หัวข้อ: Don't call Me BaBy!! ** You're My BaBy!!

[Supermimt]

  ส่อง กวบบบบบบบบบบบบบ ><

[kanda53]

เริ่มตัวติดกันไปตัวติดกันมาแล้วนะ ..เบบี้กะเน่า..
น้องอุ่นใสซื่อ..มีเสน่ห์มากกกก...จริงไหมจ๊ะชายเดี๋ยว หุ หุ
รอต่อไปค่ะ...

  น้องอิ๊ก 

[eiky]

You’re My BaBy!!

[/color]

เคยคิดไหมว่าคนเรานี่เอาความรู้สึกของตัวเองเป็นใหญ่จริงๆนะ ความรู้สึกทำให้เราพยายามทำสิ่งนั้นหรือพยายามพูดสิ่งนั้นแม้เราจะไม่เคยทำไม่เคยพูด ผมไม่เคยคิดเลยนะว่าความรู้สึกมันจะทรงอิทธิพลกับเรามากมายขนาดนี้ แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะคล้อยตามความคิดนี้แล้วล่ะครับ เพราะอะไรไม่รู้ว่ะแต่รู้สึกว่าตอนนี้ผมมีความสุข จะเรียกว่าความสุขมันคงจะไม่เกินไปหรอกนะ ก็ในเมื่อผมรู้สึกยินดีที่ได้ทำอะไรๆกับมัน เฮ้ย นี่กูเปลี่ยนเพศไปแล้วจริงๆเหรอวะเนี่ย สัด
   “อ้าว นายกลับแล้วเหรอ อิอิ ว้า ว่าจะชวนกินข้าวเย็นอ่ะ กลับซะละ เสียดาย” ดูเอานะครับ มันกวนตีนมากนะแต่คงน้อยกว่าผม ฮ่าๆ ผมอมยิ้มไม่รู้ว่าอมยิ้มกับมันได้ทั้งวันให้ตายสิน่ะ
   “ใครบอกกูจะกลับ กูจะกลับไปเอาเขียดมาให้เจ๊แกต่างหากล่ะ” ผมหันมายักคิ้วให้มันล่ะครับ มันทำหน้าเหวอๆไป แต่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นตาวาวๆ
   “เขียดเหรอ เราอยากเห็นอ่ะ” ดูเอานะครับทำหน้าเหมือนเด็กกำลังจะไของเล่นใหม่
   “เดี๋ยวมึงก็ได้เห็นนี่ รออยู่นี่ล่ะ” “ทำไมเหรอ นายไม่อยากให้เราไปบ้านนายเหรอ” อ้าว สัด ดูถูกกูนี่หว่าไม่รู้จักบ้านคุณนายแต๋วซะแล้วเว้ย
   “มึงไม่ต้องไปหรอก กูไปแป๊บเดียว” แต่ก็ไม่อยากให้มันไปด้วยครับ เหตุผลคือสงสารคุณปู่กูน่ะสิแม่งลำพังกูคนเดียวนี่ก็บิดไม่ค่อยจะออกแล้วนะมีมันอีกคนความเร็วลดลงเลยสิครับ
   “ทำไมอ่ะ เราอยากไป” เออนะ บทจะเร้าๆก็เอากับมันสิครับ
   “เออๆ มาดิเดี๋ยวกูจะพาไปทิ้งป่า ที่บ้านกูหมาดุนะเว้ยให้มันกัดแม่งซะให้เข็ด”
   “ไม่กลัวหรอก นายน่ะโกหก ไปดิ” ดูมันนะครับหน้าตานี่ไม่ได้กลัวผมเลยแม้แต่น้อย มันมานั่งอยู่ด้านหลังผมแล้วล่ะครับ ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าแต่ก็ทำไมไม่รู้ยิ้มออกมาซะงั้นกู
   “โห บ้านใหญ่นะเนี่ย มีต้นชมพู่ด้วยอ่ะ” พอถึงบ้านผมมันก็เดินไปหน้าบ้านล่ะครับ ดูนั่นดูนี่อยู่
   “แน่นอน กูไม่ใช่กระจอกนะเว้ย” ผมคุยโวล่ะครับมันก็เบะปากไปตามเรื่อง
   “ไหนอ่ะเชียด” มันทวงถามล่ะครับ
   “อยู่หลังบ้าน โบ้ๆ มากัดไอ้เตี้ยนี่เลย โบ้” ผมพามันเดินอ้อมไปหลังบ้านล่ะครับแต่เรียกหมาไอ้โบ้ผมให้มาหา มันไม่กัดหรอกนะครับไอ้โบ้แต่มันจะชอบดม หมาไทยหลังอานนะเว้ยเฮ้ยทำเป็นเล่น
   “อ่า มีหมาจริงด้วยอ่ะ โบ้ๆมานี่มา” อ้าวสัด ไม่กลัวอีกมันนั่งยองๆลงนะครับแล้วกวักมือเรียกไอ้โบ้ไป อ้าวไอ้นี่ก็ใจง่ายอีกกระดิกหางเข้าไปหามัน
   “ขนสวยจัง ตัวใหญ่ด้วย หิวไหมอ่ะโบ้ กินไอ้เน่าไหม อิอิ” “สัด เดี๋ยวกูยุให้มันกัดมึงเลยนี่” ผมแอบยิ้มล่ะครับ ปกติมันไม่กัดแต่มันก็ไม่ให้ใครแตะง่ายๆนะไอ้โบ้น่ะ วันนี้แปลก
   “โห มีโต๊ะไว้ปาร์ตี้ด้วยอ่ะดิเนี่ย อ่า นั่นไก่เหรอ” “สัด เป็ดเว้ย ไก่บ้านมึงดิ” มันวิ่งไปคอกเป็ดก๊าบที่แม่ผมเลี้ยงไว้คู่หนึ่งล่ะครับ ทำท่าเหมือนคนไม่เคยเห็น
   “ตัวโตจัง มันมีไข่ไหมอ่ะนาย” “มึงปัญญาอ่อนป่ะเนี่ยไอ้เบบี๋ ไก่กับเป็ดมันออกลูกเป็นไข่ไม่รู้ไง ถามอะไรโง่ๆวะ” ผมว่ามันล่ะครับ บางทีก็รำคาญนะแม่งทำตัวปัญญาอ่อนเกินว่ะ
   “อ้าว ก็เราไม่รู้นี่ รู้ล่ะว่ามันออกลูกเป็นไข่ แต่ใครจะรู้อ่ะบางทีมันอาจจะเป็นตัวผู้ทั้งคู่ไง ออกไข่ได้เหรอ” สัด เอากับมันสิครับ เถียงข้างๆคูๆ ตบกะโหลกสักทีดีไหมเนี่ย ดูๆ ทำหน้างอนใส่ผมอีกนะ
   “เป็ดไก่น่ะไม่รู้เว้ย รู้แต่ถ้าคนน่ะเอากันได้” สัด กูพูดอะไรออกไปเนี่ย
   “แหวะ ไม่มีทางคนน่ะผู้ชายกับผู้ชายที่ไหนเขามีลูกกัน บ้าป่ะนาย”
   “อ้าวสัด โง่อีกนะมึง กูบอกว่าเอากันโว้ย ไม่ได้มีลูก” มันอายหน้าแดงขึ้นมาทันทีครับ อ้าวๆ
   “เฮ้ย เขินเชี่ยไร คิดอะไรกะกูป่ะเนี่ยมึง เบบี๋” “บ้า ไอ้บ้า ใครจะคิดไอ้เน่า” นั่น ด่ากูอีก
   “ไม่เอาแล้ว ไม่ดูแล้วไหนอ่ะเขียดอ่ะ” แถอีก กูว่ากูแถเก่งแล้วนะมาเจอไอ้นี่กูชิดซ้ายไปเลย
   “อ่ะ ดูซะไอ้เบบี๋ คนอะไรอยากดูเขียด” ผมเดินไปหยิบเอาตะข้องมาวางไว้บนโต๊ะหินอ่อนล่ะครับ มันก็ปรี่เข้ามาทำท่าเหมือนกลัวนะ
   “ตัวเล็กเนอะ แล้วกินได้เหรอ ไม่สงสารมันเหรอ” “สัด สงสารก็ไม่ได้แดกซิวะ มันเกิดมาเป็นอาหารคน บ้าป่ะเนี่ย”
   “นายเปิดให้ดูหน่อยดิ” มันยื่นหน้ามาส่องล่ะครับ ผมส่ายหัวแต่ก็ยอมเปิดฝาตะข้องมันก็ชะโงกหน้ามาให้ตายเถอะหน้ามันอยู่ห่างจากผมแค่คืบ
   “เยอะจัง” พูดอยู่ได้วะ กูรู้สึกแปลกๆแล้วนะเว้ย มันก็นิ่งผมก็นิ่งครับประมาณไม่เกินนาทีได้มั้ง
   “ดูดบุหรี่มาเหรอ เหม็น” มันพูดครับ ผมเลยถอยออก
   “แล้วมึงสูดเข้าไปทำไมวะ” ผมพูดรู้สึกร้อนๆหน้าล่ะครับ
   “ก็มันได้กลิ่นอ่ะ ทำไมดูดบุหรี่ มันดีเหรอ” มันเองก็หน้าแดง สัด ทำไมต้องมารู้สึกอะไรเอาตอนนี้ด้วยวะยิ่งเปลี่ยวๆอยู่ด้วยนะเว้ยเฮ้ย ผมทนไม่ไหวครับเลยเดินเข้าบ้านไป มันไม่ตามเข้าไปนะ มันนั่งเล่นอยู่กับไอ้โบ้ ผมทำใจอยู่สักพักก็พามันกลับ มันเป็นคนถือตะข้องท่าทางมันตื่นเต้นมากเลยนะกับการทีได้ถือตะข้องใส่เขียดเนี่ย
   “ไสค่าไส บู้ยหลายแท้ ซั่นเอ้ยสิเฮ็ดเผื่อเอาเมือไปให้แม่โตกินนำเนาะเดี๋ยว” เจ๊แกกลับมาจากเอาผักดางขมแล้วล่ะครับ ที่จริงมันเป็นวัชพืชนะ คนอีสานนี่ก็หากินแปลกๆ ผักดางขมนี่มันเกิดตามทุ่งนาตามที่ดอนนะครับ มันแผ่นๆหรือที่เขาเรียกว่าดาง เหมือนหญ้าแต่วัวควายไม่กินเพราะมันขม เขานิยมเอามาคั่วใส่แกงอ่อมหรือไม่ก็ต้มใส่ปลารสชาติมันจะออกขมปะแล่มๆทำให้อาหารดูกลมกล่อมขึ้นล่ะครับ
   “ไปเอามาตาใสนี่เอื้อย” ผมถามครับเพราะช่วงนี้นาน่าจะไม่มีที่ดอนเหลือแล้วเพราะฝนตกถี่เหลือเกิน ถ้ามีก็น่าจะอยู่ไกลมากๆ
   “สนามบอลหน้าที่ว่าการเด้ เอื้อยไปเล็งไว้หลายมื้อแล้ว มาๆ เอื้อยสิเอาไปหมกกับเอาไปอ่อม” เจ๊แกทำท่าทางเหมือนได้อาหารชั้นเลิศมาเลยนะครับ
   “อุ่นอยากดูด้วยอ่ะพี่ต้อย” ไอ้เตี้ยล่ะครับมันสนใจ
   “มาเบิ่งติ๊ค่า พอดีเลยไปเก็บเอาผักอีเลิศมาให้เอื้อยนำแน่” ผักอีเลิศนี่คือใบชะพลูนะครับ หลังจากนั้นผมก็ตามเข้าไปช่วยล่ะครับ ผมมีหน้าที่สับเขียดให้ละเอียดเจ๊แกก็เตรียมเครื่องปรุง ส่วนไอ้เตี้ยนั่นมันก็ล้างผักใบชะพลู
   “หอมจังพี่ต้อย” พอเจ๊แกเริ่มทำแกงอ่อมกลิ่นใบชะพลูมันก็ออกล่ะครับหอมดีนะ วิธีทำแกงอ่อมที่นี่ไม่เหมือนที่เขาทำขายกันในกรุงเทพฯนะครับ เพราะในกรุงเทพฯผมเคยกินไม่อร่อยเลย ที่นี่เขาจะเอาพริกโขลกกับหัวหอมตะไคร้เอาคลุกลงกับเขียดที่สับละเอียดแล้วเอาไปคั่วจนมันพอสุกให้กลิ่นหอมก่อนแล้วปรุงรส เติมน้ำนิดเดียวแล้วเอาผักลงโปะจบครับ ไม่ได้เติมน้ำเป็นแกงเหมือนในกรุงเทพฯ สรุปคืนนั้นผมก็อยู่กินข้าวกับมันล่ะครับ ปลัดยังไม่กลับเห็นเจ๊แกบอกว่าพักนี้ปลัดเองงานยุ่งมากไม่ค่อยกลับบ้านตรงเวลา พอประมาณหกโมงกว่าๆผมก็เอาห่อหมกเขียดกับแกงอ่อมไปที่ร้านล่ะครับ แน่นอนครับแม่ผมดีใจมาก ดีใจกว่าถูกหวยอีกมั้งนั่นน่ะ
   “ยิ้มไรอ่ะ” พอตอนเช้าผมก็มาจอดรถรอไอ้เตี้ยนี่ล่ะครับ ผมรีบตื่นแต่เช้าพาแม่ไปวัดเสร็จก็รีบมา บอกแม่ว่าจะไปรับไอ้เตี้ยนี่ แปลกมากนะปกแม่ผมจะให้รอรับกลับก่อนค่อยปล่อยแต่นี่แม่ผมให้ไปส่งเฉยๆ เอากับคุณแม่ผมสิครับท่าทางคงจะรักไอ้เตี้ยนี่มากเลยนะ แหมๆ ออกหน้าออกตาเกินไปไหมคุณแม่
   “ยิ้มไร ไมกูยิ้มไม่ได้ไง” ผมยักคิ้วให้มันล่ะครับ มันก็เบะปากตามประสาผมเริ่มชินล่ะ
   “ป๊าว อ่ะกินป่ะ” มันล้วงเอานมเปรี้ยวแบบกล่องยื่นให้ผมล่ะครับ
   “กิน แต่กินตอนขับรถ” “อ้าว ขับรถจะกินไงอ่ะ” “โง่จังนะเบบี๋ มึงก็ยืนให้กูดูดดิวะ” คิดอะไรอยู่ไอ้เดี๋ยว สัด กูนี่ยังไงวะเนี่ย เฮ้ยๆ ไม่ได้คิดอะไรนะโว้ย ก็มันจะได้ไม่เสียเวลาไง
   “เห็นว่ามารับหรอกนะ ถึงยอม” มันพูดครับแต่เสียงเบาๆคงกลัวผมจะด่าเอา
   “เอามาดิ กูอยากกินแล้ว” พอออกรถไปได้สักพักผมก็หันมาบอกมันล่ะครับ มันก็ยื่นกล่องนมมาผมก็ดูดแต่ดูดนิดเดียว แกล้งมันล่ะครับ
   “ตอนเย็นเราจะไปกี่โมงอ่ะ” มันถามครับ “
“ไปไหนวะ” “อ้าว ไปส่องเขียดไง ไรอ่ะลืมเหรอ” เออนะ ช่างจดช่างจำจริงๆวะไอ้เตี้ยนี่ แสดงว่ามันอยากไปจริงๆ
“ก็ประมาณหกโมงเย็นล่ะ อยากไปมากว่างั้นมึง”
“ก็ไม่เคยอ่ะ แล้วทำไมดูดไม่หมดซะทีอ่ะ” มันรู้ตัวแล้วครับว่าผมแกล้งมัน
“กูไม่ค่อยชอบ” แถไปครับ “อ้าวก็ไม่บอก งั้นเรากินนะ” “เฮ้ย แย่งกูกินเหรอมึง สัด”
“ก็นายไม่ชอบนี่ ไม่รู้ล่ะกินนะ” มันดูดจนหมดครับเพราะเสียงมันดังจ๊วบๆอยู่ และมันก็เอามาดูดใกล้ๆหูผมเลยนะ ไอ้นี่วอนซะแล้ว หัวเราะอีกนะมัน
“เชี่ย แล้วกูจะแดกไรวะ ยังไมได้กินข้าวนะเว้ย”
“วันนี้หากินเองนะ เพราะเรากินห่อหมกเขียดมาแล้ว อร่อยมาก” มันลากเสียงล่ะครับ แหมถีบตกรถดีไหมเนี่ย
“บักไม้ เบิ่งผู้ลางคนแน่ล่ะ หน้าตาสดใสเนาะ” พอแยกกับมันผมก็เดินไปหาเพื่อนๆล่ะครับ แต่เสียงแซวมานี่แม่งทำให้ผมรู้สึกเขินได้เหมือนกันนะ
“แม่นอยู่ ปานนั้นล่ะบอกบ่มักๆ เอาอีหลีแล้วหน้าบานคือหยังนี่เนาะเพิ่น”
“พวกสูว่าไป บักห่านี่ถืกตีนกูเด้” ผมตวาดไปล่ะครับพวกมันสองคนก็หัวเราะ
“อย่าฝืนเจ้าของหลายเด้อมึง แนวได๋มีควมสุขน่ะเฮ็ดเอาโลดก่อนสิโลกมันสิแตก ฮ่าๆ เนาะไม้เนาะ” สัดเคนมันทำท่าตุ้งติ้งแล้วกระแซะสัดไม้นะครับ
“บักห่านี่ เว้าหยังวะ” แต่กูนี่สิโมโหจริงๆ ตีนเหวี่ยงไปเตะแก้วน้ำที่มันซื้อมาล่ะครับ ที่โมโหก็ไอ้ที่มันทำท่าตุ้งติ้งนั่นล่ะครับ ไม่ชอบว่ะบอกตามความจริง
“เฮ้ย มันล้อเล่นบักห่ามึง สิเคียดไวหลาย” สัดไม้ครับออกตัวแทน
“ล่อพ่อมึงติ๊” ผมเดินหนีครับ ไม่อยากอารมณ์เสียแต่เช้า สัดเคนมันวิ่งตามมาครับ
“บักเดี๋ยวๆ กูขอโทษ กูบ่ได้ตั้งใจ” สัดเคนมันวิ่งมาตบบ่าผมไว้ล่ะครับ
“คั่นมึงสิล้อหยังกูน่ะกูบ่ว่าเลย แต่มึงอย่าสิมาล้อแนวนี้กูบ่มัก”
“เออ กูฮู้อยู่ดอก โพดไปหลายบักห่านี่” ถามว่าทำไมผมถึงโกรธ ไม่รู้สิครับ แต่พวกมันคงรู้ว่าตอนนี้ผมขลุกอยู่แต่กับไอ้เตี้ยนั่น และในโรงเรียนก็คงลือว่าผมกับมันกิ๊กกัน คือผู้ชายกับผู้ชายอ่ะนะ แล้วมาล้อทำท่าตุ้งติ้งแบบนี้มันคงจะหมายถึงว่าผมเป็นตุ๊ดไอ้เตี้ยนั่นมันเป็นตุ๊ด จะบอกยังไงดี เอาง่ายๆมันไม่ใช่และกูไม่ชอบ จบมะ
“กูสิไปไต้เขียดเด้ พวกมึงสิไปนำบ่” พอสอบเสร็จผมก็ถามสองตัวนี่ล่ะครับ
“เมื่อวานซืนกูกะไปมาแล้วเด้ เอาไปให้กินเหมิดแล้วติ๊หรือแม่เพิ่นเอาไปเฮ็ดขายติ๊” สัดเคนครับ
“เหมิดแล้ว เอาไปให้ปลัด” ผมบอกครับ มันสองคนหันหน้าเข้าหากันแล้วหัวเราะทันที นั่นไง แม่งเอ้ย
“ไปๆ ไปท่งได๋ล่ะ” สัดไม้ครับมันคงอ่านสีหน้าผมออก
“มึงไปท่งได๋คั่นบักเคน” ผมหันไปทำหน้าเอาเรื่องสัดเคนครับ แหมนะไอ้เชี่ยนี่
“ท่งหัวดอนนาไผบู้ แต่มันใกล้ๆป่า หลายคั่กแข้งเอาจั่งได๋กะบ่เหมิด” มันบอกครับ แข้งคือการสวิงนั่นล่ะครับแต่เป็นการสวิงแบบแห้งคือไม่ได้ทำในน้ำ ที่นี่เขาเรียกแข้งเขียด แต่ถ้าทำในน้ำจะเรียกซ่อน ไม่ออกเสียงแบบซ่อนแอบอะไรนะ ต้องออกเสียงต่ำๆครับ
“เคน ไม้ สอบได้ป่ะ” พอเดินมาที่โรงรถไอ้เตี้ยนั่นกับสาวจอยไอ้เล็กก็เดินมาสมทบล่ะครับ หน้าตามันระริกระรี้มากเลยนะ ส่วนกูหุบความบานของหน้าไว้หน่อยก็ดีนะคนยิ่งล้อๆอยู่ด้วย
“พอได้ ง่ายคือสิตาย” สัดเคนครับ
“หวืย คุยเนาะหวางฮั่นล่ะว่ายากได้ยากดี บักห่านี่” สัดไม้เบรกครับ แล้วพวกมันก็หวัวเราะขึ้น
“สิไปแข้งเขียดนำกันอยู่บ่ไม้ เคน” สาวจอยครับ
“เอ้า พวกโตกะสิไปติ๊” สัดเคนทำท่าตกใจแต่หันมามองกูเพื่อ
“ไปต่อเนาะ เพิ่นนี้เพิ่นอยากไป” สาวจอยหันไปหาไอ้เตี้ยนั่นล่ะครับ
“อ้อๆ ฮู้แล้ว คั่กน้อเพิ่น” สัดไม้ครับพยักหน้ากับสัดเคนแล้วหัวเราะ แม่งกูร้อนหน้าขึ้นมาทันที
“กอดแอวกะได้เด้ออุ่น บักเดี๋ยวมันบ่ว่าดอก กอดโลด ฮ่าๆ” พอแยกกันขึ้นรถสัดไม้มันก็แซวมาล่ะครับ
“สัดหมานี่” ผมตวาดด่ามันไป แล้วรีบออกจากโรงเรียนมาครับ เหงื่อแตกแล้วว่ะแม่งอายจัง
“นายไปด่าเพื่อนไมอ่ะ” ไอ้เตี้ยนี่มันถามขึ้นล่ะครับ
“มันปากหมาไง” “นายอายเหรอที่ไปรับไปส่งเรา เพื่อนล้อเหรอ” เอ่อนะ มันถามขึ้นล่ะครับ
“กูไม่ชินว่ะ” กูเป็นคนปากกับใจตรงกันอ่ะนะรู้สึกยังไงก็บอก
“งั้นไม่ต้องมารับเราก็ได้นะถ้านาย อาย” มันเว้นจังหวะครับ
“สัด คิดอะไรเนี่ย กูอายแล้วเกี่ยวไรกะมึงวะ มีหน้าที่ซ้อนท้ายรถก็ซ้อนไปดิ พูดมากนะมึง”
“ก็เราไม่อยากให้นายลำบากใจนี่ เราเข้าใจนะว่านายคงไม่ชิน” มันเสียงอ่อยลงล่ะครับ มันผิดไหม ไม่นะ ส่วนเพื่อนผมผิดไหมก็ไม่นะ ไม่มีใครผิดหรอกครับ ก็อย่างที่ผมบอกว่าคนเราส่วนใหญ่เอาอารมณ์ความรู้สึกของเราเป็นที่ตั้งเหมือนๆผมนี่ล่ะ ความจริงถามว่าผมรู้สึกดีไหมที่มารับมาส่งมัน ตอบจากใจผมรู้สึกดีนะ แล้วมีอะไรที่รู้สึกไม่ดี ก็ตอนที่เพื่อนๆล้อ เพราะอะไร เพราะกูไม่ชินไม่เคยโดนล้อแบบนี้ จะบอกว่ายังไงดี มันผิดวิสัยบักเดี๋ยวก็คงไม่แปลก แล้วทำไมเวลาไปรับไปส่งสาวๆเพื่อนๆก็ล้อแล้วทำไมไม่อายวะ เออนั่นสิ แล้วจะรู้สึกดีกับผู้ชายด้วยกันหรือผู้หญิงใครเป็นคนกำหนดวะเนี่ย สัด โว้ย ปวดหัว แม่งเอ้ย ช่างแม่งมันเถอะใครจะล้อก็ล้อไปวะ
“คิดมากนะมึง เดี๋ยวหกโมงกูมารับ” ผมจอดหน้าบ้านมันล่ะครับ มันทำหน้าหงอยๆแล้วเดินเข้าบ้านไปส่วนผมก็ตรงดิ่งไปที่วัดสิครับ ไปหาหลวงพ่อดีกว่า เออ ลืมบอก สัดเคนมันอยู่วัดนะครับ บ้านมันก็มีแต่หลวงพ่อคือลุงของมันมันเลยไปอาศัยอยู่วัดซะส่วนใหญ่ล่ะครับ
“เฮ็ดหยังหลวงปู่” ผมเดินเข้าไปหาหลวงปู่ล่ะครับท่านกำลังสาละวนอยู่กับโต๊ะไม้ไผ่ที่ทำขึ้นมาเองมีสัดเคนอยู่ข้างๆ ผมไม่ได้มองหน้ามันครับ เซ็ง
“ขัดโต๊ะ มึงสิมาขอหยัง” อ้าวนะ ว่าไปนะหลวงปู่เห็นบักเดี๋ยวเป็นคนขี้ขอไปได้นะ
“เว้าโพดหลายหลวงปู่ มีหยังสิให้เอาเดี๋ยวนี่ มาเล่นนำซื่อๆดอกสอบแล้วไวบ่มีหม่องไป” ผมแถไปล่ะครับแล้วไปนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ไผ่ที่ทำเสร็จแล้ว
“มึงเป็นหยัง หน้าตาคือคนบ่ซำบายใจบักเดี๋ยว” สัดเคนครับ เพราะพวกมึงนั่นล่ะสัด
“บ่มีหยังดอก แล้วบักไม้มันสิมาจักโมง” ผมเปลี่ยนเรื่องครับ เป็นคนปากกับใจตรงกันมันก็ดีนะแต่ไม่ใช่ว่าจะโพล่งออกไปหมดซะทุกเรื่อง เก็บไว้หน่อยก็ดี
“มึงไปเอากระดาษทรายมาขัดแน่ะบักเคน” หลวงปู่ใช้มันล่ะครับ สัดเคนมันก็เดินไป
“บักเดี๋ยว มึงว่าคนเฮาสู่มื้อนี่ยึดติดเกินไปบ่” หลวงปู่ถามขึ้นครับ ถามแบบนี้กูสะดุ้งเลยสิ
“บ่ฮู้ดอกหลวงปู่”
“มันแม่นอยู่ คนเฮาอาศัยในสังคม ทุกสิ่งอย่างสังคมเป็นผู้กำหนด แต่เขาอาจสิลืมไปว่าบางอย่างแนวบ่ดีกะพากันเฮ็ดแต่สังคมเห็นว่าดี แนวบ่ผิดต่อไผบ่รบกวนไผสังคมเบิ่งว่าบ่ดีมีถมไป แนวได๋ดีกะเฮ็ดเอา ดีซั่วในใจเฮานั้นดอกฮู้ บ่มีไผมาหยั่งฮู้ในใจเฮาดอก” เอ่อ กูอึ้งแดกไปเลยครับพูดไม่ออก ผมไม่รู้นะว่าหลวงปู่จะรู้อะไรมาจากสัดเคนหรือไม่ แต่เหมือนแกเทศน์สอนผมอยู่เลยนะระบุโต้งๆขนาดนี้
“สาธุ” ผมยกมือขึ้นใส่หัวล่ะครับ หลวงปู่ก็ทำงานต่อไป ส่วนผมก็คิดได้ เออ นั่นสินะใครจะมารู้ดีเท่าใจกูวะไม่มีหรอกนอกจากกูคนเดียว ใครจะว่ายังไงช่างแม่งมันดิ

เขียนโดย อิ๊กกี้

[malula]

ขอบคุณหลวงปู่ที่ชี้ทางสว่างให้เดี๋ยว
สงสารน้องอุ่น หงอยไปเลย
เวลาอ่านออกเสียงแล้วมันสนุกจริง ๆ เลยคุณอิ๊กกี้

[CarToonMiZa]

สาธุหลวงปู่
เดี๋ยวได้ตาสว่าง
สักที

[ordkrub]

ข้อคิดดีจังครับ
หลวงปู่เข้าใจโลกดีแท้

[DexTunG]

    หลวงพ่อเทศน์โดนใจหลาย   

[White Raven]

ชอบบบบบบบบ เรื่องเน้~

ภาษาน่ารักมากมาย อ่านฮู้บ้างบ่ฮู้บ้าง แต่ฮาดี อิอิ
เบบี๋น่าร้ากกกกก ซื่อๆ เอ๋อๆ
ส่วนไอ้เน่าก็กวนๆ ปากหมาๆ
เวลาอยู่ด้วยกันดูกุ๊กกิ๊กน่ารักดี
ตอนล่าสุดนี่ชอบที่หลวงปู่พูดมากเลยค่ะ 

ขอฝากตัวเป็นแฟนคลับคุณอิ๊กกี้อีกคนนะคะ

[lvlax23]

ชอบมากกก เอาใจช่วย ดีใจที่คุณ eiky มาลงงานเขียนได้บ่อยๆๆ ช่วงนี้ แสดงว่า เหตุการณ์ไม่ดีทั้งหลายผ่านไปแล้ว ไงก็เป็นกำลังใจให้นะ อิอิ

[oaw_eang]

รอตอนต่อไป อิอิ

[คันจัง]

กรี๊ดด วิชพงษ์

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ทุกอย่างอยู่ที่ใจเราเองนะเดี๋ยว สู้ๆๆ อุ่นนะเขาคงรู้ใจตัวเองแล้วละว่าเขาชอบใคร

[A-J.seiya*]

แหมะ
ไม่ต้องมีซับเลยจ้ะ รู้เรื่องทุกตอน 5555
สนุกดีอ่ะ
ไอ้เดี๋ยวซึนไปนะ
น้องอุ่นก็ใสๆเลยอ่ะ
เลิกกะแฟนเก่ากะดีแล้ว
><

[mr.tou_chi]

ตอนนี้เรือ่งนี้เป็นเรื่องเดียวที่เฝ้ารออ่านอยางใจจดใจจ่อ น่ารักกันมากๆ เดี๋ยวเต็มที่เลยลูกทำตามใจตัวเองไปเลย

[gupalz]

เดี๋ยวเห็นทางสว่างแล้ว

[theWinDy]

หลวงปู่เปิดทางสว่างให้แล้วเดี๋ยว เดินหน้าเลย 

[Tiamo_jamsai]

 

[ToffeE_PrincE]

เจอเครื่องเตือนสติจากหลวงปู่เข้าไป
รู้ใจตัวเองขึ้นมาทันใดเลยนะนายเดี๋ยว

 

[loverken]

 
สาธุ..ใกล้เห็นแสงสว่างแล้ว

[jimmyFG]

ชอบจัง

[Supermimt]

สาธุ ><

ทำตามหัวใจนะ บักเดี๋ยว สู้ๆ

[~มือวางอันดับ1~]

 

[นิรนาม]

เมื่อรัยจะยอมรับใจตัวเองได้สักทีนะบักเดี๋ยว

[uknowvry]

ขอบอกรักเรื่องนี้ทุกครั้งที่อ่าน....ตกหลุมรักทุกครั้งจริงๆครับ ....ขอสาธุคำเทศน์หลวงลุงด้วย....สาธุ...

[CanonDNattari]

อ่านตอนแรกก็ยิ้ม ๆ  ตอนจบก็สาธุ _/\_

[nutty]

น้องอุ่นน่ารักเอ๋อดี
ส่วนเน่า เมื่อไหร่จะคิดตก
ระวังมือที่สามบ้างล่ะ
คนจีบตรึมขนาด

แปลลาวบ่อเก่งแต่จักพยายามเด้ออ้าย

[eiky]

Don’t call Me BaBy!!

ผมเข้าใจความรู้สึกของไอ้เน่ามันนะครับ มันคงจะไม่ชินจริงๆล่ะที่โดยปกติชีวิตของมันไม่เคยต้องไปรับไปส่งใคร เอ๊ะ แล้วกูรู้ได้ยังไงเนี่ย เออน่าเดาอ่ะ จากการูปการณ์แล้วคนอย่างมันอ่ะผมว่าคงไม่เคยง้อใครด้วยมั้ง แต่มันก็ยอมมารับมาส่งผม เวลาคนล้อหรือมองมันแปลกไปมันก็คงรู้สึกไม่ชินหรืออายเป็นธรรมดา ผมเข้าใจล่ะครับ แต่เย็นนี้จะไปส่องเขียน แว้กก ดีใจ อายก็ช่างมันดิ ผมไม่อายอ่ะ หน้ามึนเข้าไว้เดี๋ยวก็ชินเองล่ะน่าเนอะ
   “สิไปไสเกาะค่าคุณอุ่น” ผมรีบเตรียมเสื้อผ้าไว้ล่ะครับ ต้องใส่กางเกงขายาวกับเสื้อแขนยาวสินะ ใส่รองเท้าผ้าใบด้วยดีกว่า หมวกแก๊ปด้วย อิอิ ตื่นเต้นๆ
   “ไปส่องเขียดอ่ะพี่ต้อย” ผมบอกแกไปล่ะครับเพราะคงผิดสังเกตที่ผมพอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็รีบเปลี่ยนชุดใหม่เลย
   “ว้าย ไปไต้เขียดอีหลีติ๊ ไปกับไผ ไปแถวได๋” เอ่อ ตะโกนเพื่อ อยู่ใกล้แค่นี้พูดเบาๆก็ได้ยินนะพี่ต้อย
   “เดี๋ยวอ่ะมันจะพาไป จอยกับเล็กก็ไป มีเคนกับไม้อีกอ่ะ”
   “แล้วข้องเด้ค่า ข้องอยู่ไส เอาอันน้อยๆไปสิพอบ่ล่ะค่า” เอ่อ คนแบบพี่ต้อยเขาเรียก โพด เยอะไปป่ะเนี่ยกูก็นึกว่าจะด่า อะไรอ่ะ ว่าแล้วพี่ต้อยก็เป็นธุระจะไปหาตะข้องมาให้ผมล่ะครับแต่ผมบอกไม่เอาเพราะไปดูเฉยๆ
   “ระวังงูเด้อค่าคุณอุ่น ใส่กางเกงยีนส์ไปโลด ใส่เกิบดีๆเด้อค่า เอื้อยสิถ่า อู๊ย คือสิหมานเนาะ” พูดเหมือนประชดเลยนะ แหมๆ ไม่ได้จะเอามาให้พี่ทำอ่อมหรอกนะจะบอกไปดูเขาจับเฉยๆหรอกนะ แต่ว่าไปอ่อมเขียดเมื่อคืนก็แซ่บอยู่นะ อิอิ
   “ป๊าด คือแต่งโตเต็มยศแท้ล่ะอุ่น สิไปไต้เขียดเด้ล่ะบ่แม่นไปย่างห้าง” จอยมันมาถึงแล้วล่ะครับ น้องมันก็มาด้วย
   “อ้าว เขาไม่ใส่กันแบบนี้เหรอ” ผมมองดูตัวเองกับมองดูจอบกับน้องล่ะครับ จอยมันใส่กางเกงขาสั้นธรรมดา เสื้อยืดส่วนน้องมันนี่กางเกงกีฬามาเลยเสื้อบอลอีกต่างหาก
   “แต่โตใส่แบบนี้ล่ะดีแล้วคนบ่เคยเนาะ”
   “ไฟอะไรอ่ะ” ผมเดินไปหาน้องมันล่ะครับเพราะมันเป็นไฟดวงกลมๆมีกระปุกต่อสายขึ้นไป
   “หม้อแบต” มันบอกครับ
   “เหมือนไฟฉายเหรอ” ผมสงสัย ไอ้เด็กนี่มันเลยเปิดไฟส่องใส่ตาผม ตกใจสินะ แหมนะทำกับผมแบบนี้แล้วก็หัวเราะทั้งพี่ทั้งน้อง
   “บ่ได้ใช้ถ่านใช้ชาร์จไฟเอา เขาเอิ้นหม้อแบต ฮู่งคั่กเด้ล่ะอุ่น” จอยมันอธิบายครับ ฮู่งนี่คือสว่างสินะ ผมก็ตื่นเต้นกับไอ้หม้อแบตนี่อยู่ล่ะครับสักพักเล็กมันก็มา เล็กมันก็แต่งตัวธรรมดามากนะ เออนะจะว่าไปกูนี่เวอร์กว่าใครแต่ไม่เอาหรอกนะจะให้ใส่กางเกงขาสั้นไปเผื่ออะไรมันตอดเอาไม่ดีๆ
   “ป้าด ซาดเอาข้องไปใหญ่เนาะเล็ก สิเอามาเหมิดท่งเลยบ่เขียดน่ะ” จอยมันแซวครับ แต่ก็นะโอ้โหตะข้องไอ้เล็กนี่มันแบบว่าใหญ่โตมโหระทึกมากเลยนะครับ เล็กมันหัวเราะล่ะครับ ไม่นานนักไอ้เน่ามันก็มาพร้อมกับเคนและไม้ เวลาก็ประมาณหกโมงเย็นกว่าๆเริ่มจะมืด
   “อุ่นๆ โตมาถือข้องให้เฮาแน่ะ” เล็กมันบอกล่ะครับ โอเคได้เลย แต่เอ๊ะ ทำไมกูต้องมองไปที่ไอ้เน่าก่อนล่ะเนี่ย อะไรของอุรดิศวะ มองเหมือนจะขออนุญาตมันเลยนะ เพื่อ?
   “ขาไปท่อนล่ะอุ่น ซ้อนท้ายเฮาแนะข้องมันใหญ่ ขามาจั่งซ้อนบักเดี๋ยว” เอ่อ มองผมกันทุกคนเลยอ่ะ
   “บ้าเหรอ เราไมได้อะไรซะหน่อยเล็ก” ผมรีบโบกไม้โบกมือ อย่ามามองนะไรอ่ะ ไม่ได้อะไรซะหน่อย
   “ซ้อนน่ะซ้อนได้เด้อบักเล็กแต่อย่าให้เพิ่นกอดแอวเอาเด้ล่ะ ผู้ลางคนสิหนหวย อิอิ” เอ่อ นายไม้มันแซวครับ เอ๊ะ ทำไมต้องไปว่ามันแซวด้วยนะทั้งที่มันก็พูดปกตินะ แต่ว่าผมอายจังอ่ะ ไอ้เน่ามันก็ไม่ได้พูดอะไรนะครับ ไม่ดีๆ ต้องนิ่งๆเข้าไว้นะ ไอ้พวกนี้ก็อะไรกันไม่รู้ล้อได้ล้อดีนะ อายเป็นนะเว้ย
   “เหมือนฝนจะตกเลยอ่ะเล็ก แบบนี้เขียดมันจะออกมาเหรอ” พอขบวนส่องเขียดออกมาได้ไม่ไกลเท่าไหร่ครับท้องฟ้าฝั่งโน้นก็แลบแปลบปลาบ พอมีแสงของฟ้าแลบมันก็เห็นเงาของก้อนเมฆทะมึนดำตระหง่านอยู่
   “แนวนี้ล่ะดี เขียดอีโม่มันสิออกมาหลาย อากาศเอ้าๆแนวนี้” เอ้า? อ้อ อ้าวนั่นล่ะนะ อิอิ
“ไสล่ะแพแง่งน่ะบักเคน เอามาฟ้าวๆแน่ฝนสิตกฮำก่อน” พอไปถึงนาใครไม่รู้ครับแต่ผมพอจะสังเกตได้ว่าฝั่งหนึ่งเป็นป่าละเมาะอีกฝั่งเป็นนาแต่ว่าไม่มีต้นข้าวมีแต่หญ้า
   “จอยๆ ทำไมที่นาไม่มีต้นข้าวล่ะมีแต่หญ้า” ผมอยากรู้ครับ นั่นแน่คิดว่าใครหลายคนก็คงอยากจะรู้เหมือนผมเนอะ
“หม่องนี้เป็นนาเทิง ปีได๋ฝนบ่ดีบ่ได้เฮ็ดดอก มันอยู่สูงโพดน้ำบ่ฮ่ง” เอิ๊ก หวังว่าจะเข้าใจเพราะผมไม่เข้าใจสะอึกไปเลยครับท่าน แต่ว่าลืมเรื่องนาฮ่งนาเทิงไปก่อนนะ เพราะตอนนี้เขากางตาข่ายแล้วครับผมตรงดิ่งเข้าหาทันที ตาข่ายที่ว่ามันสีฟ้าเข้มๆนะครับรูถี่มากๆมีขนาดไม่ใหญ่มากรูถี่กว่าสวิงอีกนะเพราะจอยมันถือสวิงอยู่ในมือครับ ไม้กับเคนจับคนละด้านส่วนไอ้เน่าล่วงหน้าไปก่อนแล้วเหมือนมันจะไปไล่เขียดทีนี้ก็ “วิ่ง” ครับ ไม้กับเคนวิ่ง เล็กกับน้องโจ้ก็วิ่งดักเหมือนจะไล่ให้เขียดมันตกใจวิ่งเข้ามาในตาข่าย เสียงร้องเรียกกัน ตลกดีนะ
“อุ่นมาพี้ๆ” แปลว่ามาทางนี้ๆ เพราะจอยมันกวักมือเรียกผมไปอีกทาง
“เบิ่งเด้อ เฮาสิเฮ็ดให้เบิ่ง” จอยมันบอกครับแล้วก็เอาสวิงมาทำท่าก้มลงโดยยื่นไปข้างหน้า ตอนมาถึงใหม่ๆผมว่ามันมืดมากนะแต่เอาไปเอามามันก็พอมองเห็นล่ะครับ ไฟหม้อแบตอยู่บนหัวของน้องโจ้ เคน ไม้และก็ไอ้เน่าครับ ส่วนของเล็กเอามาให้ผมถือส่องไฟให้จอย พอตั้งท่าได้จอยมันก็วิ่งไปข้างหน้าล่ะครับ อ่า น่าสนุกจัง
“มาลัดให้เฮาแน่ะอุ่น ไล่เขียดมาทางนี้” จอยมันร้องบอกผมล่ะครับ ผมก็วิ่งไปดักกระทืบเท้าเหมือนที่เพื่อนๆเขาทำ
“ไหนๆ ได้ยังอ่ะจอย” พอจอยมันพักเหนื่อยผมก็วิ่งเข้าไปหา จอยมันกุมปากสวิงไว้ครับ
“โห เขียด” ผมร้องออกมาครับเพราะก้นสวิงมันเต้นดิ้นอยู่ เต็มไปด้วยเขียด
“เราทำบ้างได้ป่ะ” ผมอยากลองครับ จอยมันก็พยักหน้าแล้วเอาเขียดใส่ลงในตะข้อง ผมดีใจนะแต่ก็ตื่นเต้นนิดหน่อยเพราะไม่เคยทำมาก่อน เอาล่ะวะอุรดิศจะสวิงเขียดแล้วเว้ย อิอิ
“อย่าสิข้องล้มเด้อล่ะอุ่น” จอยมันเตือนครับผมไม่เข้าใจเพราะตอนนี้ตั้งท่าแล้ว
“ไป” ผมพูดออกมาแล้ววิ่งทำท่าเหมือนจอย จอยมันก็ไปดักด้านหน้าให้ สนุกดีนะเหมือนการออกกำลังกายรอบดึก
“ไงเบบี๋ ทำเป็นเหมือนกันนี่” ผมพักยกก่อนล่ะครับหลังจากวิ่งไปมาหลายรอบเริ่มเหงื่อแตกเลยมานั่งพัก จอยมันไปวิ่งต่อเสียงเพื่อนๆกู่ร้องเรียกกันดังลั่นทุ่งแข่งเสียงฟ้าร้อง ผมรู้สึกดีจริงๆนะมันไม่ได้หวือหวาเหมือนการไปเล่นไอซ์สเก็ต แต่มันแฝงไปด้วยอะไรหลายอย่าง มันคือวิถีที่ทำให้ดำรงชีวิตอยู่ได้เพราะเขียดที่จับมาได้นอกจากเอาไปทำกินได้แล้วยังเอาไปขายได้อีกด้วยนะเพราะจอยมันบอก ผมน่ะคงไม่ถึงขั้นเอาไปขายหรอกนะเอาไปกินนี่ก็ยังพอไหวแต่ที่สำคัญ ผมรู้สึกสนุกกับการวิ่งไล่สวิงเขียดมากๆ อิอิ นี่คือจุดประสงค์หลัก
“อ๊ะแน่นอน นายได้เยอะป่ะเน่า” มันมานั่งข้างๆผมล่ะครับเหงื่อมันแตกเต็มตัวเหมือนๆกับผม
“เยอะดิ อีกหน่อยก็พอแล้วค่อยแบ่งกัน”
“เหมือนฝนจะตกเลยอ่ะ ลมเริ่มแรง” ผมพูดในสิ่งที่เห็นล่ะครับ
“ตกดิอ้าวออกขนาดนี้” ไอ้เน่ามันพูดล่ะครับ แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนโดนจ้องวะเนี่ย ผมไมได้มองมันนะมองไปข้างหน้า พอรู้สึกผมก็หันมาล่ะครับ มันจ้องหน้าผมอยู่พอดี
“มองไรอ่ะ” เอ่อ ตกใจนะเว้ย นึกว่าผี ไอ้บ้า
“มองหมามั้ง” “อ่า อื้มเราก็มอง” ผมยักคิ้วให้มันครับ
“เรื่องของมึงดิ” อ้าว ไม่เข้าตามแผนเลยนะ
“ไม่ถามเหรอว่าเรามองไร” “กูไม่ได้โง่เหมือนมึงนี่สัด จะว่ามองควายอีกอ่ะดิ ไอ้เบบี๋ปัญญาอ่อน” อ่า มันรู้ได้ไงอ่ะ
“ไอ้เน่า รู้ดีนะ” ผมเถียงไม่สู้ครับ ทำไมมันอ่านใจผมออกตลอดเลยนะไอ้นี่มันมีมนต์ดำอะไรหรือเปล่าวะ เริ่มน่ากลัว อึ๋ยย ถ้ามันมีไสยศาสตร์ล่ะทำไงดีไม่ใช่เสกอะไรใส่ผมแล้วเหรอเนี่ย
“เชี่ย คิดไรอยู่วะ ไอ้เบบี๋” มันผลักหัวผมล่ะครับแต่ไม่แรงมาก
“บู้ยเนาะ หมู่เขาเมื่อยพอตายมานั่งจีบกันอยู่นี่พวกโตน่ะ” อ่า จอยครับมาตอนไหนเนี่ย
“บะ บ้าเหรอ เราไม่ได้จีบนะ” ผมรีบออกตัว
“เฮาจีบ” “ใช่ๆ หา ไรอ่ะไอ้เน่า ไอ้บ้า” เอ่อ อึ้งไปครับ อายจังเลยอ่ะเริ่มร้อนหน้า
“เอาสวิงมาดิจอยเราจะไปทำ” ผมลุกขึ้นไปแย่งสวิงมาจากมือจอยล่ะครับ อยู่ไม่ได้แล้วล่ะใครจะทนไหว ไอ้เน่านะไอ้เน่าพูดแบบนั้นได้ไง อายเป็นนะเว้ย ไหนบอกไม่ชอบให้เพื่อนๆล้อ แล้วนี่อะไรวะ ไม่เข้าใจมันเลยนะ
“แว้กก ตั่บ แอ่กก” เอ่อ จะให้บรรยายไหมว่าอุรดิศต้องเผชิญชะตากรรมที่สุดแสนจะรันทดแค่ไหน ก็ไอ้คันนาบ้านี่สิ เอ๊ะ หรือว่าผมไม่ดูเอง ไม่จริงผมดูแล้วอ่ะแต่มันมืดด้วย อายด้วย โอ๊ยหลายอย่างบวกกันก็เลยเกี่ยวล้มแบบว่าเต็มร่าง
“ฮ่าๆ โอ๊ยเนาะ นี่ล่ะเพิ่นบ่เคยเฮ็ดหลาย” เสียงหัวเราะ ใครวะ ใครมันกล้ามาหัวเราะ แทนที่จะเข้ามาช่วย กูจุกจะตายอยู่แล้วเนี่ย
“เป็นได๋น้อเพิ่น ฮ่วยคือมิดอิ่มซิ่มบ่แม่นแค้นหญ้าตายล่ะบ่สู ไปเบิ่งแหม่ะ” ไอ้บ้า เสียงใครไม่รู้แต่รู้ว่ามันเหมือนกำลังแช่งผมเลยอ่ะ แงๆ แต่มันจุกจริงๆนะล้มแบบว่าไม่เป็นท่ามันเป็นแบบนี้นี่เอง
“ฮ่าๆ ไงมึง ไม่มีไรแดกแล้วเหรอถึงต้องแดกหญ้าเนี่ย เฮ้ยหรือว่ากินเขียดดิบวะ” ไอ้เน่าครับมันมาถึงก่อนใคร
“อะ ไอ้บ้า ช่วยหน่อย จุก” ผมพยายามลุกขึ้นนั่งล่ะครับแต่มันก็นะอายนะเว้ยเฮ้ย
“นี่ล่ะวิ่งไม่ดู ระวังหน่อยดิวะ” มันเอ็ดผมล่ะครับ แล้วดึงผมขึ้นนั่งแต่ผมก็งอตัวลงอีกมันจุกจริงๆนะเพราะเหมือนว่าท้องผมมันฟาดเข้ากับคันนาเต็มจัง
“แม่นเพิ่นแค้นบ่เดี๋ยว อุ้มแหม่ะ” เสียงไม้ล่ะครับถ้าจำไม่ผิด
“อ๊ะ” “อยู่นิ่งๆ” ไอ้เน่ามันอุ้มผมขึ้นล่ะครับแล้วเขย่า? จะเขย่าเพื่อ โอ๊ย กูจุกอยู่นะเนี่ย มันเขย่าผมอยู่ทีสองทีล่ะครับ ด้วยความที่มันตัวอย่างควายแล้วผมตัวเท่าลูกกระต่าย อิอิ แต่เอ๊ะ มันรู้สึกดีขึ้นจริงนะไม่ค่อยจุกมากเท่าไหร่แล้ว
“ตาหลูโตนเนาะ แต่กะเป็นตาอยากหัว ฮ่าๆ โอ๊ย ให้หัวขวนซะเถาะ” เอ่อ ไอ้ไม้ ไอ้เคน ไอ้เล็ก น้องโจ้รวมถึงจอยหัวเราะผมแบบว่าฮามาก น้ำตาเล็ด กูล่ะ สนใจกูไหมเนี่ย ผมอายจังมองไปทางไอ้เน่าเผื่อว่ามันจะเห็นใจผมบ้าง แต่ เอ่อ
“ยิ้มไรอ่ะเน่า” อารมณ์เสีย ไอ้เน่ามันกลั้นหัวเราะสิครับท่าน แหมนะมึง
“มึงจะวิ่งก็ดูคันนาหน่อยดิวะ มันไม่ใช่สนามนะมึง” แหมนะ กูรู้หรอกจะกลั้นหัวเราะแล้วพูดนี่ไม่ต้องเถอะนะขอร้อง
“อุ่นนั่งถ่าอยู่นี่ล่ะ เดี๋ยวพวกเฮาสิไปแข้งมาให้ เดี๋ยวสิล้มอีก” จอยครับ หัวเราะแล้วก็ชวนพวกนี้ออกไปสวิงเขียด ไอ้เน่ามันนั่งอยู่กับผมล่ะครับ
“เจ็บไหม” มันถามครับหลังจากที่พวกนั้นเดินออกไปได้สักพัก
“ถามได้ คนนะแล้วตลกไรอ่ะ ยิ้มอยู่ได้” ผมหมั่นไส้มันครับ แหมนะจนป่านนี้ยังไม่หุบยิ้ม
“ป๊าว ไมวะกูยิ้มไม่ได้ไงเบบี๋” “ยิ้มแบบนี้มันหยามกันนี่เน่า หัวเราะเลยดีไหม ฮึ?” ประชดครับ
“ฮ่าๆ โอ๊ย กูปวดท้อง สัด ไอ้เบบี๋ ไอ้เอ๋อ” เอ่อ กูแค่ประชดนะ เอาจริงเหรอมึง
“ไม่คุยด้วยแล้ว คนนิสัยไม่ดี” ผมหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปล่ะครับ ตอนนี้ไม่มีพวกเลยผม
“โอ๋ๆ ไม่งอนนะเบบี๋ แล้วมึงหายจุกยังล่ะ ตอนแรกกูเห็นหน้าเขียว ฮ่าๆ”
“ไม่บอก ไอ้เน่า” ผมหันมาตะคอกใส่มันล่ะครับ
“อายว่ะ ฮ่าๆ อายด้วยเว้ย ไม่ต้องอายหรอกมึง เรื่องปกติของคนเอ๋อ”
“โอ๊ย จะล้อทำไมเนี่ย ไม่ลองไปล้มดูบ้างล่ะ นิสัยไม่ดีนะไอ้เน่า” ผมทนไม่ไหวครับเอามือผลักตัวมันทันที มันรีบจับมือผมไว้แล้วเหมือนจะดันคืน ผมก็ไม่ยอมสิดันกันไปดันกันมา
“สู้กูไม่ไหวหรอกมึงน่ะเบบี๋ ตัวเท่าลูกหมา เดี๋ยวกูเหวี่ยงตกคันหนาไปอีกหรอกมึง” มันขู่ผมครับ ผมก็เลยเงียบไม่ได้กลัวหรอกนะขอบอกแต่เกรงใจมัน อิอิ
“มึงรอนี่ล่ะเดี๋ยวกูไปหาพวกมันก่อน” มันพูดครับแล้วลุกขึ้น
“นี่แน่” พอมันลุกผมก็ได้โอกาสเตะไปที่ก้นมันสิครับจะปล่อยไว้ทำพ่อเหรอ หนอยล้อกูได้นะมึง
“เฮ้ย ไอ้เบบี๋ อยากตายไง” มันตวาดเสียงดัง เรื่องอะไรผมจะรอให้มันวิ่งตามล่ะครับ ผมก็วิ่งไปหาเพื่อนๆ
“หยุดนะ หยุดเลยสัด เตะกูเหรอมึง ตาย” มันวิ่งไล่ตามมาครับ
“แว้กก” โอ๊ย กูวิ่งเร็วแล้วนะแต่ทำไมมันจับแขนผมทันวะ
“ตายแน่มึง” “โอ๊ย” มันกระชากตัวผมกลับมาแล้วดึงเข้าหาตัวมัน แต่ผมเหมือนค้านเอาไว้ล่ะครับแต่ก็นั่นล่ะมันทำให้ผมล้มลงไปที่พื้นแรงมากๆขอบบอก เจ็บอ่ะ มีใครสงสารผมบ้างไหมเนี่ย
“เล่นทีเผลอเหรอเหรอมึง” มันเองก็ล้มทับตัวผม ตายๆกูขี้แตกหรือเปล่าเนี่ย
“เจ็บนะ ออกไป” ผมพยายามจะพูดออกมาล่ะครับ
“แล้วไมเตะกู” “ก็นายล้อเราไมอ่ะ อายเป็นนะ” “ฮ่าๆ สัด” มันหัวเราะ จะมาหัวเราะใส่หูกูทำไมเนี่ย อึ๋ย ขนลุก เอ่อ ลืมไปเลยว่าตอนนี้มันทับตัวของผมอยู่ อ่า พึ่งจะมารู้สึกอ่ะครับ รู้สึกช้าไปไหมเนี่ยอุรดิศ เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่ร่างกายมันกับผมติดกัน แต่ครั้งนี้ทำไมผมรู้สึกใจเต้นแรงมากเลยนะ
“จะเลิกทับเราได้ยังอ่ะ หนัก” ผมครางออกมาเสียงขาดๆหายๆ มันเองก็เงียบไปครับแล้วถึงลงไปนอนข้างๆผม จะนอนเพื่อ? ผมรีบลุกขึ้นนั่ง อายจังไม่หันไปมองหน้ามัน
“เบบี๋” มันเรียกผมครับ เอ๊ะ ทำไมถึงยอมรับเนี่ย ยังไงวะกู ไม่เอาไม่ได้เป็นเบบี๋ ไม่ได้ชื่อเบบี๋ แหวะรับไม่ได้หรอกนะชื่อนี้ มันแลดูจะน่ารักไป อิอิ
“ไรอ่ะเน่า” ผมเองก็บ้าจี้ตอบรับมันไปล่ะครับ
“ก้นนุ่มนี่หว่า อิอิ” “อ่า ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต” ผมหันมาคิดว่าจะตีมันแต่ถ้าเอามือตีมันอาจจะไม่เจ็บจึงคว้าดึงหญ้าเอามาฟาดมันล่ะครับ หญ้า? เจ็บกว่าว่างั้นอุรดิศ? แต่เอาเถอะมันเขินอ่ะ อิอิ
“เฮ้ย บ้าเหรอมึง สัด” มันลุกขึ้นล่ะครับแล้วถอยหนีแล้วลุกวิ่งไปเลย
“มึงๆ ที่ทุ่งน่ะมีเจ้าที่นะเว้ย เขาไม่ชอบคนแปลกหน้า ระวังนะมึง” มันร้องมาบอกผมครับ เอ่อ หมายถึงอะไรเจ้าที่ แว้กก อย่าบอกนะว่า รีบมองรอบตัวทันที มันมืดมากครับยิ่งกลุ่มก้อนฝนมาบังท้องฟ้าไว้ ฟ้าแลบแปลบปลาบ แว้กก
“รอด้วยไอ้เน่า รอก่อน” จะรอให้เจ้าที่มาโปรดเหรอครับท่าน วิ่งเหมือนกันล่ะ ตอนนี้ถ้าสะดุดคันนาก็ไม่สนแล้วครับ กลัวอ่ะ ไม่เอานะลูกไม่แปลกหน้านะเจ้าที่
“หวืย ซาดเพิ่นเถิงสุขน้อ ม่วนคั่กเนาะสู” ไอ้เคนมันพูดขึ้นล่ะครับ
“แม่นๆ เฮาว่าแม่นพาเพิ่นมาจีบกันเอาโลด อิอิ” นี่ไอ้ไม้ครับ
“เป็นตาอิจฉาเนาะ หว่างฮั่นคือล้มหน้าเขียวน้ออุ่น บัดตอนนี้มายิ้มน้อ” จอยครับ ล้อกูอยู่ป่ะเนี่ย หรือว่าประชด
“อย่าไปล้อเพิ่นหลายสู ป้าดมาเบิ่งแน่ล่ะหน้าแดงมืดๆยังเห็นเลย” ไอ้เล็กครับ ไม่ล้ออีกคนล่ะน้องโจ้ แหมนะ
“ไปสู ได้หลายแล้วล่ะฝนพวมสิตก” เคนมันชวนล่ะครับ ผมยืนอายจนจะแทรกที่นาหนีแล้ว ไอ้เน่ามันไม่ได้สนใจเลยนะครับมันยืนดูเขียดกับเพื่อนๆอยู่
“บักเดี๋ยว เป็นหยังเป้ามึงคือตุงแท้ แม่นมึงไปเฮ็ดหยังมา” เสียงไอ้ไม้ล่ะครับ
“ฮ่วย บักห่านี่ เป็นหยังมาเบิ่งเป้ากู”
“ไสๆ เฮาเบิ่งนำแน่ะ” จอยครับ “เว้ย โพดหลายสู กูอายเป็นเด้” ไอ้เน่ามันร้องออกมาแล้วเอาตะข้องบังเป้าไว้ นี่พวกมันพูดถึงเรื่องอะไรกันนะ เอ่อ อย่าบอกนะว่า อ้าวแล้วหันมาทางกูเพื่อ
“เฮ้ย ฝนตก” เสียงใครไม่รู้ร้องขึ้นล่ะครับ แต่ไม่อยู่ฟังเพราะรีบวิ่งไปที่รถกัน แต่กว่าจะไปถึงก็เปียกแล้ว ขอบอกว่าฝนตกตอนกลางคืนมันน่ากลัวนะผมว่ายิ่งอยู่กลางทุ่งแบบนี้ ฟ้าร้องแบบนี้
“ไปพ้อกันเฮือนอุ่นเด้อ” จอยมันร้องบอกครับแล้วต่างคนก็รีบบิดรถเครื่องออกไป ไม้นั่งกับเคน เล็กไปคนเดียว น้องโจ้ไปกับพี่มัน ส่วนผมเอ่อ ยืนนิ่งอยู่
“เร็วดิไอ้เบบี๋ ยืนเอ๋ออยู่ได้นะมึง เดี๋ยวก็ไม่สบายอีกหรอก” ไอ้เน่ามันตวาดมาล่ะครับผมถึงกระโดดขึ้นรถมันไป
“เพื่อนล้อไรอ่ะเน่า ตุงๆ” ผมร้องถามมันล่ะครับ ฝ่าสายฝนไปแต่ไม่ยอมนะเพราะอยากรู้
“ไร ไม่มีไรเว้ย อย่าถามมากได้ไหม ฝนเข้าปาก” อ่านะ เออๆ กูเอาหน้าบังหลังมึงก็ได้ ไอ้บ้า ถามหน่อยก็ไม่ได้นะมึง อย่ามาถามอะไรกูล่ะไม่บอกหรอกนะ ฮึ
“เปรี้ยง!!” “เอ้ย” พ่อแม่ แว้กก ฟ้าผ่าครับท่าน เหมือนมันอยู่ใกล้มากเลยนะ แสงสว่างวาบขึ้นแบบว่าขนลุก เสียงดังจนแก้วหูแทบจะแตก ผมไม่เคยตกใจอะไรเท่านี้มาก่อน ผมรีบกอดไอ้เน่าไว้ทันทีล่ะครับ
“เฮ้ยๆ มันผ่าต้นไม้ใหญ่โน่น กอดแน่นเชียวนะมึง” พอสักพักไอ้เน่ามันก็พูดขึ้นล่ะครับ
“กลัวนี่” “ฮ่าๆ แล้วกอดต่ำเชียวนะมึง อยากจับของกูเหรอ” เอ่อนะ ผมรีบเอามือออกจากเอวมันทันทีครับ
“บ้าเหรอ ใครจะอยากจับของนายไอ้เน่า”
“หนอยๆ ไม่อยากจับแต่วนเวียนเหลือเกินนะมึง”
“รีบขับหน่อยดิ หนาวแล้วอ่ะ” ผมเปลี่ยนเรื่องครับ เริ่มจะอายขึ้นมา แหมนะ คนยิ่งกลัวๆอยู่ด้วยไอ้บ้านี่ อะไรก็ไม่รู้
“ว้าย มาค่ามาเดี๋ยวเอื้อยสิไปเอาผ้ามาให้เซ็ด” พอไปถึงบ้านพี่ต้อยก็ออกมารอล่ะครับ เหมือนพ่อผมกลับมาแล้วเพราะเห็นรถจอดอยู่
“ไปไหนมาลูก” พ่อผมเดินออกมาล่ะครับ สายตามองผมแบบว่าด่าไปแล้วนะ ผมรีบก้มหน้าทันที
“ไปแข้งเขียดค่า โอ๊ะ ไปซ่อนเขียด ฮ่วย บ่แม่น ไปสวิงเขียดมาค่ะคุณพ่อ” จอยครับ มันพูดภาษากลางและทำให้เพื่อนๆหัวเราะออกมาเสียงดัง
“หายแล้วเหรออุ่น เพิ่งสร่างไข้ไม่ใช่เหรอลูก ไปอาบน้ำ” พ่อผมเสียงไม่ดุครับแต่เน้นคำ คือต่อหน้าเพื่อนๆพ่อผมก็ไว้หน้าผมล่ะครับ อีกอย่างโดนแน่ๆล่ะผมน่ะเพื่อนกลับก่อนเถอะ เพื่อนๆผมมองหน้ากัน
“อ้าวลูกๆ เช็ดเนื้อเช็ดตัวกันก่อนนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย จะอาบน้ำด้วยไหม มีน้ำอุ่นนะ ฝนหยุดแล้วค่อยกลับ” แหมนะพ่อ พอพูดกับเพื่อนๆนี่เสียงปกติมากเลยนะ ผมรีบขึ้นไปอาบน้ำล่ะครับแล้วเป่าผมให้แห้ง พอเดินลงมาก็เห็นเพื่อนๆนั่งอยู่เพราะฝนยังไม่หยุด เสียงคุยกันกับพ่อผมหัวเราะชอบใจ
“กินเข่านำกันก่อนเนาะจั่งพากันเมือ” พี่ต้อยแกเอาชาร้อนออกมาให้เพื่อนๆผมทานล่ะครับ
“ใช่ลูกๆ กินข้าวด้วยกันก่อนนะ ต้อยทำไรกินวันนี้” พ่อผมพูดขึ้นบ้างครับ
“มีแกงไก่ใส่ฟัก ผัดเห็ด แล้วกะแจ่วกะปูค่าคุณพ่อซาย เดี๋ยวต้อยว่าสิอ่อมเขียดอีกจั่กหน่อย”
“จะพอกันกินไหมล่ะ รอได้ไหมลูก อุ่นไปเอาขนมมาให้เพื่อนกินรองท้องก่อนสิ ไหนมานี่ก่อน” พ่อผมเรียกล่ะครับ ผมยืนอยู่ตรงบันได ผมก็เดินเข้าไปหา
“ตัวร้อนไหม” พ่อผมเอามือมาจับหน้าผาก
“ไม่ร้อน อุ่นหายแล้วอ่ะพ่อ” “คราวหลังก็เอาผ้ากันฝนไปด้วยสิลูกจะได้ไม่ตากฝนแบบนี้ เรายิ่งไม่สบายง่ายๆอยู่นะ พ่อไม่สบายใจนะรู้ไหม” พ่อผมพูด “พ่ออ่ะ ก็อุ่นลืมนี่นา คราวหลังอุ่นไม่ลืมแน่นอน มันสนุกมากเลยนะพ่อเขียดเยอะแยะเลยอ่ะ” ผมก็อ้อนพ่อผมตามประสาล่ะครับ
“แน่ะ ยังจะมีคราวหลัง” ผมรีบออกจากตัวพ่อเดินไปหาพี่ต้อยล่ะครับ หันไปมองเพื่อนๆ ยิ้มอะไรกันวะ
“เอื้อยหนูซ่อยเฮ็ดค่า” จอยมันร้องขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในครัว ผมเองก็เดินเข้าไปในครัว มีเคนเข้ามาช่วยอีกคนครับ เคนมันทำกับข้าวอร่อยล่ะ
“อ้อนพ่อนำเนาะ เป็นตาฮัก” เคนมันพูดขึ้นครับ ว่ากูเหรอ
“อ้อนไรอ่ะ บ้าเหรอนาย” ผมอายล่ะครับ
“แม่นๆ ซาดเป็นตาฮัก ปลัดเป็นแต่ใจดีเนาะเอื้อย” จอยมันก็ยิ้มล่ะครับหันไปถามพี่ต้อย
“วู้ย ใจดีคั่กในสามโลกค่า คุณพ่อซายฮักคุณอุ่นคือหยังนี่ตั้ว นี่ยังหน่อยเด้ค่า มีอ้อนกั่วนี้อีกเด้” เอ่อ พี่ต้อยจะเผากันต่อหน้าเนี่ยนะ
“ไรอ่ะพี่ต้อย ไม่เล่านะ อุ่นอายนะ” ผมปรามแกไว้ล่ะครับแต่ว่า
“ตอนอยู่กรุงเทพฯเลิกเรียนมาต้องกอดคุณพ่อซาย ไปห้างกะกอดแขนบ่ปล่อยเด้ค่า” อ่านะ โอ๊ย อารมณ์เสียไม่เล่าล่ะว่าก่อนขึ้น ม. ๓ ต้องไปนอนห้องพ่อทุกวัน ก่อนไปโรงเรียนต้องให้พ่ออวยพร เล่าสิๆ
“ตอนอยู่ ม. ๓” เอ่อ ไม่อยู่แล้วครับท่าน ผมวิ่งออกมาทันที แหมนะพี่ต้อย จำไว้เลยๆ

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล. ไม่รู้ว่าจะเข้าใจกันหรือเปล่านะครับผม อิอิ มันเริ่มจะเป็นภาษาเว้าขั้นต่อไปนิ ค่อยๆอ่านนะคร้าบ
ผมจะกลับบ้านนอกเด้อ สักสองสามวัน เจอกันวันอังคารคร้าบ จุ๊บๆๆ

[papa_paolo]

ไม่ค่อยเข้าใจภาษา เดาเอาภาพรวม 55
แต่ก็ยังชอบอ่าน เอาใจช่่วยเด้อค่า ติดตามต่อไป

 

[malula]

เดี๋ยวยอมรับแล้วสิว่ากะลังจีบน้องอุ่น
น่ารักอย่างนี้ไม่รักไม่หลงให้มันรู้ไป

[mr.tou_chi]

น่ารักเว่อร์ทั้งไข่เน่าและเบบี๋ อ้อนพ่อแล้วเมื่อไหร่จะอ้อนเดี๋ยวบ้างล่ะ รอวันอังคาร