หัวข้อ: รอยรัก... จำหลักใจ [บทที่ 17 จบ] 6 พ.ย. 55 หน้า 15

[@Iriz]

โอยย อ่านตอนนี้แล้วลุ้นสุดๆ ตื่นเต้น 55
ดีใจที่ทักษ์ไม่มีส่วนรู้เห็นด้วย แต่สงสารทักษ์อ่ะ คงเสียใจน่าดูที่ถูกอาร์มเข้าใจผิดแบบนี้
ว่าแต่ลุงชมแค้นอะไรจีนักหนาคะเนี่ย ถึงได้ทำกันขนาดนี้ .. พี่วิลรีบตามไปช่วยน้องให้ทันนะ
ปล.ถ้ารวมเล่ม เราซื้อเก็บแน่นอนค่า ><

[ordkrub]

หายไวๆนะครับ เป็นห่วง

ว่าแต่ตอนนี้  ลุ้นได้ใจเลยครับ

[chartbook]

พี่วิลไปช่วยน้องจีให้ได้นะ ปลื้มทั้งคู่ ถ้ารวมเล่มขอจองด้วยคนนะคะ ชอบเรื่องนี้มาก

[silverphoenix]

แหะๆ  แอบงงนิดๆตอนสลับบทไปมา  เปลี่ยนสีสักนิดก็ดีนะคะ  อิอิ

น้องจิตกอยู่ในอันตรายอยุหรือเปล่านิ
รีบๆไปช่วยนะคุณพี่
คนอ่านลุ้นอยู่  สู้ๆ

[moon]

อ่านจนจบรวดเดียวเลยชอบมากๆๆ สนุกมีปนให้ลุ้นให้ตามอ่านชอบนิยายแบบนี้นะมีเนื้อเรื่องน่าติดตามตัวละครมีเหตุผลและที่สำคัญสำนวนภาษาที่เขียนขอบอก

ว่าดีมากในความคิดเราชอบนิยายภาษาสวยคืออ่านแล้วเหมือนเราอ่านนิยายจริงที่ไม่ใช่มีพระเอกนายเอกออกมาแล้วก็ไม่มีอะไรเลยมีแต่ได้กันอย่างเดียว

คือยังไงดีล่ะไม่ใช่ว่าเราไม่ลุ้นนะทีี่จะเห็นทั้งสองคนมีพัฒนาการมากกว่านี้และไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะฉากnc ชอบแต่อยากให้มันมีเรื่องราว

ไม่ใช่เอะอะลากขึ้นเตียง เรื่องนี้เราชอบเพราะมีเรื่องราวให้ตัวละครได้เดินมารู้จักกันแล้วก็ทำให้เราลุ้นนะว่าแล้วจะเดินต่อไปแบบไหน

นอกจากนี้ยังมีเรื่องราวอื่นๆที่เข้ามาเป็นปมให้เราตื่นเต้นว่าใครทำอะไรแล้วแล้วจะเฉลยเหมือนที่เราคิดไว้รึเปล่า

ยาวไปไหมแต่ก็อยากบอกคนเขียนเนอะว่าเรารู้สึกยังไง5555 นานๆจะเจอนิยายถูกใจเรา

รอตอนต่อไปอยู่นะคะแล้วก็ตอนนี้ติดนิยายเรื่องนี้แล้วแน่ๆ เดี๋ยวอ่านใหม่อีกรอบรอตอนหน้าดีกว่า

อย่าทิ้งกันไปไหนนะคะ ฝากกำลังใจให้คนเขียนแล้วกันนะจะได้มีแรงสร้างผลงานดีๆแบบนี้ไปเรื่อยๆ


ปล.เราไม่ได้หวังผลอะไรนะแค่คิดว่าจะมีนิยายจากคนเขียนให้อ่านต่อไปและอีกหลายๆเรื่องเท่านั้นเอง55555

[sundaysundae]

รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
ลุ้นมากๆ สงสัยลุงชงแน่ๆเลย

[caramel toffee]

ได้มาอ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุด ชอบมากๆเลยค่ะ 
ที่จริงคำว่าชอบก็ยังไม่พอ ต้องบอกว่าหลงรักเลยต่างหาก
ทั้งสำนวนภาษาที่ดีมากๆ แล้วยังเนื้อเรื่องที่เน้นปมให้ชวนติดตาม โดยมีเรื่องความรักของตัวเอกให้ลุ้นไปควบคู่กัน
เหมือนไม่ได้อ่านนิยายวาย แต่มันก็เป็นนิยายวายน่ะค่ะ งงมั้ย คือมันให้ความรู้สึกเหมือนหยิบนิยาย Thriller ที่อยู่ใน shelf ปกติขึ้นมาอ่าน แล้วพบว่ามันสนุกมากแถมยังเจอแจ๊คพอตว่าเรื่องนี้ไม่มีนางเอก แต่เป็นพระเอกกับพระเอก เลยได้กรี๊ดถูกใจเป็นสองเท่าอะไรประมาณนี้ หานิยายวายไทยๆ แบบนี้มานานจริงๆค่ะ ตั้งแต่เข้าโหมดวายมา เคยเจอนิยายแบบนี้ก็แต่ที่เป็น gay romance ของทางฝั่งตะวันตกแค่ไม่กี่เรื่อง ดีใจจริงๆที่ได้มาอ่านเรื่องนี้

ว่ากันถึงเนื้อเรื่องบ้าง ขออวดว่าเราก็ทายถูกนะว่าทักษ์ไม่ใช่คนร้าย แล้วคนร้ายก็น่าจะเป็นลุงคนสวน แต่จะด้วยเหตุอันใด แล้วมันจะต่อเนื่องกับเรื่องของยูรึเปล่าหนอ พอมีคุณอาหญิงเข้ามาเกี่ยวเลยแอบมีจิตอกุศลคิดเดาไปว่าอาจมี love affair เกิดขึ้นในรุ่นพ่อแม่ หวังว่าคนเขียนจะไม่เคืองนะคะ ตอนนี้ลุ้นสุดๆ เลย อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด

ขอปักหลักนั่งรออยู่แถวนี้นะค๊า

[BONE]

ไม่อยากจะบอกว่าประทับใจตั้งแต่ต้นเรื่องเลย นั่งอ่านมายาวมาก
ชอบสำนวน การผูกปม อ่านแล้วคิดตามทุกตอนเลย สงสัยไปทุกตรง
เกิดอะไรขึ้นกับคนรุ่นก่อน นี่ก็เป็นสิ่งที่สงสัยอยู่ข้างในลึกๆ
โดยส่วนตัวแล้วชอบคนมีเหตุผลแบบภวิลมากๆ เลยค่ะ
ตอนแรกเหมือนจะมาข่มๆ เพราะยูอยู่กับจีเป็นคนสุดท้ายก่อนตาย
แต่พอรู้ความจริงแล้วก็เปลี่ยนไป ดูเป็นผู้ใหญ่ที่มีเหตุผลมากๆ
โดยรวมแล้วชอบทุกคนในเรื่องเลย ไม่เว้นแม้แต่กระทั่งลุงชม
ที่เหมือนจะเป็นตัวร้าย เราว่าตัวละครตัวนี้มันกลมดีค่ะ
มีทั้งด้านดีด้านร้าย วางแผนมาทุกอย่างโดยรอบครอบ ซึ่งมีจริงๆ ในปัจจุบัน
อยากจะพิมคำว่าชอบบบบบบบบบบบบ จนเต็มหน้าเลยจริงๆ
เพราะชอบมาก!!!

ขอบคุณนะคะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ : )

[✿PIERRE]

 

สุดยอดค่ะ วางแผนการดำเนินเรื่องได้ดีมากกก ชอบบบบบบ
หลงรักจีกับภวิล

มาต่อนะคะ หายไป1เดือนก็ยังรอได้คะ

ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้ได้อ่านกัน

[gohong]

รอ รอ รอ จะครบเดือนแล้วว วว 

[uknowvry]

มารอ...คิดถึง....มาก....

[different]

อ๊ากกกก ค้างขนาดหนัก
โอ๊ยย กระเพาะกำเริบเหมือนกัน
เครียดตามนิยาย อิินนนน >///<

[❝CHŌN❞]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน แต่ดูท่าว่าใกล้จะจบแล้ว

ชอบมากค่ะ ชอบสไตล์การเล่าเรื่อง คาแร็กเตอร์ตัวละคร ชอบหมดเลยค่ะ

รอตอนต่อไปนะคะ คนเขียนสู้ๆ

[เดหลี]

บทที่ 15

บ้านเก่าทึบทะมึน ทาบตัดกับฟ้าดำมืดราวถูกชโลมด้วยน้ำหมึก

ภวิลจอดรถไว้ปากทาง พยายามเข้าใกล้ตัวบ้านอย่างเงียบที่สุด ประตูหน้าต่างปิดสนิทเหมือนเดิมก็จริง แต่ยังอดรู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตาทุกฝีก้าวไม่ได้ ถึงคืนนี้ไม่มีจันทร์ ก็ไม่แน่ว่าข้างในจะมองลอดออกมาไม่เห็น

ประสาทเขม็งตึงจนเครียดไปหมด แต่ภวิลปฏิเสธจะใช้คำว่ากลัว แม้จะไม่ได้กลัวเพื่อตัวเองก็ตาม

ใจเขามุ่งอยู่ที่คนคนเดียว...

แล้วต้องชะงักเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นจากในบ้าน 

"มาแล้วก็เชิญ"

เสียงนั้นสงบ แต่เป็นความสงบที่น่าขนลุก พอใกล้ถึงบ้านโทรศัพท์ถูกตัดไปทำให้เขาใจไม่ดี ตอนนี้ก็รู้แล้ว... เสียเปรียบ แต่มาถึงขั้นนี้ ต่อให้เป็นถ้ำเสือวังมังกรภวิลก็ยังคงเดินเข้าไป

เขาผลักประตู บานไม้เก่าส่งเสียงประท้วงก่อนจะเปิดออกช้าๆ ในบ้านมืดกว่าภายนอก จนมองอะไรไม่เห็นไปครู่ระหว่างพยายามปรับสายตาให้คุ้นชิน

ประกายไฟสว่างวาบ ก่อนตะเกียงจะค่อยๆ ลุกเรืองขึ้น สิ่งแรกที่เขาเห็นคือปากกระบอกปืนดำมะเมื่อมสะท้อนแสงวูบไหวราวเงาพราย ตัวคนถือยังคงอยู่ในความมืด ภวิลขยับตัวอย่างระวัง มือสองข้างว่างเปล่า... อีกฝ่ายควรรู้ว่าเขาปราศจากอาวุธ เพราะเรื่องคงเลวร้ายหากหัวหน้าคนสวนตัดสินใจยิงเสียให้สิ้นเรื่องก่อนเขาจะทันช่วยหรือเห็นด้วยซ้ำว่าจิรัฐเป็นอย่างไรบ้าง

ปกติแล้ว คนถูกจ้องด้วยปืนคงยากจะละไปมองอย่างอื่นได้ เพียงแต่ภวิลมีสิ่งอื่นในใจที่สำคัญกว่านั้น แสงสว่างจากตะเกียงจำกัดนัก เขาพยายามเพ่งสายตาไปรอบๆ ก่อนชะงัก ใจหล่นวูบ

ซากโทรศัพท์ของจิรัฐ แตกกระจายอยู่กับพื้น

... คนเล่า

เสียงครางเบาจากมุมห้องดังขึ้นราวจะตอบคำถามเขา เท่านั้นภวิลก็ลืมสิ้นถึงปากกระบอกปืนที่หันตรงมา ปราดรวดเดียวถึงตัว ประคองร่างสั่นสะท้านไว้ในอ้อมแขน พยายามเรียกชื่อด้วยอีกฝ่ายเหมือนเหลือสติอยู่น้อยเต็มที ใจระลึกขึ้นรางเลือนว่าเคยทำอย่างนี้มาแล้ว เพียงแต่คราวนี้... ไม่ใช่ฝันร้ายที่เขาพอจะปัดเป่าได้ด้วยการปลุกให้ตื่นเท่านั้น

ปลายนิ้วเขาสัมผัสได้ถึงชีพจร และกุมไว้อย่างนั้น ... เบา... ไม่สม่ำเสมอ แต่ยังเต้นอยู่ ตอนนี้... เท่านี้ก็พอ

เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ ชงคมก้าวพ้นจากเงามืด แต่ตะเกียงยังวางไว้ที่เดิม ทำให้เงาร่างทอดยาวออกอย่างประหลาด ภวิลเงยหน้าขึ้น กระชากเสียง

“ทำอะไรเขา”

ไม่มีคำตอบ มีเพียงเสียงหัวเราะเบาๆ จิรัฐมีแต่เหงื่อเย็นเยียบไหลซึม และภวิลก็เดาได้ในทันทีว่าต้องเป็นยา ตัวเดิม ตัวที่ทำร้ายอีกฝ่ายมาตลอด จะแปลกอะไรที่จิรัฐจะกินของจากคนที่ไว้ใจ คนที่คิดว่าเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง

... เขาไม่ควรปล่อยให้คลาดสายตาเลย

"คิดจะรอดจากเรื่องนี้ไปได้หรือ ถ้า..." ภวิลข่มอารมณ์ ยั่วยุให้คนถือปืนโกรธก็เหมือนหาเรื่อง แม้ชงคมจะดูเหมือนอยากนั่งรอให้จิรัฐไปอย่างช้าๆ ด้วยยา แต่เขาไม่เอาชีวิตคนในอ้อมแขนไปเสี่ยงแน่ จึงพยายามพูดใหม่ “คิดดูดีๆ ถ้ายอมให้พาเขาออกไป พาไปโรงพยาบาล เรื่องนี้มันจะได้ไม่ต้องถึงกับ...”

ภวิลต้องหยุดเมื่อเสียงหัวเราะอย่างเดิมดังขึ้นอีก คนยืนอยู่ผินหน้าหันเข้าหาแสงไฟเล็กน้อย สะท้อนเอาประกายบางอย่างในแววตาออกมาให้เห็น และภวิลก็รู้ว่าเหตุผลตามปกติอาจจะใช้ไม่ได้

... เพราะเขาไม่ได้กำลังรับมืออยู่กับคนปกติ

ชงคมไม่ได้หวังจะรอดพ้นอีกแล้ว เมื่อทุกอย่างดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุด ขอเพียงบรรลุเป้าหมาย ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้คิดถึงตัวเองอีก
ปกติเวลาต่อรอง แต่ละฝั่งย่อมพยายามปกป้องผลประโยชน์ตัวเอง แลกเปลี่ยนกันในสิ่งที่ต้องการ แต่นั่นก็ทำให้สามารถหาจุดร่วม เจรจาต่อไปได้

จะทำอย่างไรกับคนที่มีจุดมุ่งหมายเดียวคือต้องการชีวิตของจิรัฐ

... ซึ่งเป็นอย่างเดียวที่เขาไม่ยอมแลก

มุมตรงนี้ไกลประตูที่สุด ภวิลกวาดสายตารอบห้องด้วยเริ่มคุ้นกับความมืดขึ้นบ้าง และค้นพบด้วยใจดิ่งวูบว่ามีทางออกเดียว

... เอาตัวบังวิถีกระสุนไว้ พยายามพาจิรัฐพุ่งไปหาประตู ทั้งหมดนี้ภวิลคิดในเสี้ยววินาที และเห็นความเสี่ยงแล้วอย่างน้อยสองประการ หนึ่ง ไม่มีอะไรรับรองว่ากระสุนจะไม่ถูกที่สำคัญจนเขาเองเสียเลือดตายก่อนจะช่วยจิรัฐออกไปสำเร็จ สอง มีความเป็นไปได้ที่กระสุนจะโดนจิรัฐหรือไม่ชงคมก็ตัดสินใจจบเรื่องโดยยิงคนที่อยู่ในอ้อมแขนเขานี้เสียเลย

การเข้าแย่งปืนแบบประชิดตัวก็มีปัญหาอย่างเดียวกัน แต่อาจคุ้มที่จะลอง แม้เขารู้ว่าจะประมาทเพียงเพราะอีกฝ่ายสูงวัยกว่าไม่ได้เลยสักนิดเดียว

ถ้าเขาหาวิธีล้มตะเกียงก่อนได้ บ้านมืด โอกาสยิงถูกจะ... น้อยลงมาก

เพียงแต่ตะเกียงอยู่ไกลเกินไป มันต้องมีช่องโหว่ ต้องมีจุดอ่อน ต้องมีอะไรสักอย่างที่เขาจะใช้ได้...

ชงคมเดินกลับไป ภวิลเห็นเสี้ยวหน้าที่ไฟตะเกียงส่องวูบหนึ่งก่อนจะลับหายเข้าในเงามืดเหมือนเดิม เขาชะงัก

... เพราะมันไม่ใช่สีหน้าของฆาตกรเลือดเย็นอย่างที่เขาพร้อมจะคิด สีหน้านั้นไม่ได้เต็มไปด้วยความเกลียดชังหรือโกรธแค้นอย่างลุแก่โทสะ มีบ้าง... คงมีแน่ แต่ที่ท่วมท้นอยู่ ที่เขาเห็นอย่างชัดเจน คือความโศกเศร้าเสียใจ

... ชงคมเสียใจที่ ‘ต้อง’ ทำร้ายจิรัฐหรือ อาจจะไม่ อาจจะใช่ อาจด้วยเรื่องอื่น

โลภะ โมหะ โทสะ แรงอาฆาตพยาบาท เป็นต้นเหตุของโศกนาฏกรรมมานักต่อนัก มากเสียจนเราลืมไปว่ามีโอกาสเท่าเทียมกันที่ความเศร้าโศกถึงขีดสุดจะสามารถผลักดันให้มนุษย์ทำอะไรได้อย่างคาดไม่ถึง


จิรัฐพยายามเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างยากลำบาก ทุกอย่างดูหนักไปหมดราวถูกถ่วงไว้ด้วยตะกั่ว ยังไม่ถึงกับหมดสติสิ้นเชิง แต่ก็ใกล้เต็มที เขาพยายาม... เพราะรู้สึกว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไปจากเดิม จากที่ถูกกึ่งๆ ลากเข้ามาโดยแทบไม่รู้ตัว และทิ้งไว้มุมห้องราวเป็นตุ๊กตาเก่าตัวหนึ่ง

เขายังพยายามจะทำความเข้าใจ ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องอะไรกันแน่ ในสมองที่มึนงง ในหน้าอกและช่องท้องที่ปั่นป่วน ยังรับรู้ได้ถึงมืออบอุ่นที่จับมือเขาเอาไว้ไม่ปล่อย และน้ำเสียงคุ้นเคยที่พร่ำเรียกชื่อ บอกให้เขาอดทนหน่อย... ทนอีกนิด นิดเดียวเท่านั้น

จิรัฐลืมตาขึ้นจนสำเร็จ และพบว่าภาพที่เห็นพร่ามัวไปหมด แต่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ดีใจจนอยากร้องไห้ เพราะท่ามกลางความสับสนทั้งหมด อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าภวิลคือเรื่องจริง

พลันรู้สึกว่าอ้อมแขนนั้นกระชับเข้ามาแน่น พร้อมกับที่อีกเสียงดังขึ้น

“อย่า... จะดีกว่า”

ลุงชงหรือ...

ภาพก่อนหน้านี้สลับเข้ามาแทนในความทรงจำ ชงคมไปหาเขาที่บ้าน ไต่ถามสารทุกข์สุกดิบ และคุยเรื่องงานด้วย เพราะเขาเองก็ไม่ได้เข้าไปหลายวัน ระหว่างนั้นคุณยายโทรมา จิรัฐบอกให้ท่านวางใจว่าตัวเองสบายดี พอวางหู ชงคมก็เปรยถึงบ้านเก่าหลังหนึ่งที่กำลังจะถูกรื้อถอนลง ยังเอารูปให้ดู ปรึกษาว่าจะอยากทำอะไรหรือไม่ ด้วยตัวเองก็เสียดายหากจะถูกรื้อทิ้งเพียงเพราะต้องการที่ดินเปล่า

ทันทีที่เห็นรูป จิรัฐก็แน่ใจว่าเป็นบ้านหลังเดียวกันกับที่กฤตวัตเคยปักใจพาไปดู ยังนึกว่าช่างบังเอิญจริง ชงคมมาหาเขาโดยเพียงแต่บอกว่าเป็นบ้านของคนรู้จักเท่านั้น จิรัฐนึกถึงเพื่อน และนึกถึงภวิล ถ้ารู้ตัวเจ้าของ จะได้ขอซื้อมาไว้เสีย อย่างไรก็ตั้งใจจะรื้ออยู่แล้ว

ชงคมบอกว่าเจ้าของบ้านจะกลับต่างจังหวัดในคืนนี้ จึงต้องรีบไปพบ เขาตามไปขึ้นรถที่จอดอยู่ในสวนข้างหลัง ขับไปได้สักพักชงคมก็ยื่นกระติกน้ำให้ เพราะทางไกล แต่พอดื่มได้ไม่ทันไรก็รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล อาการทุกอย่างที่เคยเป็น และหายไปแล้วทั้งหมดกลับมาในชั่วพริบตา เขาพยายามประคองสติกดโทรศัพท์หาภวิล และปล่อยให้สายค้างอยู่อย่างนั้น เพียงแต่หวังว่าอีกฝ่ายจะรู้ จะมา...

ความทรงจำสุดท้ายคือรถจอดลงหน้าบ้านเก่านี้จริงๆ หลังจากนั้นเขาก็แทบไม่รู้อะไรอีก   

“ตื่นอีกแล้วหรือ ไม่ยอมนอนง่ายๆ เลยนะ คุณหนู...” ชายชราพูดเบาๆ อ่อนโยนเหมือนพูดกับเด็กเล็กๆ แต่พออยู่ผิดที่ผิดทางแบบนี้แล้วยิ่งทำให้รู้สึกถึงความไม่ปกติ “แต่ก่อนหลับ... ลุงจะเล่านิทานให้ฟัง”

และจิรัฐก็จำได้ ว่าเมื่อก่อนตอนยังเด็ก ชงคมเคยเรียกเขาอย่างนี้ ก่อนที่เขาจะโต ก่อนเข้ามหาวิทยาลัย เขาก็เป็น ‘คุณหนู’ ของลุงชงที่เล่าเรื่องต่างๆ นานาได้สนุกที่สุด

ภวิลใจชื้นขึ้นนิดหนึ่งที่จิรัฐดูจะได้สติพอสมควร เขายังไม่ละมือจากข้อมืออีกฝ่าย ในสมองคิด... ชงคมหลุดไปไกลแค่ไหน มีโอกาสใดบ้างที่จะพลิกสถานการณ์กลับมา ถ้าปล่อยให้พูดไปเรื่อยๆ จะเป็นการเปิดเผยข้อมูลที่ทำให้หาทางออกได้ หรือเพียงเป็นการพร่ำเพ้อของคนที่ไม่อยู่ในความเป็นจริงแล้วกันแน่

“ว่าแต่... ชื่อปรงนี่เพราะไหม ปรงน่ะที่แห้งก็ขึ้นได้ อยู่ไหนก็อยู่ได้ บางทีขึ้นตามหน้าผา สูงจนคนปีนไม่ถึง” ชายชราว่าไปเรื่อยๆ “ถ้ามีลูก จะให้ชื่อนี้ คุณหนูว่าดีไหม”

ภวิลเริ่มขยับเข้าไปหาประตูทีละนิด อีกมือก็ประคองจิรัฐไปด้วย ชงคมดูจะอยู่ในโลกของตัวเอง เขาหยุดเมื่ออีกฝ่ายหันกลับมา ภาวนาให้มองไม่ออกว่าระยะห่างกับประตูใกล้เข้ามาอีกหน่อยแล้ว

“แต่ลุงก็มีนี่นา... ลูก... ลูกชาย”

ภวิลเริ่มแน่ใจว่าชงคมน่าจะหลุดไปแล้วจริงๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะอันตรายน้อยลง ยิ่งไม่รู้ว่าให้จิรัฐกินอะไรเข้าไปบ้าง เขาแค่อยากพาออกไปให้พ้นจากเรื่องร้ายๆ เท่านั้น แต่ชายชราตวาดเสียงดัง

“หยุด! ไม่อย่างนั้นจะเป่าให้ดิ้นเสียทั้งคู่ ความจริงคุณหนูควรจะลาโลกไปด้วยปรง เมล็ด ผล ยอด ทั้งหมดน่ะแหละ เมื่อก่อนใช้ใบยี่โถตามเดิมก็เกือบจะได้ผลอยู่แล้ว แต่ปรง... ปรง... สมควรกว่าเยอะ”

ภวิลฟังไม่ค่อยได้ความ พร้อมจะจัดว่านี่เป็นการพล่ามของคนบ้า และไม่อยากให้จิรัฐได้ยินเรื่องแบบนี้ด้วยซ้ำ ดูจากสีหน้าของคนที่เขาพยุงอยู่แล้วยิ่งไม่สบายใจ จิรัฐเป็นพวกมองคนในแง่ดีที่สุดก่อน ก็เหมือนยู...

แม้รู้ตัวขนาดโทรศัพท์หาเขา แต่อาจยังหวังว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด ไม่อยากคิดว่าลุงชงที่สนิทสนมมาแต่เล็กแต่น้อยจะถึงกับอยากให้ตัวเองตาย

“ลูก... เขาเกิดมาเหมือนจะพร้อม ญาติฝั่งแม่เขารวย แต่เขาไม่เคยได้รู้ว่าสิ่งที่ควรจะเป็นของเขาจริงๆ คืออะไร ทรัพย์สินเงินทองของฝั่งแม่เขาตั้งมากมาย เขาไม่เคยอยากได้หรอก แต่คนเป็นพ่อรู้ว่าเขาชอบอะไร อยากได้อะไรจริงๆ เรื่องนี้คนเป็นพี่ก็รู้ ใช่ไหม” เมื่อมองตรงมายังภวิล คนพูดไม่เหลือเค้าความเพ้อฝันอีก “ใช่ไหม พี่ชายของปรง”

ภวิลสูดลมหายใจลึก เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ เรื่องนี้เขาไม่อยากซักอาหญิงให้ลำบากใจ เขาบอกว่ายูเสียที่นั่นทั้งที่จริงๆ น้องจากไปภายหลังเพื่อให้คุณอาบอกเรื่องเจ้าของบ้าน แต่ตอนนี้ก็รู้ชัดแล้ว คุณอารงรองกับ... เมื่อก่อน ความสัมพันธ์หนุ่มสาว อาจจะชั่วข้ามคืนเท่านั้น คุณรงรองตั้งครรภ์กับทางนี้ก่อนเลิกราไปคบกับคนใหม่แล้วย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับสามี จนกลับมาพร้อมลูกเมื่อสามีเสียชีวิต

"ไม่ได้อยากจะทำอะไรพี่ชายที่ลูกรักนักหนาหรอกนะ อย่าบังคับให้ทำจะดีกว่า"

จิรัฐพยายามขยับตัวเงยหน้าขึ้น ภวิลพูดเบาๆ “ปรง... เขาหมายถึงยู”

“ตอนแม่เขาไปเมืองนอก ไม่รู้เลยว่ามีลูกติดท้องด้วย จนกลับมา เพราะสุดท้าย เขาก็อยากให้ลูกเขาใช้นามสกุลเจ้าสัว” หางเสียงชายชราขมขื่น “เจอกันเขายังว่า อย่าบอก...”

ภวิลจำได้ว่าเมื่อครั้งงานวันเกิดคุณย่า ตอนไปตามจิรัฐยังผ่านซุ้มชมนาด เห็นคุณอาหญิงอยู่กับชงคม บอกว่ามาถามหาห้องน้ำ ตอนนั้นเขาก็ไม่ได้ติดใจอะไร...

... แต่ทำไมชงคมถึงเข้าใจว่าจิรัฐเป็นสาเหตุที่ทำให้ยูไม่ได้บ้าน ในเมื่อถ้าชงคมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้อยู่แล้วเรื่องก็ง่าย ความจริงชงคมไม่น่ารู้ว่ายูชอบบ้านหลังเก่านี้ด้วยซ้ำ หรือว่า...

ราวอีกฝ่ายจะรู้ว่าเขาคิดอะไร “ไม่ใช่ ไม่ใช่! ใครจะอยากยกบ้านสับปะรังเคนี่เป็นมรดกตกทอด ต้องบ้านริมน้ำเจ้าพระยาซิ”

ภวิลอยากจะคิดว่านี่ก็เป็นการนึกฝันเอาเองของคนไม่เต็ม แต่ท่าทางชายชราพูดด้วยสติแจ่มใสเกินกว่าจะเป็นการหลงหรือเพ้อคลั่ง เขารีบพูด ใจมาเมื่อรู้สึกว่าชีพจรในมือที่กุมอยู่เต้นสม่ำเสมอขึ้น และจิรัฐก็ไม่ได้ดูหายใจลำบากอย่างเมื่อครู่

“ยูไม่ได้มีสิทธิในบ้านพระยา ถึงเอาเงินมาจะเพิ่มทุนด้วยตอนแรกก็ไม่ได้ทำให้เป็นเจ้าของ เรื่องนี้เขาเองก็รู้ดี เขา...”

“นี่ไง ผิด ผิดแล้ว...” ชงคมสั่นหัว “ทำไมทุกคนคิดอย่างนี้”

“จิรัฐเป็นเพื่อนยู... ปรง” ภวิลพยายามหาทางใหม่ “เขาไม่อยากให้เพื่อนเป็นอะไรแน่ ถ้าเป็น ก็ต้องอยากให้ไปโรงพยาบาล เพราะเพื่อนคนนี้เขารั...”

[เดหลี]

บทที่ 15 (ต่อ)

“ฟังนิทานก่อนนอนนะ คุณหนู” ชงคมหันไปพูดกับจิรัฐ คล้ายไม่ได้ฟังเอาเลย ดูเหมือนจะเลิกสนใจเขาแต่เพียงนั้น

ถ้าชงคมเป็นพ่อโดยกำเนิดของยู บอกว่าที่จริงแล้วบ้านพระยาเป็นของลูกชาย แสดงว่าตัวชงคมเองก็ต้อง...

ภวิลเหลือบมองประตูอีก ถึงอาการจิรัฐจะดูคงที่แต่เขาวางใจไม่ได้ สิ่งสำคัญตอนนี้คือพาอีกฝ่ายไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดก่อน เรื่องอื่นว่ากันทีหลัง แต่เสียงปืนที่ดังลั่นเฉียดใกล้ทำเอาชะงักค้างไปครู่

“ครั้งหน้ามันจะเข้าไปอยู่ในสมองแทน!”

“อย่ายิง...” จิรัฐบอกเบาๆ “ผมไม่ไปไหนหรอก อย่ายิงพี่ของลูกลุงเลย”

ภวิลก้มมองอย่างเป็นห่วง แต่อีกฝ่ายเพียงแต่ยิ้มบางกลับมาให้ บีบมือเขาด้วยมือสั่นๆ ของตัวเอง ขยับปากเป็นคำพูด “... ยังไหว”

และชงคมก็เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงเนิบช้า

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ลูกชายขุนนางสูงศักดิ์รักกับสาวชาวบ้าน สัญญาว่ารับราชการมียศมีตำแหน่งแล้ว จะเลี้ยงดูไม่ให้น้อยหน้าใคร ก้าวหน้าในการงานเป็นลำดับจนถึงชั้นพระก็มีเมียออกหน้า แต่ไม่ใช่สาวชาวบ้านคนเดิม กลับเป็นลูกสาวขุนน้ำขุนนางเหมือนกัน...

“สาวชาวบ้านจะทำอย่างไร ไร้พรรคไร้พวก ไร้ศักดิ์... มีแต่ต้องกล้ำกลืนฝืนทน มาอยู่บ้านสับปะรังเค เลี้ยงลูกติดท้องคนเดียว เพราะขุนนางพ่อตารักลูกสาวนัก ไม่อยากให้มีเรื่องเคืองใจแม้แต่น้อย อย่าว่าแต่พ่อตาเป็นผู้บังคับบัญชาในกรมของลูกเขยโดยตรง ไม่นานคุณพระท่านก็ได้เป็นพระยา... พระยาโชติการพาณิช”

ภวิลกระชับอ้อมแขนเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายตัวสั่นสะท้านขึ้นอีก เขาไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยา หรือเพราะความจริงในอดีตที่เพิ่งเปิดเผยออกมา

แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร เขาก็อยากให้จิรัฐรู้ว่าเขายังอยู่

ที่บอกว่า ‘สับปะรังเค’ ความจริงแล้วชงคมไม่ได้หมายถึงสภาพทรุดโทรมของบ้านในตอนนี้เพียงอย่างเดียว ความจริงในครั้งนั้นคงเป็นบ้านงามหลังหนึ่งด้วยซ้ำ แต่หมายความว่าเป็นบ้านที่ย้ำเตือนถึงการถูกทิ้งขว้าง บ้านที่เจ้าคุณสร้างให้เมียแรกเพื่อทดแทนการผิดสัญญา ในเมื่อเจ้าบ้านต่อๆ มาไม่สนใจใยดีจะดูแลรักษาด้วยเหตุดังกล่าว

... บ้านหลังนี้จะเป็นอะไรได้นอกจากสับปะรังเค 

“แน่นอนว่าเมียออกหน้าของเจ้าคุณได้เป็นคุณหญิง และทุกคนก็ต้องเรียกตามราชทินนาม แต่เวลาอยู่ในที่รโหฐาน เวลาเจ้าคุณเรียกหาแม่บัว ท่านนึกถึงใคร...”

“คุณตาทวดต้องไม่ตั้งใจทอดทิ้งทางนี้ ท่านไม่...” จิรัฐพูดเสียงขาดเป็นห้วง เขาสงสารทั้งสองคน สองคนที่ชื่อพ้องกัน

... คุณยายทวด คุณหญิงบัวที่ใครๆ ก็อิจฉาว่าไม่เคยต้องแบ่งความรักของสามีกับผู้ใด... แต่แท้จริงเป็นอย่างนั้นหรือไม่

... คุณบัวที่อาจเป็นเจ้าของรักแรกอันฝังใจ แต่ไม่มีทางได้อยู่ร่วมชายคาเดียวกันอีกเลย

เขายังอยากเชื่อว่าเจ้าคุณตาทวดรักคุณยายทวด คงรัก... ต้องรักบ้าง ไม่อย่างนั้นคงน่าเศร้าเกินไป แต่ที่ท่านไม่เคย ‘เลี้ยงดู’ ใครอีกเลยแม้แต่เมื่อคุณหญิงเสียไปแล้ว เพื่อถนอมน้ำใจใคร... เพราะรู้สึกผิดกับใคร

สระบัวหน้ามุข ‘อนุสรณ์ความรัก’ นั้นเล่า ทำให้ผู้ใดแน่

... หรืออาจจะทั้งสองคน

ชงคมช่วยบูรณะบ้านให้กลับคืนเดิมก็เพราะตั้งใจจะรักษาไว้ให้ลูก... ใช่หรือไม่

เพราะเคยบอกกับเขา... มีแต่พ่อของเขาเท่านั้นที่อดทนพอ พยายามพอ รักมากพอที่จะเก็บโกยซากปรักหักพัง เสริมแต่งขึ้นมาใหม่จนงามสมบูรณ์

“ไม่หรอก คุณหนู” ชงคมตอบ มองเขาเศร้าๆ “แต่ย่าจะทำอย่างไรได้”

บ้าน... เงินค่าใช้จ่าย... แม้แต่คนช่วยงาน เทียบไม่ได้กับความเอาใจใส่ เทียบไม่ได้กับคำว่าพ่อที่บิดาของชงคมไม่มีโอกาสได้เรียก

เพราะใครๆ ก็รู้ว่าเจ้าคุณโชติการพาณิชมีลูกชายคนเดียว คือคุณตาของเขา

... ชงคมคิดว่าบ้านพระยาเป็นสิทธิชอบธรรมของทางนี้ ในเมื่อคุณบัวมาก่อน เป็นเมียแรกของพระยาโชติการพาณิช มีลูกชายให้เหมือนกัน แต่สุดท้ายคนที่ได้ออกหน้าออกตา เป็นคุณหญิงของเจ้าคุณกลับเป็นคุณยายทวดของจิรัฐทั้งๆ มาทีหลัง

สมัยนั้นยังไม่มีการจดทะเบียนสมรสแพร่หลาย ไม่มีธรรมเนียมปฏิบัติว่าต้องมีภรรยาคนเดียว ผู้เป็นสามีมีสิทธิจะยกย่องใครเป็นภรรยาเอกก็ได้

จิรัฐไม่เคยรู้ว่าที่ชงคมเคยบอก เคยเล่า เคยเห็นด้วยกับเขา ว่าเจ้าคุณโชติการพาณิชต้องรักคุณหญิงของท่านมากนั้น อีกฝ่ายพูดด้วยความรู้สึกเช่นใด

... ขมขื่นแทนคุณย่าของตัวเอง คุณย่าบัวที่ชื่อพ้องกันกับคุณหญิงยายทวดบัวของเขา และมาก่อน แต่ไม่มีสิทธิอะไรเลย

... เจ็บแค้นแทนบิดา ที่จริงๆ แล้วคือบุตรชายคนโตของเจ้าคุณ หาใช่คุณตาของเขาไม่ แต่กลับกลายเป็นลูกไม่มีพ่อ ไม่มีใครยอมรับ

ในขณะที่คุณตาเติบโตขึ้นมาอย่างพรั่งพร้อม ได้ไปเรียนหนังสือถึงปีนัง อาจจะไปไกลกว่านั้นอีกหากคุณหญิงมารดาไม่ป่วยกระเสาะกระแสะและไม่อยากให้บุตรชายข้ามน้ำข้ามทะเลจนกลับบ้านไม่ได้บ่อยครั้งเท่าที่ควร แล้วฝั่งทางนี้เล่า...

ชงคมเคยทำให้เขารู้สึกว่าได้เห็นบ้านพระยาเมื่อครั้งยังไม่ทรุดโทรม แต่บอกว่าเห็นจากหนังสือเก่า แท้จริงแล้วคงเคยมาดูกับพ่อของตัวเอง ดูสิ่งที่ ‘ควรจะเป็นของเรา’ หรือเปล่า

“... ผม... ขอโทษ... ผมไม่เคย... รู้เลย”

ภวิลถอนใจ ถ้าเพียงแต่ชงคมจะเคยใกล้ชิดกับลูกชาย และรู้ว่าที่จริงแล้วจิรัฐเหมือนยูขนาดไหน บางที... อาจจะไม่คิดทำเรื่องแบบนี้

เพราะในโลกนี้ เท่าที่เขารู้ คงมีแต่จิรัฐกับกฤตวัตเท่านั้นที่เต็มใจขอโทษคนที่ตั้งใจจะทำร้ายตัวเอง

ชงคมก็ชะงักไปเหมือนกัน ราวไม่คาดหวังปฏิกิริยานี้จากทายาทของ ‘อีกฝั่ง’ แต่แล้วก็คลี่ยิ้มบาง

“ไม่ต้องหรอก เพราะว่าเดี๋ยวคุณหนูก็จะเจอลูกของลุงแล้ว ไม่ต้อง... เพราะทางนี้ก็พยายามจะเอาคืนไปแล้ว พอย่าตาย พ่อก็เข้าไปเป็นคนสวนบ้านนั้น เจ้าคุณท่านไม่รู้... บ่าวไพร่ตั้งมากมาย ใครจะสนใจคนสวนแค่คนเดียว แต่คุณยายทวดคุณหนูยังเคยกินยาที่พ่อของลุงทำเลย”

ภวิลขนลุกซู่ เขาก้มมองเมื่อรู้สึกได้ว่าไหล่ของคนในอ้อมแขนเกร็งขึ้นอย่างตกใจ หวนนึกถึงตอนที่รู้ว่าคุณหญิงบัวเคยมีอาการทางประสาทจนคิดว่าตกทอดมาถึงหลานทวดอย่างจิรัฐ ที่แท้ตำรับยาที่ชงคมใช้ไม่ได้มาจากไหนไกล ตกทอดมาจากบิดานั่นเอง ไม่มีจดจารไว้ก็ไม่แปลก

... การจัดสวนไม่ใช่อย่างเดียวที่ชงคมใช้วิธี ‘ครูพักลักจำ’

“... พ่อใจอ่อน... ใจอ่อน ไม่ได้ทำจนถึงที่สุด แต่ก็เหมือนกัน คุณหญิงป่วยตายเสียก่อน ปอดบวมน่ะไม่ได้เกี่ยวกับพ่อลุงหรอกนะ” ชงคมพูดเบาๆ “พอคุณหญิงตกน้ำ จะด้วยพลาด หรือด้วยยาที่เคยกิน พ่อก็หยุด มาบอกตอนใกล้ตายแล้ว บอกว่าเก็บไว้ ใบยี่โถนี่ใช้น้อยเป็นคุณ ใช้มากก็...”

ฟ้าร้องจากที่ไกลๆ ก่อนใกล้เข้ามา ฝนเริ่มตก หนักเม็ดขึ้นเรื่อยๆ ลมกระพือเข้าจนบานหน้าต่างไม้ที่ปิดอยู่พยับเพยิบ ชงคมพูดต่อเรื่อยๆ

“คุณหนูพาลูกลุงมาบ้านสับปะรังเคนี้ทำไม... ไม่อย่างนั้น อาจจะไม่ต้องเป็นแบบนี้ก็ได้ แต่มันก็สายไปแล้ว...

“ลุงเข้ามาดูบ้านนี้ วันนั้น วันนั้นแหละ... เจออาชัช... คุณหนูคงไม่รู้จักหรอก แต่แกเคยอยู่ใกล้ๆ เคยมาวิ่งเล่นกับพ่อ กินขนมบ้านย่า... โตขึ้นย้ายไปจังหวัดอื่น แก่ยังกลับมาอยู่ที่เดิมกับลูกหลาน ลุงเจอเข้าบ่อยๆ ถ้าผ่านมาแถวนี้ ความจริงก็เริ่มหลง... แต่วันนั้นแกพูดรู้เรื่องนะ

“แกบอก... มีคนมาอีกแล้ว หนุ่มทั้งคู่ คนหนึ่งเคยมา คนหนึ่งแกเคยไล่ไปแล้ว คราวนี้มากันสองคน พักหนึ่งมีเสียงดังโครมใหญ่จากในบ้าน แล้วเขาก็รีบออกไปกัน ลุงเข้าไปดู คุณหนูคิดว่าลุงเห็นอะไร ไม้ไง ไม้ชิ้นเบ้อเร่อ หล่นมาอยู่บนพื้น ก็บ้านนี้มันจะพังอยู่แล้ว...

“พอกลับไปถึงบ้านริมน้ำ ไม่นานเลยก็รู้ ลูกลุงตายแล้ว คุณหนูก็ออกไปกับลูกลุง ความจริงถ้าเขายังอยู่... ลุงก็จะไปหาคุณบุณฑริก ให้เธอรู้ทุกอย่าง คุณบุณฑริกเธอยุติธรรม ไม่เหมือนเจ้าคุณปู่เธอ... แต่เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว ลูกลุงเขาไม่มีวันได้ในสิ่งที่เขาอยากได้ ในสิ่งที่เขาเองก็ควรเป็นเจ้าของอีก”

เรื่องราวปะติดปะต่อกันรวดเร็ว คุณตาที่บ้านข้างๆ ต้องเคยรู้จักพ่อของชงคมเพราะรุ่นราวคราวเดียวกัน คงอ่อนกว่าไม่มาก เห็นชงคมเข้าในยามเริ่มหลงลืมแล้วก็ยังนึกว่าเป็นคนพ่อ ถึงได้บอกว่าจำลูก ‘ป้าบัว’ ได้ ชงคมอาจจะล่อหลอกให้ช่วยไล่คน แต่ชงคมเข้าใจว่าคนที่เคยมาครั้งแรกเป็นจิรัฐ

ภวิลไม่อยากคิดว่าคุณอาหญิงเองก็มีส่วนกับการวางแผนทำร้ายในคราวนี้ด้วย พอดีชงคมพูดต่อ

“แม่เขาไม่เกี่ยวอะไร ลุงก็ไม่ได้บอกอะไรเขา ไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีก แค่รู้ว่าปรงเป็นลูกลุงก็พอแล้ว มีแต่ลุงที่คิด ถ้าคุณหนูไป เขาก็จะไม่เหงาใช่ไหม ลูกลุง... ก็ต้องเป็นอย่างนั้น สมควรแล้ว เพราะคุณหนูเป็นคนทำให้เขาตาย ที่ผ่านมาใช้ยี่โถอย่างเดียว แต่ครั้งสุดท้าย... ครั้งสุดท้ายตอนนี้ มีปรงด้วย ดีไหม คุณหนูทำให้ปรงตาย คุณหนูก็ตามไปเพราะปรง”

ถึงจะไม่น่าเชื่อแต่ไม้ขื่อที่ร่วงลงมาครั้งที่สองจนจิรัฐต้องช่วยเขานั้นก็เป็นอุบัติเหตุเหมือนครั้งแรก ถ้าไม่เกิดขึ้น เขาเองคงยังเข้าใจเหมือนชงคม เข้าใจว่าจิรัฐทำให้ยูตาย หลังเกิดเรื่องกับลูกชงคมต้องพยายามวางยามาตลอดโดยผ่านทางทักษ์ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วย

ฟ้าร้องครืนใหญ่ สายฟ้าแลบปลาบจนสาดเข้ามาทางร่องระหว่างบานหน้าต่าง ส่องให้เห็นเสี้ยวหน้าของคนที่ยังยืนอยู่ ถ้าไม่เกิดเรื่องกับยู ชงคมก็คงไม่คิดทำร้ายจิรัฐ ถ้ายูยังอยู่ เขาคงไม่คิดเข้ามาในชีวิตของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ แต่ฟันเฟืองทุกอย่างมันหมุนเกลียวจนมาจนถึงจุดนี้แล้ว

... และยังมีเรื่องสุดท้ายที่ชงคมเข้าใจผิด

“คุณหนู นอนเสียนะ” ชายชราว่า แล้วเริ่มฮัมเป็นทำนอง อาจจะเคยทำเมื่อครั้งจิรัฐยังเด็กก็ได้

ภวิลใจหายเมื่อรู้สึกว่าชีพจรที่เหมือนจะเต้นดีขึ้นกลับอ่อนลงไปอีก จิรัฐยึดมือเขาไว้แน่น ลมหายใจถี่เบา

ภวิลพลิกฝ่ามือกลับไปรับ ปล่อยให้กดนิ้วลงมาเต็มที่ เจ็บ... แต่เขาทนได้ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคงทรมานกว่าหลายเท่า ถ้ายังมีแรงจับมือเขาไว้อย่างนี้ ก็แสดงว่ายังมีสติ ยังรู้ตัว ยังไม่...

"ไม่เป็นไร" เขากระซิบ "พี่ไม่ยอมให้เป็นอะไร"

ตรรกะปกติอย่าง ‘ถึงทำร้ายจิรัฐไป ยูก็ไม่ฟื้น' คงใช้ไม่ได้ เขาตะโกนแข่งเสียงฝน “เขาไม่ได้เป็นคนพายูมา!”

ชายชรายังฮัมเพลงอยู่เบาๆ แต่ภวิลรู้ว่าต้องทำให้อีกฝ่ายรับรู้ให้ได้ นี่อาจเป็นโอกาสเดียว

"คุณคิดว่าจิรัฐพาลูกคุณมาเจอเรื่องนี้ แต่จริงๆ ยูเป็นฝ่ายอยากไป และชวนเพื่อนไปด้วย คนที่ตาคนนั้นไล่ ก็เป็นยูตั้งแต่แรก เขาผูกพันกับบ้านหลังนี้ โดยไม่รู้ว่าเพราะอะไรด้วยซ้ำ วันนั้นเกิดอุบัติเหตุ ไม้บนหลังคาร่วงลงมาจริง แต่ยูเป็นคนช่วยจิรัฐ ถึงได้...”

ชงคมหยุด หันมามองเขาด้วยตาแดงก่ำ “ไม่ต้องแล้ว! จะยังไงก็เหมือนกัน ยิ่งถ้าต้องช่วย ยิ่งเป็นต้นเหตุ!” 

"ไม่ใช่! ทั้งหมดเป็นเพราะเขารักจิรัฐมากต่างหาก ลูกคุณรักเพื่อนคนนี้มาก ถึงได้ยอมช่วยอย่างไม่คิดถึงตัวเอง” ภวิลพูด ชีพจรในมือเขาเต้นอ่อนแรงลงทุกที เขาไม่เคยเชื่อเรื่องอีกโลกหนึ่ง แต่ตอนนี้ในใจภาวนาโดยไม่รู้ตัว

... ยูช่วยเพื่อนด้วย .... คราวนี้ก็ต้องช่วย...

... ช่วยจีด้วย

“คุณจะทำลายชีวิตของคนที่ลูกคุณใช้ชีวิตตัวเองปกป้องได้หรือ คุณคิดว่ายูจะมีความสุขอย่างนั้นหรือที่พ่อเขาทำอย่างนี้" ภวิลพูดต่อ เสียงดังแข่งกับลมฝน “... ผมอยู่กับเขา เป็นพี่เขามาเกือบทั้งชีวิต ผมต้องไม่อยากเสียเขาไปแน่ แต่ถึงตอนนั้นเขาจะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความจริงก็คือยูยอมตายได้เพื่อให้จิรัฐอยู่!”

ชงคมผุดลุกขึ้น ภวิลกอดร่างในอ้อมแขนแน่น เพิ่งรู้ว่าตัวเองมือสั่นเหมือนกัน เขาบีบมืออีกฝ่าย หวังได้การกระชับตอบกลับมา

... อยู่ก่อน... อยู่ก่อน... อย่าเพิ่ง ต้องไม่ใช่แบบนี้

ชายชราเตะเก้าอี้ไม้เก่าโดยแรงจนล้มกลิ้ง “ชอบทำไม มาทำไม ไอ้บ้านสับปะรังเค!”

จิรัฐพยายามต่อสู้กับสติที่รางเลือน เขายังได้ยินทุกอย่าง แต่เหมือนมีม่านหมอกมาห้อมล้อมบดบัง กับสายตาที่พร่ามัวลงทุกขณะ เขารู้สึกว่าต้องพูด ต้องบอกบางสิ่งออกมา อย่างน้อย... พ่อของเพื่อนก็ต้องได้รู้

“...มีแต่... ยู... ที่เห็นว่าที่จริงแล้วบ้านนี้เคย... งาม ถึงจะเป็นยังไง เขาก็รัก ยูรัก...”

เพราะมองทุกอย่างในแง่ดีที่สุดที่จะเป็นได้เสมอมา กฤตวัตจึงเห็นความงดงามในความทรุดโทรม เห็นว่าต่อไปจะเป็นอย่างไรได้บ้างโดยไม่ใส่ใจกับอดีตที่บ้านเคยถูกละเลย เหมือนกันกับที่จิรัฐยังมองเห็นความดีงามที่เคยมีในจิตใจที่บิดเบี้ยวไปด้วยความทุกข์โศกแสนสาหัส

ภวิลได้แต่หวังว่าชายชราจะเข้าใจสิ่งที่จิรัฐพยายามจะบอก ... ถึงจะเป็นยังไง ยูก็รัก... เหมือนที่ถ้าชงคมให้โอกาสตัวเอง ให้โอกาสลูกชายได้รู้จักพ่อผู้ให้กำเนิดก่อนหน้านี้

... หัวใจกว้างขวางของน้องก็จะมองข้ามความขัดสนภายนอกหรือฐานะอันด้อยกว่าที่ชงคมพยายามบอกตัวเอง และรัก...

เพราะรักต้องสร้าง... สร้างเหมือนที่พระยาโชติการฯ สร้างบ้านพระยาและสระบัว สร้างเหมือนที่พ่อของจิรัฐบูรณะทุกอย่างขึ้นมาใหม่ สร้างเหมือนที่ยูกลับมาช่วยเพื่อน สร้างเหมือนที่ชงคมเองก็เคยช่วยพ่อของจิรัฐ

ทั้งหมดเกิดขึ้นได้ด้วยยังรักใครบางคนอยู่ภายในใจทั้งสิ้น

เพราะรักต้องสร้าง... ไม่ใช่ทำลาย

ภวิลขยับตัวคุกเข่าขึ้นพร้อมร่างในอ้อมแขน ชงคมต้องรู้แน่ว่าเขาตั้งใจจะลุก จะออกไปจากที่นี่ พาจิรัฐไปสู่ความปลอดภัย
ชงคมยังยืนนิ่ง ลมกรรโชกแรงจนบานหน้าต่างถูกกระชากเปิดออก ฟ้าแลบแปลบอีกครั้ง คราวนี้ภวิลเห็นหยาดน้ำตาไหลลงช้าๆ ชายชราวางปืนลง

เสียงรถตำรวจดังมาแต่ไกล ภวิลระบายลมหายใจเบาๆ ในที่สุดธรรมนูญก็เอาตำรวจมาจนได้ ก่อนวางหูจากอีกฝ่ายเขาบอกให้ทำ เพราะเชื่อแน่ว่าชงคมต้องพาจิรัฐมาที่นี่ หลังจากนั้นจิรัฐก็กดโทรศัพท์หาเขา ยืนยันสิ่งที่คิด แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องใช้เวลา
 
ประตูเปิดออกโดยแรง ตำรวจกรูกันเข้ามา ภวิลยันตัวลุกขึ้นเรียกหารถพยาบาล เขาเหลียวกลับไป ชงคมไม่มีท่าทีขัดขืน

ภวิลก้มมองคนที่ประคองอยู่ กำลังจะเอ่ยบอกว่าไม่เป็นไร... ไม่เป็นไรแล้ว แต่ต้องชะงัก ใจหล่นวูบเมื่อเสียงอ่อนแรงเอ่ยขึ้นก่อน

“พี่... วิน... มองไม่เห็น”

... พร้อมๆ กับมือที่จับเขาอยู่เลื่อนหลุดลง

[เดหลี]

คุณ Pupay มาจิ้มอย่างไวตลอด กอดๆ ด้วยค่า เกี่ยวกับคุณทวดของจีจริงๆ แหละค่ะ ขอบคุณมากที่อ่านน้า

คุณ iforgive ที่จริงลุงชงคิดคนเดียวทำคนเดียวแหละค่ะ คนเขียนหลอกคนอ่าน (กับพระเอก) ให้เขวนิดหน่อย แหะๆ เป็นเรื่องมาจากรุ่นก่อนจริงๆ

คุณ malula ขอบคุณนะคะที่อ่านและร่วมทายผล (ราวกับผลบอล 55) มาโดยตลอด ชอบอะ แรงแห่งรัก ขอบคุณมากจ้า

คุณ PetitDragon จริงๆ มันเป็นแนว suspense มากกว่า mystery นะ (คนเขียนคิดเอาเอง 55) ขอบคุณที่อ่านนะคะ

คุณ Morethan ขอโทษน้าคราวนี้เลยนานเลยแหละ ไว้อ่านบทนี้แล้วถ้าว่างคิดย้อนดูเล่นๆ ก็ได้ 55 คนเขียนก็พยายามเก็บปมที่ทิ้งไว้กระจัดกระจายตลอดเรื่องสุดชีวิต รู้สึกว่าอยากให้หวานนี่ไม่แปลกค่ะเพราะสองคนนี่ยังไม่เคยหวานอย่างเป็นทางการเลย กร๊าก

คุณ yeyong ขอบคุณมากๆ เลยนะคะสำหรับการอ่าน ลุ้นกันต่อนะคะ

คุณ  ์ำNeFuji แหะ บทต่อไปมาแล้วค่ะ

คุณ gohong ขอบคุณมากๆ ที่รอน้า มีปมกันมาแต่เก่าก่อนจริงๆ แต่ที่ทำ ก็เพราะยูตายแหละค่ะก่อนหน้านั้นก็เป็นเรื่องของรุ่นนั้น แต่ลุงชงไม่ได้คิดจะทำอะไรจี เดาว่าคุณย่ารู้เห็นด้วยนี่ดาร์กมากเลย จะเป็นอีกแนวไป ฮา แต่ก็หักมุมดีนะ

คุณ bulldog17 ขอบคุณมากๆ นะคะ ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ

คุณ myd3ar ขอบคุณมากๆ สำหรับการอ่านค่า

คุณ fay 13 ฝากบทต่อไปด้วยนะคะ

คุณ luckyzaaa มาแล้วค่ะ ขอโทษสำหรับความช้า ขอบคุณที่เชียร์ทักษ์ค่ะ ความจริงทักษ์เป็นคนละสปีชีส์กับจีเลยนะในคาแรกเตอร์ 555 กอดค่ะ

คุณ uknowvry ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ ดีใจมากเลยที่ชอบ

คุณ ormn ขอบคุณมากค่ะ ฝากบทต่อไปด้วยน้า

คุณ GAZESL ขอบคุณสำหรับการอ่านนะคะ เกี่ยวกับยูจริงๆ (โยงกันมาแต่ต้น)

คุณ bun รู้เหตุผลแล้วเนอะ ยายทวดบัวนี่คนละรุ่นเลยนะ 55 จะแบบว่าชอบคนแก่มากไป ขอบคุณสำหรับการอ่านนะคะ

คุณ @Iriz ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ทักษ์ก็ต้องนอยแน่ๆ ล่ะโดนคนที่ชอบกล่าวหาซะ พี่วินแกต้องทำหน้าที่พระเอกหน่อยค่ะตอนนี้ 55

คุณ ordkrub ขอบคุณนะคะ ฝากบทต่อไปด้วยน้า

คุณ chartbook ดีใจมากๆ เลยค่ะที่ชอบ ปลื้มจริงๆ ตอนนี้พี่วินทำหน้าที่พระเอกบ้างไรบ้าง

คุณ silverphoenix ขอบคุณค่า ไว้จะพยายามเขียนให้ดีขึ้นเพื่อกันการงงนะ ขอบคุณสำหรับการอ่านมากค่ะ

คุณ moon ดีใจมากๆ ด้วยค่ะที่ชอบ ตอนแรกมันมีแนวจะไปจำเลยรักมาก 55 แต่พอดีคาแรกเตอร์พระเอกมันไม่ใช่แนวนั้นสิ ขอบคุณนะคะ เรื่องนี้เขียนนานมากเลยแต่ละบท เพราะอยากให้ออกมาดีที่สุด ถึงช้าก็จะรับผิดชอบจนจบค่ะ ไฟท์ กร๊าก ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

คุณ sundaysundae ขอบคุณมากๆ ค่ะ ฝากบทต่อไปด้วยน้า เป็นลุงชงจริงๆ

คุณ caramel toffee ขอบคุณมากๆ ที่เข้ามาอ่านค่ะ ดีใจมากๆ ที่ชอบและรักเรื่องนี้ มันไม่เหมือนนิยายวายเพราะมันไม่ค่อยรักกันรักกันหวานหน่อยป่ะคะ (พยายามอยู่นะ แต่พล็อตกับบุคลิกตัวเอกทั้งสองมัน... นะ 55) เดาถูกนาเพราะสุดท้ายชงคมกับรงรองก็เคยมีซัมติงแล้วก็ออกมาเป็นยูเนี่ยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ

คุณ BONE ขอบคุณมากค่า นั่งอ่านมายาวเพราะคนเขียนรู้สึกว่าบางทีก็แบ่งบทยาวไป๊ กร๊าก แต่วางเนื้อเรื่องในบทมาแบบนี้แล้วก็ไฟท์เขียนต่อไป บทนี้ก็บอกหมดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในรุ่นก่อนๆ นะคะ คนเขียนก็ชอบพระเอกแบบมีเหตุผลหน่อยอะไรงิ ตอนแรกแกยังไม่เข้าใจแกก็ซีเรียสกะจีค่ะ แล้วก็มีพัฒนาการบ้างไรบ้าง หวังว่าจะชอบลุงชงในบทนี้ด้วยนะคะ ความจริงแกน่าสงสารนะคนเขียนว่า

คุณ pierre ขอบคุณมากๆ สำหรับการอ่านค่ะ แหะ ขอโทษที่หายไปนานค่ะ คือว่ามันยังไม่เสร็จจริงๆ แต่ก็จะต้องรับผิดชอบจนจบแน่ค่ะ (ที่จริงมันก็ใกล้มากแล้วแหละ แหะ) ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

คุณ different หายไวๆ ค่ะ คนเขียนก็เคยเป็นเลยรู้ว่ามันไม่หนุกเลยโรคกระเพาะเนี่ย ฝากตอนต่อไปด้วยนะคะ

คุณ  ○TeaCafé○ ขอบคุณมากๆ นะคะที่เข้ามาอ่าน ใกล้จบแล้วจริงๆ ค่ะ ดีใจที่ชอบ ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

บทนี้นี่แบบ... เขียนนาน (อีกแล้ว) อยากลงให้เร็วแต่ต้องเก็บขมวดปมให้เรียบร้อย ทุกอย่าง (ทำตัวเอง เพราะทิ้งปมกระจัดกระจายมันทั้งเรื่อง) ... ก็มันเป็น 'บทเฉลย' นี่เนอะ

ความจริงคนเขียนคิดว่าลุงชงน่าสงสาร เป็นคนน่าสงสารคนหนึ่งเลยล่ะ อยากพยายามเขียนให้ดี (คีย์เวิร์ดอยู่ที่คำว่าพยายาม ฮา ไม่รู้ได้ขนาดไหน) เพราะการคิดทำให้คนคนหนึ่งถึงตายมันก็เรื่องใหญ่นะ

ปล. จีเอ๋ย... เป็นนายเอกเรื่องแนวนี้มันช่างเหนื่อยจริงๆ แต่จะหมดเคราะห์แล้วจ้ะ (แน่สิ จะจบแล้วนี่)

ขอบคุณทุกคนมากๆ ที่ยังรอ และยังอ่านอยู่นะคะ ขอบคุณมากจริงๆ  

[caramel toffee]

โอย อ่านไปลุ้นไป ถึงจะเดาความสัมพันธ์ลุงชงคมกับคุณรงรองไว้น่าจะเป็นอย่างนั้น แต่ก็ไม่นึกว่าเรื่องมันจะซับซ้อน ลึกไปถึงชั้นคุณทวดเลยนะเนี่ย สงสารลุงชงคมนะคะ เพราะคงโตมากับเรื่องความช้ำใจและความอยุติธรรมที่ได้รับของบรรพบุรุษ ที่จริงเนื้อแท้ก็คงไม่คิดร้ายกับจีขนาดนั้น แต่พอมีการตายของลูกชาย ก็เลยกลายเป็นจุดชนวนไป

อ่านตอนใกล้จบตอนใจหายว่าจีจะเป็นอะไรมากรึเปล่า แต่คุณเดหลีบอกว่าจะหมดเคราะห์แล้วก็ค่อยวางใจหน่อย เป็นนายเอกที่กว่าจะจบก็สะบักสะบอมจริงๆ พี่วินต้องดูแลน้องหน่อยนะ^^ สองคนนี้ถึงไม่หวานใส่กันแต่ก็น่ารักค่ะ แสดงออกพอเหมาะกับวัยและสถานะอย่างนี้ยิ่งทำให้รู้สึกเป็นจริงกว่า พอจบแล้ว ขอเชียร์ให้รวมเล่มนะคะ อยากเก็บไว้อ่านอีกบ่อยๆค่ะ

[iforgive]

น้ำตาจิไหล  โหยยย  ซับซ้อนเอาเรื่อง  นึกว่าได้ดูละครย้อนยุคทีเหอะ

+1

[uknowvry]

โอ๊ย....มันเศร้านะ... อ่านทีไร นึกอยากให้ยูไม่ตาย แล้วเป็นพระเอกตลอดเลย

[ladyzakura]

จะขาดใจ จะอ่านต่ออ่ะ TT^TT

[fay 13]

อยากรู้ตอนต่อไปแล้ว อย่าหายไปนานอีกนะ 

[cavalli]

 

[sukie_moo]

ลุงคมน่าสงสาร เพราะแบกรับความชอกช้ำในอดีต และ เก็บความทุกข์ทรมานจากการเสียลูกชายอันเป็นที่รักไปอีก

[pattybluet]

อ่านตอนนี้แล้วปวดใจจัง อดีตและที่มาของตำนานรักมันช่าง... 
แล้วน้องจีอีก โอยย วิ่งไปซับน้ำตา 

[PetitDragon]

โคตรซับซ้อนอ่ะ ไม่นึกว่าชงคมจะเป็นพ่อของยู และก็ไม่นึกด้วยว่าจะเป็นลูกของคุณตาทวดของจี



จีอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ!! 

[malula]

หลายซับหลายซ้อน ย้อนไปไกลโข
ลุงชงคมไม่ได้เอ็นดูจีเลยเหรอ เห็นมาแต่เล็กแต่น้อย
ยังกล้าทำร้ายให้ตายอย่างช้า ๆ ได้ลงคอ
สงสารยูด้วย คงเพราะความผูกพันทางสายเลือดทำให้ติดใจบ้านเก่าเจ้าปัญหานี่
จีต้องรอดสิ อยู่ในมือพี่วินแล้ว
ลุ้นระทึกได้ทุกตอนสิน่า

[yeyong]

เข้มข้น อ่านลุ้นระทึกจริงๆค่ะ
หวังว่าจีคงไม่เป็นอะไรนะ

[ordkrub]

เฮ้อออออ  ความพยาบาท อาฆาต ทำให้ทุกอย่างเลวร้ายไปหมด
สงสารทุกๆคนจริงๆ

[❝CHŌN❞]

เรื่องช่างซับซ้อน อ่านแล้วสงสารลุงชงมากเลยค่ะ

แต่พออ่านจบตอนแทบกรีดร้อง จีอย่าเป็นอะไรน้า เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด โดนทำร้าย โดนกล่าวหาตลอดเลย

ยูช่วยจีอีกครั้งนะ ช่วยจีนะ

ปล.อยากให้ยูยังอยู่จังค่ะ

[Pupay]

อุ้ย คราวนี้มาจิ้มไม่ทันเพราะเน็ตหอเพิ่งซ่อมเสร็จ 
ตอนนี้แบบว่าเฉลยแล้วทุกอย่าง จะว่าไปลุงชงคมก็น่าสงสารเหมือนกัน
แต่สิ่งที่ทำนั้นมันผิดตั้งแต่รุ่นพ่อเลยทีเดียว ถึงท่านเจ้าพระยาจะไม่ได้มาให้ความรัก
แต่ก็ไม่ได้ปล่อยปะละเลย  ก็พยายามเข้าใจ เราไม่เคยถูกทิ้งนิ
ขอให้จีเข้าแข็งไว้น้า เด๋วจะถึงมือหมอละ 

  นะคะ