียวก็กลับไป
ตัวตาต้าเองตอนนี้ก็เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว มีเวลาช่วงวันหยุดเท่านั้นที่ได้กลับมาที่ไร่ โดยที่พี่เป็นคนไปรับทุกครั้ง

ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูจะเรียบเรื่อยไม่หวือหวาเท่าที่ควร ยิ่งเรื่องความสัมพันธ์ทางกายยิ่งแล้วใหญ่ ยังอยู่ในขั้นพื้นฐานอยู่เลย
เป็นเพราะโซลเองไม่กล้าที่จะบังคับฝืนใจน้อง ทุกวันที่ได้อยู่ด้วยกันในทุกค่ำคืนจึงมีเพียงความสัมพันธ์ภายนอกเท่านั้น มากกว่า
นั้นตาต้าก็ออกอาการกลัวขึ้นมาจนต้องหยุด



+++++++++++++



ทุกคืนที่ตาต้ากลับมานอนที่ไร่ก็ต้องนอนห้องเดียวกับพี่ ห้องเดิมที่เคยอยู่ถูกปิดไปแล้วเรียบร้อย บนเตียงกว้างตาต้านั่งพิงอกพี่
ขาเรียวแยกกว้าง มือเรียวจิกกำผ้าปูที่นอนจนยับย่น ร่างกายส่ายบิด จิกปลายเท้าลงบนที่นอนและคลายออกตามจังหวะอารมณ์ที่
พี่ชายตัวโตด้านหลังชักนำ

“อ๊ะ! พี่โซล อาๆๆ เร็วอีก ต้าจะ…”

เสียงครางผสานเสียงเร่งเร้าของเด็กหนุ่มหน้าใสดังขาดห้วงเมื่อมือหนาที่รวบแกนกายของตนเองเอาไว้ขยับรัวเร็วมากขึ้น ถี่ขึ้น
จนในที่สุดตาต้าก็ปลดปล่อยทุกหยาดหยดความเป็นชายออกมาเลอะมือพี่ หอบหายใจหนัก เอียงหน้ารับจูบจากพี่ ยังไม่ทันที่จะ
ได้ปรับตัวก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วของพี่ที่เลอะคราบรักของตนเองกดแทรกเข้ามาในช่องทางด้านหลัง

“อ๊ะ พี่โซลอย่า!”

ตาต้าขยับสะโพกหนี มองหน้าพี่อย่างร้องขอ โซลมองตาใสๆที่เว้าวอนแล้วก็ถอนหายใจหนักอก ชาตินี้เขาจะได้ทำอะไรๆกับน้อง
รึเปล่านี่

พอเห็นพี่ถอนหายใจตาต้าก็หน้าเสีย ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายส่วนล่างกันอุจาดตา ก่อนจะถามพี่เสียงอ่อย

“พี่โซล โกรธต้าเหรอ?”

โซลเกือบจะถอนหายใจอีกรอบแต่ก็หยุดชะงักไว้ทัน

“เปล่าหรอก พี่ไม่ได้โกรธ... เดี๋ยวพี่ขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ”

โซลบอกแบบนั้นก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ ตาต้ามองตามพี่แล้วยิ่งจ๋อย เขาทำให้พี่รู้สึกแย่อีกแล้ว แต่จะทำอย่างไรดีถึงจะลด
ความหวาดหวั่นที่เกิดขึ้นนี้ได้ พี่ไม่ได้ว่าอะไรก็จริง แต่การที่เขาได้รับการปรนนิบัติจากพี่อยู่ฝ่ายเดียวมันก็ไม่ยุติธรรมเท่าไหร่

ตาต้าถอนหายใจหนักๆ เขาจะทำอย่างไรดี



+++++++++++++



เย็นวันต่อมาตาต้าก็ต้องกลับหอ เพราะตอนเช้าวันรุ่งขึ้นตาต้ามีเรียน โดยที่ตลอดทั้งวันที่อยู่ด้วยกันตาต้าต้องแอบลอบมอง
ปฏิกิริยาพี่อยู่ตลอด พี่โซลก็ยังคงเป็นพี่โซล ไม่ได้มีอะไรผิดแผกไปจากเดิม มีเพียงความรู้สึกของตาต้าเองที่แปลกไป ทำให้วัน
ทั้งวันพูดกับพี่นับคำได้

ช่วงเย็นของวันเดียวกันโซลก็มาส่งน้องกับกายที่หน้าหอ กายก้าวลงจากรถไปแล้ว แต่ตาต้ายังนั่งนิ่งอยู่จนโซลต้องเตือน

“ถึงแล้วนะเด็กดื้อ เหม่ออะไรครับ?”

โซลเอ่ยเตือนพร้อมถามเมื่อน้องยังไม่ลงไป ตาต้าหันมามองพี่ ก่อนจะจับมือพี่มากุม

“พี่โซล”

“ครับ?”

“ต้ารักพี่โซลนะ ที่ต้าทำแบบนั้นไม่ได้ไม่ใช่ว่าความรักที่ต้ามีไม่มากพอ พี่โซลอย่าโกรธต้าเลยนะ”

โซลยิ้มให้อย่างไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองกันแม้แต่น้อย ลูบแก้มใสของน้องเบาๆก่อนจะบอกให้น้องได้สบายใจ

“พี่ไม่ได้โกรธหรอกครับ เราค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ พี่ไม่อยากให้ตาต้าต้องมาคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้”

“ถ้าอย่างนั้นพี่โซลบอกได้ไหมว่าเรื่องนี้มันไม่สำคัญ ต่อให้เราไม่มีอะไรกันตลอดไปพี่โซลก็ไม่เดือดร้อน”

คิ้วเข้มขมวดปมเมื่อเจอคำถามแบบนั้น ต้องการจะบอกอะไรกันตาต้า

“ตาต้าจะพูดอะไรกันแน่”

โซลชักจะฉุนกับคำพูดวกวนนั้นขึ้นมาแล้ว พูดแบบนี้มันหมายความว่าอย่างไรกัน ตาต้าบีบมือพี่ให้พี่หันมาให้ความสนใจ มองสบ
สายตากับพี่ก่อนจะบอกอย่างจริงจัง

“ต้าจะพยายามนะ อย่าเพิ่งเบื่อต้าก่อนนะครับ”

เมื่อเข้าใจเจตนาน้องแล้วโซลก็อยากจะหัวเราะ เมื่อครู่เขาโกรธอะไรน่ะ โซลโยกศีรษะกลมไปมา อ้อนกันขนาดนี้จะไม่รักอย่างไร
ไหว คนเป็นน้องยังตบท้ายด้วยการหยอดยาหอมให้พี่ชายตัวโตอีกรอบ

“รักพี่โซลที่สุดนะ”

“ครับ”

พออ้อนพี่จนพอใจแล้วเด็กดื้อถึงยอมลงจากรถไปยืนข้างกาย โซลลดกระจกด้านที่น้องยืนอยู่ลง ก่อนจะพูดกับน้อง

“ตั้งใจเรียนนะเด็กดื้อ”

“ครับ”

ตาต้าตอบรับแข็งขัน โซลจึงหันมาหากายอีกคน

“ฝากด้วยนะกาย”

โซลเอ่ยฝากฝังเด็กดื้อไว้กับกายเช่นทุกครั้ง กายยิ้มรับ ส่วนคนที่ถูกฝากไว้กับทำแก้มพองอย่างขัดใจ พี่โซลนะพี่โซล เห็นเป็น
เด็กอยู่ได้

“ครับนาย”

กายรับคำพร้อมรอยยิ้ม ตาต้ากับกายไหว้ลาโซลอีกครั้งก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไป ตาต้ามองตามรถของพี่อย่างตัดสินใจแล้วว่าจะ
พยายามเพื่อความรักของตนเองกับพี่ให้มากกว่านี้



++++++++++++



เมื่อวันสุดท้ายของการเรียนในสัปดาห์มาถึง โซลก็มารับน้องกลับไร่เช่นทุกที แต่วันนี้บรรยากาศรอบกายน้องดูกดดันแปลกๆ
พอกลับมาถึงไร่ก็เห็นน้องเล่นหัวกับจินนี่เป็นปรกติก็คิดว่าตนเองคงคิดมากไปเอง แต่พอถึงเวลาเข้านอนถึงได้รู้ความกังวลและ
กดดันของน้องว่าเป็นเพราะอะไร

ตาต้าเดินเข้าหาพี่อย่างไม่มั่นคงนัก ออกจะเป็นไม่ค่อยมั่นใจเสียมากกว่า

“พี่โซล…”

“หือ?”

“วันนี้ … จะทำแบบนั้นก็ได้...”

ตาต้าเม้มปาก เอียงคอเหมือนไม่แน่ใจว่าควรพูดไหม แต่สุดท้ายก็พูดมันออกมา

“...........”

“ต้าพร้อมแล้ว”



++++++++++++



ภายในห้องนอนของโซล บนเตียงนอนหนานุ่ม โซลนั่งอยู่ที่ปลายเตียงโดยมีตาต้านั่งคร่อมอยู่บนตัก แขนเรียวเกี่ยวต้นคอพี่ไว้
ขณะที่ริมฝีปากจูบตอบพี่อย่างร้อนแรง มือหนาของโซลลูบไล้แผ่นหลังน้อง เลื่อนมาจับสะโพกกลมให้เสียดสีกับร่างกายตนเอง
บ้าง กดจุมพิตร้อนแรงจนน้องแทบสำลักลมหายใจ ดูดปลายลิ้นเล็กที่ผละถอย ก่อนจะปล่อยให้น้องได้โกยอากาศเข้าปอด ริม
ฝีปากอิ่มเผยอกอบโกยอากาศ ปลายลิ้นเล็กแลบเลียกลีบปากที่เจ่อบวมเพราะฤทธิ์จุมพิตดูยั่วเย้าเร้าอารมณ์ โซลจูบน้องเบาๆ
อีกครั้งก่อนจะผละมามองตากลมโตที่กำลังปรือปรอย เสียงถอนใจเบาๆยิ่งเร้าอารมณ์รักให้โหมกระพือเข้าไปอีก

“กลัวไหม?”

โซลเอ่ยถามน้องอีกครั้ง ถ้าน้องไม่พร้อมจริงๆเขาก็ไม่อยากบังคับใจ

“ฮื้อ พี่โซล อย่าถามนำสิ เดี๋ยวต้าก็กลัวจริงๆหรอก”

คนเป็นน้องเริ่มงอแงเมื่อพี่ถามย้ำคำนี้อีกแล้ว เขาว่าจะไม่กลัวแล้ว แต่ถ้าพี่ถามอีกเขาก็แอบหวั่นใจเหมือนกัน โซลหัวเราะในลำ
คอกับท่าทางกระเง้ากระงอดแต่พองามของคนบนตัก เอียงใบหน้าเพื่อจูบน้องอีกครั้ง มือหนาดึงเสื้อของน้องถอดพ้นศีรษะ ผละ
ริมฝีปากมาครอบปากดูดยอดอกแรง

“อ้ะ!”

ตาต้าอุทานเมื่อได้รับสัมผัสที่เสียวปลาบ โซลไล้เลียดูดดุนยอดอกน้องดั่งหิวกระหาย หนุ่มน้อยขยับร่างกายส่วนล่างเสียดสีเนื้อ
ตัวพี่โดยไม่รู้ตัว ลมหายใจหอบแรงเมื่ออารมณ์ร้อนถูกปลุกขึ้น โซลจับสะโพกเพรียวบดเบียดร่างกายตนเองที่กำลังร้อนได้ที่
ปล่อยตุ่มไตบนอกบางให้เป็นอิสระเพื่อผละขึ้นไปจูบปากแลกลิ้นกับน้องอีกครั้ง ยกตัวบางมานอนลงที่เตียง มองสบดวงตากลม
โตที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ของน้อง ดึงรั้งกางเกงออกจนพ้นขาเรียว มือไม้ลูบไล้ปลีน่องเนียนมือ ลูบไล้ปลุกปั่นวนเวียนมาที่หน้า
ท้องที่เกร็งตัวขึ้นรับสัมผัส

โซลกดจูบต่ำลงมา ไล้ปลายลิ้นรัวที่รอบสะดือจนตาต้าแทบดิ้น มือเรียวจิกผ้าปูเตียงแน่น แต่เมื่อริมฝีปากร้อนลากต่ำลงไปอีกขา
เรียวก็หุบฉับ โซลชะงักแล้วมองน้องที่มีสีหน้าไม่แน่ใจปนเปไปกับความต้องการทางกายที่แสดงออกมา

“ม… ไม่ทำตรงนั้นได้ไหม?”

ตาต้ากลืนน้ำลายฝืดคอ หน้าตาแดงก่ำเมื่อพี่จับแยกเรียวขาออก

“ไม่ได้ครับ ถ้าไม่เตรียมความพร้อมให้ดีก่อน เดี๋ยวตาต้าเจ็บนะ”

โซลแยกขาน้องออกก่อนจะจูบที่ต้นขาด้านใน ตาต้าเกร็งสั่นไปทั้งตัวเมื่อพี่ไล่จูบแผ่วเบามาใกล้กึ่งกลางร่างกายที่แสดงอาการ
ตอบรับสัมผัสของพี่อย่างเดียงสา โซลจูบวนรอบๆแต่ยังไม่แตะต้องจุดสำคัญ และก่อนที่จะได้ทำมากกว่านั้น เสียงสั่นๆของตาต้า
ก็หยุดโซลเอาไว้อีกครั้ง

“พี่โซล… ต้าไม่ทำแล้วได้ไหม?”

โซลมองท่าทางไม่แน่ใจของน้องแล้วก็ถอนหายใจยาว ร่างกายเขาปวดร้าวอยากจะปลดปล่อยเต็มทีแล้ว แต่เมื่อน้องไม่อยากทำ
เขาก็ต้องหยุดมัน โซลลูบปัดปอยผมจากหน้าผากเนียนก่อนจะกดจูบเบาๆแล้วบอกน้อง

“ตามใจตาต้าครับ”

ร่างกายสูงใหญ่ที่คร่อมอยู่เหนือร่างกายแบบบางของตนเองผละห่าง ทำให้เด็กขี้กลัวหนาววูบในอก รีบขยับลุกตามพี่ทันที

“แล้วพี่โซล...?”

ตาต้ามองความรุ่มร้อนที่กลางกายพี่ที่มันโป่งนูนแสดงอารมณ์ความต้องการแล้วก็ให้รู้สึกผิด กี่ครั้งแล้วที่เขาทำให้พี่เป็นแบบนี้
แล้วทิ้งไปกลางครัน

“ไม่เป็นไร พี่จัดการได้”

รอยยิ้มปลอบใจนั้นไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย ตาต้าเม้มปากคิดอยู่นาน จนโซลลุกจากเตียงไปเก็บเสื้อผ้าน้องขึ้นมา
ให้ ตาต้าถึงได้เอ่ยถามเสียงอุบอิบ

“ต้าเรื่องมากใช่ไหม?”

“ไม่หรอกครับ ตาต้าแค่กลัว พี่เข้าใจ”

โซลหยิบเสื้อจะมาให้น้องใส่ มือเรียวดันแขนพี่ไว้ ก้มหน้าลงต่ำแล้วพูดเสียงเบา

“…ก็ได้”

“หือ?”

โซลเลิกคิ้วและทำเสียงในลำคอเป็นคำถาม เมื่อได้ยินไม่ถนัด ตาต้าช้อนตามองพี่แล้วเม้มปาก ก่อนจะบอกออกไปอีกครั้ง

“จะทำก็ได้…”

คนขี้กลัวบอกเบาๆ แก้มเนียนร้อนผ่าวกับคำพูดที่แสนเชิญชวนของตนเอง

“ไม่ครับ”

คำปฏิเสธนั้นทำให้หนุ่มน้อยเงยหน้าขวับ และโพล่งถามออกไปอย่างลืมตัว

“ทำไมล่ะ!?”

“พี่ไม่อยากฝืนใจตาต้า”

“ไม่ได้ฝืนสักหน่อย”

บอกกับพี่หน้าเริ่มมุ่ย ไม่รู้แล้วว่าตอนนี้จริงๆอยากให้พี่ทำอะไรกันแน่ จะให้ทำต่อหรือจะให้หยุด

“แน่ใจเหรอ?”

โซลถามย้ำอีก พอพี่มองตรงๆแบบนี้ทำให้ใจที่กล้าเมื่อครู่เริ่มฝ่อ เสียงที่ตอบกลับจึงไม่มั่นคงสักนิด

“อ... อื้อ”

“ถ้าร้องไห้ก็ไม่หยุดแล้วนะ” โซลยังย้ำ ทั้งที่อยากขย้ำตัวบางๆนี้ใจจะขาดรอนแล้ว ให้ตายเถอะ ช่างยั่วกันจริงๆเด็กน้อย

“ฮื้อออ พี่โซลอย่าขู่…!”

ก่อนจะได้ทันพูดจบประโยคดี ร่างกายสูงใหญ่ก็กลับมาทาบทับอีกครั้งอย่างไม่ให้ทันตั้งตัว โซลดันตัวน้องลงไป กดจูบปิดกั้นทุก
สรรพเสียง มือหนาลูบไล้บดคลึงยอดกอดที่แดงช้ำจากการกระทำก่อนหน้าของตนเอง ริมฝีปากตามมาประกบติด ดูดดุนเบาๆสลับ
แรงบางครั้ง ไรหนวดสากระคายครูดผ่านยิ่งสร้างความซ่านสยิวให้ร่างขาวบางแทบดิ้น

โซลฝากรอยรักไว้แทบทุกตารางนิ้วบนร่างขาวผ่อง ลากลิ้นดูดดุนต่ำลงมา ดันสะโพกเพรียวสูงขึ้น ก่อนจะก้มลงไปใช้ปากเตรียม
ความพร้อมให้น้อง

“อึ่ก! พี่โซล พี่…”

ความเสียวซ่านระลอกใหม่จู่โจมร่างกายหนุ่มน้อยจนแทบทานทนไม่ไหว ร่างเพรียวบางบิดเร่า ยิ่งพี่ลงลิ้นยิ่งอยากจะปลดปล่อย
แต่พี่ชายตัวโตก็เหมือนแกล้งกัน ไม่ยอมให้เขาได้ไปถึงจุดหมายง่ายๆ

โซลเปิดลิ้นชักหัวเตียงหยิบเจลในนั้นออกมา บีบใส่มือก่อนจะนำไปไล้วนที่ช่องทางไวต่อสัมผัส เลื่อนขึ้นไปจูบน้องอีกครั้งเพื่อ
เบี่ยงเบนจุดสนใจ ผลักดันนิ้วยาวเข้าไปช้าๆ ตาต้าเกร็งตัวต่อต้านสิ่งแปลกปลอมทันทีเช่นกัน โซลกระซิบปลอบข้างหูน้องเบาๆ
กดจูบใบหูบางเป่าลมเข้าไปพอเพิ่มความสยิว ขยับนิ้วหมุนวนจนตาต้าหัวหมุนตาม

เรียวนิ้วถูกถอดถอนออกมา ตาต้าผวาเฮือกยกสะโพกตามติด โซลดันน้องให้นอนลง มองตากลมที่เต็มไปด้วยเพลิงอารมณ์กรุ่น
ร้อนที่เขาปลุกขึ้น ค่อยๆสอดแทรกกายเข้าไปในร่างกายน้องช้าๆ ทุกอย่างต้องเป็นไปอย่างนุ่มนวลที่สุด ครั้งแรกของเราต้องดีที่
สุด แม้ตอนนี้เขาอยากจะผลักดันตัวตนที่ปวดร้าวเข้าไปจนสุด แล้วขยับโยกถาโถมเข้าออกรุนแรงมากแค่ไหนก็ตาม

ตาต้าผ่อนลมหายใจระงับอาการเกร็งของกล้ามเนื้อที่บีบรัดความใหญ่โตของพี่ไม่ยอมให้ผ่านพ้นเข้ามา เมื่อร่างกายคลายอาการ
เกร็งลงพี่ก็ดันเข้ามาจนสุด มันทั้งจุกทั้งแน่นจนแทบร้องไม่ออก

“ขอโทษนะตาต้า พี่ทนไม่ไหวแล้ว”

“พี่โซ…! อ้าาาซ์”

โซลขยับถอดถอนและเคลื่อนกายเนิบช้า โน้มกายลงไปแนบชิด กดจุมพิตพัวพันร้อนแรง จับสะโพกเพรียวกระทั้นสวนกับจังหวะ
เคลื่อนกายเข้าออก เลื่อนมือกุมแกนกายรุ่มร้อนของน้องไว้ ชักนำความซ่านเสียวพาให้น้องเตลิดไปไกล ขยับสะโพกหมุนวน
ถาโถมเข้าออก เพิ่มความเร่งเร้ามากขึ้นตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูง เสียงทุ้มครางเครือ หน้าตาเหยเกปานจะขาดใจ

กล้ามเนื้ออุ่นภายในหดเกร็ง ช่องทางคับแคบบีบรัดมากขึ้นเมื่อใกล้ถึงที่สุด แกนกลางร่างกายที่อยู่ภายใต้อุ้งมือพี่เกร็งกระตุกแรง
ก่อนจะพ่นลาวาสีขาวขุ่นข้นออกมาพร้อมเสียงครางแห่งความสุขสมดังยาว ร่างขาวเนียนเกร็งกระตุกถี่ ความนุ่มหยุ่นบีบรัดเนื้อตัว
โซล ชายหนุ่มถอดถอนผลักดันรุนแรงเพียงไม่นานก็ปลดปล่อยตามน้องไป

เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ดังประสาน โซลที่ซบซุกซอกคอขาวดันกายขึ้นช้าๆ กดจูบหน้าผากน้องหนักๆ ตาต้าเลื่อนมือทั้งสอง
ข้างมากุมใบหน้าชื้นเหงื่อของพี่ กดจูบปลายคางสากด้วยไรหนวดมองหน้าพี่ด้วยรอยยิ้มระโหยแต่เปี่ยมสุข โซลก้มลงจูบริมฝีปาก
น้องอีกครั้ง

“ขอบคุณ”

ร่างสูงใหญ่ที่ทาบทับถอดถอนแกนกายที่ฝากฝังออกช้าๆ แม้ตอนนี้มันก็ยังไม่ยอมสงบ ยังคงมีความต้องการอยู่อย่างไม่รู้จบสิ้น
แต่เพียงเท่านี้ที่เขาได้จากน้องก็เพียงพอแล้ว

โซลอุ้มเด็กน้อยที่นิ่วหน้าเล็กๆเมื่อขยับตัวไปเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำอุ่นล้างเนื้อล้างตัวให้น้อง พยายามหักห้ามใจที่จะไม่ล่วงล้ำก้ำเกิน
น้องอีก แต่ร่างกายกับแสดงออกชัดเจนว่าต้องการมากแค่ไหน จนตาต้าหน้าแดงขึ้นมาถึงหูเมื่อตัวตนร้อนเร่าของพี่เสียดสีกับ
สะโพกของตนเองเมื่อพี่ถูสบู่ให้

โซลขยับเข้าใกล้น้องอีก ซุกไซ้ซอกคอและไหล่ที่เต็มไปด้วยร่องรอยรักที่เขาฝากไว้ มือหนาอ้อมไปลูบไล้บดคลึงยอดอกน้อง
หนักมือ เลื่อนลงมาจับสะโพกเพรียวไว้มั่น  แทรกกายที่แข็งชันถูไถกับน้องแค่ภายนอก

“อืมมมม ตาต้า อาซ์ สุดยอดเลยที่รัก”

เสียงครางข้างหูเร่งปฏิกิริยาตอบรับจากเด็กหนุ่มได้เป็นอย่างดี ตาต้าหนีบขาตนเองแน่นเข้าเพื่อเพิ่มความคับแน่นเร่งให้พี่ถึงจุด
เร็วขึ้น โซลขยับโยกกายรัวเร็วขึ้น คำพูดทะลึ่งหยาบโลนยังกระซิบชิดใบหูน้อง กระแทกกระทั้นกายจนปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง

หลังเสร็จสิ้นทุกอย่างโซลก็ล้างตัวให้น้องอีกรอบอย่างรวดเร็ว ขืนอยู่นานกว่านี้คงมีอีกรอบ พอล้างตัวให้น้องเรียบร้อยก็อุ้มพาเดิน
ออกจากห้องน้ำไป เช็ดเนื้อเช็ดตัวใส่เสื้อผ้า ก่อนจะหายาแก้ไข้และแก้อักเสบให้น้องทานกันเอาไว้ จัดการให้น้องนอนแล้วห่ม
ผ้าให้ ก่อนจะเดินไปปิดไฟห้องน้ำ แต่พอเข้าไปใกล้ห้องน้ำก็แทบอยากเอาหัวโขกกำแพงกับการกระทำในห้องน้ำนั่น

‘น้องจะหาว่าเขาหื่นไหมนี่!!!’



พี่โซลคะ คงไม่ใช่แค่น้องตาต้าหรอกค่ะที่คิดว่าพี่หื่น คนอ่านเขาก็คิดค่ะ ว่าพี่น่ะ... หื่นนนน :haun4:


จบตอนพิเศษ สอนรัก (ตาต้า&โซล)

ขอบคุณทุกกำลังใจที่ติดตามค่ะ :pig4:

พบกับพี่ไต๋และพี่ดินตอนหน้านะเออ

ปูลู. เขาลงตอนพิเศษน้องคูลกับมินน้อยแล้วนะเออ เผื่อจะมีคนที่ไม่เคยอ่าน (จะยังมีใครไม่เคยอ่านด้วยรึ?) คุณหนึ่งบอกว่า
ลงลิงค์นิยายตัวเองได้ เพราะฉะนั้น จิ้มเลยเจ้าค่ะ

(เรื่องสั้น) Show Me Now!! (Cool & Minney)
 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31887.0)

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 11-06-2012 22:55:59

 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:  กอดน้องตาต้า

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 11-06-2012 23:02:57

เฮียโซลหื่นมากกกกกกกกก แต่ยกผลประโยชน์ให้เพราะทนมานานล่ะกัน


เป็นเรื่องน่าร้ากกกกกกก อ่านแล้วชุ่มชื่นใจดีจริงๆนะเนี่ย (แต่แอบเชียร์คุณตำรวจกะเลขาหนุ่มมากกว่าหน่อยนึง)

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 12-06-2012 06:52:12

เกือบอดซะแล้วนะพี่โซล

 :z2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 12-06-2012 07:03:08

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 12-06-2012 09:18:31

ได้กันแล้วๆ ฟินอ่ะ ตอนนี้

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 12-06-2012 10:50:22

พี่โซลลลลลลลลลลลลล >.,<

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 12-06-2012 12:41:54

ฮิๆๆๆ
 :m12:
พี่โซลก็หื่นใช่เล่นนะเนี่ย
เห็นวางตัวเป็นผู้ใหญ่มาซะตั้งนาน
พอได้ลองกินน้องซักครั้งก็หื่นแตกหมดท่าเลยทีนี้
กรั๊กๆๆๆๆๆ
 :laugh:
ยินดีกับน้องตาต้าด้วย
ได้เป็นเจ้าของพี่โซลโดยสมบูรณ์แบบแล้วน้า อิอิ
 :z1:

ขอบคุณวันใหม่นะคะที่สนองต่อความหื่นของคนอ่านขนาดนี้
 :กอด1:
เดี๋ยวตามไปอ่านเรื่องที่ลงลิงค์ก่อนผ่านตาไปได้ไงไม่รู้??
หรือว่าจะอ่านแล้วก็ไม่รู้นิ
แบบว่าวันๆอ่านหลายเรื่องเหลือเกิน 555
 :m23:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 12-06-2012 13:04:32

ไม่ค่อยเลยนะพี่โซล ถนอมน้องตาต้าบ้าง

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 12-06-2012 13:29:02

พี่โซล ไม่หื่นเลยจริงๆ
เค้า หื่นเองฮ้าบบบ บ
^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: Salome ที่ 12-06-2012 13:44:36

แอบกี๊ดเบาๆกับ nc น่ารักๆ
คู่นี้เขาหวานกันตลอด
มารอตอนพิเศษคู่หน่วงๆหนึบๆต่อ
อยากบอกคุณใหม่ว่า ติดตามอ่านตลอดทุกตอน แต่บางทีมันเม้นต์ไม่ได้ เพราะอ่านในมืิอถือ ต้องขอโทษด้วย  :L2:
กดเป็ด กดบวกให้แล้วนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 12-06-2012 14:21:16

พี่โซลอ่อนว่ะ ปกติครั้งแรก พระเอกส่วนใหญ่มันยิงกัน 3-4ประตู
นี่พี่แกยิงแค่2 ไม่ไหวๆ (อินี่คิดอะไรอยู่!!!!)

ปล.ย้ำอีกครั้งว่าไม่ได้หื่นนะ จริงจริ๊ง!!!

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 12-06-2012 17:06:49

พี่โซลหื่นๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 12-06-2012 17:13:37

ตาต้าน่ารักจริงๆ :z1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 12-06-2012 18:00:09

พพี่โซลคงอดกลั้นมานาน ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 12-06-2012 19:13:21

โอยยยย ใจจะขาดด ใจหวิวๆ อร๊ายยยยย น้องต้า ><!!
  ขอสารภาพจากใจจิง บุ้งไม่เคยอ่าน Show Me Now อ่า จิ้มอ่านอย่างไว

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: kiyomaro ที่ 12-06-2012 19:49:41

แล้วดินกับไต๋อ่ะ อยากอ่าน

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 12-06-2012 20:16:41

 :z13:
จิ้มบวกทุกบวกให้ทุกท่านค่า

ขอบคุณที่ติดตามอย่างใกล้ชิด!!

ขอบคุณ คุณSalome กับ คุณพี่nongrak ด้วยค่ะที่ยังตามกันอยู่

ขอบคุณเป็ดน้อยทุกตัว และทุกบวกหนึ่งด้วยค่ะ

ปล. สำหรับท่านที่ติดตามพี่ไต๋กับพี่ดิน รอสักหน่อยนะคะ ตอนนี้ใหม่กำลังรั่วได้ที่เลย ยิ่งดึกยิ่งรั่วนะคนนี้ เกี่ยวไหม :laugh:

อาจจะเป็นพรุ่งนี้ หรือมะรืนนะคะ ขอบคุณที่ทวงถามค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 12-06-2012 23:20:27

แบบนี้ยังไม่หื่นหรอกค่ะพี่โซล
ก็พี่รอมาตั้งนาน  ต้องเอาคืนเยอะๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 13-06-2012 00:42:51

แหมๆๆๆๆๆพี่โซลเนี้ยเห็นปกติเวลาอยู่กับน้องไม่ค่อยแสดงอาการอะไร
พอถึงสถานการณ์จริงเนี้ย  หยุดไม่อยู่ชียว
แบบนี้ก็เป็นเจ้าของน้องทั้งตัวและหัวใจน้องแล้วอ่ะดิ  วี๊ดวิ๊วๆๆ
นึกว่าพี่โซลจะไม่ได้แอ้มน้องตาต้าซะแล้ว
แสดงความยินดีกับความรักที่ทั้งคู่มีให้กัน

รอผู้กองไต๋กับพี่ดินเน้อ
^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 13-06-2012 08:18:29

ตามอ่านทันก็จบพอดี
สนุกมาก น่ารักกำลังดี NCกรุบกริบๆ
อ๊า....... พี่โซลน้องต้า น่ารักๆๆๆ
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[


 :L2: :L2: :L2:
ขอบคุณค่ะ บวกๆ
รอตอนพิเศษไต๋กะดินด้วยคนนะคะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 13-06-2012 08:39:47

รอตอนต่อไปจ้า :call:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 13-06-2012 11:21:56

ต้าต้องเข้าใจโซลอยู่แล้ว ก็แหม เก็บกดมาตั้งนานนนน

+1+เป็ดจ้า

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 14-06-2012 01:15:25

ก๊อกๆ :m22:

ยังมีใครอยู่ไหมน้อ มาซะดึกดื่น

ถ้ามีคนอยู่ เตรียมทิชชูให้พร้อม เผื่อใหม่ด้วยซักโหลนะคะ

พี่ไต๋กับพี่ดินกำลังจะมาแว้ว

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (1) สอนรัก (ตาต้า&โซล) <<๑๑-๖-๒๕๕๕>>
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 14-06-2012 01:16:56

รอๆ 55555

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่(ไต๋ & ดิน){14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 14-06-2012 01:18:59

It’s Real เดี๋ยวรักเลย


ตอนพิเศษ คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋&ดิน)



ภายในห้องนอนที่มืดสลัว ชายหนุ่มร่างสูงสะดุ้งตื่นจากการนิทรา หอบหายใจแรงจนอกกระเพื่อมไหว เหงื่อในกายไหลชุ่มทั้ง
เนื้อตัวและใบหน้าคมเข้ม พักนี้เขามักจะฝันเห็นเรื่องในอดีตบ่อยขึ้น มันเพราะอะไรกัน ดินยกมือลูบใบหน้าชื้นเหงื่อเครียดๆ
เสียงในความฝันยังตามมาแม้ในความจริงที่ลืมตาตื่น

‘ดิน เราเลิกกันเถอะ อยู่กับคุณผมไม่มีอิสระเลย’

มันเป็นคำพูดที่คอยตามหลอกหลอนเขาทุกโมงยามที่หลับตาลง ความรัก และความสุขที่เคยมีร่วมกันกับใครคนนั้นมันเป็นเพียง
ภาพลวงตาเท่านั้นเองหรือ?

‘แกใช่ไหมที่ทำให้ลูกชายฉันผิดเพศแบบนี้ ไอ้พวกวิตถาร เป็นแบบนั้นของแกคนเดียวยังไม่พอ ยังมาทำให้ลูกฉันเป็นไป
ด้วยอีก นี่ดีนะที่ลูกชายฉันกลับตัวกลับใจทัน ไม่อย่างนั้นคงจมอยู่ในวังวนสกปรกกับแกแล้ว’

ดินยกมือปิดหู น้ำเสียงแหลมสูงของหญิงวัยกลางคนที่ด่าว่าเขาต่อหน้าธารกำนัล มันบาดลึกลงไปจนหัวใจรักของเขาที่มีต่อ
ลูกชายของเธอบอบช้ำ เท่านั้นมันคงยังทำให้เขาเจ็บไม่พอ คนที่เขารักนักหนาถึงได้เพียงยืนมองเขาถูกมารดาบังเกิดเกล้าด่า
อยู่ฝ่ายเดียวเช่นนี้

กระนั้นแล้ว เขายังจะต้องยกหัวใจช้ำๆดวงนี้ให้ใครอีกหรือ ในเมื่อคนที่รักมากกลับทำกันได้ลง แบบนี้แล้วยังจะให้เขาเชื่อใจใคร
ที่ไหนได้อีก คำรักหวานหูมันก็แค่ลมปาก ที่พูดแล้วมันก็ผ่านเลยไป จะมีใครที่จะรักและทะนุถนอมน้ำใจกันอีก จะมีอยู่อีกหรือ
คนๆนั้น

‘ถ้าไม่รักก็ไม่ต้องมาทำเป็นหวังดีกับผมหรอก ไม่ต้องมาสอนผมว่าอะไรดีไม่ดี ไม่ต้องมาบอกว่าผมควรรักใครหรือไม่ควรรัก
ใคร เพราะผมรู้ใจของตัวผมเองดีว่า…ผมรักคุณ’

‘ดิน อย่าปฏิเสธผมอีกเลยนะ เรารักกันไม่ใช่เหรอ?’

คำพูดของคนๆนั้น คนที่เข้ามาวนเวียนอยู่ในชีวิตของเขามักจะดังแทรกขึ้นมาในความคิดทุกบ่อย และมันกำลังสร้างความสับสน
ให้ดิน

เขาจะเชื่อได้ไหมว่า... คนๆนี้จะไม่ทำร้ายเขาเหมือนอดีตที่ผ่านมา

จะเชื่อได้ไหมว่า... คนๆนี้... คือคนที่ใช่สำหรับเขาจริงๆ



+++++++++++++



หลังจากวันที่ไตรภพสะสางปัญหาคาใจกับนายดินแดน ผู้ต้องคดีความรักของตนเองแล้ว ไตรภพก็ไปมาหาสู่กับดินอย่างเปิดเผย
ในตอนแรกที่ดินตื่นขึ้นมาในวันนั้น นายตำรวจหนุ่มก็เตรียมตั้งรับเต็มที่หากดินจะมีคำพูดเจ็บๆคันๆมาปฏิเสธหรือโกรธเคืองเขา
แต่ก็ไม่ เขาคาดคะเนผิดไปเอง ดินไม่ได้ว่าอะไรสักคำ ขอไปอาบน้ำแล้วให้พามาส่งที่ไร่เท่านั้น ถึงจะแปลก แต่ไตรภพก็ว่ามัน
ก็ดีแล้ว

การที่นายตำรวจตัวโตแวะเวียนมาเยี่ยมมาหาดินบ่อยๆ พ่อแม่ของดินเองก็คงรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับดินเป็นแบบไหน
แต่ท่านก็ไม่ได้พูดอะไรที่เป็นการคัดค้าน เพียงแต่รู้สึกได้ว่าท่านก็คอยจับตามองเขาอยู่ ในสายตาคนภายนอกก็ยังคงเห็นเขากับ
ดินเป็นเพียงเพื่อนของเจ้านายกับลูกน้องมือขวาของนาย ที่จะสนิทกันก็ไม่แปลก แต่ที่ไม่แปลกก็คงเป็นเพราะดินไม่ได้มีทีท่าว่า
จะสนิทกับเขาเกินไปกว่าที่เคยเป็นต่างหาก ดินก็ยังคงเป็นดินล่ะนะ ชอบตีสีหน้าเคร่งขรึมปกปิดส่วนที่อ่อนแอในจิตใจ

วันเวลาที่ผ่านเลยไป มันทำให้ไตรภพรู้สึกไปว่าเขาและดินมีพัฒนาการที่ดีขึ้น จนแทบจะเรียกได้เต็มปากเต็มคำว่าคนรักกัน
ชายหนุ่มตัวโตได้ให้กุญแจบ้านของตนเองกับคนหน้าเข้มเอาไว้ด้วย เผื่อวันไหนที่ดินอยากมาหาเขาจะได้เข้ามาในบ้านได้เลย
ก็ว่ากันไป อย่างดินน่ะหรือจะมาหาเขา

งานหมั้นของพิมพิกาน้องสาวของดิน กับต้นพี่ชายของน้องตาต้า ไตรภพก็เป็นหนึ่งในแขกรับเชิญ งานเป็นไปอย่างเรียบร้อย
เหมาะสม บรรยากาศครอบครัวแสนอบอุ่น และมีกินเลี้ยงเล็กๆในตอนค่ำ นายตำรวจหนุ่มก็มาร่วมงานเช่นเดิม จนเริ่มมืดและงาน
เลิกไป ไตรภพจึงขอนอนที่บ้านพักของดินด้วย โดยให้เหตุผลว่าที่บ้านโซลมีแขกเยอะแล้ว ห้องนอนไม่พอ และเขาก็ดื่มไปพอ
สมควรจึงไม่อยากประมาทขับรถเอง ป้าพิศแม่ของดินจึงให้มาพักที่บ้านพักด้วย แหมะ เข้าทางคุณตำรวจเขาล่ะ



++++++++++++



ไตรภพอาบน้ำและใช้เสื้อผ้าของดินไปก่อนในคืนนี้ หาตัวที่ใหญ่ที่สุดให้แล้ว พอแขกอาบน้ำเสร็จดินจึงเข้าไปอาบต่อ ไตรภพ
ขึ้นมานั่งรอเจ้าของห้องเขาที่เตียง มองสำรวจรอบห้องแล้วก็ยิ้มกับความเรียบง่ายแต่เรียบร้อยของห้อง โดยไม่ได้ตั้งใจสายตา
ก็ไปสะดุดเอารูปสมัยเรียนของดินที่ตั้งเรียงรายอยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่งของห้อง ไม่ได้อยากละลาบละล้วง แต่ก็อยากเห็นดินตอนเป็น
หนุ่มน้อยเหมือนกันล่ะน่า แต่ความคิดนั้นกลับเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ เมื่อเขาต้องมาเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นแบบนี้

ที่รักของดิน

รูปคู่ของชายหนุ่มสองคนที่แค่มองก็รู้ว่าไม่ใช่แค่เพื่อน ทั้งยังตัวหนังสือที่กำกับใต้รูปยิ่งย้ำชัดว่าเป็นอื่นใดไปไม่ได้ นอกเสียจาก
คนในรูปนี้คือ... อดีตคนรัก ที่แม้แต่ตอนนี้ดินก็คงยังไม่เคยลืม

ไตรภพวางกรอบรูปนั้นลงช้าๆ ด้วยหัวใจที่แสนหนักอึ้ง ทั้งที่เขาคิดว่าดินเองก็มีใจ ถึงได้ยินยอมให้เขาได้ถึงเพียงนั้น แล้วนี่มัน
คืออะไร ไม่อยากจะคิดไปเอง แต่มันก็คิดไปแล้ว รูปใบนั้นมันอยู่ของมันที่ตรงนั้นดีๆ เป็นเขาเองนั่นล่ะที่ไปหยิบมันขึ้นมา เป็น
เขาเองอีกนั่นล่ะที่ทำร้ายหัวใจตัวเอง

ดินกลับขึ้นมาด้านบนหลังจากลงไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านล่างแล้ว เพียงแค่ก้าวเข้ามาในห้องร่างกายตนเองก็แทบเรียกได้ว่า
ปลิวหวือ เมื่อถูกกระชากแรงให้ถลาไปที่เตียง ก่อนจะถูกผลักให้ล้มลงไปและกดลงบนที่นอน ร่างกายสูงใหญ่ตามลงมาทาบทับ
ทันที ดินขืนตัวไว้อย่างไม่ยอมแล้วมองหน้าคนตัวโตอย่างเอาเรื่อง

“นี่คุณ เป็นบ้าอะไรน่ะ!”

ไตรภพไม่สนใจจะตอบคำถาม กลับกดจูบดุดันรุนแรงจนเจ็บไปทั้งปาก ดินผลักดันร่างกายสูงใหญ่ให้พ้นไป แต่ไตรภพกลับกด
แขนที่ต่อต้านเขาให้จมลงไปในที่นอนนิ่งสนิท ผละริมฝีปากมาซุกไซ้ซอกคอ ขบเม้มแรงจนเกิดรอย ไล่มารวบดูดยอดอกผ่าน
เสื้อยืดใส่นอนตัวบาง ดินพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการคุกคาม นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!?

“อย่านะคุณไตรภพ นี่มันบ้านผมนะ!!”

ถึงจะยกเรื่องนี้มาขู่ก็ไม่ได้ผล แถมคนตัวโตยังย้ายมาจูบปิดปากซ้ำอีก อย่าให้หลุดไปได้นะ!!!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ดิน หลับรึยังลูก แม่เอาผ้าห่มมาให้คุณผู้กองเขาน่ะ”

เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกของป้าพิศเพียงแค่ทำให้ไตรภพชะงักเท่านั้น แต่ไม่ใช่จะยอมหยุด กดจูบต่ำลงมา ปล่อยมือที่กด
แขนดินเอาไว้เพื่อจะรั้งเอวกางเกงคนใต้ร่างลง ดินจึงได้จังหวะดันตัวออกสุดแรง แต่คนที่ถูกดันออกก็จะโถมกายกลับมาหา ดินจึง
ต้องตวาดเรียก

“คุณไต๋!!”

อารมณ์ตอนนี้ชักจะโกรธนายตำรวจตัวโตขึ้นมาจริงๆแล้ว ดินมองหน้าไตรภพที่เอาแต่ทำเป็นตีมึนจะเข้าคลุกวงในตนเองตลอด
มันไม่ใช่แบบนี้สิ ไตรภพไม่ได้เป็นคนแบบนี้ ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทียังดีกันอยู่เลยไม่ใช่หรือ ตอนที่เขาไปอาบน้ำข้างล่างมีอะไร
เกิดขึ้นบนห้องนี้กันแน่

“ดิน” เสียงแม่ยังเรียกมาอีก ทำให้ดินต้องขานรับออกไป

“ครับแม่”

ขานรับแม่แล้วก็หันมาบอกคนที่เอาแต่นั่งเงียบ

“ไปเอาสิ”

ไตรภพมองหน้าดินด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูเพื่อรับเอาผ้าห่มกับหมอนจากป้าพิศ พอกลับมาดินก็
รีบชี้ไปที่ฟูกนอนที่ตนเองรีบเอามาปูไว้เมื่อครู่ ไตรภพทำมึนจะขึ้นไปนอนบนเตียงด้วย ดินรีบร้องห้ามทันที พร้อมชี้นิ้วบอก

“ไปนอนโน่น”

นายตำรวจตัวโตจ้องตากับหนุ่มหน้าเข้มที่ก็จ้องกลับมาไม่หลบชั่วครู่ ก่อนจะเดินไปที่พื้นที่ถูกปูไว้ให้ โยนหมอนกับผ้าห่มลงไป
แรงๆ ล้มตัวลงนอนหันหลังให้คนบนเตียงทันที

ดินมองคนตัวโตงงๆ ผีจะเข้า ผีจะออกหรืออย่างไรกัน ก่อนจะเลิกสนใจ ปิดไฟแล้วนอนหันหลังให้อีกคนด้วยเหมือนกัน

ตกดึกเจ้าของห้องก็อดไม่ได้ที่จะลุกมาดูแขกที่นอนนิ่งอยู่ท่าเดิมผ้าห่มไม่ยอมคลุมกาย ดินจึงต้องมาห่มผ้าให้ พอสัมผัสอุ่น
กระทบผิวไตรภพก็รู้สึกตัวรีบดึงแขนคนที่ห่มผ้าให้ตนเองเอาไว้ เลยกลายเป็นดินเสียหลักมาคร่อมอยู่เหนือตัวของไตรภพ

“ถึงห้องผมจะไม่ได้ติดแอร์ก็ใช่ว่าจะไม่หนาวนะ”

ดินบอกอย่างนั้น แต่อีกคนดูจะไม่ได้ฟัง มือหนารั้งต้นคอคนด้านบนลงมา ดินขืนตัวไว้แต่ไตรภพก็รั้งลงมาจนได้อยู่ดี ประกบ
ริมฝีปากแลกจูบกันอย่างร้อนแรง แตกต่างกับความรู้สึกก่อนหน้านี้ที่มีแต่ความดุดันโดยสิ้นเชิง ไตรภพพลิกให้ดินลงไปอยู่
ด้านล่าง พาดขาขึ้นคร่อมเอวคนใต้ร่างไว้ ถอดเสื้อของตนเองพ้นศีรษะ ก่อนจะก้มลงไปหาอีกครั้ง บทเพลงรักร้อนแรงจึงถูก
บรรเลงขึ้นตลอดทั้งคืนนั้น



+++++++++++



เช้ามาดินก็ไม่เห็นคนที่นอนอยู่ข้างกายกันมาตลอดคืนอย่างไตรภพแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาด้านล่าง ถาม
แม่ว่าคนนั้นออกไปตั้งแต่เมือไหร่ก็ได้ความว่าตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางเลย หัวคิ้วเข้มขมวด จะรีบอะไรขนาดนั้นกัน

ครอบครัวดินนั่งพร้อมหน้าที่โต๊ะทานข้าว บ้านพักของครอบครัวดินหลังใหญ่ที่สุดในบ้านพักคนงานทุกหลัง ดูเป็นบ้านที่อยู่อาศัย
กันโดยทั่วไป ทั้งบ้านมีเพียงครอบครัวดินเท่านั้นที่ได้อยู่ เป็นอภิสิทธิ์เฉพาะของลุงสนที่อยู่ด้วยกันกับไร่รณวีร์มายาวนาน ดินนั่ง
ลงที่โต๊ะ ป้าพิศกับพิมพิกาจึงตักข้าวและลงมือทานข้าวเช้ากันก่อนออกทำงานในวันนี้

ดินลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างตนเองและไตรภพ แบบนี้มันเหมือนเขาเป็นแค่คนสนองความใคร่เท่า
นั้นเองไม่ใช่หรือ พออยากก็มา เสร็จสมแล้วก็ไป ไม่มีลากันสักคำ

หนุ่มหน้าเข้มตักข้าวเข้าปากไม่กี่คำก็บอกว่าอิ่มและขอตัวไปทำงาน พ่อ แม่ และน้องสาวของดินมองตามหลังคนที่เดินออกจาก
บ้านไป แล้วหันมามองหน้ากันเองงงๆ



++++++++



หลายวันให้หลัง ไตรภพไม่ได้ติดต่อกลับมาเลยตั้งแต่วันนั้น ครั้นจะให้ดินติดต่อไปเองก็ใช่ที่ คิดว่าคนนั้นเขาคงยุ่งกับงาน แต่มัน
ยุ่งมากถึงขนาดที่โทรหาไม่ได้เชียวหรือ หรือไม่ก็ เขาคงเบื่อแล้ว ยอมเขาง่ายไปมันก็เท่านี้ล่ะนะ จะเอาอะไรมากกับความรักรูป
แบบนี้ มันบิดๆเบี้ยวๆมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่

ไตรภพที่อยู่ห่างจากดินไปก็ไม่ได้อยู่อย่างมีความสุขสักเท่าไหร่ วันนี้นายตำรวจตัวโตจึงไปรับดินที่ไร่หลังเลิกงาน และพามาที่บ้าน

ดินกำลังแกะถุงกับข้าวที่ไต๋ภพซื้อมาอยู่ในห้องครัว เพื่อจะได้อุ่นให้ร้อนก่อนทาน ติดเตาแก๊สและวางหม้อที่เทแกงใส่ลงตั้ง
ไตรภพเดินเข้ามาด้านหลังแล้วเข้ามารวบกอด สูดดมกลิ่นแก้มที่แสนคิดถึง

“คุณ ผมอุ่นกับข้าวอยู่ไม่เห็นเหรอ?”

ดินปรามคนทำรุ่มร่าม ไตรภพไม่สนใจเสียงห้ามปราม ไซ้ลำคอคนพูดขณะตอบกลับคำห้ามปรามนั้น

“ตอนนี้ผมยังไม่หิวข้าว ผมหิวคุณมากกว่า”

“คุณไต๋…”

ไตรภพเชยคางดินให้หันมารับจูบ สอดมือเข้าไปลูบไล้เนื้อตัวดิน เล้าโลมร้อนแรง ปลุกอารมณ์รักโหมกระพือ ดันตัวดินให้ไป
โก้งโค้งเกาะขอบโต๊ะยึดไว้ ก่อนจะปลดกางเกงคนตรงหน้าและของตนเองลงอย่างรีบร้อน...

แกงในหม้อที่กำลังเดือดพล่าน ยังไม่ร้อนเร่าเท่าเลือดในกายของทั้งสองคน



++++++++++++


ต่อด้านล่างค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋&ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 14-06-2012 01:21:10

ความกังวลว่าตัวเองไม่มีอะไรเทียบกับชายหนุ่มหน้าตาดีที่เห็นในรูปได้ ทำให้ไตรภพมีเซ็กซ์ที่ร้อนแรงกับดินครั้งแล้วครั้งเล่า
ความดิบเถื่อนในรสกามาไม่ได้ช่วยให้ความกังวลที่มีหายไปแม้แต่น้อย มันกลับยิ่งทำให้เขารู้สึกว่า...ดินอยู่กับเขาด้วยความ
ฝืนใจ

“เป็นอะไร?”

ดินที่ผ่านศึกรักร้อนแรงจากนายตำรวจหนุ่มจนแทบช้ำไปทั้งตัวแล้วตอนนี้ เอ่ยถามคนที่เอาแต่นั่งก้มหน้าอยู่ปลายเตียงไม่พูด
ไม่จาหลังจากเสร็จธุระกับร่างกายเขา จะกวนอารมณ์กันสินะ

“อย่าเอาแต่เงียบสิ!”

ดินเริ่มจะเสียงดังเข้าใส่ ไตรภพยังไม่ตอบอะไรกลับมานั่นยิ่งทำให้อารมณ์ของดินเดือดขึ้นไปอีก

“จะต่ออีกก็ได้ พามาเพื่อแบบนี้อยู่แล้วนี่”

ไม่อยากจะประชด แต่มันก็อดไม่ได้ คิดว่าเขาเจ็บไม่เป็นหรือไง

“ดิน”

คนที่ทำเฉยมาตั้งนานหันมาหาคนพูดทันที ดินมองหน้านายตำรวจหนุ่มอย่างผิดหวัง เขาเคยคาดหวังว่าคนๆนี้จะรักเขาจริง แต่
สุดท้ายก็ไม่ใช่

“ไม่ทำล่ะ”

ดินยังร้องท้า เจ็บนะ เจ็บมากที่ทำแบบนี้ ไตรภพดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายเปลือยเปล่าของคนที่ตนเองบอกว่ารักนักหนา แต่เขา
กลับเป็นคนทำลายคำว่ารักที่มีเสียเอง หนามที่ฝังอยู่ในใจเขาหาทางบ่งมันออกไม่ได้ หนามจากอดีตของคนตรงหน้าที่มันคอย
ทิ่มตำเขาอยู่ตอนนี้

“คุณรักแฟนเก่าคุณมากไหม?”

ที่สุดแล้วก็ต้องถาม แม้จะรู้คำตอบดีก็อยากจะคาดหวังให้มันเป็นอย่างอื่นมากกว่าที่ตนเองคิดไว้

“คุณนี่ท่าจะไม่เข้าใจ คำว่าเก่าก็คือเก่าสิ จะเอามาคิดทำไมอีก”

“งั้นผมถามใหม่…”

“………..” ไตรภพตั้งท่าจะถามใหม่อย่างที่พูด ดินจึงต้องฟัง ถ้าคำถามไม่เข้าหูล่ะก็...

“ระหว่างผมกับเขาเรื่องบนเตียงใครดีกว่ากัน”

ดินถึงกับนิ่งค้างกับคำถามนั้น ถ้าจะถามเขาแบบนี้ สู้เอาไม้หน้าสามมาฟาดหน้าเขาดีกว่า มันคงจะเจ็บน้อยกว่านี้อีกหลายเท่าตัว

“มันเทียบกันไม่ได้หรอก คุณไม่ใช่เขา และเขาก็ไม่ใช่คุณ ถ้าคุณกังวลว่าผมเคยมีอะไรกับคนอื่นมาก่อนที่จะมาเจอคุณ ผมก็
คงต้องบอกให้คุณเลิกกับผมซะ เพราะผมกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้หรอก และที่คุณถาม ผมชอบแบบเขามากกว่า จบไหม!?”

ดินพูดรัวแทบไม่หายใจ เขาไม่เคยโกรธใครเท่านี้เลย ให้ตายเถอะ คนเฮงซวย!

ดินลุกไปเข้าห้องน้ำด้วยความหงุดหงิด เข้าไประงับอารมณ์และจัดการตัวเองให้เรียบร้อย เมื่อออกมาด้านนอกไตรภพก็ไม่อยู่
แล้ว ดินเม้มปากหน้าเครียด ก่อนจะลงไปด้านล่างเพื่อที่จะเรียกรถแถวนั้นกลับบ้านเอง

เมื่อลงมาข้างล่างก็เห็นเจ้าของบ้านเขานั่งก้มหน้าอยู่ที่โซฟา ดินเดินเลยไปไม่พูดจา ไตรภพรีบลุกเดินตามทันที ดึงแขนคนที่จะ
เดินเลยรถให้กลับมาขึ้นรถ แล้วปิดประตูปัง ก่อนจะอ้อมขึ้นไปนั่งด้านคนขับ ดินนั่งเงียบไม่มองหน้าเจ้าของรถ ไม่คิดที่จะลงไปให้
ไตรภพต้องตามไปลากตัวกลับมาอีกด้วย จะทำอะไรก็ตามแต่ใจคนๆนั้นเถอะ เขาหมดแรงจะต่อต้านแล้ว ดินเอนศีรษะพิงเบาะ
แล้วหลับตาลง ไม่ยอมรับรู้ต่อคำที่อีกคนบอกมาจากนั้น

“ขอโทษ”

ไตรภพเอ่ยบอก แต่ดินยังเงียบ ไม่พูดอะไรเป็นการต่อความให้ยาว รถยนต์ของไตรภพจึงถูกสตาร์ทและเคลื่อนออกจากบ้านไป



++++++++++++++



รถของไตรภพมาจอดลงหน้าทางเดินเข้าบ้านพักคนงานของไร่รณวีร์ ดินขยับจะลงจากรถ มือหนาของนายตำรวจหนุ่มรีบคว้าดึง
มือเรียวไว้ ดินจึงหยุดและนั่งนิ่งๆโดยไม่มีคำพูดใดๆ ทั้งคู่ต่างเงียบไม่มีใครเอ่ยว่าอะไรขึ้นมาก่อน เมื่อดินรู้สึกว่ามันนานเกินไป
แล้วจึงบิดข้อมือเบาๆ คราวนี้ไตรภพยอมปล่อยง่ายๆ ดินจึงลงจากรถไป ปิดประตูรถและเดินเข้าบ้าน

ดินหันกลับมามองรถของไตรภพที่เคลื่อนตัวแบบกระชากออกไป บอกกับใจตนเองว่าให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเช่นทุกที
ใช้ใบหน้าที่นิ่งเฉยปกปิดมันเอาไว้ให้มิดที่สุด แม้อยากจะทำเช่นนั้น แต่ในใจของเขาตอนนี้กลับเจ็บปวด จะมีใครที่เขามา
จริงจังด้วย มันก็แค่ความสุขชั่วครู่ชั่วยาม พอกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง เราก็ไม่เหลือใครเลย



+++++++++++



ไตรภพไม่ได้ตรงกลับบ้านตนเอง แต่แวะมาหาโซลที่บ้าน ขอดื่มย้อมใจสักหน่อยโดยมีเจ้าบ้านอย่างโซลดื่มเป็นเพื่อน ตาต้าเห็น
เพื่อนสนิทเขามีเรื่องจะปรึกษากันด้วยน้ำเมาจึงพาน้องจินนี่ขึ้นนอน ก่อนจะลงมาหาพี่ที่โต๊ะกลางสวนหย่อมหน้าบ้าน นั่งลงที่เก้าอี้
ตัวข้างๆพี่

“ปัญหามันอยู่ตรงไหนวะ กูยังงง?”

หลังจากที่โซลฟังเพื่อนพร่ำเพ้อมายังจับประเด็นไม่ได้ว่าเพื่อนโกรธดิน ลูกน้องคนสนิทของตนเองเรื่องอะไรกัน

“เขาไม่ลืมคนเก่า” ไตรภพบอกเพื่อน ยกแก้วน้ำเมาขึ้นกระดกรวดเดียวจนตาต้ามองพี่ผู้กองไต๋ตาโต ไม่บาดคอแย่หรือ

“อะไรทำให้มึงคิดแบบนั้น?” โซลถามหาเหตุผลประกอบ ได้ยินจากเพื่อนว่าดินเคยมีคนรักมาก่อน แต่ไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางไป
มากกว่านี้

“เขายังเก็บรูปของคนนั้นไว้อย่างดี แล้วเขาก็ยังบอกกูเองว่าเขาชอบคนนั้นมากกว่ากู เชี่ยเอ๊ย!!”

พอพูดถึงตรงนี้นายตำรวจหนุ่มก็สบถออกมา ยิ้มเยาะตนเองที่หลงเพ้อไปว่าคนนั้นเขาจะรักตอบกลับมาบ้างสักนิด เขายังไม่ลืม
คนรักเก่าด้วยซ้ำ จะมีใจที่ไหนแบ่งมาให้คนทางนี้กัน โง่สิ้นดีเลยไอ้ไต๋

“เข้าใจผิดรึเปล่า?”

โซลยังไม่ปักใจว่าดินจะเป็นแบบนั้น เขาก็ต้องเข้าข้างลูกน้องคนสนิทหน่อยล่ะนะ ก็รู้จักเพื่อนตนเองดีพอๆกับรู้จักดินนั่นล่ะ

“หรือไม่ก็พี่ดินอาจจะลืมไปแล้วว่าเก็บเอาไว้ก็ได้ ต้ายังเคยลืมเลยบางทีอ่ะ ถ้ามันไม่สำคัญ คนเราก็ลืมได้ง่ายๆเนอะ”

ตาต้าที่นั่งฟังบทสนทนาที่มีพี่ดินเข้ามาเกี่ยวข้องแล้วก็อยากจะขอแสดงความคิดเห็นสักหน่อย ปล่อยให้พี่โซลกับพี่ผู้กองไต๋คุย
กันเองก็คงได้แต่มุมมองของคนที่มั่นใจในตนเอง และคิดแต่ว่าความคิดข้างเดียวของตนเองถูกอยู่นั่นล่ะ ไตรภพเอื้อมมือข้ามโต๊ะ
มาโยกศีรษะเด็กดื้อของโซล เจ้าของขี้หวงอย่างโซลจึงรีบดึงกลับ ก่อนจะเสนอแนะทางออกง่ายๆกับเพื่อน

“กูว่ามึงคงไปทำประชดดินมันเข้าล่ะสิ มันถึงได้ประชดมึงกลับ คุยกันดีๆดีกว่าไต๋ มึงอย่าใช้อารมณ์ให้มากนัก เดี๋ยวจะเสียคนที่รัก
ไปไม่รู้ตัวนะเว้ย เชื่อใจดินมันหน่อย อย่ามองมันในแง่ลบขนาดนั้น”

“กูเปล่า” ไตรภพยังออกปากปฏิเสธ ทั้งที่สิ่งที่ตนเองกำลังทำอยู่คือการไม่เชื่อใจคนที่ตนเองรัก

“เปล่าเหรอ มึงกำลังทำอยู่เลยล่ะตอนนี้น่ะ ป่านนี้ดินมันคงคิดไปไกลแล้ว”

“พี่ดินคงคิดว่าพี่ผู้กองไต๋เบื่อเขาแล้วเลยหาเรื่องเลิกกัน”

“เฮ้ย! แรงไปไหมตาต้า” ไตรภพเกือบสำลักกับคำวิจารณ์ของหนุ่มน้อย

“เป็นต้า ต้าก็คิดนะถ้าพี่โซลมาระแวงต้าอย่างไร้เหตุผลแบบนี้ ถ้าต้าบอกว่าจบมันก็คือจบ ถ้ายังไม่เชื่อใจกัน ต้านี่ล่ะจะจบกับ
พี่โซลเอง!”

“อ้าว? ไหงมาลงที่พี่ล่ะครับเด็กน้อย”

โซลบีบจมูกคนน่ารักที่พาดพิงถึงตนเองอย่างหมั่นเขี้ยวเล็กๆ น้องก็ย่นจมูกทำหน้าทะเล้นใส่

“ต้าแค่ยกตัวอย่างครับ ไม่โกรธนะ” หนุ่มน้อยเอ่ยอ้อนพี่

“ไม่โกรธครับ”

โซลยิ้มแล้วโอบร่างเพรียวเข้ามาชิดอีก ตาต้าก็เอนตัวพิงพี่ไม่ขัดเขินต่อสายตาพี่ผู้กองไต๋แต่อย่างใด พร้อมคิดในใจ อิจฉาล่ะสิ

“ยอมง่ายจังวะ?”

ไตรภพมองเพื่อนอย่างประหลาดใจ อะไรจะยอมให้กันได้ขนาดนี้ นี่ใช่โซล ทัชธร เพื่อนรักของเขาจริงๆนะรึ? โซลมองหน้า
น้องตาต้าที่ก็เงยมามองพี่โซลตาแป๋วแล้วยิ้ม ก่อนจะบอกกับไตรภพเพื่อนรักไป

“เรื่องเล็กน้อยก็ยอมไปเถอะ ถ้ามันจะทำให้คนที่เรารักมีความสุข”



++++++++++



พอได้พูดระบายความรู้สึกให้คนอื่นได้รับฟังบ้าง ไตรภพก็เริ่มใจเย็นลง มีเวลาได้คิดทบทวนสิ่งต่างๆที่ตนเองได้กระทำการลงไป
เขาคิดเองเออเองทั้งนั้น ไม่ได้ถามไถ่ดินให้ดีๆด้วยซ้ำ ซ้ำยังประชดประชันเข้าไปอีก นายตำรวจหนุ่มตกลงใจว่าจะไปง้อคนหน้า
เข้มในวันต่อมา แต่ยังไม่รู้เลยว่าจะเอาอะไรไปง้อดี

เครื่องประดับก็คงไม่ดี เพราะดินอยู่ในไร่ไม่ได้จะไปไหนสักหน่อย ดอกไม้ อืม ไม่ไหว ให้หอบช่อดอกไม้ไปง้อดินคงได้เขวี้ยง
กลับใส่หน้าคนให้อย่างเขา ถ้าอย่างนั้นเอาอะไรดี ไตรภพคิดหาสิ่งของจะไปง้อดินอยู่ทั้งวันจนกลับมาถึงบ้าน

พอลงจากรถจะเปิดประตูเข้าบ้านก็ชะงัก ประตูไม่ได้ล็อค นายตำรวจหนุ่มตั้งท่าระแวดระวังเต็มที่ แม้บางทีอาจจะเป็นคนที่บ้าน
ใหญ่มาหาเขาก็ได้ แต่เพื่อความไม่ประมาทก็ต้องระวังไว้ก่อน

ไตรภพค่อยก้าวเดินอย่างมั่นคงเข้าไปในตัวบ้าน มือหนาแตะปืนที่เหน็บเอวเตรียมพร้อม และชักออกมาเล็งเมื่อพ้นมุมห้องนั่ง
เล่น แต่พอเห็นคนที่หลับอยู่ที่โซฟาถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก เก็บปืนเข้าที่เข้าทาง ก่อนจะเข้าไปปลุกคนหลับให้ไปนอนบน
ห้อง

“ดิน ดินครับ”

“หื้อ”

แรงเขย่าที่ตัวทำให้ดินงัวเงียลุกขึ้นมา พอเห็นคนที่นั่งยองอยู่ข้างโซฟาตัวที่ตนเองนอนอยู่ก็เอ่ยทัก

“กลับมาแล้วเหรอ?”

ไตรภพยิ้มกับคำทักทาย รู้สึกดีเหมือนมีคนรอเราอยู่ที่บ้าน เวลากลับมาแล้วถามไถ่เช่นนี้พร้อมน้ำเย็นๆชื่นใจก็จะดีไม่น้อย นี่เขา
เรียกฝันกลางวันหรือเปล่านะคุณตำรวจ?

“ขึ้นไปนอนบนห้องดีกว่านะ ตรงนี้เมื่อยแย่”

ไตรภพบอก ดินก็ลุกตามอย่างว่าง่าย เดินตามแรงดึงเบาๆของคนตรงหน้าขึ้นไปชั้นบนของตัวบ้าน ไตรภพให้ดินนอนที่เตียงของ
เขา ส่วนตัวเขาก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อกลับออกมาอีกทีดินก็ยังนอนคว่ำหน้าหลับอยู่บนเตียง

ไตรภพเดินมานั่งข้างๆ ลูบแก้มคนหลับแผ่วเบา ก่อนจะชะงักเมื่อคนที่ตนเองคิดว่าหลับอยู่พูดขึ้นมา

“คุณมันบ้า”

“อ้าว ไม่ได้หลับเหรอ?”

ดินลืมตาขึ้นมองหน้าคนที่นั่งข้างๆ ขยับลุกขึ้นแล้วว่าคนตัวโตต่อ

“คนบ้า”

“ผมยอมรับก็ได้ว่าบ้า ถ้าเป็นเรื่องของคุณผมมักขาดการไตร่ตรองตลอด ขอโทษนะ”

“บ้า”

ยังย้ำแค่คำนี้ ก็ไตรภพบ้าจริงๆนี่ คิดอะไรไม่เข้าท่า แทนที่จะถามเขาดีๆกลับเอาแต่ประชด ดินเองก็พอกัน นี่ถ้าน้องชายเจ้านาย
ไม่มาบอกเขาเรื่องที่ไตรภพกังวลอยู่เขาก็คงไม่รู้สาเหตุและที่มาที่ไปของอาการผีเข้าของไตรภพแน่ บ้าจริงๆ

“อืม บ้าครับ”

คนตัวโตยอมรับคำต่อว่าอย่างง่ายดาย รั้งตัวคนตรงหน้ามากอดเอาไว้ ดินยอมอยู่นิ่งให้กอด ทั้งคู่เงียบอยู่เช่นนั้นเหมือนต้องการ
จะเข้าใจความรู้สึกของอีกคนในความเงียบที่ทั้งสองคนสร้างขึ้น สักพักดินที่ซบหน้าอยู่กับอกแกร่งถึงได้พูดขึ้นมา

“คุณคิดว่าผมมันใจง่ายใช่ไหมที่ยอมคุณง่ายดายแบบนี้น่ะ”

นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ดินคิดอยู่ตลอด เขาและไตรภพมีความสัมพันธ์ทางร่างกายกันโดยไม่ตะขิดตะขวงใจสักนิด มันเข้ากันได้ดีจนเกิน
ไปด้วยซ้ำ ทั้งที่รู้จักกันไม่ถึงปีดี แต่ดินกลับยอมนอนกับนายตำรวจหนุ่มไปอย่างง่ายดายเสียแล้ว

“เปล่า”

“คุณคิด!”

ไตรภพบอกปฏิเสธ เขาไม่เคยคิดว่าดินง่ายเลยแม้แต่น้อย ถ้าง่ายจริงคงไม่ต้องตามตื้อนานขนาดนี้หรอก แต่อีกคนดันแย้งกลับมา
ทันท่วงทีนี่สิ แอบคิดอะไรคนเดียวหรือเปล่านี่

“เป็นอะไรครับวันนี้ ดื้อเกินปรกตินะเนี่ย?”

นายตำรวจหนุ่มเอ่ยเย้า กอดคนในอ้อมแขนแน่นเข้า

“ถ้าผมไม่รัก ผมไม่ยอมคุณหรอกนะ”

คำสารภาพที่แสนเบา แต่ไตรภพก็ได้ยินมัน คำที่รอคอย พอได้ฟังแล้วมันรู้สึกดีจริงๆ มันตื้อๆในหัวใจอย่างไรไม่รู้

“ผมรู้ ผมงี่เง่าเอง ขอโทษนะครับ”

ไตรภพดันตัวดินออกมา โน้มใบหน้าลงไปกดจูบนุ่มนวล อ่อนหวาน หยอกล้อ เคล้าคลอให้หลงเคลิ้ม ค่อยเอนตัวดินลงนอนบน
เตียงนอนนุ่ม ฝากภาษากายเว้าวอนขอโทษกันอยู่เช่นนั้นไม่รู้จบ จนแทบมลายสิ้นเรี่ยวแรงที่มีถึงได้รับการให้อภัย…



+++++++++++



“ดีกันแล้ว?”

โซลทำหน้าหน่ายใจใส่เพื่อนตัวดีที่ยิ้มแป้นเพราะคืนดีกับแฟนแล้วเรียบร้อย ยังมีหน้ามาลางานให้กันอีกนะไอ้นี่ ทำลูกน้องเขา
เสียงาน เดี๋ยวก็เรียกค่าเสียหายให้เข็ด

“คนมันรักกันอ่ะนะ”

คนทำให้ลูกน้องคนสนิทของโซลเสียงานยังยักคิ้วกวนมาให้ โซลยิ่งหมั่นไส้เพื่อนเข้าไปอีก โถ ก่อนหน้านี้ล่ะทำเป็นหงอย

“แล้วแมวตัวไหนมันมาคร่ำครวญกับกูวะว่าเขาไม่รักน่ะ ใคร!!?” โซลเน้นคำย้ำชัดให้เพื่อนสนิทย้อนคิดสักนิดหนึ่ง

“ไม่รู้เว้ย ที่แน่ๆไม่ใช่กู”

“เหรอ?”

ไตรภพปฏิเสธหน้าตาย โซลมองเพื่อนอย่างรับไม่ได้สุดๆ นายตำรวจหนุ่มยิ้มขำกับสีหน้าเพื่อน คนมันกำลังอารมณ์ดีน่ะนะ อะไร
ก็มาทำให้ขุ่นมัวไม่ได้หรอก

“บางทีเขาอ้อนกูแบบนี้บ้างก็ดีนะ”

ไตรภพเปรยยิ้มๆ นึกถึงคนที่บ้านแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ใครจะมองว่าคนๆนั้นเคร่งขรึม เข้าใจยาก แต่ในสายตาเขาแล้ว ดินแดนคนนี้
กลับน่ารักที่สุด และเขาก็รักไปแล้วด้วย

“โรคจิต”

โซลกระแทกเสียงใส่ ไตรภพหรี่ตามองเพื่อนก่อนจะถามตรงประเด็นด้วยสีหน้ากวนจัด

“หรือมึงไม่ชอบให้น้องตาต้าอ้อน”

“เฮ้ย! อย่ามาพาดพิง เล่นของสูงเลยนะนั่น”

“โห~ เก็บไว้บนหิ้งเลยงั้นสิ”

นายตำรวจหนุ่มขำท่าทางของเพื่อน ที่ออกอาการเหมือนว่ายกน้องตาต้าน้อยเอาไว้บนหิ้งอย่างจริงจังจนแตะต้องไม่ได้

“ห้ามแตะแล้วกัน”

ยิ้มยักคิ้วให้เพื่อน ไตรภพหัวเราะในลำคอ ก่อนที่ทั้งสองหนุ่มเพื่อนรักจะหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

การใช้ชีวิตคู่ มันก็ต้องมีบ้างที่จะกระทบกระทั่งกัน อาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อย หรือเรื่องที่มันใหญ่โต ด้วยความคิดเห็นที่แตกต่าง
เพราะไม่ได้มีแค่ตัวเราที่จะคิดและตัดสินใจเพียงคนเดียว เมื่อมีอีกคนเข้ามาร่วมในการดำเนินชีวิตในแต่ละวัน การตัดสินใจ การ
นึกคิดจึงต้องมีอีกคนอยู่ในนั้นด้วยเสมอ

ใส่ใจกันและกันให้มาก การอยู่ร่วมกันโดยมีหัวใจรักเป็นหลักยึด มีความเชื่อใจกันคอยเสริม ต่อให้ปัญหาจะใหญ่แค่ไหน เราก็ต้อง
มีทางออกและสามารถแก้ปัญหานั้นจนได้

ความรัก เมื่อเกิดขึ้นมาในหัวใจของใครแล้ว ก็ต้องมีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไป แต่แน่นอนล่ะว่า ความสุขที่ได้รัก มันย่อมมากกว่า
ความทุกข์ อยู่ที่ว่าเราจะมองจากมุมไหนเท่านั้นเอง



จบตอนพิเศษ (ไต๋&ดิน)


ขอบคุณทุกกำลังใจมากๆค่ะที่ยังอยู่ด้วยกัน จิ้มบวกกันไปค่ะ

ขอบคุณท่านที่ติดตามกันมาตลอด และขอบคุณท่านที่เพิ่งเข้ามาใหม่ด้วยค่ะ

วันใหม่ค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 14-06-2012 01:43:56

ผู้กองเถื่อนดีจัง ชอบบบบ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 14-06-2012 01:48:41

เอะอะๆ จับกดอย่างเดียวเลยผู้กอง  :m10:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 14-06-2012 01:49:53

เกือบไปแล้วๆ นึกว่าจะมีมาม่าให้ซดซะแล้วววววว >_<

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 14-06-2012 01:53:39

ผู้กองไต๋จะดุเดือดไปไหนเนี้ย
กดอย่างเดียวไม่ถามอะไรเลยแบบนี้พี่ดินก็แอบเสียใจดิ
พี่ดินไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์นะ
ดีนะเนี้ยที่พี่ดินยอมอ่อนให้มาหาถึงบ้านไม่งั้นได้เฉาอยู่คนเดียวแน่ๆ
แต่ตอนจบก็หวานได้อีก
คนเรารักกันก็ต้องเชื่อใจกันไว้ใจกัน การถามและตอบก็สำคัญ
ถ้าไม่มีใครถามก็ไม่มีใครตอบ  ไม่มีใครยอมลดก็ไม่เข้าใจในความคิดความรู้สึกของอีกฝ่าย
และก็จะปรับตัวเข้าหากันไม่ได้เพราะไม่เข้าใจกัน
ดังนั้นการประคับประคองความรักให้อยู่ไปนานๆนั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก
แต่ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ถ้าหากรักกันจริงๆ
^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: Salome ที่ 14-06-2012 03:01:46

น้องใหม่จ๋า คงคอนเซปคู่รักหน่วงหนึบดีจริงๆ
อ่านไปหน่วงไป แหมแต่ขัดใจอิผู้กองนะ อยากให้ดินงอนนานกว่านี้จริงจริ๊ง
เรื่องเก่าเหลาเหย่ยังไมทันถามเขาเล้ย คิดไปเองซะ
ยังไงก็ติดตามเรื่องของน้องใหม่ทุกเรื่องแหละค่ะ แต่เป็นโรคจิตไง ชอบให้แต่งไปเยอะๆก่อนแล้วค่อยไปอ่าน
มันสะใจไงได้อ่านทียาวๆเลย
กดเป็ดกดบวกแล้วนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 14-06-2012 03:19:17

เข้าใจกันสักทีนะ เย่ ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 14-06-2012 07:43:31

 :-[อย่ารุนแรงกับน้องนักสิ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 14-06-2012 09:58:42

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่ไต๋เนี่ยบ้าๆๆๆๆๆๆๆ
 :sad4:
ทำไมไปสงสัยน้องดินเข้าแบบนั้นเล่าเอ้อ
แบบนี้คนอ่านไม่ปลื้มๆนะคะขอบอก
ต่อไปต้องดูแลรักษาน้ำใจน้องดินให้ดีนะคะ
ไม่งั้นคนอ่านจะไซโคน้องวันใหม่
ให้หาสามีใหม่ให้น้องดินเลยนะ
 :m16:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 14-06-2012 11:00:42

ผู้กองบ้าจริงๆเนาะพี่ดิน
ทำอะไรแต่ละอย่างส่อให้พี่ดินคิดมากตลอด
อะไรของเค้าฟระ นอยด์เอง แล้วให้พี่ดินง้อ
สู้พี่โซลก็ไม่ได้ ชิส์

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 14-06-2012 11:19:21

ผู้กองโหดแท้ :z1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 14-06-2012 12:58:23

ผู้กองไต๋นี่มีอะไรไม่คุยกับดิน ต้องให้น้องต้ามาช่วย

+1+เป็ดให้แล้วนะจ้ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 14-06-2012 16:48:25

โห คนเขียนบรรยายไม่ละเอียดเลยอ่ะ เรายังไม่รู้เลยว่าพี่ผู้กองไต๋เค้าร้อนแรงจริงอ๊ะป่าววววววว  :z1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 14-06-2012 16:56:36

คนตัวโตขี้ใจน้อยเนอะ
งอนง้อกันแต่พอดี ทำดินขาดงานบ่อย ๆ ไม่ดีนะ อิอิ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋&ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 14-06-2012 17:30:56

แม๊......ผู้กองขา ฟัดพี่ดินให้ตายก็ไม่เข้าใจกันหรอกนะเนี่ย เอิ้กๆๆๆ ร้อนแรงกันเหลือเกิน (คนอ่าน:ซับเลือด :haun4:)
คนอ่านเสียเลือดแล้ว เสียเลือดอีก แต่ยังคงหน่วงในใจ อะไรกันเนี่ยคู่นี้ :z3: :z3: :z3:

กว่้าจะลงเอยกันได้  :impress2: :impress2: ต้องขอบคุณน้องตาต้าที่บอกพี่ดินปุ๊บ ก็เข้าใจกันปั๊บเลย
ดีนะที่ผู้กองไต๋ไปปรึกษาเพื่อนซี๊โซลกับน้องตาต้า ไม่งั้นไม่มีวันนี้แน่ๆ ก็ต่างคนต่างคิดกันไปคนละทางนี่นะ
สำหรับความรัก การที่ต่างคนต่างคิดกันไปเอง มันทำให้เกิดความเข้าใจผิด น้อยใจและเสียใจ(ไปเอง)ได้ง่ายจริงๆ
มีคนกลางซักคนคอยมองจากมุมกว้างภาพรวมและไกล่เกลี่ยให้ ทำให้อะไรๆดีขึ้น โชคดีที่ยังไม่สายจนเกินไป

หลังจากนี้ พี่ดินกับผู้กองไต๋คงมีแต่หวานๆกับร้อนแรงแล้วล่ะเน๊อะ :impress2: :impress2: :z9: :z9: :จ้อบจัง1: :จ้อบจัง1:

บวกๆ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษของคู่นี้นะคะคุณวันใหม่
ทีนี้ก็เตรียมไปลุ้นต่อกับน้องนีออนน้อยว่าใครจะเป็นพระเอกกัน ใครน๊า?? *รักใสปิ๊ง* (>_<)
 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 14-06-2012 18:34:50

ดินช้ำไปหมดแล้ว
รักกัน ก็ต้องคุยกันพูดกัน

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 14-06-2012 21:28:25

พี่ไต๋โดนไปหลายดอกเลย :laugh3:

ทีแรกที่ขอทิชชูเพราะจะเอามาเช็ดน้ำตาค่ะ ไม่ใช่ :jul1:

เพราะตอนนี้ใหม่พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป ตอนจัดหน้าแล้วต้องตรวจความเรียบร้อยกับคำผิดก็ต้องอ่านอีก ดันร้องไห้อีก

อินอารมณ์พี่ดินมากอ่ะจุดนี้ กว่าจะพิมพ์เสร็จหมดน้ำตาไปหลายโอ่ง 555

แต่พอพิมพ์ตัวสุดท้ายจบลงก็รู้สึกดีนะ เหมือนความหน่วงที่ผ่านมามันหายวูบเลย

ขอบคุณทุกท่านมากนะคะสำหรับกำลังใจและบวก o15

วันใหม่ค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (2) คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋ & ดิน) {14..06..2555}
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 14-06-2012 21:30:30

น้องตาต้าเดาถูกเด๊ะๆเลย 555

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (3) ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย) <๒๑/๖/๕๕>ลงใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 21-06-2012 14:25:48

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนพิเศษ (3) ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย)



มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดทางภาคเหนือ ที่เรียนของตาต้าและกาย ทั้งสองคนเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้มาได้สักพัก
แล้ว เรื่องหอพักทั้งกายและตาต้าก็ได้อยู่ห้องเดียวกัน และมีเพื่อนอีกหนึ่งคนรวมอยู่ด้วย เป็นเพื่อนต่างคณะแต่ก็สนิทกันดี หลัง
เลิกเรียนถ้าว่างๆก็พากันไปหาอะไรอร่อยๆใกล้หอพักทาน ได้ทำความรู้จักเพื่อนใหม่ต่างคณะเพิ่มขึ้นอีก ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย
ในปีแรกก็เฮฮาดี มีกายคอยดูแลอยู่ไม่ห่างด้วย ทำให้ตาต้าเหมือนเป็นเด็กน้อยที่มีผู้ปกครองตามติด เพื่อนๆยังเคยแซวกันสนุกปาก

พอตกเย็นหน่อยก็ได้เวลาเดินตลาด มีอาหารการกินให้เลือกหลากหลาย ตาต้ากับกายและเพื่อนร่วมห้องพักอีกหนึ่งคนชื่อขิง
กำลังเดินเลือกซื้อของกินเล่นหลังจากทานข้าวกันที่ร้านหนึ่งไปแล้ว และทั้งสามหนุ่มก็ต้องหยุดเดินเมื่อกลุ่มรุ่นพี่กำลังมาทางนี้
เช่นกัน หนึ่งในนั้นคือคนที่ตาต้าไม่อยากเจอเลย เด็กหนุ่มหันไปมองกาย แล้วกลอกตาเซ็งๆ

“บังเอิญจังครับน้องตาต้า มาทานข้าวกันหรือครับ?”

“ครับ”

ตาต้าตอบกลับคนถามอย่างเสียมิได้ คนนั้นคือ พี่ซ่า เป็นรุ่นพี่ของตาต้า และเป็นเพื่อนสนิทของพี่รหัสตาต้าด้วย ในทีแรกที่เจอ
กันตอนรับน้อง พี่เขาเข้ามาทักและพูดคุยด้วย ตอนนั้นตาต้าก็ไม่ได้คิดอะไร คิดแค่ว่าพี่เขาคงเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดี เข้ากับคน
อื่นได้ง่าย แต่พอนานเข้ากลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อตาต้ารู้สึกได้ว่าพี่เขาปฏิบัติกับตนเองเป็นพิเศษกว่าคนอื่น ก็รู้จุดประสงค์ของ
พี่เขา แต่จะพูดปฏิเสธไมตรีออกไปก็เหมือนน้ำท่วมปาก เพราะพี่เขาก็เป็นเพื่อนกับพี่รหัส จะไปไหนมาไหนก็ต้องได้เจอกันอยู่
แล้ว เดี๋ยวจะเข้าหน้ากันไม่ติดเสียเปล่าๆ

“พวกพี่ก็เพิ่งทานข้าวเสร็จเหมือนกัน ว่าจะเดินย่อยสักหน่อยก่อนกลับหอ”

พอตาต้าได้ยินพี่ซ่าเกริ่นนำมาขนาดนี้ก็รู้แล้วว่างานกำลังเข้า หันไปหากายเพื่อขอความช่วยเหลือ กายเองก็ไม่อยากให้เพื่อนอยู่
ตรงนี้นานอยู่แล้วเลยเอ่ยขัดบทสนทนาที่จะเกิดต่อไปจากนี้

“เผอิญพวกผมรีบ ต้องขอตัวก่อนนะครับ”

กายที่ยืนอยู่ข้างเพื่อนเอ่ยบอกรุ่นพี่ทั้งหลาย เจาะจงยิ้มให้พี่ซ่าอย่างห่างเหิน ของๆนายข้า...ใครอย่าแตะ

กายค้อมศีรษะขออนุญาตพี่ๆแล้วรั้งแขนตาต้าให้เดินออกมา ไม่สนใจสายตาขุ่นเคืองของพี่ซ่าคนนั้น ขิง เพื่อนร่วมห้องอีกคนรีบ
เดินตามทันที เพราะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศมาคุ

“ไม่รำคาญบ้างเหรอตาต้า?”

กายถามเมื่อเดินห่างออกมาแล้ว ขนาดเขาไม่ได้เป็นคนถูกตามตื้อ ไม่สิ จะเรียกตามตื้อก็ไม่ถูก ต้องเรียกว่าตามติดจะดีกว่า
ความบังเอิญของพี่ซ่าเกิดได้บ่อยเท่าที่ต้องการ ก็จริงที่มันไม่ได้น่าเกลียด แต่พอกายรู้สึกว่าถ้าถูกทำแบบที่พี่ซ่ากำลังทำอยู่
ถ้าเป็นอย่างนั้นกับตัวเขาเองคงรำคาญน่าดู

“แล้วกายจะให้เราทำไงอ่ะ ยังไงเขาก็เป็นเพื่อนพี่แมน ยิ่งเราทำเหมือนว่ารู้ความรู้สึกเขา เขายิ่งจะเข้าหาเราง่ายขึ้นน่ะสิ แกล้งตี
มึนเหมือนไม่รู้ดีกว่า เขาจะได้ไม่กล้าแสดงออกมาก” ตาต้าบอก

“ขนาดนี้ยังไม่มากอีกเหรอ?” ขิงที่ร่วมฟังด้วยเอ่ยถามตามมาติดๆ

“นั่นสิ”

ตาต้าทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้ แล้วทั้งสามหนุ่มก็พากันหัวเราะ เรื่องพี่ซ่าอะไรนี่ถ้ามัวแต่เครียดกับพี่แกคงไม่ได้ทำอะไรกันพอดี
สู้ปล่อยพี่เขาไปตามสะดวกจะดีกว่า ถ้ายังไม่มากจนเกินไปนักก็ยังพอรับไหวอยู่



++++++++++++++



“ล็อคห้องให้ดี ใครมาเคาะก็อย่าเปิดนะ”

กายที่เตรียมตัวออกไปกินเลี้ยงกับพี่ๆที่คณะกำชับตาต้าเป็นรอบที่ร้อยของวันนี้ ขิงที่ยืนอยู่ข้างๆยังแอบขำคู่เพื่อนซี้ที่เหมือน
คู่พ่อลูกมากกว่า

“รู้แล้วครับพ่อ นี่จะเป็นพี่โซลสองแล้วนะกาย” เชื่อเขาเลยกายนี่ อะไรจะเข้มงวดกันขนาดนี้นะ

“ไม่ได้หรอก รับปากนายแล้วว่าจะดูแลตาต้าให้ดี ก็ต้องทำให้ได้อย่างที่พูด”

กายว่าอย่างจริงจัง ส่วนหนึ่งอาจจะมาจากการฝากฝังของนาย แต่อีกส่วนคือเขาอยากดูแลเพื่อนคนนี้ให้ดีที่สุดเองด้วย ทั้งที่ตาต้า
อายุเท่าเขาแต่กายกลับรู้สึกว่าตาต้าเป็นน้องชายของตนเองหลายปีเลย

“ขอบใจนะกาย”

หนุ่มน้อยเอ่ยขอบคุณเพื่อนจากใจ คำว่าเพื่อนไม่จำเป็นต้องใช้เวลาพิสูจน์ความจริงใจทั้งชีวิตหรอก เพราะกายทำให้เห็นแล้วว่า
มีความหวังดีให้เขาอย่างเต็มเปี่ยม

“งั้นเราไปนะ”

“อื้อ ขอให้สนุก”

วันนี้พี่ที่ภาควิชานัดกินเลี้ยงกัน เนื่องในโอกาสเกิดอยากจะกินขึ้นมา เลยชวนน้องๆในคณะที่อยู่ภาควิชาเดียวกันให้มาร่วมสังสรร
ด้วย สามารถพาเพื่อนไปด้วยก็ได้ เพื่อความคึกคักของงาน ตาต้าคือหนึ่งคนที่ต้องไป แต่หนุ่มน้อยบอกปฏิเสธไปแล้วว่าไม่สบาย
เลยขอผ่าน เพราะไม่อยากให้พี่โซลเป็นห่วงด้วย ไหนจะพี่โซลคนที่สองอย่างกายอีก กายเลยพาขิงไปด้วย ไปคนเดียวมัน
เปลี่ยวนะเออ

ตาต้ามองส่งกายกับขิงแล้วจึงเข้าห้องจัดการลงกลอนอย่างที่เพื่อนบอก



+++++++++++



หลังจากที่สองหนุ่มเพื่อนร่วมห้องออกไป จนเกือบถึงเวลาหอปิดกายก็กลับมา โดยบอกพี่ๆว่าเพื่อนไม่สบายอยู่ห้องคนเดียวน่า
เป็นห่วงจึงไม่มีใครทัดทาน ส่วนขิงที่เจอเพื่อนระหว่างทางกลับจึงเลยไปนอนที่หอเพื่อน จนเช้าขิงถึงได้กลับมาตอนที่ตาต้ากำลัง
แต่งตัวจะออกไปมหาวิทยาลัย

“ขิงนอนข้างนอกเหรอเมื่อคืน?”

ตาต้าเอ่ยถามเพื่อนที่ท่าทางไม่ค่อยดีนัก ดูเพลียๆเหมือนคนอดนอนอย่างไรไม่รู้ ขิงกับตาต้ารูปร่างไม่ได้ต่างกันนัก พอเดินโผเผ
เข้าห้องมาแบบนี้ตัวบางๆยิ่งเหมือนจะเซล้ม กายที่อยู่ใกล้ๆเลยรีบเข้าไปพยุงเพื่อน

“ขิง เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ!?”

กายพาขิงมานั่งที่เตียง ตาต้าก็รีบเข้ามาดูเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“ตาต้า เดี๋ยวดูขิงไว้นะ เราไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ขิงก่อน ตัวร้อนจี๋เลย”

“อือ”

กายที่พยุงตัวขิงอยู่บนเตียงส่งต่อให้ตาต้า แล้วลุกไปเอาผ้าพร้อมน้ำใส่อ่างมาเพื่อที่จะเช็ดตัวให้ขิง

“ขิง เดี๋ยวเช็ดตัวนิดนึงนะ ไปนอนหอเพื่อนยังไงกันน่ะ ไข้ขึ้นแบบนี้”

ตาต้าแอบบ่นเพื่อนที่สะลึมสะลือได้ที่ กายวางอ่างที่พื้นห้อง บิดผ้าจนหมาดแล้วให้ตาต้าช่วยถอดเสื้อให้ขิง เพียงแกะกระดุมเสื้อ
ออกเท่านั้นสองหนุ่มก็ถึงกับนิ่งอึ้ง ร่องรอยบนตัวขาวๆของเพื่อนนี่มันคงไม่น่าจะใช่รอยยุงกัดหรอกใช่ไหม?

“กาย”

ตาต้าเรียกกายเสียงแผ่ว กายสูดลมหายใจหนักๆไม่พูดอะไรแล้วลงมือเช็ดตัวให้เพื่อน พอจัดการอะไรเสร็จกายก็ให้ตาต้าไป
มหา’ลัย ส่วนตนเองจะอยู่เฝ้าไข้ขิงเองเผื่อตื่นขึ้นมาจะได้หาอะไรให้ทาน ตอนแรกตาต้าก็ดื้อจะอยู่ด้วย กายจึงต้องเอาโซลมาขู่
ว่าจะโทรไปบอกโซลว่าตาต้าเกเร หนุ่มน้อยถึงได้ยอมไป ทั้งที่เป็นห่วงเพื่อนมาก



++++++++++++++



กลับจากมหาวิทยาลัยตาต้าก็ตรงกลับหอพักเลย อดแปลกใจกับเหตุการณ์ในวันนี้ไม่ได้เมื่อพี่ซ่าเจ้าเก่าแสดงตัวอย่างชัดเจนมาก
ขึ้นว่าชอบตาต้า แถมยังคอยมาดูแลนั่นนี่มากมายจนตาต้าเวียนหัว หรือจะเป็นเพราะกายไม่อยู่พี่เขาเลยหาทางเข้าใกล้ตาต้ามาก
ขึ้นก็ไม่รู้ พอกลับมาเล่าให้กายฟังเจ้าตัวเขาก็ออกอาการขัดใจที่วันนี้ไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยด้วย จะได้ช่วยเพื่อนจัดการพี่ซ่าได้

ตาต้าถามเรื่องของขิงบ้าง กายก็บอกว่าเพื่อนขิงไม่ยอมบอกอะไร พอถามทีไรก็เอาแต่ทำหน้าเศร้าจนกายหมดปัญญา ขิงคงไม่
อยากให้ยุ่งล่ะมั้ง แต่ในฐานะเพื่อนก็อยากช่วยจัดการอะไรบ้าง แต่ถ้าเพื่อนลำบากใจที่จะเล่าก็ไม่ควรเซ้าซี้ให้มาก แค่อยู่ข้างๆให้
เขาอุ่นใจก็น่าจะพอ

เมื่อวันหยุดมาถึงเช่นทุกครั้ง โซลมารอรับน้องที่หน้าหอพัก ตาต้ากับกายลงมาหลังจากนั้นไม่นาน ขณะที่กำลังจะขึ้นรถกันรุ่นพี่ซ่า
ก็เข้ามาเรียกเอาไว้ก่อน ตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมาพี่ซ่าหาทางเข้าใกล้ตาต้าอยู่ตลอด แต่ตาต้าก็พยายามที่จะไม่เปิดโอกาสให้
เข้ามาใกล้ได้ เพราะอยู่กับกายหรือไม่ก็เพื่อนๆพี่ๆคนอื่นๆ

ซ่าเดินเข้ามาหาตาต้าแล้วมองเด็กหนุ่มอย่างตัดพ้อต่อว่า เขาพยายามจะหาทางพูดคุยด้วยทั้งอาทิตย์ แต่ตาต้ากลับไม่เปิด
โอกาส เมื่อมันเป็นเช่นนั้นเขาจึงต้องใช้วิธีนี้ พูดกันต่อหน้าพี่ชายตัวโตของน้อง น้องตาต้าจะได้หนีไปไหนไม่ได้

“พี่ซ่ามีอะไรหรือเปล่าครับ?”

ตาต้าเอ่ยถามนำไปก่อน โซลกับกายกอดอกมองรุ่นพี่ของตาต้าเขม็ง

“พี่มีเรื่องอยากคุยกับเรา แต่เราก็ไม่เปิดโอกาสให้พี่เลย”

รุ่นพี่ตัดพ้อ ตาต้าทำหน้าไม่ถูก นี่มันต่อหน้าพี่โซลเลยนะ พี่มาพูดอะไรนี่

ซ่าคว้ามือของหนุ่มน้อยมากุม ตาต้าตกใจตาโต ขณะที่โซลคิ้วกระตุก ยืนกอดอกนิ่งไม่แสดงอาการว่าหวง อยากจะรู้เหมือนกันว่า
น้องจะทำอย่างไรกับเหตุการณ์นี้

“ตาต้าโกรธพี่ใช่ไหมที่พี่ทำอะไรลงไปโดยไม่ยั้งคิด”

“หา?” ตาต้าอุทานงงๆ ทำอะไรนะ?

“แต่พี่รักตาต้านะ พี่ยินดีจะรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้นคืนนั้นทั้งหมด”

ซ่ายังพูดต่อ มองหน้าหนุ่มน้อยตาต้าอย่างให้ความมั่นใจในคำพูดของตนเองเต็มที่ แล้วหันมาหาโซล อ้าวๆๆ ซวยแล้วไหมมม

“พี่ครับ ผมรักน้องชายพี่ครับ ขอให้ผมได้ดูแลเขาต่อจากพี่เถอะนะครับ ผมจะดูแลเขาอย่างดีที่สุด”

กายถึงกับตกใจจนร้องเฮ้ยออกมา พี่ซ่าทำถึงขนาดนี้เลยหรือ แอบเสียวไส้แทน ขอกับใครไม่ขอ มาขอกับคนนี้ ท่าทางจะจบ
ไม่สวยแล้วพี่เอ๊ย

“เดี๋ยว... เดี๋ยวนะครับพี่ซ่า ผมว่ามันคงเกิดการเข้าใจผิดอะไรกันแล้วล่ะครับ”

“เข้าใจผิดอะไรกันครับตาต้า นี่ตาต้ายังโกรธพี่อยู่ใช่ไหม?”

“ผมไม่เคยโกรธพี่นะ แต่ก็ไม่เคยบอกว่าจะคบกับพี่ด้วย” ตาต้าบอกให้รุ่นพี่เข้าใจ แต่ตอนนี้เขากำลังไม่เข้าใจ นี่เราคุยเรื่องเดียว
กันอยู่หรือเปล่า?

“นั่นไงล่ะ โกรธพี่จริงๆด้วย”

“พี่ซ่า” ตาต้าเรียกรุ่นพี่เสียงหนัก อะไรหนักหนา

“ขอโทษที่คืนนั้นพี่รุนแรงนะครับ แต่พี่ห้ามใจไม่ไหวจริงๆ”

“คืนนั้นที่ว่ามันคืนไหนกันเนี่ย!” หนุ่มน้อยเริ่มจะทนไม่ไหว ฟังกันบ้างไหมเนี่ย!!

“ก็คืนงานเลี้ยงที่เรามีอะไรกัน...!”

“พี่โซลอย่า!!”

โซลกระชากคอเสื้อหนุ่มรุ่นน้องอย่างแรงจนตัวอีกฝ่ายแทบลอย แล้วมองหน้าอย่างเดือดจัด ยอมให้จับมือตาต้าก็มากเกินพอแล้ว
นี่ยังมาบอกว่ามีอะไรกับน้องชายสุดที่รักของเขาอีก ซ่ามองตอบโซลไม่หลบ พูดน้ำเสียงจริงจัง

“ผมจะรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่าง ผมรักน้องตาต้าครับ”

จบคำโซลก็ง้างหมัด แต่ซ่าไม่หลบยังคงมองหน้าโซลนิ่งอยู่แบบนั้น ตาต้ารีบเข้าไปดึงแขนพี่ลง แตะมือพี่ที่กำคอเสื้อพี่ซ่าให้
คลายลง โซลสะบัดมือออกหันหน้าไปอีกทาง หงุดหงิดโว้ย!!!

ตาต้าสอดมือกุมมือพี่เป็นการปลุกปลอบให้พี่ใจเย็นลง โซลผ่อนลมหายใจยาวระงับอารมณ์อย่างเต็มที่ แล้วบอกย้ำกับตนเอง
ว่านี่มันหน้าหอพักน้อง จะทำอะไรควรคิดถึงน้องบ้าง

เมื่อเห็นว่าพี่อ่อนลงแล้ว ตาต้าจึงหันไปพูดกับรุ่นพี่ให้ได้เข้าใจตรงกัน

“พี่ซ่า ผมขอบคุณนะครับสำหรับความรู้สึกดีๆที่พีมีให้ แต่ผมคงรับไว้ไม่ได้ เพราะผมมีคนที่ผมรักและอยากจะใช้ชีวิตร่วมกันกับ
เขาแล้ว”

“แล้วเรื่องของเราคืนนั้น…” ซ่าพูดค้างไว้แค่นั้นเมื่อตาต้าเอ่ยแทรกขึ้นมา

“ถ้าพี่จะไตร่ตรองดูให้ดี พี่น่าจะรู้ว่าคืนนั้นผมไม่ได้ไปงานเลี้ยง”

“……….!!” พอตาต้าบอกมาแบบนั้นหัวใจหนุ่มรุ่นพี่ก็เต้นกระหน่ำ นี่เขา...

“คนที่ไปคือกายกับ... ขิง”

“ขิง?” ซ่าทวนคำเหมือนจะเพ้อ ขิงอย่างนั้นหรือ?

“ครับ รูมเมทของผมเอง ผมว่าพี่คงอยากจะพูดอะไรกับเขามากกว่าจะพูดกับผมนะ”

“แต่ว่า…”

อยากจะเอ่ยแย้ง แต่ก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า เรื่องคืนนั้นที่เขาคิดว่าคือตาต้าคนนี้ จะใช่จริงหรือ

“ผมยังยืนยันว่า วันนั้นไม่ใช่ผมแน่นอนครับ”

เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่นิ่งอึ้งเหมือนจะคิดอะไรอยู่ ตาต้าจึงเอ่ยเสริมขึ้นมา ใจหนึ่งเขาก็ไม่อยากให้พี่ซ่ามายุ่งวุ่นวายกับขิง แต่ถ้าพี่ซ่าเป็น
คนทำให้ขิงเป็นแบบนั้น พี่เขาก็ควรจะรับผิดชอบอะไรบ้าง ถึงขิงจะเป็นผู้ชายก็เสียหายเหมือนกัน

“ขอตัว”

ตาต้าบอกลารุ่นพี่ก่อนจะเดินตามแรงดึงของพี่โซลไปที่รถ กายมองคนที่ยืนเอ๋ออยู่ที่เดิมแล้วส่ายหน้า ก่อนจะก้าวขึ้นรถไปอีกคน
ก็ได้แค่หวังว่าเรื่องทุกอย่างมันจะดีขึ้น พี่ซ่าคงจัดการทุกอย่างให้มันถูกต้อง



++++++++++++



โซลพาน้องกลับไร่ด้วยอารมณ์หงุดหงิด เจ้าหนุ่มนั่นมันกล้าดียังไงมาขอตาต้ากับเขา ไหนจะยังเอาไปเพ้อฝันว่ามีอะไรกับตาต้า
อีก แม้แต่ฝันเขาก็ไม่ให้โว้ยยย

พอไปส่งกายกลับมา โซลก็ลากแขนน้องขึ้นบ้านทันทีที่มาถึง อยากล้างความรู้สึกหึงหวงนี้ให้หมดไป เมื่อมาถึงหน้าห้องเปิด
ประตูแล้วดันตัวน้องเข้าไป จูบน้องตามความต้องการของตนเองทันที ดันตัวน้องไปที่เตียง ตามคลอเคล้าเล้าโลม ถอดเสื้อผ้า
อาภรณ์จนพ้นกาย เตรียมจะกระทำการขั้นสุดโดยไร้การตระเตรียมความพร้อมอย่างเคย ตาต้าดันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ มองหน้าพี่
แล้วบอกเสียงต่ำ

“ถ้าทำต้าเลือดออกนะ น่าดู”

พอน้องพูดแบบนั้นไอ้ความหงุดหงิดงุ่นง่านที่มีมาตลอดทางกลับบ้านก็หายวับ มองตาเขียวๆนั่นแล้วพาใจห่อเหี่ยวดีนักแล เกือบ
ไปแล้วไหม

โซลถอนหายใจหนักหน่วง ผละจากตัวน้องมานั่งข้างๆ ตาต้ายังนอนนิ่งอยู่ท่าเดิม มองพี่อยู่เงียบๆ

“ขอโทษนะตาต้า”

“โกรธใครมาก็อย่ามาลงกับต้า ต้าไม่ได้ใจดีมากพอจะไม่โกรธถ้าพี่โซลทำรุนแรง”

โซลลุกไปเก็บเสื้อผ้ามาให้น้องใส่คืน ไม่มีอารมณ์จะทำแล้ว พอใส่เสื้อผ้าเสร็จตาต้าก็ทิ้งตัวลงนอน ไม่พูดอะไรอีก พี่โซลโกรธ
พี่ซ่า แล้วเรื่องอะไรมาลงที่เขาล่ะ โซลนอนลงข้างน้อง สายตาจับจ้องเพดานห้องขณะที่พูด

“ถึงพี่จะรู้ว่าสิ่งที่นายคนนั้นพูดมันไม่จริง แต่พี่ก็ยังโมโห พี่หึง พี่หวง และที่สำคัญ... พี่เป็นห่วงนะ”

หันมามองหน้าคนน้องที่ไม่ได้หันมามองตนเอง ตาต้าถอนหายใจก่อนจะหันกลับมามองพี่ พลิกกายนอนตะแคงข้างมาหาพี่
ลูบแก้มสากด้วยไรเครา โซลกุมทับมือเรียวที่ลูบแก้ม แล้วไล่มาที่คางและหน้าอกของตนเอง พอรู้ว่าเราไม่ทำก็ชักจะเริ่มซนแล้ว

“ต้าไม่เป็นไร มีกายอยู่ด้วยยิ่งไม่ต้องห่วงใหญ่”

“ต้องขอบใจกายที่คอยดูแลตาต้าแทนพี่”

โซลจับมือซนมาจูบ ตาต้าอมยิ้มก่อนจะบอกพี่เมื่อนึกถึงเพื่อนอย่างกาย

“กายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของต้า”

เมื่อสะสางปัญหาคาใจกันได้แล้ว โซลจึงให้น้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ก่อนจะลงไปหาจินนี่ที่ด้านล่าง ป่านนี้คงชะเง้อ
ชะแง้คอยาวแล้วมั้งที่พี่ชายหายขึ้นมาบนนี้

หลังจากทำธุระปะปังในช่วงเย็นเสร็จไป พาน้องจินนี่น้อยเข้านอนดังเช่นทุกทีก็ถึงเวลาของพ่อน้องจินนี่ แต่วันนี้โซลจิตใจว้าวุ่น
เกินกว่าจะมามีอารมณ์ทำเรื่องแบบนั้นกับน้อง พอตาต้าแปรงฟันเสร็จแล้วขึ้นมานอนบนเตียงโซลจึงเพียงแค่กอดน้องเท่านั้น
ซึ่งนั่นก็เป็นการตัดสินใจที่ถูก เพราะได้รางวัลเป็นการจุ๊บแก้มก่อนนอนจากเด็กดื้อด้วย

เวลาผ่านไปไม่นานตาต้าก็หลับลงอย่างง่ายดาย โซลมองคนที่นอนซุกกายอยู่ในอ้อมแขนแล้วคิดหนัก จะทำอย่างไรถึงจะป้องกัน
ไม่ให้มีริ้นไรที่ไหนมาเกาะแกะคนของเขานะ โซลคิด แล้วก็คิด จนสุดท้ายก็ได้บทสรุปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองลืมใครไป



++++++++++++



“ฮัดเช้ย!!!”

หนุ่มชาวเหนือจามออกมาเสียงดังจนน้องสาวที่กำลังทำการบ้านอยู่ใกล้ๆสะดุ้ง น้องแก้วหันมามองพี่ชายแล้วถาม

“เป็นหวัดเหรอพี่กาย?”

พี่ชายส่ายหน้าตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน ก่อนจะถูจมูกแล้วสูดจมูกฟื้ดๆ

“ท่าทางจะมีคนบ่นถึงมากกว่านะแบบนี้” แม่กายเอ่ยแซวยิ้มๆ

“บ่นถึงหรือด่ากันแน่ ทำไมผมรู้สึกเสียวสันหลังวูบๆยังไงไม่รู้”

กายทำท่าขนลุกให้เห็นว่าเป็นดังนั้นจริงๆ โดยที่ไม่รู้ว่า ... งานท่าจะเข้าอีกแล้วล่ะกายเอ๋ย



จบตอนพิเศษ ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย)



ลงใหม่อีกรอบหลังจากเข้าเล้าได้แล้ว เย้ :mc4:

เรื่อง รักใสปิ๊ง ต้องรอดูคืนนี้ก่อนนะคะ เผื่อว่าทางเล้าจะกู้ข้อมูลกลับมาได้ ถ้าไม่ได้ยังไงเดี๋ยวมาลงให้ใหม่อีกรอบเหมือนกันค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามกันค่ะ o15

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (3) ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย) <๒๑/๖/๕๕>ลงใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 21-06-2012 15:03:30

เกิดคู่ใหม่อีกคู่

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (3) ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย) <๒๑/๖/๕๕>ลงใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 21-06-2012 16:24:59

5555 พี่โซลยังงัยก้อแพ้ทางตาต้า

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (3) ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย) <๒๑/๖/๕๕>ลงใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 21-06-2012 17:37:22

ตาต้าชนะตลอด :z2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (3) ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย) <๒๑/๖/๕๕>ลงใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 21-06-2012 20:00:43

หลังๆ เหมือนพี่โซลจะอยู่ในกำมือตาต้าซะแล้ว

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (3) ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย) <๒๑/๖/๕๕>ลงใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 21-06-2012 21:55:58

โชคดีของตาต้า ทึ่วันนั้นไม่ได้ไปด้วย
แต่ เป็นโชคร้ายของเพื่อนขิงแทน
หวังว่าพี่ซ่าจะทำให้อะไรๆมันดีขึ้นกว่านี้
ตาต้ามีเจ้าของแล้ว พี่โซลหวงมาก ขี้หึงด้วย
แฟนพี่แกน่ารัก มันก็ต้องหวงมากเป็นธรรมดา เนาะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (3) ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย) <๒๑/๖/๕๕>ลงใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 22-06-2012 09:40:53

ทันได้อ่านคอมเม้นต์ก่อนหน้านี้ของหลายๆท่านก่อนเล้าจะล่ม คอมเม้นต์แรกของพี่วันเสาร์ด้วย หายไปซะแล้ว

แอบเสียดายนิดนึง เพราะแต่ละคอมเม้นต์นี่อย่างมันอ่ะ :laugh: ตบตีพี่ซ่ากันกระจาย บางคอมเม้นต์ก็ยาวมาก

เช่นคอมเม้นต์ล่าสุดของคุณMooJi เป็นต้น

จำได้ว่าคุณgupalz แอบสงสัยว่าใหม่จะปูทางเพื่อเขียนเรื่องของขิง-ซ่าต่อหรือเปล่า?

กับ น้องzero3 (ตีเนียนเรียกน้อง55) ที่ถามว่าใหม่จะเขียนเรื่องพี่ซ่าต่อไหม?

เพราะอยากให้พี่ซ่ามีโอกาสแก้ตัว คำถามเหล่านี้มีคำตอบ

พบกันตอนหน้าในเร็วๆนี้ค่ะ :teach: (วิ่งหลบลูกถีบจากนักอ่าน เวิ่นซะยาวแต่ไม่เฉลยอะไรเลยจะเวิ่นทำไมเนี่ยยย 55)

ไปละค่ะ พบกันใหม่พรุ่งนี้ :bye2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (3) ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย) <๒๑/๖/๕๕>ลงใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 22-06-2012 10:13:46

สงสารน้องขิง

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (3) ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย) <๒๑/๖/๕๕>ลงใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: Salome ที่ 22-06-2012 18:42:33

กรี๊ด น้องใหม่ใจร้าย นึกว่าจะมาเฉลย
กลับมาทำให้สงสัยเพิ่มขึ้นอีก ไม่ยอมนะตัวเอง
ตอนนี้หมั่นไส้อิพี่ซ่าที่สุด เมาขนาดจำไม่ได้เลยเหรอ
อย่างนี้ต้องให้น้องขิงดัดสันดานให้เข็ด ชริ
เมินมันเยอะๆนะลูก

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ (3) ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย) <๒๑/๖/๕๕>ลงใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 24-06-2012 14:16:28

เน็ตเน่ามากอ่ะ เขาจะทำยังไงดี :m15:

หมุนติ้วๆๆๆ อยู่นั่นแหละ ฮืออออ

เพิ่งกดบวกถึงน้อง zero3 เองอ่ะ :o12:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 24-06-2012 14:46:06

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนพิเศษ คนของหัวใจ



เพียะ!!

“เราเลิกกัน!!”

เสียงฝ่ามือกระทบซีกแก้มของใครคนหนึ่งดังมาพร้อมคำตัดรัก ผู้กระทำคือหญิงสาวสวยท่าทางมาดมั่น เธอเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ
เมื่อพูดจบก่อนจะสะบัดหน้าเดินเชิดคอตั้งตรงออกไป ผู้เห็นเหตุการณ์คือตาต้าน้อยและเพื่อนผู้หญิงอีกคนในกลุ่มรีบเข้าไปหา
ผู้ถูกกระทำทันทีที่สาวนางนั้นเดินห่างออกไป และหนุ่มชาวเหนืออย่างกายก็คือคนที่ได้รับคำปฏิเสธรักพร้อมลูกตบนั้นมาครอง

ก่อนหน้านี้ก็เคยเกิดเหตุการณ์เช่นนี้อยู่เนืองๆ เพราะทุกคนที่หนุ่มกายคบหามักจะไม่พอใจที่กายใส่ใจเพื่อนอย่างตาต้ามากจน
เกินไป มากยิ่งกว่าคนรักอย่างพวกเธอเสียอีก จึงเกิดเหตุการณ์เช่นนี้อยู่ทุกบ่อย แอบเห็นว่าพี่โซลเคยคุยอะไรกับกาย แต่พูด
คุยกันอย่างไรไม่รู้กายถึงได้เป็นหนักขนาดนี้

“กาย เราว่าอย่าให้มากขนาดนี้เลย เอาเวลาไปหาความสุขใส่ตัวบ้างเถอะ”

หลังเลิกเรียนกลับมาที่ห้องในทุกครั้งที่เกิดเรื่อง คำพูดประโยคนี้ก็มักได้ยินจากตาต้าอยู่บ่อยๆ แต่กายก็มีคำตอบแบบเดิมๆมาให้
ทุกครั้งไปจนตาต้าอ่อนใจ

“เราก็มีความสุขดีนี่” กายว่าอย่างนั้น ตาต้าเลยได้แต่ถอนใจ

“เราหมายถึงเวลาอยู่กับแฟนน่ะ นี่ถูกบอกเลิกเป็นรายที่เท่าไหร่แล้ว”

แทบอยากจะทึ้งหัวตัวเองแล้วนะกายนี่ ทำหน้าเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรอยู่ตลอด แต่ตาต้าว่ากายก็คงเสียใจอยู่เหมือนกันล่ะ ก็
ถูกบอกเลิกมาหลายครั้งแล้ว แม้ทุกครั้งทางฝ่ายหญิงจะเป็นฝ่ายมาขอคบ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ได้ชื่อว่าคบหาเป็นคนรักกันแล้ว
ความผูกพันก็น่าจะมีไม่ใช่หรือ?

กายที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะติดผนังหันมาหาตาต้าที่นั่งอยู่บนเตียงแล้วบอกอย่างจริงจังในน้ำเสียง

“ตาต้า เพื่อนกับแฟนน่ะมันไม่เหมือนกันนะ ถ้าใครที่แยกเรื่องนี้ไม่ออกก็คบกับเราไม่ได้หรอก”

“โห~ หล่อมากอ่ะกาย” ขิงที่ถือถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาด้วย หลังจากกดน้ำร้อนใส่ไปฟังเพื่อนสนิทเขาคุยกันไปเอ่ยกึ่งแซวมา

“ใช่มะ?” กายพยักเพยิดเมื่อมีพวก แต่กลับสะดุดหัวแทบทิ่มกับประโยคต่อมาของเพื่อนขิง

“หล่อๆอย่างนี้ล่ะโดนทิ้งมาหลายรอบแล้ว”

“อันหลังไม่พูดก็ได้นะขิง”

ตาต้ากับขิงหัวเราะเพื่อนที่ทำหน้าเซ็งอารมณ์ทันทีที่ขิงพูดจบ กายหันกลับไปทำงานของตนเองต่อ ขณะที่ขิงหาพื้นที่นั่งทาน
บะหมี่ เอาโต๊ะญี่ปุ่นมากางแล้ววางถ้วยบะหมี่ลง นั่งรอเวลาเปิดฝาแล้วทาน ตาต้าขยับมานั่งใกล้ๆก่อนเอ่ยถามเพื่อนถึงเรื่องคาใจ

“นี่แล้วเรื่องของขิงล่ะ กับพี่ซ่า เป็นไงบ้าง?”

ขิงไม่อยากจะตอบคำถามนี้เลย แต่พอมองตาใสๆของเพื่อนแล้วก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะมันบ่งบอกมากว่าอยากรู้อ่ะ ไม่รู้ทำไม
ถึงมีแต่คนแพ้สายตาของเพื่อนคนนี้ ทั้งเขาทั้งกายเลย เพื่อนตัวเล็กถอนหายใจหนักๆก่อนจะบอก

“ปล่อยมันไปเถอะตาต้า เราคุยกับพี่เขาแล้วว่าจะจบเรื่องแต่เพียงเท่านี้” ขิงพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่ใส่ใจ เปิดฝาถ้วยบะหมี่
แล้วใช้ส้อมคนไปคนมา

“หมายความว่าไง?” ตาต้ามองเพื่อนแล้วก็ถามต่อ ทำเหมือนไม่สนแต่ที่จริงไม่ใช่สินะ ขิงดูออกง่ายจะตาย ว่าตาต้าดูออกง่ายแล้ว
เพื่อนขิงยิ่งดูง่ายกว่าอีก

“ก็เรารับคำขอโทษจากเขาและยกโทษให้ แล้วก็ต่างคนต่างอยู่” พูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ

“เฮ้ย! ได้ไง ขิงเสียหายนะ”

ตาต้าอุทานเสียงดัง ไปยอมง่ายดายขนาดนั้นได้อย่างไรกัน กายหันมามองเพื่อนทั้งสอง แล้วพุ่งจุดสนใจไปที่ขิงที่พูดไปโดยไม่
สบตากับใครเลย

“เรายอมเป็นผู้เสียหายตอนนี้ดีกว่าช้ำใจไปจนตาย”

“แรงขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ตาต้าถามเสียงอ่อย เรื่องราวมันท่าจะแย่ลงทุกวันแล้ว ขิงที่เอาแต่หลบตาเวลาพูดกลับเงยหน้าขึ้นมามองตาต้าอย่างจริงจังก่อนจะ
พูดประโยคต่อมา

“พี่เขารักตาต้า เขาไม่ได้มีหัวใจไว้เพื่อเรา”

จบคำนั้นก็เล่นเอาเงียบงันไปทั้งห้อง ตาต้ามองหน้ากายอย่างหาตัวช่วย กายส่ายหน้าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้
ในเมื่อขิงตัดสินใจที่จะจบ เขาและตาต้าก็ไม่มีสิทธิ์ขวาง



+++++++++++++



วันต่อมารุ่นพี่ซ่าก็ยังมาคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆตาต้า แต่ครั้งนี้คนละจุดประสงค์กับครั้งก่อน ที่ต้องมาก็เพราะขิง รูมเมทของตาต้า
ไม่ยอมที่จะพูดคุยกับเขา ปฏิเสธทุกความหวังดีของเขาจนสิ้น มันน่าจะเป็นเรื่องดีที่ขิงไม่เอาเรื่องและบอกให้เลิกแล้วต่อกันไป
แต่ซ่ากลับเป็นฝ่ายไม่สบายใจ จนต้องบากหน้ามาปรึกษาตาต้าและกายเช่นนี้

“ถ้าพี่แค่อยากรับผิดชอบก็จบกันเพียงเท่านี้เถอะครับ เพราะคำว่ารับผิดชอบมันทำเพราะรู้สึกผิด ไม่ใช่ทำเพราะมีใจ ถ้าขิงเขา
ให้อภัยพี่แล้วพี่ก็น่าจะพอใจแล้วนะ”

กายยังพูดตรงไม่มีอ้อมอยู่เหมือนเดิม ไม่ได้ไม่ชอบอะไรพี่เขาเป็นการส่วนตัวหรอก แต่ถ้าให้เลือก กายก็เลือกจะอยู่ข้าง
เพื่อนอย่างขิงมากกว่า ถ้าเพื่อนเลือกที่จะจบ กายก็ไม่สนับสนุนให้พี่ซ่าเข้ามายุ่งกับเพื่อนตนเองอีก

“เพราะแบบนี้เหรอขิงเขาถึงได้…”

ซ่าหยุดค้างประโยคไว้แค่นั้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อนึกถึงคำปฏิเสธของน้องขิง ในตอนแรกยังรู้สึกว่าน้องเขาทำเป็นหยิ่ง แต่ที่
จริงมันไม่ใช่เลย แววตาที่แสนเศร้าทำให้เขาลืมไม่ลง ลบภาพเหล่านั้นออกจากหัวไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรจึงจะทำให้น้องขิง
ยอมรับในตัวเขา แม้เริ่มต้นไม่ดีนัก แต่เขาอยากมีโอกาสได้ชดใช้ในความผิดที่ทำลงไปบ้าง หรือเพราะความคิดนี้ทำให้น้องขิงตี
ความไปอีกทาง

“ผมว่าพวกเราไม่จำเป็นต้องบอกพี่ด้วยซ้ำ เพราะพี่คงมีคำตอบสำหรับเรื่องนี้อยู่แล้ว”

ตาต้าเอ่ยเสริมเมื่อเห็นพี่ซ่าเงียบไป ดูๆไปก็น่าสงสาร แต่ตาต้าสงสารขิงมากกว่า ถ้าพี่ซ่าอยากจะดูแลขิงด้วยใจจริงตาต้าก็อยาก
สนับสนุนหรอก แต่ติดที่ตัวขิงที่ไม่อยากได้มันนี่สิ ทุกอย่างคงขึ้นอยู่กับพี่ซ่านั่นล่ะว่าจะมีความจริงใจให้เพื่อนตาต้ามากน้อยแค่
ไหน เพราะปัญหาหลักในตอนนี้เลยคือ ขิงคิดว่าพี่ซ่าไม่รัก



+++++++++++++



ซ่าเปลี่ยนจากการไปดักรอขิงที่คณะมารอที่หอแทน เพราะไม่ว่าอย่างไรขิงก็ต้องกลับหออยู่แล้ว รออยู่ไม่นานนักคนที่ตนเองรอ
ก็กลับมา ขิงเดินคุยมากับเพื่อนที่คณะ ก่อนจะชะงักเท้าเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าตึก ใจอยากจะย้อนกลับไปทางเดิมที่เพิ่งเดินมา
แต่ไม่ว่าจะหนีอย่างไรก็ไม่มีทางจะจบปัญหาทุกอย่างได้ ขิงจึงเลือกที่จะเผชิญหน้ากับมัน

เด็กหนุ่มตัวเล็กบอกกับเพื่อนให้ขึ้นหอพักไปก่อนตนเองมีธุระต้องจัดการ เมื่อเพื่อนไปแล้วขิงจึงเดินเข้าไปหาคนที่ยืนชะเง้อ
คอยาวอยู่จุดเดิม ซ่าเปิดยิ้มรับทันทีที่เห็นน้องขิงเดินมาหา แต่พอมองหน้าน้องให้ชัดรอยยิ้มที่มีก็เริ่มเจื่อน มันไม่มีทางเป็นไปได้
เลยสินะ

“ช่วยกลับไปด้วยครับ ผมขอร้อง”

คำพูดขับไสของน้องทำให้ซ่านิ่งงันมันเจ็บราวโดนค้อนขนาดใหญ่ มันปวดร้าวลึกลงไปในอก ตอนนี้มันไม่ใช่แค่รู้สึกเสียหน้าแล้ว
แต่เขาแคร์ขิงมากกว่าที่คิดอีก ขิงที่บอกกับรุ่นพี่ไปแค่นั้นแล้วก็จะผละจาก แต่ซ่ากลับรั้งข้อมือเอาไว้

“คุยกับพี่ก่อน” ซ่ารั้งน้องด้วยน้ำเสียงวอนขอ แต่ขิงกลับไม่แม้แต่จะหันกลับมามองด้วยซ้ำ

“ให้โอกาสพี่หน่อยขิง พี่จะทำมันให้ดีที่สุด”

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้เขากำลังร้องขอ คนอย่างนายซ่าผู้มีความมั่นใจในตนเองเต็มเปี่ยม กลับต้องมาร้องขอความเห็นใจ
จากเด็กผู้ชายตัวเล็กๆแสนธรรมดาคนหนึ่ง และคนนนั้นเขาก็ไม่แยแสแม้สักนิด

ขิงที่เอาแต่นิ่งเงียบหันมามองหน้ารุ่นพี่ ก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิดอยู่ออกไปอย่างเด็ดขาด เรื่องนี้มันควรจบได้แล้ว

“ผมจะพูดกับพี่ครั้งนี้เป็นครังสุดท้าย นับต่อแต่นี้อย่ามายุ่งวุ่นวายกับผมอีก”

“……….”

“ผมไม่เคยคิดจะชอบผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายอย่างพี่”

“เกลียดพี่มากหรือขิง?”

จบคำพูดแสนร้ายกาจนั้นซ่าก็ถามกลับทันทีเช่นกัน เขามันคนน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรือไง น้องถึงเอาแต่ผลักไสอยู่แบบนี้ ขิง
พยายามที่จะไม่หลบตาเวลาพูด อยากจะทำใจให้แข็งกว่านี้แต่มันก็ทำได้เท่านี้จริงๆ พี่คงเห็นความอ่อนแอในแววตาของเขามา
ตลอดถึงได้ไม่ยอมยุติเรื่องนี้เสียที พี่เขาแค่สงสาร เขามันคนอ่อนแอ เป็นแค่คนน่าสงสาร

“พี่อย่าถามเลยว่าผมเกลียดพี่มากหรือเปล่า พี่ถามตัวพี่เองดีกว่า…”

“...........”

“ว่ารักผมหรือเปล่า?”

ไม่มีคำโต้แย้งใดๆจากปากรุ่นพี่ ครั้งนี้ไม่จำเป็นต้องออกแรงอะไรรุ่นพี่ก็ปล่อยมืออย่างง่ายดาย ความสัมพันธ์ที่ผิดพลาดชั่วข้าม
คืนมันจบลงแล้ว แค่เพียงเขาก้าวเดินหันหลังให้ทุกอย่างก็จะจบลง ขิงก้าวถอยหลังช้าๆราวถ่วงเวลา เป็นการกระทำของคนโง่ คน
ที่ต้องการจบคือเขา และคนที่เจ็บที่สุดก็คือเขาอีกเช่นกัน

ขิงเดินจากไปแล้ว จากไปโดยเอาสิ่งสำคัญจากหนุ่มรุ่นพี่ไปด้วย หนทางข้างหน้าที่ไม่มีใครล่วงรู้แม้แต่ตัวเราเอง บางทีสิ่งที่คิดว่า
ไม่มีทางเป็นไปได้ เมื่อเวลาเปลี่ยนไปอะไรๆก็อาจจะเปลี่ยนแปลงก็เป็นได้ หากวันนี้ซ่าจะลองถามใจตนเองให้ดีว่า ที่กำลังทำ
อยู่ในตอนนี้เพียงเพื่อรับผิดชอบในสิ่งที่กระทำลงไป ทั้งที่คนนั้นเขาผลักไสและไม่ต้องการ เพราะรู้สึกผิด หรือเพราะอะไร?



++++++++++++++++



เวลาผ่านเนิ่นนานไป ชีวิตของแต่ละคนก็เปลี่ยนแปลง ตาต้าขึ้นมหาวิทยาลัยระดับชั้นปีที่2 ขณะที่น้องจินนี่น้อยก็เข้าเรียนระดับ
ประถมศึกษา พี่ชายคนสนิทเห่อเอามากๆเมื่อพาน้องไปซื้อชุดนักเรียนปกกะลาสีมาใส่ พอได้มาก็ให้น้องเป็นนางแบบจำเป็นถ่าย
รูปไปลงโซเชี่ยลเน็ตเวิร์คให้เพื่อนๆได้เห็นความน่ารักของน้องสาวตัวน้อยด้วย ไหนยังจะเรียกพี่ป้าน้าอาในบ้านมาถ่ายรูปด้วยอีก
โซลเห็นน้องบ้าเห่อแล้วก็ได้แต่ขำ อยู่นิ่งๆไม่เป็นเลยนะคนนี้

วันไหนที่กลับไร่ก็มีสอนการบ้านให้น้องด้วย พี่โซลไม่ต้องน้องต้าทำเอง แต่รู้สึกจินนี่จะชอบให้พี่ชายสอนมากกว่าให้คุณพ่อสอน
นะ ทุกอย่างมันก็คงจะดีมากๆอย่างนี้เรื่อยไป แต่การใช้ชีวิตในสังคมก็ต้องมีบ้างที่จะมีเรื่องเล็กเรื่องน้อยมาให้ระคายใจ จนถึงขั้น
เจ็บในหัวใจ

คนเรามีปากบางทีก็สักแต่พูด พอยิ่งพูดยิ่งกลายเป็นประเด็นให้พูดต่อๆกันไปอีก ไม่รู้ว่าจุดเริ่มต้นมันมาจากใคร แต่ตอนนี้คำพูด
บั่นทอนพวกนั้นมันก็มาเข้าหูตาต้าแล้ว กับเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่โซล

พวกพี่สาวคนสวยในครัวยังเคยทำเลาะกับคนที่พูดจาว่าร้ายตาต้า แต่ก็ใช่ว่าคนเหล่านั้นจะหยุด อาจจะเกรงใจโซลอยู่บ้างแต่ก็ไม่
เคยกลัว ยิ่งนับวันคำพูดพวกนั้นยิ่งหนาหูมากขึ้น แม้ตาต้าไม่ได้พูดอะไรถึงเรื่องนี้ แต่โซลที่ได้ยินยังรู้สึกแย่ น้องคงไม่ต่างกันเท่า
ไหร่ อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ เขาควรจะจัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาดลงไป แม้จะห้ามความคิดไม่ได้ แต่คนเราก็ควรจะรู้ว่าแค่ไหนที่จะ
ไม่เรียกว่าดูหมิ่น



++++++++++++++++



โซลได้ทำการนัดคนงานทุกคนในไร่มาที่บริเวณหน้าสำนักงานในวันหนึ่ง เพื่อที่จะทำการพูดคุยทำความเข้าใจให้ตรงกัน คนงานที่
มารวมตัวกันต่างพูดคุยไต่ถามกันเองเซ็งแซ่ว่าเจ้านายให้มาทำไมกัน เมื่อทุกคนมากันครบแล้วโซลจึงเริ่มพูด

“ที่ผมนัดทุกคนมาในวันนี้เพราะมีเรื่องสำคัญที่อยากจะทำความเข้าใจกับทุกคนให้แน่ชัด”

น้ำเสียงที่หนักแน่นมั่นคงทำให้คนงานทุกคนเงียบฟัง โซลรอจนคนงานหันมาสนใจตนเองจนหมดแล้วถึงได้พูดต่อ

“ทุกคนคงรู้จักเด็กผู้ชายคนนี้ น้องตาต้า”

โซลดึงน้องให้มายืนเคียงข้าง ตาต้ามองทุกคนแล้วก็จะก้มหน้าเช่นทุกที แต่โซลรีบห้ามน้องไว้ อย่าแสดงให้คนเห็นว่าเรา
อ่อนแอ ตาต้าจึงต้องเชิดหน้าขึ้นทั้งที่ใจสั่น

“และคงมีบางคนหรือหลายคน ที่สงสัยใคร่รู้ว่าน้องมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร ต่างก็คาดเดากันไปในทางเสียๆหายๆ”

โซลพูดต่อ ไล่สายตามองคนที่เคยพูดถึงตาต้าในแง่ไม่ดีทีละคน บางคนก็ก้มหน้าเมื่อเจอสายตาคมกราดมอง แต่บางคนที่แรง
หน่อยกลับเชิดหน้าท้าทาย โซลยกยิ้มุมปาก ก่อนจะละสายตากลับมาแล้วกล่าวต่อ

“วันนี้ผมจึงอยากจะบอกกล่าวให้ได้รับรู้โดยทั่วกัน จะได้ไม่ต้องคาดเดากันอีก ว่าน้องตาต้าคือหนึ่งในครอบครัวของผม คือคน
ที่จะเป็นคู่ชีวิตของผม ใช้ชีวิตอยู่ในไร่แห่งนี้ตลอดไป”

มีเสียงฮือฮาขึ้นมาทันทีที่โซลพูดจบลง แต่โซลก็ไม่เว้นช่องให้ใครแทรกกลับพูดต่อในทันที

“และเพื่อไม่ให้มีเรื่องที่ทำให้ทุกคนไม่สบายใจ ผมจึงเปิดโอกาสให้ทุกท่านได้ตัดสินใจใหม่อีกครั้ง หากว่ามีใครที่รับเรื่องนี้
ไม่ได้ หมดความนับถือศรัทธากันแล้ว และมันจะทำให้มีผลต่อการทำงานในไร่แห่งนี้ต่อไปในภายภาคหน้า ก็ขอเชิญติดต่อคุณ
พิมพิกาได้เลยครับ”

“นายจะไล่พวกเราออกเหรอ มันจะมากไปหน่อยมั้งครับ”

หนึ่งในคนงานที่เข้ามาได้ไม่นาน และเป็นหนึ่งในคนที่เอาเรื่องตาต้ามายำเสียสนุกปากเอ่ยแย้งทั้งยังแสดงสีหน้ากวนๆส่งมาให้
อีก คนงานบางคนก็มีสีหน้าไม่พอใจนักกับสิ่งที่โซลพูด โซลมองหน้าชายที่เอ่ยแย้งเมื่อครู่นิ่ง ก่อนจะบอกอย่างไม่สะทกใดๆ

“ผมไม่เคยคิดจะไล่ใครออกทั้งนั้น ทุกคนที่ทำงานให้ไร่รณวีร์แห่งนี้ เรานับเป็นพี่เป็นน้อง เหนื่อยยากลำบากด้วยกันมาตลอดทั้ง
ปี เราอยู่กันโดยอาศัยความรู้สึกรักและผูกพันยึดเหนี่ยวพวกเราไว้ เพราะฉะนั้นผมไม่เคยคิดแม้แต่น้อยว่าจะไล่ใครออก”

เมื่อได้รับคำตอบเช่นนั้นสายตาไม่เป็นมิตรหลายคู่จึงคลายลง อาจจะมีบางคนไม่พอใจ แต่ก็มีคนอีกมากที่ทำงานกับไร่นี้มานานที่
เข้าใจและเปิดใจรับได้ทุกเรื่อง ไม่เห็นถึงความสำคัญที่จะมาตั้งวงนินทาคนอื่นให้เขาเสียหายมากกว่าหาเลี้ยงปากท้องของตน
เองและครอบครัว

“ใครมีคำถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกไหมครับ ถ้าคาใจก็ถามออกมา ผมจะตอบทุกอย่างที่ทุกคนอยากรู้…”

พอโซลเปิดโอกาสให้ถามกลับไม่มีคำถามใดหลุดรอดออกมาแม้สักคำเดียว

“เอาล่ะครับ ในเมื่อไม่มีใครถามคำถามอะไร ผมก็ขอสรุปให้ฟังง่ายๆเลยนะครับ หากใครที่มีความประสงค์จะไปทำงานที่อื่นเพราะ
รับกับเรื่องส่วนตัวของผมไม่ได้ ขอเชิญติดต่อคุณพิมพิกา เรื่องค่าจ้างท่านจะได้เต็มเม็ดเต็มหน่วยตามที่ตกลงกันไว้ในสัญญาจ้าง
งาน ไม่มีการโกงกันเกิดขึ้นอย่างแน่นอน”

“...........”

“แต่หากว่าใครที่เห็นว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของคนสองคน ไม่ได้มีผลอะไรต่อการที่จะทำงานที่นี่ ไร่รณวีร์ของเราก็ยินดีต้อนรับครับ”

โซลหยุดดูปฏิกิริยาของทุกคน กระชับมือน้องที่จับไว้แน่นขึ้น

“แล้วแต่ทุกท่านจะพิจารณา ขอบคุณที่สละเวลามารับฟังครับ”

โซลจบการชี้แจงเรื่องทุกอย่างแต่เพียงเท่านี้ ปล่อยให้คนงานไปพักผ่อนได้ตามอัธยาศัย ส่วนตนเองก็จูงมือน้องกลับบ้าน ต่อ
จากนี้ใครจะตัดสินใจอย่างไรก็แล้วแต่ใจของคนนั้นๆ



+++++++++++++++++



ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทำให้ตาต้าเงียบไปทั้งวัน ถึงพี่โซลจะบอกว่าไม่ต้องคิดมาก แต่หนุ่มน้อยตาต้าก็อดคิดมากไม่ได้ เรื่องมันดู
ใหญ่เกินกำลังของเขาที่จะแก้ไขมันได้ ทั้งที่เป็นคนบอกเองแท้ๆว่าต่อให้มีอุปสรรคมากมายแค่ไหนก็จะสู้ เจอแค่นี้กลับหมดแรง
เสียแล้ว

บนเตียงนอนนุ่มในยามค่ำคืน ร่างเพรียวบางของเด็กหนุ่มเอนเอียงซุกซบอกแกร่งของพี่ที่นั่งพิงหัวเตียง มือหนาลูบต้นแขนเรียว
เบาๆเป็นการเห่กล่อมให้น้องคลายกังวล มืออีกข้างกุมประสานกับมือน้องแนบแน่น กดจมูกหอมหน้าผากเนียนในบางจังหวะ
ค่อยๆปล่อยให้เวลาเดินไปช้าๆ ให้น้องตาต้าได้คิด ได้ปรับความรู้สึกที่วุ่นวายในจิตใจ

“ต้าทำให้พี่โซลลำบากมากเลยใช่ไหม?”

ตาต้าที่นิ่งเงียบมาทั้งวันเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อสมควรแก่เวลาที่จะพูดกันได้แล้ว ทั้งที่ใจจริงไม่อยากเอ่ยถึงมันเลย

“ไม่เลยสักนิด”

โซลกระซิบบอก กดจูบหน้าผากน้องนานกว่าเดิมอย่างต้องการสร้างความมั่นใจก่อนจะผละออกมา ขณะที่ตาต้าพูดความในใจไป
เรื่อยๆ

“ก่อนนี้ต้าเคยคิดว่า ไม่ว่าปัญหามันจะใหญ่น้อยแค่ไหน ต้าก็จะผ่านมันไปให้ได้ โดยที่ต้าไม่ได้คิดเลยว่าคนที่จะนำปัญหามาคือ
ตัวต้าเอง”

“...........” โซลปล่อยให้น้องได้ระบายโดยไม่เอ่ยขัด การพูดจากันมากๆอาจจะทำให้เห็นหนทางแก้ปัญหา เมื่อเข้าใจในสิ่งที่น้อง
คิดก็ไม่อยากที่จะทำให้น้องเลิกคิด

“พี่โซลรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ พี่ถึงได้ผลักไสต้าใช่ไหมครับ?”

ตาต้าผละมาเงยมองหน้าพี่ โซลจ้องตากลมใสที่วันนี้หมองหม่นเพราะคำคน

“พี่เคยบอกตาต้า ว่าต่อไปในภายภาคหน้าเรายังต้องเจออะไรอีกมากมาย ปัญหามันไม่ได้มีอยู่แค่ตอนนี้ ถ้าเรายังหายใจมันก็
มีมาให้เราแก้เรื่อยๆนั่นล่ะ”

“............”

“ปัญหามีไว้แก้ใช่ไหมครับ?”

“ครับ”

โซลยิ้มให้น้องที่เริ่มยิ้มออกหลังจากจิตตกมาทั้งวัน บรรยากาศรอบกายคลายความอึดอัดลง เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น
โซลจึงลุกไปเปิด หน้าห้องคือจินนี่ที่หอบน้องตุ๊กตาหมีและนุ่นที่ถือผ้าห่มลายตัวการ์ตูนกับหมอนของจินนี่มาด้วย

“จินนี่ขอมานอนด้วยคนนะคะ”

ตาต้าที่ได้ยินเสียงน้องจึงลุกลงจากเตียงมาหา จูงมือจินนี่ตัวน้อยมาที่เตียง เด็กหญิงตัวเล็กก็ขึ้นไปนั่งบนเตียงคุณพ่อกับพี่ตาต้า
ทันที โซลรับผ้าห่มกับหมอนจากพี่เลี้ยงของลูกสาวแล้วบอกให้ไปพักผ่อนได้ ถือเครื่องนอนของลูกมาวางบนเตียง

“นึกยังไงคะอยากมานอนห้องนี้ แล้วห้องจินนี่ล่ะคะ?”

ตาต้าเอ่ยถามน้องสาวตัวน้อยที่อยู่ๆก็หอบข้าวของมาที่ห้องนี้

“จินนี่อยากนอนกับพี่ตาต้า พี่ตาต้ากำลังรู้สึกไม่ดีใช่ไหมคะ จินนี่อยากอยู่เป็นเพื่อน”

ได้ยินแล้วน้ำตาพาลจะไหล แม้แต่จินนี่ก็ยังรักและเป็นห่วงเขาขนาดนี้ น้องคงสังเกตได้ถึงความผิดปรกติที่เกิดขึ้นกับพี่ชายคนนี้
เพียงเท่านี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วไม่ใช่หรือตาต้า คำพูดคนมันจะสำคัญอะไร แค่มีคนที่รักเราเข้าใจก็น่าจะพอ

“น้องต้อมแต้มลูกชายพี่ตาต้าก็มาด้วยน้า”

เด็กหญิงเห็นพี่ชายทำหน้าเหมือนจะร้องไห้จึงชูตุ๊กตาหมีที่ถือมาให้พี่ชายดู ตุ๊กตาตัวนี้โซลซื้อให้พี่น้องเขาคนละตัวไว้เป็นเพื่อน
กัน สองพี่น้องเลยตั้งชื่อให้ตุ๊กตาหมีของตนเอง ตาต้ามองตาใสแป๋วทั้งหน้าตาที่แสนลุ้นของน้องสาวแล้วก็ยิ้มทั้งน้ำตาที่ไหลลง
มาเมื่อไหร่ไม่รู้ รั้งตัวเล็กป้อมเข้ามากอดแน่น

“ขอบใจนะจินนี่ รักจินนี่ที่สุดเลย”

“อ๋า จินนี่หายใจไม่ออกแล้ว”

ตาต้าแกล้งกอดรัดฟัดเหวี่ยงจินนี่ตัวน้อย เด็กหญิงก็รับลูกพี่แกล้งดิ้นดุกดิกทำเป็นหายใจไม่ออก โซลมองน้องที่อารมณ์ดีขึ้นแล้ว
ก็รู้สึกโล่งใจตามไปด้วย แขนเล็กๆของจินนี่กอดตอบพี่ชายคนสนิทแนบแน่นไม่แพ้กัน

“พี่ตาต้าอย่าร้องไห้นะ จินนี่อยู่นี่แล้ว”

คนที่ถูกปลอบกลับสะอื้นหนักยิ่งกว่าเดิม มือเล็กๆลูบหลังพี่ชายอย่างต้องการปลอบโยน โซลเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้น้อง แล้วยิ้ม
ล้อทั้งโล่งใจ

“ขี้แย”

โซลขยับเข้าไปโอบทั้งน้องชายที่น่ารักและลูกสาวตัวน้อยมาไว้ในอ้อมกอด


สัญญาว่าจะคอยดูแล ประคับประคอง และปกป้องคนของหัวใจทั้งสองให้ปลอดภัยและมีความสุขที่สุด มีความสุขมากกว่าใครๆ




END



จบจริงๆแล้วค่ะทุกท่าน

น้ำตาไหลอ่ะ อ่อนไหวเกินไปนะเนี่ย ฮะๆ

ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมายาวนานค่ะ :pig4:

สำหรับเรื่องพี่ซ่าก็จบลงไปแล้วเช่นกัน ง่ายๆอย่างนี้เลย 55

ถ้ามีเวลาอาจจะแต่งตอนพิเศษของพี่ซ่าอีกนิดนึง แต่ไม่เปิดเรื่องใหม่หรอกค่ะ เพราะตอนนี้ที่กำลังปั่นอยู่ก็สามเรื่องเข้าไปแล้ว
มีความสุขก็เขียนไปเรื่อยๆ รู้สึกหลายเรื่องเกินไปแล้วเนาะ ฮะๆ

เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องที่ได้เขียนแนวที่อยากเขียนมากสุด เรื่องที่อยากทำกับเรื่องที่ถนัดผลลัพท์ที่ออกมามันก็ไม่เหมือนกันเนาะ
ถนัดแนวน่ารักใสปิ๊ง แต่อยากเขียนแนวแอ็คชั่นดราม่า ดูได้จากตอนที่15 เรื่องนี้เลยกลายเป็นก้ำกึ่งไปทุกอย่างเลยอ่ะ

เรื่องที่เคยเปรยเอาไว้

Forbidden Summer คงต้องเปลี่ยนพล็อตเล็กน้อย เพราะร่วมรักษ์เล้าโดยการลดเอ็นซี

MAGICA อันนี้คงอีกนานเลยนะ เดี๋ยวซ้ำกับรักใสปิ๊งแล้วจะเอียนกันเสียก่อน แนวเรื่องไม่เหมือนกัน แต่ความน่ารักมีเหมือนกัน เหอๆ

อีกเรื่องที่ได้พล็อตมาตอนฝนตก (พล็อตเกิดตอนแปลกๆทุกทีเลยอ่ะ) ไม่รู้มีใครใช้ชื่อนี้หรือยัง ล่าตะวัน อยากเขียนแนวแอ็คชั่น
กึ่งแฟนตาซีบ้าง แต่ก็แค่อยากอ่ะ ฝีมือไม่ถึง สักวันหนึ่ง o7

มากมายเนอะ คงมีคนอยากบอก เอารักใสปิ๊งให้รอดก่อนเหอะ :laugh:

รักคนอ่าน

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 24-06-2012 15:06:37

จิ้มมม # ทันมั้ย
 น้องต้าน่ารักกกกกกกมากกกกก
ตอนจบแอบน้ำตาซึม
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีแบบนี้ค่ะ
รักคุณวันใหม่ <3

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 24-06-2012 15:23:45

ตาต้าต้องเข้มเข็งกว่านี้นะคะ
โลกนี้มันเลวร้ายยิ่งกว่าที่หนูคิด
 :sad4:
เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้วันใหม่ด้วยนะ
เอาไว้เจอกันเรื่องนีออนนะจ้ะ
 :กอด1:

ปลล.พี่ซ่ากับน้องขิงมันค้างงงงงงงงงงงงงงงงง
 :z3:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 24-06-2012 17:09:30

คู่หลักแฮปปี้กันไปแล้ววววว รักพี่โซล รักตาต้า รักจินนี่ >_<


แต่!!!!!!!! โอ๊ยยยยยยยยยยยยย ไม่ยอมๆๆ *ลงไปนอนดีดดิ้นกับพื้น

เราอยากอ่านตอนพิเศษของขิง ของกาย อยากให้น้องมีคู่แฮปปี้ทั้งสองคน >_<

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 24-06-2012 17:15:01

 :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 24-06-2012 17:38:23

เป็นกำาังใจให้และจะติดตามอ่านไปทุกเรื่องจ้า

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 24-06-2012 18:17:32

ตอนจบให้ความรู้สึกว่าโซลกอดลูกน้อยทั้งสองคนไว้ในอ้อมอก  :laugh:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 24-06-2012 20:34:37

พี่ซ่ากับขิงน่าสงสาร :o12:
ขิงคงจะรักพี่ซ่าแต่ก็ต้องทำใจและยอมรับความจริงว่าพี่ซ่ารักตาต้า
ส่วนพี่ซ่าอาจจะรู้ตัวช้าไปว่ารักขิง
ตาต้ามีครอบครัวที่ดีมีทั้งพี่โซลที่เป็นที่รักและน้องน้อยจินนี่ที่รักและเป็นกำลังใจให้เสมอ
บวกบวกจ้า :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 24-06-2012 21:29:07

แค่อยู่เคียงข้่างกัน อุปสรรคปัญหาอะไรก็ผ่านไปได้ทั้งนั้น รักน้องจินนี่ รักครอบครัวที่น่ารักนี้

ส่วนพี่ซ่า รู้ใจตัวเองไวๆนะ น้องขิงรอแย่แล้ว
(คนอ่านก็รอนะเออ หุหุ)

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 24-06-2012 21:45:20

ประทับใจพี่โซล เป็นผู้นำครอบครัวที่ดีมากๆ
อย่างที่พี่โซลบอกน้อง ปัญหามีไว้ให้แก้ไข
ตาต้า ต้องเข้มแข็งให้มากๆ เอาใจช่วยนะ
เอาใจช่วยพี่ซ่าด้วย ได้สักครึ่งของพี่โซลก็ยังดี
รอตอนพิเศษของน้องขิงกับพี่ซ่า
รักพี่ใหม่ ตามติดผลงานต่อไป ผูกเรื่องน่ารักดี ชอบจ้าาา ^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 24-06-2012 21:52:55

แวะมาจิ้มมม

จะบอกว่าอ่านอีกรอบก็น้ำตาไหลอีกแล้ว เป็นอะไรไม่รู้อ่ะ อินเกิ๊น :sad2:

Pakbung Mazo ขอบคุณคุณผักบุ้งด้วยเช่นกันค่ะที่ติดตามกันมายาวนาน ถ้าจำไม่ผิดนี่ตั้งแต่คุณผักบุ้งยังเป็นไข่เป็ดอยู่เลยมั้งนะ
ตอนนี้เป็นเป็ดน้อยร่าเริงไปแล้ว ขอบคุณที่ยังอยู่ด้วยกันค่ะ

choijiin ขอบคุณพี่choijiinมากค่ะสำหรับกอดอุ่นๆ กอดคืน :กอด1: สำหรับเรื่องน้องขิง มันค้างจริงๆเหรอคะ งั้นเดี๋ยวใหม่จะ
เคลียร์ให้ค่ะ รอนิดนึงเนาะ เพราะดูท่าทางแล้วน่าจะมีซีนอารมณ์เยอะอยู่เหมือนกัน

love2y ขอบคุณทุกการติดตามมากค่ะ เรื่องน้องขิงรอนึดนึงนะคะ ส่วนกาย... แหมะ จุดประเด็นเรื่องกายให้ปิ๊งขึ้นมาเลยนะเนี่ย
หาเรื่องใส่ตัวตลอดอ่ะ 55 จะรับไว้พิจารณาค่ะ ขอบคุณสำหรับการจุดประกายในครั้งนี้

roseen ขอบคุณสำหรับดอกไม้สวยๆค่ะ อยากบอกคุณroseenว่า... ใหม่รอพี่อธิปอยู่นะคะ ทวงข้ามกระทู้ :laugh:

gupalz โดดกอดคุณgupalz แฟนอันดับหนึ่งในใจเรา ขอบคุณที่ติดตามกันตั้งแต่เรื่องแรกจนเรื่องล่าสุดเลยค่ะ

yeyong พี่โซลได้แบบทูอินวันไงคะ มีตาต้าคนเดียวเป็นได้ตั้งหลายอย่างเลย :laugh: ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

พี่วันเสาร์ ขอบคุณคุณพี่วันเสาร์สำหรับกำลังใจและบวกทุกบวกเลยค่ะ :pig4:

Mc_ma ขอบคุณคุณMc_maเช่นกันค่ะสำหรับความใส่ใจในทุกรายละเอียดของแต่ละตอน เห็นจากคอมเม้นต์แล้วก็รู้สึกดีมากๆค่ะ ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ

zero3 ขอบคุณน้องzero3ที่ชอบงานเขียนของพี่นะจ๊ะ (เหมือนเราจะสนิทกันแล้วเนาะ55) ขอกอดหน่อย :กอด1:


ขอบคุณทุกๆท่าน พบกันอีกครั้งในรักใสปิ๊งค่ะ

วันใหม่ :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 24-06-2012 22:03:26

แอบน่าสชสารกายอ่าาา จะไร้คู่หรอเนี่ยะะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: •ผั๑`|nกุ้va’ด• ที่ 25-06-2012 13:33:21

ความจริง พวกncเนี่ย จัดว่าแรงไม่แรงนี่อยู่ที่การบรรยายนะคะ. ไอ้พวกที่ถึงขั้น ใส่ ซาวน์แทรคประกอบ นี่ก็ เอ่ิม....,!! มากเกินไป  ก็แล้วแต่คนเขียนเน๊อะ ว่าจะทำมันออกแนวไหน แต่ยังไงก็ตามอ่านผลงานอยู่แล้วนะคะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: smirnoi ที่ 26-06-2012 03:09:14

nc กำลังพอดีจริงๆนะเรื่องนี้ บางเรื่องมากไปจนเอียนก็มี -_-
ต้องบอกเลยว่าเรื่องนี้อ่านสองชั่งโมงจบเลยที่เดียว สนุกมากๆ
อยากให้คนเขียนแต่งแนวประมานแบบนี้อีก มันดูrealจิงๆ ชอบมากๆ
มีเรื่องไหนให้อ่านอีกมั้ยยย ปิดเทอมอยู่กำลังว่าง 55555555

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 26-06-2012 09:16:14

^
^

ไม่รู้เคยอ่านรึยังนะคะ

ผลงานที่ผ่านมาค่ะ

(เรื่องสั้น) Show Me Now!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31887.0)

5 ตอนสั้นๆจบค่ะ บวกตอนพิเศษอีก 3 ตอน แนวน่ารักค่ะ การันตีได้จากคอมเม้นต์ตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดท้ายค่ะ :laugh:

(เรื่องสั้น) HEY! STOP ME BABY!! รักกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32746.0)

8 ตอนจบค่ะ บวกตอนพิเศษอีก 4 ตอน กำลังจะต่อตอนที่ 5 ภายในวันนี้ล่ะค่ะ

[เรื่องสั้น] ใกล้ใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31909.0)

เรื่องนี้ยาวสุดค่ะ 19 ตอนจบ บวกตอนพิเศษอีก 2 ตอนค่ะ

รักใสปิ๊ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33576.0)

เรื่องยาวค่ะ ยังไม่จบ กำลังลงอย่างต่อเนื่องที่ห้องบอยเลิฟค่ะ


ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 26-06-2012 19:47:23

สนุกมากค่ะ เขียนเรื่องได้อบอุ่นน่ารักมากกกกกกกกก แม้พล็อตเดิม แต่ชอบคาแรกเตอร์ตัวละครเรื่องนี้นะ มีเสนห์ดี ทุกตัวเลย^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 26-06-2012 21:51:06

ชีวิตคู่ยังต้องเจออุปสรรคอีกมากมาย น้องตาต้าต้องเข้มแข็ง และต่อสู้ไปพร้อมกับพี่โซลนะครับ น้องจินนี่ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 27-06-2012 00:18:28

เรื่องนี้น่ารักดีครับ ชอบน้องจินนี่มาก โดยเฉพาะเวลาอยู่กับตาต้า

น่าสงสารขิงไม่น้อย แล้วไหนจะกายอีกอาภัพเรื่องสาวๆ ก็เปลี่ยนเป็น
หนุ่มๆ ก็ได้มั้ง

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: PookPick ที่ 27-06-2012 09:29:37

>< สนุกจัง ว่าละก็ตามอ่านทุกเรื่อง ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ที่แต่งเรื่องดีๆน่ารักๆให้อ่าน

หลงรักจินนี่ ฮิฮิ :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: parkii ที่ 27-06-2012 13:27:40

เรื่องนี้น่ารักมากๆ อ่ะ
อ่านไปอมยิ้มไป มีความสุข

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: ladymoon_yy ที่ 27-06-2012 22:42:01

ชอบมากคะเรื่องนี้ 
น้องจินนี่น่ารักมากกกก   :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษสุด คนของหัวใจ END (24/06/2555)
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 30-06-2012 17:59:17

น่ารักมากๆ ตาต้าก็น่ารัก น้องจินนี่ด้วย

สรุปว่าตาคนที่หนีไปเมืองนอกนั่นตายใช่มั้ยหว่า?

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 02-07-2012 01:02:43

 :m7:

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า)



บรรยากาศช่วงเช้าในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง นักศึกษาที่มีเรียนในช่วงเช้าต่างก็มาก่อนเวลาเพื่อเตรียมตัวก่อนเข้าห้องเรียน และ
ยังจะได้มีเวลาคุยเล่นกันไม่ต้องเร่งรีบมาก หนึ่งในนั้นคือเด็กหนุ่มตัวผอมบางที่กำลังนั่งอ่านหนังสือรอเพื่อนอยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้
ใหญ่  ด้วยเครื่องหน้าที่ธรรมดามีแว่นสายตากรอบใสประดับบนใบหน้า ทำให้เด็กหนุ่มไม่ได้ดูโดดเด่นกว่าใครที่ไหน รอเพื่อนอยู่
สักพักเพื่อนถึงได้มา แต่ก็มาไม่ครบคนเพราะวันหยุดทึ่ผ่านมาเล่นดื่มกันหนักจนมาเรียนไม่ไหว

ร่างผอมบางลุกขึ้นเมื่อใกล้เวลาเรียนและเดินเข้าตึกไปกับเพื่อน ชีวิตของเขามันเรียบเรื่อยไม่มีอะไรโดดเด่น และมันคงจะเป็น
เช่นนั้นเรื่อยไป หากไม่เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้การดำเนินชีวิตที่แสนเรียบเรื่อยของเขาเปลี่ยนไปอย่างไม่มีวันย้อนคืน



+++++++++++++++



“ขิง วันนี้ไปเดินตลาดกันนะ กินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจนผอมจะแย่แล้วเนี่ย”

เสียงของหนึ่งในเพื่อนร่วมห้องพักในมหาวิทยาลัยเอ่ยกับเด็กหนุ่มตัวผอม ตาต้า หนุ่มน้อยที่มีแต่ความร่าเริงสดใส มีเสน่ห์ดึงดูด
ใจเพราะความใสแบบไม่ปั้นแต่งของเจ้าตัว และอีกหนึ่งหนุ่มที่เป็นเพื่อนร่วมห้องคือกาย เป็นคนที่มีบุคลิกแบบพี่ชาย เป็นที่พึ่งได้
เวลามีปัญหา กายกับตาต้าเป็นเพื่อนสนิทและเรียนคณะเดียวกัน ส่วนขิง ซึ่งก็คือตัวเด็กหนุ่มผอมบางนั้นเรียนคนละคณะแต่พัก
ห้องเดียวกันทำให้สนิทกันไปโดยปริยาย

“นั่นสิขิง กินแต่มาม่าเดี๋ยวขาดสารอาหารแย่”

กายที่เตรียมตัวจะออกไปตลาดเพื่อหาของกินกับตาต้าเอ่ยสมทบ สองเสียงกับหนึ่งเสียง ทำให้ขิงต้องลุกไปเปลี่ยนชุดใหม่
เพราะที่ใส่อยู่มันดูสบายๆเกินกว่าจะออกไปข้างนอกได้

ทั้งสามหนุ่มออกมาทานข้าวนอกหอพัก เสร็จแล้วจึงเดินดูของกันไปเพลินๆ พูดคุยกันไปเรื่อย จนเมื่อตาต้าเห็นว่ามีคนที่ตนเองไม่
ค่อยจะอยากเจอเดินมากับเพื่อนๆของคนนั้น เด็กหนุ่มจึงหยุดเดินทำให้ขิงหยุดตามงงๆ มองตามสายตาเพื่อนก็เห็นกลุ่มรุ่นพี่กำลัง
ตรงมาทางที่ทั้งสามคนยืนอยู่ หนึ่งในนั้นคือคนที่ขิงเองก็รู้จัก เพราะพี่เขาเคยเรียนที่โรงเรียนเดียวกันกับขิง ก็เป็นบุคคลที่มีคน
รู้จักพอดูเพราะเคยเป็นประธานนักเรียนที่โรงเรียนเก่าขิงด้วย

“บังเอิญจังครับน้องตาต้า มาทานข้าวกันหรือครับ?”

“ครับ”

รุ่นพี่คนนั้นเอ่ยทักตาต้า ตาต้าตอบกลับคนถามอย่างเสียมิได้ คนนั้นชื่อพี่ซ่า เป็นรุ่นพี่ของตาต้า ขิงเคยได้ยินเพื่อนบ่นให้ฟังเรื่อง
พี่ซ่าคนนี้ว่ามาเทียวไล้เทียวขื่อเพื่อนอยู่ แต่ตาต้าเพื่อนของตนเองนั้นไม่ได้มีใจให้พี่ซ่าคนนี้ เหตุเพราะว่าตาต้ามีคนที่คบด้วยอยู่
แล้ว และรักกันดี

“พวกพี่ก็เพิ่งทานข้าวเสร็จเหมือนกัน ว่าจะเดินย่อยสักหน่อยก่อนกลับหอ”

พอพี่ซ่าพูดแบบนั้นตาต้าก็หันไปหากายเพื่อขอความช่วยเหลือ กายเองก็ไม่อยากให้เพื่อนอยู่ตรงนี้นานอยู่แล้วเลยเอ่ยขัดบท
สนทนาที่จะเกิดต่อไปจากนี้

“เผอิญพวกผมรีบ ต้องขอตัวก่อนนะครับ”

กายที่ยืนอยู่ข้างเพื่อนเอ่ยบอกรุ่นพี่ทั้งหลาย เจาะจงยิ้มให้พี่ซ่าอย่างห่างเหิน ขิงมองทั้งสองฝ่ายอยู่เงียบๆ ท่าทางพี่ซ่าออกจะ
ไม่พอใจกายเท่าไหร่ที่ทำแบบนั้น แต่ดูเหมือนกายจะไม่สนใจใดๆ เพราะเล่นค้อมศีรษะขออนุญาตพี่ๆเพื่อตัดบท แล้วรั้งแขน
ตาต้าให้เดินออกมาเลย ขิงจึงต้องรีบเดินตามเพื่อนทันทีเช่นกัน เพราะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศมาคุที่กำลังก่อเกิด

“ไม่รำคาญบ้างเหรอตาต้า?”

กายถามตาต้าเมื่อเดินห่างออกมาแล้ว ขิงผ่อนจังหวะก้าวเดินลงเมื่อเพื่อนเดินช้าลงเช่นกัน อดชำเลืองไปมองด้านหลังไม่ได้ จน
ตอนนี้ยังรู้สึกได้ว่ามีสายตาของใครมองมา

“แล้วกายจะให้เราทำไงอ่ะ ยังไงเขาก็เป็นเพื่อนพี่แมน ยิ่งเราทำเหมือนว่ารู้ความรู้สึกเขา เขายิ่งจะเข้าหาเราง่ายขึ้นน่ะสิ แกล้งตี
มึนเหมือนไม่รู้ดีกว่า เขาจะได้ไม่กล้าแสดงออกมาก”

ตาต้าบอกอย่างนั้น เพราะพี่ซ่าคือเพื่อนของพี่รหัสทำให้จะทำอะไรไปก็เป็นเรื่องยาก สู้ทำไม่รู้ไม่เห็นไปแบบนี้น่าจะดีกว่า บัวไม่
ให้ช้ำ น้ำไม่ให้ขุ่น แต่ดูท่าว่ากายจะขุ่น เพราะสองคนนี้เขาดูแลกันเหมือนพ่อกับลูกก็ไม่ปาน

“ขนาดนี้ยังไม่มากอีกเหรอ?”

ขิงที่ร่วมฟังด้วยเอ่ยถามตามมาติดๆ จากที่ได้รับรู้มา ท่าทางพี่ซ่าจะรุกตาต้าไปมากแล้ว แต่ติดที่กายคอยกันท่าทำให้ทำอะไรไม่
สะดวก

“นั่นสิ”

ตาต้าทำเหมือนเพิ่งนึกได้ ทำให้ทั้งสามหนุ่มหัวเราะออกมา เรื่องพี่ซ่าคงไม่ใช่ประเด็นที่ขิงควรคิด เพราะถึงจะเคยเป็นรุ่นพี่
รุ่นน้องที่โรงเรียนเดียวกันมาก่อน แต่ก็ไม่เคยที่จะรู้จักกันเป็นการส่วนตัว เขาก็อยู่ส่วนเขา ขิงก็อยู่ส่วนขิง ไม่มีทางจะมาบรรจบ
พบกันได้อย่างแน่นอน

แต่บางทีความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอน อนาคต ไม่ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ



++++++++++++++



สัปดาห์ต่อมา รุ่นพี่ของกายกับตาต้าก็จัดงานเลี้ยงเล็กๆขึ้นมา ด้วยเหตุผลที่ว่าเพื่อจะเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างรุ่นพี่รุ่นน้องใน
สายรหัส แต่ที่จริงก็แค่อยากจะจัดเท่านั้นเองนั่นล่ะ งานเลี้ยงที่จัดขึ้นสามารถพาคนนอกเข้าไปด้วยได้ ตาต้าปฏิเสธที่จะไปงานนี้
โดยที่กายก็เห็นดีด้วย แต่สำหรับตัวกายเองจะปฏิเสธอีกคนก็คงดูไม่ดีนัก จึงจะไปร่วมงานพอเป็นพิธีแล้วขอตัวกลับ กายจึงชวน
ขิงไปเป็นเพื่อนด้วย ซึ่งขิงก็ว่างๆอยู่เลยไปเป็นเพื่อนกาย สองหนุ่มมาถึงงานก็เริ่มไปได้สักพักแล้ว สถานที่จัดงานคือบ้านของรุ่น
พี่คนหนึ่งซึ่งใหญ่โตน่าดู ทั้งสองคนเข้าไปด้านในเพื่อทักทายรุ่นพี่

อีกมุมหนึ่งของงาน ซ่าที่กระดกน้ำเมามาตั้งแต่งานเพิ่งเริ่มก็ชักจะมึนๆ แต่ก็ยังคงครองสติได้อยู่ สายตายังคอยเหลือบแลเพื่อที่จะ
มองหาหนุ่มน้อยในดวงใจ แต่ไม่ว่าจะจับจะจ้องก็ไม่เห็นว่าน้องตาต้าที่น่ารักจะมาเสียที หรือน้องเขาจะหลบหน้าก็ไม่ทราบได้ จน
งานดำเนินไปสักพักถึงได้เห็นเพื่อนของน้องตาต้าเข้างานมา แต่มากับใครไม่รู้ที่ไม่ใช่คนที่ตนเองรอ นั่นทำให้หนุ่มรุ่นพี่หงุดหงิด
ใครชงเหล้ามาก็จับกรอกลงคอไม่มีเหลือ เขารึอุตส่าห์แสดงออกชัดเจนว่าชอบพอ แต่น้องตาต้ากลับไม่ชายตาแม้แต่น้อย มัน
เพราะอะไรกัน เพราะเจ้ากายนั่นหรือเปล่าที่ทำให้น้องไม่แลเขา ทำไมเรื่องมันเศร้าขนาดนี้!

พอคิดอะไรไปวุ่นวายซ่าก็ดื่มจนเมามากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนที่นั่งด้วยกันก็ใกล้จะพับไปแล้วเหมือนกัน เมื่อรู้สึกว่าเริ่มทนไม่ไหวซ่าจึง
ต้องขอตัวกลับห้องพัก เพื่อนให้นอนที่บ้านนี้เลยแต่ซ่าปฏิเสธไป เพราะมั่นใจมากว่าตนเองยังไหว บอกลาเพื่อนแล้วเดินโซเซ
ออกจากบ้านเพื่อนไปเพื่อเรียกรถโดยสารกลับห้อง

ขิงที่ออกจากงานเลี้ยงมากับกายเจอเพื่อนเก่าจึงบอกกายว่าจะไปนอนหอเพื่อนให้กายกลับไปก่อนเลย กายจึงแยกกับขิงตรงนั้น
แล้วเรียกรถกลับหอนอน ขิงเองก็จะไปกับเพื่อนอีกทางถ้าไม่เห็นว่ามีคนมาเมาฟุบต่อหน้าต่อตาเสียก่อน เด็กหนุ่มมองหน้าเพื่อน
ว่าจะเอาอย่างไรดี เพื่อนของขิงตัดสินใจเข้าไปดูคนที่ท่าทางเมามากคนนั้น พอเพื่อนของขิงเห็นว่าเป็นพี่ซ่าคนที่ตนเองรู้จักจึง
เรียกขิงมาช่วยพยุงพี่เขาจะได้พากลับที่พัก

“นายรู้เหรอว่าพี่เขาพักที่ไหน?”

ขิงที่เข้าไปช่วยเพื่อนพยุงรุ่นพี่ซ่าเอ่ยถาม ตัวก็ยิ่งเล็กอยู่ต้องมาพยุงคนตัวโตอย่างพี่ซ่าแล้วก็แทบเซ ซ่าที่ถูกหิ้วปีกโดยรุ่นน้อง
ทั้งสองคนยังอยู่ในอาการมึนเมา พอร่างกายได้สัมผัสกับตัวอุ่นๆของใครอีกคนทำให้คนเมาโผเข้าหาความรู้สึกนั้นทั้งตัว น้ำหนักที่
ถูกเทมาที่หนุ่มตัวเล็กอย่างขิงทำให้ทั้งคู่เกือบจะล้มไป ดีที่เพื่อนขิงดึงตัวพี่ซ่าเอาไว้ทัน แต่คนเมากลับครางในลำคออย่างขัดใจ
ที่ถูกดึงกลับ

“ท่าทางพี่เขาอยากให้นายพยุงคนเดียวนะขิง” เพื่อนเอ่ยแซว ขิงเลยหน้างอเป็นจวัก ไม่พอใจรู้ไว้ซะ!

“บ้าสิ เกือบหัวฟาดแล้วเมื่อกี้อ่ะ”

คนตัวผอมบ่นอุบ โถมมาได้ทั้งตัว หนักนะนั่น

“แล้วตกลงรู้ไหมว่าพี่เขาพักที่ไหนน่ะ?”

“รู้ แต่อันดับแรกต้องเรียกแท็กซี่ก่อน” เพื่อนยังกวน

“ก็เรียกสิ ชักช้า”

ขิงว่าเพื่อนที่ทำเป็นเล่น ขยับแว่นสายตาให้เข้าที่ การพารุ่นพี่ตัวโตกลับที่พักเป็นอะไรที่ทุลักทุเลน่าดู ตั้งแต่พยายามยัดใส่รถจน
มาถึงห้องพักนี่แทบหมดแรงข้าวต้ม

ที่พักของซ่าเป็นอพาร์ทเม้นต์ที่ค่อนข้างกว้าง ดูเป็นระบบระเบียบดี ตั้งแต่ก้าวแรกที่ลงจากรถเลย ยังดีที่เพื่อนของขิงก็พักอยู่ที่นี่
เช่นกัน ทำให้ไม่ต้องถูกตรวจนั่นนี่มากมาย ถ้าเป็นคนใจร้อนหน่อยคงจะมีเรื่องกับพี่ยามแกไปแล้ว ทำงานดีเหลือเกิน

ขิงกับเพื่อนพาซ่ามาถึงห้องแล้วก็ต้องลำบากกับการค้นหากุญแจห้องอีก หนุ่มรุ่นพี่ก็คอยแต่จะกอดรัดหนุ่มตัวผอมท่าเดียว ไม่ได้
ให้ความร่วมมือกันเล้ย ให้ตายเถอะ!

“ยืนดีๆได้ไหมพี่ซ่า!”

พอเข้ามาในห้องได้ก็นึกว่าจะหมดเวรหมดกรรมกันไปเสียที แต่นี่อะไรกลับอาเจียนเลอะเทอะอีก อ๊ากกกก ไอ้ขิงอยากพ่นไฟฟฟ

“ขิง เราไม่ไหวแล้วว่ะ ขอตัวก่อนนะ”

เพื่อนที่มาด้วยขอหลบลี้หนีจาก พารุ่นพี่เข้าไปอาเจียนในห้องน้ำก็แล้ว พาออกมานอนที่เตียงก็แล้ว มันก็น่าจะพอแล้วนะ ถึงจะ
รู้จักกับพี่เขา แต่ก็ไม่ถึงกับต้องมาดูแลขนาดนี้ก็ได้มั้ง

“เฮ้ย! ปอนด์ เดี๋ยวดิ จะทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอ!?”

“ไม่ไหวอ่ะ ปล่อยไว้แบบนั้นละกัน ให้เขาตื่นมาจัดการตัวเองเหอะ เราพาเขามาส่งแล้วนี่”

เพื่อนขิงบอกแหยงๆ ตั้งท่าจะถอยห่างจากห้องนี้ท่าเดียว ขิงมองสภาพรุ่นพี่แล้วก็ออกจะเวทนาหน่อยๆ ตัดสินใจแล้วบอกเพื่อน

“งั้น นายก็กลับห้องไปก่อนแล้วกัน เราจะดูพี่เขาหน่อย ถ้าไงเสร็จแล้วจะไปเคาะห้องแล้วกัน”

“เอาจริงเหรอ?” เพื่อนยังถามย้ำเพื่อความแน่ใจ อะไรจะเป็นคนดีขนาดนี้นะเพื่อนเรา

“อืม” ขิงตอบรับสั้นๆเพื่อนจึงออกไป

เพื่อนขิงกลับห้องของตนเองไปแล้ว เด็กหนุ่มมองรุ่นพี่ที่เมาหมดสภาพแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จัดการถอดเสื้อผ้าคนตัวโต
ออกแล้วเช็ดตัวให้ เมื่อถูกน้ำเย็นๆเช็ดไปตามเนื้อตัวก็ดูเหมือนทางนั้นจะดีขึ้นมาหน่อยเหมือนกัน

“อือ…”

ขิงชะงักมือที่เช็ดหน้าให้เมื่อคนเมาคว้าจับข้อมือเอาไว้ รู้สึกตื่นตกใจที่พี่เขารู้สึกตัว ซ่าปรือตาขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ข้างกาย กระตุก
มือให้ร่างแบบบางนั้นโน้มลงมาใกล้ ขิงขืนตัวไว้สุดกำลังแต่แขนคนเมากลับพาดโอบไปด้านหลังดึงตัวผอมบางของตนเองลงมา
หาจนได้

“พ... พี่ครับ”

เด็กหนุ่มพยายามจะเรียกสติคนเมาคืนมา แต่ก็ดูท่าว่ามันจะไม่ได้ผล เพราะซ่าจับตัวบางพลิกกลับให้ลงไปอยู่ด้านล่าง หนุ่มตัว
เล็กตาโตด้วยความตกใจ

“พ... พี่ อื้อออ”

หนุ่มรุ่นพี่กดจูบปิดทุกคำที่จะพูดทักท้วง แม้อยากจะดิ้นรนขัดขืนแต่คนที่เมามายอยู่เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านกลับมีเรี่ยวแรงมากกว่าที่
คิด รุ่นพี่ตัวโตกระทำการอุกอาจเอาตามแต่ใจ ไม่ได้สนใจเสียงร้องวอนขอของผู้ถูกกระทำแม้แต่น้อย มีเพียงคำต่อว่าต่อขานตัด
พ้อต่อใครอีกคนเท่านั้นที่คนนั้นสนใจ น้ำตาที่ไม่คิดว่ามันจะไหลได้ง่ายดายกลับหล่นร่วงด้วยความเจ็บปวดไปทั้งร่างกายและ
หัวใจ

เจ็บใจที่ตนเองทำคุณบูชาโทษ

เจ็บใจที่หน้าโง่ช่วยเหลือคนที่ยังไม่รู้จักกันดีพอ

เจ็บ... ไปทั้งใจ เมื่อผู้กระทำคือคนๆนี้... คนที่ซุกซ่อนอยู่ในซอกลึกของจิตใจเรื่อยมา



++++++++++++++++



เช้ามืดวันต่อมา ขิงที่ไม่แม้แต่จะหลับตาลงได้ในค่ำคืนที่ผ่านมานั้นลุกจากเตียงที่ยับย่น มองคนที่นอนหลับอยู่ด้วยสายตาว่าง
เปล่า ก่อนจะค้นเสื้อผ้าในตู้ของเจ้าของห้องมาใส่แทนเสื้อผ้าของตนเองที่มันกองอยู่บนพื้นห้องดูไม่ได้เอาเสียเลย เก็บเสื้อผ้า
ข้าวของที่กระจายเกลื่อนไปทิ้งถังขยะ มันไม่ได้ชำรุดทรุดโทรมแต่อย่างใด แต่เขาทำใจไม่ได้ที่จะใส่มัน

ขิงหอบร่างกายที่บอบช้ำออกจากห้องพักของหนุ่มรุ่นพี่กลับมาที่ห้องของตนเอง เพื่อนที่เจอเมื่อคืนโทรมาถามเพราะเมื่อคืนนี้ขิง
ไม่ได้มาที่ห้องอย่างที่บอกไว้ ตนเองก็นอนเล่นเน็ตจนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็ใกล้สว่างแล้ว ขิงจึงบอกเพื่อนไปว่ากลับมานอนที่หอ
เพราะไปที่ห้องแล้วเพื่อนคงหลับอยู่เลยไม่ได้มาเปิดประตูให้ ผู้เป็นเพื่อนก็ไม่ได้เอะใจเลยว่า ช่วงเวลาที่ดึกขนาดนั้นหอพักใน
มหาวิทยาลัยยังเปิดอยู่อีกหรือ แต่นั่นก็ดีแล้ว เพราะขิงก็ไม่อยากให้ใครมารับรู้เหมือนกันว่าตนเองเจอกับอะไรมา แม้แต่กายกับ
ตาต้าก็ตาม ต่อให้เพื่อนจะถามอย่างไรขิงก็เพียงยิ้มเซียวแล้วไม่ตอบเพียงเท่านั้น เขาต้องการลืมมัน ลืมทุกอย่าง ลืม...

แม้จะบอกตัวเองทุกวันว่าให้ลืม แต่ขิงกลับทำมันไม่ได้ เมื่อยังคงรับรู้เรื่องราวของพี่ซ่าผ่านตาต้ากับกายแทบทุกวัน พี่เขามารอ
ตาต้า มาดูแลตาต้า พี่เขารักตาต้า ใช่ รักแค่ตาต้าคนเดียว

ไม่รู้เมื่อไหร่ หัวใจดวงนี้จะเลิกเจ็บเสียทีนะ



+++++++++++++



หลายวันต่อมา ซ่ามาหาขิงถึงคณะแล้วขอคุยด้วย หนุ่มรุ่นพี่บอกกับขิงว่าพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง รู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น
อย่างมาก แก้ตัวว่าเมาเลยคิดว่าเป็นคนอื่น ยิ่งฟังขิงก็ยิ่งเจ็บจึงบอกให้เลิกแล้วต่อกันไป

“อะไรนะ?” ซ่าเอ่ยถามเหมือนไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน

“ผมบอกว่าผมยกโทษให้ ต่อไปพี่ก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอีกแล้ว แล้วคราวหน้าคราวหลังก็ดูให้ดีกว่านี้ด้วย อย่าเที่ยวคว้าใครต่อใครมา
นอนด้วยเพราะความเข้าใจผิดอีก”

ขิงอธิบายกับรุ่นพี่ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย มันราบเรียบจนเกินไปด้วยซ้ำ เมื่อเด็กหนุ่มได้บอกทุกอย่างที่คิดไปแล้วก็จะเดินจาก แต่
อีกคนกลับไม่ยอมให้ไป

“นี่เดี๋ยว” ซ่ากระชากแขนผอมเรียวนั้นให้กลับมา เด็กอะไรอวดดีเหลือหลาย ไม่ถูกชะตาเอาเสียเลย

“?” ขิงหันกลับมาเลิกคิ้วมอง นั่นยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้หนุ่มรุ่นพี่เข้าไปอีก น้ำเสียงที่ใช้จึงแฝงแววคุกคาม

“น้องกำลังคิดอะไรอยู่ เรื่องแบบนี้มันให้อภัยกันได้ง่ายๆขนาดนี้เลยเหรอ?”

“คนอื่นผมไม่รู้ แต่ผมน่ะใช่ เพียงเพื่อให้พี่ไปให้ไกลจากผม ผมยอมที่จะยกโทษให้!”

ขิงเองก็ใส่อารมณ์ไม่แพ้กัน คนอะไร พูดไม่รู้เรื่อง บอกว่าจบก็จบสิ

“ขิง แบบนี้มันยกโทษให้ตรงไหน ฟังยังไงมันก็ยังโกรธอยู่ดี”

“แล้วพี่จะเอายังไง จะให้ผมแจ้งจับพี่เข้าคุกเลยไหม!?”

“............”

ซ่านิ่งไปเมื่อเจอคำถามนั้น นั่นสินะ สิ่งที่เขาทำมันเอาผิดทางกฎหมายได้เลยนะ ถ้าน้องจะแจ้งจับเขาก็ทำได้ง่ายๆเลยด้วยซ้ำ แต่
นี่น้องขิงยอมที่จะยกโทษให้แล้วเขายังต้องการอะไรมากกว่านี้อีกหรือ หรือเป็นเพราะน้องเขาไม่เรียกร้องอะไรเลยถึงได้ไม่ยอม
จบกับน้องแบบนี้

“มันไม่มีประโยชน์หรอกพี่ ต่างคนต่างอยู่แบบที่ผ่านมาน่ะดีแล้ว”

ใช่ ต่างคนต่างอยู่ดีที่สุด ขิงอยากจะจบ แต่ใช่ว่าซ่าจะยอมจบตามขิงเมื่อไหร่



+++++++++++++

ต่อด้านล่างค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 02-07-2012 01:03:46

ซ่ายังคงคอยตามเฝ้าขิงอยู่ไม่ห่าง ไม่มีใครขอร้อง แต่เขาอยากทำ ถึงแม้ว่าเจ้าตัวเขาจะผลักไสแค่ไหน แต่ซ่ากลับทำไม่ได้ยิน
มัน ทางด้านขิงเองที่พยายามอย่างยิ่งที่จะลืมเลือน แต่คนที่ต้องการลืมกลับมาวนเวียนไม่ห่างแบบนี้ เขาจะเอาเวลาไหนไปลืม
กัน พอเพื่อนในกลุ่มชวนไปดื่ม ขิงที่เครียดอยู่แล้วจึงตามเพื่อนไป คนที่ไม่ได้ดื่มเหล้าเหมือนน้ำอย่างขิงพอโดนไปแค่แก้วสอง
แก้วก็ออกอาการให้ได้เห็นเสียแล้ว ซ่าที่คอยดูอยู่จนแทบจะเหมือนสตอกเกอร์เข้าไปทุกวัน พอเห็นว่าน้องเมาจนไร้สติก็รีบเข้า
ไปพาตัวกลับ ก่อนที่จะโดนลากไปไหนต่อไหน เมาแล้วทำไมยั่วขนาดนี้นะ ไอ้ท่าทางจืดๆหงิมๆนั่นมันหายไปไหนหมด

“ขิง ทำไมถึงทำตัวแบบนี้ห๊ะ!”

“ขิงทำอะไรอ่ะ?”

ขิงถามกลับมาเสียงอ้อแอ้เพราะเมา ดวงตาฉ่ำเยิ้ม รอยยิ้มยั่วเย้า แก้มใสแดงก่ำลามไปถึงคอ

ซ่าพาน้องมาที่ห้องของตนเองแทนที่จะพากลับหอน้อง จับคนที่โงนไปเงนมาให้อยู่นิ่งๆเพื่อจะได้ไขกุญแจเข้าห้อง ตวาดน้อง
เสียงดังด้วยความหงุดหงิด เพื่อนน้องนี่ก็ยังไงกันถึงได้พากันไปเมาหัวราน้ำขนาดนี้ หากเกิดอะไรขึ้นอีกจะว่าอย่างไร แค่คิดก็รู้สึก
สั่นไปทั้งใจแล้ว

“ขิง!”

ซ่าพยายามจะเรียกสติขิงให้ได้ ดันตัวน้องให้เข้าไปในห้อง อยู่แบบนี้มันชักไม่ปลอดภัยแล้ว ทางที่ดีเขาควรจะเรียกกายมารับขิง
จะดีกว่าไหม ขณะที่ซ่าคิดและตัดสินใจ ขิงที่ตัวอ่อนก็ทิ้งน้ำหนักตัวมาที่เขาเต็มที่ นิ้วเรียวเกลี่ยไล่ตามใบหน้าของหนุ่มรุ่นพี่ รอย
ยิ้มหวานปรากฎบนริมฝีปากแล้วหัวเราะในลำคอ

“หึหึ พี่เป็นใคร มายุ่งอะไรกับผม เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยน้า คึคึ”

“ขิง พอที อย่าเป็นแบบนี้เลย มีสติบ้าง”

แม้จะพยายามเรียกสติน้องเท่าไหร่แต่ดูเหมือนว่ามันจะไร้ผล พาคนเมาไร้สติไปนั่งที่เตียง ตอนนี้ซ่าชักอยากจะซื้อโซฟาสักตัวมา
ไว้ในห้อง ให้ไปนั่งที่เตียงแบบนี้มันยิ่งกว่าเปิดทางให้ตนเองอีก สุ่มเสี่ยงต่อการควบคุมตนเองเป็นอย่างมาก แต่ก็คงดีกว่าให้ร่าง
กายเสียดสีกันอยู่แบบนั้นล่ะน่า... หรือเปล่า?

“ขิงร้อนอ่ะ ร้อน!”

คนเมาชักจะเอาแต่ใจใหญ่ ดึงถอดเสื้อผ้าตนเองออกให้พ้นตัว พอไม่ได้ดั่งใจก็สะอื้นฮักจะร้องไห้โยเย ตาปรือปรอยเงยมองหน้า
พี่ยกแขนให้ช่วยถอด ในสถานการณ์เช่นนี้ซ่าจำเป็นต้องเอาคำพระเข้าข่ม แต่ไม่รู้ข่มอีท่าไหนถึงได้ขึ้นคร่อมน้องไปแล้ว

“พี่... พี่ครับ พี่…”

ขิงรั้งต้นคอซ่าลงมาหา เผยอปากรอรับจุตพิตดูดดื่มจากหนุ่มรุ่นพี่ ซ่าอดใจไม่ไหวก้มลงไปลิ้มรสริมฝีปากที่เขารู้ซึ้งดีว่าหอมหวาน
แค่ไหน ดันตัวน้องให้เอนลงไปบนที่นอน จัดการถอดเสื้อตนเองออก พร้อมกางเกงของน้องที่หลุดออกไปจนพ้นขาเรียวยาวอย่าง
รวดเร็ว มือเรียวเล็กเลื่อนลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าของรุ่นพี่ จิกเล็บลงไปเมื่อรู้สึกว่ากำลังจะทนไม่ไหว

“พี่ พี่...”

ซ่าเล้าโลมเตรียมความพร้อมให้ลูกแมวน้อยจอมยั่ว ก่อนจะแทรกกายเข้าไปช้าๆ ร่างเล็กเกร็งตัวกอดรัดพี่แน่นขึ้นไปอีก จนเมื่อ
แนบชิดทุกตารางนิ้ว ซ่าก้มลงจูบริมฝีปากเจ่อบวม ขยับร่างกายส่วนล่างที่แนบแน่นเสียดสีปลุกเร้า

“พี่ อาาา”

ค่อยถอนถอนแล้วผลักดันเนิบช้า หมุนวนแทรกลึกหนักหน่วง ซุกซบไซ้ซอน ขบเม้มดูดดุนผิวกายขาวผ่อง กายแกร่งขยับย้าย
สอดแทรกร้อนแรง ในหูสดับรับรู้เพียงเสียงครางครวญหวานแว่ว น้ำเสียงสะอื้นขาดห้วงปลุกเร้าอารมณ์ให้แรงร้อนมากขึ้น

“รั... รัก”

น้ำเสียงผะแผ่วแต่ดังก้องไปทั้งใจ การเคลื่อนไหวทุกอย่างหยุดชะงักงัน หัวใจที่เต้นรัวยิ่งเต้นกระหน่ำขึ้นไปอีก รัก แค่รักคำเดียว
กระตุ้นหัวใจเขาให้กระตุกสั่นถึงเพียงนี้ ถ้าคำว่ารักนั้นมีให้กับเขาเพียงผู้เดียวก็คงดีไม่น้อย ซ่าค่อยดันตัวน้องให้อยู่นิ่งกับที่นอน
สองมือเรียวยังไล่ตามไขว่คว้า สีหน้าเย้ายวนเว้าวอนร้องขอ แต่ซ่ายังทำใจแข็งที่จะหยุดทุกอย่างให้ได้

“โอ๊ะ!”

เสียงร้องอุทานมาพร้อมเสียงสูดปาก เมื่อสองขาเรียวรั้งไว้ไม่ยอมให้พี่ถอนกายห่างไปไหน ร่างกายน้องบีบรัดจนแทบจะขาดใจ

“ขิง พี่จะแย่แล้ว หยุดทำแบบนี้สักที”

ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ขาเรียวยิ่งเกี่ยวเอวพี่ให้ผลักดันตัวตนเข้ามามากขึ้น ขยับส่ายสะโพกบดเบียด

“ทำสิ ขิงต้องการพี่”

ลูกแมวน้อยเอ่ยวอนด้วยน้ำเสียงซ่านกระเส่า ใบหน้าเนียนใสเหยเกทุกครั้งที่เจ้าตัวขยับให้ส่วนที่เชื่อมกายสัมผัสกันมากขึ้น
เส้นความอดทนของคนตัวโตขาดผึง เข้าคลุกเคล้าเล้าโลมคนช่างยั่ว ขยับกายแทรกลึกเข้าออกตามจังหวะครรลองของเกมกามา
ถาโถมเข้าหาแทบลืมหายใจ มันช่างเร่งเร้าและร้อนแรง เลือดในกายเดือดพล่านตอบรับทุกการเคลื่อนไหวของร่างกาย จนสิ้นสุด
ทุกหยาดหยดในรสอารมณ์



++++++++++++



“โอ๊ย!!!”

เสียงร้องของใครคนหนึ่งดังขึ้นในตอนสายของวัน ร่างกายสูงสมส่วนลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้นข้างเตียง ขณะที่บนเตียงมีอีกคนยก
เท้าค้างอยู่บ่งบอกให้รู้ว่าคนด้านล่างตกลงไปจากเตียงที่นอนอยู่ได้อย่างไร พอจัดลูกถีบให้พี่ซ่าไปแล้วขิงก็ต้องสูดปากด้วย
ความเจ็บ ขยับร่างกายส่วนล่างดูยิ่งแน่ชัดขึ้นไปอีกว่าเกิดอะไรขึ้น

“ตื่นแล้วเหรอ?”

ซ่าขยับลุกขึ้นมาหาคนบนเตียง ก่อนชะงักคำพูดอยู่แค่นั้นเมื่อเห็นน้องน้ำตาคลอ

“พี่... คือ... ขิงเมามาก แล้วพี่...”

“ออกไป” ขิงพูดสวนคำแก้ตัวของหนุ่มรุ่นพี่

“ขิง” ซ่าเอ่ยเรียกน้อง สีหน้าเว้าวอน

“ออกไป!”

หนุ่มตัวเล็กยังย้ำคำ จับโยนของใกล้มือใส่รุ่นพี่ที่ยังไม่ยอมไปไหน ซ่าไม่ได้หลบเมื่อสิ่งของเหล่านั้นลอยมากระทบร่างกาย ยอม
ให้น้องอาละวาดใส่จนพอใจ น้ำตาที่คลอคลองในหน่วยตานั้นสะกดให้เขาไม่ต่อต้านการกระทำของคนตรงหน้า

“ทำไมไม่ไปล่ะ ออกไปสักที!!”

ยิ่งพี่ไม่ยอมไปให้พ้นหน้า ขิงยิ่งตวาดไล่เสียงดัง เตรียมจะเขวี้ยงข้าวของในมือต่อ แต่ก็หยุดอยู่เพียงแค่เงื้อง่าเท่านั้น หอบ
หายใจแรงทั้งสะอื้นฮัก ก่อนจะลดของในมือลงข้างตัวราวหมดเรี่ยวแรง

“อ้อ ไม่สิ นี่มันห้องพี่นี่ ผมต่างหากที่ต้องออกไป นั่นสินะ”

เด็กหนุ่มบ่นงึมงำแผ่วเบา ขยับจะลงจากเตียงไปจริงๆ ซ่ารีบโดดขึ้นเตียงคว้าตัวผอมบางจากด้านหลัง รวบกอดไว้แน่นไม่อนาทร
ต่อการดิ้นรนของน้องแต่อย่างใด

“อย่าทำอย่างนี้เลยขิง พี่ขอร้อง”

ซ่าวอนขอน้องอย่างเจ็บปวดใจ และยิ่งรวดร้าวขึ้นไปอีกเมื่อน้องตัดพ้อต่อว่ามาทั้งน้ำตาที่ไหลลงช้าๆ

“พี่เห็นผมเป็นใครอีกแล้ว ผมจะต้องเป็นตัวแทนของใครอีก”

“ขิงไม่ได้เป็นตัวแทนใครทั้งนั้น!”

“ถ้าอย่างนั้นพี่ทำเพราะอะไร เพราะผมยั่วพี่ใช่ไหม หรือเพราะพี่อยาก?”

ซ่าจนต่อคำพูด อยากปฏิเสธ แต่ที่น้องพูดมาก็มีส่วนถูก แรงสะอื้นจากตัวบางส่งมาถึงเขาที่กอดน้องอยู่ได้เป็นอย่างดี ซ่ากระชับ
อ้อมกอดแน่นขึ้น กลัวเหลือเกินว่าน้องจะหลุดลอยหาย

“ผมขอพี่หลายครั้งแล้วว่าให้ปล่อยผมไปสักที แต่ที่จริงแล้วคนที่ไม่ยอมไปคงเป็นผมเอง เป็นผมเองที่ไม่ยอมปล่อยพี่ออก
ไปจากใจ”

“ขิง…” ซ่าครางเรียกชื่อน้อง ผละออกมามองน้องเต็มตาอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน

“พี่ครับ ถ้าไม่รักผมบ้างสักนิด ก็อย่าทำร้ายผมด้วยการทำแบบนี้กับผมเลยนะ ผมอ่อนแอเกินกว่าจะห้ามใจไม่ให้รักพี่ได้”

ดวงตากลมมองพี่ น้ำตาอุ่นๆยังไหลลงมาไม่ขาดสายทั้งเสียงร้องขอที่สั่นเครือ ณ ตอนนี้เขายอมแพ้แล้ว คนอย่างนายซ่าคนนี้ยอม
แล้วทุกอย่าง จะไม่หลอกหัวใจตัวเองอีกต่อไปแล้วว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเด็กผู้ชายตัวผอมบางคนนี้ จะไม่หลอกตัวเองอีกว่าที่ทำ
ไปทุกอย่างเพราะแค่รู้สึกผิด เพราะสิ่งที่เกิดกับใจเขาวันนี้คือความรู้สึกดีๆที่เรียกว่า... รัก

ซ่ารั้งตัวบางมากอดแนบอก ลูบแผ่นหลังเนียนปลอบโยนให้คลายเศร้า ก่อนจะบอกในสิ่งที่ตนเองได้คิดและตัดสินใจ

“พี่ขอโทษ ให้โอกาสพี่เถอะนะ ให้โอกาสพี่ได้ดูแลหัวใจขิง ให้เรา... ได้รักกัน”



++++++++++++++



คำที่เคยพูดไว้ซ่าไม่เคยลืม โอกาสที่น้องให้ซ่าก็ไม่เคยคิดจะปล่อยให้มันสูญเปล่า ยังคงดูแลน้องขิงอย่างดีไม่ให้ขาดตก
บกพร่องแต่ประการใด ไม่ได้ฝืนใจทำเพราะรู้สึกผิด แต่ที่ทำไปเขาทำให้ด้วยใจด้วยความรู้สึกหวังดีต่อน้องอย่างแท้จริง

“ก็ดีแล้ว ถ้ามันทำให้ขิงมีความสุข เราก็ยินดีด้วย”

ตาต้ายิ้มบอกกับเพื่อนอย่างยินดีด้วยจากใจจริง เห็นขิงยิ้มได้ทั้งตัวตาต้าเองและกายก็พลอยหายใจโล่งตามไปด้วย

“ขอบใจ”

ขิงยิ้มบอก ทั้งสามหนุ่มขิง ตาต้า และกาย กำลังจะเดินไปหาของกินที่ตลาดเหมือนทุกที ขณะที่พูดคุยกันอยู่ก็มีใครไม่รู้มา
กระชากตัวกายอย่างไม่ทันตั้งตัว แล้วเหวี่ยงหมัดชกหน้ากายไปเต็มๆ

พลั่ก!!

“เฮ้ย!!”

ตาต้ากับขิงแตกตื่นกับสิ่งที่เกิดขึ้น กายที่เสียศูนย์ไปเมื่อครู่หันไปมองคนทำ เห็นเป็นเด็กหนุ่มท่าทางแสบซ่าพอตัว อายุคงไม่
ต่างจากกายเท่าไหร่ รูปร่างก็พอฟัดพอเหวี่ยงกัน หน้าตานี่เอาเรื่องน่าดู

“อะไรของคุณน่ะ อยู่ดีๆมาชกหน้าเพื่อนผมได้ไง”

ตาต้าที่ตั้งสติได้เข้าไปดูเพื่อน ขิงส่งผ้าเช็ดหน้าให้กายซับเลือดที่มุมปาก ก่อนที่ทั้งหมดจะหันไปที่ผู้ชายตัวปัญหาคนเดียวกัน
เมื่อตาต้าเอ่ยถามแกมตำหนิในการกระทำของคนนั้นไป

“อ้อ คงเป็นนายสินะที่เป็นต้นเหตุให้หมอนี่เลิกกับพี่สาวฉัน”

“อะไรนะ?”

ตาต้าขมวดคิ้วมึนงงกับสถานการณ์ที่ตนเองกลายเป็นจำเลยไปแล้ว เด็กหนุ่มคนนั้นหันมามองหน้ากายที่กำลังเช็ดเลือดออกจาก
มุมปากอย่างท้าทาย สองสายตาฟาดฟันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่หนุ่มเลือดร้อนจะประกาศกร้าวต่อหน้าทุกคน

“ฉันชื่อคริส เป็นน้องพี่ครีม ต่อแต่นี้ไป นายจะต้องจำชื่อฉันไว้ไม่มีวันลืม!”



ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) จบแล้วจ้า


ขอบคุณทุกการติดตาม จัดบวกไปทุกบวกเมื่อบวกได้ค่ะ

ส่วนเรื่องกาย จิ้นได้ตามแต่สะดวกค่ะ *โดนตบ*

รักคนอ่านนะจ๊ะ :L1:

วันใหม่ค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: azure™ ที่ 02-07-2012 04:02:02

น่ารักทั้งสองคู่เลยคับ ชอบทั้งสองคู่เลยอ่ะ
อ่านแล้วกรี๊ดตาม บิดตามทั้งเรื่องเลย แฮะๆ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคับ ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: pita ที่ 02-07-2012 04:39:13

ฮ่าๆๆ กายมีคู่แระ ชิมิ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 02-07-2012 08:25:27

บวกได้แล้วล่ะค่ะ บวกหนึ่งบวกเป็ดขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามค่ะ :L2:

บวกขอบคุณ คุณpita และ คุณazure™ ด้วยค่ะ

ขอบคุณ คุณazure™ที่ติดตามอ่านทุกเรื่องเลย เรายังเป็นมือใหม่ แต่งนิยายตามแต่ใจตัวเองอยู่บ่อยๆ ถ้าเรื่องของเราทำให้คุณมีความสุขได้ เราก็ยินดีค่ะ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 02-07-2012 12:41:54

นี่น้องขิงแอบรักพี่ซ่ามานานแล้วหรอเนี่ย...........  :z2: :z2:

รักกันจนได้สินะ ถึงซ่าอาจจะเคยทำไม่ดีมาก่อน แต่ต่อจากนี้ก็เชื่อว่าจะดูแลน้องขิงได้เป็นอย่างดี
และคงรักน้องขิงมากแน่ๆ น้องขิงเค้าออกจะน่ารัก น่าหลง......

ส่วนกาย..... คู่ของกายโผล่มาแล้วใช่มั้ย
ครีมคนพี่เค้าเป็นผู้หญิง คิดเรื่องหยุมหยิมมากไป เลยไปกันไม่ได้กับกาย
แต่น้องชายนี่สิ ท่าทางจะแอบเหมาะกันอยู่นะเนี่ย คริคริ คุณวันใหม่จะมีแถมคู่ของกายอีกมั้ยคะ  :call: :call:
เอาเป็นว่าตอนนี้จะจิ้นเองไปพลางๆก่อน  กาย~คริส กาย~คริส กาย~คริส อ๊ากกก...ฟินส์  :impress2: :impress2:
จะรอติดตาม ๆ ๆ ๆ ค่ะ  :กอด1: :กอด1: :กอด1: 

ติด +1 ไว้ก่อนนะคะ เพิ่งกด+1ให้คุณใหม่ในเรื่องรักใสปิ๊งมา
จะตามมากดให้ทีหลังค่ะ

ขอบคุณค่ะ  :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 02-07-2012 16:57:07

น้องขิงก็สมหวัง
สักที :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 02-07-2012 17:19:37

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: Salome ที่ 02-07-2012 19:01:16

น้องใหม่กลับมาก๊อน อย่าทิ้งให้อยากแล้วจากไป โฮๆ
เขาอยากอ่านเรื่องกายยยยยนะตัวเอง
ดีใจที่พี่ซ่าเคลียร์หัวใจรักน้องขิงได้จริง อบอุ่นมากค่ะ
กดเป็ด กดบวกให้นะคะน้องสาว  :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 02-07-2012 22:50:07

อ๋อยยยย
ขิงก็ราซ่าก็แรง
ฮ่าๆๆๆ  ดีนะเนี้ยที่รู้ตัวเร็วไอ้คุณพี่ซ่าแล้วก็ดีที่น้องขิงให้โอกาส
ไม่งั้นอาจจะ โดนโบกไม่รู้ตัว   ได้โอกาสก็รักษามันไว้
รักกันดีๆน๊า(ถึงความจริงจะเชียร์ขิงกับกายก็เถอะ)
แต่พี่กายเค้าก็แลดูท่าจะมีคู่กับเค้าซะที แถมเป็นน้องของแฟนเก่าซะด้วย
เปิดตัวได้แร๊งไม่แพ้ใคร  จะเป็นยังไงน้อคู่นี้
^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 02-07-2012 23:17:40

อ่านผ่านๆไปก่อน แล้วรีบมาเม้นท์
ตอนพิเศษของขิง-ซ่า ทำให้ต้องยิ้มกรุ้มกริ่มเวลาอ่าน
คิดไม่ถึงว่าน้องขิงจะทำไปได้(ภายใต้ความเมา)

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 03-07-2012 04:58:49

เพราะขิงเองก็มีใจให้พี่ซ่านี่เอง
ดีใจกับพี่ซ่า ในที่สุดก็เจอคนของตัวเองซะที
ขิงน่ารักจะตาย พี่ซ่าไม่รู้อะไรซะแล้ว 555+
ตาต้าน้อยมาแว๊บๆให้หายคิดถึง
กายก็มีคู่กับเขาด้วย
....เกาะขาพี่ใหม่แล้วทำตาปิ๊ง.. ปิ๊ง~  คู่กายจงมาในเร็ววัน 555+

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 03-07-2012 11:05:26

กายจะได้มีคู่กับเค้าบ้างหรอเนี่ย   :impress2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 03-07-2012 12:28:27

จิ้มทะลุทุกรี :z13:

ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามค่ะ :pig4:

ปล. กอดพี่Salome  :กอด1: ขอบคุณสำหรับบวกค่ะ

เรื่องกาย เรามาเปิดเรื่องใหม่กันเถอะค่ะ อั๊ยยะ><

ล้อเล่นเน้อ แหะๆ

ปลล. ขอบคุณคุณผัดไทกุ้งสด สำหรับความเห็นเรื่องเอ็นซีด้วยค่ะ ก็พยายามจะเขียนให้มันดีกว่านี้น่ะค่ะ เพราะแต่ละคาแรคเตอร์ตัวละครก็จะเขียนเอ็นซีออกมาได้ไม่เหมือนกัน พยายามจะปรับปรุงให้ไม่ล่อแหลมจนเกินไปนัก ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 03-07-2012 19:04:59

 :3123:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 03-07-2012 23:39:53

อ๊าจบขิงกะซ่า ก็ต่อคริสกับกายเลย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 04-07-2012 08:20:55

สารภาพว่าเพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ (เชยมากเหอะ!)
มันสนุกมาก น่ารักทั้งตัวละครและนิยายเลยค่ะ
อ่านแล้วไม่เครียด ออกจะชุ่มชื่นหัวใจ :L1:
พี่โซลและน้องตาต้านี่ไม่ต้องพูดถึง น่ารัก :o8:
แต่ที่กรี๊ดมากคือคู่พี่ไต๋กับพี่ดิน คู่นี้ยกนิ้วให้เลย o13
สรุปก็คือ มันสนุกมากเลยค่ะ ชอบๆๆๆ
และตอนนี้กำลังติดตามผลงานเรื่องอื่นๆอยู่ค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากๆๆค่ะ (ต้องเรียกคุณวันใหม่สินะ) :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 04-07-2012 11:15:51

อ่านตอนนี้แล้วทำให้รู้ว่า
ขิงมีใจให้พี่ซ่ามาก่อนที่จะเกิดเรื่อง
แต่ในที่สุดขิงก็สมหวัง :-[
เพราะพี่ซ่ายอมรับความจริง
ว่าทีทำไปทั้งหมดไม่ใช่เพราะ
รู้สึกผิดต่อขิงแต่เป็นเพราะรัก
ส่วนกายรู้สึกว่าจะเจ็บตัวตลอด :laugh:
ตั้งแต่โดนบอกเลิกและโดนตบ
และน้องของผู้หญิงคนนั้นตามมาเอาเรื่อง
โดนต่อยฟรี :laugh:
++ให้นะจ๊ะ :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: meyj4ever ที่ 04-07-2012 15:39:27

 o18 น้องคริส นี่คู่น้องกายใช่มั๊ยเนี่ย

ถึงจะเปิดตัวรุนแรงไปนิดก็เถอะ 55555

ดีใจกับน้องขิงที่สมหวังซะทีเนอะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 04-07-2012 18:53:50

คู่กายๆๆๆ :impress2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 04-07-2012 22:47:14

ตอนต่อไป คริสกับกาย ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 05-07-2012 13:50:09

น่าจะมีตอนหวานของซ่ากับขิงสักนิดนะ

+1+เป็ดค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 05-07-2012 22:45:34

ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ สนุกมากกกก

รบกวนขอซ่า&ขิง, กาย&คริส อีกได้มั๊ยคะ

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ >.<

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: tagloveX-Mark ที่ 06-07-2012 03:11:09

มาอ่านรวดเดียวจบเลย อิอิ เรื่องราวน่ารักดีอะคับ แถมคนแต่งก็น่ารักอีก ขยันมีตอนพิเศษมาเรื่อย ๆ เลย ถูกใจ ๆ ^^
ชอบทุกคู่เลย รอลุ้น คู่ต่อไป คริสกะกาย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: สุขาพาเพลิน ที่ 07-07-2012 03:07:00

ว๊ากกกกก พึ่งได้มาอ่านนะครับ

ได้โปรดมาต่อตอนพิเศษด่วนครับ 555555555

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: kungfoopungpon ที่ 07-07-2012 12:08:03

สนุก มาก มาย ครับ  o13
รอคริสกับกายนะ  :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ ถ้าไม่รักก็อย่าหวง (ขิง&ซ่า) =02.07.2555=
เริ่มหัวข้อโดย: Ya_kuza ที่ 08-07-2012 02:04:39

สนุกมากเล๊ยยยยย!!!..ขอบคุณคนเขียนจ้าาาา :pig4:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 11-07-2012 15:53:31

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า)



หน้าสถานบันเทิงแห่งหนึ่งในยามราตรี หมู่นักเที่ยวออกวาดลวดลายกันขวักไขว่ กลุ่มนักศึกษาที่เข้าไปในสถานที่อโคจรแห่งนั้น
ต่างมีหญิงสาวที่ถูกตาต้องใจติดไม้ติดมือมาคนละนาง หนึ่งในนั้นคือคนเคยคุ้นของน้องขิงน้อยที่กำลังเมาแอ๋ได้ที่ หนุ่มตัวผอม
บางมองสภาพของคนเคยคุ้นด้วยความเดือดจัด สายตาภายใต้กรอบแว่นสายตาแทบปล่อยรังสีสาดใส่คนเมาถ้าทำได้ มือเรียว
กำหมัดแน่นจนขึ้นข้อขาว เพื่อนที่มาด้วยถึงกับขยับห่างโดยอัตโนมัติเมื่อขิงมีท่าทีโกรธจนเห็นได้ชัด

...ต่อหน้าเหมือนผ้าพับไว้ว่านอนสอนง่ายไม่ดื้อ

บื้อๆทื่อๆมั่กๆ แววตงแววตาใสซื่อ

ลับหลังแปลงร่างทันทีสีหญิงแบบล่าบัญชีรายชื่อ

ไม่เคยระแคะระคาย โอ๊ย ทำไมเรามันซื่อบื้อ…!




“ไอ้พี่ซ่า!!!!”



++++++++++++++



“ขิง ฟังพี่ก่อนสิ พี่ไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นเลยนะ ถ้าขิงไปที่นั่นจริงขิงต้องเห็นสิว่าพี่เมามากอ่ะ”

คำพูดที่ต้องการอธิบายให้เข้าใจตรงกันนี้ไม่ว่าฟังอย่างไรคนฟังก็ยังเห็นไปว่ามันคือคำแก้ตัว คนที่ทำผิดมาแล้วต่อให้พูดอย่างไร
ก็ฟังไม่ขึ้น ซ่าพยายามจะอธิบายให้น้องขิงที่รักฟังถึงความเป็นมาเป็นไปของการไปเที่ยวเตร่ของตนเองในครั้งที่ผ่านมา ณ เวลา
นี้จะไปไหนมาไหนต้องรายงานผู้บังคับบัญชาเขาก่อนทุกครั้งค่อยไป ก็อยากสร้างความเชื่อมั่นให้น้องมากกว่าที่เป็นอยู่ แต่
เหมือนเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆที่ไปดื่มกับเพื่อนวันที่ผ่านมาแล้วเมาหนักทำให้โดนสาวหิ้ว เผอิ๊ญ เผอิญว่าน้องขิงตามไปดูเพราะ
เห็นพี่กลับช้าเลยเป็นเรื่องเลยทีนี้

“ก็เพราะพี่เมามากนั่นแหละ ขิงถึงได้คิดไงว่าพี่จะต้องมีอะไรกับเธอ เพราะกับขิงยังคบกันเพราะพี่เมาเลย”

พอโดนตอกกลับเสียตรงประเด็นซ่าก็หาทางไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว

“มันไม่เหมือนกันนี่ กับขิงมันเพราะรักหรอก”

หนุ่มรุ่นพี่บอกเสียงออดอ่อย ทำไมน้องขิงของเขาถึงดุแบบนี้หนอ กลัวจนหงอแล้วเนี่ย ยิ่งพักนี้ไม่รู้เป็นไร หนุ่มๆนี่มองกันตาเป็นมัน
หรือเพราะที่รักของเขามีน้ำมีนวลขึ้นกันนี่

“ตอนแรกเพราะรักหรือเปล่า หรือเพราะเมา?”

หนุ่มตัวเล็กยังย้อนมาอีก ซ่าดึงน้องมากอดหลวมๆ อ้อนๆหน่อยเดี๋ยวน้องก็ใจอ่อนแล้ว แต่ใช้บ่อยไม่ดี เดี๋ยวน้องจับทางได้

“ตอนแรกอาจจะเพราะเมาเหล้า แต่ตอนนี้ชักจะเมารักขิง”

คนพูดงับหูบางของน้องเล่นเบาๆ น้องขิงตัวน้อยหดคอหนี แต่หนุ่มรุ่นพี่ก็ยังไล่งับอย่างหยอกเย้า

“พี่ซ่า อย่าเล่น”

มันรู้สึกเสียวสยิวจนต้องเอ่ยห้ามปราม มือดันอกพี่ไว้ เบี่ยงหน้าหลบเมื่อรุ่นพี่ตั้งท่าจะจู่โจมที่ริมฝีปาก

“ไม่ได้เล่น แต่จะทำจริงๆ”

ซ่าจับมือเรียวที่ดันอกตนเองรวบไว้ แล้วดึงให้อ้อมมาด้านหลังของเขา ทำให้ตัวผอมบางขยับเข้ามาชิดมากขึ้น ก้มลงจูบเรียวปาก
บาง ล่อหลอกให้น้องคล้อยตาม ก่อนจะดึงรั้งเสื้อน้องออกจนพ้นศีรษะ ขยับยกตัวบางๆนั้นไปที่เตียงนอนทั้งยังจูบกับน้องไม่ยอม
ผละห่าง เอนกายน้องลงนอนเมื่อถึงที่หมาย ริมฝีปากซุกไซ้ซอกคอขาว กดย้ำจนเกิดร่องรอย

“มาทีไรขิงเสียเปรียบทุกทีเลย” ขิงแอบบ่นรุ่นพี่เสียงสั่น เมื่อพี่ซ่ายังคลุกเคล้าเคลียคลอ

“งั้นคราวนี้พี่ยอมเสียเปรียบ”

ซ่าบอกน้องแล้วยิ้มยั่ว ก่อนจะพลิกตัวไปอยู่ด้านล่าง แล้วยกตัวน้องให้นั่งอยู่ด้านบน ส่งสายตาเจ้าชู้ให้คนที่นั่งหน้าแดงอยู่บนตัวเขา

“จัดการตามใจเลยที่รัก”

“บ้า”

‘อา แก้มแดงน่าฟัดเป็นบ้า’

ขิงค่อยโน้มกายลงหาพี่ ค่อยใช้ริมฝีปากจูบไล้ไปตามเนื้อตัวที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรงนั้น เด็กน้อยที่ได้รับการสอนมาอย่างดีหัวไวจน
ผู้สอนเกร็งตัวรับทุกสัมผัสหวานละมุนที่ถูกมอบให้ ใจมันจะขาดอยากให้น้องทำมากกว่านี้ แต่ก็จำต้องอยู่นิ่ง เพราะวันนี้หนุ่มรุ่นพี่
อย่างนายซ่าจะปล่อยให้น้องขิง ‘เอาเปรียบ’ ตนเองได้ตามแต่ใจ คราวนี้พี่ซ่าจึง ‘เสียเปรียบ’ ไปเสียหลายประตูเลยทีเดียว



++++++++++++++++



หลังจากเคลียร์ใจกันไปแล้วน้องขิงกับพี่ซ่าก็กลับมาสวีทหวานกันเหมือนเคย พี่ซ่าก็ยังคงคอยดูแลเอาใจใส่น้องขิงที่น่ารักไม่
เปลี่ยน แถมยังต้องคอยข่มขู่พวกหมู่แมลงที่อยากมาลองลิ้มชิมน้ำขิงอีกต่างหาก ก่อนนี้ทำไมไม่มีใครมาสนน้อง แต่พอน้องเป็น
ของเขาแล้วดาหน้ามาไม่ขาด ท่าจะต้องเก็บใส่กล่องปิดล็อคเอาไว้เสียกระมัง อันนั้นมันก็มากไปนะซ่า

วันหยุดที่ขิงต้องอยู่ห้องคนเดียวเช่นทุกที เพราะเพื่อนร่วมห้องอย่างตาต้าน้อยกับกายต้องกลับบ้าน ซ่าก็มักจะมารับน้องให้ไปอยู่
ที่ห้องด้วย ให้กุญแจสำรองน้องเอาไว้เผื่อน้องอยากมาหา พอซ่าไปรับขิงจากหอพักมาที่ห้องของตนเองแล้ว สายๆหน่อยก็พากัน
ออกไปเดินเที่ยว แวะทานข้าวกันก่อนกลับห้อง เดินจูงมือกันมาตามทาง พูดคุยเล่นกันตามประสาคู่รัก ซ่าไม่เคยจะอายที่ต้อง
แสดงความรัก แต่ในที่สาธารณะก็ต้องดูความเหมาะสมด้วย เดี๋ยวคนจะเอาไปพูดเสียๆหายๆได้ เดินกันอยู่สักพักก็มีเสียงเรียกชื่อ
พี่ซ่าดังมา ทำให้เจ้าของชื่อกับคนข้างกายหันไปมองที่มาของเสียง

“พี่ซ่าคะ”

คนที่เดินเข้ามาหาทั้งคู่นั้นคือหญิงสาวที่หิ้วซ่าไปในคืนนั้น เธอมองมือของทั้งคู่ที่กุมกันอยู่แล้วแอบยิ้มร้าย ขณะที่ซ่ามองเธองงๆ
ส่วนขิงนี่นิ่งไปแล้ว

“มีอะไรเหรอครับ?”

ซ่าเอ่ยถามออกไปทำให้หญิงสาวคนดังกล่าวเอ่ยเข้าประเด็นที่มาหาในวันนี้

“อ๋อ พอดีว่าหลินจะเอาของมาคืนพี่น่ะค่ะ เจอพี่ตรงนี้ก็ดีเลยจะได้ไม่ต้องไปที่ห้อง”

ซ่าขมวดคิ้วงงเมื่อน้องหลินคนนั้นยื่นถุงที่เธอถือมาให้เขา ซ่ารับมาโดยที่ไม่รู้ว่าน้องหลินคนสวยกำลังจะทิ้งระเบิดตูมใหญ่ใส่ตนเอง

“ชุดที่พี่ใส่ตอนไปค้างห้องหลินน่ะค่ะ หลินซักให้แล้วเรียบร้อยเลยเอามาคืน หลินมีธุระแค่นี้ล่ะค่ะ ขอตัวนะคะ”

ริมฝีปากสวยเปิดยิ้มหวานเมื่อทิ้งระเบิดให้หนุ่มรุ่นพี่คนนี้ได้แล้ว ก็คืนนั้นอยากปฏิเสธเธอเองทำไม ช่วยไม่ได้ พอจัดการธุระที่ว่า
เสร็จ คนก่อเรื่องก็เดินลอยหน้าจากไป ปล่อยให้ซ่ายืนเหวอค้างอยู่กับพายุลูกใหญ่ที่เริ่มก่อตัวข้างกาย แขนเรียวเล็กของขิงเกร็ง
แน่น แต่ซ่าก็ไม่ยอมปล่อยให้หลุดไปได้ มือหนาบีบมือที่ตนเองจับกุมไว้แน่นพอกัน ถ้าปล่อยน้องขิงไปตอนนี้มีหวังไอ้ซ่าคนนี้ได้
ช้ำใจตายแน่ๆ

“พี่ยืนยันว่าพี่ไม่ได้มีอะไรกับเธอจริงๆ”

ซ่าบอกออกมาเมื่อน้องขิงยังเงียบอยู่ เงียบแบบนี้ยิ่งน่ากลัวเพราะไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

“แน่ใจ?” ขิงเอ่ยถามเสียงเรียบ

“แน่”

“แน่ใจ?” ยังถามย้ำอีกจนซ่าชักจะรู้สึกแปลกๆ

“แน่!”

“แน่-ใจ?”

“ขิง~”

ซ่าเอ่ยเรียกน้องที่ถามย้ำแต่คำเดิม ขิงแค่มองรุ่นพี่นิ่ง สีหน้าไม่ได้แสดงออกว่ารู้สึกโกรธหรืออะไร แต่คำพูดต่อมานั้นกลับทำให้
ซ่าราวกับทำหัวใจหล่นร่วง

“ขิงว่าเราห่างกันสักพักเถอะพี่ซ่า”

“หา?”

“ขิงจะให้เวลาพี่คิดให้แน่ใจอีกสักที ว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้พี่พอใจกับมันแน่หรือเปล่า หรือพี่ยังอยากมีอิสระจะทำอะไรก็ได้ตามใจฉัน”

นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาต้องมองน้องเดินจากไปโดยรั้งไว้ไม่ได้ ขิงบอกว่าให้เขาคิดทบทวนให้แน่ใจ หรือว่าที่จริงแล้วน้อง
ต้องการเลิกรากับเขากันแน่



++++++++++++++



แต่ในเมื่อน้องขิงให้เขาทบทวน เขาก็จะทั้งทบทั้งทวนให้แน่ใจ ให้รู้กันไปเลยว่าเขารักจริงแค่ไหน แต่การอยู่ห่างกันนี่มันทรมาน
นักแล ไอ้อาการที่อยากไปหาอยู่เรื่อยนี่มันไม่ยอมหายไปไหน หรือเขาจะกลายเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง ประเภทที่ว่าต้องอยู่ใกล้
แฟนตลอดเวลาประมาณนั้น

ห่างกันไม่นานขิงก็เริ่มใจอ่อนอีกแล้ว ยอมรับสายเวลาพี่ซ่าโทรมา เช่นวันนี้ที่ถึงกับถ่อมาหาถึงห้องเพราะพี่เขาไม่สบาย ในใจก็
เริ่มคิดแล้วว่าที่ทำไปมันไร้สาระ ทั้งที่พี่ซ่าบอกแล้วว่าไม่ได้ทำ ถึงใจหนึ่งอยากจะเชื่อแต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดเป็นอื่น แต่พอมีเวลา
ได้คิดทบทวนจริงๆมันก็ทำให้มองเห็นอะไรหลายๆอย่าง ที่ผ่านมาแม้ขิงกับพี่ซ่าจะเริ่มต้นไม่ดีนัก แต่ตลอดเวลาที่ได้ชื่อว่าเป็น
แฟนกันพี่ซ่าก็คอยดูแลเอาใจใส่อย่างดี ไม่ได้ทำหน้าที่ตรงไหนขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย ทั้งยังเวลาที่จะไปไหนก็บอกก่อนไม่
ให้ต้องมารู้ทีหลังแล้วทะเลาะกัน ในเมื่อพี่เขาแสดงความจริงใจให้เห็นมาโดยตลอดแล้วเรื่องอะไรขิงถึงต้องไประแวงสงสัยในตัว
พี่เขาอีก

เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วจึงทำให้ขิงมายืนอยู่หน้าห้องของหนุ่มรุ่นพี่ในตอนนี้ ใจหนึ่งก็อยากเข้าไปเยี่ยม แต่อีกใจมันก็เหมือนตนเอง
จะเป็นฝ่ายมาง้องอนเขาทำให้ตัดสินใจอยู่นานกว่าจะไขกุญแจเข้าไป พอโผล่หน้าเข้าไปเท่านั้นก็เห็นว่าคนป่วยกำลังยืนกด
โทรศัพท์อยู่กลางห้อง ไม่ได้มีทีท่าว่าป่วยไข้แม้แต่น้อย ซ่าที่กำลังจะโทรไปอ้อนน้องขิงให้มาหาพอหันมาเห็นว่าคนที่เปิดประตู
เข้ามาคือขิงโทรศัพท์ในมือก็แทบร่วง

“ขิง…”

“ไหนพี่บอกว่าไม่สบายไง หลอกขิงอีกแล้วใช่ไหม!”

ขิงร้องถามคนที่ยืนอึ้งอยู่กลางห้องด้วยความผิดหวัง ทั้งที่เขาคิดเอาไว้ว่าจะคืนดีกันในวันนี้ ตอนนี้กลับต้องพิจารณาใหม่ เพราะพี่
ซ่าไม่มีความจริงใจให้เขาเลย หลอกเขาแม้แต่กับเรื่องความป่วยไข้ เอาความเป็นห่วงของเขามาล้อเล่น ขิงเดินตรงเข้าห้องมา
หยุดยืนอยู่ตรงหน้ารุ่นพี่เพื่อเอากุญแจห้องมาคืน

“ขิง”

ซ่ามองกุญแจในมือน้องแล้วครางเรียกชื่อน้องเสียงแผ่ว ไม่ยอมที่จะรับคืนมา ขิงจึงดึงมือพี่ซ่ามาจะยัดกุญแจใส่มือให้ได้ แต่ซ่าก็
เอามือหลบไปด้านหลังไม่ยอมให้ทำได้ง่ายๆ พอไม่ได้อย่างใจเด็กหนุ่มจึงขว้างมันทิ้งลงพื้น ก่อนจะหันกลับ ซ่ารีบรวบกอดไว้
ทันที

“ปล่อย บอกให้ปล่อยไงวะ!”

คำพูดเริ่มแรงไปตามอารมณ์ แต่ซ่าก็ไม่ยอมปล่อย กลับรัดแน่นขึ้นไปอีก

“ไม่ เราต้องคุยกัน”

“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ เพราะที่ผ่านมาผมให้เวลาพี่แล้ว แต่พี่ก็ปล่อยมันไปตลอด นั่นทำให้ผมรู้ว่าพี่ไม่เคยแคร์ผมเลย” หนุ่ม
ตัวเล็กตัดพ้อ

“ไม่ใช่ พี่แคร์ขิงนะ แคร์มาก”

“ไม่ต้องมาโกหก!”

ขิงยังคงดิ้นที่จะหลุดจากการกอดรัดให้ได้ แต่เพียงแค่ตอบโต้ประโยคข้างต้นออกไปอ้อมแขนที่รัดแน่นนั้นก็คลายออก ตามมา
ด้วยน้ำเสียงตัดพ้อของหนุ่มรุ่นพี่

“คำพูดพี่มันไม่เคยมีความหมายเลยใช่ไหม แม้จะพยายามทำอะไรให้ไปมันก็ไร้ค่าในสายตาขิง เพราะขิงไม่เคยรักพี่อย่างที่
พูดจริงๆมากกว่า”

“อย่ามาพาลกันนะ ใครกันแน่ที่ไม่รัก!”

“ก็ขิงไงที่ไม่รัก”

“ไอ้พี่ซ่า!!”

กำปั้นเล็กจะทุบคนเป็นพี่ให้ได้ แต่ซ่าก็เร็วกว่าเมื่อจับไว้ทันท่วงที รวบมือที่กำหมัดแน่นไว้ทั้งสองข้าง ขิงฮึดฮัดขัดใจที่ทำอะไรไม่ได้

“ขิง รักขิงนะ รักจนแทบทนไม่ไหว เวลาที่มีใครเข้าใกล้ก็เจ็บมาก เจ็บตรงนี้”

ซ่าจับมือน้องมาวางทาบบนอก มองแววตาดื้อรั้นใต้กรอบแว่นนั้นด้วยแววร้องขอ ค่อยรั้งตัวผอมบางเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้ง สาย
ตายังคงมองสบไม่คลาดเคลื่อนเลือนไปไหน

“ดีกันนะ กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะที่รัก”

ขิงมองรุ่นพี่ด้วยความสับสนว้าวุ่นใจ ในใจอยากจะคืนดี อยากจะโผเข้าสู่อ้อมกอดที่เคยคุ้นนี้ แต่ก็กลับไม่แน่ใจขึ้นมาอีก

“พี่รู้อะไรไหม ผมเป็นคนเชื่อคนง่ายนะ ไม่ว่าพี่พูดอะไรผมก็เชื่อพี่ไปหมด เพราะแบบนี้ทำให้ผมไม่เคยเลยที่จะระแวงสงสัย
ในตัวพี่ และนั่นมันทำให้ผมพลาด”

พอได้ยินน้องพูดแบบนั้นซ่าก็ผละห่าง ในใจคิดว่าวันนี้อาจจะไม่ใช่วันของเขา เพราะน้องดื้อเกินกว่าจะฟัง เอาไว้วันหน้าค่อยง้อ
น้องอีกที…

“ผมบอกแล้วว่าพี่ไม่แคร์ผมเลย เห็นไหมผมพูดแค่นี้พี่ก็ถอดใจแล้วอ่ะ”

แต่คนที่ถูกผละห่างกลับเข้าใจไปว่าพี่ไม่ใส่ใจความรู้สึกของตนเองทำให้ตัดพ้อต่อว่าพี่ใหญ่โต

“โธ่! ขิง มันใช่ที่ไหนเล่า เอาใจยากจริงวุ้ย แฟนใครเนี่ย”

ซ่าที่จะถอยห่างจำต้องรีบเข้ามากอดเด็กเข้าใจยากเอาไว้ เสียงสะอื้นเบาๆลอดมาให้ได้ยิน

“เด็กน้อยขี้แย เข้าใจยากก็ที่หนึ่ง รักได้ไงก็ไม่รู้ ถอนตัวไม่ขึ้นแล้วเนี่ย”

เกี่ยวแว่นสายตาที่แสนเกะกะออกจากใบหน้าเนียนใส ค่อยๆจูบซับน้ำตาให้น้อง กอดเอาไว้แล้วโยกกายน้องเบาๆ ขิงยืนนิ่งให้พี่
กอดอยู่แบบนั้น ไม่ได้กอดตอบ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน

“ตกลงยกโทษให้พี่หรือยังครับ?”

ซ่าเอ่ยถามเด็กน้อยในอ้อมแขน วันนี้วีนหนักกว่าปรกติเสียอีก ท่าทางเขาจะทำให้น้องสับสนนะ

“วันนี้ขิงตั้งใจจะคืนดีกับพี่ แต่พี่ก็มาหลอกขิงอ่ะ”

ขิงว่าเสียงอู้อี้เพราะเพิ่งหยุดร้องไห้ ไม่ได้อยากร้อง แต่น้ำตามันก็ไหล มันสับสนมึนงงไปหมด ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วอยากให้พี่ซ่าทำ
อะไรกันแน่

“โอ๋ พี่ขอโทษครับ ก็พี่อยากให้ขิงมาหานี่นา

“ขิงเป็นห่วงมากเลยรู้ไหม?”

“ครับ จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว สัญญาเลย ดีกันนะ”

เอ่ยอ้อนน้อง ทั้งยังชูนิ้วก้อยขอคืนดีแบบเด็กๆ ขิงหัวเราะขำที่พี่ทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย ก่อนจะส่งนิ้วก้อยของตนเองไปเกี่ยวกับ
นิ้วพี่

“ครับ”

ขิงตอบรับมาพร้อมรอยยิ้ม ซ่ากดจมูกหอมแก้มน้องเบาๆด้วยความยินดีเป็นที่สุด

“รักขิงที่สุดเลย”



+++++++++++++++



ซ่าให้น้องไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะพาออกไปดูหนังฟังเพลงไปตามเรื่อง ขิงบอกว่ามีรายงานต้องทำซ่าจึงพาน้องกลับหลังจากที่
ทั้งคู่อารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว พอกลับเข้าห้องมาเพียงประตูปิดลงซ่าก็รวบกอดตัวบางแล้วปฏิบัติการณ์ซุกไซ้ทันที

“เดี๋ยวพี่ซ่า ขิงขออาบน้ำก่อนได้ไหม?”

ขิงที่เบี่ยงหน้าหลบการรุกรานจากพี่เอ่ยขอ ซ่ายังไล่ตามจูบน้องให้ได้ ก่อนกระซิบชิดเรียวปาก

“พี่อาบให้”

ไม่ต้องรอให้น้องปฏิเสธ ซ่าก็พาเข้าห้องน้ำไปในทันใด และคาดว่าขิงคงจะไม่ได้อาบน้ำเพียงอย่างเดียวเป็นแน่แท้


บนเตียงนอนนุ่มหลังจากที่ซ่าพาน้องไปอาบน้ำชำระร่างกายมาแล้ว เตียงนอนก็ถูกแปรเปลี่ยนเป็นสมรภูมิรักอีกหน สองร่างกอด
ก่ายแรงร้อน ปลุกอารมณ์กันและกันให้ร้อนเร่ายิ่งขึ้นทุกขณะ ร่างกายสูงสมส่วนของหนุ่มรุ่นพี่ขยับแยกแทรกขาเรียวของน้องที่คุก
เข่ารอรับทุกการเคลื่อนไหว ก่อนจะแทรกกายที่แข็งขืนเข้าหาลึกล้ำ เสียงครางตอบรับยิ่งทำให้ฮึกเหิม โหมกำลังเข้าใส่ร่างผอม
บางไม่ยั้งแรง กระซิบบอกคำรักกันได้ไม่มีขาด

“รักพี่หน่อย รักพี่หน่อยนะขิง”

เสียงวอนขอแหบพร่า ขยับกายสวนเข้าหา ถอดถอนผลักดันหนักหน่วง ขิงเกร็งไปทั้งร่างเมื่อใกล้ถึงที่สุด เสียงคางแหบต่ำแผ่ว
พร่า ยิ่งกระตุ้นให้หนุ่มรุ่นพี่โถมกายเข้าหาแรงขึ้นจนร่างแบบบางสั่นคลอน

“อา... พี่ซ่า พี่...”

ขิงเอี้ยวหน้ามารับจุมพิตร้อนแรงของพี่ ซ่ารวบดูดปลายลิ้นลื่น จุมพิตหนักหน่วงแทบอยากจะกลืนกินน้องไปทั้งตัว เลื่อนไถลซุก
ไซ้ซอกคอขาว กดจูบลาดไหล่ฝากฝังรอยรัก ขณะที่กระทั้นกายเข้าออกรุนแรง ใบหน้าเรียวซุกแนบหมอนนุ่ม มือบางกำขยำ
หมอนแน่น เมื่อหนุ่มรุ่นพี่ถาโถมกายเข้าหาไม่มีหยุด อารมณ์ร้อนแรงทวีขึ้นจวนเจียนจะปะทุออกมาอีกครั้ง

“ขิง ขิง พี่จะไม่ไหวแล้วที่รัก อาาา”

ความสุขสมหวานแหลมบาดลึกจนร่างสองร่างสั่นสะท้าน กระตุกเกร็งรุนแรงเมื่อปลายทางแห่งรสกามามาเยือน หัวใจสองดวงเต้น
ถี่ระรัวแรง ลมหายใจหอบเหนื่อยดังประสานหนักหน่วง ซ่าขยับตัวถอดถอนกายแล้วลงมานอนข้างน้อง รั้งตัวน้องให้พลิกกลับมา
นอนท่าปรกติ ความสุขสมแผ่ซ่านผ่านไปจนร่างกายปรับเข้าสู่สภาวะปรกติอีกครั้ง

ซ่ายังคงไม่ยอมลุกไปไหน เพียงแต่ขยับยกกายขึ้นคร่อมน้องไว้ไม่ให้น้องรับน้ำหนักของตนเองมากจนเกินไป ริมฝีปากก็คอยแต่
จะเลาะเล็มหากำไรจากน้อง ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดทุกสัมผัสที่ริมฝีปากลากผ่าน ขิงเริ่มหอบหายใจแรง บิดกายน้อยๆ ริมฝีปาก
เจ่อบวมเผยอนิดทั้งปลายลิ้นชมพูแลบเลีย จนซ่าทานทนตัวการยั่วยุอย่างไม่ตั้งใจนั้นไม่ไหว มันช่างยั่วอารมณ์ให้เตลิดดีแท้ ดู
ท่าว่าวันนี้ซ่าคงจะไม่ได้ลุกจากเตียงไปไหนเสียแล้วล่ะน้องขิง

ลูกแมวน้อยจอมยั่วของเขา



จบตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า)



ขอบคุณทุกท่านมากมาย จัดบวกตอบแทนทุกบวกเมื่อบวกได้ค่ะ :L2:

เมื่อกี้กดบวกให้คุณpita กับ คุณazure™ กดได้ แต่พอจะกดให้คุณ Mc_ma กดไม่ได้เพราะยังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมง

เพราะฉะนั้น ท่านที่เหลือก็รอไปก่อนนะคะทุกท่าน :กอด1:

ส่วนตอนพิเศษต่อไปพบกับ ... กาย แอนด์ คริส ค่าาา

ท่าทางจะมันนะคู่นี้ ... คนเขียนน่ะมัน แต่ไม่รู้ว่าคนอ่านจะมันด้วยไหมนะ เอิ้กๆ

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :pig4:



+++++++++++

ดิทจ้า

จิ้มบวกได้แล้วล่ะทุกท่าน><

ได้จิ้มเจาะไข่ คุณYa_kuza ด้วยล่ะ อิอิ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 11-07-2012 17:22:29

เอิ๊ก คู่พี่ซ่ากับขิง ดูจะร้อนแรงมากๆ
บดบังรัศมีของคู่ตาต้าเลย 

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 11-07-2012 17:55:45

พี่ซ่าเมาน้ำขิงอย่างแรง :pighaun:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: tookta ที่ 11-07-2012 19:52:28

ขอบคุณจ้า
เมารักขิง !!! แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ
จะได้รู้ซะบ้างว่าขิงไม่ใช่ของตาย จะมาทิ้งกันได้ง่ายๆ ได้ไง
ยังไงขิงก็น่ารักที่สุด ประกาศให้โลกรู้กันไปเลยว่า
พี่ซ่า รักน้องขิงคนเดียว และจะรักตลอดไป.....

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 11-07-2012 20:33:22

พี่ซ่านี่น๊าาา า
ถ้าพลาด แล้วมาอ้างว่าเมา จะยุให้น้องขิงมีแฟนใหม่ อิอิ
ไม่เคืองพี่ซ่าแล้วก็ได้ ก็แฟนสุดที่รักของน้องขิงนี่เนาะ
คู่นี้ออก เสียเลือดพอ กรุบกริบ
ชอบจังที่นักเขียนเราชื่นชม ร่วมอนุรักษ์เล้า ลดบทเอ็นซีให้ดูซ๊อฟลง
เห็นด้วยจริงๆ เราก็อยากมีที่วิ่งเล่นนานๆ เป็นกำลังใจให้พี่ใหม่จ้ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 11-07-2012 21:13:45

ชอบทุกเรื่องทุกคู่เลย :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: aizawa0409 ที่ 11-07-2012 21:14:41

อยากอ่านกาย-คริสแล้วววว  :impress2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 11-07-2012 22:52:51

น้องขิงมาแล้ว...............โย่ว ๆ ๆ   :z2: :z2: :z2:
เค้าเอาเปรียบกันน่ารักจัง... พี่ซ่าชอบเลยอ่ะดิที่ให้น้องขิงเอาเปรียบเนี่ย คึคึ :kikkik: :kikkik:

เดี๋ยวนี้น้องขิงเค้าพัฒนาขั้นแอดวานซ์ไปแล้วในทุกๆเรื่องนะ
กลายเป็น...ลูกแมวน้อยจอมยั่ว...ไปซะแล้ว :z1:
อย่างงี้พี่ซ่า ไม่รอดจากน้องขิงแน่แล้ว น่ารักน่าหลงขนาดนี้

ตอนนี้+1 ไม่ได้เหมือนกันค่ะ ต้องรออีกซักแป๊บ เดี๋ยวมาบวกให้นะคะ
แบบว่า...ติดตามคุณวันใหม่ทุกเรื่องเลย +1มันเลยบวกให้ได้ไม่ทัน อิอิ
รอคู่คริส~กายด้วยนะคะ 

 :กอด1: :กอด1: :กอด1:

ตอนอ่านยังบวกไม่ได้ มากดอีกที +1 ได้แล้วค่ะ  :z13: จิ้มบวกไปเรียบร้อย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 11-07-2012 23:15:47

เอ๋? ผู้หญิงเเบบนี้เวลาไม่โดน เอา เเล้วเจ้าคิดเจ้าแค้นแหะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 12-07-2012 11:53:33

น่ารักทุกคู่เลย...พี่ซ่าท่าทางจะเมาขิงน่าดู

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: Rein_Force ที่ 12-07-2012 14:49:58

อยากเห็นคู่ กายเร็วๆจัง  :monkeysad:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 12-07-2012 17:52:05

สนุก น่ารักมากค่ะ
ชอบบรรยากาศบ้านไร่อ่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 12-07-2012 18:41:25

น้องขิงกลายพันธ์อ่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: nano ที่ 12-07-2012 23:37:33

ตามมาเรื่องสองน่ารักมากกกก ชอบสุดๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 12-07-2012 23:44:09

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 12-07-2012 23:57:57

ซ่าหงอแปลกๆนะ
หงอไปหงอมาขิงเสร็จทุกที

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: obab ที่ 13-07-2012 09:18:46

น่ารักกกกกก เอาอีกก❤❤

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyFG ที่ 13-07-2012 20:32:32

สนุกมากๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 13-07-2012 22:23:41

เรื่องนี้มีแต่เคะราชินี คุมพระเอกได้อยู่หมัดกันทุกคู่เลย
ขนาดน้องขิงที่ว่าเรียบร้อยๆ พอเป็นแฟนกับพี่ซ่าแล้วก็โหดใช่เล่น
แถมเวลาจึกๆกันก็เป็นลูกแมวน้อยช่างยั่วให้พี่ซ่าหลงหัวปักหัวปำได้อีก  o13

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: Eshardy ที่ 13-07-2012 23:48:43

หายซ่าส์ ไปเลย อิอิ

เจอน้ำขิง ร้อนๆ ซดคล่องคอ ซะหน่อย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: tagloveX-Mark ที่ 17-07-2012 11:13:52

ว้าว ขิงก็รา ซ่าก็แรง 55555+ หมายถึงบนเตียงนะ เอิ๊กๆ ลงเอยกันด้วยดี น่ารักจิง ๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 17-07-2012 12:49:08

อ่านนิยายมาหลายเรื่องรู้สึกว่าไอ้ตัวที่ชื่อ ความเมา จะผิดตลอดเลย :laugh:
และเป็นเรื่องที่พระเอกของเรื่องนั้นๆชอบเอามาใช้เป็นข้ออ้างในการเอาตัวรอด o18
น้องขิงหนูเป็นคนที่ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นเลยใจอ่อนกับพี่ซ่าในทุกเรื่องเลย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 17-07-2012 22:50:42

อ่านจบไปอีกเรื่องแล้วจ๊ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สนุกมากๆ อีกเรื่องเลยนะคะ
ทุกคู่น่ารัก  คู่พี่โซลน้องตาต้า Real จริงๆ ค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 19-07-2012 18:38:59

เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านคู่น้องขิงกับไอ้พี่ซ่าตัวแสบ
 :m23:
สะใจจริงๆ มันต้องแบบนี้น้องขิง
เราต้องข่มสามีให้อยู่ในกำมือ ถูกที่สุดแล้วลูก
 :laugh:

ตอนหน้ารอดูน้องกายกับคริส
 :impress2:

 :กอด1: วันใหม่คนสวย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: phai ที่ 20-07-2012 15:09:25

 :haun4:
 :o8:
ชอบมากเลยค่าๆๆๆๆ >///<

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 20-07-2012 16:44:57

ซ่าท่าจะเมารักน้องขิงจริงๆ ไม่ยอมห่างเลย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ เมารัก (ขิง&ซ่า ครั้งที่ 2) 11/07/2555
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 20-07-2012 17:22:02

ร้อนสมกับเป็นน้ำขิงเลยเนอะพี่ซ่า :o8:
แต่ไม่รู้ใส่อะไรด้วยหรือเปล่า ทำเอาพี่ซ่าหลงหัวปักหัวปำ
บทโหดน้องขิงก็เล่นได้ดีซะจนพี่ซ่าหงอไปเลย :laugh:
แต่พี่ซ่าคงจะชอบบทนางแมวมากกว่าล่ะมั้ง  :z1:
อ่านตอนนี้เชื่อแล้วว่าพี่ซ่ารักน้องขิงมากๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 28-07-2012 22:49:31

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนพิเศษ (คริส & กาย) ก็จะร้าย ... ให้นายรัก



ในช่วงเย็นของวันหนึ่ง ขณะที่ทั้งสามหนุ่มเพื่อนร่วมห้อง ขิง ตาต้า และกาย กำลังจะเดินไปหาของกินที่ตลาดเหมือนเช่นทุกที
พูดคุยกันเรื่องของเพื่อนขิงกับรุ่นพี่ซ่าที่สะสางปัญหาคาค้างใจกันได้แล้ว และขิงก็ดูมีความสุขดี เพื่อนๆอย่างกายกับตาต้าก็ดีใจ
ด้วย แต่ขณะที่เดินคุยกันอยู่ก็มีใครคนหนึ่งมากระชากตัวกาย แล้วเหวี่ยงหมัดชกหน้ากายไปเต็มๆ

พลั่ก!!

“เฮ้ย!!”

ตาต้ากับขิงแตกตื่นกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ตั้งตัว กายเสียศูนย์ไปชั่วขณะก่อนจะหันมามองคนทำ เห็นเป็นเด็กหนุ่มท่าทางแสบซ่าพอ
ตัว อายุคงไม่ต่างจากกายสักเท่าไหร่ รูปร่างก็พอฟัดพอเหวี่ยงกัน หน้าตานี่เอาเรื่องน่าดู

“อะไรของคุณน่ะ อยู่ดีๆมาชกหน้าเพื่อนผมได้ไง”

ตาต้าที่ตั้งสติได้เข้าไปดูเพื่อน ขิงส่งผ้าเช็ดหน้าให้กายซับเลือดที่มุมปาก ก่อนที่ทั้งหมดจะหันไปที่ผู้ชายตัวปัญหาคนเดียวกัน
เมื่อตาต้าเอ่ยถามแกมตำหนิในการกระทำของคนนั้นไป

“อ้อ คงเป็นนายสินะที่เป็นต้นเหตุให้หมอนี่เลิกกับพี่สาวฉัน”

“อะไรนะ?”

ตาต้าขมวดคิ้วมึนงงกับสถานการณ์ที่ตนเองกลายเป็นจำเลยไปแล้ว เด็กหนุ่มคนนั้นหันมามองหน้ากายที่กำลังเช็ดเลือดออกจาก
มุมปากอย่างท้าทาย สองสายตาฟาดฟันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่หนุ่มเลือดร้อนจะประกาศกร้าวต่อหน้าทุกคน

“ฉันชื่อคริส เป็นน้องพี่ครีม ต่อแต่นี้ไป นายจะต้องจำชื่อฉันไว้ไม่มีวันลืม!”



++++++++++++++++



ภายในหอพักนักศึกษาของมหาวิทยาลัย กายที่ถูกเด็กหนุ่มแปลกหน้าชกและมาประกาศตัวว่าเป็นน้องชายของแฟนเก่า กำลังนั่ง
อยู่บนเตียงนอนให้ตาต้าน้อยช่วยประคบแผลที่มุมปากให้ ขณะที่ขิงนั่งดูอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ

“ตาต้า เบาๆหน่อย”

กายประท้วงเบาๆ เมื่อตาต้าเผลอลงแรงมากไป เด็กน้อยของพี่โซลทำหน้าแหยงๆ เมื่อมุมปากของกายเริ่มช้ำแล้ว ท่าทางในปาก
ก็คงเป็นแผลกว้างด้วยล่ะ

“นายคริสนั่นไม่มีเหตุผลเลยอ่ะ เรื่องกายกับพี่ครีมก็จบไปแล้ว และเข้าใจกันทั้งสองฝ่ายด้วย แต่นายนั่นกลับมาแค้นฝังหุ่นที่กาย
ได้ไงไม่รู้”

ที่ตาต้าพูดแบบนั้นเพราะกรณีของพี่ครีมคือพี่เขาบอกว่าอยากถอยห่างความสัมพันธ์กับกาย เหตุเพราะไปกันไม่ได้เกินกว่านี้แล้ว
เรื่องนี้ถึงกับทำให้กายซึมไปหลายวันเลย พอกลับมาดีขึ้นหน่อยก็ได้มีคนใหม่เข้ามาบ้าง แต่กายก็ยังไม่เปิดใจให้ใครในทันที จน
ผ่านไปสักพักถึงได้เริ่มคบหากับคนที่เข้ามาใหม่ และถูกบอกเลิกวนซ้ำอยู่เช่นนี้ เหตุผลเดียวกันคือกายให้ความสำคัญกับเพื่อน
อย่างตาต้ามากกว่าคนรักอย่างพวกเธอ

“เดี๋ยวเราจะลองไปคุยกับครีมดู ต้องขอโทษตาต้าด้วยนะที่เรื่องมันโยงไปหาตาต้าอีกแล้วน่ะ”

กายขอโทษเพื่อนที่ถูกดึงมาเกี่ยวอีกแล้ว ทั้งที่เขาแค่ดูแลเพื่อนเฉยๆ กลับกลายเป็นปัญหาใหญ่โตอะไรไปเสียได้

“คนเจ็บคือกายนะ มาขอโทษเราทำไม แปลกคน” ตาต้าว่าเพื่อนไม่จริงจังนัก

สิ่งที่ตาต้าตั้งข้อสังเกตมันก็จริง เขากับครีมเลิกกันด้วยดี แต่ทำไมนายคริสอะไรนั่นถึงมาลงที่เขากันล่ะ มันมีอะไรที่นอกเหนือจาก
นั้นหรือเปล่า ยังต้องหาคำตอบกันต่อไป



++++++++++++



ณ ห้างสรรพสินค้า ร้านเครื่องดื่มใกล้ที่ทำงานพิเศษของครีม นักศึกษาสาวสวยคนรักเก่าของกาย

“ครีมไม่ได้บอกให้คริสไปทำแบบนั้นหรอกนะ แต่ก็เคยพูดเรื่องกายให้น้องฟัง ก็มันน่าเจ็บใจน้อยอยู่เมื่อไหร่ที่แฟนเราเห็นเพื่อน
ดีกว่า”

ครีมใช้หลอดคนเครื่องดื่มในแก้ว ไม่ได้แตะมันสักหยด เมื่ออดีตคนเคยรักอย่างกายมาหาบอกว่ามีเรื่องจะพูดคุย และพามานั่งที่
ร้านเครืองดื่มแห่งนี้

“ครีม”

กายต้องการคุยกับครีมถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนเอง ที่มีสาเหตุมาจากน้องชายของครีม ถึงทั้งคู่จะเลิกรากันไปแล้วก็ใช่ว่าจะพูดคุย
กันไม่ได้ ครีมโตกว่าและมีเหตุผลมากกว่าทุกคนที่กายคบ คบหากับครีมแล้วกายรู้สึกสบายใจ ไม่ต้องปรับตัวเองมากมาย เพราะ
ครีมไม่เคยเรื่องมาก แค่ทำในสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดให้ไป เพียงเท่านี้ครีมก็พอใจแล้ว แต่ ณ ตอนนี้ฟังจากที่ครีมพูด เขาคงเป็นแฟนที่
ห่วยแตกสิ้นดี

“กายไม่ดีขนาดนั้นเชียว?”

กายเอ่ยถาม ทำให้ครีมเงยหน้ามามอง ก่อนจะวางหลอดที่คนเครื่องดื่มอยู่ลงแล้วบอก

“ก็ไม่หรอก ในฐานะคนรักแล้วกายทำทุกอย่างดีและเหมาะสม แต่ว่านะ ผู้หญิงเราก็อยากจะเป็นที่หนึ่งด้วยกันทั้งนั้น แต่กาย
เหมือนมีคนในใจที่พวกเราไม่เคยที่จะสู้ได้ และคนๆนั้นก็คือเพื่อนกายคนนั้น ... ตาต้าใช่ไหม?” ครีมคาดเดาตามที่ตนเองเคยเข้า
ใจมาแบบนั้น

“ไม่ใช่ คนนั้นไม่ใช่ตาต้าหรอก กายเคยบอกแล้วว่าตาต้าคือเพื่อนของกาย คือเพื่อนที่เป็นเพื่อนจริงๆ”

กายบอกย้ำถึงสถานะของตาต้าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่ทราบได้ ทำไมทุกคนถึงได้โยงเรื่องไปหาตาต้าอยู่ตลอด

“แล้วใครกันที่อยู่ในใจกายตลอดมา คนที่ครีมไม่เคยชนะได้สักครั้ง”

ครีมยังซักถามเอาความ เธอเคยคิดว่าบางทีกายอาจจะชอบเพื่อนที่ชื่อตาต้านั่นแล้วกายอาจไม่รู้ตัว แต่ถ้าวันหนึ่งกายเกิดรู้ว่า
ตาต้าคือคนที่กายชอบแล้วมาขอเลิกกับเธอ เธอจะเป็นเช่นไร เพราะเธอคิดไปแบบนั้นเลยทำให้เธอขอยุติความสัมพันธ์ระหว่าง
กันลง แต่ตอนนี้กายกลับบอกว่าคนนั้นไม่ใช่ตาต้า แล้วเป็นใครกัน

“ไม่มีหรอกครีม”

“ไม่มีเหรอ?” ครีมเลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจ ในใจยังไม่เชื่อ แต่กายก็ย้ำสำทับมาอีก

“ใช่ ไม่มี เพราะกายคบใคร กายคบทีละคน ไม่มีเผื่อเลือก ถ้าครีมคิดว่ากายมีใครอื่นที่นอกเหนือจากครีมตอนที่เราคบกัน กาย
ก็ขอโทษด้วยที่ทำให้รู้สึกแบบนั้น”

พอกายพูดมาเช่นนั้นครีมก็ยิ้มแหย กายไม่มีคบเผื่อเลือก แต่เธอน่ะมี ทั้งคู่อยู่พูดคุยกันไม่นานก็แยกกันไป บทสรุปของวันนี้ที่
กายได้มาคือครีมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ อาจจะมีส่วนทำให้มันเกิดขึ้นมา แต่ไม่ได้รู้เห็นเป็นใจ แล้วนายคริสนั่นยังจะตาม
จองเวรเขาทำไมกัน



++++++++++++++



คริสที่มาปล่อยหมัดพร้อมคำประกาศตั้งตัวเป็นศัตรูกับกายหลังจากนั้นก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้น ทำให้กายอดที่จะสงสัย
ไม่ได้ว่าฝ่ายนั้นมีแผนอะไรกันแน่ เพราะมัวแต่ตามสืบเรื่องนายคริสทำให้กายละเลยเพื่อนคนสำคัญอย่างตาต้าไป ไม่ได้สังเกต
ว่าหมู่นี้เพื่อนแปลกไปอย่างไร จนวันที่โซลต้องมารับทั้งตนเองและตาต้ากลับบ้านเช่นทุกที แล้วเห็นเป็นพี่ดินมารับแทนกายถึง
ได้ฉุกใจคิดขึ้นมา

“พี่ดินครับ วันนี้นายติดธุระเหรอครับถึงไม่ได้มา?”

“อืม”

ดินยังคงประหยัดคำพูดอยู่เช่นเคย สายตาคมของหนุ่มหน้าเข้มมองผ่านกระจกมองหลังไปที่ตาต้าน้อยที่นั่งเงียบตั้งแต่ขึ้นรถมา
แล้ว กายหันไปมองเพื่อนแล้วคิ้วขมวด ตาต้าเป็นอะไรทำไมซึมกระทือแบบนั้น นี่เขามัวทำอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่ดูแลตาต้าให้ดี
กว่านี้ เพื่อนเป็นอะไรเขายังไม่รู้เลย นายมันแย่ชะมัดเลยกาย

กลับมาถึงบ้านกายก็ไม่เป็นอันทำอะไร สุดท้ายเลยปั่นจักรยานไปหาตาต้าที่ไร่รณวีร์ จอดรถลงหน้าบ้านแล้วค่อยเดินเข้าไป
ถามหาตาต้า ป้าพิศบอกว่าอยู่ที่สวนกับลุงสน กายบอกขอบคุณแล้วผละไปหาเพื่อน

ตาต้ามานั่งอยู่ที่เนินดินใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงที่ชอบมาบ่อยๆเวลามีเรื่องไม่สบายใจ กายเข้าไปนั่งข้างเพื่อนแล้วถามว่าเป็นอะไรหรือ
เปล่าเห็นตาต้าแปลกไป

“พี่โซลมีคนอื่น”

“หา?”

กายอุทาน ออกจะงงกับสิ่งที่ตาต้าพูด เจ้านายนี่นะมีคนอื่น

“จริงเหรอ?”

“ไม่รู้เหมือนกัน มันเป็นแค่ข้อสันนิษฐานของเราน่ะ ก็พักนี้พี่โซลเปลี่ยนไป เหมือนไม่รักกันแล้วงั้นล่ะ”

ตาต้าพูดแล้วก็จ๋อยลงไปอีก กายมองแล้วก็สงสารเพื่อน แต่ไม่รู้จะช่วยอะไรได้ ในใจก็ยังไม่ปักใจเชื่อหรอกว่าโซลจะมีคนอื่นจริง

“ไม่ถามนายดูล่ะ?”

“อยู่ให้ถามก็ดีสิ โน่น ยึดสำนักงานเป็นบ้านอีกละ”

ตาต้าว่าเซ็งๆ กายเลยเงียบไป ไม่รู้จะบอกกับเพื่อนว่าอย่างไรเพราะมันเป็นปัญหาที่ส่วนตัวมากๆ นอกเสียจากบอกให้เพื่อนไว้ใจ
เจ้านาย และให้ถามไถ่กัน



++++++++++++



วันต่อมากายถึงได้รู้สาเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้นกับตาต้าและโซล เมื่อเขาถูกเรียกตัวมาที่บ้านไร่ โซลยืนกอดอกหน้าตาถมึงทึงอยู่ใน
ห้องรับแขก ขณะที่ตาต้าก็นั่งกอดอกหน้างออยู่ที่โซฟา บรรยากาศไม่น่าไว้วางใจทำให้กายชักหวั่น เมื่อเข้าไปถึงโซลบอกให้นั่ง
แล้วโยนซองเอกสารลงบนโต๊ะบอกให้เปิดดู ตาต้าเมินไม่สนใจจะดู กายจึงต้องดูเอง

ด้านในซองนั้นคือรูปของกายกับตาต้าในมุมเผลอ แถมยังถูกจัดมุมและองศาให้เหมือนกับกำลังจูบกัน บางรูปก็ออกหวานๆใส่กัน
ก็มี กายดูแต่ละรูปแล้วก็ออกจะทึ่งในความสามารถของคนถ่ายจริงๆ ถ้าเขาไม่ใช่คนในรูปเขาก็คงเชื่อไปแล้วว่าคนในรูปทั้งสอง
คนนี้เปป็นคนรักกัน แต่นี่ ... เจ้านายของเขาคงไม่ได้เชื่อไปแบบนั้นหรอกใช่ไหม

“ผมอธิบายได้” กายบอกผู้เป็นนายอย่างจริงจังในน้ำเสียงและท่าทาง แต่ตาต้าก็พูดแทรกขึ้นมา

“ไม่ต้องอธิบายหรอกกาย เขาไม่ฟังหรอก เพราะเขาอยากเลิกกับเรา”

“ตาต้า!”

ทั้งสองหนุ่มต่างวัยเรียกชื่อคนพูดพร้อมกัน ส่วนคนพูดอย่างตาต้ากลับลอยหน้าถามพี่โซลอย่างท้าทาย

“หรือไม่จริง?”

“..........”

“พี่โซลน่ะไม่ถามต้าสักคำว่าเรื่องมันเป็นยังไง กลับมาโกรธมางอนต้าแล้วหนีไปนอนที่อื่น ซึ่งเป็นที่ไหนก็ไม่รู้ที่ต้าไม่รู้เห็นด้วย”

“พี่จะไปที่ไหน พี่ก็นอนที่สำนักงานไง”

“บ้านไม่มีให้นอนหรือไง ไปนอนทำไมสำนักงาน หรือเพราะมีต้าอยู่ งั้นต่อไปต้าจะไม่กลับมาที่ไร่แล้ว ไปกาย เรากลับหอกัน”

ตาต้าลุกขึ้น คว้าแขนกายให้ลุกตาม กายพอเห็นเพื่อนแรงเข้าใส่จึงเอ่ยเตือน

“เฮ้ย ตาต้า เดี๋ยวก่อน คุยกันดีๆก่อนไหม?”

แตะแขนคนใจร้อนเป็นเชิงบอกให้ใจเย็นลง ก่อนหันไปพูดกับโซล

“นายครับ ผมยืนยันได้ว่าผมกับตาต้าเป็นเพียงเพื่อนที่คบกันอย่างบริสุทธิ์ใจ ไม่เคยคิดเป็นอื่นไกลแม้แต่น้อย”

“………..”

“ผมคิดว่านายคงรู้ดีกว่าใครว่าตาต้าเป็นคนยังไง”

เรื่องนั้นโซลรู้ดี แต่บางทีมันก็อดหึงหวงไม่ได้ ดูทีสิ ต้องให้เด็กที่อายุห่างกันตั้งหลายปีอย่างกายมาสอน มันน่าไหมแบบนี้

“คุยกันดีๆนะตาต้า อย่าใช้อารมณ์”

กายบอกตาต้าอีกครั้งก่อนจะขอตัวกลับบ้าน เขาพอรู้ละว่าที่นายคริสมาประกาศศึกด้วยแล้วหายไปเพราะอะไร แสบนักนะ เดี๋ยว
ได้เจอกัน!




กายกลับบ้านไปแล้ว โซลถึงรั้งแขนคนหน้างอมานั่งลงข้างกัน

“พี่ไม่เชื่อใจต้าอ่ะ ต้าเสียใจ”

ตาต้าบอกเพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ทำไมเวลาพี่หึงถึงได้ใช้แต่อารมณ์ ไม่ถามก่อนทุกที ปล่อยไปแบบนี้พี่โซลมีหวังได้เป็นแบบนี้
ตลอดแน่ แต่จะให้ตาต้าทำอย่างไรดีพี่ถึงจะเข้าใจว่าไม่ต้องกังวลไปว่าเขาจะเปลี่ยนใจไปหาใคร

“พี่เปล่าไม่เชื่อใจตาต้านะ” โซลรั้งตัวบางมากอดหลวมๆ

“แต่พี่โซลไม่เชื่อใจกายใช่ไหม?”

ตาใสแป๋วมองพี่อย่างต้องการคำตอบ โซลถอนใจบางเบาก่อนจะบอกในสิ่งที่กังวลใจออกไป

“ก็เรากับกาย คนสองคนอยู่ใกล้ชิดกันแบบนั้น...”

พอพี่พูดแบบนั้นคราวนี้ตาต้าเลยถอนหายใจบ้าง ก่อนหน้านี้กังวลว่าคนอื่นจะมายุ่งวุ่นวายกับตาต้า มาตอนนี้แม้แต่กายพี่โซลยัง
ไม่ไว้วางใจเลย เริ่มหนักแล้วนะนี่

“งั้นต้าถามหน่อย พี่โซลกับพี่ดินอยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้ คิดอะไรกันหรือเปล่า?”

“เฮ้ย! ทำไมโยงไปเรื่องนั้นได้ล่ะเนี่ย?”

พี่ชายตัวโตถึงกับตกใจกับการเปรียบเทียบของน้องชายที่รัก เปรียบกับดินนี่นะ เดี๋ยวไอ้ไต๋ได้มาหักคอเอาหรอก

“ตอบต้ามา”

“จะไปคิดอะไรกันได้ไงเล่าตาต้า” โซลตอบด้วย้ำเสียงออกเหนื่อยใจเล็กๆ

“พี่ยืนยันว่าไม่ได้คิดอะไรกับพี่ดินจริงๆใช่ไหม?” ตาต้ายังถามย้ำอีก

“ใช่สิ”

“งั้นต้าก็ยืนยันว่าไม่ได้คิดอะไรกับกายเหมือนกัน”

ตาต้ายืนยันเป็นมั่นเหมาะ โซลหัวเราะเบาๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขามันบ้า

“งี่เง่าเนอะ”

“พี่โซลใช่ป่ะ?”

“ใช่ พี่นี่ล่ะ งี่เง่าสุดๆเลย”

ใช่ เขานี่ล่ะที่งี่เง่า เชื่ออะไร คิดอะไรก็ไม่รู้ไปเรื่อย โซลกอดน้องแน่นเข้า กระซิบขอน้องอย่าเพิ่งเบื่อพี่ชายงี่เง่าคนนี้ไปเสียก่อน
พี่จะปรับปรุงตัว

“ไม่เบื่อหรอก ก็ต้ารักพี่โซลไปแล้วนี่”



++++++++++++



กายที่คาดเดาและมั่นใจมากว่าคนที่ส่งรูปไปป่วนโซลคือคริส คริสคงจะไม่รู้ว่าโซลกับตาต้าเป็นอะไรที่มากกว่าพี่น้อง คงอยากให้
เขาโดนพี่ชายของตาต้าที่คริสเข้าใจว่าเป็นโซลนั้นจัดการเขา แต่ผลที่ได้กลับทำให้ตาต้าทะเลาะกับโซลแทน กายจึงมาหาคริส
ถึงคณะ เรียกไปคุย แล้วถามว่ารูปที่ส่งไปให้โซลน่ะ ฝีมือคริสใช่ไหม

“ช่วยไม่ได้ นายอยากพลาดเอง เป็นไง มุมเหมาะเหม็งเลยใช่ไหม?”

คริสยอกย้อนกวนอารมณ์ กายทำเสียงในลำคอเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปใกล้คนกวน

“หึ แบบนั้นมันไม่เรียกว่าจูบหรอก จูบจริงๆมันต้องแบบนี้ต่างหาก”

กายรั้งต้นคอคริสมาหา กดริมฝีปากแนบจูบอย่างรวดเร็ว คริสดิ้นรนจะให้หลุดพ้นให้ได้ แต่ดูเหมือนว่ากายจะได้เปรียบทางพละ
กำลังที่มากกว่า แถมยังรั้งต้นคอไว้ทำให้คริสยากต่อการดิ้นหนีได้ กายบดขยี้ริมฝีปากที่ชอบยิ้มเย้ยนั้นแรงๆ ขบเบาๆพอให้รู้สึก
เจ็บ ก่อนจะถอยออกมามองคนที่หูตาแดงด้วยสีหน้าและแววตาสะใจ

“นี่ต่างหาก จูบ ของ จริง”

“ไอ้... ไอ้กาย มึง!”

คริสกำหมัดพุ่งเข้าใส่กาย แต่กายเบี่ยงตัวหลบทำให้ชกพลาดไป กายคว้าแขนคริสแล้วรวบมาไขว้ไว้ด้านหลัง กดจูบต้นคอเม้ม
จนเป็นรอย ไล้ปลายลิ้นเบาๆให้พอขนลุกเล่น ก่อนจะปล่อยตัวไป คริสผละออกห่างจับต้นคอตนเอง นิ้วเรียวชี้หน้ากายแล้วร้องด่า

“ไอ้เห็บหมา!”

“ถ้าฉันเป็นเห็บหมา นายก็โดนเห็บหมาจูบปากแล้วล่ะคริส”

พอถูกย้อนคริสก็หน้าม้าน รู้สึกทั้งแค้นทั้งอายปนเปกันไปหมด เลยจะผละหนีเพราะทนต่อสถานการณ์ที่เป็นมวยรองนี้ไม่ไหว

“ฝากไว้ก่อนเหอะ!”

ก่อนไปยังมีการฝากรอยแค้นเอาไว้อีก กายเลยตะโกนไล่หลัง

“ไม่ต้องรีบมาเอาคืนนะ ... รอได้”

พูดแล้วหัวเราะ นึกว่าจะแน่ แค่นี้ก็จอดไม่ต้องแจวแล้วคริสเอ้ย



+++++++++++++

ต่อด้านล่างค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 28-07-2012 22:51:30

“พี่ครีม ไอ้เชี่ยกายแฟนเก่าพี่อ่ะ มันต้องเป็นเกย์แน่ๆ”

“อะไรน่ะคริส มาถึงก็มาบ่นอะไรเนี่ย?”

คริสที่เพิ่งกลับจากมหาวิทยาลัยมาถึงบ้านปลดกระเป๋าเป้วางบนโต๊ะในครัวแล้วเปิดตู้เย็นหยิบน้ำมาดื่มลดความเดือดดาล หลัง
จากพ่นวาจาว่ากายให้พี่สาวฟังไปแล้ว

“มัน... มันเป็นเกย์อ่า แม่งงงง”

ยิ่งนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแก้วน้ำในมือจึงถูกกระแทกวางบนโต๊ะเสียงดัง ครีมเดินเข้าครัวมาแกะแก้วในมือน้องชายไปวางไว้ไกลมือ
เกิดนึกบ้าอะไรขึ้นมาแล้วทำข้าวของเสียหาย เธอกับน้องชายมีกันแค่สองคน พ่อแม่แยกทางกันไปมีครอบครัวใหม่แล้ว เธอกับ
น้องจึงแยกออกมาอยู่กันเองเมื่อเธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้

“แล้วนี่ได้ข่าวว่าเราไปท้ารบอะไรกับกายเขามาล่ะ?”

ครีมหยิบกล่องใส่ผักในตู้เย็นมาล้าง แล้วเด็ดเตรียมทำสลัดทานเย็นนี้ หูก็ฟังน้องไปด้วย คริสนั่งลงที่เก้าอี้แล้วบอกพี่สาวด้วยน้ำ
เสียงที่ยังหงุดหงิดไม่หาย

“ก็คริสฟังแล้วเจ็บใจแทนพี่นี่หว่า มันไม่ได้ชอบผู้หญิงแต่มาคบกับพี่ โคตรเห็นแก่ตัวเลย”

“นี่คริส ที่โมโหอยู่นี่เพราะพี่โดนหลอก หรือเพราะคริสที่ผิดหวังในตัวกายเอง หือ?”

ผู้เป็นพี่สาวโน้มตัวไปด้านหน้า มองหน้าน้องอย่างจับผิด คริสทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“อะไร?”

“เห็นนะ รูปที่ซ่อนอยู่ใต้หมอนน่ะ” ครีมหรี่ตา ริมฝีปากยิ้มล้อเลียน

“เฮ้ย!”

คริสตกใจรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้าน ผ่านไปไม่ถึงสิบวินาทีก็วิ่งกลับลงมา

“พี่ครีมหลอกคริสเหรอ!”

ครีมหัวเราะที่น้องเสียรู้ จะไปเห็นได้ยังไงรูปนั้นน่ะ ก็เก็บซ่อนเสียดิบดี แต่ก็นะ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นรูปของกายจริงๆ



++++++++++++++



หน้าหอพัก รถยนต์ของโซลแล่นเข้ามาจอด ตาต้ากับกายไหว้ขอบคุณแล้วลงจากรถ ยืนส่งจนรถแล่นลับไปกายถึงได้ถามเพื่อนที่
มีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส กลับมาเป็นตาต้าคนเดิมแล้ว

“ดีกับนายแล้วใช่ไหมตาต้า?”

“อืม ดีกันแล้ว ขอบใจที่เป็นห่วง”

ตาต้าหันมายิ้มให้เพื่อน ก่อนจะเดินเข้าไปในหอพักด้วยกัน

“เออ แล้วเรื่องนายคริสนั่นล่ะไปถึงไหนแล้ว เขาทำอะไรกายหรือเปล่า?”

ตาต้าเอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้ ไม่เห็นกายพูดถึงเลยก็แอบลืมไปเหมือนกัน กายส่ายหน้าว่านายคริสเขาคงพูดไปอย่างนั้นเพราะโกรธ
เท่านั้นเอง

“แล้วเรื่องรูป... นายเขาจะเอาเรื่องคนส่งไปไหม?”

กายเลียบเคียงถาม ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องห่วงหมอนั่นด้วยเหมือนกัน ถ้านายเขาเอาเรื่องขึ้นมาล่ะแย่แน่

“ไม่หรอก ไร้สาระน่ะ พี่โซลบอกว่าเอาเวลาไปทำงานหาเงินเลี้ยงเรากับจินนี่ดีกว่า”

ตาต้าพูดแล้วขำคิก กายผ่อนลมหายใจราวกับเบาใจในเรื่องนี้แล้วอย่างนั้น



++++++++++++++



กายกับตาต้าและขิงไปหาอะไรทานกันตอนเย็นเหมือนทุกที ขิงโทรเรียกให้พี่ซ่ามาด้วย ขณะที่กำลังจะเดินกลับหอพักกายก็
เหลือบไปเห็นว่าคริสกำลังมีเรื่อง เด็กหนุ่มจึงบอกให้ตาต้ากับขิงกลับไปก่อน

“เดี๋ยวตาต้ากับขิงกลับไปก่อนนะ เราไปทำธุระแป๊บหนึ่ง”

“มีอะไรเหรอ?” ตาต้าถามเพื่อนอย่างสงสัย ทำไมดูรีบๆจัง

“เปล่า เจอเพื่อนเก่าน่ะ เลยคิดว่าคงคุยกันยาวเลย ตาต้ากลับไปก่อนนะ ฝากด้วยนะครับพี่ซ่า”

“ได้”

กายรีบฝากฝังกับพี่ซ่าเสร็จสรรพ แม้ตาต้าจะสงสัยอยู่ แต่ก็ยอมกลับไปแต่โดยดี เมื่อทั้งหมดกลับไปกันแล้วกายถึงรีบตรง
ไปหาคริส เด็กหนุ่มคนนั้นกำลังตะโกนด่าชายหน้าหนวดอยู่ ด้านหลังของคริสคือเด็กสาวคนหนึ่งที่มีท่าทางหวาดกลัว กาย
พอเดาเหตุการณ์คร่าวๆได้ เด็กหนุ่มจึงตรงเข้าไปช่วย พอเสียงคริสเริ่มดังมากขึ้นคนก็หันมามองมาให้ความสนใจ จนกายโดด
เข้าไปต่อยกับชายหน้าหนวดที่จะเข้าไปทำร้ายคริส ผู้คนที่รายรอบยิ่งแตกฮือ

คริสกันเด็กสาวออกห่างจุดที่กายกับนายหน้าหนวดมะรุมมะตุ้มกันอยู่ คอยหาช่องทางเข้าไปช่วย สู้กันด้วยหมัดอยู่สักพักนายหน้า
หนวดก็เริ่มใช้อาวุธ ชักมีดออกมาแทงก่อนที่จะวิ่งหนี แต่คนที่เห็นเหตุการณ์ตามจับเอาไว้ได้ทันท่วงที ก่อนที่จะเรียกตำรวจมาคุม
ตัวไปโรงพักเพื่อจะไปสอบสวนกัน

เท่าที่ฟังจากที่เด็กสาวคนนี้บอกก็ได้ความคร่าวๆว่านายคนนี้เอามีดมาจี้เธอให้ไปด้วย เธอไม่กล้าร้องแต่ก็พยายามแสดงท่าทีให้
รอบข้างรู้ว่าเธอไม่ได้เต็มใจเดินไปกับนายคนนี้ แต่ก็ไม่มีใครสนใจเธอเลย จนคริสเดินผ่านมาถึงได้เอ่ยทักที่เธอหน้าซีดๆถึงได้รู้
ว่าเธอถูกจี้ ก่อนไปให้ปากคำที่โรงพักเด็กสาวคนนั้นมาขอบคุณทั้งคริสและกายก่อนจะไป

เมื่อสถานการณ์เข้าสู่สภาวะปรกติแล้วคริสจึงเดินออกไปจากกลุ่มไทยมุงทั้งหลาย กายที่เห็นว่าคริสเดินออกไปแล้วก็เดินตาม
ไปเงียบๆ คริสหยุดแล้วหันมามอง ถามว่าตามมาทำไม กายก็เกาหัวงงๆเพราะก็ไม่รู้เหมือนกัน ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทาง
หอของตนเองแทน

“เดี๋ยว”

คริสเรียกไว้ก่อนเดินอ้อมมาด้านหน้ากาย ดึงมือกายที่กุมท้องไว้ตั้งแต่ทีแรกออก เห็นว่าตรงจุดนั้นมันชุ่มไปด้วยเลือดก็สบถเสียงดัง

“เชี่ยยย”

กายออกจะอึ้งๆกับอาการของนายคริสเล็กน้อยถึงยังนิ่งให้เขาสำรวจตรวจตราอยู่

“ไม่เจ็บรึไงวะ?” คริสถามคนที่เอาแต่นิ่ง

“เจ็บดิ”

“ไปหาหมอเหอะว่ะ เดี๋ยวได้เป็นบาดทะยักตาย”

คนพูดท่าทางห่วงใย ทำให้กายเอ่ยถามออกไป

“เป็นห่วงเหรอ?”

คริสชะงักกับคำถาม มองหน้าคนถามก็เห็นกำลังรอคำตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆ เด็กหนุ่มเลยชักฉุนขึ้นมาตงิดๆ

“งั้นก็ตายมันอยู่ตรงนี้แหละ”

“เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวดิ แซวเล่นนิดเดียว”

“เพื่อนเล่นหรือไง?” เอียงคอเชิดหน้าถามกวนๆ

“ขอโทษครับ ไม่ใช่เพื่อนครับ”

กายทำท่าว่ากลัวแต่ก็ยังคงยิ้มอยู่ คริสพากายไปโรงพยาบาล หมอล้างแผลทำแผลให้แล้วไปรอรับยา มีดมันถากไปแต่ปากแผล
ก็เปิดค่อนข้างลึกพอดู ทำให้หมอต้องเย็บไปหลายเข็ม พอได้ยาแล้วคริสก็เป็นคนจ่ายเงินให้ทั้งที่กายบอกว่าจะจ่ายเอง แต่คริส
ก็ชิงจ่ายตัดหน้าไปก่อน

คริสพากายกลับหอ แล้วก็ขอเบอร์ติดต่อกาย บอกว่าจะได้รู้ว่ายังไม่ตาย กายส่ายหน้ากับปากร้ายๆนั้น แต่ก็ยังยินดีจะให้ เอามือถือ
ของคริสมากดเบอร์ของตนเองแล้วยิงไปแทนที่จะบอกให้บันทึกเอง พอได้เบอร์โทรกายแล้วคริสก็เลยขอตัวกลับ เพราะมันก็เริ่ม
ดึกแล้ว พี่สาวเขาอยู่บ้านคนเดียวด้วย แต่ก่อนจะทันได้ไปกายก็เรียกไว้

“คริส”

“?” คริสที่เพิ่งเดินไปหันกลับมามองคนเรียก

“กลับดีๆนะ”

พยักหน้ารับแล้วเดินต่อชูมือเหนือศีรษะแล้วโบกเล็กน้อยเป็นเชิงลา แต่ยังไม่ไปถึงไหนกายก็เรียกไว้อีก

“คริส”

“อะไร?”

“ระวังตัวนะ... เป็นห่วง” กายบอกยิ้มๆ เลยได้คำด่ามาเป็นรางวัล

“ไอ้บ้า โดนแทงจนสมองกลับหรือไงวะ ประสาท”

คริสแอบบ่นเบาๆ รู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเลยรีบเดินเร็วขึ้นจะได้ไปไกลๆจากหมอนั่น

“คริส”

“ไอ้เชี่ย ขึ้นห้องไปเลยไป น่ารำคาญจริง วู้!!”

คริสตะโกนด่ากลับมา กายก็ยังยิ้มอยู่ วันนี้ทำไมเขาอารมณ์ดีแบบนี้ไม่รู้นะ หรือเพราะได้กวนประสาทคน กายมองส่งคริสแล้วถึง
ขึ้นหอนอน

พอขึ้นไปถึงก็เห็นมีตาต้าอยู่คนเดียว เพราะขิงไปนอนหอพี่ซ่า ตาต้าที่พอเห็นเพื่อนบาดเจ็บมาตื่นตกใจใหญ่ ถามว่าใครทำแล้ว
บอกว่าจะโทรบอกพี่ผู้กองไต๋ให้ไปจัดการคนๆนั้นเลย กายเลยว่าคนทำเขาถูกตำรวจจับไปแล้ว บอกตาต้าไม่ต้องห่วง ตาต้าถาม
ว่าไปทำอะไรมาถึงได้บาดเจ็บ กายก็บอกไปแค่ว่าช่วยคนมาเท่านั้น



+++++++++++++



ทุกเช้าก่อนตื่นนอน โทรศัพท์ของคริสมักจะดังขึ้นเพื่อปลุกเขาตรงเวลาเสมอ คนที่โทรมาก็ยังคงเป็นคนเดิม คนที่เพิ่งได้เบอร์โทร
เขาไปเมื่อไม่กี่วันก่อน นายกาย

“ยังไม่ตายนะครับ”

“นายเป็นโรคอะไรป่ะเนี่ย โทรมาทำไมทุกวันวะ?”

คริสที่ยังไม่อยากตื่น แต่ก็ยังอุตส่าห์งัวเงียมารับโทรศัพท์จนได้อีก ด่าคนโทรปลุกด้วยคำพูดแปลกๆไปพอหอมปากหอมคอแล้ว
ถึงลุกไปเข้าห้องน้ำ พอตื่นแล้วคราวนี้จะนอนต่อก็ไม่ไหว หลังจากครั้งแรกที่เขาโทรไปถามเกรียนๆใส่กายว่าตายหรือยัง พอมา
ตอนนี้เลยกลายเป็นเขาโดนกวนทุกวัน โทรมารายงานว่ายังมีชีวิตอยู่ แล้วก็พูดคุยอะไรไม่รู้บ้าบอ ไม่อยากยอมรับหรอกว่าก็รู้สึก
ดีอยู่ที่เป็นแบบนี้ แต่มันก็แค่นั้น แค่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจเท่านั้น เพราะเขาไม่กล้าพอที่จะเดินเข้าไปบอกความรู้สึกที่มี เพราะ
กายคือคนในฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง



++++++++++++++



กายที่พักนี้โทรหาคริสอยู่ตลอดก็นึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ทำไมต้องโทรไปรายงานหมอนั่นทุกวันไม่รู้ หรือที่จริงแล้วแค่
อยากได้ยินเสียงเขากันแน่ บ้าใหญ่แล้วกาย

“แม่ เดี๋ยวกายเข้าเมืองหน่อยนะ แม่จะเอาอะไรไหม?”

กายกลับบ้านวันหยุดเช่นทุกที ตอนนี้เขาจะเข้าไปซื้อของในเมืองเพื่อทำรายงานสักหน่อย ว่าจะแวะไปหาตาต้าก่อนไปด้วยเผื่อ
เพื่อนจะฝากซื้ออะไร

“ไม่ล่ะ ขับรถขับราระวังๆนะกาย”

“ครับ”

แม่บอกปฏิเสธแล้วเตือนให้ขับรถระมัดระวัง กายจะเอารถกระบะของพ่อเข้าเมือง เพราะถ้าใช้มอเตอร์ไซค์มันจะช้ากว่า แถมไม่มี
ที่เก็บของด้วยเลยเอาความสะดวกจะดีกว่า

“พี่กาย แก้วไปด้วย”

ก่อนที่กายจะได้ออกรถ แก้ว น้องสาวกายก็วิ่งมาหา

“จะไปทำไมล่ะเรา?”

“เหอะน่า ขอไปด้วยหน่อยสิ อยากไปเดินเที่ยวอ่ะ นะ” เด็กหญิงอ้อนพี่ชาย กายเลยพยักหน้าจำยอม

“เออๆ รีบขึ้นมาเลย”

เข้าเมืองมา กายก็พาน้องไปที่ร้านขายอุปกรณ์ต่างๆ ต้องลากแขนน้องไปเพราะชอบแอบแวบหายอยู่เรื่อยๆ พอเดินซื้อของครบ
แล้วจึงพาน้องไปเลี้ยงไอศครีมก่อนกลับ นั่งดูน้องทานไอศครีมท่าทางมีความสุขแล้วก็ขำ ขณะที่รอให้น้องทานเสร็จสายตาเจ้า
กรรมก็เหลือบแลไปเห็นคนคุ้นตากำลังเดินเที่ยวกับสาว ท่าทางสนิทสนมกอดแขนซบไหล่กันอีกด้วย

“พี่กาย เป็นอะไรอ่ะ?” แก้วเอ่ยถามเมื่อเห็นพี่มีท่าทางแปลกๆ

“เปล่า กินเสร็จรึยังแก้ว รีบกลับเถอะ”

พอเห็นพี่มีทีท่าแปลกไป แก้วเลยรีบทานให้หมดแล้วรีบลุกตามพี่ที่เดินไปจ่ายเงินแล้วออกนอกร้านไปในทันที

“จะรีบไปไหนของเขา?”



++++++++++++++

ต่ออีกทีค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 28-07-2012 23:07:33

คริสตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตรู่ของวัน ตามเวลาที่กายชอบโทรมา แต่วันนี้กลับไม่มีแม้เสียงโทรศัพท์ดังสักนิดหนึ่ง จริงๆมันเป็นมา
สองสามวันได้แล้ว ตั้งแต่วันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา กายไม่โทรหาเช่นทุกที คริสออกจะงงว่าเกิดอะไรขึ้น พอทนเก็บความ
สงสัยไม่ได้เลยโทรไปหาเสียเอง เอาให้รู้กันไปเลยว่ามันมีอะไรกันแน่

“ตายแล้วเหรอวะ?”

คำแรกที่คริสทักคนปลายสายเมื่อทางนั้นกดรับ

“เฮ้ย! ไอ้กาย กวนเหรอ รับแล้วไม่พูดเนี่ย”

“...........” กายกดรับสายแล้วก็ยังคงเงียบอยู่ จนคริสเริ่มหงุดหงิด

“กาย…”

“ใกล้ตายแล้วคริส”

“หา?” พอพูดขึ้นมาก็เอาซะงงเลย

“เจ็บมากเลยตอนนี้ แปลกชะมัด”

เหมือนจะได้ยินเสียงคล้ายๆจะบ่นกับตัวเองหรืออย่างไรไม่รู้ในตอนท้าย แต่พอได้ยินว่าทางนั้นเจ็บคริสก็ชักเป็นห่วงว่าจะเป็น
อะไรมากไหม

“เฮ้ย! แผลติดเชื้อเปล่า นายดูแลไม่ดีอ่ะดิเนี่ย โธ่เว้ย! ทำไงดีวะ ไปโรง’บาลไหม?”

“เป็นห่วงเหรอ?”

“ขนาดนี้ไม่ห่วงมั้งสัด!”

คริสที่เริ่มเดินวนเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรตะคอกกลับ ยังถามอีกว่าเป็นห่วงไหม ถ้าไม่ห่วงจะเดินเป็นบ้าอยู่แบบนี้หรือ

“แล้วนี่เพื่อนนายไปไหนทำไมไม่ดูแลกันวะ?”

“ตาต้าเหรอ?” กายยังย้อนถามกลับมาให้คริสหงุดหงิดขึ้นไปอีก

“แล้วจะใครอีกล่ะวะ!”

“ตาต้าก็อยู่ที่หอสิ จะมาดูแลเราได้ไง”

คริสชะงักกับคำบอกกล่าว ตาต้าอยู่หอ แล้วกาย...

“แล้วนี่นายไม่ได้อยู่หอ?”

“เปล่า อยู่หน้าบ้านคริส”

“ห๊ะ!!”

พอได้ยินว่าอยู่หน้าบ้านคริสก็รีบวิ่งออกมา เห็นกายยืนอยู่หน้าบ้านจริงๆ

“ไม่รีบบอก”

ดุเบาๆ ก่อนจะลากกายเข้าบ้าน ให้กายนั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่น บอกให้ถอดเสื้อเพื่อจะดูแผลให้ กายจึงแกะกระดุมช้าๆ ดูปฏิกิริยา
ของคริสที่ดูท่าทางเป็นห่วงเป็นใยตนเองแล้วก็ขมวดคิ้ว

“เน่ายังวะเนี่ย”

คริสทำหน้าแหยเมื่อเลิกเสื้อให้พ้นที่ๆกายเป็นแผล แต่พอดูแล้วแผลของกายก็เกือบหายดีแล้ว ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรแม้แต่น้อย

“มึงหลอกกูเหรอกาย?”

เริ่มมีภาษาพ่อขุนเข้าใส่ ทั้งที่เขาเป็นห่วงนะ เล่นกันแบบนี้ใช่ไหม

“ไม่ได้หลอก”

“ไม่ได้หลอกเชี่ย’ไร ดูแผลมึงดิ จะหายแล้วไม่ใช่รึไง ไหนว่าใกล้ตายวะ หรืออยากตายจริงๆ”

คริสลุกขึ้นผลักอกกายอย่างหาเรื่อง กายมองคริสไม่หลบ ก่อนจะบอก

“วันก่อนเราเห็นนายไปเดทกับผู้หญิง”

คริสขมวดคิ้วเล็กน้อยกับสิ่งที่กายบอก วันก่อนเขาไปกับผู้หญิงจริง แต่ผู้หญิงคนนั้นคือเพื่อนที่คณะ ก็ค่อนข้างสนิทกันอยู่ แต่ก็
แค่เพื่อนกันธรรมดา ว่าแต่หมอนี่ไปเห็นตอนไหนวะ?

“เดทกับผู้หญิงแล้วมันแปลกตรงไหน อย่ามานอกเรื่อง!”

“แปลกสิ แปลกมาก”

“ไอ้กาย!”

กายยังพูดนิ่งๆอยู่เหมือนเดิม คริสเริ่มจะเดือดกระชากคอเสื้อกายให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้า แต่ก็ต้องชะงักไปกับคำที่ตามมา

“แปลกที่เราเจ็บไปทั้งใจ”

คริสถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

“มึ...นาย ไอ้เชี่ย มึงล้อเล่นอะไรวะเนี่ย!?”

“เราว่า... เราชอบนายนะ”

คราวนี้อึ้งยิ่งกว่าเดิมอีก มันกินยาผิดรึเปล่านี่ คริสเม้มปากท่าทางคิดหนัก อยากจะเชื่อว่ามันเป็นอย่างที่กายพูด แต่ก็ยากที่จะเชื่อ
ได้เช่นนั้นเหมือนกัน

“นายจะเอาคืนเหรอ ถึงได้แกล้งกันแบบนี้?”

“ไม่ได้แกล้ง”

กายโน้มใบหน้าลงหาคริสที่ท่าทางสับสนหนัก ใกล้เข้าไปอีกราวกำลังวัดใจกัน พอริมฝีปากจะแตะกันคริสก็ผลักกายออกห่างแล้ว
ต่อยผลัวะไปเต็มหมัด

“โอ๊ย! คริส…”

กายเรียกตามคริสที่วิ่งขึ้นไปบนห้อง กายตามขึ้นไปแต่คริสก็ปิดประตูลงกลอนแน่นหนาไปแล้ว กายจึงต้องบอกความรู้สึกของ
ตนเองที่คิดมาหัวแทบแตกกับบานประตูอยู่เช่นนี้

“คริส เราพูดจริงนะ”

“กลับไปเลยไอ้บ้า!”

เสียงของคนในห้องตะโกนตอบกลับมา ถึงแม้คริสจะแอบมีความรู้สึกดีๆให้กายมานานแล้ว แต่มาตอนนี้ที่ความฝันกำลังจะกลาย
เป็นจริงเขากลับรู้สึกว่ามันยังไม่พร้อมจะรับฟัง อะไรไม่รู้ บ้าบอชะมัด

เสียงของกายเงียบไปแล้ว คริสคาดว่ากายคงกลับไปแล้วแน่ เอาหูแนบกับบานประตูเพื่อฟังเสียงให้แน่ใจ แต่มันช่างเป็นการ
กระทำที่ผิดพลาด เมื่อมันทำให้เขาได้ยินคำพูดของกายชัดเจนมากขึ้นไปอีก

“ขอโทษนะ... ที่ชอบนาย”



+++++++++++++



เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน ก่อนที่เสียงของครีมจะดังตามมา

“คริส ออกมาคุยกับพี่หน่อย”

คริสเปิดประตูออกมา ครีมเบี่ยงตัวหลบให้น้องเดินลงไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนตนเองค่อยเดินตามไป เมื่อนั่งลงที่โซฟาแล้วครีมจึง
เอ่ยถาม

“กายมาที่บ้านเราได้ไง?”

เพราะเมื่อครู่ตอนที่เดินเข้าบ้านมาสวนกับกายพอดี ทีแรกเธอยังตกใจเลยที่เห็นกายที่นี่ จะว่ามาหาเธอก็คงไม่ใช่ เพราะรอยช้ำ
ข้างแก้มนั่นน่าจะมีเรื่องกับคนที่อยู่ข้างในบ้านเธอมามากกว่า

“จะไปรู้กับมันเหรอ” คริสตอบส่งๆไม่อยากพูดถึงเท่าไหร่

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่รู้”

“คริส” ครีมเน้นเสียงเมื่อน้องชักจะรวนมากไปแล้ว

“ก็บอกว่าไม่รู้ไงเล่า”

คริสใช้น้ำเสียงหงุดหงิดเลยโดนพี่สาวมองอย่างตำหนิ เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาเอาหน้าซุกหมอน
อิงแล้วถึงได้พูดเสียงอู้อี้แทบฟังไม่ได้ศัพท์

“คนมันสับสนเข้าใจป่ะ”

“สับสนเรื่องอะไร?” แต่ดูเหมือนพี่สาวจะมีความสามารถมากกว่า เพราะฟังออกด้วยว่าคริสพูดอะไร

“…………….”

“แหนะ เงียบอีก”

พอเห็นว่าน้องท่าจะไม่ยอมพูดง่ายๆ ครีมจึงเดินเข้าครัวไปเอาขนมมาทานขณะที่เปิดทีวีดูไปด้วย เดี๋ยวน้องชายของเธออยากพูด
ก็พูดเองล่ะ ตอนนี้หิว เธอกับน้องใช้ชีวิตสะดวกสบายจากเงินของพ่อและแม่ที่ให้มาในทุกๆเดือน แต่ส่วนมากเธอกับน้องจะใช้
เงินที่ทำงานพิเศษได้มามากกว่า ที่พ่อกับแม่ฝากมาให้ก็เก็บไว้ใช้ยามจำเป็น ไม่มีผู้ใหญ่คอยดูแลแล้วก็ต้องวางแผนและดูแลกัน
เอง

“พี่ครีม…”

“หือ?”

“พี่ว่าคนที่ไม่ชอบขี้หน้ากันมาแต่แรกอยู่ๆจะชอบกันขึ้นมาได้ป่ะ?”

คริสที่นอนคิดอะไรไปเรื่อยเอ่ยถามพี่สาว เขาไม่มั่นใจกับสิ่งที่เกิดกับตนเองในตอนนี้เลย สำหรับตัวเขาแล้วแค่เจอกายครั้งแรกก็
รู้สึกว่าในหัวมันเหมือนมีเสียงแปลกๆดังขึ้นมา มันรู้สึกว่าคนนี้โดนมากๆ ทุกครั้งที่เดินผ่านคณะที่เขาเรียนก็ชอบมองหา ทั้งที่คณะ
เขาออกกว้าง มันเพ้อจนกลัวใจตัวเองเลยล่ะ ทั้งที่กายก็ไม่ได้หน้าตาดีเลิศอะไร ไม่ใช่ดาวเดือนของมหาวิทยาลัย ไม่ใช่คนเด่น
ดัง ที่สำคัญไม่เคยคุยกันแม้แต่ครั้งเดียว แต่เขากลับชอบได้อย่างไรไม่รู้ ไร้เหตุผลมากๆ

“หมายถึงใคร?” ครีมถามน้องกลับ ชักจะยังไงๆแล้วนะนี่

“ตอบมาเหอะน่า”

คนน้องยังเร่ง ครีมเลยต้องตอบไปตามที่คิด เรื่องที่น้องหมายถึงใครเดี๋ยวได้รู้เอง

“มีถมไป แบบโคตรเกลียดกันเลย สุดท้ายก็ได้กันเอง ในละครก็ออกเยอะแยะ ชีวิตจริงยิ่งกว่าละครอีก”

ครีมยักไหล่นิดๆเมื่อบอกน้อง คริสเงียบไปสักพักก่อนจะถามพี่สาวอีกครั้งอย่างไม่ค่อยมั่นใจ

“พี่ครีม ถ้า... ถ้าคริสเกิดชอบผู้ชายด้วยกันขึ้นมา พี่... จะเสียใจมากไหม?”

ครีมที่กำลังตักขนมเค้กเข้าปากชะงัก ก่อนจะวางช้อนลง คริสมองพี่สาวด้วยความลุ้นระทึก ครีมยกแก้วน้ำขึ้นดื่มก่อนบอกน้อง

“ถ้าแกแรดน่ะ ฉันจะเสียใจ”

“โห่ พูดมาได้ หน้าตาอย่างนี้ไม่มีแรด” คริสดีดตัวขึ้นนั่ง ยืนยันมั่นเหมาะว่าตนเองไม่มีทางจะเป็นอย่างที่พี่กลัว

“เออ ก็ดีแล้ว”

ครีมว่าง่ายๆจนน้องชายแปลกใจ นี่พี่สาวเขาไม่รู้สึกอะไรเลยรึ? เขาบอกว่าเขากำลังจะรักชอบผู้ชายเลยนะเฮ้ย! เหมือนครีมจะรู้
ความคิดของน้องถึงได้บอกอีก

“เป็นอะไรก็เป็นไปเถอะ ขออย่างเดียวได้ป่ะ?”

“ได้”

“เฮ้ย! ยังไม่ได้พูดเลย ใจเร็วจังฮะ?”

สองพี่น้องยิ้มขำกันเอง ก่อนที่คริสจะถามพี่แล้วรอฟังอย่างจริงจัง

“แล้วจะขอว่า?”

“ดูแลตัวเองให้ดี และที่สำคัญ... อย่าทิ้งพี่นะเว้ย!”

ครีมบอกน้องอย่างจริงจังก่อนปิดท้ายเอาฮา ก็ไม่อยากให้น้องมันเครียดมากไป อยากให้รู้ว่ายังมีพี่สาวคนนี้อยู่ข้างๆเสมอ

“ได้ จะเกาะพี่กินไปจนแก่เลย”

“โห ฉันควรจะดีใจดีไหมเนี่ย?”

ครีมแกล้งทำระอาใจใส่น้อง สำหรับครีมแล้ว ไม่ว่าอย่างไรความสุขของน้องก็มาก่อนทุกสิ่งอยู่ดี ก็มีกันเพียงสองคนพี่น้อง ถ้าหาก
คนใดคนหนึ่งทุกข์ใจ อีกคนจะมีความสุขได้หรือ

คริสยิ้มกว้างกับท่าทางนั้นของพี่สาว รู้สึกขอบคุณพี่เป็นที่สุด พี่คือทุกอย่างสำหรับเขาจริงๆ เพราะมีพี่สาวคนนี้ ทุกอย่างในชีวิต
ของเขามันถึงดีไปหมด ไม่ต้องเป็นเพียงคนที่อยู่นอกสายตาของใครอีกต่อไป เพราะมีกันอยู่ ถึงยืนหยัดอยู่ได้โดยไม่ล้มลง



++++++++++++++



กายกับตาต้าลงจากหอพักมาในช่วงเช้าเพื่อไปเรียน เห็นคริสยืนอยู่หน้าหอ ตาต้ามองหน้ากายเชิงถามว่าจะเอาอย่างไร กายมอง
คริสอยู่ครู่หนึ่งก่อนบอกให้ตาต้าเดินไปมหาวิทยาลัยก่อน ส่วนตนเองก็เดินไปหาคนที่เหมือนจะยืนรอตนเองอยู่ พอกายไปถึงคริส
ก็ออกเดิน ทั้งสองคนเลยเดินข้างกันไปเงียบๆ จนคริสเป็นฝ่ายเริ่มพูดขึ้นมาก่อน

“นายมั่นใจแค่ไหนว่าชอบฉันจริงๆ”

“ไม่รู้สิ”

“อ้าว?”

คริสลากเสียงเสียยาวจนกายแอบยิ้มขำ ก่อนจะบอก

“ก็มันบอกไม่ได้หรอกว่าแค่ไหนอ่ะ”

หนุ่มคริสเบ้ปากใส่อีกคน ขณะที่กำลังก้าวเดินไปด้วย ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบช่วยในการสื่อสารความรู้สึกที่มี

“ฉันร้ายนะ”

คริสเอ่ยเหมือนจะเตือนเอาไว้ก่อน แต่ดูเหมือนกายจะไม่กลัวสักนิด เพราะคำตอบรับที่ฟังดูท้าทายอยู่ในที

“ถึงร้ายก็จะรัก”

“ให้มันแน่”

คริสว่าเชิงข่มขู่กรายๆ กายหัวเราะเบาๆ ก้าวเดินคู่กันไป หากไม่สังเกตคงไม่มีใครเห็นว่าปลายนิ้วของทั้งสองคนนั้นกำลังเกี่ยวกัน
อยู่ การเริ่มก้าวเดินก้าวใหม่ ในสถานะใหม่ของกายและคริส


ไม่ใช่คนแปลกหน้า


ไม่ใช่คู่ปรับ


แต่เป็น...คนรัก




จบตอนพิเศษ (คริส แอนด์ กาย) ก็จะร้าย ... ให้นายรัก




ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม และท่านที่รอคริส-กายด้วยค่ะ :pig4:

ตอนนี้เขียนนานมากกกก แล้วก็ยาวมากกกก เขียนแล้วลบอยู่หลายรอบมากๆๆๆ แบบมีพล็อตในหัวแต่เรียบเรียงไม่ถูก
แต่สุดท้ายแล้วก็สำเร็จออกมาได้ด้วยดี ฮ้าาา ปลาบปลื้มใจ :m2:

จัดบวกให้ทุกท่านเลยเจ้าค่ะ ได้เจาะไข่ไปสองใบด้วย :z13:

ปล. ตอนพิเศษสุดท้ายจะเป็นครอบครัวน้องตาต้ากับพี่โซลนะคะ แบบว่าคิดถึงน้องจินนี่ที่น่ารักด้วย กอดๆ :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 28-07-2012 23:28:46

ได้จิ้มวันใหม่รึป่าวเนี่ย ไม่ได้จิ้มมานานและอิอิ
คริสนี่ร้ายอย่างที่ตัวเองบอกเลย
แต่แอบกริ๊ดตอนกายจูบอ่ะ 5555

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 29-07-2012 00:33:36

แอบรักเค้ามาตั้งนานสมหวังซะทีนะคริส

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 29-07-2012 01:13:28

น้องกายของเจ๊
 :m3:
ดูท่าจะได้ปราบม้าพยศไปอีกนานล่ะทีนี้
ริจะมีเมียดุต้องหมั่นฟิตร่างกายนะหนูนะ
ไม่งั้นกว่าจะได้ร่วมหออาจจะน่วมเป็นกระท้อนก่อน
 :laugh:
แต่แหม คริสนี่แสบซะทิงเจอร์เรียกพี่เลยนะ
เล่นเอาบ้านคนอื่นเค้าเกือบแตกไปด้วย
ต่อไปก็ให้กายทำโทษดีกว่าเนอะถ้าทำผิด ครุคริๆ
 :z1:

 :กอด1: วันใหม่คนสวยจ้ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 29-07-2012 12:45:50

คริสเรียกร้องความสนใจว่างั้นเหอะ
ดีนะ ตาต้าทำให้โซลเลิกคิดมากได้
สุดท้าย สมหวังกันไปอีกคู่ :กอด1:
บวกๆจ้า

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 29-07-2012 12:51:24

คริสหนูวางเพลิงผิดบ้านแล้วลูก  :laugh:
คริสทำให้ตาต้ากับพี่โซลเข้าใจผิดกันไปแต่ดีที่เคลียร์กันได้
กายน่ารักซื่อตรงต่อใจตัวเองมากชอบคริสก็บอกว่าชอบ :-[

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 29-07-2012 13:13:00

คู่นี้ห้าวเหลือเกิน
ดูๆไปกายยังเรียบร้อยกว่าคริสอีก

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: ตัวเล็ก ที่ 29-07-2012 13:28:23

คริส กาย น่ารักอ่ะ  o22
ชอบมากๆเลยค่ะ
เรียบเรียงดีค่ะ สวยด้วย><
 o13

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: noo Rock 456 ที่ 29-07-2012 13:49:41

 :-[ :-[ :-[ น่ารักอะ อ่านจบแล้ว

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 29-07-2012 15:43:23

น่ารักกันทุกคู่เลย
แต่คิดถึงดินจัง

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 29-07-2012 15:58:36

น่ารักกันทุกคู่ :z2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: erng ที่ 30-07-2012 00:12:59

น่ารักมากกกกกกกกกกกก
น่ารักทั้งเรื่องงงงงงงงงงงงงง
อ๊ายยยยยยยยยยย
เขินนนนนนนนนนนนน
แต่งดีมากๆๆๆๆค่า

ยิ่งตอนพิเศษนี่ อยากจะกรี๊ดให้บ้านแตกกกกกก
ชอบมากกกกกกกกกกกกก

ขอบคุณมากๆๆๆนะค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 30-07-2012 21:28:14

แหมๆๆๆ  กายลูกน่าจะเก๊กหน่อยนะ
ไปยอมรับกับเค้าง่ายๆแบบนั้นได้ยังไง
เค้าไล่ลูกออกจากบ้านนะ  ให้เค้าง้อหน่อยซิ
เล่นตัวน่ะลูก เล่นตัว
เกือบทำบ้านพี่โซลกับน้องตาต้าแตกแล้วมั๊ยล่ะนู๋คริส
แอบชอบเค้าอยู่ก็ไม่บอก  ตีเนียนทำเป็นเกลียดเค้าท้ารบกับเค้า
สุดท้ายเลยได้มาท้ารักกันเลยทีเดียวเชียว
ในที่สุดนายกายก็เป็นฝั่งเป็นฝากับเค้าซะที
น่ารักอ่ะคู่นี้(ถึงจะแอบหวงกายอยู่บ้าง) ยกให้นู๋คริสเค้าไปแล้วกันเนอะ
คู่รักใสกิ๊ก ปลาบปลื้ม ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: ruby ที่ 30-07-2012 23:49:00

น่ารักมากค่ะคู่นี้  :impress2:
กาย+คริส

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 31-07-2012 05:32:02

กายอย่างแมนอ่ะ ไม่แปลกใจเลยที่คริสจะแอบรัก
ถึงคริสจะร้าย แต่กายจะรัก ฮะฮะเขินตรงนี้ล่ะ
ตอนพิเศษยาวสะใจมากพี่ใหม่ ขอบคุณมากจ่ะ
แอบตกใจพี่โซลน้องตาต้าจะมาเป็นคู่สุดท้าย
เป็นกำลังใจให้พี่ใหม่เหมือนเดิม....>///<
กายกับคริสมาหลายวันแล้ว เราเพิ่งเห็น ฮืออออ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: phai ที่ 31-07-2012 07:50:11

ชอบกายยยยยยยยยยยยยยย

 :impress2:
 :L1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 31-07-2012 18:40:16

 o13

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: kabung ที่ 31-07-2012 21:38:43

ขอตอนพิเศษของพิเศษอีกได้ป่าว อิอิอิ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 01-08-2012 12:02:19

อร๊าย น่ารักอ่ะ  :-[

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 01-08-2012 15:32:01

เอาอีกๆๆ อยากอ่านดินกะผู้กองงงงง

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: Hope2TheEnd ที่ 02-08-2012 00:34:45

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบทุกคู่เลย โดยเฉพาะซ่าขิง XD

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 02-08-2012 01:22:08

น่ารักอะเรื่องนี้
เซอร์ไพรส์ดินมากกก

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: sanfran ที่ 02-08-2012 08:00:23

อ่านจบแล้ว น่ารักมากๆ
โห่คริส กาย แอบฟินเงียบๆในใจ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 02-08-2012 08:44:44

 :z2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 12-08-2012 10:21:06

สนุกมากค่า o13
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดี :D

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 17-08-2012 17:41:01

 :z13:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 21-08-2012 01:46:43

ยาวววววววว.....แบบนี้ ชอบจังค่ะ
อ่านเพลินจนลืมเวลาเลย....

คริสแอบชอบกายมาก่อนนี่เอง มีเก็บรูปไว้ใต้หมอนด้วย โอ้วววว... อาการหนักอยู่นะเนี่ย
ตอนนี้กายแมนมาก มีเข้าไปช่วยเค้าจนบาดเจ็บด้วย สถานการณ์สร้้างพระเอก หุหุ
ไม่งั้นคงไม่ได้แลกเบอร์กันจนมีวันเกี่ยวก้อยกันแบบนี้ 

สนุกดีค่ะ อาจจะรู้สึกงงๆไปบ้างว่า....ทำไมกายชอบคริสง่ายจัง
แต่ก็นะ ความรักมันไม่เข้าใครออกใคร หากรักแล้ว ก็รักเลยนั่นแหละ ไม่ต้องมีตัวแปรเวลาหรืออะไรมาเกี่ยวข้อง

พอดีวนๆมาห้องนิยายจบแล้ว เปิดไปเรื่อย...
จนมาเจอว่าคุณวันใหม่ลงตอนพิเศษกายXคริสนานแล้ว แหะๆ :m17: :m17: :m17:
ขอบคุณค่ะ แล้วจะตามมา+1ให้วันหลังนะคะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 22-08-2012 13:05:11

ขอบคุณที่มาต่อยาว ๆ .. ชอบมากค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: A ♥ B ~ทฤษฎีรักกรุ๊ปเลือด~ (Type-25) P.48 12/08/55)
เริ่มหัวข้อโดย: OJSG7 ที่ 23-08-2012 01:39:48

โดนเร่ยเรื่องนี้ ตาต้าจะน่ารักไปไหเนี่ย  อิอิ เรื่องนี้สนุกมากค่ะ ถึงจะยังอ่านไม่จบก็เถอะ 55+

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: zzz ที่ 23-08-2012 22:54:19

ชอบมากเลยจ้า เป็นแนวที่น่ารักๆ อ่านแล้วเพลินดีจ้ะ  o18

ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านจ้า  :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 26-08-2012 20:37:50

น่ารักอ่ะ 

เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องอื่นต่อค่ะ  อิอิ

ปอลอ.ที่จริงอยากอ่านเรื่องของคริสกับกายมากกว่านี้อ่ะ  แต่ไม่เป็นไร  จบแบบนี้ก็ทำให้ไปจิตนาการต่อใด้สนุกดีนะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 27-08-2012 23:09:12

สนุกมากค่ะ o13
ชอบคู่พี่ซ่ากับขิงมากอ่ะ :กอด1:
ร้อนแรงทั้งคู่เลย :m25:
จะรออ่านตอนที่เหลือน้า

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: akeins ที่ 29-08-2012 19:01:41

อ่านจบแล้วสนุกครับ แต่ละคนมีบุคลิกเป็นของตัวเองดี

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย❤ ตอนพิเศษ(คริส❤กาย) ก็จะร้าย...ให้นายรัก <<28-07-2555>>
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 30-08-2012 20:09:45

ชอบๆ :)

หัวข้อ: Re: ♥It's Real เดี๋ยวรักเลย ♥ แวะมาจิ้มบวกจ้า ♪ ♪
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 05-10-2012 20:52:44

แวะมาเอารูปออก ช่วยลดการโหลดทรัพยากรเล้า :z2:

รวบตึงจิ้มบวกให้ทุกท่านในตอนพิเศษที่ผ่านมาด้วยเลย ขอบคุณมากนะคะ เห็นคอมเม้นต์แล้วชื่นใจ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ♥It's Real เดี๋ยวรักเลย ♥ แวะมาจิ้มบวกจ้า ♪ ♪
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 09-10-2012 19:34:13

เข้ามาอ่านอีกรอบ
คิดถึงตาต้ากับจินนี่ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ♥It's Real เดี๋ยวรักเลย ♥ แวะมาจิ้มบวกจ้า ♪ ♪
เริ่มหัวข้อโดย: ListeL ที่ 10-10-2012 09:42:34

ชอบมากๆเลยเราอ่านตั้งแต่เริ่มจนจบรวดเดวจนตาแฉะเลยทีเดว  ชอบจัง ชอบมากๆ  แต่เราดันชอบคู่ซ่าขิง กายคริส ไต๋ดินนมากกว่าคู่พระเอกนายเอกว่ะ555  ก็เราเปนงี้ตลอดแหละพอมีตอนพิเศษของคู่อื่นในเรื่องใจก็จะลอยไปอยู่กับคู่พิเศษหมดเลย  แต่ก็ชอบพ่อพระเอกแสนอบอุ่นโซลกับตาต้าเด็กดื้อเหมือนกันนะ สงสารโซลตอนที่ตาต้าไม่ยอมให้พี่โซลทำดื๋อดึ๋ง อดทนมากเลยพ่อคุณตั้งหลายครั้ง 55
แต่ก็ต้องขอบคุณคนเขียนนะคะที่แต่งจนจบแล้วก็ทำให้เรื่องอบอุ่นมากอ่านแล้วก็ใจลอยไปด้วย ถ้าแฟนเราจะอบอุ่นแบบพี่โซลบ้างอ่ะ-..-

หัวข้อ: Re: ♥It's Real เดี๋ยวรักเลย ♥ แวะมาจิ้มบวกจ้า ♪ ♪
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 11-10-2012 20:02:15

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ♥It's Real เดี๋ยวรักเลย ♥ แวะมาจิ้มบวกจ้า ♪ ♪
เริ่มหัวข้อโดย: B2uty-Beast ที่ 14-10-2012 23:16:41

ขอบคุนฮะะะะะะะะ!  o14

หัวข้อ: Re: ♥It's Real เดี๋ยวรักเลย ♥ แวะมาจิ้มบวกจ้า ♪ ♪
เริ่มหัวข้อโดย: Number1_90 ที่ 15-10-2012 16:20:34

ชอบภาษาในนิยายเรื่องนี้มากอ่ะ

อ่านเเล้วอิน

+1 ให้กับนิยายดีๆเรื่องนี้ค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥♥
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 18-10-2012 14:01:32

แวะมาจิ้มบวกเพิ่มเติมค่า

ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนมาอ่าน :pig4:

ตอนพิเศษสุดท้ายจะมาหลังจากลงเรื่องน้องเปียวตอนจบแล้วนะคะ

อย่าลืมแวะมาอ่านกันด้วยเน้อ

ปล. ติดบวกคุณ fay 13 ไว้ก่อนนะคะยังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมง เดี๋ยวมาบวกให้ใหม่อีกทีตอนครบแล้วค่ะ

ขอบคุณค่ะ

++++++++++

จิ้มบวกคุณfay 13 เรียบร้อยค่ะ จิ้มคุณgupalzด้วย><
v
v

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥♥
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 18-10-2012 15:26:16

มารอตอนพิเศษจ้าวันใหม่

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 24-10-2012 21:30:27

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

พิเศษ HAPPY FAMILY



เสียงเพลงไทยเดิมดังแว่วมาจากในบ้านไม้หลังใหญ่ของไร่รณวีร์ พร้อมกับเสียงเชียร์และเสียงปรบมือเปาะแปะของกองเชียร์ที่
ท่าทางจะมีกันหลายคน โซลที่เพิ่งกลับมาจากในไร่เดินเข้าบ้านมาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนเอ่ยทักสองพี่น้องจอมดื้อที่กำลังทำการฝึก
ซ้อมฟ้อนรำกันอยู่

“ทำอะไรกันอยู่ครับเด็กๆ”

โซลส่งเสียงทักทายลูกสาวตัวน้อยกับพี่ชายคนสนิท จินนี่ที่กำลังซ้อมรำวิ่งเข้ามาหาคุณพ่อขาแล้วบอกเสียงใส

“จินนี่ซ้อมฟ้อนรำเพลงงามแสงเดือนอยู่ค่ะพ่อขา”

จินนี่น้อยในวัยประถมฯสองรายงานคุณพ่อ เพราะที่โรงเรียนของจินนี่กำลังจะมีงานวันเด็กที่จัดขึ้นทุกปี ชั้นเรียนของน้องหนู
จินนี่นั้นคุณครูประจำชั้นได้คัดเลือกเด็กนักเรียนเพื่อทำการฝึกซ้อมฟ้อนรำเพลงไทยเดิม และจินนี่คือหนึ่งในนางรำตัวจิ๋วในงาน
นี้ด้วย เพลงที่คุณครูของจินนี่น้อยจะใช้คืองามแสงเดือนที่ท่ารำไม่ยากนัก มีสอดสร้อยกับมาลาเป็นหลัก พอเด็กๆตัวเล็กๆมารำ
มาฟ้อนแล้วมันดูน่ารักน่าเอ็นดูจริง พอตาต้ารู้ว่าน้องสาวคนสนิทได้เป็นหนึ่งในนางรำของโรงเรียน หนุ่มน้อยก็หัวเราะขำพี่โซล
ก็พี่โซลส่งลูกสาวไปเรียนบัลเล่ แต่ลูกดันกลายเป็นนางรำตัวน้อยของโรงเรียนไปเสียอย่างนั้น

“ไหนลองฟ้อนให้พ่อขาดูหน่อยสิคะ สวยหรือยังเอ่ย?”

โซลเอ่ยชี้ชวน จูงมือลูกสาวที่น่ารักไปหาตาต้าที่นั่งขัดสมาธิเป็นผู้ชมอยู่บนเสื่อกับพี่นุ่น พี่เลี้ยงของลูกสาวตัวน้อย รอบๆนั้นยังมี
บรรดาพี่สาวที่เป็นแม่บ้านอยู่ด้วย พอเห็นนายมาพวกพี่สาวจึงลุกออกไป เหลือแค่พี่นุ่นที่เป็นพี่เลี้ยงของน้องจินนี่ไว้คนเดียว

“จินนี่ว่าพ่อขาไปอาบน้ำก่อนดีกว่าค่ะ เพิ่งกลับมา เหงื่อเต็มเลย”

เมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าพี่ตาต้าแล้วจินนี่จึงเงยหน้าขึ้นมองคุณพ่อขาแล้วเอ่ยบอก ก่อนเด็กหญิงจะทำเป็นย่นจมูก ตาต้ากับพี่นุ่น
แอบขำเบาๆ ก่อนที่หนุ่มน้อยจะลุกขึ้นมายืนข้างๆน้องสาว

“พี่ตาต้าขา~” จินนี่ย้ายข้างมาหาพี่ตาต้าทันที

“ครับผม” ตาต้าขานรับน้องสาวตัวเล็กที่กำลังเขย่ามือของตนเอง

“จัดการเลยค่ะ คุณพ่อขาตัวเหม็น”

จินนี่ฟ้องพี่ชายก่อนหันไปทำหน้าทะเล้นใส่คุณพ่อขา โซลรวบตัวลูกสาวขึ้นอุ้มก่อนฟัดแก้มหนูน้อยช่างเจรจา จินนี่ร้องวี้ดก่อน
หัวเราะเมื่อหนวดคุณพ่อโดนแก้ม ร้องบอกพี่ตาต้าพาคุณพ่อไปโกนหนวดเลย โซลปล่อยคนน้องลงยืน ก่อนรวบคนพี่ขึ้นบ้านไป
อาบน้ำ โกนหนวดกัน

“แก้มจินนี่แดงไหมอ่ะคะพี่นุ่น คุณพ่อขานี่ชอบไว้หนวดจริงๆเลย” เด็กหญิงตัวน้อยบ่นงุ้งงิ้ง มือน้อยๆนั้นลูบแก้มตนเอง

“เดี๋ยวพี่ตาต้าก็ช่วยคุณพ่อขาของน้องจินนี่โกนหนวดจนเกลี้ยงแล้วล่ะ” พี่นุ่นบอกยิ้มๆ จินนี่น้อยพยักหน้าเห็นด้วย

“นั่นสิเนอะ ต้องให้ถึงมือพี่ตาต้าทุกทีเลยเนาะพี่นุ่น”

เด็กหญิงพยักเพยิดกับพี่เลี้ยง ก่อนที่จะบอกให้พี่นุ่นเปิดเพลง เพราะตนเองจะซ้อมฟ้อนรำอีกรอบ เดี๋ยวพรุ่งนี้วันเสาร์มีซ้อมพร้อม
เพื่อนๆที่โรงเรียนอีก ไม่อยากน้อยหน้าเขา




-------------------------------




เมื่อวันงานวันเด็กของโรงเรียนจินนี่น้อยมาถึง ตาต้ากับโซลที่เป็นผู้ปกครองก็ได้ไปร่วมงานด้วย มีคุณพ่อคุณแม่ของเด็กๆไปให้
กำลังใจลูกของตนเองกันหลายครอบครัว พี่ชายอย่างตาต้าเตรียมกล้องไปเก็บรูปน้องสาวไว้ทุกชอต รู้สึกปลื้มใจกับการแสดง
ของน้องน้อยอย่างมาก จินนี่น้อยในชุดไทยประยุกต์ ถูกจับแต่งตัว แต่งหน้า จนเด่นเด้ง ผมยาวๆที่ตาต้าชอบถักเปียให้จนตอนนี้
หนุ่มน้อยชำนาญการแล้วนั้นถูกรวบเกล้าสูง ก่อนประดับด้วยดอกไม้แทนที่จะใส่มงกุฎ ดูน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มไม่เบา ตาต้านั่งยิ้ม
มองน้องร่ายรำ ยกกล้องขึ้นถ่ายรูปบ้างตามโอกาส โซลที่นั่งข้างไม่รู้จะขำน้องดีไหม ทำอย่างกับว่าตัวเองเป็นคนไปรำเองอย่าง
นั้นล่ะ

เมื่อการแสดงของเด็กๆจบลง บนเวทีการแสดงก็ถึงเวลาสัมภาษณ์พูดคุยกับเด็กนักเรียนตัวน้อย นางรำตัวน้อยต่างแนะนำให้รู้จัก
กับคุณพ่อคุณแม่ จินนี่เองก็แนะนำให้รู้จักคุณพ่อกับพี่ตาต้าของตนเองด้วย เด็กหญิงโบกมือให้คุณพ่อขากับพี่ตาต้าที่มาเป็นกำลัง
ใจให้ในวันนี้ เมื่อสัมภาษณ์แล้วครูก็ได้มอบของรางวัลเล็กๆน้อยๆเป็นกำลังใจให้นักเรียนตัวน้อยทุกคนที่ทำผลงานออกมาดี
จินนี่ลงจากเวทีมาโดยมีคุณพ่อขามารับถึงขอบเวที โซลพาลูกสาวมานั่งข้างตาต้า พี่ชายคนสนิทพัดให้น้องสาวคลายร้อน ก่อน
หาน้ำให้ดื่มกลัวน้องเหนื่อยจากการฟ้อนรำเมื่อครู่

หลังจากการแสดงของแต่ละชั้นปีจบลง ทางโรงเรียนก็มีกิจกรรมให้เด็กๆกับผู้ปกครองได้เล่นร่วมกัน เป็นกิจกรรมเสริมความ
สามัคคีในครอบครัว แล้วแต่ว่าครอบครัวไหนจะสมัครใจเล่น ไม่บังคับกัน ตาต้าและพี่โซลก็ได้ร่วมเล่นเกมกับจินนี่น้อยด้วย
เพราะเด็กน้อยอยากเล่น

เกมที่ว่านั้นคือเกมที่ให้แต่ละครอบครัวที่ประกอบไปด้วยสมาชิกสามคนยืนบนกระดาษที่มีพื้นที่จำกัด และกระดาษนั้นจะถูก
เปลี่ยนให้เล็กลงเรื่อยๆ ครอบครัวไหนยืนอยู่เป็นครอบครัวสุดท้ายคือผู้ชนะ เด็กๆพากันตื่นเต้น แต่คุณพ่อคุณแม่นี่สิท่าจะคิดหนัก

เมื่อรู้กติกาแล้วตาต้าก็แอบซุบซิบกับน้องหนูจินนี่ เด็กหญิงเอียงหูฟังที่พี่ชายบอก ก่อนจะพยักหน้ารัวๆแล้วทำท่าโอเคให้พี่ชาย
เมื่อเกมเริ่มกระดาษยังสามารถยืนได้ทั้งสามคน นับหนึ่งถึงสิบไม่มีใครก้าวเลยกระดาษออกมา จนเหลือพื้นที่ให้ยืนได้สองคน
โซลก็อุ้มลูกสาวขึ้นมา งานนี้ไม่ยากจึงยังคงไม่มีผู้ตกรอบ กระดาษจึงถูกเปลี่ยนเป็นแผ่นที่เล็กลงให้เหลือยืนได้แค่คนเดียว แต่ละ
ครอบครัวก็หาวิธีที่จะคานน้ำหนักกันใหญ่ ตาต้าเลยเป็นคนอุ้มน้องจินนี่เองแล้วเหยียบขึ้นไปบนเท้าพี่โซลให้พี่โซลกอดเอาไว้
สองพี่น้องจึงตกอยู่ในอ้อมแขนของโซล สายตาแห่งความหวังปิ๊งปั๊งสองคู่ถูกส่งไปให้โซล ทำให้ชายหนุ่มตัวโตต้องกอดลูกน้อย
ทั้งสอง(?)เอาไว้ให้แน่น รอบนี้คนที่ผ่านมาได้เหลือไม่กี่ครอบครัวที่คุณพ่อก็ตัวโตพอๆกับพี่โซลทั้งนั้น รอบต่อไปคงยากขึ้นแน่

รอบสุดท้ายกระดาษถูกเปลี่ยนอีกหนให้พอดีกับเท้าแค่ข้างเดียว บางครอบครัวก็สละสิทธิ์ไปยืนลุ้นครอบครัวอื่นแทน ตาต้ามอง
กระดาษแผ่นน้อยนั่นแล้วก็ตัดสินใจ เล่นมาขนาดนี้แล้วก็ไม่อยากแพ้ หนุ่มน้อยให้พี่อุ้มลูกสาวตัวน้อยเอาไว้ ส่วนตนเองกระโดด
ขี่หลังพี่ จินนี่ก็กอดคอคุณพ่อขาเกาะเอาไว้อย่างเหนียวแน่นหนึบ ครอบครัวอื่นต่างเซโรงัง เหลือครอบครัวตาต้ากับอีกครอบครัว
ที่คุณพ่อของครอบครัวนั้นก็ตัวโตพอกัน พี่โซลท่าจะไม่ไหว แต่มันแค่อีกนิดเดียว อึดใจเดียวก็ชนะแล้ว สองพี่น้องจอมดื้อจึง
หอมแก้มโซลคนละฟอด ก่อนที่ตาต้าจะกระซิบบอก

“ถ้าเกมนี้ชนะ ต้ายอมพี่โซลทุกอย่างเลย”

ประโยคเดียวพี่โซลถึงกับแข็งเป็นหินผา กำลังใจมาเพียบ ต่อให้เอาช้างฉุดพี่โซลไม่มีล้มแล้วงานนี้ จนในที่สุด สุดท้ายแล้ว
ครอบครัวน้องจินนี่ก็เป็นฝ่ายชนะไปดังใจหมาย สองพี่น้องคนสนิทร้องเฮโลกันใหญ่ แต่โซลนี่สิถึงกับปาดเหงื่อ

นอกจากนั้นแล้วภายในงานยังมีกิจกรรมต่างๆให้เด็กๆได้ร่วมเล่นกันมากมาย แต่จินนี่ไม่ได้ไปเล่นกับเพื่อนคนอื่นเพราะตนเอง
ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย คุณครูประจำชั้นของน้องหนูมาเรียกให้ไปเปลี่ยนชุดกัน จินนี่กับพี่ชายคนสนิทจึงเดินตามคุณครูไป พอ
กลับมาอีกทีพี่โซลที่นั่งรอลูกสาวกับน้องชายที่รักอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้ร่มไม้ก็มีสาวน้อยสาวใหญ่ห้อมล้อมเต็มไปหมดแล้ว ตาต้า
ที่เดินจูงมือน้องกลับมาหยุดมองพี่โซลนิ่งๆ น้องจินนี่ที่แสนจะรู้ใจพี่ชายจึงเดินเข้าไปพาคุณพ่อออกมาจากวงล้อมของสาวๆแทน
พี่ชายคนสนิท

“คุณพ่อขา มาคุยกับสาวๆอยู่ตรงนี้นี่เอง เดี๋ยวจินนี่ฟ้องคุณแม่นะ” หนูน้อยส่งเสียงไปทัก พร้อมกอดอกแล้วทำแก้มพองให้สม
บทบาท

“อุ๊ย! คุณแม่น้องจินนี่มาด้วยหรือคะ?” หนึ่งในสาวๆเอ่ยถามน้องจินนี่น้อย

“มาค่ะ ถ้าคุณแม่เห็น คุณแม่จินนี่ต้องเสียใจแน่ๆเลยค่ะ”

พูดแล้วจินนี่ก็ทำหน้าเสียใจจะร้องไห้ ตีบทแตกกระจุย จนแม้แต่โซลยังหลงเชื่อ ให้มันได้อย่างนี้ น้องสาวพี่ตาต้า!

“โถ งั้นน้องจินนี่พาคุณพ่อกลับไปหาคุณแม่เถอะนะคะ พวกน้าไม่กวนแล้ว”

สาวๆลูบแก้มเด็กน้อยที่ทำหน้าเศร้า หอมแก้มเด็กหญิงตัวน้อยคนละฟอดก่อนไป โซลอุ้มลูกสาวขึ้นมาก่อนจะเอ่ยถามเมื่อออก
ก้าวเดิน

“คุณแม่เรามาด้วยหรือคะจินนี่?”

“คุณแม่ไม่มา แต่พี่ตาต้ามาค่ะ” จินนี่ตอบเสียงชัดแจ๋วไม่ต้องแปลไทยเป็นไทย คุณพ่อขาถึงกับหน้าซีด

“อุ้ย! นั่นยิ่งหนักเลยนะน่ะ” ชายหนุ่มตัวโตพึมพำกับตนเอง เห็นตาต้ายืนกอดอกรออยู่แล้วก็ชักจะเริ่มใจฝ่อ

“พี่ตาต้าเขาโกรธคุณพ่อขารึเปล่าคะ?” โซลแอบถามสถานการณ์ล่วงหน้าจากลูกสาวตัวน้อย

“ไม่โกรธหรอกค่ะ แค่ทำหน้าแบบนี้เอง”

จินนี่กอดอกเลียนแบบพี่ชาย ก่อนทำหน้าบึ้งออกแนวถมึงทึงเกินจริง

“โอ้ย ตายแน่งานนี้”

โซลโอดครวญ น้องจินนี่ยกมือน้อยๆปิดปากแล้วหัวเราะคิกคัก

“มาหัวเราะพ่อนะจินนี่”

โซลเข่นเขี้ยว แต่จินนี่น้อยยังหัวเราะไม่หยุด จนเมื่อมาถึงที่ตาต้ารออยู่โซลก็วางลูกสาวลงยืน สายตาลอบมองหนุ่มน้อยตรงหน้า
ว่ามีทีท่าอย่างไรบ้าง

“พี่ตาต้า~”

จินนี่เดินไปจับมือตาต้า ขณะที่ตาต้ามองพี่โซลเขม็ง ก่อนหนุ่มน้อยจะก้มลงมองน้องที่เขย่ามือของตนเองไปมา

“กลับบ้านกัน~”

จินนี่ยิ้มบอกตาหยี ตาต้าจึงยิ้มให้น้อง

“ไปค่ะ กลับบ้านๆ”

จินนี่ดึงมือพี่ชายให้ก้าวตามตนเอง สองพี่น้องจูงมือร้องเพลงไปด้วยกันจนกระทั่งถึงรถ โซลนั่งประจำที่คนขับ ตาต้ากับจินนี่
เป็นผู้โดยสารนั่งคุยกันอยู่เบาะด้านหลัง ตาต้าเอากล้องที่ตนเองถ่ายรูปกับถ่ายวิดีโอตอนน้องรำเอาไว้มาให้น้องดู จนกลับมาถึง
บ้าน จินนี่น้อยเอาของรางวัลที่ตนเองได้มาไปอวดพี่นุ่นกับพี่สาวในบ้าน ตาต้าเดินเลี่ยงขึ้นบ้านไป โซลจึงเดินตามน้องขึ้นไป
ด้านบนด้วย ตามเด็กดื้อเข้าไปในห้องก่อนรวบกอดเอวบางๆนั้นเอาไว้

“โกรธพี่หรือเปล่าครับเด็กดื้อ?”

“ต้าไม่ได้โกรธหรอกครับ ไร้สาระ” ตาต้ายักไหล่นิดๆอย่างไม่ใส่ใจ

“จริงอ่ะ?” โซลถามท่าทางล้อน้องหน่อยๆ ตาต้าบุ้ยปากทำท่าคิด

“อืม นิดหน่อยก็ได้”

“โกรธนิดหน่อยเองเหรอ โกรธเยอะกว่านี้ก็ได้นะ พี่จะได้ง้อเยอะๆ” โซลทำหน้าหื่นใส่น้อง ตาต้าขำ ทุบอกพี่เบาๆด้วยความเขิน

“พี่โซลอ่ะ หื่นอีกแล้ว”

“ไหนใครบอกน้าว่าจะยอมพี่ทุกอย่าง”

คนเป็นพี่เอ่ยทวง ตาต้าอมยิ้ม ก่อนกระซิบบอกพี่โซลให้รอคืนนี้ แก้มหนุ่มน้อยขึ้นสีเมื่อเอ่ยบอก น่าฟัดจริงๆเลยเด็กดื้อ อย่างนี้พี่
โซลก็หวานหมูล่ะสิ หุหุ




---------------------------------




หลังจากที่พี่ต้น พี่ชายของตาต้าน้อย ได้หมั้นหมายกับพิมพิกา น้องสาวของดิน เมื่อถึงเวลาอันสมควรแล้วต้นก็ได้ให้ผู้ใหญ่มาสู่
ขอพิมพิกาให้เป็นกิจจะลักษณะ ชายหนุ่มได้ย้ายที่ทำงานมาที่ภาคเหนือเพื่อที่จะได้อยู่กับภรรยา คุณพ่อคุณแม่ของตาต้ากับต้นยัง
ไม่ได้ย้ายตามมาเพราะยังสะสางงานทางโน้นไม่เรียบร้อย ต้นจึงได้มาก่อร่างสร้างตัวอยู่ทางนี้รอพ่อกับแม่มาอยู่ด้วยกัน เวลาปิด
ภาคเรียนตาต้าก็กลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่ และอยู่เป็นเพื่อนท่านทั้งสองด้วย

ไม่นานจากนั้นไร่รณวีร์ก็มีข่าวดีอีกหน เมื่อพิมพิกาตั้งท้องหลังจากแต่งงานกับต้นพี่ชายของตาต้าได้ไม่นาน ว่าที่คุณพ่อตื่นเต้นดี
ใจใหญ่ ตาต้าเองพอรู้ว่ากำลังจะมีหลานก็เห่ออยากจะซื้อของมาเตรียมไว้ แต่คุณแม่ของตาต้าบอกว่าโบราณเขาถือ ไม่ให้ซื้อของ
ไว้ก่อนที่เด็กจะเกิด ตาต้าจึงตั้งตารอคอยว่าเมื่อไหร่ลูกพี่ต้นจะคลอดออกมาลืมตาดูโลกเสียที

จนเมื่อถึงวันที่พิมพิกาจะคลอด ยังไม่ถึงกำหนดคลอดดีจึงทำให้ทุกคนอลวนกันใหญ่ เมื่อนำตัวว่าที่คุณแม่ส่งถึงมือหมอ ผู้เป็น
พี่ชายอย่างดินก็ได้แต่เดินวนอยู่หน้าห้องคลอด ทำอย่างกับว่าตนเองเป็นพ่อของเด็กเสียเองอย่างนั้นล่ะ กังวลยิ่งกว่าว่าที่คุณพ่อ
อย่างต้นเสียอีก ต้นได้แต่มองพี่ชายภรรยาอย่างขำๆ เพราะอีกฝ่ายกังวลแทนเขาไปแล้ว ลุงสนกับป้าพิศก็มาเฝ้าเป็นกำลังใจอยู่
หน้าห้องคลอดด้วยเช่นกัน เวลาผ่านไปอีกนานมากทำให้ดินเดินไปมาจนป้าพิศจะเวียนหัว จนไตรภพมาถึงที่โรงพยาบาลแล้ว
ลากดินให้มานั่งรอเงียบๆนั่นล่ะดินถึงได้หยุดเดินเสียที

เมื่อพยาบาลออกมาจากห้องคลอด ทั้งสามหนุ่ม ทั้งดิน ไตรภพ และต้นต่างก็ลุกพรึ่บขึ้นพร้อมกัน พยาบาลถึงกับงงว่าใครเป็นพ่อ
เด็ก ต้นยกมือบอกว่าเป็นตนเอง ดินจึงได้ถอยออกมาให้คุณพ่อตัวจริงคุยกับพยาบาล พยาบาลจึงแจ้งข่าวดีว่าต้นได้ลูกชาย
สุขภาพแข็งแรงดีมากทั้งแม่ทั้งลูกเลย ทุกคนต่างดีใจกันถ้วนหน้า



ตาต้าที่รู้ข่าวว่าพี่พิมพ์คลอดวันนี้ เมื่อเลิกเรียนทั้งที่วันถัดจากนั้นไม่ใช่วันหยุด แต่ตาต้าก็ชวนกายกลับมาที่ไร่ด้วยกัน โซลแปลก
ใจที่เห็นน้องกลับมาที่ไร่ พอรู้จากกายว่าตาต้าจะกลับมาดูหน้าหลานทำให้โซลได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจ คุณอาบ้าเห่อนี่เอง

โซลพาน้องไปที่โรงพยาบาล ให้ได้เห็นหน้าหลานอย่างที่ต้องการ ให้สมกับที่ถึงขั้นกลับมาจากมหาวิทยาลัยด้วยตนเอง พอ
กลับมาที่ไร่จินนี่ก็อยากไปดูน้องบ้าง แต่โซลบอกกับลูกสาวตัวน้อยว่าให้อาพิมพ์เขากลับมาบ้านก่อน เดี๋ยวคุณพ่อขาจะพาไป
ดูเอง จินนี่น้อยจึงรอคอยด้วยความหวัง เพราะอยากเจอน้องมากๆๆๆเลย



เมื่อพิมพิกากลับมาที่ไร่ จินนี่ก็ได้มาเจอน้องน้อยเสียที พอว่างก็มาขลุกอยู่กับอาพิมพ์กับน้องไอติมตัวน้อยๆ ผิวน้องสีชมพู นุ่นนิ่ม
ไปหมด พอน้องกำนิ้วมือจินนี่ก็หัวเราะถูกอกถูกใจใหญ่ บอกกับคุณพ่อว่าอยากอยู่กับน้องทั้งวันเลย

ตาต้าที่เห็นว่าน้องสาวกับหลานชายน่ารักน่าหยิกก็ถ่ายรูปเก็บไว้เสียหลายแชะ ต้นจึงจัดให้พี่ชายกับน้องสาวคนสนิทอุ้มน้อง
ไอติมแล้วถ่ายรูปให้ พอตาต้าจะได้อุ้มหลานจริงๆก็กลัวจะทำหลานหลุดมือ พี่ต้นเลยให้นั่งนิ่งๆแล้วอุ้มลูกชายไปวางบนอ้อม
แขนของน้อง น้องไอติมก็ดูจะเป็นใจ ยิ้มให้พี่สาวตัวน้อยกับคุณอาจนเห็นเหงือกสีชมพูเลยทีเดียว คู่พี่น้องจอมดื้อเลยยิ้มแก้มจะปริ




-------------------------------




ทางด้านคุณลุงดินแดน นอกจากจะเป็นลุงดินของน้องจินนี่แล้ว ในตอนนี้ยังกลายเป็นคุณลุงของน้องไอติมอีกตำแหน่ง ดินดูจะ
เห่อหลานเอามากๆ ไม่ค่อยจะต่างกับคุณอาอย่างตาต้าน้อยสักเท่าไหร่เลย หนุ่มหน้าเข้มคอยช่วยพิมพิกาดูลูก จนคุณพ่อคนใหม่
อย่างต้นแทบจะไม่ได้แตะลูกน้อยเลยด้วยซ้ำเมื่อคุณลุงเขาเหมาหมด พิมพิกาเอ่ยแซวพี่ชายกับคุณผู้กองที่ตอนนี้เลื่อนขั้นมาเป็น
คุณสารวัตรไตรภพไปแล้วว่าจะศึกษาเอาไว้มีเองหรือ ดินหันไปมองหน้าสารวัตรที่นั่งมองมาที่ตนเองเงียบๆแล้วลุกหนี คุณแม่
ลูกอ่อนหัวเราะพี่ชายก่อนยุส่งให้สารวัตรไตรภพเดินตามไป



“เสียใจด้วยนะ ผมมีให้คุณไม่ได้หรอก”

ไตรภพที่เดินตามดินมาหยุดกึกเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยลอยลมมา นายตำรวจตัวโตเดินอ้อมไปด้านหน้าอีกคน ก่อนบอก

“ก็ไม่ได้บอกว่าจะให้มีให้สักหน่อย ถ้ามีลูกกับคุณจริงนะ ผมคงปวดหัวน่าดู” ไตรภพเอ่ยบอก แล้วยิ้มกวนก่อนว่าต่อ “แค่คุณคน
เดียวนี่ผมก็จะแย่แล้ว รับมือยากยิ่งกว่าอะไร”

“บ่น?” ดินทำเสียงเชิงถาม เลิกคิ้วนิดๆ

“โอ๋ย เปล่าคร้าบ เปล่าบ่นเลยครับคุณดินแดน~” นายตำรวจหนุ่มปฏิเสธน้ำเสียงทะเล้น ดินมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ สีหน้าดูจริงจัง
ทำให้ไตรภพนิ่งตามไปด้วย

“เอาจริงๆ คุณอยากมีไหม?”

คุณสารวัตรถอนใจกับความจริงจังของหนุ่มหน้าเข้ม ท่าทางจะงานเข้าเสียแล้วไหมล่ะ

“ตอบจริงๆ... อยาก”

พออีกฝ่ายตอบมาเช่นนั้นคนที่มีสีหน้าจริงจังเมื่อครู่กลับหน้าเจื่อนลงถนัดตา

“ถามแล้วจ๋อย ยังไงกันครับคุณ?”

ไตรภพเอ่ยถามกลั้วหัวเราะ ก่อนรั้งแขนดินให้ขยับเข้ามาใกล้

“อย่ากังวลเลยดิน เรื่องนี้มันไม่ได้สำคัญไปกว่าเรื่องที่ว่าผมรักคุณหรอก”

ดินมองหน้าไตรภพที่เอ่ยถ้อยคำแสนหนักแน่นนั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยเรียก

“ไต๋”


“?”


“ผมรักคุณนะ”


คำสารภาพรักนั้นทำให้แขนแกร่งตวัดรัดร่างของอีกฝ่ายแน่น ดินมัวแต่ตกใจเลยกลายเป็นยืนนิ่งให้ไตรภพกอด นายตำรวจหนุ่ม
ยิ้มกว้างขวาง หน้าบานเป็นกระด้ง อดไม่ได้ที่จะฟัดแก้มของคนในอ้อมแขน

“วิเศษที่สุดเลยที่รัก” ไตรภพเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้ม

“อย่าล้อน่า”

“ไม่ล้อครับ แค่ดีใจมากเฉยๆ”

“ดีใจอะไร?” ดินขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าอีกคนจะดีใจอะไรขนาดนั้น

“ก็ดีใจสิ คุณบอกรักทั้งทีนะ แถมเป็นครั้งเดียวในรอบหลายปีเลยด้วย”

“ขนาดนั้นเลย?”

หนุ่มหน้าเข้มทำเสียงราวไม่อยากจะเชื่อ เลยถึงตาไตรภพทำหน้าจริงจังบ้าง

“ต้องขนาดนั้นล่ะ นี่ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าตัวเองไม่เคยบอกรักผมสักครั้งเลยน่ะ มีแต่บอกว่าถ้าไม่รักจะยอมขนาดนี้เหรอ”

“แล้วนั่นมันไม่ใช่การบอกรักหรือไง?”

“มันเหมือนกันที่ไหนเล่ากับอันเมื่อกี้น่ะ”

นายตำรวจหนุ่มว่าอย่างขัดใจ จะบอกรักแต่ละทีนี่ยากแสนยากเลยล่ะ ดินแดนคนนี้น่ะ

“เรื่องมากนะ” ดินว่าเสียงเรียบพอๆกับหน้าตา

“เรื่องมากก็เพราะว่า... รักมาก”

จากที่ตัดพ้อต่อว่าเมื่อครู่ พอโดนคนหน้าเข้มว่า ไตรภพเลยปรับเปลี่ยนกลยุทธ์มาหยอดหวานแทน

“วันไหนไม่ได้หยอดคงไม่ใช่คุณนะ”

“ชอบล่ะสิ” ไตรภพเย้าหยอก

“ที่ไหนมี?” ดินทำไม่รู้เรื่อง

“ที่นี่ล่ะ ชอบก็บอกมาเห๊อะ”

ไตรภพทำเสียงสูง ดินอมยิ้ม ยอมแพ้จริงๆกับคนๆนี้ คิดเองเออเองได้ตลอดนั่นล่ะ



สายลมยามเย็นพัดพา ดวงอาทิตย์ที่คล้อยต่ำกำลังจะลาลับโลก แสงออกส้มอมชมพูกระจายบนท้องฟ้ากว้าง ค่อยๆก้าวเข้าสู่
บรรยากาศไร่รณวีร์ยามค่ำคืนที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงดาว ฟ้าเปิดโล่งไร้เมฆหมอกมาบดบังทัศนียภาพแสนสวย

บนทางเดินเส้นเล็กที่มุ่งตรงสู่บ้านไม้หลังใหญ่ของไร่รณวีร์ ตาต้ากับพี่โซลและน้องหนูจินนี่กำลังเดินกลับบ้านกันช้าๆหลังจาก
พาจินนี่ไปหาน้องไอติมมา ก้าวสั้นๆของเด็กหญิงตัวน้อยทำให้การเดินทอดน่องของหนุ่มน้อยกับหนุ่มใหญ่ต้องช้าลงไปอีก จินนี่
ไม่ให้คุณพ่ออุ้มเพราะโตแล้วเลยอยากเดินเอง มีคุณพ่อขากับพี่ตาต้าจับมือของหนูน้อยคนละข้าง

“พ่อขา~” เสียงใสๆของเด็กน้อยเอ่ยเรียกคุณพ่อขา

“ขา”

โซลขานรับก่อนก้มลงมองลูกสาวตัวน้อย ดวงตากลมโตมองคุณพ่อ ประกายแห่งความหวังทอแสงวิบวับ ก่อนเอ่ยบอกคุณพ่อ

“จินนี่อยากได้น้อง”

“หือ? นั่นมันน้องอาพิมพ์นะคะ จินนี่เอามาไม่ได้หรอก”

พอลูกสาวบอกจุดประสงค์ คุณพ่อขาจึงแจกแจงให้ทราบ ท่าทางจินนี่จะชอบน้องน้อยมาก ตาต้าโยกศีรษะกลมๆของน้องสาว
ตัวน้อยด้วยความเอ็นดูปนหมั่นเขี้ยว

“งั้นคุณพ่อขาก็ทำน้องมาให้จินนี่หน่อยสิคะ”

หนูจินนี่เอ่ยบอกอย่างไม่ยอมแพ้ ก็หนูอยากได้น้องตัวเล็กๆอย่างน้องไอติมนี่นา โซลหันไปมองหนุ่มน้อยที่จับมือจินนี่อยู่อีกข้าง
ก่อนเอ่ยถามยิ้มๆ

“ว่าไงครับตาต้า?”

“อะไรครับ?” ตาต้าทำหน้างงเมื่อพี่โซลถาม อะไร ยังไงครับผม?

“จินนี่อยากได้น้อง ตาต้าพร้อมสำหรับคืนนี้หรือยัง?”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนเป็นพี่ทำให้สีหน้าเอ๋อเหรอของตาต้าเปลี่ยนเป็นอึ้ง อ้าปากหวอ กะพริบตาปริบๆเมื่อเริ่มรู้ว่าพี่โซลหมายถึง
อะไร

“พี่โซลอ่ะ ทะลึ่งอีกแล้วนะ”

โซลหัวเราะเมื่อเห็นน้องหน้าแดง จินนี่น้อยแหงนคอมองผู้ใหญ่สองคนคุยกันไปมา ก่อนที่เด็กหญิงจะเอ่ยแทรกบทสนทนาที่
ตนเองไม่มีส่วนร่วม

“พูดอะไรกันน่ะ พูดให้จินนี่เข้าใจด้วยสิคะ”

จินนี่น้อยหน้าตามู่ทู่ ปากจู๋ แก้มพอง ให้รู้ว่าหนูน้อยชักจะงอนแล้วนะ โซลกับตาต้าน้อยหัวเราะ ก่อนที่ตาต้าจะกระซิบบอก
น้องสาวว่าคุณพ่อขาติงต๊อง จินนี่อย่าไปฟังเลย น้องจินนี่ตาโตมองหน้าคุณพ่อขาทันทีก่อนจะยิ้มแล้วหัวเราะออกมา ผู้ใหญ่ทั้ง
สองคนที่ไม่รู้ว่าเด็กหญิงกำลังคิดอะไรถึงได้หัวเราะคิกคัก แต่พอเห็นท่าทางน่ารักนั้นก็อดหัวเราะตามไม่ได้

มือเล็กๆของจินนี่จับมือคุณพ่อขากับพี่ตาต้าเอาไว้ ก่อนเท้าน้อยๆนั้นจะก้าวเดินแล้วดึงพี่ชายกับคุณพ่อให้เดินมาด้วยกัน พูด
อะไรงุ้งงิ้งๆอยู่คนเดียวแล้วก็หัวเราะ แขนเล็กๆแกว่งไปมาเวลาเดิน บางทีก็เงยขึ้นมาส่งยิ้มให้คุณพ่อขากับพี่ตาต้าด้วย ตาต้าหัน
ไปมองพี่โซลที่ก็มองมาที่ตนเองเช่นกันแล้วยิ้มให้กัน

วันนี้ก็ยังคงเป็นวันที่แสนธรรมดา ถนนที่ก้าวเดินกันอยู่ก็เส้นเดิมที่เคยเดินอยู่ทุกบ่อย แต่ช่วงเวลาเล็กๆน้อยๆที่ได้ใช้ร่วมกับ
‘ครอบครัว’ มันกลับทำให้วันธรรมดามีความพิเศษขึ้นมา แม้ทุกสิ่งจะเป็นเพียงเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นได้ทุกวัน แต่แค่มีคุณพ่อขา
ของน้องจินนี่ มีพี่ชายคนสนิทอย่างพี่ตาต้า และเด็กหญิงจินนี่ตัวน้อยที่น่ารัก ความสุขเล็กๆก็สามารถเกิดขึ้นได้ไม่รู้จบ






                                                                      END









จบบริบูรณ์แล้วค่ะ สำหรับเรื่องนี้ ตอนพิเศษเยอะเหลือเกิน^___^

ขอบคุณนักอ่านทุกๆท่าน ทุกๆกำลังใจค่ะ :L2:

น้องตาต้ากับจินนี่น้อยจบไปแล้วก็อย่าลืมคิดถึงกันบ้างน้า :กอด1:

วันใหม่ค่า


ปล. ว่าด้วยเรื่องท่ารำของน้องจินนี่

(ร้องเป็นทำนองเพลงด้วยจะได้ฟีลมาก)

เทพพนม ปฐมเอย พรหมสี่หน้า

สอดสร้อย มาลา เฉิดฉิน

ทั้งกวางเดินดง หงส์ บิน

กรินริน เลียบถ้ำ อำไพ

อีก ช้า นางนอน ภมรเคล้า

แขกเต้า ผา ลา เพียงไหล่

เมขลา โยนแก้ว แววไว

มยุเรศ ฟ้อนใน นภาพร

ยอดตองต้องลม พรหมนิมิต

อีกทั้ง พิสมัย เรียงหมอน

ย้ายท่า มัจฉาชมสาคร

พระสี่กร ขว้างจักร ฤทธิรงค์

(ท่าสอดสร้อยกับมาลาเป็นท่าที่ง่ายมาก อีกท่าคือ บิน มันง่ายจริงเพราะทำท่ากางแขนบินแค่นั้น ฮ่า เคยสอบตอนมัธยม พอจำได้
บ้างนิดนึง (นิดเดียวจริงๆนั่นล่ะ) พอพูดถึงสมัยมัธยมแล้ว รู้สึกว่าตัวเองแก่ไงไม่รู้^^” )

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 24-10-2012 21:44:51

เด็กๆเรื่องนี้น่ารัก น่าฟัดทุกคนเลย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 24-10-2012 22:58:19

เกือบไม่เห็นว่าตอนใหม่มาแล้ว จิ้มก่อน เดี๋ยวตามไปอ่านครับ ^^

มาเพิ่มหลังอ่านจบ

โฮ้ยยยยยยย เด็ฏๆเค้าน่ารักกันเนอะ ต่อไปต้องคิดถึงตาต้ากะน้องจินนี่แน่ๆ
จะรับหลานชายคนล่าสุดเข้าแก๊งป่วนด้วยไหมเนี่ย 5555

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 24-10-2012 23:13:45

อ๋อยยย น่ารักอ่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 25-10-2012 15:48:18

รู้สึกอบอุ่นมากเลยอ่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: omeye ที่ 25-10-2012 17:38:23

ชอบๆๆ ตอนพี่เศษเยอะๆๆดีแล้วค่ะ
 :o8: :-[

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: nekko ที่ 25-10-2012 19:19:33

น่ารักและอบอุ่นมากๆๆๆๆๆๆๆ

 :กอด1: :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 25-10-2012 21:18:51

หนูจินนี่กับพี่ตาต้า แค่สองคนนี้คนรอบข้างก็สดใสแล้ว
นี่ได้น้องไอติมตัวน้อยมาเพิ่มสีสันให้ไร่แห่งนี้อีกคน
ต่อไปไร่นี้คงครึกครื้นน่าดู บรรยากาศคงอบอุ่นสุดๆ
เจ้าตัวน้อยมาทำให้พี่ดินและตาต้าเค้าลำบากนะเนี่ย
เกิดพี่ไต๋และพี่โซลขยันทำลูกขึ้นมาล่ะแย่เลย :z1:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่แสนน่ารักอย่างนี้ค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: zero3 ที่ 26-10-2012 11:30:57

มีความสุขกันทุกคนเลย
พี่โซลน้องตาต้า น้องจินนี่ตัวน้อย ให้ความรู้สึกเป็นครอบครัวจริงๆ
พี่สารวัตรกับพี่ดิน ยังน่ารักเหมือนเดิม นานๆจะพูดคำว่ารักซักทีเนาะ
พี่สารวัตรปลื้มตายเลย
บทส่งท้าย อ่านแล้วมีความสุขมากกกกก ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 26-10-2012 16:11:34

น่ารักเสมอนนะน้องจินนี่

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 26-10-2012 18:00:50

น้องจินนี่อยากได้น้องแต่พี่ตาต้าผลิตให้ไม่ได้นะหนู 5555
ชอบตอนพิเศษจังมีตอนน่ารักๆของหลายคู่มาด้วย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 26-10-2012 23:44:11

ปลาบปลื้มใจครอบครัวสุขสันต์
น้องจินนี่ก็ยังน่ารัก
พี่ดินก็บอกรักคุณพี่ไต๋
^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 27-10-2012 00:28:36

ครอบครัวอบอุ่น  :impress2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 27-10-2012 17:07:10

ครอบครัวสุขสันต์ :L1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY (ตาต้า♥จินนี่♥โซล) 24/10/2555
เริ่มหัวข้อโดย: Narcissus ที่ 31-10-2012 01:15:26

เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ สนุกมากๆๆๆๆเลยจ้า~
ชอบทุกคู่เลย แต่ส่วนตัวชอบคู่ผู้กองไต๋กับนายดินแดนมากที่สุดเลย
รู้สึกเหมือนเมะชนเมะ นายดินซึน แถมตอนอะจึ๋ยๆกัน คุณผู้กองยังเร่าร้อนได้อีก(แอบหื่น) ฮา

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆที่เขียนมาให้อ่านกันนะคะ ^^
ตามไปอ่านเรื่องอื่นๆของคุณคนเขียนต่อดีกว่า~ 

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 22-11-2012 21:40:29

บวก บวก ค่ะ ^^

ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ ทุกกำลังใจ

วันใหม่ค่ะ
 :pig4:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: 111223 ที่ 23-11-2012 03:01:01

อ่านเรื่องนี้แล้วเต็มอิ่มมากๆ
ชอบทุกคู่เลยอ่ะ >_<
สมกับชื่อตอนจริงๆ
เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 23-11-2012 12:20:19

 :o8:อ่านสนุกทุกตอน ขอบคุณค่ะนักเขียน

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: culom ที่ 23-11-2012 18:27:33

ไม่มีตอนพิเศษอีกแล้วเหรอคะ

เง้อ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: BE-Beladitz ที่ 19-12-2012 16:03:43

น่ารักมาก... รักปักใจจริงๆนะตาต้า ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: rainfall ที่ 20-12-2012 09:05:56

น่ารักกันทุกคู่เลย
อยากให้มีตอนพิเศษอีกจังงง
 :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 02-01-2013 14:25:50

น้องจินนี่อยากได้น้อง
ต้องบอกพี่ตาต้านะ
จบซะแล้ว จะรออ่านเรื่องต่อไปนะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 08-02-2013 08:02:08

ตาต้ารักโซลตั้งแต่เด็กเลยสินะ ตอนตาต้าถามแม่ ตาต้าน่าสงสารมาก ๆ เลย จินนี่คงชอบตาต้าน่าดู ดินใจแข็งน่าดูเลย สงสารไต๋ ไต๋ดินคิดมากทั้้งคู่นะ ทำไมไม่คุยกันนะ ดีที่มีตาต้านะเนี่ย ซ่าก็จริง ๆ เลยนะไปพูดแบบนั้นกับขิง คิดบ้างหรือเปล่าว่าขิงจะรู้สึกยังไง ขิงฟังซ่าบ้างก็ดีนะ ขิงก็คิดมากนะเนี่ย คริสชอบกายตั้งแต่แรกสินะมีเก็บรูปไว้ใต้หมอนด้วย กายก็ไม่ค่อยเลยนะไม่พอใจที่คริสทำแบบนั้นเลยทำแบบนั้นเนี่ยนะ แล้วคริสเป็นห่วงกายก็พูดไปเถอะทำไมพูดแบบนั้น

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: Re-ya ที่ 10-02-2013 08:48:10

 :-[ ชอบบบบบบบบบ ต้า มากเลยอ่ะ ..... น่าร๊ากกกกกที่สุดดดดด

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: ur_my_melody ที่ 06-03-2013 19:07:38

เรื่องน่ารัก..แถมตอนพิเศษอีกเต็มอิ่มจุใจ
อิ่มเอิบมากเลยค่ะ อ่านเรื่องนี้ o13
ขอบคุณนะคะ น่านักทุกๆๆๆๆๆคู่เลย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :3123:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: raviiib❁ ที่ 23-03-2013 03:27:16

อ๋าาาาาาาาาาเรื่องนี้สนุกมากๆเลยยย :impress2:
พี่โซลหื่นนะค่ะ? 55555 น้องตาต้าน่ารักมากกกมากกกกกก ครบครัวสุขสันต์เว่อร์ :-[
ชอบทุกคู่เลยเรื่องนี้ เอาใจให้คนเขียนแต่งนิยายใสๆน่ารักๆ อย่างนี้ให้เราและคนอื่นได้อ่านต่อนะค้า :กอด1: :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: atomtcom ที่ 17-04-2013 00:36:03

 :กอด1:น่ารักที่ซู๊ด

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: Vavaviz ที่ 17-04-2013 22:42:31

ชอบทุกคู่เลยค่าาาา

สนุกมากเลยยยย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: mm03 ที่ 19-04-2013 19:16:31

ชอบทุกคู่เลย  o13

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: tegomon ที่ 21-04-2013 17:04:44

 :oo1: อยากให้แต่งเรื่องของผู้กองไต๋กับดินอ่ะ อยากอ่าน อยากอ่าน  :call:  :-[  แต่งได้น่ารักมากค่ะ ชอบอ่ะ ตาต้างี้สุดยอดเด็กอ่ะ เด็กอย่างจินนี่เลยก็ว่าได้ อิอิ :mew2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 21-04-2013 23:08:49

มาอ่านรอบสอง :m7:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: bennnyyy ที่ 13-05-2013 17:56:32

น่ารัก ชอบคู่ดินกับไต๋

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: cinquain ที่ 14-05-2013 15:19:11

เข้ามาสนับสนุนเรื่องเต็มของดินกับผู้กองไต๋ค่ะน้องใหม่ ^ ^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 15-08-2013 21:14:50

ขอบคุณทุกคนทุกคอมเม้นต์ค่ะ บวกและบวกเช่นเคย :L2:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 17-08-2013 02:24:25

นานๆกลับมาอ่านอีกรอบก็ยังหวาน :mew1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 18-08-2013 00:41:51

ขอบคุณมากคะ มาอ่านที่หลังจุใจเลยทีเดียววว

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: KuMaY ที่ 20-08-2013 20:31:43

เพิ่งอ่านจบ
เรื่องน่ารักมากๆๆๆๆๆๆเลย
ชอบน้องตาต้ากะน้องจินนี่ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกันซะทุกเรื่อง
เหมือนโซลมีลูก2คน
พี่โซลก็แอบหื่นตลอดเลย
คู่พี่ซ่ากะขิงก็มาแรงแซงทางโค้งมาก
คู่กายกะคริสก็ออกแนวคู่รักคู่บู๊

ขอบคุณคนแต่งมากนะที่แต่งเรื่องน่ารักๆอย่างนี้มาให้ได้อ่าน o14

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 23-08-2013 22:35:16

สวัสดีค่ะวันใหม่
ก่อนอื่นอยากบอกว่า แต่งนิยายได้สนุกมากกกกกก
อ่านแล้วเพลินมาก แทบไม่มีสะดุดเลย
ที่สำคัญมาม่าไม่มากเกินไป แบบว่าไม่ชอบเรื่องเศร้าบีบคั้นหัวใจอ่ะ

สรุปว่าชอบนิยายเรื่องม๊ากกกกกก ชอบทุกคู่เลยอ่ะ กรี๊ดๆๆๆ  ^▽^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: kawaiineko ที่ 29-09-2013 01:23:09

อ่านจบแล้ว น้องจินนี่น่ารักม๊ากกกกกก เป็นเหมือนตัวเชื่อมให้คุณพ่อขาตลอดเลย ^^

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 15-03-2014 06:25:52

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ บวกและบวกเพิ่มเติมให้ทุกคนเลยเน้อ :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 07-05-2014 21:59:43

เรื่องนี้อบอุ่นมาก อ่านแล้วสบายใจมีความสุข ชอบตาต้าค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: SWIM ที่ 08-05-2014 19:45:44

อบอุ่นมากเลยจ้า ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะจ้า

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: CorNnE PRiNCeS ที่ 13-05-2014 22:23:07

:haun4: :haun4:

ครอบครัวสุขสันต์
รีบมีน้อง ให้ จินนี่ นะค่ะ

คุณพ่อขา กับ พี่ตาต้า

 :hao7:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 17-05-2014 19:30:19

น่ารักอบอุ่นมากเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: Baruda ที่ 26-01-2015 03:39:27

น่ารักอ่ะ :-[ :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 27-01-2015 20:59:42

ขอบคุณค่ะ  :จุ๊บๆ:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: littlepink ที่ 28-01-2015 10:30:10

เรื่องนี้เคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว กลับมาอ่านอีกทีก็ยังสนุกเหมือนเดิม ตาต้าน่ารักมาก ๆ เลย อ่านไปยิ้มไป :) ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ เรื่องนี้นะคะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 27-02-2015 20:09:27

เข้ามาเขิน น่ารักทุกคู่เลย  :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: Tsubamae ที่ 04-03-2015 14:03:35

น่ารักกมากๆๆค่ะ ชอบทุกคู่เลย
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
จะตามอ่านทุกๆเรื่องเลย

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: Chk~a ที่ 01-07-2015 03:54:04

ตาต้าขี้อ้อนมากน่ารัก
ตอนพิเศษแต่ละคู่ชอบค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยาย จะตามเรื่องต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: llmup ที่ 02-07-2015 11:39:42

 :hao6: เรื่องน่ารักมากค่าาา ไม่ดราม่าจนน่าเบื่อ เราชอบนะ
ภาษาไม่ชวนเวียนหัวด้วย เรียบเรียงได้ดีมากๆ
อยากไปอยู่เหนือซะแล้วสิ บรรยากาศดีจังค่ะ
ไปเชียงใหม่ซะเลยนิ555

ขอบคุณนักเขียนนะค่า  :o8:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: BoJuNg ที่ 03-08-2015 22:24:41

น่ารักมากกก

ภาษาดี  ไม่มีคำผิด

จินนี่น้อยน่ารัก  เข้าใจพูด  ฉลาดมากก

หลงเลยยย

ขอบคุณมากค่าาา :L1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 04-09-2015 12:17:11

สนุกครับ น่ารักดี ชอบคู่ ไต๋กับดิน

ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: Wtftt ที่ 28-09-2015 15:05:30

 :-[  :o8: อ๊ากกกกกกกน่ารักชอบทุกคู่เลย ตาต้าน่ารักได้อี๊กกกก

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 03-02-2016 11:32:19

น่ารักมาก ครอบครัวสุขสันต์ อบอุ่นจริงๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 05-02-2016 01:23:34

น่ารักมากๆๆ

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 07-08-2016 17:11:49

โอ้ววว ไต๋ดิน มาแรงแซงคู่หลักอย่างไม่เห็นฝุ่น :z1: :jul1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 20-11-2018 10:27:31

น่ารัก  :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: `ลoงสิจ๊ะ™ ที่ 21-11-2018 11:50:37

 :pig4: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 21-11-2018 14:32:52

 :pig4: :pig4: :pig4: