หัวข้อ: Don't call Me BaBy!! ** You're My BaBy!!

[Homepage]

แอบคิดถึงพี่เดี๋ยวจัง ตอนนี้ปรากฏตัวนิดเดียว เชียร์ให้อุ่นโกรธนาน ๆ เลย อย่าไปยอม >,,<"

[taroni]

เดี๋ยวมาเคลียร์ด่วน 

[NY_JK]

อยู่กับธรรมชาติมันก็ทำให้คลายเครียดได้
อุ่นก็สมควรที่จะโกรธเดี๋ยวแล้วล่ะ เอาความรู้สึกคนอื่นมาล้อเล่น

[omyim_jjj]

 

[whipcream]

เจ้าเดี๋ยว...พ่นไฟ..ระเบิดโรงเรียนไปแล้ววววววว
  กร๊าซ..ซซซซซซ "อุ่นกูอยู่ไส"? 

[malula]

วันนี้น้องอุ่นได้ความรู้รอบตัวไปเยอะเลย
หลีกหนีความวุ่นวายไปซึมซับธรรมชาติดีกว่า

น้องโจ้จะมาเป็นตัวช่วยเร่งปฏิกิริยาหรือเปล่าหนอ

[Na_RimKLonG]

จะบอกว่าอ่านภาษาอีสานไม่รู้เรื่องเลย 555555

แต่ก็จะพยายามต่อไป เอิ้กๆ

[ToffeE_PrincE]

ได้ออกไปลุยนาลุยสวน
กินอาหารแซ่บๆ
เอาความเคลียดออกได้ดีเชียว

 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

อ่านไปสนุกๆๆมาก แต่คำบางคำก็ไม่เข้าใจเหใมอนกัน เพราะที่บ้านไม่ไม่ค่อยได้ใช้
เพราะสำเนียงที่บ้านจะไม่เหมือนกัเท่าไหร่ แต่น้องชาบอิ๊กกี้เขียนได้สนุกมากๆๆ

[CarToonMiZa]

 

[SuSaya]

น้องโจ้น่ารักดีนะ

[pp4]

อ่านไปแซ่บไป 555555
น้ำลายสอเลยๆๆๆ ><!
สงสารอุ่นจัง สู้ๆนะหนู นายเดี๋ยวก็เถอะ เฮ้อ
รอระเบิดลงทีเดียวเลยแล้วกัน555555
รอตอนต่อไปค่าาา

[ordkrub]

เอาใจช่วยอุ่น 
คนเราต้องมีศักดิ์ศรี
ทำให้ไอ้เดี๋ยวสำนึกซะ!!!!!

[jimmyFG]

อุ่นเล่นตัวแล้ว อิอิ

[Supermimt]

อร๊ายยยยยยยยยยย  ตอนนี้แอบไม่มีบักเดี๋ยวเนาะ

ตอนน่า เอาอารมณ์บักเดี๋ยวล้วนๆเลยน๊า


เห้อออออออ  เมื่อไหร่จะเข้าใจกันน๊า

พี่อิ๊กสู้ๆๆ

[Isomer005]

ช่างเป็นตอนที่  ทำให้นึกถึงสมัยเด็กๆ

ส่อนฮวก  สับหน่อไม้ ขึ้นบักหวดข่า  บ๊ะ เคยเฮ็ดมาเบิดแล้วเดะนี่
โฮ้วว คักอิหลี อิกกี้ นิยายเรื่องนี้ มักคัก

[eiky]

You’re My BaBy!!!

“เราไม่เคยรู้จักกัน” สัด คำนี้ทำไมมันก้องอยู่ในหัวกูตลอดทั้งวันนะ สายตาของมันที่มองมา คำพูดแห้งๆของมันทำไมทำให้กูรู้สึกสั่นไปถึงข้างในนะ ทั้งที่กูไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน แม่งเอ้ย ไอ้เชี่ยนั่นมันเป็นไรของมันวะ อยู่ดีๆก็พูดแบบนี้ แต่กูว่ามันไม่ได้เป็นอะไรหรอกนะ มันคงจะแกล้งกูคืนล่ะสิท่า ฮ่าๆ ไม่ได้ผลหรอกเว้ยไอ้เตี้ย แต่ว่าตอนที่ผมวิ่งตามมันไปตอนเช้าน่ะคำพูดของมันฟังดูแปลกๆนะ คนเราจะเปลี่ยนมันต้องมีมูลเหตุไม่ใช่อยู่ดีๆมาเปลี่ยน เพราะแต่ก่อนผมเคยแกล้งมันเยอะยังไงเวลาเจอหน้ามันก็ยังกวนตีนผมอยู่ไม่ได้กลัว แต่สายตาตอนนั้นคำพูดแบบนั้น มันเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันจริงๆ เอาล่ะสิไม่ใช่เกิดอะไรขึ้นหรอกนะ ไม่ใช่มันไปแอบได้ยินกูคุยกับสัดไม้นะ งานเข้าล่ะถ้างั้น แต่คงไม่หรอก อย่ามานิยายแถวนี้เว้ย
   “วันนี้อยู่ซ้อมกันนานหน่อยนะเดี๋ยววันพุธนี้ต้องไปแข่งแล้ว สายของกูบอกว่าทีมนารีเขาแกร่งมากนะชุดนี้ กูไม่อยากให้พวกมึงแพ้” พอบ่ายคาบสุดท้ายกูไม่เรียนหรอกนะมาหาพ่อกูที่ห้อง แกก็บอกล่ะครับ
   “บักเดี๋ยว ได้ข่าวว่ามึงสีน้องอุ่นอยู่แม่นบ่อ” สัดแบงค์ครับ เฮ้ย ไอ้เชี่ยนี่ก็แบงค์ไอ้บ้าที่ไปเจอตอนเข้าค่ายก็แบงค์ แม่งไม่มีชื่ออื่นหรือไงวะเนี่ย
   “แม่น เป็นหยัง” กูเริ่มรำคาญล่ะแม่งทั้งวันเจอแต่คำถามพวกนี้ สาวๆที่เคยกรี๊ดกูเวลาเดินผ่านก็ทำเสียงแหวะใส่ อะไรวะ นี่กูไม่ได้ทำอะไรจริงจังเลยนะเนี่ยมันยังออกมาในรูปแบบนี้ถ้ากูเอาจริงขึ้นมาล่ะ สัดเอ้ย โมโหว่ะ
   “กูว่าอยู่เป็นหยังมึงจั่งมักไปตอแยเพิ่นนั่นแท้ ที่แท้มึงกะสีเพิ่นนี่เอง”
   “ฮ่วย หนักหัวมึงติ๊ กูสิสีไผมันเกี่ยวหยังกับมึง สัดนี่เดี๋ยวกูสิเอาตีนยันปาก อยากฮู้แท้บ่อเรื่องของกูน่ะ” กูเริ่มอารมณ์ไม่ดีจริงๆนะ เดินไปไหนเพื่อนที่เคยสนิทมันก็ถามว่ะ นี่กูดังไปทั้งโรงเรียนแล้วว่างั้น พอตอนซ้อมบอลกูก็เตะแม่งระบายอารมณ์ไปเลยสะใจสุดๆ เตะอัดแม่งมั่วซั่วโมโหเว้ย
   “มึงสิไปร้านบ่อบักเดี๋ยว” สัดเคนครับ ผมพยักหน้าให้มันแล้วเดินไปที่คุณปู่
   “เป็นหยังบ่อเห็นเพิ่นนั่นเนาะ แต่กี๊เลิกโรงเรียนเห็นมันย่างหลงทาง ตาอยากหัวหลาย”
   “ไผเพิ่นนั่นของมึงน่ะ” ผมถามครับ
   “อ้าว อุ่นนั่นเด้” “สัด” กูก็นึกว่าใคร พูดถึงไอ้เตี้ยนั่นอีกล่ะ เออนั่นสินะ วันนี้มันไปไหนวะทั้งวันกูไม่เห็นหน้าเลยว่าจะไปแหย่ซะหน่อย เรื่องคำพูดของมันกูยังไม่เข้าใจเลยนะ แต่ก็นะกูไม่สนใจหรอกรีบไปที่ร้านช่วยแม่กูขายส้มตำดีกว่ามีประโยชน์กว่าตั้งเยอะ ดีกว่ามาคิดอะไรบ้าบอเกี่ยวกับมันไร้สาระ พอออกมาพ้นรั้วประตูโรงเรียน
   “ว้ายพี่เดี๋ยว เพิ่งเลิกซ้อมเหรอ” เฮ้อ วันๆนึงนี่กูจะไม่พูดคำหยาบเลยมันคงเป็นไปไม่ได้หรอกนะครับ เจอไอ้เชี่ยสุชาติอีกแล้วมากับเพ็ญ กูล่ะเบื่อจริงจัง เพ็ญน่ะไม่เบื่อแต่ทำไมวันนี้กูไม่อยากเจอแม้แต่หน้าเธอวะ
   “เออ” ผมตอบไปแล้วจะบิดคันเร่งไปต่อแต่มันมาจับเบาะรถไว้ครับ
   “สัด อยากตายบ่อ” ผมตวาดใส่มันไปครับ
   “วุ่ย อย่าดุนักสิพี่เดี๋ยวอ่ะ เนี่ยญ่าว่าจะไปกินส้มตำร้านพี่เดี๋ยวพอดีให้ญ่าไปด้วยได้ป่ะ”
   “บ่อมีปัญญาไปกะบ่อต้องแดก” ผมเอามือปัดมันออกแล้วบิดเครื่องครับ
   “เดี๋ยวสิเดี๋ยว ไม่อยากคุยกับเพ็ญเหรอ” ทีนี้เธอล่ะครับเดินมาขวาง
   “อารมณ์บ่อดีเด้มื้อนี่”
   “เรื่องไร อย่าบอกนะว่าเรื่องไอ้อุ่น” ผมมองเธอขวับทันทีครับ
   “มันจริงอย่างที่เขาเล่ากันใช่ไหมเดี๋ยว ทำไมเดี๋ยวทำกับเพ็ญแบบนี้ นี่เดี๋ยวไปยุ่งกับมันจริงๆเหรอ หรือว่าเดี๋ยวอยากแค่สนุก อยากลองเหรอ” เธอแว้ดเสียงใส่ผมครับ ที่รับไม่ได้คือคนที่แว้ดใส่นี่ไม่ใช่แม่กูนะ ถ้าเป็นแม่กูก็ว่าไปอย่างแต่คนอื่นไม่มีสิทธ์
   “เป็นหยัง” “ลองได้นะเดี๋ยวแต่พอแล้วนะเพ็ญไม่ยอมนะ วันนี้เพ็ญก็เพิ่งจะด่ามันไป หนีโรงเรียนเลย อย่าให้เพ็ญต้องทำอะไรรุนแรงมากกว่านี้นะ อย่าหาว่าเพ็ญไม่เตือน” หือ เมื่อกี๊มันว่าไรนะ
   “เจ้าไปว่าหยังมัน” ผมถามเธอเสียงแข็งล่ะครับ แข็งจนเธอหน้าซีดลงทันที
   “ถามน่ะได้ยินบ่อ” เริ่มไม่ไหวแล้วครับทำหน้าจ๋อยทำไมวะ ทำไมไม่แว้ดๆเหมือนเมื่อกี๊
   “ก็เพ็ญแค่บอกมันว่าเดี๋ยวน่ะของเพ็ญอย่ามายุ่ง ไม่งั้นเพ็ญไม่ยอมหยุดแน่ๆ แค่นั้นเอง ทำไมเหรอเดี๋ยวก็เดี๋ยวเป็นแฟนเพ็ญนี่”
   “กูเป็นของมึงตั้งแต่ยามได๋ อย่าไปวอแวกับมันอย่าหาว่ากูบ่อเตือน มึงคือกันอีสุชาติ” ผมขู่ครับแล้วพยักหน้าให้เธอหลบ
   “แหมออกตัวแทนมันเลยนะเดี๋ยว แล้วมัวไปทำอะไรมาล่ะเมื่อกี๊เพ็ญเห็นไอ้โจ้น้องอีจอยมันขับรถไปส่งไอ้นั่น เพิ่งจะผ่านหน้าโรงเรียนไปเมื่อกี๊ ท่าทางจะออกมาจากป่าด้วยนะ” แล้วเกี่ยวไรกะกูวะ แม่งเอ้ย ผมขับรถออกจากบริเวณนั้นทันทีครับ แม่งเอ้ยทำไมกูถึงต้องบึ่งรถไปทางบ้านไอ้เตี้ยนั่นด้วยวะ คิดไปคิดมาคุณปู่กูมาจอดหน้าบ้านมันแล้วครับ
   “พี่ต้อย อุ่นสอยมะยมให้ไหมอยากกินมะยมแช่อิ่มอ่ะ” เสียงไอ้เตี้ยนั่นร้องออกมาจากในบ้านล่ะครับ กูนิ่งอยู่ทำไมตอนนี้ใจเต้นตึกตักวะเนี่ย
   “อุ๊ย บ่อต้องดอกค่าคุณอุ่น เดี๋ยวเอื้อยสิต่อยเอง คุณอุ่นไปฮดน้ำต้นไม้หน้าบ้านให้เอื้อยแน่ซั่น” สักพักมันก็เดินออกมาล่ะครับลากสายยางออกมา มันยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลยนะ พอมันหันมาเห็นหน้าผมมันก็ทิ้งสายยางแล้วเดินเข้าบ้านไปทันที
   “เฮ้ย เดี๋ยวดิ” ผมรีบวิ่งไปหามันครับ ทำไมวะกูไม่เข้าใจตัวเอง แต่ไม่ทันมันวิ่งขึ้นบ้านไปแล้ว
   “อ้าว มาหยังเดี๋ยว เอาหยังมาให้ติ๊” เจ้แกเดินออกมาพอดีครับ
   “บ่อได้เอาหยังมาให้ดอกเอื้อย แวะมาซื่อๆ เพิ่งจะซ้อมบอลแล้ว” ผมไม่รู้จะตอบไปว่าอะไรดี
   “แม่นบ่อน้อ ว่าอยู่เป็นหยังจั่งบ่อมาส่งเพิ่นนั่น ว่างฮั่นกะมีน้องของหมู่เพิ่นตั้วมาส่ง พากันไปนามาว่าซั่นแหมะ คือสิมักคั่กถามเอื้อยใหญ่เลยว่าอยากเฮ็ดนาพะนะ”
   “ไปนาไผ” ผมถามครับอยากรู้ขึ้นมาทันที
   “ว่าหมู่อยู่ห้องนั่นล่ะ ไปนอนเว็นกับพากันไปกินบักม่วงถ่าเบิ่งเด้อมื้ออื่นสิขี้แตก” ผมยืนคุยกับเจ้แกสักพักล่ะครับก็กลับ ตอนนี้คิดอะไรอยู่ ไม่รู้สิวะทำไมไม่รู้ผมไม่เคยคิดอะไรเกี่ยวข้องกับใครเลยนะ เขาเรียกว่าอะไรมันค้างคาในใจว่ะ แม่งไม่เคลียร์แบบนี้กูไม่ชอบเลยนะ
   “อู๊ย ลูกเดี๋ยวมาแล้วเหรอคะ นั่งพักเลยลูกวันนี้ไม่ต้องทำ วันนี้แม่อารมณ์ดีเป็นพิเศษ” หือ นี่ผีเข้าหรือไงเนี่ยแม่กู จากปกติเจอหน้ากูนี่นะจะเทศน์ก่อนสักบทแต่นี่บอกให้กูนั่งพัก เฮ้ย ไรวะ
   “แม่เป็นหยังพ่อ” ผมเดินไปหาพ่อล่ะครับที่ย่างไก่อยู่
   “อารมณ์ดีตั้ว บ่อต้องเฮ็ดดอกลูก มาเมื่อยๆไปนั่งพักก่อนไป พ่อย่างเสร็จพอดี” อ้าว นี่ก็อีกคนเป็นไรวะเนี่ยน่าสงสัยมาก
   “เป็นไงล่ะพ่อ น่ารักเนอะ แม่ล่ะปลื้มไม่รังเกียจแม่ค้าส้มตำเลย เข้ามาถามวิธีทำอีก โอ๊ย เออ เดี๋ยววันนี้เอาแกงไข่มดแดงใส่เห็นละโงกไปให้คุณปลัดหน่อยนะ แม่เพิ่งได้มาจากตลาด” นี่ตกลงผูกปิ่นโตที่บ้านปลัดแล้วว่างั้น เขาให้เงินหรือไงนะแม่
   “ฮวกก็กินเป็นเด้แม่ เป็นตาฮักอีหลีเนาะ มารยาทก็ดีคือแม่เว้า” กูเริ่มจะงงภาษาอีสานของพ่อกู พูดเหมือนหมอลำเลยนะ
   “ไผล่ะพ่อ” ผมถามครับ งงมากอยากรู้จัด
   “อ้าวก็ลุกอุ่นเด้ เมื่องายนี่มากินเข่าอยู่ร้าน พ่อเพิ่งจะเคยเห็น เป็นตาฮักอีหลี มารยาทก็ดี ปากแด้งแดงเนาะ” เอ่อ ไอ้เตี้ยมันมาที่นี่เหรอ มันหลบโรงเรียนมากินส้มตำร้านกูเนี่ยนะแล้วไปนาต่อ เออนะ มีแต่เขาหลบโรงเรียนไปเดินห้างดูหนังกัน นี่อะไรของมันวะ
   “นั่นๆ ขนาดบักเดี๋ยวยังยิ้มเลยแม่ แสดงว่าเป็นตาฮักอีหลี”
   “ยิ้มหยังพ่อ บ่อได้ยิ้มเด้อ ไสล่ะแกงไข่มดแดงน่ะสิเอาไปให้ปลัด” กูเผลอตัวยิ้มไปตอนไหนวะเนี่ยพ่อเลยเห็นเลย สรุปแม่กูยังไมได้แกงหรอกนะเห็ดใส่ไข่มดแดงน่ะ เอาไปเอามากูก็ต้องล้างจานเก็บของอยู่ดีเพราะคุณแม่กับคุณพ่อเหมือนตกอยู่ในภวังค์ของอะไรสักอย่างเพ้อรำพรรณอยู่ได้
   “อ้าวลูกเดี๋ยว” พอเย็นผมก็เอาแกงเห็ดไปให้ปลัดล่ะครับ เห็นแกนั่งอยู่ที่โต๊ะหวายใต้ถุนบ้าน
   “สวัสดีครับคุณปลัด แม่ให้เอาแกงเห็ดมาให้ครับ” ผมบอกปลัดแล้ววางปิ่นโตลงบนโต๊ะ สายตามองหาไอ้เตี้ยนั่นล่ะครับ อยากรู้ว่ามันเป็นแป๊ะไรวะ ทำไมเจอหน้ากูต้องหลบด้วย
   “อุ่นอยู่บนบ้านน่ะลูก อยู่กินข้าวกับพ่อก่อนนะ” ดีเลยที่ชวนผมพยักหน้าทันทีครับ ตอนแรกว่าจะขึ้นไปหามันเลยนะแต่ไม่ดีกว่า รอให้มันลงมาเจออยากรู้เหมือนกันว่ามันจะทำหน้ายังไง
   “คุณอุ่นขา มากินเข่าค่า” เสียงเจ้แกไปเรียกมันลงมาล่ะครับ ผมก็ใจระทึกอยู่ สักพักมันก็เดินลงมาจากบนบ้าน พอแค่เห็นว่ากูนั่งอยู่มันก็หยุดล่ะครับ
   “อุ๊ย เหมือนท้องเสียเลยอ่ะพี่ต้อย” นั่นไง มันวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันทีครับ
   “เชิญคุณพ่อซายก่อนเลยค่า คุณอุ่นไปกินบักม่วงมาคือสิท้องบ่อดี” เจ้แกเดินมาบอกล่ะครับ กูต้องรู้ให้ได้ว่าไอ้เชี่ยนี่มันเป็นอะไรของมันวะ ตั้งแต่ตอนเช้าแล้วนะมันเปลี่ยนไปเลย ไปได้ยินใครเขาว่าอะไรมาหรือเปล่าวะเนี่ย แต่ทำไมกูห่วงมันจังวะ เออช่างแม่งสนใจที่ไหนกินข้าวฟรีดีกว่าวะ
   “ต้อย อุ่นไหวไหมให้พาไปหาหมอหรือเปล่า” รู้ไหมนี่มันจะสามทุ่มแล้วนะแต่ไอ้นั่นมันวิ่งขึ้นห้องไปยังไม่ลงมาเลย
   “คุณอุ่นขอนอนจักคราวค่าคุณปลัด เดี๋ยวต้อยสิอุ่นแนวกินให้กินเองบ่อต้องเป็นห่วงค่า”
   “ไม่ดีนะให้ไปกินอะไรแสลงๆแล้วมาท้องไส้ไม่ดีแบบนี้ กินอะไรคราวหลังให้ระวังบ้างสิ”
   “ค่ะคุณปลัด” กูนั่งรอมันจนเมื่อย ง่วงแล้วว่ะแม่งเอ้ย เออ กลับก็ได้วะ พรุ่งนี้กูไม่ยอมแน่มึง อยากรู้เหมือนกันเป็นเชี่ยไร แต่รู้ไหมแม่งกลับมาก็นอนไม่หลับทั้งที่เหนื่อยจะบ้า ใจกูคิดวนไปวนมาแบบที่ไม่เคยเป็น จะคิดทำไมวะกะอีแค่ไอ้เตี้ยคนเดียว เป็นไรไม่พอใจช่างแม่งมันดิ กูไม่สนใจเว้ย สรุปกูหลับเอาตอนตีอะไรไม่รู้ ตื่นสายอีกกู พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็รีบบึ่งคุณปู่ไปที่บ้านปลัดทันที ทำไมต้องมาบ้านปลัดวะ อ้าวสัด กูบ้าไปแล้วทำไมไม่ไปโรงเรียน
   “บ่อไปโรงเรียนติ๊เดี๋ยว” เจ้แกอยู่หน้าบ้านพอดีครับ อายจังวะกูจะไม่จอดรถก็ยังไงอยู่
   “ไปเอื้อย เพิ่นนั่นไปแล้วติ๊” ผมถามหามันล่ะครับ
   “ไปแล้ว ตื่นแต่เซ้าคือหยังนิมื้อนี่แปลกหลาย” กูไม่รอฟังครับรีบบิดคุณปู่ไปโรงเรียนทันที กูก็โดนพ่อกูทำทาไปตามระเบียบนั่นล่ะ
   “จำมื้อผิดอีกติ๊บักเดี๋ยว” เสียงรุ่นพี่ที่เคยมาสายมันทักขึ้นครับ แม่ง มันเหมือนเสียงอะไรสักอย่างที่เข้าไปสะกิดความนึกคิดของกูที่มันหลับ ภาพไอ้เตี้ยนั่นมันเด่นขึ้นมาเลยนะ สัด กูต้องคุยให้รู้เรื่องวะตกลงมันอะไรของมัน แต่กว่าที่กูจะโดนทำโทษเสร็จก็เหนื่อยเหงื่อไหลไคลย้อยล่ะครับ พอเสร็จก็เดินตามหามันคิดว่ามันคงจะอยู่ที่โรงอาหารแน่ๆ ว่าแล้วกูก็เดินไปโรงอาหารทันทีล่ะครับ นั่นไงเจอไอ้เตี้ยนั่นมันอยู่กับสาวจอยไอ้เล็ก
   “เล็กจอย วันหลังพาเราไปนาอีกได้ไหม เราชอบ” เสียงไอ้เตี้ยมันดังขึ้นล่ะครับ
   “หือ บ่อย้านดำติ๊ แดดฮ้อนเด้” “แม่นอยู่ เฮาย้านดำ” บักเล็กครับแหมนะมึงนี่เขาเรียกขาวว่างั้น สัดนี่
   “บ่อย้าน เราอยากไปเราชอบมันเขียวๆดี”
   “อยากมาเป็นซาวนาติ๊” กูอดไม่ได้จริงๆครับ โผล่ออกไปเลย พอกูโผล่ออกไปเหมือนไอ้เตี้ยนั่นมันจะเดินหนีล่ะ ผมเดินไปนั่งต่อหน้ามันแล้วจับแขนมันไว้
   “กูขอคุยกับมันแนะ” ผมหันไปบอกสองคนนั่นครับ ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหันมามองมัน โว้ย กูไม่ฆ่าปาดคอมันตรงนี้หรอกเว้ย แหมนะดูมองเข้า
   “อุ่นๆ พวกเฮาอยู่นั่นเด้อ” แน่ะสาวจอย พอทั้งสองเดินไปผมก็ถอนหายใจมองหน้ามันครับ สายตาของมันยังเหมือนเดิม
   “ตกลงเป็นไรเนี่ยสัด ทำไมมึงหลับหน้ากู” ผมกัดฟันพูดครับ มันยังนิ่งอยู่
   “ว่าไง กูไปทำไรให้ไม่พอใจไง ทำไมกูถามแล้วไม่บอกวะ เป็นเชี่ยไรเนี่ย”
   “ไม่มีไร” “สัด ไม่มีไรเชี่ยไร มึงหลบหน้ากูทำไม”
   “เราไม่ได้หลบ” “แล้วแบบนี้เขาเรียกว่าไร”
   “เราไม่อยากเห็นหน้านาย” แง่ว กูอ้าปากค้างไปเลยครับ แต่ไม่ดีๆผมบีบมือมันแน่ๆแรงๆ
   “ทำไม” เสียงเริ่มขรึมครับ มันเม้มปากแน่นแล้วจ้องหน้าผม
   “ถ้านายอยากจะแค่แกล้งเราสนุกๆ พอเถอะเราไม่สนุก ถ้าหากนายจะบอกเราเหมือนคืนนั้นแล้วหลอกเราก็พอเถอะ เพราะเราจะไม่คิดว่าเราเคยรู้จักกัน” สัดพูดเชี่ยไรเนี่ยวกวนกูไม่เข้าใจ
   “หมายความว่าไง” มันนิ่งครับเหมือนพยายามทำอารมณ์ แหมๆ ทำมาเป็นนางเองตาเริ่มปริ่มด้วยน้ำตาเดี๋ยวก็ร้องไห้คอยดูเถอะ
   “ไม่โง่นี่ไม่ใช่เหรอ เราเองที่โง่”
   “เชี่ยมึงพูดไรเนี่ย หรือว่ามึงได้ยินที่กูคุยกับไอ้ไม้ที่แทงค์น้ำเหรอ” ผมเริ่มใจไม่ดีครับ ทำไมต้องใจไม่ดีด้วยวะ
   “ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว ปล่อยเราได้ไหม นับจากนี้อย่ามาคุยกับเราอีก เราไม่ได้อยากรู้จักนาย” มันลุกขึ้นครับแล้วเดินหนีไป แม่งเอ้ย กูรู้สึกโกรธมากๆ ไม่รู้ทำไม เลยถีบโต๊ะที่โรงอาหารไปโครมหนึ่ง
   “เออ ตามใจวะสัด แม่งคิดว่ากูอยากรู้จักแม่งมากนักหรือไงวะ ไอ้เชี่ยตุ๊ดเอ้ย” ปากกูหมาอ่ะนะพอยิ่งโกรธกูจะยิ่งควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เสียงฮือฮาดังทั่งทั้งโรงอาหาร แม่งเอ้ย กูเลยหงุดหงิดเลยทีนี้
   “เฮ้ยบักเคนเอายาสูบมาสูบแน่ะ” หงุดหงิดจังวะ ผมเดินขึ้นไปบนตึกไปหาสัดเคน มันมองหน้าผมแล้วยื่นบุหรี่ให้
   “มึงเป็นหยัง”
   “หนหวย มึงสิไปนำกูบ่อ” ผมไม่รอคำตอบครับเดินลงจากตึกทันที หาที่ระบายอารมณ์หน่อย
   “มันได้ยินกูคุยกับบักไม้ว่ะ สัดเอ้ยเสียแผนเหมิด” ผมบ่นออกไปล่ะครับพอถึงห้องน้ำสัดเคนมันตามมา
   “กูว่าแล้ว แล้วมึงเว้าหยังล่ะ” ผมก็บอกมันไปตามที่ผมเล่าล่ะครับ
   “ป๊าด เป็นตาหลูโตนเพิ่นเนาะ กูบอกแล้วแม่นบ่อคั่นมึงบ่อคิดหยังอย่าสิไปเฮ็ดนำเพิ่นคั่กปานนั่น มึงบ่อคิดเพิ่นอาจสิคิดกะได้เด้ แล้วมึงสิเฮ็ดจั่งได๋ล่ะ” เออกูรู้แล้วเว้ยไม่ต้องมาย้ำ
   “เฮ็ดจั่งได๋ บ่อเฮ็ดหยัง ซ่างแม่มันติ๊ เล่นนำกะสิว่ากูมัก เออ กูเซาเล่นนำแล้ว”
   “เอาให้มันแน่ กูว่ามึงนั่นล่ะสิทนบ่อไหว”
   “สัด มึงหมายความว่าจั่งได๋ ทนบ่อไหวหยัง บักห่านี่”
   “ฮ่วยกูแค่เว้าตามที่กูคิด ทนอีหยังมึงคนเดียวที่ฮู้ดีกว่าไผ” สัดเคนพูดแล้วเดินหนีไปเลยครับ โว้ย โมโหกูถีบกำแพงไปสองทีแม่งเอ้ยถ้าไม่กลัวมือแตกนี่จะต่อยซะหน่อย พอกลับไปเข้าเรียนก็ไม่รู้จะเรียนอะไร ไม่ใช่ครูเขาไม่สอนนะแต่กูไม่อยากเรียนเป็นเอามากแล้วกู พอคายสุดท้ายก่อนเที่ยงอาจารย์พรฤดีก็ใช้ให้กูไปเอาเอกสารที่ห้องแกมาล่ะครับ
   “ฮ่าๆ เป็นหยังเตะแนวนั่นล่ะอุ่น นี่ๆเขาเตะจั่งซี้” ให้ตายเถอะ กูไม่ได้อยากจะวอแวกับมันอีกแล้วนะเว้ย แต่แม่งเอ้ย เดินผ่านห้องมันเหมือนจะคาบพละนั่นล่ะครับ แล้วพละตอนเช้าเนี่ยนะ เออนะกูก็เพิ่งรู้ว่าโรงเรียนกูจัดตารางสอนปัญญาอ่อนแบบนี้
   “ทำไมมันเด้งไปไกลจังอ่ะ จอยทำไมเตะเก่งจัง” กูยืนแอบมองอยู่ครับ ไม่สิไม่ได้แอบแค่หลบอยู่ในมุมที่มันคงมองไม่เห็น ไม่มีใครสนใจหรอกเพราะกูอยู่ชั้นบนตึกส่วนมันเล่นตรงกลางอาคารสองกับสาม คือมันเรียงกันเป็นแถวไปอ่ะนะอาคารเรียน พวกมันเตะตะกร้อกันอยู่ล่ะครับ เออท่าทางมันตลกดีแท้ ไอ้ห่านเอ้ยไม่เคยเตะหรือไงวะ เดาะลูกหวายได้ทีเดียวให้ตายเถอะกูไม่เคยเห็นใครอ่อนเท่านี้มาก่อน
   “อีหยังล่ะอุ่น โอ๊ย เจ้ากะดายเนาะเป็นหยังไปเตะแฮงแท้ ฮ่าๆ เล็กๆมาสอนอุ่นแน่ะ” ทั้งสามคนมันหัวเราะกัน ดูมีความสุขนักนะมึงหนอยแน่ แล้วกูมายืนดูมันทำเชี่ยไรวะเนี่ย เว้ย ไร้สาระจริงๆ แต่แม่งทำไมเวลามันหัวเราะมันยิ้มแล้วกูต้องยิ้มตามด้วยวะ ไอ้เชี่ยเดี๋ยวเอ้ยเป็นเชี่ยไรเนี่ย
   “เดี๋ยวแปลประโยคนี้ให้เพื่อนฟังหน่อยสิคะ” พอกลับเข้ามาในห้องกูก็เอาเอกสารมาให้อาจารย์พรฤดีล่ะครับเป็นเนื้อเพลง กูไม่ได้สนใจอะไรหรอกนะพอนั่งที่ก็คิดถึงรอยยิ้มมัน กูไม่เข้าใจจริงๆว่ะทำไมหยุดความคิดไม่ได้ เฮ้ย หรือว่ากูจะชอบมันจริงจังไปแล้ววะ สัดเอ้ย ในที่สุดกูก็เป็นเกย์เหรอเนี่ย ไมได้นะเว้ย ไม่มีทาง กูไม่ได้ชอบมัน แค่ชอบที่มันยิ้มมันผิดตรงไหนวะ
   “ไม่ชอบเว้ย” ตึง อ้าวสัดกูพูดอะไรออกไปเนี่ย
   “ไม่ชอบอะไรคะ เอ่อ วิชพงศ์ อาร์ยู โอเค้” ทุกคนในห้องเงียบกริบครับหันมามองกูเป็นตาเดียว เอาแล้วไหมล่ะกู เชี่ยเอ้ยไม่ชอบเลยว่ะที่กูเป็นแบบนี้ให้ตายเถอะ พออาจารย์พูดขึ้นเพื่อนๆมันก็หัวเราะล่ะครับ เออนะ
   “แปลบ่อออกดอกจารย์ผมปึก” ผมพูดครับแล้วเมินหน้าหนี ไม่ได้อายนะเพราะคนอย่างกูไม่อายง่ายๆ
   “อย่างเธอเรียนโง่แล้วใครล่ะจะเรียนเก่ง เออๆ เก่งแล้วหยิ่งนะมึง อ้าว ลลิตาแปลหน่อยค่ะ” กว่าจะหมดคาบรู้งี้กูโดดแม่งก็ดีหรอกนะ พอตอนเที่ยงเดินไปกินข้าวก็เห็นมันอีกครับ กูจะหลบไปไหนดีวะเนี่ย นักเรียนสี่พันกว่าคนทำไมไอ้เชี่ยนี่มันเด่นลอยแว้บๆมาก่อนใครวะ เอ๊ะ หรือว่ากูสนใจมันเกินไป เออดีเหมือนกันกูจะได้ไม่ต้องสนใจ แม่งเอ้ยได้ยินแค่นี้ทำเป็นงอนนะมึง แต่ก็อย่างว่าล่ะนะกูมันปากไม่ดีเอง แม่งจะให้บอกยังไงล่ะวะกูเป็นผู้ชายนะเว้ย กูมีแต่แฟนหญิงตั้งแต่มีน้ำเชื้อมาไม่เคยมองผู้ชายด้วยกันไม่ว่ามันจะน่ารักหน้าตาแค่ไหนกูก็ไม่แล มีไอ้เชี่ยนี่ล่ะที่กูสนใจมอง เพราะอะไร แล้วจะให้กูบอกโต้งไปน่ะเหรอว่ากูชอบมัน ถามว่ากูหวั่นไหวไหมเวลาจ้องตามัน มันก็มีบ้างล่ะเว้ย เอาเถอะๆ คงไม่มีใครเข้าใจหรอกเพราะกูเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง สัดยากนักก็ไม่ต้องมารู้จักกัน

เขียนโดย อิ๊กกี้เด้อ

ปล. ตอนนี้ไม่มีไรมากนะครับ เป็นตอนต่ออารมณ์กันเฉยๆ อิอิ ขอให้มีความสุขในการอ่านเด้อ พ่อแม่พี่น้อง

[โจ๊กกุ้ง]

เดี๋ยวไปทำความเข้าใจกับตัวเองก่อนละค่อยไปง้ออุ่นนะลูก

[yunjaelover]

บักเดีี่ยวนี่สับสนหลายเด้อ เล่นสิเอาคนอ่านเวียนหัวตามเลย ^_^  ไปแกล้งเค้าดีนัก จนอุ่นไม่รู้อันไหนเล่น อันไหนจริง ขอให้อุ่นงอนนานๆ  ดัดหลังนิสัยเดี่ยวซะหน่อย เอาให้แบบสิ้นลายเสือเดี่ยวไปเลย อิอิ

ขอบคุณหลายๆเด้อ

[gupalz]

บักเดี๋ยวยังไม่เข้าใจตัวเองว่าชอบอุ่นเข้าแล้ว

[Homepage]

พี่เดี๋ยวโวยวายได้น่ารักมาก ๆ อ่ะครับ 5555555 เชียร์ให้อุ่นงอลนาน ๆ เลย >,,<"

[CarToonMiZa]

เดี๋ยวสับสนได้น่าโดน
น้องอุ่นงอลนานๆเอาให้
เดี๋ยวหายสับสนกันไปเลย

บวกเป็ด

[Donaldye]

แหมะ ยอมรับได้แล้วว่าชอบอุ่น

[pp4]

สับสนแล้วสินะ หึๆ
เดี๋ยวเถอะ พอมีอะไรมากระทบหน่อย
ได้วิ่งเร่าๆแน่ อุ่นน่ารักโพดๆเลย 5555
สู้ๆนะหนูอุ่น~♥
รอตอนต่อไป ค่าาาา

[taroni]

เดี๋ยวอาการหนักแล้วนะ 

[ordkrub]

เฮ้ออออ ไอ้เดี๋ยวเอ้ย !!!!!!!!!

[malula]

ฮ่าฮ่า เป็นไงล่ะเดี๋ยวล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่น โดนเอาคืนจะเป็นจะตาย
ขืนยังปากดี จะได้ทรมานมากกว่าเดิม

[SuSaya]

แบงค์พูดได้โดนใจมาก...เป็นเดี๋ยวนั่นล่ะที่จะทนไม่ไหวซะเอง   

[uknowvry]

หึๆ...ให้ตลอดรอดฝั่งละกันนะบักเดี๋ยว

[yunchun]

เรื่องนี้ต้องค่อยๆอ่าน สกิลอ่านไวลดลงมากก 55555
หมั้นไส้บักเดี๋ยว  สมหน้าน้ำ