หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558]

[Resonance]

เพิ่งติดตามอ่านค่ะ อ่านหลายวันมากกว่าจะจบ ฮ่าๆๆๆ
สนุกมากๆ ชอบพรีสต์ น่ารักอ่ะ ตัวละครแต่ละตัวนี่คาร์แรคเตอร์ไม่ซ้ำกันดี

ปล.ตอบเรื่องรูปในหน้า138 เราว่าน่าจะเป็นงานของ อ.Akira Norikazu นะคะแต่ดูลายเส้นตอนแรกนึกว่าเป็นงานของ อ.Ayano Yamane ซะอีก แอบเหมือนอ่ะ ฮ่าๆๆ 

[greensnake]

ปาปี๊ของพรีสต์ต้องยอมรับอยู่แล้วล่ะเนาะ
โซโล่ต้องดูแลพรีสต์ได้เป็นอย่างดีแน่ๆ
ที่สำคัญเค้ารักกันมากนะคู่เนี้ย
รู้สึกว่าบรรยากาศมันอ่อนหวานมากเลย
ต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่นอน สู้ๆนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[chin-ruyze]

ทุบโต๊ะขำเกือบตายตอนแข่งตอบชื่อประเทศกัน 
อะไรมันจะเทพกันขนาดนั้น 
อ๊ากกกกกกกกกก คนเขียนตัดฉับได้ค้างมากมาย 
เขาจะเอา NC จะเอาๆๆ 
อ่านๆไป โอ๊ะ ถูกใจอ้ะ 

[poypoy]

ตอนที่ 39


 “เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้วหมวย ดูนั่นสิกวางน่ารักจะตาย”


“พี่ก็ลองเป็นผมดูสิ! กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มปาปี๊ก็ดันโผล่เข้ามาขัดจังหวะแล้วบอกว่าอยากจะนอนด้วย จะบ้าตาย ผมอยู่ปีสามแล้วนะเรื่องอะไรต้องไปนอนกับปาปี๊มามี๊ด้วยเล่า”


“ฮ่าๆๆๆ มิน่าไอ้โซโล่มันถึงตื่นเช้าว่ะ”พี่โมโนหัวเราะขำจนต้องกุมท้องเลยครับ ตอนนี้ไอ้โซโล่โดนปาปี๊ลากไปใช้แรงงานให้มันไปซื้อผลไม้มาให้น้องกวางที่เดินเผ่นพ่านอยู่ในสวนสาธารณะนาระ วันนี้ในช่วงเช้าพี่เซนต์ผู้เป็นคนจัดโปรแกรมเที่ยวพามาที่นาระซึ่งห่างจากโอซาก้าใช้เวลาเดินทางไม่ถึงชั่วโมง พี่เซนต์พาไปวัดที่สำคัญๆ ของเมืองนาระ ผมก็จำไม่ได้หรอกว่ามีที่ไหนบ้าง ก็เดินดูไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งมาที่สวนสาธารณะนาระอันโด่งดัง ผมและพี่ชายทั้งสองนั่งอยู่ม้านั่งใต้เดินต้นกิงโกะใบสีเหลือง ส่วนคนอื่นๆ ก็ไปถ่ายรูปกับต้นเมเปิ้ลใบสีแสดอยู่ด้านนู้น


“เอาน่า ปาปี๊ก็เป็นแบบนี้นานแล้วนะ”


“ฉันเพิ่งจะเห็นลุงพุทเป็นแบบนี้นะ ตอนที่ฉันมาจีบนันไม่เห็นจะหวงลูกสาวแบบนี้เลยนี่”พี่โมโนหยุดหัวเราะแล้วตั้งข้อสังเกตขึ้นอย่างแปลกใจ พี่เฮอร์มิตหัวเราะเบาๆ รับ


“พ่อห่วงลูกชายคนเล็กมากที่สุดนี่ครับ”


“ฮึ”ผมทำเสียงขึ้นจมูก ควรจะดีใจไหมล่ะเนี่ยที่ปาปี๊ห่วงลูกชายยิ่งกว่าลูกสาวน่ะ พี่โมโนพยักหน้ารับแล้วหัวเราะไปกับพี่เฮอร์มิต


“ลูกชายคนเล็กน่าเป็นห่วงกว่าจริงๆ นั้นแหละ”


รู้สึกว่าพี่เขยกับน้องเมียจะเข้ากันได้ดีจริงๆ นะครับ ฮึ!


“คุณลุงดูสนุกน่าดูเลยนะ”พี่โมโนพูดขึ้นเมื่อมองไปที่ไอ้โซโล่กับปาปี๊กำลังให้อาหารพวกน้องกวาง ปาปี๊ผลักไสไอ้โซโล่เข้าไปหากวางด้วยการถีบแบบนุ่มนวล(?) มีมามี๊ยืนยิ้มเป็นพื้นหลัง


“แหงล่ะ ก็มีคนให้แกล้งนี่น่ะ”


“...”ผมมองไอ้โซโล่นิ่ง ความรู้สึกในตอนนี้ของผมเหมือนหงุดหงิดไม่ชอบใจอยู่หน่อยๆ ทำไมกันน่า ผมเองก็ไม่รู้ว่าต้นเหตุมันมาจากไหนแต่มันหงุดหงิดใจจริงๆ!


“ผมไปเดินเล่นหน่อยนะ”


“อย่าไปไกลล่ะ เดี๋ยวเราจะกลับกันแล้ว”


“ครับ”ผมพยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจนักแล้วเดินหน้าบูดๆ ออกไปเดินตามใต้ต้นเมเปิล ก้มหยิบใบสีแสดของมันมามองแล้วหันไปมองข้างๆ ที่มีลูกกวางตัวเล็กๆ วิ่งเหยาะๆ มาหา ตูไม่มีอาหารให้เฟ้ย ผมโยนใบเมเปิลไปใส่มันแล้วเดินหนีแต่เจ้าลูกกวางนี่มันก็เดินตามผมมาไม่เลิก พอผมหยุดมันก็หยุด พอผมเดินมันก็เดินตาม ชะ! ไอ้ลูกกวางเวรนี่กำลังกวนกูอยู่ใช่ไหมเนี่ย หาเรื่องเหรอวะ ตูกำลังอารมณ์เสียอยู่นะโว้ย!


ผมเดินหนีมันจนมาถึงม้านั่งใต้ต้นเมเปิลตัดสินใจนั่งลงยอมแพ้เจ้ากวางจอมตื้อนี่แล้วล่ะครับ ให้ตายตามตูมาทำไมฟะ!? พอผมหยุดนั่งลงเจ้ากวางนั้นก็มองหน้าผมเหมือนยินดีกับชัยชนะของตัวเอง เชอะ นั่งได้สักพักก็มีผลไม้โยนมาจากด้านหลังของผม เจ้าลูกกวางนั้นดีใจที่มีผลไม้โยนมาให้มันก้มหน้ากินทันที


“เสน่ห์แรงขนาดกวางยังตามเลยนะ”เสียงเอ่ยแซวปนหัวเราะดังขึ้นพร้อมกับไอ้โซโล่ที่โผล่เข้ามายืนพิงม้านั่งข้างหลัง ผมหันไปมองมันนิดหน่อย ไอ้โซโล่เอานิ้วจิ้มหน้าผากของผมแล้วเดินอ้อมมานั่งข้างๆ มันโยนผลไม้ให้กับลูกกวางตัวนั้นไปเรื่อยๆ สักพักก็มีกวางตัวอื่นๆ เดินเข้ามากลายเป็นที่ชุมนุมของกวางผู้ตะกละไปแล้วล่ะครับ


ผมเริ่มสัปหงกเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนต้องเถียงกับปาปี๊จนดึกแถมยังโดนลากออกมาจากห้องไปนอนกับปาปี๊มามี๊จนได้อ่าครับ กว่าจะทำใจนอนได้ก็เกือบเช้าแล้วจนถูกปลุกตั้งแต่เช้ามืดอีกด้วย ใช้พลังงานเดินเที่ยวไปอีกผมต้องรู้สึกเหนื่อยเป็นธรรมดา


“พรีสต์”


“หือ?”ผมส่งเสียงตอบรับไปกึ่งหลับกึ่งตื่น


“ง่วงเหรอวะ? พิงกูก็ได้”


“อือ”ผมเอนตัวพิงไอ้โซโล่แล้วนอนพักไป อารมณ์ดีขึ้นทันตาเลยครับ แบบนี้สิวะถึงจะเรียกว่ามาเที่ยว ผมนอนพิงไอ้โซโล่ไปจนกระทั่งได้ยินเสียงแชะๆ บางอย่างเหมือนเสียงชัตเตอร์ก็เลยลืมตาขึ้นมาดู เห็นพี่เซนต์ยืนถ่ายรูปพวกผมหน้าตาเฉย ผมลุกขึ้นแล้วหันมามองไอ้โซโล่ เวรนี่ก็เสือกหลับไปกับกูอีก


“โซโล่ๆ”


ไอ้โซโล่มันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วยกหัวของมันออกจากไหล่ของผม พอตื่นแล้วก็มองหน้าผมงงๆ จะให้กูตบมึงให้ตื่นไหมเนี่ย? งงอยู่นั้นแหละ คนอื่นเขาจะไปกันหมดแล้วนะโว้ย เดี๋ยวทิ้งไว้เป็นเพื่อนน้องกวางเลยนิ พี่เซนต์ตะโกนเรียกพวกเราให้รวมตัวกัน


“กลับกันได้แล้วค่า! เราจะไปกินฮาโกะชูซิที่โอซาก้า”


ในช่วงบ่ายพวกเรามาเดินกันที่โอซาก้า มื้อเที่ยงกินชูซิที่พี่เซนต์บอกว่าเขาอัดทุกอย่างในลังกล่องไม้แล้วถอดออกมาเป็นก้อนใหญ่ก่อนจะหั่นเป็นชิ้นๆ มาเสิร์ฟ มันอร่อยสุดๆ เลยล่ะครับ ชูซิของแท้เนี่ยรสชาติต่างจากที่ขายทั่วไปในประเทศของเราลิบลับ นี่สินะที่เรียกกว่าของแท้!


พอกินมื้อเที่ยงกันอิ่มหนำสำราญพี่เซนต์ก็พามาเดินชมปราสาทโอซาก้าที่พี่เซนต์บอกว่าถ้ามาช่วงฤดูใบหน้าผลิจะสวยกว่าเพราะรอบๆ จะมีดอกซากุระบานอยู่เต็มไปหมด หลังจากเดินชมปราสาทโอซาก้าและถ่ายรูปกันเต็มที่แล้วพวกเราก็ย้ายมาที่อควาเรียมโอซาก้าดูชีวิตของสัตว์ใต้ทะเล ตกเย็นเราก็มาเดินย่านการช็อปปิ้งของโอซาก้า


พวกผู้หญิงมาช็อปที่ตลาดใต้ดินลากพวกเรามาเป็นคนถือของให้ พี่เฮอร์มิตโดนพี่เซนต์จองตัวเป็นเด็กถือของ แน่นอนว่าพี่โมโนเขาถือของให้ว่าที่ภรรยาโดยพี่นันไม่ต้องขอเฮียแกบริการจากใจ! ส่วนแม่หวานแม่ของไอ้โซโล่ก็มีเด็กถือของส่วนตัวไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับก็พ่อเอกนั้นแหละ! ปาปี๊ก็จองตัวไอ้โซโล่เป็นเด็กถือของให้มามี๊แทนตัวเอง เหลือแต่ผมก็เดินตัวเปล่าเล่าเปลือย มองไอ้โซโล่ที่ถูกปาปี๊จิกใช้โดยที่มันบ่นอะไรมากไม่ได้ ว่างทีไรก็หาเวลาแวบมาหาผมแล้วก็โดนปาปี๊ลากตัวไปเสมอ


แล้วมันก็เกิดเรื่องขึ้นเมื่อผมหยุดเดินแวะซื้อทาโกะยากิของขึ้นชื่อเมืองโอซาก้าแป๊บเดียวเท่านั้นแหละครับ พอหันกลับมาผมก็ไม่เห็นพวกพี่ๆ แล้ว เวร! แค่แวะซื้อทาโกะยากิประทังความหิวเท่านั้นเองนะ นี่ผมโดนทิ้งจริงๆ งั้นเหรอ!? แค่นี้ทำไมไม่รอกันเลยวะ!? ผมจิ้มลูกทาโกะยากิกินอย่างโมโหแล้วออกเดินไป แม่ง! ร้อนเฟ้ย!! ทาโกะยากิร้อนลวกปากจะคายก็ไม่ได้เพราะตอนนี้คนแม่งโคตรเยอะเลย ขายขี้หน้าแย่ ผมพยายามกลั้นใจกลืนทาโกะยากิลงคอไป แอ๊ก! ร้อนไปถึงคอแน่ะ ทรมานขนาดน้ำตาเล็ดเชียว เฮ้อ เกือบตายเพราะทาโกะยากิแล้วกู!


คราวนี้ผมไม่ประมาทแล้วล่ะครับ ค่อยๆ กินมันอย่างระวัง เดินไปเรื่อยๆ เพื่อตามหาพวกพี่ๆ เดินเท่าไรก็ยังไม่เห็นสักที ผมก็มาหยุดยืนอยู่ทางแยก เวรล่ะ เมื่อกี้นี้ยังเป็นทางตรงพอจะรู้ว่าเดินตรงไปเรื่อยๆ ก็น่าจะเห็นกันเองแต่นี่ดันมีทางแยกแล้วพวกนั้นไปทางไหนล่ะเนี่ย? แม่ง หรือว่าผมจะไปรออยู่ที่เรียงกังดีแต่ว่าผมไม่รู้จักชื่อเรียวกังนั้นด้วยสิ โธ่ หมดหนทางนอกจากตามหาพวกมามี๊ให้เจอ อ่า งั้นก็ลองเสี่ยงดวงแม่งมันเลยดีกว่า ไปทางนี้ล่ะกัน!


ผมกำลังจะเดินไปด้านซ้ายก็มีคนเดินเข้ามาผมแล้วพูดญี่ปุ่นด้วย ผมทำหน้างงๆ มองพวกนั้น มาพูดญี่ปุ่นกูก็ไม่รู้ด้วยหรอกนะ พวกมันจับแขนของผมแล้วพูดอะไรบางอย่างก่อนจะดึงผมให้เดินตามไป อะไรของพวกมึงวะ!? ผมก็ไม่ยอมเดินตามพวกมัน แต่งตัวก็ดูดีหรอกนะใส่สูทซะเรียบร้อยแล้วจะพากูไปไหนเนี่ย!?


“Hey!”จู่ๆ ไอ้โซโล่มันก็โผล่มาแล้วคว้าตัวผมเอาไว้ เยสสส! โซโล่!! ในที่สุดก็ไม่ได้นอนข้างถนนที่ญี่ปุ่นแล้ว ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งไอ้โซโล่มา ผมสะบัดแขนจากไอ้ญี่ปุ่นคนนั้นวิ่งมาสบอกล่ำๆ ของไอ้โซโล่ทันที ไอ้โซโล่มันพูดญี่ปุ่นไฟแลบกับไอ้บ้านั้นแถมทำหน้าตาเดือดสุดขีด ไอ้บ้านั้นก็ก้มตัวแล้วรีบวิ่งหนีไป ผมมองไอ้โซโล่กับเจ้านั้นอย่างงงๆ


“พูดอะไรกันวะ?”


“อย่ารู้เลย”มันไม่ตอบหันมามองผมด้วยสายตาดุ แงะ กูผิดเหรอ? กูแค่แวะซื้อแป๊บเดียวแม่งก็เดินไม่ดูกูเลยนี่หว่า กูต่างหากที่ควรน้อยใจ เชอะ! พวกพี่ๆ กับพวกมามี๊ก็วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น ปาปี๊กับมามี๊พุ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็วแล้วกอดผมทันที อ่า จริงๆ เลย! เมื่อเห็นผมปลอดภัยสบายดีพวกพี่ๆ ก็ถอนหายใจโล่งกันถ้วนหน้า


“โชคดีน่ะที่โซโล่รู้สึกตัวเร็วแล้วออกตามหาจนเจอ”พี่เฮอร์มิตเอ่ยออกมาแล้วมองผมอย่างกลุ้มๆ อะไร? ทำหยั่งกับผมเป็นตัวปัญหานั้นแหละ ชิ!


“ฉันก็นึกว่าแกโดนจับไปเล่น AV ซะแล้ว!”พี่เซนต์เอ่ยประชดพร้อมกับหัวเราะขำ  มามี๊ยิ้มดีใจแล้วหัวเราะตามพี่เซนต์ไปอย่างโล่งอก ส่วนปาปี๊ก็ยังหน้าซีดพอพี่เซนต์พูดถึง AV ปาปี๊ยิ่งทำหน้าเป็นห่วงมากขึ้น อะไรของปาปี๊เนี่ยแทนที่จะเป็นห่วงลูกสาวกลับมาห่วงลูกชายโอเว่อร์จริงว่ะ อย่างผมไม่โดนจับตัวง่ายๆ แบบนั้นหรอกน่า!


“เฮ้อ ลูกชายน่าเป็นห่วงกว่าลูกสาวจริงๆ”พี่โมโนทำหน้าเครียดแล้วทำหน้าเข้าใจแบบแจ่มแจ้ง อะไรของพี่น่ะหา!? ผมมันน่าเป็นห่วงขนาดนั้นเลยเหรอ!? มามี๊ปล่อยมือจากผมแล้วเดินไปหาโซโล่


“ขอบใจนะจ้ะโซโล่ ถ้าหาพรีสต์ไม่เจอคงจะแย่แน่”


“ไม่เป็นไรครับ”


“แกก็หัดทำตัวดีๆ หน่อยสิเจ้าลูกบ้า!”ปาปี๊เขกหัวผมเต็มแรง แม่ง หัวปูดเลยกู เขกมาได้นะปาปี๊บ้าเอ๊ย แรงของตัวเองน่ะไม่ใช่กระจอกๆ แค่เขกหัวก็เหมือนโดนชกเลยครับ เจ็บน้ำตาแทบไหล หลังจากนั้นพวกเราก็เดินช็อปกันต่อและมาทานมื้อเย็นที่ย่านโดทมโบริเมนูสารพัดปูนั่นเองครับ ระหว่างที่กินผมก็คอยแกะปูให้ไอ้โซโล่มัน คุณชายอย่างมันแกะกินเองไม่เป็นหรอกครับ ปาปี๊มองผมกับไอ้โซโล่ด้วยสายตาหมั่นไส้ โชคดีที่มามี๊ใจดีแกะปูให้กับปาปี๊ไม่งั้นพวกผมต้องโดนเล่นงานข้อหาทำให้หมั่นไส้แหงๆ


พอกลับมาที่เรียวกัง อาบน้ำแช่น้ำแร่หายเหนื่อยกันเสร็จ ปาปี๊ก็มาที่ห้องลากตัวไอ้โซโล่ไปคุยอะไรกันไม่รู้ทำตัวลึกลับเชียว ผมนอนรออยู่ในห้องนานไอ้โซโล่มันถึงกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อะไรหว่า? ปาปี๊เรียกมันไปคุยเรื่องอะไรกันฟะ? ไอ้โซโล่มันเดินมานั่งบนฟูกนอนแล้วเหลือบสายตามามองผม เห? ปาปี๊คงจะไม่ได้เรียกผมให้ไปนอนด้วยอีกหรอกนะ ไอ้โซโล่มันไม่พูดอะไรเลิกผ้าห่มแล้วเข้ามานอนเงียบๆ


“โซโล่ คุยอะไรกับพ่อเหรอ?”


“ไม่มีอะไร แค่คุยเรื่องทั่วไปเท่านั้นแหละ”


กูไม่เชื่อหรอกเฟ้ย! ผมพลิกตัวนอนคว่ำแล้วคลานเข้ามาหาไอ้โซโล่ยกตัวขึ้นเกยหน้าอกของมัน ไอ้โซโล่มันก็มองมาที่ผม ผมก็ยิ้มแฉ่ง วันนี้ปาปี๊คงไม่มากวนผมแล้วแน่ๆ ถ้าอย่างนั้นเราก็มาสวีตกันเถอะโซโล่~ พอผมแลบลิ้นก้มหน้าจะจูบมันไอ้โซโล่ก็ยกมือขึ้นกั้นหน้าผมเอาไว้ทันที ง่ะ อะไรวะ!? มันดันหน้าของผมออกห่าง หมายความว่ายังไง!?


“กูเหนื่อย นอนเถอะ”


“ห๊ะ?”ผมทำหน้างงเป็นปลาเก๋าชนขอนไม้ ไอ้โซโล่มันพูดด้วยใบหน้าเหนื่อยๆ แล้วพลิกตัวหันหลังให้กับผม ผมลุกขึ้นมานั่งมองไอ้โซโล่อย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ไอ้โซโล่มันปฏิเสธผมงั้นเหรอ? ช็อกโคตรๆ อ่ะครับ เป็นครั้งแรกที่โดนมันปฏิเสธ! ปกติมันไม่เคยปฏิเสธนี่น่าแถมยังจะรีบตอบรับเลยด้วยซ้ำ ผมมองมันแล้วกัดฟันหงุดหงิดก่อนจะล้มตัวนอนหันหลังให้


เจ้าบ้าโซโล่เอ๊ย!


“นี่แกยังต้องไปนอนกับพ่ออีกเหรอ?”พี่เฮอร์มิตถามผมขึ้นมาระหว่างที่พวกเรานั่งพักผ่อนที่เรียวกังของบันไดส่วนพวกสาวๆ ไปเช่าชุดกิโนโมเพื่อใส่ไปเที่ยวกันตอนเย็นนี้ส่วนไอ้โซโล่โดนปาปี๊สั่งไปให้ช่วยพวกสาวๆ ผมหันมองพี่เฮอร์มิตเขม็ง ไม่ได้ไปนอนกับพวกปาปี๊ตั้งนานแล้วแต่ว่านะถ้ามันจะเป็นแบบนี้ล่ะก็ผมไปนอนกับพวกปาปี๊ดีกว่า! ตลอดสี่วันมาเนี่ยไอ้โซโล่มันแทบไม่สนใจใยดีผมเลยอะ เฮอะ! นอนด้วยกันซะเปล่าแต่ไม่ได้ทำอะไรเลยนี่มันผิดวิสัยไอ้โซโล่สุดๆ ยิ่งคิดผมยิ่งสงสัยและหงุดหงิดมากขึ้น


หลังจากอยู่โอซาก้าสองวันเราก็ย้ายมาที่เกียวโตอีกสองวันและเดินทางยาวมาที่บันได ผมกับไอ้โซโล่แทบจะไม่ได้พูดอะไรกันเลย ช่วงตอนกลางวันปาปี๊ก็เอาแต่เรียกใช้ไอ้โซโล่พอตกกลางคืนไอ้โซโล่ก็นอนตั้งแต่หัวค่ำ ขนาดผมลงทุนเป็นฝ่ายเริ่มก่อนมันก็ยังเฉย โธ่เอ๊ย! ผมเล่าไปใส่อารมณ์ให้เฮียรับรู้ความอัดอั้นตันใจของผม


“ฮ่าๆๆๆ”พอผมเล่าจบพี่เฮอร์มิตกับพี่โมโนหัวเราะกลิ้งไปกับพื้นแน่ะ เดี๋ยวปั๊ดเตะคนละทีสองทีเลยนิ ทำไมพวกพี่ถึงได้หัวเราะคนกำลังกลุ้มอกกลุ้มใจได้น่าเกียจแบบนี้วะ!? พี่โมโนพยายามกลั้นหัวเราะเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้า มันน่าขำตรงไหนเหรอครับ!?


“พี่ว่าต้องเป็นฝีมือของพ่อแน่ๆ”พี่เฮอร์มิตหลังจากหยุดหัวเราะแล้วก็มาพูดกับผมด้วยใบหน้ายิ้มเหมือนเดิม ผมพยักหน้าเห็นด้วยเต็มที่ ผมพอจะระแคะระคายเรื่องนี้อยู่แต่พอถามไอ้โซโล่ทีไรมันก็ไม่พูดอะไรเลยนี่สิ พี่โมโนยังหัวเราะค้างพูดไปหัวเราะไป


“โคตรสงสารไอ้โซโล่เลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ โดนสั่งห้ามแหงแซะแล้วยังต้องมานอนทุกข์ทรมานโดนเมียยั่วแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อีก มิน่ามันถึงดูหน้าตาโทรมๆ ไป ขอบตาคล้ำหยั่งกับคนอดหลับอดนอน อ๊ากกก!!”พี่โมโนแกก็ยังหัวเราะต่อไปด้วยความสงสารเวทนา(?)น้องชาย ผมเลิกคิ้วขึ้นคิดตามพี่โมโนแล้วยิ้มออกมาแห้งๆ งั้นเหรอ? สงสัยมันจะโดนห้ามไม่ให้แตะต้องผมแน่เลยแล้วพอผมคิดย้อนถึงการกระทำของตัวเองแล้วแบบว่าเริ่มสงสารไอ้โซโล่บ้างแล้วล่ะครับ แหะๆ


“พวกหนุ่มๆ อาบน้ำเสร็จแล้วใช่ไหม?”


“คร้าบ”


“งั้นรอเดี๋ยวนะพวกสาวๆ จะเปลี่ยนชุดจ้า~”


พวกผู้หญิงกลับมาจากเช่าชุดกิโมโนเดินเข้ามาเห็นพวกผมนั่งอยู่หน้าระเบียงทางเข้าของเรียวกังก็ทักขึ้นมา มามี๊ยื่นแตงโมที่ซื้อมาให้พวกเรากินรอแล้วพวกผู้หญิงไปอาบน้ำกันครับ ไอ้โซโล่มองผมเล็กน้อยก่อนจะเดินไปพักอาบน้ำอาบท่า หลังจากที่พวกผู้หญิงเดินเข้าไปปาปี๊กับพ่อเอกก็เดินออกมานั่งสมทบกับพวกผม ผมจ้องเขม็งที่ปาปี๊ เชอะ!


“พรีสต์ มานี่สิ”พี่เซนต์โผล่มากวักมือเรียกผมให้ไปหา หือ? อาบน้ำเสร็จแล้วงั้นเหรอ? ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปหาพี่เซนต์ที่ทำท่ามีลับลมคมใน อะไรหว่า? พอมาถึงผมก็ถูกจับแขนทั้งสองข้างโดยพี่เซนต์และแม่หวานแล้วลากมาที่ห้องของมามี๊ อะไร!? เฮ้! มาจับผมทำไม ผมมองทั้งสองคนอย่างงุนงง


“อะไรครับ!? จับผมมาทำไม!?”


“เงียบๆ หน่อยสิย่ะ”พี่เซนต์จัดการตบหลังผมดังป้าบแสบไปถึงทรวง ผมก็เลยเงียบไม่พูดเสียงดัง ตรงหน้าของผมมามี๊กำลังแต่งหน้าให้กับพี่นันที่ใส่ชุดกิโนโมสีเขียวอ่อนๆ แซมสีทองลายคลื่นน้ำ ว้าว พี่นันสวยชะมัดเลย! มามี๊ก็ใส่กิโนโมสีเหลืองอ่อนรวบมัดผมขึ้นเป็นม้วยแล้วปัดปิ่นดอกไม้ ว้าว~ มามี๊ก็สวยไม่แพ้พี่นันเลย ส่วนแม่หวานก็ใส่กิโมโนสีน้ำเงินเข้มบวกกับทรงผมมัดข้างทำเป็นลอนใหญ่ๆ สวยเปรี้ยวจี๊ดมีสไตล์! ส่วนพี่เซนต์ใส่กิโนโมแสดอ่อนๆ มีลวดลายดอกไม้เกล้าผมขึ้นแล้วตีฟูเป็นลอนใหญ่ๆ ตกลงมา ทุกคนแต่งกันสวยเชียวครับ


“เอ้า! พรีสต์ พี่จัดมาให้เธอโดยเฉพาะเลยนะ”พี่เซนต์ไปหยิบชุดกิโนโมสีชมพูอ่อนที่แขวนไว้มายื่นให้กับผม ว่าแต่ทำไมต้องสีชมพูล่ะเฮ้ย!! มามี๊หันมามองผมอย่างปลาบปลื้ม ผมรู้แล้วล่ะว่าใครเป็นคนเลือก เหอะๆ! ว่าแต่ทำไมผมต้องใส่กิโนโมด้วยล่ะครับท่าน? พวกสาวๆ ก็ใส่ไปซี ผมโบกมือปฏิเสธ


“ไม่ล่ะครับแล้วทำไมผมต้องใส่ด้วยล่ะ”


“เจ้าบ้า! ตอนเย็นทะเลสาบที่บันไดน่ะโรแมนติกเว่อร์นะย่ะ พายเรือกันสองต่อสองท่ามกลางธรรมชาติ สองฝั่งเต็มไปด้วยต้นเมเปิ้ลสีแสดแซมต้นกิงโกะสีเหลือง ตะวันคล้อยตกทอกแสงสีแสดลงบนผืนน้ำ แกคิดภาพดูสิย่ะ มันสุโก้ยขนาดไหน!?”พี่เซนต์เริ่มแจกแจงเหตุผลทำหน้าเพ้อไปไกล ว่าแต่พี่จะไปสองต่อสองกับใครงั้นเหรอครับ? ได้ข่าวว่าแฟนพี่ไม่ได้มาด้วย!


“นั้นสิจ้ะพรีสต์ ลูกน่าจะได้พายเรือชมธรรมชาติกับลูกโซโล่ มามี๊จะดึงตัวปาปี๊ไม่ให้ไปกวนเวลาลูกสองคนเอง”มามี๊หันมาเอ่ยสมทบอย่างเข้มแข็ง มันก็ดีนะครับมามี๊แต่ว่ามามี๊เนี่ยเป็นตัวตั้งตัวตีตั้งแต่เมื่อไรครับ? ทำไมมาช่วยไอ้โซโล่มันออกหน้าออกหน้าขนาดนี้ แค่มันมาช่วยวันสองวันก็ทำให้มามี๊เรียกมันว่าลูกเชียวเหรอ!?


“ใช่ๆ เจ้าแก่หัวรั้นนั้นพวกเราจะจัดการเอง!”แม่หวานก็พูดด้วยความฮึกเหิม ผมถอนหายใจแล้วครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับนิดๆ พี่เซนต์กับแม่หวานรีบดึงผมเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็วแล้วจัดการทำผมแต่งหน้ามือเป็นระวิงเชียว ผมนั่งปล่อยให้พวกเขาจัดการไป ไม่รู้ว่าจะออกมายังไงนะครับ ผมหลับๆ ตื่นๆ จนกระทั่งพี่เซนต์บอกว่าเสร็จเรียบร้อยแล้วยื่นกระจกมาให้กับผม อ่า แต่งหน้าอ่อนๆ แล้วก็ทำทรงเดียวกับแม่หวานด้วยแถมใส่ดอกไม้เพิ่มให้ซะสวยเชียว ผมถอนหายใจเฮือก ดีนะเนี่ยที่มันไม่ออกมาแปลกผิดธรรมชาติ


“เอาล่ะ สาวๆ! ได้เวลาออกไปให้ยลโฉมแล้ว!”แม่หวานกระโดดโลดเต้นพูดกับพวกผมอย่างตื่นเต้น เอ่อ...ว่าแต่นับรวมผมเป็นสาวๆ ไปด้วยแล้วเหรอเนี่ย เฮ้อ เดินตามหลังพวกมามี๊แล้วเกิดรู้สึกอายขึ้นมาฉับพลัน ผมก็เดินย้อนกลับมาที่ห้อง ชะ! ออกไปแบบนี้ต้องอายแน่ๆ เลยล่ะ!!


“พรีสต์ เป็นอะไรไป?”พี่นันชะโงกหน้ามาถามผมอย่างเป็นห่วง


“ขอผมทำใจก่อนนะพี่นัน เดี๋ยวผมตามไป!”ผมตะโกนบอกพี่นันไปแล้วยืนทำใจอยู่ในห้องนานสองนาน เฮ้อ! จะบ้าตาย ดูสภาพตอนนี้ของผมสิวะ ถ้าให้ไอ้โซโล่เห็นผมอายนี่หว่า ไม่ได้สะดีดสะดิ้งแต่กูอายจริงโว้ย! ตอนแรกก็ใจกล้าอ่ะนะแต่พอเอาเข้าจริงกูอายไม่กล้าออกไปเลย ผมสูดลมเข้าออกลึกๆ แล้วทำใจกล้าเดินออกไปจากห้อง


ก้มหน้าเปิดประตูเดินออกไปแล้วเงยขึ้นมาจะเดินแต่หยุดชะงัก ไอ้โซโล่มันกำลังเดินอยู่บนทางเดินหน้าห้องก็หยุดชะงักพร้อมกับผม มันมองผมนิ่งจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาไปมองด้านอื่น ด้านหลังของไอ้โซโล่เป็นพวกพี่ๆ ที่ชูนิ้วกันสลอน อะไรเล่าพวกพี่บ้า! ผมกับไอ้โซโล่ไม่ได้พูดอะไรต่างฝ่ายต่างเงียบพอผมเงยหน้ามองไอ้โซโล่ก็ต้องรีบหันหน้าหนีเพราะเขินจนมองหน้ามันไม่ได้น่ะเซ่!!


“เฮ้ย โซโล่ไปพาแฟนมึงมาเซ่ อายจนไม่มีแรงเดินแล้วนั่น!”พี่โมโนตะโกนบอกตอกซ้ำความน่าอายของผม โธ่เอ๊ย พี่โมโน เงียบๆ ได้ไหมครับ!? ไอ้โซโล่มันมองผมแล้วยิ้มออกมานิดหน่อยเดินมาหาผมก้มจับมือของผมอย่างนุ่มนวลแล้วดึงผมเดินตามมันไป ผมมองด้านหลังของไอ้โซโล่ยังเขินเลยครับ


“เอาล่ะ ไว้เจอกันนะ”พี่นันเอ่ยขึ้นบอกกับทุกๆ คนก่อนจะแยกย้ายกันไป ส่วนพวกมามี๊ออกไปตั้งนานแล้วครับ มามี๊ทำตามแผนได้ดีมาก! พี่นันเดินออกไปกับพี่โมโนดูทั้งสองรักกันนานๆ เลยล่ะครับ พี่โมโนแทกแคร์ดีโคตรๆ แทบจะทำให้พี่นันเป็นดั่งเจ้าหญิงเชียวล่ะ พี่เซนต์มองทั้งสองคนนั้นแล้วหันกลับมามองพวกผมก่อนจะเอ่ยยิ้มๆ แล้วเดินออกไปกับพี่เฮอร์มิต


“เห็นสองคนนั้นแล้วเหมือนเห็นพวกแกสองคนอีกเวอร์ชั่นเลยนะ”


ผมเลิกคิ้วรับประโยคนั้นของพี่เซนต์อย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้เหลือผมกับไอ้โซโล่มันแล้วล่ะครับ ไอ้โซโล่หันมามองผมแล้วจับมือพาเดินไปเงียบๆ ระหว่างทางที่จะไปที่ทะเลสาบก็ผ่านผู้คนที่มองผมกับมัน อ่า นี่ผมดูแปลกๆ หรือเปล่า? พอมาถึงทะเลสาบไอ้โซโล่มันก็พามานั่งพักที่ม้านั่งใต้ต้นเมเปิล พวกเรายังไม่มีใครพูดอะไรกันเหมือนเดิม ไอ้บรรยากาศนี่มันอะไรกันเนี่ย?


“โซโล่”


“หือ?”


“กูใส่แบบนี้แล้วเป็นยังไง?”ผมลองถามมันออกไประหว่างนั้นก็ไม่กล้าหันไปมองมันเลย ไอ้โซโล่มันเงียบไปอยู่นานจนผมใจแป้ว หรือว่าผมแต่งแล้วมันไม่เข้ากับผมงั้นเหรอ? หรือว่าไอ้โซโล่มันไม่ชอบ? ผมหันไปมองไอ้โซโล่ที่ยังเงียบอยู่


“มึงไม่ชอบเหรอ?”


“เปล่า”ไอ้โซโล่มันรีบหันมาปฏิเสธแล้วผมกับมันก็สบตากันอย่างบังเอิญ ไอ้โซโล่มันก็หันหน้าหนีไปอย่างรวดเร็ว


“...น่ารักดี”


มันเอ่ยด้วยเสียงเหมือนกระซิบแถมหน้ามันก็ยังแดงขึ้นยกมือลูบต้นคอของตัวเองแก้เก้อ ตายล่ะหว่า หน้าด้านแบบไอ้โซโล่มันเขินด้วยโว้ย! ผมเกือบจะหัวเราะออกมาแล้วล่ะครับแต่ก็กลั้นเอาไว้ลุกขึ้นดึงมือไอ้โซโล่ชวนมันไปพายเรือเล่นในทะเลสาบ ไอ้โซโล่มันก็ลุกขึ้นอย่างว่าง่ายแล้วพวกเราสองคนก็มาเช่าเรือกัน


ไอ้โซโล่ขึ้นไปนั่งประจำที่คนพายก่อนผมถึงได้ขึ้นไปนั่งอีกฝั่ง พวกเรานั่งเรียบร้อยก็ได้เวลาพายออกไปชมวิวทิวทัศน์รอบๆ ทะเลสาบ ไอ้โซโล่มันพายเรือไปจนไกลจากจุดเริ่ม ตรงนี้ไกลจากผู้คนนิดหน่อย ผมนั่งมองไปรอบๆ ตัว มองใบสีแสดของต้นเมเปิลที่หล่นลงมาบนผิวน้ำของทะเลสาบก้มตัวหยิบใบนั้นมาดูเล่นแล้วหันมาเห็นไอ้โซโล่ที่มองผมอยู่แต่พอผมหันมามันก็หันไปมองที่อื่นทันที ผมแกล้งทำเหมือนไม่ใส่ใจมองไปอีกฝั่งของทะเลสาบแล้วอมยิ้มจนแก้มจะแตกอยู่แล้ว


บรรยากาศเงียบสงบมีแต่เสียงของน้ำที่เรือแล่นผ่านไปช้าๆ ดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำลงส่องแสงสีแสดลงบนน้ำในทะเลสาบ ผมมองไปทางไอ้โซโล่ที่พายเรือมันกำลังมองไปด้านหลัง อย่างที่พี่เซนต์บอกเลยบรรยากาศตอนเย็นกับวิวของที่นี้ทำให้ดูคนตรงหน้าของผมมีเสน่ห์ขึ้นตั้งเยอะ พอไอ้โซโล่มันหันกลับมาผมก็รีบเหลือบมองไปด้านข้าง ตกลงเราจะแอบมองกันอยู่แบบนี้หรือไงเนี่ย โซโล่หยุดพายแล้วปล่อยให้เรือลอยนิ่งอยู่ใต้ร่มของต้นไม้ จากที่แอบมองกันไปมาพวกเราก็หันมามองหน้ากันเงียบๆ ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปากมีเพียงรอยยิ้มที่ส่งให้แก่กันเท่านั้น มันทำให้ผมเข้าใจทันทีว่าการที่ไม่พูดอะไรออกไปแต่ก็รู้สึกได้มันเป็นแบบนี้นี่เอง


เฮ้อ มาเที่ยวครั้งนี้มันก็ไม่แย่อย่างที่คิดล่ะนะ





TBC.

เฮ้อ! เสร็จแล้ว~!! กว่าจะเสร็จตอนนอนแล้วตื่นอีกรอบเนี่ย 555
สวีตแบบเบาะๆ ท่ามกลางฤดูใบไม้ร่วงของญี่ปุ่น อ่า! อิจฉาสองคนนี้จริงๆ
ถ้าทำได้อาจจะมาต่ออีกตอนด้วยความรวดเร็ว ปอยสู้ๆ!

[Tiamo_jamsai]

    จิ้มพี่ปอยแรวิ่งไปอ่านทันที  ฟิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว



..................................................................

อ่านด้วยความรวดเร็ว     แอบหวังเอ็นซี นิดนึงนะค่ะ




ขอบคุณพี่ปอยค่า

[CarToonMiZa]

  น้องปอย

ปอยสู้สู้
เอาใจช่วย
รอรอรอ

กดบวกแถมเป็ด

[gupalz]

จินตนการตอนพรีสต์แต่งชุดไปไกลเลย

[TanyaPuech]

ปาปี้แสบมากกกกกกกกกกกกก   

พรีตน่ารักอ่า

[Windiizz]

โอ่ยยยย เขินแทนนนนนนนนน ย๊ากกกกก >///<
น่ารักง๊ะะะะะะ
สงสารโซโล่ตอนแรกมาก พรีสต์เหมือนจะฆ่าโซโล่ทางอ้อมโดยไม่รุ้ตัวนะ 55555
ภายเรือสวีทเบาๆ อ่านแล้วอมยิ้มแก้มเกือบแตก = ='' ทำไมโซโล่ถึงเขินได้น่ารักขนาดเน้!!!!

[Rafael]

อ๊ากกกก
มันจะสวีตกันมากเหินไปแล้วนะ
อิจฉาตาร้อนนน ว๊ากกก 5555

[Minako]

หวานนนนนนนนนน มากกกกกกกก
อิจฉาาาาา 
โฮ้ยยยย # เม้นไม่ค่อยออก
เจ้ปอยสู้ๆ สู้ตาย ไฟต์ติ้ง!!!

[นิรนาม]

 

[Whatever it is]

555 โซโล่สู้ๆ

[Whatever it is]

บรรยากาศโรแม้งน่าดู 

[Horizon]

แกล้งลูกเขยไม่เลิก 
+1

[kyoya11]

ทำคะแนนเข้าโซโล่ พ่อหนุ่มเนื้อแน่น

[shoi_toei]

 

หวงลูกเน้าะปี๊ อย่างนี้แล่ะลูกน่ารัก

[yeyong]

บรรยากาศชวนเสียตัวจริงๆ

[lomekung]

 

[krit24]

บรรยากาศเป็นใจมากอ่ะ เขินแทนเลย

[Karn12]

โรแมนติคมากๆ

[My_yunho]

มาแล้วววววว


หวานๆๆๆๆ

[nunamicky]

โซโล่โดนคุณพ่อสั่งห้ามไม่พอ
ยังมาโดนพรีสต์พยายามยั่วยวนอีก
ไปฝึกวิทยายุทธ์จากสำนักไหนเนี่ย
อดทนเป็นเลิศจริงพ่อคู้น

[My_yunho]

มาต่อเร็วๆๆๆๆนะ


รอๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Panehove]

ตอนจบตอนหวานจังเลยน้อออ อิจฉาอยากไปมั่ง เป็นกำลังใจให้ปอยสู้ๆนะคะ

[NOoTuNE]

 

หวานสุดๆ บรรยากาศเหมาะแก่การ ปล่อยกายปล่อยใจนะ 

[murasakisama]

อิจฉาอยากไปเที่ยวญี่ปุ่นมั่งจังเลยยยยยย

[the_pupae]

 :-[หวานเว่อร์

[papa_paolo]

 

ปอยสู้ๆ เค้าเชียรอยู่นะ


 

[Poseidon]

โอยๆๆๆ
เขินอ๊าาา บรรยากาศเป็นใจ อ่านไปเขินไปอ่ะ