ขอบคุณชาวบอร์ดที่น่ารักทุกท่านเลยนะครับ อ่านต่อกานเล๊ย~~~
บทที่ 23
“เฮ้ย! เฮ้ยๆๆๆๆ”
ภาพตรงหน้าทำให้ผมตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ…นั่นมัน…นั่นมันไอ้กอล์ฟที่กำลังโดนฝ่าตีนนับสิบๆข้างรุมกระทืบอยู่!
“~น้าๆ ไปช่วยเพื่อนผมหน่อย มันโดนรุม”
น้าวิน’มอไซค์ก็แสนดี รีบวิ่งออกจากเพิงข้างๆไปยังหน้าร้านไอ้กอล์ฟ ตรงที่มันโดนรุมยกมือขึ้นป้องหน้าตัวเองอยู่นั่นแหละ…มีไม้อยู่ใกล้ๆมือ ผมคว้าท่อนหน้าสามเข้าไปด้วย(แง่งงง~~~) ไอ้พวกเวนที่รุมกอล์ฟอยู่เห็นยกพวกมาจะช่วยมัน เลยรีบวิ่งหนีไป
“แน่จริงอย่าหนีดิว่ะ!”
แมร่ง~~ตอนนั้นหน้ามืดอยากเอาไม้ตีกบาลมันนัก นี่ถ้าไอ้ลิงกังไม่ร้องโอดโอยรอความช่วยเหลืออยู่ล่ะก็ ผมแพ่งแมร่งหัวแตกหมอไม่รับเย็บไปหลายรายแว้ว ฮืมๆ <<<(-_-“””)O:
“ไอ้หนู เฮ้ย! เอ็งเป็น’ไรมากหรือเปล่าหา?”
เสียงน้าวิน’มอไซค์ถามไอ้กอล์ฟ แต่มันอ้อแอ้ตอบ ผมเองรีบเข้าไปนั่งลงช้อนหัวมันขึ้นมา เชี้ยยยย…เลือดออกจมเลยนี่หว่า
“น้าว่าพามันไปโรงพยาบาลเหอะ…ท่าทางจะหนัก”
แต่มันรีบส่ายหน้า…ผมสงสารมันว่ะ ดูดิ หน้าตาบวมไปหมด ปากแตก เลือดไหลทั่วใบหน้า…ใครว่ะช่าง…สารเลวรุมคนไม่มีทางสู้ได้แบบนี้
“อ้าว ไม่ไปแล้วจะทนได้เหรอไอ้หนู?”
มันส่ายหน้าอีกครั้ง แต่ผมว่า ไอ้เฮ่งเจีย(คือ ผมแอบเรียกมันว่าเป็นไอ้หน้าลิงอยู่ในใจอ่ะคับ -_-*) คงไม่เป็นไรแล้วล่ะ อย่างน้อยก็ยังดีที่สมองไม่กระทบกระเทือน รับรู้ได้ ผมทดสอบด้วยการชูนิ้วไล่ถามไปเรื่อย มันก็ตอบได้หมด
“เอางี้แล้วกันครับ บ้านผมอยู่ในซอยนี้เอง…ยังไง มันเป็นเพื่อนผม เด๋วผมพามันไปที่บ้านก็ได้”
ผมตัดสินใจพยุงร่างกอล์ฟเดินมาถึงหน้าบ้าน ประตูรั้วล็อคอยู่ อ้าว สงสัยแม่ไม่อยู่บ้านแฮะ แต่เหนื่อยโคตร…ทำไมเป็นแค่ลิงถึงได้ตัวหนักยั่งกะควายป่าขนาดนี้ว่ะ ทั้งๆที่ไม่ได้ตัวใหญ่มากมายเลยนี่หว่า~~~ฮึบ!
เราเดินโซเซทุลักทุเลเข้ามาในบ้าน ผมพามันขึ้นห้องนอนผม(อย่าคิดลึก = =”) แล้วรีบลงมาเอากล่องปฐมพยาบาลกับอ่างน้ำอุ่นและผ้าขนหนูสะอาดชุบเดทตอลขึ้นไป สภาพไอ้กอล์ฟ…ช่างทำให้นึกภาพ ‘โทรมยั่งกะหมา’ ได้ออกดีจริงๆ ก๊ากๆๆ!!! (เฮ่งเจียภาคพิสดาร)
เสื้อนักศึกษาของมันเปรอะเลือดไปหมด เอ่อ…เอาไงดีว่ะ ผมมีความคิดว่าจะถอดเสื้อมันออกก่อน แต่ถ้ามันตื่นขึ้นมาล่ะ…จะปากหมาหาว่าผมข่มขื่นมั้นมั้ยว่ะเนี้ย -_-l
กลัวมันหาเรื่องเจงๆ ไอ้แววตาข่มขู่ ท่าทางเถื่อนๆ บางครั้งก็ทำผมขำ…ทว่ารูปการณ์ตอนนี้แรงที่มันจะลุกยังแทบไม่มี ช่างแม่งมันเถอะ =_=’)
มันเอามือปัดมือผม แต่อ่อนแรงเหลือเกิน…ในที่สุด เฮ้อ! โล่งอก โชคดีที่มันใส่เสื้อกล้ามสีขาวไว้ข้างในอีกตัว ผมเลยหยุดมือไว้แค่นั้น รีบวิ่งไปหยิบเสื้อของตัวเองเตรียมไว้ให้มัน จากนั้นก็เริ่มลงมือเช็ดตัว
“เฮ้ย กอล์ฟ กอล์ฟ! ได้ยินกูพูดบ้าง’เปล่า?”
มันอือๆไม่รู้เรื่อง เลยได้ตบหน้ามันไปหลายทีอยู่(หุๆ เอาคืน >o<) ตามเนื้อตัวไอ้กอล์ฟมีรอยฟกช้ำสดๆใหม่ๆเต็มไปหมด…สำรวจที่แผ่นหลัง รอยแดงๆที่คาดว่าน่าจะเป็นรองตีนก็…หลายที่อยู่
“…กูอยู่ที่ไหน?”
“ที่บ้านกู แดนไง…จำไม่ได้แล้วเหรอ”
มันทำท่าจะลุก แต่ผมกดมันลง จับให้มันอยู่เฉยๆเพื่อเช็ดหน้าให้สะอาด แล้วก็เอาสำลีมาซับห้ามเลือด
“มึงโชคดีมากนะที่แผลไม่ลึก คงไม่ต้องเย็บอ่ะ”
“มึง…มึงพากูมาที่นี่ทำไม”
“อ้าว ไอ้นี่” กูเป็นคนช่วยมึงนะ ยังจะมาทำเสียงเข้มใส่กูอีก เด๋วปั๊ดบีบคอตายเลย ไอ้ลิงกังปากหมา!!! >o< “ก็กูเห็นมึงโดนรุมกระทืบอยู่ เลยช่วยมา…รู้งี้ปล่อยให้โดนมากกว่านี้ซะดีกว่า”
“…ใครบอกให้มึงยุ่งเรื่องชาวบ้านว่ะ”
อ้าวๆๆ! ปากไอ้ห่านี่!!!
“พูดแบบนี้กูไล่ออกไปจริงๆด้วย”
ผมชะงักมือ มันมองผ่านตาแดงๆบวมๆมาที่ผม ฉายแววอ่อนล้าแต่ยังทำเก๊กเข้ม…จะดุผมว่างั้นเหอะ แต่คราวนี้นี่แหละกูจาเอาตีนกระทืบมึงต่อเอง สาดดด~~~
“…เอ่อ ขอโทษที”
ผมก้มลงไปหยิบผ้าก็อตแปะแผล แอบยิ้มเล็กน้อยที่คนอย่างมันเอ่ยปากขอโทษผม
“ว่าแต่ วันนี้ไม่เปิดร้านเหรอไง”
“เออ ป๊ากูไม่อยู่บ้าน กลับมาเจอพวกนั้นก่อนพอดี ก็เลยมีเรื่อง”
“แล้วมึงไปทำอีท่าไหนว่ะ ถึงโดนตีนเยอะแบบนั้น”
มันถลึงตามองผม 555+ แอบด่าคนเจ็บนี่ก็สนุกไม่ใช่เล่นเนอะ(เพราะตอบโต้ไม่ได้ไง)
“ล้อเล่นๆ”
“…กูเพิ่งเลิกกับแฟนมา ไอ้เด็กหัวโจกนั่นมันแย่งแฟนกูไป”
“อะไรว่ะ แล้วมึงไปท้าดวลมันเหรอ?”
“ป่าว เคยต่อยกับแมร่งแล้ว…ความจริงกูไปแย่งเมียมันมาอีกที”
อ้อ เรื่องเป็นแบบนี้เอง สมน้ำหน้า เหอะๆ o_O*
ทำแผลเสร็จแล้ว ผมหยิบยาแก้ปวดให้มัน ต้องพยุงหลังขึ้นมาป้อนน้ำดื่มให้ แมร่ง กูอย่างกะนางพยาบาลมิสไนติงเกลเลย…แต่เห็นแล้วอดสงสารมันไม่ได้อ่ะ ผมเคยติดหนี้ไอ้กอล์ฟ(แม้จะเป็นหนี้บ้าบออะไรของมันนั่นก็ตาม) มีสัจจะพอจะรักษาคำพูด ตอนนี้ถือว่าผมชดใช้มันแล้ว แต่ก็ยังต้องยอมให้มันนอนพักต่อไปจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เช้าอยู่ดีอ่ะ…
“งั้น…คืนนี้กูนอนพื้นก็ได้”
กอล์ฟค่อยๆเลื่อนตัวลงไปนอนยาวบนเตียงที่แสนนุ่มของผม (ไม่อิจฉามันเล๊ย >o<)…มองมาทางผมแปลกๆ
“ขอบคุณนะ…”
อืม ความจริงแล้วกอล์ฟก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไรนัก
กลางดึกคืนนั้น มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้น…
ตอนที่กำลังหลับสนิทดีๆอยู่ =_=" จู่ๆก็มีเสียงอะไรหล่นลงมาจากเตียงดังตุบ! พร้อมทั้งอะไรหนักๆทับลงมาที่ตัวผมเต็มๆ!
“เฮ้ย@!!!”
ผมสะดุ้งโหยง ร้องจ๊ากอย่างตกใจกลัวนึกว่าโจร ไอ้ห่า…ปรากฏว่าเป็นไอ้กอล์ฟ
“กู…กูหิวน้ำ”
“แล้วลงมาทับกูทำไมเนี้ย???”
อ๊อกส์ หายใจไม่ออก
“กูเอื้อมมือไปหัวเตียงไม่ถึง…ตัวกูเคล็ด ไม่ทันระวังเลยหล่นลงมา”
เชรี่ย~~~
“ทีนี้ลุกออกไปได้ยัง”
“…มันลุกไม่ได้อ่ะ กูลุกไม่ไหว…”
เสียงมันอ๋อยๆผิดไป ขำก็ขำ…รำคาญก็รำคาญ ในที่สุดก็ถีบตัวมันออกไป โอย…หายใจแทบไม่ทัน แฮกๆ
“ทำไมตัวมึงนุ่มจังว่ะ…ยั่งกะผู้หญิงเลย”
เย้ย ไอ้!!! O[]O!!
“มึงคิดอะไรของมึงเนี้ย?!>”
“อะ…เอ่อ เปล่า…แค่บอกว่ามันเหมือน…”
สายตาไม่ได้ตั้งใจมองต่ำลงไปหรอกนะ แต่เป้าของไอ้กอล์ฟนี่ซิ นู่นเป่งขึ้นมาจนแทบกลายเป็นเนินภูเขา
ไอ้ลิงลามก!@!!!
“ไอ้…ไอ้เหี้ย! ไอ้บ้า มึงคิดอะไรของมึงเนี้ย!!! กูไม่ใช่เมียมึงนะเว้ยยย!!!”
มันเบิกตากว้าง รีบเอามือมาปิดปากผม ผมดิ้น มันก็จับแขนไว้แน่น เชี้ย~~~ทียั่งเงี้ยเอาแรงมาจากไหนว่ะ
“อย่าเสียงดังเซ่…ดะ เดี๋ยวใครได้ยินกันหมดหรอก!”
ไอ้เลว ไอ้บ้า ไอ้ชาติxxx ไอ้ๆๆ@#$%^!!!
“ลุกขึ้นไปหยิบน้ำมาให้หน่อย กูหิวน้ำ”
อ้อ นี่มึงสั่งกูเหรอ??? แต่พอมันปล่อยมือ…ผมก็ลุกขึ้นไปหยิบน้ำมาให้มันดื่มแต่โดยดี แถมยังต้องป้อนมันอีกนะ…เฮ้อ กรรมอะไรของกูว่ะ ToT
“ขอบคุณนะ…”
“ลุกขึ้นไปนอนบนเตียงซิ”
“ไม่เอา ลุกไม่ไหว”
“แล้วจะเอายังไง!”
ผมตะคอก คือเหนื่อยมาทั้งวัน แถมพรุ่งนี้ยังต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน
“ขอนอนตรงนี้แล้วกัน ได้มั้ย?”
โอย หงุดหงิดเว้ย!!! ผมส่ายหัวอย่างเสียอารมณ์ นอนตะแคงลงไปอย่างกระฟัดกระเฟียด
“กูขอผ้าห่มหน่อยซิ”
“โอย~~~…อะไรกันนักกันหนาว่ะ มึงก็เอาของบนเตียงมาห่มซิ อย่ากวนได้มั้ยกูอยากนอน”
มันหัวเราะฮึๆ แต่ดันกระชากผ้าห่มของผมไปเต็มๆ แถมยังเบียดตัวเข้ามาด้วย
มันจะทำอะไรว่ะ?
ใจเริ่มเต้นตึกตัก…เพราะความกลัวมันจะฆ่าเอาหรอกนะ…ผมกับมันไม่ถูกกันนี่ ไม่ใช่เพราะว่ามันเอ่อ…ช่างมันเถอะ แต่ไม่ได้ใจเต้นแรงอย่างที่คิดหรอก…
“…รู้มั้ย? ไม่เคยมีใครห่วงใย…ดูแลกับกูแบบนี้เลย”
จู่ๆมันก็พูดขึ้น…กรูเลยนอนไม่หลับเลย นอนฟังมัน แต่พยายามไม่ให้มันรู้ว่าผมตื่น
“มึงเป็นคนแรก…ที่คอยทำแผลให้กู คอยหยิบน้ำให้กูตอนที่กูเอื้อมไม่ถึง…ป๊ากูเค้าไม่สนใจหรอกว่ากูจะไปตีรันฟันแทงกับใครที่ไหน ขอแค่กูช่วยเค้าขายของทุกๆวันก็พอแล้ว”
นี่แสดงว่า ไอ้กอล์ฟเป็นนักเลงหัวไม้ประจำเลยเหรอ?
นั่นคงอธิบายอุปนิสัยดิบเถื่อนของมันได้ดี
เฮ้อ…เฮ่งเจียขาดความอบอุ่น o_O*
“ตอนนี้กูคงไม่ต้องนอนหิวน้ำไปตลอดทั้งคืนแล้ว…มึงเป็นคนแรกที่ดูแลกูแบบนี้”
เชื่อเลย…ผมแอบหน้าแดง >///< ด้วยความเขินแปลกๆอยู่ข้างๆมัน…
หรือว่าคารมเฮ่งเจียนี่…จะประมาทไม่ได้จริงๆ เจี๊ยก*!O_o_O!!!
“เฮ้อ~~~ไม่นึกเลยว่าจะเป็นมึงนะเนี้ย…เฮ้ย ฟังอยู่เปล่าว่ะ?”
อ้าว (=_=+) ไหงชมกูอยู่ดีๆ ทำเสียงซังกะตายแบบนั้นใส่ได้ไงว่ะ <<<(=_=*)o
ผมเผลอขยับตัวนิดเดียว ตายห่า~~~หลับตาปี๊ ปิดหูปิดตาไม่ฟังเสียงมันดีกว่า สักพัก…มือของมันก็ขย่ำลงมาบนแก้มก้นของผม เย้ย!!!
ผมสะดุ้งโหยง…
“อ้าว ยังไม่หลับนี่นา”
“มึงเล่นอะไรของมึงเนี้ย!!! กูเจ็บ(ตูด)นะเฟ้ย!!!”
หันไปทุบอกมันแรงๆ เรียกเสียงร้องออกมาดังไม่น้อย
“ก็แค่พิสูจน์ดู…ว่าก้นมึงบริสุทธิมากแค่ไหน”
ผมหน้าแดง ไอ้เลว…นอกจากจะดิบเถื่อน ปากหมา พูดจาเลวทราม…ยังลามกแม้กะลังเจ็บปางตายแบบนี้อีกด้วย…ไอ้หมากอล์ฟ! ไอ้ลิงบ้า@#$%~~~ (ไม่รู้จะด่ามันว่าอะไรดีแล้วง่ะ =_=”)
มันหัวเราะต่อไป ส่วนผม…เอาหมอนมาปิดหูพยายามทำใจหลับต่อให้ได้…แต่ทำไมเรื่องเหงาๆและความโดดเดี่ยวของกอล์ฟ ถึงได้วนเวียนจนผมนอนไม่หลับ…มัวแต่สงสารไอ้ลิงบ้านี่อยู่ได้นะ?
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: ...จะไม่มีช่องว่าง ระหว่างเรา...ชิพ&แดน Series <<< (อ่าน 434887 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก