หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[atblueann]

ไม่เศร้าตอนนี้แสดงว่าตอนหน้าอาจมีเศร้า อยากอ่านเยอะๆๆ

[roseen]

 :เฮ้อ:จบอีกตอน      เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆ

[silent_loner]

กรณ์หนูจะบอบบางไปไหมลูก
แอบสงสารสิงห์นิดๆ อารมณ์ว่าชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลย
มีคนเข้าใจผิดตลอดดดด

[T0ffyAeung]

มาต่อเร็วๆนะครับคิดถึงกรณ์
ชอบกรณ์มากๆ



 

[tarkung]

จะติดตามต่อไปครับ

[YELLOWSTAR]

  ราชสีห์แอบหลงรักกรณ์แล้วใช่ม๊าาา

วิดวิ้วววว 

[nongrak]

เริ่มมาก็เศร้าเลยสงสารกรณ์มากเลย
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่ 6








เวลาล่วงเลยเข้ามาในวันใหม่ได้สามชั่วโมงเศษๆแต่แสงไฟตามท้องถนนยังคงสว่างไสวอยู่ตลอดเวลา คนที่มาเที่ยวกลางคืนก็เริ่มเบาบางลงเพราะเลยเวลาให้บริการของสถานเริงรมณ์มาได้ครู่ใหญ่ แต่ที่ลานกว้างสำหรับจอดรถยังคงมีรถสปอร์ตสีขาวที่จอดอย่างโดดเด่นอยู่กลางลานจอดรถ พร้อมๆกับแสงไฟสีส้มจุดเล็กๆสว่างวาบๆขึ้นมาเป็นระยะ

ควันสีเทาหม่นๆถูกพ่นออกมาเป็นเวลาต่อเนื่องกันเกือบๆสองชั่วโมง ตามพื้นคอนกรีตมีกองก้นบุหรี่ที่ผ่านการใช้งานแล้วเป็นภูเขาขนาดย่อมๆ สีหน้าที่เคร่งขรึมเป็นปรกติแต่คิ้วเข้มกลับขมวดเข้าหากันอย่างนึกอารมณ์เสีย

ราชสีห์ยืนรอคนบางคน...คนที่สิงห์ยังคงค้างคาใจและเป็นคนเดียวกับคนที่ตัวเองทำให้บาดเจ็บ แม้จะไม่ตั้งใจแต่ก็รู้สึกผิด ยิ่งได้เห็นสายตาของคนที่ออกตัวมาปกป้องยิ่งรู้สึกผิด ทั้งโยรินและลิลลี่ต่างมีใช้สายตาเดียวกันมองมาที่เขา...สายตา ‘ตำหนิ’

เพราะแบบนั้นสิงห์เลยไม่เข้าใจซักนิดว่าทำอะไรผิด ด้วยความที่อีโก้ตัวเองมันสูงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรการจะมายอมรับง่ายๆว่าตัวเองผิดจึงเป็นเรื่องที่ยากมาก คำพูดว่าขอโทษที่ออกมาจากปากสิงห์เรียกว่าแทบจะไม่เคยพูดออกมาเลยด้วยซ้ำไป และครั้งนี้สิงห์ก็ไม่ได้คิดว่าเขาผิด ก็แค่อุบัติเหติธรรมดา ที่ไหนๆก็สามารถเกิดขึ้นมาได้

แต่ถึงคิดอย่างนั้น...ก็ยังคาใจที่โดนสายตาแบบนั้นอยู่ดี เลยต้องออกมายื่นสูบบุหรี่ที่ปรกติก็ไม่ค่อยจะชอบสูบเท่าไรนัก รอคนที่ทำร้ายไป แต่จนเวลาล่วงเลยเข้ามาจนตีสามแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงาของกรณ์ซักนิด นึกด่าตัวเองในใจว่าทำไมต้องมายื่นรอให้ยุงมันมากินเลือดเล่นๆแบบนี้ด้วย ทั้งๆที่เดินเข้าไปลากไอ้เจ้านั้นออกมาคุยให้รู้เรื่องกันไปก็จบไปแล้ว ถึงจะโดนสายตาแบบเดิมมาอีกก็ไม่เห็นต้องกลัวไม่ใช่เหรอ?...ก็ปรกติ ราชสีห์ไม่เคยกลัวใครเลยซักคน

ในที่สุดการรอคอยนานนับสองชั่วโมงของสิงห์ก็จบลงพร้อมกับร่างบางของกรณ์ที่ตอนนี้เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดพอดีตัวสีแดงเก่าๆกับกางเกงสแล็คตัวเดิม กำลังเดินออกมาจากผับที่ทำงานอยู่โดยมีลิลลี่ผู้จัดการร้านเดินออกมาส่ง ที่จริงงานของกรณ์เสร็จตั้งแต่ประมาณครึ่งชั่วโมงที่แล้ว แต่ว่ากรณ์อยู่ช่วยลิลลี่จัดการเรื่องอื่นๆแบบนี้ทุกคืนโดยให้เหตุผลว่าถึงออกไปตอนนี้ก็ยังไม่มีรถสองแถววิ่งอยู่ดี อยู่ช่วยงานลิลลี่เพื่อรอเวลาที่รถเริ่มวิ่งมันเป็นประโยชน์มากกว่า

ระหว่างที่กรณ์ยืนรอรถด้วยความง่วงซึม ด้วยเพราะยังคงปรับตัวกับเวลางานใหม่ที่ต้องทำไม่ได้ รถสปอร์ตสีขาวที่กรณ์จำได้ดีว่าเป็นของใครก็เลือนมาจอดอยู่ข้างหน้า กระจกสีควันบุหรี่ถูกเลื่อนลงมาจนให้ใบหน้าของคนภายในรถที่เหมือนจะติดหอบหน่อยๆเพราะพอเห็นกรณ์เดินออกมาสิงห์ก็รีบทิ้งบุหรี่และเข้าไปวิ่งเข้าไปสตาร์ทรถจนเรียกได้ว่า ‘ลนลาน’

“ขึ้นมาซิ”น้ำเสียงติดไปทางเป็นคำสั่งหน่อยๆบอกกรณ์ที่ยังทำหน้าสงสัย

“บอกให้ขึ้นมาเร็วๆ! เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

กรณ์ยังคงทำหน้าไม่เข้าใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ทั้งๆที่คิดว่าสิงห์กลับไปแล้วแต่จู่ๆก็มาปรากฏตัวอยู่หน้าเขาแถมยังบอกให้ขึ้นรถคันที่ตัวเองได้แต่แอบมองคนที่แอบชอบขึ้นรถและขับออกไปจนลับตา ทำให้เขางงจนยืนนิ่งเหมือนอย่างที่เคยเป็นเวลาตกใจ ราชสีห์เห็นการไม่ตอบสนองของกรณ์เป็นการท้าทายคำสั่งของตัวเองเลยเปิดประตูรถนอกคันหรูดัง ปัง!!! เดินออกมาลากคนตัวเล็กกว่าแล้วยัดกลับไปอย่างอารมณ์เสีย

“โอ้ย!...”

“เฮ้ย...อะไรมันจะอ่อนแอขนาดนั้นว่ะ ผู้ชายแท้ๆ”สบถออกมาเบาๆที่เห็นว่าตัวเองดันกรณ์จนร้องโอดโอย ถึงจะบ่นแบบนั้นแต่คล้ายว่าสิงห์จะเบามือลงดูได้จากเสียงปิดประตูรถที่ไม่ดังสนั่นอย่างครั้งแรกที่เปิดแล้ว

รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนตัวออกไปแล้ว บรรยากาศชวนอึดอัดก่อตัวขึ้นมาทันที สิงห์เลือกที่จะไม่พูดไม่คุยเอาแต่เปิดซีดีเพลงสากลทำนองเร้าอารมณ์เป็นตัวทำลายความเงียบซึ่งขัดกับอารมณ์ของกรณ์มากเพราะตอนนี้ร่างบางกำลังต้องการการพักผ่อน ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการเรียนในตอนเช้าและการทำงานในตอนกลางคืนทำให้กรณ์แทบจะไม่มีแรงเหลือมากเท่าใด ตาโตๆกำลังปรือด้วยความง่วง

สุดท้าย...แม้จะเกร็งที่ต้องอยู่ใกล้คนที่ตัวเองชอบมากแค่ไหน แต่ร่างกายก็ไม่สามารถคงสติอยู่ได้ กรณ์เผลอหลับในท่านอนกอดกระเป๋าใบเก่าๆของตัวเองแน่น หัวเอนพิงเบาะหนังด้านหลังสีหน้าบ่งบอกว่าท่านอนของเขาแบบนี้ไม่ใช่ท่านอนที่ทำให้สบายตัวเลยซักนิด

ราชสีห์หันมามองคนที่คิดว่านั่งอยู่ข้างๆก็ต้องหลุดขำออกมาทั้งๆที่ทำหน้าตาหวาดๆอย่างกับกลัวสิงห์จะพาไปฆ่าตอนที่บังคับให้ขึ้นรถแต่พอขึ้นมาได้ไม่ทันไรก็พล่อยหลับไปอย่างนี้ ไม่รู้ว่าคนที่ต้องตั้งสมาธิกับการขับรถเบนความสนใจมาอยู่ที่คนนอนหลับตั้งแต่เมื่อไร โชคยังดีที่บนถนนตอนนี้แทบจะไม่มีรถคันอื่นวิ่งผ่านสิงห์จึงไม่ต้องกังวลกับการขับรถไปพลาง ‘แอบมอง’ คนที่หลับไป

ใบหน้าขาวนวลผิวเนียนแบบไร้ที่ติเพียงแค่มองก็อยากจะทำเอาคนที่มองอยากลองเอามือไปสัมผัสผิวนั้นดูว่ามันจะเนียนเรียบจริงตามที่ตาเห็นหรือไม่...ปากบางอมชมพูบวกกับริมฝีปากล่างที่เผยอออกมาทำให้กรณ์น่าหลงใหลยิ่งขึ้น ผมยาวระต้นคอที่ยาวลงมาปรกใบหน้าจนสิงห์ต้องเอื้อมมือไปปัดออกให้ กรณ์มีปฏิกิริยาด้วยการคราง ฮือๆ แต่กลับชุกใบหน้าเข้ากับมือหนาอย่างกับลูกแมวที่กำลังอ้อนเจ้าของทำให้สิงห์อดที่จะขำไม่ได้

นี่นะหรือ...คนที่เขาบอกว่าหยิ่งนักหยิ่งหนา คนที่มีข่าวว่ายอมขายตัวกับผู้ชายรวยๆเพื่อจะเอาเงินไปซื้อของหรูๆใช้ คนที่ถูกกล่าวหาว่าคอยจ้องแต่จะสูบเลือดสูบเนื้อคนใกล้ชิด...คนที่ดูไร้พิษไร้ภัยคนนี้นะเหรอที่เป็นแบบนั้น?

“เฮ้อ...จะเรียกมาคุยนะเว้ย ไม่ได้เรียกให้มานอน”ราชสีห์ส่ายหน้าแล้วบ่นกลับตัวเอง โดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองยกยิ้มขึ้นมา

สุดท้ายด้วยเพราะไม่อยากจะปลุกคนที่นอนราชสีห์เลือกจะขับรถกลับที่คอนโดสุดหรูของตัวเอง ขนาดที่ว่าโดนอุ้มขนตัวลอยขึ้นมาก็ยังไม่มีท่าทีว่าคนที่นอนจะตื่นขึ้นมาง่ายๆ ตลอดทางเดินไม่มีใครผ่านมาให้ราชสีห์ได้นึกกระดากอายที่ต้องมาอุ้มผู้ชายด้วยกันแม้คนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาจะสวยและน่ารักขนาดไหนก็เถอะ แต่ยังไงกรณ์ก็คือผู้ชาย และสิงห์ก็คือผู้ชาย อย่างเดียวที่สิงห์คิดออกตอนนี้คือแค่รู้สึกผิดและสนใจกรณ์เท่านั้น

ทว่า...ท่ามกลางความเงียบสงบของค่ำคืน มีสายตาคู่หนึ่งที่มองมายังราชสีห์และกรณ์ด้วยความ... ‘ริษยา’

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

แม้แสงแดดยามเช้าจะไม่สามารถส่องผ่านผ้าม่านผื่นหนาเข้ามายังภายในห้องสุดหรูของคอนโดใจกลางเมืองได้ แต่ด้วยระเบียบวินัยในตัวเองที่จะต้องตื่นขึ้นมาทำภารกิจต่างๆตั้งแต่เช้าติดต่อกันเป็นเวลาเกือบสิบปีทำให้คนที่นอนหลับสบายลืมตาตื่นขึ้นมา

ดวงตากลมโตเบิกตากว้างเมื่อพบว่าที่ๆอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ภายในตึกแถวที่มีขนาดแค่ 4*4 เมตร ห้องนี้มันกว้างกว่าห้องที่กรณ์อยู่เกือบๆสองเท่าตัว เครื่องนอนที่ทั้งนุ่มทั้งสบายผิวไม่ใช่ของๆกรณ์แน่ๆเพราะที่นอนของกรณ์เป็นแค่ฟูกผื่นเล็กๆไม่มีผ้านวมผื่นใหญ่ ไม่มีหมอนอิงแบบนี้แน่ๆ

เมื่อตื่นเต็มตาทำให้สติกรณ์กลับมาครบจนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาเมื่อวาน ราชสีห์ขับรถมาบังคับให้กรณ์ขึ้นไปบนรถของเขาด้วยความง่วงและอ่อนเพลียทำให้กรณ์หลับอย่างกับคนตายที่ยังหายใจอยู่ นึกแล้วก็อยากจะบ้าตายกับความซื่อบื้อตัวเองทั้งๆที่ปรกติไม่ได้เป็นคนที่ไม่ระวังตัวแบบนี้แท้ๆ

กริ๊งงงงงงงง  กริ๊งงงงงงงงงง

เสียงโทรศัพท์เครื่องใหม่ของกรณ์ที่แม้จะพัฒนาจากจอขาวดำเป็นจอสีแล้ว แถมยังมีออฟชั่นภายในเครื่องอะไรต่อมิอะไรมากมายจนเรียกว่าคุ้มราคาพันกว่าบาทที่จ่ายไปแต่มือถือหรับกรณ์ก็เป็นแค่เครื่องมือสื่อสารชนิดหนึ่งเท่านั้น ความสามารถอื่นๆของเครื่องจึงไม่จำเป็นเลยสำหรับกรณ์

กรณ์คว้านหาโทรศัพท์อย่างร้อนลนเพราะกลัวจะรับสายไม่ทันเนื่องจากรู้ว่าเป็นใครโทรมาแม้เวลาจะไม่ใช่แต่ก็มีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เบอร์กรณ์

“กรรณ์..อรุณสวัสดิ์ ทำไมวันนี้โทรมาไวจัง ตื่นไวเหรอ?”เสียงที่อ่อนโยนจัดจนทำให้คนที่พึ่งกลับมาจากลงไปวิ่งออกกำลังกายนึกอยากแอบฟัง

“ทำบุญ...วันพระ”

“อ้อ...กรณ์ลืมไปเลยอ่ะ ไม่ได้กลับไปทำบุญกับกรรณเลย วันเสาร์แท้ๆเนอะ”

“กลับตอนไหน...”

“อืม...เดี๋ยวกรณ์ขอเวลาซักหน่อยนะ”

“อือ...เร็วๆนะ....กรณ์??”

“หืม?..มีอะไรเหรอกรรณ์”

“อยากกิน...สตอเบอรี่”เสียงของน้องชายแผ่วๆลงไปเพราะยังจำได้ว่าถูกกรณ์เอ็ดหลังจากที่โยรินซื้อสตอเบอรี่ให้กล่องใหญ่กรรณ์ก็เล่นทานแต่สตอเบอรี่ไม่ยอมทานข้าวหรืออย่างอื่นเลยจนท้องร่วงเกือบทั้งวันเลยโดนกรณ์เอ็ดทั้งน้ำตาด้วยความเป็นห่วง

“อยากกินเหรอ?”

“อือ...สตอเบอรี่..สตอเบอรี่!”

“แต่กรณ์ซื้อให้ได้แค่กล่องเดียวนะ”

“อืม...ก็ได้..”เสียงตอบของกรรณ์ทำให้กรณ์หัวเราะอย่างสดใส คิดถึงหน้าน้องชายที่คงกำลังทำแก้มป๋องเวลาโดนขัดใจแล้วอยากกลับไปหาไวๆ รอยยิ้มที่กรณ์ยิ้มให้กับน้องชายที่อยู่ปลายสายโทรศัพท์ทำเอาคนที่แอบมองผ่านช่องประตูที่แง้มไว้ยิ้มตามได้ง่ายๆทั้งๆที่กำลังสงสัยสัยว่ากรณ์คุยกับใครแต่ก็ยิ้มขึ้นมาแบบลืมตัว ราวกับมีมนต์สะกดอยู่ในรอยยิ้มนั้น

“งั้นกรณ์ไปล้างหน้าก่อนนะ”

“...อือ...รีบมานะ...สตอเบอรี่”กรณ์ส่ายหน้าหน่อยๆก่อนจะกดวางโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นจัดที่นอนให้เข้าที่เข้าทางตามมารยาทที่สมควรจะทำ เมื่อเห็นว่าคนในห้องจะออกมาสิงห์ก็แกล้งทำเป็นวุ่นวายอยู่ในครัว เทกาแฟใส่แก้วทั้งๆแก้วที่พึ่งดื่มก่อนออกไปวิ่งยังคงวางอยู่ที่หน้าโซฟา

“เอ่อ...คุณสิงห์ครับ”

“อ้าว..ตื่นแล้วเหรอ เป็นยังไง หลับสบายเลยนะ”

“....ขอโทษครับ”

“เออ ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย ทำไมถึงต้องขอโทษนักหนา แล้วที่หัวเป็นไงบ้าง ต้องไปโรงพยาบาลมั้ยหรือวันนี้มีนัดไปที่ไหนกับใครแล้ว?”ความจริงสิงห์อยากจะถามไปตรงๆมากกว่าว่าเมื่อครู่ที่คุยโทรศัพท์นั้นคุยกับใคร และคุยเรื่องอะไรโดยไม่ได้ดูเลยว่าแผลของกรณ์มันเป็นแค่แผลเล็กๆที่ปิดแค่พลาสเตอร์ยาแผ่นเดียวเท่านั้น

“ไม่ต้องหรอกครับ แผลแค่นี้เอง”

“แล้วไง?...ตอบคำถามก็ไม่หมด ฉันถามว่ามีนัดไปไหนกับใครรึไง?”กรณ์เงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมสิงห์ทำสีหน้าแปลกๆ ถามคำถามแปลกๆ คนที่โดนมองก็ยิ่งทำสีหน้าไม่ถูกเข้าไปกันใหญ่

“ก...ก็ไม่มีอะ..ไร..ฉันก็แค่..จะออกไปพร้อมกันไง..เออ! ฉันจะออกไปข้างนอกพอดี ถ้านายจะไปไหนจะได้ออกไปพร้อมกัน”

“เอ่อ ไม่ต้องก็ได้ครับคุณสิงห์ ผม...”

“ทำไมต้องขัดว่ะ...ก็บอกว่าออกไปพร้อมกันเลย จะไปไหนก็บอกเดี๋ยวไปส่ง”

เมื่อมันเป็นคำสั่งคนที่ไม่เคยกล้าขัดขืนอย่างกรณ์เลยได้แต่นิ่งเฉย พยักหน้ารับรู้แล้วพร้อมจะทำตามคำสั่งนั้น สิงห์ที่เห็นว่าอีกฝ่ายคงไม่ถามอะไรต่อความประหม่าจึงลดลง ส่งของใช้ส่วนตัวที่พึ่งซื้อกลับมาให้แล้วไล่ให้กรณ์ไปหน้าแปรงฟัน พอร่างบางเดินเข้าห้องน้ำไปราชสีห์ก็ทุบหัวตัวเองเบาๆ บ่นกับตัวเองเบาๆอย่างไม่เข้าใจว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไร

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

ตลาดสดที่ทั้งเปอะเปื้อนและส่งกลิ่นเหม็นอับในบางจุดคือสถานที่ที่กรณ์เลือกจะให้ราชสีห์มาส่งหลังจากที่ขอให้ไปส่งที่ห้องแถวของเฮียกวงแล้ว แต่เหม็นสิงห์จะรู้ว่ากรณ์มีจุดหมายอื่นที่ไม่ใช่ที่แห่งนี้เลยบอกว่าจะจอดรถรออยู่หน้าร้านที่เมื่อก่อนเคยเป็นร้านอาหาร ที่เหมือนจะเคยเดินผ่านบ้างแต่ก็ไม่เคยเข้าเพราะร้านมันดูพื้นๆไป

ในใจอยากจะถามว่ากรณ์มีความสัมพันธ์อะไรกับร้านนี้เพราะดูจากที่เห็นห้องแถวนี้ไม่ได้เปิดแบ่งห้องให้เช่าอย่างที่อื่นๆแล้วตอนนี้ร้านนี้มันก็ปิดบริการไปแล้ว แต่สิงห์ก็ยังหาเหตุผลดีๆไม่ได้ที่จะถามกรณ์ จนแล้วจนรอดเลยได้แต่คอยดูพฤติกรรมของกรณ์ไปเรื่อยๆด้วยความอยากรู้อยากเห็นโดยไม่รู้เลยว่าทำให้อีกคนเกร็งจนทำอะไรแทบไม่ถูก

กรณ์เดินมาที่แผงขายของที่มีผลไม้หลากหลายชนิด เพื่อจะเลือกซื้อสตอเบอรี่ที่กรณ์ชอบกลับไปให้น้องชายด้วยเงินที่ได้ชดเชยจากเฮียกวงทำให้กรณ์ซื้อสตอเบอรี่ไปหลายกล่องทั้งๆที่ห้ามกรรณ์ทานเยอะแต่กรณ์ก็อดไม่ได้ที่จะซื้อเพียงแค่คิดถึงหน้าดีใจของกรรณ์ และกรณ์ก็ถือโอกาสซื้อกระเช้าผลไม้ไปฝากอาจารย์นภาและอาจารย์สมศรีคนที่คอยดูแลกรรณ์มาตลอด

กรณ์เดินออกมาด้วยกระเช้าผลไม้เล็กๆสองกระเช้าและถุงที่ใส่สตอเบอรี่มากกว่าห้ากล่อง ใบหน้าที่ยิ้มคนเดียวทำให้คนที่กรณ์คิดว่ากลับไปแล้วยกยิ้มตาม ในใจของสิงห์รู้สึกพองโตอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เสียงแตรที่ออกมาจากรถคันหรูดัง ปริ้นนนนนน!!!! จนไม่ใช่แค่กรณ์เท่านั้นที่ตกใจ คนที่ภายในตลาดก็หันมามองด้วยความตกใจและประหลาดใจกันทั้งนั้น

“ขึ้นมาเดี๋ยวไปส่ง”กรณ์ขึ้นรถอย่างไม่ได้ตอบโต้อะไรกับคำสั่งอีกคำสั่งของสิงห์

“จะไปไหน..?”

“...ถ้าคุณสิงห์จะกรุณา...ผมจะไปที่สถานสงเคราห์เด็กตรงอ่อนนุชน่ะครับ”

“อืม แล้วไม่ต้องเรียกหรอกนะคุณสิงห์อะไรนั่น...นายเป็นเพื่อนโยรินใช่มั้ย รุ่นน้องที่คณะไอ้กฤษณ์ด้วยรู้จักใช่มั้ยไอ้กฤษณ์?”

“รู้จักครับ”

“เออ งั้นก็เรียกฉันว่าพี่ก็ได้”พูดทำเสียงเข้มแต่สิงห์กลับมีท่าทีประหม่าอย่างเห็นได้ชัดหากแต่กรณ์ไม่เห็นเพราะตอนนี้กรณ์ก้มหน้าข่มความรู้สึก ‘แย่’ บางอย่างเอาไว้

เมื่อกรณ์ไม่ตอบอะไรสิงห์เลยเคลื่อนรถออกไปยังจุดหมายที่กรณ์บอก สถานรับเลี้ยงฯแห่งนี้สิงห์เองก็เคยไปสมัยยังเด็กๆ เมื่อก่อนเป็นแค่สถานรับเลี้ยงที่แทบจะไม่เอากำไรจากคนที่มาฝากเลี้ยง จึงเป็นที่ที่คนไม่มีเงินเอาลูกมาฝากเลี้ยงจำนวนมาก แต่เพราะการไร้ความรับผิดชอบของพ่อแม่บางคนที่เอาลูกมาทิ้งไว้ จนสถานรับเลี้ยงแห่งนั้นกลายเป็นสถานสงเคราะห์ไปในที่สุด

ระหว่างทางกรณ์หันหน้าออกนอกกระจกฝั่งตัวเอง ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ กระทั่งเสียงหายใจยังแผ่วปลายจนคลายว่าสิงห์อยู่ในรถเพียงคนเดียว ใบหน้าที่สิงห์ไม่เห็น ดวงตาที่กำลังสมเพชตัวเอง ทั้งๆที่บอกตัวเองเสมอว่าไม่อยากทำร้ายคนๆนี้แต่ตอนนี้..เหมือนว่าสิงห์กำลังถูกใจกรณ์เข้าอย่างจัง สิ่งที่กรณ์คิดได้คือเพราะรูปร่างและหน้าตาของเขาที่ดึงดูดพวกผู้ชายแท้ชายเทียมทั้งหลาย และสิงห์ก็คงเป็นหนึ่งในคนที่อยากลอง ‘ของแปลก’

ทั้งๆที่กรณ์อยากแค่อยู่อย่างไร้ตัวตนสำหรับสิงห์ อยากแค่อยู่ไกลๆ เพราะกลัวว่าถ้าเกิดรู้จักกันแล้วสิงห์จะถูกใจตัวเองเหมือนที่คนๆอื่นเป็น ไม่อยากทำร้ายคนที่ชอบ อยากให้เขามีชีวิตที่ดีไม่ต้องมีแปดเปื้อนสิ่งสกปรกแบบกรณ์

ดวงตากกลมโตก้มลงมองถุงสตอเบอรี่ที่อยู่ในมือ น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลลงมาช้าๆ

‘กรรณ์...ถ้าพี่เป็นคนเลว...กรรณ์จะยังรักพี่มั้ย?’

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

เสียงผิวปากตลอดทางกลับคอนโดตัวเองอย่างคนอารมณ์ดีจนทำให้คนที่ราชสีห์เดินผ่านต่างมองดูชายหนุ่มรูปงามที่ยิ้มไปผิวปากไปทำให้เสน่ห์ของเขายิ่งโดดเด่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“เฮ้ย! ไอ้สิงห์ มึงอารมณ์ดีมาจากไหนว่ะ”

“อ้าว ไอ้กฤษณ์...ไม่มีอะไรเว้ย”สิงห์ตอบเพื่อนยิ้มๆ แต่คนที่ถามก็พอจะเดาออกว่าเพราะอะไร ก็กฤษณ์ ‘เห็นมาตลอด’

“กูเห็นนะเมื่อเช้ามึงลงมาพร้อมน้องคณะกู เดี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอว่ะ?”

“ถุย! ไม่ใช่เว้ย แค่รู้จักกันเฉยๆ”

“เฮอะ มึงระวังๆนะแล้วกัน ไอ้เด็กคนนั้นมันแรงจะตาย ทำเอาผู้ชายหัวปั่นมาเป็นร้อยๆคนแล้ว เห็นหน้าซื่อตาใสกูเองก็หลงเชื่อว่าเป็นคนดีไปเหมือนกัน”

“มึงมั่วเปล่า...กูว่ามันก็ไม่ได้ร้ายอะไรเลย”

“มั่วอะไร กูได้ยินมาว่ามันอยากได้มึงมานานแล้วด้วย”

“มึงอย่ามาพูดพล่อยๆนะไอ้กฤษณ์ นั่นน้องคณะมึงนะ แล้วมันก็ดูไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เมื่อคืนมันนอนห้องกูก็ไม่เห็นจะมาลุมลามอะไรกับกูซักนิด”

“งั้นมึงดูนี่”กฤษณ์หยิบภาพนับสิบภาพให้สิงห์ดู ทันทีที่เห็นใบหน้าคมก็ขบกรามจนแน่น ภาพที่เห็นตรงหน้ามีทั้งภาพกอด จูบ รวมไปถึงภาพเปลือยอยู่บนเตียง โดยแต่ละภาพที่ถ่ายนั้นไม่ใช่ถ่ายกับคนคนเดียวกันทั้งสิ้น

สิงห์คืนภาพพวกนั้นให้เพื่อนแล้วเดินจากไปด้วยสีหน้าที่ต่างจากตอนเข้ามาโดยสิ้นเชิง ทั้งๆที่คิดว่ากรณ์เป็นคนดีเป็นคนที่ไม่ใช่แบบที่ข่าวลือพวกนั้น ทั้งๆที่คิดว่าอยากรู้จักคนแบบกรณ์เอาไว้...เป็นเพื่อน...

‘กฤษณ์’ แสยะยิ้มที่มุมปากมองเพื่อนในกลุ่มของตัวเองที่เดินจากไปอย่างคนอารมณ์ไม่ดี เขารู้อยู่แล้วว่าสิงห์เป็นคนอารมณ์ร้อนแค่ไหน ร้อนขนาดที่ว่าไม่มีทางที่จะมาดูว่า รูปทั้งหมดนี้...เป็นรูปที่ ’ตัดต่อ’ ขึ้นมาทั้งสิ้น และเป็นหลักฐานที่ใช้สร้างข่าวลือของกรณ์ได้เป็นอย่างดี แม้กระทั้งตัวเจ้าของข่าวลือยังไม่รู้เลยว่า ตัวเอง...มีรูปแบบนี้











ตัวละครหลักๆครบหมดแล้ว เฮ้ออ

ตอนนี้พิมในโทรศัพท์ถ้ามีตรงไหนพลาดๆตกๆก็...นั้นแหละ แต่ผมก็อ่านทวนในคอมก่อนลงแล้วนะ

[tarkung]

จะติดตามต่อไปนะครับ

[iforgive]

กฤษณ์ทำแบบนี้เพื่อนอะไรวะ  ไม่สมหวังในตัวกรณ์ 
หรือว่ามีเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวเองผิดหวัง  แล้วมาโทษกรณ์  แย่ว่ะ

[shockoBB]

 :z6:กฤษณ์ทำอย่างนี้ทำไมเนี่ยยย

[CarToonMiZa]

โอ๊ยโอ๊ยมันปวดตับ

[yayee2]

ฮ่วย  ! ชีวิตส่วนตัวของกรณ์รันทดขนาดนั้นแล้ว ก็ยังมีคนอิจฉาริษยาอยู่เหรอ
พระเจ้า ! จะเล่นตลกอะไรนักหนากับชีวิตของกรณ์ พอทีเถอะ

[Donaldye]

ไอ้กฤษณ์เลวว่ะ:(  สงสารกรณ์

[LiTTlE [A]]

ไอ้กฤษณ์เมิงทำเพื่อ....
 

[ujen]

สงสารกรณ์มากเลย

ไอพี่กฤษณ์

 

[atblueann]

โอ้ยเลวอ่ะ เลวมาก นิสัยเสียอ่ะ สงสารกรณ์จัง รุ่นพี่เลวๆๆแบบนี้ กรณ์ไปทำอะไรให้อ่ะ แม่งนิสัยเลว
สิงห์เปิดหูเปิดตาไว้หน่อย อยากบอกคนแต่ว่าคิดถึงน้องกรรณ์แบบสุดๆๆอ่ะ ดีใจที่เรื่องนี้มาอัพ
ขอบคุณน้า มาต่อบ่อยๆๆ ไวไวน้า อยากเห็นสิงห์รับรุ้เรื่องราวชีวิตความเป็นจริงของกรณ์จังอยาก
รู้ว่าสิงห์จะทำ จะรู้สึกยังไง

[♠DekDoy♠]

อ้าววว เชี้ยกฤษณ์

[gupalz]

กฤษณ์แม่งเลวจิงๆ

[nongrak]

ไอ้คนชื่อ กฤษณ์ นี่้มันสมควรตายจัง เลวมากมาสร้างเรื่องแบบนี้ได้ไง
กรณ์ไม่ได้ทำอะไรให้มันสักหน่อย สิงห์จะถามกรณ์ก่อนมั้ย
ไม่ใช่ไปถึงก็ด่ากรณ์นะ ถ้าเป็นอย่างนี้มันร้ายไปนะ

คนหนุ่มอ่ะต้องทำงานก่อนนะถูกแล้วนะคนเขียน 5555

[Karn12]

มีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนี้

[premkoe]

โอ้ววว เรื่องน่าติดตาม รอตอนต่อไปครับ

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ

[bytoey]

คุณพระเอกค่ะ อย่าหูเบามากนักจิ

[roseen]

เจอแล้วตัวเหี้ยที่ทำให้คนอื่นเสียหาย


มันชอบกรณ์ หรือว่ามันชอบไอ้สิงห์หน้าโง่กันแน่ ถึงได้ทำแบบนี้

[santra]

ไอ้กฤษณ์เป็นใครอ่ะ
ทำไมต้องคอยใส่ร้ายน้องด้วยอ่ะ
สงสารน้องอีกแล้ว T^T

อย่าไปทำร้ายน้องไ้ด้ไหมล่ะ?
แค่นี้น้องก็ช้ำแล้วนะ

[hotladyanyavee]

  -ที่แท้ข่าวลือเสียๆหายๆทั้งหมดของกรณ์ คงมาจากอิกฤษณ์แน่นอน อย่าด่าอิเห็นสดมาก ร้ายมาก โถน้องกรณ์ของเลดี้
น่าสงสารเหมือนนางเอกวิกเจ็ดสีอะ รันทด แล้วพระเอกจะรู้ไหมนี่ นี่ภาาพตัดต่ออะ สงสารกรณ์ กฤษณ์คงมองเป็นคนน่ารังเกียจ
และคงทำร้ายกรณ์แน่ เพราะคิดว่ากรณ์ขายตัว สงสารล่วงหน้า

[fuku]

วางแผนใส่ร้ายขนาดนี้เคยโดนปฏิเสธมาเหรอไงเนี่ย
หรือเป็นโรคจิตเห็นคนอื่นดีกว่าไม่ได้

[yang]

    พี่สิงห์ คนโง่ !!!!!

จะได้ซดมาม่าแล้ว วู้ๆๆๆ

รีบมาต่อน๊า ชอบๆ

[yeyong]

เพิ่งเข้ามาอ่าน เล่นเอาน้ำตาร่วง
เขียนได้กระแทกใจจัง
แค่รู้ว่าจบแฮปปี้ จะดราม่าขนาดไหนก็บ่ยั่น

[menano]

ว่าแต่อิกฤษณ์นี่ยังไง
ทำไปเพื่อ?