-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
ตอนที่ 1
มีหมอดูเคยบอกกับผมว่า ผมเป็นคนอาภัพรัก ดวงผมจะไม่มีทางได้แต่งงาน
ควายเหอะ!!! ใครมันจะไปเชื่อ คนมันหล่ออย่างกับดาราฮอลลีวูด รวยก็ซะขนาดนี้ ไม่ได้แต่งงาน
ถุย!! ใครเชื่อก็ควายแล้วววววว
ทำนายออกมาได้โคตรมั่ว เป็นไง!!! เป็นไง!!! โดนด่าจนเขาขวิดกันไปทั้งสำนัก
เฮอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
“เราเลิกกันเถอะ”หญิงสาวหน้าตาน่ารักพูดขึ้นทั้งๆที่ผู้ชายคนที่พึ่งเดินเข้ามาในร้านสเต็กแพงแต่ฟรีสลัดบาร์ ยังไม่รอให้ได้นั่งด้วยซ้ำไอ้คนหน้าขาวอมชมพูแต่งตัวโคตรจะเซอร์(สถุน)ก็ได้รับคำทักทายที่มันไม่ปรกติ
ใช่!! มันไม่ปรกติเลยซักนิด!!!
คนเป็นแฟนกันนัดทานข้าวกันพอเจอหน้ากันมันต้องยิ้มหวานใส่กันแล้วต้องถามว่า ‘สบายดีมั้ย’ ‘เป็นยังไงบ้าง’ อะไรเถือกนี้ไม่ใช่เหรอ นี่อะไรพอเดินเข้ามาดันมาพูดว่า
‘เราเลิกกันเถอะ’
โอ้!! ตูดไอ้คนนั่งมันยังไม่ทันจะแตะเก้าอี้เลยต้องนิ่งค้างเหมือนโดนกด Pause กลายเป็นหุ่นขี้ผึ้งที่โดนรีทัชทำให้ตาที่โตอยู่แล้วโตยิ่งกว่าไข่ห่าน โอ๊ะ!! นาทีนี้ไข่ห่านแมร่งยังเล็กกว่าตาไอ้คนหน้าเหวอนี่อีก
ไข่นกกระจอกเทศชัดๆ!!!!
“อะไรนะเม...ตะกี้เมบอกอินว่าไรนะ?”อินไม่ใช่อินที่เขียนว่า in แต่มันย่อมาจากคำว่า อินทรีย์! ชื่อจริงที่พ่อแม่ภูมิใจที่จะตั้งให้แต่ดันลืมตั้งชื่อเล่นให้ลูกชายคนกลางเลยโดนคนอื่นอุปโลกน์เรียกว่าไอ้อินๆ จนมาถึงทุกวันนี้
“เราเลิกกันเถอะ!!”ชัด!! ไม่ใช่ว่าได้ยินชัดเจนหรืออะไรหรอกนะ ที่จริงนายอินทรีย์หน้าขาวมันได้ยินชัดตั้งแต่รอบแรกแล้วแหละ แต่ที่ชัดคือแฟนสาวหน้าสวยที่ชื่อว่า เมธาวี เล่นตะโกนบอกเลิกซะดัง!!
คนแมร่งเป็นพยานในการบอกเลิกกันทั้งร้านเลยล่ะงานนี้
“อินให้โอกาสเมพูดใหม่อีกรอบนะ”เสียงเย็นกว่าจุดเยือกแข็งทำให้แฟนสาวต้องขนลุกซู่ เย็นสันหลังวาบๆคล้ายว่ากำลังถูกผีอำแต่ใครจะมารู้ความรู้สึกของเมธาวีตอนนี้ มันแย่ยิ่งกว่าโดนผีหลอกซะอีก
มันเหมือนว่า ‘ความตาย’ กำลังมาเยือนชีวิตน้อยๆของเธอแล้วต่างหาก!!
“เรา...ฮึก...ฮือ...เราเลิกกัน...ฮืออออออออ”
“อะไรนะเม..เมพูดดีๆซิ”
“ฮือออ...เลิกกันเถอะอิน...เมขอร้อง..เลิกกันเถอะ...ฮืออออ”เสียงร้องไห้เรียกให้พยานงานบอกเลิก เม-อิน ต้องสงสัยกันถ้วนหน้า ก็อยู่ๆฝ่ายหญิงดันร้องไห้ออกมาทั้งๆที่ฝ่ายชายยังทำหน้านิ่งยื่นมองแฟนตัวเองร้องไห้อย่างปรกติเหมือนดูวิวทิวทัศน์ทั่วไป
“เพราะอะไรเม อินไม่ดีตรงไหนเหรอ”เสียงของนายอินยังคงทั้งเย็นและทั้งเรียบจนน่าขนลุกจนทำให้แฟนสาว..อ๊ะ ไม่ซิ อดีตแฟนสาวทนไม่ไหว วิ่งหนีออกไปนอกร้านทันที
ในใจของหญิงสาวที่ถูกความกลัวเข้าครอบง้ำจนเกินจะทนทานไหว เพราะรู้ว่าอดีตแฟนหนุ่มของตัวเองทั้ง ‘ขี้วีน’ ขนาดไหน ถ้าอยู่ต่อมีหวังได้ร้านพังแน่ๆ แต่ถึงไม่อยู่ต่อก็ไม่ใช่ว่าร้านนั้นจะไม่พัง ได้ยินเสียงโครมครามดังมาจากข้างหลังพร้อมเสียงตะโกนของอินทรีย์ที่ตะโกนเรียกชื่อเมธาวีตลอดเวลา
ไม่ใช่!!! ไม่ได้เรียกชื่อเมด้วยเสียงคร่ำครวญขอคืนดี แต่กำลังเรียกการตวาดอย่างสุดเสียงจนกลัวว่าลูกกระเดือกในลำคอขาวๆของนายอินทรีย์จะแหกแตกกระเด็นกระดอนออกมาซะก่อน
ไม่น่าเลยเมธาวี!!! ไม่น่ามาลองของเลย ทั้งๆที่รู้ว่าเขาลือกันให้แซ่ดว่า ‘อินทรีย์ บ่อเพรช’ ทั้งขี้วีน ขี้เหวี่ยงและโมโหร้ายเป็นที่สุดของที่สุด ถึงหน้าตาจะดีราวกับเทพบุตร รวยราวกับพระเจ้า
แต่แมร่งก็โคตรจะน่ากลัวราวกับปีศาจร้าย!!!!
ใครมันจะทนเป็นแฟนอยู่ต่อไปได้ แค่สามวันเท่านั้น!! แค่สามวันที่ผ่านมาก็ขลาดกลัวเต็มทน ไม่เอาแล้ว พอแล้ว!!!
คุณพระคุ้มครองเมธาวีด้วยนะคะ!! ฮือออออ
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
เสียงเคร้งๆ ที่เกิดจากคนที่เมาหน้าแดงเอาช้อนกินข้าวไปเคาะขวดเหล้าจนเป็นทำนอง แม้มันจะเป็นทำนองที่โคตรจะมั่วก็เถอะแต่อย่างน้อยมันก็ช่วยทำให้วงเหล้านี้ครึกครื้นขึ้นมาได้อย่างผิดหูผิดตา
“คืนเน้เพ่เป็นชาราาาา ชราาาาาา อ๊กหัก ῀῀῀” ไอ้ผู้ชายรูปร่างเหมือนจะเพรียวสมสวนแต่พอถอดเสื้อผ้าออกหมดเหลือแค่บ๊อกเซอร์คู่กายกับขวดเหล้าที่กอดไว้ใต้รักแร้ ทำให้เห็นเลยว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้ดูร่างเพรียวซักนิด ติดออกจะเอวบางร่างน้อยเหมาะกับใบหน้าที่ถ้าสูงและล่ำกว่านี้คงเรียกเต็มปากว่า ‘หล่อ’ แต่เจ้าของใบหน้าอย่างนายอินทรีย์ดันมีรูปร่างที่ผอมบางกับส่วนสูงเพียงแค่ 170 ต้นๆ มันเลยพูดได้ไม่เต็มปากว่าไอ้คนเนี้ยมันหล่อ...
แต่หลายๆคนชอบชมว่ามันน่ารักแทนล่ะนะ
“ไอ้อินมันรักจริงเหรอว่ะน้องเมเนี้ย ทำไมดูเฮิร์ตจังอ่ะนาย”เพื่อนสนิทหมายเลขหนึ่งของไอ้คนขี้เมานั่งร้องเพลงเคาะขวดเหล้าพูดขึ้น
“เฮอะ กี่รายๆมันก็เฮิร์ตอย่างนี้ทุกคน มึงยังไม่ชินอีกรึไงว่ะไอ้บาส”เพื่อนสนิทหมายเลขสองพูดตอบนายบาสเพื่อนรักมองไปยังไอ้อินเพื่อนรักอีกคนที่เมาแปร๋แล้วทั้งเนื้อทั้งตัวแดงอย่างกับมะเขือเทศสุก ผิวมันก็โคตรขาวเนียนหน้าตาก็โคตรจะโดนใจจะแรกๆอดใจไม่ได้ที่จะแอบชอบเพื่อน
แต่อนิจจา...คนเราจะรักจะชอบใครต้องดูให้ถึงเนื้อแท้ ครั้นพอเห็นเนื้อในของนายอินทรีย์
นายมันเลยได้แต่บอกตัวเองว่า... ‘กูหลงผิด!!!!’
“แล้วมันจะเฮิร์ตไปทำไมว่ะ เฮิร์ตทีก็ชวนพวกเราไม่เมาที แล้วดูพวกเราสองคนไม่ได้ดื่มซักหยด พ่อเล่นเทดื่มคนเดียวสบายใจมันเลย ให้ตายเถอะไอ้นี่แมร่ง”
“ครายยยยตายยยยยยยยยยย มึงจะตายเหรอไอ้สาสสสส เอิ้กกก”อินทรีย์เมาไม่ยอมหมดฤทธิ์กระเดะจะฝืนตัวมาคุยแล้วเป็นไงล่ะ สุดท้ายก็นอนล้มพับกองไปพื้นเหมือนเดิม แต่ดูมันจะไม่เจ็บอะไร นอนเคาะจังหวะร้องเพลงอะไรของมันไปจนเพื่อนสนิททั้งสองคนถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ
ก็รู้จักนายอินทรีย์ขี้เมาคนนี้มาตั้งเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง จนตอนนี้ขึ้นมาปีสองแล้วไอ้อินทรีย์นี่ยังเหมือนเดิม ขี้วีนขี้เหวี่ยงเหมือนเดิม ถ้าย้อนกลับไปดูตอนมันเข้ามาปีหนึ่งจะปวดหัวเพราะไอ้นี่ที่สุด หลายคนถามว่าทำไมมหาวิทยาลัยถึงรับไอ้คนที่อารมณ์ร้อนและรุนแรงแบบนี้เข้ามาได้
คำตอบง่ายๆ ‘ก็มันสอบเข้ามาไง’ นั้นแหละมันเลยซวยเพราะไอ้อินทรีย์มันดันฉลาดเกินมนุษย์ อ่านหนังสือก็ไม่อ่าน สอบไปมั่วๆ เลือกคณะมั่วๆ เลือกมหาวิทยาลัยมั่วๆ แต่ดันติดตั้งแต่อันดับหนึ่ง ดังนั้นอย่าโทษมหาวิทยาลัยหรือคณะฯที่รับไอ้นี่เข้ามา โทษที่ ‘ความซวย’ ของตัวเองดีกว่าที่ต้องมาเจอกับนายอินทรีย์
แล้วคุณๆคิดว่าเซอร์แบบสถุนโคตรๆอย่างนายอินทรีย์มันอยู่คณะอะไร???
‘นิติศาสตร์’
“โว๊ะ ไอ้นายกูว่าลากมันไปนอนบนเตียงเหอะว่ะกูชักไม่ไหวจะเคลียร์กับมันล่ะนะ”
“ฮ่ะๆ เอาน่าบาส ไหนเมื่อกี้บอกกับกูชินไม่ใช่เหรอ”
“เออ แต่ทำใจชินไม่ลง แมร่งอุบาดไม่เข้ากับหน้าตามันเลย ใครนะช่างเอาหน้าตาน่ารักๆแบบนี้ลงไปยัดใส่หัวของคนนิสัยแบบมัน น่าจะเอาไปใส่บนหัวคนนิสัยน่ารักๆเรียบร้อยๆ กูจะจีบให้ดู”
“ฮ่ะๆๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ต้องแข่งกันจีบกับกูแล้วว่ะบาส”
“ทำไมว่ะ?”
“ก็หน้าตาน่ารักขนาดนี้กูก็อยากได้ แต่นิสัยแบบนี้กูไม่ไหวว่ะ พยศเกิ๊น”เสียงพูดคุยของหนุ่มสองคนที่ถูกไอ้เพื่อนตัวดีชวนมาดื่มเหล้าแต่ไม่ได้ดื่มซักหยดมีแต่น้ำเปล่าล้วนๆ
ที่จริงนายอินทรีย์ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เพื่อนๆสองคนมันบอกหรอก แค่ติดนิสัยขี้วีนจากพี่สาวคนโต ติดนิสัยเอาแต่ใจเพราะดันเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูล แล้วก็ติดนิสัยชอบเหวี่ยงอารมณ์เวลาโมโหๆใส่คนรอบตัวมาจากน้องสาวคนสุดท้อง...เอ๊ะ หรือน้องสาวมันติดอินทรีย์..ช่างเหอะ
สรุปคือ นายอินทรีย์ บ่อเพรช คือผู้ชายที่ขี้วีน โคตรเหวี่ยง แถมเอาแต่ใจแบบสุดๆ ทำไงได้ ไอ้อินทรีย์มันเป็นลูกคุณหนู ไม่มีพ่อมีแต่แม่ที่เป็นหม้ายสาวกับป้าที่ไม่ยอมแต่งงานเลี้ยงมาจนโต แถมพี่น้องที่มีก็มีแต่ผู้หญิง
นิสัยมันเลยติดมาบ้าง ‘นิดๆหน่อยๆอ่ะนะ’
ก็แค่นี้ นิสัยแค่นี้ไม่เห็นจะน่าเสียหายตรงไหน ??? แต่นั้นเป็นความคิดของนายอินทรีย์แต่เพียงผู้เดียว ที่จริงถ้าเขาย้อนกลับไปดูพฤติกรรมตัวเองกับคนรอบข้างก็จะเห็นสิ่งแปลกๆเกี่ยวกับตัวเขาเลยล่ะเริ่มจาก
1 นายอินทรีย์ มีคนเข้ามาขอคบไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน เพราด้วยหน้าตาและความรวยทำให้มีผู้หญิงมารุมตอมมากกว่าแมลงวันตอมขี้หมู แต่ถ้ารวมพวกผู้ชายที่มารุมชอบอินทรีย์เข้าไปด้วยแล้วล่ะก็คงกลายเป็นแมลงวันที่มารุมตอมขี้ช้าง!! เผลอๆถ้านับกันจริงๆอาจเป็ขี้ไดโนเสาร์เลยก็ได้!
2 อินทรีย์ไม่เคยปฏิเสธคำขอคบจากผู้หญิงคนไหนซักคน มีคนเข้ามาขอคบเขาเรื่อยๆ
3 คนที่คบกับอินทรีย์ได้นานที่สุดคือฝ้าย สาวสวยจากคณะสถาปัตย์ที่ดูเซอร์ไม่แพ้กันเท่าไร สถิติสูงสุดที่ฝ้ายทำได้คือ 7 วันพอดีเป๊ะ
4 อินทรีย์ถูกบอกเลิกก่อนตลอด และไม่เคยมีเหตุผลใดๆจากผู้หญิงเหล่านั้น ทุกคนเข้ามาขอเลิกด้วยใบหน้าที่หวาดกลัวทั้งสิ้น
5 สุดท้ายและท้ายสุด...แม้อินทรีย์จะมีแฟนมาแล้วมามากมาย แต่ประเด็นคือนายอินทรีย์ ‘ยังเว่อจิ้น!!!!!!’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
กว่าที่สองหนุ่มสุดหล่อจะเก็บข้าวของที่กระจุยกระจายเต็มห้องเสร็จก็ปาไปเกือบเที่ยงคืน นายลากไอ้อินทรีย์ขี้เมาขึ้นไปนอนบนเตียงใหญ่สีน้ำเงินสีโปรดของมันเสร็จก็คลุมผ้าห่มพื้นหนาให้อย่างทะนุถนอมตอนหลับไอ้อินทรีย์เพื่อนของเขาเหมือนกับเด็กไม่มีผิด หน้าใสเนียนผิวขาวอมชมพู ดวงตาที่เวลาเปิดจะกลมโตน่ารักแต่พอพริ้มตาหลับก็มีขนตาแพยาวดูหวานสวย
เห็นแบบนี้แล้วนายไม่อยากให้ไอ้อินทรีย์ตื่นมาเลยให้ตายซิ
น่าจะหลับแบบนี้ไป...ไม่น่าตื่นมาเกรียนเล๊ย
“เสร็จยังไอ้ กูง่วงแล้วกลับหอกันเหอะ”
“เออเสร็จละ แวะซื้อก๋วยเตี๋ยวล่างหอไอ้อินด้วยกูหิวโคตรๆ”
“เออ กูก็ไส้จะขาดอยู่แล้วเนี่ย ว่าแต่จะล็อคห้องมันดีมั้ยว่ะ?”
“ไม่ต้องล็อคหรอกเดี๋ยวพรุ่งนี้เราแวะถ้าต้องเคาะประตูปลุกมันมาเปิดประตูมีหวังหอแมร่งได้แตก ‘อีกรอบ’”
“เออ กูก็กังวลเรื่องนี้อยู่ แหะๆ”บาสยิ้มเขินๆ เพราะคราวที่แล้วเป็นบาสที่มาเคาะประตูทั้งรัวทั้งเสียงดังปลุกให้เจ้าของห้องมาเปิดประตูแต่เช้า ผลก็คือโดนด่าตั้งแต่ไอ้ตัวต้นเหตุยันห้องข้างๆที่ไม่ยอมมีใครตื่นมาด่าไอ้เพื่อนที่มาเคาะประตูอย่างไม่มีมารยาทซักคน
“งั้นไม่ต้องล็อค ไปเหอะ หิวจะไม่ไหวละเนี่ย”สองหนุ่มเดินออกไปตามทางเดินเพื่อไปรอลิฟต์
“อ้าว ไอ้นายไอ้บาส มาทำอะไรที่นี่”ชายปริศนาที่บ่าด้านซ้ายมีร่างของผู้ชายที่มีสภาพเมามาย ทักไปที่นายและบาสที่ยื่นรอลิฟต์ที่ตัวเองพึ่งขึ้นมา
“มาห้องไอ้อินครับพี่ นั่นพี่จอห์นหรือครับพี่นิค”
“เออดิ แมร่งโคตรรีบเมา ซัดอย่างกับน้ำเปล่า”
“มีงานอะไรกันพี่ ไม่เห็นบอกบาสเลย”
“งานไร ก็แค่ปีสี่พึ่งว๊ากน้องเสร็จไป มันเลยไปกินเหล้ากันเฉยๆ แต่ไอ้จอห์นนี่แมร่งคึกไรไม่รู้ สภาพเลยเป็นอย่างที่เห็น”
“โห หมดสภาพเดือนมหาลัยเลยว่ะพี่นิค ฮ่ะๆๆๆ”
“เออ แมร่งลำบากกูเลยไง กำลังสีหญิงจะติดแล้วเชียว พวกมึงก็ไปกันดิ แต่เอ๊ะ ไม่ดีๆ พรุ่งนี้ปีสองลงว๊ากนี่”
“ครับพี่ แต่ว๊ากตอนเย็น ไม่เป็นไรอยู่แล้วร้านเดิมใช่มั้ยพี่ เดี๋ยวพวกผมกินข้าวแล้วตามไปนะ”บาสบอกเองเออเองจนนิคถึงกับทำหน้างง ได้แต่ตอบเออๆไปไม่ได้สนใจรอยยิ้มเจ้าของบาสแม้แต่นิดเดียว
“งั้นกูไปก่อนนะ หนักไอ้ควายนี่ล่ะ”
“ผมช่วยมั้ยพี่ พี่ตัวแค่นี้แบกพี่จอนมาได้ขนาดนี้ก็เก่งละ”
“ถุย!! กูแข็งแรงเหอะไอ้บาส พวกมึงรีบไปแดรกข้าวเหอะไปๆ”นิคไล่รุ่นน้องทั้งสองคนก่อนจะเดินเข้าไปหาเบอร์ห้องของเพื่อน จอห์นมันพึ่งเปลี่ยนหอใหม่ซะด้วย เห็นว่าหอนี่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยแถมยังมีที่จอดรถเยอะคนที่มันหมายปองก็อยู่หอนี่มันเลยย้ายมา
“ 804 ...อันนี้แหละมั้ง”นิคพรึมพร่ำกับตัวเองก่อนจะล้วงเอากุญแจในกระเป๋ากางเกงของเพื่อนมาไข แปลกใจที่ลูกบิดไม่มีแรงต้านตอนที่บิด แต่คนมันกำลังมึนๆ ใครจะสนใจ
“โห...เฟอร์นิเจอร์ก็เปลี่ยนใหม่หมดรึไงว่ะ กูล่ะอิจฉาพวกคนรวย”
“โห เตียงใหม่หรือของหอว่ะเนี่ย เดี๋ยวว่างๆกูมายืมนอนนะเว้ยไอ้จอห์นแลดูจะนอนสบาย แต่เดียวนี้มีหมอนข้างด้วยเหรอว่ะ ฮ่ะๆๆๆ”นิคบ่นอะไรไปคนเดียว ไอ้เพื่อนที่แบกมาได้แต่ตอบรับ ฮือๆ หือๆ เท่านั้นแหละ
นิคจัดแจงโยนเพื่อนตัวเองลงบนเตียง มีเสียงอุทานของคนที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ดัง ‘แอ่ก!!!!’ แต่นิคไม่ได้สนใจ โยนเพื่อนเสร็จมันก็เดินออกไปร้านเหล้าต่อเพราะกลัวจะขาดตอน
“หืออออ ครายยยย ว๊า”นายอินทรีย์ดิ้นขลุกขลักอยู่ในผ้าห่มอย่างอึดอัด หวังจะให้หลุดจากไอ้ของที่ทับบนตัวเองแต่เหมือนว่าไอ้ของที่ทับอยู่มันก็รำคาญไอ้ตัวข้างล่างที่ขยุกขยิกไม่หยุดมือใหญ่ของจอห์นเลยล็อคหมับ!!!!
ไม่ใช่ที่เอว....แต่เป็นคอของอิน จากเมาเลยกลายเป็นสร่างชั่วขณะไม่งั้นได้กลายเป็นศพเพราะหายใจไม่ออกแน่ๆ
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
“หืออออ ครายเนี้ยยยยย”
“ไอ้สาสสส ปล่อยนะ ใครว่ะเนี้ยยย หายใจไม่ออกกกกกกกกกก!!!!”จอห์นที่ยังพอมีสติไม่ค่อยครบเท่าไรปล่อยจากคอของอินแล้วเปิดผ้าดูว่าตัวอะไรมันอยู่ในผ้า แน่นอนว่าเขาไม่ได้ยินที่ไอ้อินทรีย์มันตะโกนหรอก ก็มันตะโกนในผ้าห่มใครจะไปฟังรู้เรื่อง
จริงป่ะ!!??
“อะอ้าวอ้าวอ้าวอ้าวววว น้องอินทรีย์ของพี่จอห์นนี่เองงงงง นึกว่าครายยย หึหึ”
“ไอ้เชี่ยพี่จรจัด ไอ้สัด ไอ้ควายนี่มึงเข้ามาในห้องกูได้ไง ปล่อยกูนะ มึงมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยห้องกูไม่ต้อนรับไอ้หมาจรจัดอย่างมึง ไอ้เชี่ยกูบอกให้ปล่อยถ้ามึงไม่ปล่อยกูรับรองได้ว่ามึงจะไม่มีชีวิตอยุ่ดูพระอาทิตย์ขึ้นแน่ ไอ้เวรไอ้....”เสียงแว้ดๆข้างๆหูทำจอห์นก้มลงไปจูบอย่างดูดดื่ม ตอนแรกก็หวังจะแค่ปิดปากเน่าๆของไอ้คนที่พูดมากเท่านั้นแต่พอลองส่งลิ้นเข้าไปไอ้อินทรีย์ขี้เมามันกลับลิ้นด้วยซะเฉย
“ฮ๊า...หวานโคตร”จอห์นก้มลงไปจูบคนที่นอนระทวยอยู่ข้างใต้ ไม่รู้จะอยากดิ้นหรือเปล่าแต่ถึงจะอยากดิ้นก็ดิ้นไม่ได้หรอกก็โดนผ้าห่มมันพันไว้ซะขนาดนี้
เพราะเมาหรือเพราะอะไรไม่รู้เหมือนกันที่ทำให้อินกลับมาเมาอีกรอบ แต่มันต่างกันตอนแรกที่เมาเหล้า ตอนนี้อินเหมือนจะเมาจูบที่จอห์นปรนเปรออยู่ข้างบน จอห์นเองก็เหมือนว่าหลุดเข้าไปในความฝันกำลังดูดดื่มขนมที่หอมหวานอร่อยกว่าสิ่งใดๆที่เคยได้ลิ่มลองมา แม้ทั้งคู่จะไม่มีสติพอจะควบคุมร่างกาย แต่ตอนนั้นร่างกายมันก็ตอบสนองตามสิ่งเร้าโดยไร้การควบคุมจากสมอง ร่างของทั้งคู่เปลือยเปล่าในไม่ช้าขณะที่ริมฝีปากของทั้งสองยังไม่ยอมผละออกจากกัน จอห์นผลักให้ร่างบางที่ดูยั่วยวนให้ราบลงไปกับเสียงก่อนจะเริ่มกิจกรรมหฤหรรษ์ในยามค่ำคืน
กล้องแพลนไปดวงจันทร์กลมโตของคืนเดือนเพ็ญที่สาดส่องอยู่นอกห้อง ภาพซูมไปเรื่อยๆจนกระทั่งเห็นผิวขรุขระของบนดวงจันทร์ที่ยังคงมีกระต่ายสีขาวพูฟ่องพร้อมด้วยอุปกรณ์ที่เหมือนกล้องส่งทางไกลขนาดมหึมา เจ้ากระต่ายสีขาวหันหน้าออกมาพูดกับกล้องด้วยสีหน้าราวกับยิ้มเยาะ
‘รอฉากฟินตอนอื่นไปแล้วกัน หึหึ’
ลองเขียนเรื่องสบายๆ มั้ง อีกเรื่องเขียนไปก็เริ่มเครียดๆเองแล้ว ฮ่ะๆๆ
ฝากตัวด้วยครับ เรื่องแรกในแนวนี้
:กอด1:
-
เมากะเมา,,,เสร็จทุกราย :laugh:
-
เมามันละงานนี้
-
ชอบชื่อพี่จรจัดค่ะ กร๊าก ฮาแบบเน่าๆดี
อินคบสาวแต่ละคนไม่ยืดทั้งนั้น สงสัยต้องลองหันมาคบปู้ชายดูแล้วล่ะค่ะ
แต่ตอนนี้ตอนแรกยังไม่ค่อยเห็นอาการวีนของอินชัดเจนเท่าไหร่ อยากรู้ว่ามันขนาดไหนทำไมใครๆก็หนีหว่า
-
โดนเลยอะเรื่องนี้ :impress2: :impress2:
-
ดูท่าแล้ว คนขี้วีนคงจะมีคนมาสยบแล้วล่ะ
-
รอตอนต่อไปอย่างใกล้ชิด :z1:
-
รอตอนต่อไปเลยจร้า
อินตื่นขึ้นมาสงสัยด่าห้องแตกแน่
-
ใครบอกอินจะไม่ได้แต่งงาน ก็แต่งกับพี่จรจัดนี่ไง!!! 55555+
-
:mc4:
อยากเห็นคนขี้วีนถูกปราบบบบบ ><
-
จะเหลือเร๊ออออออ 555
-
ตื่นมาตอนเช้า จะวีนจอห์นขนาดไหน
อยากรู้จริง
-
คาดว่า นายจรจัดจะทำลายสถิติ7วันลงได้ :mc4:
-
สงสัยน้องอินคงจะแพ้ทางพี่จรจัด
:L2: :L2:
-
ไม่รู้จะเสียใจกับอินหรือจอห์นดีล่ะทีนี้
-
ว่าแล้ว!!!/ตบเข่าฉาดแบบถูกใจ!
อร๊ายยยยยย เช้ามาเละแน่ อินต้องเหวี้ยงจนไม่เหลือซากแน่ๆ กรั่กๆๆๆ
-
คุณกระต่าย ช่างทำกันด้ายยยยย :z3:
-
ตอนที่2
ใต้ตึกคณะ ‘นิติศาสตร์’ของมหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐฯ กำลังครืนเครงไปด้วยเสียงของเหล่าสันทนาการที่พร้อมใจกันมาสร้างความบันเทิงให้รุ่นน้องหน้าใหม่ที่เข้ามาศึกษาในปีนี้ ความรักที่ถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่นแม้จะไม่ได้เกี่ยวพันทางสายเลือด แต่กลับผูกพันด้วยความรู้สึก ‘รัก’ สถาบัน รักคณะฯ และรักพวกพ้อง
เนื่องจากจำนวนนักศึกษาแต่ละปีมีมากกว่า 500 คน มันจึงยากที่จะมีการ ‘รับน้อง’ ทีเดียวทั้งคณะ การรับน้องของทีนี่จึงแบ่งย่อยออกเป็นทั้งหมด 20 กลุ่ม...หรือที่เราๆจะเรียกกันว่า ‘โต๊ะ’
และด้วยเพราะทางมหาวิทยาลัยกำหนดให้ห้ามมีการรับน้องแบบรุนแรง พวกว๊ากเกอร์ทั้งหลายของแต่ละโต๊ะในปีที่แล้วๆจึงได้แต่ยิ้มแก้มแทบปริ ที่จริงก็ไม่มีคนปรกติคนไหนที่อยู่ดีๆจะมาด่าคนที่ตัวเองไม่รู้จัก
“เฮ้ยๆๆๆ น้องๆครับ ยื่นครับๆ เต้นตามพี่นะ เพลงแด๊นซ์ประจำมหา’ลัยเราเลยนะเนี้ย! อย่าให้แพ้ไอ้โต๊ะข้างๆเชียวนะ!!”ไอ้รุ่นพี่อวบๆขาวๆตี๋ๆ ใส่แว่นกรอบดำยิ้มทีก็เหมือนแป๊ะยิ้มพูดใส่โทรโข่งจนลั่นไปทั้งลานกิจกรรมฯคณะ แถมยังพาดพิงไปถึงโต๊ะเรียกเสียงเฮฮาจากทั้งเพื่อนและรุ่นพี่ที่อยู่ข้างๆได้อย่างมาก
“อาหลี~~~ อาหลี~~~ อาหลีกาก้า....”เสียงเพลง เสียงกลองที่ดังขึ้นทำให้ทั้งน้องที่นั่งอยู่กับพื้นและพี่ๆที่ยื่นอยู่รอบๆลุกขึ้นมาเต้นอย่างไม่มีใครอายใคร
ไม่ใช่แค่โต๊ะเดียวกลุ่มเดียวเท่านั้นที่เต้น กระทั้งโต๊ะข้างๆทีโดนล้อเมื่อครู่ก็อาศัยเพลงอาศัยจังหวะเต้นแข่งกันอย่างสนุกสนาน ผู้คนต่างหัวเราะและยิ้มอย่างไม่มีเก็บไว้เผื่อวันอื่นๆ
แต่!! ไม่ใช่กับผู้ชายหน้าหล่อหวาน(...?)ที่ทำหน้าเหมือนว่าถูกบังคับเต้นอยู่
“ไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะอิน”นายที่กำลังเต้นตามรุ่นพี่หันมาถามอย่างสุภาพ เพราะด้วยรสนิยมทางเพศของนายที่ชอบผู้ชายด้วยกัน บอกตามตรงว่าอย่างนายอินทรีย์เพื่อนใหม่ที่เจอวันนี้เป็นวันที่สอง
สเปคโคตร!!!!! ผิวขาวชมพูขนาดแค่มองด้วยตาไม่ได้เอามือไปสัมผัสยังดูออกเลยว่าเนียนของอินมันเนียนนุ่มขนาดไหน ยิ่งคิดยิ่งเคลิ้ม...แถมใบหน้าที่เหมือนแขกขาวหน่อยๆของอินยิ่งทำให้อินดูหวานจับใจ ถ้าไม่ติดที่จมูกที่โด่งเป็นสันเพื่อนใหม่ของกายคนนี้คงจะเหมือนผู้หญิงไปแล้ว...แต่แบบนี้ก็..น่ารักแล้ว!
“ร้อน!”คำเดียวออกจากปากบ่งบอกได้ถึงอารมณ์ทุกอย่าง ก็ลานกิจกรรมใต้คณะมันเป็นลานกว้างๆ ถึงจะมีร่มจากตัวตึกที่บดบังแดดให้แต่ประเทศไทยมันเมืองร้อน อากาศมันเลยร้อนเกินกว่าคนที่ความอดทนต่ำโคตรอย่างอินทรีย์จะทนไหว
ปากเบะ คิ้วขมวด ถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกอีกแถมยังดังจนคนข้างๆหน้าเสียกลัวว่ารุ่นพี่จะได้ยินและได้เห็นอาการของเพื่อนคนนี้ ถ้ารุ่นพี่เห็นไม่แคล้วจะเป็นเรื่อง ก็คนอื่นเขาก็ร้อนเหมือนกัน รุ่นพี่ เพื่อนก็ร้อนกันหมด แต่ทุกคนก็ยังสนุกสนาน
“เฮ้ย!! มึงจะถอนหายใจอะไรหนักหนาว่ะ?”คนข้างๆอีกคนถามด้วยน้ำเสียงติดจะไม่พอใจซักเท่าไรนัก รูปร่างทั้งสูงทั้งล่ำ แขนที่โผล่ออกมาจากเสื้อนักศึกษาแขนสั้นก็ดูมีแต่กล้ามเนื้อ ใบหน้าคมจมูกโด่งผิวคล้ำหน่อยๆแต่เป็นเพราะคล้ำแดดจากการเล่นกีฬาอย่างหนัก ดวงตาสีอ่อนแปลกๆทำให้ดูรู้ว่าไอ้นี่มันไม่ครึ่งก็เสี้ยว ถ้าไม่ติดว่าผมซอยสั้นอย่างกับเด็ก ม.ปลายคงได้คิดว่าไอ้เพื่อนคนนี้เป็นพวกป.โทซิ่วมาเรียนใหม่แง่มๆ
“แล้วมึงยุ่งไร กูจะถอนหายใจแล้วกูยืมจมูกมึงมาถอนรึไง ถ้าไม่ใช้ก็เงียบๆไปเถอะ กูกับมึงไม่ได้รู้จักกันอย่ามายุ่ง!”อินหันมาพูดกลับเรียบๆ แต่แววตาดูก็รู้ว่าไม่พอใจไอ้คนที่ถามเมื่อกี้
คลับคล้ายคลับคลาว่าไอ้เพื่อนคนนี้จะชื่อ ‘จอห์น’ ชื่อก็ฝรั่งจ๋าแต่พูดไทยโคตรชัด แค่เจอกันเมื่อวันมอบตัวก็ทำเอาคนหล่อๆอย่างอินทรีย์หมองไปทันตาเห็น โด่! ก็แค่หน้าตาดีขี่ benz พวกรุ่นพี่แมร่งไม่เคยเจอกันรึไงว่ะ แมร่งกรี๊ดกราดกันจนรำคาญปนอิจฉาหน่อยๆ ไอ้เชี่ยนี่ก็ยิ้มให้อย่างคุ้นเคย...เบื่อพวกหล่อแล้วเก๊ก!
สู้นายอินทรีย์ไม่ได้ มาเหนือลมตลอด วันนี้ยืมรถของเจ๊อันมาขับ Porsche ซะด้วย...อีกไม่นานเดี๋ยวต้องมีคนกรี๊ดเราบ้าง หึหึ
“ปากดีไปแล้วมึง อยากมีเรื่องรึไง”
“ไม่ได้ปากดีไม่ได้อยากมีเรื่อง แต่ไม่อยากคุยกับมึงมีไรมั้ย??”
“ไอ้สัสนี่กวนตีนเหรอ!”
“กวนตีนเชี่ยไร! ใครกวนตีนใครก่อน กูอยู่ของกูดีๆ ถอนหายใจของกูดีๆแล้วมึงมายุ่งเชี่ยไรกับกู แล้วมึงว่าใครกวนตีน มันมากไปแล้วนะ เพื่อนกันเหรอก็ไม่ใช่ ไอ้ควาย! ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นกูด่ามึงนั้นแหละ ไอ้สัสเอ๊ย!!”
เงียบ....เพลงเงียบ....กลองเงียบ....โต๊ะข้างๆก็เงียบ....มีไอ้อินคนเดียวที่ไม่เงียบ ด่าเพื่อนข้างๆจนหูแดงหน้าแดง เป็นใครก็โกรธอยู่ๆโดนด่าว่ากวนตีน ทั้งๆที่ไม่ได้กวนตีนเลย..ใช่มั้ย??
“เอ่อ...อิน...ใจเย็นๆ กายว่าค่อยๆคุย...”
“ค่อยๆคุยบ้าอะไร มันด่ากู อยู่ดีๆก็ด่ากู ว่ากูกวนตีน กูไปทำไรให้มันยัง? ยัง!! กูยื่นถอนหายใจเฉยๆ แล้วจะมาว่าอะไรกู ทำไมกูถอนหายใจแล้วมันจะทำให้บ้านมึงไฟไหม้รึไงว่ะ!!”
“อ้าว!! พูดงี้ก็สวยดิว่ะไอ้น้อง!!!”จอห์นเองก็ใช่ว่าเป็นผู้ชายใจเย็นอะไร ยิ่งมาโดน ‘รุ่นน้อง’ ด่ายิ่งทำให้อารมณ์ขึ้นง่ายกว่าเดิมเยอะ
ใช่! จอห์นเป็นรุ่นพี่ปีสามที่แกล้งทำตัวเนียนเป็นปีหนึ่ง เพื่อนๆน้องๆเลยกรี๊ดแซวมากกว่าจะเป็นกรี๊ดด้วยความหล่อจริงๆ
“น้องเชี่ยไรมึง”
“กูอยู่ปีสาม รู้แล้วหัดมีสัมมาคาราวะกับกูด้วย!”เสียงหือฮาทันทีที่จอห์นตะโกนบอก รุ่นน้องรุ่นเพื่อนรุ่นพี่เข้ามาห้ามทัพเป็นการใหญ่
“แล้วไงปีสามแล้วไง! ยังไงมึงก็หาเรื่องกูก่อน ปีสามแล้วกูต้องก้มหัวให้รึไงว่ะ”
“เฮ้ยอินใจเย็น...”
“ใจเย็นเชี่ยไร!! ก็แมร่งด่ากูก่อนนะ แล้วมึงจะให้กูทำไง ยอมให้แมร่งด่าเพราะว่าเป็นรุ่นพี่ใช่มั้ย? บอกมึงไว้เลยนะ เรื่องนี้กูไม่ผิด และมึงไอ้พี่ ‘จรจัด’ ต้องขอโทษกู ไม่งั้นกูไม่ยอม!”
“มันจะมากไปแล้วนะเว้ย!!!”
“เฮ้ยอินพอเหอะ ยังไงมึงก็เป็นรุ่นน้องเขานะเว้ย”
“มึงหุบปากไปเลยนาย!! ว่าไงไอ้คุณพี่จรจัด จะขอโทษรึไม่ขอโทษ”เสียงเยาะเย้ยหน้าตาเยาะเย้ยทำเอานายจอห์นแทบพุ่งตัวใส่เข้าไปต่อยซักป้าบสองป้าบโชคดีของไอ้ตัวเตี้ยนั่นที่เพื่อนๆของจอห์นมาจับไว้ไม่อย่างนั้นรับรองว่าตัวเล็กๆแค่นี้ไม่พอมือของไอ้จอห์นแน่นอน
“เฮ้ยน้อง พี่ว่าพอเถอะนะ มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว”หนึ่งในรุ่นพี่ที่จับไอ้คนตัวใหญ่ที่ทำท่าทำทางพร้อมจะพุ่งเข้ามาหาอิน เคยเจอรุ่นน้องมาก็มาก พวกปีนเกลียวก็เจอบ่อยแต่ก็ไม่เคยเจอแรงขนาดนี้ แค่เรื่อง ‘ถอนหายใจ’ ไอ้รุ่นน้องหน้าตาน่ารักคนนี้แมร่งต่อยาวซะจนเกือบลืมต้นเหตุไปแล้ว
“จบไม่ได้พี่! ให้เพื่อนพี่มาขอโทษผทมก่อน ไม่ต้องกราบขอโทษแบบในหนังเพราะผมไม่เคยมีเรื่องมีราวกับมันมาก่อน แต่แค่ขอโทษ ขอโทษแบบจริงใจ!! บอกว่า ‘น้องอินทรีย์ครับพี่จรจัดผิดไปแล้ว! ให้อภัยพี่จรเถอะนะครับต่อไปนี้พี่จะสั่งสอนหมาในปากพี่ให้ดีไม่ให้เพ่นพานไปกัดใครอีก ให้พวกทานเพดดีกรีจะได้ขนฟู อึเป็นก้อนฟันแข็งแรงมันจะได้มีสุขภาพแข็งแรงไม่ขี้เรื้อนอย่างที่เป็นๆมา’ แค่นี้อ่ะพี่ ผมต้องการแค่นี้จริงๆ!”อินทรีย์ร่ายยาวท่ามกลางสายตาตกตะลึงไปทั้งลานกิจฯ ใครมันจะไปคิดว่ารุ่นน้องพึ่งเข้ามาใหม่กล้าด่ารุ่นพี่ปีสามสุดฮอตของคณะรวมไปถึงของมหาวิทยาลัย แถมยังเป็นการด่าที่แถมจะไม่มีช่องว่างให้แทรกคนด่าก็ไม่รู้ว่าหายใจทางผิวหนังหรือเปล่า
เชื่อว่าทุกคนที่อยู่ตรงนี้ต้องฟังไม่ทันยกมือขอซับไตเติ้ลเป็นการด่วน!
“อ...ไอ้...ไอ้เหี้ย!!”ไม่รู้ว่าจะด่าอะไรเลยยกสัตว์เลื้อยคลานประจำมหาวิทยาลัยให้มันซะเลย แต่อินดูจะไม่สะทบสะท้านเท่าไรยังคงชักสีหน้าไม่พอใจที่ถูกด่าว่ากวนตีน....
ทั้งๆที่มันเล่นด่ารุ่นพี่เป็นเข่งแล้วแท้ๆ....
“น้องนี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ พี่จอห์นเขาเป็นรุ่นพี่ของน้องนะหัดให้เกียรติกันบ้าง นี่จบจากที่ไหนมีใครอบรมสั่งสอนบ้างรึเปล่าหน้าตาก็ดูดีทำไมทำตัวสถุนได้ขนาดนี้!!”รุ่นพี่ปีสอง...ไอ้อินจำได้ว่าชื่อพี่หนิง...ดาวของคณะแต่สวยไม่พอให้เป็นดาวมหาลัย...ลุกยืนด่าอินอย่างอดไม่ได้
ถึงน้องอินทรีย์จะหน้าตาดีแต่พี่จอห์นก็ทั้งหล่อล่ำแฮนซั่มโคตรๆ ออกตัวปกป้องพี่จอห์นเผื่อพี่จอห์นจะเห็นความดีความน่ารักของน้องหนิงบ้างไง คริคริ
“ใช่เรื่องของพี่เหรอ!! อยู่นิ่งๆเงียบปากไปเถอะ!!”เล่นเอาหน้าหงายกันไปตามๆกัน อินทรีย์หันไปตวาดซะเสียงดังแถมไอ้ลานกิจฯมันก็เงียบเพราะทุกคนกำลังสนใจเรื่องของพวกเขากันอยู่ ไม่ต้องตวาดมันก็ได้ยินกันอยู่ทั่วถึงอยู่แล้ว
“ว่าไงจะขอโทษไม่ขอโทษ!!”เล่นงานหนิงเสร็จก็หันกลับมาแปร๊ดใส่จอห์นที่อยู่ข้างๆต่อ
“ไอ้เหี้ยนี่มึงอยากมีเรื่อง.......โอ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”จอห์นถึงกับหน้าเขียวขึ้นมาทันที ยังไม่ตะคอกด่ากลับไอ้รุ่นน้องจอมปีนเกลียวเสร็จดีไอ้เตี้ยนั่นก็เดินเข้ามา
บีบ!!! กล่องดวงใจของจอห์นจนแทบแหลกคามือท่ามกลางเสียงตกใจของคนรอบข้าง
จอห์นนี่จูเนียร์ลูกพ่อออ.... ~~~~~~
“จะขอโทษไม่ขอโทษหะ!”มันบิดซ้ายยยยยยยยย
“โอ้ยยยย~~~”
“ขอโทษมั้ย!!”มันบิดขวาาาาาาาาาาา
“โอ้ยยยยย~~~”
“บอกว่าให้ขอโทษ!!”...มันดึง!!!!
“โอ้ยย~~~....ขอ........”
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
“ขอโทษษษษษษษษษ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงตะโกนจากร่างสูงที่เด้งขึ้นมาทั้งตัวด้วยความตกใจ หางตามีน้ำใสๆคลออยู่เพราะฝันที่ทำให้ต้องสะดุ้งตื่นมัน ‘ทรมาน’ เกินที่จะทน มองผ่านไปในความมืดเห็นเพดานห้องที่คุ้นเคยในช่วงสามสี่อาทิตย์ที่ย้ายหอมา มือใหญ่ลูบอกเปลือยเปล่าของตัวเองเพื่อปลอบประโลมจิตใจที่กำลังเสียขวัญเพราะฝันร้าย
เหตุการณ์ที่โคตรจะเป็นจุดบอดของชีวิต...ความอับอายอย่างเดียวที่จอห์นได้พบเจอ...ยิ่งคิดยิ่ง....อ๊ากกกกก อายโว้ย!!
ถึงเหตุการณ์มันจะผ่านมาหนึ่งปีเต็มแล้วก็ตามแต่ในชีวิตผู้ชายอย่างจอห์น ชายที่ทั้งหล่อรวยกล้วยหอม..จอมซน...ดันโดนรุ่นน้องมายื่นวีนแบบด่าไม่เลี้ยงตั้งแต่มันพึ่งเข้ามาเรียน แถมยังโดนมันเล่นงานซะอับอายไปทั้งคณะเกิดอาการนอยด์แดรกหายหน้าหายตาไม่ยอมเข้าเรียนเกือบเดือน
ไม่ใช่อะไร...ก็บอกว่าคนมันอาย
เป็นใครใครก็อาย โดนบีบเจ้ากล้วยหอมคู่กายนามว่าจอห์นนี่จูเนียร์ต่อหน้าประชาชีรวมเกือบๆพันคน แถมยังร้องโอดโอ้ยขอโทษไอ้เด็กหน้าตา.... ‘น่ารัก’ อย่างพัลวัน ถามหน่อยเหอะว่าใครมันไม่อายบ้างว่ะ!!
แถมอยากจะเอาคืนก็ไม่ได้ เพราะหลังจากหนึ่งเดือนที่หายหน้าหายตาไปรอให้เรื่องหน้าขายหน้าจางๆลงไปกลับมาอีกทีไอ้เด็กนั่นแมร่งดังไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัย ไม่มีใครไม่รู้จักไอ้ อินทรีย์ บ่อเพรช ก็มันเล่นไปวีนคณะบดีถึงห้อง
ฟังไม่ผิด! มันไปวีนคณะบดีถึงห้อง
แค่เรื่อง ‘โต๊ะที่นั่งเรียนไม่พอ!!’ เรื่องแค่นี้นายอินทรีย์เล่นไปวีนถึงคณะเลย
เพราะงั้นจอห์นเลยตัดใจเรื่องเอาคืน ‘ไม่ยุ่งเกี่ยว’ กับคนแบบนี้จะดีที่สุด แค่คิดว่าตัวเองต้องมามีเรื่องกับไอ้เด็กคนนี้อีกครั้งก็สยองแล้ว....
“อืมมม.....”
“หืม...เสียงอะไรว่ะ?”
“อือ....”เสียงแปลกๆทำให้จอห์นต้องเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟแบบฝั่งผนังที่ติดมากับห้อง แปลกใจหน่อยๆกับองศาที่เปลี่ยนๆไป..เหมือนกันว่าปรกติสวิตซ์มันอยู่ต่ำกว่านี่...หรือเปล่า?????
“......หือ......หืม.....เอ๊ะ....จ๊ากกกกกกกกก!!!!!!!!!!”
ไม่จริง! ไม่ใช่! กูยังฝันอยู่!!
จอห์นตบหน้าตัวเองอย่างแรงจนดังเพี้ยะ! หวังว่าภาพตรงหน้าจะเลือนหายไป แล้วจากนั้นก็กลายเป็นฝันร้ายอีกซักรอบ ใช่มั้ย...มันเป็นความฝันดิ ไม่มีทางเป็นไปได้
ภาพที่จอห์นเห็นอาจเป็นภาพที่งดงามที่สุดเท่าที่จอห์นจะเคยเจอมาก ร่างกายที่ดูอรชนผิดกับเพศของเจ้าของผิวกายที่สว่างไสวเมื่อตกกระทบกับแสงไฟสีส้มของหลอดนีออน ตาที่ปรกติจะโตกว้างตอนนี้พริ้มหลับเห็นแพขนตายาสวย ริมฝีปากบางเผยอหน่อยๆเหมือนยั่วยวนให้ลงไปจูบ ผมซอยยาวเลยติ่งหูมานิดหน่อยทำให้ร่างตรงนี้ยิ่งดูน่าหลงใหล
ถ้ามันไม่ใช่ อินทรีย์ บ่อเพรช!!
“ใครว้า...ไอ้เชี่ยกายเหรอ จะตะโกนทามไมกูหนวกหู...โอ้ย ไมกูเจ็บตูดงี้อ่า มึงดูห้ายให้ดิ”คนพูดดูจะติดง่วงนอนจัด พูดทั้งๆที่หลับตาอยู่แท้ๆ แถมยังบ่นว่าเจ็บ...ก้น...พลิกตัวหันหลังให้ดูอย่างไม่อาย...นี่กับเพื่อนมันที่ชื่อกายก็ไม่อายเลยเหรอว่ะ!!
เฮ้ย!! ไม่ใช่เวลามาโมโหเรื่องไร้สาระ จอห์นสะบัดหัวแรงๆไล่ความคิดนั้นออกก่อนจะเพ่งไปที่บั้นท้ายกลมกลึงที่อินหันมาให้ดู
ชัด!! น้ำขาวข้นๆที่แห้งเกรอะติดตามซอกขาแถมยังมีลิ่มแดงๆปนอยู่ด้วยจะเป็นของใครได้....ซวยๆ จอห์นนี่...มึงงานเข้าแล้วคราวนี้ ไปลาบวชทันมั้ยว่ะเนี่ย...ผ่านผู้หญิงผู้ชายมาก็เยอะ ไอ้ที่เมาๆแล้วมีอะไรกันก็เคยมาแล้วแต่ไม่มีครั้งไหนมันจะหนักใจเท่าครั้งนี้
“มึง...กูเป็นไรว่ะไม่มีแรงเลย เจ็บจิ๊ดๆด้..ว..ย.............................................ไอ้เหี้ยพี่จรจัด!!!!”ตาโตเบิกกว้างทันทีที่หันมาเจอคนที่คิดว่าเป็นเพื่อนกลับกลายเป็นไอ้รุ่นพี่ที่ไม่ชอบขี้หน้า เจอที่ไหนก็มีด่ากันตลอดแม้อีกฝ่ายจะดูยอมๆแต่ก็คอยพูดจากวนๆใครเขาเสมอ แต่ที่มันทำให้ตกใจก็เพราะไอ้พี่จรจัดมันเปลือยทั้งตัวโชว์ผิวขาวใต้ร่มผ้าที่ตัดกับผิวช่วงแขนและใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด แถมยังมีรอบแดงเป็นรอยข่วนลากยาวเกือบทั้งตัว
พระเจ้า!! ถึงนายอินทรีย์ยังบริสุทธิ์...เอ้ย ไม่บริสุทธิ์แล้ว ถึงงั้นก็เถอะ ไอ้สภาพแบบนี้จะให้เข้าใจว่าไง
มันเปลือย...รอยเล็บ...รอบจูบ....แล้วก็...... ‘เจ็บตูด!!’
“อ๊าก!!!!!!!!! นี่มันอะไรเนี้ย มึงเข้ามาในห้องกูได้ไงไอ้เหี้ยพี่จรจัด ไอ้พี่สัตว์สันดานแย่ นี่มึงล่วงละเมิดทางเพศกูเหรอ มึงจะแก้แค้นกูใช่มั้ย! ทำไมมึงทำแบบนี้ มึงแก้แค้นกูแบบนี้ไม่ฆ่ากูเลยล่ะไอ้สัสนี่ มึงคิดมั้ยว่าถ้ามีผู้ชายมาทำแบบนี้กับมึงบ้างมึงจะรู้สึกยังไง นี่ความชั่วมันบังตาบังใจมึงหมดซินะถึงทำกับกูแบบนี้ กูก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่นะเว้ย มึงทำแบบนี้แล้วกูจะมีหน้าไปพบไปเจอใครเขาได้อีก พ่อมึงแม่มึงไอ้เหี้ยเอ๊ย ไอ้วิปริตไอ้สันดานหมาไอ้หมาจรจัด! ไอ้....อ๊ะ อืมมม”
ไม่ทนรอให้เสียงด่าที่โคตรจะเร็วและรัวได้ด่าต่อจอห์นจัดการปิดปากด้วยปากไปจนไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากบางๆนั่นได้อีก ที่จริงตอนปากของอินขยับด่าจอห์นก็มองที่ปากนั่นไม่ได้รับรู้ด้วยซ้ำว่าโดนด่าว่าอะไรบ้างรู้แค่ว่ามันหนวกหูและอยากจะให้มันเงียบ
มือไม้ของอินทุบรัวเกิดความน่ารำคาญจอห์นเลยรวบข้อมือบางๆทั้งสองมือขึ้นเหนือหัว เผลอดูดเม้มตามริมฝีปากอย่างเผลอไผลไปในรสจูบ พอเห็นว่าอินเริ่มจะหมดเรี่ยวแรงต่อต้านเลยลองส่งลิ้นหนาๆเข้าไป
ให้ตายเหอะ!! รสสัมผัสดีเป็นบ้า ทั้งหวานและนุ่มอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน ยิ่งลิ้นเล็กๆพยายามหนียิ่งเหมือนกระตุ้นอารมณ์ดิบในตัว จนไม่รู้ว่านานเท่าไรที่เขาเผลอจูบเผลอดูดแย่งชิงลมหายใจของอินจนเกือบขาดใจ
“ฮ๊าาาาา.....”ปฏิกิริยาของอินที่ปรากฏต่อหน้าจอห์นทำเอาแทบเลือดพุ่ง อกบางๆกระเพื่อมขึ้นลงอย่างเร็วเพราะอินต้องการอากศให้มากที่สุด ผิวที่อมชมพูอยู่แล้วยิ่งแดงจนเหมือนกับผลมะเขือเทศ ด้วยตากลมโตที่คลอด้วยน้ำตาหน่อยๆช้อนคิดมองจอห์นเคลิบเคลิ้มกับสิ่งที่จอห์นมอบให้
น่ารัก!! ทำไมไม่เคยมองว่าอินมันน่ารักได้ขนาดนี้ ปรกติอินจะใช้สายตาที่เกรี้ยวกราดมองทุกสิ่งอย่างรอบตัว แต่แค่โดนจูบแค่นี้แววตากับเหมือนลูกแมวเชื่องๆตัวหนึ่ง
จุดอ่อนคือ ‘จูบ’ สินะ.........
คอยดูเถอะไอ้อินทรีย์ตัวร้าย!! มึงจะต้องบินมาสยบอยู่แทบเท้าของกู กูจะใช้จุดอ่อนที่พึ่งเจอเนี้ย... ‘จูบ’ ให้ไปให้ไม่รอดเลยคอยดูซิ หึหึหึหึหึหึ
เรื่องนี้ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไร แต่งแก้เครียด :m21:
แล้วก็ขอออกตัวก่อนได้มั้ยว่าผมแต่งนิยายแนวๆนี้ไม่ค่อยจะเป็น ฮ่าๆๆๆ :m15:
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ :L2: :3123: :pig4:
-
:z13:
เรื่องนี้คงมี"จูบ"ทุกตอนแน่ๆเลย o18
-
โห นั่นปากเหรอจ๊ะน้องอิน :a5:
ด่าไฟแล่บขนาดนั้นหายใจทางไหนเนี่ย
-
จุดอ่อนมันช่างงงงง... คงได้เงียบทุกทีทุกเวลา!! ติดตามนะคนเขียน o13
-
:กอด1:เอาน่าดูดีแล้ว กำลังมันเลย
-
อินด่าได้ยาวขนาดนี้น่าจะเอาไปลงกินเนสบุ๊คนะคะเนี่ย :laugh: :laugh:
-
สนุก ชอบจังเลย ด่าไฟแลบ :m31:ขนาดนี้ สะใจมาก!!! ฮาพี่จอร์จอ่ะ เป็นเราก็คงขายหน้าโคตรๆๆๆแต่เจอจุดอ่อนงี้แล้ว ได้แก้แค้นคืนแน่ๆ หึหึหึ
-
ไม่รู้ใครจะสยบให้ใครล่ะงานนี้ >"<
-
อินมันด่าไฟแล่บเลย มันส์จริงๆอ่ะ
แต่จุดอ่อนนี่มัน คึคึ มาก
-
โหย มันสือ่ะ อิอิ จุดอ่่อนเนี่ย แหมกำไรพี่จอนจิงๆ ต่อๆๆๆ :-[
-
น้องอินแรงได้ใจจริง ๆ
ด่ามาก็เจอจูบไปชอบ ๆ
-
นายเอกแรง เจงๆๆๆๆๆ
-
ชอบนายเอกแบบนี้จัง~
ด่าไฟแล่บ
:laugh: :laugh:
-
อย่างนี้ อินด่าจัดหนัก...จรก็ต้องจูบจัดหนักไปเลย :z1:
-
ชอบอ๊ากกกกก :z2:
-
อินน่ารัก รอตอนต่อไปค่ะ
-
มาต่อหน่อย :call: :call:
-
รีบมาต่อน
-
นายเอกแร๊งงงง :z2:
-
อร๊ายยยยยย ด่าจูบด่าจูบ :impress2:
-
ชอบอะๆ
มาต่อเร็วๆนะ
รอตอนต่อไปจ้าาา
นายเอกของเราขี้วีนสุดๆ
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
น่ารักดี ชอบบบ :-[
-
นายเอกสู้คนเกินไปแล้ว อิอิ :z2:
-
มาต่อนร๊า รอติดตามอยู่ค่ะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh: :laugh:
จะอาวน้องอินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ฮาได้หอก ได้ดาบขนาดนี้
แบบว่าอ่านตอนที่ด่ากรูฮาน้ำตาไหล
โอย ชอบๆๆ
o13
คนแต่งนี่ถ่อมตัวจริง
บอกว่าไม่ถนัดแต่ฮาโคตร
:m12:
-
โอ้ย อินทรีย์น่ารักจริง :o8:
สงสัยจะมีอินทรีย์โดนสอยซะล่ะมั้งนี่ :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
จุดอ่อนคือจูบบบบบบบ :haun4:
น่าร๊ากกกกกกก :o8:
-
มาต่อเร๊วๆๆๆๆๆๆนะคร๊าาาาา
ติดตามๆๆๆๆๆ
-
ตอนที่ 3
ใต้คณะนิติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังกำลังคราคลั่งไปเสียงเพลงสันทนาการดังเช่นทุกๆปีที่ผ่านมา เพราะช่วงนี้เป็นช่วงเปิดเทอมของปีการศึกษาใหม่ เลยทำให้ใต้ตึกคณะที่ปรกติจะเงียบสงบเหมาะกับการนั่งอาจหนังสือแต่ตอนนี้กลับมีทั้งเสียงดังและผู้คนที่กำลังสนุกสนานกับการรับน้องแบบบูรณาการ
อินทรีย์ที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่โต๊ะม้านั่งที่ประจำของตัวเองเล่นเอาคนที่เดินผ่านไปผ่านมากลัวว่านายคนนี้จะเหวี่ยงใส่ดื้อๆเลยเดินแบบห่างๆ ขนาดเพื่อนซี้อย่างไอ้บาสกับไอ้นายยังได้แต่มองอยู่ห่างๆที่ม้านั่งอีกตัว
ไม่กล้าเข้าไปใกล้ตอนนี้ ดูก็รู้ว่าอินมันอารมณ์เสียแบบสุดๆ
ขืนเข้าไปไม่ดูตาม้าตาเรือ มันด่ามันเหวี่ยงกลับมาจะ ‘เสียความรู้สึก’ กันเสียเปล่าๆ
อินทรีย์มองดูรอบๆตัวที่ระยะสองสามเมตร มันว่างเปล่าเหมือนกับมีกำแพงอากาศมากั้นรอบตัวของเขา แต่ใครมันจะสนใจ เป็นแบบนี้ก็ดี ใช่ว่าอยากจะแคร์ใคร อยู่คนเดียวก็อยู่ได้
รู้ว่าตัวเองเป็นคนโมโหร้ายขนาดหนัก ปากก็ทั้งหมาทั้งแมวสารพัด แถมยังชอบเอาแต่ใจจนคนอื่นเอื้อมๆกันหมดคณะแล้ว แต่ตอนนี้จะไม่โมโหยังไงไหว....
ก็ไอ้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้ามันโคตรจะเลวร้ายที่สุดในชีวิต
นั่งขบกรามจะหน้าขาวเนียนนูนเห็นสันกระดูกชัดเจน ดวงตากลมโตที่ปรกติจะฉายความไม่พอใจเป็นประจำอยู่แล้วแต่ตอนนี้กลับดูยิ่งน่ากลัวมากกว่านั้นหลายเท่า มัดเล็กๆของอินกำแน่นอย่างคนเจ็บแค้น
ยิ่งเห็นไอ้พี่จรจัดสุดหล่อของคณะยืนใส่ ‘แว่นกันแดด’ ทำเก๊กขรึมเพราะจอห์นมันเป็นพี่ว๊ากแบบลับๆเหมือนไอ้นายกับไอ้บาส ที่ว่าลับๆเพราะทางคณะฯให้รับน้องแบบไม่มีการเรียกน้องมาด่า...
แต่ระบบที่มันมีมาหลายสิบปีจะให้มาเปลี่ยนภายในปีเดียวสองปีก็คงเป็นไปไม่ได้
ถึงหน้าฉากจะรับน้องแบบสนุกสนาน...แต่พอตกดึกๆหน่อยเดี๋ยวแมร่งก็เริ่มจะดราม่าใส่รุ่นน้องกันใหญ่ นี่ก็จะหกโมงเย็นแล้วจอห์นเลยได้เวลามายืนหน้านิ่งเหมือนเป็นยักษ์วัดแจ้งคอยดูคอยคุมเด็กๆ
แต่ถึงอย่างนั้นเจ้ายักษ์จอห์นยังแอบหลุดขำทุกทีที่หันมามองใบหน้าโกรธที่จ้องตัวเองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ยิ่งเห็นอินยิ่งหงุดหงิด อยากจะกระโดดเข้าไปจิกหัวไอ้หน้าฝรั่งนั่นแล้วโขกกับพื้นปูนให้ดั้งโด่งๆมันหักซักที!
หมั่นไส้โว้ยยยยย!!!!
จะเดินออกไปจากตรงนี้ก็ไม่ได้เพราะโดนจอห์นขู่ไว้ว่าถ้าไม่รอกลับพร้อมกันจะประกาศความเป็น ‘ผัว-เมีย’ ให้รู้กันทั้งคณะฯทั้งมหาวิทยาลัย...ถึงนายอินทรีย์จะเป็นคนไม่ค่อยแคร์ใคร...แต่อย่างน้อยอินมันก็ยังไม่หน้าหนาเท่าไอ้จอห์นแล้วกัน!
“เฮ้ยอิน เป็นอะไรว่ะ กลับก่อนก็ได้นะเว้ยไม่เห็นต้องรอพวกกูเลย”เป็นนายที่เสี่ยงตายกล้าเดินเข้ามาบอกเพื่อน คิดว่าคงหิวเลย แสดงสีหน้าเหวี่ยงๆจนคนไม่กล้าเข้าใกล้
อินช้อนตามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ดวงตาที่ออดอ้อนอย่างที่ใครหลายคนคิด...แต่มันเป็นสายตาที่ขวางโคตร...แบบโคตรจะขวาง...เอาเป็นว่าถ้านายอ่านสายตาออกก็คงจะแปลว่า ‘ไปไกลๆ กูกำลังอารมณ์ไม่ดี’
“เหอะๆ กูไปยืนคุมน้องดีกว่า”นายเกาท้ายทอยหน่อยๆแล้วรีบเดินไปคว้าแขนไอ้บาสที่นั่งมองอย่าหวาดๆกับสายตาของอิน
“มันเป็นอะไรวะ ปรกติแมร่งก็ทำตาเหวี่ยงอยู่แล้ว ทำไมวันนี้มันดูน่ากลัวกว่าทุกวันวะ หรือเพราะเรื่องน้องเม?”บาสถามรัวทันทีที่เดินคู่กับนาย แต่คนถูกถามได้แต่ถอนหายใจพลางส่ายหน้าเบาๆเพราะจนปัญญาที่จะเข้าใจในตัวอินจริงๆ
“ปรกติมันไม่เฮิร์ทข้ามวันแบบนี้นะ”
“ก็นั้นดิ แมร่งเลยน่าสงสัยแบบนี้ไง ถ้าเป็นเรื่องของน้องเมจริงๆล่ะก็ ฮึ่ยยย สยองสัสๆ”บาสทำท่าขนลุกจนนายเผลอหลุดหัวเราะกับท่ากอดอกแล้วเล่นเวฟตั้งแต่ขายันหัวของตัวเอง
“ฮ่ะฮ่ะ มึงคิดมาก ไอ้อินมันขี้วีนขี้เหวี่ยงก็จริง แต่มันเป็นคนมีเหตุผลมึงก็น่าจะรู้”
“ก็ใช่แหละ แต่มึงคิดดู ปรกติไอ้อินมันเคยมาเข้ารับน้องมั้ย? แล้ววันนี้มันมาหลังจากน้องเมบอกเลิกมัน?”
“เออว่ะ น่าคิดนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ...โอ้ คณะพังแง่มๆ”นายพูดจบแล้วทั้งสองเกลอก็หัวเราะลั่นจนคนอื่นหันมามองเป็นเชิงปรามๆเพราะเขากำลังจะเรื่องดราม่าใส่น้องๆ ไอ้สองตัวที่ลืมตัวหัวเราะเลยได้แต่ยิ้มแหย่ๆคืน
“ไปเตือนน้องเมที่โต๊ะน้องก่อนที่จะเริ่มว๊ากรวมดีกว่าว่ะ ไม่งั้นนะ ฮ่ะฮ่ะ”บาสพูดขำๆไม่ได้เครียดอะไรกับเรื่องที่คิดว่าจะเกิดขึ้น เพราะรู้ว่าเพื่อนสนิทของเขาถึงจะอารมณ์ร้ายไปซักนิด ขี้วีนไปซักหน่อย แต่อินก็เป็นคนที่ค่อนข้างมีเหตุผล ไม่เคยด่าไม่เคยว่าใคร...ถ้าคนๆทำสิ่งที่อินคิดว่ามันถูก
แต่ก็นั้นแหละ...ถ้าคนคนนั้นทำสิ่งที่อินคิดว่ามันผิดแล้วสิ่งนั้นส่งผลต่อตัวของอินแล้วล่ะก็...อึ่ย ขนลุก!
“ไงไอ้นายไอ้บาส”สุดหล่อของคณะทักทายทันทีที่สองคนจะเดินผ่าน
“หวัดดีครับพี่จอห์น เท่ห์เชียวพี่ แค่มาคุมน้องแค่นี้ต้องใส่แว่นกันแดดด้วย นี่ก็จะมืดแล้วนะพี่”บาสแซวขำๆเพราะรู้จักสนิทสนมกันอยู่พอสมควร ส่วนคนถูกแซวได้แต่ยิ้มไม่เต็มส่งให้รุ่นน้อง
จะบอกมันได้ไงว่าที่ต้องใส่แว่นดำแบบนี้เพราะตอนนี้ตาทั้งสองข้างทั้งม่วงช้ำยิ่งกว่าแพนด้า หัวคิ้วก็แตก แถมโหนกแก้มยังทั้งห้อเลือดแดงกล้ำจนน่ากลัว และทั้งหมดนี่ก็เป็นฝีมือของ ‘เมียหมาดๆ’ ที่นั่งทำหน้าบึ้งอยู่ไม่ไกล
ไม่คิดว่าไอ้ตัวผอมๆบางๆสูงแค่ไหล่จะมีฤทธิ์มีเดชขนาดนี้ ขนาดที่เอวมันยอกเดินไม่ได้ยังส่งสารพัดคำด่าจากปากบางๆที่พร่ำจูบกับสารพัดของแข็งที่อยู่ตามหัวเตียงลอยละริ้วมาอย่างกับห่าฝน สภาพมันเลยเป็นอย่างนี้
....แต่แมร่งคุ้มโคตรๆละ....
“แล้วพวกเอ็งจะไปไหนกัน”
“ไปหาน้องเมโต๊ะนู้นอ่ะพี่จอห์น ไปเตือนน้องเขาหน่อยว่าระวังจะระเบิดลง ฮ่าฮ่าฮ่า”บาสกับนายหัวเราะพร้อมกันทำเอาคิ้วเข้มๆของจอห์นขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย แล้วดูเหมือนว่าบาสจะรู้ว่าพี่สุดหล่อนี่สงสัยมันเลยกลั้นหัวเราะอมยิ้มแล้วกลืนลงท้อง...ไม่รู้ว่าอะไรทำให้มันขำขนาดนั้น
“ก็ยัยน้องเมมันพึ่งบอกเลิกไอ้อินเพื่อนผมพี่ แล้วเมื่อวานแมร่งเลยเฮิร์ทแดรกเหล้าเมาอย่างกับหมาเลยว่ะพี่ แล้วพี่ดูหน้ามันตอนนี้ แมร่งยังกับจะฆ่าคนได้ ขนาดผมสนิทกับมันยังไม่กล้าเข้าใกล้เลยพี่”
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ แน่ใจเหรอว่ามันหน้าบูดเป็นตูดเป็ดเพราะน้องเม”จอห์นหัวเราะลั่นทำเอาคนอื่นหันมามองอย่างสงสัย...แน่นอนว่ารวมถึงนายอินด้วยต่างกันตรงที่คนอื่นเขาสงสัย...แต่อินหันมามองด้วยสีหน้าแบบติด ‘รำคาญ’
“อู้ยย...เห็นหน้ามันมั้ยครับพี่จอห์น”เป็นนายที่อุทานออกมาเสียงอ่อนเพราะหันไปเห็นหน้าเหวี่ยงๆของเพื่อนพอดี
“เหอะๆๆๆ เมียใครว่ะน่ากลัวฉิบ”
“อะไรนะพี่???”บาสถามเพราะเหมือนว่าพี่จอห์นมันพูดอะไรแต่บาสมันฟังไม่รู้เรื่อง
“เปล่าๆ...เออ! พวกมึงไปกินเหล้ากันมั้ยวันนี้ กูเลี้ยง”
“เอาอีกแล้วเหรอพี่ ได้ข่าวว่าเมื่อวานเมายิ่งกว่ามะ- โอ้ย!!”ไม่รอให้รุ่นน้องจอมกวนเบื้องล่างด่าได้สำเร็จ มือใหญ่ก็ตบเบาๆเข้าที่กระหม่อมของบาสอย่างจัง แม้มันไม่ได้แต่เพราะว่าบาสสำออยมันเลยร้องยิ่งก็โดนต่อยซะอีก
“พูดมาก...จะไปไม่ไป กูไม่ได้ว้อนให้มึงไปเลยนะ แค่เพื่อนมึงไปกูเลยชวนมึงไปด้วยเดี๋ยวเพื่อนมึงมันจะนั่งหง่าว”
“เพื่อน???...คนไหนพี่?”จอห์นไม่ได้ตอบแต่พยักเพยิดไปทางไอ้คนที่นั่งทำหน้าเซ็งโลก ทันทีที่ทั้งสองคนเห็นว่าจอห์นหมายถึงใครก็เบิกตาโตเท่าที่จะโตได้ อุทานเสียงดังจนคนต้องหันมามองอีกรอบ
“เฮ้ย!! ล้อเล่นเปล่าพี่ ไอ้อินเนี่ยนะจะไปแดรกเหล้ากับพี่”
“ล้อเล่นไรกูพูดจริง”
“ตอนไหนครับพี่จอห์นทำไมผมไม่ยักจะรู้เรื่องเลย”
“....อืม...เนี้ยกูกำลังจะไปชวนมัน หึหึ”จอห์นทำหน้าเจ้าเล่ห์จนทั้งนายและบาสอดหวั่นๆไม่ได้ ก็รู้กันอยู่ว่าอินทรีย์เพื่อนสนิทไม่ค่อยถูกโรคกับพี่จอห์นคนดังของมหาวิทยาลัย เจอทีไรไอ้อินอารมณ์เสียทุกที แล้วจู่ๆไอ้พี่จอห์นดันคิดอุตริอะไรขึ้นมาวะเนี้ย!!
“ยะ...อย่าเลยครับ...เอ่อ...ผมว่า...อย่าดีกว่าครับ”
“ทำไมวะไอ้นาย?”
“เอ่อ...พี่จอห์นก็รู้อยู่ว่ามันไม่ค่อยชอบขี้หน้าพี่ แล้วก็รู้ว่านิสัยมันเป็นยังไง...ถ้ามันไปแล้วคงไม่สนุกหรอกครับ”
“ใช่ๆๆๆๆๆ ถูกต้องที่สุดเลยพี่”บาสช่วยเสริมคำพูดเพื่อนอีกแรง แค่คิดว่าพี่จอห์นจะเข้าไปคุยไปชวนอินก็สยองแล้ว ไม่อยากคิดว่าถ้าอินมันบ้าจี้ตามไปกินเหล้าด้วยจริงๆจะสั่นประสาทขนาดไหน
ก็ด้วยเพราะหน้าตาของอินที่ทั้งหล่อ...และน่ารักอยู่ในตัวคนเดียว อินทรีย์ไม่ใช่คนตัวเล็กบอบบางแต่ก็ไม่ใช่เสาไฟฟ้าถึกบึกบึนอย่างเพื่อนทั้งสองคน หน้าตาของมันถ้าผู้หญิงมองก็คงคิดว่าหล่อตามสมัยนิยม...แต่ถ้าเป็นพวกเกย์หรือพวกนิยมชายก็คงมองว่ามันโคตรจะน่ารัก
และเพราะไอ้นิสัยเอาแต่ใจตัวเอง วีนไม่เลือกหน้า ไม่สนใจว่าสู้ได้หรือไม่ได้ของอินทำเอาเพื่อนๆเป็นห่วงไม่ค่อยอยากให้มันไปเมาหัวราน้ำที่อื่นนอกจากห้องของตัวมันเอง ไม่อย่างนั้นมีหวัง
....ไอ้อินมันไม่อยู่รอดมาถึงป่านนี้หรอก....
“พวกมึงไปคุมน้องไป ไม่ต้องไปหาน้องมงน้องเมอะไรนั่นหรอก เดี๋ยวกูเข้าไปคุยกับเพื่อนมึงเอง ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ”
ไม่ทันแล้ว...ไม่ทันจริงๆแล้วไอ้พี่จอห์นมันเดินเข้าไปหาไอ้อินที่หันมาจ้องคนที่กำลังเดินเข้าไปหาตัวเองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ทั้งบาสและนายได้แต่มองอย่างหวาดๆอยู่ข้างหลังของจอห์น
“สงสัยพี่จอห์นมันจะยังไม่เข็ดล่ะมั้ง.....กูก็ภาวนาให้ครั้งอย่าให้ไอ้อินมันดึงจนขาดก็แล้วกัน”บาสพูดจบก็หัวเราะพร้อมๆกับนายที่ขำมุกของเพื่อนพลางนึกย้อนกลับไปยังปีหนึ่งที่เกิดเหตุการณ์สยองลงหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ของมหาวิทยาลัย
‘หนุ่มลูกครึ่งดีกรีเดือนมหา’ลัยหวิดทำหมันฟรี โดนรุ่นน้องเฟรชชี่บีบปิกาจูแทบขาด!!’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
เสียงกีตาร์ดังเบาๆเคล้าบรรยากาศยามค่ำคืน ภายในร้านนั่งดื่มที่มีผู้คนมากมายมาดื่มกินด้วยเพราะเป็นร้านหนึ่งที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยและยังเป็นร้านที่นั่งสบายๆเหมาะกับการที่จะสังสรรค์พูดคุย
ภายในโต๊ะที่มีสมาชิกกว่าสิบคนนั่งดื่มด้วยความเฮฮา อินนั่งทำหน้าเซ็งอยู่ข้างๆจอห์นที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งอินทรีย์ผู้ทะนงตัวกว่าใคร
ไม่มีใครรู้ว่าจอห์นไปพูดเอาอีท่าไหนอินถึงยอมตามมาดื่มด้วย ขนาดเพื่อนสนิททั้งสองคนยังตกใจเมื่อรู้ว่าอินยอมตกลงมา ทั้งนายและบาสเลยต้องตามมาดูแลเผื่อเกิดเรื่องเกิดราวกับเพื่อนของตัวเอง
แต่...เหมือนว่าไอ้สองคนนั้นมันจะ...เมา...ไปเรียบร้อย
“จะทำหน้าบูดไปถึงเมื่อไร”จอห์นที่เคลิ้มด้วยฤทธิ์สุราเอื้อมมากระซิบที่ข้างหูของอินจนทำให้ต้องกระเถิบหนีด้วยความไม่ชอบให้ใครมาใกล้ชิดกับตัวเองแบบนี้
“เสือก!!”คำด่าที่ทำเอาคนฟังอมยิ้ม...ไม่ใช่ชอบให้ด่าว่าเสือก แต่ขำที่อินด่าได้แค่ เสือก คำเดียวมากกว่าถ้าปรกตินะ...แมร่งมาเป็นขบวน ยาวกว่ารถไฟอีกเหอะ!
“อ้าวๆ พูดกับ ‘ผัว’ ตัวเองแบบนี้มันไม่ดีนะครับ”ล้อทั้งคำพูดและสีหน้า เล่นเอาอินคันยิบๆที่มืออยากจะชกซักเปรี้ยงสองเปรี้ยง
“เหอะ...ไอ้จรจัดเอ้ย มาอ้างว่าเป็นผัวกูถามจริงเถอะมึงจำได้รึเปล่าว่ามึงเอากูยังไง ท่าไหนบ้าง เมาแล้วพลาดกูไม่นับหรอกว่ะแล้วมึงก็อย่ามาได้ใจอะไรนักนะที่ยอมตามมานี่ไม่ใช่ว่ากูกลัวมึงไปป่าวประกาศหรอกนะแต่เพราะกูไม่อยากต้องอายเอาบีบคลุมหัวถ้าคนอื่นรู้เรื่องเมื่อคืนว่ากูพลาดเอากับสัตว์สี่เท้า!!”ยังไงอินก็คืออิน...ด่าเร็วจนคนฟังแทบประมวลผลไม่ทัน จอห์นได้แต่กระพริบตาปริบๆฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง
แต่ชัดเลย...ไอ้ประโยคสุดท้าย... ‘สัตว์สี่เท้า!!’
“.อ...ไอ้เด็กเชี่ย”
“มึงผู้ใหญ่ตายห่าเกิดก่อนกูปีสองปีทำเป็นมาว่ากู พี่สาวกูแก่กว่ากูเกือบห้าปียังไม่เคยว่ากูเลย แล้วมึงเป็นใครมาตัดสินอะไรว่ากูเชี่ย ถ้ามึงดูดีๆจากการกระทำมึงน่าจะดูออกว่าใช่เชี่ยกันแน่ กูอยู่ดีๆของกูในห้องมึงก็เข้ามาปล้ำกู แล้วบังคับให้กูต้องมานั่งเซ็งแบบนี้ ใครเชี่ยกันแน่ไอ้สันดาน!”
“มึงหยุดนะไอ้อิน หรืออยากโดนจูบกลางร้านเอามั้ย?”จอห์นขบกรามกัดฟันพูด เรียกสายตาไม่พอใจของอินได้ทันที แต่พอขู่ว่าจะจูบแบบนี้ไอ้คนปากดีก็ยอมสงบปากสงบคำทุกครั้งไป ได้แต่ทำท่าทางฮึดฮัดไม่พอใจแล้วหันหน้าหนีแรงๆก็เท่านั้น
“ซักวันกูจะตัดปากแมร่งทิ้ง!!”บ่นงึมๆงำๆกับตัวเองเบาๆแต่ปากที่ขมุบขมิบอย่างไม่พอใจดูยวนเย้าจูบนักในความคิดของคนที่มอง อีกทั้งยังเคยได้รับความหวานจากปากบางๆนั้นมาแล้วมันเลยเกิดอารมณ์อยากจูบตามที่ขู่ไว้เมื่อกี้
“อะไรมึงอีก...อ๊ะ!!!”จอห์นคว้าไหล่บางให้อินหันหน้ากลับมา ไม่ทันทีจะได้ถามว่ามีอะไรคนตัวใหญ่กว่าก็โน้มใบหน้าคมเข้ามาจูบอย่างรวดเร็ว ตัวของอินแข็งทื่ออย่างกับหิน ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกันทุกครั้งที่ถูกไอ้พี่จรจูบจะรู้ชาเหมือนกับไฟช็อต ขยับไปไหนไม่ได้ ยอมให้มันจูบอยู่นิ่งๆ
“ฮะ...เฮ้ย!!!!”คนรอบข้างที่หันมาเห็นทั้งสองคนร้องตกใจจนคนอื่นเริ่มหันมามอง...จากหนึ่งคนกลายเป็นสอง...เป็นสาม....สุดท้ายแมร่งเห็นกันทั้งร้าน!
มันไม่แปลกอะไรที่ผู้ชายจะมานั่งจูบกันเอง แต่มันแปลกตรงที่คนหนึ่งเป็นอดีตเดือนมหาวิทยาลัยสุดหล่อส่วนอีกคนเป็นหนุ่มน้อยน่ารักศัตรูอันดับหนึ่งของไอ้คุณเดือนสุดหล่อนั้นแหละ
“ฮ๊า....”จอห์นถอนปากออกมาจากอินรอรู้ปฏิกิริยาที่ชอบที่สุด ดวงตากลมโตช่ำไปด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่ออยู่ภายใน ปากบางที่บวมเจ่อนิดหน่อยหลังจากจบจูบที่หนักหน่วง หัวทุยๆของอินซบเข้าที่ไหล่หนาอย่างกับคนที่ไม่มีแรง
นี่ไม่ใช่อินทรีย์แล้วนี่มันลูกแมวชัดๆ!!
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ไอ้เหี้ยจอห์น ทำไมมึงร้อนแรงจังหว่า จะเอากันในร้านรึไงไอ้ห่า”เพื่อนในโต๊ะคนหนึ่งพูดขึ้นมาเสียงดังด้วยความที่เมาเลยคงลืมไปว่าคนที่ตัวเองพูดล้อเลียนเป็นรุ่นน้องสุดวีนของคณะฯ
“หุบปากไป!!!!!!!!!!”เสียงตวาดแทบคแจะแตกของอินดังไปทั่วร้าน ขนาดที่ว่าดนตรีสดยังหยุด...จากแมวเชื่องๆดวงตากลมใสเปลี่ยนเป็นไอ้อินคนเดิมที่มีแววตาเกรี้ยวกราด สีหน้าที่บูดบึ้งด้วยความไม่พอใจ
“โอ้ย!!!!!!”ไม่ทันได้ตั้งตัวจอห์นก็ล้มไปกองกับพื้นชนโต๊ะจนระเนระนาดทำเอาคนเมาๆแทบจะสร่าง
“ไอ้จรจัด! มึงผิดสัญญากับกู! มึงบอกว่าไง...บอกว่าถ้ากูยอมมามึงจะไม่ทำเหี้ยๆแบบเมื่อกูกับกูอีก ไอ้เวรเอ้ย นี่กูถามจริงๆเหอะว่ามึงเป็นลูกผู้ชายอยู่มั้ย พวกตุ๊ดพวกกระเทยที่กูรู้จักยังรักษาคำพูดมากกว่ามึงอีกไอ้ควาย!!”ด่ากราดจนคนมองทั้งร้าน ใบหน้าแดงด้วยความโกรธ ชี้หน้าด่าคนที่นอนกองอยู่ที่พื้น มืออีกข้างถือเก้าอี้ไม้เตรียมรอฟาดไอ้คนที่ทำให้ตัวเองโมโห
“...ก็มึงอยากกวนตีนกูทำไม”
“กวนตีน!!! กูกวนตีนเชี่ยไรมึงอีกห๊ะ! ไอ้สัสนี่ มึงจะจองล้างจองผลาญกูไปถึงไหนว่ะไอ้เหี้ย...ฮึก...กู...กูทำไรให้มึงนักหนาถึงทำ..ฮึก...กับกูแบบนี้!!!....โครม!!!!”
เก้าอี้ที่ถูกเขวี้ยงอย่างแรงลงที่พื้นไม่ได้ทำให้จอห์นตกใจอย่างใด ตอนนี้เขากำลังตกใจที่ได้เห็นอินร้องไห้มากกว่า จะว่ารู้สึกผิดก็คงใช่ เพราะจอห์นเองก็แค่อยากแกล้งไอ้เด็กอวดดีให้อายก็เท่านั้น อยากให้คนทะนงตัวอย่างอินมายอมสยบให้ตัวเอง
แต่พอเห็นน้ำตาของอิน...ความรู้สึกผิดก็ประดังเข้ามาจนรู้แย่
“เหอะๆ ผัวเมียตีกันว่ะ”เสียงของผู้ชายซักคนพูดขึ้นแต่เพราะในร้านมันเงียบ...อินหันขวับไปทางต้นเสียงด้วยความโมโหทั้งๆที่ใบหน้ายังเลอะคราบน้ำตาอยู่เลย
“ผัวพ่อมึงซิไอ้สันดาน กูรู้จักมึงรึไงถึงมาวิจารณ์พวกกูแบบนี้น่ะห๊ะ!”
“อ้าวๆๆๆ พูดให้มันดีๆหน่อยนะ กูก็พูดตามที่เห็น”
“เห็นเชี่ยอะไร!”
“ก็เห็นพวกมึงทะเลาะกันเนี้ยไง ทำไมว่ะ? หรือทะเลาะกันเรื่องไม่มีตังซื้อถุงยาง มาขอกูได้นะเว้ยกูมีเยอะเลย ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ”
“เก็บไว้ใช้เองเถอะไอ้ควาย ดูน้ำหน้าอย่างมึงคืนๆหนึ่งคงต้องใช้เยอะไม่ต่ำกว่าสิบอันแน่ๆ เที่ยวมาแบ่งคนอื่นใช้แบบนี้มึงจะพอใช้ได้ยังไง”เสียงพูดเรียบแต่ใบหน้ายังแสดงความโกรธ มืออีกข้างก็เอื้อมไปหยิบเก้าอี้อีกตัวข้างๆแล้วเดินช้าๆไปหาไอ้คนที่พูดล้อเมื่อกี้
“ฮ่ะฮ่ะ รู้ได้ไงน้องว่าพี่ใช้เยอะ แน่นอนอยู่แล้ว พี่นะทั้งอึดทั้งทน แล้วโด่ได้ตะ....โอ้ย!!!”เสียงโครม! ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมๆกับเก้าอี้ที่ถูกเหวี่ยงใส่ไอ้ผู้ชายคนที่กำลังพูด
“ที่มึงใช้เยอะเพราะมึงเอาไว้กัน ‘หลวม’ ต่างหากไอ้Kเล็ก!!!!!!!”ด่าเสียงก็เดินออกจากร้านโดยที่ไม่ลืมหันมามองจอห์นที่นั่งอึ้งอยู่ที่พื้นด้วยใบหน้าโกรธๆ แค่เห็นใบหน้าแบบนั้นก็รู้สึกเสียวๆจุดที่เคยโดนเล่นงานมาไม่ได้
‘อึ่ย...ดีนะไอ้ห่านั่นรับเคราะห์ไป ไม่งั้นกูซวยแน่ๆ’
เรื่องนี้อัพช้าหน่อยอ่ะครับ รออีกเรื่องจบก่อน(ซึ่งใกล้ล่ะ)
เจออีกทีหลังสงกรานต์นะ
สุขสันต์วันสงกรานต์ล่วงหน้าครับ
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ :กอด1: :L2: :pig4:
-
อินน่ารักจริงๆ 55 :กอด1:
-
มาต่อเร๊วๆๆนะ
คอยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:call: :call: :call: :call:
-
เอิ่ม....วีนได้ เอ่อ นะ น่ากลัวน่ารักมั่ก :m29:
สมน้ำหน้าบักจอน เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ :m20:
-
:z10: :z10: :z10:
-
โอ๊ยโกรธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธ
:angry2:
อิจรจัดมันกล้าดียังไงมารังแกน้องอินยะ
เมิงนั่นแหละเลวที่สุด
อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกก็ตะหงิดๆและ
พอตอนนี้กรูฟันธงได้และ
เมิงนี่แหละชั่วที่สุด!!!!
:o211:
เรื่องนี้เกลียดพระเอกว้อย
ไปนอนตายให้หนอนแดรกไป๊
:angry2: :angry2:
-
อิน แร๊งงงงงงงงงงงงงงงง
ได้ใจมากค่ะ รีบมาต่อนะคะ
-
มันส์ค่ะ อินมันด่าได้สุดยอดมาก
-
อิน นายเอาใจเราไปเลย !! ด่าได้สะใจมากๆ o13
-
น่าสงสาทไมทำแบบนี้ :sad4:
-
จอห์นก็ผิดนะที่จูบน้องกลางร้านแบบนั้นน้องก็ต้องโกรธเป็นธรรมดาแหละเอาไว้ไปทำกันสองต่อสองในห้องดิ
-
เเกล้งจนอินโกรธเลยอะ...จรจัดใจร้าย :serius2:
-
พี่จรจัดรีบไปขอโทษน้องเดี๋ยวนี้เลยนะ :m16:
-
ไอ้พี่จรทำไปได้ :m31:
บวกเป็ด
-
ฮามาก ฮาจนลืมสงสารอิน
ตั้งแต่ตอนแรกยันตอนนี้อินยังด่าไม่ซ้ำอ่ะ
คนเขียนคิดได้ไง
ปวดแก้มอ่ะ
-
อยากบอก อ่านแล้วถึงใจมากๆ :-[
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เต็มที่เลยลูกกกกกกกก
-
:เฮ้อ:เอาแล้วไงเล่นอะไรไม่รู้เรื่องไอ้จรจัด
-
เชื่อแล้วว่า นายเอกเราวีนตัวพ่อจริงๆ :m29:
-
ล้วงต่อ
-
มีเยอะไว้กันหลวม :m20:
เอ่อออ จะง้ออิท่าไหนดีล่ะพี่จรจัด
-
วอนหาเรื่องแล้วไหมล่ะเลยรับเคราะห์แทนอิพี่จอนจัดเลย มาต่ออีกนะสนุึกมาก
ด่าได้มันส์สุดๆ o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ตอนที่ 4
เช้าวันใหม่ที่สดใสของใครหลายๆคน แต่ดูเหมือนจะกลายเป็นยามเช้าที่มืดมนของผู้ชายหน้าตาดีที่ขนาดเคยถูกเลือกให้เป็นเดือนของมหาวิทยาลัยเมื่อสามปีที่แล้ว
จอห์น...ชายหนุ่มรูปหล่อแถมพ่อรวย ครบสูตรสำเร็จความเฟอร์เฟคนั่งจ๋องทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่หน้าห้องพักที่ไม่ใช่ห้องของตัวเองมาตั้งแต่เมื่อคืน...หน้าห้องของอินทรีย์
กดกริ่งก็แล้ว...เคาะก็แล้ว แต่ทั้งๆที่มีคนอยู่ในห้องเพราะเห็นแสงไฟที่ลอดออกมากลับไม่มีคนมาเปิดประตูให้เขา
อ่ะโด่...คนเขาอุตส่าห์มาง้อยังจะทำตัวหยิ่ง...ถ้าไม่ติดว่าเห็นร้องไห้เสียใจ ให้ตายคนอย่างนายจอห์นก็คงไม่มายืนรอง้ออยู่แบบนี้หรอก
แต่ถึงอย่างนั้นจอห์นเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องมายืนขาแข็งแบบนี้ด้วย........ทำไมกูไม่นั่งว่ะ!?
คิดได้แบบนั้นเลยนั่งรอพิงกำแพงอยู่หน้าห้องเนี้ยแหละ ยังไงยังไงไอ้นกจอมวีนมันต้องออกมาแน่ๆ ถ้าเจอหน้าคงจะต้องจับมา ‘จูบ’ ซะให้เข็ด จะได้รู้กันไปว่าไม่ควรปล่อยให้คนอย่างนายจอห์นยืนรอมาเกือบค่อนคืน
นั่งมองบานประตูที่เหมือนกันกับห้องตัวเองอยู่นาน จนไฟตามทางเดินที่เปิดตอนกลางคืนเริ่มปิดแบบอัตโนมัติ แต่ไอ้คนในห้องก็ยังไร้วี่แววว่าจะออกมา ว่ากันตามความจริง...เหมือนว่าไร้วี่แววว่าคนในห้องมันจะตื่นด้วยซ้ำไป เพราะยังไม่ได้ยินเสียงดังอะไรดังออกมาจากในห้องเลยซักนิด
“เย้ย!!!”สุดหล่อนายจอห์นเอาหูแนบประตูหวังจะได้ยินเสียงข้างในก็ต้องตกใจพร้อมกับหน้าทิ่มลงไปที่พื้น...แต่มันนิ่มๆปนแข็งๆ แถมพื้นยังขรุขระชันแบบแปลกๆ แต่ว่าไปก็นุ่มลื่นดีนะพื้นหน้าห้องไอ้อินเนี่ย
“จะดม ‘ตีน’ กูอีกนานมั้ย?”ถามเสียงเรียบ ทำปากเบะ ตาโตก็มองซะอย่างกับชาติที่แล้วจอห์นไปแย่งเมียมันมา ก็เพราะสีหน้าเหวี่ยงๆที่ติดตัวอินจนกลายเป็นโลโก้ประจำตัวของหนุ่มน้อยคนนี้เลยทำให้ไม่ค่อยมีใครจะกล้าพูดกล้าคุยด้วยซักเท่าไร
จอห์นที่พึ่งจะรู้ตัวว่าที่แก้มแนบไปไม่ใช่พื้นที่แสนจะเนียนและนิ่มนวลอย่างที่เข้าใจ เด้งตัวพรึ่บ! ขึ้นมาช้อนมองคนที่พึ่งเปิดประตูด้วยสีหน้ายิ้มๆ ไม่ได้ยิ้มเขินที่เอาหน้าไปไถลเท้าอิน แต่ยิ้มเพราะกลั้นขำกับภาพตรงหน้า
อินทรีในชุดนอนแขนยาวขายาวสีขาวลายจุดสีฟ้า แถมเสื้อนอนมันก็คงซื้อเผื่อโตเลยทำให้อินอย่างกับเด็กอนุบาลในความคิดของจอห์น นี่ถ้ามีหมวกทรงกรวยลายเดียวกับชุดนอนคงน่ารักน่าดู
“เมื่อคืนทำไมไม่มาเปิด?”พอตั้งสติได้ว่าไม่ควรปล่อยให้ตัวเองโดนสายตาเหวี่ยงของคนที่ยืนค้ำหัวจิกไปมากกว่านี้เลยหาเรื่องสนทนาเอาเสียเฉยๆ
“รำคาญ เบื่อ ขี้เกียจจะมาทะเลาะกลางดึก บางทีก็สงสารคนข้างๆห้อง”
“ก็ไม่ได้มาทะเลาะด้วย”
“เฮอะ...น่าเชื่อตายชัก”เบะปากแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง เมื่อคืนหลังจากหนีออกมาจากบาร์ อินทรีย์ก็ตรงมาถึงห้องด้วยความแค้นใจอย่างสุดๆ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ เหมือนโดนไอ้หมาจรจัดมันแกล้งให้ได้อับอาย มันเลยอัดอั้นสุดจะทน น้ำตาลูกผู้ชายเลยไหลออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
แต่พอมาถึงห้องมันก็ค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อย...อย่างไรซะอินทรีย์ก็เป็นพวก ‘โกรธง่ายหายไว’ เพราะวันๆหนึ่งมีเรื่องให้อินมันโกรธจนถึงขั้นด่าขั้นวีนใส่มากมายจนไม่อยากจำ ถ้าจำทุกเรื่องมาใส่ใจ
รับรองไอ้คนวีนเนี้ยแหละจะอกแตกตายซะก่อน
แต่ที่ไม่ยอมมาเปิดประตูให้ไอ้จรจัดก็เพราะรู้ว่าเปิดไปก็มีด่าอีกแน่ๆ
ไม่ได้กลัวที่จะด่าจอห์น...แต่พอด่ามันก็เล่นจูบเล่นถึงตัว...พอรู้แบบนั้นอินก็คงไม่โง่พอที่จะปล่อยให้มันเข้ามาจูบตัวเองถึงในห้องแน่ๆ แล้วก็ไม่คิดว่าจอห์นจะนั่งตบยุงเล่นจนถึงเช้าแบบนี้
มองผ่านตาแมวเห็นหัวดำๆอยู่หน่อยๆ เลยเปิดประตูรับเข้ามา...จะได้เคลียร์ๆกันให้มันจบๆ อินหวังแบบนั้น เพราะเบื่อเหลือเกินที่ต้องมาค่อยอารมณ์เสียกับเรื่องเดิมๆซ้ำๆ
“เฮ้ย มาคุยกันก่อนจะรีบอาบน้ำไปไหน วันหยุดแท้ๆ นี่ก็ยังเช้าอยู่ด้วย”จอห์นร้องทักคนที่กำลังเดินพาดผ้าขนหนูสีขาวมือหอบเสื้อผ้าตรงไปห้องน้ำ แปลกๆตั้งแต่เปิดประตูให้แล้วแหละ วันนี้ดูพูดน้อย ไม่ด่าไม่แขวะ ถึงสีหน้าจะดุเหมือนเดิมแต่จอห์นก็รับรุ้ได้ว่าอินทรีย์แปลกๆไป
“แปบ ไม่ได้จะอาบน้ำ ไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเฉยๆ”ตอบเรียบมาก น้ำเสียงเรียบแต่หน้าดุ...เล่นเอาคนฟังงงกับท่าทีของอินโคตรๆ ถึงปกริติอินจะทำแบบนี้บ่อยๆ ไม่ใช่กับตัวเอง คนอื่นอินก็ทำแบบนี้ แต่คงทำใจชินไม่ไหวล่ะนะ
นั่งมองดูร่างของอินเดินเข้าไปในห้องน้ำ ได้ยินเสียงไหลจากก๊อก สายตาของจอห์นก็เริ่มสำรวจไปรอบๆห้องอย่างคนที่ไม่มีอะไรทำ พึ่งจะสังเกตว่าห้องนี้เรียบร้อยและดูน่าอยู่กว่าห้องรกๆตัวเองเป็นไหนๆ ข้าวของถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ขนาดขวดเบียร์ก็ยังวางเรียงจนกลายเป็นของประดับห้องไปซะอย่างนั้น
จอห์นพาตัวเองไปนั่งรอที่โซฟาสีครีมกลางห้อง พร้อมๆกับมองไปยังรูปภาพที่ถูกเก็บอย่างดีใบกรอบรูปเล็กๆ ในรูปนายอินทรีย์จอมวีนถูกผู้หญิงสองคนขนาบข้างซ้ายขวา มองแค่แปบเดียวก็รูปทันทีว่าสามคนนี้คงเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกัน เผลอคิดขึ้นมาในใจอย่างลืมตัว
....ครอบครัวนี้ ‘สวย’ กันทั้งครอบครัวเลยว่ะ....
ไม่ทันได้คิดไกลไปกว่านั้น เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น จอห์นหันไปดูก็เห็นอินที่เดินออกมาพร้อมกับยกผ้าขนหนูซับหน้า เสี้ยววินาทีที่จอห์นเห็นว่าอินมีแววตาที่สดใส ไม่เหมือนกับทุกครั้งเวลาอยู่ข้างนอก แต่ก็แค่เสี้ยววินาทีจริงๆ พออินเห็นว่าใครมองตัวเองอยู่ก็ทำหน้าบูด ตาขวางเหมือนเดิมอีก
“นี่...ถามจริงๆเหอะ ทำไมต้องทำหน้าโกรธๆ แบบนั้นตลอดเวลาเลย?”เพราะสงสัยเลยต้องถาม ที่จริงจอห์นก็สงสัยในตัวของรุ่นน้องคนนี้มาตลอด เจอที่ไหนก็ทำหน้าเหวี่ยงใส่ กระทั้งเพื่อนๆมันเองยังทำหน้าแบบนี้จนคนอื่นเขาเข้าใจว่าไอ้อินมันมีหน้าแบบนี้หน้าเดียว
แต่ที่จอห์นเคยเห็นมันไม่ใช่ไง...บางทีอินก็หน้ารัก...บางทีก็สวย
“รู้ได้ไงว่าตลอดเวลา มึงเห็นเหรอว่าตอนกูขี้กูเยี่ยวกูทำหน้าแบบนี้ ที่มึงเห็นกูทำหน้าแบบนี้ตลอดก็เพราะว่ากูเจอมึงไง พอเจอมึงกูก็อารมณ์เสียเข้าใจป่ะ มึงมันพูดมากน่ารำคาญ ชอบพูดอะไรเข้าข้างตัวเอง เห็นแก่ตัว...”
“เฮ้ย!! พอๆ มึงด่ากูทำไม กูถามแค่ประโยคเดียว”ก่อนจะโดนด่ายาว จอห์นพูดดักคออินขึ้นมาก่อนเรียกสีหน้าไม่พอใจจะโดนค้อนใส่แล้วก็เดินหนีเข้าไปในห้อง
“ไปไหนอีกไอ้นี่ ชาตินี้จะได้คุยมั้ยฮะ!!”จอห์นที่เริ่มจะหมดความอดทนเพราะอดนอนรออินอยู่หน้าห้องตั้งแต่เมื่อคืนตะโกนถามคนที่เดินเข้าไปในห้องนอน
“แปบสัด!! มาทาครีม!...เฮ้ย!! เข้ามาไม”อินตะโกนโวยวายทันทีที่เห็นคนที่ไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามาในห้อง จอห์นยักไหล่แบบไม่ใส่ใจก่อนจะล้มตัวลงนั่งที่ปลายเตียง
ถึงไม่ได้รับเชิญเข้ามาในห้อง แต่เข้ามาห้องนอนแล้วไม่ปิดประตูมันเชิญชวนกันชัดๆไอ้อินทรีย์!
“เออน่า กูไม่มีแรงทำอะไรมึงหรอก ตาจะปิดอยู่ล่ะ”
“แมร่งเหอะ ตาจะปิดมึงก็ไปนอนที่อื่น ห้องกุไม่ใช่ใต้สะพานลอยให้มึงมานอนขอทานนะไอ้จรจัด”เดินเข้าไปดึงแขนเสื้อของคนที่พอได้หย่อนก้นลงบนที่นอนนุ่มตาก็เริ่มปรืออย่างห้ามไม่อยู่ แถมกลิ่นหอมๆของโลชั่นที่อินยังทาไม่เสร็จก็ลอยเข้ามาเตะจมูกจนคว้าเอวเจ้าของกลิ่นเข้ามากอดก่อนจะล้มตัวลงบนที่นอนทั้งๆที่จะกอดอินอยู่บนตัว
“โอ้ย!!! แมร่งอะไรกันอีก ที่รอจนถึงเช้ามึงรอเพื่อจะมากวนประสาทกูใช่มั้ยไอ้เชี่ย ถ้ากูรู้ว่าเปิดประตูให้มึงแล้วมึงมากวนส้นตีนกูแบบนี้นะกูยอมปิดตายประตูทุบกำแพงห้องข้างๆออกดีกว่าอีก....อืม”ไม่รู้ให้เสียงแสบแก้วหูพูดมากไปกว่านั้น จอห์นจัดการจุดอ่อนของอินที่ตัวเองบังเอิญรู้
ไม่อยากเห็นคนขี้วีน...แต่อยากเห็นลูกแมวน้อยน่ารัก จะได้นอนกอดแมวตัวนี้ ต้องฝันดีแน่ๆ
zzZzzZZzzZZZzzZZZzz
ช่วงนี้ไม่ว่างนะครับ ไม่ชัวร์จะได้อัพตอนไหน
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ :pig4:
-
มันด่าเก่งจริงๆอ่ะ
-
อัพบ่อยๆนะ
สู้ๆๆ :L1:
-
อินน่ารัก
-
เอ้า พี่จรจัดหลับซ่ะงั้นแร้วชาติเน้จะคุยรู้เรื่องเหร้อออออออ อิอิ :m18:
ที่เค้าเงียบอ่ะกลัวโดนจูบพี่ไม่ได้แปลกหรอก อิอิ :m4: .........
แต่พอรัวเอ็ม16ปุ๊บก้อโดนฉับปั๊บเลยนะนั่น :m11:
อิอิ มาต่ออีกน๊าคนเขียน เลิฟๆๆๆ ม๊วฟฟฟ :จุ๊บๆ:
-
รอครึ่งหลัง
-
จร..หลงอินซะแล้ว o3
-
มาแล้วววววววววววววววววววว
เย้ๆๆๆๆๆ
-
555555+ นายอินกลายเป็นลูกแมวขี้อ้อนของพี่จรจัดไปซะแล้ววววว >////<
-
เจ้อินน่ารักอ่ะ ><
-
วันนี้จบที่จูบ :-[
-
อินแรงตลอด :z2:
บวกเป็ด
-
อ้ากกกก อยากอ่าน
มันค้างคานะคะคุณ
อินถ้าไม่เอาจอห์นเก๊าขอนะ หุหุ
-
เหวี่ยง วีนได้สะใจจริงๆ ไม่เคยเห็นใครแบบนี้มาก่อนเลย เหอๆๆๆ
ว่าแต่ โกรธไอ้พี่จรจัดอะ!!!คุณมึงแหละคะที่ผิด ปล้ำเค้า ขู่เค้า จะโดนเหวี่ยงใส่ วีนใส่จนคิ้วแตกก็สมน้ำหน้าแล้วเหอะ!!!
-
เอาอีกๆ
น้องอินด่ามันเข้าไปลูก
ไอ้จรจัดสันดานไม่ดีนัก
อย่าไปยอมมันนะลูก
:z2:
-
:กอด1:เอางี้เลยเร๊อะพี่จร
-
กรี๊ดดดด รักหนูอิน ชอบนายเอกแบบนี้จัง ด่าหูดับตับไหม้ดี o18 นายจรจัดก็จัดการด้วยจูบปิดปาก ตลอดๆอะ :-[
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
โอ๊ย ทำไมจบตอนแบบนี้ ค้างอ่ะ
มาอัพต่อเร้วๆ นะฮับ จะรอ รอ ร้อ :bye2: :bye2:
-
รออีก50%น้า :mc4:
-
จูบกันซะทุกตอนเลยนะ
-
:L2: :L2:
-
ทำร้ายน้องอินนี่หว่า ทางที่ดีรีบๆทำให้น้องใจอ่อนดีกว่า เวลาจับจูบจะได้เป็นไปด้วยความเต็มใจ
-
ชอบนายเอกวีนๆ แต่แอบอ้อนๆอย่างน้องอินจัง ^^
-
น้องอินน่ารักพี่จรเริ่มหลงอินแล้วดิ
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
คิดถึงแล้วน๊า :กอด1:
-
หายไปนานแล้วน้าพี่จรจ๋า (แฮปเป็นของตัวเองซะเลย)
-
นักเขียนหายต๋อม
-
ตอนที่ 4 (ต่อ)
ตุ๊บ!! ตับ!! ตุ๊บๆ!! ตับๆ!!
เสียงหมัดเล็กๆกระทบร่างแกร่งของคนที่เอาแต่ขี้เซาไม่ยอมตื่น จนคนที่ถูกกอดเหมือนหมอนข้างทนไม่ไหวต้องออกแรงทั้งชกทั้งต่อยแต่เพราะแขนถูกรัดอยู่เลยออกแรงแบบสุดกำลังไม่ได้ แต่มันก็แรงพอที่จะทำให้จอห์นตื่นแบบทนรำคาญไม่ไหว ลืมตาซ้ายขึ้นมาดูก็เจอไอ้นกอินทรีย์ทำหน้าบูดหน้าบึ้งไม่พอใจ จอห์นเลยออกแรงรัดหนักกว่าเก่าเป็นการแก้แค้นแบบเบาะๆ
“โอ้ย!! ไอ้นี่นิ อยากเป็นนักมวยปล้ำหรือไงไอ้ห่า”อดจะบ่นไม่ได้ ตอนนี้ก็บ่ายแก่ๆแล้ว ถูกจอห์นกอดมาตั้งแต่เช้าจะดิ้นก็สู้แรงไม่ไหว จะด่าเดี๋ยวก็เจอจูบ เลยต้องอยู่นิ่งๆ พอนิ่งไปซักพักก็ง่วงอีก ตื่นมาอีกทีก็บ่ายแล้วแต่ก็ยังถูกกอดไว้เหมือนเดิม
“ไม่ต้องเป็นนักมวยก็ปล้ำได้ มึงก็โดนกูปล้ำมาแล้ว”ยื่นปากมาทำเป็นจุ๊บๆเล่นๆที่แก้ม เห็นตาเหวี่ยงๆก็ยิ่งอยากแกล้ง
“ปล่อยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!”พอสู้ไม่ได้ เถียงต่อไม่ได้เลยต้องตะโกนด้วยความรำคาญ ตะโกนแบบที่คอตัวเองแทบจะแตก แต่ที่แตกแน่ๆคือแก้วหูของนายจอห์นเพราะปากเล็กๆที่ตะโกนสุดเสียงมันอยู่ข้างหูพอดิบพอดี
ไม่ได้โอดครวญเรื่องหูเพราะมันอื้อจนไม่ได้ยินอะไร มือข้างซ้ายปล่อยจากเอวบางแบบอัตโนมัติเลื่อนไปปิดหูข้างซ้ายที่ถูกตะโกนใส่ แต่เพราะแค่แขนข้างเดียวของจอห์นก็ทำเอาอินขยับไม่ได้อยู่ดี
“ฮึ่ย ปล่อยโว้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!”หันไปตะโกนใส่หูอีกข้างจนได้ คราวนี้อินเลยได้เป็นอิสระจริงๆ ทันทีที่ไม่มีแขนล่ำมารัดเอวอินก็เด้งลุกออกจากตัวนายจอห์นอย่างทันที
“แสบนักนะ!!”ได้แค่บ่นออกไปแต่เพราะความอื้อในหูเลยไม่เห็นว่าอินมันด่าตัวเองว่าอะไรบ้าง จะว่าโชคดีก็ดีที่ไม่ได้ยิน แต่ลึกๆจอห์นมันก็ยังอยากได้ยินเสียงอิน ฟังแล้วมันสนุก จนอยากแกล้ง แต่พอแกล้งแล้วก็เจ็บตัวทุกที
แต่ก็ยังอยากแกล้ง...ถ้ารู้ว่าแกล้งแล้วสนุกขนาดนี้จับแกล้งตั้งนานแล้ว แต่ก่อนขยาดๆก็เพราะว่าไม่รู้จริงๆ นึกว่าเป็นคนจำพวกน่ากลัวไม่น่าเข้าใกล้ แต่ตอนนี้รู้แล้วล่ะ ว่าอินไม่ใช่คนน่ากลัวขนาดนั้น
แต่ก็ยังน่ากลัวอยู่นิดๆล่ะนะ
“....กลับไปได้แล้ว!”ไม่รู้ว่าตอนแรกโดนด่าไปว่าอะไรบ้าง พอหูกลับมาได้ยินอีกครั้งก็โดนไล่ซะแล้ว
“ก็บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย”
“งั้นก็คุยมาซักที!”อินพูดลงเสียงหนักทุกประโยค ทั้งโกรธทั้งอาย ไม่เคยมีใครเข้ามาใกล้ชิดตัวเองขนาดนี้ ถ้าเข้ามาดีๆจะไม่ว่า นี่อะไรเข้ามายั่วโมโหตลอดเวลา
“ไปอาบน้ำก่อนไป หิวแล้ว เดี๋ยวลงมารับไปกินเข้าขอขึ้นไปอาบน้ำก่อน”จอห์นไม่ได้สนใจอะไร บอกความต้องการของตัวเองเสร็จสรรพ
“ไม่ไปโว้ย! จะคุยก็คุยเลย ไม่อาบน้ำไม่กินข้าวกูก็คุยรู้เรื่อง ไม่ต้องมาหาเรื่องกันไปมากกว่านี้เลยนะไอ้จรจัด เพราะถ้าไม่คุยกันตรงนี้กูก็จะไม่คุยกับมึงอีกแล้ว พอแล้ว!! กูรำคาญ!”
“เดี๋ยวกูมารับไปล่ะ”ไม่สนอย่างเคย ยิ่งทำให้อินอารมณ์เสียหนักกว่าเก่า ต่างจากจอห์นคนที่กำลังเดินออกไปจากห้องที่กลั้นยิ้มอย่างสนุกสนาน
อินทรีย์มองตามไอ้จรจัดที่เดินออกไปแบบไม่สนใจคำปฏิเสธของตัวเองแม้แต่น้อย ก่อนจะเดินตามไปกดล็อคประตูห้องแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำของตัวเอง
ไม่ได้จะทำตามคำสั่งของไอ้จรจัด แต่เพราะว่าอินเองก็ยังไม่ได้อาบน้ำเหมือนกัน ตอนเช้าก็แค่ล้างหน้าล้างตาแล้วดันไปเผลอหลับกับไอ้จอห์นนั่นอีก ตื่นมาอีกทีบ่ายเกือบจะเย็นอยู่แล้ว หมักกลิ่นตัวจนตัวเองก็แทบจะทนไม่ไหวเหมือนกัน
ซู่...ซ่า...
เสียงน้ำกระทบพื้นดังขึ้นไม่ขาดสาย อินยืนหลับตาปล่อยให้น้ำจากฟักบัวไหลผ่านไปตามร่างกายเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน ความอุ่นของสายน้ำจากเครื่องทำน้ำอุ่นสร้างความสบายตัวอย่างน่าประหลาด เพราะจิตใจที่เคยร้อนรุ่มกลับสงบลงจนสมองเผลอคิดเรื่องราวต่างๆอย่างไม่อคติ
ทำไมอินจะไม่รู้สึกอะไรกับการกระทำของจอห์น...ถ้าจะบอกว่าไม่รู้สึกก็คงเป็นการโกหก อินทรีย์จอมวีนที่ใครๆต่างคิดว่าคงเป็นพวกแข็งกระด้าง แต่ความจริงแล้วอินกลับเป็นพวกใกล้ชิดใครก็เผลอใจให้ได้ง่ายๆ ทุกครั้งที่ถูกบอกเลิกแล้วเฮิร์ทก็เพราะว่าใจมันหวั่นไหวไปกับผู้หญิงเล่านั้นแล้ว ถึงยังไม่ถึงรักแต่อย่างน้อยก็คิดว่าอาจจะเป็นรัก มันเลยเจ็บทุกครั้งที่ถูกบอกจบทั้งๆที่คิดกำลังจะเริ่ม
และครั้งนี้จอห์นทั้งกอด ทั้งจูบ...ทั้งทำอะไรที่มันลึกซึ้งมากกว่าคนอื่นๆ แต่มันอดคิดไม่ได้ว่าจอห์นทำเพราะอยากแกล้ง ก็อินและจอห์นเป็นคู่กัดที่เรียกได้ว่าไม่เจอหน้ากันคงดีที่สุด แล้วจะให้ทำใจเชื่อสนิทใจได้อย่างไร
แค่เพราะจอห์นเป็นผู้ชายมันก็ยากจะยอมรับอยู่แล้ว ไหนยังจะเป็นคนที่เกลียดขี้หน้ากันอีก เหตุผลอย่างเดียวที่อินคิดออกก็คือจอห์นแค่เล่นสนุกเท่านั้น...เพราะแบบนั้นอินเลยกลัว และอยากให้มันจบซะเอง
ไม่กล้าไปหวั่นไหวกับคนๆนี้จริงๆ
ก๊อกก ก๊อกกก ก๊อกกกกก
เสียงแว่วๆจากหน้าประตูเรียกให้คนที่คิดอะไรเพลินๆหยุดคิด แล้วหันกลับมาสนใจการอาบน้ำมากขึ้น ยังไม่ได้ฟอกสบู่เลยได้แต่ปล่อยให้น้ำผ่านตัวไปจนผิวเหี่ยวหมดแล้ว
ได้ยินเสียงเคาะอีกสามทีสี่ทีก่อนที่จะเงียบไป จากที่คิดว่าจะอาบแบบเรื่อยๆกลายเป็นเร่งอาบจนไม่ได้สระผมอย่างที่ตั้งใจไว้
“โห...ยังอาบไม่เสร็จอีกเหรอเนี่ย”จอห์นบ่นทันทีที่เห็นอินออกมาเปิดประตูทั้งๆที่มีแค่ผ้าเช็ดตัวผูกไว้ที่เอวโชว์ผิวขาวเนียนจนแอบจะมองตามไม่ได้
“หรือคิดยั่วพี่จอห์นจ่ะน้องอิน”ล้อทั้งเสียงทั้งหน้าเรียกสายตาเหวี่ยงๆจากคนถูกล้อที่กำลังเดินไปแต่งตัว จอห์นก็ไม่ได้กลัวอย่างครั้งแรกๆที่ได้เห็นแต่กลับหัวเราะอย่างเต็มเสียงที่ได้แกล้งยั่วโมโหอิน
“เฮอะ ฤดูติดสัดหรือไงเห่าจริง”
“คร๊าบบบ ติดสัดคร๊าบ ติดอินสัดๆเลยคร๊าบ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ไอ้จรจัด! อย่าเอากูไปรวมพงพันธุ์กับมึงนะ จะไปติดสัดติดเหี้ยไรก็อย่ามายุ่งกับกู อยู่ในห้องกูก็ทำปากเงียบๆหน่อยเหอะ กูโคตรจะรำคาญมึงเลย มึงรู้ตัวมั้ยว่ามึงโคตรจะเป็นพวกมลภาวะทางเสียง ทางสมอง...”
“ทางหัวใจด้วยนะ!!”ยังไม่ทันที่อินจะจบจอห์นก็แทรกขึ้นทันที อดยิ้มที่ได้เห็นหน้าแดงๆของอิน ไม่รู้โกรธหรือเขิน แต่มันก็น่ารักดีเหมือนกัน ถึงโกรธก็น่ารัก แต่ถ้าเขินแบบนี้ก็น่ารัก
“อึ่ยยยย!!!!!”สะบัดหน้าเดินหนีเข้าห้อง ปล่อยให้จอห์นยืนหัวเราะอย่างถูกใจที่ได้แกล้งอิน
ตัดสินใจแล้ว!! อินมันก็น่ารักดีเหมือนกัน ได้แกล้งได้หยอกก็สนุกดี...ลองจีบมันดีกว่า!!!
ไป ตปท มาครับ ลืมมาแจ้ง เหอะๆๆๆๆๆ หายไปนานเลย ขอโทษนะครับ
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ :pig4: :pig4:
-
จีบเลยจีบเลย
สนับสนุน :z2:
บวกเป็ด
-
ขอให้จีบติดน่ะ :oo1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:sad4:
หนูอินอย่าใจอ่อนน้า
เราไม่ย้อมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
:z3:
-
อินอย่าใจอ่อนง่ายๆนะ เล่นตัวเยอะๆ
-
จีบเลย จีบเลย อิอิ
จรจัด จัดเต็มเลย
-
หยอดได้หยอดดี...ที่บ้านทำกิจการหยอดหนมครกป่ะเนี่ย :o8:
-
จีบกันๆๆเฮ้!!!!
-
อ้าวๆ ลองจีบ มันหมายความว่าไงเนี่ย
-
สู้ๆนจีบห้ด้
-
ชอบนายเอกเรื่องนี้จริง ๆ o13
ได้ใจเจ๊มากค่ะ :กอด1:
-
จีบโลดๆ อินน่ารักอ้ะ ชอบๆ อิอิ
มาต่อไวไวน้าาาาาาาาาาา :call: :call: :call: :call:
:pig4: :pig4:
-
อย่าลองดิ ต้องจีบเลยต่างหาก :z1:
-
:L2:เชียร์ๆๆๆๆๆ
-
จอห์นลองจีบงั้นหรือ จะจีบอินเพราะอะไร เพราะชอบหรือเปล่า จะทำอะไรคิดถึงจิตใจอินด้วยนะ
-
ตอนที่ 5
ท้องฟ้าสีส้มบ่งบอกว่าเป็นเวลาที่พระอาทิตย์กำลังใกล้จะตกดิน และเป็นเหมือนสีเตือนว่าเวลายามค่ำคืนที่มืดมิดกำลังจะเคลื่อนมาแทนที่ อากาศที่ร้อนอ้าวของริมทะเลกว้างทำให้คนที่พึ่งลงจากรถเก๋งคนสวยอยากจะกระโจนลงเล่นน้ำทะเลตอนนี้จริงๆ ถ้าไม่มีมือใหญ่มาคว้าไว้แล้วบอกให้เช็คอินเสียก่อน
จอห์นพาอินมาพัทยาหลังจากตัดสินใจจะลองจีบคนขี้วีน แต่กว่าจะมาถึงก็เกือบจะมืดค่ำเสียแล้ว โชคดีที่ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวจึงทำให้พอมีห้องพักเหลือไว้สำหรับพวกเขาสองคนที่ Walk in เข้ามา
ทันที่ที่เข้ามาในห้องพักแบบเตียงคู่ อินก็จับจองเตียงด้านริมระเบียงที่ยื่นหน้าเข้าหาทะเลทันที สังเกตด้านนอกก็แอบเสียดายนิดๆที่มืดค่ำแล้ว อินเลยเก็บเสื้อผ้าที่เตรียมมาสองชุดเข้าในตู้ก่อนจะเปลี่ยนชุดว่ายน้ำทันที
ไม่ได้เล่นน้ำเค็มก็เล่นน้ำจืดไปก่อนก็ได้
เพราะก่อนจะขึ้นมาที่ห้องพักอินลองถามพนักงานต้อนรับดูว่าสระว่ายน้ำของโรงแรมปิดกี่โมง ซึ่งได้คำตอบว่ามาสระธรรมดาจะปิดตอนสองทุ่ม แต่จะมีสระน้ำของบาร์ของทางโรงแรมจะเปิดถึงตีสอง
อินเลือกที่จะไปบาร์ตามที่พนักงานให้ข้อมูลมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไร เพราะความอยากลงเล่นน้ำมากจึงคิดว่าถ้าไปสระธรรมดาคงได้เล่นไม่นานนัก
“จะไปไหน?”เสียงเข้มของจอห์นถามดักเมื่อเห็นว่าอินเปลี่ยนจากกางเกงยีนส์เป็นกางเกงว่ายน้ำแบบขายาว
“ไปว่ายน้ำ”จำใจตอบเพราะอินก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักกาลเทศะ มาเที่ยวกันสองคนแต่ถ้าตัวเองหายไป...อย่างน้องไอ้จรจัดของเขาก็คงกังวลอยู่บ้างเหมือนกัน
“ที่ไหน...ที่เลาจน์เหรอ?”ด้วยความที่จอห์นเคยมาพักที่นี่แล้ว และเขาเองก็เคยไปนั่งที่ดื่มคอกเทลกลางสระตอนกลางคืนซึ่งเป็นจุดขายอีกอย่างของโรงแรมนี้
“รอแปบเดี๋ยวไปด้วย แล้วหาเสื้อยืดใส่ไปด้วยซักตัว”รีบบอกก่อนจะเดินไปค้นเอาชุดว่ายน้ำของตัวเองมาเปลี่ยนบ้าง นึกห่วงคนที่ทำสีหน้าไม่พอใจที่โดนสั่งให้รอ
นี่ถ้าเขาไม่เอะใจแล้วถามขึ้นมา...ป่านนี้ได้กลายเป็นเป้าแทะโลมของพวกฝรั่งจนพรุนไปทั้งตัว ก็อินทั้งหล่อและน่ารักจนไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็คงจะสนใจแถมที่ที่จะไปก็มีแต่ชาวต่างชาติทั้งนั้น...ก็รู้อยู่ว่าคนเหล่านั้นไม่ค่อยจะแคร์เรื่องเพศเท่าไร
“ป่ะ...เสร็จล่ะ”จอห์นบอกเสียงใส ยื่นมือตัวเองมาข้างหน้าหวังจะให้อินเอื้อมมือมาจับแล้วเดินลงไปพร้อมกัน แต่ก็หวังเฉยๆ รู้อยู่แล้วว่าอินต้องทำสีหน้าโกรธใส่ แถมถอนหายใจแรงๆหนึ่งทีก่อนจะปัดมือทิ้งแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
ต่างจากจอห์นที่โคตรจะสบอารมณ์ ตอนเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นอินสวมเสื้อยืดตัวบางๆสีเทา...ตัวเดียวกับที่จอห์นใส่มาวันนี้...ความยาวของตัวเสื้อเลยมาปิดสะโพกสวยจนมิดทำให้นึกจินตนาการไปถึงตอนที่เห็นเพียงแค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวตอนอยู่ในสระ
อินทรีย์หน้าบูดเดินไปที่ลิฟต์ภาวนาให้ลิฟต์มาก่อนที่ไอ้จรจัดจอมกวนประสาทจะเดินมาถึง แต่เพราะว่าวันนี้ไม่ใช่วันของอินคำภาวนาใดๆเลยไม่เป็นผล จอห์นเดินผิวปากมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินมายืนรอลิฟต์เคียงคู่คนหน้าเหวี่ยง
ลงมาถึงชั้นแรกก็เดินตามป้ายบอกทางไปเรื่อยๆจนออกนอกตัวอาคารของโรงแรม ช่วงที่อินสอดส่องหาป้ายบอกทางต่อไปก็โดนมือใหญ่คว้าเอวบางแล้วออกแรงลากไปเบาๆ อยากจะด่าอยากจะโวยวายแต่โดนไอ้คนตัวใหญ่ปิดปากอย่างรู้ทันซะก่อน
ตาคมมองล้อๆไปดวงตาโตๆที่กำลังส่อเค้าแววความไม่พอใจอย่างมาก จอห์นอยากจะบอกว่าอินเหลือเกินว่าอินเป็นคนที่ดูง่าย...จะด่า...จะว่า...จะชก...จะต่อย...จะทำอะไรออกมาแต่ละอย่างก็ฟ้องออกมาหมดทางสีหน้า ทางการกระทำ
ขนาดรู้จักกันแบบสนิทชิดเชื้อกันแค่ไม่กี่วันจอห์นกลับดูอินออกมากขนาดนี้...เพราะว่าอินเป็นพวกไม่เคยเก็บอารมณ์ซินะ...แต่ก็ดี ถือว่าเขานำหน้าอินไปหนึ่งก้าว...
ร่างเพรียวของอินถูกลากมาจนถึงสระน้ำที่ต้องการจะมา แสงไฟหลากสีถูกพาดประดับไล่เรียงตามแนวขอบสระ นานๆครั้งจะมีการสลับสีสันเพื่อเพิ่มบรรยากาศ กลางสระมีเคาท์เตอร์บาร์ขนาดใหญ่ ใหญ่ขนาดที่มีบาร์เทนเดอร์ถึงห้าคนประจำอยู่ในนั้น
คนในสระยังมีไม่มากเพราะยังเป็นช่วงหัวค่ำ แต่ก็พอพวกหัวสีทองทั้งยาวและสั้นมานั่งดริ๊งชิมบรรยากาศอยู่บ้าง
“ถ้าจะดื่มก็บอกชื่อกับเลขห้องไว้นะ”จอห์นบอกพร้อมกับปล่อยอินให้เป็นอิสระ
“รู้!! ไม่ใช่ว่าไม่เคยมาเที่ยวนะ ถึงไม่ได้เป็นมหาเศรษฐีแต่ก็ไม่ได้จนขนาดไม่เคยมาที่แบบนี้นะเว้ย!!”คนตัวใหญ่กว่ายิ้มขำกับคำตอบ ยังไงก็ไม่ลดความวีนและเหวี่ยงลงซักประโยค
อินถอดเสื้อวางไว้ที่โต๊ะชายหาดสีขาวข้างๆสระ ก่อนจะค่อยๆหย่อนตัวลงไปในสระน้ำ แม้ความลึกจะมีเพียงแค่ช่วงเอวแต่ชั่วครู่ที่ได้สัมผัสกับความเย็นของผิวน้ำทำให้เกิดรอยยิ้มอย่างนึกสนุกขึ้นบนใบหน้า
จอห์นมองอินยิ้มแล้วก็เกิดใจกระตุกขึ้นมาหน่อยๆ ก่อนจะสะบัดหัวแล้วรีบลงน้ำตามอินที่ว่ายเล่นไม่สนใจใคร สนุกสนานราวกับเด็กๆ ผิวขาวใสยามอยู่ในน้ำยิ่งส่องประกายระยิบระยับอย่างน่ามอง ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้ว่าอินมีเสน่ห์มากขนาดจริงๆ
แต่อาจเพราะจอห์นลืมไป...ลืมไปว่าสระน้ำนี้ไม่ได้มีแค่เขาและอิน...ยังมีคนอื่น คนที่เห็นเสน่ห์ของอินเหมือนกับที่จอห์นเห็น
“เฮ้ย!! เล่นอะไรเนี้ยไอ้จรจัด”ว่ายน้ำเล่นอยู่ดีๆก็ถูกมือใหญ่คว้าขาไว้ไม่ให้ตีต่อจนต้องหยุดว่าย ยืนมองคนตรงหน้าอย่างไม่ค่อยจะพอใจเท่าไรนัก
“ไปที่บาร์กัน มาสระนี้มาว่ายเล่นอย่างเดียวได้ไง”
“ไม่เอาเว้ย! แดรกเหล้าแล้วเล่นน้ำมีหวังจมตายห่าพอดีดิ”
“ก็ถ้าน้ำสูงแค่นี้มึงจะจมกูก็จะปล่อยให้มึงจมตายสมใจ”
“กูก็ไม่ได้ขอร้องให้มึงช่วยเลยเถอะ ถึงมึงมาช่วยกูคงจะสลัดแล้วยอมจมน้ำตายแทน กูไม่อยากจะเป็นหนี้ชีวิตมึง ถ้าต้องเป็นหนี้ชีวิตมึงกูขอตายๆไปซะดีกว่า เผื่อบุญชาตินี้ที่กูสะสมมามันจะช่วยให้ชาติหน้ากูไม่ต้องมาเจอกับมึงอีก”
“ถ้ามึงไม่หุบปากกูจะจูบโชว์กลางสระแมร่งเดี๋ยวนี้แหละ!”จอห์นขู่เสียงแข็ง นึกขัดใจที่โดนอินว่า อยากให้อินเป็นลูกแมวเชื่องๆเสียมากกว่า
“ถุย!! กูถามจริงๆเถอะจร มึงมาอะไรกับกูนักหนา เห็นกูหงอกูกลัวแล้วอยากแกล้งใช่ป่ะ? เออใช่กูกลัว! แถมกูยังอาย! กูเจอมึงจูบกูโคตรอาย อายจนแทบจะแทรกแผ่นดิน แล้วจะเอาอะไรจากกูอีก มึงอายที่กูบิดไข่มึง กูอายที่มึงมาจูบกู ก็หายกันแล้วแล้วจะมากวนตีนอะไรกูนักหนา ขอเถอะว่ะ เป็นแบบเดิม อยู่แบบเดิมเถอะ กูล่ะปวดหัวกับมึงจริงๆ”ร่ายยาวอย่างที่ตัวเองคิดมาทั้งวัน เพราะกลัวว่าตัวเองจะหวั่นไหวกับคนที่ดูไม่จริงจังจึงต้องตัดไฟแต่ต้นลม
“มึงพูดจบยัง?”
“ทำไม ปากกู เสียงกู ไม่อยากได้ยิน..โน้น!! ห้องน้ำ!! ไปแดรกขี้ไป!!....เฮ้ย!! จะพากูไปไหน”จอห์นทำหน้าเข้มรออินพูดจนก่อนจะจับลากเหมือนเดิม
“ไอ้จรจัดจะลากกูไปไหน!! กูไม่ใช่ไก่นะถึงมาลากกูในน้ำแบบนี้!!”
“ไอ้เด็กเวร!! เงียบๆแล้วตามมาเหอะ กูโคตรรำคาญเสียงแง่วๆๆ ของมึงเลย”
“รำคาญมึงก็ปล่อย กูไม่ได้ขอให้มึงมาทนเสียงกูเลย”ออกแรงสะบัดแต่เหมือนว่ามือของจอห์นจะยิ่งรัดแน่นขึ้นกว่าเดิมจนเจ้าของข้อมือที่ถูกบีบต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“กูอยากดื่ม...แล้วมึงก็ต้องมาดื่มเป็นเพื่อนกู”
“ไม่!! ไม่มีความจำเป็นที่กูต้องดื่มกับมึง”
“มีดิ!!”
“มีเชี่ยไร กูไม่ใช่เพื่อนมึง ไม่ใช่แม้กระทั้งคนที่รู้จักกันดี แค่อริที่เผลอมาเจอกันบ่อยไปหน่อย”
“เฮอะ!! อริเชี่ยไร กูน่ะผัวมึงนะน้องอินจ๋า”จอห์นล้อเลียนอินจนหน้าแดง
“คำก็ผัวสองคำก็ผัว ไอ้จรจัดกูถามมึงหน่อยนะ มึงดีใจนักเหรอที่จะเรียกผู้ชายว่าเมีย กูเห็นมึงมาปีกว่าๆไม่คิดเลยว่ามึงจะเป็นเกย์ กูไม่ได้รังเกลียดอะไรหรอกนะ แต่กูสงสารพวกผู้หญิงที่เคยได้กับมึงว่ะ ถ้าพวกนั้นมันรู้ว่าคนที่เอากับตัวเองเมื่อก่อนกลายเป็นผัวของผู้ชายคงดีใจพิลึกชอบกล”
“เหอะ...กูไม่สนผู้หญิงหรือใครก็ตามที่กูเคยผ่านมาหรอก กูจะเป็นอะไรจะอยู่อย่างไงมันเรื่องของกู แล้วกูก็ไม่ได้ดีใจเท่าไรนะที่เรียกผู้ชายว่าเมีย”จอห์นตอบก่อนจะยื่นหน้าเข้าหาอินเรื่อยๆ เจ้าตัวเหมือนจะรู้ว่าจะถูกแกล้งให้อายกลางสระพยายามจะถอยหนีแต่ก็เหมือนว่าจะช้าไป ตอนนี้อินทรีย์พูดมากได้แต่ทำหน้าเหวี่ยงวีนไม่พอใจอยู่ในอ้อมกอดใหญ่เท่านั้น
“แต่กูดีใจที่ได้เรียกมึงว่าเมีย”พูดเบาๆกับหูแล้วเลื่อนลงไปประทับจูบให้คนที่อยู่ในอ้อมกอด ถึงจะขัดขืนในตอนแรกแต่เพราะจุดอ่อนยังไงก็คือจุดอ่อนวันยังค่ำ...ไม่นานปากบางก็เปิดรับลิ้นอุ่นของจอห์นอย่างเผลอไผล
จากอินทรีย์กลายเป็นลูกแมวน้อย...แบบนี้แหละที่จอห์นต้องการ
จูบนี้...น่าอัศจรรย์จริงๆ
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
“เฮ้ย!! น้อง เอามาอีกช๊อตดิ๊”เสียงพูดของคนเริ่มจะเมาร้องเรียกพนักงานให้เสิร์ฟสุราที่ตัวเองต้องการ
“เอ่อ...พอได้มั้งครับ...พี่ว่าน้องชวนแฟนน้องกลับห้องดีกว่านะ”พูดอย่างสุภาพกับชายหนุ่มรูปหล่อที่นั่งคุมชายอีกคนที่ค่อนไปทางน่ารัก จอห์นนั่งดูอินดื่มแก้วต่อแก้วมาเกือบชั่วโมงแล้ว
ไม่รู้จะเครียดอะไรนักหนากับอีกแค่โดนจูบกลางสระ...
พอโดนจูบเสร็จไอ้อินเหมือนอยากจะกระโจนเข้าไปชกหน้าหล่อๆของจอห์นทันที ไม่ติดว่าคนที่มองอยู่รอบๆมันมีไม่ต่ำกว่าสิบคน ไม่อย่างนั้นป่านนี้จอห์นคงหน้าเละหมดหล่อไปอีกหลายวัน
ยิ่งคิดจอห์นยิ่งขำ...อายไม่กล้ามีเรื่อง...อินมันลำดับผิดไปหรือเปล่าว่าที่โดนจูบกลางสระมันน่าอายกว่าเป็นไหนๆ แต่ก็ดีแล้วที่อินไม่คิดแบบที่เขาคิด...ไม่งั้นนะ....
เพราะทำอะไรไม่ได้อินเลยเลือกมาดื่มระบายความโกรธ แต่เหมือนว่ายิ่งดื่มความร้อนลุ่มในใจยิ่งทวีความแรง ไอ้ตัวสาเหตุก็ไม่ยอมหนีห่าง นั่งติดแล้วยังแอบลูบหน้าขาเนียนแกล้งยั่วโทสะคนไม่กล้ามีเรื่อง
“เมายังเนี้ย”แกล้งถามเฉยๆแต่คนฟังเหมือนว่าโดนดูถูก หันมองขวับ! ส่งสายตาอาฆาตที่ปิดบังรังสีฆ่าฟันไว้ไม่มิดจนคนถูกมองได้แต่ยิ้มแหย่ๆอย่างนึกสยองกับอาการเมาของอิน
“กูเมาแล้ว!!”ไม่ทันจะได้กลัวมากเท่าไรไอ้เจ้าอินทรีย์จอมวีนก็ทำให้จอห์นขำก๊ากออกมาแบบไม่ทันได้คิดอายคนอื่น จนคนในสระที่เริ่มเยอะขึ้นหันมามองคนที่หัวเราะเสียงดังกันหมด
คนอะไรมันจะเปิดเผยกระทั้งตอนเมา!!
“เมาแล้วก็เลิกดื่มเหอะ สงสารบาร์เทนเดอร์ชงเหล้าให้พวกแก้วรั่วมือเป็นระวิงเลย”
“สงสารแมร่งทำไม!! จ้างมาให้ชงเหล้านะเว้ย กูก็ให้ชงเหล้าไม่ได้ให้มันไปทำอย่างอื่นหนิสัด!!”พูดเสียงดังอย่างไม่เกรงใจคนที่ถูกกล่าวพาดพิง โชคดีหรอกนะไอ้อินทรีย์ตัวร้ายที่พนักงานที่นี่เขาเข้าใจว่ามึงมันเมา
“จริงมั้ยครับน้องบาร์เรนเจอร์ ฮ่าฮ่าฮ่า บาร์เรนเจอร์ มีห้าคนพอดีเลย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“หึหึ ไอ้เด็กเวรตัวร้าย”จอห์นนึกขำกับคำพูดของอิน เมื่อครู่ยังพูดหาเรื่องคนอื่นอยู่เลยแต่ตอนกลายเป็นทำให้คนอื่นแอบขำไปซะได้
ยอมรับเลยกับนิสัยเปิดเผยของอิน ยิ่งเมายิ่งเปิดแบบไม่มีกักเลยจริงๆ
“อันนี้บริการพิเศษจากพวกเราบาร์เรนเจอร์ครับ”พนักงานคนเดิมเลื่อนเครื่องดื่มสีเขียวสะท้อนแสงที่จอห์นแอบกลื่นน้ำลายเอือกใหญ่ทันทีที่เห็น แค่ดีกรีความแรงก็น่ากลัวพอแล้วนี่ยังเล่นให้มาแบบกะฆ่าตายในแก้วเดียวเลยมั้งเนี้ย
“อี๋!! เขียวโคตรๆอ่ะอย่างกับขี้มูกไม่เอาอ่ะไม่กิน เฮ้ย! จรจัดกินให้หน่อยดิ๊”
“เฮ้ย!!! มะ...อึกกก!!”ไม่ทันได้ร้องปฏิเสธแขนเล็กที่ยามปรกติแทบจะสู้แรงจอห์นไม่ได้แต่บัดนี้กับล็อกคอของคนตัวใหญ่กว่าเข้ามาใกล้ก่อนจะยัดเครื่องดื่มที่พึ่งได้มาฟรีอย่างไม่สนใจคนดื่ม
ทันที่ที่ของเหลวไหลลงคอ...ความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิมก็มาเยือนจอห์นทันที เหมือนว่าสติกำลังจะลอยออกจากร่าง...ก่อนที่สมองจะหยุดสั่งการจอห์นควักกุญแจห้องส่งให้พนักงานตรงหน้าทันที
“เอาพวกผมไปส่งห้องนี้ด้วยนะ!”......พยักหน้ารับยิ้มๆก่อนจะเดินในน้ำไปดูแลลูกค้าคนอื่นเพราะดูเหมือนว่าสองคนนี้คงไม่ต้องการเครื่องดื่มอะไรแล้วล่ะมั้ง....
สั้นๆแหะตอนนี้
พยายามจะอัพให้บ่อยขึ้น(ทำยากมาก) เพราะช่วงนี้งานว่างๆ ไม่ค่อยมีอะไรทำเท่าไร
แต่ติดนิยายในเล้านี่แหละ อ่านเพลินไปหน่อย หลังจากที่ไม่ได้อ่านเลยตั้งแต่เริ่มเขียนนิยาย :laugh:
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะครับ :pig4: :pig4:
-
บาร์เรนเจอร์ชงอะไรให้จอห์นมันดื่มนิ
-
:กอด1:
-
มาแล้วววววววววววววว
-
เมาทั้งคู่ซะงั้น... o22
-
เจออะไรเข้าไป
เดี๋ยวคืนนี้มีได้เสียอีกนะน้องอิน
:a5:
-
โห่ เมาด้วยซะงั้นอ่ะ นึกว่าจะ :z1: :z1: :z1:
-
อินรั่วบวกปากจัด
-
อยากใ้ห้ติ๊ปบาเทนเนอร์จัง5555+ :laugh:คืนนี้จรจัดจักหนักไม่ได้นอนแน่น้องอิน555+ :z1:
-
จอห์นดนมอม
-
โดนมอมซะแล้ว
-
สนุกมากเลยครับ อินน่ารักมาก
-
จะมีได้เสีย หรือพูดความในใจกันมั้ยน้อออ :really2:
-
โดนบาร์เรนเจอร์เล่นซะ ฮ่าๆๆ
:call: :call: :call:
-
น้องอินขาวีนที่ไหนกัน แค่ปากกะใจตรงกันเอง น่ารักจะตายน้องอินอ่ะ
ถ้าคืนนี้พี่จรจัดแกเมา น้องอินระวังงงงง
-
คืนนี้.....มีมันส์ :z1:
-
เมาด้วยซะงั้น :z2:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
อ่าว เมาทั้งคู่ซะงั้น
นึกว่าคืนนี้พี่จอร์นจะได้งาบซะอีก ฮ่าๆ
:laugh:
-
รอออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตอนที่ 6
ร่างเพรียวของนายอินทรีย์ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ที่ริมฟุตบาทเพื่อรอรอของคนที่ตามจีบมารอรับ ด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจที่ต้องมายืนรอกลางแดดแต่ก็ขัดไม่ได้ ทำให้คนที่บอกว่าจะมารับไปทานข้าวกลางวันนั่งหัวเราะอยู่ภายในรถของตัวเองอย่างขำๆ
จอห์นมองดูอินที่ตัวเองกำลังยิ้มยืนหน้าบึ้งแล้วถูกใจที่แกล้ง กว่าสองอาทิตย์ที่จอห์นตัดสินใจจีบคนน่ารักแต่ชอบวีนเหวี่ยงคนนี้ เป็นช่วงเวลาที่จอห์นเองยังรู้ตัวว่าตัวเองยิ้มมากขึ้นมากกว่าแต่ก่อน
เห็นอินทรีย์หน้าบึ้งเพราะตัวเอง เห็นหงุดหงิดเพราะตัวเอง...มันรู้สึกดีในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
ไม่ทันได้ยิ้มได้หัวเราะไปมากกว่านี้ อินที่เห็นรถคันคุ้นตาก็เดินตรงมาอย่างเร็ว ทำเอาจอห์นต้องรีบหุบยิ้มเป็นการด่วน...ไม่อยากจะคิดว่าถ้าอินรู้ว่าเขาจอดรถมองดูอินอารมณ์เสียอยู่ตรงนี้มาได้ซักพักแล้ว ไอ้เจ้าน่ารักนี่มันคงได้วีนจนรถพัง
“ช้าฉิบ!!”ปิดประตูเสียงดัง ปัง!! จนไม่ใช่แค่คนในรถเท่านั้นที่สะดุ้งตกใจกับเสียง คนที่อยู่ใกล้ๆก็ได้ยินและสะดุ้งทั้งนั้น
“เอ๊า ใครจะไปรู้ว่าน้องอินจะมารอพี่จอห์นถึงข้างถนนแบบนี้ละครับ”
“หุบปากไปเลยไอ้จรจัด พูดออกมาแต่ละที่แมร่งเหม็นกลิ่นสาป...อ๊ะ!”พูดเสียงเรียบก่อนจะโดนบังคับจบประโยคจากคนที่กำลังโดนว่า
ริมฝีปากหยักกดจูบไปอย่างที่ใจคิด อาจเพราะเป็นจูบที่คุ้นเคยอินเองก็เผลอเปิดปากทำให้จากจูบที่แผ่วเบากลายเป็นจูบที่ถล้ำลึกลงไปกว่าที่เป็น
สองอาทิตย์ที่จอห์นเริ่มการจีบคนตรงหน้าไม่มีวันไหนที่อินจะไม่โดนขโมยจูบเลยซักครั้ง เพราะแบบนั้นถึงเป็นเหตุผลที่ทำให้อินต้องยอมทำตามที่จอห์นบังคับทุกอย่าง
อาจเพราะในใจของอินเองก็คงจะเริ่มไหวเอียงกับจูบที่ชวนหวาบหวามนั้นก็ได้
“...หึหึ เด็กดี”เสียงเข้มที่ผละออกจากจูบทำให้คนตัวเล็กกว่าตั้งสติได้ก่อนจะส่งสายตาไม่พอใจไปให้เหมือนเคย
“หิวข้าว”พูดได้แค่นั้นเพราะเสียงตอนนี้มันสั่นเหลือเกิน จอห์นหันมาหอมแก้มนุ่มอีกทีแล้วออกรถตรงไปยังร้านอาหารที่บอกไว้ว่าจะพาอินไปทาน
ระหว่างทางที่ขับผ่าน ไม่มีเสียงใดๆจากทั้งคู่เลยแม้แต่นิด แต่กลับจอห์นที่ยังอมยิ้มและดูร่าเริงผิดกับอีกคน เพราะสนุกจริงๆที่ได้แกล้งอินให้โกรธ อยากแหย่แบบนี้ไปเรื่อยๆเพราะมันโกรธแล้วน่ารักเป็นบ้า
แต่ที่น่ารักกว่าตอนโกรธ...ก็คือตอนที่มันโดนจูบนี่แหละ
น่ารักซะจนอยากจะเห็นทุกๆวันเลย!!
ร้านที่พามาเป็นร้านข้าวตามสั่งปรกติธรรมดาไม่ได้หรูหราอะไรมากมาย ไม่ใช่ว่าคนเลี้ยงฐานะดีไม่พอที่จะพาไปเลี้ยงแพงๆแต่คนที่ถูกพามากินมันติดดินเกินกว่าที่จอห์นคาดไว้
บอกตามตรงว่าไม่คิดว่าหน้าตาหยิ่งยะโสแล้วนิสัยคุณหนูแบบนี้จะสมถะกว่าที่คิดไว้มากโข
“เอาอะไรอีกมั้ย?”อินเงยหน้าขึ้นมาถามคนตรงข้ามหลังจากสั่งอาหารของตัวเองไปไม่กี่อย่าง แต่จอห์นแค่ยิ้มบางๆแล้วส่ายหัวตอบบอกว่าพอแค่นี้ก่อนเดี๋ยวค่อยสั่งเพิ่ม
“วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง”
“เรื่อยๆ แล้วมึงล่ะ”อินตอบคำถามแล้วถามกลับ แต่จอห์นหน้าบึ้งตึงทันที สั่งกี่ทีแล้วว่าห้ามพูดไม่เพราะ มันขัดหูแปลกๆหน้าตาดูคุณหนูดีแต่ดันพูดจาอย่างกับจิ๊กโก๋คุมซอย
“คำพูดคำจาน่ะนะ หัดพูดให้มันน่าฟังหน่อยไม่ได้หรือไงว่ะ ต้องมีกูมีมึงมีสัตว์นู้นนี่ออกมาเพ่นพ่านตลอดซิน่า”คนโดนว่าไม่ได้สำนึกเพียงแต่ค้อนสายตาแบบที่ชอบทำแล้วยักไหล่ไม่ใส่ใจ ยกแก้วน้ำดื่มนิดๆก่อนจะหัดไปมองทางอื่น
“ทีกับคนอื่นทำไมพูดได้ว่ะทำไมทีกับกูล่ะพูดไม่ได้”จากว่าจะไม่สนใจเพราะสนไปก็รู้ตัวว่าไม่ค่อยชนะไอ้จรจัดตรงหน้า แต่พอโดนบ่นมากๆคนความอดทนต่ำมันก็ฉุนเป็นเหมือนกัน
“แล้วมึงพูดจาเพาะนักเหรอ มึงก็พูดมึงๆกูๆเหมือนกันนั้นแหละ ไม่มึงก็เรียกกูว่าน้องอินบ้าง อินทรีย์จ้ะ อินทรีย์จ้าบ้าง กวนประสาทชะมัดเลย!”
“เอ๊า! ถ้ามึงไม่อยากให้กูเรียกแบบนั้นทำไมมึงไม่เปลี่ยนชื่อให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยละฮะ ก็มึงชื่ออินทรีย์ ชื่อเล่นชื่อ อิน อายุน้องกว่ากู แล้วมึงจะให้กูเรียกมึงว่าไงว่ะ”จอห์นเริ่มจะฉุนบ้าง
แมร่ง! ตอนเรียกมันแบบนั้นก็เพราะว่าอยากจะจีบมัน ไม่ได้ตั้งใจจะกวนตีนเลยซักนิด ก็ปรกติเวลาจีบคนอื่นๆกูก็พูดแบบนี้มาตลอด...
“ประเด็นคือกูไม่อยากให้มึงมาเรียกกูทั้งนั้นแหละ เข้าใจป่ะ?”
“ไม่อ่ะ ก็กูจะจีบมึงไม่ให้เรียกมึงแล้วจะให้กูเรียกควายที่ไหน”
“กู.....??!!”
ยังไม่ทันที่นายอินจะพูดจบ เสียงดังกึก! ที่ดังจากบุคคลที่สามที่เอาอาหารจานแรกมาเสิร์ฟก็ดังขัดจังหวะทะเลาะของทั้งคู่ พนักงานทำหน้ายิ้มแหย่ๆให้ทั้งคู่ อาจจะกำลังคิดว่าสองคนนี้คงกำลังจะตีกัน
แต่...นี่มันเรื่องปรกติของทุกวันในช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมา
จอห์น...บอกอินไปแล้วว่าจะจีบ อยากจะจีบไอ้คนน่ารักคนนี้ดูซักตั้ง เพราะดูพยศเสียเหลือเกิน แม้จะรู้ความบ้าของอินจากประสบการณ์ตรงมาก่อนแล้วแต่พึ่งจะคิดจีบ...แอบนึกเสียดายหนึ่งปีที่ผ่านไป ถ้ารู้ว่าอินมันซ่อนความน่ารักไว้ใต้ใบหน้าสุดเหวี่ยงของมันล่ะก็...จีบไปนานแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้น...อินก็ไม่ได้ยินดีซักนิดที่ถูกไอ้จรจัดของมันจีบ เพราะว่ากลัวจะใจตัวเองหวั่นไหวง่ายๆกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นศัตรูกันมาแรมปี นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าทำไมอยู่ๆจอห์นถึงเข้ามาจีบแบบนี้ กลัวว่าจะกลายเป็นแฟนการร้ายทำให้ตัวเองต้องขายหน้าซะมากกว่า
แต่สุดท้ายก็ไม่วายต้องยอมให้คนจีบพาไปกินนู้นกินนี่ รับส่งกันทุกวันจนไอ้เพื่อนๆได้เริ่มสงสัย บวกกับเหตุการณ์จูบกลางร้านเหล้ายิ่งทำให้เกิดข่าวว่าอินและจอห์นเป็นคู่รักคู่ใหม่ในคณะ
คู่รักที่ดูยังไงยังไงก็ไม่น่าจะโคจรมาพบกันได้
“ร้านก็ดูสะอาดทำไมรสชาติอาหารมันห่วยแตกอย่างนี้ว่ะเนี้ย”เหมือนจะเป็นคำบ่นคำติติงธรรมดาแต่ที่มันไม่ธรรมดาเพราะเสียงของคนพูดมันดังเป็นปรกตินี่ซิ
“เบาๆเสียงหน่อยก็ได้ เดี๋ยวก็โดนโยนออกนอกร้านอีกหรอก”จอห์นเตือนเบาๆไม่มีท่าทีว่ากังวล คงเพราะชินแล้วล่ะมั้ง ก็อินมันพวกไม่ได้ดั่งใจหรือไม่ชอบอะไรก็พูดตรงๆ
“ไม่กินล่ะ มึงกินไปเหอะกินไม่ลง”วางช้อนส้อมดัง เคร้ง!! แล้วเดินออกไปนอกร้านอย่างไม่สนใจใคร จอห์นรีบเรียกพนักงานมาเก็บเงินทั้งๆที่พึ่งกินไปได้ไม่กี่คำ ก่อนจะเดินออกตามอินที่ตอนนี้ยืนซื้อลูกชิ้นทอดที่รถเข็นข้างๆร้านที่ออกมา
“เฮ้ออ! ซักวันไม่มันก็กูคงโดนตีนเข้าแน่ๆ”บ่นกับตัวเองส่ายหัวหน่อยๆ แต่ใบหน้าอมยิ้มจนดูไม่ออกว่ากำลังเหนื่อยหน่ายใจหรือกำลังถูกใจกันแน่
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
หลังจากอาหารมื้อเที่ยงที่เป็นแค่ลูกชิ้นทอดธรรมดาๆผ่านพ้นไป จอห์นก็ลากอินเข้ามาในห้างฯใกล้ๆที่อยู่ตรงนั้นหวังจะเข้ามาดูหนังที่ตัวเองหมายตาเอาไว้ ถึงจะถูกคัดค้านเหมือนเดิมแต่สุดท้ายอินก็โดนลากมาจนถึงโรงหนังอยู่ดี
ใบหน้าบูดเบี้ยวที่ยืนรอผู้ชายตัวสูงใหญ่อยู่หน้าโรงหนังทำให้หลายๆคนไม่กล้าเข้ามาทำความรู้จักทั้งๆที่อินเป็นจุดสนใจทั้งชายและหญิงมากขนาดนั้น
เว้น...บางคน...ที่เดินดุ่มเข้ามาหาอินเพราะอย่างอื่นมากกว่าจะทำความรู้จัก
“สวัสดี!”เสียงเล็กของชายหนุ่มร่างเล็กพูดขึ้นอย่างกระแทกจนคนที่ยืนอยู่นิ่งๆสะดุ้งตกใจก่อนจะหันกลับไปมองด้วยสายตาเหวี่ยงๆแบบปรกติของตัวเอง
ทันทีที่สายตาของอินหันไป...คนที่ทักทายก็นึกเสียวสันหลังขึ้นมาแปลกๆ...
“มีอะไร”ถามทั้งคำพูดและสายตา จะว่ารู้จักก็ไม่เชิง แค่พอคุ้นๆหน้าแต่ก็จำไม่ได้ รู้แค่ว่าน้ำเสียงที่ทักทายมันไม่ได้เป็นมิตรพอให้อินต้องยิ้มแย้มให้
“เอ่อ...นายมา...เอ่อ”จากที่เดินเข้ามาด้วยความมั่นใจกับกลายเป็นตะกุกตะกักแทน
“มีอะไรกับเราหรือไง”
“เป็นอะไรว่ะอีปอน”ผู้ชายที่ตัวเล็กไม่แพ้กับคนที่ชื่อปอนถามเพื่อนด้วยความสงสัย ก็เมื่อกี้เพื่อนมันยังบอกว่าจะมาเล่นงานกิ๊กของคู่ควงมันอยู่เลย นี่อะไร?
“อ่อๆ เปล่าๆ เข้ามาทักเฉยๆน่ะ เราปอนไงคณะเดียวกัน จำเราได้มั้ย นี่เพื่อนเราชื่อเบ้น เบ้นนี่เพื่อนคณะเราชื่ออิน”เบ้นถึงกับงงความเปลี่ยนไปของเพื่อน ที่เดินตามหลังของพี่จอห์นสุดหล่อสุดสวาทของมันเพราะเห็นว่าฝ่ายนั้นเดินจับมือกับผู้ชายคนใหม่ ปอนเลยบอกว่าจะมาหาเรื่อง
นี่เหรอ...หาเรื่อง??
“อืม...โทษทีแต่เราจำไม่ได้ ยินดีที่รู้จักแล้วกัน”เหมือนจะไม่ใส่ใจแล้วยังเมินหน้าหนีกลับไปอีกต่างหาก จนทำเอาคนที่ไม่รู้จักถึงกับหัวเสียกับท่าทีแบบนั้น
“ปอน!! นี่มันอะไรกัน”เสียงแหลมจนผิดปรกติถามเพื่อนอย่างสงสัย ทำเอาคนที่พึ่งเมินต้องหันกลับมาสนใจใหม่อีกรอบ ปอนยิ้มแหย่ๆส่งให้ก่อนจะผงกหัวขอตัวตัวเองและเพื่อนออกมาก่อนที่อะไรอะไรจะเลวร้ายลงไป
“มึงนี่!! เกือบจะพากูลงนรกแล้วมั้ยล่ะ”ปอนดุเพื่อนทันทีที่ออกห่างจากอินมาพอสมควร
“อะไรของมึง ไหนบอกจะสั่งสอนคนที่มายุ่งกับพี่จอห์นของมึงไง”
“โอ้ย! ถ้าคนอื่นกูตบไม่เลี้ยงแล้ว แต่ถ้าเป็นคนนี้กูไม่เอาดีกว่า”บอกเสียงหวาดๆ ยังนึกถึงวีรกรรมแต่ละอย่างอินทรีย์จอมวีนจอมเหวี่ยงที่ตัวเองรู้จักได้เป็นอย่างดี
“ป๊อดอ่ะ ถ้ามึงไม่กล้ากูขอแล้วกันพี่จอห์นเนี่ย อยากได้มานานล่ะ”
“มึงจะตายก่อนได้หรือเปล่าล่ะอีดอก”
“เฮอะ! อีคนนั้นมันหน้าตาดีก็จริง แต่กูน่ารักกว่ามันเยอะ พี่จอห์นของมึง อ๊ะ! ไม่ซิ พี่จอห์นของกูคงต้องสนใจกูมากกว่าอยู่แล้ว”เบ้นพูดอย่างมั่นใจ แต่เพื่อนกลับส่ายหน้าระอาแทน
“แล้วแต่มึงเถอะ กูไม่อยากยุ่งกับคนๆนั้น”
“อ๊ะ!! ไม่ได้นะ มึงไม่เข้าไปด้วยแล้วกูจะหาเรื่องคุยกับพี่จอห์นได้อย่างไงล่ะอีนี่”ปอนพยายามจะบอกปัดแต่สุดท้ายก็ถูกความดันทุรังของเพื่อนคนต่างมหาวิทยาลัยคนสนิทลากกลับมาที่เดิมที่ทักทายอินทรีย์ไปเมื่อครู่ แต่ตอนนี้ไม่ได้มีแค่อินคนเดียวแล้ว แต่มีเป้าหมายสุดหล่อของนายเบ้นอยู่
“อ๊ะ!! พี่จอห์นนน!! บังเอิญจังเลยนะครับเนี้ย พี่จอห์นมาดูหนังเรื่องอะไรเหรอครับ”เบ้นถามรัวใส่คนที่เป็นกิ๊กเก่าของเพื่อน พร้อมๆกับแทรกตัวเข้าตรงกลางระหว่างอินและจอห์นทันที
“อ้าว น้องเบ้นกับน้องปอน มาดูหนังเหรอ?”
“ครับ”ปอนตอบเบาๆแต่ตายังแอบชำเลืองไปมองอินที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่
“ฮ่าๆ บังเอิญจัง แล้วเป็นไงบ้างไม่เจอกันนานสบายดีหรือเปล่าครับ”น้ำเสียงและรอยยิ้มที่แจกจ่ายเพราะความเคยชินทำเอาคนที่เข้ามาหวังจะทำคว้าอดีตเดือนมหาวิทยาลัยสุดหล่อถึงกับได้ใจ
“ไม่ค่อยสบายเท่าไรเลย ปอนมันก็บ่นคิดถึ๊งคิดถึงพี่จอห์นอยู่ทุกวัน เบ้นเองก็คิดถึงพี่จอห์นนะ พี่จอห์นหายหน้าหายตาไปเลย”
“เหรอ แล้วนี่พวกเราจะดูเรื่องอะไรล่ะ”
“เรื่องเดียวกับพี่จอห์นได้มั้ยอ่า อยากให้พี่จอห์นเลี้ยงหนังด้วยได้มั้ย นะนะนะนะครับ”อ้อนเต็มๆทั้งกอดแขนทั้งทำเสียงถ้าไม่ติดว่าเป็นที่สาธารณะเบ้นคงใช้ร่างกายอ้อนไปนานแล้ว
“ได้ซิๆ มาๆเดี๋ยวไปเปลี่ยนตั๋วกันจะได้นั่งใกล้ๆกัน”คนประสงค์ร้ายร้องเย้ดีใจยกใหญ่ ต่างกับคนที่เคยเป็นกิ๊กเก่าที่ยังคงระวังทางอินตลอดเวลา...เผื่อเกิดเหตุจะได้หนีทันเวลา...
“เดี๋ยวพี่มานะอิน รอแปบหนึ่งนะครับ”
“เออ มะ...นายจะไปไหนก็ไปเหอะ”เกือบหลุดปากใช้ภาษาพ่อขุนกับจอห์น อินเองก็มีมารยาทพอที่จะลบลู่จอห์นต่อหน้าคนรู้จักของเขา
ทั้งสามคนเดินเข้าไปต่อแถวอีกรอบ อินมองตามด้วยสายตาเรียบๆ ไม่ได้รู้สึกรู้สากับบทสนทนาเมื่อครู่ แต่อินก็พอจะเดาได้ว่าทั้งสองคนเคยมีความสัมพันธ์แบบไหนกับจอห์นมาก่อน
“เฮ้อออ!!”ถอนหายใจอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แค่อยากถอน มันเบื่อ มันรำคาญ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้เหมือนกันที่ตัวเองมีน้ำอดน้ำทนมากกว่าปรกติ ถ้าเป็นคนอื่นมีด่าไปนานแล้ว
ก่อนจะเข้าโรงภาพยนตร์ทั้งสี่คนเดินมานั่งทานไอศกรีมรอเวลาหนังจะฉายที่ร้านไอศกรีมใกล้ๆ อินกับปอนสั่งแค่สมูธตี้มาดื่มแต่เบ้นคะยั้นคะยออยากทานไอศกรีมแบบทานสองคนจนจอห์นต้องยอมตามใจ
ระหว่างทานเบ้นเองก็พยายามที่จะส่งสายตาที่บ่งบอกว่า...ชั้นเหนือกว่า...ให้อินรู้ แต่เหมือนว่าอินจะไม่รับรู้มันเพราะร่างเพรียวไม่ได้สนใจคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
ยิ่งตอนนั่งดูหนังก็ถูกจับแจกให้อินนั่งอยู่ริมด้านขวาส่วนจอห์นนั่งอยู่ริมด้านซ้าย เบ้นดูมีความสุขที่ได้ดูหนังกับชายรูปหล่อ จอห์นเองก็ไม่ได้ทักท้วง อินก็นึกขอบคุณซะมากกว่าที่ไม่ต้องถูกลวนลามจากไอ้จรจัด คงมีแต่ปอนเท่านั้นที่ดูหนังไประแวงไปกลัวว่าเมื่อไรภูเขาจะระเบิด
และ...สิ่งที่ปอนกลัวก็เกิดขึ้นเมื่อเพื่อนสนิทของเขาทนการเมินของอินไม่ไหว เลยตั้งใจหาเรื่องอินแทน
“โอ้ย!!”เสียงร้องพร้อมๆกับร่างเพรียวที่ล้มลงกับพื้นตอนที่กำลังจะเดินผ่านเบ้นไปเพื่อออกจากโรงฯหลังจากที่หนังฉายจบ
“อิน! เป็นอะไร”จอห์นก้มลงไปจับอินทันทีที่หันมาเห็น แต่อินไม่ได้สนใจคำถาม หันกลับไปมองคนที่ยื่นขาออกมาขัดเขาตอนที่เดินผ่าน
“จะหาเรื่องกันใช่มั้ย!!!”ตวาดเสียงดังจนทำให้หลายๆคนที่ยังเดินออกไปไม่หมดหันมามองเป็นจุดๆเดียว ปอนที่เห็นถึงลางร้ายก็ถอยห่างออกจากเพื่อนสนิท
ไม่ใช่ว่าไม่รักเพื่อน แต่ก็เตือนแล้วไม่ฟัง...
“อ๊ะ!! เบ้นเปล่านะ พี่จอห์นเบ้นไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ”ปฏิเสธแถมยังท่าทางน่ารำคาญจนคนความอดทนต่ำลุกขึ้นแล้วคว้าคอเสื้อก่อนจะง้างหมัดแต่ติดที่มือใหญ่ของจอห์นที่มารั้งไว้ซะก่อน
“ปล่อยกูนะไอ้จรจัด!! ไม่ใช่เรื่องของมึง หรือมึงอยากจะโดนพร้อมๆกับอีตุ๊ดนี่ห่ะ!!”
“อิน!! ค่อยๆพูดค่อยๆจากันซิ คนมองเยอะแยะไม่อายหรือไงห่ะ”
“กูอายตั้งแต่กูล้มลงไปเมื่อกี้แล้วล่ะ!!”
“อิน!! พี่ขอเหอะ ออกจากนี่แล้วค่อยคุยกัน”จอห์นพูดเสียงเข้มเชิงบังคับให้ยอมทำตาม อินเลยยอมปล่อยคอเสื้อคนที่เริ่มหน้าซีดออกแล้วทำหน้าหงุดหงิดใส่คนที่กำลังยิ้มอย่างถูกใจ
ใครจะไปคิดว่าจะมีคนที่สั่งนายอินทรีย์คนนี้ได้กันล่ะ
“ไปกันเถอะ อายคนอื่นเขา”จอห์นบอกแล้วหันหลังกับไม่ทันได้เห็นแววตายิ้มแย้มและคำพูดเยาะเย้ยของเบ้นที่บอกกับอิน...คำพูดสุดท้าย
“เคยได้ยินป่ะ...ความรักเกิดจากความสงสารอ่ะ ฮิฮิ”คนตัวเล็กกว่าหัวเราะเบาๆถูกใจแล้วหันหลังจะเดินตามคนที่ตัวเองหมายตาออกไปแต่ก็ไปได้ไม่ถึงสองก้าวร่างเล็กๆของตัวเองก็ลอยหวือ!! กลับมาเพราะถูกอินกระชากคอเสื้อกลับมา
“งั้นกูจะทำให้มึงน่าสงสารมากๆ จะได้รักกันนานๆ!!”เสียงคำพูดของอินก็มีแต่เสียง ตุ๊บบ!! ตั๊บ!! ดังสนั่นอยู่ในโรงหนัง คราวนี้ไม่ว่าจะเป็นใครคงจะดับอารมณ์โมโหของอินไม่แล้วแล้วล่ะนะ....
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ :pig4:
ปล ช่วงนี้เทรนพนักงานใหม่ที่พึ่งเข้ามาครับ วุ่นๆหน่อยเน้อ
-
:z6: :z6: :z6: :z6: ให้นังเบ้น
อินเอาเลย ยำมันให้เละไปเลย ให้ไม่ต้องมีหน้าไปพบใครอีก บังอาจมาหาเรื่องกันถึงที่ :m31: :m31: :m31:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
สะใจที่สุดของที่สุด
น้องอินของแม่เริ่ดที่สุด
o13
อิตุ๊ดกวนตีนแบบนี้ก็ต้องให้มันกินตรีนให้อิ่ม ถูกที่สุดเลยค่าน้องอิน
:z6:
เอาให้เต็มที่ ถ้าอิจรจัดมันมาขัดเห็นดีกัน
o18
-
:t2: :t2:
ขอบคุณจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!
สะใจ สะใจ สะใจ สะใจ
อยู่ดีไม่ว่าดีอยากลองของ
อีตาจรจัดก็น่าโดนจัดสักดอก
มุงจะสุภาพบุรุษไปไหน :beat:
-
จัดปอย่ห้สียลยอิน
-
สะใจมาก อินทร์ฝากจัดหนักด้วยอีกสักหลายที
-
อินสุดยอด o13 o13 o13
จัดหนักให้อิเบ้นเลย
-
ชอบอินชะมัดเลย
วีนเหวี่ยงก็จริง แต่ไม่ได้หยาบคายไร้กาลเทศะแบบนี้ตรงใจยิ่งนัก o13
-
เบ้นก็ช่างกล้าหาเรื่องนะเนี่ย ปอนก็ทำไมไม่เตือนเบ้นให้หนักกว่านี้หน่อย ปล่อยให้ทำเรื่องที่จะทำร้ายตัวเองแบบนั้นได้ไง
-
:z6: :z6: :z6: จัดหนัก ไปเลยอิน
-
ฮ่าๆๆ เล่นกับใครไม่เล่น น่าสงสาร โฮ่ๆๆ :laugh: :laugh:
-
:laugh:สะใจ :z6:
-
อั้ยยะ หายไปนาน
กลับมาอินยังแซบเหมือนเดิม ฮะๆ
-
น้องอินจัดหนัก
จัดเต็มเลย :z2:
-
อยากร้องดังดังว่าสะใจโว้ยเอาอีกเอาอีก
-
อิตุ้ดเบ้นน่าจะเจียมตัวเหมือนปอนบ้างนะอินี่ :m16: สะใจอ่ะ :laugh:
-
:laugh:
-
อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องอยากกินตีน 55555555555 :z6: :z6: :z6: :m20:
-
เอาให้เลี้ยงไม่โตเลยน่ะอิน :laugh:
-
ชอบจัง ปบบนี้นายเอกร้ายแห่งปีอิอิๆ
-
:m20: :m20: :m20:
-
เอ้ว อิน พี่ร้าย พี่แรง พี่เริ่ด
-
ต่อๆค่ะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เล่นกะใครไม่เล่นมาเล่นกะอินทรีย์ 555555555
-
แหม อิน ขายขนม ตุ๊บบ!! ตั๊บ!! เก่งจริงๆๆ :jul3: :jul3:
-
มาต่อเร็วๆน้า อินอะ ได้ใจไปเต็มๆเลย :laugh:
-
วีนแบบนี้ จะวีนทุกวันก็ไหวคร้าบบบบบ
-
รอตอนต่อไปะคะ o13
-
ตายคาที่แน่น้องเบ้น :sad3:
-
รีบๆมาต่อน้าาาาา :z2: :z2: :call: :call:
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
บอกได้สามคำ
สะ ใจ มาก !!!!
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เมื่อไรจะมาต่ออ้า~ กำลังสนุกเลยค่ะ >o<
-
เหอะๆๆ ขอแสดงความไว้อาลัยล่วงหน้าแก่ผู้อาจหาญมาลองดีนะคะ
จงไปสู่สุขติเถิด. . .
-
ตามที่ประกาศเลยนะครับ ขอลาพักจากงานเขียนซักพัก หลังจากหายไปสองสามอาทิตย์
เพราะว่างานเยอะมาก กลับบ้านสี่ทุ่มห้าทุ่มทุกวัน
แถมช่วงนี้มีปัญหาในชีวิตประจำวันนิดหน่อยครับ
ผมพยายามที่จะเขียนที่จะแต่งต่อแล้ว แต่ทำไม่ได้เลย เขียนไม่ออกไม่รู้ว่าเป็นอะไร
ไม่ใช่เฉพาะเรื่องนี้แต่เป็นทุกเรื่องเลยครับ
ตอนนี้ก็พยายามจะเขียนเรื่อง เจเจ เดย์เดย์ต่อ แต่พิมไปลบไปจนเวลาเลยมาตีสองแล้วได้มาแค่สามหน้า word
เลยตัดสินใจลบสามหน้าทิ้งเพราะไม่พอใจกับเนื้อเรื่องอย่างแรง :เฮ้อ:
เลยเข้ามาบอกข่าวทุกคนก่อนครับ เพราะไม่รู้ว่าจะหายนอยด์แดรกตอนไหน
ขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆครับ :pig4: แล้วจะรับกลับมาเน้อ อย่าพึ่งลืมกันนะ :จุ๊บๆ:
-
รับทราบจ้า
รักษาสุขภาพด้วยน๊า
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยน
แปลงบ่อย :L1:
-
สนุกค่ะ 555
แต่ไม่ถูกใจอิจรจัดอย่างแรง
พออย่างนี้ละมาพี่ขอ ได้หน้าด้าน
หมั่นไส้ๆๆๆๆ มันนนน
-
:3059:
-
สนุกมาก ^^
-
แค่อย่าทิ้งไปเป็นพอค่ะ เป็นกำลังใจให้หายนอยด์แดกไวๆ :really2: :กอด1:
ยังรออยู่น๊าาา :L2:
-
รออ่านต่อนะคะ
-
เสียงคนสองคนทะเลาะกันคงเป็นที่น่าตกใจของคนรอบๆข้าง แต่ถ้าสำหรับคนที่กำลังทะเลาะกันถือว่ามันเป็นเรื่องปรกติประจำวัน อินและจอห์นที่หันหน้าแยกเขี้ยวใส่กันอยู่หน้าร้านสุกี้ชื่อดัง
เหตุผลเพราะไอ้คนที่พา (ลาก) มามันอยากกินสุกี้ แต่ไอ้อินทรีย์จอมเหวี่ยงมันอยากกินไก่ทอด
“ถ้างั้นมึงก็แดรกเอ็มเคไป กูจะแดรกเคเอฟซี”อินพูดก่อนจะหันหลังเดินไปร้านไก่ทอดที่อยู่ใกล้ๆ แต่ไม่ทันได้ก้าวซักก้าวก็ถูกมือแกร่งของจอห์นคว้าและบีบแรงจนหน้าเบี้ยว หันกลับมาก็เห็นว่ามันทำหน้าโกรธอยู่
แต่ตอนนี้อินก็โกรธนะเว้ย!!
“กูพามึงมาแดรกข้าวด้วยกัน แต่มึงจะแดรกคนละร้านกับกูเนี้ยนะ!!”
“แล้วกูขอให้มึงพามามั้ย!! มึงลากกูมาเองนะ กูบอกมึงแล้วว่ากูจะแดรกไก่ทอดๆๆๆๆ แล้วไอ้ร้านที่มึงพากูเข้าไปมันมีมั้ยไก่ทอดของกูเนี้ยห่ะ!!”อินผู้ไม่ยอมแพ้ที่จะกินไก่ทอดให้ได้ถียงกลับอย่าไม่สนใจ ใครจะมองก็มองไป
แต่มองแล้วก็เงียบปากด้วย ถ้ามาวิจารณ์ล่ะน่าดู!!
“แล้วไอ้ห่าไก่ทอดของมึงมันกินวันหลังไม่ได้หรือไง จะตามใจกูซักครั้งมันจะตายรึไง”จอห์นเองก็หัวเสียไม่แพ้กัน มีอย่างที่ไหนทั้งๆที่อยากพามาทานข้าวแต่ต้องมาทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ก่อนเวลาพากิ๊กกั๊กไปหาอะไรกินก็ได้แต่คำตอบว่า กินอะไรก็ได้...แต่กับไอ้อินมันไม่ใช่ ไอ้นี่มันมีจุดยืนของตัวเอง แล้ววันนี้จุดยืนมันคือไก่ทอดสูตรผู้พันเคราขาว!!
“ถึงไม่ตายแต่กูไม่แดรก!! มึงฟังชัดมั้ยว่ากูไม่แดรก!! แล้ววันนี้กูอยากกินไก่ ถ้ากูไม่ได้แดรกวันนี้มื้อนี้กูก็จะไม่หาแดรกอีก แล้วถ้ามึงไม่อยากแดรกไก่เหมือนกูก็ไม่ต้องพูดมาก เชิญมึงไปกินหญ้าต้มที่ไหนก็ไป๊!!”พูดจบอย่างเสียงดังไม่ได้กลัวเลยว่าใครจะมองไม่ดี เพราะไอ้ตัวเล็กๆหน้าหยิ่งๆมันไม่แคร์ ด่าเสร็จมันก็สะบัดมือของจอห์นจนหลุดแล้วก็หายต๋อมไปหาร้านไก่ทอดของมัน
“โอ้ย แมร่งเอ้ย!!”จอห์นสบถอย่างหัวเสียแล้วเดินตามทางที่อินพึ่งหายไป หลายอาทิตย์ที่เริ่มจีบทำให้คนหน้าบางอย่างจอห์นเริ่มหน้าหนาตามเพราะวันๆมีแต่เรื่องทะเลาะกับไอ้จอมเหวี่ยงจนอับอายคนอื่นไปทั่ว
แต่มันก็ไม่เคยเบื่อนะ...
จอห์นเดินมาถึงร้านไก่ทอดที่อินบอกว่าจะมากิน สอดส่ายสายตาหาคนตัวเล็กก็เจอว่ายืนต่อแถวอยู่ที่เคาท์เตอร์ขายาวจึงก้าวเข้าไปหาก่อนจะเตะบ่าให้อินได้สะดุ้งตกใจเพราะกำลังคิดว่าจะสั่งเมนูอะไรกินอยู่เพลินๆ
พอเห็นว่าคนที่เข้ามาทักตัวเองเป็นใครก็เกิดหัวเราะขึ้นมาเบาๆอย่างช่วยไม่ได้ แอบภูมิใจเล็กๆกับตัวเองที่วันนี้เถียงชนะไอ้จรจัดได้!!
“สั่งเผื่อด้วย”เสียงเข้มบอกคนข้างหน้าที่ยกยิ้มอย่างหน้าหมั่นไส้
“กูใช่ขี้ข้ามึง...”
“มึงเป็นเมียกู อย่าให้กูต้องโชว์หลักฐานกลางร้าน”เพราะรู้ว่าไอ้ปากเล็กๆแสนหวานนั่นจะพูดจาให้ระคายหู เลยต้องขู่ให้มันหยุดปากของมันก่อน ไม่อย่างนั้นไอ้จอห์นคนนี้คงได้โชว์ความหน้าด้านที่เพิ่มขึ้นมากลางร้านไก่ทอดแน่ๆ!!
“ชุดสุดคุ้ม!! เพิ่มแป๊ปซี่!! ไก่กรอบ!!”ไม่ได้ตั้งใจพาลแต่คนมันอารมณ์เสีย โชคดีที่คนที่รับออเดอร์ไม่ถือโทษโกรธ รับออเดอร์พร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆไปให้อินทรีย์ที่เหวี่ยงหน้าเหวี่ยงตาจนไม่กล้ามีคนอยากจะมอง
พอได้รับอาหารปุ๊บสองมือก็ถืออาหารไปวางที่โต๊ะที่เห็นไอ้พี่จรจัดมันนั่งอยู่ดัง ปัง!! เรียกสายตาคนทั้งร้านมามองแต่ก็แค่นั้น ไม่ได้มีใครสนใจถึงบางคนที่นั่งใกล้ๆจะหวาดๆว่าไอ้สองคนนี้มันจะลุกขึ้นต่อยกันตอนไหนก็เถอะ!!
จอห์นที่ไม่ชอบกินอาหารพวกนี้ทานไปแค่นิดหน่อยก็แสดงท่าทีว่าอิ่มเลยบอกคนตัวเล็กว่าจะไปเข้าห้องน้ำ อินแค่เงยหน้าขึ้นมามองแล้วพยักหน้าเบาๆราวกับเข้าใจ แต่พอร่างสูงหายไปกับกลุ่มคนอินก็ลุกขึ้นเก็บข้าวของของตัวเองแล้วลุกออกไปอย่างรวดเร็ว วันนี้ขอซักวันที่จะไม่อารมณ์เสียเพราะไอ้หมาบ้าจรจัดเถอะ!!
อินเดินเตร็ดเตร่ออกมาจากห้างแล้วโบกแท็กซี่ขึ้น บอกจุดหมายที่ต้องการจะไปซึ่งคือสวนรถไฟที่อยู่ไม่ไกลมากจากห้างที่ออกมา ทันทีที่มาถึงอินทรีย์ก็เดินไปนั่งเล่นบนสนามหญ้าสีเขียว โชคดีที่ถึงจะเป็นช่วงกลางวันแต่คล้ายว่าฝันจะตกอากาศตอนนี้เลยไม่ค่อยร้อนมากเท่าไร ซ้ำยังมีลมพัดตลอด แดดก็ไม่มีเลยซักนิด
อินโยนกระเป๋าสะพายที่มีแรงสั่นจากเครื่องโทรศัพท์ที่อยู่ภายในไว้ข้างตัว แหงนหน้ามองบนผ้าสีหม่นๆแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี ไม่บ่อยนักที่จะได้ยิ้มแบบนี้ ก็อินทรีย์ที่ใครๆรู้จักมักจะมีหน้าเหวี่ยงเป็นสัญลักษณ์ประจำตัว
และอินเองก็รู้ตัวว่าตัวเองเป็นแบบที่คนอื่นพูดมาจริงๆเลยไม่เคยคิดจะแก้ตัวเลยซักครั้ง อินก็แค่พูดในสิ่งที่ตัวเองคิดและถือความคิดตัวเองว่าถูกต้องที่สุดก็เท่านั้นเอง!!
“ขอโทษนะครับ”เสียงนุ่มโผล่ขัดจังหวะอารมณ์ดีจนรอยยิ้มสดใสหุบลงกลายเป็นเรียบเฉยจนติดหยิ่งๆ
“เอ่อ...มาทำอะไรคนเดียวเหรอครับ ผมเห็นคุณนั่งอยู่ตรงนี้ได้ซักพักแล้วเลยเข้ามาชวนคุย”คนที่พูดเป็นผู้ชายในชุดนิสิตของมหาวิทยาลัยใกล้ๆสวนสาธารณะแห่งนี้ เป็นผู้ชายผิวสองสีหน้าคมตัวสูงสำเนียงเหน่อหน่อยๆทำให้ดูไม่ยากว่าคงมาจากต่างจังหวัด
อินมองที่คนที่เข้ามาคุย ในหัวก็คิดว่าคนนี้เขาเป็นใคร...เขามาคุยกับกูทำไมว่ะ??...เลยไม่ได้ตอบคำถามที่ถูกถามซักคำถามเดียวทำเอาคนที่ชวนคุยถึงกับยิ้มเฝื่อนๆเมื่อเห็นว่าอินไม่สนใจตัวเองเลย
“ผมชื่อวริดนะ เรียกว่าริดก็ได้ คุณชื่ออะไรเหรอ”ชายหนุ่มยังคงยิ้มถามอย่างใจเย็น
“รู้จักกันรึไง?”ถามเรียบๆ แล้วหันหน้าหนีเมื่อให้คำตอบกับตัวเองว่าไม่เคยรู้จักผู้ชายตรงหน้าซักนิด
วริดอึ้งไปเมื่อถูกตอกกลับมาแบบนี้ เขามั่นใจในหน้าตารูปร่างของตัวเองพอสมควร แต่ต้องมาเสียเซลฟ์กับคนตัวเล็กที่แสดงออกว่าไม่สนใจตัวเองเลยซักนิด ใบหน้าคมเริ่มขบกรามแน่นจนเด่นชัดแต่ความพยายามก็ยังไม่ลดละ!!
“ฮ่าๆ ก็ริดอยากรู้จักไงครับ นะนะ บอกหน่อยเถอะว่าชื่ออะไร”
“ชื่ออินทรีย์”อินหันมามองแล้วบอกเพราะรำคาญหน่อยๆ ที่จริงก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะร้ายใส่คนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
“ชื่อน่ารักเหมือนหน้าตาเลยนะครับ”ตาโตหันมามองอย่างไม่พอใจกับคำชม เพราะไอ้ที่บอกว่าอินน่ารักมีแค่ไอ้จรจัดคนเดียวก็น่ารำคาญพออยู่แล้ว!!
“เมื่อไรนายจะไปๆซักที เราไม่อยากคุยอยากอยู่เงียบๆ เราเข้าใจว่านี่มันที่สาธารณะนายจะอยู่ตรงไหนจะทำอะไรก็ได้แต่ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงจนเกินไปช่วยนายไปไกลๆเราหน่อย เราแม่งโคตรจะรำคาญไอ้พวกคนอย่างนายเลย รู้มั้ยว่า ‘กู’ อุตส่าห์หนีแม่งมา แล้ว ‘มึง’ ยังจะมาทำให้กูรำคาญอีก โอ้ย!!! แม่งเอ้ย”สบถอย่างหัวเสียจนคนที่พึ่งรู้จักถึงกับเหวอ ไม่คิดว่าไอ้ที่หน้าตาน่ารักๆจะพูดอะไรที่มันทั้งเร็วและแรงแบบนี้
“เอ่อ...”
“อยากอยู่มากรึไงตรงนี้!! ทำไมว่ะ ใต้ตูดที่กูนั่งมันมีเชี่ยอะไรถึงอยากอยู่ตรงนี้ ได้!! เดี๋ยวกูย้ายที่ให้แล้วเชิญมึงขุดหาไหหาสมบัติอะไรมึงตามสบาย!!”อินลุกปัดฝุ่นอย่างรวดเร็วทำท่าจะเดินออกไปแต่ก็ถูกมือของวริดรั้งไว้ด้วยความหวังสุดท้ายของชายหนุ่มที่ยังอยากทำความรู้จักอยู่
“เฮ้ย!! อย่ามาจับตัวกูสัด!! รู้จักกันก็ไม่รู้จักอย่ามาทำเหมือนเป็นเพื่อนกู!! และก็อย่ามาทำตัวเหมือนไอ้เชี่ยจรจัดอีกคน โลกนี้แค่มีไอ้เชี่ยนั้นแค่คนเดียวแม่วก็หนักจะแย่อยู่แล้ว ถ้ามึงเป็นเหมือนมันอีกคนรับรองว่าโลกคงจมลงจนถึงนรก!!”ปากเล็กพูดรัวแล้วเดินหนีออกไปอย่างอารมณ์เสีย ทิ้งชายหนุ่มหน้าคมที่ยังนั่งงงกับคำพูดของอินอย่างไม่เข้าใจ
...ขนาดไม่รู้จักแม่งยังด่ากูซะเยินขนาดนี้...แล้วแม่งด่าอะไรกูไปบ้างว่ะนั้น...ไม่น่าเลยกู...อุตส่าห์ดีใจได้เจอคนน่ารัก ดันกลายเป็นคน ‘บ้า’ ซะงั้น...
มาต่อได้ซักทีสำหรับเรื่องนี้ สำหรับเรื่องนี้ผมไม่ได้นับตอนแล้วนะครับ จะเขียนไปเรื่อยๆ สั้นบ้างยาวบ้างตามแต่ละตอนนะ เพราะตอนเอามาลงคนเขียนมันยังพึ่งเริ่มงานได้ไม่นานเท่าไร งานที่รับผิดชอบยังมีน๊อยยย น้อย แต่ตอนนี้เริ่มสุมหัวล่ะทั้งงานหลัก(เขียนนิยาย) งานรอง(อ่านนิยาย) และงานอดิเรก(งานที่ออฟฟิต -*-)
ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะครับ ดองเรื่องนี้ไว้นานมากจริงๆ แต่จบแน่น๊อนครับผ๊มมมม
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมนะครับ :pig4: :pig4:
-
ไฟแล่บแล้วพี่ :m20:
-
ชอบบุคลิกของนายเอกเรื่องนี้มาก
โดนตรงปากนี่แหละ ฮ่าๆ
รอติดตามนะ
-
อินนี่จริง ๆ เลย ริตเกี่ยวอะไรด้วย ไม่พอใจจอห์นไปว่าริตทำไม
-
ก็มารอตอนต่อไปครับ
-
แร็บรัวเชียว
-
:m20:โดน
-
วีน"ตัวพ่อ"จริงๆ!
-
อินู๋อินพ่นพิษ
ได้แซ่บมากกกกกกกกก :laugh:
-
อินมันด่าได้คงเส้นคงวาจริงๆ :monkeysad:
-
อิ๊นนนนนน ท่องก่อนมารึป่าวเนี๊ย ด่าอย่างกับท่องอาขยาน :really2: :really2:
-
แหมๆๆ ชายหนุ่มที่น่าสงสาร กลายเป็นเหยื่อบริหารอาการวีนไปซะงั้น
มีคนตั้งเยอะไม่เข้าไปจีบ ดันไปเลือกจีบท่านเทพจอมวีนซะได้
อย่างนี้ต้องไปเข้าวัดรดน้ำมนต์ล้างซวยหน่อยละนะท่าน
-
ซวยเลยนายริด
-
น้องอินแอบเหงา แต่ขี้รำคาญน้อ
ทำหน้าแมวเหมียว น้ำตาคลอซบไหล่ น่ารักอ่า :-[
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยู่ดีๆยื่นหน้ามาให้น้องอินด่าซะงั้น
ไอ้นี่ต้องรีบไปรดน้ำมนต์สะเดาะเคราะห์มั่งนะ
:laugh: :jul3:
-
อินนี่เหวี่ยงได้ตลอด
-
อินมันวีนเก่งจริงๆ
-
ชอบคำด่าแต่ละอย่าง เจ็บได้ใจ o13
-
โอ้วโหวววววววววว อิน ไฟแลบมากมาย
พระเอกเรื่องนี้ต้องทนดีทนจริง ถึงจะอยู่ได้
อ๊ะๆๆๆ ว่าแต่ คำพูดที่ว่า ความรักเปลี่ยนคนได้ จะมีเกิดกับนายเอกเราไหมนะ?? ฮิฮิ
-
:jul3: :jul3: :jul3:
อินน่าโดนพี่จอห์นสั่งสอนนัก
-
สุดวีนจริงๆ พ่อคนนี้ o13 o13
-
น่ารักอ่ะพี่อิน,,,ชอบพี่จรจัดเว่อร์555
-
เข้ามารออ่านตอนต่อไป
-
โห เหวี่ยงรัวได้อีก
นายวริดอะไรนั่นเงิบเลยล่ะสิ :laugh:
แต่หนีมาอย่างงี้จะดีเร้ออออ :m28:
-
ซ่ะงั้นอ่ะ :m25:
-
ถ้ามีแข่งด่าเนี่ย รับรองอินแชมป์โลก10สมัยซ้อนแน่อ่ะ o13 :laugh:
-
:really2: :really2:
-
คิดถึงคนขี้วีน :กอด1:
ตอนต่อไป จงมา โอม โอม :call: :call: :call:
-
อ่านได้ 2 หน้า ฮามากๆเลย
-
รักน้องอินคนขี้วีน อิอิ
จะมีสักกี่คนที่จะกล้าพูดในสิ่งที่คิด
ได้แต่เก็บเงียบจนกลายเป็นโรคเครียดกันทั้งเมือง
-
รออยู่น้า... :really2:
-
พึ่งเข้ามาอ่านคับ
สนุกดีนายเอกวีนได้อีก
ติดตามตอนต่อไปคับ
-
เพิ่งมาอ่าน ชอบนายเอกจัง ปากนี่สุดๆไปเลย
-
หนุกมากครับ
ขนาดไม่ได้โดนด่าแทน แต่อ่านแล้วยังเหนื่อยแทนคนด่าเลยครับฮ่าๆๆ
ชอบๆๆมาต่ออีกไวๆนะ
-
ชอบง่ะ คิคิ สนุกดีค่ะ เหวี่ยงงงง 360 องศาเลยทีเดียว
-
มันจะด่าเร็วไปไหน
ขำ
-
:jul3: :m20: :laugh:
-
ร่างสูงที่ยืนรอคนบางคนที่หนีหายไปอยู่ที่หน้าห้องพักของคนก่อเรื่อง ใบหน้าบ่งบอกได้เลยว่ากำลังโกรธมากถึงมากที่สุด โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย แล้วยังหนีหายไปแบบนี้อีก ทำเอาคนที่กำลังอารมณ์เสียเรื่องที่ถูกขัดใจเรื่องมื้ออาหารโกรธหนักกว่าเดิม แล้วนี่มันหายไปไหนอีกนะ จะสองทุ่มแล้วยังไม่ยอมกลับมาห้องอีก หรือมันจะไม่กลับ โอ้ย!! อย่าให้กูเจอนะไอ้อินทรีย์ตัวร้าย!!
ฮึดฮัดไม่พอใจ แต่ใบหน้าคมกลับอมยิ้มอย่างไม่รู้ตัว นึกโกรธก็จริงที่อินมันชอบขัดคำสั่ง แต่บางทีการดื้อแบบเด็กๆมันก็ทำให้น่าเอ็นดูซะมากกว่า
และจะน่าเอ็นดูมากกว่านี้ถ้ามันปิดปากของมันเอาไว้!!
จอห์นคิดคนเดียวขำๆในหัว เพลินจนรู้ตัวอีกทีผ่านไปเกือบๆจะครึ่งชั่วโมง...นี่ถ้ารวมครึ่งชั่วโมงที่เขาคิดถึงไอ้ชอบวีน นับๆดูก็รอมันมาสี่ชั่วโมงเต็มๆ ช่างน่าแปลกใจซะจริงที่อดทนได้ขนาดนี้
“หลีก!!”เสียงหวานติดตะคอกที่ทำจนเป็นนิสัยร้องบอกคนที่คิดอะไรเล่นเพลินๆ จอห์นสะดุ้งหน่อยๆก่อนจะยิ้มออกอีกครั้งเพราะไอ้สุดเหมือนจะอยากให้ขรึมมันเป็นเสียงของคนที่เขารอมาตั้งนาน!!
“หายไปไหนมา ชักเอาใหญ่แล้วนะเดี๋ยวนี้”อินหันขวับทันทีที่โดนตำหนิ สายตามองเขม่งอย่างเอาเรื่องแต่จรก็แค่ส่ายไหลเบาๆ ก็นะ...โดนมองแบบนี้มาตั้งหลายครั้ง มันก็ชินๆแล้วเหอะ!!
“จะไปไหนก็เรื่องของกู แต่ตอนนี้กูจะเข้าห้อง มึงถอยออกจากประตูห้องกูเดี๋ยวนี้ กูไม่มีอารมณ์จะมาต่อล้อต่อเถียงกับมึงมากหรอกนะ วันนี้กูขอวันหนึ่งเถอะกูเหนื่อยกูเบื่อ กูอารมณ์ไม่ดี!!”ขนาดที่ว่าไม่อยากจะเถียงแต่ปากเล็กก็ยังพ่นด่าสารพัดจนจอห์นนึกขำ
ก็ขำดิ...แรกๆฟังแล้วรำคาญแต่พอฟังๆไปมันขำอย่างกับฟังเพลงแร็บ ไม่ใช่แค่อินมันชินคนเดียวจอห์นเองก็ชินเหมือนกัน!!
ร่างสูงหลบออกจากประตูห้องอย่างง่ายๆ เล่นเอาคนตัวเล็กแหงนหน้ามองหน้าไอ้จรจัดเจ้าเล่ห์ด้วยความแปลกใจที่วันนี้ไอ้นี่มันไม่กวนตีนกวนใจสั่งให้หลีกก็หลีก แต่เพราะอารมณ์เหนื่อยที่เดินเล่นมาทั้งวันทำให้เลิกสนใจ มือบางไขกุญแจก่อนจะบิดกลอนประตูหวังจะเข้าไปในห้องของตัวเอง แล้วอินก็ได้รู้ว่ายังไงไอ้จรจัดก็เป็นไอ้จรจัดอยู่วันยังค่ำ
“เฮ้ยยย!! ออกไปเลย เหนื่อยโว้ย ไม่อยากทะเลาะด้วย ออกไปปปป!!”ถึงจะดุจะว่าแต่จอห์นที่เข้ามาในห้องที่ช่วงนี้มาอยู่บ่อยๆได้แล้วทำหน้าไม่สนใจ เดินตรงไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำดื่มขึ้นมาดื่ม
“ไอ้จรจัด!! ทำไมมึงหน้าหนาหน้าทนหน้ามึนหนาด้านแบบนี้ว่ะ มึงฟังภาษาคนออกมั้ยว่ากูบอกให้มึงออกไปจากห้องกู กูเหนื่อยแล้วกูอยากอาบน้ำนอน แล้วมึงไม่ต้องมาทำเป็นหูทวนลมนะ ไม่งั้นชาติหน้ากูจะแช่งให้มึงเป็นคนหูหนวกเข้าใจจริงๆ!!”
“พูดจบยังว่ะ?”นอกจากไม่สะทบสะท้านแล้วยังทำหน้ากวนอารมณ์เล่นเอาอินหน้าดำหน้าแดงด้วยความโมโห
“โอ้ย!!”เพราะโมโหมือเล็กเลยขว้างกุญแจที่อยู่ในมือไปโดนหน้าจอห์นอย่างจัง!! เสียงร้องของร่างสูงเรียกรอยยิ้มบางขึ้นมาได้หน่อยๆ
“ออกไปก่อนที่จะไม่ใช่แค่กุญแจ!!”
“วันนี้เล่นแรงนะอิน!!”อินผงะกับเสียงตวาดของคนที่เงยหน้ามาให้เห็นรอยเลือดที่อยู่กลางหน้าผากไม่ทันที่อินจะตกใจมากจอห์นก็เข้ามารวบทั้งตัวและมือของไอ้ตัวร้าย
“เฮ้ย!! ปล่อยนะ!!”
“ปล่อยให้มึงจับเอาอะไรมาขว้างกูอีกรึไง ทำไมว่ะ จะพูดดีๆทำตัวดีๆกับกูไม่ได้เลยรึไง”
“ไม่ได้!!”ยังพูดไม่จบเสียงเล็กก็ตวาดใส่ คิ้วเข้มขมวดขึ้นเป็นปมอย่างไม่พอใจ
“ทำไม!!”เสียงเข้มขึ้นตามคำพูดขัดใจ ปรกติคนอย่างอินทรีย์ไม่เค๊ยไม่เคยจะนึกกลัวเสียงไอ้จรจัดเลย แต่ครั้งนี้รู้สึกขนลุกแปลกๆ เสียงตอบที่เคยดูเอาแต่ใจกลับติดๆขัดๆซะอย่างนั้น
“...ไม่...ไม่ทำไม...ปล่อยกูนะ!!”
“ตอบมาว่าทำไม!! ทำไมถึงพูดดีๆกับกูไม่ได้!!”
“แล้วทำไมกูต้องพูดดีทำตัวดีกับมึงห่ะ!! ที่กูปล่อยให้มึงสั่งกูได้นี่ทำให้มึงได้ใจนักรึไง เป็นเหี้ยอะไรจังว่ะ แล้วจะมาถามทำส้นตีนห่าเหว่อะไร มึงก็รู้ดีอยู่แล้วว่าทำไมกูถึงไม่เคยทำดีกับมึงเลย!!!เพราะกูเกลียดมะ...อุ๊บ อื้ม!!”เพราะปากเล็กๆที่พ่นคำด่ามันทำให้รำคาญถ้าปล่อยไปมากกว่านี้คนฟังคงเก็บอารมณ์ร้ายไว้ไม่อยู่ ปากหนาเลยก้มลงไปบดเบียดปิดเสียงด่า ก่อนจะเลยเถิดจนถึงขั้นส่งลิ้นร้อนเข้าไปหยอกเย้ากับอีกคน
หวาน...แม่งเอ้ย!! ปากจัดๆแบบนี้ทำไมมันหวานได้ขนาดนี้!!
“ด่าอะไรก็ด่าไป แต่อย่ามาพูดว่าเกลียดกันไม่งั้นเจอดีแน่ไอ้อินทรีย์ตัวร้าย”จอห์นผละออกมากระซิบข้างๆหูอินก่อนจะก้มลงไปจูบกับคนที่ทำตาหวานเชื่อมแบบทุกครั้งที่โดนจูบ
มาแบบสั้นๆ แถมยังทิ้งช่วงยาวมาก อย่าว่าผมเลยนะ ตอนนี้ไม่ได้ใช้คอมเลย อยู่ในช่วงรับปริญญาน่ะ ต้องซ้อม เยอะแยะมากมาย วันที่มหาวิทยาลัยไม่ได้นัดก็ต้องทำงาน เหอๆ ชีวิต :o12: เดี๋ยวมาอัพอีกทีหลังรับปริญญาแล้วนะครับ ๓๐ สิงหานี้นี่แหละ
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ :pig4:
-
วีนเก่งจริงๆนายเอกเรา
-
สั้นนัก. . . แต่ก็ยังมาอัพละนะ
รอบนี้วีนกันรุนแรงจัง ถึงขั้นได้เลือด O_O"
แต่ตอนนายจรจัดโกรธก็ดูน่ากลัวใช่ย่อย ไปด้วยกันได้แฮะ
-
พี่จรจัดก็ช่างอดทนดีแท้
ยินดีด้วยกับบัณฑิตใหม่ :L2:
-
ง่า รอตอนต่อไป ค่ะ
-
เค้าจะรอ วันที่ 30 :impress3:
-
อ่า...มาแล้วอ่ะดีใจ....
มาน้อยแต่มีจูบ :really2:
รอรอ :z3:
-
มาต่อแล้วเย้ๆแต่รู้สึกเหมือนสั้นอ่ะ มาต่ออีกนะ
-
คนแต่งท่าจะชอบวีน คิดคำด่าได้เก่ง และยาวมากจริงๆ
-
อินยังด่าได้ไฟแลบเหมือนเดิม อิอิ
-
แก้ได้ตรงประเด็นมาก อินอึ้งกิมกี่
-
:L2:
-
o13 o13 o13
จอห์นเจ๋งมาก
-
ต่ออีกนะครับ ยินดีกับบัณฑิตใหม่ด้วยนะครับ
-
:mc3: :mc3: ยินดีด้วยนะค๊ :L2: :L2:
มารอต่อไปคร๊
-
ภารกิจประจำวันของนายอินทรีย์คือการมาเรียนในตอนเช้าจนถึงเย็น แล้วต่อด้วยต้องรอเจ้าชายปากหมาหน้าหล่ออย่างไอ้คุณพี่จอห์นมารับไปหาอะไรลงท้องในมื้อเย็น ก่อนจะโดนส่งกลับห้องโดยสวัสดิ์ภาพ
วงจรชีวิตของอินเป็นแบบนี้มาได้ซักพักใหญ่ๆ จนคนรอบข้างเริ่มสังเกตเห็นอะไรแปลกๆระหว่างคู่นี้ และคนที่เห็นสิ่งผิดปรกติเป็นคนแรกคงจะหนีไม่พ้นไอ้นายที่คอยมองเพื่อนที่เคยคิดจะรักอยู่ตลอดเวลา
ถึงจะรู้วีรกรรมของสองคนนี้มาจนทำใจเชื่อไม่ลงก็ตาม แต่ภาพที่เห็นในร้านเหล้าวันนั้นกลับทำให้ต้องทำใจเชื่อกลายๆว่าพี่จอห์นกับไอ้อินน่าจะมีอะไรอะไรในกอไผ่!!
แน่นอนว่าเมื่อความสงสัยมันผุดขึ้นมาในหัว ไอ้นายก็ไม่เคยจะปล่อยให้ความสงสัยนั้นเลือนหายไปพร้อมกับกาลเวลา
หนุ่มร่างสูงสวมแว่นตาดำสวมหมวกใบเก่งก่อนจะเดินตามหลังเล็กๆที่รู้จักมาจะสองปีไปทันทีที่หมดคาบเรียนแล้วเห็นว่าไอ้เพื่อนตัวร้ายรีบเก็บของงุดๆเดินออกไปอย่างรีบร้อน
วันนี้มึง...กูจะได้รู้ว่าผู้โชคร้ายคนต่อไปคือไอ้พี่จอห์นจริงๆหรือเปล่า!!
อินเดินไปตามฟุตบาทเรื่อยๆจนถึงที่จอดรถส่วนรวมที่มหาวิทยาลัยจัดไว้ให้บุคคลภายนอกจอด ก่อนจะชำเลืองมองหาไอ้รถเก๋งคันงามที่หมู่นี้ใช้บริการด้วยความไม่ค่อยจะเต็มใจซักเท่าไร
แต่ถึงจะด่ามันไปไอ้เจ้าของรถแมร่งก็มึน!!
“อยู่ตรงไหนว่ะ”พูดกับตัวเองอย่างหงุดหงิดหน่อยๆ ร้อนก็ร้อนแถมยังเดินมาตั้งไกล แต่ไม่ใช่ความผิดไอ้จอห์นนะ เพราะนายอินของเรามันกลัวคนอื่นจะเห็น เลยสั่งให้จอห์นจอดรถไว้ที่ตรงลานรวมไม่ให้ไปจอดที่ลานจอดรถของคณะฯ
เห็นอินกล้าวีนกล้าเหวี่ยงแบบนี้ก็เถอะ มันก็มีเรื่องที่ต้องทำให้ไม่กล้าบ้างแหละ!!
ตาโตๆส่ายส่องไปทั้งลานจอดรถแล้วก็เจอไอ้รถที่ตัวเองกำลังหาจอดอยู่ใต้ร่มของตัวตึก เลยเดินฉับๆเข้าไปด้วยสีหน้าบึ้งๆเพราะอากาศไม่ดีแถมอารมณ์ไม่ดีอีกที่วันนี้ก็ยังถูกบังคับให้ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน
ต่างจากไอ้คนที่นั่งรอเปิดแอร์เย็นช่ำอยู่ในรถยิ่งนัก!! จอห์นเห็นอินตั้งแต่ที่เจ้าตัวยืนกลางแดดหันหัวไปมาหารถของเขาอยู่ แล้วพอหาเจอก็ตีหน้ายักษ์เดินเข้ามา เห็นแล้วไอ้จอห์นคนนี้มันอยากแกล้ง!!
แล้วก็แกล้งแมร่งเลยดีกว่า!!
ปรี๊นนนนนน ปรี๊นนนนนนนน
เสียงแตรรถทั้งดังทั้งยาวดังขึ้นจากรถที่คนหน้ายักษ์กำลังจะเปิดประตู ส่งให้อินตะดุ้งโหยงหลุดสีหน้าตกใจอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะแปรเปลี่ยนกลับเป็นบึ้งตึงเหมือนเดิม แถมด้วยแววตาอาฆาตแค้นอีกต่างหาก!!
มึงนะมึงไอ้จรจัด!!
“บีบแตรทำเชี่ยอะไร จะบีบส่งสวดศพมึงหรือไง หรือมึงกลัวคนอื่นไม่รู้ว่ามึงมีแตรรถหรือมึงอยากจะเช็คสภาพแตรมึงว่ามันเสียมั้ย กูเช็คให้มั้ยสัส รับรองว่ามันได้เสียคาตีนกูแน่!!”เปิดรถเข้ามาปากเล็กนั้นก็โวยวายใส่รั่วเหมือนเดิม คนที่แกล้งยกยิ้มถูกใจ
ทุกวันนี้ตัวเองเหมือนโรคจิตขึ้นทุกวันๆ
เอาจริงๆ...ไม่ได้ยินไอ้อินด่า วันนั้นคงนอนไม่หลับ
“พูดมากเดี๋ยวก็จับจูบแม่งเลย เอ๊ะหรือว่าที่มึงพูดมากๆเพราะอยากถูกกูจูบ ห่ะ น้องอินทรีย์ที่รัก...โอ้ย”พูดจบหมัดเล็กๆก็เหวี่ยงเข้าไปเต็มข้างแก้ม ไม่ทันเจ็บหรอก เพราะอินมันไม่ได้มีเนื้อที่เหวี่ยงมากมาย แล้วตัวมันก็ไม่ได้เป็นแชมป์มวยไทยซักหน่อย!!
“รักพ่อรักแม่มึงนู้นไม่ต้องมารักกู กูไม่อยากต้องการความรักจากมึง ยิ่งออกไปจากชีวิตกูด้วยยิ่งดี ถ้ายังแค้นกันอีกมึงก็ตีดแล้ว แก้แค้นกูแค่นี้ก็น่าจะพอใจแล้ว มึงจะอะไรกับกูนักหนา”อินโวยวายหน้าบอกบุญไม่รับ แถมยังเข้าใจว่าที่ไอ้จอห์นมันมาจงมาจีบเพราะอยากแก้แค้นเรื่องตอนอินเข้ามาอยู่ปีหนึ่ง
จอห์นส่ายหัวขำๆ ไม่ได้ตอบรับและปฏิเสธ ก็นะ...ไม่ได้อยากแก้แค้นซะหน่อย มันไม่ใช่คนไม่มีหัวคิดขนาดเอาเรื่องเก่าๆมาคิดแค้น แต่ที่ทำอยู่ทุกวันนี้เพราะถูกใจต่างหาก!!
ใครจะไปรู้ว่าไอ้อินมันน่ารักขนาดนี้!!!
“พูดมากอีกแล้วนะน้องอินทรีย์จ๊ะจ้า...จ๊วบบบบ”ก็บอกแล้วว่าพูดมากแล้วจะจับจูบ เลยล็อคคอเล็กๆมาจูบหนักๆซักที ขัดขืนได้ซักพักก็เริ่มอ่อนระทวยเหมือนเคย อินทรีย์เลยกลายเป็นลูกแมวตัวน้อยๆ
หึหึ...ก็บอกแล้วว่ามันน่ารัก!!
“พะ..พอ...พอเว้ย!!”เหมือนจะขาดอากาศไอ้คนตัวเล็กเลยดันอกกว้างที่โถมตัวเข้าจนอินแทบจะชิดประตูรถแล้ว
“อะ.อื้มม”จอห์นผละออกมายกยิ้มปล่อยให้อินมันหอบอากาศเข้าปอดพักหนึ่งก่อนจะก้มลงมาจูบใหม่อีกครั้ง แต่คราวนี้มือไอ้หมาจรจัดเริ่มกลายพันธุ์เป็นปลาหมึกเป็นกิ้งกือ ลูบไปลูบมาจนรู้สึกหวิวๆชอบกล
แต่!!...ให้ตายเหอะ ขนาดจูบว่าอินมันน่ารักแล้ว ตอนเร้าอารมณ์มันมันยิ่งเคลิ้มยิ่งน่ารักเว้ยเฮ้ยยย!!
“หึหึ...แมร่งเอ้ย เดี๋ยวก็ไม่ได้กินข้าวแน่เลยกู”จอห์นบ่นกับตัวเองขำๆ แล้วกลับมานั่งที่เบาะที่เดิมของตัวเองแล้วหัวเราะชอบใจเป็นใหญ่
“พูดมาก!! ออกรถเลยสัส”คนพูดหน้าแดงตัวแดงแต่ที่แดงชัดสุดคือแก้มสองข้างนั้นแหละ...แดง...แดงฉิบหายอ่ะ!!
ฟอดดดดดดดด ฟอดดดดดดดด
ไม่ทันได้ปล่อยให้ความคิดว่าแก้มมันน่าหอมหาย จอห์นก็จัดการทำตามต้องการทันที แล้วก็กลับมานั่งหัวเราะชอบใจใหม่เมื่อไอ้อินมันทำตาโตหน้าเหวอหันมามองคนข้างๆอึ้งๆ ก่อนจะเป็นเป็นตาที่ไม่พอใจ...แต่เสือกทำอะไรมันไม่ได้!!
หัวเราะจนพอใจจอห์นเลยขับรถออกไปหาอะไรกินตอนเย็นทันที โดนที่ขับรถยิ้มสนุกสนานราวกับคนบ้า แต่โคตรจะต่างจากไอ้คนที่นั่งข้างที่กระทืบพื้นจนคอนโซนหน้ารถแทบถล่ม
อ้อ...ลืมอีกคน...
ก็อีกคนที่แอบตามมาที่ยืนตาค้างกลางลานจอดรถไง
‘เหยดดดดดด กูจะยินดีกับไอ้อินที่ได้แฟนหรือเสียใจกับอีพี่จอห์นดีว่ะเนี้ยกู?’
หายไปนานอีกแล้ว .... อิอิ ไม่อยากบอกเลยว่าไปเที่ยวมาครับ ขอน้อมรับความผิดแต่โดยดี :laugh:
ก็ไม่มีอะไรมากมายครับ ไปเที่ยวเหนือแบบ backpack กับเพื่อนสองคน ที่ไปโดยไม่ได้บอกเพราะมีหลายปัจจัยครับ
แต่ไม่ขอเล่าดีกว่า...เดี๋ยวมันจะดราม่า ๕๕๕๕
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นเหมือนเดิมครับผม :pig4: :pig4:
-
อินน่ารักอ่ะ
-
ก็ยังจีบกันแบบมึนๆต่อไป 55555
-
ด่าเข้าไปเลยอิน ด่าเข้าไปเยอะๆ จะได้โดนพี่จอนจูบเยอะๆ :-[ :-[ คนอ่านชอบบบบบบ :laugh: :laugh: :laugh:
-
อินน่ารัก
-
:z2:
-
ชอบเรื่องนี้จัง :-[
-
5 5 55 + น่าร๊ากกกกกก :-[
-
อินมันก็ยังปากจัดเหมือนเดิม 55555
-
555 คู่นี้จีบกันเเบบมึนๆ
อินน่ารักอ่ะ >,<
-
จอห์นชักจะหลงอินมากแล้ว :laugh:
-
:a5:
มาต่อแล้ว...ดีใจหลาย
คู่นี้มันน่ารักจริงๆ 555555
-
พี่จอห์นจับทางถูก น้องอินด่าไปเถอะ ยังไงก็น่ารักอยู่ดี
แต่ความลับรั่วซะแล้วสิ
-
รักแบบซาดิสๆ :really2:
นายคงมีอาการ o22 o22 มากๆเลยตอนที่เหน
-
:o8: :-[ :impress2:
-
o13 o13 o13
อินน่ารักอ่ะ
-
น่ารัก คนหนึ่งก็ช่างแกล้ง อีกคนก็ช่างวีน จอห์นดูแลอินทร์ดี ๆ นะ
-
แหม พี่จอห์นได้กำไรตลอดเลยนะ ส่วนอินก็ยังวีนเหมือนเดิม คิกๆ
-
อินน่รักน่กล้ง
-
555 อินน่ารักอ่ะ >///<
-
ไม่ต้องไปห่วงพี่จอห์นเค้าหรอกงับ
พี่เค้าเต็มจายยย
-
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
ชอบๆ
-
อินยังด่าได้แซ่บ
เหมือนเดิม :laugh:
-
ThankS
-
สั้น!!!!!!.... :z3:
น้องอินน่ารัก รอต่อปาย :z10:
-
น้องอินน่ารักจริงเชียว ด่าไปที พี่จอห์นก็จูบปิดปากอีกหลายๆ ที
-
คงต้อง :z3: รอต่อไป
-
สนุดมากๆอ้ะ
ด่าได้ยาวเหยียด 555
แต่ว่า เหมือน แต่ละตอนมันไม่ต่อกันเลยอ่ะ
อยากตอนที่โรงหนัง แล้วก็ตัดเฉยเลย ง่ะ
ต่อๆ
-
อินมันด่าไวมาก มากจนทำให้เราคิดว่า แมร่งแอบจดโพยไว้ป่ะว่ะ #ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย :laugh:
-
อ่านแล้วตลก
ผมว่าขนาดนี้เป็นใครก็แพ้ อารมณ์รุนแรงจริง
แต่ก็มีมุมน่ารักนะเนี่ยย
รอตอนต่อไปครับ :)
-
งัดทู้...รออินู๋อิน กลับมาแรบรัว :impress3:
-
เพิ่งอ่าน แต่....
คนเขียนหายไปไหนอ่า :dont2:
นานแล้วน้าาาาา
-
วีนตัวพ่อจริงๆ.........
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมาก ไม่ทราบว่าหายไปไหนคะ รีบมาน๊า :กอด1:
-
ไม่รู้จะได้อ่านอีกไหมแต่ก็ยังหวังอยู่นะ
-
โห๊ะ !!!! :z3: :z3: มันน่ารักกกกกกกกกกกกก
แต่มาต่อด้วยน๊าาาาาาาา :call: :call: :call: :call: :call:
-
โอ้ยอินเหวี่ยงมาก ฮีแกแร้พพพพ555555555555
รอตอนต่อไปค่า มาไวไวเถอะ.... 555555555555555
-
อันว่าข่าวลือมันไปไวกว่าไฟล่ามทุ่งนั้นคงจะเป็นเรื่องจริง จากหนึ่งปากของเพื่อนสนิทอย่างนาย ที่บอกกับเพื่อนสนิทอีกคนอย่างบาสด้วยความคันปาก เห็นไอ้จอมวีนอย่างอินทรีย์เพื่อนเลิฟดูดปากจ๊วบๆกับพี่จอห์นสุดหล่อระดับมหาวิทยาลัย ถือเป็นเรื่องที่ประหลาดกว่าวัวออกลูกเป็นไข่ซะอีก
แม้หลังๆจะพอเดาเรื่องได้ แต่เห็นจังๆคาตาแล้วไอ้นายก็อึ้งอลไปนานเหมือนกัน
แต่คงเพราะไม่ได้กำชับไอ้บาสจอมทะเล้น จากแค่รู้แค่หูเดียวก็เพิ่มเป็นสิบ เป็นหลายสิบ หลายร้อย....หลายพัน!!
แมร่งรู้กันทั้งมหาวิทยาลัย!!!!
คนตัวเล็กเดินเข้ามาในคณะด้วยความหงุดหงิด คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันบ่งบอกระดับความไม่พอใจอยู่หน่อยๆ ตั้งแต่เดินเข้ามามีแต่คนมอง พอมองกลับก็หันหน้าหนีไปซุบซิบอะไรกันไม่รู้แล้วไม่ใช่แค่คนเดียวสองคนน่ะสิ...
“ปะ..เป็นไรว่ะอิน ดะ...ได้ยินอะไร..มาเหรอ”ไอ้บาสต้นเรื่องถามหวาดๆ กลัวเพื่อนสนิทจอมเหวี่ยงจะรู้เรื่องแล้วตัวเองจะโดนเล่นงาน...อึ่ย...แค่คิดว่าต้องโดนไอ้อินวีนใส่ก็สยองแล้ว
“อะไรไม่รู้ เดินเข้ามามีแต่คนมองกูแปลกๆ คอยดูนะมึง ถ้ารู้ว่านินทากูนะกูจะด่ายันโคตรเลย!!”
เฮือก!!! อาการวัวสันหลังหวะมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ไอ้บาสพึ่งเข้าใจ
“นี่แก...รู้มั้ยที่เขาพูดๆกันว่าอินกับพี่จอห์นปีสี่กิ๊กกันน่ะ”เสียงปริศนาที่หนึ่ง
“หือ จริงดิแก มั่วล่ะ ถึงพี่จอห์นแกจะคบทั้งชายทั้งหญิงแต่เว้นอินไว้คนเถอะ ผู้ชายแบบนั้นไม่เห็นจะน่าคบตรง?”เสียงปริศนาที่สอง
“แกก็ไปว่าอิน เดี๋ยวรู้ถึงหูแกได้โดนวีนใส่หรอก”
“เอ๊า มาซิมา ชั้นพูดความจริง คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงด่าคนอื่นได้น่ะ ชั้นว่าที่ว่ากลัวๆกันน่ะแค่ระอามากกว่ามั้ง ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหนเลย ทำตัววิเศษวิโ....”
“...แล้วพวกมึงมันเป็นใครมาวิจารณ์กูน่ะ กูทำตัวอย่างไงแล้วมันไปขัดอะไรมึงตรงไหน มึงเดือดร้อนรึไงที่กูเป็นแบบนี้!! อย่างน้อยกูไม่เคยเอาเรื่องคนอื่นมาด่าเสียๆหายๆ กูด่าแค่คนที่ทำเสียหายกับกู!! ถ้ามึงไม่ทำอะไรเสียๆกับกูกูจะด่ามั้ยห่ะ!!”เสียงตวาดดังขัดสนทนาจนทำเอาผู้หญิงสองคนที่กำลังเดินเม้าม้อยกันอย่างสนุกสนานถึงกับหน้าซีด
คนที่อยู่ใกล้ๆมองดูเหตุการณ์ขำๆ...แหม!! เมื่อกี้ใครบอกไม่กลัว พอเจอเสียงด่ารัวเป็นปืนสงครามถึงกลับหน้าถอดสี!!
อินทรีย์จอมวีนหน้าขมึงเดินไปประจันหน้ากับสองสาวที่สูงพอๆกับก่อนจะชี้หน้าคนที่บอกว่าไม่กลัวๆเมื่อครู่
“อีกอย่างนะ!! เอาเวลาไปสนใจเรื่องตัวเองเถอะ มัวแต่สนใจเรื่องชาวบ้านชาวช่อง ว่าคนอื่นเขามีแฟนเป็นใครคนไหนยังไง หันกลับไปดูตัวเองเถอะว่าสภาพแบบนี้ สารรูปแบบนี้ชาตินี้จะมีใครมันแลมั้ย!!!!!!”
ปึก!!! ด่าเสร็จก็หันกลับไปทุบโต๊ะหินอ่อนเสียงดังจนคนรอบข้างสะดุ้งโหยง ก่อนอินจะหยิบกระเป๋าสะพานพาดบ่าแล้วเดินออกไปจากบริเวณ
ฟู่....เสียงผู้หญิงสองคนถอนหายใจออกมาพร้อมๆกันก่อนจะหันมามองหน้ากันและกันแล้วถอนหายใจอีกครั้ง
โล่งอก!! ไม่ได้โกรธอินนะ แต่มันโล่งอก...ที่โดนด่าแค่นี้...
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
หลังจากรู้ข่าวล่ามาด่วนในมหาวิทยาลัย คนตัวเล็กก็รู้สาเหตุที่ทุกคนมองมาแล้ว ตัดสินใจโดดเรียนไปจัดการไอ้ตัวเจ้าของเรื่องอีกคนที่ป่านนี้คงนอนหลับในห้องของตัวเองเพราะวันนี้ไม่มีเรียน
พอถึงหน้าห้องที่ช่วงนี้มาบ่อยซะเหลือเกิน นายอินทรีย์ก็เปิดเข้าไปด้วยรู้ว่านายจรจัดไม่เคยล็อกประตูถ้าตัวเองอยู่ในห้อง หวังจะเข้าไปจัดการไอ้คนที่ชอบประเจิดประเจ้ออยู่เรื่อยจนมีคนเห็นแล้วพูดไปทั่วมหาวิทยาลัยแล้ว
“แล้วมึงจะทำไงต่อ น้องอินเลยนะเว้ย”เสียงของเพื่อนนายจอห์นชื่อนิคกำลังพูดน้ำเสียงเครียดๆ ไม่ติดว่ามีชื่อของอินเข้าไปเกี่ยวตอนนี้คนตัวเล็กคงถีบประตูพุ่งไปตบไอ้หน้าหล่อซักเปรี้ยงสองเปรี้ยง
“ก็ไม่ทำไง มันก็ลือกันถูกแล้วกูก็กำลังกิ๊กๆอยู่กับอินมันจริงๆนี่หว่า”เสียงของจอห์นตอบ เล่นเอาร่างเล็กเผลอยิ้มมุมปากอย่างลืมตัว
“หือ...ไปถูกใจอะไรกันตอนไหน เห็นกัดกันแทบตาย แถมพยศใส่มึงขนาดนั้น”อินคิดตามคำพูดของพี่นิคก่อนจะขำเบาๆ ก็จริงที่เขาพยศใส่นายจรจัด ไม่ค่อยจะพูดดีๆด้วยเท่าไร แต่หลังๆมานี่อินเองก็เริ่มว่าง่ายขึ้นมาก
เพราะเป็นพวกใจง่ายก็ว่าได้ เป็นคนที่รักคนง่าย เลยทำให้ทุกครั้งที่โดนบอกเลิกมักจะเจ็บบ่อยๆ โชคดีที่ไม่ได้คบกันนานแต่พอมาคิดๆดูก็มาจอห์นนี่แหละที่ตามด่าตามกวนกันมาเป็นเดือนๆแล้ว
จากยิ้มมุมปากก็ยกกลายเป็นยิ้มทั้งหน้า...แต่ก็แค่ชั่วขณะเดียวรอยยิ้มก็ว่างเปล่า
“นั้นแหละที่กูสนใจ กูอยากจะปราบคนดื้อ แมร่งชอบดื้อใส่กู คนอะไรไม่รู้แมร่งยกมาด่าได้หมด”
“อ้าว สรุปมึงชอบน้องมันหรือว่ามึงอยากแค่ชนะกันแน่”...
“...คงแค่...อยากชนะว่ะ”
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
อินทรีย์เดินเข้ามาในตัวบ้านที่เป็นอาคารพานิชด้วยสีหน้าซีดเซียวต่างจากอินทรีย์ที่เคยเป็นในทุกๆวัน
ภายนอกอินทรีย์จะดูเป็นคนก้าวร้าวรุนแรงเพียงใด แต่เมื่ออยู่ภายในบ้านที่มีแม่ ป้า และพี่สาวหนึ่งน้องสาวอีกหนึ่งคนอินทรีย์จะกลายเป็นเพียงผู้ชายที่ทั้งน่ารักและขี้อ้อนไปทันที
ทุกครั้งที่เข้ามาในตัวบ้าน อินจะเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม...ที่วันนี้ไม่มี
“อาตี๋...เป็นอะไร ทำไมวันนี้ถึงกลับมานอนบ้านละ”สำเหนียงติดจีนพูดทักหลานชายคนโปรด อินหันไปมองผู้หญิงร่างท้วมผิวขาวที่เป็นลักษณะเด่นของตระกูล
“เปล่าครับอึ่ม วันนี้อินเรียนเหนื่อยงานเย๊อะมากกกก แล้วพรุ่งนี้อินไม่มีเรียน ...อาจารย์เขางดน่ะ อินเลยอยากกลับบ้าน”ส่งยิ้มจางๆไปให้ก่อนจะขอตัวหลบขึ้นห้อง ป้าของอินทรีย์มองตามจนหลานหายไปบนบันไดก็ถอนหายใจ ดูก็รู้ว่ามีเรื่องในใจ แต่ถ้าเจ้าตัวไม่บอกก็ไม่อยากจะคาดคั้น
อินเข้ามาในห้องนอนสีครีมของตัวเอง ทิ้งตัวลงบนที่นอนมองบนเพดาน ในหูยังคงเหมือนได้ยินบทสนทนาที่ดูดพลังกายไปจนหมดไม่เหลือ...กระทั้งพลังใจ
นาทีนี้อินรู้ตัวว่าเผลอชอบจอห์นเข้าให้แล้ว ทั้งๆที่คอยบอกตัวเองว่าอย่าให้เหมือนคนก่อนๆแต่ก็ทำไม่ได้ นึกโกรธตัวเองที่เป็นคนใจง่ายแบบนี้ พอเป็นแบบนี้ไงล่ะมันเลยเจ็บซ้ำซากแบบนี้!!!
แม้คราวนี้จะต่างจากครั้งก่อนๆ ไม่ใช่ว่าครั้งนี้เป็นชายหนุ่มหน้าหล่อตัวโตร่างสูง แต่มันต่างตรงความรู้สึก...เคยคิดว่าไอ้นายจรจัดมันสนใจเราจริงๆเพราะมันต่างกับคนที่อื่นที่ไม่กลัวเวลาโดนด่า แถวยังจะหัวเราะใส่อีก
ที่แท้มันก็แค่อยากเอาชนะ...
เฮ้อออ
ร่างเล็กถอนหายใจเบาๆก่อนจะเลือนฝามือมาปิดใบหน้า ถึงจะไม่มีใครเห็นแต่เวลา ‘ร้องไห้’ ก็เป็นสัญชาตญาณว่าต้องปิดใบหน้าอยู่ดี
ต่าง...คราวนี้ต่างออกไปจากครั้งอื่นจริงๆ...อินพึ่มพร่ำกับตัวเองเบาๆหลายต่อหลายรอบ...
ต่าง...ตรงที่คราวนี้มี..น้ำตา
:call: กราบขอโทษที่หายไปเลยกับเรื่องนี้ ไม่ได้อัพมาเกือบปี ไม่รู้ว่ามีคนจำเรื่องได้รึเปล่า ฮ่าๆ
เรียนให้ทราบตรงนี้เลยว่าที่หายไปเพราะ 'ไปบวช' มานะครับผม
สึกมาได้สองเดือนกว่าๆแล้ว
แล้ววววววว...ที่จริงว่าจะลบเรื่องนี้เพราะตัดสินใจไปต่างประเทศ (ไปเรียนภาษาเพิ่ม กับไปหางานทำ)
คิดว่าคงไปนานพอดู เลยแจ้งลบเรื่องอื่นที่ไม่ได้ต่อแล้ว แต่เสียดายเรื่องนี้เลยจะฮึดอีกซักรอบ
มีเวลาอีกเดือนกว่าๆก่อนจะไป จะพยายามทำให้เรื่องนี้จบอีกเรื่องให้ได้
ปล. กลับมาพร้อมดราม่าซึ่งเป็นแนวชื่นชอบของคนเขียน กร๊ากๆๆๆ ขอบอกว่าเราชอบดราม่ามาก เพราะชีวิตขาด 'ขม' ไม่ได้
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
กรรมมม
-
พี่จอห์นไหงพูดแบบนี้ล่ะทำน้องอินเสียใจเลย :m16:
-
จำเรื่องได้บ้างไม่ได้บ้าง เพราะหายไปนานแต่ที่ร้ายกว่านั้น คือการกลับมาพร้อมดราม่านี่แหละ
-
นั่น กลับมาแจกมาม่าซะงั้นนะคะคนเขียน :katai1:
-
ดูชื่อเรื่อง.........
ดูเวลาอัพ...........
แ้ล้วก็มาดูชื่ออีกที...........
สุดท้ายเลย........................กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ก่อนกดอ่านน้องอิน
เรารอตลอดเลยว่าคนเขียนจะมาต่อตอนไหน คิดถึงน้องอินมากๆ (แต่ก็ไม่เคยเม้นท์รอเลย :mew5:)
------------------------------------------------------
ตอนนี้น้องอินเข้าใจผิดซะแล้ว ไอ้จอร์นนะไอ้จอร์นทำไมไม่พูดให้ชัดเจนวะ
น้องร้องไห้แล้วรีบๆตามมาง้อเลยแก
ถ้าชักช้าเดี๋ยวปั๊ด :z6: เข้าให้
ปล.เราเชื่อว่าคนแต่งจะมาต่อให้จบจริงๆจ๊ะ รีบมาต่อนะ :กอด1:
-
กลับมาต่อแว๊ววววววว
-
:mew2: รอคอยมานาน แสนนานนนนนนนนนนนนนนนน
ในที่สุดก็มาอัฟต่อ :mew1: :mew1: :mew1:
o18 อันนี้งานใหญ่เข้าแล้วนะพี่จรจัด o18 o18
สนุกมากค่ะ :mew1: :mew1:
-
ไอ้พี่จอห์นปากหาเรื่องซะแล้ว
คนเขียนอย่าลบเรื่องนี้เลยค่ะ ว่าง ๆ ค่อยมาต่อ นานแค่ไหนก็รอได้
-
ต่อให้จบนะค๊าาา
ชอบน้องอินมว๊ากกกกก
-
อิน ทำให้จอห์นสำนึกผิดจนวันตายเลยนะ
หาคนมาควงเย้ยหน้า ทำเหมือนจอห์นเป็นอากาศธาตุไปเลย!!!
-
สงสารอิน
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: อินจังงงงงของเก๋าาาาาาา
-
ThankS
-
ตั้งแต่วันเกิดเรื่องจนถึงวันนี้ก็ปาไปสามวัน โชคดีที่วันต่อมาเป็นวันศุกร์เลยได้โอกาสหยุดยาวเสาอาทิตย์ไปด้วยซะเลย อินทรีย์ตาโตบอกตัวเองเตือนตัวเองให้ตัดใจซะ ยิ้มแย้มร่าเริงกับครอบครัวแต่ทุกคนก็ดูออกว่าชายคนเดียวของบ้านนั้นมีเรื่องในใจ เพียงแต่ไม่ถามออกไปเพราะเชื่อใจว่าอินทรีย์คนเก่งคงจัดการเองได้
เหมือนอย่างที่เคยเป็นมาตลอด
วันนี้วันจันทร์...อินได้รับอนุญาตให้ขับรถของที่บ้านมาเรียนเพราะเขาขอกลับไปนอนบ้านในช่วงนี้ จอดรถปุ๊บก็มีแต่คนมาทันที...ไอ้พวกข่าวลือไม่ยอมจบยอมสิ้น!!!
“ไงอิน...ยังโกรธพวกกูอยู่อีกเหรอ”ไอ้นายมันโทรไปคุยพร้อมกับบอกว่าเป็นเพราะมันกับไอ้บาสที่ทำให้เรื่องแดงตั้งแต่วันศุกร์แล้ว ปรกติอินมันไม่เคยขาดเรียน แม้จะอารมณ์เสียมาจากไหนมันก็เข้าเรียนตลอด นี่เล่นโดดไปสองวันติดแถมยังปิดมือถือจนต้องโทรเข้าเบอร์บ้านมันแทน
“....”จะว่าโกรธก็ใช่!! ถ้าเป็นคนอื่นไม่ใช่ไอ้เพื่อนสนิทสองตัวนี่ไอ้อินคงด่ายันลงหลุมไปแล้ว
“เฮ่ย ขอโทษๆ อย่าโกรธเลยนะ คิดซะว่าความลับไม่มีในโลกไง...อึก!!”ไอ้บาสจอมกวนพูดขอโทษติดทะเล้นเหมือนเคยแต่พอโดนตาโตๆขวางใส่ก็ทำเอาสะอึกไปทันที เรียงเสียงหัวเราะของเพื่อนสนิทอีกคนอย่างลืมตัว
“อิน...พวกกูขอโทษอีกครั้งนะเว้ย”นายพูดเป็นงานเป็นการ เพื่อนตัวเล็กเลยพยักหน้าไปให้ทีหนึ่งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นเคย แต่แค่นี้เพื่อนทั้งสองก็โล่งใจ รู้อยู่ว่าอินมันโกรธใครไม่นาน แต่ก็ไม่อยากให้เพื่อนโกรธตัวเองเท่าไร
ถึงจะเห็นแบบนี้ แต่อินมันก็เป็นคนดี ไม่อยากให้มันโกรธ...ไม่ได้กลัวนะ...จริงจริ๊ง
“ไปมึง เข้าเรียนเถอะ ได้เวลาแล้ว”นายพูดอีกครั้ง มองเขม่นไปทีไอ้บาสให้หยิบของของเพื่อนตัวเล็ก จอมทะเล้นก็รู้หน้าที่ถือให้หมดทุกอย่างแล้วยิ้มประจบก่อนทั้งสามจะเดินเข้าไปในห้องเรียน
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
บ่ายสี่โมงเวลาเลิกเรียนปรกติของคณะนี้ทำให้ช่วงนี้คนค่อนข้างพลุกพล่าน หลายๆคนมองมาที่ร่างสูงที่ยืนพิงโต๊ะนั่ง ที่จริงก็เห็นคนๆนี้จนชินตา แต่ทว่าพอรู้เรื่องข่าวลือยิ่งทำให้คนอื่นๆรอบข้างมองมากยิ่งขึ้น
นายจอห์นเองก็พอรู้ตัวว่าวันนี้มีแต่คนมองแล้วยื่นหน้าไปซุบซิบกันเบาๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกนั้นมันคุยกันเรื่องอะไร เพียงแค่จอห์นมันไม่สนใจไง!! ตอนนี้ร่างสูงกำลังยัวะเต็มที เหตุเพราะติดต่อคนบ้างคนไม่ได้ ไปหาที่ห้องก็ไม่เจอ วันศุกร์ก็ไม่มาเรียน จนวันนี้มีข่าวจากสายลืบว่าไอ้แมวน้อยมันมาเรียนเลยมาดักรอหลังเลิกเรียนแบบนี้
ไม่นานเกินรอคนในห้องเริ่มทยอยกันออกมา พอจอห์นเห็นเป้าหมายที่กำลังเดินอยู่กลางเพื่อนสนิทสองคนด้วยหน้านิ่งๆติดอารมณ์ขุ่นหน่อยๆก็เข้าหมายจะชาร์ตทันที!!
“หายไปไหนมา”หมับ!! คว้าเข้าที่ข้อมือขาวก่อนจะถามเสียงนิ่งให้คนฟังรู้ว่าตอนนี้คนถามอารมณ์บ่จอยสุดๆ...แต่อย่างอินหรีย์เหรอจะสน!!
มองหน้าไอ้คนที่กำลังไม่อยากเจอด้วยอารมณ์ขุ่นไม่แพ้กัน...มาก็ดี!! กูจะได้ไม่ต้องไปตามล้างตามเช็ดให้เสียเวลา!!
“...”
“พี่ถามว่าหายไปไหนมา ทำไมติดต่อไม่ได้?”เสียงเข้มหนักกว่าเดิม ดังกว่าเดิมจนไม่ใช่แค่ไอ้เพื่อนสนิทของคนตัวเล็กเท่านั้นที่ได้ยินบทสนทนาที่ราวกับแฟนกำลังงอนง้อ เพื่อนในชั้นเรียนคนอื่นๆรวมทั้งคนที่นั่งอยู่รอบๆก็ได้ยินกันหมด
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง...กูกับมึงเป็นอะไรกัน?”เสียงเย็นจนนายจอห์นนึกเสียวสันหลังวาบแต่ความรู้สึกใหม่มันพวยพุ่งขึ้นมาจากในใจ ไม่ใช่โกรธ ...แต่มันน้อยใจ!!!
“อย่าให้พี่ต้องย้ำให้รู้..ตรงนี้!!”กัดฟันจนกรามนูนแต่อินทรีย์ไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อย เวลาสามวันที่ผ่านไปช่วยสร้างเกราะกำบังในใจขึ้นอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าตัดใจได้แต่แค่ไม่เสียใจอีกแล้วต่างหาก
“ย้ำอะไร ? กูพูดผิดตรงไหน ? เราเป็นอะไรกัน ? แค่รุ่นน้องรุ่นพี่กูยังไม่เคยรู้สึกว่าเราเป็นแบบนั้นด้วยซ้ำ แค่คนรู้จักกูยังรู้สึกว่ามันมากเกินไป อย่างเราสองคนมันก็แค่คนที่ร่วมโลกเดียวกันเท่านั้นแหละไอ้จรจัด!!!”
“อิน!!”
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อกู!! อย่าทำให้ชื่อที่พ่อที่แม่กูตั้งมาต้องมาแปดเปื้อนด้วยปากคนอย่างมึง!! ถ้ามึงไม่รู้จะพูดอะไรมึงก็แทนชื่อกูก็เห่าซะซิ เห่าไปเลย หมาอย่างมึงก็ต้องเห่านั้นแหละ พ่อกับแม่มึงก็คงต้องสอนมาซิกับแค่เห่า ขนาดนิสัยหมาๆยังสอนมาเลย!!!....”
เพี้ยะ!!!
“เฮ้ยพี่จอห์น!!”เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าขาวอย่างแดงจนขึ้นปื้นสีแดง คนรอบข้างมองด้วยความตกใจไม่เว้นแม้แต่ที่ตบเองยังตกใจไม่ต่างกัน อดีตเดือนมหาลัยก้มมองมือที่พึ่งฟาดเข้าที่หน้าของอินอย่างจัง มือถนัดที่เผลอตัวทำร้ายคนตัวเล็กไปยังสั่นไม่หาย ใจเขาจอห์นเองก็สั่นไม่ต่างกัน
“สะใจมึงหรือยัง?...กูถามว่าสะใจมึงหรือยัง!!!!”อินทรีย์หันมาตวาดเสียงดัง ไม่ได้แสดงอาการอ่อนแออะไรให้คนตรงหน้าหรือใครๆเห็น มีแค่ความเกรี้ยวกราดจากดวงตาดวงโตเท่านั้น
จอห์นไม่รู้ว่าทำร้ายร่างเล็กไปได้อย่างไร แค่โกรธที่โดนพาดพิงถึงพ่อแม่ แต่ตอนนี้รู้สึกเจ็บไปทั้งใจ ตลอดมาอินด่าเพราะว่าเขาเองไปกวนประสาท แต่วันนี้เขาก็ยังไม่ได้ไปทำอะไรอินซักนิด...คงเป็นเหตุผลอีกอย่างที่ทำให้จอห์นคุมอารมณ์ไม่อยู่
หมับ!!
“ขอโทษ...ขอโทษนะ”คว้าอินทรีย์เข้ามากอดแบบเต็มตัว ก่อนจะก้มลงมาจูบหวังจะเห็นคนในอ้อมกอดโอนอ่อนเหมือนทุกๆครั้งที่เขาจูบ
อินทรีย์จะกลายร่างเป็นแมวน้อยน่ารัก...แมวที่จอห์นอยากกอดไว้ อยากเห็นแมวตัวนี้มากกว่าอินทรีย์จอมวีน
แต่..พอผละจูบออกมา..เขาไม่ได้เห็นแมวน้อยที่อยากเห็น คนตรงหน้ายังคงเป็นอินทรีย์ตัวเดิม และเศษเสี้ยวหนึ่งในใจของอดีตเดือนมหาวิทยาลัยรูปหล่อก็เริ่มตะหนักขึ้นมา
ว่า...เขาอาจจะไม่ได้เห็นแมวตัวนั้นอีกแล้ว
ไอ้จอห์นไม่ยอม!!!!!!!!!
ใครเชียร์ให้หนูอินแก้แค้นคงผิดหวังเพราะหนูอินไม่ได้มีนิสัยแบบน้านนน อิอิ
ปล. เหลืออีก 42 วันก่อนจะไป ไฟท์ติ้ง!!
ปลสอง. ลืมบอกว่าเดี๋ยววันอาทิตย์จะเข้ากรุงเทพฯไปรอคุยกับสถานฑูตวันจันทร์นะครับ ส่งลาหยุดไปก่อนเดี๋ยวคิดว่าคนเขียนหายไปอีก :katai3:
-
แปลว่า จะหยุด42วัน หรือ อีก42วัน ที่มีเวลาอัพต่อ แล้วจะหยุดยาวคะ :hao5:
-
จะทำยังไงหล่ะทีนี้ เครียดดดแทนนน :katai1:
-
กำ!! ผมตอบไม่พูดไม่เคลียร์ซินะ อิอิ
อีกสี่สิบสองวันจะไป แต่เข้ากรุงเทพฯแค่วันอาทิตย์กับจันทร์จ้า วันอังคารนี้ก็กลับมาแล้วววววว ^^
-
เป็นกำลังใจให้เขียนจบก่อนไปนะค้า ^^
คนอ่านอย่างเราจะได้ happy อิ อิ
แต่ขอไปอ่านตั้งแต่ตอนแรกก่อนนะ ลืมหม๊ดแล่ว = =
-
อ้ายยย อิพี่จรจัด ตบน้องอินได้เนี่ย
รอตอนต่อไปค่าาา
-
รอจร้าาา ว่าพี่จอร์นจะทำยังไงต่อไป
-
กลับมาแล้วดีใจจัง แต่ช่วงนี้ดราม่ามาก เศร้าจัง :mew2: :mew2:
-
ลูกแมวไม่เชื่องอีกต่อไปยอมได้เหรอพี่จอห์น
-
:pig4: :pig4:
-
อินด่าแรงไปป่ะ!? ไม่ชอบเลยอ่ะ พ่อแม่ใครๆก็รักนะสมควรโดนไอ้พี่จอห์นตบ
-
ต้องไปอ่านทวนเลยทีเดียว
-
รอตอนต่อไปค่าา
-
ไอ้หมาจอร์นนนนนนนนนนนนน
มาตบน้องได้ไงเนี่ย แทนที่จะง้อน้องดีๆ
อินอย่าเพิ่งใจอ่อนนะลูก
เราจะรอคนเขียนที่จะมาต่อให้จบ นับถอย 42 41 40........................
-
สามวันแล้วจากวันที่กลายเป็นอีกเรื่องที่ฮือฮากันทั่วทั้งคณะ และก็เป็นสามวันเต็มๆที่คนในคณะเห็นอดีตเดือนมหาวิทยาลัยป้วนเปี้ยนวนเวียนไม่ห่างกายของคนตัวเล็ก จอห์นมาคอยทานข้าวกลางวันด้วยกันทุกวัน คอยหาขนมนมเนยให้ คอยรับคอยส่งเพราะถ้าไม่ทำแบบนั้นอินทรีย์ตัวดีก็จะหายกลับไปนอนบ้านที่เขาไม่รู้จักแม้กระทั้งเบอร์โทร
“มึงก็เลิกงอนพี่เขาซักทีเหอะอิน ที่เขาตบมึงเพราะมึงพูดแรงไป ถึงพี่เขาไม่น่าจะตบก็เถอะแต่กูว่ามันก็ไม่ดีใช่มั้ยล่ะ...โว๊ะ!! งงตัวเองว่ะ ไอ้นายช่วยกูพูดทีดิ!!”นายบาสพูดขึ้นหลังจากเห็นรุ่นพี่เดินออกไปซื้อขนมมาให้เพื่อนสนิทตัวเล็กนั่งกินเหมือนสามวันที่ผ่านมา
ไอ้นายที่ถูกให้คนรั่วพูดแทนมองหน้าบาสก่อนจะส่ายหน้าหน่อยๆแบบระอาในตัวเพื่อน อยากจะพูดให้เหตุการณ์มันดีขึ้นแต่พอฟังแล้วเมื่อมันจะทำให้แย่ลงแปลกๆ
“ไอ้บาสมันหมายความว่า วันนั้นมึงก็ด่าพี่เขาแรงไป มึงก็อย่างอนอะไรพี่เขาเลย...ใช่ป่ะ??”ไอ้บาสพยักหน้าหงึกๆเห็นด้วยจนหัวสั่นหัวคลอน คิดในใจ ทำไมเวลาตัวเองพูดไม่เข้าใจง่ายๆแบบนั้นว่ะ!!??
“ทำไมกูต้องงอนคนอย่างมันด้วย พวกมึงน่ะก็ดีแต่พูดเข้าข้างรุ่นพี่ของพวกมึง ถ้ากูไม่รู้มาก่อนว่ามึงเป็นลูกชายคนเดียว กับไอ้บาสเป็นมีแค่น้องสาวแล้วล่ะก็ กูคงนึกว่าไอ้จรจัดเป็นพี่บังเกิดเกล้าของพวกมึงสองคนแน่ๆ ไม่งั้นกูคงตกใจที่มีเพื่อนเป็นหมาพันธุ์พรรณวงศ์เดียวกับไอ้นั่น”อินพูดเรียบๆไม่ได้เน้นเสียงให้รู้ว่าอารมณ์เสียอยู่
เพื่อนสนิททั้งสองได้ยินก็เบาใจหน่อยๆ อย่างน้อยมันก็ด่าได้เว้ยเฮ้ย!! คงไม่ได้เป็นอะไรมากล่ะมั้ง
“แล้วที่ทำอยู่นี่เขาไม่ได้เรียกว่างอนเหรอไอ้อิน?”ถามปุ๊บโดนตาดวงโตขวางใส่ปั๊บ หยึ่ย!!!
“ไม่ได้งอน..”
“งอนพี่หน่อยก็ได้ครับที่รัก”เสียงทุ้มเอ่ยหวานจนคันในรูหูยิบๆ
“ไปรักคนอื่นไม่ต้องมารักกู ไอ้หน้าด้าน!! ไล่ก็ไม่ไป กูไม่เคยเห็นหมาตัวไหนหนังมันจะหนาได้ขนาดนี้มาก่อน ยังจะมายิ้มอีก!! แมร่งเอ้ย!! กูล่ะจนปัญญากับมึงแล้วนะ ต้องให้กูวางยาเบื่อมั้ยฮ่ะ!!!”อินด่าแล้วด่าอีก ด่าจนเบื่อ!! ด่ามันเท่าไรก็ไม่ยอมไป แถมยังยกยิ้มใส่จนหน้าบาน ทำเอาคนที่ทำเป็นแต่ด่าเสียเซลฟ์ไปกันเลยทีเดียว
แต่ว่าก็ว่าเถอะนะ..ไม่เห็นไอ้คนที่ด่ามันจะเบื่อเลย แถมยังด่าได้ด่าดีอยู่ทุกวัน นายจอห์นของเราก็ถือคติผู้หญิง(?)ด่าแปลว่าผู้หญิงรักซะด้วย
แต่เหมือนจอห์นมันจะลืมไป อินทรีย์ตัวนี้มันด่าทุกคน!!
“ไม่ให้รักอินของพี่จะให้พี่ไปรักใครล่ะจ้ะ?...ใช่มั้ยว่ะบาส นาย”
“ถั่วต้มมากลุกเพียกกกกกกกกกก!!”ไอ้บาสตอบเรียกเสียงหัวเราะทุกคนยกเว้นไอ้คนตัวเล็ก จอห์นเลยเอื้อมมือไปคว้ามือเล็กมากุมเล่น แต่ก็โดนสะบัดทิ้ง
ไม่ยาก!! ก็จับใหม่แมร่ง!!
“โอ้ย!! กูจะบ้าตาย เป็นตัวเหี้ยไรอีก? หมาไม่พอ ยังเป็นปลาหมึก เป็นเห็บ เป็นปลิง เป็นตัวไรอีก สาธุ!! ขอให้แขนมึงด้วน ลิ้นขาด จะได้ไปเกาะแกะใครไม่ได้ ไม่ต้องมาพูดให้เหม็นปาก อ้อ!! ขอให้จู๋หดอีกอย่าง มึงจะได้ไม่ต้องสืบพันธุ์เหี้ยๆอย่างมึงออกมา!!!”
“เอิ่ม...ไอ้สองอย่างแรกพี่ก็ไม่ได้ขัดอะไรนะ แต่อันหลังสุดเนี้ยพี่ว่าอินมากกว่านะจะลำบากไม่ใช่พี่หรอก”พูดตากรุ้มกริ่มจนทำเอาไอ้ตัวเล็กอยากชกซักหมัด
“ทำไมอ่ะพี่??”ไม่ได้งงจริงหรอก แต่ไอ้บาสมันชงต่อให้รุ่นพี่ที่รักเหลือแสนของมันต่อมุก!!
“ก็อินมันใช้จู๋พี่อ่ะซิ ถ้ามันหดอินก็เหงาแย่เลย..เฮ้ย!!!”
โครมมมม!!!
สิ้นเสียงดังสนั่นของของที่เคยอยู่บนโต๊ะเมื่อครู่ คนที่อยู่รอบๆจุดเกิดเหตุเริ่มทยอยลุกหนี ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอินทรียืตัวร้ายกำลังแผลงฤทธิ์อย่างเต็มกำลัง แม้จะไม่ได้ลงไม้ลงมือ แต่ถ้าใครอยู่ใกล้ๆอาจจะโดนเหวี่ยงด้วยอารมณ์ ใครมันจะไปรู้!!
แต่ถึงไม่รู้ก็ไม่มีใครจะไปเสี่ยง ได้แต่ส่ายหน้าระอากับเหตุการณ์เบื้องหลัง แล้วภาวนาให้ไอ้อดีตเดือนรูปหล่อกับจอมวีนน่ารักเขาคืนดีกันไวไว
แล้ว
พวกกูจะได้โรงอาหารที่แสนสงบสุข ณ นิติศาสตร์ของพวกกูคืนมา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะอัพให้อีกที่เหลือนะจ้า หิวๆๆๆๆ ไปทานข้าวๆ
ขอบคุณ คนอ่าน คนเม้นจ้า :3123:
ปล อีก 41 วัน สู้ๆ
-
พี่จอห์น พยายามเข้าน่ะ :mew6:
-
มาต่อเลยสู้ๆ :katai4:
-
พี่จอห์นอึดจริง ๆ ถูกด่าขนาดนี้ลาบวชดีกว่า
-
ยอมพี่เขาเถอะน้าาาาาา คนอ่านอยากเห็นฉาก......แล้ว 55555 :o8:
-
รู้สึกรำคาญพี่จอร์นแทนอิน
55555
-
ตลกลงพี่จอนมันจิงจังปะเนี่ย
สงสารนุ้งอิน โดนกวนตลอดเวลา
-
เอาใจไปเลย555
-
พี่จอห์นสู้ สู้ :hao7: :hao7:
-
เชียร์อินอะ อิพี่จอห์นมันเหมือนไม่จริงใจ ชอบทำให้อินเสียใจ ทำร้ายร่างกายมันถูกไหมคะ ห้ะ! อินน่าจะนิ่งไปเลยน่ากลัวกว่า ตัดให้อิพี่จอห์นมันช้ำในตาย สะใจดี
-
บ่ายสี่โมงเย็นเวลาเลิกเรียนและเวลาเหตุการณ์ระทึกขวัญของชาวคณะ จอห์นยังคงมายืนรอเจ้าอินอยู่หน้าห้องเรียนเหมือนเคย เห็นกันไปทั่วแต่มีแต่คนนึกระแวง!!
กลัวจะเป็นเหมือนสามวันก่อนน่ะซิ๊
แต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้วหรอกนะ เพราะความตื้อหรือด้านก็ไม่มีใครทราบ ไอ้คุณพี่อดีตเดือนมาตีเนียนรับจอมวีนของคณะกลับห้องไปหน้าตาเฉย
แต่ที่หน้าไม่เฉยก็เจ้าตัวนั้นแหละ
คนหนึ่งหน้าระรื่น แต่อีกคนหน้าหงิกเป็นม้าหมารุก!!
จอห์นถือโอกาสดึงตัวของอินไว้โดยการไปรับเช้ารับเย็น พอมาส่งที่ห้องก็คลุกอยู่ด้วยทั้งคืนรอจนคนตัวเล็กนอนหลับแล้วค่อยกลับขึ้นไปนอนห้องตัวเอง...ก็นะ คนมันกลัวจะโดนหนีไป
บอกแล้วว่าไอ้จอห์นไม่ยอม!! มันอยากได้แมวน้อยของตัวเองคืน!!
“เฮ้ย!!!”
แต่วันนี้เดินเข้ามาในห้องของอินแล้วต้องแปลกใจ เพราะไม่ทันจะเข้ามาถึงกลางห้อง คนตัวเล็กกลับถูกเงาที่เล็กพอๆกันตะครุบกอดเข้าทั้งตัวจนจอห์นร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ
“เจ๊อัน!! มาได้ไงเนี่ย”อินร้องออกมาอย่างดีใจ ยิ่งทำเอาคนหน้าระรื่นเมื่อครู่ขวมดคิ้วหน้าบูดทันที
“ก็อึมกับม๊าบอกว่าตี๋ช่วงนี้เศร้าๆ เป็นอะไรหรือเปล่า นี่เจ๊เป็นห่วงบินลงมาหาเลยนะ”หญิงสาวบอกเสียงใส บทสนทนาที่ทำให้คนตัวโตที่ยืนหัวโด่เป็นหัวหลักหัวตอคลายปมคิ้ว ที่แท้ก็พี่สาว
แต่แค่พี่สาวไอ้จอห์นก็ไม่ปลื้มนะที่มากอดอินของเขา!!
“โธ่ เค้าก็นึกว่าเจ๊จับขับพอร์ชมาซะอีก เค้าจะได้เอาไว้ใช้เลย เนี่ยๆ ที่เค้าเศร้าเพราะเค้าอยากได้รถใหม่อ่ะ หรือเป็นรถของเจ๊ก็ได้นะนะนะน้า เจ๊อันสุดสวย เจ๊อันแม่พระ นะนะ”เหมือนจะลืมตัวว่ามีอีกคนยืนอยู่ด้วยอินเลยเผลออ้อนพี่สาวเหมือนที่ชอบทำ แต่เจ๊อันไม่ลืม!! แถมใช้เป็นทางออกในการไม่ต้องเสียทรัพย์ในกระเป๋าซะอีก
“แล้วนั้นใครอ่ะตี๋ ยืนหน้าเหวออยู่นั้นอ่ะ”อินไม่มองเลยรู้ตัว ปรับสีหน้าให้เป็นเหมือนเดิม
แต่มันไม่ทันแล้ว!!
ไอ้จอห์นมันเหวอไปแล้ว!! อินทรีย์ที่อ้อนพี่สาว แมวน้อยน่ารักขี้อ้อน!!
อยากได้!!!!!!!!!!!!
“หมาใต้ตึก...“
“แฟนอินทรีย์ครับผม”
!!!!
เสียงที่ตอบแทรกทำเอาเจ๊อันถึงกับตาถลนมองไอ้คนที่บอกว่าเป็นแฟนน้องชายตัวเอง ไม่ใช่ว่าหัวโบราณอะไรหรอกนะ แล้วก็ไม่ใช่ว่าแปลกใจด้วยที่น้องชายมีผู้ชายมาชอบ ก็น้องของเขามันหน้าสวยถอดแบบมาจากเขาเต็มๆ (อินเองมักสงสัยว่าเวลาเจ๊อันพูดแบบนี้ คือเจ๊อินกำลังชมใคร?)
แต่ที่ตกใจคือ...ไม่คิดว่าน้องชายจะมีแฟนต่างหากเล่า!!
“สรุปว่าไงตี๋ เป็นหมาใต้ตึก หรือเป็นแฟน หรือว่าตี๋เอาหมาใต้ตึกมาเป็นแฟนเหรอ?”อินทรีย์นิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไร จนทำให้อีกคนที่นึกว่าสถาณการณ์กำลังแย่พูดเอง
“คืออินกำลังงอนผมอยู่น่ะครับเจ๊อัน เขาชอบบอกว่าผมเป็นหมา...ผมชื่อจอห์นครับเรียนคณะเดียวกันน้องอิน รุ่นพี่เขาสองปี”จอห์นเริ่มแนะนำตัวด้วยความสุภาพ อ้อนน้อม แต่อันกลับหันมามองตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ตี๋ของเจ๊ไม่เคยงอนใครนอกจากคนในครอบครัว และดูอาการของตี๋แล้ว เจ๊ฟันธงนะว่าตี๋ไม่ได้งอนคุณนะ...เพราะแบบนั้นเจ๊ว่าคุณคงเข้าใจอะไรผิดๆไปแล้วล่ะมั้งเนี่ย ว่างๆคงต้องไปเช็คสมองดูแล้วล่ะมั้ง คุณคงเบลอๆ หรือว่าโดนยามา...ตี๋!! ตี๋ คงไม่ได้ไปวางยามันหรอกนะ เจ๊ไม่เคยสอนให้ตี๋ทำร้ายสัตว์ไม่มีทางสู้น้า....เอ๊!! ว่าแต่จะลองเช็คสมองมั้ยคุณ?พอดีสามีเจ๊เป็นแพทย์นะ...เอ๊ แต่คิดไปคิดมาคงไม่ได้ สามีเจ๊เป็นศัลยแพทย์ ไม่ใช่สัตวแพทย์ถึงมันจะออกเสียงคล้ายๆกันก็เถอะนะ...เอางี้ เดี๋ยวเจ๊ไปถามพี่นพแฟนเจ๊ว่าพอมีเพื่อนเป็นสัตวแพทย์มั้ย โอเคนะ...อ่อ ออกไปก็อย่าลืมล็อคห้องให้เจ๊ด้วยนะ เจ๊ไม่ชอบให้มีหมามาป้วนเปี้ยนใกล้ๆน่ะ บายๆจ้า”
....
....
พูดยาวเหยียดเสร็จเจ๊แกก็จัดการดึงข้อมือขาวของอินทรีย์ที่อมยิ้มสะใจเข้าไปในห้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไงว่ะ!!! นี่เจ๊แกพูดซะไอ้จอห์นไปต่อไม่ถูก ฟังไปฟังมายังสับสนอยู่เลยว่าสรุปเจ๊แกหวังดีหรือหวังร้าย!!
แต่ที่สำคัญ จอห์นมันรู้เรื่องของอินเพิ่มมาอีกหนึ่งอย่าง
...อินมันไม่ได้ปากจัดด้วยนิสัยส่วนตัวของตัวเองแน่ๆ!!!...
มาต่อให้แล้ว พร้อมกับเปิดตัวเจ๊อัน มีคนบอกว่าให้อินเงียบใส่ ...อืม...ถ้าอินมันเงียบใส่จริงๆ
ใครมันจะอกแตกตายก่อนกัน???
คนเขียนว่าหนูอินอกแตกตายก่อนชัวร์ป้าบบบบบบบบบบบ
ขอบคุณคนอ่านคนเม้นเหมือนเดิมจ้า :L2:
ปล ราตรีสวัสดิ์
ปล 2 อยากรู้ว่าเว็บนี้เข้าได้จากต่างประเทศหรือเปล่า หรือต้องใช้โปรแกรมมุด หรืออะไรยังไง ใครรู้ช่วยบอกทีนะครับผม
-
อยู่ข้างพี่จอห์นนน :mew3: :mew3:
-
เฮ้ยกับครอบครัวนี้ งอนไปนานๆเลยอิน อยากเห็นคนตามง้อ
-
กรี๊ดดดด มีตัวช่วยละนุ้งอิน
หึหึ
-
มาต่อเร็วๆ น้าาาาาาา
เรื่องนี้สนุกมาก
เค้าบวกเป็ดให้ทู้กกกกกกกกกตอนเลย ♥
:katai5:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่ชอบอินนะหนูแข็งนอกอ่อนใน
ปล เบื่อพี่จอห์นก่อนจะเป็นแฟน บอกชอบไปยังเนี่ย
-
เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องจริงๆ
-
:ruready :ruready :ruready อินนนนน
-
พี่จรจัดรู้ความผิดตัวเองรึยังน่ะ
-
จอห์นถึงกับอึ้ง น้องชายว่าปากจัดแล้วยังสู้พี่สาวไม่ได้
ปล.น่าจะเข้าได้เป็นปกตินะคะ ตอนไปเมืองนอกก็ยังอ่านนิยายของเล้า เพราะติดมาก
-
อินไม่พูดไปเลยอ่ะ ว่าได้ยินอิพี่จอนมันพูดว่ายังไงอะไรมา
เผื่อมันจะแก้ตัวหรือยอมรับ จะได้รู้ๆกันไปเลย
-
โอ้วววววววว
เจ๊แรงงงงงงได้ใจอ่ะ ชอบว่ะ
สมน้ำหน้าไอ้หมาจร ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.เราว่าเข้าได้อยู่นะ แต่ต้องเป็นคอมที่มีภาษาไทยมั้งถึงจะพิมพ์นิยายต่อได้
-
แรงทั้งพี่แรงทั้งน้อง ฟุดฟุดเลย
-
กรี๊ดดดดด แกรนด์โอเพนนิ่งเจ๊อันได้เริ่ดมากกกก
งงไปเลยใช่มั้ยจ๊ะ พี่จอห์น ...เจอตัวแม่ อิอิ
-
วีนตัวแม่มาเอง เล่นซะพี่จอนไปไม่เป็น
-
555+ โดรเต็มๆๆ
-
อ๊ากกก เราพลาด :hao5:
พอตามมาอ่านแล้วสนุกมากอ่ะ
ติดตามฮะ :L2: :L2:
ชอบอินทรีย์ ไฟแลบมากกก
-
:mew5: พอกันทั้งพี่ทั้งน้อง
-
สนุกมากกกกก ชอบนายเอกแบบนี้จัง ชนะเลิศ
-
พี่จอห์น สู้ สู้ :impress2: :impress2:
-
วีนตัวแม่ออกมาแล้ว
-
พี่สาวอินปากร้ายน่าดู
-
o18 แหม พี่จรจัดไปไม่เป็นเลย o18 o18
-
เคยได้ยินคนบอกมาว่าขอวีซ่าประเทศที่จะไปว่ายากมาเหมือนกัน
...มันก็ไม่ยากนะ...แต่วุ่นวายชิบหองงงงงงง!!!
นึกว่าวันสองวันจะเสร็จ แต่ไม่เสร็จ!!
คงเพราะเราไม่ได้จะไปแบบ Tourist ด้วยมั้ง แงงงงงง
คงต้องขอลาไปอีกหน่อยนะครับ
มาบอกไว้ก่อนเดี๋ยวจะคิดว่าคิดเขียนทิ้งอีก
ไม่ทิ้งนะจ้า!!!
-
รอจ้า
-
รอได้ค่าา
-
ช่วงชีวิตของอดีตเดือนมหาวิทยาลัยหนุ่มรูปหล่อนามว่านายจอห์น ไม่เคยเลยที่จะพบเจอกับความลำบากแสนสาหัส มีแค่อุปสรรคนิดหน่อยพอให้ได้เข้าใจชีวิต แต่เชื่อเถอะ!!
ว่าตอนนี้นายจอห์นมันเข้าใจคำว่า ‘อุปสรรค’ แล้วว่ามันหน้าตาเป็นยังไง
เป็นยังไงน่ะเหรอ!!??
ก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ตาเล็ก จมูกเรียวไม่โด่งมากแต่ก็เข้ากับรูปร่างกะทันรัดและโครงหน้ารูปไข่มากโข ผิวขาวโอโม่จนคิดว่าคงไม่ได้โดนแดดแม้แต่น้อย แล้วถึงแม้จะอายุสามสิบแล้วแต่ยังไม่เห็นรอยเหี่ยวรอยย่นเลยซักรอย
นั้นแหละอุปสรรคชีวิตของไอ้จอห์น ที่นายอินทรีย์เรียกว่า เจ๊อัน!!
“นี่นายหมา...เจ๊กับนายพึ่งรู้จักกันไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมายืนใกล้เจ๊แบบนี้ล่ะ มันไม่เหมาะนะ ขอบอกนะเจ๊น่ะมีผัวแล้ว ไม่ต้องอาจเอื้อมตามสำนวนไทยว่าอะไรนะตี๋”เจ๊อันพูดจ่อยๆไม่หยุดตั้งแต่ยอมปล่อยเข้ามาในห้อง ก็นะ...ไล่มันมันไม่ไป ทำหน้าตื้อหน้ามึนเลยยอมๆให้เข้ามาก็ได้
“หมาเห่าเครื่องบินเจ๊”นี่ก็อีกคน รับมุกพี่สาวหน้าระรื่น มีแต่นายจอห์นที่นั่งยิ้มยอมโดนด่าคนเดียว!!!
“เออ นั้นแหละ ถึงเครื่องบินมันจะไม่ได้ยินแต่เผอิ๊ญเผอิญว่าเจ๊น่ะหูดี เห่ามากเจ๊รำคาญ...”
อินทรีย์นั่งมองไอ้รุ่นพี่ตัวดีที่นั่งนิ่งให้เจ๊อันว่าเสียดสีไม่สะทบสะท้านแล้วสะใจ เพราะเวลาเขาด่าไอ้จรจัดทีไรมันมักจะยิ้มแย้มราวกับชอบใจ แต่กับเจ๊อันมันเหมือนตอบโต้ไม่ได้มากกว่า...หึ!! สมน้ำหน้า
ส่วนนายจอห์นถึงจะขัดใจที่อยู่ๆก็โดนพี่สาวไอ้อินทรีย์ตัวแสบมาว่าเอาๆแบบนี้ แต่ก็ยังยิ้มรับถือคติหน้าด้านเข้าว่า อยากได้ลูกแมวน้อยแล้วไม่เข้าคอกแมวแล้วมันจะได้รึไง!!
“ไปๆตี๋ ไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวเจ๊พาไปหาอะไรกิน อึมกับม้าไม่อยู่เจ๊ขี้เกียจกับบ้าน ยัยอิมก็เรียนพิเศษ ไม่รู้จะเรียนอะไรนักหนาแค่ม.สี่ เฮ้อ!!”อินทรีย์พยักหน้ารักก่อนจะมองหน้าผู้ชายอีกคนในห้อง ยกยิ้มมุมปากแสดงว่าสะใจจนได้รับสายตาคาดโทษของร่างสูงมาแทน
แต่ใครสน!! นานๆทีจะเห็นไอ้จรจัดมันจนมุม อีกหน่อยถ้ามันยังมาวุ่นวายอีกจะให้เจ๊อันมาจัดการเอาให้ขยาดไปเลย
“อ้าว แล้วนี่จะยืนอยู่ทำไม เจ๊กับตี๋จะไปข้างนอก แล้วเดี๋ยวคงล็อคประตูไว้แน่นหนาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาหมามาเฝ้าห้องให้หรอกนะจ้ะ”เอิ่ม...พอน้องชายไม่อยู่เจ๊อันก็ยังไม่ญาติดีกับจอห์นอยู่ดี
“เอ่อ...เจ๊อันครับ ถ้าไม่รังเกียจให้ผมเลี้ยงข้าวนะครับ”อ่อนน้อมสุดฤทธิ์!! นายอินทรีย์มันจะรู้มั้ยว่าเขายอมอ่อนให้กับครอบครัวของอินขนาดนี้ ขนาดพ่อกับแม่ของมันยังคุยกับอย่างกับเพื่อนเล่นเลย
แล้วถ้ารู้แล้ว...ก็รีบกลับมาเป็นแมวของไอ้จอห์นคนนี้ซักที!!
“เจ๊ว่าเจ๊มีปัญญา...”
“ผมรู้ครับ...แต่ให้ผมเลี้ยงนะครับถือเป็นการเลี้ยงฉลองยินดีที่เราได้รู้จักกันนะครับเจ๊อัน”อันมองนายตรงหน้าดวงตาเล็กๆ พินิจดูแล้วก็ไม่ได้แย่อะไร หน้าตาก็ดูดีจนต้องแอบมองบ่อยๆ หุ่นหรือรูปร่างก็ดูสมส่วนคงเป็นคนที่ดูแลตัวเอง
แต่ที่เจ๊อันไม่พอใจเพราะอาตี๋ทำท่าเหมือนรำคาญ!!
แหม...จะหาว่าสปอยน้องก็ไม่ผิด เพราะอาตี๋ดันเป็นลูกชายแถมเป็นผู้ชายคนเดียวของที่บ้าน ทุกคนเอาใจจนอาตี๋อินของทุกคนเอาแต่ใจขั้นสุดยอด...แต่ไม่มีใครปราม เพราะเวลาอยู่ในครอบครัวอาตี๋อินจะน่ารักเชื่อฟังและอ้อนเก่งถึงที่สุด!!
“หึ...ชอบอาตี๋รึไง??”
“ชอบครับ”ตอบอย่างเร็วรวดก็จริงแต่เบาไปหน่อย เจ๊อันไม่พอใจ
“อะไรนะ? เจ๊แก่แล้วพูดดังๆหน่อยไม่ได้รึไง?”
“ชอบครับ!!”โอเค!! เสียงดังฟังชัด!! เจ๊อันยิ้มน้อยๆบอกความพอใจ แต่ถึงจะบอกชอบเจ๊อันคนนี้ก็ไม่ยอมยกอาตี๋ให้ง่ายๆแน่นอน เพราะสำหรับอันถ้าตี๋บอกไม่คือไม่...และตี๋ก็ยังบอกไม่อยู่ไม่ใช่เหรอ?
“ชอบตั้งแต่เมื่อไรล่ะ?”
“ก็...เมื่อสองสามวันก่อน”จอห์นบอกเขินๆ เจ๊อันยิ่งขำเมื่อเห็นไอ้หมาที่น้องชายเรียกยกนิ้วชี้มาเกาที่หัวคิ้วเบาๆ ก็จอห์นมันเขิน!! จะไปบอกใครได้มั้ยล่ะว่ารู้ตัวว่าชอบไอ้อินทรีย์จอมวีนเพราะว่า...จูบแล้วอินมันไม่ยอมอ่อนระทวย!!
“แล้วจะไปทั้งชุดนี้เหรอ? บอกตรงๆนะ หมาตัวเหม็นๆน่ะไม่น่ารักเลย เล่นดินเล่นโคลนมาทั้งวัน พาลจะทำให้เจ๊กินอะไรไม่ลง”จอห์นยิ้มรับเจื่อนๆ ยอมลงให้หน่อยนิดก็ยังไม่วายติดจะเหน็บจะแนม เชื่อเขาเลยครอบครัวนี้!!
“อ่อ!! เดี๋ยวไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดข้างบนก็ได้ครับ ห้องผมอยู่บนห้องอิน”
“อาตี๋ของเจ๊อาบน้ำไวมากนะ”
“งั้น!! ผมขอตัวก่อนนะครับ จะกลับมาอีกห้านาที สวัสดีครับเจ๊อัน”พูดจบก็วิ่งออกจากห้องทันที ทั้งๆที่เมื่อกี้จะไล่ยังไงก็ไม่ไปท่าเดียว
มองๆไปไอ้เด็กคนนี้มันก็น่ารักเหมือนกันแหะ...
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
บนโต๊ะอาหารที่ราคาสูงพอๆกับสถานที่ มีคนสามคนที่แสดงสีหน้าต่างกันอย่างสิ้นเชิง คนแรกคือนายอินทรีย์ที่ไม่พิศวาสอาหารตะวันตกเลยแม้แต่น้อย แถมยังเคืองพี่สาวที่อนุญาตให้ไอ้พี่จรจัดมันมาเลี้ยงข้าวอีก
ส่วนนายจอห์นของเรานั้นยิ้มระรื่นไร้แววเคืองเพราะกำลังเพลินกับสีหน้าตุ่นๆของอินทรีย์ น้อยครั้งนักที่คนตัวเล็กมันจะไม่พอใจแต่ไม่แสดงออก...เพลินจนลืมไปเลยว่าเจ๊อันพาเข้าร้านอาหารที่ราคาแค่มื้อเดียวก็เกือบจะเทียบเท่าค่าเทอมมหาวิทยาลัยเค้าเลย
สำหรับเจ๊อันคนสุดท้าย...กำลังอินจอยกับการกินอย่างมีความสุก...แหม ก็สามีของเจ๊อันเป็นหมอที่ค่อนข้างใส่ใจสุขภาพเสียเหลือเกิน ส่วนใหญ่จะชวนกินแต่อาหารที่ดีต่อสุขภาพกาย แต่ไม่ค่อยคำนึงถึงสุขภาพของลิ้นที่ลิ้มรสซักเท่าไรเลยนี่!!
“เจ๊อัน...อร่อยเกินไปมั้ย”คนที่โดนทักผละออกจากอาหารจานเนื้อมองคนทักแล้วยักไหล่ไม่สนใจ
“ของอร่อยนี่ตี๋ ตี๋กินเยอะๆเลยนะ เจ๊อยากรู้ว่าไอ้หมาของตี๋มันจะมีปัญญาเลี้ยงงตี๋ของเจ๊ได้ดีขนาดไหนไง”
“ไม่ใช่หมาของอินนะ!!”อินพูดเสียงเขียวแต่สีหน้าไม่ใช่แบบเหวี่ยงอย่างที่เคยทำ จอห์นมองคนตัวเล็กคุยกับพี่สาวยิ้มๆ...น่ารัก...เมื่อไรอินมันจะคุยแบบนี้กับเราบ้าง...แล้วมันก็เพ้อลืมกินของมันต่อไป
“อ่ะๆ เจ๊ช่วยก็ได้ เดี๋ยวจะช่วยด่าเอาให้หนีเผ่นไปเลยดีมั้ยจ้ะตี๋?”เจ๊อันพูดเอาใจเพราะเจ้าน้องชายตัวดีมันทำหน้างอนจนเหมือนว่าอาหารตรงหน้ามันอร่อยลงไปหน่อยนึง...ก็บอกแล้วว่าเจ๊อันสปอยน้องชายคนนี้จะตาย!!
“แต่ตอนนี้ขอเจ๊กินเติมแรงเติมลมก่อนนะตี๋ ไม่งั้นเจ๊ไม่มีแรงมาต่อสู้กับไอ้หมายักษ์หน้าเยิ้มแน่ๆเลย”อินพยักหน้าแรงๆบ่งบอกว่างอนพี่สาวเต็มที่
กินกันจนอาหารของตัวเองหมดเด็กเสิร์ฟก็ยกของหวานที่สั่งออกมาให้ทั้งสาม แต่เหมือนเจ๊อันจะไม่ค่อยชอบหรืออาจเพราะเจ๊แกอิ่มแล้วล่ะมั้ง
พลังงานพร้อม!!
“นี่นายหมา...เราน่ะไม่รู้จริงๆหรือแกล้งโง่ว่าตี๋ไม่ได้ชอบเราเลย ดูไม่ออกเหรอว่าตี๋รำคาญ...อ๊ะเดี๋ยวนะผัวเจ๊โทรมา”เจ๊อันที่กำลังจะด่ามีอันจะหยุดสิ่งที่จะทำไว้ก่อนจนจอห์นโล่งอกแอบถอนหายใจเบาๆ
“สวัสดีค่ะดาร์ลิ้ง ทานข้าวรึยังคะ”หวานจนจอห์นเผลอหลุดยิ้ม...คิดในใจว่าคนปากร้ายชอบเหน็บแนมแบบเจ๊อันนี่พูดหวานกับเขาก็เป็นด้วยแหะ
“ทานแล้วครับอัน แล้วคุณล่ะ”
“พึ่งทานเสร็จค่ะ กำลังทานของหวาน ‘ล้างปาก’ พอดีดาร์ลิ้งก็โทรมาซะก่อน”คำว่าล้างปากไม่รู้ว่าไอ้จอห์นมันคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกว่ามันเจาะจงมาเขาชอบกล!!
“ทานให้อร่อยนะครับ...อันครับ พีชมีเรื่องวานหน่อย”
“เรื่องอะไรคะ”
“วานคุณไปเอาของที่บ้านคุณพ่อคุณแม่พีชที แล้วฝากไปให้น้องชายผมหน่อย เขาอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับอินเลยน่ะ ที่ผมเคยเล่าให้คุณฟังไงครับ”
“ได้ซิคะ เดี๋ยวอันจะฝากน้องให้เอาไปให้ก็ได้...ว่าแต่ น้องดาร์ลิ้งนี่ชื่อเต็มๆว่าอะไรคะ แล้วเรียนคณะไหน เผื่ออาตี๋จะรู้จัก”
“เจเดนย์ กษิณชาต ชื่อเล่นชื่อจอห์นน่ะครับ ลองถามอินซิเผื่อจะรู้จัก”
“นี่ตี๋ รู้จักเจเดนย์ กษิณชาต อะไรนี่มั้ย?”อินทำหน้างงก่อนจะส่ายแต่กลับผู้ชายอีกคนบนโต๊ะนี่ทำหน้าตกใจที่ได้ยินชื่อตัวเองซะงั้น!!
ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไง อยู่ๆคนตรงหน้ายังพูดชื่อจริงที่น้อยคนจะรู้จัก ถ้าไม่ใช่เพื่อนร่วมคลาส ดูขนาดไอ้อินทรีย์ยังไม่รู้เลย
“เรารู้จักเหรอนายหมา...?”
“ก็ครับ”
“ดีเลย เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องผัวเจ๊ เดี๋ยวเจ๊ฝากของไปให้เขาหน่อยนะ”เจ๊อันพูดยิ้มๆ เหมือนจะลืมว่าก่อนหน้าตัวเองตั้งใจจะด่าให้คนที่ยิ้มประจบหวังใช้แท้ๆ
“เจ๊อันเป็นแฟนพี่ลูกพีชเหรอครับ”
“ใช่จ้ะ...เอ้ย!! รู้จักผัวพี่ได้ไง!!??”เจ๊อันสะดุ้งหน่อยๆ มองคนตรงหน้ารอคำตอบที่ทำเอาคนฟังแทบหงายหลังลงกับพื้นให้อับอายขายขี้หน้า
“....ก็...ผมเนี่ยแหละครับ เจเดนย์ กษิณชาต”
เงียบไปสิบวิ.....
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
อิเจ๊อันอยากจะตาย นี่กูด่าน้องผัวไปซะเยอะเลย...อาตี๋ของเจ๊ เจ๊ขอโทษน้องนะ ถึงเจ๊จะสปอยตี๋มากขนาดไหนแต่เจ๊เชื่อนะ เชื่อว่าซักวันตี๋ของเจ๊จะโตเป็นผู้ใหญ่จนเจ๊ไม่ต้องปกป้อง....
“เอ่อ...น้องจอห์นจ้า อย่าไปบอกลูกพีชนะว่าเจ๊น้องไว้เยอะขนาดไหน ไม่งั้นลูกพีชต้องคิดว่าพี่เป็นผู้หญิงปากจัดแน่ๆเลย”
จอห์นยิ้มมุมปาก หัวเราะในลำคอก่อนจะหยักหน้าน้อยๆ ใครจะไปคิดว่าโลกมันกลมขนาดนี้!! แต่มันก็ช่างเป็นโลกที่แสนวิเศษสุดสำหรับไอ้จอห์นเลยทีเดียว
คราวนี้แหละเจ้าอินทรีย์จอมวีน...หนีไม่รอดแน่!!!
ขอบคุณคนเม้นคนอ่านจ้า :L2: :L2:
-
555 เจ๊อันจุดไต้ตำตอ :ling3:
จอห์นได้จีบอาตี๋แน่ๆ / สนุกดีค่ะ ชอบ
:mc4:
-
555+ กลมมาก
-
ชอบคุณเจ๊จังเลย หวงคุณน้องชายด้วย
-
เยี่ยมมมม มีคนสยบเจ้อันได้แล้วววววว o13 o13
-
สู้ต่อไปไอ้พี่จอห์น!!
-
สุดท้ายจอห์นก็พบทางสว่างสักที :laugh: :laugh: :laugh:
-
หมดกันเจ้อัน
5555
-
เจ้อัน :m20:
-
ถึงจะสปอยน้อง แต่สามีย่อมมาก่อน จริงไหมเจ้อัน :laugh:
-
น้องอินแย่แล้ว
:hao7:
-
โฮะ โฮะ แบบนี้น้องอินก็เสร็จน่ะสิ 55555555555555
-
คราวนี้อินเสร็จแน่ๆ
-
อินไม่มีตัวช่วยแล้วสิ
-
หึหึ เสร็จแน่
-
โธ๋ เกาะกำบังชั้นดีสลายซะแล้ว
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ตอนแรกอ่านไปเครียดไป มาตอนท้ายหลุดขำจนได้
อินเอ้ยคงจะไม่รอดแล้วล่ะหนู :hao7:
-
วันคืนอันแสนสุขของนายจอห์นเริ่มกลับมาอีกครั้งหนึ่งหลังจากเจ๊อันสุด...ของอาตี๋อินได้ลากลับไปหาสามีพี่ลูกพีชที่ว่าด้วยทฤษฏีโลกมันกลม!! ไปๆมาๆ จอห์นกับอินเลยกลายเป็นเครือญาติห่างๆที่อินทรีย์ไม่ได้อยากนับด้วยซักเท่าไร
เพราะงั้นในขณะที่ใครคนหนึ่งกำลังยิ้มกริ่มด้วยความถูกใจ คนตัวเล็กกลับหน้ามุ่ยด้วยความขัดใจ ครั้นจะด่าจะว่าให้เหมือนแต่ก่อนก็ทำไม่ได้
...จำไว้นะตี๋ น้องจอห์นจ้ะจ้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของผัวเจ๊ แล้วผัวเจ๊ก็ไม่ชอบให้คนใกล้ตัวพูดไม่ดีไม่เป็นศรีแก่ปาก อาตี๋ของเจ๊อย่าด่าอย่าว่าน้องจอห์นอีกนะ เข้าใจมั้ยตี๋ของเจ๊...
เข้าใจ แต่มันทำลำบาก!!!
“เป็นอะไรอาตี๋? ไม่ชอบอาหารร้านนี้เหรอครับ”นั้นไง เสียงหวานหยดย้อย ถ้าฟังแค่ประโยคคงคิดว่ามันห่วง แต่มองหน้าไอ้จรจัดมันซิ!! มันกำลังกลั้นหัวเราะเต็มที่
“เจ๊อันน่ะนะ บอกว่าตี๋ชอบอาหารเผ็ดๆไม่ใช่เหรอ นี่เฮียพามาทานร้านโปรดของเฮียเลยนะ”พูดจ้อยๆ จนอินถึงกับอยากโขลกหัวตัวเองกับขอบโต๊ะ
สรรพนามใหม่ที่ไอ้จรจัดยกมาใช้...อาตี๋ เฮีย...สลัด!!
“บอกว่าให้เลิกเรียกกูว่าตี๋ เลิกแทนตัวเองว่าเฮียไม่เข้าใจหรือไงห๊ะ? ไม่ได้อยากจะนับญาติด้วยนะ ขอร้องละแค่เป็นคนเดินแผ่นดินเดียวกันหายใจก๊าซเดียวกัน มีหูมีตามีปากเหมือนกันกับมึงกูก็รู้สึกอยากจะตายแล้วไปเกิดเป็นตัวอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่คนแล้วนะ แล้วมึงยังจะมานับญาติกับกู...พอเถอะ กูไม่อยากจะไปเปลี่ยนพ่อเป็นแม่เปลี่ยนครอบครัวเพราะกูไม่อยากเกี่ยวดองกับมึง!!”อินพูดด้วยอารมณ์รวดเดียวเหมือนทุกที นายจอห์นเราก็ยิ้มรับคำด่าเหมือนทุกทีคิดในใจว่าอินมันด่าไม่ค่อยแรง(?)เหมือนแต่ก่อน สงสัยกลัวคำสั่งเจ๊อันอยู่เหมือนกัน
จน....อินมันคันไม้คันมือนั้นแหละ...
เพี้ยะ!!!
“โอ้ย...ตี๋ตีเฮียทำไมว่ะครับ!!!!!?”ธาตุแท้มันเริ่มมาทีละนิด มันลืมไปรึเปล่ามาแต่ก่อนตัวเองกับอินพูดคุยกับแบบไหน แล้วจู่ๆมาสุภาพใส่...มันเลย...หมั่นไส้ไง
“กูบอกว่าให้เลิกเรียกแบบนี้ซักที!!”
“ไม่เลิก...พอใจอ่ะ เฮียพอใจ ตี๋จะทำไม...ถ้าตบอีกทีกูจูบกลางร้าน..”พูดขู่ทันทีเพราะเห็นมือเล็กๆขาวๆยกขึ้นจะฟาดอีกรอบ ไอ้จอห์นขอบอกว่าเห็นมือเล็กๆแบบนั้น แมร่งอย่างเจ็บ!!
“จูบกู กูจะฆ่ามึง”กัดฟันหรอดเพราะรู้ว่าคนตัวสูงมันท้าจริงทำจริง
“ฆ่ากูกูจะปล้ำมึง...หึหึ”พูดเองขำเอง ไอ้จอห์นยังงงเลยว่าถ้าโดนฆ่าจริงๆจะไปปล้ำไอ้จอมวีนยังไง แต่ก็เถอะ...ขอให้ได้ขู่ให้อินมันโมโห แล้วมันจะหน้าแดงไปทั้งหน้า
ไอ้จอห์นมันก็อุปมาอุปมัยว่าอาตี๋มัน...เขิน!!
“หึ่ย!!...ไหนบอกว่าวันนี้นัดมาเจอใคร...ไหน? เร็วๆ ไม่ได้มีเวลามาอยู่ด้วยทั้งวันนะ ประมวลกูยังท่องไม่หมด จะสอบแล้วกูต้องเอาเกียรตินิยมไม่อยากเอาเวลามาไร้สาระ”
“แปบดิ อุตส่าห์นัดมาเจอน้องสาวนะ ไม่ได้เจอกันนานแล้วนี่”จอห์นพูดยิ้มๆ อินทำหน้างง...ถึงจะไม่ค่อยรู้จักไอ้รุ่นพี่หน้านอกนิสัยกวนคนนี้มากแต่ก็รู้มาว่ามันเป็นลูกคนเดียว แม่อยู่นอก พ่อตายแล้ว...น้องสาวมาจากไหน?
หรือกิ๊กมัน???
“คิดอะไรไม่เข้าท่าอยู่รึไงว่ะนั้น...นู้นมาแล้ว...น้องอิม!! ทางนี้ค่ะ!!”แล้วไอ้อินต้องหน้าเหวอหนักกว่าเดิม เพราะไอ้จอห์นมันโบกมือหยอยๆเรียกสาวน้อยชุดนักเรียนกระโปรงแดงทักผมเปียก
ยัยอิม!! น้องสาวอินทรีย์!!
“เฮ่ย!! หมวยมาไง!!”
“เดินมาดิพี่อิน...”ตาขวางใส่เหมือนกันไอ้อินเด๊ะ...พี่น้อง...สำเนาถูกต้องเลย
“อย่ากวนหมวย!! เฮียหมายถึงว่ามาที่นี่ได้ไง รู้จักมันได้ไง!!”
“เอ๊า...ก็เฮียจอห์นไปแนะนำตัวที่บ้านกับเจ๊อิมอ่ะดิ นี่พี่อินไม่รู้เหรอ เรื่องพี่กับเฮียจอห์นน่ะเขารู้กันทั้งบ้านแล้วนะ นี่อิมก็ไม่ได้อยากจะเชื่อหรอกว่าอย่างพี่น่ะนะจะมีแฟนหล่อล่ำแบบเฮียจอห์นได้ ก็ปากอย่างพี่อินน่ะ อิมไม่คิดหรอกนะว่าจะมีใครมาทนได้ซักคน แต่ช่างเหอะ!! ยังไงอิมก็ดีใจนะที่พี่อินมีแฟนดีๆ ดีกว่าจะไปคบอีพวกชะนีปากหอยปากปู ทำดัดจริตแค่อยากควงพี่อิน”อินอ้าปากค้าง...ไม่ได้ตกใจที่เจอน้องสาวของตัวเองพูดรัวเป็นปืนไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน แต่ที่ต้องอ้าปากเพราะไอ้เจ้าน้องสาวมันเรียกเฮียจอห์น...ทั้งๆที่อินมันเรียกแทนตัวเองตัวเองว่าเฮียแต่น้องก็ไม่เคยเรียก
แล้วไอ้จรจัดมันกล้าดียังไงมาเป็นเฮียของอิม!!
แต่เดี๋ยวก่อนนะ...นั้นมันไม่ใช่ประเด็นใหญ่...ประเด็นมันอยู่ที่ไอ้จอห์นมันแนะนำตัวเองกับครอบครัวของเขาว่ายังไงนะ!!???
“นั่งๆค่ะน้องอิม อินเขาบอกว่าคิดถึ๊งคิดถึงน้องอิมน่าดู ดูซิดีใจซะหน้าบานเลย หึหึ”
“...หุบปากไปเลย!! หมวย!! ไหนบอกเฮียอีกทีว่าที่บ้านรู้อะไรเรื่องพี่”
“นี่พี่อินหูหนวกเหรอ อิมว่าอิมพูดเสียงดังฟังชัดที่สุดแล้วนะเมื่อกี้”หมวยของไอ้อินพูดแล้วทำตาหน่ายใส่ จอห์นที่นั่งดูแล้วหัวเราะเบาๆที่เหมือนเห็นอินทรีย์จอมวีนโดนตัวเองเหวี่ยงใส่
“ก็เจ๊อันพาเฮียจอห์นไปแนะนำกับที่บ้านว่าเขาเป็นน้องพี่ลูกพีชแฟนเจ๊...พ่วงด้วยแฟนของพี่อินด้วย ตอนแรกอึ่มกับม๊าก็ตกใจนะ แต่ก็พอจะดูออกแหละว่าอย่างพี่น่ะไม่มีผู้หญิงที่ไหนทนได้หรอก พวกม๊าเลยเห็นดีเห็นงามด้วย แล้ววันนี้ก็...”
“ก็อะไร?”อินเรียกรู้สึกถึงรอยยิ้มแปลกๆบนใบหน้าของอาหมวยของเขา...ให้ตายเถอะ!! ตั้งแต่จำความได้ รอยยิ้มแบบนั้นผุดขึ้นมาทีไร เรื่องไม่ดีๆเกิดขึ้นทุกทีสิน่า!!
“ก็อึ่มกับม๊า นัดคุยกับพ่อแม่ของพี่ลูกพีช”
“คุยทำไม?”อินยังไม่เข้าใจ ทำหน้างงตาขวางมองไปที่คนที่อมยิ้มขำๆอีกคน
“ก็พวกเขาเป็นผู้ใหญ่ฝั่งพี่น่ะ เห็นว่าจะคุยเรื่องงานหมั้นของเราสองคน จะให้หมั้นกันก่อนตอนพี่เรียนจบ แล้วอีกสองปีอินจบก็ค่อยทำพิธีให้ถูกต้องอีกที”
...หมั้น... ??
...แต่งงาน... ??
หน้าตาของคนที่พึ่งรู้เรื่องราวเหวอไปจนทั้งน้องทั้งว่าที่คู่หมั้นอมยิ้มกับท่าทางนั้น แต่ไม่นาน...ความอดทนอดกลั้นที่มีอยู่น้อยเหลือเกินในตัวไอ้อินก็ปะทุออกมา
ไม่สนใจแล้วว่าอยู่ในสถานที่แบบไหน!!
โครม!!
“...ไปแต่งกับตัวเหี้ยตัวจัญไรเถอะ!! มึงเห็นกูเป็นตัวอะไรห๊ะ!! ทำเหี้ยอะไร ทำไมนิสัยมึงเป็นแบบนี้?? ทำไมมึงทำอะไรไม่เคยสนใจว่ากูจะต้องการหรือไม่ต้อง มึงอยากจะเอาชนะกู มึงก็เข้าใกล้ตัวกู อยากจะกดหัวอยู่ให้อยู่ใต้ตีนมึงมึงก็ใช้สารพัดคำมาข่มขู่กู!! แล้วนี่มึงต้องการอะไรอีกห๊ะ!!”
“เฮ้ย!! ไปกันใหญ่แล้วอิน พี่แค่อยากจะทำให้มันถูกต้อง...”
“ถูกต้องอะไร!! อะไรถูกต้อง!! มึงบอกมึงอยากจะทำแบบนี้กับกู แล้วมึงถามกูรึยัง? ถามกูยังไม่เคย บอกอะไรกูซักคำก็ยังไม่เคย!! อยากหมั้นอยากแต่งงานกับกูมึงเคยบอก รัก กูซักคำรึยัง!!!”
เหมือนรอบข้างเวลาหยุดหมุนไปชั่วขณะ ในร้านอาหารไทยที่ค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวเพราะโต๊ะแต่ละโต๊ะห่างกันพอสมควร แต่ถ้าจะตะโกนจะทำลายข้าวของขนาดนี้ใครๆมันก็ได้ยิน!! แล้วเหมือนอินมันจะรู้ตัวแล้วว่าระเบิดอารมณ์ในที่สาธารณะ จอมวีนหันไปบอกกับทุกคนที่มองอยู่ก่อนจะดึงกระเป๋าเดินหนีออกไปอย่างชิวๆทิ้งให้ทุกคนนิ่งอึ้งที่อยู่ดีๆก็โดน...ด่า!!
“มองอะไรกัน!! มากินข้าวก็กินไป คนอื่นเขาจะคุยอะไรกันไม่ต้องมาสนใจ เว้นแต่ถ้าสนใจเรื่องชาวบ้านแล้วจะทำให้เนื้อให้ฟักตรงหน้ากลายเป็นทองคำได้ค่อยทำ!!! ฮึ่ย!!!”
ฟิ้ววววววว..... พออินออกไปก็เลยทิ้งไว้แค่น้องสาวของจอมวีนและว่าที่คู่หมั้นที่นั่งหน้าเสียต้องขอโทษขอโพยคนอื่นแทน
“แฮะๆ ขอโทษทุกคนด้วยนะครับ สงสัยน้องเขาจะอารมณ์เสีย...นิดหน่อย”จอห์นพูดแล้วก้มหัวให้ทุกคนก่อนจะเรียกเด็กมาเก็บเงินและค่าเสียหาย แล้วถ้าจอห์นมันได้ยินเสียงจากความคิดคนอื่นคงจะได้ยินแต่คำว่า
...ไม่นิดหน่อยแล้วมั้งตะกี้!!...
ขอบคุณคนเม้นคนอ่านจ้า
-
น้องอินโหดจร้าาาาาาาา
พี่จอร์นง้อเลยนะๆๆ
-
น้องอินจัดเต็มละ
สมน้ำหน้าอิเฮียจอน
-
สงสารอินมากๆอ่ะ ด้วยตวามที่เราเป็นคนที่นิสัยคล้ายๆกัน T^T
เกลียดอีจรอ่ะ ทำตัวไม่ชัดเจนเอาซะเลย ชริ :z6: :beat: :เฮ้อ:
-
อ่านที่อินด่าแล้วหายใจตามไม่ทัน ไฟแล่บเว่อ
-
สมควรโดนอยู่นะ
ดูยังไงก็แค่อยากเอาชนะ คือ ชอบน่ะเข้าใจ แต่คนโดนจีบไม่อยากรับหรอก จีบแบบกวนตรีนนำหน้ามาแบบนี้
วีนอีกซัก 20 ทีเลยจ้า
-
ตอนนี้จอนห์เองก็ทำไม่ถูกนะ ทำไมไม่คุยกับอินก่อน
อย่างที่พูดนั่นแหละแค่บอกรักยังไม่เคยอย่าได้หวังถึงเรื่องแต่งงานเลย
อินงอนไปนานๆเลยนะลูก
(ตอนนี้เราเข้าข้างอินเต็มที่)
-
ข้ามขั้นตอนไปเยอะเลยนะเฮียจอห์น น้องอินงอนแล้วเห็นไหม
-
เฮีย ไปบอกรักซะ
-
ยังไม่บอกรักเลย ข้ามขั้นตอนไป
สมควรที่อินจะโกรธ ถ้าคิดไม่ได้
เฮียจรจัดก็รอต่อไป
-
ใช่ๆ พี่จอห์นก็บอกรักอินก่อนดิ แล้วค่อยขอแต่งงาน ฮ่ะๆ
-
โดนแค่นี้ยังน้อยไปเลยป่ะวะนายจรจัด
-
ไม่บอกเขาก่อน
ก็สมควรแหละที่อินจะโกรธวีนเนี่ย
-
ตามไปง้อเลย
-
ก็จริงของอินนะ
ทำเกินไปแล้ว
-
o22 o22 อยู่ดีๆ หมั้น แต่ง เลยหรอ เดี๋ยวดี๊ ทะเลาะกันไปนานๆก๊อนนนน
-
สะใจมัยเฮียจอจัด :laugh: :laugh:
นี้ละทำอะไรไม่เคยปรึษาก่อน o18
-
นายอินทรีย์จอมวีนเดินเข้ามาในห้องพักของตัวเองแล้วทิ้งตัวลงที่เตียงดัง ปุ๊!! โยนกระเป๋าสะพายของตัวเองให้พ้นๆมือเพราะรู้สึกรำคาญที่มีมันคอยเกาะแกะอยู่ใกล้ๆตัว ดวงตาโตของอินมองขวางเป็นปรกติแม้กระทั้งยามที่ไม่มีใคร พลางถอนหายใจหนักๆแรงๆ นึกก้นด่าไอ้คนที่ทำให้อารมณ์เสียอยู่ในใจ
ตลอดมาก็มีคนที่ทำให้อารมณ์เสียอยู่บ่อย
แต่ให้ตายเถอะ!! ไอ้จรจัดแมร่ง!! เป็นคนแรกที่ทำให้เขากลายเป็นคนที่อารมณ์เสียโคตรๆได้ขนาดนี้!!
จะไม่ให้เสียได้ยังไงไหว เรื่องที่รู้เมื่อตอนกลางวันมันทำให้อินเหมือนคนที่ไม่รู้อะไรเลย เหมือนกับเขากลายเป็นตุ๊กตาที่ถูกใจก็ซื้อไป ชอบให้ใส่เสื้อผ้ายังไงแบบไหนสีอะไรก็หยิบใส่ ไม่ต้องใส่ใจหรือถามอะไร
ไม่ได้เสียใจน้อยใจหรืออะไร แต่อินมันโมโหที่ถูกก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวเท่านั้นเอง!!
ถึงจะแอบมีใจกับไอ้หมาลูกครึ่งจรจัดแต่อย่างนายอินทรีย์ ถึงแม้จะชอบจะถูกใจแต่ไม่มีทางซะหรอกที่จะยอมอ่อนข้อเรื่องในชีวิตให้ แล้วอีกอย่าง...อีกฝ่ายมันยังไม่เคยตกลงอะไรกันกับอินเลยด้วยซ้ำ
แต่ที่ยังข้องใจคือที่ได้ยินมันพูดว่าอยากเอาชนะ...แต่ที่มันทำ...ที่ไอ้จรจัดทำ...มันเอาตัวเองเขามาพัวพันวุ่นวายและแทบจะเรียกว่าผูกชีวิตไว้ที่คนที่อยากจะเอาชนะ...มันจะลงทุนเกินไปมั้ย!!??
แล้วถ้ามันชนะมันจะได้อะไร...อะไรล่ะที่จอห์นลงเดิมพันเอาไว้??
“โอ้ย!!! แมร่ง!!! อย่าให้กูเจอนะไอ้เหี้ย!! ถ้ากูเจอเมื่อไรกูจะไม่ด่ามึงอย่างเดียว ไม่แค่ตบหรือฟาดนิดหน่อยแล้ว กูจะเอาน้ำยาล้างห้องน้ำกรอกปาก จับยัดโถส้วมแล้วเอาไปปั่นตากแดดทำไส้กรอกแน่ๆไอ้เหี้ยจรจัด!!”ตะโกนโวยวายอยู่คนเดียว แต่อินไม่รู้หรอกว่าไอ้คนที่ตัวเองด่ามันยืนฟังอยู่หน้าห้องนอนตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว
ร่างสูงกลืนน้ำลายดังเอือกกับคำขู่ฆาต...ใครจะไปรู้ว่าอินมันไม่ทำจริงๆเล่า!! รายนั้นยิ่งพูดจริงทำจริงอยู่ด้วย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“แฮ่...อาตี๋ เอ้ย!! น้องอินครับ” แต่ตั้งใจมาแล้วไงว่าจะมาคุยกันให้รู้เรื่องกัน ไม่อยากจะค้างๆคาๆ เลยตัดสินใจเคาะประตูห้องนอนก่อนจะยื่นหน้าหล่อๆไปยิ้มประจบคนอารมณ์เสีย
จอห์นเองตอนที่โดนอินด่า...ถึงส่วนใหญ่จะฟังไม่ทันก็เถอะ!! แต่มีประโยคหนึ่งที่งฝั่งหูจอห์นมาก...ก็ไอ้ประโยคที่ว่าไม่เคยบอกรัก
ได้ยินแล้วอยากกอดไอ้ตัวเล็กจอมวีนแน่นๆ ใครมันจะไปรู้เล่าว่าอาตี๋อินมันอยากฟัง
ไม่งั้นเฮียจอห์นคนนี้จะบอก เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน ก่อนเข้าห้องน้ำ ก่อนหายใจเข้า ก่อนหายใจออกเลยด้วยเอ๊า!!
“....”เงียบ....คนตัวเล็กหันมองมากดตาโตๆให้หรี่ลงแล้วมองจิกจนจอห์นนึกกลัวคำพูดเมื่อกี้ สันหลังยาวๆของจอห์นถึงกับเสียววาบ ขนลุกไปทั่วร่าง เฮ้ย!! นี่อินมันยังไม่ตายกลายเป็นผีอาฆาตหรอกนะ!!
“แหะๆ อินครับ ขอคุยด้วยหน่อยซิ...นะ”จอห์นสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆ ยิ้มประจบอินก่อนจะเดินเข้ามาในห้องอย่างกล้าๆกลัวๆ สายตาก็คอยมือไปรอบๆตัวของอินที่นั่งนิ่งอยู่บนที่นอนกลางห้อง
...หวังว่าไม่มีมีดหรือปืนซุกอยู่ใต้หมอนหรอกนะ...
“อินโกรธเหรอ?”
“แล้วกูควรโกรธมั้ย? หรือกูไม่ควรโกรธ? นี่มันเรื่องของกูไม่ใช่เหรอทำไมกูถึงไม่มีสิทธิ์จะพูดจะแสดงออกรึไง กูมีแต่ต้องทำตามคำสั่งมึงอย่างเดียวเหรอว่ะ กูถามจริงๆเถอะว่ามึงต้องการอะไรกันแน่ไอ้พี่จร ไม่ต้องโกหกว่ารักกูนะ กูได้ยินมึงพูดกับปากมึงเองเลยว่ามึงอยากแค่อยากชนะกู แต่นี่มันเกินไปนะมันเกินไปมาก ถ้ามึงอยากชนะเอาเลย!! กูยอมแพ้ แต่อย่ามาเล่นกับกูแบบนี้กูไม่ชอบ!!”จอห์นฟังแล้วอยากจะขัดตั้งแต่อินมันถามแล้วว่าต้องการอะไร แต่มันพูดแทรกไม่ทันอ่ะ!!! เล่นพูดไม่มีช่องว่างให้ตอบเลยนะไอ้ขี้วีน!!
“ฟังกันก่อนดิ!!”
“กูก็ฟังอยู่นี่ไง!!”จอห์นอยากจะตบกบาลตัวเองดังๆ ตรงไหนของอินว่ะที่มันฟังอยู่เนี่ย
“พี่ไม่รู้นะว่าอินได้ยินตอนไหนที่พี่อยากเอาชนะอิน แต่ก่อนน่ะยอมรับเลยว่าพี่อยากเอาชนะแล้วก็แก้แค้นเมื่อปีที่แล้วแล้วก็รู้สึกดีที่กำราบเราได้ทั้งๆที่ไม่มีกล้าจะยุ่งกับอิน”จอห์นยอมรับตรงๆ แต่พอสังเกตตาโตๆของคนที่ฟังคำสารภาพที่เริ่มเหมือนมีน้ำในตาสะท้อนออกมา จอห์นรีบปรี่เข้าไปคว้าคนตัวเล็กมากอดไว้ทั้งตัว อินมันดิ้นหน่อยๆแต่ก็โดนรวบแขนไว้ในกอดด้วยเลยทำอะไรมากไม่ได้ พอเห็นว่าอินมันไม่โวยวายที่คว้ามากอดจอห์นก็เริ่มจะพูดต่อ
“แต่นั้นมันแค่ตอนแรกนะ ถ้าพี่พูดว่าตอนนี้พี่รักอินอินจะเชื่อมั้ย? ”ถามเสียงที่คิดว่านุ่มที่สุดเท่าที่ตัวเองเคยทำ ผละออกมานิดหน่อยเพื่อดูปฏิกิริยาของคนในอ้อมกอด
“ตอแหล!!”แต่กลับโดนตอกจนต้องหัวเราะร่า...คิดไว้แล้วว่าอินมันต้องไม่เชื่อ
“จริงๆนะ ถึงจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไรที่อินจะด่าเก่งปากจัดแถมขี้วีนไปหน่อย(?) แต่พี่ก็เห็นมุมที่อินเป็นลูกแมวขี้อ้อน กินเก่งกินจุทำตัวเป็นตัวเองจนพี่มองอินมาเรื่อยๆ แล้วตอนนี้ถึงอินจะด่าจะว่าพี่ยังไง...พี่ก็ว่ามันน่ารักอยู่ดี”
“ไม่ต้องพูด...กูไม่มีทางเชื่อมึง!! ตลอดมามึงกับกูเป็นศัตรู แล้วมันก็เป็นไปไม่ได้ที่มึงจะมาตกหลุมกู ระหว่างเรามันแค่เรื่องผิดพลาด พลาดตรงที่วันนั้นกูกับมึงมีอะไรกัน แล้วมึงก็เลยเอาตัวมายุ่งย่ามชีวิตกูเพราะกูมีจุดอ่อนมึงเลยเอามาข่มกู แค่นั้นแหละ มึงมันชั่ว...เลว...บ้า!!”จอห์นยิ้มกับคำด่า...ปล่อยด่าไปเถอะ ถ้าด่าแล้วคนที่ด่าในอ้อมกอดหลบสายตาแถมแก้มขาวๆยังแดงปลั่งซะขนาดนี้ ด่าไปเลย...ยอมหมดแล้วนาทีนี้
“จะให้พิสูจน์มั้ยล่ะ?”ไม่ต้องให้อินทำหน้าสงสัย ว่าจอห์นมันจะทำอะไร ปากบางถูกครอบครองด้วยคนที่ตัวเองด่าปาวๆอยู่เมื่อครู่ ลิ้นชื้นถูกไล่ต้อนหยอกเย้าจนหัวสมองขาวโพลน
กว่านาทีที่จอห์นป้อนจูบแทนคำยืนยันของตัวเอง...แต่เหมือนจะไม่จบแค่จูบ!! เพราะลูกแมวที่จอห์นไม่เห็นมานานกลับมาอยู่ตรงหน้ามันอีกครั้ง แล้วเชื่อเถอะจอห์นจะไม่ยอมปล่อยไปอีกแน่ๆ!!
“อ๊ะ...อือ...ไอ้จร!! อย่า”หน้าคมไซร้จมูกโด่งไปตามโครงหน้าของอินจนทั่ว แถมยังมีแอบทิ้งรอบจูบตามจุดต่างๆที่ตัวเองผ่าน แม้จะเป็นจูบเบาๆจนคงไม่เกิดเป็นรอยอยู่นาน แต่ก็เด่นชัดเหลือเกินสำหรับคนที่โดนทิ้งรอยสัมผัสนั้นเอาไว้
“เรียกพี่จอห์นซิอิน นะครับ...”
“จรจัด!!”
“หืม??...หึหึ ปากแข็งไปเถอะไอ้จอมวีน”กระซิบเบาๆที่ข้างหูแล้วค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของอินออกอย่างเบามือ ตาคมก็คอยมองดวงตากลมโตที่เยิ้มเพราะเคลิ้มกับสัมผัสเมื่อครู่อยู่
จอห์นจัดการถอดเสื้อของตัวเองทั้งของตัวเองและของอินออกไปกำลังจะถอดชิ้นล่าง มือเล็กๆจึงยกมาจับมือใหญ่เอาไว้ คนที่คร่อมอยู่มองที่อินอย่างสงสัย
“มึงมันตอแหล...ที่มึงทำอยู่ก็แค่อยากได้ตัวกู...ไม่ต้องมาแกล้งบอกเลยว่ามึงรักกู..ฮึก..”น้ำตาใสๆไหลลงมา จอห์นที่ถูกขัดอารมณ์หวิวไม่ได้แสดงท่าทีขัดใจ แค่ระบายยิ้มหวานๆให้คนที่มองไม่เห็นเพราะอินมันยกมือมาปิดบังหน้าตัวเองด้วยอายที่ต้องร้องไห้
จอห์นส่ายหน้ายิ้มๆ ไม่อยากจะบอกอินเลยเถิดมาขนาดนี้เพราะอินยั่วเอง ใครใช้ให้จูบแล้วทำตาเคลิ้มแบบนั้นเล่า!! แล้วอีกอย่างอินมันคงลืมไปว่า...จอห์นมันได้ตัวอินไปแล้ว...ที่ทำอยู่นี่เพราะอารมณ์รักล้วนๆ
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ พี่ไม่ทำอะไรแล้ว หยุดดิ อึ๊บ!!”พลิกตัวล้มลงนอนข้างๆ รวบตัวจอมวีนขี้แงเข้าหาอกตัวเอง โดนทุบดังอึ๊กๆ ไปสองที
เจ็บเหมือนกันนะ....
“พี่ไม่ทำอะไรแล้ว...แต่อินต้องห้ามพูดแล้วนะว่าพี่ไม่รักอิน...พี่รักอินจริงๆ ใจของพี่อาจเป็นของอินตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้วก็ได้แต่พี่อาจไม่รู้ตัว”
“...ไอ้..ตอแหล โก...หก...ปลิ้น...ชั่ว...เลว...ระยำ...ฮึก!!”
“เฮ้ย!! นี่พูดจริงนะเนี่ย ก็วันแรกที่เราเจอกัน...อินก็จับ ‘ดวงใจ’ ของพี่ไปแล้ว เพราะงั้นใจของพี่ก็เป็นของอินตั้งแต่วันแรกงไง...หรือจะเถียงว่าไม่จริง?...จับไปเต็มมือซะขนาดนั้น...หึหึ”พูดจบก็โดนทุบอีกสองทีสนองปากหมาๆของมัน
แต่ก็ถือว่าคุ้มนะเพราะอินมันทุบเบาๆไม่ได้เหมือนตอนแรกๆที่ทุบทีไรเจ็บจนช้ำม่วงทุกที...ทุบเบาๆแบบนี้จอห์นจะคิดได้มั้ยนะว่าอินมัน...เขิน...หึหึ
ขอบคุณคนอ่านคนเม้นจ้า :3123:
-
อินยอมง่ายอะ จรจัดมีช่องตลอดดด เป็ยญาติกับพี่เขยอินซะงั้นเอ้อ เอ๊ะ แล้วทำไมเราถึงไม่อยากให้ลงรอยกันเร็วๆฟะเนี่ย 5555
-
โหแล่ม...สวดยอดเลยคัฟ :hao6:
-
จะยังไง อินก็น่ารักได้ตลอดๆ
-
อินน่ารักอ่ะ หลงรักพี่จรจัดแล้วอ่ะดิ
-
เป็นการบอกรักที่ดุเดือดมาก แถมมีพยานรับรู้ มาทั้งสวนสัตว์กันเลยทีเดียว :m20: :m20:
-
ขอให้ ดวงใจ ของพี่จอห์นยังอยู่ดี ฮ่าๆๆ
-
รอตอนต่อไปจ้า~
-
:impress2: :impress2: :impress2:
สนุกมากค่ะ :mew1:
-
ถ้าอินไม่รักคงไม่ยอมไม่เคลิ้มขนาดนี้ม้าง...
-
ไม่พออะ อยากอ่านอีกๆๆๆๆ
-
เขินๆๆๆๆๆๆ
-
:ling1: :ling1: ยางไง ยางไง
-
:ling2:แล้วจะมีต่อไหมอะฉากนั้นอะ. 55555
-
เขารักกันรุนแรงจริงๆ
-
พี่จรจัดเขาก็ไปได้เรื่อยๆของเขานะ
-
อ๊ายยเขิน :-[
-
น้องอินอย่าไปยอมมันง่ายๆค่ะ
เด๋วอิจรจัดมันจะได้ใจนะคะลูกขา
:katai1: :katai1: :katai1:
-
บ้า เค้ายังไม่ได้กันง่ายๆหรอก
ตัวอิจฉายังไม่โผล่เลย
มันต้องมีตัวอิจฉามาเป็นมารหัวใจก่อนนะ
:a9: :a9: :a9:
-
อ่านรวดเดียวจนถึงตอนนี้เลย~
ชอบอ่ะ ฮิฮิ อินเป็นผู้ชายที่ปากจัดมว๊าก (ให้กอไก่อีกพันตัว)
พี่จอร์นก็อดทนสุดๆ นับถือเลย
ตอนนี้ อินน่ารักมากเลยอ่ะ เขินรุนแรงสินะ 555
รออ่านตอนต่อไปน้า
-
จรจริงจังกับอินจริง ๆ ใช่ไหม
-
นี่มันอะไร!!!??
นี่มันอะไร๊!!! ใครก็ได้ช่วยบอกไอ้นายไอ้บาสทีเถอะ!! ก็มันจะอะไรเล่าที่ทำให้สองเพื่อนซี้หน้าหล่ออย่างไอ้นายและไอ้บาสต้องนั่งกินข้าวทำตาปริบๆ ปากอ้ารับข้าวในช้อนที่ไม่ได้ตักอะไรขึ้นมาเลย...อึ้งดิ!!
ไม่ได้อึ้งที่เห็นไอ้เพื่อนสนิทตัวเล็กขี้วีนอย่างไอ้อินทรีย์มันนั่งกินข้าวกับรุ่นพี่สุดเท่ห์ในความคิดของพวกมันหรอก...แหม ก็ผ่านเหตุการณ์บันลือมหาวิทยาลัยขนาดนั้นไม่ต้องให้ไอ้อินหรือพี่จอห์นบอกพวกมันก็พอเดาออกว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน
แต่ที่อึ้งเห็น...จะว่าไงดี...คบไอ้อินมาจนขึ้นปีที่สอง ยังไม่เคยเห็นมันนั่งงุงิๆแบบนี้กับใครเลย ถึงตาโตๆหวานๆของมันจะออกขวางเหมือนโดนอดีตเดือนมหาวิทยาลัยแกล้งแหย่ แต่ถ้าเป็นปรกติไอ้อินมันไม่มานั่งทำตาขวางแล้วบ่นงึมง่ำแค่ขยับปากกับตัวเองหรอก
เป็นไอ้อินจริงๆป่านนี้มันลุกขึ้นแสดงอิทธิฤทธิ์ไปนานแล้ว!!
“นายๆ มึงว่าที่ไอ้อินมันทำท่าแบบนี้เพราะว่าอะไรว่ะ”บาสหรี่ตาถามนายเบาๆ ดังไม่ได้เพราะไอ้จอมวีนมันนั่งอยู่ข้างๆกัน ถึงอินมันทำท่าทางน่ารักน่ากอดดูเป็นผู้เป็นคนแต่บาสมันก็ไม่กล้าเสี่ยง...ไม่มีอะไรรับประกันนี่ว่าอินมันไม่วีนกับจอห์นแล้วมันจะไม่วีนใส่คนอื่นๆ!!
“กูว่านะ...มันต้องโนพี่จอห์น...แล้วแน่ๆเลย”นายผู้เคยตกหลุมรักอินตอบกับบาส พลางส่งสายตายินดีให้จอห์น...ดีใจกับจอห์นจริงๆที่ได้อินเป็นคนรัก เพราะลึกๆมันก็รู้ว่าอินเป็นคนดีแค่ไหน
“คิดเหมือนกูเลยนาย แต่ของแบบนี้มันต้องพิสูจน์ว่ะ”จอมทะเล้นบอก แววตาวาววับจนคนที่คุยด้วยอดจะสนุกไปด้วยไม่ได้
“ยังไงว่ะ?”
“...ตีตูด...”
เงียบฉี่......เอ่อ มันก็เป็นทางพิสูจน์ที่ดูสมเหตุสมผลอยู่ซักหน่อยแต่มันดูจะเป็นทางที่อันตรายต่อชีวิตนะ...
“แหะๆ กูว่าช่างแม่งเถอะไม่ต้องไปสนใจหรอกเนอะนายเนอะ”
“เออ...เหอะๆ กูก็ว่างั้น”
“พวกมึงคุยไรกัน?”
สะดุ้ง!! หลังตรงมองอินที่ถามตาแป๋ว เห็นเพื่อนคุยซุบซิบๆอดจะอยากร่วมวงสนทนาไม่ได้ นายกับบาสกลื่นน้ำลายดังเอื๊อกใครจะไปกล้าบอกว่าคุยกันเรื่องซิงของเพื่อนรักอย่างอินทรีย์
บอกไปมีหวัง...ตายแน่ๆ
“เปล๊า...กูคุยเรื่องน้องส้มที่ไอ้นายมันจีบอยู่”แถไปเรื่อย...แถมยังโยนมาทางนี้ คราวนี้ไอ้จอมวีนตาโตหันมามองคนที่โดนพาดพิง
“ส้มไหนว่ะ?”
“หือ...ส้ม...ส้ม”เพราะไม่ได้เตี๊ยมไว้ทำเอานายไปต่อไม่ถูก หันไปขึงตาใส่ไอ้ต้นเรื่องแทน
“เออ ส้ม ส้มไหนทำไมกูไม่รู้จัก ตอนอยู่มหาวิทยาลัยมึงก็อยู่กับพวกกูตลอด”แหม...อยากจะตอกกลับเหลือเกินที่ขนาดเรื่องมึงกับพี่จอห์นพวกกูยังไม่รู้เรื่องเลย!!
“ก็....ส้ม...เพื่อนน้องชมพู่ ที่เป็นน้องสาวพี่แอปเปิ้ลที่เป็นแฟนพี่แตงโมกิ๊กเก่าพี่องุ่นไง”บาสหันมามองเพื่อนสนิทข้างๆ อยากจะอ้าปากถามเพื่อนเหลือเกิ๊นว่าหิวผลไม้มาจากไหนว่ะนั้น!!
“หึหึ...ไปสนใจอะไรเรื่องชาวบ้านอิน กินไปเลยข้าวน่ะ”พี่จอห์นหัวเราะในลำคอก่อนจะดึงความสนใจของคนตัวเล็กไปแทน นายเลยส่งสายตาขอบคุณไปไหน ถ้าพี่จอห์นมันไม่ช่วยมีหวังได้ไล่ชื่อยันหัวมันแน่ๆ
“อิ่มแล้วนิ”พูดพลางดันจานเนื้อที่เหลือมากกว่าครึ่งออก ปรกติอินมันกินเยอะแต่กับข้าวที่จอห์นมันซื้อมาเป็นเนื้อสเต็กแถมยังเป็นสเต็กโนเนมอร่อยก็ไม่อร่อย แล้วอินมันก็ชอบกินข้าวมากกว่า
“กินอีกหน่อย พี่อุตส่าห์เดินถือมาจากโรงอาหารวิศวะ”เพราะจอห์นมันมีวิชาเลือกแล้วไปเรียนที่อาคารเรียนรวมใกล้ๆคณะวิศวะ เพื่อนๆในแก๊งเลยอยากกินสเต๊กร้านนี้ แล้วก็คนมันอยู่ช่วงอินเลิฟนิ!! กินอะไรก็อยากจะให้คนที่รักกินด้วย จอห์นมันเลยซื้อติดมือกลับมาให้ไอ้อินด้วยชุดหนึ่ง
“ไม่ได้ขอให้ซื้อมาให้เลยเถอะ แล้วถ้าอุตส่าห์ขนาดนั้นทีหลังก็ไม่ต้องนะ ลำบากก็ไม่ต้องทำ ถ้าไม่เต็มใจจะทำไปทำไม เอาเวลาที่ต้องอุตส่าห์มาทำไปให้ตัวเองเหอะไป๊”พูดไม่เข้าหูนิดหน่อยก็วีนใส่ แต่ไม่เป็นไร...
“น่ารัก!!!” สาบานได้ว่าไอ้จอห์นมันคิดในใจ แต่ที่พูดออกมาเสียงดังเป็นเสียงไอ้บาสกับไอ้นาย(นายมันไม่ได้ตะโกนหรอก ไอ้บาสตะโกนคนเดียว นายออกแล้วพึ่มพร่ำ)
อินหันมองควับ!! ไปดูไอ้สองตัวที่พูดเมื่อกี้ อยากเอามือไปฟาดหน้าเพ้อๆของพวกมันซะจริง ติดแต่ออกจะอายหน่อยๆเพราะไอ้พี่จรจัดมันก็หัวเราะกับคำพูดเมื่อครู่
อินหน้าแดงยิ่งเรียกสายตาของเพื่อนทั้งสองได้มากขึ้น ไม่ใช่แค่เพื่อนสองคนแต่เพราะเสียงไอ้บายไอ้นายเมื่อกี้ คนในโรงอาหารที่นั่งอยู่ใกล้ๆก็หันมามองกันหมด...
...จอห์นที่หัวเราะเลยต้องหุบยิ้มหุบขำหันไปไล่กวดมองไอ้ตัวผู้ทุกตัวที่มองมาจนเหนื่อย...
“สุดยอดอ่ะพี่จอห์น ทำได้ไงให้ไอ้อินเป็นแบบนี้ คอร์สฝึกเท่าไรอ่ะพี่”
“ปากหมา!! พูดไรของมึงไอ้บาส กูเป็นยังไงห๊ะ กูก็เป็นกูเหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยนอะไร ถึงกูเปลี่ยน...กูก็เปลี่ยนเพราะตัวกูเองไม่จำเป็นต้องพึ่งใคร ถ้ามึงถามอะไรอีกกูจะตัดหัวมึงไปจุมถังขี้ควายแล้วเอาไปโยนเป็นที่เพาะพันธุ์กุดจี่ให้ดู!!”
“ฮ่าๆ สมน้ำหน้า อยู่ๆก็พูดให้อินมันด่า”นายหัวเราะใส่ ไอ้บาสที่โดนด่า
จะว่าไปไม่ได้มีแค่ไอ้พี่จอห์นหรอกนะที่โดนอินด่าแล้วยิ้มรับ
ยังมีไอ้บาสกับไอ้นายด้วยอีก!! ก็ไม่งั้นมันจะคบกันมาได้ไงตั้งเป็นปี ถ้าแค่โดนด่าแล้วจะงอนหรือโกรธ มันได้เลิกคบกันตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล๊ว!!
นั่งกินกันต่อจนได้เวลาขึ้นเรียน บาสกับนายขอตัวไปเรียนเพราะลงคนละวิชากับอินปล่อยให้อินกับจอห์นอยู่กันสองคน จอห์นเดินกุมมือเล็กไปจนหน้าห้องเรียนของอิน ระหว่างทางมีคนมองมาอยู่ก็หลายคน แต่ก็เหมือนมองมาเฉยๆ เรื่องของเขากับอินคงรู้กันทั่วแล้ว ไม่จำเป็นต้องปกปิด
“เลิกเรียนรอพี่ก่อนนะ วันนี้คลาสพี่เลิกช้ากว่า”จอห์นบอกคนที่คอยหลบตาตลอด พออยู่สองคนอินมันเริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศหวานแปลกๆ จะว่าอายเหรอ??....
เออ!! แมร่งโคตรอายอ่ะ!!
“เลิกกี่โมง”
“เกือบห้าโมง แต่ถ้าออกได้ก่อนก็จะรีบออกมา อินเลิกบ่ายสี่โมงครึ่งใช่มั้ย?”
“อือ แต่ไม่ต้องรีบหรอก เดี๋ยวนั่งอ่านหนังสือรอ อย่าลืมที่สัญญาด้วยว่าจะช่วยติวหนังสือให้ สัญญาต้องเป็นสัญญาห้ามบ่นว่าตัวเองก็มีสอบเพราะรับปากแล้ว”
“เออน่า”จอห์นรับคำยิ้มๆ เรื่องอะไรต้องผิดสัญญา เพราะติวหนังสือก็ถือเป็นการอยู่ใกล้ๆคนจอมวีนไปในตัว คุ้มจะตายไป
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
อินทรีย์หนุ่มน้อยหน้าติดหวาน เดินออกมาจากห้องเรียนหลังจากจบคลาส มุ่งหน้าไปยังชั้นสามที่เป็นชั้นที่สัญญาว่าจะรอคนที่เลิกคลาสช้า
แต่ยังไม่ทันจะได้ขึ้นบันไดก็มีผู้ชายร่างสูงเดินมาขว้างหน้าพร้อมกับยิ้มจางๆให้
ถ้าอินจำไม่ผิด...เป็นเพื่อนในคลาสเมื่อกี้ วิชาที่เรียนเมื่อครู่เป็นวิชาของคณะเขาก็จริง แต่ก็เป็นวิชาสามัญเปิดให้คนนอกคณะเข้าเรียนด้วย แล้วดูจากหน้าที่ไม่คุ้น เดาได้เลยว่าไอ้คนนี้มันต่างคณะแน่ๆ
“เอ่อ...เรามีเรื่องจะปรึกษานิดหน่อยนะครับ”ตาโตๆของอินที่ติดชอบทำขวางซะมากกว่าเงยไปมองไอ้คนที่บอกว่าจะปรึกษา
“เรื่อง?”
“ก็เรื่องวิชาแหละครับ คือเราเรียนรัฐศาสตร์ เราลงคนเดียวไม่มีเพื่อนลงด้วยเลย อยากจะขอยืมซีรอกอินไปถ่ายหน่อยได้มั้ย”
อินพยักหน้าไม่ได้พูดอะไรก่อนจะก้มค้นหาชีทขอตัวเองแล้วส่งให้กับคนตรงหน้า แต่มันไม่ได้จบแค่นั้นไง!!
“เอ่อ...อินว่างมั้ยครับ คือเราไม่เข้าตรงนี้ อินพอจะอธิบายให้ฟังได้มั้ย?”ตาที่ขวางอยู่แล้วเริ่มขวางหนักกว่าเดิม แม้จะไม่พูดอะไรแต่อินมันก็ไม่ใช่คนใจร้าย แล้วดูคนที่ขอความช่วยเหลือก็ไม่ได้เหมือนคนที่มาหาเรื่องเลยยอมตกลง
อินพาคนที่พึ่งรู้จักมานั่งรอที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าห้องเรียนของคนที่ตัวเองรออยู่ ก่อนจะเริ่มอธิบายเนื้อหาในคลาสที่พึ่งเรียนไป แต่มันเริ่มจะแปลกๆ...จากที่นั่งตรงข้าวก็ขอมานั่งข้างๆ อ้างว่ามองแล้วกลับหัวแล้วงง ...จากที่อยู่ห่างๆ ก็ใกล้จนไหล่เกือบชน
อินทรีย์จอมวีนไม่ได้โง่...คิดในใจถ้าโดนตัวเมื่อไรได้เจอกัน!!
แต่ไม่ต้องให้ถึงมืออิน..จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจนไอ้เด็กรัฐศาสตร์มันสะดุ้งตัวโหยง
ไม่ใช่เสียงไอ้คุณพี่จอห์นแต่อย่างใดเพราะมันเสียง กรี๊ดดดด!!! ที่ออกจะดัดให้มีแหลม คิดสภาพถ้าไอ้พี่จอห์นมันกรี๊ดแบบนี้คงสยองน่าดู!!
“เฮ้ยส้ม!!”อินมองตามผู้หญิงที่ไอ้เด็กรัฐศาสตร์เรียกว่าส้ม...หวังว่าคงคนละส้มที่เป็นเพื่อนน้องชมพู่ ที่เป็นน้องสาวพี่แอปเปิ้ลที่เป็นแฟนพี่แตงโมกิ๊กเก่าพี่องุ่นนะ
“นี่มันอะไรเดี่ยว ไหนเดี่ยวโทรบอกส้มว่าเลิกคลาสแล้วจะรีบไปทำธุระแล้วไหงกลายมานั่งกกอีกระเทยนี่”
“เฮ้ยไม่ใช่ส้ม...เอ่อ...”จะแถก็แถไม่ออกเพราะเขาดันโกหกเพราะอยากหาเวลามาจีบคนที่ถูกใจตั้งแต่ต้นเทอม ติดแต่แฟนเจ้าปัญหาตามติดชีวิตตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเนี่ยแหละ!!
“มึงเป็นใคร!! มานั่งเกยนั่งกอดผัวกูได้ยังไง กรี๊ดดด อีกระกรี่ ไม่มีปัญญาหาผัวของตัวเองรึไงห๊ะถึงได้ทำตัวมาคอยจกคอยกินของจากคนอื่น...เจ้าข้าเอ้ย มาดูอีกระเทยกระหรี่ร่าน อดยากปากแห้งจนต้องลากผัวคนอื่นไปกิน!! อนาคตมึงจั่วแน่ๆอีตุ๊ด!!”กรี๊ดจนเสียงแหบแห้งทำเอาคนที่ยังไม่กลับบ้านหันมาสนใจ...แล้วถ้าลืมไป...นี่มันคณะนิติศาสตร์ถิ่นของไอ้อิน แปลว่าทุกคนรู้จักอิน
แล้วทุกคนต่างส่ายหน้า...ไม่ใช่หน่ายที่อินมีเรื่องนะ...ส่ายหน้าที่ระอาผู้หญิงคนนั้นต่างหาก นับได้เลยไม่เกินสามวินายอินทรีย์ตำนานขาวีนแห่งคณะนิติฯจะจัดหนักจัดเต็มแน่ๆ
หนึ่ง
สอง
สะ.......
“ขอโทษนะครับ แต่ไอ้ที่คุณด่าอยู่นั้นน่ะแฟนผม!! ถ้ามีตาก็มองให้ดีๆแล้วก็ใช้สมองคิดตริตรองด้วยเหตุผล ว่าแฟนผมนั่งรอผมอยู่หน้าห้องที่ผมเรียนอยู่ แล้วมันจะเป็นไปตามที่คุณพูดมาได้ยังไง ผมไม่รู้ว่าความจริงเป็นยังไง แต่จะบอกไว้อย่างว่าแฟนผมกับผมรักกันมาก!! แล้วมีตาก็ดูให้ชัดอีกทีนะ หน้าตาของผมกับไอ้หน้าเหียกที่มันเป็นผัวคุณน่ะ มันต่างกันราวกับเทพบุตรกับตัวเหี้ย!! คิดเหรอว่าแฟนผมที่มีแฟนโคตรหล่อจะไปชอบไอ้เหี้ยตากแห้งแบบนั้น ถ้าจะมีคนที่ชอบไอ้คนหน้าตาแบบนั้นก็คงมีแต่อีปลวกที่หน้าเหียกไม่ต่างกันเท่านั้นแหละนะครับ!!”
ถึงจะเป็นผลลัพธ์ที่ทุกคนคิดไว้อยู่แล้วแต่กลับอึ้งที่คนพูดไม่ใช่อินทรีย์จอมวีนแต่กลับเป็นอดีตเดือนมหาวิทยาลัยรูปหล่อที่รู้กันทั่วว่าเป็นแฟนของนายอิน...และ...หวังว่า
ก็แค่หวังว่า...จอห์นมันคงไม่ติดนิสัยมาจากอินเพราะแค่จอมวีนคนเดียวคนในคณะก็เกรงจะไปขัดขาจะแย่ ถ้าโผล่มาอีกคนคงต้องคิดว่ามีมาเฟียในคณะแหง่ม
แต่...ดูท่าทางแล้ว...ต่อไปนี้คณะนิติของชาวเราคงจะสงบสุข...................ยาก!!!!!
ขอบคุณคนเม้นคนอ่านเหมือนเดิมจ้า:pig4:
ปล๑ ไม่อยากให้มีตัวร้ายสงสาร เพราะอินมัน...เกิ๊นนนนน
ปล๒ อีกเดือนหนึ่ง สู้เว้ยยยย
-
อินแพร่เชื้อวีนใส่พี่จอร์น 555สมน้ำหน้า คุณส้มจริงๆ
-
พีี่จรทำถูกต้องที่สุดเลย :mew1:
-
พี่จอร์นเยี่ยมมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ว่าวเมียถ่ายทอดสู่ผัว555555
-
อุตัยยยยย จ้อน(?)ติดเชื้อวีน :katai2-1:
-
o13 เจ๋งมาก นายจรจัด ต้องอย่างนี้สิ หมดยุคพระเอกสุภาพบุรุษโง่ๆแล้ว ให้เกียรติคนที่สมควรเท่านั้น อย่างยัยนี่แค่พูดมาก็ไร้ค่าแล้ว
-
พี่จรจัดติดเชื้อด่าไฟแลบน้องอินซะแล้นนนนนน :m20:
-
:m20: ติดต่อ จาก อิน มาซะงั้น
-
จรจัดซึมซับวิชาจากอินมาแน่ๆ
-
อุ๊ย!! สงสัยเค้าจะจุ๊บกันบ่อย :จุ๊บๆ: เชื้อปากจัดเลยแพร่ไปถึงกันใช่มั๊ยนี่ อิอิ :laugh:
-
ตอนแรกหวาน แต่ทำไมตอนหลังกลายเป็นฮาไปได้ล่ะ
ชอบพี่จอห์นเวอร์ชั่นปากจัด ฮิฮิฮิฮิ
-
:mew5: ทายาทอสูรชัดๆ
-
ฝีปากมันถ่ายทอดกันได้สินะ :ruready
-
:m20: :m20: ขำว่ะ
-
พี่จอห์นนนน :laugh: :laugh: :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
สนุกมากค่ะ :mew1:
-
:hao6: พี่จรจัด เยี่ยมมาก 5555 o13
-
โห พี่จอห์นด่าไฟแลบไม่แพ้อินเลยนะ ฮ่ะๆ
-
:pigha2: :laugh: :m20: :jul3:
-
:m20: :laugh: :jul3:
โอ้ยขำอิพี่จอห์น เปรียบเทียบแบบนี้ เห็นภาพมาก
-
:m20: :m20: :m20: โอ้ย สุดยอดอะคุณจรจัด สงสารชาวคณะจริงๆเลย ทำใจนะจอมวีนอีกคนได้เกิดขึ้นแล้ว :mc4:
-
o13 o13 ทำดีมากพี่จรจัด
-
ป๊าดดดดดด
ตาจอนห์ด่าได้สะใจมากอ่ะ
แบบนี้สิดีจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเอง อิอิ
สมน้ำหน้าอยากมาหาเรื่องอินก่อน ชิ
-
อุต๊ะ!!! พะ พี่จอห์นนนน
ฮ่าาาาา
ติดอินมาใช่ม่ะเนี่ยยยย
-
จูบแลกน้ำลายกันมาขนาดนั้น ก็ต้องได้เชื้อมาบ้างนิด ๆ หน่อยละน่า
พี่จอห์นเป็นฮีโร่เลยงานนี้ อินให้กี่คะแนนจ๊ะ
-
เพิ่งรู้ว่าไอ้โรคปากร้าย ขี้วีนมันติดต่อกันนะ พี่จอห์นติดแมวน้อยซะแล้ว
-
555 วีนยกแพ็ค
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื้องนี้ อ่านรวดเดียวจบ แล้วบอกได้เลยว่าชอบคู่นี่มากกกก
จะขอติดตามจนตอนสุดท้าย
ปล.วีน เป็นโรคที่สืบทอดทางกรรมพันธุ์ และสามารถติดต่อกันได้ผ่านการจูบสินะ
พระเอกของเราถึงได้เริ่มมีอาการของโรควีน 555
-
:mew1: :mew1: พี่จรจัดนี่สงสัยได้รับเชื้อพันธุ์ดุจากอินผ่านทางน้ำลายแหงๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ThankS
-
อินไม่ต้องจอห์นจัดเอง 55555
-
พี่จอร์นเขาค่อยๆ ฝึกปรือเพื่อไว้ปะทะอิน
ส้ม เหงือบเลยสินะ ฮุฮุ
-
อินยังไม่ได้ออกตัวเลย พี่จร(จัด)ออกโรงปกป้องก่อนแล้ว
สุดยอดดดดดดดดดดดด
-
o13 เห็นด้วยกับคุณ satansat โรคนี้พี่จอห์นติดจากอินผ่านสัมผัส (เอ๊ะ!!..หรือน้ำลาย) แน่นอน
แต่พี่จอห์นยังคงความสุภาพไว้อยู่นิดๆ (เหรอ?) :ruready ที่ไม่ขึ้นกูมึง แต่ไอ้เรื่องไฟแลบฟ้าผ่านี่ อย่างฮา :m20:
สงสารก็แต่เหล่านักศึกษาในคณะ :mew5: ที่ดูท่าแล้วว่าจะมีมาเฟีย ( :angry2: ขาวีน) เพิ่มมาอีกหนึ่ง
:heaven ไว้อาลัยให้กับคณะนิติฯ ด้วยเทอญ ที่จะหาความสงบสุขอีกไม่ได้แล้ว อาเมน :sad11:
-
โอย!! อ่านแล้วชอบอยากอ่านต่อแล้ว :m3:
-
ช๊อบชอบ :z2:
-
ถ้าเกิดเรื่องนี้มีตัสร้าย คงไม่พ้นเหมือนสองคนแรกนั้น
ที่คิดจะลองดีแล้วหมดหดเวลาเจอของจริง เท่านั้นเอง
เฮ้อ นายเอกเรา ยิ่งกว่านางร้าย (หัวเราะ)
-
ต่อไปนี้อินไม่ต้องจอห์นวีนเอง :laugh:
-
อยากอ่านต่ออชอบอิน อ๊ากไอดอล :mew1:
-
เป็นชุด 55555
-
เอ่อะ...เชื้อออสโมซิสทางน้ำลาย 5555
หลังจากนี้เถียงกันหูดับแน่ๆ คนรอบข้างนะ 555
-
สงสัยไอ้โรคขี้วีนนี่จะติดต่อทางน้ำลาย 555 :laugh3:
-
ตอนจบ
“อือ...พะ..พอก่อน”เสียงเล็กร้องห้ามคนตัวใหญ่กว่าที่คร่อมร่างกายของเขาอยู่ตอนนี้
“ว่าไงครับตัวเล็ก”เรียกซะหวาน อินเบ้หน้าหมั่นไส้ แต่ลึกๆก็เขินอยู่เหมือนกั หลักฐานคือสีเลือดฟาดที่แล่นริ้วมารวมกันที่โหนกแก้มเล็กๆทั้งสองข้าง
ฟอดดดดด
อดใจไม่ไหวจริงๆ อินมันจะน่ารักเกินไปแล้ว! !
“พรุ่งนี้มีเรียนนะ”บอกเสียงเบา อารมณ์ชักจะคุมไม่อยู่ ยิ่งไอ้ปากที่ยิ่งกว่าปลิงของคนข้างบนที่ไซร้ไปทั่วทั้งหน้ายิ่งทำให้สัมปชัญญะเลือนหายเข้าไปทุกที
“อืม...นิดเดียวนะ วันนี้อินน่ารักมากเลย”จอห์นพูดกล่อม ไม่ได้เอาใจเฉพาะตอนที่อยู่บนเตียงหรอกนะ แต่วันนี้อินน่ารักจริงๆ เพราะเจ้าตัวไปนั่งรอเขาหน้าห้องเรียน ทำเอามีกำลังใจในการเรียนขึ้นมามากโขเลยล่ะ
หนุ่มลูครึ่งก้มหน้าลงไปทำภารกิจต่อโดยการพรมจูบตามซอกคอและใบหน้า มือสองข้างก็พร้อมใจนวดตามผิวขาวเนียนนุ่มมืออย่างเพลิดเพลิน
ตรงหน้าของนายจอห์นคือภาพของแมวน้อยที่มีเพียงเขาที่ได้เห็น ดวงตากลมโตมีน้ำในตาคลออยู่ แลดูเหมือนเชิญชวนเป็นพิเศษ ยิ่งปากบวมๆจากการตะโบมด้วยปากของตัวเองยิ่งดูเซ็กซี่ขึ้นอีกเท่าตัว
“อือออ...จอห์น...”อินครางทันทีที่ถูกกอบกำส่วนอ่อนไหวของตัวเองไว้
“เรียกพี่จอห์นให้ชื่นใจหน่อยได้มั้ยครับ...พูดกับพี่เพราะๆนะ พี่ชอบ”เป็นความต้องการส่วนตัว ที่จริงจรไม่ได้นึกรำคาญท่าทางจอมเหวี่ยงจอมวีนอะไรอย่างแต่ก่อน ตอนนี้จะรูปแบบไหนจอห์นมันก็หลงหัวปักหัวปำ แต่ตอนนี้อินกำลังเป็นลูกแมวนี่
ลูกแมวต้องขี้อ้อน...น่ารัก...
“...พี่จอห์น...”เสียงเล็กครางเรียกอย่างลืมตัว ความสุขผ่านมือใหญ่ทำให้ตอนนี้สั่งอะไรอินก็ทำตามไปหมดนั้นแหละ! !
“เด็กดี”ชมแล้วจูบเข้าที่ขมับก่อนจะใช้อีกมือที่ว่างช้อนสะโพกเล็กเข้ามากระชับกับหกน้าท้องของตัวเอง แถมยังเผลอครางออกมาเองเมื่อโดนสัมผัสนิ่มจากบั้นท้ายทับเข้ากับเจ้าจอห์นนี่จูเนียร์ซะด้วย
“พี่จะเข้าไปแล้วนะครับที่รัก”ร้องเตือนกับคนที่อยู่ใต้ร่างให้เตรียมพร้อมรับมือ แม้จะมีอะไรๆกันมาหลายครั้งแต่สำหรับรูปร่างเล็กๆของอิน ของของจอห์นมันก็ใหญ่ไปอยู่ดีนั้นแหละ
“อ่ะ...อ๊ะ....อ๊า”ปากบางกัดกลั้นความเจ็บจนห่อเลือดบวมเปล่งซะยิ่งกว่าเดิม คนข้างบนเห็น กระซิบบอกให้คนตัวเล็กเปลี่ยนมากัดไหล่หนาของตัวเองแทน
อย่างที่บอก ตอนนี้จอห์นสั่งอะไรอินก็ทำตามหมด...
“อ๊า...อิน...ที่รัก”จอห์นส่งเสียงสุขสม สัมผัสเจ็บแสบที่ได้รับเพิ่มมาเหมือนเป็นตัวกระตุ้นสัญชาตญาณให้ลุกโชนมากยิ่งขึ้น ยิ่งตอนนี้สะโพกหนาของตัวเองเริ่มเคลื่อนไหว ปากเล็กก็ยิ่งกัดซะเต็มแรงจนเหมือนได้กลิ่นคาวโชนขึ้นจมูกจอห์นยิ่งรู้สึกดี
...ซาดิสชัดๆ...
นึกได้แบบนั้นก็ขำตัวเอง แต่ก่อนยังเป็นคนที่ใช้เซ็กส์เป็นแค่เครื่องมือระบายความใคร่เฉยๆ แต่เพราะตอนนี้คนตรงหน้าคืออิน...อินทรีย์ เจ้าจอมวีนจอมเหวี่ยงที่แสนน่ารักคนนี้ เซ็กส์เลยไม่ใช่แค่ระบายความใคร่แต่เหมือนว่าเป็นอะไรที่ช่วยปลุกปั้นความรู้สึกภายในใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นให้เด่นชัดขึ้นมา
...ความรัก...
“พี่รักอิน...รักนะ”คิดได้ก็บอกทันที อินทรีย์ได้ยินก็เผลอหน้าแดงมากกว่าเดิมทั้งๆที่ยังกอดคอแถมด้วยกัดไหลของจอห์นซะแน่น
เสียงเนื้อกระทบกันยิ่งแรงและดังกว่าเดิม จากตอนแรกที่มีแค่จอห์นที่เป็นฝ่ายโยกย้ายควบคุมจังหวะรักกลายเป็นว่าตอนนี้สะโพกเล็กส่ายรับแล้วคอยสอดประสานให้ถูกจังหวะกันมากยิ่งขึ้น เสียงครางไม่เป็นศัพท์หลุดจากปากของทั้งคู่อย่างไม่มีใครยอมใครราวกับใครเสียงเบากว่านั้นคือผู้แพ้
คำสั่งที่ว่านิดเดียว...คงจะไม่เป็นผล...เมื่อค่ำคืนนี้ยังมีเวลาอีกยาวนานนักให้ทั้งคู่ได้เอื้อนเอ่ยคำว่ารักผ่านทางกาย...
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
เช้าของวันที่ไม่ค่อยสดใสเท่าไรนักของชาวคณะนิติศาสตร์ เพราะให้ตายเถอะ! ! เหมือนว่าคู่รักขาวีนประจำคณะจะทะเลาะกันมาแต่เช้า บางคนมองแล้วสนใจ...แต่เกือบทุกคนมองแล้วอยากจรลีหนีไปให้ไกลๆ ไม่ติดว่ารอเรียนเซคเช้ารับรองว่าจะไม่อยู่ตรงนี้ให้เสี่ยงโดนลูกหลงเด็ดขาด
แล้วใครคือคนที่เสี่ยงมากที่สุด... ! !??
แน่นอนว่าหนีไม่พ้นสองเพื่อนรักของนายอินทรีย์แน่นอน! !
“ไปนั่งไกลๆได้มั้ยจร? ก็รู้อยู่ว่ากำลังอารมณ์ไม่ดี ไม่อยากจะเถียงอะไรด้วยตั้งแต่เช้าหรอกนะ ตอนเช้าๆอยากจะอยู่นิ่งๆเงียบๆแต่มึงชอบมาขัดอารมณ์ให้กูต้องหงุดหงิดอยู่เรื่อย ถามจริงๆเถอะนะว่าเป็นโรคจิตหรือไงถึงต้องมาทำตัวเป็นไม้ปัดฝุ่นคอยปัดคอยเช็ดเหี้ยอะไรกูนักหนา ถ้ากูจะสกปรกก็เพราะมึงนั้นแหละ! ! มือก็ไม่รู้ไปหยิบไปจับอะไรมาบ้าง เข้าห้องน้ำล้างขี้ล้างตูดบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้”อินรัวใส่คนที่ทำหน้ามึนเดินกอดหนังสือเล่มใหญ่ของคนรักอยู่ในอก เชิดหน้าฟังคนบ่นอย่างมีความสุข
“อ่ะ น้ำดื่ม”นายยื่นขวดน้ำไปให้อินอย่างรู้หน้าที่
“แล้วน้องอินจะอะไรมากมายว่ะครับ น้องอินที่รักต้องเข้าใจพี่จอห์นบ้างดิว่ะว่าคนรักกันมันก็อยากจะมีมุมน่ารัก กุ๊กกิ๊ก วิ๊ดวิ้วเหมือนคนอื่นเขาบ้าง นี่อะไรว่ะ! ! วันๆแม่งเอาแต่บ่นแต่ว่ากูตลอด ถามจริงเถอะนะว่าไม่บ่นไม่ด่าซักวันมันจะตายให้ได้ใช่มั้ย ถ้าใช่นู้นเลย! ! ลงไปชักดิ้นชักงอได้เลยเอาเลยอิน! ! ไม่ต้องทำหน้างอเลยนะอิน พี่พูดความจริง พี่ไม่อยากจะมาทะเลาะกับอินเหมือนกันแหละ อยากจะเอาเวลาทะเลาะไปบร๊ะจ๊ะบร๊ะฮึ่ยมากกว่า! !”
“อ่ะพี่จอห์น น้ำพี่”บาสยื่นขวดน้ำอีกขวดให้อย่างรู้หน้าที่เช่นกัน
“ขอบใจ”
“ไอ้ลามก! ! วันๆนี่มึงคิดแต่เรื่องแบบนี้รึไงห๊ะ นี่มึงเห็นกูเป็นตัวอะไรไอ้สัส! ! กูไม่ใช่ตุ๊กตายางนะไอ้เหี้ย! ! กูว่ามึงควรไปหาจิตแพทย์แล้วล่ะ ไปเร็วๆได้ยิ่งดี นับวันมึงมากขึ้นมากขึ้นทุกวันแล้วนะไอ้จร! !”
“เชี่ยไรครับที่รัก! มึงอย่ามาดราม่าได้มั้ยอิน กูไม่ได้คิดว่ามึงเป็นตุ๊กตายางหรืออะไรทั้งนั้นแหละ กูแค่รักมึงผิดหรือที่กูอยากจะมีอะไรกับคนที่กูรัก ถ้ากูไม่รักกูไม่อยากมีอะไรกับมึงหรอกโว้ย! !”
“ถุย! ! ไอ้จรจัด มึงอย่ามาทำเป็นพูดดี ฮึ! ! บอกว่าไม่รักไม่มีอะไรด้วย แสดงว่าอีพวกผู้หญิงผู้ชายที่ตามหาเรื่องกูเนี้ยมึงรักทุกคนเลยใช่มั้ยห๊ะ?? มึงเป็นคนมากรักขนาดนั้นเลยใช่มั้ยไอ้จรจัด! ! กูไม่น่าหลงเชื่อคำพูดมึงเลยจริงๆให้ตายเหอะ ที่มึงบอกว่ารักกูมึงก็แค่โกหก! ! ออกไปเลยไอ้เหี้ย! ! ไม่ต้องมาแตะกู! ! ไป๊! !”
“อ่ะ ผ้าเช็ดหน้าพี่”บาสส่งผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กสีฟ้าอย่างรู้หน้าที่อีกครั้ง
“โอ๋ๆ...อย่าร้องดิอิน บอกแล้วไงว่าอย่าดราม่า อินก็รู้ว่าพี่คิดยังไงกับอิน จะให้บอกกี่ครั้งว่าพี่รักอิน รักอินแค่คนเดียว กับคนอื่นที่เคยมีอะไรด้วยก็ไม่เคยจะอยากถูกเนื้อถูกตัวอะไรมากมายขนาดนี้เลย นี่เพราะเป็นอินนะพี่ถึงได้เป็นแบบนี้ ไม่ร้องนะคนดี...นิ่งนะ”
“ใครร้อง! ! กูเนี้ยนะจะร้อง เฮอะ มึงสำคัญตัวผิดไปแล้วไอ้จรจัด คนอย่างกู อินทรีย์! ! ไม่มีทางจะมาเสียน้ำตาให้ไอ้ผู้ชายอย่างมึงหรอกนะ กูอยากจะกระทืบๆๆๆ กระทืบมึงให้แหลกคาตีน กวนตีนก็เท่านั้น จัญไรก็เท่านี้ ทั้งโรคจิตทั้งนิสัยเสีย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ! !”
“นี่กูรักคนอย่างมึงไปได้ยังไงกันว่ะ”
จอห์นยิ้มกริ่มกับคำสารภาพรักของคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด มีความสุขตลอดพอมองข้ามคำด่าของอินไป คนรอบข้างเองก็เริ่มจะชินชากับพวกเขาสองคนมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งพวกคนที่เคยควงๆก็ไม่มาตอแยให้วุ่นวายใจ
ได้รับอานิสงค์มาจากเสียงล่ำลือของเจ้าจอมวีนแท้ๆ
“พี่ก็รักอิน...แต่พี่รู้นะว่าทำไมถึงรักอิน...”ไอ้คุณจรจัดทำตาเชื่อม ก้มลงไปกระซิบเบาๆหวังจะให้ได้ยินกันสองคน
“...เพราะอินน่ารักยังไงล่ะ...”
“ไอ้บาส...”นายสะกิดเพื่อนสนิทที่เดินตามหลังคู่รักบันลือคณะ บาสหันมาขมวดคิ้วเชิงถามว่ามีอะไร
“มึงว่าเรื่องนี้ควรจบได้แล้วป่ะว่ะ?”
“ห๊ะ! ! ว่าอะไรนะ! !”บาสทำหน้าฉงน ตะโกนถามนายเสียดัง
“กูบอกว่า ควรจบยังว่ะเรื่องเนี้ยยยย! ! !”
“ห๊ะ...ไม่ได้ยินโว้ยย...โอ้ย! !”นายตบหัวเพื่อนจนหน้าทิ่มบ่งบอกถึงความแรง ก่อนจะสอดไปที่หูทั้งสองข้างของบาสแล้วหยิบจุกยางที่ใส่ไว้ออก...
...กันหูดับเวลาอยู่กับอินและจอห์น...
“เฮ้อ ถ้าเราต้องทำกันถึงขนาดนี้กูว่าจบเหอะ”นายทำสีหน้าเหนื่อยหนาย เขาเองก็ใส่เหมือนไอ้บาส เพื่อนอีกคนทำหน้าเข้าในมือใหญ่วางบนบ่าที่ความสูงใกล้เคียง พยักหน้าน้อยๆด้วยความรันทด
“เออ...จบเหอะ”
และเรื่องราวของสองหนุ่มผู้น่าสงสารก็จบ ม่านสีแดงที่ค่อยปิดตัวพร้อมๆกับมลพิษทางเสียงทำเอาต้องยัดจุกยางเข้าที่เดิม พร้อมกับคำปรามาสไว้ในใจ
...ดีแล้วที่สองคนนั้นมีลูกไม่ได้...สงสารเด็ก
...แต่ก่อนหน้านั้น...สงสารตัวเองก่อนดีกว่า T_______T! !
// ก่อนอื่นขอโทษหนักๆเลยครับ อยากจะหัวเราะตัวเองสุดๆเลย
เพราะนึกว่าตัวเองอัพตอนจบไปแล้วก่อนที่จะจรลี เลยไม่ได้สนใจ
วันนี้พึ่งได้คอม เปิดแล้วแทบกรี๊ดด :mew5:
นี่ลงทุนปลุกพี่ชายให้ส่งเมลล์ให้เลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆ
// ปล จบแบบนี้จะเป็น bad end มั้ยน้อ :hao7:
-
เกือบล่ะ อีกนิดจะหวานล่ะเชียว
-
:pig4: :pig4: :pig4:หลายๆเลย อ่านเรื่องนี้จบรู้จักคำด่าไปหลายเลย แหมตอนจบยังด่ากันไม่จบเลยเราควรจะสงสารสองเพื่อนของอินใช่ไหม :laugh: :laugh:
-
ตกลงเค้าทะเลาะกัน หรือเค้าจีบกันล่ะนั่น :laugh:
คู่นี้ก็เนอะ หวานแบบแปลกๆยันจบเรื่องเลย 555+
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆแบบนี้นะคะ :กอด1:
แต่อยากได้ตอนพิเศษอีกสักนิดดด จะได้แก้คิดถึงวาจาอันไพเราะหวานหู(?)ของน้องอิน เอิ้กกกกก
:jul3:
-
จอห์นอินพอกันเลยนะนั่น
-
555 :katai3:
-
ลิ้นกะฟัน มันฟาดฟันกันทุกวันเลยนะ
-
จบแบบนี้แหละดีแล้ว สไตล์อิน-จอห์น ฮ่ะๆ
-
-
สมกับเป็นอินนะแหละจะเหวี่ยงจะวีนยังไงก็อดหลงรักไม่ได้ ก็คนมันน่ารักนี่เนอะ
-
อินวีนยันตอนสุดท้ายอ่ะ
-
แบบนี้เรียก Comedy Ending ซะละมั่ง ฮา~~
ปล.เราก็ว่าหายไปไหนตั้งนาน นึกว่าที่นั้นจะเข้าบอร์ดไม่ได้ซะอีก
-
ถ้าจะกันกัดขนาดเน้!!
แต่อีกนิดนึงก็หวานแล้ว หราาา
ลืมไปแล้วต้องย้อนอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น อิอิ
-
จบแล้ว !!!!
แล้วจะมี วีน ต่อตอนพิเศษไหมคะ
วีน หมั้น วีน แต่งงานอะ
ขอบคุณนักเขียนที่พาจอมวีนน่ารักมาให้รู้จักนะคะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่อยากเชื่อว่าจะมาต่อ แต่ไม่เชื่อยิ่งกว่าที่น้องอินจบ
ถ้างั้นมันจะมีตอนพิเศษไหมนะ
แต่ก็จบได้น่ารักดี ขอบคุณค่ะ
-
จบตามแบบฉบับวีนเหวี่ยง อิอิอิ
แต่ฮาสุดก็ตอนพี่จรจัดวีนนี่แหละ ติดเชื้อ..แบบคาดไม่ถึงทีเดียว
-
แอร้ รอตั้งนานนนนนนนน :hao7:
-
:L2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเกิดอาการ :really2:
กับความสัมพันธ์ของนายเอกกะพระเอกจัง
"อิน" วีน เหวี่ยง ด่ากระจุย สุดบรรยาย
"จร" (จัด) จะบอกว่าอดทน ??? ก็ไม่ใช่ เกือบๆ ซาดิสต์น่ะ
(ประเภทของให้คนด่า)
แต่ที่ชอบคือคนรอบข้าง บอสกะนาย
ช่างเหมือนพี่เลี้ยงข้างสนาม(มวย) ส่งน้ำ ส่งผ้าเย็น
เป็นนิยายที่น่ารักแบบแปลกๆ คู่หนึ่ง
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด! อินน่ารัก!!
ชอบนายเอกแบบนี้น่ารักดี พี่จอร์นโครตโชคดีเลยอ่ะ!
มีดราม่าบ้างเล็กน้อย ชอบตอนอินงอนกับตอนอยู่บน... อิอิ
จะมีตอนพิเศษอีกไหมคะ จะรออ่านค่าาาา
-
:laugh: เกรียน ทั้งคู่เลย
-
สนุกมาก ฮาาาา~~~~~~~~
วีนตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่องเลยทีเดียว :hao3:
-
เออ คู่นี้รักด้วยคำด่ารึเปล่าน้อออออ :katai2-1:
-
อ่านจบแล้ววว จริงๆ แล้วลืมเรื่องนี้ไปแล้วนะเนี่ย จำได้ว่าคนเขียนหายไปนานม๊ากกกกก 5555 แต่ก็มาต่อจนจบจนได้
ส่วนตัวแล้วเราชอบอินทรย์นะ แบบไอดอลเลยอ่ะ 555 แต่เราคิดว่ามันง่ายไปหน่อย ไม่ชอบเลยที่จอห์นทำอะไรแบบมัดมือชก แล้วพอพูดอะไรนิดๆ หน่อยๆ อินก็ยอมอ่ะ มันแบบ ไม่สะใจ! 5555 น่าจะมีแก้แค้นกลับเล็กๆ น้อยๆ อะไรอย่างนี้
แต่เอาเถอะ คนเขารักกัน เราก็ไม่อยากขัดเนอะ 555
-
:laugh: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
สนุกเว่อร์!! อ่านตอนที่อินวีนแต่ละทีนี่แบบ จิกเบาะอ่ะ เมามันส์พะยะคะ
หลังๆ พี่จรนี่ก็อัพสกิลนะ 5555
แต่ประเด็นคือ สงสารบาสกับนาย กว่าจะเรียนจบหูดับกันไปข้างสองข้างแน่ๆ :laugh: :laugh:
-
ตลกอ่ะ เรื่องนี้สนุกมากค่ะ 55555
อินปากจัดขี้วีนแต่พี่จอห์นยังชมว่าน่ารัก
เป็นเราคงเขินมาก >///<
ส่วนพี่จอห์นก็เพิ่มเลเวลปากจัดตามอินไปแล้ว
555555555 เถียงกันแต่ละทีแทบไม่หายใจเลย
อ่านเรื่องนี้ละคลายเครียดมาก
-
ขอบคุณครับ
-
พึ่งได้อ่านเรื่องนี้ สนุกมากค่ะ
ฮามาก ขอบคุณนะคะที่แบ่งปันเรื่องนี้ให้ได้อ่านกัน
พี่ก็น่ารัก น้องก็น่าฟัด
อ่านไปอมยิ้มไป ขำไป
ขอให้คุณ P-o-r-m-u-h-M สนุกกับการเรียนนะคะ
-
อร้ายยยยย นายเอกแบบนี้หายากมาก โปรดปรานสุดๆ!
แต่น้องอินใจง่ายเกินไปมะอิหนู นายเอกอย่างเอ็งต้องวีนให้ถึงที่สุดเสะ! :a1:
-
แรกๆ น้องอินด่าคนเดียว
หลังๆ พี่จอห์นก็ด่าด้วย
สงสารคนฟังอย่างนายและบาสจริงๆ ฮา
สนุกมากๆ ครับ
-
ฮาตั้งแต่ต้นยันจบ สนุกมากค่ะ ชอบบบบบ
-
:a5: จรจัด ติดเชื้อ วีน มาจาก อิน ทางน้ำลาย ซะแล้ว :m20:
:pig4:
-
:m20: ขอบคุณค่ะ
-
สนุกมากกกกค่ะ อินปากจัดจริง ๆ 555
พี่จอห์นเก่งมากค่ะ ที่ทนได้ อย่างงี้ถึงรักกันจริง>.<
-
แบบว่า...นายเอกด่าไดัไฟแลบรัวปืนกลมากกกกก
อ่านแล้วฮาสุดๆ ช่างสรรหาคำมาด่าอ่ะ นับถือเลย 5555
o13
-
:pig4:
-
เคะอย่างหนูอินนี่แหละ ที่เราต้องการ!! ด่าได้ไฟแลบสุดๆ :hao7:
-
น่ารักกกกกกก :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จบแปลก แต่ก็ฮาดี :hao3:
-
วีนได้ใจ ยืมกลับบ้านวันนึงสิจอนห์ เอาไปด่าลูกหนี้ ฮ่าๆ
-
อินเหวี่ยงดีจริงๆเลยค่ะ โอ๊ย น่ารัก ชอบ55
-
มันใช่ฮามากทุกตอนเลยค่ะ
ยิ้มไปอ่านไป.
ไปอยู่ต่างแดนดูแลตัวเองด้วยน่ะค่ะ ^^
-
ก็สนุกดีครับ แต่ถ้าเพิ่มความดราม่าลงไปอีกนิดก็น่าจะดี ขอบคุณครับ
-
จบแบบนี้ก็ดีนะ อิอิ
-
คู่รักขาวีน มุ้งมิ้งแบบวีนๆ น่ารักจริงๆนี่บอกเลย :laugh: :laugh:
-
รู้สึกอินนิสัยเหมือนเราเลยอ่ะ ด่าชาวบ้านไปทั่ว ฟฟฟฟ
แต่เราเปนเฉพาะในเนตนะ ในเรื่องจิงเราต้องแอ๊ฟไว้ ด่าในใจพอ อ่ะฮิ *3*
-
:impress2:
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ด่าได้มันส์มากคะ อ่านตามแบบรั่วๆ (ไม่เข้าใจจะอ่านเร็วไปทำไม) 5555
สนุกมากคะ จบได้ โดนใจมากเลย
-
ThankS
-
:impress2: เรื่องน่ารัก อ่านสบายๆไม่มีดราม่า
ตอนท้ายๆนิเหมือนจะปากจัดทั้งคู่เลย
เถียงกันสนุกสนาน 55555
น้องอินยังไม่ได้บอกรักพี่จรเลยนะ จบซะแล้วววววววว
-
สนุกมากกกกกก :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
คู่รักขาวีน..น้องอินวีนเหวี่ยงได้ตลอดจริงๆ..ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
นอกจากพี่จร(จัด)...ชีวิตมีสีสันดีนะไม่เงียบเหงาอีกคนชอบวีน..อีกคนชอบฟัง :impress3:
-
เรื่องนี้.... หายไปนานจนลืมไปแล๊ะ สั้นจังเนอะ - -"
โถๆๆ อยากให้เยอะกว่านี้! อยากอ่านเรื่องของบาสกับนายด้วยอ่ะ 555+
:pig4:
-
เพิ่งได้อ่านตอนจบ
จบแบบฮาๆดี สงสารบาสนายสุดชีวิต :laugh:
-
มันส์มากกกกกกกก กะคำด่า
ดีนะไม่เจอกะตัวเอง หูชาแน่ 554
น่ารักดีนะทั้งสองคน มันเหมาะกันดีแล้ววววว โฮะๆๆๆ
-
:hao7:
ว้ายๆๆๆๆ
เรื่องนี้ ก้อมึนๆ อึน จนแล้วจนรอด จนได้
ขอบคุณนะครับ
:hao5:
-
ตอนนี้เลยเป็นคู่รักขาวีนกันทั้งคู่ :laugh:
เรื่องน่ารักมากมาย ถึงจะวีนก็ยังมุ้งมิ้งได้ :mew1:
-
อินน่ารัก น่ารักมากๆ
แต่ชอบจอร์นตอนหลังๆอ่ะ
ฝีปากอัพเลเวลขึ้นเยอะเลย
เพราะอยู่ใกล้อินมากเลยแพร่เชื้อไวรึป่าวก็ไม่รู้
สนุกดีค่ะ ไม่รีบร้อน? จนเกินไป
สนุกที่มีคำด่าเยอะขึ้นนี่แหละ
-
เพิ่งรู้ว่าคู่วีนแบบนี้น่ารักมากเลย
กำลังจะได้หวานแล้ว ฮ่าๆๆๆ
-
วีนแต่ต้นจนจนเลยนะ
สนุก ๆ ๆ
-
ในที่สุดก็ลงเอยกันสักที 55+ แต่อินขี้เหวี่ยงขี้วีนสุดๆ แถมปากจัดอีกต่างหาก ไม่น่าเชื่อว่าพี่จอห์นจะทนได้ เรื่องนี้แต่งเป็นพาร์ทๆ แบบจบในตอนหรือเปล่าค่ะ เหมือนโดดๆ จนบางครั้งเรางงๆ ไม่ต่อเนื่อง อย่างตอนไปพัทยาแล้วต่ออีกทีที่มหาลัยในตอนต่อจากนั้นทำให้เรางงงวยไปเลยค่ะ มันเลยไม่ค่อยสุด แต่เราชอบสำนวนการเขียนนะแอบฮาด้วย 55+
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายสนุกๆ
-
อ่านแล้วก็มีความสุขอ่ะ ยิ้มๆทุกตอน
-
:L2:
-
อินนี่ก็ฮาซะ จอห์นก็ติดนิสัยตามแฟนไปซะแล้ว ถ้าอยู่ครบพ้องคณาญาติของอินจะเป็นไงเนี้ย
-
:laugh: มันส์
-
เพิ่งได้มาอ่านน้องอินกับพี่จอห์น(จัด)
อินขี้เหวี่ยงขี้วีน แต่แพ้จูบ แม่จ้าววววววว เสร็จพี่จอห์นเลย คริคริ :hao3:
-
สมกับเป็น ผัวเมียกันฮ่าๆๆ ปากจัด วีนได้ตลอดด
-
อินน่ากลัว555
-
อ่านจบแบบ พลาดเรื่องนี้ไปได้ไง แต่อาจจะเคืองใจหน่อย ๆ ตอนพี่จรจัดบอกอยากเอาชนะ ถ้าเราเป็นอินนะวิ่งไปกระซวกไส้ไหลละ แถมตบให้ฟันร่วง เลวจริง ๆ แต่โอเค พอทำใจได้
-
o13 o13
-
:pig4: ขนาดเป็นแฟนกันแล้วยังกัดกันได้ทุกวัน อยากได้หวานๆบ้างอ่ะคู่นี้
-
ชอบพี่จอห์นกับน้องอินมาก (อยากรู้ว่าจะมีวันที่อินไม่วีนบ้างไหมน้า)
แอบจิ้นนายกับบาสอ่ะ มีคู่นี้ต่อไหมคะ :really2:
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆให้ได้อ่านนะคะ :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อินน่ารักกกกกกกก~
-
o13
-
สนุกมามาย อินวีนเก่งจริงๆ เลย พี่จอห์นก็เก่งมากเลยอ่ะ
-
สนุกมากก...(กอ.ไก่ล้านตัวจ๊ะ) หัวเราะจนปวดกรามเลย 555 น้องอินเป็นเด็กขี้วีนที่น่ารักสุดๆ ชอบตรงที่นิสัยขี้วีนถ่ายทอดถึงกันได้ด้วยนี่ล่ะ :m20: พี่จอห์นเกิดมาเพื่อเป็นเนื้อคู่น้องอินเลยนะคะเนี่ย :-[
-
ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ ขอบคุณคนเขียนมักๆนะคะ
-
ห้ะ จบแล้วอ่อ :katai4: :katai4: :ling1: :ling1:
น้องอินกำลังน่ารักเลยยยยย
-
อ่านจบนี้เพ้อเลยครับ น้องอินน่ารัก น่าฟัด
-
อ่านไปก็นั่งขำไป นายเอกวีนโคตรเก่ง ด่าทียาวเป็นขบวนรถไฟเลย :m20: :pig4:
-
ชอบบบบบบ
พอจบแล้วก็คิดถึงอ่ะ!!!!
สองคนนี้เกิดมาเพื่อคู่กันจริงๆให้ตายยยยย 55555
:pig4: :L1: :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่อ่านไปฮาไป พึงเคยอ่านนายเอกที่วีนแตกขนาดนี้ ชอบ
แต่อีกไม่นานคุณสามีของอินก็คงเจริญรอยตามปากอินแน่ๆ
ดูท่าทางแล้วฝีปากคงไม่แพ้กันแน่ๆ ไฟแล็บเลย 555
-
คู่รักฮาร์ดคอร์ 5555 เอาใจช่วยมาตลอด สุดท้ายก็สมหวังไปได้ตลอดรอดฝั่งเนอะ
พี่จอร์นจัดปากจัดขึ้นเยอะเลยนะคะ อย่างฮา
ขอบคุณค่ะ
-
ยังไม่อยากให้จบเลย
-
SM อ่ะ ตบจูบรัวๆๆๆๆ รักด้วยกำปั่นไรงี้ 5555 ดูดีๆจะสวีทมากเลยนะ อีกคนตามใจตลอด อีกคนบ่นแต่ก็ชอบ 55555
-
:z13:
-
ฮาร์ดคอสุดยอดดดด
ชอบน้องอินของพี่จร ด่าไฟแล่บ 55555
แล้วอิพี่จรจัดก็ติดนิสัยอินมาอี๊กกกก
สงสารเราๆ ชาวคณะนิติศาสตร์ ก้ากกกก
-
แปลกดีครับ เพิ่งเคยเจอแนวนี้
สนุกดี ดราม่าไม่มาก ขอบคุณคนแต่งนะครับ
ไม่ทราบว่าไปเรียนต่อจบกลับมาหรือยัง
ถ้าอย่างไรก็อยากให้แต่งเรื่องอื่นๆมาให้อ่านต่อนะครับ
ขอบคุณครับ
-
วีนจริงไรจริงค่ะ สนุกมากๆค่ะ
-
อินน่ารักจังเลยคะ :katai2-1:
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ :กอด1: :pig4:
-
วีนตลอดทั้งเรื่อง นายเอกแรงจริง พี่จรจัดก็เจ้าเล่ห์
คิดว่าจะมีดราม่าซะแล้วสุดท้ายก็ยังวีนแม้กระทั่ง
ตอนจบ อินน่ารักมากค่ะ ชอบนายเอกแบบนี้เลย
-
อินน่ารักมากเลยลูก
:m1: :m3: :m1: :m3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ๊ากกกกกสะใจสุดๆๆ :z2:
-
555555สะใจจริงด่าได้ดีทั้งผัวทั้งเมีย
-
สนุกดีแต่สั้นไปหน่อย กำลังอ่านเพลินๆจบซะแล้ว
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารบาสกับนาย 555555555555555555
o13 o13 o13 o13 o13
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:L2:
-
น้องอินจะวีนจะเหวี่ยงจะปากจัดแค่ไหน พี่จอห์นก็รักก :o8:
-
โอ้ย..อ่านแล้วคิดถึงตัวเองอ่ะ
จะวีนจะเหวี่ยงให้น้อยลงเพราะยังหาพี่จอห์นไม่เจอเลย แงแง
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฮาดีจังเรื่องนี้ :hao6:
เวลาอ่านบทที่อินด่า นี่แบบ ต้องกลั้นหายใจก่อน แล้วอ่านรวดเดียวให้จบ ซะใจดี แต่เหนื่อบชิบ นี่ขนาดเป็นแค่คนอ่านยังเหนื่อย อินเป็นคนด่านี่ทำไง? หายใจทางไหน? เก่งโคตร55555 พี่จรตอนแรกดูไม่จริงใจเลย เหมือนจีบเล่นๆ แต่หลังๆก็โอเค นายกับบาสฮาดี คู่นี้ความอดทนเป็นเลิศ
-
อาการวีนอาการเหวี่ยงนี่อินเขาถ่ายทอดให้กับพี่จอห์นตอนเวลาจูบใช่ไหม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมาก. อ่านหลายรอบแล้วก็ยังขำอยู่. นักเขียนหายไปไหนคะ. คิดถึงพ่ออัครพ่อน้ำแล้วนะคะ. มาต่อด้วยนะคะ. ได้โปรด. (ขอทวงในนี้เลยนะคะ)
-
555 ติดเชื้อกันโดยตรงผ่านทางจูบสินะ
สงสัยพี่จอห์นจูบไปเยอะ เชื้อที่ได้รับเลยแรงมาก
สนุกมากๆ อ่ะ หวานกันแบบแปลกๆ แหวกแนวดีค่ะ
น้องอินน่ารักซะ ขนาดนี้ก็ยอมให้ด่าทั้งวันอ่ะ :-[
-
เรืองนี้สนุกมาก :z1:
อินด่าได้สนุกมากอ่านบทด่าแล้วสนุกอ่านแทบไม่ทันเลย 55
ขัดใจอิพระเอกนิดหน่อย น่าจะดราม่าสุดกว่านี้เอาให้มันรู้สึกมั่ง
ช่วงนี้เป็นโรคจิตชอบอ่านดราม่า
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านจนจบ :katai2-1:
:mew1:
-
มาอ่านอีกรอบ
นายเอกปากจัดจริงๆ กลัวอ่ะ 555
-
อ่านจบแล้วสงสารแต่ละคนที่อินไปด่าจริงๆ
ความเร็วของการด่านี่แรงกว่า3gเน็ตอีก
-
สนุกอ่า อิน แม้จะชอบวีน แต่น่าร้ากก โดนจุ๊บ ที กลายเป็นลูกแมว เลย :mew2:
-
ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้อ่านตอนจบของน้องอิน
วะ ฮ่าๆๆๆ (บ้าไปแล้ว)
ขอบคุณนะคะ
-
อ่านกี่ครั้งกี่ครั้งก็น่ารัก :-[ :impress2:
-
:hao7: :hao7: :hao7: สนุกมากเป็นเรื่องที่คาแรคเตอร์แหวกแนวมากๆเลยค่ะ เรื่องก็ไม่ยืดยาดน่ารำคาญ ขอบคุณนักเขียนมากร่วนยายแหวกแนวมากอ่าน ชอบจริงๆค่ะ
-
สนุกมาก ฮามากครับเรื่องนี้ อินวีนทีด่าไฟแลบเลย ตอนจบพี่จอห์นเลยวีนพอ ๆ กัน
ขอบคุณครับ
-
ฮามาก สุดท้ายจอห์นก็ติดนิสัยขี้วีนจากอินจริงๆด้วย ชอบมากค่ะ ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ :pig4:
-
ทำไมเวลาเราวีน...ไม่น่ารักอย่างอินบ้างนะ 555555555555
-
555 สนุกมากนายเอกเรื่องนี้นี่ยิ่งกว่าราชินีอีกนะ...ด่าทีนี่ไฟแล๊บ
-
สนุกมากค๊า o13
-
อะไรที่มันมากไปก็ไม่ดีเนอะ ^^
-
:hao6: :katai2-1:
นุกๆ เขียนคำด่าได้สุดยอดดด
:katai2-1: :katai2-1:
-
โอยชอบ คู่นี้ดีแต่แบบเชียร์อินอ่ะ ตอนโกรธนี่คือ โกรธนานกว่านี้ก็ดีนะไรเงี้ย น่ารักมาก อีพี่จรโรคจิตอ่อนๆนะคะมีความซาดิสถ์และมาโซค์
-
:impress2:
-
:man1:
เย้ ชอบอินอ่ะ คนอะไรด่ายังกะแรปเตอร์
น่ารักกกกก
ปล.ขอบคุณสำหรบนิยายน่ารักๆ นะคะคุณคนเขียน
-
อ่านกี่ครั้งก็สนุก :pig4: :L1:
-
ชอบความเป็นอิน เจ๊อันก็ฮานะ555 เรื่องนี้คือสนุกมาก
-
o13 o13
-
คู่นี้ฟัดกันมันส์ดีแฮะ :กอด1:
-
โอ้ย ฮาา ด่าไฟแลบเลย แรกๆอินด่าหยาบมาก หลังๆด่าสุภาพขึ้นเยอะ :hao6:
สนุกดี อ่านไปยิ้มไป
-
อ่านจบไปแล้ว แต่ก็กลับมาอ่านอีก 555
-
กลับมาอ่าน อีกรอบก็ยังสนุกจ้า o13
-
Feel good มากค่าาาาา :impress2:
-
ตลกดี 555
-
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :pig4:
-
ด่าเพราะรัก :ling3:
-
ด่าไฟแลบมาก
-
สนุก รุนแรง แต่เล้าใจ
-
เหมือนเคยอ่านเมื่อนานมากๆ แล้ว เลยกลับมาอ่านอีกรอบ
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากๆนะคะ
สนุกมากๆเลยค่ะ ชอบนายเอก5555
-
สนุก 55555 o13
-
สนุกมากกกกกก น้องอินลูกก น่ารักที่สุดไอ้ต้าว55555 พี่จรจัดก็ดี 555555 เหมาะสมที่สุดคู่นี้ ถ้ามีลูกได้คงสนุกชีวิตคงมีแต่เรื่องสนุกๆ 55555555555555 ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้นะค้าบบบ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: