หัวข้อ: (เรื่องสั้น) .......มนตร์นาคา....... ตอนพิเศษ ( ๔ ) หน้า ๘ อัพ (๖/๓/๒๕๕๕) ( ตอนจบ )

[takara]

ลุ้นอะ อย่าบอกนะว่า พวกพรานอ่ำจะเจอนาคาก่อน

[chantana]

+1  ให้จ้า

เพิ่งเข้ามาอ่าน   

นัย กับ วัช ใครจะเจอนาคาก่อน

หรือ พลกับนุส จะเจอก่อนเพราะข้ามสะพานมาแล้ว

ตื่นเต้นดี ชอบจ้า 

[tonkhaw]

มาต่อให้ตอนสั้นๆนะครับ พอดีช่วงนี้ว่างอยู่เลยไม่อยากดองไว้นานๆ

เพราะปลายสัปดาห์มีงาน บายเนีย คงไม่ว่างอยู่หลายวัน

เเต่ตอนนี้ดูจะสั้นไปหน่อย เว้นวรรคให้ด้วยเพื่อให้อ่านง่ายขึ้น(หรือเปล่า)

ขอบคุณนักอ่านที่อ่านเเละขอบคุณสำหรับ+ที่กดให้ครับ

_______________________________________________________________________________________

ตอนที่ ๖

ตึก

ตึก

ฟิ่ววววว ฉึก

โอ้ยยยยยยยยย!!!!!


หลังจากที่พวกมันรู้ตัวถึงการมาของกฤตนัย กลุ่มเผ่ากินคนกลุ่มใหญ่ไล่หลังเขามาอย่างบ้าคลั่ง เสียงฝีเท้าดังผสมปนเปจน

แยกไม่ออกเลยว่าของใครเป็นของใคร ในขณะที่สายตาของกฤตนัยจับจ้องไปยังสะพานด้านหน้านั้นพร้อมกับเท้าที่วิ่งจนสุด

ความสามารถ ทันทีที่เท้าแรกเหยียบเข้ากับสะพานไม้เก่า หอกแหลมก็พุ่งทะลวงอากาศเข้ามายังกฤตนัยอย่างแม่นย่ำ แต่เขา

ยังไม่หยุดจนกระทั่งถึงอีกปลายสะพาน สมองเริ่มพร่าเลือน ภาพตรงหน้าค่อยๆหมุนเคว้งจนกระทั่งมันลับตาไป พร้อมๆกับร่าง

ของกฤตนัยที่ล้มทั้งยืน

.

.

.

.


กฤตนัยผ่านเผ่ากินคนนั้นมาได้แบบครบสามสิบสองประการ แต่เขาก็พลาดเช่นเดียวกันในเหตุการณ์ชุลมุนแบบนั้นไม่ทันได้สัก

เกตหอกแหลมที่พุ่งด้วยความเร็ว ตรงมายังตัวเขา อย่างว่าจะหลบเลยมาจากทางไหนเขาก็ยังไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ปักเข้าที่แขนขวา

ของเขาเสียแล้ว


หลังจากที่กฤตนัยข้ามสะพานมาได้เขาเดินวนในป่าฝั่งนี้มาหนึ่งวันเต็มๆแล้ว แต่ก็ไม่พบสิ่งก่อสร้างใดๆเลยตามคำบอกเล่าของ

คนในหมู่บ้าน เขาพยายามเดินให้ลึกเข้าไปเรื่อยๆ ยังไม่หมดหวังไปสะทีเดียวถึงแม้ความคิดที่ว่านาคามีอยู่จริงนั้นมันจะริบรี่ลงเต็มที


กลางป่าคืนจันทร์กระจ่างแบบนี้ แสงจันทร์ส่องกระทบกับกับใบไม้แต่ไม่อาจหยั่นลงมาถึงพื้นได้ เสียงน้ำไหลจากที่สูงกระทบกับ

น้ำด้านล่างยังคงดังอย่างต่อเนื่องมาสักระยะแล้ว กฤตนัยเดินลัดเลาะไปตามแนวป่าเพื่อไปยังต้นเสียงนั้น เขาต้องการน้ำเพื่อ

ทำให้ตัวเองรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากขึ้น ตอนนี้ทางยังคงปกคลุมไปด้วยแมกไม้เช่นเดิม แต่น้ำตกขนาดใหญ่ข้างหน้ากลับปรากฏ

ให้เห็นได้อย่างชัดเจน บริเวณน้ำตกที่แยกและกั้นป่าเป็นสองฝั่งนั้นแตกต่างจากภายในป่ามาก ข้างนอกนั้นสว่างเพราะแสงจาก

ดวงจันทร์ในขณะที่ด้านในป่ากลับมืดมิดเพราะใบไม้หนา เขาเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยๆพยายามเดินให้ใกล้กับขอบธารน้ำมากที่สุดเพื่อ

ให้มองเห็นได้ชัดมากยิ่งขึ้นพร้อมทั้งแหวกพุ่มไม้ที่บดบังทางไปพลาง


ในจังหวะการเดินเร่งรีบนั้น เขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอกับบางอย่างในแอ่งน้ำที่ต่อเนื่องมาจากน้ำตก



“ คน ”



ร่างกายเปลือยเปล่าของคนโผล่พ้นมาจากพุ่มไม้เตี้ยให้เห็นเพียงส่วนบนเท่านั้น กฤตนัยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นคนอยู่ที่นี้

และทันทีที่มือโตแหวกพุ่มไม้สุดท้ายออก เขาก็ต้องตกตะลึง

.

.

.

.

.

.


“ นาคา ”


กฤตนัยช็อคกับภาพตรงหน้า เขาเพ่งมองหางงูที่ต่อมาจากช่วงเอวพาดผ่านไปตามสายธาร เกล็ดสีเขียวปนแดงมันวาว ส่องระยิบ

ยามเมื่อต้องแสงจันทร์ ท่าทางสง่างามและหางยาวนั้นพยายามยกตัวเองให้ขึ้นสูงจากผืนน้ำ หลับตาพริ้มปล่อยให้แสงจันทร์

กระทบผิวนวลราวกับต้องการจะอาบมัน


กฤตนัยยังคงจ้องมองภาพนั้นอย่างไม่วางตา เขารู้สึกถึงอาการสั่นของขาและรับรู้ว่าตัวเองไม่สามารถจะยื่นได้อีกต่อไป ร่างกายเซ

ไปด้านหลังสามสี่ก้าวอย่างควบคุมไม่อยู่จนกระทั่งหลังสัมผัสกับลำต้นของไม้ใหญ่นั้นเอง เขาจึงหยุดได้



แกร๊บบบบบ



ดวงตาที่หลับสนิทกับร่างกายที่นิ่งไม่ไหวติงเมื่อสักครู่นั้น ตอนนี้เบิกโพลงพร้อมทั้งมองมายังทิศทางของเสียง กฤตนัยตัวชายื่น

แข็งทื่อราวหุ่นปั้นเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองพลาดเหยียบกิ่งไม้ข้างตัวจนทำให้นาคาได้ยินเสียงนั้น



ซวบ !!!!!!!



ไวราวกับลมพัดผ่านเพียงครู่เดียวร่างยาวที่เคยยืนนิ่งอยู่บนน้ำ บัดนี้ได้เลื้อยตัดผ่านกระแสน้ำเข้ามายังตัวกฤตนัยเพียงอึดใจ ก่อน

จะใช้หางสีมรกตตวัดรัดตัวกฤตนัยเข้ากับต้นไม้ใหญ่ แล้วยืดตัวเองให้สูงขึ้นจ้องมองผู้รุกราน ตาประสานตา ลิ้นสองแฉกพยายาม

ไล้เล็มไปทั่วทั้งใบหน้าของเขา เสียงขู่คล้ายเสียงของงูร้องอย่างต่อเนื่องราวกับจะแสดงอำนาจความเหนือกว่าของตน ดวงตาแดง

ฉาดนั้นส่องประกายในความมืดได้อย่างเด่นชัด ในดวงตาคู่นั้นเขาเห็นตัวเองเบิกตาโพล่งและเปลือกตาแข็งไม่สามารถพริบตาลง

ได้แม้แต่น้อยตอนนี้กฤตนัยไม่รับรู้อะไรแล้วมันเป็นความน่าสะพรึงกลัวที่เขาไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป เขาช็อคและหมดสติ

ไปในที่สุด

.

.

.

.

.

.


สัมผัสเย็นเชียบจากพื้นด้านหลังแล้วความเย็นของอากาศรอบกาย ทำให้กฤตนัยเริ่มรู้สติ ม่านตาค่อยๆขยับกลอกกลิ้งเพื่อปรับ

สภาพรับรู้ถึงภาพตรงหน้า เพดานหินเหนือศรีษะทำให้กฤตนัยงุนงงอยู่ไม่น้อย เขาพยายามเดินไปหาแสงสว่างที่ส่องสอดเข้ามา

ภายใน แต่เพราะความเข้มของแสงที่ต่างกันค่อนข้างมากทำให้เขาต้องรี่ตาลง สายตาค่อยๆปรับให้ชินและก้าวสุดท้ายของการ

เดินสายตากลับเป็นปกติ


เขารู้ตัวในทันทีว่ายืนอยู่บนแท่นหินขนาดใหญ่ที่ที่เขายืนอยู่ตรงนี้คือยอดของมัน ค่อนข้างสูงเลยทีเดียว รอบๆเป็นพื้นที่โล่งกว้าง

ถัดออกไปอีกเป็นป่ารกชัด เมื่อมองไปด้านบนพบว่าแท่นหินนี้อยู่กลางระหว่างหุบเขาสองลูก มิน่าเขาถึงหามันไม่เจอ แต่เขามาที่

นี้ได้อย่างไร เขาจำได้ว่าหมดสติไปเพราะนาคา


“ นาคา ” กฤตนัยเผลออุทานเสียงดังเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองนั้นได้เจอกับนาคาแล้ว  แล้วเขามาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร


กฤตนัยเดินไปตามหินที่วางเรียงเป็นบันไดไว้อย่างลวกๆแต่โดยรวมแล้วแท่นนี้ดูจะแข็งแรงมากเลยทีเดียว ท้องเริ่มร้องกระเพาะ

อาหารปล่อยน้ำย่อยจนรู้สึกแสบเรียกร้องอาหารสำหรับสายวันนี้ แต่ไม่ทันที่จะทำอะไร พลันหูก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากด้าน

ข้าง กฤตนัยย่องเข้าไปเพื่อจับต้นเสียงอย่างช้าๆ เขาคิดว่านั้นอาจจะเป็นเสียงของนาคา แต่พลาดนั้นไม่ใช่ เป็นเพียงเด็กเท่านั้น


“ เด็กหรอ มาอยู่ที่นี้ได้ไงกัน ” กฤตนัยมองตามเด็กหนุ่มที่กำลังวิ่งไล่จับผีเสือกับตั๊กแตนดูไร้เดียงสา ผมยาวสีดำสลวยยาวถึงบ่า

บิดพลิวไปตามแรง ร่างกายเปลื่อยเปล่าอวดร่างสมส่วนพร้อมด้วยกล้ามเนื้อพองาม ทำให้ดูน่ามองเลยทีเดียว


“ หี หี ” เสียงหัวเราะในลำคอของเขา ทำให้เด็กหนุ่มที่กำลังเล่นสนุกหันพรืดมองเขาด้วยสายตาแข็งทื่อ


เมื่อทั้งสองนิ่งสบสายตากันสักครู่เป็นเด็กนั้นที่วิ่งพรืดมาหาเขาด้วยความเร็ว ฉับพลันขาสองข้างม้วนบิดเป็นเกลียวแล้วกลายเป็น

หางยาวเต็มไปด้วยเกล็ดสีเขียววาววับ รัดรอบตัวเข้าไว้อีกครั้ง ด้วยความหนักของหางนั้นทำให้กฤตนัยล้มตัวลง บัดนี้เข้ารู้สึกว่าตัว

เองเหมือนหนูที่กำลังจะโดนงูกินในสารคดีชีวิตสัตว์อย่างไงอย่างงั้น


ลิ้นแฉกแลบเลียตามรูปหน้าและบริเวณหน้าอกแบบเดียวกับเมื่อคืน กฤตนัยไม่มีสิทธิ์ขยับเขยื้อนได้เลยสักนิด ทำได้เพียงตอนนี้

คือพยายามหายใจเข้าให้ได้มากที่สุด เพราะแรงบิดที่เริ่มจะบีบตัวเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกได้ว่าแผลที่แขนขวาเริ่มฉีก นาคายัง

คงไม่หยุดที่จะสำรวจกฤตนัย ลิ้นร้อนนั้นยังคงเล็มเลียไปทั่วใบหน้านานเสียจนตอนนี้เขาเริ่มจะขาดอากาศหายใจ และวูบสุดท้าย

ของสติก่อนที่เขาจะเป็นลมไปอีกรอบ หางยาวนั้นก็ค่อยๆคลายออก และแปรเปลี่ยนเป็นขาเช่นเดิม


กฤตนัยนอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้นหญ้า จมูกพยายามทำหน้าที่อย่างเต็มที่ เขาพยายามจะถอยหนีจากสัตว์หรือคนหรืออะไรสัก

อย่างตรงหน้า แต่ทำไม่ได้ เมื่อมือนั้นกุมมือเขาไว้ก่อนจะฉุดดึงขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มละมุน

[wnkth]

  กำลังลุ้นเลยครับ

[Peppermint]

โอ้วว นาคาเป็นเคะหรอนิ ใจจริงอยากให้เป็นเมะมากกว่านะเนี่ย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[shockoBB]

กำลังสนุกเลยยย

[loveview]

อืม...นาคาน่าจะเมะน้าาาา

[vi2212]

ลุ้นๆ...ชอบบบ

[chantana]

+1  ให้จ้า

นัยได้เจอนาคาแล้วหรือ   

แล้วรัชละอยู่หน่ายยยยยยยยยยยยยยยย 

รอตอนต่อไปจ้า 

[W-Rose]

อยากให้นาคาเป็นเมะมากกว่านะ
มันคงดูโหดๆดี 

[bytoey]

อยากอ่านต่อแล้วววว

[Nus@nT@R@]

นาคาน่ากลัวอ่า

[DasHimmel]

เจอแล้วววววววว!!!!!!! +1 ๆค่าาาา ><
จากลักษณะน่าจะเป็นรับ มั้ยคะ? อิอิ
แล้ววัชล่ะ ถ้ากฤตนัยไปคู่กะนาคาเเล้ววัชล่ะ หรือจะสามพี >////<
คนอ่านเริ่มเพ้อ อยากอ่านต่อมากมากกกก!!

[อีเรียม]

น่าติดตาม...มาไวไว..เน้อ

[เฮีย.]

อ๊ากกกก >< ~
เพิ่งได้อ่าน
ชอบมากกก แนวนี้ (หึหึ ) !!

นาคา น่าจะเป็นเคะ . เราคิดไว้งั้น แล้วปรากฏว่า ใช่ (รึป่าว)
ส่วนรัช ล่ะ ?

จะมีซัมติ้งกับเผ่ากินคนรึป๊าววววว ว ??? >< ~
ติดตามจ้าาา .

[Horizon]

รอดไปหนึ่งแล้ว
+1

[Tifa]

นาคา เหมือนจะเเอบโหดนะคะ

ปล ความจริงดูๆเเล้ว รายละเอียดเรื่องนี้ก็เยอะอยู่นะคะ เขียนเป็นเรื่องยาวก็ได้นะ อิอิ ชอบ

[PetitDragon]

นาคาโหดจัง 

[takara]

เจอนาคาแว้ว แล้วจะเป็นงัยต่ออะเนี้ย

[tonkhaw]

Wnkth
ตอนใหม่มาแล้วลุ้นกันต่อเลยนะครับ ^^

ΡΕΡΡΕЯМΙИТ
คนเขียนก็อยากเเต่เขียนไม่ได้ ยาก ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ ^^

shockoBB
สนุกจริงหรอ ว้าว ขอบคุณที่อ่านนะครับ

loveview
นาคาแบบเคะๆก็ดีอีกแบบนะครับ ^^

~ยำโซดาเผา~
ขอบคุณที่ชอบนะครับ มาอีกตอนเเล้ว ลุ้นต่อเลยครับ ^^

MYSKYPINK
ขอบคุณสำหรับ + ครับ นัยอยู๋ในตอนนี้แหละครับ แหะๆ ขอบคุณที่อ่านนะครับ

W-Rose
แต่นาคาเเบบใสๆก็ดูดีไปอีกแบบนะครับ ^^

bytoey
มาเเล้วครับ ต่อได้เลยครับ ^^

Nus@nT@R@
ยังมีน่ากลัวกว่านี้อีกครับ ติดตามต่อนะครับ

DasHimmel
ขอบคุณสำหรับ + ครับ อยากรู้ว่าสามพีไหมต่อติดตามนะครับ ^^

อีเรียม
มาแล้วครับ อ่านต่อได้เลยครับ

เฮีย.
นาคารเป็นเคะเข้าใจถูกแล้วครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ

Horizon
ขอขคุณสำหรับ + และขอบคุณที่อ่านนะครับ ^^

Tifa
ยังมีโหดกว่านี้นะครับ เรื่องเขียนเป็นเรื่องยาวคงไม่ได้ครับ เพราะพล็อตใกล้จบเต็มที่ แต่เรื่องหน้า(ถ้าเขียน)ก็คงคล้ายๆ
เเนวนี้อ่ะครับ ไม่รู้ว่าเเนวนี้จะมีคนสนใจหรือเปล่า

PetitDragon
นาคาเขาปกป้องตัวเองอะครับ ^^

takara
นั่นนะสิครับ ติดตามต่อนะครับ ^^

[tonkhaw]

ตอนที่ ๗

“ ^*^&^&^$%*&^*&^&^^%^ ”

“ *&*^&^%$^*^&*^&^&(*()( ”



อะไรกัน นั้นภาษาหรือเปล่า เขากำลังคุยกันอยู่หรอ ????



สัณหวัชถูกดึงขึ้นมาจากหลุมนั้นในสภาพที่ขาใช้การไม่ได้ แต่พวกนั้นไม่ได้ถนอมเข้าเลยสักนิด ฉุดกระชากลากเขาโดยไม่

สนใจเลยว่าเขาจะเจ็บแผลแค่ไหน แต่ที่เขาต้องแปลกใจมากที่สุดก็คงจะเป็นเรื่องหลุมนั้นที่พวกนี้เป็นคนสร้างขึ้นมา เขาสร้างได้

อย่างไรกัน เผ่านี้ฉลาดกันขนาดนี้เลยหรอ และอีกเรื่องหนึ่งก็คือภาษา เขาเดาว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น สังเกตจากทั้งเช้าที่ผ่านมา

เผ่ากินคนสื่อสารกันด้วยภาษาอะไรที่เขาฟังไม่ออก มันฟังดูทะแม่งๆและรัวลิ้นคล้ายภาษาอินเดียยังไงยังงั้น


กรงขนาดใหญ่ ภายใต้สิ่งก่อสร้างที่มีเพียงหลังคาที่มุงจากเปลือกไม้และใบไม้คลุมเอาไว้ด้านบนเป็นที่อยู่ของสัณหวัชในตอนนี้

ไม่มีความปราณี พวกคนเถื่อนนี้โยนเขาเข้าไปในกรงก่อนจะใช้เถาวัลย์หนาพันรอบทางเข้าและทางออกเดียวของเขาอย่าง   

แน่นหนา สัณหวัชรู้สึกหวาดกลัวกับสถานที่แห่งใหม่นี้มาก พวกมันเข้ามารุมล้อมทั้งเด็กเล็กไปจนถึงผู้ใหญ่ จดจ้องเขาจากด้าน

นอก


ราวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว สัณหวัชรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตัวประหลาดหรือสัตว์น้อยน่าทานที่อยู่ในกรงอันเขื่องนี้ รอแค่ถึงเวลา

และเชือดเขาทิ้งซะ



“ %$^$&^%$$#@#% ”



อีกแล้วนั่นมันหมายความว่าอย่างไรกัน สัณหวัชยังคงไม่เข้าใจ แต่น่าจะเป็นคำสั่งอะไรสักอย่าง สังเกตจากท่าทางที่เห็นคือคน

พวกนั้นที่มุงดูเขาอยู่เมื่อสักครู่ทยอยเดินออกไปทีละคนๆจนสุดท้ายก็เหลือเพียงเขากับ ชายหนุ่มผิวแทนตรงหน้า คนเดียวกันที่

โยนเขาเข้ามาในกรงนี้ ตอนนี้ในมือมีอาหารที่ห่อหุ่มด้วยใบไม้ ก่อนจะโยนเข้ามาในกรง สัณหวัชจดๆจ้องๆอาหารที่หน้าตาดูไม่ได้

ตรงหน้า


‘ นี่มันเนื้อนี่น่า ‘ สัณหวัชลังเลที่จะกินเมื่อรู้ว่านี้คือเนื้อ


“ นี่เนื้ออะไร ” ชายหนุ่มร่างเข้มนั้นมีสีหน้างุนงงกับคำถามของสัณหวัช แน่นอนเขารู้ว่าคนเถื่อนพวกนี้ต้องไม่เข้าใจคำพูดของเขา

อย่างแน่นอน


“ นี่เนื้อคนหรือเปล่า ” เป็นเช่นเดิมกับเมื่อครู่ ไอ้คนเถื่อนข้างนอกนั้นยังคงทำหน้างง เหมือนหมาเดือนสิบสอง สัณหวัชรู้สึก

หงุดหงิด ที่ไม่สามารถอธิบายในสิ่งที่เขาอยากให้อีกฝ่ายรับรู้ได้


เขาหยิบชิ้นเนื้อมาชิ้นหนึ่งก่อนที่จะชี้สลับไปมาระหว่างเนื้อกับหนังของเขาเอง แต่อีกฝ่ายก็ยังคงมีสีหน้าไม่เข้าใจ แถมยังชัก

สีหน้าขึ้นเรื่อยๆจนสัณหวัชเองแอบหวั่นใจอยู่น้อยๆ แต่เขาไม่ละความพยายาม มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วขืนเขาไม่ถามเกิดกิน

เข้าไปแล้วเป็นเนื้อคนจะทำยังไงเล่า สัณหวัชบิดชั้นเนื้ออันน้อยนิดของตัวเองไปมาแล้วชี้ไปที่ชิ้นเนื้อในใบไม้นั้นพร้อมทั้ง

อธิบายในภาษาของเขาเอง


 ตอนนี้สัณหวัชเริ่มเห็นแววลางๆว่า ไอ้เถื่อนนี้จะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว มันเดินถอยห่างออกไปแล้วหายลับไปทางต้นไม้ใหญ่

ด้านหน้าก่อนจะลากหัวหมูป่าหัวเบื่อเรื่อมมากองอยู่ตรงหน้าเขา สัณหวัชรู้สึกสะอิดสะเอียนกับภาพตรงหน้าจนอยากจะอ้วก เขา

พยายามถอยหนี แต่ก็ร้องอย่างเจ็บแปลบเมื่อรับรู้ถึงความเจ็บของบาดแผลที่ต้นขาด้านซ้าย


“ อู อู อู ” เสียงไอ้เถื่อนด้านนอกดูจะตื่นเต้นจนออกนอกหน้าเมื่อเห็นแผลของเขา หรือมันเห็นเลือดแล้วเกิดอยากจะกินขึ้นมา

สัณหวัชพยายามปกปิดบาดแผลของตัวเองไว้เมื่อคิดได้อย่างนั้น


ตอนนี้มันหายไปแล้วและขณะเดียวกันคนอื่นก็เริ่มเข้ามามุงดูอย่างเดิม ตอนนี้เข้าเพิ่งสังเกตเครื่องแต่งกายของแต่ละคน ผู้หญิง

นั้นมีเพียงกระโปรงจากเปลือกไม้หรือใบไม้อะไรสักอย่างเพียงเท่านั้นปล่อยอกเปลือยเปล่าเป็นที่อุจาดตาแก่เขา ผู้ชายก็เช่น

เดียวกันเพียงแต่สิ่งปกปิดเครื่องเพศนั้นดูจะน้อยชิ้นกว่าผู้หญิงจนเขาอยากจะเบือนหน้าหนี และเด็กนั้นนุ่งลมห่มอากาศไม่มีเครื่อง

ปกปิดสักชิ้นบนร่างกายแต่อย่างน้อยก็อุจาดน้อยกว่าผู้ใหญ่แล้วกัน และที่พวกนั้นมีเหมือนๆกันเลยก็คือเครื่องประดับที่ทำจาก

กระดูกห้อยคอเอาไว้กันทุกคน เป็นเครื่องรางหรืออย่างไรกันนะ สัณหวัชคิด


ในขณะที่สัณหวัชกำลังเหม่อมองสำรวจคนพวกนี้ และบริเวณรอบ เขาต้องร้องเสียงหลงเมื่อมีบ้างอย่างตบลงมาที่บาดแผลของ

เขา เป็นมือของไอ้บ้าที่ตอนนี้กำลังบ่นงืมง่ำบ้าบอของมันอยู่คนเดียว สัณหวัชทนต่อไปไม่ไหวจึงสะบัดแขนออกสุดแรงและด่าทอ

ออกไปสุดเสียง


และสิ่งที่โป๊ะอยู่บนบาดแผลของสัณหวัชทำให้เขาเองยิ่งเกิดความสงสัยเข้าไปใหญ่


“ ใบสาบเสือ ” พวกนี้รู้ได้ไงกันว่าใบสาบเสือใช้ห้ามเลือดได้


สัณหวัชเริ่มไม่แน่ใจกับคำบอกเล่าที่กล่าวๆกันมาว่าคนพวกนี้เป็นเผ่ากินคน มันดูไม่สมเหตุสมผลเขาคิดว่าพวกนี้จะไม่อารยธรรม

หรือขนบธรรมเนียมอะไรเหมือนคนที่อยู่บนโลกภายนอก แต่นี่มีการสร้างบ้าน สร้างหลุมดักสัตว์ ไหนจะอาหารที่สุก แล้วก็ภาษา

อีก เขาว่าน่าจะมีการเข้าใจผิดกันขึ้นอย่างแน่นอน


ตอนนี้ทุกคนแยกย้ายกันไปหมดแล้วรวมทั้งไอ้เถื่อนนั้น สัณหวัชลงมือทานเนื้ออย่างกล้าๆกลัว ถึงจะเห็นหัวเจ้าขอเนื้อเต็มๆตา

แล้วแต่มันก็อดระแวงไม่ได้อยู่ดี เนื้อชิ้นน้อยจะถูกกัดลงกระเพาะเพียงไม่กี่คำเท่านั้น


วันทั้งวันมีคนเดินมาด่อมๆมองๆเขาทั้งวัน สัณหวัชแอบบ่นในใจว่าคนพวกนี้ไม่เบื่อกันบ้างหรืออย่างไร ตอนนี้สัณหวัชเริ่มแน่ใจ

แล้วว่าอาหารหลักของคนพวกนี้ต้องไม่ใช่เนื้อของคนอย่างแน่นอน คนพวกนี้มีวิธีกินต้นปาล์มสาคูที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่ามันทำกัน

อย่างได้แต่นั่งมองอยู่ห่างๆ จนกระทั่งไอ้เถื่อนคนเดิมถืออะไรบ้างอย่างที่มาจากต้นปาล์มนั้นแล้วยื่นมาให้เข้า มันเป็นแผ่นกลมๆ

แบนๆคล้ายแพนเค้กแต่บางอันก็ปั้นเป็นก้อนกลม ลักษณะคล้ายแป้งที่ทำให้สุก รสชาติสัณหวัชไม่ค่อยชอบใจนักอาจเป็นเพราะ

นี่เป็นอาหารที่แปลกที่สุดเท่าที่เขาเคยกินมาก็ได้


“ ขอบใจ ” สัณหวัชกล่าวขอบคุณแก่คนเถื่อนนั้น


“ มีชื่อไหม ” เฮ้ออ!!! เขาไม่น่าโง่ รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่มีทางเข้าใจ


“ โอเค ผมรู้ว่าคุณไม่เข้าใจ แต่ต่อไปนี้ผมจะเรียกคุณว่า ‘ทรงรัฐ’ ก็แล้วกัน ” สัณหวัชคิดว่าหากตั้งชื่อให้ไอ้เถื่อนนี้ ถึงแม้ว่าตัวมัน

เองจะไม่รู้เรื่องก็เถอะมันก็คงดีกว่าการที่เขาใช้สรรพนามแทนตัวมันว่า ไอ้เถื่อน ที่ตั้งชื่อมันว่าทรงรัฐเพราะเขาเห็นว่าชายผู้นี้ดู

คล้ายๆจะเป็นผู้นำของเผ่านี้ถึงขั้นสามารถออกคำสั่งได้ ซึ่งก็ตรงกับชื่อที่แปลว่า ครองเมือง

.

.

.

.

.

.


ท่ามกลางความมืดสัณหวัชขดตัวเองติดข้างกรงเพื่อให้ตัวเองรู้สึกปลอดภัยขึ้น พวกนั้นทิ้งเขาให้อยู่ด้านล่างคนเดียว แล้วหนีขึ้น

บ้านทรงประหลาดของพวกมันไปหมด ตอนนี้สัณหวัชพยายามแก้เถาวัลย์ที่พันทางออกของเขาไว้แต่ไม่สำเร็จไม่รู้ว่ามันพันไว้กี่

ชั้นแถมไอ้เถาวัลย์บ้านั้นก็เหนียวเสียยิ่งกว่าอะไร


“ เฮ้อ ” สัณหวัชถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิดๆดูแล้วเรื่องนี้ไม่น่าเกิดขึ้นกับเขาได้ จากที่แรกจะมาสำรวจป่าเพียงแค่นั้นแต่ดูตอนนี้สิ

ผจญภัยเหมือนในหนังยังไงยังนั้น


หลังจากนี้แล้วชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไร เขาต้องอยู่กับคนพวกนี้หรือเปล่า หรือจะโดนกินไปสะก่อน สัณหวัชยังหาเหตุผลที่พวก

นั้นจับเขามาไม่ได้ อาจเป็นเพราะเขาบุกรุกพื้นที่ของพวกมัน มันคงไม่คิดว่าเขาเป็นคนของเผ่าอื่นหรอกมั้ง


สัณวัชเหม่อนั่งคิดถึงสภาพของตัวเองตอนนี้ก็นึกโทษตัวเองที่ทำอะไรไม่ประเมินสภาพตัวเอง ก็สมแล้วที่เป็นแบบนี้ เขาเพียง

หวังว่าพวกนั้นจะไม่ฆ่าเขาเร็วจนเกิน อันที่จริงชีวิตในนี้ก็ดีอยู่หรอกหากไม่ต้องมาติดแงกอยู่ในกรงนี้


“ โอ้ยยยยยยยย ”


ความเจ็บปวดดึงสติของสัณหวัชให้กลับมาในปัจจุบัน เอาอีกแล้วไอ้เถื่อนนี้มันคิดจะทำแผลให้เขาแต่จะทำเบาๆหน่อยไม่ได้หรือ

ไงกัน ฝ่ามือเดิมนั้นโป๊ะใบสาบเสื้อเข้ากับแผลของเขาหลายครั้งในวันนี้ สัณหวัชเองนึกขอบคุณในความเมตตาที่มันยังมีให้เข้า

อยู่บ้าง คนเผ่านนี้ออกจะรักสงบเขาไม่เห็นว่าจะมีใครกินเนื้อคนเลยแม้แต่คนเดียว


“ พรึ่บบ ”


“ มีอะไรหรือ รัฐ ” ไอ้เถื่อนลุกขึ้นอย่างเร็วแล้วหันมามองหน้าสัณหวัชก่อนจะย่องออกไปด้านนอกนั้น พร้อมทั้งอาวุธที่แนบติดตัว

ตลอดเวลา


มีอะไรกันทำไมต้องทำท่าทางยังนั้นด้วย


“ วิ่งงงงงงงงงงงงงงงง ”


เสียง!! เสียงนั้นพรานอ่ำนี่


“ พรานอ่ำ พรานอ่ำ ช่วยผมด้วยย ”


ไม่มีประโยชน์ทันทีที่สัณหวัชได้ยินเสียงตะโกนของพรานอ่ำ ไอ้เถื่อนก็แหกป่าซะลั่น กลบเสียงเรียกของเขาไปจนหมด เล่า

ชายชกรรณ์ ทั้งหลายต่างรูดตัวเองลงมาจากบ้านทั้งยังวิ่งตามกันราวฝูงผึ้ง เสียงคำรามก้องหึ่งคล้ายหนังสงครามนั้นทำให้สัณหวัช

กลัวอยู่ไม่น้อย  มือบางพยายามแกะดึงเถาวัลย์ขึ้นอีกรอบเมื่อเห็นทางรอดของตัวเองบ้างแล้ว แต่ไม่เป็นผลเหมือนเดิม สัณหวัช

ยอมรับในชะตาตัวเองว่าไม่มีทางรอดไปได้อย่างแน่นอน


“ พรานผมอยู่นี้ ”


สัณหวัชครางออกมาอย่างอ่อนใจ ร่างมอมนั้นไถลตัวเองนอนลงกับพื้นฟังเสียงอื้ออึ้งนั้นจนหลับไป



___________________________________________________________________________


เห็นหลายคนบ่นว่าอยากให้นาคาเป็นเมะ คนเขียนเองก็คิดอยู่หลายตลบเหมือนกัน จนสุดท้ายก็ออกมาเป็นเคะ เพราะคิดว่าถ้า

เป็นเมะแล้วดูเหมือนนาคาจะเป็นคนที่แข็งแกร่งและดูเหมือนมีอะไรมากมายในตัวเอง ยอมรับแบบซึ่งๆหน้าเลยว่า เพราะเป็นเรื่อง

แรกเลยไม่มีปัญญาแต่งให้มันดูอินกับอารมณ์ที่เข้าใจยากขนาดนั้น เลยเอาซอฟๆดีกว่า อาจจะไม่ถูกใจแต่ก็อย่าเพิ่งทิ้งกันแน้ออ ^^

รีบมาลงตอนนี้ให้เพราะกำลังใจจากนักอ่านทุกคน ลงได้แบบนี้ทุกวันอีกไม่กี่ตอนก็คงจบแล้วละครับ  ส่วนนักอ่านเงาทักทายกัน

ได้นะ อยากคุยอยากอ่านคอมเม้นครับ ดีไม่ดียังไง ติติงได้เต็มที  ^ยิ้ม^

ต้องขอบคุณสำหรับนักอ่านทุกคนที่อ่านและขอบคุณสำหรับ+และเป็ดที่กดให้นะครับ

กอดที 

ทำไม talk นี้มันยาวจังวุ้ยยย ^^

[W-Rose]

นี่เป็นอีกคู่รึป่าวหนอ???
 

[atblueann]

ชอบทรงรัฐอ่ะ ดูเท่ห์ เถื่อนดีอ่ะ จับขังซะด้วย เมื่อไรจะได้ออกจากกรงละเนี่ย
มาต่อบ่อยๆๆน้า ชอบเรื่องนี้มากน้า

[loveview]

โอ้ อยากให้เผ่าแบบไม่กินคนน่ะ สงสารคนโดนจับ
แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าไม่กินคนแล้วจะจับคนมาทำไมเน้ออออ

[vi2212]

วัชคู่กับเถื่อนป่ะ...
งั้น..แล้วเค้าจะใช่ภาษาไรจีบกันอะเนี่ย ...หรือว่า ...โอ๊ะโอ

[you13]

ติดตามน่ะค่ะ

[เฮีย.]

วัช คู่ ทรงรัฐ !!!

เชียร์ๆ แถวโหด เถื่อน
เน้นภาษากายในการสื่อสาร ><

ติดตามจ้าา 

[chantana]

+1 ให้จ้า

สงสัย สองคนนีัจะต้องอยู่ป่า ตลอดชีวิตแน่ 

เพราะรักนะตะเอง 

รอ 

[Lemon_Tea]

รุ้สึกว่าผิดไปจากที่คิด 
ตอนแรก
อืม  นัย คุ่ วัช

กลายเป็น...
กฤตนัย คุ่กับนาคา << แต่เคยคิดแบบนี้อยู่
วัช คุ่กับเผ่ากินคน ใจดี(?) แต่มือหนัก ทรงรัฐนั่นน่ะ
ใช่มั้ยเนี่ย
^
แต่เคยคิดแบบนี้อยู่เหมือนกัน

ตกลงแล้วเสียงว๊ากลั่นป่า ตอนที่พรานอ่ำเข้าใจผิด เป้นเสียงวัชนี่เอง เดาไม่ผิด^^
และแล้วตัวช่วยก็วิ่งป่าราบไปแล้ว แต่ไปไหน --o

[Peppermint]

แอบเสียดายนาคานิดๆหน่อยๆ >< (แอบชูป้ายนาคาเป็นเมะ 555+)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ