หัวข้อ: Don't call Me BaBy!! ** You're My BaBy!!

[kanda53]

น้องอุ่นน่ารักขึ้นทุกวัน...เป็นเด็กน้อยใสๆ ซน ๆ
พอมีเพื่อนรู้ใจก็เนียนไปกับเค้าได้ทุกที่เลยเนอะ..
เจ้าเดี๋ยวทำเล่นตัว...ท่ามาก..ชิ..น่าหมั่นไส้...
รอตอนเจ้าเดี๋ยวพร่ำเพ้อต่อไปจ๊ะ...

 :L2:น้องอิ๊ก

[eiky]

You’re My BaBy!!

สัด กูกลั้นขำจนหน้าแดงครับท่าน แม่งไอ้เตี้ยนี่มันจริงๆเลยนะ ว่าจะไม่คุยด้วยแล้ว ว่าจะไม่มองมันแล้ว แต่ให้ตายเถอะ กูเห็นมันตั้งแต่พวกมันอัดรถซ้อนท้ายกันมาตั้งแต่หัวนาแล้วล่ะครับ ไม่คิดเลยว่ายิ่งหนีเหมือนจะมีอะไรดันให้กูต้องเจอกับมัน
   “ไรวะ แค่นี้ทำเป็นสะอื้น สำออยนะมึง หนวกหูเว้ยกูรำคาญ” พอกูนอนลงหลับตาเสียงไอ้เตี้ยนี่สะอึกสะอื้นอยู่ล่ะครับ จะว่าไปปูมันหนีบนิ้วมันล่ะ ฮ่าๆ สมทำตัวเอ๋อดีนัก แต่นิ้วมันแดงเลยนะเหมือนจะห้อเลือดที่จริงก็สงสารมันล่ะ ก็กูไม่ใช่คนใจร้ายอะไรนี่หว่า แต่อดขำไม่ได้จริงๆนะ เสือกร้องไห้อีกมันยิ่งน่าตบกะโหลก
   “ฮึ ก็เจ็บนะ ไม่มาลองโดนมันหนีบดูล่ะ” อ้าวๆ มีย้อนครับท่าน ผมเลยผงกหัวขึ้นลืมตาดูมัน แม่งมีน้ำมูกด้วยว่ะร้องไห้จริงจังนะมึงไอ้เตี้ย
   “มึงเสือกไม่ระวังเอง นี่ล่ะทำตัวเป็นเด็กดีนัก สม”
   “ใครเด็ก เราไม่เด็กนะ ปากเสียนะ นี่แน่” สัด จะไม่ให้ว่ามันเหมือนเด็กได้ไงวะกู ดูเอานะ มันเอาก้ามปูที่กูหักออกจากนิ้วมันง้างออกแล้วเอามาหนีบแขนกู ฮ่าๆ สัด เจ็บซะไม่มี
   “ทำเชี่ยไรเนี่ย” กูตวาดไปตามเรื่อง
   “เป็นไงล่ะ เจ็บใช่ไหมล่ะ” “ฮ่าๆ โอ๊ย ไอ้ปัญญาอ่อน หน้าเอ๋อไม่พอนะมึงปัญญาอ่อนอีกต่างหาก” กูเลยลุกขึ้นนั่งล่ะครับ ว่าจะตบหัวมันสักทีง้างมือแล้วนะแต่ก็ไม่ทำ ว่าไปสงสารมันว่ะ แม่งเอาเข้าจริงไอ้เตี้ยนี่ไม่ได้มีพิษภัยอะไรเลยนะ
   “นี่มันต้องแบบนี้” คือปูตัวเมื่อกี๊มันยังอยู่ในตะข้องนะครับเพราะว่าสัดเคนคงจะเอาไปให้แม่มันทำปูดองเพราะตัวบักเอ้บ กูก็คว้าปูตัวนั้นมาชูไว้แล้วก็ยื่นไปใกล้ๆมันครับ
   “แว้กก ไม่เอาๆ” มันกระเด้งหนีล่ะครับ แล้วกูจะปล่อยให้มันหนีง่ายๆรึ กดคอไว้เลยแล้วเอาปูไต่ตรงขามัน
   “แว้กก ไม่เอาๆ ช่วยด้วยๆ ไอ้บ้า กลัวๆๆ กลัวนะ กลัว” มันร้องเสียงหลงครับ
   “เก่งดีนักเหรอมึง นี่แน่ๆ ฮ่าๆ” แต่ว่าปูมันโดนเอาก้ามออกไปแล้วนะมันจึงทำได้แค่ไต่ แต่ไอ้นี่เวอร์จริงวะ ร้องซะเหมือนกูจะเชือด หนอยแน่
   “จะเถียงกูอีกไหม” พอได้ทีกูก็ขู่เอาไว้ล่ะครับ
“เถียง” “สัด” ดูเอานะครับ มันไม่ได้กลัวกูเลยนะ
   “ดี งั้นให้มันกัดก้นมึงเลย” “แว้กก เอาออกไป เอาออกไป ไม่เอาแล้ว ไม่เถียงก็ได้ เอาออกๆ” มันร้องไห้ด้วยว่ะ แม่งอ่อนจริงอะไรจริง แค่ปูเนี่ยนะ มันดิ้นเหมือนคนหนีตายเลยนะ จะว่าไปกูโหดไปไหมเนี่ย
   “ฮือๆไอ้บ้า นิสัยไม่ดี” อ้าว ด่ากูอีกเดี๋ยวเถอะมึง
   “แค่นี้ก็กลัว อ่อนว่ะ ฮ่าๆ” มันก็ทำหน้างอใส่กูล่ะแต่สนใจที่ไหน ก็ก็นั่งหัวเราะสบายใจเฉิบ
   “แม่นพวกสูเฮ็ดหยังกัน เสียงดังลั่นท่งเนาะ” สัดไม้มาถึงก่อนใครครับ
   “ถามเบิ่งติ๊” ผมบุ้ยปากไปทางไอ้เตี้ยนั่นครับมันนั่งมองหน้าผมเหมือนแค้นใจเลยนะแต่แม่งน่ากลัวมากๆ
   “เป็นหยังคือฮ้องดังแท้” สัดไม้มันก็หันไปถามมันจริงๆนะครับ
   “ไอ้นี่แกล้งเราอ่ะ มันเอาปูหนีบเรา” อ่านะมีฟ้องด้วยโว้ยเฮ้ย
   “สัด ใครแกล้งมึง เสือกไม่ดูเองนี่หว่า” กูทำท่าขึงขัง
   “ปูหนีบ ไสเฮาเบิ่งแน่ เพิ่นว่าคันปูหนีบนิ้วสิเน่าเด้” อ้าวสัดไม้ไปหลอกมันอีกไอ้นี่มันยิ่งจิตตกอยู่ด้วย
   “อ่า จริงเหรอ นายดูให้เราหน่อย เจ็บอ่ะ” อ่านะกระแซะเข้าหาสัดไม้ทันทีครับ
   “อืม จากการวิเคราะห์แล้ว คือสิเน่าอีหลีล่ะโต บ่อเหลือดอก” เอากะสัดไม้ครับท่าทางมันเหมือนหมอดูมากครับทำเสียงนิ่งๆขรึมๆ
   “อ่าไม่เอานะ ทำไงอ่ะ เราจะทำยังไงดี ถึงว่าทำไมมันปวดมากเลยอ่ะ แล้วใบนี่ไม่ได้ช่วยเลยเหรอ” ไอ้นี่ก็เวอร์เหลือเกินทำหน้าเหมือนจะตายวันนี้พรุ่งนี้ล่ะครับ
   “ต้องเอานิ้วให้คนเกิดวันอังคารอม” อ้าวสัดเข้าใจพูดนะมึง
   “อ่า เราเกิดวันเสาร์อ่ะ นายล่ะเกิดวันไร” อ่านะไอ้นี่มันบ้าจี้นี่หว่า ทำหน้าจริงจังมากๆขอบอก
   “วันศุกร์ บักเคนเกิดวันจันทร์ บักเล็กบ่อฮู้ จอยกะบ่อฮู้” พอดีกับเพื่อนๆที่เหลือมันเดินกลับมาล่ะครับ
   “กินต้มปลาเนาะสู บักไม้ไปคัวปลาแน่ะกูสิดังไฟ” สัดเคนมาถึงก็จัดแจงสั่งการเลยครับ
   “เดี๋ยวเฮาเตรียมผักให้” สาวจอยบอกล่ะครับ
   “จอยๆ” แม่งมาดูเองนะกูกับสัดไม้มองหน้ากันแล้วกลั้นหัวเราะเพราะไอ้เตี้ยนี่มันปีนลงจากแคร่แล้วไปหาสาวจอยครับ หน้าตาแบบว่าประหม่ามากๆ
   “หยังอุ่น ว่างฮั่นเฮาได้ยินเสียงฮ้อง มีหยังอยู่บ่อ”
   “บ่อมีๆ จอยเกิดวันไรนะ”
   “วันพุธเป็นหยัง” “อ่า เล็กๆ แล้วเล็กอ่ะ” “เป็นหยังถามวันเกิด เฮาเกิดวันจันทร์” ฮ่าๆ แม่งมาดูหน้ามันนะครับ เหมือนหมาหงอยเลยอ่ะ
   “โตๆ บักเดี๋ยวเด้มันเกิดวันอังคาร” สัดไม้ครับ อ้าวสัด กูลืมไปเลย มันหันมาทำสายตาแบบว่าวิ้งๆในตอนแรกแล้วก็เหมือนไฟนั้นดับลงในทันที แน่ะๆ แถมยังเบะปากใส่กูอีกนะมึง ฮ่าๆ ไอ้เชี่ยนี่มันตลกจริงๆนะให้ตายเถอะ
   “เห็นบ่อสายตามึงน่ะบักเดี๋ยว” สัดไม้ครับเดินมากระซิบผม
   “อีหยังอีกบักห่านี่” ผมตวาดมันไปครับ อะไรกะกูมากมายวะ
   “แน่ะๆ อย่าๆ สายตามึงมันฟ้อง” เชี่ยนี่อะไรของมันวะ พูดจบแล้วก็เดินไปหาสัดไม้ครับมันนินทาผมแล้วก็หัวเราะ กูเดินไปดูเบ็ดอีกรอบก็ได้วะแม่ง
   “นายๆ เดี๋ยวก่อน” ไอ้เตี้ยมันวิ่งตามผมมาครับ
   “ไรอีก กวนตีนกูนะมึง”
   “นายเกิดวันอังคารเหรอ” ดูมันทำหน้าครับ
   “เออ ทำไม” “เอ่อ”
   “อย่าบอกนะว่าจะให้กูอมนิ้วมึง ส้นตีนกูนี่”
   “อ่า ทำไมอ่ะ” “อ้าว สัดยังมีหน้ามาถามใครจะอมวะมึงเป็นบ้าป่ะเนี่ย”
   “อ่า ถ้านายไม่ช่วยเรา มือเราจะเน่าอ่ะ ช่วยเราหน่อยดิ นะนะ” มันอ้อนครับ
   “มึงไปเชื่อมันเหรอ อายุเท่าไหร่แล้วมึงน่ะ กูไม่อยากจะเชื่อว่ามึงจะปัญญาอ่อนจริงๆ” ผมว่ามันไปล่ะครับ แน่ะมีมาทำหน้าเบ้ใส่ผมอีก
   “ก็เราไม่รู้อ่ะ กลัวมันจะเน่าจริงๆ ผิดด้วยเหรอคนไม่รู้อ่ะ” เออนะมีแว้ดเสียงใส่กูด้วย ไอ้นี่
   “เอามือมึงมาดิ” ผมบอกมันครับ จะเชื่อไหมว่ามันยื่นมือมาจริงๆ ทำตาแบบว่าสวรรค์ทรงโปรดแล้วประมาณนั้น ไอ้ห่านเอ้ย ฮ่าๆ กูแอบขำว่ะ
   “อะ อะ ไอ้บ้า” เป็นไงล่ะอย่าเดาเลยท่านว่าผมจับมือมันมาทำอะไร อย่าพยายามเดาเพราะคงเดาไม่ถูกหรอกนะ ฮ่าๆ หน้าตามันตอนนี้ยิ่งกว่าวิ่งหนีงูมาตอนที่มันไปกับสัดเคนเลยนะครับ
   “อมน่ะมันไม่หายหรอก จับเจี้ยวกูนี่แล้วมึงน่ะเอาไปอมเอง รับรองหาย ฮ่าๆ” เสร็จแล้วก็ก็เดินหนีไปเลยปล่อยให้ไอ้เตี้ยนั่นยืนเอ๋ออยู่คนเดียวครับ โว้ยนะกูมีความสุขจังโว้ย
   “มากินเข่าจ้า ห้อมหอมเนาะต้มส่มปลาค่อใส่ใบกะเพราเป็นตาแซ่บแฮง อุ่นๆ คือล้างมือโดนแท้แม่นไปจับหยังมาเดี๋ยวนี่” ฮ่าๆ พอได้เวลาพวกเราก็นั่งล้อมวงกันอยู่ล่ะครับ จอยมันเป็นแม่บ้านช่วยกันกับสัดเคนล่ะครับส่วนที่เหลือรอรับถ้วยข้าวกับถ้วยแกงที่มันสองคนตักแล้วยกขึ้นมาบนแคร่ ส่วนไอ้เตี้ยนั่น ฮ่าๆ ยังล้างมืออยู่เลยนะ แหมๆ ทำเป็นรังเกียจนะมึงไอ้นี่เผลอๆไม่ใช่เอาไปแอบดมเหรอวะนั่น
   “เราจับของสกปรกมาอ่ะจอย แป๊บนะ” สัด นั่นไงครับมองมาทางกูด้วยนะ
   “ฟ้าวๆเด้อ เมิดก่อนเด้” สัดไม้ร้องบอกมันครับแต่หันมายิ้มเยาะกูทำไมวะเนี่ย
   “แม่นจับของสกปรกหรือว่าจับของดีน้อ” อ้าวๆสัดเคนพูดแล้วหัวเราะ ไอ้เตี้ยมันก็ปีนขึ้นมานั่งบนแคร่ล่ะครับ แล้วเชื่อไหมว่าพวกนี้แกล้งมันให้มันมานั่งติดผม ตอนแรกมันยืนนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่นะแล้วก็หันหลังใส่กูเพื่อ
ฌอ้า คือนั่งแนวนั่นล่ะอุ่นบ่อย้านคอเคล็ดบ่” สัดไม้ครับ ไอ้นี่มันคอยจับผิดอยู่ตลอดเวลาเลยนะ อย่าเผลอล่ะ ไอ้เตี้นมันทำหน้าแบบว่านั่งติดหลุมส้วมประมาณนั้นนะครับ แหมๆ กูยันตกกระท่อมดีไหมเนี่ยไอ้เตี้ยนี่
“เราถนัดท่านี้อ่ะ” มันบอกครับแล้วกินต่อตอนนี้กูไม่สนใจอะไรแล้วเว้ยเพราะมันแซ่บเดี๋ยวกินไม่ทันเพื่อนซวยเลย กว่าพวกมันจะเปลี่ยนประเด็นเล่นเอากูทำหน้านิ่งแทบไม่ไหว พอกินเสร็จฝนก็เทลงมาเลยครับแบบไม่ลืมหูลืมตา คือกระท่อมปลายนาของไอ้เล็กมันก็ค่อนข้างใหญ่นะแต่ไม่มากแต่ที่ดีหน่อยคือมันทำหลังคามุงหญ้าคายื่นออกไปกันฝนสาดได้ดีเลยล่ะ พวกเราก็พากันนอนกลิ้งเกลือกกันอยู่ล่ะครับ ขอบอกว่าฝีมือสัดเคนนี่สุดยอดครับท่าน ทำง่ายๆนะต้มน้ำใส่มะขามเปียกซึ่งมีอยู่แล้วที่กระท่อมไอ้เล็กน้ำแกงก็ใส่ตะไคร้หัวหอมเผา ใส่เกลือนิดหน่อยพอน้ำเดือดมันก็เอาปลาช่อนที่มันเตรียมไว้ลงพอเดือดอีกรอบก็ปรุงรสครับแล้วปิดท้ายด้วยใบกะเพรานาที่หอมจัดกว่ากะเพราปลูกแค่นี้ก็เป็นอาหารมื้อสุดยอดแล้วครับ
   “ห้วยนั่นแม่นมีบัวแม่นบ่บักเล็ก” พอเริ่มตะวันคล้อยฝนก็ยังคงเทลงไม่ซาลงเลยผมสัดเคนไอ้เล็กสาวจอยตื่นแล้วนะครับส่วนสัดไม้กับไอ้เตี้ยนั่นยังนอนอยู่เลย อากาสเย็นสบายมากๆครับเย็นถึงขั้นหนาวเลยล่ะไอ้บ้านั่นมันนอนกุมนิ้วตัวเองด้วยนะดิ้นไปดิ้นมาเวอร์จริงๆ
   “แม่น เออลงเอาไปให้แม่แกงดีกว่า”
   “แม่นๆแกงใส่ปลา โอ๊ยบ่ยากสิเว้า” สัดเคนทำตาวาวครับ
   “สูไปปลุกสองโตนั่นแหม่ะสินอนฮอดค่ำติ๊ ทิ่มแม่มันไว้นี่เด้ล่ะ” ผมบอกไอ้เล็กล่ะครับมันเลยเดินไปปลุก
      “แม่นเพิ่นนอนสบายบ่อน้อฝนตกๆแนวนี้” ไอ้เล็กมันเดินไปปลุกไอ้เตี้ยนั่นล่ะครับ ส่วนสัดไม้สัดเคนมันเดินเอาเท้าไปเขี่ยแล้วครับ
   “อื้อ ค่ำแล้วเหรอเล็ก” มันตาปรือลุกขึ้นครับ
   “แม่นๆฝนยังบ่ทันเซาแต่สิฝ่าเมือเลย เฮาว่ามันคือสิตกบ่เซาดอก” ไอ้เล็กมันอธิบาย ไม่ใช่ว่ากูอยากรู้เรื่องหรอกนะเว้ยแต่มันได้ยินเองช่วยไม่ได้
   “อ้อ ไปดิป่ะ” อ้าวสัด พอบอกไปมันลุกเลยครับเดินลงจากแคร่
   “อุ่นๆ อย่าฟ้าว ฮ่วยสิไปไสหมู่เขาสิไปเอาบัวแดง เอาสายมันไปแกงแม่นเอ๋อนอนติ๊เนี่ย” จอยร้องบอกมันครับ ฮ่าๆ ไอ้นี่เอ๋อนอนครับท่าน เพราะมันเดินออกไปยืนตากฝนพอโดนฝนมั้งเลยตื่น สัดเอ้ยเอ๋อสุดๆ
   “แม่นเพิ่นมีความสุขน้อผู้ลางคนน่ะ” พอเดินไปที่คูห้วยเขมรที่เขาขุดสัดเคนก็พูดขึ้นลอยๆล่ะครับ
   “ไผ มึงว่าไผ” คือมันพูดอยู่ใกล้ๆกูอ่ะนะเลยถาม
   “ฮ้อนโตติ๊ บักไม้มาเบิ่งแน่ล่ะมึงคิดคือกูบ่อ” อ้าวสัดเคน กวนตีนอีกล่ะไม่ยอมบอก
   “แม่นคั่กต่างกันหลายกับหว่างเซ้า หน้าตามึงมันมีความสุขหลาย เถิงสุขคั่กน้อมึง” มันล้อเลียนผมครับเตะสักทีดีไหมเนี่ย จะว่าไปกูเผลอหัวเราะไปหลายทีแล้วเหมือนกัน
   “เซาเว้า ไปๆมึงสองคนลงไปเอาบัว” ผมเปลี่ยนเรื่องครับจะได้จบประเด็นไม่งั้นแม่งพูดอยู่นี่ล่ะผมไล่มันสองคนไปเอาบัวมีไอ้เล็กไปด้วยผมก็เดินไปด้วยล่ะครับฝนก็ยังไม่หยุดนะ
   “อุ่นๆ เฮาสองคนถ่าอยู่นี่ล่ะ ให้พวกเพิ่นไปเอามาเผื่อ” จอยมันพูดขึ้นล่ะครับเพราะไอ้เตี้ยมันทำท่าจะเดินตามเรามา มันไม่ได้กลัวเปียกเลยนะนั่น
   “แม่นๆอุ่นถ่าอยู่นี่ล่ะเฮาสิเอามาให้” ไอ้เล็กมันก็ร้องขึ้นล่ะครับ ไอ้เตี้ยมันถึงยอมหยุด
   “น้ำไหลแฮงแท้ว่ะสู สิลงได้บ่อ” พอเดินไปถึงห้วยเขมรขุดมองลงไปในน้ำสีขุ่นจัดพวกเราก็ยืนรั้งไว้ก่อนล่ะครับ คิดอยู่ว่าถ้าลงนี่จะโดนน้ำพัดไปไหม
   “ป้าดเบิ่งน้ำไหลแน่ล่ะเฮ้ย อ้อมไปเอาหว่างนายายมีบ่ มันเป็นเวิ้งน้ำคือสิบ่อไหลปานนี้” ไอ้เล็กมันเสนอล่ะครับพวกเราก็เลยเดินอ้อมคูไป ว่าไปแล้วกูเริ่มหนาวแล้วเนี่ยปากเริ่มสั่นแล้วครับ แต่จะเล่าให้ฟังว่าพอลงไปในห้วยน้ำมันก็ไม่ได้เย็นเหมือนน้ำฝนหรอกนะครับ เออค่อยยังชั่วหน่อย พวกเราได้บัวมาเยอะเหมือนกันคนละหอบแล้วเดินกลับมาที่กระท่อม
   “คือเอามาหลายแท้มันสิบ่อดับบ่” สาวจอยร้องทักครับพอเห็นพวกเราหวบสายบัวมา
   “โอ้ยมันบ่ดับดอกเว้าคือหลายบัดสาบัว” สัดเคนมันพูดครับ
   “กะเอามาหลายโพดเนาะ สิกินเหมิดติ๊เนี่ย” จอยมันยังค้านอยู่ เอ๊ะ ยังไงวะแค่คนละหอบเนี่ยนะเยอะเรื่องมากนักก็ไม่ต้องเอาเว้ย รำคาญ
   “ฮ่วย กินบ่อเหมิดกะให้เป็ดกินกะได้ตั้วเดี๋ยวนี่ เป็นหยังสิมาฮักธรรมชาติยามนี้ หรือโตสิบ่เอา” สัดไม้ครับยักคิ้วให้สาวจอย
   “เออๆ ไปเมือมันสิค่ำ ตาซังเนาะบักห่ามึง” อ้าวนะ ด่าสัดไม้อีกครับงอนค้อนไปโน่นแล้ว
   “อุ่นๆ อ่ะเฮาเอามาให้ เอาไปให้เอื้อยต้อยเพิ่นแกงสู่กินเด้อ บักเดี๋ยวมึงแบ่งปลาให้เพิ่นนี่นำแน่ะเด้อ” อ้าวไอ้เล็กไหงเป็นกูล่ะปลากูหามาได้นะเว้ยเฮ้ยเกี่ยวไรกะมัน
   “เราไม่เอาหรอกเล็ก ไม่เป็นไร”
   “บ่ออยากกินติ๊” อ่านะ มันไม่เอายังจะไปยัดเยียดให้มันอีกนะ
   “ก็ไม่อยากได้ของใคร” สัด หมายถึงกูสิเนี่ยเพราะมันทำสายตาเหยียดหยามกูมากๆเลยนะ
   “ฮ่วย บ่เอากะบ่ต้องเอาติ๊” กูพูดขึ้นหนอยแน่ไอ้เตี้ยนี่
   “เออๆ บ่เอากะบ่เอา ป่ะเมือ จอยป่ะเฮาไปส่ง” ไอ้เล็กครับเดินไปหาสาวจอยแล้วเดินนำหน้าไป
   “เออแม่น ซั่นบักเคนมึงมากับกู” อ้าวสัดไม้เดินตามสองคนนั้นไปอีกครับเหลือกูกับไอ้เตี้ยนี่
   “อ้าว เราล่ะเล็ก จอยๆ เราอ่ะ” ไอ้เตี้ยครับมันวิ่งตามเพื่อนๆไป กูว่าแล้วเพราะเห็นสัดเคนกับสัดไม้มันซุบซิบอะไรไม่รู้กับไอ้เล็ก นี่คงไม่คิดให้กูไปส่งไอ้เตี้ยนี่หรอกนะ
   “โตเมือกับเดี๋ยวเด้อ ให้เดี๋ยวไปส่ง”
   “เรื่องหยังกูสิไปส่ง บ่แม่นคนขับรถไผเด้อ” กูสวนขึ้นทันทีครับ
   “เรากลับเองได้” ดูมันครับหันมาทำหน้าหยิ่งๆใส่กูอีกนะ
   “บ่อดีดอกอุ่นมันสิค่ำแล้ว ให้เดี๋ยวนั่นล่ะไปส่ง โตกะไปส่งหมู่แน่ติ๊ล่ะเดี๋ยว เคยไปดู๋กว่าหมู่บ่แม่นติ๊” อ้าวสาวจอยพูดแล้วยิ้มหมายความว่าไรวะ
   “เขาคงลำบากอ่ะจอย ไม่เป็นไร” ยังปากดีอยู่นะแล้วมึงรู้เหรอว่ากลับยังไง ไอ้เตี้ยนี่ คอยดูนะกูจะทิ้งไว้นี่ล่ะสมน้ำหน้าปากดีนัก กูเดินไปเลยครับไม่สนใจมัน
   “อย่าสิเว้ายากหลายอุ่น เมือกับบักเดี๋ยวนั่นล่ะ” ไอ้เล็กครับ ฮ่าๆ เป็นไงล่ะโดนไอ้เล้กด่าเอาไอ้เตี้ยมันหน้าจ๋อยลงเลยนะ อ้าวแล้วกูล่ะแม่งเอ้ย เอาไปเอามาจะยัดเยียดให้มันกลับกับกูให้ได้ว่างั้นไอ้พวกนี้
   “ก็เค้า” “พูดมากอยู่นั่นล่ะ จะกลับไหมมึงน่ะ ไม่หนาวไง” กูรำคาญครับแม่งพูดอยู่ได้จะมาก็มาวะกูหนาวจะตายอยู่แล้วเนี่ย อ้อ ที่จะไปส่งมันน่ะไม่ได้มีอะไรนะเว้ย อย่าคิดลึกไม่ได้คิดอะไรกับมันทั้งนั้นล่ะแค่เห็นแก่มนุษย์โลกหรอกนะ

เขียนโดย อิ๊กกี้เด้อ

ปล. ช่วงนี้มาแค่นี้ก่อนนะครับเพราะเปลี่ยนรอบวุ่นวายร่างจะแตกอยู่แล้ว เหอๆ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ ขอให้มีความสุขในการอ่านครับผม

[jimmyFG]

มาต่อแล้วเย้ๆ 

[yunjaelover]

ขอบคุณค่ะ เขียนบรรยากาศได้เห็นภาพมากๆเลย อยากกินต้มปลาแซ่บๆ ขึ้นมาทันที ^_^

[CarToonMiZa]

บักเดี๋ยวนิกวนไม่เลิก

[ordkrub]

คิดภาพตามเลย อยากกินๆๆๆๆๆๆ

[Allure-Q]

ฮักแฮงแต๊น่อ  ปากแข็งแต๊น้อ...ฮักเมาเปิ้นก่ยะเปิ้นจ๊ำใจ๋น้อ

ปล.บ่ได้เว้าอีสานเด้อจ้า เปิ้นอู้กำเมือง

[Donaldye]

อยากเห็นคู่นี้สวีทททททจังเลย><

[malula]

เดี๋ยวเอ๊ย ปากแข็งเข้าไป คนอื่นเขารู้ทันหรอก
แอบยิ้มปากฉีกแล้วมั้ง
น้องอุ่นน่ารักน่าแกล้งที่สุด

[gupalz]

ต้มส้มถ้าจะอร่อย

[theWinDy]

เพื่อนๆ วางแผนอะไรกัน จับคู่เหรอ...

[luv_khun]

ขอบคุณมาก  ถึงภาษอิสาน จะรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้บ้าง ก็เอานะ สนุกดีค่ะ ชอบแนวนี้

 ....ข้อยฮักเจ้าเด้อ ...

[Supermimt]

สนุก  รอต่อๆ

[winndy]

อุ่นน่ารักค่ะ บักเดี๋ยวเริ่มชอบอุ่นแล้วสิ

[ToffeE_PrincE]

น้องอุ่นเอ้ย จะน่าแกล้งไปไหน
นายเดี๋ยว เดี๋ยวนายจะหลงน้องอุ่น

 

[นิรนาม]

เมื่อรัยคู่นี้จะดีกันได้สักที ฮ่าๆ

[kanda53]

แหม...เสียดายยย...น้องอุ่นน่าจะจัดเต็ม...
มีจับ..ก็ต้องมีขยำ..แล้วก็...บีบบบบนิ
เจ้าเดี๋ยวอยากให้นู๋อุ่นจับละซิ...รู้หรอก 

  น้องอิ๊ก 

[uknowvry]

อ่านกี่ที ก็อยากกินเมนูในเรื่องทุกอย่างเลยอ่า

[NY_JK]

  เดี๋ยวก็แกล้งอุ่นอยู่นั่นแหละ หลังๆนี่เก็บอาการไม่ค่อยอยู่นะ เพื่อนๆเขามองออกหมดแล้ว ฮ่าๆ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

สนุกมากมาย

[Homepage]

อยากเห็นเดี๋ยวทำตัวดี ๆ พูดจาหวาน ๆ ลงท้ายครับทุกคน
ง้องแง้งกับอุ่นสองคนคงจะน่ารักน่าดู >,,<"

[eiky]

Don’t call Me BaBy!!

ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยนะเพื่อน ฮึ ทำไมต้องให้ผมกลับพร้อมไอ้บ้านี่ด้วยเนี่ยไม่เข้าใจตอนมาก็มาด้วยกันแล้วตอนกลับทิ้งผมซะงั้นคนเรานะแล้วจะให้ผมกลับกับมันยังไงอ่ะคนไม่ชอบขี้หน้ากันพวกนี้นี่คิดอะไรอยู่ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนมันก็ไม่เป็นผลหรอกนะเกลียดมันแล้วอ่ะ
   “คิดเชี่ยไรอยู่เร็วดิวะกูหนาวนะมึง” เห็นไหมครับแค่คิดมันยังด่าผมเลย แล้วนี่มันจะไปส่งผมไม่พูดไปสามชาติสิบชาติเลยเหรอ แหมนะกูอยากกลับกะมึงตายล่ะไอ้บ้าเอ้ย
   “ไปดิ” ผมพูดออกไปครับ ฝนบ้านี่ก็ไม่หยุดซะทีจะตกอะไรมากมายวะ หนาวนะเนี่ย
   “อย่ามาสั่งกู” มันตวาดกลับมาล่ะครับ ใครสั่ง กูไม่ได้สั่งซะหน่อยแค่บอกไปแค่นั้นเอง เห็นไหมว่ามันโรคจิตบ้าอำนาจ นี่ไม่ใช่จะพาผมไปปล่อยทิ้งไว้กลางทางตรงไหนหรอกเหรอ
   “เอ้ย” อ่า ไอ้บ้า พอมันออกตัวมันก็กระโจนไปเลยนะครับ ผมก็รีบคว้าเอวมันไว้ มันใช้มุขเดิมๆซึ่งผมก็ไม่เคยรับมือทันเลยอ่ะ ทำไมวะเนี่ย
   “จับกูอีกนะมึง แน่ะๆ” อยากจับมาก แหวะ อึ๋ยย คิดถึงตอนที่มันเอามือผมไปจับไอ้นั่นมันแล้วสยอง ไอ้บ้าคิดได้ยังไงที่ว่ามือจะเน่าก็คงเพราะแบบนี้ล่ะมั้ง
   “หนาวอ่ะอย่าขับเร็วได้ไหม” พอมันขับไปได้สักพักผมก็ครางออกมาล่ะครับ ต้องใช้คำว่าครางเพราะปากมันสั่นมากๆ หนาวถึงตับถึงไตเลยนะมันหนาวแบบสะบั้นๆยังไงไม่รู้
   “กูก็หนาวเว้ย ไม่รีบกลับแล้วจะหายหนาวไหม มาใกล้ๆกูดิ” มันหันมาตวาดครับแล้วเสียงอ่อนลงในประโยคสุดท้าย ไปใกล้มึงแล้วมันจะหายหนาวเหรอ คิดบ้าๆ
   “เฮ้ย แค่ใกล้ๆไม่ต้องเบียด คิดอะไรกะกูป่ะเนี่ย สัด” เอ่อ อุรดิศทำไมเข้าไปใกล้มันจังล่ะ โอ๊ยนะกู พอมันพูดจบผมก็เบียดเลยสิครับหนาวจะตาย
   “นี่นาย เงียบๆสักพักได้ป่ะ เราหนาว” นี่แน่ ตอกหน้าไปหนึ่งดอกมันเงียบครับ อย่าหาว่าอุรดิศปากกับใจไม่ตรงกันเลยนะ มันหนาวมาก หนาวจริงๆผมเอาหน้าซุกบังฝนที่แผ่นหลังของมันล่ะครับมือยังจับขาตัวเองอยู่ แต่ด้วยความหนาวหรืออะไรไม่รู้ คือว่าไอ้บ้านี่มันเหมือนประชดผมล่ะนะครับพอบอกว่าอย่าขับเร็วมันเล่นขับแบบว่าเดินตามยังทันเลยนะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือว่าผมทนไม่ไหวเพราะมันหนาวมาก หนาวจนปากสั่นตัวสั่นผมเลยเอาหน้าแนบกับหลังของมัน เออนะ หลังมันอุ่นดีนะไม่รู้สิมันเหมือนร้อนๆ จากเอาแค่หน้าก็เริ่มเอาตัวเบียด กอดเลยมันหน่อยละกันคงไม่เป็นไรหรอก
   “เฮ้ย” มันร้องออกมาล่ะครับ
   “ขอกอดหน่อยเราหนาว” ผมพูดผ่านแผ่นหลังของมันไป ใครจะว่ายังไงก็ช่างเถอะผมไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่ได้รับความอบอุ่นนี่ตายแน่ๆ มันนิ่งครับไม่พูด ให้ตายเถอะผมเพิ่งรู้ว่าคนที่เขาขาดความอบอุ่นนี่มันเป็นแบบนี้นี่เอง ผมเหมือนคนหิวข้าวหรือกระหายน้ำสักอย่างเพราะผมกอดรัดตัวมันแน่นขึ้นเรื่อยๆเหมือนว่าความอุ่นร้อนจากแผ่นหลังมันคือขุมทรัพย์ที่ผมหามานาน
   “ไหนบอกเกลียดกู กอดแน่นเชียวนะมึง” มันพูดขึ้นล่ะครับผมว่าจะปล่อยมือแต่ไม่เอาๆ จะมามีอคติอะไรตอนนี้ตายกันพอดีมันอยากพูดอะไรก็ให้มันพูดไปสิ ก็อย่างน้อยผมก็รู้สึกอุ่นขึ้นล่ะน่า
   “ว้าย พากันไปไสมา คือเปียกมอดยอดแนวนี้น้อ” พอถึงบ้านผมได้ยินเสียงพี่ต้อยร้องขึ้นเสียงดังมากแต่ทำไมตาผมลืมไม่ขึ้น
   “แม่นสิไข้บ่เอื้อย โตฮ้อนคือหยังนี่” เสียงไอ้บ้านั่นล่ะครับ
   “ป้าดคือคีงฮ้อนแท้ อ้าว โตกะคีงฮ้อนเด้ล่ะเดี๋ยว แม่นสิไข้นำกันบ่”
   “บ่ดอกเอื้อยผมเป็นนักกีฬาเด้ล่ะ ฮ้อนย้อนเพิ่นนี้กอดมานำทางล่ะ เอื้อยพาเพิ่นไปเปลี่ยนเสื้อแหม่ะ ผมสิมือแล้ว อ่ะนี่สายบัวกับปลาผมไปใส่เบ็ดมา” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นครับ พอถึงบ้านมันรู้สึกหนักหัวขึ้นมา ผมมองหน้ามันแต่ไม่ค่อยชัด
   “นาย เราขอบใจนะ” ผมพูดกับมันครับ
   “กูอยู่นี้เว้ย นั่นพ่อมึง” เอ่อ
   “ไหวไหมลูก ขอบใจมากนะลูกเดี๋ยว อาบน้ำอาบท่าก่อนดีกว่านะพ่อว่า ท่าทางอุ่นจะเป็นไข้แล้วล่ะไปตากฝนที่ไหนกันมา มาๆ ไปอาบน้ำก่อน ต้อยไปเตรียมผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้เดี๋ยวหน่อย อุ่นอาบน้ำไหวไหมลูก” เสียงของพ่อผมล่ะครับเหมือนว่าพ่อกำลังจับตัวผมอยู่ มันหูอื้อตาลายมาก และที่สำคัญผมหนาวจังเลย ผมพยายามลากสังขารขึ้นไปอาบน้ำล่ะครับ พอโดนน้ำอุ่นมันก็สบายตัวขึ้นนะ พอเปลี่ยนเสื้อผ้าแค่นั้นล่ะผมก็ไม่ได้รับรู้อะไรอีกเลย
   “อือ หนักหัวจัง” ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาล่ะครับ อ้าวนี่ฝนยังตกไม่หยุดอีกเหรอเนี่ย เสียงฟ้าร้องดังเปรี้ยงๆอยู่ข้างนอกล่ะครับ
   “ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงมึง” เอ่อ แล้วไอ้นี่มันมาทำไมในห้องผม เอ๊ะ ห้องผมหรือเปล่าวะ อย่าบอกนะว่ามันนอนค้างที่บ้านผม อีกแล้วนะมึงตลอดๆ
   “อื้ม” เอ่อ ทำไมมันคอแห้งจังเลยวะ อยากถามมันนะว่ามันมาอยู่ในนี้ได้ยังไง อยากถามอะไรเยอะแยะไปหมดแต่มันพูดไม่ออก
   “กูค้างที่นี่ล่ะ พ่อมึงไม่ให้กลับ มึงเป็นไข้ พ่อมึงให้หมอมาฉีดยาให้เมื่อวานถ้าดีขึ้นพ่อมึงจะไม่พาไปหาหมออีก” มันพูดครับ ผมหันไปมองหัวเตียงเพราะมันมีนาฬิกาอยู่อยากรู้ว่ากี่โมงแล้ว
   “วันนี้วันเสาร์ เมื่อวานมึงกับกูไม่ได้ไปโรงเรียน” มันเหมือนรู้ล่ะครับ เอ่อ หา แปลว่าผมขาดเรียนเหรอเนี่ยอะไรอ่ะยิ่งใกล้จะสอบอยู่แล้วด้วยนะ
   “เราหิวน้ำ” ผมครางออกไปล่ะครับ จะพูดแต่ละคำนี่มันลำบากยากเย็นเหลือเกินนะผมไม่ได้มองมันหรอกนะครับเพราะสภาพตอนนี้มันคงไม่น่าพิศมัยเท่าไหร่นัก เออจริงสิ แล้วมันมาอยู่กับผมได้ไงเนี่ย
   “อ่ะ กูก็ไม่ได้อยากอยู่หรอกนะเว้ย พ่อมึงขอร้องไว้เอง ฝนมันยังไม่หยุดตกมาวันกว่าๆแล้วเนี่ย มึงหายตัวร้อนยัง” มันยื่นแก้วน้ำให้ผมครับ เอ๊ะ แล้วทำไมมันรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่วะ มันมานั่งข้างๆเตียงแล้วจะเอามือมาจับที่หน้าผากผมล่ะครับ ผมเลยเอาหน้าหลบไปทางอื่น
   “อย่ากระแดะนักเลยวะ กูจะได้ไปบอกพ่อมึงถูก สัดนี่อยากจับตัวตายล่ะ” อ่านะ ด่ากูอีก หนอยแน่
   “ไข้ลดแล้วนี่หว่า มึงหิวไหมกูจะได้ไปบอกเจ๊แกให้” มันถามครับผมพยักหน้าตอนแรกว่าจะไม่ยอมให้มันจับหรอกนะครับแต่เอาไปเอามาจะมามัวเล่นตัวอยู่นี่คงได้ตายกันพอดีสิ เรื่องอะไรล่ะ
   “ซ่วงแล้วติ๊ค่าคุณอุ่น เอื้อยล่ะตกใจเหมิด กินข้าวต้มน้อค่า” พี่ต้อยเดินเข้ามาในห้องล่ะครับมีพ่อผมเดินตามเข้ามาด้วย ไอ้นั่นมันยืนอยู่ที่ประตูมองมาที่ผมอยู่
   “ค่อยยังชั่วแล้วนี่ลูก เวียนหัวไหม ไข้เราขึ้นสูงมากเลยนะ” พ่อผมมานั่งข้างๆเตียงล่ะครับเอามืออังที่หน้าผากของผม ตอนนี้เองที่รู้สึกว่าอยากกอดพ่อมากไม่รู้สิพอเราอ่อนแอเราก็อยากจะคว้าหาเอาความอบอุ่น
   “อ้าวลูกคนนี้ เป็นไรไปลูก” ผมกอดแขนพ่อผมไว้ล่ะครับ
   “อุ่นคิดถึงพ่ออ่ะ” ผมพูดออกมา แทนที่พ่อผมจะซึ้งนะหัวเราะออกมาซะงั้น
   “พ่อก็อยู่นี่ไง อะไรอุ่นไม่อายเพื่อนเหรอลูก” ฮึ ทำไมต้องอายมันสิควรจะอายเพราะนี่มันห้องผมนะ มันน่ะมาอยู่ตั้งวันกว่าๆแล้วไม่กลับบ้านกลับช่องบ้างหรือไงนะ
   “ไม่อายอ่ะ อุ่นไม่สบายนะพ่อ อุ่นคงไปสอบไม่ได้หรอก” ผมพูดออกมาเพราะเห็นว่าเป็นช่องทางที่ดี อิอิ
   “นั่น ไม่ได้หรอกนะ วันนี้วันเสาร์เอง ถ้าไม่หายพ่อจะพาไปให้หมอเขาฉีดยาอีกรอบ”
   “อ่ะ ไม่เอาอ่ะพ่อ อุ่นหายก็ได้” เสียงพ่อผมกับพี่ต้อยหัวเราะเสียงดัง ไอ้บ้านั่นก็หัวเราะล่ะครับ จะหัวเราะเพื่อคนมันกลัวเข็มนี่หว่า
   “กินข้าวแล้วกินยา นอนพักซะนะอุ่น ขอบใจลูกเดี๋ยวมากนะที่อยู่เป็นเพื่อน” พ่อผมลูบหัวแล้วหันไปบอกกับมันครับ สักพักก็พากันลงไปหมด ผมก็กินข้าวต้มปลาที่พี่ต้อยทำแล้วกินยา หลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็ตอนเช้าแล้วครับ ท้องฟ้าเปิดแจ่มใสมากต่างกับเมื่อวันและเมื่อวันก่อน ผมเดินลงไปจากบนห้องครับ
   “พ่ออ่ะพี่ต้อย” ผมเห็นพี่ต้อยกำลังง่วงอยู่กับการเช็ดถ้วยจานอยู่ล่ะครับ
   “อ้าว ตื่นแล้วติ๊ค่าคุณอุ่น คุณพ่อซายไปเฮ็ดงานค่า เพิ่นมีงานด่วน” พี่ต้อยบอกครับผมพยักหน้าแล้วไปนั่งที่เก้าอี้หวาย
   “วันนี้วันไรอ่ะพี่ต้อย”
   “วันอาทิตย์เด้ค่า แต่คุณพ่อซายต้องเฮ็ดงานด่วน คุณอุ่นสิกินหยังบ่เอื้อยสิเฮ็ดให้”
   “อยากกินไมโลอ่ะพี่ต้อย”
   “อุ๊ย เฮ็ดง่ายโพดค่า มาเฮ็ดเองโลดเอื้อยบ่ว่าง” เอ่อ นะแล้วจะมาเสนอตัวเพื่อ อะไรอ่ะ สรุปผมก็ต้องเดินไปชงไมโลกินเองล่ะครับแล้วมานั่งมองนั่นนี่อยู่หน้าบ้าน ท่าทางฝนจะตกหนักจริงๆล่ะเพราะเห็นต้นไม้มันลู่ลงยังไม่กลับขึ้นเหมือนเดิม ผมเดินออกไปดูต้นไม้หน้าบ้านล่ะครับ อากาศดีจริงๆนะ
   “อุ่นๆ เป็นจั่งได๋ เฮาได้ข่าวว่าโตเป็นไข้ติ๊” พอยืนอยู่สักพักจอยมันก็ขับรถมาหน้าบ้านล่ะครับมีไอ้น้องคนนั้นมาด้วย
   “อื้ม เราคงโดนฝนอ่ะ แต่หายแล้ว แล้วจอยอ่ะไม่เป็นไรเหรอ” ผมยิ้มให้ครับ ดีใจนะที่ได้เห็นเพื่อนมาเยี่ยม
   “สบายๆ เฮาบ่เป็นหยังดอก เมื่อวานเฮากะมาหาแต่โตนอนอยู่เลยบ่ได้คุยกัน”
   “คีงบางเนาะ” ไอ้เด็กคนนั้นมันพูดขึ้นล่ะครับ
   “บักโจ้ บ่อปากกะบ่มีไผว่ามึงเป็นใบ้เด้ล่ะ” จอยมันเอ็ดน้องมันไปครับแล้วไอ้เด็กนั่นก็หุบปาก ผมนั่งคุยอยู่กับจอยเรื่องสอบล่ะครับ พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็เหมือนไข้จะตีกลับเลยนะ มันเวียนหัวมากอารมณ์เสียหนังสือไม่ผ่านตาสักตัวแล้วนี่กูจะทำข้อสอบได้ไหมเนี่ย
   “กินตำบักหุ่งบ่ อยากกิน” ไอ้เด็กนั่นมันชวนขึ้นล่ะครับ ผมนี่ขนลุกไปตามๆกัน
   “ไม่เอาอ่ะกลัวท้องเสียอีก” ผมทำท่าขยาดสุดๆ
   “เขาว่ากินเผ็ดๆเด้ล่ะจั่งสิซ่วงไข้”
   “บ่กินดอก เป็นหยังมาอยากกินตอนนี้” จอยมันหันไปว่าน้องมันครับ
   “กินติ๊ค่าเอื้อยกะคึดอยากคือกัน บักหล่าโตไปซื้อให้แน่ะ เอาแบบเผ็ดๆลืมบ้านเลขที่เด้อ อิอิ” อ้าวนะพี่ต้อยครับ โผล่มาจากไหนไม่รู้ ทำหน้าแบบว่ากระหายอยากมากๆ
   “อ้าว อุ่นยังไม่หายไข้นะพี่ต้อย”
   “คุณอุ่นกะกินข้าวต้มไปติ๊ค่า ซุมเฮากะสิกินตำบักหุ่งแซ่บๆ” อ่านะ มีงี้ด้วย สรุปทั้งสามคนก็กินส้มตำสีแดงจัดแล้วให้ผมนั่งกินข้าวต้มมองดูอยู่ตาปริบๆ มันยุติธรรมแล้วหรือเนี่ย โอ๊ยนะ แต่ดูๆไปก็กลัวท้องจะเสียล่ะครับไม่ไหวหรอกไม่เสี่ยงดีกว่ากินข้าวต้มไปก่อนอย่าให้หายนะ
   “อ่านหนังสือฮอดไสแล้วอุ่น อ่านทันเบ๊าะ” พอกินข้าวเสร็จจอยมันก็ถามล่ะครับ หือ ได้ยินแว่วๆอะไรนะ อ่านหนังสืออะไร ยังไงงง
   “เอ่อ ยังเลยอ่ะ สอบไม่ได้แน่ๆ” สารภาพตามตรงครับ คนยิ่งหัวอ่อนอยู่ด้วยตายท่าเดียวเลยสิ
   “เฮากะอ่านบ่ทันคือกัน บ่เป็นหยังดอกสอบกลางภาคไปเอาสอบปลายภาคกะได้เนาะ อิอิ” เออ มันพูดเข้าท่านะ แบบนี้ค่อยมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย อยากแปะมือจังเลยจอย
   “ฮึ่ย ซุมหัวบ่ดีเขาคุยกันแน่ล่ะเอื้อย จังซี่ล่ะบัดยามเรียนพาแต่กันหลบโรงเรียน สม” อ้าว ไอ้น้องนี่เดี๋ยวเถอะ
   “เป็นตาซังหลายบักโจ้ ฮู้อยู่ดอกว่าเรียนเก่งนะ เป็นหยังล่ะเรียนบ่เก่งแต่มีแนวดี” จอยมันเถียงครับ
   “อีหยังล่ะแนวดี คือแนมบ่เห็น ฮ่าๆ”
   “หน้าตาไง” ผมตอบครับ อ้าวแล้วจะอึ้งเพื่อทั้งจอยทั้งน้องมัน ผมพูดอะไรผิดก็มันคือเรื่องจริงอ่ะ
   “ป้าดติโธ่ มั่นใจในตนเองเนาะ” ไอ้เด็กนี่มันร้องขึ้นล่ะครับ
   “มั่นอีหลีอุ่น อิอิ ฮู้อยู่ดอกว่าเจ้าเป็นตาฮัก” จอยมันพูดขึ้นแล้วหัวเราะพร้อมกับน้องมันผมก็อายสินะ อ้าวนึกว่าพูดเล่นกันอ่ะ ก็เลยพูดความจริงบ้างอะไรบ้าง ไรอ่ะ
   “บู้ยเบิ่งเพิ่นอายแน่ล่ะเอื้อย อ้าวอ้ายคันมั่นใจเป็นหยังคือสิอายน้อ” มันล้อผมล่ะครับคิดว่านะ
   “แหมนะ ก็มีบ้างอ่ะ เถียงสิว่าพี่ไม่หน้าตาดี”  แถครับแถ
   “คร้าบ อ้ายเพิ่นผู้จบ สาธุเด้อเกิดมาบ่เคยพ้อเคยพบคนผู้จบผู้งามคืออ้ายน้อ”
   “ฮ่าๆ บักโจ้ โพดหลาย แต่โตกะเป็นตาฮักอีหลีเด้ล่ะอุ่น คือเด็กน้อยเอ๋อๆนี่ล่ะเฮาว่า” เอ่อ ชม? อันนี้เขาเรียกชมเหรอวะจอย
   “แม่นๆ คือคนบ่เต็มนี่ล่ะ” “บักโจ้ มึงติ๊บ่เต็ม ไปไกลๆโลดลามน้อมึง” อ่านะด่ากันเองซะงั้น เออ กูมันเอ๋อแต่น่ารักอ่ะใครจะทำไม โอ๊ย โมโหเหลือเกิน กว่าพวกนี้จะกลับไปได้เราก็เถียงกันอยู่หลายยกครับเรื่องความมั่นใจมากของผม อะไรวะแค่บอกว่าผมหน้าตาน่ารักนี่ผิดหรือไงนะ มันล้อไม่ยอมลงเลยอ่ะท่าน เอาเป็นว่าวันจันทร์ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปสอบล่ะครับ ก่อนออกจากบ้านก็ขอพรพ่อทำตามปกติเวลาจะสอบ ซึ่งมันไม่ได้ช่วยอะไรผมเลยนะ สอบตกตลอดล่ะแต่ก็นะเพื่อความเป็นศิริมงคลเอาหน่อยๆ
   “มึง ขึ้นมาดิ” พอผมเดินจะออกไปถนนใหญ่ไอ้บ้านั่นมันก็โผล่พรวดพราดออกมาจากไหนไม่รู้ครับไม่ทันมอง ผมยืนมองมันอยู่
   “จะพิจารณากูอีกนานมะ ถึงจะขึ้นรถกูได้เนี่ย จะมองทำไมวะในเมื่อมึงเคยมากกว่ามอง” หือ แปลว่าไรวะ
   “เคยจับแล้วเอาไปดมแล้วนี่มึงน่ะ” อ่า แว้กก ไอ้บ้า น่าเกลียดที่สุดใครเขาจะไปทำแบบนั้น
   “เราไม่ได้ดมนะ”
   “อย่าๆ กูไม่เชื่อ ของกูใครๆก็อยากดมทั้งนั้น กูเห็นนะว่ามึงเอามือขึ้นดม” เอ่อ
   “ไม่ได้ดม นายเป็นบ้าป่ะ”
   “แล้วทำไมมึงต้องหน้าแดง นั่นๆ ดมก็ดมดิกูไม่ได้ว่าไรนี่ ของดีก็งี้ล่ะนะกูชินว่ะ ฮ่าๆ” ปวดปากจะเถียงกับมันครับ ไอ้นี่มันคงว่างมากถึงได้มาวอแว แต่เอ๊ะ มันไม่คุยกับผมนี่แล้วนี่อะไร จะมาไม้ไหนอีก
   “กูรับปากพ่อมึงไว้ว่าจะมารับ” มันทำเสียงเครียดล่ะครับ
   “เราหายแล้ว ขอบใจ”
   “ไม่ได้ ยังไงมึงก็ต้องไปโรงเรียนกับกู กูรับปากแล้วกูไม่เคยคืนคำ”
   “นั่นมันนายรับปากกับพ่อเรานี่ ไม่ได้รับปากกับเรา”
   “จะขึ้นไม่ขึ้น”
   “ขึ้น” อ้าว อุรดิศ อะไรอ่ะ โอ๊ยอยากจะตบตัวเองจัง แต่ว่าไปแล้วเรื่องอะไรผมจะยอมเดินล่ะนะ เดินทุกวันเดี๋ยวน่องโป่งทำไงอ่ะ ไม่ดีหรอกมันไม่คุ้มกัน เรื่องที่ไม่ชอบกันเอาไว้ก่อน ถ้าเราจะทำตัวเป็นตอไม้บ้างคงไม่มีใครว่าหรอกนะ อิอิ เห็นมะว่าอุรดิศฉลาดเป็นที่สุด
   “มึงชอบให้กูมารับทุกวันป่ะ” เอ่อ มันถามขึ้นครับ อะไรของมันวะผมเริ่มงงแล้วนะ
   “ไม่ต้องหรอก”
   “ถามว่าชอบหรือไม่ชอบ”
   “ไม่ชอบ เราไม่อยากพึ่งใคร”
   “สัดเล่นตัวนะ อยากเดินไง” มันหันมาว่าผมครับ เออ แปลกนะทำไมมันไม่ตวาดเหมือนแต่ก่อนแล้วนะ ไอ้นี่แอบกินยาผมป่ะเนี่ยแล้วกินไม่ครบเลยไม่เต็ม อิอิ
   “แล้วมึงชอบกับข้าวที่แม่กูทำป่ะ” เอ๊ะ ทำไมมันถามเรื่องนี้วะเนี่ย เริ่มสงสัย ต้องมีอะไรแน่ๆ
   “ถามไมอ่ะ” “กูถามก็ตอบดิสัด สงสัยทำไมวะ” อ้าวนะ ไม่มีสิทธิ์จะสงสัยว่างั้น ไอ้บ้าอำนาจ
   “ชอบ” “แล้วมึงชอบไก่ย่างร้านกูป่ะ” นี่ว่างมากนักหรือไงถามอยู่ได้ ปวดปากนะเดี๋ยวสมาธิหนีหมด
   “ตอบดิ” เร่งกูเพื่อ โอ๊ยไอ้นี่มันอะไรของมันวะ
   “ชอบ” “แล้วมึงชอบส้มตำร้านกูป่ะ” เออๆ แค่ตอบว่าชอบๆไปให้มันจบๆก็คงโอเค ช่างมันเถอะ
   “ชอบ” “มึงชอบแกงไข่มดแดงป่ะ” “ชอบ”
   “มึงชอบจับของกูไหมล่ะ” “ชอบ” เอ๊ะ หือ อะไรนะ แว้กก
   “ฮ่าๆ สัดกูว่าแล้ว กูดูตามึงออก มึงชอบมองเป้ากู กูว่าแล้วสัด ไอ้โรคจิต” เอ่อ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยนะ อะไรอ่ะ
   “บ้าเหรอ ไม่นะไม่ชอบเลย ไม่ชอบ”
   “อย่าๆ กูรู้ว่ามึงชอบ อยากจับก็ขอดีๆดิ กูให้มึงจับก็ได้วะ สงสารคนโรคจิต”
   “นี่ บ้าเหรอ นายสิโรคจิต ใครจะไปอยากจับของนายบ้าป่ะ อึ๋ย น่ากลัว น่าเกลียด น่าขยะแขยง”
   “สัด มากไปๆ หนอยเดี๋ยวกูถีบตกรถ แต่กูถือว่าคำพูดแรกเป็นคำที่ออกมาจากความคิดที่สุดเว้ย อ๊ะๆ ไม่ต้องแก้ตัว ต่อไปนี้กูต้องระวังตัวไหมเนี่ย พ่อมึงยิ่งขอให้กูมารับมึงทุกวัน” หนอยกล้าพูดเนอะ ตัวเองดีตายล่ะไอ้บ้า ใครจะไปอยากจับของมึง แหวะดูท่าคงจะเป็นสังโฆธัมโม เอ๊ะ เขาเรียกอย่างนี้ป่าวนะ ไม่รู้ล่ะไม่เคยเป็น แต่เอ๊ะ เมื่อกี๊มันบอกว่าอะไรนะ พ่อผมขอให้มันมารับทุกวันใช่ไหม
   “ทำหน้าหมางงอีกล่ะ ไปลงถึงแล้ว” อ่า ถึงโรงเรียนตอนไหน ผมก้าวลงจากรถมันล่ะครับแล้วเดินไปไหว้อาจารย์ที่มารับนักเรียนอยู่หน้าประตูส่วนมันก็จูงรถเอา อ่าเป็นครั้งแรกที่มาโรงเรียนทัน แว้กก ดีใจจังเลยอ่ะ บรรยากาศแบบนี้ไม่เคยได้สัมผัส มันช่างดูอบอุ่นกรุ่นกลิ่นละมุนไปด้วย เอ่อ เวอร์ไปป่ะอุรดิศ
   “อุ่นๆ มานี่ๆ” จอยมันร้องเรียกผมล่ะครับ มันอยู่กับเล็ก
   “พร้อมบ่” ถามใคร กู? ถามเพื่อดูหน้าก่อนเถอะก่อนจะถามน่ะ หน้าใสๆแบบนี้ คำตอบสุดท้าย
   “ไม่พร้อมเลย” ก็นะ แหมคนไม่ได้อ่านหนังสือนี่นาจะให้ตอบว่าพร้อมเหรอจะดูตอแหลไปไหมอ่ะ
   “เฮาคือกัน อิอิ มาๆ มาจับมือ” ไอ้เล็กครับ จับมือเพื่ออะไร ผมงงครับแต่ก็ยื่นมือไป
   “สู้เว้ย ไผมีอีหยังดีกะส่งซิกกันแน่เด้อ” เอ่อ อึ้งอีกรอบ เอากะมันนะครับ เฮ้อ สรุปก็เคารพธงชาติแล้วก็เข้าห้องสอบนะครับ ใจเริ่มเต้นตึกตัก คาบเช้ามีวิชาหนักๆทั้งนั้น คณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ เคมี คาบบ่าย ภาษาไทย สังคม ภาษาอังกฤษ ส่วนที่เหลือพรุ่งนี้ เอิ๊ก เรอข้อสอบครับ ไม่ไหวๆ
   “ครูขอให้ทุกคนโชคดีในการสอบนะคะ แม้จะเป็นแค่การสอบกลางภาคแต่อยากให้ทุกคนเต็มที่กับการสอบ อย่าลอกกันนะคะ ครูจับได้ครูจะให้ไปนั่งสอบหน้าห้องนะ” จะขู่เพื่อ คนยิ่งใจไม่ดีอยู่ด้วย อะไรอ่ะ พอนั่งประจำที่อาจารย์ก็แจกชุดข้อสอบพร้อมกระดาษคำตอบพอเปิดขึ้นมา เอ่อ log x= -1.2226 และ log 5.99 = 0.7774 log 1.6667 = 0.2226 จงหาค่า x เอ่อ แปลว่าไรอ่ะ เอิ๊ก มึนครับ นี่แค่เบสิคข้อแรกที่เปิดเจอ แว้กก ออกข้อสอบอะไรกันนะ เหงื่อเริ่มผุดครับ ตัวช่วยเท่านั้น จอยๆ หันไปทางจอย เอ่อ ไม่ไหวๆรายนั้นก็เหงื่อแตก ไอ้เล็กล่ะ อ่ามันทำสายตาวิ้งๆเหมือนว่ามันทำได้เลยนะ
   “เล็กๆ” ผมกระซิบเสียงเบาที่สุด มันไม่ยอมหันครับ ไอ้นี่ ผมเลยจิ๊ปาก เออมันหันมา ผมเอานิ้วลู่ลงตรงข้างกางเกงชูนิ้วชี้นิ้วเดียวหมายถึงข้อหนึ่ง เอ่อ คือว่าเปิดดูหมดแล้วอ่ะนะมันทำไม่ได้สักข้อเลยจะลอกตั้งแต่ข้อหนึ่ง ใครจะทำไมอ่ะ ฮึ ก็คนทำไม่ได้อ่ะ เข้าใจไหมเนี่ย ไอ้เล็กมันชูสองนิ้วสองครั้งครับ เอ๊ะ แปลว่าไรวะ หรือว่ามันบอกถึงข้อสองเลยเหรอ อิอิ กาเลยสิท่านจะรอเพื่อ
   “โอ๊ย ใจสิขาดตาย เฮ็ดได้บ่อุ่น” จอยครับ หัวฟูออกมาเลยไม่ต่างกับผม ผมยิ้ม เฮอะคนอย่างอุรดิศเหรอจะมีทำไม่ได้ ให้มันรู้น้อยไปเถอะ
   “เราลอกเล็ก” แหะๆ ไม่ได้ภูมิใจนะแต่ก็แหมนะ
   “ฮ่วย เป็นหยังมาลอกเฮา เฮาส่งซิกน่ะให้บอกเฮาเด้นั่น” อ้าว แปลว่าไรวะ
   “อ่า แล้วที่นายชูสองนิ้ว จากที่เราชูไปนิ้วนึงอ่ะ”
   “ฮ่วยคนก็คิดว่า ก.ไก่เนาะข้อ ๒๒” เอ่อ ตายๆ โอ๊ย ขอไปกรี๊ดหน่อยเถอะ นี่แสดงว่าผมมั่วตั้งแต่ข้อแรกเลยเหรอ อารมณ์เสีย พอถึงฟิสิกส์ ข้อสอบก็วิชพศ์ยืนอยู่ริมฝั่งโขงสังเกตเห็นคลื่นผิวนำเคลื่อนที่กระทบฝั่งมีระยะห่างระหว่างสันคลื่นที่อยู่ถัดไป ๑๐ เมตร และคลื่นมีอัตราเร็ว ๕ เมตรต่อวินาที คลื่นจะกระทบฝั่งนาทีละกี่ลูก เอ่อ เอิ๊ก ช่วยอุรดิศด้วย ช่วยผมที แว้กก ตายอย่างกบ แต่เอ๊ะ ทำไมชื่อมันคุ้นจังเลยวะ วิชพงศ์ ใครวะคุ้นมาก คือว่าผมมัวแต่คิดชื่อนี้อยู่จนจะหมดเวลาครับทำไม่ทันเลยรีบกา สรุปคอตกเหงื่อแตกออกจากห้องสอบเช่นเคย
   “เฮา พวม สิ ตาย” จอยครับ “เรา เหมือน กัน” อันนี้ผม “เฮา คือ สิ ฮาก” ไอ้เล็กครับ เอาเถอะมันแค่สองวิชาเหลือคาบเช้าอีกวิชา เคมีครับ สูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกๆ สู้ว้อย ยังไงก็ไม่ถอย ถ้าปฏิกิริยา 3O2(g) ---> 2O3(g) เป็นปฏิกิริยาดูดพลังงาน 140 kJ/mol มีค่าพลังงานก่อกัมมันต์ (Ea) เท่ากับ 420 kJ/mol ค่าพลังงานก่อกัมมันต์ของปฏิกิริยาย้อนกลับในหน่วย kJ คือ คือ? คือ? คือไรล่ะ แว้กก กูจะรู้ไหมเนี่ย โอ๊ย มาตบกูเลยมาแล้วให้กูผ่านจะได้จบๆ อะไรอ่ะพ่อแม่พี่น้อง ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยอ่ะ โอยๆ ใจจะขาดตายเหมือนที่จอยมันบอกจริงๆก็คราวนี้ล่ะครับ

เขียนโดย อิ๊กกี้ เด้อครับเด้อ

ปล. มาแว้วว น้องอุ่น อิอิ อ่านขำๆนะครับพ่อแม่พี่น้อง เรื่องนี้ไม่มีเครียดรับประกัน อยากจะเขียนแนว โรแมนติกคอมเมดี้ดู ไม่รู้จะได้หรือเปล่า อิอิ
ขอให้มีความสุขในการอ่านนะครับผม
ขอบคุณคร้าบ

[jimmyFG]

แย่ๆแน่อุ่น

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

อ่านไปยิ้มไป เขาจะว่าเราบ้าไหมเนี่ยยยยยยยยยยยย

[Homepage]

“มึงชอบจับของกูไหมล่ะ”
 “ชอบ”
ชอบประโยคนี้อ่ะครับ ฟินมาก ๆ เลย >,,<"

[คันจัง]

อ่านไปยิ้มไป อุ่นน่ารักเวอร์ 

[CarToonMiZa]

แล้วจะผ่านมั้ยเนี่ยนู๋อุ่น

[bebe]

คุณอุ่นฮามากกกกก

[ordkrub]

เมื่อไหร่จะเลิกเอ๋อนะอุ่น

[gupalz]

5555 อุ่นมันจะรอดป่ะเนี่ย