หัวข้อ: (เรื่องสั้น) .......มนตร์นาคา....... ตอนพิเศษ ( ๔ ) หน้า ๘ อัพ (๖/๓/๒๕๕๕) ( ตอนจบ )

[DasHimmel]

หรือว่านี่จะเป็นอีกคู่เนี่ย!! ลุ้นๆๆๆๆๆ
ดูท่านายรัฐนี่น่าจะใจดีน่าดู อาจจะเหมาะกะวัชก็ได้ อิอิ
แต่จับวัชมาทำอะไรนี่สิ จะเอาไปให้นาคาหรอ ? ><
คนอ่านรอลุ้นต่อไปค่าว่าแต่ละคนจะเป็นยังไง
โดยเฉพาะกฤตนัยกะนาคา >///< อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆๆๆ เป็นกำลังใจให้คุณtonkhawค่าา ^^

[Cherry Red]

น่าตื่นเต้นขึ้นเรื่อย ๆ นะ มีอะไรที่ผิดคาด และ คาดไม่ถึง
นาคา นอกจากจะไม่ทำร้าย คุณกฤตนัย ยังเหมือนจะชอบเสียด้วยสิ 
ส่วนเผ่ากินคน ก็ไม่ได้กินเนื้อคน แต่กำลังลุ้นให้ คุณทรงรัฐ รับประทาน(?) คุณสัณหวัช อยู่เนี่ย 

[TeeRuk♥]

เพิ่งเข้ามาอ่านตอนแรกครับ สนุกมากๆ เห็นเรื่องนี้ตั้งนานแล้วล่ะ แต่ไม่เข้ามาอ่านเพราะวงเล็บว่าเรื่องสั้นกลัวอ่านแล้วติดใจแต่เรื่องดันจบเสียก่อน

ยังตามอ่านไม่ถึงตอนล่าสุดเลย แต่อย่าเพิ่งรีบจบน้า ก้าบๆ

[wichaiP]

อืม ขนาดเรื่องเเรก คุณคนเขียน เขียนได้น่าติดตาม เหมือนคนอ่านได้ลุ้นไปกับสองตัวละคร (ใจจริงเชียร์สัณหวัช) เลย
อย่างไร หากลงบ่อยๆได้ก็ดีนะครับ ขอตามอ่านเรื่องนี้ด้วยคนครับ

[PetitDragon]

ตอนแรกนึกว่านาคาเป็นเมะเหมือนกัน

แต่คนเขียนว่าไงก็ว่าตามครับ 

ตอนนี้กังวลอยู่อย่างเดียว คือสองคู่นี้มันจะสื่อสารกันยังไง? 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

โอ๊ะมาแล้ว

[takara]

สงสัยวัชจะไม่ได้กลับบ้านแน่เลยอะ อยู่เป็นคู่กับรัฐแน่เลยอะ

[bytoey]

แอบ อยาก ให้เป็นเรื่องยาวๆจังค่ะ

[Tifa]

แอร๊ยยย หนูอยากเป็นเเฟนกับ เผ่ากินคนค่ะ

ฝึกภาษา กาย

“ ^*^&^&^$%*&^*&^&^^%^ ”

[tonkhaw]

ตอนที่๘

เสียงหัวร่อต่อกระซิกลอยแทรกไปตามสายลม กฤตนัยเพลิดเพลินอยู่กับนาคาหนุ่มราวกับห้วนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ลำธาร

น้ำใสสะอาดที่ไหลมาตามร่องหุบเขาอิงข้างกับแท่นหิน พวกเขาดำผุดดำว่ายภายใต้หางยาวที่พันม้วนไว้เพียงหลวมๆ ชีวิตที่นี้ช่าง

เป็นสุขเสียจริง ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล เช้าเล่น ค่ำนอน เป็นอย่างนี้มาหลายวัน นาคายังคงมีนิสัยเหมือนเด็กน้อยแต่ในบางเวลาที่

กฤตนัยทำอะไรไม่ถูกใจก็จะก้าวร้าวขึ้นมาซะดื้อๆ


กฤตนัยออกไปด้านนอกตามนาคาที่ออกแรงดันหลังราวกับจะแสดงความต้องการให้เขาไปด้วย ความรู้สึกผูกพันกับนาคาหนุ่มตนนี้

เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ กฤตนัยเองก็รู้สึกแต่ไม่รู้ว่าอีกตนจะเข้าใจความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่เขามีให้หรือเปล่า


“ โอ้ย ” ด้วยความซุกซนของนาคาหนุ่มทำให้ลำตัวเปลือยโดนหนามแหลมเกี่ยวเข้าให้


“ เป็นอะไรไหม ภุชงค์ ” นี้คือชื่อที่กฤตนัยตั้งให้หลังจากที่พยายามถามชื่อกับเจ้าตัวแต่ก็ไม่มีคำตอบ


“ นี่เขาเรียกว่าเจ็บ ”


“ เจ็บ ” ภุชงค์พูดพลางน้ำตาคลอด้วยความแสบของบาดแผล


“ และนี้เขาเรียกว่า ร้องไห้ ” กฤตนัยชี้ไปที่ดวงตาสีเขียวสด ที่เคลือบด้วยน้ำตาสีใส


“ ร้องไห้ ทำไม ?? ” ภุชงค์ถามขึ้นด้วยตวามสงสัย


“ ก็เพราะว่าเราเจ็บเราเลยต้องร้องไห้ เพื่อระบายความเจ็บไงละ ”


“ ระบาย ทำไม ”


“..............”


หลายวันที่อยู่ด้วยกัน กฤตนัยพยายามสอนภาษาพูดง่ายๆให้กับภุชงค์ และวันนี้ก็เช่นเดียวกันแต่พอถูกซักหนักๆเข้าเขาเองก็

หน่ายที่จะตอบเช่นกัน


แท่นหินกลางที่โล่งกว้างกับหมู่ดาวนับหมื่นนับพันบนท้องฟ้า นี้เป็นเวลาที่กฤตนัยชื่นชอบอีกเวลาหนึ่ง เขามักจะออกมานอนด้าน

นอกเพื่อจ้องมองแสงดาวนั้น ภุชงค์นอนขนาบข้างกฤตนัยด้วยในเวลานี้ บรรยากาศเงียบสลัด ภายใต้แสงสีจากธรรมชาติ หากว่า

เป็นที่สำหรับคู่รักคงจะเป็นช่วงเวลาที่โรแมนติกที่สุด กฤตนัยมองสำรวจรูปร่างสมส่วนที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจ

เหลือเกินที่หยิบกางเกงมาให้ภุชงค์ใส่ ไม่งั้นเขาคงได้เห็นอะไรมากกว่านี้ ในจิตใจของเขาตอนนี้กำลังเกิดคำถามบ้างอย่างขึ้น

เป็นความคิดที่แม้แต่เจ้าของความคิดเองยังอดเขินและยิ้มออกมาไม่ได้


‘ ทำแบบนั้นได้หรือเปล่านะ แบบที่ใครเขาก็ทำกัน’ ร่างล่ำสันขยับเข้าใกล้กับอีกคนมากยิ่งขึ้น ขณะที่ภุชงค์เองยังไม่รู้เรื่องภาษา

กายที่กฤตนัยพยายามทำในตอนนี้


“ ภุชงค์ ” เสียงทุ้มนิ่มเอยชื่อด้วยแรงปรารถนา ความไม่ประสีประสาของภุชงค์ทำให้เขากล้าที่จะทำอะไรบ้างอย่างกับร่างนั้น


“ ฮือออ ” ริมฝีปากอิ่มประกบเข้ากับริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา กฤตนัยจูบอย่านุ่มนวลและอ่อนโยนที่สุด เขาอยากให้จูบ

ครั้งแรกของภุชงค์เป็นจูบที่น่าจดจำ


กฤตนัยพอใจกับรสจูบครั้งนี้เป็นอย่างมากและเขาเองก็หวังว่าภุชงค์จะรู้สึกเช่นเดียวกัน แต่ไม่ใช่เลยสักนิดภุชงค์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า

เขาทำอะไร


“ ทำไม ” คำพูดติดปากของภุชงค์เมื่อเจ้าตัวเกิดสงสัยในเรื่องต่างๆ


“ จูบ ” กฤตนัยเขินจนรู้สึกว่าหน้ามีเลือดมาเลี้ยงมากเสียจนร้อนผ่าว ในขณะที่คนฟังกลับงงงวยกว่าเดิมหลายเท่านัก


“ ทำไม ” อีกแล้ว บางทีกฤตนัยเองก็อยากให้ภุชงค์รู้เรื่องอะไรบ้าง โดยเฉพาะเรื่องนี้ มันน่าจะดีหากว่าภุชงค์จะรับรู้ว่าความรู้สึก

ของเขา ความรู้สึกของคำว่า “ รัก ”


“ เป็นการแสดงความรัก ”


“ ความรัก ทำไม ”


“ รักก็คือรัก ” กฤตนัยอธิบายเหตุผลของความรักตามแบบฉบับที่หนุ่มสาวเขาใช้กัน หากว่าเป็นคนธรรมดาคำพูดเพียงแค่นี้คงจะ

ทำให้คนฟังดีใจเสียจนทำอะไรไม่ถูก แต่กับคนตรงหน้ามันป็นเรื่องที่ยุ่งยากที่จะทำความเข้าใจในความหมายของมัน


“ เฮ้อ ” เอาเถอะอีกไม่นานเขาจะทำให้ภุชงค์รู้จักกับคำว่ารักด้วยตัวของเขาเอง

________________________

“ พรานอ่ำไอ้แท่นหินที่ว่านั้นมันอยู่ที่ไหนกัน ” พัชรพลที่เดินหิ้วปีกของธนุสท้วงขึ้น


“ ข้าไม่รู้ ”


สามวันในป่า มันช่างเป็นการเดินทางที่ไม่มีจุดหมายเลยจริงๆ ตอนนี้พวกเขาพยายามตามหาแท่นหินอะไรนั้นที่เขาได้ยินมาจาก

ชาวบ้าน แต่ไม่เจอไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน


พรานอ่ำดูจะหน่ายเหนื่อยกับการเดินทางที่ไม่เห็นปลายทางเช่นนี้ ในขณะที่พัชรพลเองก็ลำบากใจที่ตนได้ตัดสินใจกระทำการใน

ครั้งนี้ลงไป ส่วนธนุสได้แต่เก็บงำความไม่พอใจเอาไว้ เวลานี้ดูคล้ายสงครามเย็นที่อารมณ์ของแต่ละคนเริ่มก่อตัวอันสืบเนื่องมา

จากความไม่เข้าใจ ไม่พอใจ และความท้อใจของแต่ละฝ่าย ที่เหลือก็คือรอเวลาที่เมื่อไรความสิ้นสติจะประทุขึ้นมาถึงตอนนั้นพวก

เขาคงแตกแยกกันไปแน่ๆ


พรานอ่ำจนปัญญาที่ตามหามันให้พบ เขาเดินไปเรื่อยๆจุดประสงค์คือ “ เดิน “ เท่านั้น ไม่มีความหมายอื่นใดแล้ว เสียงฟันเถาวัลย์

และกิ่งไม้ที่ขึ้นบดบางทางดูจะดังขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์ พรานอ่ำโกรธและเบื่อกับตอนนี้ที่เป็นอยู่ มันอธิบายยาก เขาอยาก

กลับบ้านแต่ผ่านเผ่ากินคนมาแล้วกลับไปก็คงจะต้องเจออีกแล้วเขาจะทำอย่างไร  ทำอะไรไม่ได้ เลยต้องทำหน้าที่พรานนำทาง

ที่ไม่สนใจผู้ร่วมเดินทางด้วยกันอีกต่อไป


“ โถ่เว้ยย ” ธนุสเปล่งเสียงดังลั่นให้กับความจนตรอกของพวกเขาเองในขณะนี้


ทั้งพรานอ่ำและพัชรพลต่างลอบมองไปยังธนุสที่มีสีหน้าฉุนเฉียว พวกเขาทั้งสองเองก็ไม่ต่างกันเพียงแต่ไม่แสดงออกมาเท่านั้น

ไม่มีบทสนทนาใดๆระหว่างกลุ่มมาได้สักพักแล้ว อาจจะเพราะต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่าดีว่า แต่ละคนนั้นใกล้จะหมดความอดทนเต็มที


ดังสสารลอยเคว้งอยู่ในห้วงเวลาที่หยุดนิ่ง แล้วค่อยทิ้งตะกอนดิ่งลงเกาะกุมหัวใจให้ค่อยๆมัวหมอง


“ เพราะมึงคนเดียว ” ธนุสสบถคำหยาบคายออกมาขัด


“ ใคร ” พัชรพลแทรกถาม


“ ก็มึงไงละ เพราะมึงที่ออกความคิดเหี้ยๆนั้น ทำให้พวกกูต้องเป็นแบบนี้ กลับบ้านตั้งแต่ทีแรกก็สิ้นเรื่อง ” ไม่ไหวอีกต่อไป ความ

อดทนของธนุสมีน้อยเหลือเกิน


“ พูดงี้ได้ไง แล้วนัยแล้ววัช มึงไม่คิดถึงพวกมันบ้างหรือไง ” เช่นเดียวกับธนุสพัชรพลเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาบ้าง คำพูดหยาบเหล่า

นั้นเป็นตัวเร่งชั้นดี


“ ก็เรื่องของมัน มันอยากโง่เอง ก็ให้มันตายในป่าคนเดียว ” ธนุสแสดงความเห็นแก่ตัวออกมาอย่างร้ายกาจ


“ เลว ” เพียงสั้นๆที่พัชรพลตอบกลับ เขารู้สึกผิดหวังในตัวเพื่อนคนนี้จริงๆ


“ ก็คงน้อยกว่ามึงที่พาพวกกูมาตายที่นี้ ” เสียงตำหนิอย่างแค้นใจ ธนุสเป็นคนอารมณ์ร้อน ดังนั้นเมื่อพยายามเก็บกั้นอารมณ์แล้ว

ไม่ได้ระบาย สุดท้ายก็เลยปล่อยออกมาพร้อมคำพูดที่ร้ายกาจ


“ งั้นมึงก็ไป มึงไม่อยากตาย มึงก็ไปกลับไปสิ ” เสียงกระโชก ท้าทาย คนอวดเก่งอย่างธนุสเลยสนองทันที


“ ได้กูไม่อยู่รอตายในป่าอย่างพวกมึงหรอก กูจะกลับบ้านแล้วรอดูพวกมึงตาย ไอ้โง่ ฮ่าๆๆๆ ” ธนุสคำรามลั่นและแผดเสียงหัวเราะ

อันน่าเกลียดก่อนจะออกเดินด้วยท่าทางที่ไม่ดีนัก เพราะบาดแผลที่ยังคงสร้างความเจ็บปวดให้เขาอยู่ไม่น้อย


เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นล้วนอยู่ในสายตาของพรานอ่ำ เขาแอบส่ายศีรษะให้กับเรื่องที่เกิด ไม่ดีอย่างแน่นอนที่ธนุสจะออกไปคนเดียว

แบบนั้น แต่เขาไม่ท้วง พรานอ่ำไม่สนใจอะไรแล้วจึงปล่อยเรื่องให้เลยตามเลย


เมื่อธนุสลับตาไป พัชรพลลอบถอนหายใจและมองไปทีพรานอ่ำเพื่อขอความเห็นใจ ก่อนจะลุกหนีไปนั่งอีกทาง

.

.

.

.

.

.

ตะวันเริ่มคล้อยจากยอดไม้ลงเต็มที ธนุสเดินออกมาจากพัชรพลไกลพอดู เขาพยายามใช้เข็มทิศเป็นตัวนำทางเพื่อเดินย้อนกลับ

ไป


ธนุสเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาบ้างที่ไปใส่อารมณ์กับพัชรพลอย่างนั้น แต่เขาก็คิดเข้าข้างตัวเองว่านั้นไม่ได้ทำให้เขาเป็นคนผิด อย่างไร

เสียงพัชรพลก็ผิดอยู่ดีเป็นหัวหน้าแต่กลับทำให้ลูกน้องลำบาก


ธนุสเดินตามแสงจากกระบอกไฟฉายเรื่อยๆ แต่ไม่ทันได้สังเกตว่ารอบตัวของเขามีอะไรบ้างอย่างที่กำลังคืบคลานตามมาอย่าง

ไม่รู้ตัว เขายังคงเดินต่อไป


“ ซวบ ”


ธนุสหันหลังมองไปตามเสียง แต่ไม่พบอะไรมันมืดเกินไป


“ ซวบ ”


อีกแล้ว คราวนี้เขาเริ่มรู้สึกถึงอันตราย ธนุสเร่งฝีเท้าของตัวเองให้ไวขึ้นและพยายามหาที่หลบซ่อนตัว บางทีอาจจะเป็นเสือหรือ

สัตว์ดุร้ายสักอย่าง


“ ซวบ ” ทางไหนกันเข้าจับทิศทางไม่ได้


“ ซวบ ” ความกลัวเริ่มก่อในหัวใจเมื่อเสียงนั้นถี่ขึ้นเรื่อย


“ ใคร ” เขาเปล่งเสียงหวังไล่ ตัวอะไรสักอย่างในความมืดนั้น


แต่ไม่เป็นผลเสียงนั้นยังคงกระชั้นชิด และใกล้เข้ามา ธนุสเบียดตัวกับต้นไม้ด้วยความกลัว กลอกตามองรอบข้างอย่างกระวนห

ระวาย เหงื่อเริ่มไหลซึมตามหน้า และยิ่งเพิ่มมากขึ้นตามความถี่ของเสียง ตัวอะไรกัน


ยังคงอยู่เรื่อยๆ เรื่อยๆ และเสียงสุดท้าย


 “ อ๊าคคคคคคคคคคคคคค ”

___________________

-เขียนตอนนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองน่าจะไปเขียนเรื่องสยองขวัญแทน
-วันนี้มาลงให้อีกตอน หลังจากนี้จะไม่ค่อยวางแล้วนะครับ อาจจะมาต่อช้าหน่อย
-ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่อ่านและขอบคุณสำหรับ+และเป็ดที่กดให้นะครับ

[tonkhaw]

W-Rose
อยากรู้ก็ต้องตามต่อนะครับ

atblueann
มาต่อให้เเล้วนะครับ ของคุณที่อ่านและชอบเรื่องนี้คระบ ปลื้มใจจัง

loveview
นั่นสิเน้อะ หรือจับมาให้นาคาหรือปล่าวนะ ๕๕๕

~ยำโซดาเผา~
เขาใช้ภาษาท่าทางครับ แน่ะๆคิดไรอยู่ ของคุณที่อ่านนะครับ

you13
ครับ ขอบคุณที่ยังติดตามอยู่นะครับ

เฮีย.
วัช คู่ ทรงรัฐ !!! หรอเนี๊ย ๕๕๕ ขอบตุณที่อ่านนะครับ

MYSKYPINK
ขอบคุณสำหรับบวกนะครับ จะได้อยู่ในป่าหรือเปล่าอันนี้ต้องอ่านตอนต่อไปนะครับ

Lemon_Tea
ไม่เเน่คู่อาจจะสลับ หรือไม่มีคู่เลยก็ได้นะครับ ขอบคุณที่อ่านนะครับ^^

ΡΕΡΡΕЯМΙИТ
เอานาคาเคะไปก่อนเนอะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ

DasHimmel
ลุ้นเหมือนกันครับ เรื่องจับงัชมาทำอะไรนี้ต้องอ่านต่อนะครับ ขอบคุณที่อ่านนะครับ

Cherry Red
อ่า ให้ทรงรัฐทานวัชเลยหรอ ไม่เคยเเต่งเเละไม่มีประสบการณ์ เอาแค่กอดๆหอมๆ พอไหมครับ แหะๆ

TeeRuk♥
ขอบคุณมากครับที่ชอบเรื่องนี้ เเต่เรื่องใกล้จบเเล้วอ่าครับ สันจริงๆ

wichaiP
จะพยายามลงให้บ่อยๆนะครับ ขอบคุณที่ติดตามครับ ^^

PetitDragon
นั่นสิครับคนเเต่งปวดหัว ให้ใบ้ทั้งเรื่องเลยไหม ๕๕๕ ขอบคุณที่อ่านนะครับ

♥lvl♀‘O’Deal2♥
ใครมาหว่า ^^

takara
แต่วัชจะอยากอยู่หรือเปล่าน้า

bytoey
อ่า คนเขียนจนปัญญาครับ ใกล้จบเเล้ว เเต่ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้นะครับ ถ้ามีเรื่องยังจะตามกันอยู่ไหมนะ ^^

Tifa
๕๕๕ แต่เผ่ากินคนโหดนะครับ ยอมได้หรอ

[takara]

กฤตนัยทำรัยนาคาอะนั่น

[vi2212]

น่าสงสารนัย อุตสาห์ลวนลามหนูภุ...แต่หนูภุไม่เก็ท
ธนุสสสส..โชคดีเน้อ

[Horizon]

บานปลายไปใหญ่
ต้นเรื่องสบายอยู่คนเดียว..กรรม
+1

[DasHimmel]

กฤตนัยหวานจังน้าาาาาาาาา !!!~ 
เริ่มจะสอนอะไรแผลงๆเเระ ชอบ 
สงสัยนาคาต้องเหงามากแน่เลย คงไม่มีใครเข้าไปถึงได้ขนาดนั้น
อีกอย่างนาคานี่เป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาจริงๆ ตาสีเขียวแบบนั้นคงสวยน่าดู ~
แล้วธนุสไปจ๊ะเอ๋กะอะไรล่ะเนี่ย เสือเรอะ? จะเป็นอะไรมากมั้ยนั่น ><

[loveview]

นี่จริงๆแล้วมันก็เป็นเรื่องสยองขวัญมาสักพักแล้วนะคะ ฮิฮิ
แต่เพียงมันอัพเลเวลขึ้นน่ะ

ท่าทางคนเดียวหัวจะหายยยยนะคะ

[chantana]

+1 จ้า


 

[Tifa]

Tifa
๕๕๕ แต่เผ่ากินคนโหดนะครับ ยอมได้หรอ

ระดับนี้ บ่อมียั่น ค่า ขอให้ได้ขอให้โดนเป็นพอ คริๆ

ปล. นาคาตอนนี้เเอบน่ารัก เป็นลูกเเมว

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

เข้ามาอ่านอีกทีแอบงงไปหลายตลบ ต้องย้อนกลับไปดูตอนเก่า
อ้าวก็ถูกนิหว่า อร๊างงงงงง แอบงงเจ้าคะ

[PetitDragon]

มันซึ้งตรงที่จะสอนนาคาให้รู้จักความรักด้วยนี่แหละ... 

[tonkhaw]

ลงถี่ได้ใจจริง แหะๆๆ จะอ่านหนังสือสอบเเล้วครับ ช่วงนี้เลยทุ่มกับนิยายสุดๆ

ตอนที่๙

“ ฮือ ”


“ รัฐจะทำอะไร ”


สัณหวัชตะเบ่งเสียงถามคนที่ยืนด้านนอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในช่วงเย็นของวันพวกชาวบ้านพากันมามุงดูเขา ซึ่งผิดแปลกไป

จากหลายๆวันที่ผ่านมาปกติแล้วเขาจะถูกขังอยู่ในกรงคนเดียว หรือไม่ทรงรัฐก็จะเข้ามาป่วนเปี้ยนแถวๆกรง


ไม้คานขนาดพอดีถูกสอดลงด้านใต้ของกรงทั้งสองข้างก่อนจะถูกมัดอย่างแน่นหนา กรงที่ถูกยกจะโคลงไปมาทำให้เสียการ

ทรงตัว คนพวกนี้จะทำอะไรกัน ประตูกรงถูกเปิดออกพร้อมทั้งมีหญิงอ้วนเดินมาหาเขาแต้มอะไรบางอย่างลงที่หน้าผาก มันเป็นสี

แดงสัณหวัชเห็นมันจากในภาชนะในมือของหล่อน เสียงพูดงึมง่ำดังอยู่ในลำคอของแต่ละคน มันทำให้เขากลัวระคนแปลกใจ


ชายฉกรรจ์สี่คนยกไม้คานที่ถูกสอดและมัดเรียบร้อยแล้วคนละด้านก่อนที่จะยกขึ้นเหนือพื้น สัณหวัชคว้าเข้าที่ซี่กรงเพื่อประคอง

ตัว ทรงรัฐยังคงเดินตามอยู่ไม่ห่าง แต่ทำไมไม่พูดกับเขา ทำไมไม่มองหน้าเขา ทั้งที่เมื่อคืนก่อนยังพาเขาออกจากกรง พาเข้าขึ้น

ไปบนบ้าน ถึงจะเป็นช่วงเวลาเพียงเล็กน้อยแต่เขาก็รู้สึกดี


“ รัฐ ” ทรงรัฐไม่มีแม้จะมองมาทางเขา ยังคงเดินดุ่มๆไปตามทาง


“ รัฐ คุณจะทำอะไรผม”


“ รัฐ ตอบผมสิ”


สัณหวัชพูดเสียงเครือเขารู้สึกว่าเรื่องนี้มันชักจะแปลกขึ้นทุกที ทั้งชาวบ้านที่ทำเหมือนว่าตอนนี้เป็นงานอะไรสักอย่าง สังเกตจาก

สีสันต่างๆที่ถูกแต่งแต้มลงตามตัว และทรงรัฐเองที่ไม่แสดงท่าทางตอบรับเขาเลย ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นยังชอบมาคลอเคลียกับเขา

แท้ๆ


“ รัฐ ”


สัณหวัชเรียกชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทรงรัฐหันมามองสัณหวัชที่นั่งอยู่ในกรงด้วยแววตาที่เศร้านัก สัณหวัชรู้สึกถึงมัน

เขาพยายามยื่นมือออกไปจากกรงก่อนที่ทรงรัฐจะคว้ามันเอาไว้แล้วเดินต่อไป สัณหวัชยิ้มออกมาอย่างพอใจ เพียงแค่นี้เขาก็รู้สึก

ปลอดภัยแล้ว ทรงรัฐต้องไม่ทิ้งเขา แต่ถ้าหากรับรู้ถึงกันได้ สัณหวัชจะรู้ว่าทรงรัฐนั้นปวดใจเหลือเกินที่ต้องทำอย่างนี้ แต่เพื่อพี่

น้องที่อยู่ด้วยกัน เขาจำเป็นต้องทำ


ทรงรัฐยังคงจับมือของสัณหวัชเอาไว้จนกระทั่งข้ามสะพานไม้เก่าๆ ชาวบ้านเริ่มส่งเสียงงึมง่ำตลอดทางเว้นแค่เพียงทรงรัฐเท่านั้น

ที่ยังคงจับมือเขาไว้ไม่ยอมปล่อย สัณหวัชพยายามจ้องมองใบหน้าด้านข้างนั้นตลอดเวลาแต่ไม่มีเลยสักครั้งที่ทรงรัฐจะหันมอง

กลับมา


“ รัฐ ”


สัณหวัชเอยชื่อของเขาอีกครั้ง แน่ๆแล้วเขาต้องถูกทำอะไรสักอย่างที่มันคงไม่ดีอย่างแน่นอน ตอนนี้เขาเริ่มมั่นใจ เหลียวมองซ้าย

ขวาไม่มีใครเลยที่เขาพอจะขอความช่วยเหลือมีเพียงคนเดียวเท่านั้นคือคนข้างๆคนนี้ คนที่คอยดูแลเขา และจับมือเขามาตลอด

ทาง แต่วันนี้กลับมีสีหน้าอมทุกข์แต่ต่างจากคนอื่นที่มีสีหน้าอิ่มสุขกันอย่างถ้วนหน้า


“ ฮือออออ ”


เสียงแตกตื่นก่อให้เกิดความโกลาหนย่อมๆเมื่อพบร่างชายคนหนึ่งแขวนคาอยู่บนต้นไม้ เลือดสีแดงฉาดยังคงไหลริน สัณหวัชเบิก

ตาโพล่งเมื่อพบว่าคนบนนั้นเป็นเพื่อนเขาเอง “ ธนุส ” นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น


“ ธนุส ”


สัณหวัชคำรามดังคนสิ้นสติ เขารู้สึกกลัวขึ้นมาจับ ใจ เขย่ามือของอีกคนที่ยืนอยู่ข้างแต่ไม่มีแม้แต่จะหันมาแล ยังคงมองตรงไป

ด้านหน้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขบวนเร่งเดินเร็วยิ่งขึ้นเพื่อให้พบจากสภาพศพนั้น สัณหวัชยังคงหันไปมองศพของธนุสที่แขวน

อยู่บนต้นไม้ เขาเป็นอะไรทำไมสภาพถึงดูเละอย่างนั้น สัณหวัชยังคงร้องขอให้ช่วยเพื่อนเขาจากทรงรัฐแต่ไม่มีประโยชน์ ทรงรัฐ

ยังคงนิ่งแต่พอเขาพยายามจะแกะมือออก อีกฝ่ายก็กลับกุมไว้แน่นกว่าเดิม








เสียงงึมง่ำคล้ายบทสวดจากทุกคนในเผ่า ไปกระทบเข้ากับหูของพรานอ่ำพัชรพลที่นั่งนิ่งอย่างหมดอาลัยตายยาก เขาทั้งคู่ค่อยๆ

เดินไปตามเสียงนั้นมันอยู่ไม่ห่างเท่าไรนั้น ทันที่ที่เห็นว่าเป็นชนเผ่าพวกนี้ทั้งคู่จึงรีบหมอบลงและมองขบวนที่เริ่มจะเคลื่อนไป

ด้านหน้าเรื่อยๆ ตะวันที่เริ่มคล้อยลงไปแล้วทำให้แสงภายในป่าเหลือน้อยลงทุกที ลำบากถึงพรานอ่ำและพัชรพลที่ต้องเพ่งมอง

เข้าไปในฝูงเผ่านั้น เมื่อขบวนยาวเคลื่อนมาถึงกึ่งกลาง พัชรพลตะลึงเมื่อเห็นสัณหวัชภายในกรงนั้น เขาพยายามพูดอะไรบาง

อย่างกับคนในเผ่าคนหนึ่งที่เดินเลียบเคียงกับกรง


“ สัณหวัช ” พัชรพลเอยขึ้นเป็นเชิงถามพรานอ่ำที่หมอบอยู่ข้างๆ


“ ข้าเห็นแล้ว ”


“ วัชไปอยู่กับพวกนี้ได้อย่างไร เขาไม่ได้อยู่กับกฤตนัยหรอกหรือ ” พัชรพลรู้สึกแปลกใจที่เห็นสัณหวัชติดอยู่ในกรงนั้น


พัชรพลและพรานอ่ำเดินตามขบวนนั้นไปเรื่อยๆ เพื่อหาทางช่วยสัณหวัชที่ดูจะอ่อนล้าเต็มที


ทางเดินข้างหน้าปรากฏน้ำตกขนาดใหญ่ ก่อนที่หนึ่งในกลุ่มนั้นจะเดินฝ่าเข้าไปในปากถ้ำและนั้นทำให้ทั้งพรานอ่ำและพัชรพล

ต้องตกตะลึงเมื่อรู้ว่ามีถ้ำอยู่หลังน้ำตกนั้น พวกมันค่อยเคลื่อนตัวกันอย่างช้าจนคนท้ายสุดเข้าไป พรานอ่ำและพัชรพลจะออกมา

จากที่ซ่อนและเดินตามเข้าไปอย่างเร่งรีบ เพราะกลัวจะคลาดกัน


ภายในถ้ำค่อนข้างอับและเสียงที่อื้ออึ้งจากน้ำตกด้านนอก พัชรพลเดินมาหยุดอยู่ที่ภาพวาดข้างผนังถ้ำ มันมีภาพวาดที่สีจางลง

ทุกทีของนาคาและผู้คนมากมายคล้ายงานรื่นเริง ผู้คนแต่งตัวสวยภายใต้แสงจันทร์เต็มดวง และใครคนหนึ่งถูดมัดไว้กับเสา ข้างๆ

กันนั้นมีอักษรโบราณเขียนเอาไว้แต่พัชรพลอ่านไม่ออก


“ ยามเมื่อต้องแสงจันทรา กายาดุดันเปลี่ยนพลัน ” ภาษาโบราณข้าพออ่านออก


“ พรานผมว่ามันชักจะแปลกจำได้ไหมที่พรานบอกว่าพวกเผ่ากินคนจะมีการมองเครื่องเซ่นสังเวยแก่นาคาและเครื่องเซ่นสังเวย

นั้นก็คือคน และในภาพนี้มันน่าจะเป็นวันจันทร์เต็มดวง ซึ่งก็ตรงกับวันนี้ผมคิดว่าพวกนั้นจับวัชมาเพื่อเรื่องนี้อย่างแน่นอน ”


พัชรพลพยายามวิเคราะห์เหตุการณ์จากเรื่องราวต่างที่พบมา มันค่อนข้างจะมีเหตุมีผลแม้แต่พรานอ่ำเองก็ต้องยอมรับว่าเรื่องนี้

อาจจะจริง


พรานอ่ำและพัชรพลเดินตามทางเดินที่ทอดตัวยาวขึ้นไปด้านบน ก่อนจะพบกับป่าที่อยู่เหนือขึ้นมาจากด้านล่าง เสียงจากเผ่านั้น

ยังคงดังอยู่ไม่ขาดสายทำให้พรานอ่ำและพัชรพลตามได้สะดวก


คบไปถูกจุดขึ้นเมื่อผ่านมาได้สักระยะโดยพวกมันในกลุ่มนั้นเมื่อความสว่างที่เคยมีหายไปจนหมด


ตอนนี้มาถึงแล้วลานกว้างขนาดใหญ่กับแท่นหินที่ตั้งเด่นสง่ากลางหุบเขาและต้นไม้ใหญ่ สัณหวัชถูกนำตัวออกมาจากกรง และถูก

อุ้มขึ้นไปยังแท่นหินด้านบนนั้นก่อนจะถูกมัดมือเข้ากับเสาที่ตั้งอยู่ด้านหน้านั้น


เสียงร่ำไห้ของสัณหวัชกับชายหนุ่มคนนั้นยังคงดังอยู่ไม่หยุด จนท้ายที่สุดแล้วเป็นชายผิวเข้มที่เดินออกมาด้วยสีหน้าที่เศร้าสลด

ยิ่งกว่าอะไร


ฉับพลันร่างของสัณหวัชต้องสั่นสะท้านเมื่อเจอเข้ากับสิ่งที่น่ากลัว เข้าพยายามดิ้นหนีให้หลุดจากเชือกที่พันธนาการ และยิ่ง

ร้อนรนมากยิ่งขึ้นเมื่อเจอกับร่างที่คุ้นเคยในสภาพที่เดินเหมือนคนเลื่อนลอย


พรานอ่ำและพัชรพลเองที่แอบสุ่มดูอยู่ด้านล่างถึงกับผงะเมื่อเจอเข้ากับ




“ นาคา!!!!! ”

==================

- มาต่ออีกตอนแล้วนะครับ เรื่องนี้ไม่มี nc แหะ ๕๕๕ อันที่จริงน่าจะจบได้ตั้งนานแล้วยอมรับว่าตอนที่แล้วแอบยืดเรื่อง เลยออกมาป่วงๆไงไม่รู้อ่ะ
- ส่วนตอนนี้นั่งเขียนทั้งวันจะเอาให้จบในอาทิตย์นี้ให้ได้ ส่วนใครที่อ่านแล้วไม่เม้นยอมรับมาซะดีๆ ใกล้จะจบแล้วช่วยวิจารณ์หน่อยนะครับ จะเอาไปปรับปรุงกับเรื่องหน้า(ถ้ามี)
- ขอบคุณนักอ่านที่อ่านและขอบคุณสำหรับ+และเป็ดที่กดให้และขอบคุณสำหรับกำลังใจอันนี้สำคัญสุด ที่ทำให้คนเขียน(ชื่อต้นข้าวไม่เคยแนะนำตัวเองเลย)นั่งปั่นทุกเวลาที่ว่าง ขอบคุณครับ

-ตอนหน้าจบแล้วนะครับ ^^

[DasHimmel]

อ๊าาาาา!!!! ตอนหน้าจบแล้วหรอเนี่ย ลุ้นมากเลย ไม่ไหวเเล้ว!!! ><
สงสารรัฐกะวัชอ่า ร่างที่คุ้นเคยนี่ใช่กฤตนัยรึป่าวคะ แล้วทำไมถึงดูล่องลอยอ่ะ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย !!?!!
ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันเเล้ว จะเกิดอะไรขึ้นต่อนะ 
ส่วนธนุส R.I.P.นะคะ TT
ขอบคุณคุณต้นข้าวมากนะค๊า ขยันมากเลย คนอ่านชอบ อิอิ 

[bytoey]

ไม่อยากให้จบเลยอะ ชอบแนวนี้

ติดตามแน่นอนคร้า 

ชื่อน่ารักมากค่ะคุณต้นข้าว ^^

[Tifa]

แอร๊ยยยยย

ยังไม่อยากให้จบเท่าไรเลย ตอนหน้าเปิดศึกครั้งใหญ่เลยค่ะ แอร๊ยย

รอดูลูกตบ นาคา

[takara]

จะเกิดอะไรขึ้นล่ะนั่น ลุ้นอะ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

แล้ววัชจะรอดไหมจากนาคา

[KURATA]

จะจบแล้วหรอ ยังอยากอ่านต่ออ่ะ
แล้ว ฉาก nc เป็นฉากที่เค้ารอคอยเลยน้าาาา ทำไมไม่มีอ่ะ จาเอาๆๆ
สนุกจ้าาา

แล้วก้อสวัสดีนะจ๊ะคุณต้นข้าว ชื่อน่ารักดี ชอบ อิ อิ (เหมาะแก่การเอาไปจิ้น แหะๆ)

[loveview]

น่าสงสารธนุสนะคะ แต่เอาเถอะ เฮ้อ...
ที่เห็นน่าจะเป็นนาคาคนละตนกันนะ ถ้าเป็นตนเดียวกับตอนแรกจะน่ากลัวเกินไปแน่ๆ
พยายามอ่านหนังสือด้วยนะคะ จะสอบแล้ว เป็นกำลังใจให้ผู้เขียน สู้ๆ

[you13]

รอลุ้นน่ะค่ะ

เราว่าเรื่องมักระโดดไปหน่อยน่ะ

 

[Artemis]

ชอบพล๊อตค่ะ ผูกเรื่องเก่ง มีประเด็น
ส่วนภาษาและท่วงทำนองการเขียน เราไม่ค่อยกล้าออกความคิดเห็นค่ะ

เพราะเราเป็นแค่คนเล่าเรื่องที่ยังไม่ได้เรื่อง จึงไม่ควรให้ความเห็นในเรื่องนี้ค่ะ

แต่ขอบอกว่าถ้าเรื่องแรกทำได้ดีมากขนาดนี้ นับว่าเยี่ยมที่สุด

คนเขียนเก่งมากๆค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้ ขอบพระคุณค่ะ