หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[namngern]

โอ๊ยย อยากตะกุยหน้าสิงห์
จะมาอยากดูรูปอะไรตอนนี้ฟ่ะ !
ถ้าไอ้กฤษณ์มันรู้ว่าว่าน้องกรรณ์ไม่อยู่แล้ว
ไม่พ้นภัทรต้องเดือดร้อน แล้วก็รู้ที่ซ่อนกรรณ์แน่ๆ
เหอะ ! เครียดโว้ยยยย
สงสารกรณ์มาก อย่าเอาแต่พูดอย่างเดียวนะสิงห์
ทำให้ได้ด้วยที่ว่าจะปกป้องกรณ์ แล้วตามหากรรณ์ให้เจอน่ะ

รออ่านตอนต่อไปจ้าา
+1 ให้น้า จ๊วบๆ <3

[Karn12]

จัดการนังกิซซี่ซะ

[yayee2]

ความอิจฉาริษยาของคนนี่มันบดบังมโนธรรม-คุณธรรมของคนได้มืดมิดจริงๆนะ
กฤษณ์ เรือรั่วน่ะมันลอยอยู่ได้ไม่นานหรอก เดี๋ยวมันก็จะพาแกจมลงสู่ก้นแม่น้ำที่สุดลึกอันเย็นเฉียบมืดมิด
อีกไม่นานหรอก แกต้องหนาวเย็นทรมานอยู่แต่ดายเดียวแน่

[ujen]

เมื่อไหร่กรณ์จะมีความสุขซะที

 

[choijiin]

โอยยยยยยยยยยยยยย
น้องกรณ์เกือบไปแล้ว
 
เกือบโดนพี่สิงห์เขมือบแล้ว
 
ยังไงตอนนี้ก็ต้องหากรรณ์ให้เจอก่อน
แล้วกรณ์ก็ทำตามความต้องการของตัวเองบ้างนะจ้ะ
คนอ่านรอวันที่กรณ์จะมีความสุขแบบคนอื่นบ้าง
คนเขียนสู้ๆค่า
 

[ladymoon_yy]

สงสารสองพี่น้องมากกกกก 

[gupalz]

 อยาก :z6:ยอดอกอิกฤษณ์จริงๆนาทีนี้

[yeyong]

อย่างน้อยพี่น้องก็ได้คุยกันแล้วล่ะนะ

[silent_loner]

ภัทรเป็นคนดีจังเลย 
ไม่น่าจะมาเป็นน้องของกฤษณ์เลย
กรณ์น่าสงสารจริงอะไรจริง
ดีนะที่สิงห์ยังไม่ได้ทำอะไร และยังฟังเหตุผลบ้างนะ
อยากให้สิงห์รู้ว่ากฤษณ์เป็นต้นเหตุไวๆจัง

[LiTTlE [A]]

กรณ์สู้สู้
 

[naiin]

                                        เหนื่อยแทนนะกรณ์

[shockoBB]

สิงห์ปกป้องกรณ์ให้ได้นะ

[koikoi]

จะมีรูปให้สิงห์ดูรึเปล่าคงถูกทำลายไปแล้วมั้ง
ถ้ากฤษรู้ว่ากรรณ์หายไปจะทำไงเนี่ย

[ต่ายน้อย]

อิกฤษ ชั่ววะแม่ง กรรมตามสนองมึง สาธุ ~
น้องกรณ์ ไม่ต้องเศร้านะ เป็นกำลังใจให้ตลอด

[CarToonMiZa]

หวังว่าสิงห์จะ
ไม่หูเบาอีกนะ

บวกเป็ด

[roseen]

 :เฮ้อ:เวรเจอเหี้ยเข้าให้

[DasHimmel]

เกือบไปแล้วพี่สิงห์!! ดีแล้วล่ะที่หยุดได้ ไม่งั้นอะไรๆอาจจะยิ่งแย่
แล้วถ้าไปที่ห้อง กฤษณ์ก็รู้อ่ะดิ
เป็นกำลังใจให้กรณ์กรรณ์!!

[bytoey]

ยังไงละเนี่ยยยยย

[tuek]

ตอนนี้กรรณ์ก็ปลอดภัยแล้ว
เกลียดไอ้กฤษจริงเลย

ปล.นึกว่าจะได้อ่าน nc ซะแล้ว
+ 1 นะคะ

[menano]

เมื่อไหร่เรื่องร้ายๆมันจะจบลงซะทีน้า

[snice_cz]

จะยังไงต่อล่ะ กฤษณ์ก็เลวได้ใจมากๆ อ่ะ เลวเกินไปจริงๆ สงสารกรณ์อ่ะ

[Still_14OC]

ไม่ดราม่าธรรมดา แต่ ดราม่ามากๆ เพิ่งมาอ่านก็ร้องไห้สามตอนอย่างต่อเนื่อง

[tarkung]

จะตามอ่านต่อไปนะครับ

[bulldog17]

โอ๊ยยยย!!!สงสาราองพี่น้อง

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่14




คืนวันที่ผ่านไปอย่างทรมานสำหรับคนคนหนึ่งที่ต้องอยู่กับความรู้สึกผิดภายในใจที่ไม่สามารถดูแลน้องชายเพียงคนเดียวได้ ทั้งๆที่บอกกับตัวเองเสมอว่าจะทำให้น้องมีความสุดในทุกๆวันที่มีชีวิต จะให้ความสำคัญกับน้องชายมากกว่าใครๆ และจะมีชีวิตอยู่เพื่อน้องชายเท่านั้น

เกือบๆจะหนึ่งเดือนแล้วที่กรรณ์หายตัวไป แม้จะรู้ว่ากรรณ์ปลอดภัยเพราะได้คุยโทรศัพท์กับทุกวันแต่มันก็เหมือนเพิ่มความคิดถึงให้กรณ์ทุกคนที่ได้ยินเสียงของกรรณ์ หนึ่งเดือนที่ผ่านมากรณ์มีชีวิตที่ค่อนข้างเงียบเหงา เขาปิดตัวเองจากทุกคนที่รู้จักไปเรียนไปทำงานและรีบกลับไปพักทันที กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างโยรินเองก็เป็นห่วง

ไม่ใช่ว่ากรณ์อยากหลีกเลี่ยงทุกคนแต่กรณ์ไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงมากกว่าโดยเฉพาะกับ ‘ราชสีห์’

กรณ์คอยหลบหน้าให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้แม้จะทำตามคำสั่งของสิงห์ง่ายๆเหมือนเดิมแต่สิงห์ก็รับรู้ได้ว่ากรณ์ต่างจากเดิมราวกับว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองคนมีกำแพงที่ทั้งสูงและชันกั้นเอาไว้กระทั้งนกก็อาจจะบินผ่านมาไม่ได้

เพราะว่ากรณ์จะคงปักใจเชื่อว่าพี่ใจดีที่อยู่กับกรรณ์คือ ‘ปริยาภัทร’ และเหตุผลที่น่าจะสมเหตุสมผลมากที่สุดก็คือเรื่องระหว่างเขากับสิงห์ กรณ์จึงตัดสินใจหลบหน้าสิงห์ พยายามไม่พูดคุยด้วยและรอวันที่สิงห์จะเบื่อเขาไปเอง

เพราะตอนนี้ท่าทางและการกระทำของสิงห์บ่งบอกได้ชัดเจนว่า ‘ชอบ’ กรณ์มากขนาดไหน สิงห์ยังคอยตามรับตามส่งกรณ์ทุกวันแม้ว่ากรณ์จะปฏิเสธ ยังคอยโทรเช็คข่าวคราวว่าตอนนี้กรณ์ทำอะไรอยู่ที่ไหน และสิงห์ก็คอยช่วยเรื่องกรณ์ผ่านทางคุณหญิงเนตรจนทั้งคู่สนิทกันในระดับหนึ่ง

ทั้งหมดที่สิงห์ทำเป็นเพราะว่า ‘รัก’ ซึ่งสิงห์ก็ยอมรับกับตัวเองแล้วว่าเขารักกรณ์ แม้จะเป็นเวลาไม่นานที่รู้จักกันแต่ความรู้สึกของสิงห์ที่อยากปกป้อง อยากให้กรณ์มีความสุขคือเรื่องจริง

แต่เพราะสิงห์ไม่เคยบอก ‘ความรู้สึกที่มี’ ให้กรณ์ได้รู้ กรณ์จึงคิดว่าสิงห์แค่ชอบและสนใจในตัวของเขาเหมือนๆกับผู้ชายคนอื่นสนใจ กรณ์จึงวางตัวปรกติที่สุดและ ‘รอ’ ให้สิงห์เลิกสนใจในตัวของเขาไปเอง

เพื่อที่จะให้ได้น้องชายคืนมา เพื่อที่ได้คนที่กรณ์รักที่สุดกลับมา มีแค่ทางนี้ทางเดียวเท่านั้นที่กรณ์จะทำได้ แต่...ช่วงเวลาหนึ่งเดือนเหมือนว่ามันจะนานเกินไปที่ต้องรอให้สิงห์เลิกสนใจกรณ์

...นานจนเหนื่อยที่ต้องรอ....

และบางทีกรณ์อาจจะต้องให้สิ่งที่ ‘คิดว่า’ สิงห์ต้องการเหมือนกับผู้ชายคนอื่นๆที่ ‘ต้องการ’ จากตัวของกรณ์

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

บนสะพานจุดเดิมคนคนเดิมกำลังยื่นมองออกไปอย่างไร้จุดหมายสายตาที่เหม่อลอยไม่ได้โฟกัสสิ่งใดเป็นพิเศษยิ่งทำให้คนคนนี้ดูเศร้าสร้อยมากกว่าที่เป็นอยู่

กรณ์ลางานในวันนี้และมาที่ที่ตัวเองมาประจำ เพราะวันนี้เขาต้องตัดสินใจครั้งใหญ่เป็นการตัดสินใจที่รู้ตัวดีว่ามัน ‘ผิด’ แต่กรณ์ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วจริงๆ การทำแบบนี้อาจเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้ราชสีห์ปล่อยเขาไปก็ได้

ช่วยไม่ได้ที่กรณ์จะเกิดมีรูปร่างและหน้าตาที่ดึงดูดเพศเดียวกัน สิ่งนี้ทำให้ผู้ชายหลายๆคนสนใจและอยากจะลิ้มลองในตัวของกรณ์ ซึ่งสิงห์ก็คงจะเป็นแบบเดียวกันกับผู้ชายคนอื่นๆที่แค่อยากจะลองเท่านั้น เพราะจะดูอย่างไรสิงห์ก็เป็นผู้ชายอย่างเต็มตัว ‘ไม่มีทาง’ ที่จะมานึกรักนึกชอบคนแบบกรณ์ได้แน่ๆ

คนแบบกรณ์...ที่ไม่มีอะไรซักอย่าง แถมยังเป็น ‘คนเลว’ คิดเรื่องชั่วๆเพียงเพื่อจะแลกกับการที่จะได้น้องชายกลับคืนมาเท่านั้น

“พี่กรณ์รึเปล่าครับ?”เสียงเรียกถามจากเด็กหนุ่มหน้าใสและตัวโตเกินวัยข้างหลัง ทำให้กรณ์หันมามองอย่างสงสัยแต่คนที่ถามกลับยิ้มอย่างสดใสแทนเพราะถึงกรณ์ไม่ต้องว่าใช่เขาคือกรณ์แต่เด็กหนุ่มก็จำใบหน้าที่แสนหวานติดเศร้าหน่อยๆของกรณืได้เป็นอย่างดี

“ผมอั้มไงครับ”ดวงตาโตเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคือใครความแปลกใจที่แสดงออกมาทางสีหน้าทำให้อั้มถึงกับหลุดขำ

อั้ม...เด็กที่กรณ์เคยช่วยปิดพลาสเตอร์เมื่อหลายปีก่อน เด็กน้อยตัวเล็กๆที่กรณ์ไม่ได้เจอหน้าคราตามานานแล้ว พอมาเจออีกทีเด็กคนนั้นก็โตเป็นหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวดูมีกล้ามเนื้อย่างคนเล่นกีฬา และใบหน้าอ่อนเยาว์ที่มีเสน่ห์เมื่อยิ้ม...ยิ้มที่ดูจริงใจ

“อั้ม...ไม่เจอกันนานจำแทบไม่ได้แล้ว”

“ครับ ไม่ได้เจอพี่กรณ์ซะนานเลยเหมือนกัน พี่กรณ์ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะ”

“หือ ขอบคุณนะ ว่าแต่ทำไมอั้มมาอยู่นี่ได้ล่ะ”

“วันนี้วันเสาร์ผมก็กลับมาเยี่ยมย่าผมซี่”

“เหรอ..”

“อืม แปลกใจนะครับเนี่ยที่เห็นพี่กรณ์ ปรกติผมกลับมาหาย่าไม่เคยเห็นพี่กรณ์เลย ย่าบอกช่วงนี้พี่ไม่ค่อยมา และปรกติเสาร์-อาทิตย์พี่ก็ไม่มาอยู่แล้วนี่ครับ”

“...ไม่มีอะไรหรอกอั้ม พี่ก็แค่เบื่อๆไม่รู้จะไปไหน”กรณ์หันกลับไปมองที่สายน้ำสายใหญ่ต่อ ในหัวคิดคำพูดที่อั้มพูดออกมา ถ้าเป็นแต่ก่อนวันหยุดแบบนี้กรณ์คงได้อยู่กับกรรณ์จนไม่มีเวลาไปทำอะไร แต่ตอนนี้ไม่ใช่...

“พี่กรณ์มีอะไรเล่าให้ผมฟังได้นะ ผมยินดีรับฟัง”เพราะความเศร้าที่เก็บไว้ไม่มิด ทำให้บรรยากาศรอบตัวของกรณ์มีแต่สีดำจนคนที่มองมายังสัมผัสได้

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่กรณ์ก็เลือกที่จะเงียบและยิ้มให้คนที่ถามเท่านั้น เหมือนกับทุกๆครั้งเวลาที่กรณ์จะไม่ตอบคำถามและเก็บความทุกข์ใจนั้นไว้ ‘คนเดียว’

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

ในคอนโดหรูห้องใหญ่ สิงห์กำลังวุ่นอยู่กับการตามหาน้องชายของคนที่ตัวเองรัก เพราะเมื่อครู่มีข่าวจากคุณหญิงเนตรว่าเคยมีคนเห็นกรรณ์นั่งเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะกับผู้หญิงแก่ๆคนหนึ่ง แต่คนที่แจ้งข่าวก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงแก่คนนั้นเป็นใครเหมือนกันเพียงแต่จำเด็กผู้ชายที่มีแววตาใสซื่อได้และมั่นใจว่าเป็นกรรณ์แน่ๆ

สิงห์จึงรีบติดต่อหาคนที่จะช่วยหากรรณ์อย่างเร่งด่วนที่สุด ดูจากพื้นที่แล้วก็ไม่ไกลมากจากส่วนที่พวกเขาอยู่แต่ติดตรงที่ย่านนั้นเป็นย่านของคนที่มีฐานะสูงซะเป็นส่วนใหญ่การที่จะเข้าไปสอดส่องคงเป็นไปได้ยากขนาดคนอย่างคุณหญิงเนตรยังต้องขอความร่วมมือมา งานนี้คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆอย่างที่สิงห์คิดไว้ในตอนแรกเสียแล้ว

แต่อย่างน้อยเรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นข่าวดีสำหรับกรณ์ แค่คิดถึงเวลาที่จะได้เห็นความอ่อนโยนของกรณ์เวลาอยู่กับกรรณ์ก็ทำให้สิงห์มีกำลังใจที่จะตามเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ตลอดชีวิตที่ผ่านมาคำว่า ‘รัก’ ของสิงห์ไม่เคยถูกมอบให้กับใคร ด้วยเพราะความที่หน้าตา รูปร่างและฐานะที่เพรียบพร้อมไปซะทุกอย่างแถมด้วยอีโก้ที่มีมากจนเกินพอดีของสิงห์ทำให้สิงห์กลายเป็นคนที่ควงผู้หญิงไปวันๆไม่เคยคิดจะคบใครจริงๆจังๆ เมื่อถูกบังคับให้หมั้นกับปริยาภัทรก็ไม่ได้คิดว่ามันเสียหายอะไรจึงไม่ได้คัดค้าน

แต่เมื่อได้มาพบกับกรณ์...สิงห์รับรู้ได้ถึงความสุขเมื่อได้เจอหน้า ได้รอยยิ้มที่ตัวเองยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ายิ้มเพียงแค่เห็นกรณ์มีความสุข ใจเต้นทุกครั้งที่กรณ์มีท่าทีเขินอายและใจหายทุกครั้งที่กรณ์เสียน้ำตา

ความรู้สึกทั้งหมดของสิงห์คือความรักอย่างไม่ต้องสงสัย และสิงห์ก็ไม่เคยสงสัยตัวเองด้วยว่าทำไมถึงรักกรณ์ได้ เพราะไม่ว่าใครเมื่อได้เจอกรณ์ก็ต้องตกหลุมเสน่ห์จากเรือนร่างและใบหน้าของกรณ์ทั้งนั้นยิ่งถ้าได้รู้จักนิสัยตัวตนที่แท้จริงของกรณ์เชื่อได้ว่าคงไม่มีใครไม่รักกรณ์แน่ๆ

“อ่าว...ไหนบอกพี่ว่าเลิกงานสองทุ่ม?”สิงห์ที่เดินมาเปิดประตูมีท่าทีแปลกใจเมื่อเห็นคนควรทำงานมายื่นเคาะประตูอยู่หน้าห้องของตัวเอง

“วันนี้ผมลางานน่ะครับ”

“อ่า...แล้วกรณ์มาหาพี่ที่นี่ทำไม มีอะไรโทรเรียกพี่ไปหาก็ได้นี่”

“คือ ผม...มีเรื่องจะคุยกับคุณสิงห์ครับ”

“หืม..แล้วกรณ์ทานข้าวรึยังครับ ไปทานข้าวกันไปคุยกันไปดีกว่ามั้ย”

“ไม่ครับ...คุยกันที่ห้องนี่แหละครับ”

กรณ์เดินเลี่ยงไปที่โซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องก่อนจะนั่งลงชิดด้านในของโซฟา สิงห์มองคนที่พึ่งเข้ามาด้วยความสงสัย สังเกตได้ถึงท่าทีแปลกๆที่กรณ์แสดงออกมา แต่เพราะไม่อยากจะใส่ใจเลยปล่อยผ่าน เลือกที่จะยิ้มให้คนตรงหน้าเพื่อที่กรณ์จะได้ไม่เป็นกังวลไปมากกว่านี้

“กรณ์มีอะไรจะคุยกับพี่เหรอครับ?”

“.....”

“ว่าไง? ถ้ากรณ์ยังไม่พูดพี่มีเรื่องจะบอกกรณ์นะ”

“...ขอเรื่องของผมก่อนดีกว่าครับ”

“อืม เอาซิ”

“...คือว่า คุณสิงห์.... ‘ชอบ’ ผมเหรอครับ”คนถามก้มซ่อนใบหน้านิ่งเฉยของตัวเองเอาไว้แต่กลับทำให้คนที่ถูกถามเข้าใจไปว่ากรณ์กำลังเขินอายจนเผลอยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ

“นี่ดูไม่ออกเหรอ?”

“...”

“พี่ต้องทำอย่างไงล่ะ ถึงจะตอบคำถามของกรณ์ได้หมด”เพราะไม่ใช่แค่ชอบแต่เป็นรัก..รักกรณ์...สิงห์รักกรณ์ คำพูดที่สิงห์เองก็เขินอายเหมือนกันที่จะพูดมันออกมา

คนตัวเล็กที่นั่งกุมมือตัวเองแน่นตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายที่ตัวเองแอบรัก คนที่ไม่เคยคิดอยากจะครอบครองเพราะไม่อยากจะทำบาป อยากจะแค่เฝ้ามองอยู่ไกลๆ แต่ตอนนี้สถานการณ์ทั้งหมดมันบีบบังคับให้กรณ์ต้องทำ

“จูบ...จูบผม”

“!!!!....อ..อะไรนะกรณ์ กรณ์ว่าอะไร..เฮ้ย!!”ไม่ทันที่สิงห์จะพูดจบกรณ์ก็คร่อมสิงห์ไว้ทั้งตัวจนทั้งคู่ล้มแผ่ไปกับโซฟา สิงห์ต้องเผลอกอดรัดกรณ์เอาไว้เพราะกลัวว่ากรณ์จะตกพื้นเจ็บตัว พลางมองดูคนที่มองไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ถึงทำแบบนี้

ใบหน้าที่คิดว่าเขินกลับดูนิ่งสงบมากกว่าที่ควรจะเป็นแม้จะมีสีแดงแต้มที่แก้มแสดงถึงความเขินอายอยู่บ้างแต่ดวงตาคู่สวยกลับดูเฉยชาจนน่ากลัว ตอนนี้กรณ์เหมือนเป็นใครก็ไม่รู้ที่สิงห์ไม่ได้รู้จัก

ใบหน้าหวานที่เคลื่อนเข้ามาทีละน้อยทำให้สิงห์เหมือนถูกสะกด จนกระทั่งกลีบปากบางมาปะทะกับปากของสิงห์ความรู้สึกราวกับไฟฟ้าสถิตที่พุ่งพล่านไปทั่วทั้งตัวจนทำให้ความรู้สึกนึกคิดของสิงห์หายไปอย่างสมบูรณ์

ลิ้นเรียวเล็กของกรณ์ที่พยายามจะเลียนแบบจูบที่เคยถูกจูบไว้ทำให้สิงห์ยิ้มในใจเพราะจูบราวกับเด็กอนุบาลแต่มันก็ช่วยเล้าโลมอารมณ์ของเขาได้จนถึงขีดสุด

“อื้อ...อ๊ะ!!??”เสียงครางในลำคอกลายเป็นของกรณ์แทนเมื่อสิงห์เริ่มที่จะจูบตอบกลับ ด้วยความที่ประสบการณ์บนเตียงที่ต่างกันจากที่กรณ์ตั้งใจจะเป็นคนนำเกมส์กลับกลายเป็นโดนคนที่เชี่ยวมากกว่าคุมเกมส์ไป

มือใหญ่ทั้งสองข้างไล้ตามเนื้อเนียนอย่างหลงใหล ผิวของกรณ์เนียนละเอียดจนไม่อยากจะปล่อยมือ สิงห์ทั้งลูบทั้งคลึงจนผิวขาวๆของกรณ์มีรอยปื้นสีแดงตามจุดที่ถูกคลึง

เสียงร้องครางของกรณ์ที่หวานจนทำให้สติของสิงห์ที่มีน้อยนิดอยู่แล้วขาดผึงไม่มีชิ้นดี สิงห์เลื่อนหน้าลงไปที่ลำคอขาวดูดเม้มและกัดเบาๆก่อนที่จะเลียเรียกเสียงซีดซาดจากกรณ์ได้เป็นอย่างดีนั้นยิ่งทำให้คนที่กำลังเริ่ม ‘เกมส์รัก’ ได้ใจมากขึ้นจนทั่วทั้งบริเวณคอของกรณ์มีแต่รอยคิสมาร์กเต็มไปหมด

“กรณ์...เป็นของพี่นะครับ”เสียงทุ้มของสิงห์กระซิบอย่างแผ่วเบาข้างหูของกรณ์ ความปรารถนาที่ผวยพุ่งออกมาเมื่อได้จูบได้สัมผัสมันยากเกินจะหักห้ามใจอีกต่อไป ตั้งแต่รู้ตัวว่ารัก สิงห์ก็ไม่เคยนอกใจหรือนอกกายกรณ์เลยซักครั้งถึงแม้จะยังไม่ได้ตกลงว่าเป็น ‘คนรัก’ แต่สิงห์ก็เลือกที่จะรอจนกว่าเรื่องราวที่ทำให้กรณ์ทุกใจหมดไปเสียก่อนหลังจากนั้นค่อยสานต่อความสัมพันธ์ระหว่างเขากับกรณ์ ซึ่งสิงห์คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร

เพราะกรณ์ก็รักสิงห์...และสิงห์เองก็รักกรณ์เช่นกัน

แต่เพราะความต้องการที่ถึงกักเก็บมานานพอถูกคนที่ต้องการมา ‘กระตุ้น’ มันก็ยากเหลือเกินที่จะอดกลั้นได้เหมือนเดิม

“ทำ..ทำตาม..อ๊า..ทำตามที่คุณสิงห์ต้องการเลยครับ”

สิงห์เลื่อนมือใหญ่ลงไปด้านล่างหลังจากได้ยินคำพูดอนุญาตที่แหบพร้าของกรณ์ ถอดกางเกงยีนส์ตัวเก่าของกรณ์ออกไปอย่างรีบร้อน เช่นเดียวกับเสื้อเชิ้ตตัวบางที่ไม่ทันจะได้รู้ตัวมันก็ลงไปกองที่พื้นอย่างไม่ได้รับความสนใจ

ภาพตรงหน้าของสิงห์ราวกับภาพที่อยู่ในความฝัน ร่างกายกรณ์ที่ไม่ได้อรชรเหมือนผู้หญิงแต่กลับดูน่าหลงใหลมากกว่าหลายเท่าตัว น้ำตาที่เล็ดออกมาจากดวงตาคู่สวยทำให้กรณ์ดูใสซื่อไร้เดียวสาจนอยากจะ ‘กอด’ เอาไว้ทั้งตัว ใบหน้าที่เคยดูว่าหวานแต่ตอนนี้กลับดูเร้าอารมณ์ชายในตัวสิงห์จนอยากจะ ‘ครอบครอง’ คนตรงหน้าเอาไว้เร็วๆ

สิงห์อุ้มกรณ์ที่ตอนนี้ไม่มีเสื้อผ้าซักชิ้นติดตัวตรงไปที่ห้องนอนก่อนจะวางกรณ์ไว้บนเตียงใหญ่ เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหยิบของที่ตัวเองไม่เคยได้ใช้มาตลอดเกือบสองเดือนขึ้นมา

“อ๊า....คุณสิงห์”เพียงแค่หนึ่งนิ้วที่ผ่านเข้าไปด้านหลังของกรณ์ก็รู้สึกได้ถึงความเกร็งแน่นที่มี

“ผ่อนคลายนะครับคนดี...พี่สิงห์จะไม่ทำให้กรณ์ต้องเจ็บ...พี่สิงห์สัญญา”สิงห์ก้มลงจูบอย่างปลอบประโลม

“อ๊า..อ๊ะ...คุณสิงห์ มันแน่น....อ๊า”สิงห์ใช้จังหวะที่กรณ์ผ่อนคลายเพิ่มนิ้วเข้าไปจนได้ถึงสามนิ้วก่อนที่จะเลื่อนนิ้วเข้าออกช้าหวังจะขยายช่องทางที่ต้องรับแก่นกายที่จวนเจียนจะระเบิดของเขาให้ได้โดยเร็ว

“เป็นของพี่นะครับ”

“อ๊าาาาา!!....คุณสิงห์!! ม..ไม่ไหว.เอาออกไป....อ๊า”ทันทีที่สิงห์ดึงนิ้วทั้งสามออกก่อนจะแทนที่ด้วยแก่นกายของเขา เสียงร้องราวกับจะขาดใจของกรณ์ดังขึ้นจนทำให้จิตใจของสิงห์อ่อนยวบ ไม่อยากจะเห็นกรณ์ทรมานขนาดนี้

“ไม่แล้วครับ...พอแล้ว พี่ไม่เอาเข้าไปแล้ว พอแล้วนะคนดีพี่ขอโทษ”สิงห์รวบตัวกรณ์ขึ้นมากอดก่อนจะจูบซับน้ำตาของกรณ์ที่ร้องไห้เพราะความเจ็บปวด

“ไม่!...อย่าหยุดนะ..เอาเข้ามา!”

“กรณ์!!”ร่างบางผลักสิงห์ให้นอนราบไปกับที่นอนก่อนจะจับแก่นกายของสิงห์ที่ยังคงตั้งตรงให้เข้าไปในช่องทางด้านหลังของตัวเองอย่างรวดเร็ว

“อ๊า!!!!!!!!!!”เสียงหวีดร้องของกรณ์เมื่อเขาตัดสินใจทิ้งน้ำหนักตัวเองลงไปทับบนตัวสิงห์ทั้งหมดทำให้ตอนนี้ทั้งสองคนกลายเป็น ‘คนคนเดียวกัน’ อย่างสมบูรณ์

ใบหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวดของกรณ์แต่ก็ดูเร้าร้อนอยู่ในที หลังจากที่นั่งทับลงมาก็ไม่มีการขยับเคลื่อนจนเป็นสิงห์เองที่เคลื่อนไหวเอวตามสัญชาติญาณ ยิ่งเสียงครางของกรณ์ดังขึ้นก็เหมือนเป็นสิ่งเร้าให้สิงห์กระแทกกระทั้นหนักขึ้นไปอีก

ร่างสูงใหญ่ของสิงห์พลิกกลับขึ้นมาอยู่ด้านบนแทนคนที่ไม่รู้ประสาโดยที่ทั้งสองยังไม่ได้หลุดออกจากกัน ก่อนที่จะเริ่มเคลื่อนไหวจากช้าไปไวก่อนที่จะกลับมาเป็นเนิ่บนาบอีกครั้งเรียกเสียงครางด้วยความต้องการจากภายในใจของกรณ์ได้เป็นอย่างดี

“คุณสิงห์...อ๊า...คุณสิงห์”

“อืม...กรณ์...เรียก ‘พี่สิงห์’ ซิ”

“อ่าาา พี่สิงห์ครับ...กรณ์...อ่าาา มัน...แน่น”

“...กรณ์...พี่สิงห์ ‘รัก’ กรณ์ รักที่สุด...”สิงห์ก้มลงมาบอกคำรักกรณ์ในขณะที่ส่วนล่างยังคงทำหน้าที่ของมันอยู่ คำพูดที่หวานซึ้งด้วยแรงอารมณ์และความปรารถนาอย่าสุดกลั้นของสิงห์...กลายเป็นคำพูดที่ทำให้กรณ์รู้สึกแย่จนไม่อาจเก็บน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาได้

เนิ่นนานเท่าที่ความรู้สึกต้องการ ภายในห้องนอนที่มีแต่เสียงครางด้วยความสุขสม ร่างสูงใหญ่ที่เริ่มกระแทกเข้าออกร่างบางจนสั่นคลอนไปด้วยกันทั้งคู่ รอยจูบที่แสดงความเป็นเจ้าของเด่นชัดบนร่างขาวๆที่กำลังถูกทาบทับด้วยอีกคน

หลังจากวันนี้กรณ์ก็แค่ ‘รอเวลา’ ให้สิงห์เบื่อกรณ์และทิ้งกรณ์ไปอย่างไม่ใยดีและในวันนั้นกรรณ์ก็จะกลับมา

เพราะกรณ์ไม่อยาก ‘เลิกรัก’ ราชสีห์ อยากจะรักแบบนี้ไปเรื่อยๆ รักแบบที่ไม่ต้องการอะไรกลับมา ‘แค่รัก’ เท่านั้นที่กรณ์อยากจะมี เลยมีแค่ทางเดียวเท่านั้นคือสิงห์จะต้อง ‘เลิกรัก’ กรณ์เท่านั้น

แต่กรณ์ไม่มีทางรู้เลยว่าวันนั้นจะมาเมื่อไร เพราะสิงห์เองก็แน่ใจในทันทีที่ได้เป็น ‘ของกันและกัน’ ว่ากรณ์จะเป็นคนรักของเขา

.....คนเดียว.....และตลอดไป.....







รู้สึกจะเป็น  NC แบบดราม่าหน่อยๆแหะ อิอิ

แต่งฉากแบบนี้ครั้งแรกครับ ไม่ว่ากันนะ  ><


ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ 

[gupalz]

มาปูรอตั้งแต่ตอนนี้เลยเนี่ยยยย

[milkshake✰]

จองที่นั่งหน้าสุดเลยค่ะ

[G-NaF]

ปูเสื่อรอครับ 

[whipcream]

เย้ว..........รอแหล่วเด้อ อิอิ

[menano]

จองด้วยยยยยยยย

----------------
ไปกันใหญแล้วกรณ์คิดเองเออเองแบบนี้ได้ยังไง
แต่อย่างว่ากรณ์ชอบกดตัวเองต่ำอยู่ตลอดเวลา
ก็ไม่แปลกหรอกที่จะคิดว่าสิงห์ไม่ได้มาชอบตัวเองจริงจัง
ได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างคลี่คลาย
ชีวิตขอกรณ์จะได้มีแต่ความสุขซะที