หัวข้อ: (เรื่องสั้น) .......มนตร์นาคา....... ตอนพิเศษ ( ๔ ) หน้า ๘ อัพ (๖/๓/๒๕๕๕) ( ตอนจบ )

[Horizon]

สงสารนัย นาคามาผ่านร่างวัชได้ แปลว่ายังไม่ตาย???
รอตอนต่อไป
+1

[vi2212]

วัชลิมไรอะ
....ขนาดตอนพิเศษยังมีเงื่อนปมให้ลุ้น

[DasHimmel]

หรือว่าตอนรักษาวัชลืมรัฐหว่า??~
แบบนี้แสดงว่านาคายังอยู่ในร่างวัชแน่เลย >< หรือว่าวิญญานอยู่ที่เกล็ด? อ๊าาาา ลุ้นๆๆๆ !!!!
บวกเป็ดให้คุณต้อนข้าวค่าา ^^

[moredee]

o13วางเรื่องได้ชวนอ่านค่ะ มันมีปมที่ต้องตามอ่าน และเดินเรื่องกระชับดีค่ะ

[KURATA]

อ่านตอนพิเศษแล้วอยากให้เป็นเรื่องยาว
ตอนภุ บอกว่าเจ็บนี่มันสะเทือนใจดีแท้
รอดูอาการวัชค่า

[coraline]

มันยังไงกันเเน่เจ๊ งง ยังไงก็เป็นกำลังใจนะ สู้ๆๆ

[Lemon_Tea]

นั่นไง มันต้องมีอะไรบางอย่างอยู่แน่ๆ

ลืมอะไร นายก็ลืมทรงรัฐน่ะสิ

วัชจะได้อะไรที่มันมากกว่ารู้ภาษา
เอ๋ๆๆๆ ได้วิญาณนาคา แต่คนแต่งบอกไม่ฝื้นกลับมาแน่
แล้วมันอะไรอ่ะ หรือวัชจะกลายเป้นนาคา
หรือจะได้ความทรงจำจากภูมาด้วย

แต่ตอนที่วัชตื่น ร้องเรียกนัยนั่นนะ
สรุปว่าภู หรือ เป็นวัช (เฮ้ย นายมีเจ้าเมืองแล้วนะ)
มันจะยังไงกันน้อ

อ๋อยๆๆๆ รอตอนต่อไปให้เคลียร์ดีกว่า

[roseen]

 

[chantana]

+1 ให้จ้า

วัช มีสองจิตในร่างเดียวเหรอ 

น่าติดตามแฮะ   

รอจ้า   

[qq_oo]

รอๆๆๆๆๆจ้า
สนุกมากๆๆๆๆ

[Cherry Red]

สิ่งที่นาคาหลงเหลือไว้ คือ อะไรกันนะ ???
ขนาดตอนพิเศษยังมีอะไรให้ลุ้นระทึก แถมเป็นอะไรที่คาดเดาไม่ได้อีกต่างหาก
ขยายพล็อตได้ดีจริง ๆ ค่ะ 

[Sorso]

รอๆๆ

มีปมอีกแล้วววววว

[bytoey]

ดีใจจังเลยที่มีตอนพิเศษค่ะ

[tonkhaw]

ตอนพิเศษ ๒

“ ฮ่าๆๆๆ นัย ”


“ นี่แน่ๆ ฮ่าๆๆๆ ”


เสียงหัวเราะแห่งความสุขดังก้องไปทั่วทั้งห้อง บนเตียงคนไข้ปรากฏร่างของกฤตนัยที่กำลังหยอกล้อกับภุชงค์ที่จะเผยออกมาให้

เห็นในยามดึกของทุกๆวันผ่านทางร่างของสัณหวัช สายเลือดที่เชื่อมต่อกันระหว่างภุชงค์กับสัณหวัชทำให้ดวงจิตของภุชงค์

สามารถเชื่อมเข้ากับร่างของสัณหวัชได้ แต่แค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น คราใดที่สัณหวัชอ่อนแอเป็นเวลาที่ภุชงค์สามารถออกมาได้

และเมื่อไรที่สัณหวัชหายดีภุชงค์จะหายไปทันที กฤตนัยได้ฟังคำอธิบายจากปากของภุชงค์เขาเองก็แอบเศร้าใจไม่ได้ จนบ้าง

เคยคิดจะทำร้ายสัณหวัชให้บาดเจ็บคนรักของเขาจะได้ออกมาหาได้


“ คิดถึง ” ฟ่อด กฤตนัยหอมฟ่อดใหญ่ที่แก้มของภุชงค์ในร่างสัณหวัช


“ คิดถึง ” ฟ่อด ภุชงค์ทำตามกฤตนัย เพราะเขาบอกว่ามันเป็นการแสดงความรัก และภุชงค์เองก็รักกฤตนัยเลยทำตามไปเสียทุก

อย่าง


คนตัวโตมักจะจ้องมองอีกคนที่อยู่ในอ้อมกอดให้รู้สึกอายอยู่เรื่อย ตอนนี้ภุชงค์รู้เรื่องราวต่างๆมากมายผ่านทางความทรงจำของ

สัณหวัชที่ถูกถ่ายทอดเข้ามายังตัวเขาเอง รับรู้ทั้งความคิด อารมณ์ต่างๆ ที่สัณหวัชเคยพบเจอมา และแม้แต่เรื่องที่สัณหวัชแอบ

ชอบกฤตนัยเองก็เช่นเดียวกัน และในทางกลับกันความรู้สึกนึกคิด ความรู้ ความทรงจำต่างๆของภุชงค์ก็หลั่งไหลไปยังสัณหวัชเช่น

เดียวกัน


“ ถ้ามีคนมาชอบนัย จะลืมภุไหม ” ภุชงค์ถามอย่างออดอ้อนอยู่ภายในอ้อมกอดของกฤตนัย


“ ไม่ ไม่มีวัน ” ความรู้สึกนี้เขามอบให้ใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากคนตรงหน้า


“ แต่ถ้าภุไม่อยู่ นัยจะเหงา ” ภุชงค์รู้ตัวเองดีว่าเวลาของตนนั้นอยู่ได้อีกไม่นาน เมื่อสัณหวัชแข็งแรงและหายดีเมื่อไร เขาจะไม่ได้

ออกมาพบกับกฤตนัยอีกเลย


กฤตนัยไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน


ใกล้เช้าแล้ว เกล็ดสีมรกตเริ่มอ่อนแสงลงทุกทีเป็นเวลาของสัณหวัชที่จะตื่นบ้าง กฤตนัยลุกขึ้นจากเตียงเพื่อกลับไปยังที่ประจำ

ของตนเอง เพื่อไม่ให้สัณหวัชสงสัย


เหมือนกับความฝัน เรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อคืน ไม่ใช่ว่าสัณหวัชจะไม่รู้เรื่องเพียงแต่มันไม่ปะติดปะต่อกันก็เท่านั้นเอง เขามองกฤต

นัยอย่างชั่งใจก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ

.

.

.

.

.

.

.

.


ทุกๆคืนกฤตนัยจะเข้าไปคลอเคลียกับภุชงค์อยู่เสมอ เขาพร่ำพูดคำหวานหูออกไปให้ภุชงค์ฟังอยู่เรื่อยๆ กอด หอม เพื่อคลาย

ความคิดถึง แม้จะรู้ว่ามันจะไม่จีรังแต่ก็ขอเก็บความทรงจำดีๆเอาไว้บ้าง เวลาที่ได้พบกันนั้นน้อยเหลือเกิน กฤตนัยตัดพ้อในใจ

ใกล้เวลาที่สัณหวัชจะออกจากโรงพยาบาลเต็มทีแล้วและนั่นก็เป็นเวลาของภุชงค์เช่นเดียวกัน กฤตนัยสังเกตจากทุกๆครั้งที่ได้

พบกับภุชงค์ ทุกๆครั้งเวลาจะลดลงเรื่อยๆจากทั้งคืนกลายเป็นไม่กี่ชั่วโมง และภุชงค์ในร่างของสัณหวัชจะดูอ่อนแรงไม่สดใส

เหมือนเมื่อครั้งแรกที่พบกับ และคืนนี้ก็เช่นเดียวกันเพียงแค่สองชั่วโมงที่เขาได้อยู่กับภุชงค์ สัณหวัชก็จะตื่นขึ้นมาเสียก่อนและ

เกล็ดเองก็จะหมดแสงลงเช่นเดียวกัน กฤตนัยสังเกตเห็นว่าเกล็ดสีมันดูหม่นลง บางทีนี้อาจจะเป็นสิ่งที่บอกว่าเวลาของเขากับ

ภุชงค์หมดลงแล้วจริงๆ


“ นัย คิดถึง ” ภุชงค์เค้นเสียงพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พาให้กฤตนัยรู้สึกหดหู่ไปด้วย


“ คิดถึงเหมือนกัน ” เขาลูบลงที่หัวก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นมากยิ่งขึ้น


พักหลังมานี้กฤตนัยกับภุชงค์ไม่ได้พูดคุยหรือหยอกล้อกันมากนัก พวกเขามักจะนอนกอดกันอยู่นิ่งๆ ฟังเสียงหัวใจของอีกฝ่าย

ภายใต้แสงสีมรกตที่ส่องสว่างทั่วทั้งห้อง คนในอ้อมกอดดูจะอ่อนแรงเหลือเกินถ้าหากถึงวันนั้น วันที่เขาต้องเสียงภุชงค์ไปอีกครั้ง

เขาจะทนได้ไหม


“ นัยทำไมเงียบ ” ภุชงค์ไม่อยากให้เงียบอย่างนี้ เขาอยากจะคุยกับกฤตนัย อยากอยู่กับเขา


“ หืม เปล่า.........เหนื่อยไหม ” สีหน้าของภุชงค์ดูไม่ดีเลย


“ ไม่ นัยพูด ภุอยากฟัง ”


“ พูดว่าอะไรละ ” กฤตนัยยิ้มให้กับความน่ารักของเด็กคนนี้ เขาดูอ่อนแอเหลือเกินแต่ในร่างเดียวกันนี้ก็ร้ายกาจเสียจนเขาคาดไม่

ถึง


“ รัก ” ภุชงค์อมยิ้มขวยเขิน ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกด้าน


“ รักภุ ”


“ รักภุ ”


“ รักภุ ”


“ รักภุ ”


เคราสากถูเข้ากับซอกคอขาว จงใจแกล้งอีกฝ่ายที่ยังคงทำนิ่งเฉยต่อคำบอกรักของเขาทั้งที่เป็นคนขอร้องเองแท้ๆ ภุชงค์ปัดป้อง

เป็นพัลวันแล้วหัวเราะร่วน ถอยหนีฝ่ามือที่จี้ไปทั่วทั้งตัว


“ ฮ่าๆๆๆๆ นัยพอแล้ว ” ภุชงค์หัวเราะน้ำตาเล็ด


กฤตนัยหยุดแกล้ง จับจ้องไปยังดวงตานั้นแล้วเอยคำหวานให้อีกฝ่ายได้เขินอีกรอบ


“ รักนะ ”


“ รักเหมือนกัน ”


ริมฝีปากเคลื่อนเข้ามาแนบชิดติดกันอย่างอ่อนโยน กฤตนัยลากลิ้นไปตามรูปปากเพื่อลิ้มรส ก่อนจะล่วงล้ำเข้าหาโพรงปากด้านใน

หยอกล้อเล่นกับลิ้นสีสด ดูดดุนจนเป็นที่หนำใจแล้วผละออก จับจ้องดวงตาคนตรงหน้า ตาของสัณหวัชเหมือนกับตาของภุชงค์

เหลือเกิน ดวงตาสีเขียวที่สะท้อนวาววับอยู่ในกระบอกตากลอกกลิ้งไปมาชวนมอง เขาหลงเพลินไปกับสายตาคู่นั้น จนไม่สังเกต

เลยว่าเกล็ดนั้นหมดแสงลงไปแล้ว เหลือเพียงดวงตาสีเขียวที่ส่องฝ่าความมืดเท่านั้น


“ นัย ”


“ นัย ”


“ หือ ” กฤตนัยสะดุ้ง เฮือก เมื่อรู้ว่าภุชงค์หายไปแล้ว และตอนนี้ตัวเองก็ดันมาอยู่บนเตียงเดียวกับสัณหวัชอีกต่างหาก


“ เป็นอะไรหรือเปล่า นัย หรือว่าหนาว ”


“ เออ....เปล่า .....ใช่ๆ ผมหนาว ” กฤตนัยแก้ตัวแบบข้างๆคูๆ


“ ถ้างั้นก็ไปหยิบผ้าห่มในตู้สิ จะขึ้นมานอนกับผมทำไม ”


“ เออ ใช่ๆ ขอโทษที ผมลืม ”


กฤตนัยผละออกไปหยิบผ้าห่มแล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวเดิม ไม่ลืมที่จะหันหลังให้สัณหวัชที่ยังคงมองด้วยสายตาสงสัย

.

.

.

.

.

.

.

.

.


พยาบาลสาวเข้ามาตรวจร่างกายของสัณหวัชในตอนสายของอีกวัน เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดทั้งห้องจึงอยู่กันครบทั้งสามคน

กฤตนัยยังคงนั่งอยู่บนโซฟาในขณะที่พัชรพลยืนรอดูผลการตรวจร่างกายของสัณหวัชข้างเตียง


“ เป็นยังไงบ้างครับคุณพยาบาล ” พัชรพลถามขึ้นเมื่อเห็นว่าพยาบาลสาววางมือจากการตรวจแล้ว


“ ไม่เป็นไรมากแล้วค่ะ พักอีกสักคืนหนึ่งพรุ่งนี้เช้าก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วละคะ ”  รายงานเป็นที่เรียบร้อยนางพยาบาลก็

ขอตัวออกไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ


“ พรุ่งนี้ก็ได้ออกจากที่นี้แล้วนะวัช ผมว่าเราไปฉลองกันหน่อยไหม ”


“............” สัณหวัชยิ้มให้ก่อนจะพยักหน้า งึกๆ


“ ว่าไงนัย ไปด้วยกันไหม ”


“ นัย ”


“ ห...หะ ว่าไง ” กฤตนัยนั่งเหม่อจนไม่ทันได้ยินเสียงเรียกของพัชพล เขาสะดุ้งและตอบออกไปด้วยน้ำเสียงติดจะสั่นเล็กน้อย


“ ผมถามว่า คุณจะไปฉลองด้วยกันไหม วัชจะได้ออกจากโรงพยาบาลสักที ”


“ เออ....ไปสิ เอาไงก็ได้ ”


ออกจากโรงพยาบาลแล้วหรอ งั้นสัณหวัชก็แข็งแรงเป็นปกติ แล้วภุชงค์ของเขาละ จะออกมาเจอกันอีกได้ไหม กฤตนัยยังคงนั่ง

เหม่อ และสัณหวัชเองก็ดูเหมือนจะรู้ ความทรงจำตอนที่นัยเจอกับนาคามารวมอยู่ในหัวสมองเขา ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันชัดเจนทุก

อย่างแต่เขายังนึกไม่ออกว่ามันมาได้อย่างไรกัน


“ วัช เอาอะไรไหม เดียวผมลงไปซื้อให้ ” พัชรพลอาสาลงไปซื้อข้าวมื้อกลางวันให้เมื่อเห็นว่านี้ก็ใกล้เวลาอาหารของคนป่วย

เต็มที


“ อะไรก็ได้ครับ ขอที่ทานง่ายๆหน่อยก็แล้วกัน ผมเบื่ออาหารโรง’บาลเต็มที ”


“ นัย คุณละทานไรไหม ”


“ นัย ”


“ นัย ”


“ หะ ห่ะ อะไรนะ ”


“ นัยคุณเป็นอะไรหรือเปล่า พักนี้ดูเครียดๆนะ ” พัชรพลถามเพื่อนเมื่อเห็นว่าวันนี้กฤตนัยดูจะเหม่อเลย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว


“ เปล่าๆครับ ผมไม่เป็นอะไร ” กฤตนัยฝืนยิ้มเจื่อนๆให้ไป กลบเกลื้อนความกังวลของตน


“ แล้วตกลงอาหารกลางวันของคุณ ” พัชพลเลิกคิ้วป็นเชิงถาม


“ เหมือนของคุณแล้วกัน ขอบคุณครับ ” กฤตนัยตอบ พร้อมทั้งเบนสายตาหนี ดวงตาที่มองอย่างรู้ทันของสัณหวัช


คืนนี้แล้วสินะ ที่เขาจะได้อยู่กับภุชงค์ มือใหญ่กอบกุมเกล็ดแนบเอาไว้กับอกหนา เกล็ดที่เคยมีสีเขียวมรกตบัดนี้แทบจะกลาย

เป็นสีเทา เวลาของพวกเขาจะจะหมดลงแล้วจริงๆ กฤตนัย ถอดหายใจ เฮือกใหญ่อย่างคนหมดทางไป แล้ววันข้างหน้าเขาจะอยู่

อย่างไร

=================

-มาลงให้อีกตอน ตอนหน้าดราม่าของกฤตนัยนะครับ

-รู้สึกเหมือนจะอึนๆกับตอนพิเศษ มันอยู่นอกพลอตอ่ะครับ เลยต้องวางกันใหม่ แต่งช้าหน่อย แถมป่วงอีก แอบเครียดนิดๆ

-ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่อ่านและขอบคุณสำหรับ+และเป็ดที่กดให้นะครับ

[DasHimmel]

สงสารนัยภุ TT
พอวัชหายดีเเล้วจะทำยังไงกันละเนี่ย ไม่มีทางอื่นจริงๆหรอ ><

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คุณต้นข้าวนะค๊าา!!~ +1 ยาชูกำลังให้ อิอิ ^^

[PetitDragon]

สงสารนัย...ภุต้องตายจริงๆ หรอเนี่ย 

[KURATA]

เฮ้อ...อ่านแล้วปวดใจ

[beery25]

 

[bytoey]

 

[Tifa]

เศร้าจังเลยค่ะ

เเบบนี้สู้ให้ไม่เจอกันอีกครั้งจะดีกว่าไหม สงสารทั้งคู่เลย

เอาใจช่วยนะคะ ทุกอย่างต้องลงเอยด้วยดี ฮิ้ว

[Horizon]

สงสารนัย ทำยังไงจะได้อยู่ด้วยกันอีก
ชอบ happy ending
+1

[moredee]

  :m15:นักทั้งภุ และวัช ทำยังไง พระเอกราสองคนจะสมหวัง

[Lemon_Tea]

คือว่า วัชแอบชอบนัย ซึ่งภูก็ไม่ได้หึง โอเค ไม่ใช่ประเด็น
แต่วัช เปลี่ยนใจมาชอบรัฐเร็วจังเนอะ
นอกจากจะรักษาบาดแผลตามร่างกาย
จะช่วยรักษาแผลในใจ (เพราะแอบรัก)ด้วยเรอะ

เฮ้อ
สงสารนัยเนอะ

ไม่เป็นไร 3P ไปเลย นับ วัช รัฐ << ไม้หันอากาศเหมือนกันหมด โอะ ลงตัว

คนแต่งบอก : จัด 2P ต่างหากเล่า

[W-Rose]

 
น่าสงสาร เศร้ามากกกกกกกกก

[wichaiP]

คือยอมรับนะครับ อยากให้นาคา กลับมารักกับนัย จะด้วยวิธีใดก็ได้ แต่ถ้าให้เป็น ครึ่งร่างกับ วัชก็ไม่ไหว คือขอให้คนเขียน (อย่าว่าเค้านะ)

เขียนเรื่องให้จบด้วยมนต์เเห่งความรัก ทั้งสี่คน (ขอได้ไหมหว่า ตรูไม่ได้เขียน) แต่แบบนี้มันเศร้า (เค้าไม่กินมาม่าอ่ะ)

[Peppermint]

เฮ้อ น่าสงสารจังเลยอ่ะ ! แบบนี้สู้ให้รู้ว่าจากกันดีกว่าแล้วมาเจอกันทีหลังอย่างนี้มันไม่ทรมานแย่เลยหรอ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[Nus@nT@R@]

เศร้าจัง นัยต้องพรากจากคนรักถึงสองครั้้งเลยหรอ ฮือๆๆ

[roseen]

 

[vi2212]

“ รักภุ ”
“ รักภุ ”
......อย่างน้อยภุก็เข้าใจความรู้สึกของนัย

[Cherry Red]

พลัดพรากจากสิ่งที่รัก...เป็นทุกข์ แต่คุณกฤตนัยที่ต้องสูญเสียสิ่งนั้นไปถึง 2 รอบ จะทำใจอย่างไงเนี่ย ?
รอบแรกว่าเจ็บปวดแล้ว รอบสองคงร้าวรานยิ่งกว่า เพราะ เป็นการนับถอยหลัง เวลาหมดลงไปเรื่อย ๆ