หัวข้อ: (เรื่องสั้น) .......มนตร์นาคา....... ตอนพิเศษ ( ๔ ) หน้า ๘ อัพ (๖/๓/๒๕๕๕) ( ตอนจบ )

[vi2212]

นาคาจะทำอะไรวัชอะ....ลุ้นจริงอะไรจริง

ปล..ชื่อต้นข้าว....น่าร้ากกกอะ

[beery25]

นาคา ภุชงค์ช่วยสงสารวัชกะทรงรัฐด้วยนะ

[agava1313]

ให้อารมณ์เหมือนอ่านนิยาย เพรชพระอุมาเลย มันสๆ

[Cherry Red]

เป็นตอนลุ้นระทึกที่กำลังจะนำเข้าสู่ช่วงไคลแม็กซ์
ความจริงอันลึกลับของนาคา กับ เผ่ากินคนกำลังจะถูกเปิดเผย
อา...ตื่นเต้นจัง

[silent_loner]

ลุ้นระทึกตอนหน้า
นาคาอย่าทำอะไรวัชนะ!!

[silverphoenix]

เจอกันตัวเป็นสักที...นาคา

+1 ให้จ้า

[tonkhaw]

ตอบเม้นสดท้ายเเล้วอ่า ขอบคุณที่ตืดตามมาตลอดนะครับ :: ต้นข้าว

DasHimmel
ที่ขยันเพราะกำลังจากนักอ่านแหละครับ ขอบคุณมากนะครับที่อ่านเเละติดตามตลอด เเต่ตอนจบเเล้วอ่า แอบเสียดายเหมือนกัน ^^

bytoey
อ่า เรื่องหน้าจะลองเขียนเเนวนี้มาให้อ่านอีกนะครับ แต่ไม่รู้เมื่อไร ๕๕ ขอบคุณสำหรับทุกการติดจามครับ ^^

Tifa
นาคามาเเล้วนะครับ แต่จะตบหรือเปล่านี่สิ ขอบคุณที่อ่านเเละติดตามจนจบนะครับ

takara
เน้อะ จะเป็นยังไงนะ ตอนสุดท้ายเเล้วขอให้สนุกนะครับ ขอบคุณสับการติดตามจริงๆ ^^

โดดเดี่ยวแต่ไม่
เเล้วอยากให้รอดหรือเปล่าละครับ แหะๆๆ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ

KURATA
ขอบคุณที่ชอบชื่อนะครับ แต่จะเอาไปจิ้นเลยหรอ(เป็นรุกหรือรับหว่า???) เเต่งncมาให้นะครับ ป่วงๆหน่อยเเต่พยายามเเล้วครับ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ

loveview
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ ตอนสุดท้ายมาเเล้วลองอ่านดูนะครับว่าตรงกับที่คิดเอาไว้หรือเปล่า ขอบคุณที่ติดตามนะครั บ^^

you13
ตรงที่อยู่ๆก็เอาวัชไปให้นาคาเลยใช่ป่าว เเอบรู้สึกเหมือน ๕๕ ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะครับ

Artemis
โห คำชมขนาดนี้คนเขียนตัวลอย ขอบคุณมากครับเเละขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้จนจบนะครับ

~ยำโซดาเผา~
ไปอ่านเลยดีกว่าเนอะ ตอนสุดท้ายเเล้วขอให้สนุกนะครับ ขอบคุณที่ชอบชื่อเเละติดตามจนจบนะครับ ^^

beery25
ง่า นาคาจะฟังป่าวหว่า แหะๆ ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะครับ

agava1313
โห เปรียบได้ยิ่งใหญ่มาก ขอบคุณที่ติดตามเรื่อนนี้นะครับ

Cherry Red
ตอนสุดท้ายเรื่องก็คงเปิดหมดเเล้วละครับ ขอให้สนุกเเละขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะครับ

silent_loner
หว่า~~~~~~ นาคาทำไปแล้ว แต่ทำอะไรนี้สิ ๕๕๕ ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้นะครับ

silverphoenix
ขอบคุณสำหรับบวกและการติดตามนะครับ ^^ 

[tonkhaw]

ตอนที่๑o

นาคาหนุ่มเลื้อยออกมาจากถ้ำด้านใน ตามหลังมาด้วยกฤตนัยที่เลือนลอยไม่ได้สติแม้จะเห็นสัณหวัชตรงหน้าแล้วก็ตาม ภุชงค์

เลื้อยอ้อยอิ่งไปปลายสุดของหินที่ยื่นออกจากตัวแท่น ก่อนจะยืดตัวสูงขึ้นรับแสงจากดวงจันทร์ในวันเต็มดวง ทันใดนั้นผิวที่เคย

ขาวเนียนบัดนี้กลับซีดเซียว เกล็ดสีเขียวสดที่ปกคลุมหางกลับกลายเป็นสีแดงเพลิงอย่างน่าอัศจรรย์ คมเขี้ยวยาวงอกออกมาโผล่

พ้นริมฝีปากล่าง สัณหวัชจ้องมองดูสภาพกายที่เปลี่ยนแปลงนั้นอย่างช้าๆ มันฉุดกระชากสติทั้งหมดด่ำดิ่งลงสู่ความกลัวของตัว

เอง สัณหวัชดิ้นร้นให้หลุดพ้นจากเถาวัลย์หนาที่มัดมือเขาเอาไว้จนรู้สึกแสบขึ้นมาอีกครั้งและร้องเรียก กฤตนัยไปพลาง แต่กฤต

นัยยังคงยืนนิ่งราวกับโดนมนต์สะกด


นาคาคืบคลานมาหาเขาเรื่อยๆ ดวงตาสีแดงสว่างโร่ดังเลือดนก จับจ้องมายังเขาอย่างหิวกระหาย ตอนนี้สัณหวัชรู้แล้วว่าเผ่านั้น

ไม่ใช่เผ่ากินคนแต่เป็นนาคาเองต่างหากที่กินคนโดยอาศัยชนเผ่าพวกนั้น ชั่วขณะที่สัณหวัชจ้องดวงตานั้นกลับ สติของเขาก็ดับ

วูบไปเหมือนกับกฤตนัย ตอนนี้เขาไม่รู้เรื่องหรือรู้สึกอะไรแล้ว ไม่รู้สึกแม้กระทั่งเขี้ยวคมที่ฝังลึกลงมาเรื่อยๆที่ลำคอของตัวเอง

หยาดน้ำสีแดงไหลทะลักออกมาถูกรองรับไว้ด้วยริมฝีปากของนาคา บางส่วนเอ่อล้นออกมาเปรอะเปื้อนเสื้อของสัณหวัช แต่เขา

ยังคงนิ่งเฉย


พรานอ่ำและพัชรพลต่างวิ่งกรูกันขึ้นไปบนแท่นหิน เมื่อรู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มเลวร้ายขึ้นทุกที ใครบางคนในเผ่าคนเห็นเข้าจึงส่ง

เสียงร้องเตือนและวิ่งตามแต่ทรงรัฐห้ามเอาไว้เสียก่อน เขามองขึ้นไปบนแท่นจ้องมองสัณหวัชที่ไม่ได้สติ เขารู้ดีว่าสัณหวัชจะ

ต้องตาย แต่ถ้าเขาไม่ทำคนในเผ่าเองที่จะต้องตาย การมอบเครื่องเซ่นสังเวยนี้มีมานานแล้วและทุกครั้งจะต้องสละชีวิตของคนใน

เผ่า


นาคายังคงดูดกินเลือดของสัณหวัชจนตัวของเขาเริ่มซีดเซียว หางยาวใหญ่ม้วนโอบรัดทั้งตัวของสัณหวัชราวกับจะรีดเลือดของ

เขาให้ได้มากที่สุด ฉับพลันกระสุนจากปืนของพรานอ่ำก็วิ่งตรงไปยังกายของนาคาแต่ไม่เป็นผล เกราะมนต์สีแดงเข้มบังเกิดขึ้น

ตรงหน้าครอบคลุมทั้งนาคา สัณหวัชและกฤตนัยเอาไว้ภายใน


“ วัช ”


ทรงรัฐคำรามชื่อของสัณหวัชอย่างกระท่อนกระแท่นเป็นครั้งแรก ก่อนจะวิ่งตรงดิ่งและพุ่งหอกแหลมจากทางด้านหลังทะลุผ่าน

เกราะนั้นเข้าไปอย่างง่ายดาย สร้างความประหลาดใจแก่พรานอ่ำและพัชรพลยิ่งนัก ทันที่ปลายแหลมฝังลึกลงไปเกิดเป็นแผล

เหวอะกลางหลังของนาคา ดวงตาโกรธเกรียวกระตุกค้างจับจ้องทรงรัฐอย่างเคียดแค้นแล้วตวัดหางเข้ากลางลำตัวจนเขากระเด็น

ตกแท่นหิน ทั้งกฤตนัยและสัณหวัชต่างฝืนสติอาจจะเป็นเพราะบาดแผลบนตัวนาคาที่เกิดจากฝีมือของทรงรัฐทำให้มนต์นั้นคลาย

ลง


กฤตนัยเห็นภุชงค์ที่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนละคน เขาถอยกรูไปด้านหลัง ก่อนจะเดินถอยห่างไปรวมตัวกับพรานอ่ำที่ส่งเสียง

เรียกอยู่ ทั้งสามจ้องมองนาคาสลับกับสัณหวัชที่ตอนนี้แสดงอาการทุรนทุรายอย่างเห็นได้ชัดหลังจากที่ฝืนคืนสติ


บัดนี้มนต์ของนาคาได้คลายหมดแล้วรวมทั้งเกราะนั้นด้วย พรานอ่ำสบโอกาสจึงชักกระบอกปืนขึ้นมาเล็งตรงหัวใจ แต่ช้าเกินไป

หางสีแดงสดสะบัดเพียงครั้งเดียว ปืนที่อยู่ในมือก็หลุดร่วงไปทันที นาคาเลื้อยดิ่งเข้าหาพรานอ่ำ รวบรัดร่างเข้าสู่วงล้อมของหาง

และหัวเราะด้วยเสียงอันน่าเกลียด กฤตนัยยืนอึ้งกับภาพที่เห็น เขาไม่คิดว่านาคาที่เคยอ่อนโยนจะกลับกลายเป็นเช่นนี้ไปได้


“ พล กริชในยาม ” พรานอ่ำตะโกนเรียกสติพัชรพลเมื่อตนเองเข้าตาจน


นาคายังคงโอบรัดร่างแน่นขึ้นเรื่อย ในขณะที่พัชรพลเองยังคงขวานหาอย่างลุกลี้ลุกลน ก่อนจะชักกริชออกจากฝัก ใบมีดเรียว คด

ฝังร่างลึกลงบนผิวของหางนั้นด้วยความแรง นาคาผงะถอยก่อนจะขดตัวอยู่ตรงหลืบของซอกหิน ถึงทีของพรานอ่ำที่ย่างเข้าหา

นาคากับปืนคู่ใจกระบอกเดิม ฉับพลัน หางแดงสดนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวดังเดิม ใบหน้าที่มองมาหลายวันนี้ปรากฏต่อหน้ากฤตนัย

อีกครั้ง


“ นัย เจ็บ ” เสียงร้องโอดโอ้ย ทำให้กฤตนัยสงสารขึ้นมาจับใจ เขาพยายามเดินไปหาภุชงค์เพื่อปลอบอย่างที่ทำมาตลอดหากแต่

พรานอ่ำกลับรั้งเอาไว้ กฤตนัยสู้แรงของพรานอ่ำและพรานอ่ำเองก็พยายามกันกฤตนัยเอาไว้จนไม่ทันสังเกตร่างกายของนาคาที่

ค่อยๆเปลี่ยนไป คมเขี้ยวแหลมกับสายตาที่จับจ้องไปยังซอกคอของพรานอ่ำ ก่อนจะพุ่งเข้าหาด้วยความเร็วหมายจะกัดเข้าที่

ซอกคอนั้น


ฉึก !!!!


เลือดสีแดงไหลสาดกระเซนไปทั่วเมื่อพัชรพลกระชากกริชออกมาจากร่างของนาคา เขาพุ่งตัวเข้าไปแทงนาคาเข้าที่กลางอกก่อน

ที่จะถึงตัวพรานอ่ำ นาคาทรุดฮวบลงกับพื้น กายเปลี่ยนเป็นสีเขียวดังเดิมพร้อมร้องเรียกกฤตนัยอย่างโหยหา  พรานอ่ำมองอย่าง

ชั่งใจก่อนจะปล่อยตัวกฤตนัยไปเมื่อเห็นว่าภุชงค์หมดฤทธิ์แล้ว


“ นัย เจ็บ ฮึก ” ภุชงค์สะอื้นราวกับเด็กอีกครั้ง


“ อย่าร้องไห้ ” กฤตนัยรู้สึกบีบในหัวใจเหลือเกิน เขาทำได้แค่เพียงปลอบและกอดเอาไว้ในอกของเขาเท่านั้น


“ แต่นัยบอกร้องแล้วหาย ฮึก นัย ” เลือดสีแดงฉาดยังคงไหลไม่หยุด กฤตนัยพยายามใช้มือกดลงที่แผลนั้นเพื่อห้ามเลือด แต่

แผลลึกเหลือเกิน กฤตนัยใจไม่ดีเมื่อภุชงค์เงียบไป


“ ภุ.......ภุ ลืมตา ภุ ลืมตา ”


“ ทำไม ” ภุชงค์ถามคำถามอีกเหมือนเคย ทำไมกันในเมื่อเขาง่วงขนาดนี้


“ อย่าหลับนะ ” กฤตนัยสั่งเสียงแข็งน้ำสียงสั่นเครือ ภุชงค์ยิ้มเหมือนเด็ก เขาผงกศีรษะรับคำ


กฤตนัยจับจ้องไปยังดวงตาสีเขียวที่อ่อนแสงลงเต็มที ก่อนจะมอบจูบแสนหวานให้แก่ภุชงค์ที่หลับตาพริ่มรอ จูบแนบแน่นเนิ่นนาน

จูบสุดท้ายที่กฤตนัยจะมอบให้นาคาและเป็นจูบสุดท้ายที่เขาจะมอบให้แก่ตัวเองเช่นกัน


เมื่อถอนจูบแล้วพิศมองคนตรงหน้าที่นอนแน่นิ่งในอ้อมอกของเขา กฤตนัยหัวใจสลายเมื่อพบว่าคนที่เขารัก คนที่เขาสอนคำว่า รัก

ให้ หลับไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ


“ ภุ ตื่น ”


“ ภุ ได้ยินไหม ”


“ ภุ ตื่นนนนนนนนนนน ”


กฤตนัยเขย่าร่างไร้วิญญาณนั้นเหมือนคนสิ้นสติมือใหญ่กอบกุมมือน้อยนั่นไว้อย่างห่วงแหน น้ำตาหลั่งไหลรินเป็นสาย คำราม

เรียกชื่อภุชงค์อย่างบ้าคลั่ง พรานอ่ำพยายามลากตัวของกฤตนัยออกมาแต่เขาไม่ยอมยังคงตระคองกอดร่างนั้นไว้แน่น พรานอ่ำ

ยอมถอดใจและปล่อยให้กฤตนัยทำตามที่ตนต้องการจนยอมผละออกมาเอง


กายสีเขียวซีดนอนยาวเหยียดบนพื้น กฤตนัยจะเตรียมทุกอย่างเพื่อภุชงค์เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำให้ ท่อนไม้เล็กใหญ่ถูกวาง

เรียงเพื่อให้พอดีกับตัวของภุชงค์ ก่อนจะโยนคบเพลิงเข้าสู่ร่างนั้นทั้งน้ำตา ร่างกายแข็งแรงกำยำ บัดนี้กลับอ่อนปวกเปียกอยู่บน

พื้นจ้องมองเกล็ดสีเขียวที่ถอดออกมาจากหางของภุชงค์


ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต่างจ้องมองกองเพลิงด้วยความเศร้าสลดก่อนจะทยอยกันออกไปเรื่อย เหลือไว้เพียงกฤตนัย พรานอ่ำ  พัชร

พล และสัณหวัชที่หมดสติอยู่ภายในอ้อมกอดของทรงรัฐ


พัชรพลไปรับสัณหวัชมาอยู่กับตนและเรียกสติของสัณหวัชจนตื่นขึ้นมา


“ วัช ”


สัณหวัชหันไปตามเสียงเรียกชื่อนั้นอย่างลำบากเพราะแผลที่คอ แต่พอเห็นเจ้าของเสียงเพียงเท่านี้เขาก็ยิ้มออกมาอย่างสุขใจ


“ รัฐ ” สัณหวัชพยายามเอื้อมมือไปหา ทรงรัฐถลาเข้ามากุมเอาไว้ และพูดอะไรมากมายกับสัณหวัชเป็นภาษาที่ไม่มีใครเข้าใจ

แต่สัณหวัชเริ่มรู้สึกแปลกๆกับตัวเอง


“ เราต้องไปกันแล้วนะ วัช ”


พัชรพลขัดขึ้นเมื่อทรงรัฐพูดจบ เขาอุ้มสัณหวัชและยืนขึ้นพร้อมกับทรงรัฐที่ยังจับมือสัณหวัชเอาไว้ ก่อนจะออกเดินไปกับพราน

อ่ำที่ประคองกฤตนัยที่ตอนนี้เลิกร้องไห้แล้วแต่ยังคงซึมอยู่


ทรงรัฐยืนมองสัณหวัชที่ค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ หางตาของเขามีน้ำไหลซึมออกมา เขาอยากจะไปกับสัณหวัชเหลือเกินแต่คง

เป็นไปไม่ได้ ชีวิตของพวกเขามันต่างกัน เขาคิดว่าหากสัณหวัชกลับไปยังบ้านของตนเอง เขาคงมีความสุขอย่างแน่นอน แต่ใคร

เลยจะรู้ว่าสัณหวัชเองก็เจ็บปวดใจอยู่ไม่ใช่น้อย


ความเจ็บปวดฉายแววออกมาทางดวงตาที่บัดนี้เปล่งแสงสีเขียววาววับ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.


“ ฮืออ ฮา ~~~~~~~~~~~ ”


“ อะ แรงอีก ”


เสียงกระเส่าครวญครางดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย ร่างกำยำกระแทกกระทั้นเข้าหาอีกฝ่ายที่นอนอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่ด้านล่าง เนื้อตัว

สั่นคลอนไปตามแรงอารมณ์ที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่มีหยุดยั้ง ก่อนที่คนด้านบนจะพลิกตัวไปนอนด้านล่างให้อีกฝ่ายได้คุมเกมส์นี้

บาง เกมส์อารมณ์ที่ดำเนินไปอย่างรุนแรงและถึงใจแต่ละฝ่าย


ร่างบางโยกตัวไปมาสนองแก่คนด้านล่างอย่างคล่องแคล้ว เสียงครางดังหวานหูกระตุ้นให้ยิ่งถาโถมช่องทางบดเบียดกับหน้าท้อง

ด้านล่างอย่างแรง เมื่อความเต็มตื่นดันตัวขึ้นมาจนแทบจะทะลักทลาย ร่างหนาดันตัวขึ้นนั่งโดยที่อีกฝ่ายยังคงนั่งอยู่ด้านบน ก่อน

จะอัดเข้าเต็มแรง แรงบีบแค้นจากช่องทางด้านใน ทำให้ความอดกลั้นเหลือน้อยลงเต็มที เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นไปทั่วตาม

ความแรงของช่วงจังหวะ


“ อ่าาาาาา ”


เสียงครางด้วยอารมณ์สุขสมดังขึ้นตามด้วยของเหลวที่ปลดปล่อยเข้าสู่ร่างกายของอีกฝ่ายที่ตอนนี้ทั้งร่างกระตุกเกร็งด้วยความ

เสียวซ่าน

.

.

.

.

.

.


เช้าตรู่ของวันสัณหวัชลืมตาตื่น มองหาอีกคนที่นอนด้วยกันเมื่อคืน แต่ตอนนี้ไม่อยู่ในห้องแล้ว เขาเดินออกไปด้านนอกและก็พบ

เข้ากับชายร่างเข้ม กำยำ  ที่นั่งเตรียมอาหารเช้าให้เขาอยู่


“ ทำไมไม่ปลุกผม ”


“ ก็เห็นวัชหลับสบายก็เลยไม่อยากปลุก ”


สัณหวัชส่งสายตางอนๆและนั่งลงตรงข้ามกับอีกฝ่าย อาหารเช้าง่ายๆหน้าตาธรรมดา ที่เขาเคยนึกรังเกียง แต่ตอนนี้เข้าได้กินมัน

ทุกวันพร้อมกับคนรัก


บ้านหลังใหม่ที่เขาขอร้องให้อีกฝ่ายสร้างให้อยู่บนพื้นดินเพราะกลัวกลัวจะตกลงมาหากไปอยู่สูงขนาดนั้น  กลายเป็นรังรักของเขา

ในตอนนี้ 


เขาไม่เคยนึกเสียใจเลยในเหตุการณ์วันนั้น วันที่เขาโดนนาคากัด เพราะหากว่าเขาโดนกัดแล้วจะทำให้เขาเข้าใจภาษาและรับรู้

ความรู้สึกของอีกฝ่ายได้ เขายอม  ต้องขอบคุณสิ่งนั้นที่ทำให้เขาเข้าใจไอ้คนบ้าป่าเถื่อนคนนี้เสียที


ขอบคุณที่สุดมนตร์ของนาคา


“ ผมรักคุณนะ วัช ” เสียงบอกรักหวานหูที่ได้ยินเท่าไรก็ไม่เคยเบื่อพร่ำบอกเขาทุกเช้าเย็น


รอยยิ้มละมุนตอบรับให้กับคำบอกรักนั้น


“ ผมก็รักคุณเหมือนกัน รัฐ ”

========จบ========

- ตอนสุดท้ายแล้วนะครับ เป็นอย่างไรบ้างจบอย่างที่คิดกันเอาไว้หรือเปล่า ตอนนี้แอบเขียน nc มาให้ด้วย (ยากสุดๆ) แต่ก็อยาก

ทำให้ครับจะได้กระชุ่มกระชวย กร๊ากกกกก

-เห็นหลายคนบอกว่าชื่อน่ารัก ^^ ขอบคุณนะครับที่ชอบ

- อ่านตอนนี้จบแล้วขอร้องให้ช่วยเม้นหน่อยได้ไหมครับ แหะๆ (ขอร้องนะครับไม่ได้บังคับ) ยังไงก็ตอนสุดท้ายแล้วอยากรู้จริงๆว่า

ทุกคนคิดยังไงกับเรื่องนี้

- ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่อ่านและติดตามเรื่องนี้จนจบ และขอบคุณสำหรับ + และเป็ดที่กดให้นะครับ

[Horizon]

ขอบคุณสำหรับความสนุก ตื่นเต้น
เป็นกำลังใจสำหรับเรื่องต่อไป
+1

[Peppermint]

เหนือความคาดหมายกับตอนจบ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ (แบบงงเล็กน้อยกับตอนนี้)

[Lemon_Tea]

ก็เคยได้คิดว่าคนเถื่อนอย่างทรงรัฐ ทำไมดูแสนดี
เหอะๆ ที่แท้ เผ่านาคา แง่มๆ คนนี่เอง

สงสารกฤตนับนะ คนที่ตนรัก ดันม่องซะแล้ว T^T

ธนุสก็เหมือนกัน โธ่ๆๆๆ

ความเจ็บปวดฉายแววออกมาทางดวงตาที่บัดนี้เปล่งแสงสีเขียววาววับ
^ นอกจากได้รู้ภาษาเพราะโดนกัด แล้วจะกลายเป็นนาคาด้วยมั้ย

แต่ๆ >///< NC
และแล้วก็พูดกันรู้เรื่อง
หลังจาดส่งสายตาบอกความนัยกันมาตลอด

ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะ 
  +1

[beery25]

โดนกัดแล้วสืบทอดอำนาจนาคาด้วยไหม

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :oo1:นึกว่าจะไม่ฉากนี้แล้ว
เขียนได้ดีเลยทีเดียวละ ต้องเอ่ยคำว่า
เป็นนักเขียนที่ดีได้อย่างแน่นอน
และผลงานตอนต่อไป จะต้องสนุกมากๆๆเลย
เอาใจช่วยเสมอและให้กำลังใจตลอดไปนะครับ

[vi2212]

อ่านนัยกับภูแล้วก็..ซับน้ำตาป้อยๆ
พออ่านรัฐกับวัช..ก็เปลี่ยนมาซับเลือดแทน

โครงเรื่องสนุกดี..ซันซ้อนปมเยอะ ลุ้น คาดเดาไม่ถูก
แต่กลับเดินเรื่องฉับไว เหมาะกับวัยรุ่นใจร้อนเช่นเรา อิ อิ

[silent_loner]

สงสารคู่นัยกับภุอ่ะ 
ตอนที่อ่านนึกว่าคู่นี้จะเป็นคู่หลักซะอีก
แต่ก็ยังดีที่วัชยังได้คู่กับรัฐนะ
แอบมีแถมncซะด้วย 
แต่รู้สึกเรื่องมันดำเนินไปเร็วจัง (ก็มันเป็นเรื่องสั้นนี้เนอะ)
เหมือนว่าตอนนัยกับวัชหลงป่าตอนนั้นนานมาก แต่พอหลังๆดูรีบไปหน่อย
ตัวละครมีความสัมพันธ์รวดเร็วไปนิดหนึ่งค่ะ
แต่สนุกดี เพราะไม่ค่อยมีนิยายวายแนวนี้สักเท่าไร อ่านไปตื่นเต้นไป
+1 ให้กับตอนจบบริบูรณ์ค่ะ 

[bytoey]

เนื้อเรื่องสนุกค่ะ ใช้ไดเลย

[Sorso]

สงสารคู่นัยกับภุจังเลย

กระซิกๆๆ

 

[chantana]

+1 ให้จ้า

สงสารภุจังเลยอะ 

แต่คงรัฐกับวัช น่ารักดี 

เจอกันเรื่องต่อไปน่าาาาาาาาาาาาาา   

[takara]

ตอนจบผิดคาดมากเลยอะ แต่ก้ออย่างน้อยวัชก้อสมหวังอะนะ

[เฮีย.]

>< ~
วัชกับรัฐ !!! แอบมีnc นิดๆนะเนี่ยย
น่ารัก จัง

แต่วัชจะต้องสือเชื้อสายนาคาป่าวหนอ ??

สงสารนัยอ่ะ TT คนรักต้องตายไป

[loveview]

โอ้!!! พระเจ้า คนที่ได้เปรียบในงานนี้ท่าทางจะเป็นคู่ของทรงรัฐนะเนี่ย
แต่จบแบบนี้ก็ดีค่ะ ชอบอ่ะ บางทีก็แอบเห็นใจนาคานะ แต่พอเห็นตอนสุดท้ายแล้ว อืมมมม เลย

[DasHimmel]

อ๊าาาาาา !!  สงสารภุอ่า TT
ยิ่งตอนร้องไห้บอกกฤตนัยว่าเจ็บนี่แบบ 
แต่ยังไงรัฐวัชก็สมหวังละน้าาา แอบมีNCด้วย อิอิ >////<
แต่ประโยค "ดวงตาที่บัดนี้เปล่งแสงสีเขียววาววับ" นี่สิ หรือวัชจะได้พลังอะไรที่มากกว่าพูดภาษาของรัฐได้?

คิดยังไงกะเรื่องนี้ก็ขอบอกเลยว่าชอบมากกกก!!! คือนอกจากเป็นเรื่องวายเเล้วยังแบบลุ้นได้ทั้งเรื่อง เดาไม่ค่อยถูกด้วย
เอาจริงๆคือเดาแล้วผิดหมดค่ะ 5555 ชอบอ่านแนวนี้ด้วย แต่งแนวนี้ออกมาอีกนะค๊า ชอบมากๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคุณต้นข้าวมากนะค๊าสำหรับ".......มนตร์นาคา......." +1 ค่า ^^

[wichaiP]

คือ ตอนจบไม่เวิรค์อ่ะ ดีที่วัชกับรัฐรักกัน แต่ นาคาต้องตาย มนต์เหมือนจะให้เเต่ เเลกกับชีวิตและหัวใจที่เเตกสลาย
มีพิเศษ ต่อไหมอ่ะ

[Tifa]

โดนกัดแล้วสืบทอดอำนาจนาคาด้วยไหม

คริๆ สงสัยต้องรอภาคสอง Naga strike back

อะ เอาสาระบ้างเนอะ เเต่ขอออกตัวก่อนว่าปกติ ไม่ค่อยเม้นมีสาระเท่าไรเลย เเอร๊ยยย

เรื่องนี้ โครงดี ดำเนินเรื่องดีค่ะ กระชับ ไวดี ไม่ยืดเป็นละครช่อง 7

มีเเวว เป็นนักเขียนที่ดีนะคะ เรื่องเเรกยังเจ๋งขนาดนี้ เเล้วเรื่องเเนวนี้ก็ไม่ได้ง่ายเลยในการเขียน

จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ จุ๊บๆ

[KURATA]

อ๊ากกกกกกกก
นาคาของช้านนนน ไหงเป็นงี้ไปได้อ่ะ  สงสารนัย แงๆ
วัช - รัฐ เหอๆๆๆ  วัชนี่จะกลายร่างรึป่าวอ่ะ น่าจะมีตอนพิเศษนะ
ถ้าไม่มีก้อขอหน่อยละกันเค้าอยากรู้

[bulldog17]

เรื่องนี้สนุก ตื่นเต้น ผจญภัยในป่าใหญ่ (ฮ่าๆๆ)

ขนาดนี่เรื่องแรกนะ เก่งนะเนี่ยยยย

[Cherry Red]

ยอดเยี่ยมมากค่ะ สำหรับเรื่องแรก จินตนาการกว้างไกล เนื้อหาเร้าใจ น่าติดตาม บรรยายได้ดี 
จบแล้ว... ต้องบอกว่า มีทั้งจบแบบที่คาดไว้แล้ว และจบแบบที่คาดไม่ถึง
คุณสัณหวัช ถือว่า Happy Ending แม้ละทิ้งทุกอย่างเพื่อมาอยู่กับคุณทรงรัฐกลางป่าเขา แต่ก็พบความสุขอันแท้จริง
คุณกฤตนัย  Sad Ending อุตส่าห์เสี่ยงชีวิตเข้ามาหา นาคา จนเจอ แต่ต้องพลัดพรากในที่สุด แบบที่ตัวเองไม่อาจจะช่วยไว้ได้
นาคา ไม่ใช่ตัวร้ายแต่ทุกอย่างทำไป เพราะ สัญชาติญาณในตัว เรื่องเหยื่อบูชายันต์ ก็ต้องถือเป็น ห่วงโซ่อาหาร ล่ะ
เรื่องนี้มีหลายตัวละคร หลากหลายความเป็นไป รวมถึงจุดจบที่ต่างกัน เพราะ "สัตว์โลก ย่อมเป็นไปตามกรรม" สินะ   

[yumsonteen]

 :-[จบซะละ ขอบคุณมากๆคับ

[PetitDragon]

ไม่นึกว่านาคาจะต้องตาย....

นัยเลยไม่มีคู่ไปเลย....

[tonkhaw]

ตอนพิเศษ ๑

“ ฮือ อ๊าคคคคค ”


เสียงแผ่ดร้องดังลั่นโรงพยาบาลหลังจากที่พัชรพลและกฤตนัยพาร่างของสัณหวัชมายังโรงพยายาลที่อยู่ในตัวเมือง อาการของ

สัณหวัชคล้ายคนคลุ้มคลั่ง สองมือพยายามตะกุยลำคอของตัวเอง พยาบาลจึงต้องมัดสองมือนั้นไว้กับขอบเตียงเพื่อป้องกันบาด

แผลที่อาจจะแย่ลงจากนิ้วมือนั้น และมันก็ทำให้สัณหวัชดูจะทรมานขึ้นเรื่อยๆ เขากรีดร้องเสียงดังมากยิ่งขึ้นจนเพื่อนทั้งสองที่วิ่ง

ตามหลังพยาบาลรู้สึกใจไม่ดี สัณหวัชถูกส่งตัวเข้าห้อง ICU เสียงร้องของเขาจึงเงียบลงในที่สุด บางทีคุณหมออาจจะให้ยาระงับ

ความปวดหรือยาสลบก็เป็นได้


ราวๆสักสองชั่วโมงการรักษาอาการบาดเจ็บของสัณหวัชก็เสร็จสิ้นลง แต่ยังอยู่ในห้องใน ICU เพื่อดูอาการเพราะอาการที่ค่อนข้าง

น่าเป็นห่วงเนื่องเสียเลือดมากและรอยแผลที่คอเองก็ค่อนข้างจะหนักเอาการอยู่เหมือนกัน


เพราะสัณหวัชไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน กฤตนัยและพัชรพลจึงผลัดกันเฝ้าไข้ของสัณหวัชเมื่อตนว่างจากการทำงาน ตอนนี้อาการ

ของสัณหวัชดีขึ้นอย่างรวดเร็วจนหมอเองก็ยังแปลกใจกับการฟื้นตัวที่เร็วขนาดนี้ เพราะเพียงเวลาไม่กี่วันแผลที่ลำคอของเขาก็

แทบจะหายสนิทเหลือไว้เพียงแค่รอยแผลเป็นจางๆเท่านั้น


วันที่ห้าแล้วที่สัณหวัชยังคงหลับสนิทอยู่ภายในโรงพยาบาล ตอนนี้เขาถูกนำออกมาจากห้อง ICU แล้ว อาการภายนอกดูไม่มี

ปัญหาอะไร ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่รอให้สัณหวัชฟื้นขึ้นมาก็เท่านั้น คืนนี้เป็นเวรของกฤตนัยที่ต้องนอนเฝ้าสัณหวัช เขานั่งมองร่าง

นั้นก็อดนึกถึงอีกคนไม่ได้ เกล็ดสีเขียวสดที่ถอดออกมาในตอนนั้นเขานำไปร้อยเข้ากับเชือกก่อนจะนำมาสวมไว้ที่คอ มันอาจจะ

ทำให้รู้สึกคิดถึงภุชงค์มากขึ้นแต่อย่างน้อยเขาก็รู้สึกว่าได้อยู่ใกล้กันตลอดเวลา


เที่ยงคืนของวันกฤตนัยสดุ้งตื่นเพราะแสงที่ส่องสว่างจนเขารู้สึกตัว และเขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าเกล็ดที่คอของเขานั้น

เปล่งแสงสีเขียวสดออกมาจนทั่วห้อง เผยให้เห็นอีกคนที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ด้วยท่าทางเหม่อลอย


“ วัชคุณตื่นตั้งแต่เมื่อไร ” กฤตนัยเดินไปหาสัณหวัชโดยอาศัยแสงจากเกล็ดที่ยังคงเปล่งแสงไม่หยุด


“ นัย ” ดวงตาสีเขียวเรืองๆจับจ้องมายังกฤตนัย เรียกร้องด้วยสายตาอันเว้าวอน


“.........”


“ นัย ภุ เจ็บ ” เสียงสะอื้นไห้ดังออกมาจากสัณหวัชแต่ท่าทางในตอนนี้คล้ายกับภุชงค์เหลือเกิน


“ ภุชงค์ ” กฤตนัยโผ่เข้ากอดจิตใจของภุชงค์ที่อยู่ใต้ร่างกายของสัณหวัชไว้อย่างแนบแน่น


ฉับพลันแสงสีมรกตจากเกล็ดนั้นก็ดับลง โดยกฤตนัยเองยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ


“ นัย คุณทำอะไรน่ะ ” สัณหวัชร้องทักเมื่อพบว่าตนเองอยู่ในอ้อมกอดของกฤตนัย


“ ภุชงค์ ” กฤตนัยประคองใบหน้าของสัณหวัช น้ำตาคลอที่หน่วยตา แสงจากด้านนอกทำให้สัณหวัชเห็นได้ค่อนข้างชัด


“ นัยคุณเป็นอะไรหรือเปล่า ” กฤตนัยรู้สึกงุนงงกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของสัณหวัช เขาเพิ่งสังเกตว่าตอนนี้เกล็ดของภุชงค์ไม่ได้

ส่องแสงอีกแล้ว เขาจึงเดินไปเปิดไฟ รินน้ำให้สัณหวัชก่อนจะนั่งลงข้างเตียง


“ นัย คุณร้องไห้ เป็นอะไรหรือเปล่า ” สัณหวัชถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงก่อนจะแตะเขาที่ไหล่ของคนตรงหน้าไว้


“ เปล่า คุณตื่นนานแล้วหรอ ” เขาพยายามเปลี่ยนเรื่อง


“ ไม่รู้สิ รู้สึกตัวก็ตอนที่คุณกอดเอาไว้นั่นละ ” สัณหวัชพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งหากเป็นเมื่อก่อนเขาคงดีใจจนกระโดดโลดเต้นเป็น

แน่


“ บอกผมได้หรือเปล่า ว่าคุณเป็นอะไร นัย ” สัณหวัชยังคงอยากรู้เขาไม่เคยเห็นกฤตนัยร้องไห้มาก่อนเลย มันอาจจะเป็นเรื่อง

ร้ายแรงมาก ที่ทำให้กฤตนัยเสียน้ำตาได้


“ ไม่มีอะไร คุณนอนเถอะเพิ่งหายอย่าเพิ่งขยับมากเลย ” กฤตนัยดันตัวของสัณหวัชให้นอนลง ก่อนจะหันไปปิดไฟ แล้วกลับยัง

โซฟาของตนเอง


กฤตนัยครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมที่ภายในร่างของสัณหวัชจะมีดวงจิตอยู่สองดวง สัณหวัชและภุชงค์

.

.

.

.

.

.


รุ่งเช้าพัชรพลมาถึงก็พบว่าสัณหวัชนั้นฟื้นแล้ว จึงไถ่ถามถึงอาการเจ็บแต่สัณหวัชก็แข็งแรงดีและอาจจะมากกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำ


พัชรพลและสัณหวัชคุยกันอย่างออกรสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน พัชรพลก็อดแปลกใจไม่ได้ที่สัณหวัชไม่ได้มีท่าทางหวาด

กลัวเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมาเลย


“ วัช ”


“ ฮืม ” สัณหวัชรับคำของพัชรพลทั้งที่ตายังจ้องมองทีวี


“ คุณจำอะไรได้มั้งหรือเปล่า ”


“ เรื่องอะไร ” สัณหวัชยังคงมีสีหน้านิ่งเฉย


“ เรื่องที่ป่านั้น ”


“............”


“ เรื่องนาคา ”


จำได้สิ ทำไมสัณหวัชจะจำไม่ได้ จำได้มากกว่าที่เห็นไม่รู้ว่าความทรงจำต่างๆเหล่านี้มาจากไหน ยิ่งนานมากขึ้นเท่าไรมันก็ยิ่งมาก

ขึ้น ทั้งๆที่ตัวเขาเองบางทีก็ไม่เคยไปสถานที่นั้นด้วยซ้ำแต่กลับมีภาพเหล่านั้นอยู่ภายในหัวราวกับว่าเขาเคยไปอยู่ที่นั้นซะเอง


“ จำได้สิ ” สัณหวัชยิ้มรับให้


“ แล้วคุณไม่กลัวบางหรอ ”


“ ไม่ ”


“ แต่คุณโดนนา.... ”


“ เอาละ พอเถอะพล ตอนนี้ผมก็ไม่เป็นไรแล้วนิ ” สัณหวัชรู้สึกรำคาญกับคำถามเซ้าซี้ของพล จึงตัดบทสนทนาลง


แต่สัณหวัชก็รู้สึกว่าตนเองได้ลืมอะไรไป บางอย่างที่สำคัญแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก

=================

-เอาตอนพิเศษมาลงให้นะครับเพื่อไขข้อข้องใจให้หลายๆคน เป็นช่วงตอนที่สัณหวัชมารักษาตัวจนถึงตอนที่ไปอยู่กับทรงรัฐ แต่วัชจะได้อะไรที่มันมากกว่ารู้ภาษา อันนี้ไม่บอกครับรออ่านเองนะ

-มีหลายคนเสียใจที่นาคาตาย แต่ตายแล้วอ่ะวางพลอตมาอย่างนี้ ให้ฟื้นมาอีกก็ไม่ได้แล้วเน้อออ ^^

-ตอนพิเศษนี้คงมีไม่กี่ตอนนะครับ

-ขอบคุณนักอ่านที่อ่านและขอบคุณสำหรับ+และเป็ดที่กดให้ครับ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะครับ มีทั้งชอบและไม่ชอบตอนจบแต่ก้ปลื้มครับที่มีคนอ่าน ขอบคุณมากครับ