วันคืนอันแสนสุขของนายจอห์นเริ่มกลับมาอีกครั้งหนึ่งหลังจากเจ๊อันสุด...ของอาตี๋อินได้ลากลับไปหาสามีพี่ลูกพีชที่ว่าด้วยทฤษฏีโลกมันกลม!! ไปๆมาๆ จอห์นกับอินเลยกลายเป็นเครือญาติห่างๆที่อินทรีย์ไม่ได้อยากนับด้วยซักเท่าไร
เพราะงั้นในขณะที่ใครคนหนึ่งกำลังยิ้มกริ่มด้วยความถูกใจ คนตัวเล็กกลับหน้ามุ่ยด้วยความขัดใจ ครั้นจะด่าจะว่าให้เหมือนแต่ก่อนก็ทำไม่ได้
...จำไว้นะตี๋ น้องจอห์นจ้ะจ้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของผัวเจ๊ แล้วผัวเจ๊ก็ไม่ชอบให้คนใกล้ตัวพูดไม่ดีไม่เป็นศรีแก่ปาก อาตี๋ของเจ๊อย่าด่าอย่าว่าน้องจอห์นอีกนะ เข้าใจมั้ยตี๋ของเจ๊...
เข้าใจ แต่มันทำลำบาก!!!
“เป็นอะไรอาตี๋? ไม่ชอบอาหารร้านนี้เหรอครับ”นั้นไง เสียงหวานหยดย้อย ถ้าฟังแค่ประโยคคงคิดว่ามันห่วง แต่มองหน้าไอ้จรจัดมันซิ!! มันกำลังกลั้นหัวเราะเต็มที่
“เจ๊อันน่ะนะ บอกว่าตี๋ชอบอาหารเผ็ดๆไม่ใช่เหรอ นี่เฮียพามาทานร้านโปรดของเฮียเลยนะ”พูดจ้อยๆ จนอินถึงกับอยากโขลกหัวตัวเองกับขอบโต๊ะ
สรรพนามใหม่ที่ไอ้จรจัดยกมาใช้...อาตี๋ เฮีย...สลัด!!
“บอกว่าให้เลิกเรียกกูว่าตี๋ เลิกแทนตัวเองว่าเฮียไม่เข้าใจหรือไงห๊ะ? ไม่ได้อยากจะนับญาติด้วยนะ ขอร้องละแค่เป็นคนเดินแผ่นดินเดียวกันหายใจก๊าซเดียวกัน มีหูมีตามีปากเหมือนกันกับมึงกูก็รู้สึกอยากจะตายแล้วไปเกิดเป็นตัวอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่คนแล้วนะ แล้วมึงยังจะมานับญาติกับกู...พอเถอะ กูไม่อยากจะไปเปลี่ยนพ่อเป็นแม่เปลี่ยนครอบครัวเพราะกูไม่อยากเกี่ยวดองกับมึง!!”อินพูดด้วยอารมณ์รวดเดียวเหมือนทุกที นายจอห์นเราก็ยิ้มรับคำด่าเหมือนทุกทีคิดในใจว่าอินมันด่าไม่ค่อยแรง(?)เหมือนแต่ก่อน สงสัยกลัวคำสั่งเจ๊อันอยู่เหมือนกัน
จน....อินมันคันไม้คันมือนั้นแหละ...
เพี้ยะ!!!
“โอ้ย...ตี๋ตีเฮียทำไมว่ะครับ!!!!!?”ธาตุแท้มันเริ่มมาทีละนิด มันลืมไปรึเปล่ามาแต่ก่อนตัวเองกับอินพูดคุยกับแบบไหน แล้วจู่ๆมาสุภาพใส่...มันเลย...หมั่นไส้ไง
“กูบอกว่าให้เลิกเรียกแบบนี้ซักที!!”
“ไม่เลิก...พอใจอ่ะ เฮียพอใจ ตี๋จะทำไม...ถ้าตบอีกทีกูจูบกลางร้าน..”พูดขู่ทันทีเพราะเห็นมือเล็กๆขาวๆยกขึ้นจะฟาดอีกรอบ ไอ้จอห์นขอบอกว่าเห็นมือเล็กๆแบบนั้น แมร่งอย่างเจ็บ!!
“จูบกู กูจะฆ่ามึง”กัดฟันหรอดเพราะรู้ว่าคนตัวสูงมันท้าจริงทำจริง
“ฆ่ากูกูจะปล้ำมึง...หึหึ”พูดเองขำเอง ไอ้จอห์นยังงงเลยว่าถ้าโดนฆ่าจริงๆจะไปปล้ำไอ้จอมวีนยังไง แต่ก็เถอะ...ขอให้ได้ขู่ให้อินมันโมโห แล้วมันจะหน้าแดงไปทั้งหน้า
ไอ้จอห์นมันก็อุปมาอุปมัยว่าอาตี๋มัน...เขิน!!
“หึ่ย!!...ไหนบอกว่าวันนี้นัดมาเจอใคร...ไหน? เร็วๆ ไม่ได้มีเวลามาอยู่ด้วยทั้งวันนะ ประมวลกูยังท่องไม่หมด จะสอบแล้วกูต้องเอาเกียรตินิยมไม่อยากเอาเวลามาไร้สาระ”
“แปบดิ อุตส่าห์นัดมาเจอน้องสาวนะ ไม่ได้เจอกันนานแล้วนี่”จอห์นพูดยิ้มๆ อินทำหน้างง...ถึงจะไม่ค่อยรู้จักไอ้รุ่นพี่หน้านอกนิสัยกวนคนนี้มากแต่ก็รู้มาว่ามันเป็นลูกคนเดียว แม่อยู่นอก พ่อตายแล้ว...น้องสาวมาจากไหน?
หรือกิ๊กมัน???
“คิดอะไรไม่เข้าท่าอยู่รึไงว่ะนั้น...นู้นมาแล้ว...น้องอิม!! ทางนี้ค่ะ!!”แล้วไอ้อินต้องหน้าเหวอหนักกว่าเดิม เพราะไอ้จอห์นมันโบกมือหยอยๆเรียกสาวน้อยชุดนักเรียนกระโปรงแดงทักผมเปียก
ยัยอิม!! น้องสาวอินทรีย์!!
“เฮ่ย!! หมวยมาไง!!”
“เดินมาดิพี่อิน...”ตาขวางใส่เหมือนกันไอ้อินเด๊ะ...พี่น้อง...สำเนาถูกต้องเลย
“อย่ากวนหมวย!! เฮียหมายถึงว่ามาที่นี่ได้ไง รู้จักมันได้ไง!!”
“เอ๊า...ก็เฮียจอห์นไปแนะนำตัวที่บ้านกับเจ๊อิมอ่ะดิ นี่พี่อินไม่รู้เหรอ เรื่องพี่กับเฮียจอห์นน่ะเขารู้กันทั้งบ้านแล้วนะ นี่อิมก็ไม่ได้อยากจะเชื่อหรอกว่าอย่างพี่น่ะนะจะมีแฟนหล่อล่ำแบบเฮียจอห์นได้ ก็ปากอย่างพี่อินน่ะ อิมไม่คิดหรอกนะว่าจะมีใครมาทนได้ซักคน แต่ช่างเหอะ!! ยังไงอิมก็ดีใจนะที่พี่อินมีแฟนดีๆ ดีกว่าจะไปคบอีพวกชะนีปากหอยปากปู ทำดัดจริตแค่อยากควงพี่อิน”อินอ้าปากค้าง...ไม่ได้ตกใจที่เจอน้องสาวของตัวเองพูดรัวเป็นปืนไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน แต่ที่ต้องอ้าปากเพราะไอ้เจ้าน้องสาวมันเรียกเฮียจอห์น...ทั้งๆที่อินมันเรียกแทนตัวเองตัวเองว่าเฮียแต่น้องก็ไม่เคยเรียก
แล้วไอ้จรจัดมันกล้าดียังไงมาเป็นเฮียของอิม!!
แต่เดี๋ยวก่อนนะ...นั้นมันไม่ใช่ประเด็นใหญ่...ประเด็นมันอยู่ที่ไอ้จอห์นมันแนะนำตัวเองกับครอบครัวของเขาว่ายังไงนะ!!???
“นั่งๆค่ะน้องอิม อินเขาบอกว่าคิดถึ๊งคิดถึงน้องอิมน่าดู ดูซิดีใจซะหน้าบานเลย หึหึ”
“...หุบปากไปเลย!! หมวย!! ไหนบอกเฮียอีกทีว่าที่บ้านรู้อะไรเรื่องพี่”
“นี่พี่อินหูหนวกเหรอ อิมว่าอิมพูดเสียงดังฟังชัดที่สุดแล้วนะเมื่อกี้”หมวยของไอ้อินพูดแล้วทำตาหน่ายใส่ จอห์นที่นั่งดูแล้วหัวเราะเบาๆที่เหมือนเห็นอินทรีย์จอมวีนโดนตัวเองเหวี่ยงใส่
“ก็เจ๊อันพาเฮียจอห์นไปแนะนำกับที่บ้านว่าเขาเป็นน้องพี่ลูกพีชแฟนเจ๊...พ่วงด้วยแฟนของพี่อินด้วย ตอนแรกอึ่มกับม๊าก็ตกใจนะ แต่ก็พอจะดูออกแหละว่าอย่างพี่น่ะไม่มีผู้หญิงที่ไหนทนได้หรอก พวกม๊าเลยเห็นดีเห็นงามด้วย แล้ววันนี้ก็...”
“ก็อะไร?”อินเรียกรู้สึกถึงรอยยิ้มแปลกๆบนใบหน้าของอาหมวยของเขา...ให้ตายเถอะ!! ตั้งแต่จำความได้ รอยยิ้มแบบนั้นผุดขึ้นมาทีไร เรื่องไม่ดีๆเกิดขึ้นทุกทีสิน่า!!
“ก็อึ่มกับม๊า นัดคุยกับพ่อแม่ของพี่ลูกพีช”
“คุยทำไม?”อินยังไม่เข้าใจ ทำหน้างงตาขวางมองไปที่คนที่อมยิ้มขำๆอีกคน
“ก็พวกเขาเป็นผู้ใหญ่ฝั่งพี่น่ะ เห็นว่าจะคุยเรื่องงานหมั้นของเราสองคน จะให้หมั้นกันก่อนตอนพี่เรียนจบ แล้วอีกสองปีอินจบก็ค่อยทำพิธีให้ถูกต้องอีกที”
...หมั้น... ??
...แต่งงาน... ??
หน้าตาของคนที่พึ่งรู้เรื่องราวเหวอไปจนทั้งน้องทั้งว่าที่คู่หมั้นอมยิ้มกับท่าทางนั้น แต่ไม่นาน...ความอดทนอดกลั้นที่มีอยู่น้อยเหลือเกินในตัวไอ้อินก็ปะทุออกมา
ไม่สนใจแล้วว่าอยู่ในสถานที่แบบไหน!!
โครม!!
“...ไปแต่งกับตัวเหี้ยตัวจัญไรเถอะ!! มึงเห็นกูเป็นตัวอะไรห๊ะ!! ทำเหี้ยอะไร ทำไมนิสัยมึงเป็นแบบนี้?? ทำไมมึงทำอะไรไม่เคยสนใจว่ากูจะต้องการหรือไม่ต้อง มึงอยากจะเอาชนะกู มึงก็เข้าใกล้ตัวกู อยากจะกดหัวอยู่ให้อยู่ใต้ตีนมึงมึงก็ใช้สารพัดคำมาข่มขู่กู!! แล้วนี่มึงต้องการอะไรอีกห๊ะ!!”
“เฮ้ย!! ไปกันใหญ่แล้วอิน พี่แค่อยากจะทำให้มันถูกต้อง...”
“ถูกต้องอะไร!! อะไรถูกต้อง!! มึงบอกมึงอยากจะทำแบบนี้กับกู แล้วมึงถามกูรึยัง? ถามกูยังไม่เคย บอกอะไรกูซักคำก็ยังไม่เคย!! อยากหมั้นอยากแต่งงานกับกูมึงเคยบอก รัก กูซักคำรึยัง!!!”
เหมือนรอบข้างเวลาหยุดหมุนไปชั่วขณะ ในร้านอาหารไทยที่ค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวเพราะโต๊ะแต่ละโต๊ะห่างกันพอสมควร แต่ถ้าจะตะโกนจะทำลายข้าวของขนาดนี้ใครๆมันก็ได้ยิน!! แล้วเหมือนอินมันจะรู้ตัวแล้วว่าระเบิดอารมณ์ในที่สาธารณะ จอมวีนหันไปบอกกับทุกคนที่มองอยู่ก่อนจะดึงกระเป๋าเดินหนีออกไปอย่างชิวๆทิ้งให้ทุกคนนิ่งอึ้งที่อยู่ดีๆก็โดน...ด่า!!
“มองอะไรกัน!! มากินข้าวก็กินไป คนอื่นเขาจะคุยอะไรกันไม่ต้องมาสนใจ เว้นแต่ถ้าสนใจเรื่องชาวบ้านแล้วจะทำให้เนื้อให้ฟักตรงหน้ากลายเป็นทองคำได้ค่อยทำ!!! ฮึ่ย!!!”
ฟิ้ววววววว..... พออินออกไปก็เลยทิ้งไว้แค่น้องสาวของจอมวีนและว่าที่คู่หมั้นที่นั่งหน้าเสียต้องขอโทษขอโพยคนอื่นแทน
“แฮะๆ ขอโทษทุกคนด้วยนะครับ สงสัยน้องเขาจะอารมณ์เสีย...นิดหน่อย”จอห์นพูดแล้วก้มหัวให้ทุกคนก่อนจะเรียกเด็กมาเก็บเงินและค่าเสียหาย แล้วถ้าจอห์นมันได้ยินเสียงจากความคิดคนอื่นคงจะได้ยินแต่คำว่า
...ไม่นิดหน่อยแล้วมั้งตะกี้!!...
ขอบคุณคนเม้นคนอ่านจ้า