หัวข้อ: Don't call Me BaBy!! ** You're My BaBy!!

[eiky]

Don’t call Me BaBy!!

ถามว่าผมรู้สึกยังไงในตอนนี้ เอ่อ มันคิดอะไรไม่ออกครับ ผมจนปัญญาไม่อยากจะคิดมากนะแต่ว่ามันห้ามไม่ได้เลย ยิ่งผมคิดไปเท่าไหร่มันยิ่งตัน มันหนักๆที่อกหายใจเหมือนมันเข้าไม่เต็มปอด ผมทรมานเหลือเกิน นั่งก็ไม่รู้ว่านั่ง เรียนไม่รู้เรื่อง ใครพูดอะไรได้ยินแต่สมองมันไม่ประมวลผล นี่ผมเป็นอะไรไปเรื่องมันยังไม่ถึงที่สุดสักหน่อยมาคิดเองเออเองได้ยังไง แต่ว่าเรื่องแบบนี้ ผู้หญิงที่ไหนเขาจะเอามาพูดเล่นกัน เรื่องนี้มันไม่ใช่แค่มีอะไรกันแล้วจบๆไป แต่มันมีชีวิตอีกชีวิตที่เกิดขึ้นมาแล้ว ชีวิตซึ่งผมไม่มีทางจะให้กับไอ้เน่ามันได้ ใจแฟบลงทันที ผมซุกหน้าลงกับมือ
   “อุ่น ไหวบ่ อย่าคึดหลาย” จอยครับมันลูบหลังผมอยู่
   “ไปหาหม่องอยู่ป่ะ” เสียงไอ้เล็กครับ ผมเม้มปากแน่นจนรู้สึกว่ามันชาไปหมดแล้ว
   “ร้องไห้ไปมันก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะเธอ เห็นหรือยังว่าเธอมีดีแค่ให้รูเขาเอาแต่สิ่งที่เธอไม่มีทางจะชนะคือเรื่องนี้”
   “ปากหมาหลายอีเพ็ญ ดีแต่ทำลายน้ำใจผู้อื่นนั่นบ่ อีห่านี่สันดานหมา” จอยมันด่ากราดออกไปครับท่าทางคงจะโมโหมาก ผมเองเม้มปากแน่นไม่อยากจะร้องไห้ให้ใครเห็นนะแต่มันทนไม่ไหวจริงๆ
   “อีจอย มึงจะมาออกหน้าแทนมันทำไม เรื่องมันมาขนาดนี้แล้ว ทำใจยอมๆรับไปเถอะ ไหนๆก็ไมได้กันอยู่แล้วนี่”
   “นี่เธอ ถามตรงๆนะ ตั้งแต่เราย้ายเข้ามาน่ะ เราเคยทำอะไรให้เธอไม่พอใจเหรอ เราเคยว่าอะไรเธอบ้างไหม เธออยากได้เขาเธอก็เอาไปสิ เราไม่ได้ขอให้เขาอยู่ มีปัญญาให้เขาไปแบบที่เขาเต็มใจไหม แล้วนี่เธอทำอะไร เธอคิดหรือเปล่าว่านี่มันอนาคตของพี่คนนั้นนะ หรือเธอทำเพื่อความสะใจ ถ้าไม่อยากรู้จักเรา ไม่อยากเป็นเพื่อนกับเรา ก็ไม่ต้องคุยไม่ต้องมองเราก็ได้ แต่เธอทำแบบนี้เธอต้องการอะไร เราไม่เคยคิดที่จะไปยุ่งกับเธอ เพราะคนอย่างเธอแม้แต่เพื่อนเราก็ไม่อยากจะเป็น” ผมทนไม่ไหวครับ ลุกขึ้นชี้หน้าเธอ ส่วนเธอหน้าซีดไป
   “แม่นๆ อีหลีนั่นล่ะ เป็นหยังหลายอยู่บ่อีเพ็ญ ตั้งแต่อุ่นย้ายเข้ามามึงกะหาเรื่องตลอด นิสัยเสียแฮงเสียซื่อคนอำนาจเหมิด อีหยังมายาดพ่อซายกัน เจ้าของสู้เขาบ่ได้กะหาวิธีสกปรก หวืย ตาขี้เดียด” เพื่อนๆในห้องหันมารุมเธอครับ ผมเดินออกไปจากห้องแล้วมีจอยกับเล็กตามมา เสียงกรี๊ดของสาวเพ็ญดังลั่น ผมเดินสวนกับอาจารย์ที่จะสอนคาบต่อไปแต่ผมไม่สนใจครับ คงเรียนไม่ได้หรอกนะแบบนี้ ผมเดินตามนายเล็กไปหลังห้องศิลปะ มันไม่มีที่อยู่หรอกนะแต่เราก็ไปนั่งกระจุกรวมตัวกันอยู่แบบนั้น
   “น่าสงสารเขานะจอย” ผมพูดออกมาครับ ไม่รู้ว่าไอ้เน่ามันจะทำหรือไม่ก็ตามแต่เรื่องแบบนี้ผมก็สงสารและเห็นใจผู้หญิงมากกว่าผู้ชายอยู่แล้ว
   “บ่น่าเซื่อเนาะว่าเพิ่นเฮียนเก่งๆสิเป็นแบบนี้ เสียดาย” ไอ้เล็กมันพูดขึ้นล่ะครับ
   “สิไปเสียดายเฮ็ดหยัง เฮียนเก่งแล้วเป็นจั่งได๋ เห็นบ่ล่ะ เก่งแต่วิชาการแต่เรื่องชีวิตยังบ่ฮู้จักแยกแยะ แทนที่สิมาเว้ากันเงียบๆสองคนเนาะ นี่อีหยังมาประกาศโต้งๆหน้าคนหลายๆ โอ้ย กูล่ะงึด แม่นเพิ่นคึดหยังอยู่บู้นี่”
   “เขาคงไม่เอาเด็กออกหรอกนะจอย” ผมคิดไปโน่นเลยครับ
   “สิเฮ็ดจั่งได๋คั่นอุ่น มันเรื่องของเขาเด้ เฮาว่ามันบ่แม่นเดี๋ยวดอกเป็นพ่อน่ะ เอื้อยนกเพิ่นเซากันกับเดี๋ยวตั้งแต่ปลายปีโดนจนจำบ่ได้แล้ว คันเพิ่นสิหาพ่อบ่ได้มาตู่เอาเดี๋ยวกะเป็นตาหลูโตนเดี๋ยวเนาะ พ้อแต่เรื่องซวยๆ” จอยมันพูดครับ ผมเองก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย แต่ว่าไม่รู้สิผมคิดไม่ออก
   “คือสิเหมิดแล้วล่ะบ่ได้เฮียนต่อดอกเฮาว่า” ไอ้เล็กมันพูดขึ้นครับผมถึงกับอ้าปาก
   “ไล่ออกเลยเหรอเล็ก” ผมหน้าซีด
   “แม่นแล้วอุ่น ไผท้องคาโรงเรียนเขามีแต่ไล่ออกล่ะ ทั้งสองคน” เอ่อ ผมหน้าซีดไปกันใหญ่ใจเต้นแรง น้ำตาไหลออกมา ทำยังไงดี ทำยังไงดี
   “แล้วเน่าล่ะ” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายของตัวเองที่ผมจำได้ ผมสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยร้องไห้หนักมาก นานจนเกือบเที่ยงครับจึงหยุด พอหยุดความคิดมันก็วิ่งเข้ามานับไม่ถ้วนคิดแตกแขนงต่างๆนานา
   “เราอยากไปจากที่นี่ จอย” ผมครางออกไปครับ จอยมันหันไปมองหน้าเล็กแล้วเราสามคนก็ลอดรั้วโรงเรียนออกมาเหมือนแต่ก่อนแต่ครั้งนี้ผมทิ้งใจผมไว้ที่ไหนไม่รู้ครับ เพิ่งจะรู้ว่าคนที่ใจหายนี่มันเป็นยังไง ผมมีแต่ร่างที่เพื่อนสองคนลากแขนให้ปลิวไปตามแรง น้ำตาก็เอ่อนองอยู่ตลอดเวลา
   “ไปเฮือนเฮาบ่” ไอ้เล็กมันชวนครับ
   “แม่เพิ่นเฮ้ดหยังอยู่ล่ะเล็ก” จอยมันถามครับ
   “เพิ่นกางหูก พอดีล่ะไปเบิ่งเพิ่นสิได้ซำบายใจเนาะอุ่น” ผมพยักหน้าครับ พวกเราเดินไปขึ้นวินที่หลังโรงเรียนไม่รู้ว่าอะไรมันผ่านตาไปบ้าง ไม่รู้ว่าถึงไหนแล้วแต่รู้ว่ามันนานมากครับจนเรามาถึงบ้านของเล็ก บ้านของเล็กเป็นบ้านไม้ยกใต้ถุนสูงแต่ว่าฝาบ้านมันทำมาจากไม้ไผ่สานหรืออะไรสักอย่างไม่มีอารมณ์ดูครับ ไว้มาคราวหลังจะเล่าให้ฟัง
   “ฮ่วย แม่นอีหยังนี่ พากันหนีเฮียนมาติ๊บักเล็ก” เสียงแม่ของเล็กตวาดเสียงดังครับ
   “แม่นจ้าแม่เบียบ พวกหนูบ่มีหว่างไป” จอยมันบอกครับ ผมเลยยกมือไหว้แม่ของเล็ก
   “แม่นหมู่มาตาทางได๋ล่ะนี่คือหน้าตาบ่คือคนทางเฮา”
   “ลูกปลัดนั่นเด้แม่” ไอ้เล็กมันบอกครับ
   “บู้ย นี่บ่ลูกปลัด มาๆหล่ามานั่ง เฮือนแม่ฮกแน่เด้อ” แม่เปลี่ยนน้ำเสียงครับ จอยกับเล้กมองหน้ากันแล้วก็ยิ้มๆ ส่วนผมก็เข้าไปนั่งที่แคร่ใต้ถุนบ้านเหมือนแม่กำลังกางที่จะทอผ้าล่ะครับ ผมสนใจนะแต่ไม่มีใจในตอนนี้
   “กินเข่ากินปลากันมาแล้วบ่หล่า” ผมส่ายหน้าครับ น้ำตาเม็ดเป้งๆมันผุดขึ้นมา คิดถึงแม่จังเลย
   “อ้าว เป็นอีหยัง” ผมร้องไห้ออกมาทันทีครับ แม่ของเล็กก็ยื่นมือมาแตะบ่าผม ผมเลยกอดแกใหญ่เลย สะอื้นออกมากอดแน่นเหมือนคนขาดความรักจากแม่
   “แม่” ผมครางออกไปสะอื้นอยู่ในอกของแม่เล็ก มันนานเหลือเกินไม่มีเสียงใดมีแต่เสียงของแม่เล็กปลอบอยู่ “เซาซะหล่าๆ” อยู่เหนือหัวล่ะครับ มันรู้สึกดีนะนี่ขนาดไม่ใช่แม่ของตัวเอง ผมรู้สึกว่ามันอบอุ่นมากๆ อุ่นเสียจนใจหาย ใจหายอีกแล้วพอใจหายก็ร้องไห้ พอใจหายก็สั่นไหว
   “นั่งถ่าอยู่นี่ล่ะ แม่สิไปตำบักแตงสู่กินเที่ยงพอดี บักเล็กไปเบิ่งไข่เป็ดอีนวลมาต้มสู่หมู่กินแน่” พอแม่คลายกอดผมแกก็จะไปทำกับข้าวให้เรากินล่ะครับ ผมยังสะอื้นอยู่
   “เฮ็ดใจดีๆไว้เด้ออุ่น บ่มีหยังดอกเฮาว่าน่ะ” จอยเองมันก็น้ำตาไหลครับมันจับบ่าผมไว้
   “จอย เรารู้สึกทรมานจังเลย” “บ่ต้องเว้าอุ่น บ่ต้องเว้า เฮาเข้าใจ” จอยมันกอดผมไว้ครับ เราก็สวมกอดกันจนผมต้องเสียน้ำตาออกมา จอยเองมันก็ร้องไห้ สักพักเราสองคนก็ไปช่วยเล็กดูไข่เป็ดในเล้าครับ แต่มันก็ใช้เวลาพอควรล่ะ บ้านของเล็กไม่ใหญ่นะครับ หรือพูดแบบชาวบ้านคือบ้านของเล็กไม่ใช่คนมีฐานะนั่นเอง แต่ของใช้ต่างๆดูเป็นระเบียบ จอยแอบกระซิบให้ผมฟังว่าเล็กมันอยู่กับแม่แค่สองคนครับ เหมือนไอ้เน่าจะเล่าให้ผมฟังแล้วล่ะเรื่องนี้ ไอ้เน่า เฮ้อ พอคิดถึงมันก็ส่งข้อความเข้ามาล่ะครับ ผมอ่านแล้วก็ถอนหายใจ
   “ตอบเพิ่นไปแน่ติ๊ล่ะอุ่น ว่าบ่เป็นหยังดอก” จอยมันบอกครับ ผมส่ายหน้าไม่อยากจะตอบ ไม่อยากจะอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ มันตื้อไปหมด ผมไม่ได้อยากให้มันตึงนะสถานการณ์แต่ผมฝืนไม่ได้เลย ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้ให้กำลังใจมัน ไม่ใช่นะ เพียงแต่ตอนนี้กำลังใจให้ตัวผมเองผมยังไม่มีเลย ขอผมเอาอากาศเข้าปอดหน่อยนะ แล้วผมจะให้กำลังใจมัน ขอผมยืดชีวิตให้ตัวเองสักหน่อยพอมีแรงที่จะคิดจะสู้ต่อแล้วผมจะโอบกอดมันเอง
   “เรียนอยู่นะเน่า ค่อยคุยกันนะ” พอสักพักมันก็โทรมาล่ะครับ ผมกลั้นใจบอกมันออกไป ตอนนี้น้ำตามันดันขึ้นมาที่คอแล้ว โอ้ย จะดราม่าไปไหนเนี่ยกูเหนื่อยนะเว้ย พอดีกับที่แม่ของเล็กตำแตงเสร็จแล้วยกออกมาล่ะครับมีกะติ้บข้าวด้วย ส่วนเล็กก็ปอกไข่เป็ดต้มใส่จานออกมา
   “สิกินได้บ่ล่ะหล่า แนวกินซาวบ้านเด้ ลูกผู้ดีสิเคยกินบ่” แม่เล็กถามครับ น้ำเสียงผมพอจะดูออกว่าแกไม่ได้ประชดแต่มันแฝงไปด้วยความเจียมตัว นั่นมันยิ่งทำให้ผมเม้มปากแน่นเข้าไปอีก
   “กินได้ครับ ขอบคุณครับแม่” ผมยกมือไหว้แกล่ะครับ
   “แม่ไม่กินด้วยกันเหรอครับ” ผมเห็นแกถอยออกครับ
   “พากันกินโลดหล่า แม่บ่ทันอยาก เข่าสวยแม่กินกะสองโมงพู้นล่ะ” ผมยิ้มให้แกครับแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตากินตำแตงกับไข่ต้ม อร่อยนะแต่ด้วยความที่มีอะไรในใจเยอะแยะเหลือเกินผมเลยกินได้ไม่เยอะ พอกินเสร็จก็ช่วยกันล้างแล้วมาดูแม่กางหูกที่ไอ้เล็กมันเรียก สิ่งนี้พอจะทำให้ผมเบิกบานขึ้นมาได้หน่อยครับ ผมสนใจกับวิถีชีวิตแบบนี้ ผมว่ามันมีเสน่ห์ดีนะ งานฝีมือที่ทำไว้เพื่อใช้สอยในบ้านไม่ได้ทำเพื่อธุรกิจ จนบ่ายเกือบสามโมงเราก็ขอตัวกลับเข้าไปในโรงเรียนครับ เล็กมันต้องกลับไปเอารถส่วนจอยก็ตามผมกับเล็กมาเพื่อกลับกับโจ้
   “มื้อใหม่มายามแม่อีกเด้อหล่า” แม่เล็กบอกก่อนเราจะเดินออกจากบ้านครับ สิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยเห็นจากคนในเมืองใหญ่คือเรื่องแบบนี้ รอยยิ้มที่เขายิ้มออกมาจากใจ น้ำใจที่เขาหยิบยื่นให้มามันไม่มีสารเคมีเจือปน คือมันไม่ได้หวังอะไรตอบแทนจริงๆ ผมว่าผมรู้สึกรักที่นี่มากเท่าๆกับที่ผมรู้สึกรักไอ้เน่าแล้วครับ ผมขอเพื่อนยืนรอไอ้เน่าที่หน้าโรงเรียนตรงเยื้องๆไปหน่อยล่ะครับ เด็กนักเรียนไม่ค่อยมาทางนี้เพราะมันจะออกไปนอกเมือง มีเพียงรถสองแถวที่เด็กนักเรียนตามหมู่บ้านทางโน้นที่จะผ่านไปเท่านั้นเองแต่จุดรวมตัวขึ้นรถมันไมได้อยู่ตรงนี้ ผมยืนรอมันอยู่ไม่นานครับเสียงรถเบรกก็ดังลั่น รถพ่อผมเอง ไอ้เน่ามันก้าวลงจากรถมาหน้าตาบึ้งตึงท่าทางจะมาหาเรื่องผม
   “ไปไหนทำไมไม่เคยบอก” มันเริ่มตวาดครับ
   “เน่า” ผมจะนางเอกไปไหมเนี่ย ผมวิ่งเข้าไปกอดมันครับ กอดมันแน่นเลย มันเลยนิ่งไม่พูดอะไรแต่ก็กอดผมไว้แน่นเหมือนกัน
   “กูคิดถึงมึงมากนะรู้ไหม” เอ่อ มันร้องไห้ครับ
   “กูคิดว่ามึงไม่เข้าใจกูแล้ว กูทรมานมากนะมึงรู้ไหม” มันกอดผมแล้วร้องไห้ออกมาโฮใหญ่ครับ
   “เราไม่ได้ทิ้งเน่านะ เราไปทำใจ เราจะไม่มวันทิ้งเน่านะ ไม่ว่าจะยังไง เราจะอยู่ข้างเน่าเสมอ” โอ้ย เปลืองน้ำตากูจริงอะไรจริง ร้องไห้ออกมาจนได้สิ
   “มึงเข้าใจกูใช่ไหมเบบี๋ กูไม่ได้ทำนะ แต่กูพูดไมได้” มันมองหน้าผมครับน้ำตามันทำให้ผมร้องไห้เยอะกกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัว
   “เราเข้าใจ เราเข้าใจ” ผมเองก็เอานิ้วขึ้นปาดน้ำตาออกหน้ามันครับ เหมือนจะเกาหลีเลยเนอะผมเลยลากมันขึ้นรถไปสงบใจบนรถดีกว่าเดี๋ยวใครมาเห็นแล้วเป็นข่าวอีกยิ่งดังๆอยู่ช่วงนี้
   “ไปนอกเมืองกันไหมเน่า ไปที่ที่เราเคยไป” ผมเอ่ยปากชวนมันเองครับ เพราะกลับบ้านคงรู้สึกไม่ต่างกันแน่ๆ ไปที่ที่เราสบายใจก่อนแล้วค่อยกลับ มันไม่พูดครับแต่มันตรงดิ่งไปเลย ผมกุมมือมันอยู่ตลอดเวลา มันเองก็บีบมือผมแน่น ไม่ว่าผมจะแพ้หรือจะชนะ ผมขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า ผมรักมันแล้วจะคงจะรักตลอดไป ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน แต่มันคือคนที่ผมรักมากคนหนึ่ง พอมันขับรถขึ้นไปบนเนินเขาเราก็นั่งนิ่งๆอยุ่ในรถไม่มีใครพูดอะไรออกมาครับ แดดข้างนอกมันก็ยังคงแรงอยู่ด้วยล่ะเพราะมันยังไม่เย็นมากนัก แต่สักพักผมเองล่ะที่เปิดประตูรถออกมา
   “มึงเชื่อกูไหมเบบี๋” ไอ้เน่ามันกระเผลกตามออกมาครับตอนนี้มันไม่ใช้ไม้ค้ำแล้วนะ เออ เมื่อเช้ามันเตะเฝือกกับกำแพงผมยังเสียวไม่หาย มันบ้าบิ่นมากเลยนะ มันมากอดผมจากข้างหลังล่ะครับ
   “เชื่อดิ” “ขอบใจนะที่เชื่อกู” มันเอาหน้าซุกลงตรงซอกคอผมครับ
   “ไม่ว่าเน่าจะโกหกเราหรือไม่ เราก็เชื่อเน่านะ”
   “อ้าว กูเคยหลอกมึงแค่ครั้งเดียวเองนะ ตอนนั้นก็ไม่มั่นใจเถอะว่ากูคิดยังไงกับมึง แต่ตอนนี้กูมั่นใจแล้ว”
   “มั่นใจไรอ่ะ” “มั่นใจว่ากูรักมึง รักมากนะรู้ไหม” ผมจับแขนมันไว้กระชับให้มันกอดผมแน่นขึ้น
   “ขออย่าให้มีอะไรร้ายๆเกิดขึ้นอีกเลยนะ” ผมพูดออกมาครับ
   “แม่งอะไรไม่รู้ วุ่นวายกูจัง” มันบ่นครับ
   “คงเพราะเน่าหน้าตาดีล่ะมั้ง เลยมีคนชอบเยอะ พออยากได้ก็หาวิธี แม้จะเป็นวิธีที่ต้องทำร้ายตัวเขามากกว่าเน่าเองก็ยอม” ผมพูดออกไปครับ มันนิ่งอยู่ไม่พูดอะไรออกมา
   “นั่นสินะ แล้วมึงล่ะ ถ้ากูไม่หล่อแล้วจะยังชอบกูอยู่ไหม” น้ำเสียงมันเหมือทดลองใจหรือประชด หรือน้อยใจอะไรสักอย่างผมเลยหันหน้าเข้าหามัน จับหน้ามันไว้
   “เราชอบเน่าไม่ใช่ที่เน่าหล่อนะ ชอบไปแล้ว จะยังไงก็ชอบแล้ว” ผมหอมแก้มมันล่ะครับ ดูแรดไปหน่อยแต่ไม่ทำตอนนี้จะรอให้ทำตอนไหนเนอะ ผมกอดผมแน่นเลยครับแล้วมันก็ผงะหน้าออกมา เราจ้องตากันอยู่สักพักก็จูบกันตามบรรยากาศ มันเปิดใจกับผมทุกเรื่องหลังจากที่เราไปนั่งบนโขดหิน ผมได้รู้อะไรหลายๆอย่างจากตัวมัน รู้ว่ามันคิดยังไง รู้สึกยังไง มันเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาล่ะครับเพียงแต่มันมุทะลุมากกว่าใครๆ มันเชื่อมั่นในตัวเองสูงมาก คงเป็นเพราะครอบครัวมันไม่ว่าอะไร เรื่องอะไรน่ะเหรอก็เรื่องที่มันคบกับผมนี่ล่ะครับ มันบอกว่ามันไม่คิดที่มันจะมาคบผู้ชายด้วยกันมาก่อน มันไม่ได้เตรียมใจเผื่อไว้ว่าควรจะทำยังไง แต่คำพูดมันทำให้ผมยิ้มก็คือมันบอกว่าไม่ว่าผมจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายแต่มันคบด้วยแล้วมันบอกว่ามันรู้สึกมีแต่ความสุขมากกว่าทุกข์ และทุกครั้งที่เจอปัญหาเราสองคนจะจับมือกันไปตลอดไม่เคยทิ้งกัน ผมซึ้งมากครับเลยต้องกอดมันอีกครั้ง เราอยู่จนค่ำค่อยกลับบ้าน พี่ต้อยโทรตามผมหลายรอบแล้วล่ะแต่ผมบอกว่าเดี๋ยวค่อยกลับ พอเรากลับไปถึงหน้าบ้านก็พากันตกใจอยู่บนรถ เพราะรถของพ่อแม่ไอ้เน่ามันจอดรอที่หน้าบ้านแล้วครับ
   “พากันไปไสมา มีหยังเป็นหยังบ่บอกแม่” เสียงแม่ของมันดังแว้ดขึ้นตอนที่เราเดินเข้าบ้าน
   “ใจเย็นๆนะครับคุณสาวิตรี ค่อยๆคุยกันครับ” พ่อผมครับ พ่อปรายมามามองผมทีหนึ่งแล้วก็พยักหน้าให้ เราสองคนไปนั่งลงข้างๆ บรรยากาศอึมครึมมากครับ
   “แต่ว่าเด็กน้อยมันบอกว่าสาวนั่นกุเรื่องขึ้นบ่แม่นบ่แม่ ถามลูกดีๆก่อน” พ่อของไอ้เน่าครับจับมือของแม่มันไว้
   “รู้แล้วค่า แต่มันก็อดไม่ได้ เห็นไหมแม่บอกแล้ว แล้วมีอะไรกับมันใส่ถุงหรือเปล่า หือ” แม่มันยังคงคงระดับเสียงไว้ได้ดีเลยครับ ผมเองรู้สึกหวั่นๆในใจ
   “เล่ามาสิ มึงจะนิ่งทำไมบักเดี๋ยว” “ใจเย็นๆก่อนนะครับคุณสาวิตรี” เหมือนแม่มันจะลุด้วยโทสะล่ะครับ พ่อผมต้องออกหน้ารับไว้ค่อยสงบลง
   “ฮ่วยแม่ สิให้เดี๋ยวเว้าจั่งได๋ล่ะ เขาเป็นแม่ยิงเด้ เว้าไปเขากะมีแต่เสีย”
   “แล้วมึงล่ะ อนาคตมึงไม่มีเหรอ จะไปปกป้องมันทำไม ในเมื่อมันยังไม่ปกป้องตัวมันเอง”
   “จิ๊” ไอ้เน่ามันเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีล่ะครับ
   “เอาล่ะๆ ผมว่าผมคุยให้เองดีกว่านะครับ” พ่อผมออกรับอกีครับ
   “พ่อเชื่อเรานะลูก แล้วครั้งสุดท้ายที่เรา เอ่อ มีอะไรกับเขาน่ะ”
   “ปีที่แล้วครับ ใส่ถุง ทุกครั้งก็ใส่ถุง” มันตอบครับโดยไม่คิด
   “อืม ประมาณเดือนไหนจำได้ไหมลูก” “น่าจะสิงหาครับ วันเข้าพรรษาล่ะผมคงจำไม่ผิด เธอมาหาผมที่บ้าน มีอะไรกันที่หลังวัด” เอ่อ มันบอกออกมาหมดเลยครับ
   “จัญไร” แม่มันดอดขึ้น พ่อผมปรายตาไปปรามไว้ ผมเองตัวสั่นนั่งฟังอยู่
   “อืม แล้วทำไมเขาถึงมาว่าเดี๋ยวทำนะ มันนานขนาดนั้นไม่น่าจะติด ถ้าจะติดมันก็คงท้องโตแล้ว แล้วเขาท้องกี่เดือนแล้วรู้ไหมลูก” พ่อผมทำหน้าครุ่นคิดเหมือนนักสืบครับ
   “เขาบอกสามเดือนครับ” “อืม เอาล่ะครับ คุณสาวิตรี ไม่มีอะไรแล้วล่ะ เดี๋ยวผมขอตัวก่อน” พ่อผมลุกขึ้นล่ะครับ
   “อ้าว จะไปไหนคะคุณปลัด” “ผมจะไปคุยกับผอ ผมว่าแกน่าจะทราบเรื่องแล้ว เพราะตอนเย็นเห็นแกโทรเข้าหาผมแต่ผมไม่ได้รับสาย” พ่อผมลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อแจ็กเก็ตคลุมล่ะครับ แล้วยื่นมือมาขอกุญแจรถจากไอ้เน่า
   “เห็นไหมเดือดร้อนกันไปหมด ทำอะไรน่ะคิดซะบ้างนะไม่ใช่มึงคนเดียวที่เดือดร้อน กราบคุณปลัดเดี๋ยวนี้” แม่มันตะเบ็งเสียงออกมาครับ
   “ไม่เป็นไรครับคุณสาวิตรี เดี๋ยวมันก็ลูกผมเหมือนกัน เรื่องยังไม่จบอย่าเพิ่งโวยวายไปก่อนเลยนะครับ คุณสาวิตรีกับคุณอุดมกลับไปก่อนก็ได้นะครับเดี๋ยวผมโทรบอก” พ่อผมจับมือของแม่ไอ้เน่าให้ลุกขึ้นครับ พอผู้ใหญ่ออกไปแล้วผมก็จับมือมันให้กำลังใจเพราะหน้ามันเครียดมากๆ
   “บ่มีหยังดอกค่า อย่าคึดหลายเด้อเดี๋ยว นี่ล่ะผู้จบหลายมีแต่คนอยากได้เนาะ” พี่ต้อยเอาน้ำใบเตยใส่น้ำแข็งออกมาให้ล่ะครับ
   “แม่นอยู่เอื้อย ย้อนว่าผมมันหน้าตาดีนี่ล่ะ” มันทำตาวาวๆแปลกครับ
   “ไปอาบน้ำเถอะเน่า เดี๋ยวค่อยมากินข้าว” ผมกระตุกแขนมันครับ
   “มึงขึ้นไปก่อน เดี๋ยวกูตามไป” “ไมอ่ะ จะทำไร” “ขอนั่งแป๊บ” ผมจำใจต้องปล่อยมือมันครับ ผมเดินขึ้นบ้านไปแต่ก็หันหลังมามองมันอยู่จนลับตาไป พอขึ้นห้องไปก็นั่งลงบนเตียงแรงๆ ถอนหายใจออกมา
   “อย่าให้มีเรื่องอะไรมากไปกว่านี้เลยนะแม่ แม่จ๋าคุ้มครองอุ่นกับเน่าด้วยนะ” ผมยกมือขึ้นท่วมหัว ล้มตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า จะว่าไปแล้วไอ้เน่ามันก็ไม่ได้ผิดหรอกนะ ไม่รู้สิผมไม่ได้เข้าข้างมันนะแต่ดูจากที่มันเล่าแล้ว แต่พี่คนนั้นน่าสงสารนะถ้าหากไม่มีคนรับเป็นพ่อเด็กคงจะน่าอายมากแล้วเขาจะอยู่ยังไงนะ เรียนก็คงไม่จบ เฮ้อ
   “ว้าย คือเฮ็ดจั่งซี้ เดี๋ยว ว้าย” เสียงพี่ต้อยกรี๊ดขึ้นครับ ผมตกใจรีบกระเด้งลุกขึ้นวิ่งลงไปข้างล่างทันที
   “เกิดอะ” ผมร้องออกไปแต่ไม่มันสุดเสียงก็อ้าปากค้าง ผมยืนนิ่งตาเบิกกว้าง แทบหมดแรง
   “เน่า ทำไม ทำอะไร” ผมตะโกนออกมาครับ แล้วค่อยๆพาตัวเองลงจากบันไดมา วิ่งไปหามัน
   “ผมบ่หล่อแล้วเด้เอื้อย” มันพูดครับ ผมอ้าปากเข้าไปกอดมัน
   “ทำไมทำแบบนี้ ทำไมทำแบนี้เน่า” ผมร้องไห้ออกมาครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ เลือดเปรอะเต็มหน้ามันเลยนะครับ รู้ไหมมันทำอะไร มันเอามีดกรีดหน้าตัวเองจากใต้ตาตรงสันจมูกลากยาวมาถึงแก้มข้างขวา ผมเห็นแล้วแทบจะเป็นลม เลือดยังผุดออกมาไม่ยอมหยุดพี่ต้อยกับผมกรี๊ดแข่งกันจนมีสติพี่ต้อยก็วิ่งไปเอาเครื่องปฐมพยาบาลมาห้ามเลือด
   “โอ้ยเป็นหยังคือเฮ็ดแนวนี้น้อ หน้าดีๆเสียเหมิด” พี่ต้อยเองก็ตกใจ ผมสิร้องไห้สั่นอยู่ไม่คิดว่ามันจะบ้าขนาดนี้
   “หล่อหลายเขายาดกัน กะเซาหล่อซะตั้วเอื้อย” มันตอบครับยังพูดติดตลกอยู่นะ ผมนี่อยากจะเตะมันเหลือเกิน
   “โอ้ยๆ ตายๆ เอื้อยยอมค่า” มันยังไม่มองหน้าผมนะครับ จนทำแผลเสร็จผมเดินขึ้นบ้านไปก่อนโดยที่ยัร้องไห้อยู่เลยนะ ผมกำลังคิดว่าผมจะพูดอะไร จะทำยังไงดี
   “ไม่ชอบเหรอ” มันเดินตามขึ้นมาครับ
   “ทำไมทำแบบนี้เน่า ทำอะไรอ่ะ นี่มันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหานะ” ผมหันไปแว้ดเสียงใส่มัน
   “กูรู้ ไหนมึงบอกถึงกูจะเป็นยังไงมึงก็ยังจะชอบกูอยู่ไง แล้วตอนนี้ไมพูดแบบนี้วะ” มันเสียงเครียดครับ
   “มันไม่เกี่ยวกันนะเน่า ทำไมชอบใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหา เราไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ แล้วถ้าหากว่าวันข้างหน้าเจออะไรหนักกว่านี้ล่ะ เน่าจะทำยังไง จะฆ่าตัวเองตายไหม” ผมพูดมาได้แค่นี้ผมก็งอตัวลงครับเพราะสะอื้น ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ
   “ไม่หรอก กูคงทำแค่นี้ล่ะ” “ฮือๆ ทำไม ทำไม” ผมก็บ้าคร่ำครวญอยู่คำเดิมนั่นล่ะครับ มันก็เข้ามานั่งข้างๆกอดผมไว้ ผมก็พยายามจะปัดออก
   “กูขอโทษ” มันน้ำตาไหลเหมือนกันครับ มันคงไม่ทันคิดล่ะผมว่านะ
   “เจ็บไหมอ่ะ” คือว่ามันกรีดไปแล้ว มันเป็นแผลแล้ว จะมาโวยวายถามว่า ทำไมๆ เพื่อ? ผมเริ่มมีสติเลยหยุดฟูมฟายครับ หันหน้าเข้าหามัน ผ้าก็อตที่แปะเป็นทางยาวอยู่หน้ามันทำให้ผมรู้สึกสงสารมันมากขึ้น
   “ไม่หรอก” “เน่า ไม่ว่าจะยังไง อย่าดูถูกความรักที่เรามีให้เน่านะ อย่าทำแบบนี้อีก ไม่ว่าเราจะสมหวังหรือไม่ก็ตาม อย่าทำแบบนี้อีก” ผมเม้มปากพูดออกไป พยายามไม่ให้น้ำตาไหลครับ มันเองก็กอดผมแน่น เรากอดกันอยู่นานจึงไปอาบน้ำ วันนี้ผมเต็มใจทำให้มันแบบไม่มีเต็มไปกว่านี้อีกแล้ว ไม่รู้สิเพราะมันเจ็บเหรอ ก็ไม่นะแต่ด้วยอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าผมถอดเสื้อผ้ามันออกอย่างเบามือที่สุด สายตาก็คอยจ้องหน้ามันไม่ยอมห่าง ผมฟอกสบู่ให้มันเบามือที่สุด
   “กูรักมึงนะเบบี๋” มันกอดผมไว้ใต้ฝักบัวครับ ผมเองก็กอดมัน
   “รีบไปเช็ดตัวไปกินข้าวเถอะ” ผมบอกมันครับ มันก็พยักหน้าเป็นครั้งแรกที่มันว่าง่าย
   “จะได้ทำอย่างอื่นต่อ” ผมบอกออกไป
   “หา ไรนะ มึงว่าไรนะ” มันถามขึ้นเสียงสูงครับ
   “ไรอ่ะ ก็รีบไปกินข้าวไง แล้วมาทำแผลไง” เขินเถอะ พออาบน้ำเสร็จผมก็เช็ดตัวให้มันแล้วก็ลงมาให้พี่ต้อยทำแผลให้ วันนี้กินข้าวก่อนพ่อเลยล่ะครับไม่ต้องรอคงจะนาน ผมพยายามไม่คิดมากและผมก็ไม่อยากให้มันคิดมาก ไม่ว่าจะยังไง ผมสัญญาว่าผมจะไม่ปล่อยมือมันแน่นอน

Written by eiky

ps. mama is going to out!!! hahahaha
i wish you guy would happy with this!
Thanks!

[malula]

ว้ากกกก เล่นกรีดหน้าตัวเองอย่างนี้เลยเหรอเดี๋ยว เสียววุ้ย ไม่เอา ๆ
เรื่องบางอย่างเด็ก ๆ แก้ปัญหาเองไม่ได้ ต้องปรึกษาผู้ใหญ่ช่วยหาทางออก
ริรักในวัยเรียน ก็ต้องรู้จักป้องกันตัวเอง

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ร้องไห้จนน้ำตาท่วมจอ โอ๊ยยยยยยยยยยย อะไรมันจะมาม่าขนาดนี้

[goonglovenut]

ทั้งดราม่า ทั้งซึ้งในความรักและเชื่อใจของเดี่ยวกับอุ่น เป็นกำลังใจให้สองคนผ่านพ้นเหตุการณ์นี้ไปได้นะ 

[DexTunG]

     

[pjny_tem]

คุณอิ๊กกี้ ทำไมมีมาม่าอย่างนี้ ต่อไปขอหวานๆนะค่ะ สงสารเดี๋ยวกับอุ่นจัง

[jimmyFG]

คุณอิ๊คกี้ เจ้าแม่ดราม่า


ทำไมมันถึงดราม่าอย่างนี้ล่ะ 

เดี่ยวนะทำไมแกชอบทำอะไรหวาดเสียวนะ

อกอิแป้นจะแตก


รอตอนต่อไปนะ ดร่ามามาเยอะแล้ว

ตอนหน้าขอเอาคืนบ้างนะ พี่อิ๊ค

[omyim_jjj]

 

[uknowvry]

กรีดใต้ตา หล่อเพิ่มขึ้นอีกป่าวคับเนี่ย 555+ หล่อ ดิบเถื่อน

[gupalz]

จะกรีดหน้าทำไมเนี่ยเดี๋ยว เสียของจริงๆ

[PetitDragon]

อุรดิศสู้ๆ นะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปแล้ว

[CarToonMiZa]

สู้สู้ทั้งเดี๋ยวแล้วก็อุ่น

[CanonDNattari]

 

[aishiteru.]

อ๊ากกกกกกก จะเป็นลม เดี๋ยวจะกรีดหน้าทำเพื่อ!!!! โว๊ะ ขัดใจ
แต่ก็ดีนะ เอาไปเป็นแผน พันหน้าให้เยอะๆ แล้วไปให้อินางคนนั้นเห็นว่าเสียโฉมไปละ
ดูดิมันจะยังอยากให้เดี๋ยวเป็นพ่อเด็กอยู่มั้ย หมั่นไส้ ฮึ่มม
ตกลงว่าท้องจริงหรือกู่เรื่อง เง้อออ หวังว่าเดี๋ยวคงจะไม่เสียโฉม เสียดายความหล่อ ฮ่าๆๆ
อุ่นสู้ๆ ทำใจดีดีไว้ ห่วงอุ่นคนเดียวดีกว่า ฮ่าๆ รออ่านตอนต่อไปน้าา คนเขียนสู้ๆ
 

[pahpai]

น้องอุ่น น้องเดี๋ยวสู้ๆนะ
แต่ชะนีเด็กนี่ไม่รอบคอบซะจริงๆเลย มาคิดจับอะไรป่านนี้

[nong PeePee]

  อุ่นสู้ๆน่ะ
พี่คนเขียนค่ะตอนหน้าขอหวานๆน่ะค่ะ:)

[chancha]

อุ่นจะทำอะไรน้าา

[~มือวางอันดับ1~]

 +1

[taroni]

น่าสงสารทั้งสองคน

[SuSaya]

อ่านไปน้ำตาก็จะไหลตามอุ่น เน่าเป็นไรมากมั้ยเนี่ย ไหนว่าฉลาดไง
บ้าจริงๆ

[DoubleBass]

เดี๋ยววววววว วู่วามไปแล้วน้า!!!! 

[Supermimt]

โอ้ว คุณพระ

ดิฉันกำลังช็อก เดี๋ยว เจ้าสิ เด็ดดวงแท้

เด็ดดวงโพดๆ ให้ตาย ตกใจหมดเลย
ไม่ไหวเลยนะ ผญ พวกนั้นน่ะ  น่าสมเพช สวดๆๆ

[CanonDNattari]

เข้ามาดัน ฮ่า ไม่ใช่แล้ว เมื่อวานเข้าอ่านหน้า 32 ไม่ได้ทั้งคืนเลย เสียใจ กระซิก ๆ

นายเดี๋ยวลงทุนนะเนี้ย กรี๊ดหน้าตัวเอง = = "
ถ้าเป็นสมัยนี้ยังเรียนต่อไปได้นะ แต่ถ้าสมัยก่อนต้องเลิกเรียน หมดอนาคตทั้ง 2 คนเลย แต่ก่อนโหดมาก ๆ

[theWinDy]

เดี๋ยวไม่น่าตัดสินใจเร็วเลยน้า ปัญหาทุกอย่างแก้ได้เพียงแต่รอเวลาอันเหมาะสม
แม้จะทรมานใจระหว่างรอก็เถอะ 
แต่ใจเด็ดจริงพ่อเดี๋ยว

ขอบคุณค่ะ

[Homepage]

สงสารทั้งคู่เลย T T

[Still_14OC]

หน้าสิ่ว หน้าขวานก็ยังหื่น น้อบักเดี๋ยว

[kurdsuk]

อุ่น เดียว สู้ๆ ผ่านมันไปให้ได้นะจ๊ะ

[kenghan]

เดี๋ยวคิดไร ตื้นๆอ่า ต้องใจเย็นๆดิ นู๋อุ่นเราตอนนี้สุดยอด

[ordkrub]

สงสารอุ่น
เดี๋ยวก็นะ ไม่เลิกวู่วามสักที

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

อยากอ่านต่อแล้วน้องอิ๊กกี้ มาต่อน้องเดี๋ยวน้องอุ่นให้อ่านด้วยๆๆๆ