หัวข้อ: ...จะไม่มีช่องว่าง ระหว่างเรา...ชิพ&แดน Series <<<

[Sakura_kano]

  :เฮ้อ:สงสัยจะไปหากอล์ฟแน่ๆเรยประชด

[(^_^)Jawaa!!!]

แดนจาทำไรว้า 

[sixty-3]

มาอ่านรวดเดียวเลยคับ
 
อ่านตอนล่าสุด
เศร้าเลย
 

อย่าทะเลาะกันบ่อยเลยน๊า

[toyzaa]

:angry2:โหยยยยยยยยยยยชิพอ่ะไม่เคยเข้าจายแดนเรยยยยยเฮ้อ
 :oni2:มาต่ออีกน่ะครับ 
 :m1:เป็นกำลังใจให้น่ะ (ต้นน่ะครับ)

[snowblack]

ปล่อยวางบ้างก็ได้นะ

[kaporzung]

ใจเย็นๆสิคะ

ค่อยๆพูดค่อยจากันนะ

[artsitnarak]

พี่แดน



โหดๆๆ



อ่ะ



ก้พี่ชิพ



เขาโมโหหึงนิหว่า




 

[snowman]

สะใจ หึหึหึหึ 


สมน้ำหน้า ..... ขาดสติดีนัก สมน้ำหน้า



หึหึหึหึหึ 



ปล. แหม้ ...  ALeX ใจดีจริงๆ ..... มาแปะให้อ่านทุกวันเลย 

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

กำ กี่วันเนี่ยที่คืนดีกันอ่ะ

[pongsj]

ชิพ.............ง้อด่วน

ถ้ายังโง่อีกก็ช่วยไม่ได้น่ะ เพราะสงสัยแดนเอาจิงแน่ๆ

[both^^]

ทะเลาะกันทำไมเนี่ย

แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก

[dekchin]

 

[BICHA]

 

        ทะเลาะกานอีกจนได้

[[€]ŝĊörŦ]

บอกได้คำเดียว เวรกรรม มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

           

[coloniser]

นี่มันอะไรกานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[DeShiWa]

 

อ่าครับผม คืนดีกันได้ไม่ทันไรก็เป็นแบบนี้ซะละ

แดนกับชิพค่อยๆๆคุยกันนะครับ

แล้วคืนดีกันเร็วๆๆนะครับผม

[★L'Hôpital]

เอ่อ ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้ 

เจ้าช็อกชิพก็ปากไวจริงๆ พูดอะไรไม่นึกถึงแดนบ้างเลย 

[ALeX]

ดีคับ ยุ่งมากๆๆๆๆ เอามาลงให้สองตอนและกาน เดี๋ยวไปและ(เจอกันประมาณวันพฤหัสฯหน้านะครับ ผมไปญี่ปุ่นกับครอบครัว เดี๋ยวกลับ)



บทที่ 25



       “แดน…เป็นอะไรหรือเปล่า?”

      แอลถามขึ้นขณะที่ผมกำลังเหม่ออยู่ ขณะนี้เรากำลังนั่งกินอาหารเที่ยงกันอยู่กับเพื่อนๆที่ร้านอาหารชั้นล่าง แต่ดูเหมือนบรรยากาศดีๆกับอาหารอร่อยๆจะไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น…

      “อืม…ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”

      “โกหก กูเห็นมึงนั่งเหม่อแบบนั้น…คุยกับชิพไม่รู้เรื่องเหรอ?”

      น่าละอาย…’ทะเลาะกับชิพอีกแล้วเหรอ?’…คือประโยคที่ผมกลัวมันถามมากที่สุด

       แค่ชื่อของมันก็ทำผมสะอิดสะเอียนเต็มแก่…แต่ต่อไปนี้ผมจะทำเหมือนเรื่องของชิพเป็นเพียงแค่เศษผงที่เข้าตา แค่ทำให้ตาระคายเคืองเท่านั้น…ต่อไปนี้ผมจะทำให้ชิพรู้สักทีว่าความเจ็บปวดที่แท้จริงมันเป็นยังไง

      “คุย…ก็คุยแล้ว แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรให้คุย”

      ผมหันไปมองพวกเพื่อนๆหัวเราะกันเสียงดัง ร่าเริง…ทำยังไงก็หายจากอาการซึมเศร้าเพราะความเจ็บปวดไม่ได้ ผมอยากย้อนเวลากลับไปเมื่อสองเดือนก่อน…ก่อนที่ชิพจะกลับเข้ามาในชีวิตผมอีกครั้งและทำให้มันเปลี่ยนไปเหมือนเรื่องเดิมๆ

      คิดถึงช่วงเวลาที่ผมมีความสุข…คิดถึงช่วงเวลาที่ลืมมันได้ แต่ตอนนี้กลับมาทำไม่ได้เอาเสียดื้อๆ

      “แอลไม่ต้องเป็นห่วงหรอก…กูสบายมาก”

      “มึงกินน้อยแบบนั้น…ไม่ให้กูเป็นห่วงได้ยังไง”

      ผมเงยหน้ามองแอล…สบสายตา และแล้ว…

       อ๊ะ! แววตานั่น

       ไม่นะ…อย่าบอกนะว่าแอล…

      ไม่…ไม่! แอลจะรู้สึกกับผมแบบนั้นไม่ได้

      “มึง…มึงเลิกห่วงใยกู เลิกพูดกับกูแบบนี้ได้แล้ว”

      “เปล่านะ…เอ่อ กูไม่ได้คิดแบบนั้นกับมึงซะหน่อย!”

      โกหก! แววตาของแอลฟ้องผม ผมรู้ดี

       มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนกัน ผม…ไม่ยักรู้ตัว

       แอลเองก็มีแฟน แถมยังเป็นผู้หญิงด้วยไม่ใช่เหรอ?...

       “…แฟนมึงล่ะ เดี๋ยวนี้ไม่เห็นพูดถึงเลย”

       พยายามลากมันกลับสู่โลกแห่งความจริงก่อน…เพราะกูคือภาพลวงตาที่มึงเพียงแค่หลงเข้ามาชั่วครู่ชั่วคราว…

      “เลิกกันแล้วล่ะ…กูโสดแล้วนะตอนนี้”

      มันยิ้มบางๆให้ผม…เชื่อมั้ย? ฉับพลันเหมือนตาสว่างจากความมืดอันยาวนาน ประมาณว่าความจริงที่เพิ่งสำนึกรู้ทำให้สมองพร่า…ผมรู้ขนาดที่ว่าเวลาไหนที่มันยิ้มให้คนอื่น แต่ยิ้มให้ผมกลับสว่างกว่า…เวลาหัวเราะเรื่องคนอื่น แต่หัวเราะกับผมมันหัวเราะดังกว่า นี่น่ะหรือที่มันบอกว่าไม่มีอะไร…

       บ้าจริง…ทำไมผมถึงเพิ่งมารู้เอาตอนนี้นะ

       อยากจะรักมันได้...อยากจะมีความรักที่เป็นสุขแก่หัวใจเหมือนใครเค้า...แต่แอล กูรักมึงไม่ได้หรอกนะ...

       เพราะฉะนั้นผมถึงไม่พูดถึงเรื่องนี้เลย

      “อ้าว…”

      “ช่างมันเถอะ…บางที เรื่องที่กูเลิกกับแฟนครั้งนี้อาจทำให้กูทำตัวแปลกๆไปก็ได้”

      อืม…แอลจะอ้างว่าอย่างงั้นก็ตามใจ…แต่ทำไมต้องเลิกกับแฟนด้วยล่ะ? มันกับแฟนก็เห็นรักกันดีไม่ใช่เหรอ?

      “เฮ้ยแดน มึงกับบอยไปกันถึงไหนแล้วว่ะ”

      จู่ๆไอ้หวานก็หันมาถามผม(มันนั่งข้างๆ) เฮ้อ วันนี้พวกเพื่อนๆมันเป็นอะไรกันหมดวะ? O(=+=)O

       “มึงจะทำไมอ่ะ?” กรูเริ่มหงุดหงิด

       “ก็เปล่า…แค่ถามดู เห็นมึงนั่งเหงาๆอยู่คนเดียว มีอะไรกับเค้าหรือเปล่า? ค่อยๆพูดจากันนะเว้ย”

       ผมเอาส้อมเขี่ยอาหารในจานเล่น…ทำไมหวานต้องรบเร้าผมเรื่องบอยอยู่เรื่อย หรือว่า?...

      “มึงชอบบอยเหรอ?”

      “เฮ้ย! ไอ้บ้า กูชอบผู้หญิงเฟ้ย!!!”

      มันพูดเสียงดังไม่ทันระวัง โต๊ะอื่นหันมามอง…ฮ่าๆๆๆ

      “ไอ้แดน! มึง…กูรักน้องกุ้งอยู่นะเฟ้ย!”

      “เอ้า แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ”

      “หะ?...”

      “ถามว่าเป็นยังไงบ้าง? มีความสุขกันดีหรือไร”

      “อืม ก็…เรื่อยๆ เหมือนเดิมว่ะ”

      เฮ้อ…รักหนอรัก ถ้าไม่มีรักก็ไม่มีทุกข์จริงๆด้วย (=_=)



       จะว่าไป ช่วงหลังมานี่ผมไม่ค่อยได้ติดต่อกับบอยเลย…วันนี้เงินเดือนผมออกพอดี(น้อยนิดคับT_T) กะว่าจะชวนเขาไปเลี้ยงหนัง(เรื่องเดียว)หลังจากที่เค้าคอยเป็นกำลังให้ผมมาโดยตลอด ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นไดเอิลทันที

       “บอยเหรอครับ? นายว่างอยู่หรือเปล่า”

      เสียงบอยฟังดูดีใจ

      บอยตอบตกลงหนังรอบสองทุ่มของผม ใจจริงไม่อยากทำให้มันดูเหมือนเดท…แต่บอยคงรู้สึกแบบนั้นแน่ๆ แม้แต่ผมยังทะแม่งๆเลยว่ามันใช่ เหอะๆ o_O*

       

       “เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

      บอยนั่งดูดน้ำปั่นแบบคนใจลอย ผมแตะแว่นกรอบบางบนจมูกโด่งของเขาเบาๆ เหอะ เพิ่งรู้สึกตัวเหรอ?

      “นายเป็นอะไร ดูใจลอยจัง”

      บอยยิ้ม “ไม่มีอะไรหรอก”

       ผมยักไหล่ ถ้าเค้าไม่อยากบอกผมก็ไม่เป็นไร แต่แค่รู้สึกว่าบอยมีเรื่องบางอย่างในใจ เพราะตั้งแต่เขามารับที่ทำงานตอนหนึ่งทุ่ม(นั่งรออยู่คนเดียว กลัวแทบตาย) มุ่งตรงสู่ห้างดังย่านลาดพร้าว ต่อแถวซื้อน้ำปั่นกับเพรทเซิลรสโปรด รับบัตรดูหนัง เข้าร้านหนังสือฆ่าเวลา…บอยใจลอย เหม่อ ไม่สมกับเป็นเค้าที่สุขุม มีสติ มีเสน่ห์คนเดิมจริงๆ???

       ผมสมควรต้องรับฟังปัญหาของเค้า เราเป็นเพื่อนกัน ผมยินดีเป็นที่ปรึกษา แต่พักหลังมานี่ไม่อยากเอาเรื่องใครมารกสมองด้วยแล้ว…ผม เหนื่อย…

      กลับมาที่หน้าโรงหนัง เห็นบอยยืนคุยโทรศัพท์อยู่ กับใครไม่ทราบ…แต่สีหน้าท่าทาง เหมือนกำลังทะเลาะกันอยู่เลย ไอ้ความสงสัยอยากรู้ของผมทำให้ขาเดินอ้อมไปหลบอยู่เก้าอี้นั่งรอแถวหลังบอยอีกที…อิอิ รู้สึกตัวเองเลวเล็กน้อย

       “ผมยังกลับไม่ได้ ผมมีนัด…”

       “…”

      “…โธ่ ก็ให้เค้ารอไปก่อนซิคับ หรือไม่ก็วันอื่นที่ผมว่าง”

       “…”

      “แค่นี้ก่อนได้มั้ยคับ? ผมไม่ว่างจริงๆ”

      “…”

      “เรื่องนั้นเราเคยคุยกันแล้ว…ก็ผมบอกว่าเราเคยคุยกันแล้ว หยุดพูดเรื่องนี้เถอะ…ผมไม่สนใจว่าใครจะว่าไง”

      “…”

      “……”

      “แค่นี้นะคับ”

      แล้วก็ ฉับ! เสียงโทรศัพท์งับเป็นอันจบบทสนทนา โห มีเรื่องนะเนี้ยงานนี้ นายบอยนี่เวลาโมโหก็น่ากลัวใช่เล่น(คนมาดขรึมเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ = =”)

      “สงสัยเราคิดว่าหนังรอบสองทุ่มคงไม่เหมาะแล้วใช่มั้ย?”

       “แดน!”    

      บอยสะดุ้งหันหลังมา ฮั่นแน่~~~ไม่รู้ล่ะซิว่าผมแอบมานั่งฟังอยู่ข้างหลังนี่

      “คุณ…ได้ยินหมดแล้วเหรอ?”

      “อืม…ทำไมเหรอ นายไปทะเลาะกับใครมา คุณลุงนาย?”

      “ใช่คับ ประมาณนั้นน่ะ…”

       “แล้วนายยังจะดูหนังได้รึเปล่า?”

      ความจริงแล้วไม่อยากให้บอยกลับเลย…หนึ่งคือตั๋วแพง(ตั้งร้อยยี่ชิบบาทT-T)…สองคือมันคงแปลกพิลึกเวลาดูหนังคนเดียว…

      “ไม่ๆ ผมอยู่ได้”

      “แน่ใจนะ? ห้ามเปลี่ยนใจนะ”

      ผมถามย้ำ เพื่อให้แน่ใจว่าเข้าไปแล้วจะไม่โดนหลอก พอหนังเริ่มฉายครึ่งชั่วโมงบอยดันขอกลับบ้าน ถึงตอนนั้นมันก็ป่วยการ+น่ารังเกียจมากอ่ะคับที่จะงอแงรั้งบอยไว้

       “แน่ซิ คุณชวนผมทั้งที ผมพลาดไม่ได้อยู่แล้ว”

      ผมยิ้ม ยังดีที่บอยไม่งี่เง่า รู้จักแยกแยะ

       “หนังเข้าแล้ว พวกเรารีบเข้าดีกว่า ไม่ชอบเดินตัดหน้าคนในโรงน่ะ”

      บอยดูเหมือนยืนอึ้งๆอยู่แปบ บอกแล้วว่าวันนี้บอยดูเหม่อจริงๆ แต่ช่างเหอะ ให้อภัยได้

       “บอย…เราว่านายมีอะไรก็พูดคุยกับคุณลุงท่านดีๆเถอะ…เราไม่อยากให้นายเสียใจภายหลังนะ…”

      บอยมองหน้าผมเหมือนจะเข้าใจในความหมาย ที่ผมต้องการสื่อนัยความที่แท้จริง…บอยยืนกำมือถือไว้…มองหน้าผม ก่อนจะปิดเครื่อง ยัดมันใส่กระเป๋าซะ

       ดีมากบอย…นายไม่ทำให้เราผิดหวังจริงๆ

       “เข้าโรงกันเถอะ”

      …มันทำให้ผมเรียนรู้อะไรบางอย่าง บางครั้ง…เราคงต้องเรียนรู้และหัดที่จะปล่อยวาง ปล่อยมันให้เกิดเรื่องบ้าง ปล่อยมันให้สุข ทุกข์ ดีใจ เสียใจ หกล้ม…ลุกขึ้นยืน เราคงต้องยอมปล่อยให้อะไรหลายๆอย่างเกิดขึ้นในชีวิต ไม่งั้นเราคงไม่มีวันข้างหน้า…เราคงลุกขึ้นไม่เป็น เราคงจมปลักอยู่กับอดีตและสิ่งเดิมๆ…

       มันอาจจะยากเวลาที่เราต้องยืนขึ้น…มันอาจจะหนักหนาเวลาที่เราไม่มีกิ่งไม้ให้เกาะ แต่มันจะน่ามหัศจรรย์ใจมากเมื่อเราลุกขึ้นมาได้แล้ว สำนึกได้ว่าทุกอย่างไม่ได้ยากเย็นเกินไปอย่างที่เรากลัวในตอนแรกแม้แต่น้อย

[ALeX]

บทที่ 26



       “แดน…ผมขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย”

      ชิพโผล่หน้าเข้ามาในเช้าวันหนึ่ง ขณะที่ทุกคนกำลังชงกาแฟให้ตัวเองอยู่ในห้องครัว…มันมีเรื่องอะไร?

      วันนี้ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการฝึกงานที่นี่ แล้วผมคงต้องกลับไปเรียนเก็บต่ออีกสี่ห้าตัวที่มหาวิทยาลัย เหอะๆ คงน่าเบื่อไม่น้อยเนอะเวลาเราได้มาสัมผัสกับสถานที่แห่งหนึ่งตั้งสองเดือน เสร็จแล้วเดี๋ยวเราก็ต้องไป (นอกจากจะสมัครงานต่อเลย ซึ่งผมไม่มีวันอยู่บริษัทเดียวกับชิพแน่อยู่แล้ว <<<(-_-“)o

      “วันนี้…หลังงานเลี้ยงกูขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย”

       เราหลบมุมมาคุยกันตรงบันไดหนีไฟ(ที่เดิม) ผมมองหน้าชิพ…เดิมๆ ท่าทีเดิมๆเวลาจะขอแก้ตัวหรือมาง้อในสิ่งที่ตัวเองทำผิดลงไป ผมทนนะไม่ใช่ไม่ทน…แต่มันนานพอแล้ว ลองดูซิว่าถ้าต่อไปนี้ไม่ทนบ้างจะรู้สึกยังไง

      “ไม่ว่าง”

      “กูรู้ว่ามึงว่าง แดน…กูมีเรื่องจะบอกมึงว่า-“

      “กูไม่ฟัง กู-จะ-ไม่-ฟัง อะไรที่ออกมาจากปากของมึงอีกต่อไปแล้วชิพ สำหรับกูมึงมันตายไปแล้ว ได้ยินหรือเปล่า”

       ผมมองชิพด้วยแววตาเลือดเย็น ไม่ต่างอะไรจากความรู้สึกข้างใน…

      “แต่แดน กูมีเรื่องสำคัญต้องบอกมึงจริงๆ จริงๆนะ!”

      ผมเปิดประตูจะกลับเข้าไป ใครอยากฟังคำพล่ามของมันต่อก็เชิญ – “ –

       “กูเลิกกับคุณอุ๋มแล้ว!”

      มือของผมชะงักค้างอยู่ตรงนั้น ประโยคที่เพิ่งแล่นผ่านหูทำให้ผมตัวเย็นเฉียบ ชาวาบ แข็งทื่อไปหมด

       “กูเลิกกับคุณอุ๋มแล้วแดน…กูเลิกกับเขาแล้ว ต่อไปนี้กูจะเป็นแฟนมึง ได้โปรด…ให้โอกาสกูอีกสักครั้ง”

      ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้ชิพทำลงไปได้…ทำลงไปได้

      “มึงเลิกกับเขาแล้วงั้นเหรอ?...”

      “ใช่ กูสาบาน”

      เพี๊ยะ!
       
       เสียงฝ่ามือของผมกระทบหน้าชิพจนหัน ดังก้อง…


      โมโหมัน โกรธมัน…ไม่เคยนึกโกรธใครมากมายเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต! ไอ้ชิพทำไมทำแบบนี้ ทำไมมันเป็นคนแบบนี้!

      “ตบ…ตบหน้ากูทำไม?”

      “ทำไมนะเหรอ? ชิพ! มึงเป็นตัวทำลายความสุขของคนอื่น มึงเป็นคนเลว…คนเลวที่ดีแต่สร้างความเสียใจเจ็บปวดให้คนอื่นเสมอ! มึงทำแบบนั้นกับคุณอุ๋ม เพียงเพื่อต้องการมาอยู่กับกู มึงเคยนึกถึงความรู้สึกคนอื่นบ้างมั้ย เคยมั้ย?!”

      ผมส่ายหน้าทั้งน้ำตา เก็บต่อไปไม่อยู่แล้ว

      “กูยิ่งรู้สึกผิดที่มึงทำแบบนี้…ถึงคุณอุ๋มไม่รู้ แต่กูจะสู้หน้าเค้าได้ยังไง หะ? แล้วตอนนี้มึงมาอ้อนวอนกู…สนุกมากใช่มั้ย? หากสักวันมึงเจอคนที่ดีกว่ามึงก็พร้อมจะทำกับกูแบบนี้ใช่มั้ย”

       “เปล่า ไม่นะ!…แต่กูกับคุณอุ๋มไม่ได้รักกัน เค้าก็รู้…ว่าเราเป็นแฟนกันก็เพราะโดนผู้ใหญ่บังคับ”

      “มึงจะไปรู้อะไร! คุณอุ๋มน่ะเค้าเป็นผู้หญิง แล้วเค้าคงไม่อยู่กับมึง ยอมเป็นแฟน…ทั้งๆที่เค้าไม่ได้รักหรอก…”

       ไม่อยากจะเชื่อเลย…ว่าผมทำผิดมหันต์ลงไปแล้ว

       ระหว่างผมกับชิพ ยอมรับว่าผมรักมัน ยอมมีอะไรกับมัน…แต่จะให้มันยอมรับว่าเป็นแฟนผมเต็มตัว คงทำแบบนั้นไม่ได้…

      “แดน…มึงต้องเข้าใจกูนะ กูไม่ได้รักเค้า เค้าก็ไม่ได้รักกู แต่กูรักมึงต่างหาก! กูรักมึงนะ”

      “ชิพ มันยากมั้ยกว่าจะทำเรื่องทั้งหมดลงไปได้?”

      น้ำเสียงเยือกเย็นจนแทบไม่เชื่อหูนี้…เป็นของผมงั้นหรือ?...

      “มันยากมั้ย…กว่าที่มึงจะลงมือทำร้ายจิตใจใครสักคน กูเห็นที่มึงทำกับคุณอุ๋ม มึงทำให้กูเสียใจ…ทุกคนรอบๆตัวมึงเสียใจก็เพราะมึง

       มันก้มหน้า ส่วนผม…ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

       “คุณอุ๋มเขาไม่ได้รักกูจริงๆนะ…เราก็แค่เล่นละครตบตาผู้ใหญ่ไปวันๆก็เท่านั้นเอง…กูซะอีกที่ต้องทนฝืนใจเป็นแฟนกับเขา”

      โธ่เว้ย! ไอ้ความรู้สึกผิดบ้าๆนั่นหลั่งไหลเข้ามามากมายจากไหนวะ ผมมัวแต่คิดเรื่องของคุณอุ๋ม…ถึงแม้ไม่ใช่เรื่องที่ชิพกลุ้มใจ แต่เป็นเพราะผมคือตัวการ มันทำให้ผมรู้สึกแย่จนบอกไม่ถูก

      “ชิพ…ถึงมึงเลิกกับคุณอุ๋มมา กูก็ไม่ขอเป็นแฟนมึง”

      ผมรีบปาดน้ำตาพลางกระแทกประตูกลับเข้าออฟฟิศไป วินาทีที่เดินหันหลังมา ใจมันเจ็บแปลกๆ…ผมนั่งพักลงที่โต๊ะของตัวเอง ภาวนาว่าให้วันนี้มันจบลงซะที แล้วพรุ่งนี้ตื่นเช้ามาผมก็ไม่ต้องเจอชิพอีก และอีกตลอดไป…

       ขอให้เป็นเช่นนั้นเถอะ



       “พี่ๆ…ขอเหล้าอีกขวด”

      ดึกพอสมควรแล้ว ผมควรจะอยู่ที่งานเลี้ยง…แต่วันนี้ผมไม่ต้องการเจอหน้าใครบางคน และไม่อยากเก็บภาพความทรงจำแย่ๆเหล่านั้นไว้…เลยเนรเทศตัวเองหนีมานั่งซดเหล้าคนเดียวที่บาร์แถวๆมหาลัยฯ ราคาไม่แพงมากและเป็นที่รู้จักกันของพวกนักศึกษา

       ถึงแม้ว่าจะต้องประหยัดเงิน แต่ผมกลับมานั่งดื่มเหล้าย้อมใจตัวเอง เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมคนถึงชอบน้ำเมานี่…มันทำให้ความเจ็บปวดชาลงได้จริง ทว่าเพียงชั่วขณะเดียวเท่านั้น…

       พนักงานนำเหล้ามาเสริฟ์ ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างนอกรับลมอุ่นๆยามค่ำคืน เสียงพูดคุยโวยวายแข่งกับเสียงเพลงดังจอแจไปหมด ทำให้แทบฟังอะไรไม่รู้เรื่อง แต่ก็ไม่แคร์แล้วแหละ…แสงไฟภายในร้านที่สีสันแรงแจ๊ดจนแสบตา…ผมกระดกเหล้าเข้าปาก ช่างแมร่ง~~~ไว้ค่อยมีเงินเมื่อไหรจะไม่กลับมาเหยียบไอ้ร้านเพิงเน่านี่อีกเลย -_-“

       “เฮ้ยไอ้แดน!”

      ฮื้อ? ใครเรียกกูวะ…อ้อ ไอ้กอล์ฟน่ะเอง แหม พอตกกลางคืนล่ะก็แต่งตัวเท่ห์ ทำผมตั้งหล่อเชียวนะมรึง โธ่ ไอ้ลิงกระจอกเอ๊ย +_+*

       “มึง…มาทำอะไรที่นี้อ่ะ”

      ผมอ้อแอ้ถามมัน มองผ่านเปลือกตาสะลืมสะลือ งืมๆ o_O*

       “กูต่างหากต้องถามว่ามึงมาทำอะไร”

      แหงล่ะ ผมไม่เคยมาร้านนี้มาก่อน ปกติผมไม่ใช่พวกชอบดื่มเหล้าอยู่แล้ว เพราะซดทีไรเป็นได้เกิดเรื่องไม่ดีทุกที…แต่วันนี้ข้อยกเว้น

       มองรอบๆตัวมัน แปลกใจที่ไม่ยักเห็นพาใครมาด้วย สงสัยคืนนี้ออกล่าแหง

       “หน้าตายังบวมไม่หาย สาวที่ไหนเขาจะติดกับมึงวะ”

      มันทำขรึมดุๆ แต่รู้ว่าแกล้งไปงั้นแหละ ความจริงหน้ามันกลับคืนสู่สภาพปกติเดิมแล้ว เพียงแต่ยังมีรอยปากแตกตกสะเก็ดอยู่เล็กน้อย ผมว่า…ยิ่งเสริมลุคหล่อเถื่อนเข้าไปใหญ่

       “เออแดน…กู กูต้องขอโทษด้วยนะเรื่องเมื่อวันก่อน”

      อ้อ เรื่องที่มันเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมทะเลาะกับไอ้เวรชิพอีกครั้งน่ะเหรอ?...ม่าย…ม่ายเป็นไรหรอกว่ะเพื่อน มึงทำดีม๊ากมาก…

      “ยังไง กูกับมันก็ต้องลงเอยแบบนี้อยู่ดี”

      “แต่กูแกล้งมึง กูไม่รู้ว่าไอ้หมอนั่น…เป็น เอ่อ เป็นแฟนมึงนี่…เป็นกูก็โมโหว่ะ”

      ไอ้กอล์ฟที่กำลังพูดขอโทษผมด้วยลักษณะนักเลงๆตามฉบับของมัน ทำให้ผมนึกขำ…แฟนเหรอ? ใครเป็นแฟนกับแมร่งวะ?

      “กูไม่ได้เป็นแฟนแมร่งซะหน่อย มันเลิกกับเมียเก่ามันมา หน้าด้านมาหาว่ากูเป็นแฟนมัน”

      ด้วยความเมามาย ผมเล่าเรื่องให้กอล์ฟฟังทั้งหมด ความในใจที่เก็บกั้นไว้นานนมในที่สุดก็มีใครรับฟังได้เต็มที่สักที เพราะเป็นไอ้กอล์ฟ…ผมเลยวางใจว่ายังไงมันก็เป็นแค่เพื่อนห่างๆ คงไม่เก็บเรื่องของผมไปคิดให้รกสมอง…

       ถอนหายใจหนักๆ…ไม่เอาแล้ว กลับบ้านดีกว่า

       “เดี๋ยวดิ นั่งเป็นเพื่อนกูก่อน”

      ไอ้กอล์ฟเลื่อนตัวเข้ามานั่งเงียบๆ สีหน้าหลังจากที่ฟังมรสุมชีวิตของผมเรียบเฉย ผมยังไม่ต้องการความคิดเห็นจากมัน มันก็ไม่ได้พูดอะไร

       คือกอล์ฟเนี้ยออกจะเป็นเพื่อนแนวนักเลงๆหน่อย คือพวกผู้ชายเค้าไม่ก้าวก่ายกันอ่ะคับ ผมแค่เล่าให้มันฟังเป็นเรื่องธรรมดาๆ ไม่ใช่เรื่องซีเรียส

       แต่ในที่สุดก็โพล่งออกไป…

      “ถ้ากูอยากทำให้มันเจ็บปวดบ้างอ่ะ…จะดีมั้ยวะ”

      ไอ้กอล์ฟเขย่าแก้วเหล้าในมือ สายตามันมองไปรอบๆชิลๆ

      “ก็แล้วแต่ว่ะ ถ้าทำแล้วมีความสุขก็ทำเหอะ”

      นั่งเงียบ นี่กูกำลังคิดทำอะไรอยู่กันแน่?

      “แต่มึงอย่ามานั่งเสียใจเอาทีหลังแล้วกัน”

       อ้าว =_= สรุปกรูเลวมากใช่ป่ะ O.Ol

       “คิดมาก’ไมว้า แมร่ง~~~มึงเลิกกับเค้าแล้วไม่ใช่เหรอ อ้าวๆ ไอ้เชี้ยแดกต่อเซ่”

       ผมน่ะเลิกแล้ว…แต่ไอ้ชิพน่ะไม่รู้มันยอมหรือเปล่า =_=”

       “เฮ้ยกอล์ฟ กูไม่ไหวแล้วว่ะ…” ง่วงอ่ะ+ + ปวดตัวมากมายเลยด้วย

       “อื้อ…เดี๋ยวเด่”

       มันชงเหล้าให้ผมอีกแก้ว เออ…ก็ได้ว่ะ กินก็กิน…

      แต่นั่งไปสักพัก…รู้สึกแปลกๆ…คือ สายตาที่มันมองมาดู หวานเชื่อม? เยิ้มๆไงไม่รู้อ่ะคับ…

       คิ้วดกดำหนาเป็นปื้นของมันเลิกขึ้น ก่อนจะรินเหล้าให้ผมอีกแก้ว…คราวนี้ผมไม่ดื่ม และด้วยความเหนื่อยล้าเลยไม่ทันสังเกต…

      มือของมันจับอยู่ที่ด้านหลังของผม…

      ไล้ลงมาตามกางเกง ก้น!

       …ไอ้กอล์ฟมอมเหล้าผม และกำลังเล่นลามกกับผมอีกแล้วเหรอเนี้ย?

       ผมปัดมือปลาหมึกของมันออก

       “ไอ้เลว! ไอ้ฉวยโอกาส”

      แต่มันรีบเอามือมาปิดปากผมไว้ ทำให้ตะโกนออกไปเสียงไม่ดังนัก ประกอบกับที่ไม่ค่อยมีใครสนใจ แต่ไอ้กอล์ฟนี่ซิ…หน้ามันอยู่ใกล้ ตาโตๆจ้องมองมา จนผมนึกอยากเอานิ้วจิ้มนัก!

      “เฮ้ย…กูแค่ล้อเล่น…ไอ้ห่าแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ เอ้าๆดื่มๆๆ จะได้ลืมๆเรื่องทั้งหมดไง”

      ผมเทเหล้าที่มันยื่นให้มาลงพื้นจนหมด กระแทกแก้วกับโต๊ะดังตึง จ้องหน้ามัน…ไม่อยากเชื่อว่าผมกำลังจะพูดสิ่งนี้ออกไป สิ่งนี้…

       “อยากนอนกับกูเหรอ?”

      ไอ้กอล์ฟนิ่งอึ้งไปพักใหญ่…ก่อนจะคล่อยๆคลี่ยิ้ม หัวเราะ ทำให้ผมทั้งโกรธทั้งอับอายจนหน้าแดงก่ำ

       “พูดเรื่องอะไรว่ะ?”

       น้ำเสียงมันเข้มขึ้นไม่รู้ตัว

       “ก็มึงเล่นแบบเนี้ย บอกมา…มึงอยากเอากูหรือเปล่า?”

      ผมคว้าหน้ามันมาจูบอย่างรุนแรง มันไม่ได้ขัดขืน พยายามสอดลิ้นเข้าไปทว่ามันไม่ตอบโต้เลยสักนิดแถมยังไม่เปิดรับ…พอรู้ว่าไอ้ท่าทีเย็นชาแข็งกระด้างที่กอล์ฟแสดงออกอยู่เป็นเพราะอะไร ผมค่อยๆถอนตัวออก…จ้องหน้ามันที่บัดนี้แข็งเป็นก้อนหินไร้อารมณ์ ริมฝีปากของมันไม่บุบสลายแต่อย่างไร ยังคงหุบสนิท ไม่มีอาการหอบ และทุกอย่างยังคงแลดูดีอยู่อย่างครบถ้วน

       “มึงทำอะไร?”

       “ก็ถ้ามึงไม่คิดอะไรกับกู…แล้วมาเล่นแบบนี้ทำไม?...เพียงแค่มึงบอกเท่านั้นแหละ…แต่อย่าให้กูเอาจริงแบบนี้อีก”

      พูดอะไรไม่รู้งงๆ…ผมผลุนผลันลุกออกมาจากโต๊ะ ไอ้กอล์ฟยังคงนั่งอยู่ในร้าน ช่างแมร่ง~~~ปล่อยมันจ่ายเงินค่าเหล้าไปแล้วกัน เสือกมากวนอารมณ์กรู

       T_T…



      ผมเก็บเอาความคิดเหล่านั้นมาฟุ้งซ่าน อาการแฮ๊งค์จากเมื่อคืนทำให้ผมต้องนอนซมอยู่บ้าน โดดเรียน แต่คิดว่าเย็นนี้จะออกไปนั่งแดกเหล้าอีก…เอาให้มันตายกันไปข้าง

       อู๊ย…ตอนนั้นผมมักจะทำอะไรไม่ค่อยคิดอ่ะ โง่ อยากทำอะไรก็ทำ เป็นวัยรุ่นใจร้อนโง่เง่า

       บ้านอันเงียบสงบ…เบื่อว่ะ ทำอะไรดี…ว่าแล้วขณะที่มึนๆอยู่นั้นผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์ลงไป

       “ฮัลโหล?”

      เสียงของชิพอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่งของปลายสาย…ผมไม่รู้จะพูดอะไรไปพักใหญ่…เชี้ย สมองตื้อไปหมด และแล้วผมก็กดวางสาย

       สักพัก…กริ๊งๆ!!

       “ฮัลโหล? แดน นั่นแดนใช่มั้ย เป็นอะไรหรือเปล่า”

       ขำชะมัด…เสียงไอ้ชิพร้อนรนโทรฯกลับมา ทำให้ผมยิ้มบางๆ

       “ว่างาย~~~”

      เสียงของผมยังฟังดูมึนๆเมาๆ แม้จะควบคุมแล้วก็ตามแต่รู้สึกพะอืดพะอม ทำให้พูดอ้อแอ้ๆแบบคนลิ้นคับปาก o_O*

       “แดน! มีอะไรหรือเปล่า เกิดอะไรขึ้น?”

      น้ำเสียงของมันดูกังวลจริงๆ

       “คืนนี้เจอกันที่xxxนะ ห้าทุ่มตรง อย่าลืมล่ะ”

      แล้วผมก็รีบวางสายลงอีกครั้ง คราวนี้ใจเต้นแรงตึกตัก…มันจะไปตามนัดมั้ยนะ และมันจะรอจนกว่าผมจะไปหามันมั้ย

       เพราะมันคงไม่มีวันรู้เลย ว่าผมไม่มีวันปรากฏตัวแน่…



        ~~~แฮกๆๆ เหนื่อยมากมาย กดenterรัวๆสองบท o_O*"...

       โปรดติดตามตอนต่อไป

       

[LingNERD*]

^
^
^
จิ้ม คนแรก


ต่อ 2 ตอนรวด   

[DeShiWa]

อ่าครับผม ความรักบางครั้งเราต้องเห็นแก่ตัวบ้าง

ไม่ใช่เห็นใจเค้าไปหมด แดนลองคิดดูนะครับ

ชิพกับอุ้ม ตอนนี้ยังไม่มีไรไปมากนอกจากคำว่าคู่หมั้น

อีกหน่อยปล่อยให้ชิพแต่งงานกับอุ้มแดนไม่สงสารอุ้มเหรอครับ

ตอนนี้ชิพบอกเลิกอุ้มไปก็ทำใจได้แน่นอน ดีกว่าแดนปล่อยให้ชิพกับอุ้มคบกันเป็นแฟน

ตอนนี้ละครับคุณอุ้มเหมือนตายทั้งเป็นเลยนะครับ

 

[น้ำค้าง]

เห็นด้วยกับรีบนร้อยเปอร์เซ็นต์เลย

[snowman]

รู้สึกว่าหลังๆ เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นอีกครั้ง ....

 


มันจะลงเอยแบบไหนนะ ? รู้สึกดีแฮะ ที่เวลาอ่านแล้วคาดเดาอะไรต่อไปไม่ค่อยได้เนี่ย ...


แต่ที่แน่ๆ รู้เลยว่าคนที่ต้องเสียใจที่สุด ก็คงไม่พ้นนายแดน ... แหม้ ในเรื่องความรักเนี่ย ... คนที่หนีจากความรู้สึกตัวเอง จะเป็นคนที่เจ็บที่สุด ... เพราะจะต้องเจ็บทั้งตอนเดินออกมา และเมื่ออยากจะกลับไป ก็จะกลับไปไม่ได้ง่ายๆ  ... เจ็บทั้งขึ้นทั้งล่องเลยล่ะ ....


เค้าเรียกว่า ทำตัวเอง 




สุดท้ายนี้ไปเที่ยวสนุกๆ เดินทางปลอดภัยเน่อ Bon Voyage !!!!

[pongsj]

เที่ยวให้สนุกน่ะคับ สองตอนนี้มันส์มากกกกกกกกกกกกกกกกก

[andy_kwan]

ทำไมถึงได้ยุ่งแบบนี้ แล้วแดนจะเลือกใครหว่า
ก็ต้องชิพอยุ่แล้ว แต่จะปราบพยศของชิพด้วยวิธีใด
รอลุ้นค่ะ

[snowblack]

รีบกลับมาเร็วๆนะคร้าบบบ

[THIP]

ชักจะปล่อยวางเรื่องของชิพกับแดนแล้ววุ้ย  เดี๋ยวคงบรรลุ   

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

ไปเที่ยวแล้ว กลับมาต่อให้เยอะๆนะคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[ifwedo]

เที่ยวให้หนุกน๊าๆๆ

[sixty-3]

ว๊าวววววว เข้มข้นถึงใจ 




ปล. เที่ยวให้สนุกนะคร้าบ