หัวข้อ: Don't call Me BaBy!! ** You're My BaBy!!

[jimmyFG]

อยากเห็นอีเพ็ญหน้าหงายวันงาน
รอติดตามนะ คิดถึงวันแสดงแล้วน่าสนุกๆ
 

[~มือวางอันดับ1~]

  คุณปลัด น่ารักสุด ๆ อ่ะ รักอุ่นมาก ๆ +1

[uknowvry]

รอฟ้อนๆ

[aishiteru.]

น่ารักๆๆ เดี๋ยวกับอุ่นน่ารัก เพื่อนๆก็น่ารัก อิอิ
คุณพ่อปลัดช่างเข้าอกเข้าใจวัยรุ่น ฮ่าๆๆๆ คุณพ่อสุดยอดเลยย
ชอบเวลาเดี๋ยวกับอุ่นกระหนุงกระหนิงกันจังเลยยย ฮิ้ววววว หวานน
คนอ่านก้ชอบแซวอุ่นตามเพื่อนๆในเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย ^^
รอออ่านตอนต่อไปจ้าาา
 

[ThE_PaRaN]

เดี๋ยวนี้พัฒนา เรียกคุณปลัดว่าพ่อแล้วอ่ะ

ครูเข้ามาี่คน หวังว่าไม่เกิดอะไรขึ้นในทางที่ไม่ดีนะ

สาวเพ็ญเป็นอะไรมากป่ะ อินางเอ๊ย!~

[Supermimt]

ฉันชอบพ่อน้องอุ่น...

[นิรนาม]

 

[kanda53]

เจ้าเดี๋ยวขี้อ้อนนะ...แค่นี้นู๋อุ่นก็เทใจให้แล้วละจ๊ะ
รักคุณพ่อปลัดมากขึ้นทุกที...ไม่ว่ากันนะจ๊ะนู๋อุ่น 

  น้องอิ๊ก 

[lvlax23]

ตีตั๋วรอ ชมการแสดงครับ มาเร็วๆๆนะ รอ รอ รอ

[jaejoong22]

สวัสดีค่า

ชอบมากเลยค่ะ น่ารักมากตามอ่านตลอดเลย สนุกดีค่ะถึงจะแปลบางประโยคไม่ออกก็เถอะ 

จะตามอ่านตลอดนะค่ะ

 

[oaw_eang]

อยากสิเบิ่งเด้  ว่าสิฟ้อนงามบ่

[Isomer005]

จะแม่นเพิ่นพากันหวานย้วยๆน้อ
อยากอายอ่านเด้

[PetitDragon]

รอดูโชว์ตอนหน้านะครับ

 

[barahi]

ตามมาอ่านครับ สวัสดีครับพี่อิ๊กกี้ ^^"

[eiky]

You’re My BaBy!!

   “อ้าว จอยมีไรป่าว” ขับมาได้สักพักครับตอนแรกว่าจะเลี้ยวกลับไปนอนแล้วล่ะเผื่อได้สักรอบ อิอิ
   “อ้าวเหรอ ที่ไหนมีขายอ่ะ เราก็ลืมไปเลย ตลาดเหรอ มันจะไม่แพ้เหรอจอย นี่เน่ากำลังขับรถ ไปไหนนะเน่า” มันหันมาถามผมล่ะครับ
   “ไปทางอุบล” “อ้าวเหรอ มีโรบินสันด้วยเหรอ ได้ๆเดี๋ยวเราไปซื้อเอง เอาอะไรอีกก็โทรมานะจอย” มันหันมาหลังจากวางสายแล้ว
   “ไรวะ” ผมถามล่ะครับ
   “เครื่องแต่งหน้าอ่ะเน่า ลืมไปเลยเพราะที่ร้านเขาไม่มีให้อ่ะ ต้องไปซื้อ”
   “ไม่ซื้อที่ตลาดวะ” “ไม่เอาอ่ะ กลัวแพ้เถอะ เผื่อน้องๆแพ้ขึ้นมาจะซวยเอา เห็นจอยบอกว่ามีโรบินสันเหรอเน่าที่อุบลอ่ะ ไปทันไหม ไกลป่าว” มันถามล่ะครับ
   “ได้ ดีเลยกูจะได้ไปกินเบอร์เกอร์” ผมยักคิ้วให้มันครับ ไมได้กินนานแล้วเถอะ แต่ก่อนตอนเรียนอยู่โน่นข้ามฝั่งไปก็เมเจอร์แล้วก็เตร่อยู่ล่ะ มีทั้งเบอร์เกอร์และอีกหลายอย่าง
   “เมื่อยขาว่ะเบบี๋” เห็นมันเงียบครับผมเลยคิดหาอะไรทำ
   “ข้างที่เจ็บอ่ะเหรอ” “อืม เหนือเข่าอ่ะเมื่อย นวดให้หน่อยดิ” ผมทำหน้าตาให้มันเมื่อยจริงๆสมบทบาทหน่อยเถอะ
   “อืม” มันก็ยื่นมือมาล่ะครับผมก็เลื่อนตัวให้มันสบายกว่าเดิม
   “ขึ้นมาอีก ไม่ใช่หัวเข่า” ผมบอกมันครับ มันก็นวดขาให้ผม
   “ตรงไหนอ่ะ ไหนบอกขาอ่ะเน่า” “ก็นี่ไม่ใช่ขาไง ขึ้นมาอีก นิดนึงๆ”
   “อ่า มันจะถึงเป้าเกงอยู่แล้วนะ” มันเอามือออกทันทีครับแล้วหน้าแดงก่ำ
   “ก็ขาที่สามไงเมื่อย ไมนวดไม่ได้ไง” ผมทำหน้าตายครับ
   “บ้าเหรอ ไม่เอาอ่ะ ทะลึ่งนะเน่า” “ทะลึ่งไร แหมๆทำอายๆ ทั้งเห็นทั้งจับ ทั้งนอนกอด ยังจะมาทำอายอีก”
   “ก็อายอ่ะ ไม่เอา ฟังเพลงดีกว่า” อ่านะ มันหาทางไปจนได้ล่ะครับ มึงนะมึงอย่าให้ขากูหายนะ ก้นขาวๆมันยังติดตาไม่จางหายเลยนะเว้ย กูไม่สนใจแล้วเว้ยสัญญาอะไรไม่รู้เรื่อง ได้สักครั้งก่อนค่อยว่ากัน
   “ป่ะเบบี๋ ถึงแล้ว” ผมขับไปได้สักพักก็ถึงล่ะครับเกือบชั่วโมงได้ เริ่มเมื่อยขาจริงๆแล้วสิกู
   “อืม รถเยอะเหมือนกันเนอะ” “ที่นี่เขาเจริญเว้ย ไมได้บ้านนอก เด็กในเมืองเขาก็ไม่พูดภาษาอีสานนะเว้ย”
   “อ้าวเหรอ ไม่ดีเลยอ่ะเราว่า” “ทำไมวะ” “คนอีสาน เสน่ห์ก็คือภาษาและวิถีของคนอีสาน ถ้าพูดภาษากลางหมดมันก็หมดเสน่ห์อ่ะดิ” อ่านะ เออนะจริงของมันครับ เราสองคนก็ลงจากรถล่ะครับมันก็เอาไม้ค้ำมาให้ผมยันรักแร้
   “พยุงด้วยดิวะ” ผมจับมือมันไว้ครับ
   “ต้องพยุงด้วยเหรอ คนเยอะนะ” มันอายครับดูก็รู้
   “อ้าวสัด คนเยอะดิต้องพยุงเผื่อใครมาชนกูล้มทำไง ไม่ห่วงกูเลยว่างั้น” ผมได้ทีครับ
   “บ้าเหรอ มาดิ” มันรีบปรี่เข้ามาทันทีล่ะครับ ผมก็อมยิ้มมันไม่เห็นหรอกเพราะมันเตี้ยกว่าผมเยอะ เราก็เดินเข้าห้างไปล่ะครับ ผมพามันเดินไปที่ท์เตอร์เครื่องสำอาง
   “แพงไปไหมมึง” มันปรี่จะไปหาของนอกล่ะครับ
   “ก็เราซื้อไม่เป็นอ่ะ” “จะใช้แค่ครั้งเดียวไม่ใช่เหรอวะ ไมไม่ดูของไทยล่ะ” ผมแนะนำครับ
   “อืม เข้าท่านะเนี่ยเน่า อิอิ” “เออ มึงเพิ่งรู้เหรอว่ากูฉลาด เลี้ยงติมกูเลยนะเว้ย เบอร์เกอร์ด้วย” มันยังจับแขนผมอยู่ล่ะครับ
   “งั้นไปดูออเรียลทัลป่ะ” มันบอกครับแล้วเดินพาผมไปถามเขาว่ามันอยู่ตรงไหน ผมไม่รู้หรอกนะว่ามันจะมียี่ห้อไทยหรือเทศ เคยเห็นแต่เด็กเก่าๆเคยซื้อที่ตลาดนัด มันพาผมเดินไปล่ะครับ
   “สีไหนดีอ่ะเน่า” อ้าวสัด หันมาถามกูเพื่อ กูไม่รู้เว้ย
   “ไม่รู้ ใครจะรู้วะ มึงไม่ถามเขาล่ะ สีไหนสวยพี่” ผมถามให้เสร็จสรรพครับ พนักงานก็ทาหน้าทาตาเหมือนนกแก้วยังไงไม่รู้ เธออมยิ้มตั้งแต่เราเดินเข้ามาแล้วล่ะครับ
   “เอาไปทำไมคะน้อง” อยากจะรู้อีกเรื่องของเธอไหมเนี่ย เขามาซื้อก็ขายๆไปเถอะ ถามทำไมวะ
   “อ้อ พอดีมีงานแสดงที่โรงเรียนครับพี่ แนะนำหน่อยนะครับ” ไอ้เบบี๋มันบอกล่ะครับ ผมเลยดันให้มันเดินไปหาเขาปล่อยผมยืนอยู่นิ่งๆ
   “เน่าๆ บอดี้โลชั่นอันนี้หอมป่ะ” มันถือขวดทดลองเดินมาหาผมล่ะครับแล้วยื่นใส่จมูกผม
   “แหวะ หอมเชี่ยไร กลิ่นดอกไม้ ไม่ชอบ” ผมเมินหน้าออกทันทีครับ
   “อ้าวเหรอ แล้วอันนี้ล่ะ” “อือ อันนี้พอทน ที่บ้านยังไม่หมดนี่หว่า”
   “เปลี่ยนบ้างอ่ะ อันนั้นใช้เบื่อแล้วเราชินกลิ่นมันด้วยล่ะ” มันอธิบาย ผมก็พยักหน้าเซ็งๆ
   “เฮ้ย ซื้อไรเยอะแยะวะ” ผมเห็นมันขนเอาๆล่ะครับเลยร้องทักไว้
   “ก็นานๆมาทีนี่ ไม่เยอะหรอก บอดี้โลชั่นนี่เน่าทาคนเดียวก็หมดแล้วอ่ะ ตัวเบ้อเร่อ” มันแย้งครับแต่เป็นการแย้งที่ผมพึงพอใจ ไม่รู้ดิมันอายๆพูดเบาๆ ผมเลยกระเตงไปช่วยมันถือของล่ะครับ
   “จะใช้หมดเหรอวะ แล้วซื้อเยอะแบบนี้พ่อไม่ด่าเอาเหรอ”
   “ไม่ด่าอ่ะ นี่เงินเรานะ” “เฮ้ย มึงมีเงินเยอะขนาดนี้เลยว่างั้น”
   “เงินประกันชีวิตของแม่เรา” เอ่อ กูอึ้งไปเลยครับ มันหันมาสายตามันนิ่ง นิ่งเสียจนผมเสียวสันหลังวาบๆ เออๆ กูไม่ถามแล้ววะ ผมเลยเดินไปแระแซะมันครับ
   “ไหนบอกจะเลี้ยงติมกูไง” ผมทวงครับ
   “อืม ไปดิ” มันบอกครับแต่ก้มหน้าอยู่ เอ๊ะ มันไมได้ก้มหรอกนะแต่มันเตี้ย ผมมองหน้ามันตลอดล่ะกลัวมันจะคิดอะไรในใจแล้วกูไม่รู้
   “เด็กนักเรียนที่นี่เขาก็ไม่เรียนเหมืนกันเหรอเน่า” มันถามตอนเดินเข้าร้านไอติมล่ะครับ คนเยอะเหมือนกันนะส่วนมากมากันเป็นกลุ่มๆล่ะ จะมาทำไรได้วะก็มาหาผัว เอ้ย มาหากิ๊ก รู้ได้ไง แหมๆ กูก็ตัวพ่อมันเถอะน่า ซื้อไอติมถ้วยเดียวหารกันสิบคนเนี่ย แล้วก็นั่งแช่ได้เป็นชั่วโงสองชั่วโมงจีบเด็กต่างโรงเรียนอะไรประมาณนี้ อ๊ะๆ อย่าบอกว่าไม่เคย ไม่เชื่อเว้ย
   “ช่างแม่งมันดิ” “ไรอ่ะ พูดไม่ดีนะเน่า” มันทำหน้าดุใส่ผมครับ
   “คร้าบ ช่างหัวพวกเขาสิคร้าบ” ผมล้อเลียนมันครับ มันก็หน้าหงิกจะตีผม คนในร้านมันมองผมสองคนตั้งแต่เดินจูงกันมาแล้วล่ะครับ ไม่สนใจเว้ย กูน่ะชินเพราะกูหล่อ ฮ่าๆ
   “เอาไรอ่ะ” เราเดินไปเกาะเคาท์เตอร์ล่ะครับ มันก็หันมาผมยืนตัวโย่งอยู่ด้านหลัง
   “เอาช็อกชิป กะวานิลา ของมึงก็เอาใส่ถ้วยเดียวกับกูนี่ล่ะ เฮ็ดได้บ่เอื้อย” ผมบอกมันครับเอาคางเกยบ่ามันเลยนะ มันอายหน้าแดง คนก็มองล่ะ คนขายก็อมยิ้ม
   “ได้จ้า เพิ่มวิปครีมบ่น้อง” พี่เขาถามครับยิ้มปากกว้าง
   “บ้า ไม่เอาคนละถ้วยอ่ะเน่า ไปนั่งรอดิ เดี๋ยวเอาไปให้” มันอายครับ แหมๆ พออายนี่ก้มหน้างุดๆ
   “ไปรอไม เอาไปกินบนรถดิ เร็วกูง่วง ไวไวแน่เอื้อย เฮือนผมอยู่ไกล”
   “พากันมาแต่ไสล่ะจ้าน้อง” “บ่บอก ฮ่าๆ ฟ้าวๆเฮ็ดแน่ะ ส่อหลาย” ผมยักคิ้วให้เธอล่ะครับ เธอเองก็เขินอายม้วนไป ไอ้เบบี๋มันก็อาย เสียงคนนินทาเราล่ะครับผมได้ยิน เพราะอะไรหล่อๆ ขาวๆ น่ารักๆ มันจะใครล่ะวะกูนั่นล่ะ ฮ่าๆ
   “ป้อนดิวะ เอาไปถือไว้จะได้แดกไหมนั่น” พอเราจะเดินออกมา คือว่ากูหมั่นไส้ไอ้พวกมองล่ะนะครับ จะมองทำแป๊ะไรวะ กูกับมันเป็นผัวเมียกัน พอใจมะ หล่อน่ารักแบบนี้ล่ะ ผมก็เลยบอกไอ้เบบี๋ไป
   “บ้าเหรอ คนเยอะแยะนะเน่า” นั่นล่ะที่กูต้องการ ฮ่าๆ
   “มึงรู้จักพวกมันเหรอวะ” “ไม่อ่ะ” “ไม่รู้แล้วอายไม กูผัวมึงนะ จะป้อนผัวนี่ต้องรอที่ลับตาคนเหรอ พ่อมึงไม่ว่า พ่อกูไม่ว่า มึงสนใจใครวะ ไอ้นี่” ผมดุมันล่ะครับ มันหน้าจ๋อยไป
   “อือ เอาแต่ใจนะ ก็ไม่เคยนี่” “ไรนะ มึงว่าไร” “ป่าว อ่ะ อ้าปากดิ” แม่ง ตลกมากๆ มันหน้าแดงแบบว่าไม่มีพื้นที่อื่น แต่ก็ยอมทำ ค้อนผมใหญ่แต่สนที่ไหน มันยื่นช้อนตักไอติมมากูก็อ้าปากงับทันที เสียงคนหวีดเสียงขึ้นล่ะครับไม่ดังมากแต่กูไม่สนใจเดินออกมาก่อน
   “ให้กูป้อนป่ะ” พอเราเดินออกมาจะไปที่รถผมก็ถามมันล่ะครับ เดี๋ยวจะหาว่ากูเห็นแก่ตัว
   “ไม่เอาอ่ะ กินเองได้” “เออ ตามใจวะ” มันก้มหน้าลงล่ะครับ
   “รีบกลับเถอะเน่าเดี๋ยวจะไม่ทัน” แหมๆ ทำเป็นเร่งจะไม่ทันแป๊ะไรวะเพิ่งจะสิบโมงหน่อยๆ กูเหยียบแป๊บเดียวก็ถึงแล้วเถอะ แต่ก็ไม่อยากจะอะไรกับมันมากล่ะครับ ก่อนกลับก็แวะซื้อเบอร์เกอร์ แปลกนะทำไมกินตอนนี้ไม่รู้สึกว่ามันอร่อยตรงไหนเลยนะ ผมคายทิ้งเลยครับเสียปาก เอ๊ะ หรือว่ากูกินอาหารบ้านๆจนชิน ฮ่าๆ เรารีบกลับบ้านกัน ระหว่างทางผมก็ให้มันป้อนไอติมจนหมดล่ะ อยู่ในรถนี่ไม่อายเลยนะเช็ดปากให้กูอีก
   “พี่ต้อยเพื่อนๆจะมากินข้าวเที่ยงที่บ้านนะ” พอไปถึงบ้านมันก็เอาของลงไปให้เจ้แกดูล่ะครับ
   “ว้าย ซั่นบ่ค่า เอื้อยบ่ได้เฮ็ดแนวกินไว้เด้ ไปสั่งตำบักหุ่งสิทันบ่เดี๋ยว” เจ้แกหันมาหาผมครับ
   “เดี๋ยวผมไปเอาให้เอื้อย” “ไปด้วย” ไอ้เบบี๋มันร้องขึ้นล่ะครับ ผมก็ไม่ว่าไร
   “สิไปนำกันติ๊ บ่ซ่อยเอื้อยฮ้อยดอกไม้บ่ค่าคุณอุ่น”
   “เดี๋ยวกลับมาช่วย ไม่อยากให้เน่าไปคนเดียวอ่ะ ขายิ่งเจ็บๆอยู่ด้วย” ซี๊ด กูยิ้มเลยครับ มันห่วงผม เจ้แกก็ยิ้มๆ พอไปถึงที่ร้านยังไม่เที่ยงครับคนเลยไม่ค่อยเยอะ
   “ว้ายลูกอุ่น ไม่เรียนเหรอคะวันนี้มาไวจัง” คุณแม่ผมล่ะครับรีบออกมารับ แต่รับมันนะไม่ได้มารับผม ผมนี่กระเตงออกมาจากรถอย่างยากลำบากแต่คุณนายสนใจที่ไหน เออๆ ก็แม่ผมเขารักลูกสะใภ้นี่ครับ ฮ่าๆ
   “พอดีขออาจารย์ออกมาเตรียมตัวครับ เย็นนี้คุณแม่ไปดูด้วยนะ อุ่นก็รำ” มันชวนล่ะครับ ยิ้มแบบอายๆ
   “ว้าย แม่นอีหลีติ๊ อุ้ย จริงเหรอคะ ไปค่ะไปแม่ก็เป็นศิษย์เก่า ตายแล้ว พ่อๆ ชุดแม่ยังไม่ทันเตรียมเลย งั้นบ่ายๆแม่ไปร้านเช่าชุดนะ” เอ่อ โพดไปไหมคุณแม่
   “หวืย โพดหลายแม่ ไปเบิ่งฟ้อนซื่อๆเด้บ่ได้ไปงานแจกรางวัล” ผมขัดขึ้นล่ะครับ
   “อะไรยะ แกจะเข้าใจอะไร ไม่ได้หรอกนะลูกอุ่นรำทั้งทีแม่ต้องสวย ตายๆ หน้าก็ไมได้บำรุง พ่อ งั้นแม่ไปร้านเจ้นงค์ก่อนนะ” อ้าว ถอดผ้ากันเปื้อนทันที
   “ฮ่วยๆ อย่าฟ้าวแม่อย่าฟ้าว ตำบักหุ่งให้ก่อนนี่ สิเอาไปเลี้ยงหมู่เขามาฟ้อนซ่อย” ผมปรามแกเอาไว้ล่ะครับ
   “อ้าวเหรอ มาเลยๆ ไก่ย่างไปหาเอาเองเลยนะ แม่จะรีบตำเดี๋ยวสวยไม่ทัน” ไอ้เบบี๋มันยิ้มล่ะครับแล้วหันมาหาผมที่ทำหน้าแบบว่า เฮ้อ แม่กู กว่าจะเสร็จก็ประมาณเกือบเที่ยงล่ะครับ คือว่าต้องรอไก่ย่างอ่ะนะ ที่บอกว่าหาเอาเองนี่คือไปย่างเอาเองนะ กูอีกล่ะสิ ไอ้เบบี๋มันก็ไปช่วยขายแม่กูไม่ให้มันทำ พ่อผมก็ตื่นเต้นรายนั้นจะเตรียมกล้องไปอัดวีดีโอ เอาเข้าไป
   “บู้ยสู มาเหมิดโรงเรียนอยู่บ่นี่” พอกลับไปถึงบ้าน เพื่อนๆน้องๆก็มากันเต็มล่ะครับ จะว่าไปก็พวกที่มาช่วยฟ้อนนั่นล่ะ แต่วันนี้ทำไมมันดูคึกคักจังวะ
   “เอื้อยทอดปลาตื่ม น้องๆเขาพวมทอด” เจ้แกออกมารับของล่ะครับจากหลังรถกลิ่นนี่ ปลัดด่าตายแน่ๆ ฮ่าๆ
   “เป็นตาแซ่บเนาะ” สาวคนหนึ่งพูดขึ้นล่ะครับเป็นน้อง ม.ต้น
   “ไปเอาสาดมาปูกางพาเข่าออกโลดหล่า เดี๋ยวทอดปลากะมา” เจ้แกเป็นคนจัดแจงทุกอย่างล่ะครับมีสาวจอยคอยช่วยเพราะรู้จักบ้านนี้ดีกว่าน้องๆ มีสัดเคนกับสัดไม้คอยเอาจานช้อนออกมาเรียง พอนั่งกันประจำที่ก็รุมครับ เสียงอู้อี้ๆไม่มีใครคุยกับใคร ผมนั่งติดไอ้เบบี๋ตามเดิม ท่านั่งก็ลำบากหน่อยล่ะครับเพราะขาข้างที่เจ็บก็ต้องกางออก ไอ้เบบี๋มันเลยเหมือนนั่งอยู่ตรงกลางหว่างขาผมเพราะมันหันหน้าเข้าหาตัวผม
   “แซ่บอีหลีค่า” พอกินเสร็จก็ช่วยกันเก็บครับ หลังจากนั้นเจ้แกก็แบ่งงานกันทำ เพราะต้องร้อยดอกพุดเป็นพวงๆ ไม่รู้เจ้แกจะเอาไปทำอะไร
   “ว่างๆกะไปอาบน้ำถ่าโลดเด้อค่า เดี๋ยวสิยาดกัน” พอเริ่มบ่ายคล้อยเจ้แกก็ไล่น้องไปอาบน้ำล่ะครับ คืออาบที่นี่เลยนะ น้องๆก็ดี๊ด๊าใหญ่เพราะไอ้เบบี๋มันไปเอาครีมอาบน้ำครีมทาตัวที่เพิ่งซื้อมาให้ สาวๆเหมือนจะชอบ
   “เน่าไปอาบน้ำป่ะ” มันชวนครับตอนเกือบจะห้าโมงแล้ว น้องๆหลายคนกำลังนั่งรอให้สาวจอยกับเจ้แกแต่งหน้าให้อยู่ ผมไม่อยากอาบว่ะเพราะมันเพิ่งจะห้าโมงเองยังร้อนๆอยู่เลยนะ
   “ไปดิ” แต่ก็นะมันอาบให้นี่ครับ อิอิ เผื่อได้
   “บู้ย ไปไสนั่นบักเดี๋ยว” สัดเคนครับ
   “ไปอาบน้ำ สูกะบ่ไปอาบติ๊”
   “ไปอาบน้ำเป็นหยังไปนำกันฮั่นนี่”
   “ฮ่วย บ่เห็นติ๊ขากูเจ็บ ส่อหลายบักห่านี่” ผมด่ามันครับแล้วเดินขึ้นบ้านไปกับไอ้เบบี๋ไม่สนใจมัน คือเหมือนว่าไอ้เบบี๋มันก็เริ่มชินที่จะอาบน้ำกับผมแล้วล่ะครับ เข้าห้องน้ำไปไม่ต้องอายเหมือนแต่ก่อนมันถอดเสื้อผ้าให้ผมเลย แล้วก็หันมาถอดของตัวเอง ผมจ้องมันอยู่ตลอดเวลาล่ะ
   “มองไรอ่ะเน่า” มันรู้สึกตัวครับ
   “มองเมียตัวเอง” “อ่า บ้านะ” มันเขินครับแล้วเปิดน้ำฝักบัว วันนี้ผมอาบท่ายืนครับโดยเอาขาข้างที่เจ็บพาดไว้บนเก้าอี้ คิดภาพออกป่ะ ท่าที่ยกขาข้างหนึ่งไว้น่ะแล้วไข่ก็ห้อยเป็นพวงๆน่ะ แว้กก
   “วันนี้มึงจูบกูยังเนี่ย” ผมยักคิ้วให้มันครับ มันหน้าแดงทันที
   “จูบแล้วอ่ะ” มันก้มหน้าลงหน่อยๆครับตอบเสียงเบามากๆ
   “ตอนไหนวะ” “ก็ตอนตื่นอ่ะ แอบทำ” “สัด ไม่เอาดิ เอาแบบไม่แอบ”
   “ไรอ่ะเน่า มาจูบไรตอนนี้ รีบๆอาบเถอะเพื่อนรอ”
   “จูบก่อนดิ เร็วแป๊บเดียว” “จูบเดี๋ยวก็โด่อีกหรอก” มันตอบแบบอายมากๆ
   “โด่ก็ช่างดิ เป็นเรื่องธรรมชาติ หรือมึงจะยอมกู”
   “บ้าเหรอ อืมๆ” มันเงยหน้าขึ้นมาครับแล้วยื่นปากมาหลับตาพริ้มเลยนะ
   “ไม่เอาแบบนี้ว่ะ มันไม่โรแมนติก” มันลืมตาขึ้นทันที
   “อ่า ไรอ่ะ มีแบบนี้ด้วย” พอมันจ้องตาผม ผมก็จ้องรออยู่แล้วอ่ะนะ สายตาประสานกัน มันนิ่งแววตามันยังคงกลัวอยู่มากครับซึ่งคงต่างล่ะกับแววตาของกูเพราะจ้องจะขย้ำอยู่แล้วนี่ เราจ้องตากันอยู่สักพักผมก็เอามือไปโอบเอวมันให้ประชิดตัวผม ก็เลยจูบ อิอิ นิดหน่อยน่า
   “ป้าด แม่นอาบน้ำหรือเฮ็ดหยังกันน้อค่า น้องๆเขาแต่งหน้าแล้วเหมิดแล้วเด้อุ่น” สาวจอยแซวตอนที่เราเดินลงมาล่ะครับ ไอ้เบบี๋มันอายตามเรื่องของมัน ส่วนกูชินว่ะ ฮ่าๆ

Written by eiky

[eiky]

   “ซุมพ่อซายไปแต่งอยู่โรงเรียนกะได้เด้อ แล้วสิพากันไปจั่งได๋นี่” เจ้แกถามขึ้นล่ะครับ
   “พวกได๋แต่งหน้าแล้วให้ไปถ่าอยู่ห้องศิลป์เด้อ เอื้อยสิอาบน้ำก่อนแล้วสินำไป ไผใส่ซุดเป็นกะใส่โลด” สาวจอยบอกล่ะครับเพราะแบ่งชุดกันแล้ว น้องๆก็เลยแยกย้ายกันไปโดยมีพวกเพื่อนๆผมนำไป
   “จอยไปอาบน้ำดิ จะได้ไปพร้อมกัน” ตอนนี้เหลือผม ไอ้เบบี๋ สาวจอย เจ้แล้วก็ไอ้เต้ครับ ที่ให้ไอ้เต้อยู่เพราะว่าจะให้มันขนของขึ้นรถล่ะ สาวจอยพยักหน้าแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที สาวจอยนี่ยังไม่แต่งหน้านะครับ
   “บู้ย ตื่นเต้นเนาะ เทื่อแรกเด้นี่สิได้เบิ่งฟ้อนฝีมือเจ้าของ” เจ้แกพูดขึ้นล่ะครับ
   “พี่ต้อยไม่อาบน้ำเหรอ ไปอาบข้างบนดิ จะได้ไวไว” ไอ้เบบี๋มันบอกล่ะครับ
   “โอ๊ย บ่ต้องห่วงดอกค่า เอื้อยอาบคราวเดียว” เรากำลังเก็บของกันอยู่ล่ะครับ ไม่ถึงห้านาทีได้
   “จอย ไรอ่ะ เสร็จแล้วเหรอ” ไอ้เบบี๋มันร้องขึ้นคงจะตกใจ
   “อาบหยังโดน ส่วยคีงค่า” สาวจอยบอกแล้วหัวเราะ เจ้แกก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปบ้าง ไอ้เบบี๋ยังอึ้งอยู่ครับ
   “ไผสิอาบโดนคือเพิ่นเนาะ หวืยแม่นเฮ็ดหยังกันบู้นี่” สาวจอยแซว ไอ้เบบี๋มันเลยเงียบครับหันกลับมาอายแทน
   “ไปค่าไป แล้วๆ” เจ้แกก็อาบไม่นานครับ ตอนนี้เราพร้อมกันแล้วเจ้แกปิดบ้านแล้วเราก็ตรงไปยังโรงเรียน คือว่าบรรยากาศมันได้ใจเหมือนกันนะ คือเด็กนักเรียนมันก็มาตั้งเป็นซุ้มจัดแสดงนั่นนี่ ขนมบ้าง โครงงานวิทยาศาสตร์บ้างเหมือนจะอวดศิษย์เก่าล่ะครับ คนในโรงเรียนมีทั้งนักเรียนและศิษย์เก่าที่ผมคุ้นหน้าบ้างไม่คุ้นบ้างเดินกันขวักไขว่ พอเริ่มจะโพล้เพล้เสียงดนตรีเอย เสียงนร้องทักกันเอยดังเจื้อยแจ้วอยู่ตลอดล่ะ
   “ป้าด คือจบแท้ งามคั่ก” พอแต่งตัวให้น้องๆกลุ่มแรกเสร็จเจ้แกก็ร้องขึ้นล่ะครับ ก็ธรรมดานะเหมือนนางรำตามงานบุญบั้งไฟ คือใส่ผ้าซิ่นสั้นๆเหนือเข่าหน่อยๆ ใครคิดภาพไม่ออกก็ประมาณนางดีดไหของวงโปงลางนั่นล่ะครับ แต่แค่เสื้อไม่เหมือน เพราะน้องๆเขาใส่เสื้อแขนกระบอกมีผ้าสไบสีๆตัดกัน ที่คอก็มีดอกพุดร้อยนั่นล่ะห้อยอยู่คนละพวงสองพวงว่ากันไป บนหัวเจ้แกก็ให้ใส่เจลใส่ผมชนิดแข็งหวีปาดไปด้านเดียวกันหมด แต่ละคนแต่งหน้าแล้วดูสวยแปลกตาไปเหมือนกันล่ะครับ
   “บักเดี๋ยวมึงบ่นุ่งโสร่งติ๊ มึงเด้สิเป็นคนไปคุมเสียง” สัดไม้มันมาสะกิดบอกผมล่ะครับ
   “ฮ่วย คุมเสียงซื่อๆเป็นหยังสิไส่เดี๋ยวนี่” ผมงงครับ
   “มันสิบ่คือหมู่” เออๆ ผมเลยเดินไปหาไอ้เบบี๋ล่ะครับ มันกำลังแต่งหน้าอยู่ คือว่าผู้ชายนี่ก็ไมได้แต่งหน้าอะไรมากหรอกครับเขียนแค่หนวดแล้วก็เขียนคิ้วให้มันดูหนาๆ สัดเคนแม่งหน้าเหมือนลิเกมากๆ ฮ่าๆ ไอ้เบบี๋มันหันมา กูอึ้งครับ คือหน้ามันน่ารักอยู่แล้วอ่ะนะพอเขียวหนวดให้มันมันดูหล่อขึ้น ไม่สิ เขาจะเรียกว่าไง แปลกตาไปดูหน้าคมๆขึ้น
   “เฮ้ย ใครวะเนี่ย” ผมล้อมันครับ
   “ไรอ่ะเน่า” “ฮ่าๆ แปลกดีว่ะ มึงมีหนวดนี่ก็ดูดีนะกูว่า” ผมยิ้มให้มันครับ
   “แล้วเน่าไม่ใส่เหมือนเพื่อนเหรอ” “ใส่ดิ รอมึงมาใส่ให้” ผมบอกครับ สาวจอยที่เขียนหนวดให้มันยิ้มทันที
   “แล้วล่ะอุ่น ไปใส่โสร่งให้เพิ่นซะ” สาวจอยหันมาหลับตาให้ผมเป็นสัญญาณล่ะครับ ไอ้เบบี๋มันก็อายแล้วก็เดินพาผมไปมุมห้อง ผมยืนเกาะบ่ามันอยู่ล่ะครับมันก็ค่อยๆใส่โสร่งให้ผม
   “จอยๆ ไม่เขียนหนวดให้เน่าเหรอ” พอเสร็จมันก็เรียกหาสาวจอยล่ะครับ
   “มานั่งนี่ติ๊ล่ะ” สาวจอยก็เดินมาครับ
   “กูต้องเขียนด้วยเหรอวะ” “อืม เขียนๆไปเถอะ ทำนหน้านิ่งๆนะ” ไอ้เบบี๋มันลากผมไปนั่งบนเก้าอี้ล่ะครับ สาวจอยก็มานั่ง ตอนเขียนหนวดกูนี่คันเป็นบ้า
   “นั่นๆ อย่าขยับสิเน่า” ไอ้เบบี๋มันจับมือผมไว้ครับเพราะผมจะเกา คันนี่หว่า พอเสร็จผมก็ส่องกระจกดู สัด หล่อว่ะ ฮ่าๆ กูยักคิ้วในกระจกให้ไอ้เบบี๋ทันทีล่ะครับเพราะมันก็มองอยู่
   “ป้าด หล่อหลายเนาะ” สาวจอยร้องแล้วหันไปมองไอ้เบบี๋ล่ะครับ มันอายยิ้มอยู่
   “เป็นไงบ้างลูกๆ โอ้โห สวยๆกันทั้งนั้นเลย” เสียงปลัดร้องทักมาจากหน้าประตูล่ะครับ ทุกคนก็ยกมือไหว้แก
   “เต็มที่เลยนะลูกๆ วันนี้แขกเยอะมากๆ เดี๋ยวก็ได้เวลาแล้ว เป็นไงต้อย”
   “ตื่นเต้นแฮงค่าคุณพ่อซาย งามบ่ค่าซุดน่ะ” “งามๆ เดี๋ยวแสดงเสร็จพ่อจะให้เขาเอาอาหารมาให้นะ” คุณปลัดทักทายคนนั้นคนนี้อยู่สักพักก็เดินออกไปล่ะครับ มาเล่าถึงการแต่งตัวก่อนเผื่อมีใครอยากรู้ ชุดที่สองเป็นแบบภูไทก็ผ้าถุงยาวๆสีเข้มๆแล้วก็เสื้อแขนกระบอกเหมือนกันสีน้ำเงินแล้วมีสไบสีขาว ตอนแรกว่าจะเอาคล้องคอแต่เอาไปเอามาก็พาดเหมือนกันครับ นางรำชุดนี้รวมถึงสาวจอยต้องทำผมเป็นจุกๆไว้ที่กลางหัวแล้วเอาพวงดอกพุดเสียบเข้าไปให้มันห้อยลงมา สวยดีครับ ดูเป็นนางเอกไปเลยชุดนี้ ส่วนอีกชุด เด็ดครับอันนี้เพราะน้องผู้หญิงเอาผ้าขาวม้าหรือที่เรียกว่าผ้าลายตาหม่องมาพันอกไว้ติดเข็มกลัดเอา เอวลอยด้วยนะเว้ยเฮ้ย ผ้าซิ่นก็ใส่เหมือนชุดแรก ชุดนี้ไม่มีพวงมาลัยครับแต่มีที่ใส่ข้อเท้าเป็นทองๆเจ้แกเอามาจากร้านเช่าชุดนั่นล่ะนะ ส่วนผู้ชายก็ใส่โสร่งมีผ้าตาหม่องมัดเอว เสื้อเป็นเสื้อม่อฮ่อมมีพวงมาลัยคล้องคอ มีผ้าตาหม่องอีกผืนมัดหัวไว้ เขียนหนวดทุกคนครับ คือทุกคนตัวสูงหมดนะเว้นแต่ภรรยาผมตัวนิดเดียวแต่ว่าไปนะ มันเด่นกว่าใครเถอะ ขาวผ่องออกมาซะขนาดนั้น ยิ่งไปแต้มอะไรใส่หน้ามันมันยิ่งเด่นกว่าใครๆเถอะ ส่วนผมเองกูก็ไม่ยอมเว้ย เพื่อนทำยังไงกูก็ทำอย่างนั้น จะไม่หล่อก็มีไม้ค้ำนี่ล่ะ
   “นักเรียนคะ ตายจริง สวยมากๆ อุรดิศ อยู่ไหนคะ” เสียงอาจารย์กัลยาล่ะครับ ตอนนี้พวกเราพร้อมแล้วดูสีหน้าของแต่ละคนดูตื่นเต้นวิตกกันไม่น้อย ไม่คุยกันดังนะครับแต่บางคนก็จับมือกัน เวอร์ไปไหมเนี่ยนี่ล่ะน้า คนมันไม่เคยออกงาน ฮ่าๆ ไม่เหมือนกูชิวๆเพราะชิน
   “ครับจารย์” ไอ้เบบี๋มันกำลังคุยกับสาวจอยอยู่ล่ะครับมีกูยืนเกาะบ่ามันอยู่
   “ขอบใจมากนะจ๊ะ” “ยังไมได้แสดงเลยครับจารย์ เผื่อตอนแสดงล่ม”
   “อย่าพูดแบบนั้นสิ ครูเชื่อว่าพวกเธอทำได้ เอาล่ะถึงเวลาแล้ว ผอ ให้มาตามแล้วจ๊ะ พร้อมกันไหมจ๊ะ” อาจารย์กลัยาแตะบ่ามันเบาๆล่ะครับ พอทุกคนตอบรับว่าพร้อมอจารย์ก็ให้เดินไปที่หอประชุม คือห้องศิลป์นี่มันก็อยู่ไกลพอสมควรนะจากหอประชุม ตอนเดินไปน้องๆผู้หญิงก็เอาผ้าคลุมหน้าคลุมชุดไปล่ะครับ เพราะระหว่างทางคนก็ไม่น้อย
   “มารวมใจกันค่า มาๆ เอื้อยสิจุดธูป” เจ้แกครับ อ้าวๆ พึ่งงศักดิ์สิทธ์แล้วเว้ย เราทุกคนก็มาล้อมวงกันล่ะครับ
   “ทุกคน ขอบใจมากนะ” ไอ้เบบี๋มันเอ่ยขึ้นล่ะครับ
   “สู้ๆ” ทุกคนจับมือกันแล้วตะโกนออกมาครับ อ่านะ กูนึกว่าจะไปแข่งกีฬาซะอีก ตอนเดินออกจากห้องศิลป์ทุกคนที่เราเดินผ่านก็แซวถ่ายรูปด้วยครับแต่น้องๆมันก็เกาะกลุ่มกันดีเหลือเกิน ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมให้ใครเห็นง่ายๆ นั่นมันยิ่งทำให้ทุกคนวิ่งตามเข้าไปในหอประชุมเป็นพรวนเลยครับ มีผมกับเจ้กับเบบี๋ที่เดินช้ากว่าใครก็กูเจ็บขานี่หว่า
   “ว้าย อ้ายเดี๋ยว อ้ายอุ่น” เสียงน้องๆ ม.ต้นล่ะครับ
   “หล่อแฮง หล่อคั่ก” อ่านะ กูรู้เว้ย ฮ่าๆ ไอ้เบบี๋มันก้มหน้าลงจะซุกใต้รักแร้ของผมอยู่แล้วครับ แต่กูนี่เดินลอยหน้าลอยตายิ้มให้สาวๆ เซเล็ปเว้ยๆ
   “กราบสวัสดี ท่านผู้ว่าราชการฯ ท่านผู้อำนวยการ คณะศิษย์เก่าและแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน คืนสู่เย้า ของเราชาว อจ ในคืนนี้ ทางเรามีการแสดงเล็กๆน้อยๆจากนักเรียนของเรา เพื่อเป็นการต้อนรับคณะศิษย์เก่าและยังเป็นการต้อนรับคณะครูอาจารย์ที่เพิ่งเข้ามาสู่ครอบครัว อจ ของเรา” เสียงอาจารย์กลัยากับอาจารย์วันชัยล่ะครับ พิธีกรพูดอะไรไม่รู้เยิ่นเย้อน่ารำคาญมาก สลับกันพูดอยู่นานสองนาน เสียงปรบมือดังกึกก้องหลังจากที่ทั้งสองพูดเสร็จล่ะครับ แล้วอาจารย์ก็มาให้สัญญาณ คือกูน่ะแยกมาแล้วครับ นั่งเผ้าเครื่องเสียง คอยเปิดเพลงให้เพื่อนๆ เฮ้ย นั่นแม่กูพ่อกู ผมเหลือบตาลงไปข้างล่างเวทีล่ะครับ โอ้โห คุณนายแม่ แน่ใจเหรอนั่นว่าสร้อย เส้นเท่าแขนกูนี่ล่ะ ไปเช่าสร้อยลิเกมาจากไหนวะเนี่ย แล้วผมนั่นรังนกหรือว่าไรวะ ว่าไปๆ พ่อกูใส่สูธเว้ยเฮ้ย แว้กก เวอร์ไปไหมเนี่ย
   “การแสดงในครั้งนี้นำโดย นายอุรดิศ ......ณ .... ขอเสียงปรบมือด้วยค่ะ” อาจารย์กัลยาแกพูดอยู่ข้างๆผมนี่ล่ะครับ พอประกาศชื่อมันจบ เสียงก็ฮือฮาขึ้น คงจะเพราะนามสกุลมันนั่นล่ะครับ ขอเว้นไว้เป็นที่เข้าใจกันเนอะ ไฟบนเวทีดับลงครับ นักแสดงชุดแรกก็เดินออกมาทั้งที่มืดๆแบบนั้น พอจัดตำแหน่งกันเสร็จก็ส่งสัญญาณให้ผม ผมก็กดปุ่มเปิดเพลงตามที่สัดไม้มันเตรียมมาให้ เสียงเพลงของจินตหราดังขึ้น เสียงปรบมือก็ดังขึ้นทันทีพร้อมๆกับแสงบนเวที ว้าว สาวๆนี่ตอนซ้อมทำแบบว่าไม่สะดิ้งมากนะครับ แต่พอตอนนี้สะบัดสะบิ้งแบบว่าหางเครื่องของบัวผันอายเลยนะท่าน ฮ่าๆ เสียงกรี๊ดดังมากๆ แสงแฟลชเอยอะไรเอยวูบวาบไปหมด แต่เอ๊ะ ท่ารำมันก็ดูแปลกๆตาไปนะ คือที่ผมบอกว่าไม่ชอบดูเพราะเคยดูมาก่อนแล้วครับ รำท่าไหนก็จะย้ำท่านั้นอยู่นานสองนาน น่าเบื่อเถอะ แต่นี่ไม่เลยครับท่าน เปลี่ยนท่าตามเสียงเพลงเลยนะ และขอบอกว่ารำพร้อมกันมากๆ
   “เป็นไงบ้างคะ ขอเสียงปรบมือให้กับการแสดงชุดแรกหน่อยค่ะ” อาจารย์กัลยาทำหน้าที่ทันทีหลังจากเพลงที่สองจบลง เสียงปรบมือดังกึกก้องล่ะครับเสียงเป่าปากกรี๊ดก็ดัง ถ้าผมเป็นพ่อแม่พี่น้องของน้องๆนี่ ผมคงอิ่มใจตายไปเลยล่ะ มันน่าปลื้มใจจริงๆนะเว้ย คนมาปรบมือให้เยอะขนาดนี้
   “เดี๋ยวครับนักเรียน อะไรนะครับท่านผู้ว่า” อาจารย์วันชัยเรียกน้องๆไว้ก่อนล่ะครับ
   “โอ้ ท่านผู้ว่ามีรางวัลให้นักแสดงด้วยครับ” อ้าว แล้วกูล่ะ กูเบื้องหลังนะเว้ยเฮ้ย ท่านผู้ว่าก็เดินขึ้นไปบนเวทีพร้อมด้วยซองล่ะครับ เสียงปรบมือดังเกรียวกราว
   “มีอีกครับ จากคณะศิษย์เก่า” งดบรรยายครับ เอ่อ ชุดนี้รับซองไปห้าซองได้มั้ง ดีใจกันใหญ่ พอลงจากเวทีผมชะโงกหน้าไปดูพากันร้องไห้กอดกันกลมเลยนะ เดี๋ยวค่อยเล่าครับ การแสดงชุดต่อไปกำลังจะเริ่ม เพราะอาจารย์กัลยามาสะกิดผมล่ะให้เปิดเพลง ไฟก็ค่อยๆสว่างขึ้นล่ะครับ เอ้ย นิ้วมือนั่นทำไมกูไม่เคยเห็นวะ คือทุกคนใส่นิ้วปลอมที่ทำมาจากกระดาษเงินทำเป็นนิ้วยาวๆล่ะครับมีพู่กลมๆทำด้วยด้ายไหมพรมที่นี่เขาเรียกซวยมือครับ ดนตรีเริ่มด้วยเสียงแคน เออ จะบอกว่าเผ่าภูไทนี่มีหลายเผ่านะครับท่าน มีภูไท สกลนคร นครพนม กาฬสินธ์ แต่ที่แสดงวันนี้เราเลือกของนครพนมครับ เพลงที่ใช้ก็มีเสียงร้อง ส่วนมากเพลงของชาวภูไทนี่จะมีเอกลักษณ์ประจำตัวนะครับ ส่วนมากจะขึ้นด้วย โอ้ยนอ อ้ายเอย หรือ ท่านผู้ฟังเอย ประมาณนี้ จังหวะช้าๆเนิบๆแต่ฟ้อนได้ครับ เพราะมันมีแคน โปงลาง เอาล่ะวกไปบนเวทีครับ กำลังฟ้อนเลย เสียงปรบมือดังมากครับ เสียงกรี๊ดก็ดัง แสงก็เหมือนเคยสว่างจ้าเลยนะ ท่ารำสาวจอยกับเจ้แกช่วยกันคิดโดยเอามาประยุกต์ใส่กัน โดยเปลี่ยนท่ารำบ่อยมากครับ สวยดีนะผมว่า ขนาดผมไม่ค่อยอะไรกับของแบบนี้ยังรู้สึกขนลุกเลยท่าน แล้วคนที่เขาชอบนี่จะยังไง สาวๆโหยกันแบบว่ารำอ่อนมากครับ โหยคือการย้อนตัวขึ้นลงตามจังหวะเพลง ไม่รู้ภาษากลางเขาเรียกอะไร แต่เอาเป็นว่ามันสวยมากๆครับ เวลาเอียงคอก็เอียงแบบว่าจะล้มเลยนะ ตัวอ่อนมาก ผมเองก็ไม่ยักรู้ว่าสาวจอยมันจะรำสวยขนาดนี้ พอการแสดงจบลงเสียงปรบมือก็ดังขึ้น งดบรรยายครับมันดังมาก
   “ไปเรียนมาจากไหนลูก” ท่านผอขึ้นมามอบรางวัลครับ มีผู้ว่าขึ้นมาด้วย ไม่อยากจะบอกว่าได้ซองเกือบสิบซองเถอะชุดนี้ จิ๊ๆ ต้องหารๆ ฮ่าๆ
   “ฝึกกันเองค่ะ” สาวจอยตอบครับ เสียงปรบมือดังอีกแล้ว ผอหน้าบานยิ่งกว่ากองเพลงอีกครับท่าน พอสาวๆเข้าหลังเวทีก็กระโดดกอดกันล่ะครับ ผมก็รู้สึกยินดีด้วยนะ เอาล่ะมาถึงชุดที่ผมอยากดูเพราะมันมีไอ้เบบี๋แสดงด้วยครับ อาจารย์กัลยาก็ขึ้นไปประกาศเหมือนเคย ผมมองไปข้างล่างเห็นปลัดเองก็ดูท่าทางตื่นเต้นไม่น้อย เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมๆกับไฟบนเวทีดับลงล่ะครับ เพลง พื้นเมืองอีสาน ของเดือนเพ็ญ อำนวยพร ครับ ไฟสว่างขึ้นพร้อมๆกับเสียงเพลง คือน้องๆสาวๆก็สะพายตะข้องล่ะครับ ส่วนผู้ชายก็ถือสวิง เริ่มรำก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดกันสนั่นแล้ว ไอ้เบบี๋ของผมก็ เฮ้ย มันฟ้อนเหมือนคนอีสานเลยนะครับคือฟ้อนอ่อนดูไม่ขัดลูกตา มันเด่นมากๆเพราะมันขาวผ่องกว่าใคร หนวดปลอมบนหน้ามันยิ่งทำให้มันเด่นครับ มันฟ้อนรำเกี้ยวซ้ายขวากับน้องคู่ของมันกูจำชื่อไม่ได้ แต่คู่มันตัวเล็กสุดครับ ชุดนี้ผู้ชายรำแข็งๆแต่กูว่ามันสวยดีนะ ส่วนน้องๆก็เต็มที่มากโหยได้ใจกูมาก มันมีอยู่ช่วงหนึ่งที่เป็นท่าจกเอาอะไรจากสวิง ผมเห็นเหมือนไอ้เบบี๋มันจะทำผิดครับแต่มันก็ยิ้มออกมากับน้องเขา สัด จะน่ารักไปเนี่ยมึงเอ้ย กูขนลุก มันยิ้มแล้วมันแบบว่าใจจะขาดตายครับท่าน สองคนมันเหมือนจะยิ้มล่ะครับเพราะทำไม่ถูกคนอื่น แต่การแสดงก็จบลงได้ด้วยดี เสียงปรบมือดังมากๆ
   “เก่งมากทุกๆคน อุรดิศ นี่เราเป็นคนอีสานแต่กำเนิดเหรอ ผอไม่ยักรู้ เก่งมากๆ” ท่านผอก็ขึ้นไปบนเวทีเหมือนเคยล่ะครับ พอเอาตัวมันออกมายืนข้างๆผอเสียงคนข้างล่างก็ฮือฮา ด้วยนามสกุลเอย หน้าตามันเอย หลายอย่างล่ะรวมกันแต่เอาเป็นว่าวันนี้ สาวจอยเป็นนางเอก ส่วนมันก็พระเอกดีๆนี่เองครับ คุณปลัดขึ้นไปบนเวทีกอดไอ้เบบี๋ไว้แน่นเลยครับ ผมมองแล้วซึ้งไปเหมือนกัน ทีมนี้ได้ซองมาก็ไม่น้อยครับคงพอๆกับชุดที่สอง แต่ซองจากปลัดเองน่ะจะหนาไปไหนนั่น
   “เก่งหลายค่า โอ้ย เอื้อยขนลุกจนฮ้องไห้” พอเราไปรวมตัวกันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเจ้แกก็กอดทุกๆคนล่ะครับ เว้นผู้ชายฮ่าๆ
   “อุ่นรำผิดป่ะพี่ต้อย” ไอ้เบบี๋มันเหมือนจะรู้ตัวครับ
   “แม่นค่า หนูกะว่าอยู่ ตาอยากอายหลายเนาะอ้ายอุ่น” น้องตัวเล็กเสริมล่ะครับ
   “บ่เป็นหยังดอกค่า เป็นตาฮักกะด้อ” เจ้แกเห็นตรงกับผมครับ
   “อุ่นลูก ออกไปไหว้ผู้ว่าหน่อยสิ” คุณปลัดเข้ามาตามล่ะครับ ไอ้เบบี๋มันหันมามองผม ผมก็เลยพยักหน้าให้มัน มันก็เลยตามพ่อมันออกไปล่ะครับ
   “แดกเหล้าเว้ย ฉลองๆ” ผมเสนอครับ เพื่อนๆผมก็เฮขึ้น
   “ขอบคุณหลายเด้อค่ะเอื้อย แม่หนูกะมาเบิ่ง หนูดีใจหล้ายหลาย” น้องคนหนึ่งมาไหว้เจ้แกล่ะครับ
   “บ่เป็นหยังค่า เอื้อยกะขอบใจพวกโตเด้อแทนคุณอุ่น ที่พวกโตมีน้ำใจมาซ่อย” อ้าวๆ จะมาซึ้งอะไรกันตอนนี้วะเนี่ย กูเลยเดินออกมารอข้างนอกครับ
   “ป้าด ไปลักฟ้อนงามมาแต่ไสนี่จอย” สัดไม้ครับเดินออกมากับสาวจอย
   “งามบ่ อิอิ คองตาหัดคือกันนี่ล่ะไม้”
   “บู้ย ว่าแม่นเฮียนนาฏศิลป์มาแม่ะ” “โพดหลาย เขินเด้” อ่านะ จะมาจีบกันเพื่อ เห็นใจกูหน่อยเว้ย แฟนกูไม่อยู่
   “สูไปถ่าอยู่เฮือนโลด เดี๋ยวกูสิแวะซื้อเหล้าเข้าไป” ผมบอกสัดไม้ล่ะครับให้มันไปรวบรวมพรรคพวกไว้
   “น้องๆเด้” มันหมายถึงน้องๆผู้หญิงครับ
   “กะสั่งแนวกินมาให้เขากินติ๊ อยู่บ่เดิกกะให้เมือ” ผมบอกครับแล้วเพื่อนๆน้องๆก็แยกย้ายไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมก็รอไอ้เบบี๋ล่ะครับ นานมากจะไปไหว้ใครวะเนี่ยนานจังวะ
   “อ้าว เพื่อนๆล่ะลูกเดี๋ยว” คุณปลัดพามันมาแล้วครับ
   “ไปรอกินเหล้าอยู่ที่บ้านครับ ฉลองๆ” ผมบอกตามความจริง
   “อ้าวเหรอ ดีๆ เงินที่ได้ก็แบ่งเพื่อนๆนะลูก ถือว่าเขามีน้ำใจมาช่วย ส่วนอุ่นไม่ต้องเอาหรอก เพราะนี่ถือว่าเป็นการทำโทษเรา”
   “อ้าว งั้นส่วนของมันให้ผมละกันนะครับ ผมเป็นคนเปิดเพลง” กูไมได้เห็นแก่ตัวนะเว้ยแต่นะเสียดายเถอะ น่าจะได้หลายตังค์อยู่นะ
   “ฮ่าๆ ตามใจลูกละกัน” คุณปลัดหัวเราะครับ ไอ้เบบี๋มันทำหน้าเหวอๆ
   “ไรอ่ะเน่า” “เออน่า เงินมึงก็เหมือนเงินกูล่ะ กูได้มากูก็ให้มึงเก็บอยู่ดี” ผมพูดครับ มันหน้าแดงขึ้นทันที
   “บ้า ไม่ได้เป็น” “ไร จะพูดไร” “ป่าว อิอิ ทำเหมือน กันเลยอ่ะ” “ไรของมึงวะ ทำเหมือนไร เหมือนผัวเมียกันน่ะเหรอ หรือว่าไม่ใช่วะ” ผมยักคิ้วให้มันครับ มันก็อายไปตามระเบียบ

เขียนโดย อิ๊กกี้


ปล. ใครอยากรู้ว่าเพลงภูไทที่ใช้รำเพลงไร ไปดูในแฟนเพจเค้าน้า อิอิ

ขอให้หลับตาคิดภาพให้ออกเน้อ จุ๊บๆๆ

[CarToonMiZa]

บักเดี๋ยวกับนู๋อุ่น
น่ารักแท้หลาย

[jimmyFG]

มีเาเงินเก็บไว้ที่เมียด้วย อ่านแล้วเขิน
เดี่ยวน่ารักจัง อิอิอ่านเรื่องนี้แล้วได้ความรู้เนอะเลย

ชอบมากๆ

[gupalz]

 

[chancha]

ไม่ได้ไปโรบินสันนานแล้วนะเนี่ย เมื่อก่อนเลิกเรียนก็ไปเกือบทุกวัน
อยากดูฟ้อนจริงๆ บ้างจัง ชอบอ่ะ โดยเฉพาะโปงลางรู้สึกว่ามันมีเสน่ห์มากๆ

[malula]

เป็นตอนที่ซาบซึ้งมาก
เพื่อน ๆ น้อง ๆ ที่มาช่วยงานอุ่นอย่างเต็มใจ
แล้วงานก็สำเร็จด้วยดี
อ่านแล้วก็มีความสุข

[pjny_tem]

  ใจสิขาด ซ่างหวานกันคักแท้น้อ อุ่นกับเดี๋ยว อิ อิ

[ToffeE_PrincE]

น่ารักจริงๆ คู่นี้
แถมให้เมียเก็บเงินด้วยนะนายเดี๋ยว

 

[ordkrub]

อบอุ่นกันจังเลย
อิจฉาาาาาาาา

[goonglovenut]

เป็นอีกเรื่องที่น่ารักมาก ดูธรรมชาติ ให้ความรู้สึกว่าอยู่สถานที่นั้นจริงๆ สุดยอดคะ   

[PetitDragon]

อะไรจะเห่อเมียขนาดนั้น เดี๋ยว

[omyim_jjj]

ชอบๆๆ  น่ารักมาก

[bebe]

เป็นตาฮักแฮงคัก น้องอุ่น

[kenghan]

อ่าบักเดี๋ยวให้เมียเก็บเงิน เยี่ยม
จบการแสดงอย่างสวยงาม ลบ
คำสบประมาทของอีเพ็ญ อีรี่ และ
อีกหลายๆคนไปเลย อุ่น กับจอย พี่ต้อย สุดยอด

[~มือวางอันดับ1~]

+1 น้องอุ่นเป็นตาฮักหลาย