หัวข้อ: Don't call Me BaBy!! ** You're My BaBy!!

[winndy]

บางคำพอเดาออกค่ะ โดยรวมเราก็คิดว่าตัวเองอ่านรู้เรื่อง แต่แอบเสียดาย
ถ้ารู้ความหมายทุกคำ คงจะสนุกยิ่งขึ้น
ขอบคุณค่ะ ตอนนี้อุ่นชักเขิน บักเดี๋ยวดูน่าฮักขึ้นเยอะ

[CarToonMiZa]

บักเดี๋ยวน่ารักขึ้นเน้อ

[คันจัง]

อุ่นน่ารักอ่า เอาใจเราปายยยยย 

[jimmyFG]

ก็เดาๆกันไปเนอะ บางคำยังไม่รู้มาก่อนเลย อิแิ

[taiyo_sora]

 

[Supermimt]

โอเค  วันอังคารก็จะรอนะ พี่อิกกี้ ><

แต่บักเดี๋ยว บรรลุแล้วใช่ไหม?

เริ่ม จีบ อุ่นเลยนะๆ ><

[gupalz]

ไม่ค่อยเข้าใจ
แต่เบบี๋กะเน่าน่ารักมาก

[theWinDy]

อะนะ เดี๋ยวเดี๋ยวนี้เริ่มจะยอมรับไม่กลัวเพื่อนล้อแล้วน้า 
อุ่นยังน่ารักเหมือนเดิม

รอตอนต่อไปค่ะ กลับบ้านขอให้สนุกนะ 

[milky way]

เป็นเรื่องที่สนุกมากเลยค่ะ
ชอบตอนที่ทุกคน ออกพื้นที่ 555
ไปตกปลา หาเขียด เอาแบบนี้เยอะๆ
ที่สำคัญ เน่าก็เริ่มยอมรับใจตัวเองได้บ้างแล้ว
อุ่นน่ารักมากมาย

จากคนใต้ที่มี่เพื่อนเป็นคนร้อยเอ็ด
คำศัพท์บางคำก็แปลไม่ไหว แต่ก็พอจะเดาได้อยู่

[bebe]

น้องอุ่นนับวันยิ่งทำตัวน่า รักขึ้นนะ

[bebe]

น้องอุ่นนับวันยิ่งทำตัวน่า รักขึ้นนะ

[NY_JK]

  อุ่นน่ารักตลอดเลย เดี๋ยวน่ารักขึ้นนะเดี๋ยวนี้ เบบี๋กับเน่า น่ารักมาก

[chancha]

อุ่นน่ารักที่สุด 

[oaw_eang]

ยิงยาวเลยคะ

เจ้เข้าใจ  อิอิ

[ordkrub]

น่ารักจัง ตอนนี้ หลับตาเห็นภาพเลย
อยากไปจับเขียดด้วย!!!!

[~มือวางอันดับ1~]

+1น้องอุ่น กะ เดี๋ยว ตาฮัก อ่ะ ตอนไป หาเขียด น่าสนุก อ่ะ  :laugh:เฮาก็อยู่ ตจว. ไม่กล้าไปอ่ะ กลัว 

[ToffeE_PrincE]

เริ่มรู้สึกได้แล้วสินะนายเดี๋ยว
รู้แล้วก็เริ่มได้แล้ว
ระวังโดนตัดหน้าเด้

 

[DexTunG]

    น่าฮักดีแท้น้อ  +1   

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

สนุกๆๆ โอ๊ยม่วนๆๆหลายกะด้อ

[Homepage]

อ๊าก ๆ เขิลอ่ะ ตอนนี้พี่เดี๋ยวเป้าตุง พูดแล้วเขิล >,,<"
มาต่อไว ๆ นะครับพี่อิ๊ก (:

[kanda53]

ตกลงเจ้าเดี๋ยวจีบจริงแล้วใช่ไหม....
นู๋อุ่นอย่าใจอ่อนง่าย ๆ น้า...เดี๋ยวเจ้าเดี๋ยวจะได้ใจ..
เด็กน้อยจอมเอ๋อ...มันน่ารักแท้เน้อ...

   น้องอิ๊ก 

[นิรนาม]

อุ่นน่ารักกกกกกก 

[Isomer005]

ป๊าดดด  คำเว้าเพิ่นแมะ จักไปขุดมาแต่สิได๋  เก่าแฮง
บางคำไทบ้านเฮาเซาเว้าแล้วเด้  มาอ่านพ้ออยู่นิยายเพิ่นนี่ล่ะ  งึดคัก
อิค เก่งอิหลี เดี๋ยวสินำก้นอ่านสุก้าวเลย   

[eiky]

You’re My BaBy!!

ผมรู้สึกดีว่ะ ไม่รู้สิ ไม่เคยเป็นมากขนาดนี้นะที่ใจมันเต้นแรงอยู่ตลอดเวลาจนถึงตอนนี้ ตอนที่ผมเห็นมันล้ม ขำก็ขำนะแต่ก็อดสงสารมันไม่ได้ ยิ่งตอนอุ้มมันขึ้นเขย่ามันกอดคอผมไว้ล่ะครับ ผมเหมือนได้กอดมันเต็มๆมือก็คราวนี้ เฮ้ย ทำไมต้องอยากกอดมันและทำไมต้องจำวะเนี่ยกู เฮ้อ อยากจะให้เล่าไหมว่าตอนทับมันกูคิดอะไรอยู่ นั่นๆ ไม่ได้คิดเว้ย ไม่ได้คิดอะไรเลย แต่ปฏิกิริยาในร่างกายมันคิดไปเอง เอ้ย มันประมวลผลไปขอมันเองนะเว้ย สมองกูไม่ได้สั่งงาน และขอบอกว่าแม่งโด่นานเป็นบ้า อายนะเว้ยเฮ้ย แต่ก่อนของกูขึ้นนี่ปกติมากเพื่อนๆก็เห็นบ่อยแต่ไม่เคยอายเท่าครั้งนี้เลย เพราะอะไร เพราะก้นมันนุ่มมากขอบอก แสรดด กูหื่นไปไหมเนี่ย
   “มื้ออื่นพ้อกัน” พอกินข้าวที่บ้านปลัดเสร็จฝนมันก็ยังไม่หยุดหรอกนะครับแต่ก็ต้องแยกย้ายกันกลับ ผมถึงบ้านคุณนายแม่นั่งดูละครอยู่ในบ้านพอเห็นหน้าผมก็ปรี่เข้ามาหา
“เดี๋ยวลูก แม่ดีใจจังเลยที่เดี๋ยวนี้ลูกเดี๋ยวกินข้าวบ้านปลัดเกือบทุกวัน แสดงว่าคุณปลัดเริ่มเห็นแววความดีของแกแล้วสิ เป็นไงบ้างคุณปลัดยังหล่อไม่เคยเปลี่ยน เมื่อวานผู้ว่าพามาที่ร้าน กรี๊ด แม่ปลื้ม” เอ่อ ได้ข่าวพ่อผมนั่งอยู่ข้างๆ หึงหน่อยดิพ่อ อะไรวะนั่งนิ่งเชียว
“โตจริง หล่อคั่ก ท่าทางเป็นผู้ดีหลายเนาะ” อ้าวนะ เป็นไปกับเขา เว้ยไรวะสองผัวเมียคู่นี้ ผมไม่รอให้คำตอบพ่อกับแม่หรอกนะครับรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวหวัดจะรับประทาน พอจะนอนผมก็หวนคิดไปถึงหน้าไอ้เบบี๋ตอนมันล้ม แม่งขำฉิบหาย หน้าเอ๋อมากๆ
“ไรอ่ะ เน่า” เอ่อ แล้วทำไมต้องกดโทรศัพท์ไปหามันด้วยวะเนี่ยกู
“มึงแดกยายัง เดี๋ยวก็ไม่สบายอีกนะ” เออ โทรมาเตือนมันเรื่องกินยาเว้ย ไม่มีอะไรซะหน่อย
“กินแล้วยังไม่ได้แดก” เอากะมันครับ กวนตีนได้อีก
“กวนนะๆเบบี๋” “มีไรอ่ะ โทรมาล้อไรเราเหรอ”
“เออนั่นสิ โทรมาล้อไอ้เบบี๋ล้ม ฮ่าๆ ท่าสวยนะตอนล้มน่ะ”
“โมโห งั้นไม่คุยล่ะ คนนิสัยไม่ดี ไอ้เน่า”
“อ้าวๆ มึงมาเปิดประเด็นเองนี่หว่า กูไมได้เริ่มนะเว้ย”
“ไม่รู้ล่ะ เราจะนอนแล้วแค่นี้นะเน่า” มันจะวางสายล่ะครับ
“เฮ้ย เดี๋ยวดิ พรุ่งนี้มึงจะไปดูหมอลำซิ่งป่ะ” ทำไมกูถึงอยากคุยกับมันจังเลยวะ
“ไปๆ เราไม่เคยดู” “ไปเต้นเว้ยไม่ได้ไปดู” “อ้าวเหรอ เต้นแบบไหนอ่ะ รำเราทำไม่เป็นอ่ะ” ฮ่าๆ ดูมันครับ เสียงมันนี่บอกว่ามันไม่ได้แอ๊บเลยนะ
“ง่ายๆเว้ย เดี๋ยวสอนให้ เต้นท่าขี้เหล้า”
“นี่นายเน่า เปลืองนะคุยไรเยอะแยะ เพิ่งจะเจอกันไปนะ”
“สัด กูเป็นคนโทรกูยังไม่บ่นซักคำ มึงเปิดสปีกเกอร์ดิ” เออนะกู
“อ่านะ ตามใจเดี๋ยวเราตดให้ได้ยินเลยนี่ อิอิ”
“ปู๊ดด” นี่แน่ อย่าหวังว่าจะมาตดใส่กูเพราะกูน่ะตดก่อนเว้ย
“แหวะ น่าเกลียดไอ้เน่า ทำไรอ่ะ” “ฮ่าๆ ตดไง อยากได้ยินไม่ใช่ไง ไอ้เบบี๋”
“อึ๋ยย ทุเรศอ่ะ ทำไปได้นะ เน่าจริงๆ”
“เดี๋ยวเถอะมึง ด่ากูเหรอ”
“อ๊ะ เสียงโบ้หอนเหรอ โบ้กินข้าวยังอ่ะ” อ้าวนะสัด คุยกับกูถามถึงหมาไอ้นี่
“มันเห็นผีล่ะมันถึงหอน” แกล้งมันครับ
“อ่า ไม่เอา ไม่คุยเรื่องนี้นะ เราวางสายนะ”
“เดี๋ยวดิ เออกูลืมเล่าให้มึงฟัง ตอนที่กูไปนอนห้องมึงน่ะ กูเห็นนะเว้ย”
“อ่า ไอ้เน่า ไอ้บ้า ไม่เอานะ วางสายนะ”
“จริงๆนะเว้ย ตรงหน้าต่างน่ะ มองลงไปใต้ต้นมะม่วงน่ะ มี”
“พ่อ อุ่นนอนด้วย” เสียงมันร้องล่ะครับแล้วก็กดสายทิ้งไปเลย ฮ่าๆ กลัวจริงเว้ยกะว่าจะหลอกผีเล่นๆ แต่ก็นะ ไม่อยากจะบอกเลยว่ากูไม่เคยยิ้มก่อนนอนเลยนะ ให้ตายเถอะเป็นเอามากนะไอ้เดี๋ยว
“เดี๋ยวๆ หล่อขึ้นอยู่บ่นี่ หน้าตาสดใสเนาะ” พอไปโรงเรียนพี่นกอดีตผมก็ร้องทักล่ะครับ ตอนที่ผมเดินไปกินน้ำกับสัดไม้ สัดเคนมันไปสหกรณ์เดี๋ยวตามมา
“แน่นอนเอื้อย คนมันกำลังมีควมสุขเด้” สัดไม้ตอบแทนครับ
“ควมสุขหยัง เป็นตาอิจฉาเนาะ” พี่แกพูดล่ะครับทำตาหวานใส่ผม ผมผลักหัวสัดไม้แม่งจะเผากูอีกล่ะ
“บ่มีหยังดอก บ่เข้าเรียนติ๊” ผมเปลี่ยนเรื่องครับ
“เรียน แต่มาเอารายงานให้จารย์ แต่เดี๋ยวหล่อขึ้นอีหลีเด้ บ่เคยเห็นยิ้มกะได้เห็น เป็นตาเบิ่งเนาะ” อ้าว แน่นอนคนมันหล่อเว้ย เอ๊ะ แต่ว่าแต่ก่อนนี่กูไม่ยิ้มเหรอวะ
“บ่ปานนั้นดอกคร้าบ” ผมเขินครับ อิอิ มีบ้างเว้ย
“มื้อแลงไปเบิ่งหมอลำซิ่งบ่เดี๋ยว ไปนำกันบ่” พี่แกชวนล่ะครับ
“คือสิบ่ได้ดอกเอื้อย มันมีคนไปนำแล้ว” สัดไม้ครับรู้ดีอีก พี่แกทำหน้าเหวอๆ
“อ้อ เพ็ญนั่นบ่ เป็นตาอิจฉาเนาะ” ทำหน้าเรยาใส่กูเพื่อ
“บ่อแม่นดอก นั่นมันอดีตคือเจ้านั่นล่ะ” กูพูดเองครับ พี่แกหน้าซีดลงทันทีแล้วเม้มปากเหมือนจะด่าอะไรเพราะสายตามันฟ้องแล้วแกก็เดินหนีไป
“ป้าด บักห่ามึง กินทิ่มกินข้วงเนาะมึง” สัดไม้ครับ
“ฮ่วย ซ่อยบ่ได้เด้อ มาให้กูกินเอง” กูบอกแล้วว่ากูน่ะไม่ได้เป็นคนดีเด่อะไรเว้ย เรื่องจริงก็บอกไปตามจริง
“แล้วตอนนี้อ้ายเดี๋ยวติดถั่วดำแม่นบ่ อิอิ” “สัด” เร็วเท่าคำพูดครับเตะเอวสัดไม้ไปจนหัวมันคะมำ
“ฮ่วย บักห่านี่ ล้อเล่นซื่อๆดอกซาดเตะกูแฮง” มันอวดครวญครับ มันยังน้อยไปนะมึง
“ปากหมาเนาะมึง กินถั่วดำถั่วแดงมันหนักหัวพ่อมึงติ๊ คั่นมึงบ่เซาล้อปากมึงสิแตกเด้อกูสิเตือน” ผมจริงจังครับ โกรธไหม นิดหน่อยว่ะ แต่ไม่ชอบก็ยังไม่ชอบอยู่ดี ที่หลวงปู่บอกมาก็เข้าใจนะแต่ยังปรับตัวไม่ได้ ไม่ใช่พระนี่หว่า
“เดี๋ยวๆ เพ็ญคุยด้วยหน่อยสิ” พอจะเดินเข้าห้องเรียนสาวเพ็ญก็มาดักล่ะครับ อะไรกับกูอีกวะเนี่ย
“มีหยัง” ผมถามเสียงห้วนๆ ตอนนี้สัดเคนมาแล้วครับ สัดไม้มันเดินเข้าห้องไปแล้วลูบหลังอยู่คงจะเจ็บ ดีจะได้จำ
“คุยด้วยไม่ได้เหรอ นี่เดี๋ยวใจร้ายมากนะ” อ้าวนะ อะไรอีก
“นี่เราเลิกกันจริงๆเหรอเดี๋ยว เพ็ญทำอะไรผิดเหรอ เดี๋ยวถึงทำกับเพ็ญแบบนี้” เริ่มล่ะครับ บทนางเอกในละครหลังข่าว เธอเริ่มหน้าเบ้ นี่มันหน้าห้องกูนะมึง มาอะไรตรงนี้ คนเริ่มมองล่ะ
“เฮาเว้ากันแล้วบ่แม่นติ๊” ผมกัดฟันพูดครับให้เสียงมันเบาที่สุด ไม่อยากให้ใครมองว่ากูชั่วเกินไป
“แต่เพ็ญไม่ได้ทำอะไรผิดนะเดี๋ยว เพราะอีตุ๊ดกรุงเทพฯนั่นใช่ไหม ฮึ อย่าบอกนะว่าเดี๋ยวก็เป็นกะเทย” เธอแว้ดเสียงขึ้นล่ะครับ กูเริ่มกำหมัดแล้ว
“แม่น เฮาเป็นกะเทย มีหยังบ่” “กรี๊ดดด วิปริต โรคจิต” เธอกรี๊ดขึ้นเสียงดังแล้ววิ่งไปเลยครับ เฮ้อ กูไม่อยากจะเล่า แม่งเพื่อนๆมองกูแปลกๆทุกคนเลยนะ แต่กูไม่สนใจแล้วล่ะ ช่างแม่ง อย่ามาถามกูขี้เกียจจะเล่า สัดเชื่ออะไรได้ยินยังไงเชื่อไปเถอะ ตามสบายเลยกูไม่แก้ข่าวใดๆทั้งสิ้น
“มึงๆ ห้องกูเขาคือซ่ากันคั่กแท้ว่ามึง” พอพักเที่ยงครับ สัดเคนรีบวิ่งมาถามหน้าตั้งเลยนะ
“ซ่าหยังบักเคน” สัดไม้ครับ มันมองหน้าผมก่อนแล้วค่อยถาม
“กะซ่าว่ามึงเป็นกะเทยเด้” สัดเคนมันก็พูดออกมาเสียงเบา กูเองได้แต่ถอนหายใจ
“เว้ย ซ่างแม่มันติ๊ สนใจหยัง สาวเพ็ญเพิ่นปล่อยข่าว” สัดไม้มันถามครับ กูไม่ได้สนใจฟังแล้วเดินไปกินข้าว คนมองเหมือนกูเป็นดาราที่มีข่าวฉาวเลยนะเว้ยเฮ้ย มองทำเตี่ยมึงเหรอ มองจนกูจะเดินไม่ออกเลยนะเนี่ย
“บักเดี๋ยว มานี่กะน่ะกูมีแนวสิถาม” น้าติ๋วครับพอเดินไปหน้าร้านก็หน้าตาตื่นมาลากแขนผม
“บ่มีแนวสิเว้า ได้ยินมาแนวได๋ คั่นบ่มีปัญญาสิคึดเองกะเซื่อไปโลดน้า ปวดปากวะ” กูพูดดักครับ รำคาญแล้ว
“ป้าด ด่ากูอีกเนาะมึง เออๆ บักเทพ บักคั่ก ซาดจะแม่นเนาะ”
“บ่อแม่นติ๊ หลานเจ้าของเป็นจั่งได๋กะฮู้ดีอยู่ตั้ว หมาโตได๋มันซ่ามันลือกะซ่างแม่มันติ๊” กูเริ่มมีอารมณ์
“เออเนาะ แม่นๆ สิแดกหยัง เฮ็ดเองเด้อ บ่ว่าง” อ้าวนะ ให้มันได้อย่างนี้น้ากู พอกินข้าวเสร็จกูก็เดินไปห้องพ่อกูล่ะครับที่ประจำ ตอนแรกว่าจะไปนอนในห้องพยาบาลแต่แม่งเด็ก ม.ต้นเยอะมากรำคาญไม่อยากตอบคำถาม
“บักแบงค์ เป็นจั่งได๋ขนมถั่วดำน่ะ แซ่บบ่” เสียงเหมือนสัดเต้ในทีมนั่นล่ะครับถามขึ้นพอผมเดินเข้าไปในห้อง
“โอ๊ย บ่อฮู้ดอกบ่เคยกิน ถามผู้เพิ่นเคยกินติ๊” คือไม่อยากจะอะไรแล้วนะครับ แต่สายตาทุกคู่มันมองมาที่ผมล่ะครับ เข้าใจกูไหมเนี่ยว่าตอนนี้กูรู้สึกยังไง
“แม่นบ่บักเดี๋ยว เคยกินบ่มึงน่ะ” สัดแบงค์ครับ กูเริ่มกำหมัดหน้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้ว พวกนี้มันก็รู้นะว่าเวลากูโกรธนี่มันเป็นยังไงแต่ก็ยังกล้ามาล้อกูอีกนะ
“เว้าเรื่องหยังสู บ่มีแนวเว้ากันแล้วติ๊ ไปๆ ออกไปพวกกูสิอยู่นี่” สัดเคนครับ มันคงเห็นสีหน้าผมแล้วล่ะ
“ฮ่วย พวกกูมาก่อนเด้อล่ะ”
“มาก่อนมาหลังแล้วมันเป็นหยัง คั่นมาก่อนมาถามอีหยังบ่คึดแนวนี้ไปตายไสกะไปโลด ล้อหมู่น่ะมันม่วนอยู่ แต่คั่นสูเป็นคนถืกล้อลองคิดใส่ใจเขาเบิ่งแน่ล่ะ บ่แม่นเด็กน้อยเด้พวกสูน่ะ” สัดไม้ครับมันพูด พวกนั้นมันเงียบไป
“คั่นบ่อยากให้หมู่ล้อแล้วเฮ็ดเฮ็ดหยังล่ะ สิทธิ์ไผสิทธิ์มันเด้ล่ะ” “ผลั่ก” “โอ๊ย” สุดทนครับ สัดแบงค์ปากหมากูทนมานานล่ะ จะทำอะไรมันล่ะก็ตีนทั้งดุ้นนี่ล่ะยัดเข้ากลางอกจนมันหลายหลังตกเก้าอี้ไป
“สัดหมา” มันทำท่าจะลุกขึ้นมาครับ วงแตกฮือ พวกที่เคยล้อๆด้วยกันกับมันโดยเฉพาะไอ้เชี่ยเต้ลุกไปยืนติดพ่อกูเลยนะ กูบอกแล้วว่าอย่าให้กูของขึ้น
“พอแล้ว บักเดี๋ยว มึงอย่ามานักเลงในห้องกูนะ พวกมึงออกไปให้หมด” พ่อกูยืนขึ้นตะคอกล่ะครับ กูนี่หน้าแดงไปหมดแล้วมั้งแม่งโกรธจริง
“เดี๋ยว มึงน่ะมาคุยกับกูก่อนบักเดี๋ยว” พ่อกูเรียกไว้ครับ สัดแบงค์มันทำท่าแค้น มึงแค้นมากูจะแค้นตาม
“โทษจารย์ ผมทนบ่ไหว” ผมยกมือไหว้แกล่ะครับ
“มึงจะทำอะไรก็เห็นแก่หน้ากูบ้าง ไม่ใช่จะมานักเลงโตในห้องกู แล้วมันเรื่องอะไรมึงไปทำเพื่อนขนาดนั้น” พ่อกูถามล่ะครับ กูถอนหายใจมองหน้าแก
“บ่มีหยังดอกจารย์ มันปากหมา”
“เรื่องอะไร คำว่าเพื่อนล้อก็คือเพื่อนล้อ มึงรู้จักควบคุมอารมณ์ตัวเองหน่อยสิ ตัวมึงเป็นอะไรมึงรู้จักตัวเองดีกว่าใคร อย่าให้คำที่เขาล้อมาทำให้มึงต้องเป็นแบบนี้” พ่อกูสอนครับ เออใช่ แต่ลองมาเป็นกูดูนะ แม่งทนไม่ไหวจริงๆนี่หว่า
“ผมทนบ่ไหวจารย์ พยายามแล้ว”
“กูรู้ กูพอจะรู้ว่ามึงคิดยังไง แต่คนเราน่ะมันล้อมันนินทาได้ไม่นานหรอกนะเดี๋ยวมันก็เบื่อ พอมันเบื่อมันก็จะไม่ล้อเพราะมันเห็นเป็นเรื่องปกติ แต่กูถามมึงหน่อยเถอะ ที่มึงทำแบบนี้มึงมีความสุขจริงๆเหรอ” พ่อกูถามครับ จะให้กูตอบว่ายังไงล่ะ ผมถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง
“ผมมีความสุขครับ” บอกแล้วว่ากูคิดยังไงพูดอย่างงั้นไม่มีปิด
“อืม กูพอดูออก กูน่ะไม่ได้มีอคติอะไรนะ เห็นลูกศิษย์มีความสุขก็ดีใจ อีกอย่างเท่าๆที่ดูมากูว่าความประพฤติมึงดีขึ้นกว่าเดิมมาก เว้นอยู่แต่เรื่องใจร้อนนี่ล่ะ ถ้านี่มันจะเป็นผลพลอยได้จากความสุขของมึง กูก็ไม่ว่าอะไร แต่มึงควบคุมอารมณ์มึงหน่อยนะบักเดี๋ยว” พ่อกูสอนอะไรหลายอย่างครับก่อนที่กูจะเดินออกมา ผมตัดสินใจเดินไปหาสัดแบงค์ที่ห้องมันล่ะครับ พอเดินเข้าไปมันก็หน้าซีดทำท่ากลัวลนลานขึ้นมา
“กูมีเรื่องเว้านำ มานี่แน่ะ” ผมพูดออกไปมองหน้ามันครับ คนในห้องมันแตกฮือไปอยู่มุมห้อง นี่กูน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะเนี่ย ผมยืนรออยู่หน้าห้องสักพัก สัดเสือกช้าอีกนะมึงกูก็มีเรียนนะเว้ย สัดแบงค์มันเดินออกมาครับแต่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ยอมออกมาตรงระเบียง
“บักแบงค์” ผมเรียกชื่อมันล่ะครับ มันสะดุ้ง
“มีหยัง มึงสิมาเฮ้ดหยังกูอีก กูแค่ล้อซื่อๆเด้”
“กูมาขอโทษมึง กูบ่ได้ตั้งใจ กูควบคุมอารมณ์บ่อยู่ คั่นมึงเคียดมึงสิถีบกูคืนกะได้ กูบ่ว่า” ผมมองหน้ามันล่ะครับ อย่าให้ต้องบรรยายมันตามประโยคที่พูดไป กูน่ะลูกผู้ชายพอเว้ย
   “บักเดี๋ยว” มันทำหน้าซีด แม่งจะเอาไงวะเนี่ย
“แค่นี้ล่ะคั่นมึงบ่ถีบคืน กูมาขอโทษมึงซื่อๆ” ผมพูดออกไปครับสายตายังมองหน้ามันอยู่ มันเองที่หลบหน้าผม
“มึงเปลี่ยนไปอีหลี” มันพูดออกมาล่ะครับตอนที่ผมหันหลังเดินลงมาจากตึก เปลี่ยนไปเชี่ยไร กูน่ะเหมือนเดิมเว้ย เขาเรียกยอมรับความผิด เพราะกูรู้ว่ากูทำไม่ถูกที่ไปถีบหน้าอกมันแบบนั้น เป็นพยานนะว่ากูน่ะขอโทษมันไปแล้ว
“อ้าว เฮ้ย ไอ้เบบี๋มึงจะไปไหนวะ” พอเลิกเรียนคืออาทิตย์นี้พ่อกูงดซ้อมอ่ะนะเลยกลับบ้านตรงเวลาได้ ผมก็ไปรอไอ้เบบี๋ที่โรงรถล่ะครับ นักเรียนทยอยกลับกันแล้ว มันเดินดุ่มๆก้มหน้าก้มตามากับสาวจอยแล้วเดินทำท่าจะผ่านกูไปเลยนะ
“เดี๋ยว ไปลัดเพิ่นอยู่หน้าโรงเรียนไป” จอยมันบอกล่ะครับ อ้าว อะไรอีกวะเนี่ย
“มีหยังอีก” ผมถามสาวจอยล่ะครับ
“อุ่นๆ โตย่างไปถ่าหน้าโรงเรียนเด้อ เดี๋ยวเฮานำก้นไป” จอยมันบอกไอ้เบบี๋ล่ะครับ มันไม่หันมามองหน้าผมเลยนะ
“มีหยังจอย” ผมถามจอยเสียงเครียด
“ซุมโตประกอบนั่นล่ะไปว่าอุ่น เฮากะด่าให้แล้วแต่ตาหลูโตนเพิ่นนั่นล่ะบ่ปากบ่เว้า ให้เขาด่าเอาแว้ดๆ แม่นแท้อีเพ็ญกับอีสุชาติ” นั่นไง กูว่าแล้วเชียว
“ว่าหยัง” “โอ๊ย อย่าฟ้าวใจฮ้อนหลายเดี๋ยว ใจเย็นๆแน่ ซ่ำนี้เพิ่นนั่นกะตาหลูโตนพอแฮงแล้ว โตอย่าใจฮ้อนหลาย” จอยมันห้ามผมไว้ล่ะครับเพราะผมเตรียมออกตัวไปจัดการแล้ว
“มีหยังกันจอย เว้ามาเบิ่งดู๊” สัดไม้มันถามแทนล่ะครับ วันนี้มีเรื่องทั้งวันให้ตายสิน่า
“กะบ่มีหยังหลายดอก พวกเก่าๆของโตนั่นล่ะเดี๋ยว ไปว่าอุ่นว่ายาดโตมาจั่งซั่นจั่งซี้ ด่าเพิ่นนั่นเสียๆหายๆ เฮาด่าคืนจนปวดปาก” จอยมันออกอารมณ์เหมือนกันนะ
“ป๊าด คือเป็นตาซังแท้ อย่าให้พ้อเด้ออีสุซาติ สิให้เด็กน้อยเอาไปรุม” สัดไม้พูดครับ
“แม่นแห่งสิมั่กบ่นั่นน่ะ อุ่นเพิ่นเลยบ่อยากให้โตไปฮับไปส่งในโรงเรียนเด้เดี๋ยว เพิ่นว่าย้อนเพิ่นโตจั่งถืกหมู่ล้อ โตเบิ่งแน่ล่ะ โตเพิ่นเองกะถืกเขาว่าแต่เพิ่นยังมาห่วงโตกว่าเจ้าของ” จอยมันพูดอะไรต่อไม่รู้ครับแต่ผมขับคุณปู่ออกมาแล้ว ตอนนี้ผมสงสารไอ้เบบี๋จริงๆนะ มันไมได้ทำอะไรผิดเลย ถ้าหากว่าจะผิดมันผิดตั้งแต่ผมไปวอแวกับมัน ไหนมันจะเป็นคนไม่ค่อยพูดอีกด้วยไอ้พวกเชี่ยนั้นมันยิ่งได้ใจ
“เฮ้ย เบบี๋” ผมเรียกมันล่ะครับ ให้ตายเถอะ มันยืนอยู่ใต้ต้นราชพฤกษ์คนเดียวเหมือนต้องคอยหลบใครเลยนะ ใจหล่นไปเลยกู
“ป่ะกลับ” ผมพยักหน้าให้มันล่ะครับ มันมองซ้ายขวา
“นายไม่ต้อง” “มึงไม่ต้องพูด ไปคุยที่อื่น” ผมตวาดมันไปล่ะครับ มันเหมือนตกใจนะแต่ผมก็ห้ามตัวเองไม่ได้
“มึงลำบากใจเหรอ ที่กูไปรับไปส่ง” ผมขับรถเข้าไปที่พระมิ่งมงคลล่ะครับ แวะที่ศาลาก่อนถึงองค์พระ มันยืนอยู่ข้างๆคุณปู่ส่วนผมยังไม่ลงจากคุณปู่มองหน้ามันที่ก้มหน้าอยู่
“เราไม่อยากให้นายโดนเขาล้ออ่ะ เราเพิ่งมา เราไม่อยากให้ใครเกลียดเรามากไปกว่านี้” มันพูดออกมาครับ ใจผมลีบลงจนแทบจะหายใจไม่ออก มันรู้สึกจุกที่คอยังไงไม่รู้
“มึงเกี่ยวไรวะ กูไม่ลำบากใจเว้ยที่ไปรับไปส่งมึง สนใจอะไรวะ”
“แต่เรา” “มึงฟังกูนะ ใครจะพูดอะไรก็ช่างแม่งมันดิ กูอยากไปรับไปส่งมึง หรือว่ามึงไม่อยากให้กูมารับ” ผมถามมันครับมันเม้มปากแล้วเงยหน้าขึ้นมองผม สัด น้ำตาคลอเบ้าเลยมัน
“เราไม่อยากสร้างปัญหา เราไม่อยากให้นาย”
“มึงมานี่ดิ๊” กูทนไม่ไหวว่ะแม่ง สายตามันดูเจ็บปวดมากเลยนะ จะบอกว่ากูเองก็รู้สึกเจ็บก็ตอนที่เห็นแววตามันนี่ล่ะ
“คิดมากนะมึง กูไม่สนใจเว้ย ใครจะล้อก็ช่าง กูพอใจที่จะทำ มึงเองก็เหอะ อย่าไปใส่ใจดิ” ผมจับมือมันล่ะครับ ถ้าจะบอกว่าตอนนี้อยากดึงตัวมันเข้ามากอดนี่คงไม่ผิด แต่กูเองก็ไม่ได้ทำเขินว่ะ
“ก็เรา” “เราไร อย่าคิดเยอะ พอมึงจบไปมึงก็ลืมเองล่ะ ชีวิตใครชีวิตมันเว้ย”
“เราไม่ลืมหรอกนะ” มันมองหน้าผมครับ ใหตายเถอะนี่กูชวนอ้อมแล้วนะ สายตามันบอกผมว่า มันจะไม่ลืม “ผม” ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่านะแต่ตอนนี้หัวใจมันยิ้มเองล่ะครับ กูไม่ได้เวอร์นะเว้ย
“มึงอายเหรอ” ผมถามมันอดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม
“เราน่ะไม่อายหรอกนะ แต่กลัวนายอ่ะจะอายเพื่อน” มันพูดออกมา
“กูไม่อายเว้ย ไม่มีทาง มึงจับหน้ากูดิด้านแค่ไหน” ผมยักคิ้วให้มันครับ มันก็ยื่นมือมาจริงๆนะ
“อือ ด้านจริงด้วยอ่ะ อิอิ” “อ้าว สัด ว่ากูนี่มึงไอ้เบเบี๋” ผมจับมือมันไว้แนบกับหน้าตัวเองล่ะครับ
“อ้าวก็นายเปิดประเด็นนี่ ไอ้เน่า” “ใครเปิดประเด็น นี่มันคำกูพูดเมื่อวานนี่ มึงล้อเลียนเหรอ” มันหัวเราะออกมาครับ อยากรู้ไหมว่าผมยังไม่ปล่อยมือมันนะ กลิ่นของมือมันหอมๆน้ำยาล้างมือหรืออะไรสักอย่าง และอีกอย่างที่สำคัญมือมันนุ่มมากขอบอก
“จับนานจัง คิดไรกับเราป่ะเนี่ย” มันพูดครับแล้วหน้าแดง
“สัด คิดดิ” “อ่า” อ้าวๆ เริ่มยืนไม่อยู่แล้วครับ ก็กูเริ่มคิดแล้วจริงๆนี่หว่า ช่างแม่งวะ กูคิดก็บอกว่าคิดไม่ปิดแล้ว
“นั่นๆ คิดไรเนี่ย คิดไรกะเค้าอ่ะเบบี๋” “บ้า ไอ้เน่า นี่นายแกล้งเราเหรอ” มันดึงมือกลับล่ะครับ มันอายหน้าแดงเลย ผมหัวเราะออกมา ผมพามันเข้าไปกราบองค์พระมิ่งมงคลแล้วก็พามันจะกลับล่ะครับ
“เน่า” “ไร” มันเรียกผมอยู่ข้างหลังล่ะครับ ผมเองก็ไม่ได้หันไปมองเพราะดูรถด้านหน้าอยู่
“ขอโทษนะ” “นั่น อะไรของมึงอีกเบบี๋” คราวนี้ผมหันมาล่ะครับ
“ขอโทษที่ถ้าเราทำให้ลำบากใจ” มันพูดออกมาอีกครั้ง
“เออๆ” ผมจับแฮนด์คุณปู่ด้วยมือข้างขวาส่วนข้าซ้ายผมลดมือลงมาจับมือมันบีบเบาๆ ให้ตายเถอะกูไม่เคยทำแบบนี้เลยนะ
“เน่าๆ” “สัด ไรอีกวะ” ผมตวาดมันเบาๆล่ะครับไม่จริงจังเพราะหัวใจมันไม่ได้สั่งให้ทำแบบนั้น ก๊ากก
“ขอซบหลังนะ” สัด เอากับมันสิครับ บทจะอ้อนนี่กูตายไปเลย มันก็เอาหน้าแนบลงกับแผ่นหลังของผมล่ะ รู้สึกดีนะ จะว่าไปแล้วมีคนเคยทำกับผมแบบนี้หลายคนนะแต่พวกนั้นไม่เคยขอจะทำก็ทำเลย เป้ากูเหมือนกันอยากจะสะกิดจะขยำก็ทำตามใจกูเองก็ไม่ได้หวงนะ แต่ว่าที่แปลกใจคือพวกนั้นเป็นผู้หญิงแต่ไอ้เบบี๋มันเป็นผู้ชาย และที่แปลกกว่านั้นคือกูรู้สึกดีมากๆ ให้ตายเถอะ
“เดี๋ยวตอนเย็นมารับ” พอส่งมันลงหน้าบ้านผมก็ยักคิ้วให้มันอีกทีล่ะครับ
 พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็รีบออกจากบ้านล่ะครับยังไม่ทุ่มเลยนะวันนี้แต่งหล่อหน่อยเว้ย กางเกงยีนส์ตัวเก่งเสื้อเชิ้ตลายๆและที่สำคัญเกิบแตะ ฮ่าๆ ที่จริงมันก็มีพวกแต่งตัวเหมือนเด็กในกรุงเทพฯเหมือนกันนะครับแต่ไม่ใช่แนวไม่อยากใส่ผ้าใบไปดูหมอลำซิ่งมันแปลกๆยังไงไม่รู้ ผมบึ่งรถไปหาไอ้เบบี๋ที่บ้านมันทันทีล่ะครับ มันนั่งรออยู่ที่เก้าอี้หวายแต่งตัวรอแล้วนะ มันใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำใส่รองเท้าผ้าใบด้วยวะ
“ไปยังอ่ะ” นี่กูยังไม่ทันได้ก้าวลงจากรถเลยนะมันก็วิ่งออกมาทำหน้าตาแบบว่าอยากไปมากๆ
“ยังดิ รอคนอื่นๆก่อน กูยังไม่ได้แดกข้าวเลยนะมึงรู้ไหม รีบมาหามึงเนี่ย” ผมเดินเข้าไปในบ้านของมันล่ะครับประหนึ่งบ้านของตัวเอง
“อ้าว ยังไม่กินข้าวเหรอ” “เออดิ มีไรกินป่ะบ้านมึงน่ะ” ผมยักคิ้วให้มันครับ
“มีมั้ง ทำไมไม่รู้จักกินมานะ”
“บ่นไรสัด แค่นี้บ่นนะมึง” “ป๊าว ไม่ได้บ่น พี่ต้อยๆ มีข้าวเหลือป่ะ” มันร้องเข้าไปหลังบ้านล่ะครับ ผมไม่รอให้มีเสียงตอบเดินตรงดิ่งเข้าไปหาทันที
“มีหยังกินบ่เอื้อย หิวเด้นี่” ผมถามเจ้แกก่อนล่ะครับ
“อ้าว บ่ทันกินเข่ามาติ๊เดี๋ยว มีอ่อมเขียดล่ะยังอยู่ กินบ่ล่ะเอื้อยสิตักให้” ไรวะ อ่อมเขียดอีกล่ะไม่มีอะไรที่มันดีกว่านี้หน่อยเหรอวะเนี่ย
“บ่มีไข่เจียวบ่ เฮ็ดให้แน่ ผมหน่ายอ่อมเขียด” “บู๊ย ซาดโพดเนาะ ค่าๆ ไปถ่าอยู่ทางนอกไป เพิ่นนั่นแห่งอาบน้ำแต่งโตตั้งแต่โดนแล้ว ย้านบ่ได้ไปเบิ่งหมอลำซิ่ง” เจ้แกบอกล่ะครับ ผมเลยเดินออกมา ไอ้เบบี๋มันยังนั่งอยู่เก้าอี้ตัวเดิมแต่ท่าทางลุกรี้ลุกรนยังไงไม่รู้
“มีหนมกินป่ะ” ผมไปนั่งข้างๆมันล่ะครับ
“ไหนบอกจะกินข้าวอ่ะ กินหนมเดี๋ยวก็อิ่มก่อนหรอก”
“เออน่า แล้วพวกสาวจอยกับบักเล็กจะมากี่โมง” ผมยังจ้องหน้ามันอยู่ครับ
“คงสักพักอ่ะ แล้วนายเคนกับไม้ไม่ไปเหรอ” มันถามผมกลับ เริ่มแก้มแดงขึ้นมาแล้วมันจะอายอะไรวะเนี่ย
“นัดมันสองทุ่ม” “อืม” มันก้มหน้าครับ เห็นแบบนี้แล้วต่อมอยากแกล้งมันผุดขึ้นมาทันที
“มองไรอ่ะ” ในที่สุดมันก็พูดออกมาล่ะครับเพราะผมจ้องหนัก
“มองเบบี๋” มันเขินจัด อ่านะเอากับมัน
“ไม่เคยมองไง” “เคย แต่อยากมอง ไมมองไม่ได้ไง”
“ไม่ได้” “ไม่ได้ก็ไม่สน ตากู” “อายเป็นนะ มองจังไอ้เน่า” นั่นด่ากูอีก
“อายเป็นด้วย เออกูถามมึงหน่อยดิ” ผมเปลี่ยนเสียงจากล้อเลียนเป็นจริงจังล่ะครับ มันเลยมองหน้าผมอีกครั้ง
“ไรอ่ะ” “เรามาเอากันมะ” “เอิ๊กก”

เขียนโดย อิ๊กกี้

[gupalz]

เดี๋ยวก็กล้าถามนะ
รอน้องอุ่นจะตอบว่ายังไง

[papa_paolo]

บักเดี๋ยวรุกหนักคักๆ 


 

[lvlax23]

กรีดดดดดดด นายเดียวบ้า เราเขินนะ
ชอบมาก เอกกี้  แต่ได้ดีสุดๆๆๆๆ

[DexTunG]

    +1   

[i-love-you]

เดี๋ยว  มันเอาจิงวุ้ยๆๆ 

น่ารักอ่าคู้นี้ๆๆๆ

[art]

เอาๆๆๆๆๆเรยยย