หัวข้อ: (เรื่องสั้น) .......มนตร์นาคา....... ตอนพิเศษ ( ๔ ) หน้า ๘ อัพ (๖/๓/๒๕๕๕) ( ตอนจบ )

[takara]

สงสารทั้งภุทั้งนัยเลย

[tonkhaw]

ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่อ่านและขอบคุณสำหรับ+และเป็ดที่กดให้นะครับ

ตอนพิเศษ ๓

พระอาทิตย์ดวงใหญ่คล้อยต่ำลงไปทุกที แสงสะท้อนสีส้มอ่อนสาดเข้ามาภายในห้อง กฤตนัยอดใจหายกับเวลาที่เดินอย่าง

รวดเร็วไม่ได้ เขาอึดอัดเหลือเกิน ใจหนึ่งก็อยากให้ถึงเวลาที่จะได้พบกับภุชงค์ไวๆแต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากให้ถึงเวลาที่ต้องแยก

จากกัน ครั้งใดที่คิดถึงเวลานั้นก็อดใจหายไม่ได้ มันทรมานกับการสูญเสียของรัก แต่นี้เป็นครั้งที่สอง เขาจะทำใจอย่างไร


สัณหวัชมองกฤตนัยที่นั่งลุกลี้ลุกลนอยู่บนโชฟา จ้องมองนาฬิกาทุกๆห้านาที เวลานี้เขาจำได้หมดทุกอย่างแล้ว รับรู้ถึงความรู้สึก

ของภุชงค์ตลอดเวลาที่ได้อยู่กับกฤตนัย และสัณหวัชเองก็รู้ว่าเวลาที่เหลือนั้นใกล้หมดลงเต็มที


“ นัย ”


“ นัย ” สัณหวัชเรียกกฤตนัยต้องการจะปลอบแต่เขาไม่ได้ยิน


“ นัย ”


“ ค....ครับ ” กฤตนัยเสหน้าไปตามเสียงอย่างเร็วเมื่อรู้ตัวว่าเหม่อจนไม่ได้ยินเสียงของสัณหวัช


“ คุณไม่เป็นไรนะ ” สีหน้าที่เจื่อไปด้วยความเป็นห่วง ทำให้กฤตนัยอยากจะระบายตรงนั้น แต่เขาเลือกที่จะไม่พูด


“ ไม่ ไม่ ผมไม่เป็นไร ”


“ ผมรู้.....” สัณหวัชโพล่งขึ้น เขาไม่แน่ใจว่ากฤตนัยจะโกรธเขาหรือเปล่า ถ้าเขาจะพูดออกมา


“ เรื่องอะไร ”


“ เรื่องคุณกับภุชงค์ ”


กฤตนัยเบิกตาโพล่งเขาตกใจกับคำพูดของสัณหวัช เขารู้ได้อย่างไรกัน ในเมื่อเหตุการณ์วันนั้น สัณหวัชก็หมดสติอยู่ตลอดเวลานี่

น่า


“ คุณรู้.....ได้ ยังไง ” กฤตนัยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ เขาไม่รู้ว่าสัณหวัชรู้มากแค่ไหน


“ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมเห็นทุกอย่างที่คุณทำกับภุชงค์ ผมรับรู้ถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อคุณ และผมก็รู้ว่า.........” สัณหวัช

เว้นช่วงพูด เพื่อสังเกตท่าทางของกฤตนัย


“ รู้อะไร ” รู้อะไร เขารู้อะไรอีก


“ รู้ว่า...คุณสองคนจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ผ่านผม ร่างของผม อันที่จริงผมรู้สึกนานแล้วแต่มันเพิ่งจะชัดเจนก็วันนี้นี่เอง ”


เหมือนคำพูดของกฤตนัยไปสะกิดต่อมความรู้สึกของเขา กฤตนัยนั่งนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเพิ่ม จนสัณหวัชอดห่วงไม่ได้ เขาเดินลง

จากเตียงเพื่อไปดูกฤตนัยใกล้ๆ


“ นัย คุณไม่เป็นไรนะ ”


“ ไม่..... ” กฤตนัยเสียงแข็งเขาพยายามข่มอารมณ์ตัวเองไว้ ไม่ให้ร้องไห้


“ นัย.... ” สัณหวัชอ่อนใจกับท่าทางของกฤตนัยเขารู้ดีว่ากฤตนัยเจ็บปวดมากเพียงใด คงจะพอๆกับความรู้สึกของภุชงค์ในร่าง

ของเขาตอนนี้


“ เป็น........ผมเป็น ผมไม่อยากเสียเขาไป วัชคุณได้ยินไหม ผมไม่อยากเสียภุชงค์ไปอีกแล้ว ” พูดจบกฤตนัยปลอบโฮออกมา

โดยที่สัณหวัชคอยลูบหลังเขาเอาไว้


“ มันเจ็บวัช ผมทนไม่ได้ที่เห็นเขาจากผมไปเป็นครั้งที่สอง ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ” สัณหวัชพยายามรวบมือของกฤตนัยที่

ทึ้งหัวตัวเองอยู่ เขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายสัณหวัช และเริ่มทำร้ายตัวเองจนสัณหวัชคุมไม่อยู่ จนต้องดึงกฤตนัยเข้ามากอด


“ นัย คุณไม่เป็นอะไร ได้ยินไหมเสียงของภุชงค์ในตัวผม เขายังอยู่ คุณควรจะยิ้มให้เขาและใช้ช่วงเวลาที่เหลือให้มีความสุข

ไม่ใช่ร้องไห้อย่างนี้ ”


กฤตนัยสงบสติ เขาคิดได้ว่าตอนนี้ยังมีภุชงค์อยู่ ภุชงค์ของเขายังไม่ได้หายไปไหน รอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้า ทำให้สัณหวัช

รู้สึกดีขึ้นมา


“ เอาอย่างนี้ ผมจะรีบนอน คุณจะได้พบกับเขา ”


“ แต่นี้เพิ่งจะหัวค่ำ ”


“ คุณมียานอนหลับนี่ เอามาให้ผมสิ ”


“ แต่วัช.........”


“ นัย คุณก็รู้เหมือนที่ผมรู้ คืนนี้สำคัญกับคุณมาก มันควรจะเป็นคืนที่ยาวนานที่สุด ”


“ ขอบคุณนะ วัช ”


กฤตนัยสวมกอดสัณหวัช ด้วยความรู้สึกเต็มตื่น


สัณหวัชกรอกยาเข้าปากก่อนจะเอนตัวลงนอนบนเตียง และกฤตนัยเองก็ยืนรอสัณหวัชหลับอยู่ข้างๆ ตอนนี้เขารอเวลาที่จะได้เจอ

กับภุชงค์แทบไม่ไหว สายตาจับจ้องที่เกล็ดสีหม่นบนอุ้งมือของเขา เพียงไม่กี่อึดใจเวลาที่เขารอก็มาถึง แสงสีเขียวมรกตก็ส่อง

เรืองรองไปทั่วทั้งห้อง เปลือกตาหนา ค่อยๆคลี่เปิดขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่คนที่ยืนอยู่เฝ้ารอด้วยใจระทึก


“ นัย ” เสียงทุ่มนุ่มเรียกชื่อเหมือนอย่างเคยพร้อมกับหัวเราะร่าเมื่อเจอหน้าเขา


กฤตนัยอมยิ้มอย่างเป็นสุขก่อนจะจูงมืออีกคนให้เดินไปด้วยกัน ปลายทางก็คือดาดฟ้าโรงพยาบาล กฤตนัยและภุชงค์เดินมาตาม

ทางเดินของโรงพยาบาลและหยุดอยู่ด้านหน้าของประตูทางเดินหนีไฟ ก่อนที่มือหนาจะผลักให้ปิดออก


“ ภุ ”


“ ฮืม..” ภุชงค์มองกฤตนัยอย่างสงสัย


“ วิ่งกัน ”


“ วิ่ง... เหว่อ~~~~ ” กฤตนัยออกแรงดึงมือของอีกฝ่ายให้ออกวิ่งตามฝีเท้าของตน เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขดังก้องไปทั่ว ทั้ง

กฤตนัยและภุชงค์วิ่งไปเรื่อย กระชับฝ่ามือของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น สัมผัสถึงหัวใจของอีกฝ่าย


จนกระทั่งถึงจุดหมายของกฤตนัยในขณะที่ภุชงค์ยังคงงุนงงไม่หาย


“ นัย มาทำไม ”


“ มาดูดาว ”


“ ไม่เห็นมี ”ภุชงค์แหงนหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าแต่ไม่เห็นดวงดาวสักดวงในตัวเมืองแบบนี้


“ มานี่สิ ”


กฤตนัยจูงมือภุชงค์มาที่ขอบรั้วที่กั้นดาดฟ้าเอาไว้ ก่อนที่จะชี้ลงไปเบื้องล่าง ตึกรามบ้านช่องและรถราที่แข่งกับเปล่งแสงราวกับ

ตนนั้นเป็นหิ่งห้อย มองดูคล้ายดวงดาวที่อยู่บนดินยังไงยังงั้น


“ นี่ไง ”


“ โห สวยจัง ” เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นแสงสีในเมืองแบบนี้ ภุชงค์รู้ตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก


“ ชอบไหม ” กฤตนัยถามอีกคนที่ยังคงจ้องมองไปยังเบื้องล่างไม่หยุด


“ อืม ” ภุชงคพยักหน้า งึกๆ ก่อนจะหันมาฉีกยิ้มกว้าง


“ เหมือนที่บ้าน ภุ เลย ”


“ ฮ่าๆๆๆๆ ” กฤตนัยหัวเราะให้กับความไร้เดียงสา พลางลอบมองใบหน้าของภุชงค์ในร่างของสัณหวัช ถึงแม้จะไม่ใช่ร่างของ

ภุชงค์เอง แต่กฤตนัยก็จำหน้านั้นได้อย่างไม่มีวันลืม ใบหน้าที่แสดงถึงความดื้อรันแบบผู้ใหญ่แต่ก็แฝงไปด้วยความไร้เดียงสา

แบบเด็กๆ


“ เหงาไหม ภุ ”


“ ฮืม ทำไม ”


“ อยู่ในป่าคนเดียวแบบนั้น เหงาไหม ”


“ หึ ไม่ ภุเล่นกับ ตั๊กแตนแล้วก็ผีเสื้อ นัยอยากเล่นไหม ภุพาไป ” ภุชงค์พูดเหมือนคนไม่รู้เรื่องราวอะไร ผิดกับกฤตนัยที่เจ็บกับ

ความพูดเมื่อครู่เหลือเกิน กลับไปอีกอย่างนั้นหรือ ชั่วชีวิตนี้เขาจะได้กลับไปอยู่ด้วยกันอีกหรือเปล่า


“ นัยเป็นไร ” ภุชงค์ถามเมื่อเห็นว่ากฤตนัยเงียบไป


“ หืม เปล่า ”


“ มานี่ม่ะ ” กฤตนัยเดินนำไปตรงกลางของดาดฟ้า ก่อนจะใช้มือปัดฝุ่นบริเวณนั้นออกแล้วล้มตัวลงนอน ภุชงค์เห็นอย่างนั้นก็ดีใจ

วิ่งเข้าไปนอนข้างกายของกฤตนัยทันที


“ เหมือนครั้งแรกที่เรานั้นดูดาวด้วยกันเลยเนอะ นัย ” ภุชงค์ยังจำวันนั้นได้ วันนั้นนัยจูบเขา แต่เขาไม่รู้ว่าคืออะไรแต่ตอนนี้รู้แล้ว


“ แต่ไม่มีดาวอยู่บนฟ้า เหมือนที่บ้าน ”


“ ก็ดาวมันลงไปอยู่บนดินหมดไงละ ”


“ วันนั้น นัย จูบ ภุ ด้วย ” ภุชงค์เขินเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองนั้นพูดอะไรออกไป


“ แล้วอยากให้จูบอีกหรือเปล่าละ ”


“ นัย..... ” ภุชงค์ก้มหน้างุดไม่กล้าสบสายตาของกฤตนัย ตั้งแต่รู้ความหมายของความรักภุชงค์เป็นต้องเขินทุกครั้งที่กฤตนัยพูด

หรือแสดงออกมาทางการจูบหรือมองตาเขา


“ ว่าไง หืม ” กฤตนัยนึกอยากจะแกล้งคนที่หมุดหน้าลงที่แขนเขาไม่ยอมหันมามองหน้าเสียที


“ อืม..” เสียงตอบรับเบาๆในลำคอกับการพยักหน้านั้น ทำให้กฤตนัยเข้าใจความหมายเพียงแต่อยากแกล้งก็เท่านั้นเอง


“ อะไรนะ ” พูดพลางงับเข้าที่หูแดงๆของอีกฝ่ายอย่างจัง จนตัวสะดุ้งโหย่ง


“ นัย แกล้ง....”


“ ไม่อยากให้แกล้งก็บอกมาสิ ว่าอยากให้จูบหรือเปล่า ” กฤตนัยยังคงหยอกไม่เลิก


“ นัยอะ ” ภุชงค์พูดพลางมองไปที่ใบหน้าของกฤตนัย อ่ำๆอึ้งๆ ก่อนจะพูดออกมาจากปากอย่างยากเย็น


“ อยาก ”


สิ้นคำกฤตนัยกับประกบเข้ากับริมฝีปากนั้น ดูดกลืนอย่างโหยหา ในขณะที่ภุชงค์ก็ตอบรับอย่างไม่ชำนาญนัก  เป็นเหตุให้คนขี้

แกล้งอย่างกฤตนัย แสร้งดูดเข้าที่ริมฝีปากล่างแรงๆก่อนจะกัดเข้าเบาๆ


“ ฮือออออ ” เสียงครางในลำคอของภุชงค์คล้ายจะท้วงในสิ่งที่กฤตนัยทำ แต่กฤตนัยเองก็ยังเล่นลิ้นในปากของภุชงค์อย่างเมา

ในรสจูบ จนเมื่อหนำใจแล้ว จึงถอดปากออกแล้วจูบซับลงที่ริมฝีปากแดงเห่ออีกสองสามที ก่อนจะผละมองหน้าอีกคนที่เคลิ้มจน

ไม่ยอมรู้สึกตัวอยู่บนแขนของเขา


กฤตนัยกระชับกอดเพื่อให้ภุชงค์เข้าใกล้ตัวเขามากยิ่งขึ้น หัวใจสองดวงที่เต้นระรั่วอยู่ภายใต้อกที่แนบชิดติดกัน เสียงหัวใจดัง

พร้อมเพรียงส่งจังหวะให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่าหัวใจดวงนี้ก็คิดเช่นเดียวกัน ภุชงค์ยังคงหลับตาในอ้อมกอด มันช่างอบอุ่นเสียจนไม่

อยากให้หายไปไหน แต่ใครจะฝืนชะตาของตัวเองได้ เขาเคยตายจากคนที่เขารักไปครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งนี้เขาได้กลับมาพบกันอีก

ครั้ง ก็คงเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดที่ฟ้าประทานให้กับอมนุษย์ อย่างเขาแล้ว


ภุชงค์พยายามขยับเข้าหาอีกคนจนไม่มีที่วางให้อากาศผ่านลอดเข้าไปได้ เขาโหยหาในความรัก โหยหาในความอบอุ่นที่เขาไม่

เคยมีจนได้มาพบกับคนๆนี้ที่สอนเขาทุกอย่างๆแม้กระทั่งคำว่ารัก เขาได้มอบหัวใจดวงนี้ให้ไปจนหมดแล้ว ชีวิตอันเปล่าเปลี่ยวไร้

ซึ่งญาติสนิทมิตรสหาย ชีวิตที่มีแต่ความว่างเปล่า มีใครคนหนึ่งมาเติมเต็มและก็มอบหัวใจให้เขาเช่นเดียวกัน แม้จะไม่ได้อยู่ด้วย

ตลอดไป แต่อย่างน้อยก็ได้รักและสัมผัสถึงความว่ารักจากคนที่รัก เพียงเท่านี้ก็มีความสุข


ภุชงค์ที่ยังคงลืมตาอยู่ตลอดเวลาจับจ้องรูปหน้าคมเข้มอยู่นั้น สังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดแผกไป แสงจากเกล็ดค่อยหรี่แสงจนเจ้า

ตัวนึกใจหาย


“ นัย ”


“ นัย ตื่น ”


“ หืม มีอะไร ”


“ แสง ” ภุชงค์จับจ้องไปยังแสงนั้นไม่วางตา เวลานั้นใกล้เข้ามาทุกที มันเร็วเกินไปที่จะพรากความสุขไปจากเขาตอนนี้ ขอเวลา

อีกนิดได้ไหม แลกด้วยอะไรก็ยอม


“ นัยรู้ใช่ไหม คืนสุดท้ายแล้วที่ภุจะอยู่กับนัย ”


“ ไม่ ภุ อย่าพูดแบบนี้ ” กฤตนัย ลุกขึ้นนั่งมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยนั้น พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ


“ นัย ภุ รักนัย รักมาก รักมากที่สุด ” ภุชงค์พูดน้ำตาเอ่อล้นออกมาจนกฤตนัยใจไม่ดี


“ รู้แล้ว พี่รู้แล้วภุ เราจะอยู่ด้วยกันนะ อยากไปจากพี่นะ ”


“ นัย ภุไม่อยากไป ภุอยากอยู่แต่ภุอยู่ไม่ได้ นัย ฮืออออ ”


“ นี่ไง เราจะได้เจอกันอีก เห็นไหม ” กฤตนัยชูเกล็ดที่แสงเริ่มเบาบางลงเรื่อยๆให้ภุชงค์ดู เขาเองก็รู้สึกใจไม่ดีเหมือนกัน เวลา

แห่งความสุขช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน น้ำเสียงลุกลนเครืออยู่ในคอ เขาไม่อยากจะเชื่อความรักของเขาจะผ่านไปง่ายๆอย่างนี้เลย

หรอ


“ นัย ภุไม่อยากไป นัย ฮือออ ภุอยากอยู่ต่อ ”


“ ภุ อยากร้องไห้ เราจะได้อยู่ด้วยกัน พี่จะไปกับเรานะ ” ภุชงค์ใจหายกับคำพูดของกฤตนัย


“ ไม่ อย่านะ นัยต้องอยู่ต่อ อยู่ดูแลความรักของเราไว้ อยู่เพื่อจำภุไว้ อย่าลืมภุนะนัย สัญญานะ ” ภุชงค์ยื่นนิ้วก้อยขึ้นมาเหมือน

เด็กๆพร้อมกับรอยยิ้มที่เปื้อนน้ำตา กฤตนัยยื่นไปเกี่ยวนิ้วนั้นไว้ พร้อมกับน้ำตาเช่นเดียวกัน


“ สัญญา นัยสัญญา ”


“ พี่สัญญาว่าจะอยู่แล้ว ที่นี้ภุสัญญากับพี่บ้างว่าจะอยู่ต่อจะไม่ทิ้งกันไปไหนอีกแล้วนะ ”


“ นัย ฮือออออ ” ภุชงค์ส่ายหัวทั้งน้ำตาที่หลั่งรินออกมาไม่ขาดสายจากดวงตา


“ โถ่ ภุ ทำไม ทำไมเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน........ภุอย่าหลับนะ ภุลืมตา อย่าไปจากพี่นะ ”  กฤตนัยเขย่าร่างของภุชงค์ที่โรยแรงลง

เต็มที


“ นัย กอด ภุไว้นะ ภุอยากรู้สึกแบบนี้นานๆ ”


“ ได้ๆ นัยจะกอดภุไว้ ” ร่างทั้งสองร่างสั้นระริกราวกับนั่งอยู่ในหิมะอันหนาวเหน็บ เสียงสะอื้นที่สะท้อนอารมณ์ของอีกฝ่ายได้ดีว่า

เสียใจเพียงใด มือสองคู่ไขว้คว้าหากันอย่างโหยหา อ้อมกอดที่แน่นกว่าครั้งไหนๆที่กฤตนัยมอบให้ราวจะยื้อชีวิตของภุชงค์ไว้


“ น...นัย พูดสิ ภุ อยากได้ยิน ” เสียงที่แหบพร่าลงกับแสงที่ค่อยๆเลือนลางช่างเป็นอะไรที่ทรมานสำหรับกฤตนัย การยอมรับ

ความจริงที่นับถอยเข้ามาหาอย่างนี้มันทรมานยิ่งกว่าครั้งแรกที่จากกัน


“ อ..อยากให้พูดอะไรละ ” อ่อนแอตอนนี้เขาอ่อนแอจนไม่อาจจะมีชีวิตอยู่ได้อีกต่อไป ถ้าหากขาดคนตรงหน้านี้


“ รัก ” รอยยิ้มแสนเศร้าส่งมาหาเขาอย่างยากเย็น


“ รักภุ ”


“ รักภุ ”


“ รักภุ ”


“ รักภุ ”


“ รักภุ ”


แสงค่อยๆดับลงเรื่อยๆ กฤตนัยพยายามบอกรักไห้ได้มากที่สุดให้เท่ากับความรักที่ตนเองมี ให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่ามันมากเหลือเกิน


มือขวาของกฤตนัยพยายามป้องแสงจากเกล็ดราวกับเปลวเทียนที่โดนลมพัดผ่านแต่ไม่มีประโยชน์ แสงสีเขียวค่อยๆจางลงเรื่อยๆ

ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด


“ ภุ อย่าทำอย่างนี้ อย่าไปนะ พี่ไม่ยอม ”


“ นัย ฟังภุ นัยต้องอยู่ต่อ อยู่กับความรักของภุที่อยู่ในตัวของนัย หากว่านัยยังไม่ลืมภุ สักวันภุจะกลับมาหานัยอีก ผ่านการนำทาง

ของเกล็ด นัยจำเอาไว้นะ สักวันภุจะกลับมาหานัย ” ภุชงค์กลั้นใจพูดออกไปทั้งที่ตัวเองเหนื่อยจนแทบเปิดเปลือกตาไม่ไหว


“ ไม่เอา ภุ อยู่ด้วยกันตอนนี้ พี่ไม่ชอบอย่างนี้ ”


น้ำตาของผู้ชายที่เขารักมากที่สุดหล่นลงบนใบหน้าของเขา ดวงตาหนักอึ้งพยายามจ้องมองคนรักเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ไหวแล้วมัน

หนักเหลือเกิน เขายังอยากอยู่ต่อ ยังอยากอยู่ให้คนรักมีความสุข แต่มันเป็นไปไม่ได้ นับต่อจากช่วงเวลานี้เขาจะหายไปในที่ๆ

ไม่มีใครไปถึง ที่ๆต้องอยู่อย่างเดียวดายอีกครั้ง จะมีก็เพียงแต่ความรักที่จะยังฝังอยู่ในใจตลอดไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.



บัดนี้แสงสีมรกตได้จางหายไปจนหมดสิ้น ทดแทนด้วยแสงแรกแห่งวันใหม่ที่เข้ามา กฤตนัยยังคงกอดร่างของสัณหวัชเอาไว้แน่น

แม้จะรู้ว่าภายในกายนี้ไม่มีภุชงค์อีกแล้วก็ตาม เสียงสะอื้นไห้ปลุกสัณหวัชให้ตื่นจากฤทธิ์ของยา ก่อนจะป้ายคราบน้ำตาที่เกาะอยู่

บนใบหน้าของเขาเอง


“ นัย ” สัณหวัชถอดตัวออกจากกอดของกฤตนัยก่อนจะแตะเข้าเบาๆที่แขนของเขา


“ ไปแล้ว ” ใบหน้าที่พยายามหลับตานิ่งข่มความรู้สึกเจ็บปวดของตัวเองทำให้สัณหวัชเห็นใจเป็นอย่างยิ่ง


“ ผมรู้ ”


“ วัช แล้วผมจะอยู่อย่างไร ” กฤตนัยเหมือนคนโง่ ในตอนนี้เขานึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะอยู่อย่างไรกับการสูญเสียในครั้งนี้


“ อยู่กับความรักของภุชงค์ อย่าลืมสิ นัย ”


“ ภุชงค์ ” เกล็ดสีเทาหม่นถูกกอบกุมอยู่ภายในอุ้งมือใหญ่ สัมผัสเดียวที่ทำให้รู้สึกถึงคนที่รักและห่วงที่สุด


“ ผมจะอยู่ต่อ อยู่กับความรัก อยู่เพื่อรอภุชงค์อีกครั้ง ” กฤตนัยจ้องมองเกล็ดอย่างมีความหวัง สักวันเกล็ดนี้จะนำทางเขาไปพบ

กับภุชงค์อีกครั้ง


“ รักภุ ” กลีบปากสีซีดประทับลงบนเกล็ดเนิ่นนาน ไออุ่นจากร่างยังไม่จางหาย เสียงแว่วว่ารักยังคงอยู่ ความรักยังคงอบอวลอยู่

ในหัวใจ เหลือเพียงร่างกาย เขาจะรอวันนั้น วันที่จะได้พบกันอีกครั้ง และครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะยอมเสียคนรักไป

=================

- แต่งไปร้องไห้ไปตอนนี้ เศร้าอะ เพิ่งรู้ว่าคนส่วนใหญ่มีภูมิต้านทานเรื่องมาม่าต่ำ ปกติข้าวเป็นคนชอบอ่าน
เรื่องดราม่าครับ มันได้อารมณ์และก็จะจดจำเรื่องนั้นได้ตลอด แต่ไม่รู้ว่าคนอ่านจะคิดแบบเดียวหรือต่างก็ไม่รู้นะครับ

- มีหลายคนบอกอยากให้ ภุ กับ นัย รักกัน ชอบ happy ending หากว่าอ่านจบก็คงจะรู้แล้วนะครับว่าเป็นอย่างไร คือตั้งใจจะให้
เรื่องนี้เป็นของ วัช ตั้งใจจะแต่งเรื่องหน้าของกฤตนัยกับภุ แต่ภุคนเดิมหรือคนใหม่อันนี้ต้องรออ่านนะครับ

-พรุ่งนี้มีสอบแต่นั่งปั่นให้จนหัวหมุน อ่านจะมีพลาดๆบ้างเพราะรีบไปอ่านหนังสือ ผิดตรงไหนก็ท้วงได้ครับ

-ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่อ่านและขอบคุณสำหรับ+และเป็ดที่กดให้นะครับ

[tonkhaw]

สงสารนัยภุ TT
พอวัชหายดีเเล้วจะทำยังไงกันละเนี่ย ไม่มีทางอื่นจริงๆหรอ ><

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คุณต้นข้าวนะค๊าา!!~ +1 ยาชูกำลังให้ อิอิ ^^

ขอบคุณสำหรับกำลังใจและบวกที่กดให้ครับ วัชหายดีกคงเป็นไปตามนั้นละครับ เศร้าหน่อยเนอะ ^^

สงสารนัย...ภุต้องตายจริงๆ หรอเนี่ย 

อ่า สงสารเหมือนกัน แอบร้องไห้เลย 

เฮ้อ...อ่านแล้วปวดใจ

ตอนนี้ปวดใจกว่าเยอะครับ เตรียมทัมใจ TT

หว่า ทำคนอ่านเฮิร์ทหรือเนี๊ย ขอโทษคร้าบบบบ ( เพี้ยนเพื่อเสียง )

อ้าว มาอีกแล้ว ดราม่าหน่อยเเต่อย่าเพิ่งทิ้งกันนะครับ

เศร้าจังเลยค่ะ

เเบบนี้สู้ให้ไม่เจอกันอีกครั้งจะดีกว่าไหม สงสารทั้งคู่เลย

เอาใจช่วยนะคะ ทุกอย่างต้องลงเอยด้วยดี ฮิ้ว

เจอกันอีกครั้งเพื่อย้ำความรักที่ตัวเองมี ผมว่าทั้งคู่คงไม่เสียใจหรอกครับ เนอะ ^^

สงสารนัย ทำยังไงจะได้อยู่ด้วยกันอีก
ชอบ happy ending
+1

แฮปปี้ เอนดิ้ง นี้รอเรื่องหน้าเลยครับ เรื่องนี้ทานมาม่าไปก่อนนะครับ^^

  :m15:นักทั้งภุ และวัช ทำยังไง พระเอกราสองคนจะสมหวัง

ภุเจ็บไปแล้ว รอวัชนะครับว่าจะจบยังไง ^^

คือว่า วัชแอบชอบนัย ซึ่งภูก็ไม่ได้หึง โอเค ไม่ใช่ประเด็น
แต่วัช เปลี่ยนใจมาชอบรัฐเร็วจังเนอะ
นอกจากจะรักษาบาดแผลตามร่างกาย
จะช่วยรักษาแผลในใจ (เพราะแอบรัก)ด้วยเรอะ

เฮ้อ
สงสารนัยเนอะ

ไม่เป็นไร 3P ไปเลย นับ วัช รัฐ << ไม้หันอากาศเหมือนกันหมด โอะ ลงตัว

คนแต่งบอก : จัด 2P ต่างหากเล่า

อันนี้เป็นความผิดของข้าวเองครับที่พยายามเดินเรื่องไวๆ เลยดูข้ามไปหน่อย แต่พยายามใส่คีย์เข้าไปครับ อยู่ด้วยกันมาหลายวันเเล้ว ทั้งที่เมื่อคืนก่อนยังพาเขาออกจากกรง พาเขาขึ้นไปบนบ้าน ถึงจะเป็นช่วงเวลาเพียงเล็กน้อยแต่เขาก็รู้สึกดี  แล้วมีอะไรน้าที่บอกว่าเมื่อมีคนมาช่วยเราตอนอยู่ในอันตรายเราจะรู้สึกดีกับคนนั้นอะครับ เอามาจากนิยายในบอร์ดนี้เเหละครับเเต่จำไม่ได้เเหละ แหะๆ

น่าสงสาร เศร้ามากกกกกกกกก

อ่า อีโมเยอะสุด เศร้าจริงหรอ ข้าวขอโทษครับบบบบ

คือยอมรับนะครับ อยากให้นาคา กลับมารักกับนัย จะด้วยวิธีใดก็ได้ แต่ถ้าให้เป็น ครึ่งร่างกับ วัชก็ไม่ไหว คือขอให้คนเขียน (อย่าว่าเค้านะ)

เขียนเรื่องให้จบด้วยมนต์เเห่งความรัก ทั้งสี่คน (ขอได้ไหมหว่า ตรูไม่ได้เขียน) แต่แบบนี้มันเศร้า (เค้าไม่กินมาม่าอ่ะ)

คือ จะบอกว่าในเรื่องนี้ไม่ได้อ่าครับ เเต่เรื่องหน้า happy ending ชัวร์ๆครับ กฤตนัยมีคู่เเน่นอน ^^

เฮ้อ น่าสงสารจังเลยอ่ะ ! แบบนี้สู้ให้รู้ว่าจากกันดีกว่าแล้วมาเจอกันทีหลังอย่างนี้มันไม่ทรมานแย่เลยหรอ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

อย่างน้อยก็ยังได้เจอกันนะครับ บางทีคนเรายังเคยอยากเจอกับใครที่ไม่อยู่เเล้วเลย เเค่เวลาเพียงนิดเดียวก็ยอม
ทรมานหน่อยก็ยอมครับ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ

เศร้าจัง นัยต้องพรากจากคนรักถึงสองครั้้งเลยหรอ ฮือๆๆ

หว่า ร้องไห้เลยหรอ ขอโทษครับ แหะๆ

  คืนครับ ^^

“ รักภุ ”
“ รักภุ ”
......อย่างน้อยภุก็เข้าใจความรู้สึกของนัย

ใช่เเล้วครับ นี่ละที่กฤตนัยฝันไว้ ขอบคุณที่อ่านนะครับ^^

พลัดพรากจากสิ่งที่รัก...เป็นทุกข์ แต่คุณกฤตนัยที่ต้องสูญเสียสิ่งนั้นไปถึง 2 รอบ จะทำใจอย่างไงเนี่ย ?
รอบแรกว่าเจ็บปวดแล้ว รอบสองคงร้าวรานยิ่งกว่า เพราะ เป็นการนับถอยหลัง เวลาหมดลงไปเรื่อย ๆ 

น่าสงสารเเทนกฤตนัยครับ ข้าวเเต่งไปร้องไห้ไป อินจัด ๕๕๕๕ ขอบคุณที่อ่านนะครับ

สงสารทั้งภุทั้งนัยเลย

อ่า ชะตา(คนเเต่ง)สั่งมาอย่างนี้เราขัดมันไม่ได้ครับ แหะๆ ขอบคุณที่อ่านนะครับ

[Peppermint]

อ่านเเล้วอยากร้องไห้ตาม TT สงสารทั้งสองคนเลยย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[Tifa]

มันเศร้ามากค่ะ

แต่ก็อด อิจฉา ภุ ไม่ได้ ที่มีคนที่รักมากขนาดนี้

ขอให้ทั้งสองยิดมั่นความรักที่ให้ต่อกัน

เเล้วกลับมาพบกัน อีกครั้ง ได้อยู่ด้วยกันอีกนะคะ

[vi2212]

แบบว่า..แบบว่าอินจัด นึกเม้นไม่ออกอะ
ปล..ขอให้ต้นข้าวสอบได้เกรดดีๆนร้า

[Nus@nT@R@]

ปวดใจแทนนัย รอวันที่จะได้เจอกันรอบสามนะ (คราวนี้แบบว่าเจอแล้วอยู่เลย ไม่ต้องไปไหนแล้วนะ)

[Backroom]

โอยยยยย เศร้ายากดึก สงสารภุิ สงสารนัยอะจ้ะ ฮืออออออออ

[Horizon]

 
+1

[takara]

สงสารนัยอะ เศร้าด้วยอะ

[KURATA]

แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ต้นข้าวใจร้ายยยยยย

[bytoey]

อ่านแล้วเศร้านะคะ แต่ก็รู้สึกดี เอ๊ะ..ยังไง

ไม่ทิ้งแน่นอนคร้า ตามต่อ

[chantana]

+1 จ้า

เสียน้ำตาเป็นปีบเลยอะ 

มีตอนต่อไปด้วยนะจะรอ 

รอจ้า   

[Lemon_Tea]

คุณคนแต่ง ขอผ้ามาซับน้ำตาด่วนเลย
ฮืออออ เศร้า ปวดร้าวมากมาย

[Sorso]

อ่านตอนนี้ ชวนให้เราน้ำตาแตกอีกแล้ว

 

[loveview]

โอ้น้ำตาท่วมมมมจอ
เศร้ามากค่ะ พึ่งจะตามเข้ามาอ่านพอดีสังเกตเห็นแว๊บๆ
อย่างนี้น่าสงสารนัยอ่ะ

[Cherry Red]

เราว่า คู่กฤตนัย-ภุชงค์ เป็นฟันเฟืองแห่งชะตากรรมของเรื่องนี้โดยแท้
เพราะ เรื่องของเรื่องเกิดจาก กฤตนัย อยากเจอ นาคา มากจนทนไม่ได้ (สิ่งเร้านั้นคงเป็นพรหมลิขิตกระมั้ง ?)
พบเจอ แม้ต้องพรากจาก แต่ถ้าพรหมลิขิตขีดไว้ให้คู่กัน สักวันจะต้องได้พบกันอีก 

[DasHimmel]

อ่านแล้วจะร้องตาม โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ !!! 
ตอนนี้สิ่งที่นัยทำได้อย่างเดียวก็คือรอ สู้สู้!! พลังแห่งความรักต้องชนะทุกอย่าง ภุจะต้องกลับมาหานัยได้แน่ๆ
พอคู่นี้เรียบร้อยก็เหลือรัฐวัชสินะ แต่วัชไม่ได้พูดถึงรัฐเลย หรือว่านี่คือเรื่องสำคัญที่ลืม ?

+1 เป็นกำลังใจให้นัยภุกะคุณต้นข้าว ขอให้สอบได้คะแนนดีดีนะค๊า ^^

[Satang_P]

  เรื่องเศร้าจัง ไม่อยากให้เป็นแบบนี้อ่ะ มันดูทรมาน   

ให้ภุเกิดใหม่หรือหาร่างใหม่ได้ป่ะ 

[tonkhaw]

ขอบคุณนักอ่านที่อ่านเเละขอบคุณสำหรับบวกและเป็ดที่กดให้ครับ

ตอนพิเศษ ๔

บรรยากาศอึมทึมภายในห้องเช่าของสัณหวัชมีเพียงแสงจากภายนอกเท่านั้นที่ส่องลอดเข้ามาด้านใน เขาได้ยื่นใบลาออก

เมื่ออาทิตย์ที่แล้วและตอนนี้กำลังตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องบางอย่างที่เริ่มจะเข้ามากวนใจของเขาจนไม่เป็นอันทำอะไร แต่เรื่อง

นี้ พัชรพล กับ กฤตนัย ยังไม่รู้ เรารอว่าเมื่อไรที่ตัดสินใจได้แล้วเขาจะไปบอกสองคนนั้นเอง


“ รัฐ ”


สัณหวัชครุ่นคิดเรื่องของทรงรัฐไม่ตก ในหลายวันมานี้ภาพในช่วงที่เขาอยู่กับทรงรัฐและภาพตอนที่ทรงรัฐมาช่วยเขาไว้

จากความทรงจำของนาคาทำให้เขายิ่งคิดถึงคนๆนั้นมากยิ่งขึ้น แต่เขายังลังเลที่จะเขาไปหาทรงรัฐถึงแม้ว่าความทรงจำ

ของนาคาจะทำให้เขาจดจำทางได้ดีเพียงใดก็ตาม เขายังไม่แน่ใจที่จะละทิ้งทุกอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ แต่เขาก็ทิ้งไปแล้ว

อย่างหนึ่งคือ งาน ของเขาเอง การเขาป่าบ่อยๆทำให้สัณหวัชเริ่มจะฟุ้งซ่าน เขาจึงตัดสินใจลาออก


ถ้าหากว่าเขาไปหาทรงรัฐแล้วจะใช้ชีวิตยังไง จะปรับตัวกับที่ๆไม่มีความเจริญเลยแม้เพียงนิดเดียว แต่ในทางกลับกัน ถ้า

หากว่าตัดสินใจไป เขาจะได้ครอบครัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน และเขาก็มั่นใจว่าทรงรัฐจะต้องต้อนรับเขาเป็นอย่างดี ไม่ว่า

จะเลือกทางใดเขาหวังว่าการตัดสินใจในครั้งนี้จะเป็นผลดีต่อตัวเขาและจะไม่ทำให้ใครเดือดร้อน

.

.

.

.

.

.


วันนี้สัณหวัชนัดกับพัชรพลและกฤตนัยเอาไว้ที่ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่ง หลังจากเมื่อสัปดาห์ที่แล้วได้ไปฉลองที่สถาน

บันเทิงจนหนำใจ


“ ลาออก ” ทั้งพัชรพลและกฤตนัยอุทานออกมาพร้อมกันเมื่อสัณหวัชบอกสถานะการทำงานของตนในตอนนี้


“ ใช่ ผมลาออกแล้ว เมื่ออาทิตย์ก่อน ”


“ ลาออกทำไม คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า วัช ” พัชรพลถามด้วยความเป็นห่วงในขณะที่กฤตนัยนั่งจดจ่อรอฟังคำตอบ

เขายังคงทีท่าทีซึมเศร้าอยู่


“ ผมยังไม่แน่ใจ ”


“ เรื่องอะไร ” คราวนี้เป็นกฤตนัยที่ถามขึ้นบ้าง


“ เรื่องครั้งนั้น คุณเห็นใช่ไหมคนนั้นที่ช่วยช่วยผมไว้จาก เออ......เรื่องคราวก่อน ” สัณหวัชลังเลที่จะพูดถึงนาคาเมื่อเห็น

ว่ากฤตนัยยังคงมีสีหน้าไม่ดีนัก


“ ใช่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณละ วัช ผมไม่เข้าใจ ” พัชรพลไม่เข้ใจในคำตอบของสัณหวัชแค่เพียงคนที่เขามาช่วยไว้ทำไม

ถึงต้องลาออก


“ .................... ”


“ คุณชอบเขาหรอ ” กฤตนัยถามเมื่อเห็นว่าสัณหวัชนิ่งไป


“ เออ... ใช่ คุณรู้ได้อย่างไง นัย ”


“ เพราะผมก็จะลาออกเพราะ....ภุชงค์ ผมทนไม่ได้ที่จะต้องเข้าป่าบ่อยๆเพื่อเจอกับความทรงจำเดิมๆ ” กฤตนัยระบายออก

มากับสัณหวัช


“ แล้วคุณจะทำยังไงต่อ ”


“ ผมไม่รู้ นัย ผมอยากไปหาเขา แต่ผมไม่แน่ใจ ”


“ คิดให้ดีนะ วัช เข้าไปอยู่ในป่าไม่ใช่เรื่องง่ายๆ คุณก็เห็นแล้วนี่ ” พัรพลพูดเตือนสติสัณหวัชเขาไม่เห็นด้วยสักเท่าไรกับ

การที่จะเข้าไปอยู่ในป่าแบบนั้น


“ ผมจะไม่ห้ามคุณนะวัชแต่ขอให้คุณเลือกในสิ่งที่คุณเองต้องการ ”


“ ผมไม่รู้ นัย ผมอยากไปหาเขาแต่ผมไม่แน่ใจ ผมกลัวว่ามันอาจจะไม่ใช่แบบที่ผมคิด ”


“ คุณรักเขาไหม ” กฤตนัยถามตรงประเด็น


“ อืม ” สัณหวัชพยักหน้าเป็นคำตอบ สำหรับทรงรัฐเขารักเสมอโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ


“ แล้วคุณอยากอยู่กับเขาหรือเปล่า ”


“ อยาก ”


“ แล้วคุณจะรออะไรละ ในเมื่อคุณได้คำตอบแล้ว ”


สัณหวัชคิดไม่ผิดจริงๆที่บอกเรื่องนี่กับทั้งสองคน เขาน่าจะรู้คำตอบของตัวเองดีกว่าใครแต่กลับลังเลเพราะกลัวว่ามันจะไม่

ราบรื่นอย่างที่คิดไว้ แต่ตอนนี้เขาได้คำตอบแล้ว และเขาจะทำมัน ถึงแม้ว่าหนทางข้างหน้าอาจจะไม่สวยงาม แต่อย่างน้อย

เขาก็ได้ทำและจะไม่เสียใจกับมัน


“ ขอบคุณครับ ”


กฤตนัยยิ้มให้กับคำขอบคุณและพัชรพลเองก็ต้องยอมรับกับการตัดสินใจของเพื่อนคนนี้

.

.

.

.

.

.


พัชรพลอาสานำรถส่วนตัวของตนเองมาส่งสัณหวัชหลังจากที่เก็บข้าวของที่จำเป็นเพื่อจะเข้าไปในป่าอีกครั้งชาวบ้านที่นี้ยัง

ต้อนรับเขาอย่างดีเช่นเดิม และพรานอ่ำเองก็ดูจะดีใจที่เห็นพวกเขาอีกครั้ง ทั้งสมคนทักทายพรานอ่ำนิดน้อยก่อนที่ออกเดิน

ทาง แต่ครั้งนี้ไม่มีพรานนำทางเพราะสัณหวัชมั่นใจว่าตนเองนั้นไปถูก


พัรชพลและกฤตนัยเดินมาส่งสัณหวัชจนถึงเขตที่จะเข้าในส่วนที่ค่อนข้างทึบ สัณหวัชจึงบอกให้ทั้งสองกลับไป


“ แน่ใจนะ วัช ว่าไปคนเดียวได้ ” พัชรพลกังวลใจเมื่อเห็นว่าครั้งที่แล้วสัณหวัชเกือบเอาตัวไม่รอด


“ แน่นอน พล ผมจำทางได้ไม่ต้องห่วง ”


“ จำได้ยังไง คุณเคยมาที่นี้แค่ครั้งเดียว แถมคราวที่แล้วยังหลงอีกต่างหาก ”


“ เอาน่า พล วัชเขาจำได้เชื่อผมสิ ” กฤตนัยบอกพัชรพล พร้อมทั้งหันไปยิ้มกริ่มให้สัณหวัช มีเพียงเขาสองคนเท่านั้นที่รู้

เรื่องราวต่างๆหลังจากกลับมาแล้ว


พัชรพลรู้สึกใจหายหน่อยๆที่ต้องเสียเพื่อนไป ถึงจะไม่ตลอดกาลแต่ก็เป็นการยากที่จะเข้าไปหา เขาจึงไม่อยากให้ไป เมื่อ

พัชพลท้วงติงทุกอย่างจนไม่มีเหตุที่จะรั้งเอาไว้แล้ว สัณหวัชจึงหันหลังและเดินทางต่อไป


“ โชคดีนะวัช ”


“ เดินทางปลอดภัยนะ ”


“ ขอบคุณครับ ”


เวลาแค่เพียงสองสามวันสำหรับในตอนนี้ดูจะเชื่องช้าเหลือเกิน สัณหวัชเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าที่เคย เดินไปตามทางแห่งความ

ทรงจำแต่คราวนี้ไม่มีความหวาดกลัว มีเพียงความตื้นเต้นที่จะได้เจอกับคนๆนั้นอีกครั้ง


ผืนป่าที่ค่อนล่างจะโล่งเตียนกว่าที่อื่นๆทำให้สัณหวัชรู้แล้วว่าตนเองได้ใกล้เข้าไปทุกที เขาเดินผ่านต้นไม้ใหญ่ไปทีละต้นๆ

คาดหวังไว้ว่าจะได้พบคนนั้นในที่แห่งเดิม 


พุ่มไม้ใหญ่ที่ขึ้นบดบังสายตาถูกปัดออกอย่างร้อนร้น เมื่อสัณหวัชได้ยินเสียงคนมาจากทางด้านหน้า และทันทีที่โผล่พ้นจาก

พุ่มไม้หนา เขาก็พบกับแผ่นหลังของใครบางคนที่นั่งอยู่บนท่อนไม้ใหญ่หน้ากรงอันเดิมที่เขาเคยอยู่ มือใหญ่ลูบคลำกรงนั้น

ทำให้สัณหวัชมั่นใจว่าคนตรงหน้ายังไม่ลืมตัวเองอย่างแน่นอน


เสียงทุ้มนุ่มที่พยายามเค้นออกมาเพื่อเอยชื่อที่คิดถึงและโหยหาเหลือเกิน ใบหน้าคมที่หันมาหาเขาอย่างช้าๆกับรอยยิ้มที่

เเม้เเต่เขาเองก็ต้องยิ้มตาม อ้อมกอดที่อบอุ่นจากคนที่รักเป็นสิ่งที่เขาปราถนามาตลอดเเละตอนนี้มันก้อยู่ตรงหน้า เเละจะ

คงอยู่ตลอดไป



“ ทรงรัฐ ”

=========จบ==========

- ตอนจบจริงๆแล้วนะครับ กฤตนัยจบไม่สวยเท่าไรแต่สัณหวัชจบแบบมีความสุขคงพอแทนกันนะครับ ^^

- จบจากเรื่องนี้แล้วเรื่องต่อไปจะเป็นภาคต่อ มนตร์นาคา ครับ แต่ก็ไม่เชิง คือแค่จะหยิบตัวละครมาตัวเดียว คือ กฤตนัย แต่อาจ
จะมีตัวละครเก่าๆโผล่มาบ้าง คิดพลอตเอาไว้บ้างแล้วครับ เรื่องหน้าจะเป็นความรักธรรมดา(คน+คน)แล้วนะครับ แต่เรื่องอาจจะ
ไม่ได้ออกแนวใสๆ น่ารักๆ   อาจจะมีหื่นๆบ้าง (ขอไปฝึกเขียน nc ก่อน) อาจจะมาลงต่อปิดเทอม อย่าเพิ่งทิ้งกันนะครับ^^ 

-ขอบคุณนักอ่านที่อ่าน ทุกๆกำลังใจ ทุกบวกและเป็ดที่กดให้ และทุกๆคอมเม้นอ่านแล้วรู้สึกสึกดีมากครับ ขอบคุณจริงๆ


ถาม : การย้ายเรื่องที่จบแล้วผู้เขียนต้องแจ้งผู้ดูแลหรือเปล่าครับหรือว่าทางผู้ดูแลจะย้ายเอง ??? ไม่ทราบจริงๆครับ ^^



เข้ามาอัพเดตนิดหนึ่งเห็นว่ามีคนอ่านเรื่องนี้อยู่เนื่องๆ

ตอนนี้ข้าวกำลังเขียนเรื่องใหม่เป็นตอนของกฤตนัยเเละกำลังลงในตอนนี้นะครับ

ชื่อเรื่อง <a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32222.0"> :: Waiting For >>> รักเเรง</a>

ยังไงก็ช่วยติดตามต่อด้วยนะครับ

ขอบคุณครับ ต้นข้าว

[tonkhaw]

ΡΕΡΡΕЯМΙИТ

เห็นเเววว่าเขียนดราม่าเเล้วจะรุ่ง ๕๕๕ ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ ^^

Tifa

รอเรื่องหน้านะครับ ได้กลับมาพบกันอย่างเเน่นอน แต่จะคนเดิมหรือคนใหม่ อันนี้ไม่บอกครับ ^^


~ยำโซดาเผา~

หว่าแอบดีใจ มีคนอินกับตอนนี้ด้วย นั่งฟังเพลงเศร้าตั้งนานเเน่ะ ขอบคุณครับ^^


Nus@nT@R@

ได้เจอกันอีกเเน่นอนครับ ยังไงก็อย่างทิ้งกันนะครับ ^^ ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ


Backroom

อ่า เศร้าตอนนี้เเต่สุขตอนหน้าครับ ^^


Horizon

หว่า เศร้าเลย ขอบคุณสำหรับ บวก ครับ ^^


takara

เจอกันคราวหน้า ไม่เศร้าเเล้วเเน่นอนครับ ขอบคุณที่อ่านนะครับ ^^


KURATA

หว่า ขอโทษครับ เจอกันอีกที happy ending ชัวร์ครับ ^^


bytoey

เอ้ หรือว่าชอบดราม่าเดี๋ยวจัดให้อีกตอนครั บ๕๕๕  ขอยคุณที่ติดจามมาตลอดนะครั บ


MYSKYPINK

ขอบคุณสำหรับ บวก ครับ โห ร้องไห้เลยหรอ เรื่องหน้า จัด nc ให้หนักๆ ๕๕๕๕ ขอบคุณที่อ่านนะครับ


Lemon_Tea

หว่า กฤตนัยเศร้าเเต่ก็ยังมีสัณหวัชอยู่นะครับ แหะๆ ขอบคุณที่อ่านมาตลอดเลยนะครับ ^^


Sorso

อ่า มันเศร้ามากเลยหรอครับ เรื่องหน้าเดี๋ยวเขียนเเบบ happy ดีกว่าเนอะ


loveview

นัยเรื่องหน้า happy เเน่นอน ไม่เอาเศร้าเเล้ว ง่า ขอบคุณที่อ่านนะครับ


Cherry Red

เพราะพรหมลิขิตที่ทำให้มาเจอกัน เเต่ก็ต้องจากกัน เเต่หากคราวหน้าเจอกันความรักจะราบรื่นหรือเปล่า?? ขอบคุณที่อ่านนะครับ


DasHimmel

ขอบคุณสำหรับบวกเเละกำลังใจครับ เรื่องนี้มีต่อนนะครับ ยังได้เจอกันอีกแน่นอน ตามเชียร์เนอะ ^^ ขอบคุณที่อ่านนะครับ


Satang_P

ยังมีเรื่องหน้าต่อครับ เป็นตอนของกฤตนัย ได้เจอกันอีกเเน่นอนครับ ยังไงรอติดตามนะครั บขอบคุณที่อ่านครับ ^^

[Sorso]

เขียนแบบHappyก็ดีนะฮะ!!

[beery25]

พลังแ่ห่งรัก

[loveview]

เรื่องหน้าแบบหื่นเหรอคะ  โอ้ๆๆๆๆๆ มารอค่ะ ฮิฮิ

[Horizon]

จบแบบนี้ มันค้างคาใจสุดๆ
ขออ่านตอนพิเศษกฤตนัยเพิ่มนิดนะ
+1

[Satang_P]

รอเรื่องต่อไปของนัยนะครับ 

[Peppermint]

จบซะเเล้วเผลอแปปๆจับไปอีกเรื่องเเล้ว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[takara]

ดีจัง อย่างน้อยคู่วัชก้อสมหวังอะนะ

[natalee22]

ชอบจัง เรื่องนี้สนุก+น่ารักดี ภุชงค์น่ารักมากๆ

ถึงชาตินี้จะไม่สมหวังก็ขอให้สมหวังในชาติหน้านะ นัยก็ยังรอภุอยู่

แต่ตัวละครที่ชอบที่สุดในเรื่องนี้คือ ทรงรัฐ หนุ่มบ้านป่าซื่อๆทื่อๆแต่รักจริง อิอิ

[vi2212]

วัชบุกป่าฝ่าดงเพื่อกลับไปอยู่กับรัฐ....โรเเมนติกอ่าา 
จะรอเรื่องต่อไปนร้า