หัวข้อ: Don't call Me BaBy!! ** You're My BaBy!!

[papa_paolo]

กิ้วววว ฮิ้ววววว พัฒนาไปอีกขั้น รอบหน้าพาฟินมั๊ยเนี่ย 

[Homepage]

อ๊อยยยย น่ารักอีกแล้วคู่นี้ อีกไม่นานอุ่นเสร็จแน่ ๆ 5555555555555 (:

[ao16]

 

[Supermimt]

น้องอุ่นเป็นศรีภรรยาได้ดีมาก

ส่วนบักเดี๋ยว ตอนนี้ น่ารักมากกกกกกกก


สรุป ตอนนี้ ขนาดไม่ อะจึกๆๆกัน  บรรยากาศมันยังออกแบบโรแมนติกจังเลย

[jimmyFG]

ชอบเดี่ยวอ่ะ เป็นคนตรงดีคิดพูดงั้น เราชอบ
อุ่นก็น่ารัก ดูแลสามี

[lvlax23]

กรี้ดดดดดดดด กรี้ดดดดดดดดดดด กรี้ดดดดดดด สามคำเท่านั้นสำหรับตอนนี้

[omyim_jjj]

 

[~มือวางอันดับ1~]

พัฒนาการขึ้นน่ะนี่ +1

[uknowvry]

น่าร้าก.... น่าอิจฉา...อยากกินน้ำพริกแมงดานาด้วย...น้ำลายไหล 555+

[CanonDNattari]

ศรีภรรยากำลังปรนนิบัติ สามี กิ้ว ๆๆๆ   

[ordkrub]

โอยยยย ใจจะขาด!!!!!

[aishiteru.]

ทั้งบนเตียงทั้งในห้องน้ำ โว้ววว
เดี๋ยวเอ๊ยยเีนียนรุกเข้าไป ฮ่าๆๆ ซับเลือดเบาๆ น่ารักอ่าา
งุ๊งงิ๊งกันแบบนี้ฮ่าๆ อ่านไปยิ้มไป แค่นี้ก็ได้ก็มีความสุขกันดีใช่ป่ะทั้งสองคน ฮ่าๆ
คืบหน้าไปอีกนิดแล้ววว ลุ้นนต่อไป อิอิ
 

[i-love-you]

คู่นี้ เมื่อรัยจะได้กันซ่ะที  5555+   ลุ้นตั้งนาน

แต่แบบนี้ก้อดีแร้ง เดี๋ยวมันจะได้เห็น น้องอุ่นมีค่า  ^^

[mr.tou_chi]

ขนาดภายนอกกันนนะ    ชอบมากจ้า

[ณยฎา]

เดี้ยงแล้วหื่นกว่าเดิมอีกนะ เดี๋ยว

[CarToonMiZa]

นู๋อุ่นดูแลดี
อย่างนี้เดี๋ยว
จะไปไหนรอด

[malula]

มีแฟนน่ารักคอยดูแลอย่างดีใครจะอดใจไหว ใช่ไหมเดี๋ยว

[kenghan]

เข้าทางเดี๋ยวเลยนะนี่ ไอเจ็บขานี่
นู๋อุ่นไม่เสร็จคราวนี้จะเสร็จคราวไหน

[pjny_tem]

หวานมากๆๆๆๆ เดี๋ยวและอุ่น

[gupalz]

บักเดี๋ยวมันน่ารักขึ้นนะ

[kanda53]

เจ้าเดี๋ยวเนี่ยมารยาเยอะเหมือนกันนะ...คุณพ่อตาก็เป็นใจซะ...
ว่าแต่ยาหมอคงไม่แรงพอ...เจ้าเดี๋ยวไม่มีง่วงซึมมีแต่คึก..
ตกหนักนู๋อุ่นอีกล่ะ...น่าสงสารเด็กน้อยเสียจริงจริ๊งงงง....

  น้องอิ๊ก 

[theWinDy]

    เจ็บตัวคราวน้ีมีลุ้นนะเด๋ียว

[eiky]

Don’t call Me BaBy!!

นี่ผมผิดสัญญากับตัวเองหรือไงนะ ทำไมยอมทำแบบนั้นอ่ะ แต่ก็นะจะมาโวยวายเพื่อตอนทำนี่ล่องลอยเคลิ้มเชียวนะอุรดิศ แต่ว่าที่จริงแค่นี้มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่นะ มันไม่ได้แหย่อะไรเข้ามาซะหน่อย แต่ถ้าหากมันแหย่เข้ามาจริงๆผมคงตายแน่ๆ จะเชื่อไหมว่าไอ้นั่นมันแบบว่า เอ่อ มันใหญ่มากอ่ะครับ ไม่อยากเทียบกับของผมเลยเหมือนของเด็กกับผู้ใหญ่ แว้กก
   “แล้วจะไปโรงเรียนยังไงอ่ะพ่อ” พอตื่นเช้ากว่าที่เราจะแต่งตัวเสร็จก็นานมากล่ะครับเกือบจะ ๗ โมงอยู่แล้วนะ แต่ตอนเช้าดีหน่อยที่มันอาบน้ำเองไม่รู้อาบจริงหรือเปล่านะเร็วมาก ส่วนผมก็กังวลเพราะมันเจ็บขาอยู่แบบนี้จะขับรถเครื่องยังไงไหนจะไอ้ไม้ค้ำนั่นอีก
   “เอารถพ่อไปสิลูก เดี๋ยวพ่อเอารถเครื่องลูกเดี๋ยวไปทำงานเอง” พ่อผมบอกครับ
   “พ่อขับเป็นเหรอ” “อ้าว เป็นสิลูก แต่ก่อนพ่อเคยขับตอนเป็นหนุ่มๆ” “ปลัดเคยแว้นเหรอครับ ฮ่าๆ” ไอ้เน่ามันแซวครับ เพิ่งเคยเห็นคนแซวพ่อผมก็มันนี่ล่ะครับ
   “น่าจะเรียกอย่างนั้นนะ แต่สมัยก่อนไม่มีคำนี้ สมัยก่อนพ่อก็ไม่เบาล่ะลูก”
   “โหย จริงดิครับปลัด แล้วไปแว้นกันที่ไหนครับ” ไอ้เน่ามันสนใจครับ แต่ผมอ้าปากเพราะไม่เคยรู้เถอะ เคยรู้จากย่า เอ่อ ไม่อยากเล่าครับ ช่างเถอะ
   “สมัยนั้นไปที่แถวๆสะพานซั้งฮี้น่ะลูก ระแวกสะพานนั่นล่ะ แข่งกันธรมดาไม่ได้ไปขับรถกีดกันถนนเขา”
   “ไปโรงเรียนเถอะเน่าเดี๋ยวจะสาย ต้องไปคุยกับจอยเรื่องรำอีกนะ” ผมตัดบทล่ะครับ กินข้าวเสร็จแทนที่จะรีบกันนะแต่ท่าทางจะอ้าปากโม้กันยาวเลยล่ะ
   “เดี๋ยวตอนเย็นผมมาถามใหม่นะครับ ผมอยากรู้” อ่านะ มีงี้ด้วย
   “น่าจะขับได้ล่ะ รถพ่อออโต้ ไม่ได้ใช้เท้าซ้าย” พ่อผมเดินมาส่งเราที่รถล่ะครับ ผมก็พยุงมันขึ้นไปนั่งก่อนแล้วเอาไม้ค้ำมาเก็บที่ห้องผู้โดยสารส่วนผมก็ไปนั่งข้างๆมัน
   “เอ้ย เบาๆหน่อยดิเน่า” แหมนะ ทำตัวซ่าอยู่ได้นี่ขนาดมันขาเจ็บนะครับ มันเล่นเหยียบแบบไม่เกรงใจใคร
   “ฮ่าๆ โก้เป็นบ้าเลยว่ะขับเก๋งไปโรงเรียน” อ่านะ
   “ไม่เจ็บแล้วเหรอ” ผมเห็นมันอารมณ์ดีล่ะครับเลยถาม
   “เจ็บดิ ตอนกลางคืนคงจะปวดอีกล่ะ” มันหันมายักคิ้วให้ผมครับ แปลว่าอะไรวะเนี่ย
   “ไรอ่ะ” “ก็ปวดมากๆต้องช่วยไง เหมือนเมื่อคืน” อ่า ไอ้บ้า กูว่าแล้วเชียว อายสิครับท่าน แหมนะ
   “อย่ามาล้อนะ” “ล้อไร ก็มึงเหมือนยาไง เวลากูเจ็บมึงก็ต้องรักษา” อึ้ก ลิเกหมอลำซิ่งมากๆ แต่ทำไมผมรู้สึกเสียดเข้าไปถึงใจเลยอ่ะ มันดีใจ มันปลื้มใจมากเหลือเกินล่ะครับ แต่เก็บอาการหน่อยนะอุรดิศ อย่าหน้าแดงให้มันมากนัก ผมอายอยู่ไม่นานก็ถึงโรงเรียนล่ะครับ
   “ป้าดโธ้ ขับเก๋งมาเฮียนเฮ้ยสู” พอเราจอดรถ คือว่าไปจอดที่จอดข้างๆตึก ๓ ล่ะครับ ตอนเข้าโรงเรียนไอ้เน่ามันลดกระจกลงตอนเห็นนายเคนกับนายไม้ สองคนนี่มันจึงตามมาครับ
   “หวัดดี เคน ไม้ ช่วยเราหน่อยดิ” คือผมลงรถมาก่อนล่ะครับ รีบเอาไม้ค้ำมาจะไปพยุงไอ้เน่า สองคนมันทำหน้าตกใจ คงคิดว่าผมจะแบกไม้ไปตีใครแน่ๆ
   “อ้าว เป็นหยังล่ะเนี่ยคือมีเฝือกดามขาบักเดี๋ยว” นายเคนถามขึ้นครับ
   “ตกต้นชมพู่” ผมตอบแทนครับ
   “ฮ่าๆๆ” อ้าว มันสองคนหัวเราะเสียงดังมากครับ
   “หัวหยังซุมห่านี่ เดี๋ยวกูสิเอาไม้ฟาดเอาซะน้อ” ไอ้เน่ามันกระเตงออกมาจากรถล่ะครับ รับไม้ค้ำไปจากผมแล้วทำเสียงดุใส่เพื่อนๆ
   “ขาหักติ๊” นายไม้ถามครับ
   “บ่หัก เส้นพลิกเฉยๆ” ผมตอบแทนครับ
   “อ้อ คือสิบ่โดนดอกกะเซา” เราจะช่วยกันพยุงไอ้เน่าไปรอเพื่อนที่โรงอาหารล่ะครับแต่มันไม่ให้ใครจับ ยกเว้นผมคนเดียว อ้าวกูก็เหนื่อยนะมึงไหนจะกระเป๋าเรียนอีก พอไปถึงโรงอาหารเพื่อนๆมาครบก็แซวกันสนุกสนานล่ะครับ ผมก็อดห่วงมันไมได้นะพอแยกจากกันแต่นายไม้อยู่ด้วยคงไม่เป็นไรมากหรอก
   “เฮาหัดฟ้อนเหมิดคืนเอาโลด ตื่นเต้นแฮง อิอิ ได้มาหลายท่าเด้อุ่น” จอยบอกล่ะครับ
   “เหรอๆ ท่าไหนบ้างอ่ะจอย” ผมอยากรู้ครับเพราะเมื่อคืนไมได้อะไรเลย เว้นแต่ อิอิ
   “จั่งซี้ๆ” จอยมันก็รำเลยครับ ผมเองก็ดู
   “แต่ต้องขอบใจน้องๆที่มาช่วยล่ะ น้องโจ้ด้วย” ผมเอ่ยไปถึงน้องๆที่มาเมื่อวานล่ะครับ
   “แม่น บ่น่าเซื่อว่าบักโจ้มันสิซวนหมู่มาได้หลายปานนี้”
   “ว้าย อุ่น เราโทษทีนะคือเมื่อวานมีบิสสิเนสนิดหน่อย เลยไม่ได้ไป” เสียงสาวตุ๊กกี้ดังขึ้นล่ะครับ เดินมากับสาวเพ็ญแสยะปากมาแต่ไกล
   “อ้อ ไม่เป็นไรหรอกรี่” ผมหันไปยิ้มแห้งๆให้เธอครับ
   “เดี๋ยววันนี้เราจะไปนะ แต่น่าจะค่ำๆเพราะต้องไปซื้อหนังสือ อิอิ” แหมนะ พูดเฉยๆก็ได้นะทำไมต้องหันไปหัวเราะทำท่าแบบนั้นด้วยวะ
   “ได้อะไรตอบแทนไหมล่ะแก อีรี่ ไม่ใช่ไปรำฟรีๆนะยะ เสียเปรียบ” สาวเพ็ญพูดขึ้นครับ
   “โอ้ย อย่าค่าอย่า ขอบใจเด้ออีรี่ที่พยายามเฮ็ดคือสิมีน้ำใจ แต่บ่ต้องดอกค่า ได้คนพอแล้ว บ่ง้อ” จอยมันพูดขึ้นล่ะครับ มันคงทนมานาน
   “หา ไผ ได้ไปมาฟ้อน โอ้ย ฟ้อนฟรีๆอีหยังกะบ่ได้ฟ้อนไปโลดค่า บ่งึด” งงกับอีนี่ครับ ไหนจะภาษากลางภาษาถิ่นปนกันมั่วไปหมด
   “บ่แม่นธุระ แต่ไผล่ะว่าฟ้อนฟรีๆน่ะ ผอบ่บอกติ๊ว่าเพิ่นมีรางวัลให้ แล้วพ่อกะว่าสิให้อีหยังเกาะเนาะอุ่น” จอยมันหันมาหาผมล่ะครับ ผมเองก็รับมุขทันที
   “อ้อ เห็นพ่อบอกว่าจะให้ตังค์คนละกี่พันไม่รู้อ่ะ พ่อบอกจะไปขอสปอนเซอร์มาจากผู้ว่า แต่มันก็ไม่เยอะหรอกจอยหารแล้วน่าจะได้คนละสองสามพันเองล่ะ” ผมพูดครับ แต่สังเกตดูสีหน้าของสองคนนี้มันเปลี่ยนไปทันที
   “หา พันสองพันเลยเหรอ งั้น” “ไปเถอะจอย ขอบใจนะรี่” ผมตัดบทครับเพราะจากการดูท่าทางแล้วเอามาประมวลผลผมว่าเธอน่าจะพูดอะไร
   “เป็นตาซังเนาะ หวืยผู้ฮ้ายคือหยังมีหน้ามีเล่นโตอีก อีผีปอบเอ้ย” จอยครับ พูดแล้วก็หัวเราะ พอเข้าเรียนก็เรียนตามปกติล่ะครับ เรื่องที่ผมมีเรื่องกับอีสุชาติมันยังไม่ซานะ เพราะอีสุชาติมันไม่มาเรียนคงจะอีกนานล่ะครับเพราะแผลน่าจะยังไม่หาย แต่ถ้ามันมาก็ลำบากใจเหมือนกันนะที่ต้องเจอหน้ามัน แต่เอาเถอะผมจะอดทน
   “อุ่นๆ จารย์กัลยาเอิ้น” ไอ้เล็กมันเดินมาจากข้างน้องล่ะครับตอนเปลี่ยนคาบเหมือนจะออกไปคุยโทรศัพท์กับปู แหมๆ โทรหากันทุกคาบเลยนะสองคนนี้เวอร์มากๆ
   “อืม” ผมเดินออกจากห้องล่ะครับ
   “เฮาไปนำแน่ะ” จอยมันวิ่งตามมาครับ อาจารย์น่าจะคุยเรื่องการแสดงล่ะผมว่านะ
   “สวัสดีครับจารย์” ผมเดินเข้าไปในห้องศิลปะล่ะครับ
   “อ้าว อุรดิศ เข้ามาเลยจ๊ะ”
   “เรื่องการแสดงน่ะ เป็นไงบ้าง มีอะไรให้ครูช่วยไหม”
   “อ้อ ครับ ตอนนี้ก็ซ้อมๆอยู่ครับ” ผมบอกแกไปครับ เล่าว่าผมจะเตรียมอะไรไปแสดงบ้าง แกก็ยินดีด้วย
   “เอางี้ ครูจะติดต่อจารย์สมพงษ์เรื่องเครื่องเสียงกับเวทีให้ ถ้าขาดเหลืออะไรก็มาบอกนะจ๊ะ แล้วท่ารำล่ะ ใครคิด”
   “เอ่อ เราคิดเองครับ ดูจากยูทูปแล้วก็คิดผสมๆกันเอา” ผมตอบอายๆล่ะครับ ที่จริงผมไม่ได้คิดเลยเถอะมีแต่พี่ต้อยกับจอยที่ช่วยกันคิด
   “อืม เก่งๆ ครูเป็นกำลังใจให้นะ อยากให้ครูช่วยอะไรก็มาหาได้เลย ช่วงนี้ครูก็ยุ่งๆเรื่องจะแข่งกีฬาสี กับขบวนนางรำต้อนรับผ้าป้า พอดีผอเขามอบหมายให้ครูจัดการแสดงพิธีเปิด ครูเองก็ปวดหัวอยู่เนี่ย” ท่าทางอาจารย์แกใจดีนะครับ ตัวเล็กๆผิวออกเหลืองๆหน้าตายิ้มแย้มไม่บึ้งตึงเหมือนเอ่อ อาจารย์สอนฟิสิกส์เลยนะ
   “ซั่นหนูขอห้องซ้อมได้บ่ค่าจารย์” จอยมันพูดขึ้นล่ะครับ เออนะ จริงสิ
   “ได้สิจ๊ะ ก็มาซ้อมช่วงไม่มีคาบเรียนก็แล้วกัน ห้องนี้” อาจารย์แกชี้ไปยังห้องโถงธรรมดานี่ล่ะครับ มีเก้าอี้วางอยู่เต็มเหมือนเป็นห้องสอนศิลปะนั่นล่ะ
   “แต่ห้องนี้จะว่างช่วงเที่ยงกับบ่ายสามไปแล้วนะ ถ้าจะมาซ้อมเราก็ต้องดูเวลาดีๆ” คุยกันพอสมควรพวกเราก็เดินออกมาล่ะครับ รู้สึกดีนะที่อาจารย์เป็นเหมือนกำลังใจให้ ผมไมได้หวังให้แกมาทำอะไรให้ทุกอย่างแต่แค่แกพูดว่ามีอะไรขาดเหลือก็มาหาแกนี่กินใจผมมากแล้วล่ะครับ
   “จารย์น่ารักเนอะจอย” ผมพูดขึ้นตอนแวะไปสหกรณ์ล่ะครับ
   “แม่นๆ เพิ่นจบนาฏศิลป์มาตั้ว ฟ้อนง้ามงาม” ผมพยักหน้าครับ เราไปซื้อไอติมแท่งมากินกันสองคน ว่าไปนะจอยมันเห่อกว่าผมอีก เวลาเดินมันยังคิดท่ารำเลยนะ ฮ่าๆ
   “อ้าว มีห้องเดียว สิซ้อมซุดได๋ก่อนล่ะอุ่น” พอเลิกเรียนเราก็นัดเจอกันที่ห้องศิลปะล่ะครับ น้องๆมาครบ คือตอนเที่ยงซ้อมไปได้หน่อยเดียวเพราะมัวแต่เล่นกันล่ะครับเลยไม่คืบหน้าเท่าไหร่
   “เอางี้ดิ ชุดแรกกับชุดสุดท้ายไปซ้อมที่บ้านเรา จอยกับน้องๆซ้อมภูไทที่นี่นะ เสร็จแล้วไปเจอกันที่บ้านเรา เดี๋ยวให้พี่ต้อยทำขนมไว้รอ” ผมเสนอล่ะครับน้องๆเฮกันทันที
   “มีใครไมได้เอารถมาไหม” ผมถามน้องๆครับ
   “ผมๆ” “หนูค่า หนู” เอ่อ แล้วรถเครื่องที่จอดอยู่นั่นอะไรวะเนี่ย
   “หวืย โพดหลายสู อยากนั่งรถเก๋งเด้เนาะ” น้องคนหนึ่งพูดขึ้นล่ะครับ แย่งกันไปกันมาจนไอ้เน่ามันเดินมากับนายไม้ เสียงเลยเงียบลงทันที
   “อีหยังสู ซ้อนท้ายกันไปบ่เป็นติ๊ บักเต้ น้องแตง น้องฝน สามคนนี้ล่ะไปขึ้นรถ” เอ่อ เจ้าของรถมาแล้วครับ เสียงกรี๊ดดังขึ้นทันที มีการโห่ฮากันไม่ยอม พูดอย่างนั้นอย่างนี้ ไอ้เน่ามันหันมาทำตาดุถึงได้เงียบ ไอ้คนที่ได้ไปก็ทำหน้าทำตาทะเล้นใส่เพื่อนล่ะครับ
   “เย็นซ่ำบายหลายอ้าย” น้องแตงพูดครับ
   “หอมเนาะ ห๊อมหอม” สามคนนั่งอยู่ท้ายล่ะครับถือไม้ค้ำให้ผมด้วย ส่วนผมก็นั่งที่เดิม นายไม้ไปกับนายเคน ส่วนน้องๆที่เหลือก็ตามไปที่บ้าน ส่วนที่เหลือในโรงเรียนก็รำกันไป พอไปถึงบ้านพี่ต้อยก็รออยู่แล้วครับ วันนี้แกทำวุ้นน้ำเขียวน้ำแดง แต่ขอโทษนะคร้าบผงวุ้นน่ะเอามาจากญี่ปุ่นนะ เพราะเก็บมาจากที่บ้านเก่า แล้วแกก็นึ่งลูกชิ้นไว้ด้วยครับถือว่าเป็นของตอบแทนน้องๆที่มีน้ำใจสำหรับวันนี้
   “มาค่ามา” พี่ต้อยแกเตรียมสถานที่ไว้แล้วครับ คือซ้อมกันใต้ถุนบ้านนี่ล่ะ แกจัดเก้าอี้หวายเสียใหม่ ชุดแรกก็เป็นน้องผู้หญิงห้าคนรำใส่เพลงจินตหราล่ะครับสองเพลง รักสลายดอกฝ้ายบาน กับรอพี่ที่มออีแดง จังหวะมันเหมือนๆกันล่ะผมว่านะแค่เสียงร้องและความหมายไม่เหมือน หรือเปล่าฟังไม่ค่อยออกหรอก
   “บ่ได้ค่าบ่ได้ มืออีหยังมาแข็งแท้อีหล่า” พี่ต้อยแกเคี่ยวหนักเลยครับ
   “ว้าย บ่ดีดเลย เอาดีดๆ จั่งซี้ๆ” เอ่อ ดีดน่าจะแปลว่าทำให้มันอ่อนๆแรงๆ
   “ว้าย เอื้อย มันบ่กระแตโพดบ่ค่า” น้องคนหนึ่งทนไม่ไหวครับ เพราะพี่ต้อยแกจี้มาก คนไหนท่าไม่ทัน หรือมือไม้ไม่ออน เอวไม่ส่ายแกกรีดร้องขึ้นทันที
   “บ่กระแตดอก ฟังเอื้อยเด้อค่า คันพวกโตสิไปฟ้อน แล้วฟ้อนพอให้มันแล้วๆไป ตาหลูโตนคนเบิ่งแน่ แล้วนี่กะบ่ได้เฮ็ดสู่มื้อ พวกโตใหย่ขึ้นมาเอาไปเว้าให้ลูกให้หลานฟังอย่างภาคภูมิใจ ตั้งใจเอาค่า เมื่อยกะทน” เอ่อ ดูแกเป็นจริงเป็นจังมากเลยนะครับ อ้อ ลืมบอก พวกผู้ชายก็ไปเตะตระกร้อรอพ่อผมล่ะครับ ส่วนไอ้เน่ามันนั่งอยู่กับผมดูน้องๆซ้อมอยู่ แต่มันไม่ได้สนใจเลยนะมองแต่หน้าผมอยู่นั่นล่ะ
   “พากูไปบนห้องหน่อยดิ” มันกระซิบบอกครับ
   “หือ ไปทำไรอ่ะ” “กูจะไปเล่นเกม เซ็ง” “อ้าว อือๆ ป่ะ” คือก็น่าเห็นใจมันล่ะครับ ตระกร้อมันก็เตะไม่ได้ มาดูเขารำนี่มันก็คงจะไม่ชอบ ผมเลยพยุงมันขึ้นบ้านไปล่ะครับ
   “กอดหน่อยดิ” พอมันขึ้นเตียงได้ก็อ้าแขน
   “กอดไรอ่ะ เพื่อนรออยู่ข้างล่างนะเน่า”
   “ช่างมันดิ นี่ผัวนะ” อ้าว เกี่ยวไรเนี่ย อะไรของมัน
   “ไม่เอาอ่ะ คืนนี้ค่อยกอด เดี๋ยวเพื่อนแซว” ผมไม่สนใจล่ะครับ แต่เขินไหม มากอยู่นะ อิอิ
   “ไม่ได้ เร็วๆ กอดผัวหน่อย ผัวต้องการความอบอุ่น” ไอ้นี่ บทจะงอแงก็ว่าไปนะ ดิ้นด้วยนะท่าน อารมณ์เสีย ผมอมยิ้มล่ะครับ ไม่อยากจะบอกว่ามันน่ารักดีนะ อิอิ
   “อ่ะ แป๊บเดียวนะเน่า” ทนไม่ไหวหรอกนะ ผมเลยโน้มตัวลงไปกอดมันล่ะครับ มันก็กอดใหญ่เลยนะ
   “นั่นๆ กอดอย่างเดียว จะเบียดทำไมอ่ะ” มันทั้งกอดทั้งหอมล่ะครับ ผมดิ้นอยู่แป๊บเดียวก็ยอม เดี๋ยวนี้ใจง่ายไปไหมกู ไม่มีมาดเอาเสียเลยนะ
   “ไม่ต้องซ้อมเยอะ ผัวรอนะ” มันบอกล่ะครับหลังจากที่เดินออกมาจากห้อง พอลงไปข้างล่างเพื่อนๆน้องๆก็แซวไปตามระเบียบ ทำใจไว้แล้วเถอะเลยได้แต่ยิ้ม อาทิตย์ปลายเดือนไม่อยากบอกว่าเราซ้อมกันหนักมากเลยนะครับ ซ้อมแบบว่าเอาเป็นเอาตาย มีปัญหาอยู่บ้างก็ชุดสุดท้ายเพราะพวกผู้ชายมันรำแบบว่าแข็งมาก แข็งคือแบบว่าทื่อมากๆเลยอ่ะแต่ยังดีนะที่พวกมันยอมซ้อมให้ คือพวกผู้ชายนี่รวมผมนะครับ ฮ่าๆ แต่ว่าผมน่ะตัวเล็กสุดเลยล่ะ
   “บ่ได้ๆ อีหยังคือมือแข็งแท้ เอาใหม่ค่าอีหล่า” นี่คือครูซ้อมให้เราครับ พี่ต้อยแกระเบียบจัดมากๆ จนทุกคนอวดครวญแต่ก็โอเคล่ะที่แกซ้อมให้ ท่ารำต่างๆดูสวยขึ้นมากจากที่รำแค่ผายมือไปมาแต่ก็ได้แกมาคอยกำกับให้มันดูอ่อนช้อยสวยงาม โดยเฉพาะชุดรำภูไท สวยดีนะผมว่า จอยเองก็คอยกำชับน้องๆ ชุดแรกก็สวยแต่พี่ต้อยบอกว่าชุดแรกให้ออกแนวกระแตๆหน่อย ตอนแรกผมงงแปลว่าอะไรวะกระแต แรดนั่นเองครับ
   “อุรดิศ เป็นไงบ้างเรื่องการแสดงพร้อมไหมจ๊ะ” อาจารย์กัลยาล่ะครับเรียกผมไปคุยก่อนที่ที่อาจารย์จะใหม่มา
   “คิดว่าพร้อมแล้วครับจารย์” “เรื่องชุดล่ะจ๊ะ ไปดูไว้หรือยัง”
   “เห็นพี่ที่บ้านบอกว่าจะไปเช่าให้วันนี้ครับจารย์” “อืม ดีจ๊ะ ทำให้เต็มที่นะ ครูขอโทษด้วยที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย”
   “อ้อ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณจารย์มากนะครับ” ผมว่าแกก็ดีนะถึงไม่ได้ช่วยแต่แกก็คอยถามข่าวคราวตลอดเวลา อย่างน้อยก็รู้สึกดีล่ะครับ
   “มาค่ามาซ้อมใหญ่มื้อนี้เอาดีๆเด้อค่า มื้ออื่นสิได้ประทับใจแขก” คือก่อนวันงานหนึ่งวันพวกเราก็พากันมารวมตัวกันเพื่อที่จะซ้อมใหญ่ล่ะครับ
   “บ่อใส่ซุดนำบ่เอื้อย หนูอยากใส่ สิงามบ่” น้องคนหนึ่งพูดขึ้นล่ะครับ
   “เอาซั่นบ่มาค่ามาลองซุด งามบ่ เพิ่นให้เซ่าถืกคือหยังนี่ เอื้อยบอกว่าเซ่าไปให้คุณอุ่น เพิ่นเลยคึดบ่แพงย้อนว่าลูกเพิ่นกะเฮียนอยู่หม่องเดียวกัน แต่เอื้อยบ่ทันซักเด้อค่า ว่าสิซักมื้อแลงนี่ล่ะ มื้ออื่นสิได้รีด” พอพี่ต้อยไปเอาถุงขนาดใหญ่ออกมาพวกเราก็เข้าไปเลือกชุดล่ะครับ แย่งกันนะพวกผู้หญิงแต่เอาไปเอามาก็ลงตัว ชุดแรกเป็นผ้าซิ่น จอยบอกว่าเป็นผ้าซิ่นตีนจก เสื้อข้างบนเป็นเสื้อผ้าต่วนสีสันแบบว่าเจ็บมากๆ สีฟ้าสะท้อนแสง สีเหลืองอ่อน สีเขียวอ่อนสดๆ ผ้าสไบคาดก็สีตัดกันล่ะครับ น้องๆเอาชุดไปเปลี่ยนหลังบ้านบ้าง ในห้องพี่ต้อยบ้างล่ะครับเสียงเกรียวกราวชวนให้น่าตื่นเต้นดีนะ ส่วนชุดที่สองเป็นชุดภูไท ผ้าซิ่นตีนจกเหมือนกันครับแต่ยาวกว่าเห็นพี่ต้อยบอกว่าให้มันคร่อมเกือบถึงตาตุ่มสีของผ้าถุงเหมือนกันหมดคือสีน้ำเงินเข้มๆจนออกดำครับ ส่วนเสื้อก็เป็นผ้าฝ้ายย้อมสีน้ำเงินเหมือนกันมีผ้าสไบเป็นผ้าลูกไม้สีขาวคล้องคอ เครื่องประดับพี่ต้อยบอกพรุ่งนี้ค่อยไปเอา ส่วนชุดที่สามผู้ชายใส่โสร่งล่ะครับเสื้อม่อฮ่อมมีผ้าขาวม้ามัดเอวแค่นี้ส่วนชุดของผู้หญิงก็คล้ายๆในชุดแรกต่างกันแค่เสื้อเพราะชุดนี้ต้องใช้ผ้าขาวม้ามาพันเป็นเกาะอกนี่ล่ะเห็นพี่ต้อยบอก
   “ป้าด จบหลาย ผ้าตาม่องมู่เจ้าอย่าฟ้าวใส่เด้อค่าซุดสามน่ะ เดี๋ยวมื้ออื่นจั่งใส่เทื่อเดียว พวกพ่อซายเขาสิน้ำไหลเด้” พี่ต้อยบอกตอนเราแต่งตัวเสร็จล่ะครับแค่ใส่ให้รู้ว่าใส่ได้ไหม แก้ตรงไหนหรือเปล่าแค่นั้นครับ ไมได้แต่งหน้าแต่งตัว ผ้าตาหม่องผมถามจอยคือผ้าขาวม้าลายสก็อตนั่นเองครับ น้องๆบางคนก็ไม่ได้ถอดเสื้อนักเรียนนะ สวมกางเกงขาสั้นข้างใน พอเพลงของชุดแรกดังขึ้นพวกเราก็มาล้อมวงกันดูล่ะครับ ให้กำลังใจกัน ตรงไหนไม่ดีก็แก้ไข แต่ชุดแรกโอเคแล้วนะผมว่า
   “ห่อนแฮงๆแน้ผู้สาว” นายเคนครับ
   “หวืย มาห่อนหยังยามนี้เนาะอ้ายเคน มื้ออื่นหนูสิเหมิดแฮงท่อนแล่ว” น้องตอบครับเรียกเสียงเฮฮาได้เป็นอย่างดี
   “ซ้อมกันแล้วเหรอลูก” พ่อผมกลับมาครับ เอ๊ะ ทำไมวันนี้กลับเร็วนะ
   “พอดีพ่อไปดูเขาทำเวทีที่โรงเรียน เต็มที่เลยนะลูกๆ งานนี้ผู้ว่าก็ไป” พ่อผมบอกครับ เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นทันที ไม่ได้ดีใจหรอกนะ แต่คงจะตกใจกัน ไม่คิดว่าผู้ว่าก็จะไป งานในโรงเรียนแท้ๆ ผมเริ่มหน้าเสียแล้วครับ นี่การแสดงของเด็กๆมันจะประทับใจผู้ใหญ่ระดับผู้ว่าเหรอเนี่ย ตายๆ
   “อย่าลืมขอรางวัลล่ะพ่อ” เอ่อ ไอ้เน่ามันพูดขึ้นครับ มันนั่งเล่นโทรศัพท์ผมอยู่คงจะเล่นเกมหรือไม่ก็คุยกับปูหรือไม่ก็ฝ้าย เพราะเห็นนายเคนแย่งเล่นด้วย น่าจะเป็นฝ้ายมากกว่านะ แต่มันเรียกพ่อผมว่าไรนะ
   “ไม่ต้องห่วง ตอนนี้พ่อเสนอขอรางวัลไปแล้ว ได้สปอนเซอร์หลายซองแล้วล่ะลูกๆ งานนี้พ่อยกให้ไปแบ่งกันเลย แทนคำขอบใจที่มีน้ำใจให้อุ่นเขา” พ่อผมบอกครับ เสียงเฮดังขึ้นทันที ผมยิ้ม รู้สึกดีนะที่พ่อผมช่วยขนาดนี้ ช่วยจนลืมไปเลยว่านี่มันคือการทำโทษ
   “ไหนฟ้อนภูไทเขาฟ้อนยังไง ซ้อมไปหรือยังต้อย” พ่อผมนั่งลงที่เก้าอี้หวายล่ะครับ
   “บ่ทันซ้อมค่า ซุดต่อไปนี่ล่ะ อ้าว อีหล่า พร้อมกันแล้วบ่ พร้อมแล้วย่าวค่า” พี่ต้อยส่งสัญญาณให้น้องเต้เปิดเพลงล่ะครับ พอเสียงเพลงดังขึ้นจอยก็พาน้องๆรำ
   “สวยๆ” พ่อผมปรบมือดังกว่าใครหลังจากแสดงจบ เสียงเฮกันก็ดังขึ้นอีก
   “เดี๋ยวลูก สั่งอะไรมาให้เพื่อนๆกินหน่อยสิลูก อยากกินอะไรกัน พ่อเลี้ยงเอง” อ้าวนะ มาเป็นพ่อบุญทุ่มอีกแล้วพ่อกู
   “พิซซ่าค่า อยากกินแฮง” เสียงน้องๆดังขึ้นครับ สรุปไอ้เน่ามันเลยต้องโทรสั่งพิซซ่าถาดใหญ่ ๖ ถาดครับ ไก่อีก พ่อผมรอดูผมซ้อมรำชุดสุดท้ายล่ะครับ
   “อุ่นลูก รำไม่ถูกเพื่อนหรือเปล่านั่นน่ะ” เอ่อ พ่อผมพูดขึ้นตอนที่เปลี่ยนท่าล่ะครับ คือผมถือสวิงคู่กับน้องกลอยตัวเล็กกว่าผมเยอะครับ ช่างเลือกให้กูคู่เหลือเกินนะ
   “แม่นค่า แม่น เป็นหยังคือหันทางนั้นน้อคุณอุ่น” เสียงเพื่อนๆหัวเราะครับ
   “อ่า โทษทีๆ อุ่นลืม” ผมอายสิครับ แหมนะดีนะที่ไม่ไปหลงวันจริง ได้งามหน้าสมใจอยากแน่ๆอุรดิศ พอพิซซ่ามาส่งผมก็ซ้อมเพลงสุดท้ายจบไปสองสามรอบล่ะครับ เอาจนได้ล่ะน่าไม่ยอม่ายๆเหมือนกัน น้องๆเพื่อนๆแตกฮือกันไปกินทันทีครับ ผมเองก็นั่งอยู่กับพ่อกับไอ้เน่ามีจอยด้วย
   “ทำให้เต็มที่นะลูก พ่อดีใจนะที่อุ่นกล้าแสดงออก”
   “ก็มันจำเป็นนี่พ่อ อุ่นไม่อยากทำหรอกนะ” ทำตอบครับ
   “อ้าว ไม่มีอะไรบังคับจะรู้เหรอว่าอุ่นรำเป็น จริงไหมต้อย”
   “แม่นค่า มืออ้อนอ่อน เอื้อยว่าคุณอุ่นน่าสิแต่งเป็นแม่ยิงโลดคือสิงามหลาย”
   “ไรอ่ะพี่ต้อย ไม่เอาเถอะ แค่นี้ก็อายจะแย่” เสียงพ่อผมหัวเราะเสียงดังครับ ไอ้เน่าก็หัวเราะ จอยเองก็เหมือนกัน อ่านะ เออ เดี๋ยวจะแต่งเป็นนางนพมาศได้รางวัลอย่ามาแซวละกัน หนอยแน่
   “วันนี้ทางโรงเรียนของเรามีครูเข้ามาใหม่ด้วยกันถึงสี่คน เชิญอาจารย์ใหม่ทั้งสี่คนหน้าเสาธงด้วยค่ะ” อาจารย์เวรประกาศตอนเข้าแถวล่ะครับ ผอ ยังไม่ขึ้นกล่าว เออ เคยสงสัยไหมว่าทำไมเข้าแถวทุกวันทำไมผอต้องเป็นคนพูดอยู่ทุกวันเลยนะ ไม่ร้อน ไม่เบื่อบ้างหรือไง ถ้าหากว่าผอไม่เบื่อ กูคนหนึ่งล่ะที่เบื่อ ร้อนจะตายเถอะ
   “อาจารย์พีระพล สอนคณิตศาสตร์ ม.ปลายค่ะ อาจารย์ เจนจิรา สอนฟิสิกส์ ม.ปลาย อาจารย์ ทรงพลสอนพละและสุขศึกษา ม.ต้น อาจารย์ ต่อพงษ์ สอนภาษาอังกฤษ ม.ต้น” อาจารย์เวรแนะนำตัวอาจารย์ใหม่ทีละคนล่ะครับ ผมเลยหน้ามองหน่อยเดียวเพราะแสบตาแสงแดดมันมากระทบตาพอดี อาจารย์สอนคณิตศาสตร์ ใส่แว่นตาครับหน้าตาก็น่าจะใจดีอยู่ ส่วนอีกสามคนไม่ได้ทันมองเพราะร้อนเหลือเกิน
   “เอาล่ะ ยินดีต้อนรับอาจารย์ใหม่ทุกคนนะ โรงเรียนของเราอยู่แบบพี่แบบน้อง ผอ หวังว่านักเรียนและครูอาจารย์คงให้การต้อนรับสมาชิกใหม่ในครอบครัว อจ ของเรา คืนนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับคณะอาจารย์ใหม่รวมทั้งวันนี้ตอนประมาณ ๑๐ โมงเป็นต้นไปจะมีผ้าป่าของคณะศิษย์เก่าที่มาจากกรุงเทพฯ ในคาบบ่ายวันนี้งดการเรียนการสอนไปก็แล้วกัน” เสียงฮือฮาปรบมือกันดังเกรียวกราวทันทีครับ ผมเองก็ดีใจ ดีเหมือนกันจะได้กลับไปซ้อมให้เข้าที่เข้าทาง เริ่มตื่นเต้นแล้วอ่ะ
   “ป่ะเบบี๋ กลับไปนอนกลางวันกัน” เอ่อ ได้ข่าวว่าเพิ่งจะเข้าแถวเสร็จนะและผอบอกว่าตอนบ่ายไม่ใช่เหรอที่จะไม่มีเรียนแล้วนี่มันอะไรของมันนะ
   “ไม่เรียนเหรอเน่า” “เรียนไม เขาไม่สอนหรอก เดี๋ยวผ้าป่ามาก็ไม่สอนอยู่ดี”
   “อ้าวเหรอ เดี๋ยวไปบอกจอยก่อน”
   “โทรบอกก็ได้ เร็วกูง่วง” “อ่านะ เพิ่งแปดโมงเองนะเน่า”
   “เร็ว อย่าพูดมาก” อ่านะ สรุปนี่พากูหลบเรียนแบบว่าโต้งๆเลยเนี่ยนะ ผมต้องโทรบอกจอยให้บอกน้องๆไปกินข้าวเที่ยงที่บ้านล่ะครับ เพราะไหนๆก็ไหนๆแล้วอ่ะคงขัดมันไมได้หรอกนะ ผมเลยเดินพยุงมันไปที่รถล่ะครับ ตอนออกมายามก็ถามนะแต่บอกไปว่าจะไปเตรียมการแสดงเขาเลยปล่อยออกมา
   “อ้าว ไปไหนอ่ะเน่า” มันขับไปอีกทางล่ะครับ
   “ไปขับรถเล่น” “อ่า ไปไกลไหมอ่ะ” “มีรถกลัวไรวะ” อ่านะไอ้นี่มันเอาแต่ใจตัวเองจริงๆ บทจะไปคือไปไม่ฟังกันบ้างเลย
   “จะมาทันไหมอ่ะเน่า” “ไม่รู้ แต่กูอยากไปกับมึงนี่ ถามเยอะนะมึง”
   “ถามไม่ได้ไง” “ถามได้ แต่อย่าเยอะ” เออ เงียบก็ได้วะ ผมเลยหลับตาลงล่ะครับ
   “สัด เงียบนะ” อ้าว ผมหันขวับไปทำตาเขียวใส่มันทันทีครับ มันก็หัวเราะ
   “บ้าเหรอ ถามก็ว่า เงียบก็ว่า ไรอ่ะเน่า”
   “ฮ่าๆ อย่าๆ อย่ามาขึ้นเสียง กูล้อมึงเล่นไปงั้นล่ะ เพราะเวลามึงเอ๋อๆน่ารักดี” อ่านะ เขินเป็นนะเว้ยอะไรอ่ะ หลอกว่าเราแล้วก็ทำให้ยิ้ม ไอ้นี่ อายเป็นนะ

Written by eiky

[DoubleBass]

ยิงอ่านยิ่งหลงรักเรื่องนี้

[malula]

คุณปลัดเป็นพ่อที่น่ารักมาก ๆ ใจดีด้วย
เดี๋ยวก็หลงอุ่นหัวปักหัวปำเลยสินะ
บรรยากาศซ้อมรำน่าสนุกจัง

[Donaldye]

โอ้ยยอุ่นกับเดี๋ยวน่ารักขนาดดด
รอดูอุ่นแสดงนะอิอิ

[CarToonMiZa]

ไอ้คู่นี้จะน่ารัก
กันไปถึงไหน

[gupalz]

มันน่ารักกันเรื่อยๆเลย

[theWinDy]

จะถึงเวลาโชว์แล้ว 

[omyim_jjj]

อยากดูอุ่นรำ