-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เีดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
(http://i.imgur.com/vFywZT6.jpg)
>>> เปิดจองรวมเล่มคู่กัดที่รัก <<<
หน้าปก
(http://i.imgur.com/Jb6mQwQ.jpg)
(http://i.imgur.com/szKEuDL.jpg)
ของแถม(เฉพาะรอบเปิดจองนะจ้ะ)
(http://i.imgur.com/cplwOuh.jpg)
สารบัญ...คู่กัดที่รัก
ตอนที่ 1 และ ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28067.0) / ตอนที่ 3 และ ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28067.30) / ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28067.60) / ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28067.msg1577029#msg1577029) / ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28067.msg1578114#msg1578114) / ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28067.msg1579875#msg1579875) / ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28067.msg1580466#msg1580466) / ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28067.msg1581909#msg1581909) / ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28067.msg1582965#msg1582965) / ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28067.msg1585072#msg1585072) / ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28067.msg1589789#msg1589789)
ตอนที่ 14(P.18) ตอนที่ 15(P.20) ตอนที่ 16(P.24/26) ตอนที่ 17(P.29/31) ตอนที่ 18 (P.37/41) ตอนที่ 19(P.48/51/54) ตอนที่ 20(P.56/58) ตอนที่ 21(P.60/63) ตอนที่ 22(P.65/67) ตอนที่ 23(P.71/73) ตอนที่ 24(P.75) ตอนที่ 25(P.78) ตอนที่ 26(P.82) ตอนที่ 27(P.88) ตอนที่ 28(P.91) ตอนที่ 29 (P.94/98) ตอนที่ 30(P.101/103) ตอนที่ 31(P.108/113) ตอนที่ 32(P.115/118) ตอนที่ 33(P.120/122) ตอนที่ 34(P.124/127) ตอนที่ 35(P.129/131) ตอนที่ 36(P.133/134) ตอนที่ 37(P.136/137) ตอนที่ 38(P.138/139) ตอนที่ 39(P.141/142) ตอนที่ 40(P.143/145)
ตอนพิเศษ[โซโล่ฉายเดี่ยว] (P.33/35) Love's Situation (P.39/45/84/151) ตอนพิเศษ : วิวาห์สุดระทึกใจ(P.148) ตอนพิเศษ : ฮันนีมูน(P.149)
ตอนที่ 1 แรกพบสบตาก็ชังน้ำหน้า!
อาจจะแปลกใจกันสักหน่อยนะครับว่าทำไมผมถึงได้เปิดตัวมาพร้อมๆ กับสมุนฝูงหมาที่หน้าคณะแบบนี้ ตอนนี้เที่ยงวันตรงหัวเด๊ะครับ ผมจึงหอบสังขารมาให้ข้าวสมุนเหล่าหมาไร้เจ้าของจับจองที่มาชุมนุมยึดพื้นที่ตรงหน้าคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์แห่งนี้ มันเป็นเรื่องปกติกิจวัตรประจำวันของผมครับ ผมกลายเป็นพี่เลี้ยงเจ้าพวกนี้ยังไงก็งงตัวเองอยู่เหมือนกัน แต่ที่แน่ๆ ผมต้องมาแต่เช้าให้อาหาร หลังกินข้าวเที่ยงก็มาประเคนให้อีก หนำซ้ำตอนเย็นก็มาส่งส่วยก่อนจะกลับบ้าน จนคนในคณะมันเรียกพวกนี้ว่าเป็นแฟมิลี่เดียวกันกับผมแล้ว!
“เฮ้ยๆ ไอ้แบรตพิตแบ่งให้ตัวอื่นกินบ้างสิวะ”
ผมนั่งบนเก้าอี้พังๆ ใกล้ๆ มองพวกมันกินข้าวกันอย่างมูมมาม ผมหมั่นไส้มันก็เลยดีดนิ้วเพชรใส่หน้าผากเจ้าตัวสีน้ำตาลทองๆ ชิชะ! ไอ้แบรตพิต ตะกละจริงนะมึง!
“เออ วันนี้น่ะพวกมึง กูโคตรอารมณ์เสียเลยว่ะ กูล่ะอยากเหยียบปากไอ้ฟายที่มันบังอาจมาทิ้งขยะใส่อเล็กซานเดอร์ลูกรักของกู โอ๊ยย~ มึง! กูน่ะเฝ้าทะนุถนอมลูกกูมานมนาน พวกเชี่ยที่ไหนมันมาทำกับลูกกูได้!”ผมกัดฟันกรอดอย่างโมโห ตอนที่ผมเดินผ่านอเล็กซานเดอร์ลูกรักแล้วแทบจะช็อกเพราะตรงโคนต้นมีแต่ขยะ ไอ้พวกมักง่ายเอ๊ย!!
บางครั้งบางคราวผมก็เอาเรื่องนู้นนี้นั้นมาเล่าให้พวกมันฟังครับ ถึงไม่รู้ว่าพวกมันรู้เรื่องด้วยหรือเปล่าเห็นแต่พวกมันก้มหน้ากินลูกเดียวไม่ได้สนใจเลยก็เถอะ แต่มันก็รู้สึกสบายขึ้นนิดหน่อยที่ได้ระบายให้คนอื่นฟังบ้าง ไม่งั้นมันจะอึดอัดอยู่ในใจแล้วยิ่งผมมันเป็นคนเก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่อีกด้วย เดี๋ยวจะไปโวยวายพาโลแล้วเกิดเรื่องขึ้นอีก ไม่เอ๊า! ผมไม่ชอบเรื่องต่อยตี ผมน่ะรักสงบ(จริงๆ นะ)
อ้อ! คุณอาจจะงงว่าอเล็กซานเดอร์คือใคร อเล็กซานเดอร์หรืออเล็กซ์ลูกรักของผม มันก็คือต้นดอกคูณข้างคณะนี่แหละครับ ไอ้ต้นดอกเหลืองๆ นั้นแหละครับ ไม่ใช่ดาวเรืองน่ะเฟ้ย อย่าเข้าใจผิดกันล่ะ ผมเฝ้าทะนุบำรุงบำเรอมันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง อู้ยยย~ คุณเอ๊ย! ไอ้อเล็กซ์เนี่ยตอนออกดอกมันงามมากเลยนะ เป็นหนุ่มรูปงามเชียวล่ะ เห็นมันเป็นต้นดอกคูณต้นเดียวในบริเวณนี้ผมก็สงสารมันครับ เนี่ยผมคิดจะหาคู่ให้มันสักหน่อย ลูกชายของผมมันก็ยังหนุ่มยังแน่น ถ้าปล่อยมันเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดายก็น่าสงสาร เลี้ยงดูมันมาขนาดนี้แล้วจะหาคู่ให้มันจะเป็นอะไรไปแต่ผมยังไม่รู้จะหาคู่ให้มันยังไงดีนี่สิ คิดไม่ออกเลย! เคยถามไอ้พวกเพื่อนๆ พวกมันก็มองผมอย่างกับคนบ้า ดีหน่อยที่ไอ้สตางค์มันช่วยออกความเห็นจริงจัง มันบอกผมว่า
“เรื่องคู่นี่ต้องขึ้นอยู่กับความสมัครใจสิวะ มึงไปจับคลุมถุงชนแบบนั้น เดี๋ยวไอ้อเล็กซ์มันจะเฉาตายนะโว้ย”
“เอ่อว่ะ กูไม่ทันได้คิดเรื่องนี้ กูไม่ควรบังคับใจมันสินะ”
“ก็ใช่สิวะ ใครที่ไหนมันจะชอบให้พ่อแม่เลือกเมียให้ หรือมึงชอบ?”
“กูก็ไม่ชอบ”
“นั้นไงล่ะ ปล่อยไปตามโชคชะตาเหอะมึง!”
ไอ้สตางค์มันว่าอย่างนั้นครับ เฮ้อ~ แต่ถ้าปล่อยไปตามยถากรรมล่ะก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไอ้ลูกรักของผมต้องแห้วทั้งปีทั้งชาติแน่ๆ ก็มันมีอยู่ต้นเดียวนี่หว่า หรือว่าผมจะสั่งให้เขาขนต้นดอกคูณมาปลูกอีกต้นดี? แล้วจะปลูกมันตรงไหนวะ สถานที่แม่งก็แทบจะไม่มีที่ให้ยืนหายใจเล่นแล้ว เฮ้อ~ เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อคนเลยครับ!
“เฮ้ พวกมึงช่วยกูคิดดิ ว่าจะหาคู่ให้ไอ้อเล็กซ์มันยังไง มันอยู่ต้นเดียวน่าสงสารมันนะโว้ย!”ผมหันมาถามพวกหมาๆ ที่นั่งมองหน้าผมสลอนเป็นแถว กินหมดแล้วสินะพวกมึง หึ แม่งแดกกันเร็ววายป่วง! ผมใช้เท้าเขี่ยเจ้าหมาสีดำที่นั่งใกล้เท้าสุด
“มึงคิดเลยไอ้ทาคุมิ ตัวมึงน่ะเชี่ยวเรื่องนี้นี่หว่า อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะโว้ย กูเห็นมึงเอาหมาคณะมนุษย์อยู่หน้าตึกน่ะ ฟาย! แรงได้อีกนะมึง”
พูดแหย่แล้วทำเป็นหลบหน้าเหรอวะ เขินเหรอมึง? หึหึหึ ผมล่ะอยากจะบรรจงถีบมันให้เต็มรักจริงๆ กระแดะได้ใจ ขนาดกลางฝูงชนที่เดินผ่านไปผ่านมามันยังกล้าแต่พอถูกแซวเท่านั้นแหละ ทำเป็นสะบัดค้อนใส่ โด่! ไอ้หมาเอ๊ย!!
ผมจะแนะนำให้รู้จักหนุ่มๆ ลูกสมุนของผมนะครับ พวกมันถูกเรียกว่ามะหมาโฟร์ ไอ้ตัวดำนั้น โกจุนโพ เอ๊ย ไอ้ทาคุมิครับ ไอ้ตัวทองๆ นั้นไอ้แบรตพิต ไอ้ตัวขาวนั้นฮีโร่ ไอ้ตัวสีน้ำตาลลายขาวนั้นไอ้เบิร์ด แต่ละตัวดังๆ ทั้งนั้นครับ วีรกรรมของพวกมันนะอย่าให้ผมสาธยายเล่าวันนี้จนถึงเดือนหน้าก็ยังไม่จบเล๊ย คนในมอเอือมพวกมันจะตายเกือบถูกเทศบาลจับไปเชือดก็หลายครั้ง โชคดีที่ผมตอนเข้าปีหนึ่งเคยช่วยพวกมันไว้ทำให้ต้องรับผิดชอบพวกมันจนถึงเดี๋ยวนี้! โชคร้ายหรือโชคดีกันวะ? แต่มีพวกมันอยู่ก็ดีเหมือนกันนะครับ
ดียังไงน่ะเหรอ? หึหึหึ
ผมอย่างกับนักเลงคุมซอย! มีบอดี้การ์ดเป็นหมาสี่ตัว (กูโคตรภูมิใจเลยวะ?) แถมพวกมันยังคุมหมาทั้งมหาวิทยาลัยอีก โคตรแนวเหอะ! เวลาผมไปเรียนคณะอื่นพวกมันก็จะเดินขบวนรายรอบเดินตามไปส่งอย่างกับขบวนแห่ คุณคิดดูสิ คนมองกันให้พรึบ ตอนแรกผมก็อายชิบหายอยากจะเอาหน้ามุดดินหนีอาย แต่หลังๆ มานี่หน้าหนาแล้วครับ ด้านไม่รู้สึกอะไรใดๆ เลย
คุยกันตั้งนานยังไม่ได้แนะนำตัวก่อนเลยเนอะ ผมก็ต้องขอโทษด้วย ช่วงนี้มีเรื่องให้คิดมากมายกายกอง อะแฮ่ม! สวัสดีครับ ผม พรีสต์ครับ พรีตส์ที่แปลว่านักบวช ครับนักบวช ไม่ใช่พีชสงบ หรือพรีสกรุณา พรีสต์นักบวชครับ คนที่ได้ฟังตอนแรกหัวเราะจนหงายหลัง (เพราะผมถีบมันเอง บังอาจมาหัวเราะกู ชิ!) ชื่อนักบวชแต่คนอื่นมักพูดว่าพ่อแม่ของผมหลับตาตั้งชื่อ เหอะ ก็ผมน่ะมันตรงกันข้ามกับคำว่าพรีสต์นักบวชนี่น่า น่าจะเป็นนักเลงมากกว่า!
ตอนนี้ผมก็เรียนอยู่ปีสามของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สาขาตกแต่งภายใน อ่า! จริงๆ เลยน่า จะให้ผมเผยความลับกับคนแปลกหน้าได้ยังไงกัน เอาไว้ค่อยๆ รู้จักผมแล้วกันนะครับ! ตอนนี้ผมกำลังจ้องไอ้สตางค์ที่วิ่งหน้าตั้งมาทางผม อะไรของมัน หนีฝูงแรดมาเหรอวะ?
“ไอ้พรีสต์!”
“อะไรของมึง ใครตาย?”
“แย่แล้วว่ะไอ้พรีสต์!!”
“อะไร? ไอ้เวรม่อนไม่จ่ายหนี้กูอีกแล้วเหรอ? ไอ้เวรนี่วอนตายซะแล้ว!”ผมหักนิ้วดังกรอบๆ ไอ้ม่อนไอ้เวรยืมเงินกูไปตั้งเยอะแต่ไม่เคยคืนกูสักแดงเดียว หึๆ แถมยังเลยกำหนดก็ไม่จ่ายคืนมาสักที ได้! วันนี้เจ้าหนี้อย่างกูขอรับบทโหดสักวัน! ก่อนที่ผมจะทำหน้าเหี้ยมมากไปกว่านี้ ไอ้สตางค์ก็ส่ายหน้าหวือ อ้าว! แล้วมันเรื่องอะไรกันวะ?
“ไอ้พรีตส์ แย่แล้วโว้ย!”
“อะไร?”
“ละ...ลูกมึง! ลูกรักมึงโดนยำเละไม่เหลือซากหมดสวนเลยว่ะ!!”
“....”
ลูกรักกู? หือ?.............................................
....................................................
........................................
............................
.................
........
...
.
“ลูกกู?”
“มึงอย่าเพิ่งช็อกจนตายนะโว้ย!”ไอ้สตางค์มันมองผมอย่างหวาดๆ พร้อมเป็นห่วงไปด้วย หือ? ทำไมกูจะต้องช็อกจนตาย? ก็แค่เรื่องลูกรักกูตายหมดสวน? อืม...ตายหมดสวนเท่านั้นเอง เรื่องแค่นี้.....
เรื่องแค่นี้?
เรื่องแค่นี้ซะที่ไหนล่ะโว้ยยย!!?
ผมเหวี่ยงจานข้าวของไอ้พวกมะหมาลงพื้นอย่างโมโหสุดขีด ลูกรักกู!? ลูกที่กูอุตส่าห์ถนอมเลี้ยงดูอย่างระมัดระวัง เฝ้าคอยส่งปุ๋ยส่งน้ำ ถอนวัชพืช ไล่แมลงอย่างยากลำบาก! ผมรีบสตาร์ทวิ่งออกไปเต็มแรงสูบ ผมวิ่งมาที่หลังคณะ เมื่อก่อนมันเป็นพื้นที่ที่ไม่ใช้ผมเลยนำมาปลูกไม้ดอกไม้ประดับโดยได้รับอนุญาตจากท่านคณบดีแล้วด้วย แล้วดูสิ! พวกเราคณะสถาปัตย์อุตส่าห์ช่วยกันรักษามาตลอด แต่ตอนนี้...ตอนนี้มัน...กลายเป็น....
สุสานคนตายไปแล้ว!
โฮกกก~~~!!!
“นิวเยียร์!! เรนเดียร์!! แคทเธอรีน!! ลูกพ่อออ~”
สภาพศพ(?)ของลูกรักผมแทบไม่อยากจะมองซ้ำอีก แค่นี้ผมก็เจ็บปวดไปทั้งหัวใจ ใจสลายทั้งเป็นแล้วล่ะครับ ลูกพ่อ! โดนย่ำยีถึงเพียงนี้เลยเหรอนี่!!? ผมอยากจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด โฮกกก!! แมรี่อา โรส มอร์แกน นิโคลัส!!! ขอโทษ พ่อขอโทษที่มาช้าเกินไป ไม่ทันได้ดูใจกันเลย ลูกพ่อ....
ร่างของผมสั่นสะท้านไปทุกอณูเซลล์แล้วครับตอนนี้ ผมหันหลังให้กับภาพโหดร้ายนั้นอย่างอาลัยแล้วพวกเพื่อนๆ ในคณะก็วิ่งเข้ามาหน้าตื่นกันใหญ่
“เกิดอะไรขึ้นวะ!?”
“เฮ้ยยย!!! สวนดอกไม้ของพริสตี้ทำไมมันเป็นแบบนี้วะ!!?”
“พริสตี้! โอเคเปล่าวะ!?”
พวกเพื่อนๆ พยายามเข้ามาถามไถ่ผมอย่างเป็นห่วง กูไม่รู้เรื่องอะไรแล้วว่ะ กูไม่อยากจะคุยกับใครทั้งนั้น ลูกของกูถูกไอ้พวกสันดานใจมารมันย่ำยีโดยที่กูไม่ได้มาช่วยเลยแม้แต่น้อย กูมันพ่อด๋อย กูมันไร้ความสามารถ!
“อย่าร้องไห้ดิวะพรีสต์”
“เดี๋ยวเราช่วยกันปลูกใหม่ก็ได้”
“เออๆ พวกเราช่วยกันปลูกใหม่ก็ได้ อย่าร้อง”
ไอ้พวกเพื่อนๆ มันเริ่มจะแตกตื่นเพราะผมดันเป่าปี่เป็นพระอภัยมณีไปซะได้ ทั้งๆ ที่ผมอยากจะเข้มแข็งต่อหน้าลูกๆ ที่ไม่เหลือซากพวกนั้น แต่ว่า...แต่ว่า...ลูกที่ผมกับเพื่อนๆ ช่วยกันปลูกกลายเป็นซากอะไรก็ไม่รู้ แม่งเอ๊ย! มันเจ็บอยู่ในอกของไอ้พรีสต์!!!
ผมก้มหน้าแล้วปาดน้ำตาออกจากตาแล้วเงยหน้าขึ้นมามองพวกเพื่อนๆ ที่ส่งสายตามาปลอบใจ ผมกวาดสายตามองทุกๆ คนแล้วถามเสียงคล้ายคำราม
“ใคร? ใครมันมาทำลูกกูเป็นแบบนี้!!”
“อ่า...”
“บอกกูมาไอ้สตางค์!”ผมหันไปไล่เบี้ยเอากับไอ้สตางค์ ไอ้เวรนี่มันก็ทำหน้าเหมือนอยากจะตาย
“ไหงกูเป็นคนที่ซวยล่ะหว่า คนตั้งเยอะตั้งแยะ”
“มึงไม่ใช่คน!”
“กูไม่ใช่คน กูเป็นมนุษย์!”
“มึงแค่ละมุดก็พอแล้ว บอกกูมาไอ้สตางค์!!!”
“แล้วทำไมต้องตะคอกใส่กูด้วย กูทำผิดอะไร?”ไอ้สตางค์แทบจะร้องไห้เมื่อผมถลึงตาใส่ มันสะบัดหน้าใส่ผมแล้วตอบเสียงเบาๆ ดังกว่านี้ไม่ได้หรือไงวะ? ถึงกูจะยังไม่แก่แต่อยากจะฟังให้แน่ใจโว้ย!
“อะไรนะ?”
“ไอ้พวกวิศวะมันยกพวกตีกันมาถึงนี้!”
“ใคร?”
ไอ้สตางค์สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ คนอื่นๆ ก็รอฟังคำตอบจากมันอยู่เหมือนกัน แต่ดูเหมือนไอ้เวรนี่ก็ไม่รู้สึกรู้สาทำเป็นลีลาท่ามาก ผมจัดถีบใส่พานประเคนให้มันอย่างหมั่นไส้
“กูถามว่าใคร!?”
“หัวโจกพวกมันชื่อว่าโซโล่”
“...” พอได้ชื่อผมก็หันหลังออกวิ่งไปทันที
“มึงอย่าไปยุ่งกับมันนะไอ้พรีสต์ ไอ้โซโล่น่ะมันโคตรเหี้ย...ไอ้พรีสต์!!!”
“พรีสต์!!?”พวกเพื่อนๆ ของผมเรียกอย่างวิตก
“มึงจะวิ่งไปตายเหรอไอ้พรีสต์!!?”
กูไม่ตายแต่ไอ้คนที่ทำลูกตายมันต้องตาย! ผมวิ่งเต็มสูบอีกครั้งเพื่อไปที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่อยู่ใกล้ๆ กันนี่เองครับ แต่ผมไม่เคยไป แน่นอนว่าที่ๆ อันตรายแบบนั้นผมหลีกเลี่ยงมานาน ผมไม่อยากจะมีเรื่องต่อยตีกับใครหน้าไหน เพราะฉะนั้นไม่เข้าไปในอาณาเขตเถื่อนๆ อย่างวิศวะนั้นถูกต้องแล้ว แต่วันนี้ผมโมโหจนฟิวส์ขาดไม่ได้คิดอะไรนอกจากเอาไอ้เวรนั้นมาขอโทษต่อหน้าซากศพลูกรักเท่านั้น!
ผมวิ่งมาถึงคณะวิศวะ ตึกแม่งก็เยอะชิบแล้วกูจะไปหาไอ้ที่ชื่อว่า...อะไรนะ? ไข่โต โซ่ตก? อะไรนั้นจากที่ไหนวะ!? ผมเหลียวซ้ายเหลียวขวาแล้วสาวเท้าเข้าไปถามคนที่นั่งๆ มองมาที่ผม อะไรกันวะ? ไอ้คนคณะนี้ทำไมมันจ้องกูแบบไม่เคยเห็นคน! พวกมึงไม่เคยเห็นคนหรือไง!!?
“โทษที รู้จักไอ้คนที่ชื่อ...”
ไข่โต?
โซ่ตก?
ไฮโลว์?
อะไรของมันวะ? ผมยิ่งเป็นพวกจำชื่อคนอื่นยากอยู่ เดี๋ยวนะ! ทำไมผมถึงไร้ความสามารถแบบนี้ ตอนที่ไอ้สตางค์มันพูดถึงก็ดันวิ่งออกมาก่อน เชี่ยแหละ! ไอ้เวรนั้นมันชื่ออะไรวะ?
“ชื่ออะไรเหรอครับ?”
ผมเหลือบไปมองหน้าไอ้คนที่ถามขึ้นมา ดูยิ้มมันสิ โคตรส่อเลยว่ะ! ยิ้มทีหนึ่งส่อถึงปัญญาเบื้องลึกว่ามันโคตรกามแค่ไหน ไอ้ยิ้มเหยิ้มๆ จนสยองแบบนี้ผมเพิ่งจะเจอเป็นครั้งแรกตอนนี้แหละ แต่ถ้ามองดีๆ แล้วไอ้พวกฝูงเชี่ยเนี่ยมันมองกูหื่นๆ ชอบกล หนังตาของผมกระตุกยิกๆ ใจเย็นไว้ไอ้พรีสต์มึงไม่อยากมีเรื่องกับพวกนี้หรอก!
“โซโล่!”
“อา...โซโล่? ไอ้โซโล่ อีกแล้วเหรอวะ”ผมโล่งใจเมื่อบอกชื่อไปถูกต้อง ไอ้ยิ้มกามนี้ก็บ่นพึมพำอะไรแล้วมันก็ส่ายหน้าอย่างเสียดายสุดจิต ก่อนจะบอกผมว่าไอ้...ไฮโลว์? มันอยู่ที่ไหน ผมขอบคุณมันแล้วรีบเดินออกไปทันที ไอ้เวรนั้นก็ตะโกนตามหลังผมมาติดๆ
“ถูกมันเบื่อเมื่อไรก็มาหาพี่ได้นะครับคนสวย!!”
ผมหันไปมองมันอย่างงุนงง มันพูดอะไรของมันวะ? แล้วมันหมายถึงใครน่ะ? ผมหันซ้ายหันขวา กูก็ไม่เห็นสาวที่ไหนนี่หว่า ไหนคนสวยของมึง!? กูงงชิบ! ผมสะบัดหน้าไปมาไม่สนใจแล้วรีบไปด้านหลังอาคารภูมิธาดาที่เป็นอาคารหลังที่อยู่ใกล้ป่าที่สุด บรรยากาศมันชวนหลอนจริงแฮะ ผมกำหมัดแล้วลุยเข้าไปอย่างไม่กลัวตาย ใครมันจะมากล้าฆ่ากันกลางวันแสกๆ แบบนี้ แล้วอีกอย่างผมไม่ได้มาหาเรื่อง ผมแค่มาหาคนรับผิดชอบเท่านั้น!
ผมเดินมาลึกพอสมควรแล้วก็เห็นกลุ่มคนที่นั่งจับเจ่ากันที่มุมโต๊ะหินอ่อน ต้องใช่กลุ่มนี้แน่ๆ ครับ เพราะหน้าตาของพวกมันมีบาดแผล นี่คือหลักฐานที่พวกมันไปย่ำยีลูกๆ ของผม! เห็นแบบนั้นผมยิ่งปรี๊ดแตก แม่งเอ๊ย! นี่ถ้า...นี่ถ้าเป็นผมเมื่อก่อนล่ะก็ป่านนี้ผมบ้าเลือดวิ่งเข้าไปลากพวกมันส่งนรกทีละคนนานแล้วแต่ตอนนี้มันไม่ใช่...ผมต้องใจเย็น ผมจะไม่มีเรื่องกับใครเด็ดขาด!! เดี๋ยวนะ...มันชื่ออะไรนะ? เออๆ ไอ้ไข่...เอ๊ย ไอ้โซโล่!!
“เฮ้ยยย!! ใครคือไอ้โซโล่!!?”
เฮ้ย!? เสียงแบบนี้มันเหมือนคนมาหาเรื่องต่อยเขาเลยนะ รู้สึกว่าผมจะพลาดซะแล้วล่ะครับ ด้วยอารมณ์ที่กรุ่นมานานอยากหาที่ระบายผมเลยบังคับเสียงตัวเองได้แค่นี้ ผมเดินเข้ามาใกล้กลุ่มของพวกมัน ไอ้พวกนั้นก็ชะงักตัวแล้วมองมาที่ผมอย่างงุนงงสักพักก็หันมากระซิบกัน ผมแทบอยากจะเข้าไปกระทืบหน้ากวนๆ อย่างนั้นจังเลย คิดถึงสมัยก่อนที่เคยเกเร ไอ้หน้ากวนๆ อย่างนั้นมันสมควรถูกส่งไปนรกก่อนเพื่อน!
“โซโล่? ไปฉี่”ไอ้หน้ากวนทีนเบอร์หนึ่งหันมาตอบผมแล้วยิ้มเยาะๆ ผมนี่แทบขันติแตก กูล่ะหมั่นไส้หน้าแบบนี้จริงๆ ผมจินตนาการว่ากำลังซ้อมไอ้เวรนี่อย่างเมามัน สักพักก็ถามขึ้นอีก
“มันไปยิงกระต่ายที่ไหน?”
“ในป่านู้นแต่อย่าตามไปเลย! ในป่าน่ะไม่มันหรอก”
ฆ่ากันในป่าน่ะมันสุดๆ เลยนะไอ้มะม่วง(กวนทีน) ผมจ้องมันเล็กน้อยแล้วไม่สนใจ ตอนนี้ผมโฟกัสอยู่ที่ไอ้โซโล่คนเดียว แล้วไอ้มะม่วงกวนมันก็ยักคิ้วให้กับผมอย่างมีนัยๆ
“แต่ถ้าเงี่ยนว้อนท์มาก ผมอาสารับจ้อบก็ได้น่า สนใจเปล่า?”
“โห! ใครจะสนใจมึงไอ้วะไอ้เหี้ย! หน้าอย่างมึงปลาหมึกยังไม่สน ผมว่างนะครับคนสวย”ไอ้กวนหน้าแข้งเบอร์สองลุกขึ้นมาผลักไอ้มะม่วงออกไปแล้วเดินมาหาผม มึงว่างแล้วไงวะ กูไม่สน! ไอ้เวรกวนแข้งนี่มันคว้าแขนผมมาจับไว้อย่างรวดเร็ว
ใจเย็นๆ ผมจะมีเรื่องไม่ได้!
ผมบิดแขนของตัวเองจากมือของมันแล้วคว้าข้อมือมันบีบออกแรงเล็กน้อย หน้าของมันเริ่มเหยเกหน้าซีดขึ้นเรื่อยๆ ผมค่อยๆ ยิ้มออกมาแล้วเอ่ยถามซ้ำอย่างใจเย็น
“กูถามว่าไอ้เวรโซโล่มันมุดหัวอยู่ที่ไหน?”
“...อะ...อะ...”
“เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้น!?”เสียงห้วนถามดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของกลุ่มคนร่างเปรตห้าคน ผมปล่อยข้อมือของไอ้บ้านี่แล้วหันไปมองพวกที่เข้ามาใหม่ แล้วไอ้พวกที่นั่งๆ อยู่รีบวิ่งหางจุกตูดไปกระจุกอยู่ด้านหลังของพวกที่มาใหม่ ผมมองพวกมาใหม่แล้วประเมินในใจ สงสัยจะเป็นหัวหน้า
ไอ้เวรโซโล่อาจจะเป็นหนึ่งในห้านี้ก็ได้ ผมมองพวกมันทีละคน แล้วหยุดตรงไอ้คนที่ยืนอยู่ตรงกลาง สูงไม่พอ (อิจฉา) แถมยังหล่อโฮก ผิวขาว ปากสีส้ม โดยเฉพาะไอ้ดวงตาคมๆ นั้นดูสวยจนน่ากลัวกำลังจ้องผมเขม็ง ผะ...ผมรู้สึกเกลียดไอ้เวรนี่มากที่สุดแล้ว ไม่รู้ทำไมแต่ผมรู้สึกไม่ถูกชะตากับมันเลย ให้ตายสิ!
“มีอะไร?”ไอ้สูงเป็นเปรตที่ผมแอบเขม็งอยู่เอ่ยถามขึ้นเสียงทุ้มต่ำอย่างกับเสียงแวมไพร์ ผมขนลุกชู่ทันที ผมไม่ได้กลัว! มันล้วงมือเอาไปในกระเป๋ากางเกงยีนแล้วเอียงหน้าจ้องผมเย็นเฉียบ ผมกำหมัดแน่นคิดถึงสภาพลูกรักที่นอนตายอนาถ
“ผมมาหาคนที่ชื่อโซโล่”
สุภาพไว้ครับ สุภาพไว้ เดี๋ยวมันจะหาว่าผมมาหาเรื่องอีก
“กู โซโล่”มันตอบกลับมาเสียงเรียบนิ่งไม่มีแววแปลกใจ สงสัยหรืออะไรใดๆ ผมขมวดคิ้วเข้ามาทันที จ้องตามันเขม็ง กูว่าแล้ว ไอ้เปรตนี่ต้องเป็นฆาตกรฆ่าลูกรักกูแน่ๆ ลางสังหรณ์ของผมน่ะแม่นจะตาย ผมเหม็นขี้หน้ามันตั้งแต่สบตาแรกพบ แค่เจอกันไม่กี่วินาทีมันยังทำให้ผมเกลียดเข้าไส้ขนาดนี้ ถ้าขืนอยู่นานกว่านี้บางทีผมอาจจะเผลอแจกขนมตุ้บตั้บ!
“นายต้องรับผิดชอบ!”
“...” ไอ้เวรนั้นนิ่งไปแล้วขมวดคิ้วหน่อยๆ แล้วเหลียวมามองผมก่อนจะหันไปมองเพื่อนๆ ของมัน ไอ้เพื่อนของมันก็ยิ้ม บางคนก็กลั้นหัวเราะ อะไร! ชีวิตของลูกกูน่ะไม่น่าขำนะโว้ย!!!
“จำไม่ได้ว่าเคยทำอะไรกับมึงมาก่อน”
“ไอ้เวรโซโล่! ทำแล้วไม่รับผิดชอบ ไอ้หน้าด้าน หมายังดีกว่ามึงเลย!”ผมอารมณ์โมโหสุดๆ ไม่พูดสุพงสุภาพมันแล้วโว้ย ปฏิเสธหน้าตายจริงนะมึง มาทำลูกรักกูแล้วบอกว่าไม่ได้ทำอะไรแบบนี้!
“...เฮ้ โซโล่มึงไปทำเขาท้องเหรอวะ? ทำไมมาโวยวายบ้านแตกแบบนี้”ไอ้แว่นเตี้ยข้างๆ มันเอ่ยด้วยน้ำเสียงกวนๆ ไอ้โซโล่ก็ปฏิเสธเสียงแข็ง
“กู...ไม่เคยมีอะไรกับมัน!”
“อะไรนะไอ้สาด! ทำขนาดนั้นแล้วยังบอกว่าไม่ได้ทำงั้นเหรอ? อยากดูหลักฐานไหม!?”ผมชี้หน้าด่าเลยครับทีนี้ คิดว่าซุบซิบกันแล้วกูจะไม่ได้ยินหรือไง กูน่ะหูนรกนะโว้ย! ไอ้เวรไข่โตมันหันมามองผมเขม็ง พวกเพื่อนๆ ของมันก็เหมือนกันแล้วมันก็แสยะยิ้มอย่างรวดเร็วแล้วก้าวมาหาผม
“หลักฐาน? กูก็อยากดูเหมือนกันว่ากูเคยไปทำตอนไหน!?”
ว่าเสร็จไอ้เวรนี้ก็จับตัวผมไว้ทันที ผมมัวแต่ตกใจทำอะไรไม่ถูก ได้สติก็ตอนที่ผมถูกไซ้ซอกคอนี่แหละ อ๊ากกก!!! หมัดเห็บอย่างมึงบังอาจมาแตะต้องตัวกูได้ยังไง!? ผมพยายามใช้กลวิธีสะบัดมันออกแต่ไอ้เวรนี่มันยิ่งกว่าปลาหมึกสลัดไม่ออกสักที ผมชะงักตัวหน้าแล้วหน้าแดงแปร๊ดเพราะไอ้เวรนี่ดันมาขบหูจุดอ่อนไหวที่สุดของผมได้! ในขณะที่ผมมัวแต่อึ้ง ไอ้เวรสารเลวนี่ก็พ่นเสียงดูถูกกันสุดๆ
“กลิ่นแบบนี้กูจำไม่ได้ว่าเคย สงสัยต้องสำรวจภายในต่อถึงรู้แน่ชัด”
“...”
ผมเบิกตากว้างแล้วใช้อาวุธประจำตัว นั้นก็คือเข่านี่แหละครับแทงใส่มันอย่างไม่ทันได้คิด ไอ้เวรนั้นก็ไวปานลิงกระโดดหลบไปอย่างชิวๆ ผมหายใจเข้าออกแรงๆ แล้วกัดฟันกรอด แค้น แค้นมาก แค้นโว้ยยยย!!! ทั้งแค้น ทั้งอาย!!!
“ไอ้สัด!!!!! อย่างกูน่ะไม่สิ้นคิดให้มึงเอาหรอกโว้ย!! ให้เอากับปลาตายยังดีกว่าเอากับมึงเลย!!!”ผมโมโหหน้าดำหน้าแดงตะโกนออกไปสุดแรงเกิด ไอ้เวรโซโล่หรี่ตาลงสายตามันกระด้างขึ้นอย่างชัดเจน
“เหอะ ปากดี ได้ลองแล้วคร้านจะขอให้ทำอีก!”
“อ๊ากกกกก!!! ทำไมกูจะต้องลอง หน้ามึงก็บอกแล้วว่าไร้ประสิทธิภาพยิ่งกว่าปลาเกยตื้น!! ไอ้ไข่โต!!! ไอ้โซ่ตก!!! มึงกับกูเป็นศัตรูกันนับแต่จากนี้ไป ไอ้เวรเอ๊ยยย!!!”
ด่าเสร็จผมก็รวบรวมพละกำลังวิ่งชนพวกมันผ่าดงออกมาสุดแสนจะคับแค้นใจ นี่ถ้า...นี่ถ้า...ไม่เคยสัญญาไว้ว่าจะไม่มีเรื่องกับใครล่ะก็....
มึงตายยย ไอ้ไข่โต!!!
TBC.
-
เปิดเรื่องมาก็ฮาเลย นายเอกเราอย่างเท่ห์มีลูกสมุน 4 ขา
ฮากะชื่อลูกๆ มาก แต่ละนายละนาง :jul3:
อยากอ่านต่อแบบด่วนเลยอะ ชอบ :L1:
-
ไม่อยากมีเรื่องแต่มาหาถึงที่เรื่องมันจะตามมาเองรออ่านตอนต่อไปคับ
-
นายเอกรักสัตว์ รักธรรมชาติ ดูท่าอ่อนไหวง่ายด้วย :laugh:
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ ฮู้เล่ๆๆ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
โอ้ย :laugh: :laugh: นายเอกฮา+รั่ว มากค่ะ ชอบอ้ะ :กอด1: :กอด1:
เรื่องสนุกดีนะค่ะ
คุณน้องพริสตี้ไม่น่าออกมาจากดงนั่นได้เลยเนอะ น่าจะให้โซโล่ตรวจภายในก่อน
คุยกันคนละเรื่องเดียวกันเลย :laugh:
-
ติดตาม นายเอกผู้รักธรรมชาติและสัตว์
:L2: :L2:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ใข่โต
-
น้องพริสตี้ทำมั้ยรั่วแบบนี้ :laugh:
แต่แสน่ห์แรงไม่เบา o13
-
เรียกชื่อซะเสียวเลยน้อง
โตพอเปล่าไม่รุ
-
โอ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!! :m20: :laugh: :pigha2: น่ารักอ่ะ ชอบ ชอบ :impress3: คลายเครียดดี ฮาดี o13
-
น่าติดตามเป็นที่สุ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:laugh: เคะรั่วมากกกกก
มาต่อไวๆ นะค่ะ :mc4:
-
ฮ่าๆ ว้าวๆ เรื่องนี้สนุกแน่ๆ
มา +1 เป็นกำลังให้คับ และมาเกาะติดขอบสนามด้วยย
-
ชอบ อ่า ฮา มาก :laugh:
-
:mc4: ขอต้อนรับเข้าเล้านะ
นายเอก น่ารักมาก ๆ ๆ ๆ ๆ
ชอบชื่อ ไข่ตก อะ มาต่อเร็วจ้า
-
:mc4:
-
:mc4: :mc4:
ชอบว่ะ อย่างฮา
-
โอ้ววววว มันส์ เรื่องนี้สนุกมากอ่า :m20:
ชอบ นายเอกอ่าา น่ารักเว่อร์
ติดตามตอนต่อไป รอๆ o13
-
ตอนที่ 2 แค้นนี้ต้องชำระ
ง่ำๆๆๆ
ผมนั่งเคี้ยวขนมปังเหมือนกับเคียดแค้นมันมาสักสิบชาติ ตอนนี้ผมกำลังนั่งทานข้าวเช้ากับไอ้คุณเพื่อนสตางค์เจ้าเก่าอยู่ครับ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ มันยังไม่เสนอหน้าเข้าคณะมาเลย หึ! เมื่อวานผมนอนแทบไม่หลับ ความคับแค้นใจมันสุมในทรวง! ไอ้สตางค์เหลือบมามองผมพร้อมกับเคี้ยวข้าวเต็มปาก มันกลืนลงคอแล้วอ้าปากถามผมทันที
“มึงเป็นอะไรวะ ทำหน้าอย่างกับไม่ได้อึมาหลายเดือน!”
ผมหันมามองไอ้สตางค์ที่ตักข้าวใส่ปากแล้วเคี้ยวงับๆ อย่างรวดเร็ว เมื่อสมัยมอปลายก่อนที่ผมจะออกล่าเหยื่อมาสังเวยหน้าแข้ง สิ่งแรกที่ผมทำคือ...หาข้อมูล หาข่าวคราวของฝ่ายนั้น อ่า! ไอ้นักข่าวประจำตัวผมก็ไม่ใช่ใครหรอก ไอ้สตางค์นี่แหละ (ก็เคยบอกแล้วว่าสมัยมัธยมไม่ชอบคบกับใคร มีไอ้สตางค์เป็นเพื่อนหนึ่งเดียวก็รำคาญจะแย่!)
“ไอ้สตางค์~”
“อะไรของมึง เมายาเรอะ!”มันทำหน้าขนลุกเมื่อผมทำตาโตแอ๊บแบ๊วน่ารักเรียกชื่อมัน ไอ้ฟายนิ! ท่าแบบนี้มันเมายาตรงไหนวะ!? สาวๆ ยังบอกว่าน่ารักน่าเอ็นดู มีแต่มึงนี่แหละที่บอกว่ามันคือท่าเมายา!
“มึงไปหาข่าวไอ้โซเซ เอ๊ย โซโล่ให้กูที!”
ปรูด~!!!
ไอ้สตางค์พ่นข้าวในปากออกมาอย่างรวดเร็วแล้วมันก็ไอจะเป็นจะตาย ข้าวติดหลอดลมเดี๋ยวตายก่อนวัยหรอกมึง ได้ข่าวว่ามึงยังเวอร์จิ้นอยู่ โห~! ตายก่อนเสียจิ้นนี่เสียชาติเกิดชายชาตรีหมด หึๆ
“มึงว่าอะไรนะ?”
“กูบอกให้มึงไปหาข้อมูลทั้งหมดของไอ้โซโล่มา”ผมค่อยๆ พูดชัดๆ อย่างช้าๆ เดี๋ยวมันจะตามไม่ทันอีก ไอ้นี่ยิ่งแรมในสมองน้อยๆ อยู่ ไอ้สตางค์ทำหน้าจะเป็นจะตาย
“โห มึง! ไหนบอกว่าไม่อยากสู้กับใครแล้วไง แล้วให้หาข้อมูลไปทำไมวะ!?”
“การต่อสู้น่ะไม่ใช่แค่ต่อยตีกันเท่านั้นโว้ย มีการสู้อื่นๆ อีก ยังไงซะงานนี้กูต้องแก้แค้นให้ลูกรักให้ได้!”
“ไอ้สตางค์ นะๆ มึง~”
“ไม่! ไม่ต้องมาทำอ้อนกู ทำหน้าลูกหมาหิวนมยังไงกูก็ไม่ทำโว้ย!”
ผมลุกขึ้นแล้วยืนจ้องไอ้สตางค์เขม็ง แม่งเอ๊ย! กูพูดดีอ้อนขนาดนี้แล้วมึงยังกล้าปฏิเสธกูอีกงั้นเหรอไอ้เพื่อนเวร ตาของผมมันเริ่มขวางเหลือกมากขึ้น
“มึงจะทำหรือไม่ทำ!?”
“ไม่!”ไอ้เหี้ยนี้ก็ตอบกลับมาทันที ฟาย!!
“แค่นี้ช่วยเพื่อนไม่ได้หรือไงวะ ครั้งเดียวนี่แหละ นะมึง กูขอล่ะ!”ผมแทบจะยกมือไหว้มันลดศักดิ์ศรีกันสุดๆ ผมอุตส่าห์ส่งเสียงอ้อนเสียงอ่อนกับมัน ไอ้สตางค์มองหน้าผมแล้วส่ายหน้าสะบัดหมัดใส่เหมือนเดิม ฮึ่ม!
“มึงอย่าไปยุ่งกับมันเลยนะ ขอร้องล่ะ กูไม่อยากไปงานเผาศพมึงนะโว้ย”
“มึงจะมาเผาศพกูทำเหี้ยอะไรล่ะ กูไม่ตายหรอกโว้ยแต่ถ้ามึงไม่ไปหาข่าวให้กู กูจะตายจริงๆ ก็คราวนี้แหละ”
“งั้นมึงตายไปซะเถอะ ถ้ากูไปสืบให้มึงล่ะก็กูนี่แหละจะตายก่อน!”
“...” ผมเงียบ มันก็เงียบ โธ่เอ๊ย!!! อารมณ์เสียโว้ย นี่ถ้ามันไม่ใช่เพื่อนล่ะก็...ฮึ่ม! กูจะวางแผนฆ่าทิ้งแล้วไปโยนให้จระเข้ในฟาร์มมันกินแล้ว!
“มึงอย่าไปยุ่งกับมันเลยว่ะ ไอ้เหี้ยโซโล่เป็นคนที่กูไม่กล้าแหยมด้วยเป็นอันดับสองเลยนะ”ไอ้สตางค์มันเอ่ยพร้อมกับหน้าหวาดๆ แล้วผมก็ถามสวนขึ้นอย่างรวดเร็ว
“แล้วอันดับหนึ่งมึงคือใคร?”
“....ก็มึงไงล่ะฟะ”มันบ่นพึมพำๆ แต่ผมน่ะแสยะยิ้มชั่วไปเรียบร้อยแล้ว ถึงผมจะไม่สามารถต่อยตีกับใครแต่ไอ้นิสัยเลวๆ เอ๊ย! นิสัยเจ้าเล่ห์เพทุบายยังอยู่ครบครันนะครับ หึๆ
“ไอ้สตางค์เพื่อนรัก ถึงกูจะเก็บเขี้ยวเก็บเล็บไว้เรียบร้อยแล้วแต่การจับมึงขยำให้เละ 3 นาทีต้มมาม่ายังไม่สุกเลยนะพวก”ผมขยับมาเบิกตากว้างๆ ใส่มัน กระแสไฟไหลปราดๆ ไอ้สตางค์กลืนน้ำลายแล้วเบ้ริมฝีปากทันที
“ทำไมต้องเป็นกูด้วยวะ!?”
“ก็มึงเพื่อนกู”ไอ้นี่ถามมาได้นะมึง! เพื่อนก็มีเอาไว้ร่วมทุกข์กันเฟ้ย
“งั้นกูขอตัดเพื่อนกับมึง”
“หึ! มึงควรตัดตั้งแต่สมัยมอปลายนู้น แต่สำหรับตอนนี้มันสายเกินไปแล้วว่ะ!”
ผมหัวเราะเยาะไอ้สตางค์ที่ก้มหน้าอย่างหมดอาลัยตายอยาก มึงคิดผิดตั้งแต่เดินเข้ามาทักกูในครั้งแรกที่เจอกันแล้วเฟ้ยไอ้ลูกหมา! ผมก็สงสารมันอยู่หรอก ตั้งแต่สมัยมอปลายเพื่อนของผมก็มีแต่มันคนเดียวนี่แหละ มันวิ่งตามหลังผมมาตลอด ผมก็พามันไปฉิบหายแทบจะทุกวัน มีเรื่องไปทั่ว แต่นั้นมันก็แค่อดีต ตอนนี้ผมน่ะรักสงบจะตาย เพื่อนก็มีเยอะแยะ จริงๆ นะ
“กูไม่อยากจะทำ!”
ไม่อยากมึงก็ต้องทำ! ผมยกมือกอดอกแล้วหัวเราะออกมาอย่างหลอนๆ ไอ้สตางค์หน้าซีดก้มหน้าตัวสั่นเชียว อะไรของมันวะ อย่ามาแกล้งทำเป็นไม่สบายหน่อยเลย
“หึๆๆ”
หลังจากคุยกันเสร็จสรรพผมก็ตั้งตาตั้งตารอข่าวจากไอ้เพื่อนรัก พวกผมมีเรียนกันแค่ช่วงเช้าตอนนี้เวลาเลยมาถึงมื้อเที่ยงครับ ผมหมุนตัวมาทำหน้าที่แสนดีที่เหล่าเด็กๆ คณะเรา โดยเฉพาะรุ่นปีสี่และปีห้าที่ลงทุนทำร้านอาหารด้วยกัน ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ พวกเราก็แค่อยากทำแก้เซ็งเล่นๆ เท่านั้น แล้วทำกันคนละชั่วโมงแล้วเปลี่ยนเวรกันไปเรื่อยๆ และวันศุกร์เที่ยงอากาศดีๆ เช่นนี้ ผมก็จะกลายร่างเป็นพ่อครัวหัวป่าสักวันครับ
ทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในร้านหยิบเสื้อกันเปื้อนมาใส่ซุกตัวในห้องครัวเล็กๆ ของร้านด้วยอาการตื่นเต้นจนยากจะระงับได้ นั้นก็เพราะข้อมูลอันรวดเร็วของไอ้สตางค์ที่นำมาให้ผมก่อนมาที่โรงอาหารนั้นคือ...ทุกวันศุกร์แก๊งไอ้โซโล่มันจะมากินข้าวที่โรงอาหารคณะผม! คราวนี้แหละ ผมจะต้องแก้แค้นให้ได้!
โรงอาหารคณะของพวกผมค่อนข้างใหญ่และหรูหราสักหน่อย ก็เพราะคณะพวกเราคณะสถาปัตย์นี่ครับ ถ้าทำออกมากากๆ มันก็ไม่สมศักดิ์ศรีกันพอดี ด้วยเหตุนี้ทำให้คณะอื่นๆ ชอบมากินข้าวที่คณะเรา โชคดีหน่อยที่คณะเรามันคนน้อยทำให้ไม่ขาดแคลนอาหารการกิน และแน่นอนว่าไอ้พวกเด็กวิศวะบ้านใกล้เรือนเคียงมันก็มาเสนอหน้ากินที่นี้เหมือนกัน ด้วยเหตุที่ว่าคณะผมอยู่ใกล้คณะนิเทศศาสตร์ด้วยครับ
สาวๆ นิเทศก็มากินที่นี้กันเยอะ นั้นแหละครับ อาหารหูอาหารตาเลยเพียบ! ไม่แค่นั้นคณะบริหารฯ คณะอักษรฯ ก็อยู่ข้างๆ นี้สาวสองคณะนี้ก็สุดยอดเหมือนกันครับ ผมเริ่มทำอาหารตามเมนูที่ส่งต่อกันมาเรื่อยๆ บรรยากาศในวันนี้ไม่ร้อนเท่าไรทำให้ผมอารมณ์ดี อ่า...จริงๆ แล้วผมชอบทำอาหารตั้งแต่เด็กแล้วล่ะครับ พ่อกับแม่ไม่ค่อยอยู่บ้านเท่าไร แถมพี่สาวทั้งสองของผมก็พึ่งเรื่องนี้ไม่ค่อยได้ นั้นทำให้ผมและพี่ชายอีกคนต้องพึ่งตัวเองและเพื่อนบ้านมาตลอด ผมถึงได้มาฝีมือการทำอาการขั้นเทพแบบนี้ไงล่ะ!
“เฮ้ย! ปาร์ค เอาไปเสิร์ฟโว้ย”
“เร็วทันใจมากคร๊าฟฟฟ~”ไอ้ปาร์คโผล่เข้ามาแล้วรับจานจากมือผมก็ร่อนออกไปยกให้ลูกค้า ผมแอบชะโงกตามดู มิน่ามันถึงออกไปส่งเอง! สาวสวยเต็มโต๊ะเลยนี่หว่า
ไอ้ปาร์คไอ้หน้าม่อเอ๊ย! ไม่ชวนกูเลยนะมึง จำเอาไว้ ชิ! ผมกำลังจะเดินกลับไปในครัวเหมือนเดิม งานยิ่งยุ่งๆ ผมจะมาเสียเวลาเหล่สาวอยู่ไม่ได้ ไอ้ปาร์คนะไอ้ปาร์ค มาทำให้กูเสียงานเสียการ(ได้ข่าวว่าออกมาเอง?) ก่อนที่ผมจะกลับเข้าไปในครัวนั้น บังเอิญผมก็เหลือบไปไอ้กลุ่มที่คุ้นๆ หน้า พอมันเดินมาใกล้มากขึ้นผมรีบย่อตัวหลบพวกมันทันที แว๊กกกก!!!
แก๊งไอ้โซโล่! พวกมันมากันแล้ว!!!?
สมองอันชาญฉลามของผมมันปิ๊งไอเดียขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินข้อมูลนี้ หึหึหึ! ไอ้โซโล่มึงจงเดินเข้ามาสู่ขุมนรกที่กูขุดไว้ซะดีๆ เข้ามาตายๆ กันซะเถอะ! หึๆ! ผมเหลือบมองกระดาษเมนูที่พวกมันเขียนทิ้งไว้แล้วเดินกลับไปรอที่โต๊ะอย่างมาดมั่น ผมฉวยมันมาไว้ในมือทันที
อ่า~! แผนแก้แค้นเริ่มได้!
“ไอ้เวรพรีสต์ มึงทำอะไรอยู่วะ?”ไอ้ปาร์คที่เดินเข้ามาในร้านถามผมเมื่อเห็นพ่อครัวอย่างผมกำลังคลานกลับไปในห้องครัว ผมหันมายิ้มให้กับมันแล้วฉวยเศษผ้าใกล้มือมาเช็ดถูที่พื้นก่อนที่เอ่ยแก้ต่างออกไปอย่างหน้าตาย
“กูถูพื้น!”
“หา? ถูพื้นเนี่ยนะ?”ไอ้ปาร์คมันทำหน้าไม่เชื่อหาว่าผมแหลมัน ผมไม่สนใจสายตาหยามๆ ของมันรีบถลาคลานเข้าไปในห้องครัว จากนั้นก็ลุกขึ้นมาทำกับข้าวสูตรพิสดารให้กับไอ้พวกนั้นทันที
หึๆ หึๆ หึๆ ตอนนี้สภาพของผมเหมือนพวกพ่อมดกำลังปรุงยาพิษอย่างไรอย่างนั้นเลย อ่า! เร่งมือเข้า แอปเปิ้ลพิษนี่จะถูกนำไปวางตรงหน้าของไอ้ซื่อบื้อนั้น ผมใจดีพอที่จะไม่ทำความเดือดร้อนให้กับเพื่อนคนอื่นๆ ของมัน เป้าหมายนี้มีแค่คนเดียว ไอ้โซโล่!!
ผมเตรียมอาหารของพวกมันเสร็จเรียบร้อย จากนั้นก็ส่งช่วงต่อให้เพื่อนอีกคนที่เป็นเวรวันนี้เหมือนกัน ผมอ้างว่าผมไม่ค่อยสบายอย่างพักผ่อน มันก็ยอมแต่โดยดี พอโกหกหน้าตายเสร็จก็ฉวยถาดเสิร์ฟอาหารยกไปเสิร์ฟโต๊ะไอ้พวกเปรตที่กำลังส่องขาอ่อนสาวๆ ใต้โต๊ะกันอยู่ ผมจงใจวางจานพิเศษสุดตรงหน้าไอ้โซโล่จากนั้นก็ถอยหลังไปเงียบๆ เพื่อรอดูผลสำเร็จของแผน พวกไอ้โซโล่ก็หันมาลงมือทานข้าว เพื่อนๆ ของมันตักทานกันเอร็ดอร่อย ส่วนไอ้โซโล่มันกำลังคุยกับหนุ่มรูปหล่อหน้าใสกิ๊งอยู่ครับ ผมจำได้ว่าอีกฝ่ายมันเป็นเดือนของคณะอักษรฯ นี่ครับ
สักพักเพื่อนของหนุ่มหน้าใสก็เดินเข้ามาทำให้ทั้งสองโบกมือลากันเล็กน้อย ไอ้โซโล่มองตามอีกฝ่ายไปอยู่นานแล้วมันก็หันกลับมาตักข้าวราดแกงตรงหน้ามันเต็มเหนี่ยว จากนั้นมันก็หยุดชะงักกึกทำเอาผมเผลอยิ้มออกมาทันที ผมเตรียมของเซอร์ไพร้ส์อีกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้วครับ ไอ้โซโล่กลืนข้าวลงคอ หน้าขาวซีดๆ แบบผู้ชายของมันแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที มันโบกมือไปมา ปากของมันแดงอย่างกับลูกเชอรี่ ผมแอบยิ้มเหี้ยม แน่ล่ะนั้นมันแกงเผ็ดที่เผ็ดกว่าปกติถึงสิบเท่านี่น่า ผมบรรจงใส่พริกล้วนๆ!
“เฮ้ย มึงเป็นอะไรวะ?”เพื่อนของมันเริ่มเห็นท่าทางแปลกๆ ของไอ้โซโล่ก็ถามออกมาอย่างห่วงใย ไอ้โซโล่โบกมือ น้ำตาคลอที่ดวงตา ได้แต่อ้าปากไร้เสียง ฮ่าๆๆๆ อ๊ากกกก!!! สมน้ำหน้าว่ะ!!! ผมรีบวิ่งปรูดเข้ามาวางแก้วน้ำไว้ข้างไอ้โซโล่ บริการส่งน้ำถึงที่ครับ!
ไอ้โซโล่ไม่พูดไม่จาจับแก้วน้ำแล้วซดมันเต็มที่ แต่แล้วมันก็ต้องชะงักแล้วพ่นน้ำใส่เต็มหน้าของเพื่อนที่นั่งตรงกันข้ามกัน แหงล่ะ! ก็มันคือน้ำร้อนนี่หว่า ก๊ากๆๆๆ แล้วความวุ่นวายเล็กๆ ก็เกิดขึ้น ผมยืนหัวเราะอยู่ด้านหลังเหตุการณ์อย่างสะใจ เพื่อนคนหนึ่งของไอ้โซโล่มองผมอย่างุนงงแล้วมันก็ทำตาโตราวกับคิดอะไรออก พร้อมกับชี้มาที่ผมอย่างตะลึง
“นาย!”
ก่อนที่ความวุ่นวายจะมาถึงตัวผมก็รีบหนีออกไปจากโรงอาหาร ฮิๆ แค่เห็นหน้าตลกๆ ของไอ้หมอนั้นก็คุ้มค่าฉิบหาย อ่า! รู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาแล้วล่ะครับ ผมค่อยๆ เดินไปที่สวนที่ถูกพังเมื่อไม่นานมานี้ ตอนนี้ซากต่างๆ ถูกเคลียร์ออกไปด้วยการเกณฑ์แรงงานปีหนึ่งมาทำ หึๆ คำสั่งของผมใครมันจะกล้าขัด! พรุ่งนี้เป็นวันหยุด อ่า! ผมต้องรีบสั่งซื้อเหล่าเด็กๆ งวดใหม่ภายในวันนี้แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาปลูกพรุ่งนี้ อ่า...พรุ่งนี้ก็ว่างๆ อยู่ เดี๋ยวเกณฑ์แรงงานพวกน้องๆ มาทำช่วยดีกว่า คิดได้แล้วก็ล้วงมือถือมาจิ้มเบอร์ไปที่ร้านต้นไม้ดอกไม้เจ้าประจำของผม
“พี่! พรุ่งนี้เอาดอกไม้มาทุกชนิด คัดแต่ตัวสวยๆ มานะ ตอนเช้า! เออ!! ต้องปลูกใหม่หมดสวนน่ะสิ ไม่มีอะไรหรอก แค่...”ผมหยุดคิดเล็กน้อยแล้วยิ้มกว้างออกมา
“แค่ตัวเหี้ยมันมาย่ำซะเละน่ะ!”
หลังจากที่คุยกันรู้เรื่องนัดกันเสร็จสรรพ ผมก็โทรหาไอ้ปลื้มหัวหน้าชั้นปีสอง บอกมันให้เกณฑ์แรงงานปีสองและปีหนึ่งมาช่วยงานนี้ มีรุ่นน้องก็ต้องใช้ให้คุ้มล่ะครับ! หลังจากนั้นก็ไปเกณฑ์แรงงานเพื่อนๆ และพี่ๆ มาทำช่วย หึๆ ทำไมผมจะต้องนั่งทำคนเดียวด้วยล่ะ ถ้าทำคนเดียวเผื่อผมจะปลูกจนครบน้องดอกไม้แห้งเหี่ยวตายกันพอดี!
เออ จริงด้วย
วันนี้ผมยังไม่ได้เอาอาหารไปให้ไอ้พวกสมุนเลยนี่หว่า อ่า...แล้วตอนนี้ผมก็ไม่อยากจะกลับไปที่โรงอาหารนั้นด้วย ป่านนี้ไอ้คนที่ร้านต้องรอรุมด่าผมอยู่แน่ๆ แบบนี้ผมต้องหาช่องทางหน่อยแล้ว ผมหันซ้ายหันขวาแล้วปิ๊งไอเดียขึ้นเมื่อเห็นใครเดินผ่านสายตามา ผมรีบเดินตามทันที
“เมย์!”
สาวร่างเล็กบอบบางหันมามองผมเมื่อถูกผมเรียก ยัยนี้ดังมากครับเพราะเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัยที่อยู่คณะสถาปัตย์ของพวกผม นานๆ ทีถึงมีคนสวยบ้างพวกพี่ๆ เลยแทบจะยกยัยนี้ขึ้นหิ้ง แต่สำหรับผมยัยนี้น่ะก็แค่ยัยป้าเผด็จการเท่านั้นแหละ!
“เรียกทำบ้าอะไรของแกวะไอ้พรีสต์!?”
แล้วไอ้นิสัยห้าวไม่เกรงใจหน้าหวานๆ นั้นด้วย ให้ตายผมก็ไม่ยุ่งด้วยหรอก! สงสารแต่ไอ้พวกผู้ชายที่ตามืดตามัวมาชอบมันนี่แหละ ผมหยุดยืนตรงหน้ามันแล้วรีบถามทันที
“แกจะไปโรงอาหารใช่ปะ?”
“เดินมาทางนี้ให้ไปส้วมมั้ง?”
“อ้าว ปกติแกก็ไปกินของว่างอยู่แล้วนิ”
“ไอ้พรีสต์!! ฉันไม่ได้กิน...ไอ้พรีตส์!!”
“ไอ้พรีสต์ๆ อยู่นั้นแหละ มีเรื่องให้ช่วยโว้ย ไม่ได้มากวน”
“อะไรอีกล่ะ?”
ถึงมันจะปากหมาขนาดไหนแต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีสำหรับผมเหมือนกัน ขอให้ช่วยอะไรก็จะทำให้หมดแต่มันก็บ่นด่าถากถางกันบ้างผมก็ไม่ได้สนใจหรอกครับ
“ช่วยเอาอาหารที่เหลือมาให้ที”
“อ้อ ไอ้พวกสมุนแกน่ะเหรอ?”
“เออ”
“แล้วทำไมไม่ไปเอาเองวะ ฉันไม่ได้ว่างมากขนาดนั้นนะโว้ย”
“เรื่องแค่นี้ช่วยไม่ได้หรือไงวะ! ให้คนอื่นที่เต็มใจกว่าทำก็ได้โว้ย!”ผมไม่ชอบเซ้าซี้อยู่แล้ว แล้วผมก็หันไปเจอะสาวๆ คณะอักษรฯ โอ~ แจ่มทั้งกลุ่มเลยโว้ย!! ผมกำลังจะเดินออกไป ยัยเมย์ก็ดึงผมไว้ก่อน อะไรของมันอีกวะ!?
“จะให้เอาไปไว้ที่ไหนล่ะ?”
“หือ? อ้อ! หน้าคณะที่เดิมได้ปะ?”
“เออ! ยุ่งชิบหาย”ยัยเมย์ฮิลเลอร์ก็บ่นงุบงิบๆ ออกไปทันที ผมยักไหล่แล้วหันกลับไปทางเดิม แม่ง! สาวๆ เดินไปไหนแล้ววะเนี่ย ผมถอนหายใจเสียดายเล็กน้อยก่อนจะเดินเลาะไปข้างๆ คณะ อ่าฮะ! ไปเยี่ยมไอ้อเล็กซ์ลูกรักของผมสักหน่อยครับ เดี๋ยวเย็นๆ จะมารดน้ำให้มันด้วย ตอนนี้มันเที่ยงแดดเปรี้ยงๆ แบบนี้รดน้ำต้นไม้มันไม่ดีหรอกครับ
“ไงอเล็กซ์ วันนี้สบายดีหรือเปล่า? ไม่เหงาใช่ไหม?”ผมเดินมาถึงแล้วลูบๆ ลำต้นเงยหน้ามองต้นของมัน ใบเขียวขจีสวยขนาดนี้ต้องมีความสุขสบายตามเคย
“ไงพรีสต์! มาเยี่ยมอเล็กซ์มันเหรอวะ?”
“เออ! แล้วมึงทำอะไรวะ?”ผมหันไปมองเจ้าคนที่ทักผม มันคือไอ้แซมครับ มันเป็นเพื่อนสนิทอีกคนของผม หนึ่งในสมาชิกแก๊ง และมันก็ดีกรีเป็นถึงหัวหน้าชั้นปีสามของพวกผมด้วย!
“นั่งสูบพลังจินตนาการ”มันหัวเราะแล้วยกของในมือขึ้นมาโชว์ มิน่าล่ะ ผมถึงได้กลิ่นบุหรี่ ไอ้นี่มันวอนตายซะล่ะมั้งที่มาสูบใกล้ๆ อเล็กซ์ลูกของผมแบบนี้ ผมเดินมาใกล้มันแล้วตบมือของมันอย่างรวดเร็ว บุหรี่ในมือของมันก็กระเด็นตกพื้นตามแรงโน้มถ่วง
“อะไรของมึงวะพรีสต์?”มันทำหน้าอารมณ์เสียมองผมอย่าไม่พอใจ
“มึงจะทำให้สุขภาพมึงแย่ตายห่าตายโหงก็ช่างหัวมึง แต่อย่ามาทำให้สุขภาพที่แสนแข็งแรงของลูกกูแย่ไปด้วย!”
“ชิ ไอ้คุณพ่อตัวอย่าง!”
“สุขภาพลูกมาที่หนึ่งเฟ้ย”ผมทรุดตัวนั่งกับมันแล้วเราทั้งสองก็เงียบ ปกติไอ้แซมมันไม่ค่อยชอบสูบหรอกครับต้องมีเรื่องไม่สบายใจ ทุกข์มากๆ นั้นแหละ
“มีอะไรเล่าเปล่าวะ อเล็กซ์มันบอกว่ามึงแอบมาร้องไห้กระซิกๆ ให้มันดู มันบอกว่ารำคาญ!”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้อเล็กซ์แม่งขายกูแล้ว! กูบอกมันแล้วอย่าไปบอกใคร”ไอ้แซมหัวเราะออกมาแล้วสักพักมันก็หยุดเข้าโหมดซึมเศร้าทันที มันเงียบผมก็เงียบเหมือนกัน ความเงียบเป็นสิ่งที่กระตุ้นให้พวกมีความทุกข์มันระบายเร็วขึ้นครับ วิชาจิตวิทยาของผมถึงจะไม่ได้เกรดเอแต่บีบวกนะเออ!
“กลุ้มว่ะ”
“เมียติดตัวผู้อื่นหรือไง?”
“เออ กูเลยเซ็ง”
“อย่าคิดมากมึงเอ๊ย ตัวเมียยังมีอีกเยอะโว้ย สมัยนี้ดีๆ ยังอีกเยอะที่มึงยังค้นไม่เจอ”
“กูรู้ว่าคนดีๆ ยังมีอีกเยอะ แต่มันจะใช่คนที่ใช่หรือเปล่านี่สิ”
“คิดมากอะไรวะ คนที่ใช่ของมึงต้องดีอยู่แล้ว ถึงผู้หญิงชอบคนเลวแต่ผู้ชายชอบคนดีน่ะเฟ้ย”
“ฮ่าๆๆๆ เออว่ะ! เลวแม่งกูจะเก็บไว้ทำพันธุ์ทำซากอะไรใช่ไหม? หาคนดีคนใหม่ดีกว่า! มันอยากไปก็ให้มันไปล่ะกัน ฮู้! กูจะมัวมากลุ้มแบบนี้ไม่ได้ด้วยว่ะ เดี๋ยวเรตติ้งกูสู้ไอ้เหี้ยบู๊มันไม่ได้”
“ถุย จะแข่งกับเหี้ยบู๊ มึงก็อยู่ต่ำกว่าระดับน้ำทะเลแล้ว!”
ไอ้บู๊ลิ้มที่พวกเราพูดถึงอยู่คือเพื่อนอีกคนที่ร่วมก๊กของพวกเราครับ ไอ้แซมน่ะเป็นเพื่อนสนิทกับไอ้บู๊ลิ้มตั้งแต่เรียนมัธยมนู้นแหละครับ ไอ้บู๊ลิ้มมันหล่อระดับเดือนคณะเชียวนะครับ นิสัยมันก็ดีแต่เรื่องฉาวในมุ้งของมันนี่สิ เสือกฟันดะไม่เลือกหน้าเลยผมยังมีเลือกบ้างอะไรบ้างแต่ไอ้เหี้ยบู๊ขอให้เป็นผู้หญิงล่ะครับมันเอาหมด
“เออ ไอ้เหี้ยบู๊มันหล่อ พ่อมันรวย มันดีกว่ากูทุกอย่างแต่กูจริงใจกว่ามันนะโว้ย”
“ถ้าความจริงใจมันถือได้ล่ะก็มึงป๊อบกว่ามันแน่ แต่เสียดายที่มันแบกใส่บ่าไม่ได้ว่ะ!”
นี่มันก็คือความจริงล่ะครับ ถ้าความจริงใจมันถือโชว์กันได้ล่ะก็ป่านนี้พวกที่มีดีแต่หน้าตามันคงไม่ได้เปรียบขนาดนี้แล้วมันก็จะไม่เกิดคำศัพท์ที่ว่ารู้หน้าไม่รู้ใจหรอก!
“เฮ้อ~ ผู้หญิงชอบคนเลว กูมันดีเขาเลยไม่ชอบ”
“กูว่าไม่เกี่ยวนะ มันขึ้นอยู่กับหน้าตาด้วยว่ะ”
“กูมันไม่หล่อ กูมันเหี้ย มึงพอใจหรือไง!?”
พูดเล่นแค่นี้ทำเป็นโวยวาย ผมส่ายหน้ากับมัน ไอ้แซมมันก็เบ้ปาก ผมดูนาฬิกาแล้วลุกขึ้น ป่านนี้ยัยเมย์คงจะหิ้วเศษอาหารให้ไอ้พวกนั้นแล้วล่ะมั้ง
“มึงจะไปไหนวะ?”
“นัดยัยเมย์ไว้ว่ะ”
“อ่าฮะ! หวานจริงนะโว้ย”
“หวานเหี้ยอะไรวะ ให้อาหารหมาโว้ย”ผมปฏิเสธอย่างหงุดหงิด นี่ก็อีกคน ผมล่ะอยากจะฆ่าไอ้คนปล่อยข่าวบ้าๆ บอๆ นี่เหลือเกิ๊น! พูดมาได้ว่าผมกับยัยเมย์แอบคบกัน ถุย! ต่อให้ทวีปยุโรปเคลื่อนมาอยู่หลังบ้านของผม ผมกับยัยบ้านั้นไม่มีทางเป็นแฟนกันได้อยู่แล้วเฟ้ย!
“เป็นเดตที่แปลกใหม่จริงๆ ว่ะ สมกับเป็นไอ้พรีสต์ร้อยศพเล็งใครคนนั้นไม่รอด”
“เหี้ยสิ ให้ข้าวหมาเป็นเดต! กูไม่คุยกับมึงล่ะ แล้วเลิกพูดว่ากูกับมันเป็นแฟนกันสักที กูอายชาวบ้านเขา ถ้ากูจะมีแฟนจริงๆ ล่ะก็ ระดับกูมันต้องสวยอย่างขวัญ อุษามณีเฟ้ย!!”ผมพูดเสร็จแล้วเดินออกไปทันทีไอ้แซมมันก็หัวเราะตามหลังผมมา เหอะ!
“ไอ้เมย์มันก็คล้ายๆ ขวัญอยู่นะโว้ย”
“เหี้ยแซมมม!”ผมหันไปคำรามทันที หุบปากไปเลยนะมึง!!! ผมชี้หน้าทะเล้นๆ ของมันอย่างคาดโทษ เดี๋ยวมึงโดนแย่งแฟนใหม่แน่ ไอ้เวรนี่! ผมหันหลับแล้วรีบเดินมาที่หน้าคณะทันที พอมาถึงก็เห็นไอ้สี่ตัวมันกำลังแดกอย่างเอร็ดอร่อยโดยไร้เงาของผู้ให้
เออ! ก็ดีเหมือนกันว่ะ ไม่อยากเห็นหน้าตอนนี้เหมือนกัน ผมเดินมานั่งเก้าอี้พังๆ ตัวเก่า มองพวกมันกินโดยไม่สนใจการมาของผมเลยสักนิด ทำเมินกูเหรอพวกมึง!? งอนกูที่ไม่เอาข้าวมาให้พวกมึงหรือไง ชิ!
“ไอ้พรีสต์!”เสียงของไอ้สตางค์ดังมาแต่ไกล ผมหันไปมองมันที่วิ่งกระหอบกระหื่น เอ๊ย กระหืดกระหอบมาที่ผม มันหยุดสูดอาการหายใจเล็กน้อยก่อนจะเงยขึ้นมาพูด
“กูหามึงตั้งนานแน่ะ”
“มีอะไร?”
“พี่วัฒน์ชวนไปก๊งร้านเดิม”
“เหี้ยยย... อีกล่ะ”ผมถอนหายใจ พี่วัฒน์นี่แกจะชอบชวนไปทุกอาทิตย์ล่ะครับ ผมต้องมีข้ออ้างมาอ้างแกทุกอาทิตย์เหมือนกัน แต่อาทิตย์นี้ดูท่าทางผมจะไม่รอด ไม่รู้ว่าเฮียแกจะเอาอะไรกับผมมากมาย ชอบชวนไปจัง! เห็นผมปฏิเสธแกก็ยังจะชวนไปอีก ให้มันได้อย่างนี้สิว่ะ!
“ไปเหอะมึง เฮียแกชวนมาตั้งนานแล้ว มึงไม่เบื่อบ้างหรือไงวะ ไปๆ มันให้สิ้นเรื่องสิ้นราว เฮียแกจะไม่ได้มาชวนมึงอีกไง”
ผมมองไอ้สตางค์แล้วใช้ความคิดไปด้วย มันก็พูดเข้าท่าเหมือนกันแฮะ ไปๆ มันให้สิ้นเรื่องสิ้นราวดีกว่า แม่ง ชวนกูจนรำคาญตายชัก ผมพยักหน้าเสียไม่ได้ ไปก็ไปวะ!!
“เอ่อ...มีอีกเรื่องที่จะบอกว่ะ คือ...”ไอ้สตางค์กำลังพูดอะไรบางอย่าง ผมก็ยกมือห้ามไว้ก่อนเพราะเสียงมือถือดังขึ้นแล้วเบอร์ที่โชว์มานั้นคือมามี๊ของผมเองครับ มามี๊ต้องมาก่อนทุกสิ่งอยู่แล้ว ผมก็กดรับอย่างรวดเร็ว
“ครับมามี๊~”
[ My honey my son~ วันนี้มามี๊จะส่งแม่บ้านไปทำความสะอาดบ้านพักให้นะจ้ะ Are you OK? ]
“It’s good Mame!”
[ Good boy How are you? ]
“Oh~ not bad mame! I hope you are fine.”
[ จ้ะ ตอนนี้มามี๊กะปาปี๊อยู่ที่เชียงใหม่ มาเยี่ยมยายจ้ะ ]
“ผมก็คิดถึงคุณยายเหมือนกัน ฝากความคิดถึงให้ยายด้วยนะครับ อ้อ! ปาปี๊ด้วยน่า ของแถมๆ~”
[จ้า แค่นี้ก่อนนะ ปาปี๊เรียกมามี๊แล้วจ้า ]
“ครับ”
[ จุ๊บๆ ]
“อ่า...จุ๊บๆ~”
ผมเก็บมือถือไว้แล้วมองหน้าไอ้สตางค์ที่ทำหน้าพิลึกอยู่ตรงหน้าแล้วอยากจะถีบยอดอกมันนัก ทำเป็นไม่ชินอีกนะโว้ย ผมก็รู้อยู่ว่าเวลาผมคุยกับมามี๊แล้วมันจะต่างจากเวลาปกตินิดเดียว เอ่อ...ไม่หน่อยก็ได้ แต่ไม่เห็นต้องทำหน้ารังเกียจกันขนาดนั้นเลยนี่หว่า!
“มึงมีอะไรจะพูดอีกหรือเปล่าวะ กูจะไปดูบ้านสักหน่อย เดี๋ยวได้เวลาที่แม่บ้านจะมาทำความสะอาดแล้ว ถ้าไม่มีอะไรกูขอตัวว่ะ ฝากเก็บจานข้าวไอ้พวกนี้ด้วยนะ”พูดรวบหัวรวบหางมันเสร็จผมก็รีบลุกขึ้นเดินไปหารถสุดที่รักของตัวเองโดยไม่ฟังเสียงโวยวายของไอ้สตางค์ แค่ให้เก็บจานข้าวหมาเอง เพื่อนกันนะโว้ยแค่นี้ทำไม่ได้เหรอวะ?
แล้วผมก็มาถึงรถที่รักของผมครับ มันเป็นเวสป้าสีเหลืองอ๋อย หึ! ออกจะเด่น ผมชอบ! ค้นหากุญแจสักพักผมจะสตาร์ทกลับบ้านพักอยู่นอกมอติดกำแพงมอเลยล่ะครับ มันก็ใหญ่อยู่พอสมควร ประมาณครอบครัวหนึ่งอยู่ได้ล่ะครับ บ้านนี้พ่อแม่ผมเช่าเอาไว้ตั้งแต่พี่ชายของผมเรียนที่นี้ เป็นบ้านที่ผมไม่ได้อยากให้ใครมาเล๊ย! เพราะอะไรน่ะเหรอครับ เหอะๆ ก็แบบว่า...ชายโสดอยู่คนเดียว มันก็...หึๆ อย่าคิดลึกครับ ไม่ได้พาสาวที่ไหนเข้าบ้านหรอกเพราะสภาพบ้านของผมไม่ได้อยากให้ใครเข้ามานั้นมันโคตรจะ... จะพูดยังไงดีล่ะ?
มันรกยิ่งกว่ารังหนูซะอีก!
TBC.
ถ้ามีคำผิดช่วยเตือนด้วยนะจ้ะ ขอบคุณจ้า~
-
ฝันดีๆจ้ะ มาส่งเข้านอน เดวไปอ่านก่อน อิอิ
-
สนุกมากอ่า o13
-
อิอิ
มาจิ้มต้อนรับเรื่องใหม่
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ท่าทางตอนมัธยมพรีสต์คงแสบและร้ายน่าดู :laugh3:
-
สนุกมาก ก ก ก ก
มาต่อไว ๆ นะค้าบ :mc4: :mc4: :mc4:
-
แสบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
:กอด1:
-
:really2: :really2:
-
อย่างนี้ไซโลต้องมาเอาคืนหนักแน่ๆ เลย
:L2: :L2:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ฮ่าๆ พ่อครัวหัวป่า
-
รออ่านตอนพ่อโซโล มาเอาคืน แบบ :oo1: :z1:
-
พริตตี้รั่ว :laugh:
ชื่อลูกเท่มากก ชื่อน้องหมาก็นะเค้าชอบอ่ะพริตตี้น่ารักนะเนี่ยยย
:L2:
-
เจอกันก็มีเรื่องซะแว้ว
โซโล่จะแก้แค้นงัยเอ่ย ติดตามๆ
-
หึหึ ระวังจะโดนโซโล่จัดหนักนะจ๊ะ :z1:
-
ตอนที่ 3 ดวลนรก!
หลังจากดูแม่บ้านทำความสะอาด ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะไปร้านบิวตี้แอนด์บีสต์ ถึงชื่อร้านจะปัญญาอ่อนแต่ความจริงแล้วมันเป็นร้านเหล้าที่วัยรุ่นไปนั่งดริ้งก์กัน ร้านตั้งอยู่ฝั่งหลังมอ ผมเข็นเวสป้าเหลืองอ๋อยออกมานอกบ้าน เจ้านี้มีชื่อว่าไอ้เหลืองครับ ชื่อง่ายๆ นี่แหละ ขี้เกียจจำ!
ผมสตาร์ทเครื่องแล้วซิ่งทันที ไม่ใส่หมวกกันน็อกหรอก ขี้เกียจ อย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างเด็ดขาด มันเป็นไม่ดี ผิดกฎหมายด้วย! ผมมาถึงประมาณทุ่มกว่าๆ ร้านกำลังคึกคักเชียว ร้านเนื้อย่างที่อยู่ข้างๆ ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย ผมว่าร้านเนื้อย่างน่าสนใจกว่าร้านเหล้าตั้งเยอะ ผมยังไม่ได้หาอะไรยัดท้องเลย!
ผมจอดเจ้าเหลืองไว้แล้วเดินเข้าร้าน นี่พวกนั้นนั่งไหนกันวะ? ผมเหลียวซ้ายขวา ไปเจอพวกเขาที่มุมร้าน ไปนั่งอะไรตั้งไกลขนาดนั้นวะ!? ผมสาวเท้าเข้ามาที่โต๊ะมุมมืด แต่ละคนดำๆ กันอยู่แล้วยิ่งมาอยู่ในมุมมืดยิ่งมองไม่เห็นตัวกันไปใหญ่ เฮ้อ
“ฮิ้ว~! ผู้เข้าแข่งขันหมายเลขหนึ่ง ไอ้แสบพรีสต์! ฉายาไอ้พรีสต์ร้อยศพ ผมน้ำตาลทองธรรมชาติ ตาสีน้ำตาลอ่อนกลมโตหวานเหยิ้ม พิชิตใจใครต่อใครมานักต่อนักครับท่านผู้ชม!”
ผมถูกดึงมานั่ง พวกเฮียตะโกนลั่นร้าน คนมาใหม่อย่างผมก็งงเต็กสิ อย่าตะโกนได้ไหม อายเขา! ผมนั่งเงียบ ก็อายนี่หว่า คนทั้งร้านหันมามองอย่างอยากรู้อยากเห็น ไม่รู้สักเรื่องมันจะตายไหม ให้ตาย
“เล่นอะไรวะเฮีย ไม่นัดกันเลย”
“ไม่ต้องมาบ่น มึงมาช้าเอง!” พี่วัฒน์แสยะยิ้มเย้ยถูกอกถูกใจ ปัดโธ่ เฮียทำกับน้องกับนุ่งได้ พี่วัฒน์ตบไหล่ของผมพยักพเยิดไปฝั่งตรงกันข้าม หือ? มีอะไรงั้นเหรอ? ผมเงยมองฝั่งตรงข้ามแล้วผงะ อีกฝ่ายจ้องผมเขม็ง เหงื่อของผมเริ่มซึมออกมาทันที
เหี้ยแล้ว! ทำไมไอ้เวรโซโล่มันถึงได้มานั่งตรงนี้ได้วะ!? ผมหันมองพี่วัฒน์เพื่อไถ่ถาม เฮียแกคว้าไหล่ผมแล้วหัวเราะชอบใจหันไปพูดโอ้อวดกับคนที่นั่งตรงข้าม
“ไอ้โทนเอ๊ย น้องรักกูมาแล้ว วันนี้นี่แหละที่มึงจะโม้เรื่องน้องรหัสมึงไม่ได้ น้องของกูเจ๋งกว่าเยอะโว้ย!”
ผมก็ดีใจนะที่พี่ชม แต่ช่วยอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังก่อนได้ไหม เพื่อนพี่วัฒน์ เอ่อ...ชื่ออะไรนะ? โนน? อะไรนั้นแหละ แกยิ้มรับตาหยีเอ่ยกลับอย่างใจเย็น
“อะไรกันวะ? ไหนมึงโม้ไว้ซะมากมาย กูคิดว่าน้องมึงเป็นไอ้โหดที่ไหนซะอีก หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูซะขนาดนี้ มึงอำกูหรือเปล่า”
“มึงเคยได้ยินไหม รู้หน้าไม่รู้ใจ เห็นมันหน้าแบ๊วแบบนี้แต่มันนี่แหละสุดยอดรุกกี้!” พี่วัฒน์เอ่ยข่มอีกฝ่ายสุดตัว หันมามองผมที่นั่งเงียบสงบเสงี่ยมเจียมตัว จะให้ไม่เงียบได้ยังไงล่ะ ไอ้โซโล่เล่นจ้องเหมือนจะล้วงตับล้วงไตกินขนาดนั้น มันคงแค้นผมมากเลยน่ะเนี่ย เฮอะๆ
นั่งอยู่นานก็ทำให้ผมเข้าใจเรื่องทั้งหมด พี่โทน ผมจำชื่อได้แล้วน่า พี่โทนเป็นเพื่อนซี้ต่างคณะของพี่วัฒน์ หายากน่ะเนี่ยที่คณะสถาปัตย์จะซี้กับคณะวิศวะ พวกพี่ๆ คุยข่มเรื่องรุ่นน้องสุดเลิฟของใครเจ๋งกว่ากัน ไม่รู้ว่าฟ้าเป็นใจหรือนรกกลั่นแกล้ง นั่นทำให้ผมกับไอ้เหี้ยโซโล่ได้มานั่งจ้องตาทำสงครามประสาทอยู่นี่ไงล่ะ!
“ไอ้เตี้ย...”
“อะไรเหรอครับไอ้คุณเปรต?”
ทั้งโต๊ะเงียบเสียงทันที ไอ้โซโล่เอ่ยขึ้นเบาๆ ผมจ้องกลับอย่างล้อเลียนพร้อมกับตอบรับออกไป หนอยยย! กูน่ะสูงตั้ง 170 เซ็นนะโว้ย! ไม่ได้เตี้ยสักหน่อย มึงนั้นแหละสูงเป็นเปรตเอง!
“วันนี้มึงแสบมากเลยนะ”
“แกงเผ็ดอร่อยถึงใจเลยล่ะสิ ว่างๆ มาชิมอีกได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ หึ”
ไอ้โซโล่กัดฟันกรอด ดูหน้ามันสิ คงจะแค้นผมมากแน่ สมน้ำหน้า! ไอ้โซโล่เหลือบมองพี่โทนที่นั่งข้างมันแล้วยกเหยือกใส่เบียร์ขนาดใหญ่มาตั้งตรงหน้าผม ตาคมกริบของมันเหลือบมองผม ผมก้มมองเหยือกเบียร์แล้วเงยขึ้นมายิ้มรับคำท้า
“มึงกับกูมาดวลกัน!”
“ได้ซี~ ถ้าใครแพ้...?” ผมพยักหน้ารับ เอ่ยเสียงสูงเป็นคำถาม ไอ้โซโล่ค่อยๆ ยกมุมปากขึ้นแล้วเอ่ย
“ต้องเป็นทาสฝ่ายชนะหนึ่งอาทิตย์!”
ผมอ้าปากค้าง อ่า...มันช่าง...
“มึงไม่กล้า?”
หึ! มันช่างน่าสนุกอะไรเช่นนี้!
“ทำไมกูจะไม่กล้า ได้!” ผมจับเหยือก เอ่ยรับคำท้า
“ถ้าแพ้ต้องเป็นทาสฝ่ายชนะ!”
หึๆ ถ้าชนะ ผมจะให้มันชดเชยลูกๆ ของผม ให้มันปลูกดอกไม้ทดแทน โอ้~ ช่างเป็นโชคของผมจริงๆ กำลังกลุ้มว่าจะนำตัวไอ้เวรนี่มาขอโทษลูกๆ ของผมได้ยังไง ในเมื่อมันมาท้าเอง ผมก็รับคำท้า หึ มันจะได้รู้ว่าหาเรื่องผิดคน!
พวกพี่ๆ มองผมกับไอ้โซโล่สลับกันไปมาโดยไม่พูดไม่จาอะไร การดวลนรกของผมกับมันก็เริ่มต้นขึ้น พี่วัฒน์เทเบียร์ใส่แก้วให้ผม ส่วนพี่โทนเทให้ไอ้โซโล่ มีคนกลางนับจำนวนแก้วให้ ใครเมาก่อนคนนั้นแพ้! ผมกับมันกรอกแก้วแรกอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็เป็นแก้วสอง แก้วสาม
เบียร์ในเหยือกเริ่มหมด เหยือกต่อมาถูกเสิร์ฟต่อเนื่อง ไอ้โซโล่ยกซดด้วยใบหน้านิ่ง ผมซดด้วยใบหน้าติดยิ้ม หึๆ ไม่รู้อะไร ซะแล้ว ผมน่ะเมายาก เรียกได้ว่าเป็นพรสวรรค์เลยทีเดียว ตอนที่เริ่มหัดดื่มครั้งแรกผมยังเอาชนะพี่เฮอร์มิตแบบขาดลอย และตั้งแต่เริ่มเหลวแหลกผมก็ดื่มอย่างกับอาบน้ำเช้าเย็นเลยล่ะ ต่อให้คอทองแดงมาจากไหนก็ยังพ่ายแพ้ให้กับผม หึๆ ผมเห็นเจ้าทาสตัวยักษ์อยู่ร่ำไรๆ แล้ว!
ผ่านไปหลายเหยือกไอ้โซโล่ก็ยังหน้านิ่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ผมเองก็ยังเหมือนเดิม ไม่น่าเชื่อ เจ้านี้ก็คอแข็งไม่ใช่เล่น งานนี้มันหินกว่าที่คิดว่ะ ตั้งหลายเหยือกแล้วแต่ทำไมไอ้เวรนี่ยังทำเหมือนแดกน้ำเปล่าๆ แบบนี้วะ!? ชิ พวกวิศวะคอแข็งก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอะไรแต่นี่มัน... ผมเหลือบมองคนอื่นๆ ที่เริ่มเมากันแล้ว ขนาดคอแข็งอย่างพี่วัฒน์ยังหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์แล้วทำไมไอ้เวรโซโล่ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง
“ฮึ ใช้ได้นี่หว่า แต่แค่นี้ชนะกูไม่ได้หรอก” ผมกัดฟันพูดกับมัน ไอ้โซโล่เหลือบสายตามามองผมอย่างแปลกใจเหมือนกันที่ผมยังไม่เมา มันพยักหน้ายิ้มบางๆ ประดับใบหน้าหล่อเทพ
“อย่างนี้ค่อยสนุกหน่อยนะไอ้เตี้ย”
ไอ้เตี้ย...
คำสั้นๆ แต่เจ็บเหลือหลาย ครั้งที่สองแล้ว! เตี้ยๆ อยู่นั้นแหละ กูเตี้ยแล้วมันหนักส่วนไหนของมึง!? ผมขบเขี้ยวเงียบๆ ผมต้องใจเย็นถ้ามันแพ้ ตอนนั้นก็ได้เวลาไอ้เตี้ยคนนี้แก้แค้นกลับ ไอ้เปรตเอ๊ย!
ผมกับมันดื่มไปเรื่อยๆ หึ! คอยดูเถอะ เดี๋ยวมันต้องเมาแน่ๆ ดึกมากขึ้น เพลงในร้านก็ดังกระหึ่มเช่นเดิม แถมยังเป็นจังหวะมันไว้โยกย้ายส่ายเอว วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์ผู้คนเลยเยอะเป็นพิเศษ เหยือกว่างเปล่าเรียงรายเต็มโต๊ะของพวกผม ส่วนพวกพี่ๆ ต่างเริ่มคุยกันไม่รู้เรื่อง บางรายเป็นหนักจนนอนฟุบไปกับโต๊ะแล้ว เหลือผมกับไอ้โซโล่ที่ยังคงนั่งตัวตรง ผ่านไปนานก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะมีผู้ชนะ ผมเสนอให้เปลี่ยนเบียร์มาเป็นเหล้าดีกรีแรงๆ ดูจากซากอารยธรรมที่เหลือไว้ ใครเป็นคนจ่ายเงินวันนี้บรรลัยแหงๆ กระเป๋าแฟบลงจนเกือบกลวงเลยล่ะ!
แหวะ!
ผมรีบยกมือปิดปากเอาไว้ เวรแล้วล่ะครับ ผมไม่ได้ทานอะไรมาเลยแล้วซดเอาๆ แบบนี้ อยากจะอ้วกเต็มทนแล้ว กระเพาะจะไม่มีพื้นที่บรรจุอยู่แล้ว! แหวะ! ผมเหลือบมองไอ้เวรโซโล่ที่ยังนั่งจิบเหล้าซะชิว อะไรของมัน!? กระเพาะมึงทำด้วยอะไรวะ!? แต่ด้วยความที่แพ้ไม่ได้ ผมก็ยังยกซดจนหมดแก้ว ไอ้เวรโซโล่เทเหล้าให้ผมแล้วเทให้ตัวเอง มันซดหมดแก้วแล้ววางไว้บนโต๊ะ มองผมอย่างท้าทาย
เวรเอ๊ย! กูไม่อยากแดกอะไรแล้ว!
ผมมองแก้วในมือ รู้สึกพะอืดพะอม ในท้องปั่นป่วนอย่างกับมีคลื่นสึนามิ ผมพยายามอย่างแรงกล้าที่จะยกแก้วซดลงท้องไป ไอ้เหี้ยโซโล่ไม่ปล่อยให้เว้นช่วง มันเทเหล้าครึ่งแก้วแล้วเทให้ตัวเอง จากนั้นยกขึ้นจิบทำหน้านิ่งใจเย็นอารมณ์ชิวๆ ไปตามดนตรีได้อีก ส่วนผมน่ะเหรอ?
กูจะตายอยู่แล้ว!!!
หัวเริ่มมึนๆ ออกอาการเมาอยู่นิดๆ ผมมองแก้วในมืออย่างเศร้าสร้อย ทรมานเป็นที่สุด ทำไมวันนี้ผมรู้สึกว่าการดื่มมันเป็นสิ่งทรมาน อยากจะอ้วก ไอ้เวรโซโล่ยกแก้วซดแล้ววางลงบนโต๊ะ มันมองผมแล้วแสยะยิ้ม
“มึงไม่ไหวแล้วล่ะไอ้เตี้ย”
“หะ หุบปากนะเฟ้ย! กูยังไหว!”
“งั้นรีบๆ ดื่มไป อย่าถ่วงเวลา”
“กูรู้แล้ว!”
ไม่ต้องมาเร่งได้ไหม กูรู้แล้วว่าต้องดื่ม! ผมมองหน้าไอ้โซโล่ที่นิ่งสนิทเป็นปกติ ดื่มไปขนาดนั้นยังนิ่งไม่เมาเลยสักนิด ส่วนผมเริ่มมึนหัว เวลาพูดลิ้นก็พันกันหมดแล้ว อ๊ากกก!!! ผมจะแพ้งั้นเหรอ? ผมเหลือบมองโต๊ะเคาน์เตอร์ของร้านก็คิดอะไรออก
“กูยอมแพ้!”
ผมประกาศยอมแพ้ออกไปก่อนที่สภาพตัวเองจะทุเรศไปมากกว่านี้ ผมไม่ใช่พวกดื้อรั้นหัวชนฝาแต่ผมเป็นประเภทยอมถอยเพื่อรุกต่อ! ไอ้โซโล่มองผมอย่างแปลกใจแล้วมันก็พยักหน้า
“มึงเป็นทาสกูหนึ่งอาทิตย์! อย่าหัวหมอกลับคำล่ะ”
“ได้~ กูยอมเป็นทาสมึงหนึ่งอาทิตย์ แต่...! กูขอท้ามึงเล่นไพ่!”
“...หึ มึงนี่มัน...ไม่เข็ดนะ” ไอ้โซโล่ชะงักตัว กะพริบตาปริบๆ เมื่อผมยื่นข้อเสนอ มันก็ยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ
“ได้! ใครแพ้ต้องเป็นทาสอีกฝ่ายหนึ่งอาทิตย์!”
“เออ!”
ผมเรียกพนักงานให้นำไพ่มาหนึ่งสำรับ พร้อมกับเคลียร์โต๊ะทำความสะอาดใหม่ แล้วผมกับไอ้โซโล่ก็เริ่มเล่นเกม ผมเลือกที่จะเล่นรัมมี่หรือที่ไทยเขาเรียกว่าดัมมี่ เกมนี้ยาก พ่อของผมเคยบ่นอยู่บ่อยๆ! แต่ผมก็ค่อนข้างเซียน หึๆ เอาล่ะ คราวนี้ผมต้องชนะให้ได้!
………………………………………………
…………………………………
……………………….
……………….
………..
…..
…
.
“...”
บ้าที่สุด!!!
ไอ้เวรนี่ทำไมถึง... ผมเล่นมาสี่ตาเต็มๆ แถมยังแพ้รวดเลย อ๊ากกก!!! ผมขบเขี้ยวหน้าตาบูดเข้าไปใหญ่ ในขณะที่ไอ้โซโล่ยิ้มสดใส ส่งสายตามาเยาะเย้ยถากถาง มึงด่ากูเลยดีกว่า! เยาะเย้ยทางสายตามันเจ็บกว่าเป็นไหนๆ!
“มึงต้องเป็นทาสกูห้าอาทิตย์! ไอ้เตี้ยเอ๊ย ไม่เจียม หึๆ”
อ๊ากกก!!! มันเป็นไปได้ยังไงฟะ!? ผมอยากเอาหัวโขกโต๊ะให้มันตายไปรู้แล้วรู้รอด แพ้แม่งตลอด ไม่จริง! ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ ผมอยากจะร้องไห้! ให้เป็นทาสมันนี่นะ? ล้อเล่นหรือเปล่า? ผมขอตายซะดีกว่า โธ่เอ๊ย!!! ทึ้งผมของตัวเองอย่างหงุดหงิด ผมมองไอ้โซโล่ซึ่งจ้องมาที่ผมด้วยแววตาแปลกๆ ผมเบือนหน้าหันไปโต๊ะข้างๆ เอาว่ะ เป็นไงเป็นกันสิโว้ย!
“ครั้งนี้ถ้ากูชนะกูไม่ต้องเป็นทาสมึง แต่ถ้ากูแพ้ กูยอมเป็นทาสมึงสามเดือนเลย!”
“จะเล่นอะไรล่ะ?”
“ง่ายๆ มึงเห็นโต๊ะตรงหน้าร้านไหม? มีสาวอยู่หกคนด้วยกัน กับโต๊ะตรงนั้นก็มีหกคนเหมือนกัน มึงกับกูแข่งกันไปขอเบอร์โทรสาวพวกนั้น ได้ครบแล้วกลับมาที่โต๊ะนี้อีกครั้ง ถ้าใครกลับมาก่อนจะเป็นฝ่ายชนะ ตกลงไหม?”
ไอ้โซโล่เหลือบไปมองแล้วหันมาแสยะยิ้มให้ผม ยิ้มของมันแปลกๆ อยู่นะ อะไรวะ รู้สึกไม่ปลอดภัยเลย!
“แน่ใจ?”
“เออ!”
“ตกลง”
“งั้นเริ่ม...!?” ผมกำลังจะลุกขึ้นแต่ถูกไอ้โซโล่ดึงแขนไว้ซะก่อน ผมขมวดคิ้วมองมันอย่างงุนงง
“อะไรของมึงอีก?”
“กูชนะ” มันพูดพร้อมยกมือถือขึ้นมาโชว์ จิ้มที่หน้าจอแล้วยื่นมาให้ผมดู มันดึงกลับแล้วจิ้มหาเบอร์อีกคน จนครบหกคน ผมอึ้งไม่รู้จะพูดอะไร ไอ้...ไอ้...แม่ง...มันโกงนี่หว่า! มิน่ามันถึงยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้น โอ๊ยยย! บัดซบ!
“กูจะรู้ได้ไงว่ามันเป็นเบอร์จริงๆ!?”
“มึงจะเดินไปถามเขาไหมล่ะ? เชิญ!”
“...”
“ไม่เจียมจริงๆ หน้าอ่อนๆ อย่างมึงจะทำอะไรได้ เคยช่วยตัวเองหรือเปล่าก็ไม่รู้ สู้เด็กประถมยังก็ไม่ได้ล่ะมั้ง เฮอะ”
โห~ แรงว่ะ!!!
ผมอ้าปากพะงาบๆ หน้าอย่างกูผ่านมาทุกสนามแล้วโว้ยไอ้เหี้ย! ถึงหน้าจะสวนทางกับประสบการณ์ แต่มันก็ไม่ถึงขนาดที่มึงพูดดูถูกขนาดนั้นนะโว้ย!!!
“ไม่ใช่ว่าจะเก็บเวอร์จิ้นให้เจ้าสาว...โอ๊ะ หรือผัวในอนาคตหรอกนะ?”
ปาก...ปากมึงเหรอน่ะ!!?
ดูถูก...ดูถูกกันสุดๆ ผมโมโหจนหน้าแดงหน้าดำไปหมด! ยังไม่มีใครพูดถึงขนาดนี้กับผมเลยสักคน แม้ว่าพวกนั้นจะดูถูกผมที่หน้าตาแบบนี้แต่ไม่เคยพูดออกมาโต้งๆ แบบนี้ ไอ้...ไอ้สัดโซโล่!!! กูจำชื่อมึงได้ขึ้นใจเลย พร้อมกับยกให้เป็นศัตรูอันดับหนึ่ง!!!
“มันจะดูถูกกันเกินไปแล้วนะโว้ย!”
“หึ กูพูดถูกใช่ไหมล่ะ?”
หน้ามันแม่งกวนทีนฉิบหาย ผมควันออกหูเลยทีเดียว มือของผมฟาดไปบนโต๊ะเต็มเหนี่ยว แม่งเอ๊ย! กูจะฆ่ามันนน!!! ผมจ้องมันอย่างอาฆาต ไอ้เวรโซโล่เหยียดยิ้มท้าทาย ผมกำหมัดแน่นเต็มไปด้วยความโกรธ ไม่ได้! ผมจะมีเรื่องกับใครไม่ได้ ผมสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่ต่อยตีกันใครทั้งนั้น! ผมค่อยๆ สงบสติอารมณ์นั่งลงเหมือนเดิม ไอ้โซโล่เหลือบสายตาเย็นชามา
“เฮอะ ไม่แน่จริงนี่หว่า”
ผมลุกขึ้นพรวดอีกครั้ง ก้มตัวคว้าคอเสื้อของไอ้โซโล่ไว้แน่น พร้อมกับจ้องมันตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า กูเพิ่งจะรู้สึกเกลียดใครมากขนาดนี้! ไอ้โซโล่จ้องตอบผมไม่รู้สึกสะท้านสะเทือน
“กูน่ะทำอะไรได้มากกว่าที่มึงคิด!”
“อ้อเหรอ บอกกูได้ไหมว่ามึงทำอะไรได้”
ผมกัดฟันกรอดอย่างไม่ยอมแพ้ มึงขอมากูก็จะจัดให้!!! ผมกระชากคอเสื้อของไอ้โซโล่มาอย่างแรง ประกบริมฝีปากสีส้มจางๆ นั้นทันที ไอ้โซโล่เบิกตากว้างตัวแข็งทื่อ เมื่อสัมผัสถึงลิ้นอันนุ่มนิ่มของผมที่สอดเข้าไปในโพรงปากร้อนระอุ แต่เมื่อตั้งตัวได้ไอ้โซโล่ก็จับไหล่ของผมเอียงหน้าลงมาจูบอย่างดุดัน
ผมตกใจเล็กน้อยแต่ก็สู้สุดใจล่ะ เทคนิคมีเท่าไรขนมาประชันให้หมด จะให้พูดไม่ออกว่าผมน่ะอ่อน! อีกฝ่ายก็สู้อย่างดุเดือดสูสี ลิ้นผมตวัดพันแทบจะล้า ลิ้นร้อนสากของอีกฝ่ายแทบจะทำให้สำลัก เราแลกจูบอยู่นานสองนานแบบไม่มีใครยอมให้ใคร เสียงจ๊วบจ๊าบดังเข้าหู โชคดีที่ตรงนี้เป็นมุมมืดทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็น และเสียงเพลงก็กลบไอ้เสียงจูบโคตรดังไปหมด
โธ่เอ๊ย ไอ้เวรนี้มันจูบอย่างกับอดยากมาเป็นชาติแน่ะ! ผมแทบจะเคลิ้มไปกับรสจูบที่ดุเด็ดเผ็ดมัน แต่โชคดีที่ดึงสติกลับมาได้เสียก่อน ผมผลักไอ้ปีศาจจูบออกไปอย่างสุดแรง ก้มลงถูปากอย่างขยะแขยง เวรเอ๊ย!!! หน้าผมร้อนผ่าวไปหมด ผมอายจนอยากจะมุดพื้นหนี ไอ้โซโล่เปิดปากพูดออกมาอย่างขบขัน
“ก็ดีนะ แต่ยังชนะกูไม่ได้หรอก!”
เฮงซวยเอ๊ย!!!
ผมกัดฟันกรอด หันหลังวิ่งออกไปจากร้านเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เสียงไอ้เวรนั้นก็ยังตามมาหลอกหลอน
“ไว้สนุกกันใหม่นะคุณทาสสามเดือน!”
อ๊า! อยากจะบ้าตาย! ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปผมจะต้องเป็นทาสรองมือรองเท้าของไอ้บัดซบนี้งั้นเหรอ!? ผมยอมตายเสียดีกว่า ชีวิตของผมจากนี้ไปต้องซวยบัดซบแน่ๆ ผมต้องทำยังไงดี ไม่นะ! ชีวิตของผมดับสิ้นแล้ว... ผมไม่ยอมแพ้หรอก แก้แค้นสิบปียังไม่สาย ใช่! สามเดือนนี้ผมต้องอดทน! อย่าให้ถึงวันของกูล่ะกันไอ้โซโล่ กูจะแก้แค้นจนมึงร้องไห้ไม่ออกเลย
คอยดู!!!
TBC.
:กอด1:
-
กร๊ากก
สามเดือนเลยนะคะน้องพรีตส์
จะทนไหวเหรอ~ หุหุ
-
555+
สะใจเนอะ
-
สามเดือนหรอ เสร็จแน่นายเอกเรา หึหึ
-
แย่แล้วพรีสต์ สามเดือนนี่จะเจออะไรมั่งก็ไม่รู้
แต่น่าจะเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาสได้นะ
-
รออ่านตอนต่อไป
3 เดือน ๆ
:o8:
-
พีสต์ไม่ต้องกลัวมัน มันเผลอเมื่อไร กัดหูมันเลย 555555
รอติดตามทาส 3 เดือน นะ
+ 1 ให้จ้า
-
ดุเดือดกันเกินไปแล้ว :o8:
-
เจอหน้ากันสองสามครั้งถึงกับกัดกันแล้ว
แล้วอีกสามเดือนน้ำไม่ท่วมห้องเหรอ
-
นั่น ยังไม่ทันเป็นทาสก็เสียจูบไปซะแล้ว
นี่ถ้าเป็นทาสคงเสียไปทีละชิ้น -.,-
-
แหะแหะ
เหนือความคาดหมาย
เหนือจินตนาการ
พรีสต์มาแบบเหนือเมฆ
แต่โซโล่มาเหนือกว่า
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ใจบุญเหลือเกิน รักสัตว์รักต้นไม้ กรี๊ด
น่ารักจริงๆ
:impress2:
-
น่ารัก ตลกด้วย :laugh: สงสารพรีสต์ แพ้ตลอด โดนแกล้งหนักแหงๆ :m20:
-
สามเดือนอันตราย 55+
น้องจะรอดไหมเนี่ย
-
:laugh: 55555 +1 ให้โซโล่เลย 3 เดือน จัดหนักเลยค้าบ
สงสารพรีตส นะเนี่ย :monkeysad:
แต่แอบสะจัย !! สมน้ำหน้าไปท้าเค้า :m20: :m20:
-
สามเดือนต่อจากนี้ มีอะไรมากกว่าที่คิด
ใช่มั้ย :impress2:
-
ตอนที่ 4 ความซวยมาเสิร์ฟถึงหน้าบ้าน
ปึก!
แม่งเอ๊ย!!!
ผมกำลังนั่งลันลาอ่านหนังสือใต้ร่มไม้เย็นฉ่ำชื่นใจ แต่จู่ๆ มีเหตุให้ต้องหัวแทบทิ่มดิน! ผมหันหน้ามามองคนประทุษร้ายหัวที่สวยงามของผม เมื่อรู้ว่าเป็นใครผมก็ทำหน้าบูดทันที อีเจ๊ปาล์มมี่นี่เอง! ได้แต่ทำหน้าหงุดหงิดใส่เพราะทำอะไรมันกลับคืนไม่ได้ ไม่อยากโดนกะเทยแหบหัว อีกอย่างผมเป็นสุภาพบุรุษพอ ไม่รังแกสตรีจริงหรือสตรีปลอมหรอก!
“ไอ้ฟายพรีสต์! หน้าด้านจริงนะมึง!”
“อะไรของมึง?”
“ยังจะมาถามอีก ไอ้แห้ง คนอื่นเขานั่งขุดดินจะเป็นจะตาย มึงมานั่งดูรูปโป๊สนุกอารมณ์เปลี่ยวสยิวกิวสบายใจเฉิบ!” ไอ้ปาล์มหรือเจ๊ปาล์มมี่ถลึงตาใส่ พร้อมกับโวยเสียงดัง ผมหันไปมองเหล่ารุ่นน้องที่นั่งขุดดินในสวน พวกมันแอบมองมาทางผม ส่งสายตามาสนับสนุนเจ๊ปาล์มมี่ของพวกมันกันใหญ่ ฮึ! แล้วไงวะ กูไม่แคร์!
“มึงอยากดูด้วยเหรอ? ทำไมไม่บอก เดี๋ยวกูแบ่งให้” ผมตอบกลับหน้ากวนทีนสุดๆ อีเจ๊ปาล์มมี่ทำหน้าขยะแขยงใส่ ถุย! ก่อนที่มึงจะผ่าเหล่าแบบนี้ มึงก็เคยดูมาก่อนนั้นแหละ ทำเป็นกระแดะไปได้นะอีเจ๊!
“ของแบบนี้เจ๊ดูแล้วอยากจะอ้วก มันต้องแบบนี้สิย่ะไอ้แห้ง!” อีเจ๊ปาล์มมี่จุ๊ปาก ส่ายหน้าไปมา มันควักนิตยสารมาจากกระเป๋าพร้อมนำเสนออย่างภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง ผมชะโงกไปดูให้ชัดๆ แล้วถอนหายใจทันที
“ผู้ชาย? อ่า! กูลืมไปว่ามึงเป็น...” ผมไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดใดๆ เห็นแค่หน้าปกก็ไม่กล้าดูเนื้อในต่อแล้ว หน้าปกเต็มไปด้วยผู้ชายกล้ามบึก! ผิวแทนจนดำ! สเปคมึงเหรออีเจ๊ โฮ~ กูรับไม่ได้สุดๆ
“กูไม่เข้าใจจริงๆ มีเหมือนๆ กัน แต่ทำไมมึงถึงชอบนัก ทำไมไม่ชอบแบบตรงกันข้ามแบบนี้ นี่! อกนุ่มนิ่มขย้ำทีโคตรมีความสุข แล้วยังมีปิ๊บอีก! โฮ~ พวกมึงหลงผิดแล้ว!” ผมส่ายหน้าไม่เห็นด้วย เปิดสมุดภาพยืนยันคำพูด สงสัยมานานแล้ว มีผู้หญิงตั้งมากมายทำไมมันไม่ชอบดันชอบผู้ชายด้วยกัน เมื่อก่อนเจ๊ปาล์มมี่จัดได้ว่าเป็นหนุ่มหน้าตาดีมีสาวกรี๊ด แต่ดันเป็นกะเทยไปซะนี่
“มึงจะไปรู้อะไร ไอ้แห้ง ของเหมือนๆ กันน่ะมันจะตายน่ะเฟ้ย”
ดูมัน แหม ทำหน้าเหยียดหยามใส่อีกแน่ะ เหมือนผมเป็นคนผิดแผดแตกต่างไปซะอย่างนั้นแหละ ผมยักไหล่ ไม่มายด์
“เฮอะ มีเหมือนๆ กันไม่นานก็เบื่อ กูยังไม่เคยเห็นว่ามึงจะคบกับใครได้นานเลยนี่”
อีเจ๊ปาล์มมี่เงียบกริบเมื่อพูดแทงใจดำ ไม่แค่นั้น ไอ้สตางค์ที่นั่งเงียบหันขวับมาจ้องผมด้วยสีหน้าซีดๆ อะไรของมันฟะ? ตกใจอะไร? ผมไม่พูดอะไรต่อ ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมพื้นที่ ไอ้บู๊ลิ้มซึ่งกำลังปิดดูรูปโป๊เอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ
“ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เมื่อมีจุดเริ่มต้นก็ย่อมมีจุดจบ กูก็ยังไม่เคยเห็นมึงคบกับใครนานเลยนี่ไอ้พรีสต์” เมื่อพูดประโยคแสนมาดแมนนั้นออกมา มันก็เงยหน้ายิ้มเท่ โฮ~! ไอ้พระเอกหนังจีน! โคตรเท่เลยมึง! ผมไม่พูดอะไรกลับ ขี้เกียจเถียงไอ้พระเอกหนังจีน
“มึงเป็นเหี้ยอะไร หน้าซีดๆ กินข้าวมาหรือเปล่าวะ?” ผมอดถามไอ้สตางค์ไม่ได้ ไอ้นี่ก็หน้าซีดเอาๆ อย่ามาเป็นลมเป็นแล้งแถวนี้นะ ไม่มีอารมณ์จะช่วยชีวิตคน ไอ้บู๊ลิ้มหัวเราะอวดฟันขาวสะอาดเรียงสวย มันเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฝัน
“นั้นเพราะมึงยังไม่เคยเจอกับคนที่ใช่ แต่ถ้ามึงเจอกับคนที่ใช่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย มึงจะเข้าใจว่าอะไรคือตลอดไป อะไรคือนิรันดร์”
“อู้วววว~ เน่าเลยสาดดดด!” ไอ้แซมนั่งข้างๆ ผมทนคำพูดเลี่ยนของไอ้บู๊ลิ้มไม่ไหวหอนออกมา สะบัดขนลุกขนพอง ผมเองก็ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว โอ้~! ไอ้เพื่อนนักรักของกู มึงเลี่ยนมากกว่าเดิมอีก ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่วัน ใครไปอัพสกิลเน่าให้มันวะเนี่ย!?
“ต๊ายตาย กดไลค์ค่ะ” อีเจ๊ปาล์มมี่ตรงข้าม กระดี๊กระด๊ารับหน้าบานที่มีคนมาเถียงให้ ชิชะ!
“งั้นมึงเจอคนที่ใช่แล้วเหรอไอ้เหี้ยบู๊?” พอผมถาม ไอ้เวรนี่มันก็ยิ้มรับซะหวานเลี่ยนจนผมกับไอ้แซมพร้อมใจกันอ้วกออกมาอีกรอบ เป็นเอามาก! เพื่อนกูเป็นเอามากเลยน่ะเนี่ย!?
“แล้วมึงรู้ได้ไงว่านั้นเป็นคนที่ใช่ของมึง?”
“ถ้ามึงเจอ มึงก็รู้เองนั่นแหละ อย่าถามมากเลยว่ะ มันอยู่ที่ใจ”
“อู้วววว~ วันนี้กูแดกข้าวไม่ลงแน่!” ไอ้แซมทำปากจู๋แซวไอ้บู๊ลิ่ม ได้ยินจากไอ้แซมว่าไอ้บู๊ลิ้มมันจริงจังขนาดลบเบอร์สาวๆ ในมือถือออกทั้งหมด แถมวันนี้มันยังทำตัวเป็นเด็กดีมานั่งสุมหัวกับพวกผมด้วย ปกติสุดสัปดาห์แบบนี้มันออกไปเที่ยวแล้ว ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ ครั้งนี้ของจริงแน่ๆ!
“กูอยากจะเห็นน้ำหน้าคนของมึงจริงๆ สวยขนาดไหนถึงทำให้ไอ้เสือบู๊ทิ้งลายได้” ผมพูดพลางหมุนคอไปมาคลายอาการเมื่อย นั่งนานก็เมื่อยได้เหมือนกัน ผมส่งสายตาพิฆาตไปให้พวกเด็กๆ ที่แอบอู้ ตั้งอกตั้งใจเงี่ยนหูฟังว่าหวานใจตัวจริงของไอ้บู๊ลิ้มมันคือใคร หน็อย เผลอไม่ได้เชียวนะไอ้พวกบ้านี่!
“สวยเหรอ? ไม่เฉียดเลยว่ะ” ไอ้บู๊ลิ้มเอ่ยเรียบๆ ไม่รู้ว่าเสียใจหรือไม่เสียใจกันแน่
ผมกับไอ้แซมทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ หน้าตาไอ้บู๊ลิ้มออกจะหล่อแล้วแฟนมันไม่สวยได้ไงวะ!?
“ไม่สวยเหรอวะ?”
มันเสือกพยักหน้า ไอ้สตางค์หันขวับไปมองไอ้บู๊ลิ้มเขม็ง พวกผมจ้องกันตาเขม็ง จะให้เชื่อได้ยังไง ถึงมันจะไม่เลือกแต่ระดับจอมยุทธ์บู๊ลิ้มแล้วมีแต่สาวสวยเข้ามาเจ๊าะแจ๊ะด้วยทั้งนั้น มึงอำเปล่าวะเนี่ย!?
“มึงอำหรือเปล่าวะ?” ขนาดอีเจ๊ปาล์มมี่มันยังไม่เชื่อเลย แล้วพวกผมจะเชื่อเหรอ พวกผมนั่งจ้องกดดันไอ้บู๊ลิ้มที่นั่งดูรูปโป๊อย่างไม่สะทกสะท้าน พวกผมจ้องอยู่นานสองนานจนกระทั่งไอ้บู๊ลิ้มต้องถอนหายใจแล้วพึมพำเบาๆ เสียไม่ได้
“ผู้ชายมันจะสวยได้ยังไงล่ะ”
“...” พวกผมอ้าปากค้างทันที
ผม ไอ้แซมพ่วงด้วยอีเจ๊ปาล์มมี่นั่งให้งองูสองตัวชนกันไปมาในหัว ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ผมรีบแคะหู สงสัยจะไม่ได้แคะนานได้เกาะกันหนาจนฟังผิดพี้ยนแบบนี้ มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน!? คิดดูสิ ไอ้เสือล่าสมันสาวสุดท้ายมางาบตัวผู้เนี่ยนะ? ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ไอ้แซมก็หัวเราะเหมือนกัน ผมกับมันหันมามองกัน พยักหน้าอย่างเข้าใจซึ่งกันและกัน
มึงกับกูฟังผิดแหงๆ!
“มึงล้อเล่นหรือเปล่าวะไอ้ตีบ!?”
“จุ๊ๆ อย่าเสียงดังสิเจ๊ ถึงมันไม่สวยแต่ก็น่ารักดีน่ะโว้ย เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว!” ไอ้บู๊ลิ้มปิดสมุดภาพดังปึก มันยกนิ้วมาแตะปากพูดเสียงเบาด้วยใบหน้ากะล่อนใส่พวกผม แล้วหันไปฟาดสมุดภาพใส่หัวไอ้สตางค์เบาๆ ผมกับไอ้แซมนั่งเป็นรูปปั้นนักคิดเลย พวกเราสองคนได้แต่พึมพำว่า ‘เพื่อนกูๆ’
“พวกมึงสองคนก็พอได้แล้ว! มาพึมพำอะไรกัน มันหลอนนะโว้ย!” ไอ้บู๊ลิ้มหันมาโวยวายใส่พวกผมสองคน พวกกูไม่ใช่อีเจ๊ปาล์มมี่นะโว้ย ถึงได้ปรับตัวเร็วอย่างกับปรอท ขอทำใจบ้าง! แหม พูดด้วยหน้าจนคิดว่ากำลังพูดถึงดินฟ้าอากาศตามปกติซะอีก
“โฮ แสดงว่าต่อไปนี้ก็ไม่มีใครมาเป็นคู่แข่งกับกูแล้วสินะ?” ไอ้แซมยิ้มกระหยิ่มทันที
ถุย! ถึงไม่มีไอ้บู๊ลิ้ม ยังไงผู้หญิงก็ไม่สนใจมึงเหมือนเดิมนั้นแหละไอ้แซม! ไอ้บู๊ลิ้มยิ้มจนตาตี๋ๆ หยี
“ไอ้เหี้ยแซม สงสัยมึงลืมนึกถึงคนนั่งข้างๆ มึงน่ะโว้ย นั้นก็เสือสมิงอีกตัวล่ะ!”
“เชอะ อย่าให้กูหน้าตาดีแบบพวกมึงล่ะกัน!” ไอ้แซมสะบัดหน้างอนตุ้บป่องลุกขึ้นไปขุดดินทำใจกับพวกรุ่นน้อง ผมมองตามมันแล้วอมยิ้มกับท่าทางน่าขันนั้น ไม่รู้จะช่วยมันยังไงดี เพราะไอ้เรื่องหน้าตามันเป็นตั้งแต่เกิด! ฮ่าๆๆๆ คงต้องบอกให้ทำบุญชาตินี้มากๆ ชาติหน้าอาจเกิดมาหน้าตาดีบ้าง
“แล้วตอนนี้มึงคบอยู่กับพี่ฟ้าอยู่เปล่าวะไอ้พรีสต์?” ไอ้บู๊ลิ้มหันมาถามผม มึงสนใจเรื่องกูทำไมวะ? ผมไหวไหล่
“ทางใครทางมันตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว”
“เฮ้ย! ไมวะ?” ไอ้สตางค์หันมาถามอย่างตกใจ
อะไรของมึงวะ ตกใจอีกล่ะ!? ฮึ เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนี่น่า ถึงผมจะหน้าตาไม่หล่อเหลาเทรนด์กิมจิแบบไอ้บู๊ลิ้ม ไม่หล่อเทพแบบไอ้เวรโซโล่ แต่ผมก็หน้าตาดีพอตัวล่ะน่า ไม่งั้นสาวๆ จะเข้ามาหลงผมทำไม? ผมคบกับใครได้ไม่นาน จำได้ว่านานที่สุดคือหนึ่งเดือน มันมีปัจจัยหลายๆ อย่างที่ทำให้ผมคบกับแฟนคนที่แล้วๆ มาไม่ได้นาน หึ! ผมตอบไอ้สตางค์ไปอย่างเซ็งๆ
“บังเอิญพี่ฟ้าไปเจอกูอยู่กับหลิงว่ะ”
“ซวยเลยล่ะสิมึง”
“เออ”
“ทำไมมึงไม่คบกับหลิงเลยวะ?” ไอ้บู๊ลิ้มเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย หลิงสาวสวยขาวหมวยเรียนบัญชี ผมไม่แน่ใจว่าเธอคิดอะไรกับผม แต่สำหรับผมแล้วเธอเป็นเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น บางทีสำหรับเธออาจจะคิดว่าผมเป็นผู้มีพระคุณอะไรแบบนั้น มีคนเข้าใจผิดอยู่เหมือนกันว่าผมกับหลิงเป็นผัวเมียกัน (ทำไมกูมีพวกเข้าใจผิดเรื่องนี้เยอะจังว่ะ)
“เหี้ยบู๊ กูไม่ได้ชอบหลิงแบบนั้น หลิงเองก็ไม่ได้ชอบกูเหมือนกันแหละ”
“เฮอะ ไอ้พรีสต์!” ไอ้สตางค์เรียกผมเสียงสูงปรี๊ดอย่างแคลนๆ อะไรของมึง? ไอ้สตางค์ถอนหายใจมองผมอย่างกับเด็กอมมือสามขวบ
“นี่หรือเสือพรีสต์ที่ว่าร้อยศพ”
“อะไรของพวกมึง?”
“เหี้ย มึงโง่จริงหรือแกล้งโง่ อีหลิงแม่งแสดงออกจนตัวสั่นว่าอยากจะเป็นเมียมึงขนาดนั้นน่ะ!”
“อีเจ๊ มึงก็พูดเกินไป”
“หึ ไม่เกินล่ะแห้งเอ๊ย”
อะไรวะ? ผมทำอะไรผิด เจ๊ปาล์มมี่ยังร่วมวงมองผมอย่างเหยียดหยามอีก
ผมมองหน้าอีเจ๊ปาล์มมี่แล้วมองคนอื่นๆ ผมถอนหายใจเฮือก พวกมันพยักหน้ากันหงึกๆ เป็นการยืนยัน กูไม่ต้องการการยืนยัน! พวกมึงมายืนยันทำไม? อุตส่าห์ทำใจแกล้งโง่มาตั้งหลายปี กูไม่ได้ชอบเขา แค่สงสารเขา ไม่ผลักไสไป ชีวิตเขาน่าสงสารจะตาย ถ้าผมไม่บังเอิญช่วยไว้ในตอนนั้น ไม่รู้จิตใจของผู้หญิงคนนี้จะโดนทำร้ายไปถึงขนาดไหน แต่จะให้เป็นแฟนกับคนที่ไม่ชอบ เรื่องนี้ขอทีเถอะ ผมไม่ชอบบังคับใจตัวเอง! ชอบก็คือชอบ เกลียดก็คือเกลียด
“แล้วกับอีคุณนายฮิลเลอร์นั้นล่ะ?”
“โอ๊ยยยย! กูจะบ้าจริงๆ นะโว้ยอีเจ๊ เรื่องเหี้ยๆ แบบนี้ใครมันเอาไปพูดวะ กูกับยัยเมย์ไม่มีทางจะเป็นแฟนกันได้แน่นอน เจอหน้าก็มีแต่ปล่อยสรรพสัตว์ใส่กัน โนเวย์ เลิกถามกูได้แล้ว ตอนนี้กูโสดไม่ซิงเฟ้ย”
“เออ โสดเป็นเพื่อนกูก็ดีแล้ว” อีเจ๊ปาล์มมี่พยักหน้าเข้าใจ หันไปเก็บสมุดรูปนายแบบหุ่นบึกเข้าไปในกระเป๋า ลุกไปช่วยไอ้แซมและรุ่นน้องปลูกดอกไม้ ผมโล่งใจ ไปก็ดีกูจะได้สบายหู
“กูไปยกถังปุ๋ยก่อนนะ” ไอ้บู๊ลิ้มหันหน้ามาบอกกับไอ้สตางค์ที่นั่งข้างๆ เมื่อเห็นไอ้แซมโบกมือไหวขอความช่วยเหลือ ไอ้เตี้ยมันพยักหน้าโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองเลยสักนิด ไอ้บู๊ลิ้มจ้องเพื่อนตัวเตี้ยอยู่นิดหน่อยก่อนจะผละออกไปช่วยไอ้แซมที่ตะโกนมาสั่งยิกๆ
“อย่าทำน้ำลายหกใส่นะโว้ย เล่มนั้นกูยังไม่ดู” ผมหันมาเอ่ยปรามไอ้สตางค์ เมื่อเห็นมันก้มมองซะชิดติดหน้ากระดาษ นานอยู่พักใหญ่ไอ้สตางค์เงยหน้ามองไปรอบๆ จากนั้นมันก็เรียกผมเสียงเบาเหมือนยุง
“มีไร กระซิบทำเหี้ยอะไรของมึง?”
“เบาๆ หน่อยสิวะ กูแค่อยากถามว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”
“ก็ไม่มีอะไรนี่” ผมรีบตอบกลับอย่างร้อนตัว ไอ้เหี้ยสตางค์ มันรู้อะไรหรือไงวะ!? ผมพยายามทำตัวเป็นปกติเพื่อไม่ให้ไอ้เพื่อนรักจับพิรุธใดๆ ได้ ไอ้สตางค์จ้องผมแทบทะลุ
“แน่ใจนะ?”
“เออ กูไปกินเหล้ากับพี่วัฒน์แค่นั้นแหละ”
“เหรอ? ไอ้โซโล่ไม่ได้ทำอะไรมึงเลยเหรอ?”
ผมสะดุ้งเล็กน้อย ไอ้...ไอ้เหี้ยสตางค์! รู้ได้ไงว่ากูเจอไอ้โซโล่!? มันมีสายสืบหรือว่ามันมีญาณวิเศษ!? อีกอย่างผมไม่อยากพูดหรือคิดถึงเจ้าบ้านั้นเลย เดี๋ยวแม่งนรกก็ดลบันดาลให้มันมาเดินเล่นแถวนี้หรอก เป็นอันจบเสร็จชีวิตกันพอดี เมื่อคืนผมคิดหาวิธีหลีกหนีไอ้โซโล่มันเกือบไมได้นอนอีกคืน ให้ตายเถอะ! ขอให้ไม่เจอหน้ามันอีกก็พอแล้วล่ะครับ
เฮอะๆ คนสติดีที่ไหนจะไปเป็นทาสให้มันล่ะเฟ้ย! ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้นน่ะ ไพ่ตายสุดท้ายที่ผมทิ้งไว้คือการหนีนี่แหละ! ถ้ามันฉลาดหน่อย มันควรทำอะไรบางอย่างที่ผมปฏิเสธไม่ได้ แต่มันโง่เอง แค่ยึดมือถือหรือกระเป๋าตังค์อะไรพวกนี้ก็ทำให้ผมไม่กล้าขัดคำสั่งแล้ว ช่วยไม่ได้ มันโง่เอง!
“ก็ไม่มีอะไรนี่ ดื่มใครดื่มมัน”
“ก็ดีแล้ว กูตั้งใจจะบอกมึงตั้งแต่เมื่อวาน แต่มึงเหี้ยเองดันชิงหมาเกิดทิ้งภาระให้กู เลยเตือนมึงไม่ทัน ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว กูล่ะกลัวมึงเสร็จไอ้ห่าโซโล่จริงๆ” คนเตี้ยบ่นเป็นหมีหิวน้ำผึ้ง ผมทำหน้าหงิก
กูเกือบเสร็จมันแล้ว...
เวรสตางค์เอ๊ย ทำไมมึงไม่เตือนให้เร็วกว่านี้ล่ะ ไอ้เตี้ย! ปล่อยให้เพื่อนผู้บอบบางไปเผชิญหน้ากับไอ้เวรสารเลวนั้นโดยไม่มีแผนการรับมือ เหมือนเตะอ้อยเข้าปากช้างน่ะสิ!
“กูไม่มีทางเสร็จมัน มึงไม่ต้องห่วง มันไม่มีทางแก้แค้นกลับได้แน่ๆ” พูดไปแบบนั้นแต่ในใจของผมแทบจะหลั่งน้ำตา ตั้งแต่วันนี้ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ โธ่~! ชีวิตปีสามในมหาวิทยาลัยอันสดใสของผม!
“...กูไม่ได้หมายความอย่างนั้น กูรู้ว่ามึงฉลาดแต่กูกลัวมึงพลาดพลั้งเสียตัวให้มันน่ะสิ ไอ้ห่าโซโล่มันเป็นไบน่ะโว้ย ผู้หญิงก็ได้ผู้ชายก็มันก็เอา ขอให้ถูกใจเป็นพอ” ไอ้สตางค์กระซิบกระซาบ ใบหน้าจริงจังสุดๆ ผมนี่หน้าเหวอไปเลย หา! ไอ้เหี้ยโซโล่เป็นไบงั้นเหรอ!?
เชี่ยแล้วกู!!!
ผมดันไปจับมันจูบซะดูดดื่มขนาดนั้น โอ บัดซบ ถ้ามันติดใจรสจูบของผมขึ้นมาล่ะ โอ๊ยยย! คิดแล้วเสียววาบในอก ผมหน้าซีด เบิกตากว้าง จิตหลุดล่องลอยหายไป ก่อนตั้งสติ เม้มปากเพื่อรวบรวมกำลังใจทั้งหมดทั้งมวล เอาว่ะ จากที่ผมเคยถามพวกชื่นชอบวิ่งเล่นในป่าเดียวกันมาแล้ว อย่างอีเจ๊ปาล์มมี่ สบายใจได้เปราะหนึ่ง พวกมันไม่สนใจเอาผมเป็นผัวสักนิด ด้วยเหตุนี้ทำให้ผมอยู่อย่างสงบสุขกับพวกเก้งๆ กวางๆ
“ไม่มีอะไรหรอก อย่างกูนี่ ผู้ชายเขาไม่สนใจหรอกเฟ้ย มีแต่สยองกันน่ะสิ”
“มึงเคยส่องกระจกบ้างหรือเปล่า?” ไอ้สตางค์สวนกลับมาเร็วซะผมตั้งรับไม่ทัน
“ส่องสิ มีใครบ้างไม่ส่อง เหี้ยนี่!”
“กูยิ่งเป็นห่วงมากกว่าเดิมอีกว่ะ” ไอ้สตางค์ถึงกับแห้งเหี่ยวลงในพริบตา
“อะไร? กูพูดอะไรผิด? จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่เห็นมีตัวผู้หน้าง่าวที่ไหนมาเจ๊าะแจ๊ะกับกูเลยนี่” ผมอ้างเหตุผลแล้วหันไปมองไอ้สตางค์ที่นิ่งเงียบ มันทำหน้าหนักอกหนักใจ ผมระบายยิ้ม รู้สึกขำหน้ามันขึ้นมา โฮ~ เพิ่งเห็นโหมดจริงจังของไอ้สตางค์ ตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี้ก็ไม่ได้เห็นมานานแสนนานแล้ว
“เหี้ยเอ๊ย ไม่ต้องมายิ้มเลยมึง! ต้องขอบคุณวีรกรรมสมัยก่อนของมึงถึงไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่นวายด้วย แต่สถานการณ์ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว มึงฟังกูให้ดี ห่างจากไอ้เหี้ยโซโล่มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เข้าใจไหม?”
“เออ” ผมรับปากทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไรมากมาย เพราะตอนนี้ผมก็ขออยู่ห่างจากมันก่อนล่ะว่ะ ขืนเจอสิ ซวยแน่! ทาสเชียวนะ! ถ้าผมถูกจับไปถ่วงน้ำ ฆ่าหมกป่าระบายความแค้นจะทำยังไง ผมต่อสู้ไม่ได้ซะด้วย จะกลับคำก็ไม่ได้ เดี๋ยวจะกลายเป็นเสียศักดิ์ศรี ลูกผู้ชายอกสามศอกพูดแล้วไม่คืนคำ! ทำได้อย่างเดียวคือวิ่งหนีล่ะนะ แล้วจะต้องวิ่งหนีมันไปตลอดชีวิตเลยหรือเปล่าวะ? เฮ้อ!
“ไม่ต้องห่วงหรอก กูมีแผนรับมือ” ไอ้สตางค์พูดพร้อมกับโน้มตัวมาหาผม ผมชะโงกหน้าไปฟังอย่างสนใจ
“กูจะส่งเหยื่อที่แสนจะยินดีพลีกายเป็นเครื่องสังเวยไปให้ไอ้โซโล่ มันก็จะวุ่นวายจนไม่สนใจเรื่องของมึง สักพักเดี๋ยวมันก็ลืมเรื่องมึงแล้ว ระหว่างนั้นมึงอยู่เงียบๆ นะโว้ย”
“โอ้!” ผมพยักหน้ารับแล้วโผเข้าไปกอดไอ้สตางค์เพื่อนรักด้วยความรู้สึกซาบซึ้งสุดใจ ไอ้เพื่อนรัก! มึงนี่พึ่งได้เสมอเลยนะ แต่ทำไมมันใจดีแปลกๆ แบบนี้หว่า? แม้จะสงสัยแต่ผมก็ไม่คิดมาก รีบแสร้งซับน้ำตาซาบซึ้งในน้ำใจ ไอ้สตางค์ตบหัวผมดังผัวะ ไอ้เวรนี่! ตบมาซะแรง
“ขอรับแค่น้ำใจ ไม่ต้องกอด”
“เออ!”
“เอ่อ...กูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมวะ?”
“ว่ามา!”
“เอ่อ... มึงคิดยังไงกับเรื่องไอ้บู๊ลิ้ม ที่มันคบผู้ชายน่ะ?” จู่ๆ ไอ้สตางค์มันก็ถามขึ้นมา ผมหันหน้ามามองไอ้สตางค์แวบหนึ่ง อย่าบอกนะ อย่าบอกว่ามึงกับมันคบกัน! ผมเงียบไปไม่ตอบ ไอ้สตางค์ก็รีบโบกมือ
“ไม่เกี่ยวกับกู แค่อยากรู้เฉยๆ” มันปฏิเสธเสียงแข็ง ผมหรี่ตามอง เอาเถอะถึงมันจะคบกับไอ้บู๊จริงๆ ผมจะไปว่าอะไรได้ ผมไม่ใช่พ่อมันสักหน่อย แล้วถ้าผมไม่พอใจมันจะเลิกคบหรือไง ก็ไม่ใช่ไหมล่ะ ผมยักไหล่ไม่สนใจ
“จะไปคิดอะไร เรื่องของมัน ไม่ใช่เรื่องของกู”
“มึงไม่ได้เกลียดพวกเกย์อะไรนี่เหรอ?”
“ไม่นิ” ผมเอ่ยอย่างไร้อารมณ์ เกลียดทำไม ไม่ได้มาเป็นบนหัวของผมนี่น่า ไม่ได้วิปริตเกลียดขี้หน้าใครต่อใครมั่วซั่วขนาดนั้นสักหน่อย
~~~ ไม่คิดจะคบใครจริงจัง เพราะไม่อยากทำร้ายใคร
และไม่ได้คิดว่าตัวเองดัง หรือว่าเป็นคนหลายใจ
ก็ชั้นแค่ใจร้าย ชั้นแค่ใจร้าย ทุกวันก็เตือนตัวเองในใจอย่าไปทำร้ายคนอื่น ~~~
ผมขยับตัวล้วงเอามือถือที่แผดเสียงเพลงใจร้ายของ ILLSLICK ระหว่างนั้นสังเกตเห็นสีหน้าเพื่อนตัวเตี้ยดีขึ้นจากตอนแรก คลายจะโล่งใจ มันโล่งใจอะไรวะ? ผมไม่มีจังหวะที่จะถามเพราะพอเห็นหน้าจอโชว์ชื่อ ‘ยัยปีศาจ’ ผมก็ถอนหายใจโล่งผสมตื่นตระหนก โล่งอกที่ไม่ใช่เบอร์แปลกๆ ที่น่าจะเป็นไอ้เวรโซโล่ ตื่นตระหนกก็เพราะคนที่โทรมาเป็นคนที่ผมไม่อยากเจอน่ะสิ กว่าจะตัดสินใจรับก็นานอยู่เหมือนกัน พอรับสายเสียงแหลมๆ ก็ดังผ่าเข้าหูผมทันที อย่างที่คิดเอาไว้เป๊ะ
[ไอ้น้องเวรรรร!!! รับสายช้าจริง กะจะให้รอจนเหงือกแห้งนมเหี่ยวเลยหรือไง!?]
“นมพี่ก็เหี่ยวอยู่แล้วนี่” ผมย้อนด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
[แกว่าอะไรนะ!?]
“เปล่าฮะ พี่สาวคนสวยของพรีสต์มีอะไรให้รับใช้หรือฮะ?”
คนที่กำลังพูดสายอยู่นี่คือพี่สาวคนรองของผมเอง เป็นบุคคลต้องห้ามสำหรับผมเลยแหละ ยังจำเรื่องที่ผมเคยบอกว่าบ้านรกอย่างกับรังหนูไหม? อันที่จริงแล้วผมน่ะรักความสะอาดนะ แต่ที่บ้านมีสภาพแบบนั้นเพราะมันมีมาร มารที่เรียกว่าพี่สาวนี่แหละ!
มาบ้านผมทีไรก็จะมารื้อนั้นรื้อนี้ ทิ้งนั้นทิ้งนี้ ผมแทบจะร้องไห้ แล้วผมก็ไม่ได้มีเวลาที่จะมานั่งคอยทำความสะอาดบ้านให้ซะด้วยสิ พี่แกก็มาทุกวี่ทุกวัน บางครั้งก็มีพักค้างคืนบ้าง ถ้าทะเลาะกับแฟนก็หนีมากินเหล้าที่บ้านพักของผม กินที่บ้านไม่ได้เพราะพี่สาวคนโตจะจิกหัวกินตับเอา!
พูดถึงครอบครัวแล้วก็ขอแนะนำให้ครบเลยล่ะกัน ครอบครัวของผมประกอบไปด้วยพ่อแม่ พี่สาวสองคน พี่สาวคนโตชื่อนันที่แปลว่าแม่ชี พี่สาวคนรองชื่อเซนต์ที่หมายถึงนักบุญ พี่ชายอีกคนมีชื่อว่าเฮอร์มิตมีความหมายว่านักสิทธิ์หรือฤๅษี สุดท้ายก็ผมพรีสต์นักบวช บางคนอาจจะสงสัยว่าพ่อแม่ของผมถือศีลคลั่งศาสนาหรือเปล่าถึงตั้งชื่อลูกๆ แบบนี้ คำตอบน่ะเหรอ? ผมก็ไม่รู้!
[ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าบ้าน แกอยู่ไหน?]
“อยู่คณะ”
[รีบมาเปิดบ้านให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ! ให้เวลาห้านาที มาสาย ตาย!]
ลั่นวาจาข่มขู่เสร็จเจ๊ก็วางสายแบบเผด็จการ ให้ตายสิ ชีวิตของผมหนีไม่แพ้พวกฮิลเลอร์จอมเผด็จการเล๊ย! ผมลดมือถือลงจากหู หันไปมองไอ้สตางค์ที่กำลังทำหน้าเห็นใจผมอยู่ ไอ้สตางค์เคยเจอพี่เซนต์มาหลายครั้ง มันถึงได้รู้เช่นเห็นชาติ เข็ดขยาดอย่างทุกวันนี้ยังไงล่ะ มันเคยแอบกระซิบนินทากับผมว่าถึงพี่เซนต์จะสวยแต่นิสัยแบบนี้มันขอเป็นโสดดีกว่า ผมก็ว่างั้นแหละ! ถ้าให้เอาพี่เซนต์เป็นแฟนล่ะก็ผมขอเป็นโสดไปทั้งชาติดีกว่า
“มึงรีบไปเถอะ เดี๋ยวโดนแหบหัว กูไม่รู้ด้วยนะโว้ย”
“เออๆ กูฝากทางนี้ด้วยนะ”
ผมเก็บสมุดรูปสุดรักสุดหวงใส่กระเป๋า รีบวิ่งแจ้นไปที่ไอ้เหลืองเพื่อนยาก ก่อนจะซิ่งกลับมาที่บ้านพักอย่างว่อง ถ้าผมบินได้ผมคงจะบินไปแล้ว ในที่สุดผมก็มาถึงหน้าบ้านจนได้ ความเร็วแบบทำลายสถิติ ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ รถคันหะหรูหะหราที่จอดเด่นสง่าอยู่หน้าบ้านผม นี่มันรถของใครกัน? ของพี่เซนต์เหรอ? ไม่มั้ง เจ๊งกจะตาย ซื้อแต่รถญี่ปุ่นคันเล็กๆ เท่านั้น หรือจะเป็นรถของแฟนพี่เซนต์
ผมหันซ้ายหันขวา เดินมาดูรถสปอร์ตคันหรูสีแดงดำ ฮู้ว~! ยี่ห้อนี้มัน koenigsegg cxx นี่หว่า!!! โคตรพ่อโคตรแม่แพง!? ผมทำตาโตเบิกกว้างเต็มอัตรา นี่มันราคาหนึ่งล้านดอลลาร์เลยนะ เจ้าประคุณท่านใดซื้อมาวิ่งเล่นแถวนี้วะ น่าดักตีหัวขโมยมาขับจริง!
ผมมองรถคันหรูอย่างอาลัย ชาตินี้จะมีปัญญาได้แตะไหมหนอ? ผมหันตัวกำลังจะเดินเข้าบ้านแต่ก็ชะงักซะก่อน เพราะพี่สาวยืนทำหน้ายักษ์อยู่หน้าบ้าน ผมเดินไปหาด้วยความเซ็ง เท้าของผมหยุดชะงัก ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าไอ้คนที่ยืนทำหน้าหล่อยักคิ้วหลิ่วตาล้อเลียนอยู่ข้างหลังพี่ของผมน่ะ มันไม่ใช่ไอ้โซโล่?
ทำไมแฟนของพี่เซนต์ถึงได้หน้าเหมือนไอ้โซโล่จังวะ? หน้าแบบนี้มันโหลจริงๆ ผมพยายามหาเหตุผลมาปลอบใจตัวเอง แต่ความจริงมันโหดร้ายนัก พี่เซนต์เท้าสะเอว มองผมตาเขียวปั๊ด ไอ้คนอยู่ข้างหลังพี่เซนต์ก็ทำหน้ายียวนกวนประสาทที่สุดในสามโลกใส่ผม
“พริตตี้! รู้ไหมว่าพี่รอแกกี่นาที ห๊า!? ขาฉันจะแข็งหมดแล้ว! รีบเปิดประตูบ้านสิ จะให้พี่กับเพื่อนของแกยืนรออีกนานไหม!?”
ผมชื่อว่าพรีสต์ พี่เรียกเพี้ยนๆ แบบนี้เลยทำให้พวกเพื่อนในคณะเรียกตาม ให้ตายเถอะ ถ้าไอ้ขี้เหร่ที่ยืนแสยะยิ้มอยู่นั่นเอาไปเรียกล้อเลียนบ้าง ผมก็ทำยังไง! อีกอย่างมันไม่ใช่เพื่อนของน้องพี่นะ มันแอบอ้าง! ผมได้แต่แก้ต่างกับตัวเองในใจ รีบเดินไปเปิดประตูบ้านทั้งที่ใจขัดแค้น ผมหลีกทางให้พี่เข้าไปในบ้านก่อน แล้วรีบมาขวางทางเปรตตัวหนึ่งที่ระริกระรี้จะเข้าไปไว้
กูไม่เอาเปรตเข้าบ้านเฟ้ย เดี๋ยวบ้านมีอาถรรพ์!
“แกจะขวางน้องโซโล่ทำซากอะไรพริตตี้!? ไปเอาน้ำหวานมาเสิร์ฟแขกสิ!” พี่เซนต์หันกลับมาตวาดเสียงแหลมใส่
อุบ๊ะ! นี่ผมหวังดีนะ เดี๋ยวบ้านมีอาถรรพ์ อาฆาตหรอก! ผมถอนหายใจ เปิดทางให้ ‘น้องโซโล่’ เข้าไปข้างในบ้าน ผมทำเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ ก้มตัวถอดรองเท้าแล้วรีบเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ชิ! เห็นแขกไม่ได้รับเชิญแล้วอารมณ์เสียเป็นตัว
ผมวางน้ำหวานให้พี่เซนต์ที่นั่งตรงโต๊ะบาร์ยาวในห้องนั่งเล่น ไอ้โซโล่ที่ถูกเรียกมานั่งข้างๆ หันซ้ายหันขวามองสำรวจภายในบ้านอย่างสนใจ พี่เซนต์หันขวับมาทำสายตาดุใส่ผมอีกครั้ง ทำอะไรผิดอีกล่ะ?
“แล้วน้ำของเพื่อนแกล่ะพริตตี้!?”
“เอาอะไร?” ผมหันมาถามมันเสียงห้วนไร้มิตรสุดๆ ไอ้โซโล่ยิ้มรับอย่างสุภาพ สร้างภาพเหลือเกินนะ!
“แล้วมีอะไรบ้างล่ะ?”
“สั่งๆ มันไปเถอะ ไอ้นี่มันเครื่องแมชชีนอาหาร สั่งอะไรได้หมด” พี่เซนต์โบกมือให้แล้วเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ไอ้โซโล่ก็ยิ้มรับแล้วหันมาเอ่ยกับผมด้วยสายตาวิบวับขบขำ
“แล้วแต่นายล่ะกันพริตตี้”
น่านนนนน!!! กูว่าแล้ว เอาไปล้อกูจริงๆ ด้วย! ภาพไอ้โซโล่ยกมือปิดปากหัวเราะเป็นภาพที่น่าเอาเท้าไปทาบจริงๆ! ผมขบเขี้ยวเดินออกไปอย่างโมโห เปิดตู้เย็นแบบใส่อารมณ์ หยิบขวดชาเย็นที่เหลือมาเทใส่แก้ว ฮึ่ม! ผมเดินมาเสิร์ฟกระแทกแก้วเกือบแตก สื่อเป็นนัยๆ ว่าไม่พอใจ ม๊ากกกกด้วย!
“ขอบใจ ‘พริตตี้’~” ไอ้โซโล่ไม่ใส่ใจท่าทางของผม มันเงยหน้าขึ้นมายิ้มๆ แล้วเอ่ยเน้นคำอย่างชัดเจน
กูล่ะอยากขอซื้อชื่อนี้จริงๆ!
TBC.
มาอัพส่งตอนเช้าค่ะ
เล้ามีจำกัดเรทหรือเปล่าคะ?
คนเขียนไม่มั่นใจ อยากถามก่อน
เพราะเรื่องนี้ เรทค่อนข้างแรงอยู่ แฮะๆ :-[
-
ท่าทางพริตตี้จะโดนโซโล่จัดหนักโดนมีพี่สาวนมเหี่ยวเป็นผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการ
555 ฮามั่ก
เรื่องน่ารัก
รอลุ้นตลอด
ติดตามๆๆๆ
กด+และถูกใจให้เป็ดไปรุย o18
-
:กอด1:
-
น่าร๊ากกกกกก
-
ฮิ้ววววววววว..โซโล่ตามพริตตี้มาถึงบ้าน
อะไรจะเกิดขึ้นล่ะต่อไปนี้น่ะ
เดาว่าโซโล่เองก็น่าจะติดใจรสจูบของพริตตี้ม้างงง.. ถึงได้ตามจนถึงบ้านน่ะ
-
อิอิ เริ่มแล้วสินะ
น้องพริตตี้เราเสร็จแน่ เอิ๊กก
ส่วนเรื่องจัดเต็ม เต็มที่เลยค่ะคุณปอย
ทุกคนในเล้ารออยู่ ฮิฮิ
-
โอ้ววว พริตตี้ ท่าทางจะรอดยากแล้วล่ะงานนี้ :z1:
-
:m20: :m20:
-
น้องพริตตี้เจอศึกหนักแน่
จะหนีรอดมั้ยเนี่ย (ยังไม่ทันได้หนี มาหาเขาเองซะงั้นอ่ะ)
ป.ล. บ้านนี้ชื่อเก๋ดีนะ ชอบๆ o13
-
เพื่อนเตี้ยเพิ่งเตือนไปเองอะไรมันจะซวยขนาดนี้เนียนูพริตตี้เอย+_+ :sad11: :serius2:
-
น้องพริตตี้ จ้ะ ชื่อน่ารักออก ขายต่อให้ไอ้โซ่ตกเลย
แลกรถสปอรต์คันนั้นเลยยยยยยยยยยยย
+1 ให้อะนะ
-
555 ท่าจะรอดยากซะแล้วพรีสต์ ตามมาถึงบ้านเลย
:L2: :L2: :L2:
-
ชอบค่ะ เรื่องฮามาก
อัพด้วยน่ะค่ะ :monkeysad:
-
บุกมาถึงบ้านด้วยเหรอเนี่ย
ร้ายไม่เบานะโซโล่
-
กรี๊สสสส พริตตี้ :o8: :o8: :o8:
-
พี่สาวเจอน้องสะไภ้แบ้วแจ้ หวังว่าพี่สาวคงจะเข้าข้างน้องตัวเองนะ :z1:
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
พริตตี้จร้า
จะได้ฝาระมีละ
-
มาถึงบ้านแล้ว
คราวหน้าจะรอดไหมเนี่ย พริตตี้
-
มาทำไรที่บ้าน
-
หนูพริตตี้จ๋า ยอม ๆ ไอ้โล่ไปเถอะลูก :haun5: นั่นมัน The Koenigsegg CXX เลยนะเฟ่ย!
-
พริตตี้มีพี่สาวเป็นยัยปีศาจ
เรียกน้องซะดิบดี เรียกเพื่อนน้องว่า น้องโซโล่ อะโห่เฮ้ะ :laugh: :laugh:
บู๊ลิ้ม + สตางค์ เรียล ชัวร์ :haun4:
-
ว๊าว ท่าทางนายเอกของเราจะปราบยากแฮะ ซ่าพอตัวเลย
นิยายสนุก แล้วก็ตลกดี อ่านไปขำไป ชอบนะ
รีบมาอัพนะคะ~ :impress2:
-
ซวยแต่หล่อแบบนี้
น้องพรีสยอมพลีกายซวยทุกวันเถอะ
-
สตางค์แอบชอบพริสต์ อ่ะป่าว
:L2: :L2:
ชื่อน่ารักมาก พิตตี้
:-[ :-[
-
พริตตี้ มันน่ารักดีแท้ โฮะๆๆ
ดื้อๆๆ อย่างงี้ล๊ะ สนุกนัก
-
+1ให้ค่ะ
พริตตี้น่ารักดี ถึงจะกวนไป(ไม่)หน่อย 555+
ว่าแต่โซโล่มาบ้านพริตตี้ได้ไงเนี่ย
ส่วนสตางค์กับบู๊ลิ้มนี่ต้องมีซัมติงกันแน่เลยใช่ป่าว
-
ตอนที่ 5 สู่ความเป็นทาส
“แกทำไมนิสัยแบบนี้ย่ะ ปล่อยให้เพื่อนหล่อๆ แบบนี้รอได้อย่างไงกัน!?”
พี่เซนต์ยกน้ำดื่มเหมือนพี่แกอดอยากปากแห้งรอดตายมาจากทะเลทราย พอดื่มเสร็จแทนที่จะเงียบๆ เป็นใบ้ไปซะ เสือกหันมาดุผมอีกแน่ะ ไม่ได้บอกให้มันมารอนี่น่า! มันจะยืนรากงอกเป็นไม้ยืนต้นก็ไม่เห็นเกี่ยวกับกูเลย!
อีกอย่างถ้านี่เป็นไอ้สตางค์มายืนรอล่ะก็พี่เซนต์จะไม่เดือดร้อนขนาดนี้หรอกครับ แต่บังเอิญพี่สาวของผมมันเป็นประเภทอนุรักษ์หนุ่มสุดหล่อ ยิ่งไอ้โซโล่เนี่ยไม่ต้องพูดถึง มีโอกาสร้อยเปอร์เซ็นต์ถ้าไอ้โซโล่มันเอ่ยขอฆ่าผมตรงนี้พี่เซนต์ก็จะเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง แถมให้ความร่วมมือร่วมช่วยอีกต่างหาก!
“อะ พี่ขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ รู้สึกเหนียวเนื้อตัว ยืนรอแกนั้นแหละเจ้าน้องงั่ง! พี่ขอตัวก่อนนะจ้ะโซโล่”พูดเสร็จเจ๊แกก็ผละออกไปอย่างรวดเร็ว เดี๋ยวววววว!!! เจ๊อ่า! ปล่อยให้น้องอยู่กับตัวอันตรายแบบนี้สองต่อสองได้อย่างไงวะ!?
พอพี่เซนต์หันหลังเท่านั้นแหละไอ้รอยยิ้มอบอุ่นสดใสแสนจะเสแสร้งของไอ้โซโล่เย็นยะเยือกขึ้นทันทีครับ มันหันมาจิกสายตาเหี้ยมใส่ผม ผมก็เขม็งตาจ้องอย่างไม่ยอมแพ้ กูไม่กลัวมึงหรอกนะโว้ย!!
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าครัวอย่างรวดเร็ว ผมไม่ได้กลัว ผมแค่รู้สึกหิวเท่านั้นแหละ เลยมาเอาขนมปังที่แช่แข็งไว้ในตู้มาอบเพื่อมาประทังหิว หึๆ! ต่อให้มันมาถึงที่บ้านก็ใช่ว่าจะทำอะไรผมได้!
ผมชะโงกไปมองข้างนอก นี่มันก็นานแล้วนะพี่เซนต์ควรจะออกมาได้แล้ว แล้วเนี่ยผมกินขนมปังไปสองชิ้นแล้วนะ ออกมาสักทีสิโว้ย!! แต่งองค์ทรงเครื่องอะไรนักหนา ออกมา!
“มึงเข้ามานั่งกินคนเดียวเนี่ยนะ?”ยังจะมาตามหลอกตามหลอนกูอีกนะเวรเอ๊ย! ผมมองไปหน้าประตูห้องครัว ไอ้เวรนั้นเกาะประตูทำเท่ หมั่นไส้มันสุดขอบโลก!! เท่เหลือเกินนะพ่อคุณ!!
“กูจะไปรู้ได้อย่างไงว่ามึงอยากกินด้วย”
“เออ! ก็หัดตรัสรู้เองสิย่ะ! แหม~ เห็นแก่ตัวจริงๆ นะไอ้พรีสต์!!”เสียงตวาดแว้ดๆ ตามมาทีหลังทำเอาผมสะดุ้งโหยง ออกมาตอนไหนวะเนี่ย ทำไมผมไม่เห็นเจ๊แกวะ? แล้วให้ผมตรัสรู้เองเนี่ยมันจะไปทำได้อย่างไง ถ้าทำได้ป่านนี้ได้มีพระอรหันต์องค์ใหม่แล้ว!! แต่ที่ขัดใจมากที่สุดคือไอ้รอยยิ้มเยาะของมันเนี่ยแหละ แหม~ เห็นแล้วอยากจะยัดขนมปังอุดปากมันจริงๆ!!
ผมทำใจยกจานขนมปังร้อนกรุ่นออกไปนั่งกินต่อข้างนอก พอผมนั่งเท่านั้นแหละ ผมถึงทำตาโตเมื่อเห็นพี่เซนต์ ป๊าดดดดดด!!! แต่งตัวแบบนี้จะออกไปล่อกระทิงเหรอครับเจ๊!? ผมไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้เลยครับ ก็ดูสิวะ พี่กูเป็นเอามาก!! ลงทุนแต่งตัวล่อฟายเลยทีเดียว ผมหลบสายตาไปมองด้านอื่นทันที ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นกูจะดูแมร่งหัวจรดเท้าแต่เนี่ยพี่กูแท้ๆ มันรู้สึกจั๊กจี้ปนสยองอย่างไงไม่รู้!
ผมเหลือบมามองไอ้โซโล่ที่ยังคงนิ่งเฉยไม่มีท่าทีจะรู้สึกอะไรใดๆ ไอ้นี่มันเก๊กหรือว่ามันเป็นพระอิฐพระปูนกันแน่วะ!? ผมมั่นใจสุดๆ ว่ามันรู้ทันความคิดของพี่สาวผม คิดไปแล้วกูก็อ๊ายอาย หมดกันพี่กู!!
“แล้วเนี่ยโซโล่มาหาพริตตี้ทำไมจ๊ะ?”
พอพูดกับไอ้โซโล่เนี่ยเสียงอ่อนเสียงหวานแต่พอพูดกับน้องอย่างผม เจ๊มันทำเสียงซะเหี้ยมเกรียมน่ากลัวสุดๆ โห~ ลำเอียงให้กับความหล่อของหนังหน้าชัดๆ! ไอ้โซโล่เหลือบไปมองพี่เซนต์ที่ทำท่าแบบว่า...ยั่วสัดๆ มันกระตุกยิ้มที่มุมปากนิดๆ พี่เซนต์เนี่ยยิ้มรับหน้าแดงอายม้วนเชียว ช่างเป็นภาพที่ผมแทบจะช็อก อีเจ๊มันเขินเป็นด้วยเว้ยเฮ้ย!!
“คือผมคิดว่าจะซื้อเฟอร์นิเจอร์แต่งห้องใหม่น่ะครับ ก็เลยขอให้พริตตี้ไปดูช่วย”
อือหือ!? ไอ้นี่ก็ไม่มีทางยอมแพ้เลยเหอะ หว่านเสน่ห์ทำหน้าเสียงเข้มนุ่มลึกแล้วมันก็ใช้ได้ผล พี่เซนต์เนี่ยอย่างกับถูกมนต์สะกดแน่ะ ทำตาเหม่อลอยเคลิ้มเชียว ว่าแต่...มึงจะหยุดเรียกกูว่าพริตตี้ได้ไหมเฟ้ยยยยย!! เรียกทีไรทำให้กูอยากดูฮัลโหลคริตตี้เลยว่ะ!
“อ้อ พริตตี้เขาเรียนตกแต่งภายในนี่น่า คงจะพอช่วยได้อยู่ล่ะ พี่ก็ทำงานโรงแรมอาจจะช่วยได้เหมือนกัน แล้วพี่ก็ว่างๆ ด้วย”เอาล่ะสิครับ อีเจ๊เขาออกตัวแรงขอแบบโต้งๆ ว่ากูอยากไปด้วย! ไอ้โซโล่ยิ้มเหมือนเดิม มันยังใช้โทนเสียงมหาเสน่ห์ทุ้มต่ำล่อลวงเหยื่อ
“อ่า ถ้าผมรู้มาก่อนว่าพริตตี้มีพี่สาวเก่งทางด้านนี้ผมคงไม่ขับรถสปอร์ตมาแน่ๆ แต่น่าเสียดายวันนี้ผมขับสปอร์ตมา อ่า...ทำไงดี?”
มันอ้างเหตุผลได้ตอแหลมาก!
“ไม่เป็นไร มึงไปกับพี่เซนต์เหอะ พี่กูน่ะเชี่ยวเรื่องแบบนี้”ผมสนับสนุนไปทันที มีโอกาสกูก็ขอถีบส่งไปให้พี่เซนต์ล่ะวะ กูจะได้ปลอดภัย! พี่เซนต์หันมาแอบยกนิ้วให้กับผมอย่างถูกใจ เราพี่น้องกันครับพี่ ผมช่วยพี่สมหวังเอง สุดท้ายผมก็ได้กำไร หึๆ
แต่พอหันมากะจะเยาะเย้ยไอ้โซโล่สักหน่อยดันประสานสายตากับปีศาจที่มีแววน้ำโห ผมเนี่ยจ่อยเลยครับ ตามันโคตรน่ากลัวเลยอ่า! งือ...ผมนั่งหุบปากตามคำสั่งทางสายตาของมันอย่างว่านอนสอนง่าย แหม~ ก็ไอ้สายตานั้นมันบ่งบอกว่าถ้ามึงพูดอีกกูจะเอามึงไปถ่วงน้ำแน่ อะไรแบบนั้นทำเอาผมเนี่ยใจคอไม่ดีเลย
“นายคงจะลืมไปว่าพี่วัฒน์น่ะนัดนายไปคุยธุระด้วยนี่ ไม่ไปพี่แกเอาตายเลยน่ะ”มันพูดซะสุภาพทำเอาผมกลายเป็นคนป่าเถื่อนหัวรุนแรงไปซะงั้น แล้วที่ว่าพี่วัฒน์เอาตายน่ะกูไม่เชื่อหรอก แต่ถ้ามึงหมายถึงกูไม่ไปมึงเอาตายเนี่ย กูเชื่อแน่ๆ!!
“เออๆ นั่นสิ”ผมหัวเราะออกมาแห้งๆ ตามมีตามเกิดล่ะเฟ้ยงานนี้!! พี่เซนต์ทำหน้าเคืองเล็กน้อยแต่เจ๊แกก็ยอมแต่โดยดี เมื่อไอ้โซโล่บอกว่าคราวหน้าไว้ไปเที่ยวด้วยกันก็ได้ แหม! ถ้าเป็นผมล่ะนะสิบชาติเถอะว่าเจ๊แกจะยอม เจ๊แกจะเถียงจนผมยอมแพ้ เถียงจนดำเป็นขาวนั้นแหละ ผมน่ะไม่เคยเถียงชนะเจ๊แกสักครั้งเหอะ! หึ! ไอ้โซโล่พูดคำเดียวแมร่งจอดไม่แจวสักคำ ลำเอียงชัดๆ!
“แล้วเนี่ยเจ๊จะค้างไหม?”
“ไม่! คือ...แบบว่าพี่นัดเพื่อนไว้น่ะพริตตี้ เนี่ยก็ได้เวลาแล้วล่ะ พี่ขอตัวก่อนล่ะกัน แล้วเจอกันนะจ้ะ~!”นั้นไงครับ พอพูดกับน้องเนี่ยเสียงคนละแนวกันเลย พูดหันไปพูดกับไอ้โซโล่เนี่ยเสียงเปลี่ยน หึ!
พี่เซนต์หยิบขนมปังชิ้นหนึ่งงับใส่ปากด้วยท่าทีน่ารักน่าชังแล้วฉวยกระเป๋าสะพายโบกมือลาไปอย่างก๊าวใจสุดๆ โห~ เจ๊แกเปิดโหมดจีบหนุ่มหล่อเต็มพิกัดเลยนี่หว่า ไหนบอกว่าว่างไงวะ? แล้วไอ้ที่นัดเพื่อนเนี่ยกูไม่เชื่อ อีเจ๊มันนัดแฟนไว้แน่ๆ!!
“...”
พอนึกได้ผมก็แทบจะสะดุ้ง เฮ้ย!! ตอนนี้กูอยู่กับตัวอันตรายตามลำพังแบบไม่มีก้าง เอ๊ย ไม่ตัวขัดขวางแล้วด้วย ทำไงดีวะ!? อยู่แบบนี้กูอันตรายแน่ๆ เหอะ! ถึงจะมั่นใจว่ามันคงไม่พิศวาสผมแต่ป้องกันไว้ก่อนดีที่สุดล่ะ
“งั้นเรารีบไปหาซื้อเฟอร์นิเจอร์อะไรของมึงกันเหอะ!”
“...”มันเหลือบสายตามามองผมอย่างเย็นๆ แล้วตอบกลับมาด้วยท่าทางดูถูกกันสุดๆ มันชกกูเลยเหอะถ้าจะทำท่าแบบนั้นน่ะ กูว่าชกจะเจ็บน้อยกว่า
“มึงโง่หรือแกล้งโง่กันวะ นั่นกูแค่โกหกเท่านั้นแหละ”
ไอ้มาดเพลย์บอยชวนเคลิ้มฝันพัดกระจายหายไปอย่างรวดเร็วเหลือไว้แต่ไอ้เกรียนกวนส้น ผมพยักหน้ารับทันที แล้วเราสองคนก็นั่งนิ่ง ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งไอ้โซโล่มันพูดขึ้นมาเอง
“หิว”
“หา?”
“หิว!”
แล้วไงล่ะวะ? มาบอกกูแล้วได้อะไร? ผมทำหน้าซื่อบื้อใส่มันอย่างกวนส้นเช่นกัน ไอ้เวรโซโล่คิ้วกระตุกแล้วมันก็เอ่ยเสียงเหี้ยมชวนเสียวคอวาบๆ
“อย่าให้เจ้านายอย่างกูต้องพูดซ้ำ!”
“แล้วจะให้ทำอย่างไงเล่า!?”มันตวาดมากูตวาดกลับ ไอ้โซโล่ชี้นิ้วไปที่ห้องครัว ผมมองตามไปแล้วหันมามองมันอีกครั้ง แล้วไงวะ?
“มีปัญญาก็ไปทำ!”
โธ่เอ๊ย!!! ถ้ามึงบอกว่าอยากกินข้าวไปทำให้กินหน่อยอะไรแบบนี้มันก็จบแล้ว! บอกแต่หิวๆ แล้วกูจะไปตรัสรู้ได้อย่างไงฟ่ะ? ผมลุกขึ้นพร้อมกับตบโต๊ะอย่างแบบไม่พอใจ กูไม่พอใจจริงๆ นั้นแหละ ชี้นิ้วสั่ง! เออ มึงเป็นเจ้านายนี่น่า กูมันทาส! ไอ้โซโล่มองตามผม
“เดี๋ยว”
“อะไรอีก!?”
“เอามือถือมา”
ผมขบเขี้ยวทันที แมร่ง! อุตส่าห์กูจะเนียนล่ะ มันก็คิดขึ้นมาได้!! ทำไมไม่ลืมๆ ไปซะวะไอ้บ้า ผมล้วงเอามือถือในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินมาวางไว้ให้มัน ก่อนจะเดินเข้าครัวไป ไปช้าเดี๋ยวมันโมโหหิวจะทำอย่างไงล่ะครับ ไม่รู้ว่ามือถือของผมมันจะทำอะไรบ้าง? มันคงจะไม่ยึดมือถือของผมหรอกนะ!! ไม่มีอะไรโทรนะโว้ย ที่สำคัญไม่มีตังค์ซื้อใหม่ด้วย!!
ผมเปิดตู้เย็นแล้วหยิบๆ อะไรในตู้ออกมาวางเพื่อดูว่าจะทำอะไรกินได้ จากนั้นก็รีบลงมืออย่างว่องไว เดี๋ยวมันจะโมโหหิว คนโมโหหิวเนี่ยมันน่ากลัวนะครับ ไม่ฟังเหตุผลอะไรหรอก มันอาจจะสั่งฆ่าผมได้! ทำเสร็จผมก็รีบยกไปถวายมันทันที ไอ้โซโล่โยนมือถือคืนมาให้กับผม ยื่นดีๆ ไม่ได้หรือไงวะ!? เดี๋ยวมันตกพื้นพังขึ้นมาแล้วจะรับผิดชอบซื้อไอโฟนให้กูเลยไหม!? (โห มันแอบหวังได้ของใหม่!)
“ก็พอแดกได้”
ดู๊ดู! มันพูดเข้า!! พอแดกได้ เหอะๆ ข้าวเข้าปากมึงก็พูดงั้นแหละฟายเอ๊ย ผมยืนบื้อมองมันกินจนไอ้โซโล่หันมามอง
“มึงไม่ต้องทำตัวสมฐานะขนาดนั้นก็ได้ ไม่กินเหรอวะ?”
“กูไม่หิว มึงกินไปคนเดียว!”
กูไม่อยากกินข้าวร่วมโต๊ะกับมึงเฟ้ย มันกินไม่ลง!
“กูกินเสร็จแล้วจะพามึงไปดูงานที่ต้องทำ เอ่อ...จัดกระเป๋าเก็บเสื้อผ้าไปเลยก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องยุ่งยากหลายรอบ”
เอ๋???
ทำไมต้องจัดกระเป๋าด้วยวะ!?
“ต้องขอบคุณกูที่ไล่คนใช้ออกไปหมดเลยมีงานรอมึงอยู่เยอะแยะเลยล่ะ!”มันพูดออกมาหน้าตายแต่ผมเนี่ยสิจะตาย! โอ้~!!! มึงจะไล่พวกเขาออกทำเตี๋ยอะไรวะ!? ไม่สงสารพวกเขาหรือไง? พวกเขาต้องทำงานหาเลี้ยงชีพนะโว้ย พวกเขาอาจจะมีครอบครัวหกเจ็ดแปดคนต้องเลี้ยงดู! โวยไปเหมือนเป็นคนดีแต่จริงๆ แล้วโวยให้ตัวเองนั้นแหละครับ มันบ้าแล้วเรอะ!!?
“งานมันก็มีตั้งแต่กวาด ถู ปัดฝุ่น ซักผ้า ทำกับข้าวเช้าเย็น บ้านหลังเล็กๆ เองเพราะกูอยู่คนเดียว ไม่ตายหรอก”
มึงพูดง่ายเพราะมึงไม่ใช่คนทำน่ะสิ!!
ผมพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปทำทีว่ากำลังเดินเข้าห้องของตัวเองเพื่อไปจัดกระเป๋าเสื้อผ้า ไอ้หมอนั้นก็มองผมอย่างแปลกใจคงไม่คิดว่าผมจะยอมง่ายๆ ล่ะมั้ง หึๆ มึงคิดถูกแล้ว กูไม่ยอมง่ายๆ หรอกกก~ ก๊ากๆ!! ผมจับกระเป๋ายัดๆ เสื้อผ้าเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วปิดกระเป๋าสะพายใส่บ่า เปิดหน้าต่างห้องก่อนจะปีนหนีออกไป สภาพแบบนี้เหมือนหนีเมียไปพักร้อนกับสาวๆ เลยเว้ยเฮ้ย
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผมจะหนีใครออกทางหน้าต่างแบบนี้! แต่เอาเถอะ หนีก็คือหนีเฟ้ย! ไม่มีทางเลือกแล้วผมไม่อยากเป็นทาสใครหรอก ให้ตายเถอะ! ช่วงนี้ไปอยู่บ้านเพื่อนก็ได้โว้ย!!
พอลงพื้นเสร็จผมก็ย่องมาที่หน้าบ้านเพื่อมาเอารองเท้า เฮ้อ~ ทางโล่ง! ผมรีบใส่รองเท้าอย่างรวดเร็วแล้วหันตัวจะวิ่งสุดแรงเกิดไปที่เจ้าเหลือง แต่ก็ดันมากำแพงอันสูงลิ่วยืนขวางทางพร้อมกับยกจานข้าวมากินเย้ยๆ ผมหัวเราะแฮะๆหมุนตัวถอดรองเท้าไว้ที่เดิม เปิดประตูบ้านเดินเข้าไปข้างในทิ้งกระเป๋าไว้บนพื้นแล้วนั่งลงที่โซฟากลางห้อง
ไอ้โซโล่เดินเข้ามาเหลือบมองผมที่นั่งสงบเสงี่ยม มันก็กลับมานั่งทานข้าวต่อราวกับไม่มีอะไรใดๆ เกิดขึ้น ผมเหล่มองมันอย่างขัดใจ ปัดโธ่เอ๊ย!! มันมาดักผมอยู่ด้านหน้าได้อย่างไงวะ!? กูสงสัยชิบหาย!! ไอ้เวรนี่สายบิดามันเป็นสุนัขหรือไง จมูกดีชิบ รู้อีกว่ากูจะหนี!!
ผมได้แต่หงุดหงิดอยู่ที่โซฟา โทรหาไอ้สตางค์ส่ง S.O.S. ดีไหมวะ? ผมล้วงมือถือออกมาแล้วกดค้นหาเบอร์ไอ้สตางค์ทันที สถานการณ์ตอนนี้เหมือนโจรขึ้นบ้านของผมเลยครับ หว่า~ ไอ้โซโล่มันโจรล่ะน่า โจรปล้นสวาท! ฮ่าๆๆๆ มันยังมีเวลาเล่นขำอีกแน่ะ อย่าสนใจคนบ้าๆ แบบผมเลยน่ะครับพี่น้อง!!
“ฮัลโหล”
เมื่อโทรติดเรียบร้อยผมก็เอนตัวนอนขนาบโซฟาเพื่อหลบสายตาของไอ้โซโล่มัน เหมือนกูกำลังโทรหากิ๊กในขณะที่เมียกินข้าวอยู่เลยเว้ยเฮ้ย! ผมแอบชะโงกมาดูไอ้โซโล่ที่ยังนั่งกินข้าวอยู่ อ่าฮะ มันไม่รู้ตัวเสร็จโจ๋ล่ะ!!
[ มีอะไรวะ? ]
“โทรฉุนเฉินเฟ้ย อันตรายๆ แมร่ง”
[ หา? มึงกระซิบอะไรวะ กูไม่ได้ยิน! ]
“ฟายเอ๊ย! อย่าพูดเสียงดังสิวะ”
ผมด่ามันไปทีแล้วแอบชะโงกหน้ามองดูไอ้โซโล่ที่ยังนั่งละเอียดกินข้าวไม่รู้เรื่องรู้ราว เออดี! ห้ามหันมานะมึง! ผมหดหัวกลับมาอีกครั้งแล้วก้มหน้ากระซิบเสียงเบาคุยกับไอ้สตางค์
“ไอ้สตางค์โว้ย สถานการณ์แย่มากเลยวะ”
[ พี่เซนต์จะฆ่าหมกศพมึงเหรอ? ]
มันใช่ที่ไหนเล่าไอ้ฟาย!!
“ไม่ใช่โว้ย ไอ้โซโล่เฟ้ย ไอ้โซโล่!”
[ หา!!!? ]
“อย่าเสียงดัง!”
บอกมันไปแต่ตัวเองเนี่ยแหละเสียงดังกว่า ผมรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที หวังว่ามันจะโง่ไม่ได้ยิน ผมแอบเสี่ยงตาน้อยไปดูอีกครั้ง อ่าฮะ! มันยังนั่งกินแบบโง่ๆ ต่อไปเหมือนเดิม ผมถึงได้โล่งอกซะ กลับมาคุยกับไอ้สตางค์อีกครั้ง
[ มันไปหามึงที่บ้านเลยเหรอวะ? ]
“เออสิวะ มันนั่งกินข้าวบ้านกูฟรีอยู่เนี่ย กูควรทำไงดี?”
[ ตีหัวมันแล้วฆ่าหมกเลย ]
“สาดดดด~! กูจริงจังนะโว้ย!”
[ ไม่ต้องกลัว วันนี้กูส่งน้องเจนไปแล้ว รับรองว่ามึงปลอดภัยแน่ ]
“เหรอวะ แล้วน้องเจนของมึงเนี่ยเมื่อไหร่จะมา”
[ หือ? แมร่ง! เดี๋ยวนะ เดี๋ยวกูโทรกลับ ]
แล้วมันก็ตัดสายไปเลยครับ อ้าว! เวรแล้วไอ้เศษสตางค์!! ทำไมทำกับกูแบบนี้วะ พอไอ้สตางค์มันตัดสายไปไอ้โซโล่ก็เรียกผมไปรับใช้ทันที ผมก็ยอมทำตัวเป็นแจ๋วเดินไปรับใช้อย่างเรียบร้อย
“รีบล้าง จะได้รีบไป”
เออ! ผมเก็บจานชามหอบเข้าครัวมายืนล้าง โห~ รันทดได้อีกชีวิตกู ทำไมต้องมารับใช้เป็นทาสมันด้วย อาทิตย์เดียวก็ยังพอทำใจได้ แต่เนี่ยมันตั้งสามเดือน! เทวดาห่าเหวที่ไหนดลบันดาลให้กูชวนมันเล่นไพ่ ผีที่ไหนมากระซิบกูให้พนันกับมันวะ!!?
“เสร็จหรือยัง?”
“เออๆ!”
ผมเช็ดทำความสะอาดให้แห้งเรียบร้อยแล้ววางบนชั้นก่อนจะเช็ดมือเดินออกมาจากห้องครัว ไอ้โซโล่โยนกระเป๋าให้กับผมแล้วเดินนำออกไป ผมเดินตามหลังมันแล้วล็อกบ้าน ไอ้โซโล่เดินไปที่รถสปอร์ตคันหรู ผมแอบกลืนน้ำลาย โอ้~! เอาวะ ในโชคร้ายก็ยังมีโชคดีอยู่!! ผมกำลังจะได้นั่งรถนอกคันล้านดอลเชียวนะ!!
ผมยืนอยู่ข้างๆ รถของไอ้โซโล่อยู่นาน เอ่อ...จะให้พูดไงล่ะครับ? เอ่อ...เมื่อกี้ผมมัวแต่ตะลึงทึ่งอยู่กับการเปิดประตูรถที่แสนจะโคตรเท่นั้นจนลืมดูว่ามันเปิดอย่างไง? ดูเหมือนจะงัดขึ้นข้างบนน่า อ่า...กูบ้านนอก กูไม่เคยมีรถนอกมาก่อนเลยไม่รู้ว่ามันเปิดอย่างไง!!? ไอ้โซโล่ทนเห็นผมยืนบื้อไม่ไหว มันก็เอื้อมมาเปิดประตูให้
“ลืมไปว่ามึงบ้านนอก!”
อู้ยยย!! มันเป็นความจริง กูเถียงมันไม่ได้! ผมค่อยๆ เข้าไปนั่งบนเบาะนุ่ม อ่า~!!!! สุดยอดเลย รถเก๋งกิ๊กก๊อกเทียบไม่ติดเลยวะ!! ไอ้โซโล่มองผมนิ่ง สายตามันเหี้ยมๆ อะไร? กูทำอะไรผิด?
“ปิดประตูสิวะ!!”
มันทนความบ้านนอกของผมไม่ไหวก็ตวาดแล้วชี้ไปที่ประตูรถที่ยังไม่ปิด อ่า...แล้วมันปิดไงล่ะเนี่ย เหี้ย!! ไอ้โซโล่ถอนหายใจเฮือกอีกครั้ง มันก็โน้มตัวมาดึงประตูแล้วปิดให้ ผมรีบเอนหลบมันทันที โห~ ใกล้ซะได้กลิ่นน้ำหอม ห๊อมหอมวะ! ใส่น้ำหอมด้วยขนาดกูไม่เคยได้ใส่เลย!
แล้วในที่สุดผมกับไอ้โซโล่ก็ได้ฤกษ์ออกเดินทางกันสักที มันคาดเข็มขัดแล้วหันมาสั่งผมบ้าง เอาล่ะ คราวนี้ผมไม่บ้านนอกแล้วเพราะเมื่อกี้สังเกตไอ้โซโล่มันคาด ผมรีบคาดเข็มขัดทันที เมื่อผมคาดเสร็จไอ้โซโล่ก็สตาร์ครถออกไปอย่างว่อง กูรู้ว่าเครื่องมันแรง! แต่ไม่เห็นมึงจะต้องขับเร็วขนาดนี้เลยนี่หว่า!!
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
ผมนั่งตัวแข็งทื่อระแวงมาตลอดทาง ยังดีที่ผมไม่ได้เป็นโรคหัวใจไม่งั้นหัวใจวายตายคารถแล้ว แต่ว่าตายที่รถหรูๆ แบบนี้มันก็ดีเหมือนกันน่ะเนี่ย! แต่ผมไม่ขอตายตอนนี้นะ ไอ้โซโล่ขับมาหมู่บ้านจัดสรรที่อยู่นอกเมืองออกมา (มหาวิทยาลัยของผมอยู่ตัวเมืองครับ เป็นมหาวิทยาลัยที่อยู่ในตัวเมืองใหญ่ที่สุดด้วย) บ้านมันก็เหมือนๆ กันนั้นแหละครับ โห! แต่อยู่ที่นี้คนเดียวก็ถือว่ารวยโพดๆ แล้วล่ะ เออว่ะ ลืมไปว่าตอนนี้ผมนั่งรถขับละล้านดอลอยู่ อีแค่บ้านจัดสรรหลังหนึ่งทำไมมันจะไม่มีปัญญาซื้อ!!
แล้วมันก็ขับมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ไอ้โซโล่หันมาทางผมแล้วสะบัดหน้า ผมมองหน้ามันอย่างงงๆ อะไร? ให้กูทำอะไร?
“ลงไปเปิดประตูสิว่ะ!”
อ้อ! ผมถึงกับบางอ้อทันที ผมปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูรถออกมา คราวนี้ผมไม่ได้บ้านนอกแล้วนะ ผมเปิดประตูออกมาได้! ผมปิดประตูรถแล้ววิ่งมาเปิดประตูให้เจ้าคุณชาย พอเปิดประตูผมก็เดินเข้ามาในบ้าน ยืนเอ๋อแดกทันที ขอชกปากมึงหน่อยได้ไหมไอ้โซโล่!!?
ไหนบอกว่าบอกหลังเล็กๆ อยู่คนเดียวล่ะโว้ยยยยยยย!? นี่มันอยู่ได้เป็นโขยงเลยนะ!! ถ้าผมทำความสะอาดหมดหลังเนี่ยผมต้องตายก่อนแน่ๆ! ไอ้โซโล่ขับเข้ามาจอดที่หน้าเชิงบันไดบ้าน ผมรีบวิ่งตามมาทันที เห็นลุงแก่ๆ คนหนึ่งรับกุญแจจากมันที่ก้าวลงมาจากรถ จากนั้นก็มีป้าคนหนึ่งเดินมาพร้อมกับสาวใช้อีกสองคน
โห~ คุณชายม๊ากมาก!!
“ป้าอรครับ นี่คือคนใช้ใหม่ที่ผมหามาได้”
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้ป้าที่ส่งยิ้มมาให้เป็นมิตร ท่านรับไหว้ผม
“ไหว้พระเถอะลูก แหม ยังเด็กอยู่เลยนะแต่สู้ชีวิตทำงานส่งตัวเองเรียนจนถึงขนาดนี้ ป้าเห็นด้วยทันทีที่คุณชายโซสนับสนุนรุ่นน้องให้ทำงานสุจริต ไม่ต้องห่วงนะหนู คุณชายท่านเป็นคนดีหนูสบายใจได้ทำงานที่นี้จนเรียนจบหาทำงานโน้นแหละ ไม่ต้องไปทำงานเสี่ยงๆ แบบนั้นอีก”
“???”
ผมมองหน้าป้าอรอย่างงุนงง ทำงานอะไรฮะ? ผมเนี่ยน่ะสู้ชีวิต? ผมเหลือบมองไอ้ตัวต้นเหตุ มึงไปโม้อะไรให้ผู้หลักผู้ใหญ่เขาฟังวะ!? ไอ้ต้นตอมันก็ยืนเป็นตอไม่พูด ผมยิ้มรับแห้งๆ เออออห่อหมกไปกับเหตุผลนั้น ตกลงว่ากูเป็นรุ่นน้องมึงถูกมึงช่วยจากพวกเสี่ยๆ ให้มาทำงานที่นี้?
โอ้โห! ไอ้คุณชาย ความคิดมึงโคตรบรรเจิด!
ไอ้โซโล่เดินเข้าไปในบ้านก่อนครับ พวกสาวรับใช้ก็เดินบิดไปมาตามก้นเจ้านายไป ป้าอรก็เดินเข้ามาหาผมแล้วจูงมือผมเข้าบ้านไป ป้าแกพาผมขึ้นมาชั้นสองของบ้าน โห~! บ้านหลังนี้ตกแต่งได้ยอดเยี่ยมมากครับ ผมแทบจะเอาตัวเข้าไปแทรกผนังห้องลูบไล้ทุกอย่างอย่างคลั่งไคล้ ผมน่ะชอบบ้านสวยๆ แบบนี้! ฝันมานานแล้วว่าอยากจะสร้างบ้านสวยๆ แบบนี้!
“ห้องหนูจ้ะ”ป้าอรเปิดประตูแล้วค่อยๆ ดึงผมเข้าไปดู โห~! กูเพิ่งรู้เนี่ยแหละว่าคนรับใช้บ้านนี้มันอยู่หะหรูหะหราแบบนี้!! แถมยังได้อยู่ห้องข้างๆ เจ้านายอีกแน่ะครับ แน่นอนว่าผมเห็นไอ้โซโล่มันเข้าไปห้องข้างๆ นี้ก็เดาได้ว่าต้องห้องมันแน่ๆ
สงสัยหน้าของผมมันฟ้องความสงสัยเกินไป ป้าอรแกก็อธิบายครับว่าบ้านหลังนี้ไม่มีห้องคนรับใช้ มีแต่ห้องที่เอาไว้ให้พวกเพื่อนๆ ของไอ้คุณชายโซโล่ค้างครับ เออ! นี่ถ้ามันมีห้องคนใช้ล่ะก็ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผมต้องได้ไปอยู่เป็นทาสหลังบ้านแล้ว!
ผมเดินเข้ามาในห้องแล้วมองไปรอบๆ สังเกตการตกแต่งห้องอย่างปลื้มๆ ก็มันตกแต่งแบบโมเดิร์นเรียบๆ แต่โดนอ่าครับ โดนใจอย่างแรง!! รสนิยมของไอ้โซโล่มันเยี่ยมเลยน่ะเนี่ย
“ชอบไหมจ๊ะ?”
“ชอบครับ ห้องสวยมาก”
“งั้นหนูพักได้ตามสบายนะลูก ถ้ามีอะไรคุณชายจะเรียกเอง”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”ผมก้มศีรษะให้กับป้าอย่างมีมารยาท บ้านผมเขาก็สอนมารยาทมาบ้างล่ะน่า! แหม~ เห็นผมเถื่อนๆ แบบนี้ก็เถอะ ผมโยนกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วกระโดนขึ้นเตียงนอนทันที ย่ะฮู้~!!!! ผมตื่นเต้นมากเลยอ่ะครับ หลงๆ ลืมๆ ไปเลยว่าตอนนี้กำลังตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายย่ำแย่ขนาดไหน ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินดูรอบๆ ห้อง
โห! ห้องน้ำหรูโคตร! ขนาดเป็นห้องแขกน่ะเนี่ย แล้วห้องน้ำไอ้คุณชายมันจะไม่หรูกว่านี้งั้นเหรอวะ? ผมจดจำแบบไว้ในสมองแล้วเดินกลับมาที่เตียงเหมือนเดิม กระโดดลงบนเตียงกลิ้งไปมาอย่างสุขใจ เตียงกว้างเฟ้ย!! ไม่เหมือนที่บ้านแคบจะตาย กระดิกทีตกเตียง!!
“ดีใจขนาดนั้น?”
เสียงที่ถามขึ้นทำเอาผมเกือบตกเตียง ผมลุกขึ้นมานั่งแล้วมองไปที่หน้าห้อง ไอ้โซโล่ยืนกอดอกทำหน้านิ่งแต่ดูๆ สายตามันดูแคลนมาก แหม~ ดูพิณก็ไม่ได้ กูชอบพิณ ไม่ชอบแคน!! ผมรู้ครับว่ามุกมันแป้ก แต่ตอนนี้มันตกใจคิดอะไรไม่ออกแล้ว!
“มึงต้องการอะไรวะครับคุณชาย?”
“กวนตีน”
แต่กูว่าหน้ามึงนั้นแหละกวนตีน คนเหี้ยอะไรวะ ด่าคนหน้านิ่งมาก! มึงไปศัลยกรรมเสริมคอนกรีตมาเรอะ!? ผมลุกขึ้นจากเตียงเมื่อมันเดินพาตัวเข้ามาในห้อง ทำไมมันเข้ามาได้หว่า ผมมองไปที่ประตูอย่างสงสัย ไอ้โซโล่มองตามแล้วหันกลับมาตอบข้อสงสัยของผม
“ประตูบ้านนี้ล็อกไม่ได้ ยกเว้นห้องกู”
ชะ!!!
ห้องล็อกไม่ได้! ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกถึงอันตรายนิดๆ จากประโยคนี้ โอ้! บ้านนี้ทั้งหลังไม่มีสถานที่ปลอดภัยให้เป็นถิ่นฐานซะเลย! นี่ถ้ากูนอนๆ อยู่ถ้ามันคิดอุบาทว์ชาติชั่วเข้ามาทำมิดีมิร้ายกูเล่นล่ะ!?
“กูจะออกไปข้างนอก ตอนช่วงประมาณหนึ่งทุ่มกูจะกลับมากินข้าว แล้วจะบอกว่ามึงต้องทำอะไรบ้าง”มันเดินมาบอกแค่นี้แล้วเดินออกไปครับ ผมมองตามแผ่นหลังมันไปแล้วยักไหล่ จะมาบอกให้กูทำข้าวไว้ให้แดกล่ะสิ ชิชะ! ทำไมมึงไม่กินข้าวข้างนอกวะครับ?
“กูไม่ชอบกินข้าวนอกบ้าน”
แมร่ง! เสือกหันมาตอบกูอีกแน่ะ กูแค่คิดในใจเท่านั้นเอง มันจะเทพไปไหนห๊ะ? ผมพยักหน้ารับรู้ทำหน้าเจียมเนื้อเจียมตัวสุดขีดตรงข้ามกับในใจที่ด่าแหลกลาน ไอ้โซโล่ก็เดินออกไปเงียบๆ แมวไม่อยู่หนูร่าเริงสิครับ! ผมเดินมาปิดประตูแล้วพยายามที่จะล็อกห้องแต่มันก็ยังเปิดได้อยู่ดี ทำไมมึงเป็นอย่างนี้วะ!? ห้องเหี้ยอะไรล็อกไม่ได้!
ไม่คิดจะคบใครจริงจัง เพราะไม่อยากทำร้ายใคร
และไม่ได้คิดว่าตัวเองดัง หรือว่าเป็นคนหลายใจ
ก็ชั้นแค่ใจร้าย ชั้นแค่ใจร้าย ทุกวันก็เตือนตัวเองในใจอย่าไปทำร้ายคนอื่น
ผมสะดุ้งเมื่อมือถือในกระเป๋าสั่นพร้อมกับส่งเสียงร้องเตือนเป็นเพลง เออๆ กูรู้แล้ว! จะรับเดี๋ยวนี้แหละโว้ย ผมล้วงมือถือมาดูเบอร์ที่โทรเข้า เป็นไอ้สตางค์นั้นเองครับ ผมกดรับทันที
“เหี้ยยยยย! มึงตัดสายกูทำไมวะ!?”
[ ใจเย็นโว้ย กูโทรจัดการเรื่องให้มึงแล้ว อุตส่าห์ช่วยนะโว้ย ]
“ช่วย? มึงช่วยอะไรกู?”
มึงช่วยอะไรกูได้ ตอนนี้กูยืนอยู่บ้านมันแล้ว!
[ กูส่งเหยื่อสังเวยไปเรียบร้อย น้องเขาบอกว่าจะถ่วงเวลานานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ]
อ้อ! ไอ้ที่มันออกไปข้างนอกเพราะแผนนี้สินะ แต่มันบอกว่าจะกลับมานี่หว่า! เวร!! ไม่เห็นมันจะได้ผลเล๊ย แต่ไม่แน่หรอกมันอาจจะเพลินจนลืมกินข้าว หึๆ ขอให้มันเพลินไปไกลเลยนะโว้ย!!
“เออ ขอบใจว่ะเพื่อน”
เอาล่ะครับ ตอนนี้ผมต้องนั่งคิดหาแผนสำรองมาป้องกันตัวเองก่อน ณ เวลานี้ผมต้องพึ่งพาตัวเองก่อนล่ะ! ผมวางสายจากไอ้สตางค์แล้วเอนตัวนอนแทบจะยกเท้ามาเกยหน้าผาก กลิ้งตัวคิดไปคิดมา กูจะเอาไงกับชีวิตดีวะ? ตอนนี้มันไม่อยู่ หือ!!!!? มันไม่อยู่!?
ผมก็หนีได้น่ะสิ!!!
TBC.
วันนี้ไปอบรมโปรแกรมที่คณะ หว่า~!!
อยากจะนอนที่เตียงเฟ้ย
วันนี้บรรยากาศเย็นๆ ฝนรินๆ น่านอน!!
-
เอาเลยๆๆ อยากทำอะไรทำเลยนะพริตตี้ เดี๋ยวคุณพระเอกก้อกลับมาจัดการเองแหล่ะ
หุหุหุ
-
o13 หนีเลยคับ พรี๊ตตี้
-
น้องพริตตี้น่ารักเนอะ แถมเป็นคนมีอารมณ์ขันซะด้วย
ดูดิขนาดตกอยู่ในภาวะคับขัน ยังไม่ค่อยรู้สึกกดดันเลย
แบบนี้ดีจ้ะ ผู้อ่านจะได้ไม่จิตตกไปด้วย อิ อิ
-
ทำไมนายเอกซวยโครตเลยอะ
ได้ข่าวว่า มาแก้แค้นเค้าไม่ใช่หรอ
-
ทีนี้จะเอาไงต่อล่ะจ๊ะ พริตตี้จัง อิอิ
รอลุ้นกันต่อปายยย
-
นายเอกเรื่องนี้รั่วมากๆๆๆ ฮาดี :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
:laugh:
:L2:
-
จะหนีได้เร้ออออออออออออ ขนาดบ้านตัวเองยังหนีไม่ได้เลย :laugh: :laugh:
ประตูล็อกไม่ได้ ฮ่า :haun4: จิ้นล่วงหน้าไปไกลแย้ว จัดมาเร็ว :impress2: :impress2:
-
:laugh: :laugh: จะหนีก็หนีไม่ได้ซะงั้น โดนรู้ทันหมด
-
อร๊ายยยยย พริตตี๊ๆๆๆๆ คิดจะทัมรัยอ่ะ เด๋วก้อโดน โซโล่ จัดหนักหรอก o18
-
:laugh:
พระเอกนิ่งได้อีกนะเนี่ย
-
โห บ้านก็สวย คนก็หล่อ เป็นเราไม่หนีหรอก :haun4:
-
สนุกค่ะ
-
มา ต่อ ไว ๆ นะ คร๊าบบบบ
รอ ติด ตาม อยู่ นร๊า :L2: :L2: :L2:
-
หนีเหรอพริตตี้
เดี๋ยวคุณชายเค้าก็ไปตามกลับอยู่ดีนั่นแหละ ฮ่าๆ
-
พริตตี้สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คิดว่าจะหนีพ้นหรอ พริตตี้
:laugh: :laugh: :laugh:
-
สงบสติอารมณ์แล้วตั้งใจทำงานซะนะหนู ^^
-
:z10:
หนีไม่พ้นหรอก 55
-
สนุก มาก ค่
-
เป็นทาสที่อยู่แบบหรูหรามากเลยนะเนี่ย o22
-
:really2: :really2:
-
พริตตี้ ติงต๊อง :m20: :m20:
-
ชอบโซโล่มากมาย :m3: ชอบ ช๊อบ!!
มาเชียร์ให้เฮียโล่จัดหนักให้น้องพริตตี้ :m12:
-
ตอนหน้าจัดหนักๆ :o8: :o8: :o8:
-
เอาใจช่วยกับภาระกิจรักษาเวอร์จิ้น
หนีได้หนีไปนะพริสต์แต่ถ้าโซโล่จับได้
นู๋พริสต์โดนจัดหนักแน่ๆ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:laugh:
-
บ๊ะ ! ชอบพระเอกจริงวุ้ย !
:impress2:
-
:L2:
-
ขอบคุณจ้า
คุณชายโซโล่ มีเวลาแค่ 3 เดือนเท่านั้น
ที่จะให้พรีสต์เป็นทาสได้ ใช้เวลาให้มันมีค่า
มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ อย่าปล่อยให้
เวลาผ่านไปโดยที่ไม่สนใจ พอครบ 3 เดือน
แล้วผลจะออกมาอย่างที่ต้องการหรือไม่นั้น
อยู่ที่คุณชายแล้วละจ๊ะ.......
เป็นกำลังใจให้พรีสต์นะ ขอให้ต่อสู้กับคุณชายโซโล่
ได้ โดยไม่เสียอะไรทั้งสิ้น สาธุ.........
-
ชอบพริตตี้จัง~ น่ารักอ่ะ >O<"
-
เดวจะได้กลายเป็นทาสรักหรอกพริตตี้
ดูท่าคุณชายไม่มีทางปล่อยไว้แน่ๆ
-
สู้ต่อไปนะพริตตี้
:really2: :really2: :really2:
-
นี่ถ้ากูนอนๆ อยู่ถ้ามันคิดอุบาศก์ชาติชั่วเข้ามาทำมิดีมิร้ายกูเล่นล่ะ!? << อุบาทว์ เขียนยังงี้เน้อ
พริตตี้รั่วดีจัง 5555+ อ่านความคิดแล้วฮาดี
เป็นคนกวนทีนแต่ก็มีสัมมาคารวะกับผู้ใหญ่นะเนี่ย รักสัตว์รักธรรมชาติอีกตะหาก น่ารักนะเนี่ยยย
นี่ก็คิดหนีอีกแล้ว ระวังเหอะจะโดนคุณชายโซจัดการ หุหุ
-
เด่วจะไปเป็ยน ทาส แทนเอง
:laugh: :laugh: :laugh:
-
อย่าหนีเลยครับพี่พริตตี้ ยอม ๆ ไปเหอะ !! :z10: :m20: :laugh: :m20:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย~
ไม่ไหวแล้วๆๆๆ >.<!!!!!!!!!!
รวมเล่มเลยเหอะ! พลั่กกกกกกกกกกก~ /โดนคนเขียนถีบ/
อยากอ่าน NC เร็วๆ =,.= (กร๊าก)
-
จะไม่สามารถแก้เผ็ดคืนโซได้เลยหรือ
-
สนุกมากเลยค่าาาาาาาาาาาา
มาต่อเร็วๆนะคะ
อยากรู้ว่าพริสต์มีเรื่องอะไรในอดีตอ่ะ
หุ หุ
-
ตอนที่ 6 อย่าไว้ใจไอ้หน้าหล่อๆ
ผมลงมาเดินเล่นข้างนอกบ้าน ทำเป็นเดินดูนั้นดูนี่ไปเรื่อย ตาก็แอบเหลือบๆ มองไปหน้าประตูรั้ว ผมหันซ้ายหันขวา รอบตัวไม่มีใครสักคนเลยครับ อ่าฮะ! ทางโล่งแล้วกูเผ่นล่ะ!! ผมรีบวิ่งมาที่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว โอกาสมีเพียงครั้งเดียว ต้องคว้ามันไว้ก่อนล่ะ!!
“คุณชายโซยังไม่มาหรอกจ้ะหนู”
เฮือก!!!
ผมหันขวับไปมองป้าอรที่โผล่มาอย่างเงียบๆ ผมยกมือกุมอก โอ้แมร่ง กูเกือบจะหัวใจวาย! ป้าแกโผล่มาตอนไหนล่ะเนี่ย? ทำไมมองไม่เห็น ผมหน้าซีดๆ ยิ้มตอบกลับไป
“อ้อ งั้นเหรอครับ?”
“แล้วป้ากำลังทำอะไรอยู่หรือครับ?”
เสียดาย!! เสียดายโว้ย!!!
แง่วๆๆๆ
ป้าอรมาโผล่อะไรตอนนี้วะครับ ผมกำลังจรลีหนีกลับบ้านแล้วเชียว หรือว่าป้ารู้เห็นเป็นใจกับเจ้านายครับ! ข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวได๋ครับ!? ผมเดินง่อยๆ มาที่ป้าอรที่ก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงข้างๆ รั้ว แล้วผมก็เบิกตากว้าง อ่า...!! นี่มัน นี่มัน!!!?
งดงามอย่างกับคลีโอพัตรา~
“ขอตั้งชื่อให้กับพวกแกว่าคลีโอพัตรา!”
“จ๊ะ?”
“อะ เปล่าครับ ป้าปลูกเองเหรอครับ ต้นสมบูรณ์แบบออกดอกออกมางดงามราวสลัดเสลาจากฝีมือจิตกรชั้นเอกแบบนี้”ผมแทบจะลอยมาจ้องตากับดงกุหลาบสีแดงสดดอกใหญ่ ป้าอรแกทำหน้างงๆ ใส่ผม โอ...ไม่ต้องสนใจผมหรอกครับ ขนาดพ่อแม่ของผมยังจนปล่อยเลยตามเลยกับเรื่องนี้!
“จ้ะ ป้าปลูกเองแหละ กุหลาบพวกนี้น่ะคุณผู้หญิงท่านเอามาจากบัลแกเรียตอนไปฮันนีมูนนะจ้ะ ป้าก็เลยเอามาปลูกที่บ้านของคุณชาย”
ผมตาถลนออกมา ป๊าดดดด! กุหลาบจากบัลแกเรียเลยน่ะเนี่ย! ได้ข่าวว่าประเทศปลูกกุหลาบได้สวยที่สุดในโลกแหละ ผมอยากจะไปเที่ยวหุบเขาแห่งกุหลาบที่นั้นเหมือนกัน ท่าทางจะสวยมากเพราะมันเต็มไปด้วยกุหลาบ คงจะเหมือนอยู่ในเทพนิยายอะไรแบบนั้นแน่ๆ!
“คลีโอพัตราสวยเพราะความเอาใจใส่ของป้านั้นแหละครับ ผมรับรู้ถึงความรู้สึกได้”
“อะไรน่ะจ๊ะ?”
“กุหลาบสวยมากครับ”
คลีโอ! เธอช่างสวยจริงๆ นะครับ แบบนี้ทำเอาผมอดคิดถึงแมรี่อาที่โดนย่ำยีไปไม่ได้! ถึงคลีโอจะถูกอินพอร์ตมาจากต่างประเทศจะสวยกว่าเยอะก็เถอะ แต่แมรี่อาของผมนั้นเธอเล็กๆ น่ารักๆ กระจุ๋มกระจิ๋มดี!
“ป้าๆ ได้เวลากลับแล้วนะ”สาวใช้ในบ้านวิ่งมาเรียกป้าอรครับ ผมขมวดคิ้ว กลับ?
“อา ได้เวลากลับบ้านใหญ่แล้วล่ะจ้ะ หนูเองก็รีบไปเตรียมอาหารให้คุณชายดีกว่านะ ท่านน่ะ...เอ่อ...ค่อนข้างตรงต่อเวลามาก”
“คุณป้าครับ ทำไมต้องกลับล่ะครับ ไม่ได้อยู่ที่นี้เหรอครับ?”
“เปล่าจ้ะ พวกเราจะมาทำงานตอนเย็นโมงเช้าแล้วจะกลับตอนหกโมงเย็น แต่ตอนนี้คุณชายท่านเปลี่ยนเวลาเป็นเริ่มเก้าโมงเช้าเลิกงานห้าโมงเย็นจ้ะ เมื่อก่อนป้าต้องตื่นแต่เช้าแล้วเลิกเย็นๆ แบบนี้มันเหนื่อย โชคดีที่มีหนูมาทำหน้าที่แทน ขอบใจนะจ้ะ”ป้าอรยิ้มตาหยีแตะไหล่ของผมเบาๆ ผมก้มมองสตรีร่างท้วมแล้วยิ้มแบบแห้งๆ
ตกลงไอ้เวรนี่มันถึงดำเนินแผนการมาถึงขนาดนี้เลยหรือเนี่ย!? มันกะจะแก้แค้นกูกลับขนาดนั้นเชียว!! ป้าอรเดินออกไปเพื่อจะขึ้นรถกลับบ้าน ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวท่ามกลางบ้านหลังใหญ่ที่ไม่มีใครอยู่สักคน ผมมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาห้าโมงเย็นตรงเป๊ะ มีเวลากี่ตั้งสองชั่วโมงแน่ะ ผมขอเดินสำรวจบ้านก่อนล่ะกัน
ผมเดินมาหลังบ้านที่เป็นสระน้ำสีฟ้าใส จัดสวนได้เข้ากับสระน้ำได้ดีมาก ผมมองทุกๆ อย่างที่นำมาตกแต่งได้อย่างพอดีดูไม่รกเกินไปและไม่ดูขาดเหลืออะไร เป็นการตกแต่งที่ขั้นเทพจริงๆ ผมชักอยากจะเจอหน้าคนที่ตกแต่งบ้านหลังนี้จริงๆ สงสัยจะเป็นมัณฑนากรมือทอง!
ผมเดินเข้าไปในบ้านจากประตูด้านหลัง ผมเลื่อนประตูที่เป็นกระจกบานใหญ่แล้วเดินเข้าไป แต่แล้วผมก็รู้สึกสายตาคู่หนึ่งมองมาที่ผม ผมหันไปสบสายตาคู่นั้นทันที อา.....~ ผมครางเสียงในลำคอเมื่อพบเข้ากับเจ้าแมวเหมียวที่ยืนอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟารับแขก
แมวตัวอ้วนปุ๊กสีขาว อ่า~ นั้นมันพันธุ์ไรหว่า ผมไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับแมวสักเท่าไร แต่ผมน่ะ...ผมน่ะ!! ดันแพ้ความน่ารักๆ อะไรแบบนี้ หว่า!!! หน้าแดงหมดแล้วครับ อยากที่จับอ่า!! แมวเหี้ยอะไรน่ารักชิบ!! ผมกับมันจ้องตากันอย่างกับใครหลบก่อนเป็นคนแพ้!
อ้ะ!! มึงแพ้โว้ยไอ้แมวอ้วน มาให้กูกอดซะดีๆ!! ใครบอกให้มึงน่ารักห๊ะ ไอ้แมวบ้า! ผมเดินมาจับเจ้าแมวที่ทำท่าจะกระโดดหนีไป ก๊ากกกกกก!! มึงอ้วนล่ะซีถึงขยับตัวช้า นุ่มมมมมมม~!!! ผมถูกหน้าตัวเองไปมาอย่างเพลินเลยครับ ไอ้แมวตัวนี้โคตรนิ่งแน่ะ ยอมให้กอดแบบสมยอมสุดๆ ผมทั้งลูบทั้งกอดจนสะใจจึงปล่อยมันไป พอปล่อยเท่านั้นแหละวิ่งหนีผมปานตาย แหม~ ทีเขากอดน่ะนิ่งเชียวนะพอปล่อยวิ่งหนีแทบตาย!!
ผมเหลือบไปเห็นนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ห้องรับแขกแล้วเลิกคิ้วแปลกใจ ทำไมเวลามันเดินเร็วขนาดนี้ล่ะเฟ้ย!!? ผมรีบเดินเข้าห้องครัว ห้องครัวตกแต่งเป็นโทนสีน้ำตาลขาวดูหวานแหววม๊ากมาก เคาน์เตอร์อุปกรณ์ทุกอย่างครบครันสมกับเป็นคุณชายที่ไม่ชอบกินข้าวนอกบ้าน! ผมไม่คิดว่ามันจะมาหรอกนะแต่ทำไว้เฉยๆ เดี๋ยวมันมาจะหาว่าผมไม่ได้เตรียมอะไรให้อีก!
พอทำทุกอย่างเสร็จผมก็จรลีหนีขึ้นห้องมา ไม่วายจะมองหาเจ้าแมวอ้วนสีขาวนั้น อ๊า~ ผมชอบสัตว์น่ารักๆ แบบนั้น! แต่ผมไม่เคยเลี้ยงหรอกก็ที่บ้านน่ะเขาแพ้ขนหมาขนแมวนี่น่า! ผมมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง นี่มันหนึ่งทุ่มตรงแล้วนี่หว่า! เร็วจริงๆ พับผ่าสิ แต่ที่น่าแปลกใจกว่านั้นคือเจ้ารถสปอร์ตคันหรูที่แล่นเข้ามาในตัวบ้านเนี่ยสิ!
คุณชายตรงเวลามาก!!
ตอนนี้กูเชื่อแล้วล่ะ!! มันมาตรงมากจริงๆ โห~! ท่าทางสายมารดาของมันจะมาเชื้อนาฬิกาแหงๆ ทำตัวเป็นนาฬิกาตรงเวลาเป๊ะๆ ผมมองจากหน้าต่างห้อง ไอ้โซโล่เปิดประตูรถก้าวออกมาอย่างมาดสุดๆ เหอะ! จากนั้นเจ้านั้นก็เดินเข้าบ้านมา ผมค่อยๆ ปิดผ้าม่านแล้วทำหน้าคิดไม่ตก
แหงล่ะ!!
ตอนนี้บ้านทั้งหลังมีผมกับมันอยู่สองคนเองนะครับ!! จะบ้าตาย ไหนน้องจงน้องเจนนั้นบอกว่าจะถ่วงเวลาให้นานที่สุดไงล่ะ นี่มันยังมาตรงเวลาเป๊ะ! แล้วผมก็ยังไม่ได้วางแผนอะไรไว้เลยด้วยซ้ำ ชิบหายแล้ว!! ผมเดินพล่านไปมาในห้อง ทำไงดีวะ!? ผมควรทำไงดีครับ!?
“มึงแดกข้าวยัง?”
“เออ แดกแล้ว!”
“มึงแดกก่อนเจ้านายเนี่ยน่ะ?”
ผมเบรกตัวเองแล้วหันไปมองหน้าประตูห้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ ชะ!!! ผมลืมไปว่าประตูมันล็อกไม่ได้!! แล้วไอ้โซโล่แมร่งก็โผล่มาไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียง ถ้ากูตกใจหัวใจวายตายมึงจะเผาศพกูเรอะ!?
“กูจะไปรู้ได้ไงว่าให้กินหลังเจ้านาย กูไม่เคยเป็นทาสใครมาก่อนเฟ้ย!”
ดวงตาคมหรี่มองผมอย่างมีแววอันตราย โทษทีมันเป็นปฏิกิริยาโต้ตอบอัตโนมัติว่ะ ใครปากเสียมากูก็ปากเสียกลับ มันถูกตั้งโปรแกรมมาแบบนี้ แก้ไขไม่ได้แล้วด้วย! ไอ้โซโล่มันเดินออกไปจากห้องพร้อมทิ้งท้ายได้อย่างหมั่นไส้สมกับเป็นมัน
“อย่างไงซะก็ไปรอเก็บจานไปล้างล่ะกัน”
“เออ! กินเสร็จแล้วเรียกด้วย!!”
“กูต้องทำตามที่มึงบอกด้วยเหรอ?”
“อ้าว แล้วกูจะรู้เหรอว่ามึงให้ไปเก็บจานน่ะ ฟาย”
ไอ้คำหลังเนี่ยพูดพึมพำกับตัวเองครับ ใครจะโง่ให้มันรู้ว่าผมด่ามันล่ะ ไอ้โซโล่หันมามองผมอย่างสโลว์โมชั่น คิดว่าเอ็งเป็นพระเอกทำแล้วเท่เหรอวะ กูอยากจะอ้วก! มันยักไหล่ให้กับผมสไตล์อเมริกันจ้าซึ่งกวนทีนกูมาก! ผมยืนกัดฟันขบกรามอยู่สักพักก่อนตัดสินใจเดินลงไปนั่งเฝ้าไอ้เด็กอนุบาลที่ต้องมีคุณครูยืนเฝ้าตอนกินข้าวกลางวัน! นี่มันโรงเรียนอนุบาลหมีน้อยงั้นเรอะ!?
ยังดีที่มีเจ้าแมวอ้วนนั้นเดินป้วนเปี้ยนใกล้ๆ ไอ้โซโล่ทำให้ผมผ่อนคลายอารมณ์ อาถรรพ์ อาฆาตได้เล็กน้อย ก่อนที่ผมจะถือตะหลิวจิ้มท้องมันตายอนาถ (เออ ผมเนี่ยแหละตายอนาถเอง!)
“มึงไปเอาอาหารให้อาบังมันหน่อย”
หา??
ผมเลิกคิ้วขึ้นสูง ใครล่ะวะอาบัง? ไอ้โซโล่ไม่ตอบอะไรมันมองต่ำลงไปข้างเก้าอี้ที่มันนั่ง ผมชะโงกไปดูเห็นแต่เจ้าแมวเหมียวหน้าตาบ๊องแบ๊วตัวหนึ่งเท่านั้น....
อย่าบอกกูนะ
ว่าอาบังเนี่ย มึงหมายถึง...
เจ้าแมวน่ารักตัวนี้น่ะ!!!!!!
ผมอยากจะกรีดร้องให้ลั่นโลกครับพระเจ้าจอร์จที่เจ็ด! แฮร์รี่ วิลเลียม อัลเฟรด อาเธอร์ เดวิดอะไรพวกนี้ ทำไมมันไม่ตั้งล่ะเฟ้ย!! มันดันตั้งชื่อแมวที่น่ารักขนาดนี้ด้วยชื่อที่แสนจะห่วยแตกว่า ‘อาบัง’!!! กูรับไม่ได้!! ตั้งชื่อให้มันถูกโฉลดกับหนังหน้ามันหน่อยเถอะ ตั้งเอาฮาใช่ไหมเนี่ย!!?
โถถถถถ~ อาบัง!!
“อยู่ไหนล่ะ?”
“บนตู้ข้างชั้นเก็บไวน์”
ผมเดินเข้าครัวไป หันซ้ายหันขวาแล้วเห็นตู้เก็บไวน์เด่นหรา ผมเดินมาเปิดเพื่อเอาอาหารเม็ดให้เจ้าอาบัง เฮ้อ! เออ!! อาบังนั้นแหละ เทใส่ถาดที่อยู่ข้างๆ ถุงแล้วถือมาให้มัน เจ้าอาบังก็วิ่งเข้ามารอ จมูกดีนะมึง เห็นถือถาดมาเนี่ยวิ่งหน้าเริ่ดมาเชียว ผมวางถาดให้มันแล้วลูบหัวนุ่มๆ นั้น อ่า! ผมชอบมันจริงๆ นั้นแหละ
ระหว่างที่ผมลูบขนอันนุ่มนิ่มมือของเจ้าอาบังก็รู้สึกถึงสายตาที่เหลือบมามอง ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ก็ไอ้โซโล่นั้นแหละ มันเหลือบมามองผมแล้วหันกลับไปกินเหมือนเดิม พร้อมกับเอ่ยเสียงเรียบแต่ทำเอาผมอยากกระโดดคิดก้านคอมัน!
“พรุ่งนี้บอกป้าอรทำความสะอาดอาบังด้วยนะ รู้สึกจะมีเสนียดมาเกาะ”
เออ! กูมันเสนียดจัญไร! เวรเอ๊ย!!! ผมทรุดตัวนั่งบนพื้นมองเจ้าอาบังมันกินอาหารเม็ดไม่สนใจสิ่งรอบข้างเอาซะเลย ทำให้ผมคิดถึงเจ้าพวกสี่ตัวนั้น วันนี้พวกมันได้กินอะไรหรือเปล่าวะ? เฮ้อ! โตๆ กันแล้วพวกมันคงจะไปหากินเองได้อยู่ล่ะมั้ง? แล้วในที่สุดไอ้โซโล่ก็กินเสร็จ มันลุกขึ้นบิดตัวไปมาแล้วเดินออกไป ไม่วายจะหันมาสั่งผมก่อน
“กูจะไปอาบน้ำ เดี๋ยวจะมาบอกหน้าที่ของมึง”
“เออครับ”
ผมลุกขึ้นมาเก็บถ้วยชามเข้ามาล้างที่อ่างห้องครัว มันบอกให้ผมรอเปล่าวะ? ไม่ได้บอกนี่หว่า!! งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ไม่เป็นไร ผมอาบน้ำเร็ว แป๊บเดียวก็ลงมายืนเสนอหน้าได้แล้ว!
แล้วผมก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำซึ่งมันเตรียมไว้ให้ดี๊ดีครับ มีทุกอย่างให้ครบครัน แสดงว่าเพื่อนของมันมาพักอยู่บ่อยๆ แน่นอน ผมอาบน้ำเสร็จแล้วหิ้วกระเป๋ามาเลือกชุดใส่ อ่า ไม่ได้ชุดนอนมาด้วยแฮะ แต่ไม่เป็นไร ผมใส่อะไรก็ได้ ไม่เรื่องมากเรื่องนี้อยู่แล้วครับ พอเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เรียบร้อยก็ลงมาข้างล่างเห็นไอ้โซโล่ที่อยู่ในชุดนอนนั่งเก๊กจิบไวน์
หือออออ!!!?
คุณชายม๊วกกกกกกก!!!! (อิจฉา)
“นี่ ตารางงาน”
ตารางงาน!!!!?
มึงว่างมากใช่ไหมเนี่ยไอ้เวร มานั่งตีตารางงานให้กูด้วย ผมดึงมาดูแล้วไม่สบอารมณ์เท่าไร ตื่นตั้งแต่ตีห้าเนี่ยนะ!? มึงจะให้กูตื่นมาทำเหี้ยอะไรวะ? มาทำวัตรเช้าหรือไง!?
“มึงตื่นมาทำอะไรวะเช้าชิบ”
“ออกกำลังกาย”มันตอบสั้นๆ แล้วหันไปหยอกเจ้าอาบังเล่นด้วยไม้แหย่แมว อะ! กูอยากจะเล่นเหมือนกัน!! ไม่ใช่ล่ะ อย่านอกเรื่องซีโว้ย ผมจ้องมันเขม็ง คุณชายอย่างมึงเนี่ยนะตื่นมาออกกำลังตอนเช้า มึงจะรักสุขภาพเกินไปแล้ว! ขนาดกูยังไม่เคยแม้แต่จะคิด
“ส่วนเรื่องทำความสะอาดกูจะลดให้ทำแค่ห้องกูอย่างเดียวล่ะกัน เดี๋ยวมึงตายก่อนคงหมดสนุกแย่”
เออ! ขอบคุณในความหวังดีประสงค์ร้าย!
ไอ้โซโล่รินไวน์อีกแก้วแล้วยื่นให้ผมที่ยืนค้ำหัวมันอยู่ ผมมองแก้วไวน์นั้นรับมาถือไว้ มันอธิบายงานที่ผมต้องทำต่อด้วยใบหน้านิ่งเสริมคอนกรีต
“ทำความสะอาดห้องกูและทำข้าวเช้าเย็น นอกนั้นก็แล้วแต่กูจะสั่ง”
“ทำไมกูต้องตื่นแต่ตีห้าด้วยวะ มึงจะออกกำลังกายแต่กูไม่ได้ออกนี่หว่า มึงก็ไปคนเดียวสิวะ”เรื่องนี้สำคัญมากครับ ทำไมกูจะต้องตื่นเช้ากับมึงด้วยไม่ทราบ? มันค่อนข้างเป็นเรื่องที่อ่อนไหวน่ะเฟ้ย! เรื่องตื่นเช้าเนี่ยตั้งแต่จำความได้กูก็ไม่เคยตื่นเช้าเกินแปดโมง!
“มึงต้องคอยถือน้ำให้กู”
“ปกติใครถือให้มึง?”
“ซื้อ แต่กูไม่ชอบ กลัวมันไม่สะอาด”
ไอ้สำอางงงงงงง!!!!
ผมกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างอดกลั้น อือ! พูดง่ายๆ คืออย่างไงกูก็ต้องตื่นตีห้าใช่ไหม? ไม่อยากออกกำลังกายก็ต้องออกใช่ไหม!? เวรล่ะ!! มันเป็นการแกล้งกันชัดๆ เออๆ ผมเข้าใจ มันก็ต้องแกล้งผมอยู่แล้ว หึๆ ตีห้าก็ตีห้า กูไม่ตื่นมันก็อีกเรื่องนั้นแหละวะ! ผมมองตารางงานของตัวเองที่มันเขียนมาซะดิบดีก่อนจะยกแก้วไวน์จิบอย่างไม่สนใจ
อุวะ! ไวน์กลิ่นหอมและรสนุ่มคอมาก ไวน์ดีนี่หว่า!! สมกับเป็นคุณชาย ผมควงแก้วไปมาแล้วยกสูดกลิ่นของไวน์ การดื่มไวน์จะต้องเสพทั้งกลิ่นทั้งรสครับ ไอ้โซโล่วางแก้วไวน์ที่ดื่มหมดแล้ววางไว้ก่อนจะอุ้มเจ้าอาบังขึ้นมากอด มันหันมาสั่งผมก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสอง
“เก็บด้วย”
“เออ!”
พอไอ้คุณชายเดินหายไป ผมก็นั่งบนพื้น อ่านะ ติดนิสัยครับ ปกติไม่ค่อยชอบนั่งเก้าอี้เท่าไรเพราะปกติก็ปูเสื่อซดเหล้าซดเบียร์กับพื้นนี่น่า คณะของผมยิ่งอินดี้กันอยู่ด้วย แต่ละคนอย่างกับหลุดมาจากศรีธัญญา ดีหน่อยที่ยังมีคนเต็มไว้คอยถ่วงดุลของคณะ ไม่งั้นคณะของผมไม่รอดมาถึงทุกวันนี้หรอกครับ!
ผมจิบไวน์หมดแก้วพลางมองไปที่ขวดที่ยังเหลือไวน์อีกนิดหน่อย เออแฮะ มันจะหมดแล้วก็ทำให้มันหมดไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ? ไอ้คุณชายคงจะไม่งกเรื่องแค่นี้หรอกมั้ง! ผมรินไวน์จากขวดจนหมดหยดสุดท้ายแล้วมานั่งละเอียดดื่ม ในโชคร้ายย่อมมีโชคดีอยู่บ้างล่ะน่า!!
ผมจิบไวน์หมดก็ขนขวดเปล่าไปทิ้ง ล้างแก้วแล้วเช็ดวางไว้บนชั้นเสร็จสรรพ ผมเดินออกมาจากห้องครัว มองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่วางตั้งเด่นในห้องรับแขก อ่า นี่มันสามทุ่มเองแฮะ แต่ทำไมมันรู้สึกง่วงๆ แล้วเนี่ย ตาของผมปรือเกือบจะปิด สงสัยวันนี้ผมจะเหนื่อยไปหน่อย งั้นผมขอตัวเข้าห้องไปนอนก่อนล่ะนะ
ฝันดีครับทุกคน หาว~
ต่ออันข้างล่าง~
-
แปะๆ
หือ? เหี้ย!! ใครตบหน้ากูวะ!? กูจะนอนโว้ย!!! เหี้ยเอ๊ย!!! หยุดตบแก้มกูได้แล้วถ้ามันช้ำจะทำอย่างไงวะ!? ผมขมวดคิ้วหงุดหงิดพลิกตัวหลบแล้วซุกหน้าเข้ากับหมอน ไอ้เหี้ยนี่ก็ยังตามมากวนกูอยู่ได้ เฮ้ย! คนจะหลับจะนอนโว้ย!! หยุดกวนคนอื่นได้แล้ว! อย่าให้รู้นะว่าใครกูจะกระโดดเตะก้านคอแมร่ง!
ผมซุกหน้าขดตัวเข้าหากันพยายามปัดเจ้ามือที่มารบกวน เฮ้ย!!! มากไปแล้วนะโว้ย ห่า! คนจะหลับจะนอน!! ผมลืมตาพรึ่บขึ้นอย่างขัดใจ ยังสะลึมสะลืออยู่ครับ ผมเหลียวมามองเจ้าคนที่มากวนเวลานอนของชาวบ้านอย่างโมโห ภาพยังสลัวๆ อยู่ครับ ไอ้เงาตะคุ่มๆ บนร่างของผม
อะไรวะพี่เซนต์เหรอ!?
ผมไม่ทำกับแกล้มให้หรอกนะ ผมจะนอน!! ยัยพี่บ้าเนี่ยไม่รู้จักเกรงอกเกรงใจชาวบ้านชาวช่องเขาหรอกครับ จะดึกจะดื่นแค่ไหนเจ๊แกอยากได้อะไรก็จะปลุกผมขึ้นมาให้ได้นั้นแหละ ผมผงกหัวเล็กน้อยก่อนจะซุกหน้าเอาหมอนนอนต่ออย่างไม่สนใจ
“ไม่ตื่นก็ไม่เป็นไร นอนเฉยๆ ให้กูปล้ำนั้นแหละดีแล้ว”เสียงโทนต่ำๆ ดังขึ้น
ใครปล้ำใครวะ?
กูปล้ำใครงั้นเหรอ!?
ทำไมพอผมจะพยายามลืมตาขึ้นมันก็หนักๆ ไม่ยอมลืมขึ้นสักที? ทำไมผมมึนหัวขนาดหนักแบบนี้เนี่ย? อย่างกับผมแฮงก์อยู่แน่ะ จำได้ว่ากูก็ไม่ได้กินเหล้าเบียร์ก่อนเข้านอนเนี่ยหว่า แค่จิบไวน์ของไอ้โซโล่เท่านั้น หือ? โซโล่?
ไอ้โซโล่!!!!?
ผมผวาตื่นขึ้นมาทันทีแล้วเจือกหน้ามืดเพราะรีบลุกเกินไป อะไรวะ? ตีห้าแล้วงั้นเหรอ มันจะเร็วไปไหม? นี่ผมหลับสนิทมากเลยน่ะเนี่ย ขนาดศัตรูบุกมาถึงที่ยังไม่รู้สึกตัวเลย! ผมเงยหน้ามองไอ้โซโล่ที่ยืนเก๊กอยู่ในชุดนอนชุดเดิม
“ตีห้าไวชิบ กูเหมือนนอนมาแค่สองสามชั่วโมงเอง”ผมบ่นงุบงิบในลำคอ
“ก็เพิ่งเที่ยงคืน”มันตอบหน้าตายครับ ผมหันไปมองมันอย่างไม่พอใจ แล้วมันจะปลุกกูมาทำซากอะไรวะ!? ผมจ้องมันอย่างหาเรื่องแต่ไอ้บ้านั้นยักไหล่แล้วยื่นกล้องมาให้กับผม
“ดูซะ”
อะไรของมึงวะ ปลุกกูมาดูอะไรอีกล่ะ? คงไม่ใช่คลิปฉาวหรอกนะเฟ้ย!!
ผมก้มดูหน้าจอกล้องดิจิตอลแล้วกดปุ่มเมนูเพื่อจะดูภาพตามที่มันบอก พอภาพขึ้นมาเท่านั้นแหละ ผมก็ชะงักตัวกึกทันที มือที่ถือกล้องอยู่เกร็งขึ้นมาฉับพลัน ดวงตาเบิกกว้าง ผมกดเลื่อนไปดูรูปอื่นๆ อย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นโครมคราม อาการงัวเงียหลังจากตื่นนอนก็หายเป็นปลิดทิ้ง! ผมอ้าปากค้างไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากผม
“กูถ่ายสวยใช่ไหมล่ะ?”
ห่า!! ยังมีหน้ามีถามอีก!!
“...”ผมได้แต่ปากพะงาบๆ เลือดทั้งตัวมันมารวมตัวกันที่หน้าของผม มันร้อนหน้าแทบจะไหม้เลยล่ะ! ผมหุบปากนิ่งแล้วขบกรามกรอด มือรีบกดลบรูปในกล้องออกทั้งหมดไวกว่าความคิดเสียอีกครับ ก่อนจะหันไปชี้หน้าไอ้โซโล่ที่ทำหน้าสนุกเสียเต็มประดา นิ้วของผมสั่นไปด้วยความโกรธ
“ไอ้โรคจิต!!”
“หึ ลบแล้วเหรอวะ อือ เสียดายเหมือนกันแต่กูยังมีที่บันทึกไว้ในการ์ดนี้เยอะกว่าในตัวกล้องอีกวะ”ไอ้โซโล่ยิ้มชั่วหยิบเจ้าเมมโมรี่การ์ดเล็กๆ ในมือมาโชว์ให้ผมดู ผมขบฟันจนปวดหัว
ไอ้เวรรรรรรรรรรรรรร!!!!
“มึงต้องการอะไรวะ!?”ผมกัดฟันกรอด ถามเสียงลอดไรฟันออกมา ไอ้โซโล่โยนการ์ดนั้นในมือเล่นราวกับจะเยาะเย้ยผม ฮึ่มมมมมมม! มันช่างกวนทีนดีแท้ ผมจ้องการ์ดนั้นด้วยสายตาดุดัน
“เป็นตัวประกันว่ามึงจะไม่หนีไปก่อนสามเดือน และเป็นตัวประกันว่ามึงจะไม่ขัดคำสั่งของกูไม่ว่ากรณีใดๆ ถ้ามึงคิดก่อกบฏล่ะก็ภาพพวกนี้ได้ว่อนเน็ตดังทั่วเมืองแน่ๆ”
“...”
กูถอนคำพูดที่บอกว่ามันโง่!!! มันน่ากลัวกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก!! ผมกำผ้าห่มที่คลุมตัวเองไว้แน่น ไม่ต้องบอกว่าตอนนี้ร่างใต้ผ้าห่มของผมมันเป็นอย่างไง ก็ในรูปพวกนั้นก็เป็นหลักฐานยืนยันชัดเจนแล้วว่ามันไม่มีอะไรปกปิดเลยสักชิ้นน่ะสิ!! ไอ้โรคจิต!! มึง...มัน อ๊ากกกกกกกกก!!! ผมโกรธจนหน้าแดง มันทำซะขนาดนี้แล้วทำไมผมไม่รู้สึกตัวเลยล่ะ? แล้วไอ้อาการมึนๆ ตอนนี้ด้วย? ผมครุ่นคิดย้อนเหตุการณ์ที่ผ่านแล้วกัดริมฝีปากจนซีด
ไวน์!!
“มึง...วางยากู!!?”
“มึงควรรู้ไว้ว่าไม่ควรรับของจากศัตรู”มันพูดหน้าเรียบแต่ตามันเนี่ยสิขบขันแกมสมเพชผมอย่างแรง ยิ่งทำให้ผมโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ ผมมองมือของไอ้โซโล่ที่มีการ์ดภาพอุจาดตานั้นไว้อย่างหมายมั่น ไอ้โซโล่หันไปมองทางอื่นอย่างประมาท ผมก็แสยะยิ้มได้โอกาสรีบฉวยคว้ามือไอ้โซโล่แย่งการ์ดนั้นทันที
“เฮ้ย!”ไอ้โซโล่หันกลับมากำมือไว้แน่น ผมกับมันแย่งชิงกันอย่างวุ่นวาย มือไม้ตีกันอุตลุด ผมกัดฟันฮึดสู้เต็มที่ ใครจะไปยอมให้มึงแบล็คเมล์ได้ล่ะวะ ไม่มีทาง!! ผมจับมือไอ้โซโล่แล้วกัดฝังฟันคมๆ อย่างเต็มเหนี่ยว
“เวรเอ๊ย!!!”มันสบถเสียงดังแล้วเข้ามารวบตัวผมไว้พร้อมกับพยายามง้างปากผมออกจากมือของมัน
“ปล่อยสิวะ!!”
ฝันไปเถอะว่ากูจะปล่อย ถ้ามือมึงไม่ขาดอย่าเรียกกูว่าไอ้พรีสต์เลย!!
“ปล่อยโว้ยไอ้หมาบ้า!!!”
“เอาอาร์ดอาใอ้อู!! (เอาการ์ดมาให้กู)”
“ฝัน!”
งั้นกูก็จะงับมันอยู่เนี่ยแหละ! ไอ้โซโล่พยายามงัดปากผมออก ผมได้รสเลือดคาวๆ จากปากของตัวเอง ไอ้โซโล่สบถเสียงดังแล้วเหวี่ยงตัวผมลงเตียงอย่างแรง ผมลอยมาตกบนเตียงแต่ไม่มีทางที่กูจะปล่อยมือมึง! ผมยังซื่อสัตย์ต่อการกัดมือไอ้โซโล่ กูเลือดขึ้นหน้าไม่สนแล้ว!!!
“ดี! มึงกัดอยู่นั้นแหละ!!”มันตวาดเสียงเกรียวกร้าวอย่างน่ากลัวก่อนจะขยับตัวเข้ามาโน้มตัวลงใกล้ใบหน้าของผม มันค่อยๆ งับติ่งหูของผมเบาๆ แล้วจูบเม้มซุกไซ้ต้นคอของผม เฮ้ย!!! ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ โมโหจนลืมว่าตอนนี้ตัวเองมีสภาพอย่างไง สภาพล่อแหลมเสี่ยงต่ออันตราย! ไม่ได้นะเฟ้ย!!! ผมเลิกกัดมือของมันแล้วมาใช้มือดันหน้าของมันออกไปไกลจากตัวเองแทน
“ไปไกลๆ ไอ้เหี้ย!!”
“มึงยั่วโมโหกูเองนะ”มันยิ้มเยาะให้กับผมก่อนจะจับแขนของผมไว้ เวรแล้ว!! กูไม่น่าปล่อยมือมันเลย ไอ้เวรโซโล่ก้มซุกไซ้และขบเม้มลำคอของผม มันค่อยๆ ขยับตัวมาทาบทับผม ผมดิ้นสู้เต็มที่ แข้งขาก็เตะมั่วซั่วอย่างไม่ยอมแพ้ อย่าเข้ามาใกล้กู!
“ดิ้นเข้าไป กูยิ่งชอบพวกขัดขืนมันเร้าใจดี หึๆ”
“ไอ้เหี้ยยยยยย!!! โรคจิต!!!! สันดาน!!!!!!!!!! ออกไปโว้ย!!!”
ผมตะโกนลั่นเมื่อมือร้อนๆ ของมันลูบต้นขาของผม รู้สึกเสียววูบเลยโว้ย! มือมันขยับไปใกล้ของของผม ม่ายยยยยยยยยยย!!!! อย่าแตะนะโว้ย!!! ไม่เอา!!! ผมตะโกนด่ามันเท่าที่จะคิดคำออกแล้วพยายามดิ้นรนสู้สุดขีด ไอ้โซโล่พยายามที่จะจับผมกดกับเตียงนิ่งๆ
“อย่าแตะตรงนั้นนะโว้ย!!!”
ผมรวบรวมแรงทั้งหมดพลิกตัวหนีจากมันแล้วพยายามดิ้นหลุดออกมาจากอ้อมแขนแกร่งนั้น อย่างไงก็แตะตรงนั้นไม่ได้!! พะ...เพราะผมน่ะ...ผมน่ะเป็นพวกรู้สึกไวเป็นพิเศษ!! ไอ้โซโล่กัดฟันแล้วจับไหล่ของผมกดลงกับเตียง หน้าของผมซุกกับเตียงทำให้ขันขืนไม่ถนัด ไอ้การหันหลังให้กับมันเนี่ยเป็นความคิดที่ผิดถนัดจริงๆ!
“คิดว่าจะหนีรอดเหรอวะ!”มันหัวเราะในลำคออย่างจิตกามที่สุด ผมพยายามดิ้นแต่ไอ้เวรโซโล่มันทิ้งน้ำหนักมาทับผมไว้เต็มที่ แอ๊ก! กูหนัก!!! สัดเอ๊ย!!! มือของมันจับไหล่ของผมไว้แต่ริมฝีปากร้อนผ่าวของมันเนี่ยสิ จูบพรมตามหัวไหล่ของผมระเรื่อยตามแผ่นหลัง มันละมือมาเคล้าคลึงต้นแขนลูบแล้วลูบอีกอยู่นั้นแหละ ผมขนลุกซู่รู้สึกแย่แบบสุดๆ
“ปล่อยกูสิวะ สัด!”
ไอ้โซโล่ล้วงเข้าไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่สุดของผมอีกครั้ง อะ!! บอกว่าอย่าแตะไงเล่าไอ้เวรนี่!! ผมหยุดชะงักแล้วกัดฟันกรอด จะดิ้นก็ยิ่งทำให้มือนั้นแตะต้องตัวผมมากกว่าเดิม ไอ้โซโล่หัวเราะข้างหูของผมเบาๆ อย่างพอใจ มือของมันขยับขึ้นลงทำเอาผมหายใจขาดช่วง มือผมกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น
ไม่นะ!!!
“โห พวกรู้สึกไวซะด้วย”น้ำเสียงมันล้อเลียนจนผมอย่างจะเตะมันคว่ำ ผมเม้มริมฝีปากสุดชีวิตไม่ให้เสียงใดๆ หลุดลอดออกมา มือนั้นเร่งจังหวะปรนเปรอผมเต็มที่ ร่างของผมเกร็งขมวด ตอนนี้สมองของผมกำลังว่างเปล่า สติสัมปชัญญะของผมค่อยๆ ถูกอารมณ์สวาทเข้ามาครอบง่ำ
“จะกลั้นเสียงทำไม ร้องออกมาดังๆ ก็ได้นะพริตตี้~”
ผมหลับตาถอนหายใจหอบ ไอ้บ้าเอ๊ย!!! เรี่ยวแรงของผมก็ชักจะหมดลงดื้อๆ ไอ้โซโล่ขยับตัวขึ้นจากตัวผมแล้วดึงไหล่ผมมาเผชิญหน้าอย่างรวดเร็ว ผมจ้องหน้ามันเขม็งแววตาโรจน์ไม่ยอมแพ้ ไอ้โซโล่ยกมุมปากขึ้น
“ยังไม่สิ้นพยศอีก”
มันก้มตัวลงมาพยายามที่จะจูบผม ผมเบือนหน้าหนีแล้วกัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ยอมให้อีกฝ่ายจูบง่ายๆ มือของมันละจากจุดอ่อนไหวของเขามาบดขยี้ยอดอกของผมเคล้นไปมา ริมฝีปากเปียกชื้นสัมผัสใบหน้าของผมพยายามเข้าใกล้ริมฝีปากที่เม้มแน่นของผม ผมสะดุ้งตัวเฮือกเมื่ออีกฝ่ายเริ่มแตะต้องส่วนที่ร้อนรุ่มนั้นของผมอีกครั้ง
“อะ!!...อา....”
ผมเริ่มสายตาพร่าไปหมด กัดริมฝีปากจนซีด มือที่ถูกทิ้งไปข้างกายยกขึ้นมาดันหน้าไอ้โซโล่อย่างไร้เรี่ยวแรง พยายามสู้จนหยดสุดท้าย เวรเอ๊ย!! ตัวของผมสั่นเทาและเกร็งรับอาการที่จะปลดปล่อยอยู่มะรำมะร่อ ใครจะหมดสภาพต่อหน้ามันกันล่ะ!!! ผมฮึดขึ้นมาแล้วถีบไอ้โซโล่มันกระเด็นออกไปจากตัว ไอ้โซโล่ที่ถูกถีบตกเตียงไปนั่งบนพื้นอย่างงุนงง ผมก็รีบพาร่างที่แทบจะก้าวเท้าไม่ออกเข้าห้องน้ำไปอย่างทุลักทุเล
“แฮก...”
สุดท้ายผมก็ต้องจัดการกับตัวเองต่อ ปัดโธ่โว้ย!!! ผมมองมือที่เปื้อนคราบขาวนั้นอย่างโมโห เกือบไปแล้ว!! เกือบจะเสร็จคามือไอ้เวรนั้น! แค่นี้ศักดิ์ศรีกูก็ไม่เหลืออะไรแล้ว! ผมหายใจแรงอย่างขัดเคืองก่อนจะหันมาทำความสะอาดเนื้อตัวของตนเองแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
ไอ้โซโล่นั่งอยู่บนเตียงยังไม่ได้ไปไหน ผมมองมันตาขวาง เวรเอ๊ย!! ทำไมยังไม่ไปอีกวะ? ผมเดินโทงๆ เนื้อตัวเปล่าเล่าเปลือยมาตรงหน้าไอ้โซโล่แล้วค้นเสื้อผ้ามาใส่ มันมองตามผมอย่างแปลกใจ
“มึงไม่อายเลยเหรอ”
“จะอายหาพ่อมึงเหรอ!? มึงกับกูก็ผู้ชายด้วยกัน เหมือนๆ กันนั้นแหละเหี้ย!! กูไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมาสะดีดสะดิ้งอายทำห่าอะไรล่ะ!?”ผมพูดใส่อารมณ์กรุ่นเข้าไปเต็มที่ ไอ้โซโล่ยักไหล่ไม่สนใจ มันก็มองผมใส่เสื้อผ้าเงียบๆ สายตามันร้อนๆ หนาวๆ อย่างไงไม่รู้สิครับ ผมอ่านสายตามันไม่ออกแต่รู้อย่างเดียวคือกูต้องรีบใส่เสื้อให้เร็วที่สุด!
“ก่อนที่กูจะกลับไปนอน กูมีเรื่องสงสัยเรื่องหนึ่ง”
“ไรของมึง?”ผมเห็นมันทำหน้าตาจริงจังหันมามองผมที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว มันทำหน้าไม่มั่นใจที่จะถาม นั้นยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด ไอ้โซโล่ลุกขึ้นจากเตียงนอนที่แสนจะยับยู่ยี่ มันเดินมายืนอยู่ข้างผมแล้วก้มกระซิบถาม
“มึงเพศไหนกันแน่วะ?”
“เหี้ยยยยยย!! ไร้สาระ กูแมนร้อยเปอร์เซ็นต์!”
“อ้อเหรอ แต่ทำไม้ทำไมตัวมึงถึงไม่มีขนเลยวะ แถมตัวก็นุ่มนิ่มผิวเนี่ยเรียบเนียนเหี้ยๆ เอามึงคงจะมันส์น่าดู”ไอ้โซโล่กระซิบเสียงโคตรกระสันกามสุดๆ หน้าของผมร้อนผ่าวอย่างรวดเร็วแล้วผมก็หยิบของใกล้มือขว้างใส่มันทันที ไอ้เหี้ยนั้นก็หัวเราะหึๆ เดินออกไปจากห้องอย่างไม่ยี่หระ
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย!!! อย่ามาพูดปมด้อยของคนอื่นหน้าตาเฉยนะโว้ย!!!!!!”
TBC.
อืม...เกือบล่ะๆ คนเขียนก็ลุ้นเหมือนกัน
แต่คนอ่านลุ้นกว่าใช่ไหม? ฮ่าๆๆๆ
ได้แต่บอกว่ารอต่อไป ไม่นานหร๊อกกกก~
-
เรื่องน่ารักดีครับ ขออ่านด้วยคน
-
:m25: สนุกมากกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดค่า
กรี๊ดดดังๆ 555 บ้าไปแล้ว
อ๊ากส์ มันต้องอย่างนี้สิคะคุณปอย เอิ๊กกก จิ้นกระจายยย
-
อยากให้ พริตตี้ ชนะบ้างอะ
-
พริตตี้เกือบเสร็จโซโล่แล้ว
ฮะๆๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:กอด1:
-
:impress2: :impress2:
-
อ้ากกกกกกก
เกือบแล้ววววว อิอิ
-
เกือบไปแล้วววว... :z1: :z1:
-
-.,-
ทำใจคนอ่านหวิวๆ :impress2:
-
เริ่มหื่นเระนายเอกเรา
-
รอคอยช่วงเวลานั้นอยู่ค้าาาา :z1:
-
กรี๊ดดด :haun4:
แมวชื่ออาบัง :laugh: น่ารักอ้ะ!
-
:haun4: :haun4:
-
ใช่จริงๆแหละ ลุ้นจนเกือบลืมหายใจ
:เฮ้อ:แล้วก็รอดไป แต่...........จะรอดได้กี่วัน
แล้วจะมีวันที่โซโล่ได้พูดดีๆกับพริตตี้บ้างปะเนี่ย
-
อ๊าก ลุ้นตัั้งนานนึกว่าจะ NC ซะแล้ว
แต่นี่ก่พอใจแล้วล่ะค่ะ
ปล. สู้ๆในกานอัพน่ะค่ะ o13
-
เกือบไปแล้ว พริตตี้ เอ้ย เกือบเสร็จโจร เอ้ย โซโล่ แล้วมั้ยละ :oo1:
อ้อ ผู้ชายส่วนมากนะเขาจะมีขนนะ ไม่เนียน และสวยเหมือนชะนีจ้ะ :เฮ้อ:
อ้อ พริตตี้เพศไหนหว่า
+ 1 ให้จ้า
-
:เฮ้อ:
เสียดาย ไม่น่ารอดเล๊ย :z1: :z1:
-
พรีสต์ ตอนมีจังหวะทำไมไม่หนี จะสู้รบตบมือกับเขาได้ไหม
-
ขอบคุณจ้า
นายโซโล่ เล่นแกล้งแรงนะแบบนี้
มีแอบถ่ายเก็บไว้ เพื่อตัวเองหรือว่า
เพื่อกันไม่ให้พริตตี้หนีกันแน่จ๊ะ !!!
อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วแบบนี้
จะทำอะไรก็คิดให้ดีนะ อย่ามานั่งเสียใจ
กับสิ่งที่ทำลงไป...............
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า รอตอนต่อไปนะจ๊ะ ^^
-
นายเอก ในดวงใจ มียามคับขันก็ยังมีสติ o13
-
น้องพริตซ์จะสู้ได้บ้างไหมเนี่ย
แพ้ตลอด
หรือว่ารอตอนรักกันแล้ว กะให้โซโล่โงหัวไม่ขึ้น
-
เกือบไปแล้ว :laugh:
:กอด1:
-
ทะ ทะ ทะ ทรมาน ลุ่นจนตัวโก่งแล้ววะฮ่าๆ :z2:
พริสตี้สู้ๆเน้อ~
-
ว้าวว้าว พริ้ตตี้รั่วจนรอดอ่ะ 555(เอ๊ะหรือว่าโซโล่ไม่มีฝีมือพอที่จะปราบพริตตี้ได้ :laugh:)
ยังไงก็ให้กำลังใจคนแต่งนะคะ
-
ก๊ากๆๆๆๆๆๆ โดนซะแล้วพริตตี้จัง
อยากอ่านต่อไวๆจังเลย T^T
-
เร็วนะค่ะคุณคนเขียน จะรอวันนั้น :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ตอนนี้ก็เกือบล่ะ :haun4: :haun4:
-
เฮ้ยๆ ตั้งใจแค่ถ่ายรูปหรือตั้งใจลักหลับเค้าด้วยละเนี่ย 55+
-
โอ้ยย
ตื่นเต้นนนนน :laugh:
*ปมด้อยที่น่าชื่นชมเป็นพิเศษเลยนะจ๊ะ น้องพริตตี้ :m20:
-
เกือบไปแล้วววว พริตตี้
จะรอวันนั้นนะคะ อิ อิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยส์.... เฮียโล่ :m1:
ปากจัด แล้วก็เอ๊กซ์แตกเงี้ย... หนูช๊อบชอบ :จุ๊บๆ:
-
เรื่องใหม่ สนุกด้วยอ่ะ กริ้วๆๆๆ เลิศๆๆๆ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ดีนะพริตตี้ที่รอดมาได้อ่ะ เกือบไปแระ
-
ฮาตอนพริตตี้เห็นคลีโอพัตรานี่หล่ะ ตั้งชื่อให้กุหลาบบ้านคนอื่นเฉยเลย :m20:
-
พริตตี้ชอบแมวเหมือนเราเลย :-[
-
ทาสจริงๆ ฮ่าๆๆ ^O^
-
ไม่รู้สึก หวิว ๆ บ้างหรอติดตามอ่านต่อ ๆ
-
ค้างงงงงง o18
-
อ่านมา 6 ตอนสงสัย อันฉายา "พรีสต์ร้อยศพ" ท่านได้แต่ใดมา
รู้แต่ว่าพรีสต์หลงรักต้นไม้สุด คงเรียนภูมิสถาปัตย์แน่เลย
-
ตอนที่ 7 สาวเกาหลี
“เฮ้ย จะลุกดีๆ หรือจะให้กูถีบลง?”
“กูตื่นแล้วเอี้ย!”
ผมรีบลุกขึ้นมาทันที ไอ้บ้านี่มันเตรียมยกเท้าขึ้นมาถีบกูแล้วนี่หว่า มึงจะถามทำไมวะ? ไม่ถีบกูเลยล่ะ เวร!! ผมกระโดดลงมาจากเตียงมองไอ้โซโล่ที่เปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกายแล้วครับ เป็นเสื้อกล้ามเทาและกางเกงวอร์มสีขาว
“ให้เวลาห้านาที กูจะรอที่หน้าบ้าน”
“เออๆ”ผมพยักหน้ารัวๆ แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ผมแปรงฟันแล้วล้างหน้าในหนึ่งนาที ก่อนจะรีบวิ่งมาข้างล่าง ไปเอาขวดน้ำและผ้าขนหนูสำหรับเช็ดเหงื่อที่เตรียมไว้เป็นอย่างดีสำหรับไอ้คุณชาย แล้วผมก็ออกมายืนรายงานตัวกับมันที่ยืนทำตัวเป็นรูปปั้นอยู่หน้าบ้าน
“ตามมา”มันพูดแค่นั้นก็ออกตัววิ่งไปทันที หว่า! ตอนนี้มันก็มืดระรัวๆ ครับ อากาศเย็นสบายดี ผมเพิ่งรู้ว่าอากาศตอนเช้าตรู่มันเป็นแบบนี้นี่เอง ผมไม่เคยตื่นเช้าเกินแปดโมงนี่หว่า! ร่างสูงข้างหน้าวิ่งในระดับความเร็วปานกลางไปเรื่อยๆ ผมก็วิ่งกระหอบกระหืดตามมันไป
มันจะวิ่งรอบหมู่บ้านจัดสรรเลยเหรอวะ!? ผมหยุดวิ่งแอบเหนื่อยหอบเล็กน้อย เวร! สงสัยกูจะแก่แล้วเลยเหนื่อยง่ายแบบนี้ ปกติผมค่อนข้างฟิตนะครับ เพราะออกกำลังกายบ่อยแต่เมื่อเข้ามหาวิทยาลัยแล้วกลับไม่ได้ออกกำลังกายเลย ร่างกายมันเลยขี้เกียจแบบนี้ มิน่าแรงมันถึงไม่รุนแรงเท่าเดิม ปกติผมถีบใครก็จะกระเด็นแทบจะลุกไม่ไหวแต่ไอ้โซโล่แมร่งลุกขึ้นมาหน้าตาเฉย! สงสัยผมจะต้องฟิตสักหน่อยแล้ว!!
“...หึ อ่อน”
โอ้~!!! มึงจะวิ่งต่อไปไม่หยุดมาดู กูก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ ฟาย!!! หยุดวิ่งแล้วทำหน้าหยามกันถึงแก่นแบบนั้นน่ะน่ากระทืบที่สุด! ผมออกตัววิ่งตามไปเมื่อไอ้คุณชายเริ่มวิ่งต่อ กูน่ะทั้งถือผ้าถือน้ำให้มึงมันก็ต้องเหนื่อยกว่าอยู่แล้ว! ผมวิ่งตามมันไปติดๆ แล้วเริ่มสังเกตเห็นผู้คนที่วิ่งสวนกันมา
หมู่บ้านนี้ทำไมคนชอบออกกำลังกายจังวะ?
เป็นหมู่บ้านตัวอย่างโครงการออกกำลังกายแห่งชาติหรือไงกัน!? ผมวิ่งไปนานไอ้คุณชายก็วิ่งเข้าสวนสาธารณสุข โอ๊ะ มันมีอยู่จริงๆ ด้วยแฮะ ผมคิดไว้แล้วว่ามันต้องมี ออกจะไฮโซขนาดนี่หว่า! ผมวิ่งไปแทบจะหันคอเลี้ยวกลับหลัง โอ้แม่เจ้า! สาวสวยคนนั้นคือจะมาเอ็กซ์แท้หนอ!?
ผมหันกลับมาจะวิ่งต่อแต่ก็หยุดชะงักเพราะกลุ่มสาวๆ ที่น่ารักสุดๆ วิ่งสวนมาพร้อมกับยิ้มให้กับผม ไอ้ผมก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหนคนส่งยิ้มมาก็ยิ้มกลับโดยอัตโนมัติ โหหหห~!! หมู่บ้านนี้โคตรแจ่มเลยว่ะ! นี่สินะที่ว่าในโชคร้ายก็มีโชคดีแฝงอยู่!!?
ทำไมสาวๆ หมู่บ้านนี้ตื่นเช้ามาออกกำลังกายกันเยอะจังเลยเนี่ย? ผมวิ่งไปแอบทำหน้าหื่นอย่างแนบเนียน หุๆ อาหารตาเยอะโคตร กางเกงขาสั้นโชว์ขาขาวๆ เสื้อกล้ามวิ่งทีอกกระเพื่อม! หัวใจไอ้พรีสต์จะวาย ถึงชื่อนักบวชแต่สันดานกูไม่นักบวชตามเฟ้ย!!
ผมกับไอ้โซโล่วิ่งรอบสวนกันอยู่นานจนกระทั่งไอ้คุณชายมันหยุดวิ่งแล้วเริ่มวอร์มดาวน์นั้นแหละครับ ผมก็ทำตามมัน หลังจากออกกำลังกายต้องวอร์มดาวน์นะครับ ไม่งั้นจะเป็นเหน็บเป็นตะคิวได้!
ไอ้โซโล่มันก็วอร์มดาวน์ไปเรื่อยของมันไม่สนใจรอบข้างหรอกครับ แล้วมันก็ทำให้ผมรู้ทันทีว่าสิ่งที่ทำให้หมู่บ้านนี้กลายเป็นหมู่บ้านรักออกกำลังยอดเยี่ยมมันมาจากไหน!? สายตาแต่ละคนที่วิ่งผ่านไอ้โซโล่ไปเนี่ยมองตาเหยิ้มเชียว แถมยังวิ่งกันสโลว์สุดๆ เหลียวมองคอแทบจะหันหลัง!!
ผมมองไอ้โซโล่อย่างเซ็งๆ เออ!! มันหล่อ แต่ก็ไม่เห็นว่ามันจะหล่ออะไรมากมาย (กัดฟันพูดสุดๆ) พอวอร์มดาวน์เสร็จมันก็เสยผมที่ปกหน้าขึ้นมองมาที่ผม เท่สาดดดดดเลยมึง!! ผมยื่นน้ำและผ้าซับเหงื่อให้มันอย่างรู้หน้าที่เมื่ออีกฝ่ายแบมือมา
ไอ้โซโล่มันรับไปแล้วเปิดขวดกระดกน้ำดื่ม เสือกกินน้ำล้นมุมปากไหลตามลำคอ เซ็กซี่แสรดดดดๆ เลยวะ!! ถ้ากูเป็นผู้หญิงเนี่ยจะกระโดดเข้ามากรี๊ดจับปล้ำทำผัวแมร่ง! และดูเหมือนพวกที่วิ่งผ่านมาที่คิดแบบผม เพราะพวกนั้นมองไอ้โซโล่ตาโตกลืนน้ำลายดังเอือกๆ แน่ะ!!
ไอ้ตัวต้นเหตุมันโยนขวดน้ำมาให้กับผมแล้วซับเหงื่อของตัวเองต่อ ผมก็เหนื่อยเหมือนกันล่ะ ขอดื่มน้ำก่อนล่ะกัน ผมดื่มเสร็จก็โยนขวดทิ้งถังขยะไปพอหันมาก็สะดุดโหยงเพราะไอ้เวรโซโล่โยนผ้าเช็ดเหงื่อมาปกหัวผมอย่างพอดิบพอดี แหวะ!! เหม็นเหงื่อเฟ้ยไอ้บ้า!! ผมหยิบผ้านั้นออกจากหัวตัวเองอย่างรังเกียจ
“กลับ”มันพูดแค่นั้นแล้วเดินออกไปทันที เออ! ผมรีบเดินตามหลังมันไป สายตาของผมหันกลับไปมองด้านหลัง เห็นขวดน้ำที่โยนใส่ถังขยะกำลังถูกคนฝูงหนึ่งตบตีแย่งกันจะเป็นจะตาย เอ่อ...เป็นภาพที่ผมก็ทึ่งจัด มันจะโซโล่ลิซึ่มเกินไปแล้ว!!
“เฮ้ย ไม่รอนะโว้ย!”มันตะโกนเร่งผมให้เดินตามไปโดยไม่สนใจเหตุการณ์ตรงหน้าที่เริ่มย่ำแย่ขึ้นเรื่อยๆ มันมองภาพนั้นราวกับเป็นภาพปกติชินตา ผมพยักหน้าแล้วเดินไปหามันหน้าเผือกๆ โห พวกคลั่งไอ้โซโล่เนี่ยน่ากลัวจริงวะ!! ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าไอ้โซโล่ควงแขนมากับใคร คนนั้นจะโดนอะไรจากพวกนี้บ้าง?
พอกลับมาถึงบ้านไอ้คุณชายมันก็กลับมาออกกำลังกายอีกครั้ง ผมเนี่ยแทบจะมองมันตาค้าง มึงจะถึกไปไหน!? อุปกรณ์ออกกำลังกายมันก็มีแทบจะเรียกว่าฟิตเนสหย่อมๆ เลยล่ะครับ! ไอ้ถึกนี่ก็ออกกำลังกายอย่างไม่ลืมหูลืมตา ผมเนี่ยวิ่งมาก็ไม่ไหวล่ะ วันนี้ขอบาย!
ร่างของคนตัวสูงยืนขึ้นหลังจากยกดัมเบลเป็นรอบที่ร้อยได้ ผมลองยกดัมเบลนั้นเหมือนกันแทบจะตับหลุดแน่ะ! แต่ไอ้เวรนี่ยกมือตาเฉยมากถึงมากที่สุด เก๊กไปไหนวะ!!? มันเดินมาที่โต๊ะมุมห้องแล้วใส่คาดผมเพื่อไม่ให้ผมเกะกะ จากนั้นก็ถอดเสื้อกล้ามที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ประทานโทษนะครับ ผมไม่ได้หื่นหรือแอบแคะโลมมันแต่อย่างใด แต่กูอิจฉามันมากกกกกกกกก!!! ผมอ้าปากเหวอ แบ่งให้กูบ้างอะไรบ้าง!? ผิวขาวซีดอย่างกับแวมไพร์นั้นดูเปล่งประกายปิ๊งๆ เพราะเหงื่อจับตามตัว ไหล่กว้างกว่าเอวหุ่นที่เรียกว่าตัววี โหหหห~!!! เป๊ะจริงอะไรจริง!!! กล้ามมันก็ไม่ได้เยอะเกินแบบพวกนักเพาะกายแต่หุ่นแบบน่าซบน่าซอกไซ้ กล้ามฟิตเฟิร์มมากเหอะ! หน้าท้องเป็นลอนซิกแพค!! กูอยากได้บ้าง!!?
“อะไรของมึง?”ไอ้โซโล่ที่เดินมานั่งจะออกกำลังต่อ รู้สึกถึงรังสีทิ่มแทงก็หันมาถามผม
“มึงทำอย่างไงถึงหุ่นแบบนี้ได้วะ บอกเคล็ดลับกูหน่อย”
กูจะทำบ้าง!!
“เหอะ ธุระอะไรที่กูจะต้องบอกมึง”
ไอ้ขี้เหนียวววววว!!! กลัวกูจะหุ่นดีกว่ามึงล่ะซี ชิ! กูออกกำลังตามมึงก็ได้โว้ย ให้มันรู้ไปว่ากูทำตามมึงแล้วจะไม่ได้ผล!!?
“ก่อนที่มึงคิดจะออกกำลังกายฟิตหุ่น กูแนะนำให้มึงแดกข้าวให้มากๆ จะดีกว่า”
ขอบคุณที่แนะนำ!!!
“มึงอาบน้ำแล้วทำข้าวเช้าเถอะไป่!”
“เออ!”ผมทำหน้าอารมณ์เสียแล้วเดินออกมาจากห้องฟิตเนสส่วนตัวของไอ้คุณชาย เดินไปห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำ อืม ผมควรจะกลับไปที่บ้านเพื่อเอาเสื้อผ้ามามากกว่านี้นะ เพราะมันจะไม่เหลืออะไรให้ใส่แล้วเนี่ย จะได้ขนของสำคัญๆ มาไว้ด้วย เหอะ! ก็กูหนีไม่ได้แล้วนี่ หนีไปรูปโป๊กูว่อนเน็ตแน่!! ไม่อยากดังข้ามคืนหรอกนะ
ผมอาบน้ำเสร็จก็มาเตรียมอาหารเช้าตามคำสั่งของไอ้คุณชาย นานอยู่เหมือนกันที่ผมเห็นไอ้โซโล่มันเดินออกมาจากห้องออกกำลังกาย สภาพเหงื่อท่วมตัวเดินขึ้นไปห้องตัวเอง ผมวางถ้วยชามที่เตรียมไว้แล้วเดินมาทำอาหารที่ยังไม่เสร็จต่อ เจ้าอาบังมันก็มาเดินคลอเคลียข้างขาผมอย่างออดอ้อน
แน่ะ หิวล่ะสิ!
เมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จผมก็ล้างมือเดินมาอุ้มเจ้าอาบังที่เดินอยู่ใกล้ๆ ผม เดี๋ยวกูจะเอาอาหารให้มึงเอง อาบัง! ผมเดินมาเปิดตู้ จัดแจงถาดอาหารเม็ดให้เจ้าอาบัง มันนอนนิ่งซบอกผม โห~ น่ารักโฮกเลยว่ะ!! ผมวางมันพร้อมกับถาดอาหาร เจ้าอาบังก็รีบเข้ามายัดอาหารของมันใส่ท้องด้วยความไวเหนือแสง!
เห็นแบบนั้นแล้วผมคันไม้คันมืออย่างแกล้งมันขึ้นมาตงิดๆ ผมจับตัวมันลากออกจากถาดอาหาร ไอ้อาบังก็ตะเกียดตะกายไปหาถาดของมันแต่ผมจับมันแล้วกอดรัดเอาไว้ ฮ่า! ตัวนุ่มๆ น่าอาบัง~!! ผมปล่อยมันไปแล้วจับมันดึงมาอีกครั้ง แว๊กกก!!! แกล้งแมวนี่ก็สนุกดีน่ะเนี่ย เจ้าอาบังมองถาดอาหารมันอย่างตาละห้อย
“อย่าแกล้งมัน เดี๋ยวมึงจะโดนกูเอาคืน”
ได้ยินคำนั้นผมก็ปล่อยเจ้าแมวอ้วนปุ๊กสีขาวน่ารักน่าชังตัวนี้ออกไปจากอ้อมแขนก่อนที่เจ้าของมันจะหันมาเล่นงานผมหนักกว่าที่ผมแกล้งมัน ไอ้โซโล่โผล่มายืนหน้าประตูห้องครัวแล้วมันก็เดิน ผมมองตามมันแล้วขมุบขมิบปากล้อเลียนตามหลัง
“เดี๋ยวมึงจะโดนกูเอาคืน ไอ้ขี้เก๊ก!”
ผมเดินออกมาจากห้องครัวแล้วมาตัดข้าวให้กับไอ้เด็กอนุบาลที่ต้องมีพี่เลี้ยงมาตักข้าวให้ ผมวางจานข้าวตรงหน้ามันแล้วถอยหลังมายืนทำหน้าเด๋อด๋าอยู่ข้างหลังมัน ไอ้โซโล่หันมามองผม
“มึงไม่กิน?”
“กินสิวะ”
“แล้วทำไมไม่นั่ง?”
“ให้กินพร้อมมึงเหรอวะ?”
“แล้วมึงจะกินตอนไหนไม่ทราบ?”
“อ้าว! กูจำมาจากหนังช่องหลายสี คนใช้กินหลังเจ้านาย!”
“มานั่งแล้วแดกซะ! มึงต้องไปทำความสะอาดห้องกูอีก อย่าชักช้า”
“เออๆ”ผมเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ตัวตรงกันข้ามกับไอ้โซโล่ ตักข้าวให้ตัวเอง ไอ้โซโล่มันก็เริ่มกินของมันเงียบๆ ผมเนี่ยแอบแสยะยิ้มให้กับมัน โห~! อยากให้กูนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนล่ะสิ ไอ้คุณชาย!! ทำเป็นอ้างนั้นอ้างนี้ ถุย! อยากหัวเราะวะ!!!
ผมกับมันนั่งกินไปไม่มีใครพูดอะไรสักคำ จนกระทั่งไอ้โซโล่มันกินเสร็จ หมดไปสองจานเต็มๆ มันก็ลุกเดินออกไปจากโต๊ะ ออกไปนอกบ้าน ผมก็นั่งละเอียดกิน กูต้องกินเยอะๆ เพื่อฟิตหุ่น!!!
เมื่อทานเสร็จผมก็เก็บถ้วยจานมาล้างที่ห้องน้ำ ระหว่างนั้นไอ้โซโล่ก็โผล่หัวเข้ามาในห้อง มันเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์กระป๋องออกไป ผมเช็ดมือแล้วเดินออกไปจากห้องครัวเมื่อทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยแล้ว คนตัวสูงเดินเข้ามาพร้อมกับกระดกเบียร์ใส่ปาก
“ตามมา”
ไอ้โซโล่พาผมมาที่ห้องของมัน อ่า! ผมแอบลุ้นห้องของมันอยู่น่ะเนี่ย หวังว่ามันจะตกแต่งมีสไตล์แบบห้องแขกที่ผมอยู่นะ ไอ้โซโล่มันเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไป ผมก็เดินลันลาเข้าไปเบิกตากว้างกับดีไซน์ที่โมเดิร์นโทนสีขาวดำ โดนอีกแล้ว!! ของทุกอย่างดูทันสมัยและหรูหรามีราคา ห้องของไอ้โซโล่กว้างกว่าห้องที่ผมอยู่ตั้งหลายเท่า
“ทำความสะอาดห้องน้ำก่อนแล้วค่อยมาทำความสะอาดห้องนอน”มันสั่งโดยไม่หันมามองแม้แต่สักนิด เจ้านั้นกำลังค้นหนังสือที่วางอยู่บนชั้นมาหลายเล่ม ก่อนที่มันจะกระโดดขึ้นเตียง เปิดเครื่องโฮมเพียเตอร์ฟังเพลงพร้อมกับอ่านหนังสือ
ชีวิตมันช่างน่าอิจฉา!
ผมสะบัดหน้าจากไอ้คุณชายมาทำความสะอาดห้องน้ำ ให้ตายเถอะ!! ห้องน้ำของไอ้โซโล่แมร่งเท่ากับห้องๆ หนึ่งที่ผมอยู่เลยครับ ผมนอนในนี้สบายแฮเลยล่ะ!! แค่ทำความสะอาดห้องน้ำก็จะตายให้ได้ กว้างไปไหน!? มึงอาบน้ำคนเดียวไม่ใช่หรือไงวะครับ!? ผมยืนถือขวดน้ำยาผสมน้ำแล้วนั่งขัดพื้น ผมนั่งขัดมันส์ในอารมณ์ ป้าอรก็โผล่เข้ามายิ้มสดใสให้
“อรุณสวัสดิ์จ้ะหนูพรีสต์”
“อรุณสวัสดิ์ครับป้าอร”ผมยิ้มตอบรับทันที คนยิ้มมาก็ต้องยิ้มกลับสิครับ ป้าอรเดินเข้ามาในห้องน้ำ
“ป้าช่วยไหม?”
“เอ่อ...”
“ไม่ต้องหรอกครับป้าอร ช่วยอาบน้ำให้อาบังหน่อยสิครับ”ไอ้โซโล่โผล่หัวเข้ามาขัดจังหวะผมพูด ไอ้ห่า! กูกำลังจะสวมบทคนดีแล้วเชียว!! ดันมาพูดก่อนกูซะงั้นแหละ!!
“เจ้าอาบังไปเล่นซนจนสกปรกอีกล่ะสิ!”ป้าอรเอ่ยขึ้นอย่างเอ็นดูแล้วป้าแกก็หันมาบอกลาชั่วคราวกับผมก่อนจะเดินออกไปเรียกเจ้าอาบังไปอาบน้ำ ผมกลับมาก้มหน้าก้มตาขัดห้องน้ำต่อ ไม่ใส่ใจกับไอ้โซโล่ที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ สักพักมันก็เดินออกไป เสียงเพลงเงียบลงผมได้ยินเสียงไอ้โซโล่กำลังพูดอยู่กับใครสักคน ผมไม่สนใจมันกลับมาตั้งใจขัดห้องน้ำต่อ
แหม! ขัดไปขัดมาเริ่มมันส์ครับ!!!
นานมากเล่นเอาผมเหงื่อไหลท่วมตัวถึงจะทำความสะอาดห้องน้ำเสร็จ แค่ห้องน้ำก็เหมือนผมทำความสะอาดบ้านมาทั้งหลังแน่ะ ผมล้างไม้ล้างมือแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ มองไปรอบๆ ห้องนอนไม่เห็นไอ้โซโล่มันแม้แต่เงา สงสัยจะออกไปข้างนอกล่ะมั้ง?
ผมเดินออกมาจากห้องถือตะกร้าทำความสะอาดมาเก็บแล้วแบกเจ้าเครื่องดูดฝุ่นมา ยังดีที่มันค่อนข้างเล็กกะทันรัดแต่มันก็หนักอยู่ดีนั้นแหละ ผมเดินเข้ามาในห้องมันแล้วเริ่มลงมือทำความสะอาดจากชั้นสูงๆ ซะก่อน ระหว่างที่ปัดนั้นปัดนี้ตาของผมก็เหลือบซ้ายขวา อืม...ไอ้โซโล่ไม่อยู่ห้อง?
แฮ~
กูหาการ์ดรูปตอนนี้ล่ะ!!!
ใครจะปล่อยให้โอกาสหลุดมือได้ล่ะครับ แหม~ อุตส่าห์เข้ามาห้องขนาดนี้แล้ว ผมเริ่มเปิดพวกลิ้นชักเพื่อหาการ์ดเจ้าปัญหา ตอนนั้นเองประตูตรงระเบียงก็เลื่อนครืดไอ้เวรโซโล่ก็โผล่หัวเข้ามาในห้อง ผมสะดุ้งแล้วกลับมาเนียนปัดฝุ่นจากตู้เหมือนไม่ได้ทำอะไรเลย ผมแอบมองมันเล็กน้อย ไอ้โซโล่ทำหน้าหงุดหงิดโยนมือถือลงเตียง มันเดินตึงๆ กระแทกไหล่ผมจนเซแซดๆ แล้วเดินออกไปจากห้อง
“โอ๊ย ไอ้เวร! พาลกูอีก!”
แฟนมึงไม่ให้อึ๊บหรือไง? ฟาย!!! ผมด่าสาดส่งมันตามหลังแล้วกลับมาปัดฝันเช่นเดิม ฟาดไม้ขนไก่ไปด้วย หัดเอาตัวอย่างแบบกูบ้าง กูไม่เคยพาลใคร เห็นไหม!? ฮึ่ม!! ตายซะไอ้เวร!!! (ไม่พาลเลยเหอะมึง?)
อู โว อู โว๊ะ โอ๊ะ ก็ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น
น่ารักก็เลยเข้าไปทำความรู้จัก
เป็นคนอัธยาศัยดีก็เท่านั้น
แล้วฉันผิดนักหรือไง อยากให้เข้าใจหน่อย
ระหว่างที่ผมทำความสะอาดห้องอยู่นั้นเจ้ามือถือสุดแสนจะแพงของไอ้โซโล่ที่แผดเสียง กูเห็นด้วย กูแค่นิสัยดี มีมิตรไมตรีเท่านั้นเอ๊ง ทำไมต้องว่ากูเจ้าชู้ด้วย! ผมทำความสะอาดไป มือถือของไอ้โซโล่ก็ยังดังต่อเนื่องอยู่หลายสาย ความอยากรู้อยากเห็นมันไม่เข้าใครออกใครหรอกครับ แหม! ผมก็คนธรรมดาเนอะ อยากรู้เหมือนกันนั้นแหละ! โทรมาเยอะจริง รำคาญ!!
ผมหันซ้ายหันขวาแล้วเดินเข้าใกล้ไอ้มือถือเครื่องนั้นชะโงกดูเบอร์ที่กำลังโทรเข้ามา หว่า! เบอร์ใครก็ไม่รู้ครับ ผมไม่รู้จัก (เออ รู้จักก็บ้าแล้ว!) อ่า ชื่อ ‘ข้าวโพด’ ชื่อน่ากินดีแท้!!! แฮะๆๆๆ ผมแค่ทำงานหนักจนหิวน่ะ ไม่ได้คิดอะไรหรอก!!! แฟนคนอื่นผมไม่ยุ่งด้วยล่ะคร้าบบบ~!!!
ผมทำงานในบรรยากาศเงียบๆ แล้วมันเซ็งไงไม่รู้ ตอนแรกไอ้โซโล่มันเปิดเพลงทำให้อารมณ์ทำงานได้สนุก เปิดเพลงเสริมพลังหน่อยดีกว่า ผมควักมือถือของตัวเองแล้วเปิดเพลงโปรดทันที
ผมซันสางหลาง คือจั่งแหนงไม้ไผ่
ซ่งขาลีบบีบไข่ รองเท้าหนังปลายงอนๆ
เห็นแล้วน้องหล่าเลยอยากเป็นฮาจีวอน
ถิ่มอ้ายไปออนซอนผู้บ่าวสไตล์เกาหลี
อ้ายใส่เสื้อแถมถ่านไฟฉายตรากบ
หน้าตาไม่น่าคบ งบเอ็นเตอร์เทนไม่มี
ฟังศิริพร เสถียร ไมค์ ไผ่ พี
ดงบังชิงกิเพลงเกาหลีอ้ายฟังไม่เป็น
ชะ~!! โอ~!! ผมได้ฟังจังหวะมันส์แบบนี้แล้วมันเกิดอาการแดนซ์ลืมตาย งัดทุกท่าที่เคยไปเต้นเตะฝุ่นหน้าเวทีหมอลำบ่อยๆ กับพวกเพื่อนๆ ในคณะ ท่าในตำนานคือ ชะโงกเงา!! จัดมาอีกท่า ท่าหนีบรักแร้!! ผมก็ฟ้อนได้ครับพี่น้อง ลูกอีสานซะอย่าง!!
เต้นหน้าฮ้าน หน้าฮ้าน งานใด๋กะงานนั้น
ต้องมีเรื่องตีกัน จั๊กว่าเป็นอีหยัง
น้องสาวคนงามเลยเอาแต่หลับตาซัง
ตกหว่างเศร้าอ้ายเลยเมาเป็นยาง
ได้แต่ยืนแนมทาง เมื่อน้องขึ้นรถเขาไป
น้องชอบเกาหลี น้องชอบเกาหลี
อ้ายไม่เกาหลี คนดีก็เลยเปลี่ยนไป
ผู้บ่าวหน้าฮ้านหมอลำไม่โดนใจ
น้องบอกเห็นหน้าอ้ายแล้วอยากไหลตาย
รับไม่ได้จิ๊กโก๋ไทบ้านเดาๆ
เตรียมตัวอีกรอบครับพี่น้อง!! ผมจับไม้กวาดขึ้นมาถือแล้วออกไม้ออกมือออกลีลาหน้าฮ้านเต็มที่!! จัดหนักท่าปีกตีลม!!! กระดื้บๆๆ ไปข้างหน้า!!
น้องชอบเกาหลี น้องเลยชอบเกาหลี
ไปกินกิมจิลืมส้มผักเสี้ยนบ้านเฮา
แต่หากวันหนึ่งโดนหนุ่มเกาหลีหลอกเอา
แต่หากวันหนึ่งโดนหนุ่มเกาหลีหลอกเอา
อย่าลืมเด้อผู้สาว ผู้บ่าวบ้านเฮายังคอยเธอ
เต้นหน้าฮ้าน หน้าฮ้าน งานใด๋กะงานนั้น
ต้องมีเรื่องตีกัน จั๊กว่าเป็นอีหยัง
น้องสาวคนงามเลยเอาแต่หลับตาซัง
ตกหว่างเศร้าอ้ายเลยเมาเป็นยาง
ได้แต่ยืนแนมทาง เมื่อน้องขึ้นรถเขาไป
ท่าเบสิก โยกเอวซ้ายขวา ชับชับ! โย่~!!! เอ้า!! ควงเอวครับพี่น้อง~!! ให้พลิ้ว หมุนเอวให้พลิ้ว!! เดี๋ยวเตรียมตัวรับ ท่าสะบัดขน!!! ชะ~!!! โอ~!!! เอ้า! พร้อมกันอีกครั้ง เต้นไปพร้อมกับแหกปากเต็มที่โล้ด!! จัดไป ท่ายักไหล่!! จังหวะสุดท้ายแล้วครับพี่น้อง หมุนตัว มาอีกท่า! ท่าแจกไพ่!!!
ตุ้บ!!!
“น้องชอบเกาหลี...น้องเลย...ชอบ...เกา...หลี...”
“...”
น้องชอบเกาหลี.............................
…………………………
………………
………
….
...
.
เวร!! ห่าโซโล่!!!!!!!!!!!!!!!!!?
มันมาตอนไหนวะ!? ผมยังค้างท่าเดิมแล้วค่อยๆ กดมือถือปิดเพลงก่อนจะทรุดตัวลงมุดมุมห้องด้วยความไวเหนือแสง บัดซบบบบบบบบบ!!!! กูอายเฟ้ยยยยยยยยยยย!!!! แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! สาวเกาหลีทำเส้นกูแล้ว!!! ผมปิดหน้ากอดเข่ามุดหน้าหนีอาย หน้าไอ้ห่าโซโล่ดูอึ้งสุดขีด
กูสิอึ้งกว่ามึง!!!!
“อะแฮ่ม”
นานจนผมเกือบจะขาดใจ ไอ้โซโล่มันก็กระแอมออกมาแล้วเดินผ่านไปหยิบมือถือบนเตียง ผมมองตามมัน สังเกตเห็นตัวมันสั่นระริก ผมหน้าแดงแปร๊ด ไม่รู้จะให้ใช้คำอะไรมาอธิบาย มันยิ่งกว่าอาย!!! กูโคตรอายเลยเหอะ!!!!
แมร่ง! กล้าหัวเราะกูเหรอ!!?
คนมันชอบแบบนี้มันผิดตรงไหนวะ!!? ชอบฟังศิริพร ไผ่ พงศกร พี ร็อคสะเดิด!!! ถึงกูหน้าไม่ให้แต่ชอบวะ รักหมดใจเฟ้ย ไอเลิฟหมอลำโว้ยยยยย~!!!!! ผมแทบจะชูมือสัญลักษณ์เลิฟเลิฟ กูแฟนพันธุ์แท้!! หน้าฮ้านหน้าเวทีประจำเฟ้ย!!!
“เฝ้าบ้านด้วย กูไปทำธุระก่อน!”
ผมเงยหน้าขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงมือใหญ่ๆ ที่ขยี้หัวผมจนยุ่ง ไอ้โซโล่ตบหัวผมเบาๆ แล้วก้มตัวลงมาเอ่ย ก่อนที่มันจะกรอกตาไปมาอย่างไม่รู้จะทำอย่าไง สุดท้ายก็ยิ้มกว้างเห็นฟันขาววิ๊งอย่างขบขัน ผมเบิกตากว้าง ไอ้เวรนี่ยิ้มด้วยวะ!!? ไม่ใช่ยิ้มเยาะ ไม่ใช่แสยะยิ้ม แต่เป็นยิ้มสดใสเหมือนเด็กน้อย!!
“ขาแดนซ์เหรอมึง? หึๆ”
มันผลักหัวผมเบาๆ แล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมกับเสียงหัวเราะขำ ผมเนี่ยสิหน้าแดงร้อนผ่าวอย่างอับอาย สาดดดดดดดดดดด!!!! ล้อกูจนได้นะมึง!! ชิบ!! แล้วทำไมหัวใจกูจะต้องเต้นโครมครามแบบนี้ด้วยวะ!!? สาวเกาหลีทำกูเพี้ยนไปแล้ว!!!
อ้ายพีสะเดิด ซ่อยข่อยแหน่!!!
TBC.
ตอนนี้ก็มาแบบรั่วๆ ตามเคย ไม่มีสาระอะไรของเรื่องเล๊ย!
แต่ก็น่าจะมีการพัฒนาสัมพันธ์เล็กน้อย(???)
เฮ้อ~ หนักใจกะฉาก Nc มากเหอะ
กลัวว่ามันจะหื่นไปจนกลายเป็นเรท X เหอะ ให้ตายสิ
ฉากนี้เป็นอะไรที่หินมากๆ พอๆ กับฉากเศร้าเลย
ใครรอฉาก Nc อยู่ ให้เลือกระหว่างหื่นแบบฮาหรือหื่นเลือดสาด?
สำหรับผู้สนใจแดนซ์กับพรีสต์
สาวเกาหลี - พี สะเดิด
http://www.youtube.com/watch?v=If295nHsQcw
-
สนุก มาก ฮา เว่อ
ส่วน ฉาก NC อยาก จัด แบบ ไหน ก็ จัด โลด > <" :mc4: :mc4:
-
เอาอีก รู้สึกว่ายังไม่พอ :o8:
-
พริตตี้ฉากนี้รั่วสุดๆ อายล่ะสิ ทีเนี้ย
-
โซโล่เริ่มเห็นอีกมุมของนักบวชแล้วสิ
-
ชอบทุกแบบค่ะ จัดมาเลย :laugh:
-
มาแสดงตัวว่าอ่านแล้วครับ แต่.....รอตอนต่อไปอย่าจดจ่อ55555 :3123:
-
NC คนแต่งจะแต่งแบบไหนก็จัดมาโล้ด~!!
เราอ่านได้อยู่แล้ว หุหุ
-.,-
-
กร๊ากกก อายม้วนกันไปเลยทีเดียว 555
น่ารักจริงๆ เอิ๊กก
ป.ล.จัดแบบเลือดสาดได้เลยค่ะคุณปอย เอิ๊ก (ไม่ค่อยหื่นเลยเรา) :impress2:
-
:impress3:
น่ารักกกกก
พัฒนากันเร็วๆนะ
ฉากเศร้าห้ามเด็ดขาดดดด เค้าไม่ชอบบ
ส่วน NC เต็มที่เลยคร๊าบ เอาแบบ :oo1:
-
รอตอนสำคัญ ^^
-
:jul3: :jul3: :jul3:
-
เฮ้อ~ หนักใจกะฉาก Nc มากเหอะ
^
^
อ่านตอนแรก คิดว่าคนเขียนไม่อยากเขียน แต่พอมาอ่านประโยคต่อไป --> "กลัวว่ามันจะหื่นไปจนกลายเป็นเรท X เหอะ ให้ตายสิ"
ก็ค่อยโล่งใจหน่อย อิอิ :laugh:
จัดมาเลยค่า แบบไหนก็ได้ทั้งนั้น :pig4:
-
:jul3: :jul3:
-
อิอิ
ค้นต่อนะพริตตี้
-
พริตตี้รั่วได้อีกค่ะ :laugh:
-
เป็นนายเอกที่รั่วที่สุด ฮามากกกกกกกกกกกกกกกกก :m20: :m20: :m20:
-
บร๊ะ....เค้าก็ชอบเกาหลีอ่ะตัวเอง
ฟังเพลงไปด้วย อ่านไปด้วยอย่างอินอ่ะ :laugh:
-
:jul3: :m20: :jul3:
-
พริตตี้น่าลั๊กอ่ะ
:m20: :m20: :m20:
ขอให้เป็น NC รับได้ทุกอย่าง
-
เค้าก้อชอบเกาหลีนะตัว :m20:
-
:m20: :m20:
*พริตตี้รั่วม๊ากกกก
อยากได้ NC แบบฮาๆ
ถ้ามาแบบหื่นๆนี่ นึกภาพไม่ออก :pigha2:
-
จะ NC แบบไหนก็ได้ค่ะ
แต่ขอแบบจัดหนักไปเลยยยย :haun4:
-
เราขอเลือก หื่นเลือดสาด แล้วค่อยฮาทีล่ะ -.,-
ขาแดนซ์เนอะ วันหลังมาแดนซ์กาน ฮ่าๆ
-
ขอบคุณจ้า
รั่วได้ใจอ่ะพรีสต์ แบบนี้มีได้อีก
มีความมั่นใจในตัวเองมาก.......
สู้เค้าทาเคชิพรีสต์ สยบหัวใจนายโซโล่
เลือกหื่นแบบฮาจ้า โหวต โหวต
-
+1 ให้พริตตี้กับเพลงสาวเกาหลีจ้า มันส์มากกกก :เหอะ1:
จะแบบเลือดสาดหรือแบบฮาน้ำหมากกระจายก็แต่งมาเถอะ
แค่ขอให้สองคนนี้ฟีทเจอริ่งกันก็พอแล้วจ้า :haun5:
-
ขอรีเควสหื่นเลือดสาดเลยได้มั้ยค่า
ฮา ฮา เก็บเอาไว้ตอนมันรักกันหมดใจเหอะ
ครั้งแรกของหนูพรีสต์ขาแดนซ์ ต้องเสียเลือด o18 o18
-
:impress2: :impress2:
-
อยากอ่านมุมของโซบ้างจังเลย
ว่าคิดยังไงกับพลีสต์
สงสัยเริ่มรักเริ่มหลงพรีสต์แล้วละสิ
-
น้องพริตตี้ ..........
อยากแอบถ่ายจังเลย ยย
๕๕๕๕๕๕๕๕๕
น่ารัก กก ก ก ก
:D
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:กอด1:ไม่รู้บรรยายไง ได้ พูดคำเดียวว่า "ชอบมาก"
-
กร๊ากกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ไหวแล้ววววววววว :m20:
ว่าแต่.. มาเป็นทาสรับใช้นี่ไม่ได้ไปดูแลบรรดาลูกๆเลยนะ พรีสต์ไม่มีเรียนเรอะ?
-
พริตตี้สู้เค้า อยากแพ้โซโล่ ล่ะ อย่าไปหลง
รักเค้าก่อนนะเป็นนายเอก ต้องสงวนตัวบ้าง
-
:m20: :m20: :m20:
ถูกใจอ่ะ 555555555+
ไม่ไหวชอบนู๋พริตตี้มากๆๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
พริตตี้น่ารักอ่ะ
-
แงๆๆ รอเอนซีอยุจ้าาา อืมมม งั้นขอแบบหื่นเลือดสาดล่ะกันน้า >///<
ชอบเคะน้อยคนนี้จัง อยากเห็นเคะเต้นหมอลำอ่า ฮ่าๆๆๆๆ
-
พริ๊ตตี้ รั่วเกินไปล่ะลูก
อ่านไปขำไป แล้วก็หาสาวเกาหลีมาฟังด้วย
จังหวะโจ๊ะน่าเต้นจริงๆให้ตาย :jul3:
-
ไม่ไหว ฮามาก555
เห็นภาพเลย ขนาดโซโล่ยังหลุดหน้าเป็น หัวเราะเหมือนเด็กซะ
คนอารายน่ารักชะมัด...อยู่ใกล้จะจับกด จับหอมแก้ม หยิกให้เนื้อเขียว หมั่นเขี้ยว
สงสัยโซโล่ติดใจในทุกอย่างของเด็กน้อยในร่างน่ารักๆ ของพริตตี้ชนิดโงหัวไม่ขึ้นแน่แล้ว
อาจจะแอบมองตั้งนานเพิ่งมีโอกาสมาปะฉะดะ
เก็บไว้นานๆ นะ แค่ 3 เดือนเอง เวลาความสุขมันช่างสั้น
ถ่ายเป็นวีดีโอเรียลลิตี้เลยก็ได้-ไม่ห้าม
โซโล่นายต้องหัดเอาใจ มัดหัวใจสาวเกาหลีดีๆ หล่ะ
อ้อ อย่างลืมเก๊กหล่อตอนเอาข้าวไปให้หมาๆ แทนเจ้าตัวด้วยเน้อ
ลูกรักสี่ขาเค้าอด ระวังหนูพริตตี้จะงอนนะเออ
น่ารักมากเรื่องนี้ ติดตามๆ
กด+และให้เป็ด :กอด1:
-
ชอบคนรั่ว :bye2:
-
แหม กำลังคิดอยู่ว่าสาวเกาหลีจะออกมาตอนไหน :laugh:
:L2:
-
เข้ามานั่งรอสสาสวเกาหลีกันต่อ กร๊ากก
-
o13 o13 o13 o13
-
พรีสต์!!!!!!!!! น่ารักและรั่วมว๊ากกกก วันหลังมาแดนซ์กันนะตัว >.<
โซโล่ หล่อ เลว รวย ครบสูตร ขี้เก๊กอีกหนึ่ง ฮี่ๆๆ ชอบ >.<
ชอบจัดหนักค่ะ หื่นเลือดสาด เบรกอารมณ์ฮาน้องพริตตี้ ^^
ปล.+1 นิยายถูกใจค่า
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆ
ถึงรั่วแต่ก็น่ารัก ให้ตายเถอะ
ไม่รักไม่ได้แล้วนะ พระเอกเรา
-
ขอโทษ ขอโทษ!!! ที่ไม่ได้มาอัพต่อ
กำลังแต่งฉากนั้นอยู่! อดใจรอหน่อยนะทุกๆ คน
แต่งไปแต่งมามันเขินโว้ยยยยยย!!!
-
อ๊ากกกกก คู่กัดคู่นี้จะมีซีนอย่างว่าแล้วเหรอ รอๆๆๆๆๆๆๆ :z1:
-
:impress2:น่ารักได้อีกน้องพริสตี้ อิๆๆๆๆๆ o18
-
ตอนที่ 8 แก๊งร่อนยาน
ผมนั่งหาวอยู่ที่โต๊ะกินข้าวคนเดียว ใช่แล้วครับ คนเดียว! แต่อาหารยังเต็มโต๊ะเช่นเดิม วันนี้ไม่ได้ตื่นตั้งแต่ตีห้าหรอกครับ เพราะไอ้โซโล่มันเพิ่งกลับมาเมื่อเช้านี้ สภาพมันเนี่ยรู้เลยว่าทำไมไม่กลับบ้านมานอน สภาพอย่างกับโดนฟันนัวเนียมาแบบนั้นนี่น่า อ่าฮะ~ ผมก็เลยสบายแฮะ!!
ช่วงนี้ผมเลยอารมณ์ดีมากๆ ไม่ให้ดีอย่างไงล่ะครับ! ช่วงนี้ไอ้โซโล่มันยุ่งอะไรของมันก็ไม่รู้ครับ มันไม่มีเวลาจะมากวนทีนผมเลยล่ะครับ ออกไปข้างนอกบ่อยแถมยังกลับดึกๆ ดื่นๆ ผ่านมาเป็นอาทิตย์ที่ผมอยู่บ้านมันอย่างสบายโคตรๆ ฮ่าๆ สงสัยไอ้โซโล่มันจะยุ่งกับเหยื่อสังเวยที่ไอ้สตางค์เพียรส่งไปทุกวันล่ะมั้ง มันก็ดีแล้วล่ะ!
ผมกินข้าวอย่างรวดเร็วแล้วรีบออกมาเพื่อจะไปมอครับ ผมขับเจ้าเหลืองเข้ามาจอดที่หน้าคณะ ทางแมร่งก็ไกล๊ไกล! โชคดีที่ไอ้โซโล่มันไม่เอาเปรียบบอกว่าจะจ่ายค่าน้ำมันให้ หึๆ ก็ดีเลยสิครับ ยิ่งขาดแคลนเรื่องเงินทองอยู่! ผมถอดหมวกกันน็อกแขวนไว้หน้ารถ ส่องกระจกเช็คความเรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าคณะไปอย่างอารมณ์ดี
วันนี้ผมมีเรียนทั้งวันเลยครับ ปกติแล้ววันศุกร์ผมจะเรียนแค่ช่วงเช้าเท่านั้นแต่อาทิตย์นี้จารย์นัดมาสอนเสริมครับ เรียนเช้าจรดเย็นเลยทีเดียว ผมผงกหัวรับไหว้พวกรุ่นน้องที่เดินผ่านยกมือไหว้กันเป็นแถว จะว่าไปแล้วอาทิตย์หน้ามันก็จะถึงเทศกาลชนคณะแล้วนี่หว่า แล้วทำไมคณะผมถึงไม่ได้นัดอะไรเลยวะ เมื่อหลายวันก่อนเห็นคณะศิลปฯ นัดรวมตัวกันเต็มหน้าศาลาแน่ะ
ยิ่งปีสามรุ่นพวกผมเนี่ยเป็นความหวังของคณะเลยนะครับ ไม่ได้โม้น่า!! เมื่อปีที่แล้วคณะสถาปัตฯ ชนกับคณะแพทย์ อย่างที่รู้ๆ กันครับพวกแพทย์ๆ เนี่ยมันเก่ง มันอัจฉริยะ! เล่นเกมก็แพ้พวกมันตลอดเลยจนมาเชือดเอาชนะตอนบุกคณะนั้นแหละครับ
เทศกาลชนคณะเนี่ยเป็นอะไรที่ดังมากๆ ครับและเป็นเทศกาลที่เด็กมอของผมตั้งตารอคอย โดยเฉพาะไอ้พวกโสดๆ น่ะ!! ปีที่แล้วนั้นคู่ที่ฮอตมากคือคณะวิศวะกับคณะวิทย์ ไอ้สองคณะนี้ผมรู้มาว่ามันเป็นศัตรูกันมาตั้งแต่ก่อตั้งสถาบันเลยทีเดียว พอเถื่อนมาเจอโหดทุกคนก็พาจนลุ้นสุดตัวว่าคณะไหนจะคว้าชัยชนะ สุดท้ายคณะที่เชือดชนะมาจนได้ก็คือวิศวะนั้นแหละครับ คณะวิทย์ยิ่งเคียดแค้นเข้าไปใหญ่ ได้ยินว่าหลังเทศกาลนี้งานเลี้ยงของพวกมันทั้งสองคณะกลายเป็นทะเลเลือด สู้กันอุตลุดเลยล่ะครับ!
มหาวิทยาลัยของผมมีคณะอยู่ทั้งหมดสิบสองคณะครับ ทุกปีก็จะมีเทศกาลชนคณะเพื่อกระชับความสัมพันธ์ของนักศึกษาในมหาวิทยาลัย จะจับคู่กันเวียนในแต่ละปี เทศกาลชนคณะเนี่ยหนึ่งเดือนในการแข่งกันของทั้งสองคณะที่ถูกจับคู่กัน และแน่นอนว่าคณะที่ชนะนั้นจะรับได้รางวัลและความสะใจนั้นเอง!!
การแข่งขันต่างๆ จะถูกส่งมาจากส่วนกลางครับ เกมต่างๆ จะให้เหล่านักศึกษาเป็นคนคิดแล้วส่งไปให้ทางองค์การนักศึกษาคัดเลือก คัดเลือกเสร็จก็จะส่งมาให้ทางคณะเพื่อจับสลากเลือกอีกครั้งในทุกๆ อาทิตย์ก่อนแข่งจริง
ผมก็ลืมถามเรื่องนี้ไปซะสนิท คณะของผมพวกสโมฯ หลักๆ จะอยู่ปีสี่ครับ ซึ่งรุ่นพี่ที่ผมรู้จักคุ้นเคยทำงานสโมฯ นั้นมีอยู่น้อยมาก เพราะส่วนใหญ่ที่ผมรู้จักนั้นค่อนข้างวายป่วงเขาเลยไม่ให้ทำ เหอะๆ!
แต่โชคดีที่ผมมีพี่รหัสที่แสนจะดีทำงานที่สโมฯ ฮ่าๆๆๆ ทำให้ผมได้สิทธิ์เล็กๆ น้อยๆ เสมอ อย่างเช่น รู้ว่าวันไหนประชุมปีหนึ่ง วันไหนเข้าห้องเชียร์ กิจกรรมอะไรที่ต้องทำบ้าง อะไรพวกนี้ก่อนใครเพื่อน แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้าพี่แกเลยครับ
ผมก้มหน้ามองนาฬิกาที่บ่งถึงเวลาเก้าโมงตรง แต่ผมมีเรียนตอนสิบโมงครึ่งครับ ผมเดินขึ้นบันไดมาที่ชั้นสี่ กะจะไปนอนอาบแอร์ที่ห้องสมุดก่อนเข้าเรียนน่ะครับ ผมเดินเข้าห้องสมุดมาก็เลี้ยวมองหาทำเลดีๆ เพื่อแอบงีบทันที อ๊ะ! เจอล่ะ ตรงนั้นแหละ ปลอดคนแถมยังเป็นที่อับตาด้วย
ผมเดินมาดึงเก้าอี้แล้วทิ้งตัวนั่งลงทิ้งหัวไว้กับโต๊ะทันที ระหว่างที่ผมจะงีบไปนั้นก็มีคนวางหนังสือบนโต๊ะแล้วเลื่อนเก้าอี้ข้างๆ ผม คิ้วของผมขมวดเข้าหากันแล้วเหลือบไปมองคนที่นั่งเก้าอี้ข้างๆ คนๆ นั้นก็หันมามองผมเช่นเดียวกัน
“อ้าว พี่ หวัดดีครับ”
“นายเองเหรอพรีสต์ นึกว่าใคร?”ร่างสูงยิ้มรับพร้อมกับเอ่ยทัก หนุ่มหล่อเข้มคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ผมเพิ่งพูดถึงไปหยกๆ ก็โผล่หัวมาให้เห็นซะแล้ว ตายยากนะครับพี่!
นี่คือพี่รหัสผมเองครับ แกชื่อเพ้นต์ เรียนอยู่สาขาเดียวกันกับผมเนี่ยแหละ ผมน่ะพึ่งใบบุญพี่แกมาตลอด สมุดจดเอ๋ย ชีทเอ๋ย สรุปวิชาเอ๋ย แนวข้อสอบเอ๋ย ที่ผมผ่านมาถึงปีสามได้ก็เพราะพี่แกช่วยผมเนี่ยแหละ มีอะไรผมก็วิ่งแจ้นมาอ้อนให้เฮียแกช่วยตลอด แกก็ดีมากครับช่วยไม่ปริปากบ่นแม้แต่น้อย
“ไม่มีเรียนเหรอครับ?”
“โห พี่ มีก็ไปแล้วล่ะไม่มานอนตีพุงแบบนี้หรอก”
“มีพุงให้ตีด้วยเหรอครับ?”
พี่เพ้นต์ย้อนกลับด้วยใบหน้ายิ้มขำๆ ผมก็ยืดตัวแล้วตบพุงโชว์มันซะเลย อย่างที่เห็นครับ พี่แกเป็นคนส่วนน้อยของคณะ เป็นคนช่างสุภาพโคตรๆ เต็มที่สุดในบรรดารุ่นพี่ที่ผมรู้จักแล้วล่ะครับ โชคดีของผมมากๆ ที่ได้พี่รหัสดี ไอ้แซมเนี่ยอิจฉาผมจะตาย ฮ่าๆๆๆ~!
“พี่แมร่งขยันวะ ว่างๆ ก็อ่านหนังสือ”
“แล้วมันใครกันล่ะที่ทำให้พี่ต้องขยันแบบนี้”
“ใครวะเฮีย?”
“ไอ้คนที่เอะอะอะไรก็จะมากอดแข้งกอดขาพูดว่าพี่เพ้นต์ครับช่วยนั้นหน่อย พี่เพ้นต์ครับช่วยนี้หน่อยไงล่ะ”
โห~!! เฮียไม่ต้องมาประชดเลยครับ ไม่มีไอ้หน้าด้านคนไหนที่ขอให้พี่ช่วยแบบนั้นอีกนอกจากไอ้หน้าด้านที่นั่งทำหน้าหนายิ่งกว่าซีเมนต์ตรงนี้แล้วล่ะ ก๊ากกกกกก!! (กูไม่สำนึกหร๊อกกกกก~) ผมยักคิ้วให้พี่แกแล้วยิ้มตาหยีให้ แสดงตัวมากว่ากูคือคนนั้น!
“ไม่ละอายแถมยังรับยอมเปิดเผยอีกต่างหาก”พี่เพ้นต์แกส่ายหน้าไปมาอย่างหน่ายๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรผมมาก อันที่จริงผมก็ไม่เคยด่าพี่แกว่าสักครั้งหรอกครับ ยกเว้นตอนปีหนึ่งนั้นแหละ ตอนนั้นพี่เพ้นต์แกเป็นพี่ว้ากครับ น่ากลัวโคตร คอยแกล้งแต่ผมหาเรื่อยแมร่งอยู่นั้นล่ะ พอรู้ว่าเป็นพี่รหัสตัวเองผมเนี่ยอยากจะบ้าตาย กูมีพี่โคตรโหดเหอะ แต่เอาไปเอามาพี่แกโคตะระดียังมีหน้ามาบอกอีกว่าตอนเป็นพี่ว้ากต้องเก๊กโหดหน่อย แสดงย๊ากยาก ผมขอเถียงขาดใจ ไม่ได้หน่อยแล้วมากเลยล่ะเฮีย!!!
“เฮียมีเรื่องถามหน่อย”
“อะไรครับ?”พี่เพ้นต์กำลังจะเปิดหนังสืออ่านแต่ผมมันสันดานครับ เลื่อนตัวมาชิดพี่แกเกาะแขนด้วยความอยากรู้อยากเห็น พี่แกก็ดีเหมือนเดิมหันมาถามอย่างสุภาพ
“ปีนี้น่ะคณะเราชนกะคณะไหนพี่?”
“คณะวิศวะครับ”พี่เพ้นต์ยิ้มแล้วตอบออกมาอย่างช้าๆ ผมเนี่ยยิ้มค้างเสียวหลังวาบเหมือนถูกวิญญาณมารังควานอย่างไงอย่างงั้น
คณะวิศวะ!!!?
เวร! นั้นมันคณะไอ้ห่าโซโล่ไม่ใช่เหรอวะ? นี่กูจะหนีมันไม่พ้นเลยหรือไง หา!!? ผมเงียบไปทำหน้าเหี่ยวๆ พี่เพ้นต์แกก็เอ่ยปลอบใจ นึกว่าผมกำลังกลัวไอ้คณะนี้ ผมไม่ได้กลัวเลยครับแต่แค่เซ็งคณะนี้เท่านั้นเอง มึงจะเอาอะไรกับกูนักวะไอ้โชคชะตาเนี่ย เล่นตลกกับกูจัง!
“ถึงคณะนั้นมันจะเถื่อนไปหน่อยแต่ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“แล้วเนี่ยจะนัดรวมพลกันตอนไหนครับเฮีย?”
“อืม ก็น่าจะไม่เกินอาทิตย์นี้เพราะอาทิตย์หน้าจะมีงานเลี้ยงมีตติ้งเพื่อทำความรู้จักกันระหว่างคณะเรากับวิศวะน่ะ ช่วงนี้พี่เลยเข้าๆ ออกๆ คณะนั้นบ่อยมาก ไอ้พวกบ้านั้นมันดันโยนงานฝ่ายประสานให้พี่ทำ เข้าไปคณะนั้นทีไรเสียวโดนรุมยำตีนอ่าครับพรีสต์”ว่าเสร็จแกก็หัวเราะ ได้ข่าวว่าเฮียแกถูกพวกวิศวะเหม็นขี้หน้ามาครับ โทษฐานมาทำให้เลดี้ในคณะวิศวะที่มีอยู่น้อยมาคลั่งไคล้ ช่วยไม่ได้ล่ะน่า พี่รหัสผมทั้งหล่อ ทั้งนิสัยดี เท่ระเบิด!!!
พี่ใครครับ พี่ใคร?
พี่ผม!!!!
หนึ่งในสิบสิ่งที่ไอ้พรีสต์ภาคภูมิใจเลยนะโว้ย!!
“ปีนี้คงจะต้องพึ่งนายเหมือนเดิมนะพรีสต์”พี่เพ้นต์เอ่ยแล้วตบไหล่ผมเบาๆ ผมยิ้มรับด้วยความยินดี แหม~ เรื่องสนุกๆ แบบนี้มีหรือผมจะพลาด! แล้วที่ปีที่แล้วคณะเราชนะมาได้เพราะผมเป็นฮีโร่น่ะเออ!!
เกมสุดท้ายของการชนคณะนั้นคือบุกคณะครับ ทั้งสองฝ่ายจะมาเล่นเกมตัดสินหาว่าใครจะเป็นคนบุกคณะ จากนั้นก็จะกำหนดวันเวลาบุกคณะ เวลาในการเล่นเกมนี้มีอยู่หนึ่งชั่วโมง ฝ่ายบุกจะมีภารกิจอะไรสักอย่างเช่น เมื่อปีที่แล้วพวกผมเป็นฝ่ายบุกได้ทำภารกิจหาเสื้อกาวน์หกตัวที่ถูกซ่อนเอาไว้ภายในหนึ่งชั่วโมง ส่วนฝ่ายรับนั้นง่ายๆ ครับคือกำจัดผู้บุกรุกให้หมดภายในหนึ่งชั่วโมง
การแข่งตัดสินเพื่อเลือกว่าใครจะเป็นฝ่ายบุกใครจะเป็นฝ่ายรับด้วยการแข่งบาสครับ เป็นอะไรที่คณะของพวกผมแพ้ทางที่สุด! ก็พวกเรามันอินดี้เล่นบาสเอาฮาไม่เค๊ยไม่เคยเล่นจริงจังกัน ก็แพ้มาตลอดได้แต่ให้คนอื่นเขาลิขิตชะตา แล้วปีนี้อย่าหวังที่จะชนะวิศวะมันเลย!
“พี่เพ้นต์”
“อะไรอีกครับ?”
ผมทิ้งตัวผิงไหล่ของพี่เพ้นต์แล้วเรียกเสียงเบา พี่เพ้นต์ตอบเสียงสั่นเครือ ผมขมวดคิ้วแปลกใจเงยหน้ามองอีกฝ่าย พี่เพ้นต์มองลงมาที่ผมเช่นกัน เราสองคนมองกันเงียบๆ ผมรู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ทำไมพี่เพ้นต์ถึงมองผมด้วยสายตาแปลกๆ แบบนั้นล่ะ?
“พรีสต์ พี่...”พี่เพ้นต์ยกมือขึ้นมาพร้อมกับโน้มตัวเข้ามาใกล้ผม
“ไอ้พรีสต์ได้เวลาเรียนแล้ว!”
ก่อนจะมือพี่เพ้นต์จะแตะหน้าของผม เสียงไอ้สตางค์ก็ดังแทรกเข้ามาขัดจังหวะอย่างกับเสียงฟ้าผ่าแน่ะ พี่เพ้นต์เบี่ยงมือมาวางบนไหล่ของผม
“พี่อยากให้นายตั้งใจเรียนหน่อย ถ้าพี่เรียนจบไปแล้วนายจะทำอย่างไง?”
“โห พี่! ผมจะตามพี่ไปถึงที่สุดเลย!”
“ไม่แต่งเข้าตระกูลพี่ไปเลยล่ะ?”
“ลามปามแล้วพี่! โห! ผมไปล่ะ”
“รีบไปเลยครับ”
ไม่พูดเปล่าพี่แกยังโบกมือไล่อีกแน่ะ ชิ! ผมสะบัดหน้าใส่หน้าพี่แก ไล่น้องรหัสที่แสนจะน่ารักแบบนี้ได้อย่างไงครับพี่ โห~ ผมลุกขึ้นเดินออกมา ไอ้สตางค์ยืนทำหน้ายักษ์ใส่ผม อะไรของมันวะ? เมนส์ไม่มาเรอะ!?
“อะไรของมึงวะ ขี้ไม่ออก?”ผมเดินเข้ามาส่งยิ้มให้กับมันแล้วโอบไหล่เตี้ยๆ ทำหน้าอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่พูดแบบนี้ มันอะไรของมันกันเนี่ย?
“สาดดด! หุบปากไปเลยเฟ้ย”
“เออๆ จะไปกันได้หรือยังวะ ยืนแข็งทื่ออยู่ได้”ผมกระชับแขนที่โอบไหล่มันแล้วลากไอ้สตางค์ออกเดินไป พอมาถึงห้องเรียน อาจารย์ก็นั่งประจำที่เรียบร้อย แมร่ง! ทำไมวันนี้จารย์มาไวจังวะ? ผมผละจากไอ้สตางค์เดินเข้ามาทักพวกไอ้แซมแล้วก็ไอ้โจ้ เพื่อนสมัยเด็กของผมครับ เราสองคนค่อนข้างจะสนิทรู้เบื้องลึกเบื้องหลังกันดี ก็มันเป็นญาติผมด้วยนี่น่า!
คุณเคยมีเพื่อนที่มันรู้ทุกอย่างไหมล่ะครับ? ไอ้โจ้เนี่ยแหละครับ ยิ่งกว่าอับดุลเสียอีก ถามอะไรรู้ไปหมด รู้ทุกอย่าง ถ้าผมมีข้อข้องใจต้องมาถามมันแล้วจะได้คำตอบเองแหละครับ ไม่ต้องคิดให้หนักสมอง แล้วไอ้ที่ผมชอบหมอลำเนี่ยตัวการก็มันอีกล่ะ! จำได้ว่าตอนเด็กๆ มันพาผมไปดูหมอลำจนติดง่อมแง่ม
“มาเรียนแล้วเหรอวะไอ้โจ้ วันวานมึงหายหัวไปไหนมา?”ผมนั่งเก้าอี้ตรงกลางระหว่างไอ้แซมกับไอ้โจ้ พวกมันมักจะเว้นที่ไว้ให้ผมอยู่เสมอ ส่วนไอ้สตางค์มันเดินมานั่งเก้าอี้ข้างหลังพวกผม
“กูเป็นหวัด”
“ตอแหลเหอะมึง”ผมเอ่ยอย่างรู้ทัน กูรู้น่ะมึงไปทำอะไร สันดานมึงไม่มีอะไรไปมากกว่าตามหมอลำหรอกวะ!? ไอ้บ้าโจ้มันก็คลั่งหมอลำพอๆ กับผม อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ เห็นว่าเมื่อวันวานนั้นมีคอนเสิร์ตหมอลำที่บ้านมันครับ มันเลยลงทุนขาดเรียนไปจองหน้าเวที!
“เออ เสียดายวะ มึงไม่ได้ไปด้วย!”
“การเรียนมาอันดับหนึ่งเฟ้ย”
“เหอะ ถ้าการเรียนมันสำคัญนักมึงก็หันไปสนใจจารย์ที่บ่นกับไมค์หน้าห้องไป่!”
เชี่ย! กูไม่อยากฟังจารย์สอนไปบ่นไปหรอกเฟ้ย อาจารย์คนนี้ยิ่งเป็นนักสะกดจิตอยู่ด้วย ฟังไปๆ กูนอนหลับตอนนี้ไม่รู้ตัวแน่ะ อันตร๊ายอันตรายเหอะ!
“ไอ้หัวเน่าบอกว่าวันนี้จารย์อนันต์เลิกนัดสอนเสริมวะ พวกมึงไปร่อนยานกันเถอะ”ไอ้โจ้เอ่ยชวนพวกผม อะไรนะ? จารย์นันไม่อยู่งั้นเหรอ? โอ้! ดีเลยเฟ้ย!! ตั้งแต่ผมไปอยู่บ้านไอ้โซโล่ผมเนี่ยต้องกลับบ้านตรงเวลาเป๊ะๆ เลิกเรียนอีก 30 นาทีจะต้องถึงบ้าน ไอ้เวรนั้นเสือกมีตารางเรียนผมด้วย ใครให้มันไปวะ!? แถมโทรมาเช็ดตลอด นี่กูเป็นทาสหรือผัวมึงกันเนี่ย!?
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้โจ้ทันที เอาล่ะ วันนี้ผมขอเที่ยวเล่นปลดปล่อยอารมณ์สักหน่อยล่ะกัน แล้วค่อยกลับไปทำข้าวให้ไอ้คุณชายมันแดก! สรุปเลิกเรียนพวกเราก็ตกลงกันไปร่อนยานจีบสาวอย่างที่เคยทำๆ มา อย่าคิดว่าร่อนยานอวกาศน่ะครับ ไอ้ยานที่ว่าเนี่ยมันคือจักรยานต่างหากล่ะ!!
อ้ายคนจนจำต้องทนปั่นรถถีบ จะไปจีบอีน้องคนงาม
พอไปถึงอ้ายก็ฟ่างเอิ้นถาม พอไปถึงอ้ายก็ฟ่างเอิ้นถาม
อีน้องคนงามกินข้าวแลงแล้วกา น้องได้ยินก็ปิดประตูดังปั้ง
อ้ายเลยฟ่างจูงรถถีบออกมา อ้ายคนจนบ่มีวาสนา
อ้ายคนจนบ่มีวาสนา จะไปขี่ฮอนด้าหรือยามาฮ่าไปได้จะใด
กำเดียวก็มีรถยามาฮ่า ร้อยซาวห้าก๋ายหน้าอ้ายไป
น้องได้ยินก็ฟ่างลุกตามไฟ น้องได้ยินก็ฟ่างลุกตามไฟแล้วเอิ้นออกไป
“อ้ายมอเตอร์ไซค์ไปไหนมาเจ้า!!?”ห้าหนุ่มแก๊งซิ่งจักรยานร้องออกมาพร้อมเพรียงกัน ตอนนี้ผมกำลังร่อนจักรยานตอนเย็นๆ ในมอครับ พร้อมกับร้องเพลงดีดกีต้าร์ไปอย่างคึกครืน คนมองมองพวกเราแล้วยิ้มๆ ตาม
“เฮ้ยๆ มึง! รีบถีบๆ ตรงหน้าขาวหมวยสวยอึ๋มเลยเฟ้ย!”ไอ้แซมหัวโจ๊กกระซิบเสียงเบาแล้วมันก็ปั่นนำไปอย่างรวดเร็ว พวกผมก็ปั่นตามไปติดๆ ไอ้แซมถีบมาเทียบเคียงสาวสวยที่กำลังเดินอยู่คนเดียวบนทางฟุตบาท
“Hey~ Girl~”ไอ้แซมปั่นไปดักตรงหน้าแล้วทักออกไปทันทีแถมมันยังกระแดะทักเป็นภาษานอกอีกต่างหาก มันยักคิ้วใส่อีกฝ่ายอย่างกวนทีนชิบ สาวคนนั้นมองไอ้แซมแวบหนึ่งแล้วก็รีบสาวเท้าหนีเร็วปานติดจรวด พวกผมถึงกับฮาแตกหัวเราะมันดังลั่น
“เฮ้ย! คนสวย ถึงพี่ไม่หล่อแต่พี่ก็ใหญ่พอตัวนะเฟ้ย!!”ไอ้บ้าแซมมันตะโกนไล่หลังสาวคนนั้นไปอย่างทะลึ่ง มันแน่มากครับ! ผมที่นั่งซ้อนท้ายไอ้โจ้หัวเราะหน้าดำหน้าแดง เพราะสาวเจ้าหันขวับว่าตอบกลับทันควัน
“ถึงใหญ่ก็ไม่สนของดำหรอกย่ะ!!”
“...”ไอ้แซมเนี่ยหน้าเหวอแดกเลยครับ คนที่ผ่านไปผ่านมาหัวเราะกันคิกคัก ไอ้แซมที่ว่าผิวเข้มหน้าแดงแปร๊ดทันที มันยังมีหน้าหันมายกนิ้วโป้งให้พวกผมอย่างมาดมั่นอีกแน่ะ ทำไปได้!!
“เลี้ยวทางนี้เหอะพวกมึง สาวมนุษย์เยอะดี”ไอ้โจ้มันออกความคิดเห็นเสร็จก็รุกบึ่งมาก่อนใครเพื่อนตามมาด้วยไอ้แซม ส่วนไอ้บู๊ลิ้มกับไอ้สตางค์พวกมันปั่นมากินบรรยากาศไม่ร่วมจีบสาวๆ แบบพวกผมครับ พวกมันปั่นตามมาเงียบๆ
“ไอ้หมาพรีสต์ ข้างหน้าๆ สองคนพอดีเลยโว้ย!”
“ไหนวะๆ”ผมชะโงกหน้าไปมองทันทีเมื่อไอ้โจ้ส่งเสียงมาอย่างตื่นเต้น ผมเห็นสองร่างบางที่เดินด้วยกัน ใส่ชุดเล่นไม่ใส่ชุดนักศึกษาแฮะ ผมขมวดคิ้ว
“ฟาย! นั่นผู้ชายไม่ใช่หรือไงวะ?”เป้าหมายที่ไอ้โจ้เห็นดังเป็นสาวน่ารักคนหนึ่งกับหนุ่มหน้าใสกิ๊ง ดูเผินๆ เหมือนเพื่อนสาวเดินด้วยกันแต่ผมมองออกครับ ให้สวยปานนางฟ้าอย่างไง ผู้ชายก็คือผู้ชาย!
“เฮ้ย ไม่จริงน่า”
ไอ้บร๊ะเจ้าโจ้มันรู้ไปทั้งอย่างก็จริงครับแต่ดันมีจุดอ่อนตรงนี้เนี่ยแหละ ไอ้บ้านี้มันดูเพศหญิง ชายหน้าสวย ชายหน้าหวาน กะเทยไม่ออกน่ะสิ!! คราวก่อนก็มั่วไปจีบผู้ชายหน้าตาเฉยเหอะ!! เสือกจีบติดอีกแน่ะแต่พอรู้ว่าเขาเป็นชายไอ้โจ้ก็หน้าเผือกยอมคบไปด้วย จนกระทั่งฝ่ายนั้นเบื่อขอเลิกกับมันไปเอง โง๊โง่แหละเพื่อนผม ฮ่าๆๆๆ
“จริงๆ เฟ้ย”
“บ๊ะ! น่ารักขนาดนั้นจะเป็นผู้ชายอย่างไง? ลุยเลยดีกว่า กูเอาคนผมยาว มึงเอาคนผมสั้น โอนะเฟ้ย? ไปโล้ด!!”
ไม่เชื่อกูก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมมึงต้องโยนผู้ชายให้กูด้วยวะไอ้บร๊ะเจ้า!!? ก่อนที่ผมจะพูดอะไรไอ้โจ้ก็ปั่นจักรยานดิกๆ มาจอดดักอีกฝ่าย
ไอ้โจ้!! กูอยากจะร้องไห้!! มึงเอาจริงเหรอเนี่ย? ถ้าเขาเป็นแฟนกันล่ะโว้ย มึงจะรับรองไหมว่ากูกับมึงจะไม่โดนตีนน่ะ ผมไม่สามารถพูดอะไรได้เมื่อไอ้บ้าโจ้มันจอดจักรยานกระโดดไปดักหน้าทั้งสองที่กำลังเดิน อีกฝ่ายตกใจเล็กน้อยและมองพวกผมอย่างแปลกใจ แล้วไอ้บร๊ะเจ้ามันก็โชว์ลูกคอลูกทุ่งสิบชั้นโดยมีผมเกากีต้าร์ให้
บอกนิดเถอะน่า คนดีบอกพี่สักคำ งามขำที่บ้านของเจ้า กินข้าวกับอะไร
ถึงได้น่ารักสวยนัก สวยดั่งนางฟ้า อยากจะฝากรักหนักหนา รักเจ้าได้ไหม
ปากคอคางคิ้วจิ้มลิ้ม พริ้มดั่งนางฟ้า ยามเธอชม้ายชายตา นึกประหม่าในใจ
มีแฟนหรือยังคนดี บอกพี่สักคำ ใครเป็นคู่ควงประจำ โชคดีเหนือใคร
มีแฟนหรือยังคนดี บอกพี่เอาบุญ ขอเป็นคู่ควงแม่คุณ
“ว่าไงว่าไง?”
ไอ้โจ้มันจัดหนักซะ!!
สาวหมวยสวมแว่นอีกต่างหากแน่ะ น่ารักชิบหาย! ผมนั่งเกากีต้าร์มองสาวแว่นอย่างเสียดาย ตามึงไวคราวนี้กูยอมถอยให้มึงก็ได้วะไอ้โจ้ ผมแอบเหลือบมองหนุ่มหน้าใสกิ๊กคนนั้น เขาหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างขบขัน อ่า~ น่ารักเนอะ! ผมมองอีกฝ่ายอย่างทึ่งๆ เสียดายวะเป็นผู้ชายทำไมเนี่ย เฮ้อ! สาวแว่นหน้าแดงแล้วยิ้มตอบไอ้โจ้ ไอ้โจ้เนี่ยกระดี๊กระด๊าทันที
“พี่ชื่ออะไรคะ?”
อ้าวเฮ้ย!!! ยัยหนูแว่นเนี่ยแกโอเคกับไอ้โจ้เหรอวะ?!!! ผมมองไปอ้าปากค้างอย่างตกใจ หนุ่มคนข้างๆ ยัยแว่นนั้นก็ตกใจไม่แพ้กัน เมื่อเห็นใบหน้าตกใจของพวกผม สาวแว่นก็ยิ้มพร้อมกับเฉลย
“คนหน้าด้านแบบพี่โดนใจอ่ะ”
แจ๊กพ็อตตตตตตตต!!!!
“พี่ชื่อโจ้ น้องชื่อไรครับ?”
“ลูกหว้าค่ะ”สาวเจ้าก็ตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ ผมกับหนุ่มหน้าใสมองทั้งคู่ที่เขินใส่กันบิดไปบิดมาด้วยสายตาว่างเปล่า คนบ้ามาเจอะกับคนบ้าเหรอเนี่ย!!!? โห~! ทฤษฏีคนประเภทเดียวกันมักจะดึงดูดกันก็เพิ่งเห็นด้วยครั้งนี้แหละว่ะ!
“เรียนอยู่คณะไหนเหรอ พี่อยู่ถาปัต”
“หว้าเรียนคณะมนุษย์ค่ะ”
“น้องหว้ากำลังไปไหนเหรอครับ ให้พี่ไปส่งไหม?”
อ้าวเฮ้ยๆ! ไอ้เพื่อนบ้ามึงจะทิ้งคุณกูไว้ที่นี้เหรอวะ? ผมมองมันกับสาวแว่นที่ชื่อลูกหว้าคุยกันกระหนุงกระหนิงแล้วรู้สึกว่ากูเป็นไส้ติ่ง เป็นส่วนเกิน! ไส้ติ่งทั้งสองก็หันมามองกัน อีกฝ่ายก็ยิ้มให้ผมก่อน ตามวิสัยเช่นเคยครับ ยิ้มมาก็ต้องยิ้มตอบกลับสิครับ
“ผมชื่อข้าวโพดครับ”
“เอ่อ...พี่ชื่อพรีสต์”
หือ!? ข้าวโพด?? คุ้นๆ นะครับ!! หรือว่าเพราะผมหิวจัดอยากจะแดกอะไรสักอย่างทำให้ได้ยินคุ้นๆ หู พวกไอ้แซมมันเดินเข้ามาทำหน้ารังเกียจไอ้โจ้เสียเต็มประดา ไม่ต้องอิจฉามันหรอกแซมเอ๊ย คนเราวาสนามันต่างกัน!!
“เนี่ยก็หกโมงแล้วไปต่อที่ร้านบ้านนาเหอะ อยากร้องเพลงว่ะ!”ไอ้แซมเป็นคนเสนอไอเดียบรรเจิดนี้ครับ ผมอ้ำอึ้งอยู่ ก็จะให้ไปได้อย่างไงล่ะ กูจะต้องกลับแล้วเนี่ย ได้เวลาที่ต้องไปทำข้าวให้เด็กอนุบาลมันแล้ว! ก่อนที่ผมจะพูดอะไรไปมือถือผมก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ผมล้วงมือถือขึ้นมาดูแล้วสะดุ้งเฮือก หน้าจอโชว์ชื่อ ‘เจ้านาย’ มาเต็มๆ ผมก็ขอปลีกตัวออกมาคุยโทรศัพท์ก่อน
“ว่าไรวะคุณมึง?”
[ ทักแต่ละประโยคของมึงเนี่ยกวนทีนกูจริงๆ ]
“มึงรีบพูดมาเถอะ จะสั่งอะไรมิทราบ”
[ มึงทำข้าวไว้ยัง? ]
โทรมาแต่ละครั้งก็ถามแต่จะแดกข้าว กูเป็นพ่อครัวประจำตัวมึงหรือไง!!?
“ยัง มีไร?”
[ เออ ก็ดีแล้ว วันนี้ไม่ต้องทำ กูกลับดึกจะกินข้าวข้างนอก ]
“อ้อเหรอ เออๆ มึงจะกลับกี่โมง?”
[ กูจำเป็นต้องบอกมึงด้วยเหรอ แค่นี้แหละ! ]
“เออๆ”
ผมไม่ได้ด่ามันอย่างที่เคยเพราะตอนนี้ผมอารมณ์ดีม๊ากกกกก!!! ฮ่าๆๆๆ มันจะไปตายทางไหนก็ไปเลย กูไม่แคร์! เพราะวันนี้กูเป็นอิสระได้ไปนั่งสังสรรค์กับเพื่อนฝูงสักที!! ผมไม่รอช้าเดินกลับมาหาพวกไอ้แซมด้วยใบหน้าสดใสทันที
“มึงจะไปบ้านนาใช่ป่ะ? กูไปด้วย!”
“วันนี้มาแปลก เด็กดีอย่างหนูพรีสต์ไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนได้ เห็นวันก่อนๆ ยังตาลี้ตาลานกลับบ้าน”ไอ้บู๊ลิ่มมันพูดกัดผมเล็กน้อย กูแค่ปฏิเสธไม่ไปกับมึงแค่ครั้งเดียวทำไมต้องเก็บมาคิดมากด้วยวะ!!? อย่าแค้นฝังลึกสิ!
“ไปๆ กูอยากจะไปส่องขาอ่อนนักร้องเต็มที่แล้วเฟ้ย!”
ร้านบ้านนาเนี่ยเป็นแนวร้านอาหารทางอีสานครับ แถมมีนักร้องสาวสวยๆ กันทั้งนั้น พวกเราสี่คนตกลงกันไว้อย่างดิบดีแล้วหันไปตะโกนถามไอ้โจ้ที่กำลังติดพันภารกิจแห่งชาติอยู่
“เออๆ ไปๆ รอกูก่อน!”มันหันมาตะโกนตอบพวกผมแล้วหันไปพูดอะไรกับน้องลูกหว้าสักพักก็โบกมือลาจากไป น้องลูกหว้ากะน้องข้าวโพดก็โบกมือลาพวกเราขอตัวออกไปทำธุระต่อ
“แมร่ง! กูว่าเพื่อนน้องลูกหว้าน่ะน่ารักกว่าเยอะเลยวะ ชื่ออะไรนะ ข้าวโพด? ชื่อก็น่ากินจะตาย!”หลังจากที่ทั้งสองเดินไกลออกไป ไอ้แซมก็วิพากษ์วิจารณ์ทันที มันทำหน้าเพ้อสุดขีด ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับมัน
“แต่นั้นผู้ชายว่ะ”
“ห๊า!!!?”พวกไอ้แซมหันมามองผมอย่างตกใจ แล้วไอ้สตางค์ก็บ่นพึมพำ ไอ้บู๊ลิ้มเนี่ยทำหน้าเสียดายสุดขีดอุทานเอฟเฟ็คส์ออกมาเต็มหน้าผม
“น่ารักขนาดนั้นเป็นผู้ชายได้ไงวะ กูไม่เชื่อ!”
“เชี่ย น้ำลายไอ้ห่าบู๊”
“ถึงเป็นผู้ชายกูก็เอาโว้ย น่ารักน่าฟัดขนาดนั้น!”ไอ้โจ้มันเอ่ยขึ้น เออ! ก็มึงเคยมีแฟนเป็นผู้ชายแล้วมันจะแปลกอะไรวะไอ้โจ้!? หึๆ ไอ้แซมส่ายหน้าทันที
“ถึงน่ารักแค่ไหน กูก็ไม่นิยมหน่อไม้ว่ะ!”
“เออว่ะ กูขอธรรมดาๆ เนี่ยแหละ”ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้แซม กูก็ไม่ชอบตอเหมือนกันล่ะหว่า! ไม่รู้ว่ามันมีความสุขตรงไหน ผู้ชายด้วยกัน เฮ้อ! ไอ้บู๊ลิ้มยิ้มๆ เช่นเดิม
“พวกมึงไม่เคยไม่รู้หรอกว่ามันเปรมแค่ไหน”
“พวกกูไม่ขอรู้หรอกเฟ้ย!!”ผมกับไอ้แซมปฏิเสธพร้อมเพรียงใจกันมาก ไอ้บู๊ลิ้มยักไหล่ไม่พูดอะไรต่อ ผมครุ่นคิดติดใจกับชื่อข้าวโพดนี่เหลือเกิน เหมือนมันติดๆ อยู่ที่สมองเนี่ยแหละ คิดอย่างไงก็คิดไม่ออกสักที ผมหงุดหงิดตัวเองเสมอเมื่อเกิดอาการเหมือนจะรู้แต่คิดไม่ออกแบบนี้
“กูรู้สึกคุ้นๆ ชื่อข้าวโพด เหมือนเคยรู้จักจากไหนมาก่อนเลยน่า”ผมพึมพำเบาๆ ไอ้สตางค์เหลียวมองผมแล้วยิ้มให้ ก่อนที่มันจะเฉลยอย่างรู้มาก สมกับเป็นเจ้าแห่งข่าวเลย ช่วยได้มาก ไอ้เพื่อนเลิฟ!!
“นั้นน่ะเดือนคณะมนุษย์ปีที่แล้วไง!”
“อ้อเหรอ?”พอรู้ผมก็หมดความสนใจในทันที แต่ไอ้สตางค์ก็หัวเราะแปลกๆ
“นั้นน่ะคนสำคัญของไอ้โซโล่มันล่ะ!”
ว่าไงนะ!!!? แฟนไอ้โซโล่เหรอวะ ผู้ชายเนี่ยนะ!!!? เฮ้! จะว่าไปแล้วที่ผมรู้สึกคุ้นชื่อนี้ก็เพราะตอนไหนไงล่ะ มือถือของไอ้โซโล่ ใช่แล้ว! ผมจำได้แล้ว!! ไอ้ห่าเนี่ยมีแฟนเป็นผู้ชายเหรอวะ!!? แปลกใจสุดๆ เลยว่ะ
“โซโล่? วิศวะหรือเปล่าวะ?”ไอ้แซมมันถามขึ้นทันที
“มึงรู้จักไอ้โซ่กะโหลนั้นด้วยเหรอวะ?”ผมหันมาถามไอ้แซมอย่างแปลกใจ พวกที่เหลือมันหัวเราะกันเมื่อได้ยินชื่อที่ผมอุตส่าห์ตั้งให้ไอ้โซโล่ ไอ้บู๊ลิ้มยื่นริมฝีปากอย่างขัดใจเล็กน้อย
“เหี้ยหาใดเปรียบ!”
“สารเลวไม่มีใครเกิน”
นิยามไอ้สองคนมันเว่อร์ไปแล้ว! ไอ้ห่าโซโล่มันดังขนาดนั้นเหรอวะ? ขนาดไอ้บู๊ลิ้มมันยังรู้จัก เฮ้ย มันจะมีแต่ผมเนี่ยเหรอที่ไม่เคยได้รู้จักมันมาก่อน ช่างเถอะ ก็ผมมันไม่สนใจเรื่องคนอื่นอยู่แล้ว!
“แต่เหี้ยโซโล่มันยังไม่มีแฟนนี่หว่า”ไอ้บู๊ลิ้มเอ่ยอย่างงงๆ ไอ้สตางค์ก็หัวเราะเจ้าเล่ห์ แน่ะ! มันเป็นความลับงั้นเหรอวะ? ผมเหลือบมองไอ้สตางค์อย่างสนใจ ข้อมูลนี้น่าสนใจจริงๆ นั้นแหละ ไอ้สตางค์มองผมแวบหนึ่งอย่างรู้ใจ
“ถึงห่าโซโล่มันจะเหี้ยอย่างไงก็มีคนหนึ่งล่ะน่าที่มันดีด้วย ก็คือน้องข้าวโพดเนี่ยแหละว่ะ ไม่รู้หรอกนะว่าสองคนนี้ไปเจอกันที่ไหน แต่ไอ้โซโล่น่ะเชื่องกับน้องคนนี้มากเลยว่ะ คนนี้น่ะมันจริงจังด้วยจะตาย ถึงจะไม่ได้บอกว่าเป็นแฟนกันแต่มันก็คือๆ กันนั้นแหละ!”
“กูไม่ยากจะเชื่อเลยวะ”
“แมร่ง! กูเสียดายคนน่ารักๆ แบบนั้นวะ! ไม่น่าเลย ไอ้สารเลวกะหนุ่มใสซื่อเหรอ!?”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้แซมเต็มที่ แต่ผมไม่สนใจหรอกนะว่ามันจะคบกับใคร หรือน้องข้าวโพดจะคบกับใคร แต่มีสิ่งเดียวที่ผมเล็งเห็น คือ แสงสว่าง ทางรอดนั้นเอง!! จะได้หลุดจากการเป็นทาสบ้าบอแบบนี้สักที!! สิ่งที่ผมต้องทำก็คือ...
ตีสนิทกับน้องข้าวโพด!!!
TBC.
มาอัพให้ตอนเช้า โฮะๆๆๆ วันนี้มีเรียนเช้ายันหนึ่งทุ่ม
กลัวจะมาอัพให้ช้า ก็เลยมาอัพให้ตอนเช้าแทน
ปล. Nc แต่งเสร็จล่ะ แต่กลัวว่ามันจะไม่ค่อยดี เฮ้อ
กังวล (กลัวมันหื่นกลายพันธุ์เป็นเรท X มันเรท X แน่ๆ ล่ะ!!)
-
o18
ความสัมพันยัไม่คืบหน้าเลย
น้องข้าวโพดนี่ยังไง ไอโซโล่หลายใจ เชอะๆ
-
ง่ะ โซโล่มีน้องข้าวโพดที่น่ารักอยู่แล้ว จะมาชอบน้องพริสตี้ได้ไงอ่า
ฟังแล้วช้ำใจ แง๊ๆๆ NC นี่น่าจะได้มาจากการเมาของทั้งคู่ใช่ม๊าาา ฮ่าๆๆ
อยากให้ได้กันเร็วๆ อิอิ
-
พริตตี้ต้องรีบตีสนิทกับข้าวโพดนะ :call: :call:
-
55555อะไรจะเกิดหลังจากนี้
ค้างคาจริงๆ
-
เจิมก่อนนน แล้วค่อยอ่าน :-[ :-[
-
น้องข้าวโพดกุมบังเหียนนี่เอง :m20:
คึคึคึ
คิดตีซี้้เค้า
จะไปรอดมั้ยพริตตี้ :z2:
พี่รหัสก็รอเขมือบอีกนะนั่น :-[
เชียร์พี่รหัสน่าจะดีกว่าโซโล่นะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
แป่ว....เมียหลวงเมียน้อยมาเจอกันซะละ :laugh:
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ต่อไป
-
จะรอทำความรู้จักกับน้องข้าวโพดในตอนต่อไปจ้า
เรื่องNCน่ะ ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ่ ไงๆมันก็หนีเรทนี้ไปไม่พ้นหรอก อิ อิ
-
o13 o13 o13 o13
-
พรีสต์เอ๊ยแกจะหาเรื่องให้ตัวเองอีกแล้วนะนั่น
แต่แอบสงสัยพรีสต์กับข้าวโพดใครสวยกว่ากันน๊อ :m13:
รอวันถาปัตย์วิศวะชนกันจ้า งานวันนั้นคงสนุกแแน่ๆ :laugh:
-
ไปยั่วโซโล่ เดี๋ยวจะถูกกดเอา
-
อยากแทะข้าวโพดอ่ะ ><
อิอิ จะอยู่กันฉันสามี ภะริยา สามคนเหรอเหรอพ่อนักบวช อิอิ ผิดศีลนะไปหลอกหลวงคนหน้าตาดีอ่ะ ><
-
อ๊าก มันเป็นไงมาไง!
โซโล่เป็นแฟนกับข้าวโพดจริงหรือ????
โปรดติดตามตอนต่อไป เอิ๊กกก
-
ตีสนิทไปตีสนิทมา
ได้งานเข้าแน่แท้
-
:กอด1:
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
แก๊งร่อนยาน นี่อย่างฮา :jul3:
น้องข้าวโพดนี่อาจไม่ใช่อย่างที่คิด
ดูแล้วน้องพรีสต์จะหาเรื่องเข้ามากกว่า :laugh:
:pig4:
-
อ๋าเรื่องนี้มีในนี้ด้วยเหรอ กำลังตามอยู่ในเด็กดีอยุ่เหรอ
-
รออ่านตอนต่อไป
:m18:
-
ตอนที่ 9 พลาดซะแล้ว
เชพบ๊ะ คุณชอบไหมคะไหมคะผู้ชาย
ชอบหญิงตรงไหน ไหนไหนไหนไหนไหน
ไหนลองเผยใจ บอกหน่อยเถิดหนา
เชพบ๊ะ เอวยี่สิบหกอกสามสิบห้า
หน้าผากโหนกนูน บวกลบหารคูณคุณคงรู้ดี
รักน้องจริง อย่าทิ้งน้องนะ
เชพบ๊ะบ๊ะ น่ารักไหมพี่
เชพสะเรนเดอร์ เอ้อเหอเซ็กซี่
น่าสูน่าสีน่าดู๋น่าดี๋ชีกอ เชพบ๊ะ
บ๊ะบ๊ะบ๊ะบ๊ะบ๊ะบ๊ะ ไหมล่ะไหมล่ะ
น่าเคล้าน่าคลอ รีบมาสู่ขอ
ขอเพียงล้านเดียว เท่านั้นละคุณ
เชพบ๊ะ
“เซฟมากน้อง~ เซฟแรงๆ!” ไอ้แซมจอมหื่นตั้งแต่เลิกกับแฟนไปมันกลับอัพดีกรีบ้ากามเป็นเท่าตัว มันไปยืนเต้นโห่ร้องอยู่หน้าเวทีโน้นแน่ะ ตอนนี้พวกผมนั่งสลอนพร้อมหน้าที่ร้านบ้านนา บนโต๊ะมีตั้งแต่ลาบ ก้อย สอย แซ วางเต็ม แต่ที่เป็นส่วนมากคือขวดเหล้าสี่สิบดีกรีนี่แหละ หนึ่งลังวางเด่น!
ผมจิบไปกินกับแกล้มไป นั่งกินบรรยากาศฟังเพลงลูกทุ่งสุดแสนจะมีความสุข ตั้งแต่ตกเป็นทาสแรงงานของไอ้โซโล่ก็เหมือนผมมีชีวิตหลังแต่งงานอย่างไรอย่างนั้น เพราะอย่างนี้แหละถึงไม่อยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตน แต่ในกรณีไอ้โซโล่มันคนละเรื่องกับมีเมีย เพราะไอ้เวรนี้โทรมาสั่งอย่างเดียว อาทิตย์นี้ผมวิ่งวุ่นอยู่หลายเรื่องจนไม่มีเวลาดูแลเหล่าลูกๆ ที่เพิ่งปลูกใหม่ โชคดีที่ฝากพวกเพื่อนๆ ช่วยดูแล ผมวางใจได้ระดับหนึ่ง ไอ้ห่าโซโล่แม่งจิกหัวผมใช้ทำรายงานบ้าง ทำนั้นทำนี้แทน กูเรียนถาปัตย์น่ะโว้ย ทำแบบนี้ให้ย้ายไปเรียนวิศวะเลยไหม!? สรุปได้ข้อหนึ่งนั้นคือ ทุกข์ใจกว่ามีเมียเสียอีก
มีเมียยังดีกว่ามีไอ้เวรโซโล่เลย!
วันนี้ผมขอเป็นไทสักวัน พูดแล้วมันตื้นตันอยู่ในอก ปลื้มจริงๆ อุตส่าห์ได้อิสระแม้จะแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม ไอ้โจ้โทรศัพท์จ๊ะจ๋าดี๊ด๊ากับน้องลูกหว้าอยู่ตรงมุมร้านใกล้ๆ โต๊ะที่พวกเรานั่ง สองคนนี้ไวไฟมาก ผมหันไปสนใจนักร้องที่เจริญหูเจริญตาดีกว่า เห็นไอ้แซมเต้นเหยงๆ หน้าเวทีแล้วปวดตับ ผมเลิกมองเวทีทันที
ไอ้สตางค์กับไอ้บู๊ลิ้มนั่งติดกันเป็นตังเม ผมเหลือบมองพวกมันที่กำลังกินข้าวพร้อมกับหยอกกิ๊กๆ กุ๊กๆ คิขุอาโนเนะ คิดว่าไม่มีใครเห็นเหรอวะ? กูเห็นนะโว้ย! ทำอย่างกับอยู่หุบเขาเร้นรัก ผมจ้องพวกมันเขม็งอยู่ตั้งนาน กูรู้น่าไม่ต้องแสดงว่าพวกมึงกิ๊กกันชัดขนาดนี้ก็ได้ ไอ้สตางค์หันมาเห็นสายตาที่แสนจะจริงจังแบบหลอกๆ ของผมก็รีบผลักไอ้บู๊ลิ้มออกไปอย่างกับมันเป็นของร้อน ไอ้ห่าบู๊ลิ้มเหลือบมองผมอย่างไม่สบอารมณ์ กูทำอะไรผิด?
“ไอ้สตางค์ กูอยากกินสเต๊กไปหยิบให้หน่อย”
“เออๆ” ไอ้เตี้ยกระวนกระวายลุกไปหยิบบุพเฟ่ต์สเต๊กให้ผมทันที เหลือผมกับไอ้บู๊ลิ้มเผชิญหน้ากัน เราทั้งสองเงียบไม่พูดอะไร
“ไอ้เตี้ยน่ะมันเคยถูกคนรักทรยศ กูไม่รู้ว่ามึงจริงจังแค่ไหน มึงจะคบมันก็ไม่เป็นไรแต่ถ้ามึงแค่เล่นๆ ก็ถอยออกไป ไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือน” ผมค่อยๆ ยกแก้วจิบเหล้ามองหน้าไอ้บู๊ลิ้มจริงจัง แววตาข่มขู่ ไอ้บู๊มองผมนิ่งก่อนจะยกมุมปากขึ้นเอ่ยด้วยท่าทางสบายๆ
“มึงเที่ยวไปขู่แฟนไอ้เตี้ยแบบนี้ทุกคนใช่ไหม?”
“...มันเป็นเพื่อนที่ดีของกู มีแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่กูทำให้มันได้” ผมเอ่ยยอมรับอย่างเปิดเผย
ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทของตัวเองเป็นเกย์ชอบผู้ชาย มันเป็นก่อนมาคบกับผมเสียอีก แต่มันไม่กล้าบอกผมเท่านั้นแหละ ผมรอมันเปิดใจยอมพูดให้ฟัง ก็มันเป็นเพื่อนที่ดีถึงผมจะทำเรื่องเหี้ยๆ แค่ไหน มันก็ยังเป็นเพื่อนกับผมจนกระทั่งถึงตอนนี้ แค่ทำให้ชีวิตมันไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนไม่ดี ย่อมไม่เป็นอะไรที่หนักหนาอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเวลามันคบกับใครผมก็ต้องทำตัวกร่างไปข่มขู่พวกไม่พึงประสงค์ที่คิดจะใช้ไอ้สตางค์เพื่อมาถึงตัวผม เฮอะ! อย่าคิดจะใช้เพื่อนกูเป็นเครื่องมือเลย
“ไอ้เตี้ยมาได้ยินมึงพูดแบบนี้คงจะร้องไห้ตื้นตันแน่” ไอ้บู๊ลิ้มหัวเราะขบขัน ผมสะบัดหน้าให้
“เฮอะ กูเป็นพวกรักนะแต่ไม่แสดงออกโว้ย!”
ไอ้สตางค์เดินเข้ามาพร้อมกับวางจานสเต๊กให้กับผม มันมองผมกับไอ้บู๊ลิ้มสลับกันไปมาอย่างงุนงง ไอ้เตี้ย มึงไม่ต้องรู้อะไรหรอก เรื่องนี้รู้แค่กูกับไอ้บู๊ลิ้มก็พอ ผมหยิบแก้วเหล้าพร้อมกับลุกขึ้นเหลือบไปมองโต๊ะข้างๆ ที่มีสาวร่างบางคนหนึ่งกวักมือเรียกผมอยู่ ผมก้มหน้ามาเอ่ยกับไอ้บู๊ลิ้มท่ามกลางสีหน้างุนงงของไอ้สตางค์
“ยังไงกูก็ฝากมันด้วยล่ะกัน ถ้ามันเสียใจเมื่อไรกูจะเอาเลือดหัวมึงมาล้างตีนกู เข้าใจ๋?”
“เออ! ไม่มีวันนั้นหรอกโว้ย!” ไอ้บู๊ลิ้มยิ้มกว้างมีความสุขคว้าไอ้สตางค์ที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวเข้ามากอดหมับ มันพูดด้วยความมั่นใจสุดๆ ฮึ! กูจะคอยดู อย่าเก่งแต่ปากล่ะกัน ไอ้เตี้ยร้องไห้เช็ดหัวเข่าเมื่อไรกูจะฟาดปากมึงไม่ไว้ชีวิตเลยเฮอะ ผมเหลือบมองไอ้สตางค์นั่งตัวแข็งทื่อเหมือนตกใจ มันมองผมอย่างตื่นตระหนก กูไม่ทำอะไรมึงหรอก กลัวทำหอกอะไรวะ?
“เรื่องผัวมึงอะ ถ้าพร้อมค่อยบอกกู กูจะรอฟัง!” พูดจบผมก็บิดตูดเดินออกไป ไอ้สตางค์ตกใจมองไอ้บู๊ลิ้มแล้วหันมาเรียกผม
“พรีสต์!”
“จะเรียกกูทำไมวะ?” ผมหันกลับไปเอ่ยอย่างขี้เกียจ
“ขอบใจ” มันลุกขึ้นแล้วพูดเสียงเบาอย่างอายๆ
“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
ผมยิ้มที่มุมปากแล้วเดินมาที่โต๊ะข้างๆ ที่มีสาวสวยหน้าหวานหยดนั่งรอ ผมยิ้มกว้างเอ่ยทักทายเธอ สาวคนนี้ผมเคยพูดถึงมาก่อนแล้ว เธอคือหลิงนั่นเอง ก่อนจะมาที่นี้เธอโทรหาผม พอคุยกันสักพักเธออยากเจอผม ผมก็เลยบอกเธอว่าผมอยู่ร้านอาหารบ้านนา
“รอนานไหม?”
“ไม่เลย ดีใจจังที่พรีสต์ให้หลิงมาเจอได้”
“จะเป็นอะไร ก็เพื่อนกัน” ผมพูดไปอย่างนั้นทำให้อีกฝ่ายหน้าจ้อยลงนิดหน่อย แต่แล้วเธอก็รวบรวมพลังยิ้มสดใสอีกครั้ง ผมนับถือเธอคนนี้ก็ตรงนี้แหละ ไม่มีการเซ้าซี้ ไม่มีการทำง่องแง่งใส่ผม
“กินอะไรหรือยังล่ะหลิง เดี๋ยวเรียกพนักงานมาสั่งไหม?”
“ก็ดีจ้ะ เอาสักขวดก็ได้นะ” หลิงยิ้มแล้วเอ่ยอย่างขำๆ ผมฉีกยิ้ม หลิงคออ่อนจะตายยังจะมาพูดเล่นเอาสักขวดได้ยังไงล่ะ สั่งมาทีไรก็เป็นผมเองที่ดื่มแทน บางทีเธออาจจะสั่งมาเพื่อผมนั่นแหละ ผมเลยไม่ขัด
“ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพรีสต์เลย”
“อ๋อ ช่วงนี้ยุ่งๆ น่ะ มีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่าหรอก กลัวมารบกวนน่ะ”
“ไม่หรอก พวกเพื่อนมันก็ไม่สนใจผมอยู่แล้ว อยู่กับเธอก็ดีเหมือนกัน มีเพื่อนคุย”
“อืม” เธอพยักหน้าสีหน้าดูดีขึ้น ผมหันไปดูนักร้องชายบนเวทีที่กำลังร้องเพลงโปรดของผมเลย ผมฟังไปโยกศีรษะไป หลิงมองผมแล้วยิ้ม ผมจะทำยังไงล่ะ ก็ผู้หญิงคนนี้เขาซื่อขนาดนี้ นิสัยก็ดีขนาดนี้ ทำให้ผมทำใจร้ายไล่เธอไปจากชีวิตไม่ได้ เฮ้อ~
“ร้องเพราะเนอะ”
“อือ ฟังได้ด้วยเหรอ?”
“ถ้าพรีสต์ชอบ หลิงก็ฟังได้” เธอเอ่ยซื่อๆ ผมยิ้มกลับ เก็บความลำบากใจเอาไว้ข้างใน ทำไมต้องพยายามที่จะต้องทำเพื่อคนอย่างผมด้วย เธอควรจะไปสนใจคนที่ดีกว่านี้สิถึงจะถูก
“วันอาทิตย์นี้พรีสต์ว่างไหมจ๊ะ?”
“ทำไมเหรอ?”
“คือว่า...หลิงได้ยินว่าวันอาทิตย์มีงานสินค้าโอท็อปจากทั่วประเทศ ไปดูไหม?” เธอเอ่ยถามผมเสียงเบาอย่างไม่มั่นใจ ผมก็ยิ้มรับแล้วพยักหน้าทันที
“เอาสิ จะไปกี่โมงล่ะ?”
“สักประมาณบ่ายไหม?”
“โอเค เดี๋ยวผมจะไปรับที่หอนะ”
“จ้ะ! ขอบใจน่ะที่ไม่รังเกียจหลิงน่ะ”
ผมได้แต่ยิ้มให้กับเธอเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยเศร้าๆ ทำไมเธอถึงยังยึดติดกับอดีตเลวร้ายแบบนั้นอยู่อีก ผมไม่ได้บอกให้เธอลืมอดีต ผมเข้าใจว่ามันคงจะเป็นเรื่องที่ตามหลอกหลอนเธอไปตลอดชีวิต แต่ว่าผมอยากให้เพื่อนคนนี้มีความสุข ไม่ใช่มัวแต่นั่งคิดว่าตัวเองไม่มีค่าไม่คู่ควรกับใครอยู่แบบนี้
“สิ่งสำคัญน่ะมันขึ้นอยู่กับจิตใจ ถ้าเป็นไปได้อยากจะให้เธอคิดว่าตัวเองมีคุณค่าบ้าง คนดีๆ ยังมีอีกเยอะ”
“คนดีๆ ที่ไม่ใช่พรีสต์ใช่ไหม?” หลิงก้มหน้าแล้วเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา
“ผมไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะ”
“พรีสต์เป็นคนดีที่หนึ่งสำหรับหลิงเลยนะ! ถึงคนอื่นจะว่ายังไงแต่พรีสต์ไม่ใช่อย่างนั้นสักน้อย สตางค์ก็รู้เหมือนกัน พวกเราถึงได้ชอบพรีสต์มากไงล่ะ พรีสต์เป็นคนดีจริงๆ นะ”
เอาไปเอามาทำไมเธอมาพูดปลอบใจผมล่ะเนี่ย ได้ข่าวว่าผมพูดปลอบเธออยู่ไม่ใช่เหรอ? ผมส่ายหน้าไปมาอย่างจนปัญญา ให้ตายเถอะ! อย่ามาดราม่าแถวนี้ได้ไหมหลิง? ผมไม่พูดอะไรต่อหันไปฟังเพลงดีกว่า อาหารที่สั่งไว้ถูกนำมาวางบนโต๊ะพร้อมกับเบียร์ขวดหนึ่ง ผมเปิดขวดเทเติมแก้วเดิมที่หมดไปแล้ว
พวกเราคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยจนกระทั่งไอ้โจ้มันเก๋าขึ้นไปยึดเวทีร้องเพลงที่หวานเลี่ยนจนขนลุก ผมมองมันอย่างเอือมระอา ไอ้บร๊ะเจ้าโจ้กำลังอินเลิฟมันเลยร้องเพลงรักแบบนี้ เป็นนิสัยประจำของมัน ผมโยกตัวไปมา ไอ้โจ้กวักมือเรียกผมเข้าไปร่วมวงด้วย ผมหันมามองหลิงอย่างเกรงใจ เธอยิ้มให้ผมแล้วพยักหน้าให้
“ไม่ต้องห่วงหลิงหรอก ไปสนุกกับเพื่อนของพรีสต์เถอะ”
ผมวางแก้วแล้วเดินเข้าไปร่วมวงเฮฮากับไอ้โจ้ เราทั้งสองกอดคอกันร้องเพลงลูกทุ่งยอดฮิต มีไอ้แซมเต้นโชว์ลีลาอยู่ข้างๆ พวกเราโชว์ลีลาลูกคอเสียงทองได้เหงื่อนิดหน่อยก็ลงมาเติมพลังงานข้างล่าง ไอ้สตางค์ส่งจานสเต๊กที่แทบจะเย็นจืดชืดให้กับผม ผมเหลือบมองแวบหนึ่งแล้วไม่สนใจ
“มึงกินเถอะ มันเย็นแล้วกูไม่ชอบ”
“ห่า! กูอุตส่าห์ไปต่อแถวเอามาให้” มันบ่นอย่างเคืองๆ เลื่อนจานไปเก็บตรงมุมอย่างไม่แยแส ผมนั่งโจ๊ะครึมกับเพื่อนอยู่สักพัก ไอ้โจ้ก็เข้ามาสะกิดผมพร้อมกับชี้ไปที่หลิง
“ไอ้หมา มีคนเข้ามาเจ๊าะเจ๊ะกับสาวมึงแน่ะ”
“ไม่ใช่สาวกูเฟ้ย แค่เพื่อน”
“เออ! เพื่อนก็คือเพื่อน เพื่อนสาวมึงน่ะกำลังโดนจีบอยู่โว้ย”
ผมยักไหล่ไม่เห็นจะแปลกอะไร หลิงออกจะสวยขนาดนั้น จีบให้ติดไปเลยจะดีมาก! ผมจะคอยยินดีทีหลัง
“มึงไม่สนไม่ได้นะโว้ย นั้นไอ้มอสคณะวิศวะ เหี้ยโคตรๆ ว่ะ” ไอ้สตางค์ที่ปกติเป็นแอนตี้หลิง มันถึงกับออกปากออกมาเองแบบนี้แสดงว่าไอ้คนที่สะเออะเข้ามาคงจะเหี้ยจริง
“คณะนี้มันมีแต่ตัวเหี้ยหรือไงวะ?” ผมมองไปที่หลิงแล้วบ่นพึมพำ คณะนี้มันเลี้ยงตัวเหี้ยเยอะจริงโว้ย อนุรักษ์เหี้ยกันหรือไง!? ผมถอนหายใจแล้วลุกขึ้นไปจัดการทันที ผมเดินไปถึงโต๊ะแล้วมองหน้าไอ้มอดหรือเปล่า? อะไรก็ไม่รู้ล่ะแต่หน้ามันหื่นฉิบหาย!
“พี่มีอะไรกับเพื่อนผมหรือเปล่าครับ?”
“อ้อ ไม่มีอะไรหรอก” ไอ้ม้อด(?)อะไรนี่ตอบแบบไม่สบอารมณ์ที่มีคนเข้ามาขัด แต่พอหันมาเจอะผมเท่านั้น ไอ้หน้าหื่นมันก็ยิ้มกว้างจนผมขนลุก หยองอิ๋บอ๋าย! ผมเดินมาแทรกกลางระหว่างหลิงกับไอ้มอส หลิงรีบจับแขนของผมเอาไว้ ผมสังเกตเห็นเธอสั่นกลัว จะว่าไปผู้ชายคนนี้คล้ายๆ กับเจ้าพวกที่เคยทำร้ายหลิงเลยนี่น่า มิน่าถึงได้กลัวขนาดนี้
“พี่แค่ชวนน้องเขามาดื่มกันสักแก้วเท่านั้นแหละ เห็นนั่งคนเดียวกลัวจะเหงา” มันจีบปากจีบคอพูดเหมือนเป็นคนดีมีเมตตา ผมมองหน้ามันอย่างไร้อารมณ์ หลุบตามองแก้วสีใส ผมจับแก้วมาแล้วกระดกเข้าปากไปอย่างรวดเร็ว หมอนั่นมองตามผมอย่างตกใจเล็กน้อย ผมวางแก้วนั้นไว้ที่เดิม
“เพื่อนผมดื่มไม่ได้ ขอตัว”
มันยิ้มออกมาแปลกๆ ผมไม่สนใจดึงหลิงเดินกลับที่โต๊ะเดิมของพวกผม ไอ้บู๊ลิ้มส่งยิ้มให้พร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ ผมนั่งลงโดยมีหลิงนั่งข้างๆ
“โคตรเท่เลยว่ะ ‘เพื่อนผมดื่มไม่ได้ ขอตัว’ อ๊ายยยย~ พี่พรีสต์เท่ม๊ากมากฮ๊า~” ไอ้แซมตัวดีเก๊กหน้าขรึมพูดล้อเลียนผม โบกมือกรี๊ดกร๊าดดัดจริตอย่างที่สุด เวร! เสียสายตาว่ะ หยุดทำสักที กูจะอ้วก!
“ขอโทษนะพรีสต์”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอก”
“หลิง กินนี่สิ” ไอ้สตางค์ยกจานสเต๊กมาให้หลิง ไอ้นี่มันก็นำเสนอสเต๊กจริงๆ แถมยังเป็นสเต๊กที่เอามาให้ผมตั้งแต่ตอนนั้น ตอนนี้มันเย็นชืดไร้รสแล้ว ยังจะยัดเหยียดให้คนอื่นอีก หลิงรับมากินหน้าตาเฉย เฮ้อ! ผมนั่งดื่มต่อกับพวกเพื่อน ไอ้โจ้สะกิดผมอีกครั้ง
“อะไรของมึงอีกวะ?”
“ไอ้มอสแม่งมองมึงอย่างกับจะข่มขืนเลยว่ะ”
“ช่างหัวมัน!” ผมส่ายหน้าไม่สนใจ นั่งดื่มต่อไปเรื่อย สักพักผมก็หน้าแดงก่ำ รู้สึกมึนหัวสุดๆ อะไรวะ? ทำไมวันนี้ผมเมาเร็วแบบนี้กันวะ? ปกติแค่นี้ไม่สะกิดต่อมเมาเลยนี่ ไอ้สตางค์ร้องทักผมก่อนใคร
“ไอ้พรีสต์เป็นอะไรวะ?”
“หือ? สงสัยกูจะเมาแล้วมั้ง” ผมพึมพำออกไปอย่างไม่มั่นใจ ร่างกายมันอ่อนปวกเปียกไปหมด แต่สติของผมกลับยังแจ่มใสเหมือนเดิม พวกผมกินเสร็จเรียบร้อย กำลังจะแยกกันกลับ ตอนนี้ห้าทุ่มแล้ว ผมสะบัดศีรษะแรงๆ ทีหนึ่งแล้วลุกขึ้นเซนิดๆ
“เฮ้ย ไหวไหมวะ?” ไอ้โจ้ร้องถามทันที ผมพยายามยืน พยักหน้า
“ไหวๆ แต่สงสัยกูจะไปส่งหลิงไม่ได้แล้วว่ะ ฝากมึงไปส่งหลิงที่หอด้วยนะโว้ยไอ้โจ้”
“เออๆ ได้ๆ แต่มึงกลับไหวจริงๆ นะโว้ย”
“เออ ขอตัวไปล้างหน้าล้างตาก่อนล่ะกัน”
“พรีสต์ไหวจริงๆ นะ?” หลิงถามย้ำอีกครั้ง สีหน้าเป็นห่วงผมจริงจัง ผมพยักหน้าโบกมือเดินแยกตัวไปเข้าห้องน้ำ ผมยืนหน้ากระจกนวดขมับ เปิดก๊อกน้ำเพื่อจะล้างหน้า แต่แล้วผมก็ชะงักกับภาพในกระจกบานใหญ่ มันไม่ได้สะท้อนภาพผมแค่คนเดียว ยังมีอีกคนที่ยืนข้างหลังผมและมันกำลังยิ้มอย่างไม่น่าไว้ใจ
มันคือไอ้มอส!
“เป็นอะไรหรือเปล่า?” มันเดินเข้ามาจับไหล่ของผมถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ที่ผมตัดสินว่ามันโคตรไม่น่าไว้ใจ ผมปัดมือมันออกอย่างขยะแขยง มันไม่ได้ว่าอะไรแค่ยิ้มยืนอยู่ข้างๆ ผม ผมไม่สนใจ รองน้ำควักล้างหน้าเพื่อเรียกสติซึ่งตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
“หน้านายแย่ๆ นะ ให้ช่วยอะไรหรือเปล่า?”
เวร! ช่วยเอามือที่มาลูบๆ ไหล่กูออกไปได้ไหมวะ!? มันเหลือบมามองผมอย่างมีนัยๆ ทำเสียงกระเส่าเต็มที่ ผมมองมันตาขวาง
“เอามือมึงออกไป!”
ผมเอ่ยเสียงเย็นไล่มันอย่างรำคาญ ก่อนจะเดินออกไปไม่ชำเหลืองมองมันด้วยซ้ำ ไอ้เวรนั้นจับแขนของผมกระชากกลับ ผมตกใจ บิดแขนออกจากมือของมัน ตัวกลับเซไปผิงผนัง อะไรกันวะ!? ผมเห็นไอ้มอสยิ้มกระหยิ่ม
“โฮ ยานี้เจ๋งจริงๆ ว่ะ สติอยู่ครบถ้วนแต่ร่างกลับตอบสนองยา เจ๋งสาด” มันลูบมือไปมาพร้อมกับเลียริมฝีปากตัวเองอย่างโรคจิต ผมงุนงงกับคำพูดของมัน ยาอะไรกัน? ระ...หรือว่าแก้วนั้น!!? เวร!!! กูโดนมอมยาอีกแล้ว!
มันหัวเราะในลำคอเดินเข้ามาใกล้ ผมค่อยๆ ทรุดตัวลงนอนกองพื้น อะไรกันเนี่ย ร่างของผมไม่มีแรงเลย เกิดอะไรขึ้นกับผม? ทั้งๆ ที่สติยังอยู่ครบครันสมบูรณ์แต่ร่างกายกลับไม่ทำตามคำสั่งเลย ผมกัดฟันพยายามฝืนสุดตัว
“อยู่ๆ ก็ส้มหล่นได้คนดังอย่างหนุ่มพรีสต์เป็นเพื่อนบนเตียงแบบนี้ ดีจังเลยนะ ตัวจริงใกล้ๆ แบบนี้น่ารักจริงๆ ว่ะ ผิวขาวจั๊วะน่าเขมือบอย่างที่เขาว่ากันจริงๆ หือ! ตัวก็ห๊อมหอม”
ผมแทบบ้าคลั่ง ไอ้เวรนี่เข้ามาแตะต้องซุกไซ้ตัวผมอย่างหยามใจ ผมขบกรามกรอดๆ มือของมันปลดกระดุกเสื้อของผม ไอ้เวร! มึงจะทำอะไรวะ!? ผมได้แต่มองมันแตะต้องเนื้อตัวโดยไม่มีแรงใดๆ ต่อต้าน โว้ย!!! นี่เรี่ยวแรงของผมหายไปไหน!?
“อ่า แค่เห็นหน้าสวยๆ ก็จะเสร็จอยู่แล้ว” เสียงของมันกระเส่าเต็มไปด้วยอารมณ์ ผมเบ้ริมฝีปากอย่างรังเกียจ ไอ้บ้านี่ปลดกางเกงของตัวเองมองหน้าของผมแล้วหัวเราะอย่างพออกพอใจ
“อ่า~ เมียจ๋า ผัวตื่นเต้น ดูสิ ของผัวสั่นอยากจะเอาจะแย่แล้ว” มันเข้ามากระซิบข้างหูผมแล้วเอาไอ้แท่งแข็งๆ ถูกับเอวของผมไปมา อ๊ากกกก!!! กูทนไม่ได้แล้ว ใครเป็นเมียมึงไม่ทราบ ผมโมโหจนหน้ามืดตามัว ยกมือของตัวเองกัดสุดแรงจนเป็นแผลลึก ความเจ็บปวดแล่นแปลบ สั่งสมองรวบรวมกำลังถีบไอ้โรคจิตนี้เต็มแรง ไอ้มอสกระเด็นออกไปจากตัวของผม ผมยังกัดมือของตัวเองอีกครั้งแล้วพยายามที่จะลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
“ไอ้ชาติหมา! มึงอย่าอยู่เลย...” ผมกำลังจะก้าวไปกระทืบมันด้วยอารมณ์ฟิวส์ขาดแต่ก็ต้องชะงักตัวไว้ โธ่เอ๊ย!!! ผมจะมีเรื่องไม่ได้ เมื่อได้สติผมรีบวิ่งออกมาจากสถานที่บัดซบเพื่อจับเจ้าเหลืองกลับบ้าน อาการมึนหัวรุนแรงพร้อมกับความรุ่มร้อนของทุกส่วนร่างกาย ผมกอดตัวเองสั่นเทาไปทั้งร่าง
ฉิบ! แบบนี้กูจะกลับอย่างปลอดภัยไหมเนี่ย!!?
ผมสะบัดหน้าไปมา ติดเครื่องรีบบิดออกไปอย่างรวดเร็ว ผมพยายามประคองสติให้มากที่สุด กัดฟันสู้กับอาการที่ร่างกายมันเริ่มเรียกร้องขึ้นมากเรื่อยๆ ขอบตาของผมเริ่มร้อนผ่าว เวร! น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาทั้งๆ ที่ไม่ได้เสียใจ สงสัยจะทรมานมากเกินไปหน่อย แค่นี้เอง ผมทนได้! แค่นี้เอง!! ผมท่องปลอบใจตัวเองว่าทนได้ ทนมาตลอดทาง
เส้นทางที่เหมือนมันไกลอย่างกับขับจากเหนือไปใต้ทำให้ผมหงุดหงิดโมโห เมื่อไรมันจะถึงสักที แล้วทำไมผมต้องมาที่บ้านไอ้โซโล่ด้วยเนี่ย ทำไมผมไม่กลับบ้านตัวเองที่ใกล้กว่า โว้ยยยย!!! ผมสาปแช่งไอ้หน้าเหี้ยมอสต้นเหตุไปตลอดทาง ในที่สุดเจ้าเหลืองก็พาผมมาถึงหน้าบ้านไอ้โซโล่อย่างปลอดภัย
กูรอดตายแล้ว!
ผมรีบเปิดประตูพาเจ้าเหลืองเข้าไปจอดที่ประจำ จากนั้นก็กลับมาปิดประตูไว้เหมือนเดิม ผมพาร่างที่แทบจะไม่ไหวเข้าบ้านไป ผมพยุงตัวตามกำแพงเลียบๆ เข้าไป เมื่อเห็นแสงไฟสว่างอยู่ภายในบ้านก็รู้สึกแปลกใจ ผมมองไปรอบๆ เห็นไอ้โซโล่นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวที่ประจำของมัน
“แมวไม่อยู่หนูร่าเริงจริงๆ” มันเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่หันกลับมามองสักนิด ผมไม่ตอบอะไร ไม่มีแรงที่จะตอบ!
“นี่มันกี่โมงแล้ว!? ไปทำอะไรอยู่ไม่ทราบ!?”
“มึงเป็นเมียกูหรือไง!!!? กูจะกลับกี่โมงมันก็เรื่องของกู!!!”
เหี้ยเอ๊ย! กูจะบ้าอยู่แล้วมันยังจะมาตะคอกไม่ดูตาม้าตาเรือ ไอ้โซโล่ลุกขึ้นตาวาวแสงอย่างโมโหสุดขีด เดินฉับๆ มาที่ผม จับแขนบีบเสียผมรู้สึกว่ามันจะแหลกคามือของมัน
“กูไม่ใช่เมียมึง แต่เป็นเจ้านาย!”
“...” ผมสะบัดแขนจากมือมัน รีบเดินหนีไป กูไม่อยากเถียงมึงด้วยสภาพแบบนี้หรอก ผมรีบพาตัวเองขึ้นไปที่ชั้นสอง ไอ้โซโล่เดินตามมากระชากแขน โอ๊ย! ทำไมกูต้องโดนกระชากตลอดเลย!? ผมแทบจะปลิวมาซบอกมัน แต่เพราะไม่มีแรงเลยทำให้ทรุดตัวล้มนอนราบไปกับพื้น
“เฮ้ย!” ไอ้โซโล่ตกใจจนปล่อยมือ มันยืนมองนิ่งด้วยความงุนงง
“อย่ามาสำออยน่ะโว้ย ไอ้หมาบ้า!”
ใครหมาวะ!!!?
ผมไม่สนใจมัน นอนหายใจหอบอยู่กับพื้น อือ~ พื้นเย็นๆ แบบนี้รู้สึกดีจังเลย สติของผมไปเสียแล้วล่ะ ผมเหนื่อยที่จะควบคุมมันแล้ว!
“เฮ้ย!”
“อือ...” ผมทำได้แต่ส่งเสียงตอบรับเท่านั้น ผมไม่รู้หรอกนะว่าไอ้โซโล่มันทำอะไร ผมไม่สนใจแล้วด้วย อย่ามายุ่งกับกู ตอนนี้กูขอความเย็นดับความร้อนในตัวก่อน จะด่าก็ด่าทีหลังเถอะ!
“เออดี! มึงนอนอยู่ตรงนี้แหละ” มันพูดเสียงเย็นเดินจากไปอย่างไม่แยแส ผมคิดแล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้ ไม่แปลกใจอะไรเลย ดีเสียอีกที่มันไปซะได้ รำคาญ!
“...” ผมกำลังจะผล็อยนอนหลับแต่ถูกรบกวนอีกครั้ง อะไรของมึงอีก!? ไอ้โซโล่เดินกลับมาพร้อมกับพยุงผมขึ้น อะไรของมึงเนี่ย!? ผมลืมตาเหลือบไปมองมันอย่างงุนงง
“พรุ่งนี้คนอื่นมาเจอมึงเมาเละแบบนี้ เดี๋ยวจะตกใจตาย!”
“...” ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป หลับตา ซบร่างของมันเต็มที่ มึงจะช่วยก็ช่วยให้มันสุดๆ ล่ะกัน! ไอ้โซโล่ลากผมขึ้นมาชั้นสองอย่างลำบากลำบน พลางบ่นเป็นหมี
“มึงเป็นอะไร หายใจแปลกๆ” ไอ้โซโล่ใช้มือมาโอบเอวผมเพื่อหิ้วขึ้นบันได
“อา...อือ...อืม กูโดนยา”
“...” ไอ้โซโล่ชะงักตัวแล้วเงียบไปเลยครับ มันหันมามองผมที่แทบจะไร้สติ ทำไมผมถึงเริ่มคิดเสียใจกับคำพูดเมื่อกี้นี้วะ ไม่น่าพูดเลย แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว พาไปโยนลงทะเลขั้วโลกหน่อยได้ไหม!? ร้อนไปหมดแล้ว!
“เดินต่อสิวะ แล้วช่วยโยนกูเข้าห้องน้ำด้วย จะขอบใจมาก!”
“หือ? มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?” ไอ้โซโล่พูดเสียงเรียบๆ มันแสยะยิ้มชั่วๆ ออกมา ผมมองอ้าปากค้าง มันตวัดตัวอุ้มผมเข้าไปในห้องของมัน
เฮ้ยยยยยย!!! เดี๋ยววววว!!!
++++++++++++++++TBC+++++++++++++++
อือ...มาเร็วอีกแหละ คนอ่านยังไม่ได้หายใจหายคอเล๊ย
แล้วพรีสต์ก็ซวย อุตส่าห์หนีจากตัวเหี้ยดันมาเจอตัวจัญไรกว่า ฮ่าๆ
ตอนหน้าเนี่ยแหละ พิสูจน์กันเลยว่าไอ้พรีสต์ก็ผ่านสมรภูมิมาเยอะเหมือนกัน!!!
ปล.กรุณาเตรียมผ้าหรือทิชชู่ แล้วก็เลือดถุงใหญ่ๆ สองถุงขึ้นไป!! :-[
-
*0*
เฮ้ยๆ จะโดนกดแล้ว 555+
แบบว่าเอิ่ม ใช่ถูกพ่อนักบวช โซโล่ไม่ใช่เมีย แต่เป็นผัวครับ 55+
ปอลิง +1 o13
-
คนเขียนกลับมาสอยคนอ่านลงมาด่วนนนนนนนนนน อารมณ์ค้างมากๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
แวะมาจิ้มก่อน โฮะๆๆ
...........
กรี๊ดดดด เอาแล้วไง อุกรี๊ดดด อีกรอบดังๆ
-
:impress2:
ต่อค่ะๆ
-
บ๊ะๆๆๆ มาต่อยังค๊าาาาาาาาาาาาา :sad4: :sad4:
-
ง๊ะ ค้างกว่าเก่าอีก......................
-
จะโดนกดแล้ว
ขอNCจริงๆน๊า อย่าหักมุมกลางครัน
โดนหักมุมแล้วมันเซ็งๆ
-
:z3: :z3: คนเขียน คนอ่านค้าง รีบๆๆมานะ :z2:
-
:กอด1:
-
ต่อไป NC รึไม่ล่ะนั้น
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก มาต่อเด๋วนี้เลยนะ ค้างมากกกกกกกกก :angry2:
จะว่าไงดีล่ะ แบบนี้เขาเรียกว่าหนีเสือปะจรเข้ ปลาหมอตายเพราะปาก ใช่มะพรีสต์? ช่วงนี้ดวงตกใช่ไหม ซวยจริงๆนะ o22
พรีสต์นี่พยายามพรีเซ้นตัวเองเหลือเกินนะ ว่า "ไม่ใช่คนดี" มีอดีตอะไรมาน้อ~?
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
อ่านรวดเดียวตามมาทันแล้ว
ฮามากๆทุกตอน :m20:
แต่ตอนต่อไปจาก :m20:คงจะกลายเป็น :m25:แทนใช่ม้าย :laugh:
+1ขอบคุณจ้า :กอด1:
-
ค้างงงงงง มาต่อเร็วๆนะ
-
ย้าก ก ก ก
ต้องให้ได้อย่างนี้สิ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
ขอบคุณจ้า
อิอิอิ จะโดน........แล้ว
แต่ถ้านายโซโล่รู้ว่าพรีสต์โดยยาแล้วยังทำนี่มันก็นะ
ปล. เป็นกำลังใจให้จ้า
-
อ๊ากก จะเป็นไงต่อน้าาา
-
-.,-!!!!!!!!!!!!!!!
แหมๆ น้องพรีสจะโชกโชนเหมือนนายโซโล่หรอ
-
โทะ โถ น้องพริตตี้หนีหมาบ้ามาเจอหมาป่า คงโดนขย้ำเละแน่คืนนี้น่ะ
-
อดใจไม่ไหวค่ะ อยากตามต่อมากๆ หนูพรีสต์จะรอดมั้ยเนี่ย
:impress2: :impress2: :impress2:
-
รอตอนต่อไป
:กอด1: :กอด1:
-
คนเขียนวางยาคนอ่านนนนนนนนนน
-
อย่าหักมุมน๊ะ..........ขอร้อง
nc จิงๆเหอะ
โฮกกกกกกกกกกกกกก :pighaun:
กระซูดรออออออออ
-
วิธีอื่นที่ว่ามันต้องใช้เตียงด้วยใช่ป่ะ
อดใจรอ NC ไม่ไหวแล้วอ่ะ
มาลงด่วนอย่ามาดองนะ
:z1: :z1: :z1:
-
พรีสต์จะต้องมาเสียทีโซโล่ซะแล้ว
-
อ้าวว
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย
:z3: :z3:
-
แว๊กกกกกก ค้างสุดๆ :z3: :z3: :z3:
-
เอาแล้วววววววว พรีสตี้โดนโซโล่จัดหนักแน่ๆๆ
เอ๊ะๆแต่ที่ว่าผ่านสมรภูมิมาเยอะนี่แปลว่าอาร๊ายยย?
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะค่ะ รู้สึกเหมือนค้าง ฮ่าๆ
-
ไม่มีอะไรจะบอกนอกจาก ค้างงงงงงงเว้ยยยยยย :z3:
รีบมาต่อด่วนๆๆ ด่วนที่สุดเลยนะค่ะ :z1:
-
เฮ้ย ไม่ต้องเดี๋ยวแล้ว ฮ่าๆๆๆ
-
ค้างงงงงงงงงงงงง มาต่อด่วน ตอนหน้าจะ NC แล้ว :z1: :z1: :z1:
-
ง่าาาาา คนเขียนทำงี้ได้ไง.....ฮือๆๆ
ตัดฉับเลยยย อยากอ่านต่อแล้ววว
มาไวๆน้าาาา
-
:a5: เดี๋ยววววว!!! ค้าง
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
ใจเย็นๆ ไม่ตัดแน่นอน สัญญาเลย ฮ่าๆๆๆ
ฉากแบบนี้ปอยต้องใช้เวลานานหน่อย
เพื่อความสมจริง (อ่าฮะ) ฮู้ว~!! เข้าใจความรู้สึกเน้อ
-
เดี๋ยวไปหาเลือดสำรองก่อน มีอะไรอีกน้า
อ่อ ๆ ทิชชู่ ไปหาก่อนน้า
อยาลืมมาต่อเร็ว ๆ น้า
-
ปอยป้อยจ๋า มาต่อเร้วววววว
พริตตตตตตี้
อ๊าซซซซ :z3:
ทั้งฮาทั้งค้าง
โอ๊ย หนุกหนานอย่างมาก ตามๆๆๆๆ :laugh:
-
หนูพริตตี้จะโดนละ
-
รอตอนต่อจากนี้อย่างตั้งใจ อิอิ
-
มาต่อด่วน :angry2:
-
โซโล่มีน้องข้าวโพด แล้วนี่ อย่าทำแบบนี้กับพริตตี้จิ
-
โอ้วววว เข้าทางแมว
-
:-[
กรี๊ดดดดดด
NCNCNC
-
มาต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :-[
-
อิโซโล่อย่าทำเล่นๆกะพริตตี้นะ ไม่งั้นคนอ่านจะโกรธมาก :laugh:
มาต่อด่วนๆเลยจ้า :z1:
-
อ๊ายเข้ามาถือทิชชู่รอซับเลือดค่ะ หุหุ(ไม่ค่อยแสดงออกเลยตรู)
จะว่าไปแล้วมาดพรีสต์นายเอก จะว่าเท่ ก็ไม่มั้งงงง
จะน่ารัก เอ๋!จริงเหรอ ครึ่งกลางๆยังไงไม่รู้
แต่ยังไงก็รออ่านค่ะ
-
มา +1เป็นกำลังใจในการเขียนบทอัศจรรย์นะจ๊ะ คุคิ :haun5:
-
:serius2:
o11 เอามาลงต่อซะดีๆนะ :กอด1:
-
อัยย๊ะะะะะะะะ
-
ตอนที่ 10 เรียบร้อยโรงเรียนโซโล่!
เสร็จ!!!
กี่ครั้งกี่ครั้งก็เสร็จ
เสร็จ!!!
จะดื้อแค่ไหนก็เสร็จ
เรียบร้อยโรงเรียนเธอ
โว้ยยยยยยย!!! ใครจะเสร็จมันล่ะเฟ้ย!!?
ผมตะโกนก้องในใจ ไอ้เวรโซโล่หิ้วผมเข้าห้องอย่างกับหิ้วกระเป๋า หิ้วเข้ามาง่ายม๊วกกก มันโยนผมลงบนเตียงโดยที่ผมขัดขืนอะไรไม่ได้ นอนแผ่หมดแรงอยู่บนเตียง ไอ้โซโล่กระตุกยิ้มที่มุมปากมองผมตาเป็นมัน โว้ยยย~ มึงเล่นกูตอนอ่อนแอนี่หว่า บัดซบบบ!!!
ไอ้โซโล่ถอดชุดนอนของตัวเองทิ้งอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นหุ่นแสนเฟิร์มที่ออกกำลังกายมาเป็นอย่างดี มันคลานเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ ผมใช้เท้ายันมันไว้ทันที อย่ามาน่ะเฟ้ย! ไอ้โซโล่หัวเราะขำ มันปัดขาผมออกไปง่ายๆ อย่างไม่แยแส เข้ามาคร่อมตัวของผมไว้ ผมพยายามใช้มือผลักออกไปแต่ไอ้บ้านั้นก็หัวเราะขำ
“กูว่ามึงเปลี่ยนจากผลักเป็นดึงจะเวิร์ดกว่าว่ะ”
ใครจะไปดึงมึงไอ้บ้า!
ผมหันไปถลึงตาใส่มัน ไอ้บ้านั้นก็ยิ้มตอบรับยียวน มือแกะเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดของผมทีละเม็ดแบบไม่รีบร้อน ผมก็พยายามขัดขวางเต็มที่เท่าจะทำได้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลใดๆ เลย จะมาหมดแรงอะไรตอนนี้วะไอ้พรีสต์! ผมเม้มริมฝีปากแน่น โธ่เอ๊ย! หนีจากตัวเหี้ยดันมาเจอตัวจัญไรกว่าเหรอเนี่ย!?
มันปลดกระดุมเสื้อของผมออกหมด โชคดีที่ยังมีเสื้อกล้ามสีขาวอยู่ ผมถึงไม่ได้โป๊ต่อหน้ามัน ไอ้โซโล่ก้มลงมาจรดริมฝีปากลงจะจูบ ผมหันหน้าหนีพร้อมกับเม้มปากไว้แน่น กูไม่ยอมง่ายๆ หรอกเฟ้ย ถึงจะไม่มีแรงขัดขืนก็เถอะ! มันก็ตามจูบ พยายามที่จะใช้ลิ้นเปิดริมฝีปากที่เม้มไว้แน่น ผมหันหน้าหนีอยู่ตลอด สร้างความหงุดหงิดให้กับโซโล่อยู่ไม่น้อย มันผละออกไปไปซุกไซ้ซอกคอของผมแทน ริมฝีปากร้อนผ่าวและเปียกชื้นขบเม้มที่ติ่งหู จูบพรมตามลำคอ มือใหญ่ลูบไล้เรือนร่างของผมไปทั่ว
อือ... ผมหายใจถี่
มือของมันลูบตามต้นขาของผม ค่อยๆ ปลดกางเกงดึงลง มันซ้อนเอวผมขึ้น ดึงกางเกงนักศึกษาออกไปจากตัวผมทันที ไอ้โซโล่เกี่ยวนิ้วกับขอบกางเกงในทำท่าจะดึงมันออก ผมมองอย่างตื่นตระหนก มันฉวยโอกาสตอนที่ผมตกใจเข้ามาประกบริมฝีปาก สอดลิ้นเข้ามา ผมพยายามขืนตัวไว้แต่อีกฝ่ายก็พยายามเพียรจูบใช้ลิ้นดันก็หยอกภายในโพรงปาก ผมดันไหล่มันออกห่าง
ไอ้โซโล่ก็ยังจูบผม ผ่อนแรงขบเม้มกระตุ้นให้ตอบกลับ ผมแทบจะห้ามใจไว้ไม่อยู่ ให้ตายสิ! มันจูบเก่งจริงๆ นั้นแหละ ขนาดผมยังเกือบเคลิ้มตาม มือของมันสอดเข้าไปในเสื้อบีบเอวของผมแล้วค่อยๆ สอดมือสัมผัสยอดอก ปัดไปมาอย่างแผ่วเบา ผมแอ่นตัวรับสัมผัสนั้นอย่างเผลอไผล อ่า~ แค่ปัดผ่านมันถึงกับเสียวซ่านไปทั้งร่างกาย! มือของมันปัดผ่านเล่นแล้วค่อยๆ เคล้าคลึงขยี้เบามือ
“อ๊ะ...”
ผมหยุดชะงักตัว เม้มปากหลับตา รู้สึกเสียววาบ แล่นไปถึงส่วนแกนกลางของผม มันค่อยๆ อึดอัดมากขึ้น ความดื้อดึงในตอนแรกแทบจะหมดสิ้นไปให้หัวของผม รู้สึกอยากจะปลดปล่อยความรุ่มร้อนจนแทบแผดเผาร่างเข้ามาครอบครองสติหมดสิ้น มือที่คอยผลักไสวก็ดึงตัวอีกฝ่ายเข้าหา ตอบสนองจูบของอีกฝ่ายด้วยความใคร่ทั้งสิ้น
“อือ...”
ไอ้โซโล่สอดลิ้นร้อนเข้าพันพัวกับลิ้นของผม เราทั้งสองแลกลิ้นกันอย่างดุเดือดและช่ำชองไม่ยอมแพ้ให้แก่อีกฝ่าย ผมตวัดแขนคล้องลำคออีกฝ่ายรั้งเข้ามาจูบให้ดูดดื่มมากขึ้น เสียงครางของผมและโซโล่ดังขึ้นเบาๆ ขณะที่แลกจูบกันมือของร่างสูงล้วงเข้าไปกอบกุมแกนกลางของผมที่สั่นระริก มือใหญ่รูดไปมาอย่างช้าๆ ตัวของผมร้อนรุ่มไปทั้งตัว มือลูบลำคอและไหล่กว้างนั้น ไอ้โซโล่ผละจากริมฝีปากของผมอย่างอ้อยอิ่ง จูบแล้วจูบอีก มันเงยมาจ้องหน้าของผมแล้วค่อยๆ คลี่ยิ้มถูกใจ
ร่างสูงใช้มือเลิกเสื้อกล้ามบางๆ ขึ้น ก้มตัวจูบขบเม้มบนผิวของผมแล้วมาหยุดนิ่งตรงยอดอก ลิ้นสากเลียปัดช้าๆ จูบขบเบาๆ อีกมือก็ขยี้อีกข้างไปมา ผมกัดริมฝีปากรับความเสียวซ่านที่เกิดขึ้น ไอ้โซโล่ยังเลียขบเม้มสลับกันไปมาจนเปียกชื้น ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อมันใช้ฟันขยี้จุดเล็กๆ นั้นไปมา
“อ๊ะ...อ่า...อือ!”
มันผละยอดอกสีแดงระเรื่อของผมจูบเม้มเป็นจุดแดงๆ ตามตัวของผม วนที่ท้องน้อย มันดึงปราการสุดท้ายที่ปกปิดส่วนสำคัญออกไป ผมเหลือบสายตาลงไปมอง เจ้านั้นเหลือบขึ้นมามองพอดี มันยิ้มที่มุมปาก จับแกนกลางของผมที่ชูชันค่อยๆ แตะลิ้นปรนเปรอด้วยปาก ผมขมวดคิ้วมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกแปลกๆ แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรมาก ความเสียววูบวาบทำให้ผมไม่มีความเวลาคิดอะไร
“ซี๊ดดด!... อ๊ะ!”
อาจจะเพราะผมอดกลั้นมานานทำให้ถึงจุดอย่างรวดเร็ว ผมถอนหายใจถี่ ในหัวโล่งโปร่ง ไอ้โซโล่หลบน้ำขาวขุ่นได้อย่างเฉียดฉิว ไม่งั้นพุ่งเต็มหน้าแน่ๆ มันผละจากผมเอื้อมมือไปหยิบหลอดอะไรบางอย่าง มันบีบเจลเต็มมือแทรกเข้ามาตรงหว่างขาของผม ยกต้นขาของผมขึ้นป้ายเจลเย็นๆ นั้นที่ด้านหลัง ผมกระพริบตาปริบๆ ความเย็นของเจลทำให้ผมเกร็งตัว นิ้วที่คลึงนวดเฟ้นตรงด้านหลังทำให้สะโพกของผมกระตุก
“อื้อ~ อ่า...อ๊ะ”
ผมเกร็งตัวอย่างตื่นตระหนก ไม่รู้มาก่อนว่าตรงนั้นจะให้ความรู้สึกดีแบบนี้ ผมครางเสียงเบาเมื่ออีกฝ่ายค่อยๆ สอดนิ้วเรียวยาวเข้ามาข้างใน ไอ้โซโล่ขมวดคิ้วยกตัวขึ้นคร่อมผม นิ้วยังคลึงเคล้านวดเฟ้น
“มึงอย่าเกร็งสิวะ”
กูจะรู้ได้ยังไงว่าเกร็งไม่เกร็ง ผมอยากจะเถียงใจจะขาดแต่มันทำไม่ได้ นิ้วของไอ้โซโล่ค่อยๆ สอดเพิ่มจำนวน เคล้าคลึงนวดเพื่อคลายช่องทางนั้นอย่างนิ่มนวล เสียวแปลบคล้ายเจ็บแต่กลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก หน้าไอ้โซโล่เริ่มเหยเกบิดเบี้ยวอย่างทรมาน มันขบกรามแน่นจนนูน ผมมองหน้ามันที่ทรมานอย่างไม่เข้าใจ
“ฉิบ! ลูกชายกูมันคับจะระเบิดอยู่แล้ว!” มันสบถทำให้ผมเหลือบตาไปมองท่อนล่างของมันอย่างอัตโนมัติ ตรงเป้ากางเกงชุดนอนที่เป็นผ้าลื่นนูนขึ้นเด่นชัด มันจัดการควักลูกชายออกมาจากกางเกง ผมตาเหลือกกลับมามองหน้าไอ้โซโล่ที่ยิ้มกระหยิ่มแสนจะภาคภูมิใจ
เจ้าบ้านั้นสอดนิ้วเข้าไปตั้งสี่นิ้วแล้วหมุนล้วงไปมาสักพักก่อนถอดออก ผมหายใจหอบ รู้สึกโหวงๆ ขึ้นมา ไอ้โซโล่เอื้อมมือหยิบถุงยางใช้ปากฉีก สวมใส่อย่างชำนาญก่อนมันจะจ่อถูไถด้านหลัง ผมเริ่มขัดขืน ทำไมกูต้องเสี่ยงชีวิตกับเจ้าหนูมโหฬารของมึงด้วย! ไอ้โซโล่จับตัวของผมขึงไว้ ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
“กูทำให้มึงแล้วก็ตามึงบ้างล่ะ”
“มันไม่เหมือนกันเฟ้ย!”
จะเอาเจ้านั้นเข้าทางนั้นน่ะเหรอ!? ผมไม่อยากจะคิดสภาพ ไอ้ตอนแรกก็จะยอมๆ มันอยู่หรอก แต่พอเห็นเท่านั้น ผมเปลี่ยนใจทันที ไม่เอ๊า! ผมเริ่มขัดขืนไอ้โซโล่ก็ล็อกตัวไว้ไม่ให้ดิ้น มันค่อยๆ ดันเจ้าหนูที่ไม่หนูเข้ามาพร้อมกัดฟันแน่น
“อย่า! กูไม่เอา...อ๊ะ! เหี้ย! เจ็บ...”
“อย่าเกร็งสิวะ ซี๊ดดดด” ไอ้โซโล่ร้องเตือนพยายามกลั้นความอดทนค่อยๆ สอดเข้ามา แต่ผมจะตายอยู่แล้ว! เจ็บโคตร เจ็บเหมือนร่างจะฉีกเป็นสองส่วน ผมแอ่นตัวขึ้น จิกนิ้วกับที่นอน ส่ายหัวไปมาอย่างทรมาน
“พะ...พอแล้ว! หยุด...ไอ้เหี้ย!! อ๊า~ อื้อ!!!” ผมพูดอย่างไม่รู้เรื่อง ไอ้โซโล่ก็ไม่สนอะไรเลย โธ่โว้ย!!! กูไม่น่าเลยตามเลยจนมาถึงขั้นนี้ ใครจะไปรู้ว่ามันเจ็บขนาดนี้ล่ะ!? พวกเกย์แม่งคิดผิดแล้ว ไม่เห็นจะมันจะดีตรงไหน!?
“อ๊า แม่ง แน่นฉิบ เผื่อจะเข้ามาได้หมด ซี๊ดดดดด!” ไอ้โซโล่นิ่งบ่นพึมพำคราง หน้ามันบิดเบี้ยวด้วยอารมณ์เสียว ผมจุกจนร้องไม่ออกเลย มันดันทะลึ่งดันพรวดเข้ามา ไม่สนอาการปางตายของผมเลย! ผมรู้สึกคับแน่นไปหมด
“ซี๊ดดดดด อย่าตอดรัดกูบ่อยสิวะ เดี๋ยวแม่งเสร็จก่อน”
มันจับน้องชายที่ชูชันของผมรูดไปมาทำเอาผมครวญคราง ผมทำหน้าจะขาดใจเมื่อไอ้โซโล่ค่อยๆ ขยับสะโพกสอบของมันอย่างช้าๆ ไอ้โซโล่ก้มลงมาบดคลึงริมฝีปากของผม มือของมันขยี้หยอกยอดอกของผมไปด้วย ผมสติเตลิบไปกับรสจูบที่ดูดดื่มของมัน ไอ้โซโล่ผละจูบขยับสะโพกเข้าออกเร็วขึ้น มันส่ายเปลี่ยนมุมควงเอวไปมาจนผมสะดุ้งวาบเสียวซ่าน
เสียงร้องครางของผมดังลั่นอย่างห้ามไม่อยู่ ไอ้โซโล่ได้ใจขยับตัวรั้งขาของผมขึ้นจนสะโพกลอยจากพื้น มันกระแทกสอดใส่หนักหน่วง ผมส่ายหน้าร้องครางราวขาดใจ อ่า~! ความเสียวแล่นเป็นริ้วๆ จนผมไม่รับรู้อะไร นอกจากตอบรับแรงกระแทกนั้นกระดกเอวสวนรับอย่างเผลอตัว ไอ้โซโล่โน้มตัวต่ำกระแทกใส่ถี่ยิบจนผมร้องครางไม่เป็นภาษา
“ซี๊ดดดด!! ดีไหมพรีสต์?” ไอ้โซโล่เอ่ยถามเสียงกระเส่า ผมร้องรับอย่างสุขล้น แรงเสียดสีร้อนเสียวซ่านไปทั่วจนผมลืมความเจ็บไปชั่วขณะ รู้แต่ว่าต้องการอีก ต้องการมากกว่านี้อีก!!
“อื้อ!! อ๊า! อะ...อืม ไม่ไหว จะออกแล้ว...อ๊า~!!!”
“อา!!! พรีสต์”
ไอ้โซโล่ครางกระหึ่มดังลั่นห้อง ตัวเกร็งกระตุก หน้าบิดเบี้ยวด้วยความเสียว เซ็กซี่สุดๆ! น้ำสีขาวขุ่นของผมเปรอะเปื้อนตัวของมัน ผมจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสมองว่างเปล่า หายใจหอบแฮก ไอ้โซโล่ค่อยๆ ถอดแกนกายของมันอย่างอ้อยอิ่ง
“อ่า มันยังตอดรัดกูอยู่เลย”
มันถอดถุงยางออกแล้วเก็บทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเข้ามาคร่อมตัวผมที่หายใจระริน มันเอื้อมมือไปที่หัวเตียงก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น มันจะหันมามองผมเล็กน้อยพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ถุงยางแม่งมาหมดอะไรตอนนี้วะ กูทำสดเลยล่ะกัน!” มันบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วดึงแขนผมลุกขึ้นมา ผมทำหน้าตื่นเมื่อถูกจัดร่างของผมหันหลัง
“รู้ใช่ไหมว่าต้องทำอะไร?” มันเอ่ยแนวสั่งเล็กน้อย ผมหันมามองหน้ามันแล้วสะบัดหน้าค้อนเข้าให้ เหี้ย! กูรู้!!! ผมถอดเสื้อที่คาตัวออกหมดแล้วเลี้ยวมาถามมันอย่างไม่แน่ใจ
“มึงไม่มีโรคใช่ไหมเหี้ยโซโล่?”
“จะดูใบรับรองไหมล่ะ?” มันถามกลับมาแทน กูต้องแน่ใจก่อนโว้ย!!! ถึงจะรักสนุกแต่ความปลอดภัยต้องมาก่อน ผมพยักหน้าแต่มันกลับยักไหล่
“ไว้ให้ดูทีหลังล่ะกัน แต่ตอนนี้ลูกกูมันตั้งอีกแล้ววะ”
เอี้ยยยย!!!
ผมบ่นขมุบขมิบแล้วค่อยๆ นั่งคุกเข่าแล้วโน้มตัวนอนราบกับเตียง ไอ้โซโล่ก็เคลื่อนตัวมาแทรกระหว่างขาของผมมันเลื้อยมากอดผมไว้จากด้านหลัง ริมฝีปากพรมจูบตามซอกคอของผมแล้วดึงยางมัดผมออกทำให้ผมยาวสีน้ำตาลทองอ่อนๆ เหมือนสีบรอนซ์ทองของผมลงตัวสยายเต็มแผ่นหลัง
ไอ้โซโล่จูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของผมแล้วขึ้นมาขบเม้มใบหูเป่าลมทำเสียววูบเลยทีเดียว มือร้อนลูบไล้สะโพกของผมนวดเฟ้นก้นกลมกลึงไปมา มันล้วงเข้าไปเกาะกุมส่วนอ่อนไหวของผมขยับมือปรนเปรอให้ความสุขจนเสียวสะท้านไปทั่วร่าง ไอ้โซโล่เอื้อมมือไปบีบเจลแต้มช่องทางด้านหลังของผมอีกครั้ง ถูเจลนั้นกับลูกชายของมันจนทั่ว
มันใช้นิ้วสอดใส่เข้าไปเตรียมพร้อมอีกครั้ง คราวนี้ผมรู้สึกมากกว่าเดิมเสียอีก เพราะอาการเจ็บมันเกิดขึ้นน้อยกว่าตอนแรก สักพักไอ้โซโล่จ่อลูกชายเข้าปากทาง ค่อยๆ ดันเข้ามาอย่างช้าๆ ผมรู้สึกคับแน่นและเจ็บแปลบอีกครั้ง ผมกัดฟันทนจนกระทั่งมันเข้ามาหมดทั้งท่อน จะขาดใจให้ได้! ไอ้โซโล่โน้มตัวลงมาจูบผม เราแลกจูบเคล้าคลึงริมฝีปากและสอดพันลิ้นซึ่งกันและกัน มือของไอ้โซโล่ขยี้ยอดอกของมันจนชูชันแข็งเป็นไต มันขยับสะโพกเข้าออกอย่างช้าๆ ผมร้องครางออกมาเสียงเบาอย่างทนไม่ไหว เสียวซ่านตั้งแต่หัวจรดเท้า ไอ้โซโล่ผละริมฝีปากจากผม ยืดตัวจับเอวของผมค่อยๆ ขยับสะโพกกระแทกแรงขึ้นจนร่างของผมสั่นไหว
“อ๊า!”
มันกระแทกใส่ผมไม่ยั้งจนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วห้องกว้าง ผมได้แต่ร้องครางไม่เป็นภาษาซุกหน้ากับเตียงนอน ร้องอู้อี้ มันสอยถี่แรงเสียดสีทำให้ผมรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่าง มือใหญ่ขยับมาปรนเปรอแกนกลางของผมจนผมเสร็จไปอีกรอบ ไอ้โซโล่ถอนตัวออก ดึงผมลุกขึ้นมานั่ง มันยกตัวของผมนั่งคร่อมมันอย่างรวดเร็ว
ผมเกาะไหล่มันยกตัวขึ้นอย่างรู้ว่าต้องทำอะไร ผมไม่ได้ซิงผ่านสมรภูมิมาเยอะ แต่มันแปลกๆ ก็คือผมเป็นฝ่ายถูกเอานี่แหละ! ร่างสูงจับแกนกายจ่อปากทางสีสวย ผมก็ค่อยๆ ปล่อยตัวครอบครองอีกฝ่ายเข้าไปข้างใน ไอ้โซโล่ครางออกมาอย่างเสียวจัด ผมก็เสียวไม่แพ้กันหรอก เมื่อเข้าไปสุดผมก็ค่อยๆ ขยับสะโพกอย่างเนิบๆ
“ซี๊ดดดด~!!! สุดยอดพรีสต์ ข้างในของมึงร้อนเป็นบ้า อ่า~ ตอดรัดกูแรงอีก” มันสูดลมเข้าปากแขม่วท้องเห็นซิกแพคเป็นก้อนๆ ร้องเสียวซ่านเมื่อผมขยับตัวขึ้นลง มันกระแทกสวนขึ้นมารับจังหวะของผม ผมเกาะไหล่มันซุกหน้าที่ลำคอแกร่งแล้วครางกระเส่า
ผมเงยหน้ามาประกบริมฝีปากบดคลึงเคล้าไปมาอย่างดูดดื่ม ไอ้โซโล่ดูดเม้มลิ้นที่พันรัดราวจะดูดกลืนเข้าไป ผมขยับสะโพกถี่ขึ้นตามแรงอารมณ์มันพาไป ไอ้โซโล่กอดกระชับร่างของผมกับมันเข้าหากันแทบจะไม่มีช่องว่าง ร่างของเราเสียดสีกันจนร้อน มันผละจูบแล้วก้มไปจูบเม้มที่ยอดอกของผม ผมสอดนิ้วเข้ากับเรือนผมสีดำสนิทดึงทึ้ง ไอ้โซโล่หยุดค่อยๆ ผลักผมนอนราบกับเตียง จับขาของผมแยกกว้างแล้วกระแทกสวนเข้ามาอย่างหนักหน่วง
“อ๊า~!! ฮือ...โซ!” ผมสะอื้นฮักสำลักความสุขที่ถาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็ว ได้แต่ร้องเรียกชื่อของอีกฝ่าย ไอ้โซโล่กระแทกสอยถี่กัดริมฝีปากอดกลั้นความเสียว ก่อนจะกระแทกสุดตัวปลดปล่อยอารมณ์และร้องครวญครางอย่างบ้าคลั่ง ผมรู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งฉีกในตัวจนกระตุกเกร็งตัว
“ซี๊ดดดด!!! พรีสต์ รัดแน่นๆ อีก อ๊า~ ดี! อ่า~” มันร้องครางออกมาอย่างสุขสม สักพักมันก็ถอนตัวออกจากตัวผมแล้วก้มมองผมที่หอบสะอื้นเต็มตื้นไปด้วยความสุข มันยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
“สวย”
ก้มมาแตะริมฝีปากกับดวงตาของผมที่มันคลอไปด้วยน้ำตา สีตาของผมค่อนข้างแปลกเพราะมันเป็นสีน้ำตาลอ่อนออกจะทองๆ สักหน่อย ผมไม่รู้หรอกว่ามันสวยยังไงแต่ไอ้โซโล่ดูจะถูกใจมากเฝ้าจูบซับน้ำตาอย่างอ่อนโยน มันกอดผมไว้แน่นอยู่สักพักแล้วมันก็ขยับตัวยุกยิกแล้วกระซิบข้างๆ หูผมเบาๆ แต่เล่นเอาผมตาเหลือก
“พรีสต์ มันตั้งอีกแล้วว่ะ”
ไอ้เวรรรรรร!!!
:L2:
ผมนอนหมดสภาพอยู่บนเตียงของไอ้คุณชาย ไม่ให้หมดสภาพได้ยังไง!? ไม่รู้ว่ามันหรือผมกันแน่ที่ถูกมอมยา ไอ้ห่านั่นเล่นเอากี่รอบกี่ท่าก็นับไม่ได้! เผื่อจะได้นอนเกือบสว่างคาตา เวรเอ๊ย!!! ตูดแม่งระบมไปหมด ผมอยากจะร้องไห้! จะโทษใครนอกจากตัวเองหลวมตัวไปให้มันเอา ทั้งวันได้แต่นอนเป็นเพื่อนรักกับเตียง ขยับตัวก็ยังปวดไปหมดทั้งตัว ยังดีที่ตรงกับวันหยุด ไม่งั้นได้ขาดเรียนแหงๆ ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาโดยคุณชายเจ้าของห้อง ในขณะที่ผมโทรมหมดสภาพ ตรงกันข้ามกับไอ้เลวโซโล่ที่หน้าใสปิ๊งอย่างกับไปทำดีท๊อกซ์มา!
“ป้าอรทำข้าวต้มให้ กินแล้วก็กินยานี่ด้วย” มันวางชามข้าวต้มหอมกรุ่นยั่วน้ำลายไว้บนโต๊ะใกล้ๆ เตียง ยกถาดเล็กๆ ที่ใส่ยาและแก้วน้ำมาให้ด้วย มันเดินไปยกโต๊ะเล็กๆ มาให้แล้วหันมามองผมที่ยังนอนอยู่เหมือนเดิม
“ลุกขึ้นสิวะ”
กูลุกได้ กูลุกนานแล้ว!!! ผมไม่ตอบได้แต่ทำหน้าบึ้งใส่มัน
“ลุกไม่ไหวเหรอวะ?”
“เออ!”
เหมือนเห็นไอ้เวรโซโล่มันยิ้มขำนะครับ ผมยิ่งทำหน้าบูดเป็นตูดหมึกเข้าไปใหญ่ ขำได้ขำไปเฟ้ย! มันเข้ามาพยุงผมลุกขึ้น วางโต๊ะตัวเล็กไว้ข้างหน้า จากนั้นก็ยกชามข้าวต้มมาวางไว้บนโต๊ะ
“เชิญแดกครับ” มันเผยมืออย่างกับพนักงานบริการในภัตตาคาร ผมไม่สนใจท่าทางน่าหมั่นไส้ของมันหันมาโฟกัสความสนใจที่ข้าวต้มหอมกรุ่น ไอ้โซโล่เดินไปเปิดทีวีแล้วปีนขึ้นมานั่งบนเตียง มันล้มตัวนอนแผ่กระดิกเท้าดูทีวีอยู่ข้างๆ ผม
“มึงบอกป้าอรว่าไงวะ?”
“มึงไม่สบายเพราะตกบันได”
เหตุผลแถได้อีก!!!
“กินผลไม้ไหม เดี๋ยวกูให้พี่ดาวปอกมาให้” มันหันมาถามผมที่กำลังกินข้าวต้มดูทีวีไปด้วย ผมพยักหน้า ไม่ได้มองมันด้วยซ้ำ ไอ้โซโล่กระโดดลงจากเตียงเดินออกไปจากห้อง สักพักใหญ่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับถาดผลไม้ขนาดใหญ่ เจ้าบ้าโซโล่ขึ้นมานั่งบนเตียงที่เดิมแล้ววางถาดนั้นไว้บนโต๊ะข้างชามข้าวต้ม
“กินเสร็จแล้วอย่าลืมกินยาด้วย” มันบุ้ยปากไปทางถาดยาที่วางไว้โต๊ะข้างเตียง ผมพยักหน้ารับ
“เออๆ”
ผมกำลังสงสัย ผมกับมันถูกกันตอนไหนวะ? โอเค! ถูกกันเฉพาะบนเตียงล่ะกัน! ตอนนี้ก็นั่งบนเตียงทั้งคู่ จะให้ถูกกันก็ได้ว้า ผมไม่อยากสู้รบตบมือกับใคร ไม่มีแรงจะสู้ ไอ้โซโล่หยิบแอปเปิลโยนเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ พวกเรานั่งดูรายการเดินแบบอะไรสักอย่างอยู่
“ดูแล้วไม่มีอารมณ์เลย”
“เออ แบนฉิบหายอย่างกับไม้เสียบผี มันต้องอกตูมๆ มีเนื้อมีหนังสิ!”
“กูว่าสะโพกบั้นท้ายเร้าใจกว่า”
ไอ้หื่นสองตัวนั่งวิพากษ์วิจารณ์นางแบบไปเรื่อยแล้วก็หันมาเถียงกันเอง คนหนึ่งยืนยันว่าหน้าอกสำคัญสุด อีกคนบอกว่าสะโพกบั้นท้าย ต้องหน้าอกสิเฟ้ย!!! มึงเป็นตาแก่หรือไงถึงได้ชอบสะโพกน่ะ!? ผมว่าแล้วมันกับผมดีกันไม่ถึงวิ แถมยังมาเถียงอะไรที่โคตรไร้สาระ
“หน้าอกสิเฟ้ย!”
“หน้าอกมันหลอกลวงแต่สะโพกสิของจริง อย่างสะโพกของมึงนี่เยี่ยมสุดๆ ในฝันเลยว่ะ กูให้เกรดเอพรีเมี่ยม”
เกี่ยวไรกับสะโพกกู ไอ้หื่น!
“อกมึงก็ในฝันกูเหมือนกัน ฝันร้ายว่ะ!”
“งั้นเมื่อวานมึงก็ฝันร้ายทั้งคืนล่ะว้า!”
“เปลี่ยนไปดูการ์ตูนดิ ช่องนี้กูดูจนเบื่อแล้ว”
เมื่อเถียงไม่ได้ก็อย่าดันทุรังเถียงเลยครับ ผมเปลี่ยนเรื่องพูด ไอ้โซโล่โยนรีโมตมาให้เพื่อให้เปลี่ยนช่องหาเอง ผมเปิดหาช่องการ์ตูน หยุดดูโยกี้แบร์ ไอ้หมีนี่ดูเหมือนมันจะซื่อ(บื้อ)แต่ทำไม้ทำไมไอ้ผู้คุมไม่เคยทันมันสักครั้ง ผมชอบเจ้าบูบู น่ารักดี!
“ดูอะไรเด็กฉิบหาย”
“แล้วมันหนักตรงส่วนไหนของมึงไม่ทราบ!?”
“ไม่ได้หนัก แต่กูไม่ชอบ”
“เรื่องของมึง”
มึงไม่ชอบก็เรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกับกู ผมซดข้าวต้มหอมกรุ่นจนหมดชาม อ่า~! อร่อยสุดๆ เลย กินตอนอุ่นๆ เยี่ยมที่สุดเลย! ป้าอรฝีมือสุดยอด เมื่อกินข้าวเสร็จผมก็หันไปกินยาดื่มน้ำเป็นเด็กดีว่าง่าย ไม่งั้นก็ต้องนอนโทรมแบบนี้ไปอีกนานน่ะสิ อะไรที่ทำให้หายเร็วๆ ก็ต้องทำไว้ก่อนแหละ ทานเสร็จผมก็ล้มตัวนอนทันที ไอ้โซโล่เหลือบมามอง
“กินแล้วนอนเดี๋ยวก็ลงพุงหรอกมึง”
“ไม่หรอก เดี๋ยวกูออกกำลังกายกับมึงก็ไม่ลงพุงแล้ว”
“ออกกำลังกายแบบไหนล่ะ? กลางแจ้ง? ในร่ม? ใต้ร่มผ้า? บนเตียง?”
“เหี้ย! กูหมายถึงไปวิ่งตอนเช้าโว้ย!”
แล้วเรื่องอะไรที่กูจะต้องให้มึงมาเอาอีก ถึงมันจะ...รู้สึกดีมากก็เถอะ เออ! ยอมรับผมชอบมาก แต่เรื่องอะไรที่ผมจะให้ผู้ชายด้วยกันมาเอาเป็นเมียด้วย แค่นี้ก็ดูแปลกจะตายห่าอยู่แล้ว ถ้ามีครั้งต่อไปล่ะก็มันผิดปกติแล้ว ยังไงผมก็ชอบผู้หญิงอยู่ดี!
ผมสะดุ้งเมื่อมือถือไอ้โซโล่ดังขึ้น ไอ้บ้านั้นชะโงกไปดูหน้าจอ ส่วนผมน่ะเหรอ? ไม่สนใจอยู่แล้ว มันไม่ได้เป็นอะไรกับผมสักหน่อย ไอ้โซโล่คว้ามือถือเดินออกไปรับที่นอกระเบียง โฮ ทำซะอยากรู้ล่ะว่าใครโทรมาหามึงนักแหละ ผมนอนดูโยกี้ต่อจนกระทั่งมือถือของผมก็ดังขึ้นมาบ้าง ใครโทรมาวะ? ผมเอื้อมมือไปหยิบมือถือมาดู มันโชว์ชื่อของหลิง ผมกดรับทันที
“ว่าไงหลิง?”
[พรีสต์เป็นไงบ้างจ๊ะ?]
“ไม่ได้เป็นอะไร นี่กำลังนอนอยู่”
[อุ๊ย หลิงโทรมารบกวนหรือเปล่า?]
“เปล่า นอนดูทีวีอยู่ หลิงมีอะไรหรือเปล่า?”
[หลิงแค่โทรมาเตือนเรื่องพรุ่งนี้ กลัวพรีสต์จะลืมแล้วปล่อยให้หลิงรอเก้อ]
“อ๋อ ไม่ลืมๆ พรุ่งนี้บ่ายเดี๋ยวผมไปรับ”
[จ้ะ หลิงจะรอนะ]
“ครับๆ”
[เอ่อ พรีสต์จ้ะ คือพรุ่งนี้หลิงขอเป็นสิบโมงเช้าได้หรือเปล่า? ตอนบ่ายหลิงไม่ว่าง พวกเพื่อนๆ ชวนไปช็อปปิ้งด้วย ไม่กล้าปฏิเสธ]
“อ้อ ได้ๆ ไม่มีปัญหา”
[งั้นหลิงไม่รบกวนแล้วล่ะ ดูทีวีต่อเถอะ บายจ้ะ]
“บายครับ”
“...” ตายห่า!!! กูลืมสนิทเลยโว้ย!!!
หลังจากวางสายผมก็กรีดร้องในใจทันที ไมได้คิดถึงเรื่องนี้เลย ทำไงดี? พรุ่งนี้หวังว่ามันจะหาย ผมต้องเคลียร์เรื่องไอ้โซโล่อีก เฮ้อ! แล้วผมก็หนียังไงดีเนี่ย? สงสัยต้องตอแหลเมคเรื่องหน่อยแล้ว ผมวางมือถือเอาไว้ที่เดิม นอนดูการ์ตูนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่นานจากนั้นไอ้โซโล่ก็เดินเข้ามาในห้อง
“เฮ้ย พรุ่งนี้กูต้องไปทำโปรเจ็กท์กับเพื่อนในกลุ่ม ขอหยุดหนึ่งวัน”
“ไปไหว?”
“ไหวหรือไม่ไหวก็ต้องไปเฟ้ย งานสำคัญ”
“แล้วแต่มึงล่ะกัน” มันยักไหล่ไม่สนใจผมที่ทำหน้าตายเล่าความเท็จ
ผมหัวเราะลั่นในใจ มึงโง่ไอ้ฟายโซโล่!!! ฮู้ว~! พรุ่งนี้จะได้เป็นอิสระแล้ว ผมดีใจอยู่เงียบๆ เหลือบไปมองไอ้โซโล่ที่หน้าหมองๆ เป็นอะไรของมันวะ? แต่ช่างหัวแม่ง ไม่เกี่ยวกับผม! พรุ่งนี้เดี๋ยวผมจะออกไปตั้งแต่เช้าเลยดีกว่า โฮะๆ ยืมรถจากไอ้โจ้ขับไปดีกว่า ไอ้โจ้ได้รถเบนซ์มาขับตั้งแต่สมัยมัธยมนู้น ผมพึ่งใบบุญมันตลอด โฮะๆๆๆ เอ แสดงว่าตอนบ่ายผมก็ว่างอย่างนั้นน่ะสิ อ่าฮะ! ผมจะทำอะไรดี? ควงสาวไปช็อปปิ้ง ดูหนัง ฟังเพลงยังได้เลย!
“อ๊ะ! อื้อ...”
จู่ๆ ไอ้โซโล่ก็เข้ามาแทรกความคิดของผม มันก้มหน้ามาจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกในตอนแรกแต่ไม่นานก็จูบตอบมันทันที ให้รู้ไปว่าไอ้พรีสต์ไม่อ่อนเฟ้ย! ผมหลับตาเผยอริมฝีปากทำให้อีกฝ่ายดันลิ้นเข้ามากวาดสำรวจความร้อนในโพรงปาก ผลักลิ้นพันพัวกันไปมา ไอ้บ้านี่ขยับมาใช้มือจับหน้าของผม ลูบไล้นิ้วตามเรียวหน้า
“อืม...”
เราจูบกันดูดดื่มอยู่นาน ไอ้โซโล่จูบอ้อยอิ่งขบเม้มริมฝีปากแผ่วเบาแล้วผละออกอย่างช้าๆ ผมลืมตาขึ้นยกมือเช็ดน้ำลายที่ไหลตรงมุมปาก หันไปทำตาขวางใส่มัน
“เล่นเหี้ยอะไรวะ กูตกใจหมด”
“เห็นทำหน้าเหมือนคิดแผนเจ้าเล่ห์อยู่ ก็เลยจูบจัดการซะก่อนที่จะไปทำอะไรแผลงๆ”
“เหี้ย!! ไม่ได้คิดเฟ้ย” ผมรีบปฏิเสธอย่างรีบร้อน มันเลี้ยงอับดุลอยู่หรือไงถึงได้ล่วงรู้ความคิดของผมได้!?
“ไม่ได้คิดก็แล้วไป แต่มึงจะโวยวายทำไม หรือว่ากูจูบไม่ดีพอ”
แสรดดดดด!!! มันดีเกินไปต่างหาก!!!!
TBC.
อื้ม วันนี้ปอยไปเลี้ยงรุ่นน้องมาแถมไปร้องเพลงสาวเกาหลีแดนซ์กระจาย ฮ่าๆๆ
ก็เลยมาช้าเล็กน้อย เอาล่ะ~ มาอัพให้แล้วนะ~ ต้องขออภัยท่านที่ผิดหวังจาก
ฉากนี้มากๆ เพราะไม่ถนัดฉากนี้เลย ถนัดพวกรั่วๆ มากกว่า ฮ่าๆๆๆ!!!!
อย่างไงก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ มีอะไรแนะนำด้วยนะทุกๆ ท่าน
ขอบคุณทุกๆ ท่านที่เข้ามาอ่าน เข้าขอบคุณสำหรับเม้ม ขอบคุณสำหรับคะแนนถูกใจ~
-
เจิมก่อนเลยค๊าาา แล้วค่อยอ่าน เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
พรุ่งนี้มีนัด ยังไงพรีสต์ก็ต้องคลานไป
กลับมาแล้วค่อยว่ากัน
-
โซเหงาหรือที่ไม่มีพรีสต์อยู่ด้วยนะ
ตืดใจพรีสต์แล้วละสิ
-
:haun4:
:L2:
-
เสร็จจนได้สินะ
-
-.,- เร่าร้อนจิงอะไรจิง
แหนะๆ มีชมว่า "สวย"
เริ่มสนใจมากกว่าเดิมแล้วใช่ป่าว
-
เสร็จจนได้!!
ฮะๆๆๆ
-
สุดยอดค่ะ o13
รอตอนต่อไปอยู่น่ะค่ะ
-
:impress2: :impress2:
:m3:
-
:กอด1:
-
นี่ขนาดคนเขียนออกตัวว่าแต่งไม่เก่งนะ
อาการคนอ่านยังเป็นขนาดนี้เลยอ่ะ :jul1:
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ชอบพรีสต์มากตลกดี :m20:
-
ขอบคุณจ้า
เรียบร้อยกันไปแล้ว หึหึหึ แบบนี้จะทำยังไงต่อไปละจ๊ะ
พรีสต์ เริ่มจะมีข้อต่อรองได้แล้วละนะ ถึงแม้จะเสียเปรียบ
แต่ส่วนที่เสียเปรียบนั่นแหละจะกลายมาเป็นไม้ตายในที่สุด
สู้เค้านะพรีสต์...................
ส่วนนายโซโล่ ก็อย่าจัดหนัก ต้องการยังไงก็แสดงออกอย่างนั้น
อย่าได้แกล้งคนที่ตัวเองรักอีกนานเลย เดี๋ยวจะเสียไปโดยใช่เหตุ............
คาใจมากมายกับเรื่องข้าวโพด เค้าเป็นใครหนอเค้าเป็นใครกัน ???
ปล. เป็นกำลังใจให้จ้า รอตอนต่อไปน้า ^^
-
พริตตี้สุดท้ายก็ต้องยอมให้โซโล่
-
เชื่อแล้วว่าคนเขียนเป็นคนลิขิตจริงๆจ้า
ในที่สุดอิหนูก็เสร็จเค้าจนได้ นี่ขนาดบอกว่าไม่ถนัดนะท่าน เล่นซะเราซับเลือดแทบไม่ทัน 5555555
ว่าแต่คู่นี้มันจะมีวันนั้นมั๊ย วันที่มันหวาน กันน่ะ
อิลดูยังไง๊ยังไง ก็เถื่อน ทั้งคู่ ฟาดฝีปากกันตลอด หึงเหิงก็ไม่มี อนาคตเลือนลางจริงๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:mc4: :mc4:
จุดพลุฉลองนึกว่าโซโล่จะแบบ ทำตัวเป็นพระเอกเกิ้น :laugh:
พริตตี้ลูกกเรียนร้อย เรียกสินสอดเลย :laugh:
ขอบคุณจ้า เรื่องน่ารักๆๆ :pig4:
-
พริตตี้มีสามีแล้ว จุดดอกไม้ไฟฉลอง :mc4:
โซโล่มีหนุ่มหน้าใสข้างกาย 2 รายแล้วนะ จะเลือกใครดีละเนี่ย :really2:
-
สงสัยโซโล่จะติดใจพริตตี้ซะแล้ว
โซโล่คุยโทรศัพท์มาแล้วหน้าหมองๆน่ะ ถูกหนูข้าวโพดบอกเลิกเหรอจ๊ะ
แผนที่พรีสต์จะไปหาหลิงพรุ่งนี้10โมงน่ะ จะเป็นไปตามแผน หรือจะล้มไม่เป็นท่าหว่า
-
แล้วน้องข้าวโพดมีความสัมพันธ์ยังไงเอ่ย จะมีศึกชิงนายมั้ยเนี่ย
-
ในที่สุด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
พรีสต์เสร็จโซโล่ไปซะแล้ว แถมหนักด้วย
พรุ่งนี้จะลุกไหวหรอจ๊ะ โซโล่ติดใจพรีต์อะดิ
แต่ถ้ายังไม่เครียร์ตัวเองอย่ามาทำร้ายพรีตส์เด็ดขาด
-
เพิ่งอ่านตั้งเเต่ต้นจนถึงปัจจุบัน อ๊ากกกกกกกกก
เราชอบพรีสมาก T_T ชอบคาเเร๊คเตอร์ของพรีส อร๊ากกกกกกกกกกก
เเบบว่ายอมดีอะ ฮาๆ ฉาก NC โดนใจมากฮับ
บรรยายดี นึกภาพตามได้ฟิลเป็นบล้า แอร๊ยยยยย
ว่าเเต่ข้าวโพดโทรมาโซโล่ละสิ -O- เเล้ววันพรุ่งนี้จะเป็นไงต่อละเนี่ย
อืมม์ อีกเรื่องพาร์ทก่อนหน้านี้กับรุ่นพี่รหัส >< ชอบอ่ะ ที่พรีสนั่งพิงหลังพี่เขา
เเบบเกือบได้จูบกันเเว้ววววว เริ่ดมากเริ่ดที่สุด<3 โซโล่อย่าทำเย็นช้าใส่พรีสน้ะ!!
เเต่ความสัมพันธ์จะเป็นเเค่เจ้านายกับทางจริงเหร้อะะ~ เฮ่ิมมมม อยากเห็นฟิลอื่นของพรีสบ้าง ฮิๆ
ขอบคุณนะครับ
-
โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~
ชอบมากเหอะ!!! >,.<!!!!
พรีสต์จ๋า~ จะเร่าร้อน(?)ไปไหน?!!
พูดถึงข้าวโพดเเล้วนึกถึงรุ่นพี่ที่ ม.เลยค่ะ..
ชื่อเดียวกันเลย หน้าหวานๆ ตัวเล็กๆผมยาวๆ เรายังจิ้นพี่เขาอยู่บ่อยๆ>///<!!
อีกไม่นานก็จะชนคณะเเล้วเหมือนกัน
ตอนนี้เป็นคิว "วิดวะ vs นิติ" อยู่... ของเราจะมาเมื่อไหร่น้า~? ลุ้นๆๆ
มาลุ้นนิยายด้วย รอตอนต่อไปค่ะ.. มาไวไวน้า~
o13 o13 o13
-
กรี๊ด ด ด ด ด กดบวกค่ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
ฮึ่มมมมม... เฮียโล่ ได้น้องพรีสต์แล้วต้องรับผิดชอบน้องเค้าตวยเน้อ o12
-
หนูพรีสต์เสร็จเฮียโล่แล้วจริงๆด้วย อิอิอิ
-
อะไรยังไง โซโล่เคลียร์ด่วน
-
:z1: :pighaun: :haun4: :jul1:
-
ไม่รอดจริงๆ
-
เอาจริงๆ มันไม่เหมือนคนโดนยาเลยอ่ะ
เหมือนแค่อยาก แล้วสมยอมเฉยๆแค่นั้นเองอ่ะพรีส
อ่านแล้ว รู้สึกว่า"ง่าย"ทันที
ต่อไปคงกับใครก็ได้สินะ :เฮ้อ:
-
:haun4: :pig4:
-
ถึงจะซั่มกันแล้ว
แต่ก็ยังมีน้องข้าวโพดเป็นปริศนาอยู่น่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
เสร็จจนได้....... :z1: :z1: :m25: :m25:
-
โอย..ขนาดบอกว่าไม่ถนัดฉากมหัศจรรย์นะเนี่ย
ยังทำคนอ่านจมกองเลือด แล้วถ้าถนัดมันจะขนาดไหนนนนน
ฉากมหัศจรรย์ที่แต่งมาไม่ได้ทำให้คนอ่านผิดหวังเลย
มันพอดีแล้ว อ่านแล้วไหลลื่น(ลื่นกองเลือด) :jul1:
ตอนนี้สองคนกซั่มกันเรียบร้อยโรงเรียนโซโล่
เหลือแต่เรื่องข้าวโพดแล้วหล่ะที่ยังเป็นปัญหาให้คนอ่านลุ้นต่อไป :oni1:
-
สนุกมาก อ่านแล้วมีความสุขสุดๆ :)
-
เสร็จซะแล้ว รอบหลังกลายเป็นสมยอม ชอบ ซะงั้น :haun4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อินยังกะไปอยู่ใต้เตียงเลยอ่ะ พริตตี้น่ารักอ่ะ!!!
-
:m25: :m25: :m25:
-
งัวเงียตื่นมาอ่าน ... พอเจอฉากนี้ที ตื่นทันตาเลย !!
ไม่นงไม่นอนมันแล้ว !!! :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :z10:
-
ไอ่หนูพลีสต์ มันน่าล๊ากกกกกกกก จิงๆๆ 555+
-
ฟินาเร่
กี่รอบหว่า มัวแต่ :haun4: เลยลืมนับ
โซโล่รับผิดชอบด้วยนะเออ
-
แอร๊ยยยย พริตตี้ทำไมยอมเฮียโซแกง่ายๆอย่างล่ะเนี้ย :haun4:
ยังติดใจเรื่องน้องข้าวโพดอยู่เลย ลึกซึ้งถึงขั้นไหนกันแล้วเนี่ย
ว่าแต่จะกลายเป็นเซ็กส์เฟรนด์กันไปแล้วหรือเปล่า :sad4:
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ในที่สุดนู๋พริสก็โดนหม่ำ :mc4: :mc4:
-
กรี๊ดดดังๆเลยค่ะ อ๊ากก
พริตตี้น่ารักก โซโล่มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ
-
ไม่รอดๆ :m10:
-
“พรีสต์ มันตั้งอีกแล้ววะ”
>\\\\<
-
เสร็จมันจนด๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยแม่สะโพกบั้นท้ายถูกใจใครบางคนA++ :jul3:
-
ว้า นึกว่าจะผ่านสามเดือนไปแล้วค่อยเสร็จนะเนี่ยยยยยยยย
ว่าแต่โซโล่เอาพรีสมาเป็นตัวแทนข้าวโพดหรือเปล่าจ๊ะ(เห็นลางมาม่าแต่ไกล)
เขียนสนุกมากๆค่ะ จะรอตอนต่อไปนะ^^
-
รวดเร็วซะจริงๆ เลย
สงสัยว่าโซโล่เองก็ชอบๆ พรีตอยูู่เหมือนกันล่ะมั้ง :z1:
-
ในที่สุดดดดดก็โดนจนได้นะพรีสต์ อิอิ
ดูเหมือนโซโล่เริ่มมีใจให้น้องพรีสต์แล้วนะ
มีขโมยจูบด้วยอ่ะ กรี๊สสสสส น่ารักกกกก
-
แล้วจะเป็นไงต่อไปนิ
-
ตอนที่ 11 เที่ยวงานโอท็อป
ผมขับเจ้าเหลืองมาที่หอของไอ้โจ้ตั้งแต่เช้า ต้องขีดเส้นใต้ว่าลำบากม๊ากมาก ช่วงล่างเจ็บสะเทือนอย่างสุดๆ พอถึงหอผมโทรหาไอ้โจ้ให้ลงมารับ หอไอ้โจ้มันเป็นระบบสแกนด้วยลายนิ้วมือถึงจะเข้าไปได้ ผมรออยู่หน้าหอมัน ไม่นานไอ้โจ้ก็โผล่มาด้วยสภาพผมยุ่งหัวฟูมาแต่ไกล มันขมวดคิ้วหงุดหงิด
“เพิ่งตื่นเหรอวะ?”
“เปล่า ยังไม่นอนเฟ้ย”
“เวร กินข้าวเช้าด้วยกัน กูอุตส่าห์ซื้อมา” ผมชูถุงกับข้าวที่อุตส่าห์แวะซื้อมาก่อนจะมาที่นี้ ไอ้โจ้รับถุงไปสำรวจแล้วพยักหน้าพาผมเข้าไปในหอ หอพักของมันค่อนข้างไฮโซ ก็อย่างที่บอกนั้นแหละ บ้านมันค่อนข้างรวยพอตัว
“วันนี้มึงจะไปที่ไหนหรือเปล่า?”
“ไม่มีว่ะ ทำไม?”
“กูขอยืมรถหน่อย เดี๋ยวตอนเย็นๆ จะเอามาคืน”
“เออๆ” มันเปิดประตูเข้าไปในห้องพร้อมกับพยักหน้าอนุญาต ผมเดินเข้าไปในห้องมานั่งรอกินข้าวบนโต๊ะเล็กๆ ตรงมุมห้องครัว ไอ้โจ้จัดข้าวมาเสิร์ฟอย่างว่องไวทันใจ ผมเป็นคนเปิดพิธีสวาปาม ไอ้โจ้นั่งหาวแล้วหาวอีก มันตักข้าวเข้าปากเนือยๆ
“มึงทำอะไรถึงไม่นอนฟะเนี่ย?”
“กูคุยกะน้องหว้า”
“มึงจริงจังเหรอวะ?” ผมถามมันอย่างแปลกใจ ไอ้โจ้พยักหน้าหงึกๆ รับ โฮ~! ประหลาดสุดๆ สองคนนี้มันจริงจังกันจริงๆ ด้วย ผมแทบไม่อยากจะเชื่อ อะไรมันจะง่ายขนาดนั้น กูงงฉิบ!
“แล้วมึงยืมรถกูไปไหนวะ?”
“ไปงานโอท็อป มึงจะไปด้วยไหม?”
“ฮึ กูไม่ไป กูจะนอนข้ามวัน”
“เออ ระวังมันจะข้ามปี”
ผมออกมาตั้งแต่เช้าแบบนี้ ไอ้คุณชายโซโล่น่ะเหรอ? ตื่นออกมาทำวัตรเช้า เอ๊ย ออกกำลังกายแต่เช้าของมันตามสเต๊ป ตอนผมออกมามันยังออกกำลังกายอยู่ในห้องฟิตเนสอยู่เลย ผมกินข้าวไปเรื่อยๆ มองหน้าไอ้โจ้พลางอึกอักอยากจะพูดแต่ไม่กล้าพูดออกไป ไอ้โจ้พยายามเปิดเปลือกตาแทบจะหลับของมันมองผม
“อะไรของมึง กูมีหงอนงอกบนหน้าเหรอวะ?”
“ไม่มีแต่มีเขางอกบนหัวมึง”
“แสรดดด! มีอะไรก็ว่ามา เดี๋ยวแม่งกูถีบออกนอกห้อง”
“เอ่อ กูขอถามอะไรอย่างดิวะ”
“ถามเหี้ยอะไรล่ะ?”
“เอ่อ...เหี้ยโจ้ มีอะไรกับผู้ชายแล้วรู้สึกดี มันแปลกหรือเปล่าวะ?”
คำถามนี้มันคาใจผมอยู่นานสองนาน สงสัยมากจนต้องเร่งมาถามไอ้บร๊ะเจ้าโจ้ที่พึ่งอันเก่าแก่ของผม แม่ง ผมไม่ได้ชอบผู้ชายแต่ทำไมต้องรู้สึกดีเวลามีอะไรกับไอ้เวรนั้นด้วยล่ะ? หรือว่าผมจะเป็นเกย์? เฮ้ย! ไม่จริง อาจจะเป็นเพราะไอ้เหี้ยนั่นมีเทคนิคดี เทคนิคมันโดนใจล่ะมั้ง?
“หือ? มึงคิดว่าเซ็กส์ระหว่างชายหญิงและชายชายมันต่างกันยังไงล่ะ?”
เกี่ยวไรด้วยวะ!? แม้จะไม่เข้าใจแต่ผมก็ต้องมาคิด ก็ไอ้บร๊ะเจ้ามันจ้องจริงจังซะขนาดนั้น เซ็กส์หญิงชายและชายชายเหรอวะ? มันต่างกันยังไงล่ะ ก็มันต่างกันตรงเข้าคนละที่ ข้างหน้ากับข้างหลังไงล่ะไอ้บร๊ะเจ้า! ถูกเปล่าวะเนี่ย? ผมคิดได้แค่นี้ก็เลยเงยหน้าเอ๋อๆ มามองไอ้โจ้
“เปลี่ยนคำถามก็ได้ เซ็กส์มันมีจุดประสงค์อะไร?”
“ระบายความเงี่ยนกับทำลูก!”
เรื่องนี้กูตอบได้แน่นอน! ไอ้บร๊ะเจ้าพยักหน้าส่งเสียงอืมตอบกลับ แล้วมันยังไงล่ะวะ กูยังไม่ได้เข้าใจเล๊ย! มึงเกริ่นอะไรมาวะเนี่ย? รีบๆ เข้าเรื่องได้ไหม!?
“อืม นั้นแหละ เซ็กส์ระหว่างชายหญิงกะชายชายมันก็ต่างกันแค่ทำลูกนั้นแหละว้า เรื่องเซ็กส์จุดประสงค์หลักๆ แม่งก็อยู่ที่ระบายความอยากไม่ใช่เหรอ? มันจะแปลกอะไร”
“แปลกดิวะ! กูไม่ใช่เกย์สักหน่อย!”
“ทำแบบไหนแม่งก็น้ำแตกเหมือนกันนั้นแหละ ไอ้การร่วมรักกันทางประตูหลังมันมีมาตั้งแต่โบราณเลยนะโว้ย แล้วมึงรู้สึกดีก็ไม่แปลกหรอกเพราะตรงผนังทางประตูหลังมันมีกลุ่มปลายประสาท Sacral plexus ถ้ามันมีมากก็จะรู้สึกดีมาก เสียวมาก จนเสร็จถึงจุดสุดยอดน้ำแตกได้เลย แล้วมึงรู้สึกไงล่ะ มากเลยไหม?” ไอ้ห่าโจ้ถามกลับหน้ากวนทีนโคตร
“ไม่ต้องมาย้อนถาม!”
“จะรู้สึกดีมันก็ไม่ผิดหรอก ไม่ใช่เรื่องผิดร้ายแรงอะไรด้วย ดีกว่ามึงไปทำให้สาวท้องใช่ไหมล่ะ? เอาไปเอามากูว่าเซ็กส์หญิงชายนั้นแหละอันตราย มีกันมั่วๆ เกิดท้องขึ้นมาในตอนไม่พร้อม ก็ไปทำแท้งเป็นบาปอีกแน่ะ!”
“งั้นมึงคิดว่าเซ็กส์กับผู้ชายมันดีกว่า?”
“เอี้ยนิ กูไม่ได้ว่าอย่างนั้นเฟ้ย! เซ็กส์ก็คือระบายความเงี่ยน จะใครแม่งก็ได้หมดนั้นแหละ แต่ถ้าทำลูกก็ต้องเป็นหญิงที่ตัวเองรักสิเฟ้ย ถ้าไประบายใคร่กับคนรักล่ะก็เป็นเรื่องใหญ่เลยแหละ ยุ่งยากคิดเรื่องจะตั้งท้องอีก กูเลยนั่งเปลี่ยวอยู่นี้ไง”
“แค่ระบายความอยากงั้นเหรอ?” ผมทำหน้าคิดหนัก เริ่มพอจะเข้าใจสิ่งที่ไอ้โจ้มันพูด
“เออเนอะ! ใช่ของมึง กูจะมาคิดมากทำไม ก็แค่ระบายความใคร่ น้ำแตกแล้วแยกทางตัวใครตัวมันไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง ไม่ผูกมัด เออว่ะ! ดีเหมือนกัน อีกอย่างกูก็ไม่ได้ชอบมัน กูยังชอบผู้หญิงอยู่ กูก็ไม่ได้เป็นเกย์ใช่ไหม?” ผมพยักหน้าประมวลคำพูดของไอ้บร๊ะเจ้าได้ใจความเป็นเช่นนี้แล รู้สึกโล่งอกขึ้นเยอะเลย อยากก็ทำ น้ำแตกก็จบ เออ! ง่ายดีเหมือนกัน!!
“เออ ไม่ได้รักไม่ได้ชอบก็ไม่เป็นสิว่ะ แล้วใครแม่งขั้นเทพจับมึงกดล่ะเนี่ย?” ไอ้บร๊ะเจ้าโจ้ถามหน้าตาย คุณมึงไม่รู้สึกแปลกบ้างเหรอวะที่เพื่อนแม่งเอากับผู้ชาย หรือว่ามึงชินแล้ว? โฮ แค่มีแฟนเป็นผู้ชายแบบจำใจแค่ครั้งเดียวก็เชี่ยวชาญขนาดนี้เลยเหรอวะ ไหนบอกว่าไม่เคยมีอะไรกันแล้วทำไมมึงรู้มากจัง!
“ไม่ต้องมองกูแบบนั้นโว้ย กูแค่อ่านศึกษาไว้เผื่อเอ็มเขาอยากทำแต่มันก็ไม่ทำ กูก็เลยไม่ได้ด้านหลังแค่นั้นแหละ”
“อ๋อเหรอ?”
“หน้าตามึงตอแหลมาก” ไอ้โจ้กัดฟันพูดอย่างหมั่นไส้ อ้าว! ก็กูไม่อยากจะเชื่อมึงนี่หว่า ไอ้โจ้หันมามองผมด้วยสายตาคมกริบ
“อย่าเสือกเนียนเปลี่ยนเรื่อง! ใครกดมึงว่ามา?” มันวกมาถามจนได้ อุตส่าห์เนียนกลบเกลื่อนไปเรื่องอื่นแล้วเชียว โธ่! เอาวะ บอกก็บอก ก็ไม่ได้เสียหายอะไร!
“เออ ไอ้โซโล่”
“ห๊า!!? ไอ้เหี้ยโซโล่วิศวะคนนั้นหรือเปล่า?” ไอ้โจ้เบิกตาตื่นทันทีเลยครับ มันอุทานซ้ำแล้วซ้ำอีก
“เออ” ผมตอบอย่างเซ็งจัด
“โซโล่ปีสามวิศวะคนนั้น?”
“เออ!”
อย่าให้กูต้องยืนยันซ้ำ เดี๋ยวแม่งลุกขึ้นมากระโดดถีบยอดอกมึงแก้เขินน่ะโว้ย ไอ้โจ้ทำหน้าปูดๆ แล้วมันก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน ผมมองมันอย่างงงๆ อะไรของมึงงงงง!? ผมทำหน้างุนงงไอ้โจ้ก็อธิบายพร้อมๆ กับหัวเราะไปด้วย
“ในที่สุดมึงก็โดนมันสอย!”
“หา?”
“มึงรู้ปะ? ในหมู่วิศวะเถื่อนดิบนั่นมันยกให้มึงเป็นของสูงที่เกินเอื้อมเลยนะโว้ย มากินข้าวมาคณะเราบ่อยๆ น่ะจุดประสงค์คือส่องสาวกับมาดูมึง เมื่อนานมาแล้วล่ะมั้งกูยังลืมไปแล้วเฮอะ ไอ้โซโล่ดันมาถูกใจมึงเข้า หาทางเข้าหามึงทุกอย่างแต่ถูกรุ่นพี่ปีสูงของคณะเราเบรกไว้ ไอ้พี่เพ้นต์นั่นแหละตัวดี ไอ้เหี้ยโซโล่กับเฮียเพ้นต์แทบจะมีเรื่องฆ่ากันกลายเป็นเรื่องวิวาทระหว่างคณะเลยนะโว้ย แบบว่าเสน่ห์มึงแร๊งแรงว่ะ! ฮ่าๆๆๆ”
“แล้วต้นเหตุอย่างมึงเสือกไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล๊ย ยังบ้าไม่เต็มเอ๋อตามปกติสุขของมึงอยู่เหมือนเดิม เพราะมึงโชคดีที่มีอิทธิพลเฮียเพ้นต์คุ้มหัว ไอ้พวกที่อยากจะเข้ามาเจ๊าะมาแจ๊ะมึงก็เลยไม่กล้า ใครอยากจะลองดีกับคุณชายตระกูลผู้มีอิทธิพลอย่างเฮียเพ้นต์กันล่ะ แต่ก็คงจะมีแต่ไอ้โซโล่ล่ะมั้งที่กล้า เหี้ยนี่ก็ดีกรีคุณชายเหมือนกันนี่หว่า อำนาจอาจจะพอๆ กันเลยด้วยซ้ำ โคตรอิจฉามึงเลยเฮอะมีคุณชายตั้งสองคนมารุมหลงรัก”
“ห่า! ไม่เกี่ยวกับกู” ผมโบกมือทันที ไม่เกี่ยวกับกูเฟ้ย ถึงสองคนนั้นจะฆ่ากันจนตาย เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับกู! เข้าใจผิดหรือเปล่า? โถ~! มาแย่งผู้ชายกันนี่นะ เอาอะไรคิดวะ แค่ผมฟังก็ยังขนลุกจั๊กจี้ยังไงก็ไม่รู้ จะบ้าตาย!
“แล้วนี่ถ้าเฮียเพ้นต์รู้ว่ามึงตกเป็นเมียไอ้โซโล่คงจะเต้นเผงๆ โฮ! ชนคณะคราวนี้แหละมึงเอ๊ย มันหยด!!! หึๆ ศึกแย่งมึงฮ็อตอีกรอบแน่ๆ ต้องขอขอบพระคุณมึงจริงๆ ที่ตกเป็นเมียไอ้โซโล่ กูจะได้มีเรื่องสนุกๆ ดู”
“มึงหุบปากไปเลยนะ” ผมปรามไอ้โจ้ด้วยอารมณ์เซ็งจิต มันน่าดีใจตรงไหนที่ได้เป็นเมียไอ้โซโล่ เรียกว่าเมียไม่ได้เต็มปากซะด้วยเพราะมันกับผมก็ไม่ได้คบกัน เอ้อ! แถมยังกัดกันเป็นหมาอยู่เหมือนเดิม แล้วเหี้ยโซโล่เนี่ยนะสนใจกู ถุย! เห็นแต่จิกใช้กูจนหัวปั่นยิ่งกว่ากูเป็นพจมาน สว่างวงศ์! ไร้สาระจริงว่ะไอ้โจ้เอ๊ย
“แล้วมึงไปซั่มกับมันได้ยังไงวะ?”
“เรื่องมันยาว” กูไม่อยากบอกมึงหรอก เดี๋ยวจะหาว่ากูโง่!
“ยาวไม่เป็นไร กูนั่งฟังได้”
“แต่กูนัดหลิงไว้สิบโมง นี่จะสิบโมงแล้ว มึงล้างเองล่ะกัน เอากุญแจรถมาให้กูดิ” ผมพูดตัดบทโยนหน้าที่ล้างให้เจ้าของห้องซะเลย หึๆ ไอ้โจ้ลุกไปหยิบกุญแจรถโยนมาให้ผม ผมรับไว้อย่างแม่นยำ
“ขอบใจว่ะ กูไปล่ะ” ผมลุกขึ้นโบกมือลาไอ้บร๊ะเจ้าอย่างรวดเร็ว
“โฮ กูนึกว่าจะไปกับใคร ดันไปกับกิ๊กแล้วผัวมึงล่ะไอ้หมา!?”
“ห่านิ กูไม่มีผัว!”
“เออ! อย่าให้ผัวมึงรู้ล่ะกันว่าแอบไปควงสาวเที่ยวงานน่ะ!”
“โอ๊ยยย~ ไอ้ห่าโจ้! มึงหยุดพูดเลย” ผมเดินมาถึงประตูห้อง ไอ้เวรโจ้ยังไม่หยุดปาก ไอ้ห่าโซโล่ไม่ใช่ผัวกูโว้ยยย! กูแค่ออฟมันชั่วคราว ชิ! ไอ้โจ้ส่งยิ้มกวนๆ มาให้ผม
“ฮู้วววว~ ไอ้ห่าพรีสต์หนีผัวมาเที่ยวโว้ย!!!”
ปัง!!!
ผมเปิดประตูห้องกะจะให้มันผังแล้วให้ไอ้โจ้ออกค่าซ่อมเอง โทษฐานยัดเหยียดให้กูเป็นเมียไอ้เวรโซโล่ดีนัก! เป็นเหี้ยอะไร คบกันก็ไม่ใช่ จะให้เป็นเมียมันนี่น่ะ เฮอะ! กูมันก็แค่ทาสไว้จิกใช้นั้นแหละโว้ย!
ผมไปรับหลิงอย่างตรงเวลา อีกฝ่ายมายืนรอที่หน้าหอพักเรียบร้อยแล้ว ผมจอดรถยิ้มรับสาวสวยที่วันนี้สวยเป็นพิเศษ ผมลงรถมาเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้กับหลิง ผมค่อนข้างเป็นสุภาพบุรุษนะครับ แหม~ ไม่งั้นสาวๆ จะมารุมหลงผมทำไมมมม~
“ขอบใจจ้ะ” หลิงเข้าไปนั่งเป็นที่เรียบร้อย ผมปิดประตูเดินอ้อมมาประจำที่คนขับ ผมหันมาถามหลิงเพื่อเช็คความพร้อม
“ไม่ลืมอะไรนะ?”
“ไม่จ้ะ หลิงเตรียมพร้อมตั้งแต่เมื่อวานแน่ะ” เธอเอ่ยแล้วหัวเราะเสียงใส อ่า! ทำไมน่า? เธอน่ารักขนาดนี้แล้วทำไมผมถึงไม่ชอบหรือคิดจะรักเธอ เฮ้อ~
“งั้นไปล่ะนะ!”
ในที่สุดพวกเราก็มายืนที่หน้างานประมาณสิบโมงครึ่งได้ครับ งานโอท็อปจัดอยู่ที่หอประชุมขนาดใหญ่กลางเมืองที่มักจะใช้จัดงานพวกนี้หรือไม่ก็คอนเสิร์ตอยู่เป็นประจำ มันเป็นฮอลล์ที่ใหญ่มาก ผมคิดว่ากว่าเราจะเดินดูทั้งหมดใช้เวลาอย่างน้อยที่สุดคงจะสองสามชั่วโมง
งานนี้เปิดตั้งแต่เก้าโมง ในงานมีผู้คนไม่หนาแน่นมาก บางทีช่วงบ่ายๆ นู้นอาจจะมีคนมาเยอะ มาตอนเช้าๆ ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องไปเบียดกับผู้คน ผมกับหลิงตกลงเริ่มเดินจากจุดแรกคือ ผลิตภัณฑ์จากภาคเหนือ เข้าไปในโซนเหนือซึ่งมีดนตรีสไตล์เหนือบรรเลงขับกล่อม เดินดูนั้นดูนี้ไปสักพักหลิงก็หยุดดูเครื่องเงิน ก็ผู้หญิงนี่นะต้องชอบพวกกำไลสร้อยอะไรแบบนี้อยู่แล้ว แต่สำหรับผมมันน่ารำคาญ หลิงหยิบกำไลเงินมาให้ผมดู ผมก็พยักหน้า มันก็สวยดี หลิงตัดสินใจซื้อมาวงหนึ่งเธอใส่โชว์ผมทันที อ่า สวยดีนะเข้ากับเธอมากเลย พวกเราเดินต่อไป ผมมาแวะดูไวน์ผลไม้ ส่วนหลิงไปยืนดูเทียนหอม ผมมันพวกชอบของกินมากกว่าล่ะนะ!
เราหยุดพร้อมกันที่ร้านผ้าซิ่น ลายสวยดีเลยทำให้ผมคิดถึงย่ากับยายแล้วก็มามี๊ด้วย ถึงมามี๊ของผมจะเป็นลูกครึ่งแต่ท่านก็ชอบนุ่งซิ่น ผมขอให้หลิงเลือกผ้าซิ่นสวยๆ ให้กับพวกมามี๊ เดี๋ยวปิดเทอมนี้ผมจะเอาไปมอบให้เป็นของขวัญพวกท่าน ผมเป็นเด็กดีชิมิ ฮิๆ และแล้วด้วยความร่วมมือของหลิงผมก็ได้ผ้าซิ่นมาสามผืน พวกเราเดินเลาะกันต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดที่ร้านผ้าไหม ผมหยิบผ้าคลุมไหล่สีฟ้าอ่อนๆ มาคลุมไหล่ให้หลิง
“เหมาะเลย ชอบไหม เดี๋ยวผมซื้อให้”
“จริงอะ? ไม่ใช่จ่ายให้ก่อนแล้วมาทวงทีหลังหรอกนะ”
“โธ่ เห็นผมเป็นคนยังไง แค่นี้ไม่เหนียวหรอกน่า เอาไหม?”
“ถ้าพรีสต์ซื้อให้หลิงก็เอา”
“งั้นขอผืนนี้ล่ะครับ” ผมหันไปพูดกับเจ้าของร้านแล้วยื่นเงินให้อีกฝ่าย พออีกฝ่ายจะยื่นถุงให้ผมก็ปฏิเสธทันที บอกให้หลิงใส่ไว้อย่างนั้นแหละ ไม่ต้องใส่ถุงหรอก เราเดินกันต่อเข้าสู่โซนภาคใต้ ได้กาแฟกับข้าวตากแห้งมาคนละถุง ผมกับหลิงมาหยุดยืนดูไข่มุกด้วยกัน
“แพงจังเลยอ่า” หลิงบ่นพึมพำหลังจากยืนดูอยู่นาน เธอทำหน้าชื่นชอบมันมากๆ ผมหันไปส่งยิ้มแล้วเอ่ยถามอย่างหวังดี
“อยากได้เหรอ? เดี๋ยวผมซื้อให้”
“แต่มันแพงไปนะ หลิงไม่เอาหรอก”
“น่า ไม่เห็นเป็นไร นานๆ ทีจะมีมาสักหน ซื้อๆ ไปใส่งานราตรีเดือนหน้านี่ไง”
“ไม่เอา ใช้แค่ครั้งเดียวไม่คุ้มกันหรอก”
“เอาน่า เดี๋ยวให้ยืมก่อนก็ได้”
“ไม่ ขอยืนดูเฉยๆ ไม่ซื้อหรอก”
“ก็ตามใจล่ะกัน” ผมถอนหายใจพยักหน้ายอม แปลกจริง บอกจะซื้อให้ๆ ก็เกรงใจอะไรนักหน ถึงผมจะไม่ค่อยมีเงินสดติดตัวแต่แค่นี้ซื้อให้ได้น่า หลิงยืนดูอยู่สักพักแล้วเริ่มชวนผมออกเดินไป เราเดินกันจนขาแทบจะลากมานั่งพักกันที่โซนระหว่างภาคกลางและภาคอีสานซึ่งจะเป็นโซนขายอาหาร บนเวทีข้างหน้ามีการแสดงของภาคต่างๆ เวียนสลับกันไปมาซึ่งตอนนี้เป็นโชว์โปงลาง ผมแทบอยากจะบุกเวทีขึ้นไปโชว์สเต๊ปขั้นเทพแต่ทำไม่ได้ ทำได้แค่ขยับเท้าเป็นจังหวะอยู่กับที่
“หิวไหม?”
นี่มันก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว พวกเราสองคนใช้เวลาเดินดูของเดินชิมอาหารนานมากจริงๆ ยังเดินไม่ทั่วผมกับหลิงก็หมดสภาพไร้เรี่ยวแรงในการเดินกันแล้ว หลิงพยักหน้า เราสองคนแยกย้ายกันออกหากิน เอ๊ย แยกย้ายกันไปหาอะไรกิน ผมยืนต่อซื้อน้ำมะพร้าวน้ำหอม มองไปข้างหน้าแล้วถอนหายใจ แถวโคตรยาวเลยว่ะ
“เอ้า”
“เออ ขอบใจ”
จู่ๆ ก็มีผู้ใจดียื่นมะพร้าวมาให้กับผม ผมก็รับมาทันที เฮ้ย!!! ใครจะมาใจดีให้น้ำมะพร้าวกูฟะ!? ผมรีบหันไปมองผู้หวังดีที่ยืนมองผมเขม็ง ผมอ้าปากเหวอทันที เวรล่ะ!!!
ผัว!!? เอ๊ย ไม่ใช่!!!
ไอ้เวรโซโล่!
ฉิบหาย! ภาพลวงตาหรือเปล่าวะ!? ผมพยายามกระพริบตาปริบๆ ภาวนาให้คนตรงหน้ามันหายไปซะ แต่ไอ้คนที่ยืนทำนิ่งเป็นรูปปั้นมันก็ยังไม่หายไปสักที ผมยิ้มแห้งๆ
“มาเที่ยวเหมือนกันเหรอ?”
มันไม่ตอบ ส่งสายตาเย็นๆ มาทิ่มแทงแทน โธ่เอ๊ย!!! อยากจะด่าก็ด่ามาเลย กูโกหกมึง กูมันขี้ฮก กูมัน... อะไรก็แล้วแต่ด่ามาเถอะ ดีกว่ายืนจ้องกูนิ่งๆ อยู่แบบนี้มันอึดอัด!
“มากับใคร?”
“ห๊ะ?” ผมทำหน้างงๆ ไอ้โซโล่คว้ามือผมดึงออกไปจากตรงนั้น เพราะคนต่อแถวซื้อน้ำมะพร้าวเริ่มทำหน้าเหี้ยมใส่พวกเรา พอได้สติผมก็ดึงมือของตัวเองกลับมา
“อะไรวะ?”
“กูถามว่ามากับใคร?”
“ทำไมกูต้องบอกมึงด้วยไม่ทราบ” ผมเชิดหน้าขึ้นแล้วย้อนกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
“นี่ทำโปรเจ็กท์ของมึงเหรอ มาเที่ยวกับสาวน่ะสิ”
“มึงเห็นแล้วจะมาถามทำไมว่ามากับใคร? แล้วกูมาเที่ยวบ้างไม่ได้หรือไง?”
“มาเที่ยวได้ กูไม่ห้าม แต่มึงโกหกกู”
“ใครบอกให้มึงโง่เองล่ะ!” ผมยักไหล่ ทำหน้าไม่แคร์
“ไอ้หมาบ้า...” มันกัดฟันกรอดหน้านิ่งๆ ของมันกลายพันธุ์เป็นอสูรอย่างง่ายดาย แต่ผมไม่กลัว ทำไมผมจะต้องกลัวมันด้วย มันจะฆ่าผมเหรอ? คนในนี้ตั้งเยอะตั้งแยะ กล้าก็ลองดู!
“พี่โซโล่ครับ อยู่นี่เอง อ้าว พี่พรีสต์ใช่ไหมครับ?”
จู่ๆ ก็มีหนุ่มหน้าใสกิ๊งวิ่งเข้ามาหาไอ้โซโล่ เขาคนนั้นหันมามองผมแล้วตกใจเล็กน้อยก่อนจะแย้มยิ้มหน่อยๆ เมื่อจำผมได้ ผมก็จำอีกฝ่ายได้ทันที ก็น้องเขาหน้าตาเด่นขนาดนั้นนี่น่า! ผมเหล่มองไอ้โซโล่ อะโด่! มึงก็มาเที่ยวกับแฟนนั้นแหละ ยังจะมาหาเรื่องกูอีก!
“ใช่ พี่เอง น้องข้าวโพดใช่ไหม?”
“ครับ สวัสดีครับพี่พรีสต์”
“เออ สวัสดี แล้วนี่มากับแฟนเหรอ?”
หลอกถามครับ หึๆ น้องข้าวโพดส่ายหน้าไปมาอย่างรวดเร็วแต่หน้านี่แดงแปร๊ด หลักฐานมันฟ้อง! ไอ้โซโล่ยืนนิ่งไม่รู้สึกรู้สาเมื่อผมส่งสายตาไปล้อเลียน ไม่สนุกเลย หันมาแกล้งน้องข้าวโพดแทนล่ะกัน
“ข้าวรู้จักหมาบ้านี่ด้วยเหรอ?” ไอ้โซโล่มันหันมาถาม ใครหมาบ้าวะ!? แล้วทำไมมีแต่คนเรียกกูว่าหมาเนี่ย!? น้องข้าวโพดหัวเราะออกมาหน่อยๆ
“ก็เพิ่งรู้จักกันเมื่อสองสามวันนี้แหละครับ เนอะพี่พรีสต์”
“อืม” ผมยิ้มตอบกลับ เหตุการณ์นั้นนึกทีไรก็ขำไอ้โจ้กับน้องลูกหว้าทุกที แถมตอนนี้สองคนนั่นยังคุยกันจริงจัง คิดว่าจะคบกันต่อแหงๆ สุดยอด!
“พี่พรีสต์มากับพวกพี่โจ้หรือเปล่าครับ?”
“พี่มากับเพื่อนอีกคนน่ะ เอ่อ... นั่นไง หลิงๆ ทางนี้” ผมกวักมือเรียกหลิงที่กำลังมองหาผมอยู่ หลิงเดินเข้ามาพลางทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นเหล่าคนที่ยืนอยู่กับผม น้องข้าวโพดยกมือไหว้อย่างมีมารยาท หลิงรับไหว้อย่างงงๆ เช่นเดิม
“พรีสต์จ้ะ เพื่อนหลิงมารอแล้ว เดี๋ยวหลิงขอไปหาเพื่อนเลยล่ะกัน”
“หา? แล้วจะทิ้งผมไว้ที่นี้คนเดียวเหรอ?”
“โถ ก็เพื่อนของหลิงน่ะสิ พอบอกว่ามาที่นี้กับพรีสต์ พวกนั้นก็อยากเจอพรีสต์กันใหญ่ แต่หลิงไม่ให้เจอหรอก เรื่องอะไร พรีสต์มีไว้ให้หลิงดูคนเดียวก็พอ”
“คนทั้งโลกก็ต้องตาบอดแล้วล่ะ ถ้าให้หลิงมองผมได้คนเดียว” ผมหัวเราะเบาๆ เอ่ยตอบกลับอย่างหมั่นไส้
“จ้ะ ตาบอดยิ่งดีจะไม่มีใครมาเห็นพรีสต์ หลิงจะได้เก็บไว้ดูคนเดียว”
“ไปๆ เพื่อนหลิงอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปถึงให้ถึงมือเลย”
“ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวพรีสต์ก็ไปทำให้เพื่อนหลิงหลง แค่นี้ก็นับไม่ถ้วนแล้ว”
“โธ่ เห็นผมเป็นคนยังไง” ผมส่ายหน้าเมื่อถูกหยิบยกเรื่องพวกนี้ขึ้นมา ย้อนถามด้วยใบหน้างอๆ หลิงยิ้มเอ่ยกลับ
“ไม่เจ้าชู้แค่ทั่วถึงไงล่ะจ้ะ”
แรง!!! หลิงแรงว่ะ!!! แต่ผมไม่ปฏิเสธหรอกนะก็เพราะมันเป็นเรื่องจริง! ฮ่าฮ่าฮ่า คั่วผู้หญิงเป็นว่าเล่นไม่ให้เรียกว่าใจง่ายโลภมากจะเรียกว่าอะไรล่ะ? ฮึ! ก็งี้แหละพวกผู้ชายแม่งก็กับใครก็ได้ ผมอยากจะทำอะไรก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ทำซะดื้อๆ นี่แหละ หึๆ ผมมันนิสัยไม่ได้ดีเด่ออะไรนักหรอก
“เอาอย่างนั้นก็ได้ แล้วเจอกันนะ”
“จ้ะ บ๊ายบาย” หลิงโบกมือลาไปอย่างง่ายดาย ผมกำลังครุ่นคิดว่าจะทำอะไรต่อ อ่า... โทรหาสาวสักคนสองคนไปเที่ยวดีกว่า
“พี่พรีสต์จะไปเดินกับพวกเราไหมล่ะครับ?” น้องข้าวโพดเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าน่ารักๆ อ่า นี่ถ้าน้องเป็นผู้หญิง พี่จะเต็มใจไปด้วย แต่นี่น้องเป็นผู้ชายแล้วเจือกพ่วงไอ้ตัวน่าหมั่นไส้มาด้วย พี่ขอบายว่ะ!
“ไม่ล่ะ ขืนเดินกับพวกน้อง พี่ก็จีบสาวไม่สะดวกน่ะสิ แถมยังเป็นตัวก้างขัดแฟนชาวบ้านอีก ขอตัวก่อนล่ะกัน” ผมยกมือลากะปลีกตัวออกมาทันที
“พรีสต์!” ไอ้โซโล่เรียกผม ผมหันกลับไปมองเล็กน้อยแล้วยักไหล่เดินต่อ มึงจะเรียกกูทำไมเนี่ย น้องข้าวโพดรีบกอดแขนดึงไอ้โซโล่ที่กำลังจะเดินตามผมมา ไอ้บ้านั้นทำหน้าลำบากใจนิดหน่อยแล้วหยุดนิ่งปล่อยผมมา
“กูจะไปไหนต่อดีวะ?” หลังจากหลุดจากไอ้โซโล่ผมก็มายืนมองไปรอบๆ ยกมือเกาหัวยิกๆ เอาว่ะ ตอนนี้หิวตายห่า ไปหาอะไรกินแล้วค่อยคิดจะทำอะไรต่อ ผมต่อแถวร้านไก่ย่างหอมกรุ่น เห็นไก่ย่างแล้วผมกลืนน้ำลายทันที อ่า! ไก่ตัวนั้นช่างน่ากินจริงๆ ผมนี่มันตัวกินไก่เลย แหะๆ ต้ม ทอด ย่าง เอามาเถอะ กินหม๊ดดดด!
“เอ้า!”
อีกแล้ว!!! มีคนมาประเคนไก่ย่างให้ผมถาดใหญ่แน่ะ เฮ้ย! คงไม่ใช่ไอ้โซโล่อีกใช่ไหม กูหลอนนะเฟ้ย ผมเงยหน้าไปมองร่างสูงที่ส่งยิ้มอ่อนโยนเป็นเอกลักษณ์ ผมถึงกับถอนหายใจโล่งอก ไม่ใช่ไอ้โซโล่!
“พี่เพ้นต์”
“เอ้า เอาไปสิครับ อุตส่าห์จะซื้อไปฝากที่บ้านแต่ดันมาเห็นตัวจริงยืนน้ำลายไหลยืดซะก่อน” พี่เพ้นต์พูดพลางกลั้นยิ้ม ผมรีบยกมือเช็ดน้ำลายที่มุมปาก ส่งเสียงอ้อมแอ้มออกไป
“ก็ผมหิวจะตายอยู่แล้วนี่”
“ครับ พี่เห็นกับตาเลยล่ะ ไป่ ไปนั่งกินกับพี่” พี่เพ้นต์ขยี้หัวของผมเบาๆ ดึงมือผมเดินออกมาหาโต๊ะนั่ง ผมขมวดคิ้วมองมือที่พี่เพ้นต์จับเสียแน่น ผมไม่ชอบให้ใครมาจับเนื้อจับตัวแบบนี้เลย นอกจากผมเข้าไปจับเอง ผมตัดสินใจไม่สน เงยหน้าถามคนข้างหน้า
“พี่มาทำอะไรเหรอครับ?”
“พี่ไม่ได้มีเวลามาเดินเที่ยวแบบใครบางคนหรอก งานนี้พี่สาวของพี่เป็นคนออกแบบก็เลยตามมาเรียนรู้งานด้วยน่ะครับ”
โฮ ขยันครับ! แล้วนั่นประชดกูหรือเปล่าวะ? ผมกับพี่เพ้นต์จับจองโต๊ะที่ว่างตัวหนึ่งนั่งกินข้าวด้วยกัน ผมเริ่มกินแหลก พี่เพ้นต์ยกอาหารมาประเคนถวายผมเสียทุกอย่าง ส่วนตัวเองนั่งกินเล็กๆ น้อยๆ จากนั้นมองผมกินแล้วอมยิ้ม เอ่อ... ไม่ได้เขินนะแต่อาย! กูแดกซะไม่มีคาบผู้ดีเลย! ผมวางมือแล้วเงยหน้ามองคนตรงหน้า
“อ้าว อิ่มแล้วเหรอครับ?” พี่เพ้นต์เลิกคิ้วเอ่ยถามอย่างแปลกใจ ผมพยักหน้า
“ครับพี่”
มานั่งจ้องกันแบบนี้มันกินไม่ลงหรอกครับ!
“แล้วพรีสต์เดินทั่วหรือยัง?”
“ยังเลยครับ”
“พี่ก็ยังเดินไม่ทั่ว ไปเดินด้วยกันนะครับ”
“เอ่อ...ครับ ได้ครับ”
จะให้ผมปฏิเสธยังไงล่ะ!? คุณพี่เขาอุตส่าห์เอานั้นเอานี้มาให้ผมกินตั้งเยอะตั้งแยะ ผมก็ได้แต่พยักหน้ายอมไปด้วย ก็แค่เดินเที่ยวงาน คงไม่มีอะไรหรอก อีกอย่างผมยังไม่ได้เดินดูภาคอีสานเลย เดินกับพี่รหัสมันจะเป็นอะไร ถือว่าเรียนรู้งานไปด้วยล่ะกัน พวกเราสองคนลุกจากโต๊ะเดินเที่ยวชมผลิตภัณฑ์ต่อ
ผมกับพี่เพ้นต์เดินดูนั้นดูนี้ด้วยกัน ส่วนมากพี่เพ้นต์เป็นคนซื้อ ไม่ได้ซื้อให้ตัวเองด้วย ซื้อให้ผม! ผมปฏิเสธตามเคย อย่ามาเปลืองกับรุ่นน้องแบบผมเลย ถึงพี่จะแสนดีแค่ไหนก็เถอะ ผมมองไปรอบๆ รู้สึกว่ามันแปลกๆ ไม่ให้แปลกได้ยังไง มาเดินเที่ยวกับผู้ชายสองคน เพื่อนก็ไม่ใช่!
“พรีสต์ ยางมัดผมนี่น่ารักดีนะครับ”
“อ่าครับ” ผมพยักหน้าเห็นด้วย เมื่อพี่เพ้นต์ชูยางมัดผมที่เป็นรูปดอกทานตะวันเล็กๆ น่ารักๆ ขึ้นมาให้ดู เขากวักมือเรียกให้ผมเดินเข้าไปหาแล้วบอกให้ผมหันหลัง
“วันนี้ทำไมไม่มัดผมไว้ล่ะครับพรีสต์ ปล่อยแบบนี้เดี๋ยวมีคนเข้าใจผิดหรอก”
เข้าใจผิดเรื่องอะไรครับพี่?
ผมขมวดคิ้ว พี่เพ้นต์หยิบหวีที่ทางร้านเตรียมไว้แล้วมาหวีผมให้ ผมทำหน้าไม่ถูก เฮ้ยๆ หวีให้ก็ไม่เท่าไรหรอก แต่ทำไมต้องหวีซะเบาทำซะอ่อนโยน ทำไมมันดูหวานจนเลี่ยนแบบนี้ล่ะโว้ย! ผมรู้สึกขนลุก ไม่ชอบเลย! พี่เพ้นต์มัดผมให้จากนั้นก็หวีอีกเล็กน้อย เขาจับผมหมุนกลับมามองแล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ คุณกูไม่ใช่ตุ๊กตานะครับ! พี่เพ้นต์หยิบกระจกมาให้ผมส่อง ผมมองกระจกแล้วอุทานเสียงหลง
“ทำไมมัดแบบนี้ล่ะครับพี่ มัดธรรมดาๆ ก็พอแล้ว!”
“แบบนี้สวยกว่านี่ครับ” พี่เพ้นต์ตอบแล้วยิ้มให้ ผมอ้าปากค้างเลย ผมไม่ต้องการสวย ผมต้องการแค่ความสะดวกไม่ทำให้รำคาญ อันที่จริงผมไม่ชอบไว้ผมยาวหรอกนะ แต่ช่วยไม่ได้ผมรอให้คนตัดกลับมาตัดให้นี่น่า นี่ก็รอมาตั้งสองปีแล้ว! ใครๆ ก็บอกให้ไปตัดแต่ผมไม่ไป ก็สัญญาไปแล้วนี่น่าว่าจะรอให้กลับมาตัดให้
พี่เพ้นต์ยิ้มอย่างมีความสุข ทำเอาผมที่คิดจะดึงมามัดใหม่ทำไม่ลง ผมจะทำลายความสุขของคนดีๆ แบบนี้ได้ไง!? แล้วรอยยิ้มพี่เพ้นต์ก็ค่อยๆ หายไปกลับทำหน้าเหี้ยมเสียจนผมคิดถึงสมัยพี่แกเป็นพี่ว้าก ผมมองตามสายตาของพี่เพ้นต์ไปเจอะเข้ากับไอ้โซโล่และน้องข้าวโพด ไอ้โซโล่ยืนทำหน้านิ่งๆ มองพี่เพ้นต์ด้วยสายตาอันน่าสะพรึงกลัว ผมมองสองคนไปมาแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
บรรยากาศชวนสยองเป็นบ้า!!!
TBC.
มาเร็วโคตรเนอะ เพราะตอนหน้าอาจจะมาช้าม๊วกกกกก~!!
เพราะฉะนั้นเอาตอนนี้มาส่งให้ค้างคา ให้คิดถึงกันเล่น(ใจร้ายเนอะ)
เฮียเพ้นต์ปะทะเสี่ยโซโล่ (เอิ่ก!) ใครจะอยู่ใครจะไป เอาล่ะเฮ้ย!!
มันหยด!! อย่างที่ว่าคุณชายผู้มีอิทธิพลปะทะคุณชายเจ้าอำนาจ
ที่แน่ๆ พรีสต์นั้นแหละลำบากสุด ไม่รู้จะเลือกใคร ก๊ากกกกก!!!
มาทิ้งระเบิดแล้วก็จรลีหายไป~ กิ้วๆๆๆ :laugh:
-
ติดตามตอนต่อไป
ค้างอ่า
ต่อด่วน
-
ตาย แล้ว !! เมีย ก็ มา กับ กิ๊ก ผัว ก็ มา กับ กิ๊ก 5555
อยากอ่านตอนหน้าแล้วอ่า :mc4: :mc4: :mc4:
-
หมายความว่า โซโล เล็ง อิหนูมานานแล้ว ???
ศึกชิงพรีสต์ ใหญ่หลวงนัก หึหึหึ
อิพริสต์เอ้ย คิดจะเล่นชู้ ผัวเอาตายแน่ !!
งอนคนแต่ง หย่อนบอมลูกใหญ่ไว้ แล้วก็จรลีหายไป กระซิกๆ
-
ค้างค่ะ
แต่หนูพรีสต์เนี่ย เสน่ห์แร๊งแรง
-
อ๊ากก เอาแล้วไง
รถไฟชนกัน เอิ๊กก
ว่าแต่จะมาช้าจริงเหรอคะคุณปอย
ไม่สงสารคนรอตาดำๆเลยหรอ คะ อิอิ
-
^^
มารอตอนต่อไป
-
อ๊ายยยยยยย
แต่พรีสต์ รอใครมาตัดผมอ่ะ แค่นี้ก็แย่งกันจะแย่แล้ว จะมีใครอีกหน๋อออ
มาต่อเร็วๆ เถอะนะ
:L2:
:กอด1:
-
:fire: VS :m16:(โซโล่VSเพ้นต์)
วันนี้กลับบ้านไปพรีสต์จะเจออะไรจากโซโล่ปะเนี่ย
เพราะดูท่าทางโซโล่จะไม่พอใจเอามากๆ
แต่ว่าโซโล่ แกก็มากับกิ๊กเหมือนกันแหละ
-
โซรักพริสต์หรือเปล่านะ
หรือทำไปเพราะอยากแยงมาจากพี่เพ้นท์
แล้วพรีสต์รอใครอยู่นะ
คนที่สัญญาว่าจะไม่มีเรื่องหรือเปล่านะ
กลับถึงบ้านพรีสต์เจอศึกหนักบนเตียงแน่เลย
พรีสต์อินโนเซนเรื่องผู้ชายจังเลย
เรื่องผู้หญิงนี่ดูออกง่ายมาก
-
จะเป็นยังไงต่อน่ะ
:m28:
-
โซโล่ก็มากับข้าวโพด แล้วพรีสต์จะเอายังไง
-
ตามอ่านวันเดียวหมดเลย คิคิคิ สนุกมากเลยค่ะ บรรยายเรื่องดีด้วย o13
ว่าแต่พรีสต์ไปสัญญากับใครไว้น่ะเรื่องผมอ่ะ !!
-
ลุ้นตอนหน้ามากๆๆๆๆ :z2: :z2:
-
อ๊ายมดแดงเพ้นท์ ไม่ทันอีตาโซแล้วนะขานั้นเค้าได้ไปเจี๊ยเลี้ยวอ่า :laugh:
ชนคณะคราวนี้สงสังมันแน่เพราะเป็นศึกชิงนาย? :z1:
-
นู๋พรีสต์เสร็จเรียบร้อยโรงเรียนโซโล่ซะแล้ว
NC นู๋พรีสต์กัยโซโล่ เล่นเอาเลือดพรุ่ง :pighaun: :pighaun: :pighaun:
.............................
ตอไปเกิดศึกชิงนายกันแหงๆๆๆ
รังสีฆ่าฟันระหว่าง เพ้นส์กับโซโล่ แผ่กระจาย
แล้วนู่พรีสต์จะทำไงต่อไป
:serius2: :serius2: :serius2:
-
พรีสต์เสน่ห์แรงจริงๆ :กอด1:
-
โซโล่ตกลงยังไง ชอบพรีสต์หรอ แล้วข้าวโพดล่ะ
พรีสต์รอใครหรอ เสน่ห์แรงจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อันที่จริงผมไม่ชอบไว้ผมยาวหรอกนะแต่ช่วยไม่ได้ผมรอให้คนตัดกลับมาตัดให้นี่น่า นี่ก็รอมาตั้งสองปีแล้ว!! คนอื่นๆ ก็บอกให้ไปตัดแต่ผมไม่ไป ก็สัญญาไปแล้วนี่น่าว่าจะรอให้กลับมาตัดให้!
ติดใจประโยคนี้อะ :really2:
-
จะเชียร์เฮียเพ้นต์โว้ยยย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
*หลบตีนแม่ยกโซโล่ :m20:
ลืมไป โซโล่มันเป็นพระเอก :man1:
*จิ้มๆ เก๊าล้อเล่นนะตัว :o8:
-
ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าแ่ต่รู้สึกว่าข้าวโพดไม่ได้แบ๊วๆเรียบร้อยๆอย่างที่เห็นเลย :o10:
ส่วนนายพรีสต์วันนี้จะโดนข้อหาโกหก 2 เด้งมั้ยน๊อ
กลับบ้านไปจะโดนผัว เอ๊ย นายโซโล่ จัดหนักมั้ยเนี่ย
ถ้าคุณพี่รหัสรู้ว่าไอ้หมาบ้าได้ฝาละมีแล้วคงได้อกแตกตาย
อุตส่าห์เป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงมาตั้งนาน
กินก็ไม่ได้กิน ดันมีมารมาสอยไป สระแอ ด.เด็ก ก.ไก่ ซะงั้น
มันส์จริงๆเรื่องนี้ ชอบๆ o13
-
:กอด1:
-
คิดถึงอาบัง :catrun:
-
พรีสน่ะไม่รู้จะเลือกใคร แต่เชี่ยคุรชายโซโล่ มีน้องข้าวโพดเกาะแขนอยู่นี่ ^^
จะทำไรได้ แฟนก็มีแล้ว อีกคนก็เมียสดๆซิงๆเมื่อคืน หึหึ
ถามโซโล่ดีกว่า
"แฟนกับเมีย มึงเลือกใคร ^^"
-
แย่ละ สงสัยตอนหน้า มีNC เตรียมเลือกสำรองก่อนดีกว่าเรา :o8:
-
กรีดๆๆ ต่อไวมาก ไม่ต้องคอยให้เมื่อย
พรี๊ตตี๊ เสน่ห์แรงจิงๆ
ลุ้นต่อไป อิอิ
-
สงสัยกลับไปจะต้องมีคนโดนจัดหนักอ่ะค่ะ
555555555555555
-
มาแล้ววว คู่แข่งโซโล่
555
ติดตามตอนต่อไปน้าาาา
-
แอบหวัง3Pเล็กๆ 555
ชอบมากค่ะ แต่คนแต่งทำเอา
ค้าง มาต่อเร็วๆนะคะ เป็นกำลัง
ใจให้ค่ะ สู้ๆ o13
-
ผู้ชายที่พริตตี้รู้สึกดีด้วย (แบบไม่รู้ตัว) คงมีแค่โซโล่คนเดียวล่ะมั้ง :z1:
-
งานเข้าแล้วพรี้สต์เอ้ยยยยย
-
เอาแล้วๆๆ จะปะทะกันแล้ว ตื่นเต้นอ่าาา
สมน้ำหน้าโซโล่ อยากปล่อยพรีสต์ไป
ทีอย่างนี้จะมาโมโหไม่ได้นะ ชิๆๆ :m16:
-
ค้างอย่างแรงอะ :call:
อยากรู้ว่า นู๋พรีส จะตายคาเตียงใหม :oo1:
เพ้นส์ จะรู้ความจริงไหมว่ากินสมหวังแล้ว 55555 :m31:
+1 ให้น่า ๆ ๆ ๆ ๆ มาต่อด่วนด้วยจ้า
-
:man1: :pig4:
-
รู้สึกว่าข้าวโพด น่าจะร้ายยังไงก็ไม่รู้
ท่าจะมัน งานนี้มีปะทะแน่ ๆ ตั้งตารอตอนต่อไป o13 o13
-
น้องข้าวโพดคงไม่ใช่ประเภทแอบร้ายใช่ไหม
สงสารเฮียเพ้นต์ อุตสากันคนอื่นไว้ได้ตั้งมากมาย
สุดท้ายก็เสร็จคนอื่นจนได้
สงสารพระรองจริงๆ
:L2: :L2:
-
รู้สึกว่าข้าวโพด เเอบร้าย ดูเหมือนร้ายลึกมากๆ o18
พรีส รอใครอยุ่อยากรู้ว่าเค้าคือใคร
ความรุ้สึกพรีสตอนพี่เพ้นท์เจอโซโล่ เหมือนหนีสามีมาเที่ยวกับชู้ยังไงยังงั้น :laugh:
หนุพรีสสเนห์เเรงเหลือเกิน สงสารพี่เพ้นท์ :เฮ้อ:
-
ต่อไวๆนะคะ
-
ผัวกะพี่รหัส จะเลือกใครอิอิ
-
ขอบคุณจ้า
คาใจจริงๆ เรื่องข้าวโพดอ่ะ เค้าเป็นใครยังไงกันละนี่ ?
ส่วนพรีสต์จะเลือกใครกันละทีนี้ เวลาก็เหลือไม่มากเท่าไรแล้ว
3 เดือนนี่ก็ผ่านมาเกือบ 2 เดือนแล้วใช่ไหมเอ่ย..................
นายโซโล่ เวลาหมดลงเรื่อยๆ แล้วจะทำอะไรก็รีบทำ
อย่าปล่อยให้มันผ่านโดยทำให้อีกคนมีความเกลียดเพิ่มขึ้น
-
งานนี้ กลับไปบ้าน
สงสัยพรีสต์จะฟ้าเหลือง
-
ท่าทางคนกลางจะได้ตายก่อนเพื่อน หึ หึ
-
พรีสต์ รอใครมาตัดผมอ่ะ
อยากรู้เป็นที่สุด :serius2:
-
:impress3:
มีคนมากระตุ้นโซโล่แล้ววววว
แต่ทำไมโซโล่ยังควงน้องข้าวโพดอีกล่ะ จริงจังกับน้องเขาป่าว แล้วมา :oo1:พรีตทำไม
อย่าบอกนะว่าน้องข้าวโพดตอนหลังร้าย :o12:
-
o22 o22
-
บรรยากาศ รอบข้างจะมีคนเดินผ่านไหมนะ??? คนนึงได้กินไปแล้วส่วนอีกคนไม่รู้เรื่องอะไรเลย นู๋พริสติ๊ จะเป็นไงเมื่อกลับถึงบ้านโซ :เฮ้อ: :sad11:
-
แอบสงสาารข้าวโพด ....เหอๆๆๆ
ว่าแต่ พลีสต์ไปสัญญากะคัยไว้ อีกล๊ะนั้น
-
แต่งไปแต่งมา งั้น Nc โผล่มาอีกแล้ววะ :o8:
อ่า รอเขาหน่อยน่า~ แต่งยากนิดหน่อย แฮะ
ดูเหมือน part ของโซโล่จะยากกว่ารั่วๆ ของพรีสต์เสียอีก!! :เฮ้อ:
มาบ่นแล้วจรลีหายไป :laugh:
-
รีบมาต่อครับ
เอาเป็นว่าผมรับทราบแระกาน
-
รอๆๆๆๆๆ แบบค้างๆๆ มะไหร่จะมานะ
-
ตอนที่ 12 หวานแบบหมาๆ(?)
“...”
“...”
ไม่มีใครคิดจะพูดอะไรเลยหรือไง!?
ผมมองทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างอึดอัด อยากเดินหนีบรรยากาศแบบนี้ใจจะขาด งั้นดีล่ะ ผมขอตัวออกไปจากที่นี้ล่ะกัน คิดได้ผมก็เดินออกมาเสียดื้อๆ สูจะตีกันก็ไม่เกี่ยวกับคุณกู! พอเห็นผมเดินออกไป พวกเขาก็เริ่มขยับตัว แน่ะ ทำอย่างกับกูเป็นสวิตช์เดินปุ๊บขยับปั๊บ
“พรีสต์/น้องพรีสต์!”
แน่ะ เรียกกูพร้อมกันอีก!
ผมถอนหายใจเฮือก หันกลับไปมองพวกเขา ไอ้โซโล่จ้องผมเขม็ง กูทำอะไรผิดไม่ทราบ แค่เดินเที่ยวงานกับพี่รหัสเท่านั้นเอง น้องข้าวโพดมองไอ้โซโล่อย่างงุนงงไม่เข้าใจสถานการณ์ แววตาสงสัย ก่อนจะหันมามองผมด้วยสายตาชวนขนลุก อย่างกับว่าโดนผมแย่งแฟน พี่เพ้นต์เดินมาหาผม ยกมือแตะไหล่ของผมเบาๆ
“กลับไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
ผมกำลังปฏิเสธ แต่โดนไอ้โซโล่แทรกขึ้นมาก่อน มันสะบัดแขนน้องข้าวโพดเดินมาหยุดตรงหน้า
“เขาจะกลับกับกู”
น้องข้าวโพดยิ่งงงมากกว่าเดิม เมื่อไอ้โซโล่สะบัดแขนที่น้องเขากอดไว้แล้วเดินมาหาผม พี่เพ้นต์หันไปมองไอ้โซโล่ด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนที่จะเหลือบมองอย่างลำบากใจ
“คุณเกี่ยวอะไรด้วยไม่ทราบ?” พี่เพ้นต์ถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงต่ำออกแนวข่มขู่ ไอ้โซโล่ยักไหล่ไม่มายด์ ตอบกลับด้วยท่าทางไม่กลัวอะไรใดๆ
“เกี่ยวหรือไม่เกี่ยวก็ไม่เห็นจะต้องบอกมึง”
“น้องพรีสต์ไปกันเถอะครับ แถวนี้มีนักเลงนิสัยไม่ดีชอบระราน” พี่เพ้นต์กำลังเอื้อมมือมาจับผม ไอ้โซโล่ปัดมือของพี่เพ้นต์ออกไป มันมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเยาะๆ
“นักเลงนิสัยไม่ดี ก็ยังดีกว่าไอ้เลวที่ชอบสวมหน้ากากแถวนี้แหละว่ะ”
“มึงว่าใคร?”
หือ!!? ผมหันมามองพี่เพ้นต์อย่างตกใจ เมื่อกี้นี้เขาพูดว่า ‘มึง’ ใช่ไหมครับ!? แถมยังทำเสียงซะเหี้ยมเกรียมเลย พอเห็นผมทำหน้าตกใจ มองเขสอย่างไม่เชื่อสายตา พี่เพ้นต์ก็รีบปรับสีหน้ากลับมาทำหน้านิ่งๆ แฝงไปด้วยความไม่ชอบใจ ไอ้โซโล่หรี่ตามองพี่เพ้นต์ด้วยสายตาเหยียดหยาม
“กลัวน้องรหัสที่รักของมึงรู้สันดานเหรอวะไอ้เพ้นต์?”
พี่เพ้นต์ไม่พูดอะไรตอบกลับ ไม่แม้จะมองหน้าไอ้โซโล่ด้วยซ้ำ เจาหันมาพูดกับผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“กลับกันเถอะครับ เดี๋ยวพี่จะพากลับ”
“เอ่อ...” ผมอึกอัก ไม่รู้จะทำตัวยังไงให้เหตุการณ์แบบนี้ดี
“พรีสต์จะกลับกับโซใช่ไหมครับ?”
ปรู๊ดดดดด!!!
ผมแทบจะขย้อนไก่ย่างออกมาเป็นตัว หันมองไอ้โซโล่อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เผลอทำหน้าพิลึกๆ ใส่มันอีก ก็ใครบอกให้มันหันมายิ้มพูดเพราะ เสียงหวานนุ่มชวนคลื่นไส้แบบนั้นล่ะ!? เสียงน่ะหวานอยู่หรอก แต่ตาที่ใช้จิกมานี่สิมันแสนจะเย็นเชียบ พี่เพ้นต์มองหน้าไอ้โซโล่สีหน้าเหมือนเป็นงุนงง ยิ่งไอ้โซโล่ดึงผมไปอยู่ข้างๆ มันก็ยิ่งมึนงงมากกว่าเดิม
“เฮ้ย!” พี่เพ้นต์ได้สติจับผมดึงกลับ ไอ้โซโล่ไม่ยอมปล่อยแถมดึงตัวผมไปกอดไว้แน่น เวร! หน้าของผมซุกเข้ากับอกของมันพอดีเลย ได้กลิ่นหอมด้วย เอ๊ย! ไม่ใช่แล้ว เฮ้ย! ปล่อยนะโว้ย หายใจไม่ออก!
“ไอ้เหี้ยโซโล่ ปล่อยพรีสต์เดี๋ยวนี้นะโว้ย”
“กูไม่ปล่อย” ไอ้โซโล่ลอยหน้าลอยตาตอบกลับ
“เหี้ย! ปล่อย!!” พี่เพ้นต์สบถคำหยาบออกมาเต็มพิกัด พยายามแย่งผมกลับมา ไอ้โซโล่ก็กอดรัดผมแน่น อ๊อก! กูจะหายใจไม่ออกแล้ว!
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องน้องเขา”
“กูทำยิ่งกว่าแตะต้องแล้วว่ะไอ้เพ้นต์!” หน้าไอ้โซโล่แลดูสะใจเป็นที่สุดที่ได้เห็นหน้าซีดๆ ของพี่เพ้นต์ ผมถอนหายใจเฮือก ไอ้พวกนี้นิ...พวกมึงนี่...
น่ารำคาญจริงโว้ย!!!
“โว้ยยยยย!!! กูเอารถมา กูกลับเองได้!!!”
ผมสะบัดไอ้โซโล่ออกจากตัว ผลักพี่เพ้นต์ออกไป เดินแยกตัวจากไปอย่างรวดเร็ว คนที่มาเที่ยวงานสนใจคอยชะเง้อมองกันใหญ่ พวกนี้ชอบเรื่องชาวบ้านเขาจริงๆ! แถมยังมีบางคนหัวใสควักขันมาลงเดิมพัน แม่งงงง! มาแบ่งครึ่งกับกูเลยนะ เฮ้ย ไม่ใช่ล่ะ! พอจ้ำอ้าวมาไกลพอสมควรผมก็หันกลับไปมอง พี่เพ้นต์ยังทำหน้าเอ๋อ ส่วนไอ้โซโล่บึ้งสนิท
แบร่~!!! พวกบ้าเอ๊ย!!!
ผมเดินมาที่รถของไอ้โจ้ กำลังจะเปิดประตูรถกลับมีมือมาปิดมันไว้ คว้าเอวของผมพร้อมกับปิดปากลากเข้าซอกแคบๆ ลับตาคน ผมพยายามดิ้นสะบัดตัวไปมา ไม่นานผมก็หยุดเพราะไอ้กลิ่นน้ำหอมที่โชยมาเตะจมูกทำให้รู้ว่าเป็นใคร พออีกฝ่ายปล่อยตัว ผมก็หันกลับไปถลึงตาใส่พร้อมสบถหัวเสีย
“ห่าโซโล่! กูตกใจหมด!”
“จะไปไหน?” มันไม่สนใจผมด้วยซ้ำ ยิงคำถามกลับแทบจะทันที ผมนิ่งไปเล็กน้อยแล้วตอบ
“จะเอารถไปส่งไอ้โจ้แล้วจะกลับไง”
“งั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าจะโทรนัดใครไปเที่ยวต่อหรอกนะ”
น่านนนน!!! รู้ทันกูอีก!
ผมกลอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ แล้วยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนเมื่อถูกความเงียบของอีกฝ่ายกดดัน ผมไม่ชอบความเงียบแบบนี้เลย มันทำให้ผมอึดอัด แต่ถ้าเงยหน้าไปมองหน้าของไอ้โซโล่ก็อึดอัดเหมือนกัน หน้านิ่งแบบนั้นอ่านความคิดไม่ค่อยออก ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่!
“เปล่าสักหน่อย” ผมค่อยๆ เอ่ยแก้ตัวอย่างไม่เต็มเสียง ไอ้โซโล่ถอนหายใจเฮือก อะไร? มีอะไรต้องกลุ้มใจขนาดนั้นด้วยวะ?
“แล้วนี่พี่เพ้นต์ล่ะวะ?”
เท่านั้นแหละ ไอ้โซโล่ก็เหลือบมองผมด้วยสายตาอำมหิตแทบจะฆ่าคนได้ แค่เพราะผมเอ่ยคำว่า ‘เพ้นต์’ ออกไป อ้าว กูผิดอีก! มันดันตัวผมมาติดกำแพง ผมหันมองด้านหลังที่ติดกับกำแพงอย่างไม่เข้าใจ จะทำอะไร? คงไม่ฆ่ากูแล้วฉาบกลบกำแพงหรอกนะ!?
“ไอ้เพ้นต์น่ะเหรอ? วิ่งหน้าตื่นหามึงอยู่ไง ฮึ”
“เหรอวะ? เดี๋ยวกูไปลาพี่แกก่อนดีกว่า”
ไปขอโทษเรื่องผลักพี่เขาด้วย เหมือนเขาจะตกใจมากจริงๆ เฮ้อ เฮียอุตส่าห์ทำดีกับผมมาตลอด ไอ้ผมมันก็เป็นน้องเนรคุณมากเนอะ ผมขยับตัวไม่ได้เพราะไอ้โซโล่ยกมือกักตัวผมไว้ อะไรอีกวะ ผมเงยหน้ามองมันอย่างไม่เข้าใจ ทำแบบนี้กูก็ไปไหนไม่ได้น่ะสิ ไอ้โซโล่เงียบพร้อมกับเผยอเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างช้าๆ มันเอียงหน้าก้มลงมาจูบผมโดยไม่ให้สัญญาณใดๆ เหมือนเดิม ไอ้เวรนี่ชอบทีเผลอจัง บอกกูดีๆ ก็ได้!
ริมฝีปากของเราบดเบียดอย่างนุ่มนวล เคล้าคลอกันแผ่วเบา ค่อยๆ เพิ่มความเร้าร้อนเป็นจุมพิตที่ร้อนแรงด้วยการบดขยี้ดูดเม้มริมฝีปาก ลิ้นของผมและมันเกี่ยวตวัดหยอกล้อกันอยู่ในโพรงปาก ไอ้โซโล่โอบกอดเอวของผม รั้งเข้ามาแนบชิดตัว ผมยกแขนรั้งลำคออีกฝ่ายลงมาจูบให้ถนัดยิ่งขึ้น อารมณ์ของเราสองเตลิบไปไกล มือของไอ้โซโล่สอดเข้าไปในเสื้อลูบไล้แผ่นหลังของผม เรายืนแลกน้ำลายกันอยู่นานกว่าจะผละออกจากกันได้ เสียงหอบดังแผ่วจากผมและมัน ไอ้โซโล่มองผมนิ่ง แววตาประหลาดใจ
“ทำไมไม่เห็นขัดขืน?”
“มึงโรคจิตหรือไงถึงชอบให้คนขัดขืน”
“เปล๊า ปกติมึงออกจะรังเกียจ”
“กูชอบ กูอยากทำแค่นั้น มีอะไรแปลก?” ผมเอ่ยไปหน้าตายม๊ากมาก ไอ้โซโล่ยิ่งขมวดคิ้วเป็นปมยิ่งกว่าเดิม ผมถอนหายใจเหนื่อยหน่าย สมองมึงก็ออกจะปราดเปรื่องไม่ใช่หรือไง มาโง่อะไรตอนนี้วะ
“อยากก็ทำน้ำแตกก็จบ ไม่ผูกมัด พอใจทั้งสองฝ่ายก็โอแล้วนี่”
“หา?” ยิ่งผมพูดหน้าไอ้โซโล่ยิ่งลงเหวเข้าไปใหญ่ อะไร? ผมพูดอะไรผิด? มันก็น่าจะเคยมีสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัดเหมือนกันนั้นล่ะน่า ได้ข่าวว่ามีมากกว่าผมตั้งหลายเท่าด้วยซ้ำ แล้วมันยังไม่เข้าใจอะไรอีก จะให้อธิบายยังไงถึงจะเก็ต
“เซ็กส์เฟรนด์ไงโว้ย!”
“เซ็กส์เฟรนด์!?” ไอ้โซโล่อุทานขึ้นมาเสียงดัง มันทรุดตัวลงนั่งทันที อะไรวะ? มีอะไรน่าตกใจขนาดนั้น ผมทำหน้างุนงง นั่งลงตาม มองหน้าไอ้โซโล่ที่บ่นพึมพำอะไรบางอย่างกับตัวเอง ผมจับความได้แค่ ‘กูเป็นได้แค่เซ็กส์เฟรนด์นี่นะ’ อะไรประมาณนี้ อ้าว! แล้วคุณมึงจะเป็นอะไรวะครับ!?
“เป็นไรวะ?”
“หึ ไอ้หมาบ้าเอ๊ย มึงนี่มัน...”
“กูมันเหี้ย?” แล้วผมจะมาเดาด่าตัวเองทำไมวะเนี่ย ไอ้โซโล่มองหน้าผมแล้วหัวเราะออกมา
“มีแต่เรื่องที่กูไม่คาดคิดตลอด!”
“เรื่องปกตินี่หว่า” ผมพยักหน้ายอมรับ ใครๆ ก็พูดแบบนี้กับผม บ้างก็บอกว่าครอบครัวของผมเป็นอะไรที่ไม่คาดคิด อย่างพวกพี่ๆ นี่หน้าตาไปคนละแนวกันเลย ผมออกจะลูกครึ่งจ๋าหัวทองขนสีอ่อน พวกพี่ๆ ของผมมีผมสีดำสนิทกันหมด นั่นทำให้ผมถูกฝ่ายปกครองกับพวกรุ่นพี่หมั่นไส้เรื่องสีผมตลอด เซ็งเหมือนกัน แถมยังชอบหมอลำลูกทุ่งอะไรแบบนี้อีก มีอีกเยอะที่เป็นเรื่องไม่คาดคิดของผม!
“แต่กูคงจะเป็นเซ็กส์เฟรนด์กิตติมศักดิ์ล่ะนะ เพราะกูเป็นเจ้านายมึง!”
“เออๆ”
กูไม่ได้คิดจะยกระดับจากทาสไปเป็นคุณหญิงท่านหรอกโว้ย ไม่ต้องการด้วย! มีอีกอย่างหนึ่งที่ผมข้องใจอยู่ ผมมองหน้าไอ้โซโล่แล้วถามออกไปตรงๆ ก็ผมเป็นอย่างนี้แหละ อยากทำอะไรก็ทำ!
“น้องข้าวโพดแฟนมึงเหรอ?”
“อยากรู้เหรอวะ?” มันย้อนมาถามด้วยใบหน้ากวนตีนฉิบหาย ผมยักไหล่ ใครจะไปสนว่ามึงจะคบกับใคร กูแค่อยากรู้ว่ามึงกับน้องเขาเป็นแฟนกันจริงๆ หรือเปล่าเท่านั้นเอง ถึงจะเป็นเซ็กส์เฟรนด์แต่กูก็ไม่อยากยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้ว มันเสียจรรยาบรรณ!
“กูมีแค่มึงคนเดียว” มันพูดออกมาหน้าตายพอๆ กับเสียงเรียบๆ เหมือนเป็นเรื่องธรรมดาปกติ ผมจ้องมันเขม็ง หึ! กูเชื่อมึงก็ฟายเต็มทน! ผมลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นเล็กน้อย ก่อนจะพูดสรุปตามความเข้าใจ
“มึงไม่ได้เป็นแฟนกับน้องข้าวโพด?”
“เออ! ก็แค่เอ็นดู”
ผมเหลือบไปมองหน้าไอ้โซโล่ที่ยังหน้านิ่ง น้ำเสียงของมันเหมือนกำลังล้อเลียนผมอยู่ชัดๆ กูไม่เชื่อมึงหรอกเฟ้ย กูไม่ได้เป็นฟายแบบมึง! ผมถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“มึงมีแฟนตัวจริงเปล่าวะ?”
“มึงล่ะ?”
“กูถามมึงก่อน มึงก็ต้องตอบกูก่อน”
“กูไม่มี...ล่ะมั้ง” มันตอบอย่างทีเล่นทีจริงแบบนี้ ผมอยากจะซัดศอกถวายนัก! กะล่อนแบบนี้ฟันธงว่าไม่มี ชัวร์! เหมือนผมนั้นแหละ! เล่นๆ ไม่ชอบผูกมัดกับใคร ก็โลกนี้ยังมีเรื่องสนุกๆ เกินกว่าจะผูกมัดตัวเองกับคนๆ หนึ่งนี่น่า
“มึงล่ะไอ้หมาบ้า?” ไอ้โซโล่ถามผมกลับบ้าง ผมเบ้ปาก ยักไหล่ประกอบ
“กูไม่สนใจจะมีหรอก!”
“ตอบได้สมกับมึงจริงๆ ไอ้หมาเอ๊ย”
คำก็หมา สองคำก็หมา กูเหมือนหมาตรงไหน!? ผมมองมันตาขวาง เจ้างี่เง่านี่! ด่ากูตลอด หลังจากที่เราคุยกันเหมือนจะเข้าใจกันดี สักพักก็เดินออกไปแล้วเจอเข้ากับน้องข้าวโพดซึ่งมีท่าทีกระสับกระส่ายอยู่หน้ารถไอ้โซโล่ ครั้งนี้ไอ้บ้านี่ขับรถเก๋งมาแทนแฮะ เล็กซัสเลยนะ โคตรแจ่ม! สีแดงแปร๊ดอีกแล้วครับ!
“พี่โซโล่!!!” น้องข้าวโพดหันมาเห็นไอ้โซโล่ รีบวิ่งถลาเข้ามาราวกับพลัดพรากกันนานเป็นสิบปี ผมมองน้องข้าวโพดที่เกาะแกะไอ้โซโล่แล้วยักไหล่ ไอ้โซโล่หันมามองผมแล้วถาม
“กินข้าวหรือยัง?”
“เออ”
“ไปดูหนังด้วยกัน”
“เออ”
ผมได้แต่ตอบรับ ก็รถของไอ้โจ้น่ะโดนมันชิงกุญแจไป แถมมันยังโทรสั่งคนที่บ้านมาเอารถไปส่งไอ้โจ้ที่หออีก เร็วมาก! แถมขากลับต้องขี่ไอ้เหลืองไปกลับมาด้วย เออ สรุปผมต้องมากับมันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไม่ไปด้วยแล้วผมจะกลับกับใคร!? น้องข้าวโพดมองผมกับไอ้โซโล่สลับไปมา ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบรับไป
แล้วเราทั้งสามก็มานั่งอยู่ในโรงหนังด้วยกัน ผมกับน้องข้าวโพดนั่งคนละข้างของไอ้โซโล่ โฮ! ไอ้ห่านี่นิ โลภจริง! ควงสองเชียวนะ แต่อย่านับผมด้วยเลย ขอร้อง ผมแค่มาเป็นตัวแถม ขออยู่เงียบๆ ดูหนังอย่างเดียวล่ะกัน พอมองไปที่น้องข้าวโพดแล้วผมก็สงสัย น้องคนนี้ชาติก่อนเป็นแพนด้าหรือไง ชอบเกาะแขนไอ้โซโล่มันจัง!
เราดูหนังผีกันครับ เปิดตัวมานี่ก็น่ากลัวสาดดดด! น้องข้าวโพดร้องกรี๊ดลั่นเนียนกอดแขนไอ้โซโล่ได้อีก ผมนั่งดูเรื่อยๆ แล้วสะดุ้งเฮือก ไม่ใช่ตกใจเพราะหนังแต่เพราะมือผีคนข้างๆ สิทำพิษ! คุณมึงจะล้วงไหอะไรแถวนี้ ผมเหลือบมองไอ้โซโล่ มันมองหน้าจอนิ่งเหมือนตั้งใจดูซะเหลือเกิ๊น
“ไอ้...!” ผมอยากจะสบถเสียงดัง เวรเอ๊ย! มือผีสิงนี่จากลูบเฉยๆ มันก็ล้วงเข้าไปข้างใน จับบริเวณต้องห้ามที่กำลังนอนสงบ ผมเกร็งตัวขึ้นมาทันที หนังเหี้ยอะไร กูดูไม่รู้เรื่องแล้ว ผมกัดริมฝีปากแน่น เวรนี่มันก็ขยับมือปรนเปรอผมท่ามกลางความมืดในโรงหนัง
“อึก...” ผมครางออกมาเบาๆ
เชี่ยเอ๊ย! ไอ้เวรโซโล่!!!
ผมเริ่มทนไม่ไหว ผมมือของไอ้โซโล่แล้วลุกเดินออกไปดื้อๆ น้องข้าวโพดเงยหน้ามองผมอย่างงงๆ ส่วนไอ้หน้าด้านหน้าทนบางคนเงยขึ้นมาถามผมเสียงเรียบๆ อย่างกับว่ามันไม่ใช่ต้นเหตุที่ผมต้องรีบลุกออกมาแบบนี้
“จะไปไหนวะ?”
“ห้องน้ำ!”
ตอบเสร็จผมก็เดินออกมามาจากโรงหนังเพื่อเข้าห้องน้ำ ฟายโซโล่!!! กูบอกแล้วว่าเป็นพวกไวต่อสัมผัส มึงก็ยังเสือกมาจับมันเล่นอยู่ได้! ผมล้างมือของตัวเอง ดึงทิชชูติดไม้ติดมือเพื่อทำกิจส่วนตัว แต่แล้วผมเห็นไอ้ตัวต้นเหตุมายืนพิงประตูเข้าห้องน้ำพร้อมกับเลิกคิ้วหน้านิ่งๆ มันช่างกวนอารมณ์ฉิบหาย!
“กูทำ เดี๋ยวกูรับผิดชอบทำให้เสร็จเอง”
“ไม่ต้อง!” พูดเสร็จผมก็รีบปิดประตูห้องน้ำ เรื่องอะไรผมจะให้มันมาทำให้ เดี๋ยวแม่งต้องเตลิดไปจนจับผมเสียบอีกแหงๆ สันดานเสียเชื่อไม่ได้! ผมปลดกางเกงของตัวเองแล้วล้วงเข้าไปทำกิจ แม่ง! เห็นไหม มันฟองตัวขึ้นขนาดนี้เชียว จะบ้าตาย!
“อ๊า...~”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เฮ้ย มึงจะให้กูยืนฟังเสียงของมึงอย่างเดียวนี่นะ”
“มึงจะไปไหนก็ไปสิวะ!”
“ม่ายยย~ กูอยากจะช่วย”
โว้ยยยยย!!! กวนตีนไอ้ห่านิ! ผมปลดกลอนประตู ถีบเปิดออก ไอ้ห่าโซโล่รีบแวบเข้ามาด้วยความเร็วสูง มันคว้าประตูปิดลงกลอนเป็นอย่างดี โรคจิตเหรอวะ!? ยืนจ้องลูกชายชาวบ้านเขาอยู่แบบนี้เนี่ย! มันเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ
“ให้ช่วยอะไรไหม?”
“มึงอยากทำอะไรก็ทำไป! ถามมากรำคาญ!”
“พูดเองนะ”
ผมไม่ตอบมันเพราะเริ่มหงุดหงิดเต็มทน กูจะว่าวน้องชายโว้ย เพราะมึงคนเดียวนั้นแหละ เวร! ยังจะมากวนประสาทอีก ถนัดนักแหละเรื่องกวนอารมณ์คนอื่นเนี่ย!
“อย่างอนสิ” มันเข้ามากอดผมจากข้างหลังผม หัวเราะหึๆ ข้างหู กูไม่ได้งอนแต่หงุดหงิดเฟ้ย ไอ้หน้ากวนส้น! ทำไมผมต้องเปิดประตูเชื้อเชิญมันเข้ามาด้วยวะ คิดผิดสุดๆ ผมถอนหายใจเฮือกพร้อมกับเจ้าบ้านั้นใช้มือแตะต้องส่วนที่ร้อนผ่าวที่สุดของผม ผมหายใจหอบเอนตัวไปผิงอกอีกฝ่าย
“เป็นไง?” มันกระซิบถามเสียงกระเส่าข้างๆ หูของผม อู้ยยยยย~ เสียงเซ็กกะซี่มาก! ผมเม้มริมฝีปาก หัวใจเต้นตุ้บๆ หวังว่าหน้าจะไม่แดง มาเขินทำเอี้ยอะไรก็ไม่รู้ งงตัวเองจริงๆ!
“อือ...อ่า...อื้อ...”
“ให้ทำอะไรอีก?”
กระซิบอยู่ได้!? เสียงสั่นๆ ข้างหูมันทำให้กูเสียว! ไอ้โซโล่ขบเม้มติ่งหูของผมเบาๆ เป่าลมใส่ใบหูด้วยการหายใจรด ลมหายใจอุ่นๆ ทำให้ผมขนลุกชัน แย่สุดๆ แบบนี้มันแย่สุดๆ! ร่างกายแม่งภักดีต่อมันเหลือเกิน ทำตัวสมกับตำแหน่งฉิบหาย ร่างกายของผมกลายเป็นทาสของมันสมบูรณ์แบบแล้ว แว๊กกกก!!!
“อื้อ...อ๊ะ!”
ในหัวของผมมีกลุ่มสีขาวขนาดใหญ่ระเบิดดังโพละ ทำเอาความคิดว่างเปล่าไปพร้อมๆ กับปลดปล่อยออกมา ผมหายใจหอบ กะพริบตามองภาพตรงหน้า แม่ง... เลอะใส่ผนังห้องน้ำ! ผมถูกไอ้โซโล่จับหันหน้ามาจูบปาก มือของมันลูบไล้ตามร่างกายของผม ไอ้บ้าเอ๊ย! หื่นตลอดแหละมึง!!!
“อื้ม...”
ยืนแลกลิ้นกันอยู่พักใหญ่ เราสองคนจึงผละออกจากกัน ผมรีบใส่กางเกงให้เรียบร้อย เจ้าบ้านี่ต้องจงใจดึงกางเกงของผมลงแน่ๆ! ผมรีบทำลายหลักฐาน เดี๋ยวคนอื่นมาเจอจะตกใจ ไอ้โซโล่เปิดประตูเดินออกไปอย่างสบายใจ ผมแปลกใจอยู่นิดๆ ว่าทำไมมันไม่จับผมต่อจนเสร็จ แค่จูบแล้วก็ผละออก แล้วผมจะมาสงสัยทำไมฟะ!? มันไม่ทำก็ดีแล้ว!
ผมเดินมาล้างมือเช็ดมือเรียบร้อยแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ มีคนกลุ่มหนึ่งเดินสวนเข้ามา ผมเหลือบมองอย่างโล่งใจ ดีนะที่ไม่มาตอนกำลังติดภารกิจอยู่ ไม่งั้นได้อับอายแหงๆ ผมเห็นไอ้โซโล่ยืนซื้อขนมกับน้ำ พอผมเดินไปถึงมันก็ส่งแก้วน้ำมาให้ผมถือ ส่วนมันถือถุงป๊อบคอร์นขนาดใหญ่
“เด็กนั่นคงจะรอป๊อบคอร์นจนแก่หงั่ก!” มันพูดพลางหัวเราะนิดๆ ดูจะสะใจอยู่นะ เอ็งไม่พอใจน้องเขาเรื่องอะไรวะถึงได้แกล้งกันแบบนี้ ผมกับไอ้โซโล่กลับมานั่งที่เดิมด้วยสีหน้าตายสุดๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ผมได้ยินน้องข้าวโพดบ่นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะไอ้โซโล่เอาป๊อบคอร์นยัดปากน้องเขาไว้ ผมแอบขำนิดหน่อยๆ น่าสงสารน้องเขานะ! ยัดซะเต็มปาก
ผมไม่ดงไม่ดูมันแล้วครับ นั่งปุ๊บเอียงหัวหลับปุ๊บ แอร์มันเย็นครับ เรื่องปกติ เสียงซาวด์โคตรน่ากลัวก็ไม่ทำให้ผมสะดุ้งตื่นแม้แต่น้อย หลังจากปลดปล่อยแล้วตัวมันเบาสบายก็เลยเผลองีบ จนกระทั่งมีคนมาสะกิดผมนั้นแหละถึงงัวเงียตื่นขึ้นมา ผมผงกหัวออกมาจากไหล่ของไอ้โซโล่ หืม? นี่กูหลับซบไหล่มันตอนไหนเนี่ย!? หลักฐานคือน้ำลายชั้นดีที่เปียกเป็นวงๆ บนเสื้อของไอ้โซโล่ โรงหนังเปิดไฟสว่างเพื่อให้ผู้คนเดินออกไปทำให้ผมเห็นชัดเจน
“หมาบ้านอนน้ำลายไหลยืด”
ไม่ต้องมาแดกดันกู! กูรู้ กูเห็น น้องข้าวโพดรีบควักผ้าเช็ดหน้ามาให้กับสุดที่รักของน้องเขา โธ่~ น้ำลายของพี่ไม่มีพิษสุนัขบ้าหรอก ฉีกยามาแล้ว!
“ไม่ต้องหรอกครับข้าวโพด รีบออกไปก่อนที่เขาจะขังเราไว้ดีกว่า” ไอ้โซโล่ยกมือปฏิเสธผ้าเช็ดหน้าแห่งความหวังดี เอ่อ... ไอ้โซโล่ไม่เอาก็มาให้พี่ก็ได้นะครับข้าวโพด พี่จะเอามาเช็ดน้ำลายว่ะ
“ไป่! นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่ได้” ไอ้โซโล่ลุกขึ้นยืนพร้อมดึงผมลุกด้วย กูเพิ่งตื่นนอนก็มีเอ๋อบ้างอะไรบ้างนั้นแหละ เราสามคนเดินออกมาจากโรงหนัง ผมบิดตัวไปมาคลายความปวดเมื่อย โอ๊ยยย~ นั่งนอนมันไม่ดีแบบนี้นี่เอง!
“อยากไปไหนอีก?” ไอ้โซโล่ยกแขนมากระแทกตัวผมเบาๆ ผมเลิกคิ้ว หือ? ถามกูเหรอ? นี่กูมีสิทธิเลือกตอนไหนวะ? ผมส่ายหน้า น้องข้าวโพดก็ชิงเอ่ยผ่ากลางวง
“ข้าวอยากดูเสื้อผ้าครับพี่โซโล่”
“งั้นเหรอ? มึงอยากไปดูด้วยไหม?”
“เออ”
ถามแปลกนะมึง ถ้ากูไม่ไปกับพวกมึงแล้วกูจะมายืนเสนอหน้าตรงนี้ทำด๋อยอะไรฟะ!? ไอ้โซโล่พยักหน้า จับมือของผมเดินลงไปชั้นล่างซึ่งเป็นแผนกแฟชั่นต่างๆ น้องข้าวโพดเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างเราสองคนแล้วกอดแขนไอ้โซโล่แน่นหนึบ ผมจึงปล่อยมือจากไอ้โซโล่มาเดินตามหลังของทั้งสองคนแทน
บ๊ะ! สายตาน้องข้าวโพดที่มองผมชักจะเข้าป่าลงเหวขึ้นทุกทีแล้วสินะเนี่ย!? งึมๆ แต่ไม่รู้ทำไมผมรู้สึกสนุกเป็นบ้าที่ได้เห็นหน้าใสๆ น่ารักๆ แบ๊วๆ นั้นหงิกเป็นส้นทีน! ไม่ได้มีความแค้นส่วนตัวหรอกนะ แต่มัน...ไม่รู้สิ ผมรู้แค่ว่าผมสะใจว่ะ! พวกผมเดินเข้ามาที่ร้านเสื้อผ้าแนวยูนิเซ็กส์ ประเภทเสื้อพวกชายหรือหญิงก็ใส่ได้ เสื้อผ้าพวกนี้เหมาะกับน้องข้าวโพดหนุ่มน้อยหน้าใสเขาล่ะ!
น้องข้าวโพดเข้ามาในร้านก็ทำตัวลันลา เท้าไม่ติดกับพื้น กระโดดเหยงๆ ไปดูนั้นดูนี้ ทำท่าซะน่ารักเชียวแต่ผมไม่พอใจอย่างแร๊งงงงง! จะน่ารักไปไหนครับน้อง น่ารักไปเพื่อใครรร!? ไอ้ตูดหมึกที่ยืนทำหน้านิ่งกวนไส้ติ่งนี่เหรอครับ!?
“พี่โซโล่ ตัวนี่เหมาะกับข้าวไหม?”
“อืม น่ารักดี” ไอ้โซโล่หันไปมองพร้อมพยักหน้าตอบกลับ ไม่ต้องคิดอะไรมาก เพราะน้องเขาใส่อะไรก็น่ารักทั้งนั้นแหละ ก็หนังหน้ามันให้นี่น่า! ไอ้โซโล่มองไปรอบๆ ร้านแล้วหยุดมองชุดตัวหนึ่ง มันหันมาชี้ให้ผมดู ก้มหน้ามาพูดกับผมเสียงราบเรียบ
“ชุดนั้นเหมาะกับมึงนะ”
“...” ผมเงยหน้าไปมองแล้วขมวดคิ้วทันี
เหี้ยยยย!!!
นั่นมันเป็นเสื้อแขนสั้นมีฮู้คเป็นหูหมาที่เป็นลายดาเมเซียน! จะหาว่ากูเป็นหมาอีกแล้วงั้นสิ เวร! นี่ผมจะกลายเป็นหมาเต็มตัวเลยหรือเปล่าวะเนี่ย พรุ่งนี้มันคงไม่อุตริซื้อปลอกคอให้หรอกใช่ไหม!?
“พ่อมึงดิ! ใส่เองไหมล่ะ!?”
“อือ... ขอสองตัวครับ” ไอ้โซโล่นิ่งคิดอยู่นาน มันก็ตัดสินใจหันไปสั่งกับพนักงานของร้าน ผมมองมันอย่างสงสัย ซื้อมาทำไมสองตัว? พอพี่พนักงานจะใส่ถุงให้มันก็โบกมือปฏิเสธ คว้าเสื้อสองตัวนั้นมาไว้ในมือ โยนบัตรเครดิตทองให้พนักงานแทน ไอ้โซโล่หันมาหาผมแล้วโยนเสื้ออีกตัวให้ ผมมองเสื้อลายหมาในมืออย่างงงๆ เงยหน้ามองไอ้โซโล่อย่างงุนงง มันยิ้มเล็กน้อย
“ใส่คู่กันไง เป็นหมาตัวใหญ่กะหมาตัวน้อย!”
“ใครจะเป็นหมากับมึงไม่ทราบ อยากเป็นก็เป็นคนเดียวสิว่ะ!”
แล้วทำไมกูจะต้องใส่คู่มึงด้วย!? ไปให้น้องข้าวโพดคนน่ารักของมึงใส่ซี ทำไมกูจะต้องเป็นหมาคู่กับมึงด้วย!? มึงอยากจะเป็นหมาตัวใหญ่อะไรนั้นก็แล้วแต่มึง อย่ามาดึงกูเข้าไปเกี่ยว! ผมหันหลังให้มันทันที เฮอะ! แล้วนี่ทำไมผมต้องหัวใจเต้นเร็วแบบนี้วะ!?
อ๊ากกกกก!!! บ้าที่สุด หน้าผมดันแดงและร้อนผ่าว ผมกัดริมฝีปากเล็กน้อย จะมาโดนใจอะไรกับประโยคหมาๆ อย่างนี้เนี่ย!? ประโยคมันชวนโรแมนติกซะที่ไหน!? ผมรีบเอาเสื้อในมือคลุมหัวไว้ ไม่ให้รู้หรอกเฟ้ยว่าผมหน้าแดงหวั่นไหวกับประโยคหมาๆ!
“ไอ้หมาบ้าใครพามึงใส่เสื้อแบบนั้นวะ” ไอ้โซโล่ถอนหายใจเฮือก เดินเข้ามาหยิบเสื้อออกจากหัวของผม ยัดเหยียดใส่ให้อย่างกับผมเป็นเด็กน้อยอนุบาล ระหว่างที่ไอ้โซโล่ขืนใจผมให้ใส่เสื้อ ผมก็ได้ยินเสียงน้องข้าวโพดถามขึ้นมา
“มีเสื้อแบบนี้อีกไหมครับ?”
“ไม่มีแล้วค่ะ นี่เป็นเสื้อคู่รักมีชุดเดียวค่ะ”
เสื้อคู่รัก!!? เวร!!!?
“เฮ้ย ข้างหลังเสื้อมันเขียนไว้ว่า ‘หมาตัวน้อยของตัวใหญ่’ ตัวนี้เขียนว่า ‘หมาตัวใหญ่ของตัวน้อย’ ด้วยว่ะ”
เมื่อบังคับใส่ให้ผมเสร็จ ไอ้โซโล่มันก็จิ้มด้านหลังของผมแล้วอ่านเสียงดัง มันหัวเราะในลำคอ กางเสื้อของตัวเองจิ้มตรงหลังที่มีตัวอักษรแนวๆ พิมพ์ไว้ ผมอ้าปากเหวอ ไอ้โซโล่ใส่เสื้อแขนยาว ส่วนผมเป็นแขนสั้น มันลากผมที่ยืนอึ้งมาที่หน้ากระจก ผมมองกระจกนั้นแล้วใจมันเต้นรัวขึ้นมา กระจกนั้นสะท้อนภาพ....
หมาตัวใหญ่กะหมาตัวน้อย!!!
TBC.
หวีตกันแบบหมาๆ หวานซะไม่มี(???) เหอะๆๆๆ
อย่างน้อยสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้ก็พัฒนาขึ้นล่ะน่า(???)
ตอนนี้คนแต่งง่วงมากกกกกก ขอโบกมือลาไปฝันดีก่อนล่ะน่า~
:t3:
-
กรี๊ดๆน่ารักอ่า หวานๆๆๆๆ
-
:-[
น่ารักมากกกก
-
น่ารักม๊วกกก ๆ
ติดตามชมหมาน้อย หมาใหญ่กันต่อปายยย
-
แสดงออกซะชัดเจนขนาดนี้
น่าจะเด็ดขาดกับข้าวโพดไปเลยนะโซโล
กลัวข้าวโพดจะมาทำเรื่องร้าย ๆ อ่ะ
:L2: :L2:
-
จะหวานไปไหน
เกรงใจคนอ่านบ้างง มดไต่แขนกันหมดแล้ว :impress2:
-
น่ารัก สวดๆๆ อ่ะ
แอบสะจัย ข้าวโพด วุ้ย!!!! 5555+
ไม่เป็นรัยหรอก ข้าวโพด เค้าน่าตาดี หาสามี ไม่ยากหรอก โฮะๆๆ
ปล่อย หั้ย หมาน้อยกะหมาไหญ่เค้าคู่กันเหอะ หุุหุ :z2: :z2:
-
พรีสต์แอบรังแกเด็กอ่ะ โซโล่นายมัน.....
-
น่ารักมากครับ
-
oops อีกหนึ่งหมา หมาหัวเน่า อิอิ (ล้อเล่นจ้า น้องข้าวโพด)
จริงๆชอบน้องข้าวโพดนะ หาคนใหม่ๆ โซโล่มันมีเมียแล้ว :laugh:
-
น้องข้าวโพดควรครวญเพลง คนเดียวไม่เหงาเท่าสามคน นะ :laugh:
-
หวานมากค่าาาา :-[ :-[
-
เอ่อ!แล้วหมาอีกตัวละคุณ ทำไงดี :m20: :m20:
-
สงสารน้องข้าวโพด ที่ต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ ช้ำใจแทนนน :เฮ้อ:
โซโล่ทำอะไรให้ชัดเจนกว่านี้หน่อยเซ่ จะไม่เอาน้องข้าวก็บอกเค้าไปสิ
ตอนนี้ความสัมพันธ์ทั้งคู่ดูดีขี้นจริงๆน๊าาา อิอิ :กอด1:
-
ไม่มีอะไรกับน้องข้าวก็แล้วไป
-
คู่รักหมาๆ มันช่างน่ารักจริงๆ :m3:
น่าสงสารพระเอก เป็นได้แค่เซ็กส์เฟรนด์ :laugh:
-
ขอบคุณจ้า
น่านน่าน แอบมีหวานกันบ้างแล้ว
นายโซโล่รุกเต็มที่เลยนะนี่ เวลาไม่คอยใคร
จัดไปให้เต็ม ตอนนี้อาจจะเป็นแค่ "เซ็กส์เฟรนด์"
สักวันจะไม่ใช่แค่นั้นแน่นอน ทำสิ่งดีๆ ให้กับคนที่ตัวเองรัก
ก็จะได้รับสิ่งนั้นกลับคืนมาโดยไม่รู้ตัว ^^
ส่วนพรีสต์ ก็อย่าเอ๋อจนเกินไป มั่นใจหน่อยนะจ๊ะว่า
ตัวเองนะน่ารักที่สุด ของที่สุด แม้จะเทียบกับน้องข้าวโพด
แล้วก็ตาม พรีสต์ก็ยังน่ารักมากๆ ในสายตาของนายโซโล่
แถมพี่เพ้นท์สุดหล่อ แสนดีสำหรับพรีสต์ อีกคนนะจ๊ะ.....
เป็นกำลังใจให้จ้า รอตอนต่อไปน้า...........
-
5555555555
น่ารักแบบแปลกๆ
สวีทกันเหมือนไม่เต็มใจ เอิ้ก กก ก
หรือยังไม่รู้ใจตตัวเองดีล่ะ
โซโล่ตอนนี้แอบหลุดนะเรา
คิคิ
“ใส่คู่กันไง เป็นหมาตัวใหญ่กะหมาตัวน้อย!”
:o8: :o8:
+1 ให้กับตอนยาวๆค่ะ :D
-
พรีสต์เป็นนายเอกที่ แมนที่สุดในสามโลก
นักเลงโฮก 55555555
-
กรี๊ดดดดดด! เป็นถึงแบบนี้แล้ว
ทำไมพวกแกไม่คบกันให้รู้แล้วรู้แรดสักทีฟระ
เมื่อไรน้องข้าวโพดจะแปลงร่างเป็นร่างมารนะ ฮี่ฮี่ฮี่
-
จะสงสารอิโซดีมั้ยเนี่ยที่เป็นได้แค่เซ็กเฟรนด์ :m20:
ไหนตอนแรกพรีสต์บอกว่าจะตีสนิทน้องข้าวโพดไง
ไหงตอนนี้กลายเป็นสะใจที่แกล้งน้องไปซะแล้ว :laugh:
"หมาเล็กกับหมาใหญ่" :m3:
โมเมนท์นี้ขอกรี๊ดเบาๆ น่ารว๊ากอ่ะ
+1 ให้หมาเล็กกับหมาใหญ่ รวมหมาหัวเน่า(ข้าวโพด)ด้วยก็ได้
-
ไม่คิดว่าโซโล่จะมีมุมแบบนี้กะเค้าด้วย
น่ารักเกินไปอ่ะ อึ้งตั้งแต่ที่งาน OTOP แระ
-
อ่า น่ารักกันจริง ๆ หวานแบบหมา ๆ เหรอ 5555
......รู้สึกสะใจนิด ๆ (เสียใจด้วยนะน้องข้าวโพด ฮุ ๆ ๆ ๆ ๆ) :jul3:
-
แถมหมาหัวเน่าด้วยอีกตัว อะฮิ้วววววว
:m20:
-
อร๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบมาก หวานมาก และสนุกมากๆๆๆๆ
-
พอได้พรีสต์แล้วน้องข้าวโพดก็ตกกระป๋องเลยนะ ไม่เป็นไรน้าน้องข้าวโพด สวยเลือกได้อยู่แล้วจ้า :L2:
พรีสต์ก็ได้ใจจริงๆ เลยอะ นิสัยน่ารักแบบนี้โซโล่จะหนีไปไหนพ้นนนนน :o8:
-
น่ารัก :-[ :-[ :impress2: :impress2:
แอบสะใจข้าวโพดอะ..... :z2: :z2:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
หวานมากก เอิ่มม ถ้าไม่มีไอ้ข้าว(โพด)บูด :m16: อ่ะนะ
นานๆจะหวานกันหน่อย เขินๆ :o8:
-
+1ให้นะ น่ารักดีอ่ะ คู่นี้แลดูหวานอมเปรี้ยวดี 555
ชอบจริงๆ เสื้อหมาตัวใหญ่กับหมาตัวน้อยเนี่ย
ท่าทางออกมาคงจะน่ารักน่าดู
ปล.ละลาน >> ระราน น่าจะเขียนแบบนี้น๊า
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ข้าวโพดก็ เหลือ ไปตามระเบียบ
-
เฮ้ๆๆ อย่าเหยียบเรือสองแคมนะจ๊ะหมาใหญ่ เดี๋ยวจะชวดหมาน้อย :laugh:
-
+1 ให้คนแต่ง
หมาตัวใหญ่ของหมาตัวน้อย 555555 :really2:
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2:
-
ขนลุกสงสารน้องข้าวโพด
-
o13 น่ารักจังอะ
-
เพิ่งได้มาอ่านสนุกจ้าา
-
หวานแบบไม่เกรงใจน้องข้าวโพดเลยเว้ยยย :impress2:
:L2:
-
เป็นน้องหมาไปซะแล้ว
สงสัยคู่นี้จะมีนายอิจฉาหลายคน
เอิ้กๆๆ
-
อ๊ากกกกกก อะไรมันจะน่ารักขนาดนั้น ตกลง โซ แอบชอบ
พริตตี้มานานแล้ว ใช่ปะนี่ แสดงออกขนาดนี้ แต่ก็นะ พริตตี้
เค้าไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวไร ยังไงก็บอกและเคลียร์ให้เห็นนะจ๊ะ
เริ่มจากน้องข้าวโพดนี่เลย เกาะติดแบบนี้บอกไม่มีไร ใครจะเชื่อ
ป.ล. โดนมากมาย กับ "กูมมึงคนเดียว" กริ๊ดดดดดดดดด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด น่ารักมาเลย :กอด1:
-
พรีสต์ ไม่ต้องปฏิเสธใจตัวเองไปเลยว่าไม่ชอบโซโล่มันน่ะ ยอมรับไปเลยดีกว่า
ว่าแต่ว่าดิฉันสงสารน้องข้าวโพดแหละ
ป.ล. เจอคำผิดจ้ะ
-นักเลงนิสัยไม่ดีชอบระลาน ระราน จ้ะ
-ปานผลัดพรากกันมาเป็นสิบปี พลัดพลาก จ้ะ
-
เริ่มที่ "ให้ช่วยอะไรไหม" ลงท้ายด้วย หมาตัวเล็กกะหมาตัวใหม่
อิจฉาอ่ะ ^^ o18 o18
-
ไอ้หมาใหญ่!!! :angry2:
ไม่ได้เป๊นแฟนข้าวโพดด??
คบเพราะเอ็นดู oO!!!
.
.
เหตุผลเฮี่ยยยยไร :a5:
ทำนิสัยหมาๆ :3125:
-
น่ารักมากๆๆๆๆ อ่ะตอนนี้
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
หมาใหญ่ กะ หมาเล็ก ใครจะคุมใครกันละ 5555
-
หมาจริงๆ เอิ๊กก
รอตอนต่อไปนะคะคุณปอยยย
-
ฮ่าฮ่าฮ่า หวานแบบหมาหมาแบบนี้มีอีกไหม :m20:
จัดเพิ่มให้ด่วนด้วยนะคะคนเขียน :m20:
-
5555น่ารักอ่าาา ><
-
หวานแบบหมาๆจริงๆด้วย 55
โชโล่นี่ยังไงไปเดทกันน้องข้าวโพด
แล้วเอาพริตตี้ไปด้วยทำไมคิดจะควงสองหรอ :angry2:
มาอัพต่อไวๆๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ :bye2:
-
แอร๊ยยยยยย หวานแบบหมาๆๆ มัน.......น่ารักมากกกกกกก :-[
-
:impress2: :impress2:
-
หวานแบบหมาๆ :impress2:
-
หวานเเบบหมาๆ ข้าวตัวร้ายเเน่ๆ ดูตอนนี้เเล้ว
ก๊าก :laugh:โซโล่เป็นได้เเค่ sex friend
หงิกเป็นส้นทีน!! ก๊าก ฮ่าคำนี้มาก
แอบเชียร์พี่เพ้นท์อยุ่ในใจ
ชอบหมาใหญ่ของหมาเล็ก หมาเล็กของหมาใหญ่
-
น่าร๊ากกกกกกกกอะ
-
"หมาตัวใหญ่กะหมาตัวน้อย!!!
หวานแบบหมาๆ ม๊วกกกกกก!!!!!!"
จะหวานกันไปถึงไหน อิจฉาวุ้ย :-[ :-[ :-[
-
อย่างฮา
-
ก่อนจะอ่านตอนนี้ เรานึกถึงถึงเพลง ชั้นหวง ชั้นมาทวงของชั้นคืนนนนนน.....
จากตอนนี้ น้องข้าวโพดอาจเกิดการแค้นฝังลึก 5555 นึกภาพเสื้อคู่ออกเลย ใส่คู่กันแบบหมาๆ ฮ่าๆ
แสดงว่าพี่เพ้นต์ตัวจริงนิสัยไม่ดีใช่ไหมเนี่ย งั้นไม่เชียร์พี่เพ้นต์แล้ว
-
:z1: :z1: :z1: :-[ :-[
-
โซโล่บอกไปเลยสิว่าไม่ชอบน้องข้าว(โพด)เน่าอ่ะ สงสารพรีสต์อ่ะ
-
:-[ :-[ :laugh: :3125:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด >O<" หวานแบบหมาๆโดยไม่สนน้องข้าวโพดเลยเนอะ ฮ่าๆๆๆ :jul3:
ตอนแรกก็ดูพรีสต์เป็นก้างระหว่างสองคนนั่นอยู่หรอก แต่มาตอนนี้ล่ะเห็นชัดๆเลยว่าใครกันแน่ที่เป็น"ก้าง"ขวางคอ กร๊ากกกกกกกกกกก :laugh:
เห็นแล้วล่ะว่าโซโล่แค่เอ็นดูน้องข้าวโพดเท่านั้น ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ หึๆๆ
พี่เพ้นท์ที่จริงนิสัยไม่ดี? แล้วไงล่ะ เขาดีต่อคนที่รักก็พอแล้วนิ ^^
-
เอิ่ม อึ้งตรงเซ็กส์เฟรนด์เล็กน้อยแต่พองาม
แต่เสื้อหมาน่ารักได้ใจ
กด+และให้เป็ดพร้อมใจจดจ่อรอตอนต่อไป :sad4:
-
หมาตัวใหญ่กับหมาตัวน้อยน่าร๊ากกกกกกก :o8:
ตาน้องข้าวโพดคงจะลุกเป็นไฟกันเลยทีเดียว :z1:
-
พรีสท์ก็นะ ยังไม่รู้ใจหมาใหญ่อีกเหรอ
-
เข้ามานั่งรอน้องหมา เอิ๊กก
-
บทจะหวานก็หวานซะ..!!
-
เข้ามาดันคร้าาา รออยู่น๊าตะเอง :z1:
-
o13
-
:o8:
หวานๆอ่ะ
ความสัมพันคืบหน้าจิงด้วย
เสื้อคู่ น่าร๊ากกกก
น้องข้าวโพดจ๊ะ ยังช้าไปสามชาติจ๊ะ
-
:m20: :m20: :m20:
น่ารักอย่างฮา
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ เมนท์ก่อนว่าชอบนายเอกอะ แนวดี อ่านต่อๆ อิๆ
-
หนุกมากเลยค่ะ อ่านทันแระ อิๆ
แต่สงสัยว่าข้าวโพด กับ เพนต์ นี่ตกลงเป็นใคร แล้วโซโล่ชอบนายเอกเราจริงๆ หรีือ แค่หวังฟันหว่า o22
-
โอ้วววว ตามมาจากเรื่องล่าสุด
เจอฟิคโดนอีกเรื่องแล้ววววววว แอร๊กกกกกก
ร้อนแรงทั้งภาษาและกิริยาจริงๆ!! ชอบเหอะ!!!
พรีสต์!!! สวยแรว๊งงงงงงง ชอบคาแรกเตอร์เค้านะ
ไม่อ่อนเกินไป ปากไว ด่ามาด่ากลับ ตอนเถียงกับเจ้าโซโล่นี่มันส์ดี
แอบหมั่นไส้พระเอก มันจะเก่งเทพหล่อรวยไปไหน แถมยังมีอิืทธิพลอีกนะ
สุดท้าย โดนน้องพรีสต์สวนด้วยเซ็กส์เฟรนด์ สะอึกไปเลยทีเดียว หึหึ
แต่ก็นั่นแหละ....มันเป็นเรื่องของพี่แล้วล่ะ ที่ต้องเอาชนะใจน้องพรีสต์เค้า
อุตส่าห์ได้มาไว้ใกล้ตัวขนาดนี้ ดวงเชดๆ อย่าลืมส่งยาปลุกไปขอบคุณเหี้ยมอสด้วย 5555++
แอบเสียดายแทนพี่เพ้นต์นะเนี่ย หวงมาตั้งหลายปี โดนอิโซโล่สอยไปแล้ว
เฮ้อออออ ใช่เส่ะ มันพระเอกนิ แต่ควงสองเนี่ย เปรมไปป่ะวะแก
แค่นั้นไม่พอ ทำหนูพรีสต์หวั่นไหวได้อีกอ่ะ แม้จะหวานหมาๆก็เหอะ
แมนๆยังใจเต้นได้อ่ะแก จีบเข้าไปๆ หึหึหึ
อยากรู้เรื่องพี่บู้ลิ้มกะน้องสตางค์!!! มียังๆๆๆ อยากจิอ่านนนนน
เพื่อนโจ้ กลับสู่สีม่วงเหอะ รู้แค่ทฤษฎีจะเท่าปฏิบัติเองได้ไงคะ 55555
-
ตอนที่ 13 วันแรกของการชนคณะ
ผมขยับตัวลืมตาตื่น เหลือบสายตาไปมองนาฬิกาแขวนเรือนใหญ่บนผนัง เข็มสั้นชี้เลขหก เข็มยาวชี้เลขสิบสองพอดิบพอดี แสงที่ลอดผ่านจากระเบียงทำให้รู้ว่าเป็นตอนเช้า หกโมงเช้าแล้ว!
ผมงัวเงียลุก ขยี้ตาแก้ง่วง มองซ้ายมองขวาไม่เห็นเงาของเจ้าของห้อง สงสัยจะไปวิ่งออกกำลังหายตอนเช้าล่ะมั้ง? ผมสะบัดผ้าห่มออกจากตัวเผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่าซึ่งมีจุดแดงๆ ตามผิว เห็นแล้วแม่งอยากจะฆ่าไอ้คนทำให้ตายด้วยฝ่าเท้านี้จริงๆ!
ผมก้าวลงมาจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำ ผมยึดพื้นที่ห้องของไอ้คุณชายมานานแล้วล่ะ ก็พอผมไปนอนห้องเดิมทีไรตอนดึกๆ แม่งก็เจอผีผ้าห่ม เกือบหัวใจวายทุกที ไอ้คุณชายเอาแต่ใจลากผมมาสิงที่ห้องมันเองนะ ผมไม่ได้มาเอง ผมเปิดฝักบัว น้ำเย็นๆ ไหลลงมากระทบร่าง ผมเอื้อมมือไปกดเอาสบู่เหลวอย่างดี (ไอ้คุณชายมันผิวแพ้ง่าย ถุย! โคตรคุณหนูเลยเฮอะ!) ลูบไล้ตามเนื้อตัวพยายามถูรอยบ้าๆ ที่เจ้าหื่นนั่นทำไว้ ถูเท่าไรก็เหมือนเดิม ผมหยุดมือแล้วถอนหายใจ
ต่อให้โง่ที่สุดก็รู้ว่าการที่มีอะไรกับผู้ชายมันแปลก ถึงไอ้บร๊ะเจ้าจะบอกว่าไม่แปลกก็เถอะ แต่เมื่อเร็วๆ นี้มันเซ้าซี้ผมมาก ผมก็เลยตัดสินใจเล่าความจริงออกไป ตอนแรกไอ้ห่าโจ้หัวเราะจะเป็นจะตาย พอผ่านไปนานเข้ามันก็ล้อผมอยู่นั้นแหละ ทำให้ผมหงุดหงิด อารมณ์ของผมถึงดำดิ่งลงง่ายๆ
ยิ่งเจ้าบ้าโซโล่ที่เอาอะไรไม่แน่นอนมาทำดีด้วยเนี่ย ยิ่งทำให้รู้สึกโมโหอย่างไม่มีเหตุผล ไม่ได้โมโหใคร โมโหตัวเองนี่แหละ แม่ง! จู่ๆ ก็เป็นบ้า ช่วงนี้ไม่เข้าใจตัวเองเลย พอคิดถึงความอ่อนโยนที่อีกฝ่ายมีให้แล้วใจเต้นรัวหน้าแดงก่ำทุกครั้ง ผมถอนหายใจอีกครั้ง ถูยังไงก็ไม่ออก มันต้องแกล้งผมอยู่แน่ๆ เรื่องอะไรผมจะเดินไปติดกับด้วยล่ะ!? แกล้งทำดีด้วย พอตกหลุมเท่านั้นแหละ มันต้องออกมาหัวเราะเยาะสะใจแน่ๆ!
“เฮ้ย! หยุดหายใจหรือไง? คนอื่นจะอาบน้ำ เร็วๆ!”
ผมตกใจสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงตะโกนห้วนๆ ดังขึ้นตรงหน้าประตูห้องน้ำ ไอ้โซโล่ยืนกอดอกอยู่หน้าห้องด้วยสภาพเหงื่อโชก ทำไมวันนี้มันออกกำลังกายเร็วจังวะ? ปกติเจ็ดโมงค่อยขึ้นมานี่หว่า ผมหันไปมองอย่างแปลกใจ
“รู้แล้วน่า ทำไมวันนี้มึงออกกำลังกายเร็วจังวะ”
“มาดูคนอาบน้ำ” มันตอบหน้านิ่งม๊ากกกกกก!
“เชี้ย กูถามมึงจริงๆ”
“กูก็ตอบจริงๆ”
“เออ! อยากดูก็ดูไป กูไม่แคร์ มึงกับกูเห็นมาหมดทุกส่วนอยู่แล้ว” ผมตะโกนตอบกลับ ยักไหล่ไม่มายด์ต่อสิ่งใดๆ ก่อนจะหันกลับมาเปิดน้ำล้างสบู่ออกจากตัว แม่ง! นั่นไง อาการแปลกๆ ของผมเริ่มอีกแล้ว กูจะหน้าแดงทำไม!? หัวใจจะเต้นแรงไปเพื่ออะไรรรร!? ไม่ได้อาย ไม่ได้เขินอะไรทั้งนั้น!
“ถ้าเป็นคนอื่นอายม้วนไปแล้วแท้ๆ” ไอ้โซโล่ส่ายหน้า บ่นพึมพำก่อนจะเดินจากไป
คนอื่นแล้วมันใครกันล่ะ? กิ๊กมึง? แฟนเก่ามึง? ชิ! อย่าเปรียบเทียบกูกับพวกนั้น! เพราะกูไม่ได้เป็นอะไรกับมึง ไม่ได้ชอบมึงด้วย! กูจะอายทำไม!? ผู้ชายเหมือนกัน มีอะไรก็เหมือนกัน ทำไมต้องอาย!
พอผมอาบน้ำเสร็จก็เดินมาฉวยเอาผ้าเช็ดตัวพันเอวเดินออกมาจากห้องน้ำ ไอ้โซโล่กำลังถอดเสื้อโยนใส่ตะกร้าใส่ชุดคลุมอาบน้ำแทนที่ โฮ~ คุณชายไปไหนวะ? มันเหลือบมามองผมที่เดินโทงๆ เปลือยท่อนบนแบบไม่อายผีบ้านผีเรือนกำลังจะเดินผ่านมันไป มันรีบยกมือห้าม
“เดี๋ยว”
ผมหยุดแล้วหันกลับไปมองพร้อมกับเลิกคิ้วถาม มันเดินเข้ามาหาผม คว้าเอวรั้งเข้าหา อะไร!? ผมมองมันอย่างงงๆ ไอ้โซโล่ถามพร้อมกับยิ้มๆ ขำขัน
“งอนอะไร?”
“งอน? งอนอะไร? ไม่มีเฟ้ย!” ผมทวนคำถามมันด้วยอาการไม่เข้าใจ ก่อนจะสะบัดตัวออกจากมัน งอนอะไร? กูนี่นะงอน เฮอะ! พับผ่าเถอะวะ!! มึงเอาตาตุ่มมองหรือไง? ส่วนไหนของกูที่เรียกว่างอน แล้วกูจะต้องงอนมึงเรื่องอะไรมิทราบ? บ้าไปแล้ว!
“ไม่งอนก็แล้วไป เห็นทำหน้างอๆ”
“ห๊ะ กูก็หน้าแบบนี้อยู่แล้ว!”
“เออๆ กูเข้าใจผิดไปเอง เฮอะ! กูเอาอะไรคิดวะ ว่าอย่างมึงนี่งอนน่ารักๆ ให้ตามง้อ” มันบ่นพึมพำเป็นหมีกินผึ้งเดินเข้าไปในห้องน้ำ ผมมองตามมันแล้วอย่างเยาะเย้ย รอให้ไอ้แซมได้แฟนสวยอย่างกับนางฟ้าซะก่อนล่ะกัน กูถึงจะงอนให้มึงง้อ! บอกได้คำเดียวว่า....
ไม่มีวันวะ! ฮ่าๆๆๆ!!!
บางคนอาจสงสัยหลังจากเหตุการณ์วิกฤตหมาใหญ่หมาน้อยนั่นเป็นยังไงต่อ ก็ไม่มีอะไรครับ พวกเราสามคนแยกย้ายกันกลับ โดยไอ้โซโล่ขับรถไปส่งน้องข้าวโพด ผมเพิ่งรู้ว่าน้องเขาอยู่บ้านถัดไปแค่สองสามหลังนี่เอง!
จากวันนั้นผมต้องทำกับข้าวเผื่อให้อีกคน เพราะเกือบทุกวันน้องข้าวโพดจะมาจ้องผมกับไอ้โซโล่เขม็งเพื่อจับผิด อะไรของเขาวะ ผมได้แต่หัวเราะขำ จริงๆ แล้วน้องเขาก็น่ารักนะครับ เด็กอะไรน่ารักจริงๆ ว่ะ! อิจฉาไอ้โซโล่นิดหน่อยที่มีเด็กน่ารักๆ แบบนี้มาหลงรัก ไอ้โซโล่เองก็เอ็นดูน้องข้าวโพดจริงๆ นะครับ ไม่เคยขัดใจ อยากได้อะไรก็หาให้หมด ทำตัวเป็นพี่ชายแสนดี ผมแทบอยากเอาคำยกยอของน้องข้าวโพดที่มีต่อไอ้โซโล่ไปโยนถ่วงน้ำจริงๆ!
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆ ผมเดินลงมาข้างล่างเพื่อเข้าครัวเตรียมทำอาหาร ผมได้ยินเสียงสดใสที่มาก่อนตัว วันนี้ก็มาตรงเวลาเหมือนเดิม ผมหันไปมองน้องข้าวโพดที่มาในชุดลำลองที่แสนน่ารักสุดใจขาดดิ้น ข้าวโพดยิ้มแฉ่งทักทายผมอย่างสดใส
“พี่พรีสต์ อรุณสวัสดิ์ครับ”
“อรุณสวัสดิ์” ผมยิ้มมุมปากนิดๆ ตอบกลับ จากนั้นเดินเข้าครัวไปคว้าเสื้อกันเปื้อนใส่ แล้วลงมือทำข้าวมื้อเช้า น้องข้าวโพดเดินตามผมเข้ามา นั่งประจำตำแหน่งพูดเรื่อยเปื่อยไปเหมือนเดิม ผมพยักหน้ารับออเออห่อหมกตามไป
“พี่พรีสต์จะอยู่ที่นี้ไปตลอดเลยเหรอครับ?”
“อ๋อ ไม่หรอก”
“นานเท่าไรอะครับ?”
“ถามทำไมฮึ?” ผมกำลังหั่นผัก หยุดมือหันไปมองหน้าคนถามซึ่งเหมือนกำลังกังวลอะไรบางอย่าง น้องข้าวโพดขมวดคิ้วยื่นปากนิดหน่อย ผมแอบถอนหายใจ น่ารักสาดดดด~!
“ก็ผมเป็นห่วงพี่พรีสต์น่ะสิครับ เดี๋ยวจะโดนพี่โซโล่ขย้ำเข้าสักวัน”
“หึๆ แน่ใจว่าห่วงพี่?”
“เอ่อ...อันที่จริงก็ห่วงพี่เหมือนกันนะ...”
ผมเหลือบมองอีกฝ่ายแล้วหัวเราะอย่างรู้ทัน น้องข้าวโพดหน้าแดง มือไม้อยู่ไม่เป็นที่เกานั้นเกานี้แก้เขินไปเรื่อย ไม่ต้องห่วงพี่หรอกครับน้องข้าวโพด พี่โดนมันขย้ำทุกคืนนั่นแหละ เฮอะๆ แต่ไม่ต้องห่วงว่าพี่จะเสียเปรียบมัน เพราะพี่ก็ขย้ำมันตอบไงล่ะ!
“ก็ผมกลัวพี่โซโล่จะชอบพี่นี่น่า พี่พรีสต์น่ะทั้งสวย ทั้งน่ารัก แล้วยังทำกับข้าวเก่ง งานบ้านก็ทำได้ แบบนี้มันต้นแบบของศรีภรรยาชัดๆ! ผมพยายามฝึกโดยเอาพี่พรีสต์เป็นต้นแบบ ผมจะต้องเป็นภรรยาที่ดีของพี่โซโล่ให้ได้!” น้องข้าวโพดเอ่ยอย่างมุ่งมั่น
มุ่งมั่นมันก็ดีนะครับน้อง แต่อย่าเอาพี่ไปเป็นต้นแบบศรีภรรยาได้ไหมครับ? เดี๋ยวเหล่าคุณสามีจะวอดวายตายกันไปหมด! ผมยิ้มแห้งๆ
“ก่อนจะคิดเป็นศรีภรรยาของไอ้คุณชาย พี่ว่าเราน่าจะมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้นะ น้องน่ะน่ารักกว่าพี่ตั้งหลายเท่าตัว ขนาดพี่ยังชอบ ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ชายล่ะก็ พี่จะฟาดหัวให้สลบลากเข้าห้องจัดการให้เรียบร้อยซะเดี๋ยวนี้เลย” ผมเอ่ยให้กำลังใจ แม้มันจะออกแนวล้อเลียนก็เถอะ อืม... ผมปลอบใจใครไม่เป็นซะด้วย
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเพศเลย แค่เป็นคนที่ใช่ก็พอแล้วนี่ครับ” น้องข้าวโพดเอ่ยแย้งอย่างไม่เห็นด้วย ผมยิ้มกรุ้มแล้วตอบกลับ
“อย่างที่ไอ้โซโล่เป็นคนที่ใช่สำหรับน้องใช่ไหมล่ะ?”
“แต่ผมไม่ใช่คนที่ใช่ของพี่โซโล่” น้องข้าวโพดเอ่ยต่ออย่างรวดเร็ว มีแววเศร้าสร้อย ผมถอนหายใจ ไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อ น้องข้าวโพดเงียบไปแล้วยิ้มสดใสอีกครั้ง
“แล้วนี่พี่พรีสต์ไม่มีแฟนจริงๆ เหรอครับ?”
“ทำไมเหรอ สนใจพี่เหรอครับ?”
“บ้า พี่ไม่ใช่สเป็กผมหรอก” น้องข้าวโพดพูดพลางทำแก้มป่องอย่างน่ารัก ผมส่ายหน้าไปมารู้สึกเอ็นดู หนอย! ถึงพี่จะหน้าตาไม่หล่อเท่าไอ้โซโล่แต่ใจพี่หล่อมากน่ะน้อง! ฮ่า~ ผมล้างมือแล้วเข้าไปหยิกแก้มที่ป่องจนน่าหมั่นไส้
“โอ๊ย~ พี่พรีสต์น่ะ มือยังเปียกอยู่เลยนะครับ!”
“ช่างสิ” ผมยักไหล่ กลับไปทำกับข้าวต่อ น้องข้าวโพดก็ยังเพ้อหาไอ้คุณชายซึ่งตอนนี้ตายคาห้องน้ำไปแล้วล่ะมั้ง ผมชักเริ่มรู้สึกลำบากใจซะแล้ว แหม คนทำอาหารก็ต้องใช้สมาธินะครับ มาพร่ำเพ้อหาพ่อเทพบุตรสุดหล่อของตัวเองแบบนี้อยู่ได้ มันเสียสมาธินะ เดี๋ยวหยิบน้ำตาลกลายเป็นหยิบเกลือแทนหรอก
“พี่พรีสต์ พี่ว่าพี่โซโล่จะอาบน้ำเสร็จหรือยัง?”
“อยากรู้ก็ขึ้นไปดูสิ” ผมตอบโดยสายตายังจับจ้องที่หม้อตรงหน้า
“ถ้าขึ้นไปได้ก็ขึ้นไปนานแล้วล่ะครับ พี่โซโล่น่ะหวงห้องของตัวเองจะตาย แทบจะไม่มีใครได้เข้าห้องพี่เขาเลยนะ ขนาดพวกพี่ๆ ที่เป็นเพื่อนสนิทกันยังไม่เคยเข้าไปเลย!”
“ไม่มั้ง...” ผมไม่รู้จะตอบอะไร แกล้งทำเป็นตั้งใจคนแกงจืดในหม้อต่อ อือ... งั้นเหรอ? แล้วทำไมผมถึงได้ไปนอนตีพุงในห้องนั้นเยี่ยงเจ้าของห้องเลยล่ะ สงสัยข้อมูลน้องข้าวโพดจะผิดแหง
“จริงๆ ครับ! ขนาดคุณป้า แม่ของพี่โซโล่ยังไม่กล้าเข้าไปเลย” น้องข้าวโพดเอ่ยยืนยันนั่งยัน ผมได้แต่พยักหน้ารับๆ แบบขอไปที น้องข้าวโพดค่อนข้างจะสนิทกับครอบครัวของไอ้โซโล่ ที่น้องเขาสนิทกับไอ้โซโล่ก็เพราะเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ แถมคุณย่าของไอ้โซโล่ก็ถูกอกถูกใจน้องมากด้วย (ไอ้โซโล่มันเล่าให้ฟังครับ) ข้าวโพดเลยค่อนข้างมีอำนาจทางย่าไอ้โซโล่ ไอ้บ้านั่นเลยไม่ค่อยกล้าขัดใจน้อง ฮ่าๆ สะใจว่ะ!
“พี่พรีสต์เคยเข้าไปหรือเปล่าครับ?”
“หือ? กะ...ก็ไม่นิ”
ใจหนอใจ ดำมืดขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว โฮกกกก!!! ต้องมาโกหกหนุ่มใสซื่อแบบนี้ ชีวิตของผมมันช่างน่าสมเพชนัก! อยู่กับไอ้บ้าโซโล่แค่สามอาทิตย์เท่านั้น อะไรๆ ที่มันเคยปกติสุขก็เป็นอันเปลี่ยนไปทุกอย่าง ความผิดมันอยู่ที่ไอ้เวรโซโล่คนเดียววว!!! ฮึ่ม!
“แน่ใจเหรอครับ?”
“ก็ใช่น่ะสิครับ ทำไมน้องกังวลเรื่องพี่จังเลย ก็บอกแล้วไงว่าพี่กับไอ้โซโล่นี่ไม่มีวันสปาร์กกันแน่นอน!”
“พี่อาจจะไม่ แต่ไม่ใช่ว่าพี่โซโล่จะไม่รู้สึกอะไรกับพี่นี่ครับ”
“หา?” ผมหันมามองข้าวโพด ไม่เข้าใจสิ่งที่พูดเมื่อกี้ ข้าวโพดมองผมแล้วส่งค้อนให้อย่างหมั่นไส้ อ้าว? ผมทำอะไรผิดวะ ได้ข่าวว่ายืนทำกับข้าวเฉยๆ
“ก็อย่างพี่น่ะสเป็กพี่โซโล่เลยน่ะสิ!”
“ห๊ะ?” สมองผมในตอนเช้าแรมค่อนข้างช้า ประมวลผลไม่ค่อยทันใจเท่าไร อะไรนะ? น้องข้าวโพดบอกว่าสเป็กไอ้โซโล่เป็นแบบผมงั้นเหรอ? โฮ~! ไอ้โซโล่แม่งชอบของแปลกว่ะ! ผมหัวเราะร่วนทันที น้องข้าวโพดทำหน้าหงิกสะบัดหน้าให้ ผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เข้าใจเลยว่าทำไมไอ้โซโล่ถึงเอ็นดูข้าวโพดนัก ก็น่ารักขนาดนี้นี่น่า ผมเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนแล้วเอื้อมมือมาดึงแก้มของอีกฝ่าย
“คิดมากน่า~ น้องน่ะน่ารักที่สุดเลย~!”
“เชอะ! ก็พี่โซโล่ชอบแบบผมทองลูกครึ่งนี่ครับ!”
“น้องก็ไปย้อมผมสิ”
“อ๊ะ นั้นสิ แล้วสีผมของพี่พรีสต์ทำสีอะไรเหรอครับ?” น้องข้าวโพดทำหน้านึกขึ้นได้ หันมาทำหน้าอ้อนถามผม
โฮะๆ พี่ไม่ได้ทำครับน้อง สีผมของพี่เป็นมาตั้งแต่เกิดแล้ว พี่รับกรรมพันธุ์ฝ่ายคุณตามาล้วนๆ
คุณตาของผมเป็นคนอิตาลีแท้ๆ มาแต่งงานกับคุณยายซึ่งเป็นคนไทย ได้ผลผลิตเป็นคุณแม่ลูกครึ่งสุดแนวของผม จากนั้นคุณแม่ก็แต่งงานกับคุณพ่อ ได้ผมและพี่ๆ ออกมานี่แหละ
“พี่ไม่ได้ทำ มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดแล้ว”
“โฮ พี่พรีสต์เป็นลูกครึ่งจริงๆ เหรอ มิน่าสีตาก็แปลกๆ แต่สวยดีนะครับ!”
“อ่า ขอบใจ” ผมสะดุ้งเล็กน้อย
จะว่าไปเจ้าบ้าโซโล่ก็เคยชมว่ามันสวยนี่น่า งืม... แล้วทำไมผมจะต้องไปคิดถึงมันด้วยฟะ!? ลบไปเลยนะเจ้าสมองงี่เง่านี่!
“แล้วเรียกว่าสีอะไรเหรอครับ?” น้องข้าวโพดจับผมของผมมาพิจารณาอย่างจริงจัง ผมถอนหายใจเล็กน้อย รู้สึกว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งพี่เซนต์จะอิจฉาเรื่องสีผมของผมมากถึงขนาดไปล่าหาสีที่ใกล้เคียงมาย้อมผมของตัวเองเลย อืม... รู้สึกว่าจะเป็นสี...
“บรอนซ์น้ำผึ้งน่ะ”
“ไม่เคยได้ยินเลยอะ แล้วผมจะไปหาที่ไหนกันล่ะเนี่ย”
“ทำอะไรน่ะ!?” เสียงฟ้าผ่าดังลั่นขึ้นทำเอาผมกับน้องข้าวโพดที่ขบคิดเรื่องสีผมสะดุ้งโหยง ไอ้โซโล่ทำหน้าทะมึนเป็นอสูรนรกที่เพิ่งหลุดออกมาจากเมืองปีศาจ ผมกำลังหันไปต่อว่า โทษฐานทำให้ตกใจ แต่เสียงเดือดปุดๆ ในหม้อทำให้ผมหันกลับมาดูหม้อบนเตาแทน
ไม่นานข้าวเช้าก็เสร็จเรียบร้อย ผมยกถ้วยชามมาวางบนโต๊ะ โซโล่นั่งประจำที่โดยมีน้องข้าวโพดนั่งอยู่ข้างๆ ส่วนผมก็นั่งที่ประจำตรงข้ามกับไอ้โซโล่ ผมกำลังคดข้าวใส่จาน ข้าวโพดยื่นคำร้องอยากจะทำแทน แต่ถูกไอ้โซโล่ดึงนั่งลงก่อน มันพูดเสียงเรียบ
“ไม่ต้องทำหรอกข้าว ปล่อยให้เขาทำเถอะ มันเป็นหน้าที่ของเขา”
“ครับ...” น้องข้าวโพดพยักหน้ารับฟังอย่างง่ายดาย
ผมคดข้าวไปกัดฟันไป เออ!!! หน้าที่นี้ต้องเป็นของคนเป็นทาส กูมันก็แค่ทาส! กูเข้าใจ! ผมส่งจานข้าวให้คนที่นั่งรอกินเยี่ยงเจ้านาย ชิ!
ผมนั่งลงมือทานอย่างรวดเร็ว ผมไม่อยากอยู่ให้น้องข้าวโพดมองเป็นกางหรอกนะ ผมกินหมดอย่างรวดเร็วเรียกได้ว่าสวาปามชัดๆ วางจานไว้ที่เดิมรีบลุกขึ้นมารินน้ำให้คุณชายและน้องข้าวโพด ผมดื่มน้ำไปหมดแก้วก็เดินขึ้นชั้นสองเพื่อเอากระเป๋าสะพายออกไปข้างนอก ปกติถ้าเป็นวันหยุดผมต้องนั่งรอเก็บจานชามไปล้างเอง แต่วันนี้ไม่ใช่อย่างนั้น เพราะวันนี้เป็นวันสถาปนาของมหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นวันหยุดที่ตรงกับวันจันทร์ และเป็น...
เป็นวันแรกของการชนคณะ!
ต่อรีล่างโล้ด... :impress2:
-
“จะรีบไปทำไม เดี๋ยวไปพร้อมกันก็ได้” ไอ้โซโล่ตะโกนบอก ผมส่ายหัวปฏิเสธทันที ให้ตายกูก็ไม่นั่งรถคันหรูไปกับมึงหรอก เดี๋ยวคนในคณะจะหาว่ากูเป็นสปายรับสินบนจากวิศวะมาสาวความลับ ผมโบกมือลาน้องข้าวโพด วิ่งแจ้นไปหาไอ้เหลืองเจ้าเก่า
“เดี๋ยว! บอกว่าจะไปส่งไงเล่า เจ้าหมาบ้า!” ไอ้โซโล่แม่งไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆ มันลงทุนเดินออกมาพูดกับผม
“ก็บอกว่าไม่ไงเล่า!”
“ยังไงก็ไปที่เดียวกันอยู่แล้ว จะขี่เจ้าเหลืองไปทำไม?”
“ขืนนั่งรถไปกับมึง พวกเพื่อนในคณะก็จะคิดว่ากูสนิทกับมึงน่ะสิ!”
“ก็สนิทกันไง สนิทแนบเนื้อซะด้วย”
“เวร! กูไม่พูดกับมึงแล้ว ไร้สาระ ช่วงนี้กูยิ่งลำบากอยู่ พี่เพ้นต์แม่งจับตาสังเกตกูฉิบหาย” ผมบ่นเบาๆ รู้สึกคับข้องใจ เห็นไหมล่ะ? เพราะมึงที่ทำให้พี่รหัสแสนดีของกูเปลี่ยนไป จากที่เคยไม่อะไรกับผมมาก ตอนนี้กลับจับตามอง แถมยังตามเป็นเงา จนผมไมเกรนจะแดก!
“บอกมันไปสิว่ามึงเป็นเมียกู มันจะได้เลิกตามสักที” มันพูดหน้านิ่งเชียว ผมถอนหายใจเฮือก
“พูดดีๆ นะโว้ย ใครเมียมึงไม่ทราบ!?”
“เอาแม่งทุกวันขนาดนี้ ไม่ให้เรียกว่าเมียแล้วจะให้เรียกว่าอะไร?”
“โว้ยยยย!!! ไปตายซะไอ้ตูดหมึกโซโล่!!!” ผมสตาร์ทเจ้าเหลืองออกตัวไปทันที ไม่อยากจะเถียงกับมัน เดี๋ยวนี้เถียงทีไรก็วกมาเรื่องเมียๆ ผัวๆ ตลอด กูไม่ได้เป็นเมียมึง สาดดดดด!!! จะให้แหกปากกี่ครั้งถึงจะเข้าใจ เฮอะ!!!
ผมมาถึงคณะของตัวเองด้วยใบหน้าบึ้งเล็กน้อย จอดเจ้าเหลืองไว้ที่หน้าคณะแล้วเดินข้ามมาที่ ‘ศาลาวิศปัต’ ศาลานี้เป็นการร่วมมือกันระหว่างทั้งสองคณะ เลยเรียกว่าวิศปัต ผมเห็นพวกเพื่อนๆ ในคณะกำลังจัดข้าวของในฝั่งของคณะเรา ส่วนฝั่งคณะวิศวะก็มีคนมากันเยอะพอสมควร
“หวัดดี”
“เออ ดี! คิดยังไงถึงมาได้วะ?” ผมหันไปตอบกลับ ก่อนจะทำตาโตด้วยความคาดไม่ถึง
“เรื่องสนุกๆ อย่างนี้ กูจะพลาดได้ไง?” ไอ้ฮอยฮักเดินเข้ามาทักผมเป็นคนแรก และแล้วสมาชิกแก๊งคนสุดท้ายของกลุ่มพวกผมก็โผล่มาสักที ไอ้นี่มันค่อนข้างอินดี้ งานอะไรจะเป็นยังไง สำคัญแค่ไหน ถ้ามันไม่มีใจมันก็ไม่ไปซะเฉยๆ แต่งานไหนที่มันชอบมันอยากมา มันก็จะมาเต็มเหนี่ยวเต็มพิกัด แล้วคุณฮอยฮักนี่เป็นประเภทหาตัวจับยากสุดๆ ไม่ค่อยมาเรียนสักเท่าไร ลาไปทำธุระทั้งปี อ๋อ แก๊งของผมมีบร๊ะเจ้าไปแล้วใช่ไหม เจ้านี่แหละครับสุดยอดเด็กเนิร์ดที่แม้จะไม่ค่อยได้มาเรียนแต่มันก็ทำเกรดออกมาดีกว่าพวกผมซะอีก ผมให้มันติวก่อนสอบเป็นประจำเลยนะ
“แล้วคนอื่นล่ะวะ?”
“นู้น ยืนคุยโทรศัพท์ตั้งแต่มาแล้ว เดี๋ยวนี้มันเป็นญาติกับมือถือแล้วเหรอ?” ไอ้ฮอยฮักเหลือบสายตาไปหาร่างสูงที่กำลังยิ้มเป็นบ้ากับมือถือ ไม่ยอมห่างจากมือถือง่ายๆ ผมมองตามแล้วส่ายหน้าไปมา
เออ! เห็นด้วยว่ะ!!!
“ไอ้โจ้ มึงหยุดคุยโทรศัพท์ได้ไหมวะ?” ผมเดินไปหาไอ้โจ้ที่ยังคุยจ้ะจ๋าอยู่กับน้องลูกหว้าคนเดิมนั้นแหละครับ พวกมันก็ยังเหมือนเดิม อ้อ ไม่เหมือนเดิมก็ตรงที่พวกมันสวีตกันมากขึ้นนี่แหละ! ทุกวันนี้ผมต้องทนทุกข์ทรมานไปกับไอ้แซมสองคน เพราะอะไรน่ะเหรอ?
ก็ไอ้คู่รักพวกนี้นี่แหละ!!!
ไม่ว่าจะเป็นไอ้เตี้ยกะไอ้บู๊ ตั้งแต่เปิดเผยให้เพื่อนรู้ ไม่มีวันล่ะที่จะสนใจเพื่อนฝูง เล่นสวีตหวานจ๋อยเสียจนผมจะโดนฝูงมดห่ามตัวไป เพราะนึกว่าเป็นน้ำตาล ส่วนไอ้โจ้กับน้องลูกหว้าก็สวีตไม่แพ้กัน สองคู่นี้เป็นคู่รักบ้าๆ ทำเอาผมกับไอ้แซมที่ไร้คู่นั้นกลายเป็นหมาหัวเน่า เฮอะ อย่าให้กูมีแฟนน่ะมึง กูจะสวีตไม่สนใจใครหน้าไหนเลย คอยดู!
“เออๆ แป๊บหนึ่งๆ”
“พอเลย ไม่ต้องมาปงมาแป๊บ วางเดี๋ยวนี้ คุยกันขนาดนี้ไม่เบื่อบ้างหรือไงวะ?”
“แล้วมึงมายุ่งอะไรกับกูเนี่ย?” ไอ้โจ้ขมวดคิ้วถามอย่างหงุดหงิด มันวางสายน้องลูกหว้าไปแต่โดยดี เออ! วางได้ก็ดี ไอ้โจ้เก็บมือถือแล้วเอ่ยบ่นด้วยอาการเซ็งๆ
“ก็แค่คุยกับแฟน มันจะอะไรนักหนาวะ ทีมึงไปอยู่กินกันกับผัวขนาดนั้น กูยังไม่ว่าเลย”
“เฮ้ย! พูดให้มันดีๆ หน่อย ใครไปอยู่กินกับใคร!?”
“เออ นั้นสิ ใครไปอยู่กินกับใคร?”
เฮ้ยยยย!!!
ผมสะดุ้งตัวโหยง จู่ๆ ไอ้ฮอยฮักก็โผล่กลางปล้องถามด้วยใบหน้านิ่งตามปกติ มันมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรวะ? ผมมองไอ้ฮอยฮักอย่างแปลกใจ ไปมาไร้เสียงจริงๆ ไอ้นี่นิ!
“ก็ไอ้หมาพรีสต์กับผะ...เฮ้ยยย!!! เตะกูทำไมวะ!?” ไอ้โจ้หันไปพูดกับไอ้ฮอยฮัก ก่อนจะกระโดดโหยร้องโวยวาย
ไอ้ปากสว่าง!
ผมกระโดดฟรีคิกก่อนที่ไอ้โจ้จะปากสว่างไปมากกว่านี้ ผมถลึงตามองมันด้วยสายตาคาดโทษ มึงเดี๋ยวเถอะ! เดี๋ยวกูจะไปแย่งน้องลูกหว้าแฟนมึงซะหรอก! ผมหัวเราะกลบเกลื่อนหันไปพูดกับไอ้ฮอยฮัก
“ไม่มีอะไรหรอกไอ้ฮอย ไอ้ห่าโจ้มันเพ้อ คิดถึงแฟนมันนั่นแหละ”
“อาการหนักน่ะมึงนี่” ไอ้ฮอยฮักมองไอ้โจ้อย่างสงสารปนสมเพช มันเดินออกไป ไม่สนใจเซ้าซี้ถามอะไรต่อ พอไอ้ฮอยฮักเดินออกไปไอ้โจ้ก็หันซ้ายหันขวามองไปทางฝั่งวิศวะที่กำลังจับกลุ่มซุบซิบอะไรบางอย่างอยู่
“ผัวมึงล่ะ ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ?”
“เออ ขืนมากับมันก็เป็นประเด็นให้เม้าธ์มอยสิวะ”
“ฮั่นแน่~” ไอ้โจ้หันมาทำหน้าทะเล้นใส่ผม อะไรของมึงอีก?
“ยอมรับอีกว่าใครเป็นผัว ไหนตอนแรกปฏิเสธยิกๆ ว่าไม่ใช่ไง ทีคราวนี้ตอบหน้าตาเฉยเชียวนะ”
“ไอ้เวร! ทีกูปฏิเสธก็หาว่ากูขี้โวยวาย ทีกูเฉยๆ ก็หาว่ากูยอมรับ ไปไกลๆ ส้นตีนกูเลย ไป่!” ผมไล่ไอ้โจ้ที่ทำหน้าล้อเลียนผมแล้วเดินเชิดหน้าออกมาอย่างมีจริต ถุย! เสียสายตากูชะมัด!
พวกเราจัดแจงอุปการณ์นันทนาการ มีพวกกลองชุด กลองยาว ปี๊บขนม สารพัดที่จะตีมีเสียง ฝ่ายวิศวะแม่งไฮโซวะขนเครื่องดนตรีสารพัดทั้งกีต้าร์ไฟฟ้า เบส คีย์บอร์ด กลองชุดสองชุดแน่ะ คณะนี้รวยจริงอะไรจริง เด็กคณะวิศวะมากันแต่เช้าเลยครับ มาเยอะกว่าคณะพวกผมเสียอีก ก็แน่ล่ะ คณะวิศวะมันมีคนเยอะโคตรนี่น่า แล้วคณะผมก็มีจำนวนคนทั้งหมดไม่ถึงสี่ร้อยด้วยซ้ำ
อ๊ะ เก้าโมงพอดีเป๊ะแล้วครับ และอย่างที่คุณรู้ ครับ ไอ้คุณชายเขามาตรงต่อเวลาม๊ากกกก!
เก้าโมงปั๊บรถเล็กซัสคันหรูก็แล่นเข้ามาจอดหน้าศาลาปุ๊บ ประตูถูกเปิดออกมีเจ้าของรถก้าวลงมาด้วยมาดเท่ เท่อิ๋บอ๋ายเลยวะ!? มันใส่เสื้อสีเลือดหมูซึ่งเป็นสีประจำคณะด้วย พวกผมใส่เสื้อสีน้ำตาลซึ่งเป็นสีประจำคณะเหมือนกัน ไอ้คุณชายเดินมาดนิ่งเข้ามาที่ศาลา
ไม่นานรถเก๋งนอกอีกคันก็แล่นเข้ามา นั่นมันอัลฟาใช่ไหม!? พวกนี้ทำไมเล่นแต่รถนอกกันฟะ!? เจ้าของรถโผล่หัว เด่นมาแต่ไกล หัวสีขาว...เอ่อ เงินก็ได้ โผล่ออกมา ผิวขาวจัด ใบหน้าหล่อคมคายที่มีเค้าเชื้อตะวันตกชัดเจน เขาแย้มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เต็มไปด้วยเสน่ห์ เจ้าหัวขาวนั่นเดินไปทักไอ้โซโล่ก่อนใคร เจ้าบ้าโซโล่สูงมากเลยแฮะ ผมคิดว่าเจ้าหัวขาวนั่นสูงมากทีเดียว พอยืนใกล้ไอ้โซโล่ก็สูงไม่แพ้กันเลย
ยังไม่หมด รถโรลส์รอยซ์คันยาวเฟื้อยก็แล่นเข้ามาเทียบท่า ผมมองรถคันนั้นแล้วเซ็งจิต โฮ~ รถนอกอีกแล้วว่ะ พวกมึงจะรวยไปไหน!? คันนี้มาแปลก เพราะมีคนขับรถลงมาเปิดประตูหลังอัญเชิญคนที่นั่งเป็นเจ้านายลงมา แล้วผมก็ต้องแปลกใจเพราะคนที่ลงมานั้นก็คือ...
พี่เพ้นต์!
อันที่จริงเฮียแกคุณชายเหมือนกันเหรอ!? พี่เพ้นต์โบกมือให้กับคนขับรถที่ยื่นกระเป๋าส่งมาให้แล้วก็เดินฝ่าฝูงเหล่าวิศวะมาอย่างไม่กลัวตาย! โฮ~! โคตรเท่เฮอะมึง!!! เฮียแกกล้าม๊ากมาก ไม่กลัวโดนสหบาทาเหรอเพ่!? มิน่าพวกวิศวะมันถึงเกลียดเฮียแกนัก!
“ไงพรีสต์ มาแต่เช้าเลยนะ” พี่เพ้นต์เดินตรงมาทักผมด้วยใบหน้าแต้มรอยยิ้มเหมือนเดิม
“ถ้าไม่มาแต่เช้าคงไม่ได้เห็นอะไรดีๆ แบบนี้หรอกครับ พี่เพ้นต์กล้าเอี้ยๆ เดินฝ่าฝูงเหี้ยแบบนี้” ผมยิ้มตอบพี่เพ้นต์แล้วเข้ามาประจบประแจงทันที พี่เพ้นต์ยิ้มรับฟันขาว ยกแขนโอบไหล่ผมเดินไปฝั่งสถาปัตย์
“ก็แค่เดินมา ไม่เห็นจะต้องกลัวอะไรนี่ครับ”
“พี่ไม่เห็นสายตาพวกมัน มองพี่อย่างกับจะรุมโต๊ะตีนแน่ะ”
“อย่าไปพูดถึงพวกไม่เป็นมงคลปากดีกว่านะครับพรีสต์ กินข้าวมาหรือไง พี่เอาข้าวกล่องมาฝากแน่ะ วันนี้คุณแม่บ้านทำข้าวกล่องแบบญี่ปุ่นมากล่องใหญ่เลยนะครับ”
“กินๆ” ผมรีบรับลาภปากทันที พี่เพ้นต์ก็ยังเป็นคนดีเหมือนเดิมนั่นแหละ! ใครจะว่ายังไงผมไม่สนหรอก พี่เพ้นต์เป็นพี่ที่ดีที่สุดในโลกกก! อิจฉาผมล่ะซี~ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยตอนที่รับข้าวกล่องจากมือพี่เพ้นต์ ทำไมเฮียแกต้องมาโอบเอวกูด้วยวะ!? โอบไหล่ยังพอทำเนา แต่นี่เล่นโอบเอวแบบนี้ ผมชักทนไม่ไหว!
“มือครับพี่เพ้นต์ วางให้ถูกที่หน่อย”
“โอ๊ะ ขอโทษครับ ใจมันสั่งห้ามไม่ทัน”
ผมมองหน้าพี่เพ้นต์เอ๋อแดกไปชั่วขณะ เขายิ้มแล้วเดินออกไปคุยกับเพื่อนๆ โดยอธิบายอะไรให้คนโง่ๆ อย่างผมเข้าใจเลย ไอ้โจ้เดินเข้ามาขโมยข้าวกล่องในมือของผมก็หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนเจอเรื่องตลกโปกฮา
“เอาล่ะโว้ย ดูท่าเฮียเพ้นต์แม่งเดินเครื่องเต็มสูบแล้ว!”
เดินเครื่องอะไรของมึง? ผมมองไอ้โจ้งงๆ แต่เรื่องกินไม่งงหรอกครับ ตีมือมันแล้วยึดข้าวกล่องกลับมาไว้เหมือนเดิม อย่าเนียนเฟ้ย นี่ของกู! ไอ้โจ้สะบัดมือที่โดนตีไปมาแล้วบุ้ยปากไปทางพวกวิศวะ
“ไอ้หมาบ้า ผัวมึงจะกลายร่างเป็นยักษ์กินคนอยู่แล้วว่ะ”
“ไม่ใช่ผัวกู!”
จะให้พูดอีกกี่ครั้ง! ผมเหลือบไปมองไอ้โซโล่ที่ยืนเด่นอยู่ท่ามกลางพวกเด็กวิศวะกับเจ้าหัวขาว สงสัยจะเพื่อนสนิทของมันล่ะมั้ง หน้ามันนิ่งจะตาย ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนี่หว่า ไอ้โจ้ทำท่าขนลุกขนพอง สะบัดตัวเดินออกไปจากผมทันที
“มึงจะเดินหนีกูทำไมวะไอ้ห่าโจ้” ผมหันขวับ เดินตามไอ้โจ้ไป ไอ้บ้านั้นโบกมือไล่ให้ผมออกห่างจากมัน
“มึงไปไกลๆ กูเลย กูไม่อยากให้น้องหว้าเป็นหม้ายแต่เล็กแต่น้อยเฟ้ย”
“ห่า เกี่ยวไรวะ?”
“มองหน้าผัวมึงซะก่อนเถอะค่อยมาถามกู วันนี้เฮียเพ้นต์ตายห่าแน่!”
“พูดไปน่ะมึง” ผมขมวดคิ้วกับคำพูดไร้สาระของไอ้โจ้ ผมหันไปมองไอ้โซโล่แต่มันหันตัวกลับไปพูดอะไรกับไอ้ผมขาว สักพักก็มีคนเข้ามาร่วมวงด้วย เป็นหนุ่มน้อยน่ารักใส่แว่นยิ่งโมเอะเข้าไปใหญ่ ทั้งสามคนพูดคุยอะไรบางอย่างแล้วหัวเราะออกมา อ้อ เจ้าแว่นคนนี้ผมเคยเห็นมันอยู่ในกลุ่มของไอ้โซโล่บ่อยๆ ผมไม่สนใจไอ้โซโล่หันมาสนข้าวกล่องที่พี่เพ้นต์เอามาให้ดีกว่า
“มึงจะกินปะ?” ผมหันไปถามไอ้โจ้ที่ยืนอยู่ห่างจากผมสองเมตรได้ ไอ้เวรนี่ก็เว่อร์เหลือเกิน
“กินๆ”
“จะกินก็เดินเข้ามาสิวะ จะให้มันลอยเข้าปากเองหรือไง!?”
“เออ กูจะให้มันลอยเข้าปากกูเอง อ้า~” มันไม่พูดเปล่า อ้าปากรอแม่นกป้อน อุตส่าห์พูดเตือนดีๆ เสือกมากวนใส่ ผมยกขาตวัดเท้าเฉียดปลายคางไอ้โจ้
“เป็นไง มันลอยเข้าปากมึงเองเลยนะ”
“ไอ้บ้า! กูล่ะไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเอี้ยนั่นมาหลงมึงได้ไง กูคนล่ะที่ขอเซย์โน!” ไอ้โจ้มันหลบได้ครับ มันลูบคางตัวเองไปมาแล้วบ่นพึมพำ กูจะไปรู้ได้ไง กูไม่ใช่พวกมันนี่หว่า ผมกระตุกยิ้มขำ ทำใจดียื่นข้าวกล่องให้เพื่อนกินแต่โดยดี
“อาจจะเพราะกูมีลีลาเด็ดล่ะมั้ง? หึๆ หุบปากแล้วแดกซะ!”
“เออๆ ลีลาเด็ดเหรอวะ? มิน่าผัวรักผัวหลง”
“เวร! บอกให้หุบปากไง!!”
TBC.
ช้าๆ ได้พร้าเล่มงามเนอะ มาอัพช้าหน่อยเพราะอาทิตย์นี้
มีสอบครั้งสำคัญ ถ้าสอบไม่ผ่านมาสิทธิ์ติดเอฟแน่ๆ T-T
รุ่นพี่ยิ่งบอกว่าวิชานี้มันโหด มันโหดจริงๆ นั้นแหละ
ภูมิศาสตร์แมร่งจะออกข้อสอบไง โคตรกว้างเหอะ
นั่งเขียนเป็นคัมภีร์ได้เลยน่ะเนี่ย เฮ้อ~ บ่นไปแต่ไม่อ่านก็เหมือนเดิม
เพราะฉะนั้น ก็จรลีไปอ่านหนังสือใส่หัวก่อนล่ะกัน~
ปล.ขอบคุณสำหรับทุกๆ เม้มกำลังใจ ขอบใจจริงๆ~
-
หลงพรีสต์ไปอีกเท่าตัว
ตรงความเถื่อนเนี่ยล่ะ 555555555555555
-
กำลังคิดถึงพรีส พรีสก็มา :-[
เป็นกำลังให้สิบผ่านนะคะ จะได้มีแรงมาต่อได้ :3123:
-
จิ้มมมมมม
เอิ๊กกก พี่เพ้นท์เดินหน้าเต็มสูบแล้วววว
-
กริ้ด พรีสต์น่ารัก เเต่จะซื่อไปไหนค่ะพรีสต์ จ๊วบๆ
-
เฮ้อออ...อ่านยังงัยก็ไม่เคยพอซักที อยากอ่านตอนต่อไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ อะคนเขียน
งานชนคณะต้องสนุกแน่ๆ เลยอะ อิคุณโซโล่จะวางแผนทำอะไรน้า
เดาว่าน้องพรีสต์ต้องใช้ความน่ารักและความบ้าหลุดโลกมาแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้แน่ๆ เลย
-
555 เดี๋ยวคงได้กลายเป็นศึกชิงพรีสแน่ๆ
-
อร๊ายยยย น้องพรีสต์มา อิๆ ชอบพริตตี้มากมาย :-[
-
หึๆๆๆๆน้องเขาเถื่อนแบบนี้ไง
พวกนั้นก็เลยชอบ
-
:laugh:
พรีตจ้าาา
สวยก็เงี้ย มีแต่คนรุมรัก รอตอนหน้ามันส์แน่
ป.ล ไม่อยากใหน้องข้าวโพดเป็นนางร้าย เพราะน่ารักเกินไป น่าจะให้คู่กับพี่เพ้นท์เนอะ
-
เยี่ยมมากกกกกกกกกกกกกกกก สมกับที่รอ อิอิ รู้สึกยังไงก็ไม่ยอมรับนะ หนูพรีสต์
-
น้องพรีตตี้นี่เสน่ห์แรงจริง
น่ารักอ่ะ :impress2: :impress2:
-
ขอบคุณจ้า
โห้ย โห้ย คุณชายโซโล่เปิดตัวแรงเหมือนกันนะ
มีผัวเมีย ไรงี้ด้วย แสดงว่าหึงบ้าอะไรบ้างก็ดีนะจ๊ะ
อย่าเก็บเงียบไว้ ให้พรีสต์รู้ตัวเองนะ มันจะช้าไป
พรีสต์ ก็นะต้องมองอะไรบ้าง สนใจสิ่งรอบข้างบ้าง
รอบข้างจริงๆ ดอกไม้ ต้นไม้ อะไรงี้ มันไม่ใช่อ่ะ
เฮ้อ.......พรีสต์เป็นคนที่น่าอิจฉาจริงๆ มีคนมารักมาชอบ
เยอะแยะ ไม่รู้อะไรกับเค้าเลย ว่าตัวเองนะ "น่ารัก โค-ตะ-ระ"
งานชนคณะ อาจมีสงครามย่อยๆ
ปล. เป็นกำลังใจให้จ้า +++เรียบร้อย ^^ ทำข้อสอบให้ได้นะจ๊ะ
-
พรีสต์เอ๋ย ทำปากแข็ง!!!!!
เดี๋ยวโซโล่ทิ้งขึ้นมา จะหาว่าไม่เตือน
-
พี่หัวถั่วงอกเปงใครเค๊อะ โดนใจอย่างแรง
พี่โมเอ๊ะก็ด้วย เค้าคู่กานใจป่ะ
จะให้โจโจ้คู่กับสาวน้อยจริง ๆ หรอ
จัด 3P ไปเลยไหมค่ะ ดูท่าจะดุเดือดแล้ว
-
ระวังตัวไว้ละพิตตี้
คุณชายสามีท่าทางจะหึงโหดนะนั่น
:L2: :L2:
-
พรีสต์จ๋า~!!
มานั่งปูเสื่อรอพรีสต์ในตอนต่อไป
-
:impress2: :impress2:
-
o13 :pig4: :pig4:
-
สวดยอดดดดดดดดดดดดดดด
ต่ออีกๆๆๆ อ่านไม่จุใจเลยยยยย
-
มาอัพด่วน :z3: ด่วนค่ะด่วนจะลงแดงตายแล้ว
ทั้งรักทั้งหลงฟิคนี้หัวปักปำแล้วคร้าาา
ไม่รีบมาต่ิิอจะโดดงับหูพี่ปอย :fire:
-
มาเป็นกำลังใจคร่า o13
-
พรีตส์น่ารัก ชักจะหลงแล้ว เดี๋่ยวหมาบ้าโซโล่อาละวาด :laugh:
เอาใจช่วยคนเีขียนเรื่องสอบค่ะ :L2:
-
โอ๊ย น่ารักจริง ๆ เลยพรีสต์ มิน่าโดนแย่งไปแย่งมา จะมีศึกชิงนายแล้ว กรี๊ด ๆ ๆ :z3: :z3: :z3:
-
ฮา ชนคณะ!!!
สิ่งสุดยอดขอมหาลัย ><
น้องโพดเอ้ยไปรักกับเฮียเพ้นท์ดีกว่าลูก
-
อยากได้อีก สัก 8 ตอนนนน :o8: :o8: :o8:
-
น้องพรีสต์เสน่ห์แรงจริงจัง หนุ่มๆเริ่มเดินเครื่องรุกกันเต็มสูบมาก
โซโล่อะน่ารักจัด คงอยากให้พรีสต์ยอมรับว่าเป็นเมียตัวเองแน่ๆ ฮ่าๆ
สงสารน้องข้าวโพด น้องน่ารักนะ อยากให้มีคู่กะเค้าบ้างจัง :monkeysad:
-
โฮะๆๆๆ
สองคณะชนกันคราวนี้ได้เลือดแน่
นู๋พรีสต์ระวังตัวด่วน กลับไปบ้านโดนจัดหนักแน่
โซโล่หึงโหดแน่ก็เล่นเห็นเต็มตาว่า นู๋พรีสต์กอดกับเฮียเพ้นส์ :m16: :m16: :m16:
งานนี้แรงส์แน่นอน โซโล่วางแผนเชือดเฮียเพ้นส์แหง๋มๆๆ o18 o18 o18
โจ๋คู๋กับคนหัวเงินได้ป่ะ อยากอ่านคู่นี้ว่าจะเด็ดดวงกระแทรกใจแค่ไหน หุหุ :z1: :z1: :z1:
-
พรีสต์ก็ซึนได้อีกนะ
โซบอกไปเลยว่ารักว่าชอบพรีสต์
แต่ก่อนบอกก็จัดการข้าวโพดก่อนนะ
พรีสต์เคนเป็นนักเลงมาก่อนได้ไงนะ
ตามคนอื่นเค้าไม่ทันเลย
หรือพิเศษเฉพาะเรื่องนี้เรื่องเดียว
-
หนูพรีสต์เป็นเด็กซื่อหรือไม่ใส่ใจอะไรเลยนี่ บอกให้หัดคิดเข้าข้างตัวเองบ้าง
คราวหน้าจะรอลุ้นนะคะว่าโซโล่จะจัดการกับพี่เพนต์ยังไง
-
หลงรักนู๋ พรีสซ์ ผู้แสนสวย น่ารัก เถือน :-[ :-[ :-[+1
-
นายเอกนี่ซื่อเนอะ ไม่รู้อะไรกะเค้าเลย
-
ผิดไหมที่ไม่เชียร์พระเอง หมันไสมัน 555 :laugh:
และผิดไหมที่เชียร์ตัว(เค้า)เองกับพรีตตี้ :impress2:
พลิ้ววววว (วิ่งหลบบาทา) :z6:
-
น้องข้าวโพดอะไรนั่นไม่น่าไว้ใจเลยอ่ะ :z1:
-
อ๋ายยยยยยยย :impress2:
เพิ่งได้อ่านครั้งแรก หลงรักเลยค่ะ!!!
ติดตามชีวิตหนูพรีสต์อย่างใจจดจ่อ
แอบบอกว่าเชียร์โซโล่แหละ เค้าชอบหนุ่มวิดวะ!!
-
สนุกมาก แนวนี้ที่อยากอ่าน
ในที่สุดก็เจอแล้ว^^
-
เป็นกำลังใจในการอัพค่ะ
-
:impress2:
-
ศึกรักเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆเลยนะ พรีสต์มีคนมาชอบเยอะเลย ท่าทางจะเจอศึกหนัก
อยากเห็นตอนพี่เพ้นต์กับโซโล่ปะทะกันไวๆค่า ดุเดือดๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก ไรท์เตอร์ เราชอบนิสัยคาเเร๊กเตอร์ของพรีสมากกกกกๆๆๆๆๆๆ
>< ของโซโล่ด้วย ฮาๆ เเละน้องข้าวโพดเเละพี่เพ้นท์ อร๊ากกกกกก น่ารักทุกตัวละครเลย
เเต่ละฉากที่บรรยายมันเเบบเหมือนจริงจิ้นได้อะไรได้ เช่นเดินออกจากห้องน้ำนั้น โซโล่ก็.. อร๊ายยยๆ น่ารักมากๆ
ยิ่งฉากที่อยู่กับข้าวโพดในครัว >< ชอบคำตอบของพรีส ฮาๆ น่ารักเป็นบล้าเลย ขอบคุณจ้า
-
น่ารักไปไหน เนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
โซโล รักก็บอกไปตรงๆสิจ้า พรีสต์ เค้าเป็นพวกความรู้สึกช้า
หรืออีกนัยคือฟอร์มเยอะกลัวเสียอะ รักแล้วต้องหมั่นแสดงออก
-
:z1: :z1:
-
มาต่อไวๆๆนะคะ กำลังได้ที่เลยคะ อิิอิอิ
-
ใครไม่หลงก็บ้าแล้ว :o8:
น่ารัก ทั้งเถื่อน ทั้งรั่วแบบนี้ จะหาได้จากที่ไหนละ :laugh:
-
น้องข้าวโพดน่ารักจัง ตอนแรกนึกว่าน้องข้าวโพดจะแอบร้ายซะแล้ว :-[
อิพี่เพ้นท์เริ่มรุกแล้ว แต่ช้าไปแล้วจ้า :laugh:
ที่อิโซโล่ซุบซิบกับเพื่อนนี่วางแผนจัดการพี่เพ้นท์รึเปล่าน้อ o18
-
สนุกอ่ะ พรีสต์ ตลกอ่ะ น่ารัก แอบรั่ว
รอตอนต่อไปนะคะ :-[
-
“เอาแมร่งทุกวันขนาดนี้ ไม่ให้เรียกว่าเมียแล้วจะให้เรียกว่าอะไร?”
:a5: ทำไมน้องโซใช้คำเยี่ยงนี้ !?!
..... ถึงใจเจ้มั่กมาก :m3:
-
โว๊ะ!!! คืนนี้มีจัดหนัก พรีสต์จ๋า~
คืนนี้โดนโซโล่ล่ามที(?) จัดหนักฟ้าเหลืองเเน่เธอว์~
อิยะฮ่าๆๆๆๆๆ
อยากให้มีฉากแบบว่า... โซโล่ล่ามที(?)
เนียนจับองจับเอวอิหนูพรีสต์บ้างอะไรบ้าง~
ท่าจะน่ารักน่าหยิก...
แต่พี่เพ้นต์เนียนบ่อยๆก็ดีนะ... โซโล่ขา~
จะได้หึงบ่อยๆ เหอๆๆๆ
สนุกมากๆค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ>,.<!!!
-
:o8: :o8:
-
หวายยย ไซโล่โมโหแล้ว
ระวังตัวไว้ดีๆนะพรีสต์ ><
-
เห็นด้วยกับรี ของน้องTanyaPuechค่ะ (ก๊อบมาวางเลยอิ อิ)
ป.ล ไม่อยากใหน้องข้าวโพดเป็นนางร้าย เพราะน่ารักเกินไป น่าจะให้คู่กับพี่เพ้นท์เนอะ
จริงๆแหละ สองคนนี้(พี่พรีสต์-น้องข้าวโพด)เขาจะได้เป็นคู่พี่สาวน้องสาวกันไงล่ะ คงน่ารักดี หุ หุ
น้องปอยคะ ทั้งสามข้อความข้างล่าง ตรงตัวเอน ขอแก้ให้เป็น "คดข้าว" นะคะ
"...ผมกำลังจะทดข้าวใส่จานให้แต่น้องข้าวโพด..."
"...ผมเนี่ยทดข้าวไปกัดฟันไป..."
"...ผมทดข้าวใส่จานแล้วส่งให้..."
-
มันค้างงงงงงงงงงงง. สุดๆเลย
-
ผัวรักผังหลง เพราะพูดตรงนี่เอ๊ ง งง
555555555555
ช่างเป็นคนที่ไม่รู้อะไรบ้างเลย~~
-
เหอๆๆ ชอบเรื่องนี้จัง :mc4:
-
สนุกจริง สนุกจัง
เฮ้อ! โชคดีในการสอบนะ
แล้วรีบมาต่อล่ะ
-
:laugh:
-
ชอบเรื่องนี้จริงๆเชียว ><
ติดตามด้วยคน ^^
-
มาปูเสือ จิบชารอ
-
สงสัยพรีสต์กลับไปโดนอีกแน่ๆ
สงสัยคงชุดใหญ่ :z1:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วติดใจ อิอิ
มาต่อไวไวนะคะ
อยากรู้เบื่องหลังของโซโล่ว่าชอบพรีสต์ได้อย่าไร จัง!!
-
ชอบมากๆ
-
ศึกชนคณะครั้งนี้ท่าจะมันส์จนหยดติ๋งๆ แน่
มีพรีสต์เป็นเดิมพันขนาดนี้
-
หนุกแน่ๆงานนี้ พรีสต์เอ๋ย
-
รอตอนต่อไปอยู่นะฮับ (http://s269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/001/white/white-head-emoticon-002.gif)
-
แวะมารอ><
-
เข้ามาอ่านด้วยคน สนุกมาก
แล้วมาต่อไวไวนะ
-
พรีสต์สู้ๆ เค้านะ
-
ตอนที่ 14 งานประมูลวิศปัต
ก่อนจะเริ่มการแนะนำตัว คณะกรรมการส่วนกลางจากองค์การนักศึกษาชี้แจงรายละเอียดเล็กน้อยๆ และสโมสรนักศึกษาจากทั้งสองคณะจับมือสานความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ผมมองพี่เพ้นต์กับไอ้โซโล่ที่กำลังจับมือกัน เอ๋? ไอ้โซโล่ก็เป็นสมาชิกสโมสรฯ ด้วยเหรอ? มิน่ามันถึงดูยุ่งๆ! ขณะจับมือกันพวกเขามีสีหน้าเรียบเฉยทั้งคู่ แต่มือกลับจับกันสั่นระริกเชียว หือ... แหมมือกับหน้าไม่สามัคคีกันเล๊ย!
กลองฝั่งคณะสถาปัตย์ดังขึ้น สัญญาณเริ่มต้นการแนะนำตัวการชนคณะในปีนี้เริ่มต้นขึ้น เสียงโห่ต้อนรับดังกึกก้องจากสองฝากฝั่งทั่วศาลาวิศปัต
(และแล้วก็เริ่มต้นขึ้นกับการชนคณะวันแรกของคณะสถาปัตย์และคณะวิศวะ!!)
(ผม แทนแทน~ ตัวแทนผู้ดำเนินรายการจากคณะถาปัตถาปัต ฮิ้วววว~!!!)
พี่แทนปีสี่กระโดดมายืนตรงกลางระหว่างทั้งสองคณะ ตามด้วยสาวห้าวอีกคนที่เดินมาอยู่ข้างๆ พี่แทน
(และตาหวาน ตัวแทนคณะวิศวะค่ะ~!)
ฮู้วววว!!!
(วันนี้เป็นวันแรกของการชนคณะระหว่างถาปัตถาปัต)
(กับวิศวะวิศวะค่า~)
แหม สองคนนี้เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ ผมยิ้มนิดๆ กับสองพิธีกรตัวแทนจากสองคณะ วิศวะก็มีคนรั่วๆ เหมือนกันแฮะ สองพิธีกรหนุ่มสาวโชว์พลังกันอยู่สักพักก็วกเข้ามาเนื้อเรื่อง
(เนื่องจากวันแรกเราทั้งสองคณะยังไม่รู้จักกันเท่าไรนะครับ)
(ค่ะ ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะเนี่ย?)
(อ้าว! แล้วคุณล่ะครับ ชื่ออะไร?)
(ชูไม้ชูมือส่ายสะดือเด้งมาเด้งไป ชูไม้ชูมือส่ายสะดือเด้งมาเด้งไป นานๆ เจอะกันที เอ๊ย~ นานๆ เจอะกันที ตัวฉันนี่ชื่อตาหวาน แล้วคุณพี่ล่ะชื่ออะไร~)
(ชูไม้ชูมือส่ายสะดือเด้งมาเด้งไป ชูไม้ชูมือส่ายสะดือเด้งมาเด้งไป นานๆ เจอะกันที เอ๊ย~ นานๆ เจอะกันที ไอ้ตัวพี่นี่ ชื่อ แทนแทน คร้าบบบบ~)
ทั้งสองพิธีกรใส่ลีลากันยกใหญ่ โยกใส่กันมันหยด พวกผมตบมือถูกใจ เสียงกลองดังขึ้น ช่วงแนะนำตัวใครอยากจะแนะนำตัวก็ออกไปตามความสมัครใจ ไอ้โจ้กระโดดไปชูไม้ชูมือส่ายสะดือก่อนใครเพื่อน ประจำครับรายนี้ ได้ยินเสียงกลองเสียงดนตรีเป็นไม่ได้ ต้องออกไปโชว์สเต๊ปแด๊นซ์ทุกที
(ชูไม้ชูมือส่ายสะดือเด้งมาเด้งไป ชูไม้ชูมือส่ายสะดือเด้งมาเด้งไป นานๆ เจอะกันที เอ๊ย~ นานๆ เจอะกันที ไอ้ตัวกระผมนี่ มีนามว่า โจ้ ผู้เกรียงไกร~)
ฮิ้ววววววววววววว~
พวกเพื่อนๆ โห่ร้องตอบ ไอ้โจ้โยนไปทางวิศวะที่มีเจ้าบ้าพอๆ กับไอ้โจ้กระโดดเข้ามาร่วมแจม พวกเสื้อแดงเลือดหมูกระโดดเข้ามาตรงกลางแล้วชูไม้ชูมือโยกเอวสุดขีด ป๊าดดดดด! ช่างกล้า! เสียงโห่ร้องจากพวกวิศวะดังก้องศาลาอย่างโดนใจ ฝ่ายสถาปัตย์ต้องเต้นแรงมากขึ้น
หว่า~ ใครใช้ให้ไอ้สองคนแรกมันแรงขนาดนั้นล่ะ สงสารคนต่อจากพวกมันจริงๆ! ช่วงแนะนำตัวเป็นไปด้วยความบ้าคลั่ง ผมไม่นึกถึงเลยว่าคณะวิศวะนี่มันทั้งบ้า ทั้งเถื่อน ลูกรั่วมันแรงแบบเถื่อนๆ ผู้หญิงคณะนี้แรงพอกับคณะผมเลยล่ะ ดูสิ! เต้นจนไม่มีสภาพเป็นเลดี้แล้ว อยากจะร้องไห้!
จากช่วงแนะนำตัวที่เต้นจนหัวสั่นหัวคลอนก็เป็นช่วงดวลเพลง ไม่มีอะไรแค่ร้องเพลงแล้วเต้นประชันกันเอามันเท่านั้นแหละครับ ไอ้โจ้มันติดลมบนแด๊นซ์แข่งไอ้พวกวิศวะไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ส่วนผมนั่งแหกปากร้องเพลงให้พวกมันเต้นอยู่ข้างหลัง มีไอ้ฮอยฮัก ไอ้เตี้ยสตางค์ที่สลัดสามีมานั่งเม้าธ์มอยกับพวกผม ส่วนไอ้บู๊ลิ้มกับไอ้แซมอยู่นู้นครับ พวกมันต้องไปคอยรับคำสั่งรุ่นพี่ปีสี่เพราะปีหน้าพวกมันจะต้องทำหน้าที่สโมฯ เป็นทายาทอสูรรุ่นต่อไป
(ชะเอิงเอิงเอย~ เต้นกันพอหอมปากหอมคอ พอให้รู้จักกันจั๊กหน่อย)
(ต่อไปก็เป็นการเล่นเกมกระชับสัมพันธ์ระหว่างคณะในวันแรกค่ะ เอ๋ วันแรกเนี่ยเราจะเล่นอะไรกันดีน่า~)
(ก่อนอื่นผมอยากจะบอกข่าวดีให้ทุกคนทราบ เราจะยังไม่เล่นเกมกัน)
(เอ๋ๆๆๆ ทำไมล่ะคะ?)
(ปีนี้สุดพิเศษ เราจะจัดงานประชุมประมูลวิศปัต!)
(ว้าว~!!!!)
สิ้นเสียงของพี่แทน ทุกคนหันมาซุบซิบเกิดเสียงดังฟังไม่เป็นศัพท์ ทุกคนดูจะแปลกใจมาก ไม่มีใครรู้เรื่องนี้มาก่อน ผมพยักหน้าหงึกหงัก งานประมูล? ประมูลอะไรกันวะ? ถึงผมจะไม่รู้ว่างานประมูลอะไรแต่ผมว่ามันคงจะไม่ธรรมดาแน่ๆ เชื่อขนมกินได้! ทีมงานจัดสถานที่ขนย้ายโต๊ะมาตั้งไว้ตรงกลางระหว่างสองฝั่ง แบกป้ายอะไรบางอย่างที่คลุมด้วยผ้าสีแดงอย่างดี โอ้~ ตื่นเต้นจัง ใจของผมเต้นตุ้บๆ จะประมูลอะไรกันเนี่ย?
(ทุกคนพอจะจำได้ไหมครับ? เมื่อสักประมาณสองอาทิตย์ก่อนได้มีแบบสอบถามความเห็นคิดเรื่องการชนคณะ อันที่จริงแล้วแบบสอบถามนั้นเป็นแค่ของทำบังหน้า จุดประสงค์ที่แท้จริงก็คือ...)
(รางวัลการประมูลครั้งนี้ค่า~!)
(โดยเราเลือกสิ่งที่แต่ละคนอยากได้มากที่สุดสามอันดับแรกมาประมูล)
(มาดูของที่เราจะประมูลอันดับสามกันก่อนเลยนะคะ อันดับสามได้แก่... บัตรสั่งยอมแพ้ค่ะ!)
(บัตรสั่งยอมแพ้จะใช้ตอนไหนก็ได้ สามารถส่งให้อีกฝ่ายยอมแพ้โดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้นครับ)
(ค่ะ การประมูลของเราไม่ได้ใช้เงิน แต่เราใช้ความเจ็บปวด!)
(แน่นอนครับ อุปกรณ์ช่วยของเราคือตะเกียบตัวนี้นี่เอง ใช้ดีดใส่หน้าผากแบบนี้ครับ โอ๊ยยยย!)
พี่แทนพูดจบก็จับตะเกียบดีดใส่หน้าผากของตัวเองอย่างจัง แทบจะทันทีพี่แทนแผดเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดอย่างโหยหวน พี่แทนถูหน้าผากของตัวเองจนแดงก่ำ ผมหัวเราะขำเหมือนคนอื่นๆ
(ความเจ็บนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลยนะครับ)
(ก่อนประมูลต้องคิดดีๆ ด้วยนะคะ กติกาคือ ประมูลด้วยความเจ็บปวดกี่ครั้งก็ได้แล้วแต่ตัวเอง สำหรับผู้ชายถ้าร้องออกมาถือว่าจบการประมูล ส่วนผู้หญิงร้องก็ไม่เป็นไร ขอให้ทนจนครบจำนวนก็พอ~)
(เอาล่ะครับ เริ่มการประมูลได้!)
ผมนั่งมองดูการประมูลแล้วครุ่นคิด บัตรสั่งยอมแพ้งั้นเหรอ? มันก็น่าสนใจดีอยู่หรอกนะ แต่ให้ใช้ความเจ็บเป็นตัวจ่ายมันออกจะซาดิสม์ไปหรือเปล่า? ผมมองแต่คนที่ทำการประมูลแต่ไม่สำเร็จอย่างไม่แน่ใจ ป๊าดดดด! เล่นประมูลห้าสิบครั้งขนาดนั้น ใครจะทนได้! ภาพของคนประมูลไม่สำเร็จนั่งน้ำตาไหลทำเอาผมไม่กล้าจะประมูลด้วยเลย เฮ้อ~ แต่ผมก็อยากได้อยู่นะบัตรนั้นน่ะ ผมมองพวกเพื่อนๆ ที่นั่งมองการประมูลกันแบบเฉยสนิท ปล่อยให้พวกวิศวะโชว์สปิริตแรงกล้าแต่ก็ไม่มีใครผ่านสักคน เจอตะเกียบทีร้องจ๊ากแทบไม่ทัน
“สิบห้าครั้ง!”
รู้สึกว่าจำนวนครั้งจะน้อยลงแล้วนะครับ นี่คือโอกาสของผมหรือเปล่า? เออ! ยังไงก็ลองประมูลดูล่ะกัน เดี๋ยวก็มีใครเสนอจำนวนที่มากกว่านั้นแหละ ผมยกมือขึ้นพรึบ ตะโกนเสียงดัง
“ยี่สิบครั้ง!”
(อ่า พริตตี้ให้ยี่สิบครั้ง ยี่สิบหนึ่ง ยี่สิบสอง ยี่สิบสาม บัตรสั่งยอมแพ้เป็นของพริตตี้!)
เวร!!! ทำไมไม่มีใครประมูลต่อเลยวะ? ผมทำหน้าเหวอ ไม่คิดว่าจะได้ พี่แทนเรียกให้ผมไปจ่ายความเจ็บปวดด้วยใบหน้าแลดูมีความสุขซะเหลือเกิน โธ่ พี่แทน! ผมยืนข้างๆ พี่แทนที่ถือตะเกียบรอ หมายจะดีดผมให้เต็มที่ เราไม่มีความแค้นต่อกันนะครับพี่แทน ทำไมพี่ถึงดูตั้งอกตั้งใจขนาดนั้น ผมกลืนน้ำลายลงคอ หลับตาปี๊ พี่แทนง้างตะเกียบรอซะเต็มเหนี่ยว
ป้าบบบ! ซี้ดดดดดดดด!!!
แค่ครั้งเดียวผมก็ทรุดตัวแทบจะดิ้นกับพื้น โอ้แม่เจ้า! อนุภาพตะเกียบมันช่างร้ายแรงนัก!!! ความเจ็บแผ่ไปทั่วร่าง จากหน้าผากไปสู่เซลล์ทุกเซลล์ในตัว ผมแทบน้ำตาร่วง โชคดีที่ผมไม่ร้องออกไป
(ยอมแพ้เปล่าครับน้อง?)
“ต่อเลย”
เรื่องอะไรผมจะยอมแพ้ล่ะ!!?
ไอ้โซโล่แม่งยืนจ้องยิ้มๆ ทำหน้าเยาะเย้ยอยู่อย่างนั้น ให้ตายผมก็ต้องเอาบัตรสั่งยอมแพ้มาให้ได้! ถ้าไม่ได้มันเสียศักดิ์ศรี!!! ผมกัดฟันทน พี่แทนจัดหนักมาเลยครับ ปาเข้าไปสิบห้าครั้ง ผมตาแดงก่ำน้ำตาจะไหลออกมาให้ได้ ผมยกมือลูบหน้าผากของตัวเองสภาพน้ำตาคลอเบ้า ตัวสั่นระริก อ่า เจ็บเป็นบ้าเลยวะ อดทนไว้!!! อีกห้าครั้งเอง ผมมองพี่แทนอย่างมุ่งมั่น พี่แทนแกหน้าแดง เป็นอะไรไปวะครับ?
(น้องพรีสต์ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ พี่ทำใจตีน้องไม่ลง น่ารักเกินไปแล้ว!)
“พร่ำไรวะพี่ ตีต่อเลย!” ผมไม่สนใจพี่แทน ต้องการชนะให้ได้ พี่แทนส่ายหน้าไปมา ไม่ตีต่อจนผมแทบจะหงุดหงิด
“ผมขอโดนตีแทนน้องพรีสต์ครับ!” พี่เพ้นต์ลุกขึ้นมาตะโกนอย่างอดไม่ได้ ผมมองพี่เพ้นต์อย่างแปลกใจ เขาเดินออกมาด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจ แมนมากพี่!
“พี่จะรับความเจ็บปวดแทนพรีสต์เอง” พี่เพ้นต์ส่งยิ้มให้ ผมมองพี่แกอย่างตื้นตัน โฮ~ พ่อพระชัดๆ!
“เฮ้ย! โซโล่ มึงไม่อยากเป็นอัศวินดำไปช่วยเขาบ้างเหรอวะ?” ไอ้หัวขาวตะโกนดังขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะคิกๆ ผมหันไปมองไอ้โซโล่ที่ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ
“กูชอบเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมากกว่าว่ะ”
อู้ยยยยยย~!!! ไอ้เจ้าชายขี้ม้าขาวเอ๊ย!!! อย่างมึงนี่นะเจ้าชายขี่ม้าขาว ถุย! เป็นได้แค่ไอ้บ้าขี่ลาเท่านั้นแหละมึง! กูก็ไม่อยากให้มึงมาช่วยหรอก ผมสะบัดหน้าไปมองพี่เพ้นต์ที่ยืนให้พี่แทนดีดตะเกียบ พี่แทนเหล่มองเพื่อนตัวเองอย่างหมั่นไส้ จับตะเกียบไปดีดหน้าผากพี่เพ้นต์ติดกันตั้งห้าครั้งอย่างสุดแรงเกิด!
ป้าบบบบ!!! พอตีเสร็จพี่เพ้นต์ทำหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ายิ้มออกมา เอ่อ... ยิ้มไม่ได้ก็ไม่ต้องฝืนยิ้มก็ได้นะครับ ยิ้มแบบนี้มันน่ากลัวมากกว่า!
(บัตรสั่งยอมแพ้เป็นของพริตตี้!)
ย่ะฮู้~~~!!!
ในที่สุดผมก็ได้บัตรสั่งยอมแพ้มาไว้ในกำมือ เฮอะๆ คราวนี้แหละ กูจะสั่งให้มึงยอมแพ้คอยดูเถอะ ไอ้โซโล่! ผมเหลือบสายตาไปมองมันอย่างดูนัยๆ ไอ้บ้านั้นก็เหมือนจะรู้ทันส่งยิ้มท้าทายตอบ มึงอวดดีได้แค่ตอนนี้แหละ คอยดูเถอะ!
(ของประมูลชิ้นที่สอง คือ ...)
พรึบ!!! พี่แทนดึงผ้าที่ปิดไว้ออก
(บัตรยกเลิกการลงโทษค่ะ!)
หือ!? ผมตาโตทันควัน บัตรยกเลิกการลงโทษงั้นเหรอ? เจ๋งว่ะ! แน่นอนครับ การเล่นเกมแต่ละครั้งที่ขาดไม่ได้เลยคือการลงโทษคนที่แพ้!
(แน่นอนว่าถ้าได้ครอบครองบัตรนี้ก็จะสามารถยกเลิกการลงโทษได้แบบไม่จำกัดจำนวนครั้งด้วยครับ!)
โอ้~!!! อยากได้จัง
การประมูลก็เริ่มต้นขึ้น
“สามสิบครั้ง!”
ไม่เจียมว่ะ กูถูกตีแค่สิบห้าครั้ง อยากได้แค่ไหนแต่ก็ต้องห้ามใจไว้ ลองถูกตะเกียบพิฆาตนั้นดีดดูแล้วจะรู้สึก!! การประมูลดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปครบที่ห้าสิบครั้ง!? พระเจ้า!!! มึงโดนดีดสมองเสื่อมแน่!
“ห้าสิบครั้งหนึ่ง ห้าสิบครั้งสอง ห้าสิบครั้งสาม บัตรยกเลิกลงโทษเป็นของวินเซอร์ค่ะ!”
ไอ้หัวขาวลุกขึ้นมาอย่างโชว์ออฟสุดๆ มันชื่อว่า ‘วินเซอร์’ นี่เอง โฮ~ ชื่อจะเท่ไปไหนวะ!? ไอ้หัวขาวเดินมาที่พี่แทนด้วยรอยยิ้มมาดมั่นสุดๆ มันสูงมากทำให้พี่แทนกลายเป็นคนแคระไปเลย พี่แทนต้องให้มันก้มลงมาดีดหน้าผาก ไอ้บ้านี่ก็ไม่ร้องสักแอะ ทนความเจ็บได้ดีสุดๆ จนกระทั่งไปถึงครั้งที่ยี่สิบเท่านั้นแหละ ไอ้หัวขาวยกมือเบรกพี่แทนที่ตั้งท่าจะดีดไม่ยั้ง มันสอดส่ายสายตาสแกนไปทั่วแล้วมาหยุดสายตาที่พวกผม
หือ? อะไรวะ?
“เฮ้ย! ไอ้แว่น! ออกมานี้ดิ มาโดนตีแทนกู” ไอ้วินเซอร์ชี้นิ้วสั่งแล้วตะโกนดังชัด ผมเหลียวซ้ายเหลียวขวา กูไม่ได้แว่น ไม่รู้จักมึงด้วย ผมมองไอ้สตางค์ มันก็ไม่ได้แว่น แล้วใครไอ้แว่นของไอ้หัวขาวมันวะ?
“เร็วสิโว้ย! อย่าให้พูดเป็นครั้งที่สอง!” เสียงตะโกนนั้นเริ่มส่อแววกรุ่น ทำไมมันน่ากลัวอย่างนั้นวะ? ไอ้นี่มีแววโฉดยิ่งกว่าไอ้โซโล่อีก มิน่าพวกมันถึงเป็นเพื่อนกันได้! ไอ้สตางค์เหลียวมองไปข้างๆ ผมก็มองตามไป
หือ? ไอ้แว่น!!!?
ไอ้ฮอยฮักลุกขึ้นพรวด มันจ้ำอ้าวออกไปหาไอ้วินเซอร์ ผมมองตามคุณเพื่อนไปอย่างงุนงง ไอ้ฮอยยย!!!? ไอ้เตี้ยมก็มองตามไอ้ฮอยไปอย่างสงสัยใคร่รู้ มึงรู้จักไอ้หัวขาวนั้นด้วยเหรอ!?
“ชักช้า!” ไอ้วินเซอร์ตะคอกพร้อมกับเดินมาดึงกระชากลากถูไอ้ฮอยฮักออกไปด้วย ป๊าดดด! ไอ้นี่นิ ไอ้ฮอยเป็นทาสมึงหรือไงวะ!? คณะนี้เขามีแต่พวกเถื่อนๆ อย่างนายหัวหฤษฎ์เหรอ!? ส่วนไอ้ฮอยหน้านิ่งได้อีก! มันไปรับความเจ็บแทนไอ้วินเซอร์ที่ยืนดูกระดิกเท้าอย่างสบายอุรา พอครบห้าสิบครั้ง หน้าผากไอ้ฮอยฮักแดงไปหมด ยิ่งกว่าผมเสียอีก!
พอดีดเสร็จบัตรยกเลิกลงโทษก็ตกเป็นของไอ้หน้าด้านวินเซอร์ สมกับเป็นเพื่อนไอ้โซโล่มันจริงๆ! มันเดินกลับไปเฮฮาบ้าบอกับพรรคพวก ไม่เหลียวมองไอ้ฮอยฮักแม้แต่หางตา ส่วนไอ้ฮอยฮักก็กลับมานั่งที่เดิม หน้ามันนิ่งเว่อร์จนผมยังทึ่ง นี่มึงไม่เจ็บเลยหรือไงวะ!? ผมกับไอ้สตางค์ถามไถ่มันอย่างเป็นห่วง
“มึงไม่เจ็บเหรอวะ?”
“...เหี้ย เจ็บสิวะ!”
อ้าว ก็กูเห็นมึงหน้านิ่งอย่างกะหิน จะไปรู้ได้ยังไงว่ามึงเจ็บ พูดจบมันก็เริ่มตาแดงๆ สบถออกมายกใหญ่ บ่นพึมพำเรื่องหน้าของมัน เออ ผมเกือบลืมไปเลยแน่ะว่าหน้ามันสำคัญยิ่งชีพ ไม่รู้ทำไมไอ้จืดชืดนี่ต้องโวยวายทุกครั้งที่พวกผมไปวุ่นวายกับหน้ามัน
“แล้วมึงออกไปทำไม?”
“ก็... เขาเรียก” ไอ้ฮอยฮักเอ่ยเสียงเบาๆ เหมือนพึมพำ แค่ไอ้หัวขาวเรียกว่าไอ้แว่น มึงก็ไปเลยหรือไง เวร! มันไม่ได้เรียกชื่อมึงด้วยซ้ำ ผมทำหน้าบึ้ง ไอ้ห่าหัวขาวนั่นมาทำเพื่อนของกูแบบนี้ได้ไงวะ!? และดูเหมือนคนในคณะก็ช็อกเหมือนพวกผมๆ ใครๆ ก็รู้ว่าไอ้ฮอยฮักมันเป็นพวกถ้าไม่สมัครใจก็ไม่ทำ ขนาดรุ่นพี่มันยังเมิน ไม่มีใครมาสั่งมันได้สักคน แล้วไอ้เวรวินเซอร์เป็นใครถึงสามารถสั่งไอ้ฮอยฮักได้!?
“ฮอย เป็นไงบ้าง?” พี่แน็กเพื่อนสนิทของเพ้นต์ และเป็นพี่รหัสของไอ้ฮอยฮักเดินเข้ามาถามด้วยใบหน้าเป็นห่วง พี่เขายื่นผ้าที่ชุบน้ำหมาดๆ มาซับหน้าผาก จากนั้นก็เอายามาให้น้องรหัส ดูแลไอ้ฮอยฮักเป็นอย่างดี พี่เพ้นต์เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเครียดๆ
“น้องไปรู้จักไอ้วินเซอร์ได้ยังไง พี่ไม่รู้หรอกนะ แต่พี่ขอเตือนให้อยู่ห่างๆ จากมันดีกว่า”
“พี่ก็ว่าอย่างงั้นแหละ”
พี่เพ้นต์กับพี่แน็กพูดอะไรบางอย่างสองสามประโยคแล้วเดินออกไป พี่แน็กมองไอ้ฮอยอย่างเป็นห่วง ฝากมันไว้กับพวกผม เอ่อ...ฝากไอ้สตางค์พอจะได้อยู่หรอกแต่อย่าฝากกับผมเล๊ย ผมยังเอาตัวรอดไม่ได้! ไอ้ฮอยฮักซับหน้าผากตัวเองไปเงียบๆ มันไม่พูดอะไรสักอย่าง
“อย่างที่พี่เขาพูดนั้นแหละไอ้ฮอย” ไอ้สตางค์มันพูดเสริม อะไรวะ? มึงรู้จักไอ้เวรบ๊อกเซอร์ด้วย?
“มึงรู้จักไอ้บ๊อกเซอร์นั้นด้วยเหรอ?”
“บ๊อกเซอร์? เวร เขาชื่อวินเซอร์” ไอ้ฮอยฮักหัวเราะออกมา ผมมองมันนิ่ง ผมว่าไอ้ฮอยฮักยิ้มดูดีกว่าตอนหน้านิ่งๆ อีกนะ ดูๆ ไปแล้วไอ้ฮอยหน้าตาดีนะครับ แถมยังแขนขาเรียวยาว หุ่นผอมเพรียวเทรนด์หนุ่มฮอตมาแรง นี่ถ้ามันไม่ทำตัวจืดชืดไร้ตัวตนล่ะก็ฮอตกว่าไอ้บู๊ลิ้มอีก เอ้า!
“จะชื่อห่าเหวอะไรกูไม่สน มาทำเพื่อนกูได้!”
“หึๆ ช่างมันเถอะ กูเต็มใจเอง”
“ไอ้ฮอยจืดมึงยุ่งผิดคนแล้ว อย่างไอ้วินเซอร์มันก็หลอกใช้มึงแค่นั้นแหละ มันไม่สนใจมึงด้วยซ้ำ” ไอ้สตางค์เอ่ยขึ้นพร้อมกับถอนหายใจเฮือก ผมมองหน้าไอ้ฮอยฮักพร้อมกระพริบตาพริบๆ อย่าบอกนะ...อย่าบอกนะว่า...มึง...ชอบเจ้านั่น! ไอ้ฮอยมึง... ชอบคนเลววววว!!!
“ไม่เป็นไรว่ะ อย่างน้อยมันก็เรียกกู!”
“...แล้วมึงจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า” ไอ้สตางค์สะบัดหน้าออกไปทำเสียงดูถูกดูแคลน จริงๆ แล้วไอ้ห่าเตี้ยเป็นห่วงน่ะครับ ทำเป็นปากหมาหาเรื่องไปอย่างนั้นแหละ เฮอะ
ไอ้ฮอยฮักยิ้มรับแวบหนึ่ง คงจะรู้ว่าไอ้เตี้ยมันทำปากร้ายเพราะเป็นห่วงมันนั้นแหละ
“กูว่าคนที่น่าเป็นห่วงมากที่สุดตอนนี้คือมึงว่ะพรีสต์ ดูนั่น” ไอ้ฮอยฮักชี้ไปที่พี่แทน ผมเงยหน้ามองแล้วทำตาโต
(ของประมูลชิ้นสุดท้าย! บัตรเดตสุดโรแมนติกกับหนุ่มน้อยสุดฮอตพรีสต์~!!!)
เฮ้ยยยย อะไรน่ะ!?
(เพราะคนเขียนคำขอมาเยอะมาก เราเลยจัดการประมูลบัตรนี้เป็นพิเศษขึ้นค่ะ)
“เฮ้ยยย! ทำแบบนี้ได้ยังไง?” ผมลุกขึ้นโวยทันที ขอความคิดเห็นจากกูหรือยังวะ!? แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจสักคน ทุกคนพร้อมใจกันยกมือประมูล อ๊ากกก!!! ไอ้พวกนี้นิ เดี๋ยวกูเอาตายซะหรอก ไม่มีใครสนใจที่ผมโวยวายสักนิด มันน่าจริงๆ โว้ย
(หยุ๊ดดด! เรากะไว้แล้วว่าการประมูลครั้งนี้ต้องวุ่นวายแน่ๆ เราเลยตัดสินใจตัดสินด้วยเกม!)
(มาตัดสินด้วยเกม!)
โว้ยยยยยยย!!! ฟังกูหรือเปล่าวะ!?
(ใครต้องการแข่งบ้าง ออกมาเลยครับ~!)
ผู้คนเริ่มลุกขึ้นผุดเป็นเห็ดทั้งสองฝั่ง อะไรกัน!? พวกมึงลุกขึ้นทำไมวะ!? ฝั่งวิศวะชะงักเมื่อไอ้โซโล่ลุกขึ้นกวาดสายตาพิฆาตไปทั่ว พวกใจปอดรีบนั่งลงเหมือนเดิม ฝั่งวิศวะเหลือแค่ไอ้โซโล่ที่เดินออกมาคนเดียว โดยมีไอ้วินเซอร์ตบมือหัวเราะลั่นชอบใจเหลือเกิน
ฝั่งสถาปัตย์ก็ทยอยนั่งลงอาจจะเพราะเกรงไอ้โซโล่ ผมมองไอ้โซโล่เขม็ง มึงจะลุกขึ้นมาทำไมวะ!? เดี๋ยวกูจะลงแข่งเอง ผมลุกขึ้นเดินผ่าฝูงออกมา ไม่ยอมให้ตัวเองเป็นรางวัลของใครหรอก พี่เพ้นต์เดินเข้ามาดึงผมไว้ เขายิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา
“พรีสต์นั่งลงเถอะ ไอ้โซโล่น่ะพี่จัดการมันเอง” พูดเสร็จพี่เพ้นต์ก็เดินออกไปเผชิญหน้ากับโซโล่ ฝั่งสถาปัตย์ที่เห็นพี่เพ้นต์ออกไปก็หน้าซีดรีบนั่งลงเหมือนเดิม ตกลงพี่เพ้นต์มีอิทธิพลเหมือนกันเหรอ เสียงโห่ตอบรับเมื่อสองคนจ้องหน้ากันเขม็ง
พี่เพ้นต์ไม่ต้องครับ! เดี๋ยวผมลงแข่งเอง!!
(น้องพรีสต์นั่งลงดูต่อไปเถอะครับ เจ้าตัวลงเองไม่ได้)
เวร! พี่แทนพูดดักเหมือนรู้ว่าผมจะออกไป ผมกระทืบเท้าอย่างหงุดหงิดกลับมานั่งที่เดิม โธ่โว้ย!!! จะใครชนะมันก็เหมือนเดิมนั่นแหละ เดตกับผู้ชายนี่นะ!? ผมทำหน้าบึ้งแล้วบึ้งอีก ไอ้ฮอยฮักแตะไหล่ของผมแล้วชี้มาที่ตัวเอง อะไรวะ?
“เดี๋ยวกูช่วย” มันพูดเสร็จก็หักนิ้วดังกรอบๆ ผมมองไอ้ฮอยฮักแล้วปิ๊งไอเดียทันที ไอ้บ้านี่เคยบอกว่าได้สายดำยูโดและสายดำเทควันโดนี่น่า ผมมองพ่อพระที่เข้ามาช่วยด้วยสายตามีหวัง มึงต้องชนะสองคนนั้นให้ได้นะฮอยฮัก ความหวังอยู่ที่มึงคนเดียวเท่านั้น~!!!
(ใครจะลงแข่งอีกไหมคะ?)
ทุกคนต่างส่ายหน้าอย่างพร้อมเพรียง ไอ้ฮอยฮักยกมือแล้วเดินออกไปท่ามกลางสายตาอันเหลือเชื่อของทุกคน ก็บอกแล้วว่าไม่มีใครสั่งมันได้ แค่ไอ้พี่เพ้นต์กับไอ้โซโล่ ไอ้ฮอยฮักไม่กลัวหรอก! ผมใจชื้นขึ้นมาหน่อย ไอ้ฮอยสู้ๆ!
ไอ้วินเซอร์ทำหน้าบูดลุกพรวดเดินออกมาเหมือนกัน อะไรของมึง!? ออกมาทำไม!? แว๊กกก! ผมเริ่มหวั่น ไอ้ฮอยอย่ายอมแพ้ไอ้วินเซอร์นะมึง!
(ตกลงมีสี่คนนะครับ? งั้นเริ่มการแข่งขันได้ เริ่มจากคู่นี้ก่อนล่ะกัน)
ทันทีที่จัดสถานที่แข่งขันเสร็จ คู่แรกที่แข่งขันก็คือวินเซอร์ฮอยฮัก! พี่แทนอธิบายกติกาคือ ทำยังไงก็ได้ให้อีกฝ่ายหลังแตะเบาะก็ถือว่าแพ้! ไอ้ฮอยฮักกับไอ้วินเซอร์ขึ้นไปยืนบนเบาะ โธ่เอ๊ยยย! ขนาดไซ้ซ์แม่งก็ต่างกันล่ะ ไอ้ฮอยสู้ๆ~! ผมเดินเข้ามาลุ้นใกล้ๆ พร้อมกับตะโกนเชียร์เพื่อน ไอ้โซโล่ถลึงตาใส่ผมทันที
“ฮอยสู้ๆ!!!”
“เงียบเลยนะ!”
“ฮอยสู้ๆ!!!”
มีรึกูจะฟังมึง!!!
ผมยิ่งตะโกนเชียร์เสียงดัง ไอ้โซโล่มีแววตาอันตรายมากขึ้น ผมทำเป็นไม่สนใจ มองการต่อสู้ของสองคนที่เริ่มเข้าปลุกปล้ำกัน หือ? ปลุกปล้ำจริงนะ! ทั้งสองกอดกันกลมเหวี่ยงกันไปมา ทำเอาผมลุ้นตัวโก่ง ไอ้วินเซอร์พยายามงัดขาไอ้ฮอยให้ล้มแต่ไอ้ฮอยฮักกลับขัดขาไอ้วินเซอร์ พลิกตัวเป็นฝ่ายงัด การต่อสู้ดุเดือดมากครับ!
เสียงตะโกนเชียร์ของทั้งสองคณะเหมือนมาเชียร์มวยอย่างไรอย่างนั้น ฝ่ายไอ้ฮอยฮักสู้เต็มที่ ถึงตัวเล็กกว่าแต่ก็ทรงพลัง! โฮกกกก! นี่แหละเพื่อนที่พึ่งพาได้! ความพยายามทั้งสองยืดเยื้ออยู่นานสองนาน ไอ้วินเซอร์ใช้พลังทั้งหมดผลักไอ้ฮอยฮักล้มลงไป ม่ายยยย!!! ไอ้ฮอยพลิกตัวกลับอย่างว่องไวกลายเป็นไอ้วินเซอร์หลังแตะเบาะก่อน!
ไอ้ฮอยชนะโว้ยยยย!!!
ผมกระโดดตัวลอยอย่างดีใจ ไอ้ฮอยกำลังจะลุกขึ้นมาแต่โดนไอ้วินเซอร์จับฟาดลงบนเบาะ ไอ้วินเซอร์คำรามเสียงน่ากลัว ไอ้บ้านั้นสติหลุดไปแล้วครับ!!! น่ากลัวโคตร ผมมองดูด้วยความหวาดหวั่น ไม่มีใครเข้าไปช่วยไอ้ฮอยฮักเลยหรือไง!? ไอ้โซโล่ยืนมองนิ่งไม่มีท่าทีจะเข้าไปห้ามเพื่อนเลยสักนิด ผมหันไปขอร้องไอ้โซโล่
“มึงไปช่วยเพื่อนกูหน่อยสิวะ!”
“ช่วยแล้วกูจะได้อะไร?”
“มึงอยากได้อะไรกูให้หมด ไปช่วยไอ้ฮอยฮักก่อนที่มันจะตายคามือเพื่อนมึง!” ผมพูดอย่างรวดเร็วไม่มีเวลาคิดอะไร ไอ้โซโล่พยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไป แต่ไม่ทันแล้วไอ้ฮอยฮักจัดการด้วยตัวเองเรียบร้อย มันล็อกคอไอ้วินเซอร์แล้วพลิกตัวล็อกแขนงัดขึ้น ทำเอาไอ้วินเซอร์ร้องจ๊าก
งะ... ไอ้ฮอยโหดว่ะ! ส่วนไอ้วินเซอร์มันหมาบ้ากว่าผมอีกน่ะว่าไหม!? ไอ้หัวขาวนั่นสงบสติอารมณ์ลงจนเกือบเป็นปกติถึงถูกปล่อย ไอ้ฮอยก็โดนถีบออกจากตัวมันทันที ไอ้หัวขาวลุกขึ้นชี้หน้าไอ้ฮอย แววตามีเคียดแค้นสุดๆ
“มันไม่จบแค่นี้แน่”
“...” ไอ้ฮอยฮักไม่พูดอะไรตอบ หน้ามันยังคงนิ่ง...ม๊ากกกก! ผมวิ่งเข้าไปประคองเพื่อนให้ลุกขึ้น ไอ้วินเซอร์มองผมด้วยสายตาเหมือนจะฆ่าผมให้ตายทีเดียว อะไรของมัน? ผมไปทำอะไรให้!? ไอ้วินเซอร์ทำเสียงขึ้นจมูกเงยหน้ามองไอ้โซโล่ที่มองมันอยู่ก่อนแล้ว
“ฝากแก้แค้นด้วย”
โซโล่ไม่พูดอะไร มันเดินออกไปพร้อมกับพี่เพ้นต์ที่เริ่มวอร์ม หมุนหัวไหล่ไปมาเตรียมพร้อม งสองคนนั่นมีใจจะแข่งกันเหลือเกินนะ ผมกับไอ้ฮอยฮักถอยย้ายที่เพื่อให้ทั้งสองที่เดินลงสนามแบบไม่ต้องเชิญ เหมือนพวกนั้นอยากจะซัดกันมากกว่า เกมนี้กลายเป็นคู่มวยได้ไงวะ? ไอ้ฮอยฮักถอนหายใจมันมองไปที่ไอ้วินเซอร์ด้วยสายตาซึมๆ ผมรู้สึกสงสารมันเล็กน้อย
“กูว่ามึงไม่ต้องแข่งต่อหรอก”
“ไม่ล่ะ ก็แข่งไปแล้วนี่ ว่าแต่คู่ต่อไปมึงจะเชียร์ใครล่ะ ระหว่างพี่เพ้นต์กับ...”
“ไอ้เหี้ยโซโล่”
“โอ๊ะ มึงเชียร์โซโล่หรอกเหรอ?”
เวรรรรรร!!! กูแค่พูดต่อมึงให้จบเท่านั้นเฟ้ย ไอ้ฮอยฮักหัวเราะ กูไม่มีเชียร์ไอ้โซโล่โว้ยยยย!!! กูไม่เชียร์ใครทั้งนั้นแหละ กูเชียร์มึง!
“โอ๊ะ เริ่มแล้วล่ะ”
TBC.
มาต่อซะดึกอ่านะ ตั้งตีหนึ่งแน่ะ~!
นั่งเหม่อที่หน้าจอตั้งนาน ฮ่าๆๆๆ
คนอ่านก็ลุ้นกันว่า เมื่อไรพวกมันจะฉะกันสักที!!!?
เออนะ เมื่อไรจะฉะกันสักที! (ตอนหน้าๆ แน่ๆ)
ส่วนคนต้องการโจ้คู่กะพ่อหัวขาวเสียใจด้วยนะ~
ส่วนคนต้องการคู่เพ้นต์ข้าวโพดก็เสียใจด้วยนะ~
ข้าวเขามีคู่อยู่แล้วจ้ะ แต่ยังไม่ค่อยมีบทบาทเท่าไร
ก่อนจากกันในตอนนี้ก็ขอพูดว่า 'จงรักจงหลงคู่กัดที่รัก' ซะดีๆ~!!! ฮิๆ
บ๊ายบายเจอกันตอนหน้าเน้อ~ :bye2:
คนอ่านมาเร็วม๊ากกกกก กำลังนั่งอ่านหาคำผิดรอบสุดท้ายอยู่เลย :sad4:
-
^
จิ้มแรงๆ1ที
แล้วแปะ 55+
******************
มาสั้นๆแต่ก็ยังฮานะ :laugh: ชอบแฮะ น่ารัก ยิ่งอ่านยิ่งน่ารัก
ปล.
“กูชอบเป็นเจ้าชายขี้ม้าขาวมากกว่าวะ”
ตั้งใจหรือผิดพลาดอ่ะ เรายิ่งมึนๆอยู่ :really2:
-
กรี๊ดดดด น้องพรีสตี้คนสวย มาแล้ววววว :mc4:
ใครจะชนะ พี่เพ้นต์ โซโล่ มันค้างอ่ะ :serius2:
แล้ว ฮอยอันกับวินเซอร์ เค้ามีซัมติงอะไรกันหรอ
-
คู่ต่อไปคงสู้กันดูเดือดน่าดู
o13 o13 o13
-
ค้างอ่าต่อไวๆนะคะ
o13 o13
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงง อยากอ่านต่อแล้วอ่า :z3:
คู่นี้เชียร์โซโล่มั้ง แต่ให้ชนะยากๆ หน่อย จะได้สูสีกัน
แต่น้องฮอยอันต้องสู้กับคนที่ชนะจากคู่นี้อีกเหรอ สงสารน้องงง อิโซโล่มันฟิตเกิ๊นนนน
น้องพรีสต์เลิศมาก เป็นเซเลบก็ไม่บอก คนอยากเดทด้วยเยอะเลยนิ
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า
-
อย่าพักการแข่งขันนานนักน้า คนอ่านอยากรู้ผล
-
ฮิๆ นึกภาพตอนพรีสต์โดนดีดหน้าผากน้ำตาคลอออกเลย
-
น่าอิจฉาจัง มีแต่คนอยากเดทด้วยนะ พ่อพระ
-
ตอนนี้ดุเดือดค่า แอร๊ยยยยยยย เดาไว้ตั้งแต่ตอนที่มีงานประมูลว่าต้องมีอะไรเกี่ยวกับพรีสต์ สรุปแล้วก็มีจริงๆ
โซโล่กับเพ้นต์สงสัยสู้กันยิบตาแหงๆ (แต่เค้าแอบเชียร์โซโล่นะคะ ><)
ตอนพรีสต์โดนตะเกียบดีด รู้สึกมีอารมณ์ร่วม เจ็บตามพรีสต์ 555
ตอนนี้มีอีกคู่ใช่ไหมคะ วินเซอร์กับฮอย สองคนนี้ถ้ารักกัน คงเป็นแบบทาสรักรึเปล่าเนี่ย เหอๆ น่ากลัว
รอตอนต่อไปนะค้า กำลังเข้มเข้นๆ
-
ฮอยฮักเจ็บมากมั้ยลูก มาให้ป้ากอดปลอบใจทีนึงมา :กอด1:
-
ว้าว...ในที่สุดก็จะได้เห็นฉาก ซัด กันของสองคู่นี้ซะที .....
-
เชียร์พี่เพ้นท์ว่ะ หมั่นไส้โซโล่ ไอ้หัวขาวอีกคน แต่อยากอ่านคู่นี้นะ :laugh:
ปล คนแต่งเป็นแฟนรันนิ่งแมนรึป่าว? เราก็ดูอยู่ สนุกมากค่ะ o13
-
ชอบมากๆ ประมูลโดยใช้ความเจ็บปวด :z10:
ตอนหน้ามันส์แน่ๆ
-
โอ๊ะโอ ค้างมากเลย :z3: :z3:
-
ขอรอตอต่อไปเลยค่ะ
55555
โซโล่ที่มานี่หึงอ่ะเปล่าจร้า..
ชอบฮอยฮักอ่ะ ซึนดี
กร๊าก กก ก ก ก
-
:z2: +1
-
เข้ามาเชียร์ฮอยค่ะ
น้องน่ารักดี
-
ฮอย สู้ๆๆ
:angry2: :angry2:
-
คัยจะชนะ อยากรู้จัยจะขาดดดดดดดด :m16: :m16: :m16:
-
คู่ต่อไป..อ๊ากกกกกก เชียร์ๆๆๆๆ
-
รางวัลล่อตาลอ่ใจ ล่ออะไรต่อมิอะไรเหลือเกิน
หึๆๆ
-
:impress2:
-
:m20:
ศึกชิงนาง
ตอนหน้ามาด่วนนนนนนนน
-
ว้ายๆๆๆ เดาว่าพี่โซโล่ได้เดทกับพริตตี้
ถ้าพี่เพ้นท์ได้สงสัยเป็นเรื่อง ------
-
ชนคณะครั้งนี้ คงดุเดือดมาก
-
โซโล่สู้ๆ
ชอบฮอยฮักอ่ะ
เอาคู่ฮอยฮักกะวินเซอร์มาฝากมั่งนะค้า
-
:pigha2:
-
อือ เลือกไม่ถูกเลย :laugh:
แต่ชอบพี่เพนต์นะ ก๊ากกก โซโล่ก็ถูกใจ ฮ่าๆ
แอบอยากอ่านคู่วินเซอร์ เน้อ โฮะๆๆ
-
555
ในที่สุดก็ได้ฉะกันซะที วู้วว
ลุ้นกันตอนต่อปายยย~
-
ปรกติจะเชียร์โซโล่
แต่งานนี้เขียร์เพนต์!!!!!!!
-
อ๊ากซ์!!!! กำลังมันส์เลยอ่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
โอ้ยยย
พริตตี้ ของรางวัลล่อตาล่อใจแบบนี้
:man1: :man1: :man1:
ใครจะไม่เอาบ้างว๊าา :-[
-
ค้างอ่าาาาาาารีบมาต่อด่วน :z3: มันส์แน่ๆงานนนี้
เกมซาดิสต์ได้อีก โอ้วววว ต่อมเอส กระจาย :z3 :pighaun:
-
โว้เอาแล้วคับพี่น้อง ศึก รุก - รุก ก๊ากๆๆๆ :laugh:
-
ง่าาาา หนูพริตตี้กลายเป็นของประมูลไปซะแล้ว
ทำไงดีอ่ะ อยากเชียร์ทั้งพี่เพ้นท์ทั้งโซโล่เลยยยยยยย
ปล. คู่ใหม่ท่าทางจะโหดนะเนี่ยยย
-
เชียร์ฮอยด้วยคน
หลงรักฮอยซะแล้ว
ส่วนพวกวิดวะนี่เถื่อนกันจริ๊ง
-
กำลังสนุกเลยค่ะ ตอนนี้มี2คู่แล้วใช่ไหม
แต่เพ้นท์กับโซโล่ ขอเชียร์โซโล่นะพรีตส์
-
สงสารฮอย ถ้าเขียนคู่ฮอย วินเซอร์นี้ ท่าทางจะมาม่าแหงๆ
-
กรี๊ดดดดดดด มาต่อ 2 ตอนแล้วววว เราเพิ่งมาอ่านรวดเรยยยย
น้องพรีสต์คะ พี่เข้าใจว่าทาง นิตินัยไร้ข้อผูกมัด แต่ทางพฤตินัยแล้ว...ไม่เหลือแล้วค่ะน้อง
ทั้งยอมให้เข้าอาณาเขต พามาอยู่บ้าน ให้ทำกับข้าวเช้าเย็น และบนเตียงทุกคืน หน้าที่เมียชัดๆค่ะ
แต่ก็ดีแล้วหล่ะ ไม่ต้องไปเผลอแสดงออกให้มันเห็น เดี๋ยวจะได้ใจมากกว่านี้ คิคิคิ
หมั่นไส้เจ้าโซโล่เบาๆ ชีวิตแกจะพร้อมไปไหน แต่เสียใจ น้องพรีตส์เค้ายังไม่ให้ใจแกหรอกนะ
(หรือได้ไปแล้ววะ?) เอาเหอะ น้องเค้าไม่ยอมรับละกันย่ะ ชิชิชิ
แอบเชียร์พี่เพ้นต์อ่ะ เฮียแกออกตัวแรงมากกกกก ถึงแม้น้องพรีตส์จะไม่รู้ตัว
ยอมโดนดีดหน้าผากแทนด้วยอ่า โอ้ยยยยย พ่อคนแสนดี เหี้ยกับคนอื่นไปเถอะ ดีกะพรีสต์คนเดียวก็พอ
ครั้งหน้า ไม่รู้จะเชียร์ใครดี เชียรเจ้าฮอยแทนละกัน 5555++ แต่เราว่า วินเซอร์มันคงลงมาแก้แค้นแทนมากกว่า หึหึหึ
คู่วินฯฮอยฯ แลดูเจ็บปวดยังไงไม่รู้อ่ะ สงสารน้องฮอยยยยยย ยอมเพราะรักชิมิคะ โถๆๆๆๆ
โอ้ยยยยย ครั้งหน้าใครจะชนะเนี่ยยยยยย ลุ้นๆๆๆๆ
ปล้ำลุง : น้องข้าวโพดคู่กะใคร? โจ้(?) แซม(?) สงสารน้องลูกหว้าอยู่นะ แต่โจ้คะ กลับมาสู่โลกสีม่วงของเราเถอะ!!! 5555
ปล้ำลิง : น้องสตางค์กะพี่บู๊ไม่มีบทสวีทเรยอ่ะ อยากอ่านสองคนนี้จัง คิคิคิ
ปล้ำเธอ!! : สอบเสร็จหรือยังไรท์เตอร์ปอยปอย ดูแลสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
-
ชอบจัง สนุกมาก
รู้สึกว่ามีอีกคู่ที่เพิ่มขึ้นอีก
-
เว้ยเฮ้น!!!!!!!!!!
ลุ้นจนตัวโก่งเลยอ่ะ
ใครจะเป็นผู้ชนะได้เดทกับพริตตี้หว่า
ลุ้นคร๊าบลุ้น :oni2: :oni2: :oni2:
-
รอ รอและก็รอต่อไปน่ะค่ะ o13
-
คิดถึงรันนิ่งเเมน 555
พรีสต์ เจ็บเเทนตอนตะเกียบดีด
เชียร์พี่เพ้นท์ ดุเหมือนโซ่โลกับไอ้หัวขาว มันโหดร้ายเกิด.
ฮอยสู้ๆชนะโซ่ดลเลย
-
เชียร์พี่เพนต์ได้ป่ะ แบบว่า โซ่โล่แพ้ แล้วต้องทนเห็นพริส ไปเดท จะเป็นไงน้า
-
อ้ากกก คู่น้องพรีตต์ว่าน่าลุ้นแล้วนะ
คู่น้องฮอยน่าลุ้นกว่า ฮ่าๆ ><
รึ เรานั้นชอบคนเลว ยิ่งเลว ยิ่งเถื่อนเท่าไหร่ยิ่งดี ฮ่าๆ
-
กิ๊สสสสสสสสสสสส ค้างๆ มาต่อเร็วๆ นะคะ o22 o22 o22 o22
-
นู๋พลีตส์ ฮอตสุด ๆ มีแต่คนอยากเดท ด้วย อิอิ ก่อนชน คณะ ยังมันส์ ขนาดนี้ o13 o13
:impress2:ลุ่มหลง นู๋พรีสต์ ด้วยคนอ่ะ :o8: :o8:+1
-
ขอบคุณจ้า
อ่านไปอ่านมา นั่งขำไปเรื่อยๆ
โหดได้อีกอ่ะ ตะเกียบดีดหน้าผาก !!!
นายวินเซอร์มานิ่งๆ แต่โหดได้ใจ แต่ขัดใจตรงที่
ลากน้องฮอยฮักมาเจ็บตัวด้วยนี่ดิ มันน่านัก (คิดว่าเค้ารัก ก็ยอมได้ทุกอย่าง)
แบบนี้มันต้องจัดหนักตอนการแก้แค้น หึหึหึ
เชียร์พี่เพนต์ละกันนะจ๊ะ อยากให้โซโล่รู้จักคำว่าพ่ายแพ้บ้าง
บางทีเราไม่ได้ชนะเสมอไป แบบนี้ต้องได้รับบทเรียนที่ราคาแพง
สักหน่อยนะจ๊ะ หึหึหึ จัดหนัก จัดหนัก หรือจะให้ฮอยฮักชนะก็ดี
ได้ทีเดียว 2 เด้ง เลยยิงนกนัดเดียวได้หลายตัว ฮ่าฮ่าฮ่า
พรีตท์ก็จะน่ารักไปไหนละนั่น เฮ้อ...การชนคณะคราวนี้สงสัยจะเป็นสงคราม
แต่ประมูลรางวัลกันแบบนี้มันขัดกันแท้แท้หนอ ย๊าก ย๊าก
ปล. เป็นกำลังใจให้จ้า แวะมาเปิดดูทุกวันเลยน้าจะบอกให้ รอตอนต่อไปจ้า
(ขอให้โซโล่รู้สึกเสียใจ เสียดายสักหน่อยได้ไหมอ่ะ ตอนนี้เหมือนกับเพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ขัดใจ ขัดใจ ^^)
-
:impress2: อ๊ายยย มาต่อเร็วๆ น้าาาา
:L2:
-
หนูพรีสต์เนื้อหอมจริงๆ มีแต่คนอยากเดทด้วย 555
รอ ร๊อ รอ ว่าใครจะได้เดทกับน้องพรีสต์
-
โหดจัง
-
ว่าแล้วเชียวว่า พริตตี้เราต้องเป็นของรางวัลด้วย เชียร์
ใครดีอะ โซโล่ก็ได้ตัวไปล่ะ สงสารพี่เพ้นงั้นไปเดทล่ะกัน
-
+1 ให้จ้าชอบคาถานะ :3123:
น้องพรีตส์เชียร์ใครเอ๋ย
ตอนหน้าขอไอ้หัวขาว กับ ไอ้ฮอยฮัน นะ :กอด1:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
มาต่อไวๆนะคัฟ :กอด1: :กอด1:
-
อยากให้ฮอยฮักชนะค่ะ หมั่นไส้ทั้งผัวทั้งพี่รหัสของพริตตี้ เหอะ ทำไมไม่ประกาศไปเลยล่ะว้า กั๊กกันอยู่นั่นแหละ o18 o18 o18ฮอยสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L1: :L1:
-
ตอนหน้าดูท่าจะดุเดือดพี่เพ้นต์กับโซโล่ใครจะชนะเนี้ย?
แล้วแอบเชียร์คู่ฮอย เริ่มชอบๆคู่นี้ซะแล้วจะจบเศร้ามั้ยเนี้ย
-
กำลังสนุกเลย
:L2: :L2:
-
มันส์...จริงๆเรื่องนี้
กัดกันสมชื่อเรื่อง :laugh: :z13:
-
ฮอย เก่งมากเลยอ่า 5555 พรีสต์หาเรื่องไหมน่ะเราอ่ะ เจ็บไหมโดนตะเกียบ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ตอนที่ 15 บทสรุปการดวลนัดแรก
เสียงกรี๊ดของเหล่าสาวๆ ดังขึ้นเมื่อสองหนุ่มเริ่มขยับตัว ผมเฝ้าดูอย่างตื่นเต้น แหม ก็ไม่ได้ตื่นเต้นว่าใครจะชนะหรือแพ้หรอกนะ แต่มันเป็นการต่อสู้นี่แหละถึงได้ชอบนัก! ทั้งสองเดินหมุนลองเชิง จ้องกันเขม็ง กระทั่งไอ้โซโล่พุ่งตัวเข้าไปจับแขนของพี่เพ้นต์แล้วยกอีกฝ่ายเหวี่ยงลงพื้นอย่างรวดเร็ว อะไรเนี่ย พี่เพ้นต์จะแพ้งั้นเหรอ!?
แต่ทว่าพี่เพ้นต์กลับตัวมาทรงตัวยืนดันไอ้โซโล่ไว้ได้ เสียงเฮของฝั่งสถาปัตย์ดังขึ้นอย่างพอใจกับผลงานของรุ่นพี่ ผมอ้าปากเผลอร้องออกไปแบบลุ้นสุดตัว ทั้งสองเหวี่ยงกันไปมา พยายามงัดขาของอีกฝ่ายให้ล้มลง ทั้งสองสูสีคู่คี่กันมาก คนดูยิ่งส่งเสียงเชียร์ดังก้อง
“พี่เพ้นต์ พี่เพ้นต์ พี่เพ้นต์!!!”
“โซโล่ สู้ๆ โซโล่ สู้ๆ!!!”
คนเชียร์ก็ไม่ยอมแพ้กันเลย บรรยากาศตื่นเต้นสมกับเป็นวันแรกของการชนคณะ พี่เพ้นต์กับไอ้โซโล่ผลักกับไปมา ทั้งสองแยกจากกันแล้วเริ่มเดินระวังระแวงอีกครั้ง โฮ~! มันสุดๆ! ไอ้ฮอยฮักออกมือไม้เหมือนดูมวย มันหันมามองผม
“ส่งเสียงเชียร์หน่อยสิวะพรีสต์”
“หา? แล้วจะให้กูเชียร์ใครล่ะวะ?”
“มึงอยากเชียร์ใครก็เชียร์คนนั้นสิ” ไอ้ฮอยฮักตอบหน้านิ่งมาก ผมมองทั้งสองคนที่เข้ามาฉุดกระชากกันอีกครั้ง พี่เพ้นต์ขัดขาไอ้โซโล่แล้วทุ่มน้ำหนักใส่เพื่อให้มันล้มลง ไอ้โซโล่ไม่ยอมแพ้งัดขาพี่เพ้นต์แล้วทรงตัวยืนได้เหมือนเดิม ว้าว~ มวยคู่นี้โคตรมัน กูจะเชียร์ใครดีวะ? อืมมมม... เฮ้ย! แล้วจะมาคิดทำไมวะ!? ก็ต้องเชียร์พี่เพ้นต์นั้นแหละ ไอ้โซโล่มันเป็นศัตรู!!!
“พี่เพ้นต์สู้!”
พี่เพ้นต์ยิ้มรับเมื่อผมตะโกนออกไป ไอ้โซโล่หันขวับมามองผมอย่างขุ่นเคืองสุดๆ อะไรวะ!? จังหวะที่ไอ้โซโล่หันมาพี่เพ้นต์ก็ฉวยโอกาสขัดขาแล้วทุ่มไอ้โซโล่ลงอย่างรวดเร็ว เสียงโห่ทางสถาปัตย์ดังลั่นพร้อมกับเสียงทางวิศวะโห่ไม่พอใจ งะ ไอ้โซโล่แพ้เพราะผมหรือเปล่า? เฮ้ย! ไม่เกี่ยวกับผมสักหน่อย มันแพ้เอง! มันอ่อน อยากประมาทเองทำไมล่ะ ผมไม่เกี่ยว!!!
(งั้นบัตรเดตนี้ก็ตกเป็นของ...)
เสียงโห่ฝั่งวิศวะดังขัดขึ้นอย่างไม่พอใจ จะมีการตีกันระหว่างคณะเปล่าวะ? ผมมองท่าทางไม่พอใจของฝ่ายวิศวะอย่างหวั่นๆ ไอ้โซโล่ลุกขึ้นจากเบาะ มันยกมือปราบฝั่งของตัวเอง ทุกอย่างเงียบไม่มีใครพูดอะไรอีก ไอ้ฮอยฮักหันไปเอ่ยกับพี่แทน
“แข่งสองในสามดีไหมครับ? แบบนี้มันกว่านะ?”
(สองในสามงั้นเหรอ? อืม ก็น่าสนใจนะ เอาไงดี?)
พี่แทนหันไปปรึกษากับเหล่ากรรมการส่วนกลางที่เข้ามาคุยด้วย สักพักพี่แทนก็กลับมา
(เราจะแข่งกันสองในสาม! ครั้งแรกฝ่ายเพ้นต์ชนะครับ ครั้งต่อไปนี้ถ้าเพ้นต์ชนะอีกก็ถือว่าชนะไปเลย! แต่ถ้าฝ่ายโซโล่ชนะ เราก็จะมาตัดสินกันรอบที่สามครับ)
เสียงเฮลั่นจากฝ่ายวิศวะดังขึ้นอย่างโล่งอก ฝ่ายสถาปัตย์โห่ไม่พอใจ ส่วนผมถอนหายใจโล่ง หือ? โล่งอะไรน่ะเหรอ? โล่งใจที่ไม่มีการปะทะกันระหว่างคณะน่ะสิ ถามได้! แล้วคิดว่าผมจะโล่งใจเรื่องอะไรล่ะ? ฮึ!
“ทำไมมึงไปช่วยฝั่งวิศวะด้วยวะ?”
“หือ? กูไม่ได้ช่วยใครทั้งนั้นแหละ แค่คิดว่าแบบนี้มันน่าจะสนุกมากกว่า หึๆ” ไอ้ฮอยฮักหัวเราะเสียงต่ำในลำคอทำเอาผมขนลุกขนพองสยดสยองกับความโหดที่แฝงในน้ำเสียงของมัน ไอ้นี่ยึดติดความสนุกความพอใจของตัวเองเหมือนเดิมเลย
ไอ้โซโล่กับพี่เพ้นต์กลับสู่สังเวียนอีกครั้ง ป๊าดดด! อิปโป ก้าวแรกสู่สังเวียนอะเปล่าเนี่ย? เฮอะๆ แล้วทั้งสองก็เริ่มเข้าฟัดกันเมื่อมีสัญญาณเริ่ม คราวนี้ผมไม่พูดอะไรแล้ว ยืนลุ้นแบบเงียบๆ ดีกว่า เดี๋ยวจะไปทำลายสมาธิของทั้งสอง ผมไม่ได้ห่วงใครทั้งนั้นล่ะ แค่มีมารยาทเท่านั้นเอง!
ไอ้โซโล่งัดพี่เพ้นต์ล้มลงอย่างรวดเร็ว เสียงสาวๆ คณะสถาปัตย์กรี๊ดลั่นหวาดเสียวแทนพี่เพ้นต์ แต่เฮียแกก็เก๋าสนามต้านไว้ได้แล้วพลิกตัวไปอีกด้านจับไอ้โซโล่ทุ้มไปข้างหน้าแทน ไอ้โซโล่ถูกทุ่มตัวลอยแต่ไอ้บ้านี่ก็ตายยากพลิกตัวกลับมายืนยึดไหล่ของพี่เพ้นต์ไว้แล้วออกแรงเหวี่ยงผลักไปข้างๆ ไอ้โซโล่เตะขาพี่เพ้นต์ทำให้เขาพลิกตัวล้มลงอย่างรวดเร็ว!
ตุ้บ !!!
ย่าส์~ !!!
เสียงเฮลั่นดังจากฝั่งวิศวะเต็มไปด้วยความสะใจเป็นที่สุด พี่เพ้นต์ลุกขึ้นฟาดเบาะขัดใจ ส่วนไอ้โซโล่กระโดดเหยงๆ กับพวกเพื่อนๆ มันดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมมองภาพนั้นแล้วเบ้ปากหมั่นไส้ เฮอะ! ทำอย่างกับมึงชนะเลิศระดับโลกอย่างนั้นแหละ มึงยังไม่ชนะโว้ย อีกรอบหนึ่ง! ไอ้ฮอยฮักสะกิดผมเบาๆ
“อะไร?”
มันจิ้มที่แขนของผม ผมมองแขนของตัวเองแล้วยิ้มเก้อทันที มันจะชูฉลองชัยอะไรกับเขาฟะเนี่ย!?
“โทษทีกูนึกว่าพี่เพ้นต์ชนะ”
“เหรอ?”
บางครั้งไอ้ความฉลาดของมันก็น่าหมั่นไส้! ผมไม่สนใจไอ้ฮอยฮักหันไปรอดูการแข่งรอบที่สามซึ่งเป็นรอบตัดสิน แต่ดูสภาพของทั้งสองเหนื่อยพอกันเลยนะ พวกเขาที่เริ่มการแข่งกันอีกครั้ง หนึ่งในสองคนนี้ต้องมาแข่งกับไอ้ฮอยฮักในรอบชิงชนะเลิศ ผมหันมามองไอ้ฮอยที่ยืนข้างๆ สีหน้ามันแสนจะชิวๆ เหลือเกิน ผมครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วทำตาโตเอะใจอะไรบางอย่าง
ไอ้...ไอ้...ฮอยฮัก!!! ไอ้โคตรเหนือเมฆ!!!
การกระทำของมันเหมือนช่วยฝ่ายวิศวะแต่แท้ที่จริงแล้วมันไม่ได้ช่วยใครอย่างที่มันพูดจริงๆ นั่นแหละครับ! ข้อเสนอนี้เอื้อประโยชน์ให้ตัวเองชัดๆ! ผมทึ่งคิดไม่ถึงว่ามันจะวางกับดักแบบนี้เอาไว้ มิน่าล่ะรุ่นพี่ถึงสนใจมันนัก ตอนแรกผมเองก็แปลกใจที่รุ่นพี่เลือกมันเป็นตัวหลักของการชนคณะ ก็คิดดูสิ จืดๆ ชืดๆ ดีแต่ทำตัวจืดจางไร้ตัวตน มันจะไปช่วยให้คณะชนะได้ยังไง!? แต่แล้วพวกผมก็เข้าใจ ปีที่แล้วมันนี่แหละวางแผนบุกคณะแพทย์ พวกเราจึงชนะมาอย่างหวุดหวิด
“ก็แค่ตัดกำลังศัตรูเท่านั้นแหละ” ไอ้ฮอยฮักเห็นผมจ้องมันตาค้างอยู่นานก็เอียงหน้ามาเอ่ยเบาๆ กับผม
“แต่ไม่รู้ว่าจะตัดได้เท่าไรเพราะพลังใจต่างกัน”
ต่างยังไงวะ? คำพูดไอ้ฮอยฮักผมไม่เข้าใจสักนิด มันทำหน้านิ่งไม่อธิบายต่อ บ๊ะ!? มาพูดให้อยากรู้แล้วจากไปอย่างงงๆ ผมมองการต่อสู้ครั้งสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดของทั้งสองหนุ่ม สู้อย่างไม่มีใครยอมให้แก่กัน เสียงเชียร์ดังยิ่งกว่าเดิมเร่งบรรยากาศให้ตื่นเต้นเร้าใจ พี่เพ้นต์พยายามผลักไอ้โซโล่สุดแรงเกิดแต่ไอ้โซโล่ก็ไม่ยอม มันขัดขาพี่เพ้นต์กลับ พี่เพ้นต์ชักขาก่อนโดนขัดให้ล้ม ทั้งสองแทบจะเอาหัวชนกัน ผลักกันไปมา
ไอ้โซโล่สะบัดตัวจากพี่เพ้นต์ที่เข้ามาล็อกแขน มันผลักพี่เพ้นต์ล้มไปด้านข้างอีกครั้ง ในขณะที่พี่เพ้นต์กำลังจะล้มลงก็คว้าไอ้โซโล่พลิกตัวกลับกลางอากาศ ไอ้โซโล่พลิกตัวไปอีกด้านในวินาทีสุดท้ายทำให้พี่เพ้นต์เป็นฝ่ายนอนแผ่กับเบาะ เสียงเฮลั่นดังจากฝั่งวิศวะกลบเสียงหายใจหอบของผู้แข่งขันทั้งสอง ไอ้โซโล่กำลังลุกขึ้นมาเฮกับเพื่อนๆ แต่แล้วมันก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดหันกลับมามองพี่เพ้นต์ด้วยสายตาวาวโรจน์
“ยินดีด้วยที่ชนะ” พี่เพ้นต์ยิ้มกว้างเอ่ยยินดีกับคู่ต่อสู้อย่างมีน้ำใจนักกีฬา ไอ้โซโล่มองมือพี่เพ้นต์ที่ยื่นมา มันปัดออกอย่างไร้เยื่อใยแล้วกัดฟันพูด
“ไอ้หมาขี้แพ้ชวนตี!”
พี่เพ้นต์ไม่ใส่ใจลุกขึ้นเดินมาที่ผมแล้วยิ้มๆ ให้เช่นเดิม
“ขอโทษนะครับพรีสต์ พี่แพ้ซะแล้วล่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ยังไงก็ยังมีไอ้ฮอยอยู่”
“นั้นสินะ ฮอยฝากด้วยล่ะกัน” พี่เพ้นต์พยักหน้าหันไปตบไหล่ไอ้ฮอยฮักเบาๆ แล้วเดินจากไป ไอ้ฮอยฮักเหล่สายตามองตามพี่เพ้นต์ เป็นสายตาที่ผมไม่ค่อยเข้าใจนัก มันหันไปมองไอ้โซโล่ ผมเองก็ตามมองไป ไอ้บ้านั่นท่าทางแปลกๆ ไอ้ฮอยทำเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย
“ฮึ เล่นแรงน่าดู”
“อะไร?”
“เปล่า มึงอยากให้กูชนะหรือเปล่า?”
“ห๊ะ ถามแปลกๆ ก็ต้องอยากสิวะ!”
“อืม งั้นเหรอ?” เสียงของไอ้ฮอยเนิบๆ เหมือนไม่เชื่อเท่าไร ผมจ้องมันเขม็งอย่างไม่พอใจ มันยิ้มที่มุมปากแวบหนึ่งรวดเร็วแทบจะมองไม่ทัน ไอ้นี่จะรักษาหน้านิ่งไร้ความรู้สึกไปถึงไหน ในที่สุดพี่แทนก็เรียกฮอยฮักกับโซโล่ขึ้นสู่สังเวียน
ทั้งสองยืนเผชิญหน้ากันบรรยากาศเคร่งเครียด แต่ไอ้ฮอยฮักทำหน้าชิวซะเหลือเกิน ขณะที่ไอ้โซโล่มีสีหน้าเอาจริงเอาจังมากๆ เมื่อสัญญาณเริ่มการแข่งขันดังขึ้น เสียงเชียร์ของทั้งสองคณะก็ดังกระหึ่ม พอผมโบกมือเชียร์ไอ้ฮอยฮักเพื่อนรัก ไอ้โซโล่ก็จ้องผมเขม็งทันที
กูไม่สน! กูจะเชียร์เพื่อนกู
ระหว่างที่ไอ้โซโล่ก้าวเท้าอย่างระมัดระวัง ไอ้ฮอยฮักกลับยืนเฉยสบายซะเหลือเกิน ทำแบบนี้มันเท่ากับเป็นการประมาทและหยามหน้าคู่แข่งเป็นอย่างมาก ไอ้ฮอยสู้หน่อยสิโว้ย! เสียงเชียร์ทางสถาปัตย์กดดันให้ไอ้ฮอยเข้าไปสู้ ก็อย่างว่านั่นแหละ ต่อให้คนทั้งคณะมากดดัน คนอย่างไอ้ฮอยน่ะเหรอจะสนใจ มันเหลือบมองมาที่ฝั่งตัวเองแล้วเมินหน้าไปไม่ใส่ใจ ไอ้ฮอยฮักมองไอ้โซโล่เล็กน้อยแล้วพุ่งเข้าไปโจมตีไอ้โซโล่อย่างรวดเร็ว ทำเอาไอ้โซโล่ผงะตกใจ และกลายเป็นฝ่ายนอนแผ่บนเบาะแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“ไอ้ฮอยเท่ที่ซู้ดดดดด!!! เลิฟฮอยยยย!!!”
ไอ้โจ้กระโดดเหยงๆ นำเสนอตัวเหลือเกินว่าเป็นเพื่อนกับไอ้ฮอยฮัก คนในคณะก็ทำหน้าสมใจกันเหลือเกิน พวกเราพร้อมใจตะโกนชื่อไอ้ฮอยฮัก กลายเป็นฮอยฟีเวอร์ไปแล้ว! และแล้วการแข่งในรอบที่สองก็เริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว ไอ้ฮอยเริ่มต้นด้วยการยืนนิ่งเหมือนรอบแรกซึ่งไอ้โซโล่ไม่กล้าเข้ามาใกล้ ในที่สุดไอ้โซโล่ก็ตัดสินใจชิงความได้เปรียบลงมือโจมตีก่อน
ไอ้โซโล่เหวี่ยงไอ้ฮอยไปมาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไอ้บ้าฮอยไม่รู้สึกรู้สาใดๆ มันเคลื่อนตัวตามแรงดึง ดึงไปไหนมันก็ไปหมด ไม่ต้านเลยสักนิด โซโล่จะออกแรงเยอะแค่ไหนก็เอาชนะฮอยฮักไม่ได้ ไอ้ฮอยโคตรเท่เลยว่ะ! เสียงกรี๊ดเชียร์ไอ้ฮอยจากสาวๆ ดังขึ้นเป็นเท่าตัว สงสัยจบงานนี้แล้วไอ้ฮอยอาจจะป๊อปปูล่าร์เลยก็ได้นะ
ที่ผมดูๆ อยู่รู้สึกได้ว่าไอ้ฮอยมันรออะไรบางอย่างอยู่ นั่นไง! ไอ้ฮอยฮักได้จังหวะตั้งท่าได้ก็จับไอ้โซโล่ทุ่มด้วยท่ายูโด ผมอ้าปากค้างมองไอ้โซโล่ลอยไปตามแรงทุ่มจบลงด้วยการนอนแผ่หลาบนเบาะด้วยความรู้สึกอึ้งทึ่ง เสียงกรี๊ดของฝั่งสถาปัตย์ดังแทบทันที ไอ้โจ้กับไอ้แซมวิ่งถลาเข้าไปยกแขนไอ้ฮอยขึ้น ทำอย่างกับว่ามันชนะการชกระดับโลกอย่างไรอย่างนั้น คณะสถาปัตย์เริ่มเต้นฉลองชัย ผมมองไอ้โซโล่ที่มีไอ้วินเซอร์เข้ามาพยุงออกไปเงียบๆ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ
(บัตรเดตสุดโรแมนติกกลายเป็นของฮอยฮักครับผม!!!)
และแล้วการประมูลก็จบลงอย่างสวยงามพร้อมสัญญาณจบสิ้นการชนคณะในวันแรก ผมมองหาไอ้โซโล่ เฮ้อ แล้วทำไมผมต้องมองหามันด้วยวะเนี่ย ไม่ได้ห่วงมันหรอกนะ! ก็แค่อยากจะเยาะเย้ยมันเท่านั้นแหละ ชิ อดเย้ยมันเลย!
“ฮู้ว~ ไอ้ฮอยเท่สาดดดดด~!!!” ไอ้แซมยิ้มกว้างเข้ามากรี๊ดกร๊าดไอ้ฮอยฮักอย่างกับมันเป็นดารา พวกผมรวมตัวกันที่คณะ ไอ้เตี้ยสตางค์ก็เข้ามากรี๊ดกร๊าดไอ้ฮอยจนโดนสามีป้ายแดงของมันลากไปเทศนาตัวต่อตัว เออ สมน้ำหน้ามัน! มีผัวแล้วยังมาทำลืมตัว
“โฮ ไอ้ฮอย มึงเป็นผัวลับๆ ของไอ้พรีสต์ก็ไม่บอก มาเปิดเผยวันนี้กูตกใจนะโว้ย”
“เวรรรร! ไอ้โจ้มึงเอาอะไรคิดวะเนี่ย!?” ผมเดินไปตบหัวเพื่อนรักด้วยความเร็วแสง ไอ้ห่าโจ้ปากหาเรื่องตลอด ผมส่ายหน้าไปมา รับไม่ได้จริงๆ ไอ้โจ้นวดท้ายทอยป้อยๆ
พวกเราวางแผนจะไปฉลองชัยชนะของไอ้ฮอยฮักแต่เจ้าตัวกลับยกมือขึ้นเป็นปางห้ามญาติอย่างเยือกเย็น
“โทษที กูไม่ว่าง”
“อะไรวะ!? ไม่ว่างอีกล่ะ เมื่อไรแก๊งของเราจะครบองค์กันสักที! ขาดแต่มึงทุกทีเลยไอ้ฮอย!” ไอ้แซมโวยก่อนใครเพื่อน ตามด้วยไอ้โจ้ที่บ่นอุบอิบ
“นั้นสิ ทำตัวอย่างกับซุปเปอร์สตาร์ มีธุรกิจร้อยล้านรึไงวะ”
“เอาน่าพวกมึง ไว้ครั้งหน้าล่ะกัน วันนี้ไม่ว่างจริงๆ” ไอ้ฮอยฮักยืนยันหน้านิ่งไม่เปลี่ยน ไม่สะทกสะท้านต่อคำต่อว่าของเหล่าเพื่อนฝูง
“เออๆ คราวหน้ามึงเลี้ยงนะโว้ย”
“ได้”
ผมมองไอ้สองตัวที่ทำกระฟัดกระเฟี้ยวด้วยสายตาดูแคลน พวกมึงสองตัวหวังจะกินฟรีจากไอ้ฮอยฮักนั่นแหละว่ะ ทำเป็นโวย! ไอ้ฮอยฮักโบกมือลา มันกำลังจะก้าวเท้าเดินออกไป แต่ก็ชะงักหันตัวเดินกลับมาหาผมพร้อมกับยื่นบัตรรางวัลให้
“ให้มึง”
“มึงเอาไปใช้เถอะ” ผมโบกมือปฏิเสธ ไอ้ฮอยฮักยัดใส่มือผม
“มึงเอาไปเถอะ กูไม่มีเวลาใช้หรอก อยากไปกับใครก็ตามใจมึง เออ ยังไงก็ไปดูไอ้โซโล่มันหน่อยล่ะกัน กูไปล่ะ” แล้วไอ้ฮอยฮักก็วิ่งออกไปทันที ผมอ้าปากค้าง จะห้ามมันก็ไม่ทันแล้ว ไอ้บ้านั่นขึ้นรถที่แล่นมาจอดรออยู่หน้าคณะ
เห? ไม่ใช่อัลฟาของไอ้วินเซอร์นี่หว่า อ้าว แล้วทำไมผมต้องคิดว่ามันจะไปกับไอ้วินเซอร์ด้วยวะ? เออ สมองกูชักจะกลับด้านล่ะ สงสัยวันนี้ลุ้นมากไปหน่อยล่ะมั้ง พวกไอ้โจ้นัดไปเลี้ยงกันที่ร้านบ้านนาร้านเดิม ผมมองพวกมันอย่างชั่งใจ ก่อนจะเอ่ยขอตัว
“เอ่อ... กูขอตัวกลับก่อนนะ”
“ห๊ะ!?”
“แล้วทำไมมึงต้องกลับอีกคนด้วยเนี่ย!?”
“กูมีธุระ”
หน้าด้านแหลฉิบหายเลยว่ะกู
“อย่ามาแหล กูรู้ว่ามึงไม่มีธุระ!” ไอ้โจ้ชี้หน้าผมอย่างรู้ทัน เวร! ไอ้แซมและไอ้โจ้จ้องผมเขม็ง ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ปล่อยๆ กูไปเถอะพวกมึง!
“ไอ้แซม! พี่ปีสี่เรียก!” ไอ้บู๊ลิ้มวิ่งเข้ามาลากไอ้แซมไปรับกรรมร่วมกับมัน ขนาดไอ้เตี้ยยังโดนผัวมันลากไปด้วยเลย ไอ้เตี้ยทำหน้าจะเป็นจะตาย เตี้ยเอ๊ย คิดซะว่ามีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้านล่ะกัน ไอ้แซมตะโกนก้องคณะ
“รอแป๊บนะโว้ย!”
“จะไปดูผัวเหรอวะไอ้หมาบ้า?”
พออยู่กันสองคน ไอ้โจ้ก็ใช้ศอกกระทู้สีข้างผมเบาๆ ใบหน้ามันติดยิ้มล้อเลียนจนผมเอือมระอา ผมเหล่มองมันแล้วถอนหายใจเฮือก ถึงจะปฏิเสธมันก็ไม่ฟังเข้าหู เงียบให้มันคิดไปเองล่ะกัน
“อะไร้เป็นห่วงขนาดนั้นเลยเหรอวะ ฮิ้ววว~”
ให้มันพูดไปครับ ให้มันพูดไป~!!!
“ไอ้พรีสต์ห่วงสามี~ ฮ่าๆๆๆ วู้วๆๆๆ”
“เมื่อไรมึงจะหุบปากสักทีวะไอ้โจ้!”
แล้วในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวต้องตวาดมันกลับ ไอ้เวรนี่กวนประสาทจริงๆ ว่ะ ไอ้โจ้ยิ้มกว้างอย่างถูกใจที่กวนติ่งผมสำเร็จแล้วมันก็ยอมปล่อยผมมาจนได้ เฮอะ! กว่าจะปล่อยมาได้กัดกูจนเหลือแต่ขา ผมเดินไปถึงหน้าคณะ เห็นรถคันหรูแล่นมาจอดตรงหน้า
เฮ้ย! กูจะกลับกับไอ้เหลือง ไม่ต้องจอดรับกู! กระจกรถถูกเลื่อนลงเห็นหัวขาวๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ชัดเจนว่าใคร เวร! นี่มันอัลฟาของไอ้วินเซอร์นี่หว่า ไอ้หัวขาวโผล่ออกมาจากรถของมัน
“เฮ้ย! ไอ้แว่นกลับยัง?”
“ใครวะ กูไม่รู้จัก”
โทษใครไม่ได้นอกจากตัวมึงนั่นแหละ ใครบอกให้ใช้ท่าทางหยาบคายมาถามคนอื่นเขาล่ะ ฮึ! อยากได้คำตอบก็ต้องถามดีๆ ซีเฟ้ย ไอ้หัวขาวขมวดคิ้วยุ่ง
“กูถามอีกครั้ง ไอ้แว่นมันกลับหรือยัง?”
“กูไม่รู้จักไอ้แว่นโว้ย”
“เพื่อนมึงไง ตอบมาดีๆ!”
มึงยังถามกูไม่ดีเลยแล้วจะให้กูตอบดีๆ ได้ยังไงฟะ? ผมขมวดคิ้วอารมณ์เสีย เวรนี่! กูไม่ตอบมึงล่ะ ผมเดินหนีไอ้วินเซอร์มาที่ไอ้เหลือง เตรียมตัวกลับแต่ถูกดึงไว้ก่อน ไอ้เวรวินเซอร์ลงจากรถดึงแขนผม มึงจะเอาอะไรกับกูนักวะ!?
“กูถามดีๆ นะโว้ย แว่นมันกลับยัง?” ไอ้วินเซอร์ถามเสียงอ่อนลงนิดหน่อย อ่าฮะ ค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อย!
“ทำไมกูต้องบอกมึงด้วย มึงเป็นอะไรกับไอ้แว่น เอ๊ย ไอ้ฮอยฮัก?”
นั่นไงล่ะ กูติดเชื้อแว่นจากมึงแล้วไงไอ้วินเซอร์! ไอ้บ้านั่นเงียบไม่ตอบ อีกนัยหนึ่งคือมันตอบไม่ได้นั่นเอง!
“กูไม่ถามมึงก็ได้!” มันสะบัดแขนผมออกทำหน้าตาบู้บี้ ไอ้เวร! กูสะอาดฆ่าเชื้อแล้ว ไม่ต้องทำท่ารังเกียจกันขนาดนั้นก็ได้ ผมมองตามมันไปแล้วส่งค้อนขวับให้ ชิ! ไอ้วินเซอร์ล้วงเอามือถือขึ้นมาจิ้มๆ สักพักมันก็โวยวายเสียงดัง
“โว้ยยย!!! ไอ้แว่นปิดมือถือใส่กูได้นะมึง!!!”
ผมไม่สนใจไอ้หมาบ้านั่นหันมาสตาร์ทเจ้าเหลืองขี่ออกไป ระหว่างทางหาซื้ออะไรไปทำข้าวตอนเย็นหน่อยล่ะกัน ผมไม่ได้ทำเอาใจใครนะโว้ย! แค่ปลอบใจคนแพ้เท่านั้นแหละ เฮอะๆ! แพ้น่าสงสารขนาดนั้น ผมซื้อผักกับของเล็กๆ น้อยๆ ที่ตลาด เมื่อซื้อเสร็จเรียบร้อยก็ขี่เจ้าเหลืองกลับบ้าน
จอดเจ้าเหลืองไว้ที่เดิม คุยป้าอรที่กำลังจัดแต่งสวนที่หน้าบ้านเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป บ้านเงียบๆ แบบนี้สงสัยมันจะอยู่บนห้อง ผมเอาข้าวของไปเก็บที่ห้องครัวแล้วเดินขึ้นบันไดเข้าห้องโซโล่ ค่อยๆ แง้มเปิดดูและก็เห็นไอ้บ้านั้นนอนเหยียดดูทีวีบนเตียง
ปกติดี?
แต่เหทำไมแขนมันใส่เผือกแบบนั้นล่ะ? ผมเดินเข้าไป มันก็เงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อยแล้วหันกลับไปดูทีวีต่อ ผมปีนเตียงคลานเข้าไปใกล้มัน ไอ้บ้านี่ก็ยังดูทีวีนิ่ง เชอะ ทำเป็นเมิน!
“เป็นอะไรวะ ทำไมถึงใส่เผือก?”
“แขนเดาะ” มันตอบผมด้วยเสียงสุดเซ็ง ผมหัวเราะ ไอ้คนแขนเดาะเหลือกตาใส่ทันที
“กูแขนเดาะมันน่าหัวเราะตรงไหนวะ!?”
“เปล่า ที่แขนเดาะเพราะไอ้ฮอยเหรอวะ?”
“ไม่ใช่ ควรขอบใจเพื่อนแว่นของมึงมากกว่า อุตส่าห์จัดการไม่ให้แขนกูสะเทือนมากกว่าเดิม ฮึ”
“แล้วทำไมมึงยังลงแข่งอีก ไม่เจียมเลยว่ะ”
“ช่างกูเถอะ!”
“เออๆ กินอะไรหรือยัง? เดี๋ยวกูทำให้”
“กูอยากกินผัดไทย”
“ได้แต่ไม่รู้ว่าเครื่องมันจะครบหรือเปล่านะ” ผมกระโดดลงจากเตียงนอนแล้วเดินออกมาจากห้อง แฮะๆ ผมหัวเราะไปตลอดทาง รู้สึกอารมณ์ดีแปลกๆ วันนี้ไอ้โซโล่มันเชื่องมากเลยครับ ไม่มีเสียงโวยวายสักแอะ สงสัยมันคงกำลังอายแหงๆ แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ!
ผมทำผัดไทยให้ไอ้โซโล่ และทำเผื่อให้กับพี่ๆ ทุกคนที่ยังอยู่ครบเพราะตอนนี้เพิ่งเที่ยงเกือบบ่ายๆ พวกเขาจะกลับกันตอนห้าโมงเย็น เมื่อทำเสร็จเจ้าคุณชายก็มานั่งรอเงียบๆ มันไม่พูดหรือโวยอะไร รออย่างเรียบร้อยเกินควร ผมมองมันแล้วยิ้มออกมา ฮิๆ อะไร้ ผมแค่ชอบมันนั่งนิ่งๆ เงียบๆ อายๆ แบบนี้เท่านั้นเอง!
“มึงหัวเราะอะไร?”
นั่น! ตาดีเห็นกูหัวเราะอีก!!
“เปล่า”
กูจะปฏิเสธทำไม้? มึงจะทำอะไรกูได้เพราะตอนนี้มึงแขนเดาะ โฮะๆๆๆ! พอแจกจ่ายผัดไทยร้อนๆ ให้กับทุกคนเสร็จก็จัดจานให้กับคุณชายที่เริ่มทำหน้าหงิก งอนล่ะซี~!
“เอ้า เลิกทำหน้างอได้แล้ว”
“หน้ากูก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว” มันโต้เสียงห้วน ก้มหน้าหยิบตะเกียบมาคีบผัดไทย ผมนั่งมองมันที่กินอย่างทุลักทุเล หือ? แขนมันเดาะข้างขวาที่เป็นข้างถนัดนี่น่า คงจะจับตะเกียบข้างซ้ายไม่ถนัดสินะ ผมลุกขึ้นเดินไปหยิบส้อมมาให้กับมัน ไอ้โซโล่มองผมแล้วจับส้อมไปใช้
“ขอบใจ”
“เออ ไม่เป็นไร”
ผมยืนมองไอ้เด็กน้อยนี่ใช้ส้อมค่อยๆ ม้วนเส้นเข้าปากแล้วรู้สึกรำคาญใจมาก มึงจะเล็งไปถึงไหนวะ ยัดๆ มันเข้าไปก็จบ! กว่าจะได้กินแต่ละครั้งใช้เวลานานเหลือเกิน จนผมทนดูไม่ไหวลากเก้าอี้มานั่งแล้วแย่งส้อมจากมันมาตักป้อนให้ ไอ้โซโล่มองผมอย่างงุนงง
“จะกินหรือไม่กินวะ?”
“กิน!”
แหม ตอบเร็วดีนี่!
ไอ้โซโล่อ้าปากงับผัดไทยนั่งเคี้ยวงับๆ ผมใจเย็นนั่งป้อนมันไปเรื่อยๆ รู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มเลี่ยนชวนขนลุกขนพองชอบกล แล้วนั่นมันยิ้มเหี้ยอะไรนักหนา กูก็อายเหมือนกันนะโว้ย! ป้าอรเดินเข้ามาผมถึงกับลืมตัวยัดส้อมเข้าปากมันไปอย่างแรง ไอ้โซโล่ร้องจ๊ากจับปากของตัวเองทันที อ๊ะ กูขอโทษ! ผมยิ้มแห้งๆ ก็กูตกใจป้าอรนี่หว่า ป้าอรยิ้มให้กับผมแล้วเดินผ่านเข้าห้องครัวไป สักพักก็เดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนเดิม
“ตามสบายน่า ป้าไม่รบกวนหรอก”
แว๊กกกก!!! ความใจดีของป้ามันกำลังทำร้ายผมนะครับ! พูดทำไมเนี่ย!!? ผมโยนส้อมคืนให้ไอ้โซโล่ กูไม่ช่วยมึงล่ะ! ไอ้โซโล่มันจับส้อมมาตักกินต่อโดยไม่พูดประท้วงใดๆ เฮ้อ ดีที่มันไม่พูดอะไร ผมนั่งดูมันกิน ไม่มีอะไรทำ เออ มันว่างงานก็เลยนั่งจ้องมันนี่แหละ
ผิวขาวสมกับเป็นไอ้คุณชาย คิ้วเข้ม ตาสวย ปากได้รูป จมูกสวยอย่างกับไปทำศัลยกรรม เฮอะ! ไอ้หล่อเอ๊ย หน้าตาคุณชายไปไหนวะครับ!? มันนั่งนิ่งๆ แบบนี้แล้วให้ความรู้สึกคุณชายกลางแห่งบ้านทรายทองม๊ากกกกก! กูว่ามันหล่อกว่าคุณชายกลางอีก ไอ้โซโล่มันหล่อแบบคุณช๊ายคุณชาย ถ้าเทียบกับไอ้วินเซอร์รายนั้นหล่อแบบผู้ชายอันตราย มองหน้าก็รู้แล้วว่าสันดานเสีย แต่ไอ้ห่าโซโล่ตรงข้าม หน้าตาก็ออกจะดูดีไม่น่านิสัยเหี้ยเลย
“นี่ หน้ากูพรุนหมดแล้ว ถ้ายังจะมองอีก กูเก็บค่าดูจริงๆ ด้วย”
“ห่า แค่นี้มันไม่พรุนหรอกเฟ้ย! แล้วจะงกไปไหนมองแค่นี้ทำเป็นเก็บค่าดู!”
“ถ้าอยากมองต่อก็เอาค่าดูมา”
“ใครอยากจะดูต่อ!”
ไอ้โซโล่ยักไหล่แล้วหันไปกินต่อ กูไม่มองมึงก็ได้ กูมองอาบังก็ได้โว้ย ไง อาบัง กินอะไรยัง? หือ? กินแล้วเหรอ? กินอะไรมาวะ? เออ กูคุยกับแมวรู้เรื่องด้วย ช่างเถอะ ขนาดคุยกับหมาก็ยังคุยมาแล้ว นับอะไรกับอีแค่แมวกันล่ะ ผมคุยกับอาบังทางสายตาเสร็จก็หันมามองไอ้โซโล่อีกครั้ง โว้ย! ยังไงก็ต้องมองอยู่ดีนั่นแหละ
“เอาค่าดูมา” ไอ้ห่านี่ก็จะเอาแต่ค่าดูอยู่ได้! ผมทำหน้าบึ้งล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบของบางอย่างยัดใส่มือมันไป
“กูให้แล้ว โอเคไหม?”
“...เฮ้ย” มันหยิบไอ้บัตรนั้นขึ้นมาคลี่ดูแล้วร้องเสียงหลง หันมองมาที่ผมยิ้มระรื่น
“มึงยิ้มทำไม?”
“เพิ่งมีคนมาชวนเดตแบบเนียนอย่างนี้”
“ใครชวนมึงเดต!!?” ผมผงะถามเสียงแหลม
“อ้าว ก็นี่บัตรเดตนี่น่า ดูสิ~ มีห้องสวีตโรงแรมหรูด้วยแน่ะ” ไอ้โซโล่มันเปิดดูบัตรเดตผ่านๆ แล้วอุทานออกมา ผมหันไปทำตาโต เดตในโรงแรมนี่น่ะ เชี่ยแหละ! ไอ้พวกเวรนั่นมันคิดจะทำอะไรกับกูเฟ้ยยยย!?
ทำไมตั้งรางวัลแบบนี้!!!!?
TBC.
มาต่ออย่างรวดเร็วเพราะคนอ่านในเล้าน่ารักมาก~ ฮิๆ
ใช่แล้วล่ะปอยเนี่ยแฟนพันธุ์แฟนของรันนิ่งแมนเลยนะ เก็บทุกตอน ฮิๆ
อ่า ส่วนเรื่องสอบยังไม่ได้สอบจ้า สอบอาทิตย์หน้าเนี่ยแหละ
เพราะฉะนั้น ฮือ.... ขอลาหยุดน่าทุกคน หยุดอัพทั้งอาทิตย์(ไม่แน่ หุๆ)
ส่วนคู่วินเซอร์กะฮอยฮักเนี่ยดราม่ากะ SM อะไรแบบนั้น
อยากจะแต่งดราม่าบ้าง อยากจะให้รู้ว่าปอยก็แต่งดราม่าเป็น (แต่คงไม่พ้นรั่วเหมือนเดิม หุๆ)
ถ้าเทียบกับวินเซอร์ โซโล่เป็นพ่อพระไปเลยนะ เหอะๆ
ขอให้มีความสุขตลอดทั้งสัปดาห์นี้นะจ้ะ :L2:
-
สุดท้ายก็ต้องไปเดทกับโซโล่ 55 พรีสต์หนีไม่พ้นจริงๆ
-
นู๋พรีสต์เคยเป็นนักเลงมาก่อนจริงอ่ะ
ทำไมถึงดูการกระทำของพี่เพ้นต์ไม่ออก
แล้วสุดสวยเราจะซึนไปไหนนะ
-
ชวนเดทได้เนียนมากหนู๋พรีสต์ :-[
:laugh:
:L2:
-
คนคิดรางวัลนี่สุดยอดมาก ฮ่าๆๆ
-
อยากอ่านคู่วินเซอร์มั้งจัง :z2: :z2:
-
:o8: :o8: รางวัลอะไรเนี่ย
-
เดทกันในโรงแรม :z1:
จิ้นกันไปไกล น้องพรีสต์ของเราดูท่าจะไม่รอด
รอคู่วินกับหนูฮอยอยู่ไม่อยากให้ดราม่าเลยจริงๆ :z3:
-
ฮาพรีสต์ตอนแอบเชียร์โซโล่ แล้วทำมึน น่ารักอ่ะ
เริ่มไม่ชอบเพ้นต์แล้ว ชักทำตัวเป็นผู้ร้ายอย่าชัดแจ้งแล้วอ่ะ
-
5 5 5++ อยากได้บัตรเดทมั่ง :กอด1:
-
อิอิ เนียนจริงด้วย เป็นความต้องการจากส่วนลึกล่ะซี่
-
สงสารฮอยอ่ะ
:sad4: :sad4:
-
โอ้ ห้องสวีท เลยหรอ นี่กะให้เดทกันระดับไหนเนี่ย o18
น้องพรีสต์ เนียนเนอะ ไม่ค่อยจะเชียร์คุณชายโซโล่เล๊ยย แถมชวนเค้าเดทหน้าตาเฉย มันน่ารักเจ่งๆๆ o13
รอตอนต่อปายจ้า
-
สุดท้ายโซโล่ก็ได้เดทกับน้องพรีสต์ อิอิ
แต่ รางวัลนั่นนน :a5: มันเริ่ดไปมั้ย
มีหวังได้กุ๊กกิ๊กกันอีกรอบแน่ :-[
-
หุหุ
ถึงโซโล่จะแพ้ยังไงก็ยังได้เดทกับนู๋พริตตี้ วู้ๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วนู๋ฮอยฮักจะโดนวินเซอร์จัดหนักหรือเปล่าอ่ะ
เห็นห่วงโคตร ห่วงว่าจะไม่ได้อ่าน NC คู่นี้อ่ะ กร๊ากกกกกกกกก
:haun5: :haun5: :haun5:
-
สหวีวี่วีกันได้น่ารักมว๊าก! มันต้องยังงี้เซ่ หวานใสไร้ดราม่า(ฮา) อ่านไปดีดดิ้นไป ช่วงนี้เจอแต่นิยายบีบตับ อ่านแล้วเครียดน่ะ ดีนะเรื่องนี้ช่วยกอบกู้ ยังไงก็อย่าดราม่ามากเลยนะคะ พี่เพ้นท์แอบหึงโหดหรือเปล่า คนแบบนี้น่ากลัวนะเนี่ย
-
บัตรเค้าลงทุนจริงไรจริงแฮะ
มีห้องสวีทอีกต่างหาก
เหอๆ แบบนี้มีจุดประสงค์ชัดเจนไปมั้ย
-
คู่พรีสต์-โซโล่ น่ารักอะ คนมันมีอะไรกันแล้วก็เลยทำให้เห็นบรรยากาศหวานๆ ซึนๆ ซ่อนอยู่ ชอบๆๆๆๆๆ
คู่ฮอย-วินเซอร์ ดรามาหรือคะ ขอเป็นวินเซอร์ดรามาคนเดียวได้เปล่า เพราะเรารักฮอยยยยยย :-[
-
แอร๊ยยยยยยยย
ชอบอ่ะ ทำไมเพิ่งมาเจอเรื่องเน้
โอ้ยยยยย อ่านรวดเดียวเรยย สนุกมั่กก
ชอบนู๋พริตตี้มากมายก่ายกอง
มาต่อไวไวเน้อคุณคนแต่ง
-
คู่พรีสต์-โซโล่ น่ารักดี ......
คู่ฮอย-วินเซอร์ อยากรู้อะว่ามีความสัมพันธ์กันแบบไหน
-
อ่านทันแล้วววว
พึ่งเข้ามาอ่าน อ่านที่เดียวหมดเลยยยย
ชอบๆๆๆๆ
-
สรุปก็เดทกับโซโล่ คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน >w< จริงๆพรีสต์ก็คงอยากให้โซโล่ชนะล่ะสิ แต่ไม่กล้าเชียร์เพราะกลัวเสียฟอร์ม
แต่พี่เพ้นต์เล่นแรงจริงๆ โซโล่ใส่เฝือกเลย โกรธพี่เพ้นต์!! ดูพี่เพ้นต์เริ่มดาร์กขึ้นเรื่อยๆแทนโซโล่แล้ว
อยากอ่านอีกคู่มากๆเลยค่ะ @_@ เรื่องจะออกมาเป็นยังไงหว่า
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มีห้องสวีทให้ด้วย เหมือนเป็นใจ โซโล่จัดหนักไปเลย :impress2:
-
ถึงโซโล่จะแพ้แต่ก็มีพรีสต์ปลอบใจ :o8:
เห็น SM แล้วอยากอ่านฮอยกับไอ้หัวขาวขึ้นมาเลย :z1:
-
มาอ่านอีกทีพลาดไปหลายตอนเลยเรา
ได้ย้อนอ่านซะยาวจุใจไปเลยทีนี้
ถึงโซโล่จะแพ้แต่ได้ไปเดทกับพริตตี้ แบบนี้มันคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มนะเนี่ย หุหุ
-
แอบมาอ่านตอนแรกแค่ตอนนึง อยากอ่านต่อน้าแต่กลัวนายเอกของฉันจะมาติด ฟีล น้องpriestไป
โอ้ย มีรสชาติหลายเด้ ขอหาเวลาว่างก่อนจะมาติดตามยาวๆทีเดียวเลยเชียว
+๑
-
ดราม่าเลยเหรอวินเซอร์อะ
อย่าทำอะไรน้องฮอยนะเว้ยไอ้หัวขาว เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย :angry2:
-
:กอด1:+1 :กอด1:
-
ทำเป็นปากแข็ง :-[
-
:z2:
-
จะว่าผิดผีหรือเปล่า? ถ้าจะบอกว่า... (http://s269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/001/rabbit-emoticon-001.gif) ตกหลุมรักพี่เพ้นต์อย่างแรง!
'เป๊กอ่ะ! คนอะไรช่างร้ายเหลือ ผัวขาาาาาา :give2:
คู่น้องพริตตี้กะเฮียโซ ก็..... (http://s269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/03/grey-cat-017.gif)
ส่วนคู่ หนุ่มอังกฤษวินเซอร์ กับ หนุ่มเวียด นายฮอยฮัก ฉันรักเธอ :m12: น่าลุ้นน้อยซะเมื่อไหร่
-
รักพี่เพ้นต์อ่า
-
รู้สึกตอนนี้โซโล่จะน่ารักขึ้นนะ
-
เดี๋ยวพี่พาไปกินตับ ... ตับๆๆๆ :o8: :o8:
-
รออ่านตอนสองคนนี้ไปเดทกัน
จะเหมือนที่จิ้นไว้ปะ :o8:
-
ตั้งอาทิตย์!!!!!!
ใจจะขาด!!!!!!!
เก็บ A รวดนะครับ
-
แขนเดาะ แต่ได้ไปเดทสุดโรแม๊น ก็คุ้มล่ะน่า
พริตตี้เริ่มมีใจแล้วใช่ปะ อย่ามัวแต่ซึนดิ โซโลก็
เหมือนกันเด็กมันซึนอะต้องเข้าจายยยยยยยยย
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
น่ารัก ค่อยๆหวาน
อยากอ่านคู่วินเซอร์กะฮอยฮัก
-
อยากให้เค้าเองกับมือก็ไม่บอกนะน้องพรีสต์
กร๊ากกกก
-
ไอ่พี่เพ้น แม่งเชี่ยอ่ะ ตอนที่ขัดให้โซโล่ล้มรึเปล่าเนี่ย
ต้องเป็นคนที่สู้เป็นอ่ะเนอะ ถึงจะดูออกว่าใครโกงไม่โกง
บางทีก็อยากให้พรีสต์มาเป็นตอนพี่เพ้นท์มันทำเชี่ยๆบ้างนะเนี่ย
-
ให้เขาอย่างเนียนๆ 55+
-
:z1:
-
แย่งกันแทบตาย สุดท้ายพริตตี้ก็เอามาให้โซโล่เฉยเลย :laugh: :laugh: :laugh:
ว่าแต่ยิ่งพูดถึงยิ่งอยากอ่านคู่วินเซอร์กับฮอยฮักนะคะ ฮ่าฮ่า แบบว่าตอนนี้เป็นฮอย FC ไปแล้ววว :o8: :o8:
-
สุดท้ายก็หนีมันไม่พ้น555+
เสร็จอีกแน่ๆหนูพรีสต์
เดทในโรงแรม :-[ :m25:
-
เสร็จๆพูดคำเดียวเสร็จเเน่ๆคะพรีสต์ อ้อยเข้าปากช้างเเล้ว
-
รักพรีส เชียร์คนแต่ง 555 :laugh:
ปอยสู้ๆปอยสู้ตายทำข้อสอบให้ได้ไวไว แล้วติดไฮสปีดมาต่อด่วนเลยนะจ๊ะ :call:
ป.ล. แอบขอคู่วินเซอร์กะฮอยฮักด้วยคน :laugh:
-
ไปอ่านที่กระทู้เรื่องนี้เอาน่า~
-
กรี๊ดค่ะกรี๊ดด
คู่นี่ก็น่าสนมั๊กกค่า 555
จัดเต็ม!!
-
ทำเรื่องยาวๆๆคร๊ คนแต่ง.........เนื้อเรื่องน่าติดตามมาม๊ากมากกกกกก
จิ๊งจิง น๊ะ :monkeysad:
-
ทำเลยๆ สั้นก็ได้ ยาวก็ดีมาก อิอิ
-
ค้างคา
จะเรื่องนี้เรื่องไหนได้ทั้งนั้นคร่าคนแต่ง
-
:haun4: นั่นสิ ทำไรอะ
-
อืม เราว่าทำเป็นเรื่องยาวแยกอีกเรื่องไปเลยดีกว่า
เอาแบบเรื่องใครเรื่องมันจะได้ไม่ต้องตัดไปตัดมาให้สับสน
วุ่นวาย แล้วดูท่าคู่นี้ก็น่าสนุกดี เราจะรออ่านนะ
-
เอาเลยเจ๋งดี o13
-
เอาล่ะจุ้ย.... :z1:
ทำเป็นเรื่องยาวเลยก็ดี
-
:impress3:
คู่โซโล่กับพริตตี้ น่ารักมากกกกอ่าาาา
ส่วนคู่วินเซอร์กับฮอย อย่าดราม่ามากน๊าาาา พอกรุบกริบยังรับได้
-
สนค่ะสน
คู่แบบนี้เนี่ยล่ะค่ะน่าสนใจเป็นที่สุด!! o13
-
จัดด่วนวินเซอร์&ฮอยฮัก
-
คู่นี้ใครมันจะกดใครฟะเนี่ย ฮ่าๆๆ
-
อ๊ากกก ไรเตอร์ อยากกิ่านมาก มันค้างอย่างแรงเลย ฮือ ๆ
-
พรีสต์น่ารักเนอะ อย่างนี้โซโล่รักตายเลย
มีป้อนให้กันด้วยน่ารักมากกกกกก
คู่ฮอยฮักกับวินเซอร์อย่าดราม่าเลย บ่มักค่ะ
-
เปิดเรื่องใหม่เลยๆๆๆๆๆ
-
คู่นี้น่าสนแฮะ จัดเต็มมาเลย คุณอิ๊กกี้ :call: :call: :call:
-
เป็นคู่ที่ดูดุเดือดจริง ๆ
-
เรื่องสั้นเรื่องยาวว ยังไงก็ได้ปอยปอย
แต่ต้องแต่งให้จบนะตัวเอง o18
แต่ปอยบอกเป็นแนวดราม่านี่
เศร้า ๆ ไม่เอาได้ไหม :sad4:
+1 ให้กำลังใจในการอ่านหนังสือสอบ
เสร็จแล้วจะได้มีแรงฮึดมาแต่งนิยายต่อน้า :กอด1:
-
อ๊ายยยย คู่นี้ก็น่าติดตามมาก
o13 o13 o13
-
55555555555
คนที่น่าสงสารนี่คือ วินเซอร์ใช่มั้ย?
-
หืม แรงนะน้องแว่น 55+
ทำเป็นเรื่องยาวก็ดีนะครับ จุใจดี ^^
-
อยากให้แต่งเป็นเรื่องใหม่เลยอ่ะ แต่อย่าดราม่ามากได้ไหมอ่ะ
เอาแบบนิดๆหน่อยๆก้อพอแล้วอ่ะ นะๆ :impress2: :impress2:
-
เอาเลยค่า เอาเป็นคู่ละเรื่องเลยก็ได้ค่า :impress2: :impress2:
อย่าลืม ขยายฉากพริตตี้น้อยในห้องสวีทวิ้ว ด้วยน้า :haun4:
-
ช่างเป็นคู่ที่น่าติดตามอีกคู่หนึ่งจริง ๆ
แล้วคู่นี้ใครมันจะกดใคร เดาไม่ถูกเลยจริง ๆ o13 o13
-
แยกไปอีกเรื่องเลยก็ดีค่ะ เพราะเวลาคนเขียนเล่นเรื่องของคนนี้อยู่ จะได้ไม่ต้องมีคนอ่านที่ชอบหรือคิดถึงอีกคู่มาเม้นท์กดดันคนเขียนอะจ้า
เค้ากลัวคนเขียนจะหงุดหงิดเอาอะนะ
ขอบคุณค่า :pig4:
-
มาให้อยากแล้วจากไปT^T
-
คู่ฮอยฮักกับวินเซอร์นี่แปลกๆ นะครับ จะได้รักกันไหมเนี่ย อิอิ
-
กรี๊ดดด ปล่อยให้พวกเขาได้โดดเด่นในดินแดนของตนเองเถอะนะ :impress3:
-
ขอบคุณจ้า
พรีสต์ ไม่น่าเชื่อว่าจะป๊อปปูล่าสุดๆ เลยนะนี่
แต่แค่นายโซโล่ลุกขึ้นมา ทุกอย่างกลับหยุดนิ่ง
พร้อมทั้งพี่เพนท์ก็เช่นเดียวกัน (เป็นบุคคลน่ากลัวทั้งคู่)
ยังไงซะ พรีสต์ก็ยังชนะทั้งสองคน เพราะว่าอยากได้ใจพรีสต์
ก็ต้องยอมทุกสิ่งอย่าง ^^ สู้สู้ ยังไงซะก็ขอให้ชนคณะชนะนะจ๊ะ
นายโซโล่ ทำเต็มที่แล้ว เราไม่สามารถจะชนะได้ตลอดเวลา
ต้องยอมรับผลที่ได้รับด้วย ถึงจะเป็นผู้แพ้ที่สมเกียรติ แต่สิ่งที่ได้รับ
กลับมาก็ดีไม่ใช่หรอ รู้นะว่าดีใจอย่างแรงที่พรีสต์กลับมาดูแลเอาใจใส่
เหลือเวลาไม่มากแล้วนะ 3 เดือนมันแค่เพียงกระพริบตาเดียวก็ครบแล้ว
ใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่าที่สุดนะจ๊ะ
พี่เพนท์ ถ้าไม่เหลือใครก็ยังมีน้องข้าวโพด หนุ่มน่ารักๆ อีกเยอะนะค่ะ
อย่าเสียใจไปเลย ถ้าไม่ไหวก็มาพักเหนื่อยที่พวกป้าๆ ก็ได้จ้า (อิอิอิ มั่วนิ่มกับเค้าด้วย)
ฮอยฮัก && วินเซอร์ จะแรงกันไปไหนละนั่น ซาดิสม์กันเกินไปไหมง่ะ
อย่าดร่ามาเยอะเลย (ขอร้อง !!) แต่มีอยู่นิดหนึ่งติดใจมากมาย
“ยังตายไม่ได้ ต้องทำให้นายเป็นของฉันซะก่อน” ----> แบบนี้ใครเป็นอะไรกันยังไงอ่ะ ??
อยากรู้สุดสุด แอบคาดหวังแต่คงจะผิดคาด (ฮ่าฮ่าฮ่า)
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ ติดตามต่อ นอนปูเสื่อรอทุกวันเลย..............
-
o13 o13 o13
-
เอาเลย
หนับหนุนเต็มที่
o13 o13 o13 o13 o13
-
:L2:
-
ยกมือสนับสนุนว่าทำเป็นเรื่องยาวอีกเรื่อเลยดีกว่าค่ะ
ท่าทางจะโหด มันส์ ฮา พอสมควร :a5:
-
ชอบทั้งสองคู่แหละ
แยกหรือไม่แยกก็รออ่านนะจ๊ะ :L2:
-
ใครว่า แว่น จืด แบบนี้คงไม่ใช่แล้วล่ะ
ตั้งใจอ่านหนังสือด้วยนะจ๊ะน้องปอย ที่น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
-
อ่า บัตรเดทมีห้องสวีทด้วย
ถ้าคนอื่นได้ไปพรีตตี้จะโดนไรบ้างเนี่ย
แต่ไอ้พี่เพ้นท์นิสัยว่ะ คนแบบนี้น่ากลัว o22 o22
ชอบตอนป้อนผัดไทย ได้อมยิ้มตามเลย น่ารัก :-[
++++++++
ฮอยฮักเท่มาก :m3:
วินเซอร์-ฮอยฮัก คู่นี้ท่าทางจะมัน
จัดคู่นี้มาเลยน้องปอย
จะเรื่องสั้นเรื่องยาวก็ได้
พร้อมอ่านเสมอจ้า :laugh:
-
ฮอยฮัก ~ นายน่ารักมว๊ากก 55 5
แต่รู้สึกเกลียดวินเซอร์จัง ไมมันหลงตัวเองได้ขนาดนั้น แถมหยาบเว่อ = =
หนูฮอยสู้ๆ ~!!
-
ดูวินเซอร์ซาดิสมาก สงสารน้องฮอยจัง
แยกเป็นเรื่องใหม่เลยก็ได้ค่ะ มาลงเร็วๆนะค่ะอยากอ่าน
-
โซโล กับ พริตตี้น่ารักมากๆเลย >.,<
+1 เป็นกำลังใจให้น๊า :กอด1:
-
ดี~~~~~~~~~หลายๆๆ
คู่พริตตี้ก็ชอบ :a14:........ คู่ฮอยฮักกก็ชอบโฮกกกก
ไม่จุใจอ๊า ต่ออีกๆๆๆ :dont2:
:110011:
-
ต่อๆๆ
-
จะสั้นหรือยาวก็ไม่เกี่ยงค่ะ แต่ขอแบบบมาไว ไม่มาม่ามากก็พอใจแล้วค่ะ
-
ฮอยเอ๊ย ดูท่าจะมีแต่เจ็บตัวและเสียใจ
เปลี่ยนใจเถอะนะ
o22 o22
-
มา (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/yoyocici/cici-emoticon-028.gif) ให้ Darling~ Love me!! วินเซอร์ครับ~ รักฮอยสิ!!
-
สนับสนุนให้แยกอีกคู่ค่ะ วินเซอร์xฮอยฮัก เริ่มต้นมาก็น่าอ่านแล้ว :z1:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ฮืออออออออออออออออ
อยากจะร้องไห้ดังๆให้คนแต่งได้ยินว่า คนทางนี้ปวดใจกับตอนแค่นี้
แงง ทำอีกเรื่องเลย แล้วก็รวมเล่มมี 2 เล่ม ฮือ T^T
-
555
โดนวะ แปะๆๆ :laugh:
-
ท่าทางจะมันส์วุ้ยคู่นี้
-
แยกอีกเรื่องๆๆๆๆๆ
-
ชอบอ่าาาาาาาา ฮอยฮักๆๆๆๆๆ กริ๊ดๆๆมันส์แน่งานนี้
แต่ว่าแยกไปเลยก็ดีนะค่ะไม่งั้นมันจะงงๆเบลอๆสำหรับคนอ่านแล้วก็คนเขียนเองด้วยเนอะ
ติดตามอยู่เสมอจ้า
-
แย่งซีนต้องพรีส ตกกระป๋องไปเลย :really2:
-
อย่างนี้ต้องเชียร์ๆๆๆๆ
ทั้งสองคู่เลยค๊าบบบ
อยากอ่านตอนที่พรีสต์กะโซโล่ออกเดทกันแล้วอ่ะคริคริ เขิล
o13 o13 o13
-
มาสนับสนุนให้เป็นเรื่องยาวอีกเสียงค่ะ ^w^ คู่นี้ท่าจะดุเดือดกว่าคู่ของพรีสต์ ถ้าใส่ในเรื่องเดียวกันอาจจะไม่สุดอารมณ์ก็ได้ค่ะ
-
เอาคู่นี้มาแย่งซีนคู่หลักเห็นๆอ่ะ :laugh:
เค้าอยากอ่านนะ :o12:
-
เห็นด้วยอย่างแรง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
:กอด1:ให้1กอดจะขึ้นเป็นเรื่องใหม่ก็ดีนะเปนของคู่นี้ไปเลอยากรุู้เหนือนกันว่าน้องเเว่นเราจะจัดการยังไงกะตาปากเสียนี้
นูพริสต์น้ารัก o13
-
ดีค่ะ อย่าเอามาเป็นน้ำจิ้มในเรื่องนี้เลย เปิดเรื่องใหม่ไปดีกว่า
-
ทำเป็นอีกเรื่องดีกว่าแน่นอน
.
เสร็จแน่ ไอ้เรวววววินเซอร์
-
แต่งโลดเลยคะเราสนับสนุนเต็มที่ :laugh: :laugh:
คู่วินเซอร์กับฮอย(ที่รัก) ดูท่าจะโหด มัน ฮาดีแท้ ^^ แต่เราว่าถ้าแต่งจริงแยกไปลงต่างหากดีกว่านะคะ ^^
-
เยี่ยมมากนายฮอย 555
สู้ๆ เข้าไว้น้า ทำเป็นเรื่องยาวเลยค่า ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คู่นี้ก็น่าุลุ้น o13
-
หนุกหนานมากๆๆเลยคะ ชอบจัง
-
น้องพริตตี้น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แต่ยังมีปมให้คิดอีกอะ
รออ่านตอนต่อไปค่า สนุกมาก ๆ เลย เราอ่านไปหัวเราะไปเลยอะ
-
น่ารักดีอ่า
-
โอเค แปลว่าตกลง จัดเต็มมาโลด
o13
-
นานๆ ไปเดี๋ยวนายจะรู้ว่าจืดๆ อย่างฉันก็มีดี อย่างนมจืดไงอร่อยดีออก
ชอบมุขนี้จริงๆ
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลย
ชอบทุกคู่เลยจ้า
เป็นกำลังใจให้คนแต่งสู้ๆๆๆๆ
-
จะบอกว่า ยังอ่านแค่ตอนเดียวเท่าเดิม แต่เห็นชื่อตัวละครในชื่อกระทู้แล้วเข้ามากรี๊ดกร๊าด
ชอบคนชื่อวินเซอร์ เหมือนท่านวินเซอร์ ฮอร์น ล็อควู้ดที่สาม ในนิยายสืบสวนที่ฉันชอบเลย
โอ้ย อยากอ่านคู่กัดที่รักมาก แต่ต้องห้ามใจไว้ กลัวติด >,< เป็นกำลังใจให้วินเซอร์และคนเขียนนะคะ
-
อ่า แยกก็ดีนะคะ แบบว่าวินเซอร์เถื่อนเกิ๊นนนนนน เหอะๆ
-
รักมาก ทุกตัวละคร อ่อ คนแต่งด้วย :กอด1:
หวังว่าวินเซอร์คงไม่ทำให้ฮอยฮักเสียใจนะ :call:
-
ดูไม่ออกเลยอ้า ว่าใครกดใครแน่
-
:เฮ้อ: :z10: :z10:
-
โธ่... หนูพรีสต์...จะว่ายังไงดีน้า... ดันยื่นปลาย่างให้แมววะงั้น..
แล้วนายฮอยล่ะ... อยากอ่านคู่นี้จังเลย...
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
แยกเป็นอีกเรื่องเลยคะ 555
-
:impress2:ฮอยฮัก น่ารัก อ่ะ :กอด1: :กอด1:เราก็ชอบนมจืด อิอิ กินได้ตลอด+1
-
เล่นเกริ่นมาขนาดนี้แล้ว
จะถามเพื่อ?????
รีบๆจัดมาอย่าช้า
คู่นี้แบบว่าเข้าทางอย่างแรงส์ อิอิ
วินเซอร์ หลงตัวเอง เถื่อน มาเจอกับ ฮอยฮัก หน้านิ่ง
อิอิ แค่คิดก็จิ้นแล้ว :z1: :z1: :z1:
-
ยังไงพรีสต์ก็หนีโซโล่ไม่พ้น
ฮะๆๆๆ
-
หลอกให้อยากแล้วก็จากไป...ทั้งสองคู่เลย T^T
-
รอ ๆ มาต่อตอนต่อไป ค้าบบบ
-
รีบๆชวนพรีสต์กับโซโล่ไปเดตเร็วววววว รอแล้วนะ :z1: :z1:
-
ตอนที่ 16 รายงานแห่งรัก(เหรอ?)
ตอนนี้ผมนั่งแกวอยู่หน้าคณะเอาข้าวมาให้ไอ้พวกสี่ตัวที่หิวโหยรอคอยเนี่ยแหละครับ
พวกมันพอเห็นผมเท่านั้นแหละวิ่งเข้ามากระโจมใส่ผมแทบจะหงายหลัง
พอพวกมันกินเสร็จก็เข้ามาเห่าหอนประท้วงหลังจากที่ผมไม่ได้หิ้วข้าวมาให้มันอยู่หลายวัน
พวกมึงจะบ่นอะไรนักหนาวะกูก็ให้คนอื่นมาให้แทนไง! ไม่ได้ละเลยหน้าที่หรอกเฟ้ย!!
“เออๆ กูยอมรับช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเฟ้ย โทษๆ หยุดเห่าหยุดหอนได้แล้ว”
พวกมันก็ยังเห่าประชดประชันผมอีกหลายยก
บ๊ะ! อีกหมาพวกนี้นิขี้น้อยใจตั้งแต่เมื่อไรวะ?
ผมนั่งพยักหน้าฟังเสียงเห่าของพวกมันอยู่ตั้งนานสองนานถึงจะกลับมาคืนดีกัน
ป๊าดดดดด!! กูต้องมาคืนดีกับหมาเนี่ยน่ะ!!?
ช่วงเที่ยงระหว่างรอเรียนในตอนบ่ายผมก็นั่งฆ่าเวลาไปกับพวกมะหมาตัวสี่นี้ไปเรื่อยๆ
ได้ข่าวว่าไอ้แบรตพิตมันได้แฟนใหม่นี่หว่า เป็นหมาสาวส่ำน้อยซะด้วย!
เล่นกับพวกมันอยู่นานแหละจนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้
ผมหันไปมองแล้วแล้วยกมือไหว้ ใครซะอีกล่ะครับก็พี่เพ้นต์นั้นแหละ
“หวัดดีฮะพี่”
“ครับ พรีสต์มีเรียนต่อหรือเปล่า?”
“มีครับ ตอนบ่ายโมง”
“พรีสต์”
“ครับ?”เรียกผมทำไมหว่า? ผมเลิกคิ้วมองหน้าพี่เพ้นต์ที่ยิ้มๆ
พี่แกเหมือนจะลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่างแต่แล้วก็เงียบไป
ผมก็เงียบรอให้อีกฝ่ายพูด เฮียแกเป็นอะไรวะ?
พี่เพ้นต์ยกมือเกาหัวของตัวเอง
ลืมสระผมมาเหรอครับ? ถึงได้คันรังแค?
“พี่รู้ว่าเธอน่ะรู้น่ะว่าพี่รู้สึกอย่างไงกับเธอ”
“...”
“ถึงเธอจะทำเป็นมึนไม่รู้เรื่องอะไรก็ตามเถอะ”
“...”
“แต่พี่อยากจะบอกเธอว่าพี่เอาจริง อย่าทำเป็นมึนไม่รู้เรื่องอีกเลย พี่ชอบเธอจริงๆ”
“...”
“แล้วต้องการอะไรล่ะครับรุ่นพี่?”
เสียงถามดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองอีกคนที่มายืนอยู่ข้างๆ พี่เพ้นต์ตอนไหนก็ไม่รู้
ผมไม่ได้พูดประโยคเมื่อกี้นะ ตอนนี้ผมน้ำท่วมปากพูดไม่ออกบอกไม่ถูกอยู่!
แต่คนที่ไปมาไร้รอยร่องสมกับเป็นหนุ่มจอมจืดน่ะมีคนเดียวเท่านั้นแหละครับ!
ไอ้ฮอยฮัก!!
“นาย...ฮอย? มาตั้งแต่เมื่อไร?”พี่เพ้นต์พูดเสียงเย็นทันที
หน้าหล่อๆ ของพี่แกดูบึ้งเมื่อคิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากัน
สงสัยจะไม่พอใจที่เจ้าฮอยฮักเข้ามาแทรกกลางคันล่ะมั้ง
แต่สำหรับมันเหมือนพ่อพระมาช่วยเลย!
ไอ้ฮอยฮักทำหน้านิ่งไม่สนใจจะมองหน้าพี่เพ้นต์ด้วยซ้ำ
มีมันคนเดียวเนี่ยแหละครับที่ทำได้!
“ใกล้จะได้เวลาเรียนแล้วนะพรีสต์”
มันหันมาพูดกับผมแทนที่จะตอบคำถามของพี่เพ้นต์
เมินคำถามของรุ่นพี่แบบนี้มันโคตรจะหาเรื่องเลยวะ!?
พี่เพ้นต์คิ้วกระตุกเมื่อโดนหยามซึ่งๆ หน้าแบบนี้
พี่แกยังรักษารอยยิ้มไว้เหมือนเดิมได้อย่างยอดเยี่ยม!
“เอ่อ ฮอยเดทเป็นไงบ้างล่ะ สนุกไหม? พี่อุตส่าห์เป็นสปอนเซอร์สนับสนุนเชียวนะ”
พี่เพ้นต์หันมาพูดกับไอ้ฮอย เหมือนเปลี่ยนจุดพิกัดมาจู่โจมไอ้ฮอยฮักแทนอย่างไงอย่างนั้น
ว่าแต่...บัตรเดทนั้นมัน...เอ่อ...ไม่ได้ใช้หรอกครับ ทำไมน่ะเหรอ?
ก็เมื่อวานไอ้โซโล่โบกบัตรเดทนั้นไปมาอย่างมีความสุขแป๊บเดียว
จู่ๆ มันก็ฉีกบัตรนั้นแล้วโยนใส่ถังขยะด้วยใบหน้าน่ากลัวม๊ากกกกก!
ผมได้แต่ยืนเสียดาย ไม่ได้เสียดายบัตรห้องสวีตโรงแรมหรูหรอกนะ
แต่เสียดายบัตรร้านอาหารกับบัตรสวนสนุกต่างหากล่ะ!!
เพิ่งรู้ว่าพี่เพ้นต์เป็นเบื้องหลังของบัตรเดทนี้นี่เอง
มิน่าไอ้บ้าโซโล่มันถึงฉีกบัตรออกเป็นชิ้นๆ เสร็จมันก็ไปล้างมืออย่างเอาเป็นเอาตาย
บ่นอยู่นั้นแหละว่า ‘ไอ้หมาขี้แพ้’ๆ หรือว่ามันหมายถึงพี่เพ้นต์
ไอ้ห่านั้นทำลายข้าวของไม่พอหันมาบอกกับผมว่า
ถ้าเสียดายเดี๋ยวมันพาไปห้องสวีตโรงแรมหรูกว่านี้ให้
เวร!! กูไม่ได้ต้องการห้องสวีตโว้ย!!!
“อ้อ สนุกมากสิครับ แต่น่าเสียดายจริงๆ ที่ไม่ได้ใช้ห้องสวีต
เฮ้อ~ ก็ผมกลัวใครบางคนแอบมองน่ะ!”
ไอ้ฮอยฮักพยักหน้าเหมือนเพิ่งนึกได้มันก็พูดหน้าตายมาก
จากนั้นก็แสยะยิ้มรู้มันอย่างรวดเร็ว มันจับแขนของผมให้ลุกขึ้น
“น่ายินดีจริงๆ ที่ทำให้พวกเธอสนุกได้”
“ครับ น่ายินดีจริงๆ ขอตัวก่อนล่ะกัน”
แล้วไอ้ฮอยฮักก็เอ่ยตัดบทลากผมเดินออกมาอย่างรวดเร็ว
พี่เพ้นต์เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างก็ได้แต่กระตุกมุมยิกๆ
ผมมองกลับไปที่พี่เพ้นต์ อย่างไงผมก็ยังมีสามัญสำนึกเป็นรุ่นน้องที่ดีอยู่นะครับ
ผมผงกหัวลงเป็นเชิงขอตัว พี่เพ้นต์แกก็คลี่ยิ้มออกมาแล้วพยักหน้าให้
“ไม่เคยระวังตัวเลยตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว!”ไอ้ฮอยฮักบ่นออกมาอย่างเหลืออด
หน้านิ่งๆ ของมันส่อแววรำคาญและสงสารผมเหลือเกิน
อะไรวะ? มองกูอย่างกับรู้จักกูมานานนั้นแหละมึง!
ชิ!! ก็นานอยู่เหมือนกัน ตั้งสามปีล่ะน่า!? หือ?
แต่เหมือนมันจะพูดว่าสมัยมัธยมไม่ใช่เหรอ?
“สมัยมัธยมหมายความว่าไงวะ?”
“มึงโง่เอง”
มันพูดแค่นั้นแล้วเดินออกไปไม่สนใจผมที่ยังยืนงงอยู่ที่เดิม
อะไรของมันนนนนนไอ้จืด!!? ผมเบ้ริมฝีปากแล้วเดินตามไอ้ฮอยฮักไป
ชิ! กูไม่ได้โง่น่ะเฟ้ย!! ก็แค่...ก็แค่...ชิ! ใครจะรู้ว่าพี่แกจะจริงจังล่ะวะ
แหม! อุตส่าห์กูแกล้งเอ๋ออยู่ตั้งนาน!! กูน่ะผู้ชายน่ะโว้ย!!
การชอบผู้ชายด้วยกันมันผิดปกติไม่ใช่เหรอไง!?
เฮ้อ~ พูดถึงเรื่องนี้แล้วปวดหัววะ ไม่อยากจะคิดเลย
ผมเหลือบไปมองไอ้ฮอยฮักที่เดินนำหน้าแล้วถามขึ้นเมื่อนึกได้
“มึงเป็นไงวะ เมื่อวานเจอไอ้วินเซอร์หรือเปล่า?”
“ทำไมต้องเจอ”ไอ้แว่นจืดหันมาถามผมอย่างงงๆ ผมงงๆ เหมือนกันนั้นแหละ
“อ้าว มึงไม่ได้รับโทรศัพท์มันเหรอวะ?”
“...”ไอ้ฮอยฮักเงียบไปแล้วมันก็เปิดกระเป๋าค้นมือถือของมันขึ้นมาเปิดเครื่อง
แล้วเสียงข้อความก็ดังขึ้นมาหลายข้อความเลยล่ะครับ
ไอ้ฮอยฮักมันกดมือถืออยู่สักพักแล้วมันก็เงยหน้ามองผมแล้วยิ้มออกมา
มันก็พูดเป็นอวดๆ เออ กูไม่อิจฉามึงหรอก
“วินเซอร์ส่งข้อความหากูด้วยแหละ”
“เออ มันแปลกตรงไหนวะ?”
“ครั้งแรกเลยวะ”ไอ้ฮอยฮักหัวเราะยิ้มๆ มองข้อความในมือถือของมันอยู่ตั้งนาน
ไอ้นี่เป็นเอามากวะ!? จู่ๆ ไอ้หน้านิ่งๆ มันก็เอาแต่ยิ้มสุขใจอยู่นั้นแหละ
ผมมองมันแล้วถอนหายใจ ดูๆ ไปไอ้แว่นมันก็น่ารักดีน่ะเนี่ย
ก็แค่ไอ้บ้าหัวขาวมันส่งข้อความมาหาเท่านั้นก็ยิ้มแป้นเป็นเด็กๆ!
ชอบไอ้วินเซอร์ขนาดนั้นเลยเหรอวะ? ชอบมันตรงไหนกันวะเนี่ย!?
กูหาที่ดีๆ ของมันนอกจากหน้าตาไม่ได้เลยวะ!!
แล้วอีกอย่างมึงชอบผู้ชายน่ะโว้ยไอ้ฮอย!!
ถึงอย่างไงเรื่องมันก็ไม่จบแบบแฮปปี้หรอก เชื่อกู!!
“มึงจะยืนยิ้มอยู่ตรงนี้ตลอดหรือไง ไม่เรียนเหรอวะ?”
“เออๆ งั้นไปเถอะ”
ไอ้ฮอยยิ้มเอามือถือไว้ในกระเป๋าแล้ววิ่งขึ้นอาคารพร้อมกับผมไปเพื่อเรียนในช่วงบ่าย
พอเข้ามาในห้องอาจารย์ยังไม่มาครับ
มีแต่พวกเพื่อนๆ สิบกว่าชีวิตนั่งทำหน้าเอ๋อกันอยู่ในห้อง
“วันนี้จารย์ไม่เข้าวะ! จารย์ให้ทำรายงานส่ง”
“เวรรรรร!!! รายงานอีกแล้วเหรอวะ!!!? อาทิตย์ก่อนก็รายงานนนนนน!!”
ผมเดินเข้ามาที่โต๊ะข้างๆ ไอ้โจ้ ส่วนไอ้ฮอยฮักนั่งข้างๆ ไอ้เตี้ยที่นั่งคู่กับไอ้บู๊ลิ้ม
ไอ้โจ้ก็เอ่ยคำที่ผมเกลียดที่สุดออกมา! ผมโวยวายดังลั่นอย่างไม่พอใจ
“ทำเรื่องอะไรงั้นเหรอ?”ไอ้ฮอยฮักเอ่ยขึ้น ไอ้โจ้ก็หันไปมองไอ้ฮอยฮักอย่างงงๆ
“อ้าว มึงมาตอนไหนวะฮอย?”
“...”
ไอ้ฮอยฮักไม่ตอบครับ มันมองไอ้โจ้นิ่งไร้คำพูด ผมหัวเราะชอบใจทันที
สมกับเป็นไอ้แว่นจืด! ไปมาไร้ร่องรอยไม่มีใครเห็นหัวสักคน!! ไอ้โจ้เกาหัวแกรกๆ
“กูมาพร้อมกับไอ้พรีตส์”
“เออๆ โทษๆ กูไม่เห็นวะ”
“แล้วทำรายงานเรื่องอะไรวะ?”
“เออ เรื่องสีกับความรู้สึกวะ”
“สี!!!? มันมาอีกแล้วววววว!”
“ก็ตกแต่งภายในนี่น่า ไม่สีก็รูปร่างนั้นแหละวะ”
ไอ้ฮอยฮักเอ่ยเรียบๆ ไอ้แซมพยักหน้าเห็นด้วย
พวกผมถอนหายใจเฮือกพร้อมกัน
แต่ละอาทิตย์ต้องทำแต่รายงานนั้นแหละ ให้ตายเถอะ
“ไปห้องสมุดกัน”
ไอ้สตางค์เริ่มชักชวนให้เพื่อนๆ ไปหาข้อมูลในที่ๆ ดีที่สุด
ห้องสมุดเป็นอะไรที่สุดยอดสำหรับการหาข้อมูล!
เพื่อนๆ ในสาขาเริ่มลุกกันไปทีละคนสองคน
เออวะ รีบๆ ไปดีกว่า เดี๋ยวพวกนี้จะไปยืมหนังสือตัดหน้าไปซะก่อน!
[50%]
เดี๋ยวมาต่อให้นะทุกคน ตอนนี้ขอตัวไปกินเนื้อย่างก่อนล่ะ
เนื้อย่างสองวันติดแล้วน่ะเนี่ยยยยยย!!! :serius2:
-
แว๊กก ปาดมาจิ้มไว้ก่อน เอิ๊กก
.................
ง่ะ สรุปแล้วพรีตส์ไม่รู้เรื่องฮอย เวรกรรม
ว่าแต่ฮอยนี่ก็เนี่ยนขนาดดดด 555
-
กินให้อะไรอร่อยนะครับ อย่าให้อะไรมาติดคอละ
หุๆๆๆมาทำให้อยากแล้วจากไป(กินเฉยเลย
-
ตกลงพรีสจำฮอยฮักไม่ได่เหรอเนี่ย
:laugh:
-
ค้างอีกละ รอ50%ที่เหลือน้า^^
-
มีความลับความหลังอะไรหว่า
-
+1 ให้ปอยเป็นกำลังใจ
ขอให้กินเนื้อย่างอร่อย ๆ น้า กินเผื่อด้วย
ชักหิวแล้วซิ
-
พริตตี้เอ้ย
มึนตลอด
-
ต่อด้วยน่ะค๊าา
-
สรุปว่า พรีสต์จำใครไม่ได้เลย
สงสารแทนคนที่ถูกลืมได้ห้านาที ก็หันมาฮาแทน ตรงแอบซึนทำเนียนไม่รู้เรื่องซะงั้น
-
มีแต่คนมารุมรักพรีสต์เนอะ
-
ขอบคุณจ้า
ว๊าว !!! รายงานแห่งรัก (รักยังไงละนี่ ???)
สงสัยจะมีคนมาช่วยทำ ทำกันสองคนในที่ลับสายตาคนอื่น o_O
เรื่องก็ดำเนินมาเรื่อยๆ แล้ว สู้สู้เค้านะพรีสต์ อีกไม่กี่วันเท่านั้น
ทุกอย่างก็จะหยุด กลับมาเหมือนเดิม แต่จะเป็นจิตใจ หัวใจเดิมๆ หรือเปล่า ?
อาจจะมอบให้กับคนบางคนไปโดยที่ตัวเองก็อาจไม่รู้ตัว.....
นายโซโล่ จงใช้ช่วงเวลานี้ให้ดีที่สุดนะจ๊ะ เอาใจช่วย ^^
ฮอยฮัก แม้จะจืดแต่ก็ยึดมั่น มีความเก่งในตัวของตัวเอง
ส่วนวินเซอร์เองก็นะ (เอ่อ..แบบว่าไม่รู้จะต่อว่ายังไงดี)
เป็นกำลังใจให้จ้า ++1 รอตอนต่อไปอีก 50 % จ้า
-
:pig4:
-
คนเขียนจะกินเนื้อย่างอร่อยได้ยังงัย
เพราะเอาน้ำจิ้มมาทิ้งไว้ที่นี่อ่า (แป๊กๆๆๆๆๆๆๆ :z3: )
รออีก 50% นะค้า
-
ไปๆมาๆ รู้สึกว่าเพ้นต์จะน่ากลัวกว่าโซโล่นะ o22 :a5:
-
แอบคิดว่า
บักฮอย กับ อิตาโซโล่ มันจะแอบขายเพื่อนให้อีกฝ่ายกันรึป่าววะนี่ :laugh: :laugh:
เพราะฮอยมันดูเชียร์โซโล่ออกนอกหน้าจัง :m20:
-
แวะมาเจิมด้วยอีกคน
-
กินเสร็จแล้วช่วยมาต่อเร็วๆนะคะ ^^
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาแบบงงๆ อ่านแบบงงๆ
-
ตอนอดีต ฮอยมันต้องเกี่ยวข้องเเน่ๆ
-
เรื่องสี ไม่แปลกหลอก ขนาดเราเรียนภาษาไทย ยังได้ทำรายงานเรื่องเดียวกันนี้เลย ไม่รู้ทำไม
-
อ้าวว พรีสต์กับฮอยรู้จักกันเหรอ
-
รออีก 50% ต่อไป
ปอลิง กินเหมือนกันเลย แบบอาทิตย์นี้กิน 4 วัน(เลี้ยงสายรหัส) แต่ชอบอ่ะเลยไม่เบื่อ อิอิ
-
:really2: :really2:
-
พริตตี้น่ารักกกกกกกกกกกก :o8:
-
ซึนๆมึนๆตลอดหนูพรีสต์นี่ แล้วฮอยฮักก็เปลี่ยน
ไปซะขนาดนั้นไม่มีทางจำได้แน่นอน
-
รีบมาต่อด่วน :angry2:
รักนะ :man1:
-
พรีสต์ จงมาๆๆๆๆ
พี่เพ้นต์นี่ดูมีเงื่อนงำนะเนี่ยย
-
น้องพรีสต์ จำฮอยไม่ได้หรอ ชื่อ ฮอยฮัก เหมือนกันเลยนิ ชื่อแปลกๆเหมือนกันแบบนี้ ไม่เอะใจเลยหรอ
-
อิ่มแล้วมาต่อไวไวนะ
ไม่ใช่หนังท้องตึงหนังตาหย่อนนะ
-
เฝ้ารอ
:really2: :really2:
-
สนุกอะ ชอบๆ รออ่านอีกครึ่งนึงนะ :pig4:
-
โอ๊ยๆ มาต่อไวๆ นะค๊าบบบ
ค้างอย่างแรง คริคริ
o13 o13 o13
-
รอ รอ รอ รอ : )
-
ตอนที่ 16 รายงานแห่งรัก(เหรอ?) ครึ่งหลัง
ตอนนี้ผมกับพวกเพื่อนๆ กำลังจมหนังสืออยู่ที่ห้องสมุดของคณะ
ฮือๆ สีแดงให้ความรู้สึกรักร้อนแรง! สีเขียวให้ความรู้สึกเย็นสดชื่น!
สีไหนเหมาะกับห้องอะไร ควรใช้สีแบบไหนกับคนอย่างไง!
“ตรงนี้น่ะใช้ได้น่ะ จดเอาไว้แล้วอย่าลืมจดข้อมูลบรรณานุกรมด้วย”
“อือๆ”ผมพยักหน้าเมื่อไอ้ฮอยฮักยื่นหนังสือมาให้ผมจดข้อมูลแม้จะเล็กน้อยก็ต้องเอาครับ
ข้อมูลจากไอ้ซุปเปอร์ฮอยที่โคตรจะเทพนั้นมันแน่นอนและใช้ได้อยู่แล้วครับ
ไอ้ฮอยเนี่ยเรียนเก่งอย่างพวกเด็กเนิร์ดควรจะเป็นจริงๆ มันชอบอ่านหนังสือด้วยครับ
ผมอยู่กลุ่มกับมันก็เลยพลอยได้คะแนนสูงไปด้วย ต้องคารวะมันเลยล่ะเรื่องนี้!
“กูอยากกินข้าว”ไอ้บู๊ลิ้มมันพลิกหนังสือไปมาแล้วเงยหน้ามองพูดกับพวกผม
มึงหิวกูก็หิวเหมือนกันนั้นแหละ สาดดดด!!! ไอ้โจ้พยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้บู๊ลิ้ม
“พวกมึงไปกินอะไรก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวกูหาหนังสืออีกหน่อยแล้วจะตามไป”
ไอ้ฮอยฮักพูดขึ้นมาอย่างพ่อพระผู้การุณาต่อเด็กตาดำๆ แดงๆ อ่าฮะ!
แสดงว่ารายงานกำลังจะเสร็จแล้วใช่ไหมวะ!?
พวกไอ้บู๊ลิ้มก็โบกมือไปโรงอาหารก่อนใครพวก
เหลือไว้แต่ผม ไอ้แซมและไอ้ฮอยฮักนั่งหาหนังสือกันต่อ
ปล่อยให้พวกมันไปจองโต๊ะก่อน
“นี่น่าจะหมดแล้วนะ เดี๋ยวไปหาในเน็ตต่ออีก”
“เออ มึงไปหา เดี๋ยวพวกกูจะพิมพ์พวกนี้เอง”
“อืม”
และแล้วพวกผมก็ขนหนังสือมายืมแล้วเดินลงจากอาคารไปโรงอาหาร
เจ้าพวกนั้นโบกมือไปมาให้พวกผมเดินเข้าไป ผมเดินเข้ามาแล้วชะงักเล็กน้อย
ก็โต๊ะข้างๆ มันคือพวกไอ้โซโล่ชัดๆ! ไอ้โซโล่มองมาที่ผมแล้วหันกลับไปคุยกับเพื่อนมัน
ชิ! กูก็ไม่อยากจะให้มึงทักหรอกนะ พวกผมมานั่งครบทุกคนแล้วเริ่มสั่งอาหารมากินกัน
พวกไอ้โจ้มันแทบจะกินจานที่สองแล้วแน่ะ
“อาทิตย์นี้แม่งมีงานกีฬาภายใน กูกับไอ้บู๊โดนรุ่นพี่ใช้จนหัวแทบปั่น”
“มันมาแล้วเหรอ วันไหนวะ?”
“วันเสาร์”
“แม่ง วันอาทิตย์ต้องชนคณะอีก”ผมบ่นออกมาแล้วถอนหายใจ
เหนื่อยทั้งอาทิตย์น่ะสิ!! กีฬาภายในก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ
ส่วนมากก็เป็นกีฬาบ้าๆ บอๆ ตามประสาเด็กถาปัตนั้นแหละ
จัดกีฬาเพื่อกระชับมิตรภาพในคณะเท่านั้นเอง!
“แบ่งทีมเป็นสาขาเหรอวะ?”
“...ไม่วะ แบ่งเป็นสี”ไอ้บู๊ลิ้มส่ายหน้าไปมาแล้วมองมาที่พวกผม
“เพราะแบ่งเป็นสาขาน่ะ สาขาพวกเราจะได้เปรียบสิวะ
เพราะเล่นมีแต่ตัวเป้งๆ กองอยู่ด้วยกัน
ก็เลยแบ่งออกเป็นสองสี สีขาวกับสีน้ำตาล”
“แล้วจะรู้ได้ไงว่าอยู่สีไหน?”
“รหัสประจำตัวลงท้ายคู่สีขาว คี่สีน้ำตาลวะ”ไอ้แซมเป็นคนบอกครับคำถามนี้
ผมเริ่มนับรหัสตัวเอง เอ่อ...รหัส งือๆ อ้อ!! ลงท้ายด้วยคู่วะ งั้นกูก็อยู่สีขาว!
“กูสีขาว”
“กูสีขาวเหมือนกันวะ”
ไอ้โจ้หันมามองผมแล้วเอ่ย แหะๆ ดีจัง! ไอ้โจ้มันอยู่สีเดียวกับผม
อย่างไงสีของผมก็มีสิทธิ์มากขึ้นล่ะน่า ไอ้บู๊ลิ้มอยู่สีขาวเหมือนกันครับ
ส่วนไอ้แซมและสตางค์อยู่สีน้ำตาลมันซึมไปเลยทีเดียว พวกผมก็หันไปมองไอ้ฮอยฮัก
“มึงอยู่สีไหนวะ?”
“หึๆ สีน้ำตาลวะ”
เอี้ยยยยยยย!!!!
พวกผมอ้าปากเหวอกันทันที ส่วนไอ้แซมชูมืออย่างดีใจเหลือหลาย!
ดะ...ดันเป็นศัตรูกับไอ้ฮอยฮักเนี่ยนะ!?
นรกแล้วครับ!! พวกผมนั่งเงียบไปเลย ให้ตายสิ!!
ถ้าลองคิดดูแล้วผมเลขคู่ พี่รหัสของผมต้องเป็นเลขคี่
ไอ้พี่เพ้นต์ก็อยู่สีน้ำตาลน่ะสิ!!
เศร้า!!!
สีน้ำตาลมันจะเทพเกินไปแล้ว!
“บางทีกูอาจจะไม่ว่างล่ะมั้ง?”
ไอ้ฮอยฮักทำหน้าครุ่นคิดแล้วเงยหน้ามามองพวกผม
เออ! มึงไม่ว่างก็ดีวะ!! ไม่ต้องมาหรอก เอาไว้มาตอนวันอาทิตย์เหอะ
เก็บแรงไว้ชนคณะเถอะมึง!
“เฮ้ย ไอ้แว่น!”
พวกผมนั่งกินอยู่ตั้งนาน ไอ้หัวขาวที่นั่งโต๊ะข้างๆ ก็ตะโกนมาเรียกไอ้แว่น...
ก็มีแว่นเดียวนั้นแหละที่นั่งอยู่โต๊ะนี้
ไอ้วินเซอร์ได้ข่าวว่าไอ้บ้าฮอยฮักมันมานั่งตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?
เอ่อ...ถึงมันจะจืดจางเสียจนไม่ทันสังเกตก็เถอะ
มึงควรรู้ตัวให้มันเร็วกว่านี้เซ่วะ!!
“...”ไอ้ฮอยฮักหันไปมองไอ้วินเซอร์นิ่งๆ
ไอ้หัวขาวนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาที่ไอ้ฮอยฮักจับมันลุกขึ้น
วุ้ย! โคตรโหดอ่ะ ไม่มีการเบามือแม้แต่น้อย!! ผมมองอย่างตกใจ
“เฮ้ย! มึงจะทำอะไรเพื่อนกู!?”
“ยุ่ง!”
ผมปี๊ดทันทีที่ไอ้บ้าวินเซอร์มันสวนกลับมาอย่างกวนทีนเป็นที่สุด
แล้วไอ้วินเซอร์มันก็ลากไอ้ฮอยฮักจากไปอย่างรวดเร็ว
พวกเพื่อนๆ ของมันก็นั่งมองตามอย่างงงๆ เหมือนกับพวกผม
ไอ้โซโล่หันมามองผมแล้วกลับไปมองไอ้วินเซอร์
สักพักเสียงหัวเราะก็ดังมาจากหนุ่มแว่นโมเอะคนนั้นนั่นเอง!
“ตลกดีวะ”
เสียงห้าวๆ โคตรจะแมนดังออกมาจากปากหนุ่มตัวเล็กคนนั้น!
พวกผมหันไปมองอย่างตกใจสุดขีด
หน้าแบบนั้นกับเสียงแบบนี้มันไม่เข้ากันเลยอ่ะ
ให้ตายสิ!!
“เหี้ยชิน หัวเราะน่าเกลียดวะ”ไอ้โซโล่เอ่ยปรามเพื่อน
“เหรอ? แต่กูไม่แคร์ ฮ่าๆๆๆ”แล้วคนที่ไอ้โซโล่เรียกว่าชิน ไอ้แว่นโมเอะนั้นแหละครับ
มันยักไหล่แล้วหัวเราะกระจายออกมาอีกครั้ง มันน่าขำขนาดนั้นเลยเหรอวะ?
“กินเสร็จหรือยังวะ จะได้กลับสักที”
“เร่งจังไอ้โซโล่ เมียกูยังไม่เลิกเรียน กูเหงานะโว้ย”
“เหงาเหี้ยอะไร พอน้องเขาว่างมึงก็ไปหาชู้ลับหลังน้องเขาทุกที นิสัยวะ”
“โอ๊ยยยยยยย~ ใครจะรักจริงหวังแต่งแบบมึงงงงงง~ พ่อเจ้าประคุณรุนช่อง!”
“หุบปากเหอะไอ้ชิน”
“โว้ยยยยยยย!! อิจฉาโว้ย แถวนี้มีผัวเมียเขาสวีตกันข้ามโต๊ะ!!”
“ใช่ไหมล่า กูล่ะอิจฉาจริงๆ”
“ผัวเมียกันก็งี้แหละมึง”
ไอ้ห่าโจ้ที่ไม่รู้เป็นบ้าอะไรหันไปร่วมแซวกับไอ้ชิน พวกมึงรู้จักกันเหรอวะ!?
พวกมันสองตัวแซวซะไอ้โซโล่เดินหนีไปเลยครับ
เมื่อไอ้โซโล่เดินหนีไปไอ้ชินก็วิ่งตามเพื่อนไปด้วยหน้าที่สนุกสุดขีด
ไอ้โจ้ก็หันมามองผมนิ่ง อะไรของมึง?
“นิ่งเชียวนะโว้ย”
“จะให้กูเซิ้งกระติบหรือไง?”
“เปล๊า~ หน้ามึงหนากว่าที่กูคิดเท่านั้นแหละ~”
“อะไรของมึง?”
ไอ้ห่านี่เมาข้าวหรือเปล่าวะ? ไปร่วมแซวกับเขาทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้จักมักจี้ด้วย
แล้วยังจะมาฟาดงวงฟาดงากับกูอีกแน่ะ ผมส่ายหน้าไปมาแล้วนั่งกินข้าวต่อ
ไอ้ห่าโซโล่จะเป็นไงก็ไม่เกี่ยวกับกูเฟ้ย ไม่ต้องเอามาเกี่ยวโยงกับกู!
ไม่นานพวกเราก็นั่งกินข้าวจนหมดยกเว้นจานของไอ้ฮอยฮักที่เจ้าตัวมันไม่อยู่ ณ ที่แห่งนี้
ไม่รู้ว่าแว่นจืดของเราจะโดนอะไรมั้ง? คงไม่ได้โดนทรมาทรกรรมอยู่หรอกนะ
ไม่อยากจะคิดเล๊ย!! แล้วทำไมกูต้องคิดแต่แนวติดเรทด้วยเนี่ยยยย!!?
ความหื่นไม่เข้าใครออกใครจริงๆ!?
“ไอ้ฮอยแม่งไม่กลับมาแล้วล่ะมั้ง?”
“เดี๋ยวมันก็กลับมา เชื่อกู กระเป๋ามันอยู่นี้”
“เอ่อ มันจะกลับหรือไม่ เราก็มาแบ่งหนังสือไปพิมพ์เหอะ
จำไว้ว่าซุปเปอร์ฮอยบอกว่าให้อ่านแล้วสรุปออกมาเอง ห้ามลอกออกมาทั้งหมด
เพราะมันจะเข้าข่ายละเมิดลิขสิทธิ์! มึงเอาส่วนนี้ไปไอ้สตางค์ ส่วนมึงเอากองนี้...”
ผมแบ่งงานให้พวกเพื่อนๆ อันที่จริงมันต้องเป็นไอ้ฮอยฮักมาแบ่งแต่ตอนนี้มันไม่ว่าง
ผมก็เลยต้องมาทำหน้าที่แทน
พอพวกผมแบ่งงานกันเสร็จก็เห็นไอ้ฮอยฮักเดินเข้ามา
พวกผมมองมันทันที แต่ละคนมองสแกนตัวมันตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อตามหาส่วนผิดปรกติ
หาจุดสึกหรอ(?) แต่มันก็ไม่มีอะไรใดๆ เป็นที่ผิดสังเกต
หน้ามันนิ่งๆ เหมือนเดิม ไอ้ฮอยฮักมานั่งที่เดิมแล้วมองหน้าพวกผมที่จ้องมันเขม็ง
“แบ่งงานกันหรือยังวะ?”
ปกติม๊ากกกกกกก!!
เหมือนมันเดินไปเข้าห้องน้ำมาอย่างไงอย่างนั้น!
แล้วไอ้วินเซอร์ ไอ้หัวขาวนั้นล่ะ ไปไหนแล้ว!?
ผมมองเพื่อนของตัวเองอย่างจับผิด
แต่ไอ้ฮอยฮักก็ไม่มีอะไรผิดปกติสักกะนิด
มันพูดเรื่องงานแล้วนัดรวมงานให้ส่งเข้าเมล์มัน
พวกผมก็จนปัญญาที่จะไปง้างปากมันให้พูดได้อย่างไงกันล่ะ
หลังจากแบ่งงานอีกรอบพวกผมก็แยกย้ายกันกลับเพื่อไปซุกหัวนอนหรือไปทำอะไรก็ตามแต่
สำหรับผมต้องนั่งพิมพ์งานก่อนเพราะไม่อยากจะทำงานค้างพอกเป็นหางหมู!
ผมขับเจ้าเหลืองกลับมาที่บ้านไอ้โซโล่ เออวะ!
ทำไมช่วงนี้กูต้องกลับมาบ้านมันด้วยวะ
กลับมาแบบอัตโนมัติอีกต่างหาก คิดได้ก็ตกใจอยู่เหมือนกัน
เหมือนมันกำลังจะเคยชินอย่างไงอย่างนั้น!
แบบนี้มันเป็นสัญญาณอันตรายหรือเปล่าหว่า?
เฮ้อ~ คิดไปก็ปวดหัววะ!
ผมเดินเข้ามาในบ้านแล้วเดินขึ้นห้องของตัวเองเพื่อไปพิมพ์งานเงียบๆ คนเดียว
นั่งทำงานอยู่ตั้งนานแล้วหันไปมองนาฬิกา อือ...ห้าโมงแล้วเหรอวะ?
ผมต้องไปทำข้าวเย็นแล้วล่ะ ผมปิดโน้ตบุ๊กของตัวเองแล้วเดินลงไปข้างล่าง
ผมก้าวลงบนบันไดแล้วชะงักตัว
ตายห่า...
นี่ก็เป็นไปตามอัตโนมัติอีกแล้ววะ!!! โว้ยยยยย!!!
นี่มันจะชินเกินไปแล้วล่ะมั้ง!?
ผมถอนหายใจเฮือกเดินลงไปที่ห้องครัวด้วยอาการขัดใจ
ทุกอย่างมันเริ่มกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว!!!
ผมทำกับข้าวไปด้วยสภาพเบลอๆ
เวร...กูควรจะทำอย่างไงดี? มันจะเคยตัวนะโว้ย!!
“ทำอะไรกิน?”
“...เฮ้ย!”
ผมสะดุ้งตกใจ มีดเกือบสับนิ้วตัวเองขาด
อีกนิดเดียวเอ๊งงงง!!! กูใจหายวาบ เชี่ยนี่มึงจะโผล่มาเงียบๆ ทำไมวะ!?
ไอ้โซโล่มองผมอย่างงงๆ มันผลักหัวผมเบาๆ
“ระวังหน่อยสิวะ”
“...”
เวร
มึงควรด่ากูให้จริงจังกว่านี้สิวะ!!!!
ไอ้โซโล่ส่ายหน้าไปมาแล้วเดินออกไปจากห้องครัว
ผมมองตามมันแล้วขมวดคิ้วครุ่นคิดทันที เวรๆๆๆๆ!!! อ๊ากกก!!!
ผมสับผักระบายความอึดอัดในใจ
แล้วหยุดเมื่อผัดผักมันจะต้องเปลี่ยนเป็นซุปผักแทน
ผมรีบทำกับข้าวไปด้วยอาการหวิวๆ ในใจ
เหอะๆ กูว่าไม่หรอกมั้งงงงง!!!
ผมทำกับข้าวเสร็จแล้วรีบกินอย่างเร็วด่วน
ก่อนที่ไอ้โซโล่มันจะนวยนาดเดินลงมาทานข้าวแบบคุณชาย
พอไอ้โซโล่มันนั่งลงเท่านั้นแหละ
ผมก็กระเดือกข้าวช้อนสุดท้ายลงคอแล้วยกน้ำซดอิ่มอย่างรวดเร็ว
ผมลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นห้องไปแบบมึนๆ
ขอเวลากูนิดหน่อย ตอนนี้กูกำลังสับสน!!
โอ๊ยยยยยหนออออ!!!?
เพราะไอ้พี่เพ้นต์เหี้ยนั้นล่ะโว้ยยยย!!!?
เพราะไอ้เหี้ยโจ้!!!
เพราะไอ้เหี้ยแว่นโมเอะชิน!!!
เพราะไอ้ฮอยฮักกกกก!!!!
มาทำให้กูต้องคิดมาก!!!
ไอ้โซโล่มองตามผมไปอย่างงงๆ
“อิ่มแล้วเหรอวะ?”
“เออ กูต้องไปพิมพ์รายงาน”
ผมตอบไปอย่างแกนๆ แล้วรีบเดินขึ้นไปห้อง
มานั่งที่หน้าโน้ตบุ๊กของตัวเอง
เอาล่ะ สงบสติอารมณ์หน่อย
ก็แค่ใจเต้นเพราะตกใจเท่านั้นเองแหละ!! เออวะ!!!
ผมกลับมานั่งพิมพ์งานเหมือนเดิม เปิดเพลงฟังหน่อยล่ะกัน!
จะได้ไม่เงียบ แล้วคิดอะไรฟุ้งซ่าน
“พิมพ์อะไรวะ?”
“...”
อีกแล้วววววววววว!!!!
มาแบบไม่ให้ซุ้มให้เสียงแบบนี้อีกแล้วววว!!!!
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อไอ้โซโล่วางมือบนไหล่ของผม
มึงเข้ามาทำไมมมม!!? กูทำงานโว้ยยยย!!!
แล้วทำไมคุณมึงต้องก้มมากระซิบข้างหูกูด้วย!!?
จะบ้าตาย!!
“กูพิมพ์งาน! มึงเข้ามาทำไมวะ?”
“ก็กูเหงา”
เหี้ยยยย!! หน้าด้านตอบวะ!!!?
ผมนิ่งไปเล็กน้อยดันมาแบบที่กูไม่คาดคิด
เหงาบ้าอะไรวะ!? ไปหากิ๊กก๊อกอะไรของมึงสิ!
“ถ้าเหงามากก็ไปเล่นกับอาบังนู้นไป!”
“อาบัง! อาบัง!”
แล้วไอ้โซโล่มันก็เดินออกไปเรียกเจ้าอาบัง
ผมถอนหายใจโล่งอก แม่ง ดีนะที่กูเนียนเบี่ยงประเด็นออกไป
โว้ยยย!! หัวใจเหี้ยมึงหยุดได้แล้ว เสียงดังแบบนี้เดี๋ยวเขาก็รู้หมดหรอกโว้ย!
ผมทำใจนั่งพิมพ์งานต่อพร้อมกับเงี่ยหูฟังเสียงอีกฝ่าย
สงสัยมันไปเล่นกับอาบังแล้วล่ะมั้ง ค่อยยังชั่วหน่อย เฮ้อ
“...”
“มึงมากวนกูทำไมมมม!?”
ผมเริ่มสติแตกแล้ววะตอนนี้
ไอ้บ้าโซโล่มันเล่นหอบอาบังมาป้วนเปี้ยนอยู่รอบๆ เดินไปแล้วก็เดินมา
แล้วเอาอาบังมาวางไว้บนหัวผม มึงตั้งใจกวนกูใช่ไหม!!?
“...ก็มึงไม่สนใจกูเลยนี่”
“...”
เชี่ย! มึงพูดแบบนี้แล้วจะให้กูตอบอย่างไงล่ะฟ่ะ!!?
มึงไม่เห็นใจคนที่ต้องตอบบ้างหรือไง!?
ผมเม้มริมฝีปากแล้วโยนหนังสือให้กับไอ้โซโล่ไป
“ไม่มีอะไรทำมึงก็อ่านให้กูพิมพ์ล่ะกัน”
“แล้วกูจะได้อะไรตอบแทน?”
“มึงไม่ทำก็ออกไปเลยโว้ย รำคาญ!”
ได้คืบอยากได้ศอก เดี๋ยวมึงจะได้ศอกกูจริงๆ!
ผมทำเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ เอาเถอะ! ยอมรับ!!
ผมทำกลบเกลื่อนความเขิน!!
พอใจหรือยังงงง!!!? กูยอมรับแล้วววว!!!
ไอ้โซโล่เดินไปนั่งบนเตียงพร้อมกับกอดเจ้าอาบังไปด้วย
อิจฉาวะ ไม่ได้อิจฉาอาบังเฟ้ยยยย!!
อิจฉาไอ้โซโล่ที่ได้กอดอาบังต่างหากล่ะ!!
ขนสีขาวน่ากอดน่าฟัดตาสีฟ้าใส
โอ๊ยยยย!! แมวบ้า น่ารักเกินไปแล้ว!
ไอ้โซโล่มันก็นอนอ่านให้ผมพิมพ์ไปเรื่อยๆ ไอ้ห่านิ
มึงอย่าอ่านยาวได้ไหม? กูยิ่งความจำสั้นอยู่!
ผมขมวดคิ้วมุ่นแล้วรีบพิมพ์จนนิ้วแทบจะพันเป็นระวิง
อย่าอ่านเร็วเซ่!! กูพิมพ์ไม่ทัน ไม่ได้ขั้นเทพ
เป็นพวกเกรียนอินเตอร์เน็ตน่ะเฟ้ย!
“คำนี้อ่านว่าอะไรวะ?”ไอ้โซโล่มันขมวดคิ้วแล้วยื่นหนังสือมาให้ผมดู
อะไร? ได้ข่าวว่าหนังสือเป็นภาษาไทย มึงอ่านภาษาไทยไม่ออกหรือไง สาด!
ผมที่กำลังโมโหเรื่องที่มันอ่านยาวเป็นขบวนรถไฟให้ผมพิมพ์
มึงแกล้งกูแหงๆ! ผมชะโงกไปดู
“รักไงเฟ้ย รัก! อ่านแค่นี้ไม่ได้ โง่หรือไงวะ?”
“รักเหรอ?”
“เออ! รัก”
“...”
“...”
ฮะ...เฮ้ยๆ!!!! ประโยคชวนเข้าใจผิด!!! มึงเล่นอะไรฟ่ะ!?
แบบนี้มันก็มีสุญญากาศเข้ามาคั้นกลางน่ะเซ่
ผมเงียบ มันก็เงียบ อย่าเงียบสิเฟ้ย!! กูอึดอัดคับข้องใจ
ผมหันไปมองตู้ข้างๆ นู้นแหละ
เรื่องอะไรจะมองหน้ามันให้หัวใจสั่นเล่น!
“เพิ่งรู้ว่ารักนี่เอง”
“รู้แล้ว ก็อ่านต่อสิฟ่ะ!!”
“อ่า รักก็ไม่บอก”
โว้ยยยยย!!!! พร่ำเหี้ยอะไรอยู่วะ ชวนให้เข้าใจผิดชิบหาย!
รีบๆ อ่าน กูต้องส่งข้อมูลให้กับไอ้ฮอยมันนะว้อย!!
กรุณาอ่านมาให้จบๆ!! ผมกัดฟันขบเขี้ยว เออ! แก้เขินนั้นแหละ
แวบมองไอ้โซโล่เล็กน้อย เวรนี้โดนกูใส่ยาตอนกินข้าวหรือไง!?
มันชักจะเพี้ยนกันไปใหญ่แหละ!
“...”
“...”
เอาล่ะ เกิดสุญญากาศขนาดใหญ่อีกครั้ง!
เหี้ยเอ๊ย นี่มันอะไรกันวะ
บรรยากาศชมพูอมม่วงๆ ชวนเลี่ยนขาดใจตายแบบนี้!
ผมพยายามตั้งหน้าตั้งตามองโน้ตบุ๊กเขม็ง
มึงรีบๆ อ่านมาอย่ามาทำลีลา!
แล้วไอ้โซโล่มันก็อ่านต่อให้ผมพิมพ์
เออ เลิกทำตัวปัญญาอ่อนสักที กูหัวใจจะวาย!
“หลีกดิ กูขอฟังเพลงหน่อย”
หลีกเหี้ยมึงเหรอ!? จะให้กูหลีกอย่างไงล่ะวะ!?
เล่นเข้ามากอดจากด้านหลังแบบนี้น่ะ!!
คางมึงน่ะจะเอามาเกยหัวกูทำไม!?
อีกนิดเดียวจะเสร็จอยู่แล้ว!
ทำไมไม่อ่านต่อวะ!!
จะมาฟังเพลงอะไรก็เอาไว้ตอนที่พิมพ์รายงานเสร็จก่อนได้ไหม!?
ผมปล่อยให้มันเข้าเน็ตแล้วเปิดยูทูบอยู่นาน
สักพักมันก็กดเปิดเพลง เปิดแล้วมึงจะไปอ่านต่อสิวะ!
ไอ้โซโล่มันกอดผมเอาไว้แล้วเสียงทุ้มต่ำสุดๆ ของมันก็ร้องตามเพลงที่กำลังเปิด
“...ไม่บอกก็รู้ดีใช่ไหม ฉันมองแต่เธอนานเท่าไร ไม่เคยจะคิดมีใคร
ไม่หันไปทางใดไม่เหลียวมองใครๆ...บอกมาให้ฉันฟังได้ไหม
ใจเธอกำลังคิดอะไร คำเดียวให้รู้กันไป อย่าเฉยชาอย่างนี้ขอทีได้ไหม
คำนั้นจากเธอที่เก็บไว้ คำนั้นจะทำให้ชีวิตคนบางคนเขาเปลี่ยน
เธอรู้รึเปล่า เข้าใจกันได้ไหม...”
ผมหันหน้าหนีอีกฝ่ายที่พยายามจะร้องกรอกหู ให้ตาย
เสียงร้องมันดังข้างๆ หูนี่เอง!
ในสถานการณ์แบบนี้ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำอย่างไง!?
ผมได้แต่หลับตาปรี๊ดอยากจะสลบให้มันรู้แล้วรู้รอด!!
“ลา ลา ลัลลา โว โว้ นี่คือเสียงทำนองของใจ
หากคำนั้นที่เธอตอบ คำที่เธอบอก ออกมาเป็นรักกัน
แต่หากเธอ say ลากันไป oh no
คนที่ยิ้มดีดีทุกวัน คนๆ นี้อาจเปลี่ยนเป็นเงียบงัน
มันร้ายหรือดีบอกกันมาสักทีได้ไหมเธอ
ที่เธอไม่รักใครอย่างนี้ มีใครในใจหรือยังไง
ฟันธงให้รู้กันไป เปิดเผยมาให้รู้ รักเธออยู่ไหน
คำนั้นจากเธอที่เก็บไว้ คำนั้นจะทำให้ชีวิตคนบางคนเขาเปลี่ยน
เธอรู้รึเปล่า เข้าใจกันได้ไหม...”
“ลา ลา ลัลลา โว โว้ นี่คือเสียงทำนองของใจ
หากคำนั้นที่เธอตอบ คำที่เธอบอก ออกมาเป็นรักกัน
แต่หากเธอ say ลากันไป oh no
คนที่ยิ้มดีดีทุกวัน คนๆ นี้อาจเปลี่ยนเป็นเงียบงัน
มันร้ายหรือดีบอกกันมาสักทีได้ไหมเธอ...”
แว๊กกกกก!!!
ไอ้โซโล่จูบแก้มของผมอย่างรวดเร็วแล้ววางหนังสือไว้บนโต๊ะ
ก่อนจะเดินออกไปไปนอกห้อง
ปล่อยให้ผมค้างแทบจะหยุดหายใจอยู่ในท่าเดิม
ต่อให้คนใจแข็งที่สุดมันก็หวั่นไหวล่ะโว้ย!!
ขนาดกูยังพลังธาตุทั้งเก้าแตกซ่าน!!
ผมเอามือมาปิดแก้มของตัวเองที่ร้อนฉ่า
หัวใจกูเต้นรัวอย่างกับมันจะกระโดดออกมาข้างนอก!!
มึงทำแบบนี้ทำไม!!!? ให้ตายเถอะ!
นี่มันเป็นการหวั่นไหวครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตเลยนะเนี่ย!?
เวรของกรรมแล้ว!! หัวใจบ้าๆ บอๆ นี่ดันไปมีปฏิกิริยากับไอ้บ้าโซโล่!!
อยากจะเอาหัวเขกกำแพงตาย ไม่ใช่หัวของผม หัวของไอ้โซโล่มันต่างหาก!!
ผมนั่งคร่ำครวญกับตัวเองจนกระทั่งเพลงจบลงไป
พี่ปั๊บช่วยผมด้วยยยยย!!!
ผมหยิบหนังสือมาพิมพ์งานต่อเมื่อระงับอาการต่างๆ
ให้กลับเข้าสู่ความปกติอย่างยากลำบาก
มาสร้างความลำบากให้กูแท้ๆ ไอ้เวรโซโล่!
ผมเปิดหนังสือมาหน้าที่พิมพ์ถึงแล้วขมวดคิ้ว
อะไรวะ? ไอ้ปากกาเน้นข้อความมันเล่นขีดเต็มหนังสือเลย!
ตอนแรกไม่เห็นจะมีนี่น่า จู่ๆ ปากของผมมันก็ยิ้มออกมา
อ๊า~!!!!!!
ให้ตายเถอะ! ไอ้เหี้ยโซโล่!!!!
ถ้านี่ไม่ใช่ผมล่ะก็คงจะแดดิ้นขาดใจตายไปแล้ว!!
ก็ไอ้คำที่มันเน้นข้อความไว้น่ะมีคำเดียวนั้นแหละ
แถมไอ้บ้านี่ยังเขียนคำถามไว้อีกว่ามันอ่านว่าอะไร ไอ้โง่!!
มึงอ่านภาษาไทยไม่ออกหรือไงวะ มันอ่านว่า...
รักโว้ยยยยยย!!!!
TBC.
โอ๊ยหนอ~ ยาวเว่อร์ มันเกินร้อยเปอร์แล้วล่ะมั้งแต่ไม่เป็นไร
คนอ่านในเล้าน่ารักปอยเลยแถมให้เป็นพิเศษ เหอะๆ
กับบทเลี่ยนสุดยอดของเฮียโซโล่ เลี่ยนมากอ่ะ คนแต่งรู้สึกได้ ฮ่าๆ
จะโทษใครไม่ได้นอกจากพี่ปั๊บ! พี่ปั๊บพาเลี่ยนนนน ฮา~
ถ้าคนที่โซโล่ร้องให้ฟังเป็นคนอ่าน จะมาอาการอย่างไงกันเน้อ? :z1:
ปล. เพลง ลาลาลา - Potato
-
เม้นท์แรก ><
โว้ยยยยยยยยยยยยย เขินว่ะ :-[
อ่านไปเขินไป ฮิ้ววว อยากมีคนให้มาทำแบบนี้บ้าง
ว่าแต่หนังสือห้องสมุดหรือของพรีสส์ เดะๆ
มือนี่ซนจิงๆ
-
ได้ข่าวว่า หนังสือห้องสมุดไม่ใช่หรือ........? :laugh:
ตาโซโล่ ทำลายสมบัติส่วนรวมแล้วย่ะแก :jul3:
-
โซโล่นายทำให้พรีสต์หวั่นไหวมากเลยเน้อ อิ อิ บทจะหวานจนเลี่ยนนี่ก็เป็นเนอะโซโล่
-
แอร๊ยยย
พริตตี้ :man1: :man1:
โซโล่หวังแต่งจริงเปล๊าาา :jul3:
*ยิ้มกริ่ม
จะเป็นคนที่ถือประตูเงินประตูทองโว้ยยย :laugh: :laugh:
-
อื้อฮือออออออออออ โซโล่ เวลาใกล้เข้ามาแล้วล่ะสิถึงได้เริ่มรุกมากขนาดนี้
แต่ถ้าอยากให้ได้ผลจริงๆ จะต้องชัดเจนโต้งๆ กว่านี้นะ
เพราะน้องพรีสต์เค้ามักอึนๆ มึนๆ แกล้งทำไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจอะ :laugh:
-
โซโล่น่า "รัก" อ่ะ เหอเหอเหอ :-[
-
กรี๊ด
-
กรี๊ดดดดด
น่ารักกกก
-
โซโล่น่ารัก :m1:
โอ๊ย คนบอกรักก็เขิน
คนถูกบอกรักก็เขิน
คนอ่านก็เขินนนนน
:-[ :m3:
-
อ่า เหมือนจะเิขินแต่ไม่สุด แบบมันกั๊กๆ บอกม่ายถูก :เฮ้อ: พี่ปั๊บคือใครนิ
-
น่ารักกกก :o8: :o8:
-
โซโล่มาแนวนี้ เล่นเอาพรีสต์ไปไม่ถูกทางเลย
-
พรีสท์!... :a2:สู้เค้าลูก!..อย่าไปยอม
..หวานนนน..เลี่ยน..กลับไปเล้ยยย :laugh3:
-
โซโล่หวานได้เทพมาก นู๋พลีตส์ เริ่มละลาย แล้ว ส่วนคนอ่าน แก้มปลิ หวาน กำลังดี ในตอนเช้าของวันหยุด :impress2:+1
-
ถูกใจให้เป็ดแล้วกดบวก 555
ฮอยฮักมันหน้าหยกเทพจริงๆ หัวขาวหายไปเลย
แต่โซโล่นี่ได้ใจมั่ก ฮิ๊ววววว ชอบบบบบบบ :sad4:
-
นั่นแน่... โซโล่จะให้พรีตส์บอกรักใช่ม้า :o8:
-
ฮึ่ยยย น่าร๊ากกกกกกก ><
-
สุดๆ :o8: :o8: :o8:
บอกได้น่ารักเกินไปแล้ว
-
กรี๊ดดดดดด โซโล่น่ารักอ่ะ
มีเขินด้วย 55555
-
กรี๊ดดดสลบค่า
โอ๊ย ไม่ไหวและ ละลายยยย
-
น่ารักเกินไปแล้ว :man1:
-
น่ารักโว้ยยยยยยยยยยย
-
:laugh: :laugh:
-
ตกลงมันเป็นสารภาพรักหรือให้เค้าสารภาพอะ
แบบยิงปืนนัดเดียวได้ทั้งสองอย่าง สุดยอดดดด
มานัวเนียบ่อยๆอีกนะใกล้ล่ะ อีกนิดเดียวพรีสต์จะ
ยอมรับล่ะว่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
กรี๊ดแทนหนูพรีสต์ :sad4:
อยากรู้ความเป็นไปของวินเซอร์ :กอด1:
-
รักกกกกกกกก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[
-
+ 1 ให้คนแต่งเว่อจ้า
:laugh: :impress2: :oo1: :กอด1:
:call: :call: :call:
-
โซโล่มาแนวนี้ หวานไปมั้ย
เขินแทนเลย :-[
-
บทพี่แกรุก ก็รุกวะคนอ่านเขินด้วยเรยยยยยย
-
โห่ จีบแบบรุกฆาต
ยังไงเค้าต้องเข้าใจแหละ ต่อให้ซื่อบื้อกว่านี้ก็ต้องเข้าใจ
อ่านแล้วอายแทน
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย
มัมนจะหวานนนนนเกินไปแระ
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
โซโล่ หวานเป็นกับเค้าด้วย :o8:
ปล. หนังสือห้องสมุดไม่ใช่เรอะ :a5:
-
อ่านแล้วเขิน :-[
-
โอ๊ยยยยจะว่าหวานหรือฮาดีเนี๊ย :laugh: :laugh:
-
ขออีกๆๆๆ :laugh:
อ่านไปเขินไป ^^
o13
-
อร๊ายยย ไม่คิดว่าโซโล่จะหวานๆกับเค้านะ อิอิ น่ารักกกกกก :กอด1:
ขอบคุณมากจ้ะ :pig4:
-
แอร๊ยยยยยยยย ลา ลา ลา โว โว๊วววววว
มาเม้นรวบยอดอีกซักที ฮือออออ แต่อารมณ์มันเปลี่ยนไป
ไอ้โซโล่ววววววว แกอ๊ะ! เขินเว่ยยยย 5555++ ได้ข่าวว่าหวานกะพรีสต์ แต่เราเขิลไปกะพรีสต์อ่ะ งื้อออออ
คือ อะไรๆมันก็ไปถึงไหนต่อไหนแล้วอ่ะนะ แค่เค้ามากระซิบใกล้ๆดันเขิลซะงั้น น้องพรีสต์สสสสส
กว่าจะยอมรับว่าเขิลก็เหวี่ยงซะ 55555
อิโซโล่มันอ่อนลงมากๆ หวานขึ้นโฮกเลยวุ้ย ไอ้มุขอ่านว่ารัก เพิ่งรู้ว่ารักอะไรเนี่ย เสี่ยวโว้ยยยย แต่ก็เขิลโฟร้ยยยยย
เม้นไร้สาระ ไม่มีอะไรนอกจากคำว่าเขิลๆๆๆๆๆ 555++
ในหนังสือนั่น จะมีคำว่ารักเยอะไปไหนเนี่ยยยยยย
คือ เรื่องราวทิ้งระเบิดไว้เยอะ ผูกปมเป็นเงื่อนพิรอดเข้าไปกันใหญ่
ตั้งแต่ตอนประลองแระ คือเราสงสัย คนอื่นเข้าใจแต่เราสงสัยว่ะ
1. พี่เพ้นต์เค้าแกล้งแพ้ แต่ทำโซโล่แขนเดาะไปแล้วชิมิ
2. ส่วนเจ้าฮอยก็เข้าไปช่วยล้มให้ จะได้ไม่เดาะกว่านี้ ชิมิชิมิ
3. แต่เจ้าฮอยเค้าเจือกไม่เข้าข้างรุ่นพี่ตัวเอง ฮอยฮักคะ น้องรู้เรื่องเบื้องหลังบัตรเดท แล้วรู้เรื่องอะไรมอปลายคะ?
4. ซุปเปอร์ฮอยมีมุมน่ารักเว่อ เพราะเจ้าวินเซอร์ อันนี้เข้าใจ เพราะน้องฮอยรักเค้า
5. พี่เพ้นต์มีเบื้องหลังอะไรน่ากลัวกว่านี้อีกคะ แต่เพราะพี่เค้าหล่อ และดีกะพรีสต์ รักพรีสต์มาก เราก็แอบเชียร์พี่เค้าเบาๆนะคะ
6. ปมเยอะสัดอ่ะ (อุ๊ปส์!!!) ไม่เป็นไรค่ะ จะรอเฉลยต่อ
7. อย่าลืมบอกด้วยนะคะ ว่าอิวินเซอร์ลากน้องฮอยไปทำอะไร หรือว่า ฮอยทำอะไรวินเซอร์ กรี๊ดดดดดด
คาดว่าจะหวาน(?)และเขิล(?)ขึ้นเรื่อยๆ... โซโล่ลุย!!!!
-
รักโว้ยยยยยยยย
-
เขิล -//- :o8:
-
อ๊ายยยยยยยยยยย
เจอแบบนี้ใครไม่หวั่นไหวก็เทพแล้ว อ๊างงงงงงง
โซโล่ช่างสร้างบรรยากาศทำให้นูพริสต์หวั่นไหวอย่างแรงส์สสสสสสส
ไม่รู้มาก่อนเลยนะว่าโซโล่รักจริงหวังแต่ง >///<
นู๋ฮอยฮักโดนวินเซอร์ทำไรมาหรือเปล่าวอยากรู้มากมาย
-
เป็นเรานะ ยอมแพ้ตั้งแต่ เอาอาบังมาวางบนหัว :laugh: :laugh:
-
:impress3:
น่ารักกกกม๊ากกกก
เปิดใจกันไวไวดิ
-
น่ารักสุดใจเลย
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ชักจะชอบนายฮอยฮักมากๆ ขึ้นซะแล้ว...
นายฮอย นายเจ๋งมาก o13 o13 o13 o13
-
อ๊ายยยยยย :-[ :-[ :-[ :-[
เมื่อไหร่จะบอกรักแบบตรงๆซะทีนะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
หวานปานน้ำผึ้งเดือน5 555
พรีสต์ถ้าไม่หวั่นไหว เขาเรียกว่าหินเเล้ว เขินเเทนนะเนี่ย
มุกรักเเทบกระอัก
-
กรี๊ดดดดดดดน่ารักเวอร์โซโล่
-
มันเป็นประโยคบอกเล่าธรรมดาๆๆ หรือว่ามีความหมายแอบแฝงครับ :กอด1: :กอด1:
-
เขินแทนพรีตส์เลยเว้ยเฮ้ย :-[
อัพต่อด้วยน่ะค๊าา
-
เริ่มมีหวั่นไหวเระ
อิอิ
-
:3125:มาหลอกให้เขาบอกรัก
-
+1 ให้โซโล บอกรักได้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:-[ :-[ :-[
-
โซโล่ มาอย่างมึนๆนะเราอ่ะ
ทำอะไรให้มัยกระจ่างหน่อยสิ
555555
-
มัน...น่าร๊ากกกกกก ที่สรวดดดดด :impress2:
อยากรู้จังว่า โซโล่ ชอบพรีสต์ มาก่อนรึป่าว หรือเพิ่งมาชอบตอนอยู่ด้วยกัน ???
อยากอ่านความรู้สึกของโซโล่บ้างค่ะ :pig4:
-
เริ่มหลงรักโซโลแล้วละซิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ^//////////^
-
เล่นซะคนอ่านก็อ่านไปเขินไป
ยิ้มไม่หุบเลย
ฮะๆๆๆ
โซโล่น่ารักอีกละ
-
และแล้วในที่สุดก็ตามทันจนได้.....บอกดั้ยคำเด่วว่า....น่ารักอ่ะ....
ถ้าจะบอกว่า อยากยก ข้าวโพด ให้คู่กับพี่ เพ้น จะมีใครว่าไม๊น๊า....
-
ฮา ไม่ไหวแล้ว
ฮ่าๆๆ พูดกันดีๆไม่ได้ด้วย
-
น่าร๊าก :o8: ชอบ ชอบ
-
เขินแทน..... :-[ :-[ แต่หนังสือของห้องสมุดไม่ใช่เหรอ
-
:m3: :m3:
น่ารักกกกกกก
-
:o8: :o8: :o8: อิจฉาพริตตี้เบาๆ
-
กรี๊สสสส โซ่ตกหวานเกิไปแล้ว
เขินแทนเลยอ่ะ
ขอบคุณไรท์ที่มาอัพนะจ๊ะ สู้ๆ
-
หวานจริงนะเนี่ย อิจฉาอ่ะ ^^
-
อ่านแล้วเขินแทนโว้ยยยย
โซโล่ นายเทพว่ะ 55+
ยิ้มไม่หยุดเลยวุ้ย ><
*********
ดิท คำผิด
-
โถ! พ่อโซโล่ของเจ๊ เขินจัดจนต้องรีบหนีเลยนะจ๊ะ จะน่ารักไปถึงไหน เจ๊เอาใจช่วยนะจ๊ะ :really2:
-
ตอนนี้อ่านแล้วเขิลอ่า อิอิ
-
ขอบคุณจ้า
โอ๊ว !!! มันสุดยอดมากพระเจ้าจ๊อด
นายโซโล่ พระเอกของจริงปรากฎตัวแล้ว (O_o)
คิดได้ไงมุขนี้ อ่านคำนี้ไม่ออก "รัก" ฮ่าฮ่าฮ่าเยี่ยมสุดๆ
เอาใจไปเลยกับคำนี้ ปลื้มมากมาย ^^
พรีสต์ ก็ใจเย็นๆ อย่าหวั่นไหว แค่โอนเอียงเท่านั้นเอง
แต่นายโซโล่ เค้าก็ทำดีด้วยน้า แม้จะหึงหวงแรงไปหน่อยเอง (หน่อยตรงไหนแว๊ !!)
ส่วนผลแพ้ชนะของการชนคณะ ไม่อยากคาดเดาแต่ก็คิดว่า สถาปัตฯ น่าจะชนะ
เหตุผลเดียว เพราะไม่อยากทำให้พรีสต์เสียใจ ก็คงอยากให้ดีใจ มีความสุข
ส่วนของฮอยฮัก & วินเซอร์ ก็เบาๆ กันหน่อยน้า อย่ารุนแรงกันนัก เป็นห่วงจ้า ^^
เป็นกำลังใจให้จ้า ปอยปอย +1 รอผลของการชนคณะว่า พรีสต์ชนะแน่นอนชัวร์
เพราะว่า โซโล่ ยอมแพ้ให้ ^^
-
+ ให้กับความยาวของตอน
และความเลี่ยนของโซโล
:mc4:
-
งานนี้ต้องยกนิ้ให้โซโล่เลยอ่ะ o13 หวานมากมาย
“รักไงเฟ้ย รัก! อ่านแค่นี้ไม่ได้ โง่หรือไงวะ?”
“รักเหรอ?”
“เออ! รัก”
เฮ้อๆ พรีสต์ โดนจีบแบบหวานๆ ใจละลายไปเลย
:impress2: :impress2: :impress2:
-
แบบว่าแรกๆพระเอกเราก็โหดหน่อยๆนะ
แต่หลังๆนี่ ทำไมเริ่มหวานๆ น่ารักๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
อ่านแล้วเขิลแทน :-[
-
น่ารักมากกกกกกกกกก
มุขบอกรักน่ารักกรี๊ดแตกมากกกกกกกกกกกกกกกกก
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ยอมมมมมม
-
อ๋อ..มันอ่านว่า รัก นี่เอง ><' :กอด1:
-
เขินไปถึงโลกหน้าเลยค่ะ >< แอร๊ยยยย โซโล่น่ารักมากๆอ่ะตอนนี้ ชอบตอนให้พรีสต์ตอบว่า "รัก" จังเลย คิดได้ยังไงเนี่ย
จดลิขสิทธิ์ไหมจะเอาไปยืมใช้ 555 พี่เพ้นต์อดแล้วล่ะ ยังไงๆพรีสต์ก็ชอบโซ
-
โซโล่ทำเนียน หวาน เลี่ยน มว๊ากกกกกกก
ก็ถ้ารักกันทั้งคู่ ไปเป็นแฟนกันเลยไป๊ ฮิ้วๆๆ
น้องพรีสต์เขิน ยิ้มแก้มแตกไปแล้วม๊างง อิอิ
-
พริตตี้กับโซโล่ ใครหื่นกว่ากัน
พริตตี้ก็มีใจให้เขาเหมือนกันน่ะ
แต่โซโล่น่ะ ดูออกเลยว่าแอบปลื้มมานาน
ทีนี้พอได้มาเป็นแม่บ้านสมใจ ก็มีหวงของ
แต่ทำไมไม่บอกความรู้สึกที่แท้จริงไปล่ะ
มาเล่นมุกกันอยู่เนี่ยะ
-
อ่านทันแว้ววววว~ :a9: โฮะๆๆๆ ดันไปอ่านเรื่องของฮักก่อนเลยแอบงงนิดๆ o6
อร๊ายยยยย อีตาโซโล่ ทำไมแกเสี่ยวแบบนี้ยะ แต่ได้ใจว่ะ :m3: บอกรักพริตตี้ไปตรงๆเลยเซ่!
เพราะดันเล่นมุขโง่ภาษาไทย? :laugh3:แบบนี้มันเขินน้า~ อ๊ายยย :-[ <<(แล้วแกไปเขินไรกับเค้า)
อ่านไปอ่านมา เรื่องของ โซ่โล่xพรีสต์ รวมกับอีกเรื่องของ วินเซอร์xฮอยฮัก
แล้วดันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า......พี่คนที่พรีสต์กำลังรออยู่ถึง2ปี เป็นใคร!!!??? o22
คนนั้นดูท่าจะสำคัญกับพรีสต์มาก ถ้าให้เดาคาดว่าพี่คนนี้จะเป็นคนที่พรีสต์ให้สัญญาว่าจะไม่ไปมีเรื่องชกต่อยด้วย
อ๊ากกกกกก จะมาดีหรือมาร้ายกันแน่คะเนี่ย ขอให้เป็นแค่พี่ชายก็พอเถ๊ออออ เพี้ยง! :amen:
ส่วนที่คุณปอยป้อยถาม ถ้าคนที่โซโล่ร้องให้ฟังเป็นคนอ่าน จะมีอาการอย่างไงกันเน้อ? :z1:
คงบอกได้แค่ว่า..จับปล้ำชัวร์!! :z1: กรี๊ดดดด โซโล่น่ารัก น่ากิน เอ๊ย! น่าจับมาตีก้นมากกกก :m20:
-
ให้ความรู้สึกว่า ........."อยากได้ยินว่ารักกัน...." โซโลน่ารักอ่ะ
-
น่ารักอ่ะ
-
หวานกันซะ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
งานนี้โทษพี่ปั๊บคนเดียวไม่ได้แล้ว ต้องโทษความเสี่ยวส่วนตัวของโซโล่ด้วย ฮ่าๆ
เขินเลยดิ๊พรีส
-
รอ อ่าน ต่อ น้าาา
หนุก มัก ๆ
-
โซโล่อยากบอกรักพรีสต์เหรอ :o8:
-
:-[ :-[
-
เอิ้วๆ ;')))
น่ารักเกิ๊น !!!
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
น่ารัก
-
:m20:
-
:impress2:
:-[ :-[ :-[
:o8: :o8:
อย่างงี้ต้องรีบเอามาลงนะเนี่ยยย....
-
รักหรอ... เพิ่งรู้น่ะเนี๊ยะว่ารัก... :-[ :-[ :-[ :-[
-
อย่ามาทำให้หวั่นไหวนะยะ
ยัยหนูข้าวโพดนั่นไปไหน
-
โซโล่... ตาบ้า!!!!
แค่ รัก ก็อ่านไม่ออก... หนูพรีสต์สับสนเลยเห็นไหมยะ?!!!
>,.<!!!
-
อ่านทันแล้ว เย้!
พรีสต์อย่าทำเป็นไม่รู้ซี่ โซโล่เริ่มเปิดเผยเรื่อยๆแล้วน้า คึคึ
-
อย่าว่าแต่น้องพรีสต์หวั่นไหว คนอ่านก็หวั่นไหวไปด้วยเลย น่่ารักค่อดๆๆๆๆ แอร๊ยย :o8:
-
(http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/yoyo-emoticon-2-024.gif) พี่เพ้นต์! พี่เพ้นต์! พี่เพ้นต์อยู่ไหนคะด่าร์ลิ๋ง !?!
เฮียโซโล่แก ฟิตจัด (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/yoyo-emoticon-2-038.gif) ทำคะแนนใหญ่แล้ว หวานจนหนูพริตตี้ (และคนอ่าน) อ่อนระทวยไปหมดแว๊ว
-
หวานแหววผิดลุ๊คเลยนะนายโซโล่
แต่ก็ทำให้นายพรีสต์เค้าหวั่นไหวได้ละนะ :o8:
-
รอนานแล้วนะมาต่อสักที นะๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอๆๆๆๆ
-
:-[ :o8:
หวานจังเลย =.=
-
ตอนที่ 17 เฮฮากีฬาภายใน (ครึ่งแรก)
( ยินดีต้อนรับเข้าสู่กีฬาภายในของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์อย่างเป็นทางการ!! )
พวกเรามายืนรวมตัวกันที่หน้าลานคณะถาปัต
และตอนนี้ก็ได้เวลาเริ่มการแข่งขันภายในของคณะแล้วครับ
ผมตบมือแล้วป้องปากโห่ตะโกนยินดี
เมื่อพิธีกรหนุ่มหล่อไม่เสร็จก้าวเข้ามายืนบนเวทีที่ทำขึ้นมาเตี้ยๆ
( ผม แทนแทน เจ้าเก่าเจ้าเดิม ไม่มีใครอาสารับเป็นพิธีกรเล๊ย ทำไมมีแต่ผมมมมมม!? )
ไม่มีใครแย่งไมค์พี่ก็ดีแล้วนี่ครับ! อย่าบ่นมากน่า
รีบๆ พูดแล้วปล่อยให้พวกผมเล่นเกมกันสักที!!
ตอนนี้คนในคณะตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสี่
ส่วนปีห้าอยากมาก็มาครับ ไม่บังคับเพราะสูงวัยแล้ว
แต่ละคนสวมเสื้อตามสีที่ตัวเองอยู่
แน่นอนว่าผมใส่เสื้อยืดสีขาวมา!
( เช้าวันเสาร์นี้ช่างสดใสจริงๆ เนอะพี่น้องงงง~ เอาล่ะ เรามาเริ่มแข่งกันเลยดีกว่า! )
( เกมแรกของวันนี้คือ... )
พี่แทนกระโดดลงมาจากเวทีโคตรจะเท่(?)แล้วก็เผยมือไปด้านข้าง
ที่มีเหล่าเด็กน้อยปีหนึ่งผลักห่วงฮูลาฮูปขนาดใหญ่มากันเป็นแถว
( ฮูลาฮูปนรก!!! )
เฮือก!!!
พวกผมสะดุ้งกันทันที ป๊าดดดดดด!!!
ความกว้างของไอ้ห่วงนรกเนี่ยมันเท่ากับความสูงของผมเลยนะครับเนี่ย!!
เดินไปลอดได้เลยไม่ต้องมาก้ม โห~ แล้วมันจะมาเล่นอย่างไงวะเนี่ย!
( ทีมไหนมันเล่นได้นานมากที่สุดในเวลาหนึ่งชั่วโมงชนะไปโล้ด! )
ว๊ากกกกกกกก!!!
ตั้งหนึ่งชั่วโมงเลยเว้ยเฮ้ย! แล้วพวกผมก็มาลองมาเล่นกัน
ผมต่อแถวลองเล่นบ้าง แม่ง ห่วงมันใหญ่มากเลยเฮ้ย!!
ผมเข้าไปอยู่ในห่วงลองเหวี่ยงไปมา
“อย่าลีลาโว้ยไอ้พรีสต์!”ไอ้โจ้มันตะโกนมาจากหลังแถว
เวร! ห่วงมันใหญ่นะโว้ย!! ผมทำหน้ากังวลนิดๆ
แล้วเริ่มเหวี่ยงห่วงไปแล้วหมุนตัวตาม ย้ากกกกกก!!!
“ก๊ากกกกกก!!!”
ปฏิกิริยาของคนที่กำลังต่อแถวหลุดก๊ากออกมาทันที
ผมรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งหนีอายไปทันที
เริ่มเหวี่ยงไปได้รอบหนึ่งผมก็สะดุดห่วงล้มแปะ
กับพื้นเบาะที่นำมารองกันกระแทกพื้น
ความรู้สึกที่ล้มลงเบาะเนี่ยผมไม่อยากจะบรรยาย
โว้ยยยย!!! โคตรอายเลยกู!! ชาตินี้กูจะไม่เล่นไอ้ห่วงเวรนี้อีก!!
ผมยืนดูคนอื่นๆ เล่นไอ้ห่วงนั้น หึ! พวกมึงก็เหมือนกูนั้นแหละวะ
ชิ! ทำเป็นมาหัวเราะกู!! ผมยืนมองไอ้สตางค์มันเล่น
ไอ้สตางค์อยู่อีกสีครับ มันเริ่มเล่นโยกเอวไปอย่างสนุก
สนุกกกกก!!? เหวี่ยงแต่ละทีมันโคตรจะเจ็บเอวเลยนะโว้ย
แต่หน้าไอ้สตางค์มันชิวมากครับ ไอ้นี่เอวหนากว่าที่คิด!!
ไอ้สตางค์โยกควงฮูลาฮูปชูมือขึ้นแล้วแม่ง
ใครก็ไม่รู้มาเปิดเพลงแดนซ์ให้กับมันอีกต่างหาก
ไอ้สตางค์เหวี่ยงประกอบเพลงอย่างมันส์
เสียงเชียร์ของอีกสีดังกระหึ่ม
ไอ้โจ้ทนไม่ได้มันเข้ามาหยิบห่วงฮูลาฮูปแล้วมันก็เริ่มเล่นบ้าง
ไอ้โจ้มันเริ่มควง ไอ้โจ้ควงเอวหน้ามันเนี่ยมันส์มาก
แต่ห่วงน่ะหล่นไปกับพื้นตั้งแต่รอบแรกแล้ว!!
แต่ไอ้โจ้มันยังควงเอวเอามันส์อยู่นั้นแหละ
แถมมันยังส่งเสียงฮิ้วซะดัง ไอ้พวกคนที่เหลือมันก็ส่งเสียงร้องตามไปอีกแน่ะ
เออ ถึงมันจะแพ้ฮูราฮูปแต่มึงชนะเรื่องควงเอว!!
ทีมสีขาวจัดหนักเรื่องควงเอวพวกมันเล่นเฮฮาไม่ได้สนใจเรื่องการแข่งเล๊ย
สุดท้ายไอ้สตางค์มันก็ชนะไปด้วยสถิติสะท้านโลก
สามนาทีครึ่ง!!!!
โอ้ ไอ้เตี้ยเอวเหล็ก!!!!!
ไอ้เตี้ยมันทำได้อย่างไงวะ เหวี่ยงทีเอวกูจะหัก!
ผมมองไอ้สตางค์อย่างซูฮก ไอ้เทพฮูลาฮูป!!
และแล้วไอ้เตี้ยก็พบพรสวรรค์ของตัวเอง ก๊ากกกก!!!!
ไอ้โจ้มันเหวี่ยงใส่ไอ้บู๊ลิ้มที่ตบมือชมเชยเมียมันออกหน้าออกตา
“มึงจะตบมือหาพ่อเหรอ!?”
“เออ! เมื่อไรพ่อกูจะมาสักทีวะ ตบนานแหละ”
“แสรดดด! เดี๋ยวกูตบช่วยไหม พ่อมึงจะได้มาเร็วๆ”
ไอ้โจ้เงื้อมมือจะฟ้อนหัตถ์ฟาดกบาลไอ้บู๊ลิ้ม
ผมก็ต้องเดินเข้าไปห้าม จะมาทะเลาะกันทำไมฟ่ะ?
แทนที่จะทะเลาะกัน พวกมึงหันไปเอาชนะอีกฝ่ายไม่ดีกว่าเหรอ?
“อย่าเพิ่งกัดกันสิฟ่ะ”
“พวกกูไม่ใช่หมา!”พวกมันสองคนหันมาเถียงผมพร้อมเพรียงใจกันมาก
“เหรอ กูนึกว่าเป็นซะอีก”
“มึงน่ะสิ!”
“เออๆ พอๆ อย่ามาทะเลาะกันเองอยู่เลย
เรามาช่วยเอาชนะสีน้ำตาลดีกว่า แหม พวกมันคึกกันเหลือเกิน!”
ผมมองไปที่พวกสีน้ำตาลที่กำลังดีใจ
กับชัยชนะแรกและคะแนนห้าสิบแต้มแรกครับ เหอะๆ!
“ไม่ต้องห่วงโว้ยพรีสต์ ปล่อยให้พวกมันดีใจไป หึๆ”
ไอ้โจ้เข้ามาตบไหล่ผมเบาๆ แล้วมันก็ยิ้มที่มุมปาก
ผมพยักหน้ารับแล้วเริ่มหัวเราะเจ้าเล่ห์เหมือนกัน
“เออ ไอ้ฮอยมันไม่อยู่”
“ส่วนไอ้พี่เพ้นต์ก็ปิดทำการ!”
ผมกับไอ้โจ้หัวเราะสะใจ แหม~ วันนี้ไอ้ฮอยฮักมันไม่อยู่ครับ
มันบอกว่าอาทิตย์นี้มันลาทั้งอาทิตย์เลยครับ
ไม่รู้มันไปทำอะไร ผมไม่ได้ถาม มันก็ไม่ได้บอก
สรุปว่าผมไม่รู้ว่าทำไมมันถึงลา
ส่วนไอ้พี่เพ้นต์มันยืนเก๊กหล่อดุจว่าเฮียแกเป็นพระราชา
ไม่ยุ่งเกี่ยวกับชาวบ้านอย่างเราๆ พี่แกยืนยิ้มหล่ออย่างเดียว
แถมยังเอาแต่มองผมท่าเดียว กูจะบ้า!
“ก๊ากกกกก!!!! ไอ้เอ๋อเอ๊ย!!!!”
เสียงเวรๆ ดังขึ้นจากด้านหลังของผม
ผมหันขวับไปมองทันทีแล้วเห็น
ไอ้พวกแปลกแยกแต่มันไม่แตกต่าง
พวกมันสามตัวใส่สีเสื้อขาวมาเหมือนคนอื่นๆ
แต่มันเป็นคนแปลกหน้าในคณะ
ไอ้วินเซอร์ก้มมองกล้องในมือของไอ้โซโล่
แล้วชี้หน้าผมหัวเราะอยู่นั้นแหละ
อะไรของมึงวะ? แล้วพวกมึงมากันทำไมมมม!!!?
ผมเดินมาที่พวกมันทันทีแล้วต้องหยุดชะงัก
เมื่อไอ้โซโล่มันเงยหน้ามามองผม เวร!!
ผมเดินมาใกล้มันแต่ตาเนี่ยมองหน้าไอ้วินเซอร์แทน
กูไม่กล้ามองหน้ามันนนนน!!!
ตั้งแต่วันนั้นมาผมก็เหมือนจะกลัวไอ้โซโล่ขึ้นมาจับใจ
มันเข้ามาใกล้กูก็เผ่นไปก่อน หลบมันมาหลายวัน
“พวกมึงมาทำไมวะ?”
“ถามกู?”ไอ้วินเซอร์เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ
กูมองหน้ามึงแล้วจะให้กูถามไอ้เวรโจ้ที่อยู่ข้างหลังงั้นเหรอ!?
ผมพยักหน้ามองไอ้วินเซอร์เขม็ง
ไอ้ห่าหัวขาวมันก็บุ้ยปากเซ็กซี่
มึงคิดว่าทำแล้วน่ารักเหรอวะ อุบาทว์ลูกกะตาโว้ย!!!
ถ้ารอให้ไอ้วินเซอร์มันตอบผมคงจะต้องสติแตก
ผมหันไปมองเจ้าคนที่ตัวเล็กสุด รู้สึกว่าจะชื่อ....ชิน!
“กูก็ไม่รู้วะ ไม่ถามไอ้โซโล่มันล่ะ?”ไอ้แว่นชินมันขยับแว่นแล้วยิ้มๆ หันออกไปเหล่สาว
โอ๊ยยย!!! ไอ้เตี้ยเอ๊ย!!! ผมเหลือบๆ มามองไอ้โซโล่ ไอ้บ้านี่นิ่งเชียว
ผมก็ไม่ถามมัน มันก็ไม่พูดอะไร เกิดความเงียบขึ้นทันที
“ไอ้แว่นไปไหน?”
กูอยากจะกราบแทบพระบาทไอ้วินเซอร์
ขอบคุณที่มากอบกู้โลกให้กูก่อนที่มันจะถูกสัตว์ประหลาดทำลาย!
ผมเหมือนยกภูเขาออกจากอก รีบหันไปมองไอ้วินเซอร์ทันที
ว่าแต่มันถามว่าอะไรนะ? ไม่ทันจะได้ยิน!
“กูถามว่าไอ้แว่นหายไปไหน!?”มันถามซ้ำอย่างอารมณ์เสีย
อะไรของมึง!? มึงอยากรู้หรือเปล่า ถามดีๆ สิวะ!
ไอ้วินเซอร์ทำเสียงจิ๊จ๊ะทำหน้าบูดสุดขีด
อาฮะ~ ผมยิ้มออกมาอย่างล้อๆ อะไรของมึงวะไอ้วินเซอร์
ถามกูทีไรก็ถามหาแต่ไอ้แว่นๆ อยู่นั้นแหละ มึงเป็นอะไรกับมัน~
“มึงยิ้มทำไมวะไอ้เอ๋อ!?”
อ้าว!!! เวร กูกลายเป็นไอ้เอ๋อไปตั้งแต่เมื่อไรวะ!?
“กูยิ้มแล้วทำไมวะ เกี่ยวอะไรกับมึง?”
“เวร หาเรื่องเหรอมึง?”
แล้วผมกับไอ้วินเซอร์มันก็แยกเขี้ยวให้กัน
มึงกัดมากูกัดกลับ มาซี!! ก่อนที่หมาพันธุ์เตี้ยกับพันธุ์ใหญ่จะกระโดดขย้ำกัน
ไอ้คนกลางที่ยืนเงียบอยู่นานคว้าเอวผมเอาไว้
ไอ้วินเซอร์บุ้ยปากใส่ผมอย่างน่าหมั้นไส้
มึงถมน้ำลายมาใส่กูเลยไหม ไอ้บ้า!!!
“มึงก็อย่าเนียนไอ้เวรโซโล่!”
ผมกระทู้ศอกใส่ไอ้คนข้างหลัง แหม มันจะมาเนียนกอดกู!!
ผมหันหน้าไปเตะไอ้โซโล่ทันที เตะมันเบาๆ ไม่กล้าเตะมันแรงหรอกครับ
เดี๋ยวพอกลับบ้านมันเอาคืนผมทางอื่นแล้วจะทำอย่างไงล่ะ!?
ไอ้โซโล่มันหลบเล่นๆ ไปกับผมนั้นแหละ มันยิ้มไปด้วย หมั่นไส้โว้ย!
“โว้ยยยยย!!! ตรงนั้นหยุดสวีตกันสักที จะแข่งไหมไอ้หมา!?”
ไอ้โจ้ตะโกนมาเสียงดัง กูสวีตตรงไหนโว้ย กำลังเตะมันอยู่!
ผมชี้หน้าไอ้โซโล่แล้ววิ่งไปหาไอ้โจ้
“นั้นน่ะเหรอผัวไอ้พรีสต์ ไอ้เวรนี่มันเล่นของสูงวะ”
ไอ้บู๊ลิ้มที่ยืนอยู่ข้างๆ ยิ้มๆ ให้กับผม
มึงไม่ต้องมาล้อกูโว้ย!! กูหน้าหนาพอ ไม่สะท้าน!!
“ก็แหงล่ะ นั้นคุณชายโซโล่เชียวนะโว้ย ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนดันมาหลงไอ้หมาบ้านี้”
“หุบปากเลยโว้ย”
“มึงเห็นหน้าเฮียเพ้นต์หรือเปล่าวะ ทำอย่างกับโดนใครเหยียบตีนวะ”
ไอ้โจ้มันตีคิ้วไปทางพี่เพ้นต์ที่ตอนนี้ไม่ยืนแล้วครับ
พี่แกไปนั่งกอดอกมองมาที่พวกผมนิ่งๆ ครับ สีหน้าพี่แกอ่านไม่ออกเลย
แล้วการแข่งขันก็ดำเนินต่อ พวกผมลงแรงกันเต็มที่ครับ
ระหว่างที่เล่นเกมไปนั้นผมก็หันไปมองไอ้โซโล่ที่นั่งเก้าอี้นั่งกอดอก
ส่วนไอ้วินเซอร์มันก็นั่งถือกล้องถ่ายรูปถ่ายนั้นถ่ายนี้ของมันไปเรื่อย
ส่วนไอ้แว่นชินเหล่แต่สาวๆ นั้นแหละครับ
แข่งจนจบในตอนเช้าสีขาวก็คะแนนนำไปเล็กน้อย
ได้เวลาพักทานข้าวกลางวันแล้วครับ พวกเราก็หอบข้าวกล่องมากินเอง
เพื่อประหยัดงบประมาณของคณะ น่านนนน~ คณะนี้เขาไม่เหมือนชาวบ้านครับ
ผมกับพวกเพื่อนๆ สาขาเดียวกันนั้นแหละครับ เดินมารวมกลุ่มเพื่อกินข้าวด้วยกัน
“มึงมาทำไมวะ?”
“อ้าว กินข้าวไง”ไอ้โซโล่มันหันมาตอบหน้าตาย
ไอ้พวกนี่เนียนมาก มานั่งกินข้าวกับพวกผมเฉยเลยวะ
แล้วพวกเพื่อนๆ ของผมก็เฉยมาก ไม่มีใครถามหรือพูดอะไรสักนิด
อะไรของพวกมันวะ? ไม่รู้สึกแปลกหรือไง!!?
แล้วพวกผมก็นั่งกินข้าวกันไป ผมเนี่ยมองไอ้โซโล่งงๆ
จะมาป้อนกูทำไมวะ? แล้วอ้าปากให้กูป้อนให้ด้วยแน่ะ!
“เฮ้ๆ ไอ้หมา เฮียเพ้นต์มองมาวะ ตาแทบลุกเป็นไฟ”
“...”ผมมองไอ้โจ้แล้วมองไปที่พี่เพ้นต์
ไอ้โซโล่โผล่หน้าเข้ามาในโฟกัสของผมบังพี่เพ้นต์ไปหมด
ไอ้บ้านี่มันต้องการอะไรวะ? ผมมองไอ้โซโล่ที่ยักคิ้วให้กับผม
ผมก็ยัดไข่ม้วนใส่ปากของมันไปอย่างหมั่นไส้
ไอ้บ้านั้นเคี้ยวพร้อมกับยิ้มให้กับผม อะไรของมันยิ้มอยู่นั้นแหละ
“เอ๋อ ไอ้แว่นไปไหนวะ?”
“ถามถึงมันอยู่นั้นแหละ มึงเป็นผัวมันเหรอ!?”
กูกำลังหงุดหงิดกับไอ้โซโล่ก็หันไปตอบไอ้วินเซอร์ที่โผล่หน้ามาถาม
ถามอยู่นั้นแหละ!!! ไอ้วินเซอร์สะดุ้งเลยครับ สมน้ำหน้า!!
“แห้งงงงงง~ สามีฉันล่ะ~”
เจ๊ปาล์มมี่วิ่งถือกล่องข้าวหน้าเลิศมาหาผมทันที
ผมยกมือเบรกมันทันที ผัวมึงคือใครรรร ไอ้เวรปาล์ม!?
อีเจ๊ปาล์มมี่มันทำแก้มป่องแล้วส่ายตัวไปมา
นั่งลงข้างๆ ผมโดยที่ผลักไสไอ้โจ้มันออกไปข้างๆ
“ฮอยไง ฮอยยยยย~”
กรรมของไอ้ฮอยฮัก!!
ผมถอนหายใจสงสารไอ้ฮอยฮักมันครับ
อยู่มาด้วยกันสามปีแล้วอีเจ๊ปาล์มมี่
มันเพิ่งมากรี๊ดไอ้ฮอยฮักเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา
ทั้งอาทิตย์ไอ้ฮอยฮักเมื่อโดนผีสิง
หรือเพราะอีเจ๊ตรงหน้านี้ที่ทำให้ไอ้ฮอยฮักหนีลาไปทั้งอาทิตย์!
“ไอ้ฮอยมันลาหยุดทั้งอาทิตย์วะ”
“ฮอยหยุดไปทำไมอ่า?”
“เออ กูไม่รู้ ถามมันเองสิ”
“เบอร์ฮอยอะไรอ่า?”
ผมมองหน้าเจ๊ปาล์มมี่ เจ๊...ได้ข่าวว่ามึงกับไอ้ฮอยฮักมันเป็นเพื่อนเรียนสาขาเดียวกัน
มาตั้งสองสามปีแน่ะ มึงไม่มีเบอร์มันเหรอวะ?
อีเจ๊ปาล์มมี่ทำหน้าอ้อนตีนใส่ผมเพื่อขอเบอร์โทรไอ้ฮอยฮัก
แต่ไม่เท่านั้นหรอกครับ ไอ้ที่ผมสยองสุดๆ นั้นก็คือไอ้หัวขาวมองมาที่ผมเขม็ง
เหี้ยฮอยยยยยยยย!! ทำไมมึงต้องทำให้กูลำบากด้วยเนี่ย!!?
นั้นก็ผัวมึง นี่ก็เมียมึง!!?
แล้วจะให้กูทำอย่างไง!!?
“โซโล่กูอยากกินไก่ทอด”
“อ้อ เอ้า...”ไอ้โซโล่หยิบไก่ทอดยื่นมาให้กับผม
ผมก็อ้าปากงับมาเคี้ยว ไม่สนใจเจ๊ปาล์มมี่
และไอ้วินเซอร์ที่แทบจะกินหัวผมอยู่แล้ว!
หันมาใช้งานไอ้โซโล่ให้ไปหยิบตักกับข้าวให้
แล้วสักพักก็มีคนเดินเข้าที่กลุ่มของพวกเรา
“กินน่าอร่อยนะ แบ่งให้พี่กินบ้างสิ”
“...”
ผมเงยหน้ามองพี่เพ้นต์ที่มายืนยิ้มอยู่ข้างบน
แล้วพี่เพ้นต์แกก็เหลือบๆ มองไอ้โซโล่แล้วตัดสินใจ
ให้มันเป็นเหมือนอากาศไร้ตัวตน
ไอ้โซโล่มันก็ขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นแล้วมองพี่เพ้นต์
ผมหันกลับมากินข้าวต่อ กูไม่สนใจกระแสกระแสไฟฟ้าที่แล่น
เปรี้ยงปรางไปทั่วระหว่างสองคนนั้น
แล้วผมก็ชะงักเมื่อเจอสายตาอันร้องแรงอีกสองคู่
เฮ้อ~ ไม่ว่าทางไหนก็ดูเหมือนผมจะโดนต้อนให้จนมุม!!
TBC.
จากการสอบก็เป็นโครงการ ให้คิดโครงการ เหอะๆ จัดไปครับอาจารย์!
ให้ไปทำโครงการ เหอะๆ จัดไปครับอาจารย์~!!!! มีอะไรให้ทำอีก จัดมา!!
จบไปงั้นแหละ อย่างไงก็ทำครับ เหอะๆ มาครึ่งหนึ่งก่อนนะ
ไม่ค่อยมีเวลาเลยอ่ะช่วงนี้ งานเข้าเยอะ จัดหนักตลอดดดดด~ :o11:
-
อ่านทันแล้ว :z2: :z2:
หวานเว่อร์อ่ะ :impress2: :impress2:
ขอบคุณคนแต่งครับ :กอด1:
-
งานเข้าทุกทาง
:laugh: :laugh:
-
จัดหนักไปๆ :fire:
-
เรื่องใหญ่
:m31:
-
:กอด1:
-
เอิ๊กๆ งานเข้าจริงๆ :laugh:
-
คราวนี้พี่เพ้นท่าทางจะไม่ยอมอยู่เฉยๆ แล้วมั้ง
โซโล่เริ่มตัวทำน่ารักขึ้นนะ
-
มีแต่คนอึนๆ มึนๆ เต็มเลย
กร๊ากกกกกกกกกกกกก ปากหนักกันจริ๊งงงงง แบบนี้หลุดมือไปก็โทษใครไม่ได้นะเนี่ย
-
กีฬาฮาเฮ :laugh:
-
555 พริตตี้จนมุมซะแล้วววว
เรื่องฮอยฮักก็น่าลุ้น อยากอ่านทั้งสองเรื่องเลยยยย
สู้ๆค่าาา
-
โดนเลย4ต่อ1
อิอิ
-
พรีสต์ก็รับรักโซ สักทีดิ
พี่เพ้นท์จะได้ ตัดใจไปสักที
สู้ๆเรื่องเรียนนะจ๊ะ
-
อยากอ่านฮอยอ่ะ
>"<
-
:-[ พริตตี้น่ารักอะ
-
สู้ๆนะคะ ^^
มารออีก 50 % ที่เหลือ
-
หวานกันเข้าป้ายยยยย
กลางโรงอาหารยังไม่เว้นๆ
-
มีแต่คู่บู๊ลิ้มกับสตางค์ที่พูดและแสดงอะไรกันแบบตรงๆ (ก็แน่ล่ะ คู่อื่นเค้ายังไม่ตกลงปลงใจกันนี่นา :เฮ้อ: )
ว่าแต่ถ้าพี่เพ้นท์รู้ว่าคู่นี้เค้าอยู่บ้านเดียวกันแถมโป๊งๆ ชึ่งกันแล้วด้วย อิคุณพี่คงคลั่งตายแหงแก๋
วินเซอร์เอ๋ยยย โดนเสน่ห์หนุ่มแว่นสาดใส่แล้วล่ะสิ :m20:
-
ชกกันเลย
-
“ถามถึงมันอยู่นั้นแหละ มึงเป็นผัวมึงเหรอ!?”
ใครเป็นผัวใครอ่า
โซโล่น่ารักขึ้นเรื่อยๆน่ะนั่น
-
ฮอยหายไปไหนนนนน
-
กร๊ากกกก
สงสารน้องพรีสต์ :laugh:
โดนซะอ่วมเลยนั่น
หลากหลายทางเหลือเกิน :m20:
-
:laugh: :L2: :L2:
-
ขอบคุณจ้า
ใส่เสื้อสีขาว แล้วถ้าต้องเล่นเกมส์ที่มีน้ำจะเกิดอะไรขึ้นนี้
คงจะ sexy กันไป ยิ่งพรีสต์เปียกด้วยล่ะ ^*^
3 หนุ่มวิศวะมาแอบทำอะไรกันเอ่ย (เป็นห่วงใช่ไหมเอ่ย ?)
+++1 ให้เป็นกำลังใจ รอตอนหน้าจ้า
-
ยังไง๊ยังไง อิหนูพริตตี้ก็ต้องเลือกปั๋วอ่ะเน้อ ฮิ้ววววววววววววววววววว
-
สามหนุ่มวิศวะมาทำอะไรหล่ะนั่น
รึมาประกาศความเป็นเจ้าของจ๊ะ :m12:
แต่หมาบ้าก็มึนๆอึนๆตลอดเว :m20:
เอ่อ.. ฮูลาฮูปนรก!!! คืออันในคลิปนี้ใช่มั้ยน้องปอย แล้วถ้าตอนบ่ายมีปาลูกบอลต่ออีกมีเฮแน่ :laugh:
http://www.youtube.com/v/xwkZ72nN5qA
-
หวานจางงงงงงงง><
บรรยากาศสีชมพูวิ๊งๆเลย
-
ถึงกับเห็นภาพกันเลยทีเดียว 55 o22
-
โซโล่น่ารัก
-
อารมณ์แบบว่า...
'กูไม่ได้ มึงก็ไม่ได้' มากเลยพี่เพ้นต์อ่ะ!
สงสารหนูพรีสต์เถอะค่ะพี่.. พี่หาเรื่องให้เค้าเจ็บตัว(?)เปล่าๆ
ลองคิดดูนะ... มีใครมายุ่มย่ามทีไร
พรีสต์โดนโซโล่ลงโทษทุกทีเลยง่า~ >,.<!!!!!
(แต่ก็ชอบ)
มาต่ออีก 50% ไวไวนะจ๊ะ~ >,.<!!!!!
จิ้มบวกยังไม่ได้ก็ขอเม้นเป็นกำลังใจให้ค่ะ!
"มันส์พะย่ะค่ะ" จริงๆเรื่องนี้!! o13
-
มีคนมาคุมนะพรีสต์
ไฟจะลุกแล้วมั้งนั่น
-
:impress3:
โซโล่น่ารักอ่ะ
พริตต์ก็ไม่รู้เรื่องเลย
หวานกันจริงๆคู่นี้
พี่เพ้นท์แค่นี้ก็หึงจะตายแล้ว
ชอบศึกชิงนายนี้จิงๆ
-
5555+
น่ารักมากๆ
-
ไก่ทอดอร่อย แง่มๆๆๆ อยากกินบ้าง อยากป้อนพรีตส์ :z1:
-
ช่วงนี้โซโล่เขาแสดงออกมากขึ้นนะกับพรีสต์
อยากจะหวานกันไม่ว่า แต่ระวังไอพี่เพ้นท์หน่อยก็ดี
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
โดนต้อนจนมุมเเล้วพริสตี้ 555
-
กระแสไฟ แปบๆ
อาจทำให้นู๋พรีตส์ไหม้ได้นะ เอิ๊กกกกกกกก
-
หึหึ นู๋พรีสต์จะรับศึกสองด้านย้งไงเนี่ย
-
เป็นคนกลางเนี่ยน่าลำบากใจจริงๆ นะหนูพรีสต์
นั่นก็พี่ นี่ก็ผัว
น่าเห็นใจ :m29:
-
กระเเสไฟระหว่างเฮียเพ้นต์กะโซโล ต้อนนู๋พรีสต์ คนตรงกลางระวังไหม้นะจ้า รออีก 50% ต่อ o18
-
ศึกชิงนาย คริคริ
สู้ๆ กันต่อไปค๊าบบบ
-
พริตน่ารักว่ะ :man1:
-
ต่อไวๆนะคะ
-
พรีสต์เอ๋ย เกรียมแน่งานนี้
-
งานเข้าทุกทาง อิอิอิ
-
:laugh:
-
:L1: :L2:
-
โซโล่สู้ๆน๊าาาาาาาาาาา
-
แอร๊ยยยยยยยยย หวานไม่สนใจสายตาใครเลยนะคู่นี้
มีปงมีป้อน อร๊ากกกกกกกก น่ารักๆๆๆ :-[
พี่เพ้นต์คงจะหึงมากสินะ โถๆๆ ทำใจซะเถอะค่ะคุณพี่ :z2:
ฮอยนี่เสน่ห์เหลือร้ายจิงๆ สรุปแล้ววินเซอร์เป็นสามีฮอยแล้ว? ฮ่าๆๆ
-
เหอๆๆ ป้อนข้าวกันด้วย
-
แหมๆๆๆๆ แอบหวานนะเคอะหนูพรีสต์
น่ารักมากเลยคู่นี้ :กอด1:
-
o22
-
มีพัฒนาการเริ่มหวานออกนอกสถานที่แล้ว
แต่พี่เพนต์เริ่มน่ากลัวอยากบอกไม่ถูก
-
เอิ่มมมม คนสวย มีแต่คนมาสนใจ
-
ตอนที่ 17 เฮฮากีฬาภายใน (ครึ่งหลัง)
“นี่ มึงก็มีเบอร์มันนี่น่า ทำไมไม่โทรเองวะ?”ผมหันไปมองไอ้วินเซอร์แล้วเอ่ยอย่างเซ็งๆ ไอ้บ้านั้นก็ทำหน้าเหมือนเพิ่งคิดได้ เอาเข้าไป! ไอ้วินเซอร์ก็หยิบมือถือของตัวเองมากดทันที พอผมหันมามองทั้งสองคนที่ยังเล่นสงครามประสาทกันก็ถอนหายใจหันมาเจอะเข้ากับสายตาทิ่มแทงของเจ๊ปาล์มมี่ เวร อันนี้ก็อีกคน!
“เออๆ เข้าใจล่ะๆ เดี๋ยวกูเอาให้”ผมล้วงเอามือถือของตัวเองมากดค้นหาเบอร์ของไอ้ฮอยฮักให้กับอีเจ๊ปาล์มมี่ เรื่องมันจะได้จบๆ กันไปเสียที จ้องเขม็งบังคับกันซะขนาดนั้น มันน่ากลัวนะโว้ย!! ผมกดลงมาถึงหมวดฮอนกฮูก ก็มีแค่สองชื่อ
ชื่อแรกของ...ไอ้ฮัก นี่เพื่อนสมัยเด็กอีกคนของผมเอง ไม่ได้ติดต่อมันมานานเหมือนกันครับ รู้สึกว่ามันจะยุ่งๆ ไม่ค่อยมีเวลา แหงล่ะ เพื่อนของผมน่ะเป็นถึงนายแบบชื่อดังเชียวนะ!! คนหน้าตาดีย่อมคบกับคนหน้าตาดีเหมือนกัน โฮะๆ ว่างๆ ไว้ค่อยชวนมันไปเที่ยวล่ะกัน ผมกดลงมาอีกชื่อนั้นก็คือเบอร์ของไอ้ฮอยฮัก
หือ?
รู้สึกว่าเบอร์มันเหมือนกันกับเบอร์เมื่อกี้เลยแฮะ แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไงสงสัยผมจะจำผิด เบอร์มันจะเหมือนกันได้อย่างไง ผมเลิกสนใจเรื่องเบอร์แล้วยื่นมือถือไปให้กับเจ๊ปาล์มมี่ พอเจ๊ปาล์มมี่ได้เบอร์ไปก็รีบกดโทรออกทันที แต่ว่านะ ไอ้วินเซอร์มันโทรไปก่อนยังไม่เห็นจะติด แล้วคิดเหรอว่าเจ๊ปาล์มมี่จะโทรติดน่ะ!!
“ฮอยปิดมือถือทำไมมมม~”
เหอะๆ เห็นไหมล่ะ? สองคนนี้ก็ทำหน้าเหมือนหมาง่อยเพราะโทรไม่ติดไอ้ฮอยมัน สม! แล้วทำไมผมถึงโทรติดน่ะเหรอ? เปล๊า ผมไม่ได้โทรนะ ไอ้ฮอยนู้นมันโทรมาบอกให้ผมลาให้น่ะ สงสัยมันยุ่งมากถึงได้ปิดมือถือไว้ล่ะมั้ง ผมหันมามองมือของไอ้โซโล่ที่มาโอบไหล่ของผม เวร ลามปามวะ! ผมปัดมือมันออกจากไหล่ของตัวเองทันที ไอ้บ้านั้นก็หันมามองผมอย่างไม่พอใจ อะไรของมึงวะ? กูทำอะไรผิด ร้อนจะตายห่า จะมานั่งเบียนกันทำไม?
“ขยับไปสิวะ”
“ไม่ มึงมานั่งนี้”ไอ้โซโล่มันไม่ขยับห่างผมก็ต้องขยับห่างเอง แต่ไอ้บ้านี้เสือกดึงผมเข้ามาใกล้ตัวเองแล้วโอบเอวมาชิดตัวมันซะ เฮ้! สายตาแต่ละคนมองมาที่ผมกับไอ้โซโล่ทันที เอาล่ะสิ ไอ้บ้านี่ เดี๋ยวคนอื่นเขาก็เข้าใจผิดเอาไปเม้าท์แปลกๆ อีกหรอก!
“เอ่อ...ฉันว่าจะถามนานแล้วล่ะ นี่ใครเหรอวะพรีสต์?”ยัยเมย์มองมาที่ผมแล้วถามขึ้น ผมใส่ศอกไอ้โซโล่แล้วขยับตัวออกห่างจากมันทันที ไอ้เวรนี่! มาลวนลามอะไรกูท่ามกลางประชาชีแบบนี้วะ!!
“ไอ้นี่น่ะเหรอ? เพื่อนฉันเองแหละ มันชื่อโซโล่ ส่วนหมอนี้ชื่อวินเซอร์ คนนี้ชื่อชิน!”ผมก็แนะนำให้พวกเพื่อนๆ รู้จักสามหนุ่มจากวิศวะที่วันนี้มาเสนอหน้านั่งกินข้าวด้วยตั้งนาน ไอ้พวกเพื่อนของผมมันจะต่อมรับรู้ช้าไปไหม? มาถามอะไรตอนที่มันจะกินข้าวกล่องหมดแล้วเนี่ยนะ!?
“ใครเป็นเพื่อนมึงวะ”ไอ้วินเซอร์กระซิบกัดเบาๆ ผมก็กระซิบตอบมันกลับไป
“งั้นเป็นเพื่อนเขยเหรอ?”
“...”
สม!! เถียงใครไม่เถียง มาเถียงกู!!
“ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาพวกเขามากเลยนะครับพรีสต์”ไอ้ภู่เพื่อนอีกคนในสาขามันเอ่ยออกมาชัดถ้อยชัดคำมาก พวกคุณกรุณาจินตนาการถึงพวกนักข่าวที่อ่านข่าวด้วยคำตัวรอเรือตัวควบคล้ำชัดยิ่งกว่าชัดและช้าๆ เนิบๆ นั้นแหละครับ!!
“สงสัยมึงจะเห็นตอนชนคณะล่ะมั้ง?”
“อ้อ เจ้าคนที่แพ้ไอ้ฮอยน่ะเหรอวะ?”ไอ้ปาตี้มันพูดออกมาเร็วมาไอ้นี่มันปากไวครับ แต่มันไม่ได้ตั้งใจหรอก มันไม่ได้จะตอกย้ำ มันพูดตามนั้นแหละ แต่มันดันไม่ถูกหูคนฟังเนี่ยแหละ ไอ้คนแพ้มันหันไปมองไอ้ปาตี้เขม็งทำเอาไอ้ปากไวปาตี้กระโดดหลบไปด้านหลังไอ้ภู่ นั่นแหละ สม ปากไวนัก!!
“ฮ่าๆๆๆ ใช่ๆ คนนั้นแหละปาตี้ ไอ้คนที่แพ้ฮอยนั้นแหละ”ไอ้พี่เพ้นต์ที่ได้ทำเลที่นั่งข้างๆ ไอ้โจ้ก็พูดด้วยใบหน้ายิ้มๆ เหมือนไม่ได้จงใจตอกย้ำอะไรมาก ไม่ม๊ากเลย ไอ้โซโล่มันหน้าแดงแน่ะ ก็แค่แพ้ไอ้ฮอย ไอ้จืดๆ เท่านั้นเอ๊ง ไม่มีอะไรต้องอายเลยนี่หว่า ไอ้วินเซอร์มันก็แพ้ มันยังหน้าด้านนั่งกินหน้าตาเฉย!
( พี่น้องคร้าบบบ~ พร้อมหรือยังสำหรับช่วงบ่าย! ให้เวลากินอีกห้านาทีแล้วมารวมตัวกันที่ลานหน้าคณะเหมือนเดิม!! รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมาๆ เมื่อไร นัดฉันไว้ทำไมไม่มา~ )
เสียงพี่แทนดังขึ้นไปทั่วคณะเมื่อได้ยินพวกผมก็รีบแดกกันอย่างรวดเร็วแล้วรีบไปรวมตัวกันที่หน้าคณะ ไอ้สามตัวแห่งวิศวะมันจรลีหายไปสองตัวเหลือแต่ไอ้โซโล่ ไอ้พวกนี้มันมากินข้าวฟรีกันหรือไงวะ ที่บ้านขาดแคลนเหรอไงเนี่ย ไอ้โซโล่เดินเข้ามาจับแขนของผมไว้ อะไรอีกวะ กูกำลังรีบไป!
“กูจะกลับล่ะ ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ”
มึงจะไปก็ไปไม่ต้องบอกกูหรอก อีกอย่างกูดูแลตัวเองดีแน่ๆ ไม่ต้องบอกหรอกเฟ้ย!! ไอ้โซโล่มันเหลือบมองพี่เพ้นต์ที่เดินออกไปก่อนหน้าเล็กน้อยแล้วหันกลับมามองผม มันยิ้มเจ้าเล่ห์
“เดี๋ยวกูจะกลับไปรอที่บ้าน แข่งเสร็จแล้วรีบกลับล่ะ”
“เออ”
ผมมองรอยยิ้มมันแล้วไม่ไว้ใจเลยวะ!? มึงคิดจะทำอะไรอีกวะ? ไอ้โซโล่ปล่อยแขนของผมแล้วโบกมือออกไป ผมมองตามมันอย่างครุ่นคิด คงไม่ใช่ว่ากูกลับไปแล้วจะโดนจัดหนักหรอกนะ เฮ้ย!! วันนี้กูไม่กลับได้ไหมวะ!?
( เอาล่ะครับ! สำหรับเกมต่อไป เป็นเกมเบาๆ ไว้ย่อยข้าวในท้อง )
เสียงขอพี่แทนดังขึ้นทำเอาผมต้องรีบออกตัววิ่งไปรวมกับพวกเพื่อนๆ ไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องของไอ้โซโล่มันอีก พอมาถึงลานผมก็เห็นมีเก้าอี้วางเป็นวงกลมขนาดใหญ่ จะเล่นอะไรอีกวะเนี่ย? พี่แทนแกยืนอยู่กวางวงเก้าอี้เพื่ออธิบายเกมให้พวกเราฟังครับ
( เกมนี้มีชื่อว่าเก้าอี้ดนตรีตาลปัตร! ปกติเก้าอี้ดนตรีจะแย่งกันนั่งใช่ไหมครับ? แต่เกมนี้เราจะให้คนนั่งเก้าอี้ออก!! ทำอย่างไงก็ได้ให้ฝั่งตรงกันข้ามนั่งเก้าอี้ให้ได้ เพื่อให้อีกฝ่ายออก เกมนี้ฝ่ายไหนยังเหลือเป็นคนสุดท้าย ฝ่ายนั้นชนะครับ! )
ผมหันซ้ายหันขวามองเหยื่อที่จะจับมันยัดใส่เก้าอี้ แต่ละสีเดินแยกย้ายกันยืนล้อมรอบเก้าอี้เป็นวงกลม ผมเล็งเหยื่อใกล้ตัวมากที่สุด คนๆ นั้นคือไอ้แซมที่ยืนอยู่ข้างหน้าผมเนี่ยแหละ มึงไม่ระวังตัวเอง มึงตายยยย!
( เดินไปรอบๆ ไปเรื่อยๆ จนกว่าเพลงที่เปิดจะหยุด เมื่อเพลงหยุดแล้วให้ทำทุกวิธีเพื่อให้อีกฝ่ายนั่งเก้าอี้จนกว่าจะได้ยินเสียงนกหวีดเป่าให้หยุดนะครับ เอาล่ะ มิวสิค เร็ทโกเด้อ~!!! )
( ใครไม่เต้นไม่โยก เราจะปรับแพ้นะครับ~ )
( เพียง.... กระซิบบอก บอกฉันซักคำ เธอไม่รัก ไม่อยากจดจำ จำ... จดความสัมพันธ์ ครั้งก่อน .... เคยหวานชื่น ต่างคนเว้าวอน รอยความรัก เกินกว่าจะถอน เลือนจากจิตใจ รักละมุนละไมติดตรึงไว้ในความทรงจำ ทุก ๆ การกระทำจดจำไว้ พิษรักรอยระบม ขื่นและขมระทมทรวงใน จดจำไว้..... จนชีพวาย... )
เมื่อเพลงหยุดทุกอย่างชุลมุนเป็นที่สุด แต่ละคนก็จับไอ้คนที่ใกล้ตัวยัดลงเก้าอี้ ผมจับไอ้แซมแล้วรีบยัดมันใส่เก้าอี้ ไอ้นั้นก็ดิ้นไปมาแล้วลุกขึ้น ผมก็ผลักมันลงเก้าอี้ มีถีบให้อีกดอก! ไอ้แซมมันก็พยายามสุดขีดชีวิตที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเสียงนกหวีดก็ดังขึ้น พวกคนที่รอดก็ส่งเสียงเฮทันที
“มึงจำไว้เลยไอ้พรีสต์!”ไอ้แซมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วชี้หน้าผมอย่างแค้นจัด มันเดินส่ายก้นออกไปจากวง คนแพ้ก็ได้แยกตัวออกไปรอลุ้นรอเชียร์ต่อไป ส่วนคนที่เหลือก็น้อยลงกว่าเหมือนตอนแรก ผมมองไอ้โจ้กับไอ้บู๊ลิ้มที่ยังเหลือรอด เพื่อนคนอื่นๆ ก็รอดเยอะ สีน้ำตาลก็รอดเยอะ ไอ้สตางค์มันยังรอดครับ เช่นเดียวกับไอ้พี่เพ้นต์
( รอบที่สอง เริ่มได้! )
( ไปเที่ยวกันไหม จะไปก็รีบไป ไปกับพี่แล้วสบาย เดี๋ยวพี่พาไปกินตับ ตัวพี่ชอบกินตับหวาน ส่วนตัวน้องนั้นชอบทานตำไทย ตำมั่ว ตำซั่ว ตำแตง จะมัวออกแรง นั่งตำทำไม ตับหวานน้องสนใจไหม ตับหวานน้องสนใจไหม ตับหมูตับไก่อยากให้น้องกินตับ ตับตับ ตับ ตับ ตับตับ ตับ ตับ... )
เพลงหยุดลงอีกครั้ง นรกก็แตกอีกรอบสร้างความวุ่นวายได้อีก ผมดันเดินไปเต้นไปมาถึงพี่เพ้นต์ เวร! กูจะต้องหนีสินะ ไม่หนีกูก็โดนอีกฝ่ายจับแน่ๆ ผมก็รีบถอยห่างจากพี่เพ้นต์ทันที เฮียแกส่งยิ้มสยองมาให้ก่อนแล้วเข้ามารวบตัวผมอย่างรวดเร็ว ม่ายยยย!!! ด้วยแรงมหาศาลอย่างกับช้างแกลากผมมานั่งเก้าอี้จนได้
“ขอโทษนะครับพรีสต์ บังเอิญเธออยู่ใกล้พี่”
ครับ ผมมันเซ่อแดกเอง!! เต้นกินตับไม่ดูตาม้าตาเรือไปหน่อย เต้นไปเต้นมาดันมาอยู่หลังพี่เพ้นต์ โถ! ชีวิตกู!! แล้วผมก็แพ้ไปตามระเบียบนั้นแหละครับ แต่ไม่เป็นไร ยังมีไอ้โจ้กับไอ้บู๊ลิ้มอยู่ แล้วรอบที่สามรอบชิงแล้วล่ะมั้ง เริ่มต้นพร้อมกับเพลงชิมิๆ
( ทำเป็นถามหนักกี่โล อยากได้เบอร์โทร ชิมิชิมิ แล้วถามว่าเรียนกี่โมง อยากจะไปส่ง ชิมิชิมิ บอกเธอว่าไม่เป็นไร แต่ว่าในใจ ได้สิได้สิ ต้นเหตุทั้งหมด ต้นเหตุทั้งหมด เป็นเพราะความสวย ชิมิ )
ผมเต้นชิมิๆ อยู่ข้างสนามเชียร์ไอ้โจ้ที่หันไปจับไอ้พี่เพ้นต์ จัดการมันนนนน!! แก้แค้นให้กูด้วยยยย!!! ไอ้โจ้เหวี่ยงพี่เพ้นต์ พี่เพ้นต์ก็เหวี่ยงไอ้โจ้ ไม่มีใครยอมใครสักคน ส่วนไอ้บู๊ลิ้มต้องสู้กับไอ้เตี้ยเมียมันเอง ผมมองอย่างไงก็เหมือนพวกมันกำลังหยอกเล่นกันน่ารักคิขุ โว้ยยยย!!! ไม่ใช่เวลามาสวีตกันนะโว้ย!!
“เฮียยอมแพ้สิคร้าบบบบ~!”
“มึงนั้นแหละไอ้โจ้ ยอมแพ้ซะ!!!”
ไอ้โจ้โดนพี่เพ้นต์บังคับนั่งเก้าอี้ไอ้ห่าโจ้ก็เป็นดั่งนกฟินิกซ์ลุกขึ้นแล้วยักพี่เพ้นต์นั่งลงแทน ทั้งสองผลักกันนั่งเก้าอี้ไปมา เมามันส์ช่างต่างจากคู่ไอ้เตี้ยเหลือเกิน พวกมันสองคนกำลังเปายิงชุบกันอยู่ครับ ตัดสินแบบปัญญาอ่อนมาก!! แล้วสุดท้ายไอ้เตี้ยสตางค์ก็แพ้เลยได้นั่งเก้าอี้โดยมีไอ้บู๊ลิ้มคอยนวดไหล่เอาใจ ตามใจมันมากเดี๋ยวไอ้เตี้ยเหลิงนะโว้ย!
( ปรี๊ดดดดดดดดดดด!!! )
เสียงนกหวีดดังขึ้น ทุกคนก็หยุดเคลื่อนไหว ปรากฏว่าไอ้โจ้กับไอ้พี่เพ้นต์นั่งเก้าอี้ตัวเดียวกันจะบีบคอกันอยู่แล้ว เหลือแค่ไอ้บู๊ลิ้มที่ยืนอยู่ พี่แทนกระแอมเล็กน้อย
( ผู้ชนะได้แก่บู๊ลิ้ม สีขาวววววว!!!! รับไปห้าสิบแต้ม! )
ไอ้คนชนะยืนงงเลยครับ แต่คนเชียร์สีขาวไม่งงเพราะตูค่อยส่งเสียงโห่ร้องอยู่แล้ว เต้นฉลองชัยไปแป๊บหนึ่ง พี่แทนก็มาเบรกอาการออกหน้าออกตาของสีขาวที่นำไปอีกห้าสิบแต้ม ผมหันไปมองกระดานแต้ม สีขาวอยู่ที่ 200 แต้ม ส่วนสีน้ำตาลอยู่ที่ 140 แต้ม ถ้าชนะไปเรื่อยๆ ล่ะก็สีขาวชนะแน่ๆ!!
( เกมย่อยอาหารของเราท่าทางจะได้ผลนะครับ แต่ละคนลิ้นห้อยเชียว เครื่องกำลังร้อนแบบนี้อย่ารอช้าครับ เรามาเล่นอีกเกมกันดีกว่า! )
แล้วเด็กปีหนึ่งก็แบกเชือกขนาดใหญ่เข้ามาครับ ไม่รู้ว่าจะเล่นอะไรอีกคราวนี้ พี่แทนรับเชือกจากเด็กปีหนึ่งแล้วเดินเข้ามายืนตรงลานกว้าง
( เกมนี้คือเกมชักคะเย่อ! แต่ไม่ใช่เกมชักคะเย่อธรรมดาแน่นอนครับ!! ปกติแล้วเราจะแบ่งเป็นสองฝั่งแล้วดึง ฝ่ายนั้นดึงให้อีกฝ่ายเข้ามาให้เขตตัวเองก็ถือว่าเป็นฝ่ายชนะใช่ไหมครับ? แต่เกมนี้เราจะแบ่งเป็นสองฝั่งโดยที่ทั้งสองฝั่งมีสองทีมอยู่ด้วยกัน จะแบ่งออกเป็นฝั่งดึงและฝั่งก่อกวน ฝ่ายดึงก็พยายามดึงอีกฝ่ายเล่นตามปกตินั้นแหละครับ แต่ฝ่ายก่อกวน พูดง่ายๆ ก็คือกวนฝ่ายดึงของอีกฝ่ายไม่ให้มันดึงฝ่ายเรามานั้นแหละ เราจะแข่งจนกระทั่งฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งถูกดึงเข้าเขตของอีกฝ่าย เอาล่ะ! เริ่มเล่นกันเลย!! )
อย่างผมต้องเป็นตัวก่อกวนเท่านั้น ฮ่าๆๆๆ ตัวก่อกวนของสีขาวก็มาประจำที่อยู่กับฝ่ายดึงของสีน้ำตาลครับ เมื่อทุกอย่างพร้อมก็เริ่มการแข่งขันได้ เป้าหมายกูอยู่ตรงหน้าแล้ว ไอ้แซม!!! ผมตรงเข้ามาจี้เอวมันทันที ไอ้บ้านี่มันบ้าจี้ครับ!! ไอ้แซมมันดึงไปสักพักแล้วมันก็ล่วงไปหัวเราะกับพื้น แล้วผมก็ปฏิบัติการก่อกวนคนอื่นๆ ไปเรื่อยๆ เพื่อให้ฝั่งตัวเองดึงเชือก อีกนิ๊ดเดียวก็จะดึงเข้าฝั่งตัวเองอยู่แล้วแต่สีน้ำตาลมันถึกดึงกลับมาเท่าเดิม
“พรีสต์ มาจี้เอวพี่ก็ได้นะ”ไอ้พี่เพ้นต์หันมาพูดกับผม อย่างพี่ใครจะกล้าล่ะครับ!! ผมก็เดินผ่านพี่แกไปแกล้งคนอื่นดีกว่า ไอ้คนสมยอมให้แกล้งน่ะแกล้งแล้วไม่สนุกหรอก!
ชักคะเย่ออยู่นานสองนานจนกระทั่งสีน้ำตาลชนะไปในที่สุด หรือเพราะว่าผมไม่กวนไอ้พี่เพ้นต์วะ เฮียแกยิ่งแรงช้างแรงควายอยู่! ตอนนี้คะแนนของสีน้ำตาลตีตื้นเป็น 170 แต้มแล้ว อีกสามสิบคะแนนก็ตามทันสีขาว อย่างนี้จะต้องทำแต้มหนี!!
( ให้เวลาพักสิบนาทีเพื่อเตรียมตัวผู้เล่นสีละสามสิบคน คัดเอาแต่คนมือแม่นๆ คีบเก่งๆ ประมาณว่าเซียนตะเกียบนะครับพี่น้อง เพราะเกมต่อไปเป็นเกมเกี่ยวกับตะเกียบ! )
หวังว่าจะไม่ใช้ตะเกียบมาดีดหน้าผากอีกนะครับพี่แทน โดนครั้งนั้นผมก็จำจนตายแล้วล่ะ!! ฝ่ายสวัสดิการเริ่มแจกน้ำแจกท่าให้กินกันครับ พร้อมขนมเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งได้ทุนจากคณะนั้นเอง พวกเรากินไปด้วยแล้วคัดเลือกคนที่คิดว่าตัวเองเซียนตะเกียบ
(เอาล่ะครับ พักกินน้ำขี้เยี่ยวเสร็จ เราก็มาต่อเกมต่อไปกันเลยดีกว่า! เกมนี้ง่ายมากครับ! )
เอ่อ...พี่แทน พูดเว้นวรรคหน่อยก็ได้นะครับ กินขี้เยี่ยวนี้มันก็เกินไปหน่อย! แล้วเด็กขายแรงอย่างปีหนึ่งก็ปีนบันไดพับมาสองตัวมาตั้งไว้ครับ แล้วพี่แทนและผู้ช่วยอีกคนก็ปีนขึ้นไปนั่งบนบันได ในมือมาทิชชู่บางๆ
( แต่ละสีมาต่อแถวที่หน้าบันไดเลยครับ เกมนี้ง่ายมา เราจะแจกตะเกียบให้สีละคู่ แล้วใช้ตะเกียบนั้นคีบทิชชู่ที่ผมจะปล่อยลงไปแบบนี้ให้ได้ก่อนที่มันจะตกพื้น เข้าใจไหมครับ? ถ้าเข้าใจแล้ว เรามาเริ่มกันดีกว่า! )
ผมไม่ถนัดใช้ตะเกียบ กูเข็ดขยาดกับตะเกียบ ขอเซย์โนกับเกมนี้แล้วปล่อยให้พวกเพื่อนๆ ลงแข่งครับ ฝั่งสีน้ำตาลมีไอ้แซมเป็นคนแรก พอทิชชู่ปลิวลงมาจากมือคนที่ปล่อย มันก็พยายามใช้ตะเกียบคีบทิชชู่แผ่นบางๆ นั้น คีบแล้วคีบอีกจนทิชชู่จะตกพื้น ไอ้บ้านั้นก็ลงทุนไถลตัวไปคีบกับพื้นแล้วเสือกคีบได้อีกแน่ะ!!!
แต่ละสีก็พยายามใช้ตะเกียบน้อยคีบทิชชู่ที่ปลิวละล่องลงมาอย่างกับเป็นขนนก คีบกันหน้าดำคร่ำเครียดจนกระทั่งครบสามสิบคนในแต่ละสี พี่แทนก็รวบรวมสถิติแล้วประกาศว่าใครคือผู้ชนะ
( สีที่ชนะได้แก่ สี...สี...สี...สี...น้ำตาลลลลล!!! รับไปอีกสามสิบแต้ม!!! )
เวร! ตอนนี้คะแนนสีน้ำตาลกับสีขาวเท่ากันเรียบร้อย โอ๊ยหนอ! จะต้องทำคะแนนนำให้ได้! ไม่ยอมแพ้หรอก!! เกมต่อไปในการแข่งขันคือ...
( เกมยิงกวาง!!!! )
แล้วสีที่ได้เป็นฝ่ายเล่นก่อนคือสีน้ำตาลครับ แหม กำจัดกวางให้เร็วที่สุด สีไหนยิงกวางหมดเร็วที่สุดสีนั้นเป็นฝ่ายชนะครับ ลูกบอลที่โยนมีด้วยกันสี่ลูก อยู่ในมือผมหนึ่งลูกนอกจากก็กระจายไปให้คนอื่นๆ ถือ เกมเริ่มต้นขึ้นเมื่อพี่แทนเป่านกหวีด ผมก็โยนใส่อีกฝ่ายที่มีกันเยอะมากเป็นฝูงมด โยนแต่ละทีออกเป็นสิบกว่าคนแน่ะ จับบอลได้โยนลูกเดียวครับ ไม่ต้องเสียเวลาเล็งให้ยาก กวางก็ถูกยิงไปค่อนสนาม
ลูกบอลทั้งสี่ยิงกวางสีน้ำตาลแบบไม่ปรานีกันสักนิด แต่ละคนเล็งจุดหมายเดียวกันครับ ใครน่ะเหรอ? ไอ้พี่เพ้นต์น่ะสิ!! โดยเฉพาะไอ้โจ้กับไอ้บู๊ลิ้มโยนแบบกะจะเอาให้ตาย ไอ้พี่เพ้นต์ก็กระโดดหลบอย่างชำนิชำนาญ เฮียแกเป็นลิงหรือไงวะ หลบอย่างว่องอ่ะ ผมเล็งบอลอยู่นานก็ขว้างใส่พี่เพ้นต์เต็มเหนี่ยวในระหว่างที่พี่แกระวังบอลจากไอ้โจ้และไอ้บู๊ลิ้ม
ผัวะ!!!
ผมยืนนิ่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทันทีที่บอลถูกหัวเฮียแกแบบจังๆ พี่เพ้นต์เซไปข้างหน้าเกือบล้มแน่ะครับ เอ่อ...ก็นึกว่าจะหลบได้อ่าครับ ไม่ได้ตั้งใจอ่า พี่เพ้นต์หันมามองฝั่งพวกผมตาแทบจะถลนจากเบ้า น่ากลัวที่ซู้ดดดด!!! ไอ้พวกเพื่อนรักดีก็รีบชี้คนร้ายตัวจริงทันทีก่อนที่พี่เพ้นต์จะถามซะอีก
“พรีสต์งั้นเหรอ? ไม่เป็นไร เจ็บนี้เพื่อเธอ พี่ทนได้”
“โอ๊ยยย เสี่ยวแดกอย่างแรงคร้าบ พี่เพ้นต์”แต่ละคนโห่ร้องออกมาอย่างสุดจะทนครับ หนึ่งในนั้นก็ผมเนี่ยแหละ โห เฮียแกจะเสี่ยวไปไหนวะ!? พี่เพ้นต์ยิ้มแล้วยักไหล่ก่อนจะเดินออกไป พวกผมก็เริ่มโยนบอลฆ่าตัวพยาธิที่ไม่ยอมตายสักที ใครน่ะเหรอครับ?
อีเจ๊ปาล์มมี่นี่แหละ!!
มันหลบบอลซะพลิ้ว หมุนตัวอย่างกับเต้นบัลเล่ต์แน่ะ เหลือเจ๊นี่คนเดียวแต่ทำไมมันจัดการยากแบบนี้วะ บอลสี่ลูกขว้างใส่พร้อมกันยังหลบได้อีกแน่ะ ป๊าดดด!!! แน่มากเจ๊! ไอ้โจ้ทนไม่ไหวครับ มันทำท่าคิดแล้วชี้นิ้วออกไปพร้อมกับตะโกนไม้ตายฆ่าอีเจ๊ปาล์มมี่
“ไอ้ฮอยมา!!!”
“ไหนๆ ฮอยมาแล้วเหรอ ฮอยอยู่ไหน...”
ผัวะ!!!!!
“กรี๊ดดดดด!!!!!! อีโจ้ อีบ้า!!!!!”ระหว่างที่เจ๊ปาล์มมี่มันหันมองหาผัวฮอยของมันไอ้โจ้ก็ขว้างบอลด้วยความเร็วสูงไปถูกอีกฝ่ายเข้าเต็มๆ ไอ้โจ้มันหัวเราะสะใจทันที และแล้วเกมนี้สีขาวของพวกผมก็ชนะไปครับ
เล่นอยู่หลายเกมจนกระทั่งรวมคะแนนทั้งหมด สีขาวเป็นฝ่ายชนะไป สีน้ำตาลก็โดนทำโทษให้เก็บสถานที่เนื่องจากเป็นฝ่ายแพ้ ผมก็เก็บกระเป๋าเตรียมตัวจะกลับบ้าน พี่เพ้นต์ก็เดินเข้ามา
“เดี๋ยวพี่ไปส่งไหมพรีสต์?”
“เอ่อ...ไม่ต้องหรอกครับ ผมขี่ไอ้เหลืองมาเอง”
“งั้นเหรอ งั้นกลับดีๆ นะ พี่เป็นห่วง”
“อ้อ ครับ ขอบคุณ”ผมยิ้มรับแห้งๆ แล้วก้มหัวขอตัวเดินออกมา เฮียเพ้นต์อาทิตย์น่ากลัวมาก พูดเสี่ยว พูดเลี่ยนขึ้น กูจะบ้า!! แถมยังทำตัวอย่างกับจีบสาวอยู่แน่ะ โอ๊ยยย!!! ทั้งดอกไม้ ทั้งตุ๊กตาหอบมาให้กับผมอย่างกับเมื่อสมัยผมเคยจีบสาวพอตัวเองเจอบ้างแล้วรู้สึกแปลกๆ วะ ออกจะน่าขนลุกขนพอง!!
ผมเดินมาที่ที่ไอ้เหลืองจอดไว้แต่กลับไม่เห็น อ้าว ผมลืมที่จอดรถไว้งั้นเหรอ? เฮ้ย แต่จำได้ว่าผมจอดอยู่ตรงนี้นี่น่า จนกระทั่งผมเห็นรถสีแดงแปร๊ดจอดอยู่พร้อมกับไอ้คุณชายยืนกอดอกวางมาด มันก็เห็นผมเหมือนกันครับ ไอ้โซโล่ก็เดินเข้ามาหาผม
“กลับบ้าน”
“กูกลับเองได้”
“กลับไง กูสั่งให้เขาเอาเจ้าเหลืองกลับบ้านแล้ว มึงจะเดินกลับก็แล้วแต่ล่ะกัน”
“...”
ตอนไหนวะ? มึงมีกุญแจรถไอ้เหลืองงั้นเหรอ? โธ่โว้ย!!! มันชักจะวุ่นวายกับชีวิตกูเกินไปล่ะ!! ไอ้โซโล่หันมามองผมที่ยังยืนนิ่ง มันเลิกคิ้วขึ้นเดินเข้ามาเหมือนเดิมแล้วจับแขนผมลากให้เดินไปด้วย
“อะไรวะไอ้พรีสต์ เดี๋ยวนี้กลับเองไม่ได้งั้นเหรอวะ ต้องมีราชรถมารับกลับน่ะ”
“หุบปากไปเลยไอ้โจ้!!!”
“เธอเสร็จเขาแล้วใช่ไหม? เธอจึงไปกับเขา โว้ๆๆ~”ผมส่ายหน้าไปมา เพื่อนกูแต่ละคน! ไอ้เตี้ยแสยะยิ้มให้กับผมอย่างกวนตีนที่สุด แล้วผัวมันน่ะกวนตีนมากกว่าอีก เสือกร้องเพลงห่าอะไรไม่รู้ มีประโยคเดียว ร้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั้นแหละ!!!
“พวกมึง...ตายยยย!!!!”
“เอาเมียมึงไปฉีดยากันบ้าด้วยนะโว้ยโซโล่ แว๊กกกกกก!!!!”ไอ้แซมที่อยู่ใกล้สุดโดนตีนผมไปเต็มๆ วันนี้ไอ้แซมมันซวยจริงๆ โดนผมถีบตั้งหลายดอก ไอ้โจ้ก็วิ่งแตกกระจายไปหาที่ปลอดภัย ไม่วายจะตะโกนกวนตีนกลับมา ไอ้โซโล่หัวเราะขำแล้วพึมพำกับตัวเอง
“ฉีดยาอยู่ทุกวันวะแต่ดูท่าจะไม่มีผลวะ”
“น้ำยามึงไม่ดีไงล่ะ!”ผมหันกลับมาตวาดใส่มันหน้าแดง พูดจาสื่อไปทางนั้นตลอดเหอะมึง!! ไอ้โซโล่หันมามองผมแล้วยิ้มให้อย่างยั่วๆ
“เหรอ ไม่ดีจริงเหรอวะ? กูจำได้ว่าเมื่อคืนนี้น่ะใครก็ไม่รู้มัน...”
“ตกลงมึงจะกลับไหมวะ!!!?”ผมตะโกนกลบเสียงไอ้โซโล่ทันที จะมาพูดเรื่องอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะวะ กูรับไม่ได้!!! ไอ้โซโล่ยักไหล่แล้วเดินมาที่รถ ผมก็เดินกระทืบเท้าตามมันไปแบบโกรธๆ ก็ไม่ได้โกรธจริงหรอก แบบว่ากูไม่พอใจนิดๆ เท่านั้นทั้งๆ ที่น่าจะโกรธมากกว่านี้ คิดๆ ขึ้นมาแล้วก็เหมือนผมกำลังจะเสพติดอะไรบางอย่างเข้าให้แล้วล่ะ
เฮ้อ~ นี่กูเสพติดยาอันตรายที่เรียกว่า...โซโล่เข้าแล้วเหรอวะ?
TBC.
ตอนต่อไปเข้าสู่ช่วงความหื่นกระจายของโซโล่~!!
อุตส่าห์เฮียแกหลบไปเตรียมการโดยเฉพาะ
พริตตี้...หึๆ เจอกับมหากาพย์โซโล่แน่!!!!! :haun4:
คือ เรื่องราวทิ้งระเบิดไว้เยอะ ผูกปมเป็นเงื่อนพิรอดเข้าไปกันใหญ่
ตั้งแต่ตอนประลองแระ คือเราสงสัย คนอื่นเข้าใจแต่เราสงสัยว่ะ
1. พี่เพ้นต์เค้าแกล้งแพ้ แต่ทำโซโล่แขนเดาะไปแล้วชิมิ [ พี่เพ้นต์แพ้จริงๆ ไม่ได้แกล้งแพ้น่า เฮียแกแพ้แล้วค่อยทำแขนของโซโล่เดาะ ]
2. ส่วนเจ้าฮอยก็เข้าไปช่วยล้มให้ จะได้ไม่เดาะกว่านี้ ชิมิชิมิ [ อันนี้ช่ายยยย ]
3. แต่เจ้าฮอยเค้าเจือกไม่เข้าข้างรุ่นพี่ตัวเอง ฮอยฮักคะ น้องรู้เรื่องเบื้องหลังบัตรเดท แล้วรู้เรื่องอะไรมอปลายคะ? [ ฮอยเค้าบังเอิญรู้เบื้องหลังน่ะ อีกอย่างเรื่องมอปลายฮอยเขาก็รู้อ่านะ ]
4. ซุปเปอร์ฮอยมีมุมน่ารักเว่อ เพราะเจ้าวินเซอร์ อันนี้เข้าใจ เพราะน้องฮอยรักเค้า [ ฮอยเค้ามีมุมน่ารักเยอะอยู่นะ ]
5. พี่เพ้นต์มีเบื้องหลังอะไรน่ากลัวกว่านี้อีกคะ แต่เพราะพี่เค้าหล่อ และดีกะพรีสต์ รักพรีสต์มาก เราก็แอบเชียร์พี่เค้าเบาๆนะคะ [ พี่เพ้นต์เหรอ? ไม่หรอก พี่แกก็แค่เคยเป็นนักเลงนิดหน่อยเท่านั้นแหละ ]
6. ปมเยอะสัดอ่ะ (อุ๊ปส์!!!) ไม่เป็นไรค่ะ จะรอเฉลยต่อ [ ปมเยอะเหรอ อะไรบ้างหว่า จำไม่ได้ ฮ่าๆ ]
7. อย่าลืมบอกด้วยนะคะ ว่าอิวินเซอร์ลากน้องฮอยไปทำอะไร หรือว่า ฮอยทำอะไรวินเซอร์ กรี๊ดดดดดด [ แล้วจะบอกนะ ]
คาดว่าจะหวาน(?)และเขิล(?)ขึ้นเรื่อยๆ... โซโล่ลุย!!!! [ ช่ายยยยยยยยย!!!!! หวานก่อนจะเข้าตอนเศร้า(?) ]
ขอโทษที่ตอบช้า เห็นบอกให้ตอบด้วย ก็เลยตอบ
อันที่จริงเค้าก็อยากจะตอบเม้นทุกคน แต่ลืมตลอด :m23:
-
โอ๊ะโอ่ ตอนหน้ามีเฮ
หุหุ รออ่านๆ
-
โอ๊ะ ตอนหน้ามีเรียกเลือด
ไปเตรียมทิชชู่ก่อนล่ะ กระดึ๊บๆๆ :m7:
-
เอาโซโล่น้อยที่น่ารักกลับมาไม่ได้เหรอออ 555
-
และแล้วก็ถึงเวลา . . .ตับ ตับ...ตับๆ... :z3:
-
น้องฮอยแอบเป็นนายแบบด้วยหรอ
:L2: :L2:
-
+1 ค่ะ
กร๊ากกกกกก พริสตี้ติดยา จะรักษายังไงดีนี่ :z2:
แข่งกันได้ขำมากๆๆ อ่านไปขำไป o13
-
เพื่อนๆ ของพรีสต์ดูเหมือนจะรู้เรื่องโซโล่กันหมดแล้ว ว่าแต่พี่เพ้นท์รู้หรือยังล่ะเนี่ย
โซโล่ก็เริ่มคุมพรีสต์แบบตามติดประกบแจตลอดละ จะดีกว่านี้มากถ้าแสดงออกแบบตรงๆ ให้พรีสต์หายอึนหายมึนซักทีอะนะ
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า
-
รอตอนต่อไปครับ :o8: :o8:
-
พรีสต์เอ๊ย.. เห็นเบอร์โทรฮอยฮักกับไอ้ฮักเพื่อนรักเหมือนกัน
แกก็ยังไม่สงสัยอีกเนาะ อะไรจะซื่อบื้อขนาดนั้นวะ
ไม่ใช่ซื่อบื้ออย่างเดียว เอ๋อด้วยนะเนี่ย :jul3:
สมควรให้ฮอยมันแกล้งต่อไปแล้วกันนะแบบนี้
กลับบ้านไปโซโล่จะจับพรีสต์ฉีดยาเลยรึป่า่วเนี่ย :oo1: :laugh:
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ :z1:
-
:-[ พริตตี้ติดยาโดน เพราะโดนฉีดยาทุกวัน :laugh:
-
รอตอนต่อไปอย่างด่วนๆ
:laugh:
-
:กอด1:
-
เฮ้อ~ นี่กูเสพติดยาอันตรายที่เรียกว่า...โซโล่เข้าแล้วเหรอวะ?
เพิ่งจะรู้ตัวหรอน้องพรีสต์
5555555
-
ตอนหน้า NC ไม๊น๊า
-
โซโล่เค้าวางยาอย่างแนบเนียน พรีสต์เลยไม่รู้สึกตัว o3
แต่ยาแบบนี้ติดจนตายก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง คริๆ :haun4:
-
โซโล่จัดหนักไป เจ๊เอาใจช่วย ฮูเล่ ฮูเล่ :m9:
-
โซโล่ต้องเปลี่ยนตัวยาที่ฉีดให้หนูพรีสต์นะ
ยามันเสื่อม :laugh:
หรือเพิ่มเวลาที่ฉีดดี :oo1:
-
ชอบเกมคีบกระดาษทิชชู่จัง :laugh:
-
น่ารักสัดๆๆๆๆ
-
:really2: :really2:
-
บวก 1 ให้คนแต่งค้า
เกมแต่ละเกมฮาดีจัง :pigha2:
พริตตี้ น่ารักเกิ๊นนนนนนนนนนนนน :-[ :-[
รอฮาตอนต่อไปอย่นะ :call: :call: :call:
-
มาโปรยตอนต่อไปให้อยากอ่านซะงั้นนะคะ
เร็วๆ เน้อ อยากอ่าน :z1:
-
ฮอยกะวินเซอร์อ่ะ
ค้างคาๆๆๆๆ :z3:
-
กรี๊ดด ตอนหน้าเฮียโซโล่จัดเต็ม!
:o8:
-
ยาอันตราย
-
พรีสต์เอ๊ยยย ก็ยังเอ๋ออยู่ดี ไม่ได้ฉุกคิดอะไรเล๊ยย เฮ้ออ
เป็นฮักก็จะหลอกพรีสต์ไปเรื่อยๆแบบนี้แหละ ฮ่าาา
โซโล่แอบหวานอีกแล้ว มีมารับด้วย กะจัดหนักแน่เลยอ่าคืนนี้ ว๊ายๆๆๆ :-[
-
พรีสตี้เอ๋ยจะซื่อไปไหนลูก เบอร์ฮักเพื่อนรักกับฮอยฮัก เหมือนกันยังไม่สงสัยอีกเหรอคะ 555
ซื่อไปไหนคะเนี่ย โซโล่เริ่มเนียนไปรับไปส่งพรีสตี้เเล้ว
-
แว๊กกกกกกกกกกกกก ตอนหน้า :z1: :z1:
-
ตอนหน้า 55555 :haun4: :haun4:
-
ไปหาทิชชู่ดีกว่า :m7:
-
น่าร๊ากก :-[
-
พริตตี้ตอนเมมเบอนร์น้องฮอยมือถือน้องไม่ขึ้นชื่อเหรอว่ามันซ้ำ :jul3:
ตกลงมือถือหรือที่คนติงต๊อง :m20: :m20:
-
:L2: :L2: :L2:
-
:z1: รอโซโล่หื่นนนนน
แต่อย่าเศร้าดิ ชอบอ่านน่ารักๆหวานๆแบบนี้อ่า
-
เสพไปเยอะๆเลย คนอ่านชอบ ><
ปล.ขยันฉีดยาเยอะๆหน่อยนะ ดูท่าจะไม่ค่อยได้ผล 55+
-
ชอบประเภทกีฬาจังเลย
แปลกๆ และดูกวนๆ ดี
เด็กๆ น่ารัก ว่าแต่พรีสต์ไม่สังเกตุเลยนะ
ว่าเบอร์โทรเพื่อนมันเหมือนกันเลย หรือว่าทำไมชื่อ
มันคล้ายๆ กันทั้งๆที่ชื่อแปลกๆ ขนาดนี้
โซโล บอกจะไปรอที่บ้าน แล้วไง๊มาลากเจ้าเหลืองไป
แล้วมารอรับซะเองล่ะนั่น
-
โฮะ โฮะ โฮะ พรีสต์เสพติดยาชนิดนี้ แล้วจะออกได้ปะเนี่ย
-
รอตอนหน้าค่า~ แต่เอ๊ะจะมีเศร้าหรอ? อย่าเศร้าเลยนะค่ะ กลัวทำใจไม่ได้
-
:impress3:
-
โซโล่เอ๋ยยยย ระวังไว้เถอะ พี่เพ้นต์แกเท่ห์ใช่ย่อยน้าาาาา
ถามเรื่องคำผิดหน่อยค่ะ
มันหลบบอลซะพลิ้ว หมุนตัวอย่างกับเต้นบัลลังก์แน่ะ เหลือเจ๊นี่คนเดียวแต่ทำไมมันจัดการยากแบบนี้วะ บอลสี่ลูกขว้างใส่พร้อมกันยังหลบได้อีกแน่ะ ป๊าดดด!!! แน่มากเจ๊! ไอ้โจ้ทนไม่ไหวครับ มันทำท่าคิดแล้วชี้นิ้วออกไปพร้อมกับตะโกนไม้ตายฆ่าอีเจ๊ปาล์มมี่
บัลเล่ต์ อ๊ะป่าวววว
บวกยังไม่ได้ เอาเป็ดไปก่อนน้าาาาาา :bye2: :bye2:
-
ฮอยฮักกับฮัก น่าจะเป็นคนเดียวกันนะ
พรีสต์ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย เป็นเพื่อนกันหัดสังเกตบ้างสิ
ช่วงนี้โซโล่ติดพรีสต์มากกว่านะ ตามตลอดเลย
-
o18 o18
-
ตอนหน้าเตรียมทิชชู่กันอีก สัก 2 มวน(อาจจะ)เอาอยู่ -.,-
อยากลองเตรียมทิชชู่ของฮอยฮักกับวินเซอร์ดูบ้าง หึหึ
-
รอลุ้นตอนหน้า :impress2:
-
โซโล่....อย่าทำอะไรรุนแรงนะจ๊ะ :haun4:
-
อ๊ายๆ ๆ พรีสตี้น่ารักอ่ะ
ตกลงแล้วฮักกะฮอยฮักคนเดียวกันใช่ไหม ??
รีบมาต่อนะจ๊ะ อย่าปล่อยให้คนอ่านรอนาน
:bye2: :bye2:
-
ร อ ต อ น ต่ อ ไ ป น ะ คั บ ป๋ ม ! !
ม า ต่ อ ไ ว ๆ น ะ ค้ า บ o22 o22
-
:กอด1: :L2: :กอด1:
-
อ่านไปยิ้มไป ^^
ถ้าจะเศร้า ขอเศร้าน้อยๆแต่พองามนะคะ อิอิ
อ่านเศร้ามากแล้วไม่ดี จะทำให้ปวดตับๆๆๆๆ o13
-
หนูพรีสต์เป็นนายเอกที่มึนมาก มึนทั้งเรื่องโซโล่ พี่เพ้นต์ และฮอยฮักเลย
-
ขอบคุณจ้า
สีขาวมีวี่แววจะชนะหลายเกมส์มากๆ เกือบทุกเกมส์เลยน้า
พรีสตี้ จะทำตัวน่ารักไปไหนนี่ ส่วนหนุ่มวิศวะทั้งสามมาทำ
อะไรกันเอ่ย ? ยังไม่เฉลยเลย (อย่างที่คิดใช่ไหม ??)
++1 เป็นกำลังใจให้ ตอนต่อไปมาในเร็ววันน้า ^^
-
พรีสต์จ๋าาาาาาาาาาาาาา ชอบโซก็บอกไปดิ
หรือต้องให้โซ บอกรักก่อน เดี๋ยวจะให้ปอย
จัดบทบอกรักให้ 555555555555
-
ว้าววว แปลว่าฮอยฮักตัวจริงเป็นหนุ่มสุดหล่อใช่ป่ะเนี้๊ย :impress2:
น้องพรีสต์รู้ใจตัวเองแต่ไม่ยอมรับ ชิมิ :laugh:
-
กลับบ้านไปเสร็จแน่ๆ พริตตี้ เอ๊ย คริคริ
:impress2: :-[ :impress2:
-
:-[ :-[
-
"ฉีดยาอยู่ทุกวันแต่ดูท่าจะไม่มีผลวะ"
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก >///////<
โซโล่พูดแบบนี้นู๋พรีสต์เขินจะแย่แล้ว
สงสัยนู๋พรีสต์ เลิกฉีดยาโดยมีโซโล่เป็นคนฉีดไม่ได้แล้วล่ะ
เพราะว่านู๋พรีสต์เสพติดยาอันตรายที่เรียกว่า...โซโล่เข้าแล้วล่ะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ถึงขั้นเสพติดเลยเรอะ?!! เอร๊ยยยยยยยย~
>,.<!!!!!!
มาต่อไวไวนะค้า~ สู้ๆจ้า
Edit// 29-08-2011
วาดแฟนอาร์ต หนูพรีสต์มาฝากค่ะ! >,.<!!!
ไม่รู้ว่าตรงตามอิมเมจรึเปล่านะคะ....
เราจิ้นเอาเอง... แนวลูกครึ่ง(?)
(http://image.ohozaa.com/i/37a/s1Efc.jpg)
-
จัดหนักไปเลย โซโล่ ฉีดยา :oo1:พริตตี้ด่วน :z1:
-
o13 o13 o13 o13
-
ตอนหน้าจับฉีดยาเลยฮะ :-[
-
เราชอบนายเอกเรื่องนี้มาก
เดี๋ยวกลับมาค่ะ อ่านไปได้แค่สองตอน เดี๋ยวมาเม้นยาวๆนะ
ไปสอบก่อน อร๊ากกกกก
-
มารอตอนต่อไป :impress2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆๆ
อยากอ่านตอนโซโล่หื่นสุดๆๆ
+ 1 นะคะ
-
น่ารักดีค่ะ ชอบๆ :-[ จะมาม่าแล้วเหรอ ใกล้แล้วบอกด้วย จะได้รอมาม่าผ่านไป :laugh:
-
แต่ละเกมน่าเล่นทั้งนั้นเลย ท่าทางจะสนุกมากๆ
คิดถึงฮอย ตอนหน้าฮอยจะมามั้ยยยยยยย ^_^
-
หิหิ น้องพรีสต์..ติดยาที่ชื่อว่าโซโล่แบบนี้มันเลิกยากนะจ๊ะ
ขนาดคนอ่านยังติดกันงอมแงมเลยเนี่ย 555
-
:z2: :z2:
มาต่อไวๆ นะครับบบบ
:sad4: :sad4:
-
ตอนพิเศษสั้นๆ เป็นน้ำจิ้ม
(http://image.dek-d.com/25/2812402/108145089)
<<< โซโล่ ฉายเดี่ยว >>>
<<< อัลบั้ม แรกพบสบตา นางฟ้าของโซโล่ >>>
"ไอ้รุ่นพี่คนนั้นน่ะ อย่าให้ถึงคิวกูล่ะกัน กูจะดักฆ่าไปโยนทะเลอันดามัน แม่ง"
กูว่ามึงอย่าไปสร้างผีอีกตัวที่ทะเลอันดามันเลยวะ แค่คลื่นยักษ์นั้นก็ทำให้มีวิญญาณเป็นฝูงแล้ว! อนุรักษ์ทะเลช่วยประเทศชาติหน่อยสิโว้ย!! ผมแอบเถียงในใจ ก็ไอ้วินเซอร์เพื่อนผมคนนี้มันโดนรุ่นพี่แกล้งมาครับ ไม่มีอะไรหรอก รุ่นพี่เขาก็แค่อิจฉาในความหล่อเกินหน้าเกินตาของมันนั้นเอง ส่วนผมน่ะเหรอ? แหม! ใครจะแกล้งล่ะครับ? เดี๋ยวผมจะไปฆ่ามันหมกป่าเอง!!
"เออวะ กูเนี่ยเกลียดห่านั้นชิบ ด่ากู กูไม่ว่า ดันมาว่ากูเตี้ย! เคืองวะเคือง!!!"ไอ้ชินมันก็บ่นอีกคน กูว่าพี่เขาก็พูดถูกแล้วนะโว้ย มันเตี้ยจริงๆ วะไอ้ชิน!
"วันนี้กูอารมณ์เสีย กูจะโดดรับน้อง แม่ง!"
"เฮ้ย เดี๋ยวรุ่นพี่ลงน่ะมึง"ผมเอ่ยเตือนสติที่มีอันนิดน้อยของไอ้ชิน ไอ้บ้านั้นเบ้ปาก
"ลงก็ลงสิวะ เรื่องไรกูจะแคร์"
"ลงมึงคนเดียวไม่ว่าแต่มันลงพวกกูด้วยเนี่ยสิ เพราะฉะนั้นมึงห้ามขาด!"ไอ้วินเซอร์หันหน้ามาจ้องเขม็งไอ้ชินด้วยสายตาน่ากลัว ส่วนผมก็จ้องกดดันไอ้ชิน มึงห้ามขาดนะโว้ย! กูไม่อยากได้ยินเสียงกระทบโสตประสาทอย่างเสียงพี่ว๊ากรุ่นซุปเปอร์นั้น!! ประสาทกูเสื่อมทุกทีที่ได้ยิน เฮ้อ~ ผมคิดอยู่ว่าเฮียแกกินไมโครโฟนเข้าไปหรือไม่แม่เฮียแกบดไมโครโฟนผสมซีรีแล็คให้กินตอนเด็กกันแน่!!!
เสียงดังแบบว่าทำลายสถิติเหอะ!
สงสัยว่าตอนที่มันพูดกับเมียมันเนี่ยจะพูดอย่างไง เหอะๆ ผมไม่ได้ลามก ก็แค่สงสัยนะครับ! ตอนนี้พวกผมก็ย้ายก้นมาสิงกันอยู่ที่โรงอาหารโคตรไฮโซของคณะถาปัตซึ่งอยู่ข้างๆ คณะวิศวะของผมเอง โรงอาหารมันออกแบบซะอลังเลยครับ แต่ไม่ใช่แค่รูปแบบที่อลังเท่านั้นครับที่เชิญชวนให้คณะข้างๆ พร้อมใจกันตบเท้าเข้ามากินข้าวที่นี้ มันมีมากกว่านั้น...
“ขาคนนั้นแจ่มเปล่าวะเหี้ยวินเซอร์?”
“มึงเนี่ยก็ขาอย่างเดียวนั้นแหละเหี้ยชิน ต้องสะโพกสิวะ”
“นิยมสะโพกอย่างกับตาแก่เหอะไอ้เวร”ไอ้ชินหันมาด่าผม อ้าว! กูนิยมสะโพกแล้วไงวะ สะโพกสิวะเร้าใจกว่า!!! มันขงมาขาอะไรของมึง เวลามึงเอา มึงอาขาหรือไง!? โรคจิตเหอะ!!!
“พวกมึงเนี่ยไม่โรแมนซ์เอาซะเลยวะ อย่างกูน่ะมองที่ตาโว้ย ตาสวยเซ็กซี่บาดใจแล้วอีตอนเคลิ้มๆ ตอนโดนเอาน่ะ มันซี้ดสุดยอด”ไอ้วินเซอร์ร่วมวงวิเคราะห์สัดส่วนที่พึงนิยมอีกคน เอาเถอะ ต่างคนต่างใจวะ!! ถ้าโลกนี้คนชอบเหมือนๆ กันแล้วคนเราจะเกิดมาต่างกันทำไมล่ะวะ? อยู่ๆ ทำไมกูเข้าสัจธรรมของโลกแล้วเนี่ย
“งานมึงทำเสร็จยังวะ ช่วงนี้กูยุ่งๆ ไม่มีเวลา ขอลอกด้วย”ไอ้วินเซอร์เปิดประเด็นเรื่องน่าเบื่อขึ้นมา ผมก็ถอนหายใจทันที เรื่องเรียนกูไม่อยากเซดโว้ย ปีหนึ่งจะเอาอะไรกับกูนักก็ไม่รู้ โยนงานยิ่งกว่าโยนโบว์ลิ้ง! ไอ้ชินพยักหน้ารับ ถึงไอ้นี้มันจะเหี้ยแค่ไหน แต่ดูได้จากไอเท็มส่วนตัวของมันครับ
แว่น! แว่นนั้นไง!!
ไอ้นี้มันก็เนิร์ดเกรียน!! มันเรียนเก่งตายห่า ส่วนผมน่ะเหรอ? ก็ถูพอไถนั้นแหละ บังเอิญว่าชอบพวกคอมพิวเตอร์มาตั้งแต่เด็กๆ เพราะที่บ้านของผมทำธุรกิจเกี่ยวกับพวกเทคโนโลยี ผมเรียนวิศวะคอมพ์ ส่วนไอ้สองตัวนี้มันเรียนคณะเดียวกันกับผมแต่คนละสาขา ไอ้ชินเรียนวิศวะเครื่องกล ไอ้วินเซอร์เรียนวิศวะสนเทศ
“มึงดูโต๊ะนั้นสิวะไอ้วินเซอร์ ผมทองน่ะ แม่ง น่ารักวะ”
ผมหันซ้ายหันขวาก็สะดุดตาที่ตัวเล็กๆ ผมทองยาวสลวยเป็นลอนสวย แค่ด้านหลังก็ดูน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ ข้างหน้าเนี่ยจะน่ารักขนาดไหนวะ? ไอ้วินเซอร์กับไอ้ชินหันไปมองแล้วถอนหายใจอย่างเซ็งๆ อะไรของพวกมึงวะ?
“อีกแหละไอ้นักล่าผมทอง”
“มึงเป็นอะไรกับพวกผมทองวะ แต่ละครั้งแต่ละทีคนที่มึงเอาเนี่ยผมทองทุกที!”
“เออวะ ตอนเด็กๆ แม่มึงให้มึงเล่นตุ๊กตาผมทองหรือไง?”
“สัด! ทำไมกูต้องเล่นตุ๊กตาด้วยวะ! กูไม่ใช่ตุ๊ด”
“อ้าว ก็เห็นมึงชอบผมทองกูก็เลยเดาเอา”
“มั่วตลอดแหละ”
“แล้วมึงมีเรื่องอะไรติดค้างคาใจกับพวกผมทองหรือไง สเป็กมึงเนี่ยต้องผมทองทุกที”ไอ้วินเซอร์ที่ดูดโค้กทำหน้ากวนส้นถามผมอย่างสงสัย ผมส่ายหน้าปฏิเสธทันที กูไม่บอกหรอก! ให้ตายกูก็ไม่บอก!! ผมมองเจ้าของตัวเล็กผมทองนั้นไม่วางตา
อืม...นั่งกับพวกผู้ชายแบบนั้น ใจกล้าจัง
“หันหน้ามาให้กูยลหน่อยเถอะวะ”
“หันมาหน้าปลวกกูจะหัวเราะให้”ห่าชินมึงหุบปากไปเถอะวะ อย่ามาแช่งให้เขาหน้าปลวกแบบมึงทำไมวะ!? แล้วผมก็แอบใจแป๋ว ถ้าหน้าปลวกล่ะวะ กูคงจะนอนไม่หลับกันพอดี! เฮ้อ~!! ผมจ้องด้านหลังของอีกฝ่ายเขม็ง เมื่อไรจะหันมาสักทีวะ กูรอจนเมื่อยแล้ว!!
“เหี้ยชิน! อย่าเนียน”
แหม เห็นกูสนใจแต่สาวแล้วมึงคิดจะจิ๊กลูกชิ้นกูงั้นเหรอ เสียใจวะ! ถึงกูจะไม่ใช่น้องพลับแต่กูก็หวงลูกชิ้น!! ไอ้ห่าชินก็ทำเป็นงอน เหอะ! ต่อให้มึงงอนกูจนหน้าหงิกแงะไม่ออกกูก็ไม่ง้อโว้ย!! ผมจิ้มลูกชิ้นมากินแต่ยังไม่ได้กินครับเพราะคนที่ผมกำลังมองอยู่หันหลังมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
อุ๊ก!!
...
..............
........................................
......................................................
...................................................................เหมือนศรปักอก!!! รอยยิ้มนั้นกระแทกใจป๋ามาก!!!! ทำแอคเทคต่อเนื่องแบบคอมโบเช็ตกะจะเอาทีเดียวให้กูตายคาที่!!! ผมอ้าปากค้างปล่อยให้ลูกชิ้นหล่นลงชามเหมือนเดิม
น่ารักสุดๆ!!!!
น่ารักน่าฉุด!!!
น่าซุกน่าไซ้!!!!
ดูสิครับ!!! ดวงตากลมๆ โตๆ คู่นั้น!!! จมูกโด่ง ริมฝีปากแดงระเรื่อ ใบหน้าขาวใสชมพู แบบไร้เครื่องสำอาง สวย ใส ไม่พึ่งเครื่องเติมแต่งซึ่งปัจจุบันมันหายากมากกกกกกก!!!! ผมมองลงไปที่สะโพก แม่ง เห็นไม่ชัดเท่าไรเลยวะ แต่แปลกอีกแล้ว! ปกตินักศึกษาหญิงเดี๋ยวนี้ใส่เสื้อกันฟิตเสียกระดุมมันจะกระเด็นตอนไหนไม่รู้แต่คนๆ นี้กลับใส่แบบปกติ หายากน่ะเนี่ย!
น่ารักแบบไม่ต้องแต่งใดๆ เลยวะ!!!
“เออ น่ารักวะ”ไอ้ชินมันพูดขึ้นครับพร้อมกับจิ้มลูกชิ้นผมไปกิน หึ! กูเห็น แต่ตอนนี้กูใจดียกให้มึงวะ!! ไอ้วินเซอร์มองไปแล้วส่ายหน้า
“เห็นตาก็รู้แหละว่าโคตรแรดเหอะ”
“มึงเอาอะไรมาตัดสินไอ้เหี้ยลิ้ง ใสๆ แบบนั้นน่ะ”ไอ้ชินหันไปมองพิจารณาอีกครั้ง มันไม่เห็นด้วยกับไอ้วินเซอร์สุดๆ ไอ้บ้าวินเซอร์ก็ตบหัวไอ้ชินอย่างหงุดหงิด
“เหี้ย! ห้ามเรียกชื่อนั้นโว้ย!! กูไว้ให้พ่อแม่กับเมียเรียกเท่านั้น! หรือมึงอยากจะเป็นเมียกู!”
“ฟายยยย!!!! กูขอดมขี้ตายดีกว่า!”
“เออ!! ถ้าไม่อยากเป็นมึงก็ห้ามเรียก!”
“จริงจังอะไรวะ ตอนเด็กๆ ก็เรียกแบบนี้”
“นั้นตอนเด็ก แต่ตอนนี้กูตั้งกฎใหม่มึงก็ทำตามซะดีๆ เรียกกูว่าวินเซอร์!”
“เออๆ กูก็ไม่อยากเรียกชื่อนั้นของมึงเท่าไรหรอก เรียกแล้วสยองวะ ให้เมียมึงเรียกคนเดียวน่ะดีแล้ว”
มันจะอะไรกันนักวะก็แค่ชื่อเท่านั้น! แต่จะให้ผมเรียกชื่อนั้นของไอ้วินเซอร์ผมก็ไม่เอาด้วยหรอก สยองวะ!! ปล่อยให้เมียมันเรียกนั้นแหละดีแล้ว พ่อแม่มันคิดอะไรถึงได้ตั้งชื่อนั้นให้มันก็ไม่รู้ครับ ตอนเด็กๆ น่ะไม่เป็นไรหรอกแต่พอถึงตอนมันเข้ามัธยมโตเป็นหนุ่มแล้วเนี่ยสิเป็นเรื่อง!
สาวๆ แต่ละคนชอบเรียกชื่อมันนักล่ะครับ ยิ่งพวกเก้งกวางนางนวลที่ปลื้มมันก็เรียกซะน่ากลัวเชียว ไอ้วินเซอร์ตอนนั้นมันเครียดเกือบจะโดดตึกเรียนตายไปแน่ะ แล้วไอ้บ้านี่มันก็คิดกฎนี้ขึ้นมา ห้ามใครก็ตามเรียกชื่อมันเด็ดขาดยกเว้นพ่อแม่และเมียมันเท่านั้น นอกนั้นให้เรียกมันว่า ‘วินเซอร์’ ถ้าใครเผลอเรียกชื่อจริงๆ มันล่ะก็ ไอ้วินเซอร์เนี่ยตามไปกระทืบแต่ละรายไม่ตายก็บุญแล้ว ผมโชคดีมากที่พ่อแม่ตั้งชื่อให้โคตรจะเท่แบบนี้
โซโล่ ฉายเดี่ยว~!
จบๆ เรื่องชื่อมันเถอะ ไร้สาระจริงวะ ผมหันไปมองสาวผมทองร่างเล็กนั้นอีกครั้ง ชะอ้าว!! เฮ้!!!! หาย!?? หายไปไหนวะ!!!? ผมขมวดคิ้วอย่างเสียดาย กูยังไม่ได้ถามชื่อถามเบอร์เลย!!! เป็นเพราะพวกเหี้ยเนี่ยแหละมัวแต่คุยเรื่องชื่อบ้าชื่อบ้าอะไรก็ไม่รู้!!! โว้ยยยยยยย!!!!!
สาวผมทองคนนั้นเป็นใครกันนนนนนน!!!?
TBC.
เอามาคั่นตอนหื่นๆ เหอะๆ นั่งเล่นเกมเฟสต้องรอมันนาน
ก็เลยแต่งตอนพิเศษ โซโล่ฉายเดี่ยว ชื่อตอนเน่ามาก ฮ่าๆ
และถือเป็นการขอบคุณท่านผู้อ่านทุกๆ ท่านที่ติดตามเรื่องนี้
และพิเศษสุด ตอบแทนท่านผู้อ่านคนนี้ที่อุตส่าห์วาดรูปพริตตี้มาซะงาม
ปลื้มมากค่า~!!! ขอบคุณมากค่ะ คุคิๆๆๆ ชอบมากค่ะ
เพราะปอยวาดไม่ถึงครึ่งแบบนี้หรอก ขอคารวะ!!!!
วาดแฟนอาร์ต หนูพรีสต์มาฝากค่ะ! >,.<!!!
ไม่รู้ว่าตรงตามอิมเมจรึเปล่านะคะ....
เราจิ้นเอาเอง... แนวลูกครึ่ง(?)
(http://image.ohozaa.com/i/37a/s1Efc.jpg)
ปล.ใครกด +เป็ดให้ ขอให้สมองปอยไหลลื่นปั่นตอนต่อไปได้เร็วสุดๆ :z2:
-
บวกให้แล้วจ้า o13
รีบๆมาต่อน้า :L2:
-
กด+1 แถมกดเป็ดจ้า
รักแรกพบแต่ไม่ได้สบตา :-[
โซโล่ ฉายเดี่ยว แต่โดนวินเซอร์ขโมยซีน :laugh:
-
น่ารักค่าาา~ มาลงอีก มาลงอีก อิอิ. :กอด1:
-
หลงรักแต่แรกเห็นขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย
อยากแซวให้โซโล่สติแตกจังเลย
-
จะรอตอนต่อไปน้าาาา
ให้เป็ดไปหนึ่งตัวเพื่อกำลังใจ
-
สั้นไป แง่บๆๆๆ
-
:man1:
-
อ่อ ที่แท้ก็หลงารัก พรีสต์มาตั้งแต่ปี 1 นี่เอง
แถมเป็นรักแรกพบอีก ดูโรแม๊นต์จริง
-
:haun4:
-
:-[ แรกพบสบตา
-
:-[ :man1:ติดตาต้องใจตั้งกะเเรกเจอเลยนะ พ่อหนุ่ม :man1:
-
อืมมม รักแรกพบน่าซุกน่าไซ้ :give2:
ว่าแต่..ที่มาของความชอบผมทองคืออะไรน้า อย่าบอกว่าไปปิ๊งพรีสตี้ตอนเด็กๆ ล่ะ :laugh:
-
ตอนเจอครั้งแรก ก็ยังไม่รู้ว่าเค้าเป็นผู้ชาย
:กอด1: :กอด1:
-
เอาอีกๆ ค่ะ ขอโซโล่เดี่ยวอีก
ได้อ่านมุมของโซโล่แล้วไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้
หื่นกะเค้าเหมือนกันนะเนี่ย
-
มุมของโซโล่น่ารักดีค่ะ >,< แต่หื่นจริงๆเลยนะเนี่ย 555 เวลาอยู่ในกลุ่มกันสามคนกับวินเซอร์และชิน เท่มากกกกกก
(เรื่องชื่อของวินเซอร์ต้องไปอ่านอีกเรื่องใช่ไหมคะ ฮอยจะได้เรียกว่า ลิ้ง ตอนไหนหนอ อิอิ)
ไอเดียคนเขียนเก๋มาก โซโล่ออกอัลบั้มแล้ว ชื่อประจำอัลบั้มนี้ก็ฮา ฮ่าๆ อยากให้มีอัลบั้มของพรีสต์ด้วยค่ะ
-
เอาอีกกกกก
ปล. หนูพรีสต์ หน้าตา กวนและเกรียนมาก :laugh: :laugh: :laugh:
-
หลงกันตั้งแต่เห็นทีแรกขนาดนี้ คงต้องยกให้เค้าหล่ะเนาะ o13
-
เยี่ยมไปโล้ดดดดดด
ต่ออีกๆๆๆๆๆ
-
อยากรู้จังว่าสาวผมทองนั้นเป็นใคร
-
เอร๊ยยยยยยยยยๆๆๆ
จะเอาตั้งแต่เเรกพบสบตาเลยรึ??!!!!
โซ่โล่หื่นไม่เบา... ไอ้ที่กวนๆมาตอนแรกยกโทษให้ละ...
เพราะตอนนี้มันช่าง.... "น่ารั๊กอ่ะ!!!!"
o13
ที่จริงพรีสต์ต้องผมลอนๆหรอเนี่ยT,.T!!!!
เดี๋ยววาดให้ใหม่ค่ะ... คิดซะว่ารูปนี้ พรีสต์ไปยืดผมมา 555+
-
:impress3:
ปิ๊งตั้งแต่ปีหนึ่งนี้เอง ว่าทำไมโซโล่ฝังใจนัก
โซโล่-พรีตต์เมื่อไหร่จะชัดเจนอ่ะ
แบบว่า"เป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ"
-
อยากอ่านพาร์ทของโซโล่ต่อค่ะ
:impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด +เป็ดกันไป o13
อยากอ่านพาร์ทโซโล่มานานแล้วค่ะ โซโล่นี่ตกหลุมรักหนูพรีสต์ตั่งแต่แรกพบเลยหรอ (จำได้ว่าพี่เพ้นต์เคยแกล้งให้พรีสต์แต่งชุดนศ.หญิงตอนปีหนึ่งใช่ป่าว)
จีบหนูพรีสต์ให้ติดนะจ๊ะ เอาใจช่วย :really2:
-
แรกสบตาาาาาาา
-
โซโล่พูดซะตรงแหน่วววววเลยนะเรื่องสะโพก บ่งบอกถึงความหื่น
ผมทองรึ ฮิ้ววววววววววววววว หลงรักอิหนูพริตตี้ตั้งแต่แรกพบเลยรึเนี่ยยย
-
เอิ๊กกก
น่ารักกันจริง 555
-
รักแรกพบสินะ ><
-
ศรรักปักอกโซโล่ :impress2:
อยากรู้ว่าจะตามจีบเค้าอย่างงั้ย :laugh: :laugh:
-
รักแรกพบซะด้วย :impress2:
-
รักแรกพบ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:-[
-
ให้ตายเถอะคาใจชะมัดอ่ะ รอตอนต่อไป
-
555 แรกพบสบตา
แอบรักเคาตั้งเเต่ปี1นี้หว่า ก๊ากๆ
ทำไมชอบหัวทองต้องมีอะไรเเน่ๆ ตอนเด็กปิ้งพริสตี้น้อยหรือเปล่า
-
:กอด1:
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: น่าติดตามที่สู้ดดดดดดดด o13
-
อย่าบอกนะนั่นคือ พรีสต์ โซโล่ตกหลุมรักน้องแต่แรกพบเลยล่ะสิ
มาอ่านในมุมของโซโล่บ้างก็ดี จะไ้ด้รับรู้ความรู้สึกของไอ่หล่อบ้าง อิอิ
-
:o8: :o8:
-
:L2:
-
รักแรกพบนี่เอง คึคึ แต่ทำไมโซโล่ถึงชอบแต่ผมทองน่ะ หรือจะแอบรู้จักหนูพรีสต์ตั้งแต่ยังเด็กแล้วลืม
-
โว้ย....โซน่ารัก หน้าหล่อ น่าลาก
:o8:
-
มีสเปคผมทองแต่แรกแล้วนี่เอง หุหุ
-
ใครอ่ะ พรีสต์ แน่นอนเลยคริคริ
:laugh:
-
:impress2:
-
คิดว่าเป็นผู้หญิง?? สวดยอดดมากก พ่อคุณเอ๊ยย :z3:
หื่นเหมือนกันนะเราอะ ฮ่าๆ ถึงว่าจิ พอได้จัดน้องพรีสต์แล้ว :oo1:
จัดตลอดเลยน๊าา แหม่ๆๆ
-
(http://image.dek-d.com/25/2812402/108145089)
<<< โซโล่ ฉายเดี่ยว >>>
<<< ซิงเกิลที่ 2 : หากันจนเจอแต่เธอกลายเป็น...ผู้ชายยยยย!!! >>>
<<< อัลบั้ม แรกพบสบตา นางฟ้าของโซโล่ >>>
ตอนเย็นผมมานั่งอยู่โต๊ะหินอ่อนระหว่างทางเชื่อมคณะวิศวะกะถาปัต เปล่านะ ผมไม่ได้รออะไรเลย แค่...แค่...โอเค!! ผมมาส่องสาวผมทอง! ไอ้สองตัวนั้นมันไม่ได้มาด้วยหรอกครับ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ถึงเวลารับน้องแล้วครับ ผมแค่มานั่งฆ่าเวลาเท่านั้น ช่วงนี้เป็นเวลาเลิกเรียนยอดฮิต เด็กถาปัตเดินลงมาจากอาคารกันเยอะเชียว
ผมมองไปทางนั้นไม่วางตา อืม... สาวผมทอง เมื่อไรจะมาหว่า? เปล่า!!! ผมไม่ได้ชอบอะไรกะอีแค่ผู้หญิงคนเดียวที่บังเอิญได้เจอหรอก อืม! สวยกว่านี้ ผมทองกว่านี้ผมก็เคยมาแล้ว งืมๆ...กูนั่งนานล่ะ ทำไมไม่เห็นผมทองเลยวะ! ผมมองนาฬิกาแล้วถอนหายใจ ได้เวลาที่พี่นัดล่ะครับ ผมลุกขึ้นยืนว่าจะเดินกลับคณะแต่ก็ต้องหยุดชะงักเสียก่อน
สาวผมทองงงงงง!!!!
สาวผมทองวิ่งหน้าตื่นมาเลยครับ ผมทำท่ายึกๆ ยักๆ กูควรจะไปทักไหมวะ? ก็ดูเหมือนเขากำลังจะยุ่งๆ นะ สาวผมทองวิ่งมาที่โรงอาหารซึ่งใกล้กับโต๊ะหินอ่อนที่ผมนั่ง ท่าทางรีบร้อนแล้วผมก็แทบจะหัวใจวาย เฮ้!!! สาวผมทองสะดุดล้มเว้ยเฮ้ย ถะ...แถม กระโปรงสั้นๆ นั้นเปิดเห็นหมดเลย!!!!
สีขาววะ!!
อ้าวเฮ้ย! ไม่ใช่ประเด็น ผมส่ายหน้าไปมาแล้วยกมือแตะจมูกของตัวเอง หวังว่ากูจะไม่เลือดกำเดาไหลหรอกใช่ไหม? โอเค! เลือดไม่ไหล ตอนนี้ผมก็ควรจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเข้าไปช่วยสินะ เนียนเลยกู เนียน!!! ผมกำลังจะเดินไปแต่สาวเจ้าเธอลุกขึ้นปัดเสื้อผ้าของตัวเองแล้วกระทืบพื้นอย่างโมโห
“เหี้ยเอ๊ย!!! กูยิ่งรีบๆ อยู่”
ผมยืนค้างเบิกตากว้างอยู่กับที่ เสียงห้าวมากกกกกกกกกกกกกก!!!!! แถมท่าทางก็นักเลงโคตรๆ ณ ตรงนี้ความน่ารักเบนๆ ไปทางน่าถีบหน่อยๆ แต่ดูๆ ไปก็เซี้ยวๆ ไม่น่าเบื่อดี! ผมยิ้มตามอีกฝ่ายที่กระวีกระวาดวิ่งออกไป อืม เหมือนผมลืมอะไรไปอย่างแฮะ อะไรวะ?
“....”
“เวร สาวผมทองชื่ออะไรวะ!!!? กูลืมถามมมมม!!!!”
(http://image.dek-d.com/24/2812402/108031613)
“จู่ๆ ทำไมพาพวกกูมากินข้าวที่คณะนี้อีกแล้ววะไอ้ห่าโซโล่?”ไอ้หมูมันถามขึ้นขณะที่ผมกำลังซดน้ำซุป มึงกินก่อนค่อยถามก็ได้นะหมู
“มันมาส่องสาว ไอ้นี้มันม่อ”ไอ้เหี้ยชินมันชิงตอบก่อนผม มันยังมีน้ำหน้ามาว่าผมอีกงั้นเหรอ? ถ้ากูม่อมึงก็กระทะแล้ว!!
“หุบปากไปเลยไอ้ห่าชิน มึงนั้นแหละม่อกว่ากูอีก”
“เค้าเปล่าน่า~”
เห็นไอ้ชินทำท่าสะดิ้งใส่แล้วผมอยากจะอ้วกเอาข้าวที่กินลงไปแหมบๆ ออกมาให้หมดกระเพาะ แหวะ! ทำลายสายตากูที่สุด!! ผมหันมามองไอ้หมู เพื่อนในกลุ่มอีกคนครับแต่มันเรียนคณะทันตแพทย์ ส่วนอีกคนก็ไอ้ลูกชุบ ไอ้นี้มันเรียนคณะนิติครับ นานๆ ทีถึงจะได้มากินข้าวด้วยกัน ผมลากพวกมันทั้งสี่ตัวมานั่งจมปลักอยู่ที่โรงอาหารคณะถาปัตตามเคย
“ห่านี้มันมาตามสาววะ เป็นปีล่ะ”ไอ้วินเซอร์มันบุ้ยปากมาทางผมแล้วบอกไอ้พวกสองตัวที่ไม่รู้เรื่องอะไร ไอ้ห่าวินเซอร์ทำเสียงซะน่าเตะปลายคางชิบหาย เหอะ! ได้ข่าวว่าคุณมึงก็มาคณะนี้บ่อยเหมือนกันนั้นแหละ!! มึงก็มาตามหาบุคคลลึกลับของมึงเหมือนกันนั้นแหละ!!! เหี้ย!!! แค่กูตามนานกว่ามึงเท่านั้นเอง หึ!
“หือ? แล้วชื่ออะไรวะ?”
“กูไม่รู้โว้ย”ผมตอบไปอย่างหงุดหงิด ถ้ากูรู้แล้วกูจะมานั่งชะเง้อคอหาแบบนี้เหรอวะ!? ป่านนี้กูได้ไปไหนถึงไหนแล้วโว้ย ไม่มานั่งรอความหวังอันริบหรี่แบบนี้หรอก มานั่งเป็นปีจนขึ้นปีสองแล้วยังไม่เห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว กูแซดดดดด!!
“อ้าว ทำไมมึงไม่รู้วะ ฟาย”ไอ้ชุบมันขมวดคิ้วแปลกใจแล้วเอ่ยด่าในความโง่เขลาของผม ความผิดของกูเอง! กูมัวแต่สนใจไอ้ฟายสองตัวมันเถียงกันจนไม่ได้ไปขอเบอร์หรือถามชื่อเอาไว้ กูมัวแต่สนใจแพนดี้สีขาว! เออ~! กูมันโง่เองงงงงง!!!
“อ่อนวะ จะจีบเขาเสือกไม่รู้ชื่ออีก เหอะๆ”ไอ้ชุบส่ายหน้าไปมาแล้วมองผมอย่างดูแคลนมากมาย เออ! กูมันไม่เทพแบบมึง กูมันด๋อย กูมันเหี้ย พอใจหรือยังวะ!?
“พวกมึงก็อ่อนพอกันนั้นแหละวะ”ไอ้วินเซอร์มันบ่นพึมพำเบาๆ กับตัวเอง แต่กูได้ยินนะโว้ย! เออ พวกกูมันไม่เทพแบบมึง มึงมันเมพขิงๆ ชิ! ผมมองไอ้วินเซอร์อย่างหมั่นไส้ ไอ้คาสโนว่ามีคลาส กูมันก็แค่เบรก!
“แล้วนี่มึงมานั่งรอเจอเขาแล้วมันเจอเปล่าวะ?”ไอ้หมูถามอย่างเป็นงานเป็นการ ดูไม่หยามเหยียดกูเหมือนคนอื่นๆ มึงเนี่ยเป็นเพื่อนที่ดีจังเลยไอ้หมู ขอให้มึงมีเมียและครอบครัวที่ดี ขอให้มึงรวยๆ หล่อๆ ขึ้นไป!! แต่คำถามที่มึงถามมากูตอบไม่ได้เพราะมันแสลงใจ! ถ้ากูได้เจอกูจะมานั่งทำหน้าสลดเป็นชะมดแถวนี้เหรอวะ!?
“...”
“สรุปว่ามึงไม่เห็นว่างั้น”
“...เออ”ผมยอมรับออกมาอย่างเสียหน้าที่สุด ไอ้สามตัวที่นิสัยเหี้ยเกินพิกัดมันหัวเราะออกมาไม่ไว้หน้าเพื่อนฝูงเลยสักนิด เหลือแต่ไอ้หมูว่าที่นายแพทย์ที่นั่งมองผมด้วยสายตาว่างเปล่า มึงจะด่ากูว่าโง่ก็ไม่เป็นไรวะ กูรู้ว่ารักทำให้คนโง่ขึ้น เหอะๆ แอบเน่าวะกู!!
“มึงจริงจังเหรอวะ?”
“เปล่า กูแค่ติดตาเท่านั้นแหละ อยากรู้จัก อยากเห็นแค่นั้น ไม่ได้คิดไกล”
“มึงไม่จริงจังเล๊ยแค่มานั่งหาเขาเป็นปีเท่านั้นเอง!”ไอ้วินเซอร์ประชดเข้ามาอีกดอก กูก็ไม่ได้จริงจังอะไร้~ ก็แค่ข้าวที่คณะถาปัตมันอร่อย กูเลยมาบ่อยเท่านั้นเอ๊ง กูไม่ได้ซึน กูแค่ปากไม่ตรงกับใจ กูแค่...อายยยยย!!!! เท่านั้นเอง....
“เป็นเอามากวะ”ไอ้ชุบมันกอดอกแล้วทำหน้าวิเคราะห์ผมราวกับมันกำลังวิเคราะห์กฎหมายมาตราที่ร้อยอะไรของมันนั้นแหละ ไอ้วินเซอร์มันแสยะยิ้มโดยไม่พูดอะไรแต่แค่นั้นมันก็เหมือนเอาเท้ามาถีบหน้ากูแล้วล่ะ ไอ้ชินกับไอ้ชุบเนี่ยหัวเราะคิกคักเหมือนเป็นเรื่องตลก
เออ เพราะมันเป็นเรื่องกู มันเลยตลก แต่ถ้าเป็นเรื่องพวกมึงล่ะก็ หึ! แล้วมึงจะหัวเราะไม่ออก! ไอ้หมูมันถอนหายใจแล้วยกมือตบหัวไอ้ชินและไอ้ชุบพร้อมกันจนพวกนั้นแถมจะหน้าถลาไปกับโต๊ะ ฮ่า~ สมน้ำหน้า!!! กูก็อยากจะเบิ้ดมันอยู่เหมือนกัน!! ขอบใจวะไอ้หมู!
“พวกมึงก็พอกันได้แล้ว ไอ้เหี้ยโซโล่มันไม่ใช่ตลกน่ะโว้ย”
“ถึงมันไม่ใช่ตลก แต่มันโง่นี่หว่า”
“นั้นสินะ ก๊ากกกกกก!!!”
อ้าว เหี้ยยยยยหมู!!!!?
มึงมาหัวเราะคนสุดท้ายแถมยังเสียงดังกว่าชาวบ้านเขาอีก! เวร! เพื่อนกูแต่ละคนมันเหี้ยไม่มีใครเกิน ไอ้เหี้ยหมอหมูมึงนี่มัน! ผมมองพวกมันแทบจะถลึงตาออกมาจากเบ้า ไอ้วินเซอร์ตบไหล่มองหน้าผมแบบปลอบใจ
“มึงควรจะรู้ไว้ว่าเพื่อนมึงเหี้ยทุกตัว”
“เออ”
“แล้วสาวมึงเป็นไงวะ?”
“ผมทอง ดูน่ารักๆ ลูกครึ่ง! สูง หุ่นเนี่ยเป๊ะมากวะ”ไอ้ชินมันตอบแทนครับ เฮ้ๆ กรุณาอย่าทำหน้าหื่นใส่...สาวที่กู...จ้องจะจีบ!!
“เอาน่าไอ้โซ เดี๋ยวกูจัดการให้ แป๊บเดียว!”ไอ้ชุบหมอกฎหมายตัวแสบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่โต๊ะสาวๆ ที่อยู่ใกล้ๆ มึงจะทำอะไรวะไอ้ชุบ? ผมและคนที่เหลือมองมันอย่างสนใจ ไอ้ลูกชุบมันคุยอะไรบางอย่างกับพวกสาวๆ แล้วหัวเราะเฮฮา เอ้าๆ เหี้ย! มึงจะเอาเรื่องกูไปบังหน้าแล้วไปหลีใช่ไหม!? กูรู้ทันสันดานมึงน่ะโว้ย!!!
“เป็นไงวะ?”
“สาวคณะถาปัตน่ารักดีวะ”
“กูไม่ได้ถามเรื่องนั้น กูถามเรื่องสาวไอ้โซโล่มัน!”
“....แฮะๆ กูลืมวะ”
ไอ้ลูกชุบมันเดินกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง พอถามมันไอ้เวรนี่ก็ตอบหน้าตายว่าลืม กูไม่น่าหวังพึ่งมึงเลยเหอะ! ผมถอนหายใจมองไปที่ตึกของคณะถาปัตอย่างสิ้นหวัง ชาตินี้ก็คงไม่ได้เจอสาวผมทองคนนั้นแล้วล่ะมั้ง หายไปไหนได้วะ กูงง! ระหว่างที่ผมมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ไอ้วินเซอร์มันก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปคุยกับโต๊ะที่มีเด็กคณะถาปัตนั่งอยู่
หือ...?
หลังนั้นคุ้นๆ วะ!!! ผมจ้องเขม็งไปที่หลังนั้นทันที ผมทองเว้ยเฮ้ย!!! แต่เป็นผมทองทรงชายสั้น แถมนั้นยังเป็นผู้ชายอีกแน่ะ! ผมมองไอ้วินเซอร์มันคุยอะไรบางอย่างกับเจ้าคนใส่แว่นที่เห็นไอ้วินเซอร์แล้วตกใจสุดขีด หน้าไอ้วินเซอร์มันเหมือนญาติที่เพิ่งเสียของไอ้แว่นนั้นเหรอ? ตกใจซะ!! พวกผมนั่งเงี่ยหูรอฟัง ทำไมผมถึงได้โง่แบบนี้วะ ถามๆ ไปมันก็จบแล้ว! มานั่งรออยู่เป็นปี!!! กูมันโง่โคตรๆ!!!
“คณะถาปัตมีผู้หญิงที่เป็นลูกครึ่งผมทองเป็นลอนยาวหรือเปล่าครับ?”
“ลูกครึ่งน่ะมีแต่ไม่มีผมทองวะ สงสัยจะซิวไปแล้วมั้ง”ไอ้คนผิวเข้มหน่อยๆ เป็นคนตอบครับแล้วทำหน้างุนงง มองไอ้วินเซอร์ไร้ความเป็นมิตรแต่ก็ไม่ถึงขั้นเป็นศัตรู เอ่อ...บางทีกิตติศัพท์ความเหี้ยของไอ้วินเซอร์อาจจะมาถึงหูแถวนี้ก็ได้ล่ะมั้ง เหี้ยนี้ตอนปีหนึ่งมันลากพวกรุ่นพี่ไปซ้อมตอนมันฟิวส์ขาด รุ่นพี่น้อยใหญ่ไม่กล้าหือกับมันเลยครับ เดินไปไหนก็มีแต่คนถอยให้ ตอนนั้นผมกับไอ้ชินต้องวิ่งเต้นทำเรื่องให้กับมัน ก็เจ้าตัวมันไม่สนใจเลยนี่น่า!
“เหรอ ขอบคุณ...เฮ้ย!”แล้วไอ้วินเซอร์มันก็ขอบคุณเขา พวกนั้นก็เก็บกระเป๋าเดินออกไปกันเป็นกลุ่ม แล้วไอ้วินเซอร์มันก็ตะโกนตกใจ อะไรๆ เกิดอะไรขึ้นวะ!!? ไอ้วินเซอร์มันชี้ที่ผู้ชายผมทองคนนั้นแล้วทำหน้างุนงง สักพักมันก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าจริงจังสุดๆ
“อะไรวะ เกิดอะไรขึ้นวะ!?”พวกเพื่อนๆ รุมเข้ามาถามไอ้วินเซอร์ที่ยังเงียบอยู่ครับ ผมกระพริบตาปริบๆ หันมามองผมนิ่งก่อนที่มันจะปล่อยก๊ากเสียงดังพร้อมกับชี้หน้าผม มันหัวเราะจนตัวสั่นแน่ะ อะไรของมึงงงง!!!? กูงงน่ะเนี่ย!!!
“เหี้ย! ไอ้โซโล่เอ๊ย!!! ฮ่าๆๆๆ”
“เวรวินเซอร์!! หยุดหัวเราะแล้วแบ่งปันให้พวกกูรับรู้ก่อน!”ไอ้ชุบมันตบหลังไอ้วินเซอร์ลงทุนไปยืนข้างๆ มันเพื่อจะได้ถาม ไอ้วินเซอร์หัวเราะโบกมือไปมา สักพักมันก็กลั้นหัวเราะแล้วบอกพวกผม อย่าลีลา! กูตื่นเต้น!!
“ห่าโซโล่ ต่อให้มึงหาสาวผมทองเป็นสิบชาติก็ไม่เจอวะ! มึงต้องหาหนุ่มผมทองสิวะ!!”
“...”ผมมองไอ้วินเซอร์งุนงง สาวผมทอง? หนุ่มผมทอง? อะไรวะ? หมายควายว่าไง!!!? กูงงเป็นควายแล้ว!!
“มึง...มึงอย่าบอกนะว่า...”ไอ้ชินเอ่ยเกริ่นออกมาแต่มันไม่พูดครับ อย่าพูด!!! ตอนนี้กูเข้าใจแล้ว!!! สาวผมทองกลายเป็น... อ๊ากกกกก!!!! สาวผมทองของกู!!!!
“สาวดุ้นวะ ฮ่าๆๆๆ”
“ก๊ากกกกกกก!!!!”ไอ้ชินกับไอ้ชุบปล่อยก๊ากออกมาตามไอ้วินเซอร์ ผมเนี่ยนั่งเป็นใบ้ไปเลยครับ สาวผมทองนางฟ้าของกูกลายเป็น...เป็น...
“กะเทยเหรอวะ?”ไอ้หมูถามขึ้นมันทำหน้างงๆ เหี้ยหมู!!! มึงพูดทำไมเนี่ย!? ถึงกูจะบริโภคหนุ่มบ้างเล็กน้อยแต่...ขอที กะเทยกูไม่เอาาาาาาาาา!!!
“มั้ง ก็ตอนนั้นเห็นใส่ชุดนักศึกษาผู้หญิงนี่”
“...”ได้โปรดอย่ามายืนยันความคิดของกูเลย ผมนั่งสลดเป็นตอตะโกโดนเผา พวกนั้นก็ซุบซิบข้ามหัวกูแบบไม่เกรงใจเอาซะเลย
“สรุปว่าสาวผมทองของไอ้โซโล่กลายเป็นสาวดุ้นเหรอวะ?”
“เออ”
“ก๊ากกกกกกก!!!!”
เหี้ยหมู!!! มึงขำล่าหลังตลอดและขำเว่อร์กว่าเพื่อนอีก!! ผมเงยหน้าขึ้นมาโบกหัวมันทันที ไอ้หมอมันก็ยังฮาตลอดไปไม่สนว่าหัวมันจะมุดโต๊ะอยู่ เหี้ยเอ๊ย!!! ไอ้สามตัวที่เหลือมองผมแล้วยิ้มขำ
“เอาน่ามึง ดูๆ อาจจะไม่ใช่กะเทยนี่”
“...”ไม่ต้องมาปลอบใจกู มึงปลอบใจทีไรเหมือนเป็นการเยาะเย้ยมากกว่า!
“อ้าว นั้น! นางฟ้าผมทองมึงเดินมานู้นแล้วไอ้โซโล่! หึๆ”
“เหี้ย!! หุบปากไปเลย!!!!”ผมหันไปตวาดใส่ไอ้วินเซอร์ที่มันบุ้ยปากไปทางร้านขนม เหอะ!! กูไม่สนกะเทย!!! ต่อให้น่ารักแค่ไหนก็เถอะ!! กูไม่สนใจ!!!! ผมหันหน้าหนีไม่สนใจแต่ตาเจ้ากรรมก็เหลือบๆ ไปมองจนได้ ผมทอง...ชุดนักศึกษาชาย เฮ้อ! ความสูงยังเท่ากันอีก นี่มันเป็นเรื่องจริงเหรอวะ? ไม่อยากจะเชื่อ!!!
ผมมองอีกฝ่ายที่กำลังซื้อขนมอยู่ ท่าทางก็ไม่ได้ตุ้งติ้งนี่หว่า ไอ้พวกนี่มันมั่ว กล่าวหาเขาเป็นกะเทย!! ผมมองอีกฝ่ายอยู่นานจนกระทั่งเขาคนนั้น หนุ่มผมทองซื้อขนมเสร็จหันตัวมาพร้อมกับรอยยิ้มสดใส ง่า...ก็ยังเป็นรอยยิ้มที่ดูน่ารักเหมือนเดิม เหมือนตอนนั้นเป๊ะ!!! เขาหันมาทางโต๊ะที่พวกผมนั่งอยู่ ผมรีบหลบหน้าหันไปทางอื่นทันที
“เขาไปแล้วแน่ะ มึงไมไม่เข้าไปทักเขาวะ”
“...ไว้วันหลัง”ผมบ่นพึมพำตอบพวกมันไป ไอ้ชุบมันก็หัวเราะในลำคออย่างรู้ทัน
“กูก็ว่าแล้วว่าห่านี้มันอ่อน!”
“หึๆ อ่อนจริงๆ นั้นแหละวะ!!!”
“พวกมึงก็ไปว่าให้มัน มันชอบของมันจริงๆ มันถึงได้ไม่กล้าไง แค่เขายิ้มมามันก็อายหน้าแดงหันหน้าหนีแล้ว จะให้มันไปพูดกับเขาตรงๆ ไอ้อ่อนนี้มันก็ละลายหายไปกับอากาศเลยน่ะสิ!!”
ไอ้หมูถ้ามึงไม่พูดกูก็ไม่ได้ว่ามึงเป็นใบ้หรอกนะโว้ย!!! ไม่ต้องมาตอกย้ำกู!!!! แค่นี้กูก็ขายขี้หน้าจะตายอยู่แล้ว!!! เสือกมาชอบผู้ชาย แถมยังไม่กล้าเข้าไปจีบเขาอีก ชีวิตไอ้โซโล่มันช่างบัดซบจริงๆ!!! แล้วทำไมกูเป็นแบบนี้เนี่ย!? กูไม่รู้ กูไม่เคยเป็น!!! เวรจริงๆ จีบสาวสอยมาหลายสิบรายทำไมถึงไม่เป็นแบบนี้เนี่ย!?
“แล้วจะทำอย่างไงต่อวะไอ้โซโล่ จะลุยหรือจอด?”ไอ้วินเซอร์หันมาถามผม ผมก็เงยหน้ามองมัน มันยกแท่งป๊อกกี้ขึ้นมาสองแท่ง เหี้ยวินเซอร์มันชอบกินป๊อกกี้ครับ แต๋วชิบหาย! เอาเถอะเรื่องของมัน เข้าเรื่องกันดีกว่า
ด้านหนึ่งเป็นรสสตอเบอรี่ ด้านหนึ่งเป็นช็อกโกแลต ลุยสตอเบอรี่ จอดช็อกโกแลต ผมหยุดคิดอยู่เนิ่นนาน เอ่อ...นั้นน่ะสิ กูจะไปต่อหรือจอดดี? นั่งรอเป็นปีขนาดนี้แล้วพอเจออีกฝ่ายดันเป็นผู้ชายไปซะชิบ กูจะเอาไงกับชีวิตดีวะ?
“...บอกไว้ก่อนนะโว้ย กูไม่ได้คิดจริงจัง”ผมฉวยเอาป๊อกกี้รสสตอเบอรี่มากัดเข้าปากพร้อมทั้งเอ่ยแก้ตัวไว้ก่อนเป็นยอดดี ไอ้พวกนั้นก็ยิ้มขำพร้อมพยักหน้าเข้าใจ
“พวกกูเข้าใจ มึงไม่ได้จริงจังเล๊ย~”
“...”
กูไม่ได้จริงจังจริงๆ ทำไมไม่เชื่อกูวะ!!!!
TBC.
มาอัพเช้าก่อนจะไปทำธุระส่วนตัวแล้วไปเรียน
ก็เนอะ ได้แต่งแล้วมันติดลมบน เหอะๆ ชอบกลุ่มนี้จริงๆ!
แล้วเรื่องหลักเนี่ยแต่งไปแต่งมามันชักจะเลี่ยนขึ้นทุกที
หวานมากจนขนลุก คุณคิดว่าใครเป็นเกจิให้โซโล่ไอ้อ่อนของเฮา?
อัพโซโล่เดี่ยวแค่นี้ก่อนล่ะกัน เดี๋ยวเนื้อหาจะไม่ไปถึงไหน!
ปล.ขอบคุณสำหรับ +เป็ดของทุกๆ ท่าน ปลื้มมากเหอะ!!
ตื่นขึ้นมาตีสามแล้วปั่นงานพร้อมกับแต่งนิยายเพื่อตอบแทนทุกๆ คน
ก็บอกแล้วว่าเป็ดมาสมองไหล ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณทุกคนจริงๆ ค่ะ
คนอ่านกดเป็ด คนแต่งก็ตอบแทนด้วยนิยายค่ะ! ขอบคุณมาก :pig4:
ตอนหน้า...หวานมากเตรียมเลี่ยนจนถ้วนหน้า เตรียมทิชชู่บ้างก็ดี ฮ่าๆ~ :z1:
อยากอ่านพาร์ทโซโล่มานานแล้วค่ะ โซโล่นี่ตกหลุมรักหนูพรีสต์ตั่งแต่แรกพบเลยหรอ (จำได้ว่าพี่เพ้นต์เคยแกล้งให้พรีสต์แต่งชุดนศ.หญิงตอนปีหนึ่งใช่ป่าว) จีบหนูพรีสต์ให้ติดนะจ๊ะ เอาใจช่วย :really2:
[ใช่ๆ แหม จำเนื้อหาได้แม่นมาก พรีสต์เขาถูกพี่เพ้นต์แกล้งให้แต่งชุดผู้หญิง ยังจำกันได้บ่? ]
ที่จริงพรีสต์ต้องผมลอนๆหรอเนี่ยT,.T!!!! เดี๋ยววาดให้ใหม่ค่ะ... คิดซะว่ารูปนี้ พรีสต์ไปยืดผมมา 555+
[ ไม่ต้องแก้หรอกค่ะ ผมจริงๆ ของพรีสต์ตรง แต่ที่เป็นลอนเพราะพรีสต์ใส่วิกผมจ้า~ วิกผมผู้หญิง~]
-
555555555+
โซโล่อ่อนว่ะ
-
:jul3: :m20: :laugh:
-
คนไม่รู้คือคนไม่ผิดเนาะโซโล่เนาะ กร๊ากกกกกกกกกกก :m20:
-
โซโล่ น่ารักมากมาย. อิอิ. รอตอนหน้าจร้า :haun4:
-
อร๊ายยยยยยๆๆๆๆๆๆๆ คว้าป๊อกกี้สีชมพูด้วยอ่า~
ช่วงนี้รู้สึกว่า... โซโล่.... "น่ารั๊กอ่ะ!"
มีแอบหันไปเขินนนน เอร๊ยยยยย~ ชักจะเริ่มระทวยแล้วนะ>,.<!!!
ตอนนหน้านี้ต้องใช้ทิชชู่ซักกี่แพ็คคะ? จะได้เตรียมถูก
:z1:
[ ไม่ต้องแก้หรอกค่ะ ผมจริงๆ ของพรีสต์ตรง แต่ที่เป็นลอนเพราะพรีสต์ใส่วิกผมจ้า~ วิกผมผู้หญิง~]
อ๋ออออ~ โอเคจ้า~!!! ^^+
-
แล้วจะทำไงต่อไปอะ
-
โซโล่แกอ่อนจริงๆเลย
-
โซโล่นี่รักจริงหวังแต่งแฮะ
-
โซโล่น่ารักมากๆอ่าตอนนี้
-
โซโล่น่ารักว่ะ :o8:
มีมุมแอบรัก แอบมอง เขินจนน่าแดงแบบนี้ด้วย
-
อยากอ่านต่อ รีบมานะ
-
เข้าใจโซอะ คงกำลังอึ้ง จาก สาวเป็นหนุ่ม
เลยยังทำไรไม่ถูก
-
:m20: :laugh: โซโล่อ่อนมากๆอะ
-
ลุยสินะ :-[
-
“...บอกไว้ก่อนนะโว้ย กูไม่ได้คิดจริงจัง”
ผมฉวยเอาป๊อกกี้รสสตอเบอรี่มากัดเข้าปากพร้อมทั้งเอ่ยแก้ตัวไว้ก่อนเป็นยอดดี
ไปเซเว่นซื้อป๊อกกี้สีชมพู..... (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/yoyo-emoticon-2-046.gif)
-
ไม่กล้าอะดิโซโล่
:m20: :m20:
-
^^
^^
:laugh: :laugh:
-
:laugh:
โซโล่น่ารักอ่ะ
แต่ปากแข็งจัง อิอิ
-
ก๊ากกๆๆๆ ว่าแล้วเชียววว
โซโล่เอ๋ย นายตกหลุมรักผช.ซะแล้วล่ะ
-
โซโล่น่ารักอ่ะ.... :-[
:L1:
-
อืม ไม่จริงจังเล้ยยยยยยย :laugh:
-
นางฟ้า ตัวน้อยๆ
55555555
ฝันสลายถึงขั้นไปไม่ถูก
กร๊ากก ก กก ก ก
สงสาร แต่ก็สะใจนะ โซโล่
-
อร๊ายยย โซโล่ใสซื่อกว่าที่เห็นสินะ
น่ารักเชียว 555+
-
ยิ่งอ่าน โซโล่ยิ่งน่ารักเนาะ :m1:
-
อืมมมมม วินเซอร์มาตามหาเจ้าของโน้ตติวสอบหรือเปล่า (งงๆ เรื่อง timeline เหมือนกันแฮะ)
ส่วนโซโล่ เรากะลังเดาว่าที่ไปทะเลาะกันแล้วดันไปทำลายแปลงดอกไม้ต้นไม้ของน้องพรีสต์เนี่ยอะ เป็นแผนหรือเป็นเรื่องบังเอิญกันแน่จ๊ะโซโล่
ติดตามต่อไปปปปปปปปปปปปป
-
ผมสั้นสีทองงง :laugh: :laugh:
กร๊ากกกกกก
จากสาวน้อยกลายเป็นหนุ่มน้อยทันที :pigha2: :pigha2:
-
กร๊ากๆๆๆๆๆ
ว่าแล้ว สาวผมทอง
-
แหมๆ ที่แท้เฮียโซโล่เราก็ขี้อาย
ไม่ได้ร้ายอย่างที่คิด เอิ๊กกก
-
:laugh:
สาวมีดุ้นว่ะโล่
เหมือนจะจำได้ว่าพรีสโดนรับน้องโดยให้ใส่ชุดนักศึกษาผู้หญิง
แล้วก็เป็นเรื่องจนได้ :m20:
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อค่าาาา
-
รอตอนชนคณะรอบ๒ :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
โซโล่อ่อน แต่น่ารักอ่ะ ชอบเค้าก้อจีบอย่าซึนซิจ๊ะ :a2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :z13:จิ้มตูดเป็ดดดดดดด o13
-
ไม่คิดว่าโซโล่จะอ่อน :laugh: :laugh:
น้องพริตตี้เราเคยไว้ผมยาวจนเข้าใจผิดนี้เอง :laugh: แต่รักแล้วรักเลยน่ะ :laugh:
-
:laugh:
เชื่อจะเชื่อว่าไม่จริงจัง จริงจริ้งงงง :m20:
:L2:
-
โซโล่ขี้อายซะงั้นอะ
-
ฮ่าๆๆ
เห็นเปนหนุ่มครึมคิดว่าไม่น่าจะมีมุมนี้
คิดว่าจะมั่นใจตัวเองโคตรๆๆ
พออ่านไปเเล้วฮาอะ ทั้งขี้อายทั้งน้ำเน่า กิกิ
ปลล..ชอบพรีสต์มากกก รั่วได้ใจชอบคาเเร๊คเตอร์เเบบนี้ครับ ^^
-
นี่สินะที่เค้าห้ามมองคนที่ภายนอก
อ่อนว่ะไอ้น้อง 5555+
-
:laugh :m20: โซโล่ เอ้ย
-
พออ่านพาร์ทของโซโล่ถึงได้รู้ว่า......นายก็รั่วนะโซโล่ 55+
-
โซโล่นายอ่อนอ่ะ.....แอบรักมาเป็นปีๆ ทำไมไม่รุกห่ะ
เดี๋ยวหมาก็คาบไปหรอก ยิ่งสวยๆอยู่
-
ฟอร์มจัด กิ๊วๆๆๆ
นี่ขนาดไม่จริงจังนะเนี่ยย 55555+
โซโล่ฉายเดี่ยว ดูอ่อนจริงๆด้วย (พลั่ก! ตูไม่ได้อ่อนเฟ้ย )
แสดงว่าที่โหดๆน่ะ แกล้งทำกลบเกลื่อนความเขิลใช่มั๊ยตัว อิอิ
-
ปากแข็งแต่ใจอ่อนยวบยาบเลยนะโซโล่ ยังงี้แหล่ะเสน่ห์พรีสต์มันเกินห้ามใจ ^___^
:pig4:
-
รีบกดให้เป็ดก่อนเลยค่ะ จะได้มาต่อไวๆ
โซโล่เป็นไอ้อ่อนเหรอเพิ่งรู้
ตอนอยู่กับพรีสต์เห็นเป็นไอ้โหด
-
ขอบคุณจ้า
อิอิอิ รักแรกพบ && หากันจนเจอ
แม้จะเป็นชายแต่ความรักไม่มีแบ่งเพศนิน่า ^^
โซโล่ ไฟท์ ไฟท์ อย่าช้า !!! (พี่เพนท์คอยอยู่)
-
โซโล่มุมใหม่ อายเป็นด้วย o22
-
ยกมือร่วมสนับสนุนว่า
"ไม่เชื่อว่าโซโล่ไม่จริงจังกับหนุมผมทองงงงงงงง" คริคริ
ก้เล่นมานั่งรอ นอนรอ เพื่อตามหาเค้า
แบบนี้มันไม่จริงจังได้ไง
เดินหน้าทำความรู้จักเขาไปเลยยยยยยยยยย
แล้วโซโล่จะติดจายยยยยยยยยหนุ่มผมทอง คริคริ
-
สาวดุ้น :jul3: :jul3:
-
เกจิอาจารย์ที่สอนโชโล่ ใช่ชินหรือเปล่า หรือว่าไอ้หมู
-
:m20: :m20: :m20:
อ่อนหว่ะโซโล่
-
แอร๊ยยยยยย โซโล่มุมมองใหม่ เขินเป็นด้วยเว้ยยย
ได้รู้ความคิดของโซโล่สักที ที่แท้ ปิ๊งตั้งแต่แรกพบเพราะสาวดุ้นนี่เอง ก๊ากๆๆๆ :laugh:
-
โซโล่ ปิ้งตั้งแต่แรกพบนั้นเอง..ออกแนวรักนะแต่ไม่แสดงออก อิอิ น่ารักดี :laugh:
-
ตกลงที่ไปจัดการแปลงดอกไม้เค้าซะเรียบนี่
เจตนาเหรอ โซโล หรือบังเอิญ
เพราะไม่รู้จะใช้วิธีไหน
-
อุว่ะ ทำอัลบั้มเดี่ยวด้วย
ฮ่าๆ เซ็งเลยงี้ สาวดุ้นนนนนนนนนนน
-
:laugh: สีขาววะ เลือดกำเดาไหลไมว่ะ :laugh:
เเค่กางเกงในเลือดกำเดาจะไหลเเล้วเหรออ่อนว่ะ555 โซโล่
-
55555555+ สาวมีดุ้น
-
คริคริ สาวมีดุ้น
น้องพรีสต์เค้าแค่โดนรับน้องให้ชุด นศ.หญิง ค๊าบบ
ไม่รู้เรื่องเลย โซโล่เนี่ย คริคริ
:impress2:
-
โซโล่น่ารักอ่ะ
ปกติเวลาอยู่กะนู๋พรีสต์จะเก๊กตลอด
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ น่า่รัก มว๊ากกกกกกกกก
-
แหม่ๆๆ รู้ว่าเค้าเป็นผู้ชาย ก็ยังมีแอบมองเค้าน๊าา
แบบนี้หรอ ไม่จริงจังเล๊ยยยยย โถๆๆ
ทำไงได้อะ ก็พรีสต์มันน่ารักนิ อิอิ
-
โซโล่ตามเป็นปีเลยหรอ....คงจะชอบจริงๆ :z2: :z2:
-
อืมมมมม วินเซอร์มาตามหาเจ้าของโน้ตติวสอบหรือเปล่า (งงๆ เรื่อง timeline เหมือนกันแฮะ)
[ งงงั้นเหรอ? งงตรงไหนหว่า ระหว่างเรื่องนี้กับเรื่องของฮอยเหรอ? โอเค งั้นมาจัด timeline ล่ะกัน
ปีหนึ่ง : โซโล่เจอพรีสต์ที่ใส่ชุดนักศึกษาผู้หญิง :impress2:
ปิดเทอมฤดูร้อน : ฮอยฮักเจอกับวินเซอร์ :o8:
ปีสอง : โซโล่เจอะกับพรีสต์ที่เป็นผู้ชาย ตามจีบ >>> แต่โดยสกัดดาวรุ่งโดยเฮียเพ้นต์ :laugh:
ปีสอง เทอมสอง : สงครามเย็นระหว่างวิศวะและถาปัต and ฮอยฮักตามจีบวินเซอร์ :กอด1:
ปีสาม : พรีสต์เจอกับโซโล่....
แล้วมันก็เป็นไปตามนั้นแลพี่น้อง จบการลำดับเหตุการณ์ หวังว่าคงจะเข้าใจขึ้นมาเน้อ :z2: ]
-
^^^^
^^^
^^
^
เข้าใจได้มากขึ้นทีเดียว^^
-
พรีสต์ ยิ้ม อันตราย ทำโซโล่ ละลายได้
ยิ้มนายร้ากกาจ มั่กมาก :impress2:
-
เตรียมผ้านวมมาเลย :haun4:
แต่อ่อนๆอย่างนี้ จะทำไรได้เหรอคุรชายโซโล่ :z1:
-
เมื่อไหร่จะมาลงจร่ะ"
-
:L1: :L1: :L1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
โซโล่น่ารักอ่ะ ขอตอนต่อไปด่วน ^^
-
คิดถึงพรีสแล้วนะ
-
ต้องการวิงเกิลสามด่วนค่ะ!!!
-
ตอนที่ 18 ดินเนอร์ใต้แสงเทียน (ครึ่งแรก)
“วันนี้ไม่ต้องทำข้าว รีบไปอาบน้ำซะ”
“จะไปกินข้าวที่ร้านเหรอวะ?”ผมมองไอ้โซโล่เบิกตากว้าง ก็ดีนะ เหนื่อยแหละ ขี้เกียจทำเหมือนกัน ไอ้โซโล่ส่ายหน้าไปมา
“ป้าอรทำไว้ให้แล้วต่างหาก”
ผมพยักหน้าแล้วคว้าผ้าขนหนูที่ไอ้โซโล่โยนมาให้ อะไรของมึงวะ? ไล่กูไปอาบน้ำอยู่นั้นแหละ กูเหม็นขนาดนั้น? ผมก็ลุกจากเตียงปิดทีวีแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ไอ้โซโล่เปิดตู้เสื้อผ้าออกแล้วยืนเลือกชุดอยู่ มันเพิ่งอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมานั้นแหละครับ ผมไม่สนใจแหละ อาบน้ำดีกว่า! เผื่อไอ้โซโล่ไอ้คุณชายนั้นจะอาบน้ำเสร็จผมก็เกือบจะไปเฝ้าพระอินทร์ ดีที่มีเสียงทีวีรั้งผมเอาไว้
ผมอาบน้ำขัดถูตัวไปเรื่อย เพลิดเพลินไปกับกลิ่นหอมๆ ของสบู่เหลวของไอ้คุณชาย เหอะๆ จิ๊กมันใช้บ่อยจนผมกับมันจะมีกลิ่นเหมือนกันล่ะ แต่มันหอมดีนี่น่า เดี๋ยวถามมันว่าขายมาจากไหน? เพื่อจะซื้อมาใช้บ้าง ผมล้างสบู่ออกจากตัวพร้อมๆ กับแชมพูบนหัว จากนั้นก็สะบัดขน เอ๊ย สะบัดน้ำออกจากตัวมาคว้าผ้าขนหนูมาซับน้ำจากตัวให้หมาดแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
ไอ้โซโล่ไม่ได้อยู่ในห้องแล้วครับ ผมก็เช็ดตัวมองไปรอบๆ ห้อง สงสัยมันจะลงไปล่ะมั้ง ผมแต่งตัวอย่างรวดเร็ว จะให้เทียบล่ะก็ผมอาบน้ำแต่งตัวเร็วกว่าไอ้โซโล่ตั้งสองเท่าแน่ะ ไอ้บ้านั้นมันทำอะไรไม่รู้น๊านนาน แมนๆ อย่างผมไม่ต้องขัดนาน! ผมส่องกระจกหวีผมที่เป่าจนแห้งเข้าทรง วันนี้ปล่อยผมเลยล่ะกัน เดี๋ยวก็นอนแหละ มัดไปก็ไม่มีประโยชน์ ผมหวีผมที่เริ่มยาวเกือบจะถึงหลังได้ สองปีมันยาวเร็วจังนะ เขาว่ากันว่าคิดเรื่องอย่างว่ามากๆ ผมจะยาวเร็ว ท่ามันจะจริงวะ ฮ่าๆ
~~ หลับตาลงก็เห็นแต่ใบหน้าเธอ กี่เช้าตื่นมาก็เจอว่าคิดถึงเธออยู่เป็นประจำ ใจมันก็ลอยออ ไปหาเธออยู่ทุกเช้าค่ำ ไม่รู้จะทำยังไง อยากมีเธออยู่เคียงข้างกายให้เธอ เป็นคนรักคนสุดท้ายตลอดชีวิตไม่คิดให้ใคร แค่เธอผู้เดียวที่ใจฉันเห็นว่าใช่ ถ้ายังไม่มีผู้ใดได้ใจก็ถือโอกาสตรงนี้บอกกันซะเลย จะคิดยังไงกับฉัน ก็แล้วแต่เธอ ~~
ผมหวีผมเสร็จก็หันไปสนใจเจ้ามือถือที่ส่งเสียงเพลงเรียกเข้าดังขึ้นมา ผมเดินมาหยิบมือถือดูแล้วขมวดคิ้ว มองซ้ายขวาอย่างงุนงง มันจะโทรมาทำไมวะเนี่ย!? เดินมาพูดเองสิวะ ผมมองหน้าจอที่โชว์เบอร์ของไอ้โซโล่แล้วตัดสินใจกดรับ
“อะไรของมึงวะ?”
[ มองไปที่เตียง มีชุดวางไว้อยู่ ใส่ชุดนั้นซะ ]
“ห๊ะ? ทำไมกูต้องใส่วะ”ผมมองไปเตียงมันมีชุดวางไว้อยู่จริงๆ ด้วยครับ ผมลองหยิบขึ้นมาดู โอ๊ะ! ชุดมันจะคิขุไปไหนเนี่ย มีโบว์ด้วยแน่ะ!!
[ ใส่ๆ ไปเถอะน่า มึงอยากออกจากห้องไหม? ]
“อะไรนะ?”ผมถามอย่างไม่แน่ใจ มันพูดว่าถ้าไม่ใส่จะไม่ได้ออกจากห้องนี้งั้นเหรอ? หมายความว่าไงวะ? ผมเดินมาที่หน้าประตูห้องแล้วจับกลอนหมุนไปมา เวร! มันล็อกจริงๆ ด้วย!! ผมพยายามเปิดมันอยู่หลายครั้งก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ดังจากมือถือของตัวเอง
“มึงโรคจิตหรือไงวะ ล็อกทำเหี้ยอะไร!?”
[ ก็อาจจะใช่ กูอาจจะโรคจิต แต่แน่ใจนะว่ามึงจะอยู่ในห้องนั้นไปถึงวันพรุ่งนี้เลยน่ะ? ]
“อยู่ก็อยู่สิวะ!”
[ โอเค งั้นกูจะไปจัดการตัดอเล็กซานเดอร์ลูกรักมึงให้เรียบเลย เอาสิ! ]
“ไม่ได้นะโว้ยยยย!!!”
ห่านี่ มันไปรู้จักลูกรักของกูได้อย่างไงวะ!!? อเล็กซานเดอร์ ลูกกูยังเป็นโสดอยู่ อย่าไปยุ่งกับมันนนนนน!!!! ผมหุบปากเงียบไปบัดดล มันไปรู้ได้ไงวะ!? อะไรกันเนี่ย!? เสียงหัวเราะของไอ้โซโล่ดังลอดออกมา ผมแทบอยากจะถีบมัน!
“กูใส่ก็ได้!”
[ ใส่ๆ ไป มันไม่ได้ทำให้มึงน่ารักขึ้นมาหรอก ]
“หา? อะไรนะ!? ทำไมกูจะต้องน่ารักด้วย!! ถึงกูจะน่ารักกูก็ไม่ให้มึงเห็นหรอก!!”
[ พูดมากกูจะวางสายแล้วไปตัดอเล็กซ์! ]
“เฮ้ยๆ! เดี๋ยว!! อย่างเพิ่งวางนะโว้ย!!”
[ ไม่วางก็ได้ เห็นแก่คำขอร้องของมึงน่ะเนี่ย ]
ถุย!! คำขอร้องของกูงั้นเหรอ? ได้ข่าวว่ากูยังไม่ได้ขอร้องมึงเลยเหอะ!! ไอ้บ้าโซโล่มันบอกให้ผมไปใส่ชุดได้แล้ว อย่าลีลา โธ่เอ๊ย!! ใส่ก็ใส่โว้ย ยังดีที่มันไม่ใช่ชุดอะไรโรคจิตตามที่กูจินตนาการไว้ ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว อะไรเนี่ย!? ชุดมันแหววได้อีกอ่ะ ยี๊!
“แล้วไงวะ? ต้องการอะไรอีก!”
[ กุญแจอยู่ที่หนังสือที่กูเพิ่งอ่านไปเมื่อวาน ]
“หนังสืองั้นเหรอ?”ผมเอ่ยทวนเบาๆ แล้วหันไปมองหัวเตียง ไม่เห็นมีสักเล่มแล้วผมก็เดินเกาหัวแกรกๆ มาที่ชั้นหนังสือในห้อง หนังสือที่มันอ่านเมื่อวาน กูจะไปรู้ไหมเนี่ย!? ผมทำหน้าบึ้งแล้วนึกย้อนไปเมื่อวาน มันอ่านหนังสืออะไรวะ?
“มึงอ่านตอนไหน?”
[ ก่อนนอน ]
ก่อนนอน? ผมขมวดคิ้วจมความคิดของตัวเอง อ่า...ก่อนนอน? รู้สึกว่าเมื่อวานมันอ่านอยู่เล่มหนึ่งนั้นแหละนะ ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เห็นมันอ่านอยู่ทุกวัน ก็คุณชายนี่เนอะ! รู้สึกว่าปกสีหวานหน่อยๆ สีชมพูอ่อนๆ ผมเริ่มค้นจากสันปกสีชมพูที่มีอยู่ค่อนข้างน้อย ปกติเจ้านี้มันอ่านอัพเดทพวกคอมพ์หรืออะไรพวกนี้มากกว่า อะไรนะ? ถามว่าทำไมสังเกตมันขนาดนั้นน่ะเหรอ? ไม่ได้สังเกตก็คนมันเห็นเอง!
อะ! นี่ไงหนังสือเล่มนี้แหละ!!!
ในที่สุดผมก็หาเจอจนได้ แล้วกุญแจอยู่ไหนล่ะวะ? ผมพลิกหนังสือมาแล้วขมวดคิ้ว โห~ เหี้ย! ไอ้โซโล่แม่งอ่านหนังสือไม่เข้ากับตัวเองเลยสักนิด อะไรกันวะเนี่ย‘How to love รักอย่างไงให้ดีที่สุด’ มึงจะเอาไปรักใครวะ? เหอะๆ ผมเขย่าหนังสือนั้นแล้วกุญแจมันก็ร่วงลงมา แหงล่ะ ผมขี้เกียจเปิด เขย่ามันเลยดีกว่า ผมก้มเก็บกุญแจแล้วเก็บหนังสือเข้าที่เดิม มองกุญแจดอกเล็กๆ ที่มีพวงกุญแจเป็นรูปตัว ‘T’
“ได้กุญแจมาแล้วทำไงต่อ?”
[ มึงก็ไปเปิดซี! ]
เออวะ ก็ไปเปิดสิวะ ทำไมกูโง่งี้! ผมเดินมาที่ประตูแล้วไขกุญแจออกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เปิดออกไป ข้างนอกมืดไปหมดเลยครับ ทำไมไม่เปิดไฟฟ่ะ!? หรือว่าไฟดับ? แต่ในห้องมันยังมีไฟอยู่นี่น่า อ้าว เฮ้ย!!!! พอผมหันกลับมาดูไฟในห้องเท่านั้นมันก็ดับพรึบทันที!
ผมยืนนิ่งทันที มึงเป็นคนปิดใช่ไหมวะ!? อย่าเล่นแบบนี้สิ กูยิ่งเป็นคนตกใจง่ายอยู่!! ผมเดินคลำประตูอยู่สักพักใช้แสงจากมือถือดู แล้วเสียงของไอ้โซโล่ก็ดังลอดมาจากมือถือ
[ เดินไปที่บันไดสิ ]
ให้กูเดินไปทั้งๆ ที่มันมืดแบบนี้น่ะเหรอ!? ผมเริ่มเหวี่ยงแหละครับ ทำไมกูต้องทำตามมึงด้วยวะ!? ไอ้บ้านั้นมันก็พูดว่าอเล็กซ์ๆ อยู่นั้นแหละ กูรู้แล้ว!! กูทำตามก็ได้! ผมค่อยๆ เดินมาที่บันได เสียงของไอ้โซโล่ก็ดังขึ้นจากมือถืออีกครั้ง มึงคิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย!? มาเล่นเกมอะไรตอนนี้ฟ่ะ!?
[ หาพวงกุญแจแถวๆ หัวบันได ]
เกมหาของหรือไง!? ผมส่องไฟจากมือถือที่มีอยู่น้อยนิดหาพวงกุญแจที่มันบอก แล้วผมก็ไปเจอพวงกุญแจที่เหมือนกับตัวเมื่อกี้แต่อันนี้เป็นตัว ‘A’ อะไรวะทีเอ? มันกำลังจะด่ากูทางอ้อมหรือเปล่า? เสียงไอ้โซโล่เอ่ยขึ้นดังมากเพราะในบ้านมันเงียบไร้เสียงของผู้คน ดูๆ ไปบรรยากาศเริ่มสยองเกล้าขึ้นทุกที!
[ เอาล่ะ เดินลงบันไดแล้วก็เก็บมือถือไว้ซะ ]
หา? ให้เดินลงบันไดเนี่ยนะ มันจะฆ่ากูทางอ้อมหรือไงวะ!!!? มองไม่เห็นแบบนี้แล้วยังจะให้กูเดินลงไปอีก!! ผมกำลังจะพูดประท้วงแต่ไอ้โซโล่เสือกตัดสายไปก่อน โธ่เอ๊ย!! จากนั้นไม่นานก็มีแสงไฟส่องไปที่บันได ผมกำลังจะหันไปมองแต่เสียงของไอ้โซโล่ก็เอ่ยปรามเสียก่อน
“อย่าหันมา เดินลงไป!”น้ำเสียงบังคับมาก ผมถอนหายใจแล้วเดินลงบันไดไปจนกระทั่งขึ้นขั้นสุดท้าย ไอ้โซโล่ที่เดินลงมาตามหลังก็เอ่ยขึ้นในความมืด
“หาพวงกุญแจซะสิ”
ให้หาอีกล่ะ!? ผมนั่งลงหากุญแจโดยมีแสงจากไฟฉายล่ะมั้ง? ส่องลงมา แสงประกายวับสะท้อนแสงไฟผมก็รีบคว้าไปทันที พวงกุญแจตัวนี้เป็นตัว ‘O’ ครับ ทีเอโอ? อะไร? ชื่อวงบอยแบรนด์วงใหม่เหรอ!!!? ผมกำลังหันไปมองไอ้โซโล่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง ไอ้นั้นก็เอ่ยเสียงดุทันที
“ก็บอกว่าอย่าหันมาไง มองไปข้างหน้าอย่างเดียว!”
ก็กูลืมอ่ะ!! แล้วมันก็บอกให้ผมเดินไปที่โซฟาห้องนั่งเล่น ผมลุกขึ้นเดินไปที่ห้องนั่งเล่น อะไรอ่า!! ไอ้โซโล่มันทำอะไรกันวะ!!? รู้สึกว่าห้องมันจะสว่างขึ้น ได้ยินเสียงแซะๆ ด้วย แล้วทำไมผมต้องใจเต้นแรงขึ้นมาด้วยเนี่ย ผมเดินมาถึงโซฟาห้องนั่งเล่น มันก็บอกให้ผมหาพวงกุญแจอีก อีกแล้วเหรอวะ? หาอีกแล้ว!
ผมก้มลงหาพวงกุญแจโดยแอบเหล่มองไปด้านหลัง ไอ้บ้านั้นก็มันจ้องจับผิดอยู่นั้นแหละ! แค่แอบเหล่ๆ มันยังดุเสียงซะโหดเชียว กูไม่เหล่แล้วก็ได้ ไม่ได้อยากเห็นหน้ามึงขนาดนั้นหรอก!! ผมหาพวงกุญแจเห็นแล้วครับ ไม่นานหรอกเพราะมันเป็นเงินสะท้อนแสงไฟได้ดี อันนี้เป็นตัว ‘I’ หือ?? ทีเอโอไอ? อะไร? องค์กรอย่างหนึ่งของโลกเหรอ?
“เอาล่ะ หลับตาซะ”
เฮ้ยยยยย!!!!
มันเดินเข้ามาใกล้ผมตอนไหนเนี่ย!!? แถมยังมากระซิบข้างหูกูอีก!!! น้ำเสียงแบบว่า...ทุ้มต่ำนุ่มนวลแบบที่ไว้ใช้ล่อเหยื่อที่เคยใช้กับพี่เซนต์นี่น่า!! แล้วตอนนี้มาใช้กับกูทำไมมมมม!!!? กูเป็นเหยื่อมึงเหรอ? แม่งงงง!!! เสียงไม่พอมันเล่นเข้าโอบด้านหลังเลยอ่ะ เล่นแบบนี้กู...กู...ขะ...เฮ้ย! กูตกใจ!!!
ผมดิ้นเล็กน้อยจะมากอดกูทำไมวะ!? แล้วไอ้บ้าโซโล่มันก็ยกมือขึ้นมาปิดตาของผมไว้ อะไรวะ? จะทำอะไรวะ!!? มันกระซิบข้างหูผม แม่งงงง!!! กูบอกแล้วว่าจุดอ่อนกูอยู่ที่หู!! มึงก็เล่นมากระซิบข้างหูกูอยู่ได้ กูสยิว!!!
“เดินไป”
เดินไปไหนล่ะวะ? มึงปิดตากูแบบนี้แล้วจะให้กูใช้ตาไหนไปดูทางล่ะ!? ไอ้โซโล่ขยับดันผมให้ออกเดินไป ผมก็ต้องเดินไปตามจังหวะมันนั้นแหละครับ แล้วมันก็ทำอะไรไม่รู้ แซะๆ อีกแหละ แถมยังรู้สึกร้อนๆ อีก ผมเดินอ้อมโลกได้ล่ะมั้ง รู้สึกนานมากจนรู้สึกร้อน ก็ไอ้บ้าโซโล่มันเล่นกอดไว้ตลอดเลยนี่น่า กูร้อนน่ะโว้ย!!!
มันพาผมมาลงบนเก้าอี้โดยที่ยังปิดตาผมไว้อยู่ อะไรวะ? เมื่อไรจะเลิกปิดตาชาวบ้านด้วยฝ่ามือสักที แค่นี้ก็หน้ามืดตามัวพอแล้ว!! แล้วเสียงทุ้มต่ำโทนนุ่มๆ นั้นก็ดังข้างหูผมอีกครั้ง บอกให้หลับตาจนกว่ามันจะบอกให้ลืม ผมก็หลับตาทันที อ้าว แล้วทำไมผมต้องเชื่อฟังมันด้วยเนี่ย แต่ช่างเถอะ!! ตอนนี้ผมกำลังตื่นเต้นอยู่นะ!!!
“เอาล่ะ ลืมตาได้”
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่ผมเห็นในตอนแรกคือแสงเทียนมากมายในห้องที่แข่งกันส่องสว่างนวลๆ กลิ่นหอมของดอกกุหลาบที่มากมายในห้อง ผมมองไปรอบๆ ตัว ดอกกุหลาบสีต่างๆ ถูกนำมาจัดไว้อย่างสวยงามและประณีตสุดๆ แถมมันยังสวยลงตัวกับแสงของเทียนในแก้วเล็กๆ นั้นด้วย!!
บนโต๊ะตรงหน้าของผมเป็นช้อนส้อมที่ถูกไว้อย่างเป็นระเบียบ ตรงหน้าแจกันใสสีต่างๆ ที่มีเทียนอยู่ข้างในเสียบดอกกุหลาบเอาไว้ ผมกระพริบตาปริบๆ เมื่อพวงกุญแจที่เป็นตัว ‘M’ ร่วงลงมาตรงหน้าโดยมีมือของใครบางคนถือเอาไว้ ผมยื่นมือไปจับอย่างงุนงง แล้วไม่ทันตั้งตัวเจ้าคนที่อยู่ด้านหลังก็ขโมยหอมแก้มผมดังฟอด!
“ไอ้บ้า!!”
หันไปด่ามันแต่กลับเห็นแค่หลังไวๆ เดินเข้าไปในห้องครัว อะไรอ่า!? มาหอมคนอื่นแล้วหนีงั้นเหรอ!!? ผมก้มมองพวงกุญแจในมืออย่างงงๆ ตัวอักษรภาษาอังกฤษ ที...เอ...โอ...ไอ...เอ็ม? อะไร? มันหมายถึงอะไรกัน? ขณะที่ผมคิดไม่ออกก็ตัดสินใจเงยมองบรรยากาศในบ้านที่ถูกตกแต่งไปตอนไหนผมก็ไม่ได้สังเกต เพราะตอนกลับมาผมก็รีบขึ้นไปชั้นบนโดยไม่ได้มองเลยสักนิด อะไรวะ? ทำซะโรแมนติก!
แล้วผมก็เบิกตากว้างเมื่อไอ้โซโล่เดินยกอาหารมา มันใส่ชุดพนักงานเสิร์ฟตามภัตตาคารหรูๆ ซะด้วย!! ผมมองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ มันเดินมาถึงโต๊ะแล้วเสิร์ฟอาหารอย่างเป็นระเบียบแบบแผนมาก พ่อบ้านมาก!!! เซบาสเตียนโคตร!!! ว่าจะไม่ยิ้มแล้วนะแต่มันก็ทำให้ยิ้มออกมาอย่างอัตโนมัติ
“คุณหนูต้องการอะไรเพิ่มไหมครับ?”
“...”ผมมองหน้ามันที่หันมาถามหลังจากที่ตักข้าวอะไรเรียบร้อยเสร็จสรรพ ใบหน้าหล่อๆ นั้นนิ่งเหมือนเดิม มันบริการทุกอย่างแบบนี้ก็รู้สึกแปลกๆ ดีนะ ก็ปกติผมเป็นคนทำนี่น่า แถมยังมาแบบคุณพ่อบ้านสุดหล่อ ฮ่าๆๆๆ!!! ผมก็ได้แต่ยิ้มนั้นแหละน่า ก็ตอนนี้ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว!!!! ผมมองไปรอบๆ ห้องแล้วมองอาหารตรงหน้าแล้วเหลือบมองหน้าไอ้โซโล่
มึงเตรียมทุกอย่างไว้เหรอวะ?
ทำไมล่ะ?
ทำให้กูเหรอ?
“ถ้าไม่ต้องการอะไรเพิ่มกระผมขอตัว รออีกสักครู่คุณผู้ชายจะเดินทางมาถึงครับ”มันพูดแค่นั้นแล้วลุกเดินออกไป ผมมองตามมันอย่างสงสัย คุณผู้ชาย!? ผมหัวเราะออกมาทันที มีเปลี่ยนตัวละครด้วยเว้ยเฮ้ย!!! ผมนั่งรอคุณผู้ชายอยู่สักพักอย่างตื่นเต้น แล้วร่างสูงในชุดสูทสีเทาเรียบร้อยก็เดินเข้ามาแทนที่คุณพ่อบ้านสุดหล่อ โห~! ไอ้คุณผู้ชายเปลี่ยนชุดได้เร็วมาก!! มันทำให้ผมหัวเราะออกมาโดยไม่ตั้งใจ ไม่รู้ว่าหัวเราะอะไรหรอกแต่ผมอยากจะหัวเราะ!!
ไอ้โซโล่เดินมานั่งตรงกันข้ามกับผม รู้สึกว่าโต๊ะนี้ก็ถูกเปลี่ยนให้เล็กลงเพราะโต๊ะทานข้าวก่อนหน้านี้มันยาวเหยียดซะ แต่ตอนนี้มันเล็กลงจนผมกับมันนั่งตรงข้ามกันแต่รู้สึกว่าใกล้กันอยู่ดี ไอ้โซโล่เทไวน์ใส่แก้วของผมและมันครึ่งหนึ่งแล้วมันก็ยกขึ้นมา
“ฉลองให้กับวันครบรอบสองเดือนที่เราอยู่ด้วยกัน”
“...”
อะไรนะ? ครบรอบสองเดือน!!? วันนี้เหรอ? ทำไมผมลืมนับไปเลย!! ผมมองไอ้โซโล่อย่างแปลกใจสุดๆ มึงนับงั้นเหรอวะ? แทนที่จะเป็นกูที่ต้องนับวันเวลา! ผมนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ทำอย่างกับว่ากูกับมึงแต่งงานกันแล้วว่าฉลองวันครบรอบอย่างไงอย่างนั้น!!? กูเป็นทาส มึงเป็นเจ้านายไม่ใช่หรือไง!!?
อย่างนี้เขาเรียกกว่าดินเนอร์ใต้แสงเทียนป่ะ?
ดินเนอร์กับผู้ชายเนี่ยนะ!!?
“ฉลองให้กับความเป็นทาสของกูหรือไง?”
“ใช่ มึงเป็นทาสของกู”
คำพูดมันเป็นแบบนั้นก็จริงแต่ไงตามันถึงเชื่อมขนาดนั้นวะ? เล่นเอาผมใจเต้นรัวขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ มันมองมาแบบนั้นทำเอาผมไปไหนไม่เป็น!! ผมฉวยเอาแก้วไวน์ขึ้นมายกชนแก้วในมือของมันตามคำชวน ก็ไม่รู้จะทำอย่างไงนี้!! หลังจากจิบไวน์ไปเล็กน้อย ผมกับมันก็ลงมือทานเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรเพราะ....
สายตาของไอ้โซโล่นั้นแหละ!!!!!
มันมองผมอย่างกับ...จะกลืนกินลงไปทั้งตัว มันมองมาที่ผมอย่างกับว่า...รักผมมากมาย หว่า!!! เล่นมองมาแบบนี้ผมก็ทำอะไรไม่ถูกน่ะสิ!! ขนาดกินอะไรเข้าไปผมยังไม่รับรู้รสชาติเลย รู้แต่ว่าหน้าของผมมันแดงและร้อนผ่าวขึ้นทุกทีเพราะไอ้ผู้ชายที่นั่งตรงกันข้ามเนี่ยแหละ!!! สายตาแบบนั้นน่ะ....
ฆ่ากูซะเถอะ!!
TBC.
โรแมนติกมากถ้าคุณเปิดเพลง 'จะอยู่กับฉันทั้งคืนได้ไหม' ของหนึ่ง ETC คลอไปด้วย!
เอาโรแมนติกๆ ก่อนล่ะกัน และเอาไปแค่ครึ่งก่อนล่ะกัน
เฮ้อ~ แค่นี้จะไปเรียนสายอยู่แล้ว!! :o11:
โซโล่เขาไม่ได้อ่อนหรอกนะ เขาแค่อ่อนกับคนที่ชอบจริงๆ
ฮ่าๆ แต่เอาจริงล่ะก็โซโล่ก็เยี่ยมนะจ้ะ o13
ขอบคุณสำหรับกำลังที่ทุกคนให้และรอคอยเรื่องนี้อยู่เสมอ
หลังจากเคยเขียน Nc ฮา Nc หื่นมาตลอดยังไม่เคยเขียน
Nc ที่มันโรแมนติกสักที แต่ก็จะเขียนอย่างไงก็ขอกำลังใจกันหน่อย
เอ๋...ถ้าขอเป็น +เป็ด สัก 30 ตัวจะได้ป่ะ? หรือขอมากไป?
อย่างไงก็จะรอดูนะจ้ะ!!! :impress:
ปล.คุณคิดว่าใครเป็นคนวางแผนให้โซโล่ ใบ้ให้นิดหน่อย
คนๆ นี้เขาโรแมนติกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! ฮ่าๆๆๆ
บ๊ายบาย ขอตัวไปเรียนก่อนนะจ้ะ! :bye2:
-
^
^
^
:z13:เบาๆ ก่อนไปอ่าน
-
หวานแบบไม่บันยะบันยังอ่ะคู่นี้ :-[
-
หวานเว่อร์ :impress3:
ดีใจแทนพรีสต์ด้วยที่มีคนรักขนาดนี้
-
:-[ หวานมากเลยโซโล่
-
มันจะซึ้งก็ไม่สุดเพราะพรีสต์เนี่ยล่ะ
ฮาไปมั้ยเนี่ย
คิดถูกแล้วที่จับกดก่อนนะโซโล่ เพราะชาติหน้าพรีสต์ก็ไม่เข้าใจหรอก
-
อืมมมมม วินเซอร์มาตามหาเจ้าของโน้ตติวสอบหรือเปล่า (งงๆ เรื่อง timeline เหมือนกันแฮะ)
[ งงงั้นเหรอ? งงตรงไหนหว่า ระหว่างเรื่องนี้กับเรื่องของฮอยเหรอ? โอเค งั้นมาจัด timeline ล่ะกัน
ปีหนึ่ง : โซโล่เจอพรีสต์ที่ใส่ชุดนักศึกษาผู้หญิง
ปิดเทอมฤดูร้อน : ฮอยฮักเจอกับวินเซอร์
ปีสอง : โซโล่เจอะกับพรีสต์ที่เป็นผู้ชาย ตามจีบ >>> แต่โดยสกัดดาวรุ่งโดยเฮียเพ้นต์
ปีสอง เทอมสอง : สงครามเย็นระหว่างวิศวะและถาปัต and ฮอยฮักตามจีบวินเซอร์
ปีสาม : พรีสต์เจอกับโซโล่....
แล้วมันก็เป็นไปตามนั้นแลพี่น้อง จบการลำดับเหตุการณ์ หวังว่าคงจะเข้าใจขึ้นมาเน้อ ]
^
^
ขอบคุณมากๆ ที่มาช่วยลำดับเหตุการณ์/ตอบคำถามนะคะ
ที่สงสัยเรื่อง timeline ก็เพราะพยายามจะเอาเรื่องของฮอยกับพรีสต์มาเชื่อมโยงกันนั่นแหละจ้า
คนที่วางแผนให้โซโล่ ถ้าให้เดา น่าจะเป็นวินเซอร์มั้งคะ เพราะคนนี้เค้ามีแววโรแมนติกจากที่บอกว่าสเปคของตัวเองอยู่ที่ "ดวงตา" อะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~!!!!! จะละลายตามเทียนไปแล้วค่า~
ไอ้คุณชายโซโล่... มรึงจะหล่อไปไหนคะ?!!!! อร๊ายยยยยยยย~!!!!!!
ตอนนี้อ่านแล้วยิ้มตามหนูพรีสต์จริงๆนั่นแหละ...!!! ว้อยยย~ปวดใจๆ >,.<!!!
ตอนต่อไป NC โรเเมนซ์รึนี่.... รออย่างหวานเยิ้มน้ำตาลย้อยเลยค่ะ! หุหุหุ =,.=
ปลิง.ได้ฉากวาด โซโล่ แบบหล่อบรมแล้ววววว~!!!!(จะวาดได้ไหมหนอ?)
-
+1 โซโล่ โรแมนมาก ๆ อิอิ :z1:Nc ใต้แสงเทียนเหรอ อิอิ :z1:
-
กดบวกเป็ดให้เพราะอยากอ่าน NC หวานๆ :o8:
-
คิดจะหวานได้แค่นี้หรอนิ
-
หวานซะ เขิลลล์แทนหนูพรีสต์จัง :impress:
-
ร่วมสมทบบวกเป็ดให้ครบสามสิบตัวจ้าาาาา
-
หวานหวานอิอิ o13
-
หวานมากเลยอ่ะ
ตัวอักษรนี่เรียงได้เป็น ti amo ใช่ป่ะ น่ารักอ่ะ ///// :-[
-
ตัวอักษรสื่อ อะไรอะ นู๋พรีสต์จะรู้ไหม
โซโลหวานไม่เกรงใจ กะจะให้พรีสต์
ตายคาอกเลยหรออออออออออ
-
:กอด1:หวานอ่ะ ..><'
-
:o8: :o8: :o8: หวานมากกกกกกกกกกกกก
-
:o8:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
คิคิ เขินจัง
-
:impress2: :impress2:
-
ถูกใจ!!!!
กด Like ให้โซโล่
-
o13
-
โอ๊ยยยยย เขินๆๆๆๆๆๆ
:-[ :-[ :-[
-
หวานมากค่าโซโล่
-
ตายๆๆๆ เบาหวานจะกิน :z3:
-
โดนจ้องซะขนาดนั้นเป็นใครก็เขินละนะ :-[
แต่ฮาตรงมีเปลี่ยนชุดเป็นเซบาสด้วยนี่แหละ :m20:
อยากรู้ว่าใครเป็นคนช่วยวางแผน
ใครวะที่เป็นคนโรแมนติก คิดไม่ออก
-
หวานจัง เขินแทน อิอิ
-
จะสารภาพรักกันใต้แสงเทียนป่ะเนี่ย
โรแมนติกซะน้องพรีสต์ทำตัวไม่ถูกเลย
:impress2:
-
กรี๊ดดดดดดด พรีสต์จ๋าาา ยกโซโล่ให้ข้าพเจ้าเถิดดดดด
( :z6: ป๊าปปป โดนพรีสต์กระโดดเตะ )
TIAMO........คือคำที่โซโล่จะบอกพรีสต์ ชิมิๆๆ อร๊ายยยยยยย เขิน :-[
ตอนนี้โซโล่โรแมนติกซะ :impress2:
-
เขินแทนอ่ะโซ่โล่บอกรักเป็นภาษาไทยสิเจ้าคะ
เล่นบอกรักเป็นภาษา Italian แบบนี้
หนูพรีตส์จะไม่เข้าใจเอานะ :laugh: :กอด1:คุคุ
น่ารักอ่ะคู่นี้
-
น่ารักเวออะ
-
โซ โซ... โซ โรแมนติเคิ่ล ! (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/cute-bear-2-019.gif)
-
โอ๊ยยยยยยยย โซโล่แนวนี้ หวานมากๆ
เขินแทนพรีตส์เลย มาดโหดๆๆ หายเกลี้ยงเลยโซโล่ 555
-
เขิลลลลลลลลลลลลลลลล
-
:L2: :L2: :L2:
-
หว๊านมากกกกกกกกกกกกก
ขนลุกเลยอะ
เเต่อยากรู้อักษรย่อเเต่ละตัวว่ายังไง :z2:
-
มันจะโรแมนติกมากกกกกกกกกกกกกก ถ้าอิลูกสองคนจะพูดเพราะกว่านี้
อ่านไปแทนที่จะยิ้มหวาน ดันขำความโรแมนติกในแบบฉบับอิสองคนนี้ซะหนิ
แต่ชอบบบบบบบบบ +1 +เป็ดค่าาาา
-
ขอบคุณจ้า
ช๊อบ ชอบ + 1 เป็ด && โหวต +1 จ้า
ไม่น่าเชื่อ นายโซโล่บทจะหวานโรแมนติคก็สามารถทำได้อย่างดี
บทจะบอกรักก็น่าจะบอกกันไปตรงๆ สร้างบรรยากาศซะขนาดนี้
คำว่า "รัก" พูดกันให้เข้าใจจะดีกว่าไหม วางแผนซะแบบนี้
ลืม !!! ไปหรือว่า พรีสตี้อยู่สถาปัตฯ นะจ๊ะมิใช่อยู่วิทยาศาสตร์ที่ต้องตามหาคำตอบ
ให้คำใบ้มาซะ ^^ (TAOIM) แถมต้องผสมเองอีกตะหาก (แม่เจ้า !!!)
ตอนนี้เหลือเพียงแค่ 1 เดือนแล้วซินะ เวลาก็ใกล้เข้ามาแล้ว
นับถอยหลังลงเรื่อยๆ จะยอมให้ 3 เดือนจบไปกับคำว่า "ทาส"
หรือจะให้คำว่า "ทาส" กลายเป็น "คนรัก" ตัดสินใจบอกรักตรงๆ เลย
แล้วคุณจะรู้ว่า ปาฏิหาริย์แห่งรักมีจริง O_o
การวางแผนนี้ให้เดาก็คงจะเป็น...............น้องข้าวโพด
-
อิจฉาจังเลย ><
-
:impress3:
น่าร๊ากกกกม๊ากกกก
เมื่อไหร่โซโล่จะขอพรีตเป็นแฟน"อย่างเป็นทางการล่ะ"
-
หวานซะ >///<
-
น่ารักอ่า
-
ว๊าววววววววว
ขนาดครึ่งแรกยังโีรม๊านส์ขนาดนี้
ครึ่งหลังจะขนาดไหน
รออ่านต่อปายยยยยยยยยยยย
์
-
ยังจิ้มให้ไม่ได้ เม้นแทนละกันนะคะ
ไม่นึกว่าโซโล่จะทำอะไรแบบนี้ได้
เป็นแควนกันเร็วๆเห้อออออออออออ
ลุ้นจนตับทรุดแว๊วววว
-
โซโล่น่ารักอ่ะ :o8:
-
:กอด1:
-
โซโล่น่ารัก! :o8:
-
โซโล โรแมนติกมากๆเลยอะ :-[
-
เหอะๆๆๆๆๆ
-
หวานๆ อ๊าย หวานมากๆ
-
โซโล่ทำโรแมนติกสุดๆ เลย หนูพรีสต์จะใจอ่อนไหมนะ
-
ถึงอ่านตอนนี้ก็ยังแอบฮาอยู่ดี :z2:
ขอเดาว่ากุนซือที่อยู่เบื้องหลังเป็นฮอยฮักหรือเปล่า
-
หู้ยยย หวาน :o8: :o8:
-
:-[ :-[ :-[ หวานอ่ะ
-
เอิ๊กกก หวานซ้า
รอครึ่งหลังค่า
-
ชอบบบบบบบ น่ารักมากเลยตอนนี้ ชอบบบบบบ
:กอด1: :กอด1:
-
น่ารัก......หวานมาก ๆ เลย :L1: :L2:
-
โซโล่หวานจังมีการฉลองที่อยู่ด้วยกัน2เืดือน :o8:
แต่น้องพรีสต์ขาหัดพูดหวานๆมั่งสิ พูดไม่เพราะไม่น่ารักนะ
ให้เป็ดแล้วนะ o18
ุ
-
จัดไปปปปป อยากอ่านแล้ววว :impress2:
โรแมนติกสุดโค่ย~ ฮิฮิ โซโลเคลิ้มเลยล่ะซิ เพราะพรีสของเราน่ารักมากๆ ฮิอิ
-
จัดไป + ๆๆ
-
โอ๊ยๆ หวานเต็มโต๊ะเลยอ่ะ มดขึ้นแล้วมั้ง คริคริ
รอครึ่งหลังคับ o13
-
หวานไปไหมมม :o8:
-
ตอนนี้หวานมาก >///<
-
บรรยากาศโรแมนติกกกกกกกกกก มากกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[
อยากบอกนะว่าสายตาที่โซโล่มองพรีสต์นะ
"หื่น"
สุดดดดดดดดด :z1: :z1: :z1:
-
หวานสุด ๆ เหอะ
อิจฉา
-
อ้ากกกกกกกกกก จาหวานไปไหน
อย่างคุณชายโซโลหวานยังงี้เป็นด้วยเรอะ!!
-
<<< Love's Situation >>>
<<< First Situation >>>
<<< Love Cooking >>>
< โซโล่ x พรีตส์ >
คุณสามีปล่อยภรรยาให้ทำอยู่คนเดียว
โดยเจ้าตัวนั่งกระดิกเท้าอ่าน
หนังสือพิมพ์รายวันโดยไม่ช่วยอะไรใดๆ เลย
คุณภรรยาเหลือบมองคุณสามาที่รักที่ทำตัวเป็น
คุณชายด้วยความอดทนที่มีอยู่จำกัด
"มึงจะไม่ช่วยอะไรกูเลยหรือไงวะ?"
"ไม่"
ตอบได้ชัดเจนมาก ขอบใจ!!!
"..."คนเป็นภรรยาก็ได้แต่กล้ำกลืนคำด่าเอาไว้ในลำคอแล้วลงมือทำต่อไปเงียบๆ
โดยที่สายตาจิกด่าทออีกฝ่าย ให้มันรู้ไปว่าจะด้านอยู่เฉยๆ น่ะ!!
ฝ่ายคุณสามีที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์และเรื่องย่อละครหลังข่าว(??)จบ
ก็หันมามองคุณภรรยาที่ใช้สายตาจิกมายิกๆ เขาถอนหายใจเบาๆ แล้ว
วางหนังสือพิมพ์เอาไว้ก่อนจะเดินเข้าไปหาคุณภรรยาขี้งอน(หรือเปล่า?)
"ให้ช่วยอะไรล่ะ?"เขาถามออกไปเรียบๆ เพื่อเอาใจอีกฝ่าย
เดี๋ยวก็รู้ว่าทำไมตูถึงปฏิเสธไม่ช่วย...
"อะ งานง่ายๆ ซอยผักพวกนี้ให้หน่อย"คุณเป็นภรรยาทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย
แต่ก็ยิ้มรับอย่างอารมณ์ดี(เมื่อกี้มึงยังด่ามันแหมบๆ) ผลักถาดผักที่ล้างเรียบร้อยไปให้
"..."คุณสามีมองผักในถาด โดยมีคุณภรรยาจัดแจงมีดและเขียงมาไว้ให้เสร็จสรรพ
เขาจับผักมาแล้วถือมีดไว้มั่น ดวงตาคมมองใบมีดที่คมกริบแล้วเม้มริมฝีปากเล็กน้อย
ฉับ!!!! ฉับ!!!!! ฉับ!!!!!
"เฮ้ยยยยยยยย!!!!!!"คนเป็นภรรยาหันมามองแล้วก็ต้องตกใจ
ร่างสูงเงื้อมีดสุดแรงเกิดแล้วฟันลงไปบนผักด้วยใบหน้าจริงจังสุดใจขาดดิ้น
มึงจะฆ่าผักหรือซอยวะนั้น!!!!?
"พอๆ ไม่ต้องๆ มึงไปเฝ้าหม้อแกงทางนั้น ไป่"คุณภรรยารีบร้องห้ามอีกฝ่ายที่
กำลังทำการฆาตกรรมหมู่ผักให้หยุดแล้วไล่ไปเฝ้าหมอแกงข้างๆ แทน
หน้ามันตอนสับผักน่ะ...อย่างกะแจ็ค เดอะ ริปเปอร์มาเกิด!!
พรีสต์มองไปดูโซโล่ที่ยืนเฝ้าหม้ออย่างเป็นห่วง
ไม่ได้ห่วงคนแต่ห่วงแกงในหม้อ!!!
แต่สถานการณ์มันก็ปกติดี เขาถึงหันกลับมาทำกับข้าวต่อ
สักพักอาหารทุกอย่างก็เสร็จ และได้เวลารับประทานอย่างอร่อย
ทั้งสองนั่งรับประทานด้วยกัน คุณภรรยาผมทองยิ้มเล็กยิ้มน้อย
กับการที่คุณสามีเข้ามาช่วยงานในครัว ถึงจะไม่ได้ช่วยมากแต่ก็ทำให้ปลื้มใจได้ล่ะนะ!!
เขาตักแกงเข้าปากคำแรก สีหน้าที่ยิ้มๆ เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
เผ็ดโคตร!!!!! :m31:
"อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!! ไอ้โซโล่!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"..."คุณสามีไม่รู้จะทำอะไรนอกจากยื่นแก้วน้ำให้อีกฝ่ายเงียบๆ :m29:
ปล.โซโล่ชอบเผ็ดมาก....แต่พรีสต์กินเผ็ดได้นิดหน่อย~
< บู๊ลิ้ม x สตางค์ >
ทั้งสองหนุ่มความสูงต่างระดับยืนกอดอกทำสีหน้าแบบเดียวกันอยู่หน้าโต๊ะ
พวกเขามองอุปกรณ์ครัว และวัสดุต่างๆ ที่เตรียมไว้เสร็จสรรพ แล้วมองหน้ากัน
"บูดเขาให้ทำอาหารแน่ะ"
"แกก็ทำสิวะเน่า"คนตัวเล็กขมวดคิ้วแล้วหันไปตอบ
"ทำไม่เป็นวะ"
"เออ กูก็ไม่เป็น"
"..."
"..."
"ไปหาอะไรกินข้างนอกล่ะกัน"
"ไปเดินตลาดกันเหอะเน่า"
"อืม"
แล้วทั้งสองหนุ่มก็พากันไปพาตลาด...
เอ่อ...เขาให้พวกเอ็งมาทำอาหารไม่ใช่เหรอ!!!!!?
ทำไมไม่ช่วยกันทำมาหากินบ้างวะคู่นี้!!!!!!!? :angry2: :serius2:
< วินเซอร์ x ฮอยฮัก >
ฉับๆๆๆๆ ซา~!!!
ฉับๆๆๆๆๆ
"..."วินเซอร์มองอีกฝ่ายแวบหนึ่งแล้วกลับมาผัดผักในกระทะตรงหน้า
"..."ฮอยฮักยื่นขวดน้ำตาลให้โดยที่อีกฝ่ายยังไม่ได้พูดอะไรแม้แต่น้อย
วินเซอร์รับขวดน้ำตาลมาแล้วเทใส่ผัดผักของตัวเอง เขาก็ยื่นกลับให้อีกฝ่าย
แล้วหันมาหยิบชามในชั้นยื่นไปให้ฮอยฮักที่หันมามอง
ฮอยฮักรับจานมาแล้วตักแกงที่เขาเพิ่งจะทำเสร็จแล้วยกไปไว้บนโต๊ะ
วินเซอร์มองหาอะไรบางอย่างเขาหันไปมองอีกคนที่กำลังตอกไข่
เพื่อทำไข่ตุ๋นของโปรดของเขาเอง โดยที่ไม่หันหน้ามามอง ฮอยฮักก็เอ่ยขึ้น
"อยู่ในตู้เย็นช่องผักข้างล่างสุด"
วินเซอร์ก็เดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อค้นหาของที่เขาต้องการ ไม่นานเขาก็เดินกลับมา
พร้อมกับเม็ดมะม่วงหิมพานต์ วินเซอร์เหลือบมองคุณแฟนของตัวเองแล้วยื่น
ถาดที่เตรียมผักสำหรับใส่ไข่ตุ๋น ฮอยฮักที่หันมาเจอก็รับไปทำไข่ตุ๋นต่อ
"..."วินเซอร์หันมามองคนรักของตัวเองอีกครั้ง เขาไม่ได้ต้องการอะไรหรอก
เพราะตอนนี้ทุกอย่างก็เสร็จแล้ว เหลือแต่รอไข่ตุ๋นสุกเท่านั้นเอง
ฮอยฮักหันมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ไม่ค่อยจะมีใครกับใครนัก
แต่สำหรับคนนี้
เป็นข้อยกเว้น...
วินเซอร์ยิ้มที่มุมปากตอบกลับ
ก็เนี่ยแหละที่ต้องการ!!!!
"...เอ่อ...กูขอถามเถอะวะ!!!!"
พวกเพื่อนๆ ลากวินเซอร์มากระซิบกระซาบ
หนึ่งในพวกที่นั่งดูทั้งสองทำอาหารเอ่ยขึ้นอย่างไม่แน่ใจ
"อะไรของพวกมึงวะ?"วินเซอร์มองเพื่อนตัวเองรำคาญเล็กน้อย
พวกมันจะมาทำเหี้ยอะไร...ไม่ทราบ?
กูก็ต้องการเวลาส่วนตัวกะเมียกูน่ะเฟ้ย!!!
เมียกูยิ่งมีเวลาว่างน้อยๆ อยู่!!!! ฮือออออ
"แม่ง! มึงไม่ได้พูดอะไรสักแอะ แต่ทำไมพวกมึงถึงรู้ล่ะวะ!!!?"
คุณหมอหมูที่เพิ่งแต่งงานหมาดๆ แต่โดนเมียไล่ออกจากบ้าน
เนื่องจาก... ไม่มีเวลาทำการบ้านกับเมีย!!!!!!!?
"เอ่อ นั้นสิ"โซโล่ที่โดนคุณภรรยาไล่ออกจากบ้าน
โทษฐานมาทำกับข้าวพังพินาศพยักหน้าถามเช่นกัน
"ปกติก็เป็นแบบนี้แหละ เขาเรียกว่ารู้ใจกันเฟ้ย"
วินเซอร์ยักคิ้วให้กับพวกเพื่อนๆ แล้วยิ้มเหยียดแบบข่มพวกเพื่อนๆ
ที่ทำหน้าชูบาให้กับความเมพขิงๆ ของทั้งสองหนุ่ม
เอ่อ...พวกกูลืมไปว่ามึงสองคนมันไม่เหมือนชาวบ้าน...
"..."แล้วทั้งสองหนุ่มทำกับข้าวต่อไปเงียบๆ จนกระทั่งทำทุกอย่างเสร็จสรรพ
พวกที่รอซดข้าวก็เข้ามารุมโต๊ะกันทันที
ทำให้สองหนุ่มที่เป็นคนทำได้แต่ยืนมองพวกหิวโซ
"อร่อยสุดยอดดดดดดดดดดดดดดด!!!!"
"กินเสร็จก็ไสหัวกลับไปหาเมียพวกมึงซะ!!!!! :angry2:"วินเซอร์ตะโกนอย่างโมโหสุดขีด
<<< End >>>>
ไม่อยากจะบอกว่า....
บังเอิญได้เข้าไปอ่านเรื่องพวกแบน Nc อะไรพวกนี้
ในเว็บแห่งหนึ่ง ทำเอามโนธรรมของคนแต่งล่องลอย :serius2:
แต่งฉากนี้ไม่ได้เลย ทำร้ายตัวเองแท้ๆ อยากจะร้องไห้!!! :sad4:
คนอ่านเขารอกันจะมาฆ่าคนแต่งอยู่แล้ว แต่มัน...
ฮือๆๆๆๆ เพราะคอมเม้นต์อีพวกนั้น >>>> ชี้ไปที่กระทู้ดังกล่าว! :angry2:
มันเถียงกันเรื่อง Nc ซะดุเดือดเลยเว้ยเฮ้ย :3125:
แต่ก็นะ... คนแต่งมันก็ค่อนข้างด้าน อีกเดี๋ยวไปหาอะไรกิน :o8:
สบายใจแล้วจะมาแต่งฉากที่ทุกคนรอคอยล่ะกัน~!!
-
ชอบคู่วินเซอร์กับฮอยฮักอ่ะ
แต่รู้ใจกันถึงขนาดไม่ต้องพูด
สักวันอาจจะเป็นใบ้กันได้นะ - -"
-
:laugh: ฮาทุกคู่เลย..... :jul3:
-
:-[ :L2: :L2: :L2:
-
:z1:
โซ่โล่ยังคงเท่ห์เหมือนเดิม
-
:jul3: ฮามากๆ
ขอบคุณสำหรับตอนคั่นเวลาจร้า o13
-
อ่านแล้วทำให้รู้ว่า เราจะดูคนจากภายนอกไม่ได้
เพราะอย่างคู่หวานแบบ บู๊สตางค์ ก็สู้ คุ่เถื่อนๆ
แบบวินเซอร์ฮอย ที่แค่มองตาก็รู้ใจไม่ได้
-
555 แต่งไม่ได้ก็ไม่เปนไรค่ะ รอได้ อิๆ
แต่ตอนนี้น่ารักดีนะ ทุกคู่เลย :-[
-
:กอด1: :กอด1: :-[ :-[ :L2: :L2:
-
ฮ่าๆๆๆๆ
ฮาประโยคสุดท้าย
-
อ๊ากกกกกก อ่านแล้วใจเต้นอ่ะ
ชอบวินเซอร์กับฮอยฮักมาก
-
:กอด1:น่ารักทั้งสามคู่เลย :กอด1:
-
o13 ทำไรกัน
-
คู่วินเซอร์ กับ ฮอยฮัก นี่มาแรงจริง
-
โปรดสังเกตุ
เกลียวมัว "กลัวเมียทุกคู่ค่ะ"
:laugh:
-
โฮ่ๆๆ น่ารักทั้งสามคู่เลย คู่วินเซอร์ ฮอยฮักนี่หวานกันสุดริดจิงๆ
พูดกันบ้างก็ได้ม๊างง อยากรู้ว่าพูดกันจะเป็นยังไง ฮิฮิ
แอบสมน้ำหน้าโซโล่ ไม่ได้รู้หรือไงว่าเมียไม่กินเผ็ด
ที่โดนไล่ออกมาก็สมควรแล้วปะ ฮ่าๆๆ
-
น่าร๊ากก
:-[ :-[ :-[
-
พึ่งรู้ว่าวินเซอร์ทำกับข้าวเป็นด้วย มาดไม่ให้เลย
แต่สุดยอด ข้าน้อยขอคาราวะ
-
แต่ละคู่ เขาก็น่ารัก ดูดีในแบบฉบับของใครของใครแหละเนาะ
-
555 ฮาและน่ารักทุกคู่เลยยย
-
:laugh:
-
คู่สุดท้ายเมพพพพ เมพจิงอะไรจิง
ไม่ต้องพูดก็รู้ใจ มันจะรักกันไปไหนแว้
-
:impress3:
น่ารักทุกคู่
ส่วนNC มันต้องมี ถ้าไม่มีก็เหมือนแกงไม่ใส่พริก
-
เข้ามาบวกเป็ด เพราะอยากอ่าน NC 555555555555+
-
น่ารักทุกคู่ เอิ๊กกก
-
พรีสต์น่ารัก เป็นแม่บ้านแม่เรือนดีแท้ :กอด1:
คู่ฮอยวินเซอร์รู้ใจกันเยี่ยงนี้ ชวนให้นึกถึงกิจกาม เอ๊ยกิจกรรมอื่นๆ ว่าจะรู้ใจกันขนาดไหน เหอๆๆๆ :oo1:
-
:L2: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักได้อีกนะเนี่ย
อยากได้คนช่วยทำกับข้าว(ให้)แบบนี้บ้างจัง
เราจะช่วยยืนดูอย่างดีเลย
-
แต่ละคู่นี้เอาฮาเลย :laugh:
-
ไม่รู้เป็นอะไร ตั้งแต่อ่านนิยายของคุณน้องมา
พี่ไม่เคยได้แสดงความคิดเห็นทันหน้าที่นิยายลงเล้ย
ต้องเลยมาหน้าหนึ่งตลอด สงสัยพี่มาช้า
ฉากดินเนอร์โรแมนติก เอาละวุ้ย โซโลจะรุก
แต่แหมบอกทำไมเนี้ย 2 เดือน พรีสต์ก็หมดอารมณ์อ่ะดิ
ดีนะหันไปสบตาที่หวานเชื่อมนั่น
คู่วินเซอร์กับฮอย โอ๊ะ พัฒนาการไกลมาก
ไม่ต้องพูดมากแค่มองตาก็รู้ใจ อ่านแบบนี้แล้ว
คิดถึงคู่วายที่เชียร์อยู่คงไม่ได้เห็นภาพแบบนี้อีกแล้วชาตินี้
-
ฮือออ น่ารักกันมากๆเลยๆอ่า
พริตตี้ เริ่มอ่อนหวานขึ้นมาแล้ว
โซโล่ก็โรแมนซ์อ่าาาา
-
คู่สุดท้ายนี่เค้าเหมาะสมกันที่สุดนะ
-
วินเซอร์ ♥ ฮอยฮัก :laugh: :laugh: :laugh:
-
คู่สุดท้ายเค้าคุยกันทางจิตเหรอ ห้าๆ
เงียบเชียว
-
ยังไงก็พรีสกับโซโล่
o13
-
เข้ามารอnc :laugh: :laugh: :pighaun: :pighaun:
-
รู้สึกชอบคู่วินเซอร์ 5555
-
:jul3:
-
คู่วินเซอร์ฮอยฮักน่ารักมาก มองตากันก็รู้ใจ >w< ดูวินเซอร์คนละลุคกับตอนแรกๆของอีกเรื่องเลยค่ะ อันนี้ออกแนวเห่อคุณภรรยามาก ฮ่าๆ โซโล่ก็จะฮาไปไหน ฆ่าผักกกกกกก
-
อยากกินบ้าง อ่ะ
-
สามคู่ชู้ชื่น กีสสสส :-[
-
ตลกดีอ่า :m20: :m20: :m20: :m20:
-
น่ารักทั้ง 3 คู่เลย แอบฮาคู่ เน่ากับบูด เข้าใจเรียกกันเนาะ อิอิ
อ่านมาหลายตอนแล้วแต่ไม่ได้เม้นต์ ขอโทษนะคะ มาให้กำลังใจ + รออ่าน เลิฟมี ไงก็สู้ๆนะคะ
พอดีเปิดเว็บเจอ หนุมผมทองน่ารัก เลยแอบเอามาจิ้นว่าเป็นพรีส ไม่รุ้ใช้อิมเมจคนเขียนหรือเปล่าแต่เรา แบบว่าโดนใจ เลยเอามาให้ดูค่ะ
(http://www.dekying.com/picupload/images/31323yongmin.jpg)
-
ขอบคุณจ้า
อิอิอิ หวานกันทุกคู่เลย ^^
แบบนี้ก็เข้าทางโซโล่เลย เพราะนานมาแล้วที่ไปกินข้าวที่สถาปัตฯ
พริสตี้เป็นคนทำอาหารให้กิน เอาพริกใส่ซะ คงชอบเลยใช่ไหมละนั่น ?
หวานกันวันละนิดจิตแจ่มใส ส่วน NC ต้องมีประกอบกันเพื่อความอร่อย
ไม่งั้นก็คงไม่ครบรสชาติ ขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปก็คงไม่อร่อย.........
ปล. +1 & + เป็ด จ้า รอตอนต่อไปน้า จุ๊บจุ๊บ
-
น่ารักทุกคู่เลย ><
-
โอะ ยองมินที่รักกกกกกกกกกกกก
ปลื้มเช่นกันเลยค่ะ เห็นครั้งแรกแล้วปิ้งเลย โฮกกก น่ารักมากกมาย :-[
อ่านตอนนี้แล้วน่ารักจริงๆ ฮะๆๆ + เป็ดให้เลย :กอด1:
-
555แต่ละคู่
-
555555555 แต่ละคู่ เกินบรรยาย :laugh: :laugh:
-
555 คู่แรกก็นะ นั่นเขาเป็นคุณชายเชียวนะ หนูพรีสต์ต้องเห็นใจหน่อย คงไม่เคยทำอะไร ยังไงก็ไล่ไปจัดโต๊ะดีกว่าเนอะ
ส่วนคู่ที่สอง พอกัน เป็นครอบครัวยุคแกงถุง
ส่วนคู่สุดท้ายรู้ใจกันจริงๆ (แต่กว่าจะมาถึงตอนแบบนี้คงอีกนาน ก็วินเซอร์ยังไล่ตามฮอยอยู่เลยนี่)
-
ถ้าจะหวานกันได้ขนาดเน้............
ปล.สงสารพรีสท์ :laugh:
-
+เป็ดให้กับความโรแมนติกของคุณชายโซโล่ น่ารักอ่ะะะ
-
:fire: :fire:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด~ หลงวินเซอร์อ่า>[ ]<!!
ทั้งหล่อทั้งทำกับข้าเก่ง เอร๊ยๆ
คนเขียนคะ.. อย่าไปอ่านมาก เดี๋ยวจิตตกเขียน NC ไม่อออก
คนอ่านลงแดงตายกันพอดีนะคะTT,.TT
มามะมาหาความคิดจากคนอ่านดีกว่าว่า อยากได้ NC แบบไหน?
แหะๆ
-
ตอนที่ 18 ดินเนอร์ใต้แสงเทียน (ครึ่งหลังแบบยาวสุดๆ T-T)
“มึงอิ่มแล้วเหรอ?”
ผมพยักหน้าให้กับมัน กูกินไม่ลงแล้ว! บรรยากาศแม่งไม่พาให้เจริญอาหารสักนิด!! แถมยังมีคนจ้องเอาๆ แบบนี้มันจะกินลงได้อย่างไง!? กูเกร็งจนจับอะไรไม่ได้แล้ว ไอ้โซโล่ลุกขึ้นมาจัดการเก็บถ้วยชามออกไปเหลือเพียงแต่ขวดไวน์วางไว้ แล้วมันก็หายไปในครัวแล้วเดินออกมานั่งที่เดิม
“กินข้าวเสร็จแล้วกูจะไปนอนเลยนะ”
“เพิ่งกินเสร็จก็จะไปนอน สักหน่อยมึงจะลงพุง”มันตอบแค่นั้นแหละครับ ก็กูไม่รู้จะพูดอะไรนี่น่า กินเสร็จแล้วนอนมันก็เป็นเรื่องธรรมดาๆ อยู่แล้ว จะให้กูทำอะไรล่ะ?
“มาเล่นเกมรออาหารย่อยดีกว่า”
“เกมอะไรอีกวะ?”
เล่นเกมอะไรวะ? ย่อยอาหาร? สมองหื่นๆ ของกูคิดได้อยู่เกมเดียว!! เออ! เกมบนเตียงนั้นแหละ!!! ไอ้โซโล่จับขวดไวน์นอนกับโต๊ะแล้วหมุนขวดนั้นเบาๆ ก่อนที่มันจะหยุดอยู่ที่ตัวมันเอง
“ปากขวดชี้ใคร คนนั้นจะได้ถามอีกฝ่าย”
“ตอนปีหนึ่งมึงใส่ชุดนักศึกษาผู้หญิงใช่ไหม?”
“...”ผมอ้าปากค้างมองไอ้โซโล่ที่ถามซะหน้าซีเรียสเชียว แล้วเหี้ยตัวไหนมันคาบเรื่องนี้ไปบอกมันวะ!? นี่มันเป็นความลับสุดยอดของผมนะ!! ไอ้โซโล่มองผมอย่างรอคอยคำตอบ กูส่ายหน้าดีไหม? ผมกลืนน้ำลายแล้วพยักหน้าไป
“มึงใส่ทำไม?”
“ถามได้ครั้งเดียวโว้ย!”
กูไม่เคลิ้มหลงตอบไปหรอก! ผมจับขวดไวน์แล้วมาหมุนบาง มันหมุนหยุดที่ผม เหอะ! ก็แค่หมุนขวดเนอะ เรื่องง่ายๆ ที่กูก็ทำได้!!
“คิดอย่างไงถึงทำแบบนี้วะ?”
กูข้องใจมาก!! ไอ้โซโล่หรี่ตาลงทันทีที่ได้ฟังคำถามมันยิ้มที่มุมปากแบบยียวนกวนประสาทชิบหาย! ตอบดีๆ นะมึง ไม่ดีมีเฮแน่!
“วันเกิด”
“ห๊ะ? วันเกิดมึงเหรอ?”ผมถามไปเสียงอ่อนๆ ลง วันเกิดไอ้โซโล่งั้นเหรอ? ผมไม่รู้มาก่อน ผมไม่เคยถามมันหรอก ก็มันไม่บอกแล้วผมจะไปรู้ได้อย่างไงล่ะ? ของขวัญอะไรก็ไม่ได้เตรียมไว้ให้ แล้วทำไมผมจะต้องเตรียมของขวัญให้มันด้วยวะ!! มึงเกิดไม่ใช่กูเกิดสักหน่อย!!
“วันเกิดอยากจะทำ”
เหี้ยโซโล่เอ่ยต่อแบบหน้าตายมาก!!! ผมเนี่ยถอนหายใจอย่างเคืองโคตรๆ มึงก็ไม่น่าจะไปใจอ่อนให้มันเล๊ย!!
“ล้อเล่น...แต่อยากรู้จริงๆ น่ะเหรอ?”
ผมและไอ้โซโล่นั่งเงียบไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งมันรินไวน์อีกครั้งแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปที่มุมห้อง ทำอะไรไม่รู้ครับ แต่ว่าไม่นานผมก็ได้ยินเสียงเพลงดังเบาๆ ไอ้โซโล่เดินกลับมาหยุดอยู่ข้างๆ ผมแล้วมันก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น มันแบมือออกมา
“ขอพวงกุญแจด้วย”
“....”
หา!? พวงกุญแจงั้นเหรอ!? ผมจับพวงกุญแจวางไว้บนมือของมันแล้วแอบค้อนให้เล็กน้อย เวร! มาคุกเข่าซะนึกว่าจะขอกูแต่งงานซะอีก!!! ทำให้กูเข้าใจผิดน่ะเนี่ย ฟาย!! อุตส่าห์จะตั้งท่าปฏิเสธแหละ โห~! ดูกูจินตนาการซะ!!!
“ขอมือหน่อย”
“เอาไปทำไมวะ?”
“ถ้าไม่ยื่นมากูจะตัดมือมึงทิ้ง รีบๆ ยื่นมา!”
อะไรของมึงเนี่ย!? กูถามก็ไม่ได้!!! พอผมยื่นมือไปให้ เจ้าเพลงที่กำลังเปิดคลออยู่นั้นก็ถึงท่อนร้องสักที แต่...เฮ้ย!! เพลงนี้มัน...ผมมองมาที่ไอ้โซโล่ มันจับมือของผมแล้วลูบไล้แผ่วเบา มันเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้กับผม ตัวของผมแข็งทื่อ มันขยับปากร้องคลอเพลงที่เปิดอยู่
เธอคงไม่เคยใช่ไหม
ที่ไปเผลอมอบใจให้ใคร หมดทั้งใจ
ให้ไปไม่รู้ตัว มอบไปหมดหัวใจ
โดยไม่รู้ว่าคนนั้น เขาจะคิดเช่นไร
ไอ้โซโล่ล้วงมือไปข้างในเสื้อสูทแล้วควักเอาสร้อยข้อมือเงินที่เป็นห่วงโซ่เล็กๆ มันใส่ที่ข้อมือของผมไว้แล้วแกะพวงกุญแจที่เป็นตัวอักษรเล็กๆ นั้นมาคล้องที่สร้อยข้อมือแทน
มันไม่สน ไม่มีเหตุผลที่จะรู้
ในเมื่อชีวิตที่เป็นอยู่ มันเลือกไปแล้ว
ว่าจะรักแค่เธอเท่านั้น
เธอคือฝันที่ฉันคิดถึง
อยากให้รู้เธอคือชีวิตอีกครึ่งหนึ่ง
ที่มาเติมอีกครึ่งชีวิตที่หายไป
ฉันเหมือนแจกันช่างฝัน
เฝ้ารอคอยสักวันเพื่อพบกับดอกไม้งาม
ดังกระดาษว่างเปล่า เฝ้ารอคอยแสนนาน
ให้พู่กันมาแต่งเติม ให้ชีวิตมีเรื่องราว
ตัวแรกคือ...T
ตัวที่สองคือ...I
ตัวที่สามคือ... A
ตัวที่สี่คือ...M
และตัวสุดท้ายก็คือ... O!!
T…i A...m…o?
ผมกระพริบตาปริบๆ แล้วมองหน้าไอ้โซโล่พร้อมกับขมวดคิ้ว ตัวอักษรพวกนี้มันไม่ใช่ภาษาอังกฤษ! ผมมีแม่เป็นลูกครึ่งอิตาลี เรื่องภาษาอิตาลีนั้นก็ถูกกรอกหูมาตั้งแต่เกิดแล้ว โดยเฉพาะไอ้คำนี้น่ะนะ ก็แม่เล่นบอกพ่อเช้าเย็นจนผมอ้วกแน่ะ!!
มันไม่สน ไม่มีเหตุผลที่จะรู้
ในเมื่อชีวิตที่เป็นอยู่ มันเลือกไปแล้ว
ว่าจะรักแค่เธอเท่านั้น
เธอคือฝันที่ฉันคิดถึง
อยากให้รู้เธอคือชีวิตอีกครึ่งหนึ่ง
ที่มาเติมอีกครึ่งชีวิตที่หายไป
Ti Amo...
ผมรักคุณ...
ผมมองหน้าเจ้าคนที่จรดริมฝีปากร้อนลงบนหลังมือของผมอย่างแผ่วเบา ทุกกิริยาของมันเชื่องช้าแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกหนักแน่น เหมือนมือของผมมีหัวใจอยู่ตรงที่มันจูบลงไปเพราะผมรู้สึกการเต้นของหัวใจมันดังตุ้บๆ อยู่ข้างใน ผมพูดอะไรไม่ออก ตอนนี้ผมงงมาก
มันน่ะเหรอ? มันนี่นะ?
ไอ้โซโล่เนี่ยนะชอบผม?
ผมเหลือบมองเจ้าคนที่ทำหน้านิ่งลุกขึ้นมายืนแล้วหันหลังให้กับผม มันกุมขมับตัวเองแล้วส่ายหน้าไปมา กูเห็นนะ หูมึงอ่ะแดง!! อะไร้? เขินเหรอ? แค่นี้เขินเหรอวะ!!? ผมแอบยิ้มขำเจ้าหมาใหญ่ที่กำลังเขินสุดขีด หูแดงลามไปถึงคอแหละ!! ผมกระแอมเบาๆ กับตัวเอง เหอะๆ
เสร็จกูล่ะมึง!!
“ที...ไอ...เอ...เอ็ม...โอ...มันคืออะไรวะ?”
“...”ไอ้โซโล่หันมามองผมด้วยสายตาคมกริบ มันดีดหน้าผากของผมอย่างรวดเร็ว อะไรของมึงเนี่ย!? มาทำร้ายร่างกายกูแก้เขินทำไมเหี้ยอะไรเนี่ย!!? ไอ้โซโล่ทำหน้าบึ้งสุดชีวิต จะกลบเกลื่อนอาการเขินเหรอ? โห~!
“ทำไมมึงจะไม่รู้ แม่มึงเป็นลูกครึ่งอิตาลี”
เฮ้ย! แล้วมันรู้ได้อย่างไงว่าแม่ของผมเป็นลูกครึ่งอิตาลี!? หรือว่าใครมาขายความลับของผมเนี่ย? พี่เซนต์เหรอ!? ไม่น่าจะใช่ ได้ยินว่าไปญี่ปุ่นกับแฟนนี่หว่า! แล้วใครกันฟ่ะมาบูดความลับของกูเนี่ย!? ผมทำหน้าบึ้งจริงจังใส่ไอ้โซโล่
“นั้นแม่กู แต่กูเป็นคนไทย บอกแบบชาวบ้านทั่วไปเขาทำกันไม่เป็นหรือไง!?”
“มึงเป็นคนไทย แต่กูเป็นคนเขินโว้ยยย!!!”
“...”ผมกลั้นหัวเราะเอาไว้สุดความสามารถ เหี้ยโซโล่มันเขินจริงๆ ด้วยวะ!! ดูๆ ไปมันก็น่ารักขึ้นมาหน่อยๆ น่ะเนี่ย!! ผมมองไปที่บนโต๊ะมีพวกซากของที่ไอ้โซโล่มันไม่ต้องการ ผมจับแม่กุญแจและดอกกุญแจขึ้นมาแล้วมองไปที่ไอ้โซโล่ ก็ไม่อะไรหรอก แค่จะขอบใจสำหรับดินเนอร์ดีๆ มื้อนี้ล่ะกัน
“เอ้า! ขอบใจวะ”
“...”ไอ้โซโล่มองสิ่งที่ผมโยนไปให้มันแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างงงๆ ให้กุญแจมันทำไมน่ะเหรอ? ไม่รู้ ก็ผมไม่มีอะไรจะให้นี่น่า!!
“ให้ตรงนี้ไม่ได้หรือไง?”ไอ้โซโล่มันใช้มือจิ้มที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเองแล้วถามขึ้น ผมยิ้มรับกว้าง กูไม่ได้ใจง่ายวะ! ก็เลยให้ไม่ได้!! อีกอย่างมึงก็ไม่ได้บอกกูด้วยตัวเองเลยหรือถามอะไรแบบที่เขาควรจะถามเลยนี่หว่า หึๆ อย่าหาว่ากูเจ้าเล่ห์ล่ะกัน! มึงโง่เองอ่ะ!!!
“กูให้กุญแจมึงแล้วไง ใช้ความสามารถไขเอามันไปเองสิวะ”
“...หึๆ ขอจูบได้ไหม?”ไอ้โซโล่มันนิ่งไปเล็กน้อยแล้วมันก็ค่อยๆ แย้มยิ้มออกมาพร้อมกับหัวเราะในลำคอเมื่อเข้าใจสิ่งที่ผมพูด มันกำกุญแจไว้ในมือแล้วเอ่ยถามผม คุณกูมีงงคิดไงมาถามแบบนี้วะ
“ไม่ให้แล้วมึงจะยอม?”
“หึ! แน่นอนว่าไม่วะ!!”
“แล้วจะถามหาสวรรค์วิมานอะไร?”
“กูต้องการความสมัคใจไง”
“กวนเหอะมึง”
ความสมัครใจเหี้ยอะไร? ไม่สมัครใจมึงก็บังคับให้กูยอมเหมือนเดิมนั้นแหละ! กลวิธีของมึงน่ะมีสารพัด! ผมเงยหน้ารับริมฝีปากร้อนชื้นของอีกฝ่ายที่ค่อยๆ ละเอียดแตะริมฝีปากกันและกันอย่างนุ่มนวลแล้วผละออกอย่างอ้อยอิ่ง
“มึงอยากเต้นรำไหม?”
“ถ้ามึงเต้นท่าผู้หญิงให้กูน่ะนะ”
“งั้นมาเต้นกันเถอะ”
มึงจะเต้นท่าผู้หญิงจริงอะ!? ผมทำหน้าไอ้โซโล่อย่างงงๆ มันหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นผมทำหน้าเอ๋อ ไอ้บ้าโซโล่มันถอดเสื้อสูทออกเหลือแต่เชิ้ตสีขาว พับเสื้อที่ข้อแขนขึ้นเล็กน้อย มันค่อยๆ ดึงเนคไทออกจากคอ ไม่อยากจะบอกเลยครับแต่ท่านี้มันโคตรจะเซ็กซี่ซะหัวใจผมเต้นรัวขึ้นมาทันที ไอ้โซโล่โยนเนคไทมาที่ผมก่อนจะโค้งตัวแล้วยื่นมือมาที่ผม
“ให้เกียรติสักเพลงได้ไหมครับคุณหนู?”
ผมมองมือที่เผยออกมามาดคุณชายเหลือร้ายนั้นก็อดจะหมั่นไส้มันไม่ได้ จะเท่ไปเพื่อกันวะ? มีอยู่แค่สองคนแค่เนี่ย!! ผมส่ายหน้าไปมา ดนตรีมันบรรเลงหวานซะผมไม่กล้าออกไปเต้นกับมันเลย ไอ้โซโล่ดึงผมลุกขึ้นไปปะทะเข้ากับอกมันอย่างจัง แล้วมันก็โอบเอวของผมเอาไว้แล้วโน้มตัวซบหน้าที่ไหล่ของผม พอดีกับจังหวะคำร้องของเพลงขึ้นพอดิบพอดี!
“คำว่ารักต้องพูดเบาๆ ได้ยินไหมต้องพูดเบาๆ ไม่ว่าใครใครจะพูดยังไง แต่เป็นฉันจะพูดเบาๆ บอกให้ใจเธอฟัง ได้ยินเองดังๆ เธอได้ยินไหมยังไม่รู้เลย...ก็ช่วยมาใกล้ๆ หน่อย”
เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูของผมเบาๆ พร้อมกับขยับตัวโยกเบาๆ ไปตามจังหวะเพลง ผมเม้มริมฝีปากเล็กน้อย เสียงกระซิบข้างๆ หูทำเอาใจสั่นรัวไปหมด เหมือนโดนเป่ามนต์สะกดอย่างไงอย่างงั้น ทุกอย่างที่ขึ้นเกิดตอนนี้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว มันเสียการควบคุมไปตั้งแต่เมื่อไหร่ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่ตอนนี้น่ะ...
ณ เวลานี้...
ผม...
เอ่ยคำว่ารักดังๆ ก็เหมือนมันไม่มีค่าเลย
ปากบอกไปแต่ใจเฉยๆ แค่เป็นคำหนึ่งคำที่พูดไป
แต่บอกด้วยใจรู้ไหม ต้องใช้ใจมารักกัน
เบาๆ แค่สักครั้ง แต่มันยังคงดังอยู่ในหัวใจ
คำว่ารักต้องพูดเบาๆ ได้ยินไหมต้องพูดเบาๆ
ไม่ว่าใครใครจะพูดยังไง แต่เป็นฉันจะพูดเบาๆ
บอกให้ใจเธอฟัง ได้ยินเองดังๆ
เธอได้ยินไหมยังไม่รู้เลย...ก็ช่วยมาใกล้ๆ หน่อย
มีหนุ่มโคตรหล่อมาร้องเพลงคลอข้างหูพร้อมกับกอดเต้นไปมาเบาๆ แบบนี้ เป็นคุณจะรู้สึกแบบไหน? ตอนนี้ผมโคตรจะเขินเลยให้ตายสิ!! อะไรทำให้ไอ้คุณชายหน้านิ่งไร้ความรู้สึกชอบบังคับใจคนอื่นมันมาทำอะไรหวานเลี่ยนชวนขนลุกแบบนี้วะ? นั้นเพราะ...
เพราะ...
มันรักผม?
....ฮะ แฮะๆ อยู่ๆ มันก็ยิ้มและหน้าบานเป็นจานดาวเทียม ไม่รู้ทำไมแต่ตอนนี้ผมรู้สุกหัวใจมันฟูคับอก ผมค่อยๆ ซบหน้ากับที่ไหล่ของอีกฝ่าย นั่น...บรรยากาศมันพาไปครับ!!!
รักนะ รักเธออยู่ในใจ ถ้าไม่จำเป็น ก็ไม่เคยพูดมัน
รักนะ รักเธอมากมาย รักเธอมากมาย โดยไม่ต้องพูดกัน
คำว่ารักต้องพูดเบาๆ ได้ยินไหมต้องพูดเบาๆ
ไม่ว่าใครใครจะพูดยังไง แต่เป็นฉันจะพูดเบาๆ
บอกให้ใจเธอฟัง ได้ยินเองดังๆ
เธอได้ยินไหมยังไม่รู้เลย...ก็ช่วยมาใกล้ๆ หน่อย
ผมรู้สึกถึงริมฝีปากร้อนผ่าวแตะที่ลำคอแผ่วเบาระเรื่อยมาตามใบหน้า มือของไอ้โซโล่ยกมือจับต้นแขนของผมไว้แล้วมันก็ดันผมออกจากตัวเล็กน้อย เราสองคนประสานสายตากันในระยะใกล้สุดๆ นิ้วมือยาวเรียวนั้นลูบตามโครางหน้าของผมนุ่มนวลเหมือนใช้ขนนกมาไล้ใบหน้า สายตาของไอ้โซโล่สะกดผมไม่ให้หันหน้าหนีไปไหน
คำว่ารักต้องพูดยังไง ส่งจากใจให้ถึงใจเรา
ไม่ว่าใครใครจะพูดยังไง แต่เป็นฉันจะพูดเบาๆ
คำว่ารักต้องพูดเบาๆ ได้ยินไหมต้องพูดเบาๆ
ไม่ว่าใครใครจะพูดยังไง แต่เป็นฉันจะพูดเบาๆ
บอกให้ใจเธอฟัง ได้ยินเองดังๆ
เธอได้ยินไหมยังไม่รู้เลย...ก็ช่วยมาใกล้ๆ หน่อย
อยากให้เธอได้ฟัง
เธอได้ยินไหมยังไม่รู้เลย...ก็ช่วยมาใกล้ๆ หน่อย
เสียงเพลงค่อยๆ จบลงไปเหลือไว้แต่เพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของเราสองคน มือที่ไล้ตามใบหน้าของผมค่อยๆ ลูบไล้ไปตามลำคออย่างช้าๆ ผ่านมาที่คอเสื้อก่อนจะหยุดที่กระดุมเม็ดแรกของเสื้อ ผมหายใจเข้าอย่างระทึก กะอีแค่กระดุมเม็ดเดียวเนี่ยทำไมผมต้องตื่นเต้นมากมายแบบนี้ด้วย!! เสียงหัวใจของผมมันเต้นตึกๆ ไปมาๆ ผมได้ยินแต่เสียงหัวใจของตัวเองเต้นรัวอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอายแบบนี้
“พรีสต์”
“...”จู่ๆ ก็มาเรียกชื่อกันด้วยเสียงหวานๆ แบบนี้ กูตั้งตัวไม่ทัน!
“...”ไอ้โซโล่มันขยับปากพูดแบบไม่มีเสียง อะไรนะ?
“รักนะ?”
“บอกรักกู? รักเหมือนกัน หึๆ”
“อ้าว ไอ้บ้า...อื้อ!”ผมกำลังอ้าปากด่ามันแต่ดันโดยปิดปากด้วยการจูบที่เร็วจนไม่ได้ทันได้ตั้งตัว ไอ้เจ้าเล่ห์!! ไม่ได้บอกรักมึงโว้ย แค่พูดทวนซ้ำเท่านั้น!! ผมพยายามเม้มปิดปากขัดขืนการรุกรานของอีกฝ่าย
ริมฝีปากร้อนผ่าวคลึงเคล้าพยายามเบียดเข้ามา ลิ้นร้อนบรรจงไล้นุ่มนวลชวนหวิว ผมปรือตาลงแล้วเอียงหน้าปรับองศาเผยอปากขึ้นยอมตอบรับจูบอันนิ่มนวลชวนฝันของอีกฝ่าย แตะลิ้นสัมผัสกันและกันอย่างเชื่องช้า ดูดประสานจังหวะตอบรับความรู้สึกที่เริ่มปะทุขึ้นมาเงียบๆ
“อื้อ...อือ...”
ขณะที่ริมฝีปากจูบบดเบียดกัน มือของไอ้โซโล่ก็บีบเคล้นต้นแขนของผมเบาๆ แล้วค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของผมทีละเม็ดอย่างไม่รีบร้อน ผมก็แกะกระดุมเสื้อของอีกฝ่าย ไอ้เรื่องแบบนี้ใครจะยอมโดนแก้ผ้าคนเดียวล่ะครับ ผมปลดกระดุมเสร็จเร็วกว่ามันแล้วล้วงมือไปปลดเข็มขัดและกางเกงของมันต่อ ไอ้โซโล่ค่อยๆ ไล้ริมฝีปากที่มุมปากของผมแล้วก้มแตะริมฝีปากขบเม้มตามลำคอ
มือสากร้อนนวดคลึงสะโพกของผมพร้อมกับปลดกางเกงของผมอย่างรวดเร็ว ไอ้โซโล่เงยหน้ามาจูบอีกครั้ง ผมโอบแขนรั้งคอของอีกฝ่ายเข้ามาบดเบียดเนื้อกายถ่ายทอดความร้อนฉ่าที่มีมากขึ้น ไอ้โซโล่ล้วงเข้าไปข้างในใต้ผ้าชิ้นเล็กที่ยังปกปิดส่วนท่อนล่างเข้าไว้สัมผัสทักทายผะแผ่ว มันดันผมมาติดกับตู้เตี้ยๆ สูงระดับเอว
มันผละริมฝีปากไปแล้วก้มหน้าจูบเม้มอย่างช้าๆ ไปตามผิวกายของผม เสื้อที่ถูกถอดไปหล่นไปกองอยู่ปลายแขนเผยผิวขาวเนียนให้ต้องแสงเทียนเป็นสีทองสวยน่าสัมผัส โซโล่จูบตีตราประทับไปทั่วเงยหน้ามามองผมที่หายใจหอบ มันเคลื่อนตัวมาจูบปากของผมด้วยการแตะเบาๆ ก่อนแล้วประกบปากจูบดูดดื่มเร้าความรู้สึก มือของมันลูบไล้แผ่นหลังของผมแล้วปลดชิ้นส่วนสุดท้ายออกจากกายทำให้ผมอยู่ในสภาพเกือบเปลือยเปล่า
จมูกคมซุกไซ้สูดดมกลิ่นกายพร้อมกับขบติ่งหูของผมเบาๆ ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อย โซโล่จูบไล้ลงมาแล้วใช้ลิ้นอุ่นแตะต้องยอดอกแผ่วเบาแล้วค่อยๆ เล็ม มือขวาปัดยอดอกอีกข้างไปมาหยอกเย้าสนุกมือ มืออีกข้างก็ลูบไล้เนื้อกายของผม
“อ๊ะ...อ๊ะ...อื้ออ! โซ...”
ลิ้นร้อนผ่าวนั้นดูดยอดอกของผมจนเปียกชื้นและชูชันแข็งเป็นไตเด่น มือขวาที่เริ่มบีบขยี้ไปมาจนผมรู้สึกเสียวซ่านครางรับความรู้สึกนั้นออกมา โซโล่ย้ายมาใช้ลิ้นตวัดเลียลิ้มรสยอดอกอีกด้านอย่างกระหาย แล้วล้วงมือลงไปรุกเร้าแกนกายที่เริ่มผงกขึ้นมา ผมครางออกมาอย่างกลั้นไม่ได้เพราะถูกสัมผัสทั้งบนและล่างพร้อมกัน
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อือ! อ่ะ โซ! อ๊ะ อา...”
อารมณ์ตอนนี้ของผมเริ่มเตลิดเคลิ้มไปไกล มีอารมณ์ร่วมถึงขั้นกระดกตัวรับจังหวะการขยับมือของอีกฝ่าย มือกดหัวของไอ้โซโล่แล้วแอ่นอกขึ้นรับสัมผัสจากปลายลิ้นที่ช่ำชองนั้น ผมหงายหน้าสมองว่างเปล่าเต้นเร่งเร้าให้ปลดปล่อยและรับความสุขสมที่ใกล้จะเข้ามา มือใหญ่สาวเร้าให้ผมพุ่งตัวทะยานขึ้น
“อ๊ะ! อ๊ะ...อะ...อ้ะ...อ๊ะ อ๊า อ๊าาาาา~!!!!”
ผมเปล่งเสียงร้องออกมาพร้อมๆ กับปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นพุ่งออกจากกาย ขาของผมแทบจะหมดแรงทรุดตัวลงใช้แขนยันตู้ด้านหลังไว้พยุงตัวแล้วหายใจระรินอย่างเปรมสุข ยังไม่ทันได้หายใจคล่อง ไอ้โซโล่ก็เข้ามาคลอเคลียจูบไล้ริมฝีปากของผมอีกครั้ง ผมรู้สึกถึงการบุกรุกจากทางช่องคับแคบด้านหลัง นิ้วของไอ้โซโล่นวดเคล้น รู้สึกเย็นๆ คล้ายเจลหล่อลื่น ผมเหลือบสายตาไปมองตรงพื้นก็เห็นหลอดตัวประจำที่มันใช้นอนกลิ้งอยู่
เตรียมพร้อมชิบ...
แม่ง กะจะเอากูตรงนี้ตั้งแต่แรกแล้ว!!
“อือ...อะ อ้ะ~”ผมขยิบช่องด้านหลังเมื่ออีกฝ่ายสอดใส่นิ้วเข้าไปเตรียมพร้อม ไอ้โซโล่ทำเสียงในลำคอเมื่อรู้สึกถึงช่องแคบนั้นบีบรัดนิ้วมือของมัน ไอ้โซโล่ผละริมฝีปากจากผมแล้วซุกไซ้ซอกคอพรมจูบไหล่และลำคอ ลมหายใจร้อนๆ นั้นส่งผลให้ผมขนลุกไปทั้งตัว ไอ้โซโล่ปลดกางเกงของตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วใช้แขนยกขาของผมขึ้น
ก่อนจะแกะถุงยางและสวมใส่อย่างชำนาญ มันถูกไถไปกับทางเข้านั้นไปมาแล้วค่อยๆ สอดใส่ ผมอ้าปากหายใจหอบ ถึงจะใส่นิ้วเตรียมพร้อมไว้แล้วแต่ขนาดมันก็ต่างกันอยู่ดี ผมครางแผ่วเมื่อท่อนกายขนาดใหญ่สอดเข้ามาอยู่ในตัวของผม ไอ้โซโล่ยกขาอีกข้างของผมขึ้นแล้วเริ่มขยับสะโพกหมุนควงไปมาแล้วสอดกระทุ้งเบาๆ
“อ๊ะ!! อื้อ!...”
ไอ้โซโล่เงยหน้ามามองผมแล้วยิ้มที่มุมปากเมื่อครั้งแรกที่ขยับก็โดนจุดเส้นประสาทความรู้สึกของผมเข้า ไอ้บ้านี้มันก็จำแม่นจริง!! สมกับแม่งเอากันทุกวี่ทุกวัน!! ผมเม้มริมฝีปากขัดใจเล็กน้อย
“หึๆ เป็นธรรมดาที่ผัวก็ต้องรู้จุดไวต่อความรู้สึกของเมียอยู่แล้ว”
“...”
“ตรงนี้ใช่ไหมครับที่รัก?”
“อ๊ะ~~!! อ๊า~ อ๊ะ อ๊ะ อย่าแกล้งกู อ๊ะ! แม่...ง! อื้ออ!!”
มันถามขึ้นพร้อมๆ กับสวนกระแทกเข้ามาในตัวของผม มึงรู้แล้วจะถามทำไมวะ!? ผมครางเสียงระงมเมื่ออีกฝ่ายซอยเน้นๆ กลับมาพร้อมกับโยกปรับเปลี่ยนไปกระแทกจุดอื่นที่ทำเอาผมครางออกมาอย่างเสียวซ่านไปทั้งตัว ผมใช้ขาโอบรอบสะโพกสอบแน่นเพื่อให้การสอดใส่ลึกมากขึ้น ไอ้โซโล่ดึงแขนของผมมาโอบกอดรอบคอ ผมพักหัวบนไหล่ของมันแล้วครวญครางเสียงแผ่วเพราะแรงขยับทำให้แกนกายสอดใส่ลึกมากกว่าเดิม
ไอ้โซโล่ใช้มือขยับสะโพกของผมขึ้นลงช้าๆ แล้วเริ่มกระแทกสอดใส่ ผมก็ขยับตัวสวนแรงกระแทกนั้นอย่างรู้จังหวะเป็นอย่างดี เสียงครางต่ำดังจากปากของไอ้โซโล่ มันหลับตากระแทกซอยเข้ามาซ้ำๆ
“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ! อ๊ะ!! โซ อ๊ะ...ซี๊ดดดด!!! อ่า~”ผมกัดริมฝีปากกลั้นอาการเสียวที่มี ร้องครวญครางแทบใจจะขาด ความเปี่ยมสุขแล่นเข้ามาสู่กาย ผมขยับตัวขึ้นแล้วเกร็งตัวขยิบช่องแคบทางหลังอย่างรู้จังหวะ หน้าไอ้โซโล่เหยเหด้วยความเสียว เห็นอย่างนั้นมันยิ่งซอยเข้ามาถี่ยิบ
“อ๊ะ! อ๊ะ!! อ๊ะ!!! โซ!!! ฮือออ~!! ไม่ไหวแล้ว โซ!!”ผมร้องครางกระเส่าแบบไม่ไหว กอดรัดร่างสูงเอาไว้แน่นพร้อมกับซุกไซ้ลำคอครวญครางชื่อของอีกฝ่าย ผมเงยหน้าขึ้นมาแลกลิ้นกับไอ้โซโล่อย่างกระหายอยาก ริมฝีปากตะกรุมตะกรามบดคลึงเคล้น ลมหายใจร้อนผ่าวหอบถี่
“อ๊ะ...! อ๊ะ...!!! อาอาอา อ้ะอ้ะอ้ะ!!! อ๊า~!!!!”
ผมเงยหน้าครางสุดเสียงเมื่อถึงจุดระเบิด แสงสีขาวแตกกระจายไปทั่วในหัวของผม ไอ้โซโล่ถอนตัวออกแล้วอุ้มผมลงบนพื้น โดยมีมันนั่งบนพื้นและผมนั่งคร่อมตัวมัน ผมปีนลำตัวหนาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นอย่างคนออกกำลังกายเป็นประจำ เกาะไหล่แล้วขยับตัวขึ้นจ่อช่องแคบทางหลังใส่แกนกลางที่ยังแข็งชูชันอยู่นั้น ขยับตัวครอบครองแกนกายนั้นอย่างช้าๆ พร้อมกับขยิบตัดอีกฝ่ายไปด้วย
“ซี๊ดดดดดดดด!!! พรีสต์...”ไอ้โซโล่สูดลมเข้าปากอย่างเสียวซ่านเมื่อโดนตอดรัดจากช่องแคบของผม มันครางเรียกชื่อผมซ้ำๆ เมื่อสอดใส่จนมิดด้ามผมก็ขยับสะโพกหมุนควงไปมาแล้วขยิบช่องนั้นเป็นจังหวะอย่างช่ำชอง ให้ตายเถอะ ไอ้เรื่องแบบนี้ล่ะเรียนรู้เก่งจริงกู!
“ซี๊ดดดดดดด!! เมียครับ ไม่ไหวแล้ว โอ้~! พรีสต์...!! อ๊ะ...”
ผมขยับตัวขึ้นควบคุมจังหวะนั่งขย่มอยู่ข้างบน ไอ้บ้านี่มันก็ได้อารมณ์จนเรียกผมว่า...อะไรนะ? เมียงั้นเหรอ!!!? เหอะ!!!!!! ผมขยับขึ้นลงถี่ ไอ้โซโล่ก็กระเด้งตัวสวนขึ้นมา ผมครางออกมาแล้วมีขยับโยกหาจุดของตัวเองเจอ
เมียงั้นเหรอ?
ชิ...!!!
ทำขนาดนี้ก็คงจะต้องเป็นล่ะนะ!!!
ชิ...!!!
เมียก็เมียวะ!!!!!!!
แต่กูไม่บอกมึงหรอกว่ากูยอมรับเป็นเมียให้ เหอะ แค่นี้มันก็ได้ใจจะตายอยู่แล้ว หึ!! แม่ง กูจะบอกพ่อให้เรียกค่าสินสอดเอาให้มึงสิ้นเนื้อสิ้นตัวไปเลย!!! คอยดู!!!! สิบล้านเป็นอย่างต่ำ!! ค่าตัวกูแพงเฟ้ย!!
“อ๊ะ! อ๊ะ!! อ๊ะ!!! โซ!”
“ว่าไงคุณเมีย?”
เมียๆ อยู่นั้นแหละ!!! กูอายจะตายห่า!!! ผมเอ่ยเสียงกระเส่า
“กูเหนื่อยแล้ว”
“เหรอ งั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่สามีเผด็จศึกให้ล่ะกัน”มันพูดพร้อมกับกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นผมขมวดคิ้วแล้วบีบคอมันเบาๆ ไม่ได้ทำจริงหรอกครับ เดี๋ยวมันตายกันพอดี!
“พูดมาก เร็วๆ เข้า!”
“เร็วๆ? ได้~”มันรับคำไปแบบแปลกๆ แล้วพลิกตัวให้ผมไปอยู่ข้างล่างแทนแล้วมันก็จับขาของผมแยกกว้างแล้วเริ่มกระแทกเข้าอย่างรวดเร็วจนผมบิดตัวเร้าไปมาอย่างทรมานเปี่ยมสุข ไอ้บ้า! ไม่ใช่เร็วแบบนี้!!! ผมครางไม่ได้หยุดพักหายใจ ไอ้โซโล่โถมตัวมาคร่อมผมใช้มือยันพื้นข้างๆ ตัวผม ผมยกขาตวัดรัดเอวของอีกฝ่าย
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ่า~! อะอะอะ!! ฮือออ โซ ตรงนั้น แรงอีก!”
“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ!! อื้อออ!! ซี๊ดดดดดด!! โซ...อ๊ะ!! อ๊ะ~~~!!!!!”
“ซี๊ดดดดดด!!! พรีสต์...”
ไอ้โซโล่เร่งจังหวะกระแทกกระทั้นเข้าใส่อย่างหนักหน่วงและดุดันจนร่างของผมสั่นสะท้านไปทั้งตัว ความเสียวซ่านทำให้ต้องเกร็งตัวรับความสุขสมที่โหมกระหน่ำเข้าใส่ แล้วในที่สุดแรงกระแทกซอยถี่ก็ส่งผลให้ผมถึงจุดสูงสุดก่อน ไอ้โซโล่พาผมไปส่งถึงฝั่งแล้วมันก็กระแทกสวนซ้ำๆ ผมเม้มรัดช่องแคบนั้นสุดตัวเพื่อส่งให้อีกฝ่ายมาถึงฝั่งสุขสมด้วยกัน
“ซี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!! อ๊า~!!!! พรีสต์!”
แรงซอยถี่เร็วนั้นทำเอาผมครางกระเส่าเปรมสุขยิ่งกว่าสิ่งใด ไอ้โซโล่ดันตัวเข้ามาสุดแล้วร้องครางกระหึ่มพร้อมกับฉีกน้ำรักอย่างสุดตัว มันเงยหน้ากัดริมฝีปากเกร็งรับแรงกระตุกที่เกิดขึ้นเมื่อข้ามมาถึงฝั่งที่หมายมั่น
ผมหายใจหอบเหงื่อซึมจากกายไม่น้อยกับบทรักที่เพิ่มเสร็จไป ค่อยๆ หลับตาลงพักหายใจแล้วลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงความโล่งโหวงเมื่อสิ่งที่เติมเต็มมันถอนตัวออกไป ผมนอนมองไอ้โซโล่เล็กน้อยแล้วหลับตาหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ แล้วผมก็ปรือตาขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างหยุกหยิกอยู่ข้างๆ แล้วรู้สึกว่าตัวเองถูกอุ้มขึ้นจากพื้น ผมลืมตามองหน้าไอ้โซโล่ที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาแบบซุกซนเหมือนเด็ก
“อยากให้บอกรักแบบชาวบ้านทั่วๆ ไปใช่ไหมล่ะ? คืนนี้กูจะจัดหนักให้!”
บอกรักแบบชาวบ้านทั่วไปเท่ากับ...จัดหนัก?
เฮ้ยยยยยยย!!!!!!!!!! มึงเข้าใจผิดแล้ว ไอ้โซโล่!!!!!!!!!!!!!!!!!
TBC.
แต่งไปแต่งมาคนแต่งเริ่มหมดแบต ง่วงสุดขีด :sleep2:
ถ้ามันแปลกๆ ก็ต้องขอโทษด้วยเพราะตูง่วงมากกกกกก!!!
แต่ง Nc ในขณะที่เบลอสุดขีด มันจะได้อย่างไงกันล่ะเนี่ย :m23:
โรแมนติกบ้าอะไรวะ แต่งฉากนี้ได้โรแมนซ์แค่นี้แหละ
เพราะอิสองตัวนี้อิมเมจมันทำโรแมนซ์ได้แค่นี้!! :o211:
ตอนนี้มึนมาก อาจจะไม่เข้าใจมีคนแต่งกำลังบ่นอะไรก็ขอโทษด้วย :monkeysad:
ขอบคุณสำหรับ 41 คะแนน มากกว่าที่ขอไว้อีกแน่ะ
เพราะฉะนั้น...สมนาคุณให้อีกตอนล่ะกัน.... :oo1:
เพราะคุณชายเขาบอกว่าจะขอจัดหนัก เอิ่กๆๆๆ :z1: :z1:
ไม่ขอเป็ดหรอก ตามแต่คนอ่านจะกรุณาสงสารล่ะกัน :impress:
ปล.ใจดีเพราะง่วงเปล่าวะ?
ปล.1 น้อยอาจจะไม่มาต่อทันใจ เหอะๆ <<< อิคนแต่งมันก็ใจร้ายเหมือนเดิม!!! :laugh:
ปล.2 ถามไปเล่นๆ ว่าใครเป็นคนวางแผนให้กับคุณชายโซโล่ซะโรแมนซ์ขนาดนี้
มีคนตอบถูกด้วยแหละเว้ยเฮ้ย!!! โฮะๆๆๆ ว่าจะไม่ได้แต่งแล้วเชียว...สมนาคุณอีกรอบ...
เบื้องหลังดินเนอร์ใต้แสงเทียน~!!! [หลังเนื้อเรื่องล่ะกัน เอาไปร่วมโซโล่ฉายเดี่ยวนะ~]
ปล.3 เค้าซึ่งเป็นคนแต่งที่สมนาคุณบ่อยเหลือเกิน เหนื่อย...แต่ก็ทนได้เพราะคนอ่านน่ารัก อิๆ o7
ราตรีสวัสดิ์จ้าาาาาาาาาา~ :a12:
คู่ฮอยวินเซอร์รู้ใจกันเยี่ยงนี้ ชวนให้นึกถึงกิจกาม เอ๊ยกิจกรรมอื่นๆ ว่าจะรู้ใจกันขนาดไหน เหอๆๆๆ :oo1:
[ เหอะๆๆๆ คงจะลำบากคนแต่งมากทีเดียวเพราะวินเซอร์นั้นถึงพริกถึงขิง ]
-
ขำทั้งพรีสต์กับโซโล่เลย บอกรักเท่ากับจัดหนัก :laugh:
แต่ดีใจจัง เค้าบอกรักกันแล้ว :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
สรุปเขายอมรับสถานะสามีภรรยากันแล้วใช่ปะ
คืนนี้มันช่างเป็นดินเนอร์ที่โรแมนติกอะไรอย่างนี้ กรี๊ดดดดดดด
-
อ๊ากกกกกกกกก เขินมากเลยค่า >////< ตอนแรกเราก็นั่งเดาคำจากพวงกุญแจตั้งนาน Ti amo เองหรอเนี่ย
โรแมนติกมากๆ พรีสต์ก็ให้กุญแจโซโล่ไป แต่จริงๆไม่ต้องให้ก็ได้มั้ง เปิดประตูรับแล้วนี่ อิอิ
-
หวาน ปน :m25:
-
“มึงเป็นคนไทย แต่กูเป็นคนเขินโว้ยยย!!!”
โซ น่ารักอะ หวานอะไรกันขนาดนี้
เอะชาวบ้านไหนเค้าบอกรักกันแบบนี้หรอ
ท่าจะเป็นชาวบ้านโซโลนะนี่ หนูพรีสต์
จะเป็นไงบ้างล่ะนี้ ฮิๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
o13 สุดยอดๆ จิงๆ และแล้วก้อบอกรักกันสักที คริคริ
ปล.NC ได้ใจมาก บรรยากาศได้สุดๆ
-
:jul1: :jul1:
-
โซโล่ โรแมนซ์มากอะ
nc แบบหวานๆ เขินนะ
-
เลือดหมดตัวว :m25:
-
ตอนแรกคิดว่าโซโล่มันหื่นคนเดียว :z2:
มาอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า
มันทั้งคู่หื่นพอกัน :laugh: :laugh:
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
จัดหนักเลยเรอะ งี้อาจจะมีลูก -.,-
วินเซนต์ หึหึหึ ถึงพริกถึงขิงสินะ
-
:m25: :m25:จัดหนักๆ ผัวเมียคู๋นี้ :m20:
-
แค่นี้ก็หวานจนเลือดพุ่งหมดตัวแล้วค๊าบบบบ :jul1:
ไม่คิดไม่ฝันว่าโซโล่มันจะโรแมนติคขนาดนี้
ปล.ไม่ทราบว่าคนแต่งมีแบบนี้ให้อีกสักคนมั้ย จะขอมานอนกอดที่บ้าน!!! :-[
-
:-[ ทั้งหวานทั้ง :pighaun:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:z1: ชื่อเดียวกับหนือเรื่องใหม่เลย "รักจัดหนัก" ก้ากกกกกกก :m20:
-
คู่นี้หวาน ฮา และหื่น
-
กระ อัก เลือด :m10:
ตายอย่างมีสงบ :m3:
-
โซโล่มีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้ว ดีใจด้วยคร๊ะ ^^
แต่สงสัยต้องขอรับบริจาคเลือดกรุ๊ปเอด่วน
เพราะ เสียไปเยอะเลย ^^
-
หวานแบบหื่นๆ
โซโล่จัดให้แบบเหวี่ยงแห ประมาณว่าไม่ว่าพรีสต์จะชอบแบบหวานหรือแบบหื่นก็โดนไปหมด :laugh:
-
เรียกเลือดก่อนนอน คงได้หลับสบายยยย 5555
ขอบคุณมากจ้ะ :กอด1:
-
แมงค์ขั้นพีคตรงสร้อยข้อมือ TiAmo
พอหมดซีนนั้นก็.....
เสียเลือดอย่างสงบค่ะ เข้าใจว่าโซโล่คงไม่สามารถหวานได้นาน
แต่ก็เหมาะดีแล้ว
-
โซโล่หวานมากๆๆๆๆๆๆ
ยังอยากรู้เหตุผลที่พรีสใส่ชุดผู้หญิงอยู่ดีอ่าค่ะ
แถมมีสะดุดหกล้มอีกด้วย 5555
-
โฮกกก เลือดกระฉูดดด
พรีสต์ร้อนแรงมากกกกก
เอาเป็ดไปเลย เต็มใจให้อย่างแรง
-
อ่านตอนเริ่มนี่เขินมากๆเลยอ่ะ
ยิ่งตอนขอพวกกุญแจมาเรียงเป็นคำ
เต้นรำ แต่ละสิ่ง แบบน่ารักมากๆ
ดูไม่เข้ากะบุคลิคโซโล่ อย่างแรงง
แต่พอทำแบบนี้แล้วมันน่ารักอย่างแรงง
แต่หลังๆนี่ อ่านไปเลือดแทบหมดตัวเลยทีเดียว 5555
เราว่าก็หื่นกันทั้ง สามีและภรรยาอ่ะ ฮ่าๆๆ
-
กรี๊ดดดดดด เลือดท่วมจอคอมฯเลย :pighaun: :pighaun:
-
บอกรักกันแล้วว เย่ๆๆ
-
:o8: บอกรักกันเต็มปาก แล้วก็ถึงเวลาเรียกแฟนได้เต็มปากแล้วน้า (ไม่ใช่เซ็กส์เฟรนด์แล้วน้า) :-[
:pig4:
-
เตรียมขันหมากได้แล้วเจ้าข้าเอ้ย~ :laugh:
-
อ๊ากกกกกก :pighaun:
เอาอีก เอาอีก เอาอีก
โซโล่ ปราบ พรีสต์ พยศ ฉากนี้เขิลมตอนเเรกไม่กล้าอ่านต่อ
เเต่พออ่านต่อเท่านั้นละ สพรึง !!!
สุดยอดเลือดมาเลย ขอบริจาคเลือดกรุ๊ปบีด่วนครับ
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :jul1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คนอ่านเขินจะตายอยู่แล้วทั้งฉากหวานๆและฉาก... เอิ่มมมม มันสุดยอดม๊วากกกก
:pighaun: :pighaun:
-
+1 :-[ :-[ หวาน น่ารัก :กอด1: :กอด1:
และ ทำให้เลือดหมดตัว :m25: :m25: :jul1: :jul1:
-
เลือดพุ่ง.....
:o8: :o8: :o8:
-
ดินเนอร์มื้อนี้ :m25:
:3123: :3123:
-
อ่ะ ชอบโซโล่อ่า
:o8: :o8:
-
:m21: :m11: :m11:
-
สุดๆ เลย
เป็นผัว เมีย กันล่ะ
:mc4: :z3:
-
แอร๊ยยย ช่วงต้นเขินอ่า ช่วงหลังเลือดสาดกระจาย :haun4:
บอกรักด้วยคำพูดกันเบาๆ แต่บอกด้วยร่างกายแบบจัดหนัก เอิ้กๆๆ พรีสต์ไหวไหมลูก :m25:
-
โซโล่น่ารักอ่า
โรแมนติกส์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
กระอักเลือด ^^ :pighaun:
โซโล่ หวานได้จัยเลย :-[
พรีลส์ เตรียมรับศึกหนักเลย 555+ :impress2:
-
:haun4: โซโล่ น่ารักมากเลย
คาดไม่ถึงจริงๆ
-
โอ้ววววว :pighaun:
รักกันได้สักที
รอคู่ฮอยกะวินอยุนะจ้ะ
-
โซโล ทั้ง หื่น ทั้ง น่ารัก :m10:
-
เป็นอะไรที่หวานมากกกกกกกก
แล้วแบบว่าคุณเมียยังไม่ทักได้หายใจทั่วท้อง
คุณผัวก็ต่อรอบอย่างต่อเนื่องกันเลย
อิอิอิอิิอิ
-
ขอบคุณจ้า
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ลืมไปได้ไงนี่เราว่า พรีสตี้เป็นลูกครึ่งอิตาลี
โห้ย !!! เป็นห่วงอยู่ว่าจะรู้ไหมกับตัวอักษรที่ได้มา ^^
NC ได้ใจสุดๆ ไปเลย เลือดออกท่วมตัว
ปล. +เป็ด ให้จ้า เยี่ยมสุดยอด O_o
-
ถ้าคู่นี้เป็นชายหญิง ลูกคงยั้วเยี้ย :haun4:
-
กรี๊ดดดังๆ พร้อมสำลักเลือด
ไม่ไหวแล้ว อ๊างง ~ :m25:
-
So Hot
หวานแต่ร้อนแรง
จัด+1 แถมเป็ดไปเลยจ้า
:jul1:
-
รักนี้.. จัดหนักจัดเต็ม!!! :m25:
ในที่สุดก็ยอมรับกันแล้วววววว ฮิ้วววววววววว~! :mc3:
แล้วอย่าลืมให้โซโล่ออกอัลบั้มเพ้อถึงนางฟ้าต่อนะ อิอิ :oni2:
ปล. วินเซอร์Xฮอยฮัก ยิ่งกว่านี้!? :haun4:
-
:m25: ผ้าเช็ดหน้าเอาไม่อยู่แล้ววว
-
อเล็กซานเดอร์ ! ! ! ! ~*
พ่อแกมีผัวไปแล้วนะ
5 5 55 55 5 5 5
-
:impress3:
โซโล่โรแมนติกมากกกกก
แถมทั้งสองคนเปิดใจแล้ว อิอิ
-
มีจัดหนักต่อ :jul1: :jul1: :jul1: :haun4: :haun4:
-
:m25: พุ่ง อิอิอิ
-
เลือดกำเดาไหลนอง!
โซโล่หวานเว้ยๆ
อ่านไปแล้วเขิน ><
-
:haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun:
-
อ่านคู่นี้ทีไร ขำแบบฮาๆ ทุกที
คือมันทันกัน ไม่น้อยหน้ากว่ากัน
แรงมาก็แรงตอบในทุกๆ เรื่อง ไม่ต้องเอียงอายกันแล้ว
เอาใจช่วยคนแต่งนะคะ รอตอนต่อไป
-
ของฝากจากการเล่นเกมซิมส์
เก็บภาพบรรยากาศมาฝาก~
(http://image.dek-d.com/25/2812402/108171368)
(http://image.dek-d.com/25/2812402/108171366)
(http://image.dek-d.com/25/2812402/108171365)
(http://image.dek-d.com/25/2812402/108171369)
(http://image.dek-d.com/25/2812402/108171367)
แถมพรีสต์แบบชัดๆ
(http://image.dek-d.com/24/2812402/108028682)
แถมภาพอาบน้ำที่แอบถ่ายมา :z1: :z1:
(http://image.dek-d.com/24/2812402/108028653)
(http://image.dek-d.com/24/2812402/108028668)
ปล.ตอนนี้พรีสต์กำลังท้อง ถ้าคลอดเมื่อไรจะเอาภาพหลานมาฝาก โฮะๆๆๆ :laugh: :laugh:
แล้วก็ขอจรลีไปทำงานส่งอาจารย์ก่อน :sad4: :sad4:
-
หวานมากกกกก
มดขึ้นเต็มคอมหมดแล้วค่าา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด กด+เป็ดให้ซิมส์ไปเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
โซโล่จะหวานมากไปมั้ย มีเปิดเพลงคลอด้วย โรแมนติกซะไม่มี
ชักสงสารพรีสต์ซะแล้ว ท่าจะโดนจัดหนัึก :o8:
กดให้เป็ดแล้วนะ
-
โซโล่ อ๊ายยยยยยยยยยยยย น่ารักอ่ะ
:m25: :m25: :m25:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย ตอนแรกๆหวานมากกกกกกกกกก แต่มาจมกองเลือดตายเอาตอนท้ายๆ :haun4:
-
กรี๊สสสสสสสสสสสสส ทั้งหวาน ทั้งน่ารักกกกกกก
โซโล่ทั้งรักทั้งหลงพรีสต์เลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆ
รักกันแล้วด้วยย คราวนี้จัดให้หนักเลยนะโซโล่ แอร๊ยยยยยย
ของฝากจากซิม ถูกใจมว๊ากกกกกค่ะ
โซโล่หล่อจัง น้องพรีสต์ก็น่ารักค่อดๆๆ
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
นอนจมกองเลือด ตาย!!!!!!!!!
-
เลือดเต็มจออออออออออ
-
เหอะๆๆ :jul1:
-
:haun4:
-
สุดยอด o13
-
:jul1:หวานมาก ๆ +1 แถมเป็ดเหลืองกันเลยทีเดียว :z2: :z2: :z2:สุด ๆ อ่ะ โซ
-
โซโล่บอกรักได้โรมานซ์มากค่ะ :o8:
-
เลือดจะหมดตัวร้อนแรงมาก
โซโล่ยังจะจัดหนักต่ออีก
หนูพรีสต์จะรอดไหมเนี้ย 55
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
เห็นภาพแล้วเลือดพุ่งอ่ะ
ไม่ไหวแล้ว ^^
-
อ่านไปมดกัดไำปแล้วเนี่ย :jul1:
-
เห็นภาพแล้วจิตใจหวั่นไหว 55+
-
โซโล่หวานและจัดหนักเยี่ยงนี้ เพลาพรุ่งพรีสต์จะไปชนคณะไหวเหรอ รึว่าเป็นแผนตัดกำลังของคุณชาย :pig4:
-
มารอจ้า
-
ลงที่ไหนพี่ก็ตามไปกรี๊ดดดดดด ที่นั้น
-
“ตรงนี้ใช่ไหมครับที่รัก?”... ??
โว๊ะ!!! กรูจะบ้า~~~!!!! >[ ]<!!!!
มาคงมาครับอาร๊ายยย~ มันไม่ได้~~~!!!
เดี๋ยวนี้โซโล่น่ารักเกิ๊น~~!
เมื่อไหร่จะชนคณะต่ออ่ะคะ??!! คิดถึงพี่เพ้นต์ (กัดฟัน) หึหึ! - -+
-
โอววว เล่นซะเหงื่อแตกเลย
จัดหนักเลยคุณชายโซโล่
"บอกรักแบบชาวบ้านทั่วไปเท่ากับ...จัดหนัก?"
ชอบอ่ะ :haun4: :haun4: :haun4:
-
:z1: :z1: :z1:
o13 o13
:pig4:
-
"กูเป็นคนเขินโว้ย"
เราก็เป็นคนเขิน(อีกคน)ล่ะโซโล่
จัดหนักๆๆๆๆๆๆๆๆ รออย่างใจจดจ่อ
ปล. โซโล่ เป็นคนที่หื่นอย่างเตรียมพร้อมสุดๆเลย
-
อ่านจบแล้วหน้าร้อนผ่าวๆ เลย :m3: :m3:
-
กระอักเลือดด (กำเดา)
โซโล่จัดหนักจริงๆนะเนี่ย พรีสต์จะไหวมั้ยยย 555
ปล.วอนเวอร์ถึงพริกถึงขิงกว่าคู่โซโล่อีกหรือนี่... น้องฮอยฮัีก..สู้ๆนะ หุหุ
-
:haun4:
-
ชอบให้โซโล่จัดหนักพรีสต์อะ :oo1:
+ 1 นะคะ
-
เอิ่ม :jul1:
-
:m25: :m25: :m25:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
:m25: :m25: :m25:
:haun4: :haun4: :haun4:
:jul1: :jul1: :jul1:
-
บอกรัก = จัดหนัก
หึหึ =,.+
-
พริสยอมรับสถานะตัวเองแล้วซินะโซเอ่ยอย่าจัดหนัหนักเดียวฟ้าจะเหลืองเอานะ :z1: :z1:
รอ :call:
-
ขออภัยพี่น้องเล้าเป็ดจริงๆ :monkeysad:
อาทิตย์นี้ตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ไม่ว่างเลยสักวัน
งานก่อนสอบไฟนอลรุมเข้ามาครั้งเดียวเต็มเหนี่ยว
เหอะๆๆๆ ขอตัวเคลียร์งานพวกนี้ก่อนล่ะกันนะ :m17:
เดี๋ยวพอทุกอย่างเรียบร้อย จะกลับมาแบบเต็มเหนี่ยวอีกครั้ง!! :teach:
ด้วยเหตุฉะนี้ ปอยป้อยขอกราบลาชั่วคราวฮับพี่น้อง :m5: o1
ปล.เพื่อเป็นการสั่งลา จะให้รีเควสขอ Love's Situation มาหนึ่งเหตุการณ์!!
อย่างสถานการณ์แรกคือทำอาหาร... สถานการณ์ที่สองรีเควสมา อันไหนโดนใจ เอาตัวนั้นแหละ!
ขอสถานการณ์มาได้อย่างหนึ่ง(สั้นๆ น่า) เอาที่อยากรู้มากที่สุดล่ะกัน ใครเน้อจะเป็นผู้โชคดีได้ขอ...~
ระยะในการรีเควส....ก่อนที่ปอยจะไปนอน...มาเร็วก็แต่งเร็ว...เคลมเร็ว(!?) นั่งถ่วงตารอรีเควส :onion_asleep:
บาย~ :sad4: :sad4: (จากด้วยน้ำตาเน้อ)
-
ดินเนอร์ แสน ร้อนฉ่าๆๆๆๆ
-
กรี๊ดด จิ้มรีบน ปาดหน้า 555
อืม ไม่ใช่รีแรก เพราะงั้นตามใจคนเขียนละกัน
อะไรก้ได้ อ่านได้หมด เอิ๊กก
-
กรี๊ดด จิ้มรีบน ปาดหน้า 555 อืม ไม่ใช่รีแรก เพราะงั้นตามใจคนเขียนละกัน อะไรก้ได้ อ่านได้หมด เอิ๊กก
[ ปอยว่ารีบนนั้นไม่ใช่อ่า นั้นต้องเป็นเม้นตอนที่ 18 นั่งรอคนมารีเควสต่อไป เร็วๆ หน่อย เค้าอยากนอน T_T]
-
ขอโมเม้นท์นี้ได้มั้ยน้องปอย
ไปเดทกัน 1 วัน หรือว่าเป็นวันวาเลนไทน์ก็ได้
-
:impress3: รอก็ได้
ส่วนตอนพิเศษไม่ขอไรมาก ขอให้พี่ปอยมาต่อไวไว เพราะอยากเห็นความหวาน :o8: และ :oo1: ของทุกคู่
-
ขอโมเม้นท์นี้ได้มั้ยน้องปอย ไปเดทกัน 1 วัน หรือว่าเป็นวันวาเลนไทน์ก็ได้
[ รู้สึกว่ามันจะยาวไปไหมคุณพี่? T-T เอาสถานการณ์สั้นๆ เถิดดดด~ ]
-
ก่อนนอน
จะคิดอย่างอืนนะ แต่ดันคิดถึงตอนนี้นะ เขาเปล่าหื่นนะ :z1:
-
มันยาวไปหรอ งั้นเปลี่ยนเป็นโมเม้นท์ตอนตื่นนอนหรือตอนก่อนนอนเหมือนรีบน
-
สำหรับสามคู่
อยากรู้ตอนพากันไปช๊อปปิ้ง หรือไปตอนอีกฝ่ายป่วยจัง
-
:z1:เลือดสาดกันทีเดียว
:a5:รีเควสต์สถานการณ์หรอ อืมมมม...
อยากได้สถานการณ์ "เมื่อคุณสามี/ภรรยาอยากมีลูก" :impress2:
อารมณ์ประมาณว่าเห็นเด็กเล็กๆแล้วอยากมีบ้าง เอิ๊กส์ๆ
-
อยากได้ตอนเมาอะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
อันไหนก็ได้จัดมา (ไม่ค่อยมีความคิดนะฉัน)
สู้ๆนะจ๊ะน้องปอย
-
ตอนไม่สบาย
-
ยังทันป่าวค่ะ อยากได้ตอนไปสวนจตุจักร ไปซื้อลูกๆของพริตตี้กันลั้ลล้า :laugh:
-
เห็นด้วยกับรี บน :laugh:
-
ให้รีเควสหรือ ยังทันไหมเอ่ย ?
ถ้าทันก็คงเห็นด้วยกับ "ไม่สบาย หรือเรียกว่า ป่วย"
น่าจะขี้อ้อนน่ารักน่ารักกันไป
คนที่ไม่สบายก็ พรีสตี้,สตางค์,ฮอยฮัก ละกันนะจ๊ะ
อยากจะรู้ว่าพวกคุณชายทั้งหลายจะทำยังไงกันหนอ ?
อิอิอิ แอบหื่นเล็กน้อยถึงมากที่สุด...........
เป็นกำลังใจให้จ้า ^^
-
:o8:
-
เห็นด้วยกะรีบน ตอนไม่สบาย พรีสตี้,สตางค์,ฮอยฮัก
แล้วก็ไปซื้อลูกๆ ของพรีสตี้ ที่สวนกัน
-
ที่จริงแล้วแต่คนเขียนจะใจดีเขียนอย่างไหน
แต่อยากได้ตอนไปเที่ยวด้วยกัน 3 คู่ จะหวานกันประมาณไหน
-
ยังไงก็ได้ตามใจน้องปอย
จัดหนักมาเลย
+ 1 นะคะ
-
ไม่ขออะไรมาก อยากได้ NCนอกสถานที่ แบบ outside ท่าทางจะน่าตื่นเต้นดี
-
เห็นทุกคนขอไปเราก็อยากอ่านหมดเลยง่า
งั้นเราขอเป็นแบบทุกคนกำลังเตรียมตัวอ่านหนังสือก่อนสอบให้เข้ากับสถาณการณ์ของเด็กม.6 อย่างเราหน่อย อิอิ :o8:
-
รีเควสเอาแบบว่าทุกคนพากันไปช่วยพรีสเลี้ยงลูกๆ ณ สวนในม.นั่นแหละค่ะ
-
ขอ... "ซื้อกางเกงในค่ะ..."
คู่เฮียบู๊xสตางค์ ก็...ทะเลาะกันเรื่องเลือกสี
คู่วินเซอร์xฮอยฮัก ก็...ซื้อให้กันโดยรู้ถึงรสนิยม
คู่โซโล่xพรีสต์ ก็...โซโล่ซื้อกางเกงในซีทรูมาให้พรีสต์ใส่ xแตกเเน่ๆ 555+
ข้ามเม้นท์เราไปเถอะ... มันทรามมากจริงจังTT,.TT
-
ขอ... "ซื้อกางเกงในค่ะ..."
คู่เฮียบู๊xสตางค์ ก็...ทะเลาะกันเรื่องเลือกสี
คู่วินเซอร์xฮอยฮัก ก็...ซื้อให้กันโดยรู้ถึงรสนิยม
คู่โซโล่xพรีสต์ ก็...โซโล่ซื้อกางเกงในซีทรูมาให้พรีสต์ใส่ xแตกเเน่ๆ 555+
ข้ามเม้นท์เราไปเถอะ... มันทรามมากจริงจังTT,.TT
^^
^^
^^
^^
เห็นด้วยอ่ะ เปลี่ยนใจอย่างแรง
คิดตามแล้วได้ใจอ่ะ กด + ให้อย่างแรง
-
เห็นด้วยกะ ข้างบน
-
:m23: แฮะแฮะ นึกไม่ออก แต่อยากอ่านค่ะ :pig4:
-
ถ้าจะรีเควสยังทันไม๊คะ อยากเห็นตอนกลุ่มเพื่อนทั้งหมดไปกินเหล้าจังเลย
อยากเหนพรีสตี้,สตางค์,ฮอยฮักเมาอะ อยากรู้ว่าจะน่ารักขนาดไหน :-[
-
ขอตอนเมาด้วยคนค่า แต่ขอเป็นพรีสเมานะ (เมาแล้วยั่วอ่ะ)
หุ หุ
-
<<< Love's Situation >>>
<<< Second Situation >>>
<<< Before going to bed >>>
< โซโล่ x พรีสต์ >
"มันดึกแล้วนะ มึงไม่นอนหรือไงวะ?"
พรีสต์เดินออกมาจากห้องนอน เมื่อพบว่าสามี
ที่สมควรจะนอนหลับนอนอยู่ข้างๆ ไม่อยู่
เขาเดินลงบันไดมาพบร่างสูงที่นั่งอยู่
บนโซฟาของห้องนั่งเล่นกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
โซโล่เงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินมาหยุดตรงหน้า
ด้วยอาการสะลึมสะลือ กึ่งหลับกึ่งตื่น
"อ่านยังไม่จบ"
เขาตอบไปเช่นนั้นแล้วกลับมาสนใจหนังสือเช่นเดิม
พรีสต์มองคุณสามีสุดที่รักแล้วหน้าบึ้ง
หนังสือ!!?
นี่ถ้าหนังสือมันเป็นคน เขาจะคิดว่ามันเป็นชู้น่ะเนี่ย!!!?
"ไม่นอนเหรอวะ พรุ่งนี้มึงต้องเข้าบริษัทนะ"
"นอน ถ้ามึงง่วงก็ไปนอนก่อนเถอะ"
"..."
พรีสต์ชวนอีกฝ่ายอีกครั้งแต่ก็ยังได้รับคำตอบเช่นเดิม
เออ!! กูไปนอนก่อนก็ได้วะ!! ชิ!! ที่มาตามน่ะไม่ได้อะไรหรอกนะ!
ก็แค่ขาดหมอนข้างเท่านั้นแหละ! ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกนะ เหอะ เจ้าบ้า!!!
"...เหลืออีกนิดเดียวก็จบแล้ว"
โซโล่ผละจากหนังสือมาเอ่ย
กับคนดื้อที่ยังยืนทำหน้าหิวนอนอยู่เบื้องหน้า
"..."
พรีสต์ถอนหายใจแล้วก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ของคุณสามีหนุ่ม
แล้วเขาก็ทิ้งศีรษะลงบนตักของอีกฝ่ายแล้วหลับตาหลับไป
"เฮ้ย..."คุณสามีกำลังจะอ้าปากเอ่ยให้อีกฝ่ายลุกออกไปนอนดีๆ บนเตียง
แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่หลับพริ้มอยู่บนตักของตัวเองแล้วมันก็พูดไม่ออก
คุณสามีถอนหายใจเล็กน้อยแล้วใช้นิ้วมือปัดผมที่ปกใบหน้าขาวออก
ก่อนจะกลับมาอ่านหนังสือในมืออีกครั้ง เขาอ่านไปเหลือบมองคนที่นอนบนตักไป
มานอนให้เสียสมาธิดีแท้!!!
ในที่สุดด้วยความพยายามข่มจิตไว้อย่างสุดความสามารถ
โซโล่ก็อ่านหนังสือจบ(แบบไม่รู้เรื่องเลยสักนิ๊ด) เขาวางหนังสือไว้บนโต๊ะ
แล้วก้มหน้ามองเมียตัวเองที่นอนหลับปุ๋ยบนหน้าขาของเขา
ขากูชาไปหม๊ด! แต่เสือกบ่นไม่ได้!!
เป็นคนอื่นกูจะเบิ้ดกะโหลกให้ แต่นี่มันเมีย....
ชาก็ยอมนั้นแหละ!!!!
เขาเขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆ เพื่อปลุกแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ตื่นง่ายๆ
ฝ่ายคุณสามีก็ต้องปลุกอยู่นั้นแหละ กว่าที่คนขี้เซาจะตื่นขึ้นมาก็นานพอสมควร
พรีสต์ลืมตาขึ้นเห็นใบหน้าหล่ออยู่ใกล้ตัวเองอย่างแปลกใจ
"ไปนอนดีๆ ที่ห้อง ไป่"
"อือ..."ตอบได้แค่นั้นก็ลุกขึ้นมานั่ง
เมื่อยตัวเล็กน้อยเพราะโซฟาถึงจะยาวแต่ก็ไม่ได้ยาวพอดีตัว
พรีสต์ปรือตามองคุณสามีแล้วจับมือของคุณสามีเอาไว้แน่น
แล้วบ่นอะไรพึมพำกับตัวเองเบาๆ
"ไปนอนด้วยกัน"
"ครับๆ เฮ้อ~ ถ้าวันไหนกูไปประชุมงานต่างจังหวัดมึงจะทำอย่างไงวะ?"
คนเป็นสามีกะพริบตาปริบๆ แล้วแย้มยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว
ก็จะไม่ให้ยิ้มได้ไง ตอนนี้เมียกำลังอ้อนเขาอยู่น่ะเนี่ย นานๆ จะมีที!!
เขาลุกขึ้นแล้วดึงมืออีกคนให้ลุกขึ้นตาม คุณสามีบ่นอย่างไม่จริงจัง
คนที่หลับตากอดแขนของคุณสามีก็เอ่ยงึมงำเบาๆ
"ก็จะไปด้วยไง"
"เดินดีๆ เดี๋ยวก็ล้มหรอก"
คุณภรรยาผมทองตอบกลับมาแบบนั้น คุณสามีแทบจะยิ้มแก้มปริ
แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะเทคแคร์ให้คนที่ไม่ยอมลืมตาเดินขึ้นบันไดไปด้วยดี
"โซ อุ้มหน่อย"
"ตัวไม่ใช่เบาๆ"
พรีสต์หันมากอดคุณสามีเอาไว้แล้วส่งเสียงออดอ้อน
เสียจนคนที่ทำท่าปฏิเสธต้องถอนหายใจ
ทำไมมาน่ารักตอนง่วงโว้ยยยยยยยย!!!
ปกติไม่เห็นแบบนี้!!
คนเป็นสามีก็ต้องยอมอุ้มอีกฝ่ายเดินขึ้นห้องไป เหนื่อยหรือหนักแค่ไหนก็ต้องทน!
พอมาถึงเตียงนอนเขาก็วางร่างบางไว้บนเตียงพร้อมกับเลิกผ้าห่มขึ้นมาบังไว้
แล้วไม่ลืมจะโน้มตัวลงมาแตะริมฝีปากสีระเรื่อที่บ่นอะไรไม่รู้เรื่องงึมงำกับตัวเอง
"..."พรีสต์ที่กึ่งหลับกึ่งตื่นก็ปรือตาขึ้นมาเล็กน้อย รู้สึกน้ำหนักอีกฝ่ายขึ้นมาบนเตียง
แล้วนอนลงข้างๆ พร้อมกับเข้ามาดึงตัวเขาไปกอดเอาไว้แนบอกแล้วกระซิบข้างหูแผ่วเบา
"ราตรีสวัสดิ์ครับคนดี"
ถ้าเป็นยามปกติมึงก็ไม่พูดแบบนี้เหมือนกันนั้นแหละ!!!
< บู๊ลิ้ม x สตางค์ >
ปิ๊บๆ ปิ๊บๆ
ร่างสูงยืนกดข้อความมือถืออยู่สักพัก
แล้วเขาก็เหลือบมองนาฬิกาข้างๆ หน้าจอ
เมื่อพิมพ์ข้อความเสร็จเขาก็ส่งข้อความออกไปทันที
ปิ๊บๆ ปิ๊บๆ
คนตัวเล็กที่นั่งอยู่หน้าจอทีวีหันไปมองมือถือของตัวเอง
เขาคว้ามาโดยที่ตายังมองหน้าจอทีวีที่ฉายละครรอบดึกพิเศษ
เหมือนพักโฆษณา สตางค์ก็กดเปิดข้อความอ่าน
เก็บดวงดาวไว้ใต้หมอน
ฝากสายลมอ่อนช่วยพาฝัน
ฝากหอมแก้มด้วยแสงจันทร์
ฝากกระซิบสั้นๆ ว่าหลับฝันดี
"..."
จะมีใครเน่าได้แบบนี้ นอกจากไอ้เน่านั้น!!
เขายิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วอ่านข้อความนั้นซ้ำไปซ้ำมา
ถึงมันจะมีไม่กี่บรรทัดและอ่านแค่ไหนมันก็เหมือนเดิม
แต่เขาก็อยากจะอ่านหลายๆ รอบแบบนี้
สตางค์ลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัวเมื่อไปดื่มน้ำ
แต่แล้วเขาก็สะดุดกับเงาดำๆ อยู่หน้าบ้าน
เฮ้ย! โจรเปล่าวะ!?
สตางค์จ้องเขม็งที่เงานั้นแล้วเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
ไอ้โจรคนนั้นกำลังกดมือถืออย่างเมามันส์
แต่งตัวด้วยเสื้อแขนยาวใส่หมวกปิดหน้าปิดตา
สตางค์ดื่มน้ำอย่างรวดเร็วแล้วเขาก็เดินมาฉวยมือถือของตัวเอง
มาพิมพ์ข้อความแล้วเดินออกมาจากบ้านทางด้านหลัง
อ้อมมาอยู่ข้างๆ บ้านแล้วค่อยๆ เดินมาที่หน้าบาน
เขากดส่งข้อความไปแล้วไม่นานบุคคลลึกลับก็ได้รับข้อความ
เขาเปิดอ่านอย่างกระตือรือร้น
มีโจรโรคจิตยืนอยู่หน้าบ้านกู!
ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร!?
เพราะมันไม่ได้บอกกู ว่าต้องการอะไรวะ?
ร่างสูงที่อ่านข้อความนั้นจบเขาก็หันตัวมาทันที
เขาเห็นคนตัวเล็กยืนยักคิ้วให้อย่างล้อเลียนแล้วยิ้มรับทันที
"โจรมาปล้นใจไง"
สมกับเป็นไอ้เน่า เน่าซะ!!!!!!
บู๊ลิ้มถอดหมวกออกมาแล้วยิ้มเขินเล็กน้อย
อุตส่าห์ว่าจะส่งข้อความฝันดีเฉยๆ เท่านั้นแหละ
แต่จู่ๆ ขามันก็พามาถึงที่บ้านของอีกฝ่ายเฉยเลย!
"ยังไม่นอนอีกเหรอวะบูด?"
"รอมึงอยู่ล่ะมั้ง?"คนที่เรียกว่าบูดทำหน้าบูดสมชื่อ
"เหรอ? สงสัยเราจะใจตรงกันนะ"
"ตกลงมึงมาทำไมเนี่ย?"
"พาร่างมาหาหัวใจ หึๆ"
"เน่า!"
"เอ่อ เน่าก็เน่า"
"กูจะกลับล่ะ มึงก็รีบเข้านอนจะได้โตไวๆ"
"เหี้ย! อายุปูนนี้แล้วมันหยุดโตแล้วโว้ย!"
"กูลืมไปว่ามึงหยุดโตนานแล้ว!"
บู๊ลิ้มหัวเราะขำกับอาการหน้าแดงหน้าดำของอีกฝ่าย
เขาโบกมือลาเมื่อจะเดินกลับไปที่รถของตัวเองที่จอดแอบๆ ไว้
"ก่อนกลับโจรคนนี้ขอปล้นจูบหน่อยล่ะกัน"
บู๊ลิ้มยิ้มกว้างจนตาหยีแล้วก้มตัวฉวยจุ๊บที่ริมฝีปากของคนตัวเล็ก
แล้วรีบจรลีหายไปกับความมืด ทิ้งให้คนที่จะโดนปล้นยืนค้างกับที่
ไอ้โจรโรคจิต!
"ฝันดีนะคะบูดน้อย~!"โจรปล้นจูบขับรถผ่านมาโบกมือให้กับคนตัวเล็ก
พร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าที่เห็นอยู่เป็นประจำ
"...เน่า"ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เจ้าตัวกลับยิ้มกว้างแล้วเดินเข้าบ้านไป
< วินเซอร์ x ฮอยฮัก >
ร่างโปร่งนั่งทอดสายตาไปมองเบื้องล่างที่มีสีสันของแสงไฟสวยแปลกตา
เมืองนิวยอร์กประเทศอเมริกาในยามค่ำคืนไม่เคยหลับใหลเช่นทุกๆ วัน
ดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองไปที่ท้องฟ้าที่ไร้ซึ่งดวงดาว
อาจจะเป็นเพราะมีแสงไฟอยู่มากมายทำให้แสงดาวนั้นไม่อาจจะสู้แสงนีออนได้
แต่ยังมีดวงจันทร์หนึ่งเดียวที่ลอยเด่นอยู่ท่ามกลางฟากฟ้า
เขามองดวงจันทร์สีเหลืองนวลนั้นนิ่ง
"ฮัก พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า เข้านอนได้แล้ว"
ฮอยฮักหันไปมองผู้จัดการที่เป็นดั่งพี่ชายอีกคนแล้วพยักหน้ารับ
"ครับ"
"งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ"
"..."ฮอยฮักพยักหน้าแล้วเบือนสายตาไปจับจ้องข้างนอกอีกครั้ง
เสียงประตูปิดตัวลงเหลือแต่ความเงียบไว้ในห้อง
เขามาทำงานที่นี้เป็นเดือนแล้ว เขาเริ่มจะคุ้นเคยกับชีวิตของชาวนิวยอร์ก
บางเล็กน้อยแต่ถ้าให้เลือกล่ะก็ เขาขออยู่เมืองไทยจะดีกว่าเยอะ!
ดวงตาเรียวมองโทรศัพท์ที่อยู่ใกล้หัวเตียงนิ่ง เขานั่งรออยู่นาน
แต่เสียงโทรศัพท์ที่จะดังขึ้นในเวลาสี่ทุ่มตรงของทุกๆ วันกลับ
ไร้วี่แววจนเลยมาถึงเวลาใกล้เที่ยงคืน ก็รู้ว่าอีกฝ่ายยุ่งมาก
แต่ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเดือนๆ แบบนี้ แค่โทรคุยแป๊บเดียวก็ได้
กริ๊งงงงงงง!!! กริ๊งงงงงงงง!!!
ฮอยฮักหันกลับไปมองโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงไปทั่วห้อง
เขารีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปฉวยหูโทรศัพท์นั้นมาแนบหู
แกรก...
"วินเซอร์?"เขากรอกเสียงลงไปอย่างไม่แน่ใจหรอก
พร้อมกับเกิดอาการหวาดกลัวขึ้นมา ถ้าไม่ใช่เขาโทรมาล่ะ?
[ ไง ขอโทษทีที่โทรมาช้า งานยุ่งมากน่ะ ]
เสียงเข้มและทุ้มต่ำดังลอดออกมาทำให้ฮอยฮักคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย
เวลาที่นั่งรอเป็นสองชั่วโมงกว่านั้นเขาไม่สนใจมันเลยสักนิด
[ อย่าบอกนะว่านั่งรอตั้งแต่สี่ทุ่มน่ะ ]
"เปล่า"
[ ตอบแบบนี้แสดงว่านั่งรอแหงเลย
เฮ้อ~ ก็บอกไปแล้วว่าถ้าโทรช้าเกินสี่ทุ่ม
ให้นอนไปเลย ไม่ต้องรอ ไม่เคยฟังกันเลยนะฮัก ]
"กำลังจะนอนแล้วล่ะ"
[ หึ จะนอนแล้วเหรอ? ]
"คุยได้แป๊บนึ่ง"
ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่เขาก็เต็มใจที่จะคุยกับอีกฝ่าย ข้ามคืนล่ะนะ!
[ ที่นิวยอร์กท้องฟ้าเป็นอย่างไงบ้าง? ]
"ก็เหมือนที่อื่นๆ นั้นแหละ"
[ นายตอบทีไรไม่โรแมนซ์ทุกที ให้ตายเถอะ ]
ฮอยฮักยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากอีกฝ่าย
คืนนี้เขาก็หลับได้โดยไม่คาใจอะไรแล้วล่ะ
เขาคุยกับวินเซอร์ไปเรื่อย
ทางนั้นก็พูดถึงเรื่องที่เมืองไทยให้เขาฟัง
พอฟังเรื่องที่ไทยเมื่อไร เขาก็อยากจะกลับมันซะเดี๋ยวนั้น
คิดถึงเฟ้ย!!!! อยากจะเจอจะแย่ หนึ่งเดือนเนี่ยมันนานเกินไปแล้ว!!!!
[ ฮัก คิดถึงฉันไหม? ]
"..."
[ ... ]
"ลิ้ง? ดาร์ลิ้ง?"ฮอยฮักกรอกเสียงลงไปแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
เขายืนคิดอยู่ตั้งนานแล้ววางหูโทรศัพท์ไว้ที่แป้นของมัน เขาเหลือบสายตา
ไปมองดวงจันทร์บนท้องฟ้านอกห้องอีกครั้งแล้วเหม่อลอยอยู่นาน
"ฮัก คิดถึงฉันไหม?"
"อื้อ"
"ถ้าคิดถึงก็หันมาทางนี้"
"...ดาร์ลิ้ง?"ฮอยฮักกะพริบตาปริบๆ แล้วหันไปมองทางเสียงเข้มแสบเป็นเอกลักษณ์นั้น
ร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับอ้าแขนกว้าง ฮอยฮักมองอีกฝ่ายนิ่งเงียบแล้วค่อยๆ
เดินเข้าไปหา เหมือนความฝัน! ที่อีกฝ่ายมายืนอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่อยู่ไทยหรอกเหรอ?
หรือว่าเขากำลังฝันอยู่? หนุ่มหน้านิ่งคิดวุ่นวายในสมองแต่เขาก็เดินเข้ามาใกล้ร่างสูง
แล้วค่อยๆ ซบตัวเข้ากับร่างอุ่นนั้น แขนแกร่งโอบรอบเอวคอดเอาไว้แล้วซุกใบหน้าเขากับซอกคอเรียว
"หนึ่งเดือนเต็มๆ! อา!!! จะบ้าตายวะ!"คนร่างสูงครางออกมาอย่างขัดใจสุดๆ
เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของคนรักชัดๆ เต็มตา ตั้งหนึ่งเดือนที่ไม่ได้เจอกัน!
"ฮัก...คิดถึง"
"..."ฮอยฮักยิ้มรับทันที
"เอ่อ...ว่าแต่...จะนอนแล้วจริงๆ น่ะ?"หลังจากที่จ้องตาสื่อใจไปเรียบร้อย
วินเซอร์ก็มองตาอีกฝ่ายถามออกไปด้วยท่าทางกวนๆ ฮอยฮักนิ่งเช่นเคย
"ก็ต้องนอนอยู่แล้ว..."
วินเซอร์มองหน้าคนรักอย่างตัดพ้อ เขาอุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมาหา
แล้วพอเจอกันก็จะนอนเลยเนี่ยนะ!? ก่อนที่เขาจะโวยวาย
อีกฝ่ายหันหน้าหนีแล้วเอ่ยเสียงเบา ใบหน้านิ่งๆ นั้นกลับแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
"จะนอนหลังจากที่นายพอใจ โอเคไหม?"
"..."วินเซอร์ยิ้มกว้างกับอาการเขินของอีกฝ่าย
น่าร้ากกกก~! ไม่เสียแรงที่ถ่อมาถึงนิวยอร์ก!!!!
กูไม่เสียดายค่าเครื่องบินแล้ว!!!!
<<< End >>>
แต่งตอนง่วงสุดขีด ก็เลยมึนๆ ขอโทษด้วย~ :t3: :sad4:
เพราะฉะนั้นก็ขอตัวโบกมือลาชั่วคราว~!
ปล.รีเควสตัวอื่นๆ ก็ขอยกยอดไปครั้งต่อไปนะจ้ะ~ :bye2:
-
ชอบคู่สุดท้ายยยยยยยยยยย
บินลัดฟ้ากันเลยทีเดียว
หวานมากกกกกกก กรี๊ดๆๆ
-
น่ารักทุกคู่เลย
-
:L2:
-
อ๊ากกกกก
มาพร้อมกัน 3 คู่เลยเว่ยเฮ้ยยย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ๊าย :-[
หวานได้อีกมั้ยคะ
คู่แรก โซแอบแห้วนิดๆ
คู่สอง เขินเบาๆ
คู่สาม เลิศสุดๆ
-
คู่สุดท้ายมาแรง :z1:
-
อิจฉามากกกกกกก แต่ละคู่ทำไมหวานกันแบบนี้ แต่คู่สุดท้ายมาแรงแซงโค้ง อิอิ ฮักน่ารักเกินไปแล้ว
-
แต่ละคู่หวานกันจริง ๆ แต่คู่สุดท้ายนี่มาแรงสุด ๆ
-
นับวันยิ่งหลงวินเซอร์เข้าไปทุกที
โซโล่กลับมาทวงตำแหน่งคืนเด๋วนี้นะเว้ย!!!!
-
คู่สุดท้าย เอาอีกแล้ว มาแรงสุดๆ วินเซอร์ดั้นด้นมาหาฮอยเลยอ่ะ ของเค้าดีจิงๆ
-
น่ารักทุกคู่เลยอ่ะ
เวลาพริสตี้อ้อนนี่น่ารักเหมือนลูกแมวเลยอ่า
-
:-[ :-[ :-[ น่ารักทุกคู่เลย
-
ดาร์ลิ้ง อุว่ะ!! ไอ่คู่สุดท้ายมันจะหวานไปไหน
คู่แรกนี่ประกาศิตเต็มที่ คุณสามี และภรรยา
คู่สองบรรยายไม่ไหว เน่าเกินไป =w=;;
-
อิอิ หวานทุกคู่
-
ทั้งบวกและเป็ด
ขอไปนอนฝันดีมั่งล่ะ
-
กรี๊ดดดดดด น่าร๊ากมากกกกกกก
ชอบทุกคู่เลยค่ะ แต่ชอบคู่ ฮอยฮัก วินเซอร์ที่สุดเลย :impress2:
อย่าลืมมาต่อคู่นี้บ้างน่ะค๊า :o8:
-
คู่สุดท้ายแย่งซีนหมดเลย :haun4:
-
เรื่องนี้เขียนนานแล้วไช่ไหมครับ รู้สึกเหมือนเอามาปรับแต่งใหม่เลย
-
ชอบมากกกกกกกก :-[
-
หวานมันส์หยดติ้งๆเลย
-
อ๊ายยย น่ารักทุกคู่ :impress2: :impress2:
-
น่ารักทุกคู่เลย :-[
-
สามคู่สามแนว แต่หวานมาก ๆ :o8:
-
เบาหวานขึ้นตา
:-[ :-[
-
น่ารักจริงจริ๊งงงง :o8:
น่ารักทั้งสามคู่เลย เง้อ อิจฉาๆๆๆๆ :-[
-
น่ารักทุกคู่ค่ะ
:กอด1:
-
คู่สุดท้ายกินขาด :laugh:
-
น่ารักทุกคู่เลย
-
ชอบทุกคู่เลย ไม่ได้โลภนะ o18
-
สรุปรีเควส [ Love's Situation ]
- ก่อนนอน
- ตื่นนอน <<< เอาให้ครบทั้งตื่นทั้งนอน
- ป่วย(ไม่สบาย) <<< พรีสต์ สตางค์ ฮอยฮัก ไม่สบาย
- อยากมีลูก
- ตอนเมา
- สวนจตุจักร ( รู้สึกว่าจะมีอยู่ในเรื่องหลักน่ะนะ แต่ไม่ใช่พรีสต์กะโซ แต่เป็นพรีสต์กะฮัก!!?)
- ไปเที่ยวกันสามคู่ (อยู่ในเรื่องหลักไปแล้ว อีกนานนั้นแหละ ไปเที่ยวทะเล~)
- NC นอกสถานที่ แบบ outside <<< พู้นได๋! มีอยู่ในเรื่องหลัก แค่กๆๆ วางไว้แล้ว แฮะๆ
- เตรียมตัวอ่านหนังสือก่อนสอบ <<< อยู่ในเรื่องหลัก ท่านอาจารย์ผู้เป็นปริศนารออยู่!
- ไปช่วยพรีสเลี้ยงลูกๆ ณ สวนในม. <<< อยู่เรื่องหลักจ้ะ
- ขอ... "ซื้อกางเกงในค่ะ..." คู่เฮียบู๊xสตางค์ ก็...ทะเลาะกันเรื่องเลือกสี คู่วินเซอร์xฮอยฮัก ก็...ซื้อให้กันโดยรู้ถึงรสนิยม คู่โซโล่xพรีสต์ ก็...โซโล่ซื้อกางเกงในซีทรูมาให้พรีสต์ใส่ xแตกเเน่ๆ 555+ <<< แหม จิ้นได้เป็นฉากๆ แบบนี้ก็ปล่อยให้จิ้นกันต่อไป~
ปล.คู่วินเซอร์กะฮอยฮักมันขายดีจังวุ้ย =-= แต่หารู้ไม่กว่าจะได้หวานขนาดนี้ มันดราม่ามาก่อนขนาดไหน!?
ปล.1 ใน [ Love's Situation ] จะเป็นช่วงที่พวกหนุ่มๆ เขาเรียนจบทำงานหมดแล้วนะเออ
ไม่ใช่ช่วงเรียนอยู่น่า พูดง่ายๆ อนาคตนั้นแหละ!
โซโล่ >>> บริหารบริษัทร่วมกับพี่ชาย ธุรกิจของที่บ้าน
พรีสต์ >>> เปิดบริษัทรับงานตกแต่งร่วมกับเพื่อนๆ (โจ้ แซม บู๊ลิ้ม สตางค์)
วินเซอร์ >>> บริหารเครือบริษัททั้งหมดต่อจากพ่อ
ฮอยฮัก >>> เป็นดาราดังไงล่ะ~
เรื่องนี้เขียนนานแล้วไช่ไหมครับ รู้สึกเหมือนเอามาปรับแต่งใหม่เลย
[ ปอยแต่งสดทุกตอนค่ะ ไม่ได้นำมาปรับแต่งใหม่แต่อย่างใด ถ้ามันเหมือนก็ขออภัยด้วย ]
-
จะน่ารักไปไหนฮอยฮัก ^^
-
คู่ฮอยฮักวินเซอร์ห่างกันบ่อยๆ หรือนี่ น่าสงสารฮอยยยย (วินเซอร์ช่างมัน อิอิ)
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า
-
น่ารักทุกคู่อีกละ
-
น่ารักทุกคู่ แต่ชอบคู่สุดท้าย สวีทที่สุด!!! กริ้ดๆ
-
จริงๆชอบทุกคู่
แต่แอบเอนเอียงไปทาง ฮอยฮักxวินเซอร์ 555
-
:impress3:
น่ารักทุกคน
คู่แรก น่ารักๆปนเถื่อนหน่อยๆสไตล์คู่นี้
คู่สอง น่ารักๆกวนๆ
คู่สาม :oo1: อยากอ่านฉากนี้มากกกกกก
-
น่ารักทุกคู่เลย>//<
-
แต่ละคู่หวานมากกกกก อิจฉาๆ :-[
รอเนื้อเรื่องหลัก และรีเควสนะจ๊ะ
ปล.เรื่องเรียนมาก่อนเสมอ สู้ๆเน้อ :a2:
-
อยากรู้คู่ฮอยฮักกับวินเซอร์ ใครเปนรุกเปนรับครับ 555
-
เำพิ่งเข้ามาเจอเรื่องนี้
สนุกมาก* เลยค่ะ น่ารักอะ !
อยากให้มี nc นอกสถานที่อะ หุหุ
:z1:
-
สนุกมากเลยค่ะ น่าลั๊คดีนะ
:o8:
-
อิจฉาคู่สุดท้าย อร๊ายยยยยยยย
-
ชอบคู่สุดท้าย หอบความรักไปหาถึงที่
คู่แรก พรีสต์อ้อนโซโล๋ด้วยน่ารัก
คู่2 ก็น่ารัก
-
:L2:
-
คู่สุดท้ายน่ารักอ่ะ :-[ไม่แพ้กะคู่ที่หนึ่งเลย
-
อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด~ "ดาร์ลิ้งงงงงง~" ฮักน่าฮักเกิ๊นนน!!!
คู่เฮียบู๊นี่ก็แบบ... อร๊างได้อีก....
ส่วนคู่เอกของเรา... ลาตายเพราะความดันขึ้นนนน>,.<!!!
อยากให้พรีสต์อ้อนบ่อยๆ อร๊ายยยยยยยยยยย~
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ(ใส่ไข่)ดีดีค่ะ!
เมื่อไหร่เรื่องของวินเซอร์กับฮักจะต่ออ่ะ.. น่ารักไม่ไหวเเล้ว>3<!
-
ยิ่งได้อ่านคู่สุดท้ายแล้วยิ่งอยากอ่านเต็มๆ มากๆ เลย
-
เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 7 เองอ่ะ แต่แบบฮามาก น้องพริตตี้นี่รั่วจริงๆ :m20:
ส่วนพระเอกของเราก็ไม่มีจุดอ่อนเลย แล้วอย่างนี้น้องพริตตี้จะสู้ได้มั๊ยเนี่ย
สู้ๆนะพริตตี้
-
:impress2: :impress2:
-
ขอบคุณจ้า
ว๊าว ว๊าว 3 คู่สุดโรแมนซ์
ชอบจ้าชอบ เป็นกำลังใจให้น้า
ส่วนตอนซื้อกางเกงใน อย่าข้ามเลยน้า รอได้จ้า ^^
-
+1 ให้จ้า
ชอบทุกคู่เลย แต่ชอบที่สุด คือคู่ บูด กับเน่า เหมาะสมกันดีแท้ :pigha2: :pigha2:
คู่ อื่นหวานดีชอบ55555555555 :-[ :-[ :-[
รอหลังเสร็จงานยุ่ง ๆ เนอะ :call: :call: :call:
-
น่ารักทุกคู่เลยอ่ะ คริคริ
หวานหยดย้อย
:o8:
-
น่ารักทุกคู่เลย กอดรวบ :กอด1:
-
ชอบบบบบบบบบบบ
-
อ่าน NC ดินเนอร์ครึ่งหลัง
เลือดหมดตัวอย่างระทึกและสงบลงในที่สุด
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:jul1: :jul1: :jul1:
-
อ่านคู่แรกว่าหวานแล้ว
เจอคู่สุดท้ายดันหวานกว่า! ขโมยซีนชัดๆๆ
เป็นโซโล่กะน้องพรีสต์จะโกรธคนเขียนให้ดู
ว่าแล้วก็อยากอ่านคู่วินฮัก ต่อเร็วๆนะคะ พลีัสส
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
อ่านจบ กลั่นน้ำตาล ไห้ หลายกระสอบ เรยย
:z2: :z2:
-
สงสัยตอนนี้มดขึ้นแหงเลย :o8:
-
น่ารักทุกคู่เลย อยากเห็นพรีสต์อ้อนอีกอ่ะ :o8:
บวกให้กับความงกของวินเซอร์
คิดถึงเมียแต่ดันงกค่าตั๋วอีก กรรม :z3:
แต่ก็ถือเป็นเซอร์ไพร์ล่ะนะ
-
น่ารัก อ่ะ พรีสต์กะโซ ๑ ฮัก กะเซอร์ :o8:
-
ไม่รู้จะเม้นท์ยังไงดี มันแบบ โอ๊ยยย น่ารักอ่ะ ไม่ไหวจะทนแล้วกับ 3 คู่นี้ :-[
บทจะหวานก็นะ แต่ละคู่แย่งซีนกันน่าดู ชอบบบบ
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ รอตอนต่อไปน้า :bye2:
-
น่าฮักกกก :o8:
-
:-[ สามคู่ที่น่ารักที่สุดในสามโลกกกก
-
o13 o13 o13 o13
-
ตามมาจากใน dek-d ค่ะ :mc4:
เป็นนิยายที่อ่านแล้ว อดกลั้นการหัวเราะไม่ด้ายยยยย :m20: :laugh:
เป็นเรื่องที่อ่านง่าย สบายๆ ภาษาลื่นไหล ไม่เครียดดีคะ่ :man1:
ชอบหนูพรีสต์มากเลย เป็นนายเอกที่ห้าวมาก 555 บทโซโล่จะหวานเนี่ย เราก็รู้สึกว่ามันหวานอ่ะนะ แต่โดนหนูพรีสต์ทำความหวานกลายเป็นความฮาตลอดอ่ะ 555 :z3:
รอตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ :L2:
ปอลิง หลงรักหนูฮอย หนุ่มแว่นสุดยอดดดดด :z1: (แอบรู้สึกว่าจะมีความสามารถในการขโมยซ๊น :jul3:)
ปอลิง 2 ไปอ่านเรื่องของฮอยกะวินเซอร์มา แล้วฮอยพูดเหมือนว่ามีใครฝากฮอยดูแลพรีสต์ แล้วเหมือนพรีสต์กำลังรอใครสักคนที่จะไปต่างประเทศ 2 ปี ซึ่งตอนนี้มันก็ 2 ปี แล้วเนอะ ^^ จะมีดราม่าไหมหนอ กำลังHappy Together อยู่เลย :monkeysad:
สุดท้ายจริงๆ o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
อ้าว.....จบแล้วหรอ จบแบบไม่มาต่อแล้วหรอค่ะ ห้าๆๆ
-
น่ารักทุกคู่เลย อยากอ่านคู่สุดท้ายต่อจัง
-
:o8:
วินเซนต์น่ารัก (ถึงจะแอบงกนิดๆก็เถอะ)
เขินอ่ะ น้องฮักก็น่ารัก
แอบเชียร์คู่นี้อยู่ห่างๆ ><
-
น่ารักทุกคู่เลยครับ
:impress2: :impress2:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกก
-
รอ ร้อ รอ :L1:
-
มาให้กำลังใจคับ สู้ๆ
-
มารอด้วยคน :-[ :-[ :-[
-
น่ารักอ่ะ
ทุกคู่เลย
-
นั่งรอนะคะ(เดี๋ยวถ้าลงแล้วจะเม้นท์)ในคห.นี้แหละ
-
เคลียร์งานเสร็จแล้วหรอจ๊ะ สู้ๆ
-
รอด้วยคนครับ ^^
-
มาให้กำลังใจจ้า
-
เอากำลังใจมาให้คนแต่ง
สู้ๆนะค้าบบบ
-
น่ารักเช่นเคย
-
เย้ ตามอ่านทันแล้ววว
อยากจะบอกว่าชอบเรื่องนี้มากกกๆค่ะ
ตกหลุมรักตัวละครทุกตัวเลย><
-
มานั่งรอตอนใหม่จ้า :L2:
ผ่านคืนอันแสนหวาน พรีสต์ยอมรับว่าเป็นเมียของโซโล่แล้วหรือยัง เจอคำว่าเมียนับไม่ถ้วนขนาดนั้นนนนนน :laugh:
-
หวานจนน้ำตาล เรียก แม่เลยอะ
-
เข้ามานั่งรอด้วยคนนน
-
รอตอนต่อไปนะคะ~
แอบชอบตอนที่พรีสต์อ้อนมากเลย น่ารัก -///-
ปล.อยากรู้ว่าตกลงตอนปีหนึ่งนายเอกของเราแตงชุดนศ.หญิงทำไม??
-
เอากำลังใจมาให้ ~
สู้ ๆค้าาาาาาาาาาา นั่งรอ ~
-
รอโซโล่กับน้องพรีสต์ :impress2:
-
รอค้าบบ สู้ ๆ ค้าบไรเจอร์
-
*นวดไหล่*
*เสิร์ฟน้ำ*
*พัดโบก*
*ชาบูๆ*
มาต่อเร็วๆน้าปอยป้อย :impress2:
-
รอคุณปอยย ด้วยใจจดจ่อ เอิ๊กก
-
:z2:
รอ
-
รอด้วยคน
-
ตอนที่ 19 โซโล่งานงอก (ครึ่งแรก)
“โซ... ไม่เอา... อื้อ”
บอกให้ปล่อยมันก็เล่นปล่อยผมลงแล้วเข้ามานัวเนียต่อ ไอ้บ้า! กูไม่ได้บอกให้ปล่อยแบบนี้ กูหมายถึงหยุดทำต่อเฟ้ย แค่นี้ก็เหนื่อยพอแล้ว พรุ่งนี้จะไม่ไปชนคณะหรือไงวะ!? ผมพยายามปัด แต่ให้ตายเถอะ ไอ้หื่นนี่มันถูกจุดแล้วดับไม่เป็นซะด้วย
มันกับผมนัวเนียกันจนมาถึงขอบเตียง ปากก็บอกว่าอย่าๆ แต่การกระทำของผมมันไม่บ่งบอกให้หยุดเลย เหนื่อยใจกะตัวเองจริงๆ ดันเคลิ้มไปกับไอ้คุณชายไม่รู้จักพอแบบนี้ ไอ้โซโล่ก้มลงมาจูบริมฝีปากของผมอีกครั้ง ครั้งนี้ผมก็ตอบรับไปอย่างไม่เกี่ยงงอน เอาเถอะ ได้ทำแล้วก็ทำให้มันถึงที่สุด
เรายืนแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม ลิ้นสากๆ พัวพันในโพรงปากของผม กวาดตวัดไปทั่วราวกับต้องการสำรวจทุกซอกทุกมุมที่มีอยู่ เสียงของจังหวะตวัดดูดรัดของการจุมพิตที่แสนร้อนเร้าดังท่ามกลางความเงียบงันของเวลากลางคืน ผมค่อยๆ แลบลิ้นออกมา ไอ้โซโล่ดูดปลายลิ้นแล้วกลับมาหยอกลิ้นภายในโพลงปาก
ระหว่างที่เรายืนแลกสัมผัสทางริมฝีปาก มือทั้งสองข้างของเราสองคนก็ลูบไล้กายของกันและกัน ผิวชื้นเหงื่อและจังหวะหัวใจที่เต้นอยู่ข้างในอก ไอ้โซโล่จับผมเอนตัวลงบนเตียงอย่างช้าๆ พร้อมกับขึ้นมาคร่อมร่างของผมไว้โดยที่เรายังไม่แยกริมฝีปากออกจากกัน ไอ้โซโล่จูบอ้อยอิ่งค่อยๆ ผละจากแล้วไปซุกไซ้ซอกคอ จูบเม้มและขบใบหูของผมเบาๆ ผมครางเสียงแผ่ว มือที่โอบกอดร่างหนาลูบไล้ตามรอยสันหลังลึก
ไอ้โซโล่จูบไล้ไปทั่วผิวของผมอย่างช้าๆ แล้วไปหยุดที่ตรงยอดอกของผม มันใช้ลิ้นร้อนๆ ปัดผ่าน เลียพร้อมกับดูดเบาๆ มืออีกข้างก็เขี่ยปุ่มเล็กๆ สีชมพูเข้ม ขยี้เบาๆ ผมรู้สึกเสียวจนขบริมฝีปากกลั้นอารมณ์ที่กำลังก่อตัวเพิ่มพูนขึ้น ไอ้โซโล่ใช้ลิ้นลากยาวลงต่ำ วนมาหยอกเย้ายอดอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ผมหายใจแรงเมื่อถูกกระตุ้นแล้วกระตุ้นอีก ริมฝีปากร้อนชื้นตวัดเลียไม่รู้เบื่อ ผมรู้สึกถึงบางอย่างเข้ามาสัมผัสที่ปากทางนุ่มด้านหลัง มันแข็งและร้อน ไม่ทันได้รู้ตัวเจ้าสิ่งนั้นก็ดันตัวเข้ามาในร่างของผม ผมจับไหล่ของไอ้โซโล่ไว้แน่น รู้สึกถึงความคับตึงจากส่วนที่เชื่อมต่อกัน
“โซ...” ผมเอ่ยแผ่วเบาอย่างไม่แน่ใจ ไอ้โซโล่คุกเข่า ยกขาทั้งสองข้างของผมขึ้น แยกออกกว้าง ค่อยๆ ขยับสะโพกของตัวเองเนิบๆ มือของผมคว้าหมอนข้างหัวมากอดเอาไว้ จังหวะการสอดใส่เริ่มเพิ่มมากขึ้นจนผมเสียวสะท้านทั่วแผ่นหลัง กดหมอนเข้ากับหน้าร้องอู้อี้ หมอนโดนหยิบออกไป ไอ้โซโล่โน้มตัวลงมาหาผมเพื่อจูบนวดเฟ้นริมฝีปาก
แรงกระแทกทำให้ตัวของผมสั่นกระเพื่อมเป็นจังหวะ ผมจับผ้าปูที่นอนเด้งตัวรับจังหวะกระแทกพร้อมกับเม้มช่องแคบที่ร้อนรุ่มจากการเสียดสีเข้าออก เสียงครางต่ำดังจากไอ้โซโล่ มันผละริมฝีปากครางเสียงแผ่ว ผมยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายครางกระสันเสียวซ่านเกร็งตัว
ผมยกตัวขึ้นดันไอ้โซโล่ลุกจากตัวขึ้นไปนั่งบนตัวของมันแทน ผมกอดรัดไหล่กว้างที่มีมัดกล้ามแน่นไปทุกสัดส่วนขยับตัวขึ้นลงอย่างระมัดระวัง มือของมันจับสะโพกของผมไว้แล้วช่วยพยุงตัวผมเข้าจังหวะ
“โซ... โซ... ดีไหม ...อา ...”
ผมควบคุมจังหวะเงยหน้าร้องครางอย่างอดกลั้นไม่ได้ การคุมจังหวะเองมันดีกว่าเพราะรู้จุดที่ชอบ เมื่อตัวเองมีความสุขผมย่อมไม่ลืมที่จะเฟื้อแผ่ให้กับคนข้างล่างด้วยการตอดรัดอีกฝ่ายเป็นพักๆ ผมก้มหน้ามองอีกฝ่ายที่กำลังจับจ้องผมพร้อมกับกัดริมฝีปาก ใบหน้าหล่อหลาแสดงอารมณ์เสียวซ่าน ส่งเสียงครวญครางราวจะขาดใจ มันไม่ตอบแต่กลับกระแทกสวนแรงขึ้นกว่าเดิม
ผมครางไม่เป็นภาษา เมื่อถูกร่างแกร่งสวนกระแทกตอกเข้ามาแบบไม่ยั้ง ลมหายใจอุ่นๆ รดหน้าอกทำเอาอารมณ์ของผมแตกกระเซิง ได้แต่ร้องอย่างสุขสม ขยับตัวเร่งจังหวะถี่จนจะถึงฝั่งรำไร ไอ้โซโล่กอดร่างของผมเอาไว้แล้วกระซิบข้างหูด้วยเสียงกระเส่า
“พรีสต์ครับ ไปพร้อมกันนะ...”
ผมขยับควบขึ้นลงอย่างเมามัน ร้องครางลั่นเมื่อถึงจุดสุดยอดพร้อมๆ กับเสียงครางต่ำที่กระหึ่มดังขึ้นจากไอ้โซโล่ น้ำขาวขุ่นของผมพ่นรดหน้าท้องที่เขม่งเป็นก้อนมัดกล้ามที่กระตุกเกร็ง สักพักผมก็ทิ้งตัวลงซบร่างของอีกฝ่ายอย่างไร้เรี่ยวแรงเมื่อผ่านความสุขสุดยอดมา
ไอ้โซโล่กอดผมเอาไว้แน่น ใช้มือใหญ่อุ่นนั้นลูบหัวของผมอย่างนุ่มนวล ผมหลับตาซึมซับความอ่อนโยนของอีกฝ่ายเงียบๆ กอดไว้แน่น ไม่เอ่ยคำใดๆ เสียงการจังหวะการเต้นของหัวใจที่มันฟู่ฟองภายในอกของผม มันเต้นรัวเสียงดัง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนที่เคยถูกผมเกลียดมากมายอันดับหนึ่งนั้น…
กลายมาเป็นคนที่ผม...
ผม...
....เฮ้อ~
“เมียใครวะ โคตรจะร้อนแรง หึๆ”
“ไอ้ห่า!” ผมรีบผละจากมันทันที สะดุ้งตัวโหยงเมื่อไปขยับจุดที่ยังเชื่อมต่อกัน ไอ้โซโล่มันหัวเราะขำ จับหน้าผมที่มันเริ่มจะงอขึ้นเรื่อยๆ เจ้าหนูที่ไม่หนูตามชื่อค่อยๆ ถอนตัวออกจากช่องนุ่มด้านหลังไปอย่างช้าๆ ไอ้โซโล่มองผมนิ่ง
อย่าไปมองตามันเด็ดขาด!!!
แม่ง จะละห้อยแค่ไหนก็ไม่อย่าไปยอมมันเด็ดขาด!
ไม่งั้นกูไม่ได้นอนแน่!!!
“เหี้ย! มึงรีบๆ ออกไปสิวะ อ้อยอิ่งอยู่นั้นแหละ!”
รีบๆ ออกไป! ไม่งั้นกูสังหรณ์ใจว่าจะต้องเสร็จมึงอีกรอบแน่ๆ ไอ้โซโล่มันก็ถอนตัวออกไป มันลงไปถอดถุงยางเก็บทำความสะอาด ผมน่ะไว้ใจมันเรื่องความสะอาด ก็นะ มันน่ะคุณชายจะตาย ความสะอาดปลอดภัยมาอันดับหนึ่ง เพราะฉะนั้นผมถึงได้ปล่อยตัวปล่อยอารมณ์ไปกับมันอย่างไม่กังวลใดๆ ผมค่อยๆ เคลื่อนตัวลงจากเตียง พยายามเดินหนีบขาเข้าไปในห้องน้ำ
“พรีสต์~”
เหมือนจะได้ยินเสียงหลอนๆ จากด้านหลัง!!! มันเรียกกูซะหวานจนสยองเลยวะ อย่าหันไปมองมันเด็ดขาดไม่งั้น... ไม่งั้นคืนนี้แม่งเอาทั้งคืนแหง! ก็มันน่ะแข็งแรงจะตาย ที่ออกกำลังกายทุกวันมันได้ผลทำให้การเป็นซุปเปอร์โซโล่อย่างนี้ใช่ไหมเนี่ย!? ผมกลืนน้ำลายเดินเข้าห้องน้ำ แต่ดันเผลอไปมองไอ้หมาตัวใหญ่นั่งมองตาละห้อยตามมา ทำหน้าอย่างกับหมาหิวนมแบบนั้นมัน...
“เมียจ๋า ผัวคนนี้ขออีกทีน่า~” มันทำหน้าหงิกๆ ยกนิ้วขึ้นขออย่างน่าสงสาร ผมคิ้วกระตุก
แม่ง!!!
กระชากประตูปิดเสียงดังโครมทันที ท่าทางก็น่าขนลุกอยู่แล้ว แล้วยังจะมาพูดสยองขวัญอีก ผมยืนเม้มริมฝีปากที่หน้าประตูห้องน้ำแล้วถอนหายใจเฮือก เหลือบไปมองอ่างน้ำขนาดใหญ่แล้วค่อยๆ เปิดประตูห้องน้ำออก
“ก็ว่าแล้วว่าเมียกูต้องแรด”
“ไอ้บ้า!!! มึงออกไปเลย!!!”
ไอ้บ้าโซโล่โผล่พรวดเข้ามาอย่างรวดเร็ว มันเข้ามากอดผมไว้แน่นพร้อมกับหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ไอ้บ้าเอ๊ย!!! ใครแรดไม่ทราบ!!? กูแค่สมเพชเวทนาที่มึงทำหน้าอย่างกับหมาถูกทิ้งไว้ข้างทางเท่านั้นแหละ! ผมพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดแข็งแกร่ง ปล่อยกูสิวะ!
“มากอดกูทำไม กูมันแรด!”
“ก็แรดแบบนี้กูชอบอะ”
“...ไอ้บ้า!”
หมดคำพูดจะด่าไอ้ด้านนี้จริงๆ!
และแล้วผมกับไอ้โซโล่ก็โดดชนคณะ แหงล่ะ! ไอ้บ้าพลังนั้นเล่นต่อเป็นชุด ผมแทบทรุด! ต่อไปผมจะเขียนใบลาหยุดทำการสักอาทิตย์ดีกว่าไหม? รู้สึกว่าร่างกายมันชักจะไม่ไหว กูไม่ได้ถึกเหมือนมึงนะโว้ยไอ้เหี้ยโซโล่! ผมตื่นขึ้นมาก็บ่ายแล้วล่ะครับ ไม่มีอะไรทำ ก็นอนตีพุงอยู่บนเตียงนอนนี่แหละ ไอ้โซโล่ลุกไปออกกำลังกายตั้งแต่เช้าแล้ว ทำนั้นทำนี้ตามกิจวัตรประจำวันของมัน ไม่มีเปลี่ยนแปลงสักอย่าง ไอ้บ้านี่มันถึกจริงๆ ว่ะ ผมกระดิกเท้าดูทีวีในห้องสบาย แถมยังขนขนมเข้ามากินยิ่งกว่าเจ้าของบ้านอีก
ผมนั่งดูละครที่เข้ามาฉายใหม่ จำได้ว่าเรื่องนี้มันเล่นตอนปิดเทอมนู้น เป็นละครที่ดังมากตอนนี้ก็ยังดังอยู่ และที่สำคัญที่ผมดูเรื่องนี้เพราะ...
ไอ้ฮักนั่นแหละ!
เป็นละครเรื่องแรกที่มันได้แสดง ไอ้ฮักเพื่อนผมที่เป็นนายแบบไงครับ เดี๋ยวนี้มันกลายเป็นดาราเต็มตัว มีคิวงานยาวเหยียด ทำให้ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยหรือเจอหน้ากันเลย ปกติก็จะมีชวนไปเที่ยวนั่งดื่มที่บาร์บ้าง ดูหนังฟังเพลงอะไรบ้าง
มันทำอะไรอยู่วะ? หรือว่ากำลังยุ่งกับการทำงาน เป็นเพื่อนสนิทกันตรงไหน ไม่เคยโทรหากูเลย รู้ว่าทำงานหนักแต่โทรมาคุยแป๊บหนึ่งก็ยังดี แต่นี่อะไรไม่เคยโทรมาเลยสักครั้ง จะว่าไปแล้วผมลองโทรไปหามันสักหน่อยดีกว่า ผมขยับไปหยิบมือถือค้นหาชื่อของเจ้าฮักแล้วโทรทันที รอสักพักก็มีคนมารับสาย
[ฮัลโหล สวัสดีครับ]
"ฮัก ว่างปะวะ?"
[ฮักไม่อยู่ครับ]
ไม่อยู่? แล้วใครมันรับสายแทนวะ? ผมขมวดคิ้วแล้วถามออกไป
"อ๊ะ งั้นเหรอครับ? แล้วนี่ใครครับ?"
[พี่ชายของฮักครับ]
อ้อ! พี่ยิ้มนั่นเอง ผมนึกว่าใครซะอีก บ้านผมกับบ้านไอ้ฮักอยู่ข้างๆ กัน แถวนั้นมีผมกับไอ้ฮักอายุใกล้ๆ กันทำให้ได้เล่นมาด้วยกันตลอดตั้งแต่เด็ก ครอบครัวเราสนิทสนมกันมากด้วย ผมยังจำได้ว่าพ่อแม่ของไอ้ฮักเป็นดาราดังมาก พ่อของไอ้ฮักน่ะหล่อสุดๆ หน้านิ่งแบบไอ้ฮักเป๊ะ! ผมสงสัยว่ามันจะเป็นพันธุกรรมถ่ายทอดจากพ่อมาสู่ไอ้ฮักแหงๆ ไอ้หน้าตายไร้อารมณ์เนี่ย
"พี่ยิ้ม นี่พรีสต์เองนะ!"
[อ้าว พรีสต์เองเหรอ?]
"ครับ แล้วฮักไปไหนเหรอครับ?"
[ไม่รู้หรอกเหรอ ฮักไปถ่ายแบบที่เมืองนอกน่ะ ไหนฮักบอกว่าฝากพรีสต์ลาเรียนให้ไง ฮักไม่ได้บอกไว้เหรอว่าลาไปทำไม]
ผมขมวดคิ้วมุ่นทันที หา? ผมกับไอ้ฮักไม่ได้คุยกันมาสองเดือนแล้วนะ จะเอาเวลาไหนไปบอกกัน ยิ่งลาเรียนให้เนี่ยยิ่งเป็นไปไม่ได้! ผมกับมันไม่ได้เรียนที่เดียวกันสักหน่อย แล้วมันจะมาบอกให้ผมลาให้มันทำไมฟะ? งงน่ะเนี่ย!
"ก็ไม่ได้บอกนี่ครับ เราไม่ได้เจอกันสองเดือนแล้ว"
[หา? พรีสต์มึนหรือพี่เบลอกันเนี่ย ก็ฮักกับพรีสต์เรียนที่เดียวกันไม่ใช่เหรอ?]
หา!? ไอ้ฮักมันเรียนที่เดียวกันกับผม? บ้าน่า!!! มันจะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ? ถ้าอย่างนั้นผมกับมันก็ต้องเจอกันสิ แต่นี่ไม่ได้เจอกันมาสองเดือนกว่าได้ อะไรวะ? ยิ่งพูดก็ยิ่งงงมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
[พรีสต์ไม่ได้เรียนมอ...หรอกเหรอ? ก็คณะถาปัตย์ไง น้องพี่เจ้าฮอยฮักมันก็สาขาเดียวกันนี่]
กูเรียนอยู่มอนั่นแหละ! แต่ว่าไอ้ฮักมันก็เรียนที่เดียวกันงั้นเหรอ!? คณะสถาปัตย์ซะด้วย มันจะเป็นไปได้ยังไงวะ เฮ้ย!!! เดี๋ยวก่อน!!! อะไรนะ?
ฮอยฮัก...?
“ไอ้ฮัก ชื่อเต็มๆ ว่าฮอยฮักเหรอครับ? ไม่ใช่ฮักกี้เหรอ?”
[ชื่อฮอยฮักมาตั้งแต่เกิดแล้ว พี่ก็ชื่อฮอยยิ้มไง จะเรียกฮอยเหมือนกันก็ไม่ได้เลยเรียกว่ายิ้มกะฮัก ทำไมเหรอ?]
อ้าว! เหรอวะ? กูเข้าใจผิดว่าเป็นฮักกี้มาตลอดเลย มันชื่อว่า... ฮอยฮักงั้นเหรอ!!? ผมรีบประมวลภาพเหตุการณ์ทั้งหมดทั้งมวลที่เจอมาตลอด เดี๋ยวนะ... เวร!!! ไอ้ฮอยฮัก? ไอ้จืดๆ นั้นน่ะเหรอคือไอ้ฮักที่โดดเด่นมาตั้งแต่เกิด เฮ้ย! นี่มันเรื่องห่าเหวอะไรวะ!? ผมช็อกจนพูดอะไรไม่ออก มาได้สติเมื่อได้ยินเสียงพี่ยิ้มเรียก
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ถ้าฮักกลับก็บอกให้โทรกลับหาพรีสต์ด้วย”
[อ้อ พี่กำลังจะไปรับฮักที่สนามบินนี่แหละ พรีสต์จะไปด้วยไหมล่ะ?]
“ครับ!!! ไปครับ!!! มารับผมที่หน้าหน้าหมู่บ้าน... ขอบคุณครับ!”
ฮอยยยย ฮักกกก ไอ้ฮอยฮักกกก!!!
เหี้ยยยยฮักกกกก มึงงงง เจอกูแน่!!!
ผมวางสายไปอย่างรวดเร็วแล้วลุกขึ้นจากเตียงมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งตัวออกไปจากห้องอย่างติดเทอร์โบ ไอ้ฮัก ไอ้บ้า ไอ้... ไอ้!!! อ๊ากกกก!!! กูจะไปซัดมึงให้ตายไปข้างงงง ไอ้ฮัก มึงบังอาจมาก!!! บังอาจมาหลอกกูได้!!! แล้วนั่นอะไรวะ!? ทำไมต้องปลอมตัวเป็นไอ้จืดด้วย!!! อ๊ากกก ไอ้ฮักกกก!!!
มากกว่าความโกรธคือ...
สมเพชตัวเอง ทำไมกูโง่อย่างนี้วะ!? จำเพื่อนตัวเองไม่ได้แล้วยังไม่เอ๊ะใจที่เบอร์ของไอ้ฮักกับไอ้ฮอยฮักมันไม่โชว์เบอร์ทุกที โชว์แต่หมายเลขมาทั้งๆ ที่มันเม้นชื่อเอาไว้แล้ว ก็มือถือมันสับสนไม่รู้จะขึ้นชื่อไหน!!! ไอ้ฮอยฮักกกกก!!! ผมเพิ่งเข้าใจวันนี้ว่าทำไมไอ้ฮอยฮักมันถึงมองผมแปลกๆ ตลอด
ที่แท้มันกำลังขำความโง่ของกูแน่ๆ!!!
โครม!!!
ผมวิ่งลงมาลงบันไดเสียงดังทำเอาไอ้โซโล่ที่กำลังนอนกลางวันสะดุ้งตื่น รีบลุกขึ้นเดินมาหาผมอย่างตกใจ ถอยไป! กูจะไปจัดการไอ้หน้าตายยยย!!! มันหลอกกูหน้าตายเลยเฮ้ย!!!
“มีอะไร? ใครตาย?”
“เรื่องมันยาว กูไม่อยากเล่า!”
อาจจะมีคนตาย อันนี้กูไม่รู้!!! ต้องไปเห็นหน้ามันก่อน ดูสิว่ามันจะทำหน้ายังไง!? ไอ้โซโล่เข้ามาจับแขนดึงผมเอาไว้
“จะไปไหน? ไปกับใคร?”
มันยิงคำถามมาอย่างรวดเร็ว ผมโบกมือไปมา ตอนนี้กูไม่มีเวลาตอบมึง เดี๋ยวกูกลับมาตอบ! แล้วทำไมมันต้องทำเสียงเข้มแบบนั้นด้วยวะ? กูไม่ได้ไปหาชู้หรอกน่า เดี๋ยวถ้าไปกูจะไปแบบไม่ให้มึงรู้ตัวเลย โอเคไหม?
“จะกลับมาตอนไหน?”
“ไม่รู้”
“ให้ไปส่งไหม?”
“ไม่ต้อง!”
“ให้ไปรับไหม?”
“ไม่ต้องงงงง!! กูไปเองได้ โอเค? ถามมากจริง”
“ก็กูเป็นห่วงมึง เดี๋ยวปั้ด...” ไอ้บ้าโซโล่มันพูดด้วยใบหน้าจริงจังแล้วยกมือขึ้น ผมรีบยกมือขึ้นมาเป็นการ์ดกันไว้อย่างอัตโนมัติ แต่ก็ไม่มีอะไรใดๆ เกิดขึ้น นอกจากมือขนาดใหญ่นั้นลูบหัวของผมเบาๆ นึกว่าจะโดนตีแล้วซะอีก พอทำหน้าเคลิ้มหน่อย ไอ้บ้าโซโล่มันก็ผลักหัวผมออกทันที
“รีบไปรีบกลับ”
“เออ!” ผมเดินออกมาใส่รองเท้าที่หน้าบ้าน ไอ้โซโล่ก็เดินกอดอกมายืนส่ง บ๊ะ! แค่กูไปข้างนอกทำอย่างกับว่ากูไปออกสนามรบต่างแดน! หลังจากใส่รองเท้าเสร็จผมก็หันหน้าไปมองมัน
“เดี๋ยวกูรีบไปรีบกลับ จะได้ไม่ต้องคิดถึงกูนาน!”
“ไอ้หมาบ้าเอ๊ย มึงจะไปไหนก็ไปเลย!” ไอ้หมาใหญ่มันก็หน้าแดงแล้วโบกมือไล่ผม กูพูดความจริงก็อาย! หึ ผมแลบลิ้นใส่มันแล้ววิ่งออกจากบ้านไปทันที ก่อนจะออกไปก็กลับไปมองหน้าบ้าน นั่นไง ไอ้บ้านั่นมันกะจะมองส่งกันไปจนลับตาแหงๆ! ผมเปิดประตูหน้าบ้านแล้วเดินออกไปหน้าหมู่บ้านเพื่อรอพี่ยิ้มมารับ
ไอ้ฮักนะไอ้ฮัก!!!
เจอกูแน่!
TBC.
ไม่อยากจะบอกว่าวันนี้เป็นวันซวยของคนแต่ง :o12:
ไม่รู้อะไรหรอก ตั้งแต่เมื่อคืนแหละ คอมพ์แม่งโดนไวรัสแดก!!
เครื่องค้างเม้าท์สะดุดทำอะไรไม่ได้ อยากจะกรีดร้อง!!!
คุณกูแต่งไปเกือบครึ่งแล้ว แล้วแม่งก็ต้องมานั่งแต่งใหม่ o22
พอตอนเช้าเอาโน้ตบุ๊คลูกรักไปส่งร้านลงวินโดว์ใหม่ ไฟเสือกดับ!! :serius2:
เอาเข้าไป!! ได้ลูกรักกลับมาตอนสี่โมงเย็น แล้วแม่งบัดซบ เน็ตเล่นไม่ได้~~!!! :fire:
เหอะๆ จนกระทั่ง ณ บัด now ก็แต่งเสร็จครึ่งหนึ่งพอดี :o8:
เฮ้อ~ ได้ลงให้คนอ่านที่รอคนแต่งรอจนเหงือกแห้งผิวเหี่ยวไปแล้วมั้ง :laugh:
ขอโทษน่า....ที่มาต่อช้านะ (งานก็ยังรอโบกมือไหวๆ ให้ไปทำ เฮ้อ)
ตอนนี้ Nc มันไร้อารมณ์ไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ สงสัยไม่ได้แต่งตอนง่วง ฮ่าๆ
ตอนต่อไปเนี่ย...ฮอยฮักเจอกับขบวนการตามจับเมียไปมีชู้ของโซโล่~
แหม ฮอยฮักพอเห็นความสนุกอยู่ตรงหน้ารีบคว้าทันที โซโล่แทบกระอักเลือด!
ไว้เจอกันตอนหน้าโซโล่งานงอกของจริง... ฮอยฮักจะแกล้งอะไรโซโล่บ้าง!!
ปล.พรีตส์มันก็ไม่ได้ช่วยผัวมันเล๊ย ดันไปช่วยฮอยแกล้งอีกแน่ะ ได้ทีเอาใหญ่! :m20:
-
กว่าจะรู้ความจริงน่ะหนูพรีส
แล้วหนูฮอยฮักจะทำหน้ายังไงเนี้ย
-
O/////O>>>> :haun4: :haun4: :haun4:
-
555+ฮักงานเข้าซะล่ะ
-
:z1:
รอตอนหน้าด้วยคน
-
กำลังสนุกๆๆ เลยค่ะ มาต่อไวๆ นะ :L1:
-
ต่อไปต้องฮาแน่ๆ โซโล่อแตกตายแน่ๆ เหอๆๆ
-
โซโลร้อนแรง :z1:
-
o18
-
555555555
พลีสต์
น่ารักอ่ะ
โดนเพื่อรักหลอก ก็ไม่เค๊ย ไม่เคยสะกิดใจ
+1ค่ะ
เอิ้ก ก ก ก
-
:m20:
-
พรีตส์ปี 3 แล้วใช่ไหมค่ะ โอ้ววว กว่าจะรู้ 3 ปี แนะ ....... มึนจริงๆเล้ยยยพรีตส์ :laugh:
-
แทนที่โซโล่จะงานงอก เจ๊ว่าฮักน่าจะงานงอกมากกว่านะ :laugh:
-
ปิดมานานนม บทจะรู้ก็รู้กันง่ายๆเงี้ยเลยยยย 5555
ฮาตรงที่พรีสต์ไม่รุเนี่ยแหล่ะ เพื่อนสนิทเลยนะเว้ย จำไม่ได้ได้ไงเนี่ยย
ก๊่ากๆๆๆ อยากอ่านต่อจังเยยยยยยยยย
-
ก็แข็งแรงกันทั้งคู่ :m25:
น้องฮักงานงอก อิอิ
-
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆอ่า ชอบหนูฮักมากๆ ขี้แกล้งสุดๆ
-
ไม่อยากจะว่าเลยนะพรีสต์
แต่โง่มาหลายปีเลยอ่ะ ได้ข่าวว่าตอนนี้อยู่ปี 3 แล้วนะ 5555
-
และแล้วก็ยอมรับใจตัวเองแล้วสินะหนูพรีสต์ :o8: ยินดีด้วยนะโซโล่~~!! :กอด1:
อ่า...อ่านตรงนี้ไปมีแววว่าฮอยฮักจะงานเข้าก่อนโซโล่อ่ะนะ :m20: ว่าแต สองปีมานี้จำฮอยไม่ได้จริงๆเหรอพรีสต์
สุดท้าย เป็นกำลังใจให้คุณปอยนะคะ คนอ่านรอได้ (...ไม่นาน!) จ้า :pig4:
ปอลิง พี่เพ้นต์หายไปเลย ขอโอกาสให้พี่เพ้นต์ทำคะแนนมั่งสิค้า(ถึงจะไม่ทันแล้วก็เต๊อะ) :laugh:
-
อะไรมันจะเอวดีขนาดนี้
ร้อนแรงเกินไปแล้ว
-
อ่านอารมณ์ของคนเขียนช่วงท้าย ได้อารมณ์ต่อเนื่องกับอารมณ์ของพรีสตี้มากๆ กรุ่นสุดๆ :m31: :m20:
ฮอยจ๋า พรีสต์จ๋า อย่าแกล้งโซมากเกินไปน้า คนมันรักมันหลงเมียอะนะ เห็นใจกันหน่อยเฮอะ :กอด1:
-
ฮอยฮักเจอแน่ คริคริ โดนจับได้แล้ว
o13
-
:laugh: :laugh:
ไอ้ฮักตายแน่
หรือโซโ่ล่รอขึ้นเขียงแทน
-
ตั้งแต่มีผัวนี่ฉลาดขึ้นมาเลยนะพรีสต์ 555
ครึ่งหลัง โซโล จะโดนแกล้งหรอ รอๆๆๆ
-
3ปี 3ปีที่จำเพื่อนสนิทตัวเองไม่ได้ :laugh: พรีสตี้เอ๋ย จำเพื่อนไม่ได้ให้เขาหลอกตั้ง3ปี
ฮักงานเข้าเเล้ว ไปหลอกมันไว้
-
รอตอนต่อไปค๊าา :mc3: :mc3: :mc3:
-
อะไรของเค้ากัน
:laugh:
-
สงสัยฮอยฮักจะแกล้งให้หึง หุๆ
-
รอการแก้แค้นโซโล่ในตอนหน้า 55555
-
สงสารน้องฮอยย พรีสต์จ๋าตัวเองจำเค้าไม่ได้เองไม่ใช่หรา
อย่าไปทำไรน้องฮอยที่น่ารักเลยน๊า
แต่ดูจากสปอย น้องฮอยก็ไม่เบานะเนี่ย มีสมรู้ร่วมคิด
สงสารโซโล่ งานเข้าซะงั้น :เฮ้อ:
-
งานงอก
-
พรีสต์จ๊ะ เธอนี่สุดๆจริงๆ
บื้อสุดๆ ร้อนแรงก็สุดๆมากเช่นกัน
โซโล่ ตอนนี้ น่ารักอ่ะ
-
5555ลืมแม้กระทั่งเพื่อนตัวเอง
-
พรีสต์ซื่อ(บื้อ)ไร้เทียมทาน โดนหลอกมานาน 5555 พอเจอฮอยอาจจะกระโดดไซด์คิกเข้าใส่
ฮอยแกล้งโซโล่ อยากเห็นมากๆค่า
-
รอๆๆๆ อยากให้โซหึงหน้ามืด
ไปนั่งเขี่ยเห็ดในมุมมืด
แบบที่เห็นว่าสู้ไม่ได้แน่ๆ แล้วสติแตก 555555555
-
โซปกติก็โหดอยู่แล้ว
นี่ถ้าหึงโหด..ไม่อยากจะคิด :serius2:
งานจะเข้าพรีสต์มากกว่าละม้างงงง (ไม่นับฮอยฮัก เพราะท่าทางเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ฮ่า)
-
ฮอยฮักงานเข้าซะแล้ว
-
ฮอยฮัก หรือ ฮักกี้ จะรอดไหมเนี๊ยะ
:กอด1: :กอด1:
-
พรีสต์ นี่ไม่สังเกตุเองหรือ ฮอยฮัก ปลอมตัวได้ดีมากดีล่ะเนี่ยน :เฮ้อ:
-
อยากอ่านอีกครึ่งแล้วอ่ะ ให้เป็ดให้บวกเป็นกำลังแรงใจค่ะ
-
น่ารักอ่ะ
-
ฮอยฮัก จะเละขนาดไหนเนี่ย
สงสัยจะโดนพรีสด่าจนหูชาแน่ๆ
แล้วยังจะรวมหัวไปแกล้งโซโล่อีก
ไม่โมโหจนบ้านถล่มรึนี่
มาต่อไวไวนะค่าา
-
เอิ่ม. . . พรีสคะ ที่จำไม่ได้นั่นน่ะ เพื่อนตัวเป็นๆเลยนะ ไม่ใช่ตุ๊กตา
อยากรู้จังว่าพรีสจังคิดจะทำอะไรหว่า ก็ฝั่งนั้นน่ะก็แสบไม่เบาเลยนี่นะ
ไม่ใช่ว่าไปให้เขารังแกหรอกนะ
-
น้องพรีสต์ รู้ซักที นี่ถ้าพี่ยิ้มเค้าไม่บอกแกรจะรู้มั้ย
โซโล่แอบหวานอ่ะ ว่าแต่งานงอกยังไงน้า
-
พรีสจำเพื่อนม่ายด้ายยยยยยยยยยยยยย
ซะงั้น
-
เอิ๊กก มันน่าลุ้นจริงจัง
-
+1 ให้ปอยป้อยจ้า
เราว่าพีสต์ควรจะไปเช็คสมองบ้างนะ ขนาดเพื่อนตัวเองยังจำไม่ได้55555 :angry2: :angry2:
ดีว่าพีสต์น่ารักนะ ทุกคนอภัยในความเอ๋อได้ :really2: :really2:
โซโล่หื่นไปเปล่า :haun4: :haun4:
รอตอนต่อไปจ้ะปอยป้อย :call: :call:
-
พรีสต์จะน่ารักและซื่อ(บื้อ)เกินไปแล้วนะคะ โดนเพื่อนหลอกมานมนาน :m20:
โอ๋ๆ ไม่เป็นไร แต่ทำไมโซโล่จะงานงอกล่ะนี่ อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด o9
-
โฮกกกกกอยากอ่านตอนต่อไปแล้วววว
-
สองเดือนกว่าจะรู้ตัวเนี่ย มันโง่นานไปหน่อยไหม เนี่ย
-
พรีสต์เพิ่งหายโง่ก็ตอนนี้เอง ก็คนมันบื้อนิ :m20:
-
อยากอ่านต่อแล้วอะ
+ 1 นะคะ
-
ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ พรีสต์นี่มันโก๊ะจริงๆ จะไปจัดการเค้าหรือจะโดนจัดการเองก็ม่ายรุ
ส่วนตอนหน้าคนเขียนเกริ่นไว้ซะอยากเห็นหน้าโซโล่เลย :laugh3: เมียพี่มีชู้
อ้อ เค้ารอเหงือกแห้งอย่างเดียวผิวยังไม่เหี่ยวน้าาา :m17:
-
อยากอ่านๆ อยากรู้ว่าโซโล่จะงานงอกแค่ไหน
-
รอค๊าบบบ :mc4: :mc4: :mc4:
-
:m20: :m20:
น้องพรีสต์นี่ก็มึนจริงๆ เพื่อนสนิททั้งคนยังจำไม่ได้
-
:laugh: ตกลงว่าฮักผิดซะงั้น
รอคอยช่วงที่เหลือนะคะ
o13
-
ร้อนแรงกันทั้งคืน >//<
ในที่สุดก็รู้แล้วว่าฮอยฮักคือฮอยฮัก เอ๊ะ! ยังไง 55+
-
ขอบคุณจ้า
เร่าร้อน ร้อนแรง กันทั้งคู่เลย
โซโล่ && พรีสตี้ อะไรจะเหมาะเจาะกันแบบนี้
อ่านแล้วเขินแทนเลยง่ะ -//- (แต่ชอบ อิอิอิ)
ฮอยฮัก ไม่ได้ตั้งใจ มีเหตุผลที่ต้องทำแบบนั้น
ยังไงก็เบาๆ มือน่ะจ๊ะ นู๋พรีสตี้ ^^
ส่วนโซโล่จะงานเข้าแบบไหนนั้นต้องรอลุ้น
คงจะได้เข้าใจผิดแง่มๆ เพราะฮอยฮักหล่อม๊ากมาก (หึหึหึ)
-
ในที่สุดนู๋พรีสต์ก็รู้เสียทีว่าฮอยฮักคือเพื่อนสนิทที่ชื่อฮัก
นู๋พรีสต์ไม่ได้โง่หรอกแค่ไม่ใส่ใจ ไม่สนใจคนรอบข้างแค่นั้นเองงงงงงงงงง (ประชดนิดๆ)
โซโล่เขินเป็นด้วยอ่ะ น่ารักเกิ๊นนนนนนนนนนนน
:o8: :o8: :o8:
-
มารออย่างเคย อย่าหายไปอีกน้า
-
อ้ออ๋อยน้องพรีสต์
เพื่อนตัวเองแท้ๆจำไม่ได้อีก :pigha2:
-
พรีสต์ซื่อบื้อนานจริง
-
รอตอนหน้า
แล้วก็สนุกกับตอนนี้ด้วย
o13
-
ไม่ไหวๆๆๆ :haun4:
-
ชอบค่ะ ชอบมวากกกกกก สนุกสุดๆ ไม่มีใครยอมใครกันเลยทีเดียวคู่นี้
ในที่สุดก็ตามทัน อ่านทีเดียว19ตอน ข้ามวันข้ามคืนกันเลยทีเดียว
แล้วก็พอดีมีรูปที่คิดว่ามันเข้ากับอิมเมจของโซโล่ กับ พรีสต์ อยู่พอดี
ลองดูกันนะค่ะ
(http://img2.uploadhouse.com/fileuploads/14564/1456494377176c8aab7504c19a248070578d615a.jpg) โซโล่ กะ พรีสต์
(http://img3.uploadhouse.com/fileuploads/14564/14564944c31dacf67c07b626eadd3e0d4794282f.jpg) อันนี้วาบหวิวหน่อย
(http://img2.uploadhouse.com/fileuploads/14564/145649454fe29cea7a5d0f5e9c3c2e2e4471b2c5.jpg) อันนี้อิมเมจพรีสต์ หน้าหวาน น่ารัก ตัวขาว หัวทองๆ
(ลองเอามาฝากดู ถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไรค่ะ^^)
-
พรีสน่ารักแถมรั่วอีกตังหากฮาโคด :laugh: :laugh: :laugh:
-
กว่าจะรู้ความจริงนะพรีสท์ 5555 :m20: :m20:
-
นึกว่าชาตินี้ พรีสต์จะไม่มีวันรู้ความจริงเสียอีก =_=
-
พรีสต์รู้แล้ว 55
ปล่อยให้ฮอยฮักรออยู่นาน
จะเป็นยังไงต่อเนี้ย
มาต่อไวๆๆนะค่ะ
-
บทอัศจรรย์พรีสต์ร้อนแรงเสมอ :jul1:
เอ่อ..จริงๆฮอยก็ไม่ได้ปิดพรีสต์นะ
แต่พรีสต์นั่นแหล่ะที่ไม่เอะใจเอง
ทั้งๆที่มีหลายครั้งที่ควรจะนึกออก :m20:
รอโซโล่สะกดรอยตามเมียไปให้ตัวเองโดนแกล้งอย่างใจจดใจจ่อ :laugh:
-
555+หัวเราะ อย่างบ้าคลั่ง ไหงตูเพิ่งเจอเรื่องนี้ ฟร่ะ
อิคุณชายโซโล่ นี่ นะ ความพยายามเป็นเลิศจริงไรจริงหลอกล่อ หนูพรีสต์มาทำเมียจนได้
แต่ก็นะ อิคุณชายมันไม่ติดใจเอาความเลย เหรอ ว่า เมียมันไปโดนยามาจากไหนถึงกลับมาหมอบถวายตัวให้มันง่ายๆอ่ะ
แล้ว พออ่านจนถึงตอนปัจจุบัน มันเกี่ยวกับโซโล่ตรงไหนให้งานงอก ง๊ง งง???
-
ตอนนี้ ลุ้น ๆ ว่า โซ จะงาน งอกยังไงน้า อิอิ ลุ้น ตั้งนาน แต่หวานอ่ะ :jul1: :m25: แต่สงสาร ฮัก อ่ะอิอิ :m20:พลีสต์เขารู้แล้วน่ะ อิอิ 3ปี +1
-
กว่าจะรู้ความจิงนะพลีสสสสสสสสสสสสส
-
เหอๆๆ ไม่รู้ว่างานจะงอกใส่ใครนะระหว่าง ฮอยฮักรึว่าโซโล่
-
วันนี้มาต่อป่าวววว ? :amen:
-
โซโล่หื่นที่สุด ส่วนหนูพรีสต์ก็ใจอ่อนทุกที อิอิ
อ่ะหนูพรีสต์หรือโซโล่จะงานเข้ากันแน่นะ ถ้าพรีสต์รู้ว่าสามีแอบตามจับผิด ขณะที่ถ้าโซโล่รู้ว่าคนที่แอบตามมาดูเป็นฮอยฮัก ว่าที่เมียเพื่อน 555
-
คาดว่าไม่ใช่โซโล่งานงอก
แต่เป็นฮอยฮักงานงอกซะละมั้ง o18
โชคดีเน้อ ฮอยฮัก :sad11:
-
ตลกคนจำเพื่อนตัวเองไม่ได้ 555
-
รอตอนต่อว่านู๋พริสจะจัดการกะเพื่อนรักยังไง ให้เค้าหลอกมาได้ตั้งนะนู๋ 5555 โซโล่งานเข้าจริงรึเนีย???? ตามต่อ วันนี้จะมาต่อหรือเปล่าหว่า :กอด1: :oo1: o18
-
:-[ มารอครึ่งหลังนะครับ
-
พรีสต์ตลกอ่ะ 55555 :m20: :m20:
-
o13 o13 o13
-
เย้ ในที่สุดก็ตามทัน คึคึ
มาต่อไวๆน้า
รออยู่คร๊าฟฟฟฟ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
:z2: :z2: :L2: :L2:
-
ร้าน PoyPoy สารพัด
วันนี้...ขอเสนอ....
เปาน้อยนุ่มนิ่ม!!!!
เอาไว้เลี้ยงแก้เหงา เลี้ยงไว้กอดเล่น!!
ปล.คลิกที่รูปหากต้องการดูชัดๆ
(http://i.imgur.com/rkO6XKP.jpg)
(http://i.imgur.com/NQOkwrq.jpg)
(http://i.imgur.com/1JmJXf4.jpg)
ไม่มีอะไรหรอก วาดเล่นๆ
เพราะตอนนั้นนั่งกินซาลาเปาในชั่วโมงเรียน(เลวมากกกกก!)
ก็เลยวาดเป็นเปาน้อยๆ ออกมา เฮอะๆ
ปล.อย่าทวงนิยายเลย ข้าน้อยงานยุ่งมาก :o12:
อาทิตย์หน้าจะสอบแล้วววววว!!! เคลียร์งานก่อนสอบ ฮือๆ :sad4:
-
ซาลาเปาแอ็บแบ็ว 555 น่ารักดี :impress2:
แต่มันเบี้ยวๆน้อยว่ามั้ย???? :z1:
-
:impress2: น่ารักมากๆเลยครับ
-
น่ารักดีค่ะ
ถ้าเหมาหมดเลย จะแถมขนมจีบไหมคะ
สู้สู้เรื่องสอบนะคะ :L2:
-
น่ารักอ่ะ O_o
ชอบเปาพรีสตี้สุดๆ
ขอซื้อมาเลี้ยงที่บ้านสักหน่อยได้ม่ะ (อิอิอิ)
จะโดนเปาโซโล่ฆ่าหมกป่าก่อนป่ะนี่ -*-
ปล. บ้านเค้ามีสิ่งล่อตาล่อใจเยอะน้าเปาพรีสตี้
(แมว 2 หมา 1 ดอกไม้เพียบ กล้วยไม้เป็นสวน ฮ่าฮ่าฮ่า)
-
อร๊ายยย น่ารักอะ ชอบเปาคุณชายกับเปาพริตตี้ น่ารักดี :กอด1:
สุดท้าย คนเขียนสู้ๆ จ้า :L2:
-
โฮกกกก อยากได้ (แต่ของคงหมดสต๊อกไวมาก 55)
ชอบเปาเน่ากับเปาบูดที่สุดแล้ว :impress2:
-
น่ารักมากกกกกก
อยากเลี้ยงเปาพริตตี้ กับเปาซุป' ฮักอ่ะ :กอด1:
-
กำลังจะทวงคนเขียนให้อัพนิยาย เจอประโยคสุดท้ายของคนเขียนเบรคเข้าไป
แอ๊กกก แค่กๆๆๆ...ซาละเปาติดคอ :m2:
-
เปาคุณชายต้องเลี้ยงคู่กับเปาพรีสตี้ 555
เปาคุณชายจะได้มีความสุข 555
-
น่ารักอะ
ปล.เอาอีก 50% ที่เหลือมาต่อด้วยนะอยากอ่านแล้วอะ
+1 นะคะ
-
อยากได้เปาทั้งหมดเลยยยยยยยย 5555 :L2: :L2:
-
อยากได้ทุกเปา
:-[ :-[
-
เห็นแล้วหิว ก๊ากๆๆๆ :laugh:
-
งั้นเค้าขอเลี้ยงเปาขวามือ เปาซ้ายมือไม่น่ารัก ไม่เอา!!!!
-
เปาคุณชายจะขาดเปาพริตตี้ได้อย่างไร เลี้ยงคู่กันจะมีความสุขม๊ากมาก
-
เปาเน่ากับเปาบูดเนี่ย ใครอ่ะ
อยากได้เปาพริตตี้ไปเลี้ยงที่บ้านจัง (กลัวเปาคุณชายโซ :z6:)
แต่เปาฮักเนี่ยน่าเลี้ยงดีนะ
สรุปว่าอยากได้ทั้งหมดเลย เพราะต้องเลี้ยงคู่กัน :กอด1: :กอด1:
ว่าแต่...ไม่มีเบอร์โทรสั่งหรอ
-
น่าร๊ากกกกก อ๊าาาาา
ขอคู่เปาคุณชายกะเปาพริตตี้งับๆ ><
-
ผมมายืนกอดอกอยู่ที่สนามบินเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้เวลาหกโมงเย็นซึ่งเป็นเวลาที่พี่ยิ้มบอกว่าไอ้ฮักลงเครื่องพอดิบพอดี เหลือบไปมองพี่ยิ้มแล้วถอนหายใจ พี่แกยังเห่อน้องเหมือนเดิมเลยว่ะ คนเห่อน้องแบบนี้ปล่อยให้มันแต่งตัวจืดๆ ไปเรียนได้ยังไงวะ? แล้วทำไมไอ้ฮักถึงต้องแต่งตัวแบบนั้นด้วยล่ะ? ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ เฮ้อ~
“พี่ยิ้ม เราไม่ถือป้ายชื่อของไอ้ฮักเหรอครับ? คนเยอะขนาดนี้จะหาเจอเหรอครับ?” ผมหันมาถามพี่ยิ้มที่ชะเง้อมองหาน้องชายสุดที่ฮัก เห็นญาติคนอื่นเขาทำป้ายโบกไปมาเพื่อให้คนที่เดินออกมาเห็น แต่พวกเรากลับมายืนมือเปล่ากันแบบนี้ พี่ยิ้มหันมายิ้มให้กับผม
“ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็นะ แต่อย่าลืมสิ นี่มันฮอยฮักนะ!”
อ้อ! ผมพยักหน้าเข้าใจทันที ปกติแล้วไอ้บ้าฮักมันยืนอยู่เฉยๆ ก็โคตรจะเด่น หาง่ายที่สุดในสามโลกแล้ว! ผมกับพี่ยิ้มยืนรออยู่สักพัก และแล้วเสียงประชาสัมพันธ์ก็ดังขึ้นบอกว่าไฟล์ทจากกรุงปารีสมาถึงแล้ว พี่ยิ้มหันมาพูดกับผม
“รู้สึกว่าฮักจะมาถึงแล้วนะ”
ไอ้ฮักมันไปถ่ายแบบที่แถวยุโรปและสถานที่สุดท้ายก็คืองานเดินแบบที่ปารีส พี่ยิ้มเล่าให้ผมฟัง ป๊าด! มันโกอินเตอร์ไปแล้วครับไอ้แว่นจืด! ผมกับพี่ยิ้มมองตามเหล่าผู้คนที่ทยอยเดินออกมา แล้วไอ้ฮักล่ะวะ? ผมมองหาแล้วชะงักกับเจ้าของร่างปราดเปรียวที่เดินลากกระเป๋าออกมาอย่างกับมันเดินอยู่บนแคตวอล์ก! ผู้คนแหวกทางให้อย่างกับเป็นทะเลแหวก นั่นไงล่ะครับ! ไอ้ฮักมันกำลังเดินหน้าเลิศเชิดมานู้นแล้ว!
แต่ เอ๊ะ มันผมทองมาแต่ไกลแน่ะ นั่นไอ้ฮักแน่เหรอวะ? ผมยืนนิ่งแล้วหันไปมองพี่ยิ้มที่โบกมืออย่างมีความสุขที่เห็นน้องชายเดินเข้ามาใกล้แล้ว เออว่ะ! ไอ้ฮักจริงๆ ด้วย มันเปลี่ยนสีผมตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย? ไอ้ฮักเดินจะถึงพวกผม
ไอ้ฮักมึง...!!!
ผมรีบวิ่งชาร์จเข้าไปหามันอย่างรวดเร็ว พี่ยิ้มอุทานเสียงสูงอย่างตกใจ ไอ้ฮักมันมองผมนิ่งๆ ไม่ตกใจอะไรสักนิดมันค่อยๆ ปล่อยมือจากกระเป๋าแล้วคว้าตัวผมเข้ามากอดเอาไว้ก่อนที่ผมจะถวายถีบให้กับมัน อ๊าก! ไอ้ฮักกกก!!! ปล่อยกูนะเฟ้ยยย!!!
“ปล่อยกู ไอ้คุณฮอยฮัก!”
ผมกัดฟันเอ่ยเน้นย้ำชื่อของมันอย่างชัดเจนแล้วมันก็ปล่อยผมแต่ยังจับมือผมไว้แน่น หน้าหล่อๆ ที่แสนจะนิ่งของมันก้มลงมามองหน้าผมใกล้ๆ แล้วเอ่ยเรียบๆ ไม่มีอารมณ์ใดๆ เข้ามาแทรกจนน่าหมั่นไส้เพิ่มเป็นเท่าตัว!
“ดีใจด้วย เลิกเลิกโง่สักที”
“เออ!!! กูมันโง่”
“อืม มึงไม่ได้โง่ธรรมดา โคตรเลยว่ะ”
“ไอ้บ้าฮัก! ไอ้เพื่อนเหี้ย ไอ้หัวเถิก! ไอ้เห็ดขึ้นรา ไอ้ไมยราพหุบ!”
“มึงด่าแบบนี้กูก็ไม่เจ็บหรอกนะ มันฮามากกว่าว่ะ แล้วกูก็ไม่ได้หัวเถิกด้วย” มันส่ายหน้าไปมาอย่างไม่สะทกสะท้านสะเทือนใดๆ แถมยังเอ่ยโต้มาอย่างใจเย็นสุดๆ เออ! กูรู้ว่าด่าแบบนี้มันออกแนวฮามากกว่าเจ็บ! กูด่าใหม่ก็ได้! เอาให้มันเจ็บ อะไรวะ?
“...ไอ้...ไอ้...ไอ้...”
“ถ้ามันยากนักก็ไม่ต้องด่า” มันถอนหายใจแล้วพูดสวนขึ้นเมื่อเห็นผมคิดคำด่ามันไม่ออก ไอ้บ้าฮัก! กูตีมึงแทนก็ได้ ไอ้หน้าด้าน หน้าหนา! ไอ้พระอิฐพระปูน! ผมเข้าไปประทุษร้ายมันเต็มที่ ระบายอารมณ์เฟ้ย! บังอาจมาหลอกกูเป็นไอ้งั่งตั้งสามปีแน่ะ แล้วที่น่าเจ็บกระดองใจที่สุดก็คือกูเอะใจอยู่ตั้งหลายครั้ง แต่แม่งก็ไม่เคยคิดต่อเลยถึงได้ต้องมารู้เอาในตอนนี้ ไอ้ฮักกกก!!!
“กูไม่ใช่กระท้อน ทุบแล้วมันจะหวาน”
“มึงหลอกกูไอ้ฮัก มึงหลอกกู!”
“ตอนไหน กูไปหลอกมึงตอนไหน?”
“มึงหลอกกูว่าเป็นไอ้จืดฮอยฮักนั้น!”
“กูก็บอกว่ากูคือฮอยฮัก แล้วมันหลอกตรงไหน? มึงต่างหากที่จำกูไม่ได้เอง ใครผิดกันแน่? มึงจำกูไม่ได้เองนะ”
อะไรเนี่ย? มันพูดอะไรของมันวะ? ผมไม่เข้าใจ ยิ่งโง่ๆ อยู่ด้วย! ผมเงยหน้ามองมันอย่างเอ๋อๆ จะว่าไปมันก็แนะนำตัวว่าคือฮอยฮักตั้งแต่แรกนี่น่า แต่ผมจำมันไม่ได้เอง? อ้าวเฮ้ย! ทำไมไปๆ มาๆ คดีพลิก กลายเป็นว่าผมผิดไปได้ล่ะ!? ผมกระพริบตาปริบๆ มองไอ้ฮอยฮักที่พลิกคดีอย่างง่ายดาย!
“กูต่างหากที่ต้องโกรธมึง”
“เฮ้ยๆ อย่ามั่ว! กูต่างหาก”
ผู้ร้ายคดีนี้มันร้ายสมชื่อครับ! จะพลิกคดีให้ผมผิดซะงั้น!!?
“นั่นมันเลิฟมีนี่น่า”
“เออ ใช่ๆ! แล้วเด็กน่ารักๆ นั้นแฟนเขาเหรอวะ?”
“อ๊ายยย!! น่ารักเนอะ! มีหยอกกันด้วย”
“ดูสิ จ้องตากันหวานเชียว”
ผู้คนเริ่มหันมาสนใจพวกผมที่ยืนเถียงกันอยู่นานแล้ว แต่ฟังจากที่พวกเขาพูดแม่งพวกบ้านั่นต้องเข้าใจผิดไปคนละประเด็นแน่ๆ!
กูกะมันจ้องตากันหวานตอนไหนวะ? พวกกูกำลังเถียงเรื่องผิดไม่ผิดอยู่โว้ยยยย!!! พี่ยิ้มที่ยืนฟังอยู่นานเข้ามาขัดตราทัพ ก่อนที่อะไรๆ มันจะลุกลามไปมากกว่านี้ แหม ไอ้พวกนินทากาเลมันแพร่ไปเร็วยิ่งกว่าปรอทอีกนะครับ! ผมกับไอ้ฮอยฮักจับมือสงบสงครามเอาไว้ก่อน ไอ้ฮอยฮักรีบลากกระเป๋าดึงมือผมเดินออกไป
“ยืนเอ๋ออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวนักข่าวก็ตามจิกหัวหรอก”
แทบจะทันทีที่มันพูดจบ นักข่าวเริ่มเข้ามารุมล้อม ดูเหมือนว่าไอ้ฮอยฮักมันจะดังมาก เพราะแต่ละคนเมื่อรู้ว่าเป็นไอ้ฮอยฮักก็ต่างพากันหันมามองเป็นตาเดียวแล้วซุบซิบกัน บ้างก็ทำท่าจะเข้ามาหา ไอ้คุณฮอยฮักเปล่งประกายออร่าเรืองรอง ประมาณว่าแค่มองก็แสบตา มึนงงไปชั่วขณะเลยทีเดียว! เฮ้ยยย!!! ข้างหน้านั่นแฟนคลับวิ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่งเลยครับ! อ๊ากกก!!! ตายแน่กู!
“ขอโทษนะครับ ผมเพิ่งกลับมา เหนื่อยมาก ต้องการพัก” ไอ้ฮอยฮักพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นสุดขั้วพร้อมกับทำหน้าหยิ่งสุดขีด แต่ที่แน่ๆ ไอ้บ้านั่นรั้งผมมากอดเอาไว้ พยายามปกป้องจากแฟนคลับที่บ้าคลั่ง โอ้! เพื่อนฮักมึงโคตรแมนอะ!!!
“ทางนี้ๆ” พี่ยิ้มกวักมือเรียกพวกผมทั้งสองให้เดินออกไปจากกลุ่มคนที่เข้ามารุมแทบจะหาทางออกไม่เจอ โฮ~! ไอ้ฮักสมกับเป็นคนดังจริงๆ พวกผมหลุดออกมาก็รีบเผ่น พี่ยิ้มปลีกตัวไปเอารถมา เหลือผมกับไอ้ฮักที่ต้องซ่อนตัวรอรถ
“โฮ มึงดังขนาดนั้นเลย แฟนคลับเข้ามามุงแบบไม่ถึงวิด้วยซ้ำ”
“กูไม่รู้” ไอ้ฮอยฮักขมวดคิ้วเล็กน้อย(เล็กน้อยจริงๆ)ส่อแววว่ามันกำลังหงุดหงิด สงสัยว่ามันจะเหนื่อยจริง ทำงานมาเหนื่อยอาทิตย์ มาโดนผมด่าสาดใส่หน้า แถมยังประสบกับกองทัพแฟนคลับแบบไม่ได้ตั้งใจ ก็ต้องมีอารมณ์เสียกันบ้างแหละนะ ผมแอบมองหน้านิ่งๆ ของมันแล้วถอนหายใจ
เฮ้อ ก็ใครให้มันหน้าตาเด่นออกขนาดนั้นกันเล่า แล้วนี่เสือกสูงเพรียวสมเป็นนายแบบอีก เด่นเข้าไปใหญ่! เด่นมากไปก็เป็นข้อเสีย ตอนเด็กๆ ไอ้บ้าฮักมันโดนลักพาตัวบ่อยจะตาย เพราะหน้ามันนั่นแหละต้นเหตุหลัก จนช่วงหนึ่งมีพวกตำรวจมาตามคุมเลย ขนาดพ่อของผมยังส่งลูกน้องมาคุ้มกันอีกแรง
อืม... ผมบอกไปหรือยังนะว่าพ่อของผมน่ะเป็นทหาร พี่สาวคนโตก็เป็นทหาร พูดง่ายๆ ก็คือเกือบทั้งโคตรเป็นทหาร มีแค่ผมนี่แหละที่ยังไง๊ยังไงพ่อก็ไม่ยอมให้ผมเป็นทหาร ผมไม่เคยถามเหตุผล ก็ไม่สนใจจะเป็นอยู่แล้วแหละ ขืนเป็นทหารล่ะก็ชีวิตขาดรสชาติกันพอดี ต้องไปทำเสียงเข้ม เฮ้ยๆ! อะไรแบบนั้น มันก็ไม่ไหวน่า เออ เอาเถอะ เรื่องครอบครัวผมเก็บไว้ก่อนดีกว่า มาคิดเรื่องไอ้ฮักต่อเถอะ
“ที่มึงต้องเป็นไอ้แว่นจืดนี่ เพราะไม่อยากเจอสถานการณ์แบบนี้ใช่ไหมวะ?”
“เปล่า กูเห็นว่ามันน่าสนุกดี”
เหี้ย! กวนตีน!
กูอุตส่าห์มองมึงในแง่ดีแล้วนะ แต่แม่งไอ้ฮักก็คือไอ้ฮักอยู่ดี ยึดติดกับคำว่าสนุกสะใจเป็นพอ! ผมถอนหายใจเฮือก ก็ไม่ได้โกรธมันแล้วล่ะ เอาเป็นว่าผมก็ผิด มันก็ผิดแล้วเจ๊ากันไปล่ะกัน ระหว่างที่ยืนรอรถกันอยู่ จู่ๆ ไอ้ฮอยฮักก็หันมาหาผมแล้วยิ้มให้
งะ... ยิ้มนี้ช่างชวนว้าวุ่นใจยิ่งนัก!!!
“กูบอกไว้ก่อนเลยนะ อย่าคิดบ้าๆ กับกู”
“พรีสต์ ถ้ามึงตามน้ำไปกับกู กูจะบอกข่าวจากเวียนนาให้”
“หา? ข่าวเวียนนา? อะไรของมึง?”
“โง่อีกแหละ เวียนนาก็เมืองที่เฮียไปเรียนต่อไม่ใช่เหรอ!? ได้ผัวแล้วแม่งลืมเฮีย”
กูไม่ได้ลืมโว้ย! แล้วแม่งประโยคท้ายๆ น่ะกูได้ยินนะ ถึงกูจะมี... เอ่อ... กระดากปากกูจริง! ถึงจะมี... จริงๆ ทำใจพูดไม่ได้ว่ะ ขอละเว้นให้ฐานที่เข้าใจ โอเค? ถึงจะมี... แต่กูก็ไม่เคยลืมเฮียนะโว้ย! จะลืมได้ไงวะ!? แล้วเฮียฝากข่าวอะไรมาวะ ไปตั้งสองปีแล้วไม่ส่งข่าวหรืออะไรกลับมาเลย ให้ตายเถอะ!!! ไม่คิดว่าคนทางนี้จะเป็นห่วงแค่ไหน ไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองต่างภาษาแบบนั้น
ไอ้ฮอยฮักกวักมือเรียกผมให้ไปใกล้ๆ ผมก็ขยับไปชิดมัน ไอ้บ้านั่นก็เข้ามากอดเอวผมไว้ ก้มหน้ากระซิบข้างๆ หู สภาพตอนนี้ใครมาเห็นก็ชวนเข้าใจผิด คิดว่ากูกับมันเป็นผัวเมียกันแหง!
“เฮียฝากมาบอกว่าอาทิตย์หน้าเฮียจะกลับเมืองไทย”
“อะ... อะ... อาทิตย์หน้าเหรอ? จริงๆ เหรอวะ!? เฮียจะกลับมาแล้ว!”
“เออ เฮียบอกกูเองว่าจะกลับอาทิตย์หน้า ให้มึงเตรียมรอรับเฮียได้เลย”
“ไอ้ฮักกกก!!! เฮียจะกลับมาแล้วววว!!!” ผมยิ้มกว้างแทบอยากจะร้องไห้โฮออกมาดังๆ กระโดดดีใจเหยงๆ เข้าไปกอดไอ้ฮักอย่างสุดปลื้มอกปลื้มใจ เฮียจะกลับมาแล้วววว!!! เวลาสองปีในการรอคอยกำลังจะจบแล้ว!!! เย้~!!! ผมเขย่าแขนไอ้ฮอยฮักไปมาอย่างมีความสุข
“แล้วเฮียเป็นไงบ้างวะ สบายดีหรือเปล่า?” ผมรีบถามความเป็นมาเป็นไปของเฮียกับไอ้ฮอยฮัก มองมันตาโตอย่างอย่างรู้อยากเห็น ไอ้บ้านี่ก็ทำหน้าปลาตายใส่ ยักไหล่ไม่สน ผมเซ้าซี้ต่อ บอกกูหน่อย! กูอยากจะรู้! เฮียเป็นไงบ้าง!?
“เออๆ เฮียสบายดีมีเมียสี่คน”
“หา! ไม่จริงงงง!!! เฮียยังไม่มีเมียเฟ้ย!!!” ผมทำหน้ามุ่ยเถียงกลับอย่างว่อง มึงอย่ามาขี้ตู่นะไอ้ฮัก เฮียจะมีเมียตั้งสี่คนได้ยังไงวะ!? ถ้าเฮียจะมีก็ต้องมีคนเดียว เฮียเคยบอกไว้ว่าเฮียมีคนที่รักมากอยู่คนหนึ่ง ถึงเขาจะไม่ชอบเฮียแต่เฮียก็บ้ารอเขามาเป็นสิบๆ ปีแล้ว เพราะฉะนั้นเฮียจะมีเมียสี่คนได้ยังไงวะ? อย่างเฮียเขาเรียกว่ารักเดียวใจเดียวโว้ย!!!
“ล้อเล่น เฮียสบายดี หล่อ มีเสน่ห์เหมือนเดิม พอใจยังวะ?” ไอ้ฮอยฮักพูดตัดบทอย่างรำคาญ
“ช่ายไหมล่า~ เฮียน่ะทั้งหล่อ เก่ง อบอุ่น อ่อนโยน นิสัยดี๊ดี ใครได้ไปเป็นสามีต้องสุขตลอดชีพแหง กูฟันธง!”
“เออๆ ปล่อยกูได้ยัง?”
“เห...?” ผมก้มมองตัวเองที่กอดไอ้ฮักไว้แน่น คนที่เดินผ่านก็มองมาด้วยสายตาแปลกๆ อีกแล้วกู! เสียวลงข่าวบันเทิงหน้าหนึ่งจริงๆ! มันเสียวสันหลังวูบยังไงไม่รู้สิ อะไรวะความรู้สึกกดดันคุ้นๆ เนี่ย ผมมองซ้ายมองขวาต้นสายปลายเหตุที่ชวนขนลุก แล้วไปเจอตาไอ้ฮอยฮักที่ระยิบระยับเหมือนกำลังสนุก ทั้งๆ ที่หน้ามันนิ๊งนิ่ง อะไรของมัน กูขนลุก!
“รถมาแล้ว ขึ้นเร็วพรีสต์”
ก่อนที่ผมจะพูดอะไร รถพี่ยิ้มก็เข้ามาจอดเทียบท่า ไอ้ฮอยฮักคว้าไหล่ของผมกระชับเข้ามาใกล้ตัวเองแล้วลากผมขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกหนาวสะท้านจนตัวสั่น อะไรวะ แอร์ในรถก็ไม่ได้เย็นอะไรมากนี่หว่า ผมขมวดคิ้วมองออกไปข้างนอก รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ เหมือนกูกำลังเจอเรื่องร้ายๆ แม่งหนังตาขวามันก็กระตุกยิกๆ
ขวาร้ายซ้ายดี?
“มันต้องสนุกมากแน่ๆ เลยว่ะพรีสต์” ไอ้ฮอยฮักหันมามองผมแล้วพูดด้วยใบหน้าที่ผมแทบอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ รอยยิ้มแบบนั้น! ยิ้มสยองขวัญสั่นประสาทในตำนานของไอ้ฮอยฮักกลับมาอีกครั้งแล้ว! ใครจะเป็นคนซวยวะ?
หวังอย่างเดียว ขออย่าเป็นผมก็พอ!!!
TBC.
ว่าจะนั่งทำงานแต่มีคนทวงนิยาย...แล้วมันก็ได้แต่งจนได้ เฮ้อ~
แล้วงานกูล่ะฟ่ะ ใครจะทำให้!!!!! โธ่เอ๊ย~! บอกแล้วว่าอย่าทวงๆ!
ยิ่งบ้าจี้อยู่ แล้วงานของเค้าล่ะ งานของฉ้านนนนนนล่ะ!!!!?
เฮ้อ~ ไม่ใช่โซโล่งานเข้าละล่ะ คนแต่งเนี่ยแหละงานเข้า!!!!
ปล.ตอนนี้ค่อนข้างยาว...ยาวทั้งตอน ยาวทั้งเวลาอัพเวลาแต่ง เฮอะๆ
โซโล่งานงอกแบบไม่ทันได้ตั้งตัวทั้งฮอยฮักแกล้ง
พี่เพ้นต์(ที่หลายคนรอคอย)มาป่วน
และยังมีเฮียบุคคลปริศนาที่พรีสต์รอคอยกลับมาอีก
โซโล่ งานงอกแบบพิเศษ! :laugh: :laugh:
เจอกันตอนหน้าก็....ไม่รู้เมื่อไร อัพเมื่อไรก็เมื่อนั้นแหละ
อาจจะมาแบบไม่ทันตั้งใจ หรืออะไรก็แล้วแต่สถานการณ์~ :a11:
-
Ans >> ตกใจมาก =[]=
-
+1 ให้คนขยัน อิอิๆ o13
ขอบคุณนะที่มาต่อ :L1:
:pig4:
-
เย็นสันหลังวาบ ๆ เพราะ ... โซโล่ !!!! :-[ :-[
555 ไรเตอร์มาดึก(มากกกก) นึกว่าไม่อัพแล้ว
สู้ ๆ กับงานนะคะ เป็นกำลังใจ สู้ ๆ :mc4:
-
ปล่อยรังสีอำมหิต??ซะรุนแรงเชียวนะโซโล่
-
โซโล่ต้องแอบตามมาแน่เลยยอ่า
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
เหอะๆๆ โดนแล้วไง หนูพรีส
แล้วจะทำบุญตักบาตรไปให้นะ
-
อื้อหืออออออออ ถึงเนื้อถึงตัวคลอเคลียวงในขนาดนั้น ถ้าโซโล่เห็นแล้วไม่หึงก็แปลกละ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า บวกไปเป็นกำลังใจให้ทำงานหลวงต่อนะคะ ส่วนงานราษฎร์เพื่อมวลชนนี้ ว่างเมื่อไหร่ก็มาอัพอีกน้า :pig4:
-
ดูท่า พรีสสิจะงานเข้า
ท่าทางโซ่โล่แอบตามมาน่ะนั่น :laugh:
ซาลาเปาน่ารักดีฮับ :z1:
ชอบอิมเมจฮอยฮักจัง :o8:
ดูเงียบๆแต่แอบร้าย
ลองวาดฮอยฮักดูในคอม แต่ไม่เหมือนกับที่คิดไว้แฮะ
(http://image.free.in.th/z/tf/4fci5.jpg) (http://image.free.in.th/show.php?id=d9a174a69ea872d4d6859bc6d7d1de5c)
-
นอกจากโซโล่จะงานงอกแล้ว พรีสต์ก็จะงานเข้าด้วยมั้ยเนี่ย 555
-
แอบคิดให้ฮอยกับพรีสต์คู่กันแว้บนึง คงสนุกดีพิลึกล่ะ.. ฮอยคอยแกล้ง พรีสต์ก็คอยโมโห (เดี๋ยววินเซอร์ตามมาปาดคอ)
-
:z13:
-
ฮอยฮักขี้แกล้งจริงด้วย :laugh:
รู้สึกว่าพี่ฮอยยิ้มน่ารักอ่ะ ถึงแม้จะมาแื์บบแวบๆ ไม่มีบท :m20:
แล้วไอ้ที่ฮักบอกว่าสนุกมากแน่ๆ พรีสต์คงไม่สนุกด้วยมั้ง :z1:
รออ่านตอนต่อไปค่า :L2:
-
เอาล่ะจุ้ย :z1:
-
:กอด1:
-
สงสัยงานจะเข้าพรีสแล้วแหละ
-
โซโล่งานงอกของจริง
-
+1 ให้ปอยป้อยจ้า
พรีตงานเข้าละม้าง :laugh: :laugh:
ฮักชอบแกล้งเพื่อนแบบนิ่งๆ นะ :m16: :m16:
รอตอนต่อไปจ้า :call: :call:
-
ลุ้นระทึกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คิดว่ารู้และว่าทำไมชื่อตอนว่าโซโล่งานงอกอิอิ คิดว่ารู้สาเหตุแล้ว^^
-
555 เอาล่ะสิ โซโล มารคอยขัดขวางความรัก
เพียบขนาดนี้เลย จะทำไงต่อไป
แต่ตอนนี้น้องปอยสู้ๆ
-
คนที่งานงอกน่าจะเป็นพรีสท์มากกว่านะ ถึงตายไหมเนี่ย
-
เอิ่ม...งานนี้พรีสต์ท่าจะงานงอกก่อนล่ะมั้ง 555
ฮอยฮักน่าร้ากกกอ่ะ >< ขี้แกล้งเหมือนวินเซอร์เลย
โซโล่ตามมาแหงๆ เจอภาพบาดตาบาดใจ หุหุหุ
ว่าแต่เฮียเป็นใครกันนะ...
สุดท้าย ขอบคุณที่มาอัพค่า ^^
ปอลิง ตั้งใจทำงานนะค้า อ๋อย...แต่อยากทวงอ่ะ 555
-
อิลูกซวยแย้วววววววววว
-
ถูกแล้วละพรีสต์ ผู้โชคดีที่ได้รับเคราะห์คราวนี้ o22
งานนี้สนุกแหงๆ
อยากรู้จังหน้าโซโล่ตอนเห็นพรีสต์กับฮอยฮัก(ภาคซุป'ตาร์)
ใกล้ชิดกันซะขนาดนั้นแล้วจะเป็นยังไง
เหอะๆๆ :laugh:
ขอบคุณหนูปอยมากจ้า :pig4:
-
เหมือนจะเจอหึงโหดนะพรีสต์ 5555
ตกลงแล้วพี่คนนั้นเค้าเป็นใครเนี่ย
สงสัยถ้าพี่คนนั้นกลับมาต้องมีเรื่องแน่เลย
-
อ๊ามาลงให้อยากอ่านต่ออออ
-
อ่านแล้วค้างงงงงงง เฮียคือใครกานนนน :m31: แล้วใครคือคนที่เฮียรักมาเป็นสิบปีหวังว่าจะไม่ใช่พรีสนะ :z3: แล้วรังสีอำมหิตนี่ของโซโล่ชัวร์ ตอนหน้านี่พรีสงานเข้าชัวร์ :z3:
-
เค้าก็ตกใจอ่า ฮา ฮา งานเข้าพรีตส์ละสิไม่ว่า เหอ เหอ
-
ต้องตามสะแล้วทำไมโซโล่งานถึงงอก
ทั้งๆที่ตาขวาพรีตส์กระตุกขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆๆ
...
..
.
เปาสามคู่ น่ารักมากคะ ><
-
งานโซโล่คงไม่ได้งอก
น่าจะเป็น ภรรเมียของโซโล่ มากกว่าที่จะงอก :laugh: :laugh:
-
เล่นแรงนะคะน้องฮัก
หนูเก็บกดมาจากวินเซอร์รึเปล่าเนี่ย
โดนเค้าแกล้ง เลยมาระบายกับหนูพรีสต์ผู้ใสซื่อได้ลงคอ :impress:
-
ฟ้าเหลืองแน่ๆนู๋ หึหึ :m20:
-
เฮียนี่พริสต์รักเปล๊าอ้ะ :m15:
อย่าทิ้งโซนะ :angry2: :angry2:
-
ให่เดานะเปาคุณชายต้องตามเปาพริตตี้มาแน่เลยชิมิ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ว่าแต่ใคร คือ เฮีย แล้วเฮีย คือใคร :serius2:
-
แอบสะใจกับฮอยฮักเล็กน้อย(ย้ำว่าเล็กน้อย)
แต่พริตตี้ก็รั่วซะเหลือเกิน
รอเฮียตอนหน้า (ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าเฮียคือใครแต่ก็รอ^^)
-
เหมือนคนที่งานงอกจะเป็นหนูพรีสต์นะ
เฮียเป็นใครกัน?
มาต่อไวๆๆนะค่ะ
-
เริ่มสงสารโซโล่ซะแล้วสิ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: หนูพรีต เอ๋อได้ตลอดๆๆ
ฮัก กวนได้ใจจริง o13
รอแบบ 100% (โซมันจะงานงอกยังไง เห็นแต่คนอื่นจะงานงอกทั้งนั้น)
ใครคือเฮีย??? คนที่พรีตบอกว่ารอให้ตัดผมให้ใช่ปะ
-
หึหึ โซเห็นแล้วคิดยังไงบ้างนะ
ป่านนี้คิดไปโลกหน้าแล้วมั้ง อิอิ
อยากให้คลั่งใจตาย
-
โฮ๊ะ รู้ แระ ว่า ทำไม โซโล่ ถึงงานงอก หุหุ เจ้าโซโล่ เอ๋ย เตรียมตัว มาทำหน้าที่น้องเขยที่ดีด่วน
-
ขอบคุณจ้า
โห่ !!! นายโซโล่จะหึงขนาดไหนล่ะนั่น
แต่โซโล่ก็ไม่ใช่คนโง่ ที่จะไม่มองอะไรเลยน่ะ
ความรักทำให้คนตาบอดได้ ^^
-
โิอ๊ะ โอ๊ ...
โซโล่ ..พรีตส์ดีใจที่เฮียจะกลับมาออกหน้าออกตาขนาดนั้น
หึงไหม เพ่ ~~~~~~
ว่าแต่ ..เฮียคือใคร ใครคือเฮีย ' '
-
โซโล่จะทำไงล่ะเนี้ย ศัตรู(หัวใจ) เยอะซะขนาดนี้ 555 :a3:
-
น้องพรีสต์ น่าสงสารแน่ๆ
-
เอิ๊กก งอกแล้วงอกอีกเลยทีนี้55
รุมแกล้งกันขนาดนี้ เฮียโซโล่ของเราจะไหวเร้ออ~
เป็นกำลังใจให้คุณปอย สู้ๆค่า
-
เต็มพรีสตี้เอ๋ย น่าสงสาร งานเข้าเเน่ๆ :laugh:
เจ้าตัวปล่อนออร่าเยือกเย็นซะขนาดนี้ สงสารตามกลิ่นมา เอ๋ย! ไม่ใช่ตามพรีสตี้มา
ฮักแกล้งพรีสตี้ ตอนที่พรีสตี้วิ่งจะกระโดดถีบฮัก เเล้วฮักกอดเหมือนตอนพระเอกกับนางเอกเจอกันเลย :jul3:
ขึ้นหนังสือพิมท์หน้าหนึ่งเเน่ๆ
-
:mc4: สนุกมากๆเลยครับ
:z1:มารออีก 25% ที่เหลือ
-
ถ้าโซโล่รู้เนี่ย
พรีตต์คางเหลืงแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่เฮียนี่คือใคร
-
พรีสตี้งานเข้า :m20: :m20: :m20:
-
:oo1: ชอบฉาก nc! ร้อนแรงอะ :m25:
“ก็ว่าแล้วว่าเมียกูต้องแรด” โซโล่พูดตรงมากอะ :laugh:
พรีสต์นี่ความรู้สึกช้่่าจังเลยนะเนี่ยกว่าจะรู้เรื่องฮอยฮัก หลอกมาตั้ง 3 ปี
แล้วเฮียคือใคร ใครคือเฮีย คนที่เฮียรักรอมาเป็นสิบปีคือ พรีสต์หรือป่าว ไม่นะ!? :serius2:
-
วังน้ำวน อิอิ
-
เฮียนี่ถ้าไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ก็ไม่แคล้วได้มาเป็นมารหัวใจแน่นอน
ถึงขนาดทำให้พรีสต์ไว้ผมรอได้ด้วยเนี่ย
ยังคงยืนยัน(ที่จะเดา)ว่า งานเข้านี่ไม่ใช่แค่โซนะ พรีสต์ก็คงอ่วม (จากการโดนตามหึง) เหมือนกัน ฮ่าาาาา :z10:
-
แหมน้องฮักเนี่ย เล่นแบบนี้เอาไว้เล่นกะน้องลิ้งดีกว่านะคะ หุหุ
-
:L2: :L2:
-
กลับบ้านไปแกโดนจัดหนักแน่พรีสตี้เอ๊ย :jul3:
-
55555555
-
ฮอยฮักแกล้งพรีสต์อย่างนี้ไม่ดีนะ สามีเขายิ่งขี้หึงและหวงอยู่
แล้วเฮียคือใคร ทำไมพรีสต์ต้องดีใจขนาดนั้น
+1 และให้เป็ด คนเขียนจะได้มาต่อบ่อยๆ
-
ขำ ฮัก กะ พลีสต์ อ่ะ คุยกัน ขำ อีกคนสวยเริ่ด อีกคน น่ารักที่สุดในสามโลก งานถ้าจะงอก จริง ๆ ไหน เฮีย จะกลับมา ไหน วินเซอร์ จะรายงานสด ที่ พลีสต์ สวีท กะฮัก ฮ่า ๆ น่ารัก สุด ๆ +1
-
เหมือนจะงานงอก :o8:
-
จัดหนัก จัดหนัก :impress2:
-
ของภาค วินเซอร์xฮอยฮัก ได้ป่ะครับ >////////<
-
ตอนแรกกะจะรอให้ครบ 100 ค่อยแสดงความเห็น
เอาเป็นว่ามาให้กำลังใจคนเขียน
และเจ้าโซโล ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เลยว่า
กำลังจะมีมรสุมลูกใหญ่พัดกระหน่ำ แต่ก็เอาน่า
มีเพื่อนดีๆ คอยช่วยมาแต่แรกมันคงไม่มาทิ้งเอาซะกลางทางหรอก
-
อยากทวงแต่ก้อเกรงจัยคนแต่งจัง สู้ๆนะคร๊า
-
พรีสต์ค๊าบบบ งานนี้ซวยแน่ๆ คริคริ
:-[
-
เหมือนคนที่งานเข้าจะเป็นพรีสต์เลยนะ :laugh:
-
:กอด1: ชอบฮอยฮัก แต่รักพรีสต์ งิงิ
-
:bye2: นุกน่าน สู้ๆ
-
555+ ไม่ใช่แต่โซโล่หรอก พรีสต์ก็ท่าทางจะงานงอกเหมือนกัน
เห็นฮอยฮักสนุกแล้วเสียวสันหลังแทนพรีสต์จริงๆ เป็นข่าวแน่ๆ
ตอนหน้าโซโล่จะเจอเฮียของพรีสต์หรือป่าวน้า
-
โซโล่มะได้ออกเลยตอนนี้ หุๆ
-
ผมนั่งรถมากับพี่ยิ้มและไอ้ฮักจนกระทั่งมาถึงบ้านของไอ้ฮัก เอ่อ... ข้างๆ นั่น บ้านผมเองแหละ อย่าดูเลยครับ! มันไม่มีอะไรน่าดูหรอก ก็แค่บ้าน... อืม! ก็แค่บ้านหลังเล็กๆ ไม่สวยหรอก ผมอยู่แล้วอึดอัดจะตาย อยู่เข้าไปได้ยังไงก็ไม่รู้ พี่ยิ้มแบกกระเป๋าให้กับน้องชาย ผมดูๆ ไปแล้วพี่แกก็ยังเหมือนเดิมเลยว่ะ เห่อน้องอย่างกับอะไรดี มันแบกกระเป๋าเองก็ไม่ได้ทำให้สึกหรอหรอก แต่ก็อย่างว่านั้นแหละ พี่แกเห่อน้อง!
“เดี๋ยวพี่ไปส่งพรีสต์ก่อน ฮักก็ไปอาบน้ำแล้วนอนผ่อนซะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีก” พี่ยิ้มเอ่ยอย่างใจดีพร้อมกับดันไอ้ฮอยฮักเข้าบ้าน ไอ้บ้านั่นก็ไม่ยอมไปสักที อะไรของมึงวะ? มองกูอยู่นั่นแหละ กูมีอะไรแปลกหรือไง?
“ไปส่งไหนเหรอพี่ยิ้ม?”
“ก็หมู่บ้าน... ไง ฮักไม่รู้เหรอว่าเพื่อนอยู่ไหน?”
“ทำไมจะไม่รู้ล่ะ บ้านมันอยู่นี่ไงล่ะ ให้มันนอนบ้านตัวเองนั่นแหละ”
เหี้ยฮัก! มึงกำลังจะฆ่ากูน่ะเฟ้ย อย่า! ไม่เอา!! กูไม่อยากเจอกับพ่อ กูขี้เกียจฟังคำสรรเสริญเยินยอ กูฟังมาเยอะแล้ว! แถมยังมีพี่นัน พี่สาวจอมโหดด้วย อย่าฆ่ากูทางอ้อมเลย แล้วนี่ไม่รู้ว่าพี่เซนต์จะอยู่ด้วยหรือเปล่า ถ้าอยู่ล่ะก็กูวอดวายแน่ๆ! แต่ผมก็คิดถึงแม่เหมือนกัน ซิกๆ แม่น่ะเอาแต่ไปฮันนีมูนกับพ่อคงไม่สนใจผมหรอก โคตรเศร้า มีพ่อแม่ไม่เหมือนชาวบ้านเขา!
“พรีสต์จะไปเจอคุณลุงหน่อยไหม พี่เห็นกลับมาเมื่อวาน เอาของฝากจากเหนือมาเพียบเลย”
“ไม่ครับ ผมมีงานจะต้องรีบไปปั่นส่งพรุ่งนี้”
“งานอะไรวะ?” ไอ้ฮอยฮักหันมาถาม ผมว่าน่ะไอ้เวรนี่ต้องรู้อยู่แล้วล่ะว่ามันไม่มีงานบ้าบออะไรนั้น แต่คุณมึงก็ยังจะมาถามทำเหี้ยอะไรครับไอ้คุณฮัก! พี่ยิ้มหันมามองผม พี่คนนี้ก็ซื่อขนาด! ก็ยังว่าล่ะ น้องน่ะเป็นจอมซาตานต่างกับพี่ที่โคตรเทวดา! ทำไมพี่ยิ้มไม่เกิดทีหลังไอ้ฮักน่ะ จะได้มาเป็นเพื่อนผมแทนไอ้คนนิสัยไม่ดีคนนี้!
“เอ่อ... ก็งานอาจารย์สั่งอาทิตย์ที่มึงลาไง”
“อ้าว แสดงว่าฮักก็ต้องทำส่งพรุ่งนี้น่ะสิ”
“ก็มั้งครับ” ผมยิ้มแห้งๆ รับไปเมื่อพี่ยิ้มเข้าใจไปแบบนั้น เป็นพี่ชายที่คิดถึงน้องชายตลอดเวลาจริงๆ ทำหน้าทำตาเป็นห่วงไอ้ฮักสุดๆ พี่ยิ้มอย่าไปห่วงไอ้บ้านี่เลย ต่อให้เหลือแค่สองชั่วโมงก่อนส่งงาน มันก็ทำส่งทัน! เหี้ยนี่เทพจะตาย!
“ฮักเพิ่งกลับมาต้องนอนพักก่อน งานค่อยขออาจารย์ส่งทีหลังดีไหม?” พี่ยิ้มนิสัยดีมากครับ เป็นห่วงเป็นใยน้องชายจากใจมาก แต่ถ้าคนอื่นล่ะก็อย่าหวังจะได้เศษเสี้ยวความใจดีนี้เลย พี่แกมีให้น้องชายสุดที่รักคนเดียว ยกเว้นลูกเมียพี่แกน่ะนะ โชคดีหน่อยที่ผมเป็นเพื่อนไอ้ฮัก พลอยได้รับความใจดีไปด้วย
“ไม่ดีหรอกครับ อาจารย์ไม่ค่อยผ่อนผันให้เท่าไร เดี๋ยวผมไปทำกับพรีสต์เลยก็ได้ จะได้ให้มันช่วยทำด้วย”
“ไม่เหนื่อยหรือไงฮัก?”
“เดี๋ยวทำเสร็จผมก็นอนแล้วล่ะ”
“จะเอาอย่างนั้นเหรอ?”
“ครับ”
“โอเค เดี๋ยวพี่จะไปจัดกระเป๋าให้ล่ะกัน”
เอ่อ... ทำไมพี่น้องคู่นี้ถึงไม่หันมาถามความคิดเห็นของกูเลยสักคำ กูจะให้ไปด้วยไหมมม!!? แล้วบ้านนั้นน่ะมันใช่บ้านกูซะที่ไหน!? ผมมองสองพี่น้อง(ที่ผมเปลี่ยนใจให้เป็นพี่น้องซาตานแล้ว)ด้วยสายตาลำบากใจ พี่ยิ้มรีบจัดแจงกระเป๋าให้น้องชาย ผมที่พยายามจะคัดค้านถูกไอ้ฮอยฮักดึงความสนใจของพี่ยิ้มไปทุกที โอ๊ยหนอ! ไม่มีโอกาสจะได้เอ่ยคัดค้าน
“วันนี้กูเครียดมาเยอะ ผัวมึงตายแน่” ไอ้ฮักกระซิบให้ผมได้ยินคนเดียว น้ำเสียงเหี้ยมสุดๆ ผมชะงักตัว อะไรนะ!? มันจะไปแกล้งไอ้โซโล่งั้นเหรอ!? เฮ้ย!!! ไอ้บ้าฮัก ทำไมมึงเป็นคนแบบนี้วะ ทำไม!!!?
ทำไมไม่ชวนกู!!!?
“อะไรนะ มึงจะแกล้งมันจริงอะ?”
“เออ”
“มันไปทำอะไรให้มึงวะ?”
“ฮึ ใครให้มันเสือกเป็นเพื่อนกับไอ้เหี้ยนั่นเองล่ะ” ไอ้ฮอยฮักกอดอกทำเสียงแปลกๆ
อะไร? ไอ้เหี้ยนั่นคือใคร? เพื่อนไอ้โซโล่? ไอ้.... เหี้ยวินเซอร์!? อ้าวเฮ้ย! จริงสิ ไอ้บ้าฮอยฮัก(แว่นจืด)มันชอบไอ้วินเซอร์ งั้นไอ้ฮักที่เป็นคนเดียวกันก็ชอบไอ้วินเซอร์ด้วย!? อะไรเนี่ย!? นี่มันยิ่งไม่น่าเชื่อกันไปใหญ่ ไอ้ฮักชอบไอ้วินเซอร์คนนั้น!? ผมเริ่มสับสนแล้วล่ะ ทำไมต้องแกล้งไอ้โซโล่ด้วยล่ะ ทำไมไม่ไปแกล้งไอ้วินเซอร์นู้น ผมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดสงสัยสุดขั้วหัวใจ
“ทำไมคุณมึงไม่ไปแกล้งไอ้เหี้ยนั่นล่ะโว้ย”
“...กูแกล้งมันไม่ลง แค่เห็นหน้ามันกูก็ทำอะไรไม่ถูก... รู้สึกว่าไม่อยากแกล้งมันสักนิด เฮ้อ~ กูน่ะโคตรจะรักมันเลยว่ะ”
ผมมองหน้าเพื่อนที่มันพูดแบบนั้นออกมาแต่หน้ามันสิ นิ่งเกิ๊น! ไอ้ฮักไอ้ไร้จิตสำนึกคนนี้น่ะเหรอ!? ไม่อยากจะแกล้งคน ปกติมันน่ะเห็นเรื่องอะไรที่สนุกก็จัดหนักตลอดไม่เคยเว้น คิดดูสิเพื่อนสนิทอย่างผมมันก็ยังไม่เว้น
“เสร็จแล้ว ไป่ พี่ไปส่ง” พี่ยิ้มเดินมาพร้อมกับรอยยิ้มสมชื่อ ในมือถือกระเป๋ามาให้กับไอ้ฮัก ไอ้น้องชายตัวดีคว้ากระเป๋ามาสะพายบ่าแล้วโบกมือปฏิเสธ
“ไม่ต้องหรอกครับพี่ยิ้ม เดี๋ยวผมไปเองได้ พี่ก็ไปหาลูกหาเมียได้แล้ว ปล่อยให้ลูกเมียนอนเหงาอยู่ได้ ผมโตพอจะดูแลตัวเองได้แล้วน่า ไม่ต้องห่วงหรอก”
“เอางั้นเหรอ?” พี่ยิ้มมองไอ้ฮอยฮักอย่างลังเลใจ
“เอาอย่างนั้นแหละ เดี๋ยวผมไปเอง พรุ่งนี้เช้าจะได้ขับกลับคฤหาสน์เปลี่ยนเสื้อผ้าไปเรียนเลย”
พอไอ้ฮักมันว่าอย่างนั้น พี่ยิ้มแกก็ไม่ขัดอะไร เมื่อกี้ผมเห็นพี่เป๊ปซี่ภรรยาของพี่ยิ้มโผล่มาแวบๆ ด้วย แหม! ตอนงานแต่งของพี่ยิ้มผมก็มานะ ตอนนั้นพี่ยิ้มโคตรหล่อ พี่เป๊ปซี่ก็สวย ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ! ลูกคนแรกของพี่ยิ้มเป็นผู้ชาย น่ารักสุดๆ เลยแหละ แหะๆ! ผมน่ะชอบเด็ก ก็มันน่ารักนี่น่า!
และแล้วพวกเราก็ออกเดินทางโดยคุณฮอยฮักให้เกียรติเป็นโซเฟอร์ในครั้งนี้ ขอบพระคุณมาก เป็นครั้งแรกที่มีดาราหล่อขนาดนี้เป็นคนขับ ปล่อยให้ผมเป็นตุ๊กตาหน้ารถสบายกายสุดๆ ระหว่างนั่งไปในรถ ไอ้ฮอยฮักก็บอกให้ผมเรียกมันว่าพี่ เพราะในวงการบังเทิงน่ะมันใช้อายุปลอม และต้องเรียกชื่อมันว่าเลิฟด้วย อะไรวะ? ยุ่งยากจริงๆ ว่ะ!
“ตกลงมึงจะแกล้งไอ้โซโล่มันยังไง?”
“ทำไม? เป็นห่วงผัวเหรอมึง?”
ดูมันย้อนถามสิครับ โคตรน่าเกลียด! ผมก็สวนมันไปดอกหนึ่ง
“ก็ดีกว่าไม่มีผัวให้ห่วงเหมือนใครบางคนล่ะนะ”
“...ไอ้พรีสต์ ถ้ากูหักพวงมาลัยตอนนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น” ไอ้ฮอยฮักถามผมด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“กูขอโทษ”
มึงอย่าหักพวงมาลัยน่ะโว้ย ไม่งั้นเสาข้างทางต้นนี้จะกลายเป็นที่สิงสถิตใหม่ของกูแน่! มองหน้านิ่งๆ ของมันแล้วผมกลัวมันจะหักพวงมาลัยจริงๆ งานนี้ศพไม่สวยมาแล้วใครจะรับผิดชอบ! ตลอดทางผมตั้งหน้าตั้งตาเฝ้ามองมันอย่างใจจดใจจ่อ กลัวมันจะหักเลี้ยวพุ่งไปข้างทางน่ะสิ
“ว่าแต่มึงจะแกล้งอะไรมันวะ”
“คนมีความรักมักจะแดดิ้นเพราะความอิจฉา”
ตอบมาเป็นปริศนาปรัชญาบ้าบอให้กูคิดอีกต่างหาก ห้วย! ทำไมมึงไม่ตอบมาให้มันตรงๆ เลยวะ ยิ่งโง่ๆ อยู่! ผมพยายามใช้มันสมอง(ที่พอจะมี)ครุ่นคิด คนมีความรัก? เอ่อ... รัก กูจะเขินทำซากอะไรวะเนี่ย!? อิจฉางั้นเหรอ? ผมมองหน้าไอ้ฮอยฮักแล้วก้มมองตัวเอง
หมายถึงกูกับมึง... เอ่อ... แม่งสยองว่ะ!
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอก มึงคิดว่ากูอยากจะอะไรกับมึงหรือไง หึ ผัวมึงจะขี้หึงขนาดไหนกันนะ?” ไอ้ฮอยฮักมันพูดขึ้นหน้าน่ะนิ่งมากแต่ตานี่สิระยิบระยับสนุกสนานเต็มที่ หึงงั้นเหรอ? อะไรกันผู้ชายมันจะหึงผู้ชายด้วยกันเหรอวะ? พูดไปแล้วผมก็ชักอยากจะเห็นเหมือนกันแหะ ไอ้โซโล่หึง อีกล่ะ กูจะเขินทำซากอะไร!? จะว่าไปทำไมไอ้ฮอยฮักมันตั้งอกตั้งใจจะมาแกล้งไอ้โซโล่ขนาดนั้นวะ? ผมหรี่ตามองคนขับแล้วก็เอ่ยโพล่งขึ้น
“หรือมึงอิจฉาพวกกูว่ะ”
เอี๊ยดดดด!!!
“เฮ้ยๆๆ!!! กูขอโทษ”
เวร! เสือกปากหมาไปว่ามัน ลืมไปเลยว่ามันเป็นผู้กุมโชคชะตาชีวิตน้อยๆ ของผมอยู่ ผมจับอกของตัวเองที่เต้นถี่ยิบ แม่ง เมื่อกี้นี้กูเกือบหัวใจวาย! ไอ้ฮักขับเลี้ยวเข้าหมู่บ้านจัดสรรแล่นไปสักพักก็มาจอดที่หน้าบ้านของไอ้โซโล่อย่างแม่นยำ โฮ! แค่บอกทางคร่าวๆ มันก็มาถูก สมกับเป็นเทพฮอยฮัก!
พวกผมลงมาจากรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน บ้านไอ้โซโล่มีรถจอดอยู่อีกสองคัน ใครมาวะ? ผมมองไอ้ฮักเล็กน้อยแล้วเดินนำมันเข้าบ้านไป เฮ้อ~ ไอ้บ้าโซโล่มันจะเป็นยังไงบ้างวะ? มันจะเหวี่ยงผมไหมเนี่ย พอผมมองกลับไปหาไอ้ฮักอีกครั้ง เวร! ไอ้บ้านี่ก็เก๊กหล่อซะ แค่ธรรมดาๆ มึงก็เจิดจรัสแล้วนะ ไม่ต้องตั้งอกตั้งใจเปล่งออร่าเรืองรองขนาดนั้นก็ได้!
เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังไปทั่วบ้าน ยิ่งเดินเข้าไปยิ่งได้ยินเสียงคนพูดกันชัดเจน อะไรวะ? ใครมาตอนนี้? พอผมเดินเข้าไปในบ้านเท่านั่นแหละ ก็เห็นกลุ่มคนกำลังนั่งซดเหล้ากันอย่างเมามัน ผมแอบตกใจนิดหน่อย ไม่รู้ใครเป็นใคร มีคนมาเยอะแยะเชียวล่ะครับ! แล้วไอ้โซโล่ล่ะวะ? ผมมองหาไอ้โซโล่แล้วไปเจอมันที่ไปนั่งปลีกวิเวกอยู่คนเดียวมืดๆ อะไรของมันฟะ ทำแบบนั้นแล้วมันเท่งั้นเหรอ?
“โซโล่~! เมียมึงกลับมาแล้วโว้ยยย~” ไอ้ชินแหกปากร้องตะโกนข้ามวงเหล้าไปบอกไอ้โซโล่ ไอ้บ้านั้นค่อยๆ หันหน้ามา ผมแอบตกใจผงะเล็กน้อย แน่ใจนะว่านั่นคือไอ้โซโล่ ไม่ใช่ฆาตรกรใจโหดที่ไหนน่ะ!? มันลุกจากเก้าอี้เดินมาหาผมอย่างช้าๆ ทำไมจังหวะการเดินมันยะเยือกไปซะทุกก้าวแบบนั้นวะ!?
“...ใคร?”
“ห๊ะ?”
ไอ้โซโล่หยุดเดิน กอดอกวางมาดขรึม มันพยักหน้าไปด้านหลังพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นแทบจะไปรวมกันกระจุกอยู่กลางหน้าผากแน่ะ ผมหันไปมอง เออว่ะ เกือบลืมว่าไอ้ฮอยฮักมันก็มาด้วย ไอ้บ้านั่นเดินเข้ามายืนอยู่ข้างหลังผมแล้วพยักหน้าเนือยๆ ให้ผมแนะนำตัวมัน
“เอ่อ... พี่ของกูเอง ชื่อเลิฟ เขาจะมาขอพักด้วยสักคืนน่ะ”
“ไม่!” ไอ้โซโล่ปฏิเสธแทบจะทันที เสียงแม่งดังฉิบหายจนคนอื่นๆ ที่กำลังก๊งเหล้าหันมามองเป็นตาเดียว ผมหัวหดเลยอะ มันกลับไปโหมดน่ากลัวแบบที่เคยเจอกันครั้งแรก ผมไปไม่เป็นเลย แง้! มึงจะเสียงดังทำไม!?
“งั้นไม่เป็นไรครับ โรงแรมก็คงจะเปิดอยู่ล่ะมั้งพรีสต์ พี่ไปเช่าโรงแรมก็ได้” ไอ้ฮอยฮักเอ่ยขึ้นมาน้ำเสียงมันเหมือนคนเกรงอกเกรงใจเป็นอย่างมาก มันกลับกลายเป็นคนน่าสงสารไปทันทีทันใด โคตรตีบทแตกเหอะมึง! มันเอื้อมมือมาแตะไหล่ผมมองด้วยสายตา... เอ่อ... นี่ถ้าไม่ใช่ไอ้ฮักล่ะก็ ผมจะคิดว่ามันพิศวาสผมมากๆ เลยล่ะ แล้วกูจะหน้าแดงทำไมวะ!?
“จะดีเหรอครับพี่เลิฟ เดี๋ยวก็เป็นข่าวหรอก” ผมหันไปจับมือไอ้ฮอยฮักตอบแล้วพูดไปแบบอายๆ น่านนนน!!! กูก็ตีบทแตกเหมือนกันแหละวะ! ผมไม่เห็นหน้าไอ้โซโล่ว่าเป็นยังไง แต่เสียงของมันนี่สิน่ากลัวชิบ
“พรีสต์! มานี่!!”
เรียกกูอย่างกับหมาแบบนั้น กูไม่ไปหรอก ผมทำเป็นไม่ได้ยินไอ้โซโล่ ไอ้บ้านั่นคงจะไม่มาฉุดกระชากลากถูผมไปหรอกนะ แหม... เดี๋ยวกูจะให้ไอ้ฮักมันจัดการมึง หึ! กูมีเพื่อนเป็นตัวแบล็กอัพให้ กูไม่ยอมมึงง่ายๆ หรอก!
“จะมาดีๆ หรือให้ลากคอมา!”
โหดอ่า ลากคอเลยเหรอวะ!? ก่อนที่ไอ้โซโล่มันจะมาลากคอผมไปจริงๆ ไอ้ชินก็เดินเข้ากับใครไม่รู้คนหนึ่งแต่จำได้ว่ามันเคยอยู่กับไอ้โซโล่เมื่อตอนที่ไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะของผม ท่าทางเป็นคนที่สุภาพมีการศึกษาดีแท้ ทั้งสองเข้าห้ามไอ้โซโล่ที่ทำหน้าเหมือนกินยาพิษเข้าไปเป็นสิบๆ ขวด
“ใจเย็นสิวะไอ้โซโล่”
“ไม่ใจเย็นแล้วโว้ย!! เมียแม่งพาชู้มาถึงบ้านแบบนี้”
ชู้!!!? ผมเบิกตากว้าง อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ดูหน้าไอ้โซโล่สิ แหม~ โกรธมากเลยสินะนั้นน่ะ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ะ ไอ้ห่าเนี่ยไม่ใช่ขี้หึงธรรมดา โคตรขี้หึงแถมยังจินตนาการไปไกลลิบ! ไอ้ฮอยฮักแอบกระตุกมุมปากยิกๆ ผมรู้ว่ามันอยากจะหัวเราะเต็มแก่แล้ว
“เฮ้ย ไม่ใช่ครับ! พูดแบบนี้พรีสต์เสียหายนะครับ ผมเป็นแค่พี่ เราเป็นเพื่อนที่รู้จักกัน ‘ดี’ เท่านั้นครับ ไม่ใช่ชู้” ไอ้ฮอยฮักโบกมือปฏิเสธ แก้ตัวซะดิบดี เป็นห่วงใยผม แล้วมึงจะเน้นคำว่า ‘รู้จักกันดี’ ทำไมวะ? ไอ้โซโล่ถลึงตาใส่ไอ้ฮอยฮัก มึงรู้จักอะไรดีงั้นเหรอฮัก? พูดชวนเข้าใจผิด และดูเหมือนไอ้คุณชายมันจะเข้าใจผิดจริงๆ
“ถ้าคุณต้องการห้องพักล่ะก็ผมจะให้ค้างที่คอนโดผมล่ะกัน” ไอ้หัวขาว เอ่อ… เหี้ยวินเซอร์มันอยู่ด้วยเหรอวะ? แล้วมันไปอยู่ไหนมาไม่ทราบ ผมเพิ่งเห็น เอ๊ะ หรือผมไม่สังเกตเองวะ? ช่างเถอะก็มันไม่สำคัญนี่หว่า! ไอ้ฮอยฮักหันไปมองไอ้วินเซอร์นิ่งเชียว เฮ้ยๆ! อย่ามาตกใจอะไรแถวนี้นะโว้ย เรียกสติกลับมาด่วนไอ้เพื่อนเลิฟ!
“ไม่ล่ะครับ ขอบคุณ ผมอยากจะอยู่กับพรีสต์มากกว่า” ไอ้ฮอยฮักเรียกสติมาได้ รีบเชิดหน้าเหลือบด้วยหางตาไปมองไอ้วินเซอร์ โอ้~! ท่าทางแบบนี้มันดูเหมือนหยิ่งเอาม๊ากมาก แถมยังเหมือนดูถูกดูแคลนอีกแน่ะ ไอ้วินเซอร์เงียบกริบ
“เลิกยุ่งกับเมียกูได้แล้ว! ปล่อยเมียกู!”
ระหว่างที่พวกเรากำลังจมปลักกับหลุมอากาศ ไอ้ห่าโซโล่มันก็สะบัดเพื่อนมันแล้วเข้ามาจับแขนของผม แต่โดนไอ้ฮอยฮักใส่สันมือเข้าไป เอาแล้วไง เทพคาราเต้นะโว้ยยืนอยู่ตรงนี้น่ะ! ไอ้โซโล่ชะงัก มองไอ้ฮอยฮักแทบจะแยกเขี้ยวใส่
“อย่ารุนแรงเลยครับ...” ไอ้ฮอยฮักเข้ามาขวางผมไว้ไม่ให้ไอ้โซโล่เข้ามา เออ! ดีว่ะ มาเป็นไม้กันหมาให้กูที! หมาตัวนี้มันยิ่งบ้าๆ อยู่! แล้วพวกเพื่อนๆ ของไอ้โซโล่ก็มาจับรวบตัวมัน แยกออกไปสงบสติอารมณ์ ผมแอบมองไปเล็กน้อย กูเล่นแรงไปหรือเปล่าวะ? แต่ก็ไม่น่าจะพูดแบบนั้นกับกูนี่น่า! พูดดีๆ กับกูก็ได้ เดี๋ยวกูเดินไปหามึงเลย
“ผัวมึงบ้าดีนะ”
ไม่รู้จะตอบยังไงดี เพราะหลักฐานมันก็ฟ้องแบบตัวเป็นๆ!
“ก็มาดูกันว่ามันจะจริงจังกับมึงขนาดไหนกัน ผู้ชายกับผู้ชายน่ะมันต่างจากผู้ชายกับผู้หญิง ผู้หญิงยังมีลูกเป็นตัวผูกมัดได้ แต่ผู้ชายไม่มีอะไรเลยนอกจากการผูกพันกันทางใจ ก็ต้องมาดูแหละนะว่าผัวมึงจะผ่านเกณฑ์กูก่อนจะไปเจอด่านโหดกว่านี้ได้หรือเปล่า”
ไอ้ฮอยฮักตบไหล่ผมเบาๆ อย่างให้กำลังใจ ผมมองมันอย่างซาบซึ้งแวบเดียว แวบเดียวจริงๆ ครับ! เพราะหน้ามันส่อความสะใจส่วนตัวมากกว่าจะเป็นห่วงผม! แต่ที่มันพูดมาก็เป็นความจริง ผู้ชายมันท้องมีลูกเป็นห่วงคล้องใจไม่ได้ มีแต่ความรักความผูกพันเท่านั้นเอง แล้วไอ้ของแบบนี้มันจะมียาวนานแค่ไหนกัน?
“กูอยากเห็นตอนที่พ่อกะเฮียมึงรู้เรื่องนี้จริงๆ ว่ะ! ลูกชายคนสุดท้องมีผัวเป็นตัวเป็นตน!”
“กูก็อยากให้พี่มึงรู้เหมือนกันว่ามึงน่ะอยากมีผัวเป็นตัวเป็นตน!” ผมเชิดหน้าตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ฮอยฮักยืนนิ่งเงียบไม่เถียงกลับสักคำ
ฮึ! มึงแรงมากูแรงกลับ!
TBC.
อยากร้องตะโกน ย่ะฮู้~!!!!!! งานเสร็จแล้วโว้ยยยยย :m4: :m4:
แต่วันจันทร์สอบ... พี่น้องงงงง!! มันช่างหฤโหดเสียจริงๆ!! o7 o7
เทอมนี้มาเร็วเคลมเร็วไปเร็วแล้วเกรดของข้าน้อยจะเป็นเยี่ยงไร!?
ไม่อยากจะคิด ไม่อยากจะแซด~! ไม่อยากจะเว้าใดๆ ทั้งสิ้น หึ!
ตอนนี้ยาวไปหน่อย แกล้งโซโล่ยังไม่เท่าไรเลย :laugh:
แกล้งโซโล่ต่อตอนหน้าดีกว่า~ ตอนต่อไปเลิฟซีนของฮักกะพรีสต์ ฮ่าๆ :laugh:
-
จิ้ม
-
:laugh:
เดี๋ยวได้งานเข้าทั้งคู่
-
:laugh: :laugh:
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
เพื่อนคู่นี้สูสีพอๆกัน
-
5555555 :m20: :m20: << บรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ พอกันทั้งคู่
-
สองคนนี้สมควรเป็นเพื่อนกันจริงๆ 55555
-
:laugh: :laugh: :laugh:
แสบทั้งคู่ สงสารบรรดาผัวและว่าที่ผัวเป็นตัวเป็นตน จริงๆ
-
ขอบคุณจ้า
น่านไง !!! งานเข้าของแท้แล้วนายโซโล่
จะทำยังไง อะไรก็ใจเย็นๆ คิดถึงเหตุผลก่อนอื่นใด
ลองย้อนกลับไปคิดสักนิดว่า พรีสตี้เป็นคนแบบไหนกันแน่
จะมีชู้จริงๆ หรือเปล่า ? ถ้ามีจริงใครบ้าที่ไหนจะพามาเย้ยกันแว๊ !!!
ยังไงความรักก็ยังคงบังตา ความรักทำให้คนตาบอดเสมอ ^^
เป็นกำลังใจให้จ้า รอคอยตอนต่อไปน้า อิอิอิ
-
เอ่อ งานงอกคู่รึเปล่าเนี่ย 555
-
:laugh: :laugh:
สะใจ
โซโล่งานงอก
แอบอยากเห็นตอนพี่น้องพรีสต์ู้รู้เรื่อง ฮาแน่นอน
-
เหอๆๆ บ้าดีเดือดพอกันทั้งคู่นั่นแหละ
-
ดูเหมือนงานจะเข้าพรีสต์นะ ท่าทางโซโล่หึงมากซะด้วยนะนั่น
หึงมากแสดงว่ารักมากกกน่ะสิ :-[
"ตอนหน้าเลิฟซีนฮักกับพรีสต์" :a5: ล้อเค้าเล่นใช่มั๊ย
ขอบคุณคนเขียนนะคะที่มาต่อจนครบ 100% แล้วก็โชคดีในการสอบนะคะ o13
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสะใจมากกก :pig4:
-
แรงทั้งฮัก แรงทั้งพรีตส์เลย โอ้พนฃระเจ้าจ๊อด มันยอดมากกก :o8: :o8:
คงจะเดือดทั้ง วินเอร์ และโซ่โล่ ชัวร์์์ ๆๆ :fire: :m31:
-
ฮาตลอดอ่ะเรื่องนี้ ๕๕๕
ที่จริงพรุ่งนี้เค้าก็สอบนะตัว :o8:
<<<แล้วเมิงมาโผล่อะไรตรงนี้ :angry2:
:z10:
-
ฮอยฮักแอบจิตนะเนี่ย 55.
กร๊าก' ชอบโซโล่หึงพรีสต์อะ
คิดว่าพรีสต์พาชู้มาถึงบ้าน :m20:
พรีสต์ VS ฮอยฮัก ?!
:z6:
-
หึงไม่ได้สนใจอะไรแบบนี้เข้าทาง ฮัก พอดี
แต่พรีสต์จ๊ะ ถ้าโซ รู้ว่าวางแผนแกล้งนี้ สงสัย
คงจัดหนักขังลืมเลยมั้งนี่
ปอยสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
555 ชอบพรีสต์กับฮอยฮักอะ คุยกันฮาดี :laugh:
-
สมกับที่เป็นเพื่อนกันจริงๆ :laugh:
-
:a5:
โอ๊ยโย๋! โซโล่โดนเพื่อนเมียแกล้ง
แต่เพื่อนเมียเล่นเนียนไปนะ ขนาดเจอคนที่ชอบยังเก๊กหยิ่งได้ขนาดนี้ นายมันเทพอ่ะฮัก!!
คราวหน้าเลิฟซีนจริงหรอ หึหึ รอตามตอนต่อไปคะ
ปล. ทำข้อสอบให้ได้นะคะ!!
-
กรี๊ดดดดดด จะสงสารโล่หรือสงสารพรีสต์ดีเนี้ยยยยย :o8:
อ่านตอนนี้แล้วอยากอ่านคู่ วินเซอร์ ฮอยฮัก ด้วยจังเลยค่ะ อย่าลืมมาต่อ่ะค๊า :impress2:
-
ทิ้งท้ายได้ใจมากกกก กร๊ากกกกกความมันส์นะเบื้องหน้ากำลังรอเราอยู่
โฮ้วววววววว อยากให้มาต่อเร็วๆ จริงๆ :z3: :z3:
-
สงสารพระเอกอะ
-
งานนี้โซโล่ถูกเพื่อนฮักลองใจซะหน้ามืดไปเลย
โซโล่เอ๊ยยย อยากให้พรีสต์เข้าข้างต้องพูดเพราะและทำตัวโรแมนติกนะจ๊ะที่รัก
พรีสต์เค้าแพ้ทางคนแบบนี้จ้า เมื่อคืนนี้ก็ทำสำเร็จแล้วนี่นา เฮ้อออออ :เฮ้อ:
ถูกใจตอนหน้า ฮักวินเซอร์เค้าจะซั่มกันแล้ว :laugh:
-
ระวังโดนจัดหนักนะพรีสต์
-
แรงงงงงงงงงงงงงง
มิน่าถึงเป็นเพื่อนกันได้เนอะ พรีสต์กะฮอยฮัก :laugh: :laugh:
-
สุดยอด แบบนี้ดิที่รอคอย สรุป วินเซอร์หลงฮอยฮักเวอร์ชั่นนายแบบเข้าเต็มเปา แต่รังเกียจฮอยฮักเวอร์ชั่นจืด คู๋นี้ก็น่าลุ้น
-
แหมๆ เล่นกันมากๆ
เดี๋ยวจะโดนสามี และว่าที่สามีลงโทษนะ :impress2:
-
:m20: :m20: :m20:
แรงกันจริงๆนะ o13
-
โซโล่ถูกทดสอบ จะอ่วมขนาดไหนเนี่ย
-
:laugh:แรงทั้งคู่
-
555 เอาอีกๆๆ แกล้งโซโล่ให้หนักๆๆ เลย ว่ะฮะฮ่าาาา o18 (ไอนี่โรคจิต)
เจอฮอยมาดนี้ วินเซอร์ถึงกับจอด ตอนเค้าตามตื้อล่ะไม่สน หึหึ
(วินเซอร์ : ตูจะรู้มั้ยว่าคนเดียวกัน :angry2: )
-
ฮอยฮักมันร้ายยยยยยยยยยยยย
มวยถูกคู่กับโซดีค่ะ งานนี้ใครจะตายก่อน (ถ้าไม่ใช่พรีสต์) :laugh:
-
งานไม่ได้งอกที่โซ แต่มางอกใส่พรีสต์มากกว่านะ
แล้วมันจะตามไปงอกต่อที่ฮัก....
แต่เค้าชอบมากเลยอ่ะ ลุ้นไปฮาไป
-
“...กูแกล้งมันไม่ได้ แค่เห็นหน้ามันกูก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว...รู้สึกว่าไม่อยากแกล้งมันสักนิด เฮ้อ~ กูน่ะโคตรจะรักมันเลยวะ” <<< น่าร้ากกกกกอ่ะฮอย :laugh: :laugh:
นั่งอ่านไปขำไป แรงสมเป็นเพื่อนกันจริงจิ๊ง :m20:
งานนี้โซโล่หึงจนหน้ามืดตามัว ท่าทางวินเซอร์ก็จะหลงพี่เลิฟห้นามืดตามัวเหมือนกัน มาเจอกันจะๆขนาดนี้ แถมยังมีสถานการณ์ชวนจิ้นไกล :impress2:
แอบเห็นวินเซอร์ชวนพี่เลิฟไปนอนคอนโดตัวเอง กร๊ากก
รอตอนนหน้า ตื่นเต้น :-[
ขอบคุณค่ะ :pig4:
ปอลิง ดีใจด้วยงานเสร็จแล้วเหมือนกัน แล้วก็สอบวันจันทร์เหมือนกันเลย สู้ๆน้า o13
-
แรงกันทั้งคู่
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากเป็นน้องพรีสต์
-
โถถถ พ่อโซโล่โดนแกล้งซะหัวปั่นเลยนะ 555
-
ฮัก พรีสต์ แสบทั้งคู่ โซโล่ วินเซอร์ มาจับแยกไปสั่งสอนส่วนตัวดิ๊!!!!!!!!!!!
-
555555555555+ :m20:
-
o13 o13 o13
-
รู้สึกสงสารโซโล่ = =" โดนฮอยแกล้ง ถ้าโซโล่รู้ว่าฮอยชอบวินเซอร์จะแกล้งคืนไหมเนี่ย
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
พรีสต์ ฮัก จัด โซโล่ อีกเอาให้หนักเลย ชอบให้โซโล่หึง น่ารักดี :m26:
เพื่อนคู่นี้ มันร้ายกาจพอกัน ซักจะสงสาร โซโล่กะวินเซอร์จัง
-
อีกหน่อยก็จะกลายเป็นคู่ซี้ที่มีผัวเป็นตัวเป็นตน!!!
-
สรุปได้ผัวเป็นตัวเป็นตนทั้งคู่ :laugh:
-
ชอบที่สองเพื่อนซี้เขาเถียงกันตอนท้ายว่ะ
แรงพอกัน :m20:
-
แรงพอกัน 555
-
โซ๋โล่ที่โคตรซวยเลย อยู่ดีๆ กำลังหวานๆ
ดันเกินมารมาแกล้งซะงั้น
-
พอกันทั้งคู่ กร๊ากกกกกกกกกก :laugh:
-
งานเข้าทั้งคู่แน่ๆ :m20: :m20: :m20:
-
สมแล้วที่เป็นเพื่อนซี้กัน
:m20: :m20:
-
ถ้าเป็นคู่ฮักกะพรีสต์ สงสัยจะเป็นวันแดงเดือดเลือดสาดแฮะ :a5: น่าสงสารลิ้งกะโซโล่แฮะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
55555555555555555555555+
-
โอว. . . ไม่นะ ฮอยฮักที่แสนจะสุขุมนุ่มลึก ไหงเผยธาตุแท้ออกมาอย่างนี้ล่ะ
ฮ่าๆๆๆ แรงได้ใจจริงๆ
ไว้อาลัยให้อนาคตของโซโล่ 10 วิ
-
:m20:พอกันทั้งคู่เลย
อ่านไปยิ้มไป แรงกันทั้งคู่ o13
-
555 เหมาะเป็นเพื่อนกันทั้งคู่ ดูปากแต่ละคนสิ 555
-
มาต่อไวๆเลย
อยากอ่านตอนหน้ามากๆ
+ 1 นะคะ
-
+1 ให้ปอยป้อยจ้า
พีสต์เสร็จงานนี้แล้วตายสถานเดียวเลย :m20: :m20:
LOVE ME ชอบนักเรื่องแกล้งคนนี่นะ หัวขาวปราบให้อยู่นะ :really2: :really2:
รอตอนต่อไปจ้า :call: :call:
-
สนุกเหมือนเดิม จะติดตามค่ะ
-
ฮอยฮักแกลังสามีพรีสต์แรงไปเปล่า เดี๋ยวโซโล่จะกลายเป็นหมาบ้า :laugh:
กดให้เป็ดจ้า
-
คนหนึ่งมีผัวเป็นตัวเป็นตน
อีกคนก็อยากมีผัวเป็นตัวเป็นตน
นู่พรีสต์ แรงส์สสสสสสสสสสสส
o13 o13 o13
-
กรี๊ดดด
ต่อด่วนค่า คุณปอยย
-
หลังจากแกล้งสามีเส็ดคงโดนแก้แค้นจากสามีกลับ"หนัก"พอสมควร
:oo1: :oo1: :oo1:
-
ฮอยฮักน่ารักก :o8:
-
o13 o13 o13 o13
-
555+ โซโล่ก็โซโล่เถอะ
เจอฮอยฮักเข้าไป
ถึงกับไปไม่เป็น
แต่ฝั่งนั้นก็ยังมีไม้ตายเป็นวินเซอร์อยู่น้า~
แล้วแบบนี้จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
รอคนเขียนเฉลยดีกว่า
-
ถ้าจะงานเข้าจริงๆๆๆๆ
-
เขาว่ากันว่า
เพื่อนมักจะเหมือนกัน
คู่นี้นี่เป๊ะเลย
-
ตอนที่ 20 ความหลังของสองเรา
ตอนนี้ผมกับไอ้ฮักอยู่ในครัวทำกับข้าวกินกันอยู่ เนื่องจากตั้งแต่ไปรับมันที่สนามบินจนกระทั่งเดี๋ยวนี้ผมก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย พวกเราสองคนช่วยกันทำซึ่งเคยทำด้วยกันบ่อยๆ ไม่อยากจะบอกหรอกว่าไอ้ฮักนี่แหละที่เป็นท่านเทพปรมาจารย์สอนผมในหลายๆ เรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องทำกับข้าว หรือเรื่องพวกต่อสู้
จะว่าไปแล้วในตอนเด็กๆ ผมน่ะติดมันอย่างกับตังเม อาทิตย์หนึ่งผมต้องไปนอนกับมันสักประมาณสี่ห้าวันได้ จนกระทั่งจุดเปลี่ยนมันมาเกิดขึ้นตอนมอปลายนี่แหละครับ ช่วงนั้นเหมือนกับเปลี่ยนนิสัยของผมพลิกตาลปัตรไปเลย คุณอาจจะไม่รู้ว่าสมัยก่อนมอปลายนั้นผมน่ะ อืม... จะเรียกว่ายังไงดีล่ะ ไอ้ฮักมันให้คำนิยามว่าคุณหนูผู้หน่อมแน้มปัญญาอ่อน แต่ตอนนี้กลายเป็นคนละคนอย่างเห็นได้ชัดเจน ใครได้เห็นผมตอนสมัยหน่อมแน้มกับตอนนี้ล่ะก็คงไม่มีทางเชื่อแน่ๆ!
“ชิมสิ แบบที่มึงชอบไง” ไอ้ฮักตักแกงมาให้ผมชิม อืม... ใช่ แบบที่ผมชอบเลย ไม่เผ็ดเกินไป เค็มนิดๆ ผมพยักหน้า ไอ้บ้าฮักยังทำอาหารได้ถูกปากชาวบ้านเขาเหมือนเดิม มันเหมือนเป็นคนที่ไม่ใส่ใจใคร แต่จริงๆ แล้วมันเป็นพวกเท้กแคร์ดีสุดๆ เลยล่ะครับ ไม่งั้นตอนเด็กๆ ผมจะติดมันเหรอ!?
“เมื่อไรจะเสร็จ!? จะทำเอาโล่หรือไงวะ?”
พวกผมหันไปมองไอ้พวกที่ทำให้ครัวดูคับแคบลงไปถนัดตา ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ไอ้โซโล่นั่นแหละ มันยังพ่วงไอ้วินเซอร์เข้ามาด้วยอีกคน จะเข้ามากันทำไมวะ ตัวใหญ่ๆ กันทั้งคู่ เกะกะขวางทางเดินฉิบ ออกไปกินเหล้ากับพวกเพื่อนมึงนู้นไป! พวกมันจ้องเขม็งอย่างกับจะมาจับผิดพวกผมอย่างไรอย่างนั้น
“เสร็จแล้วล่ะครับ อ๊ะ พรีสต์ หลีกหน่อย พี่จะหยิบชาม” ไอ้ฮักหันไปตอบไอ้โซโล่อย่างสุภาพ แล้วหันมาหยิบชามแต่จมูกดันมาชนกับแก้มผมอย่างตั้งใจโคตรๆ
“รีบหลีกสิพรีสต์!” ไอ้โซโล่แผดเสียงใส่ผมทันที ผมเลยต้องหลบมาด้านหลัง
เป็นการทำอาหารที่ดูแปลกๆ ดีนะ ไอ้ฮักทำอะไรไอ้โซโล่ก็คอยกัดคอยจิกจนน่าขำ พอผมเดินมานั่งรับสายตากดดันจากไอ้โซโล่ทันที ผมทำเป็นเมินไปมองทางอื่น ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นแล้วพวกเราก็เริ่มนั่งทานข้าวกัน ผมนั่งข้างไอ้ฮัก ส่วนไอ้โซโล่นั่งข้างไอ้วินเซอร์อีกฝั่ง
“ไม่เห็นจะอร่อยเลย” ไอ้โซโล่เริ่มหาเรื่องแบบเด็กๆ เมื่อตักเข้าปากไป
“นั่นพรีสต์ทำนี่ครับ” ไอ้ฮักหันไปมองแล้วเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ เสแสร้งสุดๆ แต่นั่นผมทำจริงๆ ด้วยแหะ ผมเงยหน้ามองไอ้โซโล่อย่างหาเรื่องทันที ไอ้บ้านั่นสะดุ้งตัวโหยงแล้วเงียบ ยกแรกไอ้ฮักวิน!
“ทำอาหารได้อร่อยไม่เข้ากับหน้าตาเลยนะครับ” ไอ้วินเซอร์เอ่ยขึ้นแบบปากเสียมากๆ หน้ามันน่ะกวนฉิบเป้ง! ผมมองไอ้วินเซอร์แล้วหันมามองไอ้ฮักที่ทำหน้านิ่งเหมือนเดิม มันตักข้าวกินราวกับไม่ได้ยินอะไรใดๆ จากไอ้วินเซอร์ เรียกว่าเมินขั้นเทพ!
“นั่นสิวะ ไม่น่าเชื่อเล๊ย” ไอ้โซโล่เอ่ยสนับสนุนเพื่อนอย่างแข็งขัน ไม่อร่อยแล้วพวกมึงมากินด้วยทำไมมิทราบ เหมือนด่ากูทางอ้อมเลยน่ะเนี่ย!
“พรีสต์ครับ ทานนี่สิ” ไอ้ฮักเมินใส่พวกนกพวกกา หันมาตักผัดหมูให้กับผม ไอ้โซโล่หนังตากระตุกรีบตักให้กับผมบ้าง
“กินหมูมีแต่ไขมันเดี๋ยวอ้วน กินผักดีกว่า”
“อย่างพรีสต์นี่อ้วนขึ้นนิดจะน่ารักกว่านะครับ”
“เสือก! แค่นี้เมียกูก็น่ารักจะตายห่าแล้ว” ไอ้โซโล่หันไปเถียงไอ้ฮักแบบว่าผมแอบยิ้มเลยอะ น่าร้ากกก! ทำหน้าเหวี่ยงๆ อีกต่างหาก ไอ้ฮอยฮักก็ไม่ยอมแพ้ พยายามตักนั้นตักนี้ให้ผม ไอ้โซโล่ก็เหมือนกันจนจานของผมล้นไปด้วยกับข้าวที่ผมตักกินไม่ทัน
“พอๆ แค่นี้กูก็กินไม่หมดแล้ว ไอ้โซโล่!”
“ด่าไอ้พี่เลิฟมึงบ้างสิวะ” ไอ้โซโล่แอบไม่พอใจเมื่อผมห้ามแต่มันคนเดียว พาลไปหาไอ้ฮักที่นั่งกินอยู่นิ่งๆ ผมถอนหายใจแล้วหันไปห้ามไอ้ฮักบ้าง
“พอแล้วพี่เลิฟ”
“อ๊ะ ข้าวติดมุมปากแน่ะ เด็กจริงๆ เลยนะพรีสต์เนี่ย” ไอ้ฮักมันยกมือมาปัดๆ ที่มุมปากของผมอย่างนุ่มนวลพร้อมกับแย้มยิ้มเล็กน้อยมองผมอย่างเอ็นดูโคตรๆ
เดี๋ยวๆ ไอ้ฮักมันมีมุมนี้ด้วยเหรอวะ!? มึงจะแสดงขั้นเทพเกินไปแล้ว ตัวจริงไม่ใช่แบบนี้! ไอ้โซโล่ได้แต่นั่งเอ๋อทำอะไรไม่ได้สักอย่าง สีหน้ามันใกล้จะระเบิดเต็มที หลังจากสงบสติอารมณ์ได้ครั้งหนึ่งแต่มันก็จวนเจียนจะระเบิดอีกครั้ง
เคว้ง~
เสียงช้อนกระทบกันดังขึ้น ทั้งสองเงยหน้ามาสบตากัน ไอ้โซโล่ทำสายตาหาเรื่องสิ้นดี ส่วนไอ้ฮักทำสายตาเยาะเย้ยอย่างเปิดเผย แล้วสงครามช้อนมันก็เกิดขึ้นกลางโต๊ะกินข้าว
“เฮ้ย จะเล่นหรือจะกินวะ?” ไอ้วินเซอร์เอ่ยปรามแล้วผลักจานนั้นไปให้ไอ้ฮัก ไอ้โซโล่มองเพื่อนอย่างไม่พอใจ
“เหี้ย ทำไมมึงไม่เอามาให้กู”
“ให้แขกก่อนสิวะ” ไอ้วินเซอร์ตอบกลับหน้าตาย
เพิ่งรู้ว่ามันมารยาทดีเป็นกับชาวบ้านเขาด้วย แต่คุณฮอยฮักกลับผลักจานนั้นกลับหันไปกินจานอื่นอย่างไม่สนใจสักกะนิด ไม่เหมือนตอนแรกที่แย่งกับไอ้โซโล่จะเป็นจะตาย ไอ้โซโล่กับไอ้วินเซอร์เริ่มส่อแววความไม่พอใจทวีคูณ การกินข้าวมื้อนี้เป็นอะไรที่ลำบากจริงๆ ครับ เผื่อผมจะกินข้าวที่พูนจานหมดแทบจะจุก ก็มีแก้วน้ำใสยื่นมาจากไอ้ฮัก ผมรีบฉวยแก้วน้ำมาดื่มแก้แค้นแล้ววางไว้ที่เดิม เฮ้อ เกือบตาย
“ถ้ากินอิ่มแล้วก็ไม่ต้องฝืน เดี๋ยวท้องจะแน่นเกินไป” ไอ้ฮอยฮักเอ่ยดุเล็กน้อยไม่จริงจังอะไร ก็เหมือนที่มันทำมาตลอดเมื่อผมทำอะไรผิดไป ผมยิ้มรับแล้วพยักหน้า
“รู้แล้วน่า”
“โว้ยยย! พวกมึงไม่ได้อยู่กันสองคนนะเฟ้ย!!” ไอ้โซโล่เลือดขึ้นหน้า มันตะโกนออกมาอย่างไม่พอใจ ชี้หน้าไอ้ฮักอย่างหยาบคายมาก ไอ้ฮักไม่ว่าอะไร มันเมินไอ้โซโล่กลับไปทานข้าวของมันต่อเงียบๆ เจ้าของบ้านเอ็นกระตุกตุ้บๆ ถ้าทำได้มันคงอยากจะล้มโต๊ะกินข้าวไปแล้วแน่ๆ
“มีของหวานด้วยนะ พี่เลิฟกินเปล่า~?” ผมลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็น หันหน้ามาถามไอ้ฮักด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าน่ารักสุดๆ ไอ้โซโล่กับไอ้วินเซอร์นี่มองหน้าผมอย่างไม่เชื่อสายตา ไอ้พวกนี้นิกูก็ทำตัวน่ารักเป็นเฟ้ย! ไอ้ฮักพยักหน้ารับแบบไม่เสียเชิงนักแสดง รู้คิวของตัวเองเป็นอย่างดี
“ก็ดีเหมือนกันครับ”
“กินของหวานตอนค่ำนี่นะ อ้วนตาย!”
“ถ้าพรีสต์อยากกินเดี๋ยวพี่กินเป็นเพื่อนก็ได้ แล้วคุณนี่มีอะไรฝังใจกับความอ้วนมากหรือไงครับ?” ไอ้ฮักพยายามพูดเอาใจผม แล้วหันไปกัดไอ้โซโล่หน้านิ่งมาก สายตาก็เย็นเยียบปานน้ำแข็ง พอไอ้ฮักพูดไปแบบนั้น ไอ้วินเซอร์ก็หัวเราะขำออกมา อะไรๆ! ไอ้โซโล่มันฝังใจเรื่องความอ้วนจริงเหรอ? หรือว่ามันเคยอ้วนมาก่อน มิน่าถึงห่วงนักว่าจะลงพุง ห่วงแต่จะอ้วน เอาแต่ออกกำลังกาย!
“ไอ้วินเซอร์ตอนเด็กๆ มึงน่ะตัวเล็กนิดเดียว ไม่ต้องมาหัวเราะชาวบ้านเขาหรอก”
“อ้าว ทำไมมึงพูดแบบนี้วะ กูยังไม่ได้พูดเลยว่าตอนเด็กๆ มึงน่ะอ้วนจะตาย ไอ้อ้วน!” ไอ้วินเซอร์ชะงักเมื่อไอ้โซโล่มันเผลอตัวแฉก่อน ไอ้วินเซอร์ไม่ยอม แฉตอบกลับทันที
“แล้วมึงจะพูดทำไมวะ!?”
“มึงพูดเรื่องกูก่อน!”
ระหว่างที่ผมกำลังมองไอ้สองคนนั่นทะเลาะกันเรื่องตอนเด็กๆ อย่างสนอกสนใจ ไอ้ฮอยฮักก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ มันหันมามองผมก่อนจะทำหน้าแปลกๆ ใส่ มันคิดอะไรได้วะ? แล้วไอ้ฮอยมันก็หัวเราะหึๆ ในคอจนไอ้คนทะเลาะกันหันว่ามองมันอย่างแปลกใจ ไอ้วินเซอร์นี่ดูจะตกใจมากที่เห็นไอ้ฮักมันหัวเราะ
“ฝังใจตั้งแต่เด็กจริงๆ นั่นแหละ ไอ้อ้วนเอ๊ย!” ไอ้ฮอยฮักพยักหน้าหงึกๆ เอ่ยออกมาเสียดแทงหัวใจคนเคยอ้วนอย่างไอ้โซโล่ ไอ้ฮอยฮักกลับมาทำหน้านิ่ง มันมองมาที่ผมก่อนจะหัวเราะอีกครั้ง อะไรของมัน!?
“หัวเราะอะไรนักหนาวะ ตอนเด็กๆ กูอ้วนแล้วมีอะไรน่าขำ!”
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ เรื่องฝังใจของมึงน่ะไม่แค่อ้วนเท่านั้น กูทายว่ามีผมทองแล้วฝังใจเรื่องความสูงด้วย!”
“...” ไอ้โซโล่มองไอ้ฮอยฮักแล้วอ้าปากค้าง ส่วนไอ้วินเซอร์มองไอ้ฮอยฮักอย่างทึ่งๆ ผมทองอะไรวะ? พวกนี่มันคุยกันเรื่องอะไรกัน ทำไมไอ้โซโล่มันหน้าซีดแบบนั้นล่ะ ไอ้ฮอยฮักแสยะยิ้มชั่วร้าย
“ไอ้อ้วน จำได้หรือเปล่าว่าใครทำให้มึงกลัวความสูงแล้วอกหักจากเด็กผมทอง?”
ไอ้โซโล่ชี้หน้าไอ้ฮอยฮักขยับปากหงับๆ มันหน้าซีดเอาๆ อะไรวะ? ผมมองไอ้โซโล่สลับกับไอ้ฮอยฮัก ดูเหมือนว่าทั้งสองจะมีความหลังฝังใจร่วมกัน ไอ้ฮอยฮักไม่ใช้คำสุภาพแล้วครับ ขึ้นกูขึ้นมึงอย่างสนิทสนม ผมเอ่ยถามอย่างสงสัย
“พี่เลิฟรู้จักกับโซโล่งั้นเหรอ?”
“เราเคยสนิทกันตอนเด็กๆ ใช่ไหม?” ไอ้ฮอยฮักเดินมาตบไหล่ไอ้โซโล่ที่ทำหน้าเหมือนกำลังกินยาขม มันดูขมขื่นใจเป็นที่สุด ทำอย่างกับมันกลัวไอ้ฮอยฮักเสียเต็มประดา ผมทำหน้าบูดทันที ไม่รู้แหละ อย่ามาสนิทกันโดยที่กูไม่รู้เรื่องได้ไหม
“มึงก็รู้จักมันไอ้พรีสต์ ก็ตอนนั้นไง ไปเที่ยวทะเลตอนเด็กๆ นั้นไง แถมมึงกับมันน่ะสนิทกันมากไม่ใช่เหรอ?”
“...?” ผมกับไอ้โซโล่มองหน้ากันอย่างงุนงง มันกับผมนี่นะรู้จักกันมาก่อน ไอ้ฮอยฮักถอนหายใจเฮือก
“พวกความจำสั้น หรือจะให้ย้อนความให้ฟัง” มันเดินมานั่งที่เดิมแล้วเอ่ยขึ้นมาเรียบๆ
“ดูเหมือนตอนนั้นพ่อแม่พาพวกเราไปเที่ยวทะเลพร้อมกับพวกเพื่อนๆ ของท่านไง แล้วก็ไปเจอไอ้อ้วนนี้มากับพ่อแม่มันด้วย...”
“เดี๋ยว! ตอนนั้นเด็กผมทองเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอวะ?” ไอ้โซโล่ยกมือขัดจังหวะไอ้ฮอยฮักที่กำลังเล่าความหลังอยู่ ผมคิดแล้วคิดอีกก็คิดไม่ออก โฮ เรื่องมันตั้งแต่เด็กแบบนั้น ใครจะไปจำได้!
“ถ้ากูบอกว่าตอนเด็กๆ แม่ไอ้พรีสต์ชอบแต่งให้มันเป็นเด็กผู้หญิงล่ะ มึงจะเชื่อปะ?”
“...สาวดุ้นอีกแล้ว”
ดูเหมือนไอ้โซโล่มันจะช็อกเรื่องนี้เอามากๆ มันยกมือปิดปากตัวสั่นคอตก สายตาผิดหวังกับชีวิตอย่างแรง ไอ้วินเซอร์หลุดหัวเราะแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้ ผมมองไอ้วินเซอร์อย่างงงๆ มันจะขำอะไรของมันมากมายแบบนั้นวะ? แล้วดูท่าหัวเราะของมันสิ ทุเรศแท้ เสียภาพพจน์หนุ่มหล่อเลวหมดดด!
“ชีวิตไอ้โซโล่หนีสาวดุ้นไม่พ้นเลยว่ะ ก๊ากๆๆๆ!!!”
“แล้วอย่าบอกนะว่าไอ้เด็กผีนั่นคือ... มึง!” ไอ้โซโล่ถลึงตาใส่ไอ้ฮักถามอย่างตื่นๆ
“หยาบคาย ใครเป็นเด็กผีวะ โถ แค่โดนไอ้พรีสต์อกหักตอนเด็กเพราะมันชอบกูก็แค้นฝังใจว่ะ รู้สึกว่าตอนนี้มันก็ดูเหมือนจะเป็นแบบในอดีตอีกหรือเปล่าน่า?”
ไอ้โซโล่เงียบไปเลยครับ มันเงยหน้ามองผมด้วยสายตาคาดหวัง เอาล่ะสิ คาดหวังอะไรกับกูไม่ทราบวะ? สายตาดูอ้อนซะ แหม~ น่าไปปลอบใจจริงๆ เลยว่ะ! ผมหลบตามันหันไปพูดกับไอ้ฮอยฮัก ตอนนี้ขอตั้งหลักก่อนล่ะกัน
“พี่เลิฟครับ เดี๋ยวผมจะพาไปดูห้องนอน”
“แล้วจานพวกนี้ล่ะครับพรีสต์?”
“พรุ่งนี้จะมีคนมาจัดการเองแหละครับ พี่กลับมาเหนื่อยๆ น่าจะไปนอนพักผ่อนดีกว่า”
“ไอ้โซโล่ กูขอค้างด้วย” ไอ้วินเซอร์รีบหันไปขอเจ้าของบ้านที่ดูเหมือนจิตหลุดลอยไปนอกอวกาศ
ไอ้โซโล่พยักหน้าเชื่องช้าๆ แล้วลุกขึ้นเดินโซเซออกไป ผมมองตามอย่างเป็นห่วง ท่าทางไอ้บ้านี่มันจะฝังใจเรื่องตอนเด็กจริงๆ น่ะเนี่ย ชักจะสงสัยแล้วสิว่าไอ้ฮอยฮักไปแกล้งอะไรไอ้โซโล่ไว้บ้าง ไอ้คนที่โหดขนาดนั้นถึงงอเมื่ออยู่ต่อหน้ามัน แหม มึงแพ้ทางให้เพื่อนกูขนาดนี้ ระวังในอนาคตกูจะใช้มารังแกมึงนะ วะฮ่าๆๆๆ!!!
ผมพาไอ้ฮอยฮักไปดูห้อง แล้วขอตัวไปดูคุณสามีที่ไม่รู้ล่องลอยไปถึงไหนต่อไหนแล้ว พอถามพวกเพื่อนๆ ของไอ้โซโล่ที่นั่งล้อมวงกินเหล้ากัน พวกนั้นก็บอกว่าเห็นมันเดินออกไปข้างนอก ผมพยักหน้าขอบคุณเมื่อได้คำตอบ ไอ้พวกนี้มันจะกินถึงเช้าเลยหรือไงวะ? ผมจิกตาใส่พวกมันอย่างไม่พอใจแล้วเดินออกไปข้างนอกเพื่อตามหาเจ้าคนที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“โซโล่? เฮ้ย! อยู่ไหนวะ?”
ผมเดินมาถึงสวนหลังบ้านก็เห็นไอ้โซโล่นั่งเหม่ออยู่ที่ศาลาริมบ่อน้ำ ทำอย่างกับมึงเป็นนางเอกแล้วให้พระเอกอย่างกูตามง้ออย่างนั้นแหละ พอผมเดินเข้าไปใกล้ มันหันมาเห็นผมแล้วสะบัดหน้าไปจ้องบ่อน้ำเหมือนเดิม แน่ะ มีค้อนงอนให้อีก ผมถอนหายใจเบาๆ มึงจะมองให้ปลาคราฟกลายเป็นปลาช่อนเลยหรือไง!?
“มึงยังชอบไอ้พี่เลิฟนั้นอยู่ใช่ไหม?”
พอผมนั่งลงตรงกันข้ามกับมัน ไอ้โซโล่ก็เอ่ยปากถาม ผมมองหน้ามันที่ยังมองบ่อน้ำนั้นอยู่แล้วตอบไป
“ทำไมจะไม่ชอบล่ะ”
นั่นเพื่อนกู แล้วทำไมกูจะไม่ชอบมันล่ะ
“...แล้วกูล่ะ?” ไอ้โซโล่หันมามองผมด้วยสายตาจริงจังมากๆ ผมต้องหลบสายตามันไป ก็ผมเขินอะ! จ้องตามันไม่ได้!!! ไอ้โซโล่เงียบ ผมก็เงียบเหมือนกัน ตอนนี้บรรยากาศระหว่างเราเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กๆ ผมเหลือบไปมองไอ้โซโล่ที่ก้มหน้าลงมองพื้น เหมือนกับว่ามันกำลังอดทนอะไรบางอย่าง
“แล้วมึงกับกูเป็นอะไรกัน?”
มันถามขึ้นมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแบบไม่มั่นใจ ผมก็เงียบแล้วคิดเช่นกัน เออ นั่นสิ มึงกับกูเป็นอะไรกัน เพื่อนงั้นเหรอ? เหอะ ก็เพิ่งรู้จักกัน แล้วเพื่อนที่ไหนมันเล่นจ้ำจี้กันบนเตียง แฟนงั้นเหรอ? เหอะ! ก็ยังไม่ได้ตกลงหรือคุยเป็นทางการเลยนี่ จะเป็นได้ยังไง?
“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ” ผมตอบออกไป ไอ้โซโล่เงยหน้ามองผมทันที ผมชะงักตัวเล็กน้อย แปลกใจที่เหมือนจะเห็นมันกำลังจะร้องไห้ อะไร? ทำไมทำหน้าแบบนั้น กูก็พูดตามความจริง มึงกับกูไม่ได้เป็นอะไรกัน ใช่ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ไอ้โซโล่ทำหน้าบิดเบี้ยวก่อนที่มันจะพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นเดินออกไป ไม่วายพูดเสียงประชดประชันทิ้งไว้อีก
“เออ มึงกับกูไม่ได้เป็นอะไรกัน!”
ผมมองมันเดินออกไปแล้วเคาะนิ้วที่โต๊ะตรงหน้า ไอ้บ้าเอ๊ย... แค่นี้มึงก็ไม่รู้อีก จะให้กูพูดมันทุกประโยคเลยหรือไงวะ!? ผมถอนหายใจ กูก็อายเป็นนะโว้ย หน้ากูบางในเรื่องแบบนี้! แค่ประโยคเดียวเนี่ยมันจะตายไหมเฟ้ย!!! แค่ถามมาว่า...
เป็นแฟนกันไหม มันจะตายงั้นเหรอ!!!?
ไอ้ปากหนักเอ๊ย!
“ไอ้เหี้ยโซโล่! แค่มึงพูดประโยคเดียวนี่มันจะตายหรือไงวะ!!!? มึงไม่เคยขอคนอื่นเป็นแฟนหรือไง?” ผมลุกขึ้นแล้วเดินมายืนอยู่หน้าศาลาตะโกนอย่างเหลืออด
ไอ้บ้านั่นหันกลับมาทำหน้าเหมือนกำลังจะยิ้ม แสร้งเหลือบไปมองทางอื่น ลีลามากนัก เดี๋ยวกูจะปฏิเสธแม่งเลยนิ! มันเดินกลับมาหาผมแล้วยิ้มที่มุมปาก กูก็เขินเป็นน่ะโว้ย จ้องอยู่นั่นแหละ ผมยืนเกาหัวแกรกๆ ไม่มีอะไร แก้เขินไปงั้นแหละ! ไอ้โซโล่ขยับตัวมาใกล้ๆ ผมแล้วกระซิบข้างหูเบาๆ
“เป็นเมียกูนะ?”
“เหี้ย! ให้ขอเป็นแฟน ไม่ได้ให้ขอเมียเฟ้ย!” ผมยกมือตีมันทันที ไอ้บ้านี่! เมียอะไรของมึงวะ!? ไอ้โซโล่มันหลบคว้าข้อมือของผมทั้งสองข้างไว้ มันก้มมองหน้าผมแล้วเอ่ยด้วยใบหน้าจริงจังมากๆ
“แฟนไม่เอา อยากได้เมีย จะเป็นปะล่ะ?”
“...ไอ้บ้า ไม่เป็นแล้วกูจะอยู่กับมึงทำเหี้ยอะไร” ผมเอ่ยเบาๆ ตอบกลับ ไอ้โซโล่มันยิ้มแป้นแล้วก้มหน้าลงมาจูบปากผมอย่างรวดเร็ว เรายืนจูบกันอย่างนาน ไอ้โซโล่มันจูบผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้จักจบ เฮ้ย! จูบนานกว่านี้เดี๋ยวโดนยุงห่ามไปนะโว้ย พอก่อน! ผมเริ่มขยับตัวแล้วผลักมันออก ไอ้โซโล่ผละริมฝีปากอย่างเสียดายแล้วก้มลงมาใช้หน้าผากชนหน้าผากผม ใบหน้าของเราใกล้กันมาก
“มึงเป็นเมียกูแล้วนะ อย่ายุ่งกับใคร ไม่งั้นกูเอาตาย”
“มึงนั่นแหละ ถ้ายุ่งกับใครล่ะก็ มึงเป็นศพแน่!”
“ผัวเมียคู่นั้นน่ะ โปรดเกรงใจคนกำลังเข้านอนด้วยครับ!” เสียงตะโกนดังจากระเบียงข้างบน ผมกับไอ้โซโล่เงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เจอไอ้ฮอยฮักกับไอ้วินเซอร์ยืนผิงระเบียงห้องมองลงมาที่พวกผมด้วยสายตาเอือมระอาปนหมั่นไส้ ผมอ้าปากค้าง อย่าบอกนะว่าพวกมันยืนอยู่นานแล้วน่ะ! ไอ้พวกถ้ำมองเอ๊ย!!! แล้วทำไมไอ้เหี้ยวินเซอร์ถึงไปอยู่ห้องไอ้ฮอยฮักได้ล่ะ เฮ้ย!
“ไอ้พี่เลิฟอะไรนี่ มันเป็นอะไรกับมึง หา! คุณเมีย!!?” ไอ้โซโล่เหมือนนึกได้ มันกลับมาจับต้นแขนของผมเขย่าถามอย่างคาดคั้น ผมก็ได้แต่หัวเราะแหะๆ สายตาแม่งโคตรโหดอะ!
คุณสามี ใจเย็นก่อนครับบบบ!!!
TBC.
ช่วงต่อไปจะเล่าถึงความหลังฝังใจของโซโล่บ้างล่ะ
ฮอยฮักเขาแสบมาตั้งแต่เด็กแล้ว ขนาดโซโล่ยังหน้าซีด
แหมตอนเด็กๆ เนี่ย แต่ละคนดูเหมือนจะเปลี่ยนไปคนละทิศเลย
โซโล่ตอนเด็กๆ อ้วนมาก >>> โตมา...หล่อเลิศ :impress2:
พรีสต์ตอนเด็กๆ ไร้เดียงสา >>> โตมา...แรด เอ๊ย ช่ำชอง :o8:
วินเซอร์ตอนเด็กๆ น่ารักม๊าก >>> โตมา...ไร้คำบรรยาย :angry2:
ฮอยฮักตอนเด็กๆ แสบ >>> โตมา...โหดกว่า เอ๊ะ ดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนคนเดียว!? :m20:
ปล.ตอนหน้าฮอยฮักป่วนคู่พรีสต์กะโซโล่อีกครั้ง อย่าหวังว่าสูจะสวีทกัน! :laugh: :laugh:
-
น้องพรีสต์แอ๊บเนียนหญิงได้ทุกวัยจริงๆ
เด็กๆคนนน่าฟัดน่าดู มิน่าโซโล่ถึงหลงตั้งแต่เด็ก 5555
-
โซโล่กะพรีสนี่ หวานกันได้ไม่สุดจริงๆ
ต้องโหดปนหวาน ฮ่าๆๆ น่ารักจริงๆ
ฮัก ก็ใจร้าย แกล้งคนกะลัง สวีทกัน
-
น่ารักจังเลย :3123:
ในที่สุดก็เป็น สามีและภรรยาอย่างเป็นทางการสักที่ :z1: :z1:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ สู้ ๆ สู้ ๆ :กอด1: :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ :a5:
-
5 5 5 5 5 5
โซโล่ ! ! ! ! ! ชีวิตนี้นายคงหนีสาวดุ้นคนนี้ไม่พ้น ^^
พรีสต์จร้าๆ ๆ ๆ ตอบไปเลยว่าไอ้คุณพี่เลิฟเป็นใคร
ไม่งั้นผัวน้องงอลแน่ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ :-[ :-[
-
:laugh: :laugh:
-
พรีต&โซโล่ น่าร้ากกกกกกกกกกมากมายยย :o8: :-[
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สรุปว่า โซปักใจกับเด็กผมทองเพราะพรีสต์
ก็หลงรักเค้าจนอกหักเองมาหลายรอบแล้วสิเนี่ย
อ่านตอนนี้แล้วสงสารคนที่ฮักตั้งอกตั้งใจแกล้งจริงๆนะ ชีวิตคงต้องหวาดระแวงไปไม่จบไม่สิ้น
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก (ช่วยแกล้งเยอะๆ เลยนะคะ)
-
อยากอ่านต่อใจแทบขาด ><
ฮอยฮักนายเจ๋งมาก o13 ไร้คำบรรยาย แต่รู้ว่านายได้ใจเราอ่ะ
เราว่าโซโล่ยังงานเข้าอยู่นะ
ถ้าพี่เลิฟยังอยู่ พระเอกของเราไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่ๆ
o18
-
โซโล่ เคยเป็นเด็กอ้วน น่ารักอ่ะ :laugh:
โซโล่ ตกหลุมรักน้องพรีสต์ตลอด ทั้งตอนเด็ก ตอนโต สงสัยชาตินี้คงหนีไม่ แล้วล่ะ
-
มันต้องเป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายมากแน่ๆ ขนาดทำให้โซตอนนี้ยังหลอนได้อ๊ะ
แต่ติดใจที่บอกว่าวินเซอร์ตอนเด็กๆใส่ซื่อเดียงสามากกว่า... แล้วมันเกิดอาร๊ายยยยย :z3:
-
ฮอยฮักปราบได้หมดทุกคน
แม้แต่โซโล่ยังต้องยอมสยบให้เลย
o13 o13 o13
+1 ให้ฮอย
-
ฮอยฮัก..กวนติง! 5555
-
โซโล่มันเกิดมาเพื่อแพ้พรีสต์จริงๆ
หลงตั้งแต่เด็กยันโต แถมไม่รู้อีกว่าเป็นผู้ชาย
ไอ้ลุคโหดๆตอนแรกมันหายไปไหนแล้ววะเนี่ย???
-
อะแหม หลุดซะละ ยังแกล้งไม่ค่อยสะใจเลย
แต่ความหลังฝังใจของเจ้าพวกนี้ ช่างน่าสนใจมากกกกกกกกกกก!!
สงสัยต้องรีเควสตอนพิเศษซะหน่อยแล้ว
ตอนเด็กๆหนูพรีสคงน่ารักน่าดูชม
อ๊ายยยยย อยากเห็นอ๊ะ
-
อยากรู้ว่าฮักไปแกล้งอะไรไว้น้า
-
:m20: :m20:
-
นึกว่าจะจบตอนแบบอึมครึมซะแล้ว ดีจังที่กลับมาแฮปปี้ลัลล้าอีกครั้ง :mc4:
อืมมม...พอโซโล่ได้รู้เรื่องความหลังว่าเด็กที่ตัวเองเคยฝังใจก็คือพรีสต์ โซโล่คงไปไหนไม่รอดจากพรีสต์แล้วล่ะ ต้องคิดว่าพรีสต์เป็นเนื้อคู่ตัวเองแน่ๆ คนเดียวกันซะขนาดนั้น
ว่าแต่วินเซอร์ไปทำอะไรที่ห้องฮักล่ะนั่นนนนนนนน o18
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า
-
555 เด็กอ้วนโดนหลอกแต่เด็กเลยเนอะ
-
ฮอยแม่ม จะกลัวใครเป็นป่าวเนี่ย
:angry2:
-
o13 o13 o13
-
:m20: โซโล่ เคยอ้วน
-
บุพเพ นะนี่ เจอกันตั้งแต่เด็ก แถมหลงรัก
ตั้งแต่เด็ก โตมาก็เจอตอนเรียน มหาลัย
ก็ตกหลุมรักอีก ก็งี้อะ เนื้อคู่กันแล้วยังไง
ก็หนีกันไม่พ้น พรีสต์จ๊ะ โซโล เค้าทำถูกแล้วอะ
ก็หนูสองคนมันข้ามขั้นไปเกินกว่าจะขอเป็นแฟนล่ะ
-
:man1:
-
คู่นี้เป็นเนื้อคู่กันจริงๆ
-
555
ฮักโหดได้ใจจริงๆ ชอบค่า
อยากอ่านคู่ฮักกับวินเซอร์ต่อออ
-
เป็นเมียกูนะ คำนี้โดนสุดๆ :laugh: :laugh:
-
สาวดุ้น :laugh:
-
น่ารักจังเลยยย :impress2:
-
น่ารักน้อ หนุ่มๆทั้งหลาย แอร๊ยย >///<
โซโล่ตอนเด็กๆอ้วนเหรอ อย่างนี้ยิ่งน่าจับฟัดน่ะสิ ชอเด็กอ้วนๆ น่ารักดี กอดทีเมไม้เต็มมือ :laugh:
แต่ฮอยฮักนี่แสบจริงอะไรจริง โตมากขี้แกล้งด้วยอ่ะ :jul3:
-
555 ขำโซโล่อะ เจอพรีสต์กี่รอบ ก็ตกหลุมรักมันตลอดเลยนิ :-[
-
กร๊ากกกก ปลื้มพี่เลิฟมากค่ะ ><
เป็นแฟนกันแล้วๆๆๆๆๆ ฮิ้วๆ โซโล่นี่ช่างน่ารักจริงๆเลย หุหุ อ่านตอนนี้แล้วเหมือนโชคชะตาฟ้าลิขิต โซโล่ตกหลุมรักพรีสต์ตั้งสองรอบน่ะ ^[]^
ว่าแต่เมื่อไหร่หนูฮอยจะสมหวังล่ะคะเนี่ย
ชักอยากอ่านตอนสมัยเด็กๆซะแล้วสิ จะเป็นไงน้า~
สุดท้าย ขอบคุณค่า
-
ใครๆ ก็แพ้น้องฮอย
-
:jul3: :jul3: :jul3:
คุณสามีโหดอ่า
^^
-
ก๊ากต้นเหตุผมสีทองก็คือพรีสตี้ของเรานี้เอง 555
สาวดุ้น !!! ยังฮ่า โซหนีสาวดุ้นคนนี้ไม่ได้หรอกคะ
อกหักเพราะพรีสตี้มากี่รอบเเล้วนิ
-
2 เพื่อนซี้นี้มาทำให้เค้าเป็นแฟนกันเร็วขึ้นป่าวเนี่ย
-
ใครจะเป็นศพก่อนใครนะ
-
ฮ่าๆ
"คุณสามี" <<<< เรียกซะเต็มปากเลย ;')))
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบบบวู้ว
-
ขอเป็นเมียกันแล้วน่ะเนี่ยยย
-
+1 ให้ปอยป้อยจ้า
อยากรู้เรื่องความหลังของทั้ง 4 คนเลย ว่าเกี่ยวข้องกันอย่างไรงะ :a5: :a5: :a5:
รออยู่นาจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :call: :call: :call:
-
55555555+ สาวดุ้น :m20:
-
โซโล่ชอบสาวดุ้นตั้งแต่เด็กเลยรึ :m20:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
เลิฟฮอยฮักค่าาาาาาา
:-[ :-[ :-[
-
เจ้าสี่คนนี้ชีวิตวัยเด็กน่ารักอ่ะ
โซโล่กับพรีสต์หวานซะ แล้วคู่วินเวอร์กะฮอยฮักไม่อยากหวานกะเค้ามั่งหรอออ :o8:
-
ู่แหม บอกรักกันยังโหดเลยนะคู่นี้!!!!!!
-
น่ารักว่ะ :กอด1:
ในที่สุดก็ขอเป็น"เมีย"แบบเป็นทางการซะที
-
กร๊ากกก
ขำโซโล่
ถ้าจะหวงเมียจนหน้ามืดขนาดนี้ :m20: :m20:
-
ฮอยฮัก ระวังกรรมจะสนอง
ขัดขวางคนรักกันบ่อยๆมันไม่ดีนะ
เพราะเราจะอด(อ่าน)ไปด้วย
ปล. เราไม่รู้ว่าเรารู้สึกไปเองรึป่าว แต่อ่านตอนนี้แล้วงงๆเป็นบางทีอ่ะ
-
ฮอยฮักขาาาาาา ไอเลิฟยูคะ
โอ๊ย เหมือนฮักเป็นคนกุมชัตาชีวิตของทุกคนไว้เลยอ่ะ แบบว่า อย่าไปทำให้ท่านฮักโกรธโดยเด็ดขาดไม่งั้นมีสิทธิ์ตายได้เลยนะนั้น
ฮาคุณชาย (แต่ก็น่าสงสารเนอะ อกหักจากพริตตี้ตั้งหลายครั้ง :laugh:) อยากรูจังว่าเด็กเป็นยังไง
-
สรุปเรื่องนี้ฮอยฮักอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร :laugh: แต่อยากเรียกว่ารอยรักมากกว่าาชื่อเก๋มากค่ะ o13
-
ฮอยฮักนี่แสบจริงๆ 555
ในที่สุดคู่เอกเราก็เป็นอะไรกันสักที วู้ๆๆๆ
-
ต้องบอกว่า ฮอยฮัก นี่โตมา แปลงร่างเป็นขั้นกว่าในทุกๆด้านอ๊ะค่ะ แต่ก็น่ารักน๊าาา มาต่ออีกนะจ๊ะ +เป็ดให้แว้วว :กอด1: :กอด1:
-
ให้ฮอยฮักป่วน พรีสต์-โซโล่ นำไปก่อน เดี๋ยว ค่อยจัดหนักๆให้ พรีสต์ ไปป่วน ฮอยฮัก-วินเซอร์ คืน
-
น่ารักทั้งสองคู่ ~~~~~
โซโล่้หนีพรีสต์ไม่ได้จริงจริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:impress3: สองคนนี้คงเป็นเนื้อคู่เนื้องอกกันแน่
ขอเป็น"เมีย"กันน่ารักมากกกกก
อยากอ่านคู่ฮอยฮักบ้างงงงง
-
5555555555555
ตลกอ่ะ แล้ววินเซอร์ไปทำไรกะพี่เลิฟล่ะทีนี้ :-[
-
ฮอยฮักกะเซอร์ร่วมมือกันนี่ คู่รักบันลือโลกของเราช้ำตายแน่ๆ
-
นัองฮักแสบจิงๆเลย อยากอ่านน้องฮักจัง
-
ไม่ไหวแล้วววววววว อยากอ่านคู่ฮอยกะวินมากกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3: :z3:
คู่พรีสก็สนุกขี้หึงชะมัด :laugh:
5555 เป็นกำลังใจค่ะ ตามอ่านทุกวันเลยรออัพพพพ :serius2: :serius2:
-
ผมจุ๊ปากลากไอ้โซโล่ไปไกลๆ จากสองคนนั้น เผื่อจะลากมันมาได้เปลืองแรงฉิบหาย ไอ้บ้าโซโล่ทำหน้ามุ่ยประมาณว่าไม่อธิบายให้เคลียร์กูไม่หายงอน ถุย! อย่างกับกูอยากง้อมึงนักนิ! แต่เพื่อความสงบสุขไม่ทำร้ายสายตาของตัวเองที่ต้องมาดูผู้ชายตัวใหญ่ๆ ทำสะดิ้งเป็นงอน ผมก็ต้องบอกความจริงมัน
“จริงๆ แล้วไอ้พี่เลิฟเนี่ย... มันก็คือไอ้... เอ่อ... ไอ้พี่เลิฟก็คือไอ้พี่เลิฟไงล่ะ! ฮ่าๆ เป็นนายแบบสุดเท่ โคตรหล่อ ไม่มีใครเกิน หล่ออันดับหนึ่งเลย! ฮ่าๆๆๆ” ผมกำลังจะบอกความจริงไป ไอ้โซโล่มันก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างดี แต่พระเจ้า! ไอ้เหี้ยฮักยิ่งกว่าผี กำลังจะนินทามัน มันก็มายืนส่งสายตาข่มขู่มาจากด้านหลังไอ้โซโล่ มันมาได้ยังไงวะ เร็วฉิบบบบ!!!
“อะไรของมึง? ไอ้พี่เลิฟนั่นหล่อกว่ากูงั้นเหรอ!?” ไอ้โซโล่ยืดตัวขึ้นเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ ทำเสียงเข้ม เอาเข้าไป!
“มึงหล่อกว่าแน่นอนอยู่แล้ว!”
“แน่ใจ๋?”
“เออๆ แน่ๆ มึงหล่อมาก หล่อกว่าไอ้พี่เลิฟอีก”
ผมอยากจะเป็นบ้า ไอ้บ้า! พอชมมันปุ๊บไอ้โซโล่มันก็พยักหน้านิ่งๆ แต่มึงปิดไม่มิดหรอกวะ หน้าบานยิ่งกว่ากระด้ง! ดีใจล่ะสิที่กูชมมึงว่าหล่อน่ะ เหอะ! หล่อกว่าพี่เลิฟแต่น้อยกว่ากู!
“โซโล่ กินเหล้ากันไหมวะ?”
“เออ ก็ดี”
ไอ้วินเซอร์ที่มันเดินตามไอ้ฮักมาชวนไอ้โซโล่ไปแดกเหล้า ไอ้บ้านี่ก็พยักหน้ารับทันที เมื่อตูข้าสบายใจก็จะไปกินเหล้าต่อเลยงั้นเหรอ!? ไอ้ฮักเดินมาที่ผมแล้วยกมือโอบไหล่
“งั้นเราก็ไปนอนกันนะครับพรีสต์”
“เฮ้ย! มึงไปนอนคนเดียวสิฟะ!” ไอ้โซโล่หันกลับมาแทบจะไม่ทัน มันจะคว้าตัวผมแต่ไอ้ฮักดึงผมถอยหลังไปก่อน แล้วสงครามแย่งตัวไอ้พรีสต์ก็เกิดขึ้น ระหว่างท่านเทพฮักและไอ้หมาใหญ่โซโล่! ดูก็รู้ว่าใครจะชนะ! ไอ้ฮักกอดผมแล้วพาหลบหลีกไปอย่างชำนิชำนาญโดยมีไอ้โซโล่ไล่ตาม เหมือนพวกมันสองคนกำลังเล่นกันอย่างสนุกแต่คนกลางอย่างผมมันเวียนหัว!
ตุ้บ!
“เอาล่ะ เล่นพอแล้วล่ะมั้งครับเลิฟ”
ไอ้ฮักหยุดชะงัก ผมหันไปมองเจอเข้ากับไอ้วินเซอร์ที่มายืนข้างหลังพวกผมตอนไหนก็ไม่รู้ มันจับไหล่ของไอ้ฮอยฮักไว้แล้วเอ่ยเสียงเข้มๆ จังหวะเรียบๆ ที่บ่งบอกว่ากูหมดอารมณ์ที่จะเล่นแล้ว ถ้าพวกมึงไม่หยุดกูลุยแน่ อะไรทำนองนี้ ไอ้ฮอยฮักมองหน้าไอ้วินเซอร์ครู่หนึ่งแล้วผลักผมไปหาไอ้โซโล่ที่รีบผวาเข้ามากอดผมไว้ปานจะมีใครมาแย่งไป
“ไปโซโล่ ไปกินต่อเหอะ” ไอ้วินเซอร์ปล่อยมือจากไอ้ฮักแล้วเดินมาโอบไหล่เพื่อนมันเดินเข้าบ้านไป ไอ้โซโล่มันจับผมลากไปด้วย ผมหันไปมองไอ้ฮักที่ยังยืนอยู่ที่เดิมแล้วกลับมามองไอ้วินเซอร์ โฮ~! ไอ้คุณวินเซอร์มาอย่างเข้มว่ะ! โหมดจริงจังแบบนี้ทำเอากูแปลกใจจริงๆ พูดคำเดียวไอ้ฮักจอดสนิท! ก็อย่างว่าล่ะนะไอ้ฮักมันชอบไอ้บ้าหัวหงอกมากนี่น่า
“ไปนอนก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวกูต้องจัดการไอ้พวกนี้กลับบ้านอีก”
พอพวกเราเดินเข้าบ้าน ไอ้โซโล่หันมาบอกกับผมแล้วบุ้ยปากไปที่พวกเพื่อนๆ ซึ่งแต่ละคนเริ่มไร้สติ ผมหันไปมองพวกมันอย่างไม่พอใจ เวรเอ๊ย มากินที่บ้านเขาแล้วยังจะมาทำให้เขาเดือนร้อนอีก! ขอเตะมันสักทีได้ไหมเนี่ย!? โทษฐานมาแย่งเวลาคุณสามีกู! ชิ!
“เอาน่า ไปนอนก่อนแล้วจะตามไป” ไอ้โซโล่ยิ้มที่มุมปากเอ่ยปลอบพลางลูบหัวของผมเบาๆ เหอะๆ อย่าทำแบบนี้สิวะ! กูเขิน อายเพื่อนมึงบ้างสิโว้ย ผมเงยหน้าขึ้นมามองไอ้วินเซอร์ที่มองผมด้วยสายตาดูแคลน เหี้ย! อะไรของมึงวะ? กูทำตัวให้สมกับเป็นเมียแล้วผิดตรงไหน!?
ผมมองไอ้วินเซอร์แล้วมองไอ้โซโล่ จากนั้นก็ขมวดคิ้ว เปล่าคิดอะไรกับไอ้วินเซอร์นะครับ ผมแค่ติดใจสงสัยเท่านั้นเอง จากที่ผมเคยเห็นพวกมันยืนคู่กันตอนชนคณะตอนนู้น ไอ้โซโล่สูงกว่าไอ้วินเซอร์ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมตอนนี้ไอ้วินเซอร์มันสูงกว่าล่ะ?
“พวกมึงสูงเท่าไรกันวะ? ตอนแรกทำไมกูเห็นไอ้โซโล่มันสูงกว่า”
พอผมถามเสร็จไอ้วินเซอร์ก็หัวเราะพรืดออกมาทันที ส่วนไอ้โซโล่นิ่วหน้าไม่พูดอะไร ผมมองพวกมันอย่างงงๆ มีอะไรน่าหัวเราะวะ? ก็แค่ถามเพราะกูสงสัย
“รู้สึกว่าวันนี้ความลับของมึงเนี่ยจะถูกแฉตลอดเลยว่ะ”
“หุบปากไอ้วินเซอร์!”
“อะไร ความลับอะไร?” ผมมองไอ้วินเซอร์อย่างอยากรู้อยากเห็น ความลับของสามี เป็นธรรมดาที่คนเป็นเมียต้องรู้ไว้ครับ ไม่งั้นมันแอบไปมีกิ๊กมีกั๊กเราจะตามมันไม่ทัน! ไอ้วินเซอร์กำลังจะบอกแต่ไอ้โซโล่เข้ามาขวางไว้ก่อน
“ไอ้วินเซอร์!”
แต่มีรึจะสกัดไอ้ต้นโคตรของความเลวอย่างไอ้วินเซอร์ได้ มันแฉด้วยความเร็วปานร้องแร็ปโย่
“ก็ไอ้โซโล่มันใส่ที่เสริมส้นตั้งห้าเซน โอ๊ย! เหี้ยโซโล่! จริงๆ มันสูงแค่ 185 เซนเองแต่มันรับไม่ได้ที่กูสูงกว่า โอ๊ย! มันเจ็บนะโว้ยไอ้โซโล่! ถ้าไม่เชื่อไปดูรองเท้ามันได้เลย!”
แล้วไอ้โซโล่ก็จับไอ้วินเซอร์แทงเข่า แทงศอก ไอ้บ้าวินเซอร์ไม่ยอม ตีตอบกลับอย่างรวดเร็ว กลายเป็นว่าเกิดมวยระหว่างเพื่อนไปซะแล้ว ไอ้โซโล่ ไอ้โลภมาก! สูงขนาดนั้นแล้วมึงจะไปเสริมทำแป๊ะอะไร กูยังไม่เคยเสริมเลย!
“วินเซอร์น่ะสูงตั้ง 188 เซนน่าจะสูงมากกว่านี้ได้อีกนะ ก็เด็กกำลังโตนี่นะ” แฟนพันธุ์แท้ของไอ้วินเซอร์กระซิบบอกก่อนที่ผมจะถามด้วยซ้ำ ไอ้ฮักนั่นแหละครับ! ผมมองไอ้โซโล่กับวินเซอร์ที่ยังตีกันนัวเนียแล้วมองไปที่วงเหล้า พวกมันส่งเสียงเชียร์ซะงั้น เฮ้อ~ กูจะบ้าตาย
“หยุดเชียร์เดี๋ยวนี้นะโว้ย! เสียงดังรบกวนชาวบ้านเขาจะนอน!!” ผมตะโกนชี้นิ้วไปที่วงเหล้า ไอ้สามตัวที่น่าจะเป็นเพื่อนของไอ้โซโล่เพราะมีไอ้ชินนั่งรวมอยู่ด้วย พวกมันหยุดส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวแล้วไม่วายจะบ่นตามหลังผมมา
“เมียไอ้โซโล่โคตรโหดอะ แค่นี้ก็ตวาดใส่ เนอะๆ”
“ไอ้คุณชุบ มึงหุบปากไปเถอะ”
“เหี้ยหมู แม่งไม่เข้าข้างกูเลยว่ะ”
“เข้าข้างผิดชีวิตกูก็หลุดปิ้ดปิ้วสิวะ!”
“มึงฉลาดไอ้หมู ฮ่าๆๆๆ” ไอ้ชินมันหัวเราะออกมาเสียงดัง แถมยกนิ้วให้เพื่อนมันอีก
“ใช่ ถ้ากูเข้าทางเมียสุดสวยของไอ้โซโล่ เดี๋ยวมันต้องเพิ่มให้พวกเราอีกสักลังแน่ๆ ใช่ไหมวะโซ?” ไอ้คนที่มันชื่อหมู ไอ้คนนี้นี่แหละครับที่ผมบอกว่ามันเหมือนคนมีการศึกษาท่าทางสุภาพ แต่ตอนนี้ผมขอถอนคำพูดว่ะ! มันหันไปถามไอ้โซโล่ที่สงบศึกกับไอ้วินเซอร์แล้ว
“เออ อยากได้เท่าไรกูจัดให้ แต่อย่าไปขัดใจเมียกูเท่านั้นพอ”
“ฮิ้ววววว~!!! ป๋าโซโล่ใจสปอร์ตม๊ากมาก”
ไอ้พวกนี้นิกวนตีนสมกับเป็นเพื่อนไอ้โซโล่ ผมเดินหนีขึ้นไปข้างบน ไม่อยากจะฟังพวกมันแล้ว เหอะ! ฟังพวกมันไปก็เปลืองพื้นที่สมองเปล่าๆ กูยิ่งไม่มีอยู่ด้วย ไอ้ฮักเดินตามมาเงียบๆ ก็เดินเข้าห้องไป
ผมอาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วย่องไปหาไอ้ฮัก แหม... แค่กูจะไปหาเพื่อนก็ต้องย่องเหมือนไปหาชู้เลยวะ! ผมเปิดประตูเข้าไปแล้วเกือบจะอุทานร้องแล้วไหมล่ะ ไม่ใช่ผมเห็นจานบินหรอก แต่เป็นเพราะไอ้ฮอยฮักที่เปลือยท่อนบนเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปียกปอนแบบนั้นน่ะสิ อ๊าย~ เพื่อนกูดูเซ็กซี่น่าเจี๊ยะที่สุด! โคตรเป็นบุญตาเหลือเกิน เช็ดน้ำลายหน่อยกู! ไอ้ฮอยฮักกำลังเช็ดผมเงยหน้าขึ้นมาเห็นผมที่ยืนอยู่หน้าห้อง มันเลิกคิ้วเอ่ยถาม
“มีอะไรวะ?”
“นอนด้วย”
“ก็เข้ามาสิ ยืนทำอะไรตรงหน้าประตู” มันเช็ดผมเสร็จแล้วกวักมือเรียกผม เอ๊ะ ทำไมผมมันเป็นสีดำแล้วล่ะวะ? เมื่อกี้ยังเป็นสีทองๆ อยู่เลยนี่น่า มันเช็ดเสร็จแล้วเอาผ้าเช็ดพาดไหล่เอาไว้เดินมานั่งบนเตียงนอน ผมกระโดดมานอนบนเตียงกลิ้งไปกลิ้งมา
“ทำไมผมมึงเป็นสีดำ เมื่อกี้ยังสีทองอยู่เลย”
“ตอนถ่ายแบบช่างทำผมใช้สเปรย์แต่งน่ะ สระสามสองครั้งมันก็ออกแล้ว” ไอ้ฮอยฮักเอ่ยบอกนิ่งๆ แล้วเปิดทีวีดู ห้องรับแขกบ้านนี้สุดๆ อะ มีเตรียมพร้อมทุกอย่าง ก็ห้องนี่แหละที่ตอนแรกผมมาอยู่ แต่ตอนนี้เลื่อนยศไปอยู่เยี่ยงเจ้าของบ้านแล้ว โฮะๆ!
เปิดทีวีเสร็จมันก็โยนรีโมตมาให้ผม ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเป็นชุดนอน เปล่านะ ผมไม่ได้แอบดูไอ้ฮักเปลี่ยนเสื้อผ้านะ ใครใช้ให้มันมาเปลี่ยนให้เห็นเองล่ะ ถึงจะอาบน้ำด้วยกันบ่อย แต่โตขึ้นมาก็ไม่ค่อยได้ลงอ่างด้วยกัน ผมรีบเก็บภาพอย่างรวดเร็ว ผิวพรรณขาวนวลเนียน แขนขายาวรูปร่างผอมเพรียวสมกับเป็นนายแบบ แอบอิจฉามันที่สูงถึงจะไม่สูงเป็นเปรตแบบไอ้โซโล่กับไอ้วินเซอร์ แต่นี่ก็ถือว่าสูงแล้วล่ะ เรียกว่าสูงพองาม!
ผมกลิ้งตัวหลบให้ไอ้ฮอยฮักเข้ามานอน ไอ้ฮอยฮักมันหายใจเป็นจังหวะแล้วหลับตาลง อ้าวเฮ้ย! อย่าบอกนะว่ามึงจะหลับแล้ว ทำไมมันหลับง่ายแบบนี้วะ!? กูอุตส่าห์มาหาเพื่อนคุยสักหน่อย ผมถอนหายใจเบาๆ เอาเถอะมันเหนื่อยมาเยอะแล้วนี่น่า ไม่แปลกหรอกที่จะหลับง่ายแบบนี้ แต่แล้วไอ้คนที่ผมคิดว่าหลับก็ลืมตาขึ้น
“นอนผิดที่แล้วไม่หลับว่ะ”
นั่น!!! กูว่าแล้วไง!!!
“กูก็เลยมานอนกับมึงไง มึงจะได้คุ้น”
นี่ผมหวังดีน่ะเนี่ย ไอ้ฮอยฮักเป็นคนที่ได้นอนที่อื่นแล้วจะเกิดอาการนอนไม่หลับ ตอนไปเข้าค่ายอะไรพวกนี้ผมต้องอยู่เป็นเพื่อนมันทั้งคืนเลย แล้วพวกเราก็เริ่มคุยกันด้วยเรื่องต่างๆ
“มึงจะบอกครอบครัวเรื่องนี้เปล่าวะ?”
“ก็คงจะต้องบอกว่ะ เฮียมิตน่ะมีเหตุผลอยู่แล้วล่ะ ส่วนแม่ของกูน่ะติงต๊องจะตายไปคงจะดีใจกับกูมากกว่าล่ะที่เจอคนที่รักแล้ว เหลือแต่พ่อกับพี่นันนี่แหละ เฮ้อ~” ผมบ่นออกมาไม่เชิงว่ากลุ้มหรอกนะแต่มันก็กลุ้มอยู่แหละ ไม่รู้ว่าเฮียเฮอร์มิตรู้เรื่องไอ้โซโล่แล้วจะลากไม้หน้าสามมาตีมันเลยหรือเปล่า? ยังมีพ่อผมกับพี่คนโตอีกสอง ทางนั้นคงเตรียมปืนส่องกบาลไอ้โซโล่แล้วล่ะมั้ง แหงแหละ สองคนนั้นเป็นทหารนะครับ เสียวแทนไอ้โซโล่มันวะ แล้วนี่ถ้ามันเกิดเจอพ่อผมขึ้นมาจริงๆ แล้วคงจะไม่วิ่งหนีป่าราบทิ้งผมไปเลยหรอกนะ? ถ้าเป็นแบบนั้นไม่ต้องถึงมือพ่อหรอก ผมนี่แหละจะส่องกบาลมันพรุนเอง!
“แล้วมึงล่ะวะฮัก ทำไมมึงถึงไปชอบไอ้วินเซอร์มันได้ มันเป็นผู้ชายนะโว้ย แถม... แถม... มึงต้องโดนมันกดน่ะสิ!” ผมพูดเองก็ตกใจเอง ท่านเทพ! ท่านเทพจะโดนกด!? รับเรื่องนี้ไม่ได้ว่ะ ท่านเทพที่อยู่เหนือคนอื่นมาโดยตลอดต้องโดนกดนี่นะ ไอ้ฮอยฮักหันมามองหน้าผมแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่ง
“ทำไมกูจะต้องโดนกดวะ?”
“อ้าว เหี้ย มึงตัวเล็กกว่ามัน เตี้ยกว่าด้วย ก็ต้องโดนกดสิว่ะ”
“หึๆ ไอ้พรีสต์ ขนาดไม่ได้กำหนดว่าจะอยู่บนหรือล่าง อีกอย่างความสูงไม่มีผลในแนวระราบว่ะ”
เปรี้ยง!!!
เหมือนมีฟ้าผ่าลงกบาลของผม ทุกทฤษฏีย่อมมีที่เหนือกว่า ไอ้ฮอยฮักมาอย่างเหนือเมฆอีกครั้ง ผมมองมันอย่างอึ้งๆ นี่อย่าบอกนะว่าคุณมึงรุกไอ้วินเซอร์น่ะ รุกยังไงวะ มึงกับมันต่างกันตั้งศอกแน่ะ! มันทำหน้านิ่งมากครับ นี่มันพูดจริงงั้นเหรอเนี่ย!? กูอึ้งเลยว่ะ!!!
“ทำไมมึงไม่ลองรุกไอ้โซโล่บ้างล่ะ มึงจะเป็นเมียมันไปตลอดชาติเหรอวะ?”
หา? ให้กูรุกไอ้โซโล่นี่นะ!!?
TBC.
อย่าปล่อยให้ฮอยฮักอยู่กับพรีสต์สองคนสิโซโล่ นายจะงานเข้านะโว้ย!!
เตือนไม่ทันแล้วล่ะมั้ง ฮ่าๆๆๆ ฮอยฮักมันตัวแสบสุดๆ นั้นแหละ :laugh:
มาอัพให้ครบตอนแล้วจะขอโบกมือลา ลาไปตั้งใจอ่านหนังสือสอบ~
ช่วงนี้ก็สอบแล้วก็ขอให้ทุกๆ คนโชคเอเด้อ~ :bye2: :bye2:
-
ฮอยฮักคิดรุกวินเซอร์หรอเนี่ย :z1:
-
:z13:คนเขียน ครึครึ ปล่อยพรีสต์อยู่กับฮอยฮักนานๆชักเป็นห่วงโซโล่ตงิดๆ
แต่เอาใจช่วยพรีสต์นะ :laugh:
อวยพรให้คนเขียนโชคเอนะคะ :bye2:
-
กรี๊ดดด
น้องฮักจะรุกวินเซอร์เร้อ เอิ๊กกกก
แถมจะทำคนเดียวไม่พอต้องเพื่อนเพื่อนซี้ไปด้วยอีกคน หึหึ
ป.ล.สาธุงามๆกับคำอวยพร เทศกาลสอบมาเยือนอีกครั้ง~
-
เพิ่งรู้ว่าโซโล่มีปมนะเนี่ย
เคยอ้วนตอนเด็ก เลยขยันออกกำลังกายทุกเช้าอะ
โซโล่หลงรักเด็กผมทองนั่นก็คือพรีสต์นี่เอง อะไรจะบังเอิญขนาดน๊านน
โดน"สาวดุ้น"หลอกซ้ำสองอะ! :m20:
โซโล่งานงอกจริงๆแล้วแหละ อยากเห็นพรีสต์กดโซโล่อะ จะเป็นยังไง :z1:
-
โซโล่น่าสงสาร จะโดนพลีสต์รุกไม่รู้ตัวน๊าา า :jul3: :jul3:
คนแต่งสู้ ๆ :L2: :L2:
-
:กอด1:
-
o13
-
ขอบคุณจ้า
ว๊าว ^^ กำลังนึกภาพโซโล่ตอนเด็กๆ จะอ้วนน่ารักขนาดไหนหนอ ?
แต่ที่สำคัญคือ โซโล่ ตกหลุมรักพรีสตี้ตั้งแต่ตอนเด็กอ่ะ แบบนี้เค้าเรียกว่า "รักแรกพบ"
แม้จะคิดว่าเป็นเด็กผู้หญิงก็เถอะน้า อิอิอิ
ส่วนนายวินเซอร์ & ฮอยฮัก ก็นะ...... (ไม่มีคำบรรยายใดๆ)
-
จะยุขึ้นไหมนะ
:m20: :m20: :m20:
-
555พรีสต์ จะกล้าทำตามที่ฮอยฮักแนะนำเหรอ ดูพอใจกับตำแหน่งเมียซะขนาดนั้นน่ะ
แต่..อืม...ถ้าพรีสต์เกิดมีลูกบ้าขึ้นมาล่ะ โซโล่มันจะพูด-จะทำอย่างไรนะ หึ หึ แค่คิดก็สนุกแล้ว
-
ฮักพูดแบบนี้ คงอยากให้พรีสต์รุกโซโล่น่ะสินะ
เกรงว่ามันจะไม่เป็นอย่างนั้นน่ะสิ
เพราะดูยังไง พรีสต์ก็... คงจะ...
รุกไม่รอด!!!!!!!
ฮะๆๆๆๆ
-
เอาแค่เมียหาย งานก็เข้าพรีสต์แล้วล่ะ
-.,- งานเข้าแบบสาหัสสากรรจ์แน่นอน
-
ท่าจะยากกกกก
-
พรีสต์ลุกโซโล :oo1:
-
พรีสต์จะรุกโซโล่นี่ น้ำท่วมหลังเป็ดแน่ :jul3:
o13
-
แนะนำอะไรเนี่ยฮอยยยยยยยย ไม่สงสารพรีสต์ซะแล้วว่าหากคิดการเยี่ยงนี้จะถูกโซโล่แก้เผ็ดคืนอย่างไร
-
ฮอยฮักสั่งสอนเพื่อนไปในทางที่ดีอีกแล้ว 55+
รุกเข้าไว้><
-
หึหึ โซโล่ งานเข้าแล้วไมละ 555
-
พริตตี้จะรุกโซโล่มั้ยยยยยย :m20: :m20:
-
อย่าเลยคับพรีสต์ หาเรื่องใส่ตัวเปล่าๆ คริคริ
:impress2:
-
555+ ฮอยฮักหาเรื่องให้โซโล่ซะงั้นอ่ะ
แต่ป้าว่าระดับหนูแล้วคงกดโซโล่ไม่ลงหรอกพรีสต์เอ๊ย
หนูเกิดมาเพื่อเป็นเคะแท้ๆ
-
ฮักยุยงอะไรแปลกๆอีกแล้ว 555 โซโล่งานเข้ามาเป็นระลอกๆเลย
-
แอร๊ยส์ แซ่บเวอร์
-
กร๊าซซซ ฮอยฮักกกก จากลูกแกะน่ารักลอกคราบมากลายเป็นหมาป่าซะแล้ว 555
แถมจะกดวินเซอร์ด้วยอ่าาา วินเซอร์จะสู้ได้มั้ยฟระเนี่ย ซูเปอร์ฮอยยิ่งต่อสู้เก่งๆอยู่ด้วย
หรือฮอยยังติดตาความน่ารักของวินเซอร์ยามเด็กอยู่ จึงทำให้ฮอยฮักอยากทนุถนอมแถมเห็นวินเซอร์ตอนโตน่ารักไปด้วย
โอยย อย่ายอมแพ้นะวินเซอร์ ><
ปล.พรีสต์อย่าทำตามนะ 555
-
:laugh: :laugh: :laugh:
จะไหวหรอพรีสต์
-
ไอ้เพื่อนซี้คู่นี้มันยังไงกันนะ
ฮอยฮักก็แนะนำเพื่อนดีเหลือเกิ๊น
ส่วนพรีสต์ก็บ้ายุไปกับคำของฮักซะงั้น
นี่ไม่รู้ว่าตอนเด็กๆฮักไปยุอะไรพรีสต์
ถึงทำให้เด็กไร้เดียงสาอย่างพรีสต์เปลี่ยนมาเป็นอย่างนี้ได้น่ะ
ปล. แว่วว่าวินเซอร์ก็จะขอค้างด้วยคน แถมประตูห้องก็ล็อกไม่ได้ซะด้วยซิ
ไม่รู้งานนี้จะมีการแอบลักหลับกันหรือเปล่า อิ อิ อิ ต้องรอลุ้นคนเขียนแต่งต่อ
:pig4:
-
5555+
คิดได้นะฮัก
-
ฮักกดลิ้ง พรีสกดโซโล่ o22 o22 o22 o22 o22 o22 แต่อยากเห็นจัง :impress2:
-
:z1: :z1: o18 o18
-
ฮักทำไมไปยุพรีสต์อย่างนั้น แต่ไม่ต้องหรอกเจอโซโล่เข้าไป
เดี๋ยวก็อีหรอบเดิม ท่านพรีสต์สู้ไม่้ได้หรอก :laugh:
แต่คิดจะกดวินเซอร์เนี่ย คิดใหม่ได้นะฮัก
กดให้เป็ดจ้า และให้กำลังใจคนแต่งให้สอบได้เอทุกตัว :L2:
-
555 ฮักยุพรีสตี้ซะเเล้วโซ่โล
-
น้องฮักนี่แสบจริงๆ แสบตั้งแต่เด็กเลย
ส่วนโซโล่ก็หลงรักสาวดุ้นมาตั้งแต่เด็ก 555555
โตมาก็ได้สาว(ดุ้น)ผมทองแบบพรีสต์เป็นเมีย
นี่คงไม่รู้ตัวล่ะสิว่าคุณเมียกำลังโดนฮักมันยุเอาน่ะ
-
:-[
-
เออะ หนูจะกดวินเซอร์เหรอหนูฮอย =[]=" แอร๊งส์ เอาเลยลูก ขอให้สำเร็จโดยหนูไม่เสร็จมันไปซะก่อนละกันนะ 5555
ส่วนพรีสต์ ก็อยากให้ลองดูเหมือนกันน้า (แต่คงไม่รอดแหงมๆ เอิ๊ก)
ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะคะ ^^ สู้ๆ
ปอลิง อยากเห็นฉากสวีทลิ้งกะเลิฟจัง (ว้าว ชื่อคล้อง~)
ปอลิง2 คิดถึงพี่เพ้นต์นิดๆ ^0^
-
อะเฮ้ย!!!!!!!!!!!!!
นู๋ฮอยฮักจะรุกวินเซอร์อ่ะ ไม่อยากจิ้นเลยอ่ะ แว๊กกกกกกกกก
แน่ะยังมียุให้นู๋พรีสต์รุกโซโล่ด้วยอ่ะ
นู๋ทั้ง 2 คน จ๋า รุกได้นะแต่ต้องรุกให้รอด
ถ้ารุกแล้วไม่รอดโดนจัดหนักแบบครบสูตรแน่
คิดได้แต่ปฏิบัติยากกกกกกกกกกกกกกกกก
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เฮอะๆๆๆ คิดแล้วว :pighaun: :pighaun: :pighaun: :z1:
-
ยุอะไรไม่ยุนะค่ะ ฮัก
ยุให้ไปกด โซโล่ เนี่ยย
นู๋พรัส จะตายซะก่อนอ่ะดิไม่ว่า
55555
-
ฮอยฮัก ความคิดเธอช่างน่ากลัว o18
ขอให้ทำขอสอบได้นะค่ะ~~~ :L1:
-
:laugh: :laugh:
-
55+ พรีสรุกโซเหรอ เหอๆ เอาใจช่วยแระกัน แต่ถ้าคดีผลิก จะโดนโซรุกหนักกว่าเดิมอะเด้ o18
-
เห็นเปลี่ยนหัว 2 รอบ เพิ่งเม้นเมื่อบ่าย ตอนนี้เม้นอีกแล้ว 555
พรุ่งนี้สอบเหมือนกันค่ะ 5วันรวดลาะ แต่ก็ยังมานั่งตามนิยายคุณปอย กร๊ากกกกก
เป็นกำลังใจให้ค่า ^^
ปอลิง คิดไปคิดมา ไม่แน่ฮอยอาจจะรุกรอดก็ได้นะ 55 ลุ้นๆๆ
-
^
^
เห็นด้วยกับรีบนทุกประการ เทศกาลแห่งการสอบ
อ่านเป็นหลับ! สมองว่างเปล่า.. แต่พรุ่งนี้มันวันสอบนี่นา!!! เฮือกก
-
พรีสต์เอ๊ย ถ้าบ้าจี้ตามคำยุของฮอยฮักมันล่ะก็... โซโล่งานเข้าของจริง :laugh:
เข้าใจแล้วว่าทำไมงานถึงเข้าโซโล่ :m20:
ถ้าไม่อยากเปลี่ยนสถานะจากสามีเป็นภรรยา รีบมาหิ้วพรีสต์กลับห้องเลยโซโล่ :jul3:
ขอให้โชคเอนะคะปอยป้อย :กอด1:
-
กลับตาลปัตร สงสารโซโล่จริง :laugh:
ไม่แค่ต้องเจอเพื่อนเมียที่แสบ
ไหนจะบรรดาพี่น้องเมียอีก
สู้เขานะ
-
บ้าไปแล้ว เด็กพวกนี้ หนูพรีสต์ อย่าไปเชื่อ หนูฮักเค้าก็โม้ไปงั้นแหละ ให้มันดูดี
เชื่อดิ พถึงเวลา ก็ยอมรับให้ตาวินเซอร์นั้นแหละ พรีสต์ อย่าริรุกโซโล่เลย ระวังจะโดนจัดเต็ม
-
ฮักขาาาาาาาา ไม่ไหวแล้ว :m20: :m20: :m20:
ถ้ายังให้พริตตี้คุยกะฮักบ่อยๆ นี้ โซโล่งานเข้าอย่าไม่ต้องสงสัย :m20:
-
:m20: :m20: :m20: จะให้พริตตี้รุกโซโล่หรอ
-
งานน้ีเอาใจช่วยพรีสท์!!!!! :haun4:
-
มะไม่ดีม้างงง o22 o22
เดี๋ยวโดนโซหลอกให้ออนท็อปนะ :m20:
-
:m20: :m20: :m20:
ฮอยฮักอย่างคิดการใหญ่ให้พรีสตี้เล้ยยยย
-
Re: >>> คู่กัดที่รัก <<< Up.ไงเลยรีที่คิดไว้ล่ะยังแต่งไม่เสร็จ ปั่นๆ! [17/9/2554]
^
^
มาให้กำลังใจคนเขียนปั่นๆๆๆๆๆๆ อยากเห็นหน้าโซโล่ตอนที่รู้ว่าพรีสต์คิดการใหญ่ o18
-
จัดไป พรีสต์ ที่รัก
อยากเห็นโซโล่ มีผัว ก๊ากๆๆๆๆ :laugh:
-
พรุ่งนี้เจะสอบแต่ก็ยังมาอ่าน 55 :z6:
หนูฮอยมียุ เกิดพรีสต์เอาจริงล่ะก็ :a5:
คิดภาพไม่ออกเลย โชโล่ระวังตัวด่วน
มาอัพไวๆๆนะค่ะ :L2:
-
พรุ่งนี้สอบเหมือนกัน ยากมาก!! แต่มานั่งรอนิยาย
-
:m20: :m20:
-
555+:laugh:จะรุกขึ้นไหมน่ะ
-
ตอนที่ 21 โซโล่ VS เพ้นต์
“เหี้ย กูว่าแล้วต้องมานอนที่นี้!”
“น่ารักดีออก”
“เมียกูน่ะน่ารัก แต่เหี้ยพี่เลิฟไม่!”
“รีบๆ เอาเมียผู้น่าถีบของมึงไปเลยเหอะ เกะกะคนของกูอยู่ได้ มือแม่งก็มากอดทำห่าอะไรเนี่ย เมียมึงนั่นแหละตัวดี”
ผมขยับตัวเล็กน้อยเมื่อมีใครบางคนมาโดนตัว เสียงซุบซิบดังอยู่บนตัว รำคาญโว้ย กูจะนอน! ผมปรือตาตื่นขึ้นมาเห็นหน้าไอ้โซโล่ที่ชะโงกลงมาใกล้ ผมเอื้อมมือไปกอดคอมันทันที ไอ้บ้านั่นอุ้มตัวผมขึ้นแล้วหันไปพูดอะไรบางอย่างกับไอ้วินเซอร์ที่นั่งบนเตียงแทนที่ผมแล้วอุ้มผมเดินออกไปจากห้อง
เอ๊ะ? ไอ้วินเซอร์ไปทำอะไรที่ห้องนั้นวะ!?
ผมลืมตาตื่นเห็นสภาพของตัวเองถูกอุ้มมาส่งถึงเตียงนอน ตอนนี้ผมตื่นเต็มตาล่ะ! แต่ที่สงสัยก็ คือ เหี้ยวินเซอร์จะทำอะไรเพื่อนกู!? เฮ้ย ตอนนี้ไอ้ฮอยฮักกำลังตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม? หรือผมควรจะห่วงสวัสดิภาพของไอ้วินเซอร์ดีเนี่ย!? เมื่อผมลุกขึ้นมานั่งจะลงไปจากเตียงแต่ถูกคว้าแขนเอาไว้ก่อน
“จะไปไหนวะ?”
“ไปดูเพื่อนกูสิ เหมือนเห็นอะไรแปลกๆ”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ฝันนั่นแหละ”
ฝันงั้นเหรอ? ก็คงจะฝันล่ะมั้ง ผมกลับมาล้มตัวนอนลงอีกครั้ง ผมคุยกับไอ้ฮอยฮักอยู่นานก็เผลอผล็อยหลับไป นี่กี่โมงแล้ววะ? ผมลุกขึ้นมาค้นหามือถือเพื่อจะดูเวลา ไอ้โซโล่เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอน ส่งเพื่อนๆ มันกลับหมดแล้วสินะ อ๊ะ เพิ่งเที่ยงคืนเองเหรอเนี่ย? เหมือนผมนอนนานแล้วน่ะเนี่ย เพิ่งนอนไปนิดหน่อยเอง
ผมลุกขึ้นมาเปิดทีวีดู ตอนนี้ตาสว่างโร่ ก็นอนไปแล้วพอตื่นมาอีกที มันก็ไม่ยอมนอนง่ายๆ ไม่นานไอ้โซโล่ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ผมหันไปมองมันอยู่แวบเดียว เหอะๆ เห็นหุ่นมันแล้วไอ้เรื่องที่ไอ้ฮอยฮักมันยุไว้ผมก็ต้องพับเก็บอย่างเงียบๆ ใครจะไปเทพกดไอ้โซโล่ได้ล่ะวะ หุ่นคนละไซ้ซ์กันเลย อย่างกับเอาไม้จิ้มฟันไปแงะหิน ขืนทำดูสิ เอวกูได้หักแน่ๆ!
“ทำไมไม่นอนวะ?”
“ตื่นแล้วนอนไม่หลับว่ะ” ผมตอบไปแบบนั้น ไอ้โซโล่พยักหน้ารับรู้นิ่งๆ มือที่กำลังจะเปิดตู้เสื้อผ้าก็ปิดลงไป เอียงหน้ามาถามผม
“ต้องช่วยทำให้เพลียไหม?”
ผมเงยหน้าถลึงตาตอบกลับ ไอ้นี่นิถามอะไรทะลึ่งเฟ้ย แถมยังทำหน้าตาลามกตัวพ่ออีก ผมถอนหายใจ เมื่อวานแม่งก็ทั้งคืนแหละ วันนี้ขอพักมั้งเถอะ ทำกันทุกวันแม่งไม่เบื่อบ้างหรือไงวะ ผมไม่ตอบ ไอ้โซโล่ก็เดินไปค้นอะไรที่ลิ้นชักข้างล่าง มันใส่กุญแจล็อกไว้อย่างดี ผมแอบมองอย่างสนใจ ตอนที่ผมทำความสะอาดห้องจะเปิดดูก็เปิดไม่ได้ มันซ่อนอะไรไว้วะ?
“ยังไม่ได้คืนไอ้วินเซอร์จริงๆ ด้วย”
อะไรวะ?
ผมชะโงกตัวไปดู ไอ้โซโล่ค้นอะไรออกมาจากลิ้นชักแล้วโยนมาให้ผม ผมจับขึ้นมาดูแล้วกระพริบตาปริบๆ กระโปรงสั้นลายลูกไม้? อีกชิ้นเป็นเสื้อตัวเล็กประดับลายลูกไม้? ผมเงยหน้าไปมองไอ้โซโล่ที่จ้องผมตาไม่กระพริบ อะไรของมึงงงง!!?
“ถ้าพรีสต์ใส่คงจะน่ารักสุดๆ” ไอ้โซโล่พูดด้วยสีตาเชื่อมั่นมากๆ
ไอ้โรคจิต!!!
ผมมองหน้าไอ้โซโล่ด้วยสายตาแบบไม่เชื่อในสายตา แม่ง! จะให้กูใส่กระโปรงบางๆ ตัวนี้น่ะเหรอ!? ฝันไปเถอะ! เหี้ยอะไรวะ ทำไมกูจะต้องตื่นขึ้นมารับรู้ความจิตของผัวตัวเองด้วยเนี่ย!? ให้ตายเถอะ! ผมปิดทีวีอย่างอารมณ์เสีย โยนไอ้ชุดบ้าๆ นี้ออกไปอย่างรังเกียจ
“พรีสต์คร้าบ ใส่หน่อยเดียวเองนะ นะ~” ไอ้โซโล่กระโดดขึ้นมาออดอ้อนกระซิบอยู่ข้างหู
“ไม่โว้ย!”
“แค่อยากเห็นอะ นะๆ ใส่ให้ดูหน่อยนะ พรีสต์ครับ”
“ไม่!”
“พรีสต์จ๋า ใส่ให้ดูหน่อยสิครับ”
ทีอย่างนี้ล่ะอ้อนกวนส้นตีน ทีตอนอื่นพูดกับกูเสียงแข็ง อย่ามาจ้ะจ๋าให้กูเคลิ้มไปกับมึงซะให้ยาก กูไม่ใส่ให้มึงหรอก ไอ้บ้า! ผมนอนนิ่งเหมือนเดิม ไอ้บ้าโซโล่มันก็มีความเพียรพยายามเหลือเกิน เอาคางมาถูๆ ไหล่ของผมอยู่นั่นแหละ ให้ตายสิวะ รำคาญ!
“เมียจ๋า ใส่ให้ผัวได้ดูหน่อยนะ”
“ไม่” อย่ามาพูดให้กูขนลุกนะเฟ้ย! ให้ตายกูก็ไม่ยอมมึงหรอกเฟ้ย!
“นิดเดียวเอา อยากดูจริงๆ ว่าจะน่ารักอย่างที่คิดไหม?” ไม่พูดอย่างเดียวแม่งลูบกูอีกต่างหาก ผมขมวดคิ้วเส้นเอ็นเต้นตุ้บๆ ไอ้บ้าโซโล่ไอ้นี่มันตื้อจริงโว้ย รำคาญ! บอกว่าไม่ๆ ไงเล่า!
“พรีสต์คร้าบบบ~”
“พรีสต์อ่า!”
โว้ยยยย!!!
กวนส้น!
มึงทำแล้วน่ารักเหรอวะไอ้โซโล่! ผมใช้หางตาเหลือบมองไอ้โซโล่ที่ดิ้นไปมาอย่างเด็กที่ถูกขัดใจ ผมอยากจะถีบมันจริงๆ โว้ย ทำให้มันเข้ากับอายุหน่อยเถอะ กูขอร้อง! ไอ้ตัวโตๆ มาดิ้นไปมา ออกแนวเสียสายตาวะ ไม่ได้น่ารักอะไรเลยสักนิด ผมลุกขึ้นมานั่งแล้วถอนหายใจ
“เออๆ นิดเดียวนะมึง”
“เย้~~!!! เมียกูน่ารักที่สุด!” ไอ้โซโล่หยุดดิ้น พุ่งมากอดผมพร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่ทั้งสองข้าง ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ไอ้บ้านี่มันไปเลียนแบบใครมาฟะ ทุเรศสายตากูมาก! ตอนไปส่งเพื่อนมึงไปเจอเด็กแล้วปิ๊งไอเดียอ้อนแบบกวนตีนนี่มาหรือไง? เอาเถอะ ถ้าใส่แป๊บเดียวเพื่อหยุดการกระทำเสื่อมๆ ของมันได้ ผมก็โอล่ะ
ผมหยิบเจ้าชุดนั่นมาแล้วเดินลงมาจากเตียงเพื่อเปลี่ยนชุด ไอ้โซโล่ยิ้มแป้นมองผมเปลี่ยนชุด มาจ้องกันแบบนี้แล้วกูจะกล้าเปลี่ยนได้ยังไงวะ โอ๊ยยยยหนอ!!! ไอ้โซโล่ไอ้บ้า!!!
“หันไปทางอื่นสิวะ!”
“ไม่ กูจะดู”
แล้วกูจะไปทำอะไรมึงได้ล่ะ ผมพ่นลมหายใจหันหลังหลบสายตาอันร้อนแรงของมัน ไม่งั้นผมเปลี่ยนไม่ได้แน่ ผมสั่นอยู่หรือเปล่าเนี่ย เฮ้อ~ สามีกูโรคจิตแล้วยังลากมกตัวพ่อ! ผมถอดชุดนอนออกไปแล้วใส่เจ้าเสื้อตัวจิ๋วที่แม่งบางจริงๆ ว่ะ มองทะลุไส้ในหม๊ดเหมือนจะปิดแต่ก็ไม่ปิด เหอะๆ ผมหยิบเจ้ากระโปรงลูกไม้มาใส่ เหี้ย! กระโปรงก็แม่งบางแถมสั้นนิดเดียวอีกแน่ะ
“เออ ใส่แล้ว พอใจยัง... เฮ้ย!!!? เหี้ยโซโล่!!!”
ผมรีบตะครุบมือไอ้โซโล่ไว้ แต่แม่งมันเสือกดึงกางเกงในผมพรวดเดียวหลุด เวร! เชี้ยนี้มันมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรวะ!? แถมยังมาลอบดึงกางเกงในชาวบ้านเขาอีก! ไอ้โซโล่ ไอ้โรคจิตตตตตต!!! ถ้าถูกถอดไปข้างล่างของกูก็โล่งโจ้งสิ! ไอ้โซโล่หัวเราะชอบใจ เล่นปูไต่ตรงต้นขาของผม
“ไอ้บ้าโซโล่! ไอ้โรคจิตโซโล่! โอ๊ย! ไอ้...”
ผมถูกมันรวบตัวโยนขึ้นเตียง ดีนะที่เตียงมันนุ่ม ไม่งั้นผมเจ็บกว่านี้แน่ๆ ไอ้โรคจิตนั่นปีนตามมาอย่างว่อง มาคร่อมผมเอาไว้พร้อมกับใบหน้ายิ้มๆ
“ไอ้บ้าโซโล่ มึงหลอกกู!” ผมทุบไหล่มันประท้วง ไหนบอกว่าแค่ใส่ให้ดูเท่านั้นไง! ตอนนี้กูง่วง กูอยากนอนแล้ว!!
“กูบอกว่าอยากดู แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ทำอะไรหลังจากดูเสร็จนี่หว่า”
“ขี้โกงนี่หว่า ไอ้...”
กำลังบ่นมันแต่ก็โดนปิดปากซะก่อน ไอ้โซโล่เข้ามาประกบปากอย่างรวดเร็ว ลิ้นนุ่มค่อยๆ สอดเข้ามา ผมปรือตาลงแล้วเผยอริมปีปากให้อีกฝ่ายเข้ามาได้มากขึ้น ลิ้นของเราประสานสัมผัสบีบรัดและดูดเม้มแลกรสชาติกันอยู่ในโพรงปาก ริมฝีปากร้อนจูบเม้มทั่วริมฝีปากของผม จังหวะดูดเม้มนั้นเป็นไปอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อน แล้วมันก็ค่อยๆ สอดลิ้นเข้าไปสำรวจโพรงปากไล้ไปทั่ว
ไอ้โซโล่ค่อยๆ ลุกขึ้นพร้อมกับดึงผมให้ลุกขึ้นตามไปอย่างช้าๆ ริมฝีปากของเราก็ยังพัวพันกันบดเบียดกันหารสชาติในโพรงปากของอีกฝ่ายอย่างกระหาย จากนั้นเราก็ค่อยๆ ผละริมฝีปากจากกัน ไอ้โซโล่จับผมหันหลังนั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้าแล้วมันก็เข้ามานั่งคุกเข่าซ้อนโดยที่มีตัวผมนั่งอยู่ข้างบนตัวมัน ไอ้โซโล่เข้ามาสวมกอดผมจากด้านหลัง
มือทั้งสองข้างปัดยอดอกของผมผ่านเนื้อผ้าบางๆ แล้วขยี้ไปมา เขี่ยเล่นจนยอดอกนั้นแข็งเป็นไต ผมครางรับเบาๆ ความเสียวที่เกิดขึ้นจากจุดอ่อนไหวนั้น มือขนาดใหญ่ก็ไต่ไล้ลงมาหยุดที่แกนกายของผมที่เริ่มชูชันดันกระโปรงบางๆ จนนูน
“ก็ยังรู้สึกไวเหมือนเดิมเลยนะพรีตส์”
มันจะพูดทำไมวะ!? กูรู้แล้วน่า ผมเม้มริมฝีปาก เมื่อลมหายใจอุ่นๆ หายรดระรินที่ใบหูจากด้านหลัง ริมฝีปากชื้นของอีกฝ่ายแตะลงบนลำคอของผมแล้วจูบเม้มไปทั่วไหล่ มือหนาก็เลิกกระโปรงอย่างช้าๆ แล้วเข้าไปแตะต้องส่วนอ่อนไหวที่กระดกรับการเคลื่อนไหว มืออีกข้างขยี้ยอดอกของผมไปมาอย่างแรง
ผมครางออกมาเมื่อถูกจี้จุดเล่นกับส่วนที่อ่อนไหวต่อความรู้สึกหลายทางพร้อมกัน มือของไอ้โซโล่ขยับจับแกนกายของผมอย่างรู้จุดที่จะทำให้ผมรู้สึกเสียวซ่าน ผมครางฮืออย่างทรมานเมื่อมือทั้งสองข้างที่หยอกเล่นกับจุดทั้งสองเพิ่มความหนักหน่วงขึ้น ร่างกายของผมอ่อนระทวยไปหมดราวกำลังจะหมดแรงอย่างช้าๆ ผมหายใจติดขัดเมื่อความเสียวพุ่งเข้ามาโจมตีความรู้สึก สมองของผมเริ่มไม่คิดถึงอะไรนอกจากความสุขสมที่กำลังจะเกิดขึ้น ไอ้โซโล่หยุดมือยกเอวของผมขึ้น
แท่นเนื้อร้อนผ่าวถูไปมาตรงปากทางด้านหลังของผม สักพักก็ค่อยๆ สอดเข้ามาในช่องนุ่มด้านหลังอย่างช้าๆ ผมแอ่นตัวรับ ร้องครางเบาๆ เมื่อแรงเสียดครูดเข้า ไอ้โซโล่ครางข้างหูของผมเบาๆ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกขนลุกซู่กระสันเสียวไปทั้งตัว มือของผมจับสะโพกของอีกฝ่ายที่อยู่ข้างหลัง สะโพกสอบขยับสวนเข้ามา มือหนาจับจับยอดอกของผมบดขยี้ไปมาจนเพิ่มความเสียวให้แก่ผม
“พรีสต์... ขยับสะโพกหน่อย... อ่า~ ซี้ดดด~ อย่างนั้นแหละครับเด็กดี... อ่า~”
ไอ้โซโล่กระซิบข้างหูของผม ใช้ลิ้นแหย่เข้าไปในใบหูของผมทำเอาผมสะดุ้งโหยง ขยับสะโพกของตัวเองรับจังหวะสอดใส่จากด้านหลัง ผิวของผมมันร้อนผ่าวไปหมด ผมขยับแขนมาเกาะไหล่ของอีกฝ่ายหันหลังกลับไป ไอ้โซโล่ขยับใบหน้าแตะริมฝีปากผมเบาๆ เราสอดสิ้นกันระหว่างที่จังหวะกระแทกสอดข้างล่างก็ดำเนินไป มือที่คอยหยอกยอดอกของผมละมากอดรัดเอวของผมไว้
“พรีสต์... จุ๊บ... อื้ม... รักนะครับ... จ๊วบ~”
ไอ้โซโล่พูดเสียงเบาในระหว่างที่จูบกับผม เสียงของการแลกลิ้นกันนั้นไม่ได้ทำให้ผมฟังมันเพี้ยนไป มันบอกรักผม ผมได้ยินชัดแม้ว่ามันจะเบาและสั่นเครือก็ตาม ไอ้โซโล่ผละจูบอย่างอ้อยอิ่งแล้วจับแขนของผมโน้มตัวลงยั้งเตียงเอาไว้ หัวเข่าตั้งกับพื้นโดยชิดกัน ไอ้โซโล่ขยับตัวขึ้นตามความสูงของช่องด้านหลัง มือใหญ่จับสะโพกของผมยึดไว้แน่น
“เมียจ๋า รับผัวดีๆ นะ”
“โซ... แรงอีก~ อ๊ะ~!!”
อีกฝ่ายพูดเสร็จก็จับตัวผมกระแทกใส่อย่างแรงและหนักหน่วง ผมตอดรัดอีกฝ่ายเบาๆ กลัวว่าถ้าทำแรงเกินไปเดี๋ยวจากเสียวจะกลายเป็นเจ็บ เสียงกระแทกแรงจนเนื้อกระทบกันจนชัดพร้อมกับเสียงครวญครางของผมและไอ้โซโล่ผสมผสานกันไป ผมยั้งเตียงไว้แล้วเงยหน้าร้องครางอย่างสุขเต็มตื้น
“โซ~ ตรงนะ... นั้น... ตรง อ่า... นั้น อ๊า~!! แรงอีก~!”
ผมเรียกร้องขออีกฝ่ายพร้อมกับครางส่งเสียงสุขล้ำที่ได้รับ แรงซอยถี่และหนักแน่นทุกๆ ครั้งที่กระแทกเข้ามาในตัวของผม แรงเสียดสีข้างในทำให้ผมเสียวซ่านครวญครางหาอีกฝ่ายไม่หยุด ได้แต่ร้องเรียกชื่อของคนรักซ้ำไปซ้ำมาและร้องขออย่างไม่อาย
“พรีสต์”
แรงกระแทกสอดใส่ที่ทำเอาตัวของผมสะเทือนไปทั้งร่าง เสียงครางต่ำของอีกฝ่ายดังขึ้นจากด้านหลัง ถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนผมแผดเสียงร้องครางออกมาลั่นพร้อมกับๆ ฉีดน้ำขุ่นขาวออกมาจากตัวรดพื้นเตียง ไม่ทันคิดเรื่องจะเลอะเทอะแม้แต่น้อย เพราะเวลานี้ผมคิดอะไรไม่ออก นอกจากคิดถึงคนที่อยู่ด้านหลัง
เมื่อผมถึงจุดหมายร่างกายมันก็อ่อนยวบลง ไม่มีแรงแม้จะยั้งตัวเช่นเดิม ไอ้โซโล่ที่ยังไม่ถึงถอนแกนกายออกจากตัวของผม เสียงถอดนั้นดังจนดังได้ยินชัดเจน ไอ้โซโล่พลิกร่างของผมให้เงยหน้าขึ้น แทรกตัวเข้ามาจูบหน้าผากของผมแล้วค่อยๆ จูบไล้มาตามใบหน้าแล้วมาหยุดที่ริมฝีปาก เข้ามาคลอเคลียบดริมฝีปากเข้าหาเบาๆ ให้ผมหยุดพักหายใจบ้าง แล้วก็แยกขาของผมกว้าง ก่อนจะจับแกนกายของมันสอดเข้าช่องนุ่มด้านหลังพรวดเดียวทำให้ผมสะดุ้งโหยง ยังไม่ทันได้พักหายใจจากความเสียวที่แล่นมาตามสันหลัง ไอ้โซโล่ดันสะโพกกระแทกหนักหน่วง
ผมเปล่งเสียงร้องครางออกมาอีกครั้ง เมื่อไอ้โซโล่จับจังหวะบรรเลงสอดเสียดกระแทกเข้าใส่ถี่เร็ว ผมขยับสะโพกรับอีกฝ่ายตามจังหวะที่เร้าร้อนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แรงเสียดสีเพิ่มความร้อนไปทั่วร่างกาย ผมครวญครางแขนกอดรั้งตัวของอีกฝ่าย ขูดเล็บเบาๆ ตามอารมณ์ที่ปะทุรุนแรงขึ้น
สะโพกที่ดันเข้าออกยังคงเพิ่มความแรงขึ้น ผมส่ายหน้าไปมาความเสียวซ่านไปทั่วท้องน้อยมันวูบขึ้นมาเป็นช่วงๆ เสียงสอดกระทบนั้นดังปนเสียงครางแห่งความสุขของเรา สมองของผมว่างเปล่าได้แต่เด้งตัวรับแรงกระแทกนั้นเร็วขึ้นตามจังหวะ ผมปล่อยน้ำรักออกมาอีกครั้ง ไอ้โซโล่ซอยถี่ๆ ใบหน้ามันบิดเบี้ยว ไม่นานร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม กระตุกเกร็งตัวพร้อมกับเสียงครางต่ำดังจากลำคอ
ผมรู้หน้าที่ดีเมื่อคนรักไปถึงจุดสุดยอดแล้วผมก็บีบตัวรัดอีกฝ่ายเบาๆ ไอ้โซโล่ครางกระหึ่มในลำคอเงยหน้ามองผมแล้วดวงตาเชื่อมหวาน ไม่นานอีกฝ่ายก็เกร็งตัวแขม่วท้องขึ้นสวรรค์ไปอีกครั้ง ไอ้โซโล่ถอนหายใจ ค่อยๆ ถอนตัวออกมาจากตัวของผม มันทิ้งตัวลงมาทับผมแล้วจูบริมฝีปากของผมเบาๆ
“รู้ดีเกิ๊นเมียกู”
“แล้วไม่ดี?”
“ดีสุดๆ เลยครับ รักเมียที่สุด จุ๊บ~” พูดเสร็จมันก็จูบปากผมอีกครั้งอย่างเอาใจจนผมต้องหลบตาอายไปทันที ให้ตายเถอะ! เมื่อก่อนมันไม่ใช่แบบนี้นี่น่า โอ๊ย!!! ให้ตายเถอะ อย่าทำให้กูตามืดตามัวไปมากกว่านี้เซ่!
“นอนไปแบบนี้ไม่ได้นะ ต้องทำความสะอาดก่อน ก่อนอื่นก็อาบน้ำ~” ไอ้โซโล่มันมองไปรอบๆ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์แบบหื่นกามเป็นที่สุด มันลุกขึ้นอุ้มผมกระโดดลงจากเตียงแล้วพาเข้าห้องน้ำไป ไม่ได้ฟังเสียงผมเลยว่าเต็มใจไหม ผมถอดเจ้าชุดลูกไม้อะไรนี่ออกระหว่างที่ไอ้โซโล่เตรียมน้ำในอ่าง
ผมกับไอ้โซโล่มานั่งแช่น้ำด้วยกันในอ่าง ไม่ต้องห่วงหรอกครับว่ามันจะอึดอัด อ่างในห้องน้ำไอ้โซโล่น่ะมันใหญ่จะตาย ผมกับมันนั่งได้สบาย ไอ้โซโล่มันนั่งอยู่ด้านหลังผมคอยกอดผมไว้อย่างกับกลัวว่ากูจะวิ่งหนีมึงนั่นแหละ ผมผิงไหล่กว้างหลับตาลง น้ำอุ่นๆ มันช่วยผ่อนคลายกล้ามเนื้อได้ดีครับ ชักจะง่วงแล้ว
โครม!!!
ผมกับไอ้โซโล่สะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ ดังจากห้องข้างๆ เสียงมันคงจะดังมากครับ ขนาดเป็นห้องเก็บเสียงได้ระดับหนึ่ง ไม่งั้นผมจะกล้าร้องครางเต็มที่ ไม่อายชาวบ้านแบบนั้นเหรอ? แล้วเสียงโครมเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นจากข้างห้องกัน? ไอ้ฮอยฮักเหรอ?
“ไม่มีอะไรหรอก แค่กระรอกตกระเบียงมั้ง” ไอ้โซโล่มันบอกปัดๆ ไปอย่างไม่ใส่ใจ ปัดน้ำใส่หน้าผมเพื่อเรียกร้องความสนใจ
เออๆ กูไม่สนใจก็ได้ อะไรของมึง แค่นี้ต้องหึงด้วย แค่อยากรู้เท่านั้นเอง เพื่อจะมีอะไรสนุกๆ ให้ดู! ผมนั่งแช่น้ำต่อ หลังจากเสียงดังกล่าวก็ไม่มีเสียงอะไรต่อ ไอ้ฮอยฮักนอนตกเตียงหรือไงวะ? คงไม่ใช่ว่ามีใครเข้าไปปล้ำมันใช่ไหม? หือ? เหมือนผมลืมอะไรไปอย่างนะ
TBC.
บางคนบอกว่าทำไมไม่ต่ออ่างน้ำล่ะ!!!? ตั้งสามท่าแล้วก็พอเถอะ จะหื่นไปไหนเพ่?
เอาฉากร้อนๆ มาฝาก จะได้ตาสว่างวาบไม่นอนหลับกันง่ายๆ ทีนี้ก็ไปอ่านหนังสือซะ
อะไรนะ? อ่านต่อไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ? ฮ่าๆๆๆ ก็กลัวจะเป็นแบบนั้นยุน่ะเนี่ย!!!
ปล.ใครเสียดายที่ไม่เห็นพรีสต์รุก ฮ่าๆๆๆ อย่าไปหาเรื่องให้พรีสต์มันเลย
ปล.1เบื่อ Nc หรือยัง? ก็บอกแล้วเรื่องนี้มันหื่นกาม เหอะๆ
ปล.2ใครอยากรู้เรื่องตอนต่อไป เกิดอะไรขึ้นกับข้างห้อง?
ปล.3 ชื่อตอนโซโล่ปะทะเพ้นต์ เพราะเมื่อพี่เพ้นต์รู้เรื่อง(เมื่อมันสายไปแล้ว)
เกิดมวยนอกรอบอีกครั้ง! ศึกดวลกันอย่างแมนๆ หมัดแลกหมัด(ฟังดูเท่เนอะ)
อาจจะมาอัพแบบไม่รู้ตัวเหมือนตอนนี้ก็ได้ คอยดูกันต่อไป...! :z2:
-
ลุ้นว่าห้องข้างๆ วินเซอร์ จะจับฮอยฮักกดรึเปล่า
-
NC ไม่มีเบื่อหรอกครับ :jul1:
จัดมาได้เรื่อยๆ :haun4:
รอดูสถานการณ์ข้างห้อง ว่าใครจะกดใคร :z1: :z1:
-
อยากรู้เรื่องข้างห้องอ๊ะ :serius2:
ปล.ไม่หื่นเกินไปหรอกคับ :z1:
-
เหมือนข้างห้องจะทำสงครามกันนะ คงต้องลุ้นว่าใครจะชนะ :laugh:
-
ห้องข้างๆเกิดไรขึ้น อยากรู้ๆ
-
สิ่งแรกที่เราคิดตอนมีเสียงโครมคือ วินเซอร์โดนฮอยทุ่มตกระเบียง = =" 555+
นายโซโล่ ยิ่งอ่านไปนานๆเริ่มรู้สึกว่าบุคลิกผิดจากตอนแรกๆเลย เริ่มน่ารักปนหื่นขึ้นเรื่อยๆ
-
โซโล่ เล่นเอาพรีสต์โซซัดโซเซ :z1:
ว่าแต่เราอยากรู้เรื่องของห้องข้างๆอ่ะ ว่ารบกันไปถึงไหน :laugh:
-
ได้เีสียเลือดก่อนนอนอีกแล้วฉัน เห้อๆ
:haun4: :haun4: :haun4:
-
:กอด1:
-
โซโล่ น่ารักขึ้นมากเลย ยย ยย :o8: :o8:
:z1: :z1: หวานกันจังเลยคุณนี้ อิอิ ชอบ :)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ :L2: :L2:
-
เลือดท่วมจอ :m25:
ห้องข้างๆเกิดอะไรขึ้น
ใครกดใครกันแน่ 55+
มาอัพไวๆๆนะค่ะ รออยู่ :กอด1:
-
ไม่ได้กลัวฮอยฮักโดนปล้ำหรอก แต่กลัววินเซอร์โดนทุ่มมากกว่า :laugh:
-
:haun4:
-
อยากรู้ว่าฮักจับเซอร๋ทุ่มท่าใหน :z1:
-
ข้างห้องทำอะไรกันน่ะ
วินเซอร์โดนฮอยจับทุ่มป่ะเนี่ย 555
-
ได้ข่าวว่าจะสอบ(ขึ้นวันใหม่แล้วด้วย) แล้วอินี่ช้านทำไรอยู่ กร๊าซซซซ เมื่อกี๊ยังง่วงๆ ตอนนี้ตาค้างเลย 555 (แต่สมองกระเจิงความรู้กระจาย โอยยยแล้วจะเอาไรไปสอบ~~ T0T)
คุณปอยขยันปั่นมาก ปลื้มค่ะ ! ^^
ตอนนี้ได้รับรู้ความน่ารักปนกวนส้นของโซโล่(ชอบตอนดีดดิ้นจริงๆ กร๊ากกก) และพิษรักแรงหึงของวินเซอร์ ><"
คู่โซโล่กับพรีสต์หวานเลือดท่วม แต่ห้องข้างๆท่าจะเลือดท่วมของจริง 555 เหมือนจะได้ยินเสียงหลังใครหัก 555 เอ๊ะ หรือว่ามีใครเสร็จไปแล้วหว่า ^^"
คิดถึงพี่เพ้นต์ รออยู่น้า ชื่่อตอนน่าสนใจมว๊ากค่ะ ^^b
ขอบคุณคุณปอย >3< ขอให้ทุกคนผ่านมหกรรมสอบไปได้ด้วยดีน้า ~
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด...โอยยยย โซโล่พรีสต์จัดเต็มแบบเซ็กซ์คู่รักมากๆ อ่านแล้วไม่หื่นแต่ยิ้มแก้มแตกแบบนี้ ชั้นเป็นโรคจิตหรือเปล่าเนี่ย :z1:
วินเซอร์ฮอยฮักเหมือนมีอะไรที่ก้าวหน้าแบบที่คนอ่านไม่รู้หรือเปล่า สงสัยต้องไปต่อใน Love Me ซะล่ะมั้ง :m15:
ปล.1 ตอบ ยังไม่เบื่อ NC ค่ะ เพราะ NC ของโซโล่พรีสต์มันโคตรจะน่ารักกกกกกก อยู่ข้างนอกมีโหดมีเมิน แต่อยู่กันสองต่อสองทีไรมันสปาร์คกันจนไฟแทบลุก :haun4:
ปล.2 ตอบ ยกขาหน้าทั้งสองขาว่าอยากรู้ตอนต่อไปใจแทบขาดแล้วล่ะค่ะ :z2:
ปล.3 โซโล่จะต่อยแลกหมัดกับพี่เพ้นท์ขนาดไหนก็เอาพรหมจารีของพรีสต์กลับมาไม่ได้แล้ววววววว เหอๆๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยยยย ลุ้นคู่วินเซอร์ฮักเต็มที่ มันยิ่งกว่ามวยวัด
-
โซโล่ หื่นบวกจิตนะยะเดี๋ยวนี้ มีพร๊อพเป็นชุดเซ็กซี่ซะด้วย
:m10:
ข้างห้องนี่เค้าทำไรกันนี่ เสียงดังรบกวนจริงๆ :haun5:
-
โซโล่นี่โรคจิตเล็กๆๆๆน่ะ อิอิ
พรีสต์ ก็น่ารักๆๆๆ มากๆๆๆๆๆๆ
สมกันดี ชอบๆๆๆ
-
ลุ้นห้องข้าง ๆ ใครจะกดใครกัน 5555 :oo1:
-
รอดูข้างห้องว่าจะเกิดอะไรขึ้น :impress2:
โครม!เข้าให้
โซ่โล่คิดได้ยังไงว่าเป็นเสียงกระรอกตกระเบียง :m20:
ส่วนหนูพรีสต์ก็กว่าจะนึกได้เรื่องวินเซอร์ก็นะ
แล้วก็รอดูว่าถ้าเพ้นต์รู้เรื่องแล้วจะอึ้ง ทึ้ง เสียว(หรือเปล่า?)ขนาดไหนกัน
ส่วนฉาก NC จัดไปให้หนัก 555+
ปล.รักคนเขียนม๊ากมาก :pig4:
-
สองคนนี้มัน...ตลอดๆๆ 555
แอบสงสัยฮอยฮักกะวินเซอร์ทำอะไรกันอ่าาาาา
ปล.เห็นด้วยที่พรีสต์ไม่รุก ฮอย...แกจะรุกเรอะ ไม่ดีม้างงง555
-
ห้องข้างๆ ใครกดใครละนั่น
:oo1: :oo1:
-
อยากรู้อ่ะ ข้างห้องเกิดไรขึ้นอ่ะ
ใครปล้ำใครหนอ วินเซอร์หรือว่าฮอยฮัก คริคริ
:impress2:
-
คุณปอยขยันจริงช่วงนี้ >,<
โอ้วว~! จะมีสมาธิอ่านหนังสือไหมเนี่ยย
เหอะเหอะ เลือดหมดตัว กร๊ากกกกก
ปล.ข้างห้องเกิดอะไรขึ้น คึคึ
-
ระหว่าง โซโล่กับพลีสต์
ใครหลงใคร กันแน่ 555555555+
ห้องข้างๆนั้น ???????
ใครจะตายแล้วใครจะรอด
กร๊าก ก ก
ต่อด่วนค่ะ 555+
+1 ค่ะ
-
สองสามีภรรยา สวีตกันมาตั้งนาน
โดนเสียง "โครม" จากห้องข้างแย่งซีนซะงั้น :laugh: :laugh:
อยากรู้วินเซอร์จะโดนอะไรบ้าง
-
เอิ่มมม ฟังจากเสียงแล้วไม่น่าจะใช่กระรอกนะ 55+
แล้วโซโล่นี่ก็นะ ขยันหาเรื่องนอนกับภรรยาจริงๆ น่าสงสารพรีสต์
ตอนนี้ให้ร่าเริงไปก่อน เดี๋ยวเจอพี่เพ้นต์แล้วจะซ่าไม่ออก o18
-
เจ้าเล่ห์จริงๆเลยนะ โซโล่ อิอิ แต่เราชอบบบบ
-
ขอบคุณจ้า
โซโล แค่เห็นพรีสตี้ใส่เสื้อผ้ายั่วๆ เองก็อดใจไม่ไหว (เป็นเราก็ไม่ไหว หื่นพอกัน)
ห้องข้างๆ เกิดไรขึ้นอ่ะ รักกันรุนแรงจริงเชียว ^^
-
ขยัน ทำการบ้านจริงๆ โซโล นี่
สงสัยลูกหัวปีท้ายปีแน่นอน
-
แพ้ลูกอ้อนนายโซโล่
มันก็ต้องเหนื่อยหน่อยละนะหนูพรีสต์ :z1:
-
เค้าทำไรกันอะ
-
เกิดอะไรขึ้น???
-
ไม่เบื่อ NC ค่าาาาาาา จัดเต็มทุกตอนได้ยิ่งดี o13 o13 << บ้าไปแล้ว
อยากอ่านคู่ฮักเร็ว ๆ จังเลย :impress2: :impress2:
-
โซโลน่ารักขึ้นนะเนี๊ย
-
ลุ้นว่าห้องข้างๆ วินเซอร์ๆๆๆ :oo1:
-
สถาณการ์ข้างห้องเป็นเยี่ยงไร :haun4: :haun4:
-
ห้องข้างๆ ใครจะกดใคร
-
เราไม่เคยเบื่อ Nc แต่อยากอ่านคู่ข้างห้องมากกว่านะตอนนี้ :haun4:
ท่าทางจะร้อนแรงไม่แพ้พรีสต์กับโซโล่เลยอ่า :jul1:
-
เฮ้ยยยย ห้องข้างๆ มันทำอะไรก๊านนนนน
มาเล่าด่วยเลยนะค่ะ :serius2:
-
อ๊ากกก
อยากรู้เรื่องข้างห้อง
ทำอะไรกันรุนแรงเกิ๊นนน เอิ๊กกกก
-
ฮอยฮักโดนวินเซอร์ปล้ำ
-
รอฉากดวลหมัก
ลากเลือด(คนละที่)กันอีกครั้ง o18
-
:m7:ห้องข้างๆเค้าทำไรกันหรอ
-
:impress3: ช้านรักเรื่องนี้ๆๆๆ
หื่นโดนจายยยยยยย
อิอิ
ตอนหน้ารอ โซโล่ VS พี่เพ้นท์
ป.ล.อยากอ่านของวินเซอร์กดฮอยฮัก :laugh:
-
ไม่เบื่อแน่นอนค่ะเอ็นซี ไม่ได้หื่นน๊า แค่ไม่มีทางเบื่อเท่านั้นเอ๊ง
"ทำไมกูจะต้องตื่นขึ้นมารับรู้ความจิตของผัวตัวเองด้วยเนี่ย!? " ชอบประโยคนี้
เฝ้ารอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ แอบหมั่นไส้พี่เพ้น มานาน หึหึ จัดหนักเลยโซโล่ ปล้ำพรีสโชว์เลย ฮ่าๆ
-
จากลุคแรกๆ ของโซโล่
ที่ได้อ่านมารู้ว่าจะเป็นแบบโหดๆ
พอยิ่งได้อ่าน รู้สึกว่าโซโล่จะน่ารักมากกว่าโหดนะ
ความลับแต่ละอย่างที่เผยออกมา แถมท่าอ้อนพรีสต์อีก
-
ฮอยฮัก เสร็จแน่ๆ
ว่าแต่หนูพรีสนี่ดดนคนอื่นบังคับแต่งหญิงตลอดเลยเนอะ ตั้งแต่เด้กยันดต ยันมีสามีก็ยังชอบให้แต่งอีก เหอๆ
-
ผัวพริสตี้จิตไปไหน 555 หื่นมากๆ
ข้างห้องกะจะเล่นกันตายเลยหรือเปล่าเนี่ย
-
อยากรู้เรื่องข้างห้องจัง
-
คู่พรีสต์กับโซโล่ เรียกเลือดแบบหื่นๆ
คู่ฮอยฮักกับวินเซอร์ก็เรียกเลือดแบบเลือกตกยางออก
เสียงโครมที่ได้ยินน่าจะเป็นฮอยฮักถีบวินเซอร์ หุหุ
ไม่ได้การแบบส่องคู่ฮอยฮักกับวินเซอร์อยู่ห้องตรงกลางดีกว่า
แหะแหะ แอบส่องดูทั้ง 2 ห้อง :z1: :z1: :z1:
-
:L2: :L2:
รออยู่นะจ้ะ
-
ข้างห้องจะเป็นไงบ้างเนี่ย
ในห้องนี้หื่นจริงๆเล้ย >//<
-
และแล้วพรีสต์ก็แพ้ลูกอ้อนอีกจนได้ แถมยังขี้ลืมอีกว่าทิ้งเพื่อนไว้กับตัวร้าย พรุ่งนี้ใครจะช้ำนะระหว่างฮักกะวินเซอร์
รออ่านตอนพี่เพนต์รู้เรื่องอยู่นะคะ :pig4:
-
แน่จริงจัดหนักอีกเซ่ :haun4: :haun4: แต่ขอเป็น วินเซอร์ x ฮอยฮักนะ กร๊ากกกกกก (เสียงหัวเราะไม่ค่อยจะหื่น)
แบบแค่นี้มันยังไม่พอ ไหนๆก็อ่านไม่รุเรื่องอยู่แล้วหนังสงหนังสือ ก็อ่านเรื่องนี้ ตื่นเช้าตาค้างไปสอบมันซะเลย
ดูทรมานตัวเองดี (ซาดิสส์ไปมั้ย) รีบมาต่อนะค้าบบบ :L2:
-
น่ารักอ่า :o8: :o8: :o8:
-
:o8: น่ารักก
รักคนแต่งนะคะ o13
-
กำลังสงสัยว่าฮอยจะเสียมพรีตส์สำเร็จมั้ยเรื่องรุกพ่อโซ 55+
-
มารอตอนต่อไปค่า :กอด1:
-
มาอัพเร็วๆๆๆนะ แล้วฮักจะเป็นยังไงบ้างเริ่มเป็นห่วงแล้วสิ++++++จะเสร็จวินเซอร์ปล่าวขอบอกเอ็นชีไม่เบื่อเลยเจ้าค้าอยากอ่านคู่
วินฮักมาก+++++1
-
เลือดหมดตัว
-
อยากรู้เรื่องห้องข้างๆๆอะ ทำไรกันนนนนนนนนนน เสียงดังเชียว
ถ้าพี่เพ้นรู้เรื่องจะเป็นไง หึหึ
-
ขอข้างห้องหน่อยดิ่ อิอิ
-
=.,= ชอบมากค่ะ ชอบทุกๆคนในเรื่องนี้เลย
โดนใจสุดๆจริงๆๆๆๆๆๆ โซโล่น่ารักกว่าที่คิดมากกกกก
-
ทำไมห้องข้างๆเขาทำรุนแรงกันจังอ่า :z1:
:m20:
-
:m25: ตายไปเลย
อีกห้องเกิดไรขึ้นเนี้ย :serius2:
-
:haun4: :haun4: :haun4: เหอะๆๆๆๆ
โครมมมม !!!!! นี่วินเซอน์โดนทุ้มลงเตียง ???
-
อยากเห็นพรีสต์รุกเหมือนกัน แบบว่าคงจะฮาดี :laugh:
ว่าแต่ข้างห้องนี่ ใครถีบใครตกเตียงไปล่ะนั่น :m20:
-
อ้าว! นึกว่าวินเซอร์เป็นคนกด สรุปฮอยฮักกดเรอะ555+ นั่นก็ดีเหมือนกันสะใจดี
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
“หึๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ ก๊ากๆๆๆ”
“หุบปากไปเลยไอ้เอ๋อ มึงจะหัวเราะเอาโล่เหรอ หา!”
ไอ้วินเซอร์ทนไม่ไหวลุกพรวดขึ้นเข้ามาหาเรื่องผม แต่โดนไอ้โซโล่มาขวางไว้ก่อน
ผมมองหน้าไอ้วินเซอร์แล้วขำจนน้ำตาเล็ด ท่าทางมันจะเจ็บจริงว่ะ ตาปูดเลยอะ
ผมกลั้นยิ้ม หน้าหล่อๆ ของไอ้วินเซอร์แต้มรอยช้ำเด่นเชียว สงสัยไอ้เสียงเมื่อคืนแน่ๆ!
“เหี้ยโซโล่! หลีกไปเลยนะมึง เมียมึงกล้าหัวเราะกูได้ยังไง!?”
“ใจเย็นน่าไอ้วินเซอร์”
ไอ้โซโล่ทำหน้ารำคาญเล็กน้อย ผมแอบเห็นมันหัวเราะด้วยแหละ!
ก็หน้าไอ้วินเซอร์มันฮาจริงๆ นะครับ ถามถึงต้นเหตุน่ะเหรอ
มันกลับไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้วล่ะครับ ดูเหมือนจะหงุดหงิดมากกว่าเมื่อวานอีก
ไอ้วินเซอร์ดันไปเหยียบกับระเบิดเข้าให้ มึงทำยังไงถึงทำให้ไอ้คุณฮักไม่พอใจวะ
“แล้วมึงทำอะไรพี่เลิฟเขาวะ? ถึงได้สะบัดตูดกลับตั้งแต่ไก่โห่นู้น”
“...เรื่องของกู”
เออ มันเรื่องของมึง! ไอ้เวรนี่ตอบกวนตีนทุกที เดี๋ยวกูก็เตะออกจากบ้านนี้ซะหรอก
ฮึ! รู้เอาไว้บ้านนี้กูใหญ่! ไอ้โซโล่ถอนหายใจเบาๆ เมื่อผมกับไอ้วินเซอร์สงบศึกกันได้
มันรอปะทุอีกน่ะสิ เหี้ยนี่ปากมอมกวนตีนตลอด ไม่นานไอ้วินเซอร์ก็ขอตัวกลับ เหลือผมกับไอ้โซโล่
“เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่ต้อง กูไปเองได้ ปกติกูก็ไปเอง”
“กูจะไปส่ง”
“แล้วแต่มึงล่ะกัน!”
พูดเฉยๆ ก็ได้ ไม่ต้องใช้สายตามาข่มขู่กู ชิ! ไม่ได้กลัวมึงหรอกนะ
แค่ไม่อยากจะยุ่งยาก พวกเรากินข้าวเสร็จไอ้โซโล่ก็พาผมมาส่งถึงคณะอย่างรวดเร็วด้วยรถคันโก้ของมัน
พอจอดหน้าคณะผมเท่านั้นแหละ คนมองกันพรึบ! จนผมไม่กล้าลงจากรถ
“มึงไปจอดที่ไกลตาคนกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงวะเหี้ยโซโล่!?”
“ทำไม ตรงนี้ใกล้ดี”
มันตอบกลับมาหน้านิ่งๆ และด้านสุดๆ นี่มึงไม่รับรู้ความลำบากใจของกูเลยหรือไงวะ!?
กูกล้าเดินลงไปจากรถมึงไหมล่ะคราวนี้
ผมมองไอ้โซโล่ที่เปิดประตูออกไปแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้กับผม
กูไม่ต้องการให้มึงมาเปิดประตูโว้ยยย!
“เชิญมึงเสด็จลงมา”
เร่งกูอีก! สายตาของผู้คนที่มองมาอย่างอยากรู้อยากเห็น
แทบจะทำให้ผมอยากหลอมตัวเป็นหนึ่งเดียวกับเบาะรถ
ฉิบ! แค่รถนอกเขาก็มองกันจะตายห่าอยู่แล้ว
นี่ยังมีไอ้หล่อระดับพระกาฬมาเปิดประตูรถให้อีก
ถ้ากูเป็นสาวน้อยแฉล่มกูจะยืดอกชูคออย่างภาคภูมิใจเลย เอ้า!
แต่นี่อะไร ผู้ชายนะโว้ย!
“เร็วๆ กูมีเรียนเช้า”
“เออๆ”
ผมก้าวลงมาจากรถ มองซ้ายขวาหาลู่ทางวิ่งหนีออกจากที่นี้ให้เร็วที่สุด
ก่อนที่ผมจะระเบิดฝีเท้า ไอ้โซโล่จับแขนของผมไว้ก่อน อะไรของมึงอีกวะ!?
“เลิกเรียนตอนไหน?”
“เย็นนู้น”
ผมตอบไปสั้นกระชับเพื่อจะตัดบทสนทนา
ไอ้บ้าโซโล่ยังไม่รับรู้เหตุการณ์รอบข้าง
พวกนั้นซุบซิบกันแถมชี้มือมาที่พวกเราอีกต่างหาก
หมดแหละ หมดกัน! เขาเอากูไปเม้าธ์มอยแน่ๆ!
“เดี๋ยวกูมารับ”
“ไม่ต้อง กูกลับเอง”
“มึงจะกลับยังไง?”
“มึงจะถามอะไรมากมายวะ คนแม่งมองกันเต็ม มีอะไรก็รีบๆ พูดมา”
ผมแว้ดใส่มันอย่างอดไม่ได้ ให้ตายสิจอร์จ! สายตาแต่ละคู่นี่นานาจิตตังมาก
ไอ้โซโล่มันมองไปรอบๆ ด้วยสายตาเลเซอร์ชิ้งๆ
ใครสบตามันมีอันต้องบาดเจ็บ พวกนั้นหลบตากันพัลวัน
“ถ้ามึงอายมาก เดี๋ยวกูเดินไปเป็นเพื่อน”
โอ๊ยยยหนอ!!!
แบบนั้นกูอายกว่าไม่ใช่เหรอ เหี้ย!!!
ไอ้คุณสามีไม่พูดอะไรมากความเดินลากผมเข้าคณะแบบไม่กลัวตายอะไรใดๆ
คนในคณะมองผมกับไอ้โซโล่ด้วยหน้าประหลาดๆ กันเป็นแถว
กูโคตรอายเลยอ่า แล้วนี่กูจะเอาหน้าไปไถกับอะไรดีถึงจะด้านได้แบบไอ้โซโล่มัน!
“เรียนห้องไหน?”
ไอ้โซโล่หันมาถามผมที่กำลังจะหมดลมหายใจอย่างรอมร่อ
เมื่อก่อนก็ไม่ได้แคร์ว่าสายตาของคนอื่นจะมองมามันเป็นอะไรยังไง
แต่ตอนนี้กูโคตรอาย! ไอ้พรีสต์มีผู้ชายวิศวะเดินมาถึงหน้าห้องเรียน!?
โฮ~ โคตรเจ๋ง ซะเมื่อไหร่!!!? อ๊ากกกก!!!
“เอ่อ... กูไปเองได้ มึงไปเรียนเถอะ”
ผมตอบเสียงเบา ไอ้พวกนั้นทำหน้าสอดรู้สอดเห็นจริงๆ
กูกับไอ้โซโล่ไม่พูดจาสวีตหวานให้พวกมึงได้ยินหรอกโว้ย!
แล้วแม่งไอ้พวกตัวผู้หน้าเหี้ยนั้นก็ซุบซิบทำท่ารังเกียจ
ทำหน้ายี้ใส่อีก อะไรของพวกมึงวะ!? เดี๋ยวกูแม่งบอกให้ไอ้ฮักมาจัดการหรอก
(ผมมีเรื่องไม่ได้ครับ โอนให้ไอ้ฮักมันดีกว่า)
“แม่ง กูว่าล่ะ เกย์ว่ะ หน้ามันก็ตุ๊ดซี่จะตาย มีผัวไปซะแล้ว ฮ่าๆๆๆ”
“เหอะ ไอ้พวกวิปริตผิดเพศ แม่ง อย่าไปมองพวกมันเลย เสียสายตาว่ะ”
“โทษเถอะว่ะ ถ้ามึงไม่หุบปาก กูคงจะต้องวิปริตจริงๆ อยากตายแบบไหน บอกกูมา”
ไอ้โซโล่หันไปมองพวกนั้นที่หัวเราะคิกคักอย่างสนุก
ผมห้ามมันไม่ทัน มันเดินหรี่ฉับๆ ไปกระชากคอเสื้อพวกมันจนกระดุมหลุดกระเด็นเพราะแรงถึกๆ ของมัน
“ทำไมวะไอ้ตุ๊ด กูจะตายแบบไหนก็เรื่องของกู!”
ไอ้พวกหน้าเหี้ยนั่นมองไอ้โซโล่หน้าซีด แต่ยังปากดีอีกแน่ะ
เดี๋ยวก็ตายไม่ดีหรอกมึง
ไอ้โซโล่ไม่พูดอะไร มันยืนนิ่ง
สีหน้าของคนอับโชคกลับเขียวคล้ำทรมานอย่างไม่รู้สาเหตุ
มันพยายามคว้ามือของไอ้โซโล่ออกจากคอมัน
ผมรีบเดินมาห้ามอย่างตกใจ มึงจะฆ่ามันหรือไงไอ้โซโล่!?
หน้าไอ้โซโล่น่ากลัวมากครับ นิ่งเสียจนผมแอบหวั่น
“โซโล่พอเถอะ”
ไอ้โซโล่เหลือบมามองผมเล็กน้อย สายตาแม่งโคตรเย็นชาเลย
ไม่เอา! ผมไม่อยากได้โซโล่แบบตอนที่เจอกันครั้งแรก!
เอาโซโล่แฟนกูตอนเมื่อวานคืนมานะเฟ้ย!
สักพักไอ้โซโล่ก็ปล่อยมือจากคอเสื้อไอ้บ้านั้น
พวกเพื่อนๆ ของมันวิ่งหนีกระเจิงไปตั้งนานแล้วครับ
“แค่กๆๆๆ ไอ้เหี้ย...ค...ยเอ๊ย!! มึง...”
“ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ มึงรีบไสหัวไปไกลๆ จากกู”
ไอ้โซโล่ยกเท้าเหยียบบนกลางลำตัวของเจ้าหมอนั้นแล้วก้มหน้าพูดเสียงเหี้ยม
เจ้านั่นตัวสั่นพับๆ รีบโกยจากไปแบบไม่คิดชีวิต
คนอื่นๆ ที่เห็นเหตุการณ์ต่างถอยห่างแล้วรีบวิ่งไปจากทันที
แต่ละคนทำหน้าหวาดผวาอย่างกับเจอปีศาจ ผมยืนเกาะชายเสื้อของไอ้โซโล่
สักพักก็ถอนหายใจโล่งออกมา ไม่มีคนตาย เฮอ!
“ถ้ามันว่าให้กูคนเดียวก็พอทำหูทวนลมไปได้ แต่มันว่ามึงด้วย กูเลยทำหูหนวกต่อไม่ไหวว่ะ”
“ช่างมันเถอะ คนเรามันก็มีกันอยู่หลายประเภท”
ผมยิ้มเล็กน้อย อย่างน้อยมันก็เป็นเดือดเป็นร้อนแทนผม อ่า! โซโล่เท่ฉิบเป๋ง!
“กูจะไปส่งที่ห้องเรียน”
ไอ้โซโล่เงียบหันไปทำอารมณ์เล็กน้อยแล้วหันมาเอ่ยกับผม
โอบเอวของผมพาเดินขึ้นบันไดแต่เดินไปไม่เท่าไร
ก็ไปเจอพี่เพ้นต์ที่ยืนกอดอกทำหน้าอย่างกับเจ้าหนี้มาท้วงเงิน
ผมมองเขาอย่างหวั่นๆ
ไอ้โซโล่มองพี่เพ้นต์เล็กน้อยแล้วมันก็พาผมเดินผ่านไปแบบไม่สนใจเลยสักนิด
“พรีสต์”
“ครับ?”
ผมหยุดเดินหันไปมองพี่เพ้นต์อย่างกล้าๆ กลัวๆ อย่ามีเรื่องกันเลย ขอร้อง!
พี่เพ้นต์หันมามองผมนิ่ง สายตาพี่แกทำเอาผมรู้สึกผิด มันตัดพ้อและเศร้ามากๆ
ขอโทษครับพี่ ผมไม่รู้ว่าทำอะไรผิดแต่ผมก็ขอโทษจริงๆ
พี่เพ้นต์หันหน้าหนีผมแล้วถอนหายใจแรงๆ
“ทำไมล่ะครับ มันดีกว่าพี่ตรงไหน!?”
พี่เพ้นต์หันกลับมาตวาดถามเสียงดัง ผมสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจกลัว
ตอนนี้หน้าพี่เพ้นต์มันวิวัฒนาการเลยความโหดแล้วล่ะ
ตอนที่เป็นพี่ว๊ากไม่ได้ครึ่งเสี้ยวตอนนี้เลย!
“พรีสต์! ตอบพี่มาสิ พี่ดีกว่ามัน! พี่รู้จักเธอดีกว่ามัน! พี่ชอบเธอมากกว่ามัน! แล้วทำไม!?”
“เฮ้ย ใจเย็นสิวะ”
ไอ้โซโล่เข้ามายืนขวางผมไว้ ไม่ให้พี่เพ้นต์เข้ามาถึงตัวผมได้
พี่เพ้นต์หรี่ตามองไอ้โซโล่แล้วแสยะยิ้มหัวเราะในลำคอ
ผมส่ายหน้าไปมา คนๆ นี้เป็นใครกันเนี่ย!?
ไม่ใช่พี่เพ้นต์! พี่เพ้นต์ไม่ได้เป็นคนแบบนี้!
“โซโล่มึงทำยังไงให้น้องเขาชอบมึงได้วะ? เอาอะไรล่อ?”
“ไอ้เพ้นต์ กูว่ามึงสงบสติก่อนดีกว่า”
“มึงนั่นแหละเงียบ! กูรักของกู ทำไมมึงต้องมาแย่งกูด้วย!”
“พรีสต์ไม่ใช่ของมึง”
ไอ้โซโล่มันตอบกลับไปอย่างรวดเร็วและน้ำเสียงนิ่งมาก
พี่เพ้นต์ตาแดงก่ำอย่างน่ากลัวเหลือบมองไอ้โซโล่ด้วยหางตา
ผมมองพี่เขาแล้วถอนหายใจ ทำไมกลายเป็นแบบนี้?
เพราะเขาชอบผมงั้นเหรอ? ถึงจะชอบแต่ไม่น่าจะเสียสติไปมากขนาดนี้
พี่เพ้นต์คนนี้มันใครกัน!?
“เหอะ ของมึงงั้นสิ? ไอ้สันดาน!”
ผัวะ!!!
ไอ้โซโล่ถลาไปด้วยแรงหมัดของพี่เพ้นต์ที่ออกหมัดสุดแรง
ผมอุทานตกใจมองพี่เพ้นต์ รีบเข้าไปพยุงไอ้โซโล่ที่ค่อยๆ หันหน้ามา
แว๊กกก!!! ปากแตกเลือดซึมเลย ไม่นะ!
ไอ้บ้าโซโล่เช็ดเลือดที่มุมปากของมันแล้วกระตุกยิ้ม
ให้ตายสิ โคตรเท่! อ้าวเฮ้ย! ไม่ใช่แหละ ผิดประเด็นไปหน่อย แหะๆ
“มึงชกแล้วเหรอวะ? กูนึกว่าเอาขาหลังสะกิด”
ดูปากมันพูดสิครับ กวนส้นมาก ขาหลังบ้านมึงสะกิดแล้วเลือดปากมันไหลเหรอวะ โฮ~! ผมพยายามบอกให้ไอ้โซโล่หุบปาก แม่ง ไม่แสบปากหรือไง พูดอยู่นั่นแหละ!
ไอ้โซโล่ปัดความหวังดีของผมไปกองข้างๆ มันลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับพี่เพ้นต์
“แขนเดาะแล้วไม่เข็ดล่ะก็กูจะสงเคราะห์อัดมึงให้ตายคาตีนให้”
“หึๆ อย่าเก่งแต่ปากล่ะกัน”
ไอ้ผู้ชายสองคนนี้มันยังไงกันวะ จ้องกันเขม็งแล้วพุ่งซัดกันเป็นบ้าเป็นหลัง
ผมตะโกนบอกให้พวกมันหยุดก็ไม่หยุดสักที
ผู้คนที่เดินขึ้นมาเจอฉากห้ำหั่นกันก็ตกใจรีบวิ่งหนีไป
ผัวะ!!! ผัวะ!!! ผัวะ!!!
“หยุด!!! ไอ้โซโล่!!! เฮ้ย!!! หยุด!!!”
ไม่มีใครฟังเสียงผมเลยสักคน
เสียงต่อยกันดังผัวะๆ หน้าของแต่ละคนนี่ดูไม่ได้เอาซะเลย!
ผมยืนนิ่งไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ตะโกนบอกให้พวกบ้าเลือดนี่หยุด
ตะโกนจนคอแหบคอแห้งก็ไม่มีใครสนใจ
มองพี่ชายที่นับถือกับคนรักชกกันหน้าเละ แบบนี้มันก็เจ็บทั้งคู่นั่นแหละ
สู้กันทำไมวะ!?
แปะๆๆๆ
ไอ้ฮอยฮักไม่รู้ว่าโผล่มาตอนไหน มันยืนดูพร้อมปรบมือเชียร์หน้าตาเฉย
ไอ้เวรนี่กวนส้นอีกคน! แต่ที่ผมตกใจมากกว่านั้นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ไอ้ฮอยฮักน่ะสิ!
นั่น... มัน... มัน....
คณบดีไม่ใช่เหรอ!!?
คณบดีคณะของผมเองครับ!!!
ผมมองท่านแล้วเหลือบมองพวกที่สู้กันอุตลุดแบบไม่สนใจหน้าพระพรหมพระอินทร์
พวกมึงหยุดดดด!!! ได้พักเรียนกันถ้วนหน้าแหงๆ!!! โอ๊ยยยยย หยุด!!!
ท่านคณบดีใส่แว่นเหมือนกับไอ้ฮอยฮักเป๊ะนั้นส่งยิ้มเย็นๆ ให้กับผม
ผมหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือกับไอ้ฮอยฮัก
ไอ้ฮักกกก มาช่วยหน่อยเซ่!!!
“ไม่เป็นไรๆ นี่พ่อริน พ่อกูเอง เดี๋ยวกูพูดให้”
ไอ้ฮอยฮักหันมาบอกกับผมแล้วชี้ไปที่ท่านคณบดีที่ยืนมองการต่อสู้อันดุเดือดด้วยใบหน้ายิ้มๆ
ไม่ช่ายยยย!!! กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!!! กูบอกให้มาหยุดพวกมัน!!!
“อ๊ะ ฮัก ตีกันนี่มันผิดกฎของมหาวิทยาลัยไม่ใช่เหรอ?”
ท่านคณบดีหันไปถามไอ้ฮักที่ยืนเชียร์ไอ้โซโล่ที่กำลังได้เปรียบ
ไอ้ฮักหันมามองหน้าท่านแล้วพยักหน้านิ่งๆ
ท่านคณบดีคร้าบบบบ
เพิ่งคิดได้หลังจากยืนดูตั้งนานงั้นเหรอคร้าบบบบ!!!?
“ผิด? งั้นเราต้องห้ามพวกเขาน่ะสิ”
“แต่พ่อรินครับ กำลังสนุกอยู่เลยน่า”
“แต่มันผิดนะลูก ไม่ควรสู้กัน”
“เฮ้อ กำลังมันเลย”
ไอ้ฮอยฮักถอนหายใจ แต่มันก็ทำตามคุณพ่อรินของมันเป็นอย่างดี
พวกเอ็งสองคนจะใจเย็นไปไหนครับบบบ!? รีบๆ มาช่วยทางนี้ทีเถอะ
กูจะประสาทแดกอยู่แล้ว มัวแต่สนทนาพาทีปราศรัยกันอยู่นั่นแหละ
ไอ้ฮอยฮักชวนผมไปหยิบถังในห้องน้ำที่ใส่น้ำมาเต็มถัง
แล้วบรรจงสาดให้ไอ้หมาสองตัวที่ฟัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
ทั้งสองชะงักตัว สภาพแต่ละคนดูไม่ได้เลย!
“โซโล่”
ผมวิ่งมาดูไอ้โซโล่ พี่เพ้นต์มองมาตาลุกวาว
ให้ตายเถอะ! ผมอยากจะตาย ทำไมหนอ
ต้องมาตีกันเพราะผมด้วย แย่งผมนี่นะ ให้ตายเถอะ
กูกลายเป็นเฮเลนแห่งเมืองทรอยไปแล้วววว!!!
ท่านคณบดีตบมือเบาๆ เรียกความสนใจจากมวยคู่เอก
ท่านยิ้มเย็นๆ ให้พวกผม ทำเอาผมเย็นวูบ
มันช่างเหมือนรอยยิ้มที่แสนชั่วร้ายของไอ้ฮักเลย!
“เอาล่ะ ขอคุยกับพวกเธอหน่อยนะ”
กูว่าแล้ว งานเข้าทุกคน!!!
TBC.
วันนี้ตลกข้อสอบที่สอบมากเลยอ่ะ เขียนไปยิ้มไป เพื่อนหาว่าตูเป็นบ้า
" กันเป็นหน้าตาดี เรียนดี มารยาทดี แต่กันรู้สึกหวงเพื่อนสนิทที่มีผู้หญิงมาสนใจ
ไม่กล้าบอกเพื่อน กลัวคนอื่นรู้ว่าชอบเพศเดียวกัน กันมาขอปรึกษาคุณ "
...เวอร์ชั่นในใจแต่ไม่ได้ตอบ >>> ใจเย็นๆ กัน มึงแค่เป็นเกย์ กร๊ากกกกกกก!!! :m20:
และแล้วก็มาต่อจนได้ เนี่ยยังไม่ได้นอนเลยนะ ตั้งแต่เมื่อวาน แฮ่~ :z3:
อ่านหนังสือสอบสองวิชา แล้วเสือกนั่งดูอินุยาฉะ ท่านเสตโซมารู~!!! <<< หล่อดีแท้ อิๆ :-[
จนต้องอ่านหนังสือยันเช้า เข้าห้องสอบปานศพ ช่วงบ่ายกลายเป็นผี
พอสอบเสร็จมานั่งปั่นนิยายต่อ ทำงานตัวเป็นเกรียวมาก ไม่ให้มันผีได้ไงวะ
งานราษฎร์งานหลวงต้องเอาให้มันสุดๆ!!! เฮ้อ~ เหนื่อยเน้อเหนื่อยแต่สนุกดี ฮิๆ :impress2:
ปล.อยากแต่งนิยายแนวย้อนยุคไทยโบราณ แบบว่าข้า เจ้า อะไรงี้ ท่าทางจะเท่ไม่หยอก
คิดพล็อตไว้แล้ว ใครกล้าอ่านปอยก็กล้าแต่งแต่หลังจากเรื่องนี้จบอ่านะ :laugh: :laugh:
-
55+ สะใจ แต่อยากให้กระทืบพี่เพ้นต่ออีกซักนิด หมั่นไส้ ไม่ช๊อบ ไม่ชอบมากมาย
ปล. อยากได้ข้อสอบแบบ คนเขียนบ้างอ๊ะ จะตอบให้มันส์ไปเลย
-
มีงานเข้า... ปอยหาแฟนให้เฮียเพ้นต์หน่อยสิ จะได้ไม่ต้องมาแย่งกัน
-
สงสารเพ้นต์อ่า
-
พ่อฮอย กับฮอย อืมมมม นิ่งได้โล่เลย 555
สุดท้ายก็ไม่รู้ว่าห้องข้างๆๆ ทำอะไรกัน :z3:
-
พรีสต์มันจะได้รู้ตัวตนของพี่รหัสที่แสนดีซะที
อุตส่าห์แอ๊บซะเมื่อยก็อดแด๊ก
เสียใจด้วยพี่เพ้นท์ :m8:
-
พี่เพ้นต์หน้ากลัว :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:impress2:
โซโล่แม๊นนนนนน โค๊ด
I LOVE U
-
โซโล่แรงได้ใจ!! ตั้งแต่ตอนไปอัดพวกปากมากนั่นแล้ว
คราวนี้มาเจอพี่เพ้นท์อีกเลยเรื่องใหญ่เลย
เอาใจช่วยโซโล่ ... ทีนี้ล่ะ พี่เพ้นท์จะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
พรีสต์เองก็รักโซโล่นี่นา ยอมรับเป็นสามีแล้วด้วย หุหุ o18
-
ต้องหาไรมาทำให้ไอ่พี่เพ้นต์มันตาสว่าง กระทืบอีกโลดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
พี่เพ้นต์เปลี่ยนไปรึว่าเป็นคนอย่างงี้เองหว่า :m16: ยังไงก็ช่าง ฮักเก่งที่ซู้ดดดดดดดดด เกี่ยวปะหว่า :z13:
-
o18 หนูพริตตี้มีผู้ชายต่อยแย่งกัน
:a5:ไมเราไม่มีมั่งอะ o22
-
งานงอก
-
ตัวตนของเพ้นท์ก็ออกมา
+1 นะคะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ อ่านรวดเด่ียวจนทัน รออ่านต่อนะคะ งานเข้ากันถ้วนหน้า ฮ่าๆๆๆ
-
อ่าาาา เกือบลืมพี่เพ้นต์ไปแล้วนะเนี่ย
พรีสต์เคลียร์ค่ะเคลียร์
-
:pig4::pig4: :pig4:
-
จะรออ่านพล็อตแบบย้อนยุคนะ
น่าสนุก
-
จะโดนทำโทษยังไงนะพวกใจร้อนมาแย่งน้องพรีสต์
+เป็ดให้จ้า
คนแต่งพักผ่อนหน่อยสิค่ะ ไหนจะสอบ ไหนจะมาลงนิยาย เป็นห่วงนะ
-
โดนกันทั่วหน้า .. เพราะพี่เพ้นต์!!
ตอนนี้ไม่ว่ายังไง โซโล่ถูกเสมอ ฮ่าๆๆๆๆ
แล้วฮักจะรุกวินเซนต์จริงดิ ไหวเหรอ?
-
นิ่งกันทั้งพ่อทั้งลูกจริงๆ ฮะๆๆๆ
นักเขียนครับ
ช่วยหาคู่ให้พี่เพ้นท์ทีฮะ
-
พี่เพ้นต์เมายาหรอคะนั้น :z3: :z3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:a5: ศึกชิงนาง
-
ตัวเป็นเกรียวหัวเป็นน็อตกันเลยทีเดียว
ยังไงก็ดูแลสุขภาพด้วยนะคะคุรปอย
เดี๋ยวจะไม่สบายเอา เอิ๊กก
:o8:
-
ตอนแรกก็แอบสงสารพี่เพ้นท์อยู่บ้าง
แต่นาทีนี้สมเพชสุดใจ ช่วยเอามันไปเก็บหน่อย
-
สาเหตุก็คือ แย่งพรีส
ดีใจแทนพรีสน่ะเนี่ยยย :impress2: :impress2:
มีผู้ชายหล่อๆ มาแย่ง
ท่านพ่อและคุนลูก ช่างใจเย็นกันจิงๆ
-
พรีสต์น่ารัก :man1:
-
:a5: :a5:
จะโดนพักการเรียนมั้ยน่าน
-
คุณปอยขยันปั่นสุดๆเลยค่า :laugh:
เห็นคำถามข้อสอบแล้ว อยากรู้จังว่าเรียนวิชาไรคะนี่ ^^
ตอนนี้พี่เพ้นต์โหดมากกก แต่แบบ ปลื้มอ่า~ >\\\< ชอบเวอร์โฉดๆ 555
โซโล่ก็เท่ ปกป้องพรีสต์ด้วย ^^ น่าร้ากกก
สุดท้ายเราก็ไม่รู้ว่าห้องข้างๆเกิดไรขึ้น แต่เราได้เห็นผลของมัน(บนหน้าวินเซอร์) 555
รอตอนต่อไป เรื่องของฮอย ของมัลตี้ และเรื่องม
ใหม่ด้วย กร๊ากกกก ^[]^
-
:a5:
พี่เพ้นท์กับโซโล่ชกกันไม่แปลกใจ
แ่ต่ตกใจทั่นอธิการ
ชิลมากค่ะทั่น
-
+เป็ด :pig4:
ฮักกับพ่อนี่ใจเย็นทั้งคู่ :laugh: ครอบครัวนี้สุดๆอ่ะ
ส่วนพระเอกของเรานี่เจ็บก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง เดี๋ยวให้พรีสช่วยพยาบาล o18
-
ตอกย้ำได้อีก พรีสต์วิ่งไปดูโซโล่ทันทีต่อหน้าต่อตา เหอๆๆๆ
พี่เพ้นท์ก็ทำใจซะนะ คู่นี้เค้าเป็นเนื้อคู่กันมาตั้งแต่เด็กแล้ว พี่เพ้นท์นั่นแหละมาแย่งของๆ โซโล่ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า ขอให้การสอบผ่านไปด้วยดีนะคะ :pig4:
-
+1 ให้โซโล่ เท่ห์มาก ๆ
ฮอยฮักกับคุณพ่อ สุดยอดอ่ะ
o13 o13
-
ซวยไปอ่ะ น่าสงสารเพ้นต์
หนุ่มไม่รัก ต่อให้ดียังไงเค้าก็ไม่รักหรอกเด้อ
หาใหม่ซักคน คนที่รัก อ่ะนะ
-
โซเท่ห์คอดดดดดดดดด วี๊ดดดดดดดดด
ว่าแต่นี่งานเข้ากันถ้วนหน้าของแท้นะคะ ท่านคณบดี เมตตาเด็กเกย์เหล่านี้ด้วยเถิด
อาเมน~~ :z3:
-
ข้อสอบอย่างฮา โถ่กัน (เขาให้เม้นนิยายอีนี่)
-
:laugh:
-
ขอบคุณจ้า
อุแม่เจ้า !!! มีออกหมัดออกมวยกันด้วยอ่ะ
แบบนี้จะเรียกว่า ศึกชิงนาย ก็คงจะไม่ถูกแล้ว
เพราะว่า พรีสตี้ เลือกที่จะอยู่กับโซโล่เรียบร้อย
ส่วนพี่เพ้นท์ไม่ต้องเสียใจไปนะจ๊ะ เดี๋ยวหาน้องน่ารักๆ
อย่างเช่น ข้าวโพด ให้เป็นคนปลอบใจนะจ้า ^^
-
สงสารพี่เพ้นต์ แต่ความรักมันบังคับกันไม่ได้
ตกลงน้องปอยสอบเสร็จหรือยัง พักผ่อนบ้างนะ
จะแต่เรื่องใหม่ก็จะตามไปอ่านแต่ๆๆๆๆ ขอเรื่องนี้
จบก่อน เออ ซัลซัล มัลตี้ ด้วยเพราะมันค้างงงงงงงงง
-
5555 ฮาตรงพรีสต์เนี้ยแหละ
-
พี่เพ้นเผยตัวจริงออกมาแล้ว
มันจะแย่กว่าเดิมหรือเปล่าเนี่ย
-
ในที่สุดพี่เพ้นส์ก็ทนไม่ได้ที่นู๋พรีสต์รักโซโล่
นิสัยพี่รหัสที่แสนดีก็มีอันพังทลายเพราะเสียใจ น้อยใจ นู๋พรีสต์ :z3: :z3:
พี่เพ้นส์ในโหมดนี้น่ากลัวมั๊กมาก อ๊ากกกกกกกกกกกก
ท่านคณะบดีกับนู๋ฮอยฮักก็นะชอบจริงๆคนทะเลาะกัน เชียร์กันสนุกเชียว :serius2: :serius2:
ปอยป้อยช่วยหาใครก็ได้มาคู่กัยเฮียเพ้นส์ที จะได้ปล่อยนู๋พรีสต์ไป
อันที่จริงสงสารเฮียเพ้นส์อ่ะ เฮียแกชอบและดูลนู๋พรีสต์มานานเห็นใจเฮียแกบ้างเถอะ :monkeysad: :monkeysad:
-
งานเข้าหมดเลย :laugh:
-
อยากมีเหตุการแบบนี้บางจัง - -
-
อยากได้นิยายของน้องปอยไปนอนกอด นอนอ่านซักเล่มจัง :impress:
-
:L2: :L2: :L2:
-
อ่าว
เพ้นต์ อะไรอวตาลลงมาสิงนั่น o22 o22
-
กำลังจะหวาน ก็งานเข้าเสียแล้ว
-
:laugh: โซโล่เท่ม๊าก o13
-
o13
งานราษฎร์งานหลวงต้องเอาให้มันสุดๆ
แบบนี้คนอ่านชอบ
-
พี่เพนต์ท่าจะไม่ยอมให้ศึกชิงนายจบง่ายๆ แน่ เอาใจช่วยโซโล่นะ
:pig4: คนเขียนนะคะ
-
แต่งเลยค่าเราชอบแบบย้อนยุค อิอิ
ว่าแต่งานเข้าหมดเรย แย่งนุ้งพรีสต์ ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้ค่า :กอด1: :กอด1:
-
หึๆๆ ลายออกแล้วสินะนายเพ้นท์ ส่วนโซโล่เท่ห์ได้ใจมากขอบอก กรี๊ดดดดด เชียร์ขาดใจจ้า :m11:
-
เป็นชาวซุ่มอยู่นาน เม้นแล้วๆๆ
โซโล่โคตรเท่เลย กรี๊ดดดดดดดดดด
แนะนำเรื่องนี้ให้เพื่อนอ่าน
มันหลงหัวปักหัวปำเลย 555
-
ศึกชิงน้องพรีสต์ คริคริ
o13
-
สุดท้ายก็ไม่รุ้ห้องข้างๆ เกิดอะไรขึ้นนน :เฮ้อ:
พี่เพ้นต์รุนแรงอ่ะ
-
หมั่นไส้พี่เพ้นต์ เปลี่ยนเป้นคนละคนเลย โซโล่สั่งสอนให้รู้ซะบ้างว่าพรีตตี้เป้นของใคร :m16:
-
ชอบท่านคณบดี :laugh:
-
พี่เพ้นต์เผยตัวตนออกมาแล้วสินะ น่ากลัวๆ
อยากรู้วินเซอร์ไปทำไรฮอยอะ ถึงได้โดนกลับมาเยี่ยงนี้
หรือว่าจะพยายามปลุกปล้ำ แต่น้องฮอยคงคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา ฮิฮิ
ขำท่านคณบดี ดูชิวมากนะคะท่าน เป็นพ่อจริงๆของฮักหรือเปล่าเนี่ย สงสัย
-
โซโล่ได้ใจเจ้มากลูก มันต้องอย่างนี้สิพระเอก หึง โหด ดุ
ฮักจ๊ะ แกตามคณบดีมาดูคนต่อยกันแย่งหญิง(?)เลยเรอะ
อีพี่เพ้นต์นี่ ต้องจัดชุดใหญ่สักชุดนะ พี่แกห้าวเหลือเกิน
แต่คนนี้แรงสุด พรีสต์ ผัวโดนต่อยปากแตก แกยังมีอารมณ์ชมมันหล่อ หลงผัว ไปมั้ย
(ปล.ถ้าเรามีหล่อแบบนี้ก็อยากหลงบ้างอ่ะนะ(ฝันอีกและ :t3:))
-
สงครามแย่งพรีสต์ อิอิอิ
ศึกชิงนาย
-
โซโล่เท่ห์โคตร :m3:
ปล คุณปอย สู้ๆครับ เอาใจช่วย :ped149:
เรื่องใหม่ย้อนยุค...แต่งมาได้เลยครับ รออ่านเสมอ อิอิ :กอด1: :กอด1:
-
เข้ามาฮาคณบดี มึนๆอึนๆพอกันกับฮอยเลยเหอะ :jul3:
ไอ้พี่เพ้นท์เริ่มเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาแล้ว มันส์พะยะค่ะ o13
+1 และกดเป็ดเหลืองให้ตัวละครทุกตัวจ้า
ปล.คิดถึงน้องข้าวโพดจัง น้องไปฝึกการเป็นเมียที่ดีอยู่รึเปล่าเนี่ย หายเงียบไปเลย
-
น้องพรีสต์ เป็นไงล่ะอยากน่ารักดีนัก ถึงขั้นมีหนุ่มๆมาตีกันถึงหน้าห้องเรียน :laugh:
สงสารเฮียเพ้นต์เหมือนกันอ่ะ ฮีรักของฮีมานาน ถึงจะดูโหดไปบ้างก้อตาม
-
ความรักทำให้พี่เพ้นต์เป็นบ้า!!!
สงสารก็สงสารอยู่ แต่ที่ไม่ยอมรับความจริงมันก็ลำบากนะพี่เพ้นต์
พรีสต์เขาก็รักโซโล่ด้วยอ่ะ ตัดใจเหอะ :เฮ้อ:
-
55+ พรีสต์จะดีใจมั๊ยเนี่ย ผู้ชายมีเรื่องกันเพราะแย่งตัวเอง
สงสัยพี่เพ้นท์ทนไม่ไหวแล้วแน่เลย ถึงกล้าทำต่อหน้าพรีสต์อ่ะ
แอบฮา คณบดี :m20:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ อุตส่าห์เจียดเวลามาลงให้ได้อ่านกัน :L2:
โชคเอในการสอบนะคะ
-
ฮัก กับ พ่อ ใจเย็น ได้อีก :m20: :m20: :m20:
-
พรีสต์เสน่ห์แรงมีแต่คนชอบ เหอะๆ แต่ผู้ที่ได้ครอบครองคือท่านโซโล่นั่นเอง ฮ่าๆๆ
-
โซโล่เท่อ่า เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเมีย อร๊ายยย น่าร้ากกก
ส่วนพี่เพ้น ก็ตัวตนที่แท้จริงเปิดเผยออกมาจนได้นะ
ปล.ว่าแต่น้องข้าวโพดหายไปไหนค่ะ (ว่าจะถามนานแระ)
-
พรีสต์หมดสิทธิ์แม้แต่จะคิดกดโซโล่ใช่ปะัเนี่ย
:impress2:ชอบโซโล่โหมดอ้อน น่ารักซะ' :o8:
อยากจะบอกว่าไม่เบื่อ nc เลยค่ะ แฮปปี้สุดๆ :z1:
ชอบโซโล่อะ, มีกาีรเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเมีย :laugh:
-
จะแกล้งเฮียก็ให้มีขอบเจตมั่งเน้อนายฮัก
เดี่ยวหนูพรีสต์จะแย่เอาน่ะ...
เห็นใจเพื่อนพรีสต์บ้าง...
เฮียแกหึงโหดน่ะ..
-
:laugh: :laugh:
-
อะนะ งานเข้ากันทั่วหน้า ว่าแต่วินเซอร์โดนไรไปอะ :laugh:
-
มันต้องอย่างงี้ โซโล่ o13
-
เฮียฮักนี่แรงอะ...
แอบเห็นด้วยน่ะ... หนูพรีสต์
-
โอ๊ย นายเอกฮอต
-
แอบเห็นขึ้นหัวข้อใหม่ มารอค่ะ
-
มารอ เลยย ตอนใหม่มาแล้ว อิอิ๊
-
ตอนที่ 22 เชื่อใจ
“แม่ง เอาไงดีวะ?”
“ไม่มีอะไรหรอก พ่อเขาแค่เรียกมาเตือนเท่านั้นล่ะมั้ง”ผมหันไปกระซิบกับไอ้ฮอยฮักที่เดินตามหลังผม มันตอบกลับด้วยน้ำเสียงค่อยๆ ตอนนี้พวกเรากำลังเดินมาที่ห้องของคณบดีอยู่ครับ ไอ้ฮอยฮักเล่าให้ฟังว่ามันกับคุณพ่อรินของมันคุยอะไรกันนิดหน่อยแล้วกำลังลงมาทานข้าวแต่ดันลงมาเจอมวยคู่เอกพอดี
“ไอ้ฮักกูถามมึงหน่อยเถอะ พ่อมึงตายไปนานแล้วไม่ใช่เหรอวะ? แล้วนี่คณบดีทำไมเป็นพ่อมึงวะ?”
“ตอนพ่อแม่กูตายตอนนั้นพ่อดีซกะพ่อรินรับกูไปเป็นลูกบุญธรรมไง เด็กขนาดนั้นจะรอดไหมถ้าไม่มีใครเลี้ยง ไอ้บ้า”ไม่ต้องมาด่ากูเฟ้ย กูจำได้แค่ลางๆ ว่าตอนที่พ่อแม่ของมึงตายแล้วมึงก็หายไปช่วงหนึ่งกลับมาก็ช่วงมอต้นแล้ว ให้ตายเถอะ เพราะมันหายตัวไปแล้วกลับมาอีกทีนั้นแหละทำให้ผมเป็นบ้า พูดเรื่องนี้ทีไรกูหงุดหงิดทุกที!
“ว่าแต่คณบดียังไม่มีเมียไม่ใช่เหรอวะ?”
“เออ ไม่มีเมียจริงแต่มีผัวโว้ย”ไอ้ฮอยฮักมันพูดหน้าตายมาก พ่อมึงมีผัวนะโว้ย!! พูดหน้านิ่งอย่างกับพ่อมึงมีผัวแล้วเป็นเรื่องปกติ!? ผมเบิกตากว้าง คณบดีก็มีผัวววว!!!? ผมเหลือบไปมองคณบดีที่เดินอยู่ข้างหน้า บุคคลหน้าตาดีไปมีผัวอีกแล้วหนึ่งคน! ถึงว่าทำไมป่านนี้แล้วยังไม่มีครอบครัวสักที ตอนที่ผมกับพี่เซนต์มาปฐมนิเทศครั้งแรก พี่เซนต์เนี่ยปลื้มคณบดีคนนี้มากเพราะท่านหน้าตาดีจริงๆ ครับ
“ห๊ะ!? ใครวะ?”
“มึงไม่รู้งั้นเหรอวะ เขารู้กันทั้งมอ”
“เฮ้ยๆ เรื่องจริงดิ กูนึกว่าเป็นโจ๊ก!”
ตอนเข้ามาใหม่ๆ ไปงานปฐมนิเทศของมหาวิทยาลัยก่อนครับ ตอนนั้นก็ได้เห็นอธิการบดีของมหาวิทยาลัย จะเรียกว่าเป็นเจ้าของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ก็ว่าได้ เพราะเขาเป็นคนสร้างเองลงทุนเองทุกบาท ข่าวลือบอกว่าเป็นมหาเศรษฐีในวงการเงินระดับประเทศ พวกรุ่นพี่เรียกเขาว่าคิงไม่เรียกว่าอธิการเหมือนมออื่นๆ หรอกนะ อายุก็มากแล้วแต่แม่งยังหนุ่มและหล่อลากมากครับ แถมตอนนั้นมีข่าวซุบซิบในเด็กใหม่ว่าท่านคิงเนี่ยแกเป็นเกย์ แถมยังมีอะไรในกอไผ่กับคณบดีของสถาปัต ตอนแรกผมก็นึกว่าโจ๊กพูดเอาฮา แต่นี่มันเรื่องจริงเหรอวะ!!?
แม่ง ขนาดคณบดียังเป็น ถ้ากูจะเป็นบ้างก็ไม่แปลกหรอกคราวนี้!!!
“ท่านคิงเนี่ยชื่อจริงๆ ว่าดีซเหรอวะ?”
“ชื่อดีเซล เป็นพี่แท้ๆ ของพ่อกูเอง”
อ้อ มิน่าพ่อไอ้ฮอยฮักมันชื่อว่า โซล่า ตระกูลน้ำมันหรือไงวะ ดีนะที่ไอ้ฮอยฮักมันไม่ชื่อว่าโซฮอล์ต่อมาอีกคน ไม่งั้นกลายเป็นตระกูลน้ำมันจริงๆ ด้วย! พอคิดถึงท่านคิงหรือพ่อดีซของไอ้ฮักมันแล้วเกิดคำถามขึ้นมาในใจของผม ตระกูลนี้มันหล่อ กูยอมรับ แต่ไอ้หน้านิ่งไร้ความรู้สึกเนี่ยมันเป็นกรรมพันธุ์จริงๆ ใช่ไหม!? ไม่ว่าจะเป็นท่านคิง พ่อโซล่า ไอ้ฮัก หน้าแม่งนิ่งทุกคนอ่ะ!!
“พี่กับกูเกือบได้ชื่อว่าโซฮอล์กะเบนซินล่ะ แต่บังเอิญญาติทางพ่อเขาตั้งไปก่อนแล้ว”
สงสัยมันจะเห็นผมทำหน้าแปลกๆ ใส่ก็เลยเอ่ยไขข้อสงสัย มีคนตั้งชื่อลูกแบบนี้จริงๆ งั้นเหรอวะ!!? ชิบหาย!!! ผมสะดุ้งเมื่อเดินมาถึงห้องทำงานของท่านคณบดี มัวแต่คุยเรื่องครอบครัวของไอ้ฮักมันจนลืมเรื่องที่กำลังจะประสบ พวกนั้นเข้าห้องไปผมก็หันมาหาไอ้ฮักมันด้วยใบหน้ากังวลใจอีกครั้ง
“แน่ใจนะว่าจะไม่ได้พักการเรียนนะ?”
“มึงจะร้องไห้ทำแป๊ะอะไรวะ ถึงพักก็ไม่ใช่มึงพักสักหน่อย”
“แต่ไอ้โซโล่มัน...”
“เป็นห่วงผัวจริงๆ เล๊ย”ไอ้ฮักมันถอนหายใจเมื่อเจอผมบีบน้ำตาเป็นบีบๆ ใส่ ท่านคณบดีให้ผมกับไอ้ฮักมันอยู่ข้างนอกแล้วเข้าไปคุยกับสองคนนั้นตามลำพัง
“ฮักไปเรียนไป่ แล้วตอนกลางวันค่อยมาทานด้วยกัน พาเพื่อนลูกไปด้วยนะ”
“ครับ ว่าแต่เรื่องนี้คงจะไม่ถึงพักการเรียนใช่ไหมครับ?”
“อ่า ไม่รับประกันนะ ว่าแต่หนูคนนี้หน้าตาคุ้นๆ เหมือนเคยเจอกันมาก่อน”ท่านคณบดีหันมามองผมแล้วหรี่ตาลง สายตาท่านช่างเย็นยะเยือกจริงๆ ครับ ถ้าไอ้ฮักมันจะนิสัยแบบนี้ผมก็ไม่แปลกใจวะ! ดูคนเลี้ยงมันมาก่อนสิคนหนึ่งหน้านิ่งไร้ความรู้สึก อีกคนก็เย็นยะเยือกซะ!!
“ก็เพื่อนตอนเด็กๆ ของผมคนนั้นไง”
“อ้อ หึๆ จำได้แหละ เด็กที่บอกว่าจะแต่งงานกับฮักใช่ไหม? แหม โตก็ยังน่ารักจนเป็นเหตุให้เกิดวิวาทเลยนะ เปลี่ยนใจไม่เป็นลูกสะใภ้พ่อแล้วเหรอ?”ท่านคณบดีเอ่ยเรียบๆ แล้วหัวเราะเสียงเย็น ไอ้ฮอยฮักแม่งก็โบกมือปฏิเสธกูตั้งแต่เด็กยันผู้ใหญ่ มึงรังเกียจกูปานนั้นไอ้บ้า!!
“เตรียมรับลูกเขยเถอะครับ”
“อย่างเราจะรุกฮักเนี่ยนะ?”
เปล่า ผมไม่ได้บอกว่าจะรุกไอ้ฮัก!! โฮกกกกก!!!! ท่านคณบดีไม่คิดเหรอว่าลูกชายท่านจะอยากมีผัวบ้างเลยเหรอหรือว่าไอ้ฮักมันรุกจริงๆ วะ? โอ๊ยยย!!! อย่ามานอกประเด็นกับกูบ่อย เรื่องไอ้โซโล่มันเป็นอย่างไงวะ
“อะ ขอตัวไปทำงานก่อนนะ”
“อย่าโดดงานล่ะครับพ่อ”
“คร้าบ~”
แล้วคณบดีก็ปิดประตูไปเหลือแค่ผมกับไอ้ฮักที่ยืนอยู่หน้าห้อง ไอ้โซโล่มันจะเป็นอย่างไงวะ!? ผมยืนอยู่ตรงนั้นนิ่งจนกระทั่งไอ้ฮอยฮักลากผมเข้าห้องเรียนไป ถึงมานั่งเรียนกูก็ไม่ฟังอาจารย์เหมือนเดิมอ่ะ เรียนอะไรแม่งกูไม่รู้เรื่องทั้งนั้นแหละ เป็นห่วงไอ้โซโล่มัน แล้วจนกระทั่งเที่ยงพักกินข้าว ผมนั่งรอให้ไอ้โซโล่มันโทรมาแต่มันก็ไม่โทรมาสักที หรือกูจะโทรหามันดีวะ?
“เฮ้ นั่งส่องมือถืออยู่นั้นแหละ ไปแดกข้าวโว้ย!”ไอ้โจ้มันโผล่มาจากด้านหลังของผมแล้วฉวยเอามือถือของผมไป อะไรของมึงเนี่ย!? เอามือถือของกูคืนมานะโว้ย!! ก็กูบอกแล้วว่าให้ไปกินก่อน อะไรของพวกมึงวะ!? ผมมองหน้าพวกเพื่อนๆ แล้วคว้ามือถือคืนมาจากมือไอ้โจ้
“ไอ้พรีสต์กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงมันนะโว้ยแต่ว่ามึงก็ต้องกินข้าวสิวะ”ไอ้สตางค์มันเดินเข้ามาแบบเตี้ยๆ แล้วยื่นถุงขนมมาให้กับผม พวกมันลงไปกินข้าวมาเรียบร้อยแล้วล่ะครับ เหลือแต่ผมเนี่ยแหละที่ไม่ได้ลงไปกินด้วย ไปห้องคณบดีก็ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ที่นั้นเลยสักคน สงสัยคณบดีไปกินข้าวกับไอ้ฮักแล้วล่ะมั้งครับ เห็นไอ้ฮักมันคุยโทรศัพท์กับพ่อมันอยู่
“ขอบใจ”ผมคว้าถุงนั้นมาก่อนจะเอ่ยขอบใจพวกมัน ขอบใจนะโว้ยที่เป็นห่วงกูน่ะ แล้วเจ้าพวกนั้นมันก็มานั่งล้อมผม
“มึง...120 บาท เงินกูซื้อ อย่าลืมคืน”
“เหี้ยแซมมมม!!”ไอ้บู๊ลิ้มตบกบาลเพื่อนมันทันที ผมเนี่ยถอนหายใจกับความบ้าของเพื่อนทันที เออๆ เดี๋ยวกูคืนให้ ผมล้วงกระเป๋าแล้วดึงเงินไปให้ไอ้แซมทันที ไอ้บ้านั้นลุกขึ้นมานั่งเก้าอี้เหมือนเดิมพร้อมกับนับเงินด้วยใบหน้าซีเรียส
“ตอนนี้กูกินแกลบอยู่ เรื่องเงินกูจริงจัง”
“แล้วมึงมาพูดตอนเพื่อนรู้สึกแย่มันสมควรไหมเหี้ยแซม?”ไอ้โจ้มันเอ่ยออกมาจริงจังเหมือนกัน ไอ้โจ้มันเป็นห่วงกูวะ ซึ้งเพื่อน!
“ถ้าเป็นมึง มึงไม่ทวง?”
“กูก็ทวง”ไอ้เหี้ยโจ้ตอบหน้าตายม๊ากกกก!!! พวกมึงก็เหี้ยพอกันนั้นแหละ!! คนอื่นๆ เนี่ยมองไอ้โจ้อย่างเอือมระอา ไอ้บ้านั้นก็พูดแก้ตัว แต่มันก็ไม่ได้ทำให้มึงดูดีขึ้นมาเลยวะ
“กูจะทวงทีหลังไงพวกมึงนิกูยังพูดไม่จบเลย”
“เอาเรื่องทวงหนี้ของมึงเก็บไว้ก่อนเถอะ พูดเรื่องไอ้พรีสต์ก่อนโว้ย มันห่วงผัวจนตัวสูบหมดแหละ”
“เออๆ ตกลงมันเป็นอย่างไงวะ? ทำไมไปมีเรื่องกับพี่เพ้นต์ได้?”
“อั๊ยยะ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง!”
“ยังโว้ย!!!”
เหี้ยแซมแย่งซีนกูมาก ไอ้เวรนี่!! ตอนแรกกูโคตรจะซีเรียสแต่ตอนนี้กูอยากจะถีบไอ้แซมมากกว่าวะ!! ไอ้แซมมันหัวเราะออกมา
“มึงอย่าจริงจังน่าพรีสต์ ไอ้โซโล่มันเอาตัวรอดได้อยู่แล้วล่ะ เดี๋ยวมันก็มาหามึงเองน่า”
“พรีสต์! มีคนมาหา!”
พอไอ้แซมมันพูดไปแบบนั้น ไอ้ปาตี้ก็วิ่งเข้ามาในห้องแล้วตะโกนบอกผม ผมลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ไอ้โซโล่ใช่ไหม!!?
“เห็นไหมล่ะ กูพูดผิดตรงไหน?”
“เออ ไอ้คุณแซม มึงเก่ง พอใจยัง?”
ผมไม่อยู่ฟังพวกนี้มันทะเลาะกันหรอก รีบวิ่งตามไอ้ปาตี้ออกมาจากห้อง กูน่ะตื่นเต้นยิ่งกว่าบอลไทยได้ไปบอลโลกซะอีก มันจะเป็นอย่างไงวะ!? จะโดนทำโทษหรือเปล่า ใครทำแผลให้แล้วหรือยัง?
“เอ่อ นั้นไง คนที่ตามหามึงอยู่อ่ะ”ไอ้ปาตี้พูดชี้ไปคนที่หันหลังให้กับผมอยู่ ผมกะพริบตาปริบๆ แม่ง มันไม่ใช่ไอ้โซโล่นี่หว่า!! ตัวคนละไซส์กับไอ้โซโล่ขนาดนั้น แล้วคนๆ นั้นก็หันมาจ๊ะเอ๋แบบเซอร์ไพรส์สุดๆ ผมเนี่ยทำหน้าเซ็งเป็ดทันที
“พี่พรีสต์~!!! ข้าวโพดเองจ้า~!! ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ?”
“อ้อ วิ่งมาก็เลยเหนื่อยน่ะ แล้วเนี่ยน้องข้าวโพดมาทำไมเหรอครับ?”
“ข้าวมาหาพี่พรีสต์ตั้งหลายครั้ง ไม่เคยเจอเลยอ่าครับ คณะของพี่มีแต่พวกบ้าๆ ทั้งนั้นเลย”น้องข้าวโพดเดินเข้ามาหาผมแล้วบ่นงุงิให้ฟังทันที ผมถอนหายใจเฮ้อ กูกำลังซีเรียสเป็นห่วงไอ้โซโล่ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไงแต่ดันโผล่มาสร้างความเครียดให้กูต่ออีก ให้ตายสิ
“พูดให้มันดีๆ นะครับน้องข้าวโพด พวกพี่มีแต่คนดีๆ ทั้งนั้นนะ”ไอ้โจ้มันโผล่หัวตามมาทีหลังก็แก้ตัวแบบไม่ขึ้นมาก คุณมึงน่ะบ้ากว่าพวก! พวกเพื่อนผมตามมาก็ทำหน้างุนงงเมื่อเจอเข้ากับน้องข้าวโพด
“อ้าว แล้วไอ้โซโล่ล่ะวะ?”
“พี่โซโล่ทำไมเหรอครับ?”ข้าวโพดชะโงกหน้าไปมองไอ้สตางค์แล้วถามออกมาไปอย่างสงสัย ไอ้สตางค์เห็นน้องข้าวโพดแล้วสะดุ้งก่อนที่มันจะลากผมมาซุบซิบ
“แม่ง ทำไมมึงมาอยู่กับกิ๊กเก่าผัวมึงเนี่ย?”
“ห่า ไม่ใช่โว้ย เหี้ยโซโล่ไม่ได้เป็นอะไรกับน้องข้าวโพด”
“ไม่ได้เป็นอะไรกันวะ เห็นไปด้วยกันบ่อย”
“มันแค่เอ็นดูเหอะมึง”
“เออ อย่าเอ็นดูจนกลายเป็นดูเอ็นน่ะมึง หึ”
แล้วผมกับไอ้สตางค์ก็กลับมาคุยกับน้องข้าวโพดที่กำลังเจื้อยแจ้วแว่วหวานกับไอ้โจ้เรื่องน้องลูกหว้าแฟนไอ้โจ้ โอ๊ะ ยังไม่เลิกกันอีกแน่ะคู่นี้ เพี้ยนพอกันเหอะ
“แล้วเนี่ยน้องมาหาพี่มีธุระอะไรหรือเปล่า?”ผมเข้ามาถามน้องข้าวโพดที่ละความสนใจจากไอ้โจ้มาที่ผมแทน น้องข้าวโพดยิ้มค้างแล้วไม่พูดอะไรเหลือบตาไปมาอย่างลำบากใจ สักพักก็เข้ามากระซิบกับผมเบาๆ
“พี่พรีสต์ผมมีอะไรจะพูดด้วยน่ะครับ”
“งั้นก็พูดมาสิครับ”
“เอ่อ...ตรงนี้ไม่ดีมั้ง คนเยอะ”
“แล้วน้องจะพูดเรื่องอะไรครับ ลับๆ ล่อๆ อยู่ได้”ผมเริ่มโมโหแหละเพราะจู่ๆ ก็มาหาผมแล้วมาทำลับๆ ล่อๆ มีความลงความลับอีกแน่ะ กูยิ่งเป็นห่วงไอ้บ้าโซโล่อยู่ด้วย โธ่เอ๊ย!!
“พี่พรีสต์อย่าหงุดหงิดสิครับ ก็แค่มาถามเรื่องพี่โซโล่เท่านั้นเอง”
“...”ไอ้เรื่องนั้นล่ะที่จะทำให้คุณพี่หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมน่ะ!! ผมเหลือบมองน้องข้าวโพดที่มาแวะเวียนบ้านไอ้โซโล่บ๊อยบ่อยแล้วมีหลงผัวชาวบ้านเขา ให้อภัยตรงที่น้องเขาน่ารักและไม่รู้เรื่องรู้ราวระหว่างผมกับไอ้โซโล่หรอกนะ แต่เนี่ยถึงขั้นมาที่คณะผมเพื่อพูดเรื่องไอ้โซโล่เนี่ยนะ ไปหาไอ้โซโล่นู้น ไป่!!!
“ทำไมไม่ถามไอ้โซโล่มันล่ะครับ?”กูแอบเหวี่ยงเล็กน้อย น้องข้าวโพดทำหน้าเกรงใจสุดขีดแล้วกระซิบบอกผมเบาๆ
“ก็คณะนั้นข้าวไม่กล้าไป น่ากลัวแล้วไม่กล้าถามพี่โซโล่ด้วย”
“เรื่องอะไรล่ะครับ เพื่อพี่จะไปถามมันให้”
“เอ่อ...”น้องข้าวโพดเหลือบสายตาไปมองเพื่อนๆ ของผมที่ยืนเงี่ยหูฟังสุดฤทธิ์ พวกห่าเนี่ยก็ชอบเสือกเหลือเกินนะ!! ผมมองพวกมันแล้วไล่กลับไปห้อง
“พวกมึงไปนั่งรอเรียนคาบต่อไปเลยไป่ อยู่เสือกเรื่องชาวบ้านเขา”
“อะไรวะ น้องข้าวมีอะไรก็บอกกับพวกพี่ได้นะครับ คนกันเอง”ไอ้โจ้มันทำหน้าไม่พอใจที่ผมไล่มันไปแล้วหันไปพูดกับน้องข้าวโพด แค่มึงเป็นแฟนกับเพื่อนน้องเขาจะมาสนิทอะไรมากมายวะ
“นั้นสิครับ คนกันเองแท้ๆ”ไอ้บู๊ลิ้มกับไอ้สตางค์เนี่ยเดินเข้ามาหาน้องข้าโพด พวกมึงจะไปขู่น้องเขาทำไมวะ ไป่ๆ ไปไกลๆ เลย ไอ้คู่รักสุดเน่าไม่ต้องอยากรู้อยากเห็นแบบไอ้โจ้มันนะโว้ย นิ่งแบบไอ้แซมมันบ้าง! อ้าวเฮ้ย...คนที่ควรนิ่งต้องเป็นไอ้บู๊ลิ้มสิ ไอ้แซมไมมึงนิ่งแบบนั้นวะ!?
“เขาไม่อยากพูดก็ช่างสิวะ พวกมึงจะตื้อทำเหี้ยอะไร ไป่ๆ ไปอ่านหนังสือรอจารย์เหอะ”ไอ้แซมเอ่ยออกมาแล้วเดินขึ้นไปคนแรกแน่ะครับ
“โห!! มึงขยันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรวะไอ้แซม!?”ไอ้สตางค์แขวะไอ้แซมแล้วพวกมันก็ค่อยๆ เดินขึ้นไป พวกมึงรีบๆ ไปเหอะ ลีลามันอยู่ได้!!
“น้องข้าวโพดครับมีอะไรก็ว่ามา”
“เอ่อ...ครับๆ”แล้วคุณน้องข้าวโพดจะมองตามพวกนั้นไปทำไมครับ มีซัมติ้งอะไรกับพวกมัน? เป็นชู้กับไอ้โจ้หรือครับน้อง? เมื่ออยู่กันสองคน ข้าวโพดก็เอ่ยถามผมเบาๆ
“เอ่อ...คุณย่าของพี่โซโล่บอกผมน่ะครับ พี่โซโล่กำลังจะหมั้น ผมจะทำอย่างไงดี? พี่โซโล่มีคนที่รักแล้วอย่างนั้นเหรอครับ? แล้วพี่โซโล่จะหมั้นได้อย่างไง?”
“...”
อะไรนะ? ผมมองหน้าน้องข้าวโพดด้วยความงุนงง น้องว่าอะไรนะ!!!? เหี้ยโซโล่น่ะเหรอจะหมั้น!!!? ผมยืนนิ่ง พี่จะบอกน้องได้อย่างไงว่าจะทำอย่างไงต่อ ขนาดพี่เองยังไม่รู้จะทำอย่างไงเลย!!
“แล้วพี่โซโล่จะหมั้นกับใคร พี่พรีสต์รู้ไหมครับ?”น้องข้าวโพดถามผมเสียงสั่น ตาก็เอ่อไปด้วยน้ำตา อย่ามาร้องไห้นะ!! พี่ต้องเครียดกว่าน้องอีก!!! แฟนกำลังจะหมั้นเชียวนะ!! ผมถอนหายใจพยายามรวบรวมสติที่ตอนนี้มันกระจัดกระจายไปไหนก็ไม่รู้ ตั้งแต่เช้าแล้วกูเครียด งอกก็ถามหาอยู่แล้ว!
“น้องข้าวโพดใจเย็นๆ ก่อนนะ พี่ไม่เห็นมันจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย”
“แต่คุณย่าน่ะต้องทำจริงๆ แน่เลยครับ ขนาดพี่โมโนยังถูกบังคับให้แต่งงานเลย!”
ยัยคุณย่าอะไรเนี่ยกูเริ่มเกลียดมึงตั้งแต่ยังไม่ได้เห็นหน้าตาแล้วนะ!! จะมาบังคับคนอื่นเขาทำไมวะ!? ไม่ต้องแปลกใจครับ พี่โมโนก็คือพี่ชายของไอ้โซโล่มันนั้นเอง ชื่อก็คล้ายกันขนาดนั้น! ผมเห็นรูปครอบครัวไอ้โซโล่มัน พี่โมโนไม่น่าจะเป็นคนที่ถูกบังคับได้นี่น่า สายตาแม่งกะล่อนขนาดนั้น แล้วเนี่ยจะถูกบังคับแต่งงานได้อย่างไง? ผมไม่อยากจะเชื่อเลย
“เดี๋ยวพี่ถามมันให้ น้องข้าวโพดก็ใจเย็นก่อนนะครับ คงไม่มีอะไรหรอก”ปลอบใจน้องข้าวโพดไปแบบนั้นแต่ผมกลับรู้สึกแย่ ไอ้บ้าโซโล่อย่างมันเนี่ยนะจะถูกย่าบังคับได้ ผมไม่เชื่อหรอก! ผมปลอบใจน้องข้าวโพดแล้วบอกลาอีกฝ่ายด้วยท่าทางหงอยๆ
“พี่พรีสต์ครับ อย่างไงก็รบกวนถามพี่โซโล่ให้ข้าวด้วยนะครับ”
“อืมๆ รีบๆ ไปเรียนเถอะเราน่ะ”
“ครับ ขอบคุณมาก”
เมื่อน้องข้าวโพดจากไปผมยิ่งรู้สึกแซดกับชีวิต เฮ้อ! ความสุขหนอความสุข มีแค่แป๊บๆ แล้วกูก็ถูกความเศร้าดึงเข้าสู่นรกจมปลักต่อความทุกข์ ไอ้โซโล่แม่งอยู่ไหนของมันวะ!!? โทรไปแม่งก็ไม่รับ ไอ้บ้า มึงตายไปแล้วหรือไงกัน!!? ผมมองมือถือของตัวเองแล้วพยายามโทรติดต่อไอ้โซโล่ มันก็ต่อติดอยู่นั้นแหละครับแต่ไม่มีใครรับเท่านั้นเอง ทำไมไม่รับวะไอ้บ้าโซโล่!!!?
“ไมมึงมายืนอยู่นี้วะ ไม่ขึ้นไปเรียนล่ะ?”ไอ้ฮอยฮักเดินเข้ามาหาผมเมื่อเห็นผมยืนอยู่ สงสัยมันเพิ่งกลับมาจากทานข้าวกับคณบดี เออ จริงสิ!!! ไอ้ฮอยฮักมันจะถามเรื่องไอ้โซโล่ให้ผมหรือเปล่าวะ ผมรีบจับมือไอ้ฮอยฮักอย่างมีหวัง มึงบอกกูหน่อยเถอะ ไอ้โซโล่มันเป็นอย่างไงบ้าง!?
“เออๆ กูรู้น่าไม่ต้องมาบีบน้ำตา...เฮ้อ แย่วะ”
หา!!!?
ไอ้โซโล่น่ะเหรอแย่!!!? มันแย่อย่างไง!!!?
“เฮ้ย!!!! มึงเป็นอะไรวะพรีสต์!?”
ผมได้ยินเสียงของไอ้ฮอยฮักผ่านเข้ามาในความมืด อะ ทำไมกูเห็นอะไรเป็นสีดำหมดเลยวะ จู่ๆ ร่างกายมันก็หนักอึ้ง เรี่ยวแรงหดหายไป เสียงสุดท้ายผมก็ได้ยินแค่เสียงของไอ้ฮอยฮักมันตะโกนดังลั่นแล้วอุ้มผมขึ้น
อะไรวะ ร่างกายแม่งไม่ขยับเลย มาเป็นอะไรตอนนี้เนี่ย ไอ้โซโล่มันกำลังแย่อยู่นะ...
.................................
.....................
..........
....
..
.
แล้วสติของผมก็วูบดับไม่รับรู้อะไรใดๆ อีก
TBC.
ตอนนี้ก็ยาวอีกเช่นเคย เฮ้อ อยากบอกว่า หิวข้าววววววววววววววว!!!! :z3:
พอไม่ได้นอนก็จัดเต็มมาเหอะ นอนไปวันหนึ่งเต็มๆ ยังไม่ได้กินอะไรเลย
หนังสือก็ยังไม่ได้อ่าน พรุ่งนี้สอบปรัชญาาาาาาาาาา~!!!! โอ๊ย กูจะเอาปรัชญาที่ไหนไปสอบ
เครียดโว้ย!!! นิยายก็เครียด คนแต่งก็เครียดดดดด!! ยิ่งเครียดยิ่งหิวอ่า :serius2:
โซโล่จะเป็นอย่างไร โซโล่จะหมั้นจริงๆ หรือไม่ พรีตส์เป็นอะไรมากหรือเปล่า?
..................................................ติดตามตอนต่อไป~!!!!! <<< บิวด์อารมณ์ไปงั้น ฮิๆ
หรือว่านิยายเรื่องนี้จะเข้าช่วงดราม่าแล้ว!? <<< คนแต่งมันแต่งดราม่าได้ด้วยเหรอ? :เฮ้อ:
มีงานเข้า... ปอยหาแฟนให้เฮียเพ้นต์หน่อยสิ จะได้ไม่ต้องมาแย่งกัน [ไม่ต้องหาหรอก เดี๋ยวพี่เพ้นต์ก็เจอ]
จะรออ่านพล็อตแบบย้อนยุคนะ น่าสนุก [ คิดว่าน่าจะสนุก(?) ไม่รู้ๆๆๆ ภาษาเขาไม่ได้สวยงามแต่จะแต่งในแบบของปอย ภาษากันเอง แล้วมันจะเป็นอย่างไงหว่า อาจจะทำให้คนอ่านผิดหวังแต่จะพยายามสุดความสามารถ :sad4: ]
คุณปอยขยันปั่นสุดๆเลยค่า เห็นคำถามข้อสอบแล้ว อยากรู้จังว่าเรียนวิชาไรคะนี่ ^^ [ วิชาอะไรหว่า ลืมชื่อวิชา เหอะๆ กิจกรรมพัฒนาหรืออะไรเนี่ยแหละ จำไม่ได้ ขอโทษ ไม่เคยจำชื่อวิชา ฮ่าๆ จำแบบสั้น เช่น กิจกรรมพัฒ ปรัชญา จิตวิทยา อะไรพวกเนี่ย ไม่เคยจำแบบเต็มๆ สักที ]
ตกลงน้องปอยสอบเสร็จหรือยัง พักผ่อนบ้างนะ จะแต่เรื่องใหม่ก็จะตามไปอ่านแต่ๆๆๆๆ ขอเรื่องนี้ จบก่อน เออ ซัลซัล มัลตี้ ด้วยเพราะมันค้างงงงงงงงง [ แน่นอน บอกแล้วว่าจะแต่งเรื่องพวกนี้จบก่อน ค่อยแต่งเรื่องใหม่ แค่วางพล็อตไว้เท่านั้น แล้วปอยก็ยังสอบไม่เสร็จเลยจ้า สอบเสร็จวันที่ 6 ตุลานู้นนนนน~ ]
อยากได้นิยายของน้องปอยไปนอนกอด นอนอ่านซักเล่มจัง [ จะพยายามน่า :monkeysad: ]
ปล.ว่าแต่น้องข้าวโพดหายไปไหนค่ะ (ว่าจะถามนานแระ) [ น้องข้าวโพดไม่ได้หายไปไหน แต่ไม่ได้กล่าวถึงเฉยๆ ยังมาบ้านโซโล่เหมือนเดิมนั้นแหละจ้า แต่ตอนนี้น้องข้าวโพดโผล่มามีบทแล้วล่ะนะ ]
พยายามตอบในสิ่งที่คนอ่านถามมา ถ้าคนไหนปอยไม่ได้ตอบ แสดงว่าลืมหรือไม่เห็นนะ ขอโทษษษษษ~
-
รอจ๊ะ
:L2: :L2:
แต่ก็รู้สึกเหมือนข้าวโพด
เป็นตัวก่อความวุ่นวายใจเล็ก ๆ
ชอบมาเกาะแกะโซโล่ ถ้าเราเป็นพริสต์ จะรู้สึกรำคาญคนแบบนี้
ที่ชอบมาเกาะแกะแฟนเราอ่ะ
-
เฮ้ยยย อะไรแว่ะ โอยย // โยนหนังสือทิ้ง
มานั่งอ่านนนิยาย ไม่ไหวแล้ว ข้อสอบยากปายยยยย
โซโล่จะหมั้น บ้าเรอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
:serius2:รู้สึกเหมือนค้าง ฮี่ ๆ >..<
-
:m31: ไม่เอาดราม่าาาาาาาาา
เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอาความหวานนนนนนนนนนนคืนมาาาาาาาาาา
กูจะเวินเวอร์เพื่อ ?
ขอโทษนะพี่ปอย เค้าอยากอ่านแนวเดิมนี่
-
อยากรู้ว่า คู้หมั่นคนนั้นคือคร๊ายยย คนแต่งอย่าทัมพลีสเสียจัยน๊ะคร๊ :monkeysad:
-
อยากจะวูบตามพรีสต์ โซโล่มานมีคู่หมั้นโผล่มาจากไหนนนนน ทุกวันนี้แค่ไอ้พี่เพ้นต์ น้องข้าวโพด และก็ฮักก็ยุ่งจะตายอยู้แล้ววววววววว :sad4: :sad4: :sad4:
-
:z3: ไม่มีความกระจ่างใดๆ เกิดขึ้นในตอนนี้เลย :เฮ้อ:
-
:a5: :a5:
-
อ่านแล้วก็ได้แต่.... น้องข้าวโพดนี่ใสแต่ไม่ซื่อยังไงชอบกล?
เราอาจคิดอยู่คนเดียว แต่รำคาญคนแบบนี้อ่ะ
อยากให้เจอฮักสวนซักประโยคแฮะ เผื่อจะเลิกใสบ้าง
รอรวมเล่มอีกคนนะจ๊ะ
-
จับพี่เพ้นคู่กะน้องข้าว จบ นิยายเรื่องนี้ไม่มีมาม่า นะขอร้อง :m15:
-
o18
-
ลุ้นๆๆ :call:
-
เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!
นู๋พรีสต์เป็นอะไรไปอ่ะ
แล้วโซโล่จะไปหมั้นกับใครอ่ะ ม่ายยยยยยยยยยยย :serius2: :serius2:
-
ทิ้งระเบิดไว้แล้วก็จากไป .... โซโล่จะหมั้น!! =[]=!
ไปๆมาๆมีส่อๆข้าวโพดกะแซม เอ หรือจิ้นไปเองหว่า?
อย่าลืมหาแฟนให้เฮียเพ้นต์น้า สงสาร T T
ปอลิง ขอบคุณค่า
-
โชคดีในการสอลนะคะ
แ้ล้วก็..น้องพรีสต์...อดข้าวแล้วเป็นลมป่าวน้อ....หายเร็วๆนะลูก :L2:
-
ไอ้ย๊ะ ช๊อค เหมือนกันนะเนี่ยะ o22 :a5:
-
:m31: :m31: :m31:
-
ยังไงกันนี่ งานนี้พรีสต์ถึงกับเป็นลมอ่ะ แงแง
:-[
-
มัดเพ้นให้ข้าวโพดซะ
-
งานเข้าพรีสต์เลยนะนี่โซโล หายไปไหน
จะรู้ไหมนี่เมียเป็นลมมมมมมมมมมมมม
-
นางเอกมากเลยหนูพรีสต์ 555555
เป็นห่วงสามีขนาดวูบ โซโล่รู้เข้าก็หลงเข้าไปอีกดิงี้ :กอด1:
-
จับน้องข้าวโพดใส่พานถวายพี่เพ้นต์ดีกว่า แถมหัวหมูด้วย
+1 :กอด1:
+1 (http://i1142.photobucket.com/albums/n611/aorpp/_resize_less70.jpg)
-
หมั้น? ไม่หมั้น? ไม่รู้
แต่น้องพรีตส์วูบไปซะแล้วสิ
-
อ๊ากกกกก พรีสต์ เป็นไรไปลูก :m31: :m31: :m31:
-
โซโล่จะหมั้นจริงหรอ
-
:serius2: พรีสต์เป็นไรอ่าาาา
-
ข้าวโพดมีเจตนาอะไร? ใครจะคู่กับน้องข้าวโพด?
โซโล่มีคู่หมั้น?
โซโล่แย่ยังไงอะฮอยฮัก?
สุดท้าย...พรีสต์เป็นอะไรลูกกกกกกกก :z3:
เง้อออออออออ รีบมาต่อด้วยนะค้า คาใจมากกกกกกกกกก :z3:
-
:m31: โซโล่จะถูกหมั้น
และ
:a5:
-
ช่วงนี้งานท่าจะเข้าบ่อย
-
เเล้วมันเป็นใครอ่ะเนี่ยยยย
-
:เฮ้อ: :z2: :z2: :z2:
-
ค้าง !!
o22 o22
-
โอ๊ยยย กรี๊สสสสสส อะไรกัลลลล
น้องพรีสต์เป็นลมไปแล้วอ่ะ เครียดมากสินะคะ
น้องข้าวโพดข่าวกรองปะเนี่ยหนู
อาจจะเป็นว่าคนที่หมั้นต้องเป็นพรีสต์แน่ๆ
แอบสงสารข้าวโพด อีกหน่อยก็ต้องรู้ความจริงแน่ๆ ทำใจซะนะคะลูก
โซโล่อยู่หนายยยย มาไขข้อข้องใจหน่อยเร๊ววว :serius2:
-
ปัญหามาอีกแล้ว สงสารพรีสอ่า แต่เมื่อไหร่ข้าวโพดจะรู้ซักทีว่ากำลังคุยกับเมียโซโล่อยู่เนี่ย ไม่ต้องไปกังวลที่ไหนหร๊อกที่ยืนอยู่อะเมียของแท้เลย :เฮ้อ:
-
เกิดอะไรขึ้นกับโซโล่
หนูพรีสใจร่มๆน๊า
-
โซโล่ ดูแลด่วนน น
เมียที่รักป่ว ยย ยยย ย
T^T
-
คนที่จะหมั้นก็มีแต่พรีสต์นั่นแหละ
ไม่ต้องเครียด ดูซิเป็นลมเป็นแล้งไปเลย
-
:sad4:
-
ไม่จรื๊งงงงงง โซโล่จะหมั้นกับใคร แล้วน้องพรีสต์ของเค้าล่ะจะทำยังไง :sad5:
แซม มีอะไรในใจกับข้าวโพดป่าวเนี่ยะ :m12:
-
เกิดอะไรขึ้นอีก สับสนงุนงงไปหมด รับมาไขด่วนๆ
-
พรีสต์กะโซโล่งานงอกดีจริงๆเลย :a5:
-
อืออ คู่หมั้นโผล่มาจากไหนอีกล่ะเนี่ย o22
เรื่องกับพี่เพ้นต์ยังไม่เคลียร์เลยอ่ะ
ว่าแล้วก็อยากจะเป็นลมไปกับพรีสต์
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ ที่สละเวลามาต่อให้ได้อ่านกัน
โชคดีในการสอบค่ะ :L2:
-
โหหหหห น้องข้าวโพดโผล่มาที ก็หาเรื่องมาให้พริตตี้ของเราเครียดซะแล้ว
เนี่ยถึงขั้นเป็นลมล้มพับกันเลยทีเดียว :sad2:
ถ้ายังไงคนเขียนเอาน้องข้าวโพดไปเก็บด่วน :eiei1: (อ๊ะ! ล้อเล่นๆ)
แล้วตกลงโซโล่จะเป็นยังไงบ้างน้อ
รอตอนต่อไปจ้า
ขอบคุณคนเขียนมั่กๆ :pig4:
-
เจ้ย!!
งานงอกเยอะจังเลย =w=
-
งานเข้าๆ :z3: :z3: :z3:
-
ชอบ ฮอยฮักอะ อ๊ากกก
ไม่น่าเปนรับเลยอะ นิ่งๆๆน่าจะปล้ำไอ่วินเซอร์ได้ 555 พิลึกดี เจ้าเล่ห์อีก โคตรชอบบอะ
ปลล..อิน้องข้าวโพดไรนี้ร้ายชัดๆๆๆๆๆ
-
พรีสต์หน้ามืด แพ้ท้องรึป่าว :z6:
พี่เพ้นท์น้องข้าว ก็ไม่เลวนะ
-
ออกแนวมาม่ากันอีกแล้นน
เรื่องมันจะเป้นยังไงต่อไปหนอ
เฮ้ออ ไม่อยากกินมาม่าเล๊ย เอิ๊กกก
-
พรีสสสสสสสสสสส
-
ตั้งแต่มีพรีสมีผัวก็อ่อนแอจังเลยวุ้ยยยย
-
อยากจะเชื่อใจนะ แต่เจอแบบนั้นก็ไม่ไหว พิมพ์มาเหมือนตัวเราเป็นนายเอกเลย :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ขอบคุณจ้า
เห้ย !!! ทำไมแบบนี้ล่ะ พรีสตี้อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ
ใจเย็นๆ แบบนี้ต้องถามอย่างเดียว อย่าปล่อยไว้
ไม่งั้น คำว่า "ทะเลาะ" "ไม่ไว้ใจ" "เลิก" จะตามมาในทันทีทันใด T-T
เป็นกำลังใจให้จ๊ะ ขอให้ผลสอบออกมาตรงกับที่ใจปรารถนาน้า ^^
-
อ้าว เห็นหัวเรื่องเปลี่ยนรีบเข้ามา
เนื้อมันหายไปไหนเนี่ยยยยยยยย (โหมดเวิ่นเว้อสุดๆ)
:a5:
-
ไปไหนล่ะเนี้ยยย เนื้อเรื่อง??? 5555555
-
เข้ามารอจ้ะ
-
งานเข้า ว่าเเล้วโพดนะโพด
-
รอ ร๊อ รอออออ
-
ผมขยับตัวเล็กน้อยรู้สึกตัวมันหนักๆ ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างมึนๆ อืม...รู้สึกแรกคือความรู้สึกร้อนตรงมือ เหลือบตาไปมองมือของตัวเองที่ถูกกุมเอาไว้แล้วค่อยๆ มองคนที่อยู่ข้างๆ ร่างสูงที่นั่งหลังขดหันหน้ามามองผมเมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหว
“อะ ฟื้นแล้วเหรอ?”เสียงทุ่มต่ำราวกับเสียงแวมไพร์นั้นทำให้ผมเลิกคิ้วสูง ความสับสนในสมองยังไม่หายไปไหน ใบหน้าหล่อขาวกระจ่างที่มีรอยฟกช้ำนั้นส่งคำถามผ่านสายตาที่ห่วงใยมาให้ ผมมองอีกฝ่ายนิ่งแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ปวดหัวเหรอ?”อีกฝ่ายเอ่ยถามอีกครั้ง สีหน้าที่เรียบเฉยนั้นเริ่มแสดงอาการเป็นห่วงมากขึ้น
“โซ?”
“อืม เป็นอะไรพรีสต์?”
“โซ?”ผมเรียกชื่อเขาอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ ชายหนุ่มตรงหน้าพยักหน้าแล้วเอ่ยถามพร้อมกับกระชับมือของผมแน่น
“ใช่ ทำไม มีอะไร?”
“...”ผมค่อยๆ ถอนหายใจโล่งแล้วเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่มองผมอย่างงุนงงในอาการที่ผมเป็น ไม่รู้สินะ ตอนที่หลับไปนั้นผมฝันด้วย เป็นฝันที่ไม่ดีเอาซะเลย ฝันว่าผมกำลังยืนดูไอ้โซโล่เดินออกไปกับใครคนหนึ่งโดยทอดทิ้งผมเอาไว้คนเดียว อีกฝ่ายเหมือนจะไม่สนใจผมเสียด้วยซ้ำ มองเลยผ่านผมไปราวกับไร้ตัวตนในสายตาอีกฝ่าย นั้นเป็นเรื่องที่เจ็บมากที่สุดสำหรับผม
“เป็นอะไร?”
ผมไม่ตอบคำถามอีกฝ่ายโน้มตัวกอดร่างหนานั้นไว้นิ่ง ซุกใบหน้าแนบอกอีกฝ่าย ไอ้โซโล่มันดูจะตกใจอยู่เล็กน้อยแต่มันก็ค่อยๆ โอบกอดผมไว้แน่น มือลูบหลังของผมอย่างอ่อนโยน แล้วก้มลงมาจูบหน้าผากผมราวกับกำลังปลอบขวัญเด็กน้อยที่หวาดกลัว
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ?”เสียงทุ่มต่ำนั้นเอ่ยปลอบใจผมกระชับอ้อมกอดไว้แน่น ผมเหลือบมองหน้าของไอ้โซโล่แล้วหลับตาลงในอ้อมแขนที่อบอุ่นเป็นพิเศษ ก็เพิ่งรู้แหละว่าอ้อมกอดของคนรักมันอบอุ่นได้ขนาดนี้ มันอบอุ่นและนุ่มละมุนแตกต่างจากนอ้อมกอดของพ่อที่อบอุ่นและปลอดภัยนั้นสิ้นเชิง
“กูเป็นอะไรไปวะ?”
เมื่อกอดกันอยู่เนิ่นนานผมก็ได้สติมองไปรอบๆ นี่มันห้องของไอ้โซโล่มันนี่น่า ผมกลับมาตอนไหน? แล้วผมเป็นอะไรไปงั้นเหรอ? พอถามออกไปด้วยใบหน้างงๆ ไอ้โซโล่มันก็ทำเป็นหลบสายตาไม่พูดอะไรสักคำ อะไร? เกิดอะไร? ผมถอยตัวออกจากไอ้โซโล่
“เกิดอะไรขึ้น?”ถามมันด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ ทำไมต้องหันหน้าหนีกันด้วย เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ? ไอ้โซโล่ถอนหายใจกลัดกลุ้ม ใบหน้าของมันครุ่นคิดอย่างหนัก ผมมองท่าทีเช่นนั้นก็ใจหาย อะไร? โดนพักการเรียนงั้นเหรอ? หรือว่ามีเรื่องที่กลุ้มมากกว่านั้น?
“ขอโทษนะพรีสต์”
“...”
อะไร คงไม่ใช่เรื่องที่น้องข้าวโพดมาบอกหรอกนะ!
อย่าบอกนะว่ามันเป็นเรื่องจริง!?
ผมจ้องไอ้โซโล่นิ่ง ตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นระรัวรอคอยอีกฝ่ายเอ่ยบอกเรื่องที่กลัดกลุ้มนั้น ไม่นะ... อย่าบอกว่าให้กูกับมึงห่างกัน! อย่าบอกว่า...ว่า... เราต้องเลิกกัน กูกับมึงเพิ่งเข้าใจกันเองนะ เพิ่งได้รักกันเองนะ!!? ผมจับมือของตัวเองไว้แน่น หวังว่ามันจะไม่สั่นจนอีกฝ่ายสังเกตเห็น
“มึงกับกูห่างกันสักพักเถอะ”
ไอ้โซโล่มันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเบาเหมือนลำบากใจที่จะพูด ผมเนี่ยนิ่งไปแล้วหันหน้าหนี ก็บอกแล้วไงว่าอย่าบอกให้เราห่างกัน! กูทำไม่ได้! จะให้ห่างจากมึงทั้งๆ ที่กูก็อยู่กับมึงมาจนคุ้นชินขนาดนี้ แล้วจะห่างกันได้อย่างไงล่ะ!?
“ขอโทษจริงๆ ขอโทษเพราะกูแท้ๆ”
“...”
“เพราะความเห็นแก่ตัวของกูแท้ๆ”
“...”
“อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้น กูลำบากใจยิ่งกว่ามึงอีก”
“...”
“แต่มันก็ต้องทำเพื่อตัวมึงเอง”
“...”
“กูก็ไม่อยากจะทำแบบนี้หรอก แต่มันจำเป็นจริงๆ”
“...”
“กูต้องทำตามไม่งั้น...มึงนั้นแหละที่จะแย่”
“กูขอโทษ!”
ผมนั่งนิ่งรับฟังคำพูดที่พรั่งพรูออกจากปากของคนรัก มันพร่ำขอโทษผมด้วยใบหน้ารู้สึกผิด เศร้าใจและลำบากใจ ทำหน้าแบบนั้นแล้วกูจะพูดอะไรออกมาได้ ผมมองไอ้โซโล่ที่ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องแล้วก้มมองมือของตัวเอง พูดแบบนั้นแล้วกูจะทำอย่างไงได้ มึงทิ้งกูไปแบบไร้เยื่อใยมันจะดีกว่าซะอีกที่จะมาขอโทษกันด้วยใบหน้าแบบนั้น!!
กูยังจะพอเกลียดมึงได้บ้าง!
แต่...
ทำสีหน้าเจ็บปวดใจแบบนั้นมันทำให้กูเศร้ายิ่งกว่าเดิมเสียอีก ไอ้โซโล่บ้าเอ๊ย กูว่าจะไม่ดราม่าแล้ว กูเสือกดราม่าซะงั้น น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาพร้อมกับเสียงสะอื้นที่พยายามสุดขีดเพื่อจะกลั้นมันไว้ ไม่อยากจะร้องไห้แต่มันก็ร้องออกมาเอง! น้ำตาแม่งซื่อตรงกับความรู้สึกกูสุดๆ
ความรู้สึกต่างๆ นานาไหลเอ่อเป็นน้ำตารินไหลมาไม่ขาดสาย กะอีแค่ไอ้โซโล่คนเดียว ทำไมกูจะต้องร้องไห้เพื่อมันด้วย ไม่ได้เป็นสาวๆ ที่ถูกฟันแล้วทิ้งเสียหน่อย กูผู้ชายทั้งแท่งนะโว้ย กะอีแค่โดนทิ้ง กะอีแค่ถูกทิ้งเท่านั้นเอง โลกนี้ยังมีคนอยู่อีกมากมาย กูหาเอาใหม่ก็ได้ ฮือๆๆๆ ฮือออออ!!!
เหี้ย ร้องทำไมวะ!!?
ก็แค่ผู้ชายคนเดียวจะแคร์มันทำไม!!?
“ฮือๆๆๆ ไอ้บ้าโซโล่! มึง...มึงมันเหี้ย ไอ้สัด!!”
กูจะบอกพ่อให้เอารถถังไปถล่มงานแต่งของมึง คอยดู!!!
“เอ่อ...กูมาผิดจังหวะหรือเปล่าเนี่ย?”เสียงไม่แน่ใจดังขึ้นมา ผมเงยหน้าที่มีแต่น้ำตาท่วมมองคนที่เข้ามาใหม่พร้อมกับนำข้าวต้มกลิ่นหอมฉุยเอามาด้วย ไอ้แว่นจืดๆ เป็นเอกลักษณ์ยากจะหาใครเทียบได้ อ้าว? ไอ้ฮอยฮักมึงมาทำไรบ้านไอ้โซโล่มันวะ? ผมสะอื้นฮักมองหน้าไอ้ฮอยฮักที่ไม่รู้จะทำตัวอย่างไงอยู่หน้าเตียงนอน
“ร้องไห้ทำไมวะ?”ไอ้ฮอยฮักมันเดินเข้ามาวางข้าวต้มไว้ตรงโต๊ะข้างๆ เตียงแล้วก็นั่งลงริมเตียงเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงอ่อน ผมมองไอ้ฮักแล้วปล่อยโฮยิ่งกว่าเดิม ดึงมันมากอดแล้วร้องไห้เหมือนเด็กๆ ไอ้ฮักสะดุ้งงุนงงกับอาการที่ผมเป็น กูไม่เป็นไร! กูแค่โดนผัวทิ้งเท่านั้นเอง!!! ฮืออออ!!! กูขอร้องไห้นิดหน่อยแล้วจะกลับไปบ้าๆ เหมือนเดิม
“...เป็นอะไรก็บอกสิวะ เจ็บตรงไหน?”
มันเจ็บตรงนี้วะ เจ็บจี๊ดที่หัวใจ!!!
“ฮือ...ไอ้...ฮัก...ฮือ...อึก...ไอ้โซโล่มัน...ฮึก...”
“โซโล่มันทำไม?”
“ฮึก...มัน...อึก...มันทิ้งกูแล้วมึง โฮฮฮฮฮฮ!!!!”
“หา? มันทิ้งมึง?”
“อื้อ!!”
“...ทำไมวะ?”
“มัน....ฮึก...มีคู่หมั้น...ฮือ...แล้ว...ก็...ฮึก...บอกเลิก...กู...ฮือ...”ผมสะอื้นไปตอบไปแบบไม่เป็นภาษา ไอ้ฮอยฮักมันนิ่งไปครับแล้วมันก็ดันผมออกจากตัวมัน ใบหน้าจืดๆ นิ่งเหมือนเดิมแต่มันเพิ่มเติมความน่ากลัวลงไปเนี่ยสิ ไอ้ฮอยฮักดันตัวผมนอนลงเตียงแล้วห่มผ้าให้
“มึงหยุดร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวกูลากคอมันมารับผิดชอบมึงเอง!”
“...”ผมมองไอ้ฮอยฮักที่เดินย่ามสามขุมออกไปพร้อมกับหมุนหัวไหล่หักนิ้วสะบัดคอกะจะไปมีเรื่องเต็มที่ เห็นแบบนั้นแล้วไอ้โซโล่ไม่ปลอดภัยแน่ๆ เพิ่งมีเรื่องกับพี่เพ้นต์มาก็ปางตายล่ะ เจอไอ้ฮักไปได้ตายคาที่แน่ ผมกะพริบตาไล่น้ำตาออกไปแล้วจะห้ามไอ้ฮักไว้แต่ไอ้บ้านั้นก็หายตัวไปเร็วเกิ๊น แวบเดียวไม่เห็นหลัง!
ไม่นานเกินรอคอยเสียงโวยวายดังลั่นของไอ้โซโล่มันก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้อยแปดพันปรอทของใครต่อใครไม่รู้ดังขึ้นตามมา ผมนั่งเอ๋อรอคอยความวุ่นวายที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วประตูห้องก็เปิดดังโครมเหมือนคนถีบมันเข้ามา เดาว่าต้องเป็นไอ้ฮักแน่ๆ
“ปล่อยกูนะโว้ยไอ้แว่น!!! ทำเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย!!!?”
“ไอ้แว่น ใจเย็นนะมึง! เรื่องไอ้วินเซอร์น่ะ เดี๋ยวพวกกูจับมันมัดถวายให้เลย อย่าเพิ่งลงแดงนะโว้ย!!!”
“ใช่ๆๆ ใจเย็นๆ อยากได้วินเซอร์ใช่ไหม เดี๋ยวพวกกูเอาให้ วางไอ้โซโล่มันก่อน!”
“พวกเหี้ยนี้!!! กูไม่ใช่ข้าวของนะโว้ยที่จะถวายให้ใครได้!!!”
“มึงเสียสละให้เพื่อนหน่อยสิโว้ย! ไอ้โซโล่มันจะตายอยู่แล้ว!!”
“ทำไมพวกมึงไม่สู้มัน!!!!”
“ก็ไอ้แว่นตอนนี้มันน่ากลัวนี่หว่า!! เมียใครก็จัดการเองสิโว้ย!!!”
“มันไม่ใช่เมียกู!!!!!!”
“โว้ยยยยยย!!!! เถียงกันอยู่ได้ ช่วยกูก่อน!!!!”
โครม!!!! คราม!!!!! โครม!!!!!
นั้นมันสงครามกลางเมืองชัดๆ ผมอ้าปากค้างกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น อะไรวะ? ไอ้ฮอยฮักคลั่ง? แล้วไม่นานสงครามนั้นมาก็ยุติที่ปลายเตียงนอนที่ผมนอนอยู่ ไอ้โซโล่ถูกไอ้ฮอยฮักหิ้วมาโยนลงบนเตียงดังตุ้บ ผมมองไอ้ฮอยฮักแล้วทึ่งจัด ตัวไอ้โซโล่แม่งไม่ใช่เล็กๆ แต่มันหิ้วมาหน้านิ่งม๊วกกก!! กูว่ามึงรุกไอ้วินเซอร์ได้สบายๆ แน่ๆ ไอ้ฮัก กูฟันธง!!!
“ไอ้สาด!! อะไรกันวะ?”
“เออ นั้นสิ กำลังกินข้าวอยู่เลย”ไอ้ชินมันถามต่อจากไอ้โซโล่ที่สบถเป็นขบวนรถไฟ กูเชื่อแล้วว่ามึงกำลังกินข้าวจริงๆ มันดันเอาจานข้าวมาด้วยแถมยังเคี้ยวตุ้ยๆ อีกต่างหาก อีกคนก็ถือถ้วยกับมาพร้อม เออพวกมึงอยากกินข้าวขนาดนั้นก็กลับไปกินก่อนก็ได้นะวะ ถือมาขนาดนี้กูเกรงใจวะ!
“มึงเคลียร์กับไอ้พรีสต์มันเอาเอง ถ้าจบไม่สวยกูจะทำให้มันสวยเอง!”ไอ้ฮอยฮักเอ่ยนิ่งๆ ชี้หน้าไอ้โซโล่อย่างจริงจังเป็นที่สุดแล้วมันก็ไล่ตอนไอ้พวกที่เหลือออกไปจากห้อง จนกระทั่งเหลือแค่ผมกับไอ้โซโล่อยู่ในห้อง ไอ้โซโล่มันหันมามองผมอย่างงงๆ แล้วมันก็นิ่งเมื่อเห็นน้ำตาของผม
“ร้องไห้ทำไม?”
“เพราะมึงนั้นแหละ!”
“หา? เพราะกู? กูทำอะไร?”ไอ้โซโล่ขยับเข้ามาหาผมแล้วถามอย่างเอ๋อแดก ผมมองหน้ามันแล้วเม้มปาก อะไรของมึง!!? แค่นี้มันก็ลืมแล้วอย่างงั้นเหรอ? เออ!! ใช่ซี!!! กูมันแค่หน้าโง่ที่มึงหลงมาชั่วคราวได้ที่พักถาวรแล้วมึงก็จากไป กูมันไม่มีค่าให้มึงจดจำหรอก!!
“เมื่อกี้นี้มึงก็ลืม ใช่ซี!! กูมันไม่น่าจำ!”
“เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ อะไรว่ามาดีๆ ตีโพยตีพายทำไม?”ไอ้โซโล่มันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเอ่ยเหมือนรำคาญ มันโบกมือไปมา ผมยิ่งปล่อยโฮใส่มันแล้วจับหมอนฟาดใส่ไปเต็มแรง
“รำคาญกูใช่ไหม เบื่อกูแล้วล่ะสิ!! ไอ้เวรโซโล่!! ไอ้บ้า ไอ้สันดาน!!”
“เฮ้ยๆๆๆ มันเรื่องอะไร!? ใครเบื่ออะไร? โอ๊ย!”
“มึงบอกเองว่าให้ห่างกันไว้!! ไม่เบื่อกูแล้วจะอะไร หา!! ไอ้เวรโซโล่!! ได้กูแล้วจะทิ้งงั้นเหรอ!!?”
“โอ๊ย! ฟังกูก่อน ที่บอกให้ห่างกันน่ะมีเหตุผลนะโว้ย!”
“เหตุผลนั้นก็คือมึงมีคู่หมั้นใช่ไหมมม!!? มันเป็นใคร!!!!? บอกกูมา กูจะไปฆ่ามันนนน!!!!”ผมลงแรงตีไอ้โซโล่เป็นบ้าเป็นหลัง ไอ้บ้านั้นก็ปัดป่ายไปมา แม่ง! กูเริ่มเหนื่อยแล้ว!! แต่เรื่องฆ่าน่ะกูเอาจริง จะทิ้งกูไปงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!! จนกว่ากูจะเบื่อมึง กูต้องเป็นฝ่ายทิ้งมึงเอง!!
“คู่หมั้นอะไร? พูดอะไรวะ กูงง!”
“ไอ้โซโล่!!! ไอ้หน้าด้าน!!!”
แฮ่กๆๆๆ กูเหนื่อย!
“โว้ยยย!!! ฟังกันหน่อยได้ไหม!?”
ผัวะ!!
ผมตีหมอนใส่ไอ้โซโล่เต็มเหนี่ยวไอ้บ้านั้นมันปัดหมอนออกจากมือผมไปแล้วจับไหล่ผมกดลงกับเตียงอย่างแรง ทุกอย่างเงียบลงเหลือแค่แรงหอบหายใจจากการเหนื่อยอ่อน ผมหลบตาไอ้โซโล่แล้วทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง ไอ้บ้านั้นก็ปล่อยไหล่ผมแล้วดึงผมเข้ามากอดเอาไว้นิ่ง มันถอนหายใจ
“เออ นิ่งได้สักที ทีนี้ก็เล่าให้กูฟังสิว่าทำไมกูจะต้องเลิกกับมึงด้วย”
“...มึงบอกกูเองว่าให้ห่างกันสักพัก อีกอย่างมึงก็มีคู่หมั้นแล้วด้วย”ผมเอ่ยไปเบาๆ แล้วเริ่มสะอื้นไห้ ไอ้โซโล่นิ่งไปมันค่อยๆ ดันผมจากตัวแล้วจับแขนผมบังคับให้เผชิญหน้ากับมัน ไอ้โซโล่มันมองผมนิ่ง
“ใครบอกว่ากูมีคู่หมั้น?”
“น้องข้าวโพดบอกว่าย่ามึงจะให้หมั้น พี่โมโนยังโดนบังคับแต่งงานเลย”
“เฮ้อ~ ตอนนี้กูไม่รู้ว่ามันจริงหรือไม่จริงนะ แต่...”ไอ้โซโล่มันก้มหน้าถอนหายใจแล้วมันก็หยุดนิ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาจริงจัง
“กูไม่รู้ว่าอนาคตมันจะเป็นอย่างไง แต่ตอนนี้ ณ ตรงนี้ กูมีมึงคนเดียว กูรักมึงคนเดียว ได้ยินชัดป่ะ? กูรักมึง ไม่ว่าใครจะพูดอะไรหรือทำอะไร แค่มึงเชื่อใจกูแค่อย่างเดียวว่า กูรักมึงจากหัวใจนี้จริงๆ แค่นั้นมันไม่พอเหรอวะ?”
“...”ผมมองตาที่ส่งความรู้สึกมาที่ผมว่ารักมากมายแค่ไหน มือที่ถูกกุมให้วางบนหน้าอกซ้ายที่มีหัวใจเต้นรัวอย่างชัดเจน ดวงตาสีเข้มจัดนั้นมองผมอย่างเว้าวอน ทุกอย่างเงียบได้ยินแค่เสียงจังหวะการเต้นของหัวใจของผมและมันดังแผ่วในอากาศ
ผมควรเชื่อมันดีไหม?
จังหวะเสียงหัวใจของผมมันเต้นรัวขึ้นมา แค่นั้นก็เป็นคำตอบเป็นอย่างดี ผมค่อยๆ ยิ้มออกมา ผมจะลองเชื่อใจและฝากหัวใจของผมไว้ที่เจ้าคู่กัดคนนี้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว ไม่ใช่คู่กัดแต่เราน่ะเป็นคู่รักกันแล้ว เพราะฉะนั้นผมต้องเชื่อในตัวของคนรักผมสิ เชื่อว่ามันรักผม... ไอ้โซโล่ยิ้มตอบกลับแล้วเอียงหน้ามาสัมผัสริมฝีปากของผมเบาๆ แล้วดีดตัวออกจากผมอย่างรวดเร็วเมื่อไปแตะต้องของร้อนเข้า ผมมองหน้าไอ้โซโล่อย่างงงๆ
“เป็นอะไรวะ?”
“ก็บอกแล้วไงว่ามึงกับกูต้องอยู่ห่างกันสักพัก”
“ทำไม?”
“เอ่อ...อย่าโกรธนะ” :m5:
อะไรของมึงฟ่ะ? ผมมองไอ้โซโล่ที่ทำหน้ากลุ้มใจแล้วเอ่ยติดอ่างอย่างหงุดหงิด อะไรของมึง!? มีอะไรก็ว่ามาสิโว้ย อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นั้นแหละ!! แม่งเอ๊ย!! เมื่อกี้กำลังบิ้วด์ได้อารมณ์แล้ว!! มันเสียบรรยากาศเพราะมึงคนเดียวเนี่ยแหละ ไอ้โซโล่เหลือบมามองผมแล้วเอ่ยเบาๆ
“ที่มึงเป็นลมน่ะ หมอเขาบอกว่า...เอ่อ...บอกว่า...เพราะหักโหมร่างกายมากไปแล้วยังพักผ่อนน้อย....เอ่อ...”ไอ้โซโล่มันเหลือบสายตามองตรวจสอบผมแวบหนึ่งแล้วพูดต่อแบบอายๆ
“ลุงหมอรู้นิสัยกูเป็นอย่างดี ก็เลยสั่งให้กูงดสักพัก!”
“ตอนแรกกูไม่ยอม แต่ลุงหมอขู่ว่าไม่อย่างนั้นมึงแย่แน่ๆ กูน่ะลำบากใจ กลุ้มกับเรื่องนี้สุดๆ ให้ห่างกับมึงเนี่ยนะ วันเดียวกูก็ลงแดงแล้ว ตั้งอาทิตย์เนี่ยน่ะกูเป็นบ้าแน่ๆ กูน่ะคิดหาทางออกจนสมองจะระเบิดอยู่ล่ะ...”ผมมองไอ้โซโล่ที่ทำหน้ากลุ้มอกกลุ้มใจอย่างกับมันจะเป็นจะตาย มองมันด้วยสายตาว่างเปล่า กูนึกว่ามึงกลุ้มเหี้ยอะไรซะอีก ผมยกมือขึ้นแล้วเอ่ยเรียบๆ
“มึงออกไปเลย”
“เอ๊ะ? ทำไม? :o”ยังมีหน้ามาถามอีก ไอ้บ้ากาม ไอ้มักมาก!! ถ้ามึงยังอยู่ไม่รู้ว่ากูจะตายวันนี้หรือพรุ่งนี้แหละ เพราะมีผัวหื่นกามแท้ๆ!!
“ทำตามหมอสั่งไง! งดมีเซ็กส์อาทิตย์หนึ่ง!”
“ม่ายยยยยยยย!!!!!!!” :sad3:
TBC.
แบบหักมุมหรือเปล่า? ฮิๆ เอาดราม่าปลอมๆ ไปชิมก่อนล่ะก้าน~ :laugh:
แล้วที่ฮอยฮักบอกว่าแย่ มันแย่อย่างไง ต้องรอดูตอนต่อไป ที่สำคัญ
ยังไม่ถึงดราม่าหรอกอีกไกล เอาแบบสวีทหวานหยดไปข้างก่อน(???)
ไม่ค่อยถนัดแต่งดราม่าเท่าไรเพราะแต่งทีไรบิ้วด์อารมณ์ตัวเองร้องไห้ทุกที
ดราม่าทีไรเปลืองน้ำตาของตัวเองเพราะฉะนั้นไม่ถนัดแต่งเท่าไร<<< เหมือนมีคนดีใจ? o18
พรุ่งนี้ก็สอบ....สอบบบบบบมันทุกวันนนนนนน!!! <<< แต่ก็มีอัพทุกวัน งงตัวเอง :z3:
ปล.ขอบคุณกำลังใจทุกๆ คน ขอบคุณสำหรับบวกเป็ดทุกๆ อย่าง
ปล.1 รักเรื่องนี้ ชอบเรื่องนี้ก็กดแล้วแต่ความชื่นชอบ ไม่บังคับ แต่ถ้าตอนที่มันยากจริงๆ ก็ต้องขอนิดหน่อย ไม่ว่ากันนะ
ปล.3 ขอโชคดีในการสอบอีกวัน~ :bye2:
พรีสต์หน้ามืด แพ้ท้องรึป่าว [ เว้าไปเนอะ ]
ตั้งแต่มีพรีสมีผัวก็อ่อนแอจังเลยวุ้ยยยย [ มันก็ต้องอ่อนแอล่ะนะ เล่นสูบพลังไปทุกวัน :o8: ]
ข้าวโพดมีเจตนาอะไร? ใครจะคู่กับน้องข้าวโพด? โซโล่มีคู่หมั้น? โซโล่แย่ยังไงอะฮอยฮัก? [<<< อย่างกับไตเติ้ลหนัง ชอบ ฮ่าๆ]
ขอโทษนะพี่ปอย เค้าอยากอ่านแนวเดิมนี่ [ แนวเดิมหรือยังเอ่ย? ]
-
55555555555555555555555555555++
นู๋พรีสต์คิดเองเออเอง ที่แท้ก็เข้าใจผิด
:pigha2::pigha2: :pigha2:
-
:laugh:
หักมุมงี้ เค้าชอบบบ
:กอด1:
-
หักมุม จริง ๆ ด้วย
แล้วนี้จะจริงหรือเปล่า เรื่องคู่หมั้นเนี่ย
ถ้าจริง โซโล่ จะทำอย่างละเนี่ย
ไม่โดน พริสต์ ขังไว้เหรอเนี่ย
5555555
Waiting for next chapter.........:P
-
โอ๊ย !! ! ! ! ทำเอาใจหายใจคว่ำ
ไอ้เราก็ลุ้นแทบแย่ นึกว่าจะเลิกกัน
ที่ไหนได้งดอย่างว่า
55 5555 5
ทำเอาน้ำตาคลอด้วยความสงสารพรีสต์
:jul3: :jul3: :jul1:
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
+ :ped144:
ตอนนี้พระเอกของเราโดนทั้งขึ้นทั้งล่อง :laugh:
:mc4: เรื่องนี้ไม่มีมาม่า ทำให้คนอ่านยิ้มได้ ก็ขอให้คนเขียนสอบเสร็จแล้วยิ้มได้ด้วยนะคะ
-
ไม่มีมาม่านะดีแล้ว
:L2: :L2:
นังข้าวโพด คิดไว้แล้ว
ทำเป็นแอ๊บใสนะย่ะ :z6: :z6:
-
:เฮ้อ: โล่งงงงงงงงงงงงงงงงงง
นึกว่าโซโล่โดนจับหมั้นจริงๆซะอีก
-
555555555
ไม่ตายดอกหากอดสิเน่หา
-
:z3: จะบอกว่าตอนแรกอ่านไปใจงี้สั่น...น้ำตาพาลจะไหลสงสารพรีสต์
....ที่ไหนได้... แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:m20: :m20: :m20:
หนึ่งอาทิตย์ โซโล่ไหวมั้ยลูก555
-
55+ ซึ้ง+ดราม่าอยู่ดีดี๊
โซโล่มาทำหื่นแตกซะง๊านนนนนนนนนนนนนน ก๊าก
-
เฮ้อ...โล่งอก :เฮ้อ:
ไอ้เราก็นึกว่ามันมีเหตุผลอะไรที่แท้
ความหื่นเป็นเหตุนี่เอง
-
พักบ้างก็ดี ถ้าไม่ไหวก็อื่นๆ
ทนบ้างก็ดีนะโซ
สะใจตอนฮักไปลากโซมา รักฮักที่สุดเลย (วินเซอร์จ้องฆาตกรรมชั้นแน่)
-
โอ้ว !!!
ตอนนี้ครบรสสุดๆ
o13
-
โซโล่ทำเอาตกใจ แท้ๆก็เรื่องสุขภาพทางกายของพรีสต์นี่เอง :o8:
-
:L2:
-
โล่งอกนึกกว่าจะดราม่า ขออย่าให้มีอุปสรรเล้ย ข้าวโพดก็หาคู่ไปเถอะอย่ามายุ่งกะโซโล่ของพรีตน้า :call:
-
ฮอยนี่สุดยอดจริงๆ แล้ววินเซอร์จะปราบฮอยอิท่าไหนล่ะเนี่ย (สงสัยจะท่าออนทอปตลอดๆ 55+ )
โซโล่กับพรีสต์หวานกันมากขึ้นทุกวัน มีอ้อนมีปลอบมีง้อมีงอน เอ๊ยยยย อะไรมันจะรักกันขนาดน้านนนนน :กอด1:
-
เหมือนจะดราม่า แต่จบหื่น(เล็กๆ)ซะงั้น :o8: :o8: :o8:
งดหนึ่งอาทิตย์ พอครบกำหนด โซ จัดหนัก
-
:a5: กรรม
-
ขอบคุณจ้า
ฮ่าฮ่าฮ่า หักมุมเลี้ยวโค้งแหกออกไปเลยอ่ะ ^^
แต่แบบนี้ก็ชอบนะ แอบติดใจกับประโยคที่วินเซอร์ว่าอ่ะ
“มันไม่ใช่เมียกู!!!!!!”
แล้วเป็นอะไรของวินเซอร์อ่ะ อย่าบอกนะว่า "เป็น......" ??? จริงๆ หรือนี่ O_o
-
:m20: :m20: มาม่าอยู่ดีๆ กลายเป็นฮาซะงั้น *
-
โฮ่ลุ้นแทบแย่ที่แท้เจ้าโซก็กลุ้มเรื่องนี้เอง แหม่! ก็น่ากลุ้มอยู่หรอกนะกำลังข้าวใหม่ปลามันเลยนิ หุๆๆ :-[
เมื่อไหร่นังน้องข้าวโพดจะรู้เรื่องโซกับพรีสล่ะเนี่ย ระวังจะเป็นหอกข้างแคร่นะจ๊ะน้องพรีสสสสส :เฮ้อ:
-
สุดท้ายเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นเรื่องได้เลยจริงๆ
แล้วดันมาพูดตอนมีเรื่องให้คิดด้วย
ฮอยนี่แข็งแรงมากจริงๆ เนอะ เยี่ยม
-
ฮ่าๆๆ เกือบดราม่าแล้วไง
เล่นเอาใจหายใจคว่ำหมดเลย
ปล. ชอบของบรรณาการที่เพื่อนๆจะส่งมอบให้ฮอยฮักมากมาย แหม๊ ถูกใจ !!
-
มีสามีหื่นกาม จนเป็นลมเลยเหรอหนูพรีสต์ น่าสงสารจัง
สมน้ำหน้าโซโล่ โดนงดเลย อยากไม่ถนอมเมียดีนัก 555
-
:laugh: :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
งดมีเซ็กส์อาทิตย์หนึ่ง!
โซโล่ลงแดงแหง๋มๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่รู้จักบันยะบันยังก็งี้แหล่ะ คริคริ
-
โอ้ยยยยตายๆๆๆๆ
อกอีแป้นจะแตก :z3:
แหมมมมม
ตอนแรกดราม่าซะคนอ่านใจหายใจคว่ำ :m15:
มาพลิกคดีตอนจบซะงั้นนนนนนน :laugh:
เฮ้อออ
-
แหม่ คิดว่าน้องพรีสต์เป็นลมเนื่องจากเครียด
ที่ไหนได้ เพราะผัวหื่นนี่เอง 5555
เชื่อเลยแค่สามวัน ก็ทนกันไม่ได้แล้วม๊างง กร๊ากๆ
แล้วเรื่องคู่หมั้น? อะไรยังไงเนี่ย? ไปเคลียร์ด้วยนะโซ :m16:
-
โอ้ยๆ เล่นซะเอาใจหายใจคว่ำหมดเลย
o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบมากกกกกกกกก ทุกคู่เลย o13 :z2:
-
5555 จากกินมาม่าอยู่ กลายเป็น โจ๊กเฉยเลย ว่ะฮ่า ๆๆ
-
หักมุมสุดๆอ่า
-
หักมุมแบบนี้ชอบบบบ
-
หักมุมสุดๆๆ :m20: :m20:
นึกว่าจะห่างกันเรื่องที่มีคู่หมั้น
ที่ไหนได้ต้องห่างกันเพราะโซโล่มันหื่น :haun4:
+1 นะคะ
-
555 ความหื่นเป็นเหตุ นึกว่าจะมามาซะแล้ว
สอบทุกวัน แต่ก็เปิดมาอ่านทุกวันเหมือนกัน ^^ คลายเครียด เบาสมองอย่างแรง ขอบคุณมากๆนะค้า
ปอลิง เชียร์ให้ฮอยกดวินเซอร์ 555
-
:m20:
-
สมน้ำหน้าอิโซโล่มัน งด ตั้ง 1 อาทิตย์ 555+ o18
-
โล่งอกมากค่ะ ดีแล้วที่หักมุมมาเป็นแบบนี้ ถ้าเกิดเป็นมาม่าจริง แอร่กกกก ตายแน่ๆๆๆ ;____;
สมโซโล่ โดนสั่งงดไป หนึ่ง อาทิตย์ คิคิคิคิคิ
-
ฮือ คนกำลังดราม่า สอบข้อเขียน
มาเจอ กุจะร้องไห้ๆๆๆ
พอรู้เหตุผล กุอยากตาย ไอ้บร้า!!!!!!!!!!!!!! หื่นเป็นเหตุเรอะว่ะ
-
แว๊กกกกกกกกกกก ห่างกันสักพัก เพราะโซโล่หื่น :laugh: :laugh:
-
เกือบมาม่า แต่สุดท้านก็ฮาเหมือนเดิม กร๊ากกกกกXD
-
ตอนแรกนึกว่าจะโดนทิ้งก็ร้องไห้ฟูมฟาย
แต่พอมารู้ว่าต้องงดกิจหนึ่งอาทิตย์อารมณ์เปลี่ยนอย่างว่องเลย
แถมโซโล่ยังกลุ้มมากๆกับเรื่องนี้อีก กำ จะหื่นไปไหน :z6:
ปล. ยกนิ้วให้ฮอยฮักเลยตอนนี้แมนมาก
-
โอเคจบไปไอเรื่องหื่นๆของโซ
แต่เรื่องน้องข้าวโพด คู่หมั้น ยัง
ไม่เคลียร์ โซควรจะจัดเจนกว่านี้
-
:z3: ดราม่าแบบแว้บๆ
สงสารโซโล่อ่ะ อดหื่นเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
อ่านตอนนี้แล้วปลื้มฮอยเพิ่มขึ้น 100%
เท่มั่กๆอ่า
แล้วที่ วินเซอร์บอกว่า “มันไม่ใช่เมียกู!!!!!!” เนี่ย
แสดงว่ายอมรับว่าเป็นอีกสถานะนึงรึดเปล่าจ๊ะ
^ ^
-
หักมุมจริงๆด้วย 55+
เล่นเอาหนูพรีสต์เสียน้ำตาฟรีไปหลายรอบ
อยากรู้คู่หนูฮักต่อจัง มาอัพไวๆๆนะค่ะ :impress2:
-
:m20: :m20: :m20: :m20: โซโล่ โดน สั่ง งด ทำการบ้านนน :jul3: :jul3: :jul3:
-
“ทำตามหมอสั่งไง! งดมีเซ็กส์อาทิตย์หนึ่ง!” o13 o13 o13 o13
นายแน่มาก !!!!!
-
โซโล่หื่นจริงๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
-
:m20: :m20: :m20:
-
555555555555 แล้วงี้ไอ่น้องโซจะทนได้หรอนี่
-
ดราม่าตามน้องพรีสต์ไปสักพักก็มาหลุดฮาตั้งแต่ตอนผองเพื่อนจะถวายวินเซนต์นั่นล่ะ :laugh:
ชีวิตแลกชีวิต = วินเซนต์แลกโซโล่ รักเพื่อนเท่าเทียมมากกกกกกกกก
ปล.ถึงมีสอบแต่ก็อัพบ่อยมากๆ ขอบคุณนะคะ ขอให้ได้เอหลายๆตัวไปเลย เพี๊ยง! :กอด1:
-
งานนี้ผิดที่โซโล่เต็มๆนะ :laugh:
-
เออนะ ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีตอนนี้
โซโล่มันหื่นตัวพ่อ!!!! เอิ๊กกกก
-
เดินผ่้านมาเลยแวะอ่านครับ
สนุกจริงๆๆ
แต่ตอนนี้ หักมุมมากก แทบน้ำตาคลอเบ้าเชียว :m15:
บทจะหวานก็หวาน บทจะงอนก็งอนน น่าอิืจฉา ^______^ :o8:
-
แอบดราม่านิดๆ :m20:
สงสา่รโซโล่อ่า :o12: อดนาบพรีสต์ตั้งอาทิตย์นึง
ชอบแบบสวีทหวานอะ ไม่อยากให้ถึงดราม่าเลย
-
ดราม่าได้ไม่เกิน 3นาทีจริงๆคู่นี้ :laugh: :laugh:
ว่าแต่ฮัก(ที่รัก) ครั่งได้น่ากลัวมากกกก อย่างนี้วินเซอร์จะจัดการไหวมั๊ยค่ะเนี๊ย
-
:m20: กะว่าน้ำตาท่วมแน่ๆ แต่ที่ไหนได้ เศร้าได้ไม่เกินนาทีจริงๆคู่นี้
อาทิตย์นึงตายแน่โซโล่ ว่าแต่คนเขียนอย่ามาสปอยล์แบบนี้น้า :serius2:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ แล้วก็โชคดีในการสอบค่ะ :กอด1:
-
โอ๊ยย นึกว่าเรื่องอะไร อ่านทีแรกนี่น้ำตาจะไหล :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ตกใจหมดนึกว่าจะมาม่าอีกแล้ว เราไม่นิยมมาม่า แต่ชอบ(ให้มาลง)ไวไวมากกว่านะ :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เป็น นิมโฟเบีย แน่ๆ เรย โซโล่
-
โถๆๆๆๆ นึกว่าที่จะห่างเพราะเรื่องนั้น
แต่กลับเป็นเรื่องนี้นี่เองเข้าใจผิดกันไปยกใหญ่เลย
-
แอบสมน้ำหน้าโซโล่ หื่นดีนัก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
มาต่อเร็วๆนะคร๊าบบบบบบบ
+1 o13
-
5555+ :m20: หักมุมเกิน
-
สงสารโซโล่ ถึงตายนะนั่น
-
นั่งทำตอนสอบเสร็จแล้วมานั่งอ่านเฟซบุ๊คของตัวเอง เฮอะๆ
แล้วปิ๊งไอเดียขึ้น เลยมานั่งทำลองดู พยายามทำให้เหมือนที่สุด ที่จะทำได้แล้ว
(http://www.bkkcoyo4dance.com/wp-content/uploads/2011/03/facebook_logo.jpg)
(http://image.dek-d.com/25/2812402/108286670)
แถมของอีตาวินเซอร์
(http://image.dek-d.com/25/2812402/108286669)
ส่วนนิยาย ขอตอนดึกๆ นะ ไม่ไหวแหละ ง่วงมาก หมดพลังงานไปกับการสอบแล้ว...
-
ตั้ง 1 อาทิตย์โซโลจะทนได้หรออ :impress2:
-
ไปนอนพักก่อนไป
นอนเต็มอิ่มแล้วมาลงนิยายโล้ดเด้อ จะรออ่าน
ขอบคุณล่วงหน้า
-
o22 เหตุเกิดเพราะความหื่น :laugh:
-
:laugh: ใครๆก็กลัวฮอยฮัก
ยังดีที่เล่นเกมรอ ถ้าทำอย่างอื่นรอเนี่ย ไม่ตายดีแน่ แต่เพื่อนๆก็พากันลากลงเหวจัง :m20:
-
แจ่มอ้ะ ^^
-
“กูไม่รู้ว่าอนาคตมันจะเป็นอย่างไง แต่ตอนนี้ ณ ตรงนี้ กูมีมึงคนเดียว กูรักมึงคนเดียว ได้ยินชัดป่ะ? กูรักมึง ไม่ว่าใครจะพูดอะไรหรือทำอะไร แค่มึงเชื่อใจกูแค่อย่างเดียวว่า กูรักมึงจากหัวใจนี้จริงๆ แค่นั้นมันไม่พอเหรอวะ?”
...
เหมือนจะดราม่า...แต่ก็....
“ทำตามหมอสั่งไง! งดมีเซ็กส์อาทิตย์หนึ่ง!”
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก~ สมไอ้โซ๊ว~~~~!!!!! :m20:
ไม่ได้เข้าแป๊บเดียว เพราะกำลังปั่นโปรเจค(ส่งวันจันทร์ให้ตายTT^TT)
ไม่น่าเชื่อว่านิยายเรื่องนีจะโตไว(?)ขน๊าดดดดดดดด~
ป้าดดดดดดดดด!!!! เรื่องมันส์พะย่ะค่ะทุกตอน
เขียนดีเหมือนเคยค่ะคุณปอย จะพยายามตามอ่านนะคะ!!!
เป็นกำลังใจให้นิยายฮอตส์ๆ
และรบกวนขอกำลังใจให้โปรเจคผ่านไปได้ด้วยดีจากคุณปอยด้วยนะคะ...
ไม่มากไม่มาย... ขอตอนพิเศษ "ซื้อกางเกงใน" ก็พอ่ค่ะ! 5555+
:กอด1:
-
ขยันจริงขยันจัง
หลับสบายดีแล้ว
ตื่นมาจะได้มีแฮงปั่นนิยาย
-
ดีใจๆ ที่ไม่ดราม่า
อิอิ
ญ่ารักกกกกกกกกกกกกกกพี่ปอยเน้อ :impress3:
ในเมื่อพี่ปอยไม่ถนัดแต่งดราม่า ก็อย่าแต่งมันสิ ง่ายจะตาย :laugh:
-
แหมมมมม
ขอกระทืบไลค์แรงๆได้ไหมค่ะ :jul3:
-
เหมือนจะดราม่า แต่อ่านไปอ่านมาทำไมมันฮาหว่า 55+
ปล.เฟสอ่านตามแล้วน่ารักมากๆ
-
ดึกๆ คืนนี้เรามีนัดกันนนนนนนนนนนนนนนนน o18
-
เฟซน่ารักอ่ะ
-
ขอไลค์ด้วยคนได้ป่าคะคุณปอยย 555
-
เกือบไปแล้ว นึกว่าจะเศร้า
-
555555
ชอบๆเฟสบุ๊ค
-
เฟสน่าร้ากอ่ะ อยากแอดจังเลย คริ ๆ
-
วินเซอร์สีชมพูซ๊ะ ไม่รับแอดนี่กลัวน้องฮักจับทุ่มเหรอจ๊ะ
-
น่ารักอ่ะ ไอเดียเจิดมากเลยท่านปอย
ทำบ่อยๆนะ เราชอบโฮก
กำลังมึนๆเรื่องสอบ แต่ส่องเฟสอิพวกนี้แล้ว หายเครียดเลย +โลด !! :laugh: :laugh: :laugh:
-
พึ่งได้ิ่อ่านตอนที่ 22
หักอารมณ์มากกกกกกกกกกกก
-
สถานะวินเซอร์
แร๊งงงงงงงงงงงง
แต่ โซโล่แรงกว่า 555
-
อ๊ากกกกกกกกกก
ที่แท้ก็ห่างกันสักพักเรื่องนี้
แอบตกใจนึกว่าโซโล่มีคู่หมั่น
แล้วเฮ้อ....
จะทำได้ไหมละเนี๊ยห่างกันอ่า
โซโล่หื่นขนาดนี้ 1 วันมี 24ชั่วโมง
7วันมี168ชั่วโมง
แล้วโซโล่จะห่างได้กี่ชั่วโมง
5555+จะรอดู
เฟสหนุ่มๆอ่าาาน่ารักมากๆเลย
อิอิอิอิ
-
โซโล่หนักไปหน่อยเหรอ หมอสั่งห้าม 1 อาิทิตย์
สงสารพรีสต์ต้องรับบทหนัก 5555
+เป็ดให้จ้า
-
สรุปได้งดอาทิตย์นึงจริงๆ เพราะเมียโกรธ o22
แบบนี้แหละ โดนใจสุดๆ อย่ามาม่าเลย มันขาดสารอาหาร
-
มารอค่ะ :กอด1:
-
แล้วท่านวินเซอร์นี่รับแอด น้องฮักป่ะเนี่ย
:m18:
-
แต่เฟส ก็ฮาล่ะ หล่อเลือกได้
-
ฮามากๆ ไลค์เลยๆ ถ้ามีจิงขอแอดด้วยคน 5555+
ส่วนสถานะของวินนี่น่า :z6: (หมั่นไส้)
รอตอนดึกๆจ๊ะ
-
น่ารักดีค่ะ
-
เฟสหนุ่มๆน่ารักมากมาย อยากกด Like อิอิ
-
o13
เฟสบุคน่ารักเวอร์ เอาอีกๆๆ
:laugh:
-
โอ๊ยยย ชอบเฟซบุ๊คมากกกกก
ตลกอะ ทั้งของโซโล่และวินเซอร์
คนนึงก็แรง อีกคนก็ไม่แพ้กัน~
อยากเห็นเฟซของน้องพรีสต์บ้างอ้ะ
-
ฮอยฮักเป็นบุคคลอันตรายสำหรับแกงค์เพื่อนฝั่งวินเซอร์เลยวะ :jul3:
รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ :กอด1:
-
เป๊ะได้อีก
ฮาของวินเซอร์
ชิ พ่อหล่อเลือกได้55+
-
ฮ่าๆๆ ตลกวินเซอร์อ่ะ :m20:
-
(http://image.dek-d.com/25/2812402/108292081)
(http://image.dek-d.com/25/2812402/108292082)
ตอนที่ 23 สงครามทางน้ำ
( สวัสดีคร้าบบบบบ~ แทนแทนครับ!! )
( สวัสดีค่ะ ตาหวานเจ้าเก่าคนเดิมค่ะ!! )
( วันนี้เป็นเช้าวันเสาร์ที่แจ่มใสอีกวันหนึ่งสำหรับการชนคณะระหว่างคณะถาปัตถาปัตและ... )
( วิศวะวิศวะ~ ค่า~ )
( สองอาทิตย์แรกสำหรับเทศกาลชนคณะของมหาวิทยาลัยของเราก็คือช่วงผูกสัมพันธ์ระหว่างคณะ เป็นการทำกิจกรรมร่วมกันกุ๊กๆ กิ๊กๆ น่ารักกันไป แต่สำหรับสามอาทิตย์ต่อมาจะเป็นการแข่งขันที่แท้จริง! )
( ค่ะ และสุดพิเศษสำหรับทุกๆ ปีคือคู่ที่ได้รับการจับตามองที่สุดจะถูกถ่ายวีดีโอเก็บเป็นผลงานของทางมหาวิทยาลัย และในปีนี้ก็คือคณะวิศวกรรมศาสตร์และคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ค่ะ )
( ผมลุกมาแต่งหน้าตอนตีห้าเลยนะครับ อยากหล่อออกสื่อบ้าง แฮะๆ )
( ดิฉันยิ่งกว่านั้นค่ะ เตรียมตัวตั้งแต่คืนเมื่อวาน )
( เราสองคนนี้ช่างเป็นพิธีกรที่เตรียมพร้อมกันจริงๆ นะครับเนี่ย ฮ่าๆ เอาล่ะ ตอนนี้เรายืนอยู่ที่ไหนกันครับคุณตาหวาน? )
( ตอนนี้เราอยู่ที่หน้าโรงยิมสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ของทางมหาวิทยาลัยของเราเองค่ะ )
( สำหรับอาทิตย์นี้การชนคณะของเราคือสงครามทางน้ำครับ )
( ตอนนี้ดิฉันคิดว่าตัวแทนของทั้งสองคณะคงจะเตรียมตัวกันพร้อมแล้ว เราเข้าไปในสระกันเถอะค่ะคุณแทน )
( แต่ผมกับคุณยังไม่ได้เปลี่ยนชุดที่มันเข้าสระน้ำเลยนะ )
( อ้อ งั้นก็...หนึ่งสองสาม ปิ๊ง!! )
..................................................................
..........................................................
..............................................
..................................
....................
..........
....
..
.
( ขอต้อนรับสู่การชนคณะของวิศวะและ... )
( สถาปัตครับ!!! )
( เย้~!! ตอนนี้เราก็มายืนอยู่กับตัวแทนทั้งสองคณะเป็นที่เรียบร้อย และทุกคนก็อยู่ในชุดว่ายน้ำ กรี๊ดดดดดด!!! ซิกแพ็คล้วนๆ ค่า~! )
( หุ่นงามๆ ของผู้หญิงหายไปหนายยยย!? )
( ฮิๆ อาทิตย์นี้ช่างดีจริงๆ ค่ะทุกท่าน! )
เอาล่ะครับ ปล่อยให้สองพิธีกรดำเนินการกรี๊ดกร๊าดและเศร้าสลดไปกันก่อน ก่อนอื่นต้องขออภัยที่ให้สองพิธีกรนี้เปิดตัวกันซะเต็มที่ ยังไม่ได้ลืมผมใช่ไหม? พรีสต์ไงครับ!! อะไรกัน ผ่านไปแค่สี่ห้าวัน ลืมกันแล้วเหรอ โถ~ ผม พรีสต์ของทุกคนไงล่ะคร้าบบบบ~!!
ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ที่สระน้ำของมหาวิทยาลัยเพราะอาทิตย์ของการชนคณะที่แท้จริงมาถึงแล้ว และการแข่งขันแรกก็คือสงครามทางน้ำ! ก็ไม่รู้ว่าจะแข่งอะไรบ้างหรอกรู้แต่ว่ามันเกี่ยวกับน้ำแน่ๆ! ผมเป็นตัวแทนปีสามก็ยังมีไอ้โจ้ และไอ้ฮอยฮัก วันนี้มันใส่เสื้อผ้ามาปกปิดหน้าตาเต็มที่ ใส่แว่นกันน้ำและใส่หมวกมาอีกแน่ะ ลำบากลำบนนักมึงก็ไม่ต้องมาเล่น!
ถามถึงไอ้โซโล่อย่างงั้นเหรอ? นู้น~ มันยืนอยู่ฝั่งของตัวแทนวิศวะนู้นแหละครับ และแน่นอนว่าสหายสองหน่อ ไอ้วินเซอร์และไอ้ชินก็เข้าร่วมด้วยเช่นกัน แต่ละคนใส่กางเกงว่ายน้ำโชว์หุ่นล้ำบึกบึนกันสุดๆ ผมน่ะเหรอ? มีคนบังคับให้ใส่เสื้อยืดสีดำมา ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ไอ้คุณสามีจอมขี้หึงนั้นแหละ!! เอาล่ะ ตอนนี้ผมขอโยนหน้าที่ให้กับพิธีกรทั้งสองอีกครั้งล่ะกัน
( เอาล่ะครับ ก่อนอื่นเราจะมาแนะนำตัวแทนของคณะกันก่อน เริ่มจากฝั่งสถาปัตก่อนนะครับ คนที่อยู่ใกล้ผมมากที่สุดนี้ก็คือ...น้องมอคค่า ปีหนึ่ง น้องคัลเลอร์และน้องคาปูชิโน่ ปีสองครับ )
เด็กน่ารักๆ คนนั้นจะว่าอะไรไหมถ้าบอกว่านั้นน่ะน้องรหัสของผมเองครับ น้องคาปูชิโน่~!! หน้าหวานๆ แบบนั้นแต่กลับถนัดเรื่องชกต่อยและยังฉลาดมากด้วย มีข้อเสียเล็กน้อยคือ...โคตรหลงตัวเองเหอะ!!! มันเล่นชมตัวเองว่าหล่อที่สุดในพิภพ ไม่ได้ดูหนังหน้าตัวเองเลยว่านั้นน่ะเขาไม่ได้เรียกว่าหล่อ เขาเรียกว่า...สวย!!! และที่สำคัญมีสามีเป็นตัวเป็นตนขับรถว่อนมารับมาส่งกันทุกวัน ผมเห็นมากับตา หวานกันไม่เกรงใจรุ่นพี่!!
ส่วนหนุ่มผิวเข้มที่ทำหน้าทะเล้นนั้นก็เป็นน้องของไอ้โจ้มันครับ นิสัยเหมือนไอ้โจ้เปี๊ยบ! บ้าพอกันทั้งพี่รหัสน้องรหัส!! และเป็นเพื่อนสนิทของน้องคาปูชิโน่ด้วยครับ และสุดท้ายน้องมอคค่าผู้น่ารักเป็นญาติกับน้องคาปูชิโน่เองครับ ดูชื่อหน่อยสิ ตระกูลนี้กาแฟกันทั้งนั้น ได้ข่าวพี่ชายของคาปูชิโน่เรียนวิศวะปีสามเหมือนไอ้โซโล่ชื่อว่าเอสเปรสโซ่ แถมน้องฝาแฝดของคาปูชิโน่ยังมีชื่อว่าลาเต้ เออ สรุปมันตระกูลกาแฟ!
( คนต่อมาน้องพริตตี้ เอ๊ย น้องพรีสต์ น้องโจ้และน้องฮอยฮัก ปีสาม! )
คงไม่ต้องให้ผมอธิบายใช่ไหมครับว่าเป็นใคร
( ต่อมาก็คือเพ้นต์ เขื่อน โมพและเรียว ปีสี่ครับ!!! )
พวกเราตบมือหลังจากแนะนำฝั่งสถาปัตครบทุกคนแล้ว พี่เพ้นต์ไม่ต้องบอกนะครับว่าเป็นใคร พี่เพ้นต์แกมาขอโทษผมเรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้เราก็คืนดีเป็นพี่น้องกันอย่างสงบสุขเหมือนเดิม ผมบอกแล้วว่าจริงๆ แล้วพี่เพ้นต์แกนิสัยดีจะตาย ตอนนั้นคงจะเลือดเข้าตาไปหน่อย คนต่อไปก็คือเฮียเขื่อนครับ นิสัยค่อนข้างเอ่อ...เปิดเผย ควงเมีย(ผู้ชาย)ออกหน้าออกตามาก และเมียพี่แกก็อยู่คณะเดียวกันเนี่ยแหละครับ ชื่อพี่ต้น
คนต่อไปคือเฮียโมพ พี่รหัสสุดขรึมของไอ้ฮอยฮักมันครับ ไอ้ฮอยฮักมันโชคดีมีพี่รหัสสองคน! แต่ละคนก็ดีๆ ทั้งนั้น ชื่อของเฮียโมพ(Mope)แปลว่าเงียบขรึมแล้วแกก็เงียบขรึมจริงๆ ด้วย! เฮียโมพสุดยอดบุคลากรหน้าตาหล่อที่สุดในคณะของเราแล้วล่ะครับ เผลอๆ อาจจะระดับมหาวิทยาลัย! เคยเป็นเดือนมหาวิทยาลัยด้วย
และคนสุดท้ายของคณะสถาปัตก็คือพี่เรียว เป็นเพื่อนสนิทของพี่โมพ พี่คนนี้ว่ากันว่าเป็นฝาแฝดคนละฝาของผมครับ เป็นลูกครึ่งอิตาลี (ของผมเป็นเสี้ยวอิตาลี) หน้าตาน่ารักออกแนวลูกครึ่งมากกว่าผมอีก ผมทอง ตาสีฟ้าสวย น่ารักสดใสเป็นที่หนึ่ง แต่ขอโทษเถอะครับถึงหน้าตาจะน่ารักน่าเอ็นดูแค่ไหนนิสัยพี่เแกแมนมาก!!!
( ค่ะ ฝั่งวิศวะเริ่มต้นจากน้องทรัสต์ ปีหนึ่ง น้องกัปตัน น้องสกาย ปีสองค่ะ โซโล่ วินเซอร์และชิน จากปีสาม โรม กันต์ อัคและไลท์ จากปีสี่ค่ะ! )
ผมไม่รู้จักอ่าครับ รู้จักแต่ไอ้สามตัวนั้นแหละ แต่ขอบอกว่าแต่ละคนหน้าตาดีทั้งนั้น!!(คัดมาหรือไงวะ?) ยิ่งสองคนสุดท้ายน่ะนะ แข่งกับพวกไอ้โซโล่ได้สบาย! ถ้าอยากจะรู้จักล่ะก็เดี๋ยวผมจะไปถามไอ้โซโล่มันให้ทีหลังล่ะกันนะครับทุกคน
( พิเศษอีกแล้วครับท่าน! )
( อะไรคะคุณแทน? พิเศษอย่างไง? )
( ด้วยนโยบายของท่านคิงที่ต้องการให้ทุกคนเป็นมิตร ได้ทำความรู้จักและกลมเกลียวกันมากขึ้น เราจะจับคู่คละคณะกัน และทั้งคู่จะต้องช่วยกันแข่งขันสะสมคะแนนจนวันสุดท้ายเราจะตัดสินหาผู้ชนะเลิศหนึ่งเดียวที่จะต้องรับรางวัลพิเศษจากท่านคิง! รางวัลนี้มีค่ามากมายแน่ๆ ขอเอาชื่อของท่านคิงการันตีได้เลยครับ )
( และเราก็จะมาเล่นเกมจับคู่ เมื่อจับคู่แล้วคุณจะคู่กันไปจนกระทั่งถึงอาทิตย์หน้าค่ะ ไม่ว่าจะได้คู่คณะเดียวกันหรือต่างคณะก็ขอให้ทั้งสองคนร่วมมือร่วมใจกันแข่งขัน! )
( เกมที่เราจะเล่นกันนั้นก็คือเกมจับคู่ค่ะ เราจะมีภาพอยู่สิบภาพวางไว้ จากนั้นให้ทุกคนอยู่ที่จุดเริ่มต้น เมื่อเสียงนกหวีดดังขึ้นให้ปั่นจิ้งหรีดสิบรอบแล้วไปหาภาพที่คุณชอบหรือถูกใจ ภาพแต่ละภาพจะมีแค่สองคนแรกที่ไปถึงก่อนเท่านั้น คนมาทีหลังก็ไปหาภาพอื่นกันต่อไป เอาล่ะคะ เรามาดูภาพทั้งสิบพร้อมๆ กัน )
หลังจากที่ตาหวานเอ่ยจบ พี่แทนก็เดินมาพร้อมกับพริตตี้สาวสวยทั้งสิบคนในชุดว่ายน้ำ ดูเฮียแทนแกจะกระชุ่มกระช่วยขึ้นมาเล็กน้อยแล้วล่ะครับ เอ่อ อะไรนะ ผมมองทำไมน่ะเหรอ? รู้สึกแปลกใจกับสีของชุดว่ายน้ำพวกนั้นเท่านั้นเองแหละครับ!!? ไม่ได้มองอย่างอื่นเลยน่า แต่ไอ้คนที่มองอย่างเปิดเผยและดูหน้าหื่นสุดเนี่ยน่าจะเป็นไอ้ชินน่ะครับ ตาลอยเชียว แล้วไอ้โซโล่ล่ะฟ่ะ เออ! ดีหน่อยที่มันไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา
ไอ้โซโล่หันมาสบตาผมแล้วมันก็ขยับปากพูดอะไรบางอย่าง อะไรนะ? มันยกมือขึ้นชูสามนิ้ว อะไร? หมายถึงให้กูไปรูปที่สามอย่างงั้นเหรอ? เฮ้ย! มันจะโกงเกินไปแหละ มีล็อคคู่กันแบบนี้มันจะดีเหรอวะ!? ผมมองภาพทั้งสิบอย่างคร่าวๆ มันเป็นรูปต่างๆ กันออกไปไม่เหมือนกันสักรูปเลย
( เอาล่ะค่ะ ทุกคนมายืนที่เส้นนี้นะค่ะ หลังจากที่ดิฉันเป่านกหวีดแล้วให้รีบปั่นจิ้งหรีดสิบรอดและเดินไปที่ภาพที่คุณต้องการเลยนะค่ะ )
( เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เราเริ่มแบ่งคู่กันเลยดีกว่าครับ )
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
อ้าวเฮ้ย!!!! :o
มันเริ่มเร็วจังวุ้ย! ยังเตรียมตัวไม่ทันเลย ผมรีบก้มตัวปั่นจิ้งหรีดไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว ถึงรอบห้าเท่านั้นแหละ มีคนพุ่งตัวออกวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เฮ้ยยย!!! อะไรมันจะเร็วขนาดนั้นวะ ผมมองไปอย่างทึ่ง แถมยังเดินตรงฉึกไม่โซเซตามปกติเลยสักนิด อะไรกันเนี่ย!? เทพเกินไปแล้ว!!! ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ ไอ้ฮอยฮักกับพี่เรียว!!
ผมปั่นไปถึงแปดรอบแต่ละคนก็เริ่มเดินโซเซเดินไปข้างหน้า ผมปั่นถึงสิบรอบ เหมือนหัวมันจะหมุนติ้วๆ ไปหมด ลุกขึ้นเดินเซแซดๆ ไปข้างๆ เอาเข้าไป! ผมตั้งสติก่อนสตาร์คแล้วเดินจ้ำไปข้างหน้าอย่างจริงจัง มีชนคนบ้าง ล้มบ้างไปตามปกติหลังจากอาการมึนของการปั่นจิ้งหรีด
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!
( และแล้วเราก็แบ่งคู่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เริ่มจากคู่แรกที่เลือกรูปเซ็กซี่วับๆ แวบๆ และคนที่เลือกมาคนแรกเลยแบบไม่ลังเลสักนิดนั้นก็คือวินเซอร์! และคนที่เดินมาก่อนใครเพื่อนแต่เสียเวลายืนพิจารณารูปทั้งหมดอยู่ก็คือฮอยฮัก นายรออะไรหรือเปล่าฮอย? )
“ผมเสียเวลาตัดสินใจไงครับ”
ไอ้ฮักโคตรตอแหล มึงรอให้ไอ้วินเซอร์เลือกน่ะสิ!!!
( อันที่จริงภาพทั้งหมดที่นำมานั้นสามารถทายนิสัยของคนที่เลือกด้วยนะครับ อย่างเช่น รูปพวกโป๊วับๆ แวบๆ เนี่ยบอกว่าคุณชื่นชอบและให้ความสนใจความงามของสรีระมากเป็นพิเศษ ออกจะเจ้าชู้ประตูดิน และมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้าม ชอบจินตนาการ ออกจะทะเล้น ทะลึ่ง มองโลกในแง่ดี ชอบความสนุกสนาน ยามค่ำคืน รวมทั้งเป็นนักโต้วาที พูดสองแง่สองง่ามตัวฉกาจ มีอารมณ์เซ็กส์จัดมาก ในเรื่องความรักมีอารมณ์อ่อนไหว และอาจชอบเก็บตัว ไม่ค่อยกล้าแสดงออกเท่าใดนัก จนดูเหมือนเป็นคนเก็บกด นายเป็นอย่างไงเหรอวินเซอร์?”
มันตรงแบบว่าเป๊ะมาก!!!!!!
ไอ้วินเซอร์ถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยครับ ส่วนไอ้ฮอยฮักมันเริ่มคิดผิดที่เลือกรูปนี้ เอาน่า มึงไม่ได้เลือกเพราะชอบสักหน่อย มึงเลือกเพราะมึงชอบคนเลือกมากกว่า! มาถึงคู่ที่สองครับ เป็นคู่น่าแปลกใจเล็กน้อย
( คนที่มาถึงคนแรกอย่างทุลักทุเล เพ้นต์นายไหวไหมวะ? เห็นเดินอย่างกับคนเมา )
“นายลองปั่นจิ้งหรีดสิบรอบดูสิว่าไหวไหม?”พี่เพ้นต์ตอบกลับพี่แทนไปทันที
( เอาล่ะๆ แล้วคนที่สองที่มัวแต่มึนอยู่กับที่และได้มาถึงรูปเกือบจะสุดท้ายเลย นั้นก็คือ...ชิน นั้นเอง นายเลือกรูปนี้ตั้งแต่แรกงั้นเหรอ? )
“ไม่ ผมอยากได้รูปแรก พี่อั้มของผมมมม!”
( แสดงว่าเพ้นต์เป็นคนเลือกรูปนี้และชินผู้ไม่ได้เลือกก็กลายเป็นคู่กันไป อ่ะๆ อยากรู้ล่ะสิว่าภาพนี้จะเป็นคนอย่างไง นายเพ้นต์เลือกรูปนี้นิสัยก็จะมีจิตใจดี อ่อนโยน จริงใจ มีมนุษยสัมพันธ์กับคนรอบข้าง ชอบช่วยเหลือคนที่มีความทุกข์ยาก โดยเฉพาะคนที่อ่อนวัยกว่า อารมณ์ดี ชอบจินตนาการ มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ แต่ส่วนลึก ๆ คุณอาจขี้เหงา ว้าเหว่ จริงเปล่าวะ? ไม่น่าเชื่อ! )
“อาจจะจริงเพราะชอบคนอายุน้อยกว่าวะ ฮ่าๆ”
( หมายถึงชิน? )
“เฮ้ยๆ ลามแหละพี่แทน ไปต่อคู่บ้าๆ นั้นเลย!”ไอ้ชินหันไปจิกตาใส่พี่แทนทันที ไอ้นี้อยู่เฉยๆ ก็น่ารักอยู่หรอกนะแต่อย่าให้มันพูด ไม่งั้นความน่ารักหนีหายไปหมด พี่แทนกับพี่เพ้นต์เนี่ยหัวเราะขึ้นมาอย่างขบขันแล้วพี่แทนก็มาที่รูปที่สามซึ่งก็คือ...
ผมกับไอ้โซโล่!
ไม่ได้ทำตามที่ไอ้โซโล่มันบอกหรอกนะ ผมเลือกเพราะชอบรูปนี้จริงๆ ไม่ได้โกง ไม่มีการล็อคคู่ ไม่มี๊!! พี่แทนเดินมาที่เราสองคนแล้วมองภาพเตะฟุตบอลครับ ทีมอะไรก็ไม่รู้กูไม่เคยดู แต่ไอ้โซโล่มันชอบดูบอลครับ
( คนที่มาถึงก่อนก็คือโซโล่ตามมาด้วยพริตตี้ ทำไมพริตตี้เลือกรูปนี้ล่ะ? )
“ชอบ...”
ชอบคนเลือกก่อนแบบไอ้ฮอยฮักมันอ่า อ๊ากกกกกก!!!!
( พี่เพิ่งรู้ว่าพริตตี้ชอบฟุตบอล! เอาเถอะๆ เลือกภาพนี้ก็จะมีนิสัยชอบใช้ชีวิตในแบบนักต่อสู้แข่งขัน เพราะมีสติปัญญาเฉลียวฉลาด รักที่จะเสี่ยงภัยต่าง ๆ มักแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าได้ดีในสภาพความเป็นจริง เคารพความมีระเบียบแบบแผน และอุดมการณ์จนอาจซีเรียสกับชีวิตเกินไป เพราะความทะเยอทะยานของคุณในการตั้งเป้าหมายชีวิตมีอยู่สูง แม้แต่เรื่องความรัก เพราะคุณจะเอาแต่เหรียญทองในแบบ To Be Number One เลยทีเดียว ตรงไหม? )
ตรง!!!
ทำอะไรก็มุ่งแต่ทำสถิติทำแต้มตลอด!!!
เป็นไงโดนหมอสั่งห้าม สมน้ำหน้า!! สามสี่วันที่ผ่านมา ไอ้โซโล่มันก็เอาแต่หมกมุ่นกับการเล่นเกม มันเข้าขั้นบ้าเกมเลยล่ะครับไอ้นี้ ไม่กินข้าวกินปลา เล่นแต่เกม ตอนแรกก็นึกว่ามันประชดแต่ที่ไหนได้ มันเป็นแบบนี้บ่อย ป้าอรบอกผมอย่างนั้นนะ
และคู่ถัดมาจากผมก็คือพี่โมพกะพี่เรียว ไอ้โจ้กับพี่โรมวิศวะ คู่ต่อมาก็คือพี่อัคกับพี่ไลค์วิศวะ คู่ต่อมาก็คือน้องคาปูชิโน่กับไอ้คัลเลอร์ พี่กันต์คู่กับมอคค่า พี่เขื่อนคู่กับสกาย และสุดท้ายทรัสต์คู่กับกัปตัน พี่แทนก็ไปอธิบายความหมายของรูปภาพแต่ละรูปจนครบทุกคนแล้วก็ส่งต่อให้กับตาหวานที่รออยู่แล้ว
( ค่ะ การจับคู่ก็ผ่านพ้นไปด้วยดีแล้ว เราจะไม่ให้ท่านพักหายใจเลย มาเล่นเกมแรกกันเลยดีกว่า! เกมแรกของเราก็คือ...เกมเรือน้อยไททานิค! )
( อุปกรณ์ที่สำคัญยิ่งของเกมนี้อยู่ที่...เจ้าตัวนี้ค่ะ!! )
ผมมองอุปกรณ์ที่ว่าอย่างไม่เชื่อสายตา นั้นมันกะละมังไม่ใช่เหรอวะ!!!? ผมกับคนอื่นๆ มองกะละมังนั้นอย่างงงๆ แล้วพวกเราก็เคลื่อนตัวมาที่อีกฝั่งของสระน้ำที่ตาหวานยืนอยู่ ไอ้โซโล่มันจับกะละมังที่ค่อนข้างใหญ่พอสำหรับคนๆ หนึ่งเข้าไปนั่งครับ ผมมองพี่เรียวที่วางกะละมังแล้วเข้าไปนั่งเล่นโดยมีพี่โมพยืนมองดูนิ่งๆ พร้อมกับยิ้มน้อยๆ ประดับใบหน้าหล่อนั้น ช่างเป็นเพื่อนที่แตกต่างกันเหลือเกิน!
( กติกาก็คือผู้แข่งจะต้องลงไปอยู่ในกะละมังลอยตัวอยู่ในสระและกำจัดคู่แข่งให้ได้มากที่สุด ใครจมเป็นคนสุดท้ายก็ชนะไป! )
( เอาล่ะครับ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรามาเริ่มแข่งรอบแรกกันเลยดีกว่านะครับ ทุกคนลงกะละมังไป~ )
พวกผมก็ลงน้ำไป โชคดีที่ในโรงยิมมีเครื่องทำความอุ่นอยู่ก็เลยไม่รู้สึกใดๆ รู้สึกธรรมดา ดีซะอีกที่ได้เล่นน้ำ! ผมลองยืนอยู่บนฝั่งแล้วก้าวลงกะละมังที่มีคนจับประคองไม่ให้จม ในที่สุดผมก็ลงกะละมังอย่างปลอดภัย เย้~! แต่การขยับไปเนี่ยสิครับ ลำบาก กะละมังมันโครงเครงตลอดเลย แว๊ก!! น้ำเข้าเรือกู!!!
“เคยแต่ลงอ่าง เพิ่งเคยลงกะละมังเนี่ยแหละ”ไอ้วินเซอร์มันบ่นยุบยิมอะไรของมันแล้วมันก็ก้าวลงกะละมังทำเอาผมฮาแตก เพราะตัวมันใหญ่แล้วลงมานั่งทำเอากะละมังดูเล็กลงไปเลยครับ ไอ้วินเซอร์มองผมอย่างไม่พอใจที่บังอาจไปหัวเราะมัน แล้วไง ก็กูขำอ่ะ!
“ย้ากกก!!!”
ผมหันไปมองเหล่าผู้คนที่กำลังเอ็นจอยกับเรือไททานิคของตัวเอง พี่เรียวได้ขันจากพี่แทนก็ใช้เป็นพายตีน้ำไปอย่างรวดเร็ว ไอ้ฮอยฮักมันก็ใช้มือทั้งสองข้างจ้ำอ้าวเรือน้อยแล่นฉิว ไอ้สองคนนี้มันจะเทพไปไหนฟ่ะ!!? คนตัวเล็กๆ ค่อนข้างสบายกว่าคนตัวใหญ่ๆ ครับ ผมโดนไอ้ฮอยฮักมาก่อกวนเกือบเรือล่ม แม่ง!! แกล้งกูอ่ะไอ้ฮักบ้า!!!
( ทุกคนลงเรือไปครบแล้วนะครับ เมื่อเสียงนกหวีดดังขึ้น เกมก็จะเริ่มได้ทันที เอาล่ะนะครับ ระวัง....)
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!
ผัวะ!!!!
ห่าน้ำปะทะกันอย่างรุนแรง สงครามน้ำปะทุอย่างรวดเร็ว แต่ละคนตักน้ำสาดใส่กันโดยไม่ระวังเรือของตัวเองเล๊ย นั้นไง จมไปหลายลำด้วยกัน! ผมประคองเรือไปอย่างทุลักทุเลแล้วก็ไปเจอะเข้ากับน้องคาปูชิโน่ที่ส่งยิ้มมาให้กับผม อะไรของเอ็งไอ้น้อง จะลองดีกับพี่รหัสงั้นเหรอ ได้! กูยินดี!!!!
แล้วผมกับไอ้น้องคาปูชิโน่ก็สาดบรรเลงใส่กันทันที น้ำก็เข้ามาในเรือกว่าครึ่ง คาปูชิโน่มัวแต่สาดน้ำใส่ผมจนหงายหลังคว่ำไปกับกะละมัง ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าวะ!!! สงครามเรือไททานิคยังไม่จบครับ เหล่าโจรสลัด(กลายเป็นโจรสลัดไปซะงั้น) จ้ำเรืออย่างรวดเร็ว ไอ้ฮอยฮักกับพี่เรียวเนี่ยสิโคตรโกงอ่ะ ไปเกาะตรงข้างสระกันหน้าตาเฉย สองคนนี้มันเจ้าแห่งการโกงอยู่แล้วครับ!!!
( เกาะริมสระถือว่าฟาวล์นะครับ! )
“อ้าวเหรอ ก็เพิ่งมาบอก โห่~!”พี่เรียวทำหน้าตาแอ๊บแบ๊วเพิ่งรู้หันไปโยนความผิดให้กับพิธีกรอย่างพี่แทนไปซะชิบ แล้วพี่แกก็ค่อยๆ พายเรือออกไปล่าเรือลำอื่นๆ ไอ้ฮอยฮักมันจ้ำเรือมาชนเข้ากับผม อะไรของมึงเนี่ย ตามราวีกูจริงๆ วะ!! กูจะไปช่วยไอ้โซโล่มัน ไอ้บ้านั้นโดนเฮียเพ้นต์กับไอ้วินเซอร์รุมกระหน่ำอยู่!
“คิดว่าจะไปไหนน่ะพรีสต์?”
“ไปช่วยไอ้โซโล่มันสิวะ แล้วมึงอย่าคิดจะมาจ่มเรือกูนะโว้ย”
“โห จ่มเรือมึงง่ายจนกูไม่สนุกสักนิด กูไม่ทำหรอก”
เหมือนโดนมันดูถูกกลายๆ น่ะเนี่ย หรือผมคิดไปเองวะ?
“อย่าใจอ่อนสิวะ”
โครม!!!
พี่เรียวไม่รู้โผล่มาจากไหนครับ ผลักกะละมังของผมคว่ำไปทีเดียวอย่างรวดเร็วผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ!! อะไรอ่า!! พี่เรียวววว!!!! พี่แกแลบลิ้นใส่ผมแล้วหัวเราะสะใจสุดๆ
“พี่ไม่สนความสนุกแบบไอ้ฮอยมันหรอกนะ อย่างพี่น่ะต้องการชนะอย่างเดียว!”
ไอ้โซโล่มันก็เรือล่มตามติดผมมาไม่กี่นาทีเลยล่ะครับ มันเดินมาหาผมอย่างหงุดหงิดที่โดนไอ้วินเซอร์กับพี่เพ้นต์จมเรือมัน แล้วพี่เพ้นต์กับไอ้วินเซอร์ก็สู้กันต่อ รู้สึกว่าเหลือแค่พี่เรียว ไอ้ฮอยฮัก พี่เพ้นต์ พี่โมพและไอ้วินเซอร์แฮะ พี่โมพพายเรือมาใกล้พี่เพ้นต์แล้วผลักอีกฝ่ายจมน้ำไปอย่างไม่ปรานี ช่างเหมือนกับเพื่อนสนิทจริงๆ
ไร้ความเมตตาปรานีมาก!!
แล้วการเผชิญหน้าระหว่างคู่มหาโหดก็เกิดขึ้น พี่โมพปะทะไอ้วินเซอร์ ไอ้ฮอยฮักปะทะพี่เรียว คู่ที่น่าลุ้นไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้น่ะครับว่าคู่หลังน่ะเขาเทพขนาดไหน จนผมสงสัยว่าบ้านพวกมันน้ำท่วมบ่อยหรือไงวะ ใช้กะมะลังคล่องอย่างกับเคยอาศัยอยู่ในนั้นเลย!! พี่เรียวพายกะละมังหนีไอ้ฮอยฮักที่จ้ำน้ำเพิ่มความเร็วติดตามไปไม่ลดละแล้วกะละมังก็ชนกันดังปั๊ก ทั้งสองก็เยื้อแย่งกันอย่างดุเดือด ส่วนอีกคู่ก็จมลงพร้อมกัน เหลือเพียงพี่เรียวและไอ้ฮอยฮักที่เป็นตัวตัดสินว่าใครจะชนะในรอบนี้
ซ่า~~~!!!!!!!!!
ซ่า~~~!!!!!!!!!
ทั้งสองสาดน้ำใส่กันอย่างไม่ลดละแรงเลยแม้แต่น้อย กลายเป็นน้ำพุเลยล่ะครับ พายุน้ำกระจายไปทุกทิศ ผมหรี่ตามองภาพตรงหน้าอย่างไม่ถนัด อะไรมันจะสู้กันดุเดือดปานนั้นวะ!!? เสียงของการสาดน้ำซ่าๆ ทำเอาผมไม่อาจจะคาดเดาผลของการต่อสู้นี้ได้เลย ใครจะชนะวะ!!?
( คนที่ชนะก็คือ.... )
ท่านเทพฮักหรือเซียนพี่เรียว!!!?
( ชินครับผม!!! )
อ้าว เฮ้ย!!!! ไงพลิกล็อคล่ะเฮ้ย!!!
ผมมองพี่แทนอย่างงุนงง พี่เรียวกับไอ้ฮักโผล่ขึ้นมาจากน้ำ สงครามน้ำสงบลงแล้วจนทำให้เห็นผู้เหลือรอดในเรือไททานิคหนึ่งเดียวก็คือ....ไอ้ชิน!!! ไอ้บ้านั้นก็ทำหน้าเอ๋อๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองชนะ พี่เพ้นต์ตะโกนเฮ้ทันที ไอ้โซโล่กับไอ้วินเซอร์หัวเราะออกมาอย่างขบขำ
“แม่ง เขาสู้กันจะเป็นจะตาย ไอ้ชินที่กลัวจนหลบไปข้างสนามเป็นคนชนะเฉยเลยวะ”
“โห แม่ง โคตรแย่งซีนเลย ฮ่าๆๆๆ”
ความกลัวก็ทำให้คุณชนะได้!!!?..............................เอิ่ก! มีงี้ด้วยวะ?
TBC.
เย้~!!!!!! เสร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง ฮืออออออออ!!!!!! ดีใจกับตัวเอง
ต้องขอโทษด้วยที่บอกว่าจะอัพตอนดึกๆ นี่มันไม่ดึกแล้ว มันเช้าแล้ววววว~
ขอโทษจริงๆ ให้อภัยเขาเถอะ เขานอนเพลินไปหน่อย แฮะๆ :m23:
และแล้วการชนคณะก็กลับมาอีกครั้งเจ้าค่ะ~!!! เปิดตัวของตัวแทนทั้งสองคณะ
ดูเหมือนว่าตัวละครจากนิยายเรื่องอื่นๆ ที่เคยแต่งไว้ก็ได้มาออกกันถ้วนหน้า ฮ่าๆ :m4:
ในนิยาย >>> วันเสาร์ วันต่อไปก็คือวันอาทิตย์ >>> เฮียกลับมาไม่ใช่เหรอ!!? :m22:
โซโล่ถูกแบนเรื่องอย่างว่าไม่พอยังต้องเจอกับเฮียของพรีสต์อีกต่างหาก!!!
จบจากชนคณะนี้ก่อนเถอะ ก็ยาวอยู่นะ ฮิๆ อยากเขียนเฮียแล้วอ่า จะเร่งปั่น! :pigwrite:
ปล. ก็บอกแล้วเดี๋ยวพี่เพ้นต์เขาก็เจอเอง ไม่ต้องหาหรอก ฮิๆ :m1:
ไม่ได้เข้าแป๊บเดียว เพราะกำลังปั่นโปรเจค(ส่งวันจันทร์ให้ตายTT^TT) ไม่น่าเชื่อว่านิยายเรื่องนีจะโตไว(?)ขน๊าดดดดดดดด~
ป้าดดดดดดดดด!!!! และรบกวนขอกำลังใจให้โปรเจคผ่านไปได้ด้วยดีจากคุณปอยด้วยนะคะ...ไม่มากไม่มาย... ขอตอนพิเศษ "ซื้อกางเกงใน" ก็พอ่ค่ะ! 5555+ [ เรื่องนี้โตเร็วจริงๆ ระวังกลับมาอีกทีจะกลายพันธุ์ ฮิๆ ส่วนเรื่องตอนพิเศษซื้อกางเกงในเนี่ยขอทีเถอะ T_T จิ้นเองที! แต่งลำบากอ่า ]
ดึกๆ คืนนี้เรามีนัดกันนนนนนนนนนนนนนนนน [ ขอโทษน่าที่ผิดนัด :m5: ]
แล้วท่านวินเซอร์นี่รับแอด น้องฮักป่ะเนี่ย [ รับสิ โซโล่หลอกให้รับ ฮ่าๆ :laugh3: ]
อยากเห็นเฟซของน้องพรีสต์บ้างอ้ะ [ อดใจรอหน่อย จะทำอยู่ฮับผม :m17: ]
-
ไปอ่านก่อน :mc4:
----------------------------------------------------------------
เฟรซบุ๊คน่ารักและฮามาก
o18โซโล่ใกล้เจอเฮียของพริตตี้แล้ว
-
:m20: :m20:
-
ฮาชินอะ
เพ้นส์จะคู่กับชินหรือเปล่า
แต่แอบเชียร์คู่นี้นะ
+ 1 นะคะ
-
:L2:เข้ามาเชียร์โมพกะเรียว :กอด1:
-
ตัวละครคุ้นๆ แบบว่ามากันยกทีมเลย
จากเพซ ท่าทางวินเซอร์จะไม่ชอบใจหนูพรีสต์จริงๆ :laugh3:
-
หักมุมตลอด ดด ด
555555555
ขอเอาชินแป็นแบบอย่าง
กร๊าก ก ก
-
เจอคู่ซะทีนะพี่เพ้นท์
แหม...ไอ้เราก็นึกว่าใคร
สถาปัตย์จะได้มีฝ่ายรุกซะที :z1:
-
เซ็งเป็ดเลยอะ
-
มารอตอนต่อปายยยยยยยค่า :man1:
-
ชิน เท่มาก 555 :jul3:
-
:mc4:สงครามอันยิ่งใหญ่ :m20:สู้กันขำ สุด ๆ น้อง พลีสต์ ห่วงสามีสุด ๆ อ่ะ :jul3: แต่ facebook หนุ่ม ๆ เม้าเก่งมาก น่ะ อิอิโดยเฉพาะวินเซอร์ อ่ะ o18 น้องแว่น อยู่ไหนเอาไปเก็บที อิอิ
-
เกมแต่ละเกมนี่สุดยอดจริงๆ!!!
-
อ่านๆไปก็รู้สึกว่าชื่อมันคุ้นๆ :a5: ขนกันมายกทีมเลย
หนูชินไปหลบปรากฎว่าชนะซะงั้น 55
มาอัพต่อไวๆๆนะค่ะ
ปล.คิดถึงเรื่องคาปูรออยู่นะค่ะ :sad4:
-
คู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกันไปได้ ไม่มี๊ไม่มี
โกง บล๊อค กันเลยใช่ไหมจ๊ะ โซ พรีสต์
วินเซอร์คิดไรกะพี่เลิฟแต่เกลียดแว่นน้อย
หรอ ถ้ารู้ว่าเป็นคนเดียวกันจะทำไงล่ะนี่
และแล้วสุดท้าย ชินก็จะมี ผัว 5555
-
ชอบเฟสบุ๊คคคคค อิอิ
ฮักนี่ก็ไม่ค่อยเลยนะ ชอบมากขนาดนั้น เจ้าตัวเขารู้รึเปล่า
ส่วนพรีสต์นี่ก็ ไร้คำบรรยาย เอิ๊กกก
-
อยากแอด FB เด็กๆเหมือนกันนะ :laugh:
น่ารักดีค่ะ น้องปอยเข้าใจทำอ่ะ :z1:
อะไรมาก่อนเราก็อ่านหมด เพราะรักพริตตี้ :o8:
-
ฮามากเลยอะ ตอนนี้ ชอบ อ่านแล้วขำตลอดตอนเลย :laugh:
-
ขอบคุณจ้า
เฟซบุค อย่างฮา ^^
กลับมาอีกครั้งกับการชนคณะ มาพร้อมกับสิ่งที่เกินความคาดหมายจริงๆ
เกมส์น่าสนุก พี่เพ้นท์จะได้พบกับความรักของตัวเองแล้ว ตื้นเต้นแทน อิอิอิ
-
เหอๆๆ ตอนแรกลุ้นว่าฮอยจะไปล้มวินเซอร์ซะอีก
ว่าแต่ ฮอยกับพรีสต์สมเป็นเพื่อนรักกันมาก แรดพอกัน 555+
-
แย่งซีนกันเห็นๆๆ
-
โมพกับเรียวรู้สึกจะคุ้นๆน่ะ 5555555555 เขามาจากเรื่องนึงหรือเปล่าที่มันยังไม่จบสักที
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z13:
-
ชินแม่งเทพ :m20: :m20: :m20:
-
ชิน ทำได้ไง !!! :jul3: :jul3: :jul3:
-
ตอน14ที่ชนคณะ งานประมูลดูคุ้นๆน้าาาาาาาาา ไอใช้ตะเกียบเนี่ยยย เหมือนเคยดูในรายการ running man ใช่ม่ายยยยย
อยากบอกว่าดูเหมือนกันค่าาาาาา จุงกิน่ารักมาก วิ้งได้อีก (รู้สึกจะนอกเรื่องแล้ว เฮอะๆ)
เรื่องนี้สนุกมากมาย แต่เค้าเพิ่งมาอ่านเจออ่ะ fighting!!!
-
แม่งชินอย่างเมพอ่ะ o13
-
ชีนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
นายแน่มาก :sad4:
-
ฮาอ่ะ ฮ่าๆๆๆ คิดภาพชินหน้าเอ๋อๆแล้วฮามากกกก
ท่านพี่เทพยังสู้ไม่ได้เลยตอนนี้ 555
-
น้องฮอยกับน้องพรีสต์เหตุผลในการเลือกเหมือนกันเชียวนะ แหม่ๆ
น้องพรีสต์น่ารักอ่า มีเป็นห่วงสามีด้วย แต่ก็ไม่รอดอยู่ดี ฮ่าๆ
ประหลาดใจน้องชินมว๊ากกกก รอดมาได้ไงอะ สงสัยว่าไม่มีใครสนใจแกเลยเรอะ 5555
-
สเน่ห์ของโซ คือการกลัวเมีย และกลโกง
สเน่ห์ของพรีสต์คือเหมือนดื้อ แต่ยอมผัวตลอด
พี่เพ้นต์แกเจอคู่แล้ว เร็วมาก
-
เฟซของหนุ่มๆ ฮาดี
การชนคณะเกมส์แต่ละเกมส์เนี่ยมีจริงป่ะ
-
เดี๋ยว ชิน จะโดน เรียว+ฮัก ฆ่าเอานะ o18 o18
ข้อหา แย่งซีน !!! :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ชอบเฟซบุ๊คมากครับบ ^^
อิอิ อยากไห้ ฮัก รุก วินเซอร์อะครับ คริคริ
อยากเหนหนุ่มวิศวะในชุดว่ายน้ำด้วย ^^
-
โอ๊ยยย ตอนนี้ขำกระจาย อ่านในเฟซฯแล้วยิ่งฮา :m20:
ท่าทางวินเซอร์จะเป็นศัตรูกับพรีสต์นะเนี่ย
ส่วนพี่เพ้นต์ท่าทางจะเจอเนื้อคู่ซะแล้วล่ะ :z1:
ขอบคุณนักเขียนมากค่ะ
-
ชอบมุขเฟศบุค สุดยอด ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ
o13
-
ความกลัวทำให้ชนะได้ 555 คติที่ไหนเนี่ย
-
ขอข้ามไปกรีดพี่โมพกะเรียวนะค่ะ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh:
ความกลัวก็ทำให้คุณชนะได้!!!?..............................เอิ่ก! มีงี้ด้วยวะ?
ชินยังเอ๋ออยู่เล่ยอ่ะ ว่าตัวเองเป็นผู้ชนะ ซึนได้อีกนะชิน 5555+
-
FBอย่างฮา ชอบมาก
นินทาได้ใจมาก 555555
แหม เรียวกับฮอยเก่งได้ใจไปเลย....
ทำวันนับวันเราก็ยิ่งจิ้นให้วินไปเป็นรับเนี้ยะ เหอๆๆๆ อุอุอุ :-[
-
เป็นคนที่เหนือความคาดหมายมาก
-
เค้าแข่งกันตั้งนาน แต่ชินกลับชนะเฉยเลย 555
+เป็ดให้นะ
-
ตอนนี้ฮาสาด :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
โคตรฮาอ่า
ชิน
-
+1 จ้า
ตอนนี้สนุกมาก
ใน FB ก็สนุก
-
คิดถึงน้องคาปูจังเลย :impress2:
-
ชินนี่เซียนเห็นๆ คริคริ
o13
-
555 พลิกล๊อคสุดๆ
-
ฮาค่ะ อ่านไปหัวเราะไป :m20:
อยากไปนั่งดูจังเลยอ่ะ >< ฮอยเมพมาก 55
ช่วงนี่รู้สึกพรีสต์โดนขโมยซีนบ่อยแฮะ เอิ๊กๆ
ขอบคุณค่า
-
:laugh: :laugh:
-
:laugh:
กร๊ากกกก~~!! ฮ่าๆๆๆ
แบบนี้เค้าเรียกว่า 'ชินเหนือเมฆ'
ฮามากจริงๆ o13
-
555 อ่านแล้วอยากไปเล่นด้วยคน
-
ตอนนี้ตัวละครเยอะจัง บรรยายละเอียดซะนึกถึงข่าวน้ำท่วมที่เห็นชาวบ้านนั่งกะละมังเรย งงๆไปหน่อย รอตอนหน้าอยู่นะครับ
-
น่าสนุก
-
อ๊ายยยยย .. ยอมรับอ่านไม่รู้เรื่องเลยตอนนี้ ....
..... เพราะฉัน มัว แต กรี๊ด โมพ-เรียว อ๊ายยยย ...
.....ครั้งนึง ปอยป้อย คุณ ทำเรา หมกมุ่น เฮียโมพ มากมาย .....
.....ขอโทดที ลืม พรีซซี่ ไปได้ไง ขอกลับไปตั้งใจอ่านใหม่ก่อนนะ :กอด1: ปอยป้อย แน่นๆ :pig4:
***เล่าได้ สนุกสนานมากมาย เสมือนฉันยืนเชียร์อยู่ข้างๆสระน้ำเลย แล้วตอนจบฉันก็ขำกับชัยชนะแบบ ฮาๆ เนียนๆของ ชิน สุดๆ 555+
-
ว๊ากกกกกกกกกกก ตามอ่านจนทัน ไม่หลับไม่นอน พึ่งจะได้อ่านเรื่องนี้ครั้งแรกบอกได้เลยว่า น่าร๊ากกกกอ่าาาาา 55555
อ่านไปเขิลไป
หวานกันตล๊อดดดดๆๆๆ กร๊ากกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[ :o8: :o8: :o8: :impress2: :impress2: :impress2:
ชอบมากมาย o13 o13 o13 o13
สนุกมากๆ :L1: :L1:
สุดท้ายยยย ขอบคุณมากมายสำหรับนิยายสนุกๆ :o8: :o8: :o8: :o8:
รอติดตามตอนต่อไปปปปปปป *-* :laugh: :laugh: :laugh:
-
อีกอย่างชอบอ่าน facebok อ่าาา สนุกดี
เขียนได้เป็นธรรมชาติม๊ากมาก คิคิคิคิ
เป็นกำลังใจให้ และรอติดตามผลงาน
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:laugh: :laugh:
-
ท่าทางพี่เพ้นท์จะเจอเนื้อคู่แล้วใช่มั้ยเนี่ย :m12:
กด+1 ให้เฟสบุ๊กเลย ชอบมาก
ตัวละครแต่ละตัว ถ้าไม่ขาดก็ล้น อย่างฮา :jul3:
-
( สรุปในเกมแรกนี้คู่ของเพ้นต์และชินได้คะแนนไปสามคะแนน ส่วนคู่ของโมพเรียวและคู่ของวินเซอร์ฮอยฮักรับไปสองคะแนน คู่โจ้โรมรับไปหนึ่งคะแนนครับ! อ่า เราบอกหรือยังว่าอาทิตย์นี้คู่ไหนที่ได้คะแนนน้อยสามอันดับแรกจะถูกคัดออก? )
หือ!? ทุกคนหันไปมองพี่แทนกันอย่างรวดเร็ว พวกผมกำลังเช็ดตัวกันอยู่ เมื่อได้ยินเรื่องสุดช็อกก็พากันตกใจกันถ้วนหน้า คัดออกงั้นเหรอ!? ไม่เห็นบอกก่อนหน้านี้เล๊ย!
“คัดออกงั้นเหรอ?”
( อ่าค่ะ แหม ลืมบอกไปสนิทเลยว่าอาทิตย์นี้จะมีสามคู่ตกรอบไป เอาเป็นว่าบอกตอนนี้เลยล่ะกันนะค่ะ )
“เล่นงี้เลยเหรอวะ!?”
( ตอนนี้คู่ที่นำอยู่ก็คือคู่เพ้นต์ชิน ตามมาด้วยวินเซอร์ฮอยฮักและโมพเรียว และสุดท้ายก็โจ้โรมครับผม ที่เหลือก็มีคะแนนเท่ากันคือศูนย์คะแนน! แต่อย่าเพิ่งท้อ เรายังมีเกมอีกสามเกมด้วยกัน ยังสามารถพลิกเอาชนะและผ่านเข้ารอบไปก็ได้ )
พอสะเพร่าก็แก้ตัวเอาตัวรอดไปอย่างง่ายดายสำหรับสองพิธีกรที่โดนผู้เข้าแข่งขันจ้องเขม็งอย่างอาฆาต ตอนนี้สี่คู่นั้นก็ลอยลำไปก่อนน่ะสิ แบบนี้เกมต่อไปต้องตั้งใจเล่นแล้วครับ!
( เกมแรกทำเอาเปียกไปพอสมควรเลยนะค่ะ ความสนุกไม่ได้มีอยู่แค่นี้เท่านั้น เกมต่อไปยิ่งสนุกยิ่งกว่านี้ซะอีกนะค่ะ! เกมต่อไปของเราคือ...มวยทะเลคู่!! )
เราทำตัวให้แห้งระหว่างรอเจ้าหน้าที่จัดสถานที่และเช็คความเรียบร้อย ผมว่ามันจะต้องทำให้ตัวแห้งทำไมเดี๋ยวมันก็ตกน้ำกันอยู่ดีนั้นแหละ ไอ้โซโล่ยื่นแก้วนมสดอุ่นๆ มาให้กับผม มีบริการอุ่นร่างกายด้วยของร้อนแบบนี้ด้วยล่ะครับ คณะที่เป็นที่จับตามองเนี่ยถูกดูแลคนละระดับกับคณะที่เหลือเลยวะ!
“อย่างไงก็ต้องเข้ารอบให้ได้นะโว้ยไอ้โซโล่”
“รู้แล้วน่า”มันหันมาตอบด้วยใบหน้ามั่นใจ มึงคิดว่ามึงจะชนะพวกขั้นเทพพวกนั้นเหรอ? แต่ต้องทำให้ได้สักคะแนนล่ะน่า ผมเหลือบไปมองคู่ของพี่โมพพี่เรียวที่ดูเหมือนจะจ้องงาบอันดับหนึ่งกัน ดูพี่เรียวสิครับไฟลุกพรึ่บขนาดนั้น แถมยังมีเหล่มองไอ้ชินอย่างไม่สบอารมณ์อีกต่างหาก
ส่วนไอ้ฮอยฮักมันไม่สนใจไอ้ชินเสียด้วยซ้ำ หน้ามันนิ่งไร้ความรู้สึกเช่นเดิม แต่ผมรู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างไอ้ฮอยฮักกับไอ้วินเซอร์มันแปลกๆ ไปน่ะครับ เมื่อกี้พวกมันยังดูแลเสื้อผ้าให้กันอยู่เลย แถมมีเช็ดผมให้กันอีกต่างหาก ไม่ได้การวะ!! ไอ้คู่นี้มันจะมาแย่งซีนคู่กูได้อย่างไงวะ ผมหันไปมองไอ้โซโล่ที่นั่งจิบนมอยู่ข้างๆ
“โซโล่”
“หือ?”มันหันมาเลิกคิ้ว ผมส่งผ้าเช็ดตัวให้มันโดยไม่พูดอะไร ไอ้โซโล่มันรับผ้านั้นไปมองผมนิ่ง
“ให้เอาไปเก็บเหรอ?”
“...” ซะที่ไหนล่ะวะไอ้โง่!!! ให้เช็ดผมให้โว้ย ถ้าไม่บอกมันเนี่ยปีหน้านู้นแหละที่ไอ้บ้านี้มันจะรู้อะไรกับเขาน่ะ ผมมองไอ้โซโล่แล้วถอนหายใจกลุ้ม
“เช็ดผมให้ดิ”
“แห้งแล้วเช็ดทำไมอีกวะ?”
“...” กูล่ะหมดปัญญากับไอ้บ้านี้จริงๆ!! ผมไม่รู้จะพูดอะไรก็ได้แต่โบกมือไล่มันให้เอาไปเก็บ มึงจะเก็บตัวเองไปเลยก็ได้นะ! ไอ้โซโล่มันมองผมแล้วค่อยๆ ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะวางแก้วนมในมือโยนผ้าเช็ดมาคลุมหัวของผมแล้วเช็ดผมที่มันเปียกหมาดๆ เกือบแห้งแล้วนั้นเบาๆ
“พอใจยังวะ?”
“เออ”ไอ้บ้าโซโล่มึงจะก้มหน้าลงมาถามทำไมวะ เช็ดเสร็จก็เสร็จไปสิ! ผมนั่งเงียบมองไอ้โซโล่เอาผ้าไปเก็บแล้วอมยิ้มตามหลังมันไป เรื่องไรกูจะยิ้มตอนที่มันยิ้มแหละ พอไอ้โซโล่มันเดินกลับมาผมก็ทำหน้าเฉยอย่างรวดเร็ว แล้วเสียงไอ้ชินก็แว้ดดังขึ้น พวกผมหันไปมองก็เห็นไอ้ชินมันกำลังหาเรื่องกับพี่เพ้นต์คู่ของมันอยู่ครับ ดูเหมือนว่าพี่เพ้นต์เช็ดหัวให้มันแต่ไอ้ชินมันไม่ต้องการครับ ไม่นานการทะเลาะที่ไม่สมประกอบนั้นก็จบลงเพราะไอ้ชินมันทำอะไรพี่เพ้นต์ไม่ได้ แหงล่ะ! เตี้ยแล้วไม่เจียมเหอะ!!
( ท่าทางกลยุทธ์สร้างความสัมพันธ์ของทางมหาวิทยาลัยจะได้ผลดีมากครับตาหวาน )
( ค่ะ ดิฉันเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ทุกคนช่วยกันดูแลกันและกันแล้วดูอบอุ่นน่ารักมากแต่บางคู่ก็มีทะเลาะกันบ้างก็ไม่เป็นไรค่ะ อย่างไงก็สามัคคีกันไว้จะดีกว่านะค่ะ เพราะมวยทะเลของเรานั้นเป็นแบบพลัสค่ะ!! )
( ครับ ไม่เหมือนที่ไหนก็ต้องมอเราเนี่ยแหละครับ ปกติมวยทะเลจะเป็นราวเดียวใช่ไหมครับ แต่ของเราพิเศษกว่านั้น เพื่อเป็นการแสดงถึงความสามัคคีของคู่ ราวเป็นรูปเครื่องหมายบวก พยายามทำให้อีกคู่ตกลงไปในน้ำ คู่ไหนตกน้ำไปก่อนก็ถือว่าเป็นฝ่ายแพ้ครับ )
พวกผมมองคานนวมที่ตั้งอยู่ในสระอย่างสนใจ แล้วพวกเราก็มารวมตัวกันอีกครั้งเพื่อเริ่มการแข่งขันที่สอง มวยทะเลคู่! แต่ละคนเนี่ยสะบัดแข้งขาหักข้อมือนิ้วมือกันเป็นแถว เอ่อ...เขาไม่ได้ให้มาหาเรื่องชกต่อยกันสักหน่อย ทำอย่างกับจะไปมีเรื่องกับใครอย่างนั้นแหละ ผมมองคนอื่นๆ อย่างหวาดนิดๆ
( คู่แรกในการแข่งขันก็คือ... )
พี่แทนเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกขวดโหลขึ้นให้ตาหวานเป็นคนจับ เธอเลือกมาสองคู่ พี่แทนทำหน้าที่เปิดสลากนั้นเมื่อเห็นว่าเป็นทีมไหนก็ยิ้มทันที สังหรณ์ใจว่ามันจะเป็นคู่กูเหลือเกินวะ ทุกคนมองพี่แทนอย่างลุ้นๆ ว่าคู่ไหนจะเป็นคู่แรกเปิดการแข่งขันมวยทะเลคู่
( คู่พรีสต์โซโล่ ปะทะ คู่เพ้นต์ชินครับผม!!! )
กูว่าแล้ว!! ลางสังหรณ์กูโคตรแม่นเลยวะ ผมมองไอ้โซโล่ที่ยิ้มๆ เหมือนมันสมใจอะไรสักอย่าง ผมมองไปที่คู่ต่อสู้ คนหนึ่งแม่งสุภาพ อีกคนแม่งเตี้ย ดูก็รู้ว่าคู่ไหนจะชนะ? แต่ของแบบนี้มันไม่แน่นอน อาจมีพลิกล็อกแบบการแข่งขันแรกก็เป็นไปได้! พวกผมเดินมาใส่นวมกันเมื่อเรียบร้อยแล้วก็ปีนขึ้นไปอยู่บนคาน ถึงอยู่บนคานแต่ผมก็ไม่ได้โสดแล้วนะเออ!! คุณกูมาเล่นมุขอะไรตอนนี้วะ โอเค ซีเรียสหน่อยครับ!
( พูดให้กำลังคู่ตัวเองหน่อยครับ เริ่มจากพรีสต์ก่อน เอ้า! )
ทำไมต้องกูก่อนอยู่เรื่อยวะ ผมหันไปมองไอ้โซโล่ที่นั่งอยู่คานถัดไป ไอ้บ้านั้นก็มองมาอย่างคาดหวัง หวังคำประเภทไหนจากกูล่ะวะ?
“Se vinci, Io ti ricompenserà, L'amore lotte~!!!”
แต่ละคนทำหน้างงไม่รู้ว่าผมพูดอะไร พี่โมพหันมามองผมอย่างตกใจ ส่วนพี่เรียวก็หัวเราะขำแล้วส่ายหน้าไปมา ไอ้โซโล่มันก็งงเต็กไม่รู้ว่าผมพูดอะไร สำคัญนะโว้ย เพราะฉะนั้นชนะให้ได้ล่ะ!!
( ชินจะพูดให้กำลังใจคู่ตัวเองไหม? )
“ไม่โว้ยยย!!!”
( โอเค งั้นเริ่มได้!! )
ปรี้ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
เสียงนกหวีดดังขึ้น ไอ้ชินมันก็ออกหมัดมาที่ผมอย่างรวดเร็ว ผมเอนตัวหลบเล็กน้อยแล้วสวนกลับไปหนึ่งหมัดเต็มๆ ไอ้บ้าชินคิดจะกำจัดกูออกได้ง่ายๆ งั้นเหรอ!? คิดผิดแล้วมึง กูน่ะลูกศิษย์ท่านเทพนะเฟ้ย!! ผมใช้แขนป้องกันจากอีกฝ่ายแล้วสวนกลับไปแบบเน้นหนักๆ แต่เสียงผัวะๆ มันดังมาจากมวยอีกคู่ก็คือไอ้โซโล่กับพี่เพ้นต์นั้นแหละครับ แหม่! ชกแบบไม่ลืมหูลืมตา ประมาณว่ากูกับมึงต้องตายกันไปข้าง แลกหมัดกันอย่างดุเดือด ผมออกหมัดเสยออกไปทำให้ไอ้ชินมันเริ่มโอนเอน ตอนนี้แหละครับรีบตอกฝาโลงศพ! ฮุดใส่มันไปหนักแบบไม่ให้เกิดซ้ำสอง!
ตู้มมม!!!
แล้วผมก็จับคานที่ไอ้ชินมันนั่งเพื่อยั้งตัวแล้วถีบไอ้พี่เพ้นต์พร้อมๆ กับไอ้โซโล่ผลักอีกฝ่ายลง พี่เพ้นต์แกก็โอนเอนไปมา ยังไม่ตกอีกเหรอวะ ผมจะถีบพี่เพ้นต์อีกครั้งแต่พี่แกหันมาห้ามไปก่อน
“อย่าเพิ่งถีบนะครับน้อง”
ตู้มมม!!!
“...มึงห้ามแต่น้องไม่ได้ห้ามกูนี่”ไอ้โซโล่มันถีบพี่เพ้นต์เสร็จก็เอ่ยกวนบาทาอีกฝ่าย พี่เพ้นต์รีบโผล่หน้าขึ้นมาจากน้ำแล้วมองไอ้โซโล่อย่างไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ ไอ้โซโล่มันมองตามแล้วหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างสะใจสุดๆ
( พรีสต์โซโล่ชนะ!! )
“จะให้อะไรงั้นเหรอพรีสต์?”พอผมถอดนวมแล้วเดินมาพัก พี่เรียวก็เหล่มามองผมแล้วเอ่ยขึ้น พี่แกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเข้าไปซบแขนของพี่โมพแล้วทำท่าอ้อนอีกฝ่ายล้อเลียนกูซะไม่มีชิ้นดี
“ถ้าชนะจะให้รางวัลนะ ที่รัก~ สู้ๆ นะครับ อะร้ายยยย~!!? โคตรเลี่ยนเลยวะ ฮ่าๆๆ”พี่เรียวหัวเราะล้อเลียนผมเต็มที่ จะมาแปลให้ผมอายประชาชีทำไมครับพี่เรียวววว!!? ไอ้โซโล่เนี่ยหันมามองผมตาลุกวาว นั้น!! มันต้องมาขอรางวัลจากกูแหงๆ นี่ถ้าไม่มีใครแปลมันก็ไม่รู้หรอก โอ๊ยยยยหนอ!!!
“อะไรวะ จะให้รางวัลกูเหรอ หึๆ”
นั่น!!! เสียงหัวเราะแม่งส่อสันดานมาทันที สายตาแม่งหื่นกามแบบเปิดเผยสุดๆ ผมทำหน้านิ่งทำเป็นเมิน กูไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น! ไอ้โซโล่มันก็มายืนกระทู้ศอกใส่ตัวพร้อมกับหัวเราะอย่างล้อเลียน กูไม่อายแล้ว ตอนนี้กูด้าน!! ไม่ต้องมาล้อกูเลย!!
ตอนนี้เหลืออยู่ห้าคู่ครับ มีคู่ของผม คู่ไอ้ฮอย คู่พี่เรียว คู่พี่อัคพี่ไลท์ คู่ของน้องคาปูและคู่ที่ลอยลำไปรออีกรอบเนื่องจากทำการเสี่ยงดวงที่ยุติธรรมที่สุดนั้นก็คือคู่ไอ้ฮอยฮักด้วยวิธี...
โอน้อยออก...
เป็นการตัดสินที่ยุติธรรมม๊ากกกกก!!!!
( คู่แรกของรอบที่สอง พรีสต์โซโล่ปะทะคาปูชิโน่คัลเลอร์คร้าบ~ )
ผมใส่นวมแล้วขึ้นไปอยู่บนคานอย่างฟิตจัดสุดๆ ไอ้คัลเลอร์เนี่ยออกอาการนอยด์เล็กน้อยที่มาเจอเข้ากับผม อย่าท้อน้อง ชัยชนะมันไม่แน่ไม่นอนหรอก! ถ้าไปเจอพี่เรียวกับพี่โมพคู่นั้นยิ่งไม่มีทางจะชนะได้!! น้องคาปูชิโน่หยิบกระจกมาส่องหน้าของตัวเองอย่างหมกมุ่น
“อ่า หน้าซีดขนาดนี้ก็ยังหล่อวะกู เฮ้อ~”
“...”ทั้งผมและไอ้คัลเลอร์มองไปที่คาปูชิโน่อย่างเอือมระอา มึงหล่อมากไอ้น้อง โคตรหล่อ!! เก็บกระจกแล้วมารอรับกรรมจากพี่ชายที่โคตรดีคนนี้ซะไอ้หล่อ! คาปูชิโน่เก็บกระจกเข้ากระเป๋าแล้วใส่นวมก่อนจะปีนขึ้นไปบนคาน ผมคิดว่าจากลักษณะแล้วไอ้คัลเลอร์ต้องไปสู้กับไอ้โซโล่แน่ๆ ดูจากไซส์ น้องคาปูชิโน่คงไม่สะเออะไปสู้กับไอ้โซโล่มันหรอกมั้ง
ปรี๊ดดดดดดดดด!!!
เมื่อได้ยินเสียงให้เริ่มการแข่งขัน ผมก็งงทันทีเกือบจะตกไปด้วยซ้ำ โชคดีที่คว้าคานเอาไว้ได้ ไงกลายเป็นแบบนี้ล่ะโว้ย!! คุณน้องคาปูชิโน่เล็งหมัดใส่ไอ้โซโล่มันอย่างไม่มีลังเลและหนักด้วย! ส่วนไอ้คัลเลอร์ก็มาแย็บๆ ใส่ผมแบบลองเชิงทำให้ผมไม่เป็นอะไรมาก ไงมันกลับตาลปัตรแบบนี้ล่ะวะ ช่างเป็นการแข่งที่คาดเดาไม่ได้จริงๆ!! คาปูชิโน่รุกไอ้โซโล่ที่เอาแต่หลบ อะไรของมึงวะ ไม่สู้น้องเขาล่ะมึง!?
“เหี้ยโซโล่ออกหมัดสิโว้ย!”
“น้องเขาน่ารักจนกูไม่กล้าออกหมัดเลยวะ”
ว่าไงนะ!!!!!?
ผมหันหน้าไปมองไอ้โซโล่ด้วยสายตาจิก มึงว่าใครน่ารักนะไอ้โซโล่!! คิ้วของผมกระตุกยิกๆ แล้วหันมาชกไอ้คัลเลอร์ล้มไปในหมัดเดียวแล้วหันมาถีบน้องคาปูลงตามเพื่อนมันไป
ตู้มมม!!!
“ง่า!! พี่พรีสต์ทำไมถีบแรงแบบนั้นล่ะ!?”คาปูชิโน่รีบโผล่ขึ้นน้ำแล้วโวยวายตีน้ำรอบๆ ตัว ไม่ต้องมาโวยวายไอ้น้องรหัสไม่รักดี!! ผมหันมามองไอ้โซโล่ที่เลิกคิ้วมองผมอย่างซื่อๆ กูถีบมันลงอีกคนได้ไหมเนี่ย หมั่นไส้!!! เดี๋ยวแข่งกับคู่พี่เรียวกูจะบอกว่าไม่กล้าชกพี่โมพเพราะเฮียแกหล่อ คอยดู!!
คู่พี่เรียวและสองหนุ่มวิศวะที่ดูเหมือนจะทะเลาะกันตลอดเวลาแต่ก็สามารถสู้คู่พี่เรียวได้อย่างสูสีมาก การต่อสู้แม่งดุเดือดจริงๆ ครับ หมัดแลกหมัดโคตรรุนแรง! แต่สุดท้ายคนที่ยืนหยัดอยู่จนถึงที่สุดได้ก็คือพี่โมพ คู่ของพี่เรียวก็ชนะไป นั้นไงล่ะ!! กูว่าแล้วต้องได้แข่งกับคู่นี้ต่อแน่ๆ ส่วนคู่ไอ้ฮอยฮักมันลัคกี้ครับ ลอยลำไปอย่างแฟร์ๆ ด้วยการโอน้อยออกอีกครั้ง!!! ทำไมกูไม่โชคดีอย่างไอ้ฮอยฮักมันบ้างวะ ชัยชนะเป็นเรื่องที่ได้มาอย่างยากลำบากจริงๆ!
“Provalo, Per la vostra ricompensa.”
“...”
พี่เรียวเข้ามาตบไหล่ของไอ้โซโล่แล้วพูดกับมันเป็นภาษาอิตาเลียนซึ่งไอ้โซโล่ก็พยักหน้ารับแบบขรึมๆ เมื่อพี่เรียวเดินออกไปไกลพอสมควรไอ้โซโล่มันก็หันมากระซิบถามผม
“เขาพูดอะไร? คงไม่ใช่ด่ากูหรอกนะ”
“...เขาด่ามึงว่าโง่”
“อ้าว จู่ๆ มาด่าคนอื่นได้อย่างไงวะ กูไม่ยอม!”ไอ้โซโล่มันขบเขี้ยวไม่พอใจทันที มึงโง่จริงๆ นั้นแหละ เขาจะด่ามึงทำไม กูเนี่ยแหละด่า! เขาให้กำลังใจมึงต่างหากล่ะ ช่างมันเถอะครับ ถ้ามันจะโง่จริงๆ ผมก็ไม่อยากจะบอกที่พี่เรียวแกพูดหรอก!
( ทั้งสองคู่พร้อมแล้วนะครับ? )
“พร้อม!!!”
พวกผมปีนขึ้นมานั่งรอสัญญาณการเริ่มต้น เมื่อพี่แทนถามความพร้อม พวกผมก็ส่งเสียงตอบกลับกันเสียงดัง พร้อมเต็มที่ที่จะลุยแล้ว เสียงนกหวีดดังขึ้น พี่เรียวก็ถีบผัวะไปที่สีข้างของไอ้โซโล่จนมันเกือบจะล้มลงไปตั้งแต่แรก พี่เรียวโหดโคตร! ผมหันมามองพี่โมพที่นิ่งสนิทไม่ขยับเคลื่อนไหวใดๆ ผมก็ไม่กล้าทำอะไรพี่แก ไม่ใช่ว่าแกหล่อจนผมต่อยไม่ลงหรอกนะ แต่มันนิ่งจนน่ากลัวน่ะสิ!!!
ไอ้โซโล่กับพี่เรียวสู้ดุเดือดสุดๆ อ่ะ ต่อยกันรัวเชียว ไอ้โซโล่มันก็ดันพี่เรียวลงจากคานใช้เท้าถีบ พี่เรียวก็เกาะคานไว้อย่างเหนียวแน่น ผมมองดูการต่อสู้ของทั้งสองคนแล้วจู่ๆ ก็ร่วงลงน้ำไปอย่างรวดเร็วแทบไม่ทันได้ตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย! เกิดอะไรขึ้น!!? เมื่อกี้มันอะไร รู้สึกเหมือนแรงอะไรบางอย่างผลักตกลงมา
“ในการแข่งขันก็ต้องระวังคู่ต่อสู้”พี่โมพแกเอ่ยเรียบๆ ขึ้นมาก็รู้เลยว่าใครผลักผมตกน้ำลงมาแบบนี้ ผมยืนขึ้นแล้วปีนขึ้นฝั่งไปเชียร์ไอ้โซโล่ที่กำลังฟาดฟันกับพี่เรียวอยู่ หมัดแต่ละคนแม่งแรงทั้งนั้น ชกแต่ละทีดังปั๊กๆ! แต่ว่านะไอ้โซโล่คนที่น่ากลัวน่ะกูว่าเฮียโมพมากกว่า ระวังนะโว้ย!!!
พี่เรียวกับไอ้โซโล่ซัดกันอย่างมันส์หยด ไม่มีใครยอมกันเลยสักนิด จนกระทั่งพี่เรียวร่วงลงน้ำไปเหลือไอ้โซโล่กับพี่โมพอยู่บนคานสองคน แต่สภาพของไอ้โซโล่เนี่ยไม่เหลือชิ้นดีต่างจากพี่โมพที่ยังวิ๊งสุดๆ ไอ้โซโล่มันก็สู้ยิบตาแต่ก็แพ้ทางด้านกำลังเพราะพี่โมพแกยังมีเต็มถัง ไอ้โซโล่มันกลับใช้ไปเกือบหมดกับการล้มพี่เรียว ในที่สุดไอ้คุณชายก็ร่วงลงมา ทุกคนตบมือให้กับการต่อสู้ที่สนุกนี้
( เป็นการแข่งที่มันส์มากครับ! )
ไอ้โซโล่มันปีนขึ้นมาเป็นฝั่ง ผมก็เข้ามาหามันพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดตัวให้ทันที แพ้ไม่เป็นไรโว้ย อย่างไงเราก็ได้ที่สามได้คะแนนแล้วล่ะ! ลุ้นเกมใหม่ก็ได้ ไม่ต้องเสียใจขนาดนั้น เห็นท่าทางผิดหวังโคตรๆ ของไอ้โซโล่ ผมก็รู้สึกไม่สบายใจ
“ไม่ต้องคิดมากวะ เกมหน้ายังมี”
“เฮ้อ”มันถอนหายใจเบาๆ แล้วจับผ้าเช็ดตัวจากผมไปเช็ดหน้าตา ก่อนจะบ่นพึมพำอะไรออกมาแทบจะทำให้ผมกระโดดถีบมัน!
“เสียดายรางวัลวะ ถ้าชนะเกมนี้ เกมหน้าชนะอีก จะได้เบิ้ลสอง”ทำหน้าจริงจังเพราะมึงเสียใจเรื่องเบิ้ลสอง? โอ๊ยยย!!! ไอ้บ้าโซโล่!!!! ชนะหรือไม่ชนะกูก็ว่ามันเบิ้ลเกินสองแน่ๆ เหอะ!!! ไม่ต้องมาทำหน้ากวนส้นแบบนั้น มันคันตีน!
พอมองไปคู่สุดท้ายของเกมนี้ก็เห็นแค่ไอ้ฮอยฮักนั่งบนคานอยู่คนเดียวโดยคนที่เหลือๆ ร่วงไปในสระเรียบร้อยแล้ว แหม่! ในที่สุดท่านเทพก็ชนะเกมนี้ไปอย่างชิว ดูหน้าสิครับ นิ่งได้อีก!!
( ผู้ชนะได้คือคู่ฮอยฮักวินเซอร์!!!! )
( สรุปคะแนนจากเกมนี้ คู่ฮอยฮักได้ไปสามคะแนน คู่เรียวได้สองคะแนน และสุดท้ายคู่พรีสต์ได้หนึ่งคะแนนค่ะ! )
“ขอรีเควสท่าฉลองดีใจของผู้ชนะด้วยเพลงฮอตหน่อย!”พี่เรียวปีนขึ้นฝั่งแล้วเอ่ยขึ้นแล้วเหล่มองไอ้ฮอยฮักที่เดินอยู่ด้านหลังของพี่แก พี่แทนมองพี่เรียวแล้วพยักหน้าเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ พี่โมพก็ไม่ได้ห้ามปราบแม้แต่น้อย พี่เรียวไม่ชนะก็หาทางแก้เผ็ดอีกฝ่ายแบบไม่ยอมแพ้อ่ะครับ คนแบบนี้ไม่กล้าเป็นศัตรูด้วยหรอก!
พูดถึงเพลงฮอตเป็นเพลงตำนานของคณะถาปัตของเราครับ ท่ามันจะเอ็กซ์ๆ สักน้อย และเด็กถาปัตจะต้องเต้นเพลงนี้ได้ทุกคนและผ่านเกณฑ์ของรุ่นพี่ด้วย สีหน้าของไอ้ฮอยฮักตอนนี้ซีดเลยครับ ฝันร้ายมาเยือนอีกครั้งกับการเต้นเพลงในตำนานของคณะ
( พูดถึงการเต้นฮอตแล้วนึกขึ้นมาแต่ว่าปีนั้นประทับใจน้องคนนี้มาก เต้นได้ใจไปเต็มๆ แรงได้ใจโคตรๆ น้องพริตตี้ครับ.. )
เห๋!!!? ทำไมต้องเป็นกูวะ ไม่จริง!! ผมหันไปมองพี่แทนอย่างตกใจ
( น้องก็จำได้ใช่ไหมว่าในปีนั้นตำนานการเต้นฮอตของ...ฮอยฮักเป็นอย่างไง? ตั้งแต่พี่เรียนมาสี่ปียังไม่มีใครลบล้างความประทับใจการเต้นฮอตครั้งนั้นได้เลย มันสุดยอดจริงๆ )
ผมอ้าปากแล้วตบมือทันที ไม่ใช่กู!!!! หวยออกที่ไอ้ฮอยฮัก อ๊ากกกกกก!!!! สบายใจแล~ หันไปมองไอ้ฮอยฮักที่พยายามทำตัวเงียบล่องหนแล้วหัวเราะขำทันที ก็ตอนปีหนึ่งช่วงรับน้องน่ะต้องเต้นเพลงฮอตให้ผ่านมาตรฐานของรุ่นพี่แล้ววันนั้นไอ้ฮักมันไม่สบายแล้วเสือกแดกเหล้าเข้าไปอีก ก็เลยเต้นเพลงฮอตได้ใจรุ่นพี่อย่างแรง หลังจากนั้นรุ่นพี่ก็รู้จักไอ้ฮอยฮักที่จืดๆ แต่ยามไม่สบายบวกเมามันจะเร่าร้อนสุดๆ!
( พี่อยากเห็นแบบตอนนั้นอีกวะฮอยฮัก )
“วันนั้นฝาแฝดของผมครับ ไม่ใช่ผม”ไอ้ฮอยฮักมันปฏิเสธหน้าตายทันที จากนั้นมันก็ปลีกตัวไปอยู่เงียบๆ ไร้ตัวตนเช่นเดิม พวกรุ่นพี่ได้แกล้งมันก็หัวเราะชอบใจ อะไรวะไอ้ฮัก แม่ง ใจไม่กล้าวะ ผมเข้าไปสะกิดมันแล้วออกความคิดเห็นสุดบรรเจิด
“กูว่ามึงก็เซ็กซี่ดีออก ไม่เต้นยั่วไอ้วินเซอร์มันเลยล่ะ อายทำไม? ขี้คร้านไอ้วินเซอร์จะหลงมึงทันที”
“ของอย่างนี้เขาไว้ทำกันตอนอยู่สองต่อสองโว้ย”
“...”
ต้องกราบขออภัย คุณมึงแรงกว่าที่กูคิดซะอีก!!!!!!!!
TBC.
ง่วง อยากนอน ช่วงนี้กลายเป็นคนกลางคืน นอนตอนกลางวัน
เฮ้อ~ พรุ่งนี้ก็สอบเช่นเดิม เซ็งงงงง!!! เมื่อไรจะสอบเสร็จสักทีวะ
ไม่มีอะไรบ่นเพราะง่วงมากอ่า :t3: :t3: :t3:
การชนคณะเกมส์แต่ละเกมส์เนี่ยมีจริงป่ะ [ ปอยคิดเองบ้าง เอามาจากเกมโชว์เกาหลีบ้าง ]
โมพกับเรียวรู้สึกจะคุ้นๆ น่ะ 5555555555 เขามาจากเรื่องนึงหรือเปล่าที่มันยังไม่จบสักที [ ฉึกกกกกก!!!!! o22 o22 จ้ะ คู่นี้มาจากเรื่องที่ไม่จบสักที ฮือออออออออออ!!! :o12: ]
-
จิ้มก่อนอ่าน
-
กว่าจะแข่งเกมส์จบ สลบกันเป็นแถวแน่เลย :laugh:
แต่อยากเห้นฮอยฮักเต้นเหมือนกันน้า :z1:
-
สงสัยงานนี้โซโล่คงทวงรางวัลยาวอ่ะ??
กร๊าก ก ก
หรือจะเคลีย์ปัญหาครอบครัวก่อนดี
-
แต่ละคู่แรงๆ ทั้งนั้น
เลยอดดูท่าเต้นสุดเซ็กซี่ของฮอยฮักเลย
-
อ่านเพลิน เห็นภาพ
สนุกมากเลย
คู่ฮอยฮักเป็นอะไรที่ชิงซีนมากๆ
-
แรงได้อีก
-
เกมนี้สนุกมากกกก
นั่งจินตนาการซิกแพ็คของแต่ล่ะคน :z1: :z1:
-
555+
บ้าๆบอๆเนอะ
-
อย่าลืมนะฮัก ถึงวันนั้นเมื่อไหร่ อย่าลืมเต้่นฮอตให้วินเซอร์ดูด้วยล่ะ :laugh: :laugh:
พรีสต์น่ารัก กลัวโดนคู่อื่นขโมยซีน(ไปมากกว่านี้) เลยมีให้เช็ดผมให้ด้วย :o8:
ปอลิง ว่าแต่เล่นทางน้ำ เครื่องสำอางค์ไม่หลุดจากหน้าฮักหมดรึ?? หรือเพราะใส่แว่นดำน้ำ :m20:
ปอลิง 2 ชอบเฟสบุ๊ค :jul3:
สุดท้ายก็ :pig4: สอบสู้ๆนะจ๊า :bye2:
-
เอาวะพรีสต์ หนึ่งคะแนนก็ยังดี
แต่อย่าคิดไปเทียบกับพี่เรียวหรือฮอยฮักเลย น่ากลัวเกิ๊นนนน :z10:
-
แหมม เสียดายไม่ได้ดูฮักเต้น หึหึ
-
แอบชอบคู่โมพและเรียวด้วยอ่า
แต่รู้สึกพรีสต์จะน่ารักเกินไปนะ มีเรียกร้องความสนใจด้วย
-
ฮอยฮัก :impress2:
-
ฮอยน่ารักจริง ๆ อ่านไปยิ้มไป
-
กดบวกและให้เป็ด
ท่าทางพรีสต์จะร้ายเล่นมีแผนเล็กๆ ตอนให้โซโล่เช็ดผมให้
แอบเชียร์พี่เพ้นท์อยู่อะดิ
ฮามาก อ่านไปตกน้ำไป หล่อโฮกกันหมดเลยวุ๊ย
อ้อ โมฟฟฟฟฟฟ เรา-จำ-นาย-ด้ายยยยย
หายหัวมาอยู่นี่เองงงงง หุหุ จับตัวได้ล่ะ
-
:m20: ฮอยฮักแรงมากกกก
-
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ว่าเเล้วชื่อโมพเรียวคุ้นๆ
ฮอยฮักเเรง
-
ฮอยฮักที่ว่าน่ากลัว มาเจอพี่โมพแล้วยิ่งกว่าอีก
ส่วนเรื่องรางวัลไปตกลงกับโซโล่เองนะพรีสต์ :laugh:
"ถึงผมจะอยู่บนคานแต่ก็ไม่ได้โสดนะเออ" ชอบบบบ
ขอบคุณนักเขียนมากนะคะ :L2:
-
เกมแต่ละเกมนี่เราปลื้มจริงๆ 555
-
อยากเ็ห็นฮอยฮักเต้นจัง 5555
ตอนนี้สนุกดีค่ะ พรีสต์มีให้กำลังใจสามีด้วย
+เป็ดใ้ห้จ้า
คนแต่งขาพักผ่อนหน่อย มีสอบอีกเหรอ สอบเยอะจังเนอะ
แต่ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ สอบผ่านโลดดดดดดดดดดดดดดดด
Aจงลอยมา A จงลอยมา
-
กรี๊ด!! สองต่อสอง :m20:
คงจะทำอะไรกันมากกว่าเเค่ เต้นยั่ว :impress2:
:-[ :-[
-
555 อ่านแล้วก็ขำ
-
ฮักแรงจิงอะไรจิง ฮ่าๆ
ก่อนกลับรีบลากวินเซอร์ ไปโชว์เต้นก่อนเลยนะ -,,-
คนอ่านอยากดู~~~ *0*
-
อดเห็นท่าเต้นสุดฮอตเลย
แหม ฮักอ่ะ ทำเป็นเขินไปด้ายยย :m20:
-
โซโล่อดเบิ้ล :m20:
-
ขอบคุณจ้า
เอ่อแบบว่า อ่านไปบางช่วงก็เขินแทนพรีสตี้นะนี่
แล้วยิ่งเจอประโยคสุดท้ายของฮอยฮักยิ่งแล้วใหญ่
อยากจะเห็นฮอยฮักเต้นจริงเชียวว่าจะ ยั่วขนาดไหนหนอ ^^
-
เราก็อยากเห็นเหมือนกันนะฮัก :laugh:
-
เห็นด้วยกับพริตตี้ว่า ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไรอิโซโล่มันก็เบิ้ลสองเด้งสามเด้งแน่นอน :oo1: :oo1: :oo1:
ตอนนี้เริ่มเห็นลีลาหึงมหาโหดของพรีตตี้แล้วหนาวแทนโซโล่จริงๆ อะ หึงออกหน้าออกตาไม่แคร์สื่อจริงๆ (แต่คาดว่าโซโล่น่าจะชอบมากกว่านะเนี่ย :o8: )
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
เฝ้ารอตอนต่อไป
ช๊อบบบบอ่าาาาาา
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านที่ไรฮาทุกที :m20:
-
ฮอยฮักแรงได้อีก ^^ 555+ อยากเห็นตอนเต้นจริงๆๆๆ
-
ฮักอ่า แรงงงงงงตลอด :m20:
-
ฮอยฮักแร๊งงงงง
น้องพรีตส์อย่ายอมมนะ!!
-
พรีสต์ หมัดเดียว+ตีนเดียวทำเอาคัลเลอร์+คาปูชิโน่จอดเลย :m20:
ฮักจ้าแรงได้อีกกกกกกกกกกก!!
:m3: :m3: :m3:
-
ฮอยฮักนี่แรงจริง o13
-
ฮัก น่ารักอะนิ่งได้อีก
อยากไห้ฮักเเกล้วงชาวบ้านอีก
อยากเหน ฮักเต้นเเล้ว ฮ่าๆๆ
-
เย้!! ในที่สุดก็ตามอ่านทันซักที
ตอนนี้โผล่มากันเต็มเลย ชื่อคุ้นๆทั้งน้านนน
ดารานำทั้งหลายเค้าเรียนถาปัตกะวิศวะกันหมดเลยหรือนี่
ทั้งโมพ ทั้งเรียว
อัค ไลท์ แล้วเอฟไปไหนซะละ ฮ่าๆๆ
แล้วทรีโอไม่มาเชียร์คาปูหรอกเหรอออ
เอสเรียนวิศวะ แล้วโฟร์ทล่ะเรียนวิศวะเหมือนกันป่าวเอ่ย
นี่ก้อขาดซัลๆ กะมัลตี้ไปนะเนี่ย สองคนนี่ก้อถาปัตนี่น่า
มีคัยอีกมั้ยหว่า จัดเต็มเลย 555
มาต่อไวๆนะจ๊ะ ^^
-
:really2: อยากอ่านคู่ฮักมากเลยไรเตอร์จัดให้หน่อยสิ
-
ฮอยฮักมาดหลุด 55+
-
สนุกอะเอาอีก
-
5555+ ชักอยากรู้ว่าสองคนนี้นู๋ฮอยกับหล่อวิน มันไปเจอกันตรงใหน?
-
โห :a5: ตัวละครคุ้นๆนะนี้
-
สนุกม๊าก มาก
o13 o13
-
สนุกสนานมาก
-
แรงได้จัยสุดๆๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เค้าอยากเห็นฮอยฮักเต้นฮอตอ่ะ
คงจะเซ็กซี่ที่สูดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[ :-[ :-[
แหม!!!!!!!!!!!!!!!
จะเก็บไว้เต้นให้วินเซอร์ดูสองต่อสอง
วินเซอร์คงอัพเลเวลหื่นเต็มตรึม คริคริ
-
อยากเห็นฮอยฮักเต้นจัง
-
ใครอัดคลิปฮอยฮักตอนเต้นรีบเอาลงยูทูปด่วนค่ะ! 555+
ว่าแต่พรีสต์อดพูดบอกพี่โมพหล่อแก้แค้นเลย จุ๊ๆ
-
เชียร์ทุกคู่เลยคับ คริคริ เอาใจช่วยๆ
o13
-
ชอบฮัก รอเรื่องนู้นอัพอยู่น้า :monkeysad:
-
อยากได้ลิ้งคู่พี่โมพกับเรียว ขอหน่อยจิพี่ปอย
-
o13
-
ฮาเกมชนคณะอะ เข้าคู่กันสุดๆ :m20:
มีการจะเบิ้ลสองด้วยอะโซโล่ :-[
ฮอยฮักนี่ก็คาดไม่ถึงตลอด แอบแรงนิดๆ
-
สนุกมากๆๆ
บรรยายซะเห็นภาพเลย
+1 นะคะ
-
+1 ปลอดใจโซ อ่ะ ที่ไม่ได้เบื้ลสอง อิอิ แต่ฮัก อ่ะ น่าจะเต้น น่ะ เพราะ อิอิ อยากเห็นเซอคลั่ง :z1:
-
ฮอยฮักน่ารักมั๊ก :impress2: :impress2:
คนเขียนเก่ง พิมภาษาอิตาเลียนได้ด้วย o13 o13
-
:m20: :m20:
-
http://writer.dek-d.com/-_prince_-/story/view.php?id=440138 นี่ค้าลิิงค์ของโมพเรียว
อ่านให้สนุกน้า ><' ยังไม่จบเลยเรื่องนี้ ฮ่าๆ
ใครอยากได้ จิ้่มๆ
-
ตอนนี้คู่เรียวกะโมพไม่มีพิรุทเลยอ่า ><'
ทำไมพรีสไม่สงสัยน๊า~ !
เรียวกะโมพเค้าเป็นสามีภรรยากันนะ !!!
เอิ๊กกกก~ พี่ปอยสู้ๆ
-
นั่งเฝ้ารอ. :z3: :z3:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :L2: :L2: :L2:
เข้ามาดูวันละสามรอบup :o8: :-[ :impress2:
-
ดุเดือดเลือดพล่านกันน่าดู
ฮอยฮักนายเทพมากๆ
-
บอกได้คำเดียวว่า ฮัก แรงงงงงงงงงงงงงง
-
ไม่ได้เข้าเล้ามานาน
พรีสต์ ไปหลายตอนแระ
ขอตัวไปอ่านนะคับ ฟิ้ววว
-
มันส์ได้อีก แต่ฮอยฮักจ๊ะ ทิ้งท้ายไว้ได้เริ่ดมากกกกก
ของแบบนี้เก็บไว้ดูกัน 2 คน หุๆๆๆ
-
:pig4: คณะพรีสต์มีแต่เทพที่น่ากลัวจริงๆ สุดท้ายคู่ไหนจะชนะเนี่ย
-
ชอบๆๆๆๆๆ
-
ดันๆ
-
ยังไม่ได้อ่านนะคะ มาแปะเป็ดให้ก่อน เดี๋ยวกลับมาเม้นค่ะ
-
ไปอ่านจ้า
-
:laugh: ฮาดีค่ะ อยากดูฮอยฮักเต้น 555
-
>>> คู่กัดที่รัก <<< Up.โอเค จะมาต่อแล้วล่ะ รอก่อนนะ~ [P.- -/9/2554]
^
^
เข้ามาแซวคนเขียนว่า ลงวันที่ไว้แบบนี้ถึงจะไม่ผูกมัดว่าจะลงเรื่องวันไหน แต่ก็คงเกินเดือนก.ย. นี้ไม่ได้ใช่มั้ยคะ :laugh:
แต่ยังไงเค้าก็อยากอ่านเร็วกว่านั้นอยู่ดี อ๊ากกกกกกก อยากรู้ว่าฮอยวินเซอร์จะสมานฉันท์กันอย่างไร :L2:
-
ดันไว้ ฮึบ ฮึบ :z10:
-
มาเชียร์พี่เพ้นต์กับนายชิน (http://a2233.myweb.hinet.net/msn/foodshow/foodshow%20(17).gif)
:impress: รอตอนต่อไป.....
-
ตอนที่ 24 เฮียเฮอร์มิตมาแล้ว~!
( เกมต่อไปได้รับเกียรติจากท่านคณบดีคณะสถาปัตของเรานี่เองครับ ท่านคิดเกมสนุกๆ เกมนี้ขึ้นมา )
“เหี้ย คณบดีถาปัต...”
พอได้ยินพี่แทนประกาศแบบนั้น ไอ้โซโล่คนแรกเลยครับที่สบถออกมาอย่างอารมณ์เสียเป็นที่สุด ตามด้วยพี่เพ้นต์ที่ทำหน้าซีดๆ เหมือนกำลังนึกถึงเหตุการณ์ที่เศร้าสลดใจ พวกรุ่นพี่สถาปัตเนี่ยหน้าเหวอกันถ้วนหน้า ทำไมวะ? คณบดีคนนี้มันน่ากลัวขนาดนั้นเชียว แล้วผมก็หันไปมองคุณลูกชายของคณบดีที่นั่งเป็นนินจาล่องหน...
ดูจากลูก ตูก็เริ่มวิตกว่าพ่อจะไม่ต่างกันสักเท่าไร!!
“เป็นประสบการณ์ที่ทำให้กลัวละครรักไปชั่วชีวิต”พี่เพ้นต์กับไอ้โซโล่มันบ่นขึ้นมาพร้อมกันแล้วถอนหายใจตบไหล่กันอย่างเข้าใจกันและกัน พวกมันไปเป็นมิตรกันตั้งแต่เมื่อไรวะ กลายเป็นเพื่อนร่วมแชร์ความทุกข์กันได้ขนาดนั้น
อะ!! หรือว่า...ตอนนั้นไอ้ฮักบอกว่าแย่ มันแย่อย่างไงวะ? ผมหันไปมองไอ้ฮอยฮักที่ขยับแว่นตากันน้ำแล้วดึงหมวกปกปิดหน้าของตัวเอง ไม่พอมันยังใส่ฮู้ดไว้อีกชั้น กูล่ะร้อนแทนมึงจริงๆ มองไปแล้วจะเห็นแค่ปากแดงๆ น่าจุ๊บของมันเท่านั้นแหละครับ ผมเดินไปนั่งกับมันแล้วกระซิบกระซาบเบาๆ
“ตอนนั้นที่มึงบอกว่ามันแย่น่ะ พ่อมึงทำอะไรพวกไอ้โซโล่มันวะ?”
ไอ้ฮอยฮักหันมามองผมนิ่ง เหมือนมันกำลังคิดว่าผมถามอะไรมันอยู่ ก็ตอนนั้นมันบอกว่าแย่วะ แต่ก็ไม่เห็นไอ้โซโล่หรือพี่เพ้นต์จะโดนอะไรเลยนี่น่า ไม่ได้พักการเรียน ไม่ได้โดนโทษทัณฑ์ใดๆ แล้วมันแย่ตรงไหนวะ?
“อ้อ ตอนนั้นน่ะเหรอ กูกำลังบอกว่า แย่เพราะกูลืมถามน่ะ”
“...”
ไอ้คุณฮัก!!!! o12
มึงพูดแย่มาคำเดียวทำเอากูเครียดจนเป็นลม เพราะมึงลืมถามพ่อมึง!!? ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับไอ้เพื่อนคนนี้จริงๆ จะว่าไปมันก็ไม่ใช่ความผิดของมัน กูผิดเอง โอเค! กูดันเป็นลมก่อนที่มึงพูดจบ กูผิดเอง!! แต่ผมก็ยังสงสัยว่าทำไมสองคนนั้นถึงทำท่าหวาดกลัวคณบดีคณะเรานักวะ ถ้าไม่ได้ทำอะไรจริงๆ น่ะ?
“แล้วคณบดีทำโทษอะไรหรือเปล่าวะ?”
“อ้อ ทำสิ ให้สองคนนั้นนั่งดูละครเป็นเพื่อนไง รู้สึกว่าช่วงนี้พ่อกำลังติดซีรี่ย์รักๆ อยู่”ไอ้ฮอยฮักมันเอ่ยขึ้นเรียบๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติ ดูละครเนี่ยน่ะ!!? มันเป็นการลงโทษประเภทไหนกันวะ!? แล้วทำไมไอ้สองคนนั้นมันถึงได้เศร้าสลดแบบนั้นได้ ละครเรื่องอะไรกัน!?
“แล้วทำไมสองคนนั้นถึงได้กลัวกันวะ?”ผมถามไปอย่างไม่เข้าใจสุดๆ ไอ้ฮักมันหัวเราะเบาๆ
“กูไม่รู้ แต่ขนาดพ่อดีซยังผวาเมื่อได้ยินชื่อละครทีไรน่ะนะ”
“...”
ขะ...ขนาดท่านคิงยังกลัว ดูละครนี้คงจะไม่ธรรมดา!!!?
ตกลงมันเป็นการลงโทษประเภทไหนกันแน่วะ!!!?
“อ่า...แม่ง! เจ้าคณบดีกวนประสาท”พี่เรียวและรุ่นพี่คนอื่นๆ ยังส่ายหน้าไม่สู้ดีเลยครับ คณบดีคณะกูเจ๋งขนาดชนะพวกนี้ได้เลยเหรอ!? เดี๋ยวว่างๆ ผมจะแถไปกินข้าวกับไอ้ฮักมันบ้างดีกว่า เป็นการตีสนิทกับคณบดี เผลอๆ อาจจะตีซี้กับท่านคิงเลยก็ได้!!
( อย่างที่เห็นที่สระน้ำ ทางทีมงานกำลังเช็คความเรียบร้อยอยู่ จากจุดที่เรายืนอยู่นะค่ะเป็นจุดเริ่มต้น แต่ละคู่จะเริ่มต้นจากจุดนี้เหมือนกัน ทั้งสองคนวิ่งไปตามแพแคบๆ นี้ไปจุดสุดท้าย จากนั้นก็ทำให้ลูกโป่งแตกด้วยหน้าอก ห้ามเอาส่วนอื่นช่วยนะค่ะ แล้ววิ่งกลับมาจุดเริ่มต้น โดยทั้งหมดนี้จะต้องคาบป๊อกกี้ไว้หนึ่งแท่ง ถ้าป๊อกกี้หักต้องเลือกแท่งที่สั้นที่สุดมาคาบไว้แทนนะค่ะ พยายามอย่าทำให้ป๊อกกี้หักล่ะ ถ้าไม่อยากสัมผัสความแปลกใหม่ในชีวิต ฮิๆ )
ตาหวานพูดไปหัวเราะไปคิกๆ อย่างมีความสุข ระหว่างที่เราวิ่งบนแพและคาบป็อกกี้ไปด้วย ป๊อกกี้มันก็หักง่ายอยู่แล้วขนาดวิ่งบนพื้นธรรมดายังหักเลย!! นับประสาอะไรกับการวิ่งบนแพน้ำที่ไม่ค่อยเสถียรอีก อย่างไงป๊อกกี้มันก็หักอยู่ดีนั้นแหละ!!! แถมยังต้องเลือกแท่งที่สั้นที่สุดมาคาบต่ออีก นี่ไม่เท่ากับจูบโชว์ชาวบ้านเขาหรือไงวะ!?
คณบดีท่านคิดอะไรอยู่คร้าบบบบ!!?
( และถ้าตกลงไปในน้ำล่ะก็ต้องกลับมาเริ่มต้นใหม่ด้วยนะครับ เกมนี้อาศัยความสามัคคีและสมาธิเป็นอย่างมาก เพราะฉะนั้นทุกคู่เตรียมพร้อมนะครับ? )
“กูไม่ขอพร้อมได้ไหม ขอสละสิทธิ์เกมนี้ได้ไหมวะ?”คนผมเงินเอ่ยขึ้นมาก่อนใครเพื่อน ไม่ใช่ไอ้วินเซอร์ครับ แต่เป็น...รู้สึกว่าจะชื่ออัคน่ะครับ
“ทำอย่างกับกูอยากจะใกล้ชิดมึงงั้นแหละไอ้เหี้ยอัค ถ้าไม่มาป่านนี้ได้ไปนอนเล่นข้างเมียกูแล้ว”
“เออวะ ป่านนี้นอนสบายกับเมียไปแล้ว”
“ใครจะให้มึงนอนวะ? กูจะนอนกับเมียกู มึงไม่เกี่ยว”
“เหี้ย นั้นก็เมียกูโว้ย”
“เหี้ยยยยยย!!!”
แล้วก็เกิดศึกระหว่างสองหนุ่มวิศวะที่เป็นคู่กัน พี่อัคกับพี่ไลท์นั้นแหละครับ พูดอะไรจนผมงงๆ ตกลงแม่งเมียใคร แล้วไม่มีใครไปแยกสองคนนั้นที่กำลังกัดกันบ้างเลยเหรอ ดูเหมือนพวกเพื่อนๆ วิศวะจะมองดูอย่างปกติสุขเป็นที่สุดในสามโลก ดูเป็นเรื่องธรรมดาๆ ที่เห็นหนุ่มหล่อทั้งสองคนถีบกันไปมา ทะเลาะกันอย่างกับเด็กๆ ผมหันไปมองไอ้โซโล่ที่อยู่ข้างๆ อย่างสงสัย
“ไม่ต้องสนใจ พี่อัคพี่ไลท์ทะเลาะแย่งเมียกันทุกวัน”มันโบกมือไปมาแบบไม่มายด์สักนิด แย่งเมียกันเนี่ยน่ะ!? รักสามเศร้าหรอกเหรอ? ผมมองไปที่สองคนนั้นที่ยังเถียงกันตาปูดตาโต
“แล้วตกลงใครสมหวังวะ?”
“หือ? ก็สมหวังทั้งสองนี่”
“มันจะสมหวังทั้งสองได้ไงวะ?”ผมทำหน้างุนงงสุดขีด ไอ้โซโล่มันเหล่มองผมอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนมันจะหัวเราะขำแล้วกระซิบข้างหูของผม
“พวกเฮียเขามีเมียคนเดียวกันวะ”
หา!!!!!? มึงหมายถึง 3P ชิมิ!!!!!? :interest:
ผมนิ่งไปทันที ไอ้โซโล่มันพยักหน้ายืนยันอีกครั้ง แล้วมันก็เล่าเรื่องพวกเฮียๆ สองคนนั้นให้ฟังว่าทะเลาะจะเป็นจะตายแต่สุดท้ายมันก็ได้ด้วยกันน่ะนะ แถมเมียของสองคนนี้ก็เป็นผู้ชาย!!!!? แถมหล่อมากด้วย!!!
“เรียนบริหารเนี่ยแหละ”
แม่ง...ผู้ชายหล่อๆ เสร็จผู้ชายด้วยกันอีกรายแล้วเหรอวะ!!!? :serius2:
( ใครจะขอสละสิทธิ์บ้างครับ? ยังมีเกมหน้าอยู่หนึ่งเกม แต่แหม น่าเสียดายนะครับ เกมนี้สนุกน่าดูเลย )
ผมมองไปคู่อื่นๆ สละสิทธิ์กันแบบไม่แคร์คะแนนอะไรทั้งนั้น เพราะต้องการรักษาเวอร์จิ้นให้กับริมฝีปากของตัวเองกันทั้งนั้นแหละครับ ไอ้ชินมันรีบยกมือไม่แคร์คู่ของมันสักนิด พี่เพ้นต์ยิ้มๆ กับอาการกระตือรือร้นที่จะสละสิทธิ์ของไอ้ชิน แม้แต่ไอ้วินเซอร์มันยังขอสละสิทธิ์โดยไม่ปรึกษาคู่ของมันเลยสักนิด ไอ้ฮอยฮักมันก็บ่นงึมงำ
“เกมนี้สนุกจะตาย”
สนุกจนตายน่ะสิ!!!!
สุดท้ายแล้วเหลือสามคู่เท่านั้นครับที่ไม่สละสิทธิ์ แม่ง! แบบนี้อย่างไงก็ได้คะแนนวะ ดีแล้วที่ผมไม่สละสิทธิ์ไป คู่ที่เหลือก็คือพี่โมพพี่เรียว คู่น้องคาปูแล้วก็คู่ของผม อ่าฮะ!! ดูจากรูปการแล้วคู่ของผมชนะแน่นอน จะจูบหรืออะไรมันก็ธรรมดาๆ สำหรับผมกับไอ้โซโล่ที่เป็นแฟนกันอยู่แล้ว แต่สำหรับอีกสองคู่นั้นต่อให้สนิทกันแค่ไหนมันก็ไม่กล้าหร๊อกกกกก!!!
คู่แรกก็คือน้องคาปูชิโน่กับเจ้าคัลเลอร์ เล่นแบบระมัดระวังกันเต็มที่ ไปอย่างช้าๆ แต่มั่นคงจนกระทั่งจบเกมโดยที่แท่งป๊อกกี้ไม่หักเลยสักท่อน! แต่ใช้เวลาไปกว่าเกือบสิบนาทีแน่ะครับ ถ้าต้องการทำเวลาให้รวดเร็วก็ต้องทำให้ป๊อกกี้มันหักอย่างเลี่ยงไม่ได้ล่ะนะ เห็นไหมล่ะ? อย่างไงคู่ของผมก็ต้องชนะวะ!!
คู่ที่สองก็คือพี่โมพเรียว ผมนั่งดูทั้งสองที่เริ่มคาบป๊อกกี้คนละด้าน เสียงนกหวีดดังขึ้นเป็นสัญญาณการเริ่มเล่นเกม ทั้งสองก็ทำเอาผมอ้าปากค้าง พี่โมพพี่เรียวเดินบนแพแคบๆ นั้นอย่างรวดเร็ว แม้จะป๊อกกี้หักสั้นแค่ไหนก็ไม่แคร์ ริมฝีปากแม่งใกล้กันสุดขีดอ่ะ!! เสียงกรี๊ดของตาหวานเนี่ยดังขึ้นเป็นระยะๆ
พอมาถึงลูกโป่งทั้งสองก็ร่วมแรงร่วมใจกอดกันแน่นเพื่อให้ลูกโป่งมันแตก เป็นไปอย่างรวดเร็วมากครับ ชั่วพริบตาก็เดินกลับมาจุดเริ่มต้นโดยคาบป๊อกกี้ แบบนั้นมันไม่ได้คาบแล้วโว้ย!!! แบบนั้นมันจูบกันแล้วววววว!!!! แต่ละคนมองสองคนนั้นด้วยอาการอึ้งและทึ่ง ไอ้ฮักมันหัวเราะในลำคออย่างสนุก
( 1นาที 50 วินาทีค่ะ!! )
เร็วโคตร!!! o22
“เย้~!!!!”พี่เรียวกระโดดตัวลอยเมื่อรู้เวลาของคู่ตัวเอง พี่โมพแกไม่ได้สนใจฟังเวลาด้วยซ้ำยืนเคี้ยวป๊อกกี้หน้านิ่งได้อีกอ่า ตกลงพวกพี่แม่งเป็นเพื่อนกันจริงๆ เปล่าเนี่ย เพื่อนมันจ๊วบกันหน้าตาเฉยขนาดนี้เลยเหรอวะ!? ไม่มีหวั่นไหวสักนิด? จะแมนอะไรขนาดนั้น!!!? กระหายชัยชนะมากเลยนะครับพี่เรียว!!
“แล้วเราจะชนะคู่นั้นได้ไงวะ?”ผมถามไอ้โซโล่อย่างสิ้นหวังสุดๆ ไอ้โซโล่มันหัวเราะออกมาแล้วเอ่ยด้วยใบหน้าภาคภูมิใจ
“ด้วยความรัก!”
“...”
ถุย!!!
ผมกับไอ้โซโล่มาจุดเริ่มต้นแล้วคาบป๊อกกี้ไว้กันละด้าน เอ่อ...ความยาวของป๊อกกี้มันก็ไม่ได้มากมายอะไร กลายเป็นการจ้องตาสื่อรักไปซะงั้น คณบดีครับนี่ใช่ไหมเป้าหมายของท่านนนนนน!!? ไอ้โซโล่มันเอียงหน้าแล้วกัดป๊อกกี้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม อะไรของมึงเนี่ย!!? ผมเบิกตากว้างพร้อมๆ กับเสียงกรี๊ดของตาหวานเสียงโห่ร้องของคนอื่นๆ แล้วเสียงนกหวีดเริ่มต้น
ไอ้โซโล่ประกบริมฝีปากของผมแล้วพาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ผมกำลังงงครับ โดนมันพาเดินไปจนกระทั่งมาถึงจุดลูกโป่ง พวกเรานั่งลงแล้วหยิบลูกโป่งขึ้นมาไว้ตรงกลางระหว่างเราสองคนแล้วกอดบีบให้ลูกโป่งมันแตกแล้วเดินกลับมาอย่างว่องไว
ไอ้บ้าโซโล่!!!
เกมมันจบแล้วโว้ย!!!!
ปล่อยกูสักที!!!
ผมพยายามผลักไอ้โซโล่ ไอ้หื่นที่แม้กระทั่งตอนเล่นเกมก็ยังไม่เว้น ไอ้บ้าโซโล่มันปล่อยผมแล้วไปยืนเคี้ยวป๊อกกี้กรุ้บๆ หน้าตายมากกกก!!! ยิ่งกว่าพี่โมพเสียอีก!!!
( 1 นาที 20 วินาทีค่ะ เร็วมากกกกก!! )
ถึงกูจะชนะได้ที่หนึ่ง แต่มันก็ไม่มีความสุขเลยสักนิด อีแบบนี้กูจะมองหน้าใครติดวะ!!? ผมเดินกลับมาอย่างคอตกเหมือนกูเป็นคนแพ้อย่างไงอย่างนั้น คนอื่นๆ มองมาที่ผมด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป แต่ละคนเนี่ยมองกูแล้วยิ้มๆ เหมือนจะล้ออะไรบางอย่าง ผมนั่งมุดหน้าอายทันที ส่วนไอ้โซโล่มันด้านได้อีกอ่าครับ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักนิด!!
( สรุปเกมนี้คู่ของพรีสต์โซโล่ได้คะแนนไปสามคะแนนจากการร่วมมือที่สุดยอดแห่งความสามัคคี ต่อมาก็คือคู่ของเรียวโมพได้ไปสองคะแนน และคู่สุดท้ายคาปูชิโน่คัลเลอร์ได้ไปหนึ่งคะแนน!! )
พี่แทนไม่ต้องบรรยายก็ได้นะครับ ผมอายยยย!!!!
( ต่อไปเป็นเกมสุดท้ายของอาทิตย์นี้แล้วล่ะครับ และเป็นเกมตัดสินว่าคู่ไหนจะได้ออก คู่ไหนจะได้อยู่ต่อไป เกมสุดท้ายนี้คืออะไรครับคุณตาหวาน? )
( แน่นอนค่ะ สิ่งสำคัญของเกมนี้มีอยู่สองอย่างหนึ่งคือ ความกล้าหาญ สองก็คือ...หอกระโดด!! )
ตาหวานพูดแล้วเผยมือไปที่หอกระโดดข้างสระน้ำที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ผมเงยหน้ามองขึ้นไปแล้วห่อปากทันที สะ...สูงมากเลยนะนั้น!!
( กติกาง่ายแสนง่ายค่ะ แค่แต่ละคนเลือกระดับการกระโดดได้ตามสบายใจ แล้วจะนำระดับความสูงมาร่วมกัน คู่ไหนสามารถร่วมได้สูงกว่าก็จะชนะไป เกมนี้ง่ายไหมล่ะคะ? )
( หอกระโดดจะมีความสูงตั้งแต่ 1 เมตร 3 เมตร 5 เมตร 7 เมตร 10 เมตร 12 เมตรและสูงสุด 15 เมตรครับผม!! ขอบอกว่าไม่ใช่ง่ายๆ อย่างที่คิดนะครับที่จะกระโดดจากหอคอยนั้นลงไปในสระน้ำได้ แค่ 7 เมตรก็ฉี่แตกแล้วครับ!! )
ผมมองหอกระโดดนั้นแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หันมามองไอ้โซโล่ที่เงยหน้ามองหอกระโดดอย่างซีดจัด อ้าว...ไอ้โซโล่มันกลัวความสูงนี่หว่า!! ผมมองไอ้โซโล่แล้วมองหอกระโดดนั้น ท่าทางไอ้โซโล่มันงงยิ่งกว่าใครทั้งหมด ค้างท่าเดิมเลยครับ แล้วมันก็ส่ายหน้าไปมาอย่างทรมาน
( คู่ไหนจะกระโดดคู่แรกครับ? )
เงียบกริบ....
ไม่มีคู่ไหนยกมือสักคู่เลยครับ แต่ละคนมองหอคอยนั้นอย่างพินิจพิจารณากันสุดฤทธิ์แล้วสุดท้ายพี่แทนก็ใช้วิธีจับสลากเลือกคู่ดวงซวยกัน คู่แรกแม่งคงไม่ใช่คู่กูอีกหรอกนะ!! ผมมองพี่แทนอย่างหวาดหวั่น ขออย่าให้เป็นคู่กูอีกเลย!! เพราะตอนนี้ไอ้โซโล่มันจิตหลุดไปแล้ว!!
( คู่ของโจ้และโรมครับ! )
เยสสสสสส~!!!!
ไอ้โจ้ไปตายแทนกูซะ!!!!
ไอ้โจ้มันถอนหายใจเฮือกเลยล่ะครับ ส่วนพี่โรมทคอตกทำหน้ารับกรรมไปแต่โดยดี แล้วสองคนนั้นก็เดินขึ้นเขียงไปที่หอคอยสูงนั้น ไอ้โจ้ขึ้นไปที่ระดับ 7 เมตรแล้วคลานไปดูระดับ มันอุทานเสียงหลงแล้วเงยหน้าซีดๆ มามองพวกผม
“สูงโคตรรรร!!!”
“น่ากลัว...”พี่โรมก็แทบจะร้องไห้อ่าครับ มันสูงขนาดนั้นเชียว ทั้งสองหนุ่มทำปลงกันแล้วก็ตัดสินใจเดินขึ้นไปอีกระดับซึ่งเป็นระดับ 10 เมตร พอทั้งคู่ส่องลงมาก็รีบเกาะราวกันทันที
“รีบๆ โดดลงมาไอ้โจ้ เสียเวลา!”พี่เรียวแกตะโกนเร่งไอ้โจ้ ไอ้บ้านั้นหน้าซีด
“โดดไปเนี่ยตายได้เลยนะพี่!”ไอ้โจ้มันตะโกนกลับมาหน้าตามันเหมือนจะร้องไห้ มันคงจะสูงจริงๆ นั้นแหละ ดูจากท่าทางของทั้งสองคนแล้วแบบว่า...ซีดกันสุดขีด!! แล้วสุดท้ายทั้งสองก็ใส่เสื้อชูชีพเดินมายืนตรงปลายแท่น จะโดดระดับ 10 เมตรจริงดิ!? จะฆ่าตัวตายงั้นเหรอออ!!?
ทุกคนส่งเสียงร้องเชียร์ทั้งคู่ ไอ้โจ้กับพี่โรมยืนเปายิงชุบกันแล้วสุดท้ายไอ้โจ้ก็เป็นคนแพ้โดนพี่โรมผลักให้ไปตาย เอ๊ย ไปกระโดดก่อน ไอ้โจ้มายืนปลายแท่นอีกครั้ง มันมองลงมาข้างล่างแล้วหลับตาปี๊ดก่อนจะกลั้นใจกระโดดลงมา น้ำในสระเนี่ยแตกกระจายดังตู้ม!! พี่โรมก็ก้าวออกมาแล้วกระโดดผลีชีพลงมาติดๆ พวกผมก็ตบมือกันทันที
( คู่แรกทำสถิติไป 20 เมตรครับผม! )
คู่แรกแม่งก็สูงสุดๆ เลยอ่ะ แล้วเนี่ยกูจะเอาอะไรไปสู้พวกมันวะ มองไอ้โซโล่ที่ซีดแล้วซีดอีกอย่างสงสาร แล้วนี่มันจะกระโดดระดับสามเมตรได้ไหมเนี่ย? รู้สึกถึงว่าอ่อนแอของแฟนตัวเอง ถ้าอย่างนั้นผมควรจะต้องเข้มแข็ง ให้มันโดดสามเมตรแล้วผมไปโดด 15 เมตร!?
หึ... พูดเป็นหนังการ์ตูนไปได้!!? o18
อย่างไงผมก็จะลากไอ้โซโล่มันขึ้นเขียงไปด้วยกัน!! ผมแอบเหลือบมองไอ้โซโล่แล้วหัวเราะในใจ กูจะโดดสิบเมตร มึงก็ต้องโดดกับกู!! แต่ละคู่ขึ้นไปสิบเมตรแล้วทำหน้าตกใจกันสุดๆ อืม...แล้วกูจะโดดได้ไหมเนี่ย?
“มองลงมาโคตรน่ากลัวจริงๆ แต่พอโดดลงมาก็สนุกดีนะ”ไอ้โจ้มันเช็ดตัวพร้อมกับบ่นเสียงดัง ทำหน้าจริงจังซะ มึงผ่านแล้วมึงก็พูดได้สิวะ!! แล้วสถิติความสูงก็ยังไม่มีใครทำลายคู่ของไอ้โจ้พี่โรมสักคน มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ? แต่ละคนเลี่ยงมาโดด 7 เมตรกันทั้งนั้น พอโดดลงมาน้องคาปูชิโน่เนี่ยโอเว่อร์สุด
“อย่างกับโดดลงนรกเหอะพี่!! โคตรสูง!”
“ขาแบบว่าไม่มีแรงที่จะก้าวลงมาเลย”
“เหอะ โม้วะ! มันจะน่ากลัวอะไรนักหนา เดี๋ยวกูจะล้มสถิติให้ดู!”พี่อัคกับพี่ไลท์หัวเราะแล้วเอ่ยเยาะเย้ยพวกที่ไม่สามารถทำลายสถิติได้ แล้วทั้งสองก็เดินอาดๆ ขึ้นไปบนหอคอยอันสูงชันด้วยความมั่นใจสูงสุด เดินขึ้นไปในระดับ 12 เมตร!!!
“เฮ้ๆ ตายได้เลยน่ะนั้น!”พี่โรมแทบจะกรีดร้องเมื่อเห็นเพื่อนเดินอาดๆ ขึ้นไปอย่างกล้าหาญ คนข้างล่างเอ่ยกันระงม แต่ดูเหมือนสองคนข้างบนจะมีความมั่นใจในตัวเองมาก มายืนตรงปลายแท่นไม่กลัวหน้าไหนทั้งสิ้น แล้วเหลือบมองลงมาก่อนจะเดินกลับมาจับราว
“ฮ่าๆๆๆ กูว่าแล้ว! มันสูงโคตรๆ เหอะ”
แล้วทั้งสองคนก็ก้าวมาปลายแท่นอีกครั้ง พร้อมกับหลับตาลงทำใจอยู่ตั้งนานสองนาน พวกเพื่อนๆ ก็โบกมือให้ลงมาอีกระดับอย่าฝืนตัวเอง แต่สองคนนั้นก็ส่ายหน้าไปมาอย่างดื้อ แล้วสุดท้ายพี่อัคก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์เหลือบมองพี่ไลท์ที่อยู่ข้างๆ ก่อนที่พี่ไลท์จะลืมตาขึ้น พี่อัคแกก็ถีบพี่ไลท์ลงมาอย่างรวดเร็ว
ว๊ากกกกกก!!!! ตู้มมม!!!!
“ง่ะ...”พวกผมหลับตากันทันที ภาพสยองสดเลยน่ะเนี่ย!! แล้วเสียงตู้มอีกครั้งก็เกิดขึ้น ผมลืมตาขึ้นไปมองก็เห็นพี่อัคกับพี่ไลท์กำลังทะเลาะกันในสระน้ำซะแล้วล่ะครับ อ้าวๆ คู่นี้ทะเลาะกันอีกแล้วครับ ไอ้โซโล่มันหัวเราะเบาๆ ในลำคอมองรุ่นพี่ทะเลาะกัน ผมมองมันแล้วถอนหายใจโล่งเล็กน้อย มันคงจะทำใจแล้วล่ะมั้ง
( สถิติใหม่ 24 เมตรครับ!! )
“ชิ ก็แค่นั้นแหละวะ เดี๋ยวกูโดด 15 เมตรให้ดู”
นั่น!!!! พี่เรียวพูดข่ม!!!
แต่ก็น่าจะถามความคิดเห็นของพี่โมพบ้างนะครับ หันมมามองพี่เรียวตาโตเชียว! หน้าพี่โมพโคตรฮาอ่าครับ พี่เรียวทำเอาคนนิ่งๆ หลุดมาดได้ฮาขนาด!! แล้วพี่เรียวกับพี่โมพก็ได้ขึ้นไปกระโดดจริงๆ ด้วยสิครับ พี่เรียวใจกล้าหาญเดินขึ้นไปความสูงระดับ 15 เมตร แต่พอเฮียแกส่องลงมาเท่านั้นแหละ อ้าปากค้างเชียว! แล้วแกก็เดินลงมาอย่างสงบมาที่ความสูง 12 เมตรที่พี่โมพยืนรออยู่ก่อนแล้ว เหมือนพี่โมพเดาไว้แล้วว่าพี่เรียวไม่กล้าโดดระดับนั้นแน่ๆ
“โดดแล้วนะจ้ะ~!!! ยะฮู้~!!!”
ตู้ม!!!!
พี่เรียวตะโกนอย่างร่าเริงราวกับกำลังสนุกเต็มที่ พี่แกกระโดดลงมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า พี่โมพก็กระโดดลงมาติดๆ แล้วทั้งสองก็ทำสถิติเท่ากับคู่ของพี่อัคพี่ไลท์ และแล้วคู่ต่อไปที่ต้องไปโดดหอนรกนั้นไม่ใช่คู่ของไอ้ฮักหรอกครับ แต่เป็นคู่ของผม!! ไอ้โซโล่เนี่ยสะดุ้งเฮือกทันที
ผมลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง แค่หลับตาแล้วโดดๆ ลงมามันจะยากอะไรกัน ผมเดินไปที่หอคอยนั้น ไอ้โซโล่มันก็เดินลอยตามมาอย่างกับเป็นวิญญาณ ผมจอดรอมันที่บันไดทางขึ้น หน้าไอ้โซโล่มันซีดเอาซีดเอา เอ่อ...สามีกูจะตายหรือเปล่าเนี่ย? ผมคว้ามือของมันมาจับไว้ แม่ง มือมันโคตรเย็นเลยครับ มึงตายแล้วหรือเปล่าวะ!!?
“โซ ไหวเปล่าวะ?”
“...เหอะๆ”มันเงียบไปแล้วหัวเราะแห้งๆ ออกมาแทน ตายห่าแล้ว!! ไอ้โซโล่จิตหลุด!! ผมมองตาไอ้โซโล่ที่กรอกไปมาหลบตาผมอีกแน่ะ
“กูกลัวจริงๆ นะ”มันพูดเสียงกระซิบเบาๆ ผมเม้มริมฝีปากแล้วพยักหน้าเข้าใจมัน เอาน่า กูไม่ล้อมึงหรอกแต่ต่อไปไม่แน่วะ กร๊ากกกก!!! อะแฮ่ม.... ไม่มีอะไรครับ ผมจับมือมันมากุมไว้แล้วยิ้มให้มันแบบปลอบใจ
“มึงไม่ต้องกลัว กูอยู่กับมึง”
“...”
ผมดึงไอ้โซโล่ขึ้นมาที่ความสูงระดับ 10 เมตร ไอ้โซโล่ไม่กล้ามองลงไป มันมองตรงไปข้างหน้า มือของมันบีบมือของผมไว้แน่น ถึงผมจะเจ็บมือแต่ก็คงจะพูดอะไรไม่ได้ ตอนนี้ไอ้โซโล่มันกลัวจริงๆ นี่หว่า ผมเม้มปากรวบรวมความกล้าเหลือบมองไปข้างล่าง
อุแว๊กกกกกกกกก!!!!!!
น่ากลัวโคตร!!!
ไม่ใช่คนกลัวความสูงยังอยากจะร้องไห้อ่าครับ คนข้างล่างก็ส่งเสียงเชียร์กันขนาดหนัก ผมถอนหายใจแล้วมองไอ้โซโล่ที่เหงื่อไหลพรากๆ หน้าก็ซีดไม่มีสีเลือดฝาดแม้แต่น้อย เอาแล้วไง มือแม่งก็เริ่มสั่น หรือว่าผมจะขอสละสิทธิ์ดีเนี่ย ถ้าโดดลงไปเกิดมันหัวใจวายช็อกตาย ไม่เท่ากับว่าผมเป็นหม้ายแต่หนุ่มหรอกเหรอ!!? ผมกับไอ้โซโล่มายืนปลายแท่นกระโดด
“โซโล่”
“หือ?”
ผมเงยหน้าเรียกไอ้โซโล่เบาๆ แล้วใช้มือจับหน้ามันหันมามองผม ไอ้โซโล่เลิกคิ้วมองผมอย่างงุนงง ผมยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยประโยคนั้นไปเบาๆ
“Voi siete più di amore, Poiché voi è metà della mia vita.”
“...?”ไอ้โซโล่ทำหน้างงไม่รู้ว่าผมพูดอะไรกับมัน แล้วผมก็เขย่งขึ้นไปจูบไอ้โซโล่ที่กำลังมึนอยู่ จากนั้นก็กอดมันเอาไว้แน่น เสียงกรี๊ดกร๊าดโห่ร้องดังลั่นจากข้างล่าง ผมก็ก้าวถอยหลังกระโดดลงไปพร้อมๆ กับไอ้โซโล่ นาทีที่กระโดดลงมามันช่างรวดเร็วแต่ในความรู้สึกของผมมันกลับเชื่องช้า ไอ้โซโล่มันหลับตาแล้วกอดผมไว้แน่น
ตู้มมม!!!!!
“เพื่อนกู โฮกกกกก!!!!”
“กล้ามากกกกก!!!!!”
“กูน้ำตาไหลเลย ซาบซึ่ง เอ๊ย ซาบซึ้ง!”
ผมกับไอ้โซโล่โผล่ขึ้นมาจากสระน้ำก็ได้ยินคำสรรเสริญจากคนบนฝั่ง แต่ละคนเนี่ยยิ้มกว้างแล้วแซวพวกผมกันทันที ไอ้โซโล่กับผมก็พากันว่ายน้ำขึ้นฝั่งมา ไอ้โซโล่มันก็โดนพวกเพื่อนๆ ในคณะรุมแซวทันที ไอ้บ้านั้นหน้าแดงยิ้มเขินๆ ไปกับคำแซว
“Voi siete più di amore, Poiché voi è metà della mia vita.”พี่เรียวเอ่ยทวนประโยคที่ผมเอ่ยอย่างครบถ้วน ผมหันไปมองพี่แกทันที อย่าพี่!!! โปรดอย่าแปล!!! พี่เรียวกลั้นหัวเราะเอาไว้แล้วพี่แกก็ล้มตัวลงกุมท้องหัวเราะอย่างทนไม่ไหว
“มันเลี่ยนซะกูไม่กล้าแปลเป็นไทยเลยวะ!!”
ดีแล้วครับอย่าแปล!!
“นายเป็นยิ่งกว่าความรัก เพราะนายคือครึ่งชีวิตของฉัน”
“...ไอ้บ้า”
ผมยืนค้างทันที เมื่อจู่ๆ พี่โมพคุกเข่าลงไปแล้วเอ่ยประโยคนั้นออกมาด้วยใบหน้าจริงจัง แถมยังจับมือพี่เรียวไว้อย่างกับจะขอแต่งงานแน่ะ!! พี่เรียวอ้าปากค้างหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที ก่อนจะได้สติปัดมือพี่โมพออกแล้วแว้ดใส่ทันที พี่โมพลุกขึ้นแล้วหันมายิ้มล้อๆ ผม
“ใช่ไหมล่ะประโยคนั้นน่ะ?”
อะ...อ้าว!!?
ผมอ้าปากกว้างยิ่งกว่าเดิม เฮียแกล้อกูอยู่นี่เองงงงงงง!!!! ผมหน้าแดงแปร๊ดแข่งกับพี่เรียวทันที ไอ้โซโล่มันมามองผม แล้วพี่โมพแกก็เดินไปกระซิบอะไรบางอย่างกับไอ้โซโล่ ไอ้บ้านั้นก็หันมายักคิ้วให้กับผม ตาของมันเนี่ยแทบจะทำให้ผมละลาย ไอ้โซโล่เอ่ยพร้อมกับวางมือไว้บนอกด้านซ้าย
“Caro, Voi è come il mio cuore stesso.”( ที่รัก คุณก็เป็นดั่งหัวใจของผมเช่นกัน )
โฮกกกกกกกกกกกกกกก!!!!! เหมือนโดนแอทแท็ค!!!!!!!
ประโยคนี้ฆ่ากูเลยทีเดียว!!!! :z3:
พี่โมพถูกมันติดสินบนเท่าไรครับ!!? พี่โมพแกยิ้มนิดๆ อย่างพอใจในตัวของลูกศิษย์ใหม่เอี่ยมถอดด้าม ไอ้โซโล่มันก็หันไปยกนิ้วให้พี่โมพซะงั้น เยี่ยม!! รู้สึกสามีของผมจะเชื่อมสัมพันธ์กับหัวหอกอีกคนของสถาปัตไปแล้ว!! เอาล่ะครับ พักเรื่องของผมไว้แล้วมาโฟกัสที่คู่สุดท้ายก็คือไอ้ฮอยฮักและไอ้วินเซอร์ (เยี่ยม! คู่กูแย่งซีนกลับมาได้แล้ว!! )
:L2: :L2: ต่อรีล่าง :L2: :L2:
-
พี่เรียวแกเข้าไปจัดการดึงหมวกดึงแว่นตาที่เกะกะประหลาดๆ ของไอ้ฮักมัน ไอ้บ้าฮักก็เอาตัวรอดไปได้อย่างหวุดหวิด เกือบความลับแตกแล้วไหมล่ะ? พี่เรียวทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่พอใจแต่ก็ไม่ว่าอะไรต่อเมื่อพี่โมพโยกผ้าเช็ดตัวมาให้ ไอ้ฮอยฮักกับไอ้วินเซอร์มันเดินขึ้นไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งถึงชั้นสุดท้าย ความสูงระดับ 15 เมตร!!!
คนอื่นๆ ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวตื่นเต้นกันทันที พี่เรียวมองไปแล้วทำตาโต ไอ้คุณฮอยฮักเดินมาที่ปลายแท่นด้วยใบหน้านิ่งสงบเหมือนมันกำลังเดินอยู่สวนหลังบ้าน พี่แกไม่มีอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้นแต่ผมรู้ว่ามันกำลังสนุกอยู่! ส่วนไอ้วินเซอร์มันก็ยิ้มอย่างสนุกเต็มเปี่ยม อีคู่นี้นี่มัน...เหมือนกันอย่างประหลาด!!!
ไอ้วินเซอร์มันกระโดดเป็นคนแรกครับ มันยืนหันหลังแล้วกระโดดม้วนหลังหมุนตัวเป็นสปินลงมาอย่างสวยงาม น้ำกระเซ็นไม่มาก ไอ้ฮอยฮักมันวิ่งมาเยาะๆ แล้วกระโดดม้วนตัวลงมาลงสระไปอย่างสวยงาม! คนอื่นๆ ส่งเสียงโห่อย่างตื่นเต้นดีใจอย่างกับบอลไทยได้ไปบอลโลก!!!
“Ottima!!!”พี่เรียวอุทานเสียงหลงเป็นภาษาอิตาเลียนพร้อมกับลุกขึ้นไปยกนิ้วโป้งให้ ประมาณว่าสุโค่ยยยยย!!!
“สุดยอดดดด!!!! มันโดดเหมือนนักกีฬาทีมชาติเลย!!!!”
“ท่าโคตรสวย! แถมน้ำไม่กระเซ็นเลย มืออาชีพโคตรๆ!!!”
“ฮอยฮัก!!! วินเซอร์!!! ฮอยฮัก!!! วินเซอร์!!!!”เกิดอังกอร์แฟนคลับชั่วคราวของคู่ท่านเทพทันที พอสองคนนั้นขึ้นมาจากสระ พวกเพื่อนๆ แต่ก็เข้ามารุมกอดอย่างกับพวกมันชกได้เข็มขัดโลกอะไรประมาณนั้นเลย!!
( สถิติสูงสุดคือ 30 เมตร คู่ฮอยฮักวินเซอร์ชนะ~~!!!!!! )
( สรุปคะแนนค่ะ จากเกมนี้คู่ของวินเซอร์ได้ไป 3 คะแนน คู่ของอัคไลท์และโมพเรียวได้ไป 2 คะแนน และสุดท้ายคู่ของโจ้โรม คู่พรีสต์โซโล่ได้ไป 1 คะแนน!!! )
(ครับ~ อย่างที่บอกไปจะมีสามคู่ที่ตกรอบไม่ได้ไปต่อกับพวกเรา มาสรุปคะแนนอาทิตย์นี้นะครับ เริ่มจากอันดับหนึ่งมี 8 คะแนนคือคู่วินเซอร์ฮอยฮักและโมพเรียว! อันดับที่สอง 5 คะแนนได้แก่คู่พรีสต์โซโล่! อันดับที่สาม 3 คะแนนคือเพ้นต์ชิน! อันดับที่สี่ 2 คะแนนได้แก่อัคไลท์และโจ้โรม! อันดับสุดท้าย 1 คะแนนได้แก่คาปูชิโน่คัลเลอร์ และสามคู่ที่ต้องตกรอบจากเราไปคือ กันต์มอคค่า เขื่อนสกายและทรัสต์กัปตัน เสียใจด้วยครับ )
พวกเราตบมือเมื่อพี่แทนพูดจบ พวกเพื่อนๆ ของคู่ที่ตกรอบก็เข้าไปตบไหล่แสดงความมีน้ำใจกันอย่างน่าชื่นชม เป็นภาพที่ดูแล้วน่าประทับใจสุดๆ พี่เรียวยิ้มกระหยิ่มกับอันดับหนึ่งของตัวเอง คู่อันดับหนึ่งอีกคู่ก็ยืนเงียบไม่พูดอะไร ส่วนคู่ของผมได้ที่สองเชียวนะ หรือเพราะว่าพลังแห่งรัก!!? อ้วกกกกก เล่นเองอ้วกเองครับ ขนลุกเฟ้ย!!!
( สำหรับอาทิตย์นี้ทางเราก็ต้องกล่าวว่า...ขอบคุณค่า~!!!! )
( แล้วเจอกันใหม่อาทิตย์หน้าครับ กับการชนคณะของ.... )
“วิศวะวิศวะ!!!!!!!”
“ถาปัตถาปัต!!!!!!”
สำหรับการชนคณะครั้งต่อไป เจอกันอาทิตย์หน้าครับ!!!! :bye2:
:กอด1: :กอด1:+-+-+ :กอด1: :กอด1:
อืม...หลังจากที่ผ่านพ้นวันที่แสนจะลำบากในสระน้ำของมหาวิทยาลัยไปแล้ว วันนี้ผมก็กลับมาลันลาร่าเริงอีกครั้ง!!! วันนี้เป็นวันอาทิตย์ โย่วววว~!!! ผมแต่งตัวเตรียมพร้อมรับเฮียที่ส่งอีเมล์มาบอกผมว่า... ให้ไปรับที่สนามบินเวลาสิบโมงเช้า! อู้วววววว~!!!!! เฮียกลับมาแล้วคร้าบพี่น้อง เฮียของผมเองคร้าบบบบบ~!!! ไปเรียนมหาวิทยาลัยดนตรีชื่อดังที่เวียนนา โฮะๆๆๆ!!! เฮียของผม...!!
ทำไมทำหน้าแบบนั้นกันล่ะครับ ปรับอารมณ์ให้มันเร็วๆ หน่อย อย่าไปค้างกับการชนคณะเมื่อวานสิ! วันนี้เฮียของผมมานะ!! จะขอแนะนำเฮียสุดที่เลิฟของผมให้รู้จักนะครับ เฮียชื่อว่าเฮอร์มิต เรียกว่ามิตสั้นๆ ก็ได้ครับ เฮียผู้หล่อเหลา เก่งไปซะทุกอย่าง เป็นคนอ่อนโยน ยิ้มง่าย ใจดี! เรียนก็เก่ง กีฬาก็เด่น อู้ยยยย~!!! สุดยอดเฟอร์เฟ็คส์ครับทุกท่าน!!! ใครได้ไปเป็นคู่รับรองความผาสุกชั่วชีวิต!!
เฮียมิตเคยเรียนศิลปกรรมศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยนี้จบตรีก็ไปต่อโทที่ประเทศออสเตรีย มหาวิทยาลัยดนตรีและศิลปประยุกต์แห่งกรุงเวียนนา(University for Music and Performing Arts Vienna) ภาษาอังกฤษอะไรก็ไม่รู้จำไม่ได้ ยาวเกินไปสำหรับผม! ที่นี้เขาเข้ายากสุดๆ นะเออ มีกฎอะไรไม่รู้ยุบเยิบไปหมด แต่เฮียของผมก็สามารถเข้าไป โฮะๆๆๆ!!! หนึ่งในสิบความภาคภูมิใจของไอ้พรีสต์!!
“ไปไหน?”
พอผมเดินลงมาเท่านั้นแหละ ไอ้คุณสามีก็ถามจิกทันที ผมหันไปมองไอ้โซโล่ที่กำลังเล่นกับเจ้าอาบัง มันเดินมาหาผม เอาไงล่ะกู บอกว่าไงดี? ไปหาพี่ชาย? เดี๋ยวแม่งก็พาลว่ากูไปหาพี่เลิฟอะไรนั้นแน่ๆ เซฟๆ ไว้ล่ะกัน
“ไปเที่ยว”
“ไปกับใคร?”
“กับไอ้ฮอยฮัก”
“อ้อ แล้วกลับเมื่อไร?”
“ไม่รู้ ไม่เกินเที่ยงมั้ง ถ้าอย่างไงเดี๋ยวโทรบอก”
พอบอกไปว่าจะไปกับไอ้ฮอยฮัก ไอ้โซโล่มันก็ทำเสียงอ่อนลงทันที คงไม่รู้สินะว่าไอ้ฮอยฮักกับคุณพี่เลิฟน่ะคนเดียวกัน! แล้วไอ้โซโล่มันก็ปล่อยผมออกมาจากบ้านอย่างปลอดภัย ผมก็เดินลันลาพาเฮทักทายป้าอรที่รกน้ำต้นไม้ที่หน้าบ้านแล้วเปิดประตูออกมา เจอรถของไอ้ฮักจอดรออยู่พอดี ผมเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง
“ไปกันโล้ด~”
“แล้วทำไมกูต้องไปด้วยวะ?”ไอ้ฮอยฮักมันถอนหายใจเฮือกผมหันไปยิ้มให้กับมัน ไอ้ฮอยฮักมันสตาร์ครถแล้วขับออกไป
“มึงบอกเองว่าจะไปรับเฮียมิตกับกูไง เฮียมิตบอกอย่างงั้นนี่”
“...กูพูดตอนไหนฟ่ะ?”ไอ้ฮอยฮักมันเอ่ยเรียบๆ แต่มันก็ยังมาแต่โดยดี เข้าเถอะ อย่างไงก็คนเคยรู้จักกันนะมึง แล้วผมกับไอ้ฮอยฮักก็มาถึงสนามบินกันอย่างรวดเร็ว ผู้คนมองไอ้ฮอยฮักเป็นตาเดียวเลยล่ะครับ เพราะวันนี้มันหล่อวิ๊งมาเชียว แล้วทำไมมึงไม่แต่งเป็นฮอยฮักจืดๆ มาวะ?
ผมกับไอ้ฮอยฮักยืนรอพี่เฮอร์มิตอยู่นาน จนกระทั่งเสียงประชาสัมพันธ์คนสวยก็ประกาศมาไฟท์จากเวียนนาได้มาถึงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมยืนใจลุ้นระทึก เฮียกำลังจะเดินออกมาแล้วววว!!!! หน้าตาเฮียจะเปลี่ยนไปอย่างไงหรือว่ายังเหมือนเดิมวะ โอ๊ยยยยย!!! ตื่นเต้น!!!!
แล้วผมก็เห็นร่างสูงใหญ่ที่ใส่ชุดโค้ทสีน้ำตาลยาวเดินลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมา เขามองซ้ายขวาเหมือนกำลังมองหาใคร ผมเห็นแล้วยกมือปิดปากอย่างดีใจสุดขีด เดินออกไปโบกมือยิ้มร่าทันที พร้อมกับตะโกนชื่ออีกฝ่ายอย่างดีใจ เขาหันมามองใบหน้าหล่อที่อ่อนโยนนั้นยิ้มกว้างทันทีแล้วเดินลากกระเป๋าตรงมาที่ผมอย่างรวดเร็ว ผมอ้าแขนรอรับ ร่างสูงนั้นก็ปล่อยมือจากกระเป๋าเดินทางแล้วก็พุ่งเข้ามากอดไอ้ฮอยฮักที่อยู่ด้านหลังของผมเต็มรัก...
เอ๊ะ!!!!? เดี๋ยวนะ!!!!! :o
ผมหันตัวกลับไปแล้วเบิกตากว้างอย่างตกใจ เฮียยยยยยยย!!!!!! น้องอยู่ตรงนี้เฟ้ยยยยยย!!!! เฮียเฮอร์มิตคว้าไอ้ฮอยฮักเข้าไปกอดแล้วหอมแก้มมันทั้งซ้ายทั้งขวาฟอดใหญ่ ไอ้ฮอยฮักแข็งทื่อไปเมื่อเจอพี่เฮอร์มิตกอดไว้แน่น ว๊ากกกกกก!!! เฮียยยยยยย!!!! ผมดึงเฮียเฮอร์มิตออกมาจากไอ้ฮอยฮักก่อนที่เฮียจะจูบอีกฝ่าย
“เฮียยยยยย!!!! พรีตส์อยู่นี่เฟ้ยยยยย!!!!!”
“....หา? พรีสต์? อ้าว....เหรอ? เดี๋ยวนะ”พี่เฮอร์มิตทำหน้างุนงงเอ๋อไปชั่วคราวแล้วเฮียแกก็ล้วงเอาแว่นตามาใส่ มองผมกับไอ้ฮอยฮักสลับกันไปมาแล้วทำหน้าบางอ๋อ ไม่นานก็มากอดผมแล้วหอมแก้มซ้ายขวาแบบที่ทำกับไอ้ฮอยฮัก พี่แกสายตาสั้นจนมองผิดงั้นเหรอวะ!!!!? สายตาเฮียแย่ลงขนาดนั้นเชียวเหรอ!!!!?
“เป็นไงบ้างหมวยเล็ก? สบายดีสินะเราน่ะ หือ?”
“เลิกเรียกว่าหมวยเล็กได้แล้วนะครับพี่!”
“หมวยก็คือหมวยนั้นแหละ แล้วตี๋เล็กล่ะเป็นไง?”พี่เฮอร์มิตหัวเราะแล้วลูบหัวของผมเบาๆ ก่อนจะหันไปถามไอ้ฮอยฮัก มันมีปฏิกิริยากับตี๋เล็กนิดๆ ไอ้คำสรรพนามตอนเด็กๆ เนี่ยทำไมเฮียคนนี้ถึงไม่ลบไปสักทีวะ!?
“ไม่เล็กแล้วครับ”ไอ้ฮอยฮักทำหน้านิ่งแล้วเอ่ยเรียบๆ เรียกเสียงหัวเราะจากพี่เฮอร์มิตได้เป็นอย่างดี ผมมองไอ้ฮักแล้วหัวเราะออกมา อะไรไม่เล็กวะไอ้ฮักกกกกก!!!?
“พี่ยังไม่ได้กินอะไรเลย ไปหาอะไรกินกันก่อนกลับบ้านเถอะ ไป่ เดี๋ยวพี่เลี้ยง”พี่เฮอร์มิตจูงมือของผมที่รีบคว้ากระเป๋าเฮียแทบจะไม่ทันแล้วพี่เฮอร์มิตก็เข้าไปโอบไหล่ไอ้ฮอยฮักเดินออกไปด้วยกัน ผมมองภาพนี้แล้วยิ้มกว้าง บ๊ะ!!! เหมือนตอนสมัยนู้นเลย! สามคนพร้อมหน้ากันแบบนี้ ผมมีความสุขจังเลยครับ!!!!
“พี่มีเงินไทยด้วยเหรอ?”ไอ้ฮักมันหันมาถามคนที่ออกตัวว่าจะเลี้ยงเรียบๆ พี่เฮอร์มิตก็หัวเราะออกมาอีกครั้งแล้วใช้หน้าผากชนหัวของไอ้ฮัก ไอ้บ้านั้นก็นิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนที่กุมหัวของตัวเองบ่นพึมพำ สม!! ถามอะไรขัดจังหวะเฮีย!
“มื้อนี้ตี๋เล็กเลี้ยงเฮียล่ะกัน!”
“ทำไมต้องผม? ให้พรีสต์เลี้ยงไปสิ”
อ้าว อย่าโยนมาให้กูสิวะ!! ยิ่งจนๆ อยู่
“มื้อนี้ตี๋เล็กเลี้ยง เดี๋ยวต่อไปเฮียจะเลี้ยงตี๋เล็กตลอดชีวิตเอง!”
“...”
เฮ้ยๆ เฮียยยยย!!!!!
คงไม่ใช่ว่า.... อ๊ากกกกกก!!!! ไม่ได้นะ!!!!
“ไม่ล่ะครับ เกรงใจ”
“จะเกรงใจทำไม คนกันเอง”พี่เฮอร์มิตปล่อยมือของผมทันที อ้าว! เฮีย!!!? แล้วเข้าไปโอบเอวของไอ้ฮอยฮักไว้แล้วก้มหน้าแทบจะชิดอีกฝ่ายก่อนจะแย้มยิ้มแล้วเอ่ยออกมา
“กลับมาคราวนี้พี่เอาจริงนะจะบอกให้”ทั้งสองคนยืนจ้องกันนิ่ง ไอ้ฮอยฮักมันช็อกไปแล้วล่ะครับ!!! ผมก็ช็อกด้วยอีกคน ยืนเป็นตอไม้มองสองคนนั้นสบตากันปิ๊งๆ
เฮียมิต!!!!!?
นี่มันหมายความว่าไงวะ(ครับ)!!!!?
TBC.
คู่กัดที่รักครบรอบสองเดือน~!!! :m4: อัยย๊ะ!! ในที่สุดก็จบตอนแบบยาวโคตรรรรรรรร!!!!!!
หลังจากมีมารผจญมาตั้งหลายตัว ไม่ว่าจะเป็นการดูรันนิ่งแมน
อ่านเรื่อง kill no more เล่มแปด(ถ้าอ่านจบแล้วคุณจะร้องว่า 'แลนต์!!!!')
นี่ก็มาอัพเช้าเหมือนเดิม เฮ้อ~ กลายเป็นคนกลางคืนกลายเต็มตัว เหอะๆ
อัพเสร็จก็จะจรลีเข้าไปนอนแล้วนิ เฮ้อ~ เป็นการใช้ชีวิตที่สลับกับชาวบ้านเขาจริงๆ
เขาตื่นเรานอน เขานอนเราตื่น มันช่างเป็นชีวิตที่....จริงๆ!!!!!
ตอนนี้เฮียเฮอร์มิตกลับมาเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนจีนแล้ว
เหมือนจะงานเข้าทั้งโซโล่และเพื่อนโซโล่ <<< เออ ไอ้วินเซอร์นั้นแหละ!
รอดูต่อไปว่าเฮียเฮอร์มิตจะมาป่วนแค่ไหน? โซโล่จะทำอย่างไงเมื่อเจอกับเฮียมิต
ติดตามได้ตอนหน้านะจ้ะทุกคน...ไม่รู้ว่าตอนไหนแต่รอคนแต่งนะทุกคน~
ปล.มาช่วยกันโหวตโพลหน่อย~ ( จริงๆ จะใช้โพลเล้ายุนะแต่ดันมีตัวเลือกแค่ห้าเองอ่า! )
คุณคิดว่าใครจะเป็นผู้ชนะของการชนคณะครั้งนี้ (http://my.dek-d.com/moi-poi/poll/view.php?id=123079)
ว่าแล้วก็ขอตัวไปนอนก่อนนะจ้ะ :a12:
ตอนนี้โผล่มากันเต็มเลย ชื่อคุ้นๆทั้งน้านนน ดารานำทั้งหลายเค้าเรียนถาปัตกะวิศวะกันหมดเลยหรือนี่ ทั้งโมพ ทั้งเรียว อัค ไลท์แล้วเอฟไปไหนซะละ ฮ่าๆๆ แล้วทรีโอไม่มาเชียร์คาปูหรอกเหรอออ เอสเรียนวิศวะ แล้วโฟร์ทล่ะเรียนวิศวะเหมือนกันป่าวเอ่ย นี่ก้อขาดซัลๆ กะมัลตี้ไปนะเนี่ย สองคนนี่ก้อถาปัตนี่น่า [เอฟเขาเรียนบริหาร ทรีโอและโฟร์ทก็เรียนบริหารเช่นกัน ส่วนซัลซัลกะมัลตี้เนี่ยเอามาเกี่ยวมิได้เพราะมันคนละแนว]
อยากได้ลิ้งคู่พี่โมพกับเรียว ขอหน่อยจิพี่ปอย
http://writer.dek-d.com/-_prince_-/story/view.php?id=440138 นี่ค้าลิิงค์ของโมพเรียว
อ่านให้สนุกน้า ><' ยังไม่จบเลยเรื่องนี้ ฮ่าๆ ใครอยากได้ จิ้่มๆ
ตอนนี้คู่เรียวกะโมพไม่มีพิรุทเลยอ่า ><' ทำไมพรีสไม่สงสัยน๊า~ ! เรียวกะโมพเค้าเป็นสามีภรรยากันนะ !!! เอิ๊กกกก~ พี่ปอยสู้ๆ [โมพเรียวเขาเนียนขั้นเทพ เหอะๆ]
คนเขียนเก่ง พิมภาษาอิตาเลียนได้ด้วย [ของแบบนี้ไม่ได้เก่งจ้ะ แต่ใช้วิชามารเท่านั้น ฮ่าๆ อากู๋ได้ทุกอย่าง!]
^
^
เข้ามาแซวคนเขียนว่า ลงวันที่ไว้แบบนี้ถึงจะไม่ผูกมัดว่าจะลงเรื่องวันไหน แต่ก็คงเกินเดือนก.ย. นี้ไม่ได้ใช่มั้ยคะ :laugh:
แต่ยังไงเค้าก็อยากอ่านเร็วกว่านั้นอยู่ดี อ๊ากกกกกกก อยากรู้ว่าฮอยวินเซอร์จะสมานฉันท์กันอย่างไร :L2:
[เปล่านะ ปอยแค่ไม่อยากจะตั้งความหวังไว้ให้คนอ่านรอเก้อเท่านั้นเอง ก็เลยไม่ได้ใส่วันที่ลงไป]
-
ตัวป่วนมาอีกคน
-
อ๊ายยยย โซโล่ชอบนะนั่นพรีสต์บอกรักซะหวานขนาดดดด :z2:
-
ง่ะ คุณนักเขียนก๊าบ เปลี่ยนคู่เถอะครับ เอาฮอยฮัก มาคู่กับเฮียมิท เถอะครับเฮียแก ดูอบอุ่น :-[ :man1: เป็นกันเอง แลดูเป็นผู้ใหญ่ น่ารักกว่าเยอะเลยโอยอ่านตอนเฮียมิทแล้วใจละลาย น่ารักอ่ะ ไม่เหมือนไอ้เซ่อ วินเซอมันบ้า ติสแตก แหวกนรก นิสัยไม่ดี ไม่มีสัมมาคาราวะ :z6: :beat: o18 :fire: ชอบรักแก หมวยเล็ก ด้วยนา
ถ้าฮักมารักมิท ดีออกคับพริตตี้ จะได้เป็นญาติกับท่านเทพ เนอะๆ(ไม่ชอบวินเซอร์เลยนิสัยไม่ดี)อิอิสู้เฮียมิทก็ไม่ได้
-
อ้าววว วินเซอร์มีคู่แข่งซะล่ะ หึหึ
-
มิตฮอย :a5: หรือคู่นี่จะมาวิน 55+
ตอนนี่หวานกันเว่อร์ๆๆ o13
-
วินเซอร์มีคู่แข่ง
-
ชอบชอบชอบ มาต่อไวๆนะคะ :call: ชอบเรื่องแบบนี้ 55 ฮักเลือกใครดีหว่า??
ปล. เราเชียวินเซอร์แหละ o18 o18
-
555+ คนที่ต้องกลัวน่าจะไม่ใช่โซโล่ซะละมั้ง :laugh:
เฮียเค้าจะรุกฮอยฮักแล้วนะวินเซอร์
ท่าทางเรื่องวุ่นๆกำลังจะมาเยือน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
o13 ซึ้งสุดๆอ่ะตอนนี้ ชอบประโยคที่พริสต์พูดสุดๆค่ะ
-
ฮอยสเน่ห์แรงเจงน่อ... :impress2:
แต่น่าจะมามาดของฮอยจืดแฮะ
อยากรู้ว่านายวินจะรู้สึกตัวบ้างหรือป่าว :z1:
หนูพรีสงานไม่น่าเข้าแต่ฮักงานเข้าอย่างแรงค์ :laugh:
-
เฮียมิต ออกตัวแร๊งงงงงง o18 o18
วินเซอร์มีคู่แข่งแล้ว
พรีสต์ กับ โซโล่ ก็หวานซะ :-[ :-[
ตอนนี้มายาว +1 จ้า
-
งานเข้า!!!!
โดนกันโดยทั่วหน้า
ไร้คำบรรยายนอกจาก...To Be Continue
-
ชอบโซโล่กับพรีสต์จัง หวานกันน่ารักดี :m1:
วินเซอร์งานเข้าแล้วววว
-
o13 ท่านคณบดีถาปัตท่านช่างส้รางสรรคเกมจริงจริ๊ง~
ท่าทางพรีสต์จะกลัวฮอยฮัีกแย่งซีน เลยทำคะแนน ดาเมจคนอ่านไปหลายดอก หวานซะคนอ่านอายแทน~ :m3:
เฮียเฮอร์มิตกลับมาแล้ว ตอนแรกนึกว่าจะัมาเป็นศัตรูหัวใจโซโล่ ที่ไหนได้วินเซอร์ดั๊นงานเข้าแทนซธงั้น ก็ดีเหมือนกันจะได้มีตัวเร่งเชื้อไฟ (แต่ฮอยฮักเค้าชอบหล่อเลวน้า~ :laugh:)
ไม่รู้แฮะ แต่สังหรณ์ ว่าความจริงวินเซอร์รู้แล้วว่าฮอยฮักกับเลิฟมีเป็นคนเดียวกัน (เดาๆ) :z2:
ปอลิง ไปกดโหวตแล้ว กดโหวตพี่เรียวไปนะค้า :m4:
สุดท้ายก็ :pig4: และ :กอด1: คุณปอยค่ะ
-
:laugh: จะมีตัวป่วนมาเพิ่มอีกแล้ว
ดูท่าโซกับวินเซอร์จะงานงอกนะนี่
-
ชอบฉากกระโดดน้ำที่สุดค่ะ
หวานๆ พรีสต์เปิดตัวเต็มที่ :n1:
-
อยากจะรู้ว่าท่านคณบดีให้ดูหนังเรื่องอะไร
โซโ่กับเพ้นท์ถึงเกิดอาการสามัคคีกันข้นมาได้
(จะไปหามาอ่านดู 555++)
-
นึกไม่ออกเลยว่าคู่วินเซอร์ฮอยฮักจะอินเลิฟหวานสวีตกันได้อย่างไร (ตื่นเต้นๆ อยากรู้ๆ :serius2: )
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :pig4:
-
วินเซอร์งานเข้าาาา
+1ให้ฮับบ
-
อุ้ย!! คู่แข่งวินเซอร์ หุหุ สนุกล่ะงานนี้ ><
-
วินเซอร์มีคู่แข่งแล้ว :m20: :m20: :m20:
-
เฮียมิตกลับมาแล้ว!!
วะฮ่าฮ่า รอดูโซโล่และผองเพื่อนงานเข้า
-
:m16: เอาจริงอะไรครับเฮียมิต!!!
ยังเชียร์วินเซนต์สุดใจ
-
งานเข้าวินเซอร์ซะแล้ว คู่แข่งมาแล้วน้า
วินเซอร์เรายังไม่รู้ตัวอีก
-
โซโล่กะพรีสต์เค้าหวานไม่แคร์สื่อ :o8:
ส่วนวินเซอร์ ศัตรูหัวใจมาแล้วนะเธอ :laugh:
-
:laugh:
เฮียไม่รักพรีตต์เลยอ่ะ
อิอิ
เฮียมิตมางานนี้ วินเซอร์งานเข้าแน่
อยากเห็นวิเซอร์หึงงงงงง :o8:
-
เอ่อ... คณบดีท่านก็แอบวายใช่ปะ
:impress2:โซโล่นี่ก็หวานไม่แคร์สื่อจริงๆ ,สงสารโซอะกลัวความสูง :sad4:
เฮียสุดที่เิลิฟของพรีสต์มาแล้ว ตอนแรกนึกว่าจะมาป่วนพรีสต์ที่ไหนได้ เป้าหมายคือฮอยฮัก วินเซอร์ระวังไวเหอะ!
:z6:
-
โอยย น้องฮอยมีใจรักมั่น(?) :man1:
จงอย่าหวั่นไหว :laugh:
-
เฮียเล่งตี้เล็กเหรอเนี่ย
-
:impress2: :impress2: :impress2:
รอต่อไำป
-
เฮียแรงมากๆ ออกตัวเต็มที่เลยนะคะ
วินเซอร์ทีคู่แข่งซะแล้ว 5555
-
พรีสต์ โซโล่หวานได้อีก :m3: :m3:
วินเซอร์ สู้เค้าน้าา :z2: :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
น่าร๊ากกกกอ่ะะะะะะะะะะ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
:laugh: :laugh: :laugh: :z6: :z6:
o13 o13 o13
:bye2: :bye2:
-
น้องวินวี่(เซอร์) ชักช้าดีนักโดนเฮีย มิต คาบไปกินแล้ววู้~~~~ :serius2:
ต่อของน้องพรีสต์เสร็จไปต่อของน้องฮอยฮักด้วยน๊ อยากอ่านต่อมาก o18
-
เฮียมาแล้วก็ดีนะ เผื่อวินเซอร์มันจะได้ทำอะไรบ้าง
งานนี้เชียร์เฮียเต็มที่เลยคร่า จีบน้องฮอยเลยนะคร้า
โซโล่พรีสหวานกันมากๆ นี่มันต่อหน้าสาธารณชนเลยน๊า กิกิ
-
มารตัวฉกรรจ์ปรากฎแล้ว
แบบนี้ทั้งโซโล่และวินเซอร์หนาวววว
-
ตอนต่อไปต้องสนุกมากแน่ๆ :z1:
-
เฮียมิตมาแร๊ง
-
ฮักเจอคนที่แรงกว่าเหรอเนี๊ย :laugh: :laugh:
-
โอว เฮีย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
งานเข้าแล้วฮอยฮัก :laugh: :laugh: :laugh:
-
:L1:
-
เฮียมิตกับมา วินเซอมีคู่แข่งแล้วน่ะ
พรีส กับโซโล่ น่ารักมากกก หวานหยดย้อยย :3123: :3123:
-
งานเข้าแน่ๆทั้งโซโล่และวินเซอร์
+1 นะคะ
-
อ่านตอนนี้สนุกมากเลย งานเข้าฮอยฮักแน่ๆ
เฮียมิตประกาศตัวเอาจริงแล้ว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
พรีสต์ โซ โคตรชอบอ่ะ*0*
ค่อยังชั่วหน่อย นึกว่าเฮียมิตจะเป็นกิ๊กหมวยเล็กซะอีก 555
-
ขอบคุณจ้า
โห้ย พรีสตี้ทำแบบนี้แล้วได้ไปเต็มๆ ^^
เอ่อ...เฮียเฮอร์มิตมาแล้ว จะแอบมาป่วนอะไรกันนี่ ???
-
เหอะๆ ทั้งฮักงานเข้า o18 แล้วก็จะเข้าวินเซอร์อีกที :laugh:
-
ถ้าไปทวงคนแต่ง ให้แต่งเรื่องเรียวโมพให้จบซ๊ากกกกกที จะเปนไรมั้ย
เฮียมิต ไอ่ที่หลงว่าสายตาสั้นคราวแรกน่ะ ตั้งใจช่ายยยยยป่าวววว :o8:
-
คุณพระ!
เฮีนมิตแย่งซีนสุดๆ
งานงอกกันล่ะงานนี้ :laugh:
-
หูยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เฮียมิตรุกได้ว่องมากกกกกกกกก
วินเซอร์เจอคู่แข่งที่น่ากลัวซะด้วย
เพราะเฮียเค้าเฟอร์เฟคส์แมนตัวจริง
แต่ไม่ต้องกลัวไปเพราะยังไงนู๋ฮักเค้าก็รักวินเซอร์นะ คริคริ
อยากดูว่าเฮียจะรุกแบบติดพรวดแบบไหนอีก :impress2: :impress2:
-
ชนะเพราะ ความรัก สุดยอด 555
เฮียมิตชอบฮักจริงหรอรักสามเส้าไม่เอาอะ
น้องปอยถึงเฮียมิตจะเพิ่งออกแต่ก็ไม่อยากให้ผิดหวัง
-
ท่าทางงานนี้เฮียมิตมีเฮ แน่ๆ คริคริ :laugh:
-
วินเซอร์เจอคู่แข่งซะแล้วสิ ถ้าไม่รีบอดแน่
-
งานเข้าฮักเต็มๆ
-
+1 ให้ปอยป้อยจ้า
เกมชนคณะมันดีอะนะ :z3: :z3:
คู่แข่งไอ้วินเซอร์มาแว้วววว o22 o22
ท่าจะสนุกดีแหะ 55555555555 :z2: :z2:
รอตอนต่อไปจ้า :call: :call:
-
ไปแอบดูโพลมา ไหงไม่มีใครโหวตให้พี่เพ้นต์ กะโซโล่เล้ยย :laugh:
-
สนุก ม๊าก แต่ อยากให้ เลิฟเป็น ฮัก อ่ะ +1 รอ ความป่วน เอ้ย รอ ความมัน
-
ตอนนี้พรีสต์กะโซโล่หวานจนเลี่ยนกันจริงๆ โดยเฉพาะไอ้ภาษาอิตาเลี่ยนหนะ
ถ้าพูดเป็นภาษาไทยนี่ไม่กล้าหรอกนะ รู้สึกคนอื่นจะเป็นคนพูดให้แทนทั้งน้านนน
เฮียมิตนี่ยังไงมาถึงปุ๊บก็เข้ามากอดฮอยฮักปั๊บ ลืมน้องชายตัวเองซะงั้น
หรือตอนที่เจอกันคราวก่อนเฮียมิตจะมี "ซัมธิง รอง" อะไรกับฮอยฮัก?
ไม่งั้นคงไม่พูดว่า "กลับมาคราวนี้พี่เอาจริงแน่" หรอกเน้อออออ
วินเซอร์มีคู่แข่งซะแล้ว แล้วฮอยฮักจะจัดการกับเฮียมิตยังไงละเนี่ย
:pig4: น้องปอยมั่กๆจ้า :กอด1: กอดแน่นๆ พร้อม +1 เป็ดให้ทั้งสองทู้เลยนะจ๊ะ ^^
ปล.1 อยากรู้ว่าคณบดีให้โซโล่ กับเพ้น ดูเรื่องอะไรหว่า ที่ขนาดท่านคิงยังแหยง
ปล.2 เชียร์น้องปอยให้เขียนเรื่องของอัค ไลท์ และคุณเมียของทั้ง2 (3P ของชอบบบบบบบบบบ)
-
เกมของท่านคณบดีเกินคำบรรยายจริงๆ o13 o13
วินเซอร์ไม่น่าถอนตัวเลย ดูท่าทางฮอยฮักอย่าเล่นน่าดู
ดูท่าทางเฮียเพนต์จะมีคู่แล้วสิ
คู่หลักก็หวานไม่แคร์สื่อจริงๆ ทำเอาคนอ่านเขินแทน :o8: :o8:
ว่าแต่เฮียมิตนี่จะจีบฮอยฮักแน่เลย
วินเซอร์ !! ! !คู่แข่งตัวเต็งมาแล้วนะ แต่เหมือนฮอยฮักจะไม่ค่อยสนใจ
-
กดเป็ดให้บวก
คราวมันจะฮ็อท อะไรก็ฉุดม่ายอยู่
เฮียมาแล้วตี๋น้อยกลอยใจ 555
งานนี้ท่าจะมันส์ ลุ้นสนุกมาก
-
เฮียมาถึงก็ป่วนเลยน้า :m20:
ของร้องว่าแลนต์!! ด้วยอีกคน (อยากอ่านเรื่องอื่น ๆ รอ LSK NHR ฯลฯ มันเยอะจริง ๆ - - ) :mc4:
เวลาคนเขาตื่นเรานอน เวลาคนเขานอนเราตื่นนี่มันน่าปวดหัวจริง ๆ ค่ะ :serius2: (กำลังเป็น) นาฬิกาชีวิตมันสับสนปั่นป่วนไปหมด 555
-
:a5:
งานงอกแล้วฮอยฮัก!!!
-
สนุกกกก
-
เฮียมิต ..จะมาป่วนคู่ไหนค้าาาาาาาาา >[]<
-
o13 o13 o13 o13
-
พรีสต์โซโล่คู่นี้หวานกันไม่เกรงใจใครจริงๆ :-[
ส่วนหนูฮักโดนรุกหนัก
วินเซอร์รีบเลย ชักช้าโดนแย่งไปไม่รู้ด้วยนะ :sad4:
มาอัพต่อไวๆๆนะค่ะ :L2:
-
:z3:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด มายังคะ
-
เข้ามาอ่านหลังจากที่ไม่ได้เข้ามาเป็นชาติ เหอะๆ อิวินเซอร์มีคู่แข่งแล้ว :z2:
-
แล้วฮักจะเป็นของใครหว่า
-
กรรมแล้วไง หนูพรีสต์กับพี่โซโล่ โดนฮอยฮัก กะวินเซอร์แย่งซีนไปเยอะและ
คราวนี้ยังพ่วงเฮียมิตเข้ามาอี๊กกก ~~ :เฮ้อ:
ขโมยซีนให้ได้นะพรีสต์นะ เจ้เอาใจช่วย :กอด1:
-
เฮียเฮอมิตจะกินฮอยหรอออออออ
กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ว่ไป ฮอยเเย่งซีนละนะ
-
อ้าวพริตตี้ ตกกระป๋องซะแล้วเรา
แต่แอบไม่เชื่อนะว่าแสบๆแบบฮอยคุงจะดิ้นไม่หลุด
เว้นแต่ว่าท่านพี่ของพริตตี้จะแสบกว่าอ่านะ
-
ฮอยฮักโดนจีบซะแล่ววววว ดีๆ วินเซอร์ได้แสดงอะไรออกมาบ้าง^^
-
อยากอ่านคู่สามพีนั้น...อยากรู้ว่าไปไงว่าไง ตกลงปลงชิ้นกัน 3 คน
ส่วนด้านวินเซอร์ งานเข้าอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
แอบสงสัยว่า วินเซอร์จะหึงใครมากกว่ากันระหว่างฮอยฮักกับเลิฟมี o18
-
คนแต่งติดเกม คนอ่านติดนิยายของคนแต่งอยู่น๊าาา :monkeysad: รอๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด คนแต่งติดเกมมมม
กรี๊ดดังกว่าเฮียมิตจีบฮอยฮักแล้วทิ้งน้องพรีสต์ให้โดนลืมอีกน้า~~~! T[]T
-
น่าน ติดเกมซะแล้วคนแต่ง
-
ติดเกม =[]=
-
เข้าใจๆ พักนึงเราก็เคยติดเกมบนเฟซบุ๊คอะ แต่ตอนนี้ชักเนือยๆแล้ว
ยังไงก็อย่าลืมมาต่อให้คนอ่านที่ตั้งตารออยู่นะจ๊ะ :m13:
-
รอคนแต่งเบื่อเกมก่อนก็ได้ :sad4:
-
กรรม ปิดเทอมแล้วเหรอครับ >< อิจฉา
-
แง่วว รีบๆเล่น รีบๆเบื่อนะคะคุณปอย
สงสารลูกเป็ดตาดำๆ
-
อ้าวว ไหงเฮียมิต จะมากินฮักซะแล้วนิ
-
แล้วคนอ่านก็จะตามไปติดเกมส์เหมือนกัน o18
-
เจียดเวลามาแต่งโซโล่กับพรีสต์
แล้วก็ซัลโวกับมัลตี้ด้วยค่ะ
ติดนิยายมาก :กอด1:
-
อ้าวเฮียเฮอร์กลับมา นึกว่าจะงานเข้าโซโล่กันพรีสต์ แต่กลับไปเข้าวินเซอร์แทนเหรอเนี่ย แล้วเจ้าตัวจะรู้ไหมนี่ว่าคู่แข่งมาแล้ว
โซโล่กับพรีสต์ตั้งแต่ขอเป็นผัวเมียกันนี่ สวีตขึ้นทุกวันเลย (คนอ่านชอบจัง)
-
คนเขียนติดเกมส์แต่คนอ่านติดคู่กัดที่รัก
แล้วจะทำไงกันดีเนี่ย
น่ารักทุกคู่เลยเรื่องนี้
-
คนแต่งติดเกม แต่คนอ่านเตรียมลับมีหรอ o18 o18 o18
-
สรุปว่าเฮียมิต ไม่ได้สายตาแย่จนมองผิดสินะ มันเป็นเจตนา ==
ปล. แอบฮา สามีนี่หวงออกหน้านะ เห็นเมียจะไปเที่ยวนี่ รีบซักเลย
วินเซอร์ เจอคู่ปรับสุดป่วนแล้วนะ
-
คิดถึงพรีสแล้วน๊า
-
รออยู่นะคะ
-
ตอนที่ 25 มึงงอน กูก็งอน?
เป็นการกินข้าวที่อึดอัดที่สุดในสามโลก!
ผมนั่งข้างไอ้ฮอยฮักแล้วจ้องเขม็งที่เฮียเฮอร์มิตที่ปากบอกว่าหิวท้องกิ่วแต่พอมาถึงร้านเฮียแกก็นั่งเอาแต่จ้องไอ้ฮักแล้วยิ้ม โอ้! พี่กูเป็นเอามากเลยวะ!! ผมมองพี่ของตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา แต่ไหนแต่ไรพี่กับไอ้ฮอยฮักเนี่ยเไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันด้วยซ้ำแต่ที่อยู่ด้วยกันได้เพราะมีผมเป็นตัวเชื่อมไม่ใช่เหรอ?
“พี่จะกินข้าวหรือนั่งจ้องผมไม่ทราบ?”ไอ้ฮอยฮักมันถามขึ้นมาเรียบๆ น้ำเสียงก็เริ่มจะส่อเค้าถึงความไม่พอใจ ตั้งแต่มาพี่เฮอร์มิตแกก็เอาแต่จ้องแล้วยิ้มๆ เป็นคำถามที่ผมก็อยากจะถามเหมือนกัน จะกินข้าวหรือกินไอ้ฮักมันครับพี่!?
“กิน”
“ก็กินสิครับ”
นั่งจ้องหาอะไร?
อันนี้ผมต่อเองครับ พี่เฮอร์มิตหัวเราะ
“กินนายได้ไหมล่ะฮัก?”
เฮียยยยยยยย!!!!!?
ผมนั่งจ้องเฮียตาแทบจะถลนแน่ะ! ไอ้ฮอยฮักมันขมวดคิ้วแล้วมองพี่เฮอร์มิตนิ่งแล้วสวนกลับไปนิ่งๆ เหมือนเคย
“กินข้าวไปเถอะครับ”
“ว้า~ นิดเดียวก็ไม่ได้”
“พี่รีบๆ กินข้าวเถอะครับ จะได้กลับ”ผมอดทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยแทรกขึ้นมา พี่เฮอร์มิตยิ้มให้กับผมแล้วกลับไปตั้งใจกินแต่โดยดี ไอ้ฮอยฮักมันยกน้ำขึ้นดื่มแล้วไปจับเหยือกน้ำ พี่เฮอร์มิตก็ยื่นมือไปจับแล้วส่งยิ้มให้กับไอ้ฮักมัน เฮีย...เอาทุกช็อตเลยนะ นิดๆ หน่อยๆ ก็เอา!
“เชิญฮักก่อนเลย รักดอกจึงยกให้”
“...”
ถ้าคุณได้เห็นหน้าไอ้ฮักตอนนี้คงจะฮาท้องแตกแน่ๆ เลยครับ!! ผมกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ทำเป็นเม้มปากแล้วหันออกไปนอกหน้าต่าง ตัวสั่นเทา โอ๊ยยยย!!! กูไม่ไหวแหละ กูฮา!!!! หน้าไอ้ฮักมันไม่รู้จะแสดงออกอย่างไงเลยครับ มันทำหน้างงเป็นปลาสลิดตกเบ็ด พี่เฮอร์มิตได้จับสมใจก็ยิ้มกว้างมีความสุขกับตัวเอง
“เฮียจะซื้ออะไรเข้าบ้านไหม? หรือตรงกลับบ้านเลย?”
“พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านน่ะ ไม่ต้องหรอกมั้ง อีกอย่างพี่ว่าจะไปพักที่บ้านข้างมอก่อนน่ะ”
“ห๊ะ? ทำไมล่ะ?”ผมเงยหน้ามองเฮียอย่างตกใจ บ้านข้างมอ! บ้านพักของผม ณ ปัจจุบันที่มันแทบจะร้างแล้วนั้นเองครับ! สภาพบ้านมันจะเป็นเยี่ยงไรหนอ ไม่ได้เข้าไปดูเลยน่ะสิ เวรกรรม!! หวังว่าแม่บ้านจะมาเก็บกวาดทุกอาทิตย์เหมือนเคยนะ!! แล้วแสดงว่าผมจะต้องไปค้างกับเฮียแกด้วยใช่ไหมเนี่ย?
“มีอะไรเหรอหมวย? หรือเฮียจะไปค้างไม่ได้”เสียงของพี่เฮอร์มิตเริ่มลดคีย์ต่ำลงเข้าแนวไฟเหลืองเตือนปิ๊บๆ แล้วล่ะครับ ผมยิ้มเล็กน้อยแล้วส่ายหน้าไปมา
“ไม่มีอะไรครับ”
“เหรอ?”เฮียเฮอร์มิตตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เชื่อถือกันสุดๆ เปล๊า~! ที่บ้านมันไม่มีอะไรงอกมาเพิ่มหรอกพี่ ผมแค่ไม่ได้อยู่บ้านนั้นนานแล้ว เกือบจะสามเดือนได้! ไอ้ฮอยฮักมันก็หันมามองผมแล้วหันไปมองด้านอื่น อะไรของมันวะ จะพูดช่วยกูน่ะไม่มีแต่กลับมามองกูแบบเหยียดหยามกันอีกแน่ะ
“หวังว่าจะไม่ได้เลี้ยงอะไรไว้ตอนที่เฮียไม่อยู่”พี่เฮอร์มิตยิ้มอ่อนโยนเหมือนเดิมแต่ทำไมผมถึงรู้สึกถึงเงาทะมึนแผ่กระจายออกมาด้วยวะ ผมคิดมากไปเองหรือเปล่า? แล้วอีกอย่างก็คือผมไม่ได้เลี้ยงอะไรไว้หรอก แต่ถูกเขาเลี้ยงน่ะสิ! เฮียมองผมอย่างกดดันนิดๆ สายตาเฮียที่เหมือนของพ่อนั้นมันน่ากลัวได้โล่เลยล่ะครับ! ผมอึกอักไม่ตอบแล้วมองไปที่ไอ้ฮอยฮัก กระทู้ศอกใส่มันเบาๆ เพื่อให้มันช่วยพูด ไอ้บ้านั้นก็ลุกหนีไปคุยโทรศัพท์ซะงั้น บ้าเอ๊ย ไอ้ฮักบ้า!!! ไม่ช่วยกูเลย!!!
แล้วนี่กูจะพาสามีมารู้จักพี่เมียมันเลยใช่ไหม!? ไอ้โซโล่มันยังไม่ได้เตรียมพร้อมเลยนะ ถ้ามันเจอกระบวนท่าในตำนานของเฮียเข้าไปมันจะไม่ตายคาที่เลยเหรอ แผลจากพี่เพ้นต์ก็เพิ่งหายไป แล้วจะให้มันเอาหน้าหล่อๆ มารับตีนพี่เมียอีกเหรอ!? ไอ้ฮักไอ้บ้ากลับมาช่วยกูก่อนนนนนนน!!!!
“ว่าไง?”เสียงกดดันยิ่งกว่าน้ำหนักสิบตันของพี่ชายคนโตถามขึ้นมาอีกครั้ง พี่เฮอร์มิตถึงจะเป็นคนอ่อนโยนยิ้มง่ายแต่เวลาโกรธน่ะน่ากลัวกว่าพี่สาวคนโตหรือพ่ออีกน่ะครับ กูอยากจะบ้า ตอนนั้นก็เหมือนกันตอนเกิดเรื่องบ้าๆ นั้นไอ้ฮักมันเข้าไอซียู พูดแล้วผมยังกลัวไม่หาย พี่เฮอร์มิตคลั่งเกือบจะฆ่าผมแน่ะ
“ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ”ผมพยายามจ้องตาพี่เฮอร์มิตยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองสุดขีด เรื่องของไอ้โซโล่รอให้พี่แกอารมณ์ดีกว่านี้ดีกว่า แล้วค่อยๆ แย็บๆ ไปทีละหน่อย หรือว่าผมจะขายไอ้ฮักเอาตัวรอดดีวะ พูดถึงไอ้ฮักมันผมก็รู้สึกข้องใจเป็นบ้า ไม่ให้ข้องตาได้อย่างไงล่ะครับ พี่เฮอร์มิตจู่ๆ ก็มาชอบไอ้ฮักมันเนี่ยนะ?
“ว่าแต่พี่ชอบไอ้ฮักมันจริงๆ งั้นเหรอ? ตั้งแต่เมื่อไรกัน เมื่อก่อนไม่เห็นจะสนใจ”
“ก็ตั้งนานแล้ว แล้วตอนนั้นเพราะนายชอบฮัก พี่เลยต้องเลี่ยงทางให้ หวังว่าตอนนี้นายคงจะไม่ได้ชอบฮักอยู่เหมือนเดิมหรอกนะ”พี่เฮอร์มิตเอ่ยแล้วเหล่มองมาที่ผมด้วยสายตาจับผิด งั้นแสดงว่าที่พี่แกคอยทำตัวติดผมก็เพราะไอ้ฮักมันเหรอ!? ไม่จริง!! ตูเป็นหัวเน่า!?
“เอาน่า ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก อย่างไงพี่ก็รักแกเท่าเดิมนั้นแหละน่า”พี่เฮอร์มิตยกมือมาขยี้หัวผมแล้วยิ้มให้อย่างเอ็นดู ผมทำหน้าบึ้ง หึ! แต่รักไอ้ฮักมากกว่าใช่ไหมล่ะ!?
“อย่าบอกนะว่ายังชอบฮักอยู่น่ะ?”
“บ้าไปแล้ว”ผมโบกมือปฏิเสธทันที เรื่องไอ้ฮักน่ะผมเลิกนานแล้ว โดนปฏิเสธมาเป็นแสนๆ ครั้ง ตั้งแต่เล็กยันโต มันไม่เคยสนกูเกินเพื่อนเลยสักครั้ง! เชอะ พูดแล้วอารมณ์เสีย กูไม่น่ารักตรงไหนวะ!? กูสู้ไอ้วินเซอร์ไม่ได้ตรงไหน!? เอ่อ จริงสิ ตอนนี้ไอ้บ้าฮักมันชอบไอ้วินเซอร์อยู่นี่น่า
“เฮีย ไอ้ฮักมันมีคนที่ชอบแล้วนะ”
“ว้าว~ เป็นข่าวที่ดีเลยน่ะนั้น นึกว่าด้านนั้นจะตายไปแล้วซะอีก”พี่เฮอร์มิตทำหน้าเหลือเชื่อแล้วยิ้มรับแบบไม่สะท้านสะเทือนอะไรสักนิด ซะงั้นวะ!! เฮียเฮอร์มิตยิ้มแล้วเอ่ยหน้าตาเฉย
“เมื่อก่อนน่ะนะนึกว่าฮักจะไปบวชบรรลุอรหันต์ซะอีก ฮ่าๆ”
พูดเป็นเล่น! ท่านเทพไม่ต้องไปบวชหรอก แค่นี้ก็บรรลุทุกอย่างแล้ว!! ผมยิ้มรับกับคำพูดของพี่เฮอร์มิต ไม่นานไอ้ฮักมันก็เดินกลับมาที่โต๊ะ พอดีกับที่พี่เฮอร์มิตกินเสร็จพอดี
“เอาไง จะให้ไปส่งที่ไหน?”ไอ้ฮอยฮักมันถามผมระหว่างที่รอพนักงานคิดตังค์ ผมมองมันอย่างลำบากใจแล้วหันไปมองพี่เฮอร์มิตที่กำลังจ้องพวกเราอยู่
“ถามแปลกวะ ก็ต้องบ้านพักน่ะสิ จะให้กูกลับที่ไหนอีก ไอ้บ้า”
“...”ไอ้ฮักมองผมแปลกๆ แล้วพยักหน้าไม่ว่าอะไร พี่เฮอร์มิตไม่ต้องพูดถึงครับ ไม่น่าจะสงสัยอะไรเพราะอีกฝ่ายเพียงแค่ส่งยิ้มให้เหมือนเดิม เฮ้อ~ เดี๋ยวค่อยโทรไปบอกไอ้โซโล่มันว่าจะค้างที่บ้านล่ะกัน มันจะว่าไงวะ? แต่ช่างเถอะ มันก็ไม่ใช่พ่อกูสักหน่อย แคร์มันมากเกินก็ไม่ดี! เดี๋ยวมันเหลิง ชอบข่มขู่คนอื่น หึ!
แล้วไอ้ฮอยฮักก็ขับรถมาส่งพวกผมสองพี่น้องที่บ้านพัก ผมนั่งข้างคนขับไม่รู้เกิดอะไรขึ้นระหว่างเดินทางบ้าง พี่เฮอร์มิตนั่งอยู่ข้างหลัง แต่ดูจากสีหน้าของไอ้ฮักที่มันเปลี่ยนปุดๆ แล้วเหมือนจะหัวเราะนั้นก็เดาว่าพี่ของผมต้องทำอะไรสักอย่างแน่ๆ เฮียเฮอร์มิตรุกแรงมากพี่น้อง!!! ผมควรจะเตือนไอ้วินเซอร์มันดีไหม? เออ ช่างมันเถอะวะ!! กูเกลียดขี้หน้ามัน อีกอย่างมันก็ไม่ได้ชอบไอ้ฮักนี่!
“โชคดี”ไอ้ฮักมันหันมาบอกกับผม เมื่อผมกับพี่เฮอร์มิตลงจากรถแล้ว โชคดีอะไรมึง!? อย่ามาพูดเป็นลางนะโว้ย!! พี่เฮอร์มิตโน้มตัวลงไปคุยไอ้ฮัก
“จะกลับแล้วเหรอ ทำไมกลับเร็วจัง กลัวถูกปล้ำ?”
“ไปทำงานครับ”
“งั้นตั้งใจทำงานนะครับตี้เล็ก”
“...”ไอ้ฮอยฮักมันพยักหน้ารับนิ่งๆ พี่เฮอร์มิตโบกมือลาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อไอ้ฮอยฮักมันขับรถออกไป เมื่อรถของไอ้ฮอยฮักขับไปลับตา พี่เฮอร์มิตก็ลากกระเป๋ามาที่หน้าบ้าน ผมไขกุญแจเข้าไปด้วยใจระทึก สภาพมันจะเป็นอย่างไงหว่า แม่บ้านคงจะไม่ได้อู้ใช่ไหม!? พอเปิดเข้าไปผมก็เบาใจเล็กน้อย เพราะสภาพข้างในเรียบร้อยมากกกก!!!
“เดี๋ยวพี่ขอตัวอาบน้ำก่อนนะ เออ ยืมมือถือเราหน่อย พี่จะโทรหาเพื่อน”พี่เฮอร์มิตเดินเข้ามาในบ้านแล้วหันมาพูดกับผม ผมรีบล้วงมือถือให้กับเฮียแกทันที ร่างสูงลากกระเป๋าเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลงเงียบเชียบ เมื่อพี่เฮอร์มิตเข้าไปในห้องเรียบร้อย ผมก็ถอนหายใจอย่างปลอดโปร่งโล่งสบาย
จะโทรบอกไอ้โซโล่มันพี่เฮอร์มิตก็มือถือไปแล้ว แล้วกูจะทำอะไรต่อดีวะ? ผมนั่งลงบนโซฟา เปิดทีวีดูไปเรื่อยๆ หัวก็คิดนั้นคิดนี้ ตอนนี้ก็เลยเที่ยงแล้วครับ เฮ้อ~ ทั้งๆ ที่บอกว่าเที่ยงแล้วจะโทรไปบอก แต่ช่างเถอะ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง มันก็รู้อยู่ว่าไปกับเพื่อน ก็คงจะต้องมีเลยกันแบบนั้นแหละ อีกอย่างเดี๋ยวบอกพี่เฮอร์มิตว่าจะไปทำธุระหน่อยแล้วแวะไปหาไอ้โซโล่มันก็แล้วกัน
“มีอะไรเย็นๆ กินไหม? รู้สึกว่าเมืองไทยมันร้อนขึ้นน่ะเนี่ย”พี่เฮอร์มิตแกเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดที่บางในเมืองร้อนแล้ว ตอนแรกพี่แกใส่ซะร้อนตับแตกแน่ะ ผมมองตามพี่เฮอร์มิตที่เดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบน้ำอัดลมมาจิบ แหม่! แม่บ้านแกทำงานดีเป็นบ้าเลยวะ!? มีแช่เครื่องดื่มไว้พร้อมเสร็จสรรพแบบนี้ ชาติหน้าพี่เฮอร์มิตก็ไม่รู้หรอกว่าผมไม่ได้อยู่บ้านนี้ตั้งนานแล้ว!!
“อืม... ดูอะไรน่ะ?”
“ดูไปเรื่อยๆ นั้นแหละครับ”ผมยิ้มแห้งๆ แล้วกดรีโมตเปลี่ยนช่องไป เมื่อกี้เป็นช่องสารคดีอะไรก็ไม่รู้ดันเปิดทิ้งไว้แล้วใจเหม่อไปทางอื่นจนไม่ทันสังเกต ผมก็เปลี่ยนมาช่องเพลง พี่เฮอร์มิตเดินมานั่งบนโซฟาข้างผมแล้วยกโค้กจิกไปเรื่อย แล้วพี่เฮอร์มิตก็หยุดมองหน้าจอทีวีนิ่ง ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ นั้นเป็นเอ็มวีเพลงที่ไอ้ฮอยฮักมันเล่นเท่านั้นเอง
“พี่ไม่รู้มาก่อนว่าฮักจะทำอะไรพวกนี้ได้”พี่เฮอร์มิตเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจสุดๆ ไม่ใช่แค่พี่หรอก ตอนแรกผมดูก็ยังตกใจมากเหมือนกัน สีหน้าไอ้บ้าฮักมันแสดงออกเป็นอารมณ์ได้ด้วย แต่พอเป็นตัวจริงกลับไร้อารมณ์สิ้นดี! ถึงว่ามันเทพไง ตอนมันแสดงล่ะหลังมือเป็นหน้ามือทีเดียว! อย่างว่าแหละมันถึงได้รับรางวัลนักแสดงหน้าใหม่ไปน่ะ!!!
“น่ารักเนอะ”พี่เฮอร์มิตพูดแล้วยิ้มออกมา ผมเนี่ยทำหน้าเบื่อทันที เออ ไอ้ฮักมันน่ารักแล้วน้องหัวเน่าคนนี้ล่ะเฮีย!? จะไม่สนใจกันเลยใช่ไหม ชิ!! พี่เฮอร์มิตหันหน้ามาแล้วยิ้มให้กับผม
“อะไร กลายเป็นหน้างออีกแล้ว หึๆ มานี่มา”พี่เฮอร์มิตกวักมือเรียกผมแล้วตบตักของตัวเอง แอร๊ยยย!! เฮียยยย!!! ผมกระโจมเข้าไปนอนตักเฮียทันที เฮียยยยย!!! กอดพี่ชายของตัวเองแล้วคิดถึงสุดชีวิต พี่เฮอร์มิตลูบหัวของผมเบาๆ
“มีแฟนแล้วเหรอหมวยเล็ก?”
ประโยคคำถามจากพี่เฮอร์มิตทำเอาตัวของผมแข็งทื่อเหมือนฟ้าผ่าลงมาดังเปรี้ยง เบิกตามองพี่ชายของตัวเองอย่างตกใจ ปฏิกิริยาของผมทำเอาพี่เฮอร์มิตหัวเราะออกแล้วใช้นิ้วดีดหน้าผากของผมเบาๆ
“ตกใจอะไรขนาดนั้น? แค่ถามมีแฟนแล้วหรือเปล่า”
“ปะ...เปล่า คะ...คือ...”ผมเอ่ยตะกักตะกุก คงไม่ใช่ว่าพี่เฮอร์มิตรู้แล้วใช่ไหมว่าผมน่ะ... เฮ้ย!! เฮียแกมีญาณวิเศษงั้นเหรอ!? ไม่จริงใช่ไหม!!? ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ควรจะบอกไปหรือเปล่านะ? พี่เฮอร์มิตน่ะเป็นคนมีเหตุผล แค่นี้คงจะไม่ทำอะไรหรอกมั้ง? ไม่ร้ายแรงหรอกมั้ง?
“ปิดประตูบ้านไว้หรือเปล่าหมวย?”
“หา?”ผมเลิกคิ้วงงๆ กับคำถามที่พี่เฮอร์มิตถามออกมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ นั้น ผมกำลังสับสนว่าจะบอกดีหรือไม่ จู่ๆ ประตูบ้านก็ถูกเปิดดังปัง!!! ผมสะดุ้งตัวลุกขึ้นมาแล้วต้องตกใจอีกรอบเมื่อเห็นใครเป็นคนเปิดประตูเข้ามา จะเรียกว่าเปิดจะได้ไหมนะ เพราะรู้สึกว่ามันจะใช้เท้าถีบเข้ามา! ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับที่ทำหน้าเป็นยักษ์เขี้ยวลากดินเดินเข้ามา
ไอ้โซโล่!!
“พรีสต์!!!!”เข้ามาอย่างแรกมันก็ตะโกนเรียกชื่อของผมดังไปสามซอย อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง มึงจะตะโกนทำไมวะ? ผมเด้งตัวลุกขึ้นแล้วมองพี่เฮอร์มิตที่มองไอ้โซโล่อย่างสนใจ ไอ้หมาบ้านั้นไม่ฟังเสียงอะไรทั้งนั้นเดินฉับๆ เข้ามาที่ผมแล้วจับแขนลากออกไปทันที
“จะไปไหนเหรอ?”พี่เฮอร์มิตเอ่ยถามด้วยใบหน้ายิ้มเช่นเดิม ไอ้โซโล่หันขวับมาจ้องพี่เฮอร์มิตเขม็งแล้วหันมามองผมด้วยสายตาที่ทั้งโกรธทั้งผิดหวัง เฮ้ยๆ! พ่อคุณณณณณ!!! ฟังเขาก่อน จะหึงหน้ามืดเกินไปแล้ว!!
“ทำไมต้องบอกมึงด้วย!”
“...”พี่เฮอร์มิตยิ้มเหมือนเดิม สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงอะไรสักนิด ผมหันขวับไปมองไอ้โซโล่ นี่มึงขึ้นมึงขึ้นกูกับพี่เมียมึงงั้นเหรอ!!? เดี๋ยวแม่งมึงกับกูได้หย่าร้างกันแน่!! ผมฟาดฝ่ามือใส่ไอ้โซโล่มันไปทันที ไอ้บ้านั้นก็หันมามองผมอย่างงุนงง
“มาตีกูทำไมวะ?”
“มึงหุบปากหมาๆ นั้นก่อนเถอะไอ้โซโล่”ผมกัดฟันแล้วบอกกับมันเสียงเบา ไอ้โซโล่มันขมวดคิ้วทำหน้าบึ้งยิ่งกว่ายักษ์วัดแจ้ง พี่เฮอร์มิตก็ยังคงสีหน้ายิ้มเป็นมิตรเหมือนเดิม เบาใจไปเปราะหนึ่งที่พี่เฮอร์มิตไม่ได้อารมณ์เสียอะไรมากมาย เพราะการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของไอ้โซโล่ทำเอาระบบสมองของผมมันชะงักแล่นช้าเข้าไปใหญ่ กูไม่รู้จะต้องทำอะไรต่อแล้ว!
“พี่...เอ่อ...นี่ แฟนผมเองครับ ขอโทษด้วยที่มันหยาบคายใส่ อย่าถือสามันเลยนะครับ มันบ้าแบบนี้แหละครับ”ผมพยายามจับไอ้โซโล่ที่ทำหน้าฟึดฟัดน่าตบเป็นที่สุดแล้วหันไปบอกพี่เฮอร์มิตอย่างอายๆ กูโคตรอายเลยวะ!!! ว่าจะเปิดตัวให้มันดูดีกว่านี้ ทำคะแนนนิดหน่อย แต่เหี้ยโซโล่มันก็ทำลายแผนการกูย่อยยับ!! พี่เฮอร์มิตนิ่งไปเลยครับ ส่วนไอ้โซโล่มันก็หันมามองผมอย่างงุนงง
“พี่?”
“เอ่อ! พี่ชายคนโตของกูเอง พี่เฮอร์มิต เอ่อ...มันชื่อโซโล่น่ะครับ”ผมตบไอ้โซโล่มันอีกรอบ เมื่อไรมึงจะเลิกทำหน้ามึนใส่กูวะ รีบๆ ไหว้เฮียเขาเข้าสิ!! ทำคะแนน ฉอเลาะพี่เมียไม่เป็นหรือไง! ผมหันไปพูดกับพี่เฮอร์มิตที่ยังนั่งนิ่งเหมือนเดิม หน้าพี่แกเรียบสนิท เดาไม่ออกเลยว่าจะออกหัวหรือก้อย
“เหี้ยโซโล่ มึงรีบไหว้พี่กูเลย”ผมบิดเนื้อที่แขนของไอ้โซโล่แล้วกัดฟังกระซิบบอกไอ้หมาใหญ่ที่ยังยืนทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก ไม่เพียงเท่านั้นหรอก มึงยังปล่อยไก่ไปตั้งสองเล้าแล้ว อย่ามัวแต่อาย!!
“เอ่อ...สวัสดีครับพี่”
“เออ”พี่เฮอร์มิตตอบกลับมาสั้นๆ ห้วนๆ ทำเอาผมกับไอ้โซโล่ชะงัก เป็นเพราะมึงคนเดียววววว!!! อารมณ์ของเฮียแกลงเหวแล้วไหมล่ะ!!? แล้วพี่เฮอร์มิตก็กวักมือเรียก ผมก็เดินมาหาพี่
“ไม่ใช่แกหมวย หมายถึงแฟนแกต่างหาก”
อ้าว! หน้าแตกแบบหมอไม่รับเย็บ ผมหันขวับไปมองไอ้โซโล่ทันที จิกสายตามองมัน มานี่เซ่! ไม่เห็นเหรอว่าเฮียเรียกมึงอยู่ ชักช้าอยู่นั้นแหละ! แล้วก็อดเป็นน้องเขยน่ะเฟ้ย!! ไอ้โซโล่มันก็ขมวดคิ้วนิ่วหน้าแต่ก็เดินมาแต่โดยดี พี่เฮอร์มิตมองไอ้โซโล่อย่างพินิจพิจารณา เฮ้ยๆ เฮีย อย่ามาหลงแฟนของผมน่ะ!! จากนั้นเฮียก็ขมวดคิ้วทันใด เกิดอะไรขึ้นวะ!? หน้าตาไอ้โซโล่มันหล่อกว่าเฮีย เฮียเลยอิจฉามัน!?
“อายุเท่าไร?”เฮียเฮอร์มิตถามไป
“ยี่สิบเอ็ดครับเฮีย”
“หมวย ไม่ได้ถามแก ไม่ต้องตอบแทน”
“...”
ก็แค่อยากมีส่วนร่วม!!!
“อายุเท่ากับหมวยสินะ อื้ม...ฉันอายุยี่สิบห้าแล้ว อื้ม...”พี่เฮอร์มิตพูดไปลอยๆ แบบนั้น ไอ้โซโล่มันก็ทำหน้างง ประมาณว่ากูไม่ได้อยากรู้อายุมึง บอกทำไม ผมทนไม่ไหวต้องเข้าไปจับตัวไอ้โซโล่มันนั่งลงคุกเข่าบนพื้น เออ! ที่เฮียแกเกริ่นเรื่องอายุก็เพราะมึงไปยืนค้ำหัวเฮียแกอยู่น่ะสิ!!
“อะไรวะ ทำไมกูต้องคุกเข่าด้วย”ไอ้โซโล่มันโวยวายครับ คุกเข่าไปเถอะน่า! มันทำเป็นหงุดหงิด แค่นี้เป็นการทำลายศักดิ์ศรีเหรอ? ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก กูก็คุกเข่ากับมึงด้วย เอ้า!
“หมวย”
“ครับ?”ผมเงยหน้ามองพี่เฮอร์มิตที่เรียกผมด้วยสายตาเปี่ยมความจงรักภักดี ชมผมซี~ ผมทำถูกใช่ไหมล่ะ?
“อย่าเว่อร์ ไปเอาเก้าอี้มานั่งสิ”
“....”
หน้าแตกอีกรอบ!!!
ไอ้โซโล่หันมามองผมด้วยสายตาเยาะเย้ย ไอ้บ้า!! กูแค่... เชอะ! ผมลุกขึ้นยืนแล้วไปลากเก้าอี้มาให้ไอ้โซโล่กับตัวเองนั่ง แล้วพี่เฮอร์มิตแกก็มองผมกับไอ้โซโล่สลับไปมาโดยไม่พูดอะไร พี่แกเงียบเราก็เงียบ แข่งกันเงียบจนให้ที่สุดคนความดันต่ำแบบผมก็ทนไม่ได้
“เฮีย...”
“เรียนคณะเดียวกันเหรอ?”
“เปล่า คนละคณะ”ไอ้โซโล่มันตอบไปแบบเสียงห้วนได้อีก มึงไม่พอใจอะไรพี่กูวะ เฮียแกยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะโว้ย พี่เฮอร์มิตพยักหน้าแล้วมองมาที่ผม ก่อนจะหันไปถามไอ้โซโล่
“ชอบพรีสต์เหรอ?”
“ไม่”ไอ้โซโล่มันตอบกลับทันควัน อ้าว!! ไอ้บ้าโซโล่ หมายความว่าไงฟ่ะ!? พี่เฮอร์มิตเลิกคิ้วทันที ผมเนี่ยหันขวับมองไอ้โซโล่ หาเรื่องเหรอมึง!? ไม่ชอบกูแล้วเอากูไปทำเมียทำซากอะไร!!? คิ้วผมกระตุกยิกๆ
“ไม่ได้ชอบ แต่รักต่างหาก”ไอ้โซโล่หันมามองผมแล้วยิ้มที่มุมปากให้ อัยย๊ะ!!!!! ไอ้โซโล่บ้า!!!!! อย่ามายิ้มหวานให้กูน่ะโว้ย กูเขิน!! ผมหลบตาไอ้โซโล่อย่างกระด้างอายสุดชีวิต อย่ามาจีบกูต่อพี่สิวะ กูอายเฮียเค้า!!
“อืม รู้แล้วล่ะ เฮ้อ เห็นแก่พรีสต์ล่ะกัน เลือกไปสักอย่าง ระหว่างใจกับกายน่ะ ผมให้คุณเลือกได้อย่างเดียว เลือกแล้วก็ออกไปซะ”
เฮียยยยยย!!!!!!
“ถ้าเลือกกายล่ะก็ออกไปไกลๆ จากน้องชายของผม แต่ถ้าเลือกใจล่ะก็...ห้ามแตะต้องกายน้องของผมเด็ดขาด!”เฮียเฮอร์มิตประกาศคำประกาศิตดังเปรี้ยง ไอ้โซโล่มันอึ้งไปเลยครับ เฮีย...คิดไรอยู่วะ ไอ้โซโล่เนี่ยน่ะมันจะไม่ยอมแตะต้อง ถุย! ชีวิต ผมเหลือบมามองไอ้โซโล่ที่มันกำลังใช้สมองเค้นหาคำตอบ มึงจะเลือกกายก็ได้นะโซโล่ มึงออกไปเดี๋ยวกูจะเดินตามมึงไปเอง แฮะๆ แบบนี้เขาเรียกว่าหนีตามผู้ชายหรือเปล่าวะ?
“ไม่ขอเลือกอะไรสักอย่าง ผมรักของผมมันทั้งสองนั้นแหละ ขาดไปอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้จริงๆ อีกอย่างทำไมผมต้องทำตามคุณด้วย? คุณเป็นพรีสต์เหรอ?”ไอ้โซโล่มันกอดอกแล้วเอ่ยไปวางมาดอย่างหยิ่งไม่แคร์ใดๆ หน้ามันกวนส้นได้โล่มาก พี่เฮอร์มิตเงียบไปแล้วเอ่ยยิ้มๆ
“ไอ้น้อง เกรียนเหอะมึง”
“แล้วไงวะคุณพี่เมีย?”
ทั้งสองก็เริ่มปล่อยวะๆ มึงๆ กันแล้วครับ ไอ้ทีแรกมันจะสุภาพกันทำไมก็ไม่รู้ เอาเถอะ ผมมองไอ้โซโล่กับพี่เฮอร์มิตจ้องเขม็งกันแบบไม่ยอม จ้องกันมากเดี๋ยวแมร่งเกิดอาการปิ๊งปั๊งขึ้นมาจะทำอย่างไงวะ ผมโผล่เข้าไปแทรกทั้งสองแล้วยิ้มให้กับพี่เฮอร์มิต ทำให้ทั้งสองเลิกจ้องตาประสานใจกัน พี่เฮอร์มิตก็หันมาหาผม
:L2: :L2: ต่อรีต่อไป :L2: :L2:
-
“เราน่ะ ชอบเขาเหรอ?”
“...”
เอ้า กลายเป็นกู งานเข้าซะเอง!!
เฮีย!! ถามตรงไปไหนครับ!? ไอ้โซโล่มันก็หันขวับมาทันที เอาไงดีวะ? บอกตรงๆ กูก็ไม่เคย มัน...แอร๊ยยย!!! ก็มันน่าอายนี่น่า!!! ไม่ต้องจ้องกูขนาดนั้น ไอ้บ้าโซโล่!! เฮียเฮอร์มิตมองผมนิ่ง ไอ้โซโล่มันก็จ้องกดดัน เอาเข้าไป นี่กะจะกดดันกูทั้งสองทางเลยหรือไงวะ!? กูไม่น่าไปขัดจังหวะเล๊ย งานเข้าแล้ว!
“ไม่ชอบ?”
อ้าว เฮีย!! อย่าหาเรื่องให้น้องให้นุ้งได้ไหมครับ ไม่เห็นเหรอว่าคุณสามีมันมันมองมาซะสายตาเป็นเลเซอร์บีม ยิงทำลายทุกสิ่งได้ขนาดนั้น จะเปลี่ยนคำถามทำไมวะ!? นี่ว่าจะกะเนียนไม่ตอบแล้วน่ะเนี่ย!! ให้พูดจริงๆ มันก็อายจะตาย โหหหห!!! แอบเนียนพูดอิตาเลียนตั้งนาน นี่กะจะให้พูดออกไปเลยใช่ไหม กูมันด้านไม่พอ ขอโทษ!!! ผมทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้จะทำอย่างไงดีวะ
“อ้อ ไม่ชอบเหรอ ถูกบังคับ?”
น่านนนนน!!!!
เฮียตีความหมายหน้าของผมผิดแล้วล่ะมั้งครับ!!! ไอ้โซโล่มันขมวดคิ้วแล้วหันไปถอนหายใจแบบไม่พอใจเอามากๆ เออๆ กูตอบก็ได้!! ผมหันมามองพี่เฮอร์มิตแล้วกำลังจะอ้าปากพูด ไอ้โซโล่มันก็ลุกขึ้นพรวด อะไรของมึง? จะลุกก็บอกก่อนสิวะ กูตกใจหมด!!
“ขอตัวกลับ รู้สึกว่าจะได้เวลาให้อาหารแมวแล้ว”แล้วไอ้โซโล่มันก็เดินออกไปซะดื้อๆ เลยล่ะครับ ให้อาหารแมวบ้านมึงน่ะสิ!! เป็นเหี้ยอะไรวะ!? ผมหันซ้ายหันขวาแล้วมองพี่เฮอร์มิต เฮียแกถอนแว่นมาเช็ดแล้วเงยหน้ามามองผมอย่างแปลกใจ
“นั่งบื้ออะไรอยู่หมวย ตามง้อสามีขี้น้อยใจซะสิ”
สามีขี้น้อยใจ!?
“ตกลงเราชอบเขาจริงๆ ใช่ไหม?”
“อืม”ผมนิ่งไปแล้วพยักหน้า พี่เฮอร์มิตยิ้มให้กับผมแล้วลุกขึ้นมาลูบหัวของผมเบาๆ
“อยากทำอะไรก็ทำถ้ามันมีความสุขน่ะ ถ้าเราชอบเขาพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก รีบไปง้อเขาซะสิ แล้วอย่าลืมบอกรักเขาซะด้วยล่ะ ปากแข็งระวังถูกเขาทิ้งน้ำตาเช็ดหัวเข่าแล้วจะหาว่าพี่ไม่เตือน”
“เฮียอ่า! มันไม่มีทางทิ้งผมหรอก!”
“อ้อ แล้วไอ้ที่วิ่งไปนั้นไม่เรียกว่าทิ้ง?”
“มันก็แค่งอนน่า ง้อแป๊บเดียว”
“เออ รีบไปซะสิ”
“เฮีย วันนี้ไม่กลับนะ”
“ก็ไม่กลับมาที่นี้นานแล้วนี่ จะไม่กลับมาอีกก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร”พี่เฮอร์มิตเดินออกแล้วหันมายิ้มให้กับผมแบบรู้ทัน ผมมองพี่เฮอร์มิตอย่างตกใจ รู้ได้ไงวะ!? เฮียถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา จากนั้นก็ชี้ไปที่ปฏิทินตัวเก่งของผมที่แขวนไว้บนมันหยุดวันที่ไปตั้งแต่เมื่อสองเดือนที่แล้ว!
“จุ๊ๆ พี่ตาไวนะจะบอกให้ รีบไปเถอะ ตอนนี้หมอนั้นนอนร้องไห้เป็นเผาเต๋าแล้วมั้ง”
ถ้าอย่างไอ้โซโล่มันร้องไห้เนี่ยคงจะมีหิมะตกที่ประเทศไทยแล้วล่ะครับพี่เฮอร์มิต! ก่อนที่ผมจะออกไป พี่เฮอร์มิตก็ยื่นมือถือของผมกลับมาให้ อ๊ะ เกือบลืมไปเลยน่ะเนี่ย! ผมรับมือถือจากพี่แล้วรีบออกไปจากบ้านเพื่อกลับไปบ้านอีกหลัง แหม โมเมเอาล่ะมานั้นก็บ้านกูเหมือนกัน! รถของไอ้โซโล่ไม่จอดอยู่หน้าบ้านแสดงว่ามันกลับไปเรียบร้อยแล้ว ป๊าด! ชิงหนีงอนไปหยั่งกับสาวๆ วัยละอ่อน ไอ้โซโล่เอ๊ย!!!
ผมก็ต้องลำบากลำบนนั่งรถมอไซต์รับจ้างมาที่บ้านของไอ้โซโล่ โอ๊ยหนอ! ไอ้เหลืองมันก็จอดที่บ้านของไอ้โซโล่มันทำเอากูต้องเสียเงินค่ารถอีก ให้ตายเถอะ! ผมเดินเข้าบ้านไป เห็นคนรับใช้กำลังยืนซุบซิบอะไรกันด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เกิดอะไรขึ้นวะ? ผมเดินเข้าไปพวกเธอก็หยุดพูดกันทันที
“มีอะไรเหรอครับ?”
“คือ...”
“เฮ้ย!”เหมือนจะมีสาวคนหนึ่งกำลังจะตอบแต่ก็โดนเพื่อนๆ ห้ามเอาไว้
“เอ่อ...ขอตัวไปทำงานต่อน่ะเจ้า”
แล้วกลุ่มสาวใช้ก็พากันเดินออกไปจากผมอย่างรวดเร็ว อะไรวะ? กำลังจะบอกอยู่แล้วแท้ๆ ปกปิดอะไรกันอยู่วะ? อื้ม... ผมมองตามไปจนกระทั่งคิดได้ว่ามาง้อไอ้คุณสามีขี้น้อยใจนี่น่า ผมก็เดินเข้าไปในบ้าน เห็นป้าอรกำลังให้อาบังกินข้าวอยู่ อ้าว ไอ้โซโล่ไหนมึงบอกว่าจะมาให้ข้าวแมวไง!?
“โซโล่ล่ะครับป้า?”
“คุณชายอยู่ข้างบนจ้ะ”ป้าอรยิ้มให้กับผมแล้วตอบพลางชี้ไปข้างบน ก่อนที่ผมจะเดินขึ้นมา ท่านก็กระซิบบอกว่าคุณชายอารมณ์ไม่ดีเท่าไร ครับ มันอารมณ์ไม่ดีเพราะผมเองแหละ แล้วยังบอกอีกว่า ไอ้โซโล่มันรอกินข้าวกับผมตั้งนานแต่ผมก็ไม่กลับมา
“ตอนออกไปข้างนอกทำหน้าโมโหจะเป็นจะตาย แล้วพอกลับมาก็อารมณ์เสียยิ่งกว่าตอนออกไป ขังตัวเองอยู่ข้างนอกห้องนั้นแหละจ้ะ ป้าเข้าไปก็ไม่คุยอะไรด้วย ช่วยหน่อยนะจ้ะหนูพรีสต์”
“ครับๆ”ผมพยักหน้ารับแล้วเดินขึ้นไปข้างบน เปิดประตูห้องของไอ้โซโล่เข้าไป ไอ้บ้านั้นนอนบนเตียง ทำตัวเกียจคร้านขัดลูกกะตาสุดๆ พอมันได้ยินเสียงประตูเปิดออกมาก็เอ่ยขึ้นอย่างเบื่อๆ
“ผมไม่เอาอะไรทั้งนั้นแหละป้าอร”
“...”
ผมกระโดดขึ้นเตียงไปแล้วยืนมองไอ้โซโล่ที่พลิกตัวเงยหน้าขึ้นมามองผม มันมองแวบหนึ่งแล้วพลิกตัวกลับไปอย่างเฉยชาสุดๆ ไอ้บ้านี่ทำเป็นเมินกูเหรอ!? ผมทำแก้มพองลมอย่างไม่พอใจแล้วกระโดดนั่งบนหลังมัน ไอ้โซโล่มันร้องออกมาเพราะผมทิ้งน้ำหนักบนตัวมันเต็มๆ
“ทำอะไรวะ ออกไป มันหนัก!”
“อะไรเดี๋ยวนี้ไล่กูเหรอวะ?”
“ลงไปมันหนัก”ไอ้โซโล่มันหันมาทำหน้าซะจริงจัง ชิ! ผมก็เคลื่อนตัวออกจากหลังมัน เป็นอะไรของมันเนี่ย มึงไม่บอกแล้วกูจะรู้ไหมว่าอะไรไปสะกิดต่อมงอนของมึงเข้า หรือต้องให้กูบอกรักอย่างที่พี่เฮอร์มิตบอกมา โอ๊ยหนอ! ไม่เห็นมันจะโรแมนติกเลยสักนิดเดียว บอกรักมันก็ต้องมาบรรยากาศหน่อยสิวะ แบบนี้มันทื่อเกิ๊น
“นี่ พี่กูบอกให้ไปอยู่บ้านเหมือนเดิม”
“อืม มึงก็กลับไปสิ”มันตอบกลับมาแบบไม่อินังขังขอบอะไรสักนิด อะไรของมันวะ!? ถ้ากูกลับไปจริงๆ มึงจะไม่รั้งหรืออะไรเลยหรือไง!? ผมจ้องไอ้โซโล่อย่างผิดหวัง ไม่รั้งกูเลยเหรอ!? ผมนั่งนิ่ง มึงอารมณ์ไม่ดีกูรู้ แต่กูก็อารมณ์ไม่ดีแล้วตอนนี้!
“กูกลับจริงๆ นะ!”
“เออ”
“ไอ้โซโล่! กูกลับแล้วนะ!!”
“ก็กลับไปสิ”
“ไอ้โซโล่!!!”ผมตะโกนอยู่ข้างหูมันนั้นแหละ ไอ้บ้านั้นก็เลิกคิ้วได้กวนส้นมาก ผมก็จัดถีบมันไปทีหนึ่งถีบไปมันก็แทบจะไม่ขยับ ถีบมันไปอีกดอกแล้วกระโดดลงจากเตียงเดินกระทืบเท้าออกไป เหวี่ยงประตูปิดเอาให้มันพังไปข้าง! โธ่เอ๊ย ไอ้บ้าโซโล่! ผมยืนหายใจฟึดฟัดอยู่หน้าห้อง โมโหโว้ย!! ยืนเม้มปากอยู่นานก็ตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไปอีก
โครม!!
ผมชะงัก รู้สึกเหมือนจะไปโดนอะไรบางอย่างน่ะเนี่ยมองลงไปที่พื้นก็เห็นไอ้โซโล่มันนั่งกุมหัวของตัวเองอยู่ ผมก็นั่งลงจับมือของมันที่กุมหน้าผากของตัวเองส่งเสียงครางเบาๆ อย่างเจ็บปวด เห็นแล้วหมั่นไส้ กูขอซ้ำอีกหน!
“โอ๊ย! เหี้ย ทำอะไรของมึงเนี่ย?”
“มึงนั้นแหละ ทำอะไรตรงนี้?”
“มึงนั้นแหละ ทำไมไม่กลับไป เข้ามาทำไมอีก”
“มาเก็บเสื้อผ้าโว้ย”
“...กูก็จะลงไปกินข้าว”
“...เดี๋ยวกูทำให้ล่ะกัน”
“ไม่ต้อง ไม่อยากรบกวน”ไอ้โซโล่ลุกขึ้นแล้วพูดอย่างประชดแล้วเดินออกไปจากห้อง โห! ไอ้บ้าโซโล่!!! งอนเข้าไป กูก็จะไม่ง้อมึงแล้ว ตอนแรกกะจะไปเคลียร์ให้มันเสร็จๆ แต่ตอนนี้กูไม่เคลียร์มันแล้ว! กูจะกลับบ้านจริงๆ!! ผมเดินปึงปังเปิดตู้จับเสื้อผ้าของตัวเองโยนใส่เตียงแล้วค้นหากระเป๋ามายัดเสื้อผ้าใส่
“ให้ช่วยไหม?”
“...”ผมหันไปมองไอ้โซโล่ที่มองผมจับยัดด้วยใบหน้านิ่งไร้อารมณ์ แถมมันยังถามอีกว่าให้ช่วยไหม อารมณ์ตูมันจี๊ดวะ!!! จี๊ด!!!! ผมเบ้ปากใส่มันแล้วสะบัดหน้าใส่ เชอะ! รีบยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าด้วยใบหน้ามุ่ยๆ เห็นแบบนี้แล้วยังจะไม่ห้ามกูเลยเหรอ!? ผมหายใจแรงฟึดฟัดอย่างกับเป็นรถไฟไอน้ำ ผมเหลือบหางตาไปมองไอ้โซโล่ที่ยังนิ่งเหมือนเดิม ทำท่าชิวเหลือเกินที่กูจะไป หรือว่าแม่งแอบมีคนใหม่โดยที่กูไม่รู้!? ผมหยุดคิดขมวดคิ้วแทบจะผูกเป็นปมรูปโบว์ได้ แล้วมันเอาเวลาไหนไปแฉะสาวใหม่วะ!?
“หึ...”
ผมหันไปมองไอ้โซโล่ทันที เหมือนจะได้ยินเสียงใครมันหัวเราะนะ แต่ไอ้โซโล่กลับทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือว่าผมหูฝาดไปเอง ก็ช่างมันเถอะ ผมรูดซิปกระเป๋าปิดมันอย่างดีแล้วถือลุกขึ้น ถึงขณะนี้แล้วแม่งยังไม่ห้ามกูอีก ไอ้บ้าโซโล่!! ไอ้บ้า!!! กูจะแล้วจริงๆ นะโว้ย!!! ฮึ่ม!! ไม่ห้ามก็ได้ กูไปล่ะ!!
ผมเดินออกไปอย่างรวดเร็ว หยุดจอดมองไอ้โซโล่เล็กน้อย ฮึ่ม! ก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนี เหม็นขี้หน้าคนโว้ย!! กูงอนแล้ว!! ไม่ง้อกู กูเลิกจริง หึ! ไอ้บ้าโซโล่มันก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ทำหน้านิ่งเฉยสนิท โธ่โว้ย!!! ขัดใจ!! นี่มันไม่ได้รักกันเลยใช่ไหม? กูจะอยู่หรือจะไปมันก็ไม่มีความหมายใช่ไหม?
“...โอ๋ๆ มานี่มา อย่าร้องไห้เลยนะเมียจ๋า”
“ใครร้อง! หาเรื่อง!”
“ครับๆ ไม่ได้ร้องๆ”
ไอ้โซโล่เข้ามาคว้าเอวของผมไว้แล้วดึงไปกอดลูบหลังของผมเบาๆ แบบนี้มันเหมือนตีหัวแล้วลูบหลังเลย!! ไอ้โซโล่มันหัวเราะเบาๆ แล้วขยี้หัวผมแยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างขบขันและก้มลงมาจูบผมเบาๆ อะไรของมึงวะ? กูตามอารมณ์มึงไม่ทันนะโว้ย! พอเห็นผมทำหน้างงใส่ ไอ้โซโล่ก็ดึงแก้มของผมทันที ห่า! กูเจ็บ!!
“ถ้าอยู่ที่นั้นกูก็ต้องเกรงใจพี่มึงน่ะสิวะ มาที่นี้กูจะทำอะไรก็ได้”แล้วมันก็จับผมจูบมาราธอน มือแม่งก็ล้วงเข้าไปข้างใน อื้ม...พอสิวะ! ผมดันมันออก ไอ้โซโล่มันก็กอดผมแน่นแล้วแม่งก็เอาแต่จะจูบกู โว้ยยยย!!! เมื่อกี้มึงยังทำเป็นเมินกูอยู่เลยนะ แล้วตอนนี้แม่งก็มาหื่นแตกใส่กู!
“ปล่อยเลย สัด! กูจะกลับ!!”ผมสะบัดไอ้โซโล่ออกแล้วจะเดินออไป
“ใครกันแน่ที่สมควรโกรธน่ะ ใครก็ไม่รู้วะลืมแม้กระทั่งว่าวันนี้จะไปเดทกัน ไม่รู้จริงๆ ว่ามันคือใคร ใครกันวะ? ใครกันหนา? สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าว่างๆ จะไปเดทกันทั้งวัน วันหยุดแท้ๆ แล้วนี่อะไรกลับลันลาไปหาผู้ชายอื่น ใครก็ไม่รู้ บอกกูที ว่ามันเป็นใคร?”ไอ้โซโล่ทำเป็นกระซิบกระซาบกับตัวเอง แต่กูได้ยิน ผมหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมองมัน ครุ่นคิดหน่อยๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ตกลงมึงทำแบบนี้เพราะโกรธ?
“ไม่รู้จริ๊งจริงว่าใคร”มันยังมาตอสะแหลถามอีก หน้าตามึงเหมือนไม่รู้ม๊ากมาก
เออ!!!! กูรู้!!!!
คนสารเลวนั้นมันชื่อพรีสต์!!!!
TBC.
ตอนนี้ก็อัพแบบเต็มๆ ยาวๆ อีกเช่นเคย อ่าฮะ!
และเพิ่งนึกได้ว่า ตูลืมอ่านหนังสือสอบ!? แถมเป็นวิชาสุดหินอีกต่างหาก :m15:
ศาลที่เคารพ เค้าผิดไปแล้ว เค้าแค่ติดเกมเท่านั้นเอ๊ง :monkeysad:
แล้วเค้าแค่ปั่นนิยายพร้อมๆ กับเก็บเวลเกมไปด้วยเท่านั้นเอ๊ง :sad11:
ฮือๆ ศาลที่เคารพ~ ตอนนี้เค้าง่วง ขอนอนก่อนจะตื่นมาอ่านหนังสือนะครับ >.< ฮิๆ :impress2:
ปล.ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเดินทางมาถึงช่วงท้ายแล้ว(!?) หว่าจะจบแล้วสินะ อื้มๆ(เหรอ?)
ขอบคุณทุกๆ คนที่รอปอยเสมอ :กอด1: :กอด1:
-
ขี้งอนจริงๆ ทั้งคู่เลยอ่ะ :o8:
-
รักเฮียค่ะ กอดที :กอด1:
-
นึกว่างานจะเข้าพรีสต์มากกว่านี้ซะอีก ดีนะรอดไป 555
-
นึกว่าจะงานงอกอย่างหนักซะแล้ว พรีสต์ เอ๊ย
:laugh: :laugh:
-
อัพยาวได้ใจมากขอบคุณจริงๆ
โอ้จะจบแล้วหรอยังไม่อยากให้จบเลย
ยืดเรื่องนานๆได้ไหม
ขอให้สอบได้และคะแนนออกมากดีๆนะค่ะสู้ๆค่ะ
-
อืม..โซโล่ต้องเรียกเฮีย เฮอร์มิตว่าพี่เมียนะ ไม่ใช่พี่เขย 5555
แต่เฮียเฮอร์มิตอ่ะ เรียกโซโล่ว่าน้องเขยได้ อิอิ :z2:
-
ขี้งอนพอกันทั้งคู่เลย :laugh:
-
น่ารักอ่ะ :o8: :o8:
-
เออนะ งอนกันไปงอนกันมา
น่า...จริงๆ 555
ช่วงสุดท้ายแล้วเหรอคุณปอย เป็นกำลังใจให้นะคะ
แล้วว่างๆอย่าลืมไปต่อ ฮอยฮักกับวินเซอร์ให้เน้ออ
-
ยังไงก็ตั้งใจอ่านหนังสือนะค่ะ สู้ ๆ :mc4: :mc4:
:L2: เป็นกำลังใจให้จร้าา าา :)
โซ่โลน่ารักอ่า พรีสต์จะง้อยังไงเนี่ย อิอิ :-[ :-[
-
ถ้ามีมดลูกนี่ลูกคงดกน่าดู 55+
เดี๋ยวงอนเดี๋ยวง้อ น่ารักเชียว ><
-
เฮียแรงกับหมวยเล็กมากอ่ะ
:laugh: :laugh:
-
ทำไมคุณพี่ยอมง่ายจัง
หรือว่ามีแผนอะไรหรือเปล่าเนี่ย
-
เป็นคู่ที่ฮามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
-
น่ารักอะ
-
โอ่ย นึกว่างานจะเข้าโซโล่ซะแล้ว
เฮียเฮอร์มิตน่ารักมากกกกก ><
-
ดีใจที่ poypoy มาต่อ :กอด1:
สลับกันงอนนะตอนนี้ :-[ น่ารักอ่ะ!
เรื่องนี้จะจบแล้วหรอ รู้สึกว่าเร็วไม่อยากให้จบเลย :sad4:
ยังไงก็แบ่งเวลาเล่นเกมแต่งนิยายไปอ่่านหนังสือด้วยน๊า~
-
ขี้งอนจังเลยโซโล่
พรีสต์ก็ปากหนักเหลือเกิน
ดีนะที่เฮียเฮอร์มิตแค่แกล้งเล่นเฉยๆ :เฮ้อ:
-
ขอบคุณจ้า
หู้ย !!!! คุณพี่เฮอร์มิต ช่างเป็นคนที่เข้าใจน้องดีแท้
แม้จะหวงน้อง แต่ไม่แสดงออกก็เถอะ (อิอิอิ เค้ารู้น้า)
แล้วยิ่งโซโล่ ตามมาถึงบ้านนี่เพราะอะไรหนอ ???
คุณพี่เฮอร์มิต รุกฮอยฮักขนาดนี้แล้วถ้านายวินเนอร์รู้เข้าจะทำยังไงหนอ
แล้วถ้าคุณพี่ไปหาถึงมหาวิทยาลัย ไปคอยฮอยฮักในอีกเวอร์ชั่นหนึ่งจะเป็นอย่างไร อิอิอ
แค่คิดก็คงจะสนุกมากมายแล้ว.....................
ปล. +เป็ดก๊าบก๊าบจ้า
-
พรีสต์แนะนำโซโล่กับเฮียว่า แฟน น่ารักมาก
แต่โซโล่ขี้ใจน้อย มีงอนพรีสต์ด้วย
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
งอนง้อกันได้น่ารักจริง อิอ
-
น่ารักไปอีกแบบ :-[
+1 นะคะ
-
งอนกันน่ารักม๊ากกกกก
ส่งคนเขียนเข้านอน (เอ๊ะรึว่าเก็บเวลเกมส์ต่อ) o18
-
หมวยเล็กกับโซโล่มันงอนกันน่ารักดีนะ
อย่างนี้ไม่พ้นมีลูกหัวปีท้ายปีแน่ๆ :laugh:
-
หึๆ น่ารักว่ะ
ปล. แอบปลื้มเฮีย แล้วตกลงพรีสต์ไม่ตัดผมเพราะใคร เฮียคนนี้รึเปล่า??
-
:impress3: งอนกันไปงอนกันมา
น่าร๊ากกกก
-
พอกันทั้งคู่เลยค่าาา :z13:
-
กดlike ให้เฮียมิตค่า น่ารักมากไม่เป็นก้างโซโล่ด้วย o13
แต่เป็นก้างวินเซอร์กะฮักแทน :laugh:
-
:a5:
ห๊ะะะ ะ ะ!!!!
ไกล้จบแล้วเรอะ
'ท่านเทพไม่ต้องไปบวชหรอก แค่นี้ก็บรรลุทุกอย่างแล้ว!!'
ฮ่าๆๆ อันนี้ฮาจริงๆ รัก ฮอยฮักอ่ะ!! :กอด1:
โซโล่อย่างอนเลยนะ พรีสต์ก็อย่างอนเลยนะจ๊ะ อิอิ o18
-
ยังไม่อยากให้จบเลยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
-
ตกลงว่าเค้าง้อกันสำเร็จหรือเปล่า
-
เวงโซโล่ทำกรุใจปลิววว
เฮียยยยยยยยย รักเฮีย จุ๊บๆ
-
งอนกันน่ารักมากกก
ชอบอาเฮียจังเลยย
-
ไปงอนง้อกันต่อบนเตียงดีกว่านะ โซโล่! ! !!
:laugh: :laugh: :laugh:
-
กร๊ากกก สมควรงอนอยู่หรอก ลืมเดทไปอยู่กับชายอื่น นี่ยังดีนะไปบุกบ้านพรีสเลยรู้ว่าพี่ชายมา ไม่งั้นเข้าใจผิดซวยอีก555
-
:3123:
-
ไม่ค่อยเลยนะคุณชายโซโล่
วกไปวกมาจนน้องพรีสซ์ยอมรับผิดซะเอง
ฮ่าๆๆ
-
ช่วยย้ำจ้า พรีสต์เลวมากกกกก :laugh:
-
อ่านะ รักกันๆ :กอด1:
-
น่าร๊ากกกอ่ะ :impress2: :impress2:
-
:o8: พอกันทั้งคู่เลยย
-
โล่งอกไปที :เฮ้อ:
-
ทำไมเฮียยอมให้น้องมีซะมีง่ายๆหว่า นึกว่าเฮียจะโหดกว่านี้ หรือเป็นแผนปล่อยให้ตายใจก่อนนะ
ให้กำลังใจคนเขียนในการสอบ สู้ๆนะคะ :L2:
-
ไม่เข้ามาหลายวัน กระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ซะหลายตอน ขอบคุณค่า
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกก >///<
งอนกันบ่อย ๆน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
งานนี้นึกว่าโซโล่กับพี่เฮอร์มิต จะฆ่ากันตายซะแล้ว คริคริ
:laugh:
-
แอร๊ยส์ ปลื้มมมมมมมม
-
:กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
โซ่โล่ขี้งอลขนาดหนัก ห้าๆๆๆ
-
ชอบ สนุกอ่ะ!
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:man1: น่ารักอ่ะ แต่เฮียมิตแกปล่อยมาง่ายๆแบบนี้ .. แอบห่วงวินเซอร์แฮะ ท่าทางฮักจะงานเข้ามากๆ
-
พรีสต์ก็ปากหนัก ขี้อายจริง ๆ เลย
-
[ ชาย(า) ]
บทนำ
เสียงของโลหะของดาบกระทบเป้าซ้อมเหล็กแท่งหนาส่งเสียงดังในยามเช้าตรู่ที่มีแสงตะวันร่ำไรเป็นมิตร ยามที่ร่างสูงเคลื่อนกายอย่างว่องไวท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็นผิวกายต้องแสงอรุณเป็นสีทอง การเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่วและแข็งกร้าวอยู่ในทีนั้นทำให้ชายหนุ่มดูน่าหลงใหลราวกับเป็นเทพเจ้าหนุ่มกำลังร่ายรำเพลงดาบต้อนรับวันใหม่
เคล้ง! เคล้ง! เคล้ง!
การหมุนตัวที่พริ้วฟันเป้าอย่างแม่นยำ ร่างแกร่งที่อุดมมัดกล้ามแน่นดูงามสง่าสมเป็นบุรุษกล้าแห่งราชวงศ์ ดวงตาสีน้ำตาลใสคมกริบจ้องเป้าแล้วฟาดฟันดาบใส่ไม่ยั้ง ชายหนุ่มฝึกซ้อมดาบไปสักครู่จนกระทั่งมีคนเดินเข้ามาพร้อมกับก้มกราบอย่างเคารพยำเกรง เขาหยุดการเคลื่อนไหวหายใจเข้าลึกๆ สูดอากาศที่แสนสดชื่นในยามเช้าก่อนจะหันกายไปมองบ่าวที่ก้มหน้าจรดพื้นดิน
"มีอันใด?" เสียงทุ่มต่ำเอ่ยถาม เขาพยักหน้าอนุญาตให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมารายงานสิ่งที่เข้ามาขัดการซ้อมยามเช้าของเขา ร่างท้วมนั้นเงยหน้ากลมๆ ขึ้นมาแล้วเอ่ยสิ่งที่ถูกไหว้วานมาบอกแก่เจ้านาย
"องค์เหนือหัวรับสั่งให้ฝ่าบาทเข้าเฝ้าพระเจ้าค่ะ"
"เดี๋ยวนี้?"
"ทันเสวยกะยาหารพระเจ้าค่ะ"
"อืม เตรียมน้ำให้ข้าเสร็จแล้วรึ?"
"พระเจ้าค่ะ กระหม่อมเตรียมเสร็จแล้ว"
"ดี" ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่พยักหน้าพอใจแล้วก็เดินมาทิ้งดาบให้กับบ่าวก่อนจะเดินออกไปจากลานฝึกซ้อม บ่าวร่างท้วมรีบเก็บอาวุธของนายก่อนจะวิ่งตามร่างสูงที่เดินรวดเร็วนำไปไกลแล้ว ร่างสูงเดินเข้ามาในตำหนักใหญ่แล้วเร่งเดินไปที่ห้องของตน
"นาคินทร์ เดินรีบร้อนแต่เช้าเชียวนะลูก" เสียงนุ่มนวลอ่อนหวานเอ่ยทักดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มชะงักหันกลับไปมอง หญิงสูงวัยที่แย้มยิ้มอ่อนโยนเดินเข้ามาพร้อมกับเหล่านางกำนัลสาว ชายหนุ่มแย้มยิ้มตอบอีกฝ่ายเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปสวมกอดร่างบอบบางของผู้เป็นมารดาที่รักไว้หลวมๆ
"หัดใส่ชุดเวลาฝึกเช้าเสียบ้าง"
"แบบนี้สดชื่นกว่าน่ะขอรับ" ผู้เป็นบุตรเอ่ยตอบแล้วหอมแก้มของมารดาเบาๆ ผู้เป็นมารดาส่ายศีรษะอย่างอ่อนใจ ทุกเช้านางกำนัลรับใช้ไม่เป็นอันได้ทำอะไรเนื่องจากเจ้านายหนุ่มฝึกซ้อมดาบด้วยร่างอันบึกบันนั้นทุกวัน พวกนางเหล่านั้นได้แต่แอบเฝ้ามองการฝึกซ้อมด้วยสายตาเคลิบเคลิ้มชื่นชมอยู่เสมอ
"เอาเถอะ แต่เมื่อครู่รีบไปที่ใดกัน?"
"ฝ่าบาทมีพระประสงค์อยากพบลูกน่ะขอรับ"
"อนันต์เรียกพบลูกรึ? มีเรื่องอันใดกัน?"
"ลูกมิทราบขอรับ แต่คาดว่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับทูตจากครุฑาอาลัย" ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆ แล้วก็เอ่ยตามที่ตนครุ่นคิดเอาไว้แจ้งมารดาที่ทำหน้าไม่สบายใจ เขามองมารดาแล้วแย้มยิ้มปลอบอีกฝ่าย
"คงไม่มีเรื่องร้ายแรงอันใดหรอกขอรับ"
"จะไม่มีได้อย่างไรนาคินทร์ ในเมื่อสัญญาระหว่างนครของเรากับครุฑาแม้กระทั่งบัดนี้ยังไม่สามารถทำตามได้ แม่เกรงว่าจะมีภัยเกิดขึ้นกับเมืองของเรา"
"โปรดสบายใจเถิดขอรับ ท่านพี่อนันต์ฉลาดเฉลียวนัก พระองค์ต้องหาทางเจรจากับอีกฝ่ายได้อย่างแน่นอน"
"เอาเถอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แล้วนี่ลูกจะกินข้าวเช้าหรือไม่?"
"ลูกจะไปกินกับท่านพี่"
"งั้นรึ? นี่ก็จะได้เวลาเสวยของทางตำหนักหลวงแล้ว เจ้ารีบไปแต่งตัวออกไปเถิด"
"ขอรับ ลูกขอตัว" นาคินทร์ก้มศีรษะให้กับมารดาที่มองตามมาอย่างเป็นห่วง นางอาจจะคิดมากไปแต่ลางสังหรณ์ของนางมันร่ำร้องบอกว่าบุตรชายของนางกำลังจะเจอกับเหตุการณ์ครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต มันจะดีหรือร้ายนางก็ไม่อาจจะล่วงรู้ได้
"ขอให้ลูกโชคดีนาคินทร์"
'นาคินทร์' หรือ 'นาคินทราหิรัญ' พระอนุชาต่างมารดาของพระอนันตนาคราชาแห่งนาคราชมหานคร เป็นบุรุษรูปงามขึ้นชื่อของมหานครใหญ่นี้ เหล่าผู้คนต่างชื่มชมในตัวของพระอนุชามากเสียกว่าตัวขององค์ราชาเองเสียอีกเพราะชายหนุ่มเพรียงพร้อมไปด้วยรูปกาย รูปทรัพย์ ฉลาดเฉลียวและเก่งกาจ น่าเกรงขาม แม้เจ้าตัวจะนิ่งเฉยไม่แสดงไมตรีต่อสตรีนางใด แต่ก็ยังเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีทั่วหล้า
นาคินทร์เดินทางมาถึงตำหนักหลวงในเวลาไม่นานนัก มหาดเล็กหน้าห้องขององค์กษัตริย์รีบเข้ามาเชิญเขาเข้าไปในห้องเสวยทันที นาคินทร์เดินเข้าไปในห้องอาหารแล้วเขาก็แปลกใจเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่เช่นเดียวกับเขานั่งทำหน้าเคร่งเครียดอยู่เพียงผู้เดียวในห้องโถงขนาดใหญ่ ชายหนุ่มเข้าไปโค้งตัวเคารพอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม
"มากพิธีไปได้เจ้านาคินทร์"ร่างสูงที่ผิวค่อนข้างเข้ม ท่าทางเป็นคนเจ้าสำราญเอ่ยพลางถอนหายใจกับท่าทางพิธีรีตองของน้องชายต่างมารดา นาคินทร์เดินมานั่งตามที่อีกฝ่ายเผยมืออนุญาต
"ข้ารอเจ้านานจนท้องกิ่ว"
"เหตุใดพระองค์ไม่เสวยก่อนเล่า"
"อย่ามาย้อนเจ้าน้องเลว ข้ารึก็บอกให้มาทันมื้อเช้า"
"มาทันไหมล่ะพระเจ้าค่ะ"
"เออๆ"ผู้เป็นพี่พยักหน้ารับเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยเรียบๆ มาทันเพราะเขานั่งรอท้องร้องประท้วงเป็นพักๆ น่ะสิ! เขาขี้เกียจยุ่งยากไม่อยากจะโต้เถียงกับอีกฝ่ายก็โบกมือเรียกสำรับอาหารเข้ามา เหล่านางกำนัลสาวเดินเข้ามาพร้อมกับสำรับอาหารมากมายมาวางตั้งตรงหน้าของทั้งสองพี่น้อง เมื่อวางเสร็จเหล่านางกำนัลก็ถอยหลังออกห่างก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
"ท่านพี่มีเรื่องอันใด ถึงได้รีบร้อนให้กระหม่อมเข้าพบเพียงนี้"
"เออ กินข้าวก่อนเถอะ ข้าจะไม่พูดก่อนที่จะอิ่ม หวังว่าคนที่ปล่อยให้คนอื่นรอจนหิวโซจะไม่ขัดข้องอันใดหรอกนะ?" อนันตราชาโบกมือหยุดน้องชายที่กำลังจะถามธุระที่เขาเรียกตัวมาในครั้งนี้ ให้ตาย เขาก็ขอกินให้อิ่มก่อนที่จะใช้สมองและฝีปากตะลอมคนหัวดื้อ นาคินทร์ไม่เอ่ยตอบเขาพยักหน้ายอมรับอย่างง่ายดาย
ทั้งสองหนุ่มทานกันอย่างสำราญ ฝ่ายผู้เป็นพี่ก็เอ่ยถามถึงมารดาของผู้เป็นน้องและฝากความห่วงใยไปให้ แล้วผู้เป็นน้องก็เอ่ยถามถึงพระพี่นางที่น่าจะอยู่ปรนนิบัติพระสวามีแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา
"โอ๊ย ไล่กลับไปตำหนักน่ะสิ ผู้ชายเขาจะคุยกันจะให้มาฟังอย่างไร"
"แล้วพระองค์จะคุยเรื่องใดพระเจ้าค่ะ?"
"อืม เรื่องครุฑาอาลัยนั้นแหละนาคินทร์เอ๋ย" อนันตราชาเอ่ยพร้อมกับแย้มยิ้มที่ทำให้ผู้เป็นน้องเริ่มระแวงความเจ้าเล่ห์ในรอยยิ้มนั้น เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย เรื่องครุฑาอาลัยเขาก็สนใจมิใช่น้อย เนื่องจากทูตจากอีกฝ่ายเดินทางมาเจรจาในเรื่องที่เป็นสนธิสัญญาระหว่างทั้งสองนครที่ยืดเยื้อมายาวนาน
เมื่อครั้นอดีตนั้นนาคราชมหานครและครุฑาอาลัยนครเป็นดั่งศัตรูที่สู้รบกันเรื่อยมา จนกระทั่งสงครามสุดท้ายเมื่อประมาณห้าสิบปีก่อนนั้นกษัตริย์ทั้งสองพระนครได้ทำสัญญาสงบศึกและทำสนธิสัญญาที่เชื่อมไมตรีต่อกัน นั้นก็คือการอภิเษกระหว่างสองราชวงศ์ที่ปกครองสองพระนคร ทางครุฑาอาลัยจะส่งทายาทสตรีมาอภิเษกกับทายาทของนาคราชมหานาครเป็นอย่างนั้นเรื่อยมาจนถึง ณ ปัจจุบัน ที่กำลังประสบปัญหาใหญ่หลวง การส่งตัวเจ้าสาวของทางครุฑาไม่สามารถกระทั่งได้เหมือนเดิม เนื่องจากเชื้อราชวงศ์แท้นั้นล้วนเป็นบุรุษทั้งสิ้น วันเวลาล่วงเลยมานับวันระหว่างทั้งสองนครก็เกิดเรื่องต่างๆ นานาขึ้น กระทั่งอนันตราชาและกษัตริย์ของครุฑาอาลัยต้องปรึกษาหารือกันเพื่อปกป้องความสงบสุขของบ้านเมือง การที่ทูตของครุฑาอาลัยมาเจรจาที่นี้ก็ได้กลับไปแล้วนั้นแสดงว่าทั้งสองฝ่ายได้ทำการเจรจาและตกลงกันแล้ว
"ทางครุฑาอาลัยว่าอย่างไรบ้างพระเจ้าค่ะ?"
"ข้าและท่านเสนาอานนท์จากครุฑาอาลัยได้ปรึกษาหาทางออกที่น่าพึงพอใจได้แล้ว แต่ก็ยังมีปัญหาอยู่..." พูดเสร็จอนันตราชาก็เหลือบมองน้องชายที่ทำหน้าเคร่งเครียดฟังอย่างตั้งใจ เรื่องปัญหาบ้านเมืองมีรึที่นาคินทร์จะไม่จริงจัง ผู้เป็นพี่ชายถอนหายใจเฮือกอย่างลำบากใจ
"มีปัญหาที่ใดกัน?"
"...อยากรู้?" อนันตราชาเหล่มองพระอนุชาที่พยักหน้าด้วยใบหน้าเข้มนั้น เขาแกล้งถอนหายใจอีกครั้ง แล้วอีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นอย่างแน่วแน่
"มีปัญหาอันใดก็รีบแจ้งมาเถิด เราจะได้ช่วยกันคิดหาทางออก กระหม่อมช่วยพระองค์เต็มที่อยู่แล้ว"
"ช่วยเต็มที่แน่รึ? เจ้าไม่ปฏิเสธแน่นะ?"
"แน่สิพระเจ้าค่ะ" นาคินทร์เอ่ยรับอย่างหนักแน่นสมกับเป็นชายชาตินักรบเป็นอย่างยิ่ง อนันตราชาแย้มยิ้มอย่างโล่งอก เขาตบไหล่ร่างสูงที่ทำหน้างุนงงอย่างพออกพอใจ
"ข้าค่อยโล่งอก เจ้าต้องช่วยบ้านเมืองแล้วล่ะนาคินทร์ อีกสามวันเจ้าเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวได้เลยน้องข้าเอ๋ย หึๆ" อนันตราชาเอ่ยด้วยอาการโล่งอกเป็นล้นพ้นพร้อมกับส่งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้กับน้องชายผู้จริงจัง
"ได้สิพระเจ้าค่ะ หือ? อะไรนะพระเจ้าค่ะ?" นาคินทร์พยักหน้ารับแล้วเขาก็ชะงักเมื่อได้ยินอะไรแปลกๆ ก่อนจะคิดทบทวนในใจอย่างสับสน ให้เขาเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าว? จะเป็นไปได้อย่างไรกัน บางทีเขาอาจจะได้ยินผิด
"ข้าบอกให้เจ้าเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าว"
"...จะ...เจ้าบ่าว?" นาคินทร์ผู้หนักแน่นชัดเจนฉะฉานตกใจถึงกับเอ่ยติดอ่าง เขางุนงงปนสับสน ยิ่งมองหน้าพี่ชายที่อมยิ้มส่งมาให้นั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังโดนล่อลวงให้ตกหลุมพลางแผนการของพระเชษฐาจอมเจ้าเล่ห์ ยิ่งมีไอ้ความรู้สึกลางสังหรณ์แปลกๆ นั้นยิ่งทำให้เขาใจว้าวุ่นมากขึ้น เขารวบรวมสติเม้มริมฝีปากแล้วเอ่ยถามไป
"แล้วเจ้าสาวคือใครพระเจ้าค่ะ"
"อืม เจ้าชายองค์รองผู้เลอโฉมแห่งครุฑาอาลัยไงล่ะ" อนันตราชาเอ่ยไขข้อสงสัยของอนุชาด้วยใบหน้าสดใส แต่ผู้เป็นน้องนั้นกลับอ้าปากค้างด้วยความตกใจช็อกกับข้อเท็จจริง ผู้เป็นพี่เห็นอาการหลุดเช่นนั้นก็ยิ่งยิ้มกว้าง
"เจ้าบอกว่าจะช่วยเต็มที่แล้วนะน้องข้า"
"...ทำไมต้องเป็นกระหม่อม?" นาคินทร์ค่อยๆ เอ่ยถามเมื่อหาเสียงของตัวเองที่หายไปวูบหนึ่ง
"เพราะเจ้ายังไม่มีเมียไงล่ะ"
"นั้นบุรุษไม่ใช่รึ!!!?" นาคินทร์หันขวับไปมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาเบิกกว้าง แค่เขาไม่แต่งงานเท่านั้นแล้วทำไมต้องให้เขาแต่งงานกับผู้ชายด้วยกัน? นี่มันเป็นเรื่องผิดธรรมชาติ! ผิดจารีต! ผิดธรรมเนียมของมนุษย์! แล้วยิ่งนึกสภาพผู้ชายด้วยกันแล้วเขาก็ยิ่งอยากจะอ้วก ขยะแขยงเป็นที่สุด!!
"ใช่ แต่นี่เพื่อบ้านเมือง" อนันตราชามองใบหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของน้องชายแล้วรู้สึกสนุกสำราญใจเป็นอย่างยิ่ง พระอนุชาผู้ไม่เคยหวั่นไหวต่อกองทัพเป็นแสนแต่กลับทำหน้าจะตายเมื่อรู้ว่าต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อบ้านเมือง เอาน่า อย่างน้อยเขาก็เลือกองค์รองที่ร่ำลือกันว่างดงามปานอัปสรผู้หยาดฟ้ามาดินให้เลยนะ ต้องขอบคุณเขาเสียอีก!
"...อย่างไรก็ตามพิธีอภิเษกจะเกิดขึ้นอีกสามวันข้างหน้า หวังว่าเจ้าจะไม่หนีไปไหน"
"...พระเจ้าค่ะ" นาคินทร์กัดฟันรับคำสั่งองค์เหนือหัว มือของเขากำหมัดแน่น หายใจแรงอย่างไม่พอใจ แต่อย่างไรเขาก็รับปากไปแล้วและนี่ก็เพื่อความสงบสุขของบ้านเมืองและปวงประชากร เขาต้องกล้ำกลืนฝืนใจ...
มีเมียเป็นผู้ชาย!!!!!
TBC :-
นี่คือไตเติ้ลเรื่องต่อไปจากเรื่องคู่กัด [ ชาย(า) ]
เป็นแนวเรื่องพีเรียด(?)แบบคนละขั้วกับคู่กัดเลย
ลองเอามาให้อ่านกันดู ว่าพอไหวไหม?
ถ้าไม่ไหวอย่างไงก็จะล้มเลิกความตั้งใจกับเรื่องนี้!
ปล.กรุณาติให้ด้วยนะ อยากรู้ จะได้เอาไปปรับเปลี่ยน อยากทำให้ดีที่สุุด
ชื่อเรื่องจะเอาเป็น [ ชาย(า) ] หรือ [ ชายาบุรุษ ] <<< ช่วยคิดหน่อยก็ดีนะ เอาเลิศๆ หน่อย หาคำศัพท์ไม่ได้เล๊ย
เดี๋ยวก็เอาชื่อ [ ชายาที่รัก ] หรอก อะไรก็ที่ร้ากกกก~!!! ฮ่าๆๆๆ แต่ชื่อเรื่องแบบบ้านๆ ก็คือ...
ตูมีเมียเป็นผู้ชายโว้ยยยยยยย!!!!! <<< ค่อนข้างจะบ้านไม่เหมาะกับแนวเรื่องเลย
ปล. คิดชื่อช่วยให้หน่อยสิ :monkeysad:
-
555
ชอบอะคุณปอย เอามาลงนะอยากอ่าน
ส่วนชื่อเรื่อง ชื่อชาย(า) นี่ก็คิดว่าโอเคแล้วนะ
รอติดตามนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่เอามาลงให่อ่านกันเรื่อยๆค่า
-
น่าติดตามเหมือนเดิมค้า o13 o13 ชื่อเรื่องก็เอาเป็นชายาเลยก่ได้มั้งเราว่า 55
แสดงว่าคู่พรีสใกล้จบแล้วอ่ะดิ :sad4: :sad4: :sad4: ชอบเรื่องนี้มากแต่งสนุกมากๆค่ะ :monkeysad:
ปล. เรารอคู่ฮอยฮักอยู่น้าแต่งต่อที อารมย์มันค้างงงงงงงง :serius2: :serius2:
ปลล. ปอยแต่งได้น่าติดตามทุกเรื่องเลยค่าเป็นกำลังใจให้น้า :กอด1: :กอด1:
-
น่าอ่านค่า แนวนี้ก็น่าสนใจดีน้าาา o13 o13
เรื่องชื่อนี่ไม่กล้าแนะ เซ๊นเรื่องการตั้งชื่อห่วยมาก(ถึงมากที่สุด) :o8:
-
น่าอ่านนะเรื่องนี้ ชื่อที่ใช้อยู่ก็ดีนะคุณปอย
-
เรื่องนี้ท่าทางจะสนุกอ่ะ น่าติดตามด้วย o13
แต่งต่อเถอะ นะ นะ
:impress2:
-
:a5:
อืมมม...ห๊ะ!!
งานงอกแล้วองค์ชาย
-
ชื่อเรื่อง เนื้อเรื่องก็ดีแล้วน้า o13 o13
-
น่าอ่านสุดๆๆอ่ะ อยากอ่านต่อแล้ว
-
น่าสนุกค่ะ ชอบชื่อ ชาย[า] มากกว่าค่ะ โหวตตตตต
-
อ๊ากกก เนื้อเรื่องน่าอ่านมากค่ะพี่ปอย
แต่งโลด หนูรออ่านอยู่ คึคึ
เเต่เอาคู่้กัดให้จบก่อนนะ กร๊ากกกกก
ปล.เหมือนว่าหนูจะเคยเห็นพี่แต่งแนวนี้แล้วนะ
เรื่องในเว็บพี่ปอยปอยอ่ะ
ยังไงก็สู้่ๆนะค้า ~♥
-
น่าสนใจ :z1: :z1:
[ชาย(า)]
-
น่าอ่านสุดๆเลยค่า o13
-
น่าอ่านค่า อยากอ่านแนวนี้จัง สู้ๆนะคะ
-
o13 เรื่องใหม่น่าสนใจมากกกก
ติดตามแน่นอน
แต่ตอนนี้อยากอ่านภาคปัจจุบันของฮอยฮักกะวินเซอร์บ้าง
-
เอ่มม อยากอ่าน เรื่องของโมพเรียว ในไทยบอย มีมั้ยค่ะ ขอลิงค์บ้างง ขอบคุณค่ะ :impress2:
-
[ชาย(า)] ค่ะแปลกและน่าสนใจดี ต่อเลยมั้ยควบไปกับน้องพรีสต์เลยได้ไหม ^______^
-
สนุกค่ะ ชอบๆๆ แต่งเลย แต่งเลย อิอิิ
-
:laugh: น่าสนนะ ตอนเห็น [ชาย(า)] ก็คิดถึงชายาผู้ชายนะ จะ[ชาย(า)]หรือชายาบุรุษ หรือชายาที่รักก็เถอะ แต่ก็น่าสนนะ
-
น่าสนุกอ่ะ ชอบแนวนี้ค่า
-
โฮะๆๆ....เราว่ามัน..โอ..มากๆเลยล่ะ
แค่นึกหน้าตอนที่รู้ว่าจะต้องแต่งเมีย (ผู้ชาย ) แล้ว..ฮามาก
น่าสนใจๆ :z1:
-
น่าอ่านมากๆ :o8:
-
vote ชาย(า) หรูด ดูดี มีสไต อิอิ
-
ชื่อนี้ก็ดีอยู่แล้วนะ
น่าอ่านดี^^
-
กรี๊ดค่ะ กรี๊ด มาให้อยากแล้วก็จากไป
อยากอ่านงานแต่งอ่ะ ไม่ยอมๆ หนูจะเอาๆ :z3:
-
[ ชาย(า) ] น่าอ่านมากเลย ชอบนิยายแนวพีเรียดอยู่แล้ว จะรออ่านนะคะ :m4: :m4: :m4:
-
คิดว่าชื่อนี้ดีแล้วค่ะ
ส่วนเนื้อเรื่อง จะทำเป็นพีเรียดแบบฮาได้มั้ยคะ
ดูจากคู่กัดที่รักแล้วคนเขียนเก่งด้านนี้มากเลย อยากส่งเสริมความฮาค่ะ
:กอด1: สู้ๆนะจ้ะคนดี :กอด1:
-
อ๊ากก น่าอ่านที่สุดเลย
-
น่าอ่าน จะรออ่านนะค่ะ
-
เราว่าชื่อ [ ชาย(า) ] อย่างนี้ก็ดีแล้วนะ ! o13
เพราะแบบอ่านได้สองอย่างเลยอะ ทั้ง "ชาย" กับ "ชายา"
:impress2:ลองเปลี่ยนแนวบ้างก็โอเคนะ
-
น่าติดตามที่สุดเลย o13
-
เรื่องใหม่น่าอ่านสุดๆเลยค่ะ ชื่อเรื่องก็ [ชาย(า)]ดีแล้วค่าา แต่แอบชอบชื่อตูมีเมียเป็นผู้ชายโว้ยยยย!! ค่ะ ฮะฮะ แต่ว่าทางที่ดีเอา[ชาย(า)] แหละค่ะ หุหุ
-
อ้ากกกกกกกกก เข้ามาถึงกับเหวอออก นั่งเอ๋อแดรก
โซโล่ตูไปไหนฟร่ะ พออ่านจบ อ๋อ เรื่องใหม่ แต่เรื่องนี้ยังไม่จบเลยนะ!!// ล้มโต๊ะ
ชื่อเรื่องแปลกๆ ชาย(า)ต้องห้าม ฮ่าๆ ชื่อนี้ได้ความคิดมากจาก ถ้าเป็นสมัยก่อน ชายรักชายเป็นเรื่องต้องห้าม แต่ถ้าเป็นการทำเพื่อบ้านเมืองก็ไม่ใช่เรื่องต้องห้ามสินะ เลย ขอเสมอชื่อนี้แหละ
ชาย(า)ต้องห้าม หรือจะเอา ชาย(า)ต้องรัก ดี ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรีดร้องงงงงงง...
(กรี๊ดกร๊าด) ชอบจังเลยค่ะ
อยากอ่าน "องค์รองที่ร่ำลือกันว่างดงามปานอัปสรผู้หยาดฟ้ามาดิน" แล้วล่ะ
ว่าแต่ปกติ...นาคกับครุฑเนี่ย ปกติครุฑจะเหนือกว่าไม่ใช่เหรอ
เรื่องนี้แหวกแนวแหะ...(หรือหลอกเรา) ฮ่าๆ ๆ ๆ
-
เรื่องใหม่สนุกมาก น่าอ่านสุดๆ
-
ชอบค่ะ
ชอบชื่อ [ชาย(า)] ค่ะ
:L2: :L2:
-
ชื่อเรื่อง ชายา ก็ดีน่ะ
สั้นๆๆ ได้ใจความดี
จะคอยติดตามจ้า
-
o13 o13 o13 น่าอ่านสุดๆๆ
-
รออ่านเรื่องใหม่จ้าาา
โหวต [ชาย(า)]
-
ชื่อ ชาย[า] เหมาะแล้ว
แล้วจะรออ่านนะคะ
แนวนี้ก็ชอบ
-
ขอบคุณจ้า
ว๊าว ว๊าว ขอยกมือสนับสนุนเรื่องใหม่ด้วยคนจ้า ^^
ส่วนชื่อเรื่อง [ชาย(า)]ที่รัก แบบนี้ก็ได้น้า ออกแนวคล้ายๆ คู่กัดนะนี่
ตอนแรกไม่ชอบที่จะมีเมียเป็นชาย แต่ต่อไปก็กลับกลายทั้งรักทั้งหลง......
-
น่าสนใจครับ
-
เรื่องใหม่น่าสนใจมากเหมือนกันนะเนี่ย
จะรอติดตามผลงานคะ
-
กรี๊ดดดดดดดดด น่าสนุกมากค่า ท่าจะมันสื ชอบค่ะ เรื่องอดีตๆแบบนี้ดันแต็มที่
เสนอว่าชื่อ บุรุษชาย(า) ดีไหมคะ?
-
งอนกันไปงอนกับมา แล้วจบที่ไหนเอ่ย
ชื่อ ชาย(า) ก็แนวดี แต่ ชายาบุรุษ อืม อันแรกชอบกว่า
-
อ่าววว นึกว่าเรื่องนาคยุดครุฑ
ชาย[า]ก็น่าจะดีน่ะค่ะ
ปอลิง. กรี๊ดดดดดไม่จริงจะจบแล้วหรือนี้คู่กัดที่♥
-
ท่าทางจะมันส์
-
น่าสนุกดีนะ
หึหึ
-
แนวนี้ก็ชอบค่ะ อยากอ่านแล้วท่าทางจะหนุกไม่น้อยเลย :z2:
ส่วนเรื่องชื่อเรื่อง.....อันไหนก้อได้ค่ะ o13 ขอให้มาลงเถอะ
-
เนื่องจากเจ้านายหนุ่มฝึกซ้อมดาบด้วยร่างอันบึกบันนั้นทุกวัน
"อนันต์เรียกพบลูกรึ? มีเรื่องอันใดกัน?"
=> ไม่น่าเรียกชื่อลูกที่เป็นกษัตริย์เฉย ๆ ค่ะในความคิดต่าย น่าจะเรียกเป็นยศตำแหน่งว่าฝ่าบาทอะไรอย่างนี้มากกว่าเพราะไม่ได้อยู่ในที่รโหฐาน
เพราะชายหนุ่มเพรียงพร้อมไปด้วยรูปกาย
การส่งตัวเจ้าสาวของทางครุฑาไม่สามารถกระทั่งได้เหมือนเดิม
----------------------
แนวพีเรียดเหรอคะ ก็น่าสนุกดีนะคะ คุณปอยแต่งคงสนุกอยู่แล้ว
อันนี้ไม่ได้เชียร์ให้เลิกโครงการนะคะแค่วิจารณ์ตามที่คุณปอยขอเฉย ๆ เพราะต่ายเองก็ชอบงานเขียนฝีมือคุณปอยเหมือนกัน ติดตามตั้งแต่ที่เด็กดีแล้ว ^^
เ่ท่าที่ดูภาษาสำหรับมีราชาศัพท์มาเกี่ยวคุณปอยยังไม่คงที่ค่ะ บางที่เดี๋ยวก็ราชาศัพท์ บางที่ก็กลับมาใช้ภาษาธรรมดา
ใจต่ายคิดว่าสำนวนภาษาปกติเหมือนคุณปอยจะเหมาะแต่งแนวพีเรียดฝรั่งมากกว่านะคะ ไม่รู้สิ คือแต่งพีเรียดแนวไทยแบบนี้โดยเฉพาะราชวงศ์การใช้ภาษาน่าจะดูหรูหรากว่านี้นะคะ แต่ตรงนี้คุณปอยปรับได้อยู่แล้ว สู้ๆ!
แล้วก็ตรงส่วนที่กษัตริย์แทนตัวต่ายว่าน่าจะใช้ ท่าน แทน เขานะคะ
อืม อะไรประมาณนี้แหละค่ะ ^^
-
เรื่องใหม่น่าสนุกนะคะ ไหลลื่นดี
ต่อเหอะๆๆๆ o13
-
เราว่าเอามันมารวมกันเลยดีกว่าค่ะ
ชาย(า)...บุรุษ
แบบ ชาย เฉยๆ มันก็ดูทื่อๆ ไป ชายาเฉยๆ มันก็สื่อถึง ผู้หญิงไง๊
รวมกันนี่แหละเจ๋ง ^^
-
[ ชาย(า) ]
ชื่อนี้เริศแล้วคะ ทั้งการเล่นคำและความหมาย
อยากอ่านเรื่องต่อไป แต่ก็อย่าลืมฮัก รวมถึงมัลตี้ นะจ๊ะ
-
เห็นด้วยกับคุณกระต่ายชมจันทร์เรื่องคำราชาศัพท์นะคะ
เรื่องความความสนุกเราเชื่อมั่นในคนเขียนอยู่แล้ว ว่าต้องเขียนได้สนุกแน่ๆ
จะรออ่านนิยายเรื่องใหม่นะคะ
ปล.ชา(ย)า << เราชอบชื่อนี้อ่า
-
กู๊ดไอเดียาจ้า o13
-
รอพรีตส์
-
o13 o13
-
[ชาย(า)] จัดไป อย่าให้เสีย คริคริ o13
-
รอนู๋พรีสต์ต่อ
-
ตอนที่ 26 ผัวพี่เด้อน้อง
หลังจากที่เหมือนจะพูดเข้าใจกันแล้ว(?) ผมกับไอ้โซโล่ก็ได้ฤกษ์จะไปดินเนอร์ด้วยกัน ตัดทอนลำดับขั้นตอนอื่นๆ ออกแล้วเวลานี้ก็เย็นมากทำให้ลัดมาถึงดินเนอร์เลยครับ แต่ในระหว่างที่เรากำลังจะออกไป ก็มีเสียงโวยวายดังลั่น ผมได้ยินเสียงของไอ้ชินมาแต่ไกล ไอ้นี้...เสียงมันยิ่งกว่าลำโพงอีกโว้ย
“โซโล่โว้ย~!! โซโล่~!!”
มาแล้วเรียกหาผัวชาวบ้านเขาอีก!
ผมโผล่หน้าไปดักไอ้พวกก้างทั้งหลายที่เดินเข้ามาเรียงหน้าแบบไม่ขาดใครสักคน มาครบแก๊ง ไม่ว่าจะเป็นไอ้ชิน ไอ้วินเซอร์ ไอ้หมู ไอ้ลูกชุบ แถมไอ้ชินมันแบกลังอันคุ้นตามาด้วยครับ มันจะมากินบ้านกูอีกแล้ว!! พวกมันไม่มีอะไรทำหรือยังไงวะ วันๆ เอาแต่จ้องจะแดกเหล้าอย่างเดียว!
“พรีสต์ โซโล่อยู่เปล่าวะ?”ไอ้ชินมันฉีกยิ้มให้กับผมแล้วถามหาไอ้โซโล่ที่มันยังมัวแต่แต่งองค์ทรงเครื่องอยู่ข้างบนนู้น ผมพยักหน้ารับแล้วชี้ไปที่ข้างบน ไอ้ชินมันพยักหน้ารับแล้วตะโกนเสียงแปดหลอดไปทันที
“ไอ้โซโล่โว้ย!!!”
“เหี้ย อะไรของมึงไอ้ชิน แหกปากตะโกนอยู่นั้นแหละ อายข้างบ้านเขาโว้ย”ไอ้โซโล่มันเดินลงมาแล้วด่าเพื่อนมันทันที อืม สมน้ำหน้า! แต่ไอ้ชินมีรึมันจะอาย ไอ้นี้ด้านจะตาย มันถือถุงกับแกล้มโชว์พร้อมกับตบลังเบียร์ที่อุตส่าห์แบกมาเอง
“ฉลองโว้ย~!!”
“ฉลองห่าอะไรวะ?”ไอ้โซโล่มันเดินมาถึงก้มมองลังเบียร์นั้นอย่างแปลกใจ แหงล่ะ ปกติไอ้พวกนี้มันจะมากินฟรีที่บ้านมันแต่คราวนี้ลงทุนซื้อมาเองเลย ผมยังแปลกใจ! ไอ้เพื่อนๆ ของมันก็หัวเราะยิ้มๆ ยกเว้นคนเดียวที่มันทำหน้าเหม็นบูด ไอ้วินเซอร์นั้นแหละครับ หรือว่าของทั้งหมดนี่มึงถูกบังคับให้ซื้อใช่ไหม!?
“ฮ่าๆๆๆ ฉลองให้ไอ้วินเซอร์!! เต็มที่โว้ย!!!”
วันเกิดไอ้วินเซอร์งั้นเหรอ? แต่ดูเหมือนหน้ามันจะไม่มีความสุขเท่าไรเลยน่ะนั้น ไอ้ชินกับไอ้ชุบหัวเราะเสียงดังน่าเกลียดมากแล้วเลยครับ แล้วมันฮาอะไรกันวะ ไอ้โซโล่เลิกคิ้วแล้วมองไปทางไอ้หมูที่น่าจะมีสติมากที่สุดในกลุ่ม ไอ้หมอหมูมันยิ้มๆ แล้วเหล่มองไอ้วินเซอร์อย่างมีเลศนัย
“ฉลองเปิดตัวแฟนของไอ้วินเซอร์มันไงวะ”
“แฟน? มึงมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร? แล้วใครวะ?”ไอ้โซโล่หันไปถามไอ้วินเซอร์ที่ยืนเงียบอยู่ตลอด ไอ้ชินรีบชิงตอบแทนก่อนที่ไอ้วินเซอร์มันจะปฏิเสธ
“แฟนไอ้วินเซอร์ก็เจ้าแว่นนั้นไง! เนี่ยถ้ากูไม่เห็นมันเดินออกมาจากโรงหนังด้วยกันน่ะนะก็ไม่คงจะไม่รู้เรื่องอีกนานวะ! โห~!! สรุปแล้วแม่งก็เสร็จไอ้แว่นจริงๆ ด้วยโว้ย ฮ่าๆๆๆ~!!!”
ห๊ะ!!!!!?
ผมหันไปมองไอ้วินเซอร์ทำหน้านิ่งถูกเพื่อนกระทู้ศอกหยอกใส่มันกันอย่างสนุกสนาน ไอ้วินเซอร์ มึง...มึงคบกับไอ้ฮอยฮักตั้งแต่เมื่อไรวะ!!!? มั่วเปล่าวะ? ทำไมไอ้ฮักมันไม่ได้พูดอะไรล่ะ!? เฮ้ยๆ มันเรื่องอะไรเล่าให้กูฟังหน่อย พรีสสสส!!!
“โอ้ ในที่สุดมึงก็ยอมรับแล้วเหรอวะ?”ไอ้โซโล่มันพยักหน้ารับรู้อย่างไม่แปลกใจสักนิดแล้วหันไปถามล้อๆ ไอ้วินเซอร์ที่พยายามเก๊กหน้านิ่งต่อสู้พวกเพื่อนเหี้ยๆ ที่เอาแต่ล้อมัน ดูหน้ามันสิ! จะตายอยู่แล้วน่ะนะ เอาอีก!! ล้อมันเยอะๆ!! หมั่นไส้!! มึงเล่นของใช่ไหมไอ้วินเซอร์!? ทำไมไอ้ฮักถึงได้ไปชอบคนอย่างมันวะ ไม่เข้าใจ!!
“ว่าแต่มึงจะไปไหนวะเนี่ย แต่งตัวซะหล่อ”ไอ้หมูผู้มีสำนึกมากที่สุดในกลุ่มเอ่ยถามไอ้โซโล่ ไอ้เวรโซโล่ก็เพิ่งนึกได้ว่ากำลังจะไปดินเนอร์กับผม อ้าว ไอ้นี่! พอเห็นลังเหล้าล่ะลืมกูเลยนะ!!
“กูจะไปเดทวะ”
“อ้าวเหรอ ไว้ค่อยไปวันใหม่เหอะพวกมึง มากินก่อน”
“...”ไอ้โซโล่มองมาที่ผมอย่างเกรงๆ กูรู้ว่ามึงอยากจะกินเหล้ากับเพื่อน โอเค! วันนี้กูผิดเอง กูลืมทำให้ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน โอเค!! วันนี้ไม่ต้องไปดินเนอร์กัน แดกเหล้าที่บ้านเนี่ยแหละ!! ผมถอนหายใจแล้วพยักหน้า ไอ้โซโล่มันก็ยิ้มให้กับผมแบบปลอบใจก่อนจะลูบหัวของผมเบาๆ
“วันหน้าล่ะกันนะ”
อย่ามาพูดเสียงหวานกะกู ชิ!!
“พวกเรา...ไป!!!”
“ยืมตัวผัววันหนึ่งนะพรีสต์ อิๆ”ไอ้ชินมึงจะแดกไปเงียบๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ มึงจะมาพูดทำบ้าอะไรวะ? แล้วทีนี้กูจะทำอะไรล่ะ ผมมองไปที่วงเหล้าที่กำลังตั้งกัน แบ่งที่ว่างให้กูสักที่ได้ป่ะวะ? ผมมองอยู่นานจนไอ้ลูกชุบมองมาที่ผม ไอ้ชุบชวนกูสิวะ!?
“ไม่มีอะไรอยากได้หรอก ขอบใจนะ”ไอ้ชุบมันโบกมือปฏิเสธ ผมเนี่ยถอนหายใจเฮือก เพื่อนมึงโง่หรือว่าแกล้งโง่วะไอ้โซโล่!!? ที่กูมองเนี่ยไม่ได้อยากจะหากับแกล้มให้ กูอยากนั่งซดกับพวกมึงด้วย ไอ้พวกบ้า~!! ผมสะบัดหน้าหนีพวกบ้าๆ นั้นแล้วหาอะไรทำ ไปนั่งเล่นเกมดีเปล่าวะ? ไม่เอาวะเดี๋ยวกูจะติดเกมเหมือนคนแต่ง ก๊ากกก!!!
เสียงมือถือของผมดังขึ้นขณะที่กำลังจะเดินขึ้นไปข้างบน ไอ้โซโล่เนี่ยหันขวับมาเชียว ไม่ต้องกลัวหรอกว่าชู้ของกูจะโทรมาหา กูสั่งให้ส่งเมล์มา ห้ามโทร! ผมล้วงมือถือมาดู ปรากฏว่าคนที่โทรมาคือไอ้โจ้มันครับ มีเรื่องไรวะ? ผมกดรับว่าจะส่งเสียงทักทายมันแต่ไอ้ห่าโจ้มันตะโกนแปดหลอดมาก่อน
[ เหี้ยพรีสต์~!!!!! คุณมึงจะมากินไหมวะ!!? ]
“กินไรวะ?”ผมต้องเอามือถือออกห่างจากตัวเองแล้วค่อยกรอกเสียงตอบกลับไป
[ โอ๊ยยยย!!! วันนี้วันเกิดไอ้บู๊ลิ้มมันไง! พวกเรานัดกันที่ร้านบ้านนา มึงลืมเหรอ? ]
“...”
เออ กูลืม!!
รู้สึกว่าวันนี้ผมจะความจำเสื่อมลืมมันไปหมดทุกอย่างจริงๆ น่ะเนี่ย เฮ้อ! ไอ้โจ้มันตะโกนใส่หูของผมอีกครั้ง บอกให้มาเร็วๆ เออๆ เดี๋ยวกูจะไปแล้ว!! ผมวางสายแล้วมองไปทางวงเหล้าที่กำลังรินให้กัน เออ ดีวะ! ไม่ต้องมานั่งฟังไอ้พวกนี้มันกินอวดกู ออกไปกินกับพวกเพื่อนๆ ดีกว่า แล้วผมก็เดินออกไปจากบ้าน
“พรีสต์!”
“...” กูลืมรายงานพ่อกูสินะ...
“เออ ว่าไง?”ผมหันกลับไปมองไอ้โซโล่ที่ยืนกอดอกเก๊กหน้าโคตรโหดใส่
“ไปไหน!?”
แน่ะ ถามเสียงห้วนใส่กูอีก
“ไปกินเหล้า”
“กินที่บ้านก็ได้ ออกไปทำไม?”
“วันเกิดเพื่อนกู”ผมอธิบายไปเสียงอ่อนๆ ไอ้โซโล่มันก็ขมวดคิ้ว ตกลงว่ากูจะไปได้หรือยังวะ? แล้วไอ้โซโล่มันก็หันไปหาเพื่อนของมัน ก่อนจะหันกลับมาที่ผม
“กินที่ไหน?”
“ร้านบ้านนาหลังมอ”
“กูไปด้วย”
“ห๊ะ? แล้วพวกเพื่อนมึงล่ะ?”ผมถามไปแล้วมองเพื่อนสี่ตัวที่กำลังก๊งมันกรึบๆ ไอ้โซโล่มันก็เดินไปตบหัวเพื่อนของมันแล้วบอกให้เก็บข้าวของย้ายสถานที่กิน ตกลงมึงจะไปกับกูจริงๆ เหรอเนี่ย ผมมองไอ้โซโล่อย่างขัดใจ
โธ่เอ๊ยยยยย!! กูอดม่อนักร้องเลย!!!
แล้วพวกผมก็ย้ายสำมะโนครัวกันอย่างวุ่นวายมาที่ร้านบ้านนาหลังมอ พอเดินเข้ามาในร้านก็ไม่มีแขกคนอื่นนอกจากพวกไอ้โจ้ที่นั่งอยู่กลางร้าน โต๊ะเดียวทั้งร้านอีกต่างหาก นี่มันเหมาทั้งร้านเลยเหรอ โห~! ไอ้บู๊ลิ้มแม่งสปอร์ต เฮียม๊ากมาก!!!
“มาแล้วเหรอวะ อ้าว! เหี้ย ทำไมมึงเอาผัวมาด้วยเนี่ย?”ไอ้สตางค์มันหันมาโบกมือเรียกพวกผมแล้วมันก็กระซิบถามผมอย่างสงสัย ผมทำหน้าเซ็งโฮก
“มันกลัวกูแอบดอดมาหาชู้”
“หา? ไอ้โซโล่เนี่ยน่ะ ฮ่าๆๆๆ ตลกวะ!”ไอ้สตางค์มันหัวเราะขำพร้อมกับมองไอ้โซโล่แล้วหัวเราะหึๆ พนักงานขนโต๊ะมาต่อให้อีกตัวครับ เพราะมีคนมาเพิ่มกลุ่มหนึ่ง แล้วไอ้โจ้มันก็เข้าไปตีสนิทอย่างโมเมมาก
“โห เอามาลังหนึ่งเลยเหรอเนี่ย งั้นวันนี้เต็มที่วะ!!”
“เต็มที่โว้ย!!”ไอ้ชินมันก็เอ่ยรับไอ้โจ้มันทันที เจ้าของวันเกิดนั่งยิ้มๆ อยู่หัวโต๊ะ ผมมองไอ้บู๊ลิ้มแอบสงสารมันเล็กน้อย วันนี้มึงจะรวยแค่นี้ก็ตามเถอะเจอพวกนี้เข้าไปแล้วกูว่ามึงต้องจนไปสิบชาติแน่ๆ!! ผมนั่งลงระหว่างโต๊ะของพวกเพื่อนๆ กับโต๊ะพวกไอ้โซโล่ ที่สำคัญต้องนั่งข้างๆ ไอ้โซโล่มันนั้นแหละครับ ไม่งั้นมันไม่ยอม อันที่จริงผมว่าจะไปนั่งกับไอ้สตางค์มันนู้นแน่ะ
ผมมองเพื่อนๆ ไอ้บู๊ลิ้มนั่งข้างๆ ไอ้สตางค์ ตามด้วยไอ้โจ้ น้องลูกหว้า หว่า ไม่ได้เจอน้องเขาตั้งนานเลยน่ะเนี่ย น้องแกยังน่ารักเหมือนเดิม น้องลูกหว้ายกมือไหว้ทักทายพวกผมที่มาทีหลัง หันมาทางนี้แล้วแอบตกใจนิดหน่อย ไอ้แซมไม่แปลกเท่าไรหรอกครับแต่ไอ้คนที่ยิ้มๆ ส่งให้ผมเนี่ยสิ
น้องข้าวโพด!! มาได้ไงวะ?
“หวัดดีครับพี่พรีสต์ พี่โซโล่”
“เอ่อ...หวัดดี แล้วน้องมาได้ไงเนี่ย?”
“อ้อ ผมมากับลูกหว้าน่ะครับ”
“เหรอ? ฮิๆ”ไอ้สตางค์มันเอ่ยสอดแทรกขึ้นมาแล้วหัวเราะอย่างมีเลศนัย อะไรของมึงวะสตางค์มันน่าขำตรงไหนเนี่ย? ผมก็ลืมไปครับว่าไอ้น้องข้าวโพดมันเป็นเพื่อนกับน้องลูกหว้าแฟนของไอ้โจ้มัน น้องข้าวโพดมองผมนิ่ง อะไรครับน้อง? หาเรื่องกับพี่งั้นเหรอ? ไอ้คดีคู่หมั้นของไอ้โซโล่มันพี่ก็ยังเคืองไม่หายเลยนะโว้ย!!!
“พี่พรีสต์ครับ ขอผมนั่งข้างพี่โซโล่หน่อยสิครับ”น้องข้าวโพดเอ่ยขึ้นมาโต้งๆ แบบตรงสุดขั้วทำเอาผมเนี่ยพูดอะไรไม่ออก ใบหน้าสุดซื่อแบบนั้นผมก็เลยต้องพยักหน้ายอมแต่โดยดีแต่ไอ้โซโล่มันน่ะสิหันขวับมาแล้วดึงผมไว้ไม่ให้เปลี่ยนที่ ผมก็สะบัดมือจากมันแล้วเปลี่ยนที่นั่งกับน้องข้าวโพดที่รีบไปนั่งข้างไอ้โซโล่ทันที เหี้ยโซโล่มองผมอย่างโกรธๆ แต่มันก็ไม่พูดอะไรครับ บรรยากาศบนโต๊ะอึมครึมแบบแปลกๆ ทันที
“มึงจะเปลี่ยนทำไมวะไอ้พรีสต์?”ไอ้แซมมันขมวดคิ้วถามผมอย่างสงสัย เอ่อ...นั้นสิ จะเปลี่ยนทำไม? แต่ช่างเถอะ ดูหน้าน้องข้าวโพดแล้วกูสงสารน้องเขาวะ! ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล๊ย! แต่นี่ก็ไม่ใช่ความผิดของกูนี่น่า มันความผิดของไอ้โซโล่นั้นแหละ!!!
“แล้วนี่ไอ้ฮอยฮักล่ะวะ?”ผมถามไอ้แซมเมื่อยังไม่เห็นไอ้ฮอยฮักอยู่ในวง
“เดี๋ยวมันก็มา”
“อ้อ~”
“พี่โซโล่ครับ นี่คร้าบ~”
ผมหันไปมองทันที อะไร!? มีป้อนกันด้วยเว้ยเฮ้ย มึงไม่มีมือกินเองหรือยังวะไอ้โซโล่ น้องข้าวโพดยื่นให้ไอ้โซโล่มันพร้อมกับเอ่ยเสียงอ้อนเสียงหวาน ผมเนี่ยมองนิ่ง ไอ้โซโล่มันก็อ้าปากกินไปอย่างไม่ขัดขืนสักนิด ปฏิเสธก็ได้ ทำไมมึงไม่ปฏิเสธล่ะเฟ้ย!? ผมสะบัดหน้ามามองเพื่อนดีกว่าจะมองไอ้โซโล่ที่กำลังสวีตหวานกับน้องข้าวโพด โอ๊ยหนอ!!!
พอหันมามองไอ้แซมที่นั่งข้างๆ มันก็เอาแต่ถอนหายใจเฮือกๆ เหมือนคนเป็นทุกข์มากมาย มันชงให้กับผมแก้วหนึ่งแล้ววางไว้ตรงหน้าของผม อะไรของมันอีกวะ? ผมมองมันอย่างแปลกใจ ไอ้บู๊ลิ้มก็เป็นคนตอบแทนไอ้แซมที่เอาแต่นั่งถอนหายใจ
“มันอกหัก เพิ่งโดนแฟนบอกเลิกมา”
“ทำไมวะไอ้แซม?”
ได้ข่าวว่ามึงเพิ่งคบกับคนใหม่แล้วทำไมมันเลิกกันเร็วแบบนี้วะ? ไอ้แซมมันเหลือบมามองผมแล้วถอนหายใจ ไอ้แซมมันส่ายหน้าไปมาแล้วไอ้บู๊ลิ้มมันยื่นมือมาตบไหล่เพื่อนอย่างให้กำลังใจ เป็นเอามากเหอะมึง!
:L2: :L2: ต่อรีล่าง :L2: :L2:
-
“พี่โซโล่ครับ ข้าวน่ะอยากกินเนื้อเอาให้หน่อยสิครับ ป้อนด้วยน่า~”
ผมแอบเหล่ไปมองอีกครั้ง ช่างเป็นภาพงบาดตาบาดใจเหลือเกิน ไอ้โซโล่มันจับเนื้อจิ้มน้ำพริกแล้วยื่นมาป้อนน้องข้าวโพดที่งับทันที จากนั้นก็เขยิบไปเบียดไอ้โซโล่ใกล้กว่าเดิมอีก ไอ้โซโล่!!! แล้วมึงจะไปตามใจน้องเขาทำไมวะ!? ให้มันหยิบกินเองสิโว้ย!!! ทีกูล่ะไม่เคยป้อน!! ผมนั่งสงบจิตสงบใจยกแก้วขึ้นมาซดแทน
อารมณ์ผมเริ่มปะทุขึ้นเรื่อยๆ แม่ง อีน้องข้าวโพดครับ!! มาอ้อนผัวกูอยู่ได้!!! ผมนั่งเก็บนั้นกินนี้ไปเรื่อยๆ กูไม่สน กูไม่แคร์! งืมๆ ไอ้โซโล่!! ไอ้บ้า!! ชิ!! แต่ละคนเนี่ยหันมามองพวกผมเป็นตาเดียวเหมือนรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้สตางค์มันยิ้มแห้งๆ ให้กับผม เพื่อนๆ ไอ้โซโล่มันก็ยิ้มๆ เหมือนรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผมจะไปทำอะไรได้ล่ะครับ! นั่งซดเหล้าแก้วแล้วแก้วเล่า จนในที่สุดไอ้ฮอยฮักมันก็โผล่หน้าจืดๆ เข้ามาในร้าน รู้สึกว่าเมื่อกี้จะมีใครมาส่งมันด้วย ถ้าดูไม่ผิดแล้วนั้นพี่ยิ้มแน่ๆ ครับ โห~! พี่ยิ้มแกรับได้แล้วเหรอว่าน้องแต่งหน้าจืดๆ แบบนี้ออกมาข้างนอกเนี่ย? พอมันเดินเข้ามาในร้าน ไอ้แซมก็โบกมือเรียกมันทันที
“ไอ้ฮอย ทางนี้โว้ย”
เพราะข้างๆ ไอ้แซมมันเว้นไว้ที่หนึ่ง อ้อ เว้นไว้เพื่อไอ้ฮอยฮักมันนี่เอง ไอ้บ้านั้นมันก็เดินมาจริงๆ นั้นแหละครับ ไม่ได้ดูสายตาไอ้คนนั่งหัวโต๊ะทางด้านนั้นเลยเหรอวะไอ้ฮัก!? ไอ้วินเซอร์มันเหลือบมองไอ้ฮักมันแทบจะเป็นจิกสายตา ไอ้ฮักมันเดินมาถึงที่ข้างๆ ไอ้แซมวางกระเป๋าใบใหญ่แล้วเดินตอกๆ ไปนั่งข้างไอ้วินเซอร์มันด้วยท่าทีเป็นธรรมชาติสุดๆ คนอื่นเนี่ยมองมันอย่างแปลกใจแกมสงสัยอย่างแรง
พอไอ้ฮักมันนั่งปุ๊บไอ้วินเซอร์ก็บริการหานั้นหานี้ให้พร้อมสรรพ คนในโต๊ะมองพวกมันทั้งสองเป็นตาเดียวแต่พวกมันหาได้ใส่ใจกับพวกผมไม่ นั่งคุยอะไรกันสองคนซุบซิบเสียงเบา กูนั่งไกลแบบนี้มันไม่ได้ยินวะ ไม่รู้ว่าไอ้ฮอยฮักมันพูดอะไรออกไปถึงทำให้ไอ้วินเซอร์มันหัวเราะ บรรยากาศมันช่างหวานแหววโลกนี้เป็นสีชมพูไปหมด!!
“อะไรวะ เมื่อไม่นานมานี้กูยังเห็นพวกมันวิ่งไล่กันที่คณะอยู่เลย ไหงวันนี้มันมานั่งไหล่ชนกันได้”ไอ้แซมมันมองภาพนั้นแล้วถามอย่างข้องใจสุดๆ ผมก็ส่ายหน้า กูก็เพิ่งรู้แหละว่าพวกมันไปวิ่งไล่จับกันที่คณะ ไปสร้างวีรกรรมอันลือลั่นไว้แล้วพวกเราก็ตัดสินใจไม่สนใจคู่นั้นอีก แต่สำหรับผมแอบมองพวกมันเงียบๆ
โอ้~!!
ไอ้วินเซอร์มันดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเว้ยเฮ้ย! ดูอ่อนโยนขึ้นเป็นกองมียิ้มแล้วลูบหัวของไอ้ฮอยฮักมันด้วยแหละ ผมแอบมองพวกมันแล้วยิ้มตาม กูแอบมองแล้วเขินแทนพวกมันเลยอ่า เพิ่งเคยเห็นมีคนจับหัวของไอ้ฮอยฮักได้เนี่ยแหละ มึงเป็นคนแรกเลยนะไอ้วินเซอร์! อย่างไอ้วินเซอร์เนี่ยต้องเรียกว่าเหนือเทพสินะ!!
พวกเรากินไปกันสักพัก ไอ้โจ้และน้องลูกหว้าก็อาสาไปเปิดเวที ทั้งสองคนขึ้นไปบนเวทีเปิดเพลงคาราโอเกะถือไมค์เตรียมพร้อม พอเสียงดนตรีขึ้นเท่านั้นผมก็รู้เลยว่าคู่นี้เขาจะร้องเพลงอะไรกัน
“โน่นแน่ะนกเขาคู จุ๊ก จุ๊กกรู นกมันเฝ้าคูหาชู้มัน”
“โถโก่งคอทำเสียงหวาน ช่างน่าสงสารนะกระไรใจข้า”
ใช่แล้วล่ะครับ พวกเขาร้องเพลง ‘นกเขาคูรัก’ นั้นเอง!! ไอ้โจ้กับน้องลูกหว้าร้องไปหยอกกันไปอย่างน่ารักน่าเอ็นดู ผมมองแล้วอดยิ้มตามไม่ได้ โห~ ไอ้โจ้เต้นไปรอบๆ น้องลูกหว้าแล้วเต้นโยกใส่กันไปมา ช่างเป็นแฟนที่นิสัยเหมือนกันเหลือเกิน! แต่มันก็น่ารักดีน่ะนะ
“พี่โซโล่ เราไปร้องเพลงคู่ด้วยกันไหมครับ?”น้องข้าวโพดเอ่ยถามขึ้นระหว่างมองคู่ไอ้โจ้มันร้องเพลงหยอกล้อกันอย่างหวาน ไอ้โซโล่มันไม่ได้ตอบอะไรไปครับ เชอะ!
“พี่ร้องเพลงไม่เป็น”ไอ้โซโล่มันปฏิเสธออกไป
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่ไปยืนร้องกับผมเท่านั้นเอง น่า~”
ตื้ออยู่นั้นแหละ!! เขาไม่อยากจะไปร้องก็ปล่อยเขาไปสิฟ่ะ!! ผมบ่นในใจให้กับน้องข้าวโพดที่ยังตามตื้อให้ไอ้โซโล่มันไปร้องด้วยแต่ไอ้โซโล่มันก็ส่ายหน้าปฏิเสธจนน้องข้าวโพดยอมแพ้หันไปเอาใจมันทางอื่นแทน เอาใจมันเข้าไป!! ผมเหลือบมองแล้วหันไปมองทางอื่น หึ! ไม่ได้โกรธหรอกแค่เคือง! ไอ้โซโล่มันไม่ได้ดั่งใจเล๊ย!!
ตอนเปลี่ยนที่นั่งกันแทนที่มันจะพูดอะไรให้ชัดเจนแต่กลับยอมง่ายๆ ซะงั้น เหอะ!! นี่ต้องรอให้กูเป็นคนบอกเป็นคนพูดเองเลยหรือไงวะ!? แล้วไอ้บู๊ลิ้มเจ้าของงานกับไอ้สตางค์เมียมันขึ้นไปบนเวทีแทนคู่แฟนบ้าบอ พอดนตรีขึ้นผมก็ทำหน้าเซ็งจัด
“โธ่ นวลละอองน้องจะเนียมอายไปทำไม หันมาใกล้ ๆ สิจะอายไปไหนกัน”
“อุ๊ย ไม่เอา อุ๊ย ไม่เอา เขารู้ทัน น้องอายพระจันทร์ ดูท่านกำลังมอง”
เห็นคู่นี้มันร้องเพลงคู่กันแล้วตูเลี่ยนทันที คู่ก่อนหน้านี้มันออกแนวบ้าๆ ทำให้ดูน่ารักดีแต่คู่นี้กลับมาสวีตเต็มพิกัด มีทำเขินกันอีกแน่ะ ไอ้บู๊ลิ้มก็ทำท่าจะหอมแก้มไอ้สตางค์ ไอ้เตี้ยมันก็ทำเป็นหลบได้สะดิ้งมาก!! คนข้างล่างเนี่ยทำหน้าแหยงใส่พวกมันแทบจะทุกคน พวกผมต้องนั่งทนมองพวกมันสองคนร้องหยอกกันไปมาอย่างหวานหยดย้อย
“แน่ะ เมฆมาทับดับแล้วเดือนดารา มาหอมหน่อยขวัญตาน้องเอยอย่ากลัวท่านเหลียว”
“อุ๊ย ว๊าย ดูซิช้ำไปเป็นกอง”แล้วไอ้บู๊ลิ้มมันก็ขโมยหอมแก้มไอ้สตางค์ได้สำเร็จ(หรือสมยอมหว่า?)
“โธ่อย่าร้อง ซิท่านจะเหลียวมองดูเรา”
แล้วการร้องเพลงที่โคตรเลี่ยนก็จบลงด้วยการที่ไอ้บู๊ลิ้มขโมยหอมแก้มอีกฝ่ายได้ทั้งสองแก้ม ไอ้สตางค์มันก็โบกมือฟาดทันที แต่ฟาดเบาๆ มึงไม่ต้องอายหรอกวะไอ้สตางค์คนเยอะแยะ!! ผมอารมณ์ว่าดีแล้วนะแต่พอหันมาแล้วใจมันเดือดทันที บรรยากาศพาไปเหรอครับน้องไปซบไหล่แฟนชาวบ้านเขาแบบนั้นน่ะ!!! ผมเหล่มองไอ้โซโล่มันเล็กน้อย มึงก็ไม่ผลักน้องเขาเลยนะ เหี้ย!! ผมคิ้วกระตุกยิกๆ อารมณ์ตอนนี้แม่งอยากกระทืบคน!!!
“ใครจะร้องต่อไหมวะ?”
“กูเอง!”ผมเสนอตัวไปทันทีที่ไอ้สตางค์มันถามขึ้น แล้วผมก็เดินออกด้วยอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยง ไอ้ฮอยฮักมันก็เดินมาหาผมแล้วกระซิบบอกอะไรบางอย่าง ผมพยักหน้าเห็นด้วยเต็มที่ เออ!! เพลงนี้ล่ะมึง!! โดนใจกูตอนนี้ม๊ากมาก!!! ผมเดินขึ้นเวทีไปแล้วกดหาเพลง ก่อนจะเริ่มต้นคว้าไมค์เตรียมพร้อม น้องข้าวโพดตบมือร่าส่วนไอ้โซโล่มันทำหน้านิ่ง
หึ!! แล้วมึงจะหนาว! ผมยืนค้ำเอวชี้หน้าไอ้โซโล่ทำหน้าหาเรื่องเต็มที่ มันเลิกคิ้วรับแล้วผมก็เหลือบไปมองน้องข้าวโพดที่ยิ้มแป้น เดี๋ยวคุณน้องจะร้องไม่ออก! พอดนตรีขึ้นเท่านั้นแหละ พวกของเพื่อนเนี่ยดิ้นชักกันไปข้าง
ผัวพี่เด้อน้อง ผัวพี่เด้อน้อง ผัวพี่เด้อน้อง
ขอร้องอย่ามาซูน สูนขึ้นมา เตะขาดเขิ่ง!
เบิ่งแหน่แมะของไผ ผัวผู้ใดไผก็หวงตัว
โย้ อย่ามาเฮ็ดมั่วๆ บ่มักใซ่ผัวร่วมกับคนอื่น
บ่มักใซ่ผัวร่วมกับคนอื่น
พอผมร้องออกไปไอ้โซโล่มันก็หัวเราะตามพวกไอ้โจ้ทันที น้องข้าวโพดเนี่ยหน้าซีดเชียวเมื่อเจอท่อนเตะขาดเขิ่ง(เตะขาดครึ่ง)ผมจับแทงเข่าด้วยสีหน้าอินเอามันให้ตาย!! พวกเพื่อนของผมมันก็ส่งเสียงเชียร์พร้อมกับตบมือให้จังหวะ
มันทนบ่ได้ มันทนบ่ได้มันทนบ่ได้ ของใครก็ของมัน
คั่นฮู้แล้ว อย่าสู่ฝืน เมียเขานั่นยังอยู่
ลองเบิ่งดูบ่อยากตายคืน ลักเล่นผัวคนอื่น
ยิ้มหวานซื่นมีสุขแท้นอ ยิ้มหวานซื่น มีสุขแท้หนอ
บ่ได้เว่าเล่น บ่ได้เว่าเล่นบ่ได้เว่าเล่น
บ่เห็นกะแล้วไป เจอะเมื่อใด จับหักคอ
บักผัวเฮากะโตดี ทำถ่าทีพ่อว้อพ่อว่อ
มาเคียดแฮงแท่นอ อยากเจอเบาะ
นี่แหละของจริง ผัวพี่เด้อน้อง
ไอ้โซโล่มันหัวเราะไม่ฟื้นไปแล้วล่ะครับนอนหัวเราะไปกับเก้าอี้เลยทีเดียว ไม่ได้สำนึกเล๊ย!! อยากจะเจอของจริงแบบไม่ใช้ตัวแทน ไม่ใช้สแตนด์อินเลยใช่ไหมไอ้โซโล่!? จับหักคอจิ้มแจ่วกินให้ดู!! อย่าหาว่ากูโหดนะโว้ย!! ไอ้น้องข้าวโพดถ้าบ่อยากตายคืนก็ถอยห่างๆ จากผัวกู!!!
ผัวพี่เด้อน้องผัวพี่เด้อน้อง ขอร้องกันหลายๆ
อายคนเด้ เฮานะหน้าตาดี หาผู้ชายสักคน
เป็นตัวเป็นตนที่เขาฮักจริง อย่ามาคิดแย่งชิง
ผัวอ้ายแห่งมีผู้เดียว กว่าสิได้มาหายากเกือบตาย
บ่ได้เว่าเล่น บ่ได้เว่าเล่นบ่ได้เว่าเล่น บ่เห็นกะแล้วไป
เจอะเมื่อใด จับหักคอ บักผัวเฮากะโตดี
ทำถ่าทีพ่อว้อพ่อว่อ มาเคียดแฮงแท่นอ
อยากเจอเบาะ นี่แหละของจริง
ผัวพี่เด้อน้อง ผัวพี่เด้อน้องผัวพี่เด้อน้อง
ขอร้องกันหลายๆ อายคนเด้ เฮาก็หน้าตาดี
หาผู้ชายสักคน เป็นตัวเป็นตนที่เขาฮักจริง
อย่ามาคิดแย่งชิง ผัวอ้ายแห่งมีผู้เดียว
กว่าสิได้มาหายาก เกือบตาย
“ฮิ้ววววววววววววววววววววว~!!!!!!!!!!!!!!!”พวกไอ้โจ้มันส่งเสียงโห่ร้องพร้อมกับตบมือกันเกรียวกราว ไอ้โซโล่เนี่ยยิ้มหน้าบานเชียว ผมเดินลงมาจากเวทีแล้วสะบัดหน้าใส่ไอ้โซโล่ ยิ้มหาพระแสงอะไรไม่ทราบ!!? น้องข้าวโพดก็หน้าแดงเชียวแล้วก็หลุดหัวเราะออกมา อะไรของน้องครับ!!? ผมเบิกตากว้างใส่ทั้งสองคนที่เอาแต่หัวเราะ
“ถึงกูจะฟังไม่ค่อยรู้เรื่องแต่โอเค มานี่มา ข้าวโพดเขยิบไปนั่งที่เดิมไป เมียพี่หึงโหดระวังโดนเตะขาดเขิ่ง ฮ่าๆๆๆ”ไอ้โซโล่มันพูดพร้อมกับยิ้มๆ ให้กับผม มันกวักมือเรียกแล้วบอกให้น้องข้าวโพดย้ายที่นั่ง น้องข้าวโพดก็ยิ้มรับแล้วเขยิบไปให้ผมนั่งที่เดิมในตอนแรกแล้วหันมายกมือไหว้ขอโทษผม
“อย่าเตะผมเลยนะครับพี่พรีสต์~ ก็ใครบอกให้พี่ทั้งสองคนไม่บอกผมสักทีล่ะ ผมก็ต้องแก้แค้นเป็นธรรมดา”
“แก้แค้นก็ไม่ว่านะครับน้อง แต่อย่ามามากกับผัวพี่ เดี๋ยวเตะขาดเขิ่ง!”
“คร้าบ~”
ผมจ้องเขม็งมองไอ้น้องข้าวโพดที่หันไปคุยกับไอ้แซมอย่างไม่ไว้วางใจแล้วหันขวับมามองไอ้โซโล่ที่พอมองผมแล้วก็หันไปหัวเราะขำ เดี๋ยวปั๊ดกูเตะมันขาดเขิ่งคนแรก! พอมองไปที่ไอ้ฮอยฮักผู้เสนอเพลงให้กับผมก็เห็นมันซบไหล่ไอ้วินเซอร์แล้วตัวสั่นๆ เหี้ยยยยยย!!!! ขนาดไอ้ฮอยฮักมันยังขำจนต้องไปหลบซบไอ้วินเซอร์เลย!! ผมเริ่มอายหน้าแดงขึ้นมาดื้อๆ
เมื่อกี้กูทำอะไรวะ? กูจำไม่ได้!!!!
ไอ้โซโล่มันก็ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีแล้วยกแก้วขึ้นมากรึบๆ อย่างเพลิดเพลิน กูเนี่ยนั่งก้มหน้าอายคนชิบหายเมื่อคิดย้อนกลับไปแล้ว แว๊กกกกก!!! ไอ้ฮอยฮักไอ้บ้าเพราะมึงแนะนำเพลงนี้แท้ๆ! กูเลยกลายเป็นตัวตลกไปซะชิบ!! ไอ้โซโล่มันก็เอานั้นเอานี้มาให้กับผมแล้วจับตัวผมเข้าไปนั่งใกล้ๆ มัน มือน่ะโอบเอวผมไว้ตลอด โอ๊ยหนอออออ!!!! กูไม่รู้อะไรแล้ว ดื่มมันอย่างเดียวโว้ย!!!
ดื่มไปสักพักเจ้าของวันเกิดมันก็รีเควสไอ้หนุ่มเสียงดีมือพิณเทพอย่างไอ้ฮอยฮักไปขึ้นเวที ไอ้วินเซอร์เนี่ยมองไอ้ฮอยฮักอย่างแปลกใจ แล้วท่านเทพก็เดินขึ้นเวทีไปอย่างมั่นอกมั่นใจไปหยิบพิณที่วางไว้หลังเวทีพร้อมกับลากเก้าอี้มานั่ง
“เพลงนี้ผมเรียบเรียงดนตรีใหม่เป็น Acoustic Version อันที่จริงผมเตรียมเพลงนี้ไว้เพื่อเขา แต่ร้องตอนนี้ก็ได้ และสุดท้ายนี้อยากบอกว่า...ตอนนายร้องเพลงนั้นให้ฉัน...มันโคตรได้ใจเลยวะ”
อยากฟังซ้ำคำที่เธอบอกฉัน คืนนั้นจำได้ไหมกระซิบที่หู
กระเทือนถึงใจยังจำไว้เรื่อยมา อยากฟังซ้ำคำที่เธอบอกรัก
รักฉันมากหนักหนา เสมือนชีวิต เสมือนดวงตา คำนี้น่ารักจัง
เหมือนบทเพลงหวานซึ้งฟังครั้งหนึ่งไม่พอ
อยากฟังซ้ำฟังต่อ สักหมื่นๆ ครั้ง บอกอีกสักครั้งว่าเธอยังจดจำ
จำถ้อยคำฝากฝัง กระซิบซิครับจะเอียงหูฟัง ยังรักฉันหรือเปล่า
ผมนั่งมองไอ้ฮอยฮักมันร้องเพลงอย่างเหม่อลอยเหมือนคนอื่นๆ เสียงนุ่มและหวานของมันกำลังสะกดพวกเราให้อินไปกับเพลง ทุกคนเงียบฟังไม่มีใครขยับ น้ำเสียงหวานลื่นหูกับเสียงพิณเพียวๆ นั้นขับกล่อมพาไปกับบรรยากาศตอนค่ำที่มีอากาศเย็นๆ
เหมือนบทเพลงหวานซึ้งฟังครั้งหนึ่งไม่พอ
อยากฟังซ้ำฟังต่อ สักหมื่นๆ ครั้ง
บอกอีกสักครั้งว่าเธอยังจดจำ
จำถ้อยคำฝากฝัง กระซิบซิครับ
จะเอียงหูฟัง ยังรักฉันหรือเปล่า
พวกเรานิ่งไปจนกระทั่งไอ้ฮอยฮักมันลุกขึ้นไปวางพิณไปที่เดิม แล้วไอ้โจ้มันก็ตบมือทำให้คนอื่นๆ ได้สติตบมือกันเกรียวกราวตาม คนร้องก็โค้งตัวรับเสียงตบมือ แต่ละคนเหมือนเพิ่งหลุดจากภวังค์ความฝัน นี่ขนาดมันเป็นฮอยฮักจืดๆ ยังรู้สึกว่ามันโคตรหล่อเลย แล้วถ้ามันเป็นไอ้ฮอยฮักโคตรหล่อคนนั้นแต่ละคนยังจะละลายลอยล่องไปกับความฝันแล้วล่ะครับ!! ตอนนี้กูอยากเป็นไอ้วินเซอร์!! เป็นคนที่ไอ้ฮอยฮักมันร้องเพลงให้เลยโว้ย ได้ใจมาก ถ้าคะแนนเต็มสิบดาวกูให้มึงร้อยดาว!!!
“เป็นไงล่ะ ไอ้จืดของเราก็มีดีน่ะเฟ้ย!”ไอ้สตางค์มันพูดข่มครับ โห~ ทำอย่างกับมึงร้องเองงั้นแหละ!! ระหว่างฟังเพลงผมแอบเห็นไอ้สตางค์มันซบไอ้บู๊ลิ้มด้วยแหละ อย่าคิดว่ากูไม่รู้น่ะมึง!!
เพราะกูก็ทำ...ฮิๆ
“พี่พรีสต์ครับ พี่ใส่แว่นคนนั้นชื่ออะไรเหรอครับ?”น้องข้าวโพดเข้ามาสะกิดแล้วถามผมเบาๆ ผมเลิกคิ้ว อย่าบอกนะว่าน้องหลงคารมไอ้ฮอยฮักเข้าอีกคนน่ะ? เฮ้ย! น้องจะไปสู้ไอ้วินเซอร์ได้เหรอ!?
“มันชื่อฮอยฮักครับ”
“ไม่ได้ชื่อเลิฟมีงั้นเหรอครับ?”
!!!!!?
“เลิฟลงเลิฟมีอะไร บ้านิยายน่ะเราเนี่ย”ผมตกใจหัวเราะแห้งๆ แล้วส่ายหน้าไปมา น้องข้าวโพดมองไอ้ฮอยฮักเขม็งแล้วหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ดวงตาเป็นประกายวูบแล้วทำหน้าเขินอาย ทำเอาผมพูดอะไรไม่ออกเลย
“ผมว่าใช่เลิฟมีแน่ๆ ครับ ผมน่ะเป็นแฟนพันธุ์แท้ของเลิฟมีเลยน่ะครับ เรียกว่าคลั่งเลยก็ได้!”
ไอ้ฮัก!!! กูว่ามึงงานเข้าแล้ววะ!!!
TBC.
ได้ลงใหม่เจ็บปวด :o12: :o12:
เยสสสส~ คนแต่งเปิดเทอมแล้ววววววว!!
งานเข้าตั้งแต่วันแรกที่เรียนเลยคร้าบ เฮอะๆ :เฮ้อ:
-
:m20:"ผัวพี่เด้อน้องๆ" พรีสต์เอ๊ยยยย ทำไปด้ายยยยย :jul3:
-
มันเกิดอะไรขึ้นกับเล้าหรอ ที่เม้นท์ไว้หายหมด คะแนนโหวตก็หาย
แต่ไม่เป็นไร ของเก่าหายไป เราก็เม้นท์ใหม่ โหวตใหม่ บวกใหม่แล้วกันเนอะ
คู่วินเซอร์เป็นปริศนามากเลย อยากรู้มากอ่ะ แปป ๆ เปิดเผยแล้ว เดาไปมั่วหมดแล้วอ่าน้องปอย
แวะไปเรื่องนู้นบางได้ไหมอ่ะจ๊ะ :monkeysad:
-
เอิ่ม พรีส. . . นายรั่วขึ้นนะ
ส่วนนายเทพฮอย มารอดูดีก่าว่าท่านจะแก้เกมยังไง
ความเฮียเฮอมิทไม่ทันหาย ความน้องข้าวโพดก็เข้ามาแทรกซะแล้วสิ
ช่วงนี้ท่านเทพช่างป๊อปเหลือเกิน
-
ฮอยฮักงานเข้าซะแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
-
พริสต์ฮ่ามากกกกกกก :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
ฮักซวยแล้วไง น้องโพดก็จำดี :z2: :z3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮัก งานเข้าแล้ว
(จำที่เม้นไม่ได้แล้ว ฮาๆๆ)
พรีสต์ ทำไปได้
-
อยากเห็นพริตตี้ตอนร้องเพลง 'ผัวพี่ฯ' จัง
-
เม้นท์ใหม่ๆ
ไปหาเพลงมาฟังแล้ว กร๊ากกกกกกกกกก นึกหน้าพริตตี้ร้องเพลงนี้แล้วขำโคตร :laugh: ทำไปได้
หึงแล้วฮาแบบนี้ ระวังโซโล่จัดให้หึงบ่อยๆ นะ :laugh:
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้คุณปอย
และรอคอยตอนต่อไป อิอิ
-
พลีสต์ ยัง คอนเซป น่ารัก+ขำเหมือนเดิม แล้วอย่างนี้โช่ จะไหนพ้นอิอิ น่ารรรรรรรรรรรรักอ่ะ
-
:m20:คนเรานี่พอความหึงปรี๊ดขึ้นสมองแล้วเนี่ย :laugh: ทำไปด๊ายเนอะพรีสต์
-
555555+
ความลับแตกแน่ฮักเอ้ย
-
o18 o18 o18
บางที ข้าวโพด เยอะไปน่ะ
-
คนที่พางานมาให้คู่รักตลอด คือ ข้าวโพด ทุกที :m26:
-
ชอบพรีสต์ + เพลงที่ร้องมากเลยอะ !
ฮาได้ใจ :m20:
-
น้องพรีสต์ก็ยังแรง ฮ่าๆๆๆๆ
นานๆจะแสดงความเป็นเจ้าของสักที
><
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: อ่า มาต่อ
ฮักจะเป็นยังไง???
-
โล่งใจเรื่องน้องข้าวโพด ที่จะไม่งาบ โซโล่
แต่สงสัย ฮอยฮักจะงานเข้าอีกแล้ว
:laugh: :laugh:
น้องฮอยเสน่ห์แรงจริงอะไรจริง
-
ฮาพรีสต์ตอนร้องเพลงอ่ะ :m20:
ดูเหมือนว่าฮอยฮักงานจะเข้าซะแล้ว!!
-
บ๊ะแล้ว ฮักงานเข้า :a5:
-
:a5:
ท่านเทพงานเข้า!!!!!
-
:laugh: :laugh: o13 +1
-
ฮาพรีสต์บ่ไหวแล้วเด้อ
กร๊ากกกกกกก :laugh:
หนูฮอยท่าจะงานเข้าเพราะอิหนูข้าวโพดซะและ
ค้างๆๆๆ ต่อด่วนเลยก๊าบคนเขียน :serius2:
-
นารักที่ซู๊ดดดดดดดดเลยนู๋พรีสท์ :m20:....ทำไปได้ ขอขอบคุณผู้สนับสนุนที่ทำให้เกิดความฮาาอย่างเป็นทางการ :L2:
.....น้องข้าวโพดจุ๊บ จุ๊บบบบ
-
พรีสต์ตลกดี :m20: :m20:
-
องค์ลงแบบนี้ฮากระจาย :pigha2:
-
ผัวพี่เด้อน้อง เจอเพลงนี้เข้าไปน้องข้าวโพดถึงกับอึ้ง ทึ่ง ขำ กันเลยทีเดียว
พรีสต์หึงโหดอ่า เอะอะก็จะเตะขาดเขิ่งลูกเดียว :m20:
คนอ่านก็เจอตอนนี้เข้าไป ขำกันจนท้องคัดท้องแข็งกันเลยทีเดียว
ยิ่งฟังเพลงประกอบไปด้วยยิ่งขำเข้าไปใหญ่ อยากรู้ว่าพรีสต์ร้องตามแบบที่อ้อยใจร้องเลยหรือเปล่า?
ถ้าได้แบบนั้นยิ่งไปกันใหญ่ โอ้ยยยย ไม่ไหวๆ ขำมากเดี๋ยวตีนกาขึ้น T_T (เกี่ยวกันมั้ย)
เอาละหยุดขำแล้วก็เข้าเรื่อง ฮอยฮักจะงานเข้าแล้ว เพราะน้องข้าวโพดดั๊นจำได้ว่าฮอยฮักคือเลิฟมี
นี่แสดงว่าเป็นแฟนพันธุ์แท้ของจริง ขนาดแต่งจืดๆยังดูออกอีก อุตส่าห์ปิดมาได้ตั้งนาน
ความจริงก็น่าจะเปิดเผยกันไปเลยก็ดีเหมือนกันนะ น่าสนุก ทุกคนจะได้ตกตะลึงกันไปเลย
คนดังอยู่ใกล้ตัวแค่นี้แท้ๆ แต่ไม่มีใครรู้เลยซักคน 555+
ฮ่วย! เม้นซะยาวเลย
:pig4: น้องปอยมากๆจ้า :กอด1:แน่นๆด้วย
ปล. อยากรู้จังว่าวินเซอร์ร้องเพลงอะไรให้ฮอยฮักฟัง
เมื่อไหร่เรื่องDarling love meจะคืบหน้าซักทีค่ะน้องปอยขา
-
ฮาจะกลิ้ง
ความลับของฮอยจะเเตกไหม คิคิ
-
แหม คิดว่าน้องข้าวโพดจะร้ายซะแล้ว อิอิ :กอด1:
:L2:
-
น่าหนุกดีฮับ อัพเลยๆ แต่ขอเืรื่องเก่าด้วยนะ :o8:
-
ทำไปด้ายยยยนะพรีสต์ หุๆ
แต่น้องข้าวโพดตาแหลมมากกกกกก
-
นู๋พรีสต์ ทำไปได้นะนั่น รั่วได้อีกเรื่องนี้ :laugh: :laugh: :m20: :m20:
:กอด1: :กอด1:
-
แหมออกตัวแรงนะเธอ
แต่ก็ได้จะได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีเจ้าของ
-
โอยยย ฮาพรีสมาก หวงจนหน้ามืดXD
-
งานเข้าแล้วมั้ง
-
ว้าวววววววว :a5: ตามอ่านทันแล้ว มาต่อไวๆนะคับ :z2: :z2: :กอด1:เจ็ปอยๆ
-
อ่านรวดเดียวจบ-..- มาต่อไวๆนะจร๊ะ
เค้าตกหลุมรัก พรีสแหละตะเอง // ผวัะๆๆๆ ตุบ ตั๊บ (โดนตีนโซโล่)
-
เข้ามาอ่านอีกที ฮอยฮักมีแฟนแล้ว ><
พรีสต์ก็หวงสามีซะ 55+
-
พรีสนี่เข้าข่ายรักผัวหลงผัวนะเนี่ย
-
เพลง :jul3: :m20:
-
:jul3:
-
หวัดดีจ้า เป็นนักอ่านใหม่ ตอนนี้อ่านถึงตอน ๑๕ แล้ว ขอชะแว้บมาเม้นก่อน
ยินดีที่เจอแฟนคลับรันนิ่งแมนเหมือนกัน :z2:
โซโลกับพรีสต์น่ารักมาก หวานกันแบบเนียนๆ แถมยัง..นอนด้วยกันทุกคืน :o8:
นายเอกคนนี้ก็แอบซึนนะเนี่ย ป๊อบขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีก
-
พูดอะไรไม่ออกนอกจาก.. "ความสุขมันจุกอก" เอร๊ยยยยยยย~ >///<!!
คู่วินกับฮักนี่... ฟินาเล่ ตล้อดๆ ฮ่าๆ น่ารักมากๆ
นิยายเเนวพีเรียต...โอ๊ววววววว~ ข้าพเจ้าหลงงงงงง><!!!!
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะคุณปอย..
ต้องบอกว่าเพราะนิยายคุณปอยจริงๆที่ทำให้ผ่านโปรเจค..
ไม่ต้อง งง ค่ะ..
เพราะตอนนั้นเครียดมาก นึกไม่ออกเลยเบาสมองด้วยการเสพย์วาย...
และโซโล่ พรีสต์(คู่อื่นๆด้วย)ก็ทำใหห้ยิ้มได้เสมอ...
โปรเจคผ่านด้วยเกรด B+ ขอบคุณมากจริงๆค่ะคุณปอย.. TTwTT
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:jul3: :jul3: :jul3:
โอ้ยยยยยย น้องพรีสต์อย่างฮา
-
อ่านทันแว๊วรวดเดียววว อ่า หนุกอ่ะ
แต่ละคู่ฮายับบบบบบบบบ
-
ฮ่าาา "ผัวพี่เด้อน้องๆ "
-
:m20:โอ๊ยยยยยยยยยยย ขำจนปวดท้องไปหมดแย้วววววววววววววววว 555555555 :m20:
-
อื้ง ทึ่ง แต่ไม่เสีย ว กร๊ากกกก:jul3: ประกาศให้ชาวโลกรู้แบบนี้เลยเหรอพรีสต์
น้ำตาเล็ด :m20:
-
ก๊ากกก ผัวพี่เด้อน้องงง
-
พรีสต์ได้ใจวะ!! :m20:
ไม่ไหวแล้วอะ ผัวพี่เด้อน้อง ก๊ากก ฮ่าๆ
สุดใจขาดดิ้นจริงๆตอนนี้
ฮาน้ำหมากกระจาย ๕๕๕๕
ต๊ายย ตาวินเซอร์นี่เปิดตัวกันสุดๆ
อยากรู้เขาลงเอยกันอีท่าไหน(?) หุหุ
รออ่านจากเรื่องที่รักนะจ๊ะ
+เป็ด ให้กับความฮาและเกรียนขั้นเทพของหนูพรีสต์
ก๊ากกกกกก ๕๕๕
-
สนุก โฮก ฮาก มากกกก
พรีสต์ฮาตลอดดด 5555+ :m20:
-
:m22:
ย่องมาดู ว้า ยังไม่อัพ
-
ตลกพรีสต์อ๊า :m20:
ทำไปได้นะคนเรา แต่ก็น่ารักเสมอ :กอด1:
งานครั้งนี้จะเข้าฮอยฮักจริงหรือเปล่า เรา้ต้องตามดูกันต่อไป :z1:
-
o13 o13 o13
-
วินเซอร์อาจจะได้ร้องเพลง "เมียพี่เด้อน้อง" ให้ข้าวโพดไหมเนี่ย 555
-
:call: :call:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบๆๆ
-
ชอบเพลงผัวอ้ายเด้อน้อง อิอิ :m20: :m20: :m20:
-
อ่านไปขำไป อิอิ :pigha2:
-
<<< Love's Situation >>>
<<< Third Situation >>>
<<< Wake Up >>>
< โซโล่ x พรีสต์ >
ร่างสูงลุกขึ้นจากการนอน เขาขยี้ตาเบาๆ บิดตัวไปมาก่อนจะก้มมองคนข้างๆ
ร่างบางนอนหลับตาพริ้มนิ่ง เขายิ้มที่มุมปากแล้วก้มตัวลงจุมพิตเบาๆ ที่ริมฝีปากอย่างรักใคร่
ก่อนจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปออกกำลังกายตามกิจวัตรประจำวันของเขา
พรีตส์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นเหลือบไปมองที่นอนข้างๆ มันว่างเปล่าเช่นเคย
เขาขมวดคิ้วแล้วลุกขึ้นมานั่งอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก มองไปรอบๆ ห้อง
แต่ก็ไม่พบใครสักคน แสดงว่าอีกฝ่ายออกไปออกกำลังตามปกติที่เคยทำแล้ว
พรีสต์ปิดปากหาวยกแขนชูขึ้นบิดตัวไปมาอย่างขี้เกียจแล้วเขาก็ล้มตัวนอนอีกครั้ง
ยังไม่เช้าเขาจะรีบตื่นไปทำไมกัน?
แล้วพรีสต์ก็ตัดสินใจหลับอีกครั้ง หลังจากพรีสต์หลับไปแล้ว
ประตูห้องที่ไม่ได้ปิดก็ถูกเปิดออก ร่างขาวปุกปุยก็เดินพาร่างอ้วนๆ
กระโดดขึ้นเตียงนอนแล้วนั่งหมอบมองเจ้านายอีกคนนอนหลับตาพริ้ม
เจ้าอาบังส่ายหางของมันไปมามองเจ้านายอย่างรอคอยมื้อเช้าของมัน
แต่นั่งรอแล้วรออีกก็ไม่มีวี่แววที่อีกฝ่ายจะขยับลุกไปเอาอาหารให้มันเลย
แมวอ้วนสีขาวสะอาดก็ลุกขึ้นเดินมาใช้เท้าหน้าเหยียบลงบนตัวของพรีสต์
เมี้ยว~
พรีสต์ปรือตาขึ้นมามองเห็นร่างขาวสะอาดของเจ้าอาบัง
ที่ชะโงกหน้าจ้องเขาอย่างงุนงง อะไรของมันวะแมวตัวนี้?
พรีสต์คว้าเจ้าแมวอ้วนตัวนุ่มมากอดเอาไว้แล้วหลับตานอนต่ออย่างขี้เซา
เมี้ยว!!
เจ้าอาบังร้องประท้วงแต่โดนอีกฝ่ายคว้ามากอดไว้แน่น
เจ้าแมวจะดิ้นต่อสู้เพียงไรก็ไม่อาจสู้อำนาจความขี้เซาของเจ้านายได้
มันซึ่งทำใจแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายกอดมันไว้จนกระทั่งเสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง
ร่างสูงเดินเข้ามาในสภาพที่มีเหงื่อโชก เขาใช้ผ้าซับเหงื่อแล้วมองไปที่เตียง
เห็นเจ้าแมวขาวตัวใหญ่มองเขาด้วยตาสีฟ้าใสของมันอย่างออดอ้อน
เขาเลิกคิ้วมองเจ้าแมวที่พยามจะดิ้นออกจากอ้อมกอดของร่างบางที่หลับไม่รู้เรื่อง
โซโล่ถอนเสื้อโยนเข้าตะกร้าไปอย่างแม่นยำแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ไม่สนใจเสียงประท้วงเรียกร้องความสนใจของเจ้าอาบังมันเลยสักนิด
เมื่อทำความสะอาดร่างกายเสร็จ ร่างสูงก็เดินออกมาด้วยสภาพกึ่งเปือย
เขามองคนรักที่นอนแบบคนขี้เซาแล้วส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินมา
ปล่อยเจ้าอาบังที่อีกฝ่ายกอดมันไว้แน่น เจ้าอาบังพอเป็นอิสระก็วิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต
พรีสต์ขยับตัวลืมตาขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวหนีไปนอนต่อ
"เจ็ดโมงแล้วนะพรีสต์ ไม่ไปทำงานหรือไง?"
"อือ...อือ..."อีกฝ่ายส่งเสียงงึมงำไม่รู้เรื่องตอบกลับ
"พรีสต์"
"อือ"
"พรีสต์ครับ ตื่นได้แล้วครับ หรือจะให้ลักหลับก่อนถึงจะตื่น?"เสียงกระซิบข้างหูทำ
เอาคนขี้เซาสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมา ร่างบางดีดตัวขึ้นมานั่งแล้วโบกมือฟาดใส่คนที่ยิ้มรับ
"อรุณสวัสดิ์"
"เออ รุณหวัด"พรีสต์เอ่ยตอบกลับหน้าบึ้งเล็กน้อย แล้วดวงตาสีน้ำตาลใสก็กำลังจะ
ค่อยๆ ปิดลงเนื่องจากเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เล่นเอาเกือบจะสว่างแล้ว ไม่ใช่อะไรหรอก
ทำงานน่ะ!! อย่าคิดลึกกันเซ่!
"พรีสต์"
"..."พรีสต์ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งแล้วเห็นใบหน้าหล่อขยับเข้ามาใกล้ เขาเม้มริมฝีปาก
แล้วกำลังปิดปากเผยอรับจูบยามเช้าแต่ก็ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายใช้หน้าผากชนหน้าผากของเขา
"ตื่นหรือยังวะ จะไปทำงานสายนะ"
"...” เหี้ย! กูอุตส่าห์ตั้งท่ารับเต็มที่ เขกหาป๊ามึงเหรอ!!? ไม่โรแมนติกเอาซะเลยวะ!!
พรีสต์เขกหัวของอีกฝ่ายตอบแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ โซโล่ลูบหัวของตัวเองแล้วมองตามไป
หัวแม่งแข็งชิบ!
“โซโล่!”
“อะไร?”เขาตอบรับเสียงเรียกขานของคุณภรรยาที่ดังขึ้นจากห้องน้ำ
“เอาผ้าเช็ดตัวให้หน่อย ลืม!”
โซโล่ลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวในลิ้นชักแล้วเดินไปยื่นให้
เขาเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป อีกฝ่ายเอี่ยวตัวมาส่งยิ้มให้
“วางไว้ตรงราวนั้นแหละ ขอบใจ”
“...”
ทำแบบนั้น เท่ากับเชิญชวนนะครับคุณเมียยยยยย!!!
โซโล่ยืนนิ่ง ผงผ้าอะไรกูไม่สนล่ะ! ตอนนี้กูคิดถึงแต่ความสนุกหรรษา!!
พี่น้อง โปรดเข้าใจไอ้กระผมผู้เป็นชายชาตรีที่เพิ่งออกกำลังกายปลดปล่อย
อารมณ์มาเต็มเปี่ยมแต่มาเจอเมียใต้ฝักบัวพร้อมกับรอยยิ้มแบบนี้มัน...
ถ้าไม่เกิดอะไรขึ้นมันก็ไม่ใช่ไอ้โซโล่คนนี้แล้วล่ะ!!!
ชาร์จพลังหื่นแล้วเดินหน้าเต็มพิกัด!!!
“เฮ้ย!! อะไรวะ!?”พรีสต์โวยวายขึ้นเมื่อจู่ๆ ก็ถูกสวมกอดระหว่างลูบสบู่ถูร่างกายอยู่
มือใหญ่ลูบไล้ผิวกายที่ลื่นไปด้วยสบู่แล้วขบติ่งหูเบาๆ มือลูบต่ำลงไปถึงจุดอ่อนไหว
“ไอ้โซโล่...อ๊ะ”
“พรีสต์...”
“ปล่อย...กู เดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน...อ๊ะ”พยายามจะต่อต้านอีกฝ่ายที่รุกเล้าเข้ามา
พยายามพูดอย่างลำบากลำบนเพราะความรู้สึกมันตื่นตัวขึ้นมา เสียงร้องครางลอดจากปากเบาๆ
“...”พรีสต์หันไปมองคนรักแล้วเผยอปากรับจุมพิตที่ก้มลงมาบดเบียดเคล้าไปเบาๆ
ดวงตาคมเหลือบมองประตูห้องน้ำที่เปิดอ้ากว้างไว้แล้วยิ้มที่มุมปาก
เขาผละริมฝีปากจากคนรักแล้วเดินมาที่ประตูห้องน้ำ พรีสต์มองตามอย่างงงๆ
“วันนี้ไม่ขอใจกว้างให้รู้หรอกว่าจะทำอะไร ขอความเป็นส่วนตัวบ้าง!”
ปัง!!!!!!!!!!!
“...” <<< คนอ่านค้างใช่ไหมล่ะ?
< บู๊ลิ้ม x สตางค์ >
“...อืม กี่โมงแล้ว?”ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นจากหมอนเอ่ยถามเสียงงัวเงีย
“ยังไม่เช้าหรอกมั้ง?”ร่างสูงที่นอนข้างๆ ก็ขยับตัวมาทับร่างเล็กไว้
ตอบกลับด้วยเสียงงัวเงียไม่แพ้กัน เขาลูบร่างเล็กๆ นั้นเพลิน
“งั้นนอนต่อนะ”สตางค์ทิ้งศีรษะลงบนหมอนอีกครั้งแล้วหลับตาเข้าสู่นินทา
“อือ”บู๊ลิ้มทิ้งศีรษะลงบนตัวของคนรักแล้วกอดกระชับอีกฝ่ายนอนหลับไปพร้อมๆ กัน
เสียงนาฬิกาดังขึ้น มือใหญ่คว้าปิดเสียงอย่างรวดเร็วแล้วทิ้งตัวนอนลงตามเคย
เสียงนาฬิกาปลุกขึ้นอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง สตางค์งัวเงียตื่นขึ้นมา
เขาเกาศีรษะแล้วปิดเสียงนาฬิกาก่อนจะนอนฟุบซุกตัวเข้ามาร่างสูงที่ยังนอนนิ่ง
“เมื่อกี้นาฬิกาปลุกหรือเปล่า?”
“อื้อ”
“หาว~ เหลือเวลาอีกตั้งนาน นี่ตั้งเผื่อไว้แล้วนะ...เอ๊ะ?”
บู๊ลิ้มขยับตัวลุกขึ้นหยิบนาฬิกามาดูแล้วชะงักมองหน้าปัดนั้นอีกครั้ง
สตางค์เงยหน้ามองร่างสูงที่เบิกตากว้างอย่างตกใจ เขาขมวดคิ้ว
“เป็นไรวะ?”
“ปะ...แปดโมงครึ่งแล้ววะ”บู๊ลิ้มเอ่ยเสียงเบาแล้วหันนาฬิกามาให้สตางค์ดู
หนุ่มร่างเล็กมองหน้าปัดนาฬิกานั้นแล้วเบิกตากว้างเช่นเดียวกัน
“ตายโหงงงงง!!! อีกสามสิบนาทีได้เวลาทำงาน! ไปสายแหงๆ!!”
“วันนี้เวรใครเช็ดมาสายวะ?”
“เหี้ยแซมน่ะสิ!”
“กรรม!!! ซวยแล้ว รีบไปอาบน้ำกันเถอะ!!!”สตางค์รีบลุกขึ้นจะออกไปอาบน้ำ
แต่เขาก็โดนรั้งแขนเอาไว้เสียก่อน อะไรวะ คนกำลังรีบอยู่!!
บู๊ลิ้มยิ้มแฉ่งแล้วจูบปากคนกำลังงงอย่างรวดเร็ว
“จูบอรุณสวัสดิ์ไง”
“...”เจ้าบ้า!!! ไม่มีเวลาอยู่แล้วยังจะมาจูบอรุณสวัสดิ์อยู่ได้!!
“รีบอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวแม่งโดนสวดแน่ๆ เลยวะ!!”แล้วคู่รักจอมขี้เซาก็รีบพากัน
เข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวกันอย่างรวดเร็ว พากันออกไปเต็มสปีดความเร็ว
แต่กระนั้นก็ยังไปสายอยู่ดี...
“มานั่งเข้าแถวรับฟังบทสวดซะดีๆ ไอ้เพื่อนรักทั้งสอง”แซมยิ้มแสยะให้ทั้งสองคนที่เดินมานั่ง
ด้วยใบหน้าเบื่อเซ็งหน่ายกับการสวดนี้เป็นที่สุด เขาเป็นคนเทศน์สอนสั่งน่ะเบื่อกว่าอีก!!
เมื่อไรพวกมึงจะมาทำงานตรงเวลาสักที!!!
“อ๊ะ หมดเวลาเช็คชื่อแล้วเหรอวะ?”เสียงถามดังมาจากข้างหลัง สตางค์หันไปมอง
เพื่อนร่วมชะตากรรมที่มาช้ายิ่งกว่าพวกเขาแล้วเลิกคิ้วอย่างงุนงง ไอ้คุณพรีสต์!!!
ได้ข่าวว่ามันมาเช้าตลอดแต่วันนี้ทำไมถึงมาสายโด่งแบบนี้กันวะ!? ขนาดไอ้แซมยังแปลกใจเลย!!
“โทษที รถเสียน่ะ”คนมาสายที่สุดเอ่ยแก้ตัวแล้วเหล่ตาไปมองด้านอื่น แก้มแดงระเรื่อผิดปกติ
คนอื่นๆ มองหนุ่มผมทองแล้วยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน อืมมมมม!!! พอเดาได้ว่าทำไมถึงมาช้า!!!
“มานั่งฟังบทสวดซะดีๆ ไอ้คุณพรีสต์!”
< วินเซอร์ x ฮอยฮัก >
อะไร? คาดหวังอะไรไม่ทราบ!?
ไม่ต้องคาดหวังอะไรทั้งนั้นนั่นแหละ!!!
ตอนนี้อยู่คนเดียว นอนคนเดียว ตื่นมาไม่เจอใครหรอก!!
วินเซอร์ตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์เซ็งจิตอย่างแรง
ตั้งแต่เมื่อคืนเขากลับมาบ้านด้วยอาการสะลึมสะลือจากการอดหลับอดนอน
ทำงานโต้รุ่งเป็นเวลาสามวันติดโดยไม่ได้นอนเลย ทำให้เขานอนหลับปางตาย
และที่เซ็งสุดๆ ไม่อยากจะมานอนบ้านก็เพราะคนอยู่ด้วยไม่อยู่น่ะสิ!!
รายนั้นบินไปทำงานที่ต่างประเทศได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว
เลยเหลือแต่เขานอนเปลี่ยวเปล่าเดียวดายคนคนเดียว เฮ้อ~
บ้านที่ไม่เคยคิดว่ามันใหญ่แต่ทำไม้ทำไมตอนนี้รู้สึกว่ามันใหญ่สุดๆ
...โคตะระเหงาเลยเฟ้ย!!!
เป็นคนรักที่ดีต้องไม่ทำลายความรุ่งโรจน์ของอีกฝ่าย
รู้น่า!! แต่นี่มันไปทำงานเมืองนอกบ่อยแถมเริ่มนานขึ้นเรื่อยๆ อีก
ฮักนะฮัก ยุ่งจนไม่มีเวลารับโทรศัพท์เลยหรือไง!!?
วินเซอร์ถอนหายใจ เขาก็ไม่ค่อยว่างจะมีเวลาโทรไปแต่ก็พยายามโทร
ปรากฏว่าอีกฝ่ายไม่เคยรับสายเขาเลย มองในแง่ดีคือยุ่งมากไม่มีเวลารับ
แต่มองในแง่ร้ายก็คือ... มีชู้!!! เบื่อตูแล้ว!!!? จะเลิกกันก็เลยหาข้ออ้างไปอยู่ไกลๆ!!?
ยิ่งคิดก็ยิ่งแย่ ความคิดกูติดลบทั้งนั้น!! เขาถอนหายใจแล้วขยับขึ้นลุกขึ้น
“หาอะไรกินดีวะ? หือ?”
“...”วินเซอร์หันไปมองข้างๆ ตัวเองแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูง เขากระพริบตาปริบๆ
ขยี้ตาเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เป็นภาพเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เขามองคนที่นอนอยู่ข้างๆ นิ่ง
ไม่ใช่ภาพจินตนาการเอง?
งั้นก็ตัวจริงน่ะสิ!!
นอนกอดตุ๊กตาน้องแบร์แบบนี้มีอยู่คนเดียว!
น้องแบร์แม่งดีกว่ากูตรงไหนวะ!? ไมไม่กอดกู!!!
แม้แต่ตุ๊กตากูก็หึงได้ ไมล่ะ!? กูรักของกู!!! ชิ!
“ฮัก”วินเซอร์โน้มตัวลงหาคนที่ยังหลับ เขาเรียกอีกฝ่ายเบาๆ
ใช้จมูกคลอเคลียแก้มนุ่มนั้นแล้วขยับจูบหน้าผากมน
“หือ?”ฮอยฮักขยับตัวยุบยิบแล้วเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เรียกเขา
“มาตอนไหน? ไม่เห็นรู้เรื่อง”
“นายนอนอยู่”ฮักตอบเสียงเบา เขายังไม่ลืมตาตื่นด้วยซ้ำแต่ก็
รับจุมพิตอรุณยามเช้าจากคนรักอย่างเต็มใจ ริมฝีปากเคล้าคลึงนุ่มนวล
“ทำไมไม่ปลุก?”วินเซอร์ขยับตัวข้ามมาคร่อมร่างของคนรักแล้วก้มจูบบดริมฝีปากลง
สอดมือยกท้ายทอยอีกฝ่ายขึ้นมารับจูบดูดดื่มไม่แคร์ว่าคำถามเมื่อกี้จะได้รับคำตอบหรือไม่
ริมฝีปากทั้งสองบดเคล้ากันอย่างดุดัน ความคิดถึงที่สะสมมาเป็นเวลานานทำให้จูบนั้นดูเร่งเร้า
“ปลุกแล้วแต่นายไม่ตื่น”
“โทรไปทำไมไม่รับ?”วินเซอร์ผละจากริมฝีปากแดงระเรื่ออย่างอ้อยอิ่งเขาจูบเม้มมุมปาก
ระเรื่อยปลายคางและซุกไซ้ซอกคอกลิ่นหอมอ่อนๆ มือแกะกระดุมชุดนอนบนร่างของฮอยฮัก
ริมฝีปากร้อนผ่าวจูบเม้มตามผิวกายขาวเนียน ฮอยฮักลืมตาขึ้นเหลือบมองมาที่ร่างหนา
“งานยุ่งมาก”
“ก็น่าจะโทรกลับมาบ้างนะ แล้วทำไมถึงกลับมาก่อนเวลาที่บอกไว้ล่ะ?”วินเซอร์เงยหน้ามองไป
ที่หน้าใบสวยที่มองเขาอยู่ ดวงตาสีดำโตนั้นมองสบมานิ่งแล้วค่อยๆ หลบไปแล้วเอ่ยนิ่งๆ
“ก็คิดถึงนายไม่ได้หรือไง?”
“...หึๆ ฮัก! อยู่คนเดียวเหงาจะตาย... คิดถึงนะครับฮัก”
วินเซอร์ยิ้มกว้างแล้วดึงคนรักที่แสนจะน่ารักขึ้นมากอดเอาไว้แน่น
น่ารักเกินไปแล้วนะ!!!
“ไม่หายคิดถึงฉันไม่ยอมปล่อยนายหรอกนะ”วินเซอร์กระซิบเสียงเบา
แล้วดันร่างในอ้อมกอดของเขานอนลงบนเตียงกว้าง เขายกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ดูท่าจะใช้เวลานานหน่อย เพราะฉันน่ะไม่มีทางหยุดคิดถึงนายได้หรอกนะ”
“ตามใจนาย มีแรงเท่าไรใส่มาให้หมดล่ะกัน”
“อย่ามาบ่นทีหลังล่ะกันนะครับที่ฮักของผม”วินเซอร์มองใบหน้าสวยที่พูดมาหน้าตาเฉย
แล้วมันใจเต้นถี่ขึ้นมา ยิ่งห่างหายไปตั้งอาทิตย์แบบนี้เขายิ่งเก็บกดไว้นานนะ อย่ามาบ่นทีหลังล่ะกัน
ฮอยฮักมองใบหน้าหล่อนั้นนิ่งแล้วเขาก็เอ่ยเสียงเรียบๆ เรียกรอยยิ้มจากคนตัวโตได้เป็นอย่างดี
“ฉันเคยบ่นนายด้วยเหรอดาร์ลิ้ง?”
ไม่เคย!!! เพราะอย่างนี้แหละ กูถึงได้รักเมียที่สุดในโลกกกกกก!!!!!!
<<< End >>>
เมื่อตอนเหล่าคุณสามีมานั่งเม้าท์มอยกัน ส่วนใหญ่มักจะบ่นคุณภรรยา
ไม่ยอมให้ทำแบบนู้นทำแบบนี้ ตรงนั้นไม่ได้ท่านั้นไม่ให้ ระบายกันใหญ่
มีแค่วินเซอร์ที่นั่งอมยิ้มเพราะเขาน่ะไม่เคยโดนบ่นสักคำไม่ว่าจะทำอะไร
อีกฝ่ายก็คล้อยตามไปทุกอย่าง เขาเรียกว่ามีเมียดีมีศรีแก่วงศ์ตระกูล(?)!!!!
-
คนแรกกรี๊ดดดดด!!
ไปอ่านก่อนดีกว่า อิอิ >.<
:L2: :L2: :L2: :L2:
ตรงเรื่องของโซโล่กับพรีสต์อ่ะ...ผ้าเช็ดผ้า>>>(น่าจะเป็น)ผ้าเช็ดตัว(ใช่ป่าว??)
มาต่อเรื่องหลักไวๆนะคะ
แล้วอย่าลืมเรื่องนู้นล่ะ!! :กอด1:
-
คู่สุดท้าย มาแรงจริงๆ :m25:
-
:m25: :m25: :m25:
-
กรี๊ดดดดด น่าร๊ากมากกกกก ทุกคู่เลยค๊า :impress2:
แต่ชอบคู่ วินเซอร์-ฮอยฮักมากที่สุดเลยยยย
ฮักน่าร๊ากกกกกกกก :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ตอนพิเศษมีอาบังเป็นแขกรับเชิญด้วย ไม่ได้เห็นพรีสต์ฟัดอาบังมานานแล้ว โผล่มาทั้งทีแค่เอาไปนอนกอดซะงั้น :เฮ้อ:
โซโล่ยังชอบตื่นไปออกกำลังกายตอนเช้าเหมือนเคย สงสัยจะกลัวอ้วนมากกกกก 555+
แถมกลับมายังมาออกกำลังกายต่อกับพรีสต์ซะอีก ไม่สงสารเมียบ้างเล้ย ได้ข่าวว่าเมื่อคืนก็ต้องทำงานถึงเช้า แล้วจะเอาแรงที่ไหนมาทำงานทั้งวันล่ะเนี่ย
คู่สตางค์บู๊ลิ้มก็มาโชว์ความหวานแบบเบาๆ ขี้เซาทั้งคู่
ส่วนคู่สุดท้าย เหอๆๆๆ ทำเป็นหวานกันแบบจัดเต็มทุกท่าทุกทางกันเชียวนะ
โถๆๆๆ วินเซอร์ทำมาเป็นคุย ก็ไม่ค่อยมีเวลาได้สวีตหวานแหววกับเมียซักเท่าไหร่นี่นะ พอได้ใช้เวลาด้วยกันทั้งทีมันก็ต้องทำคะแนนกันแบบไม่แคร์สื่อแบบนี้แหละ :laugh:
-
อ่านตอนนี้แล้วชอบคู่สุดท้ายที่สุดอะ 555+ :haun4: :haun4: :haun4:
-
:z3:กรี๊ดด คู่สุดท้ายไม่ไหวแล้วนะ แย่งซีนทุกคู่เลย 555555555555
-
น้องฮักมาวิน :man1:
ปาดเพื่อนๆข้างบนลงหิ้งหมด :laugh: :laugh:
-
อ่านตอนโซโล่พรีสต์ จบ ยังแอบคิดว่า เดี๋ยวคอยดูคู่สุดท้ายนะ วินเซอร์ฮอยฮักต้องหวานเว่อร์สุดยอดแน่ๆ อ่ะ :impress2:
และแล้วไรเตอร์ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง :m1: :m1:
:m3: :m3:
-
คู่สุดท้าย เด่นจิงจิ๊งงง
-
ชอบทุกคู่เล้ยยยยย แอร๊ยย :o8:
-
นู๋ฮักสุดยอด ^^ 555+
แต่ก็ชอบนู๋พรีสต์ กะ โซโลนะค่ะ
รออ่านตอนหลักอยู่จ้า สู้ๆค่ะ
-
น่ารักทุกคู่เลย
-
ภรรยาเข้าใจดีเป็นพรกับชีวิตวิน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
โหยอิจฉา เข้าใจกันเกินไปแล้วนะวินฮัก
-
:กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
วินเซอร์+ฮอยฮัก หวานเว่อร์
เรื่องหลักรีบมาต่อน่ะค่ะ
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกก~
โซโล่พรีสต์ก็ไม่ได้ดั่งใจ...
บู๊สตางค์ก็มึนไม่มองใครจริงๆ
คงมีแต่วินฮักมั้งเนี่ย?!!!!
โซโล่กับพรีสต์ระวังนะ... ถ้าเราปันใจไปรักวินฮักแล้วนายจะหนาว :o12:
-
:-[ น่ารักทุกคู่เลย
-
คู่สุดท้ายนี่มันอารายก๊านนนนนขโมยซีนตลอดดดดด 5555
-
ขอโทษคะ กดผิด จะกดเป็ดเหลืองดันไปกดเป็ดดำ ขอโทษ ๆๆๆๆ กดเป็ดคืนนะคะ :monkeysad:
อยากจะบอกว่าคุณสามีแต่ละคนน่ารักมากๆ
-
น่ารักกันทุกคู่เลย และก็สงสัยจะไปทำงานสายกันทุกคู่ด้วย
และเหมือนบังเอิญ สายด้วยเหตุผลเหมือนกันด้วย:laugh:
ขอบคุณคนเขียนค่ะ น่ารักมากกก สู้ๆเรื่องเรียนนะคะ
-
น่ารักที่สุด ทั้งสามคู่ คนละแบบดี พลีสต์ แอบยั่วโซ่ เหมือนเดิม อิอิ ส่วนฮัก หวานเน้น ๆ ทำให้เซอร์ยิ้มกว้าง ปลื้มใจ ๆ+1 :o8:
-
สุดยอดดดดดดดดด เช้านี้เหล่าบรรดาคุณสามีทั้งหลายคงจะมีความสุขกันซินะ ชิๆๆๆ อิจฉาาา
-
คู่สุดท้ายนี่ มาแรงแซงทางโค้งจริงๆ :z1:
-
พริตตี้จ๋า ยังไงเค้าก็ดูออกว่าไปทำอะไรมาฮ่าๆ ส่วนคู้บู้ลิ้มกะสตางค์ แหม่ จะไปกันรอดไหมเนี่ย สายทั้งคู่ ฮ่าๆ แล้วก็ปิดท้ายด้วย คู่วินเซอร์กะฮอยฮัก ถึงว่าทำไมวินเซอร์ถึงดูลัลลาเวลาที่_____เสร็จแล้ว เพราะฮอยฮักไม่บ่นสินะ = = :-[
-
ฮักกับวินเซอร์ มาแรงแซงทุกโค้งเลย
:oo1: :oo1:
-
วินเซอร์โหมดหวาน
พอเป็นแฟนกันแล้วรู้สึกคู่นี้นี่แหละหวานกันสุดๆ
-
ถ้าจัดคู่วินเซอร์กับฮอยฮักแบบเต็ม ๆ คงจะร้อนแรงน่าดูเลย :z1:
-
อ๊าคคคคค ชอบที่สุดดดดด :impress2:
-
สองคู่แรกนี่พอเข้าใจ แต่ไอ้คู่สึดท้ายนี่มัยยังง๊ายยยยยยยยยยยยย อร๊ายยยยยยยยยย น่ารักง่ะๆๆๆ
-
คู่ฮักนี้หวานเกินหน้าเกินตานะ
-
น่ารักทุดคุ่เล้ยยย~
:mc4:
-
อ๊ายย แต่ละคู่ทำเอาตาร้อนผ่าว
จะหวานกันไปไหนเนี่ยะ!!! ><
ฮักตามใจวินเซอร์ตลอดอะ
๕๕๕๕๕๕
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ
+1 ให้ค้าบบ จ๊วบๆ
-
ฮอยฮัก นายสุโค่ยยมาก
อิอิ ส่วนพรีสต์ก็ยังน่ารักน่าฟัดเหลือเกิน
-
ความหื่นไม่ทิ้งแถวเล้ยยยยย
-
แต่ละคู่สวีทกันเชียว อิอิ
-
ในบรรดา 3 หนุ่ม เนี่ย
คนที่น่าอิจฉาที่สุดคงเป็นวินเซอร์เนอะ
มีแฟนคอยตามใจ
-
แหมๆๆ ตอนนี้หวานกันจัง
แต่ทำไมหนูฮักถึงเป็นคนอยู่ข้างล่างอ่า
แถมยังเชื่อฟัง ยินยอมพร้อมใจไปซะหมด
ความแมนในตอนก่อนๆหายไปไหนนนนนนนนนน
ม่ายยยยยน้าาาาาาาา
-
ชอบทุกคู่ :o8: :o8: :o8:
-
คู่สุดท้ายฟินมาก ขโมยซีนคู่อื่นหมด
ฮักตามใจตลอด น่าอิจฉานายวินจริงๆ
-
น่ารักน่าฟัดจริงๆบรรดาเมียๆนี่
-
ฮอยฮักเด็ดสุด ฮ่า ฮ่า
คู่แรกโซโล่มันหื่นตลอดเวลาอยู่แล้ววว
-
ฮัก อร้ายยยยยยยยยยยย เข้าขั้นตามใจ ปั๋วนะค
พรีสต์ เหอะๆๆๆๆๆ ออกกำลังกายยามเช้า สดชื่นป่ะ lol
-
:haun4: แบบว่าน่ารักทุกคู่
โดยเฉพาะคู่สุดท้ายนี้แบบว่า :oo1:
-
ฮักยังสุดยอดเหมือนเดิม ต้นแบบเมียที่ทุกคนใ่ฝ่ฝันถึง :laugh:
-
โซโล่ x พรีสต์ หวานอะ :-[ น่ารักตลอด~
แต่ค้างกับความเป็นส่วนตัว
วินเซอร์ x ฮอยฮัก ก็น่ารัก
ฮักทำหน้าที่ภรรยาำได้ดีมากอะ :z1:
-
ฮอยฮัก:haun4: :haun4:
-
แอร๊ยยยยย :-[
น่ารักมากกกก ถึงมากที่สุด
น่ารักทุกคู่เลย โดยเฉพาะคู่สุดท้าย น่ารักมากก [น่าลักขโมยเป็นที่สุด]
ปล.รอตอนต่อไปอยู่นาาา o18 มาต่อเร็วน้าาาาา
-
:haun4: :haun4: :-[ :-[
-
จบแล้วหรอครับ
-
o13 o13 o13
ชอบทุกคู่เลยค่ะ
-
เวลาโซโล่ไปออกกำลังทีไร ให้นึกถึงตอนเด็กที่ว่าอ้วนจัง :laugh:
-
สนุกมากเลยค่ะเรื่องนี้
น่ารักทุกคู่อ่า :impress2:
-
:z1:กรี๊สสสสสสส ที่สุดของที่สุด
คู่สุดท้ายนี้มาแร๊งแซงคู่หลักเลย :z1:
-
ฮักน่ารักอ่ะ :-[
-
เหมือนคู่สุดท้ายจะดีกว่าเพื่อนตลอด ไม่ว่าจะเรื่องอะไร
ก็อย่างว่าแหละ คู่ของคนขั้นเทพด้วยกันทั้งคู่มันจะไปเหมือนคู่อื่นได้ยังไงเนอะ 555+
ปล. อยากให้มี Love Situation ขอแต่งงานบ้างค่ะ
อยากรู้แต่ละคนจะโรแมนติกแค่ไหน แล้วคู่ของฮัก กับ วินเซอร์ ใครขอใครแต่ง?
-
ตอนพิเศษน่ารัก ^^
-
+1 ให้จ้า
อ๊ายยยยยยย น่ารักทั้ง 3 คู่เลยจ้า :haun4:
โดยเฉพาะ คู่ฮอยฮัก กะ วินเซอร์ น่ารักกกกกกกกกกก :z9:
รอตอนพิเศษอีกจ้า :call:
-
วินเซอร์ Win ที่สุด 555
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกก!! :serius2:
,,,,,ในที่สุดก็ตามทัน ฮี่ฮี่ :laugh:
-
ฮักน่ารักที่สุด แอร๊ยยยย!!! :-[
-
:m25: กร๊ากๆๆ คู่ฮักมาแรงแซงทางด่วนจริงๆ
o13 o13
:กอด1: :กอด1:
:L2:
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณจ้า
อุ๊...กรึ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทำไมหวาน หื่น กันขนาดนี้คุณสาละมี ^^
ส่วนวินเซอร์ก็หมดลายเสือพาดกลอนเลยนะนี่
ยอมสยบอยู่กับฮอยฮัก อย่างเดียว ว๊าวว๊าว....
-
คู่สุดท้ายยยยยยยยยยย
แย่งซีนที่สุดในสามโลกแล้ววววววว
อร๊ายยยยยยยยยยยยย ฉันตายยยยยย
-
Love Situation กดไลท์คู่สุดท้าย นิ๊งหน่องๆๆ :laugh:
-
อื้มมมมมมมมมมมมม
ฮักคะ มาแรงแซงโค้งคู่เพื่อนจริง ๆ 555+
เขินเล็กน้อยแต่ก็ชอบ อิๆ
:L2:
-
คู่น้องฮักมาแรงแซงโค้ง :o8:
-
น่าร้ากกกกกก :impress2:
คู่แรก โซโล่หื่นได้ตลอดเวลาจริงๆ 555 พรีสต์ก็ยั่วซะ ^^
คู่สอง คู่นี้หวานๆเบาๆ น่ารัก ><
คู่สาม เอิ่ม... ร้อนแรงกันจังนะ ขยันขโมยซีนจริงๆ
:pig4:
-
:impress3:
-
แต่ละคน โค-ต-ร รักศรีภรรยากันจังนะ
ไม่เคยเว้นว่างความหื่นกันเลย (คนอ่านก็ด้วย คริคริ)
-
คู่สุดท้าย น่าร๊ากอ่ะ
-
ฮาาาามากกกกกกก นั่งอ่านๆอยู่ดีๆ บอกมาถึงตอนเตะขาดครึ่ง
ฮาแตกก หัวเราะอย่างดังเลย อ่ะ :laugh:
:z1:
พออ่านจบ เงยหน้าขึ้นมา มีแต่คนมองแบบแปลกๆ
อ๊ายอาย :o8:
-
o18ฮัก มาโซ ป่ะเนี้ย 555+
-
คู่สุดท้ายมันเป็นไฮไลต์ของงานตลอด
หวานแม็กซ์เชียว
กินขาดคู่อื่นๆ
-
ชอบคู่สุดท้ายที่สุดดดด :impress2:
-
ชอบคู่วินฮักจังเลยยยย >< รู้สึกจะสวีทยิ่งกว่าคู่อื่นอีกนะ
-
โซโล่ก็ยังคงความหื่นได้คงเส้นคงวา
แต่ชอบคู่วินเซอร์ฮอยฮักที่สุดหวานมาก ๆ
-
คู่แรกยังหื่นเหมือนเดิม
คู่สองก็ดูมึนๆพอกัน
ส่วนคู่สามหวานจริงๆ
:L2:
-
เริดมาก มีคู่กันทุกคน
-
สามคู่ชู้ชื่น คริคริ น่ารักทุกคู่เลย o13
-
อ่านคู่แรกจบ <<<< :a5: ทำกันได้ แง่งง
แต่ก็น่ารักทุกคู่เลยยยยย :man1:
-
คู่สุดท้ายเนี่ยะ พอรักกันแล้วเข้าขากันซะจนหวานเจี๊ยบ
คู่แรก นานแค่ไหนก้อยังดุเดือดเหมือนเดิม :m12:
-
:-[ ฮัก....น่าฮักแต๊ๆ
-
กว่าจะอ่านทัน ลากเลือดดดดดดดดดดดดดด
อยากได้พิเศษ วินเซอร์ กบ ฮอยฮักจัง
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย อกอิแป้นจะแตก หวานไปไหน
-
อยากเป็นประตูห้องน้ำของโซโล่(เห็นบ่อยแต่ไม่นาน(รึป่าว :z1:))
อยากเป็นโคมไฟห้องวินเซอร์ (เห็นไม่บ่อยแต่นานด้วยจัดหนัก :pighaun:)
-
คู่สุดท้ายน่ารักดีอ่ะ o13
-
แรง!!!!!!!!!!!!!!!!!!
กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ชอบคู่ฮักน้อยที่สุดแล้วววววววววววววว
>///< เขินแทนก๊าบบบบบบบบบบบบบบ
-
เพิ่งตามอ่านทันค่ะ สนุกมากค่ะ ชอบทุกตัวละครเลย โดยเฉพาะที่เป็นคู่ๆ เพราะทุกคู่น่ารักมาก เมื่อเจอคนที่พอดี มันก้อดีไปหมดแหละเนอะ
ช่วยขยายคู่ฮอยฮักกับวินเซอร์หน่อยนะคะ ชอบคู่นี้เป็นพิเศษ แบบแค่ปรายตาก้อรู้ถึงใจ เค้าไปปิ๊งกันตอนไหนและยังไง
-
สามีแอบเม้าท์หรอ อิอิ
-
รอพรีสต์กะโซโล่
-
:call: :call: :call:
-
แต่ละคู่น่ารักกันจริงๆเลย :-[
-
:z3: :z3:ยังค้างกับคู่ฮักอ่ะ
-
ตามทันแล้ว เย้ๆ
-
555 น่ารักปนฮาๆค่ะ
-
คนแต่งหายไปนานจังอ่า
เค้าคิดถึงน้าาาาาาาาาาาาาา
-
ยังไม่มาต่ออีกหรอคับ :sad4: :sad4: :o12: :o12:
-
กริ๊ดดดดด ชอบ อะ
-
บ้านน้องปอยน้ำท่วมเหรอ หายไปนานเลย
บ้านพี่น้ำท่วม ทุกวันนี้ใช้แอร์การ์ดเล่นอ่ะ มีไฟฟ้าให้ใช้ก็บุญแล้ว :monkeysad:
-
ชอบโซโล่จัง :o8:
ปู่เสื้อนอนรอ
-
คิดฮอด
-
:เฮ้อ: รอนานแล้วน้าา :serius2: :serius2:
-
้ฮอย ฮัก เรารักนายยยยยยยย
แถม งานเข้าอีกต่างหาก ฮะฮะ ฮะ
ข้าวโพด น้องมาทำอะไรค่ะเนี่ย 55+
-
รอนานแย้วนะรีบๆมาต่อนะงับ o13 :bye2:
-
:m16: :m31: :angry2: :serius2: :3125: :beat: :z6: :a5: o22 :really2: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ฮักกับวินเซอร์นี่มาวินตลอด o13
-
ตอนที่ 27 กุนซือพรีสต์
ผมรู้สึกลำบากใจสุดๆ มองเจ้าน้องข้าวโพดที่นั่งตาเป็นประกายมองไอ้ฮัก ท่าทางน้องเขาจะคลั่งไอ้ฮักมันจริงๆ นั้นแหละครับ นั่งมองแล้วยิ้มกว้างแถมยังทำหน้าเขินเมื่อไอ้ฮอยฮักมันหันมามองอีกแน่ะ อาการหนักวะไอ้น้อง!
พวกเรานั่งจิบไปกินกับแกล้มไปเรื่อยๆ พวกที่เหลือก็ทยอยขึ้นเวทีไปร้องเพลง โดยเฉพาะไอ้แซมเนี่ยร้องระบายอาการอกหักเต็มที่ แหกปากยึดไมค์ไปครองไว้คนเดียว แต่ละเพลงเนี่ยบ่งบอกสุดๆ ไอ้บู๊ลิ้มมันก็ร่วมแจมกับเพื่อนมันไปซะชิบ สงสัยไอ้บ้านั้นเมาแล้วแหงๆ วะ!
ไอ้ชุบกับไอ้ชินเนี่ยหน้าฮ้างครับพี่น้อง!! ไอ้พวกนี้มันเมาแล้วจะชอบลุกไปเต้นแล้วแหกปากร้องเพลง ดูท่าแต่ละคนมันเมาไปเรียบร้อยแล้วล่ะครับ แต่ที่ผมแปลกใจสุดๆ ก็คือไอ้หมอหมูเนี่ยแหละ!! ไอ้คุณหมอผู้ภูมิฐานสุดในกลุ่มกลับกลายเป็นไอ้บ้าที่เอาแต่หัวเราะไม่รู้อะไรไปจี้เส้นมันนักหนา เห็นใครทำอะไรแม่งหัวเราะหมด!! เพื่อนของไอ้โซโล่สติไม่ดีสักคนเลยวะ!
“คิดถึงที่รักปากน้ำโพพพพ~”
ไอ้แซมและไอ้บู๊ลิ้มกอดคอร้องเพลงคู่ดูโอลูกแพรไหมไทยไปซะแล้วล่ะครับบรรยากาศวันเกิดของไอ้บู๊ลิ้มมันโคตรจะหลุดโลกไปแล้ววะ!! มองไปแล้วก็เหลือแค่ผม ไอ้โซโล่ ไอ้วินเซอร์ ไอ้ฮอยฮัก ไอ้สตางค์ น้องข้าวโพดกะน้องลูกหว้า ส่วนไอ้โจ้น่ะเหรอ มันไปก่อนใครเพื่อนแล้วล่ะครับ นอนหน้าฟุบกับโต๊ะไปเรียบร้อย!
“ฮ่าๆๆๆ! บ๊ะ!! สุดๆ เลยวะ”ไอ้ชินกับไอ้ชุบมันก็เดินกลับมามานั่งเหมือนเดิมเมื่อเพลงจบเรียบร้อยแล้ว ส่วนไอ้บู๊ลิ้มมันก็ปล่อยให้ไอ้แซมครวญเพลงกล่อมนางของมันต่อไป มันกลับเดินมานั่งข้างๆ ไอ้สตางค์เหมือนเดิม ไอ้แซมที่แหกปากร้องจนลูกคอสั่นสะท้านก็ขอพักยกมานั่งแดกเหล้าเพิ่มลูกคอ พวกเรานั่งมองหน้ากันก๊งเหล้ากันไปจนกระทั่งไอ้ชินมันยกมือขึ้นพรึบแล้วส่งเสียงดัง
“มาเล่นเกมกันดีกว่า ถ้าปากขวดชี้ไปหาใครคนๆ นั้นก็ต้องพูดความลับของใครก็ได้มาหนึ่งอย่าง!! เล่นเปล่าๆ”
“แหม น่าสนใจดีนะ”ไอ้โซโล่มันพยักหน้ายิ้มๆ กับความคิดของไอ้ชิน พอเพื่อนเห็นด้วยไอ้ชินมันก็หน้าบานได้ใจใหญ่ยิ้มกว้างภาคภูมิใจในตัวเองสุดๆ แค่นี้มันก็ดีใจงั้นเหรอวะ? โธ่! น่าสงสารวะ!! เมื่อคนอื่นๆ ตกลงโอเคกับเกมแฉกลางวง(เหล้า)ของไอ้ชินก็เริ่มหมุนขวดครั้งแรกเลยครับ
ผมนั่งกินไก่นึ่งแล้วมองขวดที่กำลังหมุนติ้วๆ อย่างสนใจแล้วมันก็ค่อยๆ หยุดลงปากขวดชี้ไปที่ไอ้หมอหมูที่ส่งเสียงหัวเราะอย่างสมใจมาก มันลุกขึ้นแล้วชี้หน้าไอ้โซโล่พรึบ! คนถูกชี้ทำหน้านิ่งแต่พอไอ้หมอหมูมันแสยะยิ้มเท่านั้นแหละไอ้โซโล่ถึงกับซีด
“ไอ้โซโล่ตอนเด็กๆ อ้วนขนาดนี้แน่ะ!! น่าเกลียดชิบหาย!!”
“อ้วนงั้นเหรอ?”น้องข้าวโพดหันขวับมามองไอ้โซโล่มันอย่างแปลกใจ คนอื่นๆ ที่ยังไม่รู้ก็ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อว่าหนุ่มหุ่นล้ำแอนด์แฮนซั่มอย่างไอ้โซโล่ตอนเด็กๆ จะอ้วน! ไอ้หมอหมูทำหน้าพึงพอใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้แฉมันก็นั่งลงหัวเราะเสียงน่าเกลียดโดยมีไอ้โซโล่เหลือบมองไปทำหน้าอย่างกับกำลังคิดแผนลอบฆ่าอย่างไงอย่างนั้น
ไอ้ชินหมุนขวดอีกครั้ง คราวนี้ปากขวดมันหยุดอยู่ที่ไอ้ฮอยฮัก ไอ้บ้านั้นทำหน้านิ่งไม่รู้ว่ามันจะโจมตีใคร ไอ้เวรนั้นเสือกเหลือบมาหาผมก่อนจะเหลือบไปมองไอ้สตางค์ ผมใจเต้นตึกตัก หวังว่าจะไม่ใช่กูหรอกนะ!!? ผมมองไอ้ฮักอย่างเป็นกังวล อย่านะมึง!! มึงแฉมากูแฉกลับจริงๆ ด้วย!!
“พรีสต์...”
เฮ้ยๆ!!!!
“ตอนเด็กๆ น่ะน่ารักมากเลยล่ะนะต่างจากตอนนี้ลิบลับเลย”มันเอ่ยหน้าตายแล้วเหลือบมามองผม ไม่ต้องเหลือบมามองกู!! อย่าให้ถึงทีกูล่ะกัน มึงจะหนาว!! ผมยิงฟันใส่ไอ้ฮอยฮักแล้วตบหลังไอ้โซโล่ที่คอยพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้ฮอยฮักด้วยสีหน้าเสียดายจริงจัง มึงเสียดายความใสซื่อโนเนะของกูขนาดนั้นเลยหรือไง!?
“คิดไม่ออกว่าไอ้น่ารักนั้นเป็นอย่างไงวะ”ไอ้วินเซอร์มันประชดด้วยหน้าดูถูกกูสุดๆ ผมมองมันเขม็ง ไอ้บ้าเอ๊ย!! สมัยนั้นกูน่ารักจริงๆ!!! ไอ้ชินไม่พูดไม่จามันหมุนขวดนั้นอีกครั้งแล้วคนที่ถูกหวยก็คือตัวมันเองนั้นแหละ! ไอ้ชินยิ้มกว้าง
“ตอนเด็กๆ พรีสต์จะน่ารักขนาดไหนก็คงจะน่ารักไม่สู้ไอ้วินเซอร์มันหรอก! ตอนเด็กๆ น่ะไอ้วินเซอร์อ่ะน่ารักน่าร้าก!!! แบบโฮกๆ อ่ะ ตัวเล็กๆ อ่อนแอๆ ไม่เชื่อดูรูปนี้เป็นหลักฐาน!!”ไอ้ชินไม่โม้เปล่าครับควักรูปออกมาจากกระเป๋าตังส์ของตัวเอง เอ่อ...ว่าแต่ทำไมมึงพกรูปตอนเด็กๆ ของไอ้วินเซอร์ด้วยวะ!!! ไม่แปลกไปหน่อยหรือไงเฟ้ยไอ้ชิน!
“ไหนๆ”แต่ละคนเนี่ยให้ความสนใจกันออกหน้าออกตา ไอ้โซโล่มันก็พยักหน้ายืนยันว่ามันน่ารักจริงๆ ส่วนเจ้าตัวน่ะเหรอ? นั่งทำหน้าไร้อารมณ์แคะหูแบบไม่สนใจ ผมกำลังจะโน้มตัวไปดูบ้างแต่แล้วกลับมีคนชิงรูปถ่ายนั้นไปเสียนี่!! คนอื่นๆ ก็ประท้วงกันทันทีเพราะยังไม่เห็นรูปนั้นเลย
“โห นี่มันใช่ไอ้วินเซอร์จริงๆ เหรอวะ?”ไอ้โจ้ที่ไม่รู้ลุกขึ้นมาตอนไหนคว้ารูปนั้นมาดูแล้วเงยหน้ามองตัวจริงในปัจจุบันทำหน้าแหยงๆ ใส่อีกต่างหาก ไอ้วินเซอร์ทำเสียงขึ้นจมูก พวกผมก็แย่งมันมาดูทีละคนจนกระทั่งมาถึงมือของผม ผมมองรูปนั้นแล้วงงเป็นไก่ตาแตก
อะไรกันวะเนี่ย!!!?
นี่คงจะไม่ได้อำกูอยู่ใช่ไหม? เจ้าเด็กตัวเล็กๆ กอดตุ๊กตาหมีทำท่าจะร้องไห้ดูออดแอ้นบอบบางชิบหาย นี่มันใช่ไอ้เปรตวินซอร์ตอนเด็กจริงๆ งั้นเหรอ!!? สมองของผมกำลังถูกทำให้เสียศูนย์ครั้งใหญ่อีกครั้ง!! มันจะเปลี่ยนไปเกินไปแล้วโว้ย เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าได้เลย! แต่ว่ามันคุ้นๆ น่ะเนี่ย เหมือนเคยเห็นไอ้เด็กคนนี้มาก่อนแล้วอีกอย่างไอ้ตุ๊กตาหมีทำหน้ากวนตีนติดโบว์แดงยักษ์นั้นก็เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนอีกด้วย!! ที่ไหนวะ? คิดไม่ออกแฮะ อืม...
“ไอ้แว่นดูสิวะ ไอ้วินเซอร์ตอนเด็กๆ ไง น่ารักใช่ไหมล่ะ!?”ไอ้ชุบมันแย่งรูปไปจากมือของผมแล้วไปโชว์ไอ้ฮอยฮักที่นั่งนิ่ง มันเหลือบมองรูปนั้นไร้ความรู้สึกใดๆ หน้าเนี่ยเฉยสนิท ผมก็ยกยิ้มแกล้งถามมันไป
“เป็นไงวะฮัก ระหว่างกูกับไอ้วินเซอร์ตอนเด็กๆ ใครน่ารักกว่ากัน?”
“...”ไอ้ฮักมันนิ่งไม่ยอมตอบครับ ฮิๆ ไอ้บ้านี่มันเถรตรงครับ! ถามอะไรไปมันก็ชอบตอบกลับมาตรงๆ ซะคนถามหงายคว่ำ คราวนี้คงจะตอบยากอยู่ล่ะนะ! ที่เงียบเพราะกูน่ารักกว่าใช่ไหมล่ะ ไม่กล้าตอบให้ไอ้วินเซอร์ที่จ้องมึงเขม็งแบบนั้นเสียใจใช่ไหมล่ะ!? ใครบอกให้มึงว่าแฉเรื่องกูก่อน ได้ทีผมก็กดดันมันเข้าไปอีกครับ!
“ว่าไงวะ? กูหรือไอ้วินเซอร์?”
“ไอ้พรีสต์น่ารักกว่า”ไอ้ฮอยฮักมองมาที่ผมแล้วเอ่ยขึ้น วุ้ย! ไอ้บ้านี่มันก็ยังเถรตรงเหมือนเดิมครับ!! ผมแอบตกใจเล็กน้อยแต่ไอ้วินเซอร์น่ะสิทำหน้าไม่พอใจในคำตอบของไอ้ฮักมันอย่างแรง เห็นแบบนั้นแล้วตูที่เป็นคนดีมีคุณธรรมต้องตามตอกย้ำ!
“ไงล่ะไอ้วินเซอร์! ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้วินเซอร์ถลึงตามองผมอย่างน่ากลัว นี่ถ้ามันลุกมาต่อยผมได้มันคงจะทำไปแล้วล่ะ แต่มันทำไม่ได้เพราะฉะนั้นผมก็ทำหน้าเยาะเย้ยสะใจแบบไม่กลัวตาย เหอะๆ! แล้วไอ้ชินมันก็เรียกความสนใจมาที่มันอีกครั้ง ไอ้ชินจัดการหมุนขวดอีกรอบ ขวดนั้นหมุนติ้วๆ ไปหยุดที่หน้าไอ้ชุบ มันดีใจอย่างกับมันถูกรางวัลที่หนึ่งแน่ะ! แล้วมันก็ยิ้มๆ ชี้ไปที่ไอ้ชิน
“รักแรกของไอ้ชินน่ะคือไอ้วินเซอร์ตอนเด็กๆ ล่ะ ก๊ากกกกก!!!”
“ไอ้เวรชุบ!! ไอ้บ้า!!”ไอ้ชินมันโวยวายทันทีเมื่อโดนไอ้ชุบแฉความลับนี้ ขนาดไอ้วินเซอร์ยังทำหน้าตกใจ ไอ้โซโล่เนี่ยแอบหัวเราะตัวสั่นเลยล่ะครับ ไอ้ชินมันหน้าแดงแปร๊ดพยายามปฏิเสธโบกไม้โบกมืออย่างจริงจัง ปริศนาที่ไอ้ชินพกรูปของไอ้วินเซอร์ตอนเด็กๆ ก็ไขกระจ่างแล้วครับ!! นี่มึงชอบแบบนี้เหรอวะไอ้ชิน โห...
“ระวังไอ้แว่นตามฆ่ามึงน่ะโว้ยไอ้ชิน!”ไอ้หมอหมูมันกลั้นหัวเราะแล้วเอ่ยขึ้นมาขำๆ ไอ้แว่นชินมันดันกลัวจริง รีบทำหน้าสงสารเป็นหมาน้อยร้องหงิงๆ มองไอ้ฮอยฮักละห้อย เห็นแบบนั้นแล้วมันน่าฆ่าให้ตายมากกว่าจะน่าสงสารวะ!
“ไม่ล่ะ แค่เรื่องตอนเด็กๆ ฉันไม่แคร์”ไอ้ฮักมันโบกมือปฏิเสธไปอย่างรวดเร็วเสียจนไอ้วินเซอร์เนี่ยทำหน้าไม่ถูกว่าควรดีใจหรือเสียใจดีแล้วมันก็ถอนหายใจยกเหล้าซดเอาๆ แบบไม่สนใจใครหน้าไหน มึงต้องทำใจไว้เยอะๆ เพราะไอ้ฮอยฮักน่ะมันไม่เหมือนชาวบ้านเขาหรอก! แล้วจู่ๆ น้องข้าวโพดที่นั่งไม่มีบทอยู่นานก็ยกมือขึ้นเอ่ยเสียงใส
“ผมอยากรู้ความลับของพี่ฮอยฮักน่ะครับ!”
“น้องข้าวโพดครับ ไอ้ฮอยน่ะมันยิ่งกว่าบุรุษผู้ลึกลับ พวกพี่ไม่รู้หรอกครับความลับมันน่ะ! ใครรู้ความลับมันล่ะก็ช่วยบอกกูที จะขอบพระคุณมาก!!”ไอ้โจ้เอ่ยด้วยใบหน้าจริงจังสุดๆ มันก็ไม่ได้ลึกลับขนาดนั้นหรอก ความลับของไอ้ฮักน่ะกูรู้ตั้งหลายข้อต้องขอบคุณพี่ยิ้มและพี่เฮอร์มิตที่ทำให้ผมรู้ความลับพวกนี้! น้องข้าวโพดหันมาจ้องผม อะไรครับน้อง? อย่าให้พี่แฉเลยไม่รู้ว่าตอนนี้ไอ้ฮอยฮักมันจะเตรียมลับมีดไว้หั่นศพพี่หรือเปล่าก็ไม่รู้!
“พี่พรีสต์~ พี่รู้หรือเปล่าครับ?”
“เอ่อ...แบบว่า...”
“มึงรู้เหรอวะ?”
อย่ากดดันกู!!! พวกมึงไม่เห็นเหรอว่าไอ้ฮักมันจ้องมาทางกูตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว อยากให้กูกลายเป็นศพภายในสิบวินาทีหรือไง!!? ผมมองคนอื่นๆ ที่เบิ่งตามองมาที่ผมอย่างกดดัน แต่ละคนอยากจะรู้ความลับของไอ้ฮักมันทั้งนั้น คงจะอยากรู้จุดอ่อนมันล่ะสิ เหอะๆ ไอ้ฮอยฮักเนี่ยมองผมนิ่งผมสบตากับมันอย่างอึดอัดใจ สายตามันประมาณว่า ‘มึงพูดไปมึงตาย’! แบบนั้นแล้วกูจะกล้าพูดได้อย่างไงล่ะ!!?
“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน”ไอ้วินเซอร์มันเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากแบบชั่วๆ ไงไม่รู้ นี่มึงตั้งใจจะฆ่ากูใช่ไหม!!? ไอ้วินเซอร์มันหันไปมองไอ้ฮอยฮักแล้วยิ้มให้ก่อนจะหันมาพูดกับผม
“ความลับของฮอยฮักคืออะไรวะ?”
ผมมองไอ้ฮอยฮักอีกครั้ง มันมองผมแล้วหันหน้าไปทางอื่น บ๊ะ!! ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยชอบที่จะโดนแฉ แต่จากการประเมินสถานการณ์เมื่อกี้แล้วไอ้ฮอยฮักมันดูท่าจะแพ้ไอ้รอยยิ้มเมื่อกี้ไปเสียซะสนิทเลยล่ะครับ!! อะไรกันวะ ก็แค่ไอ้วินเซอร์มันยิ้มเท่านั้นทำไมมึงถึงใจอ่อนง่ายๆ แบบนั้นวะ ทีเพื่อนอย่างกูอ่ะไม่เคยยอมให้สักครั้งแล้วไอ้วินเซอร์มันดีกว่ากูตั้งไหนกัน!!? ชิ! อิจฉามันอ่ะ อิจฉาไอ้วินเซอร์โว้ย!!
“กูไม่รู้!”
เรื่องอะไรที่ผมจะต้องบอกไอ้พวกนี้ด้วยวะ! หึ!! ไอ้วินเซอร์เนี่ยมองผมนิ่งเชียว เหอะๆ น้ำหน้าอย่างมึงน่ะกูไม่บอกให้โง่หรอกโว้ย แล้วไอ้แซมมันก็โวยวายว่าผมน่ะรู้ไม่จริง ใครบอกว่ากูรู้ไม่จริงกันวะ กูน่ะรู้ลึกรู้จริงโว้ย!! คบมันมาตั้งแต่อนุบาลได้ ถ้าไม่รู้ก็ไม่รู้จะว่าอย่างไงแล้วล่ะครีบ
แต่ละอย่างเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อเท่าไรแต่มันก็ไปแล้วจริงๆ ไม่เชื่อล่ะสิอย่างไอ้ฮอยฮักเนี่ยเป็นเจ้าพ่อน้ำตา ทำไมน่ะเหรอ? แค่ดูหนังเศร้ามันก็ร้องไห้เป็นเผาเต่าอย่างไม่อายด้วยล่ะครับ และที่เด็ดกว่านั้นน่ะตอนมันร้องไห้ล่ะนะ มันน่ารักสุดๆ เลยล่ะ เข้าใจเลยว่าทำไมพี่ยิ้มกับพี่เฮอร์มิตถึงชอบชวนพวกผมดูหนังเศร้ากันนักแต่พอหนังจบมันก็ทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น! ความลับของฮอยฮักที่ไม่น่าเป็นไปได้ยังมีอีกเยอะแยะแน่ะ!
“เอาความลับที่มันเจ๋งๆ หน่อยซี แบบนี้มันไม่เห็นจะสนุกเลยวะ”ไอ้ชินมันบ่นพึมพำทำหน้าไม่สนุกแล้วไอ้ชุบมันก็หัวเราะหึๆ
“ความลับเจ๋งๆ อย่างเช่น รักแรกของมึงเป็นไอ้วินเซอร์ใช่ไหมไอ้ชิน?”
“...”ไอ้ชินมันก็เงียบไปเลยครับ สมน้ำหน้า! อยากจะแฉความลับของคนอื่นดีนักโดนซะมั้ง! ไอ้ชินมันบ่นงึมงำแล้วหมุนขวดอีกครั้ง มันจ้องไอ้ชุบเขม็งอยากจะแฉความลับของเพื่อนที่เอาความลับระดับชาติของมันมาขาย แล้วปากขวดนั้นก็ชี้ไปที่ไอ้สตางค์ ไอ้เตี้ยมันก็ยิ้มแฉ่งแล้วมองมาที่ผม เฮ้ยๆ คงจะไม่ใช่กูอีกใช่ไหม!!? ไม่เอาแล้วนะ ไม่อาวววว!
“รักแรกของไอ้พรีสต์คือเพื่อนสมัยเด็กๆ ของมัน!”
“แถมยังเป็นผู้ชายด้วย”
“...”
ไอ้ฮักกกกกก!! มึงจะพูดต่อทำไมฟ่ะไอ้บ้า!!?
“อะไรนะ รักแรกของไอ้พรีสต์เป็นผู้ชาย!!?”ไอ้สตางค์และไอ้แซมประสานเสียงกันอย่างโอเว่อร์ยิ่งกว่าวงคอรัส คนอื่นๆ เนี่ยมองไอ้ฮักที่พยักหน้าหงึกๆ ด้วยใบหน้านิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ก็มันอกหักจากคนๆ นั้นถึงได้มั่วผู้หญิงเป็นว่าเล่นไงล่ะ”
“อะไรวะเนี่ย ทำไมมึงรู้วะไอ้ฮอย!? พวกกูไม่เคยรู้มาก่อนเลยน่ะเนี่ย!!”ไอ้โจ้มันเอ่ยเสียงดังแปลกใจ มันจะไม่รู้ได้อย่างไง ก็ไอ้คนที่ให้กูนิสัยผิดเพี้ยนไปแบบนี้ไม่ใช่ไอ้ที่ทำหน้านิ่งเล่าเรื่องคนอื่นหน้าตาเฉยนั้นหรือไง!? ผมกัดยิงฟันใส่ไอ้พวกที่มองผมด้วยสายตาแคลงใจ
“มองอะไรของพวกมึงวะ!?”
“เปล่า~~”
จะให้กูเชื่อได้อย่างไงฟ่ะ ตอบกันเสียงสูงแบบนั้นน่ะ!! ไอ้สตางค์มันมองผมแล้วบุ้ยปากไปที่ไอ้คนนั่งข้างๆ ผม ผมก็เหลือบมองไป ไอ้โซโล่เนี่ยนิ่งซะ เมื่อกี้มันยังหัวเราะร่ากับเพื่อนแหม็บๆ แล้วไงกลายเป็นรูปปั้นนิ่งเงียบแบบนั้นได้วะ!?
“ใคร?”
“หา?”
“มันคือใคร!!?”ไอ้โซโล่ถามขึ้นเสียงดังเมื่อครั้งแรกผมได้ยินไม่ถนัด ไม่เห็นต้องเสียงดังขนาดนั้นเลยฟ่ะ คนอื่นๆ เนี่ยเงียบฉี่เมื่อไอ้โซโล่มันลงไม้ลงมือกับโต๊ะดังปัง ผมมองไอ้โซโล่แล้วกะพริบตาปริบๆ หันไปมองไอ้ตัวต้นเหตุทั้งสองคน คนหนึ่งมองทางอื่นไม่ขอมีเอี่ยวด้วย อีกคนหนึ่งก็ยกเป๊บซี่จิบแบบไม่ยี่หระใดๆ พวกมึงจะไม่รับผิดชอบอะไรเลยหรือไงวะ ทำให้กูงานเข้าแท้ๆ!
“ก็แค่อดีตน่ามึง คิดเล็กคิดน้อยไปทำไมกันฟ่ะ เดี๋ยวก็หัวล้านกันพอดี”หมอหมูพยายามที่จะช่วยผมแก้สถานการณ์แต่ไอ้โซโล่กลับไม่สนใจคำพูดของไอ้หมูแม้แต่น้อยมันจ้องผมเขม็ง ทำไมมึงอยากจะรู้ขนาดนั้นด้วยวะ!? เรื่องมันก็ผ่านมานานนมจนกูลืมไปแล้วด้วย!
“มึงรู้ไปก็ไม่ได้อะไรหรอกน่า”
“บอกกูมา! อย่าลีลาสิวะ”
“ไอ้บ้าโซโล่ มึงจะหึงอะไรก็ให้มันพอดีหน่อยสิฟ่ะ แค่นี้อย่าทำเป็นโวยได้ป่ะ หมดอารมณ์กินเหล้ากันพอดี”ไอ้วินเซอร์มันเอ่ยแทรกขึ้นมาโต้งๆ ไอ้โซโล่มันหึงงั้นเหรอ!? เปล่านะ ผมไม่ได้ยิ้มสักหน่อย แฮะๆ ก็แค่ดีใจเล็กน้อยกับอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงของไอ้โซโล่ พอไอ้วินเซอร์มันว่าแบบนั้นไอ้โซโล่มันก็นิ่งแล้วก็หันหน้าหนีไปทางอื่น
“เวร กูไม่ได้หึงโว้ย!”
“ถุย!!”พวกเพื่อนๆ ของมันก็สามัคคีกันถุยอย่างพร้อมเพรียง ไอ้โซโล่มองเพื่อนของมันอย่างหมั่นไส้ มันหันมามองผมแล้วขมวดคิ้ว
“ยิ้มอะไรของมึงวะ?”
“เปล๊า มึงหน้าแดงอยู่อ่ะ”ผมตอบไปแล้วใช้นิ้วจิ้มแก้มของไอ้โซโล่ ไอ้บ้านั้นยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่แต่ไม่วายจะแก้ตัวแบบเอาสีข้างแถพื้น
“กูก็แค่เมา!”
ผมหัวเราะในลำคออย่างสุขสุดๆ ไอ้โซโล่มันก็ทำหน้าบึ้ง อะไรอ่ะ นี่มันน่ารักสุดๆ ไปเลยไม่ใช่เหรอวะเนี่ย? ขี้หึงแบบไม่บันยะบันยั้งแต่พอเขินมันก็น่ารักดีนะ พออภัยให้ได้แหละ! ผมก็จิ้มแก้มมันยิ้มล้อๆ มันอยู่สักพัก ไอ้โซโล่ก็หันมางับนิ้วของผม เหวอ!!! ไอ้บ้าโซโล่ลิ้นของมึงอ่ะ!!! ผมหน้าแดงระเรื่อเมื่ออีกฝ่ายจับมือของผมแล้วเลียแผล่บๆ
“ขอประทานโทษนะครับไอ้คุณมึงทั้งสอง ถ้าจะทำกันโปรดย้ายไปทำที่บ้านเลยเฟ้ย!! อายพวกกูที่นั่งเป็นหัวหลักหัวตอบ้าง!!?”ไอ้คุณแซมตวาดแง่งๆ ทันที ผมสะบัดมือมาเช็ดๆ ใส่เสื้อตัวเองแล้วถลึงตาใส่ไอ้โซโล่ที่ยิ้มอย่างไม่มียางอายเลยสักนิด ชิ! ผมนั่งจิบเหล้าที่ไอ้แซมชงให้สุดฝีมือต่อ
“ไอ้ฮอยฮัก ขอถามอะไรหน่อยได้ป่ะวะ?”เมื่อทุกคนเงียบไอ้สตางค์มันเอ่ยขึ้นมองไอ้ฮักเขม็ง คนอื่นๆ ก็หันมาสนใจว่าไอ้สตางค์มันจะถามอะไร สีหน้ามันลำบากใจที่จะเอ่ยแต่สุดท้ายมันก็ถามขึ้นมา
“มึงกับวินเซอร์น่ะ...เอ่อ...คบกันเหรอวะ?”
“...”
เป็นคำถามที่ผมโดนใจอย่างแรง!! ก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าไอ้สองคนนี้มันไปคบกันได้อย่างไง เมื่อไม่กี่วันมานี้ไอ้วินเซอร์ยังเสียงแข็งต่อให้ตายกูก็ไม่เอามึงแบบนั้นน่ะ แล้วทำไมตอนนี้มันถึงเป็นได้นั่งข้างกันกระซิบกระซาบกันให้บรรยากาศชมพูปิ๊งๆ แบบนั้นไปได้!! ไอ้วินเซอร์มันไม่ได้ตอบอะไรครับนั่งทำเหมือนว่ามันไม่มีส่วนรู้เห็นใดๆ ไอ้ฮอยฮักมองไอ้สตางค์แล้วตอบเสียงเรียบๆ
“เปล่า ไม่ได้คบกัน”
“อ้าว! แล้วทำไมพวกมึงถึง...”
“มันเรื่องของพวกกู อย่าเสือก”ไอ้วินเซอร์มันเอ่ยดักไอ้หมอหมูที่กำลังเอ่ยมองเพื่อนด้วยสายตาที่ชวนขนลุก ผมมองไอ้ฮอยฮักที่นั่งนิ่ง เมื่อกี้มันตอบเป็นความจริงแน่ๆ ล่ะครับก็อย่างที่บอกไอ้ฮักมันเป็นประเภทเถรตรง ถามอะไรก็ตอบเขาไปซะหมดทุกอย่าง แล้วทำไมพวกมึงถึงทำตัวสวีตหวานแบบนั้นถ้าไม่ได้คบกันน่ะ!! ไอ้ฮักเหลือบมามองผมเล็กน้อย บรรยากาศเงียบสงัดน่าอึดอัดใจก็เข้ามาปกคลุม แต่ละคนไม่พูดจาอะไรสักคำจนกระทั่งผมทนไม่ไหวลุกขึ้นพรวด
“จะไปไหน?”ไอ้โซโล่มันจับผมไว้แล้วเอ่ยถาม ผมถอนหายใจ
“ไปห้องน้ำ!”พอผมตอบไปแบบนั้นไอ้โซโล่มันก็ปล่อยผมไปแต่โดยดี ผมเดินอ้อมมาแล้วดึงไอ้ฮอยฮักลุกขึ้นวิ่งปรู้ดเดียวถึงห้องน้ำไม่สนใจเสียงนกเสียงกาที่ไล่ตามหลังมา พอถึงจุดหมายผมก็นั่งยองๆ ไอ้ฮอยฮักนั่งยองๆ ตรงหน้าผม
“ทำบ้าอะไรของมึงวะไอ้ฮัก!!?”
“อะไร?”
“มึง...ไม่ได้คบกับมันแล้วทำไมถึงไปนั่งข้างมันวะ?”
“เพราะชอบน่ะสิ”มันตอบกลับมาอย่างรวดเร็วจนผมพูดอะไรไม่ออก ชอบมันก็เลยอยากจะนั่งข้างๆ งั้นเหรอ? โอเค กูเข้าใจ! แล้วทำไมไอ้บ้าวินเซอร์นั้นถึงยอมให้มึงนั่งข้างๆ ได้ทั้งๆ ที่ไม่ได้คบกัน? เหี้ยอะไรวะ! กูไม่เข้าใจ!!
“กูรู้ว่ามึงชอบมัน แต่มันล่ะ ชอบมึงหรือเปล่า?”
“กูไม่รู้”
“ฮัก...”ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับเพื่อนคนนี้จริงๆ นี่แกมีความสุขงั้นเหรอวะ ไอ้วินเซอร์มันมีดีตรงไหนกัน!? แกทำไมยอมมันถึงขนาดนั้นด้วย เวรเอ๊ย!! นี่คงไม่ใช่ว่าแกเป็นมาโซคิสม์หรอกนะไอ้ฮัก!! ไอ้ฮักมันมองหน้าผมแล้วยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย
“ขอบใจที่เป็นห่วงแต่กูไม่เป็นไรหรอก แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ”
“ไอ้บื้อ! มันจะดีได้อย่างไงวะ!? มึงอ่อนหัดเกินไปแล้ว!!”ผมอารมณ์ขึ้นจนเผลอตัวเขกกบาลไอ้ฮักมันไปหนึ่งที เวรล่ะสิ!! กูลืมตัวไปเลยอ่ะ ไอ้ฮักมันจ้องผมเขม็งเชียว อย่างนี้ต้องหาเรื่องอื่นมากลบเกลื่อน!
“ถามจริง มึงเสร็จมันยังวะ?”
“...อืม”
ฉะ!!!! กูถามเองเขินเอง ไอ้คนตอบเสือกตอบตรงๆ มาอีก ผมเงียบไอ้ฮักมันก็เงียบ ย๊ากกกกก!!! ไอ้ฮักหน้าแดงด้วยเว้ยเฮ้ย!!! ตกลงมึงเสร็จมันแทนที่มันจะเสร็จมึงใช่ไหม!!?
“ไหนมึงบอกว่าจะรุกมันวะ ไหงมึงเสร็จมัน”
“กูแค่ยุมึงเล่นๆ”
เวรฮัก!!! มึงยุกูเล่นๆ เนี่ยนะ ดีที่กูฉลาดไม่บ้าจี้ไปตามมึงน่ะ!! ถึงจะเคยรุกผู้หญิงมาเยอะแต่ระหว่างผู้หญิงกะไอ้โซโล่ แน่นอนว่ามันไม่เหมือนกัน ไอ้โซโล่มันแรงควายจะตาย! ดีไม่ดีกูถูกลงโทษฐานเล่นพิเรนทร์กับมันอีกน่ะสิ!! ผมมองไอ้ฮักที่ทำหน้านิ่งแล้วเอ่ยถามไปอย่างใคร่รู้ ก็แหงล่ะ! ไอ้ฮักมันไม่เคยมีแฟนกะเขา มั่วผู้หญิงก็ไม่เคย แสดงว่าครั้งแรกของมันก็ผู้ชายน่ะสิ!
“เป็นไงวะครั้งแรกน่ะ?”
“...ก็ดี”
“ลีลาเหี้ยวินเซอร์เด็ดเปล่าวะ?”
“อืม”
“มึงเสร็จมันไปกี่ครั้งแล้ววะ”
“ไม่ได้นับ”
อ๊ากกกกก!!! กูชักจะโรคจิต! แต่พอเห็นหน้าไอ้ฮักมันเขินๆ แบบนี้แล้วรู้ว่าทำไมถึงอยากจะแกล้งมัน ก็หน้าแบบนั้นมันน่ารักเป็นบ้าเลยนี่หว่า!! ยิ่งถามยิ่งหน้าแดงหลบตาลุกลิก โอ๊ย!!! ดูๆ ไปท่านเทพเขาก็มีมุมน่ารักแบบที่ผมคาดไม่ถึงเหมือนกันน่ะเนี่ย!!
“มึง...ที่บอกไม่ได้นับหมายถึงเยอะจนไม่นับเหรอวะ?”
“ใครจะว่างนับจำนวนครั้งกันล่ะวะ!”ไอ้คุณฮอยฮักเริ่มตีรวน จะว่าไปกูก็ไม่เคยนับเหมือนกันวะ โอเค ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่เรื่องนี้(แค่อยากรู้เฉยๆ แฮะๆ)
“แล้วมึงก็ยอมมันเนี่ยนะเจ้าโง่ฮัก!!?”
“...มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ กูไม่ใช่ผู้หญิง”
“มึงไม่เสียหายก็จริงแต่มึงไม่เสียใจเหรอวะ?”
มันเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่ต้องเสียใจไม่ใช่หรือไงที่มีสัมพันธ์ทางกายแต่ในทางใจน่ะไม่มีสิทธิ์ข้องเกี่ยวกัน อย่าบอกกูว่ามึงไม่ได้เสียใจเพราะกูไม่เชื่อหรอก มึงไม่ได้ดีใจกับสถานะตอนนี้ของมึงนักหรอกไอ้ฮอยฮัก ดูหน้ามึงตอนนี้กูก็รู้แล้ว! อย่างไงมึงก็เพื่อนกูทำไมกูจะไม่รู้ ไอ้ซื่อบื้อเอ๊ย เรื่องอื่นน่ะเก่งไปหมดแต่พอเป็นเรื่องนี้กลับโง่แบบไม่ลืมหูลืมตา เพราะอย่างนั้นแหละถึงถูกไอ้วินเซอร์หลอกเอาน่ะ! ผมเงียบไอ้ฮอยฮักมันก็ไม่ได้พูดอะไร
“...ความรักไม่จำเป็นต้องได้มาครอบครองเสมอไปก็จริงแต่ถ้าใจเรามันทุกข์มากก็ควรจะวางมันไว้เถอะ ไม่ได้บอกให้มึงเลิกชอบมันทันทีแต่มึงห่างๆ มันไว้ดีกว่านะไอ้ฮัก”
“ไม่”
ผมเอ่ยด้วยใบหน้าจริงจังกล่อมไอ้ฮักที่ซึมมะทื่อแต่จู่ๆ มันก็มองผมแล้วปฏิเสธอย่างหนักแน่น ไอ้บ้าเอ๊ย! สงสัยมึงจะเป็นมาโซจริงๆ นั้นแหละวะ!! ชอบทรมานตัวเองนักหรือไง? ผมไม่เข้าใจมันสักนิด ทำไมถึงได้ยึดติดกับไอ้วินเซอร์ขนาดนั้นกัน! แต่เอาเถอะ!! ในเมื่อมันปฏิเสธหนักแน่นขนาดนั้นผมก็ไม่มีอะไรจะโน้มน้าวให้มันเปลี่ยนใจได้อีก ผมถอนหายใจแล้วตบไหล่ไอ้ฮักเบาๆ
“กูว่าแล้วมึงต้องปฏิเสธ เอาเหอะ กูจะช่วยมึงเอง!”
“ไม่ต้องวะ เกรงใจ”
เหี้ยฮัก!!! ไม่ต้องปฏิเสธความหวังดีของกูเร็วขนาดนี้ก็ได้!! กูอุตส่าห์จะจัดเต็มช่วยมึงเต็มที่ ไม่ได้หวังว่าจะได้เห็นอะไรเด็ดๆ สักหน่อย จริงๆ นะ จริงๆ!! ไอ้เราก็เป็นเพื่อนกันมานมนาน อีกอย่างมึงช่วยกูมาตลอด คราวนี้กูช่วยมึงบ้าง มันจะเป็นอะไรไป!!
“เหอะน่า เชื่อฝีมือกูได้”ผมกำหมัดแล้วชูขึ้นอย่างมั่นใจ ไอ้ฮักมันก็ทำหน้าไม่เชื่อผมอยู่ดี บ๊ะ! อย่างไงกูก็เคยเป็นเสือมาก่อนจะเชื่องกับไอ้โซโล่นะโว้ย! ไม่นานไอ้ฮักมันถอนหายใจแล้วพยักหน้า
“อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ”
“ไว้ใจกูได้เลยฮัก!”
เอาล่ะ...ได้เวลาของกุนซือพรีสต์แล้ว!!!!
TBC.
จะดีเหรอฮักที่ปล่อยให้พรีสต์มันจัดการน่ะ? เอิ่ก!
ขอโทษที่หายไปสิบกว่าวันแน่ะ แค่อาทิตย์เดียวเอ๊ง~ :impress2:
บ้านไม่ได้น้ำท่วม แต่งานท่วมหัวน่ะสิ!! :sad4: :sad4:
อาจารย์สั่งงนยิ่งกว่าสั่งน้ำมูก ป๊าดดดดดดดด!!!
หายใจหายคอไม่ทันเลยทีเดียว เฮ้อ!
มาตอนนี้แล้วก็ขอตัวแวบหายไปสักพักล่ะเน้อ
ไม่ไหวจะเคลียร์ งานและเรียนหนักกว่าเทอมที่แล้วอีก!
อย่างไงก็อย่าเพิ่งลืมคนแต่งคนนี้ล่ะกัน ฮี่ๆ :sad11:
-
^^^
^^
จิ้มก่อนละกัน
แล้วแปะ!
*********************************
ฮอยฮัก คิดใหม่ก็ได้นะ :m20: ยังมีโอกาสอีกสักนิด
ตอนฮอยฮักเขินนี่น่ารักจังเลยน้า :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ฮัก วินเซอร์ :oo1: กันแล้ว
อยากอ่านเรื่องของสองคนนี้จัง
พรีตต์จะทำอะไรหน่ะ อยากรู้ อยากอ่านไวไว
-
ฮักน่ารักอ่า อยากรู้จังว่า ได้กันตอนเป็นฮักหรือเป็นเลิฟยู อยากอ่านต่ออออ
-
:jul3:1+ เพือกุนซือ พรีส เลยน่ะ :jul3:
-
พรีสต์คิดจะให้น้องข้าวโพดมาเป็นตัวกระตุ้นวินเซอร์ ใช่ป่ะ
:L2: :L2:
-
คิคิ สมกับที่รอ น่ารักกกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด มาแล้ว เปิดเรียนแล้วเหรอคะเนี่ย (เราเปิดไป3อาทิตย์แล้วก็โดนสั่งหยุดยาวเพราะน้ำท่วม555)
อัยย๊ะ มาม่ามาแล้วใช่มั๊ยเนี่ย 0_o!! ไอเราก็นึกว่า happy together กันแล้ว (เสร็จวินเซอร์ไปแล้วด้วย ><")
สู้ตายนะพรีสต์! ช่วยฮอยฮักให้ได้ล่ะ!! (รอดูความพิเรนท์ของแผนการ ฉันเชื่อใจนายนะพรีสต์!)
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ รอคอยตอนหน้า
ปอลิง มาทีละครึ่งก็ได้น้า จะได้ไม่รอกันนาน ^^
-
คุณน้องฮักค่ะ คุณน้องตอบได้ตรงคำถามมากเลย เจ๊ชอบมากกกก :z1: :z1: :z1:
ว่าแต่เจ๊อยากรู้จังว่ากี่รอบ :haun4: :haun4: :haun4:
-
กุนซือคนนี้จะไปป่วนคู่คนอื่นเขาล่ะไม่ว่า ฮ่าๆ
จริงๆอยากให้แฉความลับกันเยอะๆ แต่พอมาถึงชินนี่อึ้งไปหน่อย แอบรักวินเซอร์แต่เด็กเลย แต่ฮอยคงไม่ยกให้
ฮักก็ตอบได้ตรงมาก แม่ยกเลือดจะหมดตัว >////< แสดงว่าก้าวหน้ากันไปเยอะแล้ว
-
เอ่อฮักแน่ใจนะว่าจะให้พลีสต์ช่วยคิดผิดคิดใหม่ได้นะ
-
ว้าว...
ฮักแรงส์เสมอต้นเสมอปลาย o13
-
ฮักน่ารักอ๊ะ
:-[ :-[ :-[
แต่ให้พรีสลงมืออย่างนี้. . . จะรอดไม่เนี่ย
เอาเถอะ ถึงจะห้ามก็คงไม่อยู่อ่านะ
แต่แอบคาใจรูปตอนเด็กของวินเซอร์กะตุ๊กตาหมีตัวนั้นอ่า
-
เฮ้ออออออออ บางทีกุนซืออย่างพริตตี้ ก็น่าจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นนะ
-
อยากอ่านตอนของคู่นี้จริงๆเลย
ฮักอ่ะ น่าร้กเกินไปแล้ว
-
เสร็จดาร์ลิ้งแล้วจริงอ้ะ o18
ปล.กุนซือพรีสจะทำให้ยุ่งกว่าเดิมแน่เลย :laugh:
-
พรีสต์คุ้นหน้าวินเซอร์ด้วยเหรอ แสดงว่าทั้งสี่หนุ่มเคยเจอกันตอนเด็กๆ อะสิ ทั้งพรีสต์ ฮอย โซโล่ วินเซอร์
ฮอยมีอะไรกับวินเซอร์แล้ว บนเตียง?และใกล้ชิดกันขนาดนั้นวินเซอร์จะไม่รู้จริงๆ หรือว่าฮอยเป็นเลิฟมี แว่นไม่ใส่หน้าที่แต่งไว้ก็น่าจะเลือนออกไปบ้างด้วยนี่นะ งงๆๆ (สงสัยว่าวินเซอร์รู้แต่แกล้งไม่รู้หรือเปล่า?)
-
คิดว่าฮักช่วยตัวเองน่าจะดีกว่า :pandalaugh:
รักแรกของพรีสต์นี่ใคร ใช่เจ้าอ้วนโซโล่อ่ะป่าว :m28:
-
:m12: :m12: กุนซือพรีสต์จะทำไรอะ บอกหน่อยดิ
-
:laugh:พรีสต์เอ้ย เรื่องตัวเองน่ะเอาให้รอดก่อนเหอะ
อย่าไปยุ่งเรื่องของฮักเล้ย
-
ฮักสุดน่ารักของผม เสร็จวินเซอร์แล้วเหรอ ไม่นะๆๆๆ :z3:
-
ฮักเสร็จวินเซอร์แล้ว :z1:
เอ่อ..พรีสต์ จะช่วยทำให้เรื่องมันยุ่งรึเปล่าเนี่ย :laugh:
-
ฮือออออออออออ เค้าแอบสงสารฮักอ่ะ :m15:
ยอมวินเซอร์แต่วินเซอร์ไม่ให้เป็นแฟนเหรอ แง้ เส้าาาาาา
แต่ก็อยากอ่านตอนฮักกับวินเซอร์ อะจิ๊กๆกันอ่า กรี๊ดดดดด :impress2:
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงงงง :o8:
พรีสต์ต้องช่วยฮักให้สำเร็จน้าาาาา
-
เรื่องแฉแต่ละเรื่อง
ความลับแต่ละคน
มัน :laugh:
-
ฮัก นายจะเชื่อกุนซือพรีสต์เหรอ มันจะเชื่อได้มั๊ยนะ :a5:
-
:L2:
-
พรีสต์สู้ๆ :mc4:
-
ว้าว มาแล้วววววววว *-*
ตอนนี้ฮักน่ารัก
พรีสต์กะโซเล่ก็น่ารัก
ว่าแต่ฮักไว้ใจพรีสต์ได้หรอเนี่ย 555
-
กล้าพูดนะพรีต
-
กุนซือพรีสต์ จาได้เรื่องมั้ยเนี่ย คริคริ
-
จะดีเหรอ
กุนซือพรีสต์มันยังเอาตัวไม่ค่อยจะรอดเลย :laugh:
-
:z1: :z1: :z1: ก :oo1: กี่รอบกันเอ่ยยยย ??? 555
-
รักแรกของชินคือวินเซอร์ :m20:
กุนซือพรีสต์จะช่วยยังไงเนี้ย
-
สงสารฮอยฮัก
กุนซือพรีสต์ จะกลายเป็นกุนเชียง หรือเปล่า :z3:
-
หมั่นไส้วินเซอร์มากกกกกกกกกก
เก๊กชะมัด
เดี๋ยวน้องข้าวโพดก็ตัดหน้าหรอก o18
-
โอ้วว
คู่ฮักนี่แรงจริง! เอิ๊กกกก :laugh:
-
:jul3: :jul3: :jul3:กุนซือพรีสต์
มันจะได้เรื่องมั้ยเนี้ยยยย
-
มันจะรอดไหมเนี่ย ท่ากุนซือผู้ยิ่งหย่ายยย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
กุนซือพรีสต์จะทำสำเร็จไหมน้อ :z1:
แต่ฮอยฮักน่ารักอ๊า :o8: ถามจริงก็ตอบจริงไม่มีกั๊กเล้ยหนู :laugh:
-
กุนซือพรีสต์ไม่ค่อยไว้ใจเลย
-
ฮ่า ฮ่า ความลับกระจายย
ทำไมมีแต่คนหลงรักฮอยฮักหล่ะเนี่ย รวมทั้งโซโล่ด้วยหรือเปล่า
-
พรีสต์ไม่บอกไปล่ะว่ารักแรกก็คือเลิฟมี
อยากรู้ว่าโซโล่กับวินเซอร์จะทำหน้ายังไง :z2:
-
พรีสต์จะจัดการให้ดีขึ้นหรือแย่ลง :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
:oฮักได้กับลิ้งค์แร้วเหรอแต่ :pandalaugh:กุนซือสุดสวยจาออกโรงเรื่องไรน้า :laugh: :bye2:
-
พรีสต์จะทำไรอ่ะ?
-
อยากอ่านต่อแล้วอะมาต่อไวๆนะ
-
ทำใจดี ๆ ไว้นะฮัก
-
พรีสต์เอ๊ย ตัวเองยังจะเอาไม่รอดเล้ย จะไปช่วยเค้าอ่ะ :m20:
น่าเป็นห่วงฮอยฮัก จะรุ่งหรือจะร่วงก็ไม่รู้
ว่าแต่กลุ่มนี้เค้าพัวพันกันยุ่งไปหมดเลยเนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อยากอ่านคู่ฮักกกกกกกกกกกกกก
เมื่อไหร่เรื่องโน้นจะทันเรื่องนี้ซักทีอ่า
อยากอ่านๆๆๆ o9 o9 o9
-
เอาใจช่วยนู๋พรีสต์ในการวางแผนนู๋ฮอยฮักนะจ้า
แต่อย่าลืมเอาตัวเองให้รอดจากโซโล่คืนนี้ด้วย คริคริ
-
เย้ๆๆๆๆ
มาต่อแล้ว THANK U ค่าาาาาาาาาาาา
:mc4:
-
ฮักน่ารักอ้ะ
นี่ถ้าโซโล่รู้เรื่องตอนเด็กของฮักกับพรีสต์คงสติแตก ฮ่าๆ
ทำไมวินเซอร์มันไม่ชอบขี้หน้าพรีสต์? บ้านะแกน่ะ
:กอด1: เลิฟๆ :กอด1:
-
พรีสต์เอ้ยยยย ตัวเองยังจะเอาไม่รอด :angry2: ยังคิดจะไปช่วยเรื่องคนอื่นอีก ไม่เจียมบอดี้จริงจริ้งงงง :เฮ้อ:
-
เอ่อ พรีสต์คะ ของหนูเอาให้รอดก่อนดีกว่าไหม
ไปเคลียร์กะโซโล่เรื่องรักแรกก่อนเถอะ ท่าทาง
มันคงไม่ยอมจบง่ายๆ แน่ ถ้าไม่รู้ว่าคนนั้นคือใคร
ก็ไม่แน่นะ ถ้ารู้ว่าคือฮัก โซโล่ คงได้ช่วยเพื่อนหนู
ได้สมหวังกับวินเซอร์ก็ได้ กันไว้ดีกว่าแก้อ่ะนะ
-
กุนซือ ระวังไปทำครอบครัวเค้าแตกแยกล่ะ
555555555555
พลีสต์น่ารักอ่ะ โซโล่ก็นะ
ขี้หึงเกิ๊ น นน นน
-
อยากให้ฮักคู่กับพรีสอ่า :m17:
-
จะไหวมั้ย เชื่อได้มั้ย ท่านกุนซือพรีสต์
-
กุนซือพรีส
รอๆๆๆๆๆ
-
จะมีแผนไรน้า
-
รอกุนซือพรีสต์ :impress:
-
สงสัยเรื่องจะยุ่งมากกว่าเดิม ได้กุนซือคนนี้
-
ความลับแต่ละคนช่างน่าสนใจ
พรีสสู้ๆน่ะจ้ะ
-
ตามมาอ่านจากอีกที่หนึ่งเพิ่งได้เม้นที่นี่ครั้งแรก ฮักน่ารักจังเลย ดูนิ่งๆแต่พอหลุดเขิลแล้ว อร๊ายยยยย ส่วนพรีสต์ก็....เอิ่ม ดูเหมือนเป็นคนดีที่มีหางโผล่ออกมา 55555...ส่วนโซโล่ก็ พ่อคูณณณ จะหึงไรนักหนาเนี่ยแต่อย่างว่าคนเค้ารักของเค้าอะเนอะ
-
ให้พรีสต์ช่วยมันจะดีเหรอฮัก
+1 นะคะ
-
เอาล่ะ...ได้เวลาของกุนซือพรีสต์แล้ว!!!!
:laugh: :laugh: :laugh:
คือได้เวลาป่วนแล้วใช่มัยล่าาา :z2: :z2: :z2:
-
ครั้งแรกของน้องฮักคือวินเซอร์เหรอ แอร๊ย :$
-
ฮักเอ้ยยยย
น่าสงสารจริงๆ ชีวิตอยู่ในกำมือพรีสต์ซะแร้ววววว จะรอดมั้ยเนี่ย :เฮ้อ:
-
พรีสต์เอ้ยจะช่วยให้เขารักกันหรือจะช่วยให้ยุ่งกว่าเดิมจ๊ะ
แต่ว่าก่อนช่วยฮัก หนูไปเคลียร์รักแรกกะสามีก่อนดีไหม ไม่งั้นโดนจัดหนักแน่ :laugh:
-
ท่านกุนซือคนนี้จะช่วยให้ยิ่งยุ่งรึเปล่า
-
กรี๊ดดด ในเรื่องนี้ฮักกับวินเซอร์ไปไวมากก
เรื่องนั้นยังแค่เริ่มๆเอง ฮ่าๆๆๆ
โซโล่ขี้หวงง ขี้หึงงงง 55
มันก็แค่เรื่องในอดีตนะ ! ฮ่าๆๆๆ
หวังว่ากุนซือพรีสต์คงได้ความนะ
ฮะๆ +1 ให้จ้าาา
-
ตามอ่านทันแล้ว
อยากทราบแผนกุนซือพรีสต์แล้ว รีบมานะครับ
-
อ้ากกกกกกกกก ฮักเสร็จวินเซอร์ไปแล้ววววว
ไปเสร็จกันตั้งแต่ตอนไหน แล้วก็เมื่อไหร่เนี่ย
ว่าแล้วก็อยากอ่านเรื่องนู้นด้วย
ส่วนโซโล่ก็หึงพรีสต์แบบไม่บันยะบันยังจริงๆ
ขนาดเรื่องในอดีตก็หึงซะ แถมยังมีสวีตกันเล็กๆอีก
นี่ถ้าไอ้คุณแซมไม่ขัดคอสงสัยงานนี้มีได้เสียกันตรงนั้นแน่ๆ :fox2:
อยากรู้จังว่าพรีสต์จะช่วยฮักยังไง?
แล้วนี่ถ้าพี่เฮอร์มิตรู้เข้าว่าพรีสต์ช่วยฮักให้สมหวังในรักพี่เค้าจะทำยังไงนะ
อุตส่าห์แอบเล็งมาตั้งนาน
-
ริจะเป็นกุนซืดให้กับเทพอย่างฮัก คิดเรื่องตัวเองให้รอดก่อนดีมั้ยพรีสต์
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮัก กะ วินเซอร์ ... กัน :a5:
-
จะรุ่งหรือร่วงกันเนี่ยกุนซือพรีสต์ :laugh:
-
โซโล่หึงน่ารักอ่ะ
-
ตลอดดดดดดดอ่ะพรีสต์
อย่าไปทำเขาเข้าใจผิดล่ะ
-
ขอบคุณจ้า
รู้สึกเศร้าๆ ไงไม่รู้
ถ้ามีสัมพันธ์ทางกาย แต่ไม่ได้ใจเลยสักนิดเดียว
มีเพียงเราคนเดียวเท่านั้นที่รักหมดใจ เฮ้อ.......
รักมากยอมมากก็เจ็บมาก แล้วสักวันฮักก็จะวางมันลงได้
ลองสู้ให้จนถึงที่สุด แต่เมื่อถึงที่สุดแล้วยังไม่ได้สมใจ
ก็ปล่อยมันให้ลอยไปกับสายลม สายน้ำซะเถอะ
รักตัวเองให้มากที่สุดนะจ๊ะ ฮอยฮัก......
นายโซโล่ ขี้หึงสุดยอดดดดดดดดดดด ^^ (บ่งบอกว่ารักมากสุดยอดเช่นกัน)
ฮอยฮัก เลือกถูกคนแล้วที่จะให้พรีสตี้ช่วย 55+
-
ไหวเหรอพรีสต์
ดูท่าจะยิ่งวุ่นนะ อ๊ากก ฮักเสียจิ้นแล้ววว
-
:fire: ไอ้วินเซอร์นิสัยไม่ดี :angry2:
โซโล่น่ารักเชียว มีแอบหึง หุๆ
-
แล้วมันจะไม่ยิ่งยุ่งกันไปใหญ่รึไงพรีสต์
-
ไอ้คุณพรีสต์แกจะทำไรอ่ะ ขอให้มันออกมาดีก็แล้วกันน่ะ
ชอบบบบบบฮอยฮักอ่ะ ขรึมๆแต่น่ารัก เอ่อแล้วพี่แกก็ตอบตรงมากอ่ะ
หวังว่าพรีสต์ช่วยแล้วจะสมหวังมากกว่านี้น่ะ
เอาใจน่ะทั้งพรีสต์แล้วก็ฮอยฮักด้วย สู้ๆ
-
อ่านทันแล้ววววว
อยากบอกว่าน่ารักมากกกก ทั้งโซโล่ทั้งพรีสต์ ทำเอาเพ้อไปหลายวัน ฮะๆๆ
แบบว่าโซโล่ก็มีอะไรให้แปลกใจ พรีสต์ก็มีอะไรที่คาดไม่ถึงบ่อยๆ
อึ้ยๆๆๆ
คู่ที่มาเหนือเลย วินเซอร์กะฮอยฮักกกก
แบบว่ามันใช่มาก มันเป๊ะอ่ะ อยากอ่านคู้นี้ #คร่ำครวญ
ปล.พรีสต์จ๊ะ เอาให้หนัก แต่อย่าให้เข้าตัวนะจ๊ะตัวเอง แผนเธอหน่ะ 555
-
ตามทันแร้วววววว อ่านสองวันรวดเดียว
น่ารักมั่กๆทุกคู่เลย :pig4:
-
21 ตอนล่ะ
เดียวมาต่อ
-
กุนชือจะทำอะไรๆ
รอติดตามๆ
-
:a5:
ตอนไหน
เมื่อไหร่
ยังงัย
:serius2:
ฮักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เค้ารักฮอยฮัก
ได้โปรดรีบมาต่อจ้า :z13:
-
ตอนที่ 28 กุนซืองานเข้า
ผมปล่อยให้ไอ้ฮอยฮักมันกลับไปก่อนแล้วผมก็นั่งครุ่นคิด ไอ้วินเซอร์นิสัยอย่างไงผมก็ไม่รู้หรอกนะ มันยอมให้ไอ้ฮักนั่งข้างๆ แล้วคอยเทคแคร์ขนาดนั้นก็คงจะรู้สึกอะไรกับเพื่อนผมบ้างล่ะน่า!! แต่มันคงจะเป็นประเภทปากหนัก? ไม่รู้ใจตัวเอง? อืม...อะไรเทือกนี้ล่ะมั้ง ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ต้องทำให้หึงสินะ! แล้วใครล่ะวะ อืม...
นั้นไง!
น้องข้าวโพดไง!!!
ผมดีดนิ้วหัวสว่างวาบ! ปิ๊งไอเดียจนได้น่ะเรา หึๆ ผมส่ายหน้าไปมาแล้วเสยผมภูมิใจในสมองอันน้อยๆ ที่ชาญฉลาดอย่างยิ่ง อ่า...ถ้ามันไม่ได้ผลล่ะวะ ผมครุ่นคิดอย่างหนักแล้วก็ปิ๊งไอเดียอีกอย่าง อืม...อันนี้ค่อนข้างเสี่ยงแต่ก็ต้องเสี่ยงดู!! ผมเดินกลับมานั่งที่เดิม ไอ้โซโล่เนี่ยถามขึ้นอย่างไวอ่ะ
“หายไปไหนนานจังวะ?”
“ขี้!”
“...”ไอ้โซโล่นั่งเงียบไปเลยเมื่อเจอกับคำตอบของผม ถามมากเป็นไงล่ะ สม!! ผมนั่งจิบไปแล้วหันมามองไอ้น้องข้าวโพดที่มองไอ้ฮักอยู่ ผมเข้าไปสะกิดน้องเขา
“อะไรครับพี่พรีสต์?”
“น้องชอบไอ้ฮักมันขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
“70 เปอร์เซ็นต์ในหัวใจให้พี่เลิฟคนเดียวเลยครับ!”น้องข้าวโพดยิ้มแฉ่งเมื่อผมถามไปแบบนั้น เกินครึ่งเลยน่ะนั้นแล้วอีกสามสิบเปอร์เซ็นต์เหลือไว้ให้ใครงั้นเหรอ? น้องข้าวโพดที่ยกนิ้วขึ้นมานับ
“ให้พี่โซโล่ 10 เปอร์เซ็นต์ ให้ครอบครัวอีก 10 เปอร์เซ็นต์ ที่เหลือก็...คนอื่นๆ ครับ”
ในใจน้องไอ้ฮอยฮักยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ!? มันจะดีเปล่าวะที่ผมจะส่งน้องข้าวโพดไปเป็นเครื่องมือเนี่ย อืม... เอาเถอะ! ไม่ลองก็ไม่รู้ ผมก็กระซิบข้างหูของน้องข้าวโพดเบาๆ
“ทำไมน้องไปเข้าไปขอลายเซ็นมันล่ะ นานๆ ทีจะได้เจอไม่ใช่เหรอ?”
“ลายเซ็นของพี่เลิฟน่ะผมมีแล้วล่ะครับ”
อ้าว มีได้ไงฟ่ะ!? น้องข้าวโพดยิ้มอย่างภาคภูมิสุดๆ เมื่อผมทำหน้าแปลกใจ
“ก็ผมน่ะส่งชิงโชคเป็นร้อยๆ ชิ้นเพื่อไปงานมีตแอนด์กรีตของพี่เลิฟเลยน่ะ ฮิๆ”
ทางตันสุดๆ!! อีน้องเขาคลั่งกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก!! ผมพยายามหาทางใหม่เพื่อจะยุให้น้องข้าวโพดเข้าไปหาไอ้ฮัก คิดไปคิดมาก็ไม่รู้จะเอาเรื่องอะไรอ้าง แต่มันตรงๆ เนี่ยแหละวะ
“น้องข้าวโพดเห็นไอ้หัวขาวที่นั่งข้างๆ ไอ้ฮักไหม?”
“อ้อ ครับ ผมรู้จัก เขากำลังถ่ายหนังเรื่องเดียวกับพี่เลิฟอยู่ แต่ผมไม่ค่อยชอบเลยอ่ะ”น้องข้าวโพดบ่นแล้วมองไอ้วินเซอร์อย่างไม่พอใจ อะไรนะ ไอ้วินเซอร์กับไอ้ฮักเนี่ยนะเล่นหนังด้วยกัน ไมกูไม่รู้วะ! แล้วทำไมคุณน้องเขาถึงรู้ล่ะเนี่ย!? สงสัยจะเป็นแฟนพันธ์แท้จริงๆ โว้ยเฮ้ย!!
“งั้นเหรอ?”ตอนนี้ผมต้องตามน้ำไปกับน้องข้าวโพด อย่าเพิ่งไปขัด!
“หมอนั้นชอบทำตัวเป็นเจ้าข้าเจ้าของพี่เลิฟ เชอะ ก็แค่เล่นคู่กันแค่นั้นเอง”
“เอ๊ะ เล่นคู่กัน?”
“ก็ไม่เชิงกับว่าคู่กันหรอกครับ หนังเรื่องนี้น่ะมันสร้างจากนิยายวายแต่ตัวหนังตัดเรื่องวายๆ ออกไปน่ะครับ แต่พวกผู้หญิงก็ยังชอบจับคู่นี้มาจิ้นอยู่ดี”น้องข้าวโพดบ่นไปหยิบไก่ทอดมากัดอย่างเคืองแค้น เอ่อ...ว่าแต่นิยายวายคือนิยายประเภทไหนกันหว่า? แล้วจิ้นคืออะไรกันฟ่ะ!?
“แล้วทำไมน้องไปลองไปทักไอ้ฮักมันล่ะครับ?”
“ก็...เจ้าหัวขาวนั้นจ้องผมเขม็งเลยนี่ครับ กลัวอ่า!”
ห๊ะ!!? ผมเลิกคิ้วแล้วหันไปมองไอ้วินเซอร์ที่ยังนั่งเม้าท์กับเพื่อนๆ มันอย่างออกรสออกชาติ ไม่มีอาการจะจ้องน้องข้าวโพดอย่างอาฆาตแต่อย่างใด เอาอะไรมาพูดครับน้อง! ไม่เห็นมันจะจ้องน้องตรงไหนเลย!?
"จริงๆ นะครับพี่พรีสต์ เจ้านั้นน่ะผมไม่ชอบเลย"
"..."
เอ่อ แล้วกูจะทำอย่างไงต่อไปล่ะโว้ย!!!!
อุตส่าห์รับปากไอ้ฮักเป็นอย่างดีว่าจะช่วยมันหน่อย แต่นี่อะไร ผมทำอะไรไม่ได้เลยอ่ะ! คิดสิวะ!! ใช้สมองที่มีอยู่น้อยๆ คิดๆๆ!!! กูจะกลายร่างเป็นอิกคิวซังอยู่แล้ววววว!!! ผมมองไปหาเพื่อนๆ ที่นั่งจิบเล็กจิบน้อยฟังดนตรีที่กล่อมไปอย่างเพลินอุรา ทุกคนดูสนุกสนานแต่ทำไมกูต้องหาเรื่องเครียดแบบนี้ด้วยโว้ย ยุ่งกับเรื่องชาวบ้านเขาจนต้องปวดหัวแบบนี้!! สมน้ำหน้าตัวกูชิบหาย!! เพราะหวังดีมีจุดประสงค์สินะ ใจของผมมันไม่ซื่อสินะ สวรรค์ก็เลยลงโทษ!
ติ๊ก ต๊อกๆๆๆ
บึ้มมมม!!!!
คิดไปกูก็คิดไม่ออกวะ!!
ไอ้เอี้ยวินเซอร์ไมมึงเป็นคนจับจุดอ่อนยากอย่างนี้วะ!!? ผมถอนหายใจเฮือกแล้วเอนตัวซบคุณสามีที่คุยกับเพื่อนของมัน ไอ้โซโล่หันมามองผมอย่างแปลกใจ
"เป็นไรวะ? ง่วง?"
"เปล่า"
"เมาแล้วอ้อนเหรอวะ?"ไอ้โซโล่มันยิ้มๆ แล้วเอ่ยออกมา ฟาย!! กูยังไม่ได้เมาโว้ยแล้วก็ไม่ได้อ้อนมึงด้วย ผมใช้หัวโขกต้นแขนมันสองสามทีเป็นการประท้วงนิดๆ แล้วยืดตัวนั่ง เมางั้นเหรอ? เฮ้!!! เมา!! เมาไง แผนสองไง เออ!!!
"ไอ้แซม ชงให้กูแก้วดิ"ผมชะโงกหน้าไปสั่งไอ้แซมที่กำลังพร่ำเรื่องราวความรักแสนรัดทรของมันกับน้องข้าวโพด ไอ้แซมมันก็หันไปชงเหล้าพร้อมกับเล่าไม่หยุดปาก น้องข้าวโพดก็ตั้งใจฟังจนเกินพอดีมาก ท่าทางน้องแกจะเมาแล้วนะเนี่ย
"ผู้หญิงน่ะไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ ก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไร ทำไมไม่เชื่อกันวะ คบผู้หญิงแม่งเลิกตลอด สงสัยต้องหันไปคบผู้ชายด้วยกันแล้วล่ะมั้งกู โฮฮฮฮฮ~!!!"
"..."น้อง้ขาวโพดก็พยักหน้ารับไปกับคำพร่ำเพ้อของไอ้แซม ไอ้คนอกหักรักคุดก็ยื่นแก้วมาให้กับผมแล้วนั่งซึมมะทื่อทำหน้าเศร้าเล่าเรื่องโศกต่อ ผมรับแก้วเหล้ามาแล้วมองคุณเพื่อนที่มันกำลังจะตัดสินใจเลือกทางเดินใหม่ให้แก่ชีวิต
"น้องว่าอย่างพี่จะมีผู้ชายมาชอบเปล่าวะ? พี่ไม่ได้หล่อเทพแบบพวกนั้นด้วย"ไอ้แซมมันเหล่ไปมองพวกนั้นที่มันว่าแล้วหันมาถามน้องข้าวโพด
"น่าจะมีนะครับ"
"ถ้าน่ารักๆ ก็พอทำใจได้"
"..."
"โธ่โว้ยยยย!!! พรุ่งนี้กูจะไปจีบหาคนใหม่แล้ว ไม่สนมึงหรอก! มึงทิ้งไปกูก็หาใหม่ได้โว้ยยยย!!"ไอ้แซมมันตะโกนขึ้นมาอย่างอัดอั้น ผมถอนหายใจ ยังดีที่ไอ้คุณเพื่อนมันไม่ได้เอาจริงเรื่องหาแฟนเป็นผู้ชายวะ เฮ้ย มัวแต่มองไอ้แซม ลืมแผนหมดเลย!
ผมหันมามองไอ้ฮักที่นั่งนิ่งท่ามกลางวงเม้าท์มอยของพวกหนุ่มๆ เห็นแล้วส่วนมันเป็นส่วนเกินที่ไม่ได้มีส่วนอะไรกับพวกนั้นเลย ผมยื่นแก้วเหล้าไปให้ไอ้ฮักที่หันมามองผมแล้วกำลังจะยื่นมือมารับแก้ว แต่ดันมีคนมือไวกว่าฉวยไปหน้าตาเฉย ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ไอ้วินเซอร์นั้นแหละ!!!! แล้วมันก็ยกกรอกลงคอของตัวเองไปแล้วคว่ำแก้วลงมองหน้าผมยิ้มๆ แบบกูอยู่เหนือกว่า!
"..."
มึงงงง!! ไอ้วินเซอร์!!!
ผมนั่งกัดฟัน มึงคิดว่ากูจะอับจนหนทางงั้นเหรอ!!?
"หมู ไมไม่ให้ไอ้ฮักมันสักแก้ววะ ปล่อยให้มันนั่งเป็นใบ้อยู่ได้!"ผมหันไปต่อว่าไอ้หมู มันหันมามองผมอย่างเอ๋อๆ แล้วก็จัดให้ไอ้ฮักมันแก้วหนึ่งอย่างรวดเร็ว ไอ้ฮักมันมองผมอย่างไม่เข้าใจ มึงแดกๆ เข้าไปเถอะ!
ผมพยายามมองไอ้ฮักที่จับแก้วไว้อยู่นิ่งๆ แล้วมันก็กำลังจะยกกระดกเข้าปากไปแต่ไอ้วินเซอร์กลับจับแขนมันเอาไว้ ไอ้ฮักมองไอ้วินเซอร์อย่างงงๆ
"พรุ่งนี้มีเรียน"มันเอ่ยเรียบๆ แล้วทำท่าจะแย่งแก้วไปจากมือของไอ้ฮัก
"เฮ้ย ไอ้วินเซอร์! ปล่อยๆ ให้เจ้าแว่นมันลองอะไรแปลกใหม่หน่อยสิวะ!"ไอ้ชินเอ่ยขึ้นสนับสนุนให้ไอ้ฮักมันกินเหล้า ไอ้ชุบก็พยักหน้าแล้วย้อนใส่ไอ้วินเซอร์
"เออวะ มึงเป็นอะไรกับมันวะ มันจะกินก็เรื่องของมันสิ มึงไปเกี่ยวอะไรด้วย"
ถูกกกกก ไอ้ชุบพูดได้โดนใจกูมาก!!!
ไอ้วินเซอร์เนี่ยถลึงตาใส่เพื่อนมันทันที ไอ้ชินกับไอ้ชุบเนี่ยหัวหด มันทำหน้าซะจะจับเพื่อนแดกไม่ให้เหลือซาก แล้วไอ้วินเซอร์มันก็แย่งแก้วจากไอ้ฮักไปในที่สุด ผมเนี่ยเสียดายเหลือหลาย บ๊ะ!! ถ้าไอ้ฮักมันได้กินเหล้าไปล่ะมึง!! มันจะเปลี่ยนจากหลังเท้าเป็นหน้ามือเลยทีเดียว!!
ผมกับพี่ยิ้มเคยให้มันกินเหล้า ถ้าจำไม่ผิดก็ประมาณตอนปีหนึ่งเนี่ยแหละ ที่พี่ยิ้มแกฉลองสละโสดน่ะครับ พระเจ้า!!! พอเหล้าเข้าปากไอ้ฮักไปสองแก้วเท่านั้นแหละ จากไอ้หน้าตายไร้ความรู้สึกกลายเป็นเจ้าราตรีเจ้าเสน่ห์เอามารุก ผมเนี่ยเคลิ้มเกือบเสียตัวแบบไม่ได้ตั้งใจ อยากบอกว่าไอ้คนเวอร์จิ้นอย่างมันพอเมาเหล้าแล้วร้อนแรงเทคนิคขั้นเทพเลยทีเดียว!!
ผมน่ะได้พี่ยิ้มช่วยไว้ไม่งั้นเสร็จไอ้เจ้าราตรีนั้นไปแน่นอน (เฮ้อ! แอบเสียดาย) ถ้าไอ้ฮักมันเมาแล้วมันจะรุกใช่ไหมครับ? ท่าทางจะมันส์น่าดูอ่ะ!!! ไอ้วินเซอร์จะโดนไอ้ฮักรุก! หึๆ ผมว่าอย่างไอ้ฮักน่ะ ไอ้วินเซอร์เอาไม่อยู่หรอกถ้ามันคิดทำจริงจัง เพราะฉะนั้น กูจะต้องทำให้ตำแหน่งเพื่อนกูพลิก(แทนกู)ให้ได้!!
"เฮ้ อย่างไงวันนี้ก็วันเกิดไอ้บู๊ลิ้มมันนะโว้ย มึงดื่มฉลองให้เพื่อนหน่อยไม่ได้หรือไงวะ?"ผมเอ่ยแล้วหันไปมองไอ้บู๊ลิ้มและหันกลับมามองไอ้ฮอยฮัก เป็นไงล่ะ กูน่ะไม่อับจนง่ายๆ หรอกนะ!!
"เออวะ วันเกิดกูทั้งที มึงดื่มให้กูหน่อยล่ะกันวะไอ้ฮอย"ไอ้บู๊ลิ้มมันเสริมขึ้นอย่างรู้คิว สุดท้ายไอ้แซมมันจะจัดให้ไอ้ฮักแบบเพียวๆ ไปหนึ่งแก้ว เยี่ยม!! ขนาดผสมไอ้ฮักสองแก้วก็น็อคแล้วเนี่ยเพียวๆ ครึ่งแก้วน็อคแหงๆ!
ไอ้วินเซอร์มองไอ้ฮักแล้วตวัดตาเฉียงของมันมามองผมอย่างไม่พอใจ หึๆ อะไรของมึงวะ? ก็แค่ดื่มเหล้าในสังคมเพื่อนนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอ๊ง แล้วคนอื่นๆ ก็เติมเต็มแก้ว เจ้าภาพก็ยกแก้วขึ้นมารอฉลอง คนอื่นๆ ก็ยกแก้วชนกันดังเคร้งแล้วยกซดกัน
ไอ้วินเซอร์มองไอ้ฮักที่ค่อยๆ จิบด้วยใบหน้าเรียบๆ ดูมันกังวลสุดๆ อย่าบอกนะว่ามันก็รู้ว่าไอ้ฮักมันเมาแล้วจะเกิดอะไรขึ้นน่ะ!!? ผมมองไอ้วินเซอร์อย่างจับผิด ไอ้วินเซอร์มันยังไม่รู้สินะว่าไอ้ฮอยฮักน่ะเป็นคุณพี่เลิฟมีอะไรนั้น? หรือว่ามันรู้แล้ววะ!!? ไอ้ฮักวางแก้วลงเมื่อหมดเกลี้ยง มันนั่งตัวตรงหน้านิ่งเหมือนเดิม
อะไรวะ? มันยังไม่เมางั้นเหรอ!?
ผมมองไอ้ฮักอย่างงุนงงแล้วหน้าขาวๆ ของมันก็แดงแปร๊ดขึ้น หือ? มันก้มตัวลงเสยผมยุ่งๆ นั้นก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก ไอ้ฮักมันเงยหน้าขึ้นมามองตรงมาที่ทางผม ผมถึงกับสะดุ้งสายตาที่มันจ้องมองมา น้องข้าวโพดเนี่ยกระโดดเข้ามาคว้าแขนผมไว้ทันที
"พะ...พี่พรีสต์! พี่เลิฟมองผมด้วยสายตาแปลกๆ อ่ะ!!"
"..."พี่รู้แล้ว!!! พี่กำลังหวั่นๆ กับสายตามันอยู่เหมือนกัน! ไอ้ฮอยฮักมันเมาง่ายดายมากเหมือนเดิมครับ!! มันมองมาที่ผมแล้วยกมุมปากยิ้มให้ อ๊ากกกกกก!!!! อย่ายิ้มแบบนั้นสิวะ เดี๋ยวผัวกูจะจับได้ว่าเมื่อก่อนเราเคยมาซัมติ้ง!
คนอื่นๆ ที่เห็นความเปลี่ยนแปลงของไอ้ฮักก็มองมันอย่างงุนงง ไอ้สตางค์เนี่ยหน้าแดงเคลิ้มๆ ไปกับสายตาและรอยยิ้มที่ไอ้ฮักมันส่งไปให้ บอกแล้วว่าตอนมันเมาน่ะมันใช้เสน่ห์ที่ตัวเองมาหลอกล่อคนได้ง่ายดายสุดๆ!! คุณฮักแลบลิ้นแล้วเลียริมฝีปากแผล่บแล้วถอดแว่นเสยผมซะเท่จนน้องข้าวโพดไม่ไหวจะต้านทานสงบเหมือดไปซบไอ้แซมที่มองเพื่อนที่ดูแปลกไปตาโต
"ไอ้วิน!!!"ไอ้โซโล่มันตะโกนเรียนเพื่อนตัวเองเสียงดัง แล้วจับไหล่ผมเขย่าซะแรง อะไรวะ!!? ผมกะพริบตาปริบๆ มองไอ้โซโล่ที่มองผมเครียดๆ ผมหลุดจากภวังค์มองไอ้ฮักที่กลายเป็นเจ้าราตรีไปเต็มพิกัด
"ไอ้วิน!!"ไอ้โซโล่มันตะโกนเรียกเพื่อนมันทันที
"ให้ตายสิ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าซะด้วย"ไอ้วินเซอร์มันบ่นพึมพำอย่างหัวเสียแล้วมันก็มองคนอื่นๆ ที่กำลังมองไอ้ฮักตาโต ไอ้หัวขาวก็ตบโต๊ะดังปัง คนอื่นๆ ก็สะดุ้งตัวเฮือกแล้วมองหน้ากันไปมาอย่างงุนงง ผมก็สะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ จากด้านหลัง
"พรีสต์ นายคงไม่ได้ลืมฉันใช่ไหม?"เสียงนุ่มละมุนดังข้างหู มือนุ่มๆ นั้นก็ลูบตามไหล่ของผม ผมเนี่ยนั่งตัวแข็งทื่อ ไอ้ฮักกกกกก! มันมาตอนไหนกันวะ!!!? ไอ้โซโล่มองไอ้ฮักอย่างตกใจ
"เฮ้ย!! นี่เมียกู สาดดดด!!!!"
ไอ้โซโล่คว้าคอไอ้ฮอยฮักออกไปจากผมแล้วเงื้อหมัดชกไปเต็มแรง แต่ท่านเทพก็คือท่านเทพ จะเมาแค่ไหนก็สู้ได้สบาย!! ไอ้ฮักจับแขนไอ้โซโล่แล้วทุ่มมันลงพื้นไปอย่างรวดเร็ว พระเจ้าาาา!!!! ไอ้โซโล่โดนทุ่มมมมม!!! ตายหรือเปล่าล่ะนั้น!!? ผมรีบลุกไปดูไอ้โซโล่ที่กำลังจะลุกขึ้น คนอื่นๆ เนี่ยลุกขึ้นมามองอย่างตกใจกันสุดชีพ อ้าปากค้างเมื่อเห็นไอ้ฮักที่ผอมแห้งทุ่มไอ้บ้ากล้ามอย่างไอ้โซโล่ซะลอยลิ้ว!
"..."ไอ้ฮอยฮักมันมองไอ้โซโล่แล้วกำลังจะตามมากระทืบ ผมไม่กล้าจะเข้าไปห้ามเลย ให้ตายสิ! กลัวโดนท่านเทพชกแล้วลืมหน้าสามีตัวเอง!! แล้วไอ้โซโล่มันก็มองไอ้ฮักด้วยสายตาเครียดๆ ก่อนที่ไอ้ฮักและไอ้โซโล่จะแลกหมัดตุบตับกัน ไอ้วินเซอร์ก็เข้ามาแทรกกลางห้ามไอ้ฮอยฮักไว้ก่อน
"ฮัก พอได้แล้ว อย่ามาเมาแล้วอาละวาดสิ"
"..."ไอ้ฮอยฮักเงยหน้ามองไอ้วินเซอร์นิ่งแล้วมันก็เดินเข้าไปกอดไอ้วินเซอร์ ห๊ะ!!? ไมมันยอมง่ายขนาดนั้นวะ!!? ผมมองไอ้ฮอยฮักเพื่อนเลิฟอย่างไม่อยากจะเชื่อ ตอนนั้นพี่ยิ้มต้องเสียพลังงานไปกับการปราบไอ้ฮักในคราบเจ้าราตรีไปเยอะ แต่ไอ้เหี้ยวินเซอร์พูดประโยคเดียวจอดเลยเหอะ!!
"กลับ"
"เฮ้ กูกลับก่อนนะ"ไอ้วินเซอร์มันกอดไอ้ฮักแล้วกระซิบอะไรสองคน ผมได้ยินแต่ไอ้ฮักมันบอกว่ากลับเท่านั้นแหละ ไอ้วินเซอร์มันบอกว่าคนอื่นๆ แล้วมันก็หันมามองผมเขม็ง เดินไปหยิบกระเป๋าของไอ้ฮักแล้วรีบเดินออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว คนอื่นๆ เนี่ยมองตามพวกมันไปอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์
"พรีสต์"ไอ้สตางค์มันเรียกผมระหว่างที่ตาของมันยังมองตามไอ้ฮักไป
"นั่นใช่เลิฟมีหรือเปล่าวะ?"
ผมมองไอ้สตางค์อย่างตกใจ มันก็หันมามองผมอย่างอึ้งๆ ลืมไปว่าไอ้สตางค์มันก็แฟนพันธ์แท้เหมือนกันนี่หว่า!! ไอ้นี่มันติดตามมาตั้งแต่ไอ้ฮักมันเข้าวงการเป็นนายแบบนู้นแน่ะ! ผมเงียบไม่พูดอะไร เจ้าตัวเขาไม่พูดเราจะพูดได้อย่างไงล่ะครับ เดี๋ยวโดนไอ้ฮักฆ่าเอาน่ะสิ!
"ใช่แล้วครับ!! นั่นคือพี่เลิฟมี สุดที่รักของข้าวโพดเองงงง~!"
"..."
ผมเงียบไม่รู้จะพูดอะไรกับน้องข้าวโพดแกดีครับ ทำไมน้องไปตอบแบบนั้นล่ะครับ!! นี่มันความลับน่า เข้าใจไหมว่าเป็นความลับ!! ส่วนไอ้สตางค์เนี่ยวิญญาณหลุดไปแล้วล่ะครับ!! ดาราคนโปรดของมันอยู่ใกล้แค่ปลายนิ้วเนี่ยเอง!!! เพื่อนคนอื่นๆ เนี่ยอ้าปากเหวอจนแมลงวันจะบินเข้าไปสร้างครอบครัวมันอยู่แล้ว
"เลิฟมี? พี่เลิฟ? นี่มันหมายความว่าอย่างไง หือ คุณเมีย?"เสียงทุ่มต่ำที่ส่อแววอันตรายดังขึ้นจากข้างหลังผม ผมหันไปยิ้มแห้งๆ ให้กับไอ้โซโล่ที่จ้องเขม็งอย่างน่ากลัว เอ่อ...คือ...ผมพยายามจะอธิบายให้ไอ้โซโล่มันฟังแต่ไอ้คุณสามีมันก็ไม่ได้ฟังกูเล๊ย
"เฮ้ย! กูกลับก่อนนะ!! มีเรื่องต้องเคลียร์กับเมียตามลำพัง!!!!"
...แล้วกูก็งานเข้า!!!
TBC.
มาต่อแย้วววววววววววววววววววว เย้~~~ :z2:
เพราะว่างานที่เร่งด่วนเลื่อนวันส่งก็เลยมีเวลานิดหน่อย :laugh:
อาทิตย์นี้ก็มาต่อได้แค่นี้ละเน้อ ก็ขอตัวกลับไปปั่นงานต่อ
งานตอนนี้ล้นไม้ล้นมือไปหมดเลยล่ะ เฮ้อ!
และแล้วเพื่อนๆ ก็รู้ว่ามีดาราดังอยู่ใกล้ตัวแค่นี้เอง!!
แล้วเจ้าแผนการก็เหมือนจะงานเข้า เหอะๆ
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าพร้อมกับข่าวหน้าหนึ่งของฮัก เอิ่ก! :impress2:
-
^
^
^
ไล่จิ้ม
****
ช่วยเค้า...แต่งานเข้าเองละพรีต ว่าแล้วก็อยากอ่านคู่เลิฟมีวินอีกจัง :impress2:
-
ความแตกแล้ว ความแตกแล้ว :z2:
ว่าแต่วินเซอร์ท่าทางจะรู้มาก่อนนะเนี่ย เพราะสตางค์ดูออกทันทีที่ถอดแว่นและแปลงกาย ถ้างั้นอย่างวินเซอร์ที่ใกล้ชิดฮอยมากกว่าก็ต้องรู้แล้วอะสิ
เหอๆๆๆ งานนี้หนูพรีสต์ตายแน่ ศึกรอบด้านเลยทีนี้ :laugh:
-
อ๊าาาากความแตก
พรีสต์เสร็จแน่(หึหึ) :oo1: :oo1:
ท่านเทพจ้า ความแตกแล้ว :impress2:
-
เอ่อ.. ข้าวโพด ตล๊อดๆๆ
ข้าวโพดพูดเรื่องจริงทุกเรื่อง
เพียงแต่พูดไม่ถูกเวลาเท่านั้นเอง
เลยกลายเป็นหางานให้บรรดาคู่รักไปซะงั้น
:laugh:
-
ท่าทางพรีสต์จะงานเข้าอย่างแรง
:pig4:
-
ความแตกแล้วๆๆๆ
แต่ดูเหมือนวินเซอร์จะรู้แล้วนะว่าฮักคือใคร
แล้วคู่นี้มันได้กันอะไรยังไง รีบแจ้งแถลงไขด่วนเลยนะฮะ :impress2:
พรีสต์งานเข้า ถือซะว่าเสียสละเพื่อเพื่อนนะ :z1:
-
งานเข้าอย่างนี้ก็เคลียร์ด่วน
อยากอ่านคู่ฮอยรักด้วยจ้า เมื่อไหร่คนเขียนจะมาต่อหนอ
-
งานเข้าอย่างแรง
อยากอ่านคู่วินฮักต่ออ่ะ
-
กุนซือพรีสต์ช่วยฮักสำเร็จหรือเปล่ายังไม่รู้ แต่ที่รู้ๆสามีเตรียมล้วงลับตูดแหก เย้ยย ตับแตกแล้วเนี่ย :laugh:
-
:pigha2:เป็นไงล่ะพ่อกุนซือ เจ็บตัวแน่ล่ะคราวนี้ กรี๊ดดดดด มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้า เข้าตรงไหนเอ่ยยยย :haun4:
-
:z1: :z1:
ไม่รอดแน่ๆพรีส
-
รอดูตอนงานเข้านะจ๊ะ พรีสต์ 555
-
พรีสต์จะโดนอะไรบ้างน้า.... :z1:
-
มัวแต่ห่วงเพื่อนงานเข้าแล้วไหมหล่ะหนูพรีสต์
เลิฟมี เมาแล้วยังโหดได้อีก ฮ่า ฮ่า ดีนะมีวินเซอร์ไม่งั้นเพื่อน ๆ คงน่วม
-
แหม...งานนี้ท่านเทพฮัก เจอท่านเทพกว่าวินเซอร์ หงอยไปเลยทีเดียว
ส่วนพรีสต์ที่น่าสงสารคงต้องเคลียร์กะสามีอีกนาน เจอดคีใหญ่ซะด้วยดิ
-
ถึงแม้จะเป็นกุนซือ ก็ไม่รอดนะพลีสต์
55555555555
วินฮัก น่ารักอ่ะ >///<
-
สถานะอย่างพรีสต์นี่ไม่สมควรจะช่วยใครเค้าเลยนะ
ช่วยตัวเองให้ได้ก่อนนะพรีสต์ งานนี้เคลียร์ยาววว
ทั้งคุณสามี ทั้งฮอยฮัก และคนสุดท้ายวินเซอร์
คนสุดท้ายนี่น่ากลัวสุด เค้ายิ่งไม่ชอบหน้าตัวอยู่ด้วย
โชคดีนะพรีสต์ :m20: ตอนหน้าเจอกัน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
-
ฮอยฮักเมาน่ารัก :o8:
งานเข้าพรีสต์เต็มๆ กลับไปเคลียร์กันที่บ้านสองคนน๊า :z1:~
-
เป็นการตั้งชื่อตอนได้เพอร์เฟ็คมากอ่ะ 555
เล่นซะตัวเองงานเข้าเลยนะพรีสต์
-
พรีสต์งานเข้า กร๊ากกก
ยุ่งจนได้เรื่องสิน่า
-
งานเข้า น่านนนไปหลอกแกล้งเขาไว้เยอะ 555+
-
ตกลงวินเซอร์รู้แล้วช่ไหมว่าฮักคือพี่เลิฟมี ท่าทางงานเข้าทั้งสองฝั่ง :m20:
-
ฮึ ว่าแล้ว พรีตส์เอ้ย งาน(ใหญ่) เข้าอย่างจังทีนี้
คาดว่าในอดีตกาล อิ4 ตัวนี่จะมีเบื้องลึกเบื้องหลังกัน
ไม่ใช่น้อยๆ แต่ด้วยสมองของกุนซือพรีตส์ดันลืมไปซะก่อน
งานนี้ก็ไปเคลียร์กันเป็นการส่วนตัวล่ะนะ
-
งานเข้ากุนซือจริง ๆ ด้วย
-
กร๊ากกกกกก พรีสต์สู้ๆนะจ๊า >< โซโล่จัดหนักอย่าให้เสียเที่ยว !
และแล้วความก็แตกเนอะฮอยฮัก ว่าแต่ไปได้กันตอนเมารึเปล่าเนี่ย ยั่วซะเหล่าเคะตาค้างกันไปหมด วินเซอร์งานหนักหน่อยแล้ว 555
ขอให้งานน้อย+เสร็จไวๆนะคะ ^^
รอตอนต่อไป
-
ฉาว! นายแบบสุดฮอตชื่อย่อ"ล"หิ้วไฮโซ"ว"ขึ้นคอนโด
:laugh:
-
งานเข้าจิงๆด้วย พรีสต์เอ๋ย
-
มีงานเข้าจริงๆด้วยหนูพรีสสสส ฮ่าๆๆๆ
-
:z1: o18พลีสต์โดนจัดหนักแน่เลยอ่าาาาาาาา
-
:z13: :z13:
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ o13
-
กร๊ากกกก วางแผนจนงานเข้าน้องพรีสต์ ^^
-
ยังช่วยเขาไปได้ไม่ถึงไหนเลย ซวยตัวเองซะงั้นเลยนะพรีสต์ :m20:
-
ไม่อยากจะบอกว่าสมน้ำหน้าน้องพรีสต์จริงๆ หุหุหุ
-
หุ หุ หุ พรีสต์ ตอนนนี้คงไม่มีใครช่วยอะไรพรีสต์ได้หรอกนะ
โซโล่เอ๊ย..ค่อยๆเคลียร์ อย่าให้เพลียจนเกินไปหล่ะ
-
อยากอ่านฮักอ่ะ
แต่เรื่องของฮักตอนนี้ยังไม่ก้าวหน้าเลยย
:z10: :z10: :z10:
-
งานเข้าแล้วจ้า :z10: :z10: :z10:
-
555+ งานเข้าแล้วสิ
-
:laugh:
:กอด1:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กุนซือพรีสต์ งานเข้าเต็มๆเลยย
โดนแน่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
เค้าว่างานเข้าทั้งสองคู่เลยนะ :laugh:
ทางที่ดีน้องพรีสต์อยู่เฉยๆดีกว่า อย่าคิดไปเป็นกุนซือให้ใครเลย เดือดร้อนกันหมดมากกว่า :m20:
-
อยากตามไปอยู่ใต้เตียง เเอร๊ยยย ไม่เอาเดี๋ยวได้แต่เสียง ไม่ได้ภาพ ไปอยู่บนเพดานห้องนอนวินเซอร์จังเล้ยยยยยยย :oo1:
-
แล้วท่านเทพก็ต้องแพ้เพราะเหล้าแก้วเดียว หึหึ o18
-
O_O"
โหววว. . . สุดยอด ฮักน่ารักสุดๆ
แต่ไหงยอมตามวินเซอร์ไปง่ายๆง่า
T T
-
:m20:
เป็นกุนซือที่ชอบหาเรื่องเข้าตัวเองดีแท้
-
เอาแล้วไง งานเข้า ท่าจะจัดหนักซะด้วย อิอิ :z1:
-
จะช่วยคนอื่น แต่หาเรื่องให้ตัวเลยตลอดเลยพรีส 5555
สงสัย สองคู่ ท่าทางจะเคลียร์กันยาวนะ
-
เป็นไงล่ะหนูพรีสต์อยากช่วยฮักดีนัก 5555555
"เฮ้ย! กูกลับก่อนนะ!! มีเรื่องต้องเคลียร์กับเมียตามลำพัง!!!!"
โซโล่ถ้าจะเคลียร์กับนู๋พรีสต์ยั้นเช้าแหง๋ๆๆๆๆๆๆๆ
...แล้วนู๋พรีสต์ก็งานเข้า!!! เข้าแบบไม่ธรรมดาด้วย
:z1: :z1: :z1:
-
กร๊ากกกกกกกกกก แหม อยากจะเชียร์คู่ฮักพรีสต์จริงๆ
โซโล่กับวินเซอร์ไปไกลๆเลยปะ
:กอด1: คิดถึงนะจ้ะ :กอด1:
-
น่านนนนนนไง
พรีสต์ทำงานิข้าตัวเองจนได้ เปนไงหล่ะ
ตายแน่ๆๆ
หึหึ o18
-
งานเข้าเต็มๆๆ
-
และแล้วความลับของฮักก็แตกจนได้
งานนี้พรีสต์โดนวินเซอร์คาดโทษเอาไว้แน่ๆ
แต่ขอหิ้วฮักกลับไปจัดการก่อน เอิ๊ก! (จัดการไรหว่า) :haun4:
ส่วนคุณกุนซือพรีสต์คนเก่งที่ทำเค้าวุ่นไปทั่วก็โดนสามีลากกลับไปเคลียที่บ้าน 55555
งานนี้เคลียกันยันเช้าแน่ๆพรีสต์เอ๊ยยยยยย
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ๊ย ขำพรีสต์อ่ะ :laugh: :laugh: โดนโซโล่จัดหนักเเน่พรีสต์เอ๊ย! :impress2:
-
อร๊ายยย งานเข้า :-[
-
และแล้วพรีสต์ก็งานเข้า :laugh:
-
ความแตกแล้ว :z1: :z1: :z1:
โซโล่จัดหนักเลย :oo1: :oo1: :oo1:
-
อธิบายดีๆ นะจ๊ะพรีสต์
เตรียมเกลือแร่ไว้ด้วยนะ
เสียเหงื่อเยอะแน่ๆ :z1:
-
แบบนี้โซโล่ต้องจัดหนัก ><
-
:n1:
-
งานเข้าซะแล้วพรีสต์น้อย
-
ชะตาขาดแน่ๆ
-
งานเข้าน้องพรีสต์ของเราแล้ว555
-
หนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
พรีตส์ ทำไห้(ความลับ)แตกๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ
-
ฮักพรีสต์เอาตัวรอดให้ได้นะ
+1 นะคะ
-
หึหึ :z1:
-
มารอจ้า
-
ขาดต๊อนนนนนน หึหึหึหึ :haun4:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กูว่าแล้วววววววววววววว ลูกกูโดนอีกแล้ววววววววววววววววววววววว :jul3:
-
หลงรักฮอยฮักยิ่งกว่าเดิม
จนถอนตัวไม่ขึ้น อ๊างง >//<
ส่วนหนูพรีสต์ก็.. ตามมีตามเกิดนะจ้ะ
555
รอตอนต่อไปค่ะ
: ))
-
เจอจัดหนักแน่ กุนซือ
-
:o12: :sad4: :sad4: :sad4:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
กลับมาเคลียให้เราเห็นด่วนนนนนน
-
ไม่รู้จะสงสารพรีสต์หรือสมน้ำหน้ามันดี น่านัก :m16:
-
+1 กุนซือ พรีส สุดยอดมาก ๆ เจ้าแผนการสุด ๆ อ่ะ :pigha2:งานยักเข้าซะงัน อิอิ :z1:
-
ชอบตอนฮอยเมาจัง แต่ไหงเชื่อฟังวินซะงั้นหละ
พรีสไม่น่าคิดแผนนี้ขึ้นมาเลย..
-
พรีสต์ทั้งผัว และเพื่อนผัว ผัวเพื่อน อาจรวมไปถึงเพื่อนด้วย
แกรอรับศึกหนักโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆได้เลย :z6:
-
อยากอ่านคู่ วินเซอร์ - ฮัก จังเลยอ่ะ :z1: :z1: :z1: :z1:
ชอบบบบบบบบบ :-[ :-[ :-[ :-[
เอ่อ.....พรีสต์งานเข้าแล้วคราวนี้ คงเคลียร์กันทั้งคืนเลย :oo1: :oo1: :oo1:
สู้ๆๆน่ะจ๊ะพรีสต์ :a2: :a2: :a2:
-
งานนี้พรีสต์โดนจัดหนักแน่ๆ คริคริ
-
เป็นไงละไอ้หนู งานเ้ข้าอย่างแรง
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พรีสต์
แกตกม้าตายว่ะ
:laugh: :laugh:
-
พรีสงานเข้า เอิ๊ก
-
น้องพรีสต์ เข่าอ่อน ฟ้าเหลือง แน่ๆเลย งานนี้ โซโล่ จัดไป
-
ไง หึ หึ กุนซือ ลุกไหวมั้ยยยย ท่าทางโซโล่จะจัดเต็มนะงานเนี้ย ความแตกแบบไม่ไหวจาเคลียร์
-
ไปเจอเรื่องฮอยฮักก่อนเลยโผล่มาอ่านเรื่องนี้ด้วย(มันต้องสลับกันไม่ใช่หรอฟระ!?)
ชอบฮอยฮักไม่ว่าจะเรื่องไหนนน โอ่ยยยย เอาใจไปเลยค่าาาา :-[
พรีสต์รู้สึกจะงานเข้าตลอด :m20:
สรุปวินเซอร์รู้หรือยังว่าฮอยฮักกับเลิฟมีคือคนๆเดียวกัน?
ความลับถูกเปิดเผยตอนอยู่ปีสาม?
พรีสต์จะตายคามือสามีหรือฮอยฮัก?
รอตอนต่อไปค่าาา :monkeysad:
-
ขำพรีสต์อะ ตกลงจะ่ช่วยอะไรใครได้มั้ยเนี่ย หุๆ
-
งานงอกกกกกกกกกกกกกกก !!
ตายแน่ ๆๆๆ *-*
-
น่าน!!
พรีสต์
เอาแล้วไง
-
งานเข้าอย่างจริงจัง
-
งานเข้่าพรีสต์ซะแล้ว =v= :a5:
-
555 งานเข้าซะงั้น
-
ท่าทางงานจะเข้าทั้งน้องพรีสต์ น้องฮัก
-
+1 ให้จ้า
นู๋พรีสต์ ช่วยตัวเองดีก่วาไหม :m18:
นู๋ช่วยคนอื่นจนพวกเขายุ่งกันซะงานงอกเลย :z9:
รอดูงานเข้านู๋พรีสต์จ้า :call:
-
:z1: :oo1:.
:oo1: :กอด1:.
เสร็จแน่ พรีส ชอบโซโล่จังเลย ชื่อคล้ายๆโซโล เลยอะ ชอบๆ
-
ช่วยเพื่อนยังไง ให้ตัวเองโดนละเนี่ย
พลีสเอ้ยยยยยยยย ฮอยฮัก อร๊ายยยยยยยยย
-
แล่วๆๆๆๆ 555
พรีสต์ โดนแน่ๆ
ว่าแต่ฮอยฮัก เอ๊ย เลิฟมีท่าจะหนักกว่านะ
รายนั้นหมดหวังเรื่องรุกไอ้หัวขาวแหง๋มๆ
-
555555 gnaan kaw tem tem loei!!!!!
-
ฮักเมาแล้วน่ากลัวจัง พรีสต์งานเข้าเต็มๆ โซโล่สงสารพรีสต์หน่อยนะ
-
งานเข้าจริง ๆ 5555
-
งานเข้าอย่างจังิลย เคลียร์กันดีๆละ :-[
-
โซโล่ก็จัดการซักฟอกพรีสต์ซะให้เรียบร้อยเลยนะ5555555
-
อู๊วววว~ อ๊า~~!! อร๊าย อร๊างงงงง~กรี๊ดดดดดดดดดดดด~!!
ไม่เป็นภาษาแล้วกู!! :z3:
มันแบบ... ตึ่งตึงตาลาลึ่งตึงตึ๊งงงงง~!! มากอ่ะ!!! อร๊ายยยยยยย~!!!
อยากลงไปดิ้นตายยยย!!! ไม่ไหวแล้ว!! น่ารักเกินไป~ :sad4:
หัวใจถูกทำร้ายยยย!!!! กรี๊ด!!!
สองคู่!...แบบนี้ก็เคลียร์กัน... ทั้งสองคู่เลยซิ.. เอิ๊กกกกกกส์ :z1:
-
อยากอ่านต่อ
จะลงแดงตายแล้ว ค้าง!!! ค้าง!!!
เอ้า!!!ดิ้น!! :z13: :z13:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้า หัวใจเรา ไม่ต้องเหงาอีกต่อไป5555555* :m20:
-
เพิ่งเ้ข้ามาอ่าน ถ้าตามทันแล้วจะขอเม้นยาวๆอีกทีเนอะ :กอด1:
-
พรีสต์เอ้ยตายแน่ ๆ
-
ตามทันแล้ว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
งานเข้ากันถ้วนหน้านะคะคุณน้อง :z1:
แอบอู้มานาน เมจังไปทำงานก่อนล่ะนะ อิอิ
---------------------------
เม้นเพิ่มอีกนิด
-------------------------------
พรีสจ๊ะ ... เชื่อแล้วว่าพรีสแบ๊วจริง(นิสัยนะ) ซื่อใสได้ใจแม่ยกมาก(ฮา)
โซโล่ ..... ซึนนะเธอ ขี้หึงด้วย ขี้งอนอีกต่างหาก...น่ารักอ่ะ (/ วิ่งหนีไปหลบหลังอาบัง)
ฮอยฮัก ..... แอร๊ยยยย สวย :-[
วินเซอร์ ..... อยากเห็นจริงจริ๊งงงง ตอนเด็กๆนี่น่ารักขนาดไหน? (/ วิ่งไปขอดูรูปจากชิน)
เพ้น .... แอบจิ้นตาคนนี้คู่กับ ชิน ไปแล้ว(ฮา)
โมพ-เรียว .... เรื่องของคู่นี้ก็ยังอ่านไม่จบสักที :เฮ้อ:
แล้วมาต่อเร็วๆน้าาา :L2:
-
:m15:จำไม่ได้ว่าเคยอ่านไปถึงไหน
-
ตอนที่ 29 ฟุตบอลกระชับมิตร
“ก็กูบอกมึงหลายครั้งแล้วว่าไม่ได้มีอะไรกับไอ้ฮอยฮักโว้ย!”
“แล้วทำไมต้องโกหกกูด้วย!”
“ถ้ามึงอยากรู้เรื่องนั้นก็ไปถามไอ้ฮักมันเอาเองสิวะ กูจะไปรู้กับมันเหรอ?”
ผมกับไอ้โซโล่เถียงกันตั้งแต่รถออกจากร้านบ้านนาจนกระทั่งถึงหน้าบ้านก็ยังไม่เถียงกันไม่หยุด กูอธิบายปากจะฉีกอยู่แล้วว่าไม่ได้ชอบไอ้ฮอยฮักแล้ว นั้นมันอดีตโว้ย! อดีตเมื่อนานมาแล้ว เอ่อ...ก็ไม่นานเท่าไร แต่! ตอนนี้เนี่ยกูน่ะไม่ได้ชอบไอ้ฮอยฮักมันแล้วโว้ย ไม่รู้เรื่องสักที!! ไอ้ตัวเข้าใจยากเอ๊ย!!
“แน่ใจนะว่ามึงน่ะไม่มีอะไรแล้วจริงๆ”
“กูจะมีหรือไม่มีก็แล้วไงล่ะ ในเมื่อมึงไม่เชื่อกู!”
เชอะ! ผมประชดออกแนวน้อยใจใจน้อยแล้วน่ะเนี่ย กูทั้งยืนทั้งนั่งยันมันยังไม่เชื่ออีก เดี๋ยวอีกหน่อยผมจะนอนยันมันจะเชื่อไหมวะ? ไอ้โซโล่เจอประโยคประชดเล็กๆ มันก็เงียบไปแล้วหันมาถามเสียงนิ่งเชียว
“ตกลงไม่มีอะไรจริงๆ ใช่ไหม?”
“เออ!!”
ทีเรื่องของมึงกูยังไม่เคยยุ่งเลยเหอะ คู่ขาคู่แข้งเก่าของมึงน่ะ แล้วทำไมทีมึงต้องจี้กูซะพรุนแบบนี้ด้วยวะ!! เข้าใจว่าหึง เข้าใจว่าต้องมีหวงกันบ้าง แต่เนี่ยมันมากไปนะโว้ย! ไม่เชื่อใจกันบ้างหรือไง!?
“อย่าให้กูเห็นว่ามันไม่จริง ตายไม่ดีแน่”
“มึงจะฆ่ากูงั้นเหรอ?”
“เปล่า เพื่อนมึงนั้นแหละจะตาย!”ไอ้โซโล่มันส่ายหน้าแล้วเอ่ยเสียงเหี้ยม ผมมองมันเล็กน้อย ไม่ได้ซึ้งครับแค่มองคนไม่เจียมบอดี้ มึงจะเอาอะไรไปฆ่าท่านเทพฟ่ะ!? มีแต่มึงนั้นแหละจะตายก่อนนะไอ้โซโล่!!
“ไม่ต้องทำหน้าดูถูกโว้ย กูไม่โง่ไปให้มันเชือดหรอก กูก็ใช้เพื่อนให้เป็นประโยชน์สิฟ่ะ!”ไอ้โซโล่มองหน้าผมแล้วยักไหล่อย่างเป็นต่อ โห นี่มันกะจะให้ไอ้วินเซอร์ฆ่าเพื่อนกูเลยว่างั้น? ผมกับไอ้โซโล่ยืนเงียบอยู่หน้าบ้าน เมื่อกี้แม่งด่ากันแซ่บนัวซะเสียงดัง ชาวบ้านไม่ออกมาปารองเท้าใส่ก็ถือว่าบุญแล้วล่ะครับ
“เข้าบ้านเหอะมึง ตรงนี้มันหนาว”
นานทีเดียวกว่าจะมีใครพูดอะไรออกมา ไอ้โซโล่มันเนียนจับมือผมจูงเข้าบ้านไป นี่ตกลงมึงกับกูพูดกันรู้เรื่องแล้วใช่ไหมเนี่ย? แล้วทำไมมันคืนดีกะกูง่ายชิบหายแบบนี้วะ เมื่อกี้ยังซักกูฉอดๆ!
“ไมบ้านเปิดไฟวะ?”
กูจะไปรู้ได้อย่างไงล่ะ กูก็มาพร้อมมึงเนี่ยแหละ เฮ้! อย่าบอกนะว่าโจรขึ้นบ้านน่ะ!! กูว่าแล้วเชียว บ้านมึงมันล่อพวกโจรเกินไปไง! มันดูเลิศกว่าบ้านของพวกข้างๆ ทั้งหมดเลยนี่หว่า! โจรขึ้นก็ไม่แปลก ไอ้โซโล่มันเปิดประตูเข้าบ้านไปแล้วหยุดเดิน ผมชะโงกหน้าไปมอง
“โม! มึงมาทำอะไรวะ?”
“นั้นเป็นคำทักพี่ชายที่นั่งรอมึงตั้งหลายชั่วโมงหรือไง!!?”
ผมมองอีกฝ่ายอย่างสนใจ นั่นพี่โมโน พี่ชายของไอ้โซโล่มันนี่น่า ผมเพิ่งเคยเห็นตัวจริงก็วันเนี่ยแหละครับ จะว่าไปแล้วพี่โมโนเนี่ยหน้าเหมือนไอ้โซโล่เลยแฮะ อย่างกับฝาแฝดกันแน่ะ! ไอ้โซโล่มันเดินเข้าไปหาพี่ชายมันด้วยใบหน้ากวนทีน
“ไม่ได้จ้างให้รอนิ”
“ฆ่าน้องบังเกิดเกล้ามันบาปเปล่าวะ?”
“บาปวะ”
“บาปไม่บาปกูไม่สน ขอเตะให้ดั้งแหมบสักทีเถอะ!”
“ไอ้โมไอ้เหี้ยนี่! มึงมีเรื่องอะไรก็รีบๆ พูด กูจะไปนอน”
“ถุย มึงเป็นคุณหนูอนามันตอนไหนไม่ทราบ สี่ทุ่มจะนอน!”
“ไม่ได้นอนเฉยๆ โว้ย หึๆ”
“บักหื่น!”ผมตะโกนด่าไอ้โซโล่อย่างลืมตัว พี่โมโนก็หันขวับมามองผม ไอ้โซโล่มันก็ยักไหล่ ต่อหน้าพี่มึงก็จะไม่ปิดบังหรือแอบบ้างหรือไงวะ!? อายเขาบ้าง แล้วอีกอย่างพี่มึงรับได้เหรอวะที่มีน้องสะใภ้เป็นผู้ชายน่ะ ฟาย!! พี่โมโนมองผมนิ่งๆ แล้วหันกลับไปมองไอ้โซโล่
“น่ารักดีนี่หว่า”
“แหงล่ะ เมียกูซะอย่าง”
“เหมือนเมียกูเลยวะ”
“ลามปาม!”
“อ้าว กูพูดเรื่องจริงวะ เออ ช่างหัวแม่งมันก่อนเหอะ ตอนนี้กูอยากคุยกับมึงก่อนวะ”
“เรื่องไรวะ?”
“เดี๋ยวมึงก็รู้เองนั้นแหละ”พี่โมโนแกไม่ได้ตอบไอ้โซโล่แต่กลับหันมายิ้มให้กับผม เห็นรอยยิ้มพี่แกมันเหมือนไอ้โซโล่เวอร์ชั่นเพลย์บอยเจ้าสำราญอย่างไงไม่รู้แฮะ!
“น้องสะใภ้คนงามไปอาบน้ำแปะแป้งแต่งตัวรอไอ้คุณน้องเหี้ยนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่เขยคนนี้ก็คุยกับมันก่อนแล้วจะปล่อยให้ไปสวีวี่วีกัน!”
พออีกฝ่ายเรียกผมว่าน้องสะใภ้แล้วมันรู้สึกแปลกๆ อย่างไงไม่รู้แฮะ ผมพยักหน้ารับง่ายๆ แล้วเดินขึ้นไปข้างบน ไม่ได้ไปอาบน้ำแปะแป้งรอให้ไอ้โซโล่มางาบหรอกนะ!! วันนี้กูจะนอนก่อน! ถึงจะเลยช่วงงดไปแล้วก็เถอะ ผมหันไปมองสองคนนั้นที่พอผมเดินจากมาไกลก็คุยกันหน้าตาซีเรียสมาก คุยเรื่องอะไรกันวะ? แต่ช่างเถอะ คงจะเป็นเรื่องครอบครัวของไอ้โซโล่ล่ะมั้ง ผมหันหลังเดินต่อ
พอเข้าห้องมาก็อาบน้ำอาบท่าแต่งตัวจะนอนเรียบร้อย นานพอสมควรที่ไอ้โซโล่จะโผล่หัวเข้ามาในห้อง เห็นหน้ามันจะยังคงความเครียดไว้แล้วรู้สึกห่วงๆ มันนิดหน่อย
“พี่โมโนแกกลับแล้วเหรอ?”
“เออ”
“คุยเรื่องไรกันวะ เห็นทำหน้าซีเรียสๆ”
“เรื่องงานแต่งไอ้โมมัน”
“แล้วทำไมมึงต้องซีเรียสวะ เรื่องมงคลนี่หว่า!”
“มันอยากให้กูเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้ แต่ก็ไม่อยากเป็นไง ก็เลยเถียงกันนิดหน่อย สุดท้ายมันก็ยอมแพ้ ให้พี่หมึกเพื่อนมันเป็นแทน กว่าจะตกลงกันได้ต้องเถียงคอเป็นเอ็นแน่ะ เหนื่อยชะมัด”ไอ้โซโล่มันบ่นๆ แล้วเดินมาทิ้งตัวนอนลงบนเตียงแล้วปีนป่ายเอาหัวมาวางแปะที่ตักของผม เวร ยังไม่ได้อาบน้ำก็เข้ามาเกลือกกลิ้งบนเตียงงั้นเหรอ!? แถมเอาความโสโครกมาใส่กูอีกแน่ะ อย่ามาทำตัวน่าสงสารเพราะกูรู้ทันมึง!
“จะนอนแล้วเหรอวะ?”
นั้นไง! กูพูดผิดซะที่ไหนล่ะ!!?
“เออ วันนี้เหนื่อยจะนอนแล้ว มึงก็ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว ไป่!”
“อย่าเนียน ครบอาทิตย์ไปตั้งนานแล้วด้วย”
“กูไม่ได้เนียน กูจะนอน!”ผมผลักหัวไอ้โซโล่ออกแล้วถีบมันลงไปจากเตียง จากนั้นก็ล้มตัวนอนหนุนหมอนเตรียมตัวจะนอนเรียบร้อย ไอ้โซโล่มันลุกขึ้นยืนมองมาที่ผม ไอ้หน้ายิ้มๆ ของมัน กูไม่ไว้ใจสุดๆ เลยวะ!
“เอ่อ! ถ้านอนได้ก็นอนไป~!”ไอ้โซโล่มันพูดทิ้งท้ายไว้แบบนั้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมมองตามมันเล็กน้อย มันพูดแบบนั้นหมายความว่าอย่างไง คนอย่างผมมีรึจะไม่รู้? ไอ้เลวโซโล่!! ตลอดอ่ะมึง!! ให้กูพักแค่อาทิตย์เดียวเอง ชิ!! ผมนอนกระดิกเท้าบนเตียงคิดอะไรเพลินๆ
อะไรนะ? ทำไมไม่คิดจะทำอะไรเลยงั้นเหรอ? จะให้ทำอะไรล่ะครับ อย่างไงมันก็โดนเหมือนเดิมนั้นแหละ นอนรออย่างสงบเนี่ยแหละดีที่สุด ผมไม่ได้ยินยอมมันนะโว้ย ก็แค่อย่างไงก็โดนก็เลยไม่ขัดขืนเท่านั้นเอ๊ง!! ไม่นานไอ้โซโล่ก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพผ้าเช็ดตัวพันเอว
“ไมไม่นอนวะ?”มันถามผมอย่างแปลกใจ
“นอนไปมึงก็ปล้ำกูสิ”
“ทำอย่างไม่นอนแล้วกูจะไม่ปล้ำงั้นแหละ”
“ก็ดีกว่าโดนทำอะไรตอนไม่รู้สึกตัววะ”
“หึๆ อย่างกับเคยโดนถึงได้รู้ว่าดีกว่าอย่างไง”
“ก็เพราะไม่รู้ว่าเคยหรือเปล่าเนี่ยแหละ อย่างมึงไว้ใจได้ซะที่ไหนล่ะวะ!?”
“ก็ถือว่าตัดสินใจได้ดีนี่ ตอนนอนทำแล้วไม่ค่อยรู้สึกอะไรเลย มันไม่สนุกเท่าไร”
ตกลงมึงเคยทำตอนกูนอนงั้นเหรอ? แสรดดดด!!!
:L2: :L2: +-+-+ :L2: :L2:
ตอนนี้ผมนั่งง่วงอยู่ที่ห้องเรียนอยู่ครับ อะไรนะ? ถามว่าทำไมถึงตัดตอนเมื่อคืนออกไปงั้นเหรอ? อืม! เพราะว่าผมขอเอาไว้นั้นแหละ อ่านแต่บทแบบนั้นมันไม่เบื่อแย่หรือไงกัน!? แถมยังจะอ่านแต่ผมถูกทำอะไรบ้างอยู่นั้นแหละ ลองมาเป็นคนถูกทำบ้างสิว่าจะยอมให้เอาตอนนั้นมานำเสนอบ้างหรือเปล่า? ในห้องนอนน่ะไม่เบื่อหรือไงครับ? เดี๋ยวถ้าไปทำโลเคชั่นอื่นๆ เดี๋ยวจะมาเล่าให้ฟังล่ะกัน (ไม่ค่อยเลยอ่ะกู)
“ไงวะไอ้พรีสต์ มาเช้านี่หว่า!”ไอ้คุณเพื่อนโผล่เข้ามาอย่างมาดแมนหน้าใสๆ ที่ไม่เคยได้ต้องแป้งแบบผู้หญิงทั่วไปของไอ้ฟ้าโผล่เข้ามาในห้องตามด้วยสาวๆ สาขาผมเรียงกันมาเป็นตับ อย่างไงสาขาผมก็ยังมีผู้หญิงอยู่นะครับ ถึงจะมีผู้ชายเยอะกว่าสักหน่อยก็เถอะแต่ถือว่าสาขาของผมเนี่ยผู้หญิงเยอะแล้ว
“ทำไมแกดูอ่อนระหวยโรยแรงแบบนี้วะ?”ไอ้คุณเมย์ฉายาฮิตเลอร์เจ้าเก่าวางกระเป๋าแล้วก็กัดผมทันที นี่ยังดีนะโว้ยวันนี้ไอ้โซโล่มันมีเรียนเช้าก็เลยไม่ได้ทำแต้มทั้งคืนน่ะ โชคดีสุดๆ วะ!! ไม่งั้นสภาพผมคงจะเป็นซากแพนด้าไปแล้วล่ะ
“พรีสต์โว้ย! พรีสต์!”ไอ้สตางค์โผล่เข้ามาในห้องแล้วรีบจรลีมาหาผมด้วยใบหน้าตื่นเต้นสุดขีด อะไรวะ? เกิดอะไรขึ้น!? มึงเมนส์มางั้นเหรอไอ้เตี้ย!? จริงอ่ะ!! มันทิ้งกระเป๋าลงบนโต๊ะแล้วนั่งเก้าอี้ขยับตัวมาหาผมอย่างชิดสุดๆ
“มึง...ถ้ากูจะขอลายเซ็นไอ้ฮอยมันตอนนี้ยังทันเปล่าวะ?”
“...”
เชี่ย!!! กูนึกว่าเรื่องห่าอะไรซะอีก!!
“มึงก็ขอมันดูล่ะกัน”
“แล้วทำไมไอ้ฮอยมันรู้จักมึงตอนเด็กๆ ด้วยวะ?”
“ก็ไม่เห็นแปลก กูกับมึงเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วโว้ย”
“ห๊ะ! เชี่ยพรีสต์ มึงรู้ว่ากูชอบเลิฟมีมึงเลยปิดบังกูไว้งั้นเหรอ มึงชั่วมากไอ้พรีตส์!”
อ้าว กลายเป็นกูชั่วไปซะงั้นวะ!! ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา กูก็เพิ่งรู้เมื่อเร็วๆ นี้นี่เอง คนที่ชั่วน่ะไอ้พี่เลิฟมึงต่างหาก!! ไอ้สตางค์มันก็เตรียมอัลบั้มรูปภาพไว้รอท่าไอ้ฮักทันที ป๊าดดด! ไม่คิดว่ามึงจะเตรียมมาพร้อมขนาดนี้เลยวะไอ้สตางค์!
“แล้วทำไมมันต้องปลอมตัวมาเรียนด้วยวะ?”
“กูไม่ใช่ไอ้ฮักมันนะโว้ย รอถามมันเองสิวะ”
คราวนี้ไอ้โจ้มันถามเองครับ กูจะไปรู้ไหม? กูไม่ใช่ไอ้ฮักมัน อยากรู้ก็ต้องรอถามมันเอาเองสิวะ! ผมทิ้งตัวลงบนโต๊ะอีกครั้ง พวกเพื่อนๆ ของผมก็มากันครบแล้ว ไอ้บู๊ลิ้มเดินเข้ามาเจอไอ้สตางค์ที่กอดอัลบั้มรูปของไอ้ฮักอย่างทนุถนอมแล้วมันก็ส่ายหน้าเซ็งๆ เดินไปนั่งกับไอ้แซมข้างหลัง เมื่อสามีแพ้ให้กับดาราในดวงใจ เฮอะๆ!!
“ทำไมฮอยยังไม่มาอีกวะ?”
“กูไม่ใช่เงาไอ้ฮักมันนะโว้ย ถามอยู่นั้นแหละ”
“กูรู้โว้ย! ว่าแต่ทำไมมึงเรียกว่าฮักวะ?”
“อ้าว! ก็ชื่อว่าฮักมาตั้งแต่เด็กแล้วโว้ย”
“ทำไมชื่อฮักวะ ไม่ได้ชื่อฮอยเหรอ?”ไอ้สตางค์มันก็ถามผมด้วยสายตาเป็นประกายปิ๊งๆ หวังว่ามึงจะไม่ได้เอาเรื่องนี้ไปขายให้นักข่าวนะโว้ย มองกูซะสยองเกล้าแบบนั้นน่ะ!
“ถ้าเรียกฮอยมันก็ไปซ้ำกับพี่มันสิวะ”
“ไอ้ฮักมันมีพี่ด้วยเหรอวะ?”
“ก็มีสิ พี่มันชื่อว่าฮอยยิ้ม ส่วยมันชื่อว่าฮอยฮักไง”
“ฮอยยิ้มที่แปลว่ารอยยิ้มเปล่าวะ? แล้วชื่อฮอยฮักมันก็หมายถึงรอยรักสิวะ!”ไอ้โจ้มันเอ่ยอย่างตกใจในความหมายของชื่อไอ้ฮอยฮัก กูก็ว่างั้นแหละแต่ไม่เคยถามมันเรื่องนี้สักที ชื่อติดเรทแปลกๆ นะมึงไอ้ฮัก! ไอ้สตางค์เนี่ยยิ้มเป็นปลื้ม
“รอยรักงั้นเหรอ? ชื่อเก๋สุดๆ อ่ะ”
ตอนที่ยังไม่รู้ว่ามันเป็นเลิฟมีเนี่ยมึงเคยบอกว่าชื่อไอ้ฮักมันแปลกๆ ไม่ใช่หรือไง พอรู้ว่าเป็นเลิฟมีกลายเป็นว่าชื่อมันเก๋ดีงั้นเหรอ? แสดงถึงความแตกต่างในการมองม๊ากมาก!!
“มิน่าถึงใช้ชื่อว่าเลิฟแฮะ”ไอ้แซมเข้ามาแจมในวงสนทนาครับ ไอ้สตางค์มันก็พยักหน้าแล้วมันก็ทำหน้าเหมือนคิดอะไรได้
“เดี๋ยวนะ พี่ของไอ้ฮักมันชื่อว่าฮอยยิ้ม หรือว่า...นายแบบสุดหล่อสไมค์คนนั้นจะเป็น...พี่ชายของไอ้ฮักมันวะ?”
“เออ นั้นแหละพี่มันล่ะ”
“โอ๊ยยยยย~ หล่อน่ากินทั้งพี่ทั้งน้อง!! ครอบครัวนี้จะหน้าตาดีไปไหน!?”
“อะไรนะ ใครน่ากิน?”ไอ้บู๊ลิ้มหันมาหาเรื่องแฟนตัวเองทันที ไอ้สตางค์มันกรี๊ดกร๊าดไม่สนใจคำถามของไอ้บู๊ลิ้มเลยแม้แต่น้อย เมื่อมันเจอดาราในดวงใจมึงก็กลายเป็นหัวเน่าวะไอ้บู๊ ทำใจซะ!!
“เฮ้ย! พรีสต์มีคนมาหาแกแน่ะ”ไอ้วาวหญิงแกร่งอีกนางของสาขาเดินเข้ามาบอกผมก่อนจะเดินไปสมทบกับพวกเพื่อนๆ ผมพยักหน้ารับอย่างงงๆ ใครมาหากูวะ? คงจะไม่ใช่น้องข้าวโพดอีกหรอกนะ? ไม่ล่ะมั้ง น้องข้าวโพดจะมาอะไรตั้งแต่เช้าแบบนี้วะ! ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตูเพื่อไปหาแขกที่อุตส่าห์มาหาผมตั้งแต่เช้า พอเดินออกไปก็เจอเข้ากับไอ้หัวขาวๆ ยืนทำหน้ากวนตีนตั้งแต่เช้า
ไอ้วินเซอร์?
“ฝากใบลาด้วย”มันยืนซองขาวๆ มาให้กับผม ไอ้ผมก็รับมาอย่างงงๆ แล้วทำไมมึงมาส่งใบลากับกูวะ? กูกับมึงไม่ได้รู้จักใกล้ชิดสนิทขนาดจะเอาใบลามาฝากกันได้นะโว้ย แล้วอีกอย่างกูก็ไม่รู้ด้วยว่ามึงเรียนกับอาจารย์อะไร! ผมทำหน้าเหวอๆ จนไอ้วินเซอร์มันเอ่ยออกมาด้วยอาการสมเพชเวทนา
“ไม่ใช่ของกู ของฮักโว้ย”
“ห๊ะ? ของไอ้ฮักมัน? แล้วทำไมมันลาล่ะวะ?”
เออ! แล้วอีกอย่างทำไมมึงเป็นคนเอาใบลามาให้ด้วย! ปกติไอ้ฮักจะลามันก็โทรมาบอกผมนี่น่าแล้วค่อยส่งใบลาทีหลัง แล้วนี่อะไรวะ? ไอ้วินเซอร์ถ่อสังขารมาส่งใบลาแทนซะงั้น! ไอ้หัวขาวนั้นก็กอดอกทำเอ็กซ์มาดเท่ใส่ ลีลาเหอะมึง! รีบๆ บอกมา กูชักจะรำคาญหัวขาวๆ ของมึงแล้ว!!
“ไม่มีแรงลุก”
“หา? ไอ้ฮักมันเมาตกบันไดเหรอวะ?”
“...เหี้ย มึงโง่หรือเปล่าวะ? กูเอามันยันเช้าเลยไม่มีแรงลุกมาเรียน! โอเคไหม? มึงเข้าใจหรือยัง?”
“...เออ”ไอ้วินเซอร์มันพูดอย่างเหลืออด ผมเนี่ยเป็นฝ่ายอึ้งไปซะงั้น รู้เลยว่าทำไมไอ้วินเซอร์ถึงเป็นคนมาส่งใบลาให้ไอ้ฮัก ฮักเพื่อนเลิฟเมื่อคืนมึงไม่ได้กลับบ้านสินะ มึงไปค้างกับไอ้วินเซอร์สินะ!! ผมมองไอ้วินเซอร์อย่างสงสัยนิดๆ ไอ้ฮักเนี่ยถือว่าถึกพอตัวเลยนะมึงไปทำอย่างไงจนมันไม่มีแรงจะลุกขึ้นมาเรียนวะไอ้วินเซอร์!!?
“ก็ใครบอกให้เพื่อนมึงยั่วกูก่อนล่ะ อย่างไงก็ฝากด้วยล่ะ”
ผมยืนมองไอ้วินเซอร์ที่เดินอาดๆ ไปอย่างวางกล้ามสุดๆ แถมยังส่งยิ้มทักทายสาวๆ กับคนอื่นๆ ที่ทักมันก่อน ไอ้วินเซอร์!!! ไอ้งี่เง่า!! ทำหน้ากะลิ้มกะเลี่ยลับหลังเพื่อนกูงั้นเหรอ กูจะฟ้องไอ้ฮัก คอยดู!!! มึงหล่อมากงั้นเหรอ? ถุย!! คิดว่าไอ้ฮักจะมีแค่มึงได้งั้นเหรอ!!? กูจะหาชู้ให้ไอ้ฮัก คอยดู!!! ผมเดินเข้ามาในห้องด้วยอารมณ์กรุ่น ซวยแต่เช้าที่เจอไอ้เวรหัวขาวนี่!!
“ไอ้พรีสต์~!!!! มึงมาดูข่าวนี่สิวะ!!”
“อะไรวะ?”
“เลิฟมี!! เลิฟมีกับใครก็ไม่รู้กอดแนบชิดกลางสนามบินเลยมึง!!!!?”ไอ้สตางค์ตะโกนเสียงไม่พอใจจัด มือกำหนังสือพิมพ์จะยับไปทั้งเล่มแล้ว ไอ้สตางค์ใจเย็นโว้ย! ดูตอนนี้ไอ้เตี้ยมันดูน่ากลัวไงไม่รู้วะ ผมเดินมาชะโงกดูหนังสือพิมพ์ในมือของไอ้สตางค์แล้วชะงักกึกทันที
นั้นมัน...
ไอ้ฮักกับพี่เฮอร์มิตนี่หว่า!!!(แอบมีผมเบลอๆ ข้างหลังด้วย)
TBC.
เอาครึ่งแรกไปก่อนนนนนน~!!!!! ครึ่งหลังไว้วันพรุ่งนี้(หรือเปล่า?)
อยากจะบอกว่ารายงานยังไม่เสร็จ ฮ่าๆๆๆ
อาทิตย์นี้ทำรายงานส่งสองเล่มแน่ะ โหดสุดๆ อ่ะ~!
พรุ่งนี้ส่งรายงานเล่มสุดท้ายของอาทิตย์นี้ เฮ้อ~
จะมีงานงอกอีกหรือเปล่าน่า ไม่อยากมีเลยอ่ะ ขี้เกียจจจจจ!!! :a11:
ปล.ครึ่งหลังพบกับฟุตบอลกระชับมิตรของวิศวะ~
หนุ่มหล่อวิศวะเหอะๆ~~ :haun5: :haun5:
-
จิ้มม
แอร๊ยยยยยยยยยยย อยากอ่านพาร์ทวินเซอร์เผด็จศึกฮอยฮักอ่ะ ฮือออ
ถ้าพี่โมแต่งได้แสดงว่าโซโล่ก็มีสิทธิเหมือนกันสินะ
แต่คนแต่งคงไม่ใจร้ายดราม่าหรอกเนอะ
ถ้าคนที่กำลังจะงานเข้าตอนนี้คือน้องฮอยฮักของเรานี่เอง
คาดว่าวินเซอร์คงไม่ปล่อยไปมหาลัยสักอาทิตย์นึงเป็นแน่แท้
-
แม่เจ้าพระคุณเอ๋ยอัพแต่หัววันเชียว
เพิ่งตื่นหรือยังไม่ได้นอนเอ่ย
-
gnaan yang kaw baeb tor neung jaw kha~~ha ha ha!!!
-
หึหึ
พรีสต์เอ้ยยยยยยย ถึงจะภาพเบลอๆ แต่แกงานเข้าแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ฮยฮักเป็นไงบ้างเนี่ยยย คิดถึงงงงงงงงงงงง
-
รอโลเคชั่นอื่นๆ นะ :z1:
วินเซอร์จะตรงไปไหนอ่ะ หนูพรีสต์อึ้งเลย55.
รอครึ่งหลังจ้า!
-
งานเข้าฮักหนักเลยนะเนี่ย :a5:
-
เอาเลยพรีสท์ เชียให้พรีสท์หาชู้ให้ฮักเลยยยยย :impress2:
แต่ว่าก็แอบอยากอ่านต่อที่ฮักยั่ววินเซอร์บ้างอ่า อร๊ายยยยยยย :o8:
-
ท่านเทพงานเข้า :z2:
-
งานเข้ากันถ้วนหน้าใช่ไหม
:oo1: :oo1:
-
งานเข้าอีกแล้วพรีสต์
อยากอ่าน nc วินเซอร์กับฮอยฮักจัง :z1:
-
ตายละ งานเข้าฮักอีกแหละ
-
วินเซอร์เป็นเอามาก
ดูท่าทางจะแรงนำพระเอกเรื่องไปแล้ว :o8:
-
ทำไมวินเซอร์ใช้แรงงานฮอยฮักหนักจัง
เสียการเรียนหมด :z1:
-
แว๊กกกกกกกกกกกก!!! ใครจะซวยล่ะทีนี้? พี่เฮอร์มิตหรือตาฮอย??!
แล้วประโยคนั้นของอีตาวินเซอร์คืออะไรกันหนอ? "ยันเช้า" เหอๆ :z1:
เรื่องรายงานสู้ๆค่ะ! รอตอนต่อไปอย่างใจเย็นอยู่แล้ว :กอด1:
-
งานเข้าฮักอีกละ
-
สตางค์ :laugh: สงสารบู๊ลิ้ม 555555555555 (?)
โมโนคุยแค่เรื่องงานแต่งจริงอ่ะ ทำไมเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว โซโล่ต้องหน้าเครียดด้วยหว่า ปิดบังอะไรพรีสต์ใช่ม๊ายยย :angry2:
สุดท้าย ฮอยก็งานงอกไม่จบสิ้น :m20:
ขอบคุณค่า
-
มาต่อไวๆนะคะ
-
:pig4:
-
และแล้วชู้ฮักก็ปรากฎตัวต่อสาธารณะ :laugh:
-
พรีสต์นี่ท่าจะไม่เข็ด คิดจะหาชู้ให้ฮอยฮัก
เดี๋ยวได้เคลียร์กับวินเซอร์ยาวอีกหรอก
รอดูหนุ่มๆเค้ามาเตะบอลกันตอนหน้า :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อ๊ายยย ตัดไปสองฉากอย่างไม่น่าให้อภัย
-
ขยันงานเข้าจริงๆ แต่ละคน :laugh:
-
ฮาสตางค์อ่ะ 555+ :laugh: :laugh: :laugh:
-
แล้วฉากในห้องนอนที่ทำให้ฮักลุกไม่ขึ้นหายไ่ปหนายยยย ฉากสำคัญนะนั่น :z3:
-
เป็นไงล่ะ งานเข้าจริงๆด้วยอ่ะ โดนทั้งคุ่เลยอ่ะ ดีนะเนี่ยที่พรีสต์ยังมาโรงเรียนได้อ่ะ แสดงว่าโซโล่ยังใจดีอยุ่บ้างอ่ะ
แต่กับอีกคนนี่สิ ไม่รู้ป่านนนี้จะเป้นไงบ้างนะเนี่ย คงยังไม่ตื่นแหงๆเลยอ่ะ โอ้ววินเซอร์ไม่ถนอมบ้างเลยนะเนี่ย แต่สงสัยว่าฮักของเราจะยั่วจริงๆไม่งั้นวินเซอร์คงไม่ใจร้ายขนาดนี้อ่ะ 55 ว่าแต่ว่าเรื่องข่าวเนี่ยเอาไงดีล่ะ นี่ถ้าวินเซอร์เห็นข่าวอีเนี่ย มีหวังได้ลาเป้นอาทิตย์แน่เลยอ่ะ
-
เอากันจนต้องลาป่วยเลยเหรอ เจ๊ไม่อยากจะคิดสภาพเลย
-
ฮอยฮักเสร็จวินเซอร์แล้วเหรอ >//<
-
สงสารฮักจังเลยอ่า อิอิ ลุกไม่ไหวเลย
-
เย้เย้เย้ เหมือนจะดีใจอยู่คนเดียว 5555
แอบสะใจเบาเบา ถ้าวินเซอร์เห็นรูปนั้นอ้ะน้ะ
ฮักลุกไม่ขึ้น -//////////-'
เอิ่มม คนแต่งไม่บอกรายละเอียด คนอ่านจิ้นแล้วนะ
อ๊ากกกกกก เลือดกำเดาจะพุ่ง!!
โซโล่ขี้หึงง -3-
เรื่องในอดีตก็ปล่อยมันไปสิเฟ้ย
ตอนนี้พรีสต์ก็มีแต่แกเนี่ยะๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 ให้น้ะ จ๊วบๆ
-
แค่เรื่องขอให้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ทำไมทั้งโซโลทั้งพี่ชายต้องทำให้เป็นเรื่องซีเรียสด้วย น่าสงสัยจริง
แต่คู่ฮักจังนี่มีเรื่องสนุกๆให้รอลุ้นอีกเยอะเลยนะ
ไม่รู้ว่าถ้าวินเซอร์รู้ข่าวนั่นจะมีปฏิกิริยาน่าสนใจยังไงบ้างน้ออออ
-
โอ้ยยยยยยย แทบจะรออีกครึ่งนึงไม่ไหวแล้วค่ะ กำลังมันส์มากๆเลย >/////<
-
ตายกับ "ยันเช้า" ของวินเซอร์ ป่านนี้ ฮอยฮักมิช้ำหมดแล้วเหรอ แล้วยังจะมีข่าวในหนังสือพิมพ์อีก งานงอกอีกแล้ว
-
พรีสต์ว่า ฮักถึก แต่ วินถึกกว่า โอ้ววว ถึกขั้นเทพ หึหึ
-
ฮักไม่มีแรงลุกเลยหรอ! วินเซอร์แกเป็นคนเหล็กหรือไงฟระ??
ทำท่านเทพได้ลงคอ
งานนี้พี่เฮอร์มิตจะมาแรงมั้ยเนี่ย หวั่นจริงๆ
-
อ๊ายยยยย พาร์ทฮอยฮักจะได้อ่านเรื่องโน้นใช่ไหมคะ :m13:
:กอด1:
-
ซวยไป
แต่แบบ วินเซอร์ค่ะ ยันเช้านี้มัน>,.< :jul1:
-
งานเข้าแล้วฮักเอ้ยยยย...เด๋วโดนวินเซอร์จัดหนักอีกหรอกด หึหึ
-
งานเข้าอีกรอบทั้ง พรีสต์และฮัก
-
อ่านมาถึงตอน 24 แล้ว...
ฉากในการแข่งขัน ของการชนคณะ เนี่ยมันคุ้นมากเลย
เหมือนกำลังดูรันนิ่งแมนเวอร์ชั่นอ่านเลยอ่ะ
สนุกดีค่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:L2: :L2:
---------------------------------------------------------
อ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว
ชอบพรีต กะ ฮักมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอติดตามทั้งสองเรื่องเลยนะคะ
:3123: :3123:
-
โถถถน้องฮัก
วินเซอร์อย่าหนักแบบนี้บ่อยๆนะ สงสารฮัก :o8:
-
วินเซอร์ได้อีกอ่ะ
-
สรุปว่าพรีสต์รอดไป แต่ฮักนี่ไม่รอด เอิ๊กกก :really2:
-
o18 o18
วิน
มึงมีคู่แข่งแล้วล่ะ :m20: :m20:
-
นึกว่าจะเป็นข่าวกับพรีสต์ซะอีก 555
-
น่าสงสารฮักอ่ะ โดนซะจนเช้าเลนอ่ะ หื่นเหมือนเพื่อนไม่มีผิด วินเซอร์เนี่ย
-
มาต่อให้อ่านอิกน่ะคับ
-
เฮ่อ ถ้าไอ้หัวขาวเห็นจะเป็นไงเนี่ย ลุ้นๆ อิอิ
พรีสต์แกไม่ต้องหาชู้ให้เพื่อนหรอก เดี๋ยวชู้มันมาเอง555
ปล. ไม่ต้องส่งหรอกรายงานอ่ะ บอกอาจารย์ว่าน้ำท่วม รายงานจมน้ำตายไปแล้วค่ะจารย์55
-
งานเข้าแล้วจ้า :z3: :z3: :z3:
-
ฮักกกกกกเสร็จวินเซอร์ซะแล้ว :กอด1:
-
:กอด1:
-
อ๊ากก หนูอยากอ่านพาสวินเซอร์กับฮอยฮัก!!!
-
ฮอยฮักกกกกกกกก โถๆๆๆๆๆๆ ลุกไม่ไหวเลยทีเดียวเชียวว อยากอ่านเรื่องของฮอยฮักกับวินเซอร์เร็วๆ หมายถึง อัพอีกเรื่องเร็วๆ ฮ่าๆๆๆๆ *แอบทวงนิดหน่อยยยยยย*
-
วินเซอร์แน่มากๆจริงๆ คงคิดสินะ ทำไมพรีสต์ไม่เข้าใจอะไรง่ายๆบ้าง
ต้องพูดออกมา รู้กันหมดเลยว่าทำอะไรไปบ้าง 555
อยากอ่านคู่ฮักวินเซอร์เร็วๆจัง อยากรู้ฮักมันไปยั่วอะไรง่ะ ฮิฮิ
-
:z2: :z2: :z2:
-
แอ้กกก ค้างหนอ เราตามอ่านมาทั้งวัน
ชอบ ฮอยฮักมากกกก
-
มาต่อแล้ววุ้ยๆ
-
มาต่อเร็วๆนะอิอิ^๐^
-
อ้าวว ยังไม่ได้กระชับมิตรเลย ตัดจบซะงั้น
ว่าแต่วินเซอร์หื่นนะเนี่ย เหอะๆ
-
โซ กับ วิน หื่นพอๆกันเลยอะ
5555 อ่านไปฮาไป
สนุกดีจ้า มาต่อตอนต่อไปไวไวน้า
-
แอบเชียร์พี่เฮอร์มิตนะ วินเซอร์แม่งน่าหมั่นไส้อ่ะ
-
ขนาดงานไม่เข้ายังลุกไม่ไหว
งานเข้าขนาดนี้ ฮอยฮักจะโดนขนาดไหน ^^
-
เจ็บตูดน่าดู
-
:-[
-
งานเข้าอยากหนักเลยฮัก
วินใจเย็นๆๆ ร่มๆๆ น่ะ
ค่อยกันก่อนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อ้าววววววว ..
ตกลงงานนี้ ใครงานเข้า ??
ฮัก ..วิน ..เฮียเฮอร์ ..' '-
-
:z3:
-
อึ้งกับประโยคยันเช้า.. วินเซอร์นายแน่มาก!
เจอข่าวเข้าไปคราวนี้ฮักจะได้ส่งใบลารวดเดียวหนึ่งอาทิตย์เลยไหม - -"
-
น้องฮักน่าเป็นห่วง
-
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซ
อิลูกแรงงงงงงงงงงงง โดนทำโทษแล้วยังมีหน้ามาปิดบังแม่
เด๋วก็อวยพรให้เจอนอกสถานที่แบบจัดหนักหรอก หึหึ
-
ฮอยฮักงานเข้าแล่ว วินเซอร์เอาตายแน่
-
อยากบอกเธอคำเดียวว่า ค้างโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
:m20:นู๋พลีสต์ ยังแบ๊ว ได้อีก น่ะ1+ไป :m20:
เซอร์ นี่ หมดคำบรรยาย ถึงเช้า กะฮัก :m25:
พี่เฮอร์มิตนี่ ไม่ใช่แฟนพี่ โมโน ใช่ไหม เห็นบ่นนู๋พลีสต์หน้าคล้าย เมียตัวเอง
-
แอร้ยยยยยยยย
-
ขอบคุณจ้า
ว๊ะว๊าว ฮอยฮักงานเข้าแบบสุดขีด ถึงขนาดไม่มีแรงลุกเลย ^^
นายวินเซอร์นี่ก็แรงดีอะไรขนาดนั้นล่ะจ๊ะ พ่อหัวขาว..............
แอบอยากรู้ว่าพี่โมโนของนายโซโล่เค้า จะแต่งงานกับใครจังเลย
แถมน่ารักคล้ายๆ กับพรีสตี้ด้วย
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ รอตอนหน้าจ้า
-
อยากอ่านต่อสุดๆ เข้ามาต่อไวไวน้า :impress2:
-
งานเข้ากันถ้วนหน้า
- -"
-
ตอนแรกก็อยากจะรู้หรอกนะว่าหลังจากห่างหายกันไปหนึ่งอาทิตย์กว่าๆ
แล้วมันจะดุเด็ดเผ็ดมันส์ขนาดไหน แต่ถ้าไม่บอกก็ไม่เปนไร
รอโลเคชั่นอื่นๆ ที่ว่าก็ได้ (นี่แสดงว่าจะมีนอกสถานที่ชิมิๆ)
แต่พอรู้เรื่องฮักกับวินเซอร์เข้าเท่านั้นแหละ
ดูเหมือนคู่ของพรีสต์มันจะปลิวหายไปในอากาศเลยอะ
อยากรู้เรื่องคู่นี้มากกว่าว่าจะเทพกันขนาดไหน
แถมยังทั้งคืนอีกต่างหาก จนท่านเทพฮักลุกไม่ขึ้นเลยอ่ะ :impress2:
แล้วก็อยากจะบอกว่างานเข้ากันอีกรอบแล้วไงล่ะ o22
แล้วก็ในที่สุดพี่เฮอร์มิตก็จะได้มีบทกับเค้าซักทีแล้ว :mc4:
-
เอาเลยพรีสต์
เดี๋ยวเชียร์ฮักกับพี่เฮอร์มิตซะเลยนิ
-
น้องฮักโดนฟ้าเหลืองอีกแน่ๆ ไม่รอด ฟังธง!!! :z1: :m25:
-
ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์
ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์
ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์
ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์
ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์ ฮักพรีสต์
ชอบคู่นี้บ๊ะเห่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !! *ชูป้ายไฟ*
ทำไมฮักไม่เป็นข่าวกะพรีสต์ละ
ตอนนั่นไง ตอนที่ไปรับฮักที่สนมบินง่ะ นั่นหวานกว่าอีกนะ :-[
-
มาอ่านนะครับ
-
เอาเลยพรีสต์แต่ระวังวินเซอร์จะเอาคืนโทษฐานยุเมียเค้ามีชู้นะ
-
:a5: สตางค์ เป็นเอามากน่าแก -.-,
//ตบไหล่บู๊ลิ้ม...เมียแกบ้าดาราเนอะ?
-
:really2: :really2: :really2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น้องฮักขาของเดี๊ยน แค่นี้ก็โดนจัดซะลุกไม่ขึ้นแล้ว
ดันมีข่าวอีก ที่รักเดี๊ยนได้ตายกันพอดี น้องฮักน่าสงสารมีแต่คนมารุมรัก หนักใจแทน
-
พรีสต์ ฮอยฮักก็โดนเหมือนแกนั่นแหละ มีหน้าไปถามวินเซอร์อีก
-
ตามมาอ่านจากคู่วินเซอร์ กรี๊ดเราพลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไร
ปล.เมื่อไรวินเซอร์ x ฮอยฮักจะตามทันซะทีอ่ะ > <
-
โอ๊ะโอ แล้วพรีสต์จะทำไงดีล่ะทีนี้
-
:z1: อยากอ่านฮอยฮักโดนจัดหนัก :laugh:
-
รออยู่คร่าาาาาาาาาาาาาาาา
ฮอยฮักน่ารักที่สุดอ่ะ
-
นุกๆๆคับ
ต่อไวๆๆนะคับ
รอติดตามอยู่นะคับ
-
ฮอยฮักไปแล้วอ่าาาาาา ^^
-
เย้ๆๆๆๆ ตามทันแย้ววว
-
ThankS
-
อ่านตามทันแล้วววว
น่ารักมากๆเรื่องนี้
หลงน้องพรีสต์ รักโซโล่ ฮิฮิ
รอต่อนะคร้าบบ
-
อยากอ่านทั้งสองเรื่องเลย แต่ตอนนี้เรื่องมันเหลื่อมล้ำกันมากเพราะห่างกันเยอะเลยยยยยยยย แต่เรื่องไหนๆก็ตามอ่านค่า :-[
-
อยากอ่านเรื่องชาย[า] อ่ะครับ
-
รอๆๆ
อยากอ่านต่อแล้วนะ
-
รอ เค้ารอเธออยู่ :impress2: :impress2: :impress2:
-
รอคร้าบบบ
-
มารอ
-
รอ รอ รอ รอ มารอด้วยคน :mc4:
-
ตามมารอด้วยคน
:impress3:
-
รอๆๆ
-
ไม่ต้องอยากมาหรอกค่ะน้องปอย
มาเลยดีกว่า 5555
รอ ร๊อ รอ รอคืนนี้
-
เธอเอยอยู่หนใด :z3:
-
อยากเจอคืนนี้เช่นกันค่ะ
-
มานั่งรอ~~~~~~~~~
-
ทั้งวันผมก็เรียนไปแบบหลับๆ ตื่นๆ เหมือนเดิมแต่พอถึงเวลาเที่ยงผมก็ตาสว่างนั่งทำตาแป๋วอยู่โรงอาหาร พวกเพื่อนๆ มันรีบแดกข้าวแล้วแยกใครแยกมันแล้วล่ะครับ เหลือแต่ผมที่ยังไม่ได้แดกอะไรเลยแต่ต้องรอไอ้คุณชายมันเสด็จมาถึงก่อน! คนยิ่งเยอะอยู่ด้วย รีบๆ มาสิฟ่ะ กูหิว!
“พรีสต์”ผมหันไปมองตามเสียงเรียก เมื่อเห็นไอ้แก๊งทรีโอสามหนุ่มวิศวะเดินเฉิดฉายเข้ามาในโรงอาหาร พวกสาวๆ เนี่ยเหล่มองกันเป็นทิวแถว เชอะ มันหล่อนิ! อีกอย่างพาเพื่อนมึงมาทำไมวะ ไม่เข้าใจอารมณ์หรือไงว่าอยากกินข้าวกันสองคนน่ะ! พวกสองคนนั้นก็หน้าด้านเกิน! มาทำไม!?
“กูหิวจะตายห่า! ทำไมมึงเพิ่งโผล่หัวมาเนี่ย!?”
แกล้งเป็นวีนเล็กๆ ให้มันรู้สึกผิดครับ ไม่ได้จริงจังแต่เอาจริง แล้วยังพาก้างมาตั้งสองตัว มึงพาพวกมันมาทำไม!!? แค่คนทั้งโรงอาหารก็ยังเป็นก้างไม่ดีพอหรือไง หา! ไอ้โซโล่มันเดินเข้ามาจับไหล่ของผม
“เอาน่า อาจารย์ปล่อยช้า”
“ถ้ามึงหิวมากก็กินไม้รอไปก่อนเซ่”
กูไม่ใช่ปลวก ไอ้เหี้ยวินเซอร์!!
พอไอ้วินเซอร์พูดไปแบบนั้น ไอ้ชินก็หัวเราะเป็นแบล็คกลาวด์ให้กับมัน ชิ! ไอ้พวกก้างเอ๊ย มาแล้วยังกวนตีนชาวบ้านเขาอีก เชอะ! ไอ้โซโล่เห็นท่าทางไม่ดีก็ให้พวกเพื่อนๆ มันไปสั่งกับข้าว ไล่พวกปากหมาทั้งหลายไปไกลๆ เลยยิ่งดี ยิ่งไอ้บ้าหัวขาวนั้นด้วย! เหอะ!!
“ตอนบ่ายนี้คณะวิศวะมีฟุตบอลประเพณีระหว่างรุ่น ถ้ามึงเลิกเรียนแล้วก็ไปดูนะ”
“...”ผมนั่งเงียบไม่ตอบอะไร เรื่องไรที่กูจะต้องแบกสังขารไปดูพวกมึงเตะฟุตบอลด้วยวะ คงมีแต่พวกผู้ชายไม่เจริญหูเจริญตาเหมือนเดิมนั้นแหละ ฮู้ว! มีกองเชียร์สาวๆ หรือลีดเดอร์สาวๆ ก็ว่าไปอย่างวะ! สรุปว่างานนี้กูขอปฏิเสธ
“ไฟท์บังคับ มึงห้ามปฏิเสธ”ไอ้โซโล่มันเอ่ยดักอย่างรู้ทัน ชิ! บังคบบังคับ!! ไอ้เผด็จการเอ๊ย ไอ้ฮิลเลอร์! ไมไม่ติดหนวดจุ๋มด้วยล่ะ หา!
“สาวๆ คณะเราซ้อมเชียร์ตั้งนานแน่ะ น้องๆ ปีหนึ่งปีนี้ก็มีแต่คนแจ่มๆ ทั้งน้านเลยวะ กูไม่ขอเตะได้ป่ะ ขอนั่งดูลีดฯ เชียร์ได้ป่ะ?”ไอ้ชินที่กลับมาจากสั่งข้าวก็เอ่ยด้วยใบหน้าจริงจัง ไอ้นี่ก็หื่นตลอดแหละ! ว่าแต่ลีดฯ แจ่มจริงป่ะวะ?
“โอ๊ย ใครมันจะเอามึงไปเตะวะไอ้เอี้ยชิน! ขาสั้นแบบนั้นจะวิ่งทันใคร?”ไอ้วินเซอร์ก็กัดเพื่อนไม่ให้เสียโอกาสกันเลยทีเดียว ผมแอบหัวเราะชอบใจนิดๆ ไอ้แว่นชินเนี่ยหน้าแดงโมโหที่โดนล้อจุดเด่น
“เอ่อ! ใครจะไปสูงเป็นเปรตเท่ามึงล่ะไอ้วิน!”
“เหอะ มันแน่นอนอยู่แล้ววะ ดีกว่าไอ้เตี้ยแถวนี้”ไอ้วินเซอร์มันยิ้มยั่วแล้วตอบกลับไปอย่างไม่ยี่หระ แต่พอนึกๆ ดูแล้ว บ๊ะ! กูก็ถือว่าเตี้ยเหมือนกันนี่น่า ถึงจะสูงกว่าเจ้าชินมันก็เถอะ อีแบบนี้มันไม่ได้ด่าแค่ไอ้ชินแล้ว มันรวมถึงกูด้วยใช่ไหม? ไอ้เวรวินเซอร์จะหาเรื่องกับคนเตี้ยหรือไง!? ถึงเตี้ยก็ใจสู้โว้ย!!
“อารมณ์เสียอะไรวะไอ้วิน หาเรื่องกัดชาวบ้านเขาอยู่นั้นแหละ”ไอ้โซโล่มันเริ่มรำคาญเพื่อนก็เอ่ยปรามๆ ไว้ ไอ้หัวขาวที่เช็ตผมซะเลิศยิ่งกว่าซุปเปอร์ไซย่าขั้นสุดท้าย มึงเสียเจลแต่งผมไปวันละกี่กระปุกวะ? ไอ้มนุษย์หัวหนามเอ๊ย!!
“โมโหหิว”
“กูเห็นมึงเป็นตั้งแต่เช้าแหละ หิวเหี้ยอะไรวะ?”ไอ้ชินมันก็เอ่ยเสียงเบาๆ เหมือนกลัวไอ้วินเซอร์จะได้ยินแล้วจะกลับมาแว้งกัดมันใหม่อีกครั้ง ไอ้วินเซอร์มันก็ทำหน้ามึนไม่ตอบอะไรจนกระทั่งกับข้าวถูกยกมาเสิร์ฟ ผมมองหน้าไอ้วินเซอร์อย่างสงสัย มึงคงจะไม่ได้อ่านข่าวเมื่อเช้านี่หรอกใช่ไหม? ข่าวของไอ้ฮักมันน่ะ! ว่าแต่มันรู้แล้วใช่ไหมว่าไอ้ฮักมันคือพี่เลิฟนั้นนน่ะ ผมจ้องไอ้วินเซอร์ที่มองกลับมานิ่งๆ ไม่มีอะไรให้จับผิด ชิ!
“อ้าว หวัดดีครับพรีสต์”
“หวัดดีครับพี่เพ้นต์!”
“มากินข้าวเหรอครับ?”
“อยู่โรงอาหารมาซักผ้ามั้ง?”ไอ้หัวขาวมันเอ่ยกัดเข้าให้ พี่เพ้นต์ก็ยิ้มรับเหมือนเดิม ส่วนไอ้โซโล่เนี่ยมองพี่เพ้นต์เขม็ง แถมยังส่งเสริมให้เพื่อนหัวขาวของมันจิกกัดพี่เพ้นต์ต่อ ไอ้วินเซอร์มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย นั่งเงียบๆ ไม่ได้หรือไงวะ!?
“นี่ครับพรีสต์”พี่เพ้นต์ยื่นนมกล่องให้ผมสองกล่อง ผมก็รับมาอย่างงงๆ เอามาให้ทำไมอ่ะ? พี่เพ้นต์ยิ้มอีกครั้งไม่ได้ดูเลยว่าไอ้โซโล่ที่นั่งอยู่อีกฝั่งกำลังทำหน้ามืดดำอยู่
“ให้ครับ ฝากให้คนข้างๆ ด้วยกล่องหนึ่ง จะได้โตไวๆ”เอ่ยด้วยรอยยิ้มพ่อพระพี่เพ้นต์ก็รีบชิ่งไปทันที ไอ้คนที่นั่งข้างๆ ผมโกรธจนตัวสั่นงึกๆ
“จะด่ากูว่าเตี้ยมันทุกคนเลยใช่ไหม!!? เวรเอ๊ย!!”
ไม่มีใครนอกจากไอ้คุณชินครับ!!
“มันเป็นเรื่องจริง มึงจะโกรธทำไมวะ?”ไอ้วินเซอร์มันก็ตามมาตอกย้ำเพื่อนให้ช้ำใจยิ่งกว่าเดิม ไอ้ชินเนี่ยแทบจะร้องไห้กลับบ้านเลยล่ะครับ ผมยิ้มๆ แล้วส่งนมให้กับมันสองกล่อง
“กูให้สองเลยวะ เพื่อมันจะช่วยมากขึ้น”
“ป่านนี้มันจะช่วยอะไรได้วะ”ไอ้วินเซอร์มันยังกัดไม่ปล่อยจนไอ้ชินสติแตก คว้ากล่องนมมาซัดอย่างรวดเร็ว
“คอยดู กูจะสูงกว่าพวกมึง!”
“มึงก็ทำบุญด้วยนมเยอะๆ ล่ะกัน ชาติหน้าจะได้ส่งผล”ไอ้โซโล่มันก็เข้าร่วมขบวนการจิกกัดกับไอ้วินเซอร์ด้วยใบหน้าตาย กัดคำเดียวแทบทำให้ไอ้ชินดิ้นตาย ป๊าด! จะบอกว่ามันต่อให้กินนมหมดเป็นโรงงานก็ไม่ได้ผลชาตินี้ว่างั้นเหอะ!
“ตกลงมึงจะไปดูไหมพรีสต์?”
“ดูไรวะ?”
หลังจากที่ไอ้ชินมันดับมอดความพยายามที่จะกินนมเพื่อให้สูงแล้วหันมากินข้าวต่อ ไอ้โซโล่มันก็หันมาถามผมด้วยใบหน้านิ่ง ผมก็เคี้ยวข้าวเต็มปากให้หมดแล้วถามมันไปอย่างงงๆ
“ฟุตบอลไง”ไอ้โซโล่มันถอนหายใจแล้วเอ่ยอย่างใจเย็น มึงต้องเข้าใจว่าสมองกูมีแรมน้อยมันประมวลช้าไปนิดหน่อย! ผมก็พยักหน้ารับๆ ไป ไปดูก็ได้วะ เลิกเรียนก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว จะไปร่อนยานแบบเก่าก็ไม่ได้เพราะตัวหลักอย่างไอ้โจ้มันมีแฟนแล้ว ส่วนพวกที่เหลือก็มีไปหมดยกเว้นไอ้แซมคนหนึ่ง หนุ่มโสดหมาดๆ
“มึงรู้ป่ะ ประเพณีฟุตบอลพวกเด็กวิศวะจะพาแฟนไปดู ทำไมน่ะเหรอ?”ไอ้วินเซอร์มันเอ่ยขึ้นมาเรียบๆ พร้อมกับมองหน้ามันยิ้มๆ อย่างมีเลศนัย ผมมองมันอย่างสงสัยใครอยากรู้นิดๆ
“ไอ้เอี้ยวิน”
ไอ้โซโล่รีบหันมาคว้าไหล่เพื่อนมองหน้าไอ้วินเซอร์เหมือนอยากจะขอร้องอะไรบางอย่าง ไอ้วินเซอร์มันก็นิสัยดีมาก เมื่อเพื่อนขอมันก็จัดให้
“เพราะมันก็เหมือนการเปิดตัวแฟนให้ประชาชีพี่น้องวิศวะรู้ว่าแฟนข้าคนนี้โว้ย”
“ไม่แค่นั้นนะโว้ย ไอ้เสือนี้เล็งรางวัลสร้อยเกียร์คู่รักอีกต่างหาก ไปขอลงเตะด้วยตัวเองเพื่อตำแหน่งดาวซัลโวเลยนะ ทีเมื่อก่อนให้ลงเตะทำเป็นติดธุระร้อยแปด”ไอ้ชินมันก็เข้าร่วมวงแฉไอ้โซโล่ที่มองเพื่อนด้วยสายตาซาบซึ้งในสันดานสารเลวของพวกมัน ผมก็มองไอ้โซโล่แล้วยิ้มให้ ไอ้บ้านั้นก็มองผมนิดหน่อยแล้วก้มหน้ากินข้าวทำเป็นหลบสายตา นั่นแน่! เขินใช่ไหมล่ะมึง!?
“แต่ว่านะ คงจะไม่ได้ง่ายๆ หรอกมั้งไอ้รางวัลนี้น่ะ เพราะเฮียไลท์แกปฏิญาณไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วว่าจะเอาสร้อยเกียร์ไปให้แฟนแกให้ได้นี่”
“กูล่ะไม่เข้าใจเลยวะ ปีที่แล้วเฮียอัคก็ได้รางวัลนี้ไปแล้วนี่น่า จะให้แฟนแกมีสร้อยเกียร์แบบเดียวกันสองเลยหรือไง?”
“ศักดิ์ศรีไงล่ะเฟ้ย เฮียสองคนนี้ก็เป็นเพื่อนกันได้นะ แต่เพราะไอ้ศักดิ์ศรีเนี่ยแหละที่ทำให้กัดกันปางตาย”ไอ้วินเซอร์มันหัวเราะอย่างสนุก ผมเลิกคิ้วแล้วนึกถึงรุ่นพี่ของพวกนี้คนชื่ออัคก็หัวเงิน ส่วนคนชื่อไลท์ก็ออกเพลย์บอยหน่อยสินะ และดูเหมือนว่าพวกเขาสองคนจะมีแฟนคนเดียวกันด้วย!
“ไม่ใช่แค่เฮียไลท์หรอกนะโว้ย ปีนี้กูก็ทุ่มสุดตัวเหมือนกัน ทำลายความหวังของคนอื่นเนี่ย กูชอบวะ!”ไอ้วินเซอร์มันเหลือบมองไอ้โซโล่แล้วเอ่ยเย้ยๆ อย่างเหนือกว่า ไอ้ชินมันก็ทำหน้าดีใจเว่อร์
“นี่มึงจะลงเตะด้วยเหรอวะ โห! เจ๋ง!! ปีนี้เราชนะชัวร์ๆ”
“ก็นะ รางวัลไม่อยากได้นักหรอก แต่ได้ทำความหวังคนล้มละลายเนี่ยมันสนุกกว่าเยอะ”
“...”ไอ้โซโล่มองเพื่อนมันด้วยสายตาอาฆาตแค้นแทบจะบีบคอไอ้วินเซอร์ตายด้วยสายตา ผมก็มองไอ้วินเซอร์เขม็ง ไอ้เวรนี่ทำไมมันนิสัยแย่แบบนี้วะ! มาขัดขวางเส้นทางรักของคนอื่นทำไม!? กูก็อยากได้สร้อยเกียร์นั้นเหมือนกัน!! ได้ข่าวว่ามีแฟนวิศวะแล้วถ้าได้สร้อยเกียร์มาครองล่ะก็มันจะเท่โคตรๆ! กูอยากได้!! แต่ดันมีมารมาผจญ ไอ้การกระทำแบบนี้ผมล่ะคุ้นๆ มันประหลาด นิสัยชอบทำลายความหวังของคนอื่นแบบนี้น่ะมัน...นิสัยไอ้ฮอยฮักชัดๆ!!
ถ้าไอ้วินเซอร์กับไอ้ฮอยฮักมันเป็นแฟนกันจริงๆ ล่ะก็เหมือนกำเนิดคู่รักมรณะอย่างไงอย่างนั้น! ไอ้ฮอยฮักเนี่ยนิสัยดีกับคนรักร้ายกับคนทั้งโลก ส่วนไอ้วินเซอร์ก็ใครจะเป็นจะตายช่างหัวมัน โห! มองเห็นหนทางคู่รักสีดำมืดเลยวะ! อย่างกับซาตานกะลูซีเฟอร์แท็คทีมกัน!!
และแล้วผมก็แยกกับพวกไอ้โซโล่มันหลังจากกินข้าวกินน้ำเสร็จเรียบร้อยพุงกางไปหลายเท่า ผมก็เดินเข้าเรียนตามปกติ โดยพวกเพื่อนๆ แซวนิดหน่อย ชั่วโมงเรียนก็ดำเนินไปอย่างช้าๆ ผมแทบจะขาดใจ โห! ทำไมเวลามันเดินช้าแบบนี้วะ? ผมมองนาฬิกามองแล้วมองอีกจนอาจารย์เอ่ยลอยๆ มาเป็นคำเตือน ผมก็ได้แต่นั่งบ่นงุบงิบจนในที่สุดอาจารย์ที่รักก็บอกเลิก ผมถอนหายใจโล่งแล้วรีบเก็บข้าวของชิ่งออกจากห้อง
“เฮ้ย! ไอ้พรีสต์ รีบไปไหนวะ!!?”
“ไปดูบอล!”
“เฮ้ยยยย!!!!”เสียงของพวกเพื่อนๆ ดังตามมาจากด้านหลังแต่ผมไม่สนใจ รีบวิ่งลงจากอาคารแล้วโดดขึ้นรถบัสรอบมอเพื่อไปยังสนามกีฬากลางของมอ ช่วงนี้ไม่ได้ขี่ไอ้เหลืองมันเลยครับเพราะไอ้โซโล่มันมารับมาส่งตลอด ทิ้งให้ไอ้เหลืองมันอ้างว้างเดียวดายอยู่ที่บ้านนู้นแหละ
พอมาถึงสนามกีฬากลางผมก็ได้ยินเสียงตะโกนเชียร์อย่างเถื่อนโคตรๆ ไหนอ่ะ ลีดฯ สาวเป๊ะๆ? ผมเดินด่อมๆ มองๆ เหลียวหาลีดฯ เอ๊ย เหลียวหาไอ้โซโล่ เสียงของพิธีกรก็พากย์ซะมันหยดยิ่งกว่าชกมวยอีกแน่ะ เสียงตะโกนห้าวสุดตัวดังจากอัฒจรรย์และข้างสนาม ผมก็ยืนซื้อลูกชิ้นปิ้งกินแก้หิวแล้วตามหาไอ้โซโล่มันอีกครั้ง โทรไปก็แล้วก็ไม่รับสาย บ๊ะ! ไอ้นี่มันอยู่ไหนกันแน่วะ?
[ เบอร์หนึ่งครับ! เบอร์หนึ่งโซโล่ปีสามเลี้ยงลูกหลบกองหลังของทีมปีสองได้อย่างงดงาม แล้วก็เตะเข้าไปดังตูม!! เข้าไปอีกแล้วครับท่าน!!!! ]
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!! พี่โซโล่!!!!!”
“เจ๋งมากโว้ยไอ้โซโล่!!!”
“เอาอีกๆๆๆ!!!!”
ผมก็หันขวับมองไปในสนามเห็นไอ้โซโล่โบกมือแล้วยิ้มร่า ไม่นานมันก็ถูกเพื่อนๆ ในทีมกระโดดเกาะหน้าเกาะหลังแลดูเป็นภาพการเตะระดับโลก เสียงเชียร์ดังจากอีกข้างหนึ่งน่าจะเป็นพวกปีสามล่ะมั้ง ผมควรจะเดินไปทางนู้นดีไหม? แล้วผมก็เดินๆ ไปอีกด้านของสนาม เสียงคนพากย์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
[ หมดเวลาครึ่งแรก! ทีมปีสามนำไปห้าศูนย์!!! ตอนนี้ก็เป็นเวลาพักของเหล่านักกีฬาและเป็นเวลาโชว์ลีดฯ ของสาขาต่างๆ อีกครั้ง ก่อนที่จะไปดูการเชียร์ของสาวๆ เรามารายงานทำเนียนซัลโวอีกครั้ง!! ]
[ ไลท์ปีสี่ทำแต้มไปคนเดียวเต็มๆ สองคะแนน!! ตามมาด้วยโซโล่ปีสามทำแต็มไปสอง! ก็ตัวเก็งของปีนี้ วินเซอร์ทำไปสามแต้ม!! แหม่!! การแข่งขันในสนามก็ดุเดือด แม้แต่ตำแหน่งดาวเด่นซัลโวยังดุเดือดไม่แพ้กัน น่าลุ้นจริงๆ ว่าท้ายสุดแล้วใครจะได้ครองตำแหน่งนี้ และได้รับรางวัลเกียรติยศ สร้อยเกียร์ทำจากทองขาวชั้นดีประดับด้วยทับทิมสีแดง สวยอย่าบอกใคร! ทุกๆ ปีจะออกแบบมาแค่ชุดเดียวเท่านั้น โอ้~! รางวัลนี้คุ้มค่ากับการเหนื่อยแน่นอน! ]
ทองขาว เล่นแพลทตินั่มเลยเหรอ!!?
คณะนี้มันรวยกันจังวุ้ย!!!
“เฮ้! ไอ้พรีสต์ทางนี้!!”ไอ้ชินกระโดดเหยงๆ โบกมือเรียกผมเมื่อเห็นผมเดินมา ไอ้โซโล่ที่กำลังนั่งพักดื่มน้ำก็หันมาทางผม ผมเดินเข้าไปในกลุ่มพวกนั้นอย่างยากลำบาก โว้ย! หลีกทางให้กูที!! กูจะเข้าไปตรงนั้น พอเห็นผมเดินเข้าไปอย่างลำบากไอ้โซโล่มันก็ลุกขึ้นเดินตรงมาที่ผม พอมันลุกขึ้นเดินผู้คนแหวกทางให้ทันที ป๊าดดด!! อย่างเท่อ่ะ!! มันเดินมาจับมือผมแล้วจูงเข้าไปกลางวง คนอื่นๆ เนี่ยมองผมเป็นตาเดียว แงะ! จะมองอะไรวะ!? กูเกร็งน่ะเนี่ย!!
“แฟนแกเหรอวะโซโล่?”
“เออ”
“เอาจริงดิ! ถึงจะน่ารักดีแต่นั่นผู้ชายไม่ใช่เหรอวะ!?”
“แล้วไง?”
“เปล่า! มิน่ามันถึงได้ฟิตจัด จัดเต็มไม่ออมมือให้รุ่นน้องสักนิด!”
พวกเพื่อนๆ ไอ้โซโล่ที่ลงเตะนั่งมองผมอย่างสำรวจพินิจพิจารณากันอย่างกับกูเป็นสินค้าซื้อขาย จากนั้นก็หันไปถามไอ้โซโล่ที่มันตอบซะหน้าตายเชียว ทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาซะเหลือเกิน พวกเพื่อนๆ มันก็หัวเราะเฮหันไปแซวมันแทน ไอ้โซโล่มันก็พยายามเก็กสู้เต็มที่
“มองดีๆ แล้วนี่มันพรีสต์ถาปัตนี่หว่า”
“แมร่ง ไอ้โซโล่สอยของสูงวะ!”
“อย่างกูมีเหรอจะธรรมดา”คุณชายท่านไม่มีการถ่อมตัวแม้แต่น้อยยืดตัวรับอย่างภาคภูมิใจ โคตรน่าหมั่นไส้เลยวะ แล้วไอ้วินเซอร์มันก็ทนไม่ได้เอ่ยแขวะอย่างรวดเร็ว
“ถุย!! ถ้าไม่ได้กูมึงก็แห้วไอ้โซโล่เอ๊ย! “
หลังจากพักอยู่นานก็ได้เวลาลงแข่งอีกครั้งในครึ่งหลัง แต่ไอ้โซโล่กับไอ้วินเซอร์กลับนั่งปั้นหน้านิ่งอยู่ข้างสนามไม่ลงในครึ่งหลัง ถามมันไปมันก็บอกว่าเก็บแรงไว้เตะกับทีมรุ่นพี่ปีสี่ในรอบสุดท้ายนู้นครับ แล้วครึ่งหลังทีมปีสามก็ชนะไปอย่างขาดลอย ปีสองเนี่ยเดินคอตกออกจากสนามกันเลยทีเดียว น่าสงสารเนอะรุ่นพี่มันไม่มีความปรานีกันเลยเหอะ
[ และแล้วแมตช์สุดท้าย ระหว่างทีมปีสามกับปีสี่ครับ!! พักกันสักครู่แล้วพบกับแมตช์สุดท้าย!!! ]
ผมก็ช่วยเขาเก็บข้าวของแล้วเดินตามขบวนทีมปีสามมาพักที่เต็นท์ของปีสามครับ พวกเพื่อนๆ ชั้นปีเดียวกันก็เข้ามาแสดงความดีอกดีใจที่ได้เข้ารอบชิง
“เฮ้ โซโล่! เอ้า ผ้า!!”
“ขอบใจวะหัวหน้า”ไอ้โซโล่มันหันขวับไปรับผ้าจากหนุ่มหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง มันเอ่ยขอบใจแล้วหันมาคุยกับผม ผมมองผู้ชายคนนั้นเล็กน้อยแล้วหันมาตอบไอ้โซโล่ เมื่อกี้นี้แมร่งสังหรณ์ใจแปลกๆ วะ! เหมือนเคยเจอไอ้บ้านั้นที่ไหนมาก่อนแฮะ หรือว่าผมคิดไปเอง? แต่ไม่น่าจะใช่แฮะ ผมว่าผมจำหมอนั้นได้แน่ๆ แต่กลับคิดไม่ออกว่าอีกฝ่ายชื่ออะไรและผมไปรู้จักได้อย่างไง?
“หัวหน้าทำไมให้ผ้าเย็นกับไอ้โซโล่คนเดียววะ พวกเราล่ะ!?”
“พูดมากวะ หยิบๆ เอาเองสิวะ!”
“โหหหห! สองมาตรฐานชัดๆ!”
ผมมองตามเจ้าหนุ่มนั้นอย่างสงสัย อีกฝ่ายคุยกับเพื่อนๆ ที่โวยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพอหันมาเห็นผมมองอยู่ เจ้านั้นก็ยิ้มๆ ให้กับผม แต่มันกลับเป็นรอยยิ้มหลอนๆ อย่างไงไม่รู้แฮะ!! อะไรกันวะไอ้ยิ้มแบบนั้นน่ะ มันยิ้มเยาะเย้ยกันชัดๆ!
“ไงวะแว่น หาไอ้วินมันเหรอวะ?”
“ไงแว่น สบายดีป่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน!”
“เป็นไงวะแว่น ดูฟุตบอลเป็นเปล่าวะแกอ่ะ”
ผมหันไปมองต้นเสียงที่ทักทายเจ้าแว่นที่เดินเข้ามาอย่างเงียบๆ กันเกรียวกราว ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ นั้นมันไอ้ฮอยฮักนี่หว่า! ไม่มาเรียนแต่มาดูฟุตบอล โห! ให้ความสำคัญกับผู้ชายมากเลยนะโว้ยไอ้เพื่อนเลิฟ แรดอ่ะมึง!! แล้วพวกวิศวะเนี่ยมันรู้จักไอ้ฮอยฮักกันแทบทุกคนเลยหรือไงวะ เห็นทักมันมาตลอดทางเลย! ไอ้ภาพลักษณ์นี้มันโดนใจพวกเถื่อนๆ เหรอเนี่ย!?
“ทำไมคนในคณะมึงถึงรู้จักไอ้ฮักกันทุกคนเลยวะ”
“มันดังในคณะกูวะ เพราะความกล้าบ้าบิ่นที่ตามจีบไอ้วินเซอร์แบบไม่กลัวเลยโดนใจพวกนั้นเข้าน่ะ”ไอ้โซโล่มันเอ่ยแล้วหัวเราะอย่างขำๆ หา? ไอ้ฮอยฮักมันมาทำอะไรไว้ที่คณะกันล่ะวะเนี่ย? ส่วนไอ้วินเซอร์มันนั่งหลบมุมกินน้ำพักผ่อนอยู่เงียบๆ ไม่ได้สนใจเลยว่าไอ้ฮอยฮักมันมา
“เฮ้ย!!! ไอ้วิน! ไอ้แว่นมาหาโว้ย!!”พวกเพื่อนๆ ในคณะวิศวะเชียร์ไอ้ฮอยฮักอย่างออกหน้าออกตาเห็นได้ชัดสุดๆ โห~ ไอ้ฮอยฮักมันซื้อใจพวกเพื่อนๆ ไอ้วินเซอร์ได้หมดเลยนี่หว่า ถ้ากูเป็นไอ้วินเซอร์เนี่ยคงกลัวไอ้ห่าฮักไปนานแล้ว!! คนอะไร้ แม้แต่พวกวิศวะเป็นฝูงมันยังเอาอยู่!
ไอ้วินเซอร์มันก็มองไปที่ไอ้ฮักนิดหน่อยแล้วหันไปคุยกับสาวๆ ที่ยื่นน้ำยื่นข้าวมาให้ไม่ได้ใส่ใจไอ้ฮักมันแม้แต่น้อย ไอ้ฮักมันก็นิ่งเหมือนเดิมแต่พวกเพื่อนๆ ในคณะวิศวะเนี่ยสิพากันปลอบใจเห็นใจมันกันเต็มที่ บ๊ะ! ไอ้พวกวิศวะเนี่ยมันก็น่าคบอยู่เหมือนกันแฮะ
“พรีสต์”ไอ้โซโล่มันวางมือแปะไว้บนไหล่ของผม ผมเงยหน้ามองมันอย่างงงๆ เมื่อกี้เสียงของพิธีกรเรียกทีมในแมตช์สุดท้ายให้ออกไปแล้วครับ แล้วไอ้บ้านี่มายึกๆ ยักๆ อะไรแถวนี้เนี่ย รีบๆ ออกไปสิวะ! ไอ้โซโล่เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่แล้วมันก็ถอนหายใจแล้วเดินออกไป ผมมองตามมันแล้วยิ้มเล็กน้อย อะโด่! อยากได้กำลังใจจากกูว่างั้น ไมไม่บอกกูตรงๆ ล่ะวะ เขินอะไรกัน!?
“เฮ้! โซโล่ สู้ๆ นะโว้ย!!”
“อะ อืม!”ไอ้โซโล่มันหันมาเก้อๆ แล้วมันก็พยักหน้ายิ้มนิดๆ วิ่งออกไปหน้าบานเชียว ไอ้บ้านี่! ทำไมมันน่ารักแบบนั้นล่ะวะเนี่ย!!? อยากจะวิ่งกอดมันเป็นบ้า ไม่ไหวอ่ะครับ ไอ้โซโล่น่าร้ากกกก!!! ผมยิ้มแก้มจะปริ ฮิๆ แฟนกูน่ารักอ่ะ อิจฉาล่ะซี~ ชนะให้ได้นะโว้ย!! กูอยากได้สร้อยแพลทตินั่ม!!!
“โซโล่!!! ไม่ชนะไม่ให้เข้าห้องนะโว้ย!!!”
“หา!”
“สู้ๆ!”
นี่ทำไปเพราะสร้อยแพลทตินั่มหรอกนะ! พอทำไปแล้วกูโคตรอายอ่ะ แต่ละคนเนี่ยหันมามองเราเป็นตาเดี่ยวแล้วหัวเราะคิกๆ มีชี้ไม้ชี้มืออีกต่างหาก ไอ้โซโล่ทำหน้าหนาตอบกลับมาด้วยใบหน้ายิ้ม ไม่ได้สนใจประชาชีที่มองมาอย่างสนใจเล๊ย
“ถ้าชนะกูไม่เกรงใจนะคืนนี้!”
ถ้าคู่ไอ้ฮักเป็นคู่รักปีศาจ
คู่ผมก็คงจะเป็นคู่รักหน้าด้านสินะ...
TBC.
มาต่อให้แล้ว เฮ้อ~ งานยุ่งจริงๆ นะเธอ!!
แววดราม่าเริ่มคืบคลาน(หรือเปล่า?)
มาลุ้นกันว่าใครจะได้เป็นดาวซัลโว
และใครจะได้สร้อยแพลทตินั่มไปครอง!?
ตอนหน้าจ้า~
ปล.หากมีคำผิดต้องขออภัย ตาของคนแต่งไม่ดี
-
จิ้ม ก่อนอ่าน อิอิ
-
เรื่องนี้ฮักเหมือนตัวแย่งซีนอย่าไรพิกล แต่ชอบมากกกกกกกกก o13 (แย่งเยอะๆเลย)
-
เป็นคู่รักหน้าด้าน+หื่นด้วยได้ป่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มันสนุกมากมาย
ไรเตอร์สู้ๆตั้งใจทำงานด้วยนะ
เชียร์ๆๆเฮียโซโล่ให้ได้สร้อยนะ o13 :mc4:
-
โซโล่สู้ๆ :mc4:
ฮอยฮัก ภาคนี้น่าสงสาร :sad4:
-
สงสารฮักกกกก :o12:
อะไรของไอ้วินเซอร์ว้า งง o22
-
:o8: :o8: :o8:
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คู่รักหน้าด้าน โดน ว่าแต่ไอหัวหน้าที่แอบชอบโซโลแน่เลย
-
ขอให้ได้สร้อยมานะจ๊ะ
-
โซโล่!!หน้าด้านแล้วต้องทำให้สำเร็จนะ เอาใจเมียขี้งกหน่อย
:กอด1: หมั่นไส้วินเซอร์ งับหัวซะดีมั้ย สงสารฮักอ่าาา :กอด1:
-
อ๊ายยยยยย
ชอบทั้งคู่รักปีศาจ และคู่รักน่าด้าน เลยอ่ะ
:L2: :L2:
-
ใครจะได้ไม่ได้ไม่รู้...รู้แต่อีหัวหน้านั่นใคร!!!!!!!! :angry2:
อย่ามาๆ พรีสต์จำหน้ามันให้ได้เร็วๆแล้วชี้ตัวมาจะไปดักตบให้! :beat:
ทีนี้ล่ะ...พ่อโซโล่แกโซโล่ลูกกระจุยเเน่... กลัวเมียไม่ให้เข้าห้อง กร๊ากกก!!
-
+1 นู๋ พลีสต์ ยังน่ารักเหมือนเดิม เลยอ่ะ :L2: :o8: :jul1: น่ารักและหื่น ๆๆ ชอบ :z2: :z2:
-
ตัวร้าย?โผล่แล้ว
วินเซอร์มันงอนฮอยฮักชัวร์ ฮิฮิ
-
ถีบหัวหน้าเผื่ออนาคต :z6:
-
ขอถีบ :z6:หัวหน้าสักทีได้ไม๊???
วินเซอร์นิสัย เดี๋ยวฮักปันใจให้เฮียเฮอร์มิตแล้วจะหนาว!!!!!! :angry2:
-
o22 ดราม่า ต้องเป็นไอหัวหน้านั่นแน่เลย :angry2:
เทพฮักก็ยังคงเป็นเทพ สามารถครองใจหนุ่มวิศวะได้ทั้งหมดขนาดอยู่ในโหมดแว่นน่ะ :laugh: :laugh:
-
เซ็งกับวินมาก
ต่อหน้าคนอื่นทำเข้ม ไม่เห็นรักษาน้ำใจฮอยฮักบ้างเลย
:beat: :beat: :beat:
-
โซโล่วววววววววววววววววว น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกก :man1:
เชียร์โซโล่อ่ะ วินเซอร์อย่ามาแย่งสร้อยนะเฟ้ย ฮ่าๆๆๆๆ
ดราม่าเหรอคะ? ยินดีรับค่า แค่เฮฮา หวานแววมันจะไม่ครบรส อิอิ
แล้วหัวหน้านั่นใคร? จะมาแย่งโซโล่จากพรีสต์ใช่มั้ย ฝันไปเถอะ ชิชะ :beat:
-
แอบเชียร์วินเซอร์ เอารางวัลมาให้เจ้าแว่นให้ได้เน้อ :3123:
แบบโรคจิตนิดๆ(?) ชอบคนปากเสียอ้ะ แหะ แหะ :-[
-
“โซโล่!!! ไม่ชนะไม่ให้เข้าห้องนะโว้ย!!!” >>> เอางั้นเลยหรอพรีสต์ :m20:
จะมีมาม่าหรอ
-
:z3:รอคะ
-
โอยยยยยยยยย :m20:
พรีสต์หวานหยด คู่บ้าคู่บอสุดๆ :z2:
ส่วนวินจะหึงไรหนักหนาพอคุณ ดูท่าพอเป็นฮอยฮักแล้วหยิ่งใส่เลยนะ :m16:
พอเป้นเลิฟมี ดาร์ลิ้งคงจะตามต้อยๆเลยสิเนี่ย 555 :เฮ้อ:
-
อยากให้โซโล่ชนะได้ไหมคะ คืนนี้จะได้เห็นคนจัดหนัก... ฮ่าๆๆๆๆ
-
คอนกรีตชัดๆ
ฮาดี
-
โอ่ยยยยยยยย พูดไม่ถูกมันเขินมากกกกกกกกกกกกก :-[
คู่ฮักฮายังไงไม่รู้ สู้ๆนะะะ! 55555
คู่พรีสต์ไม่ด้านแล้วแหละ ออกแนวหื่น ก๊ากกกกกกกกกกก
-
เมื่อไหร่เรื่องโน้นจะทันเรื่องนี้จ๊ะคนเขียน แบบว่างงๆ กับคู่ฮอยฮักวินเซอร์ในเรื่องนี้มากมาย
ตอนที่แล้วยังหวานๆ กันอยู่เลย ทำไมตอนนี้เฉยชากันอีกแล้ววะเนี่ย มันมีอะไรที่เป็นความลับอยู่ฟะ :z3:
ส่วนพรีสต์โซโล่ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม เค้าเปิดเผยกันแล้วอะเนาะ จะหวานแบบไหนก็ไม่แคร์สื่ออยู่แล้ว :o8:
-
เหมือนจะมีหนามใจทิ่มพรีสส์
ไอ่พี่เพ้นท์ที่หายหน้าไปแสนนานก็กลับมา
-
ชิงกันระหว่างคู่รักปีศาจกับคู่รักหน้าด้านสินะ
สงสัยวินกำลังประชดฮักเรื่องที่เป็นข่าวแน่เลย
ชิชะ....อย่าให้มันมากนะ ถ้าทำให้ฮักเสียใจ
เค้าจะ...เค้าจะ......
งอน :m16:
-
ลุ้นค่ะ
แต่ไม่อย่กให้มีดราม่าเลย
-
คู่หน้าด้าน เปรียบเทียบได้ดีพรีสต์ o13 :m20:
โซโล่เขินทีน่ารักอ้ะ :m3:
อ่านเรื่องนี้แล้วเจอคู่วินกับฮักแล้วก็เศร้า คงอีกนานสินะกว่าจะตามทัน :sad4:
ดูท่าวินจะยังไม่รู้จริงๆว่าฮักคือเลิฟมี หรือว่ารู้แล้ว? :confuse:
ไม่รู้อ่ะ จะตามสองเรื่องนี้ไปตลอดดดดดด :m3: :m3:
-
:กอด1:หวาน
-
ตอนแรกก็งงๆ ว่าจะบอลอะไร
เอ้อ บอลเปิดตัวแฟน ของคณะไฮโซ
ที่ของรางวัลสุดยอดมูลค่าสูง นี่เอง
แหม คู่นี้ มันด้าน แต่น่ารักจริงๆ
-
:jul3: :jul3: :jul3:
ขึ้นชื่อว่า น้องพรีสต์นี่ไม่มีคำว่าอายเล้ย
-
ว้าวววววววววว
เทพฮักได้ใจคนวิดวะหมดแต่ก็เหลือวินเซอร์นี่แหล่ะไม่รู้ให้ใจนู๋ฮักไปยังอ่ะ
โซโล่ถ้าได้สร้อยมาได้จัดหนักจัดเต็มนู๋พรีสต์นะ หึหึ :pighaun: :z1:
ถ้าคู่ไอ้ฮักเป็นคู่รักปีศาจ
คู่ผมก็คงจะเป็นคู่รักหน้าด้านสินะ...
อืมมมมม เห็นด้วยอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
อยากตบหัวไอ้วินเซอร์พร้อมกระโดดถีบอีกที :beat: บังอาจไม่สนใจท่านเทพเราได้ ป๊าบ!!! :m31: :z6:
-
คู่รักน่าด้าน
แต่พี่ว่ามันน่ารักดีนะคะ :L2:
-
พรีสต์พูดแบบนี้ โซโล่ก็สู้สุดใจขาดดิ้นเลยละสิทีนี้อะ
ไม่ค่อยจะเท่าไหร่เลยน้อคู่นี้ ตั้งแต่ตอนชนคณะมาแล้วนะ
ไม่ได้เกรงใจชาวบ้านเค้าเล้ย
อย่างนี้เค้าเรียกหนาแบบเสริมคอนกรีตอะพรีสต์ 5555
+1 ให้น้องปอย ที่ทำตัวน่ารักมาตามนัดนะจ๊ะ :กอด1:
ปล. ยังไงก็ให้โซโล่มันชนะเหอะ ถึงยังไงมันก็เป็นพระเอกของเรื่องนี้น้า
ถึงจะโดนคู่อื่นแย่งซีนอยู่บ่อยๆก็เหอะ 5555
-
งานนี้เพื่อสร้อย
ต้องลุ้นละสิว่าปีศาจกับหน้าด้านคู่ไหนจะได้ครองสร้อย
-
หน้าด้านมากโซโล่ :laugh: พรีสต์ก็น่าร้ากอ่ะ! ชอบตัวตนของพรีสต์ (อยากจะบรรยายแต่บรรยายไม่ถูก)
งานนี้คงจะเป็นฟุตบอลที่นองไปด้วยเลือดแน่ๆ แต่ละคน... = ="
ส่วนวินเซอร์ เอ็งงอนฮอยฮักใช่ม๊ายยยยย อย่าให้ฮอยฮัีกหนีไปกะเฮียมิต ไม่ก็ลุงนัทนะ จะหัวเราะให้ฟันหลุดเชียว
:L1: :pig4:
-
ขอเฮียมิตหน่อยมาทำให้วินเซอร์หึงฮักหน่อย ข่าวที่ว่าคงไม่ใช่เฮียมิตกอดฮักในสนามบินนะ
วินเซอร์เห็นเลยงอน
-
น่ารักอ่ะ :o8:
-
อะไรของไอ่วินมันว่ะ เรื่องนู้นอุตส่าห์ชมชิๆ
-
โซโล่ สู้ๆ แต่แอบเชียร์อยากให้วินเซอร์ได้น่ะเนี่ย ><
-
ขอข้ามไปเรื่องโน้นนิด ถ้าวินมันรู้ความจริงแบบชัดๆ เราก็อยากจะมอบคำนี้ให้มันแบบเต็มๆเลยล่ะ
"ไอ่ควาย"
คืนนี้(หลังเสร็จบอล) ก็หวังเอาไว้ว่า โซโล่จะได้ดาวเนียนซันลโว อยากเห็นอิลูกโดนจัดเต็ม ฮี่ๆ :-[
-
อยากอ่านคู่รักปีศาจ
คู่รักหน้าด้านก้อน่าร๊ากกกกกกกกกกก
:o8: :-[
-
วินสงสารฮักบ้างไรบ้างก็ดีเน่อ
โหยยยยยยยขอให้โซโล่เอาสร้อยมาให้พรีสต์ได้ด้วยเถิด
-
สงสารฮอยฮัก วินไม่สนใจเลย
คำประโยคสุดท้ายมากๆ 555+ เข้ากับคู่นี้ที่สุดแล้ว
-
คู่รักหน้าด้าน กร๊าซซซซซ
เหมาะจริงอะไรจริง
หัวหน้าคือใคร? มารผจญแน่นอน
ปล.ฮักมันทำไรไว้บ้างวะเนี่ย
-
เดี๋ยวอิวินมันก้ซิวไปอีก - -
-
ไอ้คู่รักหน้าด้าน...เอาไปเลย100like :กอด1: :กอด1:
-
ฮ่าๆๆๆๆ ไม่มีแคร์สื่อกันเลยน้าาา คู่นี้อ่ะ อิอิ
-
ยาวสะใจมากกก ขอให้โซโล่ชนะ นะๆๆๆๆคุณปอยสุดสวย
กลัวโซโล่ไม่ได้เข้าห้องอ่าดิ
-
เชียร์โซโล่
โซโล่สู้ๆๆนะ
-
โซโล่-พรีสต์........คู่นี้ ช่างกล้า แคร์สื่อบ้างอะไรบ้างก็ดีนะ 555
วินเซอร์-ฮอยฮัก.......ทำไมวินเซอร์ไม่สนใจฮอยเลยอ่ะ เดี๋ยวปั๊ดยุให้ฮอยมีชู้ซะเลย o18
-
:L1: :L1: :L1: คู่รักหน้าด้าน
-
รู้สึกเหมือนจะมีมาม่าตามมายังไงไม่รู้สิ
-
สู้ๆ
ไม่ค่อยเลยนะ อิจฉาเว้ย
-
อื้อหืออออ....แพลตินั่มๆๆๆๆ ทับทิมๆๆๆๆๆ....รวยไปไหมคณะนี้ ...555+
-
อ๊า~ ลุ้นให้โซโล่เป็นดาวซัลโว แต่คู่แข่งเยอะเหลือเกิน
อยากเห็นพรีสต์ให้รางวัล เอ๊ย อยากให้พรีสต์ได้สร้อย :-[
สู้ๆเน้อ โซโล่ เพื่อรางวัลคืนนี้ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
:o8:
-
ลุ้นนนนนนนนนนนนน :z2: :z2: :z2:
-
หนูพรีสต์ตายแน่ ~~~~~
วินแกล้งฮักเยอะจังเลยยยย เรื่องนี้
เมินกันได้ T^T น่าสงสารรรรรรรรรรรร
-
ว้าววว ผู้ใดจะได้ครองสร้อยไป555
ถึงเรื่องนี้คู่หลักจะเป็นพรีตส์ โซโล่
แต่ทำไมเชียร์คู่วินเซอร์ ฮอยฮัก ฟระ 555
-
ถ้าคู่ไอ้ฮักเป็นคู่รักปีศาจ
คู่ผมก็คงจะเป็นคู่รักหน้าด้านสินะ...
ก็ว่างั้น :m20:
โซโล่ชอบอวดเหมือนกันนะเนี่ย :o8:
-
เขาเป็นใครอ่ะ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
หน้าด้านแต่น่ารัก พอไหวๆ5555
-
5555+ท่านเทพฮักนี่สามารถสยบหนุ่มวิศวะได้ด้วย
-
ชอบบบบบบบบบบ
คู่รักหน้าด้านนนนนนนน 555
-
สู้ๆนะโซโล่
-
อ่านแล้วเขินจัง 555
-
หลังๆนี่พรีสด้านขึ้นเยอะนะ
โดยเฉพาะในงานใหญ่ๆที่มีพวกวิศวะเยอะๆอ่านะ
แต่อ่านตอนนี้แล้วสงสารฮักจังง่ะ
จะต้องอยู่ในสภาพนี้ไปอีกนานเท่าไหร่
T T
-
555 ใช่ วินเซอร์ ต้องเป็นมารขัดขวางความสุขของคู่อื่นถึงจะถูก
ฮักสู้ๆ มันแอบชอบหนูแว่นอยู่แล้ว หัวขาวแค่เก็กไปงั้น
อยากรู้ผลบอล อยากได้ทองขาวว๊อยยยยย :z3:
กดบวกปล่อยเป็ดฉลอง 100 หน้า
-
คู่รักหน้าด้าน 55555 ชอบอ่ะ
-
ไม่ใช่ว่าไอ้หัวขาวก็อยากได้สร้อยเกียร์ไปให้แฟน เอ๊ย! ไม่ใช่สิ ไม่ได้เป็นแฟนกันนี่เนอะ
สาธุ ขอให้ฮักเปลี่ยนใจไปชอบเฮียเฮอร์มิสภายในสามวันเจ็ดวัน
หมั่นไส้ไอ้หัวหงอกนี่จะแย่แล้ว
-
ตอนนี้น่ารักจังงง กรี๊สสสสสสสสสสสพี่โซโล่ :-[
แต่อิหัวหน้านั้นใครรรรรรรร :m16:
แต่ยังไงก็ชนะให้ได้น้าาา เดี๋ยวไมไ่ด้เข้าห้องงง :jul3: :jul3:
ขอบคุณค่า
-
ขอบคุณจ้า
ว๊าว ว๊าว มีสร้อยเกียร์คู่รักเป็นรางวัลกับดาวซัลโว
แบบนี้เชียร์นายโซโล่ขาดใจดิ้นละกันจ๊ะ ให้ได้สร้อยนะจ๊ะ
ส่วนฮอยฮัก ถ้าวินเซอร์ไม่สนใจนักก็ยอมรับรักพี่เฮอร์มิตไปเลย
รักคนที่เค้ารักเราดีกว่านะจ๊ะ ^^
-
ไม่เอามาม่านะ ไม่ชอบ ชอบหื่นๆหวานๆ อะ อิๆ
-
ลุ้นๆ ว่าใครจะได้สร้อยไป
-
ฮอยฮักกับวินเซอร์สองคนนี้เป็นตัวขโมยซีนตลอดเลย :laugh:
-
ตอนที่ 30 เลิฟโฮเต็ล
ผมเดินออกมาจากเต็นท์เพื่อดูการแข่งขัน พิธีกรเริ่มแนะนำตัวผู้ลงแข่งขันในแต่ทีม คนดูก็เหมือนจะมีมากกว่าเดิมอีกครับ คณะอื่นก็มาดู รู้สึกว่าสาวๆ มันมีเยอะเลยนี่หว่า
“ไงวะฮักไม่มาเรียน เป็นไรมากป่ะ?”ผมทักไอ้ฮอยฮักทันทีที่มันเดินมาหยุดข้างๆ ผม มันมองหน้าผมแล้วทำหน้านิ่งๆ ตอบออกมาเรียบๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แค่ปวดหัว”
แค่ปวดหัวจริงเหรอวะ? ถ้าเมื่อเช้าไอ้วินเซอร์ไม่บอกตอนนี้ผมเกือบจะเชื่อไอ้ฮักมันแล้วน่ะเนี่ย! เดี๋ยวนี้มึงหัดโกหกหน้าตายแล้วเหรอวะ!? ผมมองไอ้ฮักอย่างจับผิดแต่มันก็นิ่งเกินจนผมตัดใจหันมาสนใจการแข่งขันที่เริ่มขึ้นแล้ว เสียงเชียร์จากลีดฯ สาวๆ ดังขึ้นทำเอาผมหักเหความสนใจไปมอง อุบ๊ะ!! สาววิศวะเด็ดๆ มันก็มีนี่น่า!!
“เฮ้ย ไปดูฝั่งนั้นกันไหม?”ไอ้ชินโผล่หัวมาชวนพวกผมไปดูฝั่งประตูของทีมตรงกันข้าม รู้สึกว่าตรงนั้นมันเป็นที่เชียร์ของสาวๆ นี่หว่า ผมพยักหน้ารับทันที ไม่ใช่นะครับ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับไอ้เสียงวี๊ดว้ายน่ารำคาญของลีดฯ สาวๆ นั้นเลยสักนิด ผมแค่คิดว่าถ้าไปยืนอยู่ตรงนั้น เวลาไอ้โซโล่มันเลี้ยงมาถึงประตูจะได้มีกำลังใจไง!
ไม่ได้เกี่ยวกับลีดฯ จริงๆ!
พอเดินมาถึง ผมกับไอ้ชินก็ตั้งใจดูกันอย่างเข้มเครียด หา? ดูอะไรน่ะเหรอ? ก็ดูลีดฯ น่ะสิ!! อุตส่าห์เดินมาใกล้ขนาดนี้แล้ว!! โห~ หุ่นแจ่มๆ ทั้งนั้นเลยวะ ผมกับไอ้ชินหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างหื่นๆ แล้วผมก็หันไปดูการแข่งขันเมื่อแทะโลมสาวๆ ด้วยสายตานานจนพอใจแล้ว เสียงคนพากย์ก็ดุเดือดเหมือนเดิม ตอนนี้ยังไม่มีทีมไหนเข้าใกล้อาณาเขตประตู ได้แต่แย่งกันไปมาตรงแดนกลาง
“พรีสต์ โทรศัพท์”
“ห๊ะ? อ้อ!”ผมรีบเปิดกระเป๋าแล้วรับสายทันทีที่ไอ้ฮักมันสะกิดบอก มัวแต่ลุ้นกับการแข่งขันมากไปหน่อยแฮะ ผมมองดูแล้วเลิกคิ้ว เบอร์แปลกๆ ใครกันวะ?
[ ทำไมเสียงดังจัง หือ? หมวย? ]
“พี่เฮอร์มิตเองเหรอ?”พอรับสายเสียงของพี่ชายก็ดังขึ้นอย่างแปลกใจ สงสัยพี่เฮอร์มิตจะได้มือถือใหม่แล้วมั้ง วันนี้ไม่ได้ไปหาพี่เลยนี่น่า หว่า~ เอาเถอะ พี่เฮอร์มิตคงจะเข้าใจว่าผมเรียนอยู่ ไม่ได้เห็นสามีดีกว่าพี่เลยนะครับ จริงๆ!
[ อืม นี่เบอร์พี่นะหมวย แล้วนายกินข้าวยัง? พี่เข้ามามอพอดี เดี๋ยวพี่เลี้ยง ]
“ยังเลยแต่ผมคงไปไม่ได้ ตอนนี้ดูไอ้โซโล่แข่งบอลอยู่”
[ เดี๋ยวนี้เห็นแฟนดีกว่าพี่? ]
ไม่ใช่เดี๋ยวนี้ เป็นนานแล้วครับเฮีย!
“ไอ้ฮักมันก็อยู่ด้วยนะ”ผมต้องเอ่ยหาข้ออ้างที่ไม่ทำให้พี่เฮอร์มิตแกพิโรธผม เดี๋ยวไอ้โซโล่มันจะโดนหางเลขไปด้วย! ดีที่สุดคือเอาไอ้ฮักนี่แหละเป็นตัวประกัน มาดูกันว่าเฮียแกจะว่าไง
[ งั้นเหรอ? สนามกีฬากลางใช่ไหม เดี๋ยวพี่ไปหา! ]
แล้วเฮียแกก็ตัดสายไปอย่างรวดเร็ว เฮ้ยๆ เฮียรู้ได้ไงว่าอยู่สนามกีฬากลางน่ะ แล้วเฮียจะมาจริงป่ะ? พอเป็นเรื่องไอ้ฮักเนี่ยเฮียมาแบบไฮสปีดไม่ดูหน้าดูหลังเลยนะครับ เฮ้อ แล้วนี่แกเฮียได้อ่านหรือเปล่าข่าวเมื่อเช้าน่ะ ผมหันไปมองไอ้ฮัก
“เฮียจะมาวะ”
“อืม”
“มึงรู้หรือยัง ข่าวเมื่อเช้านี้น่ะ”
“อืม”
ทำไมมึงพยักหน้ารับอย่างเฉยชาแบบนี้วะ!! มึงไม่เดือดร้อนอะไรเลยหรือไงวะ!? นี่เป็นกูซะอีกที่เดือดร้อนแทน! ไอ้ฮักมันมองผมเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่สนามบอล
“มึงน่าจะรู้นะพรีสต์ พ่อกูน่ะคงไม่เอาไอ้นักข่าวที่ปล่อยข่าวไว้แน่ๆ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ?”
“คิดว่าเป็นดาราแล้วไม่มีข่าวเนี่ยมันจะเป็นไปได้อย่างไงกันล่ะ ถ้าไม่มีแบล็คอัพดีๆ ไว้ ตอนที่มึงไปรับที่สนามบินน่ะนั้นก็ถูกพ่อดีซซื้อข่าวไว้ ไม่งั้นมึงน่ะดังแหงๆ ในฐานะคู่รักของเลิฟมี”
คู่รัก!? กูกับมึงเนี่ยนะ!!? ป๊าดดด เกือบไปแล้วเชียว! ถ้ามีข่าวนั้นออกมากูได้เดือดร้อนแหงๆ ไอ้โซโล่พ่นไฟใส่กูแน่ๆ โชคดีจังเลยที่ท่านคิงแกรวย! แล้วคราวนี้ทำไมมันหลุดมาได้วะ?
“แล้วข่าวนี้มันหลุดมาได้ไงวะ?”
“ไม่รู้”
“แล้วจะทำไงวะ?”
“ก็ต้องแก้ข่าว”
“หมวย~!”
“เฮ้ย!”ผมหันขวับไปมองต้นเสียงที่ดังมาแต่ไกล หนุ่มแว่นหน้าตาดีเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มดังเดิม พี่เฮอร์มิตแกหายตัวมาหรือไงวะ โคตรเร็ว!! เสียงอุทานดังขึ้นอย่างตกใจ ไม่ได้ตกใจที่พี่เฮอร์มิตแกมานี่เร็วหรอกนะครับ แต่ตกใจการจู่โจมที่โคตรเร็วของพี่เฮอร์มิตที่พุ่งหล่าวเข้าไปกอดไอ้ฮัก แต่ไอ้ฮักมันก็หลบด้วยความเร็วแสงทำเอาพี่เฮอร์มิตถลาไปข้างหน้าก่อนเฮียแกจะกลับมายืนเก๊กหน้ายิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก ถ้าไม่มองดีๆ อาจจะมองไม่ทันเลยครับ!
“ฟุตบอลประเพณีของวิศวะงั้นเหรอ? คณะศิลปกรรมของพี่ก็มีกีฬาประเพณีเหมือนกันนะแต่เป็นบาสน่ะ”พี่เฮอร์มิตเอ่ยขึ้นทำเหมือนไม่ยี่หระต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ ไอ้ฮักมันหลบได้ไงวะ? อ้อ ลืมไปว่ามันเทพ!
“แล้วนี่ทำไมฮักถึงใส่แว่นล่ะเนี่ย”พี่เฮอร์มิตหันไปมองหน้าไอ้ฮอยฮักแล้วถามอย่างสงสัย ห๊ะ? เฮียสงสัยแค่มันใส่แว่นอย่างเดียวเหรอ!? แล้วเฮียจำมันได้ภายในไม่กี่วินาทีที่เจอหน้าเลยด้วย!! โหหหห!! เฮียโคตรๆ มหัศจรรย์เลยวะ!? ไอ้ชินหันมามองแวบหนึ่งแล้วมันก็หันไปดูฟุตบอลต่ออย่างไม่สนใจ ไอ้ฮักมันไม่ตอบอะไร พี่เฮอร์มิตแกก็ยิ้ม
“ใส่อะไรก็ดูน่ารักเหมือนเดิมจริงๆ เลยตี๋เล็กเนี่ย”
“...”พี่เฮอร์มิตครับ รักทำให้สายตาสั้นๆ ของพี่มันบอดแล้วใช่ไหม!!? ป๊าดดด มองไอ้จืดนี่น่ารักได้อย่างไงวะ ไม่เข้าใจตรรกะของเฮียเลย! ขนาดไอ้ชินยังหันมาทำหน้าเป็นไส้เดือนงง ไอ้ฮักก็ไม่สนใจครับ หันไปดูฟุตบอลเฉย พี่เฮอร์มิตแกก็ยืนมองไอ้ฮักแล้วยิ้มๆ โอ๊ยยย!!! เริ่มรู้สึกสยองแทนไอ้ฮักมันอย่างไงไม่รู้วะ!? ลองมีคนมายืนมองแล้วยิ้มๆ ไปด้วยสิ! โรคจิต โรคจิตชัดๆ! แล้วจู่ๆ พี่เฮอร์มิตก็หันขวับมาจ้องผมเขม็ง อะไรวะ? ได้ยินกูนินทาเหรอ!?
“หมวยแฟนแกล่ะ?”
“มันแข่งฟุตบอลอยู่สิเฮีย”
ผมหายใจโล่งหน่อยที่เฮียแกไม่สามารถเทพขนาดได้ยินสิ่งที่ผมคิดในใจ ไม่งั้นศพไม่สวยแน่กู! พี่เฮอร์มิตก็ชวนผมคุยไปเรื่อย พูดถึงเรื่องบ้าน พูดถึงพวกพี่ๆ ที่บ่นถึงผม อ่านะ ไอ้ฮักมันหันมามองพี่เฮอร์มิตแล้วหันกลับไปดูฟุตบอลอย่างเบาใจที่เห็นเฮียเฮอร์มิตไม่สนใจมันแล้ว ผมคุยกับพี่ชายอยู่นานแบบเพลินๆ ไม่ได้คุยเรื่องทางบ้านนานแล้วเหมือนกัน ถึงจะโทรหาแม่บ้างเล็กน้อยก็เถอะ
“แล้วพี่คิดจะ...”
“จับได้แล้ว!”
ผมกะพริบตาปริบๆ กำลังจะถามพี่เฮอร์มิตแต่พี่แกกลับเข้ากอดไอ้ฮักจากด้านหลัง นี่เฮียแกยังไม่ยอมแพ้อีกงั้นเหรอ!!? ที่มาคุยกับกูเนี่ยเพราะหาทางทำให้ไอ้ฮักมันไม่ระวังตัวใช่ไหมเฮียยยย!!!? ผมกลายเป็นทางผ่านไปซะชิบ!! ไอ้ฮักไม่ยอมครับศอกใส่อย่างรวดเร็วแต่เฮียเฮอร์มิตก็ไม่ยอมปล่อยครับ เกาะหนึบยิ่งกว่าปลาหมึก
“ยิงเลยโว้ย ยิงเลยยย!!!”ไอ้ชินมันตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น ผมไม่รู้จะมองไปทางไหนดี? จะมองพี่ชายลวนลามเพื่อนดีหรือจะมองการแข่งขันดี ใครจะยิงวะ!!?
[ เอาล่ะครับ!! ในที่สุดทีมปีสามก็บุกไปถึงหน้าโกลล์แล้ว!! ด้วยการบุกทะลวงของเบอร์เจ็ด วินเซอร์!!! ทางฝ่ายปีสี่รีบเข้ามาสกัดอย่างรวดเร็ว จะสกัดการบุกนี้ได้หรือไม่!? ]
เฮียเฮอร์มิตโดนไอ้ฮักซัดไปทีหนึ่งถึงกับเซเกือบล้ม แล้วเสียงเฮก็ดังขึ้นพร้อมกับไอ้ชินกระโดดเหยงๆ ผมเนี่ยมัวแต่มองไอ้ฮักต่อสู้กับคนโรคจิตจนพลาดดูตอนเด็ด
[ เข้าไปแล้วคร้าบ!!! ปีสามนำไปหนึ่งศูนย์!!! เบอร์เจ็ด วินเซอร์!!! ]
ไอ้วินเซอร์!!? บ้าเอ๊ย! ไอ้โซโล่มันมัวแต่ทำอะไรอยู่วะ!!? ทำไมให้ไอ้วินเซอร์มันยิงเข้าได้ ห๊า!! สร้อยแพลทตินั่มเลยนะโว้ย!! แต่ละคนเนี่ยกระโดดไปมาไม่มีใครกระโดดใส่ไอ้วินเซอร์เลยสักคนเพราะเจ้าคนที่โชว์ฝีเท้าจ้องเขม็งมาทางนี้อยู่ตั้งนาน มันมองอะไรวะ? หือ? ผมหันมามองไอ้ฮักที่ยังคงพยายามยิ่งยวดที่จะหลบหลีกพี่เฮอร์มิต อ้อ! มันมองสองคนนี้นี่เอง
อ่าฮะ!!
แผนชั่วผุดขึ้นมากลางหัวสมองอันชาญฉลาด(ในเรื่องชั่วๆ) ผมมองไอ้วินเซอร์ที่เดินกลับไปอีกฝั่งเพื่อเริ่มเกมใหม่แล้วหันมามองไอ้ฮัก ขอโทษนะโว้ย พอดีกูอยากได้สร้อยเกียร์นั้นมากวะ! อีกอย่างกูอยากให้แฟนกูชนะอ่ะ ไอ้ฮักขอโทษนะมึง!! ผมก็พยายามส่งเสริมให้พี่เฮอร์มิตมายืนใกล้ๆ ไอ้ฮักโดยเอาตัวเองมาขวางไม่ให้ไอ้ฮักมันหนี
พี่เฮอร์มิตก็ได้โอกาสเบียดพร้อมกับมองด้วยสายตาอ่านกินอย่างแรง พี่กูโคตรแรงอ่ะ! มือไม้เฮียแกก็ไม่หยุดนิ่งเลยหาโอกาสอยู่ตลอดเว ไอ้ฮักมันพยายามเขยิบตัวหนีแต่ผมก็ดันมันไปหาพี่เฮอร์มิต
“มึงจะเขยิบมาทำไมวะ!”ผมหันไปโวยไอ้ฮักนิดหน่อยแล้วทำเป็นหันกลับไปดูการแข่งขันที่กำลังชุลมุนแย่งชิงลูกฟุตบอลอยู่กลางสนาม ไอ้โซโล่แย่งมาแล้วยิงเข้าให้ได้นะโว้ยกูจะพยายามทำลายสมาธิไอ้วินเซอร์ให้! เวรเอ๊ย!! ไอ้วินเซอร์อีกแล้ว ส่งบอลให้ไอ้โซโล่มันยิงบ้างเซ่!!!
[ วินเซอร์มาอีกแล้วครับ!!! คราวนี้จะทำประตูได้อีกหรือไม่? ]
“ไอ้วินสู้ๆ!! ยิงเลย!!”ไอ้ชินมันก็ตะโกนเชียร์เพื่อนของมัน เสียงของพวกปีสามวิศวะก็โห่ร้องอย่างลุ้นระทึก ผมกัดฟันแล้วผลักไอ้ฮักไปหาพี่เฮอร์มิต ขอโทษนะฮักกูจะให้ไอ้วินเซอร์เตะเข้าไม่ได้!! ไอ้ฮักมันก็เซล้มไปหาพี่เฮอร์มิต เฮียแกก็รับไอ้ฮักไว้อย่างสวยงามอย่างกับพระเอกรับนางเอก มีสบตากันอีกต่างหาก!! มุมกล้องแบบนี้ใช้ได้เลย!!
“เฮ้ยยยยย!!!! หลบ!!”
“ว้ายยยย~!!!”
เสียงไอ้ชินอุทานเสียงดังแล้วเสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าสาวๆ ลีดฯ ก็ดังตามพร้อมกับลูกบอลลอยทะลวงแหวกอากาศมาเสียงดังหวืด พี่เฮอร์มิตรีบผละจากไอ้ฮักหลบลูกบอลที่พุ่งดิ่งมา ไอ้ฮักก็หลุดจากพี่เฮอร์มิตแล้วมองไปสนามแข่ง ผมก็อ้าปากเหวอเสียวไส้แทน เมื่อกี้แมร่งลูกบอลพุ่งมาโคตรแรง!!
“ไอ้วินเซอร์!!!!!!! เตะไปไหนของมึงงงงง!!!?”
[ น่าเสียดายที่วินเซอร์เตะพลาดไปครับ ]
กูว่ามันไม่ได้เตะพลาดวะ มันเตะได้ตรงเป้าเลยแหละ!!!
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
[ หมดเวลาในครึ่งแรง! สกอร์อยู่ที่หนึ่งต่อศูนย์ ทีมปีสามนำอยู่ครับ!! ]
และแล้วพวกปีสามก็ย้ายฝั่งมาตรงที่พวกผมอยู่ ไอ้โซโล่มันวิ่งตรงดิ่งมาที่ผม พี่เฮอร์มิตเหล่มองไอ้โซโล่แล้วกระแอมหน่อยๆ ให้มันรู้ตัวว่าพี่แกมา ไอ้โซโล่มันหันมามองพี่เฮอร์มิต
“หวัดดีพี่ มาทำไมครับเนี่ย?”
“มาดูฟุตบอลสิครับ”
อู้วววว~!! กล้าตอบครับเฮีย! แน่ใจนะว่ามาดูบอลจริงๆ น่ะ ได้ข่าวว่าเอาแต่ลวนลามสวมวิญญาณเป็นโรคจิตอยู่! พี่เฮอร์มิตแกยักไหล่แล้วตามไปเจ๊าะแจ๊ะกับไอ้ฮักตามเคย
“ทำไมไม่เตะบ้างวะ ปล่อยให้ไอ้วินเซอร์มันทำประตูอยู่นั้นแหละ”
“กูก็เตะนะ”
“เตะเหี้ยอะไรวะ ทำไมไม่ทำประตู!”
“มันไม่มีจังหวะ”
“เฮ้ยๆๆๆ ประชุมๆ!!!”เสียงของหัวหน้าทีม(น่าจะ)เรียกคนในทีมมารวมตัวกันอยู่ตรงหน้ากระดานไวท์บอร์ดที่เป็นรูปสนาม ไอ้หมอนั้นทำหน้าเข้มถือปากกาขีดอย่างใส่อารมณ์
“แผนของเราก็คือ...บุกแหลกไม่ต้องสนใจใคร! แผนมีเท่านี้ จบ!!”
คุณมึงวางแผนเหี้ยอะไรวะ...?
“กูขออยู่กองหลัง”ไอ้วินเซอร์มันยกมือขึ้นแล้วพูด คนอื่นๆ ก็งุนงงกับมัน ไอ้ตัวทำประตูมันจะลงมาอยู่กองหลังทำไม? แต่ก็ดีเหมือนกัน ถ้าไอ้หัวขาวมันลงมาอยู่กองหลังไอ้โซโล่มันจะได้มีโอกาสยิงประตูมากขึ้น เพื่อนในทีมก็บ่นงึมงำไม่ยอมให้ไอ้วินเซอร์มาอยู่กองหลังเด็ดขาด แล้วไมจู่ๆ มันอยากจะมาอยู่กองหลังวะเนี่ย?
“กูจะอยู่กองหลัง! ไอ้โฟนมึงไปอยู่แทนตำแหน่งกู!”
“เออๆ”
พอไอ้วินเซอร์มันลุกขึ้นพูดคำเดียวคนอื่นๆ ก็หยุดบ่นแล้วยอมตามใจไอ้หัวขาวมันแทบจะทุกคน หลังจากตกลงเรื่องตำแหน่งเสร็จไอ้วินเซอร์มันก็ไปแดกน้ำ แถมยังราดน้ำใส่หัวของตัวเองอีกแน่ะ ไอ้ผมตั้งๆ กลายเป็นเรียบแปไป มันคิดว่าตัวเองทำแล้วเซ็กซี่งั้นเหรอ ถุย!!
ไอ้ฮักมันจะเดินเข้าไปหาไอ้วินเซอร์แต่ไม่รู้ทำไมก็ไม่สามารถเข้าถึงตัวไอ้วินเซอร์ได้เพราะมีแต่คนเข้ามารุมมันอย่างกับแมลงวันต่อม...ไอ้นั้นแหละ! พี่เฮอร์มิตก็ดึงไอ้ฮักออกมาห่างทุ๊กที ก่อนจะเข้าสนามลงแข่งในครึ่งหลังผมดึงไอ้โซโล่เอาไว้ก่อนที่มันจะวิ่งลงสนามไป
“เฮ้ย มีโอกาสแล้วยิงแม่นๆ นะโว้ย”
“เออน่า แต่ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่าวะ เหนื่อยๆ”
ไอ้ตอแหล!!
ทำหน้าเหมือนอยากได้อะไรสักอย่างจากกูแบบนั้นน่ะ กูรู้ทันมึงโว้ย!! ผมแทบจะถีบมันลงสนาม ไอ้โซโล่มันก็ยักไหล่แล้วหันตัวจะเดินกลับไปในสนามที่กำลังจะเริ่มการแข่งขันในครึ่งหลัง ผมยืนนิ่งสุดท้ายก็กระชากแขนของไอ้โซโล่กลับมากระซิบข้างหูของมัน
“สู้ๆ นะครับคุณสามี”
ผมปล่อยมือจากมันแล้วผลักมันกลับไปในสนาม ไอ้โซโล่มันหันมามองผมอย่างไม่อยากเชื่อ จับหูข้างที่ผมกระซิบแล้วเบิกตาจ้องผมอยู่นั้นแหละ โอ๊ยยย!!! มึงจะตะลึงอะไรนักหนา กูทำเพื่อสร้อยเกียร์ รีบๆ ลงสนามไปสู้ตายเพื่อกูได้แล้ว!!! เพื่อนในทีมก็เรียกไอ้โซโล่เข้าไปประจำตำแหน่ง ไอ้คุณชายก็วิ่งไปอย่างกระฉับกระเฉงเหมือนได้ยาชูกำลังอย่างดีมาช่วย
[ เริ่มการแข่งขันครึ่งหลังของฟุตบอลประเพณีคณะวิศวะนัดชิงชนะเลิศครับ! ]
เสียงเชียร์ตอบกลับอย่างล้นหลาม แล้วการแข่งขันก็เริ่มขึ้นด้วยการแข่งบอลกันกลางสนามอย่างดุเดือด ไอ้โซโล่มันอยู่กองหน้านู้นครับ ส่วนไอ้วินเซอร์มันมาอยู่กองหลังจริงๆ นั้นแหละครับ แล้วดูเหมือนผมก็รู้สาเหตุที่มันมาอยู่กองหลังแล้วล่ะ ก็แหงล่ะ!! ยืนกอดอกจ้องเขม็งมาขนาดนั้นน่ะ!! หึงออกหน้าออกตาวะไอ้หัวขาว!
การแข่งขันดุดันมากครับผลักกันรุกรับแต่ยังไม่มีใครทำแต้มในครึ่งหลังได้เลย เสียงเชียร์ก็ยังดังกึกก้องเหมือนเดิม ส่วนพี่เฮอร์มิตก็ยังเนียนเหมือนเคยจนไอ้ฮักมันไม่ปัดอะไรแล้วล่ะครับ ยอมให้เฮียแกกอดได้ตามใจชอบ ผมน่ะเหรอ? จะไปทำอะไรล่ะ เป้าหมายที่จะขัดขวางไอ้วินเซอร์จากการทำประตูผมก็ทำสำเร็จแล้วไง หึๆ! มันมาอยู่กองหลังแล้วผมก็สบายใจ!
เกมมันดุเดือดมากทีมปีสี่เข้ามาบุกอยู่หลายครั้งโดยมีพี่ไลท์นั้นแหละบุกขึ้นมา เกือบได้ประตูไปอยู่หลายครั้งเหมือนกัน จนกระทั่งทีมก็เปลี่ยนไอ้วินเซอร์ขึ้นไปอยู่กองหน้า เฮ้อ ไอ้พวกนี้มันไม่ได้สนกติกาเลยสินะ กูจะให้ไปอยู่ไหนก็ไปได้จริงๆ แล้วพอเปลี่ยนไอ้วินเซอร์ก็นำเกมบุกขึ้นไปอย่างรวดเร็ว แมร่งเอ๊ย! ไอ้วินเซอร์มันจะทำประตูอีกแล้ว!!!
สุดท้ายแล้วก็ยังทำประตูไม่ได้อยู่ดีครับเพราะทีมปีสี่เปลี่ยนผู้รักษาประตูคนใหม่ ไอ้หัวเงินๆ นั้นต้องเป็นพี่อัคแน่ๆ ผมจำได้! จะเตะลูกไปอย่างไงเฮียแกก็รับได้! ไอ้วินเซอร์มันเดินไปคุยอะไรบ้างอย่างกับไอ้โซโล่แล้วพวกมันก็เริ่มทะเลาะกัน อ้าวๆ!! เกิดอะไรขึ้นวะ!? ไอ้วินเซอร์กับไอ้โซโล่ถูกแยกออกจากกันด้วยเพื่อนๆ ในทีมแล้วก็เริ่มเตะกันอีกครั้ง หวังว่าสองคนนั้นจะไม่ได้ทะเลาะอะไรกันมากมายนะ
คราวนี้ไอ้โซโล่เป็นคนบุกขึ้นไปที่เขตประตู เกิดการชุลมุนที่หน้าประตูของอีกฝ่าย พวกผมที่อยู่อีกด้านก็ชะเง้อมองคอจะยืดกันอยู่แล้ว เสียงเป่านกหวีดดังขึ้น
ปรี๊ดดดดดดด!!!
[ เข้าไปอีกหนึ่งประตูครับผม!!!! เบอร์หนึ่ง โซโล่!!! ]
“เฮ้~!!!!!!!!!!!!”พอผู้บรรยายประกาศว่ายิงเข้าประตูไป พวกปีสามก็ส่งเสียงเฮ ผมเนี่ยแทบจะกระโดดตัวลอย ไอ้โซโล่ได้หนึ่งแต้ม!! แล้วเสียงซุบซิบก็ดังขึ้นเมื่อจู่ๆ ไอ้วินเซอร์ตัวดีมันก็เดินออกจากสนามซะงั้น พวกเพื่อนๆ ในทีมก็พากันวิ่งมาดึงมันไว้ แต่ไอ้บ้านั้นก็สะบัดออก มันเดินมาที่พวกผมแล้วหยิบกระเป๋าของตัวเองเดินออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของเพื่อนๆ
“ไอ้วินเซอร์!! เป็นอะไรวะ เฮ้ย!!”ไอ้ชินพยายามวิ่งตามเพื่อนมันไป ทุกคนในสนามกำลังอึ้งกับการกระทำของไอ้วินเซอร์ที่จู่ๆ ก็ออกจากการแข่งขัน พวกปีสามก็แก้ขัดด้วยการส่งคนลงแทนไอ้วินเซอร์แล้วเกมการแข่งขันก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เพื่อนๆ ก็พยายามเข้าไปพูดกับไอ้วินเซอร์
“ถ้าตามกูมามีเรื่องแน่!!!”ไอ้วินเซอร์มันสะบัดตัวออกจากมือของเพื่อนๆ ที่พากันไปฉุดมันไว้ พอมันพูดแค่นั้นแหละแต่ละคนก็หยุดกึกทันที ไอ้หัวขาวก็เลยเดินออกไปได้โดยไม่มีใครห้ามไว้ ไม่มีใครตามมันไปสักคนยกเว้นคนหนึ่ง ไอ้ฮัก!!! มันวิ่งตามหลังไอ้วินเซอร์ไปติดๆ
“ฮัก!!?”พี่เฮอร์มิตตะโกนตามหลังไอ้ฮักที่วิ่งด้วยความเร็วแสง
“แมร่ง ปล่อยไอ้แว่นไปทำไมวะ เวลาไอ้วินเซอร์โกรธมันน่ากลัวนะโว้ย!”
“ก็มันวิ่งไปเร็วจนกูห้ามไม่ทันน่ะสิ!”ไอ้ชินหันมาตวาดแว้ดใส่พวกหนุนหลังไอ้ฮักที่เป็นห่วงสวัสดิภาพของมัน พี่เฮอร์มิตจะตามไอ้ฮักไปแต่ผมก็ดึงเฮียแกไว้ก่อน อย่างไงผมก็บอกว่าจะช่วยไอ้ฮักใช่ไหมล่ะครับ? บางทีพวกมันสองคนอาจจะไปคุยกันแล้วเข้าใจกันก็ได้ อย่างไงผมก็ปล่อยพี่เฮอร์มิตตามไปตอนนี้ไม่ได้อยู่ดี ผมก็เป็นห่วงไอ้ฮักมันเหมือนกันแต่ผมเชื่อว่าไอ้ฮักมันเอาตัวรอดได้อยู่หรอก
[ เข้าไปอีกแล้วคร้าบ!!! เบอร์หนึ่ง โซโล่ ปีสามมมม!!! สามต่อศูนย์!! ]
“เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!”หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ของไอ้วินเซอร์ การแข่งขันก็กลับมาสู่ปกติแล้วไอ้โซโล่มันก็ทำประตูได้อีกครั้ง พวกปีสามกระโดดเต้นเหยงๆ กันแล้วกรรมการก็เป่านกหวีดเสียงดังลั่นไปทั่ว
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
[ หมดเวลาการแข่งขัน ฟุตบอลประเพณีปีนี้ทีมชนะเลิศคือปีสาม!!!!!! ]
“เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ชนะแล้วโว้ย!!!!!! ปีสามสุดยอดดด!!!!!!!!”
โอ๊ะ! ในที่สุดปีสามก็ชนะจนได้ ผมรีบปล่อยมือจากพี่เฮอร์มิตแล้วกระโดดเหยงๆ ไปกับไอ้ชิน ไอ้โซโล่เนี่ยหน้าตาเหงื่อย้อยจนหน้ามัน หลังจากที่กระโดดโลดเต้นกับเพื่อนๆ ในทีมจนครบทุกคนแล้วไอ้โซโล่มันก็หันมามองผมพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง มันวิ่งมาหยุดตรงหน้าผม
“กูทำได้แล้วนะมึง ขอรางวัลหน่อย”
“เออ! ติดไว้ก่อนล่ะกัน”ผมเอ่ยแล้วยิ้มตอบกลับ จะให้กูทำตอนนี้มึงก็สงสารกูหน่อย ตากี่คู่มันกำลังจ้องมาทางเรากันล่ะ แหม ไอ้พวกสอดรู้สอดเห็น!!! จริงสิ! แล้วเรื่องสร้อยเกียร์ล่ะ? ก็คะแนนของไอ้โซโล่มันเท่ากับไอ้วินเซอร์นี่ ละ...แล้วตำแหน่งซัลโวมันคือใครล่ะ!?
ไอ้โซโล่หรือไอ้วินเซอร์!!!?
TBC.
ง๊วงง่วง เชื่อไหมว่ายังไม่ได้นอนเลย ฮ่าๆๆๆ
ผลการแข่งขันก็ออกมาแล้ว ปีสามชนะไป!
แล้วตำแหน่งดาวซัลโวล่ะ? ใครจะได้สร้อยไป?
ติดตามได้ในตอนนหน้า!!
ปล.ฉลอง 100 หน้าพอดีเลย จัดเต็ม Nc
และแถมเซอร์ไพรส์เล็กๆ ให้พรีสต์และท่านผู้อ่านตกใจเล่นๆ!!
-
เฮียมิตนี่ปลาหมึกดีๆนี่เอง กร้ากกกก
สงสัยวินเซอร์กับโซโล่ทะเลาะกันรึเปล่าหว่า?
><
-
เหอะๆ วินเซอร์โมโหหึงซะแระ
-
ใครจะได้น้าา
หรือจะมีสองเส้นเหมือนชื่อตอน?
-
แหม่ วินเซอร์หึงโหด อย่ารุนแรงกับฮักมากสิฟะ ท่านเทพกับคนอื่นออกจะโหดทำเป็นพวกกลัวสามีไปด๊าย
ให้วินเซอร์มันหึงเล่นบ้างอะไรบ้างเอาคืนที่ตอนเอาหน้าจืดไปจีบแล้วไม่รับรักมั่ง :angry2:
-
โอย สร้อยจงเป็นของพรีสต์ สาธุ ^/\^
-
วินเซอร์เป็นไรไปอ่ะ
-
นู๋พรีสต์ห่วงสร้อยมากกกกกก.. :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4:
-
พรีสต์สู้ ?? 555
-
สร้อยจะเป็นของใคร โอ๊ยอยากรู้ใจจะขาดแล้ว
-
ค้างคู่ของวินเซอร์กับฮัก :z3:
-
สร้อยจะเป็นของใคร
รอ NC :m25: :m25:
-
ใจหายหมด นึกว่าจะมีมวยแทนบอลซะแล้วสิ
แล้วสร้อยละของใคร?!!
หน้าด้าน หรือ ปีศาจ ให้ทั้งคู่เลยได้ไหมมมมม
:-[
-
ใครจะได้สร้อยเนี่ยยย ?
-
วินเซอร์ หึง หึง หึง
-
อยากให้โซโ่ล่ได้สร้อย อิอิิ
วินเซอร์แกโมโหหึงชิมิ อิิอิ
-
วินเซอร์เป็นอะไรอ่ะ
o22 o22
-
วินเซอร์หึงออกหน้าออกตาเลยนะเนี่ย
โซโล่กับวินเซอร์ทะเลาะอะไรกันหละเนี่ย
มาต่อเร็วๆเน้ออออ :mc4:
-
พรีสต์กะโซโล่ช่างเป็นคู่รักเปิดเผย อ่านแล้วสบายใจ จะหึง หื่น งอน น้อยใจ เอาใจ ก็ชัดเจนในสายตาคนอ่าน
ส่วนฮักกับวินเซอร์ ก็คงต้องรอต่อไปปปปปปปปปปปปป :เฮ้อ:
-
วินเซอร์โกรธหนูฮักหรือเฮียมิตรกันแน่อะ
น้องฮักง้อแฟนดีๆนะลูก วินเซอร์ใจเย็นๆเน้อ
พรีสท์นี่ก็ฮาดีนะ ทำเพื่อแฟนเต็มที่เหมือนกัน 5555
โซโล่กลับไปจัดหนักให้เลยนะ อิอิ :impress3:
-
วินเซอร์โมโหหึงช่ายม๊ายยย แล้วเฮียมิตแกนี่ไม่รู้บ้างเลยว่าฮักเลี่ยงขนาดนี้แล้ว
ฮักจะเจออะไรบ้างหล่ะเนี่ย :really2: :really2:
-
ติดใจ ฮักกับวินเซอร์
-
แว๊กก อ่านอ่านอย่างจริงจัง 5555
วินเซอร์หึงได้รุนแรงซะลูกเตะกระซวกไส้ กร๊ากกก
-
แล้วใครจะได้สร้อยไปเน้อ
-
ลมหึงตีหน้า..สงใส่จะเกิดพายุ ใส่ฮักแล้ว
-
สร้อยจะเป็นของใคร
-
ใครจะได้สร้อยไปอะ ลุ้นๆๆ
พรีตส์ร้ายกาจๆ o18
-
วินเซอร์ นายหึงออกนอกหน้ามากเลยนะ
น่าฮักจริงๆ :-[
-
ดูเหมือนงานจะเข้าฮอยฮักอีกแล้ว
แล้ว สร้อยเกียร์จะเป็นของใคร
พรีสต์แรง!! ได้ใจมาก
-
สร้อยอะไรไม่สน สนncตอนหน้าดีกว่า อี อิ :z1:
-
พรีสต์ แกเปรี้ยวมากอ่ะ
:กอด1: ฮอยฮัก..น่ารัก!! ฮอยฮัก..น่ารัก!! :กอด1:
-
กร๊ากกกกกกกกก และแล้วก็ยังไม่รู้ว่าใครจะได้สร้อย :laugh: :laugh: :laugh:
-
วินเซอร์ โมโหน่ากลัวมาก
จัดเต็มตอนหน้านะคะ o13
-
สงสารฮอยฮักอ่ะ ว่าแต่เฮียเพ้นต์เนี่ย ชอบชินอ่ะเปล่าอ่ะ
-
วินเซอร์หึงมากมายอ่ะ
ลุ้นๆ ใครจะได้สร้อยไป!
:z2:
-
วินงอนฮักด้วยอ่ะ :-[
แต่พรีสต์เองก็เจ้าเล่ห์นะ o18
-
รู้สึกว่าเวลานอนของคุณปอยแปลกๆ - -" รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
พรีสต์กับชินนี่เข้ากันง่ายวุ้ย หื่นไม่เข้ากับหน้าทั้งคู่ :laugh:
และตอนนี้ด้วยความช่วยเหลือของพรีสต์ = = วินเซอร์กับฮอยฮักจะเป็นไงบ้างหนอ แต่บางทีมีเฮียมิตมาช่วยเร่ง อาจจะทำให้เรื่องมันดีขึ้นไวขึ้นก็ได้......มั้ง
รอเซอร์ไพรส์ตอนหน้า (จะเซอไพรส์พรีสต์ด้วยหรอเนี่ย 555)
:3123: :L1: :pig4:
-
งานเข้าอย่างร้ายกาจ
-
มาลุ้นต่อว่าใครจะได้สร้อย
ปล ช่วงหลังคู่วินกับฮักแย่งซีนตลอด วินมันโมโหหึงหนีไปแล้วฮักตามไปโอ๋ด่วน
-
วินเซอร์หึงรุนแรงมากฮิอิอิ
ว่าแต่เจ้าสอลตัวนั้มันทะเลาะกันเรื่องอะไรหว่า
หนูพรีสชั่วร้ายมากสร้างความร้าวฉาน555555
-
หึงโหดเว้ยยยยยย
เฮียมิตนี่ ไปยุ่งกับเมียชาวบ้านเขาทำไมหว้าาา
-
ตื่นเต้นอ่ะ แอบเครียดตอนวินเซอร์เตะลุกบอลไปทางฮัก นึกว่าจะโดน 555555
-
วินเซอร์เค้าเป็นอะไรเนี่ย
เล่นละครเพื่อจะได้แยกฮักมาจากพี่เฮอร์มิตเปล่าเนี่ย
ส่วนรางวัลของโซโล่เนี่ยคาดว่าหนูพรีสต์ได้เหนื่อยอีกแน่
รักษาสุขภาพด้วยนะหนู หุหุ :z1:
-
ง่า ชื่อตอนมัน -..-
ลุ้นจริงๆ :z10: :z2: :z3:
-
ฮัก-วิน เค้า จะไปเคลียร์ กันยังไงน้า
พรีตส์-โซโล่ กลางวันเบาๆ รอกลางคืนจัดหนัก บลาๆๆๆๆๆ
-
โซ่โล ทะเลาะกับ วินเซอร์เรื่องไรหว่า???
-
ฮ่าๆๆๆๆอยากได้สร้อยมากจนต้องสังเวยเพื่อนให้พี่ชายเนี่ย...
ถ้าไม่ใช่พี่พรีสต์นี่ทำไม่ได้นะคะเนี่ย ฮ่าาาาาา :laugh:
-
แล้วใครจะได้สร้อยเนี่ย :m28:
วินเซอร์หึงฮักล่ะสิ :m12:
-
เฮียมิตจัดเต็มจนคนอ่านเริ่มอยากเตะแทนฮักแล้วเนี่ย :laugh:
แต่ก็เป็นเชื้อเพลิงที่เร่งให้วินเซอร์หึงดีจริงๆ ฮอยฮักสู้ๆ! ง้อวินเซอร์ให้ได้นะ
ปล.พรีสต์...นายร้ายมากกก o22
มาให้กำลังใจคนแต่งค่าาา
-
วินเซอร์กับโซโล่คะแนนเสมอกัน ก็ให้ทั้ง 2 คนนั่นแหล่ะ
จะได้เอามาให้นู๋พรีสต์กับนู๋ฮัก ???
วินเซอร์หึงได้แรงสุดตรีนมากกกก ถ้าเฮียเฮอมิตไม่เทพจริงหลบไม่ได้นะเออ :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดดดดด พี่เฮอร์มิตทำดีมาก o13
วินเซอร์เอ้ย หึงหน้ามืดเลยสิเนี้ย อิอิ
อยากอ่านตอนปัจจุบันของวินเซอร์กับฮอยฮักกกกกกก :impress2:
-
สงสารฮักT^T
-
พรีสต์คิดว่าฮักเอาตัวรอดได้
แต่ฮักไม่อยากให้ตัวเองรอดเวลาอยู่กับวินเซอร์นะ :laugh:
ปล. แล้วใครละเนี่ยที่จะำได้สร้อยเกียร์ไป :a5:
-
ใครจะได้สร้อยเกียร์ไปเนี่ยยยย
วินเซอร์เป็นไรไปอ่ะ
-
โซโล่ทะเลาะกับวินเซอร์เรื่องอะไรอ่ะ
แล้วใครจะเกียร์เนี๊ย
ฮอยฮักงานเข้า
เพ้นต์กับชินมีซัมติงกันรึเปล่า
ค้างมาก
:call: :call: :call:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
น้องพรีสต์นี่เจ้าเล่ห์ชะมัด
-
ลุ้นๆๆๆ ใครจะได้กันน้า
-
ไอ้ที่ลุ้นมากกว่าสร้อยจะเป็นของใคร คือ NC ตอนต่อไปจะคู่ไหนเนี่ยแหละ! :laugh:
แอบเชียร์ให้โซโล่ได้..เพราะสงสารหนูพรีสต์ที่เห็นแก่สร้อย(?)เกิ๊นนนน!
-
วินเซอร์หึงออกหน้ามากกกกกกกกกกกกกกกก
สร้อยได้ใครไม่รู้ แต่รอNC อิอิ
เรื่องนี้ห้ามมาม่า หวานๆหื่นๆเป็นพอ
-
เชียร์โซโล่พระเอกของเรื่องอยู่แล้วค่า ขอให้โซโล่ได้เป็นดาวซัลโวทีเท้อ ไม่งั้นก็ให้ไปทั้งคู่เลย :call:
เซอร์ไพร์สอะไรคะ เซอร์ไพร์สอะไร อยากรู้ๆ :impress2:
วินเซอร์หึง ฮ่าๆๆๆ แล้วไปทะเลาะอะไรกับโซโล่อะ จะแย่งพรีสต์หรอ ไม่ใช่และ :z6:
-
ใครจะได้สร้อย ไม่สำคัญประเด็นอยู่ที่ NC :laugh: :laugh: :laugh:
-
ขอด่าลูกสักคำ "ไอ่งก" งกจริงอะไรจริง
แต่คืนนี้ สงสัยได้จ่ายค่าสร้อยหมดตูดแน่ๆ หึหึ
-
เสร็จแน่พรีสต์
ฮอยฮักอย่างนิ่ง วินเซอร์ก็ไม่เคยจะสนใจแต่ที่ไหนหึงออกหน้าออกตาเชียว
-
กร๊ากกกกกกกกกกก
พรีสต์ฮามากกกกกกกก
คือแบบว่าไม่ค่อยอยากจะได้เล้ยยย สร้อยหน่ะ
ออกนอกหน้าสุดๆ
ให้คุณแฟนทำให้เป็นลิมิเต็ดก็หมดเรื่องง
วินก็นะ สะใจอ่ะ
อยากไม่สนใจเค้าดีหนัก พอเจอเฮียเข้าไป เป็นไไงหล่ะ ของก็ขึ้้นอะดิๆ เหอะๆ
อยากอ่านตอนตามง้ออออออออออ หึหึ
-
อ่านแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเห็นใจใครดีอ่ะ
-
วินเซอร์ กับ ฮัก โครต น่ากลัว
มาทีไร กวาดความสนใจรอบๆ ข้างไปหมด
พรีสต์มันใจดีเกิ้น แล้วก็ทำอะไรตรงกับใจ
มีเหรอ ฮักจะไม่รู้ว่าเพื่อนคิดอะไร
-
บอกไม่ได้ไปดูลีดเราโคตรเชื่อเลยพรีสเอ้ย
-
ขอบคุณจ้า
พี่เฮอร์มิตนี่ตกลงว่าเอาจริงกับฮอยฮักหรือเปล่านี่
เนื่องจากมีอะไรแปลกๆ อยู่เหมือนกันน้า ^^
ส่วนนายวินเซอร์ก็รู้ใจตัวเองสักที แต่หึงโหดมากอ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า
ฮอยฮัก ก็สุดยอด....................
ส่วนนายโซโล่ก็ขอให้ได้ดั่งหวังนะจ๊ะ สร้อยเกียร์ให้กับพรีสตี้
-
พวกฝ่ายรุกเค้าทะเลาะอะไรกันอ่ะ
แล้วไอ้หัวขาวจะซ้อมฮักมั้ยหรือจะทำอย่างอื่น ฮุๆๆ
รอเซอร์ไพรส์
-
เอิ่ม. . . พรีสคะ ร้ายขึ้นทุกวันนะเรา
แต่พอมีมารมาผจญอย่างงี้ หนูฮักจะดีขึ้นหรือแย่ลงนะ
วินเซอร์ก็มาแปลก ก็หึงซะขนาดนั้นแต่ก็ยังไม่ยอมรักกันดีๆอีก
เฮ้อ เข้าใจยากจริงๆ
-
แง่ง ลุ้นๆ แต่แอบจริงที่คู่วินเซอร์กับฮักชอบทำตัวเด่นแย่งซีนพรีสต์กับโซโล่
จอเราแอบเทใจไปคู่นั้นมากกว่า คนแต่งลำเอียงที่ซู๊ดดดดดดดด
-
:L2:
-
อยากรู้ ๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าใครจะได้สร้อยยยย ~~!
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
พรีสต์ความอยากได้สร้อยเข้าครอบงำ
ถึงขนาดใช้เพื่อนเป็นเครื่องมืออย่างนี้
งั้นตอนหน้ารอดูพรีสต์โดนจัดหนัก(แบบไม่ต้องสงสาร) :oo1:
ส่วนวินเซอร์ก็หึงฮักจนทนไม่ไหวใช่มั้ยหละ
ถึงกับต้องเดินออกจากสนามไปเลยหนะ
ฮักก็วิ่งตามไปด้วย ยังไงคู่นี้ก็เคลีย์กันดีๆนะ
งานนี้อาจมีลุ้นจะได้เป็นแฟนกันอะป่าว
ปล. คนเขียนจะเซอร์ไพรส์อะไรหว่า :confuse:
-
วินเซอร์หึงจนเดินออกนอกสนามไปเลย แล้วฮักจะเคลียร์ได้มั้ยเนี่ย
-
+1 นู๋ พลีส ร้ายกาจมาก :pigha2:
-
วิ้ดวิ้วววว น้องพรีสตี้จังร้ายกาจ o18
สู้ๆลูก :oni1:
-
สร้อยสองเส้นเลยป่ะเนี่ยย
-
ไอหัวขาว ขี้หึงไม่แพ้ เพื่อน คุณเธอเลยคร่าาา :z1:
อ่านรวดเดียวเลย
หนุกดี ใจสั่นตอนนึง แต่สุดท้าย หักมุมซะ
ดีแล้ว ชอบๆๆ แบบนิ
เค้าไม่ค่อย เสพสุข มาม่าบ่อยๆ :mc4:
-
“เอ้าๆ รีบๆ ไปเข้าแถวพิธีปิดได้แล้ว!”เจ้าหัวหน้าหน้าขาววอกนั้นก็โผล่มาไล่พวกไอ้โซโล่ไปเข้าแถวที่คนอื่นๆ เริ่มไปยืนรอแล้ว ผมก็หันซ้ายหันขวาไม่ใช่พวกวิศวะนี่หว่าจะไปอยู่ต่อแถวกับพวกมันก็กระไรอยู่ ส่วนพี่เฮอร์มิตก็โดนเพื่อนโทรมาจิกให้ไปเลี้ยงเหล้า พี่แกก็เลยโบกมือลาแถมยังพูดทิ้งท้ายไว้ว่าให้ดูแลไอ้ฮอยฮักด้วย ป๊าดดด!! รุ่นไอ้ฮักแล้วจะให้ผมไปดูแลเหรอ? โห! โคตรลำเอียงเลยวะ!!
“พรีสต์เดินเล่นหาแมลงกินแถวนี้ก่อนนะ เดี๋ยวมา”
ฟายโซโล่!! กูไม่ใช่กบเขียดจะมากินแมลงนะโว้ย!! ไอ้คุณชายนั้นก็ยิ้มๆ แล้วโบกมือเดินไปพร้อมกับเพื่อนๆ เหอะ เดี๋ยวนี้แมร่งยิ้มบ่อยนะมึง ตอนแรกที่เห็นกันเนี่ยทำหน้าขรึมนิ่งทั้งวัน ผมยืนอยู่คนเดียวแล้วมันโหวงๆ อย่างไงไม่รู้แฮะ เออวะ ไปหาไอ้ฮักดีกว่า ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไง โดนไอ้วินเซอร์ทำอะไรหรือเปล่า? หรือว่าไอ้ฮักซ้อมไอ้วินเซอร์ตายไปแล้วเนี่ย!
ผมก็เดินมาที่แถวๆ ห้องพักนักกีฬา มอไฮโซก็งี้แหละครับ จ่ายค่าเทอมมาแพง ดูนั้น! ห้องพักนักกีฬาที่เพียบพร้อมไปด้วยทุกสิ่งอย่างที่ต้องการ ไม่ว่าจะเป็นเตียงคนเจ็บ ห้องน้ำ ทีวี คอมพิวเตอร์ ล็อกเกอร์เป็นร้อยๆ ตู้! ทำไมผมถึงรู้น่ะเหรอ? แหม! เห็นแบบนี้ผมก็นักกีฬานะครับ กีฬาอะไรน่ะเหรอ? ฮ่าๆๆๆ นักวิ่งเร็วไงล่ะ!! เรื่องวิ่งน่ะผม ไอ้พรีสต์อย่างเทพ!!
เดินย้ำต๊อกไปมาก็ไม่เห็นใคร สงสัยไอ้ฮักกับไอ้บ้าวินเซอร์มันตกลงกันได้แล้วชิ่งหนีแล้วล่ะมั้ง เออ ดีวะ! สร้อยจะได้เป็นของกู ก๊ากกกก!!! ผมหันมองไปรอบๆ แถวนี้แมร่งเปลี่ยววะ คนก็ไปชุมนุมกันอยู่ในสนามฟุตบอลข้างหน้านู้นหมด ผมก็ไปมั้งดีกว่า นักเลงโผล่มาไม่กลัวหรอกครับ แต่แมร่งถ้าเป็นผอสระอีมาล่ะก็เสต็ปเท้าขั้นเทพของผมมันยังไม่พร้อมที่จะถูกใช้งานตอนนี้ ผมรีบจ้ำอ้าวหนีไปจากห้องพักนักกีฬาอย่างว่องไว
“...”
สะ...เสียงอะไรวะ!!?
ผมรีบหยุดเท้าแล้วเงี่ยหูฟังให้มันชัดๆ แน่นอน เสียงนี้มันไม่ใช่เสียงผีสระอีเพื่อนที่ไม่ค่อยอยากจะพบเจอแต่มันเป็นเสียงคล้ายๆ เอ่อ...ว่าไงดีล่ะ คล้ายๆ เสียงของคนถูกทรมานอย่างมีความสุขอ่ะ เหมือนตอนโดนอ่ะ เสียงอย่างนั้นเลย!! ผมไม่ได้ลามก! แต่ผมได้ยินมันจริงๆ นะ!! ใจกูคิดไปแล้วว่าไอ้ฮักเพื่อนยากของกูหรือเปล่า แต่เสียงนี้ไม่น่าจะใช่ ไอ้ฮักคงไม่ทำเสียงแบบนี้หรอก ผมมั่นใจในตัวของท่านเทพ! แล้วใครแมร่งคิดพิเรนทร์มาทำกันแถวนี้วะ ชิ! หัดเลือกสถานที่บ้างสิโว้ย ผมก็เดินไปไม่สนใจ ใครจะไปสนใจว่าใครเอากันล่ะ ไม่ใช่โรคจิตสักหน่อย!
“...”
พ่อจ๊อดดดดด!!!
ได้ยินไหมเสียงเมื่อกี้!! กูได้ยินเต็มๆ!! ผมยืนตัวเนี่ยเย็นเฉียบ หัวใจเต้นตุ้บๆ ไม่จริงอ่ะ! บอกผมที ที่ผมได้ยินมันไม่ใช่...เมื่อกี้นี้ชื่อของไอ้วินเซอร์เนี่ยหว่า ความรู้สึกของผมในตอนนี้มัน...เอ่อ! กูกำลังใจเสีย ท่านเทพพพพ!!! หายไปกันสองต่อสองแล้ว...แล้ว...ว้ากกกกกก!!! ไม่จริงงงงงง!!! ไอ้วินเซอร์!!!!!
ผมพยายามทำใจแล้วนะแต่มันก็ไม่อยากจะเชื่อเลย ฮักน่ะ...ฮักน่ะคือสุดยอดผู้ชาย!! ทำไมมึงต้องมายอมให้กับไอ้วินเซอร์ด้วย กูต้องพิสูจน์ มึงโดนกดจริงหรือเปล่า!? อะไร! ผมไม่ได้อยากรู้อยากเห็นเรื่องส่วนตัวของใครแต่นี่มันเรื่องของเพื่อนผม ผมก็จำเป็นต้องรู้สิ!!
เดินเลาะๆ ไปแล้วเสียงมันมาหยุดที่ห้องพักของนักกีฬา แค่เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากห้องก็รู้เลยว่ามันจัดหนักกันจริงๆ ผมเนี่ยกลืนน้ำลายเอือก ไอ้ฮักจริงเหรอวะ? พยายามเคลื่อนตัวแบบไม่มีแสง พยายามหลบหน้าต่างของห้อง เพราะว่าไฟในห้องพักมันเปิดอยู่ทุกห้องผมก็เลยไม่เอ๊ะใจว่าจะมีใครใช้บริการอยู่ แอบชะโงกหน้ามองหน้าต่างแต่ดันมีผ้าม่านหนาปิดไว้เห็นแต่แสงสว่างในห้อง โธ่เอ๊ย!!
หือ? นั้นมัน...จ๊อดดดดด!!! ประตูห้องพักมันไม่ได้ปิดนี่หว่า!!! ผมกะพริบตาปริบๆ แล้วคลานเข่ามาที่ประตูค่อยๆ แง้มประตูออกนิดหน่อย ไอ้ประตูอย่าส่งเสียนะโว้ย นี่คือการปล้น!! ถุย!! กูมาเล่นมุกเหี้ยอะไรอยู่เนี่ย ตอนนี้ทำไมหัวใจของผมมันเต้นตุ้บๆ สมองมันโหวงๆ ไงไม่รู้แฮะ จะใช่ไอ้ฮักแน่เหรอวะ? ส่องสายตาเข้าไปข้างในห้องแล้วสะดุ้งเฮือก
เสียงแมร่งโคตะระชัดเลยทีนี้ ภาพก็เหมือนผมกำลังดูหนังแบบ 3D แมร่งงงงงงงง!!!! เตียงอยู่ข้างประตูตรงหน้ากูนี่เอง!!! ผมยกมือปิดปากที่เกือบจะหลุดเสียงอุทาน ไอ้คนที่กระแทกเอวพลิ้วน่ะไอ้วินเซอร์อย่างแน่นอนแต่คนที่เอาแต่ส่งเสียงครางข้างล่างน่ะสิ มองไม่เห็นหน้า!!! แต่รู้อย่างเดียวว่าเสียงครางแมร่งโคตรได้ใจป๋า!!!
ไอ้ฮักงั้นเหรอ? ไม่จริง!!! คนอย่างไอ้ฮักเนี่ยน่ะจะมาครางเสียงนางเอกหนัง Sex and Zen ยังต้องชิดซ้าย ผมหน้าแดงร้อนผ่าว แมร่ง! อย่างกับกูดูหนังสดปลุกอารมณ์ตัวเองซะงั้น!! กูแอบแซบตรงขาของเด็กไอ้วินเซอร์เนี่ยแหละ ขาสวยอ่ะ! ไอ้วินเซอร์แมร่งขาวเกิ๊น!! แถมหุ่นอ่ะสุดยอดพอฟัดพอเหวี่ยงกับไอ้โซโล่มันเลย!! ลีลาเผลอๆ อาจจะเด็ดกว่า! ผมกะพริบเป็นตาวิเศษเห็นนะจนกระทั่งรู้สึกเหมือนสายตาไอ้วินเซอร์มันจะเหล่มาทางผม มะ...มันเห็นผมหรือเปล่าวะ? แต่แล้วมันก็มองเลยไปจับตัวคนที่อยู่ข้างล่างลุกขึ้น โห ตัวอ่อนระทวยเชียว
ผมผงะล้มก้นกระแทกพื้น ชัดเลย!! นั้นไอ้ฮอยฮักจริงๆ ด้วย!!! ไอ้วินเซอร์มันจัดแจงตัวตั้งท่าให้กับคนที่แทบจะไม่มีแรงขยับตัวแล้วรีบจัดการอีกฝ่ายอย่างหนักหน่วง ผมเม้มริมฝีปากไว้แน่นมองหน้าเพื่อนรักแบบไม่เคยเห็นมาก่อน ทำเอาหัวใจผมเต้นรัวหน้าร้อนผ่าว หน้าของฮักแบบว่ากระตุ้นอารมณ์เป็นบ้า!!!
ไอ้วินเซอร์ก็ไม่คิดจะยั้งแรงเลย แถมไอ้ปีศาจนั้นยังส่งยิ้มเยาะเย้ยมาให้กับผมแบบว่ากูชนะมึงอะไรประมาณนั้น ไอ้เลวววววว!!!! มึงรู้ว่ากูอยู่ตรงนี้ยังโชว์ต่อแบบเน้นๆ อีกต่างหาก!! ผมยกมือปิดหูไม่อยากได้ยินเสียงของไอ้ฮักที่ร้องจะขาดใจแบบนั้น เสียงอื่นๆ ที่เกิดจากไอ้วินเซอร์ ก๊ากกกกกกก!!!!! ท่านเทพของกู!!!!!
“พรีสต์ เรียกตั้งหลายรอบทำไมไม่ได้ยินวะ?”ไอ้โซโล่โผล่มาจากด้านหลังของผมเอ่ยเสียงนิ่งเชียว ผมเนี่ยสะดุ้งเฮือกตกใจยิ่งกว่าเจอคุณผอสระอี! มันมาแบบเงียบๆ กูก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา!! โดยเฉพาะมีเหตุการณ์ล่อแหลมอยู่ตรงหน้า ไอ้โซโล่มันเลิกคิ้วยกถ้วยรางวัลกับกล่องกำมะหยี่อย่างดีให้ผมดูแล้วเดินมาดึงผมลุกขึ้น
สร้อยเกียร์แพลทตินั่มใช่ไหมมมมม!!!? เจี๊ยกกกก ในที่สุดก็ได้ ก๊ากกกกกกก!!!!
ผมถือกล่องสร้อยนั้นเปิดออกดูด้วยความตื่นเต้น สร้อยทองเงินวาววับ แพลทตินั่มมมมม!! ตัวจี้เป็นรูปเกียร์เงาวับประทับทับทิมเล็กๆ อย่างสวยงาม สร้อยของกู!!! ผมกำลังตื่นเต้นกับสร้อยลืมสนิทว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งไอ้โซโล่มันเดินไปเคาะประตูห้องนั้นแหละครับ ผมเนี่ยมองมันอย่างแปลกใจแกมสงสัย
“เฮ้ย เสร็จเร็วๆ หน่อยจะได้ไปโรงแรมสักที!”
ห๊า!!!!!? What the hell!!!?
“มะ...มึง ไอ้โซโล่ไม่ได้ทะเลาะกับไอ้วินเซอร์เหรอวะ?”
“ทะเลาะดิ ไม่รู้จะเลือกโรงแรมไหนดี ตกลงกันไม่ได้”
“ห๊า! แล้วที่ไอ้วินเซอร์มันเดินออกมาจากสนามล่ะ”
“เหอะ ละครปาหี่เรียกความสนใจจากเมียมันไง”มันตอบหน้าตายม๊ากกกก!!! ผมเนี่ยกะพริบตาปริบๆ อ้าปากเหวอมองไอ้โซโล่ สรุปว่ามันเป็นแผนไอ้เหี้ยวินเซอร์ตั้งแต่แรกเพื่อแยกไอ้ฮักออกมา? ตอนนี้ผมรู้สึกสงสารไอ้ฮักขึ้นมาตะหงิดๆ มึงมาเจอปีศาจของจริงแล้วล่ะฮักเอ๊ย!! หลักฐานก็คือไอ้เหตุการณ์เมื่อกี้เนี่ยแหละ อะไรจะรุนแรงขนาดนั้น! เทียบกับไอ้โซโล่แล้วแฟนผมดีกว่าจม!
“มึงขับรถ!”ไอ้วินเซอร์มันเปิดประตูออกมาจากห้องพักนั้นโยนกุญแจรถให้กับไอ้โซโล่แล้วเดินกลับเข้าห้องไปอีกรอบ เสร็จแล้วเหรอวะ? พ่นพิษใส่ไอ้ฮักมันแล้วใช่ไหม? แล้วกูจะไปอยากรู้ทำไมเนี่ย แต่ที่รู้ๆ ก็คือตอนนี้ผมมองหน้าไอ้ฮักไม่ติดโว้ยยยยย!!!
“เมียมึงเป็นไรวะ?”
“เข่าอ่อนเดินไม่ได้วะ”ผมมองไอ้ฮักที่ถูกไอ้วินเซอร์มันอุ้มออกมาจากห้องตาปริบๆ สงสารเพื่อนชิบหาย เมื่อก่อนเคยบ่นไอ้โซโล่ที่มันเอาจนผมเคล็ดไปทั้งตัวไม่เคยหมดแรงข้าวต้มจนเดินไม่ได้แบบนี้ มาเจอเคสของไอ้ฮักแล้วกูแทบจะดีใจน้ำตาไหล ดีจังเลยที่แฟนผมอ่อนโยนกว่า เห็นใจมากกว่า!
“ทำไมต้องไปโรงแรมด้วยวะ ไมไม่กลับบ้าน”ระหว่างที่ไอ้โซโล่มันขับรถออกไปได้นานพอสมควรผมก็ถามมันไปด้วยความสงสัยที่เก็บไว้ตั้งนาน ผมนั่งข้างหน้ากับไอ้โซโล่ ส่วนไอ้วินเซอร์เจ้าของรถนั่งอยู่ข้างหลังกับไอ้ฮักที่หลับไปเพราะเหนื่อย แล้วดูนั่นสิวะ!! หนุนตักนอนอีกต่างหาก!!
“เปลี่ยนบรรยากาศบ้างไงครับพริตตี้ โรงแรมเนี่ยเจ๋งมากเลยนะ หึๆ”ไอ้โซโล่หันมาตอบผมด้วยน้ำเสียงโคตรหื่น ผมเนี่ยเอียงตัวออกห่างมันทันที ไอ้นี่ชิบหายแล้วกู!! สงสัยมันจะทวงของตอบแทนสร้อยเกียร์แน่ๆ!!
“ขับรถดีๆ หน่อยสิวะไอ้โซ เดี๋ยวเมียกูก็ตื่นหรอกไอ้นี่นิ”
“...”ในเมื่อเราอาศัยรถของพวกเขามาก็ต้องทำตามคำสั่งแบบไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไร โด่! ไอ้วินเซอร์ คำก็เมีย สองคำก็เมีย เหอะ! ไหนบอกว่าไม่ได้คบกันอย่างไงล่ะ แหม! ข้ามขั้นเป็นเมียเลยนะโว้ย หมั่นไส้วะ!!
แล้วเราก็มาถึงโรงแรมที่มีป้ายขนาดใหญ่ว่า ‘เลิฟโฮเต็ล’!!! ผมเนี่ยตาแทบจะถลนออกจากเบ้าตา มึงพากูเข้าโรงแรมม่านรูด 5 ดาวเลยเหรอ!? เมื่อก่อนผมได้แต่มองๆ มันไม่กล้าเข้าเพราะราคาห้องเนี่ยแหละ ไม่อยากเปลืองเงินกับสาวๆ ที่คว้ามาเท่าไรน่ะครับ โรงแรมธรรมดาก็พอแล้ว!
พอพวกเราลงรถมาเท่านั้นแหละ ชายที่แต่งตัวซะเนียบวิ่งหน้าตั้งมาบริการอย่างนอบน้อมเลยครับ ไอ้วินเซอร์มันก็จัดการเรื่องเช็คอิน และผมก็ได้รู้ว่าคนที่มาบริการเรานั้นเป็นผู้จัดการโรงแรมนี้ ระดับผู้จัดการเลยนะเฮ้ย!! ผมกระพริบตาปริบๆ มองไอ้โซโล่และไอ้วินเซอร์เลือกห้องจากภาพจอทีวีหน้าเคาน์เตอร์ ป๊าดดดด!!! แต่ละห้องสวยไม่แพ้กันเลยวะ! ราคาคงจะแพงหูฉีก!!
“เอาห้องไหนดีพรีสต์ มึงชอบห้องไหนวะ?”ไอ้โซโล่มันหันมาถามผมแบบหน้าด้านๆ เวรล่ะมึง! มาถามกูหาหอกอะไรวะ ให้กูเลือกห้องที่จะโดนมึงจัดการงั้นเหรอ!? ให้ตายเถอะ เรื่องแบบนี้กูหน้าบางนะโว้ย!! ไอ้โซโล่มันหัวเราะหึๆ ในลำคอแล้วชี้เลือกห้องมืดๆ ที่มีเตียงโล่งตกแต่งเล็กๆ น้อยแต่ที่เด่นที่สุดก็คือสระน้ำขนาดย่อมเนี่ยแหละ!!
ส่วนไอ้วินเซอร์ไม่ได้เลือกครับ เพราะโรงแรมเนี่ยเป็นโรงแรมที่มันมีหุ้นส่วนอยู่ และที่สำคัญมันมีห้องแบบส่วนตัวของมันด้วย ป๊าดดดด!! บ้ากามไม่บ้ากามก็ขนาดนี้ห้องของตัวเองในเลิฟโฮเต็ลวะ!! ไม่นานพนักงานก็เดินมาเชิญพวกผมไปที่ห้องที่เลือกไว้ ไอ้โซโล่มันแบกกระเป๋าแล้วโอบไหล่ของผมเดินตามพนักงานไป ดูเหมือนมันจะอารมณ์ดีนะครับ แหงล่ะ เวลาที่ผู้ชายเราได้รับชัยชนะมาอารมณ์มันก็จะคึกยิ่งกว่าเดิมครับ คืนนี้กูจะเป็นโจ๊กแบบไอ้ฮักไหมเนี่ย คิดแล้วหวั่นใจ!
พนักงานโรงแรมยื่นคีย์การ์ดให้กับไอ้โซโล่แล้วก็ก้มศีรษะให้เล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไป เหลือแต่ผมกับไอ้โซโล่หื่นที่มือเปลี่ยนจากไหล่มาเป็นเอวอย่างเนียน ส่วนไอ้วินเซอร์มันก็อุ้มไอ้ฮักขึ้นลิฟต์แยกตัวออกไปได้สักพักแล้วล่ะครับ ไอ้โซโล่มันใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไป พอเข้าไปในห้องอากาศมันอุ่นๆ ครับไม่หนาวนิดๆ แบบข้างนอก แสงไฟสีเหลืองทองนวลไม่สว่างจ้า ให้บรรยากาศชวนเคลิ้มสุดๆ ไอ้โซโล่มันเปิดประตูแล้วโยนกระเป๋าของมันไปไว้ที่บนโต๊ะเตี้ยๆ กลางหมู่โซฟาเล็กๆ ตรงมุมห้อง แล้วมันก็เริ่มถอนเสื้อฟุตบอล กางเกงอย่างรวดเร็ว ผมยืนมองมันอย่างตกใจ มึงจะรีบอะไรขนาดนั้นวะ!?
“เหนียวตัว อยากอาบน้ำ”มันบ่นๆ แล้วเดินไปที่สระน้ำด้วยสภาพเปลือยล่อนจ้อน ผมเนี่ยถอนหายใจเฮือกแล้วตามเก็บสิ่งส่วนของไอ้โซโล่ที่ถอดทิ้งไว้ พอเดินมาที่สระน้ำไอ้โซโล่ก็ลงไปแช่เป็นที่เรียบร้อย สระน้ำโรยกลีบดอกไม้ด้วยวะ แถมยังมีเทียนหอมจุด มีไวน์พร้อมแก้วอีกต่างหาก โรงแรมนี้มันครบครันจริงๆ!
“พรีสต์~ มาอาบน้ำด้วยกัน”เอาล่ะครับ ไอ้วาจาปานน้ำผึ้งเดือนห้าของไอ้โซโล่ออกมาแล้ว! เชอะ พอจะเอากูทีไรทำเป็นพูดเสียงอ่อนเสียงหวานหลอกล่อกู! ไอ้โซโล่มันกวักมือเรียกผมหย่อยๆ ผมถอนหายใจ เอาวะ อาบก็อาบยังไม่ได้อาบน้ำเหนียวตัวเหมือนกันวะ ผมดึงเนคไทแล้วแกะชุดนักศึกษาออก ถามว่าไม่อายงั้นเหรอ? ผมก็จะตอบแบบจริงใจว่า หึ! ไม่อาย!! ก็แล้วไงล่ะ ผมกับมันก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน แก้ผ้าต่อหน้ามันผมไม่ได้อายสักนิด นิสัยผมมันด้านแล้วล่ะ ไอ้โซโล่เป็นผู้หญิงก็ว่าอย่าง!
ผมถอดเสื้อเรียบร้อยแล้วเดินไปหาหนังยางมัดผมที่ยาวๆ นี้ไว้ เฮ้อ~ เดี๋ยวขอพี่เฮอร์มิตตัดผมให้ดีกว่า นี่มันจะยาวเกินไปแล้ว ผมรวบผมไว้เรียบร้อยแล้วถอดกางเกงพับเก็บไว้เรียบร้อยข้างๆ กระเป๋าของไอ้โซโล่แล้วเดินมานั่งมองไอ้โซโล่ที่เริ่มใช้สบู่ลูบตัวไปมา เชี่ยนี่มันเอาสบู่มาจากบ้านนี่หว่า!! มึงเตรียมมันมาเลยเหรอไอ้คุณชาย!!! โห นี่วางแผนอึ๊บกูล่วงหน้าเลยนี่หว่า ผมมองมันไม่รู้จะพูดอะไรดี โคตรเตรียมพร้อมสมกับเป็นไอ้คุณชาย!!
สระน้ำลึกแค่ระดับเข่าครับแล้วสระก็กว้างพอสำหรับคนตัวใหญ่ๆ ตั้งสามสี่คนเพราะฉะนั้นผมกับไอ้โซโล่ก็นั่งเหยียดขาได้อย่างสบายๆ พอผมกำลังจะก้าวลงไปในอ่างไอ้โซโล่มันก็ถลาวูบมาหาผมทันที แล้วมันก็ยื่นขวดแชมพูมาให้กับผมพร้อมกับเอ่ยขอร้องด้วยใบหน้าที่ผมอยากจะตบมันให้กลิ้ง มึงจะหล่อไปไหน!? เฮ้อ!! ใจของผมเต้นตึกๆ ขึ้นมานิดหน่อย ผมรับขวดแชมพูมาแล้วนั่งลงบนขอบสระหยอดขาลงน้ำไอ้โซโล่มันก็นั่งลงตรงหว่างขาหันหลังให้กับผม มันยื่นสายฝักบัวมาให้ผมก็ฉีกใส่หัวมันแล้วบีบแชมพูในฝ่ามือขยี้ลงไปบนหัวของมัน เป็นครั้งแรกน่ะเนี่ยที่ได้สระผมให้ไอ้โซโล่น่ะ ผมรู้สึกดีใจนิดๆ
ขยี้เกาหัวให้มันเบาๆ จนไอ้โซโล่มีฟองเต็มหัว มันผิงผมแล้วหลับตาเหมือนจะนอน นี่ผมสระผมได้ดีมากสินะ ถ้าเปิดร้านชาลอนท่าจะรุ่ง! ฮิๆ ผมยิ้มไปสระผมให้กับไอ้โซโล่ไป ไอ้โซโล่มันลืมตาขึ้นเงยหน้ามองผม
“ยิ้มอะไร?”
“เปล่า แค่มีความสุขเฉยๆ”
“...หึ มึงมีแต่กูไม่มีวะ”ไอ้โซโล่มันมองผมนิ่งๆ แล้วเอ่ยขึ้นมาทำให้ผมหยุดมือที่สระผมให้มัน มึงพูดแบบนี้มันหมายฟาย เอ๊ย หมายความว่าไงวะ? มันอยู่กับกูแล้วไม่มีความสุขงั้นเหรอ!? ไอ้โซโล่มันก็ไม่พูดอะไรครับ ไอ้ฟายนี่มาพูดให้กูคิดแล้วก็จากไปไม่อธิบายอะไรใดๆ
“ก็มึงไม่เคยบอกรักกูเลย”
อัยย๊ะ!!!!!
ผมมือสั่นเล็กน้อย กูไม่เคยบอกเลยเหรอวะ ไม่จริง! กูว่าเคยอยู่นะมึง มึงมั่วแหละไอ้โซโล่ ผมพยายามครุ่นคิดอย่างหนัก ไม่จริงน่า ผมก็เคยบอกใช่ไหม? ไม่เคยงั้นเหรอ? จะเอาอะไรกับคำพูดวะ การกระทำของกูก็โจ่งแจ้งสุดๆ แล้วยังจะให้พูดอีกหรือไง ไม่เอา!! กูอาย!!! ผมหยิบฝักบัวมาแล้วบอกไอ้โซโล่เบาๆ
“หลับตา”
พอมันหลับตาผมก็ฉีกน้ำล้างแชมพูออกจากหัวของไอ้โซโล่จนสะอาดแล้วไอ้โซโล่มันก็เสยผมที่ปรกหน้าขึ้น สะบัดผมไปมาจนหมาด ไอ้บ้านี่คิดว่าตัวเองเป็นหมาหรือไง น้ำมันกระเซ็นถูกคนอื่นด้วยนะโว้ย ไอ้โซโล่มันลุกขึ้นไปเดินอีกฝั่ง ผมก็ได้ฤกษ์ลงสระสักที ผมนั่งกวักน้ำลูบให้ตัวเปียกแล้วมองหาสบู่มาซักฟอกตัวเหลือบไปมองเห็นไอ้โซโล่มันก็หยิบสบู่เหลวของมันไว้ในมือ ผมยื่นมือขอสบู่จากมันไอ้บ้านั้นก็เชิดหน้าหนี
“เฮ้ย สบู่โว้ยไอ้โซโล่”
“รู้แล้วน่า กูจะให้สบู่มึงก็ได้แต่มีข้อแม้ว่ากูจะเป็นคนลูบเอง ตอบแทนที่สระผมให้”
แน่ใจว่ามึงตอบแทน ไม่ใช่ฉวยโอกาสน่ะ!!
ผมถอนหายใจหมดกับไอ้หื่นนี้ สู้มันได้ซะทีไหนล่ะ วางแผนเสร็จสรรพ! ตามมันไม่ทันจริงๆ วะ ไอ้โซโล่มันลุกขึ้นแล้วกระดิกนิ้วเรียกผมให้ลุกขึ้นเหมือนกัน ผมจำใจลุกขึ้นยืนแล้วไอ้โซโล่มันก็บีบสบู่เหลวไว้ในมือ จากนั้นก็ลูบไล้ตามร่างของผมอย่างเบามือ ผมยืนอยู่เฉยๆ ปล่อยให้ไอ้โซโล่มันลูบสบู่ไปเรื่อยๆ มันรู้สึกดีเนอะตอนที่คนรักทำอะไรให้เนี่ย ผมยืนซึบซับความสุขที่ก่อขึ้นในใจ แล้วก็สะดุ้งตัวโหยงเมื่อไอ้โซโล่มันบีบก้นของผมเบาๆ ไอ้เชี่ยนี่เล่นอะไรกันวะ กูกำลังเคลิ้ม!
ไอ้โซโล่มันหัวเราะเบาๆ แล้วกดสบู่เพิ่มก้มลงลูบต่ำลง ชะเอ๊ย! ต่ำไปถึงจุดนั้นแล้ว ไอ้บ้านี่มันก็ลูบๆ หน้าท้องระเรื่อยไปท้องน้อยวนอยู่นาน ผมเนี่ยเม้มริมฝีปากรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา หัวใจเต้นรัวในอก มองไอ้โซโล่มันลูบไล้มือตามเรือนร่างของผม มือใหญ่นั้นกำลังสัมผัสจุดอ่อนไหวของผมแล้วมันก็ข้ามไปลูบไล้ต้นขา ผมเนี่ยกะพริบตาปริบๆ อารมณ์มันค้างวะ! ไม่ได้เสียดายแค่อารมณ์มันค้างเท่านั้น แล้วไอ้โซโล่มันก็เงยขึ้นมาหัวเราะหน่อย
“มันโด่แน่ะ”
มันโด่ตั้งแต่กูได้ดูหนังสดแล้วโว้ย!!
ผมทำหน้าบูดนิดๆ ไอ้โซโล่มันก็ลุกขึ้นยืนจับฝักบัวฉีกเบาๆ ตามตัวของผมเพื่อไล่ฟองสบู่ออกจากตัว ผมก็ถูแขนถูลำตัวช่วยตัวเองหน่อยล่ะครับ ไอ้โซโล่มันยืนฉีกน้ำให้ผมสักพักมันก็หยุด ตอนนี้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้นมากแล้วล่ะครับ ร่างกายที่เหนียวๆ ก็หอมสดใสขึ้นมา ผมสะดุ้งตัวโหยงเมื่อร่างกายเย็นๆ ถูกโอบกอดด้วยอุณหภูมิที่ร้อนจากด้านหลัง
“พรีสต์ ไม่บอกด้วยคำพูดก็ได้ แต่มึงช่วยบอกกูทางร่างกายทีว่ารักกูมากแค่ไหน ได้ไหม?”เสียงทุ้มต่ำก็เอ่ยกระซิบข้างหูสั่นเครือ มันชวนสยิวนิดๆ ผมกัดริมฝีปากล่างไว้เมื่อมือร้อนของอีกฝ่ายขยับลูบไล้ไปมาร่างกายของผม ริมฝีปากร้อนผ่าวนั้นก็สัมผัสแตะไหล่จูบพรมไปทั่ว ผมจับมือไอ้โซโล่ออกจากตัวแล้วหมุนไปเผชิญหน้าตรงๆ เงยหน้ามองมันแล้วยิ้ม
“อยากรู้ว่ากูรักมึงมากแค่ไหนใช่ไหมโซโล่?”
ผมเอ่ยถามมันแล้วเขย่งตัวสอดแขนโน้มลำคอของไอ้โซโล่ลงมาประกบริมฝีปากร้อนผ่าวเข้าหากัน ไอ้โซโล่มันดึงรั้นเอวของมันเข้าหาตัวกระชับกอดแนบชิดระหว่างกาย ริมฝีปากของเราบดเคล้ารุกเร้าไม่ยอมแพ้กัน ผมเผยอปากเพื่อให้ลิ้นร้อนสากเข้ามาสำรวจในโพรงปาก ลิ้นของไอ้โซโล่ก็ตวัดเกี่ยวพันหยอกเอิ้นเล่นไปมา ในห้องพักมีเพียงเสียงจูบของเราสองดังอยู่และมันก็ดำเนินไปอย่างเนิ่นนาน
มือของไอ้โซโล่ก็ลูบไล้แผ่นหลังของผมอย่างเบามือแล้วค่อยๆ มาจับท้ายทอยของผมไว้แล้วก้มบดริมฝีปากของผมอย่างหนักหน่วง เรายืนแลกลิ้นดูดดื่มความชุ่มช่ำของกันและกัน เสียงลมหายใจที่ผะแผ่วผสมเสียงจูบยังคงดำเนินไปอย่างไม่รู้จบ ไอ้โซโล่จูบผมเนิ่นนานแล้วมันก็ค่อยๆ ผละริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่งแล้วกลับมาจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้เบื่อ มือของผมลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อแน่นของคนที่ออกกำลังกายประจำ ผมและไอ้โซโล่หยุดนิ่งมองตากัน
เขามากันว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ ดวงตาดำเข้มของผู้ชายที่กำลังโอบกอดผมนั้นก็เหมือนกัน มันหวานเชื่อมและทอดมองผมด้วยสายตาที่บ่งบอกว่ารักผมมากมายแค่ไหน ห่วงหาและพิศวาสปะปนไปในดวงตานั้น ผมยิ้มนิดๆ แล้วยกตัวเองจูบริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆ แล้วกอดอีกฝ่ายไว้แน่น ไอ้โซโล่ก็กอดตอบผมเบาๆ
“กูรักมึงมากนะโซโล่”
“กูก็รักมึงมาก มากขนาดมึงจะเป็นคนเดียวที่รับทั้งหมดของกูไป...”ไอ้โซโล่ค่อยๆ ผลัดผมออกจากตัวแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าที่จริงจัง ผมสบตาที่ประกายสุกใสนั้นนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด
“ร่างกายนี้...”มันจับมือของผมไว้ตรงหน้าของมัน
“หัวใจนี้...”เคลื่อนมือมาแตะที่อกด้านซ้ายของมัน
“แม้แต่ลมหายใจนี้ก็ยกให้มึงคนเดียว พรีสต์”
TBC.
เน่า...ไหม? ฮิๆ โซโล่~!!!!!!!! ตอนนี้ไม่รู้เป็นอะไร นั่งโวยกะไฟ
พิมพ์ไปพิมพ์มาไฟดับ เหอะๆ!! ต้องนั่งพิมพ์ใหม่หมด เซฟได้แค่ครึ่ง T T
โคตรๆ เลยอ่ะ ว่าจะแต่งทันถึง Nc แต่ก็ไม่ทันจนได้
แต่แค่นี้แหละ เวลามันจวนตัวมาก และก็กราบลาทั้งน้ำตา
ไปเข้าค่ายธรรมะ!!!(ไม่รู้ว่าจะโดนถลุงต่อมหื่นไปมากแค่ไหน)
กลับมาจะแต่ง Nc ได้ไหม? (ยิ่งเป็นคนเข้าโลกพระธรรมได้ง่ายๆ อยู่)
ขอลาอย่างเป็นทางการ ทิ้งทวนไว้ให้ค้างคิดถึงกันเล่นๆ
เจอกันวันเสาร์นู้นเลย~!! ภาวนาให้คนแต่งอย่าไปซาบซึ้งต่อรสพระธรรมเถอะ!!
ปล.ขออภัยกับคำผิดค่ะ ไม่มีเวลาแก้จริงๆ! ต้องรีบไปเดี๋ยวตกรถไปค่าย
ปล.1 ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อตอนด้วย
-
โอ้ว หนูพริตตี้คงจะช็อคกับหนังสดเหมือนคนอ่าน :a5:
ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยยยย เอาท่านเทพคืนมา.... นังวินเซอร์แกจะเถื่อนเลือดสาดไปถึงไหนยะ
รักน้องปอย ขอให้มีดวงตาเห็นธรรมในเร็ววันจ้ะ :กอด1:
-
คู่พรีสต์โซโล่หวานกันตลอดๆ ยังไม่เห็นฮอยฮักกับวินเซอร์หวานกันซักที ยกเว้นตอนพิเศษที่คนเขียนเคยเอามาลง
(วิ่งไปรอความหวานของคู่หลังที่เรื่องโน้น :o12: )
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่ะ ขอให้ปิติอิ่มสุขกับธรรมะนะคะ :pig4:
-
กรี๊ดมาก ๆ กับตอนนี้
:-[ :-[
-
โซโลหวานเนอะ >//< ส่วนคู่วินเซอร์ของเค้าแรงจิงๆ 555
-
ท่านเทพของเค้าน่าสงสารอ่ะ ตาวินอย่ารุนแรงมากนักสิ
-
ตกเป็นผู้ถ้ำมองไม่รู้ตัว...โอย...ทิชชู่ๆ
-
ตอนแรกนึกว่าวินกับโซโล่จะทะเลาะกันซะอีกอ่ะค่ะ แต่ที่ไหนได้ รวมหัวกันหลอกตาทุกคนหมดเลยอ่ะ ตอนนี้เนี่ยน่าสงสารฮอยฮักมากมายเลยอ่ะค่ะ วินก้อใจร้ายอ่ะ หลอกกันได้อ่ะ ดูดิเล่นเอาฮักของเราเหนื่อยจนสลบไปเลยมั้งเนี่ย ส่วนโซโล่ได้สร้อยมาแล้ว
แต่ว่าขอรางวัลตอบแทนครั้งนี้เนี่ย ดูท่า พรัสต์ของเราต้องเหนื่อยแบบฮักแน่เลยอ่ะ เพราะดูท่าว่าโซโล่จะเตรียมพร้อมมาเป้นอย่างดีเลยอ่ะ
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
หวานซะ
ไม่เน่าหรอกเนอะ
ก็คนเค้ารักกันนิ :n1:
-
วินรุนแรงอ้ะ !!
โซโล่เน่าาาาาาาาาาาาาาาา ><
ขอให้พี่ปอยเข้าค่ายธรรมะอย่างมีความมสุข
นำบุญมาฝากด้วยนะคะ อิอิ
:L2: :L2:
-
วินเซอร์ นายเอารางวัลสาขาตอแหลยอดเยี่ยมไปซะเถอะ หมั่นไส้! :laugh:
คู่วินฮักร้อนแรงตล๊อด คนอ่านกำเดาจะพุ่งแทนพรีสต์
ตอนจบหวานมากค่าาาา เขินนนนนนน :-[
-
น้ำตาลขึ้นคอม = = หวานเกินไปแล้วนะโซโล่พรีสต์ อ่านแล้วเขินอ่ะ :-[ สุดท้ายสร้อยเกียร์ก็เป็นของพรีสต์ เย้ๆ (พรีสต์ทำเสียงโลภมาก ><)
่สวนอีกคู่เนี่ยดุเดือดเลือดพล่านมาก แต่ฮาตรงพรีสต์ไปยืนถ้ำมองเนี่ยแหละ เหมือนพวกโรคจิตเลย :laugh:
:pig4: :L1:
-
ยกให้ พรีสต์ คนเดียว
อ๊ายยยยยยยยยยยยย เค้าอยากเป็นพรีสต์แล้วอ่ะ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
โซโล่ กับ พรีสต์ หวานใส่กันด้วย อิจฉาหง่ะ
หยั่งกับจะขอแต่งงานท่ามกลางอ่างอาบน้ำเลยวุ๊ยยยยย คริ คริ
ว่าแต่วินเซอร์นายแน่มาก น้องฮักหมดแรงเลย ตื่นมาจะเจอจัดหนักอีกไหมเนี่ย
-
อ๊ายยยยย! ครบรส หื่น สุดท้ายหวานนนน
จนเราเขินแทน
-
โอ๊ยยย คู่โซโลหวานโคตรรรรร
ชอบคู่ของฮักอ่ะ วินเซอร์จัดเต็มเลยค่าาาา 555+
-
วินเซอร์กะฮอยฮักโคตรขโมยซีนอย่างแรง
แถมหนังสดยังวาบหวิวขนาดน้องพรีสต์เกือบเป็นลม
คนอ่านอ่านแล้วยังหวิวเลยยย :m25:
โซโล่สุดยอดพระเอกจิงๆ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อึ๊บ
แถมเตรียมทุกอย่างพร้อมอีกต่างหาก
อย่างนี้น้องพรีสต์จะไม่หลงได้ไง 555555
-
:jul1: :z1:อร๊ายเขินน่ารักโคตร
:a5:วันเสาร์ncแงๆ
ปล.เขินคู่วินเซอร์ฮัก
-
เน่าสนิท 555
-
โซโล่นี่นับวันยิ่งหยุดนะ
มาดขรึมหายไปหมดแระ 55555
-
โซโล่เน่ามากนะ แต่ก็น่ารักวุ้ย
^^
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
โอ๊ยยย หวานมากกก อิจฉาพรีสต์อ่ะ ช่างเป็นผู้ชายที่โชคดีอะไรเช่นนี้
แล้วก็ต้องแสดงความดีใจกับพรีสต์ด้วยนะ ได้สร้อยเกียร์มาครองแล้ว
อย่าว่าแต่พรีสต์เลยที่ช็อค เราเองก็ช็อคไม่แพ้กัน o22
ไม่แปลกใจที่ฮอยฮักยอมวินเซอร์ แต่นี่มันที่มหา'ลัยนะ นายกล้ามาก
แล้วฮอยฮักจะรู้มั๊ยนะ ว่าพรีสต์เห็นแล้ว รู้แล้ว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ อนุโมทนาบุญด้วยนะคะ :L2:
-
หวานได้สุดๆ
อิ่มใจ!!!!!! :L2: :L2: :L2:
-
หวานมากเลยค่ะ หวานมาก
-
ฮักน่าสงสาร (รึเปล่า???) o18
-
:haun4:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :o8: :o8: :o8:
-
ประโยคสุดท้ายเม่งเด็ดว่ะโซโล่!!!
ในที่สุดสร้อยก็เป็นของพรีสต์ซินะ ฮ่าๆ
แต่ดูท่าวินเซอร์จะได้อะไรที่เจ๋งกว่าสร้อยอีกว่ะ :z1:
ประเด็นสำคัญอยู่ที่ค่ายธรรมะนี่แหละ!! ฮ่าๆๆ
กลับมาทางโลกแล้วเดี๋ยวก็คงแต่งออกค่ะคุณปอย!
เพราะแถวๆนี้ฉะนวนจุดต่อมหื่นมันเยอะ! o13
-
แต่ละคน วางแผนหลอกล่อเมียตัวเองทั้งนั้น :oo1: :oo1:
-
ตอนนี้หวานเว่อร์ คึคึ :z1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
เลือดพุ่งตั้งแต่วินเซอร์กระทำชำเราฮอยฮัก ยันโซโล่กับพรีสต์เลยทีเดียว
ในที่สุดก็ได้สร้อยมา เย้ :mc4:
โซโล่โรแมนติกอ่ะ ดูคำพูดคำจากะไม่ให้พรีสต์ถอนตัวถอนใจได้เลยใช่มะ แบบนี้หลงรักหัวปักหัวปำอ่ะ พ่อพระเอกเอ๊ย o13
คู่นี้มันน่ารักจริงอะไรจริง แต่ดูท่าว่าหลังจากนี้ไปพรีสต์คงจะลุกเดินไม่ไหวอีกนานเลยแหงๆ o18
-
หวาาาาาาาาาาาานมาาาาาาาก
หื่นด้วย :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
แล้วตกลงทำไมพรีสต์ถึงห้ามมีเรื่องกับคนอื่น
ทำไมต้องรอเฮียตัดผมให้ ยังไม่เคลียร์ๆ
-
:z1: :o8: :-[ :impress2: :impress2: :-[ :-[ :o8: :o8:
เขิน
-
เอร๊ย!
วินเซอร์พาฮอยฮักไปกดที่โรงแรม :m25:
โซโล่หื่นสุดๆ อ่ะ :haun4: ตอนนี้หวานอ่ะ ชอบ >"<
รอ NC นะ อิอิ
-
เน่าค่ะ confirm!!!
แต่สงสารฮักจังอ่า กระซิกๆ
เจอนายเจ้าเล่ห์วินเซอร์เข้าไป
ทำไมต้องไปรัก ไปยอมมันด้วยอ่า อะไรมันบังตารึเปล่า
ไม่น่าเลยท่านเทพของช้านนนนน
-
ฮาตอนพรีนต์แอบดูคู่วินฮัก จะขำหรือจะสงสารเพื่อนเอาซักอย่างสิหนู 5555+
วินเซอร์ก็แรงใช่ย่อย ฮักเข่าอ่อนเลย ถ้าตื่นมารู้ว่าพรีสต์เห็นจะทำหน้าไงเนี่ย
โซโล่แอบเน่านะ >///< แต่เขินจริงจัง พรีสต์หนีไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ
-
ไม่เน่าหรอกหวานกำลังดี
-
:z6: :z6:คนเขียน ข้อหาค้าง :z3: :z3:ไม่จุใจเลยๆ
-
อร๊ายยยยย แค่นี้ ก็ จะละลาย ตายคาคอมแล้ว
-
ฮัก เหนื่อยแย่ ฮาๆๆๆๆ
พรีสต์บอกรักโซโล่แล้ว กร๊าซซซ
หวานได้อีก
-
โอย อ่านแล้ว สยิวมาก
แต่ที่มากกว่าสยิว คือ ค้าง :a5:
-
ไปเข้าข่ายธรรมะ กลับมาคงแต่งบท nc ไม่อินแน่ๆเลย :laugh:
ว่าแต่วินเซอร์เนี่ยหน้าด้านนะเนี่ย :m20:
-
วางแผนไว้อย่างดีเลยนะ 555
โซโล่พรีสต์น่ารักมากกกกกกกก
หวานกันซะไม่มี :o8:
-
อ๊ากกก
ฮืออ ทำไมมันค้างเช่นเน้ 555
-
สงสารท่านเทพเราอ่ะ เจอจัดหนัก....จนหลับเลย พรีสต์ตาวาวเลยดูหนังสดๆๆๆ
-
o22 เทพตรูแพ้ทางวินเซอร์จริงไรจริง
:haun4: วันเสาร์เค้าจะเตรียมเลือดรอน่ะ :oo1:
-
หวานซะ
-
โห หวานเว่อร์
-
ซึ้งอ่ะมาหวานเชียว :-[
แต่...คู่วินเซอร์กับฮอยฮัก...ของเขาดีไม่มีตกจริงๆ :m3:
-
โซโล่เน่า แต่น่าร๊าก :-[
พรีสต์หื่นเสมอต้นเสมอปลาย แหม่ได้ดูหนังสดของท่านเทพไปไม่เป็นเลยทีเดียว
วินเซอร์ที่ผ่านมาก็พอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าเสือผู้หญิงขนาดไหนอาส์เล่นมีห้องส่วนตัวในเลิฟโฮเท็ลเลยทีเดียว
แต่แอบสงสารท่านเทพต้องมานอนทับที่คนอื่นเคยนอน ยอมเค้าง่ายไปมั้ยฮักที่รักเล่นตัวมากๆหน่อยเด้ๆ :m16:
-
วันเสาร์เค้าจะเตรียมรอตอน :oo1: :oo1: :oo1: นะคะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
หวานม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
วินแผนสูงนะ
สงสารฮักอ้ะ :laugh: :m20: :m20:
-
:jul1:
เลือดไหลหมดตัว....
:-[ฮักโดนจัดหนักจริง ๆ
-
วินเซอร์เมิงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด เอาฮักที่รักกูคืนมา แอร๊ๆ
รักคู่วินฮัก เวร้ยยย >.<
-
:z1: มาทำให้อยากแล้วจากไป
แบบว่าอยากอ่าน วินเซอร์ ฮอยฮักมากกกก อยากรู้ว่าวินเซอร์จะแซ่บขนาดไหน :m25:
-
คุณชายโซโล่น่ารักอ่ะ
ถึงจะหื่นจะหน้าดุแต่ก็อ่อนโยนกับพรีสต์เสมอ ไม่เหมือนไอ้.. เฮ้อออ สงสารฮักว่ะ
:กอด1: คิดดีทำดี จิตใจสงบ เจอกันวันเสาร์ค่า :กอด1:
-
บอกกันไม่หวานเลยอ่ะ
ถ้าจะหวานคงเป็นอีกคู่ชิม
:n1:
-
อัยยะ
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เลือดท่วม :m10:
ฮักถึงกับหมดแรง :laugh:
-
:impress3:
-
เจ้าแผนการกันที่สุด
โซโล่หวานมากกกกกกก
เขินแทน
-
สองคู่นี้ไม่ค่อยหืนเลยเนอะ
-
เจ้าแผนการทั้งคู่เลย
แบบนี้น้องพรีสกับน้องฮักคงคางเหลือง :laugh:
-
มั่นไส้วินเซอร์อ่ะวางแผนหลอกฮักได้ แม่งอยากได้ตอนสภาพรักของวินมั่งอ่ะ :z6: o18
โซโล่สุดยอด ร่างกาย หัวใจ ลมหายใจ มีเพื่อพริสต์คนเดียว อ๊าย/// :o8: :-[ :haun4: :pighaun:
คอย nc หวานๆค่ะ :bye2:
-
" เชี่ยนี่มันเอาสบู่มาจากบ้านนี่หว่า!! มึงเตรียมมันมาเลยเหรอไอ้คุณชาย!!! โห นี่วางแผนอึ๊บกูล่วงหน้าเลยนี่หว่า"
แม้แต่ ลมหายใจ :pighaun:
รักโซโล่ กะ น้อง พริตตี้ จังเลย
เขิลๆๆๆ :jul1: :oo1:
-
:a5:
หุหุหุ
ถึงน้ำจะเน่าแต่ก็ยังเห็นเงาจันทร์นะจ๊ะ
กร๊ากกกกก ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
โอ้ จะหวานกันไปไหนคะ
มดพากันขึ้นแล้วค่า
-
พรีสต์นี่ก็นะ ช่างไปแอบดูเขา :oo1: กันได้ลงคอ
วินเซอร์อีกคน ช่างหน้าทนจิงๆ โดนแอบดูแล้วยังทำเป็นเยาะเย้ยพรีสต์อีกนะ
ส่วนโซโล่ก็...
แอร๊ยยยยยยยยยย
โรแมนติกสุดยอด หวานซะไม่มี
ร่างกาย หัวใจ ลมหายใจ :monkeysad:
-
หวานกันจริงๆพรีสต์โซโล่ เป็นการบอกรักอย่างตรงไปตรงมาที่สุด
-
“ร่างกายนี้...” มันจับมือของผมไว้ตรงหน้าของมัน
“หัวใจนี้...” เคลื่อนมือมาแตะที่อกด้านซ้ายของมัน
“แม้แต่ลมหายใจนี้ก็ยกให้มึงคนเดียว พรีสต์”
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เจอแบบนี้เข้าไปนู๋พรีสต์ไม่ละลายให้มันรู้ไป :-[ :-[ :-[
////////////////////////////////////////////////
รู้สึกว่าคู่ของวินเซอร์กับนู๋ฮักจะรุนแรงปนมาโซหน่อยนะนี่ (ความหื่นเริ่มแทรกแซง) :haun4: :haun4: :haun4:
-
หวานซะ
-
น้องจะไปเข้าค่ายธรรมะ โถๆ กลับมา
อิตาโซโล จะได้กินแห้วแทนกินพรีตส์ไหมล่ะเนี้ย
อ่านไปอ่านมา สรุปง่ายๆ วินเซอร์ร้ายกาจที่สุด
-
:o12: ไม่นะน้องฮัก โดนไ้อวินทะลวงจนได้ :z3:
-
รักโซโล่มากกกกก อ๊ากกกกกกก
-
อะฮื่อ...ไอ้คุณวินเซอร์จะรุนแรงกะฮักมากไปอ่ะป่าว :jul1:
โซโล่หวานมากกกกกกก :-[.....แต่ตัดฉับอย่างงี้ได้ไง :z3:
-
ฮักกกกกกกกกกกกกกกก :-[
ถึงขึ้นสลบบบบบบบ
อยากอ่านโรงแรมวินเซอร์กับฮัก เต็มๆๆๆๆๆๆบ้างงงงงงงง :impress2:
-
ฮิ้ววววว พี่โซโล่หวานซ้าาาาา เขินแทนพรีสต์ได้มั้ยเนี่ยยย อิอิ
ปล.พี่วินก็น้าาา อ่อนโยนกับน้องฮักบ้างอะไรบ้างเหอะค่ะ เดี๋ยวยุให้น้องมีใหม่ซะดีมั้ย ชิชิ
-
แค่ชื่อตอนก็จิ้นไปไกลแล้วจ้า :z1: :laugh:
-
หวานมากๆๆๆๆๆๆ :-[
+ 1 นะคะ
-
+1 เป็ด ค่ะ
เหอะๆๆๆ อีตาโซ อิหื่น :beat: สงสารนู๋พริตตี้ :monkeysad:อ่ะ แต่ คู่ ของ อิตาวิน กะ เลิฟมี อ่ะ อร๊าย :serius2: จะแรงส์ ไปไหนค่ะ
ตามไปอ่านต่อดีกว่า เหอะๆๆ ชอบ แบบ มาโซๆ คริคริ :a5:
-
กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
พรีสตืแลดูช็อกกับคู๋ท่านเทพมากก๊ากกกก คนอ่านก็ช็อก=w=
แต่โอ้ยยยยยโซพรีสต์หวานนนนนนนอ๊าาาาาาาาาา
จะบอกว่าคนอ่านคนนี้จะตายมากกับฉาก "บีบตูด"นายเอกมาก :pighaun:
เป็นคนแพ้ฉากนี้ก๊ากกกกกกกก โอ้ยหวานๆมว๊ากกกกกกกก
รอตอนต่อไปนะคะคนเขยน ขอบคุณค่า
-
เลี้ยน ขอวิ่งไปอวกก่อน55+ มาต่อเย็วๆนะงับ อยากมีคนที่ทำให้มั่งงะ
-
โฮกกกกกกให้กับคู่ท่านเทพมั่กๆ
งานนี้ท่านเทพตกหลุมของวินเซอร์เข้าจังเบ้อเร้อ โดนจัดหนักไปเลย :oo1:
พรีสต์ก็ได้ฤกษ์บอกรักโซโล่มันซะที นี่เป็นเพราะได้สร้อยเกียร์มาใช่มั้ยเนี่ย
แล้วโซโล่นี่ละก็จะหวานอะไรขนาดนั้นพ่อพระเอก
(ก็มันเป็นพระเอกนี่หว่า5555) ยังงี้พรีสต์ปลื้มตายเลย
ขอบคุณคนเขียนมากๆจ้า :pig4:
-
โซเสมอต้นเสมอปลาย หื่นนนนนนแอบหวาน
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก มดดดดดดดดดดด :really2:
-
o13
-
หวานจังเลยพรีสสสส
-
:a5: ถ้าวินเซอร์จะเล่นแรงขนาด
ฮอยฮักถึงกับเดินไม่ไหวขนาดนี้
ช็อคเป็นเพื่อนพรีสต์อย่างยิ่งยวด
โอยยยยโซโล่หวานมาก
น้องพรีสต์จะเป็นไงตอนต่อไปหรอ :jul1:
-
ประโยคเด็ดจริงๆ โซโล่จะโชว์หวาน(แต่แอบหวังผลรึป่าวอ่ะ)
-
วินโคตรเรียกร้องความสนใจอ่ะ
สงสัยจะคิดได้ตั้งแต่เฮียมิตมากอดฮัก เลยแอคติ้งซ้าาา ฮักหลงกลจนได้
หมั่นไส้วะ เมียรักขนาดนี้ ชริ
ว่าแต่อย่าเล่นท่านเทพหนักนัก เราหวง ฮึ่ม
โซโล่กะพรีสต์โอยย หวานหยดเหอะ อิคู๋นี้ก็รักกันปานจะกลืนกิน 555 อิจฉาาาาาาาาาา
-
หวานน้ำตาลท่วมแล้ววววว อ่านๆอยู่มดเข้าตาเลยหวานจัด5555555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: กลับมาแล้วรอตอนต่อไปขอใหทำงานเสร็จไวๆนะคะ
จะให้รีบมาต่อ Nc อยากอ่านค่ะ :-[ :-[ :-[
-
มารอนะจ๊า : 222222:
-
รอตอนต่อไปจ้า :)
มาต่อเร็วๆนะ คิดถึงพรีสต์ :sad4:
-
:oni1:วิ่งเล่นรอ
-
มารอตอนต่อไปจ้า ^^
:mc4:
-
เข้ามานอนรอ :z13: :z13: :z13:
-
:-[ รอจ้ารอ...
-
ถีบเตียงมา ยกงานมา ยกหมอนมา ยกผ้าห่มมา ยกตุก๊ตามา โยนไว้บนเตียง แล้วกระโด ไปกลิ้งๆๆๆ รอ +55
-
:m21: อิอิ วิ่งมารอ :m10:
-
ปูเสื่อ จิบไวน์รอ -.,-
-
มารอด้วยคน
-
โซโล่เน่ามากจริงๆ
พรีสก็น่ารักซะ ฮ่าๆ
ปล. อยากอ่านตอนวินฮัก เหมือนกันค้าบ อิอิ ชอบฮัก
-
โซโล่ นายกินใจมากเลย 555555555 :L2:
-
อ่านทันล้วเย๊ ! ><
รอด้วยคนนน
-
o13 ชอบๆๆๆ โซโล่อ้อนแบบแอบเท่ห์ วินเซอร์สุดยอดที่สุดเลยอ่ะ :-[
ส่วนพรีสต์...เป็นเคะที่มีความคิดน่ารักมากเลยอ่ะ อิอิ
-
รอๆๆ
-
"เคะ" จะทำยังไงถ้า "เมะ" สุดที่รัก?
1. ถ้าค้นมือถืออีกฝ่ายดูแล้วพบว่า ด้านในมีเบอร์สาวๆ ที่ไม่รู้จักเต็มไปหมด
พรีสต์ : มึงตายยยยยยยยยย ไอ้โซโล่~!!!!
โซโล่ : เดี๋ยววววว นั้นเบอร์สมัยก่อนคร้าบเมียจ๋า~! ลืมลบเฉยๆ!!!
-
ฮอยฮัก : ไม่เป็นไร หมอนั้นสาวเยอะ เข้าใจ (นิ่งแล้วหันไปมองวินเซอร์นิดๆ)
วินเซอร์ : อยากลบก็ได้นะ ตามใจนายเลย (ตอบแบบชิวสุดๆ เพราะอย่างไงกูก็หาใหม่ได้)
-
สตางค์ : เน่า หมายความว่าไงวะ!? มึงนอกใจกูเหรอ!!?
บู๊ลิ้ม : ใจเย็นนะบูด ^^ นั้นน่ะสาวให้มาไม่เคยโทรไปเลย
สตางค์ : (ลบเบอร์ออกจากเครื่องด้วยหน้าบูดสุดขีด) เขาให้ก็อย่าไปรับสิวะ!!
บู๊ลิ้ม : ครับ จะจำไว้
2. ไปเดทหน้าร้อน แล้วจู่ๆ เค้าก็ส่งซอฟท์ครีมที่เลียไปแล้วหนึ่งครั้งมาตรงหน้าแล้วถามว่า ชิมมั้ยล่ะ ด้วยสายตาไร้เดียงสา
พรีสต์ : กินแบบไม่คิดอะไรเลย
-
ฮอยฮัก : ไม่จำเป็นหรอกมั้ง เพราะพวกเราซื้อมาคนละอัน - -
-
สตางค์ : (ขนลุกขนพองทันที) เออ! (แล้วก็งับแบบเขินๆ)
3. อยู่ดีๆ ก็ทำตัวดุ เข้ม ขรึม ไม่ยอมตามใจ
พรีสต์ : ตูทำอะไรผิดดดดดด!!? T-T
-
ฮอยฮัก : ต้องงอนอะไรอยู่แน่ๆ
-
สตางค์ : ไม่มีทาง!
บู๊ลิ้ม <<< ลัทธิบูชาเมีย
4. จู่ๆ เค้าก็ซื้อกุหลาบมาให้ช่อโตบอกว่าให้ในโอกาสคบกันครบหนึ่งปี ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว เค้าจำผิดไปสามวัน
พรีสต์ : ไม่มีทางวะ ไอ้คุณชายมันเนียบจะตาย!!!
-
ฮอยฮัก : สงสัยจะทำงานหนักจนเบลอล่ะมั้ง แต่ไม่เป็นไร ดีกว่าไม่ได้ทำล่ะนะ!
-
สตางค์ : ไอ้เน่าบื้ออออ!!! ผ่านมาแล้วสามวันโว้ยยยยยยย!!!(งอน)
5. ไปเดทที่ทะเล มีน้องหมาโกลเด้นวิ่งมาเล่นด้วย พ่อยอดดวงใจเห็นน้องหมาก็ลงไปกลิ้งเล่นกับน้องหมาบนหาดทรายเลย แถมยังลืมไปว่ามาด้วยกันสองคนซะได้
พรีสต์ : -[ ]-;; คิดภาพไม่ออกวะ!
-
ฮอยฮัก : น่ารักดี (ยืนมองแล้วยิ้มๆ)
-
สตางค์ : ปล่อยให้มันบ้าไปเดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ
6. ออกไปเดทกันตามปกติ แต่เค้ากลับทำตัวแปลกไป แสดงความรักในที่สาธารณะอย่างออกนอกหน้าจนตกเป็นเป้าสายตา
พรีสต์ : ไอ้โซโล่ ไอ้บ้าาาาา!!! หยุดนะเฟ้ย!!! เมาอยู่หรือไง!!!? (หน้าแดงปากบ่นไปงั้นแต่ไม่ยักจะผลักออก)
-
ฮอยฮัก : หมอนั้นไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก
วินเซอร์ : (กูอยากทำจะตายแต่เพื่อเมียกูทนได้ มีเมียเป็นดาราต้องทนแล้วจัดหนักในที่ลับ เหอะๆ)
-
สตางค์ : ปกติของไอ้เน่าอยู่แล้วล่ะ เน่าทุกอย่าง!
บู๊ลิ้ม : แต่ใจที่รักเมียไม่เน่านะ~
สตางค์ : (นั้นแหละที่เขาเรียกว่าเน่า!)
7. เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่คุยเรื่องดาราคนโปรด จนไม่แน่ใจว่า ...ตกลงชั้นเป็นที่หนึ่งของนายรึเปล่าเนี่ย
พรีสต์ : มันพูดมาก็พูดกะมันด้วย เฮอะๆ สาวๆ สวยๆ
โซโล่ : ... (กูไม่พูดก็เพราะงี้แหละ)
-
ฮอยฮัก : ถ้าชมเรื่องพวกความสามารถก็ไม่เป็นไรหรอก
-
สตางค์ : พร่ำอะไรนักหนาวะ!!? ถ้าจะพูดเรื่องนี้ก็ไปไกลๆ โว้ย!!
8.... ในคืนวันไวท์เดย์ ..... จู่ๆ ก็ได้รับเมลล์บอกว่าให้ออกมาที่ระเบียงสิ เมื่อออกมาก็เจออีกฝ่ายยืนอยู่ด้านล่าง พร้อมใช้โบว์สีขาวผูกตัวเองเป็นของขวัญ พร้อมพูดสั้นๆ ด้วยเสียงหวานๆว่า "ตอบแทนให้สำหรับวาเลนไทน์ที่แสนวิเศษนะ"
พรีสต์ : มันต้องวางแผนอะไรสักอย่างแน่ๆ วะ (เริ่มหวั่นใจ)
-
ฮอยฮัก : ... วินเซอร์โรแมนติกกว่านี้นะ!!
-
สตางค์ : (มองอย่างเอือมระอา) สมกับเป็นไอ้เน่าจริงๆ วะ! ทำไปได้!!
"เมะ" จะทำยังไงถ้า "เคะ" สุดที่รัก?
1. กินมากกว่าปกติ
โซโล่ : กินเยอะๆ น่ะดีแล้ว ผอมแห้งจะตาย!
-
วินเซอร์ : เฮ้ๆ นายจะกินอะไรมากมาย! ดาราต้องรักษาหุ่น!!
-
บู๊ลิ้ม : แหม กินเยอะไปก็ไม่ทำให้สูงขึ้นหรอกนะบูด (ผัวะ!!/โดนชก)
2. จู่ๆ ใส่ชุดบางเบาเซ็กซี่ออกไปเดทด้วยกัน!! ทำให้ชาวบ้านหันมองเป็นแถบๆ
โซโล่ : ไม่ให้ออกจากห้องตั้งแต่แรกแล้ว!!
-
วินเซอร์ : ... ฮักนายเนี่ยชอบหาเรื่องเจ็บตัวจริงๆ เลยนะ (ยิ้มหื่นๆ)
-
บู๊ลิ้ม : วันนี้นายน่ารักนะบูด (ยิ้มให้กับเมียพอเมียเผลอก็ลากกลับอย่างว่อง!)
3. อยู่ดีๆ มีหูแมว หางแมว โผล่ออกมา
โซโล่ : ...O.,O สุโค่ยยยย!!! ต้องให้อาหารแมว!! หึๆ
-
วินเซอร์ : สะ...ใส่ชุดนี้ให้ดูหน่อย (มือถือคอเลคชั่นในตู้ลับมองเมียตาแป๋ว)
-
บู๊ลิ้ม : ^^ อย่างไงบูดก็น่าร้ากกกกกก!!!
4. ขอเลี้ยง หมา/แมว/นก
โซโล่ : ก็เลี้ยงอยู่ อาบังไง!
-
วินเซอร์ : เข้าใจนะว่าชอบอะไรน่ารักๆ แต่เลี้ยงไม่ได้หรอก นายกับฉันไม่มีเวลาดูพวกมัน!
-
บู๊ลิ้ม : อย่างไงก็ได้แล้วแต่นายเลย <<< ลัทธิบูชาเมีย
5. จู่ๆ มาเอาใจ ทำตัวน่ารักผิดปกติ
โซโล่ : สงสัยไข้จะขึ้น!!! ไม่จริงงงง!!! พรีสต์ใกล้จะตายแล้ว!!
พรีสต์ : ....(ไอ้บ้า)
-
วินเซอร์ : ก็ปกตินี่...
-
บู๊ลิ้ม : สงสัยโลกจะแตก!
สตางค์ : ก็ว่างั้นแหละ - -
เห็นนานแหละ แต่ไม่เคยได้เล่นสักที
ก็เลยเอามาเล่นๆ ดู!! เป็นการฝึกการแต่งด้วยแหละนะ
เป็นการเข้าใจอิมเมจคาเร็กเตอร์ของแต่ละตัวละคร
ปอยชอบมากกกกกกก!!!! ปล.แต่งคำถามมาให้ปอยฝึกที~
-
^
^^
จิ้ม
เพิ่งเคยได้จิ้มครั้งแรก :mc4: (ฉลองให้กับตัวเอง)
อ่านแล้ว ฮามาก :laugh:
-
อยากอ่านตอนหูแมว หางแมวโผล่ออกมาาาาาาาาาาาาา
คนเขียนหางานให้ตัวเองแระ ฮี่ๆ
-
555
มีอะไรให้อ่านตอนรอก็ดีไปอีกแบบ
-
แอบหมั่นไส้วินเซอร์ไม่จบไม่สิ้น ฮักจะบูชาสามีเกินไปแล้วดูสตางค์เป็นตัวอย่างหน่อยสิจ๊ะ o18
-
แต่ละคน... :m20:
ตอบอย่างฮาอ่ะ
-
ส่งคำถามค่ะ
1. ถ้าต้องออกงานสังคม พร้อมครอบครัวทั้งสองฝ่ายจะมีปฏิกริยากับครอบครัวฝ่ายตรงข้ามแบบไหน
2. ไปเที่ยวกันสองคน ไม่มีใครรู้จัก ในที่ๆ ฝ่ายเคะชอบมาก แต่เมะไม่ชอบ
3. อ่านหนังสือสอบในวิชาที่เคะไม่ถนัด เลยต้องติวกับคนที่เคยแอบมาเกาะแกะ เมะจะทำยังไง (อันนี้วินฮักไม่ต้องตอบก็ได้)
เค้าขอรออ่านนะ
-
คู่ฮักกะวินเซอร์เนี่ย ต้องหวานสุดๆแน่เลย
o22 o22
-
เอร๊ย! ชอบแบบมีหูแมวหางแมวโผล่ออกมา :haun4:
-
อยากอ่านวินเซอร์ฮักกกก ><
ท่าทางจะหวานงิ้งๆ แน่ๆ-.-
-
น่ารักดีนะ อ่านแล้วเห็นภาพสามคู่นี้เลยว่าคู่ไหนเป็นอย่างไรกันบ้าง
-
คุณปอยเอามายั่วอย่างนี้ ยิ่งอยากอ่าน วินเซอร์กับฮอยฮัก :impress2:
-
ชอบอ่ะ รอ รอ
-
อยากถามทั้งเคะและเมะ
จะทำยังไงถ้าที่รักมีคนอื่นมาเกาะแกะ และที่รักก็ดันไปเล่นตอนคนๆนั้นเสียด้วย
ปล.ขอสารภาพ ณ ตรงนี้ว่า ลืมอาบังไปแล้ว =[]=!
-
อ่า คิดคำถามไม่ออกอ่ะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
คู่พรีสส์อย่างฮา ไอ่คู่นี้มันทำไปได้
คู่วินฮัก มันจะนิ่งไปไหนว่ะ สองตัวรักกันจิงป่ะเนี่ย มันแอบมีอะไรซ่อนไว้ด้วยวุ้ย
คู่สุดท้ายยย คิดว่าถึงน้ำจะเน่าแต่ไอ่สองตัวนี้คงเน่ายิ่งกว่า
-
บอกตามตรงชักอยากอ่านเรื่องของนายบู๊ลิ้มบูชาเมียแล้วสิ
-
คู่ฮักกับวินเซอร์ น่ารักอ่า ชอบ :-[
-
คุณปอยชอบแกล้งมายั่วให้เราอยากอ่าน :z3:
เราอ่านไปก็นั่งยิ้มไป คำถามคำตอบของแต่ล่ะคนสุดยอด :-[ :-[
-
โหแต่ละคู่ เค้ามีวิธีจัดการกับคนของตัวเองดีเนอะ เห็นความสัมพันธ์อย่างชัดเจน เราชอบของสตางค์เป็นพิเศษ
ข้อ3. อยู่ดีๆ ก็ทำตัวดุ เข้ม ขรึม ไม่ยอมตามใจ
-ไม่มีทาง!
ตอบอย่างมั่นใจสุดๆ มันต้องแบบนี้ซิถึงจะเป็นเจ้าแห่งลัทธิบูชาเมียของแท้แน่นอน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด น่ารักค่อดๆ
อ่านแล้วแก้มจะฉีกถึงหูเลยค่า
วินเซอร์มาโหมดนี้ไม่เหมือนโหมดปกติเลยแฮะ ดูอ่อนโยนขึ้นไงไม่รู้สิ สงสัยเฉพาะกับเมีย ฮ่าๆๆๆ
คู่นี้เหมือนจะหวานกันแต่บางทีก็เฉยชากันสุดกู่เลยนะ
คู่สตางค์บูลิ้มก็นะ คู่ปัญญาอ่อนโดยแท้ แต่น่ารักดีอ่ะ
แต่ชอบคู่หลักโซโล่พรีสต์ที่สุดค่า บ้าบอๆไปบ้าง แต่ก็น่าร้ากกกกกกกก เรื่องซอฟท์ครีมนี่กรี๊ดมากค่ะ พรีสต์กินแบบไม่คิดอะไรเลย รักสามีขนาด>< เห็นด้วยกับว่าโซโล่ทางลืมวันครบรอบหรอก รายนี้เค้าหลงภรรยาจะตายไป จริงมั้ยโซโล่?
อยากถามมั่งอ่ะค่ะ แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออกเลย ให้เวลาถึงเมื่อไหร่อ่ะคะ จะได้ไปคิดมาถามบ้าง><
-
เน่าบูดบันไซ >< น่ารักอ่ะคู่นี้ อยากให้มีตอนพิเศษเล่าความเป็นมาสักนิดนึง ^^
ส่วนโซโล่ไม่น่าจะปล่อยพรีสต์กินเยอะไม่ใช่รึ เพราะโซโล่กลัวกวามอ้วน 555
ส่วนฮอยฮักกะวินเซอร์ดูเป็นคู่รักเฉยชาแต่ปานจะกลืนกินดีนะ ^^
ขอบคุณคร้าบ
ปอลิง ขอเหตุการณ์ ล้าท้าผี~ 555
-
น่ารักอ่ะ
-
ฮ่า ฮ่า ฮาบู๊ลิ้มกับสตางค์ เน่ากับูด
ฮอยฮักกับวินเวอร์ คู่นี้ชอบแอบหวานกันตลอด
-
:L2:
-
มานั่งรอด้วยคน จ๊วบ
:impress2:
-
:-[ แต่ล่ะคู่แฝงไปด้วยความน่ารักเขินแทนเลย
-
เมะจำทำไงถ้า กลับมาบ้านเจอเคะในชุดหนังทั้งตัวพร้อมแส้ในมือ อิ อิ :z1:
เมะจะทำไงถ้า เคะบอกนายอ้วนจนลงพุงแล้วนะ :impress3:
เคะจะทำไงถ้า เมะบอกเราเลิกกันเถอะ :a5:
เคะจะทำไงถ้า เมะบอกเรามาลองทุกท่าที่เรารู้จักกันเถอะ o22
สุดท้ายสำหรับเคะเเละเมะด้วย คำจำกัดความที่บอกถึงตัวตนของอีกฝ่าย อันนี้อยากรู้มาก :z13:
ปอลิง คำถามไม่ค่อยส่อเลยเนอะ :o8:
-
:L2: :L2:
-
:call: :call: :call: :oo1: :oo1: :oo1: :call: :call: :call:
-
หวานปนฮา :laugh:
ชอบคู่วินเซอร์ฮัก :-[
-
5. จู่ๆ มาเอาใจ ทำตัวน่ารักผิดปกติ
วินเซอร์ : ก็ปกตินี่... o22
ฮักโหมดนั้นเป็นยังงายยยยยยยยยยยยยยย :z3:
-
:-[ :-[ :-[
-
ตอนที่ 31 เดทในวันหยุดเบาๆ
“แม้แต่ลมหายใจนี้ก็ยกให้มึงคนเดียว พรีสต์”
“...”ผมมองมันอย่างอึ้งๆ ไอ้บ้าโซโล่!!! เน่ามากอ่ะมึง! แต่กูชอบ ผมยิ้มออกมากว้าง เสียงหัวใจเต้นรัว มือที่สัมผัสอกด้านซ้ายนั้นรู้สึกถึงจังหวะเต้นรัวของหัวใจอีกฝ่าย ผมค่อยๆ หลับตาลงแล้วรับจุมพิตที่เริ่มต้นอย่างแผ่วเบา ผมเผยอปากรับลิ้นร้อนที่สอดแทรกเข้ามา ผมตวัดลิ้นรับ เรายืนแลกลิ้นซึ่งกันและกัน มือของไอ้โซโล่กอดรัดสัมผัสร่างของผม ลูบไล้ตามแผ่นหลังและบั้นท้าย เสียงลมหายใจของผมและไอ้โซโล่ดังขึ้นเหมือนคนเหนื่อยหอบ
ผมกอดร่างแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นฟิตไว้แน่น ลูบไล้ตามแนวสันหลังที่ยาวอย่างช้าๆ เราดูดเม้มริมฝีปากไปมาบดเคล้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วค่อยๆ ผละจากกันอย่างช้าๆ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วกลืนน้ำลายลงคอ ความคิดแปลกๆ แวบเข้ามาในหัว ผมเม้มริมฝีปากแล้วจับตัวของไอ้โซโล่เดินมาขอบอ่าง ผมนั่งลงขอบอ่างแล้วจับเจ้าหนูที่เริ่มตื่นตัวของไอ้โซโล่
“เอ่อ...พรีสต์?”ไอ้โซโล่เอ่ยขึ้นอย่างไม่แน่ใจ ผมเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่ก้มมองผมอย่างตกใจ ผมยิ้มให้อีกฝ่ายนิดๆ แล้วเลียริมฝีปากของตัวเอง ไอ้โซโล่กลืนน้ำลายดังเอื้อก ผมยกขาของไอ้โซโล่วางบนขอบอ่างแล้วเริ่มใช้ปากสำรวจเจ้าหนูที่แข็งตัวร้อนฉ่านั้นอย่างระมัดระวัง
ไอ้โซโล่มองผมตาไม่กะพริบ ถึงจะเคยมีอะไรกันมาแต่ผมไม่เคยทำให้เลยสักครั้งผมไม่คิดจะทำให้เพราะมันค่อนข้างน่ารังเกียจแต่ตอนนี้ไม่เป็นไร ผมทำได้ ผมยินดีและเต็มใจทำให้มันเพราะว่าผมรักมันไงล่ะ ตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน ตอนนี้ผมรักมันมาก เรื่องแค่นี้ทำไมผมจะทำให้คนรักไม่ได้
เมื่อก่อนผมอาจจะรังเกียจเรื่องพรรค์นี้ รังเกียจที่จะต้องเสพสุขกับผู้ชายเดียวกัน แต่ว่าตอนนี้ผมอยากบอกมันว่าผมไม่ได้รังเกียจ และมีความสุขมากที่ได้ทำอะไรให้ แม้มันจะเล็กน้อยก็ตาม ผมครอบปากกลืนเข้าไปผมพยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ครั้งแรกมันออกจะติดขัดไปบ้างแต่คิดว่าผู้ชายด้วยกันน่าจะมีส่วนที่รู้สึกดีคล้ายๆ กัน
ผมนั่งทำให้ไอ้โซโล่อยู่นาน เสียงหายใจหอบอีกฝ่ายยิ่งทำให้ผมมั่นใจมากขึ้น ใช้ลิ้นเลียบรรเลงลงไปพร้อมทั้งดูดเบาหนักสลับ ไอ้โซโล่ครางเสียงต่ำเรียกชื่อของผม ใบหน้าหล่อเหยเกอดกลั้นอารมณ์เอาไว้เต็มที่ ผมก็ดำเนินการปรนเปรออีกฝ่ายต่อเนื่อง
“พรีสต์...อา...ซี้ดดด...อ่า...”
“โซ ดีไหม?”
“อ้า...ดี...ซี้ดดด...อ่า...”
ผมปล่อยมือจากเจ้าโลกนั้นแล้วเอื้อมมือคล้องแขนโน้มตัวของไอ้โซโล่ลงมาจูบ คราวนี้อีกฝ่ายก็ตอบกลับมาอย่างเร้าร้อนดุเดือดบดริมฝีปากลงหนักๆ ราวกับระบายอารมณ์ที่กำลังประทุสูงขึ้น โซโล่ผละริมฝีปากแล้วจูบประทับคางระเรื่อยลำคอ ซุกซอกคอจูบเม้มไปอย่างเชื่องช้า ริมฝีปากร้อนนั้นจูบเม้มตามผิวของผมทิ้งรอยแดงๆ เอาไว้
โซโล่จูบต่ำลงประทับริมฝีปากหนักๆ ตรงกลางอกแล้วแตะริมฝีปากสัมผัสยอดอกสีชมพูอ่อนเบาๆ แล้วใช้ลิ้นปัดผ่านก่อนจะเลียไปมา อีกข้างก็ใช้นิ้วขยี้จุดยอดเล็กๆ นั้นไปมา ลิ้นร้อนและสากนั้นแตะแล้วปัดผ่านไปมาอย่างรวดเร็วและถี่ นิ้วขยี้แรงขึ้นทำให้ผมแอ่นตัวเสียวซ่านไปทั้งตัว
“อา...อ่า...โซ...”
ริมฝีปากและลิ้นที่ฉกอย่างชำนาญกำลังหยอกเล่นกับเม็ดเล็กๆ สีชมพูของผม ทั้งมือที่คอยปัดเขี่ยและขยี้เบาและแรงสลับกันไปมา โซโล่ลูบไล้มือไปตามร่างของผมแล้วลูบหยุดที่สะโพกลูบวนไปมาเลื่อนตัวต่ำลงจูบแล้วลากลิ้นตามแนวกลางลำตัวผ่านหน้าท้องแล้วลงจุดต่ำสุด ลิ้นร้อนแตะปลายส่วนนั้นแล้วเริ่มปรนเปรอผมด้วยปาก ผมเกร็งตัวเล็กน้อยจับไหล่ของอีกฝ่ายไว้แน่น โซโล่จับต้นขาของผมแล้วพาดไว้บนไหล่จากนั้นก็ใช้ปากที่อุ่นร้อนจัดการกับผม
“อา...อ่า...อือ...อ้า...”
ผมเอนตัวใช้มือยันพื้นเงยหน้าครางอย่างพึงพอใจกับการเอาใจของคนรัก ผมหายใจแรงขึ้นร้องครางแผ่วเบาในลำคอ เหลือบสายตาไปมองคนตัวใหญ่ที่ตั้งหน้าตั้งตาเล่นกับส่วนอ่อนไหวนั้น ทำให้ผมสยิวและเสียวจนร้องออกมาอย่างทนไม่ได้ ในหัวของผมเริ่มว่างเปล่า เรี่ยวแรงหดหาย ไม่นานไอ้โซโล่ก็ผละจากระหว่างขาของผมแล้วขึ้นจากอ่างไป ผมมองตามอีกฝ่ายที่ไปหยิบอะไรบางอย่างมา จากนั้นก็กลับลงมาที่อ่างน้ำยกขาของผมแนบลำตัว ผมรู้สึกถึงสิ่งที่ร้อนแนบตรงช่วงล่าง ผมหายใจหอบมองต่ำลงไป มือใหญ่ที่จับส่วนแข็งแกร่งนั้นลูบไล้เจลที่ส่วนลำแท่นนั้นแล้วบีบเจลป้ายที่จุดช่องแคบ น้ำก็ให้ความรู้สึกเย็นเจลที่ทาเมื่อครู่ยิ่งทำให้เจลกว่าเดิม
โซโล่พยายามปลุกเร้าผมเพื่อให้ผ่อนคลายจากนั้นก็ค่อยๆ ชำแรกเข้าไปในช่องแคบด้านหลังนั้นอย่างช้าๆ ผมเม้มริมฝีปากกลั้นเสียงที่เกิดความปวดแปลบๆ จากช่องทางนั้น พยายามผ่อนคลายตัวเองแล้วไม่นานมันก็เข้าไปมิดด้ามได้อย่างมหัศจรรย์โซโล่โน้มตัวลงมาหาผม เราจูบคลอเคลียกันในระหว่างที่กายเชื่อมต่อกัน ความเจ็บเมื่อกี้ก็หายไปแล้ว โซโล่รั้งขาทั้งสองขาของผมขึ้นแล้วเริ่มขยับสะโพกช้าๆ เนิบไปเรื่อย ผมจับหัวไหล่แน่นนั้นไว้มั่น
“อา.......อือ........อา.........อ่า..........”
จังหวะเนิบๆ ที่สอดเข้ามาเน้นๆ ทำเอาอารมณ์ของผมเตลิด ไอ้โซโล่ควงเปลี่ยนมุมแล้วไปถูกจุดนั้นของผมอย่างรวดเร็ว ผมสะดุ้งแล้วหลุดเสียงครางสั่นออกมา ไอ้โซโล่หยุดตัวเล็กน้อยแล้วสอดดันตัวเข้ามาเน้นๆ ผมครางฮือด้วยความเสียว แล้วเอวหนาก็ขยับดันตัวกระแทกเร็วขึ้นจากเดิมที่เนิบๆ แรงกระแทกกระทบจุดรับความรู้สึกของผมเข้าอย่างจัง
“อ๊า!......อ่า.......อ๊า........”
เสียงครางของผมดังหลุดจากลำคอ แรงกระแทกยิ่งหนักขึ้นจนตัวของผมสั่นไปตามแรงนั้น จังหวะสอดแทรกถี่ขึ้น กระแทกซ้ำๆ เข้ามาถึงตัวของผม ผมร้องครางส่ายหน้า มือที่ยันพื้นไว้ก็ยันแทบไม่ไหวผมคว้าตัวของคนข้างบนแล้วกอดรัดไว้แน่น ความรู้สึกเสียวซ่านทวีคูณพร้อมกับความสุขที่กำลังถาโถมเข้ามา
“อ๊า...อ๊า...อ๊า! โซ...อ้า...อ่า...โซ...”
“อา...อา....อา”
เสียงครางครวญของผมผสมเสียงครางต่ำของอีกฝ่ายดังอยู่ในพื้นพร้อมกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังป้าบๆ ในห้อง น้ำในอ่างกระเซ็นไปมาจนรอบอ่างเปียกไปหมด ขาของผมกอดรัดรอบสะโพกสอบไว้แน่น จังหวะกระแทกถี่รัวเน้นๆ กระทบจุดเต็มเม็ดเต็มหน่วง ผมหวีดร้องเสียงดังพร้อมกับร่างกระตุกเกร็ง
“อ้า...อา...อ่า...อ๊า...อ๊า...อ๊า!...อ๊า!...อ๊า!! ฮืออ!!! อ๊า~!!!!”
ร่างทั้งร่างเกร็งกระตุกแล้วผมปล่อยน้ำขาวขุ่นใส่ตัวไอ้โซโล่ ผมหายใจหอบหนัก หูตาอื้ออึง สมองว่างเปล่าแล้วเสียงอุทานก็หลุดจากปากด้วยความเสียวที่ยังไม่หายแต่กลับโดนกระแทกต่อ ไอ้โซโล่ขยับสะโพกดันเอวเข้าออกแล้วมันก็หยุดตัวลง จากนั้นก็อุ้มผมมาที่เตียง ระหว่างที่มานั้นผมแทบจะขาดใจแรงกระแทกแต่ละก้าวนั้นแทบจะทำให้ผมแตกอีกรอบ
พอถึงเตียงไอ้โซโล่มันวางผมไว้เรียบร้อยแล้วจัดการสอยต่อ เสียงครางในลำคอนั้นทำให้ผมมองหน้าของอีกฝ่ายที่ดูเหมือนมีความสุขสุดยอด มันทำให้ผมรู้สึกภูมิใจสุดๆ ที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีได้ขนาดนี้ ผมสะดุ้งตัวโหยงเมื่อแรงกระแทกเข้ามาหนักหน่วงและถี่ ผมกำผ้าปูเตียงไว้แน่นมือ
“อ๊า อ๊า โซ อ๊า! อ๊า!!”ผมครางเสียงเบา แรงกระแทกนั้นเร็วและแรงทำให้ผมสติแทบไม่อยู่กับตัว อีกฝ่ายทำกระแทกกระทั้นโถมเข้ามาไม่หยุด ผมบิดตัวเต้นเร่าอย่างทรมานปนสุขสม
“อ๊ะ!!! อ๊า~!! อ๊า~!!!”
“พรีสต์...ไม่ไหวแล้ว...พรีสต์...”
“อ๊า~ อ๊า~! อ๊า~!!!!!”ผมไม่รู้เรื่องเลยว่าไอ้โซโล่มันพูดอะไรบ้างเพราะตอนนี้สติของผมมันเตลิดไปไกลแล้ว ผมร่อนเอวแอ่นตัวรับจังหวะสอดกระแทกเข้ามาซ้ำๆ แล้วสักพักไอ้โซโล่ก็ตัวกระตุกแล้วหยุดนิ่งไป ผมเนี่ยเสร็จไปก่อนมันนานแล้วนอนแผ่บนเตียงและพยายามขยิบช่องทางนั้นเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกดี ไอ้โซโล่ถอนตัวออกจากผมแล้วปีนเตียงขึ้นมาใช้จมูกซุกไซ้คอของผม ลมหายใจร้อนผ่าวหายใจรดผิวของผมทำให้ขนลุกเลยล่ะครับ
“สุดยอดเลยวะ กี่ครั้งๆ ก็ไม่พอ”ไอ้โซโล่เอ่ยขึ้นเบาๆ แล้วลูบไล้มือไปตามร่างของผมแล้วพลิกตัวผมนอนคว่ำลง ร่างใหญ่นั้นนอนแนบลงลูบไล้ไปตามแผ่นหลังแล้วนวดเฟ้นเนื้อบั้นท้ายไปมา จูบพรมตามแผ่นหลังของผมแล้วจากนั้นไอ้โซโล่ก็สอดมือยกบั้นท้ายของผมขึ้นแล้วดึงหมอนมาสอดไว้รองรับข้างล่าง
“อ๊ะ”
ไอ้โซโล่ค่อยๆ สอดใส่เข้ามาในตัวของผมมันแยกขาของมันเล็กน้อยจากนั้นก็โน้มตัวลงมานอนทับผม ผมสะดุ้งเมื่อมันเข้ามาอยู่ในตัวผมเต็ม มันรู้สึกแน่นคับสุดๆ เสียงครางเบาๆ ของไอ้โซโล่ดังข้างหูของผมมันสยิวสุดๆ เลยล่ะครับ แล้วลิ้นร้อนๆ ก็แตะใบหูพร้อมกับเป่าลม
“อ๊า~”
จุดอ่อนของผมอยู่ที่หูนะครับ! ไอ้โซโล่หัวเราะเบาๆ แล้วมันก็ค่อยๆ ขยับตัว มือของมันลูบไล้ตามหัวไหล่ของผมแล้วค่อยๆ ลูบไปตามแขนและจับมือของมันกุมทับแล้วกระแทกเด้งเอวสอดแทรกเข้าออกช่องแคบของผม ผมกำมือกับที่นอนแล้วครางอู้อี้ออกมา สักพักไอ้โซโล่ก็ดึงตัวผมขึ้นเปลี่ยนท่าเป็นผมนั่งบนตักของมันแทน มือใหญ่สาวส่วนสำคัญของผมไปด้วย ผมจับเอวสอบนั้นแล้วเด้งตัวขึ้นลงสวนกับแรงกระแทกจากข้างล่าง
“อ่า...อ๊า...อ๊า!...อ๊า~”
“โซ~! อ๊า~! ไม่ไหวแล้ว อ๊า~!”
“พรีสต์...อา...อ่า....อ้า พร้อมกันนะ”
“อ๊า~!!!!!!”
ผมกระตุกตัวเมื่อแรงกระแทกครั้งสุดท้ายกระทบจุดเข้า แรงน้ำสีขุ่นพุ่งฉีกออกไปเลอะเตียง ไอ้โซโล่ก็ลูบไล้ตามตัวของผมแล้วจูบพรมไม่หยุด ไม่นานมันก็ถอดตัวออกน้ำขาวขุ่นไหลออกมาตามช่องนั้นแล้วไหลเปื้อนขาของผม ไอ้โซโล่กอดผมไว้แน่นแล้วกระซิบเบาๆ ข้างหู
“เปื้อนหมดแล้วจะนอนอย่างไง?”
“มึงคิดจะนอนด้วยเหรอ”
“หึๆ คิดสิ”
“หา? แค่นี้พอ?”ผมหันไปมองมันอย่างแปลกใจ ปกติเนี่ยเกือบค่อนคืนถึงจะปล่อยตัวผมให้พักได้แต่วันนี้มาแปลกๆ ทำไมถึงปล่อยง่ายๆ แบบนี้วะ ไอ้โซโล่มันมองผมนิดหน่อย
“อย่างไงเมียก็สำคัญกว่าความต้องการส่วนตัวล่ะน่า”
“โซโล่”
“ว่าไง?”
“ทำไมน่ารักงี้อ่ะ ตัวจริงเปล่าวะ?”ผมมองมันอย่างสงสัย จู่ๆ มาใจดีกะกูแบบนี้กูหลงตายเลยน่า! ไอ้โซโล่มันยิ้มนิดๆ อ่า มึงเนี่ยช่วงนี้ยิ้มบ่อยจริงๆ นะ แต่ก็ดูดีกว่าทำหน้าบึ้งๆ นั้นแหละวะ เขาว่าเวลามีความสุขก็จะยิ้มเพราะฉะนั้นก็ยิ้มเยอะๆ เลยนะโซโล่!!
“ตัวจริงน่ารักกว่านี้นะ”
ถุย!! หน้าด้านๆ วะ!
ไอ้โซโล่เดินลงไปหาผ้าเช็ดทำความสะอาดให้กับผมแล้วมันก็กลับมาพร้อมกับกล่องสร้อยเกียร์ อืม...ลืมไปซะสนิท สร้อยเกียร์! ไอ้โซโล่มันเปิดกล่องนั้นแล้วหยิบสร้อยออกมา ผมมองสร้อยนั้นแล้วยิ้ม ก่อนจะคิดได้ว่าจริงๆ แล้วไม่ต้องเอาสร้อยนี้ก็ได้ อย่างไงไอ้โซโล่มันต้องมีสร้อยเกียร์ของมันอยู่แล้วนี่น่า แล้วทำไมไม่ให้สร้อยนั้นกับกูวะ?
“โซโล่ แล้วสร้อยเกียร์ของมึงล่ะ?”
“ก็นั้นของกู”ไอ้โซโล่มองผมอย่างรู้ทันว่าคิดอะไรอยู่แล้วมันก็ตอบหน้าตายมากกกกกกก!!! เอ่อ! นั้นสร้อยมึงแต่สร้อยนี้ของกู ก๊ากกกกก!!! ของกูแพลทตินั่มมมม! ไอ้โซโล่แกะสร้อยนั้นแล้วใส่ให้กับผมอย่างเบามือ ผมมองสร้อยนั้นบนตัวของตัวเอง ภูมิใจอ่ะ เพราะโกง เอ๊ย เพราะพยายามถึงได้มันมาน่ะเนี่ย
“เอาล่ะ นอน”ไอ้โซโล่ล้มตัวลงบนเตียงแล้วทำท่าจะนอนจริงๆ ผมมองมันแล้วล้มตัวนอนแนบข้าง ยกมือกอดมันไว้
“ขอบใจนะ”
“อืม”
ลองมาคิดๆ ดูแล้วตั้งแต่สามเดือนก่อนผมกับไอ้โซโล่ยังเป็นอะไรกันไม่รู้ แต่เกิดเหตุที่ลูกรักของผมทั้งสวนมันโดนยำเละเพราะฝีมือของเจ้าหมอนี้ทำให้ผมรู้จักกับมัน นี่ต้องขอบคุณลูกรักที่สังเวยชีวิตน้อยๆ เพื่อให้ผมได้มาเจอกับไอ้โซโล่มันสินะ ต้องขอบคุณพวกลูก ๆ มาที่ทำให้พ่อได้เจอสามีที่ดีแบบนี้!! ลูกจะไม่ตายฟรีแน่นอน!! จะว่าไปแล้วเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้ไปดูแลสวนเลยแฮะ ช่วงนี้ยุ่งแวะไปดูตอนกลางวันหรือไม่ก็ตอนเย็นก่อนกลับ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงครับเพราะผมฝากเพื่อนๆ ให้ดูแลแทนแล้วล่ะ อืม พรุ่งนี้แวะไปดูหน่อยดีกว่า!! ผมซุกตัวกอดคนตัวใหญ่แล้วค่อยๆ หลับตาลงนอนนิ่งไป
“พรีสต์...”
“หือ?”
“ตื่นได้แล้ว ได้เวลากินข้าวแล้ว”
ผมขยับตัวแล้วพลิกหนีมือที่พยายามเขย่าให้ผมตื่น ไม่นานผมก็ลืมตาขึ้นหันไปมองไอ้โซโล่ที่ไม่รู้ว่าตื่นตอนไหน แต่มันกลับใส่เสื้อผ้าซะเรียบร้อยเชียว! นี่มึงเตรียมชุดมาเปลี่ยนเลยเหรอ? มันเตรียมพร้อมอีกแล้ว! ไอ้โซโล่โยนเสื้อผ้ามาให้กับผม
“รีบอาบน้ำ จะได้ไปกินข้าวกัน”
“กี่โมงแล้ว?”
“จะเที่ยงแล้ว”
หา! จะเที่ยงแล้วงั้นเหรอ? เพิ่งจะหลับไปแท้ๆ นะเหมือนมันผ่านไปแวบเดียวเองแฮะ ผมลุกขึ้นแล้วเดินเซๆ เข้าห้องน้ำไป ดีนะเนี่ยที่มันมีห้องน้ำด้วย ไม่ได้มีแต่สระน้ำ ผมอาบน้ำเสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้า เฮ้ย! นี่มันไอ้เสื้อหมาตอนนั้นนี่น่า! พอผมใส่เสร็จก็รีบออกไปมองไอ้โซโล่ให้ชัดๆ แล้วหลังเสื้อมันก็เขียนไว้ว่า ‘‘หมาตัวใหญ่ของตัวน้อย’ จริงๆ ด้วยวะ!!! ผมหัวเราะออกมาแล้วไอ้โซโล่มันก็หันมามองผม
“หัวเราะอะไรวะ?”
“เปล่า วันนี้แมร่งเป็นหมาทั้งคู่เลยวะ”
“นั้นสิหมาน้อย มานี่มา”ไอ้โซโล่กระดิกนิ้วเรียกผม ไอ้เวรนี่ก็ทำเหมือนเรียกหมาจริงๆ นั้นแหละ ไอ้บ้า!! ผมเดินทำแก้มป่องไปหามันแล้วไอ้บ้านั้นมันก็กอดผมหมับ
“วันนี้เราไปเดทกันเถอะ”
“อืม”ผมกอดมันแล้วพยักหน้ายิ้มแฉ่ง ช่วงเวลาดีๆ เนี่ยมันจะอยู่ยาวนานไหมวะ? ผมอยากจะอยู่แบบนี้ตลอดไปเรื่อยๆ เลย! ไอ้โซโล่ก็พาผมมาที่ห้องอาหาร ที่เตรียมกับข้าวหรูเลิศไว้เต็มโต๊ะ ผมเดินมานั่งอย่างรวดเร็ว แค่เห็นก็น้ำลายไหลแล้ว! หิวววว!! แต่พอผมจะหิวเท่านั้นแหละ ไอ้โซโล่ก็ห้ามผมไว้ก่อน ผมมองมันอย่างสงสัย มาห้ามกูทำไมเนี่ย หิวโว้ย!
“รอพวกวินเซอร์ก่อน ไม่รู้ทำไมยังไม่ลงมาอีก อะ มาแล้ว”
“น่าๆ ฮัก วันนี้ไปเดทกันเถอะ”
“ไม่ว่าง”
“วันนี้นายไม่มีงานนี่น่า”
“ไม่ว่าง ปล่อย มันร้อน”
“...ฮักเป็นไรวะ?”
“...คน”
จู่ๆ บรรยากาศความสุขของผมก็ถูกบรรยากาศอึมครึมของอีกคู่มาทำให้เสียบรรยากาศ ไอ้วินเซอร์งงเป็นไก่ตาแตกที่โดนปฏิเสธด้วยใบหน้านิ่งๆ ที่ผมสัมผัสถึงความเย็นเฉียบ เย็นชาแบบขั้วโลก! อีบรรยากาศแบบนี้นี่มัน...ผมตัวสั่นหงึกๆ ไอ้โซโล่ก็หันมามองผมอย่างสงสัย
“เป็นอะไรพรีสต์?”
“เปล่า...”
เวรแล้วไงไอ้วินเซอร์!!!!
ฮอยฮักมานั่งแล้วก็ทานข้าวไปอย่างเงียบสุดขีดแม้ว่าไอ้วินเซอร์มันจะพยายามคุยด้วยแค่ไหนก็ตาม แต่คุณพี่ก็ทำให้มันกลายเป็นลมอากาศได้ ผมมองอาการของไอ้ฮักแล้วฟันธงได้เลยว่า มันกำลังโกรธ!!! มากด้วย!!! ขนาดเริ่มไม่พูดด้วยแถมยังทำตัวเป็นน้ำแข็งหมื่นปี เวลาไอ้ฮักโกรธมันน่ากลัวนะครับ! ผมเนี่ยเคยโดนครั้งหนึ่งตอนไปขโมยตุ๊กตาหมีแสยะยิ้มนั้นของมัน เจอไอ้ฮักตามล่าแบบถึงลูกถึงคน โคตรน่ากลัวครับ คิดแล้วผมยังสั่นไม่หาย!
“ขอตัว”ไอ้ฮอยฮักมันกินเสร็จก็เอ่ยขอตัวลุกเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไอ้วินเซอร์มันลุกขึ้นตาม ดูเหมือนมันจะโมโหเหมือนกัน เรียกไอ้ฮักเสียงดังเชียว ผมกับไอ้โซโล่ได้แต่มองพวกมันสองคนเงียบๆ กินข้าวกันงุบงิบสองคน
“ฮัก!”
“ไม่ต้องตามมา”เสียงเย็นเฉียบแบบเด็ดขาดทำเอาไอ้วินเซอร์หุบปากเงียบแล้วนั่งลงที่เดิม ส่วนไอ้ฮักมันก็เดินตัวปลิวออกจากห้อง นั้นมันโกรธมากเลยน่ะนั้น! ไอ้โซโล่ตักข้าวไปมองเพื่อนตัวเองไปด้วยแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเพื่อนสักอย่าง เป็นเพื่อนที่ดีมาก เหี้ยพอกัน! ส่วนผมก็มองไอ้วินเซอร์แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“หัวเราะอะไรวะ!?”
“หัวเราะคนกลัวเมียวะ คำเดียวนั่งปุ๊บ!”
“แล้วมึงไม่กลัว!? คนอื่นก็ว่าไปอย่างแต่นี่...แมร่ง...”ไอ้วินเซอร์มองผมอย่างไม่พอใจนิดๆ แล้วบ่นออกมาอย่างหนักใจ เอ่อวะ นั้นมันท่านเทพนี่หว่า ขืนเข้าไปซุ่มสี่ซุ่มห้าล่ะก็...
ตายโหงแหง!!!
แถม
ถ้าต้องออกงานสังคม พร้อมครอบครัวทั้งสองฝ่ายจะมีปฏิกริยากับครอบครัวฝ่ายตรงข้ามแบบไหน
- ขอเซ็นเซอร์ได้ไหมเนี่ยคำถามนี้ =-=;; 555 ตอบไม่ได้เพราะครอบครัวพรีสต์ยังไม่เปิดตัว ฮิๆ
ไปเที่ยวกันสองคน ไม่มีใครรู้จัก ในที่ๆ ฝ่ายเคะชอบมาก แต่เมะไม่ชอบ
โซโล่ : เฉยๆ ถ้าพรีสต์ชอบก็โอเค
วินเซอร์ : หือ? ไม่มีที่ๆ ไม่ชอบนะ
บู๊ลิ้ม : อยู่กะบูดที่ไหนก็มีความสุข! ^^
อ่านหนังสือสอบในวิชาที่เคะไม่ถนัด เลยต้องติวกับคนที่เคยแอบมาเกาะแกะ เมะจะทำยังไง
โซโล่ : ไอ้พี่เพ้นต์น่ะเหรอ!!? ไม่ต้อง!!! เดี๋ยวฉันสอนให้! วิชาอะไรบอกมา!
พรีสต์ : วิชาประวัติศาสตร์สถาปัตวะ
โซโล่ : ...ไอ้ฮักไงเล่า!
-
วินเซอร์ : จริงๆ แล้วฮอยฮักไม่ถนัดภาษาอังกฤษนะ หึๆ เพราะฉะนั้นคนที่ติววิชานี้ให้มาตลอดก็คือฉันไง หึๆ
-
บู๊ลิ้ม : เราเรียนด้วยกัน ฉันติวให้ได้!
จะทำยังไงถ้าที่รักมีคนอื่นมาเกาะแกะ และที่รักก็ดันไปเล่นตอนคนๆ นั้นเสียด้วย
โซโล่ : โห กล้าเหรอ?
พรีสต์ : มึงตายยยยย!!!
วินเซอร์ : ...ไม่ได้หัวรุนแรงนะ แต่นี่เมียกู!
ฮอยฮัก : หึๆ ...(ยิ้มสยองๆ)
บู๊ลิ้ม : บูดไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก!
สตางค์ : กะจะทำให้กูหึงล่ะสิ รู้ทันวะ!
เมะจำทำไงถ้า กลับมาบ้านเจอเคะในชุดหนังทั้งตัวพร้อมแส้ในมือ
โซโล่ : โทษทีนะพรีสต์ กูไม่ใช่พวก SM มึงชอบแบบนี้เหรอเนี่ย...(มองอย่างผิดหวัง)
พรีสต์ : ไม่ใช่โว้ยยย!!
-
วินเซอร์ : เตรียมพร้อมดีจัง รู้ใจจริงๆ เมียจ๋า~ (ถูมือไปมา ลาภปากกูเลยยย!)
-
บู๊ลิ้ม : บูดอยู่ในชุดไหนก็น่าร้ากกกกก!!!
เมะจะทำไงถ้า เคะบอกนายอ้วนจนลงพุงแล้วนะ
โซโล่ : .....(ช็อกกกกกก!!!)
วินเซอร์ : เห? ไม่จริงมั้ง เหอะๆ (เข้ายิมอย่างบ้าคลั่ง)
บู๊ลิ้ม : ถึงเขาจะลงพุงบูดก็รักเขาเหมือนเดิมใช่ไหม~
สตางค์ : ไม่วะ!
บู๊ลิ้ม : T T
เคะจะทำไงถ้า เมะบอกเราเลิกกันเถอะ
พรีสต์ : ไม่จริงงงงงงง!!!! ไอ้โซโล่!!!! กูจะฟ้องพ่อออ!!!!
โซโล่ : ...
ฮอยฮัก : ....ก็ได้ ถ้านายอยากเลิก ไม่อยากบังคับจิตใจใคร แล้วอย่ามาให้เห็นน้ำหน้านะ
วินเซอร์ : เฮ้ยๆ นั้นแค่สมมติ ไมทำหน้าจริงจังเหมือนเรื่องจริงวะ!
สตางค์ : ไม่มีทางหรอก....มึงอำเล่นใช่ไหมไอ้เน่าาาาา!!!?
บู๊ลิ้ม : คร้าบ แค่สมมติ!
เคะจะทำไงถ้า เมะบอกเรามาลองทุกท่าที่เรารู้จักกันเถอะ
พรีตส์ : จะมาบอกทำไมวะไอ้หน้าด้าน!!! มึงก็ลองไปเลยสิ ไม่ต้องมาบอก! (อายนะโว้ย)
ฮอยฮัก : นายยังลองไม่หมดอีกเหรอ? (ทำหน้าตกใจนิดๆ นิดจริงๆ)
สตางค์ : ไอ้เน่าบ้า!!! (///หน้าแดง)
คำจำกัดความที่บอกถึงตัวตนของอีกฝ่าย
โซโล่ : บ้า!
พรีสต์ : ไอ้คุณชาย!
วินเซอร์ : เขาวงกต ซับซ้อนเข้าใจยาก เฮ้อ
ฮอยฮัก : เด็กเวร!!
บู๊ลิ้ม : บูดไง
สตางค์ : เน่านั้นแหละ!!
TBC.
ง่วงมาก...Nc ตอนนี้ไม่ค่อยได้ดั่งใจเท่าไร ไม่รู้สิ
เหมือนมันไร้อารมณ์ไงไม่รู้แฮะ อย่างไงก็ขอโทษด้วยนะจ้ะ
ปล. ขออภัยสำหรับคำผิด เดี๋ยวพรุ่งนี้มาแก้นะ!
-
:z13:
จิ้มมม
-
จิ้มก่อนเด๋วมาเม้น
:m25:
อิหย๊ะ วินทำไรให้ ฮักโกรธ อ่ะ ถ้าจะเรื่องร้ายแรง :m28:
Nc แค่นี้พี่ก็ เลือดท่วมแล้ว :jul1:
รอจัดหนักในคู่ ลิ้งฮักแล้วกัน :haun5:
พักผ่อนเยอะๆน่ะน้องปอยปอย :กอด1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ชอบข้อนี้อ่ะ อย่างฮา :laugh:
6. ออกไปเดทกันตามปกติ แต่เค้ากลับทำตัวแปลกไป แสดงความรักในที่สาธารณะอย่างออกนอกหน้าจนตกเป็นเป้าสายตา
พรีสต์ : ไอ้โซโล่ ไอ้บ้าาาาา!!! หยุดนะเฟ้ย!!! เมาอยู่หรือไง!!!? (หน้าแดงปากบ่นไปงั้นแต่ไม่ยักจะผลักออก)
-
ฮอยฮัก : หมอนั้นไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก
วินเซอร์ : (กูอยากทำจะตายแต่เพื่อเมียกูทนได้ มีเมียเป็นดาราต้องทนแล้วจัดหนักในที่ลับ เหอะๆ)
-
สตางค์ : ปกติของไอ้เน่าอยู่แล้วล่ะ เน่าทุกอย่าง!
บู๊ลิ้ม : แต่ใจที่รักเมียไม่เน่านะ~
สตางค์ : (นั้นแหละที่เขาเรียกว่าเน่า!)
ชอบจัง อ่านแล้วยิ้มแก้มแตกกกกกกก ฮอยฮักน่ารักๆๆๆๆ
-
เสียเลือดกลางดึกเลยเรา
:m25: :m25:
-
ทะเลาะอะไรกันหว่า????
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
พรีสต์โซโล่หวานตลอดๆ น่ารักกกกกกกกกกกกกก :o8:
ส่วนคู่ฮักวินเซอร์ คงต้องโนคอมเม้นท์ เราไม่เคยเข้าใจความรู้สึกและการกระทำของคู่นี้จากเรื่องนี้เลย
เพราะคนอ่านจะเห็นการกระทำของคู่นี้ผ่านความคิดของพรีสต์หรือไม่ก็โซโล่แทน
เวลาที่ฮักวินเซอร์ดูหวานๆ ตึงๆ งอนๆ ง้อๆ ในเรื่องนี้ เราจะงงมากกกก ไม่รู้ว่าสถานะตอนนี้ในเรื่องนี้ของทั้งคู่เป็นแบบไหน
ก็คงต้องไปทำความเข้าใจคู่นี้จากเรื่องโน้นของเจ้าตัวแทน
ปัญหาก็คือ เรื่องโน้นเนื้อเรื่องยังตามหลังอยู่มาก คงต้องรอต่อไป :sad4:
ขอบคุณที่มาต่อยามดึกนะคะ :L2: :pig4:
-
อ่านจบจมกองเลือดตายสนิท :jul1: แต่แหมมมมมมลิ้งไปทำไรให้ท่านเทพพิโรธขนาดน้านนนนนน อยากรู้จริงๆ o18
-
เราก็ว่าโพสสิชั่นมันแปลกๆ นะ แต่ชอบอารมณ์ที่ทำให้คนรักของพรีสต์มาก
เพราะตั้งแต่อ่านมาเป็นครั้งแรกที่พรีสต์จัดเต็มให้โซโล่
แต่ที่คาใจคือ ฮักโกรธอะไรเนี่ย อ๊ากกกกกกก อยากรู้
สุดท้ายขอบคุณสำหรับ สถานการณ์สั้นๆนะคะ
อ่านแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้
ไปเที่ยวกันสองคน ไม่มีใครรู้จัก ในที่ๆ ฝ่ายเคะชอบมาก แต่เมะไม่ชอบ
โซโล่ : เฉยๆ ถ้าพรีสต์ชอบก็โอเค
หวานแหววน่าหมั่นไส้ มากค่า
-
เอ็นซีหวานนิดๆ เอ็กซ์หน่อยๆ (?) ๕๕๕๕๕๕๕
ชอบมากค่า อย่างน้อยก็นอนตายจมกองเลือดอย่างมีความสุข
ว่าแต่... ฮักโกรธอะไรวินเซอร์นะ? บรรยากาศน่ากลัวเชียว :z3:
-
ทะเลาะอะไรกาาาาาานอยากรู้
เล่นกันมาทั้งคืน สรุปโดนฮอยฮักกับวินเซอร์แย่งซีนตอนจบ 5555555555
-
โซโล่น่าร๊ากกกกกกกกก ><
จัดวินเซอร์ฮอยฮักเยอะๆเลย
ก้ากกกกกกกกกกกกกก ><
-
หวานมากเลย แอร๊ยยยย
อ่านเอ็นซีแล้วยิ้มไม่หุบ ชอบอ่า
ว่าแต่ฮักโกรธไรวินเซอร์หว่า
แอบฮาวินเซอร์ตอนกลัวเมียเนี่ยแหละ 5555
-
ตอนแรกว่าจะเก็บไว้อ่านพรุ่งนี้
แต่นึกได้ว่าตอนนี้มันncที่รอคอยนี่หว่า
เลยจับเม้าส์เลื่อนมาที่ชื่อเรื่องแล้วคลิกซ้ายโดยพลัน :oo1:
-
:jul1:หวานจังโซโล่
-
วินเซอร์ตายแน่ o18
-
อ๊ากกกกก อยากอ่านคู่ฮัก วินเซอร์ปัจจุบันแล้ววว
เจ้าวินไปทำอะไรให้ฮักโกดเนี้ย หึหึ :oo1:
-
เลือดท่วม... :m10:
แต่วินเซอร์ไปทำอะไรให้ฮักโกรธล่ะ? :m28:
-
คำตอบเมะเคะแต่ละคู่ตลกดี :m20:
โซพรีสต์หวานกันไม่มีหยุดพักผ่อนจริงๆ :-[
วินฮัก อ่านแล้วสมน้ำหน้าวิน โดนฮักโกรธซะบ้าง :laugh:
-
ไอ้คู่หมาก็หวานเว่อร์ ส่วนคู่เทพดันอึมครึมซะงั้น
o18 พี่วินงานเข้าจังๆเลยนะนั่นน่ะ ฮ่าาาาา
-
เสียเลือดแทบหมดตัวเลย
-
ว้าววววววว
ตอนนี้พรีสต์กลับมากระชากเรตติ้งคืนจากฮักได้แล้ว!! :laugh:
พรีสต์กะโซหวานจนน้ำตาลยังเขิน แต่สงสัยจังว่าฮักกับวินทะเลาะกันเรื่องไรน้า? :really2:
แต่ก็เพิ่งรู้นี่แหละว่าวินเป็นโรคกลัวเมีย คึคึ :z1:
-
555 น่ารักดีค่ะ ตะละคู่
-
คู่โซ จะหวานไปไหนเนี่ย กระอักเลือด :m25:
แล้ว ฮักโกรธไรวินเซอร์ ~ ท่านเทพมาแรงอีกแล้ว ฮ่าๆ
เด็กเวร :m20:
-
รออ่านตอนไปเดทกัน อิๆ
ชอบอ่านตอนถามตอบ น่ารักดี
-
น่ารักมากเลย
วินเซอร์ไปทำอะไรให้ท่านเทพโกรธล้ะเนี่ย
-
ทั้งฮา ทั้งหวานอะ
-
ท่าทางวินเซอร์งานเข้า ฮอยฮักโกรธจัดเลย สมน้ำหน้าวินเซอร์ o18
-
:m25:
รู้สึกตอนนี้เร่าร้อน~
-
เลือดจะหมดตัวอยู่แล้ว :haun4:
แล้วินเซอร์ไปทำอะไรให้ฮักโกรธละเนี่ย
+ 1 นะคะ
-
:jul1: พรีต โซโล่ สุโค่ยยยยยยยยย
ฮักโกดไรหว่า อยากรู้
-
*0* คู่หนูพรีสนี่จะหวานกันไปหนายยยยย
ส่วนคู่ฮักจัง หึหึหึ
ไม่รู้หรอกนะว่าโกรธกันเรื่องอะไร
แต่อยากบอกว่า สมน้ำหน้า!!
ถ้าเย็นขนาดนี้ ตามใจกันขนาดนั้นแล้วยังทำให้โกรธได้ก็ สมควรแล้ว!!!
แล้วก็อย่าหายโกรธเร็วนักนะฮักจัง
เดี๋ยวใครบางคนจะไม่หลาบจำ
-
รักกันดีจัง :impress2:
แต่ตอนนี้อยากให้เคลียร์เรื่องคู่วิน-ฮักหน่อย
โดนเมียโกรธขนาดนี้ แล้วจะง้อไงอ่ะ
-
เรื่องแรก NC ขนาดนี้คนเขียนบอกไร้อารมณ์ เฮ้อ ไม่เห็นใจคนอ่านบ้างเลย เลือดไหลหมดตัวแล้วรู้มั้ย
ฮอยฮักกับวินเซอร์มีปัญหาอะไรกัน ดูเหมือนฮักจะโกรธมากจริงๆ รีบเคลียร์นะวินเซอร์ ปล่อยสะสมไว้มันจะแรงกว่้าเดิม
ของแถม
"ชอบมากมาย ฮาดีค่ะ เอาอีกนะคะ"
-
:oo1: :oo1: :oo1: :m25: :pighaun: :haun4: :jul1: :กอด1:
-
โกรธอะไรกันนนนนนนนนน
คู่โซโล่น่ารักมากกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
หวานกันจริงคู่นี้
-
หุหุ ดุเดือดเลื่อนกระจาย กร๊ากกก
ฮักเค้ารู้แล้วล่ะสิว่าวินเซอร์เล่นละครใส่เลยโกรธ หุหุ
-
เลือดกระจุยกระจายย อ่อย เป็นลม
ตอนนี้โซน่ารักม๊ากก ชอบๆๆๆ
ขอบคุณนะครับที่มาต่อ
-
ชอบจัง ไอ้คุณชาย กับ ไอ้เด็กเวร เนี่ย
:L2: :L2:
-
กร็าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ ขอเลือดY+ ด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
คิดถึงลูกๆของพรีสต์จัง ทั้งน้องหมาทั้งดอกไม้ พรีสต์ยังไม่รู้แผนของโซโล่สินะ 555 ตอนนี้หวานมดไต่ แต่อีกคู่ไหงทะเลาะกันล่ะเหวย -*-
ขอบคุณคร้าบ
-
ไปทำไรให่ฮักโกรธล่่ะ
-
เรียกว่ามาเปลี่ยนบรรยากาศกันว่างั้น
สถานทีี่เปลี่ยนแต่โซโล่กับพรีสต์ไม่เคยเปลี่ยน
nc ตอนนี้ไม่ไร้อารมณ์หรอกค่ะ :o8:
อ่านแล้วกลับอบอุ่น ทั้งโซโล่และพรีสต์ต่างก็อ่อนโยน
ห่วงก็แต่ฮอยฮักกับวินเซอร์นี่แหละ จะเป็นยังไงกัน
รอตอนหน้าไปเดทกันแล้วววว
อ้อ ชอบตอนแถมค่ะ บอกตัวตนของแต่ละคนดี ^^
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ฮัก โกรธ อะไรนี่ น่าสงสาร วินเซอร์จริง ๆ :laugh:
-
เลือดพุง 5555555 :pighaun:
-
เลือดพุ่งงงงงงงงงงง :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ว่าแต่วินไปทำอะไรให้ฮักโกรธอ่ะ
ฮักโกรธแล้วน่ากลัววว o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
หื่นนนนนน
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
อย่างที่พรีสว่าเนอะ
วินเซอร์ท่าทางจะกลัวเมีย
แต่พรีสก็ท่าทางจะกลัวสามีนะ 55555
-
อ่านแล้วเลือดกำเดาจะไหล
55555
-
เลือดท่วม
-
:m20: ขอฮาก่อน
ชอบอ่ะ แต่ละคน นิสัยถึงใจดีจริงๆ o13
-
อ๊ายยยยยยยยยย เลือดพุ่ง
-
:เฮ้อ:
-
อย่างนี้เค้าไม่เรียกว่าเบา เค้าเรียกเลือดพุง :pighaun: :m25: :jul1: หมดตัวแล้วค่ะ
-
ไรอะ อาย...ฮิ๊ววววว
-
ความหวานกระจายเป็นหย่อมๆ
วินเซอร์โดนแล้วไงฮักงอนไรอ่ะ
ชอบของแถมที่สุด
-
ฮักโกรธอะไรวินเซอร์หว่า? อยากรู้จริงๆ
เจอสั่งให้นั่งแบบนี้แล้วจะไปตามง้อยังไงละทีนี้วินเซอร์เอ้ย!
ส่วนพรีตส์กะโซโล่ ตอนนี้ก็จัดNcเลือดท่วมกันแบบเบาๆ(มั้ง)
แล้วก็ขอรออ่านตอนไปเดทด้วยกัน
วินเซอร์จะไปง้อให้ฮักกลับมาเดทด้วยกันได้หรือเปล่าน้อ
จะได้เป็นดับเบิ้ลเดทเลยไง
:pig4: น้องปอยมากๆจ้า ช่วงนี้อากาศเริ่มหนาวแล้ว
รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ พักผ่อนเยอะๆ :กอด1:
-
สงสัยโพรงจมูกอักเสบเสียแล้ว :jul1:
-
น่ารักทู๊กกกกกคู่เลย
ชอบมั๊กมากกกกก
-
:z13:ก็ดีนะเรียกเลือดได้ดีเหมือนเดิมแหละชอบนะรักกันดีจริง ๆคู่นี้แต่ตอนท้ายวินเซอร์ฮอยฮักแย่งซีนอีกแล้ว
-
ฮักโกรธได้น่ากลัวมากๆ วินเซอร์จ๋อยเลยทีเดียวนะ 5555 ฮาที่โซโล่แซว คำเดียวนั่งเลย
เรททำเลือดจะหมดตัว >< อร๊ายยยยยยยย
-
วินจะง้องัยล่ะ
-
:jul1: :jul1:
-
o18 ตามอ่านจนทัน........ :o8:
คุณปอยเขียนเนื้อเรื่องได้ลื่นไหลมากๆ....เราเพิ่งได้มาอ่านอ่ะ..ติดงอมแงมไม่กินข้าวกินปลาเลย........ :impress2:
ชอบทุกคู่เลยอ่ะ.... o13 o13
ปล.ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะคะ :L2: :กอด1:
-
ฮักต้องโกรธเรื่องเมื่อวานแน่ๆ
ที่จัดฉากแล้วทำซะสลบขนาดนั้้นอ่ะ
ไม่รอดแน่ วินเอ้ยยยย
ส่วนโซโล่ พวกแกจะหวานไปไหนย่ะ!!! *ชี้หน้า*
หวานจนอิจฉาตาร้อนพรึบพรั่บแล้วโว้ยยยยยยยย
-
กรี๊ดดดด คุณปอยเอาคำถามมาตอบให้ด้วย ขอบคุณนะคะ :L1:
-
น่ารักแบบผิดปกติ ??
ฮ่า ๆๆๆ
วินเซอร์ลัทธิกลัวเมีย !? 0.0
-
:oo1:ชอบๆ
-
เย้ในที่สุดก็ตามทัน อ่านมาสองวันเต็ม
น่ารักทุกคู่เลย ชอบๆ
เอาแล้ววินงานเข้าแล้วววว
พริตตี้น่ารักมากอะ
อยากได้แฟนแบบโซโล่ลลลลลล
-
>>> วันพ่อ <<<
พรีสต์...
ฮัลโหลหวัดดีคร้าบ พรีสต์เองคร้าบ~! วันนี้เป็นวันที่ผมได้ฤกษ์กลับบ้านเหมือนชาวบ้านเขาทั่วไปนั้นแหละครับ และที่ทำให้กลับได้เพราะไอ้โซโล่มันก็โบกมือกลับบ้านมันไปเหมือนกันครับ ทำให้ผมกลับบ้านด้วย วันนี้วันอะไรรรรร~!!!? ใครตอบไม่ได้บ้างเนี่ย?
วันนี้วันพ่อครับ!!!
อย่าเจือกตอบว่าวันจันทร์นะ เดี๋ยวปั๊ดกระโดดถีบ!
ผมหิ้วกระเป๋าเข้ามาในบ้านหลังน้อย(???) เฮ้อ~! เหนื่อยเหมือนกันน่ะเนี่ยกว่าจะเดินมาถึงตัวบ้านเนี่ย พอผมเดินมาวางกระเป๋าที่หน้าบ้านเท่านั้นแหละ เจ้าหมาขนยาวเฟื้อยก็วิ่งหน้าเริ่ดมาทันทีพร้อมกับคุณนายของบ้านนี้
"พรีสต์~~!!! My Son~"
ผมก็ยิ้มรับหน้าบานแล้วอ้าแขนกอดร่างเล็กๆ พอกันนั้นแหละครับ คุณแม่หรือมามี้ของผมเอง รากอดกันไปมาแล้วผมก็เหลือบไปมองอีกคนที่เพิ่งเดินมาถึง ร่างสูงหน้าอ่อนโยนนั้นส่งยิ้มให้ผมนิดๆ
"กลับมาแล้วครับปาปี้~"
"กว่าจะกลับมาได้นะเจ้าลูกบ้า!"เสียงทุ้มก้าวเอ่ยดังชัด คุณคิดเสียงตอนที่พวกทหารเขาพูดนั้นแหละครับ ก็พ่อผมน่ะเป็นทหารนี่น่า แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นทหารชอบอู้ไปเที่ยวกับเมียวะ!
"โธ่ พ่อน่ะ แล้วนี่บ้านทำไมเงียบจัง คนอื่นๆ ล่ะครับ?"
"นันเขาก็อยู่กับสามีสิ ส่วนเซนต์ก็ยังไม่ตื่นเลยสงสัยเมื่อคืนนอนดึก ส่วนเฮอร์มิตก็อยู่ที่ห้องของเจ้าตัวนั้นแหละ"พ่อเป็นคนตอบครับเมื่อผมหันซ้ายหันขวา จากนั้นก็หันไปสั่งทหารฝึกหัดให้เอากระเป๋าของผมไปเก็บ ที่บ้านนี้ไม่มีคนใช้หรอกนะครับ ก็มีแต่ทหารฝึกเนี่ยแหละ!
"ในที่สุดบ้านเราก็พร้อมหน้ากันสักที มามี้แฮปปี้ที่สุดเลยล่ะจ้ะ! แล้วเนี่ยพ่อลูกเขยไม่มาด้วยเหรอ?"
"ไม่ครับ ไอ้โซโล่มันกลับบ้าน"
"ถามถึงมันทำไม!? มันไม่มาก็ดีแล้ว!!"
"แหม~ คุณก็...โซโล่เขาเป็นคู่หมั้นลูกเรานะ ก็ต้องถามนิดหน่อย"
"คู่หมั้นอะไรกันล่ะ!!!? ไม่ยอมรับโว้ย!!! ไอ้หน้าวอกนั้น! เหอะ!!"พ่อของผมพูดเสียงดังกระชดประชันไม่สบอารมณ์แล้วเดินทำหน้าทมึงออกไป โถ...พ่อเราก็ยังเกลียดหน้าลูกเขยเลยวะ! ถึงจะยอมรับแล้วนิดหน่อยก็เถอะ ไม่ยอมรับแล้วผมจะหมั้นกะไอ้โซโล่แล้วไปอยู่กะมันอย่างเปิดเผยได้อย่างไงกันล่ะครับ
แหม กว่าจะลงตัวขนาดนี้นะ มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะแยะเลยล่ะ! แต่สุดท้ายแล้วพลังแห่งรักก็ชนะอุปสรรคครับ เออ! เน่าวะ!! พอเถอะ!! พ่อเดินบ่นงึมงำๆ อะไรเกี่ยวกับไอ้โซโล่เนี่ยแหละครับ ส่วนแม่ก็พาผมเดินเข้ามานั่งคุยกันไปเรื่อย
"อย่าไปสนใจพ่อเราเลย รายนั้นน่ะเขาแค่หัวรั้นนิดหน่อย"
ผมว่าไม่นิดหน่อยหรอกมั้งครับนั้น! อีตอนที่ผมหมั้นกับไอ้โซโล่เนี่ยหน้าพ่อผมทมึงเมฆดำปกคลุมไปทั่วทำหน้าหาเรื่องตลอดงานพิธี ใจก็กลัวว่าพ่อจะนึกบ้าวิ่งไปหยิบปืนมายิงถล่มแต่โชคยังดีที่มีแม่ของผมยืนคุมอยู่ อำนาจแม่เนี่ยน่ากลัวชะมัด!
"แล้วแกกลับมาทำไม ไม่อยู่กับไอ้วอกนั้นเลยล่ะ!"
แน่ะ มีประชดอีก
"ชิ! ลืมพ่อลืมแม่ไปหมดแล้วล่ะ กว่าจะกลับมาบ้านได้ สงสัยลืมทางกลับบ้านด้วย!"
ประชดกันเข้าไป...
"ท่านครับ! มีจดหมายถึงท่านครับ!!"เสียงของพลทหารฝึกก็ดังขึ้นพร้อมกับโค้งตัวนนำจดหมายมาให้กับผู้บังคับบัญชาของตน พ่อของผมรับมาแล้วพลิกดูอย่างแงปลกใจ ผมก็มองแล้วยิ้มๆ จากนั้นท่านก็แกะจดหมายออกมา
"จดหมายใครคะ?"
"ไม่รู้ ไม่ได้ชื่อเขียนไว้"พ่อของผมแกะออกมาแล้วดูจดหมายนั้นอ่านเงียบๆ แล้วนิ่งไปครับ จากนั้นก็เหลือบมามองผม ผมก็เก๊กหน้านิ่งใส่อีกฝ่าย พ่อของผมกลับไปอ่านจดหมายนั้นแล้วยิ้มออกมา
"ผมขอตัวกลับห้องก่อนนะครับ"ผมหันไปบอกกับแม่แล้วลุกขึ้นเดินออกไป ก่อนจะเดินขึ้นบันไดผมก็หันไปเรียกพ่อ
"พ่อ! อย่าน้อยใจไปเลยน่า อย่างไงผมก็มีพ่อคนเดียว!!"
"..."พ่อของผมเงยหน้าจากจดหมายนั้นแล้วยิ้มให้อ่อนโยน เหมือนหน้าพี่เฮอร์มิตมากเลยล่ะครับ! ผมก็รีบเดินขึ้นห้องทันที เฮ้อ~ ผมก็เหมือนกับลูกคนทั่วไปนั้นแหละครับ อายพูดออกมาเองไม่ได้เลยต้องใช้จดหมายพูดแทน!! ถึงผมจะไม่ค่อยได้พูดหรือแสดงออกแต่ผมก็รักพ่อเหมือนเดิมนั้นแหละ!!
โซโล่...
ผมขับรถมาจอดไว้หน้าบ้านสวนทางไปกับรถอีกหนึ่งคันที่แล่นออกจากบ้านไป นั้นมันไอ้พี่ชายของผมนี่น่า สงสัยจะพาเมียมาไหว้พ่อไหว้แม่มั้งครับ ผมมาจอดรถไว้ที่หน้าบ้านแล้วให้คนขับรถเอารถไปเก็บไว้ จากนั้นก็เดินเข้าบ้านมาไม่ลืมสิ่งที่เตรียมมาในวันนี้หรอกครับ ผมเดินมาที่ห้องรับแขกก็เห็นครอบครัวนั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตา
"โซโล่มาแล้วหรือลูก?"คุณแม่ผู้ยังสาวและแต่งตัวเปรี้ยวเป็นวัยรุ่นเสมอของผมก็ทักขึ้นอย่างสดใส ส่วนคุณพ่อก็หันมายิ้มนิดๆ ให้กับผม แหม...คุณพ่อเนี่ยยังจืด เอ๊ย เรียบร้อยและแต่งตัวสุภาพเหมือนเดิม พ่อแม่ของผมเนี่ยต่างกันสุดขั้วเลยแหละครับ! ผมยกมือไหว้พวกท่านรวมไปถึงคุณย่าที่นั่งอีกฟาก ผมเดินมานั่งพับเพียบลงตรงหน้าคุณพ่อแล้วกราบท่านงามๆ หนึ่งครั้งก่อนจะยกช่อกล้วยไม้ที่เตรียมมาให้
"แหม~ วันพ่อเขาไหว้ด้วยกล้วยไม้หรือครับลูก?"แม่ของผมเอ่ยท้วงด้วยน้ำเสียงเอ็นดูเหมือนพูดกับเด็กๆ
"คุณพ่อชอบกล้วยไม้นี่ครับ นี่พันธ์หายากมากน่ะครับ"
"ขอบใจนะลูก พ่อกำลังหาพันธ์นี้พอดีเลย"พ่อของผมยิ้มตอบกลับอย่างซื่อๆ แล้วมองกล้วยไม้อย่างพินิจพิจารณา จากนั้นก็ลุกขึ้นไปทำการจัดเก็บกล้วยไม้นั้น คุณแม่มองตามแล้วหันมาบ่นกับผม
"ดูพ่อแกสิ เห็นกล้วยไม้สำคัญกว่าแม่ตลอด!"
"ก็รายนั้นเขารักธรรมชาตินี่นะ อย่าบ่นนักเลยแม่หวาน"คุณย่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แบบผู้ดีเก่า ผมหันไปไหว้ท่านอีกครั้ง ท่านก็ยิ้มรับ
"ไหว้พระเถอะลูก แล้วนี่หนูพรีสต์ไม่ได้มาด้วยเหรอ?"
"ไม่ครับ พรีสต์เขากลับบ้าน"
"แหม น่าเสียดายนะ ย่าไม่ได้เจอเขานานแล้ว คิดถึงหนูพรีสต์อยู่เหมือนกัน"
ผมยิ้มรับเล็กน้อย คุณย่าเนี่ยติดเจ้าพรีสต์มันจริงๆ นะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าเด็กนั้นจะทำให้คุณย่ามาดเนียบเอ็นดูได้แบบนี้ เอาเถอะ มันก็ดีแล้วล่ะ! ผมจะไม่ได้มีเมียที่ขัดแย้งกับครอบครัว ไม่งั้นปวดหัวแย่!
"ว่างๆ ผมจะพามาเยี่ยมคุณย่านะครับ"
"จ้ะ ย่าจะรอ"
ผมยิ้มแล้วหันมามองแม่ที่มองผมเขม็ง
"เดี๋ยวนี้ยิ้มมากขึ้นนะเจ้าโซ"
ก็คนมันมีความสุขนี่ครับคุณแม่
TBC.
มาจะแต่งของวินเซอร์และฮอยฮักด้วย แต่ช่างเถอะ!
นี้มันเรื่องคู่กัดน่ะ เดี๋ยวจะหาว่าคนแต่งลำเอียง T T
ช่วงนี้เป็นเดือนธันวาซึ่งในเนื้อเรื่องยังช่วงเดือนสิงหาอยู่เลย!
เพราะฉะนั้นตอนนี้ก็คล้ายๆ จะเป็นอนาคตอันใกล้นั้นแหละ อย่างงล่ะ อิๆ
-
เหมือนจาน้อยยยยปายยยยย น้าาาา
-
แอบมีไทม์แมชชีนมาดูอนาคตด้วยอุแหม่ หมั้นแล้วจะแต่งเมื่อไหร่ล่ะคู่นี้ชิงสุกก่อนห่ามกันไปซะแล่ว :laugh:
-
ตามทันแล้ว...
เรื่องนี้สนุกมากเลย.... o13
-
น่ารักอะพรีสต์ มีการส่งจดหมายให้พ่อด้วย
-
คุณพ่อน้องพรีสต์ตลกดีอ่ะ มีแอบน้อยใจเล็กน้อย
ไม่ชอบหน้าลูกเขย แต่ลูกเรารักเค้านี่เนอะ
นึกถึงตอนพรีสต์อยู่กับคุณย่าของโซโล่
คงจะน่ารักน่าดู เล่นเอาคุณย่าบ่นคิดถึงเลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ไม่มีอะไรแค่อยากอยู่หน้านี้
เลขสวย อิอิ
(ตอนล่าสุดยังไม่ได้อ่านเลย55)
-
มีหมั้นหมายกันด้วย :-[
แต่ว่ามันน้อยจริงๆนะเนี่ย :z3:
-
ว้าๆ มีหมั้นกันด้วยล่ะ เอิ๊กกก
-
อยากอ่านคู่ของฮอยฮักมั่งอ่ะ พี่ปอยขอวันพ่อคู่ท่านเทพมั่ง
-
อ๊ะ พอดีกว่า ไปติดตามอ่าน เรื่องของ ฮอยฮัก ซะก่อน พึ่งมาเจอเรื่องนี้ ตะลุัยอ่านกันสองสามวันทีเดียวเชียวว อ่านเรื่องนู้นก็ชอบนิสัยฮอยฮัก มาอ่านเรื่องนี้ตอนต้นๆก็ไม่ค่อยจะีฮอยฮักออก แต่พอหลังๆออกเยอะก็ดีใจ ฮ่าฮ่า (โอ๋ๆ น้องพรีสยังพึ่งน้อยใจน๊า)
เรื่องนี้คู่กัด น้องพรีสกับโซโล่ ต้องเด่นกว่า สิน๊าาา ฮ่าฮ่า ตอนแรกคู่กัดกัน แต่ตอนนี้ยังกัดกันอยู่หรือป่าวคะ เอิ้กส์ๆ ตอนล่าสุดอ่านปุ๊ปยังคิดว่า เฮ้ย อ่านข้ามตอนไหนไปหรือป่าวหว่า ทำไมหมั้นกันแล้ว อ่านตอนสุดท้าย ถึงบางอ้อ เป็นเหตุการณ์อนาคตสิน๊าาา เพราะงั้นก็สบายใจได้ว่า ครอบครัว ทั้งสองฝั่งเหมือนจะรับได้ (แต่ปากแข็งอยู่คนนึง อิอิ)
เรื่องนู้นก็ติดตาม เรื่องนี้ก็รอติดตามเหมือนกันค่าาา เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^^ สนุกดี น่ารัก น่าหยิก น่าลุ้น >[]<
:กอด1:
-
น้อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
^
คิดเหมือนความคิดเห็นบนเลย
ค่อยๆ เข้าใจว่าเหตุผลเป็นอนาคต
วันดีๆ กับเรื่องดีๆ ของลูกที่ยังไงก็มีพ่อเพียงคนเดียว
นึกไปถึงตอนให้ครอบครัวรู้ ท่าจะวุ่นวาย กันน่าดู
จากลักษณะของครอบครัวที่ไม่ธรรมดาทั้งสอง
-
อย่าลืมบอกรักพ่อนะทุกคน ><
รอดูอนาคตอันใกล ปาปี๊พรีสต์จะโหดกับโซแค่ไหนน้า 55
ขอบคุณค่า
-
ถึงจะสั้นไปนิด
แต่ก็น่ารัก
:-[
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สั้น :z3:
-
:L2: :pig4:
-
น้อยไปหน่อยนะคับ
แต่ไงก้อจะตามต่อนะคับ
-
อร๊ายๆๆๆ หมั้นกันแล้วอ่ะ
-
ง่า ไม่สะใจเลย เอาคู่วินฮักด้วยก็ได้ 555
-
ขอให้มีความสุขกับคุณพ่อทุกคนนะค้าาาา :3123:
-
:L2: :L2: :L2:
-
พ่อพรีสโหดแว๊
-
สั้นไปนิดนึงนะคะ แต่ไม่ว่ากันเพราะยังไงก็รักเรื่องนี้เหมือนเดิม
-
น่ารักจังคะะ ยังไงก็หลงรักพริตตี้้้ว้าววววววว น่ารักมากๆๆๆ
ครอบครัวโซโล่ก็น่ารักคือกันคะ
ว้าววววแอบอยากอ่านต่อแล้ว
-
พอให้หายคิดถึงได้บ้าง
-
หมั้น!!!
นี่ขนาดอยู่กันคนละบ้าน(ในตอนนี้)
แต่อ่านแล้วเหมือนเขาอยู่ด้วยกันตลอดเลยนะ
-
อ่านจนทัน (ปาดเหงื่อ)
น่ารักจนไม่รู้จะบรรยายยังไง สามคู่ชูชื่น! XD
-
แหมคุณปอยบางทีอ่านคอมเม้นท์บางท่านเราก็คิดว่านี่เรื่องคู่กัดแน่ใช่ปะหรือเราอ่านเรื่องผิดสลับเรื่องกันอยู่ก็ไม่ใช่นี่นาแต่มันเผอิญว่าไอ้คู่วินเซอร์ฮอยฮักแย่งซีนพรีสกะโซโล่ตลอด
-
อู้ววว มีอนาคนมาให้อ่านด้วย ว๊ากก ตอนหลัง สองคนนี้หมั้นกันด้วยอ่ะ เขินๆ :o8:
-
หมั้นกันด้วย!!
อยากให้ถึงตอนที่พาแฟนไปเปิดตัวกับครอบครัวไวๆจัง
อยากรู้โซโล่รับมือพ่อพรีสต์ยังไง
-
น่ารักจังเลย ๆ :)
-
นิตอนพิเศษ ใช่มะ?
ไม่เกี่ยวกับตอนหลัก เพราะยังไม่เหน ตอนโซโล่พาหนูพิตตี้มาหาคุณย่า
พริตตี้ พาโซโล่ไปหา ป่าปี๊
^^
-
หมั่นกันเเล้ว :-[ :impress2:
-
หมั้นกันแล้ววววว อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
สั้นแท้ท่านคนเขียน.....หมั้นกันแล้วอะ..อยากอ่านแล้ว :-[
-
หือ...สั้นไปมั้ยนิ จบด่วนแท้ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ปล.ครอบครัวน่ารักทั้งคู่เลยเนาะ
-
สั้นๆๆเนอะ
-
o13 o13 น่ารักทั้งคู่ o13 o13
-
แสดงว่าเค้าจะหมั้นกันแล้ววววว :o8:
-
แหงะ ไหง มัน สั้นแบบ เน้ อ่ะ มาต่อ เลยนร้า เค้า ค้างงงงงงงงงงงงง มว๊ากกกกกกกกกกกกกก อ่ะ
ชิชิ
:z3:
-
และแล้วเราก็ได้หยั่งรู้อนาคตกันแล้ว
ว่าโซโล่กับพรีสต์จะได้หมั่นกัน และก็ได้มาอยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผย
แถมคุณย่ามาดเนี้ยบก็ยังหลงพรีสต์อีกต่างหาก
ว่ะฮะฮะฮะฮ่า
-
หมั้นกันแล้วหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยยย??? 555555
พ่อพรีสต์น่ารักมาก o13
-
น่ารักไม่เสื่อมคลาย
-
วันพ่อ ก็น่ารักได้ ><
คิก ๆ ชอบพ่อพรีสต์จังงงง
-
:L2:
-
ความรักทำให้มีความสุข พอสุขมากๆมันก้อจะล้นออกมา :jul1:ให้คนอื่นๆด้วยค่ะคุณย่า โซโลกับพรีสต์เค้าไปกันได้ดีก้อยิ้มไม่หุบแบบนี้แหละค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
วิธีบอกรักพ่อแบบพรีสต์น่ารักมาก :-[
-
ผิดคาดเลย
ไม่คิดว่าโซโล่จะทำตัวเรียบร้อยขนาดนั้น
ปกตินายโหดไม่ใช่เหรอ!!
-
แอร๊ยยยยยยย
วันพ่อ รักพ่อมากค่าาาา
แต่หนูอยากรุ้เรื่องงานหมั้นอ่ะค่ะพ่อ *เขยิบเข้าไปใกล้ๆ*
แฮะๆๆ
-
ตอนพิเศษวันพ่อมีแค่นี้เองเหรอ :m28:
-
ตามมาเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งคร้าบบบบ
ตามอ่านอยู่ 2 วันกว่าจะทัน
อ่านแล้วอารมณ์ดีได้ตลอดไม่ว่าจะฉากไหนก็แอบฮาอยู่เรื่อย
ชอบทุกคู่เลยคร้าบบบบ
-
อยากอ่านตอนหมั้นจัง
-
ขอบคุณจ้า
ตอนนี้มีความสุขสุดยอดเลยเมื่ออ่านจบ
สองคำสั้นๆ "รักพ่อ" คุณพ่อทุกคนได้ฟัง
ก็คงชุ่มชื่นหัวใจกันไปทุกคน ^^
-
ตอนที่หมั้นกันเนี้ย
ในอนาคตไช่ไหม
ฮักะวินไม่มีบ้างหรอ
-
หมั้นกันแล้วซะด้วย โว้ววววววววววว
-
อยากอ่านฮอยฮักกะวินเซอร์ตามหาอ่านได้ท่ีไหนฮับ
ชอบพรี๊ตตี้มากมาย o13
-
พริตตี้.......น่ารักมากกกกกกกกก
ชอบอิมเมจคุณชายแบบวินเซอร์จัง o13
-
ThankS
-
โซโล่ๆๆๆๆ ใจดีอ่าาาา
ฮอยฮักงอนอะไร โกรธอะไรล่ะนี่
แอบมาอ่าน ไปอ่านหนังสือต่อล่ะ
ไว้เจอกัน^^
-
:กอด1: คิดถึงน้องพรีสต์จังคะ
-
น่ารักทั้งคู่อ่ะ หมั้นแล้วด้วย แต่หายไปนานแล้วอ่ะ
-
รออยุ่นะฮร๊าฟฟฟ -..-
-
หายไปน๊าน นาน
รอนานๆมันทรมานไม่น้อย
-
ตามทันแล้วววว นั่งอ่านมาสามวัน
ฮักโกรธแล้วน่ากลัวอ่ะ แต่พรีสต์โซโล่ หวานไม่เกรงใจเลย หึหึ
-
รอเธอ ~~~~~ :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
หายไปนานแล้วงะไม่มาต่อแล้วอ่อ
-
คิดถึงพรีสต์ โซโล่ละนะ ปอยปอย
-
҈ HAPPY NEWYEAR 2012 ҈
H...happy มีสุข สนุกสนาน
A...advance ก้าวหน้า หาสิ่งใหม่
P...proud พร้อมเพียบเรื่อง ภาคภูมิใจ
P...protect ปลอดภัย จากภยันต์
Y...young สาวหนุ่ม อายุมั่น วรรณะผ่อง
N...normal ไม่ขัดข้อง ทุกสิ่งสรร
E...easy ง่ายดาย สารพัน
W...wealth เงินทองพลัน ไหลเทมา
Y...year สองศูนย์หนึ่งสองให้เริงรื่น
E...else อันสิ่งอื่น ให้สมปรารถนา
A...aim จุดมุ่งหมาย ไกลสุดตา
R...receive ให้ได้มา สมดั่งใจ
-
“บอกว่าจะดูหนังไงไอ้เหี้ยโซโล่ เข้าใจภาษาคนหรือเปล่าวะ!”
“เงียบไปเลย! คิดจะดูไอ้เลิฟมีนั้นใช่ไหม?”
“ไม่ได้เกี่ยวกับหมอนั้นสักหน่อย แค่จะดูหนังเท่านั้นเอง! มึงเป็นอะไรวะ!?”
“ไม่ได้เป็นอะไร แค่หึงเมียกู ไม่อยากให้ดูไอ้บ้านั้น มันผิดเหรอ!”
“...ไอ้บ้าโซโล่”
ผมบ่นงุบงิบอายโคตรๆ อ่ะครับ มาเถียงกันอยู่หน้าเคาน์เตอร์ซื้อตั๋วหนัง ไม่ต้องตกใจนะครับว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ผมกับไอ้โซโล่โบกมือลาจากไอ้คู่รักปีศาจนั้นมาแล้วก็พากันมาเที่ยวตามประสาคู่รักทั่วไป แต่ปัญหามันก็เกิดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาชั้นโรงหนังน่ะครับ เพราะหนังแต่ละเรื่องนั้นมีแต่เรื่องที่ไอ้ฮักมันเล่นทั้งนั้นช่วงนี้เจ้านั้นกำลังฮอตสุดๆ นี่น่า แล้วไอ้คุณสามียอดงี่เง่าเต๋าตุ๋นคนนี้มันก็โวยวายไม่ยอมให้ดูแล้วจะลากผมไปที่อื่นแทน แต่ผมไม่ยอมครับ อุตส่าห์เดินมาถึงโรงหนังแท้ๆ อีกอย่างหนังพวกนี้ก็ยังไม่ได้ดูด้วย เรื่องอะไรจะพลาดโอกาสนี้กันล่ะ!
“เอ่อ...คุณครับ จะคุยกันอีกนานไหม คือมีคนจะซื้อตั๋วรอเป็นแถวเลยครับ”
“หุบปาก กูกำลังคุยกับเมียอยู่โว้ย”ไอ้โซโล่หันขวับไปตวาดทำหน้าเหี้ยดใส่ผู้หวังดีที่เดินเข้ามาสะกิดมัน ผมเนี่ยรีบขอโทษคนที่ต่อแถวยาวเหยียดอย่างเกรงใจแล้วลากไอ้สามีงี่เง่ามาเคลียร์กันในที่ปลอดคนหน่อย มึงจะประกาศเสียงดังทำหอกทำเหวอะไรฟ่ะ กลัวคนทั้งห้างไม่รู้หรือไงว่ามึงน่ะเป็นเกย์ มีเมียเป็นผู้ชาย!!!
“นั้นมันไอ้ฮอยฮัก มึงจะหึงทำไมห๊ะ?”
“ไอ้นรกนั้นแหละตัวดี!”
“อย่างไงไอ้ฮักมันก็เป็นเพื่อนกู มึงจะหึงทำไมนักหนาวะ อีกอย่างมันก็เป็นเมียเพื่อนมึงไม่ใช่หรือไงวะ?”ผมถอนหายใจเฮือกแล้วเอ่ยอธิบายอย่างใจเย็น ไอ้ฮักมันกลายเป็นเมียของไอ้วินเซอร์ไปแบบทั้งตัวทั้งใจขนาดนั้นมันจะเอาตาที่ไหนมามองกูวะ ขนาดหางตาของมันกูยังไม่ได้เลย!
“มันก็จริงอยู่”ไอ้โซโล่มันเริ่มอ่อนลงแล้วครับ ยอมเข้าใจกันหน่อยเซ่ อีกอย่างมึงก็เอาแต่หึงเอาหวงกูอยู่เนี่ยแหละ ชีวิตมึงคงจะสงบแหละนะ กูยิ่งหน้าตาดีๆ อยู่ด้วย ผู้หญิงเนี่ยมองกันตรึม หึๆ
“อย่างไงกูก็รักมึง อย่าหึงมากสิวะ”ผมเอ่ยเบาๆ แบบว่ามันเขินอ่ะ พูดทีกระดากปากชิบหาย ผมไม่ได้หน้าด้านหน้าทนแบบไอ้โซโล่มันนิ พูดแล้วก็ทำหน้างอๆ ใส่มัน ไอ้โซโล่มันมองผมอึ้งๆ แล้วก็เข้ามากอดผมไว้แน่น
“พูดแบบนี้รักตายเลยหมาบ้า!”
“ตกลงว่าดูหนังได้แล้วใช่ไหม?”
“...ไม่ได้”
“อ้าว ไอ้โซโล่!! นี่มึงฟังกูอยู่หรือเปล่าเนี่ย หา!!”ผมสะบัดตัวจากมัน เริ่มโมโหแล้วโว้ย อะไรของมึงเนี่ย!! นึกว่าจะหัวดีเข้าใจอะไรง่ายๆ แต่มึงเนี่ยหัวทึบยิ่งกว่ากูซะอีก ดีนะที่กูเป็นผู้ชาย ถ้าเกิดกูเป็นผู้หญิงมีลูกออกมาได้โง่ทั้งตระกูลแน่ล่ะมึงเอ๊ย!! ผมขมวดคิ้วเม้มปากไม่พอใจ ไอ้โซโล่มันก็ทำหน้านิ่งเข้าสู้ยักไหล่ไม่สนใจ โว้ยยยยยย!!!
“มึงไม่ดูใช่ไหม!?”
“เออ กูไม่ให้ดู”มันยังยืนยันคำเดิมครับ ผมพยักหน้าเข้าใจ
“ได้!! งั้นมึงจะไปทำอะไรก็ทำไปเถอะ! กูไปดูคนเดียวก็ได้!!!!”ผมพูดเสร็จก็สะบัดหน้าสะบัดตูดเดินออกมาทันที แล้วก็เข้ามาเลือกซื้อบัตรรอบที่กำลังจะฉายไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินเข้าโรงหนังไป ไม่ซงไม่ซื้อแล้วขนม ไม่กินก็ได้โว้ย ไม่เห็นตาย มาดูหนังไม่ได้มานั่งกินขนมสักหน่อย!!
ผมนั่งลงบนเบาะที่นั่งของตัวเองแล้วลุกขึ้นเมื่อมีเพลงสรรเสริญพระบารมีเมื่อเพลงจบผมก็นั่งลงเหมือนเดิม อ่า หนังกำลังเริ่มฉายแล้ว เรื่องนี้เป็นหนังทุ่มทุนสร้างของบริษัทยักษ์ใหญ่เลยนะครับ ผมรู้แค่ว่ามันเป็นหนังแนวแฟนตาซีเท่านั้น ไม่ได้ติดตามข่าวไอ้ฮักมานานก็ตั้งแต่ไอ้เหี้ยโซโล่เข้ามาในชีวิตนั้นแหละ!! พูดถึงมันแล้วก็หงุดหงิดวะ!! ก็แค่จะดูหนังทำไมต้องหึงหวงกันด้วยวะ!!? งี่เง่าไม่เข้าท่าเลยวะ!!!
หนังเริ่มฉายแล้วครับ ขออนุญาตนั่งจดจ้องดูหนังก่อนนะครับ ระหว่างที่ผมนั่งดูหนังอย่างตั้งใจนั้นก็มีคนเดินมานั่งลงที่นั่งข้างๆ ผม ผมนั่งดูหนังต่อไม่สนใจแต่คนที่มานั่งใหม่ก็ยื่นป๊อบคอร์นกับน้ำมาให้ผมถึงได้หันไปมองเลยรู้ว่าคนๆ นั้นก็คือไอ้โซโล่นั้นเองครับ!
“มาทำไม?”
“มาเล่นกอล์ฟมั้ง?”ไอ้โซโล่มันก็ตอบกลับมากวนๆ เวร กูไม่ได้หมายความอย่างนั้นแต่กูถามว่ามาทำไมไหนบอกว่าไม่ดูไงล่ะ สัด! ผมก็รับโค้กและป๊อบคอร์นมากินทำเป็นไม่สนใจไอ้โซโล่ที่นั่งทำหน้าจะงับหัวคน ผมนั่งดูหนังต่อ อ่า เมื่อไรฮอยฮักจะออกมาสักทีน่า ตอนนี้ก็กำลังดำเนินเรื่องโดยตัวเอกของเรื่องครับ
แล้วพอมาถึงฉากต่อไปเสียงกรี๊ดของสาวๆ ดังขึ้น ผมแทบจะพ่นน้ำโค้กออกมาเป็นพุ เวร!! บอกผมทีว่าไอ้คนที่โผล่มาเนี่ยใช่ไอ้วินเซอร์หรือเปล่าวะ!!? มันเล่นละครด้วยเหรอ? ผมไม่รู้มาก่อนมาไอ้วินเซอร์เป็นดาราถึงมันจะหล่อก็เถอะ! ไอ้โซโล่มันก็มีอาการเดียวกันกับผม
“เชี่ย นั้นไอ้วินไม่ใช่เหรอวะ?”
หรือว่าที่น้องข้าวโพดบอกในตอนนั้นที่ว่าไอ้วินเซอร์มันเล่นหนังกับฮักจะเป็นเรื่องนี้วะ? ผมนั่งดูแล้วรู้สึกทึ่งอ่ะ บรรยากาศโหดๆ เถื่อนๆ หายไปหมดเลยครับ ไอ้วินเซอร์ในหนังมันดูเป็นผู้เป็นคนกว่าตัวจริงๆ ซะอีก! หันไปมองไอ้โซโล่ที่กำลังยิ้มขำมุกในหนังแต่พอเห็นว่าผมมองอยู่มันก็ทำหน้าบึ้งทันที
“จะหัวเราะก็ไม่ว่าหรอกน่าคุณชาย”ผมแซวมันแล้วเอียงหน้ากระทู้ศอกใส่มันเบาๆ ไอ้บ้านั้นก็เก๊กหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมก็เลยหัวเราะมันเล็กน้อย ไอ้ขี้เก๊กเอ๊ย เสียงกรี๊ดจากสาวๆ ดังขึ้นเหมือนตอนที่ไอ้วินเซอร์โผล่มาแต่ตอนนี้ไม่ใช่ไอ้วินเซอร์ครับ แต่เป็นไอ้ฮักต่างหาก ผมรีบหันไปมองอย่างกระตือรือร้น
“อ๊ะ...ไอ้บ้าโซโล่!!”แต่พอหันมาเท่านั้นแหละไอ้เหี้ยที่นั่งข้างๆ ก็ยกมือมาปิดตาผมไว้ อะไรของมึงเนี่ย กูจะดูหนัง!! ผมรีบปัดมือมันออกไปแล้วมองหน้าจอ ปัดโธ่เอ๊ยยยย!!! ตอนเปิดตัวฮักฉากสำคัญกูพลาดไปจนได้ หันไปมองกัดไอ้ตัวต้นเหตุที่นั่งลอยหน้าลอยตาไม่รู้สึกรู้อะไรแล้วยิ่งเจ็บใจ!
“ไอ้บ้าโซโล่ ทำแบบนี้กูงอนจริงๆ นะโว้ย กูอยากดูหนังแล้วทำไมมึงต้องทำแบบนี้ด้วย”เอ่ยน้อยใจมันหน่อย ไอ้บ้านี่มันมาแกล้งอะไรตอนที่ผมกำลังดูฉากสำคัญของฮอยฮักวะ!! เรื่องนี้เป็นเรื่องซีเรียสกูงอนจริงด้วย!! ไอ้โซโล่มันกอดอกเพ่งสายตามาทางผมทันที
“ก็มึงทำหน้ากระดี๊กระด๊านี่กูหมั่นไส้”
“ไอ้ควายเอ๊ย”
“มึงก็เมียควาย”
“หึ!! อย่ากวนได้ไหม กูดูหนัง!”
“ก็ดูไปสิวะ ใครว่าอะไรมึง”
ดูมันสิครับ!! ดูมันย้อน!!!
ผมหันมาดูหนังหลังจากที่ไอ้โซโล่มันหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างสมใจที่ชนะผมได้ เออ!! กูมันเมียควาย กูเอาควายเป็นผัว!! ผมพยายามทำใจเย็นไม่โมโหกลับมาดูหนังที่ไม่รู้มันไปถึงไหนแล้ว เออ ว่าจะดูทำความเข้าใจเนื้อเรื่องสักหน่อย ช่างมันล่ะกัน กูดูสาวๆ กะไอ้ฮักก็ได้!
“อ๊ายยยย~ วินเลิฟสุดยอดอ่ะ! น่ารักเนอะแก”
“หนังเรื่องนี้ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ เลย พูดให้จิ้นได้ทุกฉาก!”
“วินเซอร์โคตรเท่เลยอ่ะ ฮักก็หล่อโคตรๆ นี่ไม่นับนิวยอร์กะลอนดอนด้วยนะ”
“อ๊างงงง~!! นี่มันหนังฮาเร็มหนุ่มหล่อชัดๆ”
“ผู้หญิงก็มีแต่คนสวยๆ นะแก”
“ฉันไม่สนใจพวกผู้หญิงหรอกย่ะ”
ครับ พอเดินออกมาจากโรงหนัง เด็กสาวๆ น่าจะเรียนมัธยมนะเดินอยู่ข้างหน้าพวกผมเนี่ยแหละเม้าท์กันกระจายอ่ะครับ ไม่เกรงใจชาวบ้านเขาเลย ไอ้พวกผู้ชายก็คุยกันเป็นงานเป็นการ พวกเอฟเฟ็คท์ ตัดต่อ ลำดับเรื่องดีอะไรพวกนี้ไปครับ ส่วนพวกผู้หญิงก็อย่างที่ข้างบนพูดกันนั้นแหละ อะไรก็ไม่รู้วินเลิฟๆ อยู่นั้นแหละ
“หิวยัง? หาอะไรกินไหม?”เดินมาไกลจากโรงหนังไอ้โซโล่มันถามขึ้น ผมพยักหน้าแล้วพวกเราก็พากันเดินไปหาร้านจะกินข้าว ผมจับแขนไอ้โซโล่ชี้ไปที่ร้านไอ้เข้เขียวแต่ไอ้โซโล่มันจับแขนผมแล้วชี้ไปร้านอาหารญี่ปุ่นฝั่งตรงข้าม ผมกับมันมองหน้ากันเขม็งอีกครั้ง
“กินร้านนี้”
“ไม่ กินร้านนั้น”
“กูจะกินร้านนี้ ตอนเย็นนะโว้ยจะมากินซูชิทำแป๊ะอะไร มันไม่อยู่ท้อง”
“แต่ที่มึงอยากกินมันไขมันไม่เหมาะจะกินตอนเย็น”
“ถ้ามึงกลัวอ้วนก็กินแต่ผักไปเซ่ เนื้อให้กูกิน”
“ได้ไงวะ มาด้วยกันก็กินด้วยกันสิ”
“อ้าว ใครห้ามมึงไม่ให้กินมิทราบ ไม่รู้แหละ กูจะกินร้านนี้!”พูดตัดบทผมก็เดินสาวเท้าเข้าไปในร้าน พนักงานก็เข้ามาถามทันทีว่ามากี่คน
“คนดะ...”
“สองคนครับ”ไอ้โซโล่โผล่มาจากด้านหลังแล้วชิงตอบไปก่อนที่ผมจะตอบ พนักงานสาวก็มองไอ้โซโล่ค้างแล้วค่อยๆ ยิ้มรับเธอก็พาพวกผมมาที่นั่งตรงมุมร้าน ยัยพนักงานนี้มองแฟนกูตาเยิ้มเชียว รู้นะว่าคิดอะไรอยู่แต่โทษทีวะคนนี้มีเจ้าของแล้ว!! ผมนั่งลงแล้วมองหน้ายัยพนักงานนั้นเขม็ง เฮ้ๆ! ไปเปลี่ยนคนอื่นมาบริการเลยนะ!! มามองหน้าแฟนกูแล้วยิ้มๆ ไม่ได้สนใจเล๊ยว่ากูจะสั่งอะไรไปบ้าง!!
ระหว่างที่ผมกินหม้อไฟอยู่นั้นพวกพนักงานก็ชี้ไม้ชี้มือกระซิบกระซาบมาทางโต๊ะผมจากนั้นก็ส่งยิ้มมาให้กับไอ้โซโล่กัน อะไร!! ต่อหน้าต่อตากูเลยนะ กัดฟันแล้วรีบยัดเนื้อใส่ท้อง ไอ้โซโล่มองผมแล้วเลิกคิ้วจากนั้นก็หันไปมองพวกพนักงานก่อนที่มันจะส่งยิ้มให้พวกนั้นเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าด ถุย! คิดว่ามึงเป็นดาราหรือไงวะ!?
“ทำอะไรของมึง?”
“ยิ้ม”มันหันกลับมาตอบด้วยใบหน้าเรียกส้นเท้าสุดๆ ผมมองมันเล็กน้อยแล้วก้มหน้าซดเนื้อต่อ ยิ้ม!! ปกติควายตัวไหนมันยิ้มกันล่ะ!!? แล้วตอนนี้เสือกมายิ้มอารมณ์ดีน่าหมั่นไส้ มันยิ้มเหี้ยอะไรนักหนาวะ!!? ผมตักเนื้อแล้วซดเหลือบมองหน้าของไอ้โซโล่ที่ยังอมยิ้มอยู่ โว้ยยยย!!! อะไรของมึงวะ? ผีสิง!!?
“ยิ้มเหี้ยอะไรนักหนาวะ”
“มีความสุข เมียกำลังหึงกูวะ”
“...ใครหึงมึงวะ”ผมกัดฟันถามเสียงเบา ไอ้โซโล่มันมองเล็กน้อยก่อนจะแย้มยิ้มออกมาเป็นรอยยิ้มที่กระแทกใจแอคแทกเสียผมเถียงอะไรมันไม่ออก
“กูก็บอกแล้วว่าเมียกูไง”
“ชิ”เถียงมันไม่ได้ก็กลับมารีบซดเนื้อจนเนื้อติดคอต้องไอมันออกมา
“นั่น รีบกินทำไมวะ”
“เรื่องกู”
แล้วผมกับไอ้โซโล่ก็นั่งกินเกือบชั่วโมงกว่าๆ ถึงได้ออกมาจากร้านนั้นครับ ตอนจ่ายเงินเนี่ยอยากจะตบคนคิดเงินจริงๆ มึงจะคิดอะไรช้านักวะ แถมยังแอบแต๊ะอั๋งแฟนกูอีกต่างหาก หนอยยย!! เชอะ! ผมเดินคอยไอ้โซโล่ที่ยังจ่ายเงินไม่เสร็จ ยืนคอยมึงอยู่ที่ริมระเบียงมองกลุ่มวัยรุ่นที่มาเที่ยวกันแบบกลุ่มๆ บางก็เป็นคู่ๆ ให้ตายสิ เดี๋ยวนี้ผู้หญิงมีแต่คนสวยๆ น่ารักๆ ทั้งนั้นเลยเนอะ โธ่เอ๊ย!! นี่ถ้าเป็นสมัยก่อนล่ะก็ผมคงจะสับรางอาทิตย์ละหลายๆ คนไปแล้ว!
“ไปกันเถอะ”ไอ้โซโล่มันเดินมาแตะไหล่ผมแล้วชวนเดินออกไป ผมกับมันตกลงกันจะไปร้องคาราโอเกะกันต่อผมเป็นฝ่ายรีเควสเองแหละครับ แหะๆ ผมเดินไปกับไอ้โซโล่แล้วจู่ๆ ไอ้บ้านั้นมันก็หยุดเดินแล้วหันไปมองหน้าพวกเด็กวัยรุ่นที่กำลังมองมาที่ผม
“มองอะไรวะ?”ไอ้โซโล่มันเดินเข้าไปถามอย่างหาเรื่องเลยครับ เด็กพวกนั้นก็หัวหดพากันส่ายหน้าปฏิเสธ
“เอ่อ...เปล่าครับพี่”
“กูไม่เชื่อ มึงมองเมียกูใช่ไหม สัด!”
“ไอ้โซโล่!”ก่อนที่ไอ้งี่เง่านี้ก็ลงมือตบกบาลพวกเด็กๆ ผมก็รีบดึงมันเอาไว้แล้วลากมันหนีอายมาจากจุดนั้น บ้าเอ๊ย!! อะไรของมึงเนี่ย เขาแค่มองกันเฉยๆ ก็ไปหาเรื่องเขาแล้ว แบบนี้มึงไม่หาเรื่องมันทุกคนเลยหรือไงวะ!!? ผมหันมามองมันอย่างไม่พอใจ
“เป็นเอามากนะมึง พอเถอะ มันเหนื่อย”
“ก็พวกเหี้ยนั้นมองแทะโลมมึงชัดๆ!”
“ก็ให้พวกมันมองไปสิวะ! แค่นี้มันไม่สึกหรอหรอก!!”
“กูไม่อนุญาต!”
“เวรเอ๊ย เรามาเดทไม่ได้มาทะเลาะกันนะโว้ย เวรจริงๆ!”ผมสบถอยู่หลายคำก่อนจะเดินออกมาจากไอ้โซโล่อย่างหงุดหงิด เสียงเรียกจากหมอนั้นผมก็ไม่หันไปมอง จะมาเดทกันอะไรวะเถียงกันแมร่งตลอด ปวดประสาทวะ! จะมีตอนไหนที่ผมกับมันจะไม่เถียงกันบ้างเนี่ย เออ! ยกเว้นแต่ตอนเอากันนั้นแหละ!!
ผมเดินมาจ่ายเงินซื้อชั่วโมงร้องเพลงแล้วเดินหาห้องว่างเข้าไปนั่งหน้าหงิกยังไม่ได้ร้องหรอกครับ ประตูห้องเปิดออกไอ้โซโล่มันก็โผล่เข้ามา ผมมองหน้ามันเล็กน้อยแล้วหันไปมองทางอื่น กูงอนแล้ว ชิ! หน้าตอนนี้ของผมมันงอเป็นม้าหมากรุกแล้วล่ะมั้งครับ ไอ้โซโล่มันก็เดินมานั่งใกล้ๆ ผม
“ไม่ร้องเหรอวะ?”
“...”ผมเงียบไม่ตอบมันครับ กูซื้อมานั่งดูหน้าจอจะทำไม!? กูไม่มีอารมณ์ร้อง!! ไอ้โซโล่มันถอนหายใจเบาๆ แล้วผมกับมันก็นั่งเงียบกันอยู่ในห้องคาราโอเกะ แล้วไม่นานไอ้โซโล่มันก็ลุกขึ้นไปพิมพ์ชื่อเพลงหยิบไมค์มาถือไว้ หือ? อะไรวะ? อย่าบอกนะว่าคุณมึงจะร้องเพลง!? อยากจะบอกว่าไอ้โซโล่มันร้องเพลงห่วยแตกมากและทำให้มันไม่ค่อยชอบร้องเพลงครับ ถ้าไม่มีเสียงคนร้องด้วยมันจะร้องผิดคีย์ทุ๊กที
หน้าจอขึ้น ‘ขี้หึง - Silly Fools’
ผมก็เกือบยิ้มแหละครับ แต่ต้องเก๊กหน่อย ไอ้โซโล่มองผมแล้วเริ่มร้องเพลง มองตาละห้อยเชียว มันน่ารักจริงๆ น่า~
ยิ้มให้กับฉันหน่อย แค่หึงเล็กน้อยแค่คอยรัก
ได้โปรดอย่าโกรธฉัน ขนาดนั้น อีกนานคงขาดใจ
และไม่ใช่ไม่ไว้ใจ ใจฉันร้อน หากใครมองนัก
ก็เธอดันน่ารัก ขนาดนั้น ให้มองอยู่ได้ไง
ช่วยเอียงมาหาหน่อย ฉันเฝ้าคอย ที่จะบอกรัก
ได้โปรดอย่าโกรธฉัน ที่ทำไปนั้น จะไม่ทำอีกต่อไป
บางทีฉันก็ยั้งไม่อยู่ บางทีฉันก็รู้ แต่ทนไม่ไหว
บางทีฉันใจร้อนเกินไป โปรดจงเข้าใจ ที่เป็นไปนะ
ที่เป็นไปนะ เป็นไปด้วยรัก แต่อาจจะขี้หึงเกินไป
แต่ใจทั้งใจมีแต่เธอคนเดียว รักเธอคนเดียว ไม่ยอมให้ใครมาเปลี่ยนไป
อยากให้เธอได้รู้ เฝ้าดูแล้วเข้าใจก่อน
หากใครทำใจฉันสั่นคลอน เธอจะรู้สึกหึงและห่วงไหม
ไอ้โซโล่ยื่นนิ้วก้อยมา ร้องเพลงยังห่วยเหมือนเดิม!! คีย์ผิดแทบทั้งเพลงอ่ะครับ เฮ้อ~! เอาเถอะ ให้คะแนนความพยายามล่ะกัน ผมมองนิ้วก้อยนั้นนิ่งแล้วยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยว
“รู้ว่าหึงแต่มึงอย่าหึงมากสิวะ เสียสุขภาพจิต”
“ที่กูหึงเพราะกูรักมึงมากนี่”
“รู้แล้วน่าเจ้าบ้า”ผมหลบสายตาวิบวับนั้น ก็มันเขินอ่ะ! ไอ้ห่านั้นก็เนียนจับมือผมไปกุมไว้ ปล่อยสิฟ่ะ กูจะร้องเพลงแล้ว ผมดึงมือของตัวเองออกมาจากไอ้โซโล่แต่มันก็ไม่ยอมปล่อยครับ ไอ้บ้านั้นก็เอ่ยออกมาหน้าตาย
“ห้องนี้มิดชิดดีนะ น่าจะจัดสักดอก”
“ไปตายซะไอ้หื่น!”ผมสะบัดมือจากไอ้โซโล่ทันที เวรนี้มันจะคิดแต่เรื่องเดียวสินะ!!! ผมลุกขึ้นแล้วพิมพ์ชื่อเพลงที่อยากจะร้องหยิบไมค์อีกอันมาถือไว้ ไอ้โซโล่มันก็นั่งดูผมร้องเพลง เพลงแต่เพลงที่ผมเลือกมาเนี่ยแน่นอนว่าลูกทุ่งทั้งนั้น
มาม่วนกันเด้อ!!!
ผมยึดไมค์ร้องคนเดียวจนหมดชั่วโมงคอแทบพัง บ้าพลังอยู่คนเดียวทั้งชั่วโมงไอ้โซโล่มันก็นั่งดูผมร้องไม่คิดจะร้องด้วยเลย พอออกมาจากคาราโอเกะไอ้โซโล่มันก็พาผมไปซื้อน้ำแก้คอแห้ง เราเดินเล่นกันต่อในห้างเล็กน้อยแล้วกลับบ้านกันครับ เดทของวันนี้ก็จบลง
“เดทบ้าอะไรเหนื่อยชิบหาย ห่วยแตกอีก”พอขึ้นมานั่งบนรถผมก็บ่นทันที ไม่ต้องแปลกใจครับไอ้โซโล่สั่งคนที่บ้านเอารถมาให้ตั้งแต่อยู่โรงแรมนู้นแล้วล่ะครับ ไอ้โซโล่หันมามองผมนิ่งก่อนที่มันจะสตาร์ครถออกตัวไป ผมทำหน้าบึ้งแล้วดูดน้ำไม่พูดอะไร
“แต่ว่ามันก็สนุกดี มึงล่ะ?”
“ขอแค่มากับมึง กูก็มีความสุขแล้ว”
“...ไอ้บ้าโซโล่ พูดทำไมกูอาย!”
“ก็มึงถามเอง”
ผมส่งค้อนให้มันแล้วก้มหน้ามองกระเป๋าของตัวเอง ไอ้บ้าโซโล่หน้าด๊านด้านวะ!! พูดออกมาหน้าตาเฉยเป็นบ้าอ่ะ!! เมื่อก่อนมันเป็นแบบนี้หรือเปล่าวะ? มันหน้าด้านมาตั้งแต่เกิดเลยหรือไง!? เสียงมือถือของผมก็ดังขึ้นผมค้นมันมาดู ปรากฏว่าเป็นไอ้โจ้โทรมาครับ มีอะไรวะ? ผมกดรับสาย
“มีอะไรวะเชี่ยโจ้?”
[ เฮ้ย มีหมอลำใกล้ๆ มอเรา มึงจะไปดูไหม!? ]
“จริงดิ!! ไปๆ!! กี่โมงวะ?”ผมตาโตอย่างตื่นเต้น หมอลำใกล้มอของผม นานๆ ทีจะมีหนเลยนะเนี่ย!! สงสัยจะเป็นงานอะไรสักอย่างแน่ๆ ผมเหมือนจะเห็นป้ายโฆษณาเรื่องนี้แวบๆ ไอ้โจ้มันก็บอกสถานที่และเวลามาให้ ผมก็สัญญากับมันเป็นมั่นเป็นเหมาะ วันนี้คุณพรีสต์จะไปแดนซ์ข้างเวที!!! หน้าเวทีไม่ได้ครับ แถมนั้นกะเทยคุม!! ผมวางสายจากไอ้โจ้แล้วหันมายิ้มให้กับไอ้โซโล่ที่หันมามอง
“โซโล่ไปดูหมอลำกันเถอะ!”
TBC.
ยังไม่ได้ลืมโซโล่พรีสต์แน่นอน!! แต่เพื่อเป็นของขวัญปีใหม่แก่คนอ่านทุกคน
ที่ติดตามเรื่องคู่กัดมาเป็นเวลาห้าเดือนแล้ว! นานแล้วน่ะเนี่ย(เมื่อไหรจะจบสักที!)
ตอนนี้ก็เป็นเดทเบาๆ ระหว่างพรีสต์กะโซโล่ล่ะกัน ไม่มีอะไรมากน่ารักกันเบาๆ
ตอนหน้าจะเป็นอย่างไงกันหนอ? เมื่อพรีสต์เจอกับศัตรูแก่ที่ดันจะมาแย่งสามีไปอีก~
ถึงคราวเรื่องราวในอดีตของพรีสต์บ้างแล้วล่ะมั้ง~ ทำไมพรีสต์ถึงสัญญากับพี่เฮอร์มิตว่าจะไม่มีเรื่อง
รอลุ้นตอนต่อไปจ้ะ.
ปล.ย่องมาอัพให้ เห็นคนมาท้วงกันเหลือเกิน มันบาดใจคนแต่งเพราะเขาอ่อนไหวง่าย :serius2:
-
น่ารักเบาๆ หึงนิด หวงหน่อย พอเป็นพิธี
งอนง้อกันพอเป็นกระสัย ให้ใจกระชุ่มกระชวย
ขอบอกว่าคิดถึงคู่นี้มากๆ หายคิดถึงเลย
รอลุ้นตอนหน้า พรีตสู้ๆ เพื่อสามีของเรา
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
เหอะๆ สองคนนี้นี่ กัดกันตลอดๆ 555
-
Narak baeb por gnae mae gnon talord khuu nii,,ei ei...
PS: Happy New Year khaa... ^^
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
+++++++++++++
มาม้วนกันเด้อ-->ม่วน!!??
คู่นี้ขี้หึงกันทั้งคู่เลย!! :laugh:
สู้ๆนะคะพี่ปอย...เป็นกำลังใจให้นะคะ!! :กอด1:
-
คู่นี้ทะเลาะกันตลอด ฮ่า ฮ่า
แต่ก็รักกันสุด ๆๆๆๆ พรีสต์ร้องหมอลำได้แหล่มไปเลย
-
สวัสดีปีใหม่นะคนเขียน
พรีสต์ โซโล่ วิน และฮัก :mc4:
-
เป็นเดตที่สนุกจริง ๆ
:L2: :L2:
-
ลูกทุ่งร้องยากนะ พรีสต์เก่งจริง
-
โซโล่ขี้หึงจริงๆ เหอะ
ขำพรีสต์อ่ะ, แน่ใจว่าผู้หญิงมองกันตรึม! :m20:
เอ่อ... พรีสต์ฺคลั่งหมอลำมากเลยนะ55.
-
:pig4:
หวานกันเบาๆ น่ารัก
:mc4: สวัสดีปีใหม่ น้องปอยด้วยจ้า
-
โซขี้หึงมากๆอ่ะ
หึงฮักทำม๊ายย ฮักเป็นของวินน่อ
-
ไปเดท ณ เวทีหมอลำ
-
555
น่ารักกันเบาๆ
-
เย้ๆๆ มาแล้วๆ ยังจะไปดูหมอลำอีกนะพรีสต์ ไปดูหรือไปด่ากันก็ไม่รู้
-
:laugh: ไปม่วนกันต่อที่ฮ้านหมอลำ
-
+1 พรีสต์ เป็นตาฮักเสมอ แล้วซอบฟังลำหลาย อิอิ :z2: :z2: :z2:อยากกด 10 บวกเลย :z2: :z2: :z2: โซ่ปล่อยไม่ได้เลยอิอิ :m20:
-
โซโลแกก้อหึงเกินนนนน
-
:m20: หวานเบ้าเบา
-
๕๕๕ ไปดูหมอลำกันเถอะ โซโล่
-
พรีสต์แฟนคลับหมอลำ :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
“โซโล่ไปดูหมอลำกันเถอะ!”
รุ้สึกชอบคำนี้อย่างไม่มีสาเหตุ
55 5 5. :laugh: :laugh:
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
Happy New Year krub.
-
ยังจะหึงพรีสกะฮักอีกอ่ะนะ
ขี้หึงเกิ๊น..ถึงขนาดหาเรื่องคนที่เค้าแค่มองเนี่ย
Happy new year ค๊าา
คุณpoypoy อย่าเครียดมากนะคะ
ค่อยๆเขียนค่อยๆแต่งก็ได้ค่ะ รอได้..
-
เอ่อ...
ตอนแรก ๆก็น่ารักดีนะ
แต่ไอ้สุดท้ายนี่มัน ...
ไปดูหมอลำซิ่ง !!
-
อ่านคู่นี้แล้วแบบว่าโลกสดใส หวานๆ เปรี้ยวๆ
-
โซโล่...อะไรจะขี้หึงปานนี้ 555
-
ออกเดทหรือออกรบกันแน่จ๊สองหนุ่ม 5555
-
o13 ดีใจจังในที่สุดก้มาต่อ โซโล่ พรีตส์
นอนรอ วินเซอร์ฮอยฮักต่อไป :z1:
-
มาต่อแล้ววว :m15:
อ่านก่อนๆ
-
ชวนไปแดนซ์ 555
HNY จร้า :3123:
-
หวงมากไปป่าวเนี่ย
-
ถ้าโซโล่ไปดูหมอลำจะเป็นยังไงนะ
ฮาพรีสต์อะ
-
น่ารักจริงๆเลยคู่นี้ แต่ฮาคุณสามี วินเซอร์เหม็นหน้าพรีสต์ โซโล่ก็เขม่นฮัก กลัวมีรีเทิร์นสินะ(?) 555
รอตอนหน้า มันจะมีอะไรเครียดๆมาแล้วใช่มั๊ย ><
ขอบคุณสำหรับของขวัญปีใหม่ค่ะ ^^
-
หมอลำ!!!
-
กัดกันตลอดด สมชื่อเรื่องจิงๆ ฮาาาา
-
น่าจะเปลี่ยนจากเดทเบาๆเป็นกัดกันเบาๆ
-
นึกหน้าตอนโซโล่ไปดูหมอลำไม่ออกเลย :m20:
-
น่ารักดีอะ ต้องแบบนี้สิถึงจะเป็นพรีสต์แฟนคลับหมอลำ ฮา สวัสดีปีใหม่นะงับ
-
น่ารักอ่า โซโล่ ตรงจังเลย
พรีสต์ น่าหยิกเนอะ
-
มันฮาตรงพรีสต์ชวนโซโล่ไปดูหมอลำเนี่ยแหละ
-
หน้าไม่ให้ แต่ใจรัก o13 เยาวชนตัวอย่าง o13
-
โซโล่ขี้หึงเว่อร์ๆ มาเดทหรือมาทะเลาะกันนะ
ตอนหน้าน่าสนใจ โซโล่จะไปดูหมอลำ ฮ่าๆๆๆๆ
Happy New Year ค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่ ขอบคุณที่มาต่อให้นะครับ
-
เพลียกะอิคู่รักคู่นี้จริงๆๆ
หึงกันไปหึงกันมา
โซโล่แกต้องมีปมด้อยอะไรเกี่ยวกับฮักแน่ๆ
หึงอะไรจะขนาดนั้นนนน
สมกับเพื่อนวินจริงๆ รายนั้นก็เว่อร์ตัลหลอดดดดดดด
เหมาะกันมา อิคู่นี้ วินเซอร์ โซโล่ ไปอยู่ด้วยกันเลยไป๊
หมั่นไส้โว้ยยยย
ปล.โซโล่หยอดตลอดศก 555555555
ปล.อีกที มีความสุขมากๆนะค่ะ ทุกคน
-
ได้เวลาโชว์สเต็ปแดนซ์แล้วสิ ฮริ้ววววววววววว
-
อยากเห็นโซของอิชั้น :3125:
แดนซ์หน้าเวทีหมอลำจริงๆ o22
-
มั่นใจว่านี่คือเดท ออกแนวไปเถียงกันซะ
-
ขอบคุณจ้า
อ่ะ...อ่ะ...อะไรกันนี่มีเดทกันด้วย^^
ไปดูหมอลำแล้วจะมีเรื่องอะไรกันละนี่ ???
-
น่ารักกันได้อีกอะ :-[
-
ขยันทำให้พรีสต์มันเขินได้ตลอด
-
ชอบอ่านเรื่องนี้มาก
อ่านแล้วรู้สึกดี
way to go!
-
โซโล่น่ารักอ่ะ เค้าชอบพระเอกขี้หึงนะ ดูรักนายเอกดีออก ชอบๆๆๆๆ
แต่พี่แกหึงออกหน้าออกตามากมาย อันตราย อย่างมีสิทธิ์ได้มีเรื่องเพราะความหึงแน่นอน
จะมีนายเอกเรื่องไหนชอบแนวเพลงแบบนี้เหมือนพรีสต์อีกมั้ยเนี่ย อนุรักษ์ไทยมาก มอบโล่ห์ให้เลย
มาต่อบ่อยๆนะค้า คนเขียนอย่าเอาใจแต่คู่นู้นซี่ เดี๋ยวคู่นี้น้อยใจนะ อิอิ
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังค่า
-
ฮาอ่ะ :laugh: :m20:
โซขี้หึงมากมาย
ขนาดแฟนเพื่อนยังหึง ก็หนูพรีสต์น่ารักนี่นา
ชอบตอนร้องเพลงนี่แหละ ถึงจะร้องไม่เพราะแต่มันออกมาจากใจใช่ไหมละ o13
-
:เฮ้อ: นี่ไปเดท หรือไปแข่งหึง
แต่ก็เข้าใจ รักมากหึงมาก o13
แล้วเอียโซโล่จะไปแดนซ์กับเมียมั๊นคะ?? :laugh:
-
:impress3: น่ารักกกกมากกกกกกกกกกกกกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่เห็นว่าพรีตส์ควงโซโล่มาเลยไปอ่านฮักมาซะก่อน
เป็นเดทที่ง๊องแง๊งมากเลยคะคุณทั้ง2 ช่างเป็นคู่ที่ธรรมดาสามัญ
เหมาะกับการผ่อนคลายจริงๆ เลยจ้า อยากอ่านตอนหน้า คุณชาย
เธอจะไปม้วนอยู่หน้าเวทีหมอลำ เออโน๊ะ จะเป็นอย่างไร
สารภาพอะไรบางอย่าง ตลอดมาเข้าใจผิดและคิดว่าพระเอกเรื่องนี้ชื่อ
โซโล ที่เป็นยี่ห้อกุญแจมาตลอด และติดภาพแบบนั้นมาจนถึงเมื่อวาน
จนมาอ่านตอน โซโล่ ฉายเดี่ยวอะไรนั้น ถึงรู้ว่า พระเอกของเราชื่อ
โซโล่ ที่แปลว่า single alone one lonely นี่ต่างหากล่ะ ฮารับปีใหม่เลยงานนี้ โซโล่เอ้ย
-
บ้าหมอลำด้วยเห้ย
แล้วคุณชายจะฟังรู้เรื่องมั๊ยนั้น
-
มารอต่อจ้า ทั้ง สองเรื่องเลย
-
นั่งฟังแกร้องลูกทุ่งเป็นชั่วโมง แล้วยังชวนไปดูหมอลำต่ออีกเนี่ยนะ
โซโล่เปลี่ยนรสนิยมมาชอบแนวเดียวกันด่วน ไม่งั้นได้กระอักแน่ :laugh:
-
ไอ้สองคนนี่ ไปเดทประสาอะไรกันเถียงกันตลอด
แถมโซโล่ยังขัดใจพรีตส์ได้ทุกเรื่องสิน่า
แต่สุดท้ายแล้วเมื่อพรีตส์ต้องการโซก็ไม่ขัดข้อง ชิมิ ยังไงก็ต้องตามใจเมียไว้ก่อน
ส่วนเรื่องขี้หึงขี้หวงนี่ก็เหลือเกินจริงจริ๊งโซโล่
นี่ถ้าทำได้นะโซมันคงอยากขังพรีตส์เอาไว้แต่ข้างในบ้านแน่ๆเลย 5555
:pig4: & สวัสดีปีใหม่ 2555 น้องปอยด้วยนะจ๊ะ ขอให้มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง เรียนเก่งๆได้เกรดเอๆ
คิดสิ่งใดก็ขอให้สมปรารถนานะจ๊ะ
และอย่าลืมว่าคนอ่านรออ่านตอนต่อไปอยู่จ้า :3123:
-
สวัสดีปีงูใหญ่จ้าน้อง poypoy :pig3:
ขอให้มีความสุข อย่าเจ็บ อย่าจน เขียนนิยายให้สมองแล่นไหล
เหมือนงูใหญ่เลื้อย เลยน้า :L1:
+1 ให้นะจ้ะ :call:
-
อ่านทันแล้ว 1 วันเต็มๆ เป็นเรื่องที่ฮามาก
โซมันทั้งรักทั้งหลงเมียมันเลย ส่วนวินฮักเนี่ียเดี๋ยวตามไปอ่านอีกเรื่อง :-[
-
พรีสต์เอ้ย ชวนโซโล่ไปดูหมอรำ คุณชายซะขนาดนั้นจะไหวเหรอ
โซโล่ก้อโคตรขี้หึงขี้หวงเลยอะ คิดซะว่า "ของของเราดี มีคนอยากได้ อยากมองมองไป ยังไงก้อของกู
-
ตามอ่านทันแล้ว อยากจะกรี๊ดดด สนุกดีอ่ะ ชอบพรีสและก็ฮัก
-
:laugh:
-
เกินไปไหมโซโล
-
โอยยยย น่ารักอ่า
-
อยากไปดูหมอลำด้วยคน
-
ตามเม้นทันซะที
ชอบโซ่โล่กับพรีสมาาาาา
-
ชอบเรื่องนี้จัง ^^
-
โซโล่ก้อหึงเกินป๊ายยยย
แต่ก้อน่ารักดีอ่านะ
-
น่ารักอ๊ะ ชอบมากมาย อิอิ มาต่ออีกนะจ๊าาา
ว่าแต่คุณปอยมีโครงการจะรวมเล่มมั้ยคะ อยากได้รวมเล่มอิอิ ทุกเรื่องเลยน๊าาา
-
เย้ ตามอ่านทันแล้ววว >w<
55555 สุดท้ายของการเดท หมอลำซิ่ง 5555 น่ารักน่าหยอกดีจังคู่นี้ ><
แล้วฮักกับวิน จะเป็นอย่างไรต่อไป :laugh:
-
:z3:โอ้ววววววววว. ตามมาย้อนอ่านเรื่องนี้แบบม้วนเดียวจบ. อุกรี๊ดดดดดดดดด ค้างคาใจเรื่องคู่นี้มานานแล้วค่าา่่า
มันเป็นเยี่ยงนี้เอง. แต่ว่ามาอ่านแล้วเรื่องนี้ยิ่งทำให้คลั่งคู่วินเลิฟเข้าไปอีกค่าาาาาา. จะลงแดงแล้ววววววว. อยากอ่านวินเลิฟต่อฮว้ากกกกกก
:z3:
ปูเสื่อรอตอนต่อทั้งสองเรื่อง
-
พรีตส์น่ารัก โซโล่ก็เท่นะเนี่ย
โมฟกับเรียว เขาก็ว่าคุ้น ๆ
รอตอนต่อไปของทุกเรื่องค่ะ
-
เย้!! ตามอ่านทันแล้ว :กอด1:
โซโล่แกจะหึงอะไรขนาดนั้น หึงแล้วเหวี่ยงไปทั่วเลย
กะทั่งเพื่อนของเมียยังไม่เว้น -"-
พาโซโล่ไปดูหมอลำจะเป็นไงเนี่ย
-
หมอลำอ่ะน่ะ เก๋ดีอ่ะ
-
ตอนที่ 32
“มึงไม่ไปด้วยเหรอวะ?”ผมหัวเราะคิกๆ เมื่อเห็นหน้าลำบากใจของไอ้โซโล่ ไม่ได้แกล้งมันหรอกนะแต่อยากจะให้มันไปดูด้วยเฉยๆ แต่เมื่อมันไม่อยากไปผมก็ไม่บังคับมันหรอกครับ
“กูอยากไปดูกับมึงนะโว้ย ไปสนุกด้วยกัน”
“...”ไอ้โซโล่เหลือบมามองผมด้วยสายตาแปลกใจ ผมก็พยายามเก๊กหน้าจริงจังสุดๆ ผมอยากให้มันไปด้วยนี่น่า ก็ไม่ได้บังคับนะ แค่อยากให้ไปด้วยเท่านั้นเอ๊ง ผมก็ถามมันซ้ำไปซ้ำมาจนกระทั่งมันรำคาญตอบตกลงนั้นแหละครับ หึๆ สนุกน่า ไม่ต้องห่วง!
ผมกับไอ้โซโล่ขับรถมาจอดทิ้งไว้ไกลพอสมควรครับ แค่จอดรถคนก็มองกันพรึบแน่ะ ไม่ให้มองได้ยังไงวะ รถ koenigsegg cxx คันดำเจ้าเก่าของไอ้โซโล่มันแหละครับ รถนอกสุดสวยมาเทียบท่าจอดดูหมอลำ ก๊ากกกกกก!!! ขนาดกูยังฮาอ่ะ ตอนลงมาจากรถไอ้โซโล่แทบจะเอาปิ๊บคุมหัวเดินแน่ะครับ ไอ้โซโล่มันก็พยายามเก๊กหน้านิ่งสุดชีวิต
ผมเดินนำหน้ามันแล้วยิ้มมาตลอดทาง ฮิๆ ขัดกับบรรยากาศข้างหลังที่ไอ้โซโล่มันดำทมึนสุดขีด พอมาถึงที่นัดหมายก็เห็นไอ้โจ้กับคนอื่นๆ มายืนรอกันอยู่แล้วครับ พวกเพื่อนๆ มองไอ้โซโล่กันอย่างแปลกใจกันออกหน้าออกตามาก ไอ้สตางค์อ้าปากเหวอเชียว หน้าโคตรตลกอ่ะครับ
ไอ้โจ้เตรียมเสื่อมาพร้อมแล้วพวกเราก็พากันไปจับจองสถานที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากหน้าเวที อยู่ใกล้ก็จะเงยหน้ามากไปมันปวดหัวครับ อยู่ไกลก็จะมองเห็นหมอลำตัวเท่ามด พอปูเสื่อปุ๊บไอ้พวกไม่เตรียมอะไรมาก็รีบนั่งจองพื้นที่เสื่อกันสลอน
“ห่า ทำไมพวกมึงไม่เตรียมมาเองวะ”
“โห เพื่อนโจ้ แค่นี้เองแบ่งๆ กันไปสิวะ”
“วันนี้ลำเรื่องอะไรวะ?”
“พระสุธน มโนราห์วะ”
พอนั่งลงผมก็หันมาถามไอ้โจ้เจ้าพ่อหมอลำประจำคณะเลยล่ะครับ มีหมอลำที่ไหนมีไอ้โจ้ที่นั้นครับและที่บ้านของมันก็เป็นคณะหมอลำใหญ่ด้วยนะ ถ้าผมไปเยี่ยมตายายก็จะแวะไปหาไอ้โจ้มันตลอดครับ ช่วงปิดเทอมนั้นแหละที่จะเยี่ยมตากะยายพร้อมครอบครัว
“กินอะไรไหม?”ไอ้โซโล่หันมาถาม ผมก็มองมันเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมา
“มึงจะไปซื้อเหรอวะ?”
“...”ไอ้โซโล่หันไปมองทางร้านต่างๆ แล้วทำหน้าลำบากใจที่จะไป แหงล่ะ คุณชายอย่างมันจะเคยซื้อของกินจากรถเข็นตามทางได้อย่างไงล่ะครับ!
“มึงก็ไปด้วยสิ”ไอ้โซโล่หันมาตอบด้วยใบหน้าตาย เออ กูคงไม่ปล่อยให้มึงไปเดินซื้อลูกชิ้นปิ้งหรือปลาหมึกย่างด้วยบัตรเครดิตของมึงแน่นอน! ผมหันมาบอกพวกเพื่อนๆ แล้วลุกขึ้นใส่รองเท้าเดินไปซื้อของกินกับไอ้โซโล่
ระหว่างที่เดินๆ หาของกินกันอยู่นั้น ไม่อยากจะบอกเลยว่ามันลำบากโคตรๆ ครับ ก็ไอ้คนที่เดินตามผมมาเนี่ยมันโคตรจะเด่นเลยอ่ะ ตัวก็สูงมากแถมหน้าตาก็จัดอยู่ในขั้นหล่อปานดาราดัง ผู้คนก็เลยมองมันกันเป็นตาเดียวเลยแน่ะ คงจะสงสัยว่าคนระดับนี้มันหลงมาเดินแถวนี้ได้อย่างไงล่ะมั้งครับ ดูการแต่งตัวของมันซีรัศมีคุณชายเปล่งประกายวิ๊งๆ
ผมเลือกซื้อนั้นซื้อนี้ไปเรื่อยๆ ตามทางที่มีรถขายของมาจอดขายนั้นแหละครับ ซื้อแล้วก็ให้ไอ้โซโล่มันถือ เรื่องอะไรที่ผมจะถือเต็มไม้เต็มมือวะ มีแฟนต้องใช้ให้คุ้มหน่อยล่ะครับ ผมยืนซื้อปีกไก่เล็กๆ ที่ย่างร้อนๆ ได้กลิ่นหอมๆ ก็น้ำลายไหลแล้วล่ะครับ ซื้อไปหลายๆ ไม้เผื่อเพื่อนๆ ช่วยกันแคะกระดูกครับ
“ซื้อแค่นี้ก็พอแล้วมั้ง กลับเหอะ”
“...”ไอ้โซโล่หันมามองผมด้วยสายตาประมาณว่า ‘ถ้ามึงซื้ออีกกูจะเหวี่ยงถุงใส่หน้ามึง’ ซื้อแค่นี้เองมึงแค่เดินตามหลังกูเหนื่อยไรวะ! ผมกับไอ้โซโล่ก็พยายามเดินกลับมาที่นั่งเดิมที่ตอนนี้คนมาจองพื้นที่เต็มไปหมดเลยล่ะครับ เดินออกมาน่ะง่ายแต่ตอนเข้ามันลำบากสุดๆ เลยล่ะ
แถมผมเบื่อจริงๆ กับเสียงซุบซิบตามรายทางที่เดินผ่านมา มันจะไม่เบื่อเลยนะถ้าพวกนั้นชมผมบ้างแต่นี่พูดถึงไอ้โซโล่คนเดียวเลยนี่หว่า เฮ้ย! พวกมึงเห็นกูเดินมากับไอ้โซโล่มันไหมเนี่ย พูดซะกูเป็นคนไร้ตัวตนไปเลยนะ หน้าตาผมก็ไม่ได้แพ้ไอ้โซโล่มันเท่าไรหรอก!!
“อย่างกับพระเอกในนิยายเลย”
“หล่ออ่า”
“ไม่น่าเป็นแฟนกับทอมเลย”
ใครทอม!!?
มึงเบิกตาให้ดีๆ สิวะ
กู ผู้ชาย แมนเต็มร้อย!!
ผมถอดรองเท้าแล้วนั่งลงอย่างอารมณ์เสีย วางถุงในมือไว้กลางวง พวกอีแร้งก็รอลงอยู่เลยครับ พอวางปุ๊บลงแหบกันทันที ผมไม่สนใจหันไปมองเวทีที่เริ่มเพลงเปิดวงแล้ว ไอ้โซโล่มันก็นั่งลงข้างๆ ผมนั้นแหละครับ
“มีแฟนรวยมันดีอย่างนี้นี่เอง!”ไอ้สตางค์มันกินไปพูดไปด้วยความอิจฉา
“กูก็รวยนะ”ไอ้บู๊ลิ้มมันรีบพูดขึ้นแต่โดนไอ้สตางค์มันหัวเราะเยาะ
“รวยหนี้น่ะกูเชื่อ”
“เปล่า กูรวยความรักวะ ความรักที่กูมีให้มึงมหาศาลนับค่าไม่ได้”
“ฮิ้วววววววว!!! มาแล้ววลีเน่าของท่านจอมยุทธิ์บู๊ลิ้ม”
ไอ้แซมตบมือแปะๆ ชื่นชมความเน่าไม่เสื่อมคลายของไอ้บู๊ลิ้ม ไอ้สตางค์ก็ทำกระแดะหน้าแดงแล้วตีแขนผัวของมัน พวกมึงมาดูหมอลำหรือมาสวีตกันวะ!? แล้วพวกมึงแถวนี้ก็เหมือนกันมองอะไรนักหนาวะ ไม่เคยเห็นคนหรือไง ดูหมอลำไปสิโว้ย มองอยู่ได้ไอ้โซโล่น่ะ จะมองมันจนสึกเลยหรือไง!? อะไรตอนนี้แมร่งก็ช่างขัดตาของผมไปหมดครับ
“กูอยากลองกินบ้าง”ไอ้คุณชายมันมาสะกิดผมแล้วชี้ไปที่ลูกชิ้นปิ้ง มีมือไหม หยิบเอาเอง!
“อยากกินก็หยิบเองสิวะ กูดูหมอลำอยู่”
“มันอยู่ใกล้มึง”
“ก็ข้ามไปเอาสิ ไม่เห็นยาก”
“...”ไอ้โซโล่มันไม่ได้พูดอะไร ขยับตัววางมือไว้ข้างหลังของผมแล้วโน้มตัวเอื้อมไปเอาลูกชิ้นผ่านหน้าผมไป แมร่ง นี่จงใจหรือเปล่าวะ ผมมองไอ้โซโล่เขม็ง นี่มันเล่นกอดกูโชว์ชาวบ้านเขาเลยใช่ไหม!? ไอ้โซโล่ก็ทำหน้ามึนนั่งกินลูกชิ้นไปไม่รู้เรื่อง
“มันก็โอเคนะ”ไอ้โซโล่มันกินแล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง ไอ้คุณชายที่กินแต่ไบท์ไม่เคยเจอลูกชิ้นกลมๆ ถูกๆ ล่ะสิ ผมมองไอ้โซโล่แล้วยิ้มๆ มันทำหน้าเหลือเชื่อมองลูกชิ้นในมือแล้วกินต่อ ผมเหลือบไปมองถุงที่ถูกพวกแร้งถึกทั้งหลายแหบจะหมดอยู่แล้ว กูว่าซื้อมาตั้งเยอะแต่ทำไมมันหมดเร็วแบบนี้วะ ผมก็จิ้มขนมครกมา
“มึงลองนี่ อร่อยเหมือนกัน”
“...”ไอ้โซโล่มันหันมามองผมเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากงับไปแต่โดยดี ผมมองมันเคี้ยวคิ้วมันขมวดเข้าหากัน
“ก็ดี”
“กูชอบขนมครกนะ อร่อยออก”ผมหันไปจิ้มมากินเองแล้วยัดเหยียดขนมเบื้องให้กับไอ้โซโล่ มันก็บ่นว่าหวานเกินไป
“มองหน้ากูทำไมวะ?”
“ไม่ให้มองมึงแล้วจะมองใคร?”
“ดูหมอลำไปสิวะ”ผมดันหน้าของไอ้โซโล่ให้หันไป มันก็จับแขนของผมออกจากหน้ามัน
“กูฟังไม่รู้เรื่อง”
“เดี๋ยวกูแปลให้มึงฟังไหม?”
“ไม่ต้อง มึงดูไปเถอะ”
ผมก็หันไปดูหมอลำต่อ ไอ้โซโล่มันนั่งเงียบจนผมเกือบจะลืมมันไปล่ะ ถ้ามันไม่หันหลังแล้วเอนตัวมาพิงผม ผมหันมามองมันที่หลับตาเหมือนจะนอน
“โซโล่?”
“ง่วง ร้อน หนวกหู”มันบ่นสั้นๆ ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ลืมตานั้นแหละครับ นี่ผมเอามันมาทรมานหรือเปล่าวะ? มันฟังไม่รู้เรื่องแถมยังเสียงดังมากด้วย ผมก็ไม่ค่อยชอบเสียงดังนะแต่สำหรับหมอลำแล้วมันข้อยกเว้นวะ
“นอนดีๆ สิวะ เมื่อยไหล่”
“...”ไอ้โซโล่มันก็ไถลตัวมานอนบนตักของผมแทน เออ เมื่อกี้เมื่อยไหล่ตอนนี้กูรู้สึกว่าเหน็บจะกินขาแล้ววะ! ผมบ่นอะไรไม่ได้มากหรอกครับเพราะไอ้บ้าโซโล่มันชิงหลับตานอนไม่สนใจโลกไปแล้ว ผมถอนหายใจเบาๆ เอาเถอะ ผมผิดเองที่เอามันมาทรมานแบบนี้ มองไปที่พวกเพื่อนๆ ที่จ้องมาทางผมแล้วยิ้มเขินๆ
อะไรของพวกมึง!!?
กูต่างหากที่ต้องอาย!
“มองอะไรของพวกมึง ดูหมอลำไปสิวะ!”
“ไอ้พรีสต์หน้าแดงถึงหูเลยวะ!!”
“อยู่กับผัวแล้วมึงดูน่ารักขึ้นนะพรีสต์”
“ไม่ต้องมาแซวกู!”
ผมพยายามจะไม่สนใจเจ้าพวกที่ยิ้มล้อเลียนพยายามโฟกัสไปที่เวทีกำลังดำเนินเรื่องไปอย่างเข้มข้น หลุบตามองไอ้ตัวต้นเหตุที่นอนอยู่บนตักแล้วยิ้มนิดหน่อย รีบหุบยิ้มเมื่อเห็นไอ้พวกส่วนเกินนั่งหัวเราะคิกคัก อะไรของพวกมึงวะ คนมีความสุขมันก็เป็นแบบนี้แหละ พวกมึงอิจฉาใช่ไหมล่ะ!?
ผมนั่งดูหมอลำอย่างมาราธอนเลยครับ เกือบถึงเที่ยงคืนแน่ะกว่ามันจะจบเรื่องจบราว ปลุกไอ้โซโล่ที่นอนทับขาผมจนเหน็บกินแล้วกินอีก ไอ้บ้านั้นก็สะลืมสะลือขึ้นมาอย่างงงๆ เร็วๆ โว้ยไอ้โจ้มันเก็บเสื่อไล่ที่แล้ว ไอ้โซโล่มันก็ลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาให้ผมที่ยังนั่งแหม็บอยู่ที่เดิม อยากบอกว่ากูลุกไม่ได้ เหน็บกินขากูสองขาเลย!
“เป็นไรวะ?”
“เหน็บแดกเพราะมึงนั้นแหละ สัด”
“แล้วทำไมไม่ปลุก”ไอ้โซโล่มันถอนหายใจเบาๆ แล้วดึงผมลุกขึ้น รู้สึกขามันไม่มีความรู้สึกเลยวะ
“เดินไหวเปล่าวะ?”ไอ้โจ้มันเก็บเสื่อแล้วลุกขึ้นมาถาม ผมก็พยักหน้าเกาะไอ้ต้นเหตุมันไปนั้นแหละครับ พวกผมโบกมือลาทางใครทางมัน ไอ้โซโล่มันก็พยุงผมมาที่รถ จริงๆ แล้วมันจะอุ้มผมแล้วล่ะ แต่ผมหน้าบางไปไม่กล้าให้มันอุ้มท่ามกลางสายตาของชาวบ้านหรอกครับ
“สนุกเปล่าวะ?”
“กูนอน”
โอเค มึงนอน!
กูไม่น่าถามให้โง่เลยนะ
“มึงหิวไหม?”ไอ้โซโล่มันขับรถอยู่ก็หันมาถามผม
“กินตอนนี้อ้วนนะมึง”
ตอกย้ำจุดอ่อนของมันไปครับ ไอ้โซโล่ก็เงียบไปเลย เอาน่า ผมรู้ว่ามันถามเพราะเป็นห่วงว่าผมจะหิวหรือเปล่า แต่ผมไม่ได้หิวอ่ะ ตอนนี้ขาก็กลับมาเป็นปกติแล้วล่ะครับ ไปดูหมอลำมันม่วนถึงใจอีหลีถึงจะเหน็บกินขาก็ตามเถอะครับ แค่ไอ้โซโล่มันตามไปก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว! ผมนั่งยิ้มกับตัวเอง เวลาแบบนี้รู้สึกดีเนอะ รู้สึกมีความสุขไปหมด เล็กๆ น้อยๆ ก็มีความสุขได้ ไอ้โซโล่หันมามองมันไม่ได้พูดอะไรครับ
“โซโล่”
“หือ”
“ไม่รู้ว่าผีห่าตัวไหนทำให้มึงกับกูมาเจอกันได้เนอะ”
“ผีหัวเงินๆ”ไอ้โซโล่มันพึมพำกับตัวเอง อะไรเงินๆ วะ? ผมเลิกคิ้วแล้วมองมัน ไอ้โซโล่มันก็หันมามองผม
“ไม่เห็นต้องไปสนใจ รู้แค่ว่าตอนนี้มึงมีกูก็พอ”
“อืม!”ผมยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า
มึงก็มีกูเหมือนกันนะโซโล่!
ถ้ากำลังมีความสุขเวลามักจะผ่านไปรวดเร็วเสมอแหละครับ แป๊บๆ เนี่ยก็จะใกล้ไฟนอลของเทอมที่หนึ่งแล้วน่ะเนี่ย ผมกับไอ้โซโล่ก็ยังเลิฟกันเหมือนเดิม ไม่ต้องอิจฉานะครับ สองอาทิตย์ที่ผ่านมามีอะไรๆ ตื่นเต้นเยอะแยะเลยล่ะครับ เป็นสองอาทิตย์ที่ผมมีความสุขสุดๆ แต่อาจจะเป็นสองอาทิตย์แห่งความทุกข์ของใครบางคน
อ๊ะๆ เดาสิว่าใครรรรร~
แม่นแล้วครับพี่น้อง!!!
มันคือไอ้วินเซอร์นั้นเอง!!!! :jul3:
ยังจำกันได้ไหมครับตั้งแต่เลิฟโฮเต็ลนั้นแล้วดูเหมือนว่าไอ้วินเซอร์กับไอ้ฮอยฮักมันจะแตกหักกันอย่างรุนแรงมาก และดูเหมือนไอ้ฮักของเรามันจะเย็นยะเยือกเพิ่มเลเวลขึ้นเรื่อยๆ เหมือนฮอยฮักเมื่อสมัยมอปลายที่คงความโหดไว้อย่างครบถ้วน วันๆ ไม่ได้ทำอะไรครับพวกผมนั่งรอดูละครชีวิตบัดซบของไอ้วินเซอร์มันครับ สะใจวะ!!! สมน้ำหน้าไอ้หัวขาว!
ช่วงนี้ถ้าคุณเห็นไอ้วินเซอร์มันมาสิงสถิตที่คณะผมก็ไม่น่าแปลกใจหรอกครับ มันมาทุกวันนั้นแหละ ว่างปุ๊บมาปั๊บขนวิธีสารพัดมาตามง้อตามจีบไอ้ฮอยฮักมัน จนเป็นข่าวดังทั่วมหาลัยแน่ะครับ และดูเหมือนท่านคณบดีจะห่วงใยสวัสดิภาพลูกชายสุดรักมากตามประกบไม่ให้ไอ้วินเซอร์เข้าใกล้ และเป็นที่มาของวิญญาณเศร้าสลดนั่งทำหน้าง่อยเป็นหมาอยู่แถวนี้ไงล่ะครับ
“ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยสิวะไอ้วิน”ไอ้ชินเข้ามาปลอบใจเพื่อนแต่ไอ้เพื่อนเลวมันส่งสายตาเหี้ยมให้ครับ ทำดีไม่ขึ้นหรอกกับไอ้วินเซอร์น่ะ อย่าไปปลอบใจมันเลยวะชิน ไอ้ชินน้อยก็เดินกลับมาอย่างง่อยๆ แล้วนั่งลงข้างๆ ไอ้โซโล่ ปล่อยให้มันดื่มดำกับความเศร้าโศกของมันไปเถอะไอ้วินเซอร์น่ะ!
( เอาล่ะครับ~!!! ยินดีต้อนรับสู่การแข่งขันครั้งสุดท้ายของการชนคณะ!!! )
( ตอนนี้พวกเรายืนอยู่ที่ไหนคะคุณแทน? )
( คณะของผมเองครับ คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์!!! )
( เย้~!!! )
อ๊ะ นั้นพี่แทนกับพี่น้ำหวานกำลังเปิดตัวการชนคณะครั้งสุดท้ายแล้วครับ ผมก็ต้องนั่งรอคิวกันสักหน่อย อาทิตย์ก่อนมันส์สุดยอดครับ อาทิตย์ก่อนต้องทำภารกิจลับของแต่ละคนให้สำเร็จและห้ามให้ใครรู้ว่าทำภารกิจอะไรอยู่ ระหว่างนั้นเราก็จะเล่นเกมต่างๆ จนกระทั่งมีคนทำภารกิจสำเร็จก่อนแปดคนแรกก็ได้ผ่านมาสัปดาห์สุดท้ายครับ
( มาพบกับผู้รอดชีวิต เอ๊ย ผู้เข้ารอดสุดท้ายทั้งแปดคนดีกว่านะครับ )
( ค่ะ แปดคนสุดท้าย คณะวิศวะของเรารอดเหลือแค่สามคนค่ะ มีโซโล่ วินเซอร์และชิน ปีสาม! )
( คณะสถาปัตของเรารอดมาตั้งห้าคนแน่ะ ว้าว! โมพ เรียว เพ้นต์ ปีสี่ พรีสต์และฮอยฮัก ปีสามครับ )
พวกเราที่ยืนรอคิวอยู่ก็เดินเข้ามายืนเรียงหน้ากัน พี่แทนมองพวกเราทีละคนแล้วยิ้ม พวกเราเจ็ดคน ครับ เจ็ดคน ไอ้ฮอยฮักมันติดธุระสำคัญมาไม่ได้ครับ ไอ้วินเซอร์บอกว่าไอ้ฮักมันไปทำงานที่ฝรั่งเศสนู้นยังไม่ได้กลับมา มิน่าถึงไม่เห็นมันเลยสองสามวันมานี้ ก็เลยไม่มีละครโศกของไอ้วินเซอร์ให้ดู ละครโศกล่าสุดแรงมากครับไอ้วินเซอร์มันตามง้อแบบสุดๆ ขนดอกไม้มาให้ทุกวัน ไอ้ฮักมันก็เมินไม่รับแต่ก่อนที่มันจะหายไปนั้นได้ทำไอ้วินเซอร์ช็อกจนเป็นสภาพแบบนั้นแหละครับ มันรับช่อดอกไม้แล้วฟาดไอ้วินเซอร์ด้วยช่อดอกไม้นั้นแหละแล้วขว้างทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ขนาดผมกับไอ้โซโล่ยังอึ้งเลยแล้วไอ้วินเซอร์มันจะช็อกกว่าขนาดไหน
( บรรยากาศเย็นๆ หน้าคณะสถาปัตที่ไร้ผู้คนแบบนี้มันรู้สึกแปลกๆ อย่างไงไม่รู้แฮะ )
( มันเป็นบรรยากาศของความตื่นเต้นอย่างไงล่ะคะแทน )
( ใช่แล้วครับ บรรยากาศแบบนี้เหมาะสำหรับการแข่งขันที่ดุเดือดเผ็ดมันส์ครั้งสุดท้ายที่จะรวมทุกอย่างไว้ในรอบนี้ ไม่ว่าจะเป็น... )
( การใช้สมอง!! )
อ๊ะ ตูไม่ค่อยมีแฮะ
( พละกำลัง!! )
หือ? ไม่แน่ใจว่ามีหรือเปล่า?
( และทักษะการหนี! )
โอ้!!! อันนี้ใช่เลย!
( ครั้งนี้ภารกิจมีชื่อว่าล่าสมบัติ !! เยสสสสส!!! )
( คิลเลอร์!! คิลเลอร์!!! คิลเลอร์!! )
พี่แทนกับพี่น้ำหวานตื่นเต้นดี๊ด๊ากันอยู่สองคน ปล่อยให้พวกเรายืนงงกัน
( เอาล่ะๆ น้ำหวานพวกเราตื่นเต้นกับมากเกินไปแล้ว มาอธิบายกติกาให้ทุกๆ คนฟังกันดีกว่า! )
( ค่ะ! วันนี้กติกาจะเป็นอย่างไรคะแทน? )
( ตอนนี้พวกคุณทั้งหมดเป็นนักล่าสมบัติ! แน่นอนว่าอยู่ในตึกนี้มีสมบัติซ่อนไว้อยู่ครับ โดยเราจะให้ทุกคนค้นหากุญแจไขกล่องสมบัติที่มีอยู่เพียงดอกเดียวเท่านั้นที่จะไขได้ ดังนั้นผู้ชนะจะมีผู้แค่คนเดียวเท่านั้นครับ! )
( และที่สำคัญที่สุด สมบัติมีนักฆ่าเป็นคนเฝ้าสมบัติเพื่อไม่ให้มีใครเข้าไปเอาได้และนักฆ่าก็จะตามกำจัดคุณออกจากการแข่งขัน นักฆ่าคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นไกลค่ะ เขาคือหนึ่งในแปดผู้เข้ารอบสุดท้ายเนี่ยแหละ เพราะฉะนั้น... )
( อย่าไว้ใจใคร นอกจากตัวคุณเอง!! )
( อย่าลืมว่าผู้ชนะมีคนเดียวเท่านั้น! )
ผมยืนใจเต้นตึกๆ มองซ้ายมองขวา ผมไม่ใช่นักฆ่าแน่นอนครับ แต่เมื่อกี้เหมือนเห็นไอ้โซโล่มันยิ้มที่มุมปากแวบหนึ่งนะครับ หรือว่าผมกำลังยืนอยู่ใกล้นักฆ่าวะ!! ผมพยายามแอบสังเกตแต่ละคน วันนี้มีแต่คนแปลกๆ ไป พี่โมพที่เคยเงียบกลับยิ้มที่มุมปาก พี่เรียวก็แปลกๆ วันนี้เงียบผิดปกติมาก พี่เพ้นต์วันนี้ดูซีเรียสๆ ไม่ยิ้มเหมือนเดิม ไอ้ชินก็แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ไอ้วินเซอร์ที่เศร้าแดกอยู่ก็ทำตาเป็นประกายเชียว ส่วนไอ้โซโล่มันก็แปลกๆ มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ ไม่คุยกับผมเลยถ้าผมไม่เข้าไปคุยก่อนมันก็ไม่คุยด้วย
ทำไมมีแต่คนทำตัวน่าสงสัยแบบนี้วะ!!?
( เราจะให้ป้ายชื่อห้อยคอไว้ครับ รักษาป้ายนี้ไว้ให้ดีๆ เพราะชะตาของคุณจะขึ้นอยู่กับป้ายนี้ ถ้ามีคนฉีกป้ายชื่อของคุณขาดแสดงว่าคุณถูกกำจัดออกจากเกมครับ! )
( เราจะให้เข้าไปทีละคนตามลำดับการทำภารกิจสำเร็จจากครั้งที่แล้วนะค่ะ ล่าสมบัติ ค้นหากุญแจและระวังนักฆ่า! )
( เอาล่ะ! )
( ถึงเวลาล่าสมบัติแล้ว!!!! )
TBC.
กลับมาอัพคู่กัด อิๆ ไม่ได้อัพมาเกือบยี่สิบวันได้ โฮ เกือบเดือนแล้วน่ะเนี่ย
มาย่องอัพให้ก่อนจะไปศึกษานอกสถานที่(พูดง่ายๆ คือตูไปเที่ยวววววว)
กลับมาพร้อมกับการชนคณะครั้งสุดท้าย ใครจะเป็นผู้ชนะกันนะ?
แล้วใครคือนักฆ่า? หนึ่งในนี้จะมีคนที่ได้สมบัติไปครอง!!!
ติดตามตอนต่อไปจ้า~
ปล. โพลล์ที่ให้โหวตว่าใครจะเป็นคนชนะการชนคณะครั้งนี้ มาดูผลโหวตกัน!
คุณคิดว่าใครจะเป็นผู้ชนะของการชนคณะวิศวะวิศวะถาปัตถาปัตครั้งนี้???
พรีสต์ 10%
โซโล่ 1%
ฮอยฮัก 68%
วินเซอร์ 1%
พี่เพ้นต์ 1%
ชิน 2%
พี่เรียว 10%
พี่โมพ 7%
จากคนโหวตทั้งหมด 204 คน!!
ป๊าดดดดดดดดดดดด!!! คนโหวตให้ท่านเทพล้นหลาม แต่ท่านเทพไม่อยู่!!!
แล้วทำไมคุณชายแกโดนโหวตน้อยจังหว่า
พรีสต์มาคู่พี่เรียวเลยทีเดียว มีคนหวังพรีสต์ไว้มากนะเนี่ย
พรีสต์เอ๊ย จะไหวไหมลูก?
-
:กอด1:
ให้ฮักงอนนานๆเลย!! :laugh:
ใครเป็นนักฆ่าเนี่ย...ทำไมชนคณะไม่รอฮักอ่ะคะ!! :serius2:
เดินมางปลอดภัยนะคะพี่ปอย
:L2: :L2: :L2:
-
เย้มาแล้ววว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด มาแล้ว ดีใจๆๆๆๆ
เชื่อแล้วว่าโซโล่นี่คุณชายขนานแท้ เป็นเจ้าชายอยู่แต่ในรั้วในวังรึไงคะพ่อคู้ณณณ ลูกชิ้นธรรมดาแบบนี้ยังไม่เคยกิน :laugh:
ศึกชนคณะรอบสุดท้ายน่าติดตามมากมาย ตื่นเต้นแทน
จะเป็นยังไงน้อ กติกาเกมน่ากลัวอ่ะ งานนี้พรีสต์โดนล่าชัวร์ๆ แล้วนักฆ่านี่ใครกันละเนี่ย แล้วสรุปใครจะชนะ
แบบนี้มันค้างนะค้า มาต่อไวๆน้า
ปล.เที่ยวให้สนุกนะคะ
-
เพียงแค่คิดว่าถ้าโซโล่เป็นนักฆ่า ก็สนุกแล้ว 555
-
กรี๊ดดดด ด ด! ได้เม้นแรกๆด้วยอ่ะ ว๊า ย ยดีใจอย่างแรง กระโดดดึ๊งดั๊งไปทั่วห้อง 5555
โฮะๆๆ เกือบลืมไปเชียวชนคณะยังไม่จบ เอ่า เราเป็นกำลังใจให้พวกนายน๊ะ แอบนึกออกพี่โมพเรียวมาโผล่ยุที่นี้เอง ><"
:: :-[ :o8: :o8: :o8:
-
ลุ้นโคตร น่าสนุกมาก
-
งานนี้จะขาดฮอยฮักได้ยังไง :eiei1:
-
อื้อหือ สมน้ำน่า วิน !
โซโล่ เทอไปดู หมอลำ
55555555 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
:jul3: สมน้ำหน้าวินเซอร์
น่าสนุกๆรอลุ้น
-
วินนายไปทำอะไรให้ฮักเราโกรธเคืองขนาดนั้น :a5:
ปกติฮักออกจะใจอ่อนกับวินเซอร์จะตาย
ภารกิจแต่ละอันนี้แนวตลอด แต่ละคนไฟแรงมาก :fire:
อยากรู้ใครเป็นนักฆ่าเฝ้าสมบัติกันนะ
คราวนี้ใครจะเป็นผู้คว้าชัย!!
อย่าไว้ใจใคร นอกจากตัวคุณเอง!!
ปล.คุณปอยขอให้เที่ยวสนุกนะค่ะ :z2:
-
อ๊ายยย
น่ารัก :z3:
-
ย้าฮู้ มาแล้ว :กอด1:
แล้วฮอยฮักจะโผล่มามั้ยอ่ะ
วินเซอร์จะตามง้อสำเร็จมั้ยน้อ
-
ชนคณะครั้งสุดท้าย
จะขาดฮอยฮักได้ไง
:L2: :L2:
-
ตื่นเต้นจังเลย มาต่อเร็ว ๆ นะ
-
นักฆ่า
คงไม่ใช่
ฮอยฮักหรอกน่ะ
เพราะบอกว่าแปดคน
-
ค้างอ้ะ ..ค้างงงงงงง T^T
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาาา
-
ขอให้ฮักโกรธวินเซอร์ข้ามปี หลายๆปี ให้ง้อซะให้เข็ด o18
-
:laugh: ง่วง ร้อน หนวกหู แต่พี่แกก็ยังหลับได้ เทพจริงๆ
นึกว่าจะได้เห็นช็อดเด็กโซโล่ลุกแดนซ์ซะอีก
แปดคนสุดท้าย ใครคือผู้รอด o18
-
กรี๊ดดดด ตอนใหม่มาแล้ววว ><
ชนคณะครั้งสุดท้ายเป็นเช่นไรกัน *[]*
แล้วฮัก จะยอมให้วินหรือป่าว >< หรือว่าจะ :beat: ต่อไป อิอิ
-
บู๊ลิ้มเสี่ยวมากอ่ะ! รวยความรัก~ 55.
พรีสต์โซโล่สวีทไม่เกรงใจใคร :o8:
-
เพิ่งรู้ว่าหมอลำเค้าเล่นเป็นเรื่องเป็นราว นึกว่าร้องเพลงอย่างเดียว
ฮักไม่มาแน่เหรอ ทำไมยังใช้คำว่า 8 คนอยู่ ก็ฮักไม่อยู่นิ ม้นควรจะ7 สิ
แต่ช่างเหอะ จำไม่ได้แล้วว่าอิวิน ก่อคดีไรไว้ทำให้ฮักโกรธขนาดนั้น
รอตอนต่อไป
-
โซโล่ต้องเป็น นักฆ่าแน่ๆ มันล่ะกะ
แต่ประเด็น คือ มันเกิดอะไรขึ้นที่เลิฟโฮเต็ลหนอ ท่านเทพถึงได้องค์ลงกับวินได้
-
สนุกแน่งานนี้!!!
-
ท่าทางน่าจะสนุกมากมายเนอะไอ้เกมล่าสมบัตินิ :laugh: :laugh:
โซโล่น่ารักอ่ะ ไปดูหมอลำด้วย ว๊ากกกก :z2: :z2: :z2:
-
แหมๆๆ เกมหนุกๆโหดๆอย่างนี้ ขาดฮักไปสักคนเหมือนขาดสีสัน
กลับมาก่อนเถิดหนูฮัก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ท่านเทพไปไหน
มาฆ่าวินเซอร์ซาาาาาาา
คู่เองพรีสต์โซโล่ เอาให้แรงๆๆๆ
หึหึ คู่ผัวเมีย คนอ่านละเหี่ยใจ หมั่นไส้
-
ถ้าโซโล่ หรือพี่เพ้นต์ เป็นนักฆ่า จะฆ่าพลีสต์ลงคอรึ?
-
5555555 haa baeb gnong gnong kha khuu nii!!!!
-
อ๊ากกส์ แล้วจะเป็นไงต่อ
อยากรู้ อิอิ
ว่าแต่ท่าเทพไม่อยู่เหรอออ อ๊า ไม่ย๊อมม
-
+1 ให้จ้า
นู๋พรีส ป้าเชียร์นู๋ นะ o15
สู้ สู้ สู้ นะนู๋ :เฮ้อ:
:call:
-
เย้ๆๆ สมน้ำหน้าวิน แอบสะใจเล็ก ๆ จัดหนักไปเลยฮอยฮัก แต่ว่าฮอยฮักไปไหนอ่ะ ทำอย่างนี้ถือเป็นการตัดคู่แข่งคนสำคัญไปเลยนะ
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตื่นเต้นนนนนน
-
สวีทกันในบรรยากาศหมอลำ "พระสุธน มโนราห์"
อ่านแล้วยิ้ม :z9:
-
ใครจะชนะนะและใครคือนักฆ่า
อยากรู้มากๆๆ
-
ใครคือนักฆ่า?????
ต้องรอลุ้นกันต่อไป
ถึงจะไม่เคยไปดูหมอรำแต่ถ้ารู้ว่ากลุ่มนี้ไปเราจะหนีลูกไปดูด้วยเลย
อยากเห็นโซโลนอนหนุนตักอ่ะ อยากเห็น :L2:
-
ใครเป็นนักฆ่าเนี่ย อ๊าก อยากอ่าต่อใจจะขาด
-
:L2: :L2: :L2:
-
นับถือโซโล่อ่ะ...อยู่เป็นเพื่อน(นอนหลับ)จนหมอลำจบเลยแฮะ
เอ...แล้วฮักโกรธอะไรวินน้า~ (เหตุการณ์ต่อเนื่องจากเลิฟโฮเทล)
รอลุ้นค่ะว่าใครจะเป็นนักฆ่า ที่แน่ ๆ หนูพลีสมันจะรอดมั้ยเนี่ย
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วว
-
ใครกันน๊า :z2:
-
มารอต่อนะคะ
-
แว๊กกกก มาอัพแล้วดีใจไ เที่ยวให้สนุกนะค้าบบบบ
-
น่ารักอ๊ะ ชอบมากมาย อิอิ มาต่ออีกนะจ๊าาา
ว่าแต่คุณปอยมีโครงการจะรวมเล่มมั้ยคะ อยากได้รวมเล่มอิอิ ทุกเรื่องเลยน๊าาา
เห็นด้วย อยากให้รวมเล่มเช่นกันค่ะ o13
-
อยากรู้ๆๆๆๆๆแล้วอ่า
-
ลุ้นต่อ ใครกันนะที่เป็นนักฆ่า
-
เห็นชื่อคนที่ผ่านเข้ารอบสุดท้ายแล้ว
พรีสต์เอ๊ย จะไหวมั๊ยเนี่ย :เฮ้อ:
แล้วยังต้องระวังและระแวงกันเองอีก
แต่ละคนน่ากลัวทั้งนั้น ยกเว้นพรีสต์จ้ะ
ไม่กล้าคิดให้พรีสต์เป็นผู้ชนะหรอกจ้า :laugh:
ขอยคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. ตอนควงกันไปดูหมอลำนี่น่ารักดีเนอะ
-
พรีสต้องชนะอยู่แล้ว
-
เกมส์น่าตื่นตาตื่นใจมาก
-
ไม่ใช่ว่านักฆ่าคือฮอยฮักน้า :laugh: แต่สะใจวินเซอร์ นี่แสดงว่าเล่นงานฮักหนักมากสินะ 555
ฮาตรง ผีห่าหัวเงินๆ พรหมลิขิตของโซพรีสต์มาจากพิษรักแรงหึงของวินเซอร์นั่นแหละ
รออ่านตอนต่อไป เป็นเกมที่น่าเล่นมากอ่ะ ><
-
โซโล่เป็นนักฆ่าแน่ๆ 55555
-
แอบนอกประเด็นดีใจเล็กๆที่เห็นฮักเวอร์ชั่นเจ้าชายน้ำแข็งกร๊าก สมน้ำหน้าวินเซอร์นิดนึง :laugh:
ส่วนงานนี้...ฮักไม่อยู่ให้เชียร์ o22 งั้นพรีสต์สู้เข้า!!
-
เหอๆๆๆ ปวดตาค่ะ ขอไปพักสายตาแปบ.....จะกลับมาอ่านต่อTwT อ่านไปได้ไม่กี่ตอนเอง
-
วินเซอร์รึป่าวน๊าที่เป็นนักฆ่า
-
ลืมแล้วว่าฮักโกรธเรื่องอะไร เหอะๆ
-
ฮักแอบมาเป็นนักฆ่าอ่ะป่าว คริคริ
-
ลุ้นว้อยยยยยยยย
-
กลับมาพร้อมกับการชนคณะ เย้ ..... แต่ละเกมที่สรรมาเล่นกันสุดฮาอะ
เราว่าโซโล่เป็นนักฆ่า เพราะทำตัวแปลกๆกับพรีสต์ ไม่รู้จะใช่รึเปล่า ลุ้นอ่านตอนหน้าอยู่นะคะ
-
ฮู้เร่ :mc4:
อ่านทันแล้ว
สนุกมากๆ ค่ะ o13
เดี๋ยวต้องหาอ่านเรื่องอื่นอีก
ตาแฉะแน่ :laugh:
-
ฮักไม่อยู่!!! แล้วใครจะชนะชนคณะล่ะเนี่ย
นักฆ่าคือใคร?!! เดาว่าโซโล่ มั้ง?
ปกติเดาไรไม่เคยถูกเลยนะ คราวนี้ไม่รู้จะถูกป่าว...
ปล.คราวหน้ามีหมอลำที่ไหน เอิ้นเฮานำเด้อ คึคึ
-
มาต่ออีกนะค่ะ สนุกดี ใครมันจะเป็นนักฆ่านิขอเดาว่านะจะเป็นฮอยฮักใช่ปะ :L2:
-
รอแล้วรอเล่า ใยเจ้าไม่มา คิดถึงแทบบ้า คู่รักสุดซ่าส์ โซพรีตส์
-
มารอ ปอยเน้อออ
-
ชูป้าย "รอ" ค่ะ
-
รอๆๆๆๆๆ
-
หลังจากเปลี่ยนชุดเป็นนักล่าสมบัติกันพร้อมหน้าเรียบร้อยแล้ว พวกผมก็มายืนเข้าแถวอยู่ที่หน้าบันไดฝั่งขวาของตึกเรียนคณะสถาปัต อ่า แบบนี้พวกสถาปัตก็ได้เปรียบสิครับ เพราะรู้เส้นทางอันซับซ้อนของอาคารเป็นอย่างดี ตอนนี้ผมต้องระวังและสังเกตพฤติกรรมของคนอื่นๆ ให้ละเอียด ไม่ว่าใครก็มีสิทธิ์เป็นนักฆ่าได้ทั้งนั้น!
( คนแรกที่ได้เข้าไปในตึกคือเรียวครับผม! เชิญคร้าบ~ )
พี่แทนเดินพาพี่เรียวไปปล่อยตรงเชิงบันไดจากนั้นพี่เรียวก็เดินลับไปในอาคาร ปล่อยไปตามลำดับที่ทำภารกิจสำเร็จเมื่ออาทิตย์ที่แล้วครับ แล้วก็ถึงคราวไอ้โซโล่ออกไปมันหันมาพูดกับผมเสียงเบา
“กูจะเข้าไปรอมึงนะ แล้วเจอกัน”
ถึงคิวไอ้วินเซอร์พี่แทนก็เข้าไปคุยกับมันอยู่นาน ไอ้บ้านั้นพยักหน้ารับแล้วยิ้มอย่างสนุกเดินเข้าตึกไปอีกคน จนกระทั่งมาถึงผมเป็นคนสุดท้าย พี่แทนและพี่น้ำหวานส่งยิ้มให้กับผม
“ยังจำการประมูลในอาทิตย์แรกได้ไหมพริตตี้?”
ผมพยักหน้า
“นั้นแหละจ้ะ เธอมีสิทธิพิเศษคือกำจัดใครก็ได้ในเจ็ดคนที่เหลือออกจากเกม”
“โดยที่จะต้องทำท่าบังคับนี้ ดูให้ดีนะพริตตี้”พี่แทนกระแอมแล้วถอยหลังออกไปจากผมสองก้าว จากนั้นก็ยกมือเท้าสะเอว พี่แกมองผมด้วยสายตามุ่งมั่น
“ด้วยอำนาจของท่านคิง ข้าขอสั่งให้จุดจุดจุดตายซะ เดธวิ๊ง~”
“...” ผมยืนมองด้วยอาการไร้อารมณ์ ไม่รู้จะรู้สึกอย่างไงกับสิทธิพิเศษตัวนี้ดี ทุกอย่างมันก็โอเคนะ ยกเว้นท่าโพสตอนจบนั้นแหละ สยองสุด!!! พี่ทั้งสองไม่ได้สนใจหน้าผมสักนิด รีบไล่ผมขึ้นไปในตึก ให้ตายเถอะมีสิทธิพิเศษทั้งทีทำไมมันต้องแลกด้วยความอับอายแบบนั้นด้วยวะ
ผมเดินระวังตัวซ้ายขวาหน้าหลัง เดินเลียบๆ กำแพงไปเรื่อยๆ พยายามเดินให้เบาที่สุดครับ ต้องหาที่ซ่อนสมบัติแล้วหากุญแจที่จะไปไขกล่องสมบัติสินะ อ๊ะ จริงสิ นักฆ่าอยู่ในพวกเราทั้งแปดคนนี่น่า หือ? ทำไมเป็นแปดคนล่ะฟ่ะ? หรือว่าพี่แทนกับพี่น้ำหวานจะจำผิด ไอ้ฮักมันไม่ได้มาด้วยสักหน่อย!
( ในที่สุดทั้งแปดคนก็ได้เข้าไปในตึกเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ! )
( ค่ะ สุดท้ายนี้ก็มีคำใบ้สำคัญที่จะบอกให้รู้ถึงสถานที่ซ่อนสมบัติให้แก่นักล่าสมบัติทั้งแปด ฟังให้ดีนะค่ะ )
( สิ่งที่ท่านต้องการนั้นอยู่ในตำแหน่งสูงสุดของคณะ! )
( ล่าสมบัติ ค้นหากุญแจและระวังนักฆ่า! )
( โชคดีนักล่าสมบัติทั้งหลาย!!! )
เสียงจากลำโพงที่ติดอยู่ทั่วอาคารเงียบไป ผมก็เริ่มขยับตัวอีกครั้ง แปดคนอีกแล้ว! พี่แทนกับพี่น้ำหวานพูดว่าแปดคนอีกแล้วครับ แสดงว่า...แสดงว่าไอ้ฮอยฮักมันก็อยู่ที่นี้ด้วยน่ะสิ!! ผมหยุดเดินเมื่อรู้ว่ามีฝีเท้าของใครบางคนเดินตามมา แย่แล้วโว้ย นี่ผมโดนเล็งตั้งแต่ต้นเกมเลยหรือไงเนี่ย!!?
ผมพยายามทำใจแข็งแล้วหันกลับไปมองคนที่เดินตามมา ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นเจ้าฮอยฮักเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ฮอยฮัก!? มึงใช่ไหมที่เป็นนักฆ่า!!
“ฮักมึงกลับมาตั้งแต่เมื่อไร ไหนไอ้วินเซอร์บอกว่ามึงไปทำงานต่างประเทศ!”
“เพิ่งกลับมาถึงแล้วมาที่นี้แหละ อาทิตย์นี้เล่นที่ตึกนี้งั้นเหรอ?”ไอ้ฮักตอบกลับมาแบบเรียบเฉยเป็นปกติมันหันมองซ้ายมองขวาอย่างสนใจ ก่อนจะหันมามองผมอีกครั้ง
“ไอ้พรีสต์อธิบายกฎให้ฟังหน่อย พี่แทนแมร่งอธิบายโคตรเร็วแล้วก็ผลักให้กูเข้ามาเนี่ยแหละ กูงง ระวังนักฆ่าอะไรวะ?”
ผมยืนระแวงมันแล้วครุ่นคิดในหัว ไอ้ฮักมันเพิ่งกลับมาคงจะไม่รู้เรื่องอะไรหรอกมั้ง แล้วอีกอย่างมันไปทำงานต่างประเทศเลยนะโว้ย จากอาทิตย์ที่แล้วที่ทำภารกิจลับของแต่ละคนเขาเรียกไปมอบภารกิจก่อนจะแข่งขันหนึ่งวันนี่น่า แล้วนี่คงจะติดต่อคนที่เป็นนักฆ่าก่อนหนึ่งวันแน่ๆ ไอ้ฮักมันอยู่ต่างประเทศคงจะติดต่อมันไม่ได้แน่ๆ แสดงว่าไอ้ฮอยฮักก็ไม่มีสิทธิ์เป็นนักฆ่า ตัดมันออกไปได้เลย!!
“อ่า ได้ๆ เดี๋ยวกูอธิบายให้มึงฟังล่ะกัน แต่อธิบายไปหากุญแจไปดีกว่าวะ ยืนเฉยๆ มันเสียเวลา”ผมก็เดินไปกับไอ้ฮอยฮักพร้อมกับอธิบายกฎของเกมนี้ให้มันฟังไปด้วย อยู่ใกล้มันน่ะดีที่สุดแล้วล่ะครับ อาศัยคนเก่งๆ เนี่ยแหละจะได้ไม่มีใครกล้ามาแหยม
ตอนนี้ผมเริ่มจะรู้แล้วล่ะว่าใครมันเป็นนักฆ่า ไอ้คนที่แปลกๆ ไปตั้งแต่เมื่อวานมันก็มีอยู่คนเดียวแหละครับ หึๆ ทำไมวันนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองฉลาดขึ้นมาเป็นกองวะ นักฆ่าต้องเป็นไอ้โซโล่แน่ๆ!!!
แมร่ง เดินไปไหนก็มีแต่กุญแจทิ้งไปเกลื่อนเต็มทางเลยครับ ไม่รู้ว่าอันไหนมันจะเป็นตัวจริงกันแน่
“แบบนี้จะรู้ได้ไงวะว่ากุญแจตัวไหนมันจริงตัวไหนมันปลอม”ผมกับไอ้ฮอยฮักยืนดูกุญแจที่วางไว้บนโต๊ะตรงหน้า ไปเปิดตู้หรือกระจาดก็เต็มไปด้วยกุญแจทั้งหมด
“ถ้าไม่ได้ลองไขกับสมบัติคงไม่รู้ว่าตัวไหนจริงตัวไหนปลอมหรอก”ไอ้ฮอยฮักมันบ่นออกมาเบาๆ ผมก็พยักหน้ารับแล้วพวกเราก็ตัดสินใจตามหาที่ซ่อนของสมบัติแทน
“ตำแหน่งสูงสุดของคณะ? มึงว่ามันจะหมายถึงดาดฟ้าหรือเปล่าวะ?”
“...สูงสุดก็คือดาดฟ้า แต่มึงไม่คิดว่ามันใบ้ง่ายไปหน่อยเหรอวะพรีสต์?”ไอ้ฮอยฮักหยุดคิดเล็กน้อยแล้วเอ่ยแย้งผม จะว่าไปมันก็ง่ายจริงๆ นั้นแหละ แต่ว่าตำแหน่งสูงสุดมันก็คือดาดฟ้าไม่ใช่หรือไงวะ? ระหว่างที่พวกผมกำลังคบคิดเรื่องที่ซ่อนสมบัติไอ้ฮอยฮักก็ลากผมไปแอบอย่างรวดเร็ว
“นั้นมันพวกไอ้โซโล่นี่”ผมสอดส่องสายตาไปมอง เห็นพวกไอ้โซโล่เดินลงมาจากดาดฟ้ากันครับ พวกมันสามคนสงสัยจะตกลงเป็นพันธมิตรกันแน่ๆ ผมกับไอ้ฮอยฮักนั่งซ่อนตัวกันเงียบๆ แต่ว่าไอ้โซโล่มันบอกให้ผมไปเจอมันนี่น่า อืม รอดูสถานการณ์ไปก่อนล่ะกัน
“เกมนี้กำจัดโดยการฉีกป้ายชื่อสินะ”ไอ้ฮอยฮักมันเอ่ยเบาๆ ตามันจ้องเขม็งไปที่ไอ้วินเซอร์ ผมรู้เลยครับว่าเหยื่อของไอ้ฮอยฮักมันเป็นใคร สมน้ำหน้าไอ้หัวขาว มึงเจอฝันร้ายแน่!! ไอ้ฮอยฮักมันดึงผมลงมานั่งด้วยกันเพราะพวกไอ้โซโล่จู่ๆ พวกมันก็ขยับตัวหนีหลบคนละมุมอย่างรวดเร็ว ไม่นานทางเดินนั้นก็มีพี่เพ้นต์ปรากฏตัวแล้วเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า
“ไอ้เพ้นต์”ไอ้โซโล่มันโผล่หัวออกมาจากที่ซ่อนแล้วหัวเราะในลำคอแบบโคตรโฉดอ่ะครับ แล้วพวกมันสามคนก็ปรึกษากันเสียงซุบซิบมุบมิบ สรุปได้คร่าวๆ คือพวกมันจะรวมหัวกันกำจัดพี่เพ้นต์ครับ!!
พี่เพ้นต์แมร่งซวยสุดๆ!!
พวกไอ้โซโล่เข้าไปแอบซ่อนตัวรอจังหวะพี่เพ้นต์เดินลงมาจากดาดฟ้าครับ ผมกับไอ้ฮอยฮักก็แอบดูสถานการณ์กันต่อไป อืม อ๊ะ พี่เพ้นต์เดินลงมาแล้วครับ พี่แกยังไม่รู้ถึงภัยเบื้องหน้าเดินลงมาด้วยอารมณ์สบายอุราสุดๆ แต่แล้วพี่เพ้นต์ก็ทำหน้าตกใจเมื่อโจรมุมตึก เอ๊ย พวกไอ้โซโล่กระโดดเข้าไปจับกุมพี่เพ้นต์แบบไม่ให้ทันตั้งตัว
สถานการณ์แบบมันส์สุดๆ พี่เพ้นต์พยายามดิ้นรนจากมัจจุราชทั้งสามที่พยายามจะฉีกป้ายชื่อของพี่แก พี่เพ้นต์ถีบไอ้โซโล่กระเด็นแล้วมายื้อแย่งกับไอ้วินเซอร์ต่อ โห การต่อสู้เมามันส์ยิ่งกว่าดูศึกอัศวินดำแน่ะครับ! ไอ้ชินแมร่งไม่มีบทบาทอะไรเล๊ย ยืนเชียร์อยู่ข้างๆ แย้วๆ อยู่นั้นแหละครับ โถ ไอ้ชิน ไอ้แว่นเตี้ย!!
สุดท้ายพี่เพ้นต์ก็สู้แรงไอ้ถึกอย่างไอ้วินเซอร์ไม่ได้โดนไอ้โซโล่ฉีกป้ายชื่อด้วยใบหน้าเหนือกว่าตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะแบบสะใจโคตรๆ หลังจากที่พี่เพ้นต์โดนฉีกป้ายชื่อไปก็มีคนสุดดำใส่แว่นดำลากพี่เพ้นต์ออกไปจากสารบบของโลก เหตุการณ์มันเกิดขึ้นรวดเร็วมากครับ!
( นักล่าสมบัติเพ้นต์ เดธ! )
ตะ...ตายไปแล้วครับ!!!
แถมยังมีประกาศประจานกันอีกแน่ะ
“เฮ้ย ออกมาได้แล้ว อย่าให้ไปลากออกมานะโว้ย”ไอ้วินเซอร์มันพูดขึ้นเสียงดังมองมาทางพวกผมที่ซ่อนกันอยู่ ชะอุ้ย มันรู้แล้วเหรอว่าพวกผมซ่อนกันอยู่ที่นี้ จมูกดีนี่หว่า! ผมกับฮอยฮักก็เดินออกไป ไอ้วินเซอร์มองฮอยฮักอย่างไม่แปลกใจที่เห็นมันอยู่ที่นี้เช่นเดียวกับไอ้โซโล่ แต่ไอ้ชินเนี่ยสิ ออกอาการอย่างเว่อร์
“ฮัก! นี่มึงกลับมาตอนไหนวะ!?”
“เมื่อกี้”ไอ้ฮอยฮักมันตอบไปสั้นๆ เหมือนเดิม ตั้งแต่รู้ความจริงว่าไอ้แว่นจืดมันเป็นใครก็ไม่มีใครหน้าไหนเรียกมันว่าไอ้แว่นอีกเลยครับ พวกไอ้ชิน ไอ้หมู ไอ้ชุบเรียกมันตามผมว่า ‘ฮัก’
“ไปทำอะไรสองคนอยู่ตรงนั้นไม่ทราบ?”ไอ้โซโล่ถามเสียงเย็น ไอ้เวรนี้ก็หึงไม่ได้ดูตาม้าตาเรือเล๊ย! ไอ้โซโล่มันเดินมาลากผมไปอยู่กับมัน เวรแล้ว!! ผมลืมไปเลยว่าไอ้โซโล่มันเป็นนักฆ่านี่หว่ามาอยู่ใกล้ๆ มันแบบนี้ผมไม่ตายคนแรกเลยเหรอวะ!!?
แต่เดี๋ยวก่อน
เขาว่ากันว่าที่อันตรายคือที่ปลอดภัยที่สุดนี่น่า!!
เอาวะ ผมทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวก่อนล่ะกัน เกาะติดไอ้โซโล่ไปจนถึงตอนสุดท้ายแล้วค่อยฆ่ามันด้วยสิทธิพิเศษ หึๆ ผมคิดแผนไว้ในใจเรียบร้อยแล้วทำเนียนพูดคุยกับพวกนั้น
“เราเดินไปเจอพวกใส่ชุดโบราณ อย่างตัวนี้ใส่ชุดอียิปต์โบราณให้ทายอะไรเอ่ยแล้วจะได้คำใบ้มา”ไอ้โซโล่มันแชร์ข้อมูลที่ได้มาให้พวกผมรู้ครับ มันคลี่กระดาษออกมา
‘ของจริงกุญแจทอง’
“กุญแจทอง? แสดงว่ากุญแจที่ไขสมบัติได้คือกุญแจทอง?”
“คิดว่านะ แล้วมึงได้คำใบ้อะไรมาวะไอ้ชิน?”
ไอ้ชินมันก็คลี่กระดาษออกมาให้พวกมันอ่านกัน
‘กำจัดนักฆ่ารู้ตำแหน่งสมบัติ’
“มันหมายความว่าไงวะ?”ผมเงยหน้ามาถามพวกมันอย่างสงสัย ให้กำจัดนักฆ่าแล้วจะรู้ที่ซ่อนสมบัติงั้นเหรอ? แล้วไอ้นักฆ่าเนี่ยมันกำจัดได้ง่ายๆ ซะที่ไหนล่ะวะ!? ผมเหลือบมองไอ้โซโล่แล้วหันไปสนใจคนอื่นๆ ที่คบคิดกันหน้าตาดำเครียด
“ตำแหน่งสูงสุด? กุญแจทอง?”
“กูว่าแบ่งทีมกันไปหาดีกว่า ตอนนี้พวกเรายังไม่รู้ว่าใครเป็นนักฆ่า แต่เราต้องหาคำใบ้ทั้งหมดก่อน เผื่อมันจะใบ้อะไรเพิ่มเติม กูจะไปคนเดียวหาที่ซ่อนสมบัติ โซโล่มึงไปหากุญแจทองกับไอ้ชิน สองคนนี้ก็ไปหาคำใบ้มา”ไอ้วินเซอร์ชี้นิ้วสั่งแจกแจงงานอย่างว่องไว พวกผมก็พยักหน้าเข้าใจกันแล้วแยกไปทำหน้าที่ ผมมองไอ้ชินอย่างไม่สบายใจ แมร่ง ไอ้ชินตายแหงๆ เลยวะ!!
“นั่นมันชุดปราชญ์กรีกโบราณ!”ผมเห็นคนที่ใส่ผ้ารุ่มร่ามเดินแวบไปทางนั้นก็ตะโกนบอกไอ้ฮอยฮักวิ่งตามไปทันที ผมกับไอ้ฮอยฮักก็หยุดปราชญ์กรีกโบราณไว้
“ขนอะไรเกิดในที่ลับ?”นักปราชญ์กรีกถามอย่างรวดเร็วเมื่อพวกผมหยุดเขาไว้ได้ ผมก็ยืนเอ๋อ แมร่งงงง!!! คำถามติดเรทเว้ยเฮ้ย ขนในที่ลับ? อืม...ขน....รักแร้เปล่าวะ? ระ...หรือว่าขน....
“หมดเวลา! คำตอบคือขนยาบ้า อิๆ”
ผ่านไปสิบวินาทีนักปราชญ์กรีกก็เฉลยคำตอบพร้อมกับมีคนชุดดำใส่แว่นดำพุ่งเข้ามาจับตัวผมไว้แล้วอีกคนก็ถือตะเกียบคู่เล็กที่ผมมีความทรงจำเลวร้ายกับมัน จับง้างแล้วดีดหน้าผากผมเต็มแรง
แมร่งงงงง!!!
เจ็บจนน้ำตาเล็ด!!
“พี่น้อง 3 คน ขี่ควายกลับบ้าน คนพี่นั่งหัว คนกลางนั่งกลาง อีกน้องนั่งท้าย ท่านทราบไหมว่าควายจะหนักตรงไหนมากที่สุด?”
“ไม่รู้ กูไม่ใช่ควาย”ไอ้ฮอยฮักตอบกลับไปด้วยหน้าตาย
“ถูกต้องนะครับ! รับคำใบ้ไปเลย!”
เฮ้ยยยยยยย เหี้ยอะไรวะ!!!!?
คำถามแมร่งกวนตีนชิบหาย!!! ไอ้ฮอยฮักรับคำใบ้มาอย่างงงๆ ผมเนี่อยากจะฆ่าไอ้คนถามที่มันชิงหนีไปอย่างรวดเร็ว ฮึ่ม!! กวนส้น! ขนอะไรเกิดในที่ลับ ขนยาบ้า!!! โคตรกวนตีน!!! ผมพยายามไม่สนใจหันมาอ่านคำใบ้กับไอ้ฮอยฮัก
‘คำใบ้มีห้าข้อ’
“เรารู้ไปสามข้อแล้ว ก็เหลืออีกสองข้อน่ะสิ”
( นักล่าสมบัติชิน เดธ! )
ไอ้ชินตายจริงๆ ด้วย!!!!
ระหว่างที่พวกเราคิดเกี่ยวกับคำใบ้ เสียงประจานจากลำโพงก็ดังขึ้น ชัดเลยครับ!!! ไอ้โซโล่แมร่งเป็นนักฆ่าจริงๆ ด้วย!!! ไอ้ฮอยฮักดึงผมถอยหลังเมื่อมีใครบางคนวิ่งมาทางพวกเรา ไอ้โซโล่มันวิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าสับสน
“เฮ้ย ใครฆ่าไอ้เหี้ยชินวะ!?”
มึงนั้นแหละไอ้โซโล่!!!
ไม่ต้องทำหน้าไม่รู้เรื่อง กูรู้หมดแล้ว!!! ผมกับไอ้ฮอยฮักถอยห่างจากไอ้โซโล่ที่มองมาที่พวกผมแล้วโบกมือปฏิเสธ
“กูไม่ได้ฆ่าไอ้ชินนะโว้ย”
“มึงไปกับมัน ไม่ใช่มึงแล้วจะใครวะ?”ไอ้ฮอยฮักมันถามออกมาทันที ไอ้โซโล่มันก็หายใจฟึดฟัดอย่างโมโห
“กูไม่รู้โว้ย กูไปกับไอ้ชินมันก็จริงอยู่แต่กูแยกกับมันคนละทางไม่ได้เจอกันเลย จนได้ยินว่ามันตายเนี่ยแหละ”ไอ้โซโล่มันขมวดคิ้วพูดอย่างจริงจัง ท่าทางมันไม่ได้โกหกด้วยครับ อ้าว ใครเป็นคนทำให้มันออกวะเนี่ย ถ้าไม่ใช่ไอ้โซโล่แล้วมันใครล่ะวะ!!? มึงกำลังโกหกกูอยู่ใช่ไหมเนี่ย!!? ผมมองไอ้โซโล่อย่างไม่แน่ใจ
( นักล่าสมบัติโมพ เดธ! )
ห๊ะ!!!? พี่โมพก็ถูกกำจัดไปแล้วงั้นเหรอ!!?
บ้าสิ ใครกำจัดพี่โมพวะ!!?
“เฮ้ย! กูเจอกุญแจทองแล้ว”
ระหว่างที่ผมกำลังอึ้งกับการตายของพี่โมพ ไอ้วินเซอร์วิ่งเข้ามาแล้วชูกุญแจสีทองในมือ พวกผมหันไปมองกุญแจทองในมือของไอ้วินเซอร์ ไอ้โซโล่หันไปมองอย่างแปลกใจที่เห็นไอ้วินเซอร์มันไปเจอกุญแจ ไอ้บ้านี้มันดวงเฮงจริงๆ เลยวะ!
“หนอย!! ไอ้หงอก!! คืนกุญแจมานะโว้ย!!!”พี่เรียววิ่งตามไอ้วินเซอร์มาติดๆ ทำท่าจะตะครุบกุญแจ พวกผมก็ต้องรีบรวมพลังกันปกป้องกุญแจเอาไว้สิครับ!
“พวกฉันเจอมันก่อน! เอาคืนมา!!”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวเลยวะ ใครดีคนนั้นก็ได้ซี”ไอ้วินเซอร์ทำหน้ากวนตีนใส่พี่เรียวที่ควันออกหูแล้วล่ะครับ
“ไอ้หัวหงอก แมร่ง ทำแสบนะมึง!!”
ไอ้วินเซอร์มันไปทำอะไรมาวะถึงทำให้พี่เรียวโกรธได้ขนาดนั้น
“โธ่ แค่โดนหลอกใช้นิดหน่อยเอ๊ง”ไอ้วินเซอร์มันหัวเราะอย่างชอบใจแล้วจากนั้นพวกผมก็กระโจนรุมพี่เรียวเพื่อทำการกำจัดให้สิ้นซาก และแล้ว...
( นักล่าสมบัติเรียว เดธ! )
เยสสสสสส!!!!
ตอนนี้ก็เหลือแค่ผม ไอ้โซโล่ ไอ้ฮอยฮักและไอ้วินเซอร์แล้วครับ!!!
“กุญแจมีแล้วเหลือแต่ที่ซ่อนสมบัติ”
“ตำแหน่งสูงสุดของคณะงั้นเหรอ?”
พวกเรามานั่งปรึกษากันอย่างเข้มเครียด ตอนนี้กุญแจอยู่กับไอ้วินเซอร์ครับ ผมนั่งอยู่ข้างๆ ฮอยฮัก จงใจไม่ไปนั่งข้างไอ้โซโล่มัน เพราะไอ้นี้พฤติกรรมมันน่าสงสัย มันต้องเป็นคนฆ่าไอ้ชินแน่ๆ!! ผมเหลือบมองไอ้โซโล่ที่ทำหน้าจริงจังครุ่นคิดอะไรของมันไปเงียบๆ มันต้องวางแผนกำจัดพวกผมอยู่แน่ๆ เลยครับ! ผมหันมาสะกิดไอ้ฮอยฮักที่นั่งนิ่งๆ
“ฮักมึงว่าไอ้โซโล่แปลกๆ ไหมวะ?”
“...มึงคิดว่ามันเป็นนักฆ่าใช่ไหม?”
“อืม”
“ถ้าเรากำจัดไอ้โซโล่ไปเราจะได้รู้ตำแหน่งที่ซ่อนสมบัติ แต่มันไม่ได้กำจัดง่ายๆ แถมมันยังมีไอ้วินเซอร์อีก ถ้าไอ้วินเซอร์คนเดียวกูยังพอจะรับมือได้”ไอ้ฮอยฮักขมวดคิ้วหน่อยๆ แล้วพูดเบาๆ กับผม ผมเม้มริมฝีปากแล้วครุ่นคิดในหัว ถ้าผมปล่อยให้ไอ้ฮอยฮักมันจัดการไอ้วินเซอร์ ส่วนไอ้โซโล่ผมก็ใช้สิทธิพิเศษฆ่ามันแบบไม่ต้องเหนื่อยอะไรใดๆ ถ้าฆ่าไอ้โซโล่จะรู้ที่ซ่อนของสมบัติแล้วไอ้ฮอยฮักกับไอ้วินเซอร์มันก็จะสู้กัน ระหว่างนั้นผมก็จะอาศัยจังหวะนี้ชิงเอากุญแจแล้วไปไขสมบัติ
โห!! ผมโคตรฉลาดเลยวะ!!!
“ฮัก กูมีสิทธิพิเศษตอนประมูลอาทิตย์แรกอ่ะมึง เขาให้กูกำจัดใครก็ได้คนหนึ่ง”
“...”ไอ้ฮอยฮักนั่งเงียบเหมือนเดิม มันกำลังฟังอยู่ครับผมก็เลยพูดต่อ
“กูจะใช้มันกำจัดไอ้โซโล่ จากนั้นมึงก็ไปกำจัดไอ้วินเซอร์นะ”
“อืม”ไอ้ฮอยฮักพยักหน้ารับนิ่งๆ ผมก็หันไปมองไอ้โซโล่ที่ยังทำหน้าเครียดๆ ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่หรอกนะครับแต่ตอนนี้ผมรู้สึกผิดนิดๆ แต่ใครบอกให้มันเป็นนักฆ่าล่ะฟ่ะ มันช่วยไม่ได้ล่ะนะ!!
“ทำไงดีวะ”ไอ้โซโล่มันพึมพำออกมาเบาๆ ผมก็ลุกขึ้นยืน นี่ผมต้องทำท่าน่าอายนั้นจริงๆ เหรอวะ!!? คนอื่นๆ ก็ยังนั่งคิดปัญหาโลกแตกกันต่อไป หึๆ ไอ้โซโล่คงจะไม่รู้ตัวว่ามันกำลังจะโดนฆ่า!
“ด้วยอำนาจของท่านคิง ข้าขอสั่งให้โซโล่ตายซะ เดธวิ๊ง~”จบท่าด้วยยกมือสู้ตายแล้วส่งวิ๊งน่าอาย ทำเสร็จท่ามกลางความงุนงงของไอ้โซโล่ที่มองผมแล้วกระพริบตาปริบๆ จากนั้นคนชุดดำแว่นดำก็พุ่งเข้ามาจับไอ้โซโล่แล้วลากออกไป
( นักล่าสมบัติโซโล่ เดธ! )
“เฮ้ย! เดี๋ยว! อะไรวะเนี่ย!!?”ไอ้โซโล่มันโวยวายเสียงดังแล้วมันก็ถูกปิดปากลากออกไป ผมก็ทำได้แต่หัวเราะคิกๆ แล้วโบกมือให้กับมันเท่านั้นแหละครับ ไปดีมาดีนะมึง
“หึๆ กูคิดอยู่ตั้งนานว่าจะกำจัดไอ้โซโล่มันอย่างไงไม่ให้เปลืองแรง ขอบคุณมึงมากวะพรีสต์”เสียงหัวเราะชวนขนลุกดังจากด้านหลังของผม พร้อมกับมือที่คว้าป้ายชื่อของผมไว้หมับ เสียงแคว๊กกกกกกกก ดังสะท้อนไปถึงทรวง!!!!
ไอ้ฮอยฮัก!!!!
“นักฆ่าไม่จำเป็นต้องลงมือเองเสมอไปวะพรีสต์”ไอ้ฮอยฮักยิ้มแล้วทิ้งป้ายชื่อของผมหล่นลงพื้นไปอย่างช้าๆ ตามมาด้วยเสียงประจานดังชัด ผมยืนตัวแข็งทื่อเบิกตามองไอ้ฮอยฮักที่ส่งยิ้มสยองขวัญมาให้
( นักล่าสมบัติพรีสต์ เดธ! )
เวร!!! ไอ้ฮักเป็นนักฆ่างั้นเหรอ!!!?
TBC.
วู้ว~!!!! อาทิตย์นี้งานเยอะจริงๆ เลยน่า
นี่ก็อู้ไม่ได้ทำงานเล๊ย เดี๋ยวต้องทำสักหน่อยแล้ว
และแล้วการชนคณะก็เหลือแค่ถาปัตหนึ่งวิดวะหนึ่ง
ใครจะอยู่ใครจะไปก็ติดตามได้ในตอนต่อไป!
สมบัติอยู่ที่ไหน ใครจะเป็นผู้ชนะกันแน่!!!?
-
มาต่อแล้ววววว :mc4:
นั่นไงว่าแล้วเชียว พรีสต์เอ๊ย ไม่เคยชนะฮักได้เลย รายนี้เค้าร้ายนัก
หลงกลไปเต็มๆ แถมดันสั่งกำจัดโซโล่ด้วย ดูซิงานนี้โซโล่จะเป็นยังไง หึๆ ขอให้โดนโซโล่เอาคืนแบบจัดหนักนะ หึๆ
ทีนี้ก็เหลือแค่ฮักกับวินเซอร์ คู่นี้ท่าจะมันส์ ใครจะได้สมบัติไปล่ะทีนี้ ตามลุ้นๆ
-
ฮักร้ายกาจมาก
-
ว๊ากกก โดนเพื่อนรัหหักเหลี่ยมซะแล้ว
วินเซอร์จะชนะท่านเทพได้รึป่าวเนี่ย ลุ้นตัวงอหมดแย้ว
-
5555 ฮักสุดยอดดดด
-
เดาได้ตั้งกะต้นเรื่องแล้วว่าฮัก - -" มารอฮักกำจัดวินเซอร์ หรือจะโดนวินเซอร์ (กำ) จัดหนัก :z1:
-
55555555555555555555555
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พรีสต์ "โง่" ว่ะ ลูกตูโดนหลอกใช้อีกแล้ว คู่วินเซอร์กะฮอยฮักนี่แบบ คู่นรกเลยอ่ะ เหมาะสมกันด้วยประการทั้งปวง
-
มันได้อีกอ่ะ o13
-
พริตตี้โดนท่านเทพเล้นเข้าสะแล้ววว ฮ่าๆๆ
งานนนี้ วินเซอร์จะพลาดท่าให้เมียตัวเองอีกรึป่าวเนี่ยะ ฮ่าๆๆๆ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ :-[ :-[
-
ตรูว่าแล้ว
พรีสต์ต้องพลาดแหงมๆ
เหลือคู่รักคู่อาฆาตสินะ ยอมตายให้ฮักเถอะ วินเซอร์
(หัวเราะแบบตัวโกงหนังไทย)
-
ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าพรีสต์ดี :laugh:
-
ง่ะ สามคำ
กรู ว่า แล้ว
เอิ๊กๆ :laugh:
-
ฮักนี่สุดยอดเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เหลือวินเซอร์กะฮอยฮักกกกกกกกกก :impress2:
-
ฮอยน่ากลัวที่สุด o22
-
+1 ให้จ้า
พลีส์ต โง่อีกแล้ว ฮักน่าสงสัยแต่แรกแล้ :serius2:
ดูว่าใครจะเป็นผู้ชนะ :z2:
:call:
-
กร๊ากกกก ฮักสุดยอด ร้ายได้อีก เหลือแค่วินฮักคู่รักนรก หึหึ ใครจะตายน้า?
-
น้องพรีสต์อ่ะ ฆ่าสุดที่รักแบบนั้น คืนนี้ไม่รอดแน่
อุตส่าห์เตือนแล้วไม่เชื่อ
ส่วนฮักสุดยอดมากกกกกกกกกกอ่ะ ร้ายตลอด
ใครจะเป็นผู้ชนะ ต้องรอลุ้นกันต่อไป :L2:
-
ทำไมซื้อหวยแล้วไม่ถูกแบบนี้ฟ่ะ
คิดว่าเป็นฮักจริง ๆ ด้วย
:L2: :L2:
-
ฮักเนียนมากก 555
-
โซโล่หึงพรีสต์กับฮักแม้แต่เวลาเล่นเกมอ่อ55.
กรี๊ดด, อ่านมาตลุ้นมาก สรุกแล้วฮักเป็นนักฆ่าซะเอง
คู่พรีสต์กับโซโล่ไม่ไหวแล้วน่ะ รอเชียร์ฮักกับวินเซอร์
:-[
-
ฮอยฮัก!!! เชียร์ฮอยฮักนะ เอาใจช่วยให้กำจัดวินเซอร์ให้ได้ จัดหนักไปเลยฮอยฮัก
-
o13
-
เอิ่ม...ร้ายกาจ :m2:
เหลือวินเซอร์ กำจัดให้ได้ :m4:
-
ว่าละฮักต้องเป็นนักฆ่า ฮาาาาาาาาาาา
-
พรีสต์ หลอกง่ายจริงๆ โฮะ โฮะ :laugh5: คราวนี้ก้อเหลือ ฮัก กับ วินเซอร์ ใครจะอยู่ใครจะไปเอ่ย
-
แงะ ฮักหักหลังกันอะ
-
ฮักร้ายมากๆ
พรีสต์ทำกับโซโล่ได้ยังไง
เตรียมรับโทษจากโซโล่ได้เลย
-
ร้ายกาจมากฮัก
โถ..หนูพรีสต์ หลงคิดว่าตัวเองฉลาด
โดนท่านเทพฮักหลอกซะงั้น
สงสารโซโล่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ โดนเมียฆ่าตาย
ทายว่าผู้ชนะต้องเป็นวินเซอร์ เพราะฮักเค้าแพ้ทางกันอยู่
-
ฮักที่ร้ายจริงๆ สุดยอดที่สุด
แล้วฮักจะจัดการกับวินเซอร์ยังไงล่ะเนี่ย 555
-
555+ ว่าแล้ว พรีสต์มั่นใจทีไร เป็นเรื่องทุกที :m20:
ทีนี้ได้ตายคู่เลย ตายเดี่ยวมันเหงาเนอะพรีสต์เนอะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2:
บวกเป็ดค่ะ
-
555555 ka laew waa tong pen p'hug,,,waa tae ja jadkaan p'vin yanggnai naa~hu hu hu...n
-
สงสารโซโล่อ่ะ อยู่ดีๆก็ตายเฉยเลย
5 5 55 55 5
-
:laugh: บอกได้คำเดียวว่า พรีสต์ตายแน่ โซโลจัดหนักแน่ อิอิ
ว่าแล้วเทพตรู ไปตบตีกับวินเอาหล่ะกัน
-
ฮักสุดยอดอ่ะ
-
เหอะๆ ทำไม๊ หนูพรีสต์รับบทไม่ฉลาดตลอดเล้ย โซโล่เลยซวยไปด้วยเลย หุๆ
-
มันส์มว๊ากกกกก
นึกแล้วว่าเป็นฮัก แต่ว่าถึงตอนนี้จะร้ายกาจยังไงก็เท่ห์สุดใจขาดดิ้น :impress2:
พรีสต์หนูโดนโซโล่โกรธแน่ลูก ไม่เชื่อสามีแต่ดันเชื่อชู้
แล้วทีนี้ก็เหลือวินเซอร์กับฮอยฮัก ภารกิจนี้ผู้ใดจะเป็นฝ่ายปราชัย :z2:
-
ฮักหักเหลี่ยมโหดมาก :a5:
ส่วนหนูพรีสต์ก็ซื่อซะแถมไปฆ่าโซโล่อีก
งานนี้โดนลงโทษแน่ๆเลย :impress2:
-
อู้ยยยยยยยยยยยย
ฮักร้ายนะเนี่ย 5555555
มาอย่างเงียบๆ
-
ว๊ายๆๆๆ...เหลือวินกับฮักแล้ว!! :laugh:
อยากรู้จังว่าใครจะชนะ!! :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
เอาเถอะโซโล่ ถือซะว่าก่อนตายก็ได้เห็นอะไรดีๆ 555 นายแน่มากอ่ะฮัก ตอนนี้ก็เหลือกะวินเซอร์2คนแล้วน้า ><
ขอบคุณค่า
-
แอร๊ยย ฮอยฮัก
แสบจริงจัง
-
"ตำแหน่งสูงสุดของคณะ"
ก็คณบดีไง
-
ขอบคุณจ้า
ฟันธง !!! ฮอยฮักแพ้ชัวร์ป๊าบ จะกล้าทำร้ายนายวินเซอร์ได้หรอนั่น ???
สาธุ ขอให้ฮอยฮักชนะด้วยละกันนะจ๊ะ อย่างน้อยๆ สถาปัตยฯ ก็จะชนะ ฮ่าฮ่าฮ๋า
-
:laugh: เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด
-
ฮัก ท่านเทพเป็นนักฆ่าจริงๆ ด้วย ร้ายนักนะ
พรีสต์ลงมือฆ่าสามีซะงั้น โดนลงโทษจัดหนักแน่ๆ :oo1:
เหลือแต่ฮักกับวิน เราว่าฮักชนะ เพราะว่าวินมีคดีติดตัวอยู่ คดีอะไรไม่รู้ แต่อยากให้แพ้ทางฮักบ้าง ฮักชนะบ้างอะไรงี้ :3125:
-
แสบมากๆๆๆๆ โซ่โลน่าน้อยจัยอ่า
-
โอ้ยพรีสต์ไม่ทันฮักอีกตามเคย
-
วินเซอร์เอ้ย จะรอดไหมงานนี้
ท่านเทพมาเองแบบนี้ ปรกติแกก็ไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว
อิหนูพรีตส์ยังคงซื่อเหมือนเดิม ดูสิกำจัดโซโล่เฉยเลย
ฮักเลยสบายไป
-
555555555555555
ว่าแล้วไงงงงงงงงงงงงง
ให้ความรุ้สึกแบบรันนิ่งแมนมากๆ
มีดึงป้ายชื่อด้วย 5555555
แล้วฮักกะวินจะสู้กันยังไง อยากรู้ๆๆๆๆๆ *ทำตาปริบๆ*
-
:a5: :a5:
โดนเพื่อนรักหักเหลี่ยมซะแล้วนะพรีสต์
กลับไปเจอโซโล่จัดหนักแหงมๆ o18
มาลุ้นกันต่อว่าวินเซอร์จะชนะท่านเทพได้มั้ย
ใครจะเสร็จใคร 555
-
ท่านเทพvsหงอก งานนี้ใครจะอยู่ใครจะไปรู้กัน 555 เชียร์วินแบบเต็มที่ง้อท่านเทพให้หายไวๆนะ
โอ๊ยสงสารพรีสต์โดนหลอกซะเต็มเปา โซโล่เอาคืนแน่ๆ
-
555555 สะใจ ตายตกไปตามกัน
-
ฮักเป้นนักฆ่าจริงด้วย
แล้วใครจะชนะล่ะเนี้ย
ลุ้นกันต่อไป
-
ว่าแล้วว่าฮักต้องเป็นนักฆ่า 555+
-
ตำแหน่งสูงสุดของคณะ นี่ห้องคณะบดีหรือเปล่าเนี่ยย
-
ร้ายกับร้าย
ใครจะชนะ :z2:
+1จ๊า
-
โอ้ยยยยย นู๋พรีตส์หลงกลฮอยฮักเข้าจนได้
ไม่เคยชนะฮักได้สักครั้งเลยสิน่า
แถมยังใช้สิทธิพิเศษกำจัดสามีตัวเองออกไปอีก
ระวังหลังงานนี้เจอจัดหนักนะจ๊ะพรีตส์ :z1:
ปล.คำใบ้โคตรง่าย ทำไมมันคิดไม่ออกกันฟร่ะ
"ตำแหน่งสูงสุดของคณะ" (ก็คณะ..ไงละ) 5555
-
พรีตตี้เอ้ยยย โดนหลอกตลอดดด ฮักก็เนียนได้อีก
เหลือวินฮัก ใครจะชนะใครหล่ะทีนี้ แอบเชียร์ฮักสุดใจ :P
-
หลอกน้องพรีสผู้ไร้เดียงสาได้ไงอ่ะฮอยฮัก
-
ตามอ่านมาจากคู่ฮัก กับวินเซอร์ (ดันได้อ่านเรื่องนี้ก่อนอีก :a5:')
ตอนนี้หลงรักพรีตตี้แล้วววว เลิฟๆทั้งสองคู่ ^_^ :กอด1:
o13
-
พรีสต์ แก สมน้ำหน้าว่ะ
โซโล่ น่าสงสารมาก
เอาคืนพรีสต์มันเลย จัดหนักอย่าได้ขาด
-
ฮักร้ายกาจจจจจจจ พลีสต์แก้แค้นด่วนนนนนนนนน
-
โดนซะแล้ว 555
-
ขอสมน้ำหน้าพรีสได้ไหมนี่
และแล้วศึกสุดท้ายระหว่างท่านเทพและนายวินเซอร์ก็กำลังจะเริ่มขึ้น
งานนี้ท่านเทพจะสามารถระบายความเคืองได้สำเร็จหรือไม่!!
-
เราว่าแล้วฮอยฮักต้องเป็นนักฆ่าแน่ๆๆ แต่ไม่คิดว่าจะเนียนได้ขนาดนี้
สุดยอดมากเลยค่ะท่านเทพ o13
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
โซ่โล่โดนเมียฆ่าตาย
อย่านี้สงสัยต้องกลับไปมีเคลียร์ แหงๆ
แต่ว่าฮักโหดร้ายมากอ่ะ
-
:pig4: :pig4:
:call:
-
คิดว่าตัวเองฉลาด....ยังเร็วไปพรีสต์เอ๋ย
อะไรก็เกิดขี้นได้ถ้ามีฮัก :laugh:
-
รออ่านตอนใหม่ อิอิ ศัตรูในอดีต
-
กรี๊ด เข้ามารอตอนใหม่
-
มารอจร้าาาา
-
การรอคอยอันนานแสนนาน ใกล้จะสิ้นสุดลง แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่นั่นเอง เหอะๆ
-
เข้ามารอ มาอัพไวๆๆนะค่ะ T^T
-
ตอนที่ 33
พรึ่บ!
“เดี๋ยว! เดี๋ยวๆ!!”ผมถูกชายชุดดำถูกออกมาจากไอ้ฮักหลังจากที่ถูกฉีกป้ายชื่อแล้ว ไม่จริงงงงง!!! ผมตายแล้วงั้นก็ต้องไปอยู่ที่เดียวกันกับไอ้โซโล่ที่ผมเพิ่งฆ่ามันไปหยกๆ น่ะสิ ไม่เอา! ปล่อยผมนะ!!! ผมโดนลากเข้ามาในห้องสมุด พวกชุดดำก็ปล่อยให้ผมยืนคว้างอยู่ตรงหน้าพวกที่ออกจากเกมแล้ว
ผมมองพวกพี่ๆ ที่หันมามองผมกันเป็นตาเดียว หน้าแต่ละคนบ่งบอกอารมณ์ที่แตกต่างกันเป็นอย่างมาก พี่เรียวจ้องผมเขม็งแบบเคียดแค้น เวร ทำให้พี่เรียวแค้นเนี่ยไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะครับ ส่วนพี่โมพก็นิ่งเป็นปกติ ไอ้ชินทำหน้าบูดบึ้ง พี่เพ้นต์มองผมแล้วยิ้มให้เหมือนเดิมจากนั้นก็เหลือบไปมองไอ้โซโล่ที่ไม่หันมามองผมเลยสักนิด
มันงอนอยู่แหงๆ!
แล้วไงล่ะ! มึงทำตัวน่าสงสัยนี่น่า ผมเดินมานั่งข้างไอ้โซโล่ที่ยังไม่หันมาสนใจผมสักนิด มึงจะงอนอะไรนักหนาวะ แค่นี้เอง! ผมเริ่มทำหน้าบึ้งบ้าง ไอ้ฮอยฮักนะไอ้ฮอยฮัก! ทำแสบนะมึง มาหลอกกูได้ อุตส่าห์ไว้ใจแท้ๆ เชอะ เจ้าบ้าผู้ชายเอ๊ย!! ผมหันมามองไอ้โซโล่ที่ยังหลับตานิ่งไม่สนใจผมที่นั่งข้างๆ
“เฮ้”
“...”
“เหี้ยโซโล่”
“อะไรเหี้ยๆ นะ?”ไอ้โซโล่มันขยับตัวแล้วหันมาจ้องผมด้วยสายตาคมกริบ ใบหน้าหล่อของมันดูจริงจังและดูเหมือนมันจะโกรธมากๆ อะไรวะ ก็กูไม่รู้นี่หว่า!! คนไม่รู้ไม่ผิดนะโว้ย ผมกลืนน้ำลาย
“ปะเปล่า โซโล่กูขอโทษ”
“...เออ กูก็ผิดเหมือนกัน”ไอ้โซโล่มองผมนิ่งหลังจากที่ผมเอ่ยขอโทษมันไป มันถอนหายใจเบาๆ แล้วส่ายหน้าอย่างปลงๆ อ๊ะ ใช่ มึงก็ผิดเหมือนกันนั้นแหละ! ทำตัวน่าสงสัยแบบนั้นไม่ให้กูคิดว่ามึงเป็นนักฆ่าได้อย่างไงล่ะวะ ไอ้โซโล่เหลือบสายตามามองผมด้วยหางตาแล้วมันก็พูดด้วยใบหน้าตาย
“ผิดเองที่ดันมีเมียโง่ๆ”
“...”
ไอ้บ้าโซโล่!!!
กูไม่ได้โง่นะมึงก็แค่...เชื่อคนง่าย!
ผมทำหน้างอเป็นตะขอ ไอ้บ้านี่ กูโง่แล้วไงล่ะ! ก็ไอ้ฮอยฮักมันมาเหนือความคาดหมายนี่หว่า ปกติไอ้บ้านี่มันไม่ใช่คนขี้โกหกหรือตอแหลนี่หว่า เหอะ ตั้งแต่คบกับไอ้วินเซอร์นิสัยฮอยฮักแมร่งก็แย่ลงไปเรื่อยๆ! ไอ้ห่าหัวขาวนั้นก็พาเพื่อนรักกูลงเหวชิบหาย
“คิดว่าใครจะชนะวะ?”ไอ้ชินหันมาถามพวกผมที่นั่งๆ กันอยู่ แต่ละคนก็เงียบเพื่อคิดว่าใครจะชนะ ก่อนที่จะมีใครตอบผมก็มองไอ้ชินอย่างข้องใจจึงถามมันไป
“เออ ไอ้ชิน ใครฉีกป้ายชื่อมึงวะ?”
“...ไอ้วิน”มันตอบสั้นๆ ด้วยไฟเคียดแค้นสุมทรวง ไอ้วินเซอร์!!!? มันไปฆ่ามึงได้อย่างไงวะ!? พอพูดถึงไอ้วินเซอร์พี่เรียวก็สบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย
“ไอ้หงอก! แมร่งเอ๊ย!!”
ผมหันไปมองพี่เรียวกับพี่โมพที่พอพูดถึงไอ้วินเซอร์ก็ขมวดคิ้วนิ่วหน้ากันสุดฤทธิ์ ไปมีคดีแค้นกับไอ้วินเซอร์ตอนไหนอ่ะครับ ผมมองไปที่พี่เรียวด้วยใบหน้าแปะเครื่องหมายคำถาม พี่เรียวหันมามองผมแล้วถอนหายใจอย่างกลุมอกกลุ้มใจ
“ตอนแรกพวกกูกับไอ้ห่าหงอกนั้นตกลงเป็นพันธมิตรกันโดยมีข้อแลกเปลี่ยน ไอ้บ้านั้นบอกคำใบ้ที่อยู่ของกุญแจทองแล้วพวกกูเป็นฝ่ายไปหา จากนั้นเราก็แยกย้ายไปใครไปมัน ไอ้หงอกนั้นก็เข้าพวกกับพวกมึงไงล่ะ พอพวกกูหากุญแจได้ระหว่างนั้นก็ตกลงจะล้วงเข้าความลับที่อยู่สมบัติจากไอ้หงอก แต่ไอ้ห่านั้นเสือกลอบมาฉีกป้ายชื่อไอ้โมพแบบไม่ตั้งตัว แมร่ง! เพราะมึงเลยไอ้โมพ อ่อนชิบหาย! ให้ไอ้หงอกนั้นฆ่าได้ยังไงวะ!!?”พี่เรียวเล่าด้วยอารมณ์ดุเดือดก่อนจะแว้งไปแว้ดๆ ใส่พี่โมพที่ทำหน้านิ่งแล้วถอนหายใจเบาๆ
“วินเซอร์มันรู้ที่อยู่กุญแจทอง? รู้ที่อยู่สมบัติ?”ไอ้โซโล่หันมาเลิกคิ้วอย่างไม่ค่อยเชื่อ
“รู้สึกว่าเจ้านั้นก็ได้สิทธิพิเศษในการรู้คำใบ้ทั้งห้านั้น”พี่โมพตอบแทนพี่เรียวที่อยู่ในอารมณ์คลุ้มคลั่ง แต่ละคนเมื่อรู้ว่าไอ้วินเซอร์มันมีสิทธิพิเศษก็ทำหน้าเอ๋อ ผมก็บางอ้อทันที ตอนประมูลนั่นนอกจากผมก็ยังมีไอ้วินเซอร์ด้วยนี่หว่า ผมลืมไปเลยน่ะเนี่ย!
“ไอ้เวรวินเซอร์! มันร้ายนัก!!”ไอ้ชินดิ้นด้วยความทุรนทุราย ไอ้โซโล่มันนิ่งไปครับแล้วมันก็บ่นพึมพำ
“กูไม่น่าร่วมมือกับพวกปีศาจนั้นเลย”
“ร่วมมือ? หมายความว่าไงวะโซโล่?”ผมมองไอ้โซโล่อย่างคาดคั้น มันก็มองมาที่ผมจากนั้นก็หลบสายตาไปทางอื่นก่อนก็หันมาพูดให้ผมฟัง
“เมื่อวานนี้ไอ้ฮอยฮักมันโทรมาหากู มันบอกว่าเกมวันนี้มันเป็นนักฆ่าแล้วอยากให้กูช่วยเป็นสปาย ตอนแรกกูก็ปฏิเสธน่ะนะแต่มันก็บอกว่าถ้ากูเป็นสปายให้จะไม่กำจัดมึงจนกว่ากูจะออกจากเกม กูก็เลยตกลง”
“เฮอะ จุดอ่อนอันยิ่งใหญ่ของคุณชายโซโล่”ไอ้ชินมันมองหน้าเพื่อนแล้วหัวเราะขำที่มันโดนไอ้ฮอยฮักจับจุดอ่อนเบ้อเริ่มได้ ผมเนี่ยรู้สึกผิดอย่างสุดๆ โซโล่กูขอโทษ!! แล้วไอ้ฮอยฮักมันก็ทำตามที่มันพูดอยู่นะมันกำจัดผมหลังจากที่กำจัดไอ้โซโล่ไปแล้ว นี่ถ้าผมไม่โง่เชื่อไอ้ฮอยฮักป่านนี้พวกผมชนะไปแล้ว โธ่เอ๊ย!!
จับแขนไอ้โซโล่แล้วกอดมันไว้อย่างรู้สึกผิด กูไม่น่าเชื่อไอ้ฮอยฮักเล๊ย กูน่าจะเชื่อมึงวะโซโล่ ก็มีแต่มึงที่เป็นห่วงกูแบบนี้ ไอ้ฮอยฮักไอ้บ้า คอยดูกูจะแก้แค้นมึง!! มาทำให้กูสั่งฆ่าสามีแสนดีแบบนี้ได้ยังไง!!?
“กูขอให้ไอ้ฮอยฮักชนะ! ไอ้หงอกจงตายซะเถอะมึง!”พี่เรียวเป็นแม่ยกเชียร์ไอ้ฮอยฮักให้ชนะแล้วสาปแช่งไอ้หงอก เอ๊ย ไอ้วินเซอร์ลงนรกไป ไอ้ชินมันก็ไม่ยอมครับ
“ได้ยังไง คณะวิศวะต้องชนะ ไอ้วินสู้!”
ไอ้คุณชินเป็นทัพเชียร์ไอ้วินเซอร์ครับ ไอ้ชินโว้ย มึงอย่าซ่าส์ให้มาก ไม่เห็นเหรอว่าบาทาของถาปัตที่นั่งอยู่ตรงนี้มันเยอะอยู่นะมึง พวกเรานั่งรอกันต่อไปไม่รู้สถานการณ์ข้างนอกว่าจะต่อสู้กันดุเดือดแค่ไหนแล้วใครจะเป็นคนชนะ นั่งเงียบได้สักพักพี่เรียวก็ถามอย่างสงสัย
“ไอ้คำใบ้ที่อยู่สมบัตินั้นน่ะ ‘ตำแหน่งสูงสุดของคณะ’ มันตรงไหนวะ?”
“ง่ายจะตายครับเรียว คำใบ้มันก็ตรงมากเลยล่ะครับ ตำแหน่งสูงสุดของคณะก็คือคณบดีไงล่ะครับ”พี่เพ้นต์ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยสันนิฐานของตัวเองด้วยรอยยิ้มสุภาพ คนอื่นๆ เนี่ยทำตาโตอย่างเหลือเชื่อ ผมอ้าปากพะงาบๆ คณบดี!!!? เอ่อวะ ตำแหน่งสูงสุดของคณะก็คือคณบดีจริงๆ ด้วย!!
“ถ้าตำแหน่งสูงสุดหมายถึงความสูงก็ไม่น่าจะใช่ดาดฟ้าของตึกนี้เพราะจุดที่สูงที่สุดของคณะสถาปัตอยู่ที่ตึกแฝดข้างๆ นี้ต่างหากล่ะครับ ดังนั้นตำแหน่งสูงสุดก็น่าจะหมายถึงตำแหน่งยศอะไรพวกนี้มากกว่า”
“แมร่ง!! ทำไมกูคิดไม่ออกวะ!!?”พี่เรียวอ้าปากค้างแล้วทุบหมัดลงพี่โมพที่ยังทำหน้านิ่งเหมือนเดิม แต่ละคนก็มีอาการแบบพี่เรียวเป๊ะ ผมเนี่ยเศร้าแดก ตำแหน่งสูงสุดของคณะ มันง่ายขนาดที่ไม่มีใครคิดออกเลยล่ะครับ เฮอะๆ อดสูใจที่ตัวเองแมร่งโง่โคตรๆ เฮ้อ
พวกเรานั่งรอจนกระทั่งพี่แทนกับพี่น้ำหวานเดินเข้ามาในห้องสมุดพร้อมกับไอ้วินเซอร์และไอ้ฮอยฮัก พวกผมก็ลุกขึ้นมองพวกมันที่ทำหน้านิ่งดูไม่ออกเลยว่าใครเป็นผู้ชนะ ดูจากป้ายชื่อที่ห้อยคออยู่ก็ไม่มีทั้งสองคน อะไรยังไงวะเนี่ย? พี่แทนกับพี่น้ำหวานเดินมาพร้อมกับยกกล่องสมบัติเล็กๆ ขนาดพอดีมือ
“ใครชนะวะ!?”พี่เรียวโผล่เข้ามาถามพี่แทนแทบจะเขย่าตัวเพื่อนหัวสั่นหัวคลอน
“ใจเย็นโว้ยเรียว!”
“คนที่ชนะเกมครั้งนี้ก็คือ...”
“ฮอยฮัก!!!”
“ดังนั้นชนคณะปีนี้ คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ชนะไปครับผม!!!”
“เยสสสสสสสส!!!!”พี่เรียวออกอาการหัวเราะร่าดีใจเหลือคณา ผมหันไปมองไอ้ฮอยฮักที่ดันแว่นขึ้นแล้วทำหน้าหึในลำคอ ไอ้วินเซอร์มันนิ่งมากครับมันไม่ได้พูดอะไรสักอย่าง พี่แทนและพี่น้ำหวานก็มาเปิดกล่องสมบัติ
“แต่น แตน แต๊นนนนนน~ รางวัลสำหรับผู้ชนะก็คือ...ทัวร์ญี่ปุ่นพร้อมพ็อคเก็ตมันนี่ไม่จำกัด!”
อ๊ากกกกกกก!!!! กูอยากได้!!!!
ผมยืนมองรางวัลตาวาว อยากไปญี่ปุ่นน่ะไม่เท่าไรแต่ไอ้พ็อคเก็ตมันนี่ไม่จำกัดเนี่ยสิล่อตาล่อใจมากครับ! มองหน้าไอ้ฮอยฮักที่เฉยชากับรางวัลสุดๆ แหงล่ะ รางวัลแบบนี้มันก็คือพ่อให้ตั๋วเที่ยวกะลูกนั้นแหละครับ ก็อย่าลืมสิว่าท่านคิงเจ้าของรางวัลนี้เป็นพ่อของไอ้ฮอยฮักมันนะ!
“และรางวัลพิเศษสุดสำหรับทุกๆ คนที่เหน็ดเหนื่อยกับการชนคณะครั้งนี้ ท่านคิงมอบบัตรบุฟเฟ่ต์เนื้อย่างเกรดเอให้กับทุกๆ คน!!”
ท่านคิง จงเจริญญญญ!!!
ผมกรีดร้องส่งเสียงอย่างดีใจพร้อมๆ กับทุกคน มีอธิการร่ำรวยและหล่อมากช่างเป็นบุญวาสนาของผมจริงๆ ครับ!! และแล้วการชนคณะก็ปิดม่านคงด้วยการปาร์ตี้เลี้ยงของทั้งสองคณะ พวกเพื่อนๆ ในคณะสถาปัตมากับให้พรึ่บอ่ะครับ ของฟรีพวกมันไม่มีพลาดหรอกครับ!
ไอ้ฮอยฮักกลายเป็นขวัญใจอีกครั้ง แต่ละคนเนี่ยมาแสดงความยินดีกับมันมากหน้าหลายตา คณะวิศวะมันก็มาเฮฮาปาจิงโกะ และผมก็เพิ่งรู้ว่าไอ้โจ้มันมาเครือข่ายเยอะแยะ มันไปร่วมแจมคณะวิศวะหน้าตาเฉยและกลมกลืนมาก!! ทุกคนร่วมฉลองกันอย่างสนุกสนาน ผมก็ไม่สนแหละครับ หาของดีๆ แดกอย่างเต็มที่
“กินแบบนั้นเดี๋ยวก็สำลักหรอก”ไอ้โซโล่ที่เป็นเสมือนผีอีเม้ยตามติดผมเตือนขึ้นมา ไม่ได้นะโซโล่! กินน้อยๆ แบบนั้นได้ยังไง เราเหนื่อยกว่าพวกบ้าที่ไม่รู้มาจากไหนแล้วจ้วงกินแบบไม่ลืมหูลืมตาพวกนี้นะ เราต้องกินให้มากกว่าพวกมันสิวะ!! เดี๋ยวเสียเปรียบพวกมัน
“ไม่หรอกนะ มึงก็ต้อง...แค่กๆๆๆ”
“กูเตือนแล้วไม่เชื่อ เป็นไง?”ไอ้โซโล่ส่ายหน้าไปมาแล้วเดินไปเอาน้ำมาให้ ผมเนี่ยน้ำตาเล็ดต้องไอสิ่งที่เกือบจะลงหลอกลมตายให้ออกมา แก้วน้ำถูกยื่นมาให้ต่อหน้าผมก็รับไว้ อ๊ะ ไอ้โซโล่มันกลับมาเร็วจังเลย ผมยกน้ำดื่มหมดแก้วแล้วหันมามองคนที่ยื่นน้ำให้ จะเอ่ยขอบใจมันสักหน่อยแต่ก็ต้องชะงักเพราะคนเบื้องหน้านี่ไม่ใช่ไอ้โซโล่ครับ!
“เอ่อ ขอบคุณ”
“เฮอะ ก็ยังเหมือนเดิมเลยนะพรีสต์”คนตรงหน้าผมที่จำได้ว่าเป็นเพื่อนของไอ้โซโล่ที่พวกวิศวะเรียกว่าหัวหน้านั้นแหละครับ เขายิ้มที่มุมปากเป็นการเยาะเย้ย ผมขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างอัตโนมัติ อะไรของหมอนี้วะ มาก็หาเรื่องกูเลย แถมยังมองด้วยสายตาที่เกลียดผมนักหนา ผมไม่เข้าใจเลยว่าผมไปทำอะไรให้เขากันแน่
“เรารู้จักกันเหรอ?”
“...มึงนี่มึงปัญญาอ่อนไม่เปลี่ยนเลยนะ ให้ตายสิ”
ผมขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าอีกครั้ง จะว่าไปก็หน้าคุ้นๆ อยู่เหมือนกันนะครับ แต่ผมก็นึกไม่ออก ผมขทวดคิ้วมุ่น
“ฮอยฮักสบายดีเหรอ?”หลังจากที่เขาปลงตกกับเซลล์สมองของผมก็เงียบไป ไม่นานก็ถามขึ้นมาอีกอย่างกล้าๆ กลัวๆ ยังไงไม่รู้สิครับ เหมือนไม่กล้าถามแต่ก็อยากจะรู้ก็เลยกลั้นใจถามผมเสียงเบา ผมกะพริบตาปริบๆ มองคนตรงหน้าแล้วเบิกตากว้างยกมือชี้นิ้วสั่น
“อะ...ไอ้...ไอ้มิว ไอ้ห่ามิวสิค!!”
“โอ๊ะ จำได้แล้วเหรอวะ? หึๆ มึงก็ไม่ถึงขั้นที่เยี่ยวยาไม่ได้นี่น่า”
“ไอ้สัดมิว ยังกล้ามาเสนอหน้าให้กูเห็นงั้นเหรอ!?”ผมยืนตัวสั่นด้วยความโกรธและโมโหที่มันไม่เคยหายไปเลยในตลอดปีสามที่ผ่านมา ไอ้มิวสิคยิ้มเยาะ ผมปรี๊ดแตกตะโกนหาเรื่องทันที ผมไม่คิดว่าจะมาเจอมันที่นี้เลย!! ไอ้คนชั่วสันดานเสียแบบมันผมจำจนวันตาย!!
“หึ มึงคิดว่าตัวเองเก่งขนาดกูต้องกลัวหรือไงกัน ถ้าไม่ใช่ตอนนั้นฮอยฮักอยู่ด้วย มึงคิดว่าตัวเองจะมายืนโง่อยู่แถวนี้เหรอ?”
“ไอ้...”
“พรีสต์น้ำ อ้าว หัวหน้า มาด้วยเหรอ?”ไอ้โซโล่เดินเข้ามาก่อนที่ผมจะเอ่ยอะไรออกไป มันยื่นแก้วน้ำมาให้กับผมแล้วหันไปมองไอ้มิวสิคอย่างแปลกใจ มิวสิครีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มแล้วเอ่ยตอบไอ้โซโล่ไปอย่างเสแสร้งน่าหมั่นไส้ที่สุด
“ก็ต้องมาอยู่แล้ว น่าเสียดายจังที่ปีนี้คณะเราแพ้นะ”
“มันก็ช่วยไม่ได้”
“นั้นสินะ นายก็คงจะเหนื่อยน่าดูเลยนะโซโล่ ว่าแต่พรุ่งนี้มีมีเทสต์ย่อยด้วยนะ อย่าโดดซะล่ะ”
“งั้นเหรอ ขอบใจ”ไอ้โซโล่ตอบกลับด้วยท่าทางเฉยชาเป็นปกติ ไอ้มิวสิคมันก็ยิ้มหวานอย่างถูกใจ มองไอ้โซโล่ด้วยสายตาที่ผมหงุดหงิดสุดขั้วหัวใจ ไอ้บ้านี่มันต้องคิดอะไรกับไอ้โซโล่แน่ๆ!! ผมมองไอ้มิวสิคเขม็งแล้วหันมาพูดกับไอ้โซโล่
“โซโล่ กลับ”
“นี่เพิ่งจะเริ่มปาร์ตี้เอง”
“กูบอกให้กลับก็กลับเถอะน่า!!”ผมเผลอขึ้นเสียงไป ไอ้โซโล่มันก็มองผมอย่างแปลกใจ ผมทำหน้าบึ้งไม่พอใจแล้วถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะเดินออกไป มึงไม่กลับก็แล้วแต่มึงล่ะกัน กูกลับเองก็ได้ ตอนนี้กูไม่อยากจะยืนหายใจกับไอ้คนเหี้ยๆ แบบนั้น!
“เดี๋ยวพรีตส์! กูไปคุยกับไอ้วินเซอร์ก่อน มึงรออยู่ตรงนี้แป๊บหนึ่ง หัวหน้าฝากดูแลหมอนี้ด้วย”ไอ้โซโล่ดึงแขนผมไว้ก่อนจะหันไปพูดกับไอ้มิวสิค
“ได้สิ”ไอ้มิวสิคพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย ไอ้โซโล่มันก็เลยรีบเดินไปหาไอ้วินเซอร์ที่ตั้งแต่จบเกมมันยังนิ่งไม่พูดไม่จาอะไรเลยครับ แต่ผมก็ไม่สนใจมัน เรื่องของมันสิวะ ไม่ใช่เรื่องของผมแต่เรื่องไอ้คนที่กลับกลอกตรงหน้าเนี่ยสิ เรื่องผมเต็มๆ! พอไอ้โซโล่เดินหายไปไอ้รอยยิ้มเป็นมิตรนั้นก็แปรสภาพเป็นยิ้มเยาะถากถาง
“ทำอีท่าไหนถึงจับโซโล่ได้ล่ะ?”
“มันเรื่องของกู”
“หึๆ จะว่าไปแล้วกูได้ข่าวว่าโซโล่กำลังจะหมั้นนี่น่า มึงรู้ไหมว่าโซโล่หมั้นกับใคร?”ไอ้มิวสิคแตะแก้มแล้วทำหน้าใคร่รู้ ผมมองมันนิ่งเม้มริมฝีปาก เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรนะ?
“ว่าไงนะ?”
“นี่มึงไม่รู้งั้นเหรอพรีสต์? หึๆ ช่างน่าสงสารจริงๆ กูจะบอกก็ได้ เห็นว่าเราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนนะ โซโล่ถูกย่าหาคู่หมั้นผู้แสนจะเพียบพร้อมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ได้ข่าวว่าจะหมั้นหลังจากงานแต่งของพี่ชายนี่น่า ตอนนั้นมึงก็คงจะตกกระป๋องเป็นหมาหัวเน่าล่ะนะ หึๆ”
“เฮอะ กูไม่เชื่อมึงหรอกไอ้มิว! คนอย่างมึงไม่เห็นกูเป็นเพื่อนตั้งแต่แรกแล้ว”
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้น แต่ที่กูบอกมันเป็นเรื่องจริง”ไอ้มิวสิคยักไหล่ไม่ใส่ใจ ผมกัดริมฝีปาก ไม่ได้ ผมจะไม่คิดเรื่องแบบนี้เด็ดขาด ผมควรจะเชื่อใจไอ้โซโล่มัน อีกอย่างไอ้มิวสิคมันไว้ใจไม่ได้ มันอยากจะทำลายผม ตั้งแต่ตอนมอปลายแล้ว ผมก็ไม่รู้ทำไมมันถึงจงเกลียดจงชังผมนัก ผมไปทำอะไรให้กับผมกันแน่?
“ทำไมมึงถึงทำแบบนี้ ทั้งๆ ที่มึงกับกูไม่เคยหมางใจกันแท้ๆ”
“...หึ ถ้าไม่มีมึงล่ะก็...”ไอ้มิวสิคเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง ผมมองใบหน้าสวยของหมอนั้นเขม็ง เมื่อก่อนมันใส่แว่นแต่ตอนนี้มันกลับไม่ได้ใส่ผมถึงจำมันได้ช้า ไอ้มิวสิคเงียบไป ผมกับมันจ้องกันเขม็ง โว้ยยย!!! ไอ้โซโล่มึงคุยอะไรกับไอ้วินเซอร์หนักหนาวะ!? กูไม่อยากจะเสวนากับไอ้บ้านี้แล้ว!!
“ฮักสบายดีสินะ?”ไอ้มิวสิคเอ่ยถามเสียงเบา เป็นครั้งที่สองที่มันถามถึงไอ้ฮอยฮัก ผมจ้องมันอย่างจับผิด
“เออ มันสบายดี”
มีผัวไปหนึ่งด้วย!!
“เป็นดาราคงจะเหนื่อยน่าดูแล้วหมอนั้นเรียนที่ไหนล่ะ?”
“มึงถามทำไมไม่ทราบ ไอ้คนที่ทำให้มันเข้าห้องไอซียูอย่างมึง คงไม่จำเป็นต้องรู้หรอกมั้งว่าไอ้ฮอยฮักมันจะเป็นยังไง อีกอย่างกูจะขอเตือนเอาไว้ว่าถ้ามึงมายุ่งกับคนของกู”
“หึ อย่างกับกูกลัวมึง จะว่าไปแบบโซโล่กูก็ชอบนะ”
“มึง...”ผมกำลังจะพูดแต่ไอ้โซโล่มันก็โผล่เข้ามาแทรก ไอ้เวรนี่ก็ชอบโผล่เข้ามาแทรกตอนที่กูกำลังจะพูดตลอด! ผมหุบปากเงียบ ไอ้โซโล่เดินมาโอบเอวของผมแล้วพาเดินออกไปจากปาร์ตี้ ผมหันไปมองไอ้มิวสิคที่มองตามมาอย่างไม่ไว้วางใจ
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่า มึงหายไปไหนมา กูง่วงจะตายห่า”
“มีเรื่องนิดหน่อย”ไอ้โซโล่มันตอบแค่นั้นแล้วไม่อธิบายอะไรต่อ ผมกับมันกลับด้วยรถคันโก้เจ้าเก่าเจ้าเดิมนั้นแหละครับ ระหว่างกลับผมนั่งครุ่นคิดอะไรวุ่นวายในหัว โดยเฉพาะเรื่องของไอ้มิวสิค ไอ้คนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่เฮอร์มิตสั่งไม่ให้ผมไปมีเรื่องกับใคร เป็นต้นเหตุที่ทำให้ไอ้ฮอยฮักเจ็บหนักถึงขั้นเข้าไอซียู เป็นต้นเหตุเรื่องร้ายๆ ในอดีต ผมหรุบตาต่ำลงแล้วเม้มริมฝีปากแน่น
จู่ๆ มันก็โผล่มาหลังจากที่ไม่ได้เจอกันสามปีหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น เดิมทีไอ้มิวสิคมันเป็นเพื่อนเรียนโรงเรียนเดียวกันกับฮอยฮักครับ หมอนั้นชอบเดินตามฮอยฮักแทบจะเป็นเงาจึงรู้จักกับผม จะว่าไปผมกับมันก็ไม่ค่อยถูกกันด้วยสาเหตุมาจาก...ไอ้ฮอยฮักนั้นแหละครับช่วงนั้นผมยังตามืดตามัวกับไอ้ฮอยฮักอยู่ก็เลยหวงมันที่มีใครมาสนิทด้วยนอกจากผม
จริงๆ แล้วไอ้มิวสิคก็เป็นคนที่นิสัยโอเคคนหนึ่งแต่ผมก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันเท่าไร ไอ้บ้านี้ชอบมองผมแปลกๆ มองแบบไม่พอใจทุกทีที่ผมกับมันเจอหน้ากัน จนกระทั่งเรียนชั้นมอหก ผมไม่คิดว่ามันจะเกลียดผมขนาดต้องวางแผนทำร้ายร่างกายแบบนั้น ตอนนั้นมันคลุ้มคลั่งจะเอาผมให้ตายแต่ผมก็ไม่เป็นอะไรเพราะฮอยฮัก หมอนั้นมาช่วยผม เหมือนผมเป็นนางเอกหนังน้ำเน่า ส่วนมันก็เป็นพระเอกเลยเนอะ
เรื่องของไอ้มิวสิคไว้ค่อยคิดล่ะกัน แต่เรื่องที่ผมข้องใจอยู่ตอนนี้ก็คือเรื่องคู่หมั้นที่ยังไม่สะสางของไอ้โซโล่! ผมจ้องไอ้โซโล่เขม็ง ไหนบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงไงล่ะ นี่มึงบังอาจปกปิดกูงั้นเหรอ!? หนอยยย!! วันนี้ผมต้องถามมันให้รู้เรื่องให้ได้เลย คอยดู! คิดจะหมั้นงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!!
คนที่มึงจะหมั้นด้วยมีแค่กูเท่านั้น!!
TBC.
บอกได้สามคำ...อัพแล้วน่าาาาาาาา~!! หายไปอาทิตย์กว่าๆ ไม่ได้นานเท่าไรเลย
วันนี้ก็เป็นวันอาทิตย์(วันแรก)ที่ได้นอนที่ห้องอย่างสุขสบายสักที อั๊ยยะ!!!! นานแล้วนะเนี่ย
อาทิตย์หน้าก็เป็นการสอบไฟนอลแล้ว หว่า มาอย่างรวดเร็วจริงๆ ยังไม่ได้เคลียร์งานให้เสร็จเล๊ย
และแล้วเนื้อเรื่องก็ดำเนินมาถึงการเปิดเผยอดีต ที่มาของคำมั่นสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องของพรีสต์
ไม่ดราม่าเยอะหรอก ดราม่านิ๊ดเดียวล่ะมั้ง ไม่ค่อยถนัดดราม่าเท่าไร เป็นคนเศร้าไม่เป็น 555
ส่วนใครที่อยากรู้ว่าชนคณะช่วงท้ายเป็นยังไงนั้นก็ติดตามในเรื่อง 'ที่รักครับ รักผมสิ' ล่ะกัน(?)
ขอบคุณกำลังที่มีให้ ขอบคุณที่รอคอยเสมอ
ติดตามตอนต่อไป...
-
:z13: รึบมาจิ้มคนแรกคิดถึงคุนปอยจัง :-[
:angry2: :angry2: มิวแกจะมาสร้างความแตกแยกใช่ไหม???
-
:กอด1:
โซโล่จะหมั้น!! :serius2:
ที่ติดตามเองใน ที่รักครับฯ อีกนานมั๊ยอ่ะคะ!! :laugh:
:L2: :L2: :L2:
-
โซโล่จะหมั้นกับใครเนี่ยยย
-
เฮ้ย...........
มิวสิค....คือใคร :serius2:
และในที่สุด...ฮักก็เป็นผู้ชนะ
เราว่านะ....ฮักเป็นคนที่น่ากลัวมากกกกกกกกกกกกก....ใครอย่าได้กล้าต่อกร
ส่วนโซโล่ได้เคลียร์เรื่องคู่หมั้นยาวแน่ :laugh:
-
คู่หมั้นของโซโล่เป็นใคร
-
สงสัยมิวจะเคยหลงรักฮักเลยพาลเกลียดพรีสต์
ว่าแต่โซโล่จะหมั้นเหรอ กล้าไปแล้ว
-
ว่าแล้วว่าฮักต้องชนะ >< มิวสิคจะมาป่วนอะไรเนี่ยยย
-
คู่หมั้นของโซโล่เป็นใครอะ อยากรู้
พรีสรึป่าวหว่า
-
ไม่นานเลยค่าอาทิตย์กว่าๆ 55.
คิดถึงโซโล่พรีสต์ โซโล่มีคู่มั่นจริงป่าวอ่ะ แล้วเป็นใคร
ไม่ยอมน๊า~ T^T'
-
คุยเลยยยย
-
'เมีย โง่ โง่' คำนี้แร๊งงงงง
แต่ตอนนี้ชักคิดว่า 'โซโง่ๆ'
มองไม่ออกจริงดิว่าพรีสต์มันมีเรื่องในใจ
เรื่องไม่เล็กสะด้วย
:laugh: ที่สุดชัยชนะก็อยู่ในกำมือมาร เอ้ย! ท่านเทพฮัก
-
โซโล่จะหมั้น(?) หมั้นกับใคร ทำไมต้องโกหกพรีสต์ด้วย
นายมิวนั้น คงจะเคยชอบฮักสินะ(หรือเปล่า) ขออย่ามาทำให้คู่รักทะเลาะกันเลย
-
ไอ้ตัวปัญหามาแล้ววว มันเป็นใครฟร่ะ บังอาจมาทำให้ไอ้ฮักบาดเจ็บหนักได้!!
ว่าแต่ไอ้ฮักทำยังไงถึงชนะวินเซอร์มาได้หว่าา รอไปอ่านลุ้นในที่รักฯละกันเน๊อะ
เรื่องกีฬาก็แข่งจบลง แต่มีปัญหาใหม่มา
ไอ้มิวสิคมันเป็นครายยยย ไอ้โซโล่ยังพูดดีกับมันด้วยแหนะ
เรื่องคู่หมั้นอีก หลายกระทงนะเนี่ยโซโล่ หาคำอธิบายดีดีนะจ๊ะ พรีสสู้ๆ
กว่าจะได้อ่านเฉลยว่าฮักชนะวินเซอร์ได้ยังไงในที่รักฯสงสัยคงจะอีกนาน(หรือป่าวหว่า)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่าาา >///<
:กอด1:
-
พี่ปอยค้างอ่าค้างงงงงง
มิวสิค นิ ครายกัน โผล่ทีนิเริ่มจะดราม่าเลยนะเนี่ย
ไม่ยอมนะ :เฮ้อ:
ดราม่าได้แต่อย่า ติดกันเอาแบบตอนเดียวจบนะๆๆ
ไม่อยากค้าง เด๋วตอนเช้าเรียนไม่รุเรื่อง :call:
-
หึ พรีสต์หึงแล้วไง หนอยยย มิวสิค สงสัยชอบฮักแน่อะ ไอ่เลว
-
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:z3:
โซโล่จะหมั้นกับใครอ่ะ?
-
งงเลย หลายเรื่องที่จะเข้ามา
-
55555 waa laew waa hoyhug tawnan tong pen konchana a nor,hu hu.... solo kor chaa nor mai dai ruu arai kab kaw loei!!!!
-
โอ้ยยยยยย
อิมิวมันคือครายยยยยยยยยย
แล้วอิสองคนนั้นมันยังไงกันแน่ๆๆ
-
ตัวร้ายตัวจริงออกมาแล้ว แกทำร้ายฮักงั้นเหรอ พิษรักแรงหึงนี่มันน่า.. :serius2: :serius2:
-
กว่าที่รักครับรักผมสิ
จะถึงตอนชนคณะคงอีกนานน่าดู o13
-
:angry2: จะหมั้นต้องฝ่าด่านพรีสต์ไปก่อนนะเฟ้ย
-
o13 :a5: o22 :z3:
-
โซโลมั่นกะใครนิ
-
เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันนะ...มิวสิคหึงโหดดักรุมทำร้ายพลีสต์ แต่ฮักมาช่วยไว้ทันทำให้ตัวเองบาดเจ็บเข้าไอซียู
พรีสต์รีบ ๆ เคลียร์เรื่องคู่หมั้นของโซโล่ซะนะ จะได้ไม่ต้องคิดอะไรไปเองคนเดียวให้เจ็บกระดองใจ
อยากรู้เรื่องวินนิดหน่อย โดนฮักทำอะไรมาล่ะนั่น นิ่งเงียบเหมือนเจอเรื่องชวนช็อกจนจิตหลุด
-
โซโล่เคลียร์เรื่องหมั้นด่วนเลย :m16: :m16: :m16:
ส่วนมิวสิค จะถึงก็มาพร้อม มาม่าเลย
:z6: :z6: :z6:
-
ความโกลาหลเรื่องชนคณะเพิ่งจะปิดฉากลง
ก็มีเรื่องใหม่มาให้พรีสต์ได้ปวดหัวอีกแล้ว
ดูเหมือนจะเป็นเรื่องอดีตที่ฝังใจของพรีสต์
ท่าทางพรีสต์ไม่ค่อยจะดีเท่าไรเลยนะนั่น
โซโล่จะรู้บ้างมั๊ยนะ ว่าพรีสต์มีเรื่องในใจ
แต่คาดว่าตัวเองก็จะเอาไม่รอดนะโซโล่นะ
เตรียมคำตอบเรื่องคู่หมั้นไว้ให้ดีๆก็แล้วกัน
เอาใจช่วยพรีสต์ทุกเรื่องเลยนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ไอ้มิวสิคต้องให้ฮอยฮักจัดการมันหนักๆเท่านั้น
ส่วนโซโล่ต้องให้พรีสต์จับนั่งเก้าอี้สอบสวนเรื่องคู่หมั้น
ซักฟอกให้ละเอียดเลยนะพรีสต์เพราะคนอ่านก็อยากรู้เหมือนกัน
-
พรีสไม่ได้โง่สักหน่อย...แค่สมองช้าไปนิดเท่านั้นเอง อิอิอิ
-
ทำไมเรื่องมันเยอะจังน้อ
เอาใจช่วยทุกคน 5555
:m31:
-
กด like ให้กับความมุ่งมั่นของพรีตส์
-
อ้าวว นาง(?)อิจฉาออก 555
-
คนที่มึงจะหมั้นด้วยมีกูเท่านั้น o13
-
อัยย๊ะ นี่เองที่มาของการที่พรีสต์โดน ห้ามไม่ให้มีเรื่อง จัดการเค้นให้หนักเลยนะเรื่องหมั้นอะ
-
พรีสแรงได้อีกลูกก
สู้ตายยยยยยย !
o13
-
อย่ามาว่าพรีสโง่นะพรีสไม่ได้โง่ซะหน่อย :m29:
-
งานเข้าแล้วโซโล่เอ๋ย
อธิบายดีแล้วกันนะ o18
-
เละ!!!!!
-
อริเก่ามาซะแล้ว สงสัยมิวสิคจะชอบฮอยฮักนะ แต่ถ้าได้รู้ว่าฮักมีสามีแล้วจะทำหน้าไงเนี่ย 555 (พรีสต์มีศัตรูเพราะฮอยฮัก2คนแล้วน้าเนี่ย)
ไปเคลียร์กับโซโล่ดีๆอย่าใช้อารมณ์ล่ะหนูพรีสต์ ><
ขอบคุณนะค้า
-
เห้ยยยยยยยยยย โซโล่จะหมั้นเรื่องจริงป่ะเนี่ยยยย????
-
ในที่สุดท่านเทพของเราก็คว้าชัยชนะไปจนได้ 5555 (ตามที่หลายๆคนคาดไว้เปะ)
แต่กว่าจะได้อ่านว่าฮอยฮักไปทำอีท่าไหนถึงชนะวินเซอร์ได้คงต้องรออีกนานแหง
(แต่คาดไว้ว่าคงจะทำมันหมดทุกท่า :haun4: คิดไปถึงไหนเนี่ย แหะ แหะ)
แถมพรีตส์ยังโดนผัวด่าอีกต่างหาก งานนี้พรีตตี้เลยได้แต่เงียบ เพราะมันเป็นความจริง 5555
แล้วยังมาเจอคู่อริเก่าอีก
อยากรู้แล้วว่าไอ้มิวสิคมันไปทำอะไรท่านเทพของเราถึงกับต้องเข้าไอซียูกันเลยทีเดียว
ปล.แอบถามคนเขียนว่า ฮอยฮักจะเอารางวัลไปเที่ยวกะใคร?
:pig4: ด้วยจ้า
-
มิวสิคมันเป็นใครวะ แล้วมันทำไรฮักอ่ะ :angry2:
โซโล่หมั้นกับครายยยยยยย
-
:เฮ้อ: มาตอนนี้ทิ้งปมไว้เยอะ
โซโล่หมั้นนี่ไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่
แต่มิวสิค เนี่ยคงชอบฮักแน่
เลยหึงพรีตส์ แล้วจะทำร้าย :m16: พล็อตนี่นางร้ายในละครชัดๆ
-
มิวสิคมาทิ้งระเบิดเรื่องคู่หมั้นของโซโล่ ตกลงมันยังไงกันแน่โซโล่ มาเคลียร์กับพรีสต์ให้หายคาใจซะทีดิ่
-
ว่าแล้วเชียวว่าฮอยต้องชนะ ว่าแต่เหตุการณ์ระหว่างนั้นคงมันน่าดู
มารอตอนหน้า มิว จะเป็นยังไง ทำไมโซโลต้องเรียกหัวหน้า
เหมือนเป็นคนของคณะวิศวะ แต่ทำไมพลีสต์เพิ่งเจอ
-
คู่หมั้นนนนนนนนน !!
ไปเคลียด่วน ๆอ้ะ โซโล่ !
-
นที่จะหมั่นกับโซดล๋ มีแค่พรีสต์เท่านั้น :laugh5:
-
และแล้วท่านเทพก็ชนะ (ตามคาด)
แต่ชนะยังไงหว่า เห็นวินเซอร์เหมือนจิตหลุดยังไงชอบกล
ไอ้มิวสิคมันโผล่มาไมฟร่ะ เกลียดมานน :angry2: ดันทิ้งระเบิดเรื่องคู่หมั้นไว้
เรื่องมันเป็ยยังไงกันแน่ เคลียร์ด่วนเลยพรีสต์!!!
-
มิวสิคนี่มาทำไมห่ะ :serius2:
โซโล่รีบสะสางเรื่องคู่หมั้นด่วนจ้า
มิงั้นได้มีมาม่ากันแน่
อยากรู้รายละเอียดชนคณะช่วงท้ายไวๆจังเลย :z3:
-
เง้อออออ แล้วจู่ ๆ มิวสิคก็โผล่มาจากไหนไม่รู้
สาเหตุที่พรีสต์ห้ามมีเรื่อง ที่สงสัยมานานกำลังจะถูกเปิดเผย อิอิ
แอบชอบฮักป่าวเนี่ย ??
แนะนำให้น้องพรีสต์ไปพังงานแต่งโซโล่มันเลย
แมน ๆ แบบเธอ ไปบู๊ให้รู้เรื่องไปเลย !!
:z3:
-
ชอบตรงที่พรีสต์ไม่งี่เง่า และเอาจริงกับโซโล่ คนที่หมั้นจะต้องเป็นพรีสต์เท่านั้น
-
พรีสต์ แก วันเเดงเดือดเหรอ
อารมณ์ไม่คงที่เลยจริงๆ
-
น้องพรีสต์ ไฟลุกพรึ่บๆๆ แล้ว
เชียร์ค้า คืนนี้จัดนักโซโล่ไปเลย :m20: :laugh:
-
จัดการให้รู้เรื่องเลย
-
ถ้าสามีภรรยาคู่นี้จะขี้หึงขนาดนี้
-
มิวสิคนี่โผล่มาจากหลุมไหนอีกเนี่ย :m31:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยู้นะคร๊าาาาาาา
-
แอบอยากเห็นฉากสวีทของพรีสกับฮอยฮัก แบบว่าโชว์เต็มเต็มตา ให้โซโล่ กะ วินเซอร์เห็นไปเล้ย หุหุ (แอบซาดิสเบาเบา)
-
มิวสิค = ตัวสร้างความร้าวฉาน o18
-
“โซโล่”ในระหว่างที่กำลังนอนผมก็ตัดสินใจเด็ดขาดถามมันออกไป ไอ้โซโล่หันมามองทำหน้านิ๊งนิ่ง ผมเนี่ยกลั้นใจเลยครับ หน้ามันเหมือนไม่เปิดทางให้กูถามเลยวะ
“เอ่อ...มึงมีเรื่องที่ปิดบังกูหรือเปล่า?”
“เยอะ”
อ้าวเฮ้ย!!? o22
มันตอบหน้าตายว่าเยอะ เรื่องไหนบ้างที่มึงปิดบังกูไว้เนี่ย ผมถลึงตาใส่มันทันที ไอ้โซโล่มันก็หัวเราะในลำคอก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ไม่ต้องห่วงนะครับพวกเราอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว
“มึงปิดอะไรกูเยอะแยะ พูดมาให้หมด!”
“ไม่มีอะไร กูล้อเล่น”
“ห๊ะ ล้อเล่น? กูไม่เชื่อมึงหรอกโว้ย อย่าเพิ่งนอนนะโว้ย พูดให้รู้เรื่องก่อน!”ผมรีบจับคอเสื้อไอ้โซโล่เพื่อไม่ให้มันหนีคำถามไป ไอ้โซโล่มันขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจก่อนจะแกะมือผมออกจากคอเสื้อมัน
“เรื่องอะไร?”
“กูจริงจังนะ”
“อืมๆ”
กูจริงจังไหงมึงอมยิ้มฟ่ะ!!? :angry2:
ไอ้ห่านี้แม่งกวนตีนจริงๆ วะ บอกว่าจริงจังไง หน้าตาซีเรียสน่ะเนี่ย ไม่ได้เล่นตลกคาเฟ่ให้ดูสักหน่อย มึงหัวเราะทำไมฟ่ะ!? ผมเริ่มทำหน้าบูด
“กูจะถามแล้วนะ”
“ว่ามา”
“เรื่องคู่หมั้นมึงอ่ะ จริงหรือเปล่าวะ?”
“...”ไอ้โซโล่นิ่งเงียบ ใจผมสักจะไม่ดีแล้วสิ เฮ้ย! อย่าบอกนะว่ามันเป็นเรื่องจริงน่ะ ไม่จริงใช่ไหม!?
“เอาคำตอบเล่นๆ หรือจริงๆ ล่ะ?”
“จริงสิโว้ย!”
ยังจะมีหน้ามาถามกลับอีกว่าเอาแบบไหน นี่กูจริงจังนะโว้ยมันก็ต้องเอาคำตอบจริงๆ สิวะ ไอ้โซโล่มันนิ่งเหมือนกำลังจะคิดอะไรบางอย่างอยู่ กูล่ะลุ้นกะคำตอบของมึงชิบหาย ตอบสักทีสิวะ กูลุ้นจะฉี่แตกอยู่แล้ว ฟาย!!
“จริงวะ”
“เออ ก็ดีแล้วมึงพูดความจริงออกมาแบบนี้กูก็...ห๊ะ!!? เมื่อกี้มึงว่าอะไร!?”
“เรื่องจริงไม่ได้ล้อเล่น”ไอ้โซโล่มันตอบกลับมาด้วยใบหน้านิ๊งนิ่งจนผมคิดว่ามันพูดเรื่องที่ชิวมากมายเลยน่ะเนี่ย ตกลงมันมีคู่หมั้น!? ผมคิ้วชักกระตุก ทำไมรู้สึกว่ามันไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลยวะเนี่ย ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไปไอ้โซโล่มันก็ยกมือขึ้นเป็นปางห้ามญาติ
“เรื่องคู่หมั้นน่ะคุณย่าแค่หาๆ มาให้กูดูเท่านั้นยังไม่มีถาวรและของจริง สบายใจได้กูปฏิเสธไปหมดแล้ว อย่าเพิ่งโวยวาย”
“แล้วทำไมมึงไม่บอกกูเลยวะ”
“ต้องบอก?”
อ้าว ไอ้สัด ย้อนถามแบบกวนส้นมาก!!
“มันไม่ใช่เรื่องที่มึงต้องกังวลหรอกน่า อย่าคิดมาก นอนเถอะ”ไอ้โซโล่มันส่ายหน้าแล้วผลักผมลงบนเตียงให้นอน ผมก็ยังขืนตัวเอาไว้ มันไม่ใช่เรื่องที่ควรกังวลก็จริงแต่กูอยากจะให้มึงบอกกูบ้างนี่หว่า ไม่ใช่ให้กูรู้จากปากคนอื่นทีหลังแบบนี้มันเสียใจนะโว้ย!
“คราวหน้ากูจะบอกล่ะกัน”
“...”
มันพูดแบบนั้นแหละครับที่ผมต้องยอมมันแล้วนอนอย่างว่าง่าย คราวหน้ามันต้องบอกกูนะโว้ย และเหมือนผมจะทำอะไรผิดพลาดไปกับเรื่องนี้นิดหน่อยนะครับ ไอ้โซโล่มันทำตามที่ตัวเองพูดไว้เสมอ ไอ้บ้านี่มันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นจริงๆ แต่กูยังไม่พร้อมจะรู้เฟ้ย!!
พอหลายวันต่อมา ไอ้โซโล่แมร่งกวนส้นอ่ะ เดินเข้ามาบอกแบบหน้านิ่งเลยครับ
“เย็นนี้กูจะไปงานเลี้ยงกับคนที่ย่าแนะนำมาให้นะ”
“ห๊ะ!?”ผมทำหน้าตกใจเมื่อมันพูดออกมาแบบนั้น ไอ้โซโล่ก็พยักหน้ายืนยัน กูไม่ต้องการคำยืนยันโว้ย!! กูต้องการเหตุผล ทำไมมึงจะต้องไปด้วยล่ะ ปฏิเสธไปซะสิวะ
“ปฏิเสธแล้วแต่ครั้งนี้คุณย่าไม่ยอมวะ”
“แล้วมึงก็จะไปเนี่ยนะ?”
“อืม”
สัด!! :z6:
“มึงไม่ไปไม่ได้เหรอวะ?”
“ไม่ได้วะ ไม่มีอะไรหรอก ไว้ใจกูหน่อย”
กูไว้ใจมึงแต่กูไม่ไว้ใจคนอื่น!!
ไอ้โซโล่มันยิ้มแบบปลอบใจแล้วตบไหล่ของผมเบาๆ ก่อนจะเดินแยกตัวไปเรียน ผมทำหน้าหงิกตามหลังมันทันที เรื่องมันจะง่ายขนาดนั้นเหรอวะ กูไม่เชื่อ! ในหนังน้ำเน่าที่กูเคยดูกับมามี้น่ะนะคุณย่ามึงต้องวางแผนอะไรไว้แน่ๆ ไม่แน่ว่ามึงไปงานนั้นแล้วคุณย่ามึงก็ประกาศหมั้นต่อหน้าสาธารณชนงี้ทำให้มึงปฏิเสธไม่ได้ แบบมัดมือชกแล้วจะทำยังไง!? แล้วถ้าคุณย่ามึงร่วมมือกับผู้หญิงคนนั้นวางแผนวางยามึงล่ะ เป็นไปได้นะโว้ย!!
“เฮ้ยๆ ไอ้พรีสต์มึงจะยืนทำหน้าหงิกอีกนานไหม ได้เวลาให้อาหารหมาแล้วนะโว้ย”ผมหันไปมองไอ้โจ้ที่ตะโกนมาบอก ในมือถือถุงข้าวที่เหลือเพื่อจะนำไปมอบให้กับสมุนเจ้าเก่า ผมก็เดินทำหน้าทะมึนไปหามัน
“เป็นอะไรของมึงวะ?”
“เปล่า แล้วนี่คนอื่นๆ หายไปไหนวะ?”
“ไอ้แซมกับไอ้บู๊ลิ้มรุ่นพี่เรียกไปคุยด้วยน่ะ ส่วนไอ้สตางค์กับไอ้ฮอยฮักไปห้องสมุด”
“ไอ้พวกนั้นจะเนิร์ดไปไหนวะ ทำเป็นเข้าห้องสมุด เหอะ”
“อาทิตย์ก็สอบแล้วนะมึง”ไอ้โจ้เอ่ยเตือนๆ มา กูรู้น่าว่าอาทิตย์หน้าสอบไฟนอล! อ๊ากกกกก!!! ทำไมสอบไฟนอลมาเร็วแบบนี้วะ โห พระเจ้า ผมยังจำไม่ค่อยได้เลยว่าเรียนอะไรมาบ้างเทอมนี้น่ะ สงสัยจะต้องพึ่งไอ้เด็กเกรียนเรียนแบบไอ้สตางค์กับไอ้ฮอยฮักอีกแล้วล่ะมั้งครับ ผมกับไอ้โจ้เดินมาส่งข้าวส่งน้ำให้กับเจ้ามะหมาที่ข้างๆ คณะ
นั่งๆ มองพวกมันกินข้าวแบบไม่ทุกข์ไม่ร้อนแล้วเริ่มอยากจะเป็นหมา เฮ้อ ไม่ต้องรับรู้ถึงความยากลำบากของการอยู่ในสังคมที่ต้องมีแต่กฎเกณฑ์ แค่ไม่เหมือนคนอื่นแค่แตกต่างจากคนอื่นก็รังเกียจและตั้งแง่ใส่ นี่มันไม่ยุติธรรมสักนิด ผมนั่งถอนหายใจเฮือกแล้วสักพักก็รู้สึกถึงการคลอเคลียของเหล่าสมุน ผมมองพวกมันนิ่ง
กำลังปลอบใจกูอยู่ใช่ไหม? พวกมึงเนี่ยช่างรู้ใจกูจริงๆ คงจะมีแต่พวกมึงล่ะมั้งที่เข้าใจกู เฮ้อ เอาน่า ไม่ต้องมองกูด้วยสายตาเศร้าขนาดนั้นก็ได้ กูสบายดี กูต้องเข้มแข็งใช่ไหม? ผมมองเจ้าหมาตัวสีดำ ทาคุมิมึงว่ากูต้องทำยังไงกับเรื่องนี้ดีวะ ถึงกูจะวางใจไอ้โซโล่มันจะตามเถอะแต่เรื่องนี้มันไม่รับประกันนี่หว่า ยังไงก็เถอะกูต้องรักษาสามีแสนดีที่หาไม่ได้แล้วในโลกแบบนี้ไว้
มึงว่าไงนะทาคุมิ? ให้ไปถามไอ้แบรตพิตเหรอ? ไอ้หมาเวรนี้ถามแค่นี้ก็ตอบให้กูไม่ได้นะโว้ย ผมหันมามองเจ้าหมาตัวทองดูมึงแล้วกูก็รู้ว่ามึงช่วยกูได้นะแบรตพิตในฐานะที่มึงพันธุ์ดีที่สุดและไฮโซกว่าอีกสามตัว มึงต้องมีความคิดดีๆ แน่ มึงว่ามาสิแบรตพิต อืมๆ เอางั้นเลยเหรอวะ มันจะดีเหรอ? ไม่ดีมั้งมึง มึงอย่าเพิ่งสอดสิวะไอ้เบิร์ด ฟังไอ้แบรตพิตมันก่อน!!
“...พรีสต์ ถ้ามึงยังคุยกับหมาไม่จบล่ะก็กูขอตัวไปก่อนนะ”
“ไปไหนวะ?”ผมเงยหน้ามามองไอ้โจ้ที่ทำท่าทางอยากจะไปไกลๆ จากตรงนี้เอามากๆ
“ไปไหนก็ได้ก่อนที่คนอื่นจะเดาว่ากูบ้าแบบมึง!”
“บ้าตรงไหนวะ?”ผมลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ โบกมือล่ำลาไอ้พวกหมาสมุนผู้ซื่อสัตย์ แค่คุยกับหมาเอ๊ง กูบ้าตรงไหน!? ผมเดินตามไอ้โจ้ขึ้นตึกมามันพาผมมาที่ห้องสมุดสถานที่สุมหัวของพวกเด็กเรียนและพวก(ส่อง)เด็กเรียน เดินมานั่งโต๊ะที่หนังสือกองเต็มพื้นที่ ไอ้ฮอยฮักกับไอ้สตางค์กำลังเข้าญาณทำความเข้าใจบทเรียนก่อนสอบ
ขยันจริงๆ นะพวกมึง!!
ผมน่ะมันอัจฉริยะข้ามคืนวะ ไว้อ่านก่อนสอบหนึ่งวัน หึๆ ไม่ต้องมายิ้มผมรู้ว่าหลายคนก็ทำแบบนี้! ผมนั่งหยิบหนังสือเปิดดูผ่านๆ แล้วมองไอ้สองตัวนี้มันจะจริงจังกับหนังสือไปไหนวะ แต่ละคนอ่านซะไม่รู้ว่ามีคนมานั่งเพิ่ม ไอ้โจ้ก็หาหนังสือมาอ่านครับ อย่าเพิ่งไปชมมันว่าขยัน มันหานิตยสารมาอ่านต่างหาก!!
“อ้าว พวกมึงมาตอนไหนวะ?”ไอ้สตางค์เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือมองพวกมันอย่างแปลกใจ ไม่ต้องแปลกใจหรอกมึงพวกกูควรจะแปลกใจมากกว่า นี่มันมีสมาธิจดจ้องขนาดไม่รู้ว่าพวกกูมาตอนไหนเลยเหรอวะ ไอ้ฮอยฮักมันก็เงยหน้าขึ้นมามองดูนาฬิกา
“ได้เวลาเรียนแล้วไปกันเถอะ”มันเอ่ยชวนพวกผมด้วยใบหน้านิ๊งนิ่ง ไอ้สตางค์มันก็รีบเก็บหนังสืออย่างว่องมีเก็บเผื่อไอ้ฮอยฮักอีกแน่ะ แหม่ ตั้งแต่รู้ว่ามันเป็นพี่เลิฟมีเนี่ยก็บริการมันยิ่งกว่าแฟนตัวเองอีก จนไอ้บู๊ลิ้มมันเริ่มเหม็นขี้หน้าไอ้แว่นฮอยฮักแล้ว
พอมองไอ้ฮอยฮักแล้วก็นึกถึงไอ้วินเซอร์แฮะ ตั้งแต่ชนคณะนู้นก็ไม่เห็นน้ำหน้าน้ำหนวดมันอีกเลย หรือว่ามันจะเลิกตามไอ้ฮอยฮักแล้ว? นี่ตกลงพวกมันเลิกร้างกันจริงๆ เหรอวะ? แล้วทำไมผมต้องคิดด้วยวะเนี่ย เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอดแล้วยังจะเสนอหน้าไปคิดเรื่องของคนอื่นอีก ช่างเถอะ ไอ้ฮอยฮักซะอย่างผมว่ามันต้องมีทางออกสำหรับเรื่องนี้ไว้แล้วแน่ๆ! กลับมาคิดเรื่องของผมเองดีกว่า
นั่งเรียนไปคิดไปทั้งชั่วโมง โชคดีหน่อยที่อาจารย์แกมาให้สะสางงานเท่านั้น และแล้วการเรียนเทอมนี้ของผมก็ปิดคอร์สทุกวิชาแล้ว เยสสสสส!!! พวกเพื่อนๆ คุยกันนิดหน่อยแล้วแยกย้ายกันกลับบ้านกลับหอ ผมเดินลงมากับพวกเพื่อนๆ เจ้าเก่า จนกระทั่งเดินมาหยุดเมื่อเห็นใครเดินเข้ามาหา ผมขมวดคิ้วฉับพลัน
ไอ้มิวสิค! :fire:
นี่มันยังตามมาหลอกหลอนกูอีกหรือไงฟ่ะ!!? อยู่ที่ใครที่มันไม่ได้หรือไง มึงจะมาหาเรื่องอะไรกูอีก อีกอย่างผมรู้สึกหนาวๆ แทนไอ้มิวสิคมันจริงๆ วะ นั่นไง ไอ้ฮอยฮักมันจ้องไอ้มิวสิค รู้สึกว่ามันจะมีการแก้แค้นเกิดขึ้นหรือเปล่าวะ มีก็ดีสิกูจะร่วมมือกับไอ้ฮักกระทืบไอ้มิวสิคให้หายแค้น ไอ้ฮอยฮักมันมองไอ้มิวสิคแวบหนึ่งก่อนจะหันไปทางอื่นแบบไม่สนใจ อ้าว อย่าบอกนะว่าไอ้ฮักแมร่งจำไอ้มิวสิคไม่ได้!!? เวร!
“พรีสต์มีเรื่องจะคุยด้วย”
“เพื่อนมึงเหรอวะ งั้นพวกกูไปก่อนนะโว้ย โชคดีในการสอบ”ไอ้โจ้และไอ้แซมโบกมือลาไปก่อนเพื่อนแล้วอวยพรการสอบก่อนจะเดินออกไป ไอ้บู๊ลิ้มกับไอ้สตางค์ก็ขอตัวออกไปตาม ไอ้สตางค์หันมายิ้มกว้างไม่ได้หน้าบูดแบบปกติให้ไอ้ฮอยฮัก นั่นๆ ไอ้เตี้ยมึงเห็นผัวมึงหรือเปล่า!? แยกเขี้ยวจะงับหัวมึงอยู่แล้ว!!
“ฮักตั้งใจอ่านหนังสือนะ ถ้าไม่เข้าใจจะโทรมาหาฉันได้ ทุกเวลาเลยนะไม่ต้องเกรงใจ”
“อืม”ไอ้ฮอยฮักพยักหน้ารับง่ายๆ แล้วไม่พูดอะไรอีก ไอ้สตางค์ก็ยิ้มร่าเดินออกไปพร้อมกับไอ้บู๊ลิ้มที่เหล่มองไอ้ฮอยฮักอย่างระแวงจัด พอเป็นไอ้ฮักเนี่ยไม่ต้องเกรงใจโทรไปได้ทุกเมื่อแต่พอเป็นกูโทรไปน่ะนะด่ากูตลอดเหอะ ลำเอียงชัดๆ เลยวะ ไอ้เตี้ยสองมาตราฐาน!!
“แล้วมึงมีอะไรจะพูดกับกูวะ?”
“กูแค่มาบอกเรื่องไอ้โซโล่ วันนี้น่ะ...”ไอ้มิวสิคกำลังจะพูดแต่แล้วมันก็เหล่มามองไอ้ฮอยฮักเหมือนมันเพิ่งจะรู้สึกตัวมายังมีอีกคนที่ยังไม่ไปไหน ผมหันมามองไอ้ฮอยฮักแล้วโบกมือ
“พูดมาเถอะ”
“...กูมาบอกเอาบุญวะ วันนี้ไอ้โซโล่มันจะไปงานเลี้ยงบริษัทเอ็ดเวิร์ดกับว่าที่คู่หมั้นคนสวย เหอะ กูบอกแล้วว่ามึงน่ะควรจะตัดใจแล้วเลิกไปก่อนที่จะโดนเขี่ยทิ้ง อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่า จะมีสักกี่คู่กันที่ต้านคำว่าหน้าที่และสังคมได้น่ะ ไม่อยากเสียน้ำตามึงก็เลิกไปเถอะ แล้วจะหาว่ากูไม่เตือน!”
“มึงพร่ำเสร็จหรือยัง?”ผมมองมันนิ่งๆ แล้วเอ่ยถามไปแบบไม่ยี่หระต่อคำพูดนั้นสักนิด ไอ้มิวสิคเหลือบมองผมแล้วยิ้มที่มุมปากแบบเยาะเย้ย
“ไอ้โง่เอ๊ย ถ้ามึงคิดว่าแน่ก็อย่าเสียใจทีหลังล่ะกัน”ไอ้มิวสิคสะบัดหน้าออกไปอย่างเชิดๆ ผมมองตามมันอย่างไม่เข้าใจ ไอ้บ้านี่มันต้องการอะไรกันแน่วะ มาพูดแค่นี้นี่นะ ลงทุนจริงโว้ย
“หมอนี้ก็ยังปากไม่ตรงกับใจเหมือนเดิม”
“อ้าว มึงจำมันได้เหรอวะ?”ผมหันไปมองไอ้ฮอยฮักอย่างแปลกใจ มันหันมามองผมแล้วพยักหน้ารับ อ้าว ถ้ามึงจำมันได้ทำไมถึงปล่อยให้มันเดินลอยหน้าลอยตาแบบนั้นวะ ปกติถ้ามึงมีความแค้นกับใครเนี่ยต้องเอาคืนจนพอใจไม่ใช่หรือไงวะ
“แล้วมึงทำไมไม่ทำอะไรมันวะ?”
“ทำอะไร?”ฮอยฮักถามกลับด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง หือ? จะให้ทำอะไรก็ตุ้บตั้บมันสักหมัดให้หายแค้นไง! ผมขมวดคิ้วมองไอ้ฮอยฮัก นี่มันอาการเก่ากำเริบเหรอไงวะ ความจำเสื่อมหรือไง!!?
“นี่มันจำเรื่องตอนนั้นไม่ได้อีกเหรอวะ?”
“ตอนไหน?”
“ตอนมอหกไงที่มึงเข้าโรงบาล นี่อยากบอกนะว่ามึงยังไม่หายดีน่ะ? เฮ้! ไปตรวจอาการแบบหรือเปล่าวะ?”ผมจับแขนไอ้ฮอยฮักแล้วถามอย่างเป็นห่วง ไอ้ฮอยฮักมันก็ทำหน้างงใส่เหมือนเดิม
“กูหายแล้ว ตอนนั้นมันเกี่ยวอะไรกับไอ้มิวด้วยวะ?”
“ก็เพราะมันไม่ใช่หรือไงที่ทำให้กูกับมึงปางตายแบบนั้น!”ผมตะเบ็งเสียงตอบไปอย่างหงุดหงิด ไอ้บ้านี่ก็นานเข้าใจเหลือเกินเหอะ ไอ้ฮอยฮักมันทำหน้านิ่งกล้ามเนื้อตายซากไปหมด
“นั้นสินะ...”
เออ ในที่สุดมึงก็จำได้แล้วใช่ไหม!? ผมถอนหายใจ
“ถ้าไม่ได้ไอ้มิวมึงคงจะไม่มีโอกาสยืนตวาดแว้ดๆ ใส่กูแบบนี้”
“ห๊ะ อะไรนะ?”ผมหันไปมองไอ้ฮอยฮักแล้วเลิกคิ้วอย่างแปลกใจและสงสัย ไอ้ฮอยฮักมันยักไหล่แล้วเดินออกไปไม่อธิบายต่อ ผมมองมันตาปริบๆ แล้วเรียกมันไว้วิ่งตามไปหลังเสื้อมันไว้แน่น
“ไอ้ฮัก! หมายความว่ายังไงวะ ทำไมไอ้มิวถึงมาเกี่ยวด้วย!”
“มึงไม่รู้?”ไอ้ฮักหันกลับมามองผมอย่างแปลกใจ ถ้ากูรู้กูจะถามมึงไหม เวร!! ผมส่ายหน้าแล้วจ้องหน้าอีกฝ่ายเพื่อรอคำตอบ ไอ้ฮอยฮักมันก็กระพริบตาแล้วหันเดินต่อไปไม่อธิบายอะไร อ้าว เฮ้ย! เดี๋ยวสิโว้ย อธิบายให้กูฟังก่อน!!
“ไอ้ฮัก! มึงบอกกูมาสิวะ!!”
“ถ้าอยากรู้ก็ตามมาสิ”มันหันกลับมาพูดแค่นั้นก็เดินไปต่อทันที ผมเผลอปล่อยเสื้อไอ้บ้านั้นให้เดินหนีไปจนได้ นี่มันเรื่องอะไรกันวะ? ไอ้มิวสิคเนี่ยนะเป็นคนช่วยผมไว้ มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงก็มันไม่ใช่เหรอที่เป็นคนนำพวกนั้นมาเล่นงานผม ยืนมองไอ้ฮักเดินห่างไปไกลแล้วตัดสินใจวิ่งตามมันไป
“ฮัก! เล่าให้กูฟังเดี๋ยวนี้!!”
“เล่าก็ได้ แต่มึงตามกูมาดีแล้วเหรอ เรื่องไอ้โซโล่ล่ะ?”
“อ๊ะ จริงสิ!”ผมรีบเบรกตัวเองไว้ทันที ลืมเรื่องไอ้โซโล่ไปเลยแฮะ ผมเม้มปากมองไอ้ฮักอย่างหักห้ามใจ อยากรู้ก็อยากรู้ แต่เรื่องไอ้โซโล่ก็ปล่อยไว้ไม่ได้ ผมสองจิตสองใจจนกระทั่งไอ้ฮอยฮักมันถามลอยๆ ขึ้นมา
“งานเลี้ยงบริษัทเอ็ดเวิร์ดมึงอยากไปไหมล่ะ?”
“อยากสิ!”ผมรีบตอบไปอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องคิดเลย กูอยากไปดูน้ำหน้าว่าที่คู่หมั้นไอ้โซโล่มันหน่อย ดีไม่ดีอาจจะได้ไปขัดขวางพวกนั้นอีกด้วย ด้วย กูอยากจัดหนักให้ไอ้พวกนั้นเข็ดไปข้างเลย! ไอ้โซโล่ก็น่าโมโหมันยอมไปทำไมก็ไม่รู้ ไม่สนใจมันก็ได้นี่ อย่าให้รู้น่ะเฟ้ยว่ามึงเต็มใจไป! ผมยืนข่มอารมณ์เดือด ไอ้ฮอยฮักพยักหน้ารับแล้วกวักมือเรียกผม
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามกูมา”
เอ๊ะ? ไอ้ฮอยฮักมึงรู้เหรอวะว่าเขาจัดงานเลี้ยงที่ไหน!? ผมมองมันอย่างสงสัย
“ไม่เชื่อก็แล้วแต่มึงล่ะกัน”ไอ้ฮักเดินออกไปทันที ผมเนี่ยยิ้มหน้าบานแล้วกระโดดขึ้นหลังมันทันที ใครจะไม่เชื่อมึงเล่า ไม่มี๊!! ยี่ห้อฮอยฮักทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว!!
“กูเชื่อมึงอยู่แล้วฮัก!”
“ไอ้บ้า มันหนักนะโว้ย!”ไอ้ฮอยฮักเดินไปพูดเสียงลอดไรฟัน ผมก็ยิ่งรัดคอมันแน่น กูไม่ปล่อยโว้ย นานๆ ทีกูจะได้ขี่หลังมึงเชียวนะ นี่มันหลังของท่านเทพผู้เก่งกาจและหลังของเลิฟมีสุดฮอต มีใครอิจฉาผมอ่ะเปล่า อิๆ ไอ้ฮอยฮักถอนหายใจเบาๆ แล้วมันก็เดินต่อไปโดยมีผมขี่หลังมันนั้นแหละ คนอื่นเดินผ่านก็มองเราสองคนด้วยสายตาแปลกๆ
“ลงได้แล้วพรีสต์”
“อะ อืม”ผมลงจากหลังของไอ้ฮักอย่างว่าง่าย มองพวกที่เดินผ่านแล้วมองตามมาแล้วเสียวสันหลังยังไงไม่รู้ นี่คงจะไม่ได้นินทาว่าผมกับไอ้ฮักเป็นจุดจุดจุดกันหรอกนะ แล้วนี่เสือกอยู่ในเขตใกล้คณะวิศวะอีก หวังว่าจะไม่มีใครคาบข่าวไปรายงานไอ้โซโล่มันหรอกนะ ผมทำหน้าเครียดๆ จนกระทั่งไอ้ฮอยฮักเดินมาหยุดที่รถคันหนึ่ง
หือ? ผมชะโงกตัวไปดูว่าเป็นรถของใครก็เห็นคนที่นั่งอยู่ในรถแล้วตกใจ นั้นมันท่านคิงงงงง!! ไอ้ฮอยฮักเปิดประตูเข้าไปนั่งแล้วกวักมือให้ผมเข้าไปบ้าง โอ้แมร่ง! เพิ่งจะเคยเห็นท่านคิงให้ระยะประชิดขนาดนี้ ผมนั่งตัวเกร็งชำเหลืองมองท่านคิงที่ทำหน้านิ่งไม่ต่างจากลูกชายเท่าไร บรรยากาศในรถโคตรอึดอัดเลยครับ!!
“พ่อ ไปร้านนั้นนะครับ”
“เจย์ ร้านเดิม”ท่านคิงพยักหน้ารับแล้วส่งเสียงเข้มไปบอกคนขับรถที่เป็นหนุ่มแว่นหน้าตาดีดูจะเป็นคนจริงจังมากๆ ทำไมรถคันนี้ถึงมีแต่คนประเภทแบบนี้เนี่ย ในรถเงียบมากได้ยินแต่เสียงหายใจของผม นี่มันชวนอึดอัดชิบเป๋งเลยวะ! ยิ่งไอ้พูดมากๆ แบบผมยิ่งแล้วใหญ่ นั่งกลืนน้ำลายของตัวเองตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงจุดหมาย
พี่เจย์หนุ่มแว่นลงมาเปิดประตูให้เจ้านาย ท่านคิงเดินลงไปตามด้วยไอ้ฮอยฮักและผมเป็นคนสุดท้าย เรามายืนตรงหน้าศูนย์เสริมความงามที่มีชื่อโชว์เด่นหรา
‘ร้านสปาอะฮ้า~ ความรัก!!’
ชื่อสยองชิบหาย!!! :serius2:
“ที่นี้ช่วยมึงได้แน่ๆ พรีสต์ หึๆ”ฮอยฮักหันมาพูดกับผมเสียงเบาพร้อมกับรอยยิ้มนิดๆ ผมมองรอยยิ้มนั้นแล้วหน้าซีด คนที่ผมไม่ควรเชื่อมากที่สุดน่าจะเป็นไอ้คนตรงหน้ามากกว่าน่ะครับ!! เห็นรอยยิ้มสนุกนั้นแล้วอยากจะร้องไห้ กูจะไปขัดขวางไอ้โซโล่นะโว้ยแล้วมาที่นี้ทำไม?
มึงพากูมาทำอะไร!!!?
TBC.
มาต่อเรื่องคู่กัดให้มันจบๆ เรื่องคู่หมั้นและอดีตของพรีสต์กันดีกว่า!!
ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก มิวสิคจริงๆ แล้วไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอกนะ~!
รู้สึกว่าตอนหน้าจะเป็นการรวบรวมหนุ่มหล่อลากมาชุมนุนกันโดยมิได้นัดหมาย(?)
ว่าที่คู่หมั้นปะทะภรรยาตัวจริง(?) งานนี้ใครจะอยู่ใครจะไป!!? ตอนหน้าจ้า~
-
:z13:
พรีสต์สู้เค้าๆ :m18:
-
อยากรู้จังว่าฮักจะทำอะไรกับพรีสต์ แปลงโฉมพรีสต์ให้โซโล่หึงรึเปล่านะ
-
จิ้มๆ ขอเดา แบบมั่วๆ 555
พรีสจะปลอมตัวเป็นสตรีไปขัดขวางชิมิ *O* 555 อยากอ่านต่อๆ เจ๊ปอยสู้ๆ ไฟต์ติ้งงงง~ :impress2:
-
คดีพลิก มิวสิคชอบพรีสต์
:L2: :L2:
-
เริ่มจะงงแล้ว
-
แต่งหญิงหรอ
-
พรีสต์จะแปลงโฉม
-
เจอฮอยฮักเจ้าแผนการเข้าไป
มันส์แน่แน่ :L2:
-
:L2:
ฮักกำลังคิดอะไรสนุกๆอยู่สินะ!! :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้นะ :กอด1:
แต่งไปเรื่อยๆซักอีก ร้อยตอน
โดน :z6:
-
‘ร้านสปาอะฮ้า~ ความรัก!!’
สยองจิงๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ :เฮ้อ:
-
อะฮ้า....อะฮ้า....สนุกทุกทีที่มีไอ้พรีสต์ 555
-
ตงไม่แต่งหญิงนะ --"
-
มิวนี่ต้องชอบพรีสต์แน่เลย กิกิ ถึงได้เป็นห่วงขนาดนี้
โซโล่ ตายแน่ท่านคิงกับฮักออกโรงงงง
-
ลุ้นๆ ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
-
ใครหว่ีา... คู่หมั้นๆ
-
ฮักแกล้งอีกป่ะเนี่ย
พรีสต์สร้างความฮาตลอด
-
คนอ่านจะไปก่อน เพราะลงแดงตายด้วยความอยากรู้ :z3:
-
พรีสจะปลอมตัวเข้าไปในงานใช่ไหม
รอตอนหน้านะคะ
-
สงสัยจะพามาแปลงโฉมเป็นสาวสวย
ให้เหมาะกับภรรยาของโซโล่ละมั๊ง
ตอนหน้านี่นาติดตามมาก มีแต่หนุ่มหล่อ :z1:
-
อะฮ่า ฮักมาเป็นผู้ช่วยอย่างนี้หายห่วง (หรือป่าว)
จับพรีสต์มาขัดสีฉวีวรรณ เอาให้เอี่ยมเลยนะฮัก
หนุ่มๆเหลียวมองแน่ๆ อยากเห็นซะแล้วสิ >.<
อยากรู้เรื่องของมิวสิคด้วยอ่ะ รอตอนหน้านะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า
-
5555555555 yang haa dai na kha aa-rom nii....hu hu hu
-
ชื่อร้าน คุ้นๆ เนาะ เอิ๊กๆ
อยากรู้เรื่องมิวสิค ด้วยคน
-
พรีสต์โดนบ้างแล้ว หุหุ
-
โอ้ รีบๆมาต่อนะครับ
คงจะมีฉากตื่นเต้นรออยู่แน่ๆ 555555
-
หนูพรีสต์สู้ๆ ส่วนเรื่องมิวสิคตกลงมันเป็นยังไงกันแน่เนี้ย?
-
มิวชอบพรีสต์แน่ๆ เลย :z1:
พรีสต์ต้องโดนแปลงโฉมรึไม่ก็ขัดสีฉวีตัวซะ มีแต่คนจีบจนโซโล่หึงแน่ๆ เลย o18
-
อั๊ยยะ เรื่องนี้มันก็ชักน่าลุ้นแล้วโว้ยยย 555
-
ท่าทางพรีสคงสยองไปอีกนาน 5555
-
กลายเป็นว่ามิวสิคเป็นคนช่วยพรีสต์ซะงั้น
แต่ถึงมิวสิคจะช่วยไว้แล้วมาทำนิสัยเสียๆใส่คนอ่านก็ไม่ปลื้มนะ
-
อ๊ะ
หรือว่าโซโล่จะมีคู่่แข่ง
มิวสิคต้องแอบเลิฟๆพรีสต์แน่เลย 555
ว่าแต่ฮักอ่ะ ไม่น่ารัักเลย สู้ต้องอยู่กะลิ้งค์ไม่ได้
ปล.พรีสต์ค่ะ เอิ่ม เมริงปัญญาอ่ออนให้น้อยลงหน่อยเหอะ เพลีย ฮ่าๆๆ
สงสารคนรอบข้างอ่ะ 555555555555555
-
:laugh: ตอนหน้าสนุกแน่
พรีตต์แต่งหญิง อิอิ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงง
-
อยากรู้อดีตของพรีสต์อ่ะ
มาต่อเร็วๆน้า
-
อ๊าาาาากกก
อยากรู้ว่าฮอยฮักคิดจำทำอะไรๆๆๆ
มาตอเร๊วๆๆๆนะ
-
ฮักเนี่ยไม่น่าไว้ใจจริงๆ
-
อ่าฮ้า จะทำอะไรกัน?
-
ฮักจับพรีสแต่งหญิงแน่ๆอ่ะ ควงเย้ยยั่วโซโล่มันเลยยยย
ว่าแต่พรีสเนี่ยเหมือนหญิงขนาดน้านเลยเร๊อะ =[]= ม่ายยยยยยนะ
รอลุ้นตอนหน้ารวมหนุ่มหล่อๆเยอะๆใช่มั้ยคะ >///<
เรื่องมิวสิคนั่นหน่ะ พอมาอ่านที่ฮักคุยกับพรีสแล้วก็งงๆ สรุปว่า มันยังไงกันละเนี่ย คนดีหรือคนไม่ดี กันหว่า??
-
แม้งแตกแน่ ๆ เลยโซโล่
-
เรื่องมิวสิคน่าจะเป็นพรีสที่เข้าใจผิดเองใช่มั้ย
-
ตกลงมิวสิคชอบพรีสต์เหรอ ชักงง
-
ชื่อร้านนี้.... เห็นกี่ทีก็ขนลุกกกก =[]=!
ฮักจะแปลงโฉมพรีสต์สินะ หึหึ
-
:a5:โผล่มาแล้วร้านนี้ เห็นกี่ทีก็สยองไม่หาย o22
เข้าแผนฮักอีกแล้ว เอาไปแปลงโฉม
พรีสต์แต่งหญิงบุกไปแหงๆ :haun5:
สู้เค้าๆนะพรีสต์
-
ฮักพาพรีตส์มาแปลงร่างอะดิ
-
เอาล่ะหว่า มาร้านนี้ช่วยได้แน่รึ
ถ้าจะแปลงร่าง เอ๊ย! แปลงโฉม ขอแบบงามหยดเลยนะ :z1:
-
ฮัก คิดจะทำไรอ่ะ น่ากลัวววว
-
:z10: o18 :laugh:
-
พรีสต์ต้องโดนจับแปลงโฉมเพื่อเข้าไปสอดแนมโซโล่แน่ๆเลย หรือฮอยฮักจะมีแผนลึกลับกว่านี้
-
เอาแล้ว พรีสต์เอ้ย ได้สวยสมใจอยากแน่ๆ
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
จะสวยแล้วนะเธอ ~~~
-
ว่าจะอ่านตั้งแต่วันแรกๆ ที่ลงแหละ
ปล่อยมาหลายวัน กว่าจะหาเจอแทบแย่
พริตตี้กับน้องหมา กลับมาน่ารักอีกครั้ง รู้สึกว่า
ตั้งแต่คบกับโซโล่เป็นเรื่องเป็นราว
น้องหมาทั้งหลายก็ไม่ค่อยมีบทบาท(เพื่อมาเสริมความบ้าของพรีตส์)
อย่าบอกนะว่าตอนหน้าพรีตจะแต่งหญิงแล้วควงไปกะฮัก
แล้วไปเจอกองทัพหนุ่มหล่อ อย่างงี้อิวินมันไม่คลั่งตายเหรอ
ยิ่งเป็นไม้เบื่อไม้เมากับพรีตส์อยู่ ได้ฟาดหัวฟาดหางแน่ๆงานนี้
ส่วนอิโซโล่ ใจเย็นจริงนะมรึงงงงงง หรือจะลองใจเมีย
เอ่อ ลืมไป โซโล่ใจเย็นจริงๆ ไม่งั้นคงไม่ทิ้งช่วงจีบพรีตส์มาชาติหนึ่ง
จนวินเซอร์ทนไม่ได้ต้องจับใส่พานถวายคุณชาย
-
อ่านทันแล้วววววว :oni2:
เลยค้างเลย
-
จับพลีส แปลงโฉมมมมมมมมม :m13:
แล้วบุกไปประกาศให้โลกรู้ ว่าคนนี้ของโซโล่ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕ :laugh:
-
มาร้านนี้ พรีสต์แปลงร่างแน่ๆ :laugh:
ลุ้นตอนหน้าว่าที่คู่หมั้นปะทะภรรยาตัวจริง อิอิ คงจะมันส์ :z2:
-
พรีตส์สู้ๆ พรีตส์สู้ตาย พรีตส์ไว้ลาย สู้ตาย สู้ๆ เลยนะ :m11:
แสดงให้ทุกคนเห็นว่าฉันนี่แหละ เมียโซโล่ โฮะ โฮะ โฮ่
ว่าแต่เข้าร้านนี้แล้ว พรีตส์จะโดนแปลงโฉมไปยังไงบ้างนะ
อยากรู้ๆ มาต่อด่วนๆ :call:
-
เย้ๆอ่านทันแล้ววว
เห็นชื่อร้านแล้วพรีสโดนแกล้งอีกแน่เลย :z1:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
“บริษัทเอ็ดเวิร์ดทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่นิยมสุดก็น่าจะเป็นไวน์กับบรั่นดี แล้ววันนี้ก็มีงานเปิดตัวสินค้าตัวใหม่ที่เป็นแชมเปญและฉลองยอดขายที่ทะลุเป้า”
“แล้ว?”
“กูได้รับเชิญไปในฐานะพรีเซ็นเตอร์ของแชมเปญตัวนี้”
“แล้ว?”
“ก็ไหนๆ มึงก็จะอยากไปงานนี้กูก็เลย...”
“เปล่า กูจะถามว่า...แล้วทำไมกูต้องอยู่ในสภาพบ้าบอแบบนี้ด้วย ห๊า!!?”ผมตบโต๊ะดังปังแล้วหันไปชี้หน้าไอ้ฮอยฮักที่นั่งอยู่อีกด้านอย่างไม่พอใจ ไอ้ฮอยฮักมันนั่งกอดอกทำหน้านิ่งไม่หวั่นไหวแม้แต่สักนิด
“ไม่ชอบชุด? นั้นสินะกูว่ามึงน่าจะเหมาะกับชุดกระโปรงริบบิ้นกะโบว์นั้นมากกว่าสูทตัวนี้”มันนิ่งไปแป๊บนึ่งแล้วก็วิพากษ์วิจารณ์อย่างจริงจัง เชี่ย! ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นโว้ย!! ผมคิ้วกระตุก ไอ้บ้านี้มันโง่หรือกำลังกวนโอยอยู่วะเนี่ย ผมนั่งหน้าหงิก
“ทำไมกูต้องใส่ชุดนี้ด้วยวะ!?”
“งานเลี้ยงพวกไฮโซเขาก็ใส่สูทเป็นทางการอยู่แล้ว”
บ้าบอที่สุด!!!
เพิ่งเคยใส่สูทซะเต็มยศแบบนี้แต่ใส่ออกมาแล้วเหมือนเด็กๆ ไม่ได้ใส่แล้วดูดีโฮกฮากแบบที่ควรจะเป็น ไม่อยากจะใส่ชุดสูทเลยโว้ย!! มองไอ้ฮักที่อยู่ในชุดฝรั่งเศส มองยังไงก็เป็นพระเจ้าหลุยส์ที่เท่ที่สุด!! มันบอกว่าคอนเซ็ปต์เป็นชุดสมัยพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 เพราะแชมเปญเกิดขึ้นสมัยนั้นครับ มองมุมไหนก็ดูดี! ไม่เหมือนกับผมเลยสักนิด เชอะ!
“ว่าแต่ทำไมเขาเลือกมึงเป็นพรีเซ็นเตอร์วะ ทั้งๆ ที่มึงแตะแอลกอฮอล์ไม่ได้?”
“ตอนเลือกเขาไม่ได้ให้กินนี่”
จะบอกว่าเขาดูแต่หน้าตาแล้วให้ผ่านว่างั้น?
“แล้วนี่เขาเริ่มงานกันหรือยัง?”ผมชะโงกตัวออกไปดูหน้าประตู ตอนนี้ผมกับไอ้ฮอยฮักอยู่ที่ห้องพักด้านหลังเวทีในห้องโถงขนาดใหญ่ ตอนที่เข้าร้านนั้นสยองกล้าสุดยอดแต่ก็ออกมาดูดีอ่ะครับ แทบจะลืมตัวเองดูหล่อกว่าปกติแต่พอไอ้ฮอยฮักเดินมายืนอยู่ข้างๆ เท่านั้นแหละ รัศมีความหล่อถูกกลืนหายไปหมด ไม่รู้ว่ามันจะมายืนข้างผมทำไม เสียความมั่นใจหมด!
ไม่ใช่แค่นั้นน่ะครับ ร้านนี้แปลงโฉมทั้งผม ไอ้ฮอยฮักเสร็จตามมาด้วยท่านคิงที่ดูเป็นทางการมากกว่าเดิมอีก ปิดท้ายด้วยพี่ฮอยยิ้มที่มาสมทบทีหลัง แต่ละคนใส่สูทเนี๊ยบเท่ดูเป็นชายหนุ่มที่สมาร์ท ยิ่งผมยืนอยู่ในกลุ่มครอบครัวนี้ยิ่งรู้สึกเป็นปมด้อย
กูกลายเป็นคนแคระเลยเหอะ!! :serius2:
พวกเราทั้งหมดเดินทางมาที่โรงแรมแห่งหนึ่งแล้วไอ้ฮอยฮักก็เดินแยกจากกลุ่มลากผมมาด้วย มันมาเตรียมตัวเปลี่ยนชุดจากสูทเป็นชุดตามคอนเซ็ปต์ พี่ฮอยยิ้มกับท่านคิงก็เดินเข้างานไป ไอ้ฮักบอกว่าพี่ฮอยยิ้มน่ะกำลังฝึกงานที่บริษัทของท่านคิงอยู่ครับ เวลาท่านคิงต้องออกงานพวกนี้ก็เลยต้องตามมาศึกษาด้วย
“เริ่มแล้วล่ะ แขกเริ่มเยอะแล้ว...”จู่ๆ ไอ้ฮอยฮักก็เงียบไปพูดต่อ ผมมองหน้าเพื่อนอย่างแปลกใจแล้วมองตามไปที่สายตาของอีกฝ่าย หนุ่มแว่นที่มีรอยยิ้มนุ่มละมุนที่คุ้นเคยเดินหอบช่อดอกไม้เข้ามาหาพวกผม เขายิ้มกว้างสว่างไสวให้กับไอ้ฮอยฮักก่อนจะเหลือบมาเห็นผมแล้วทำหน้าแปลกใจ
“อ้าว หมวย? มาได้ไง?”
พี่เฮอร์มิตตตตต!!!! :o
“พี่ต่างหาก มาได้ไง!!?”
“อ้อ พี่มาร่วมงานเป็นตัวแทนพ่อน่ะ”
“ว่าไงนะ? พ่อเหรอ? พ่อมาเหรอ?”ผมทำตาโตรีบถามพี่ชายที่หัวเราะอย่างเข้าใจก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“พ่อไม่ได้มาหรอก มีพี่กับพี่เซนต์มาแทนน่ะ”
พี่เซนต์!!!? ยัยพี่ปีศาจนั้นก็มาด้วยเหรอเนี่ย เวรกรรม!!! ผมรีบทำหน้าเป็นกังวล ครุ่นคิดอย่างหนัก ไม่อยากจะเจอยัยพี่เซนต์เล๊ย ผมต้องโดนซักฟอกจนขาวแน่ๆ! พี่เฮอร์มิตมองผมแวบหนึ่งแล้วหันมาส่งยิ้มให้กับอีกคนที่นั่งเงียบพี่แกยิ้มแล้วส่งดอกไม้ไปให้
“ได้เป็นพรีเซ็นเตอร์ของเอ็ดเวิร์ดเยี่ยมไปเลยนะฮัก”
“ขอบคุณครับ”ฮอยฮักรับดอกไม้แล้วเอ่ยด้วยใบหน้านิ่งๆ ไม่รู้ว่ากำลังรู้สึกอะไรอยู่ ผมมองพี่เฮอร์มิตที่ยิ้มอย่างพอใจแปลกๆ อะไรกันหว่า ไอ้รอยยิ้มที่ดูเหมือนตัวร้ายนั้นน่ะ? พอพี่หันมามองผมก็หุบยิ้มแล้วเลิกคิ้วขึ้นเหมือนกำลังจะถาม
“ว่าแต่หมวยมาทำไมเหรอ?”
“เอ๋? ก็แค่มาดูเพื่อนทำงานไม่ได้หรือไงครับ?”ผมชะงักตัวเล็กน้อยแล้วตอบแบบเลี่ยงๆ ไป ใครมันจะไปบอกความจริงกันฟ่ะว่าตามสามีที่มีแววจะนอกใจกลับบ้าน พี่เฮอร์มิตทำหน้าสงสัย อย่ามาสงสัยอะไรตอนนี้ได้ไหมครับพี่!?
“เหรอ? แปลกนิดหน่อยนะ เพิ่งเห็นแกดูเนี่ยแหละ งานก่อนๆ ไม่เห็นจะมา”
“หือ? พี่พูดเหมือนไปทุกงานที่ไอ้ฮักไปทำงั้นเหรอ?”
“มันก็นิดหน่อยล่ะนะ”พี่เฮอร์มิตตอบกลับมาแล้วทำหน้าเขินๆ หลบสายตาอีกต่างหาก เวร! พี่ว่างขนาดนั้นเลยเหรอครับที่ไปทำตัวเป็นโรคจิตสโตกเกอร์ไล่ตามดาราแบบนั้นน่ะ!! ผมหันมามองไอ้ฮอยฮักที่ทำหน้านิ่งเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน
“อ๊ะ ลืมไปเลยแฮะ นี่~ วันนี้ไปเดินไปเจอเจ้าตัวนี้มาล่ะ ไงฮัก น่ารักไหม?”พี่เฮอร์มิตเดินมานั่งเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ข้างๆ ไอ้ฮอยฮักแล้วล้วงตุ๊กตากระต่ายหูผูกโบว์ตัวเล็กน่ารักออกมาตัวหนึ่ง ชูขึ้นนำเสนอ แล้วไอ้คนที่ชอบอะไรเล็กๆ น่ารักๆ มันก็ติดกับหันไปมองปุ๊บพี่เฮอร์มิตก็ชวนคุยปั๊บ ปล่อยให้ผมนั่งเป็นตอส่วนเกินอยู่คนเดียว!
ผมมองพี่เฮอร์มิตคุยกับไอ้ฮัก จะว่าไงล่ะ ดูท่าทางเข้ากันดีเชียวล่ะครับ ช่วงนี้ไอ้ฮอยฮักมันก็ลดการ์ดที่ปกป้องตัวเองทำให้ดูซอล์ฟๆ ลง อ่า! อย่าบอกนะว่าไอ้ฮักมันเลิกชอบไอ้วินเซอร์แล้วมาตกลงโอเคกับพี่เฮอร์มิตแทน? แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะมั้ง? ระดับพี่เฮอร์มิตคงจะไม่ทำให้เพื่อนของผมต้องเสียใจแบบไอ้แมลงวันหัวขาวนั้นหรอก!
“อาทิตย์หน้านี้ไปเที่ยวบาหลีไหมฮัก? พ่อแม่ของพี่น่ะจะพาครอบครัวไปเที่ยวด้วยกันน่ะ”
“ไปเที่ยวแบบครอบครัวผมคงไม่รบกวนดีกว่า”
“ไม่เป็นหรอก ยังไงในอนาคตฮักก็ต้องแต่งเข้าตระกูลพี่อยู่แล้ว อ๊ะ ล้อเล่น! ฮ่าฮ่าฮ่า!”น้ำเสียงเหมือนพูดเล่นแต่ไอ้ท่าทางน่ะเหมือนเอาจริงมากครับพี่! พี่เฮอร์มิตหัวเราะขำในขณะที่ไอ้ฮักไม่ขำสักนิด ว่าแต่ต้องไปเที่ยวบาหลีเหรอเนี่ย? เฮ้อ! จะไปเที่ยวฮันนีมูนก็เห็นต้องลากพวกลูกๆ ไปเลยนี่หว่า
“พอกลับมาจากเที่ยวบาหลีก็ต้องเตรียมงานแต่งของพี่นันต่อน่ะนะ ช่วงนี้มีงานเข้าเยอะแยะ...”พี่เฮอร์มิตพูดแบบน้ำไหลไฟไหม้สุดๆ อ่ะครับ ผมที่เป็นคนพูดมากแล้วน่ะต้องยอมแพ้ให้กับพี่เฮอร์มิตที่หาเรื่องมาชวนไอ้ฮักคุยด้วยจริงๆ ถ้าเป็นผมน่ะนะยกธงยอมแพ้ไปนานแล้วกับคู่สนทนาที่ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับแบบไอ้ฮักเนี่ย ว่าแต่พี่นันแกจะแต่งงานงั้นเหรอ!!? แล้วไหงสมาชิกครอบครัวแบบผมถึงไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยฟ่ะ!!? ผมมองพี่ชายของตัวเองอย่างสงสัยแล้วก็ทำตัวเป็นก้างเอ่ยขัดออกไป
“พี่นันจะแต่งงานงั้นเหรอครับพี่?”
“ใช่สิ พี่บอกแกไปแล้วนี่น่าหมวย หรือจำไม่ได้?”
บอกตอนไหนวะ? ผมนึกๆ ดูแล้วก็ยังนึกไม่ออก พี่เฮอร์มิตยิ้มอย่างอ่อนใจแล้วส่ายหน้าอย่างปลงๆ กับสมองปลาทองของผม ขอโทษฮะ เอาเป็นว่าวันงานผมไม่น่าจะลืมหรอก...ล่ะมั้ง ระหว่างที่พวกผมคุยหัวข้อการแต่งของพี่นัน ผู้จัดการของไอ้ฮักก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนใจดี พี่บอสนั้นเองครับ
“เลิฟ ได้เวลาแล้วล่ะ”
“ครับ งั้นกูไปทำงานก่อนนะ พี่เฮอร์มิตฝากพรีสต์ด้วยนะครับ”ไอ้ฮักมันมองพี่บอสแล้วพยักหน้ารับจากนั้นก็หันมาพูดกับผมก่อนจะหันไปเอ่ยฝากผมกับพี่ชายของผมเอง ผมก็พยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้ ส่วนพี่เฮอร์มิตก็ยิ้มรับเหมือนเคย
“ตั้งใจทำงานนะ”ไอ้ฮอยฮักที่ลุกขึ้นจะเดินออกไปกลับชะงักตัวแล้วหันมามองพี่เฮอร์มิตที่พูดแบบนั้นไป มันพยักหน้ารับแล้วรีบเดินตามพี่บอสไปทันที ผมแปลกใจในท่าทางของเพื่อนแต่ก็ไม่คิดอะไรมากหันกลับมามองพี่ของตัวเอง
“แล้วนี่พี่เซนต์ไปไหนล่ะครับ?”
“ก็คงจะไปหาหนุ่มเอ๊าะๆ เคี้ยวเล่นล่ะมั้ง”พี่เฮอร์มิตตอบกลับด้วยทีเล่นทีจริง ผมเชื่อสนิทใจเลยล่ะครับ ยัยพี่บ้านี่ต้องไปหาเหยื่อหนุ่มหล่อในงานอยู่แน่ๆ! พี่เฮอร์มิตลุกขึ้นแล้วหันมาพูดกับผม
“เราก็ออกไปในงานกันเถอะ เดี๋ยวพลาดการแสดง”พี่แกจับมือผมแล้วดึงให้ลุกขึ้นจากนั้นก็รีบลากออกไปทันที หว่า! ผมเดินเองได้น่าพี่เฮอร์มิต!! ผมถูกลากออกไปในงานเลี้ยง มองไปด้านไหนๆ ก็เห็นแต่พวกไฮโซที่ลงข่าวในหนังสือพิมพ์ของพวกไฮโซกันทั้งนั้นเลยครับ แถมแสงระยิบระยับจากเครื่องประดับบนคอเอย บนชุดเอยประกายแวบๆ ใส่ตาแทบจะบอดแน่ะ
พี่เฮอร์มิตพาผมมาหยุดยืนที่โต๊ะกลุ่มอาหาร มีแต่ของน่าอร่อยทั้งนั้นเลยแฮะ พี่เฮอร์มิตก็บริการตักมาให้ผมแบบเอาใจใส่เหมือนเดิม นี่แหละน่า พี่ชายที่แสนใจดีของผมเองแหละ!
ระหว่างกินผมก็มองหาต้นเหตุที่ทำให้ผมมายืนอยู่ในงานนี้ แต่มองเท่าไรก็ยังหาไม่เจอสักที มันยังไม่มาเหรอวะ? หรือว่ามันเปลี่ยนใจไม่มาแล้ว? ผมหยุดมองหาแล้วหันไปมองเวทีที่เริ่มการเปิดตัวของสินค้าใหม่ แน่นอนว่าต้องมีพรีเซ็นเตอร์คนสำคัญออกมาพร้อมกับคำโฆษณาอันหรูเลิศ
( แชมเปญต้นตำรับ มีเฉพาะที่ตำบลแชมเปญแห่งประเทศฝรั่งเศสเท่านั้น คุณจะได้ดื่มด่ำกับรสชาติอันหอมหวาน นุ่มลิ้นขององุ่นที่คัดสรรเป็นอย่างดี ขอเชิญพรีเซ็นเตอร์คนล่าสุดของบริษัทเอ็ดเวิร์ดที่จะพาคุณย้อนเวลาไปลิ้มรสความหรูหราประดุจอยู่ในยุคอันรุ่งเรืองของฝรั่งเศส! )
( เลิฟมี! )
ให้ตายสิ ผมยิ้มอย่างอ่อนใจ แค่ปรากฏตัวขึ้นมาบนเวทีทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยแต่ก็สะกดทุกสายตาด้วยหน้าหล่อไร้ที่ตินั้น เสียงตบมือดังก้องต้อนรับพรีเซ็นเตอร์หนุ่มหล่อที่มาในชุดย้อนยุคพระเจ้าหลุยส์ ฮอยฮักยิ้มรับที่มุมปากแล้วเดินมาตรงมาที่หน้าเวทีด้วยท่วงท่าสง่างามที่ทำให้ทุกคนมองตามอย่างไม่ลดละสายตา ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน
“ยอดเยี่ยมไร้ที่ติจริงๆ”เสียงชมเชยดังขึ้นข้างๆ ผมหันไปมองแล้วเจอเข้ากับชายหนุ่มร่างสูงที่แย้มยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ก็พี่ฮอยยิ้มนั้นแหละ ใบหน้าหล่อของพี่แกดูเหมือนจะพึงพอใจและภูมิใจในตัวของน้องชายเสียมากมาย ข้างๆ พี่ยิ้มก็เป็นท่านคิงครับ หน้านิ่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแต่ผมก็รับรู้ได้ว่าท่านภูมิใจในตัวลูกชายไม่แพ้พี่ยิ้มเท่าไรนักหรอก การมีเพื่อนที่ดูดีขนาดนี้ทำให้ผมอดรู้สึกยืดไม่ได้เลยแฮะ นี่เพื่อนกูอ่ะ!
“อ๊ะ โซโล่”ระหว่างที่ผมกำลังดูเพื่อนฮักอย่างเพลิดเพลินก็เหลือบไปเห็นไอ้โซโล่ที่ยืนอยู่กับสาวรุ่นใหญ่ที่สวยน่ะครับ นี่คู่หมั้นมึงเหรอวะ ทำไมเลือกคนอายุมากกว่าล่ะวะ!!? ผมขมวดคิ้วจ้องเขม็งเห็นไอ้โซโล่มันชี้ชวนให้อีกฝ่ายดูที่ดูแลแล้วหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี เอ๊ะ? อย่างไอ้โซโล่เนี่ยนะจะปั้นหน้ายิ้มหัวเราะแบบนั้นได้ ผมกระพริบตาปริบๆ แล้วเดินไปหาอีกฝ่ายเพื่อจะดูให้มันชัดๆ
“หมวยจะไปไหนน่ะ?”พี่เฮอร์มิตดึงผมก่อนครับ ผมทำหน้าหงุดหงิด อุตส่าห์จะเดินไปพิสูจน์ให้มันชัดๆ ว่าใช่ไอ้โซโล่ไหมแล้วทำไมพี่ต้องมาถามอะไรตอนนี้ด้วยล่ะครับ!? ผมหันมาตอบพี่เฮอร์มิต
“ผมจะเดินไปทางนั้นหน่อย”
“แล้วรีบมาล่ะ อย่าเดินหลงไปไกลนักเดี๋ยวหาไม่เจอ”
“คร้าบ”
พี่ ผมไม่ได้เป็นเด็กขนาดนั้นนะ!! พี่เฮอร์มิตปล่อยแขนผมแล้วหันไปสนใจบนเวทีเหมือนเดิม ผมก็ได้โอกาสเดินไปสังเกตการณ์ใกล้ๆ บุคคลที่ยังหัวเราะแล้วพูดคุยกับคนอื่นไหลลื่น นั้นใช่ไอ้โซโล่แน่เหรอวะ? พอเดินเข้ามาใกล้พอสมควรผมก็ได้รู้คำตอบ ถอนหายใจอย่างโล่งอก นี่มันพี่โมโนครับ ไม่ใช่ไอ้โซโล่! มิน่าถึงยิ้มได้ขนาดนั้น ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ นั้นอาจจะเป็นแฟนของพี่โมโนล่ะมั้ง ว่าแต่ไอ้โซโล่มันอยู่ไหนซะล่ะ?
( เชิญชิมแชมเปญของเราที่บริกรนะครับ )
ผมเห็นหนุ่มบริกรที่ถือถาดแก้วแชมเปญผ่านหน้าก็ถือโอกาสลิ้มรสของไฮโซ อื้ม...กลิ่นหอมมากเลยอ่ะครับ สมแล้วที่เป็นของไฮคลาส ลองจิบดู รสชาติโอเคเลย ไม่หวานไปไม่เปรี้ยวไปแถมยังนุ่มลิ้นแบบสุดๆ ผมวางแก้วเปล่าทิ้งไว้แล้วเดินกลับมาหาพี่เฮอร์มิตเหมือนเดิม
“ชิมแชมเปญไหมหมวย?”
“ผมซดไปแก้วหนึ่งแล้ว”ผมยิ้มแฉ่งตอบไป
“เรื่องนี้ไวมากเลยนะ”พี่เฮอร์มิตส่ายหน้าไปมาในมือของพี่ถือแก้วไว้อยู่หนึ่ง
“แล้วนี่พี่ยิ้มไปไหนอ่ะครับ”
“อ้อ พี่ยิ้มน่ะเหรอ? นู้นไปกับพ่อเขาเหมือนจะไปทักทายคนรู้จักล่ะมั้ง เอ่อ เดี๋ยวพี่ก็จะไปทักทายเพื่อนแม่หน่อยนะ แกรอฮักอยู่ตรงนี้อย่าไปไหนซะล่ะ”พี่เฮอร์มิตจัดการกับแก้วในมือของวางไว้บนถาดแก้วว่างก่อนจะหันมาสั่งผม พูดเหมือนพาเด็กห้าขวบมางานด้วยเลยนะครับพี่ ผมดูแลตัวเองได้น่า!
พี่เฮอร์มิตก็เดินออกไปหาเพื่อนของแม่ ผมก็เดินมาหาอะไรกินสักพักไอ้ฮอยฮักก็เดินมาหาผม มันเปลี่ยนมาเป็นใส่สูทแล้วทำผมเรียบร้อยเชียวครับ สาวน้อยสาวใหญ่วงการไฮโซมองตามมันเป็นแถว ฮู้ว~! พ่อคนเสน่ห์แรง เอาเถอะก็มันหล่อนี่หว่า พอมันเดินมาหยุดที่ผม ผมก็ส่งจานขนมไปให้มัน
“ขอบใจ”
“เออ”กูรู้น่าว่ามึงชอบ
“เห็นโซโล่หรือยังล่ะ?”
“ยังไม่เห็นเลยวะ หรือว่ามันไม่มาแล้ววะ”ผมส่ายหน้าปฏิเสธ บางทีมันอาจจะไม่มาแล้วก็ได้มันก็บอกอยู่ว่าไม่เต็มใจจะมาแต่เพราะปฏิเสธไม่ได้ต่างหาก ผมอาจจะคิดมากไปเอง ถ้ามันไม่มาก็ดีแล้วล่ะ ผมรู้สึกโล่งใจนิดหน่อย ไอ้ฮอยฮักพยักหน้าแล้วหันมองหา
“พ่อกับพี่ล่ะ?”
“เห็นพี่เฮอร์มิตบอกว่าไปทักทายคนรู้จักน่ะ”
“งั้นเหรอแล้วนี่โซโล่ไม่มาแล้วมึงจะกลับเลยไหม? เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่เป็นไรหรอกมึง อุตส่าห์มาแล้วอยู่ต่อนิดหน่อยก็ได้”ผมส่ายหน้าปฏิเสธ นานๆ ทีจะได้มางานเลี้ยงไฮโซแบบนี้อยู่ต่อหน่อยก็ได้ ผมกับไอ้ฮักยืนคุยกันอยู่ไม่นานก็มีสาวๆ เข้ามาแนะนำตัวแล้วร่วมบทสนทนากับพวกผมด้วย ส่วนมากพวกเธอนั้นแหละครับที่จะเป็นคนพูดหรือถาม ไอ้ฮอยฮักประหยัดคำพูดมากครับมันยืนนิ่งๆ ปล่อยให้พวกสาวๆ มองตาเป็นประกาย
“ขอตัวก่อนนะครับ”ผมเอ่ยขอตัวออกมาแต่ถูกไอ้ฮักมันจิกตาใส่ ผมก็ต้องหัวเราะแห้งๆ แล้วกระซิบบอกมันว่าจะไปเข้าห้องน้ำ โด่! กูปวดเบาโว้ยไม่ได้จงใจจะทิ้งมึงไว้ในดงสาวๆ แบบนี้หรอกน่า พอบอกมันไปแบบนั้นถึงได้ออกมาจากดงสาวงามไฮโซทั้งหลาย ผมรีบเดินออกมาจากงานแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างหวุดหวิด
เฮ้อ ค่อยโล่งหน่อย!
ผมจัดการทำความสะอาดแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วจะเดินเข้าไปในงานแต่ก็ต้องหาที่หลบอย่างรวดเร็วเมื่อพี่โมโนเดินออกมาจากงานแล้วโบกมือเรียกใครสักคน ผมมองตามไปแล้วทำหน้าบูด เวร! นึกว่ามันไม่มาแล้วซะอีกวะ แต่ที่ไหนได้มันเพิ่งจะโผล่หัวมานี่เอง ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ก็คนที่ทำให้ผมมาอยู่ที่นี้นั้นแหละ!
“เฮ้ย~! โซโล่! ทำอะไรอยู่วะทำไมมึงโผล่มาซะเลท คุณย่าบ่นหูชาแน่มึง!”
“กูมาก็ดีแค่ไหนแล้ว”ไอ้โซโล่มันตอบกลับด้วยความหงุดหงิด ใบหน้าหล่อของมันเนี่ยมีเงาทะมึนสีดำ พี่โมโนเลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่เห็นคุณน้องชายโผล่หน้ามางานด้วยสภาพเหมือนเพิ่งหลุดออกมาจากขุมนรก
“เป็นอะไรวะ? เมียมึงหายหรือไง”
“...มึงมีตาทิพย์เหรอวะโม?”
“กูเดาถูกซะงั้น! เออๆ อย่าคิดมากเดี๋ยวกลับไปก็เจอเองแหละ รีบเข้าไปเถอะวะ เดี๋ยวเจอสาวๆ สวยๆ ก็เลิกคิดเองนั้นแหละวะ ไปๆ”
“กูซีเรียสอย่ามาเล่น”
“แล้วจะให้กูทำยังไงไอ้น้องเวร!”
“มึงบอกแม่ให้ทีว่ากูขอกลับก่อน มีธุระด่วน”
“เดี๋ยวๆ! มึงอุตส่าห์มาจะรีบไปทำไมวะ? เข้าไปหาแม่ก่อน”
“กูรีบไปหาเมียกู! ปล่อยสิวะไอ้เหี้ยโม! ถ้าเมียกูงอนหนีหายไปกูจะตามมากระทืบมึงคนแรก”
“เวรเหอะไอ้น้องเหี้ย! เดี๋ยวคุณย่าก็โกรธเอาหรอก”
ผมมองภาพพี่น้องหนุ่มหล่อยื้อแย่งกันไปมาไม่มีใครยอมมันดูตลกๆ ยังไงไม่รู้แฮะ ที่ไอ้โซโล่มันมาช้าก็เพราะรอผมอยู่ที่บ้านงั้นเหรอวะ? อืม ผมยิ้มออกมาอย่างปลาบปลื้ม ยังไงที่หนึ่งของไอ้โซโล่ก็คือผมอยู่แล้ว เฮ้อ! รู้แบบนี้ค่อยวางใจหน่อยล่ะครับ ผมเดินออกมายืนอยู่ข้างหลังของไอ้โซโล่ เอาล่ะ ไปจัดการปัญหาให้มันเสร็จๆ สักทีดีกว่า!
“โซโล่~!!”
“อะไรของมึงวะไอ้โม ปล่อยกู!”
“กูว่ามึงไม่ต้องไปหาเมียมึงแล้วล่ะวะ อยู่ข้างหลังมึงแล้วไง!”
“ห๊ะ?”ไอ้โซโล่ขมวดคิ้วแล้วหันตัวกลับมามอง ผมก็ฉีกยิ้มแฉ่งเป็นดวงตะวันทันที
“ไงวะ มึงมาสายนะไอ้โซโล่!”
“พรีสต์? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้?”ไอ้โซโล่มองผมอย่างงุนงงแล้วตั้งสติถามผมเสียงเครียดๆ ผมยักไหล่แล้วยิ้มตอบกลับไป
“มารอมึงไง”
“รอกู?”ไอ้โซโล่ยืนงงอยู่เหมือนเดิม ผมพยักหน้ารับแล้วเดินเข้ามาคว้าแขนของมันกอดไว้แน่น
“ก็จะมาทำความรู้จักครอบครัวของแฟนตัวเอง ไม่ได้หรือไง?”
“...!”ไอ้โซโล่กับพี่โมโนอ้าปากเหวอพร้อมกันเมื่อผมพูดออกไปแบบนั้น ผมก็ยิ้มรับไม่พูดอะไรต่อ ทำไมล่ะ ก็แค่อยากจะมาแนะนำตัวทำความรู้จักมักจี้กับครอบครัวของแฟนมันจะเสียหายอะไรกัน! ผมรัดแขนไอ้โซโล่แน่น
“มัวทำอะไรอยู่วะ รีบเดินไปหาแม่มึงสิโซโล่”ผมพยายามดันไอ้โซโล่ให้เดินเข้าไปในงาน พี่โมโนดูงงๆ กับสถานการณ์แต่เมื่อผมยิ้มๆ ให้แล้วจิกตาให้พี่แกเดินนำไปว่าที่พี่เขยก็ยิ้มแห้งๆ แล้วเดินนำไปแต่โดยดี ไอ้โซโล่ก็ถูกผมลากเดินตามพี่โมโนมา ดูมันทำหน้าเข้าสิ! ไอ้ป๊อดเอ๊ย!! เรื่องนี้ผมตัดสินใจทำให้มันชัดเจนไปเลย ตายเป็นตายแต่ผมไม่ยอมยกแฟนตัวเองให้ใครแน่นอน!
“แม่ ไอ้โซโล่มาแล้ว”พี่โมโนเดินเข้ามาหาผู้หญิงที่ผมเห็นยืนกับพี่เขาตอนแรกนั้นแหละครับ แม่ไอ้โซโล่งั้นเหรอ!? ช่างเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวได้เปรี้ยวจี๊ดอย่างกับวัยรุ่นแน่ะ! แม่ของไอ้โซโล่มองลูกชายแล้วมองผมแล้วถาม
“โซโล่มาแล้วเหรอลูก? อ้าว แล้วนั้นใครล่ะ?”
เอาล่ะ! ไอ้พรีสต์สู้ๆ!! :a2:
“สวัสดีครับคุณแม่ ผมชื่อพรีสต์ เป็นเมีย เอ๊ย เป็นแฟนของโซโล่ครับ!”
TBC.
หายไปนานมากอยู่เหมือนกันแฮะ
ติดวิกฤตไฟนอลต่อด้วยวิกฤตวันพีช(?)
แล้วกลับบ้านไปก็เลยไม่ได้แต่งอะไรเลย
วันนี้ก็ขอกลับมาแต่งนิยายต่อล่ะกันนะ!
ตอนนี้เอาใจช่วยพรีสต์เขาไปล่ะกัน เหอะๆ
-
:z13:
พรีสต์เปิดตัวแรง!! :laugh:
พรีสต์สู้ๆ พี่ปอยสู้ๆๆๆๆ!! :กอด1:
-
รอมานาน เปิดตัวแรงมากพรีสต์ หุหุ
-
สู้ๆเน้อ นุ้งพรีสต์ คำพูดตอนสุดท้าย แรงเวอร์ 555+
-
ชอบคำพูดสุดท้ายของพี่พรีสต์ โดนใจเลย :laugh:
-
พรีสต์เปิดตัวได้แรงโดนใจมากๆๆ o13 o13
-
พรีสต์สู้ สู้
-
ฮ่า ฮ่า พรีสต์นายแน่มาก มีหวังคุณแม่โซโล่เป็นลม
แล้วคุณย่าจะว่าไงหล่ะเนี่ย
-
หนูพรีส แรงตลอด
-
เอาล่ะเว้ยยย :z2: o22
-
พรีสต์ แร๊งงงง
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะพรีสต์
:L2: :L2:
-
โหพรีสต์
แรงได้อีกอะ 5555
-
เอางี้เลย o22
คุณแม่เป็นลมกลางงานชัวร์ 5555
แต่ถ้าแม่เป็นสาววายก็ไม่แน่ ก๊ากๆ :laugh:
รอตอนต่อไป :กอด1:
-
พรีสต์แร๊งส์!!!!!!!!!!! o13
-
เสียทองเท่าหัว ไม่ยอมเสียผัวให้ใคร
หนูพรีสต์ สู้ตายถวายชีวิต
-
พรีสสสสสสสสสสสสสสสส
-
น้องพรีสต์แรงสม่ำเสมอนะฮะ....555
-
มั่นมากพรีสต์
แนะนำตัวกับคุณแม่สามีสุดเปรี้ยว
ขอให้เป็นที่รักของคุณแม่สามีนะจ๊ะ
-
เปิดตัวแรงมากเลยอินู๋พรีสต์
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เปิดตัวอย่างงี้เลยเรอะพรีสต์ :a5:
-
พรีสต์สู้ๆๆๆ
:3123: :3123:
-
กล้ามากพรีสต์
เปิดตัวแรงขนาดนี้
คุณแม่จะรับได้มั้ยเนี่ย 555
-
o13 งานนี้พรีตส์ชนะเลิศ
-
:a5: :a5: แรงมากกกกกก >.,<
ขอให้แม่โซโล่ถูกใจหนูพรีสต์มาก ๆๆๆๆๆๆๆ ~ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
สาธุ !!!
-
เปิดตัวแรงงงงง อย่างนี้ :a5:
คุณแม่ยายจะตอบว่าไงละเนี่ย
ลุ้นตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
กล้ามาก พรีสต์ :3123:
-
น้องพรีสต์ออกตัวแรงดี o18
-
+1 อย่างแรงงงงงงงงงงงงงงง
โอโห พลีสต์ เปิดตัวอย่างแรงงงงงง :z3:
คุณแม่ไม่ช็อกตาตั้งไปแล้วหรืออออออออออออออ :really2:
รอจ้า :call:
-
แรงได้อีกอ่ะ อยากรู้ว่าที่แม่สามีจะทำหน้าไงเนี่ย :laugh:
-
พรีสตี้!!! อย่างแรงงงงงงง o13
-
ช่างกล้าหนูพลีส555+
-
น้องพรีสต์เปลี่ยนไป เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆ :m20:
-
กระทืบไลค์กับคำพูดสุดท้ายของพรีส!!!!!!!!!!!!!! :o8: :o8: :o8:
-
นู๋พรีสต์เอาใจเค้าไปเลยยย o13......แรงได้อีกอ่ะ :laugh: :laugh:
-
เห้ยพรีสต์กล้ามากอ่ะ o13
-
:z3: :z2:
หนูพรีสต์ ออกตัวแรงเหลือเกินลูก o22
-
มันต้องอย่างนี้สิพรีสต์
-
แอบเห็นใจพี่เฮอร์มิต ยังหวังกับฮักเนอะ >"<
กรี๊ดเลย พรีสต์เปิดตัวแรงได้ใจคนอ่าน! 5555. o13
-
โว๊วววว แรง
-
ออกตัวแรงตลอด พรีสตี้
-
พรีสแรงอะ
-
พรีสต์เปิดตัวแรงมาก
แม่ผัวจะรับลูกสะใภ้ไหมนะ
เอาใจช่วยพรีสต์
+ 1 นะคะ
-
แล้วคุณเเม่จะว่าไง ?
รอตอนต่อไปนะคะ
-
พรีสต์เปิดตัวแร้งส์ แล้วคุณแม่จะรับได้มั้ยเนี่ย o22
-
สวดยอดมว๊ากค่ะน้องพรีสสสสสสสสสสส....เลิศที่สุด :laugh: o13
-
อ้ากกกกก กดไลค์ ได้ใจมั่กๆ เลยพรีตตตตตส์ o13
-
555 พรีสต์ล้อฟรีมากกกกก :m20:
-
เปิดตัวได้แรงพอดู
สู้ๆๆๆๆน้า
-
โฮ พรีตส์แรงอ่ะ งานนี้เดี๋ยวก็รู้ว่าทางบ้านโน้นจะว่าไง
ว่าแต่บ้านพรีตส์เองก็ใช่เล่นไม่ใช่หรือ
ส่วนอิพี่เฮอร์มิสต์ โรคจิตปะนั่น รู้สึกแปลกๆ กะพี่แกนิดหน่อยนะ
รู้ไปซะหมด
-
เปิดตัวแรง :m20:
-
น้องหมวยเราแรงสมใจคนอ่าน
+1
-
เป็นเมีย.. เอ้ย แฟนที่ดุเดือดมาก :laugh:
สุดยอดไปเลยพรีสต์
-
N'priest raeng!!!!! 5555555
-
ตั้งแต่เสียสาวนี่แรงขึ้นทุกวันนะพรีสต์
-
ลูกสะไภ้เปิดตัวแรงมากกกกกกกกกกกกกอ่ะ
คุณแม่อย่าเพิ่งเป็นลมไปนะ
ทำใจเย็นๆ
รับรองว่าลูกสะไภ้คนนี้น่ารัก
การันตีจากผู้อ่านทุกท่าน555++ :L2:
-
แรงค่ะ ^^
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย อิลูก แรด เอ้ยยย แรงได้ใจคุณแม่มากเลยค่ะ
-
แหล่มดีแท้
พรีเซนต์ตัวเองขนาดนี้ อยากรู้ต่อจังว่าคุณแม่จะว่ายังไง
:laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
นายเอกแบบนี้สิถูกใจ ฮ่าๆ แรงดีจริงพรีสเอ้ยย สู้เค้าลูก เดินหน้าแรงๆต่อโล้ดด
อยากรู้โซโล่จะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ แล้วคุณแม่โซโล่จะรับได้มั้ยนะ
ลุ้นๆๆๆๆ รออ่านตอนต่อไปค่าาาา
:กอด1:
-
แรงแบบนี้สิ ชั้นชอบ
-
เอาใจช่วย พรีสต์ สู้ๆ o13 o13
-
แรงๆแบบนี้ คุณแม่ชอบมะชอบม้า~
โซโล่กว่าจะมา น้องชะเง้อจนคอยาว ที่แท้ก็หาน้องอยู่เหมือนกัน
-
+55555 ชอบวลีนี่ "เป็นเมีย เอ๊ย เป็นแฟน"
-
เปิดตัวแรงงงงงง :z2:
บวกเป็ด
-
พรีสต์สู้ๆ
ประกาศให้ชัดเจนไปเลยว่าใครเป็นใคร ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พรีสต์ แร้งส์!!!
-
ออกตัวแรงมาก o13
-
พรีสต์ เปิดตัว(กับแม่ผัว) ได้แรง ได้ใจจริงๆ
-
แรง!! o13
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แร๊งงงงงงงงงง
พรีสสู้ๆๆ
-
ชอบใจพรีตส์มากๆเลยตอนนี้ หนูแน่มาก o13
แล้วก็ขอชื่นชมโซโล่ด้วยอีกคน รักเมียมากอ่ะ
นี่ล่ะมั้งที่ทำให้พรีสต์ฮึด ก็เพราะเค้ารักเราไงล่ะ
ขอให้ผ่านด่านไปได้ด้วยดีนะคะทั้งสองคน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
แรงค่ะพรีสต์
-
แรงค่ะนู่พรีตส์ สู้ สู้ค่ะลูก
รีบมาต่อเร็วๆน้าไรท์
-
จะเกิดสงครามโลก
หรือปล่าวเนี่ย :z3:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
พรีสต์ นี่นายกำลังประกาศศึกสงครามอยู่รึป่าวเนี่ย
สงครามโลกครั้งที่สามจะเกิดขึ้นแล้ว เพราะไอ้เปี๊ยก :z3:
ขอเป็นกำลังใจให้แม่ย่ากับลูกสะใภ้ เสียวสันหลังจริง ๆ
-
หมวยแน่มากเลยน่ะ
-
เปิดตัวได้แรงมากจ้า อิอิ ยังงัยโซโล่ก็ไปไหนไม่รอดหรอกกกก
-
พรีสต์ออกตัวแรง ได้ใจจริงๆ o13
ประกาศสงครามกันไปเลย อยากเห็นสีหน้าหม่อมแม่โซโล่จิงๆ 555++ :laugh:
-
พรีสต์นายเยี่ยมมาก o13
ประโยคสุดท้ายโดนใจจิงๆเล้ย
-
“สวัสดีครับคุณแม่ ผมชื่อพรีสต์ เป็นเมีย เอ๊ย เป็นแฟนของโซโล่ครับ!”
“...”
ก่อนที่ไอ้โซโล่มันจะพูดอะไรคุณแม่ที่อยู่นิ่งมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก็เอ่ยตัด
“หือ? แฟนโซโล่? อ่า น่ารักดีนะ ผู้ชาย?”
“ผู้ชายตั้งแต่เกิดเลยครับ”ผมหัวเราะเสียงเบาแล้วตอบกลับไป คุณแม่ยิ้มรับแล้วพยักหน้า สีหน้าของพี่โมโนมันเลวร้ายดิ่งลงเหวพอๆ กับไอ้โซโล่เลยครับ คุณแม่หันไปมองไอ้โซโล่
“มีแฟนแล้วทำไมไม่บอกย่าล่ะโซ ท่านยิ่งมุ่งมั่นหาคู่ให้ลูกอยู่ บอกไปตรงๆ ท่านก็ไม่ว่าอะไรหรอก”คุณแม่คนสวยพูดอย่างใจเย็นเข้าใจลูกชายม๊ากมาก ผมเนี่ยยังแปลกใจเลยครับ นึกว่าจะต้องมีการฉะสักรอบสองรอบอุตส่าห์เตรียมใจมาแล้วน่ะเนี่ย แต่คนที่อาการเอ๋อมากกว่าผมนั้นก็คือไอ้โซโล่ครับ
“...เอ่อ นั้นสินะครับ”ไอ้โซโล่พยักหน้ารับไป
“แม้แฟนลูกน่ารักจะตายนะ ก็แค่...”คุณแม่หัวเราะเสียงเบาแล้วหันมามองผม
“เป็นผู้ชาย...หือ? ผู้ชาย? ผู้ชาย!!?”คิ้วของคุณแม่กระตุกแล้วหันไปถามพี่โมโนที่ยืนอยู่ข้างๆ พี่โมโนก็พยักหน้ายืนยันแบบไร้เสียงแต่เป็นคำตอบที่หนักแน่น คุณแม่เบิกตากว้างอ้าปากเหวอแบบไม่รักษาภาพพจน์แล้วกรีดร้องเสียงแหลม
“ผู้ชายยย!!!” :a5:
“โซโล่!!! นี่มันหมายความว่ายังไง!!?”คุณแม่แทบจะตะโกนเสียงดังลั่นงานเลี้ยงเลยครับ ไอ้โซโล่เนี่ยสะดุ้งตัวเฮือก ผมมองคุณแม่อย่างสงสัย คุณแม่ช่างเป็นคนที่มีความรู้สึกช้ามากเลยนะครับ เหอะๆ คุณแม่จ้องไอ้โซโล่เขม็งเสียน่ากลัวซะ
“คุณแม่ครับ คือ...”ไอ้โซโล่มันกำลังอธิบายแต่ก็ถูกเสียงโคตรดังของคุณแม่กลบไปหมด
“ไอ้ลูกบ้า!! แล้วน้องหมวยที่แม่อุตส่าห์นัดให้แกล่ะ!? โอ๊ย!! ให้ตายสิ! แบบนี้แม่จะไปพูดกับเพื่อนได้ยังไง!? แม่สัญญาไปแล้วด้วย!”
“นั้นก็เรื่องของคุณแม่สิครับ คุณแม่ทำอะไรไม่เห็นจะปรึกษาผมก่อน เรื่องนี้ผมช่วยอะไรคุณแม่ไม่ได้หรอกครับ”ไอ้โซโล่ถอนหายใจแล้วเอ่ยเสียงเรียบๆ คุณแม่จิกตาใส่มันอย่างไม่ยอมแพ้ ไอ้โซโล่มันส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเบื่อหน่ายที่สุดแล้วคว้ามือของผมดึงเดินออกไป
“โซโล่!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
“คุณแม่ครับ ผมไม่จำเป็นต้องเจอกับเด็กที่แม่อยากให้ผมหมั้นด้วยแล้วเพราะยังไงผมก็...หมั้นไม่ได้ ถ้าผมจะหมั้นผมก็จะหมั้นกับคนที่ผมรักเท่านั้น และนั้นก็คือเจ้าบ้านี้เท่านั้น”ไอ้โซโล่หันไปพูดกับคุณแม่ที่ร้องเรียกให้มันเดินกลับไป
เสียงพูดคุยของพวกเราเริ่มทำให้แขกคนอื่นๆ ในงานสอดส่องสายตามาเมี่ยงมองอย่างสนใจ แต่ผมไม่สนใจหรอกนะเพราะตอนนี้กำลังปลื้มกับสามีอยู่ มึงแมนมากโซโล่!! แต่ถ้าตัดคำว่าไอ้บ้าออกกูจะปลื้มกว่านี้นะ!! คุณแม่ทำหน้าเครียดเลยครับ ก่อนที่อะไรจะเริ่มเลวร้ายไปมากกว่านั้นพี่เฮอร์มิตก็เดินชิวๆ เข้ามาหาผม
“หมวย แกอยู่ที่นี้เองเหรอ? พี่เดินหาตั้งนานแน่ะ เออนี่ เพื่อนของแม่อยากจะเจอแกแน่ะ”
“อ๊ะ คุณน้าพริ้มครับ นี่ไงครับ น้องของผม หมวย เอ๊ย พรีสต์ไงครับ!”พี่เฮอร์มิตยิ้มกว้างแล้วคว้าตัวผมมาจากไอ้โซโล่แล้วเดินเข้ามาหาคุณแม่ของไอ้โซโล่ที่ยังทำหน้าเหวอไม่เข้าใจสถานการณ์เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่ยังดูเหมือนจะงงๆ แต่มีแค่พี่เฮอร์มิตนั้นแหละครับที่หัวเราะเสียงใส
“หนูหมวย?”
“อ่า ใช่แล้วล่ะครับ หมวยน่ะผมเป็นคนเรียกเองล่ะครับแต่จริงๆ แล้วหมอนี้ชื่อพรีสต์น่ะครับแล้วไหนล่ะครับว่าที่น้องเขยของผม หุๆ”พี่เฮอร์มิตอธิบายให้คุณแม่ฟังแล้วเอ่ยถามคำถามที่ผมกับคนอื่นๆ ต้องทำหน้างงเต็ก คุณแม่ก็ยังทำหน้าเอ๋อๆ อยู่ครับมองหน้าผมตาไม่กะพริบเชียวล่ะ ผมก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ส่งให้
“พี่! นี่มันอะไรกันเนี่ย พี่ไปรู้จักแม่ของไอ้โซโล่มันได้ยังไงกัน!”ผมทนบรรยากาศนี้ไม่ไหวต้องดึงคอพี่ชายมากระซิบถามซีเรียส พี่เฮอร์มิตทำหน้าเฉยยกมือขยับแว่นแล้วเอ่ย
“ก็คุณน้าพริ้มเขาเป็นเพื่อนของแม่ไงล่ะ”
ห๊ะ!!? มามี้เป็นเพื่อนกับแม่ไอ้โซโล่!? ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยแฮะเรื่องนี้
“เมื่ออาทิตย์ก่อนคุณน้าพริ้มไปบ้านเราแล้วเกิดนึกถึงแกตอนเด็กๆ ที่น่ารักๆ น่ะได้ก็เลยอยากจะจองไว้เป็นคู่ลูกชาย”
เอ๊ะ ผมเคยเจอแม่ของไอ้โซโล่ตอนเด็กๆ งั้นเหรอ? แล้วนั่นอะไรวะ!? จองไว้ให้ลูกชายเหรอ บ้าไปแล้ววะ! มีแม่ที่ไหนเขาไปจองผู้ชายให้ลูกกันฟ่ะ!? พี่เฮอร์มิตมองผมที่ขมวดคิ้วมุ่นแล้วหัวเราะ
“คุณน้าพริ้มเข้าใจว่าแกน่ะเป็นผู้หญิงน่ะ คุณแม่ก็พยายามจะบอกว่าแกเป็นผู้ชายอยู่น่ะแต่พี่น่ะพูดแทรกตัดบทแล้วรวบรัดตกลงแทนไปแล้ว ยังไงแกก็หลงผิดไปแล้วพี่ก็จะไปห้ามก็ไม่ได้ก็เลยทำให้มันชัดเจนมั่นใจไปเลยดีกว่า”
“พี่รู้ว่าลูกชายที่ว่านั้นคือไอ้โซโล่?”
“ก็บังเอิญรู้น่ะ พี่ไปสืบประวัติหมอนั้นมานิดหน่อย เห็นแบบนี้พี่ก็ห่วงแกอยู่ล่ะนะ”พี่เฮอร์มิตพูดด้วยใบหน้าจริงจัง ผมมองพี่ชายอย่างไม่อยากจะเชื่อ
พี่เฮอร์มิตตต!!! สุดยอดเลยวะ
ผมรักพี่ที่สุดเลย!!! :กอด1:
“โอ๊ะ เฮอร์มิต น้องของนายคือพรีสต์เหรอ?”พี่โมโนถามขึ้นมาหลังจากที่ไม่มีใครพูดอะไรใดๆ ดูเหมือนพี่เขาจะแปลกใจมากอยู่น่ะครับ แหงล่ะ! ผมออกจะแนวลูกครึ่งขนาดนี้แต่พี่เฮอร์มิตกลับไม่ค่อยเหมือนลูกครึ่งเท่าไรเลยนี่น่า ผมกับพี่กลับมาสู่โลกปัจจุบัน
“ใช่แล้วครับพี่โมโน”พี่เฮอร์มิตหันไปตอบรับแล้วพยักหน้า
“อ้อ~ มิน่าล่ะ”พี่โมโนลากเสียงยาวเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วพยักหน้า ส่วนคุณแม่กับไอ้โซโล่ก็ยังเงียบกริบเป็นป่าช้าไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับทั้งสิ้น เวรล่ะ! อย่าบอกนะว่าคุณแม่น่ะช็อกมากจนหัวใจวายไปแล้วน่ะ! พี่โมโนสนใจแม่พี่หน่อยสิครับ ยังหายใจอยู่หรือเปล่า!!? ผมเริ่มสงสารแม่ของไอ้โซโล่ตงิดๆ
ลูกชายดันมาหลงผิด เอ๊ย! ลูกชายดันมาติดผมซึ่ง...อยากบอกว่าผมต้องเป็นลูกสะใภ้ที่ทำให้แม่สามีต้องกุมขมับแน่ๆ! แถมครอบครัวของผมก็มีแต่คนแปลกๆ ยกตัวอย่างเช่น เจ้าพี่แว่นเนี่ยแหละ ห่วงใยน้องชายจนต้องไปสืบประวัติแฟนผมเลยทีเดียว!
“คุณน้าพริ้มครับ?”
“ล้อเล่นใช่ไหม? ล้อกันเล่นใช่ไหมเฮอร์มิต?”คุณแม่ของไอ้โซโล่เริ่มหาเสียงของตัวเองเจอก็เอ่ยถามพี่เฮอร์มิตเบาๆ เหมือนคนกำลังละเมอ พี่เฮอร์มิตยิ้มๆ
“เจ้านี้เป็นน้องของผมจริงๆ ไม่ได้ล้อเล่นนะครับ”
“เข้าใจล่ะ”คุณแม่พยักหน้าแล้วถอนหายใจเบาๆ เหมือนจะปลงตกกับโชคชะตาของตัวเอง คุณแม่หันขวับมามองผมพร้อมกับดวงตาอันคมกริบที่เหมือนไอ้โซโล่จ้องเขม็งผม ไอ้โซโล่มันก็เดินเข้ามายืนอยู่ข้างหลังของผมเหมือนจะคอยสกัดไม่ให้คุณแม่โดดมากัดผม
“เชอะ ฉันไม่กัดแฟนแกหรอกน่า”คุณแม่สะบัดหน้าแล้วทำหน้าบึ้งก่อนจะเหลือบสายตามามองผมอีกครั้งเหมือนจะสำรวจตรวจตราอย่างละเอียดยิบ คุณแม่ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะคลายมองผมนิ่ง
“ดูไม่ค่อยเปลี่ยนไปจากตอนเด็กๆ เลยนะ...”
“...งั้นเหรอครับ”
“หน้าตุ๊ดเหมือนเดิม”
“...”ผมยิ้มค้าง คิ้วกระตุกยิกๆ ยิ่งได้ยินหัวเราะที่ไม่เกรงใจของพี่เฮอร์มิตและเสียงเหมือนกลั้นหัวเราะของคนข้างหลัง ผมอดกลั้นอารมณ์แล้วยิ้มรับเงียบๆ กูมันหน้าตุ๊ด! แต่ลูกชายของคุณแม่ก็มาชอบคนหน้าตุ๊ดแบบผมเนี่ยแหละ!!
“เห็นแก่หน้าสวยๆ ของยัยคริสฉันจะไม่ขัดขวางก็ได้ นางยักษ์ไม่ใช่สไตล์ของฉันอ่ะนะ เฮ้อ! เลี้ยงมาจนโตแต่ลูกชายดันมาเป็นเกย์ซะงั้น ถึงฉันจะชอบแอบอ่านนิยายเกย์ก็เถอะ!! ไม่คิดเลยว่าลูกจะได้รับอิทธิพลแบบนี้ เฮ้อ~”
“...” o12
ผมว่าผมต้องมองแม่ของไอ้โซโล่ใหม่แล้วล่ะครับ ไม่ใช่แค่การแต่งตัวที่ดูเปรี้ยวจี๊ดแม้แต่นิสัยยังจี๊ดไม่แพ้กันเลย! พวกแปลกๆ เขาจะคบกันสินะ ต้องขอบคุณมามี้หรือเปล่าที่มีนิสัยแปลกๆ แล้วยังมีเพื่อนนิสัยแปลกๆ แบบนี้ด้วย ให้ตายสิ!
“มันเป็นเรื่องปกตินะครับคุณน้า แม่เป็นยังไงลูกก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละครับ เขาเรียกว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น”พี่เฮอร์มิตรับมุกแล้วเอ่ยตอบกลับเหมือนไม่ได้แปลกใจอะไรมากมาย แต่ดูเหมือนไอ้โซโล่กับพี่โมโนจะช็อกที่แม่มาเปิดเผยความลับนี้มาหน้าตาเฉย
“อ๊ะ จริงๆ เลย ลืมไปซะได้! มัวแต่วุ่นวายกับเรื่องไม่เป็นเรื่องของเจ้าลูกบ้า เมื่อกี้มิสเตอร์เฟยหลงแวบๆ หายไปไหนแล้วเนี่ย?”คุณแม่อุทานออกมาเมื่อคิดได้แล้วก็หันมองไปมาเพื่อหาใครสักคนอย่างหัวเสียก่อนจะรีบเดินออกไป ผมตกใจกับท่าทางมาเร็วไปเร็วของแม่ไอ้โซโล่มากๆ เดี๋ยวก่อนครับ!! ผมวิ่งมาเรียกตัวแม่ของไอ้โซโล่เอาไว้
“อะไร?”แม่ของไอ้โซโล่หันมาถามเสียงห้วนๆ อั๊ยยะ!! ความกล้าหดหาย!!!
“ต้องขอโทษที่เสียมารยาทในตอนแรกด้วยนะครับ แล้วก็ขอบคุณคุณน้ามากครับ”ผมก้มตัวแล้วเอ่ยขอโทษที่มีท่าทางไม่ดีในตอนแรก คุณแม่ของไอ้โซโล่มองผมนิ่งไม่พูดอะไรเธอหันกลับไปไม่มองผม ผมก็ใจเสียนิดๆ เอาเถอะ ผมเสียมารยาทก่อนเองนี่น่า ช่วยไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะไม่ชอบขี้หน้าผม
“ต้องคุณแม่สิ ไม่ใช่คุณน้า!”
“หือ? อ่า ขอโทษครับคุณแม่”
“ไม่เป็นไรจ้ะ! สู้ๆ ล่ะกัน ดูท่าทางตัวปัญหาใหญ่น่ะจะเป็นคุณพ่อของเธอนั้นแหละนะ!”คุณแม่ยิ้มแบบสาวมั่นก่อนจะขยิบส่งวิ้งมาให้กับผม เธอก็เดินออกไปด้วยท่วงท่านางพญาแบบสุดๆ ผมมองตามหลังของเล็กๆ นั้นไปอย่างแปลกใจสุดขีด ผู้หญิงคนนี้คือแม่ของไอ้โซโล่จริงเหรอวะ? คนๆ นี้คลอดไอ้โซโล่มาจริงๆ เหรอวะ!!!?
“ดีจังเลยนะที่คุณน้าไม่ว่าอะไร เอาล่ะ! เรื่องนี้ก็เรียบร้อยแล้ว พี่ขอตัวไปหาฮักก่อนล่ะกัน!”พี่เฮอร์มิตเดินมาตบไหล่ของผมแล้วเอ่ยยิ้มๆ ไป ผมรู้สึกโล่งนิดๆ แต่ก็แอบหนักใจอยู่หน่อยๆ พ่องั้นเหรอ? เหอะๆ แค่ลองนึกเล่นๆ ดูผมก็เหงื่อแตกแล้วล่ะครับ คิดได้แต่ภาพไอ้โซโล่โดนไล่ยิงเท่านั้นแหละ!! พี่เฮอร์มิตตบไหล่ปลอบผม
“เอาน่า มีเฮียอยู่ทั้งคน เดี๋ยวเฮียช่วยแกเอง ไม่ต้องกลัว”พี่เฮอร์มิตเอ่ยอย่างใจดีแล้วเดินโบกมือออกไป พี่โมโนก็เดินตามคุณแม่ไปแล้วครับเหลือแต่ผมกับไอ้โซโล่ที่ยืนอยู่ตรงนี้ ผมหันไปมองไอ้โซโล่ มันยืนกอดอกทำหน้านิ่งเหมือนเดิม ผมค่อยๆ คลี่ยิ้ม
“ไม่ต้องมายิ้มงี่เง่าให้เห็น”
ผมรีบหุบยิ้มทันที
“ไมล่ะ! หรือว่าไม่พอใจที่ว่าที่คู่หมั้นกลายเป็นกู”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง จู่ๆ ก็มาที่นี้แล้วยังไปพูดแบบนั้นกับคุณแม่อีก”ไอ้โซโล่มันพูดแบบโกรธๆ ครับ ผมเนี่ยไม่พอใจมันปี๊ดขึ้นทันที อะไรวะ!? เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วไม่เห็นต้องรื้อออกมาพูดอีกนี่หว่า อีกอย่างคุณแม่ไม่ว่าอะไรมันไม่ดีใจหรือไง ยังจะมาทำหน้าเครียดใส่อีก!
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย มันก็ผ่านไปด้วยดีแล้วไง”
“แล้วถ้ามันไม่เป็นแบบนี้ล่ะ!”
“ถ้าเกิดแม่ไม่ชอบมึงล่ะ!”
“ทำไมมึงไม่คิดก่อน ทำไมมึงใจเย็นไม่ได้!”
ผมหยุดชะงัก เม้มปาก นี่มึงโกรธอะไรวะ? ตะคอกกูอยู่นั้นแหละ มีแต่มึงหรือไงที่กลัว กูก็กลัวเหมือนกันโว้ย! กลัวมึงจะทิ้งกูไปไง! กลัวมึงจะทำตามคำสั่งของแม่แล้วไม่สนใจกูไง! ให้กูใจเย็นแบบมึง เหอะ แบบนั้นกูโดนคนอื่นแย่งแฟนไปแล้วโว้ย อีกอย่างมึงจะทำอะไรมึงก็ไม่เคยบอกกูสักครั้งเลยนี่น่า กูจะไปรู้หรือไงว่าจะต้องทำยังไง!!?
“คราวหน้าอย่าทำแบบนี้ เข้าใจไหม?”ไอ้โซโล่เห็นผมทำหน้าไม่ค่อยดีมันก็ผ่อนเสียงลงกลายเป็นเรียบๆ แบบเดิม ไม่มีเค้าความขุ่นเคือง ผมยืนเงียบไม่ตอบรับอะไรใดๆ ไอ้โซโล่มันก็ถอนหายใจแล้วเดินเข้ามาใกล้แล้วคว้าตัวผมเข้าไปกอดไว้หลวมๆ
“อย่าทำให้เป็นห่วงนักสิเจ้าบ้า”
“ขอโทษ”ผมกะพริบตาปริบๆ เอ๋? ไอ้ที่ตะคอกคอแทบแตกนั่นก็เพราะว่ามันเป็นห่วงผมงั้นเหรอ? ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วซุกตัวเข้าหาอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยเสียงเบา ไอ้โซโล่ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
“แต่ว่ามึงก็ผิดเหมือนกันนั้นแหละ! จู่ๆ ก็มาบอกว่าจะไปดูตัว บ้าหรือไง!? จะทำอะไรก็บอกบ้างสิวะ”ผมดันไอ้โซโล่ออกแล้วยกนิ้วชี้ต่อว่าทันที ไอ้โซโล่พยักหน้ารับ
“โอเคๆ ขอโทษ คราวนี้จะบอกไว้เนิ่นๆ ล่ะกัน”
“ห้ามเลย! ถึงใครจะให้มึงไปเจอผู้หญิงคนไหนก็ปฏิเสธให้หมด เข้าใจไหม?”
“เออๆ ว่าแต่ถ้าเป็นผู้ชายไม่ต้องปฏิเสธ?”
“อยากใช้ชีวิตไร้น้องชายข้างกายก็ลองตอบรับดู”ผมขู่มันเสียงเข้ม ไอ้โซโล่มันเลิกคิ้วแล้วยิ้มๆ
“โหดจริงวะ”
“ว่าแต่มึงมาที่นี้ได้ยังไง มากับพี่?”ไอ้โซโล่ดึงผมเดินมาที่โต๊ะของกิน มันหยิบนั้นหยิบนี้ใส่จานแล้วตักกิน ทำอย่างกับมึงหิวตายมาจากไหนเลยนะ ผมมองมันแล้วตอบออกไป
“เปล่า มากับไอ้ฮัก”
“ฮัก? ไอ้ฮอยฮักนั้นมันมาทำอะไร?”ไอ้โซโล่เลิกคิ้วแล้วทำเสียงไม่พอใจถามออกมา ผมยิ้มอย่างรู้ทัน ไอ้บ้าโซโล่มึงยังจะมาหึงบ้าอะไรวะ มึงก็รู้ว่าไอ้ฮักมันไม่เหลียวมองกูหรอก ทั้งตัวทั้งใจมันยกให้เพื่อนหัวขาวมึงไปหมดแล้วขนาดนั้นน่ะ!! ผมอยากจะหัวเราะจริงๆ นะทั้งๆ ที่มันก็รู้ดีแต่ไม่วายจะหวงบ้าบอของมันอีก ตลกวะ!
“มันเป็นพรีเซ็นเตอร์แชมเปญตัวใหม่ของบริษัทเอ็ดเวิร์ด”
“เหอะ ไอ้คนที่แดกเหล้าแก้วเดียวก็อาละวาดน่ะนะ”ไอ้โซโล่มันพูดเสียงขึ้นจมูกแบบดูถูกดูแคลน
“ขอโทษทีที่แตะเหล้าไม่ได้”เสียงเย็นๆ ดังขึ้นจากข้างหลังทำเอาผมสะดุ้งโหยง ผมกับไอ้โซโล่หันไปมองไอ้ฮอยฮักที่ไม่รู้มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร มาก็ไม่ให้สุ่มให้เสียงแถมยังทำหน้าตายซะ ไอ้โซโล่มองคนเข้ามาใหม่มันยักไหล่ไม่สนหันไปสนใจพวกอาหารบนโต๊ะแทน มีแต่ผมที่ยิ้มส่งให้เพื่อนรัก
“มีอะไรวะฮัก?”
“...เปล่า”
หือ? แล้วไอ้จุดๆ ก่อนเปล่าของมึงน่ะมันหมายความว่ายังไงวะฮัก? ผมมองไอ้ฮอยฮักที่มองหน้าผมนิ่งแล้วเอ่ยปฏิเสธหน้าตาย บางทีมันอาจจะเป็นห่วงผมแล้วตามมาดูล่ะมั้ง แต่พอมาเจอผมอยู่กับไอ้โซโล่ตามปกติสุขก็คงจะรู้ว่าผมกับไอ้โซโล่เคลียร์ปัญหาแมลงหวี่มากวนใจเสร็จแล้ว
“นี่มึงหนีดงผู้ดีมาได้ยังไงวะ?”
“...”ไอ้อาการเหลือบตามามองด้วยสายตาทิ่มแทงแบบนั้นคงจะเป็นอะไรไม่ได้นอกจากมันด่าผมทางสายตา คงจะไม่ใช่ว่ามันกำลังชมผมอยู่แน่ๆ ล่ะ เอ่อ ขอโทษโว้ย! พอเข้าห้องน้ำกูก็บังเอิญเจอกับไอ้โซโล่แล้วก็เลยลืมมึงไว้กับดงคุณหนูไฮโซทั้งหลาย ผมคิดได้ก็หัวเราะแหะๆ รู้สึกว่าอันตรายเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่าฟ่ะ
“วันนี้ขอบใจวะ ถ้าไม่ได้มึงกูคงไม่ได้มางานนี้แล้ว”
“ไม่เป็นไร”ไอ้ฮอยฮักยิ้มนิดๆ ให้กับผม โอ๊ยยยย!!! รอยยิ้มล้านดอลล่าร์!! เล่นเอาผมยิ้มเคลิ้มตามถ้าไม่ใช่ไอ้โซโล่มันยกจานขนมมาแทบจะกระแทกหน้าผมก็เกือบๆ จะกระโดดฟัดเพื่อนให้มันรู้แล้วรู้รอด เฮ้อ! เสียดายของวะ ไอ้วินเซอร์ไม่น่าได้ไปเล๊ย!!
“จะกินไหม?”
“มึงไม่เอามันยัดเข้าปากกูเลยล่ะ!”หันมาด่ามันสักหน่อย หนอย! ถึงอยากจะขัดขวางกูกับไอ้ฮักก็เถอะแต่มึงเล่นเอาจานมากระแทกหน้ากูแบบนี้ยัดเข้าปากกูดีกว่าไหม!? ไอ้โซโล่ทำหน้ากวนๆ แล้วหันไปแดกต่อ ไอ้บ้านี่มันขัดชาร์ตชาวบ้านเขาจริงๆ ด้วยวะ โธ่เอ๊ย!!
“มึงไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะ?”
“จากบ้าน! ไม่รู้ว่าใครทำให้กูต้องรออยู่ตั้งหลายชั่วโมง”
“ใครอ่ะ? หล่อๆ คนนั้นหรือเปล่า?”
“หล่อไม่ได้เสี้ยวกูหรอก”
“ถุย! ไอ้หล่อ ไอ้โคตรหล่อ!”
“กูรู้น่า ไม่ต้องชมขนาดนั้นก็ได้”
ผมเคยเถียงชนะไอ้บ้าโซโล่มันบ้างไหมเนี่ย!!!? ผมทำหน้าบึ้งสะบัดตัวมาคุยกับไอ้ฮอยฮักดีกว่า แต่แล้วไอ้อาการสะบัดสะดิ้งที่มีมากเกินไปของผมมันก็ทำให้แขนเหวี่ยงไปฟาดใครเข้าไม่รู้ครับ แต่ให้ตายเถอะ แทนที่คนถูกฟาดจะเจ็บแต่ผมกลับเป็นคนเจ็บแทน เชี่ยยยย!! แขนกูกระดูกมันจะร้าวไหมฟ่ะเนี่ย!? ผมเบ้หน้าน้ำตาคลอเบ้า
“เฮ้ย พรีสต์เป็นไรไหม?”ไอ้โซโล่รีบเข้ามาดูอาการของผมแล้วเงยหน้าขอโทษแทนผมแต่แล้วมันก็ชะงักไป โคตรเจ็บจริงๆ นะครับ แขนกูไปฟาดเข้ากับคนเหล็กหรือไงฟ่ะ? เงยหน้ามองคนที่ยืนเป็นเสาผมก้าวถอยหลังไปอย่างลืมตัว สายตาที่เหลือบมองมาทั้งเย็นเฉียบและว่างเปล่ามันทำให้ผมรู้สึกกลัว หนุ่มร่างสูงใบหน้าหล่อนิ่งอย่างกับรูปปั้นแถมยังแผ่รังสีอันตรายทะมึนไปทั่ว
“วินเซอร์ อย่าทำให้ปู่เสียเวลา”
เสียงเรียกจากหนุ่มต่างชาติในชุดโค้ทสีดำทำให้เขาขยับตัวแล้วเดินจากไป เมื่อกี้ภาษาอังกฤษหรือเปล่าหว่า? สกิลภาษาปะกิดของผมก็ค่อนข้างดีอยู่นะ เมื่อกี้เหมือนจะได้ยินว่าวินเซอร์ด้วยแฮะ? ผมมองตามแผ่นหลังนั้นไปอย่างสงสัย แล้วหันมามองไอ้โซโล่ที่ดูแขนของผมอย่างเป็นห่วง
“เมื่อกี้ไอ้วินเซอร์เหรอวะ?”
“อืม”ไอ้โซโล่พยักหน้ารับเฉยๆ ไม่พูดอะไรต่อ ผมหันไปมองไอ้ฮอยฮักที่ยืนอยู่ใกล้ๆ รายนั้นยิ่งนิ่งไม่รู้ว่ารู้สึกหรือคิดอะไรอยู่ ผมหันกลับมามองไอ้โซโล่ นั้นไอ้วินเซอร์จริงๆ งั้นเหรอ? ทำไมมันเหมือนเป็นคนละคนแบบนั้นล่ะ!! สีผมจากหัวขาวๆ กลายเป็นสีดำเข้ม แถมยังทำแต่ปล่อยออร่าสีดำทะมึนแบบนั้นด้วย!
“กลับไปกินยาเผื่อไว้คงจะไม่เป็นอะไรมาก”
“โซโล่ ทำไมไอ้วินเซอร์ถึงกลายเป็นแบบนั้น สีผม...”
“สีผมของมันจริงๆ แล้วเป็นสีดำน่ะ”ไอ้โซโล่มันเอ่ยขึ้นมาแล้วถอนหายใจก่อนจะส่งยิ้มให้กับผมแล้วยกมือลูบหัวผมเบาๆ ดวงตาครุ่นคิดและกังวลใจ ขนาดผมไม่ใช่เพื่อนสนิทของไอ้วินเซอร์ยังรู้สึกแปลกใจ ไอ้โซโล่คงจะเป็นห่วงเพื่อนมันล่ะนะ
“ไม่เป็นไรหรอก ไอ้วินเซอร์มันก็แค่ถอยหลังลงคลองกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนเท่านั้นแหละ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ?”ผมรู้สึกว่ามันน่าเป็นห่วงและที่สำคัญไอ้ฮอยฮักต่างหาก
“น่าจะ”
“พรีสต์ กูไปหาพ่อก่อนนะ”ไอ้ฮอยฮักเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบนิ่งแล้วเดินออกไปไม่พูดอะไรนอกเหนือจากนั้น ผมมองเพื่อนที่เดินออกไปอย่างเป็นห่วง หันมามองไอ้โซโล่ที่กลับมากินต่อ ไอ้เวรนี้ยังกินไม่อิ่มอีกเหรอวะ!!?
“โซโล่โว้ย!! รีบแดกแล้วรีบเดินมาได้แล้ว!”
“อะไรของมึง?”มันยังทำหน้ามึนถามกลับแบบไร้อารมณ์ ไอ้สีหน้าเป็นห่วงเพื่อนเมื่อกี้มันเป็นภาพลวงตาหรือไงวะ? มันเสแสร้งแกล้งเป็นห่วงไอ้วินเซอร์เมื่อกี้นี้!! ระหว่างข้าวกับเพื่อนมึงเลือกข้าวเหรอเนี่ย!! ผมรีบฉุดไอ้โซโล่เดินตามไอ้ฮอยฮักไป ไอ้โซโล่มันก็ยังบ่นพึมพำแบบไม่พอใจ เพราะมึงนั้นแหละไอ้บ้าโซโล่ เห็นไหม!? กูไม่เห็นไอ้ฮักมันแล้วเนี่ย! หายไปไหนวะ? เดินเร็วเป็นบ้าเลยวะ!
“อ๊ะ หมวยทางนี้”ผมเห็นพี่เฮอร์มิตยกมือกวักเรียกผมให้เข้าไป ผมก็ลากไอ้โซโล่เปลี่ยนทิศทางเดินไปหาพี่เฮอร์มิตแทนแต่พอเดินเข้าไปใกล้ผมก็ค่อยๆ หยุดชะงัก พระเจ้า!! มุมตรงนี้มันฮาเร็มหนุ่มหล่อหรือยังไงวะ!!? ก็ดูสิครับ แต่ละคนเทพๆ กันทั้งนั้น!!!
พี่เฮอร์มิตหนุ่มหล่อแว่นที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนอยู่เป็นนิตย์ ถัดมาเป็นพี่ฮอยยิ้มดีกรีนายแบบสุดฮอต ท่านคิงอธิการสุดหล่อเงียบขรึมดูจริงจัง ไอ้เพื่อนรักของผมที่ขนาดยืนกับพวกหล่อเทพก็ยังโดดเด่นกว่าใครเป็นใครเป็นไปไม่ได้ครับนอกจากไอ้ฮอยฮักนั้นเอง ถัดมาก็เป็นหนุ่มผมน้ำตาลทองที่ใส่ชุดโค้ทถือไม้เท้าหล่ออย่างกับหลุดออกมาจากหนังฮอลลีวู้ด ปิดท้ายด้วยหนุ่มผมดำใบหน้าเย็นชาที่ยืนเป็นรูปปั้นเทพบุตร ไอ้นิววินเซอร์นั้นเอง!! พอไอ้โซโล่เดินเข้ามารวมอยู่ด้วยยิ่งทำให้กลุ่มเปล่งประกายเป็นก๊กหนุ่มหล่อโฮกน่ากินทั้งนั้น!!! แล้วมองดูตัวเองแล้วอยากจะร้องไห้
นี่มันคนแคระกับหนุ่มหล่อทั้งเจ็ดชัดๆ!!! :serius2:
TBC.
หายไปอาทิตย์กว่าๆ ทำไมรู้สึกว่ามันนานแสนนานแบบนี้น่า
เฮ้อ ทั้งๆ ที่มีเวลาแต่งก็เยอะอยู่แต่รู้สึกว่าจะไม่ค่อยมีอารมณ์
ไม่มีพลังจินตนาการสักเท่าไร ไปสนอย่างอื่นแทนซะงั้น!
ต้องขอโทษทุกๆ คนที่รออยู่นะจ้ะ จะมีใครรอไหมเนี่ย?
ต่อไปนี้ก็เป็นตาของโซโล่ล่ะนะที่ต้องเผชิญกับพ่อตาสุดโหด
โซโล่ไฟท์ติ้ง!!!
-
คุณแม่โซ่โล่เปรี้ยวมากก
-
โซโล่สู้ๆ นะ :mc2:
-
โซ่โล่สู้ๆนะพิชิตใจพ่อตาให้ได้นะ
-
ขำตรงคนแคระกับหนุ่มหล่อทั้งเจ็ดนี่แหละ. ฮาซะ
คุณแม่ของโซสุดยอด สาววายนี่เอง
-
เค้ารอหนูพรีสต์กับโซโล่อยู่นะคะ คิคิคิคิคิ
-
วิน เท่ห์มากกก
เป็นกำลังใจให้โซโล่ :กอด1: โดน พรีสต์ :beat:
ปล. เฟยหลงไปหาอาซามิรึเปล่า
-
คุณแม่น่ารักมากค่ะแต่ทำไมวินกลายเป็นงั้นนนนน เอาไอ้บ้าหัวหงอกคืนมาเราไม่เอาดาร์กวินน้า :z3:
-
เจอแม่สามีแล้ว ต่อไปก็ต้องไปเจอพ่อตา อะไรจะเกิดขึ้นบ้างหล่ะ
-
:m20: :m20: :m20:
พรีสตี้นี่อย่างฮา
-
พรีสต์ฮามากกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :m20:
คิดได้งัย "นี่มันคนแคระกับหนุ่มหล่อทั้งเจ็ดชัดๆ!!! "
-
ยังไงล่ะเนี่ย
-
เอาล่ะเหวย เจอพ่อตาสุดโหด โซโล่จะไหวมั้ยนะ
-
โซโล่สู้สู้ :ped149:
บวกเป็ด
-
คนแคระกับหนุ่มหล่อทั้งเจ็ด
-
คุณแม่เป็นสาววาย กร๊ากกกกกกก โล่งอก หมวยคู่หมั้นที่่ว่านั่นก็คือ พรีสต์ ฮ่าฮ่า
คุณพี่เฮอร์มิสสุดยอดดดดดดด แหมห่วงน้อง ไปแอบวางแผนมัดมือชกให้ซะเรียบร้อยเลย
ด่านต่อไปคุณพ่อตาจอมโหด โซโล่จะเจออะไรบ้างน้ออ
ชอบเวลาที่พรีสหลงเพ้อเวลาเจ้าฮักยิ้มอ่ะ กร๊ากกก โซโล่ก็หึงมั่วซั่ว ยุขึ้นซะด้วย
พรีสต์มั่นๆแบบนี้น่าร๊ากกเว้ยเฮ้ยยยย >///<
เรื่องราวของคู่วินเซอร์กับฮักจะเป็นยังไงบ้างน๊าาา รอลุ้นเรื่องนั้นอยู่เหมือนกันน๊าาา
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
:กอด1:
-
:L2: :pig4:
-
แอร๊ยย อยู่ในดงคนหล่อ น่าอิจฉาเสียจริง 555
เป็นกำลังใจให้คุณปอย แต่แอบคิดถึงฮอยฮักกะวินเซอร์นะ หุหุ
-
การประกาศศักดาของพรีสต์ผ่านไป
แล้วเมื่อไรโซโล่จะประกาศกับพ่อตาบ้างละ
แอบอิจฉาพรีสต์น่ะ ถ้าอยู่ในดงคนหล่อแบบนั้นอย่าว่าแต่เป็นคนแคระเลย เป็นแมงหวี่ที่บินผ่านก็ยอม :o8:
-
โฮ่. . . หนูพรีสพิชิตญาติผู้ใหญ่ไปได้ 1 รายแล้วรึเนี่ย
แม่โซโล่ก็ดูเข้าใจและยอมรับอะไรง่ายดีนะ
แต่พอมาถึงโต๊ะรวมญาติคนหล่อแล้วอาการสาวน้อยออกมากอ่าหนูพรีส
-
คุณแม่แบบว่าอ๊ะนะ
สุดๆ
-
คนแคระกับหนุ่มหล่อทั้งเจ็ด....ควรจะดีใจนะน้องหมวย
+1
-
พรีสต์รอดแล้ว
เหลือโซโล่เนี่ยแหละ
กว่าจะผ่านด่านพ่อตาไม่คางเหลืองเหรอ
-
คุณแม่จ๊าบมาก
:L2: :L2:
-
555++
คนแคระ
-
โลกกลมที่สุดด~ 55. :-[ หมวยกับพรีสต์
-
คนแคระกับหนุ่มหล่อทั้ง7... :laugh:
-
o18เกิดไรขึ้นกับวิน
พรีสต์กับโซโล่ จะเป็นยังไชต่อติดตามๆ
-
Khunmae solo yang priew,,raeng dai iik 55555
-
ฮอยฮักสู้ๆๆๆๆ!! :กอด1:
(^ผิดเรื่อง 55+)
พี่ปอยสู้ๆนะคะ!!
:L2: :L2:
-
อัยย๊ะโซโล่จะรอดมั้ยอะนั่น พ่อตาโหดอะ
-
น้องพรีสต์กล้ามาก สู้ๆๆ
แต่ฮอยฮักละทำไมดูเงียบๆๆไป :L1:
-
555555555555555
คนแคระ
-
เห็ยอย่างนี้แล้วอยากอ่านคู่วินฮักเร็วๆ :sad4:
-
คนแคระ :m20:
-
สู้โว้ย โซโล่ :z2:
-
เกิดมาเตี้ยเองน่ะพรีส
ช่วยไม่ได้
555
-
โล่งใจ
-
แอบอิจฉาพริสต์นิดๆได้อยู่ท่ามกลางคนหล่อ :laugh:
-
พ่อตาจะโหดขนาดไหนหนอ
-
และครั้งนี้ก็พิสูจน์แล้วว่า ไม่มีอะไรที่พรีสต์ทำไม่ได้
อ้อ มีอย่างนึง ทำตัวให้สูงไง :m20:
ว่าแต่วินเซอร์เป็นอะไรอ่ะ :serius2: เค้าอยากรู้
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
คนแคระกับหนุ่มหล่อทั้ง 7 :m20:
ความลับแม่โซโล่ถูกเปิดเผย เป็นสาววายนี่เอง
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจิงๆโซโล่ เย้!!
ครั้งหน้าตาโซโล่ พยายามเข้า!!
แต่วินเซอร์เป็นไรอ่ะ น่ากลัวง่ะ
-
คุณแม่แซ่บมากกกกกก
-
ค่อยๆไปทีล่ะ step ผ่านด่านแม่แล้ว เหลือแต่ด่านพ่อ
-
คนแคระกับหนุ่มหล่อทั้งเจ็ด :m20: กร๊ากกกๆๆๆ เหมาะมากๆ
ฝ่าด่านแม่สามีมาได้ด่านหนึ่งแระ
แต่แอบโดนวินเซอร์แย่งซีน ...เค้าอยากรู้อ่ะว่าไงวินเซอร์ไปเป็นแบบนั้นได้
เกิดอ่ะไรขึ้น???
-
จะดีใจหรือเสียใจกับพรีสต์ดีเนี่ย คนแคระกับหนุ่มหล่อทั้งเจ็ด
หมวยยยยยยยยย ฮ่า ฮ่า คุณแม่โคตรเปรี้ยวว
-
อ๊ายยย อิจฉาพรีสต์อะ ได้อยู่ในดงคนหล่อ อิอิ
-
คนแคระกับหนุ่มหล่อทั้งเจ็ด 5555555
-
ด่านแม่สามี ผ่านไปได้แบบไม่มีปัญหา
ด่านต่อไป พ่อตาเลยนะโซโล่
สู้ๆนะคร้าบบบ หลงรักลูกสาว?? เค้าแล้วต้องอดทนหน่อย
:L2: :L2:
+เป็ดที่ 14 ให้นะคร้าบบบบ
-
รอสอ รอนานมากด้วย คิดถึงพรีสต์ใจจะขาด อิอิ
-
นี่มันคนแคระกับหนุ่มหล่อทั้งเจ็ดชัดๆ!!! :m20:
ส่วนคุนแม่เยี่ยมมาก เริ่ดสุดๆอ่ะ อ่านนิยายเกย์ด้วย o13
-
คนแคระกับหนุ่มหล่อทั้งเจ็ด :pigha2:
เป็นห่วงฮอยอักจัง
-
o13
-
มาอ่านแล้วๆ ^^
-
คุณแม่ซู๊ดดดยอดไปเลยค่าาาาาาา
ฮ่าๆๆๆๆๆ
โซโล่สนใจพรีสต์หน่อยเซ่ๆๆๆ ๆ
-
o13 คุณแม่เจิดมากกกกกกกกกก
:m20: ส่วนพรีสต์ฮากระจายอ่ะ
ฮอยฮัก วินเซอร์เค้าเป็นอะไรกัน
-
ตอนนี้ฮาคุณแม่ของโซโล่มากกกกกกกกกกกกก
แอบอ่านนิยายวายซะด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
หนูพรีสต์ไม่มีอุปสรรครักกับแม่ย่า เหลือแต่...
เจ้าโซโล่กับว่าที่พ่อตา คิคิ จะรอดลูกได้ไหมล่ะนั่น
-
สู้ๆ พรีสต์เป็นคนแคระต่อไปเถอะ :mc4: :mc4:
-
ที่แท้คุณแม่ก็สาววายสินะ หึหึ *-*
คนแคระกะหนุ่มหล่อทั้ง 7 ~~ 555555555
-
คุณแม่เปรี้ยวปรี๊ด
-
อยากเห็นหนุ่มหล่อทั้งเจ็ดจัง!! :-[
คู่นี้รอด่านพ่อพรีสท์นี่ละน้า
วินเซอร์นี่จะกลับไปสืบทอดกิจการของปู่รึเปล่า
ลุ้นตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
ก๊ากกกกั๊กๆ
คุณแม่ก็แรงใช่ย่อยมีแอบหลอกด่าพรีตส์กลับเฉยเลย
ต่อไปก็ตาโซโล่บ้างแล้วหละ ว่าจะพิชิตใจพ่อเมียยังไง
-
:L2:
-
โลกมันกลม สุดท้ายฝ่ายที่น่าหนักใจที่สุดก็ดันเป็นพ่อของพรีสต์เอง :laugh:
-
จะโดนลูกปืนไหมนิ โซโล่
-
รอตอนต่อเด้อ
-
ยังตาใจเรื่องมิวสิก อยู่เลยแล้วก็รอลุ้นโซโล่ว่าเมื่อไหรจะโดนลูกตะกั่วพ่อตา 555555
-
รอ ฉัน รอ เธอ อยู่ แต่ ไม่ รู้ จะ มา เมื่อ ไหร่ :z2:
-
รอ...ฉันรอเธออยู่ ~ :laugh:
-
โอ๊ย จะเป็นลมชอบอ่ะ~~
-
ไม่เห็นว่าน้องมาต่ออีกนิด
เห็นอีกทีก็เกือบจะได้อ่านข้ามไปซะแล้ว
แม่โซโล่นี่เปรี้ยวจริงๆ
-
ตามทันแล้ว ชอบบ หื่นๆอย่างนี้ :z13:
-
ก่อนอื่น ขอสารภาพกับคนเขียนตามตรงว่าเป็นนักอ่านในเงามาได้สักพัก :m15: แล้วรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัว เลยต้องมาเม้นให้คนเขียน เรื่องนี้สนุกมากเลย ชอบน้องพรีสรั่วได้ใจ ตอนอ่านครั้งแรกนึกถึงตัวเอง กับเดอะแกงค์ 4 ขา เพราะตัวเองเคยมีเพื่อน 4 ขา ในรั้วมหาลัยเหมือนกัน พวกเราตั้งชื่อกันว่า ครองแครง ชื่อไม่อินเตอร์เหมือน เดอะแกงค์ของหนูพรีสต์ เลยเนอะ อ่านครั้งแรก เหมือนตัวละคร มีชีวิตจริงๆ รวมทั้งมุข และ อาการรั่วๆ ของหนูพรีสต์ :-[ ถือว่าแต่งได้เก่งมากเลย และที่ชอบที่สุด ก็คงเป็นตอนชนคณะ คนเขียนมีจิตนาการมากๆเลย อยากบอกว่าคนอ่านชอบดูรายการ ที่คนเขียนบอกว่าเอามาคิดต่อจากรายการต่างๆ แล้วมาเขียนตอนชนคณะ อืม สุดยอด สนุกทุกตอนเลย และอีกเรื่อง คู่ท่านเทพ ก็สนุกเวอร์ แบบคู่นั้นเวอร์มากๆ ทั้งเนื้อเรื่อง ทั้งตัวละคร ทั้งพฤติกรรม สุดเวอร์ อ่านแล้ว โคตรสนุกเลย o13 :z13:เป็นกำลังใจ ทั้ง 2 เรื่องเลยนะ :L2: รออ่านตอนหน้าอยู่นะ :bye2:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนถึงตอนล่าสุด. เย้ๆ ^^
มาอัพต่อไวๆนะคะ
-
มาต่อเร็วๆๆนะคร๊าาาา
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนที่ 35
ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในสงครามเย็น!
“หึๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกันที่นี้นะเด็กน้อย”
หลังจากที่ผมจับผลุจับพลาดเข้ามารวมหมู่กับเหล่ามนุษย์ขั้นเทพ หนุ่มเสื้อโค้ทที่มากับไอ้วินเซอร์ก็หัวเราะแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยทักทายออกไป เอ่อ...เด็กน้อยที่ว่าเนี่ยหมายถึงใครหว่า?
“นั้นสินะครับมิสเตอร์เอเรส”ท่านคิงตอบกลับไปด้วยสีหน้านิ่งและเยือกเย็นเอามากๆ อ๊ะ เด็กน้อยที่ว่าเนี่ยหมายถึงท่านคิงงั้นเหรอ!? เอ่อ...นั้นมันเด็กน้อยตรงไหนฟ่ะ ได้ข่าวว่าท่านคิงอายุสี่สิบแล้วนะ ถึงจะดูเหมือนสามสิบก็เถอะ ตาลุงฝรั่งเนี่ยดูท่าทางอายุก็ไม่น่าจะต่างกับท่านคิงเลยนี่น่า
“อะไรกันเด็กน้อย เรียกกันซะห่างเหินเชียว”มิสเตอร์เอเรสอะไรนั่นยิ้มรับกับท่าทางไม่นับมิตรของท่านคิง เหมือนสองคนนี้เขาจะเคยมีเรื่องอะไรกันเลยนะครับ ผมขยับตัวออกห่างจากสงครามที่เริ่มมาคุเล็กน้อย ท่านคิงอารมณ์บูดอย่างเห็นได้ชัด เกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้วะ?
“เรียกวอลเธอร์เฉยๆ ก็ได้”
“คงไม่ได้หรอกครับ ผมคงจะเรียกข้ามรุ่นแบบนั้นไม่ได้ ก็คุณอายุพอๆ กับคุณพ่อผมเลยนี่ครับ หากเรียกแบบนั้นเกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาทเปล่าๆ”ท่านคิงตอบกลับไปเยือกเย็นสุดๆ ผมรู้สึกปลาบปลื้มกับท่านคิงมาก สมกับเป็นอธิการคนเก่งของมอเรา! ว่าแต่เมื่อกี้ผมฟังถูกหรือเปล่านะ อีตาลุงวอลเธอร์เนี่ยอายุพอๆ กับพ่อของท่านคิงเลยเหรอ!? แต่ไหงถึงได้หน้าใสเอ๊าะแบบนี้ได้ล่ะ ดูๆ ไปแล้วผมคิดว่าอายุพอๆ กับท่านคิงเสียอีก!
“ได้ข่าวว่าบริษัทของเธอมีกำไรเยอะแยะเลยนี่ สมแล้วที่เป็นเธอนะดีเซล สมกับเป็นคนที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่เบื่อหน่ายจริงๆ เมื่อไม่กี่วันก่อนฉันก็ส่งคำทักทายไปแล้วเธอก็ตอบกลับมาได้ยอดเยี่ยมจริงๆ เล่นเอาฉันเสียวสันหลังวูบไปเลยล่ะ หึๆ”
“ถ้าการกวาดซื้อหุ้นบริษัทของคนอื่นเป็นการทักทายของคุณแล้วล่ะก็ นั้นก็สมกับเป็นคุณจริงๆ ล่ะครับมิสเตอร์เอเรส”
“ก็เป็นการทักทายสไตล์ของฉันน่ะ พอจะมาที่เมืองไทยแล้วนึกถึงตอนที่เราเล่นเกมกันตอนนั้นขึ้นมาน่ะ ตอนนั้นสนุกจริงๆ ล่ะนะ เป็นช่วงชิงการกุมอำนาจและการประมูลสัมปทานที่ดุเดือดมากทำเอาฉันตื่นเต้นจนขนลุกเลย ช่างเป็นการเล่นฆ่าเวลาที่ดีจริงๆ”
“ถ้ามีเวลาว่างขนาดนั้นก็เลยจะเอาไปพัฒนานิสัยแย่ๆ นั้นน่ะครับ”ท่านคิงพยายามกัดฟันทำหน้านิ่งแต่สัมผัสได้ถึงความโกรธของท่านคิงที่เริ่มปะทุมากขึ้นเรื่อยๆ ผมมองตาลุงวอลเธอร์นั้นแล้วนึกขยาด อะไรของหมอนี้กันฟ่ะ? พูดเรื่องแบบนั้นด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มสบายๆ ช่างเป็นการกวนโมโหที่ดีสุดๆ
“เฮ้อ จริงๆ เลย นี่เราจะปรองดองกันไม่ได้เลยเหรอคุณหนูดีเซล?”
“คุณจะเป็นคนสุดท้ายที่ผมจะยอมปรองดองด้วย”
เปรี้ยง!!! :fire:
อุณหภูมิตรงนี้เริ่มร้อนและเดือนเต็มพิกัด เหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลเปรี้ยงปร้างไปทั่วระหว่างท่านคิงกับมิสเตอร์อลเธอร์ ยกที่หนึ่งท่านคิงชนะไปด้วยใบหน้านิ่งสุดยอด สมกับเป็นพ่อของไอ้ฮอยฮักเลย! ตอบโต้ศัตรูได้อย่างไม่สะทกสะท้าน มิสเตอร์วอลเธอร์หัวเราะออกเหมือนกำลังสนุกเสียเต็มประดานั้นยิ่งทำให้เขาดูเด็กลงไปอีกแน่ะ
“ที่นี้ก็คงจะมีแต่เธอล่ะนะที่กล้าเป็นอริกับฉัน ให้ตายสิ ไม่ทำให้รู้สึกเบื่อจริงๆ เลย วันนี้มาทักทายแค่นี้ก่อนล่ะกัน หวังว่าคราวหน้าฉันจะได้ทานข้าวกับเธอสักมื้อนะเด็กน้อย”
“ไม่มีวันนั้นแน่”
“ให้ตายเถอะ หัวแข็งจริงๆ เด็กสมัยนี้ไม่น่ารักเอาซะเลย หือ? อ๊ะ!”จู่ๆ ตาลุงวอลเธอร์ก็เหลือบสายตาที่พวกผมเขาหันมามองแล้วหลุดอุทานออกมาอย่างแปลกใจ ตาลุงนั้นเดินมาที่พวกผมอย่างรวดเร็ว เหวอออ!! อะไรของเขาเนี่ย!!? ไอ้โซโล่รีบเข้ามาขวางผมเข้าผมก็เลยได้เกาะหลังของมันเป็นที่กำบัง แต่คุณลุงวอลเธอร์น่ะนั้นไปอีกชี้คนข้างๆ ผมนู้น
“หน้าแบบนี้...”มิสเตอร์วอลเธอร์ชี้หน้าของไอ้ฮักที่ยังคงรักษาความนิ่งได้เหมือนกับพ่อของตัวเอง ลุงวอลเธอร์เบิกตากว้างแล้วยิ้มออกมา
“สเปกเลยล่ะ”
เอ๋!!!!? :o
ทุกคนออกอาการเหวอแตก พี่ฮอยยิ้มหัวเสียมากเลยครับรีบเข้ามาปกป้องน้องชายสุดที่รัก ท่านคิงก็รีบมาขวางหน้าไว้อย่างรวดเร็วพร้อมกับส่งเสียงขู่ออกไปด้วยใบหน้าน่ากลัวทีเดียว
“ถอยห่างออกจากน้องชายของฉันเดี๋ยวนี้ ตาลุงโรคจิต!”
“อย่ามายุ่งกับลูกชายของผมมิสเตอร์เอเรส!”
“ก็แค่บอกว่าถูกใจเท่านั้นเอง ไม่ได้แปลว่าจะงาบสักหน่อยแต่ดูท่าทางตอนนี้เปลี่ยนใจงาบดีไหมนะ?”คุณลุงวอลเธอร์พูดทีเล่นทีจริงแบบเอาอะไรไม่แน่ไม่นอนยิ่งทำให้ท่านคิงทำหน้าเครียดมากกว่าเดิม
“คุณปู่ ได้เวลาที่นัดกับประธานสมิธแล้วนะครับ อย่ามัวแต่เล่นอยู่เลย” ไอ้นิววินเซอร์เดินเข้ามาหยุดที่หลังของมิสเตอร์วอลเธอร์แล้วเอ่ยขัด เสียงเข้มที่เย็นยะเยือกติดลบกว่าร้อยองศาทำให้มิสเตอร์วอลเธอร์หันไปมอง
“วินเซอร์ หลานช่วยไปพบกับประธานสมิธแทนปู่หน่อยได้ไหม?”
“คงไม่ได้หรอกครับ เพราะคุณย่าฝากให้คุณปู่มาอวยพรให้กับเพื่อนคุณย่าไม่ใช่เหรอครับ?”
“อ๊ะ นั้นสินะ เดียร์ฝากของขวัญมาให้สมิธด้วยนี่น่า เฮ้อ งั้นฉันไปขอตัวก่อนนะ ไว้คราวหน้าจะมาเล่นด้วยนะกระต่ายป่า!”ลุงวอลเธอร์ทำหน้าเหมือนคิดได้แล้วถอนหายใจเซ็งๆ ก่อนจะหันมามองไอ้ฮักด้วยสายตาเป็นประกาย พูดทิ้งท้ายเสร็จก็รีบเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี
“ตาแก่โรคจิตนั้น!”ทั้งพี่ฮอยยิ้มและท่านคิงขบฟันกรอดอย่างโมโห ส่วนไอ้ฮอยฮักก็รู้สึกเฉยๆ ไม่ได้สนใจลุงวอลเธอร์เลยแม้แต่น้อยดูเหมือนจะสนใจอีกคนมากกว่า เฮ้ๆ ฮอยยิ้มสายตาของมึงเนี่ยมันกลายเป็นแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันฟ่ะ? ผมถอนหายใจเฮือก เกลียดบ้าอะไรกันล่ะ แบบนั้นน่ะยังมีใจให้เขาอยู่ชัดๆ
“ไอ้เด็กโรคจิตนี่ทำไมยังอยู่อีกวะ?”พี่เฮอร์มิตบ่นเสียงเบาแล้วจ้องเขม็งไปที่ไอ้วินเซอร์ ผมมองพี่อย่างแปลกใจ พี่ก็รู้จักมันด้วยเหรอ? ไอ้วินเซอร์หันกลับมามองพวกท่านคิงแล้วก้มศีรษะให้อย่างสุภาพ
“ต้องขออภัยแทนคุณปู่ด้วยครับ”
“ไม่เป็นไร”ท่านคิงดูเหมือนจะแปลกใจกับท่าทางสุภาพที่เย็นถึงกระดูกของไอ้วินเซอร์ ขนาดไอ้โซโล่ยังทำหน้าแปลกใจเลยครับ วินเซอร์ยกตัวขึ้นสายตาว่างเปล่าไม่มีใครอยู่ในสายตาของมันเลยจากนั้นหมอนั้นก็หันมาที่พี่เฮอร์มิต พี่ของผมก็ยิ้มสู้อย่างเต็มที่ พี่เฮอร์มิตเป็นฝ่ายพูดก่อนครับแต่ผมฟังแล้วไม่รู้เรื่องอ่ะ นี่มันไม่ใช่ภาษาปะกินนี่หว่า! ส่วนไอ้วินเซอร์มันก็ตอบกลับเป็นภาษาเดียวกับพี่เฮอร์มิตอย่างคล่อง ไม่รู้ว่าพูดอะไรกันแต่ดูเหมือนพี่เฮอร์มิตจะเสียเปรียบเพราะเริ่มทำหน้าขรึมจัด
“พูดอะไรกันน่ะ ไม่เห็นรู้เรื่อง”
“ภาษาเยอรมัน ไม่ค่อยเข้าใจทั้งหมดหรอกนะ แต่ดูเหมือนกำลังด่ากันอย่างเมามันเลยล่ะ”ไอ้โซโล่ที่อยู่ด้านหน้าของผมหัวเราะออกมานิดน้อย ภาษาเยอรมัน!? อ่า พี่เคยอยู่เวียนนาก็เลยใช้ภาษาเยอรมันได้สินะแต่ที่แปลกกว่านั้นก็คือไอ้วินเซอร์มันพูดภาษาเยอรมันได้คล่องขนาดนี้เชียว!? แม้กระทั่งไอ้โซโล่ยังฟังรู้เรื่อง ไม่คิดเลยว่าสามีของผมจะเก่งเรื่องภาษาแฮะ
วินเซอร์นิ่งจนน่ากลัวเลยล่ะครับแต่ละคำพูดที่หลุดออกมาจากปากมันสามารถสร้างความเดือดดาลให้กับพี่เฮอร์มิตได้เป็นอย่างดี สุดท้ายแล้วไอ้วินเซอร์มันก็ทำให้พี่เฮอร์มิตพูดอะไรกลับไม่ได้ พี่ของผมโกรธจนตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าทรงแน่ะ เจ้าตัวต้นเหตุเดินลอยชายออกไปแต่ตอนที่เดินผ่านฮอยฮักหมอนั้นกลับแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทำเอาท่านคิงกับพี่ฮอยยิ้มรีบคว้าตัวไอ้ฮักมาปกป้องกันแทบไม่ทัน
“โรคจิตพอกันทั้งปู่ทั้งหลาน”พี่ฮอยยิ้มมองตามไปแล้วพูดขึ้นแบบไม่พอใจอย่างแรง ท่านคิงเงียบครับไม่ได้พูดอะไรเลยท่านคิงถอนหายใจเบาๆ แล้วเรื่องราวปู่หลานตัวอันตรายก็ผ่านผ่านพ้นไป หือ? ปู่? หลาน? อะไรนะ!? ลุงวอลเธอร์ผู้หล่อเฟี้ยวคนนั้นเป็นปู่ของไอ้วินเซอร์งั้นเหรอ!!? เฮียอายุเท่าไรกันฟ่ะ!?
“โซโล่ๆ นั้นปู่ของไอ้วินเซอร์งั้นเหรอ?”
“ก็ใช่”
“จริงดิ!?”ผมอุทานเสียงดังแปลกใจโพดๆ อะไรวะนั่น!? คนเป็นปู่เนี่ยน่าจะอายุหกสิบขึ้นไปไม่ใช่หรือไง? ผมทำหน้าไม่เชื่อ ไอ้โซโล่ก็ยกมือวางบนหัวของผมแล้วขยี้มือจนผมยุ่งไปหมด
“พ่อของไอ้วินเซอร์ก็ยังหล่อหน้าเอ๊าะหยั่งกับวัยรุ่น ถ้าปู่มันจะหน้าใสเด้งขนาดนี้กูก็ไม่แปลกใจเท่าไรหรอก”
“พ่อวินเซอร์หล่อขนาดนั้น?”
“ถามทำไมเยอะแยะ สนใจไอ้วินเซอร์ขึ้นมาหรือไง?”น้ำเสียงของคุณแฟนเริ่มลงเหวครับ ผมเนี่ยเอือมกับมันทันที ถึงมันจะหล่อแต่กูไม่หาเรื่องปวดหัวให้ตัวเองเหมือนไอ้ฮักหรอกนะ! กรุณาอย่าหึงมั่วซั่วได้ไหมวะ กูกับไอ้วินเซอร์น่ะเหรอ? เหอะ คิดแล้วกูขนลุก!!
“พรีตส์~!!!”
หือ? ผมหันไปมองคนที่วิ่งมาด้วยฝีเท้าอันรวดเร็วยิ่งกว่าหัวจรวดพร้อมกับเสียงเรียกที่แหลมปรี๊ดเหมือนเป็นหนามพร้อมจะทิ่มแทงผมให้ตายๆ ไปซะ เห็นคนที่พุ่งเข้ามาแล้วหน้าซีด ปะ...ปีศาจ เอ๊ย พี่เซนต์! พี่สาวปีศาจของผมนั่นเอง แว๊กกกกก!!! พี่เซนต์เข้ามากระชากตัวผมลักพาไปอย่างรวดเร็ว ขนาดไอ้โซโล่ยังยืนเป็นไอ้ใบ้มองตามมาตาปริบๆ
“พี่เซนต์! ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ยังรุนแรงเหมือนเดิมเลยนะครับ”ผมพยายามทักทายพี่สาวที่ไม่ได้เจอกันตั้งนานแต่พอมาเจอก็ถูกถลึงตามองด้วยเคียดแค้นมาเป็นสิบชาติ อะไร้!? ผมทำอะไรผิดวะ? ลากผมมาหยุดยืนอยู่ตามลำพัง ตอนที่วิ่งมายังไม่เห็นหน้าชัดๆ เลยครับแต่พอมายืนเท่านั้นแหละ หลอกหลอนกูได้อีก!
“บอกมาดีๆ เลยนะไอ้พริตตี้ ทำไมแกถึงได้ไปสลอนหน้ามีหนุ่มหล่อยืนรายล้อมขนาดนั้นย่ะ!?”พี่เซนต์แทบจะแหบหัวผมอยู่ทุกเมื่อ อาร้ายยยย ผมไม่รู้เรื่องสักหน่อย! เรื่องแบบนี้ผมผิดด้วยวะ
“พี่พูดอะไรน่ะ?”
“อย่ามาทำเป็นแอ๊บย่ะ แหม โผล่หัวมาก็ทำเป็นเจ้าแม่ฮาเร็มน่ะย่ะ น่าหมั่นไส้จริงๆ!”
โอ๊ย! แหม่ ถูกพี่สาวประทุษร้ายติดๆ กันแถมยังโยนตำแหน่งเจ้าของฮาเร็มให้กับผมอีกแน่ะ อะไรฟ่ะ!? นั่นของผมก็ว่าไปอย่างสิ แต่นี่มันไม่ใช่โว้ย!! แล้วยืนล้อมอะไรกันล่ะ ผมแค่บังเอิญได้ยืนตรงกลางเท่านั้นนะ นี่ชาวบ้านเขาคิดว่าทั้งหมดนั้นเป็นของผมหรือไงกัน!?
“หนอย ไม่ต้องทำหน้าเอ๋อย่ะ ทั้งงานแกดันฮุบเอาหนุ่มหล่อไปคนเดียวหมด ระวังไว้เถอะจะถูกดักตีหัว!”
ผมว่าคนแรกที่ดักตีผมคงจะเป็นพี่นั้นแหละ! สงสัยหน้าตาของผมมันจะส่อให้เห็นความในใจมากเกินไปหน่อย พี่เซนต์แกสะบัดหน้าค้อนขวับ
“ฉันไม่ดักตีแกให้เสียเวลาทำไม แต่ฉันจะกระทืบต่อหน้าต่อตามันเลยเนี่ยแหละ!”
“พี่คร้าบ ไว้ชีวิตผมด้วยเถิด!”
“ว่าแต่แกมางานนี้ทำไมวะ?”
“มาแค่กินของดีๆ น่ะ”
“เดี๋ยวนี้เป็นยาจกหรือไง ถ้าไม่มีกินก็กลับบ้านสิย่ะ”
โห ไม่มีกินน่ะไม่ใช่แน่นอนล่ะพี่ สามีของผมเขารวยจะตาย อยู่ดีกินดีมากเลยอ่ะครับ ไม่ต้องห่วงเรื่องผมจะกลายเป็นยาจกไม่มีอะไรจะแดก พี่เซนต์ส่ายหน้าไปมาแล้วพูดกับผมเสียงอ่อนๆ
“ปิดเทอมแล้วก็กลับบ้านเร็วๆ ล่ะ”
“ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่คิดถึงผมด้วย”
“เปล๊า! ไม่มีใครไว้รองมือรองเท้าเท่านั้นแหละย่ะ”
อยากบอกว่าพี่เซนต์คิดแบบนั้นจริงๆ ครับ ไม่ใช่เป็นคนซึนแต่อย่างใด!! ให้ตายเถอะ เห็นน้องตัวเองเป็นที่รองมือรองเท้าไปได้วะ พี่เซนต์มองไปที่กลุ่มหนุ่มหล่อด้วยสายตาเป็นประกายแล้วจากนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่นหันมามองผมด้วยสายตาสงสัยสุดขีด
“พริตตี้ นั่นฮอยฮักกับฮอยยิ้มใช่ไหม?”
“อ่าครับ”ผมพยักหน้ารับ จะว่าไปเมื่อก่อนพี่เซนต์แกเคยไปอ่อย เอ๊ย ไปจีบพี่ฮอยยิ้มด้วยนี่น่าแต่ก็ไม่นานพี่เซนต์ก็เมินใส่เพราะพี่ฮอยยิ้มแกเป็นไอ้คนหลงน้องบ้าๆ ดีๆ นี่เองครับ พี่เซนต์ยังคงมองอย่างวิเคราะห์ ผมเห็นพี่เฮอร์มิตเดินออกไปไหนก็ไม่รู้แต่ท่าทางจะอารมณ์บูดแบบสุดๆ
“หึๆ ไอ้ฤๅษีเดือดจนหน้ามืด”พี่เซนต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะๆ พี่เฮอร์มิตก็คือฤๅษีนั้นแหละครับ ไม่ใช่แค่ชื่อที่แปลว่าฤๅษีเท่านั้นแม้กระทั่งนิสัยก็เป็นฤๅษีไปด้วยเลย ผมเคยเห็นพี่เฮอร์มิตโกรธอยู่ครั้งหนึ่งจากนั้นมาผมก็สาบานว่าในชีวิตนี้จะไม่ทำให้พี่ชายคนนี้โกรธอีกแน่นอน ฟันธง!
“พริตตี้ ถ้าจำไม่ผิดคนนั้นคือน้องโซโล่?”
ผมพยักหน้า มองไอ้โซโล่ที่ยืนหันมามองทางผมอยู่บ่อยๆ สงสัยมันจะเป็นห่วงผมล่ะมั้ง พี่เซนต์เอียงหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่างแล้วยิ้มแสยะออกมา สีหน้าห่างไกลจากชื่อที่แปลว่านักบุญจริงๆ ครับ คราวนี้อะไรของพี่ล่ะ? อย่ามาแกล้งผมนะ!
“ให้ตาย ผู้ชายยิ่งหายากๆ อยู่ แกต้องรับผิดชอบไอ้น้องบ้า!”
อะไรกันเล่า มันความผิดผมเหรอไง!? แล้วพี่เซนต์รู้ได้ไงว่าผมกับไอ้โซโล่มีซัมติ้งกัน? ผมมองพี่เซนต์อย่างแปลกใจแกมทึ่งนิดๆ พี่สาวปีศาจก็หัวเราะในลำคอ ภาพลักษณ์นี้เหมาะกับเป็นแม่มดหรือนางมารมากกว่าเป็นนักบุญเสียอีก
“ลางสังหรณ์สุดยอดของผู้หญิงย่ะ”
จริงงะ!? :confuse:
พี่เซนต์เดินเข้าไปหาไอ้โซโล่ด้วยท่วงท่านางพญาก็ไม่ปาน รอยยิ้มหวานหยดคลี่ออกมา พร้อมกับทำเสียงหวานใส ผมที่เดินตามหลังมาแทบจะเบ้ปากใส่โหลดล่าหนุ่มหล่อของพี่ มาอีกแล้ว!! มันมาอีกจนได้!!
“น้องโซโล่ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
“สวัสดีครับพี่...เซนต์”ไอ้โซโล่มันเว้นจังหวะไปเล็กน้อยแล้วก็เอ่ยออกมาเหมือนมันเพิ่งดึงออกมาสดๆ จากสมอง พี่เซนต์ยิ้มรับแบบไม่เสียความมั่นใจเลยแม้แต่น้อย แถมยังทำเป็นพูดน้อยอกน้อยใจอีกแน่ะ
“แหม ลืมกันได้นะจ้ะ”
“ต้องขอโทษจริงๆ ครับ”ไอ้โซโล่เอ่ยเสียงนุ่มนวลชวนเคลิ้มฝันแล้วยิ้มแบบรู้สึกผิดบางๆ ท่าทางแบบนั้นทำเอาใจสาวน้อยอดรู้สึกเห็นใจและไม่ว่ามันจะทำอะไรก็ต้องยอมยกโทษให้ทุกอย่างแน่ๆ! ตาต่อตาเสแสร้งปะทะแกล้งทำ!
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ น่าเสียดายเนอะ”พี่เซนต์ส่ายหน้าไปมาแบบไม่ถือโทษแล้วพี่ก็ถอนหายใจแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ไอ้โซโล่เลิกคิ้วเล็กน้อย พี่เซนต์ก็ยกยิ้ม
“เสียดายจังที่คนหล่อๆ อย่างน้องโซโล่อีกไม่นานคงจะดับคาปืนของพ่อ”พูดเสร็จพี่เซนต์ก็ยิ้มกว้างเดินจากไปด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ
“...”ไอ้โซโล่ยืนนิ่งเงียบไป ผมเนี่ยอ้าปากเหวอ
ไอ้พี่บ้า!! มาแช่งกันทำไมวะ!? :angry2:
“พี่เซนต์ก็แค่หยอกเล่นน่ะอย่าคิดมากเลย”รีบปลอบใจไอ้โซโล่มันก่อน เกิดมันป๊อดขึ้นมาแล้วไม่ไปขอผมกับพ่อ ผมก็เสียตัวฟรีสิฟ่ะ!! พี่เซนต์นะพี่เซนต์ ทุเรศจริงๆ มาทำให้แผนจับสามีของผมเกือบล่ม!! ผมกำลังยุยงส่งเสริมให้ไอ้โซโล่มันเอาหน้าไปให้พ่อผมเห็นอยู่น่ะเนี่ย รับรองได้ว่าเจ้าพ่อบ้าคลั่งแน่ๆ! แต่ผมไม่โง่ให้พ่อฆ่ามันทิ้งหรอกน่า ผมน่ะรู้นิสัยพ่อดีอยู่แล้ว พ่อไม่กล้าทำให้มันตายหรอกเพราะถ้ามันตายเดี๋ยวผมจะเสียใจน่ะซี เหอะๆ!! ถ้าได้เจอพ่อแล้วไอ้โซโล่ยังหนีผมไม่รอดหรอก แต่ยัยพี่เซนต์บ้าดันมาพูดให้ไอ้โซโล่มันป๊อดซะได้ ปัดโธ่เอ๊ย!!
“...ท่าทางมันจะเป็นเรื่องจริงวะ”ไอ้โซโล่มันยืนนิ่งไม่ขยับทำหน้าคิดอะไรบางอย่างอยู่ ผมเนี่ยใจวูบเลย
“ไม่เลยๆ พ่อกูน่ะใจดีโคตรๆ!”
“โซโล่! พ่อกูเป็นคนมีเหตุผล(ถึงก่อนจะมีจะลั่นปืนก่อนก็เถอะ) ไม่ต้องห่วงนะ ยังไงกูก็อยู่กับมึง”ผมพูดเสียงจริงจังแล้วเข้ามาจับแขนของมันไว้ อย่าทิ้งกูนะโว้ย แค่พ่อกูดุเท่านั้นเอง ไอ้โซโล่มันยืนนิ่งครับ
“ไม่หรอก การที่ลูกชายกลายเป็นรักร่วมเพศมันก็เป็นเรื่องที่พ่อคนหนึ่งทำใจยากอยู่แล้วล่ะ”
ยิ่งพ่อกูเป็นทหารซะด้วย...ผมพูดต่อในใจ
ไอ้โซโล่ก้มลงมามองผมด้วยสายตาประดุจว่าเคยมีลูกชายเป็นเกย์ ผมก็สบตามันปิ๊งๆ มึงไม่ได้คิดจะทิ้งกูก็พอแล้ว ถึงพ่อจะไม่ยอมก็ไม่เป็นไร ยังไงก็ยังมีแม่เป็นพรรคพวกแน่นอน!
“กลับบ้านไปเกาะกันต่อดีกว่าไหม?”เสียงเย็นยะเยือกดังขัดจังหวะสบตาซาบซึ้งของพวกเรา ผมหันไปมองไอ้ฮักที่ทอดสายตาว่างเปล่ามาให้ ผมกะพริบตาปริบๆ มองไปรอบตัวถึงเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ คนอื่นๆ มองผมกับไอ้โซโล่ด้วยสายตาแปลกๆ ผมรีบผละจากมันทันที
“กลับบ้านกันดีกว่าโซโล่!”
“ก็ได้ แต่ไปลาคุณแม่ก่อน”ไอ้โซโล่มันพยักหน้ารับแล้วเดินพาผมไปหาแม่ของมัน ก่อนที่จะเดินออกไปฮักก็เตือนผมเรื่องอ่านหนังสือสอบ รู้แล้วน่า! ผมทำหน้าบึ้งให้มันแล้วเดินตามหลังมาเพื่อล่ำลาคุณแม่ผู้เปรี้ยวจี๊ด
“จะกลับแล้วเหรอ?”
“ครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ แล้วก็ฝากสวัสดีคุณพ่อและคุณย่าด้วย”
“สอบเสร็จก็รีบกลับบ้านล่ะ”
“จะพยายามครับ”ไอ้โซโล่พูดแล้วยิ้มที่มุมปากจนคุณแม่ส่งค้อนขวับให้อย่างหมั่นไส้ ผมโผล่มาจากด้านหลังของไอ้โซโล่อย่างเขินๆ พยายามฉีกยิ้มปั้นหน้าให้ดูน่ารักน่าเอ็นดูกว่าปกติ ยกมือไหว้ลาคุณแม่ของไอ้โซโล่
“ผมไปก่อนนะครับ”
“จ้ะ แล้วเจอกันนะ”คุณแม่ยิ้มตอบกลับสดใสเช่นกัน เข้ามากอดผมไว้แน่นแล้วก็ดึงแก้มของผมทำหน้าหมั่นเขี้ยวสุดฤทธิ์ เอาเถอะ ถือว่าทำคะแนนกับคุณแม่สามี เจ็บแค่นี้ไอ้พรีสต์ทนได้!! ไอ้โซโล่คุยกับพี่โมโนเล็กน้อยแล้วเดินมาที่ผม
“เอาล่ะ กลับบ้าน ‘เรา’ กันได้แล้ว”
“อืม!”
สุดท้ายผมก็ได้กลับบ้านของ ‘เรา’ สักที!
TBC.
มาต่อจนได้ ตอนนี้ใช้เวลาให้การแต่งยาวนานสักสี่วันได้ เฮ้อ!
ตอนนี้ก็คงจะรู้ว่าตระกูลที่ห้ามแตะนั้นคือตระกูลไหน?
คุณปู่หน้าละอ่อนของวินวินน่ากลัวอย่าบอกใครเชียว!
ตอนหน้ามาย้อนอดีตเรื่องราวสมัยมอปลายของพรีสต์กัน~
แล้วเจอกันตอนต่อไปนะจ้ะ
-
จิ้มๆๆๆ จิ้มก่อนแล้วอ่าน ดีจายยยย เจ๊ปอยอัพแล้วววว :z13:
-
เจาะเวลาหาพริตตี้เหรอคะตอนหน้า
ยิ่งอ่านยิ่งสงสัยว่าเกิดอะไรกับคู่ฮักกันแน่เนี่ย อยากรู้
-
ตัวละครเยอะเหมือนกัน ชื่อก็อลังการ
อยากเห็นอดีตของหนูพรีสต์ว่าจะป่วนขนาดไหน
-
กรี๊ดดดด น่ารักเวอร์อ่าาา
ฮอยฮักนิ๊ง นิ่ง
พริตตี้น่ารักกกกกกกกก มีางแผนจับสามีด้วย :impress2:
แกเสร็จแน่โซโล่ :laugh:
-
โซโล่จะโดนลูกปืนของพ่อตามั๊ยเนี่ย?
:laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
-
ท่านปู่ของวินน่าหลัวไปนะ แต่ดูจากลักษณะแล้ว ฮักน่าจะเข้ากับคุณปุ่ได้
เพราะปู่บอกว่าตรงสเปก กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก เจ้าวินต้องระวังนะ แต่ช่างเถอะ คุณปู่มีคุณย่าคอยปลามอยู่แล้ว
มาคู่หลักของเรื่องดีกว่า พี่เซนต์ร้ายกาจ มาแกล้วให้เข้าโซโล่ป๊อดทำไม
ถ้าเกิดเจ้าโซโล่มันไม่สู่ขอพรีสต์ เดี๋ยวน้องจะเสียใจนะ
ฮ่าๆๆๆๆ
-
เป็นการจบตอนที่รอยาวนานพอสมควร o18
ในที่สุด...ก็กลับบ้าน :laugh:
-
น่ากลัวแทนฮัก มาเจอปู่ของวินเซอร์
-
คุณปู่ขี้แกล้งเกิ๊นนน
พรีสต์น่ารัก
วินฮักอึมครึมมากกก
-
คุณปู่ขี้แกล้งงงง ฮ่าๆๆๆๆ // จะสงสารโซโล่ดีมั้ยน้ออออ จะเอาลูกชายบ้านนายทหารมาทำเมียนี่ต้องสัยเวยชีวิตให้ปืนพ่อเค้าก่อนรึปล่าวนาาา ฮ่าๆๆๆ
-
ซับซ้อนมากเลย
มีแต่เรื่องแปลกใจ
+1
-
สารภาพว่าลืมไปแล้วว่าทำไมวินเซอร์ทะเลาะกับฮักหว่า 555
-
มาแว๊วววววววว
^^
-
โอย แต่ละบ้านนี่น่ากลัวจริง
น่ากลัวจริงๆนะ 5555
-
ครอบครัววินเซอร์น่ากลัวจริงๆ
-
ชักจะงงกับตัวละคร
เยอะจริงๆ
-
อ่านตอนนี้แล้ว...
ยิ่งอยากรู้เรื่องของครอบครัว ฮัก กับ วิน!!
(อ๊ะ!! ผิดเรื่อง!! :laugh:)
หวังว่าโซโล่คงจะไม่กลัวพ่อตานะ!! 555
รออ่านอดีตของพรีสต์ค่ะ
:L2: :L2:
-
กรี๊ดมาต่อแล้ว :impress2:
ชอบคุณปู่อ่ะ เท่ห์มาก
คิดถึงคู่ฮักแล้วน้า
-
สนุกๆๆแต่หายไปนาน มันเลยไม่ค่อยต่อเนื่องเท่าไหร่ :L1:
-
รอตอนต่อไปจร้า
-
คุณพ่อพรีสต์โหดแน่ๆ
-
รอตอนต่อไป :L1:
บวกเป็ด
-
เนื้อเรื่องตอนนี้ งงกับตัวละครม๊าก มีบททุกคนไม่แปลกที่พรีสต์ จะงง เฮ้อ และแล้วก็ ได้กลับบ้าน
-
:กอด1: น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
-
น่ากลัวจริง ๆ แต่โซโลสู้ ๆ :a1:
-
พี่โซโล่ไม่ต้องกลัวนะพ่อพี่พรีสต์เป็นแค่ทหารเอง :angry2:
-
โซโล่ สู้ ๆ
หลบกระสุนปืนให้ดี ๆ นะ
o18 o18
-
โซโล่ไม่ทิ้งพรีสหรอกน่า
-
:L2: :L2: :L2: :L2: ตามอ่านจนทันแล้วค่ะสนุกมากเลยชอบคู่ฮอยฮัก วินเซอร์มากค่ะ :m1: :m1: :m1: :m1:
-
เย้~ มาต่อแล้ว ^^
-
ไม่ได้อ่านนานแล้วนะเนี่ย ^^
-
หุหุ โซโล่ระวังอย่างที่พี่เซ็นต์พูดไว้ล่ะ แต่เอาใจช่วยน๊า
-
ดับเครื่องชนเลยโซโล่ เพราะถึงยังไงพรีสต์ก็อยู่ข้างแกอยู่แล้ว
-
คุณพ่อพรีสจัดการเลย55+
น่าสนุกแฮะ o13 o13 :bye2: :bye2:
-
หนูพรีตส์ ช่างรักโซโล่ดีแท้ๆ
ตอนเจอหน้าคุณพ่อคงยิ่งต้องรักมากกว่านี้
-
ทำคะแนนจากคุณแม่ได้แล้ว ต่อไปก็คุณย่า
สงสารแต่พระเอกของเราจะโดนลูกปืนก่อนจะทำคะแนนไหมนิ
-
ถ้าเจ้าคุณพ่อรู้จะเป็นยังไงละเนี่ยหนูพลีสต์ ><
เป็นกำลังใจให้น๊าา
อ่านตามตนทันแล้วจ้าาาาา คึคึ
;P
-
ปูาขี้แกล้งได้อีก :laugh:
-
อยากอ่านตอนลูกเขยกับพ่อตาเจอกันเร็ว ๆ จังเลย
-
โอ้ ! ตอนนี้หนูพรีสต์ ต้องยอม ให้ท่านปู่ ของท่านวิน ดูท่า ท่านปู่จะ ร้ายกว่า ท่านวินซะอีก ร้ายทั้งปู่ทั้งหลาน เลยแหะ :z1:
หนูพรีสต์ กัวเหลือเกินว่าตัวเองจะถูกฟันฟรีๆ :m20: กัวสามีถูกยิงตาย กัวว่าจะขึ้นคาน งานนี้ไม่รู้คุณสามี ของหนูพรีสต์ จะผ่านด่านพ่อตาได้อะป่าว :pigha2: สงสัยงานนี้หนูพรีสต์ต้องประกาศศักดาอีกครั้งแหงๆๆ :z2: :z2:
-
นู๋พรีสต์น่ารักเสมอเลยอ่ะ..แอร๊ยยยยยย
-
โอย อ่านตอนนี้แล้วตาลาย หนุ่มๆเยอะไปหมดเลย
แต่ละคนก็นะ เลือกไม่ถูกกันเลยทีเดียว :-[
เคยเห็นแต่รุ่นเล็กเค้าเชือดเฉือนกัน มาเจอรุ่นใหญ่
นี่แบบ...บรรยากาศกดดันสุดๆ ไม่มีใครยอมใครเลย
เอาใจช่วยโซโล่นะ คุณพ่อดุ...... :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ตอนหน้าจะได้รู้เรื่องที่พรีสต์มันตกลงกับพี่เฮอร์มิตเรื่องไม่ใช้ความรุนแรงรึยังน๊า
-
โซโล่อย่าถอดใจนะ
มาถึงขนาดนี้แล้ว 55555
-
มาติดตามครับสนุกมากๆเลย
-
มาต่อแล้ว เย้ๆ :mc4:
อ่านๆไปไหงชอบคู่วินเซอร์ กะ ฮอยฮักมากกว่าซะงั้น แต่โซโล่ กะ พรีสต์ตี้ก้อชอบนะก๊ะ :ped149:
-
เพิ่งมาอ่านคร้าบ ติดตามๆ นะคร้าบบ
-
รอ ร๊ออออ รอออออออ . .. มาเถอะน๊าาาา
:sad4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
สู้ๆนะโซโล่ เป็นห่วงฮักจัง ไม่รู้วินเซอร์จะทำอะไร
-
กลับบ้าน เรา >//<
-
ไปอ่าน ของฮอยฮักกับวินมาก่อนแล้วถึงมาอ่านเรื่องนี้
ในเรื่องของฮอยฮักกับวิน เค้าสองคนก๊รักกันมาก
แต่พอบทบาทที่อยู่ในเรื่อง ของ โซโล่กับพรีสต์
ไหงเหมือนเค้าสองคน ไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่ :monkeysad:
และดูเหมือน วินจะไม่ค่อยรักรึสนใจฮอยฮักเลยอ่ะ
อยากรู้เรื่องราวของเค้าสองคนจัง แบบว่างงมาก
ว่าเค้าทะเลาะอะไรกัน ถึงทำให้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
ส่วนพรีสต์กะโซโล่ โซโล่เข้าไปแสดงตัวเลย
อยากได้ลูกเสือ ก็ต้องเข้าถ้ำเสือสิ ชิมิ :laugh:
ขออวยพรให้โซโล่รอดปลอดภัยจาก
ดงกระสุน ของคุณพ่อ ด้วยนะคะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
โซโล่จะรอดมั้ยหนอ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
พรีสต์จะช่วยอะไรได้มั้ยเนี้ย
-
คอยตอนต่อไปนะๆๆๆๆ
คถ.พลีส โซโล่มากๆๆ
-
มาต่อเร็วๆนะ
รอๆๆๆๆๆๆ
-
ผ่านด่านแม่สามีมาได้เรียบร้อย เหลือพ่อตาอีกคน โซโล่จะผ่านมั้ยเนี่ย
-
:-[
:-[
:-[
จากตอนที่16/2
โซโล
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มุขนี้ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“คำนี้อ่านว่าอะไรวะ?” - - - > “รักไงเฟ้ย รัก! อ่านแค่นี้ไม่ได้ โง่หรือไงวะ?” - - - >“เพิ่งรู้ว่ารักนี่เอง” - - - > “อ่า รักก็ไม่บอก”
>//////////<
โอ๊ยยยยยยยยย
ไรเตอร์มุขนี้คิดได้ไงค่ะ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
โซโล่เอ้ยยย สงสัยจะไม่รอดแน่เลย ฮ่าๆๆ
-
ตามทันแล้ว :a2:
สนุก ทั้งสองเรื่องเลยแฮะ ชอบๆ
ติดตามต่อไป เรื่องราวของสองคู่
สู้ๆ :z10: :z10:
:กอด1:
-
:laugh:ขอให้โซโล่เจอพ่อตาไว ๆ
ขอให้โชคดี เอ็งโดนพ่อตาจัดหนักแน่โซโล่ :m20:
-
“โซโล่”ผมพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดโผล่หน้าเข้าไปในอาณาเขตที่แสนจะกดดัน แต่ละคนทำหน้าเคร่งเครียดก้มอ่านชี้ตในมือ ไอ้ชินก็ทำหน้าจริงจังเสียจนผมตลกหน้ามันไม่ออกเลยวะ ผมเรียกไอ้โซโล่เบาๆ หมอนั้นก็หันมามองอย่างแปลกใจ
“หือ มีอะไรหรือเปล่าพรีสต์?”
“เอ่อ ปะ...เปล่า คือว่าจะเอาขนมไหม?”
“เอา! ของหวานๆ ขนมาให้หมดเลย”ไอ้ชินเงยหน้าขึ้นมาพยักหน้าอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับทำตาเป็นประกายวิบวับ ง่ะ น่ากลัวชิบหายเลยว่ะ! ผมพยักหน้ารับแล้วเดินไปที่ห้องครัวเพื่อเอาขนมให้ไอ้ชิน
ตอนนี้เป็นช่วงสอบไฟนอลกันครับ พวกไอ้โซโล่จริงจังแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ไอ้ชินที่ปกติจะแหกปากเสียงดังเป็นปัญญาอ่อนนั้นก็ทำหน้าเคร่งเครียดอีกด้วย หนอยแน่ะ! ไอ้วินเซอร์ก็ยังเสนอหน้ามาอ่านหนังสือที่บ้านของไอ้โซโล่อีกคน แถมคนที่ผมยังไม่เคลียร์ด้วยก็โผล่มาเสียอีก ผมเดินถือถาดขนมหวานและน้ำมาวางให้กับพวกมัน
“ขอบใจนะพรีสต์”
“ไม่เป็นไร”ผมพยายามฉีกยิ้มรับเจ้าคำขอบคุณที่ดูยังไงก็เสแสร้งของไอ้มิวสิก ชิ! ก็นี่แหละครับไอ้แขกที่ผมไม่อยากจะรับเชิญมันสักเท่าไร ผมถอยตัวมานั่งบนโซฟามองพวกมันคุยกันเรื่องข้อสอบ
“กูยังไม่ได้สรุปบทนี้เลย”
“ไม่ไหวเลยนะโซโล่ เอาชี้ตของฉันไปดูล่ะกัน”
“อะ ขอบใจหัวหน้า”
ว่าแล้วไอ้มิวสิกก็หันมามองผมแล้วยิ้มๆ แบบเหนือกว่า หึ! ผมมองไอ้โซโล่ที่ปกติวันๆ เอาแต่เล่นเกมไหงมันถึงตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสือสอบแบบนี้ได้วะ ไม่เข้าใจจริงๆ หงุดหงิดโคตรๆ ช่วงที่ผ่านมาเนี่ยมันไม่ค่อยสนใจผมเลยอะ ถึงจะรู้ว่าเรากำลังสอบอยู่ก็เถอะ แต่นี่อยู่บ้านเดียวกันแต่กลับแทบจะไม่ได้พูดกันเลย แสรดดด! อึดอัดชิบหาย แถมยังมีไอ้มิวสิกที่ไม่รู้ว่ามันจะมาไม้ไหนมาเนียนเกาะแกะไอ้โซโล่เสียอีก!
“โซโล่ แฟนนายไม่ไปอ่านหนังสือสอบหรือไง เอาแต่จ้องคนอื่นอยู่ได้แบบนั้นน่ะ”ไอ้มิวสิกสะกิดไอ้โซโล่แล้วทำเป็นขยับตัวเข้าไปใกล้กระซิบกระซาบ ประทานโทษเหอะวะ พวกมึงกระซิบกันประเภทไหนวะ กูได้ยินหมดแล้ว!! ไอ้โซโล่เหลียวมองมาที่ผมแล้วขมวดคิ้ว
“พรีสต์มึงไม่อ่านหนังสือแล้วจะเอาอะไรไปสอบ?”ไม่ต้องมาทำเป็นดุกูหรอกเฟ้ย! ทำตัวเป็นคุณพ่อกูหรือไง กูอ่านอยู่แต่ตอนนี้กูพักเฉยๆ ก็มันไม่ไว้ใจไอ้จิ้งจอกมิวสิกน่ะเซ่
“กูพักอยู่”
“รีบๆ ไปอ่านดีกว่านะอย่างมึงยิ่งไม่ค่อยฉลาดอยู่”ไอ้วินเซอร์ไม่ยอมปล่อยโอกาสให้หลุดลอย จิกกัดผมมาดอกหนึ่ง ไอ้ฟายนี่! กูรู้อยู่ว่ากูโง่มาตอกย้ำกูให้มันได้อะไรฟะ? ผมเมินไอ้วินเซอร์ที่กลายเป็นหนุ่มผมสีแพลทินัมบลอนด์ ไม่ใช่สีเงินหรือสีดำ ตกลงไอ้บ้านี่มันเสียน้ำยาย้อมผมไปอีกขวดกันฟะ สักวันหัวไอ้นี้มันต้องล้านเพราะแพ้สารเคมีแหงๆ
“ไม่ต้องมาสั่งกูเฟ้ย มึงอ่านของมึงเงียบๆ ไปเถอะ”
“พรีสต์น่าจะเชื่อวินเซอร์น่ะ”ไอ้มิวสิกยิ้มแบบใสซื่อแล้วเอ่ยเห็นด้วยกันไอ้วินเซอร์ นี่ถ้าเป็นคนอื่นไม่ใช่ผมล่ะก็คงจะเห็นว่าไอ้มิวสิกมันพูดด้วยความหวังดีจริงๆ แต่นี่มันเป็นผม มองมุมไหนก็เห็นว่ามันกำลังด่าผมอยู่! ผมกับไอ้มิวสิกจ้องกันเขม็งเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลปร้างๆ ระหว่างเราสองคน
“ว่าแต่พรีสต์ไม่ไปติวกับเพื่อนเหรอ?”พักใหญ่ที่ผมกับไอ้มิวสิกส่งสายตาส่งความเกลียดให้กันไอ้ชินก็เงยหน้าดันแว่นขึ้นแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบนิ่ง ช่วงนี้ผมเอาแต่อ่านหนังสืออยู่คนเดียวที่บ้าน อันที่จริงพวกเพื่อนๆ ก็ไปสุ่มหัวติวอยู่เหมือนกันแต่จะให้ผมไปได้ยังไงล่ะ ที่บ้านมีไอ้ตัวไม่น่าไว้ใจแบบนี้น่ะ!
“นั้นสิ พวกนั้นไม่ได้ชวนมึงไปติวหนังสือด้วยเหรอ?”ไอ้โซโล่มันก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย ผมทำหน้าบึ้ง นี่มึงอยากจะไล่กูไปขนาดนั้นหรือไงวะ!? กูอยู่นี่ก็เพราะใครล่ะฟะ ก็เพราะมึงนั้นแหละไอ้บ้าโซโล่ ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล๊ย
“ไปไม่ไปมันเรื่องของกูน่า”
“อย่างมึงน่าจะไปให้เพื่อนติวให้นะ”
“นี่มึงจะบอกว่ากูโง่อ่านคนเดียวไม่ได้งั้นเหรอ!?”ผมหันขวับมาถามเสียงขุ่น เริ่มยัวะแล้วนะแม้กระทั่งสามีสุดที่รักก็ยังบอกว่าผมโง่งั้นเหรอ ไอ้โซโล่ทำหน้านิ่งแล้วพยักหน้ารับเฉย
“กูเป็นประเภทยอมรับความจริงก็เลยหวังดีอยากให้มึงอ่านหนังสือไง”
“...” เถียงไอ้บ้านี่ไม่ค่อยได้เลยแฮะ!
“งั้นกูทำตามความหวังดีของมึงก็ได้! กูจะไปค้างที่นั้นเลย ไม่ต้องโทรตาม!”ผมลุกขึ้นยืนแล้วพูดออกไปเสียงดัง ไม่รอให้ไอ้โซโล่มันได้อ้าปากพูดอะไร ผมรีบวิ่งขึ้นไปห้องเพื่อเตรียมตัวไปบ้านของไอ้ฮัก โทรไปหาไอ้ฮักก่อนเจ้านั้นก็บอกว่าจะมารับผม
“พรีสต์”
“อะไร!?”ผมกำลังยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ไอ้โซโล่มันก็โผล่มาด้านหลังของผม สีหน้าของเจ้านั้นก็ดูเหมือนจะจนใจกับผมซะเหลือเกิน
“ไม่เอาน่า นี่คงจะไม่ได้โกรธกันใช่ไหม?”
“ทำไมต้องโกรธมึงล่ะ มึงหวังดีนี่”ประชดเล็กๆ ส่งไปให้ไอ้โซโล่ เจ้านั้นก็ถอนหายใจเงียบไป ผมแอบเหลือบมองไอ้โซโล่เล็กน้อย เจ้านั้นยืนมองผมเฉยๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมก็ก้มหน้ายัดเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าต่อแล้วเอ่ยเบาๆ
“กูรู้น่าว่ามึงเป็นห่วงกู กูไม่ได้โกรธมึง”
แต่กูโกรธไอ้มิวสิกต่างหากล่ะ! เมื่อก่อนไอ้บ้านั้นน่ะไม่ชอบขี้หน้าผมจะตายเพราะผมเป็นเพื่อนสนิทที่ไอ้ฮอยฮักให้ความสนใจถึงไอ้ฮักมันจะไม่ได้ชอบผมแบบคนรักแต่ในฐานะเพื่อนมันก็ห่วงใยผมแบบสุดๆ จนเป็นเหตุให้ไอ้บ้ามิวสิกหึงหวงไม่เข้าท่าไงล่ะ เชอะ แล้วทีนี้มันจะมาแก้แค้นผมงั้นเหรอ? จะมาแย่งไอ้โซโล่ไปจากผมล่ะสิ หึ ใครจะไปยอม!!
“แล้วไอ้ท่าทางแบบนั้นมันอะไรล่ะ?”
“ก็เพราะไอ้หัวหน้าอะไรนั้นของมึงต่างหากล่ะ กูน่ะไม่ชอบขี้หน้ามันเอาซะเลย! อะไรๆ ก็โซโล่ๆ มันเป็นอะไรกับมึงนักหนาวะ!? กูเห็นแล้วไม่ชอบใจเฟ้ย ไม่ไว้ใจมันด้วย!”
“...อ้อ มึงหึง”หลังจากที่ผมระบายความคับข้องใจออกไปไอ้โซโล่มันยืนพิงผนังห้องมองผมนิ่งจากนั้นมันก็ค่อยๆ ขยับมุมปากขึ้นสูงแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้นหัวเราะ ไอ้บ้า!! มันเป็นเรื่องตลกซะที่ไหนกันล่ะวะ นี่กูจริงจังนะ ผมทำหน้าบึ้งไม่เล่นกับมัน ไอ้โซโล่ก็เดินเข้ามาหาผมแล้วนั่งลงใกล้ๆ
“กูไม่รู้หรอกนะว่าหัวหน้าชอบกูหรือเปล่า แต่กูรู้แค่ว่ากูน่ะไม่ได้ชอบหัวหน้า กูชอบมึงต่างหาก”
“กูรู้”ผมก้มหน้างุด เดี๋ยวนี้ไอ้โซโล่มันพัฒนาแล้วครับ ไอ้ประโยคแบบนั้นมันก็เอ่ยออกได้หน้าตาเฉยไม่มีอายแม้แต่น้อย ทีตอนแรกน่ะอมพะนำไว้กว่าจะเอ่ยออกมาแทบจะต้องง้างปาก ไอ้โซโล่วางมือไว้บนไหล่ของผมเบาๆ
“มึงรู้ก็ดีแล้ว เพราะฉะนั้นไว้ใจกูได้”
“ทีมึงไม่เห็นไว้ใจกูเลย”ผมยื่นปากเล็กน้อยบ่นแบบไม่พอใจ ทีตัวมันหึงจนหน้ามืดตามัวแต่พอเป็นผมบ้างกลับมองว่าเป็นเรื่องขำไปได้ หึ! ไอ้โซโล่ยักไหล่แล้วพูดออกมาหน้าตาย
“ก็มึงมันแรดนี่หว่า เห็นคนหล่อหน่อยทำหน้าระเรื่อตาวาวตลอด”
“กูไปทำตอนไหนเจ้าบ้า!?”ผมอ้าปากเหวอแล้วหันมาทุบไอ้โซโล่เพื่อประท้วงทันที พูดแบบนี้กูเสียหายนะโว้ย!! มาว่าคนแมนๆ แบบกูว่าแรดเนี่ยนะ บังอาจเกินไปแล้ว!!
“ตอนงานเลี้ยงนั้นไง ตาของมึงเนี่ยเป็นประกายวิบวับตลอด”ไอ้โซโล่ทำหน้าหงุดหงิดไม่พอใจ ผมทำหน้าตูมทันที กู...กูก็แค่ตื่นเต้นเท่านั้นเฟ้ย ตื่นเต้นที่เห็นคนหน้าตาดีแบบแฟนกูไง!
“โดยเฉพาะไอ้ฮอยฮักอะไรนั่น สายตามึงอ่านกินมันตลอด”
“...”เงียบชี่เลยครับผม ไม่มีอะไรแก้ตัวได้เลย ก็...ก็ไอ้ฮักมันสเปกกูนี่หว่า!! ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วเงยหน้ามองไอ้โซโล่ที่ทำหน้านิ่งอย่างรู้สึกผิด
“ถึงสเปกกูจะไม่ใช่มึงก็เถอะ แต่กูก็รักมึงนะ”
“ฮึ! แต่สำหรับกู สเปกของกูมันก็คือมึงมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“โซโล่”ผมมองหน้าไอ้โซโล่แล้วค่อยๆ ยิ้มกว้าง ไอ้บ้านั้นก็เก๊กหน้าเหลือบมามองผมด้วยหางตา
“อะไร?”
“มึงนี่น่า กูน่ะรักมึงที่สุดเลย!”ผมโถมตัวเข้าหาไอ้โซโล่แล้วกอดมันไว้แน่น ถึงผมจะจำอะไรตอนเด็กๆ ไม่ค่อยจะได้เท่าไรแต่ก็ต้องขอบคุณตอนเด็กๆ ที่แสนไร้เดียงสานั้นมันทำให้ไอ้โซโล่ยึดติดกับผมได้ขนาดนี้ หว่า~ นี่มันพรหมลิขิตชัดๆ เราสองคนต้องเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆ เลย!! เรื่องไอ้มิวสิกผมก็ไม่ใส่ใจแล้วล่ะ มันจะเป็นยังไงก็ช่างมันเซ่แค่ไอ้โซโล่มันรักผมก็พอแล้ว ผมยิ้มอยู่ในอ้อมกอดของไอ้โซโล่มันก็กอดผมไว้เช่นเดียวกัน แถมยังถอนหายใจเหมือนจนใจกับผมอีกครั้ง
“ตั้งใจอ่านหนังสือสอบล่ะ สอบเสร็จแล้วต้องรีบลับมาหากูทันที เข้าใจนะ”
“ครับผม จะตั้งใจอ่านแล้วจะรีบกลับมาทันทีเลย”
“เฮ้อ เมื่อไรจะสอบเสร็จสักทีวะ!?”ผมบ่นพึมพำหมดอาลัยตายอยากอยู่บนโต๊ะที่มีแต่หนังสือและชี้ตอ่านสอบ รอบๆ ข้างก็มีเพื่อนแก๊งเดียวกันนั่งทำหน้าดำคร่ำเครียด พวกผมมาติวหนังสือกันที่บ้านของไอ้ฮอยฮักครับ ไม่อยากจะบอกว่าบ้านหลังนี้มันเรียกว่าโคตรคฤหาสน์ชัดๆ! สมกับเป็นบ้านของท่านคิงจริงๆ ล่ะครับ เห็นทั้งท่านคิงและท่านคณบดีเดินไปมาในบ้านแล้วมันรู้สึกมันไม่หนาวๆ ร้อนๆ ยังไม่รู้สิ ผมที่รู้เรื่องนี้อยู่แล้วยังรู้สึกกดดันไอ้พวกที่เหลือเนี่ยนั่งตัวเกร็งกันถ้วนหน้าเวลาเจอท่านคิงกับท่านคณบดีเดินมาพูดคุยด้วย ผมค้างอยู่ที่นี้ด้วยทำให้รู้ว่าไอ้ฮอยฮักเนี่ยใช้ชีวิตแบบคุณชายสุดๆ ไปเลยล่ะครับ มีกระทั่งคนรับใช้ประจำตัวที่คอยทำนั้นทำนี้ให้ ถึงครอบครัวของผมจะค่อนข้างรวยแต่ก็ไม่ได้รวยโอเว่อร์แบบนี้หรอกนะ
“มึงจะบ่นทำไมวะ เหลือแค่วิชาเดียวแล้ว!”ไอ้โจ้ที่นอนทับหนังสือผงกหัวขึ้นมาว่าผม เชอะ นี่มันก็เกือบจะสองอาทิตย์แล้วนะโว้ย ไม่ได้เห็นไอ้โซโล่นานแล้วน่ะเนี่ย คิดถึงมันจะตายอยู่แล้ว! ถึงจะโทรหากันทุกวันก็เถอะได้ยินแค่เสียงมันจะไปเพียงพออะไรฟะ พวกมึงไม่เข้าใจคนอินเลิฟหรอก!
“พรุ่งนี้ก็สอบเสร็จแล้วมึงอย่าพร่ำมากนักน่า ถ้าเงี่ยนคิดถึงผัวมากก็เอานิ้วแหย่ไปพลางๆ สิวะ!”ไอ้เตี้ยสตางค์ที่กำลังเคร่งเครียดกับการอ่านหนังสือมากกว่าพวกผมสองเท่าหันมาต่อว่าผมด้วยใบหน้าหงุดหงิดงุ่มง่ามเป็นที่สุด ผมมองไอ้เตี้ยตอบกลับไปทันที ไอ้บ้านี่พูดอะไรน่าเกลียดชิบหาย!
“มึงจะมาเข้าใจอะไรกู ก็ผัวมึงนั่งให้มึงดูอยู่ทุกวันนี่!”
“เหอะ ถ้ามึงอิจฉาก็เปลี่ยนมาคบคนในกลุ่มสิวะ”ไอ้สตางค์มันชี้นิ้วไปที่ไอ้แซมทำเอาหนุ่มผิวเข้มสะดุ้งโหยงแล้วยกมือขึ้นเป็นกากบาทส่ายหน้าพัลวัน ผมทำเสียงขึ้นจมูก
“เสียใจด้วยผัวกูน่ะทั้งหล่อ ทั้งรวยแบบนี้ไม่มีที่ไหนอีกแล้วโว้ย ไอ้บู๊ลิ้มผัวมึงอ่ะเทียบไม่ติดสักมิลเดียว”
“หนอย”ไอ้สตางค์แยกเขี้ยวใส่ผมแบบเถียงไม่ออก ไอ้บู๊ลิ้มนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ เมียมันก็ทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินที่ผมกับไอ้สตางค์ดถียงกัน แหงแหละ หลักฐานมันชัดเจนขนาดนั้นนี่น่า! ผมกับไอ้สตางค์เถียงกันด้วยความหงุดหงิดและความเครียดที่สะสมกันมาตั้งแต่เช้า
“พวกมึงหยุดทะเลาะกันได้แล้ว ถ้าหงุดหงิดนักล่ะก็มาพักกินของว่างกันหน่อยดีไหม?”ไอ้ฮอยฮักที่นั่งอ่านหนังสือเงียบตั้งนานก็เอ่ยแทรกขึ้นมาพร้อมกับบอกให้สาวเมดแสนสวยทั้งหลายยกของว่างแสนอร่อยมาให้พวกผม หลังจากที่ได้ยินคำว่าของว่าง อารมณ์เครียดของพวกเราก็ลอยหายไปในทันที ฮัก กูรักมึงจัง!
“สำหรับกูคนที่ดีกว่าผัวมึงมีอยู่คนหนึ่งวะพรีสต์ หล่อกว่า รวยกว่า!”ไอ้สตางค์มองไอ้ฮักด้วยสายตาอ่านกินเต็มที่ ถึงตอนนี้สภาพจืดๆ ของไอ้ฮอยฮักมันจะไม่ค่อยแสนอ่านกินเท่าไรก็เถอะ ผมไม่พยักหน้าเห็นด้วยเด็ดขาด เพราะยังไงสามีของผมก็ดีที่สุด แล้วอีกอย่างไอ้ฮักน่ะมาเทียบกับไอ้โซโล่ไม่ได้อยู่แล้วเพราะไอ้ฮักมันเป็นเมียไอ้วินเซอร์น่ะสิ มันคนละสายกันโว้ย!
หลังจากที่พวกผมกินของว่างกันอย่างเอร็ดอร่อยผ่อนคลายความตึงเครียดจากการอ่านหนังสือสอบกันเสร็จก็พากันเคร่งอ่านหนังสือตามเดิม ความเงียบดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไอ้โจ้มันเลิกอ่านแล้วขอตัวกลับไปก่อนเพราะมันนัดกับน้องลูกหว้าไปกินข้าวเย็น เชอะ ขนาดช่วงสอบยังไม่วายจะหวานกันเหมือนเดิมเลยนะ อ่านกันถึงตอนเย็นแล้วคนอื่นๆ ก็ขอตัวกลับเหลือแต่ผมกับไอ้ฮอยฮัก เฮ้อ ตอนนี้ไอ้โซโล่มันทำอะไรอยู่วะ? อ่านหนังสืออยู่หรือทำอย่างอื่น แล้วใครทำข้าวให้มันกินเนี่ย! ผมคิดอะไรเพลินๆ จนกระทั่งไอ้ฮอยฮักมันชวนไปกินข้าวเย็น
“กินสองคนเหรอวะ?”
“อืม วันนี้พ่อดิซกับพ่อรันมีธุระน่ะ”
เป็นวันแรกที่ผมต้องกินข้าวกับไอ้ฮอยฮักสองคนแฮะ ปกติจะมีท่านคิงกับคณบดีนั่งกินด้วยตลอด เมดสาวสวยยกทุกอย่างมาวางไว้แล้วรินน้ำให้กับผมก่อนจะยิ้มหวานเดินถอยออกไป ผมมองพวกพี่ๆ เมดที่ไม่อยากจะเหลือเลยว่าเป็นสาวเทียม พี่ๆ แกสวยจะตาย! ไปประกวดมิสกิฟเฟอนี่ได้สบายๆ เลยน่ะ
พอกินข้าวเสร็จผมก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำก่อนไอ้ฮักทันที ผมนอนที่ห้องของไอ้ฮักน่ะครับถึงจะมีห้องว่างก็เถอะ นานๆ ทีได้นอนกับไอ้ฮักเหมือนเมื่อก่อนทั้งทีเรื่องอะไรจะไปนอนห้องอื่น หึๆ อาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนก็ได้เวลาโทรหาไอ้โซโล่ ไอ้ฮักมันก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพี่เมดที่มาเตรียมน้ำให้กับไอ้ฮอยฮัก ประทานโทษเถอะครับ จะไม่ให้ไอ้ฮอยฮักดูดีได้ยังไงเพราะแต่ละอย่างน่ะเน้นบำรุงมันทั้งนั้น เล่นอาบน้ำแร่แช่น้ำนมทุกวันผิวมันก็เลยเนียนนุ่มไร้ที่ติน่ะสิ!
[ ฮัลโหล ]
“โซโล่~ กินข้าวเย็นยัง?”
ทุกๆ วันก็ถามคำถามเดิมๆ เนี่ยแหละครับ และแน่นอนว่าไอ้โซโล่มันก็ตอบมาแบบเดิมๆ เหมือนกัน
[ กินแล้ว นายล่ะ ]
“...”
กูโคตรเบื่อเลย แสรดดด!!! อดทนไว้เฟ้ย พรุ่งนี้สอบวันสุดท้ายแล้วด้วยเดี๋ยวก็ได้เจอไอ้โซโล่แล้ว! ผมคุยมันด้วยคำถามเดิมๆ เสร็จ ไอ้ฮักก็แช่น้ำนมบำรุงเสร็จเรียบร้อยเหมือนกัน ผมวางมือถือของตัวเองไว้บนโต๊ะแล้วกลิ้งตัวนอนบนเตียงขนาดใหญ่ ไม่มีอะไรทำเลยหรือไงนะ? ผมพลิกตัวค้นลิ้นชักบนหัวเตียงนอนเล่น มีหนังสือที่ไอ้ฮักอ่านค้างไว้ อีกช่องก็เป็นนิตยสารที่ไอ้ฮักไปถ่ายแบบ เปิดลิ้นชักถัดมาก็เห็นอัลบั้มรูป ผมหยิบอัลบั้มนั้นออกมาเปิดดู
อืม...นี่มันรูปของไอ้ฮักตอนเด็กๆ นี่หว่า มีตั้งแต่ตอนเป็นทารกเลยแน่ะ ผมเปิดดูไปเรื่อยๆ พ่อแม่ของไอ้ฮักเนี่ยหน้าตาดีสุดๆ สมกับเป็นดาราเลยวะ พี่ยิ้มเหมือนพ่อสินะส่วนไอ้ฮักเนี่ยชัดเลยว่าเหมือนแม่ของมัน ผมเปิดหน้าถัดไปแล้วชะงักมือ ไอ้เด็กในรูปนี้คุ้นๆ แฮะเหมือนเคยเจอที่ไหน ผมขมวดคิ้วมุ่นพยายามคิดว่าเจอเจ้าเด็กนี้ที่ไหน
อ๊ะ นี่มัน...ไอ้วินเซอร์(ตอนเด็ก)นี่หว่า!!!
ทำไมฮอยฮักถึงได้ถ่ายคู่กับไอ้วินเซอร์ตอนเด็กๆ ได้ล่ะ!? ผมเปิดต่อไปก็ยังมีรูปไอ้ฮักกับไอ้วินเซอร์เหมือนเดิม เปิดไปก็เจอรูปที่แม้กระทั่งตัวผมยังเข้าไปถ่ายกับสองคนนั้นด้วย อะไรกัน? ตอนเด็กๆ ผมรู้จักกับไอ้วินเซอร์งั้นเหรอ!? ผมมองดูรูปพวกนั้นแล้วพยายามคิด ทำไมกูจำช่วงเด็กๆ ไม่ได้เลยวะ!?
“ฮัก มึงรู้จักกับไอ้วินเซอร์ตั้งแต่ตอนเด็กๆ เลยเหรอวะ?”ผมเงยหน้าหันไปถามไอ้ฮัก
“อืม”ไอ้ฮักที่กำลังพยายามบำรุงผิวดูแลความงามหันมาพยักหน้าให้ ผมมองไอ้ฮักนิ่งแล้วหันมาดูตุ๊กตาหมีแสยะยิ้มแบบโรคจิตบนหัวเตียงแล้วยิ่งแน่ใจเข้าไปใหญ่ ก็ไอ้ตุ๊กตาตัวนี้ถ้าจำไม่ผิดมันเป็นตุ๊กตาที่ไอ้วินเซอร์ตอนเด็กถือไว้นี่น่า! มันมาอยู่กับไอ้ฮักได้ยังไง? แล้วสองคนนี้ไปรู้จักกันได้ยังไง?
“มึงไปรู้จักกับมันได้ยังไง?”
“พ่อของวินเซอร์เป็นเพื่อนสนิทของพ่อกู”
“ยะ...อย่าบอกนะว่าที่มึงปฏิเสธกูมาตลอดเพราะจริงๆ แล้วมึงชอบไอ้วินเซอร์ตั้งแต่ตอนนั้นน่ะ!”
“จะบ้าเรอะ”ไอ้ฮักหันมาตอบหน้าตายสุดๆ อ้าว ไม่ใช่งั้นเหรอ? ผมนึกว่าไอ้วินเซอร์มันเป็นรักสมัยเด็กของไอ้ฮักเลยทำให้ตอนนี้มันยึดติดกับไอ้วินเซอร์ขนาดนี้ไง
“ก็แค่เอ็นดูเหมือนกับมึงตอนเด็ก”
“...” นั้นสินะ หมอนี้ชอบของเล็กๆ น่ารักมาตั้งแต่สมัยนู้นแล้วนี่น่า ผมไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ท่านเทพเขาแพ้อะไรน่ารักๆ เสมอแหละ! ผมหันมาเปิดอัลบั้มรูปต่อ รูปภาพค่อยๆ โตขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีพ่อหรือแม่เพราะพ่อแม่ของฮักเสียชีวิตตั้งแต่มันอยู่ชั้นประถมแล้วครับ มีแต่ไอ้ฮัก พี่ยิ้ม ท่านคิงและท่านคณบดี ตั้งแต่ตอนมัธยมจนกระทั่งถึงรูปปัจจุบันที่กลายเป็นไอ้จืดมันก็ถ่ายไว้อีกแน่ะ ผมมองภาพไอ้จืดกับภาพมาดหล่อแล้วหัวเราะออกมา มันช่างแตกต่างกันจริงๆ! ไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมผมถึงจำมันไม่ได้น่ะ ดูหมดเล่มนี้ก็หยิบเล่มใหม่มาเปิดดูต่อ
โอ๊ะ นี่มันเป็นรูปไอ้ฮักอีกแล้ว รู้สึกเหมือนจะเป็นรูปช่วงมหาวิทยาลัยเนี่ยแหละ ผมเปิดดูไปเรื่อยๆ แล้วแปลกใจกับภาพทุกภาพในอัลบั้มนี้ รู้สึกว่าไอ้ฮักมันค่อนข้างจะเป็นธรรมชาติและอีกอย่างหมอนี้ยิ้มด้วย! ปกติเวลาถ่ายรูปไอ้ฮักจะแข็งทื่อและยิ้มไม่ค่อยนี่หว่า แล้วทำไมรูปพวกนี้ถึง... พอเปิดอีกผมก็รู้ว่าทำไม ผมมองดูรูปหน้านี้อย่างตกใจปนสงสัย นี่มันไอ้วินเซอร์กับไอ้ฮอยฮักนี่! แถมยังดูสนิทสนมกันเสียอีก!! ผมลอบมองไอ้ฮอยฮักแวบหนึ่งแล้วดูต่อไป ภาพพวกนี้มีแต่ไอ้ฮอยฮัก บางครั้งก็มีไอ้วินเซอร์เข้ามาบ้างเหมือนกัน ยิ่งดูไปผมก็ยิ่งไม่เข้าใจ ไอ้วินเซอร์ยิ้มบ้าบอแบบนี้เป็นด้วยในรูปพวกนี้ดูเหมือนพวกมันรักกันหวานหยด
“ดูพอหรือยัง?”
ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้ฮักที่ขึ้นมาบนเตียงตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ น้ำเสียงมันออกจะเย็นชาอยู่นิดหน่อย ผมรีบปิดอัลบั้มนั้นแล้วส่งคืนให้กับเจ้าของอย่างรวดเร็วก็มันเสี่ยงกับการที่ไอ้ฮักองค์ลงนี่หว่า เพราะฉะนั้นผมก็เลือกที่จะเงียบๆ ไว้ล่ะกัน ถึงอยากจะรู้มากแค่ไหนก็เถอะ ไอ้ฮอยฮักรับอัลบั้มนั้นไปแล้วมันก็ค่อยๆ เปิดดูทีละหน้าอย่างช้าๆ ผมลุกขึ้นมานั่งมองมันอย่างสงสัยใคร่รู้ ดูยังไงรูปพวกนั้นก็เหมือนเพิ่งผ่านมาไม่นานนี่เองแถมผมมั่นใจว่ารูปพวกนั้นไอ้วินเซอร์ต้องเป็นคนถ่ายแน่ๆ! ผมอยากจะรู้เรื่องระหว่างพวกมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ไอ้ฮักเปิดดูรูปพวกนั้นเงียบๆ ผมมองหน้าที่ไร้อารมณ์นั้นนิ่ง หน้านิ่งก็จริงแต่ทำไมผมรู้สึกถึงความเศร้าของมัน
“พวกมึงรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เลยเหรอ?”
“เปล่า ตอนพ่อแม่กูตายก็ไม่ได้เจอมันอีกเลย เพิ่งจะมาเจอตอนปีหนึ่งนี่ล่ะ”
“แล้วทำไมตอนที่เจอกันตอนชนคณะมึงกับมันถึงได้เป็นแบบนั้นล่ะ?”ผมถามออกไปอย่างข้องใจ ถ้าในรูปพวกนั้นเป็นช่วงก่อนขึ้นปีสามจริงๆ ล่ะก็มันก็เกิดขึ้นไม่นานนี่น่า แล้วทำไมขึ้นปีสามเปิดเทอมได้มาถึงเดือนกลับกลายเป็นว่าไอ้วินเซอร์ไม่ชอบขี้หน้าไอ้ฮักล่ะ แถมยังดูถูกสารพัดอย่าง
“น่าจะเป็นเพราะกูล่ะมั้ง ถ้าเกิดมึงรู้ว่าตัวเองเป็นตัวขวางความฝันของคนรัก อยู่ด้วยกันไปก็ยิ่งทำให้อีกฝ่ายเสื่อมเสียไปเรื่อยๆ มึงจะทำยังไง?”
มึงหมายความว่าไอ้วินเซอร์ทำแบบนั้นก็เพื่อมึงเหรอ? จะว่าไปแล้วช่วงขึ้นปีสามเลิฟมีอะไรนั่นก็มีข่าวคาวๆ ออกมาให้นักข่าวเล่นใส่ไข่โจมตีกันสุดๆ เลยนี่น่า ทั้งๆ ที่มันก็รักมึงแต่ก็ต้องตัดใจเพื่อให้มึงอยู่ในวงการเป็นดาราต่อสินะ จากที่ผมรู้จักกับไอ้ฮักมานาน เจ้าบ้าฮอยฮักมันไม่มีทางยอมอยู่แล้วก็เลยตามตื้อไอ้วินเซอร์ต่อแต่เจ้าบ้าหัวขาวนั้นก็ทำเป็นเกลียดสินะ ตอนนี้มันน่าจะดีแล้วนี่น่าที่ไอ้วินเซอร์มันยอมรับความรู้สึกของตัวเองแล้วทำไมถึงกลายเป็นห่างเหินกันได้อีกล่ะฟะ? เรื่องของพวกมึงมันช่างซับซ้อน! ซับซ้อนจริงๆ!
“ฮัก ทั้งๆ ที่มันก็มาชอบมึงแล้วนี่ มันทำอะไรให้มึงโกรธถึงไม่ยอมยกโทษให้มันสักที แบบนี้มึงกับมัน...”
ได้เลิกกันจริงๆ นะโว้ย!
“เรื่องนั้นกูยกโทษให้วินเซอร์ตั้งแต่นานแล้วล่ะ แค่พูดคำว่าขอโทษกูก็ยกโทษให้แล้ว”
อ้าว แล้วทำไมมึงถึง...
ตุ้บ! ไอ้ฮักปิดอัลบั้มรูปเสียงดังทำให้สะดุ้งตกใจ มันเก็บไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิมแล้วหยิบอัลบั้มรูปเล่มอื่นออกมาเปิดดูแทน ผมมองไอ้ฮักอย่างไม่เข้าใจ ถ้ามึงไม่โกรธแล้วทำไมถึงทำแบบนั้นกับไอ้วินเซอร์ล่ะ? แก้แค้นงั้นเหรอ? หรือว่ามีเหตุผลอื่น?
“วินเซอร์ต่างจากโซโล่ หมอนั้นเป็นลูกชายคนเดียวเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูล อีกอย่างดูเหมือนว่าปู่ของมันจะอยากให้มันสืบทอดตำแหน่งแทนแต่ไอ้วินเซอร์ไม่อยากได้มันอยากรับช่วงต่อจากบริษัทของพ่อมันมากกว่า ปู่มันก็เลยใช้เรื่องกูขู่ให้มันรับตำแหน่งแทนถ้าไม่มีกูมันก็ไม่ต้องรับช่วงต่อจากปู่ แบบนี้มันก็ดีกับทั้งสองฝ่ายแล้วล่ะนะ”
แต่ว่าดูเหมือนไอ้วินเซอร์มันจะไม่ยอมเลยนี่หว่า ถามจริงๆ เหอะพวกมันสองคนน่ะเคยถามความสมัครใจของอีกคนบ้างไหมวะ เห็นแต่พูดว่าจะทำเพื่อคนรักแต่จริงๆ แล้วพวกมึงทำเพื่อคนรักแล้วจริงๆ งั้นเหรอ? จากที่กูฟังมามันเป็นความคิดฝ่ายเดียวของพวกมึงเองนี่! พวกมึงเคยพูดหรือถามกันหรือเปล่าว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจริงๆ น่ะ กูว่าพวกมึงมีปัญหาแล้วว่ะ!! พวกมึงมันคิดเองเออเองหมดเลย!! บัดซบ แบบนั้นมันก็เหมือนกับตอนที่ไอ้วินเซอร์ทำน่ะสิ! แบบนี้ควรจะมีตัวช่วยใช่ไหม? ผมควรจะไปบอกไอ้วินเซอร์มันหรือเปล่า?
“พรีสต์ โซโล่ดีกับมึงไหม?”
“ก็...เออ”ผมตั้งตัวไม่ทันรีบพยักหน้าตอบไป เจ้าฮักมันก็ไม่ได้พูดอะไรต่อกลับยื่นอัลบั้มรูปมาให้กับผมแล้วมองหน้าผมนิ่ง
“พรีสต์ ถ้ามึงไม่อยากให้รูปพวกนี้ไปถึงมือไอ้โซโล่ เรื่องของกูมึงควรหุบปาก”ไอ้ฮักมันเอ่ยเสียงเรียบแต่เย็นเชียบแบบเอาจริงเอาจัง ผมอ้าปากเหวอหน้าซีดทันที โธ่เอ๊ย!! ไอ้บ้านี่มันอ่านใจกูได้หรือไงถึงรู้ว่าผมจะไปบอกไอ้วินเซอร์น่ะ ผมจับอัลบั้มนั้นขึ้นมาดูแล้วเบ้ปาก เวรจริง นี่มันรูปสมัยตอนผมเริ่มเป็นนักเลงนี่หว่า
“คิดถึงตอนนั้นมันก็ตลกเป็นบ้าเลยว่ะ จู่ๆ พี่เฮอร์มิตก็ทำหน้าแตกตื่นมาหากูแล้วบอกว่ามึงขอให้พี่แกสอนทำตัวเป็นนักเลงเหลวแหลก กูเนี่ยหัวเราะไปกลิ้งกับพื้นเลยว่ะ จริงสิ ทำไมตอนนั้นมึงหันกลายเป็นนักเลงขึ้นมาวะ?”ไอ้ฮอยฮักหันมาถามผมด้วยสีหน้าไม่รู้สึกรู้สาใดๆ ผมคิ้วกระตุกมองมันอย่างไม่เชื่อสายตา
ไอ้เวรนี่ คนที่ทำให้กูเปิดประตูเส้นทางนั้นก็คือมึงไม่ใช่หรือไงฟะ!
“ก็ตอนนั้นมึงพูดว่า ‘พรีสต์ นายคงจะไม่คิดว่าทั้งชีวิตจะมีคนตามเอาใจแบบนี้ไปตลอดหรอกใช่ไหม? นายนี่มันอ่อนจริงๆ ว่ะ แบบนี้ฉันไม่มีทางชอบนายหรอกเฟ้ย’ ไงล่ะ”
“กูพูดอย่างนั้นเหรอ? ตอนนั้นสงสัยกูจะแกล้งมึงไปเล่นๆ ล่ะมั้ง”ไอ้ฮอยฮักพูดออกมาด้วยใบหน้านิ่งแสนนิ่ง ผมเนี่ยอ้าปากเหวอทันที ว่าไงนะ!? มึงบอกว่ามึงพูดเล่น!? มึงพูดเล่นด้วยใบหน้าจริงจังสุดขีดตอนนั้นกูก็ซื่อซะด้วยสิ! สรุปว่าผมกลัวไอ้ฮักมันเกลียดเอาก็เลยตัดสินใจเดินเส้นทางใหม่เอี่ยมแต่สรุปว่าที่กูทำทั้งหมดเพราะมึงพูดแกล้งกูเล่นๆ?
บ้าบอที่สุดดด!!!
TBC.
ตอนหน้าก็ย้อนอดีตของจริงล่ะนะ
-
^
^
^
จิ้มม
:z13:
ก่อนวิ่งไปอ่านน
-----------------------------------------------
เข้ามาอ่านเรื่องนี้ เหมือนโดนสปอยเรื่องโน้น ทำไมไม่ปรับความเข้าใจกันน้า
แถมขู่พรีสต์อีกต่างหาก
อยากรู้อดีตของพรีสต์แล้ว เกิดอะไรขึ้น มิวสิกมาเกี่ยวข้องกันได้ยังไง รอตอนต่อไปค่าาา
-
นู๋พรีสต์..... :-[
-
:z2:
-
พรีสต์น่ารักอะ
-
ถึงกับเหวอไปเลย o22
โกหกหน้าตายมันเป็นอย่างนี้เอง
-
ต่อๆๆๆๆๆๆ
อยากรุว่ามิวสิคคิดจะทำอะไร
-
มันน่าน้อยใจฮักจริงๆเลยอ่ะ ไม่รักน้องพรีสเลย โฮววววววววว :o12:
:z3: :z3:
-
เรื่องนู้นมันเหมือนจะดราม่า
ฮือออ ทำไม๊ทำไม ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ล่ะหนอ
-
มิวสิก =[]='
อะไรยังไง
-
อยากรู้เรื่อ ฮอยฮักกกก ถือโอกาสทวงเลยจ้าาา
:laugh:
ลุ้น ๆ กับมิวสิค มันมีอะไรกันว๊าาาาา
อยากรู้โว้ยยยยย :serius2:
-
พรีสต์น่ารักอ่ะ
น่า :oo1:จริง ๆ
-
พรีสต์ ไม่ต้องกลัวคำขู่ของฮักหรอก ก็แค่รูปเอง!! :laugh:
ฮักจ๋ามาให้กอดหน่อย :กอด1:
ฮักกะวินนี่น่าจะคุยกันนะ ก็ตอนนี้ต่างฝ่ายก็ต่างไม่มีความสุขนี่!!
อยากให้เรื่องนู้น ทันเรื่องนี้ แล้วเลยไปช่วงที่เข้าใจกันแล้วจังเลย!! :L2:
-
ไมรู้สึกมันหน่วงจังนิ
-
ยังงัยพรีสต์ก้อเป็นของเล่นของฮักอยู่ดี 555
-
มิวสิคต้องแอบชอบพรีสต์แน่ๆเลย
-
เรื่องนู้นมันช่างดราม่าจริงๆ :sad4:
ฮือ อยากอ่านนนน :z3:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บ้าบอจริงๆ 555
-
รู้สึกถึงลางมาม่าของอีกเรื่อง
แต่ว่ามิวสิคนี่....ดูจะไม่ชอบหน้ากันจริงๆนะ :laugh:
-
ลึกลับซับซ้อน
+1
-
มิวสิคต้องการอะไรกันแน่
รออ่านอดีตของพรีสต์
-
พรีสต์หึงงงงงง ~
*0*
-
:jul3:
-
บ้าบอที่สุด!!!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ อดทนไว้ค่ะพรีสต์ขาา อีกวันเดียวก็ได้เจอโซโล่แล้วนะคะ
-
โกหกหน้าตายสุดๆอ่ะฮัก
-
วินฮักน่าสงสารอ่ะ พรีสต์อยากจะช่วย แต่โดนฮักบอกแบบนั้น ใครจะกล้าช่วยเนอะ
-
ฮ่า ๆ น่าเอ็นดูหนูพลีสต์
^^
อยากเห็นฉากหวาน ๆ ของวินเซอร์กะฮอยฮักบ้างจังเลยยยยย
-
พออ่านตอนนี้ของเรื่องนี้แล้ว
ยิ่งทำให้อยากรู้ตอนต่อไปของอีกเรื่อง
และอยากให้ทั้งสองเรื่องมาอยู่
ณ เวลาปัจจุบันเหมือนกันซะที
จะได้หายงง :really2:
ว่าแต่อีมิวสิค มันมีอะไร นักหนา
ก่อกวนครอบครัวคนอื่นแล้วมีความสุขใช่มั๊ย
:z6:
-
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
ถ้าอย่างนั้นเรื่องนู้นหลังจากที่ทะเลหวาน
เราต้องเจอกองทัพมาม่าแน่ๆเลย
เตรียมใจไว้ก่อน :z10: :z10:
ตอนหน้าทวิภพ ย้อนเวลาสู่อดีต :z10:
:กอด1:
-
พรีสต์ก็ฉลาดในเรื่องที่ฮักดันโง่ได้แฮะ...ขอให้ปรับความเข้าใจกันเร็ว ๆ ละกัน
อยากให้พรีสต์รู้เรื่องในอดีตจริง ๆ ด้วยจะได้เลิกพาลมิวสิคซะที
-
นายมิวสิคนี่ยังงัย
ก่อกวนอยู่ได้ :m16:
บวกเป็ด
-
o13
-
ตอนนี้พรีตส์กับฮัก ไปเต็มๆ เลยนิ
ตอนหน้าก็ย้อนอดีต
แล้วงี้คุณพระเอกเราจะได้ออกกะเค้าไหมเนี้ย
แต่ว่าด้วยนิสัยซื่อๆ จนเกือบบื้อของพรีตส์กับทำให้อะไรๆ มัน
ง่ายดีนะ ฉลาดมากไป คิดมากไป คิดแทนคนอื่น บางทีก็ทำให้
พังพินาศได้ง่ายๆ เหมือนันก
-
ตามอ่านทันแล้ว
ท่านเทพของเรา
โกหกหน้าตายมาก
พรีสต์ของเราก็แสนซื่อจริง
อยากรู้เรื่องมิวสิคจ้าาาาาาาาาาาา
-
รอ รอ รอ
:t3:
-
ง่วงนอนมาอ่านตอนเที่ยงคืน :serius2:
-
ฮึ้ยยยย เน็ตมีปัญหา จิ้มไม่ทันนน ย้ากกกก :z3:
เอาเถ๊อะ! :เฮ้อ:
อ่านไปก็กรี้ดๆไปเบาๆ เป็นการสปอลย์เรื่องหน้าไปในตัว
รอตอนต่อไปอยู่น้า~~ :mc4:
-
ฮึ้ยยยย เน็ตมีปัญหา จิ้มไม่ทันนน ย้ากกกก :z3:
เอาเถ๊อะ! :เฮ้อ:
อ่านไปก็กรี้ดๆไปเบาๆ เป็นการสปอลย์เรื่องหน้าไปในตัว
รอตอนต่อไปอยู่น้า~~ :mc4:
-
มาต่อๆๆๆๆ
อยากรู้
-
พรีสต์จำต้องจากอ้อมอกของสามี :m20:
เราก็อยากรู้เรื่องมิวสิคเหมือนกันนะ
แล้วเรื่องฮักอีกล่ะ อยากรู้ไปหมด :serius2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ต่อๆๆๆ :z3:
-
พรีสต์ซื่อเกินไปละ
ฮักก็ชอบแกล้งพรีสต์
-
:call: :call: ต่อต่อ
-
ต่อ ต่อ ต่อ นะ :monkeysad:
-
ดันๆ
-
หง่า ไม เค้า ยิ่งอ่านยิ่งงง ระบบร่ายกาย เค้า รวนแน่ๆเลย
-
:m7: เข้ามาดู
ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
งั้น :a12: รอแล้วกัน
มาต่อเมื่อไร ปลุกด้วยนะคะ
-
สนุกสนานๆ ^^
-
ขอบคุณจริงๆคร้าฟผม^^
-
และแล้วก้ออ่านทัน ฮักน่าร้ากกกกกกกกกก
-
ตอนที่ 36 อดีตที่พลิกผันของพรีสต์(2)
“มามี้! มามี้จ๋า~ พี่เฮอร์มิตล่ะ?”ผมวิ่งลงมาจากห้องข้างบนพุ่งเข้ามากอดตัวของมามี้ไว้แน่น จากนั้นก็เงยหน้าถามออกไปอย่างออดอ้อนที่ใครๆ ก็ชอบบอกว่าผมทำแบบนี้แล้วน่ารักที่สุด! มามี้ยิ้มให้กับผมอย่างเอ็นดูก่อนจะตอบ
“พี่ของพรีสต์น่าจะอยู่สวนหน้าบ้านนะจ้ะ”
“พี่เขาไปทำอะไรฮะ ข้างนอกร้อนจะตายแดดก็แรง”
“แหม ก็พี่เขาไม่กลัวแดดแบบหนูนี่จ้ะ”
“ใช่ ไอ้ฤๅษีมันไม่กลัวแดดแบบแกหรอกไอ้แต๋ว”เสียงประชดประชันดังขึ้นจากพี่เซนต์พี่สาวคนรองของผมเอง ผมหันไปมองพี่เซนต์แล้วทำหน้าบึ้งแก้มป่องใส่ก่อนจะสะบัดหน้างอนๆ ให้ มาว่าผมเป็นแต๋วได้ไง! ผมเป็นน้องของพี่นะ เชอะ~! ผมไม่สนใจพี่เซนต์หันมาอ้อนมามี้ต่อ
“มามี้จ๋า พรีสต์เบื่อที่จะอยู่บ้านแล้วอ่า เราไปเที่ยวที่เย็นๆ กันดีกว่า”ตั้งแต่ปิดเทอมมาเนี่ยผมอยู่แต่บ้านมาตลอดไม่เคยออกไปไหนสักครั้ง โธ่ จะให้ออกไปได้ยังไงล่ะครับ ดูสิ ฤดูร้อนของประเทศเราน่ะทั้งร้อนทั้งแดด บ้าบอที่สุดเลย! ถ้าให้ไปเดินเบียดกับผู้คนข้างนอกน่ะนะให้ผมตายไปซะจะดีกว่า ตัวเหนียวๆ ไม่รู้กลิ่นอะไรมาจากใครอีก แค่คิดก็สยองแล้วอ่ะ แต่อยู่บ้านอย่างเดียวก็ทำให้ผมเบื่อแย่เลย กว่าจะถึงเวลาสอบเข้าเรียนต่อมอสี่ผมต้องสติแตกไปกับอากาศร้อนๆ นี่แน่ๆ
“แล้วอยากจะไปที่ไหนล่ะจ๊ะ?”
“ถ้าไปยุโรปตอนนี้ก็คงจะไม่สวยเท่าเดือนหน้า ในเอเชียก็ญี่ปุ่นดีไหมฮะ? ไปดูซากุระกัน! หรือว่าจะไปเมืองสิกขิมของอินเดียดี? ไปดูกุหลาบพันปีไงฮะ! พี่นันเคยบอกว่าอยากไปเหมือนกัน เนอะ พี่นัน!”ผมหันไปส่งยิ้มสดใสให้กับพี่สาวคนโตที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ถัดไปจากพี่เซนต์ พี่นันเงยหน้าขึ้นมายิ้มตอบกลับ
“ก็ดีนะค่ะ พรีสต์คงจะเบื่อที่จะอยู่บ้านแล้ว”
“ไปด้วยกันทั้งครอบครัวเลยนะฮะ!”ผมหันมาพูดกับมามี้ด้วยความตื่นเต้น ไปเที่ยวพร้อมหน้าพร้อมหน้ากันแบบนี้ต้องสนุกแน่ๆ เลย มามี้พยักหน้ารับพร้อมกับหัวเราะเสียงใส
“มามี้เห็นด้วยจ้ะ”
“แต่หนูไม่ไปนะ!”พี่เซนต์ค้านออกมาอย่างรวดเร็ว ทำไมพี่เซนต์ชอบขัดใจผมอยู่เรื่อยเลย ผมทำหน้าบึ้งไม่พอใจแล้วเดินมาที่พี่สาวคนรอง
“พี่เซนต์ทำไมนิสัยแบบนี้เนี่ย ทุกคนต้องไปด้วยกันนะ ไม่งั้นผมไม่ยอม”
“อะไรของแกย่ะ ก็ฉันมีงานนี่น่า”
“ไม่เอา! พี่เซนต์ไปด้วยเลย”
“ไม่ย่ะ”
“พี่เซนต์อ่า~! ไปด้วยกันหน่อยสิฮะ น่าๆ ไปกับพรีสต์หน่อย~”ผมทิ้งตัวนั่งลงข้างพี่เซนต์แล้วจับแขนพี่ไว้แล้วเอ่ยขอร้องด้วยเสียงน่ารัก แต่พอผมทำแบบนั้นพี่เซนต์ก็ทำหน้าแหยงผลักผมออกเหมือนขยะแขยงเต็มที อะไรอ่า! พี่เซนต์!! ผมอุตส่าห์ขอร้องดีๆ แล้วนะ ฮึ่ม! ผมจะไปฟ้องปะป๊าค่อยดูเถอะ!!
“แน่ะๆ! ไม่ต้องมาเบ้หน้าร้องไห้ย่ะ เป็นผู้ชายแท้ๆ ยังจะมาทำแบบนี้อีก! แต๋วเอ๊ย!!”พี่เซนต์สะบัดหน้าทำหน้าไม่พอใจผมอย่างแรง แต๋วอีกแล้ว คำก็แต๋วสองคำก็แต๋วผมแต๋วตรงไหนกัน! แบบนี้เขาเรียกว่าน่ารักต่างหากเล่า แง้ๆ!! พี่เซนต์บ้า พี่เซนต์แย่ที่สุดเลย ผมเกลียดพี่เซนต์แล้ว!!!
“มามี้~! พี่เซนต์แกล้งพรีสต์อ่า!”ผมเดินมากอดมามี้ไว้แน่นแล้วรีบฟ้องทันที มามี้ช่วยพรีสต์พูดหน่อยสิฮะ น่าๆ เอาพี่เซนต์ไปด้วยเลย!
“โอ๋ๆ เซนต์ อย่าแกล้งน้องสิจ้ะ”
“แกล้งอะไรกันล่ะ อย่ามามั่วนะไอ้แต๋วนี่!”
“แง้~!! มามี้จ๋า พรีสต์แต๋วเหรอ? ไม่ใช่ไหม? ไม่ใช่ไหมฮะมามี้~”
“จ้าๆ ไม่แต๋วๆ น่ารักจะตาย!”มามี้ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนแล้วปลอบโยนหัวใจดวงน้อยๆ ที่ถูกพี่เซนต์ทำลายซ้ำแล้วซ้ำอีก หึ! บอกแล้วไงว่าไม่แต๋วแบบนี้เขาเรียกว่าน่ารัก พี่เซนต์น่ะผิด!
“ตกลงพี่เซนต์ต้องไปนะ! เดี๋ยวผมจะไปชวนพี่เฮอร์มิตด้วย!”ผมกอดมามี้ซุกหาความอ่อนโยนอยู่นานก็ผละจากมามี้มาพูดกับพี่เซนต์แบบมัดมือชก ฮึ! ไม่ชอบขอดีๆ ก็บังคับแบบนี้แหละดีแล้ว ผมไม่อยู่รอให้พี่เซนต์ตอบกลับหรือประชดอะไรอีกรีบเดินออกไปข้างนอกเพื่อไปหาพี่เฮอร์มิต วิ่งมาเหยาะๆ จนกระทั่งถึงสวนหน้าบ้านเห็นพี่เฮอร์มิตกำลังถือสายยางรดหญ้าสนามหน้าบ้านอยู่
“พี่เฮอร์มิตคร้าบ~”
“มีอะไรเหรอหมวย?”
“อ๊า! พี่อ่ะ สายยาง!”
พี่เฮอร์มิตหันมาพร้อมกับสายยางยังดีที่ผมโดดหลบทัน ไม่งั้นเมื่อกี้เปียกไปแล้ว เฮอ! พี่เฮอร์มิตหันสายยางไปทางอื่นเมื่อได้ยินผมร้องเตือน
“โทษทีๆ แล้วนี่ออกมาทำไมแดดร้อนจะตาย”
“แป๊บเดียวไม่เป็นไรหรอกน่า พี่ฮะ!”
“ว่าไง?”พี่เฮอร์มิตหันมายิ้มกว้างรับคำเรียกของผมเหมือนทุกๆ ครั้ง อ่า ไม่เหมือนพี่เซนต์เลยสักนิด พี่เฮอร์มิตน่ะน่ารักจะตาย ผมรักพี่เฮอร์มิตที่สุดเลย!
“มามี้จะพาพวกเราทุกคนไปเที่ยวแหละ พี่ไปด้วยกันนะ”
“เอาสิ จะไปไหนล่ะ?”พี่เฮอร์มิตพยักหน้ารับทันที นั้นไงล่ะ ผมว่าแล้วว่าพี่เฮอร์มิตต้องไม่ปฏิเสธผมแน่นอน หึๆ ก็พี่ของผมน่ะรักผมยิ่งกว่าใครในครอบครัวซะอีก ผมกำลังจะตอบแต่มีเสียงทักจากด้านหลังของพวกเราเสียก่อน อ่ะ เสียงนั้นมันเสียงของปะป๊านี่น่า
“เฮอร์มิตทำอะไรอยู่น่ะ?”
“อ๊ะ คุณพ่อ พรีสต์บอกว่าอยากจะ...”พี่เฮอร์มิตรีบหันไปตอบโดยไม่ทันได้ระวัง สายยางนั้นก็หันไปตามทิศที่พี่เขาหันไปและดันมีคนเดินเข้ามาซวยโดนน้ำจากสายยางสาดเข้าเต็มๆ หน้า พี่เฮอร์มิตชะงักตัวทำหน้าตกใจ ผมยังไม่ทันได้เห็นหน้าก็เลยไม่รู้ว่าเป็นใครแต่คนที่เดินมาด้วยกันนั้นก็คือปะป๊าของผมเองแหละ พี่เฮอร์มิต~! รีบๆ ทิ้งสายยางไปเซ่มัวแต่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่นั้นแหละ!!
“เฮอร์มิตตต! น้ำโดนน้องเปียกหมดแล้วนะ!”
“อ๊ะ โทษทีๆ ไม่เจ็บใช่ไหม?”พี่เฮอร์มิตเหมือนจะได้สติรีบโยนสายยางนั้นทิ้งไปแล้วเข้าไปถามคนตรงหน้าอย่างเป็นห่วง ผมหรี่สายตามองพี่ชายของตัวเองด้วยความแปลกใจ ปกติพี่เฮอร์มิตถึงจะทำตัวดีกับทุกคนแต่ไอ้อาการรีบร้อนเข้าไปถามแบบนี้มันน่าแปลกแฮะ ผมยืนมองอยู่ด้านหลังเห็นเจ้าคนโดนน้ำสาดเปียกไปทั้งตัวแล้วแอบหัวเราะขำนิดหน่อย ช่างโชคร้ายจริงๆ
“ผมไม่เป็นไร”เจ้าตัวเขายกมือปฏิเสธความห่วงใยของพี่เฮอร์มิตด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ พี่เฮอร์มิตถามอีกฝ่ายอยู่สองสามประโยคเพื่อให้แน่ใจ พี่เฮอร์มิตทำไมถึงได้เซ้าซี้อีกฝ่ายจัง เขาบอกว่าไม่เป็นไรก็ปล่อยเขาไปสิฮะ พี่เฮอร์มิตถอนหายใจยาวเหมือนได้ทำอะไรที่ไม่ดีสุดๆ ไปแล้วอย่างนั้นแหละ ผมเดินเข้ามาชะโงกมองหน้าคนที่พี่เฮอร์มิตจับไหล่เป็นห่วง
“อ๊ะ”
ผมทำตาโตทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายที่อยู่ในสภาพเปียกปอนไปทั้งตัวแต่ให้ตายเถอะ เขาช่างดูดีจริงๆ! ใช้มือเสยผมที่เปียกไปด้านหลังใบหน้าหล่อที่ผมว่ามันดูสวยสุดๆ มีเม็ดน้ำเกาะพราวยิ่งทำให้เขาดูหล่อมากกว่าเดิม หมอนั้นเหลือบสายตามามองผมแล้วริมฝีปากแดงๆ นั้นก็ยกที่มุมปากเหมือนยิ้ม ผมยืนตัวแข็งทื่อ จู่ๆ หัวใจมันก็เต้นรัว หน้าแดงก่ำทันที ให้ตายเถอะ ยิ้มแล้วหล่อเป็นบ้า!!
“พรีสต์เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าตากแดดมากเกินไป?”ปะป๊าเข้ามาแทรกระหว่างผมกับหนุ่มหล่อคนนั้น อ่า! ปะป๊าอะผมไม่ได้เป็นลมแดดสักหน่อย คือแบบว่า...อ๊า! ปะป๊าจ๋า! สงสัยพรีสต์จะเข้าสู่ช่วงผู้ใหญ่แล้วล่ะ นี่ต้องเป็นการตกหลุมรักแน่ๆ เลย!! ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“พรีสต์ไม่เป็นไรฮะ”
“เข้าบ้านไปก่อนล่ะกัน ส่วนเฮอร์มิตพาฮักไปเปลี่ยนชุด”
“อ๊า! ฮักเหรอ!?”ผมเบิกตากว้างแล้วหันมามองเขาคนนั้นอีกครั้ง ว่าไงนะ? ใช่ฮักคนนั้นหรือเปล่า!? ผมพยายามจ้องหน้านั้นแล้วอ้าปากเหวอ ฮักจริงๆ ด้วย!! เปลี่ยนไปเยอะจนผมแทบจำไม่ได้แน่ะ สูงขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะ ดูดีกว่าเดิมอีกต่างหาก ฮักมองหน้าผมนิ่งๆ ด้วยสายตาที่ผมไม่เข้าใจ อ่า นี่แหละฮักตัวจริงล่ะ!
“นายลืมฉันไปแล้วงั้นเหรอเจ้าบ้านี่”
“ไม่จริง! พรีสต์ไม่เคยลืมฮักเลยนะ ปะป๊าจ๋า! พรีสต์จะพาฮักไปเปลี่ยนชุดเองนะ...นะ”ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ จริงๆ นะ ผมน่ะไม่เคยลืมฮักตั้งแต่ฮักไม่อยู่ที่นี้ก็ไม่มีใครเล่นด้วยเลย มันเหงามากเลยล่ะ แถมใครจะไปลืมคนที่ดูดีขนาดนี้ได้ล่ะ ยังไงฮักก็เป็นแฟนฉันสมัยเด็กของผมนะ! ผมถลามาอ้อนปะป๊า
“งั้นให้พรีสต์ไปก็ได้”
“เย้! รักปะป๊าที่สุดเลยฮะ~!”ผมกระโดดกอดปะป๊าแล้วหอมแก้มของปะป๊าจากนั้นก็วิ่งมาดึงฮักเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว พวกมามี้ยังอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเหมือนเดิม พอผมกับฮักเดินผ่านมาก็ทักกันทันที
“พรีสต์จ๊ะ ลูกพาหนุ่มที่ไหนมาล่ะเนี่ย?”มามี้เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม ผมก็จูงมือของฮักก็หันไปยิ้มกว้างแสนจะดีใจแล้วตอบมามี้ไป
“มามี้~ นี่ฮักไงครับ ฮักกลับมาแล้ว!”
“ตายจริง ฮักหรือจ๊ะ? แหม โตขึ้นมาแล้วหล่ออย่างที่คิดไว้เลย”มามี้หันมาสำรวจฮักแล้วเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและแย้มยิ้มให้กับฮัก ฮักก็ทักทายตอบกลับไปอย่างมีมารยาทแถมยังทักพวกพี่สาวของผมอีก พี่เซนต์เนี่ยมองฮักด้วยสายตาเป็นประกายลุกขึ้นมาตบไหล่เบาๆ แน่ะ! พี่เซนต์!!
“ฮักโตมาแล้วหล่อจริงๆ นั้นแหละ แถมดูแมนสมชายอีก”
“ขอบคุณครับ”ฮักหันไปมองพี่เซนต์แล้วเอ่ยขอบคุณอย่างสุภาพ พี่เซนต์เนี่ยยิ้มหวานให้ฮักแล้วแอบให้ท่าอีกต่างหาก พี่เซนต์ชอบจีบหนุ่มหล่ออายุน้อยกว่านี่น่า ไม่ได้นะ! ฮักนะผมจองมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วนะ ผมรีบเอาตัวเข้ามาขวางพี่เซนต์เอาไว้
“พี่เซนต์! ฮักต้องไปเปลี่ยนเสื้อแล้วครับ ไปกันเถอะฮัก!”ผมรีบดึงฮักไปจากพี่เซนต์ขืนปล่อยไว้มีหวังพี่เซนต์บ้าต้องอ่อยฮักแน่ๆ เลยครับ ผมไม่ไว้ใจพี่เซนต์เด็ดขาด หึ! พอมาถึงห้องผมก็รีบหาชุดให้กับฮัก
“ฮัก~ ถอดชุดไว้นะ เดี๋ยวพรีสต์หาชุดใหม่ให้ ว่าแต่ฮักกลับมาตั้งแต่เมื่อไรน่ะ? แล้วฮักจะกลับมาอยู่ที่นี้นานไหม!?”ระหว่างที่ผมค้นเสื้อให้กับฮักก็ถามรัวไปทันที ฮักเงียบไม่ตอบกลับมาผมก็เลยหันไปมองฮัก เห็นฮักกำลังมองสำรวจห้องของผมอย่างสนใจ
“ฮักมองอะไรอะ!”
“เปล่า แค่แปลกใจนิดหน่อย ห้องนายยังเหมือนเดิมเลยนะ แถมนายยังทำตัวปัญญาอ่อนยิ่งกว่าเดิมอีก”
“หือ? ฮักพูดอะไรนะ?”ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัยไม่ค่อยได้ยินเสียงพึมพำในท่อนท้ายๆ เลยอ่ะ ฮักพูดว่าอะไรเหรอ? ชมผมหรือเปล่า บอกว่าผมน่ารักเหมือนเดิมใช่ไหม!? ผมหยิบชุดมาให้ฮักแล้วยิ้มแบบน่ารักๆ ฮักมองผมด้วยสายตาที่เคยมองตอนที่ผมอ้อนปะป๊าเป๊ะ มองแบบนี้หมายความว่าไงหว่า?
“ฮัก~ ชุดจ้ะ”
“...”ฮักนิ่งไม่ขยับ มองชุดในมือของผมแล้วโบกมือปฏิเสธหน้าตาย
“ฉันไม่ใส่ชุดปัญญาอ่อนหรอกนะ”
ทำไมอ่า~! ออกจะน่ารักจะตาย!! สีชมพูอ่อนๆ มีระบายลูกไม้หน่อยๆ มามี้ก็ยังบอกว่าน่ารักเลยนี่น่า ถ้าฮักใส่ล่ะก็ต้องดูดีแน่ๆ ผมยืนทำหน้างงไม่เข้าใจแล้วพี่เฮอร์มิตก็โผล่เข้ามาในห้องพร้อมกับเอาชุดสมัยพี่ยังอยู่มัธยมมาให้ ฮักก็ไปรับของพี่มาใส่อย่างง่ายดาย เชอะ!
“ฮักมาเล่นกัน~!”
ตั้งแต่ฮักกลับมาผมก็รู้สึกว่าทุกวันมันสนุกจริงๆ ถึงฮักจะทำหน้านิ่งไม่มีอารมณ์ร่วมก็เถอะแต่ผมก็มีความสุขมากๆ นานแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ เพราะฮักผมถึงได้ใช้เวลาปิดเทอมก่อนสอบเรียนต่อได้อย่างสนุกสนาน อ่า! ผมไม่ได้ฝันไปเพราะฮักบอกว่าจะกลับมาอยู่ที่นี้กับพี่ยิ้ม ดีใจจัง! ต่อไปเราจะได้เล่นด้วยกันทุกวันสินะ และเหมือนกับทุกๆ วันผมมาที่บ้านของฮักเพื่อชวนอีกฝ่ายไปเล่นด้วยกัน
“นายเล่นทุกวันไม่เบื่อหรือไงกัน?”
“ถ้าเล่นกับฮักล่ะก็ไม่มีเบื่ออยู่แล้ว!”
“...” ทำไมผมรู้สึกว่าฮักกำลังคิดในใจว่า ‘นายไม่เบื่อแต่ฉันเบื่อ’ อยู่เลยแฮะ ไม่เอาน่า! ฮักน่ะไม่มีวันเบื่อผมหรอก แน่นอน ไม่มีทางหรอก เนอะๆ ผมน่ะชอบเล่นกับฮักแต่ไม่รู้ทำไมฮักไม่ค่อยเล่นกับผมเลย เชอะ บอกว่าไม่ว่างตลอดหรือไม่ก็จะไปเล่นกับพี่เฮอร์มิตซะอีก ฮึ! แล้วสองคนนั้นก็เล่นอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นจะสนุกเลยแถมยังใช้แต่ความรุนแรง เทควันโดบ้างล่ะ เคนโดบ้างล่ะ มีแม้กระทั่งมวยไทยอีกต่างหาก ผมไม่ยอมเล่นด้วยหรอก ได้เหงื่อเหนียวตัวแบบนั้นน่ะ!
“วันนี้เล่นพ่อแม่ลูกกันไหม? ฉันเป็นพ่อ นายเป็นแม่...”
“นายไปเล่นโดดยางกับพี่นายเถอะ”ฮักพูดด้วยเสียงเย็นชาแล้วเดินหนีผมเข้าบ้านของตัวเองไป อ่า! นายอยากเป็นพ่องั้นเหรอ? งั้นนายเป็นพ่อก็ได้ เดี๋ยวฉันเป็นแม่ให้นะ!! ฮักกก! อย่าเพิ่งเดินหนีกันซี ผมรีบเดินตามฮักไปแล้วติดหนึบไม่ยอมปล่อย เข้ามาในบ้านก็เห็นพี่ยิ้มกำลังคุยกับพี่บอส พี่ยิ้มเป็นพี่ชายของฮักเองแหละครับ ส่วนพี่บอสน่ะเป็นเพื่อนสนิทของพี่ยิ้มไงล่ะ ผมเห็นพี่เขามาบ้านฮักบ่อยๆ
“อ้าว พรีสต์มาเล่นอีกแล้วเหรอ?”
“ฮะ~!”
“วันนี้ก็ร่าเริงเหมือนเดิมเลยนะน้องพรีสต์”
“ขอบคุณฮะพี่บอส!”
ทั้งพี่ยิ้มและพี่บอสก็ชวนผมคุยแล้วยังชวนผมกินขนมอีกต่างหาก พี่สองคนนี้นิสัยดีจริงๆ ไม่เหมือนกับฮัก เชอะ! พอผมเผลอฮักก็หายไปไหนก็รู้ครับ โธ่เอ๊ย แค่ผมมาเล่นด้วยก็วิ่งหนีไปไหนก็ไม่รู้ พอผมทำหน้าบึ้งพวกพี่ๆ ทั้งสองก็เอาใจทันที
“ขอโทษแทนฮักด้วยนะ เมื่อคืนฮักทำงานช่วยพี่เพิ่งจะได้นอนตอนเช้านี่เอง”
“เหรอฮะ พรีสต์มากวนสินะ?”
“เปล่าหรอก ตอนนี้ฮักคงจะนอนอยู่ที่ห้องนั้นแหละ พรีสต์จะไปห้องฮักก็ได้นะ”
“ได้เหรอฮะ?”
“ได้สิ แต่อย่าไปกวนเวลานอนของฮักล่ะ”
“ฮะ!”
ผมรีบโบกมือลาพวกพี่ทั้งสองคนแล้วย่องเข้ามาที่ห้องของฮัก อ่า! ตื่นเต้นจังเลย เข้ามาในห้องของคนที่ชอบเนี่ย แฮะๆ ผมเปิดประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง รู้สึกว่าห้องของฮักเนี่ยไม่ต่างจากห้องของผมสักเท่าไรแฮะ ยกเว้นแค่ห้องของผมมันเน้นสีชมพูมากไปหน่อยแต่ของฮักจะเป็นสีฟ้ากะสีม่วงมากกว่า อ่ะ มีแต่ตุ๊กตาน่ารักๆ กับของน่ารักเต็มไปหมดเลยอ่ะครับ ให้ตายสิ แถมที่ผมช็อกสุดๆ ก็คือฮักนอนกอดตุ๊กตานอนเนี่ยแหละ!!
หน้าตอนนอนของฮักก็ดูผ่อนคลายไม่เหมือนกับตอนเจ้าตัวตื่นเลยสักนิด แถมยังกอดตุ๊กตาหมีนอนด้วย อ่า! ทำไมฮักถึงได้น่ารักแบบนี้นะ ผมยืนมองฮักนอนอยาข้างๆ ตัวสั่นไปหมดเพราะกำลังระงับอาการตื่นเต้น
“ฮัก~!”ผมกระโดดลงไปบนเตียงของฮักแล้วกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ฮักสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาพร้อมๆ กับถีบผมอย่างแรงกระเด็นตกเตียงไปอย่างน่าสงสารที่สุด ฮึก...ฮักอ่า! ถีบพรีสต์ทำไม มันเจ็บน่า! ผมน้ำตาซึมมองฮักที่ค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ฮักค่อยๆ หันมามองผมด้วยสายตาที่เย็นเฉียบและน่ากลัวมากๆ ผมถึงกลับสะดุ้งโหยงถอยหลังกรูดไปติดกำแพงด้วยสัญชาตญาณ ตาของฮักแดงก่ำน่ากลัวสุดๆ เลยครับ ผมทำอะไรไปเนี่ย!? ไม่เอานะ น่ากลัวอ่ะ แง้ๆ ใครก็ช่วยผมที!
“พรีสต์...”
“ฮัก~ อย่าโกรธเค้าเลยน่า! ฮักแบบนี้น่ากลัวอ่า เค้ากลัว แง้...!!”
“หยุดร้องไห้โว้ย!”
“แง้ๆๆๆ!! ฮักสติแตกแล้ว!!”ยิ่งโดนตะคอกผมยิ่งร้องไห้เสียงดัง เจ้าบ้าฮัก!! ตะคอกเค้าทำไม! ฮักมองผมแบบรำคาญสุดๆ เขาลุกขึ้นยืนมองผมอย่างสมเพชมากมาย ไม่มีการปลอบใจใดๆ เดินลากตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์เดินออกไปจากห้องอย่างเย็นชาที่สุด
“ฮักกก~!”
“พรีสต์ นายคงจะไม่คิดว่าทั้งชีวิตที่มีคนตามเอาใจแบบนี้ไปตลอดหรอกใช่ไหม? นายนี่มันอ่อนจริงๆ ว่ะ แบบนี้ฉันไม่มีทางชอบนายหรอกเฟ้ย!”ฮักหันกลับมาเมื่อผมกรีดร้องเรียกเขาไว้เขาพูดช้าๆ ด้วยใบหน้าที่จริงจังและเย็นชาถึงกระดูกผมหยุดชะงักมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
“ไปหัดทำตัวแมนๆ ไม่ปัญญาอ่อนแบบนี้เถอะไป่!”
ปัง!!
“แง้!!! ฮัก!”
:L2:
“ฮือ...ฮือ...ฮือ”
“เฮ้ย! หยุดร้องได้แล้วเฟ้ยไอ้แต๋วนี่!”
“ฮือ...ฮือ...ฮึก!”
พี่เซนต์หันมาตะคอกอย่างหัวเสีย ตั้งแต่ผมวิ่งออกมาจากบ้านฮักกลับก็มานั่งร้องไห้กับพี่เซนต์ที่อยู่ในห้อง ถึงพี่เซนต์จะตะคอกจะพูดอะไรมากมายทั้งปลอบทั้งขู่ผมก็ยังไม่ยอมหยุดร้อง ทำไมฮักถึงได้ใจร้ายขนาดนั้น! ฮือ...พี่เซนต์ถอนหายใจอย่างจนใจแล้วไม่สนใจผมอีก ผมนั่งร้องไห้คร่ำครวญต่อ ร้องอยู่นานจนตาบวมปูดไปหมดผมถึงได้หยุดแล้วหันไปมองพี่เซนต์ที่นั่งอยู่หน้าคอมพ์ของตัวเอง เหมือนกำลังดูซีรี่ย์อยู่นะครับ ผมเช็ดน้ำมูกให้เรียบร้อยแล้วลุกขึ้นเดินมาหาพี่สาว
“เท่ชะมัดเลย อ๊ายยย~ จุนซองของฉัน ทั้งหล่อทั้งเท่แถมยังมาดแมนอีกต่างหาก ผู้ชายเพอร์เฟ็กท์แบบนี้หาซื้อได้ที่ไหน!”พี่เซนต์บิดตัวไปมาอยู่หน้าจอ ผมซับน้ำตามองดูซีรี่ย์ที่พี่ดูอยู่ พระเอกกำลังชกต่อยกับคนเป็นฝูงแน่ะแล้วก็พานางเอกวิ่งหนีด้วยมอเตอร์ไซค์ อ่า~ เท่จริงๆ ด้วยครับ ผมยืนดูอยู่นานจนจบตอน
...ไปหัดทำตัวแมนๆ ไม่ปัญญาอ่อนแบบนี้เถอะไป่...
“พี่เซนต์ จุนซองแมนหรือเปล่า?”
“ไอ้นี่! ถ้าจุนซองไม่แมนแล้วหน้าไหนจะแมนย่ะ!”พี่เซนต์หันมาต่อว่าอย่างไม่พอใจ
“เท่มากเลยเนอะ”
“แน่นอนอยู่แล้วย่ะ จุนซองน่ะเป็นนักเลงกุมอำนาจทั้งเมืองนะจ้ะ ทั้งหล่อ เท่ หุ่นดี นิสัยก็ห่ามๆ เถื่อนๆ นี่แหละสเปกของสาวๆ ล่ะ หล่อเลวได้ใจ”
“ทำไมถึงชอบแบบนั้นกันล่ะ น่ารักแบบผมไม่ชอบเหรอ?”
“หา? อย่างแกน่ะเหรอ? น่ารักแต่ไม่แซ่บไงย่ะ โฮะๆๆๆ!”
“ผมไม่เข้าใจ”ผมเอียงหน้ามองพี่เซนต์ด้วยความงุนงง อะไรไม่เซ่บ? พี่เซนต์ก็ทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ผม
“ก็แกมันแบ๊วจนเลี่ยนไปถึงไส้แบบนี้มันน่าเบื่อจะตายนี่น่า คบไปแป๊บๆ ก็คงจะเบื่อแล้วรำคาญแน่ๆ!”พี่เซนต์อธิบายต่อและดูเหมือนมันเป็นการด่าทางอ้อมไงไม่รู้ ผมรเศร้าสลดทันที ฮักเบื่อผมเหมือนกันสินะเพราะผมมันแบ๊วจนเลี่ยนงั้นเหรอ? งั้นผมควรจะทำยังไงดีล่ะ? ผมมองพี่เซนต์ที่กลับไปสนใจซีรี่ย์ต่ออย่างครุ่นคิด
“พี่เซนต์”
“อะไร?”
“พี่ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหม?”
“ช่วยอะไรย่ะ?”พี่เซนต์ยังมองหน้าจอไม่หันมามองผมเลยสักนิดแถมยังเอ่ยรับด้วยเสียงหน่ายๆ
“ขอร้องล่ะ ช่วยทำให้ผมดูเท่แบบจุนซองที!”
TBC.
ใช้เวลานานในการแต่งเพราะช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเท่าไร
ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงสอบ อ่า! สิ้นเดือนนู้นแหละถึงว่าง
พยายามใช้เวลาเล็กน้อยๆ แต่งสะสมเอาไว้จนได้ตอนหนึ่งพอดี
ช่วงที่ยังแบ๊วของพรีสต์เป็นเช่นนี้แล ไม่รู้ว่าน่ารักหรือปัญญาอ่อน? 555
บางคนอาจจะสงสัยบักจุนซองคือใคร? คนแต่งไม่รู้เหมือนกัน ฮี่ๆๆๆ
ตอนหน้าก็ยังเป็นอดีตเหมือนเดิม และแล้วมิวสิคก็ก้าวเข้ามามีบทกะเขาด้วย
ขอโทษที่หายไปนานนะจ้ะ
-
กรีสสสสสสสสสส มาต่อแล้วววว +1ไปเลยยยย!!
#รีบวิ่งไปอ่านก่อน :laugh: :laugh:
-
พรีสต์ เมื่อก่อนแบ๊วมาก ๆ เลย
:L2: :L2:
-
พรีสต์ตอนเด็กนี่แบ๊วมากอ่ะ
-
วู้ อยากอ่านตอนที่มิวสิค เข้ามาด้วยจัง ตรงนั้นแหละ น่าอ่านมากก
-
แบ๊วจริงๆ
แต่ฮาบักจุนซองนี้แหละ กร๊ากกกกก
เป็นกำลังใจให้พี่ปอย สู้ๆ 5555
-
*กรีดร้องงงงงงงงง ฮักนี้เท่ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ :-[
ส่วนพรีสต์นี้...ปัญญาอ่อนจริงๆ :laugh:
-
แต่ก่อนแบ๊วไปป่ะ
แบ๊วจนเหมือนต๊องๆ
สมควรและที่ฮักบอกให้แมนๆหน่อย
-
ฮ้า พรีสต์ตอนเด็กแบ๊วจริงจริง
-
:o8: พรีตแบ๊วววววว
-
พรีสต์นู๋แบ๊วมากกกกกกกก :L1:
บวกเป็ด
-
ฮัก เท่อ่า กรี๊ดดดดดดดดดดดด :impress2:
พริตตี้ ที่แกเป็นนักเลงเพราะคำเดียวของฮักเนี้ยนะ
555555555 :m20:
-
แบ๊วจริงๆ อีหนูพรีสต์ :laugh:
-
น้องหมวยตอนเด็กน่ารัก.....เสื้อสีชมพู :laugh:
+1
-
พรีสต์แบ๋วมากกกกกกเลยตอนเด็ก......จะรอดูการเปลี่ยนแปลงตัวเองของนู๋พรีสต์ต่อว่าจะเป็นไงบ้าง :laugh:
-
หนูพรีสต์ตอนเด็ก ออก แหม ถึงมันจะแต๋วเหมือนพี่เซนต์บอกก็เหอะนะ
แล้วอิโซโล่นี่มันชอบพรีสต์ตั้งแต่เด็กเลยใช่ปะ ดีนะฮักไม่เล่นด้วย
ไม่งั้น โซโล่ได้กินแห้วเป็นไร่แน่
-
พรีสต์ตอนเด็กแบ๊วมั่กๆ o13
พี่เซนต์จะเปลี่ยนยังไงเนี่ยจะพัฒนาการของออกมาเป็นแบบไหนหว่า
ส่วนฮักอ่ะ โหดแต่เด็กเชียว น่ากลัวนิดๆแฮะ
-
เหอะๆ อดีตของพรีสต์จะเศร้าหรือจะฮาดี
-
ตอนเด็กๆพรีสต์ ดูแบ๊วเกินอ่ะ ออกจะแต๋วๆด้วย
ดีนะที่ตอนนี้เปล่ยนไปแล้วอ่ะ
-
พรีสต์แบ๋วแบบใสซื่อมาก
แต่ฮักใจร้ายอ่า
แต่ก็ทำให้พรีสต์เปลี่ยนไป แต่ก็น่ารัก อิอิ
o13 :mc4: :L1: :pig4:
-
พรีสต์... แบ๊วได้ใจมาก ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
-
นึกว่าเป็นผู้หญิงซะอีก :laugh:
-
โถ หมวยของเรา แบ๊วได้ใจเจ้จริง ๆ
ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าทำไมโซโล่
ถึงได้หลงรักตั้งแต่แรกเจอ
-
โถๆๆ น้องพรีสต์ช่างน่าสงสารยิ่งนัก ฮ่าๆๆๆ
-
พะ....พรีส ........ ทำไมมัน....เอ่อ....(เว้นไว้ให้เติม)
ฮักแม่งเท่ตลอดศกอ้ะ! :-[
ถึงจะแมนแค่ไหน แต่ฮักก็โดนเสียบอยู่ดี กร๊ากกกกกก~!!! :laugh:
-
คิดถึงพลีส โซโล่มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แบ๊วแต่เด็ก แต่ก็ดีนะไม่งั้นอาจจะไม่รอดมือฮักได้
เลยโดนโซโล่สอยไปซะ :really2:
อยากให้มีรวมเล่มจัง ทั้ง 2 คู่เลย ชอบมากกกก :z2:
-
พรี:สต์จะแมนยังต้องรอดูต่อไป ตอนนี้น่ารักทั้งฮักและพรีสต์เลย รักคนแต่งค่า :กอด1: :11zz:: :z1:
-
555+ แบ๊วมากจริงๆแหละ :pigha2:
แต่ก็น่ารักดีนะ :man1:
-
น่าเห็นใจหนูพรีตจริง ๆเลย
-
:laugh: น้องพลีสต์ โอยยยยยย ฮาาาาาาาา
แต่ฮักนี่คงพูดไปแบบไม่คิดอะไร
แต่หนูพลีสต์กลับคิดจริงจังซะงั้น :m20:
-
ฮักนอนกอดตุ๊กตาหมีไม่ทำให้โฮกเท่าเดินลากเทดดี้แบร์ออกไปด้วย
-
o13
-
อยากอ่านคู่วิน-ฮักอ่ะ เฮ้อ อยากรู้ๆๆๆ o13
(ไม่รู้ทำไมเราอยากให้ท่านเทพเป็นเมะแทนเคะว่ะ ) o13
-
นู๋พรีสต์...แบ๊วได้น่ารักมากเลยลูก :laugh:
-
อยากให้พรีสต์ตอนนี้แบ๊วเหมือนตอนเด็กๆจังเนอะ อิอิ
-
แบ๊วน่ารักมากนะตอนเด็กๆอ่ะ
เพิ่งมาแมนเปลี่ยนตัวเองตอนม.ปลายสินะ
:กอด1:
-
นี่สินะ...ที่มา :z6:
-
แบ๊วดีจัง
-
น้องหมวยน่ารักมาก ๆ
-
ขอบคุณคร้าฟผม
-
“พรีสต์!”
“เสียงดังหนวกหูวะไอ้เตี้ย!”ผมพยายามทำหน้าบึ้งสุดขีดหันไปตอบรับไอ้เตี้ยสตางค์
“พวกนั้นมาแล้วนะ! จะทำไงดี!?”ไอ้สตางค์วิ่งหน้าตื่นมาหาผมแล้วชี้ไปด้านหลังที่มีเจ้านักเลงหัวเกรียนทำหน้ากระหายเลือดเดินเข้ามา ชิ! ขนาดแค่มานั่งพักเที่ยงก็ไม่วายจะมาเจอไอ้พวกเลือดร้อนนี่เข้าอีก ไม่รู้จักเข็ดเลยนะพวกมึงน่ะ ผมขมวดคิ้วเข้าหากันพยายามทำหน้าเกรียนที่ฝึกซ้อมหน้ากระจกอยู่บ่อยครั้ง เกรียนเป็นนักเลงพอหรือเปล่าวะ?
“พวกมึงเนี่ยไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตากันจริงๆ วะ!”
“เหอะ ไอ้หน้าอ่อนเอ๊ย ตอนนั้นกูแค่เผลอเท่านั้นแหละวะ แน่จริงมึงมาสู้กับกูตอนนี้เอาไหม?”
“อย่ามัวแต่อ้าปากเหม็นๆ อยู่เลยวะพวก เข้ามา!”ผมหัวเราะเยาะอีกฝ่ายหลับตาส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เมื่อกี้นี้เท่เปล่าวะ พยายามเลียนแบบพระเอกซีรี่ย์เกาหลีเชียวนะ! ผมตบโต๊ะเสียงดังแล้วผุดลุกขึ้นอย่างไม่กลัว แม่งเอ๊ย! เจ็บมือชิบหายเลยวะ ไม่น่าตบโต๊ะเอาเท่เลยกู!
“มึงอย่าอยู่เลย สัด!”
“มึงต่างหาก อย่าอยู่เลย!!”
ผัวะ!!
ผมกับเจ้าบ้านั้นชกต่อยกันไม่นาน ผลที่ได้ก็คือผมกำลังนั่งบนร่างอันยับเยินของไอ้หัวเกรียนโดยมีไอ้สตางค์เต้นเย้วๆ อยู่ข้างๆ เฮอะ! ทำไมพวกนี้ถึงได้อ่อนจนน่าเบื่อขนาดนี้กันนะ ผมลุกขึ้นแล้วเตะไอ้บ้าที่บังอาจมาแหยมอำนาจของผม จากนั้นก็เดินออกไปด้วยท่าทางนักเลงเต็มพิกัด พอดีกับเสียงเตือนจบการพักเที่ยงดังขึ้น
“สุดยอดเลยวะพรีสต์! ตั้งแต่มอสี่มามึงยังไม่เคยแพ้ใครเลย สุดยอด!”
“มีแต่พวกอ่อนๆ จนน่าเบื่อวะ ชิ!”ผมพึมพำอย่างไม่พอใจ พวกเรากำลังเดินขึ้นอาคารเรียน นักเรียนแต่ละคนต่างก็รีบหลีกทางให้กับผม ไอ้สตางค์มันก็เดินยึดอกภูมิใจเชียว ผมเดินเข้ามาในห้องเรียนแล้วเดินไปนั่งอยู่หลังห้องโต๊ะประจำ พวกนักเลงในการ์ตูนที่ผมศึกษามามักจะเลือกทำเลหลังห้องเพราะฉะนั้นผมก็เลยเลือกหลังห้องเป็นจุดปักหลัก
“พรีสต์จ๊ะ เย็นนี้ว่างหรือเปล่า?”หลังจากที่ผมนั่งลงนั้นก็มีสาวสวยเดินเข้ามาพร้อมกับถลามากอดแขนของผมไว้ เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงน่ารัก ผมมองผู้ชายในห้องแล้วยิ้มเยาะพวกมัน เป็นไงล่ะสู! นี่ดาวโรงเรียนเลยนะ อิจฉากูอ่ะดิ!! ถึงหน้าตากูจะด้อยไปสักหน่อยแต่เรื่องลีลาน่ะมั่นใจเต็มร้อยเฟ้ย
“เย็นนี้ไม่ว่าง ไว้พรุ่งนี้ล่ะกันนะเต้ย”
“อ๊า ก็ได้~! อย่าลืมนะพรุ่งนี้นัดกับเค้าแล้วนะ”
“คร้าบ ไม่ลืมหรอกน่า”ผมเงยหน้าส่งยิ้มให้กับสาวสวยที่เพิ่งไปมีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวมาไม่นานนี่เอง เต้ยยิ้มกว้างแล้วเข้ามาหอมแก้มของผมอย่างรวดเร็วก่อนจะโบกมือเดินออกไปจากห้องเรียน ผมยิ้มบนใบหน้าแล้วโบกมือตอบกลับไปเล็กน้อย
“ให้ตายสิ! นี่มึงเป็นเดอะสตาร์คว้าดาวโรงเรียนตั้งแต่เมื่อไรวะ ทำไมกูไม่รู้เรื่องเลย”ไอ้สตางค์มองตามสาวสวยดีกรีดาวโรงเรียนไปลับตาแล้วหันมาถามผมด้วยความประหลาดใจ ผมที่ปั้นหน้ายิ้มก็แสยะเขี้ยวออกมาทันที
“กูจะไปจีบใครต้องขออนุญาตมึงด้วยหรือไงวะ?”
“น้อยๆ หน่อยเถอะไอ้บ้าพรีสต์ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วมึงยังควงยัยหมายัยแมวที่ไหนก็ไม่รู้นี่น่า มึงเปลี่ยนคู่ได้เร็วกว่าพวกหมาหรือแมวซะอีก”
“กูจะคิดว่ามึงชมอยู่ล่ะกัน”
“กูด่า”ไอ้เตี้ยเน้นเสียงอย่างหนักแน่น ผมก็เหลือบไปมองมันด้วยสายตา ไอ้บ้านั้นก็ทำสะดิ้งงอนไปอย่างไม่เกรงกลัว ไอ้นี่นิเดี๋ยวปั๊ดเตะก้านคอเตี้ยๆ นั้นสักดอกหรอก ผมส่ายหน้ากับท่าทางจริตของไอ้สตางค์แล้วหยิบมือถือขึ้นมากดส่งข้อความไปหาคนที่เป็นต้นเหตุให้ผมต้องปัดนัดกับสาวออกไป ต่อให้สักสิบเต้ยก็ไม่สู้สุดที่รักหนึ่งเดียวของผมหรอก!! อ๊าง~ พูดแล้วก็เขินจังเลย!!
“เฮ้ยๆ หยุดทำบรรยากาศน่าขนลุกได้แล้วไอ้พรีสต์ ครูมาแล้วโว้ย!”ไอ้เตี้ยที่นั่งโต๊ะข้างๆ กระซิบเตือนผม ผมกดส่งข้อความไปอย่างไม่สนใจคำเตือนของไอ้สตางค์ ถึงครูสอนมามันก็ไม่ได้เข้าสมองของผมหรอกน่า ผมรอให้สุดที่รักติวให้ก็ได้ไม่ง้อครูหรอก! เมื่อส่งแล้วก็นั่งรอข้อความตอบกลับอย่างตื่นเต้น ใจมันเต้นตุ้บๆ เสียงดังเลยอ่ะ นี่ขนาดส่งข้อความน่ะเนี่ย
ทุกคนอาจจะสงสัยว่าที่รักของผมเป็นใครอยู่ใช่ไหมครับ? เฮ้อ สุดที่รักของผมน่ะนะทั้งหล่อ ทั้งเท่ เยือกเย็น เก่งไปทุกอย่าง คนอะไร้เพอร์เฟ็กท์ได้อีกอ่ะ พรีสต์ปลื้ม! เพื่อเขาแล้วผมทำได้ทุกอย่างขนาดทำตัวเป็นนักเลงผมยังทำได้ ไม่ว่าอะไรผมก็ทำได้ทั้งนั้น! ผู้โชคดีคนนั้นก็คือ...ฮักนั้นเอง!!
ทั้งๆ ที่ฮักก็เรียนอยู่โรงเรียนชายล้วนข้างๆ นี่แต่ผมก็ไม่ค่อยได้เจอเขาเลย อะ ไม่ต้องสงสัยกันหรอกว่าทำไมผมถึงมาเรียนโรงเรียนสหฯ ไม่เข้าเรียนโรงเรียนชายล้วนที่เดียวกับฮัก ให้ตายสิ! ข้อสอบโรงเรียนบ้านั้นยากเกินไปแล้ว โธ่เอ๊ย!! ทั้งๆ ที่คิดไว้ว่าจะได้เรียนที่เดียวกันกับฮัก อุตส่าห์เฝ้าใฝ่ฝันสุดท้ายก็ต้องน้ำตาตกเพราะโรงเรียนบ้านั้นมีระบบคัดนักเรียนด้วยการสอบเข้าแบบมหาโหด แถมยังรับจำนวนจำกัดอีก เชอะ! ไอ้ครั้งจะเอาเงินยัดเข้าไปเดี๋ยวฮักจะมองผมเป็นคนไม่ดีชอบใช้เงินฟาดหัวคน ผมก็เลยจำใจเข้าเรียนโรงเรียนสหฯ ข้างๆ อยู่ใกล้ก็ยังดีครับ!
ตั้งแต่เข้ามอปลายมาจนกระทั่งขึ้นมอหกเนี่ย ผมรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองมีรสชาติมากขึ้นไม่น่าเบื่อจำเจแบบที่ผ่านๆ มา ฮักแนะนำแต่สิ่งดีๆ ให้กับผมอยู่แล้วล่ะครับ หึๆ ผมน่ะเชื่อฮักทั้งตัวทั้งใจเลย!! ฮักบอกว่าซ้ายผมก็ต้องซ้าย ฮักบอกว่าขวาผมก็ขวาด้วยความเต็มใจ อ่า! คิดถึงฮักที่สุดเลย ไม่ได้เจอกันนานเป็นอาทิตย์แบบนี้ไม่ใช่ว่ามีสาวตามจีบแฟน(ข้างเดียว)ของผมหรอกนะ! โอ๊ะ ฮักเรียนชายล้วนนี่...บัดซบ!!! ไม่ใช่ว่าโดนไอ้หน้าปลาจรวดที่ไหนคาบไปแล้วหรอกนะ ม่ายยย!!
เมื่อไรจะส่งข้อความตอบกลับมาเนี่ย อะ จะว่าไปแล้วตอนนี้มันก็เวลาเรียนนี่น่า ฮักไม่มีนโยบายตอบกลับตอนเข้าเรียน อ๊ากกก! ผมลืมไปเลย นี่เพราะไอ้พวกเหี้ยในตอนเที่ยงมากวนเวลาพักของผมแท้ๆ สาดเอ๊ย! พรุ่งนี้ต้องไปตามกระทืบมันแก้แค้นให้ได้ คอยดูสิ! ผมทำหน้าซีเรียสบรรยากาศรอบตัวอึมครึมเปิดดูมือถือของตัวเองอีกครั้ง ฮักคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ฮักน่ะเก่งจะตาย คนที่ทำให้เจ้าเด็กปวกเปียกที่เหยียบหนอนยังร้องกรี๊ดอย่างผมกลายเป็นชายชาตรี(?)ได้ขนาดนี้จะพลาดท่าเสียทีให้กับคนอื่นง่ายๆ งั้นเหรอ? ถึงจะเก่งยังไงผมก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีแหละ เฮ้อ
ครืดๆ มือถือในมือของผมสั่นและมีข้อความเข้า ผมก็รีบกดเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว หรือว่าฮักจะส่งข้อความตอบกลับมาหาผม ไม่จริงน่า ฮักไม่เคยตอบตอนมีเรียนนี่น่า หรือว่าเป็นข้อความดาวน์โหลดริงโทนฟะ? ผมเปิดดูแล้วเลิกคิ้ว ข้อความส่งมาจากฮักจริงๆ ด้วย อ่า ผมตั้งใจอ่านข้อความในมือถือ แปลกจังที่ฮักพิมพ์ข้อความยาวขนาดนี้ให้กับผม เมื่อก่อนฮักจะตอบมาสั้นๆ ไม่เคยยาวเกินห้าคำหรอกครับ แต่มันยาวเหยียดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ฮักไม่ใช่คนที่ใช้มือถือไม่เป็นเหรอเนี่ย ที่ผ่านมาผมคิดว่าที่ฮักไม่ค่อยพกมือถือก็เพราะเขาเล่นมันไม่เป็นซะอีก
...ตอนนี้กูเรียนอยู่ เลิกเรียนแล้วมาเจอกันที่หลังโรงเรียนมึงล่ะกัน มาคนเดียวล่ะ กูไม่อยากจะยุ่งยาก...
ผมกับฮักเปลี่ยนสรรพนามเรียกกันแบบแมนๆ ขึ้นแล้วล่ะครับ ผมเป็นคนที่เรียกร้องให้เปลี่ยนเองแหละเพราะพี่เซนต์บอกว่าผู้ชายที่สนิทสนมกันเขาจะเรียกกันว่ามึงๆ กูๆ ตอนแรกฮักก็มองผมแปลกๆ แต่ไม่นานเราก็ชินไปเองแล้วก็สนิทกันมากขึ้นด้วย ในตอนแรกผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเราใกล้ชิดแนบแน่นกันกว่าเดิมเมื่อเปลี่ยนสรรพนามมาเรียกมึงๆ กูๆ แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่าไอ้ความสนิทที่ว่าเนี่ยมันออกแนวเพื่อนมากกว่าคนรัก
เวลาว่างๆ ผมกับฮักก็จะไปเล่นด้วยกัน ไม่ใช่เล่นแบบเดิมอีกแล้วครับ แต่ออกจะเป็นแนวกีฬาซะมากกว่าทำให้ผมแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมมาก แถมเวลาเล่นกีฬาที่โรงเรียนพวกสาวๆ ก็มักจะมากรี๊ดผมหรือไม่ก็เพื่อนๆ ก็จะคาดหวังกับผมเอามากๆ เพราะผมค่อนข้างเล่นได้ดีเกือบทุกอย่าง นี่ก็เพราะผลพลอยได้ที่ผมติดสอยห้อยตามฮักและพี่เฮอร์มิตล่ะนะ
อย่างสองอาทิตย์ก่อนพี่เฮอร์มิตชวนฮักไปเล่นเคนโด้ด้วยกันซึ่งปกติผมก็ไปฝึกความแข็งแกร่งด้วยเคนโด้กับพี่เฮอร์มิตเป็นประจำอยู่แล้ว ผมนึกว่าฮักจะเก่งมากซะอีกแต่ปรากฏว่าผมกลับชนะฮักได้สบายๆ เมื่อฮักแข่งแพ้ผมเขาก็ไม่พูดไม่จากับใครเลยเอาแต่ให้พี่เฮอร์มิตสอนจนกระทั่งก่อนจะกลับฮักก็ขอแข่งกับผมอีก สุดท้ายคนที่ชนะกลับกลายเป็นฮักที่ฝึกแค่สองชั่วโมงเท่านั้น ให้ตายสิ ไอ้นิสัยแบบนี้ของเขาทำให้ผมชอบเขามากขึ้น ฮักนี่แมนจริงๆ!
ผมนั่งเรียนแต่ใจจดจ่อต่อเสียงกรอดเลิกเรียน เมื่อไรจะเลิกเรียนสักทีวะ นั่งฟังครูสอนก็แล้วนั่งหลับก็แล้ว เวลาผ่านไปเหมือนนานเป็นชาติ และแล้วเสียงกรอดเลิกเรียนก็ดังขึ้นพร้อมกับครูบอกให้เลิกคลาสได้ เสียงนักเรียนทำความเคารพดังพร้อมๆ กับเสียงพูดคุยจ้อแจ้ของนักเรียน ผมเก็บข้าวของน้อยชิ้นบนโต๊ะใส่กระเป๋าถือแล้วลุกขึ้นรีบสาวเท้าเดินออกไป
“เฮ้ย พรีสต์! มึงจะรีบไปไหนวะ?”
“กูจะหา...เพื่อนน่ะ”
ไอ้สตางค์เรียกผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะเดินออกไปจากห้อง มันทำหน้าบูดเหมือนเดิม ผมถอนหายใจ ยังไงก็ให้มันไปด้วยไม่ได้ เหตุผลที่หนึ่งก็คือฮักบอกให้ผมไปคนเดียว เหตุผลที่สองก็คือผมไม่อยากให้ไอ้สตางค์เจอกับฮักน่ะสิ หึ! ถ้าได้เจอล่ะก็ไอ้สตางค์ต้องชอบฮักแน่ๆ ผมรีบโบกมือลาไอ้สตางค์มันอีกครั้ง
“เดี๋ยวสิวะ ทำไมมึงรีบร้อนนักเนี่ย”
“อะไรอีกวะ!? มึงอยากจะพูดอะไรก็รีบๆ พูดมา กูรีบไป!”ผมเริ่มไม่พอใจไอ้สตางค์ที่ลีลาท่ามาก มึงตั้งใจดึงกูไว้ใช่ไหม เสียเวลาน่า! รีบๆ พูดมาสักทีเถอะวะ ไอ้สตางค์มองผมเล็กน้อยแล้วพูดเสียงห้วนเหมือนไม่พอใจตอบกลับ
“มึงจะลงเรียนพิเศษไหม นี่ก็คือเทอมสองแล้ว อีกเดี๋ยวได้เวลาแอดเข้ามหาลัยแล้วน่ะโว้ย หรือว่ามึงจะไม่เรียนต่อวะ สาด อุตส่าห์กูเป็นห่วงอนาคตอันมืดหม่นของมึงเลยน่ะเนี่ย! หัวมึงยิ่งทึบๆ อยู่ด้วย”
“สาดนี่ มึงด่ากูว่าโง่งั้นเหรอไอ้เตี้ย”
“กูบอกว่าหัวทึบเฉยๆ ยังไม่ได้ด่าว่าโง่เลยสักคำ”
“เออๆ มึงลงอะไรก็ลงให้กูด้วยล่ะกัน แค่นี้ใช่ไหม กูไปก่อนล่ะ!”
“เฮ้ย! ไอ้พรีสต์มึงจะไปหาเพื่อนที่ไหนวะ!?”
“เรื่องของกูโว้ย!”ผมรีบวิ่งออกมาจากห้อง ไอ้สตางค์ก็ไม่วายวิ่งตามมาแล้วตะโกนถามเสียงดัง ผมหันกลับไปมองมันแล้วยกนิ้วกลางให้ก่อนจะแลบลิ้นให้กับมันอย่างกวนบาทาอีกดอก เรื่องอะไรกูจะบอกมึงให้โง่วะ! ผมวิ่งออกไปด้วยด้วยความร่าเริงสุดขีด อีกนิดเดียวก็จะได้เจอฮักแล้ว!!
“เฮ้ย พรีสต์ ตอนเย็นเล่นบาสเปล่าวะ?”
“โทษที กูไม่ว่างวะ!”
“เออ งั้นไว้คราวหน้านะมึง”
ระหว่างที่ผมกำลังวิ่งลงบันไดไปก็เจอเข้ากับก๊วนเพื่อนเล่นบาสด้วยกัน พวกมันเป็นหัวโจกที่อยู่คนละห้องกับผมครับ หลังจากพวกเรามีเรื่องต่อยตีกันตอนมอสี่ก็เกิดเป็นมิตรภาพระหว่างลูกผู้ชายขึ้นมา ไอ้ผมก็นึกว่าเรื่องแบบนี้มันจะมีอยู่แค่ในหนังซะอีก ผมดีใจนะที่ชีวิตเปลี่ยนไปขนาดนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็อย่าหวังว่าผมจะเล่นอะไรที่ต้องเสียเหงื่อแบบบาส พอมาได้เล่นกันหลายๆ คนก็รู้สึกสนุกมากเลยล่ะครับ เรื่องนี้ต้องขอบคุณฮักจริงๆ!
“ไอ้พรีสต์! คราวหน้ากูไม่แพ้มึงแน่!”ไอ้คนที่เดินกะเผลกมาพร้อมกับเพื่อนๆ พวกมันหลายคน มันชี้หน้าผม หน้าบูดหน้าบึ้ง อ้อ ไอ้หมอนี่คือคนที่ผมสู้ด้วยเมื่อตอนกลางวันนี่น่า ผมยักไหล่ไม่มายด์ มึงจะมากี่ครั้งก็เหมือนเดิมนั้นแหละ
“ฮ่าๆๆๆ ที่มึงมีสภาพยับเยิบแบบนี้เพราะไปท้าสู้ไอ้พรีสต์เหรอวะ ไม่เคยเข็ดเลยนะมึง!”
“หุบปากไปเลยไอ้สัดนี่!”
“พรีสต์ แผ่นเกมที่กูยืมมาน่ะอาทิตย์หน้าค่อยคืนให้นะ”
“ไม่ต้องรีบก็ได้วะ ช่วงนี้กูก็ไม่ค่อยมีเวลาเล่มเกมเท่าไร”
“อะไรวะ เอาเวลาไปม่อสาวเหรอมึง หึๆ ได้ข่าวว่าจีบยัยเต้ยติดนี่หว่า ร้ายเหมือนเดิมเลยนะ!”
“ว่าแต่แอ้มไปหรือยังวะ เด็ดอ่ะเปล่า?”
“ก็งั้นๆ แหละวะ”
“โห! ไอ้นี่มันไวไฟเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆ”
“ไว้ค่อยคุยกันใหม่ ตอนนี้กูรีบไป”
“อะไรวะ นัดสาวเหรอ?”
“ทำนองนั้น ไปก่อนนะโว้ย”ผมพูดคุยกับคนรู้จักด้วยมิตรภาพกำปั้นลูกผู้ชายอีกกลุ่ม ส่วนมากจะคุยเรื่องเกม เรื่องผู้หญิงอะไรทำนองนี้น่ะครับ ผมโบกมือให้กับพวกมันแล้วรีบวิ่งลงอาคารมาแล้วมุ่งหน้าไปที่สวนหลังโรงเรียน
ข้างหลังโรงเรียนของผมมันจะเป็นโรงเก็บของที่ไม่ค่อยมีใครมา บรรยากาศเงียบเชียบเชียว เด็กนักเรียนไม่กล้ามาที่นี้กันหรอกครับเพราะรู้ดีว่าที่นี้มันเป็นที่สุมหัวของพวกอันตราย จะว่าไปแล้วฮักทำไมถึงได้นัดผมมาที่นี้ได้นะ แปลกจัง ปกติฮักจะนัดไปเจอกันที่บ้านมากกว่านี่น่า ผมเดินมายืนอยู่หน้าโรงเก็บของด้วยความสงสัย รอบข้างไม่มีผู้คน แถมตรงนี้ก็ไกลจากตัวโรงเรียนของผมอยู่เหมือนกัน
“ฮัก! ฮักมาหรือยัง?”ผมเรียกหาฮักก็ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมาเลย ผมยืนผิงกำแพงโรงเก็บของยืนรอฮัก ฮักยังมาไม่ถึงล่ะมั้งสงสัยผมจะมาเร็วเกินไป
ระหว่างที่รอผมก็หยิบมือถือขึ้นมาดู เปิดข้อความที่ฮักส่งมานัด ตั้งแต่เมื่อวานแล้วดูเหมือนฮักจะส่งข้อความมาหาผมแถมยังมีแต่ข้อความยาวๆ ไม่เหมือนปกติที่มักจะตอบสั้นๆ แถมผมเสียอีกที่เป็นฝ่ายเริ่มนัดเจอกัน อืม นี่มัน...แปลกเกินไปหรือเปล่านะ? ผมรู้สึกทะแม่งๆ ยังไงไม่รู้สิครับ คนอย่างฮักจะเป็นคนนัดผมมาเจอในที่แบบนี้งั้นเหรอ? ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งผมได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้าหา อะ ฮักมาแล้วเหรอ!? ผมเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มกว้างไปให้แต่คนที่เดินมานั้นกลับไม่ใช่ฮักอย่างที่ผมคิด กลับเป็นเจ้าแว่นที่มักจะทำตัวติดฮักหนึบจนน่าหมั่นไส้ คอยขัดแข็งขัดขาผมตลอดเลย ชิ! เห็นหน้ามันแล้วของขึ้นวะ อยากจะฟาดปากมันชิบ
“อะไรวะ ทำไมมึงมาเสนอหน้าที่นี้ได้ แล้วฮักล่ะ?”
“ฮักน่ะเหรอ? ก็คงจะอยู่ที่ห้องสมุดล่ะมั้ง?”ไอ้แว่นนี่มันชื่อว่ามิวสิกครับ มันเดินมาหยุดตรงหน้าของผมแล้วทำหน้ากวนทีนตอบกลับมา ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ฮักอยู่ห้องสมุด? ทำไมฮักยังไม่มาหาผมอีก หรือว่าติดงาน?
“แล้วมึงมาทำไม?”
“ก็กูต้องมาตามที่นัดมึงไว้ไง”ไอ้มิวสิกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดี นัดผมไว้? ให้ตายเถอะ! อย่างผมน่ะนะจะนัดมัน ทุเรศ แม้แต่หน้ามันผมยังไม่อยากจะใช้สายตามองเลย!
“หะ? เพ้อเจ้อหรือไงวะ มึงนัดกูตอนไหนไม่ทราบ มึงมันโคตรเกะกะเลยวะรีบไสตูดกลับไปทางเดิมที่มึงเดินมาเหอะ ไอ้ลิงหน้าวอก”ผมก้มหน้ามองเวลาบนหน้าจอมือถือแล้วโบกมือไล่ไอ้มิวสิกไปอย่างไม่ไยดี
“มึงนี่ปากเก่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”
“พูดมากเหม็นขี้ปากวะ ไสหัวมึงไปดีๆ เถอะกูไม่อยากมีเรื่องตอนรอฮัก”
“มึงรอไปจนตายฮักก็ไม่มาหรอก ไอ้โง่!”
“หมายความว่าไง?”ผมพับมือถือของตัวเองไว้แล้วเงยหน้าจ้องไอ้มิวสิก ผมจ้องมันเขม็ง ไอ้มิวสิกดันแว่นแล้วหัวเราะในลำคอ กวนตีนจริงวะ ท่ามันจะมากเกินพอดีแล้วนะมึง ผมเริ่มร้อนใจ ถ้าฮักไม่ใช่คนนัดแล้วจะเป็นใครไปได้ ก็ฮักเป็นคนส่งข้อความมาให้ผมเองนี่น่า
“ก้อหมายความว่ามึงโดนหลอกไงล่ะไอ้พรีสต์ กูเป็นคนนัดมึงมาเองแหละ ด้วยมือถือของฮักไงล่ะ”ไอ้มิวสิกมันล้วงมือถือขึ้นมาแกว่งๆ ตรงหน้าของผม มือถือเครื่องนี้เป็นของฮักจริงๆ ด้วย! ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจแล้วแย่งมือถือของฮักมาจากมือไอ้มิวสิก
“มึงเอามือถือของฮักมาได้ยังไง!!?”
“หึๆ กูเอามาตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ ก็ฮักน่ะไม่ค่อยสนใจมือถือของตัวเองนี่น่า ป่านนี้คงไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามือถือของตัวเองหายมาอยู่กับกู ฮักก็มีมุมที่น่ารักแบบนี้เหมือนกันเนอะ หึๆ”
“ไอ้ชั่วเอ๊ย มึงต้องการอะไรวะ!?”ผมตะโกนอย่างโมโหกำมือถือของฮักไว้แน่น ไอ้บ้านี่มันบังอาจแอบอ้างเป็นฮักงั้นเหรอ!? เจ้าบ้าเอ๊ย!! มึงมันไม่สมควรจะเป็นเพื่อนของฮัก ไม่สมควรที่จะอยู่ข้างฮักแล้ว!!
“ก็ไม่มีอะไร กูอยากให้มึงเจ็บแบบกูบ้าง! กูต่างหากที่อยู่ข้างฮักตลอด! แล้วทำไมถึงมีแต่มึงเท่านั้นที่ได้รับความสนใจจากฮัก! อีกสองวันเป็นวันเกิดมึงเขาก็เตรียมของขวัญให้แล้วกูล่ะ!? กูก็เกิดวันนั้นเหมือนกัน!! มึงกับกูมันต่างกันตรงไหน!!?”ไอ้มิวสิกตะคอกผมจนเสียงแหบแห้ง ใบหน้าของมันบิดเบี้ยวไปด้วยอารมณ์ที่รุนแรง ผมยืนนิ่งเม้มริมฝีปากแน่น ไอ้บ้าเอ๊ย มึงกับกูต้องต่างกันอยู่แล้ว กูรู้จักฮักนานกว่ามึงเยอะ แล้วมึงที่เพิ่งโผล่หัวมาแค่สองสามปีจะมาเรียกร้องอะไรวะ!
“ถ้าไม่มีมึงล่ะก็...ฮักก็คงจะ...”
“ว่าไงนะ ความคิดของมึงนี่โง่ดักดานจริงๆ วะ!! ถ้าไม่มีกูแล้วไงมึงคิดว่าฮักจะชอบมึงงั้นสิ ถุย!! ช่างเป็นความคิดที่น่าขำสิ้นดีวะ!”ผมแทบจะหัวเราะเยาะไอ้บ้านี่ มันคิดว่าฮักเป็นคนยังไงกัน โธ่เอ๊ย ยอมรับกันแบบแมนๆ ก็ได้ แม้แต่ผมฮักก็ไม่ได้ชอบแบบนั้นเลย เขาก็แค่เอ็นดูผมเหมือนน้อง ห่วงผมเหมือนเพื่อนนั้นแหละ!!
“หุบปาก!”
“มึงเคยพยายามทำให้ไอ้คนซื่อบื้ออย่างฮักเข้าใจหรือเปล่า!? มึงเคยพูดขอฮักหรือเปล่า!? คนอย่างไอ้บ้านั้นน่ะถ้าไม่พูดใส่หน้ามันตรงๆ มันก็ไม่รู้หรอกโว้ย!!”
แอ๊กกก!! เค้าขอโทษที่ด่าฮักนะ ไม่ได้ตั้งใจแต่อารมณ์มันพาไป!
“ใครจะไปหน้าด้านแบบมึง!”
“ถ้าจะคบกับไอ้บ้าฮักมันต้องหน้าด้านโว้ย!”
“หยุดมาสั่งกูได้แล้ว วันนี้มึงต้องเจ็บตัว!”
“เหอะ! อย่างมึงจะมาทำอะไรกูได้ เข้ามาสิวะ!”ผมยิ้มเยาะไอ้มิวสิก อย่างมันจะมาสู้อะไรผมได้วะ ถึงตัวจะเท่าๆ กันแต่ท่าทางไอ้หนอนหนังสือแบบมันจะไม่เคยแม้จะออกกำลังกายแน่ ผมยื่นมือไปกระชากคอเสื้อของไอ้มิวสิกไว้ มึงต่างหากที่ต้องเจ็บตัวไอ้เวร! กูหมั่นไส้มึงมานานแล้วคราวนี้แหละกูจะยำมึงให้หน่ำใจไปเลย!
“หึ คิดว่ากูจะลงมือด้วยตัวเองเหรอ เสียใจวะ”ไอ้มิวสิกมันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นต่อแล้วผมก็เห็นรอบๆ ตัวมีคนโผล่มายืนล้อมรอบ ผมกวาดสายตาประเมินอย่างรวดเร็ว มือของผมเย็นเฉียบไปหมด พวกนักเลงที่ผมเคยมีเรื่องตั้งแต่มอสี่ยันมอหกมันมารวมตัวกันที่นี้ แถมยังพกไม้ พกแท่งเหล็กมาด้วย! ผมกัดฟันกรอดอย่างโมโห
“ไอ้สัดเอ๊ย!!”ผมชกหน้าไอ้มิวสิกไปอย่างเต็มแรงจนมันล้มลงไปกองกับพื้น แว่นกระเด็นออกจากหน้า ผมไม่มีเวลาไปสนใจไอ้มิวสิกอีกแล้วเพราะตอนนี้รอบตัวของผมมีศัตรูเก่ายืนแสยะยิ้มรออยู่ พวกมึงเล่นสกปรกนี่หว่า ทำไมต้องใช้อุปกรณ์ทุ่นแรงด้วยนะ เวรเอ๊ย!! ผมเครียดจนเหงื่อไหลตกขมับแต่ก็ยังคงยิ้มทำใจเย็นสู้พวกมัน
“ไม่ได้เจอกันนานเลยวะพรีสต์ มึงก็ยังหน้าตุ๊ดเหมือนเดิม”
“เอ่อ แล้วมึงก็กลัวคนหน้าตุ๊ดแบบกูนี่แหละ!”
“มึงก็ปากเก่งได้แค่ตอนนี้แหละไอ้พรีสต์ เฮ้ย! ลุยเลยพวก!!”
แม่งเอ๊ย ตายเป็นตายวะ!!
TBC.
มาถึงไคลแมกซ์ของอดีตแล้ว พรีสต์จะเป็นยังไงต่อไป
ก็ต้องคอยตอนต่อไปล่ะนะ~ แน่นอนว่าพรีสต์ไม่ตาย = =
ปล. อุตส่าห์อัพวันที่ 5/5/55 แต่ดันเป็นตอนซีเรียสซะงั้น
-
จิ้มมมม :z13:
----------------
ศึกชิงนาย....เบาๆ 555
เครียดแบบ....แอบฮาเบาๆ พรีสแมนมว้ากกกก :laugh:
ฮักนี่~ ฟีโรโมนพลุ่งพล่านนนนนน แฟนคลับเพียบบบบบ จริงๆ
อยากรู้ๆ มิวสิคทำไม อะไร ที่ไหน อย่างไร :z2:
-
พรีสต์แมนมาก555555
ขอโบกหัวมิวสิคที o18 o18
-
เพราะฮักเสน่ห์แรงเกินไปสินะคะเนี่ยยย เหอๆๆ
-
ค้างงง
-
ค้างวุ้ย
นิสัยพรีสต์นี่คนละขั้วกับตอนเด็กๆเลยแฮะ
แล้วตกลงมิวสิคชอบใครกันแน่เนี่ย เหมือนชอบฮัก แต่ทำไมตอนเรียนมหาลัยฮักพูดเหมือนมิวสิคจะชอบพรีสต์
งื๊ดดดด รีบอัพน้าค้าาาา
-
คิดถึงพลีสๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาต่อเร็วๆๆๆๆๆนะคร๊าาาาาาาาาาาาาาาาา
-
:z3: :z3:
-
แมนเวอร์
-
พรีสต์ o13
-
ถ้าเดาจากที่เคยคุย ฮักต้องตามมานิ แต่ไม่แน่ใจว่าทำไม
-
555
พรีสต์เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลัง...เอ่อ 555
เป็นกำลังใจให้พี่ปอยนะคะ สู้ๆ
-
:z3: :z3: :z3: :z3:ค้างมากค่ะ นี่เปนสาเหตุที่ทำให้พรีสต์สัญญาว่าจะไม่มีเรื่องอีกใช่ไหมค่ะ เกิดอะไรขึ้น
ขอบคุณพี่ปอยค่ะ :pig4:
-
ฮักจะมาช่วยรึป่าว
รู้สึกว่ามีตอนนึงเข้าโรงพยาบาลนี่ ตอนนี้รึป่าวหนอ
พรีสต์สู้ๆละกัน :laugh:
:L2: :L2:
-
ลุ้น ๆ
จะเป็นยังงัยต่อไป
ถ้าจำไม่ผิดเหมือนฮักจะเคยบอกพรีสต์ว่า
มิวสิคเป็นคนช่วย ตอนที่มีเรื่องนะ
รึว่า มิวสิค สร้างสถานการณ์ขึ้นมา
เพื่อให้ฮักหันมาสนใจตัวเอง
:really2:
-
เดี๋ยวฮักคงมาช่วยช่ายมะ หุหุ
-
คำพูดของฮอยฮัก เปลี่ยนอิหนูแบ๊ว เต็มๆเลยนะเนี่ย! 5555
พรีสต์แกก้ยังละเมอว่าฮักคือผัวยังไม่เลิก ฮิๆ
-
ค้างง่ะ
-
ฮักเสน่ห์แรงเกินห้ามใจจริงๆ
น้องพรีสต์บู๊แหลก
-
น้องพริตตี้ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยยยยยยย
:z3: :z3:
-
ค้างงงงงงงงงง
-
ง่ะ อยากรู้ๆ ตอนต่อไปมากๆ
-
พรีตส์ สู้ตายยยยยยยยยยย
-
ตายเป็ยตายแน่มึง 555+
-
สงสัยว่าเทพฮักน่าจะมาช่วยทัน ไม่งั้นพรีสต์อ่วมแน่
-
มันคืออดีตสินะ ถึงว่า ทำไมดูแมนๆ :m20:
-
มิวสิคมันก็ทำเกินไปสมควรที่พรีสจะเกลียดเอา
-
เดี๋ยวฮักก็ต้องมาช่วยชัวร์
-
บรรยากาศโหดสุดๆ ถึงจะรู้ว่าพรีสต์ไม่ตายก็เหอะ
ว่าแตฮักนี่เย็นชาจริงๆ ไม่่สนใจโลกหรืออะไรเลย
เอาล่ะ มาเอาใจช่วยพรีสต์ดีกว่า พรีสต์สู้ๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อยากบอกว่าค้างงงงงงจ้าาาา
กำลังอินเลย ฮ่า ๆ
-
:angry2: ฆ่ามานนนนนนนนนนนนนนน
-
พุ่งชนนน
ฟัด โร ด้าาาาา :z6: :z6: :z6: :z6:
-
พรีสต์ จาเป็นรัยมั้ยอะนั่น เยอะเกิน
-
ฮักเสน่ห์แรงจริง ๆ o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน :a5:
ขอพูดคำนึงนะคนแต่ง :-[
ถูกใจมากๆว่ะ o13
ชอบเรื่องแนวนี้จัง :impress2:
ปล. พรีสต์มันจะตายอ่ะเป่า โดนรุมอ่ะ :z3:
-
ตอนที่ 37
เยอะชิบ!
หลบยังไงก็หลบไม่พ้นพวกมันซะที ตีมันก็แล้วถีบมันก็แล้วพวกมันก็เหมือนเป็นซอมบี้ที่ลุกขึ้นมาได้ตลอด ตอนนี้ผมเสียเปรียบเอามากๆ เลยล่ะ อ๊ากกก! ก็พวกมันใช้แท่งเหล็กกะไม้เป็นของทุ่นแรงนี่หว่า ส่วนผมไม่มีอะไรเลย ชิบหายแล้วกู! ผมซัดหมัดใส่หน้าพวกมันไปเต็มแรง ไม่ใช่แค่อาวุธที่พวกมันได้เปรียบแม้กระทั่งจำนวนคนพวกมันก็ได้เปรียบผมโคตรๆ ผมเห็นไอ้แว่นมิวสิกทะเลาะอะไรบางอย่างกับหัวโจกที่พาพวกมาเล่นงานผม
“มึงมองไปทางไหนวะไอ้เหี้ยพรีสต์!?”
“ก็หน้ามึงมันไม่น่ามองนี่หว่า สัดเอ๊ย”
“เฮ้ย! จับมันไว้!!”
ให้พวกมึงจับกูก็เดี้ยงสิ เรื่องอะไรจะโง่ฟะ! ผมถีบไอ้คนที่เข้าขวางทางแล้วหยิบไม้ที่มันทำตกพื้นเหวี่ยงไปมาใส่พวกมันจับฟาดใส่หลังพวกมันเต็มแรงจนไม้หักคามือ อูย ไม้มันผุหรือว่าตัวมึงมันด้านกันแน่วะ ผมรีบเบี่ยงตัวหลบไม้ที่พวกมันเหวี่ยงใส่ผมแล้วถอยหลังไปชิดกำแพง อ่า นี่มันกำแพงโรงเรียนสินะ
“จะหนีไปถึงไหนฟะพรีสต์ จะช้าจะเร็วมึงก็เจ็บตัวอยู่ดี”
“มันก็ไม่แน่ซะทีเดียววะ”ผมเอ่ยอย่างใจเย็นมองพวกมันที่ดาหน้าเข้ามาเป็นแผง ผมวิ่งเข้าไปหาพวกมันก้มตัวลงแล้วอัดกำปั้นใส่ท้องไอ้คนตรงกลางจากนั้นก็ผลักมันไปใส่คนข้างๆ ผมผละจากมันยกเท้าเตะสูงใส่ก้านคอไอ้คนข้างๆ อย่างรวดเร็ว ผมกำลังเงื้อหมัดชกแต่ก็โดนไม้ฟาดเต็มหลัง ชิบ! แม่งเอ๊ย โคตรเจ็บเลยวะ!! น้ำตาผมแทบจะไหลอาบหน้า กัดฟันแล้วออกหมัดใส่หน้าไอ้บ้าที่บังอาจตีกู!
“ตีมันสิวะ! ยำมันเลย อย่ากลัว!”ไอ้หัวหน้าจ่าฝูงก็ตะโกนเร่งพวกลูกน้องเสียงดัง แม่ง ทีมันกลับยืนเต๊ะท่าเป็นหัวหน้าถือแท่งเหล็กชี้นิ้วสั่ง ถุย เหม็นขี้หน้าไอ้เวรนี่สุดๆ เลยล่ะครับ ผมโดนฟาดไปหลายทีจนรู้สึกเจ็บแปลบๆ ไปทั่วร่าง ปัดโธ่โว้ย! ผมเม้มปากแล้วรวบรวมสติแย่งไม้จากพวกมันแล้วโต้กลับไป
ไม่รู้ว่ามันนานเท่าไรแต่รู้แค่ว่าตอนนี้ตัวของผมอาบไปด้วยเลือดของตัวเอง หยา! น่ากลัวสุดๆ แน่เลยเรา เฮ้อ ทำไมผมโง่มาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยฟะ เหวี่ยงไม้ฟาดพวกมันจนหักแล้วบุกตะลุยแบบเอาตายกับพวกมันอยู่นาน จนตอนนี้ผมแทบจะไม่มีแรงเหวี่ยงหมัด ทำไมหมดแรงเร็วแบบนี้วะ!? แบบนี้มีหวังโดนรุมยับแน่
“เฮ้ย!! มันหมดแรงแล้ววะ จัดการมันเลย!”
“ชิบ!”พวกมันเข้ามารุมจับผมไว้แล้วใช้ไม้ฟาดเอาฟาดเอา รู้สึกมึนหัวไปหมดแล้วครับ สติเริ่มลางหายไปจากตัว อ่า เลือดแม่งไหลเข้าตากูอีกต่างหาก ให้ตายสิ เจ้าพวกนี้มันไม่ออมแรงกันเลยสักนิด โธ่โว้ย! ตอนกูตีมึงไม่ได้เอาถึงตายเหมือนมึงตอนนี้เลยนะโว้ย รู้แบบนี้กูอัดเละกว่านี้แน่!
“อึก...”พวกมันโยนผมลงกับพื้นแล้วใช้เท้ารุมยำกันมัน ไอ้พวกนี้ แม่งเอ๊ย ถ้ากูรอดไปน่ะมึง กูตามล่าพวกมึงแน่! ผมเจ็บจนแทบจะขยับตัวไม่ไหว อ่า ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะร้องไห้งอแงไปแล้วแต่ตอนนี้ผมไม่ร้องหรอก มันน่าอายจะตายไป แค่เรื่องตีกันมันไม่ได้เจ็บปวดขนาดที่ต้องหลั่งน้ำตาเลยนี่ ฮือ...แต่มันก็เจ็บจริงๆ นะโว้ยยย!!!
“เฮ้ย! ขอกูบ้าง ไอ้พรีสต์ ไอ้หมาเอ๊ย”ไอ้หัวหน้าจ่าฝูงเดินเข้ามาถือแท่งเหล็กทำหน้าพออกพอใจเป็นอย่างมาก แต่จู่ๆ มันก็ล้มฟุบลงไปหน้าตาเฉยและไร้เสียง ผมเบิกตากว้างอย่างไม่คาดคิด ร่างสูงโปร่งที่เข้ามาอย่างเงียบเชียบเหลือบมองผมด้วยสายตานิ่งเหมือนเดิม
“ฮัก!!”
นายมาได้ยังไง!!?
“เฮ้ย! ใครวะ!!? มึงเป็นใคร ไอ้เหี้ย!!”
“...”ฮักก้มตัวลงจับแท่งเหล็กของไอ้หัวหน้าจ่าฝูงที่ทำหลุดมือไว้ ฮักเงยหน้าขึ้นมามองฝูงคนคลั่งที่วิ่งเข้าไปหาแบบหน้าตานิ่งไร้ความรู้สึกใดๆ ฮักไม่พูดไปจาจับแท่งเหล็กฟาดใส่พวกมันล้มไปทีละคนสองคน ไอหยา!! ไม่พูดไม่จาแบบนี้แสดงว่ามันกำลังโกรธมากเลยนี่น่า!
ฝูงซอมบี้ที่ล้มลงไปก็ลุกขึ้นมาใหม่ตายยากตายเย็นจริงๆ วะไอ้พวกนี้ ฮักถีบพวกมันล้มแล้วเหยียบซ้ำกระทืบพวกที่ล้มครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยหน้านิ่งเฉย ง่า โคตรน่ากลัวเลยวะ! ผมที่ถูกพวกมันเมินก็พยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง เฮ้อ ดูท่าทางฝ่ายฮักจะได้เปรียบครับ เมื่อเป็นแบบนั้นผมก็เริ่มเบาใจได้แล้วล่ะ
“โธ่โว้ย!!!”ไอ้หัวหน้าจ่าฝูงสบถอย่างหัวเสีย ผมก็ยิ้มเยาะมันทันที ไอ้บ้ามึงจะสู้ฮักน่ะเร็วไปร้อยปีเฟ้ย!! ฝูงหมาหมู่ก็เริ่มทยอยตายกันทีละคน ไอ้หัวหน้าจ่าฝูงนั้นก็หัวรีหัวขวางหาทางจัดการกับฮัก มันแย่งเหล็กในมือของลูกน้องแล้วตรงดิ่งเข้าไปหาฮัก
เคล้ง เคล้ง เคล้ง
เอ่อ...นี่มันเป็นอย่างปะดาบของจอมยุทธ์หรือเปล่าฟะ ฮักกับไอ้หัวหน้าฝูงนั้นฟันแท่งเหล็กกันไปมาทั้งกระโดดเตะ ออกหมัด บู๊กันแหลก หว่า อย่างกับผมอยู่ในหนังจีนแน่ะ ไอ้หัวหน้าจ่าฝูงนั้นมันก็เก่งเหมือนกันน่ะเนี่ยแล้วตอนนั้นมันแพ้กูได้ยังไง หรือว่ามันจะไปซุ่มซ้อมฝีมือมาเนี่ย ต่อให้ไอ้บ้านั้นเก่งแค่ไหนสุดท้ายแล้วมันก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับฮัก เยส! ฮักดันแท่งเหล็กแล้วเหวี่ยงแท่งเหล็กใส่ไอ้หัวหน้าฝูงมันก้มตัวลงอย่างรวดเร็วแต่โดนฮักถีบซะหน้าหงาย โห โคตรๆ เลยวะ! จากนั้นฮักก็ใช้เท้าเพียวๆ กระทืบซ้ำไม่ปล่อยให้มันมีโอกาสลุกขึ้นมา
“ลูกพี่!”พวกลูกน้องก็ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นลูกพี่ของพวกมันโดนยำ พวกมันก็รีบเข้าไปช่วยลูกพี่ที่กระอักเลือด ดีนะที่ฮักไม่เล่นจุดยุทธศาสตร์น่ะ ไม่งั้นมึงเอ๊ยไม่ใช่กระอักเลือดหรอกวะ มีสิทธิ์เป็นหมันได้เลย! จู่ๆ ผมก็รู้สึกวูบเหมือนจะหลับ อ่า มึนหัวไปหมด สงสัยจะเสียเลือดมากเกินไปแล้วล่ะมั้ง ระหว่างที่ผมกำลังมึนๆ ก็มีคนมาจับตัวผมกระชากลากให้ลุกขึ้น เวร! กูกำลังจะหลับอยู่แล้ว ใครวะ!? ผมพยายามลืมตาที่มันลืมยากเย็น มองไอ้คนที่ดึงปีกผมลุกขึ้น
“ไอ้เวรนี่!! ถ้ามึงไม่หยุดล่ะก็ไอ้พรีสต์เจ็บแน่!”
เจ็บแน่ล่ะก็พวกมึงจับกูไม่เบามือกันเลย!
“เฮ้!!! ได้ยินไหมไอ้ห่านี่!! หยุดนะโว้ย!!!”
“...”ฮักหยุดแล้วหันมามองผม อ่า ไม่อยากให้ฮักมาเห็นสภาพอุบาทว์ตอนนี้ของผมเลย ขนาดแรงจะยืนผมยังไม่มี ไม่รู้หน้าตาจะเป็นยังไงบ้าง มันต้องแย่มากแน่ๆ เพราะผมรู้สึกเจ็บแปลบๆ ไปหมดทั้งตัว จะขยับมันก็จะเจ็บรวดร้าวไปทั้งตัว กระดูกของผมคงจะไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง แต่กังวลจังว่ามันจะหัก
“ทิ้งอาวุธในมือของมึงซะ!!”ไอ้พวกนี่มันใช้ผมเป็นตัวขู่ฮัก หนอย! ไอ้พวกบ้าเอ๊ย ฮักยอมให้หน่อยทำเป็นได้ใจ โธ่เอ๊ย!! ถ้าผมมีแรงมากกว่านี้หน่อยล่ะก็ยังจะไม่โดนจับไว้แบบนี้ ผมพยายามดิ้นหลุดจากการจับของพวกมัน ไอ้พวกนั้นก็ชกผมซะเต็มแรง เวรเอ๊ย เจ็บสะเทือนไปทั้งตัวแน่ะ
“เฮ้ย! ถ้ายังไม่ทิ้ง ไอ้พรีสต์โดนอีกแน่”
ฮอยฮักทิ้งเหล็กในมือไปแล้วยืนนิ่ง มันมองผมแล้วถอนหายใจเฮือก สภาพของกูมันหนักหนาขนาดที่มึงต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยเหรอวะฮัก ตอนนี้กูยังสบายๆ เฟ้ยมึงจะทิ้งอาวุธไปทำไมวะ คนขนาดนี้มึงจะเอาชนะได้ยังไง ไม่เห็นต้องห่วงกูเลย! กูยังทนไหว โดนอีกสักสองยกสามยกก็ไม่เป็นไร แค่กๆ! เวร ตอนนี้ผมสักจะครองสติให้ตื่นแทบไม่ไหวแล้วล่ะครับ อ่า อยากหลับจะตายอยู่แล้ว
“ถ้ามึงขยับล่ะก็รับรองว่าไอ้พรีสต์โดนหนักกว่านี้แน่! เฮ้ย!! พวกมึงจัดการไอ้เวรนี่สิ อย่ายั้งแรง ใส่ให้มันเต็มที่!”ไอ้จ่าฝูงนั้นทำหน้าบิดเบี้ยวแค้นจัดมันตะโกนสั่งลูกน้องแล้วหยิบแท่งเหล็กไปฟาดใส่ฮักที่ยืนอยู่นิ่งๆ หวดแต่ละทีแรงซะฮักเซถอยหลังไปเลยครับ
ฮักหนีไปเซ่!!!
“ฮักกก!!!”ผมพยายามร้องตะโกนด้วยเสียงอันแหบแห้ง พวกมันใช้เหล็กรุมฟาดโดยที่ฮักไม่ตอบโต้อะไรใดๆ เวรเอ๊ย! ผมพยายามดิ้นออกจากคนที่จับผมไว้ ปล่อยกู! ฮัก!! อย่าทำฮักสิวะ พวกมึงจะมาแก้แค้นกูไม่ใช่หรือไง!!? ตัวของผมทรุดลงพื้นเพราะไอ้พวกที่จับผมอยู่ปล่อยผมทิ้งลง พยายามมองฮักที่ยืนอยู่เหมือนเดิม สภาพยังเหมือนเดิมแค่มีเลือดเล็กน้อย
“บ้าเอ๊ย มันเป็นคนเหล็กหรือไง ขนาดนี้แล้วยังยืนได้อีก!”
“ตีมันจนกว่ามันจะล้ม!! ตีมันอีก!!!”
พวกมันก็กระหน่ำตีฮักอย่างรุนแรง พวกมึงมันบ้าไปแล้ว! หยุดตีเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวฮักก็ตายหรอก ไอ้พวกบ้า!!! ยิ่งตีพวกมันก็ยิ่งหมดแรงแต่ฮักก็ยังยืนนิ่งอยู่เหมือนเดิม พวกมันหัวเสียมากที่ทำให้ฮักล้มลงไปไม่ได้ก็ยิ่งตีหนักขึ้นแรงขึ้น ฮักยืนนิ่งแล้วเหลือบสายตาที่อาบเลือดไปมองไอ้หัวหน้าจ่าฝูงทำเอาไอ้หัวหน้านั้นผงามองฮักด้วยสายตาหวาดกลัวสุดขีด ถ้าเป็นผมผมก็กลัวเหมือนกัน ลองตีใครคนหนึ่งที่แม้ว่าจะตีเท่าไรก็ไม่ยอมล้มดูสิครับ ราวกับว่าเป็นอมตะ นี่มันปีศาจชัดๆ!! ไอ้หัวหน้ากลุ่มมันกัดฟันแล้วตะโกนบอกให้ลูกน้องจับตัวฮักไว้
“จับมันไว้!! ไอ้ห่านี้ลูกเล่นเสียจริง จับมัน!!”
“มันไม่ได้เป็นอมตะหรอก ตอนที่โดนตีไอ้นี่แค่ขยับตัวถอยหลังหลบไปทำเหมือนมันโดนแต่จริงๆ แล้วมันไม่ได้โดนตีเต็มๆ น่ะสิ! หนอย แสบนักนะมึง!”
“ดูสิว่ามันจะทนได้นานแค่ไหน!!”
แย่แล้ว!!!
ฮักโดนพวกมันจับไว้แล้วฟาดแท่งเหล็กใส่ไม่ยั้ง ไอ้หัวหน้ามันตีแต่ส่วนหน้าของฮัก ชิบ! ไอ้หน้าเหี้ยเอ๊ย อิจฉาที่ฮักหล่อกว่ามึงล่ะสิ ไอ้ชั่ว!! มันฟาดหัวของฮักซ้ำแล้วซ้ำอีก เลือดที่พอมีปะปรายกลายเป็นไหลหยดเต็มพื้นราวกับเปิดก๊อกระบายออกมา หน้าของฮักเต็มไปด้วยเลือดทำให้ผมบ่อน้ำตาแตก พวกมันปล่อยมือจากตัวฮักให้ล้มไปกองกับพื้นแล้วรุมกระทืบซ้ำ ไอ้จ่าฝูงมันหัวเราะเสียงโรคจิตตามฟาดแท่งเหล็กใส่หัวและส่วนบนของฮัก
พอแล้ว!!! พวกมึงพอสักที!!!
“พวกมึงหยุดนะ!! เดี๋ยวฮักก็ตายหรอก หยุดดด!!!”
ผมร้องไห้ไปตะโกนบอกพวกมันที่หัวเราะเยาะพวกผม น้ำตาไหลพรากปนลงเลือดหยาดตกลงพื้น ตอนนี้สภาพของฮักเจ็บหนักกว่าผมซะอีก ทั้งเหล็กทั้งไม้ฟาดใส่ร่างของเขาแบบไม่ยั้งเหมือนจะเอาให้ตายกันไปข้าง ผมจ้องฮักที่นอนจมกองเลือดด้วยดวงตาพร่างพราวไปด้วยหยาดน้ำตา ภาพข้างหน้ามันมัวสลัวไปหมด ไอ้พวกที่จับตัวผมมันก็เข้าไปร่วมลงยำกับเขาอย่างเมามัน ตอนนี้ผมนั่งปล่อยโฮอยู่ตามลำพังไม่กล้าแม้จะมองฮักในตอนนี้ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องวุ่นวายของพวกมัน
“เฮ้ย!! จับมันไว้!!”
ผมเงยหน้าขึ้นมา ถูกใครบางคนดึงแขนลุกขึ้นวิ่งอย่างทุลักทุเล ผมมองเจ้าคนที่ดึงผมวิ่งนั้นก็คือฮักนั่นเองครับ! เขาหยิบแท่งเหล็กที่ถูกวางทิ้งไว้แล้วปล่อยผมนั่งลงผิงกำแพง ผมเบิกตากว้างมองฮักที่คุกเข่าลงตรงหน้าอย่างเป็นห่วง ฮักยกยิ้มให้กับผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“เจ้าบ้า ลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กันหรอกนะ”
ฮักลุกขึ้นแล้วยืนปะชันหน้ากับพวกนั้นโดยมีผมอยู่ด้านหลัง ไอ้บ้าฮัก! ขนาดจะม่องอยู่แล้วยังจะมาปกป้องกูอีก ไอ้บ้าเอ๊ย เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ! ผมมองด้านหลังของฮักแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม แบบนี้มันก็เหมือนเดิมนั้นแหละแล้วกูจะเปลี่ยนตัวเองเพื่ออะไร ยังไงมึงก็ยังต้องมาปกป้องกูเหมือนเดิม! เพราะกำแพงทำให้พวกมันเข้ามาพร้อมกันทั้งหมดไม่ได้ฮักถึงสู้กับพวกมันไหวแต่เพราะโดนตีจนเสียเลือดไปมากทำให้ฮักแทบจะยืนทรงตัวไม่ได้ พวกมันพยายามจัดการกับฮักด้วยคนที่มากกว่า ขณะที่ฮักกำลังสู้ก็มีพวกที่แอบเข้ามาข้างหลังเตรียมจะตีฮักผมก็รวบรวมแรงที่มีเข้าไปเตะพวกมันขวางไว้ก่อนที่จะถึงตัวของฮัก ผมถอยมาชนหลังกับฮัก หมอนั้นเหลือบมามองผมเล็กน้อย ผมก็ยิ้มแล้วพูดออกไป
“คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตายวะ!”
ฮักหัวเราะรับเบาๆ แล้วพยักหน้า
“อย่าตายก่อนกูล่ะกัน”
“มึงนั้นแหละอย่าตายก่อนกู!”
“หึ ทำเป็นเทียบรุ่น”
“แล้วไงวะ กูเพื่อนมึงนะโว้ย”
ผมยิ้มกว้างแล้วตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว ฮักมองผมนิ่ง เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกเมื่อพวกมันไม่ปล่อยจังหวะให้พวกเราได้มีเวลาพูด เราสองคนช่วยกันล้มพวกมันแล้วยึดเอาอาวุธของพวกมันมา ผมพยายามกระทืบพวกมันให้หนัก สมน้ำหน้าไอ้พวกหมาหมู่เอ๊ย!! ระหว่างที่ผมกำลังกระทืบพวกมันอย่างเมามันก็มีคนวิ่งเข้ามา ผมเงยหน้ามองคนที่เข้ามาใหม่อย่างระแวง มันยังไม่ได้เรียกพวกมาเพิ่มใช่ไหม?
“พรีสต์!”
“พี่เฮอร์มิต!”ผมร้องเรียกพี่ชายอย่างดีใจ ในที่สุดมันก็จบสักที พี่เฮอร์มิตวิ่งมาที่ผมแล้วจับตัวผมสำรวจดู ผมไม่เป็นไรมากหรอก อย่างมากก็น่าจะหัวแตกนิดหน่อย จริงสิ! ฮักน่ะเจ็บหนักกว่าผมซะอีก ผมหันไปมองฮักที่หันหลังยืนนิ่ง อ่า ฮักก็จัดการพวกมันเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน ผมกำลังยิ้มแล้วเรียกฮักแต่จู่ๆ ฮักก็ล้มลงไปกับพื้น
“ฮัก!!”
ผมกับพี่เฮอร์มิตร้องออกมาพร้อมกันรีบวิ่งมาที่ฮัก ผมจับตัวของฮักพลิกนอนหงาย อ่า ยังหายใจอยู่! เมื่อกี้ผมกลัวแทบแย่ พี่เฮอร์มิตหน้าซีดเผือกเหมือนสมองหยุดทำงาน ผมก็รีบเขย่าตัวของพี่เฮอร์มิตให้ตามรถพยาบาลมา แต่ไม่ทันไรหน่วยพยาบาลก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับเปล เสียงไซเรนและเสียงผู้คนมากมายเข้ามาวุ่นวายไปหมด ผมเห็นพี่เฮอร์มิตอุ้มฮักขึ้นเปลไปแล้วเบาใจขึ้นมาหน่อย ฮักคงจะไม่เป็นอะไรเดี๋ยวก็ถึงมือหมอแล้ว ผมถอนหายแล้วแล้วหลับตาสลบหมดแรงไป
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นเพดานห้องสีขาวขุ่นเป็นอย่างแรก อ่า ที่นี้คงจะเป็นโรงพยาบาลล่ะมั้ง? ผมลองขยับตัวที่มันขัดๆ ไปซะหมด เหลือบสายตามองสำรวจตัวเอง ไม่มีเข้าเผือกตรงส่วนไหนๆ เยี่ยม แสดงว่าผมไม่ได้แขนหักหรือขาหักสินะ ผมผงกหัวมองไปข้างๆ เห็นพี่เซนต์นั่งอยู่โซฟาใกล้ๆ เตียง พอเห็นผมฟื้นพี่เซนต์ก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องไม่นานก็มีคนวิ่งเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว
“พรีสต์!”มามี้วิ่งมาพร้อมกับน้ำตาเธอกอดผมไว้แน่นราวกับกลัวอะไรสักอย่างจะมาเอาผมจากไป ผมยิ้มแล้วกอดมามี้กลับ เฮ้อ ไออุ่นของมามี้ก็ทำให้ผมรู้สึกว่าโชคดีแค่ไหนที่รอดมาได้โดยไม่เป็นอะไรมาก
“ซ่านักนะแก เป็นไงล่ะ!”พี่เซนต์ถอนหายใจเฮือกแล้วพูดประชดขึ้นมาด้วยเสียงแหลม ผมก็ยิ้มรับคำประชดนั้น เอาน่า ถึงพี่เซนต์จะปากเสียไปสักหน่อยแต่จริงๆ แล้วพี่เขาเป็นห่วงผมมากๆ เลยล่ะนะ ปะป๊าและพี่นันยืนทำหน้าเข้มแต่ดูเหมือนจะโล่งอกเมื่อเห็นผมไม่เป็นอะไรมาก
“จัดการพวกมันหมดแล้วใช่ไหมพรีสต์?”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ”
“ดีมาก! แบบนี้ถึงกับสมเป็นลูกผู้ชาย”ปะป๊ายกนิ้วให้กับผมแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ ผมก็หัวเราะทันที คนที่ดีใจและคอยสนับสนุนให้ผมเปลี่ยนตัวเองจนกลายมาเป็นแบบนี้นั้นก็คือปะป๊านั้นแหละนะ มามี้หันขวับเหล่มองปะป๊าเขม็ง
“เอ่อ ปะป๊าขอตัวไปจัดการเรื่องให้นะ”ปะป๊ามองมามี้อย่างลำบากใจแล้วรีบขอตัวออกไปข้างนอกห้องพร้อมกับพี่นันทันที พี่เซนต์ก็ขอตัวไปหาอะไรกินเพราะนั่งเฝ้าผมอยู่นานโดยยังไม่ได้กินอะไรเลย เหลือแต่มามี้ที่คอยสำรวจตรวจตราหาที่เจ็บให้กับผม
“โถ ลูก หน้ามีแต่รอยช้ำทั้งนั้น”
“มามี้พรีสต์ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวมันก็หาย”
“แบบนี้ไม่เอาอีกแล้วนะจ้ะ มามี้หัวใจจะวาย”
“แฮะๆ”ผมก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ รับ
“พรีสต์”พี่เฮอร์มิตเดินเข้ามาในห้องแล้วเรียกผมด้วยเสียงที่เหนื่อยๆ ผมหันไปมองพี่แล้วยิ้มให้ อ่า จริงสิ แล้วฮักล่ะ ฮักเป็นยังไงบ้าง?
“พี่เฮอร์มิต แล้วฮักล่ะครับ?”
“พรีสต์”พี่เฮอร์มิตไม่ตอบกลับเดินเข้ามาหาผมแล้วจับไหล่ของผมไว้แน่น ผมมองพี่เฮอร์มิตที่ทำหน้าจริงจังมากจนผมรู้สึกแปลกใจ อะไร? เกิดอะไรขึ้นกับฮักงั้นเหรอ? ไม่จริงใช่ไหม!? ผมมองพี่เฮอร์มิตอย่างเป็นกังวล พี่เฮอร์มิตเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก ทำไมพี่เฮอร์มิตทำท่าเหมือนจะร้องไห้ล่ะ ฮักเป็นอะไร?
“สัญญากับพี่ว่าจะไม่มีเรื่องกับใครอีก นะ? สัญญากับพี่!”
“พี่ ฮักเป็นอะไร?”ผมเอ่ยถามเสียงแหบพร่า พี่เฮอร์มิตส่ายหน้า
“สัญญากับพี่ก่อนว่าจะไม่มีเรื่องกับใครอีก”
“ได้สิ! ผมจะไม่มีเรื่องกับใครก็ได้แต่บอกก่อนสิว่าฮักอยู่ไหน เขาเป็นอะไร!?”ผมพยักหน้ารับทันทีแล้วรีบถามถึงฮัก ทำไมพี่เฮอร์มิตถึงได้เงียบไม่ตอบล่ะ ฮักเป็นอะไร!? ผมหันไปหามามี้ที่ส่ายหน้าไม่ตอบคำถามของผม อะไรกัน! ฮักเป็นอะไรงั้นเหรอ!? บอกผมมาสิพี่เฮอร์มิต!! ฮักเป็นอะไร!?
“ใจเย็นๆ พรีสต์ ฮักไม่เป็นอะไรหรอกน่า”
“ไม่เป็นไร? จริงๆ นะพี่เฮอร์มิต ฮักไม่เป็นไรจริงๆ ใช่ไหม?”
“อืม อย่างฮักจะเป็นอะไรได้”
“ผมจะไปหาฮัก พี่เฮอร์มิตพาผมไปหน่อยนะครับ”ผมขอร้องพี่เฮอร์มิตที่เงียบไปแล้วหันไปมองมามี้ ผมหันไปมองมามี้ที่มองผมแล้วก็พยักหน้า พี่เฮอร์มิตพยุงผมลงจากเตียงแล้วพาเดินออกมา ระหว่างนั้นผมก็ได้คุยกับพี่เฮอร์มิตเรื่องหลังจากที่ผมสลบไป ปรากฏว่าผมสลบเหมือดไปสี่ชั่วโมงเต็มๆ ตอนแรกสถานการณ์มันยุ่งเหยิงวุ่นวายมากแต่ก็จบอย่างรวดเร็วเพราะอิทธิพลทั้งปะป๊าและผู้ปกครองของฮักนั้นเอง แถมโรงพยาบาลก็วุ่นวายเพราะจู่ๆ มีคนบาดเจ็บเข้ามาเยอะมาก พี่พาผมมาที่ห้องอะไรบางอย่างที่ผมเห็นพี่ยิ้มนั่งอยู่หน้าห้องทำหน้าเคร่งเครียด ไม่ห่างกันมากนักเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่หล่อมากครับเขานั่งกอดอกทำหน้านิ่ง อีกคนหนึ่งก็เป็นเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายอยู่หน้าห้อง
“นี่มันอะไรกันครับพี่?”
“ฮักกำลังผ่าตัดน่ะ”
“เอ๊ะ อะไรนะครับ?”ผมหยุดชะงักเงยหน้ามองพี่เฮอร์มิต เมื่อกี้บอกว่าอะไรนะ!!? ผมเบิกตากว้าง สมองประมวลผลช้าลงไปเรื่อยๆ พี่เฮอร์มิตเม้มปากแน่นมองผมด้วยสายตาเป็นกังวล
“นอกจากจะถูกทำร้ายร่างกายบาดเจ็บสาหัสแล้วศีรษะยังได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงถึงกะโหลกจะไม่เป็นอะไรแต่มีเลือดคั่งในสมองต้องผ่าตัดด่วน แพทย์บอกว่า...ผ่าตัดทันเวลาไม่อันตรายถึงชีวิตแต่ว่า...ไม่รับรองว่าหลังจากผ่าตัดเสร็จจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราหรือพิการ”พี่เฮอร์มิตพยายามอธิบายให้ผมฟังด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่แล้วพี่เขาก็กลืนน้ำลายพูดตะกุกตะกัก ผมยกมือปิดปากตัวสั่น
ไม่จริง!! ผมไม่เชื่อ! พี่โกหก!!
ผมทรุดตัวลงกับพื้นแล้วน้ำตาไหล เพราะว่าเขามาช่วยผมใช่ไหม? เพราะผมทำให้ฮักแบบนี้ เพราะผมคนเดียวเลย!! ถ้าฮักไม่มาช่วยผมล่ะก็คงจะไม่เป็นแบบนี้ เพราะผมแท้ๆ!! เรื่องเกิดจากผมแท้ๆ ทั้งๆ ที่เป็นแบบนั้นแต่ผมกลับไม่ได้เป็นอะไรมาก ทำไม...ทำไมล่ะ!!? ผมต่างหากที่ควรจะไปนอนในห้องนั้น!! ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตาแสบบวมไปหมด ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ ทุกคนต่างรอประตูนั้นเปิดด้วยความตึงเครียด พี่เฮอร์มิตยืนอยู่ข้างๆ ผมพี่คอยตบไหล่ปลอบผมตลอด
เจ้าคนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ ผมยกโทษให้มันไม่ได้!!
ไอ้สารเลวมิวสิก!!! ผมจะต้องแก้แค้นมัน!!!
เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนกระทั่งประตูห้องผ่าตัดเปิดออกพร้อมกับร่างสูงผอมที่สวมใส่ชุดผ่าตัดเดินออกมาด้วยใบหน้าชุ่มเหงื่อ ทั้งพี่ยิ้มและผู้ชายอีกสองคนเดินเข้าไปหาแพทย์ พี่เฮอร์มิตกำลังจะลุกขึ้นเดินไปเหมือนกันแต่ผมดึงเสื้อของพี่เอาไว้ ผมกลัว ผมไม่กล้าไปฟังที่แพทย์จะพูดว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮัก พี่เฮอร์มิตยิ้มแล้วลูบหัวของผมเบาๆ
“ฮักไม่เป็นไรหรอก”
ผมพยักหน้าทำใจแข็งเดินมาพร้อมกับพี่เฮอร์มิต แพทย์บอกว่าการผ่าตัดของฮักประสบความสำเร็จและยังไม่เห็นผลข้างเคียงใดๆ แต่ต้องรอให้คนเจ็บฟื้นได้สติถึงจะเช็คสภาพอีกรอบว่าผิดปกติที่ไหนบ้าง ได้ฟังแบบนั้นผมก็เบาใจหน่อย ทุกคนถอนหายใจโล่งอกกันถ้วนหน้า
หลังจากนั้นพวกเราก็รอให้ฮักฟื้นผ่านไปสามวันทำให้ทุกคนเริ่มร้อนใจกลัวว่าฮักจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปจริงๆ แต่วันที่สี่ฮักก็ฟื้นขึ้นมา ผมเนี่ยเกือบจะปิดซอยเลี้ยงแล้วเชียว! ดีใจมากที่ฮักไม่เป็นเจ้าชายนิทราแล้วทุกคนมารอเอ่ออยู่หน้าห้องพักของฮัก คนในห้องมีพี่ยิ้มกับผู้ชายสองคนนั้นที่พี่เฮอร์มิตบอกว่าเป็นผู้ปกครองของฮัก แพทย์และผู้ช่วยแพทย์กำลังตรวจสอบอาการของฮักหลังฟื้นอยู่ครับ พอตรวจเสร็จแล้วแพทย์ทั้งสองก็เดินออกไปจากห้องแถมไอ้ผู้ช่วยแพทย์คนนั้นหันมายิ้มให้กับผมอีกแน่ะ แหวะ!! ขนลุกวะ
ผมกับพี่เฮอร์มิตเข้าไปในห้องอย่างระมัดระวัง เห็นฮักนั่งทำหน้าเฉยชาแล้วผู้ชายหน้านิ่งคนนั้นก็พูดอะไรบางอย่างกับฮักแล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมกับผู้ชายใส่แว่น เหลือพี่ยิ้มที่คุยกับฮักต่อก่อนจะหันมาแนะนำผมกับพี่เฮอร์มิตที่เข้ามาใหม่
“ฮัก นี่พรีสต์เพื่อนของนายกับเฮอร์มิตพี่ชายของพรีสต์ จำได้หรือเปล่า?”
“...”ฮักมองผมกับพี่แล้วส่ายหน้าไปมาเนือยๆ พี่ยิ้มก็เงียบไป ฮักมองข้าวต้มตรงหน้าแล้วจับช้อนตักข้าวแต่เขากลับตักมันไม่ได้ ตอนนี้ฮักเหมือนเด็กที่กำลังฝึกกินข้าว ผมขมวดคิ้วแปลกใจหันมามองไปหาคำตอบกับพี่ยิ้มที่มองน้องชายแล้วเม้มปากแน่น พี่ยิ้มเงยมองพวกผมแล้วส่ายหน้าไปมา พี่เขาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้พูดกับพวกผมด้วยเสียงที่สั่นเครือ
“ดูเหมือนฮักจะจำอะไรไม่ได้เลย”
ว่าไงนะ!!!?
TBC.
ตอนนี้เหมือนจะดราม่า?? ซีเรียส?? เลือดสาด??
ถ้ามีผู้ชายแบบนี้อยู่บนโลกล่ะก็รักเขาตายเลยแหละ
อ่า!! เสียดายแทนพรีสต์จริงๆ วะ น่าจะจับปล้ำเลยนะพรีสต์!
เห็นไหมของดีๆ แบบนี้ถึงได้ตกไปอยู่กับไอ้ชั่วๆ มันเลย
เอาเถอะ ถ้าพรีสต์ไม่ยอมปล่อยฮักไม่รู้ว่าอีตาโซโล่จะมีบทยังไง 555
เดี๋ยวก็จบดราม่าเล็กๆ นี้แล้วล่ะ! อีกแป๊บพระเอกตัวจริงจะได้มีบทกะเขาบ้าง~
-
:z13:
-
ชอบฮักกกกกกกกกกกกก ! อ่านตอนนี้แล้วยิ่งชอบ..
ขโมยเมียวินเซอร์มาเป็นสามีตัวเองได้มั้ยยย ? ขอเถอะ ! 55555555
ฮักความจำเสื่อมซะแล้วววว TT
ไอ้มิวสิคหายไปไหนเนี่ยยยยยยยยย ? เหมือนจะไม่ใช่คนเลวใช่ป่ะ ? ที่ฮักเคยบอกว่า..
อะไรไม่รู้ลืม.. แต่ฮักบอกมิวสิคไม่ใช่คนเลวนี่ !? แต่ทำไมตอนนี้มันเลวจังวะ !!!! :m31:(พูดไม่รู้เรื่อง.. 5555555)
แอบเชียร์พรีสต์ฮักเบาๆ 5555555555
คู่นี้ก็น่ารักนะเนี่ยย ><
-
รอตอนต่อไป :z2:
-
อ๊ากก สงสารทั้งพรีสต์ ทั้งฮัก ไอพวกนั้นต้องจับมาทารุณกรรมซะ บังอาจมาก
-
ฮักมาช่วยจริงๆด้วย
แล้วตกลงฮักความจำเสื่อมจริงๆหรือแกล้งนี้
มาต่อไวๆนะ
-
+1
-
:m31: เกลียดอีมิวสิคเข้าใส้เลยว่ะ ถ้าจบแบบนี้อินี้ไม่เป็นไร คนเขียน :fire:
แอบหมั่นไส้ฮักเบาๆ ยืนเป็นพระเอกให้คนทุบหัวเล่น
อินโว้ยยยยยยยยยยย :z6: :beat: :angry2: :m31: :m16:
-
:serius2: :serius2: :serius2: มาทำฮักที่รักเค้าได้ไงงงงงงงงงงงงงงง แต่ก้อยังดีที่พรีสต์ไม่เป็นอะไร :m15:
-
มิวสิก :z6: :z6: :z6: :z6:
ไปตายซ่ะ
-
เจ็บแทนฮักกก ฮือออออ :o12:
มันดราม่าท้งสองเรื่องเลยอ้ะ เรื่องนี้ดราม่าแล้ว
ส่วนวินเซอร์กำลังจะดราม่า :เฮ้อ:
อืดดดดดดดดดดดดดด
......อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อปายยยยย ฮักลืมจริงเรอะ :a5:
-
o22 :กอด1:
บวกเป็ด
-
ฮักนายแมนมากเลย
-
อ่อย กลับมาพร้อมกับชามมาม่า :sad4:
:กอด1:
-
ฮักเป็นอารายเนี่ยะ ค้างอย่างแรงคร๊าา มาต่อด่วนน๊าาา :o12: :o12:
-
ชอบตอนพรีสต์มันทำตัวเลียนแบบพระเอกซีรี่ส์เกาหลี
แล้วมาคิดว่าที่ตัวเองทำมันเท่ห์พอรึยัง
แม้ตอนทำตัวแมนๆ ก็ยังแอบน่ารัก :กอด1:
-
อดีของทั้ง2คนช่างซับซ้อนนัก :z10:
-
ดีใจที่มาม่ากำลังจะหมด
ฮักไม่ได้ความจำเสื่ยมใช่ไหม๊
-
อ้าวฮัก ไหงเป็นงี้ล่ะเนี่ยยยยย
ฮือออ
-
โห ไอ้พวกชั่ว มันน่าจับฆ่าทิ้งให้หมด
-
ฮักกกก :serius2:
-
อ๊ากกกกก :m31:ฆ่าพวกมันให้หมดดดดดด :angry2:
-
เทพฮักไม่น่าเลย ไม่งั้นอาจตกหลุมรักพรีสต์ไปก้อได้
-
ชอบคำนี้ที่พรีส พูดสุดๆ
ไอ้สารเลวมิวสิก!!! ผมจะต้องแก้แค้นมัน!!!
ถึงถ้า มันจะสำนึกแล้วก็ไปตามฮักมาช่วย พรีสได้ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะทำดีแล้วกลบเกลื่อนเรื่องที่ตัวเองเป็นคนก่อขึ้นมา
เพราะถ้า มิวสิกมันไม่ล่อพรีสมาแล้วให้พวกนักเลงรุมกระทืบเรื่องนี้ก็ไม่เกิดขึ้น
ฉะนั้นนน มันนั่นแหละที่ ผิด เต็มๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตายซะ อิดวกกกก ย๊ากกก
:z6: :z6:
-
ไอ้พวกหมาหมู่ เลวที่สุด ทำฮักเจ็บหนักขนาดนี้ เลววววว
ฮักความจำเสื่อมจริงๆเหรอ คงเป็นแค่ชั่วคราว ใช่มั้ยยยยยย
-
มาแล้วววววววววว
+1
-
แก้แค้นมันน แก้แค้นไอมิวซิกเลย! เล่าความจริงให้ฮักฟังด้วย :m16:
โอ้ยยย มันทำให้ฮักเจ็บ เอาคืนให้สาสมเลยนะ บังอาจมาก :m31:
-
หนูฮักความจำเสื่อม :sad4:
ดีนะที่พรีสต์ไม่เป็นอะไรมาก
มาต่อไวๆๆนะค่ะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งอยากอ่านเรื่องฮักค่ะมีเรื่องของฮักมาแล้วบอกด้วยนะคะTT :sad4:
-
ไม่น้า :z2:
-
เกลียดมิวสิกหนักกว่าเดิมอีก ไปตายซะ :fire:
แต่ฮัีก นายแมนมาก!!!
ความจำเสื่อม คงไม่เป็นไรมากใช่มั้ยฮัก เป็นห่วงอ่ะ :monkeysad:
-
อ้าว ไหงฮักจำไม่ได้
-
หวังว่าฮักจะไม่เป็นอะไรมากนะคะ พรีสต์แก้แค้นโลดดดดด ฮึ่มๆๆ
-
ทำไมมันเป็นอย่่างนี้ :sad4:
-
เกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยยยย ความจำเสื่อมมม
แต่รู้สึกว่า ณ ปัจจุบัน ฮักก็ยังจำเรื่องอดีตได้อยู่หนิ เรื่องสมัยเด็กๆไรงี้
สงสัยคงความจำเสื่อมชั่วคราวละมั้งเน๊อะๆ เหอๆ
หวังว่าคงไม่เป็นอะไรมากกกกก สงสารพรีสต์สงสารฮักจัง
แต่ฮักโคตรจะแมนเลยอ่ะ เพื่อนช่วยเพื่อนน โฮกกก นี่สิมิตรภาพระหว่างลูกผู้ชาย ฮ่าๆ
ตอนช่วยกันบู้ หันหลังชนกันนี่มันฉากในตำนานเลยน๊าาา
อย่างน้อยเรื่องในอดีตขอจิ้นฮักกับพรีสต์สักหน่อยก็ยังดี ฮ่าๆ
เดี๋ยวพระเอกตัวจริงก็โพล่มาแ้ล้วสิน๊าาา
อ่านตอนอดีตจนจะลืมไปแล้วว่าปัจจุบันนี่เรื่องถึงตอนไหน โซโล่ทำไรอยู่ฟร่ะ เอิ้กส์ๆ
รักฮักจังเลยยยย
:กอด1:
-
เลือดสาด เลยคะตอนนี้ ><!!
-
เศร้า :monkeysad:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก :serius2:
อ่านแล้วเครียดดดดดดด :z3:
พรีสต์ๆๆ ฆ่าไอ้มิวสิกโล้ด พ่ออนุญาต o13
น้องฮักกกกก จำคนอื่นไม่ได้ไม่เป็นไร จำพรีสต์ได้พอละ :-[
แล้วมาต่อไวๆนะคับ อยากอ่านต่อ มันลุ้นๆ :z3:
ตอนนี้หนีไปทุบหมอนก่อน มันเศร้า :z10:
ใ้ห้กำลังจาย จุ๊บ +1 :z13:
-
ฮัก......... :o12:
-
:sad4: :sad4:
-
อ่านทันแล้ววววว
สนุกมากอ่านไปรุสึกไปเองว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง 5555
รออยู่นะจ๊ะ
ไอ่มิวสิคเกลียดเมิ๊งงงงค่ะ
-
อื้อ เลือดสาดเต็มเลย สงสารทั้งคู่
คนพวกนั้นต้องโดนอะไรบ้างแล้วนะ
โหดร้ายกะเอาให้ตายเลยหรือยังไง
แล้วฮักจำไม่ได้จริงๆหรือเนี่ย :a5:
แค่นี้พรีสต์ก็ทรมานจะแย่แล้วนะ
พระเอกตัวจริงใกล้จะออกโรงแล้วเหรอ
รู้สึกเหมือนไม่ได้เจอโซโล่น๊านนาน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อดีตที่แสนเจ็บปวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ไอพวกนักเลงปลายแถว พวกแก!! กล้ามากนะที่มาทำฮัก :angry2:
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: กระทืบๆๆๆๆๆๆๆ
ส่วนแกไอมิวสิค ฉันเกลียดแก :m31:
หนูพริตตี้น่าสงสาร :sad11:
-
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
มาม่า มาม่า
ไม่เอา
มาม่า มาม่า
-
หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ผมก็กลับไปเรียนตามปกติ ส่วนฮักแพทย์บอกว่าเขาความจำเสื่อมทำอะไรเองไม่ได้เหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง แม้กระทั่งการตอบสนองก็ยังช้ากว่าคนปกติ แพทย์บอกว่าถ้าโชคดีอาจจะเป็นชั่วคราวหากโชคร้ายก็จะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต มันเป็นเรื่องที่ผมกลัว ถ้าหากฮักจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตมันก็เป็นความผิดของผมล้วนๆ
ผมตั้งใจจะไปลากไอ้มิวสิกตัวต้นเหตุมาสั่งสอนมันให้เข็ดหลาบแต่ไอ้บ้านั้นกลับหายตัวไปตั้งแต่วันที่เกิดเหตุ ผมพยายามไปหาที่โรงเรียนของมันคนที่พอรู้จักก็บอกว่ามันย้ายโรงเรียนไปแล้วและไม่มีใครรู้ว่ามันย้ายไปที่ไหน อะไรกัน เจ้าบ้ามิวสิกหนีไปได้เร็วจริงๆ! ผมทั้งหงุดหงิดและโมโหตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรไอ้สารเลวมิวสิกได้
ผมมาเยี่ยมฮักทุกๆ วันก่อนจะไปเยี่ยมผมก็ซื้อดอกไม้ติดมือไปด้วยเสมอ ดอกไม้สวยๆ อาจจะทำให้ฮักอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างก็ได้ ผมมาเยี่ยมฮักทีไรก็มักจะมาคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้เขาฟังแต่ฮักก็ไม่แม้จะมองหน้าผมหรือพูดด้วย เขาแค่นอนกะพริบตาทอดมองไปไกลแสนไกล บางครั้งผมก็รู้สึกหนักอึ้งและกดดันเป็นอย่างมาก ผมเสียใจที่ทำให้ฮักต้องเป็นแบบนี้ เพราะผมเขาถึงได้เป็นแบบนี้ ผมพยายามทำทุกอย่างที่คิดว่าจะทำให้ฮักจำอะไรได้บ้าง ทั้งผมและพวกพี่ๆ ต่างพยายามกันสุดความสามารถแต่มันกลับไม่มีวี่แววที่ฮักจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
สามอาทิตย์ต่อไปอาการบาดเจ็บภายนอกของฮักก็หายเป็นปกติเหลือแค่แผลผ่าตัดที่หัว อาการของเขาไม่มีอะไรเพิ่มเติมนอกจากความจำเสื่อมและเคลื่อนไหวร่างกายช้า พี่ยิ้มและผู้ปกครองของฮักตัดใจเรื่องที่จะทำให้ความทรงจำของฮักกลับมาเหมือนเดิมแล้วและพวกเขาก็มุ่งมั่นให้ฮักทำกายภาพบำบัดแทน แต่สำหรับผม ผมยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก! ยังไงฮักก็ต้องจำได้แน่นอน ไม่ว่ามันจะนานเป็นเดือน สองเดือนหรืออาจจะเป็นปีก็ตาม!
จะหนึ่งเดือนแล้วที่ฮักความจำเสื่อมและผมก็มาเยี่ยมเขาเหมือนเดิมที่เคยทำ ผมซื้อดอกกุหลาบสีแดงสดมาหนึ่งช่อ ในห้องไม่มีใครอยู่นอกจากฮักที่นอนหลับอยู่บนเตียง เสียงเพลงจากเครื่องเล่นดังคลอเบาๆ สงสัยจะเป็นพี่ยิ้มที่เปิดทิ้งไว้ ผมวางช่อกุหลาบไว้บนโต๊ะแล้วเดินมาปรับเตียงให้สูงขึ้นเพื่อให้ตัวฮักลุกขึ้นนั่ง เขาหันมามองผมด้วยสายตาไร้ความรู้สึกเหมือนเดิมผมส่งยิ้มให้เขา
“วันนี้กูก็มาอีกแล้วนะ เฮ้อ ข้างนอกน่ะโคตรร้อนเลยวะกว่าจะเดินมาถึงเนี่ยแทบจะละลายกองไปกับพื้น ทั้งๆ เดือนนี้มันไม่ใช่ฤดูร้อนสักหน่อย ให้ตาย นี่ถ้าเป็นช่วงเมษามันจะร้อนขนาดไหนกัน?”ผมเริ่มบ่นพึมเหมือนๆ ทุกวันที่จะหาเรื่องมาพูด ฮักมองหน้าผมเหมือนกำลังบอกว่า ‘ไอ้บ้านี่มันมาอีกแล้ว’ ผมหัวเราะเบาๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างเตียง
“นี่ใกล้จะแอดเข้ามหาลัยแล้วนะ ช่วงนี้กูก็ต้องเรียนพิเศษเพื่อเตรียมตัวสอบ เฮ้ มึงทายสิว่ากูจะสอบเข้าคณะไหน หึๆ มึงทายไม่ถูกล่ะสิ กูจะบอกให้ล่ะกัน กูจะสอบเข้าคณะสถาปัตย์วะ ทำไมน่ะเหรอ? ง่ายๆ ก็เพราะไอ้สตางค์มันจะเข้าคณะนี้ไงล่ะ กูจะเกาะมันไปเรียน ฮ่าๆๆๆ! ไอ้ฮักอย่ามัวแต่นอนอยู่นี่สิวะ เดี๋ยวมึงจะตามกูไม่ทันนะโว้ย สอบเข้าไม่ได้กูช่วยมึงไม่ได้น่า”ผมพูดไปมองไอ้ฮักไป หือ? ดูเหมือนเจ้านี่จะหันมามองผมระหว่างที่ผมกำลังพูดด้วยแหละครับ แถมยังแสดงความแปลกอกแปลกใจอย่างชัดเจน อ่า นี่คงจะเป็นสัญญาณที่ดีแน่ๆ! ผมตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อยแล้วก็พูดต่อ
“โอ๊ะ ใช่ๆ ที่โรงเรียนของมึงน่ะนะวุ่นวายมากเลยแหละตอนที่รู้ว่ามึงบาดเจ็บเข้าโรงบาล โวยวายจะมาเยี่ยมมึงให้ได้จนเดือดร้อนผู้บริหารออกกฎห้ามเลยแหละ อะไรจะขนาดนั้นกันวะ มึงเป็นหยางกุ้ยเฟยกลับชาติมาเกิดหรือไงฟะถึงมีแต่คนชอบทั้งๆ ที่หน้าก็ตายซาก เย็นชา และนิสัยเสียโคตรๆ ไม่เข้าใจเลยวะ สงสัยพวกนั้นจะเป็นมาโซขั้นเทพ!”ผมหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์จลาจลของโรงเรียนข้างๆ ให้ตาย เจ้าบ้านี้ตอนเกิดแม่มันทำน้ำมันพรายหกใส่หรือไงวะ
“จริงสิ เพราะกูมึงถึงเป็นแบบนี้เพราะฉะนั้นกูก็ต้องรับผิดชอบ ไม่เป็นไรวะ ไว้ใจได้กูคิดเรื่องนี้อย่างรอบคอบแล้ว ถ้ามึงไม่หายเดี๋ยวกูจะรับผิดชอบแต่งงานกับมึงเอง!”จู่ๆ ผมก็คิดขึ้นมาได้เมื่อคืนนี้นี่เองครับ ถ้าฮักยังเป็นแบบนี้ล่ะก็ผมต้องรับผิดชอบดูแลเขา ผมพูดไปด้วยความจริงจังไม่ได้เอาฮานะ เงยหน้ามองฮักด้วยสายตามุ่งมั่นแต่เจ้าบ้านั้นกลับปฏิเสธกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ขอปฏิเสธวะ”
ไอ้บ้า! ขนาดมึงความจำเสื่อมยังปฏิเสธกูเร็วเหมือนเดิมเลยนะ แหม อุตส่าห์จะใช้โอกาสนี้ฮุบเหยื่อซะหน่อย โธ่เอ๊ย ดันรู้ตัวปฏิเสธอย่างว่องอ่ะมึง เอ๊ะ? ผมมองไอ้ฮักอย่างงุนงง เมื่อกี้นี้ฮักตอบผมใช่ไหมครับ!? หรือว่าผมคิดอุปโลกน์มันขึ้นมาเองวะแต่ว่าเมื่อกี้ผมเห็นมันตอบผมจริงๆ นะ! สมองของผมมันเริ่มเอื่อย หูอื้อไปหมด หัวใจเริ่มเต้นแรงตื่นเต้นสุดๆ
“ฮัก มึงจำได้แล้วใช่ไหม?”ผมเอ่ยถามไปอย่างยากลำบาก กลัวว่าเมื่อกี้แค่ผมคิดไปเอง ฮักมองผมนิ่งแล้วกวักมือเรียกผมเข้าไปใกล้ ผมหัวใจเต้นแรงด้วยความยินดี ในที่สุด! ในที่สุดความพยายามของผมทั้งหมดก็ประสบความสำเร็จแล้วใช่ไหม!?
“ฮัก!”ผมกำลังโผเข้าไปกอด น้ำตาแห่งความปิติก็ไหลพรากๆ แต่ก่อนที่ผมจะเข้าใกล้ฮักก็ยื่นมือมาดีดหน้าผากของผมอย่างแรง อะไรอ่า! ผมยืนปิดหน้าผากมองเขาด้วยความมึนงง ฮักมองผมแล้วเชิดหน้าขึ้นสูงมองผมด้วยหางตา
“ลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กันหรอกเฟ้ย”
“ฮักกก!!”ผมรีบเข้าไปกอดฮักไว้แน่น ให้ตายเถอะ! นี่มันไม่อยากแต่งงานกับผมขนาดนั้นเลยหรือไงวะ ความจำกลับมาอย่างเร็วอ่ะ กอดมันไปปล่อยโฮไปอย่างดีใจสุดขีด มัวทำอะไรอยู่เป็นเดือนๆ ฟะ ทางนี้มันกดดันนะเฟ้ย เจ้าบ้าฮัก! ร้องไห้จนสงบจิตสงบใจเหลือไว้แค่เสียงสะอึกสะอื้น ฮักนั่งเงียบปล่อยให้ผมกอดเขาร้องไห้อยู่นานฮักถอนหายใจแล้วเรียกชื่อผมข้างๆ หู
“พรีสต์”เขากอดผมเบาๆ แต่นั้นก็ทำให้ผมใจเต้นโครมครามแล้วล่ะ ว๊ากกก! เพิ่งเคยโดนกอดเป็นครั้งแรกเลยน่ะเนี่ย!!
“ขอบใจมึงมากวะ เพราะมึงกับทุกๆ คนแท้ๆ กูถึงกลับมาได้”
“ฮือ...เจ้าบ้า! กูรู้อยู่แล้วว่าอย่างมึงไม่เป็นไรหรอก มึงอึดยิ่งกว่าแมลงสาบซะอีก! โฮฮฮ...ไอ้บ้าเอ๊ย!”ผมพูดไปร้องไห้ไปฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรแต่ฮักก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะดันผมออกห่างแล้วยิ้มให้
“ขอบใจ มึงเป็นเพื่อนที่กูรักมากที่สุดเลยนะ”
“...ไอ้บ้า!! จู่ๆ ก็มาพูดอะไรน่าขนลุกแบบนี้ มึงกำลังจะตายหรือเปล่าวะ!?”ผมรีบพูดแก้ด้วยความขัดเขิน ไอ้บ้าฮักมันไม่ใช่คนที่จะมาพูดอะไรแบบนี้สักหน่อย จู่ๆ ก็มาพูดเนี่ยมันกำลังสิ้นใจตายหรือเปล่าวะ เฮ้ย! หรือว่ายังมีที่ผิดปกติอยู่ ผมมองฮักอย่างระแวงระวัง เจ้ายิ้มค้างบนใบหน้าแล้วค่อยๆ ก้มหน้าลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตบหัวผมอย่างจัง
แอ๊กกก!!
“อะไรของมึงวะไอ้ห่าฮัก!?”
“กูพอใจจะทำ”ไอ้ฮักมันตอบกลับด้วยใบหน้าตายเหมือนเดิม ผมมองมันนิ่งจากนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง เออ นี่ล่ะถึงจะเป็นตัวจริงของฮักล่ะ ผมรู้สึกโล่งอกมากมาย ในที่สุดฮักได้ออกจากโรงบาล แพทย์ยังงงเลยว่ามันกลับมาเป็นเหมือนเดิมราวกับไม่เกิดอะไรขึ้นได้ยังไง เรื่องนี้ผมไม่สนใจหรอกขอแค่เพื่อนรักของผมหายเป็นปกติก็พอแล้ว!!
ดีใจที่มึงกลับมานะฮัก!!
:L2:
“เฮ้ย! ไอ้พรีสต์”
“หือ? มึงว่าอะไรนะ?”ผมหันมามองไอ้ฮักที่เรียกผมเสียงดัง ผมกำลังเหม่อคิดอะไรบางอย่างอยู่เลยไม่ได้ยินว่าฮักพูดอะไรก่อนหน้านี้ ฮอยฮักมองหน้าผมแล้วถามซ้ำขึ้นมา
“มึงไม่กลับเหรอวะ ไหนบอกว่าสอบเสร็จแล้วจะรีบกลับไปหาแฟน”
“อ๊ะ เออวะ กูขอตัวเก็บกระเป๋าก่อนนะ”ผมลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินมาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเตรียมตัวกลับไปหาไอ้โซโล่ ผมสอบเสร็จแล้วครับทุกคนนน~!! ในที่สุดก็ผ่านพ้นช่วงวิกฤตเลือดสาดมาได้สักที ช่วงสอบมันช่างเป็นช่วงที่โหดและทรมานได้อีก ผมรีบเก็บข้าวของรูดซิปแล้วหันมามองฮอยฮักที่ยืนมองผมอยู่ ผมฉีกยิ้มให้กับมัน
“เฮ้ กูกลับแล้วนะ”
“เออ”
“ไว้เจอกันที่งานแต่งพี่นันน่ะมึง!”ผมลุกขึ้นแล้วสะพายกระเป๋าขึ้นบ่าบอกลาไอ้ฮักอย่างรวดเร็ว ผมรีบเดินลงมาจากห้องของไอ้ฮักแล้วกำลังจะขึ้นรถ ผมตัดสินใจหันมามองไอ้ฮักอีกครั้ง
“ฮัก มึงน่าจะทำตามใจตัวเองนะ เสียสละแบบนี้มันเหมือนไม่ใช่ตัวมึงเลยวะ ในฐานะเพื่อนกูก็อยากให้มึงมีความสุขแล้วก็พวกมึงสองคนโคตรจะเหมาะสมกันเลยวะ!”ผมพูดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ไอ้ฮักน่ะต้องทำตามใจตัวเองสิถึงจะเป็นฮัก! อีกอย่างไม่มีใครเหมาะสมกันขนาดนี้หรอกพวกมึงมันปีศาจกันทั้งคู่ ปีศาจก็ต้องคู่กับปีศาจ จริงไหม? ผมโบกมือให้กับไอ้ฮักที่ทำหน้าเหมือนอึ้งๆ แล้วเข้ามานั่งที่รถ
รถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากหน้าบันไดหน้าบ้านของฮัก ผมเหลียวกลับหลังไปมองฮอยฮักที่ยังยืนส่งผมที่เดิม แล้วเรื่องของไอ้มิวสิกน่ะถึงยังไงกูก็ยกโทษให้มันไม่ได้เหมือนเดิมวะ ถึงมันจะเป็นคนไปบอกมึงให้มาช่วยกู ถึงมันจะเป็นคนโทรบอกพี่เฮอร์มิตและรถพยาบาลก็ตาม แต่ถ้ามันไม่ทำตั้งแต่แรกเรื่องก็คงจะไม่เกิด! ยังไงกูก็แค้นมันเหมือนเดิมและขอบอกกับตรงนี้เลยว่า...กูต้องแก้แค้นมันให้ได้!! ผมยิ้มให้ไอ้ฮอยฮักแล้วหันกลับมาเหมือนเดิม
ใช้เวลาอยู่นานรถบ้านฮักถึงพาผมมาถึงหน้าบ้านของไอ้โซโล่ ผมรีบสะพายกระเป๋าแล้วขอบคุณคุณลุงคนขับรถที่มาส่งจากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถมายืนอยู่หน้าประตู รถของบ้านฮักแล่นออกไปเพื่อกลับบ้าน ผมสอดส่องสายตาเข้าไปในบ้านหลังเดิมที่แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง อ่า แปลงดอกไม้ยังสวยสดเหมือนเดิม และนั้น! คลีโอพัตราของผมก็ยังชูช่อสวยเด่นเป็นสง่า ป้าอรคงจะดูแลมันอย่างดีสินะ!
ผมเปิดประตูเข้าไปในบ้านค่อยๆ เดินตัวตรงตามทาง ตอนนี้ผมตื่นเต้นสุดๆ เลยล่ะครับ ให้อารมณ์เหมือนพจมานเดินเข้าบ้านสว่างวงศ์เป็นครั้งแรก! ผมรีบเดินมาที่ตัวบ้าน ถ้าโซโล่เห็นผมมันจะดีใจขนาดไหนนะ? ผมยังไม่ได้บอกกับมันว่าจะกลับมาวันนี้เพราะอยากจะเซอร์ไพร้ส์น่ะครับ ผมเดินขึ้นบันไดขั้นเล็กๆ ก่อนจะถอดรองเท้าใส่รองเท้าในบ้านชะโงกหน้าขึ้นไปมองแล้วยิ้มกว้างกับตัวเองเมื่อเห็นร่างสูงอยู่ในชุดลำลองนั่งเล่นอะไรบางอย่างกับพวกเพื่อนๆ ของมัน เสียงดังโวกวากเหมือนเดิมเลยครับ
โซโล่.....!!?
เฮ้ย!!!
ผมเดินเข้ามากำลังส่งเสียงเรียกไอ้โซโล่แต่ก็ต้องหยุดชะงักเบิกตากว้าง ไอ้บ้าโซโล่มันขยับคว้าตัวไอ้เหี้ยมิวสิกที่นั่งอยู่ข้างๆ มาจูบแก้มมันเต็มๆ ไอ้พวกเพื่อนปัญญาอ่อนของมันก็ส่งเสียงเฮลั่น ไอ้เลวมิวสิกก็หน้าแดงเขินอาย ผมยืนค้างตัวแข็งทื่อเหมือนมีสายฟ้าฟาดเปรี้ยงมาที่ผม ไอ้เหี้ยโซโล่!!!!
“อ้าว หนูพรีสต์กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ? ยินดีต้อนรับกลับนะจ้ะ”ป้าอรเดินออกมาจากครัวแล้วร้องทักผมขึ้นมาอย่างดีอกดีใจ หลังจากที่ป้าอรร้องทักขึ้นพวกมันก็ชะงักตัวแข็งทื่อแล้วหันมามองผมอย่างรวดเร็ว
“ไอ้พรีสต์!!!”ไอ้ชินแหกปากร้องกันใครเพื่อน ผมยืนทำหน้าทะมึนไม่สนใจไอ้ชินเสียงแปดปรอท
“อ้าว พรีสต์! จะกลับมาทำไมไม่โทรมาบอกกันก่อน”ไอ้โซโล่มันรีบเอ่ยว่าผมแบบไม่พอใจ ผมมองหน้ามันนิ่ง ไอ้ห่า ถ้ากูโทรมาบอกคงจะไม่มาเห็นภาพเด็ดแบบนี้หรอก! อารมณ์ตอนนี้ของผมมันกรุ่นได้ที่ยิ่งไอ้โซโล่มันมาพูดหมาๆ แบบนี้ยิ่งทำให้ผมฟิวส์ขาดสะบั้น
“พรีสต์! มันไม่ใช่อย่างที่นายเห็นนะ! พวกเราเล่นเกมพระราชากันอยู่!!”ไอ้หมอหมูรีบลุกขึ้นมองหน้าผมแล้วโบกมือปฏิเสธพัลวัน ไอ้บ้านี่มันจับความรู้สึกได้เร็วเหมือนกันนี่น่า เล่นเกมพระราชางั้นเหรอ? เหอะๆ แล้วไงวะกูไม่สน!! ถึงพวกมึงจะเล่นเกมบ้าเกมบออะไรอยู่ก็เถอะ แต่นี่มันหมดเวลาติวหนังสือแล้วไอ้เหี้ยมิวสิกทำไมยังมาเสนอหน้าอยู่ที่นี้อีก หา!!
“อ๊ะ พรีสต์ เมื่อกี้เห็นเหรอ?”ไอ้โซโล่ถามออกมาแบบโง่ๆ ผมหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วยิ้มให้กับมัน
“เห็นเต็มสองตาของกูเลย!”
“ง่า ทำไมวันนี้ไอ้พรีสต์มันถึงน่ากลัวจังวะ”ไอ้ชินรีบถอยหลังออกห่างจากพื้นที่อันตรายไปพร้อมๆ กับไอ้ลูกชุบที่ถอยไปก่อนตั้งแต่แรกแล้ว ไอ้วินเซอร์มันไม่ได้สนใจอะไรนั่งมองสถานการณ์อย่างสนุกอีกต่างหาก ส่วนไอ้โซโล่มันก็ถอนหายใจเฮือกแล้วส่ายหน้าอธิบายอย่างใจเย็น
“เมื่อกี้กูโดนพระราชาสั่ง ไม่ได้อยากทำเองหรอก อย่าเข้าใจผิด”
“ใจเย็นๆ นะพรีสต์!”ไอ้หมูก็พยายามช่วยเพื่อนมันเต็มที่ ผมเหล่มองไอ้มิวสิกที่ยังคงยิ้มตอแหลแสร้งเป็นคนดี เห็นแล้วมันหมั่นไส้วะ! กูชักอยากจะกระชากหน้ากากของมึงออกมาซะเดี๋ยวนี้เลย สัดเอ๊ย!! ผมสูดลมหายใจอย่างช้าๆ แล้ววางกระเป๋าลงหันหน้าไปหาไอ้ชิน
“ชิน ช่วยเอากระเป๋าไปเก็บให้ที”
“คร้าบผม!”ไอ้ชินมันรีบเข้ามารับกระเป๋าจากผมชิ่งหนีไปข้างบนอย่างรวดเร็ว ผมเดินผ่านพวกมันมานั่งบนโซฟาอย่างใจเย็นและข่มอารมณ์แบบสุดๆ
[/center]
“ชุบ เอาน้ำมาให้กูหน่อย”
“ดะ...ได้ๆ!”แล้วไอ้ลูกชุบได้ทีก็ชิ่งหนีไปอีกคน ผมมองไอ้หมอหมูและไอ้วินเซอร์พวกนั้นก็เป็นเหมือนนกรู้รีบลุกเดินออกไปกันทันที เหลือแค่ผม ไอ้โซโล่และไอ้มิวสิก หึ! เรื่องพวกนี้มึงต้องเคลียร์กันให้รู้ไปข้างหนึ่งล่ะนะ ผมมองไอ้มิวสิกเจ้านั้นก็มองไอ้โซโล่กับผมสลับกันไปมาเสแสร้งทำตัวใสซื่อ ถุย! เห็นแล้วมันหงุดหงิดจริงๆ วะ พับผ่า!
“เอ่อ...งั้นฉันก็ขอตัวก่อนล่ะกัน”
“เมื่อไรมึงจะเลิกเสแสร้งสักทีวะมิวสิก”
“นายพูดถึงอะไรเหรอ?”มิวสิกมันหันมามองผมด้วยสายตาใสซื่อ ไอ้โซโล่มันก็มองผมกับไอ้มิวสิกอย่างแปลกใจ
“เลิกทำเป็นใสซื่อสักทีเถอะ กูเห็นแล้วท้องไส้มันปั่นป่วน มึงบอกสาเหตุที่เข้ามาใกล้ชิดสนิทสนมไอ้โซโล่มาซะดีกว่า มึงชอบไอ้โซโล่งั้นเหรอ?”ผมเป็นคนเปิดฉากนี้ขึ้นมาเองไม่รอให้ใครมันมาเปิดแทนหรอกครับ เรื่องนี้จู่โจมก่อนได้เปรียบ! ไอ้มิวสิกก็ยังรักษารอยยิ้มไว้บนหน้าเหมือนเดิม ชิ! ไอ้หน้าหนาเอ๊ย ผมลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินตรงมาหาไอ้มิวสิก กวนทีนแม่งเดี๋ยวปั๊ดกูเหนี่ยวเลยไอ้นี่!!
“พรีสต์ เป็นอะไรไป ใจเย็นหน่อย มันไม่ใช่อย่างที่มึงเห็นหรอกน่า”ไอ้โซโล่มันเข้ามาแทรกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ อะไรของมึง นี่ใช่คิวของมึงซะที่ไหนวะไอ้โซโล่ ถอยไปโว้ย!! มึงกับกูไม่ได้คุยเรื่องเดียวกันอยู่ส่วนเรื่องของมึงน่ะเดี๋ยวกูมาคิดบัญชีทีหลัง! ฮึ!!
“อ่า ถ้าจะบอกว่าใช่ล่ะ มึงจะทำไมเหรอพรีสต์?”
“หนอย ไอ้กวนประสาทเอ๊ย คิดว่ากูจะยอมงั้นเหรอวะ?”ผมดันไอ้โซโล่ออกไปแล้วเดินมาหยุดจ้องหน้าไอ้มิวสิ โคตรเกลียดมันเลยวะยิ่งเห็นก็ยิ่งเกลียด! ไอ้โซโล่มองไอ้มิวสิกอย่างพินิจวิเคราะห์ก่อนจะมองผมด้วยสายตาสงสัย
“พวกมึงสองคนรู้จักกันมาก่อนเหรอวะ?”
“หึ มันก็เป็นเรื่องที่นานมาแล้วล่ะนะใช่ไหมพรีสต์”
“โอ นานจริงๆ นั้นแหละแต่ว่ากูน่ะมีแค้นก็ต้องชำระไม่เคยลืมหรอกนะ”ผมจับคอเสื้อของมันขย้ำจนรัดคออีกฝ่าย ไอ้มิวสิกกัดฟันกรอดก่อนจะยิ้มเยาะเย้ยผม
“มึงเนี่ยเจ้าคิดเจ้าแค้นเสียจริงๆ วะ”
“ก็แล้วไงล่ะ บอกกูมาซะดีๆ ว่ามึงชอบไอ้โซโล่งั้นเหรอ!?”ก่อนจะอัดมันผมขอถามให้แน่ใจก่อนว่ามันชอบไอ้โซโล่จริงๆ หรือเปล่า จะได้คิดบัญชีแค้นแบบรวดเดียวจบม้วนไปเลย ไอ้มิวสิกมันก็ยกยิ้มที่มุมปาก
“มึงต่างหากที่กูควรจะถาม! มึงชอบโซโล่จริงๆ หรือเปล่า!? มึงเอาโซโล่เป็นตัวแทนของฮักใช่ไหมล่ะ!?”
“พูดอะไรของมึง?”ผมชะงักเมื่อไอ้มิวสิกมันถามกลับมาแบบนั้น ผมกำลังงงจู่ๆ มันก็เปิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ยังไงกัน ผมเนี่ยนะเอาไอ้โซโล่มาเป็นตัวแทนของฮัก ไอ้มิวสิกมันแกะมือของผมออกจากคอเสื้อของมันแล้วถอยหลังจากผมก่อนจะยืนส่งสายตาดูถูกดูแคลน
“เห็นไหมล่ะ!? มึงตอบไม่ได้เพราะมันเป็นความจริง โซโล่มันก็แค่ตัวตายตัวแทนของฮักนั้นแหละ!”ไอ้มิวสิกชี้หน้าผมแล้วพูดราวกับมันมองออกได้ทะลุปุโปร่ง มันหันไปมองไอ้โซโล่ที่ยืนเงียบแล้วหัวเราะออกมาก่อนจะตอกย้ำสิ่งที่มันสรุปคิดไปเองฝ่ายเดียว ผมเหลือบมองไอ้โซโล่เล็กน้อย มันคงจะไม่เชื่อคำพูดพล่อยๆ ของไอ้มิวสิกหรอกนะ
“อะไรคือหลักฐานว่ากูเอาโซโล่มาเป็นตัวแทนวะ?”
“มึงก็รู้สึกใช่ไหมล่ะว่าโซโล่น่ะคล้ายกับฮัก!”
“ห๊ะ?”ผมขมวดคิ้วมุ่นทันที ไอ้บ้านี่มันพูดอะไรอยู่ฟะ มันบอกว่าโซโล่คล้ายกับฮอยฮักงั้นเหรอ? ผมทำหน้ามึนงงสุดขีดมองไอ้มิวสิกนิ่ง ไอ้บ้านี่อย่าบอกนะว่า... ผมคิ้วกระตุกยิกๆ ผมมองเจ้าคนตรงหน้าอย่างโมโห นั้นมันความคิดของมึงหรอกฟายเอ๊ย! อย่าเหมากูรวมกับมึงได้ไหม เพราะกูกับมึงมันต่างกันโว้ย!!
“อย่าเอาไอ้โซโล่ไปเปรียบเทียบกับฮักเลยวะ เร็วไปร้อยปีที่ไอ้โซโล่จะเทียบฮักได้!”ผมทำใจให้สงบแล้วหัวเราะขบขันโบกมือปฏิเสธข้อความคิดเห็นของไอ้มิวสิก ถุย! โซโล่น่ะเหรอจะเทียบกับฮักได้! พอผมพูดออกไปแบบนั้นไอ้มิวสิกมันก็หัวเราะรับทันที
“มึงนี่ยอมรับต่อหน้าต่อตาเลยนะ กล้าหาญดีนี่”มันพูดแบบนั้นเหมือนจะชมล่ะนะ ไอ้มิวสิกเหลือบสายตาไปมองไอ้โซโล่ที่ยังคงยืนนิ่งเหมือนเดิม ผมยักไหล่อย่างไม่ยี่หระแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปหาไอ้มิวสิก
“ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายอยู่แล้ว กูน่ะชอบฮักที่สุด เขาเป็นคนสำคัญและเป็นคนผู้มีพระคุณและนอกเหนือจากนั้นเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดอีกด้วย ส่วนไอ้โซโล่น่ะ กูน่ะรักมันมากที่สุด! เพราะมันเป็นแฟนที่ดีที่สุดไงล่ะ”
“พรีสต์ มึง...”ไอ้โซโล่มองผมอย่างไม่เชื่อสายตา ให้ตายสิ เจ้าบ้านี่ไม่เคยเชื่อใจกันเลยใช่ไหม!? ผมหันไปมองไอ้โซโล่อย่างหงุดหงิดก่อนจะชี้หน้ามันอย่างหาเรื่อง ไอ้โซโล่มันก็หัวเราะรับ หน้าตาชื่นบานเชียวนะมึง ชิ!
“จบเรื่องไอ้งี่เง่านี่เมื่อไรมึงเตรียมตัวเป็นรายต่อไปเลยไอ้โซโล่! ส่วนมึงน่ะไอ้มิวสิกมาอ่อยผิดคนแล้วล่ะมั้ง คนที่มึงจะไปอ่อยน่ะก็คือไอ้บ้าฮักนู้น!”
ผัวะ!!
ผมเหวี่ยงชกใส่หน้ามันไปเต็มๆ จากนั้นก็ขยับตัวนั่งคร่อมร่างที่ล้มหงายไปกับพื้น ผมตบมันรัวเป็นชุดทันที นี่สำหรับความหมั่นไส้ส่วนตัวของกู! นี่ส่วนความแค้นในตอนนั้นและนี่ก็คือส่วนของฮอยฮัก! ไอ้มิวสิกมันก็พยายามสู้ผมปัดมือของผมป้องกันตัวเองสุดฤทธิ์ ผมแสยะยิ้มแล้วยึดผมของมันไว้ในมือแน่นก่อนจะเปลี่ยนจากฝ่ามือมาเป็นหมัดตรงๆ ไอ้มิวสิกมันก็จับผมของผมดึงกระชากไปมา อ๊ากกก!! โคตรเจ็บเลยโว้ย! พอผมหยุดชะงักไอ้มิวสิกมันก็ถีบตัวผมลงมาจากตัวมันแล้วเปลี่ยนเป็นฝ่ายชกผมบ้าง
“อย่างกูไม่จำเป็นต้องให้มึงมาบอกหรอก กูรู้ว่าใครที่กูชอบ!”
“แล้วทำไมมึงไม่ไปอ่อยมันล่ะสัด! มายุ่งกับแฟนชาวบ้านอยู่ได้!”
“หนอย!! กูก็ไม่อยากจะยุ่งกับมึงนักหรอกแต่ถ้าไม่มายุ่งกับมึงล่ะก็กูก็ไม่มีทางไปถึงตัวฮักได้น่ะสิ เจ้าโง่!”
“กากเอ๊ย อย่างมึงต่อให้ไปถึงตัวฮักแล้วจะทำอะไรได้!”
“กูทำได้มากกว่ามึงคิดล่ะกัน”
“เหอะ! ไอ้หลงตัวเอง ระหว่างที่มึงไม่อยู่น่ะฮักมันถูกไอ้สารเลวบางคนงาบไปแล้วโว้ย!!”
“ว่าไงนะ? โอ๊ยยย!!”
ผมกับไอ้มิวสิกตะลุมบอนกันทั้งมือทั้งปาก เสียพลังงานไปมากโข แต่ละคนไม่ยอมกันง่ายๆ ดึงผมชกหน้าเตะขาสารพัดที่จะงัดมาต่อกรกัน ทางด้านปากก็ตะโกนด่าอีกฝ่ายอย่างเมามัน ตอนนี้ผมชกไอ้มิวสิกจนมันถลาล้มไปกับพื้นเพราะประโยคเด็ดที่ทำให้มันหยุดชะงัก ไอ้มิวสิกมันกะพริบตามองผมแบบอยากรู้ใจจะขาด ผมยกยิ้มแล้วก้าวสามขุมมาหามันกระทืบท้องจนมันตัวงอเป็นกุ้ง
“ก็บอกแล้วไงว่าไอ้ฮักน่ะโดนงาบไปแล้วโว้ย ต่อให้มึงไปอ่อยมันก็ไม่สนใจมึงหรอกวะไอ้มิวสิก!...”ผมค่อยๆ พูดแล้วเงยหน้าไปมองไอ้สารเลวที่โชคดีที่สุดในโลก มันยืนทำหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนอยู่หน้าประตูบ้านนั้นแหละครับ
“ก็เพราะว่าไอ้ฮักน่ะรักเจ้านั้นมากไงล่ะ”
“...จริงๆ งั้นเหรอ? ฮักมีคนที่รักแล้วงั้นเหรอ?”ไอ้มิวสิกมันบ่นพึมพำกับตัวเองไปมา ผมก็ไม่พูดอะไรต่อมองไปรอบๆ ที่เพิ่งรู้ตัวว่ามีคนมามุงดูกันสนุกเชียว เหอะ! ผมหันไปมองไอ้โซโล่ที่พอผมหันไปมันก็สะดุ้งตัวโหยง
“โซโล่!”
“เวร นี่ถึงเวลากูแล้วเหรอเนี่ย?”ไอ้โซโล่มันบ่นพึมพำด้วยสีหน้าวิตกกังวล ผมเดินไปหามันก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วส่งยิ้มให้มันกว้าง ไอ้โซโล่มองผมตัวแข็งทื่อจากนั้นผมก็โผเข้ามากอดด้วยความคิดถึงก่อนจะกระซิบบอกมันไปเบาๆ ไอ้โซโล่เงียบไปสักพักแล้วตอบกลับมาพร้อมกับกอดผมไว้แน่นเหมือนกัน
“กลับมาแล้วครับ”
“...ยินดีต้อนรับกลับมาครับ”
TBC.
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้เรื่องนี้จบในเดือนนี้...
-
จิ้ม......
ฮะ???? จะจบเรอะ??? :a5:
o22
-
จบไม่ได้นะแอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มันยังอินอยู่เลยอ๊าาาาาา น่ารักอย่าหนูพรีสสสท์
-
ฮักความจำเสื่อม ว้ากกกกกก
มันๆเป็นใครไอ้หัวโจกนั่น บังอาจมาทำกับฮักแล้วก็พรีตส์อย่างนี้ได้
อ่านไปน้ำตาซึมเลย สงสารฮักกับพรีตส์มากกกกก
อยากรู้เรื่องในอดีตของพรีตส์มาตั้งนานแล้ว แต่พอมาเจอแบบนี้เข้าก็ไม่ไหวนะ มาม่าเกิน ทนไม่ได้จริงๆ
น้องปอยจ๊ะ รีบจบมาม่าแล้วกลับสู่ปัจจุบันเหอะ
อยากอ่านตอนพรีตส์พาโซโล่ไปเปิดตัวกับที่บ้านแล้วอะ
อยากรู้ว่าโซโล่จะฝ่าด่านพ่อของพรีตส์ไปได้ยังไง
รีบมาต่อเร็วๆนะจ๊ะ Please.....><
-
จบ จะจบแล้วอ่าT^T
-
นิยายเรื่องนี้สนุกมาก
แต่จะจบแล้วหรอคะเนี่ย
เป็นกำลังให้คนเขียนนะคะ
-
แค่นี้เองเหรอ น้อยไปมั้ยอ่ะ // ปล.แอบหวานกันส่งท้ายนะยะ อิอิ
-
ไม่เอาๆๆๆๆๆๆ
ไม่ให้จบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่าพึ่งจบเลยนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ยินดีต้อนรับกลับบ้านหลังสงครามการสอบนะจ๊ะพรีสต์ :mc4:
ได้จัดการกับหนามหัวใจอย่างมิวสิคซะที :z6: สะใจ
-
พรีสต์สุดยอดมาก กำจัดไอมิวสิคไปซะ
-
มาถึงตอนนี้อยากให้พรีสต์เล่าเรื่องที่ฮักเจ็บหนักนอนรพ.ข้ามเดือนให้หัวหงอกรู้จริงๆเลย
หึหึ อยากรู้ว่ามิวสิคจะได้จุดจบแบบไหน
-
^
^
^
^
เห็นด้วยกับรีบนค่ะ
คนนิสัยไม่ดีอย่างมิวสิค
ต้องถูกกำจัด :m16:
ว่าแต่หนูพรีสต์ก็ร้ายใช่เล่นเลยนะเนี่ย
หายโกรธโซโล่แล้วเหรอ
ถึงเข้าไปกอดเค้าเนี่ย :impress2:
-
ฮ่าาาาาาา
โคตรจะสะใจแม่งงงง สุโค่ยยย
-
:laugh: :laugh: กระท์บมิวสิคให้จมดินเลยพรีสต์ จะจบแรวหรอ :m15: ไม่อยากให้จบเลย แต่ก่อนจบขอเอนซี สักติด :z1:
-
กำจัดมิวสิคซะ หึหึ
นี่ๆ พรีสต์ ไอที่แค้นโซโล่เมื่อกี๊หน่ะ มันหายไปไหนหมดด
-
จริงๆแล้วโซโล่เองก็แอบกลัวเมียใช่ป่ะล่ะ o18
-
จะจบแล้วหรอไม่อยากให้จบเลย
-
:กอด1: :L1:
-
กระทืบมันเยอะๆหน่อยสิ ไอ้สองหน้าตัวนี้ โอ้ยไม่ได้ดังใจเลยอยากไปกระทืบเอง :beat: :z6: :z6: :z6: :beat: :z6:
-
ยินดีต้อนรับกลับมาจ๊าาา กรี๊ซซซซ
แอบซะใจมิวสิคอ่ะ สมน้ำหน้าาาาาา
-
หมั่นไส้มิวสิคอ่ะ หาคู่ให้มิวสิคหน่อย อิอิ
จ..จะ...จบ เดือนนี้หรอคะ ไม่มมมมมม
รอตอนต่อไปจ้า
-
ต่อๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆ
พลีส โซโล่
-
โหด มันส์ ฮา
แต่จะจบแล้วหรือ
:กอด1:
-
แล้วโซโล่จะไม่โดนซัก พลั่วสองพลั่วหรอ :beat:
-
มิวสิคกะพรีสต์ตีกันโคตรฮาเลยอะ :m20:
ฮ่า ๆ ^^ ,,
น่ารัก ๆ
จะจบแล้วหรอเนี่ยน่าเสียดาย
รอตอนต่อไปจ้า
-
ตอนที่ 38 เวลคัมทูนิฮง!!
โอ๊สต์~ อรุณสวัสดิ์ครับ
ที่นี้โอซาก้า ประเทศญี่ปุ่น!
.................................
.....................
...........
......
...
.
แม่งเอ๊ยยย!!!
ผมเงยหน้าสบถออกมาอย่างสุดจะทนได้อีกแล้ว หลังจากที่เคลียร์กับไอ้มิวสิกแก้แค้นมันไปได้แล้วผมควรจะได้สวีตหวานเลี่ยนกับไอ้โซโล่กันไปข้างสิวะ! แล้วนี่มันอะไรกันฟะ!? พอไม่ถึงชั่วโมงต่อมาพี่เฮอร์มิตก็มาที่บ้านของไอ้โซโล่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจากนั้นก็ลากตัวไปแบบไม่ได้เอ่ยกล่าวอะไรเลยสักนิด พอมารู้ตัวอีกทีผมก็มาอยู่ที่ญี่ปุ่นซะแล้วล่ะครับ มองไปทางไหนก็มีแต่คนพูดภาษาอะไรก็ไม่รู้ โอ๊ย! ให้ตายเถอะ! ภาษาญี่ปุ่นมันทำสมองของผมมึนตึบ ผมอยากจะซุกตัวนอนอยู่ที่เรียวกังแทนที่จะมาเดินท่อมๆ อยู่ข้างนอกแบบนี้ ข้างนอกหนาวจะตายห่า ลากกูมาญี่ปุ่นไม่พอยังลากกูมาทรมานแบบนี้อีก! ผมเดินบ่นพึมพำตามหลังพวกพี่ๆ
“เอาล่ะ ออกเดินทางกันได้!”พี่เซนต์พาเดินขึ้นรถไฟฟ้า พวกเราก็รีบขึ้นมานั่งเรียงกันเป็นแก๊งพี่น้องสี่คน อยากจะบ่นเป็นบ้าเพิ่งจะมาถึงแทนที่จะพักเอาแรงที่เรียวกังแต่ดันลากผมมาเที่ยวต่อทันที ส่วนพวกปะป๊าน่ะอยู่ที่เรียวกังนั้นแหละครับ
“พี่เราจะไปไหนน่ะ?”
“พี่เซนต์บอกว่าจะพาไปนาโกย่า”พี่เฮอร์มิตที่นั่งข้างๆ ผมหันมาตอบ
“อ่า ให้ตายสิ ทำไมเราไม่พักกันก่อนแล้วค่อยมาตอนบ่ายๆ ก็ได้ ผมเหนื่อยจะตาย”
“นี่แกจะบ่นอะไรมากมายย่ะ การเที่ยวครั้งนี้เป็นการเที่ยวครั้งสุดท้ายกับพี่นันแล้วนะ! หุบปากเงียบไปเลยเหอะ”พี่เซนต์ชะโงกมาต่อว่าผมด้วยวาจาและสายตา ผมก็ที่ยังโมโหเรื่องที่โดนลากมาก็หน้าบึ้งตอบกลับ ยัยพี่บ้าเอ๊ยทำอย่างกับพี่นันเป็นอะไรตายงั้นแหละ พี่เขาก็แค่จะแต่งงานเท่านั้นเอง โธ่เอ๊ย!
พวกเราสี่พี่น้องใช้เวลาในการนั่งรถไฟฟ้าเกือบชั่วโมงก็มาถึงที่นาโกย่า เมืองแห่งมิโสะ! สถานที่แรกที่พวกเราไปก็คือปราสาทนาโกย่า ต่อด้วยวัดโอสุแคนน่อมเดินจนขาลากไปที่วัดฮิกาชิเบ็ตสุอิน อากาศเริ่มร้อนเมื่อใกล้เวลาเที่ยงวัน ผมเกาะพี่เฮอร์มิตด้วยความเหนื่อยจนมาถึงร้านโอเด้งมิเสะขึ้นชื่อของนาโกย่า หลังจากนั้นพวกเราเติมพลังมื้อเที่ยงเสร็จก็มาเดินกันต่อที่แสงสีย่านซากาเอะกัน พี่สาวสองคนช็อปปิ้งกันเพลิดเพลินโดยเฉพาะยัยพี่เซนต์พูดต่อราคาเป็นภาษาญี่ปุ่นแบบไฟแลบ เชอะ! ส่วนผมกับพี่เฮอร์มิตน่ะเหรอ? ก็กลายเป็นคนถือของน่ะสิ ถามได้! พี่เซนต์เดินช็อปแหลกจนกระทั่งถึงบ่ายสามโมงถึงได้ตัดสินใจกลับกันสักที
“พวกเราต้องกลับแล้วล่ะ ไปถึงโอซาก้าก็เย็นพอดีน่าจะทันกินข้าวเย็นแล้วก็น่าจะทันไปก่อนที่ว่าที่พี่เขยจะมาถึงล่ะนะ หุๆ”พี่เซนต์พูดแล้วกระทู้แขนใส่พี่นันที่ยืนอยู่ข้างหลัง พี่นันก็ยิ้มรับนิ่งๆ ไม่พูดอะไรมาก พวกเรานั่งรถไฟฟ้ากลับมาที่โอซาก้า การเดินทางรวดเร็วใช้เวลาชั่วโมงเดียวเท่านั้น พวกเราก็มาถึงโอซาก้ากันสักที อ่า ผมจะได้พักแล้วสินะ
“มามี้~!”
เมื่อมาถึงเรียวกังที่พวกเราเข้ามาพักก็เห็นมามี้กำลังเดินอยู่หน้าเรียวกังพอดี พอเห็นพวกผมมามี้ก็หยุดแล้วยิ้มกว้างให้ ก่อนจะไล่พวกผมที่หอบข้าวของมาเต็มสองมือไปพักที่ห้อง ผมได้อยู่ห้องคนเดี่ยวทำให้ผมออกจะงงๆ อยู่ พี่เฮอร์มิตก็ได้อยู่ห้องคนเดี่ยวเหมือนกันแต่พอผมทักเรื่องนี้พี่เฮอร์มิตก็บอกว่าเดี๋ยวครอบครัวแฟนของพี่นันก็จะมาถึง ผมพักห้องเดียวกับน้องแฟนของพี่นัน อะไรกัน? ให้ผมพักกับคนไม่รู้จักเนี่ยนะ อึดอัดตายเลยวะ
“พี่เฮอร์มิต เปลี่ยนมาอยู่กับผมไม่ได้เหรอ? อยู่กับคนไม่รู้จักมันอึดอัดนะพี่”ผมพยายามพูดเกลี้ยกล่อมพี่เฮอร์มิต แฟนของพี่นันก็พักกับน้องของตัวเองไปสิวะ
“พี่อยากจะทำความรู้จักกับพี่เขยหน่อยนะ แกก็ต้องทำความรู้จักกับน้องของพี่เขยนะ เดี๋ยวเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”พี่เฮอร์มิตยิ้มแล้วก็เอ่ยเหตุผลที่จัดห้องแบบนี้ ผมทำหน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม อะไรวะ โดนลากมาเที่ยวแบบไม่เต็มใจแล้วยังต้องมาอยู่กับใครก็ไม่รู้อีก อยากจะบ้า พี่เฮอร์มิตยิ้มแล้วดันผมเข้าห้องพักของตัวเองไป
“เร็วเข้าเถอะ อีกเดี๋ยวครอบครัวว่าที่พี่เขยของเราก็จะมาถึงแล้วนะ ต้องออกไปรับด้วยกัน”
“ต้องไปด้วยเหรอ? ผมอยากจะนอนจะตายอยู่แล้ว”
“เออน่า เดี๋ยวพี่จะมารับนะ เก็บข้าวของเร็วๆ ล่ะ”พี่เฮอร์มิตพูดเร่งผมแล้วเดินออกไปห้องของตัวเอง ผมยืนถอนหายใจด้วยความเหนื่อยเดินเข้าห้องของตัวเอง ห้องเป็นแบบญี่ปุ่นครับ มีโต๊ะโคทัตสึ แล้วก็ฟูกสองที่อยู่ถัดไป ระเบียงห้องกว้างมีเก้าอี้นั่งเล่นไว้ชมต้นไม้ที่มีใบเป็นสีแสดสวย
ผมวางกระเป๋าของตัวเองเอาไว้แล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นแจ่มใส เมื่อไรผมจะได้พักสักทีเนี่ยเหนื่อยก็แย่อยู่แล้ว เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วมองฟูกที่นอนสองที่ติดกัน แม่ง นี่ผมต้องนอนกับใครก็ไม่รู้งั้นเหรอ บ้าที่สุด! ผมจัดที่นอนปูแล้วกลิ้งตัวไปนอนแผ่ เฮ้อ ไม่รู้ว่าตอนนี้ไอ้โซโล่มันจะทำอะไรอยู่ จะโทรไปหาก็ไม่ได้ด้วยสิเพราะว่ามากะทันหันก็เลยไม่ได้ติดต่อหรือเตรียมมือถือมาใช้ที่นี้ อีกนานเท่าไรผมถึงจะได้กลับเนี่ย แย่จริงๆ เลย! แล้วถ้าไอ้โซโล่มันโทรมาล่ะ มันคงจะไม่เป็นห่วงผมหรอกนะ พี่เฮอร์มิตก็ไม่ปล่อยให้ผมอธิบายอะไรให้ไอ้โซโล่มันฟังซะด้วย
“หมวย! ครอบครัวพี่เขยมาแล้วนะ”
มาก็ช่างเด๊ะ ตอนนี้อารมณ์คนอยากนอนเฟ้ย!
“พรีสต์ ลุกขึ้นมา!”พี่เฮอร์มิตพยายามฉุดกระชากลากถูผมออกจากที่นอน พี่เฮอร์มิตตต! ผมอยากจะนอน ผมง่วงจะตายอยู่แล้วยังจะให้ไปรับอะไรอีก คนที่ผิดน่ะไม่ใช่ผม พี่นั้นแหละผิดพี่เฮอร์มิต! ทำไมถึงไปลากผมมาจากบ้านไอ้โซโล่แบบไม่ตั้งทันตัวด้วยแถมมาถึงแทนที่จะพักกลับลากผมไปเดินจนขาลากที่นาโกย่าอีก เพราะพี่นั้นแหละ!!
“เข้าใจล่ะ แกไม่ไปใช่ไหม?”พี่เฮอร์มิตปล่อยมือจากผมแล้วเริ่มทำเสียงขุ่นเคือง ผมก็ยังนอนแผ่อยู่เหมือนเดิม ฮึ!
“ได้! พี่จะไปบอกพี่เซนต์ให้มาพาแกไปเอง เอาแบบนั้นใช่ไหมพรีสต์?”
“...เอ่อ พะ...พี่ พี่เฮอร์มิตตกลงกันดีๆ ก็ได้ครับ”ผมเงียบไปเล็กน้อยแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นมาดึงพี่เฮอร์มิตที่กำลังจะเดินออกไป ทำไมพี่ถึงใจน้อยขนาดนี้เนี่ยหัวก็ไม่ได้ล้านสักหน่อย โห! เซ็งเป็ดเซ็งไก่เซ็งห่านนน! ผมลุกขึ้นเดินตามพี่เฮอร์มิตออกมารอครอบครัวของพี่เขยอยู่ที่หน้าเรียวกัง
“ทำไมถึงเป็นผมกับพี่ที่ต้องมายืนรับ พวกพี่นันล่ะ?”
“ผู้หญิงก็ต้องแต่งองค์ทรงเครื่องหน่อยสิ”พี่เฮอร์มิตเอ่ยแล้วยิ้มเหมือนเดิม ไม่นานก็มีรถแล่นมาจอดที่หน้าเรียวกังที่พวกเรายืนอยู่ คนที่ลงมาจากรถเป็นลุงหน้าตาธรรมดาๆ คนหนึ่งผมมองเลยผ่านไปแบบไม่สนใจแต่พี่เฮอร์มิตกลับสะกิดผมให้ไปขนของช่วยพวกเขา ห๊ะ? นี่ครอบครัวพี่เขยงั้นเหรอ? ทำไมหน้าตาธรรมดาๆ จังวะ?
ผมเดินงงๆ ไปช่วยถือของช่วยลุงคนนั้น ตาลุงคนนี้ก็หันมายิ้มให้กับผมและพี่เฮอร์มิต พี่ยกมือไหว้แล้วตีแขนของผมให้ยกมือไหว้ตาลุงคนนั้นด้วย รถแท็กซี่ที่ค่าโดยสารโคตรแพงเปิดประตูออกทั้งสองทาง ผมก็ไม่สนใจก้มหน้าก้มตาไปช่วยคนขับรถขนกระเป๋าที่หลังรถ แม่ง พวกมันขนบ้านมาด้วยหรือไงวะ หนักชิบหาย
“เอ่อ...คุณครับ กระเป๋าใบนั้นของผมเองเดี๋ยวผมถือเองครับ”
“เออ ดี”ผมพึมพำกับตัวเองแล้วแทบจะโยนกระเป๋าตัวโคตรหนักไปให้เจ้าของ ก่อนจะมุดออกมาจากท้ายรถ พี่เฮอร์มิตเดินมาหาผมแล้วส่งยิ้มให้กับผม ก่อนจะโบกมือหย็อยๆ ให้กับคนด้านหลังของผมที่อุทานเสียงหลง ผมเลิกคิ้วกำลังจะหันไปมองข้างหลัง ด้านหน้ามีคนคุ้นเคยโผล่มายืนข้างๆ พี่เฮอร์มิต
พี่โมโนนี่หว่า!!! งั้นคนข้างหลังผมก็...
“หวัดดีจ้ะหนูพรีสต์”ผมหันหลังมามองแล้วอ้าปากเหวอ
ตัวจริงเสียงจริงโว้ยเฮ้ย! ไอ้โซโล่ตัวเป็นๆ อยู่ตรงหน้าของผม!
“เอ่อ...หวัดดีครับ”ผมรวบรวมสติที่วิ่งแตกกระเจิงแล้วก้มหัวทักทายคุณแม่ของไอ้โซโล่ที่โผล่มาจากด้านหลังของลูกชาย โผล่ได้เก๋สมเป็นคุณแม่ของไอ้โซโล่จริงๆ ครับ ผมเหลือบมองไอ้โซโล่ที่มองผมอย่างอึ้งๆ ไม่แพ้กับผมเลยแม้แต่น้อย คุณแม่ของไอ้โซโล่ทำตาโตแล้ววิ่งผ่านผมไป
“อ๊ายยย คริส! ไม่ได้เจอกันตั้งนาน น่ารักเหมือนเดิมเลยนะ”
“ขอบใจจ้ะ เธอก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะจ้ะหวาน”
“แหม~ มันก็ไม่ขนาดนั้นหรอก”
ระหว่างที่คุณแม่ของไอ้โซโล่กรี๊ดกร๊าดกับมามี้ของผม ปะป๊าที่ยืนอยู่ข้างๆ มามี้ก็ทำปากขมุบขมิบบ่นอะไรสักอย่างแล้วมองแม่ของไอ้โซโล่อย่างไม่พอใจหน่อยๆ พี่โมโนยิ้มกว้างแล้วยกมือไหว้มามี้กะปะป๊าอย่างนอบน้อม ผมแทบอยากจะยกรางวัลมารยาทไทยดีเด่นให้แน่ะครับ พอมามองไอ้โซโล่ที่มองมามี้กะปะป๊าของผมแล้วตัวแข็งทื่อยกมือไหว้แบบหุ่นยนต์ก็มิปาน เหอะๆ คนละระดับกับพี่โมโนเล๊ย มึงจะเกร็งอะไรนักฟะ!? หัดเอาพี่มึงเป็นตัวอย่างซะบ้าง นู้นแน่ะ! เดินคุยไปกับปะป๊าของผมได้อย่างกลมกลืนสุดๆ กูนับถือพี่โมโนโคตร!!
พวกเราเดินเข้ามาในเรียวกัง พนักงานของทางเรียวกังก็เข้ามาช่วยถือกระเป๋าบริการกันอย่างเต็มที่โดยเฉพาะคนหล่อๆ! มามี้บอกให้ผมกับพี่เฮอร์มิตพาพี่น้องโดดเดี่ยวไปเก็บกระเป๋าที่ห้องกันก่อนแล้วค่อยไปอาบน้ำและมาทานมื้อเย็นด้วยกันที่ห้องอาหารครับ ผมกับพี่เฮอร์มิตก็เดินพาพี่น้องทั้งสองคนนั้นมาที่ห้อง
“พี่โมครับ พี่พักห้องเดียวกับผม ทางนี้เลยครับ”
“อ้อ! โอเคๆ”พี่โมโนเลิกคิ้วอย่างแปลกใจแต่แล้วพี่เขาก็หันมามองผมกับไอ้โซโล่ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินตามพี่เฮอร์มิตไป ก่อนไปพี่โมโนหันมาตบไหล่ของไอ้โซโล่เบาๆ แล้วเอ่ยด้วยเสียงขบขำ
“อย่าทำอะไรน้องเมียกูล่ะไอ้น้องชาย”
“...”ไอ้โซโล่มันเงียบส่งสายตาสาปแช่งพี่โมโนร้อยบทแล้วล่ะครับ
“มึงจะเข้าห้องไหมเนี่ย ยืนอยู่นั้นแหละ”ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วต้องเดินกลับมาตามไอ้โซโล่ที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ไอ้โซโล่มันก็เดินเข้ามาในห้องมองไปรอบๆ ก่อนจะวางกระเป๋าลง ผมนั่งบนเบาะสอดขาเข้าไปในโต๊ะโคทัตสึ อ่า อุ่นจังเลย ผมนั่งซุกตัวอยู่ในโต๊ะแล้วมองไอ้โซโล่ที่กำลังจัดข้าวของในกระเป๋าออกมา
ระหว่างนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ห่วย มันคืออึดอึดแทะ! มองกระถางต้นบอนไซ มองกิ่งบอนไซ มองลำต้นบอนไซ มองใบบอนไซ มองจนจะทะลุรากบอนไซอยู่แล้วแต่ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา ไอ้โซโล่มันจัดข้าวของเสร็จก็ลุกขึ้นไปหยิบชุดยูกาตะที่พับไว้เรียบร้อยบนชั้นวางของแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง เฮ้ย นี่จะไม่คุยอะไรกับกูจริงอ่ะหรือว่ามันงอน? แล้วตกลงผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ!?
“โซโล่ เฮ้ย เดี๋ยวสิวะ!”
“อะไร?”มันหยุดแล้วหันมามองผมด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเป็นปกติ เอ๊ะ หรือว่าผมจะคิดไปเองหว่า จริงๆ แล้วมันก็เป็นคนไม่ค่อยพูดก่อนอยู่แล้วนี่น่ะ
“จะไปอาบน้ำเหรอ? รอกูก่อนดิ”
“มึงก็รีบสิวะ เดี๋ยวเขาจะกินข้าวก่อนหรอก”
“เออๆ แป๊บหนึ่งๆ”ผมค่อยๆ คลานออกมาจากโต๊ะโคทัตสึแล้วไปเปิดกระเป๋า อืม กระเป๋าใบนี้ไม่ได้จัดเองซะด้วยสิ รู้สึกว่ามามี้จะเป็นคนจัดกระเป๋าให้กับผม พอเปิดกระเป๋าแล้วผมก็ตกใจก่อนจะเงยหน้ามองไอ้โซโล่แล้วค่อยๆ ขยับตัวมาบังกระเป๋าของตัวเอง
ชิบหายแล้ว!
มามี้~!!! ผมกรีดร้องในใจอย่างโหยหวน ดูนี่สิครับ เสื้อผ้าแต่ละชุดนี่มันรสนิยมของมามี้ทั้งนั้นแล้วอีแบบนี้กูจะกล้าใส่เหรอ!? ถึงตอนที่ยัง...เอ่อ...เด็กๆ จะเคยใส่พวกมันมาก็เถอะนะ แต่ตอนนี้ผมอยู่ปีสามแล้วนะโว้ย ชิบ! ผมค้นหาอุปกรณ์อาบน้ำเมื่อไอ้โซโล่มันพูดเร่งอยู่หน้าห้อง มึงก็เร่งกูอยู่ได้
ง่ะ! สีชมพูทั้งเซ็ตเลยครับ ผมหยิบพวกมันออกมาด้วยความจำใจสุดขีดแล้วเดินมาหยิบชุดยูกาตะที่วางไว้บนตู้แล้วชะงัก ถลึงตามองสีของชุดยูกาตะ สาดดด!! นี่กูจะหนีไม่พ้นสีชมพูเลยใช่ไหม!? เงยหน้ามองชุดยูกาตะในมือของไอ้โซโล่ที่เป็นสีดำแล้วเจ็บใจเป็นที่สุดทั้งๆ ที่ผมเป็นคนเข้ามาในห้องนี้ก่อนแท้ๆ แต่กลับไม่ได้เลือกชุดยูกาตะไว้ก่อน โธ่โว้ย พลาดแล้วกู!
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่า”ผมเดินถือชุดยูกาตะมาด้วยอารมณ์เซ็งแสนเซ็ง ไอ้โซโล่มันก็ถามผมเมื่อผมถอนหายใจทิ้งๆ ขวางๆ ผมส่ายหน้าปฏิเสธแล้วเดินนำไอ้โซโล่ไปที่บ่อแช่น้ำ อืม ผ้าม่านสีน้ำเงิน อ่ะ ห้องนี้แหละ! ผมแหวกผ้าม่านเข้าไปในห้องบ่อน้ำร้อน ห้องแรกจะเป็นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าครับ เราต้องถอดเสื้อผ้าวางไว้บนตะกร้าที่เขาเตรียมไว้ให้ ขอย้ำว่าต้องถอดให้หมดด้วยนะครับ ชาวญี่ปุ่นถือว่าการอาบน้ำแช่น้ำร้อนนี่เป็นการชำระจิตใจให้บริสุทธิ์และแน่นอนไม่มีใครมาจ้องคุณด้วยสายตาไร้มารยาทหรอกครับ คนญี่ปุ่นเป็นคนมีมารยาทเรื่องนี้มากพวกเขาจะตั้งใจแช่น้ำอย่างเดียวครับเพราะอย่างนั้นไม่ต้องเขิน
ผมค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าวางไว้บนตะกร้าแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาพันเอวปิดส่วนอุจาดสักหน่อยแล้วผมก็หันไปมองไอ้โซโล่ที่ถอดเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วกำลังยืนรอผมอยู่ พวกเราสองคนเดินมาอาบน้ำที่ส่วนห้องน้ำก่อนครับ เดินมาในห้องน้ำที่เงียบไร้ผู้คน ผมกับไอ้โซโล่ก็นั่งลงอาบน้ำกันเงียบๆ ทำไมมันเงียบจังวะแบบนี้ต้องหาอะไรคุยสักหน่อย ผมพยายามคิดหาเรื่องที่จะหาคุย
“มึงรู้หรือเปล่าว่าพี่โมโนจะแต่งงานกับพี่นันน่ะ”
“ไม่รู้”มันตอบกลับมาสั้นๆ
“เฮ้อ ทำไมถึงมีแต่พวกเราสองคนวะที่ไม่รู้อะไรเลย”
“...”ไอ้โซโล่มันเงียบครับ ผมก็หันไปมองมันอย่างแปลกใจ มันทำหน้าเป็นกังวลเล็กๆ ผมที่กำลังสระผมหยุดมองมันอย่างแปลกใจ อะไรหว่า? ไอ้โซโล่มันกำลังคิดอะไรอยู่?
“มึงเป็นอะไรวะ? เงียบๆ”
“ถึงแม่กูจะไม่ว่าอะไรแต่ว่าพ่อมึงคงจะ...”
“แล้วไง มึงจะทิ้งกูงั้นเหรอ?”ผมหยุดมือที่สระผมแล้วหันไปมองไอ้โซโล่อย่างหาเรื่อง ไอ้นี่นิยังไม่ได้ทำอะไรทำไมใจปอดแล้ววะ เอาตัวอย่างแบบพี่โมโนเขาบ้างเฟ้ย แหม! เลียแข้งเลียขาพ่อตาน่ะทำเป็นไหม ไอ้บ้า! ไอ้โซโล่รีบส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ ผมตักน้ำมาราดหัวล้างฟองแชมพูอยู่สองสามขันก่อนจะเสยผมที่ปกหน้าออกไป
“เฮ้อ อุปสรรคเยอะจริงๆ วะ”
“จะบ่นทำไมฟะ ขนาดดอกกุหลาบที่สวยงามยังมีหนามไฉนความรักจะไม่มีอุปสรรค”
“กูทายว่ามึงอ่านเจอที่ไหนมาแน่ๆ”ไอ้โซโล่มองผมแบบอึ้งๆ ก่อนจะเปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว ห่านิ มึงไม่คิดว่ากูจะพูดประโยคเท่ๆ กับเขาบ้างหรือไงฟะ ไอ้โซโล่สระผมเสร็จแล้วเริ่มถูสบู่เหลวสูตรอ่อนโยนพิเศษของมันเองนั้นแหละครับ ก็ไอ้คุณชายมันผิวแพ้ง่ายนี่น่า เหอะ!
“ถูหลังให้กูหน่อย”
“หันหลังมาดิ”
ขอมาก็จัดให้ ไอ้โซโล่มันก็หันหลังแล้วให้ผมถูหลัง ผมก็ถูหลังมันเต็มแรง ย้ากกก! ขี้ไคลจงออกไป!! ผมถูไปแล้วหยุดชะงัก มองหลังของไอ้โซโล่แล้วหน้าซีด แม่ง หลังมันเป็นรอบแดงเลยวะ นี่ตกลงผิวมันบอบบางหยั่งกับแก้วจริงดิ? ผมหยุดถูแล้วบอกให้เปลี่ยนกันถูหลังบ้าง พอเปลี่ยนเป็นไอ้โซโล่มาถูก็มีคนเดินเข้ามาในห้องอาบน้ำ
“สนิทกันเร็วดีนะ”
ฉึก!!
ผมกับไอ้โซโล่ตัวแข็งทื่อเมื่อกลุ่มที่เดินเข้ามาคือพวกปะป๊าของผมเองครับ มีพี่โมโน พี่เฮอร์มิตและคุณลุงหน้าตาจืดๆ คนหนึ่ง พวกเขาเดินมานั่งอาบน้ำข้างๆ พวกผม ปะป๊ามองผมแล้วยิ้มเอ่ยทักขึ้นอย่างแปลกใจ ผมก็ยิ้มรับทันที
“คนอายุเท่าๆ กันมันก็สนิทกันเร็วงี้แหละครับ”
“อ้อ อายุเท่ากันเหรอ?”ปะป๊ามองไอ้โซโล่อย่างแปลกใจ อะไรของปะป๊าอย่ามาตัดสินใจคนด้วยขนาดเซ่! ไอ้โซโล่เกร็งโคตรๆ ขนาดผมยังรู้เลยอ่ะครับ พวกพี่ชายที่นั่งถัดไปจากปะป๊ากลั้นหัวเราะกันถ้วนหน้า เดี๋ยวปั๊ดสองคนนี้นิจะมาแกล้งอะไรไอ้โซโล่ฟะมันยิ่งปอดเรื่องปะป๊าอยู่ด้วย!
“คุณพ่อครับ ไม่ได้แช่บ่อน้ำแร่มานานนะครับ”
“นั้นสินะ”
เอ๊ะ? ผมเงยหน้ามองพี่โมโนที่หันไปพูดกับลุงคนข้างๆ เอ๊ะๆ! เดี๋ยวนะ เมื่อกี้นี้พี่โมโนเรียกลุงคนนั้นว่าพ่อใช่ไหมครับ? ผมมองหน้าลุงคนนั้นอย่างพินิจพิจารณา พ่อของพี่โมโนก็เท่ากับเป็นพ่อของไอ้โซโล่ด้วยน่ะสิ อุ๊บ! ผมรีบอมยิ้มแทนที่จะหัวเราะขำออกไป จริงดิ!? ไม่อยากจะเชื่อเลยวะ ลุงคนนั้นหน้าตาธรรมดาๆ เองนะ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นพ่อของสองพี่น้องหน้าตาหล่อแบบนี้ได้ แสดงว่าสองคนนี้หน้าตาเหมือนแม่งั้นเหรอ? ผมหันไปมองพ่อของไอ้โซโล่อีกครั้ง ท่านหันมาสบตากับผมอย่างบังเอิญแล้วก็ยิ้มให้ผมเหมือนครั้งที่เจอกันตอนแรก ผมรีบยิ้มตอบกลับทันที อืม นิสัยก็ไม่เหมือนไอ้โซโล่สักนิดเลยวะ ดูยังไงก็คนธรรมดา
ผมกับไอ้โซโล่รีบอาบน้ำเสร็จแล้วชิ่งไปแช่น้ำแร่ก่อน ผมค่อยๆ ก้าวเท้าเดินลงมานั่งแช่ อ่า ร้อน! ผมนั่งอยู่ข้างๆ ไอ้โซโล่ที่ยังตกใจปะป๊าไม่หาย ไอ้บ้านี่ท่าทางจะกลัวปะป๊าของผมจริงนะเนี่ย น่าแปลกสำหรับมันมากครับปกติไม่ค่อยเห็นมันจะกลัวใครสักคน ไม่เคยเห็นเลยแฮะเพิ่งมาเห็นตอนนี้แหละ ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วพยายามพูดไม่ให้มันกังวลมากนัก
“กลัวอะไรนักวะ”
“ก็ต้องกลัวสิวะ ถ้าพ่อมึงไม่ยอมรับเราก็คบกันลำบาก”
“ลำบากไม่เห็นเป็นอะไรเลยก็ยังดีกว่าไม่ได้คบกันแหละ”ผมหัวเราะแล้วเอ่ยตอบไปแบบไม่ซีเรียสมากมาย ไอ้โซโล่มันซีเรียสมากไปแล้ว แต่พอผมพูดไปแบบนั้นไอ้โซโล่มันก็ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“ถ้ามันลำบากแบบนั้นจะไปมีความสุขได้ยังไง กูต้องทำให้พ่อมึงยอมรับให้ได้”
“...”ผมมองไอ้โซโล่นิ่ง จริงจังเกินไปแล้วแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่ว่าอะไรมันต่อ รู้สึกว่าที่มันจริงใจแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกดีนิดหน่อย หมอนี้ไม่ใช่คนประเภทที่ไม่สนใจรอบข้างจริงๆ นั้นแหละแถมยังจะใส่ใจมากซะด้วย เพื่อไม่ให้ผมลำบากใจที่ต้องเลือกระหว่างปะป๊ากับมันสินะ มึงเนี่ยคิดแต่เรื่องของกูจริงๆ เลยผมยิ้มพร้อมกับหัวเราะเบาๆ กำลังจะเข้าไปกอดไอ้โซโล่
“ทำให้ปะป๊ายอมรับสินะ?”
“จะทำอะไรใครงั้นเหรอพรีสต์?”
“...!!?”
เป็นอีกครั้งที่ผมกับไอ้โซโล่สะดุ้งตัวโหยงพร้อมกันเพราะเสียงที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ผมรีบกระชากตัวเองออกมาจากไอ้โซโล่แล้วเงยหน้าหันไปมองคนด้านหลัง พวกปะป๊าเดินมาลงบ่อน้ำแร่กันแล้วครับ ปะป๊ามองผมอย่างสงสัยข้างหลังก็มีพี่เฮอร์มิตกับพี่โมโนที่กลั้นยิ้มกันเต็มที่ ส่วนพ่อของไอ้โซโล่ทำหน้าไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“ท่าทางแปลกๆ นะพวกเธอสองคนน่ะ”ปะป๊ามองผมกับไอ้โซโล่อย่างจับผิด สมกับเป็นทหารยศสูงความสามารถจับสังเกตนี่ยอดเยี่ยมจริงๆ ผมก็ยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเหมือนเดิม พี่เฮอร์มิตกับพี่โมโนก็เข้ามาชวนปะป๊าผมลงบ่อน้ำแร่เพื่อเปลี่ยนประเด็นไป ปะป๊าก็หันไปสนใจเรื่องบ่อน้ำแร่จนลืมเรื่องผมกับไอ้โซโล่แต่ไม่วายจะหันมาจับผิดผมกับไอ้โซโล่อย่างเนื่องๆ ปะป๊าแช่น้ำร้อนไปเฉยๆ ได้ไหมครับ ทางนี้ระแวงจนเกร็งไม่ซึมซับกับบ่อน้ำแร่นี้สักนิดแล้วนะ!
ผมมองปะป๊าอย่างขัดใจ อุตส่าห์ได้มาแช่บ่อน้ำแร่กับไอ้โซโล่แล้วแท้ๆ ยังต้องมาระแวงไม่ให้ปะป๊ารู้อีก เชอะ แบบนี้มันไม่สนุกยิ่งกว่าตอนแรกซะอีกน่ะเนี่ย เดี๋ยวเปิดตัวเลยดีไหมเนี่ยยังไงปะป๊าก็ต้องรู้อยู่แล้วนี่น่า ผมจ้องปะป๊านิ่งแล้วแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย ผมนั่งแช่น้ำร้อนไปครุ่นคิดไปในหัว เอาน่าจะกลัวไปทำไมยังไงผมก็ยังมีขุนพลสุดแกร่งอย่างพี่เฮอร์มิตและกองทัพเสริมกำลังจากพี่โมโนและคุณแม่ของไอ้โซโล่ ที่สำคัญก็คือไพ่ตายอย่างมามี้ทั้งคน! ปะป๊าก็ปะป๊าเถอะเจอมามี้เข้าไปเดี๋ยวก็จอด!
ผมกับไอ้โซโล่ตัดสินใจขึ้นจากบ่อก่อน พอขึ้นมาจากบ่อก็หนาวเลยอ่ะ ผมรีบเดินมาใส่ชั้นในแล้วใส่ชุดยูกาตะเหลือบมองไอ้โซโล่ที่ใส่ชุดยูกาตะเรียบร้อยแล้ว บ๊ะ! รูปร่างสมกับเป็นคนที่ออกกำลังกายบ่อยๆ ใส่ชุดยูกาตะได้เท่จริงๆ ผมเดินมาที่ไอ้โซโล่แล้วสะกิดมัน
“โซโล่ใส่ให้กูหน่อย”มันก็หันมาก้มตัวใส่ชุดยูกาตะให้กับผมซะเรียบร้อยเชียว ฉวยโอกาสที่มันลุกขึ้นยืนผมก็เข้าไปกอดมันไว้ทันที ไอ้โซโล่มันก็หัวเราะเบาๆ
“อะไรของมึงวะ?”
“ก็กอดมึงไง ขอบใจนะ”
“มึงแต๊ะอั๋งกูใช่ไหมเนี่ย”ไอ้โซโล่มันก็กอดตอบผมแล้วก้มหน้าเอาหน้าผากแตะหน้าผากของผม ผมยกมือคล้องคอไอ้โซโล่ลงมาอีกหน่อยแล้วเขย่งเท้าจูบมัน สงสัยผมกับมันจะไม่ได้เจอกันนานทำให้อารมณ์คิดถึงมันยาวนานหน่อย ผมถอดจูบแล้วยิ้ม ไอ้โซโล่มันก็ทำหน้าเหมือนจะไม่พอ เอาน่า มากกว่านี้ไปทำที่ห้องเถอะวะ เพราะตอนนี้มึงเตรียมรับศึกข้างหลังที่ยืนอ้าปากแทบแตะพื้นนู้นเถอะ
“เฮ้ย!!! มึงทำอะไรลูกกู!!?”
เยี่ยมมากครับปะป๊า ตามแผนที่คิดไว้เลย!!
TBC.
พยายามปั่นเรื่องนี้สุดชีพ!! >.< พรีสต์สู้ๆ โซโล่สู้ๆ ปอยสู้ๆ!!!
ปล.เรื่องรู้จักท่านอาจารย์ที่วาดการ์ตูนเรื่องนี้บ้าง? บอกเค้าหน่อย!
(http://upic.me/i/91/stepbegin01.jpg)
-
:กอด1:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
555 พรีสต์จะสละชีพโซโล่เลยเร้ออออ
-
การตูนเรื่อง Twin's Labyrinth โดย AKIRA Norikazu
-
พ่อพรีสต์มาเจอทุกสถานการณ์ :laugh:
-
ค้างอ่ะๆๆๆๆๆ
รอๆๆๆๆๆ :call:
-
ว๊ากกก ซวยยๆแน่ โซโล่เอ้ย
-
ใครแสบกว่ากัน ความลับไม่มีในโลก :laugh:
+1
-
ป๊ะป๊า ช่างออกมาถูกเวลาจริงๆ
-
พรีตส์มาแรงแซงทางโค้งจิงงงง 555
โซโล่อย่าป๊อดสิ โด่ววววววว
-
หวังว่าตอนหน้าคุณพ่อตาคงจะชอบคุณลูกเขยนะ
ออกจะเพอร์เฟค แอนด์ แฮนซั่มขนาดนี้
อิอิ
-
พรีสต์วางแผนอะไรอีกล่ะนิ
คุณพ่อคงไม่ถึงกับฆ่าโซโล่หรอกนะ
-
วู้ว......แผนเริ่ด!
-
o13 แผนสุดยอดมากพรีส
-
พรีสต์ o13
-
พรีสต์ นายแน่มากกกกกกก
555555555
-
น้องพรีสต์แสบซ่าส์ได้ใจมากค่ะ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o13 o13
โซโล่ป๊อดอยู่นั่นแหละ
มาถึงขั้นนี้แล้ว น้องพรีสต์จัดเลย!!!
555555555555555
-
โซโล่เอ้ยยยยยยยยยยย
จะรอดมั้ยเนี่ย
ป๊ะป๋าน่ากลัวอ่ะ
:L2: :L2:
-
แหลมมาก มาเหนื่อเมฆเลย
-
เจ้ปอยสู้ๆ เจ้ปอยสู้ตาย เจ้ปอยไว้ลายสู้ตายสู้ๆ! :ped149: # หน้านิ่ง
แผนนี้สละชีพสามีเพื่อรักกกก ฮาาาาาา
-
เริ่ดค่ะลูก แผนแจ่ม 555555
-
เจ้าแผนการจริงๆ
-
หนูพรีสต์ ร้ายกาจ
:pig4:
-
โผล่มาได้จังหวะจริง ๆ -..-
-
เยี่ยมไปเลยจ้านู๋พรีสต์ o13
-
แผนเด็ดจริงๆ พรีสต์ o13
เปิดตัวโจ่งแจ้ง ตลอดอ่ะคนนี้ ^^
-
พรีสต์
o3
-
โซโล่กล้าๆหน่อย :z2:
-
ตายห่ะ :m29:
โซโลจะรอดมั๊ยยยยย
-
เหยดดดดด โซโล่ถึงคราวดับของนายแล้ว 555555555
โชคดีนะโซโล่ อย่างน้อยพรีสต์ก็คงไม่วางแผนให้นายตายหรอก
พี่โมโนกับพี่เฮอร์มิตโคตรแท็คทีมอ่ะ 555555
สงสารปะป๊าจริงๆ หวังว่าคงไม่ช็อคจนคว้าปืนลูกซองมายิงเขยนะคะ
-
:กอด1:
-
เอาแล้วไง :laugh:
เตรียมตัว เตรียมคำอธิบายเลย
:กอด1:
-
พรีสต์นายสุดยอดมากเลยอ่ะ คิดแผนนี้ได้ยังไงเนี่ย จะรีบให้สามีเคลียร์กะป๊ะป๋าตัวเองเร็วๆจะได้คบกันเปิดเผยอ่ะดิ๊ หึหึ เอาใจช่วยนะ จะรอดูว่าป๊ะป๋าพรีสต์กับโซโล่จะเคลียร์กันไปในแนวทางไหน จะจบแล้วเหรอ ไม่อยากให้จบเลย สนุกๆอ่ะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ
-
ชอบจริง ได้ไปสวีทที่ญี่ปุ่นด้วย
-
ไอ้โซโล่มือจับผมไว้ตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินเสียงตะโกนข้างหลังอย่างโมโหสุดขีด หน้ามันซีดลงทันตาเห็น พี่เฮอร์มิตกับพี่โมโนกุมขมับกันคนละข้างเชียวแหละ ส่วนพ่อของไอ้โซโล่ก็ยังทำหน้างงๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไอ้โซโล่มมันหันกลับไปเผชิญหน้ากับปาปี๊ของผมที่ย้ำเท้าเข้ามาด้วยความเร็วสูงจากนั้นจะจับตัวผมกระชากแต่ไอ้โซโล่มันคว้ามือของปาปี๊ของผมไว้ก่อนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าที่ตื่นๆ เมื่อกี้กลับสงบลงอย่างรวดเร็ว โซโล่เท่มาก!
“ใจเย็นก่อนเถอะครับ กระชากไปแบบนี้พรีสต์จะเจ็บได้”
“เรื่องของกูโว้ย! มึงเป็นใครถึงได้มาสั่งกูวะ”
“ไม่ได้สั่งครับ แต่ขอร้องเบาเสียงหน่อยมันรบกวนลูกค้าคนอื่นๆ”ไอ้โซโล่มันเอ่ยแล้วมองไปที่ลูกค้าคนอื่นๆ กำลังเดินเข้ามามองพวกผมอย่างงุนงง ปาปี๊หันไปมองอย่างหงุดหงิดใจ
“นั้นสิครับคุณพ่อ เราไปคุยกันที่ห้องกันดีกว่านะครับ”พี่เฮอร์มิตเข้ามาแทรกระหว่างปาปี๊กับไอ้โซโล่เอ่ยไกล่เกลี่ยก่อนจะดึงปาปี๊ที่ยังจับมือของผมไว้แน่นไปใส่ชุด ครับๆ เดี๋ยวผมเดินตามปาปี๊ไปเองไม่ต้องจับเหมือนกลัวผมจะโดนข่มขืนแบบนั้นหรอกน่า พอเปลี่ยนชุดมาใส่ยูกาตะผมเดินตามปาปี๊ไปแล้วหันไปมองไอ้โซโล่ที่ถอนหายใจแล้วค่อยๆ เดินตามมาทีหลัง
“พรีสต์ หันไปมองอะไร!”
พ่อนี่ก็พาลเป็นบ้าเลยว่ะ พวกผมเดินมาที่ห้องพักของปาปี๊ รู้สึกว่าพวกผู้หญิงจะยังอาบน้ำไม่เสร็จตอนนี้ก็เลยเหลือแต่พวกผู้ชายนั่งกันอยู่ในห้อง ไอ้โซโล่มันนั่งเผชิญหน้ากับปาปี๊ที่จ้องมันอย่างเอาเรื่อง ส่วนพี่โมโนกับพี่เฮอร์มิตก็ไปนั่งข้างปาปี๊ซะเรียบร้อย ผมเดินเกาหัวแกรกๆ กับบรรยากาศตึงเครียด สงสารแต่พ่อของไอ้โซโล่ที่ดูเหมือนยังไม่รับรู้สถานการณ์นะครับ คุณพ่อท่านก็มานั่งข้างๆ ลูกชาคนเล็ก ส่วนผมที่นั่งเป็นคนสุดท้ายเหลือที่ว่างอยู่ตรงข้างๆ ไอ้โซโล่เท่านั้นครับผมกำลังจะนั่งลง ปาปี๊ก็ตบโต๊ะเสียงดัง
ปัง!
“พรีสต์! ไปนั่งทำไมตรงนั้น มานั่งข้างหลังพ่อนี่”
“ไม่ครับ พ่อโมโหอะไรอยู่ก็รีบๆ พูดมาเถอะครับ”ผมทำหน้าจริงจังบ้างแล้วเอื้อมมือไปจับมือของไอ้โซโล่แล้วบีบเบาๆ เหมือนให้กำลังใจ ไอ้โซโล่มันเหลือบมองมา ผมก็ยิ้มให้มัน
“พรีสต์!!”ปาปี๊กรีดร้องอย่างไม่พอใจ ผมถอนหายใจ ขอโทษครับปาปี๊แต่นี่มันเป็นเรื่องจริงถ้าขืนปกปิดต่อไปมันก็ไม่ดีต่อตัวผมและปาปี๊เอง ยังไงก็ต้องรู้อยู่แล้วก็ให้มันรู้กันตอนนี้ไปเลยดีกว่า ปาปี๊จะได้ทำใจได้ง่ายกว่านี้ แต่ดูเหมือนปาปี๊ของผมก็โกรธมากกว่าเดิมอีก นั้นทำให้ผมใจแป๋วไปกว่าครึ่ง ตาของปาปี๊แดงก่ำตัวก็สั่นด้วยความโมโหพยายามข่มความรู้สึกเกรี้ยวกราด
“เรื่องมันเป็นยังไงอธิบายให้พ่อฟังสิพรีสต์”ปาปี๊กดเสียงต่ำลงแล้วค่อยๆ เอ่ยขึ้นมาเรียบๆ บรรยากาศน่ากลัวมากผมเพิ่งเคยเห็นปาปี๊เป็นแบบนี้ ผมตัวสั่นเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงมองตักของตัวเอง ทำไงดีดูเหมือนปาปี๊จะโกรธมากกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก ตอนแรกที่คิดไว้มันไม่ใช่แบบนี้ ให้ตายสิ ผมเริ่มกลัวขึ้นมาบ้าง
“ขอโทษครับ อนุญาตให้ผมเล่าแทนพรีสต์เถอะครับ”ไอ้โซโล่มันพูดแทรกขึ้นมาระหว่างที่ผมเงียบ ปาปี๊หันไปมองมัน พี่เฮอร์มิตยิ้มออกมาส่วนพี่โมโนยกนิ้วโป้งให้ทั้งสองข้างแถมยังพูดแบบไม่มีเสียงว่า ‘มึงเท่มากไอ้น้อง’ ผมรู้สึกโล่งขึ้นมาเยอะเพราะตอนนี้มือของเรากุมกันไว้แน่น นั้นสิตอนนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียวนี่น่า
“ไม่เป็นไรหรอกน่า กูเล่าได้ ผมจะเล่าเองครับพ่อ”ผมพูดกับไอ้โซโล่ด้วยรอยยิ้มแล้วหันมาพูดกับปาปี๊ด้วยความมั่นใจเหมือนตอนแรก ปาปี๊ไม่ได้ตอบรับอะไรท่านนั่งทำหน้านิ่งเหมือนเดิม ผมระบายยิ้มแล้วชี้นิ้วไปทางไอ้โซโล่
“ไอ้บ้านี่มันตามจีบผมตั้งแต่อยู่ปีสองแล้วครับแต่ผมก็ไม่รู้ตัวมาก่อน มันก็เลยแดกแห้วไปร้อยไร่ได้”ผมเล่าไปยิ้มล้อเลียนไอ้โซโล่ไปด้วย ไอ้คนแดกแห้วจนพุงกก้างหันขวับมาจ้องผมทันที อะไรกูพูดเรื่องจริงนะมึง พี่โมโนหลุดขำออกมาพร้อมกับคุณพ่อของไอ้โซโล่
“จากนั้นขึ้นปีสามผมกับมันก็ได้มาเจอกันเพราะพี่รหัสของเรารู้จักกัน พวกเราดวลเหล้ากันใครแพ้เป็นทาสคนชนะแล้วไอ้โซโล่มันชนะแต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ท้ามันเล่นไพ่ต่อพนันไว้เหมือนเดิมใครแพ้เป็นทาสคนชนะหนึ่งอาทิตย์ ผมแพ้มันสี่ตารวดจากหนึ่งอาทิตย์กลายเป็นห้าอาทิตย์แล้วผมก็ไปท้ามันอีกโดยพนันจากห้าอาทิตย์เป็นสามเดือน สุดท้ายผมก็แพ้มันอีก จากนั้น เอ่อ มันก็ได้ใกล้ชิดกันระดับหนึ่ง ผมก็ไม่รู้ว่าชอบมันเข้าตอนไหน เอ่อ เล่าแค่นี้พอไหมครับ ไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะครับ”
“...”
“ขอโทษนะครับพ่อ”เห็นปาปี๊นั่งเงียบผมก็พูดเสียงเบาๆ อย่างรู้สึกผิด ขอโทษนะครับผมชอบมันจริงๆ เพราะฉะนั้นอย่าขัดขวางเราเลยนะครับ
“อย่าโกรธพรีสต์เลยครับ มันเป็นเพราะผมที่ไปชอบเขาก่อนแต่ผมจะไม่ขอโทษคุณลุงหรอกนะครับ ถ้าผมขอโทษไปก็แสดงว่าผมเสียใจที่ตัดสินใจเลือกทางนี้ ผมได้เลือกทางนี้โดยจะไม่หันไปเสียใจกับมัน ผมสัญญาว่าจะดูแลเขาสุดความสามารถที่ผมมี ให้ผมได้คบกับเขาเถอะครับ”ไอ้โซโล่ก้มหัวลงเพื่อขอร้องปาปี๊ที่ยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดผมก็ก้มตัวลงเหมือนกัน
“พ่อครับ ขอร้องล่ะครับ”
“ยังเด็ก”
ผมกับไอ้โซโล่เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินปาปี๊พูดออกมาแบบนั้น ผมก็รู้ว่าท่านหมายถึงอะไร ผมกับไอ้โซโล่ยังอายุน้อยอย่างที่ปาปี๊พูดมาจริงๆ พวกเราเงียบไม่แย้งคำพูดนั้น ปาปี๊ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย ผมมองปาปี๊แล้วเสียใจนิดๆ ที่ท่านไม่เห็นชอบด้วย
“สังคมของพวกเธอไม่ได้มีอยู่แค่นี้ ในอนาคตสังคมของพวกเธอจะขยายกว้างกว่าตอนนี้”
“พ่อ ทำไมต้องสนใจคนอื่นที่ไม่รู้จักเราว่าเขาจะคิดยังไงด้วยล่ะครับ ผมแคร์แต่คนที่ผมรู้จักคนที่ผมรักเท่านั้น”
“ก็ฉันนี่ไง! ถ้าแกแคร์ล่ะก็เลิกไปซะ!”
“พ่อ!”
“อารมณ์ความหลงใหลของวัยรุ่นมันเปลี่ยนไปได้ง่ายๆ ความสัมพันธ์นี้มันจะมั่นคงแค่ไหนกัน”ปาปี๊เอ่ยขึ้นด้วยความจริงจัง ผมเม้มปากแน่น ผมไม่รู้ว่ามันจะไปได้ไกลหรือนานแค่ไหนแต่ผมอยากจะทำปัจจุบันนี้ให้ดีที่สุด ในอนาคตผมอาจจะเลิกชอบมันแต่นั้นไม่สำคัญเท่าตอนนี้ที่ผมรักมัน!
“ผมไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงแต่สิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำก็คือละทิ้งเขา”ไอ้โซโล่มันเอ่ยขึ้นเรียบๆ อย่างมั่นใจ ผมหันไปมองมันแล้วยิ้มให้มัน อ่า อนาคตเราไม่ต้องไปสนใจมันหรอกขอแค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดอนาคตมันจะดีเองนั้นแหละ เหมือนที่ใครบางคนพูดไว้ว่าหากต้องการอนาคตที่ดีต้องเริ่มจากทำวันนี้ให้ดีที่สุด!
“อายุขนาดนี้ก็ไม่เด็กแล้วล่ะพุท ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็นายเองตอนอายุเท่านี้ก็ทำคริสท้องแล้วนี่น่า”คุณพ่อของไอ้โซโล่ที่นั่งเงียบไร้ตัวตนตั้งนานสองนานก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเข้าใจ ปาปี๊ของผมมีชื่อเล่นว่าพุทโธครับ พอคุณพ่อของไอ้โซโล่มันพูดขึ้นมาแบบนั้นปาปี๊ก็หยุดชะงักแล้วหันไปถลึงตาใส่อีกฝ่ายที่จู่ๆ มาแฉความชั่วเมื่อกาลก่อน อ้อ เคยได้ยินเหมือนกันว่าตอนสมัยเรียนปอตรีมามี๊ต้องดร๊อปเรียนอยู่ครั้งหนึ่ง ดร๊อปไปคลอดลูกนี่เอง ปาปี๊แม่งร้ายว่ะ!
“อ่า นั้นสินะ เจ้าคนไม่มีความรับผิดชอบ!”
“...”
สถานการณ์ของปาปี๊เริ่มเลวร้ายเมื่อจู่ๆ ก็มีเสียงลอดเข้ามาเป็นส่วนเกิน พวกเราหกคนยังไม่มีใครพูดแต่เสียงนั้นโพล่งขึ้นมาได้จังหวะเหมาะเหม็ง คุณแม่หวานเดินขึ้นมาในห้องพร้อมกับยิ้มเยาะส่งไปให้กับปาปี๊ของผมอย่างเปิดเผย สองคนนี้ต้องไม่ถูกกันแน่เลยครับ ผมฟันธง! มามี๊เดินตามมาทีหลังแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนเหมือนเดิม
“คุณคะ ให้โอกาสเด็กๆ เขาหน่อยเถอะค่ะ”
“ใช่ๆ! คนเป็นพ่อแม่น่ะต้องหัดเชื่อมั่นในตัวลูก อีกอย่างแกต้องหลีกทางให้ลูกของฉันตอบแทนที่เมื่อสมัยก่อนฉันยังหลีกทางให้แกมาจีบคริสไงล่ะ!”
“เรื่องนั้นมันหายกันตั้งแต่ครั้งลูกชายคนโตของเธอมาจีบลูกสาวของฉันแล้ว ฮึ!”
“งั้นย้ายสิทธิ์มาให้โซโล่ล่ะกัน โมโนยกเลิก”
“...มันย้ายได้ซะที่ไหนเล่า!”ปาปี๊หันขวับไปตอบโต้กับคุณแม่หวาน
“เอาเป็นว่าแกน่ะแก่อยู่ส่วนแก่อย่าไปยุ่งวุ่นวายกับลูกมัน”
“นี่มันลูกฉันไม่ใช่ลูกแกยัยหวาน”
“อ้าว นี่แกไม่รู้หรือไงว่าลูกคริสก็เหมือนลูกของฉัน”
“มั่วแล้ว!”ปาปี๊คิ้วกระตุกยิกๆ มองแม่ของไอ้โซโล่ที่ยังกวนไม่เลิก สองคนนี้โต้กันไปมาจนกระทั่งมามี๊เข้ามาแทรกก่อนที่สองคนนี้จะกระโจนกัดกันจริงๆ
“คุณคะ ได้เวลามื้อเย็นนานแล้วนะคะ เราจะไม่ไปทานกันเหรอ?”
“งั้นก็ไปกันเถอะ”ปาปี๊ลุกขึ้นแล้วเดินไปกับมามี๊ที่หันมาส่งยิ้มให้กับผม มามี๊~! รักมามี๊ที่สุดเลยคร้าบ!! ถ้ามามี๊พูดล่ะก็ปาปี๊ไม่เถียงหรอกแน่ๆ ผมรู้สึกดีจังที่มามี๊อยู่ข้างผม พี่ชายทั้งสองของพวกเราก็ลุกขึ้นเดินออกนำไป พี่โมโนพยุงคุณพ่อแล้วเดินออกไปด้วยกัน เหลือผมกับไอ้โซโล่ที่ยังนั่งอยู่ต่อ เหมือนพวกตัวประกอบจะรู้คิวว่าฉากนี้ต้องยกให้ตัวเอกแบบพวกผม หึๆ
“เฮ้อ~! โคตรอึดอัดเลยว่ะ”ไอ้โซโล่ถอนหายใจโล่งแล้วล้มตัวนอนลงบนพื้นเสื่อก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ผมก็ทิ้งตัวนอนลงบนตัวของไอ้โซโล่ โฮะๆ ในที่สุดแผนก็สำเร็จไปอย่างหน้าสิ่วหน้าขวาน เท่านี้ผมก็สวีตได้แล้วสินะ~ เย้! เที่ยวครั้งนี้เป็นการเดตแบบนอกประเทศครั้งแรก
“โซโล่ ถ้ามึงเลิกชอบกูแล้วไม่ต้องฝืนใจอยู่กับกูต่อนะ”ผมพูดไปด้วยใบหน้าจริงจัง หมดรักแล้วฝืนอยู่ด้วยกันก็รั้งจะทุกข์ทั้งสองฝ่ายเปล่าๆ ผมรู้ว่ามันมีความรับผิดชอบสูงแต่เรื่องของจิตใจไม่ต้องรับผิดชอบขนาดนั้นก็ได้ ไอ้โซโล่มันลุกขึ้นแล้วจับตัวผมไว้ ผมก็ยังยืนยันเหมือนเดิม
“มึงบอกลากูไปซะ...”
“พรีสต์”
“กูจะได้ไปหาแฟนใหม่มาแทนไง ฮ่าๆๆๆ”
“พรีสต์”คราวนี้มันเรียกซะเสียงเข้มเชียว สงสัยผมจะเล่นมากไปล่ะมั้ง
“ล้อเล่นน่า”ผมยิ้มแล้วชกท้องของไอ้โซโล่ไปเบาๆ ไอ้โซโล่มันก็ไม่ได้พูดอะไรดึงผมเข้าไปกอดไว้ผมก็กอดมันตอบ
“อ้าวๆ กินข้าวก่อนนะครับคุณน้อง”เสียงเตือนดังเข้ามาในห้องพร้อมกับพี่เฮอร์มิตที่ชะโงกหน้าเข้ามา ผมกับไอ้โซโล่ถึงแยกกันแล้วเดินออกมาทานข้าว ปาปี๊เนี่ยจ้องเขม็งเชียว ไอย่า! เหลือที่นั่งอยู่ข้างๆ ปาปี๊เท่านั้นเอง โอ ใครจะไปนั่งล่ะเนี่ย
“แกน่ะมานี่”
ผมเหรอ?
“ไม่ใช่พรีสต์ แกนั่นแหละ!”ปาปี๊รีเคว้สต์ไอ้โซโล่ให้ไปนั่งข้างๆ อีแบบนี้ไม่พ้นต้องแกล้งมันแหงๆ เลยวะ ผมนั่งลงตรงกันข้ามกับไอ้โซโล่ พนักงานเดินยกชุดอาหารมาวางตรงหน้าพวกผม อ่า น่ากินสมกับเป็นอาหารญี่ปุ่นจริงๆ เมื่อได้ครบกันเรียบร้อยพวกเราก็ลงมือทานกันเงียบๆ
ผมแอบมองไอ้โซโล่กับปาปี๊ที่ดูเหมือนปาปี๊จะแย่งไอ้โซโล่กินของดีๆ ไปหมดเหลือแต่ของดองกับผักให้มัน ไอ้โซโล่มันก็ทำได้แต่เงียบบ่นอะไรมากไม่ได้ครับ ไม่นานพวกเราก็ทานเสร็จ พวกสาวๆ ย้ายกลับห้องไปเหลือพวกหนุ่มๆ ที่ชวนกันไปเล่นออกกำลังย่อยอาหารก่อนนอนครับ พวกเรามายืนกันที่โต๊ะปิงปองกีฬายอดฮิตที่ต้องเล่นในเรียวกัง
“มาแข่งกันแบบยากๆ เถอะ พวกเราเล่นพร้อมกันทั้งสี่คนต้องตีเฉียงไปหาอีกฝั่งพร้อมกับตอบคำถามที่ตั้งโจทย์เอาไว้ เช่น สมมติว่าคำถามตั้งว่าให้บอกชื่อประธานาธิบดี ก่อนจะตีลูกเราก็ต้องตอบชื่อของประธานาธิบดีแล้วค่อยตีเฉียงไปฝั่งตรงกันข้าม เข้าใจไหมครับ?”พี่เฮอร์มิตครีเอทเกมปิงปองให้ยากมากขึ้น เหล่าลูกผู้ชายก็ไฟลุกพรึบ ผมเป็นกรรมการนับแต้ม ส่วนคุณพ่อของไอ้โซโล่เป็นคนดู นักกีฬาแบ่งฝั่งกันอย่างรวดเร็ว พี่เฮอร์มิตกะปาปี๊ พี่โมโนกะไอ้โซโล่
“ใครแพ้สามครั้งก่อนจะต้องโดนลงโทษโดยคนแพ้ต้องออกเงินเลี้ยงคนที่เหลือตลอดทิปนี้”ปาปี๊เสนอบทลงโทษ ทุกคนก็รู้ทันทีว่าปาปี๊ของผมกำลังเล็งใครอยู่ ไอ้โซโล่มันก็นิ่งไม่สนใจคนอื่นๆ ก็รับข้อเสนอลงโทษนี้ไม่มีใครแย้ง เมื่อตกลงกันเรียบร้อยแต่ละทีมก็เข้ามาประจำตำแหน่ง
“ไอ้เอกฝากตรวจสอบคำตอบด้วย ใครผิดก็สั่งให้หยุดทันทีนะ”ปาปี๊หันมาบอกพ่อของไอ้โซโล่ อ่า ท่านชื่อว่าเอกงั้นเหรอ? ความหมายไม่ได้ต่างจากลูกเล๊ย สมกับพ่อลูกกันล่ะนะ หน้าที่คิดคำถามเป็นผมเองครับ ทำไมถึงมอบหน้าที่ยากๆ ให้วะเนี่ย ผมคิดคำถามไว้ในหัวอยู่นาน
“ประเทศที่ธงมีจันทร์เสี้ยว เริ่มได้!”
“มาเลเซีย”พี่โมโนเป็นคนเริ่มเสิร์ฟก่อนครับ พี่โมโนซัดลูกไปหาปาปี๊
“ตุรกี”ปาปี๊ตอบแล้วซัดลูกไปหาไอ้โซโล่อย่างแรง ไอ้โซโล่ก็เอื้อมมือไปตบลูกแล้วตอบอย่างรวดเร็ว
“สิงคโปร์”
“ปากีสถาน”พี่เฮอร์มิตตอบแล้วตีกลับไปหาพี่โมโน เริ่มต้นตอบกันใหม่อีกครั้งครับ พี่โมโนนิ่งเงียบกว่าจะตอบก็เกือบจะทำให้ลูกเด้งสองครั้ง
“แอลจีเรีย!”พี่โมโนตบไปหาปาปี๊พี่แกรอดไปอย่างหวุดหวิด ป๊าด แอลจีเรียมันอยู่ที่ไหนวะเนี่ย? ผมไม่เคยได้ยินชื่อของประเทศนี้มาก่อนเลยแฮะ
“มอริเตเนีย”ปาปี๊ตอบรวดเร็วแล้วตบไปหาไอ้โซโล่ที่รอลูกอย่างชิวๆ ชื่อนี้ก็เหมือนกัน ตกลงมันมีประเทศอะไรนะเมื่อกี้เรียๆ กับอะไรเนียๆ เฮ้อ ยาวเกินไปผมจำมันไม่ได้อะ
“อาเซอร์ไบจาน”
ห๊า? มันที่ไหนวะนั้น!?
“มัลดีฟส์”พี่เฮอร์มิตตีกลับมาหาพี่โมโนที่ทำหน้าเครียดแล้วก็ปล่อยลูกตกพื้นไปเพราะไม่สามารถตอบคำถามได้ ผมว่าตอบกันได้ขนาดนี้ก็ถือว่าเจ๋งโคตรๆ แล้วนะครับ พอพี่โมโนพลาดแต่ละคนเนี่ยถอดหายใจโล่งโดยเฉพาะปาปี๊ที่เป็นลำดับต่อไป
“ยังเหลือ คอโมโรส ไซปรัสเหนือ อุซเบกิสถาน เติร์กเมนิสถาน”พ่อเอกเอ่ยออกมาอย่างเสียดาย อุบ๊ะ ประเทศพวกนั้นมันอยู่ไหนฟะ? แล้วเฮียแกดันไปรู้อีกแน่ะ! ขนาดอาเซอร์ไบจานของไอ้โซโล่ผมว่าเทพแล้วนะ มาเจอพ่อเอกเนี่ยเทพกว่าอีก! เกมแรกพี่โมโนก็แพ้ไปตามระเบียบครับ ต่อไปรอบที่สองผมมอบหน้าที่ให้พ่อเอกเป็นคนคิดคำถามครับ แฮะๆ อย่าให้ผมคิดเลยเสียเวลาเปล่าๆ
“บอกชื่อกษัตริย์ที่ครองราชย์ในปัจจุบันและชื่อประเทศ”
ยากโคตร!
“พระเจ้าอยู่หัวภูมิพลฯ ไทย!”พี่โมโนเป็นคนแพ้ในรอบแรกก็เลยได้เป็นคนเปิดเกม แถมพี่แกก็ฉวยเอาคำตอบที่ใครๆ ก็คิดได้ไปซะแล้วครับ ปาปี๊ของผมก็รออตบแบบชิวๆ
“จักรพรรดิอากิฮิโตะ ญี่ปุ่น”ปาปี๊ตอบแล้วส่งไปให้ไอ้โซโล่
“พระราชาธิบดีจิกมี ภูฎาน”
“...”พี่เฮอร์มิตยืนบื้อเลยครับรอบนี้ แหงล่ะ เด็กนอกของพี่แกคงจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้ อ่า! ทำไมพี่ไม่ตอบประเทศอังกฤษล่ะ ชื่ออะไร? อลิสเบธอ่ะเปล่า? พี่เฮอร์มิตถอนหายใจยอมแพ้ไป รอบที่สามเริ่มต้นอย่างรวดเร็วพี่เฮอร์มิตเป็นคนเปิดเกมก่อนครับ
“ชื่อการ์ตูนวอล์ทดิสนีย์คลาสสิก”
“สโนไวท์”พี่เฮอร์มิตตีไปให้พี่โมโน
“ซินเดอเรลล่า”
“ปีเตอร์แพน”ปาปี๊ก็ไม่ยอมแพ้ครับ แหม รู้จักการ์ตูนกับเขาด้วยแฮะ
“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร”ไอ้โซโล่ก็ไม่ยอมแพ้ครับ ตีไปตีมาสุดท้ายคนอายุมากที่สุดก็พ่ายแพ้ไป ปะป๊าทำหน้าบึ้งเชียวเพราะไอ้โซโล่ยังไม่แพ้สักตานั้นแหละครับ ฮ่าๆ โซโล่สู้ๆ! เริ่มเล่นรอบที่สี่ตีกันมันหยดคนที่แพ้ก็คือปาปี๊อีกแล้วครับ เหลืออีกครั้งเดียวปาปี๊ก็จะเป็นผู้แพ้โดยสมบูรณ์แบบ หน้าตาปาปี๊เนี่ยดำมืดน่ากลัวเชียวครับ
“ภูเขาไฟในประเทศไทย”
“...สาดดด! กูจะไปรู้ไหมไอ้เวรเอก! ตั้งคำถามแม่งโคตรยากแล้วใครจะตอบได้ฟะ!? พวกมึงตอบได้ไหม!?”และแล้วปาปี๊ของผมก็สติแตกกับคำถามขั้นเทพของคุณพ่อเอกแล้วพาลไปถึงคนอื่นๆ
“ภูเขาหลวง สุโขทัย”
“ภูเขาพนมรุ้ง บุรีรัมย์”
“ภูเขาพนมสวาย สุรินทร์”พวกสามหนุ่มสามมุมก็ตอบกันอย่างรวดเร็วทำเอาปาปี๊เซไปเลย แม้กระทั่งเรื่องภูเขาไฟพวกมันก็รู้อีก ยอมแพ้ซะเถอะปาปี๊ สู้ไม่ได้แล้วล่ะแบบนี้ พวกมันเก่งเกินไปแล้ว! ปาปี๊อารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิมวางไม้ปิงปองแล้วหันมามองไอ้โซโล่เขม็งพร้อมกับชี้หน้ามันอย่างเคืองสุดขีด
“ฉันยังไม่ยอมรับแกนะโว้ย!”จากนั้นปาปี๊ก็จรลีเดินทำหน้าหงิกออกไป พวกเรามองตามปะปี๊แล้วหันมามองกัน
“ตกลงที่พนันไว้ว่าใครแพ้จะเป็นคนออกเงินจะเอายังไง?”พี่โมโนหันไปถามอีกสองคนที่เหลือที่แทบจะยักไหล่พร้อมเพรียงกัน พวกเราเลิกเล่นปิงปองแล้วเดินเข้ามาในเรียวกัง เฮ้อ หนาวจะตายยังไปเล่นปิงปองข้างนอกอีก ให้ตายเถอะ
ระหว่างที่เดินกลับห้องไอ้โซโล่มันก็สะกิดผมแล้วเปลี่ยนเส้นทางจากห้องพักมาที่โซนร้านราเม็ง พอถามมันไปว่ามาทำไมมันก็บอกว่ามันหิว จะว่าไปแล้วมันโดนปาปี๊แย่งของกินไปหมดนี่น่า พวกผมสองคนก็นั่งกินราเม็งรอบดึกกัน กะจะล้อมันว่ากินแล้วจะอ้วนเอานะแต่พอเห็นหน้าที่หิวโซของมันผมก็ไม่กล้าพูดออกไปเลย
“รู้สึกสบายใจกว่าตอนแรกตั้งเยอะถึงคุณลุงพุทจะเหม็นขี้หน้ากูอยู่ก็เถอะ”
“พ่อไม่ได้เกลียดมึงหรอกแค่หมั่นไส้น่ะ”
ผมกับไอ้โซโล่เดินออกมาจากร้านราเม็งในเรียวกังกลับมาที่ห้องพักของตัวเอง ไอ้โซโล่ยกมือโอบไหล่มาตลอดทาง เป็นไงล่ะเพราะผมนั้นแหละถึงเป็นแบบนี้ได้ รีบบอกไปจะได้สบายใจแล้วก็ทำอะไรเปิดเผยได้ หึๆ พวกผมเดินมาถึงห้องพักของตัวเองเข้ามาจัดเตรียมฟูกนอน ข้างหนาวเป็นบ้าเลยว่ะ ไอ้โซโล่มันจัดฟูกนอนเสร็จผมก็กระโดดซุกตัวเข้าไปอยู่ข้างในอย่างรวดเร็ว อุ่นจริงๆ เลย
“แปรงฟันก่อนนอนสิเพิ่งกินราเม็งมานะ”
“คร้าบ”
ไอ้โซโล่เดินมาเตือนให้ผมแปรงฟัน มันเข้าไปในห้องน้ำแปรงก่อนเรียบร้อยแล้วเดินสวนทางกับผมออกมา ผมรีบแปรงฟันแล้วเดินมาที่ฟูกนอนกระโดดทับไอ้โซโล่ที่กำลังนอน ผมหัวเราะเบาๆ แล้วตะเกียกตะกายขึ้นมาบนที่นอนของตัวเองแต่โดนไอ้โซโล่จับล็อกคอเอาไว้ เดี๋ยวๆ ยังไม่ได้ตั้งตัวเลย นี่จับเฮดล็อกเลยเหรอ!?
“มือมึงๆ ไอ้โซโล่!”
จับล็อกไม่พอยังเอามือปลาหมึกมาลูบขากูอย่างเร็วอะ ไอ้โซโล่พลิกตัวขึ้นมาอยู่ข้างบนแล้วปล่อยมือจากคอของผม มันก้มหน้าลงมาหาผมอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ จูบละเมียดมละไมอ่อนโยน อืม ทำไมผมรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าปกติล่ะเนี่ย สงสัยเพราะห่างกันนานหรือว่ามันเป็นอินเดอะเรียวกังที่ไม่คุ้นเคย? ไอ้โซโล่ไล้ริมฝีปากคลอเคลียตามโครงหน้าแล้วจูบปลายคางแผ่วเบา ซุกไซ้ลำคอของผม มือของมันแหวกเข้าไปใต้ชุดยูกาตะแล้วลูบไล้โค่นขา มันจูบเม้มตามลำคอแล้วไล่มาตามไหล่และหน้าอก ดึงชุดยูกาตะแหวกออกกว้างขึ้น
“มึงใส่สีชมพูขึ้นนะ”ไอ้โซโล่มันมองผมแล้วเอ่ยขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย อ่า สงสัยกูจะถูกโฉลกกับมันล่ะนะ แต่บอกไว้ก่อนว่ากูไม่ได้ชอบสีชมพูหรอกนะ!
“ดอกซากุระก็สีชมพูเหมือนกัน มันต้องเข้ากับมึงมากแน่ๆ เลยว่ะ”
“ปิดเทอมเดือนเมษาก็พากูมาอีกซี”
“อ่า นั้นสินะ ไว้เรามาด้วยกันอีกนะ”
TBC.
วันนี้มาซะดึก(?) อ่า ตั้งใจปั่นเต็มที่ ตอนนี้ง่วงมากแล้วล่ะ ไปนอนก่อนนะ~
ขออภัยเกี่ยวกับคำเรียกของพรีสต์ที่เรียกพ่อ ถ้าแม่เรียกว่ามามี๊ พ่อก็ต้องปาปี๊ ขออภัยอย่างสูง
** มีคนทักเรื่องตอบซินซ้ำต้องขอบพระคุณมากค่ะ ไม่ทันได้สังเกต
-
หวานกันตอนสุดท้ายอ่ะ
-
ชอบพ่อพรีสต์แฮะน่ารักอะ
-
ปาปี๊หวงลูกฉาววววว 5555555
.....อ่านมาถึงตอนจบ
เอ็น....NC มันหายไปไหนแว้~ :z1:
-
ชอบพ่อนายโซโล
รบกวนแก้คำผิดด้วยครับ ควรเป็น แปรงฟัน
หรือแปลงร่าง แปลงกาย
+1
-
+ ให้เป็นกำลังใจคนนอนดึกปั่นนิยาย
อยากบอกว่าอยากได้รวมเล่มเรื่องนี้จัง ไม่ได้ชื้อใครง่ายๆนะจะบอกให้ :impress2:
คู่นี้เป็นอีกคู่ในใจเรา ชอบเคะแบบพรีสต์ :impress3:
-
ปาปี๊คงไม่โผล่มาขัดจังหวะหรอกนะ ฮาๆๆๆ
-
ฮ่าๆๆๆงานเข้าโซโล่จนได้สิน่า แต่พ่อตาเค้าแค่หวงลูกชายเค้าหรอกค่ะ พี่อย่ายอมแพ้ง่ายๆละกันนะคะ อิอิ
-
ไม่นึกว่าพ่อที่มีลูกชาย จะหวงลูกชายได้เหมือนหวงลูกสาว :m20:
-
ติดตามๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ความรู้คู่นิยาย :laugh:
-
:really2: ชื่อประเทศแต่ละอันฮามากมาย โซโล่ก้อเอาชนะใจปาป๊าให้ได้ จะได้เอาพรีสต์มาเปนรางวัล
-
เก่งกันมากๆทั้งสาทคน เป็นเราคงตายตั้งกะธงรูปจัทร์เสี้ยวแล้วล่ะ :z3: ว่าแต่ในไทยมีภูเขาไฟด้วยเรอะ :a5:
-
อร๊าย~ NC มันหายไป~~~ >//////<
โธ่ๆ น่าสงสารปาปี๊ แพ้เด็กหนุ่มๆ อิอิ
ป.ล. ตอนแรกตกใจนึกว่าโซโล่จะแพ้ซะแล้ว เห็นตอบซินเดอเรลล่าซ้ำกัน
-
อ๊ากกก หวานตอนท้าย
ตัดฉับด้วย เป็นไงต่อนะ สู้ๆนะโซโล่
ไม่นานพ่อพุทต้องยอมรับแน่ๆ
-
:-[
-
อ่า 555
อยากอ่านตอนต่อไปจัง คึคึ
-
ป๊าหวงลูกมากอ่ะ
ทั้งขำทั้งสงสารคุณพ่อเลยทีเดียว 555
-
:กอด1: :L1:
-
ปาปี๊หวงลูกสาววว 5 :laugh:
-
เรื่คค่ะ เปนเราจบตั้งแต่คำถามแรก 55+
-
เย้ ในที่สุดพ่อของพรีสต์กะรู้เรื่องแล้ว ว่าแต่พรีสต์คิดแผนนี้ออกมาได้งัยเนี้ย โซโล่เกือบไม่รอดอะ
-
ถ้ามีหลักฐานหรืออะไรที่ส่อแวว ปาปี๊อาละวาดเรียวกังแตกแหงมๆ
ว่าแต่ไม่มาขวางหน่อยเหรอค่ะ คุณพ่อตา
-
ยอดเยี่ยมสุดๆ นายโซโล่ o13
คุณพ่อพุทก็ยกลูกพรีสต์สุดน่ารักให้เถอะน๊า~
-
น่ารักอ่ะ
ลูกเขยซ่าส์(?) พ่อตาแสบ(?)
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แผนน้องพรีสต์นี่มันได้ผลจริงๆ ด้วย
แอร๊ยยยยยย อยากไปดูซากุระด้วยจังเลยยยย
อยากจับน้องพรีสต์ใส่ยูคาตะสีชมพูยืนถ่ายรูปอยู่ใต้ต้นซากุระ! :-[
-
รู้สึกว่า...โซโล่เป็นพระเอกที่เริ่มจะ๊ต๊องตามเมีย 55+
-
ฮาปาปี๊ หวงลูกเกิ๊นนน
อยากจะบอกว่าพรีสต์มันทั้งซื่อทั้งโง่และบื้อและอีกสารพัดจริงๆ ฮ่าๆ
-
:กอด1: :L2:
-
คุณพ่อหวงลูกมากนะเนี่ย
-
คุณพ่อคงหาทางทดสอบลูกเขยอีกหลายรอบแน่ๆ
คู่นี้ตอนท้ายสวีตหวานกันซะ แอบจิ้นไปไกล 55
รอตอนต่อไป สู้ๆนะค่ะ
-
ว้าว อ่านแล้วเห็นภาพเลยเล่นปิงปองในเรียวกัง
แต่คำถามยากไปไหม พ่อเอกเทพขิงๆ
-
น่าร๊ากกันมากกกกกกกกก อิอิ
-
ย้ากกกกกกกกกก ค้างเบาๆนะตัววววว
-
ป๊าปี้ หวงลูกชายคนเล็กหรอคร่า
อิอิ
-
จะมาสวีทกันอีกหรือ เมษาฮาเฮ
แต่ตอนนี้โซโล่ก็พยายามเข้านะ
พ่อตาเดี๋ยวก็ใจอ่อนเอง
:กอด1:
-
มันน่าจะแฮปปี้นะ
-
นึกว่าโซโล่ จะไม่รอดซะแล้ว :เฮ้อ:
แต่
สงครามยังไม่จบ ก็คงยังนับศพ ทหารไม่ได้สินะ
:m21:
ดังนั้น
โซโล่ สู้ ๆ :m4:
-
โซโล่อย่างแมนอ่ะ
-
หวานกันตอนสุดท้าย โซโล่นายเท่ห์มากก o13
แต่ nc มันหายไปหนายยย
หวังว่ามาตอนหน้าพ่อพรีสต์ไม่โผล่มาขัดจังหวะอีกนะ
อย่าเพิ่งจบเร็วเลยนะ โซโล่ยังต้องผ่านด่านพ่อพรีสต์อีกหลายขุม
-
สู้ๆ นะทั้งคู่
-
เอาใจพ่อตาเยอะๆ
-
เพิ่งติดตามอ่านค่ะ อ่านหลายวันมากกว่าจะจบ ฮ่าๆๆๆ
สนุกมากๆ ชอบพรีสต์ น่ารักอ่ะ ตัวละครแต่ละตัวนี่คาร์แรคเตอร์ไม่ซ้ำกันดี
ปล.ตอบเรื่องรูปในหน้า138 เราว่าน่าจะเป็นงานของ อ.Akira Norikazu นะคะแต่ดูลายเส้นตอนแรกนึกว่าเป็นงานของ อ.Ayano Yamane ซะอีก แอบเหมือนอ่ะ ฮ่าๆๆ
-
ปาปี๊ของพรีสต์ต้องยอมรับอยู่แล้วล่ะเนาะ
โซโล่ต้องดูแลพรีสต์ได้เป็นอย่างดีแน่ๆ
ที่สำคัญเค้ารักกันมากนะคู่เนี้ย :กอด1:
รู้สึกว่าบรรยากาศมันอ่อนหวานมากเลย
ต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่นอน สู้ๆนะ :a9:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ทุบโต๊ะขำเกือบตายตอนแข่งตอบชื่อประเทศกัน :m20:
อะไรมันจะเทพกันขนาดนั้น :laugh:
อ๊ากกกกกกกกกก คนเขียนตัดฉับได้ค้างมากมาย :z3:
เขาจะเอา NC จะเอาๆๆ :a5:
อ่านๆไป โอ๊ะ ถูกใจอ้ะ o22
-
ตอนที่ 39
“เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้วหมวย ดูนั่นสิกวางน่ารักจะตาย”
“พี่ก็ลองเป็นผมดูสิ! กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มปาปี๊ก็ดันโผล่เข้ามาขัดจังหวะแล้วบอกว่าอยากจะนอนด้วย จะบ้าตาย ผมอยู่ปีสามแล้วนะเรื่องอะไรต้องไปนอนกับปาปี๊มามี๊ด้วยเล่า”
“ฮ่าๆๆๆ มิน่าไอ้โซโล่มันถึงตื่นเช้าว่ะ”พี่โมโนหัวเราะขำจนต้องกุมท้องเลยครับ ตอนนี้ไอ้โซโล่โดนปาปี๊ลากไปใช้แรงงานให้มันไปซื้อผลไม้มาให้น้องกวางที่เดินเผ่นพ่านอยู่ในสวนสาธารณะนาระ วันนี้ในช่วงเช้าพี่เซนต์ผู้เป็นคนจัดโปรแกรมเที่ยวพามาที่นาระซึ่งห่างจากโอซาก้าใช้เวลาเดินทางไม่ถึงชั่วโมง พี่เซนต์พาไปวัดที่สำคัญๆ ของเมืองนาระ ผมก็จำไม่ได้หรอกว่ามีที่ไหนบ้าง ก็เดินดูไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งมาที่สวนสาธารณะนาระอันโด่งดัง ผมและพี่ชายทั้งสองนั่งอยู่ม้านั่งใต้เดินต้นกิงโกะใบสีเหลือง ส่วนคนอื่นๆ ก็ไปถ่ายรูปกับต้นเมเปิ้ลใบสีแสดอยู่ด้านนู้น
“เอาน่า ปาปี๊ก็เป็นแบบนี้นานแล้วนะ”
“ฉันเพิ่งจะเห็นลุงพุทเป็นแบบนี้นะ ตอนที่ฉันมาจีบนันไม่เห็นจะหวงลูกสาวแบบนี้เลยนี่”พี่โมโนหยุดหัวเราะแล้วตั้งข้อสังเกตขึ้นอย่างแปลกใจ พี่เฮอร์มิตหัวเราะเบาๆ รับ
“พ่อห่วงลูกชายคนเล็กมากที่สุดนี่ครับ”
“ฮึ”ผมทำเสียงขึ้นจมูก ควรจะดีใจไหมล่ะเนี่ยที่ปาปี๊ห่วงลูกชายยิ่งกว่าลูกสาวน่ะ พี่โมโนพยักหน้ารับแล้วหัวเราะไปกับพี่เฮอร์มิต
“ลูกชายคนเล็กน่าเป็นห่วงกว่าจริงๆ นั้นแหละ”
รู้สึกว่าพี่เขยกับน้องเมียจะเข้ากันได้ดีจริงๆ นะครับ ฮึ!
“คุณลุงดูสนุกน่าดูเลยนะ”พี่โมโนพูดขึ้นเมื่อมองไปที่ไอ้โซโล่กับปาปี๊กำลังให้อาหารพวกน้องกวาง ปาปี๊ผลักไสไอ้โซโล่เข้าไปหากวางด้วยการถีบแบบนุ่มนวล(?) มีมามี๊ยืนยิ้มเป็นพื้นหลัง
“แหงล่ะ ก็มีคนให้แกล้งนี่น่ะ”
“...”ผมมองไอ้โซโล่นิ่ง ความรู้สึกในตอนนี้ของผมเหมือนหงุดหงิดไม่ชอบใจอยู่หน่อยๆ ทำไมกันน่า ผมเองก็ไม่รู้ว่าต้นเหตุมันมาจากไหนแต่มันหงุดหงิดใจจริงๆ!
“ผมไปเดินเล่นหน่อยนะ”
“อย่าไปไกลล่ะ เดี๋ยวเราจะกลับกันแล้ว”
“ครับ”ผมพยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจนักแล้วเดินหน้าบูดๆ ออกไปเดินตามใต้ต้นเมเปิล ก้มหยิบใบสีแสดของมันมามองแล้วหันไปมองข้างๆ ที่มีลูกกวางตัวเล็กๆ วิ่งเหยาะๆ มาหา ตูไม่มีอาหารให้เฟ้ย ผมโยนใบเมเปิลไปใส่มันแล้วเดินหนีแต่เจ้าลูกกวางนี่มันก็เดินตามผมมาไม่เลิก พอผมหยุดมันก็หยุด พอผมเดินมันก็เดินตาม ชะ! ไอ้ลูกกวางเวรนี่กำลังกวนกูอยู่ใช่ไหมเนี่ย หาเรื่องเหรอวะ ตูกำลังอารมณ์เสียอยู่นะโว้ย!
ผมเดินหนีมันจนมาถึงม้านั่งใต้ต้นเมเปิลตัดสินใจนั่งลงยอมแพ้เจ้ากวางจอมตื้อนี่แล้วล่ะครับ ให้ตายตามตูมาทำไมฟะ!? พอผมหยุดนั่งลงเจ้ากวางนั้นก็มองหน้าผมเหมือนยินดีกับชัยชนะของตัวเอง เชอะ นั่งได้สักพักก็มีผลไม้โยนมาจากด้านหลังของผม เจ้าลูกกวางนั้นดีใจที่มีผลไม้โยนมาให้มันก้มหน้ากินทันที
“เสน่ห์แรงขนาดกวางยังตามเลยนะ”เสียงเอ่ยแซวปนหัวเราะดังขึ้นพร้อมกับไอ้โซโล่ที่โผล่เข้ามายืนพิงม้านั่งข้างหลัง ผมหันไปมองมันนิดหน่อย ไอ้โซโล่เอานิ้วจิ้มหน้าผากของผมแล้วเดินอ้อมมานั่งข้างๆ มันโยนผลไม้ให้กับลูกกวางตัวนั้นไปเรื่อยๆ สักพักก็มีกวางตัวอื่นๆ เดินเข้ามากลายเป็นที่ชุมนุมของกวางผู้ตะกละไปแล้วล่ะครับ
ผมเริ่มสัปหงกเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนต้องเถียงกับปาปี๊จนดึกแถมยังโดนลากออกมาจากห้องไปนอนกับปาปี๊มามี๊จนได้อ่าครับ กว่าจะทำใจนอนได้ก็เกือบเช้าแล้วจนถูกปลุกตั้งแต่เช้ามืดอีกด้วย ใช้พลังงานเดินเที่ยวไปอีกผมต้องรู้สึกเหนื่อยเป็นธรรมดา
“พรีสต์”
“หือ?”ผมส่งเสียงตอบรับไปกึ่งหลับกึ่งตื่น
“ง่วงเหรอวะ? พิงกูก็ได้”
“อือ”ผมเอนตัวพิงไอ้โซโล่แล้วนอนพักไป อารมณ์ดีขึ้นทันตาเลยครับ แบบนี้สิวะถึงจะเรียกว่ามาเที่ยว ผมนอนพิงไอ้โซโล่ไปจนกระทั่งได้ยินเสียงแชะๆ บางอย่างเหมือนเสียงชัตเตอร์ก็เลยลืมตาขึ้นมาดู เห็นพี่เซนต์ยืนถ่ายรูปพวกผมหน้าตาเฉย ผมลุกขึ้นแล้วหันมามองไอ้โซโล่ เวรนี่ก็เสือกหลับไปกับกูอีก
“โซโล่ๆ”
ไอ้โซโล่มันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วยกหัวของมันออกจากไหล่ของผม พอตื่นแล้วก็มองหน้าผมงงๆ จะให้กูตบมึงให้ตื่นไหมเนี่ย? งงอยู่นั้นแหละ คนอื่นเขาจะไปกันหมดแล้วนะโว้ย เดี๋ยวทิ้งไว้เป็นเพื่อนน้องกวางเลยนิ พี่เซนต์ตะโกนเรียกพวกเราให้รวมตัวกัน
“กลับกันได้แล้วค่า! เราจะไปกินฮาโกะชูซิที่โอซาก้า”
ในช่วงบ่ายพวกเรามาเดินกันที่โอซาก้า มื้อเที่ยงกินชูซิที่พี่เซนต์บอกว่าเขาอัดทุกอย่างในลังกล่องไม้แล้วถอดออกมาเป็นก้อนใหญ่ก่อนจะหั่นเป็นชิ้นๆ มาเสิร์ฟ มันอร่อยสุดๆ เลยล่ะครับ ชูซิของแท้เนี่ยรสชาติต่างจากที่ขายทั่วไปในประเทศของเราลิบลับ นี่สินะที่เรียกกว่าของแท้!
พอกินมื้อเที่ยงกันอิ่มหนำสำราญพี่เซนต์ก็พามาเดินชมปราสาทโอซาก้าที่พี่เซนต์บอกว่าถ้ามาช่วงฤดูใบหน้าผลิจะสวยกว่าเพราะรอบๆ จะมีดอกซากุระบานอยู่เต็มไปหมด หลังจากเดินชมปราสาทโอซาก้าและถ่ายรูปกันเต็มที่แล้วพวกเราก็ย้ายมาที่อควาเรียมโอซาก้าดูชีวิตของสัตว์ใต้ทะเล ตกเย็นเราก็มาเดินย่านการช็อปปิ้งของโอซาก้า
พวกผู้หญิงมาช็อปที่ตลาดใต้ดินลากพวกเรามาเป็นคนถือของให้ พี่เฮอร์มิตโดนพี่เซนต์จองตัวเป็นเด็กถือของ แน่นอนว่าพี่โมโนเขาถือของให้ว่าที่ภรรยาโดยพี่นันไม่ต้องขอเฮียแกบริการจากใจ! ส่วนแม่หวานแม่ของไอ้โซโล่ก็มีเด็กถือของส่วนตัวไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับก็พ่อเอกนั้นแหละ! ปาปี๊ก็จองตัวไอ้โซโล่เป็นเด็กถือของให้มามี๊แทนตัวเอง เหลือแต่ผมก็เดินตัวเปล่าเล่าเปลือย มองไอ้โซโล่ที่ถูกปาปี๊จิกใช้โดยที่มันบ่นอะไรมากไม่ได้ ว่างทีไรก็หาเวลาแวบมาหาผมแล้วก็โดนปาปี๊ลากตัวไปเสมอ
แล้วมันก็เกิดเรื่องขึ้นเมื่อผมหยุดเดินแวะซื้อทาโกะยากิของขึ้นชื่อเมืองโอซาก้าแป๊บเดียวเท่านั้นแหละครับ พอหันกลับมาผมก็ไม่เห็นพวกพี่ๆ แล้ว เวร! แค่แวะซื้อทาโกะยากิประทังความหิวเท่านั้นเองนะ นี่ผมโดนทิ้งจริงๆ งั้นเหรอ!? แค่นี้ทำไมไม่รอกันเลยวะ!? ผมจิ้มลูกทาโกะยากิกินอย่างโมโหแล้วออกเดินไป แม่ง! ร้อนเฟ้ย!! ทาโกะยากิร้อนลวกปากจะคายก็ไม่ได้เพราะตอนนี้คนแม่งโคตรเยอะเลย ขายขี้หน้าแย่ ผมพยายามกลั้นใจกลืนทาโกะยากิลงคอไป แอ๊ก! ร้อนไปถึงคอแน่ะ ทรมานขนาดน้ำตาเล็ดเชียว เฮ้อ เกือบตายเพราะทาโกะยากิแล้วกู!
คราวนี้ผมไม่ประมาทแล้วล่ะครับ ค่อยๆ กินมันอย่างระวัง เดินไปเรื่อยๆ เพื่อตามหาพวกพี่ๆ เดินเท่าไรก็ยังไม่เห็นสักที ผมก็มาหยุดยืนอยู่ทางแยก เวรล่ะ เมื่อกี้นี้ยังเป็นทางตรงพอจะรู้ว่าเดินตรงไปเรื่อยๆ ก็น่าจะเห็นกันเองแต่นี่ดันมีทางแยกแล้วพวกนั้นไปทางไหนล่ะเนี่ย? แม่ง หรือว่าผมจะไปรออยู่ที่เรียงกังดีแต่ว่าผมไม่รู้จักชื่อเรียวกังนั้นด้วยสิ โธ่ หมดหนทางนอกจากตามหาพวกมามี๊ให้เจอ อ่า งั้นก็ลองเสี่ยงดวงแม่งมันเลยดีกว่า ไปทางนี้ล่ะกัน!
ผมกำลังจะเดินไปด้านซ้ายก็มีคนเดินเข้ามาผมแล้วพูดญี่ปุ่นด้วย ผมทำหน้างงๆ มองพวกนั้น มาพูดญี่ปุ่นกูก็ไม่รู้ด้วยหรอกนะ พวกมันจับแขนของผมแล้วพูดอะไรบางอย่างก่อนจะดึงผมให้เดินตามไป อะไรของพวกมึงวะ!? ผมก็ไม่ยอมเดินตามพวกมัน แต่งตัวก็ดูดีหรอกนะใส่สูทซะเรียบร้อยแล้วจะพากูไปไหนเนี่ย!?
“Hey!”จู่ๆ ไอ้โซโล่มันก็โผล่มาแล้วคว้าตัวผมเอาไว้ เยสสส! โซโล่!! ในที่สุดก็ไม่ได้นอนข้างถนนที่ญี่ปุ่นแล้ว ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งไอ้โซโล่มา ผมสะบัดแขนจากไอ้ญี่ปุ่นคนนั้นวิ่งมาสบอกล่ำๆ ของไอ้โซโล่ทันที ไอ้โซโล่มันพูดญี่ปุ่นไฟแลบกับไอ้บ้านั้นแถมทำหน้าตาเดือดสุดขีด ไอ้บ้านั้นก็ก้มตัวแล้วรีบวิ่งหนีไป ผมมองไอ้โซโล่กับเจ้านั้นอย่างงงๆ
“พูดอะไรกันวะ?”
“อย่ารู้เลย”มันไม่ตอบหันมามองผมด้วยสายตาดุ แงะ กูผิดเหรอ? กูแค่แวะซื้อแป๊บเดียวแม่งก็เดินไม่ดูกูเลยนี่หว่า กูต่างหากที่ควรน้อยใจ เชอะ! พวกพี่ๆ กับพวกมามี๊ก็วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น ปาปี๊กับมามี๊พุ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็วแล้วกอดผมทันที อ่า จริงๆ เลย! เมื่อเห็นผมปลอดภัยสบายดีพวกพี่ๆ ก็ถอนหายใจโล่งกันถ้วนหน้า
“โชคดีน่ะที่โซโล่รู้สึกตัวเร็วแล้วออกตามหาจนเจอ”พี่เฮอร์มิตเอ่ยออกมาแล้วมองผมอย่างกลุ้มๆ อะไร? ทำหยั่งกับผมเป็นตัวปัญหานั้นแหละ ชิ!
“ฉันก็นึกว่าแกโดนจับไปเล่น AV ซะแล้ว!”พี่เซนต์เอ่ยประชดพร้อมกับหัวเราะขำ มามี๊ยิ้มดีใจแล้วหัวเราะตามพี่เซนต์ไปอย่างโล่งอก ส่วนปาปี๊ก็ยังหน้าซีดพอพี่เซนต์พูดถึง AV ปาปี๊ยิ่งทำหน้าเป็นห่วงมากขึ้น อะไรของปาปี๊เนี่ยแทนที่จะเป็นห่วงลูกสาวกลับมาห่วงลูกชายโอเว่อร์จริงว่ะ อย่างผมไม่โดนจับตัวง่ายๆ แบบนั้นหรอกน่า!
“เฮ้อ ลูกชายน่าเป็นห่วงกว่าลูกสาวจริงๆ”พี่โมโนทำหน้าเครียดแล้วทำหน้าเข้าใจแบบแจ่มแจ้ง อะไรของพี่น่ะหา!? ผมมันน่าเป็นห่วงขนาดนั้นเลยเหรอ!? มามี๊ปล่อยมือจากผมแล้วเดินไปหาโซโล่
“ขอบใจนะจ้ะโซโล่ ถ้าหาพรีสต์ไม่เจอคงจะแย่แน่”
“ไม่เป็นไรครับ”
“แกก็หัดทำตัวดีๆ หน่อยสิเจ้าลูกบ้า!”ปาปี๊เขกหัวผมเต็มแรง แม่ง หัวปูดเลยกู เขกมาได้นะปาปี๊บ้าเอ๊ย แรงของตัวเองน่ะไม่ใช่กระจอกๆ แค่เขกหัวก็เหมือนโดนชกเลยครับ เจ็บน้ำตาแทบไหล หลังจากนั้นพวกเราก็เดินช็อปกันต่อและมาทานมื้อเย็นที่ย่านโดทมโบริเมนูสารพัดปูนั่นเองครับ ระหว่างที่กินผมก็คอยแกะปูให้ไอ้โซโล่มัน คุณชายอย่างมันแกะกินเองไม่เป็นหรอกครับ ปาปี๊มองผมกับไอ้โซโล่ด้วยสายตาหมั่นไส้ โชคดีที่มามี๊ใจดีแกะปูให้กับปาปี๊ไม่งั้นพวกผมต้องโดนเล่นงานข้อหาทำให้หมั่นไส้แหงๆ
พอกลับมาที่เรียวกัง อาบน้ำแช่น้ำแร่หายเหนื่อยกันเสร็จ ปาปี๊ก็มาที่ห้องลากตัวไอ้โซโล่ไปคุยอะไรกันไม่รู้ทำตัวลึกลับเชียว ผมนอนรออยู่ในห้องนานไอ้โซโล่มันถึงกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อะไรหว่า? ปาปี๊เรียกมันไปคุยเรื่องอะไรกันฟะ? ไอ้โซโล่มันเดินมานั่งบนฟูกนอนแล้วเหลือบสายตามามองผม เห? ปาปี๊คงจะไม่ได้เรียกผมให้ไปนอนด้วยอีกหรอกนะ ไอ้โซโล่มันไม่พูดอะไรเลิกผ้าห่มแล้วเข้ามานอนเงียบๆ
“โซโล่ คุยอะไรกับพ่อเหรอ?”
“ไม่มีอะไร แค่คุยเรื่องทั่วไปเท่านั้นแหละ”
กูไม่เชื่อหรอกเฟ้ย! ผมพลิกตัวนอนคว่ำแล้วคลานเข้ามาหาไอ้โซโล่ยกตัวขึ้นเกยหน้าอกของมัน ไอ้โซโล่มันก็มองมาที่ผม ผมก็ยิ้มแฉ่ง วันนี้ปาปี๊คงไม่มากวนผมแล้วแน่ๆ ถ้าอย่างนั้นเราก็มาสวีตกันเถอะโซโล่~ พอผมแลบลิ้นก้มหน้าจะจูบมันไอ้โซโล่ก็ยกมือขึ้นกั้นหน้าผมเอาไว้ทันที ง่ะ อะไรวะ!? มันดันหน้าของผมออกห่าง หมายความว่ายังไง!?
“กูเหนื่อย นอนเถอะ”
“ห๊ะ?”ผมทำหน้างงเป็นปลาเก๋าชนขอนไม้ ไอ้โซโล่มันพูดด้วยใบหน้าเหนื่อยๆ แล้วพลิกตัวหันหลังให้กับผม ผมลุกขึ้นมานั่งมองไอ้โซโล่อย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ไอ้โซโล่มันปฏิเสธผมงั้นเหรอ? ช็อกโคตรๆ อ่ะครับ เป็นครั้งแรกที่โดนมันปฏิเสธ! ปกติมันไม่เคยปฏิเสธนี่น่าแถมยังจะรีบตอบรับเลยด้วยซ้ำ ผมมองมันแล้วกัดฟันหงุดหงิดก่อนจะล้มตัวนอนหันหลังให้
เจ้าบ้าโซโล่เอ๊ย!
“นี่แกยังต้องไปนอนกับพ่ออีกเหรอ?”พี่เฮอร์มิตถามผมขึ้นมาระหว่างที่พวกเรานั่งพักผ่อนที่เรียวกังของบันไดส่วนพวกสาวๆ ไปเช่าชุดกิโนโมเพื่อใส่ไปเที่ยวกันตอนเย็นนี้ส่วนไอ้โซโล่โดนปาปี๊สั่งไปให้ช่วยพวกสาวๆ ผมหันมองพี่เฮอร์มิตเขม็ง ไม่ได้ไปนอนกับพวกปาปี๊ตั้งนานแล้วแต่ว่านะถ้ามันจะเป็นแบบนี้ล่ะก็ผมไปนอนกับพวกปาปี๊ดีกว่า! ตลอดสี่วันมาเนี่ยไอ้โซโล่มันแทบไม่สนใจใยดีผมเลยอะ เฮอะ! นอนด้วยกันซะเปล่าแต่ไม่ได้ทำอะไรเลยนี่มันผิดวิสัยไอ้โซโล่สุดๆ ยิ่งคิดผมยิ่งสงสัยและหงุดหงิดมากขึ้น
หลังจากอยู่โอซาก้าสองวันเราก็ย้ายมาที่เกียวโตอีกสองวันและเดินทางยาวมาที่บันได ผมกับไอ้โซโล่แทบจะไม่ได้พูดอะไรกันเลย ช่วงตอนกลางวันปาปี๊ก็เอาแต่เรียกใช้ไอ้โซโล่พอตกกลางคืนไอ้โซโล่ก็นอนตั้งแต่หัวค่ำ ขนาดผมลงทุนเป็นฝ่ายเริ่มก่อนมันก็ยังเฉย โธ่เอ๊ย! ผมเล่าไปใส่อารมณ์ให้เฮียรับรู้ความอัดอั้นตันใจของผม
“ฮ่าๆๆๆ”พอผมเล่าจบพี่เฮอร์มิตกับพี่โมโนหัวเราะกลิ้งไปกับพื้นแน่ะ เดี๋ยวปั๊ดเตะคนละทีสองทีเลยนิ ทำไมพวกพี่ถึงได้หัวเราะคนกำลังกลุ้มอกกลุ้มใจได้น่าเกียจแบบนี้วะ!? พี่โมโนพยายามกลั้นหัวเราะเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้า มันน่าขำตรงไหนเหรอครับ!?
“พี่ว่าต้องเป็นฝีมือของพ่อแน่ๆ”พี่เฮอร์มิตหลังจากหยุดหัวเราะแล้วก็มาพูดกับผมด้วยใบหน้ายิ้มเหมือนเดิม ผมพยักหน้าเห็นด้วยเต็มที่ ผมพอจะระแคะระคายเรื่องนี้อยู่แต่พอถามไอ้โซโล่ทีไรมันก็ไม่พูดอะไรเลยนี่สิ พี่โมโนยังหัวเราะค้างพูดไปหัวเราะไป
“โคตรสงสารไอ้โซโล่เลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ โดนสั่งห้ามแหงแซะแล้วยังต้องมานอนทุกข์ทรมานโดนเมียยั่วแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อีก มิน่ามันถึงดูหน้าตาโทรมๆ ไป ขอบตาคล้ำหยั่งกับคนอดหลับอดนอน อ๊ากกก!!”พี่โมโนแกก็ยังหัวเราะต่อไปด้วยความสงสารเวทนา(?)น้องชาย ผมเลิกคิ้วขึ้นคิดตามพี่โมโนแล้วยิ้มออกมาแห้งๆ งั้นเหรอ? สงสัยมันจะโดนห้ามไม่ให้แตะต้องผมแน่เลยแล้วพอผมคิดย้อนถึงการกระทำของตัวเองแล้วแบบว่าเริ่มสงสารไอ้โซโล่บ้างแล้วล่ะครับ แหะๆ
“พวกหนุ่มๆ อาบน้ำเสร็จแล้วใช่ไหม?”
“คร้าบ”
“งั้นรอเดี๋ยวนะพวกสาวๆ จะเปลี่ยนชุดจ้า~”
พวกผู้หญิงกลับมาจากเช่าชุดกิโมโนเดินเข้ามาเห็นพวกผมนั่งอยู่หน้าระเบียงทางเข้าของเรียวกังก็ทักขึ้นมา มามี๊ยื่นแตงโมที่ซื้อมาให้พวกเรากินรอแล้วพวกผู้หญิงไปอาบน้ำกันครับ ไอ้โซโล่มองผมเล็กน้อยก่อนจะเดินไปพักอาบน้ำอาบท่า หลังจากที่พวกผู้หญิงเดินเข้าไปปาปี๊กับพ่อเอกก็เดินออกมานั่งสมทบกับพวกผม ผมจ้องเขม็งที่ปาปี๊ เชอะ!
“พรีสต์ มานี่สิ”พี่เซนต์โผล่มากวักมือเรียกผมให้ไปหา หือ? อาบน้ำเสร็จแล้วงั้นเหรอ? ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปหาพี่เซนต์ที่ทำท่ามีลับลมคมใน อะไรหว่า? พอมาถึงผมก็ถูกจับแขนทั้งสองข้างโดยพี่เซนต์และแม่หวานแล้วลากมาที่ห้องของมามี๊ อะไร!? เฮ้! มาจับผมทำไม ผมมองทั้งสองคนอย่างงุนงง
“อะไรครับ!? จับผมมาทำไม!?”
“เงียบๆ หน่อยสิย่ะ”พี่เซนต์จัดการตบหลังผมดังป้าบแสบไปถึงทรวง ผมก็เลยเงียบไม่พูดเสียงดัง ตรงหน้าของผมมามี๊กำลังแต่งหน้าให้กับพี่นันที่ใส่ชุดกิโนโมสีเขียวอ่อนๆ แซมสีทองลายคลื่นน้ำ ว้าว พี่นันสวยชะมัดเลย! มามี๊ก็ใส่กิโนโมสีเหลืองอ่อนรวบมัดผมขึ้นเป็นม้วยแล้วปัดปิ่นดอกไม้ ว้าว~ มามี๊ก็สวยไม่แพ้พี่นันเลย ส่วนแม่หวานก็ใส่กิโมโนสีน้ำเงินเข้มบวกกับทรงผมมัดข้างทำเป็นลอนใหญ่ๆ สวยเปรี้ยวจี๊ดมีสไตล์! ส่วนพี่เซนต์ใส่กิโนโมแสดอ่อนๆ มีลวดลายดอกไม้เกล้าผมขึ้นแล้วตีฟูเป็นลอนใหญ่ๆ ตกลงมา ทุกคนแต่งกันสวยเชียวครับ
“เอ้า! พรีสต์ พี่จัดมาให้เธอโดยเฉพาะเลยนะ”พี่เซนต์ไปหยิบชุดกิโนโมสีชมพูอ่อนที่แขวนไว้มายื่นให้กับผม ว่าแต่ทำไมต้องสีชมพูล่ะเฮ้ย!! มามี๊หันมามองผมอย่างปลาบปลื้ม ผมรู้แล้วล่ะว่าใครเป็นคนเลือก เหอะๆ! ว่าแต่ทำไมผมต้องใส่กิโนโมด้วยล่ะครับท่าน? พวกสาวๆ ก็ใส่ไปซี ผมโบกมือปฏิเสธ
“ไม่ล่ะครับแล้วทำไมผมต้องใส่ด้วยล่ะ”
“เจ้าบ้า! ตอนเย็นทะเลสาบที่บันไดน่ะโรแมนติกเว่อร์นะย่ะ พายเรือกันสองต่อสองท่ามกลางธรรมชาติ สองฝั่งเต็มไปด้วยต้นเมเปิ้ลสีแสดแซมต้นกิงโกะสีเหลือง ตะวันคล้อยตกทอกแสงสีแสดลงบนผืนน้ำ แกคิดภาพดูสิย่ะ มันสุโก้ยขนาดไหน!?”พี่เซนต์เริ่มแจกแจงเหตุผลทำหน้าเพ้อไปไกล ว่าแต่พี่จะไปสองต่อสองกับใครงั้นเหรอครับ? ได้ข่าวว่าแฟนพี่ไม่ได้มาด้วย!
“นั้นสิจ้ะพรีสต์ ลูกน่าจะได้พายเรือชมธรรมชาติกับลูกโซโล่ มามี๊จะดึงตัวปาปี๊ไม่ให้ไปกวนเวลาลูกสองคนเอง”มามี๊หันมาเอ่ยสมทบอย่างเข้มแข็ง มันก็ดีนะครับมามี๊แต่ว่ามามี๊เนี่ยเป็นตัวตั้งตัวตีตั้งแต่เมื่อไรครับ? ทำไมมาช่วยไอ้โซโล่มันออกหน้าออกหน้าขนาดนี้ แค่มันมาช่วยวันสองวันก็ทำให้มามี๊เรียกมันว่าลูกเชียวเหรอ!?
“ใช่ๆ เจ้าแก่หัวรั้นนั้นพวกเราจะจัดการเอง!”แม่หวานก็พูดด้วยความฮึกเหิม ผมถอนหายใจแล้วครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับนิดๆ พี่เซนต์กับแม่หวานรีบดึงผมเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็วแล้วจัดการทำผมแต่งหน้ามือเป็นระวิงเชียว ผมนั่งปล่อยให้พวกเขาจัดการไป ไม่รู้ว่าจะออกมายังไงนะครับ ผมหลับๆ ตื่นๆ จนกระทั่งพี่เซนต์บอกว่าเสร็จเรียบร้อยแล้วยื่นกระจกมาให้กับผม อ่า แต่งหน้าอ่อนๆ แล้วก็ทำทรงเดียวกับแม่หวานด้วยแถมใส่ดอกไม้เพิ่มให้ซะสวยเชียว ผมถอนหายใจเฮือก ดีนะเนี่ยที่มันไม่ออกมาแปลกผิดธรรมชาติ
“เอาล่ะ สาวๆ! ได้เวลาออกไปให้ยลโฉมแล้ว!”แม่หวานกระโดดโลดเต้นพูดกับพวกผมอย่างตื่นเต้น เอ่อ...ว่าแต่นับรวมผมเป็นสาวๆ ไปด้วยแล้วเหรอเนี่ย เฮ้อ เดินตามหลังพวกมามี๊แล้วเกิดรู้สึกอายขึ้นมาฉับพลัน ผมก็เดินย้อนกลับมาที่ห้อง ชะ! ออกไปแบบนี้ต้องอายแน่ๆ เลยล่ะ!!
“พรีสต์ เป็นอะไรไป?”พี่นันชะโงกหน้ามาถามผมอย่างเป็นห่วง
“ขอผมทำใจก่อนนะพี่นัน เดี๋ยวผมตามไป!”ผมตะโกนบอกพี่นันไปแล้วยืนทำใจอยู่ในห้องนานสองนาน เฮ้อ! จะบ้าตาย ดูสภาพตอนนี้ของผมสิวะ ถ้าให้ไอ้โซโล่เห็นผมอายนี่หว่า ไม่ได้สะดีดสะดิ้งแต่กูอายจริงโว้ย! ตอนแรกก็ใจกล้าอ่ะนะแต่พอเอาเข้าจริงกูอายไม่กล้าออกไปเลย ผมสูดลมเข้าออกลึกๆ แล้วทำใจกล้าเดินออกไปจากห้อง
ก้มหน้าเปิดประตูเดินออกไปแล้วเงยขึ้นมาจะเดินแต่หยุดชะงัก ไอ้โซโล่มันกำลังเดินอยู่บนทางเดินหน้าห้องก็หยุดชะงักพร้อมกับผม มันมองผมนิ่งจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาไปมองด้านอื่น ด้านหลังของไอ้โซโล่เป็นพวกพี่ๆ ที่ชูนิ้วกันสลอน อะไรเล่าพวกพี่บ้า! ผมกับไอ้โซโล่ไม่ได้พูดอะไรต่างฝ่ายต่างเงียบพอผมเงยหน้ามองไอ้โซโล่ก็ต้องรีบหันหน้าหนีเพราะเขินจนมองหน้ามันไม่ได้น่ะเซ่!!
“เฮ้ย โซโล่ไปพาแฟนมึงมาเซ่ อายจนไม่มีแรงเดินแล้วนั่น!”พี่โมโนตะโกนบอกตอกซ้ำความน่าอายของผม โธ่เอ๊ย พี่โมโน เงียบๆ ได้ไหมครับ!? ไอ้โซโล่มันมองผมแล้วยิ้มออกมานิดหน่อยเดินมาหาผมก้มจับมือของผมอย่างนุ่มนวลแล้วดึงผมเดินตามมันไป ผมมองด้านหลังของไอ้โซโล่ยังเขินเลยครับ
“เอาล่ะ ไว้เจอกันนะ”พี่นันเอ่ยขึ้นบอกกับทุกๆ คนก่อนจะแยกย้ายกันไป ส่วนพวกมามี๊ออกไปตั้งนานแล้วครับ มามี๊ทำตามแผนได้ดีมาก! พี่นันเดินออกไปกับพี่โมโนดูทั้งสองรักกันนานๆ เลยล่ะครับ พี่โมโนแทกแคร์ดีโคตรๆ แทบจะทำให้พี่นันเป็นดั่งเจ้าหญิงเชียวล่ะ พี่เซนต์มองทั้งสองคนนั้นแล้วหันกลับมามองพวกผมก่อนจะเอ่ยยิ้มๆ แล้วเดินออกไปกับพี่เฮอร์มิต
“เห็นสองคนนั้นแล้วเหมือนเห็นพวกแกสองคนอีกเวอร์ชั่นเลยนะ”
ผมเลิกคิ้วรับประโยคนั้นของพี่เซนต์อย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้เหลือผมกับไอ้โซโล่มันแล้วล่ะครับ ไอ้โซโล่หันมามองผมแล้วจับมือพาเดินไปเงียบๆ ระหว่างทางที่จะไปที่ทะเลสาบก็ผ่านผู้คนที่มองผมกับมัน อ่า นี่ผมดูแปลกๆ หรือเปล่า? พอมาถึงทะเลสาบไอ้โซโล่มันก็พามานั่งพักที่ม้านั่งใต้ต้นเมเปิล พวกเรายังไม่มีใครพูดอะไรกันเหมือนเดิม ไอ้บรรยากาศนี่มันอะไรกันเนี่ย?
“โซโล่”
“หือ?”
“กูใส่แบบนี้แล้วเป็นยังไง?”ผมลองถามมันออกไประหว่างนั้นก็ไม่กล้าหันไปมองมันเลย ไอ้โซโล่มันเงียบไปอยู่นานจนผมใจแป้ว หรือว่าผมแต่งแล้วมันไม่เข้ากับผมงั้นเหรอ? หรือว่าไอ้โซโล่มันไม่ชอบ? ผมหันไปมองไอ้โซโล่ที่ยังเงียบอยู่
“มึงไม่ชอบเหรอ?”
“เปล่า”ไอ้โซโล่มันรีบหันมาปฏิเสธแล้วผมกับมันก็สบตากันอย่างบังเอิญ ไอ้โซโล่มันก็หันหน้าหนีไปอย่างรวดเร็ว
“...น่ารักดี”
มันเอ่ยด้วยเสียงเหมือนกระซิบแถมหน้ามันก็ยังแดงขึ้นยกมือลูบต้นคอของตัวเองแก้เก้อ ตายล่ะหว่า หน้าด้านแบบไอ้โซโล่มันเขินด้วยโว้ย! ผมเกือบจะหัวเราะออกมาแล้วล่ะครับแต่ก็กลั้นเอาไว้ลุกขึ้นดึงมือไอ้โซโล่ชวนมันไปพายเรือเล่นในทะเลสาบ ไอ้โซโล่มันก็ลุกขึ้นอย่างว่าง่ายแล้วพวกเราสองคนก็มาเช่าเรือกัน
ไอ้โซโล่ขึ้นไปนั่งประจำที่คนพายก่อนผมถึงได้ขึ้นไปนั่งอีกฝั่ง พวกเรานั่งเรียบร้อยก็ได้เวลาพายออกไปชมวิวทิวทัศน์รอบๆ ทะเลสาบ ไอ้โซโล่มันพายเรือไปจนไกลจากจุดเริ่ม ตรงนี้ไกลจากผู้คนนิดหน่อย ผมนั่งมองไปรอบๆ ตัว มองใบสีแสดของต้นเมเปิลที่หล่นลงมาบนผิวน้ำของทะเลสาบก้มตัวหยิบใบนั้นมาดูเล่นแล้วหันมาเห็นไอ้โซโล่ที่มองผมอยู่แต่พอผมหันมามันก็หันไปมองที่อื่นทันที ผมแกล้งทำเหมือนไม่ใส่ใจมองไปอีกฝั่งของทะเลสาบแล้วอมยิ้มจนแก้มจะแตกอยู่แล้ว
บรรยากาศเงียบสงบมีแต่เสียงของน้ำที่เรือแล่นผ่านไปช้าๆ ดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำลงส่องแสงสีแสดลงบนน้ำในทะเลสาบ ผมมองไปทางไอ้โซโล่ที่พายเรือมันกำลังมองไปด้านหลัง อย่างที่พี่เซนต์บอกเลยบรรยากาศตอนเย็นกับวิวของที่นี้ทำให้ดูคนตรงหน้าของผมมีเสน่ห์ขึ้นตั้งเยอะ พอไอ้โซโล่มันหันกลับมาผมก็รีบเหลือบมองไปด้านข้าง ตกลงเราจะแอบมองกันอยู่แบบนี้หรือไงเนี่ย โซโล่หยุดพายแล้วปล่อยให้เรือลอยนิ่งอยู่ใต้ร่มของต้นไม้ จากที่แอบมองกันไปมาพวกเราก็หันมามองหน้ากันเงียบๆ ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปากมีเพียงรอยยิ้มที่ส่งให้แก่กันเท่านั้น มันทำให้ผมเข้าใจทันทีว่าการที่ไม่พูดอะไรออกไปแต่ก็รู้สึกได้มันเป็นแบบนี้นี่เอง
เฮ้อ มาเที่ยวครั้งนี้มันก็ไม่แย่อย่างที่คิดล่ะนะ
TBC.
เฮ้อ! เสร็จแล้ว~!! กว่าจะเสร็จตอนนอนแล้วตื่นอีกรอบเนี่ย 555
สวีตแบบเบาะๆ ท่ามกลางฤดูใบไม้ร่วงของญี่ปุ่น อ่า! อิจฉาสองคนนี้จริงๆ
ถ้าทำได้อาจจะมาต่ออีกตอนด้วยความรวดเร็ว ปอยสู้ๆ!
-
:z13: :z13: จิ้มพี่ปอยแรวิ่งไปอ่านทันที ฟิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว :mc1:
..................................................................
อ่านด้วยความรวดเร็ว แอบหวังเอ็นซี นิดนึงนะค่ะ :m13: :m13:
ขอบคุณพี่ปอยค่า :pig4:
-
:z13: น้องปอย
ปอยสู้สู้ :ped149:
เอาใจช่วย
รอรอรอ
กดบวกแถมเป็ด
-
จินตนการตอนพรีสต์แต่งชุดไปไกลเลย
-
ปาปี้แสบมากกกกกกกกกกกกก :laugh:
พรีตน่ารักอ่า :impress2: :-[
-
โอ่ยยยย เขินแทนนนนนนนนน ย๊ากกกกก >///<
น่ารักง๊ะะะะะะ
สงสารโซโล่ตอนแรกมาก พรีสต์เหมือนจะฆ่าโซโล่ทางอ้อมโดยไม่รุ้ตัวนะ 55555
ภายเรือสวีทเบาๆ อ่านแล้วอมยิ้มแก้มเกือบแตก = ='' ทำไมโซโล่ถึงเขินได้น่ารักขนาดเน้!!!!
-
อ๊ากกกก
มันจะสวีตกันมากเหินไปแล้วนะ
อิจฉาตาร้อนนน ว๊ากกก 5555
-
หวานนนนนนนนนน มากกกกกกกก
อิจฉาาาาา :-[
โฮ้ยยยย # เม้นไม่ค่อยออก
เจ้ปอยสู้ๆ สู้ตาย ไฟต์ติ้ง!!!
-
:o8: :-[
-
555 โซโล่สู้ๆ
-
บรรยากาศโรแม้งน่าดู :-[
-
แกล้งลูกเขยไม่เลิก :laugh:
+1
-
ทำคะแนนเข้าโซโล่ พ่อหนุ่มเนื้อแน่น :laugh:
-
:laugh:
หวงลูกเน้าะปี๊ อย่างนี้แล่ะลูกน่ารัก
-
บรรยากาศชวนเสียตัวจริงๆ
-
:o8: :o8:
-
บรรยากาศเป็นใจมากอ่ะ เขินแทนเลย :-[
-
โรแมนติคมากๆ
-
มาแล้วววววว
หวานๆๆๆๆ
-
โซโล่โดนคุณพ่อสั่งห้ามไม่พอ
ยังมาโดนพรีสต์พยายามยั่วยวนอีก
ไปฝึกวิทยายุทธ์จากสำนักไหนเนี่ย
อดทนเป็นเลิศจริงพ่อคู้น
-
มาต่อเร็วๆๆๆๆนะ
รอๆๆๆๆๆๆๆๆ :pig4:
-
ตอนจบตอนหวานจังเลยน้อออ อิจฉาอยากไปมั่ง เป็นกำลังใจให้ปอยสู้ๆนะคะ
-
:o8: :o8: :o8:
หวานสุดๆ บรรยากาศเหมาะแก่การ ปล่อยกายปล่อยใจนะ :oo1:
-
อิจฉาอยากไปเที่ยวญี่ปุ่นมั่งจังเลยยยยยย :z3:
-
:-[หวานเว่อร์
-
:กอด1: :L2: :3123: :L1:
ปอยสู้ๆ เค้าเชียรอยู่นะ
:pig4:
-
โอยๆๆๆ
เขินอ๊าาา บรรยากาศเป็นใจ อ่านไปเขินไปอ่ะ
-
เขิน :-[.....อ่าาา
-
พรีสต้องน่ารักมากแน่ๆเลย :impress2:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
หวานอะ โรแมนติกมากเลย
-
เคลิ้มไปกับบรรยากาศ
หวานมากๆ อ่านไปก็เขินไป :-[
ยิ้มแก้มปริเลยอ่ะ :กอด1:
แต่คุณพ่อตานี่แกล้งลูกเขยไม่เลิกเชียวนะ
-
นู๋พรีสต์ เกือบโดนฉุดไปแล้ว :serius2:
ดีนะที่โซโล่มาช่วยทัน
สงสารโซโล่เนอะ
อุตส่าห์ได้มาเที่ยวกะที่รักทั้งที :m31:
แต่โดนว่าที่พ่อตาขัดขวางตลอดเลย
โชคดีนะ ที่ยังได้มีเวลาสวีตกันบ้าง
-
น่าสงสารโซโล่โดนพ่อตาสั่งห้ามแต่เมียดันมายั่วอีก
-
ป่าปี๊โหดมากค่าาาา 55555
สงสารโซโล่จริงๆ
:m15:
-
ฮิ้วววววว แอบหวานกันนะเนี่ยยยย
ปล.แอบสงสารโซโล่นิดๆ โดนเมียยั่ว แต่ตัวทำอะไรไม่ได้อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
อย่าแปลกใจที่ยังเขิน ทุกครั้งที่เดินด้วยกัน
ก็หัวใจยังไหวหวั่น ทั้งๆที่คบมานาน
แต่กับฉันก็เหมือนวันแรกเจอ
ไม่ผิดหรอกที่ยังเขิน เพราะมันแสดงออกว่าฉันรักเธอ
อันดับหนึ่งในหัวใจ ต้องเป็นเธอของฉันเท่านั้นเลย
:o8: :o8:
-
“มาทำไมอีกแล้ววะ!? มาได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่เบื่อบ้างหรือไงวะ!?”เสียงของปาปี๊โวยวายดังจากหน้าบ้าน ผมก็รู้เลยว่าวันนี้ไอ้โซโล่มันมาที่บ้านของผมเหมือนเดิม ส่วนปาปี๊ก็โวยวายแบบนั้นทุกๆ วันไม่เบื่อบ้างหรือไงครับ? ผมที่นั่งชุมนุมกับพี่น้องก็รีบเดินออกไปหน้าบ้านทันที
“ใครให้แกออกมาเจ้าลูกบ้า!?”
“โธ่ พ่อ! จะปล่อยให้พี่โมโนยืนขาแข็งอยู่หน้าบ้านหรือไง?”ผมทำหน้าบูดใส่ปาปี๊แล้วหันไปหาพี่โมโนที่ยิ้มแห้งๆ มาให้ วันนี้พี่โมโนจะพาพี่นันไปลองชุดแต่งงานที่สั่งตัดเย็บไว้ไอ้โซโล่มันก็เลยถือโอกาสเกาะพี่มันมาที่บ้านผมเหมือนเดิม อีกสองวันก็เป็นวันงานของพี่นันกับพี่โมโนแล้วทุกคนก็มาช่วยงานกันที่บ้านของผมทำให้ผมกับไอ้โซโล่พลอยได้เจอกันทุกวัน
“โมโนเข้าไปได้แต่แกน่ะ มานี่!”ปาปี๊เดินไปคว้าคอไอ้โซโล่แล้วลากมันไปด้วย ไอ้โซโล่มองมาที่ผมอย่างเศร้าสร้อย แน่ล่ะ แต่ละวันที่มันมาที่บ้านของผมก็ถูกปาปี๊ลากไปใช้งานอย่างเคยแหละครับ เห็นหน้าผมแค่แป๊บเดียวเท่านั้น งานแต่ละอย่างที่ปาปี๊ให้มันทำน่ะนะเรียกว่าโคตรโหด ยัดเหยียดงานของคนงานให้ไอ้โซโล่ทำหน้าตาเฉย ใช้แรงงานกันชัดๆ! ผมก็ได้แต่โบกมือส่งมันพร้อมกับอวยพรให้โชคดี
“พรีสต์จะไปกับพวกพี่ไหม?”
“ไม่ล่ะครับ”
ไอ้โซโล่กำลังลำบากในฐานะภรรยาที่ดีผมจะทอดทิ้งมันได้ยังไงกัน พวกพี่ๆ ออกไปกันหมดเลือกผมคนเดียว ช่วงนี้ผมก็แอบย่องไปหาไอ้โซโล่มันครับ ไปเห็นไอ้โซโล่ยืนขุดอะไรบางอย่างกับพวกทหารฝึกที่หน้าบ้าน ปาปี๊! นี่มันจะใช้แรงงานเกินขอบเขตแล้วนะ ผมยืนมองไอ้โซโล่ที่พอขุดเสร็จก็โดนลากให้ไปล้างจานที่ท้ายครัว งานแบบนี้ก็ให้ทำหรือวะ? อะไรกันเนี่ย ผมแอบปาปี๊ที่โดนมามี๊ลากไปคุยเรื่องงานมาหาไอ้โซโล่สำเร็จ เห็นไอ้คุณชายกำลังนั่งล้างจานแบบซึมเศร้า มันทำไมน่าสงสารจังวะ
“โซโล่”ผมเดินมาแตะไหล่ของมันแล้วนั่งลงข้างๆ ไอ้โซโล่หันมามองผมด้วยใบหน้าเรียบตามปกติของมัน
“มึงโดนใช้แรงงานไปทั่วบ้านอีกแล้ว กูช่วยอะไรมึงไม่ได้เลย”
“ไม่เป็นไร กูชิน”ไอ้โซโล่พึมพำด้วยความปลงตกสุดๆ ผมหัวเราะแล้วลงมือช่วยไอ้โซโล่ล้างจานอีกแรง ให้ตายเถอะ นี่คนใช้เขาไปไหนกันหมดเนี่ย ทำไมไม่มาทำงานกันวะ ผมมองหาคนรับใช้ที่น่าจะอยู่ในห้องครัวแต่ก็ไม่เห็นใครเลย เป็นไปได้ยังไงวะ ไอ้โซโล่มองผมแล้วเอ่ยขึ้นเรียบๆ
“พ่อมึงไล่พวกเขาไปหมดแล้วหาไปก็ไม่มีหรอก”
นี่ปาปี๊ทำถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย เฮ้อ
“พรีสต์!! ไม่ต้องไปช่วย เข้าไปกินขนมในบ้านนู้น ไป่!”
“พ่อบ้า~!”
ปาปี๊โผล่มาเห็นผมกำลังช่วยไอ้โซโล่ก็ไล่ผมเข้าไปในบ้าน ปาปี๊ทำเกินไปแล้วนะ! วันๆ เอาแต่แกล้งไอ้โซโล่ สนุกมากหรือยังไง? ผมลุกขึ้นแล้วล้างมือจับไอ้โซโล่ล้างด้วยแล้วดึงมันวิ่งออกมาก่อนที่ปาปี๊จะเดินเข้ามาถึง
“พรีสต์~!”ตามที่คาดไว้ปาปี๊ตะโกนเรียกผมไล่หลังมาผมหันตัวกลับไปแล้วแลบลิ้นให้กับปาปี๊ทันที ปาปี๊บ้า! ไม่กลับไปให้ใช้แรงงานหรอก!! ผมดึงไอ้โซโล่วิ่งออกมาพ้นจากปาปี๊แล้วหยุดพักหายใจหายคอ เฮ้อ ตั้งแต่เข้ามหาลัยเนี่ยผมไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ผมฟิตกว่านี้แน่ ไอ้โซโล่มองผมหอบแฮกๆ มันไม่เป็นอะไรเลยสักนิด ใช่ซีมันเป็นพ่อหนุ่มบ้าออกกำลังกายเนี่ยนะ แค่นี้คงจะไม่เหนื่อยหรอกเพราะงั้นนะ...ผมเงยหน้ามองไอ้โซโล่แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
มึงแบกกูเลย!!
“ย่าส์!”
“เฮ้ย! เล่นอะไรของมึงเนี่ย!?”
“เดินเลย เดินไปเลย!”ผมกระโดดขึ้นหลังมันแล้วโวยวายให้ไอ้โซโล่มันเดินออกไป ไอ้โซโล่มันบ่นพึมพำแล้วถอนหายใจยอมลดเลเวลของมันสมองลงมาเท่ากับผมตอนนี้ ฮ่าๆๆๆ ฮี่กับๆ! ไปเลยเจ้าม้า!! ผมกอดคอมันไว้แน่นเจ้านั้นก็จับขาของผมประคองเอาไว้แล้วเดินออกไป
“ไปไหน?”
“ทางนั้นๆ”ผมชี้ไปทางบ้านหลังข้างๆ อ่าฮะ คุณก็รู้ใช่ไหมว่าบ้านหลังนั้นเป็นบ้านของใคร ฮิๆ ใช่แล้วครับ มันเป็นบ้านของพี่ฮอยยิ้มนั้นแหละ! ผมไปกบดานอยู่บ้านพี่ยิ้มจนกว่าจะถึงตอนเย็นดีกว่า ไอ้โซโล่มันก็พาผมขี่หลังมาจนถึงหน้าบ้านของพี่ยิ้ม
“ถึงแล้ว จะลงได้หรือยัง?”
“ยัง~! จ่ายค่าโดยสารก่อน”ผมยังเกาะคอมันไว้เหนียวหนึบแล้วเอ่ยเสียงแอ๊บแบ๊ว อ่า นานๆ ทีน่า! ไม่ได้ปัญญาอ่อนบ่อยสักหน่อย ผมหัวเราะอย่างพอใจที่ไอ้โซโล่บ่นงึมงำเป็นหมี หนักล่ะซี~ ผมยกตัวขึ้นกอดคอไอ้โซโล่ไว้หลวมๆ แล้วเอียงหน้าจูบแก้มของมันทั้งสองข้างอย่างรวดเร็วก่อนจะกระโดดลงจากหลังของไอ้โซโล่
“...”ไอ้โซโล่ยืนนิ่งเลยครับ ผมก็ยิ้มอย่างถูกใจทันที ตะลึงๆ ตะลึงล่ะสิ! สักพักไอ้โซโล่ก็หันมามองผมพร้อมกับเอื้อมมือมาจับไหล่ของผมไว้มันเอ่ยน้ำเสียงเรียบ
“คุณผู้โดยสาร รับเงินทอนด้วยครับ”
“หือ...?”ผมยกคิ้วขึ้นสูงอย่างแปลกใจ ไอ้โซโล่มันก้มตัวลงมาแล้วจูบผมอย่างรวดเร็วปล่อยให้ผมยืนอึ้งมองมันยักคิ้วตอบกลับ ไอ้บ้าโซโล่!! ดันเล่นมุกนี้ต่ออีก แบบนี้เจ้าของมุกอย่างกูก็ตายสิวะ ผมยืนหน้าแดงอยู่คนเดียวส่วนไอ้คนหน้าด้านแบบมันน่ะเหรอจะมีอายกับเขา เหอะ!
ใช้เวลาอยู่ไม่นานนักผมถึงกลับมาเป็นปกติ เดินมากดออดหน้าบ้านของพี่ฮอยยิ้ม รอสักพักคนที่เดินมาเปิดประตูเป็นพี่เป๊ปซี่ภรรยาของพี่ยิ้มเองครับ อ่า แล้วข้างหลังที่เดินเตาะแตะตามมานั้นเป็นลูกชายของพี่ยิ้มเองครับ ชื่อว่าน้องโคล่า~ ผมชวนไอ้โซโล่เข้ามาในบ้านของพี่ฮอยยิ้มไอ้บ้านั่นก็ทำหน้าสงสัยยึกยักไม่ยอมเดินเข้ามา จะเข้าก็เข้ามาโว้ย อย่าลีลา! เดี๋ยวปั๊ดปิดประตูหนีบซะเลยนิ ผมดึงไอ้โซโล่เข้ามาในบ้านแล้วยกมือไหว้พี่เป๊ปซี่
“พี่เป๊บซี่~ หวัดดีคร้าบ!”
“สวัสดีจ้ะพรีสต์ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ”
“นั้นสิน่ะครับ พี่เป๊ปซี่ยังสวยเหมือนเดิมเลย”
“ปากหวานอีกแล้วนะจ้ะ”พี่เป๊บซี่ยิ้มรับแล้วมองไอ้โซโล่ที่ทำเสียงแปลกๆ ในคอ อะไรของมึง? หึงอีกแหละ! กูแค่ชมเป็นมารยาทโว้ย พี่เป๊ปซี่หันมายิ้มให้กับพวกผมแล้วพาพวกเราเดินเข้ามาในบ้าน อ่า บ้านยังเหมือนเดิมเลยแฮะ ผมกับไอ้โซโล่เดินเข้ามาอย่างเกรงใจแล้วเจอพี่ยิ้มกับพี่บอสกำลังนั่งทำหน้าดำคล่ำเครียด เอิ่ก...ตูมาผิดเวลาหรือเปล่าหว่า?
“ใครมาเหรอ?”
“น้องพรีสต์น่ะ”
“อ้าว พรีสต์เองเหรอ? ขอโทษนะที่พี่ไม่ได้ไปช่วยงานที่บ้านเลย”พี่ยิ้มเห็นผมแล้วรีบยิ้มกลบเกลื่อนบรรยากาศอึมครึม ผมมองพี่ยิ้มแล้วส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรครับ ผมมารบกวนหรือเปล่า?”
“ไม่เลยๆ นั่งก่อนสิ”
“เดี๋ยวฉันไปเอาขนมมาให้พวกน้องๆ นะ”พี่เป๊ปซี่เดินแยกตัวออกไปปล่อยลูกชายเดินเตาะแตะตาม พี่ยิ้มก็ตบมือเรียกลูกชายของตัวเองมาหา ผมมองน้องโคล่าที่เดินไปหาพ่อแล้วอมยิ้ม น้องโคล่านี่คล้ายใครเน้อ หน้าตาเหมือนพ่อของตัวเองอยู่นิดหน่อยแต่โดยรวมแล้วผมว่าน้องโคล่าโตมาต้องหล่อมากแน่ๆ เลยครับ!
“ปีจาวๆ”
หือ? น้องโคล่าชี้มาที่ผมแล้วเรียกว่าปี่จาวๆ หมายความว่ายังไงหว่า? ผมทำหน้างงกับภาษาเด็กน้อยแต่ไอ้โซโล่เนี่ยปิดปากขำไปเรียบร้อยแล้วครับ อะร้ายยย!? ผมหันมาจ้องไอ้โซโล่เขม็ง อะไรของมึง!? หัวเราะอะไรฟะ พี่ยิ้มจุ๊ปากแล้วโบกมือไปมา
“ไม่ใช่ครับโคล่า ต้องพี่ชายไม่ใช่พี่สาวนะครับ”
ว่าไงนะ!? น้องโคล่าเห็นผมเป็นพี่สาวงั้นเหรอ!!?
สลดด้วยความเศร้าครับ ขนาดเด็กแม่งยังมองว่ากูแต๋ว! เดี๋ยวนี้พี่แมนแล้วนะครับน้อง แหกตาดูดีๆ สิครับ! พี่มีส่วนไหนที่เป็นพี่สาวกัน พี่ออกจะแมนแอนด์...แฮนด์ซั่ม ทำไมตูถึงพูดได้ไม่เต็มปากแบบนี้วะ เชอะ พี่ยิ้มก็ขอโทษผมใหญ่เลยครับที่น้องโคล่าเรียกผมว่าพี่สาวไม่หยุดแถมยังวิ่งมาหาผมอย่างชอบใจอีกต่างหาก ผมยิ้มแล้วบอกไม่เป็นไรก่อนจะก้มตัวอุ้มน้องโคล่าขึ้นมานั่งบนตัก น้องโคล่าตบมือแปะๆ อย่างดีใจฉีกยิ้มร่าเริงส่งเสียงดังอ้อแอ้ๆ เข้ามาซบอกของผม
“ปี่จาวๆ”
แปะ!
เอ่อ...น้องโคล่าครับ?
ทุกๆ คนนิ่งเลยครับ น้องโคล่ายกมือวางบนหน้าอกของผมแล้วหยุดชะงักเงยหน้ามองผมเบิกตากว้างแล้วยังตบหน้าอกของผมแปะๆ เหมือนไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง
“ปี่จาว?”
“...”พี่บอสกับพี่ยิ้มกลั้นหัวเราะร่วงไปกับพื้นแล้วแน่ะ ส่วนไอ้โซโล่ถลึงตาใส่เด็กเมื่อเด็กมันบีบหาหน้าอกของผม ให้ตาย น้องโคล่า~!!! พี่เป็นผู้ชายไม่มีหน้าอกแบบพี่สาวให้น้องซบเล่นหรอกครับ พูดแก้ตัวไปในใจอย่างเศร้า น้องโคล่าก็ทำหน้าหงิกแล้วดิ้นไปมาผมเลยต้องปล่อยน้องเขาลงพื้น น้องโคล่าก็รีบคลานไปหาแม่ของตัวเองที่เดินออกมาจากในครัว พี่เป๊ปซี่วางถาดขนมแล้วอุ้มลูกชายขึ้นมาอย่างแปลกใจเมื่อเห็นสภาพของคนในห้อง
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรๆ”พี่ยิ้มลุกขึ้นมาจากพื้นโบกมือปฏิเสธไปมาแต่ท่าทางน้ำหูน้ำเล็ดแบบนั้นมันเหมือนมีนะครับพี่ยิ้ม ผมมองพี่ทั้งสองด้วยสายตาว่างเปล่า มันน่าขำขนาดนั้นเลยหรือไงวะ พี่เป๊ปซี่มองพี่ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
“หรือว่าเจอน้องฮักแล้วเหรอคะ?”
“โอ๊ะ เป๊ปซี่ ชู่ว~!”พี่ยิ้มกับพี่บอสรีบยกมือห้ามพี่เป๊ปซี่ไม่ให้พูดแต่ช้าไปนะครับผมได้ยินหมดแล้ว ผมหันไปมองพี่ยิ้มด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยคำถามส่วนไอ้โซโล่มันก็ทำหน้าแปลกใจ พี่เป๊ปซี่ทำหน้าตกใจรีบเอามือปิดปากของตัวเอง พี่เป๊ปซี่พูดแบบนั้นหมายความว่าไอ้ฮักมันหายตัวไปงั้นเหรอ? มิน่าเข้ามาตอนแรกสัมผัสถึงความตึงเครียดของพวกพี่ๆ
“พี่ยิ้มหมายความว่ายังไงครับ?”
“ไม่มีอะไรหรอกพรีสต์”พี่บอสรีบปฏิเสธทันที ผมก็ทำหน้าไม่เชื่อมองพี่ยิ้มรอคอยคำตอบที่เป็นความจริง พี่ยิ้มเหมือนไม่อยากจะพูดแต่แล้วพี่เขาก็ถอนหายใจยอมแพ้ ใบหน้าของพี่ทั้งสองเริ่มเข้าโหมดซีเรียส
“ฮักหายตัวไปน่ะ...”พี่ยิ้มเริ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและเหมือนกลัวว่าจะเกิดอะไรกับน้องชายของตัวเอง ผมนั่งฟังพี่ยิ้มเล่าไปเรื่อยๆ แล้วอ้าปากค้าง หมายความว่ายังไง!? ฮอยฮักถูกใครก็ไม่รู้ลักพาตัวไปหลายวันแล้วงั้นเหรอ!? เรื่องลักพาตัวหรือเรียกค่าไถ่มันไม่เคยเกิดขึ้นนานแล้วนี่น่าแล้วทำไมตอนนี้ถึง...โอ๊ะ? ทุกคนครับเหมือนผมจะรู้แล้วว่าใครมันเป็นคนร้าย เฮอะๆ ไอ้คนที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งท้ายคนนั้นนั่นไงครับ!! ผมหันมามองไอ้โซโล่มันก็มองผมอยู่ก่อนแล้ว มันคงจะบอกผมว่าคนร้ายคนนั้นเป็นคนที่ผมคิดไว้นั้นแหละ เรื่องมันสักจะใหญ่โตขึ้นทุกทีแล้วสิผมมองพี่ยิ้มไม่รู้จะพูดอะไรออกไป
“พี่ยิ้มเรื่องนี้พี่แจ้งความหรือยังครับ?”
“ยังหรอก ถ้าแจ้งความเรื่องนี้ต้องเป็นข่าวใหญ่แน่ๆ”
“ใช่ ทางบริษัทแจ้งว่าฮอยฮักพักเพราะได้รับบาดเจ็บจากการแสดงน่ะ”พี่บอสอธิบายต่อ ผมนี่ใจแฟบเลย ไอ้บ้าวินเซอร์มึงทำอะไรเนี่ยยย!!? ผมไม่รู้จะพูดยังไงดีก็เลยเงียบไปมองหน้าพี่ยิ้มกับพี่บอสที่กังวลและหงุดหงิดใจ ผมหันมามองไอ้โซโล่ที่มันเริ่มกดมือถือติดต่อใครสักคนผมว่าน่าจะเป็นไอ้วินเซอร์น่ะครับแต่มันก็ติดต่อไม่ได้ เอาล่ะเฮ้ย เรื่องใหญ่แล้ว!!
“เอ่อ...แล้วทางท่านคิง เอ่อ...คุณดีเซลล่ะครับ?”ผมเรียกท่านคิงแต่พี่ยิ้มทำหน้าไม่เข้าใจผมก็เลยเปลี่ยนไปเรียกชื่อแทน พี่ยิ้มก็เลยรู้ว่าผมหมายถึงใคร พี่เขาเอ่ยอย่างหัวเสีย
“กำลังสืบอยู่ ถ้าได้เบาะแสอะไรจะรีบโทรมาบอกน่ะ แต่นี่มันผ่านไปหลายวันแล้วยังไม่มีเบาะแสอะไรเลย คนร้ายมันวางแผนไว้อย่างดีแทบไม่ทิ้งล่องลอยไว้ตามตัวเลยน่ะสิ ชิบ! ถ้าเรียกค่าไถ่ก็น่าจะติดต่อมาแล้วแสดงว่าโดนลักพาตัวไปทำ...”พี่ยิ้มยิ่งพูดยิ่งหน้าซีดไม่อยากคิดสภาพของน้องชาย
“...”ผมกับไอ้โซโล่เงียบไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ต่อสถานการณ์นี้
“พรีสต์พอจะรู้หรือเปล่าว่าฮักมีศัตรูที่ไหน หรือมีเรื่องกับใครอยู่?”พี่บอสหันมาถามผม
“เอ่อ...ไม่รู้เลยครับ”ผมส่ายหน้าปฏิเสธไปแต่ในใจนั้น...
บักวินเซอร์คร้าบ! มันเป็นคนทำแน่ๆ ฟันเฟิร์ม!!
“พรีสต์ พี่กูโทรตามให้กลับแล้ว”
“เหรอ? เอ่อ...พี่ยิ้มครับ ผมขอตัวก่อนนะครับถ้ามีข่าวอะไรคืบหน้าช่วยบอกผมด้วยนะครับ”ผมลุกยืนขึ้นแล้วก้มตัวขออนุญาตกลับ ผมมองพี่ยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินพาไอ้โซโล่ออกมาจากบ้านของพี่ยิ้ม เฮ้อ~ นี่มันอะไรกันวะ? ปวดหัวกับคู่นี้จริงๆ เลยวะ!
“อย่าไปห่วงเลยถ้าไอ้วินเซอร์มันวางแผนล่ะก็เดี๋ยวก็เรียบร้อย”
“มึงไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนวะ?”ผมอดถามอย่างหมั่นไส้ไม่ได้ มึงจะมั่นใจเรื่องเพื่อนของมึงมากเกินไปแล้ว ไอ้โซโล่ยิ้มนิดๆ แล้วหันมามองผม
“ก็เรื่องกูกับมึงไง”
“ห๊ะ? เรื่องกูกับมึงไปเกี่ยวอะไรกับไอ้วินเซอร์วะ?”
“เพราะแผนของมันกูกับมึงถึงลงเอยกันยังไงล่ะ หึๆ”
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง”ผมทำหน้าบึ้งแล้วไอ้โซโล่มันก็เข้ามาคว้าไหล่ของผมไปกอดเอาไว้แล้วลากผมกลับมาที่บ้าน พอมาถึงบ้านก็เห็นปาปี๊ยืนทำหน้ายักษ์รออยู่ทางขึ้นบันได บ๊ะ ปาปี๊เนี่ยยังจะมาโวยวายอะไรอีก ปาปี๊ทำหน้าหงุดหงิดสะบัดหน้าเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่พูดอะไรใดๆ อะไรของปาปี๊เขาเนี่ย พวกผมเดินเข้าไปในบ้านมาที่ห้องรับแขกที่มีคนในครอบครัวของผมนั่งสลอนหน้าเหมือนเดิม
“อ้าว พรีสต์หายไปไหนมาน่ะ?”มามี๊เห็นผมก็ถามขึ้นมาทันที
“ไปบ้านพี่ยิ้มมาครับ”
“ทำไมไม่บอกก่อนล่ะ รู้ไหมปาปี๊เขาเป็นห่วงกลัวลูกจะหนีออกไปจากบ้าน”มามี๊พูดไปยิ้มไป ปาปี๊ที่นั่งข้างหันขวับมามองมามี๊อย่างไม่พอใจเท่าไรที่โดนเอามาแฉ ผมมองปาปี๊แล้วทำหน้าบึ้ง
“กลัวก็อย่าทำตั้งแต่แรกสิครับ”
“อะไร! ลูกเขยมีไว้ใช้งานก็ต้องใช้สิว่ะ!”ปาปี๊ไม่วายหันมาต่อว่าผม นั้นมันคติบ้านไหนล่ะครับ? ผมก็สวนกลับไปอย่างรวดเร็ว
“นี่พ่อยอมรับโซโล่เป็นลูกเขยแล้วเหรอครับ?”
“อ๊ะ...”ปาปี๊เหมือนหลุดปากออกไปรีบปิดปากแล้วส่งสายตามุ่งร้ายไปให้ไอ้โซโล่ แน่ะ พาลอีก
“เพราะแกคนเดียวเลยเจ้าบ้า!”
“ขอโทษครับคุณพ่อ”ไอ้โซโล่มันก็เล่นด้วยรีบรับเป็นความผิดของตัวเองทันที ปาปี๊เบิกตากว้างแล้วตวาดก้อง
“ใครพ่อแกวะ!!?”
“ก็ผมเป็นลูกเขยก็ต้องเรียกกว่าคุณพ่อสิครับ”ไอ้โซโล่มันพูดด้วยใบหน้านิ่งราวกับเป็นเรื่องธรรมดา ปาปี๊มองมันแล้วอ้าปากชี้หน้าไอ้โซโล่แต่ก็พูดอะไรไม่ออกจนต้องนั่งลงไปซบมามี๊เรียกความมั่นใจของตัวเอง ผมกับคนอื่นๆ หัวเราะขำกันเบาๆ เพราะกลัวปาปี๊จะลุกขึ้นมาว่า สงครามของพ่อตากับลูกเขยก็ถูกระงับไว้ชั่วคราวครับ พี่โมโนกับไอ้โซโล่ขอตัวกลับบ้าน ก่อนจะกลับไอ้โซโล่มันก็หันมายกมือขึ้นส่งสัญญาณว่าจะโทรมาหาผมก็พยักหน้ารับทันที
“อะไร เมื่อกี้พูดอะไรกัน?”ปาปี๊หันมาถามผมด้วยสายตาหาเรื่อง ปาปี๊ฟื้นตัวแล้วเหรอครับ? แต่มันก็ช้าไปน่า ผมส่ายหน้าไปมาแล้วออกตัวกระโดดตึ๋งๆ ขึ้นห้องของตัวเองไป เอ่อ จะว่าไปแล้วพี่เฮอร์มิตไม่อยู่เหรอ? ไปไหนของพี่เขานะ พี่รู้เรื่องของไอ้ฮักหรือยังเนี่ย? ผมเข้ามาในห้องของตัวเองนอนรอโทรศัพท์จากไอ้โซโล่ คิดถึงมันแล้วก็ยิ้มออกมาถึงปาปี๊ทำท่าทางแบบนั้นก็เถอะแต่คงจะชอบไอ้โซโล่อยู่ไม่น้อยเลยล่ะนะถึงเรียกใช้มันอยู่ตลอดแบบนั้น แบบนี้ชีวิตคู่ของผมกับมันก็ราบรื่นแล้วใช่ไหม? อ่า ดีจริงๆ เลยที่ตัดสินใจเปิดเผยให้ปาปี๊รู้
งานแต่งงานของพี่นันกับพี่โมโนก็ผ่านพ้นไปด้วยดีครับ ระหว่างปิดเทอมไอ้โซโล่ก็จะมาที่บ้านของผมแทบจะทุกวันมันบอกว่าช่วงนี้พี่โมโนไม่เรียกมันไปใช้งานที่บริษัทเพราะกำลังเห่อภรรยามันก็เลยมีเวลาว่างมาให้คุณพ่อตาใช้งาน พูดถึงปาปี๊ก็ยังเหมือนเดิมนั้นแหละใช้แรงงานไอ้โซโล่มันเหมือนเดิมแต่มามี๊ก็เข้ามาช่วยไอ้โซโล่เอาไว้ มันกับผมเลยมีเวลาไปเดตในตอนปิดเทอมกันได้
ส่วนเรื่องของไอ้ฮักนั้นก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลยครับ พับผ่า! ถ้าไอ้เวรวินเซอร์มันคิดจะฆ่าใครก็คงจะไม่มีใครรู้สินะตกลงที่ผ่านมาผมทำตัวเสี่ยงให้ไอ้วินเซอร์คิดฆ่าหมกศพมาตลอดก็ยังอดรู้สึกเสียวสันหลังวูบๆ แน่ะครับ พวกพี่ๆ วุ่นวายตามหาไอ้ฮอยฮักกันใหญ่ พี่เฮอร์มิตก็เหมือนกันครับแต่ก็ไม่มีก้าวหน้าเลย
พักเรื่องของไอ้ฮอยฮักไว้เถอะครับ มาพูดเรื่องของผมดีกว่า ครอบครัวของผมกับครอบครัวของโซโล่เดี๋ยวนี้ทำอะไรก็จะเรียกอีกฝ่ายมาร่วมด้วยตลอดกลายเป็นครอบครัวใหญ่ไปเลยครับ และแน่นอนคนที่ผมกลัวที่สุดกลับเป็นคนที่น่ารักที่สุด!! ใครน่ะเหรอครับ?
ก็คุณย่าของไอ้โซโล่ไงล่ะ!
ตอนแรกผมก็เกร็งอยู่เหมือนกันแต่คุณย่าน่ะใจดีมากล่ะครับ ไม่เหมือนกับที่ผมวาดฝันเอาไว้เลยสักนิดแถมเดี๋ยวนี้ไอ้โซโล่กับพี่โมโนตกกระป๋องไปแล้วครับเพราะผมเข้ามายึดตำแหน่งหลานรักของคุณย่าไปเรียบร้อยแล้ว โฮะๆๆๆ ไอ้เรื่องประจบสอพลอ เอ๊ย เรื่องเอาใจใส่ผู้สูงอายุน่ะผมถนัดนักล่ะครับ ผมกับไอ้โซโล่บินไปเที่ยวใต้อาบแดดกันจนตัวเปลี่ยนสีแน่ะกลับมาจากเที่ยวก็เปิดเทอมพอดีครับ
“พรีสต์ ทำอะไรอยู่ กูเรียนเช้านะ”
“โธ่~! มึงเรียนเช้าแต่กูไม่นี่น่า”ผมวิ่งออกมาหน้าบ้านเถียงไอ้โซโล่ที่แต่งตัวเรียบร้อยยืนเก๊กทำเท่ ตอนนี้ผมกับไอ้โซโล่มาอยู่บ้านของเราเหมือนเดิมแล้วครับ ปาปี๊คัดค้านแทบตายแต่ก็สู้เสียงข้างมากไม่ได้ โฮะๆ บ้านผมประชาธิปไตยนะครับ ไม่ได้มาอยู่ตั้งนานทุกอย่างยังเหมือนเดิมเพราะป้าอรดูแลให้เป็นอย่างดีครับ
“วิ่งดีๆ หน่อยเดี๋ยวก็ปากเจ๋อก่อนไปเรียนหรอก”
“ก็มึงบอกให้กูรีบนี่”
เถียงกันตั้งแต่เช้าช่างเป็นวันที่ดีจริงๆ ครับ! ประชดนะประชดดด!! แล้วผมกับไอ้โซโล่ก็ขึ้นรถไปมอกัน พวกเพื่อนๆ ของผมน่ะเหรอครับ? เริ่มจากคู่รักปัญญาอ่อนไอ้บู๊ลิ้มกับไอ้สตางค์พวกมันบอกว่าเดี๋ยวนี้รับจ๊อบทำงานออกแบบทั่วไปเก็บตังค์สร้างเนื้อสร้างตัว ป๊าดดด! สาระจริงๆ! ไอ้โจ้ก็ออกแนวเดียวกันครับคิดถึงอนาคตจริงจังเพราะจะเก็บเงินไว้แต่งน้องลูกหว้า ส่วนไอ้แซมเหมือนช่วงปิดเทอมนี้จะมีคนมาดามใจเรียบร้อยแล้วแต่ผมไม่รู้หรอกนะว่าเป็นใคร ไอ้ฮอยฮักน่ะเหรอ? ปิดเทอมได้อาทิตย์หนึ่งแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของมันเลย ผมไม่ได้ตามข่าวด้วยแฮะก็ช่วงนี้ผมต้องเอาใจคุณย่าแล้วก็แฟนตัวเองจนไม่มีเวลาว่างเลยนี่น่า
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคณะของผมแล้วครับ ผมลงจากรถแต่ไอ้โซโล่มันเรียกผมไว้ก่อนแล้วมันก็ดึงผมเข้าไปจูบ ไอ้บ้า!! นี่มันหน้าคณะนะโว้ยถึงจะอยู่ในรถก็เถอะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า! ผมผลักไอ้โซโล่ออกแล้วสะบัดตัวออกมาจากรถโบกมือลามันสักหน่อยไอ้โซโล่มันก็ขับรถออกไปทันที ผมยืนมองรถของไอ้โซโล่แล่นไปไกลแล้วจะเดินเข้าไปในตึกกลับต้องชะงักเพราะกองทัพของเพื่อนฝูงที่มายืนเสนอหน้ากันเป็นแถว วันนี้ทำไมพวกมันมาเช้าจังวะ!?
“โหหห~! สวีตกันไม่เกรงใจชาวบ้านเลยว่ะ”
“มึงอิจฉาเหรอวะไอ้แซม? ก็ไปลากคนที่ดามใจมึงมาสวีตสิวะ”ผมยอมรับหน้าตาบานชื่น ชิชะ ตอนนี้อย่ามาแซวเลยว่ะ กูด้านแล้ว! ผมเดินมาสมทบกับพวกเพื่อนๆ กำลังจะเดินเข้าไปในคณะแต่ไอ้โจ้มันดึงพวกผมเอาไว้ก่อนครับ
รถอัลฟาแล่นมาจอดที่หน้าคณะตรงตำแหน่งเดียวกันกับไอ้โซโล่ที่จอดเมื่อกี้เป๊ะ ประตูด้านหน้าของรถถูกเปิดพร้อมกันแถมคนในรถก็ก้าวออกมาพร้อมกันอีก พวกผมกระพริบตามองกันปริบๆ จะบอกว่าคนคุ้นเคยมันก็ใช่นะครับ สองคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ก็เจ้าคนที่มันหายไปอย่างลึกลับไงล่ะ!!!
ไอ้ฮอยฮักที่อยู่ในสภาพแว่นจืดๆ ยืนทำหน้าเซ่อๆ อยู่หน้ารถนอกคันหรู เจ้าของรถที่แท้จริงหนุ่มผู้คลั่งไคล้การย้อมผมซึ่งตอนนี้สีผมของมันเป็นสีดำเข้มแต่กลับไม่ยักกะจะเย็นชาเหมือนตอนนั้น ไอ้วินเซอร์เดินอ้อมมาหาไอ้ฮอยฮักพวกมันพูดอะไรกันอยู่สองสามประโยคแล้วไอ้วินเซอร์มันก็ควงกุญแจรถในมือไปมาก่อนจะจับคอเสื้อของไอ้ฮอยฮักกระชากขึ้นไปจูบแลกลิ้นดูดดื่มไม่สนใจสายตาของประชาชีที่ยืนมองหน้าตาตื่น
จูบสะท้านโลกจบลงไปไอ้วินเซอร์มันก็เดินไปขึ้นรถฮัมเพลงอารมณ์ดีแล้วขับรถออกไป ไอ้ฮอยฮักยืนมองรถไปไกลมันถึงออกเดิน เจ้าแว่นจืดทำหน้าเหมือนเพิ่งเห็นพวกผมยืนทำหน้าเอ๋อแดก เมื่อกี้พวกมึงอยู่ในโลกสองเรานี่นะ! ไอ้สตางค์อาการหนักกว่าใครเพื่อนซบอกสามีร้องไห้ฟูมฟาย ส่วนไอ้บู๊ลิ้มก็ปลอบเมียไปยิ้มดีใจ(ที่กำจักศัตรูหัวใจไปได้) ไอ้ฮอยฮักเป็นที่จับตามองของคนเห็นเหตุการณ์จูบสุดช็อกแต่มันก็ไม่รับรู้อะไรใดๆ หันมามองพวกผมแล้วถามอย่างปกติ
“กูไม่ได้มาเรียนเป็นอาทิตย์อาจารย์สั่งงานอะไรหรือเปล่า?”
“อาจารย์ยังไม่สั่งเลยว่ะ แต่มีงานของสาขาเดือนนี้นะ...”ไอ้โจ้มันก็หันมาตอบด้วยสีหน้าเป็นปกติ ไอ้ห่าโจ้แม่งโคตรปรับตัวเร็วเลยว่ะแต่ที่ปรับเร็วจนน่ากลัวก็คือไอ้ฮักเนี่ยแหละจะว่ามันไม่แคร์ตั้งแต่แรกก็ว่าได้แฮะ พวกผมเดินตามไอ้โจ้และไอ้ฮอยฮักเข้าคณะไปอย่างมึนงง
แม่ง! ฮักมึงจะชิวเกินไปแล้ว!!
TBC.
เน็ตเน่าเพราะฝนตกหรือเปล่าน่า ก็เลยอัพช้าไปเลย เฮ้อ
ตอนหน้าเป็นตอนที่โซโล่โม้ไว้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มจีบ
ยังไงก็ต้องพาพรีสต์ไปลอยกระทงสวีตกันสองคนให้ได้!
ตอนหน้าจ้ะ~
ปล.ฟัง Drama CD แล้วเขินเป็นบ้า
ขนาดฟังญี่ปุ่นไม่ออกยังขนาดนี้...เสียงมันจะสมจริงไปไหน!!?
-
คุณพ่อตายอมรับแล้วใช่มั้ยยินดีด้วย
-
กรี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านคู่ฮักกกกกกก # พรีสต์โดนตัวประกอบแย่งซีน ฮ่าาา
สรุปว่าคู่นี้ลงเอยแล้วสินะ วะฮะฮ่าาาาาาาา
ต่อไปนั่งรอคู่ฮัก # ถือชามรอมาม่า :z2:
-
รอต่อตอนหน้าจร้า
-
เทพตรู
เทพจริงๆ ออกนิดเดียว แย่ง ซีัน ไปฉิบ :กอด1:
-
ปาปี๊น่ารัก
คุณชายโซโล่ตอนนี้คงทำงานคล่องน่าดู
-
ปาปี๊ ยอมรับ โซโล่แล้วดีใจจังเลย
ฮ่าๆๆ ได้กลับมาอยู่ที่บ้านเหมือนเคย ทีนี้จะทำอะไรก็ง่ายอ่ะดิ โซโล่ หึๆๆ
-
น่ารักเกิ๊นนนน :impress2: :impress2:
-
และแล้วคุณพ่อก็พ่ายแพ้ :laugh:
ปล.คู่สองแย่งซีนสุดท้ายได้สวยงาม o13
-
+1
-
โรแมนติกๆๆๆๆ
-
ฮักเปิดตัวได้แร๊งมวากกก 5555
ช่วงนี้รู้สึกว่าน้องปอยเขียนเรื่องได้ลื่นไหลดีมั่กๆเลย
เฮ้อออออ ไม่อยากให้จบเลย ให้ตายสิ
แต่ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าน้องปอยจะเขียนตอนจบออกมาเป็นยังไง
ยังไงก็สู้ๆ พยายามเข้านะค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
ปล.จะรออ่านในเรื่องนู้นว่าฮอยฮักหายไปไหนกะวินเซอร์มา
แต่คงต้องรออีกนานแน่เลยเนอะ -_-
-
แบบนี้เรียกว่าผ่านด่านพ่อพรีสต์แบบทุลักทุเล
-
เรื่องของฮักมันเหมือนจะดราม่าจริงๆด้วย
แต่เรื่องนี้มันฮาดีนะเออ ฮ่าๆๆๆ
-
:pig4:
-
:laugh: :laugh:ฮักหน้าตายมากกกก :laugh:
-
:impress2: มีทอนค่าโดยสารด้วยอะ อ๊ายยยยยยยย น่ารักมากมาย แต่วินเซอร์จับฮักไปทำอาไรอะ แรวจูบสะท้านโลกนั้นอัยย่ะ อากรุ้จะเปนยังไงต่อ
ขอบคุณพี่ปอยค่ะ :กอด1:
-
ฮักนี่เทพจริงๆ :laugh:
พรีสต์กลายเป็นพี่สาวไปซะแล้ว นึกหน้าน้องโคล่าออกเลยอ่ะ จับไปไม่มีอะไร :m20:
-
O.. O คู่เทพนี่มันแม่งงง (สุโก่ย!) :a5:
-
ริจะจีบลูกเค้าก็เหนื่อยหน่อยนะโซโล่
แต่วินเซอร์+ฮัก เนี่ยจอมโขมยซีนของจริง
-
และแล้ว รักแท้
ก็ชนะทุกสิ่ง วะฮะฮะ ฮ่า :laugh:
ปล.วินเซอร์ ฮอยฮัก ทั้งคู่
หายไปไหนมา นะ
-
ช่างไม่แคร์สื่อจริง ๆ
เลยนะวิน+ฮอย
แต่คู่ของพรีสต์ก็น่ารัก
มาก ๆ o13
-
-0-
ดีใจด้วยที่ปาปี๊ยอมรับแล้ว o13
ปล.ตอนท้ายหนูพรีสต์โดนฮักแย่งซีน อ๊ากกกก!! :a5:
-
:กอด1: :L1:
-
:o8: :กอด1:
-
ฮักบอกเรื่องนี้เราชินแล้วววว :laugh:
-
:-[ :o8: น่ารักกกกกก
-
มาแค่ฉากเดียว แต่ขโมยไปทั้งใจ
ทำเอาอยากรู้ว่าวินพาฮักไปไหน
-
รักคู่นี้จังงง น่ารัก ๆ
รอจ้าาาา
อยากอ่านฮักกะวินเซอร์อา
ฮ่า ๆ
-
โซโล่ก็เก่งนะ
อดทนได้ขนาดนี้ :laugh:
:กอด1:
-
ในที่สุดปาปี๊ก็ยอมรับสักที
ว่าแต่อยากรู้จักว่าฮอยฮักหายไปไหนมาเนี้ย
พรีสต์รีบตามสืบด่วน
-
:-[จูบสะท้านโลก
-
คาดว่าโซโล่จะเป็นเขยขวัญนะเนี่ย
ดูได้จากการใช้งาน :m20: ปาปี๊ปลื้ม
ส่วนฮัก กลับมาเรียกเรตติ้งตอนท้าย
ทำเอาเราเขินเลยนะเนี่ย :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อ่านมาตั้งแต่แรก มันสะดุดตอนสุดท้าย
ฮักแมงแย่งซีนได้ชิวมากอ่ะ :jul3:
We love Winzer+Hug/Zolo+Priest :กอด1:
-
อยากรู้ว่าวินเซอร์ลักพาตัวฮักไปทำไรน่ะ
อยากรู้ๆๆๆๆๆ :z3:
-
ไปๆมาๆอ่านแต่คู่ฮักหนูผิดไปแล้วคร่าาา :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตอนที่ 40
“ตอนเย็นได้ซ้อมลีดฯ ไหม?”
“วันนี้เหรอ? ไม่น่าจะซ้อมนะ แต่กูต้องไปช่วยงานของสาขาว่ะ”
ในขณะที่กำลังเดินแยกกันเพื่อไปเรียนในตอนบ่าย ไอ้โซโล่มันก็ถามผมขึ้นมา ช่วงนี้ผมซ้อมลีดฯ เพื่อลงแข่งในกีฬาระหว่างคณะครับ ช่วงนี้มอของพวกเราคึกคักเป็นพิเศษเพราะกีฬาระหว่างคณะนี่แหละครับ ไอ้โซโล่มันก็วุ่นเพราะต้องทำงานของสโมฯ คงจะลืมไปแล้วใช่ไหมล่ะครับว่าไอ้โซโล่เนี่ยมันทำงานสโมสรนักศึกษาของคณะวิศวะ ขนาดผมยังเกือบลืมแน่ะ ผมรู้ว่าไอ้โซโล่มันถามมาแบบนี้เพราะอะไร ก็วันนี้ตอนเย็นที่มอของพวกผมมีงานลอยกระทงน่ะครับแล้วสาขาของพวกผมก็ต้องไปจัดซุ้มงานหารายได้พิเศษเข้าคณะตามนโยบายของหัวหน้าสโมสรฯ
“เหรอ?”ไอ้โซโล่ทำหน้าผิดหวังนิดหน่อย
“โซโล่”ผมหันมายิ้มแล้วตบไหล่ของมันเบาๆ ไอ้โซโล่มองผมแล้วเลิกคิ้วขึ้น
“มาที่ซุ้มคณะสถาปัตย์ตอนหกโมงเย็นนะ เตรียมเงินมาเยอะๆ ด้วย”
“ทำไมวะ?”ไอ้โซโล่มองผมอย่างงุนงง มันคงจะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเอาเงินไปเยอะๆ ด้วย ผมก็ได้แต่ยิ้มแล้วเดินแยกตัวออกมา เฮ้อ กูบอกไม่ได้ว่ะ มันเป็นความลับทางราชการ! ไอ้โซโล่มันก็ยังยืนมองผมไม่ขยับไปไหน
“อย่าลืมนะโว้ย!”ผมหันไปย้ำกับมันอีกครั้งแล้วรีบเดินขึ้นตึกไป
“โห ขี้โกงนี่หว่า มีนัดแนะกันด้วยว่ะ”
“แบบนี้มึงก็ไม่ต้องเป็นสาวน้อยตกน้ำแล้วน่ะสิ! ขี้โกงกันชัดๆ”
เจ้าพวกเพื่อนที่ยืนรอผมแยกกับไอ้โซโล่ก็โวยวายกันทันที อะ ได้ยินแล้วงั้นเหรอ? แต่ช่างสิ เรื่องอะไรผมจะต้องแคร์ด้วยว่ะ ก็คนมันฉลาดทำยังไงได้ หึๆ
“สาวน้อยตกน้ำอะไร?”
ไอ้คุณฮอยฮักผู้ไม่ค่อยสนใจใครนอกจากสามีของตัวเองถามขึ้นด้วยใบหน้านิ่งที่เลิกคิ้วหน่อยๆ ฮึ มัวแต่สนใจไอ้วินเซอร์ก็เลยไม่รู้เรื่องอะไรล่ะสิมึง ขอบอกว่าพวกผู้หญิงโมโหกับมึงขนาดวางแผนแก้เผ็ดมึงเต็มที่แล้วคราวนี้ ขอให้มึงโชคดีว่ะเพื่อน!
“ตอนเย็นนี้ปีสามต้องไปทำซุ้มที่งานลอยกระทง มึงก็ต้องมาช่วยงานด้วยฮอยฮักอย่าคิดจะอู้”ไอ้แซมเอ่ยขึ้นดัก มันเป็นหัวหน้าต้องรับผิดชอบเรื่องต่างๆ แล้วเรื่องของไอ้ฮอยฮักที่ไม่ค่อยเข้าร่วมกิจกรรมกับพวกผมก็เป็นเรื่องที่เพื่อนๆ ในสาขาพูดอยู่บ่อยๆ ถึงจะไม่มีใครสนใจตัวตนมันก็เถอะ
“กูไม่เห็นรู้เรื่อง”
“คุณมึงไม่มาเรียนแล้วจะรู้เหรอวะ?”
ช่วงนี้ไอ้ฮอยฮักมันลาบ่อยเพราะต้องเคลียร์งานในตอนที่หายตัวไป ผมเคยถามมันเรื่องนั้นแล้วนะแต่มันก็ไม่พูดอะไรตอบมาจะให้ผมไปง้างคำตอบจากปากมันก็คงจะเป็นไปไม่ได้หรอกครับ มันไม่อยากบอกผมก็ไม่สนใจแล้วล่ะ ยังไงตอนนี้ไอ้ฮักกับไอ้วินเซอร์ก็รักกันดีอยู่แล้วนี่ ฮึ!
“เย็นนี้เหรอ?”ไอ้ฮอยฮักมันพึมพำ
“เฮ้ย ไอ้แซม! จับตาดูไอ้ฮักดีๆ มันกำลังหาทางหนี!”
ผมรีบหันไปฟ้องคุณหัวหน้าเมื่อเริ่มเห็นแววตาไม่น่าไว้ใจของท่านเทพ มึงจะแอบไปลอยกระทงสองต่อสองกับไอ้วินเซอร์ไม่ได้โว้ย ในเมื่อกูยังเสียสละเรื่องส่วนตัวเพื่อส่วนรวม มึงก็ต้องสละเหมือนกู หึๆ ไอ้แซมหันขวับมามองไอ้ฮักที่เหลือบมามองผมนิดหน่อย ฮ่าๆๆๆ ถ้ากูไม่ได้ไปมึงก็อย่าหวังเลย! พวกเราเดินเข้ามาในห้องเรียนที่มีเพื่อนในสาขานั่งกันสลอนอยู่แล้ว ตอนบ่ายไม่มีเรียนหรอกครับอาจารย์ใจดีหยุดให้พวกผมได้เตรียมงานจัดซุ้มที่ใกล้จะถึงนี่แหละครับ
“พวกผู้ชายมาแล้ว!”
“มานี่เลยๆ! มาลองชุดดูสิ”เจ๊ปาล์มมี่ผู้กระตือรือร้นมากที่สุดในหมู่ผู้ชาย(?)กวักมือเรียกหน้าระริกระรี้ พวกผู้หญิงหัวเราะทำหน้าสนุกกันใหญ่แต่พวกผมเนี่ยสิทำหน้าเซ็งแล้วเซ็งอีก ก็คงจะมีแต่เจ๊ปาล์มมี่กับไอ้เตี้ยสตางค์นั้นแหละที่ชอบอกชอบใจ คนแรกที่รี่เข้าไปหาพวกผู้หญิงก็คือไอ้สตางค์มันนั้นแหละครับ
“ชุดหนูน้อยหมวกแดงของกู!”
ครับ ไอ้สตางค์มันเลือกชุดหนูน้อยหมวกแดงเป็นชุดใส่ในงานซุ้มครั้งนี้ ไอ้สตางค์มันตัวเล็กใส่ออกมาแล้วน่ารักดีไม่น่าเกลียด ชิ ก็มันตัวเล็กนี่หว่า! ไอ้บู๊ลิ้มไม่มีโอกาสได้เห็นเพราะยุ่งงานที่สโมสร เหอะๆ เย็นนี้มีคนมาสอยเมียมึงไปลอยกระทงแน่ไอ้บู๊เอ๊ย ส่วนไอ้โจ้ก็นั่งซึมเลยครับเพราะมันได้ใส่ฮันบก จะซึมทำไมวะ!? ชุดดีกว่าเพื่อนใส่แล้วไม่น่าเกียจ มาที่ชุดของไอ้ปาร์ตี้น้อยเป็นนักเรียนญี่ปุ่นสุดน่ารัก มันตัวเล็กๆ ใส่ไปก็น่ารักเหมือนเดิม มาถึงตัวผม ชุดอลิซ พอรับได้ครับ ไม่หวือหวาแต่น่ารัก และคุณน่าจะรู้นะครับว่าไฮไลท์ครั้งนี้คือใคร หึๆ
“ฮอยฮัก~! ครั้งนี้นายก็ต้องแต่งด้วยนะ ห้ามปฏิเสธ พวกเราเตรียมชุดไว้ให้เธอแล้ว สวยมากเลยล่ะ”ยัยเมย์พูดเสียงหวานแต่ทำหน้าทำตาโคตรน่าเกียจอ่ะครับ กะจะทำให้ไอ้ฮักมันไม่กล้าหือล่ะสิ พวกผู้หญิงเข้าไปรุมกดดันไอ้ฮอยฮัก แล้วเจ๊ปาล์มมี่ก็ทำหน้าปลาบปลื้มสุดขีด
“ฮักจ้ะ ที่รัก~ ถึงแม้อยากเห็นที่รักใส่ชุดเท่ๆ แต่งานนี้มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ”
“นายต้องใส่ชุดนี้ไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น ฮ่าๆๆๆ!”ยัยฟ้าหญิงเถื่อนของสาขาหัวเราะอย่างชอบใจจับชุดกี่เพ้าสีแดงสดมายัดเหยียดกับไอ้ฮอยฮักแล้วหัวเราะกลิ้งไปกับพื้น ไอ้ฮอยฮักมันคลี่ชุดของตัวเองออกมาดู ผมเนี่ยอ้าปากค้าง รัดรูปแล้วยังแหวกขึ้นสูงอีกต่างหาก!
“ให้ใส่ชุดนี่น่ะเหรอ?”ไอ้ฮอยฮักหันไปถามพวกผู้หญิงด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก
“...เอ่อ...ชุดนั้นแหละ”พวกผู้หญิงก็ตอบตะกุกตะกักอย่างไม่คาดคิดเมื่อไอ้ฮักมันไม่โวยวายอะไรแถมยังตอบรับไปง่ายๆ ทำเอาพวกเธอที่อุตส่าห์จะเล่นสนุกกับปฏิกิริยาของไอ้ฮักง่อยไปเลย เหอะๆ คิดว่าแค่นี้จะทำอะไรท่านเทพได้งั้นเหรอ!? แต่ว่า...ฮักมึงจะใส่ชุดนั้นจริงๆ เหรอวะ!!?
“งานเริ่มกี่โมง ที่ไหน?”ไอ้ฮอยฮักถามรายละเอียดทุกอย่างจากสาวๆ พอได้รับคำตอบก็เดินออกไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้พวกสาวๆ งุนงงทำอะไรกันไม่ถูก ไม่มีใครเรียกไอ้ฮักไว้เลยสักคนเพราะมัวแต่เอ๋อกันอยู่ เมื่อไอ้ฮักเดินออกไปแล้วพวกสาวๆ ก็หันมาพูดกับพวกผมด้วยหน้าซีดๆ
“พวกเราแค่พูดเล่นเองนะ ไม่ได้ตั้งใจให้ฮอยฮักใส่ชุดนั้นเลยนะแต่ไม่คิดว่าเขาจะยอมง่ายๆ แบบนี้”
“ใช่ๆ อันที่จริงจะขอให้ไปเฝ้าซุ้มเฉยๆ ไม่ต้องแต่งอะไรก็ได้”
“แล้วชุดนั้นก็เป็นของฉันด้วย”ยัยเมย์เอ่ยสมทบ พวกผมเหล่าผู้ชายก็ส่ายหน้าแล้วยักไหล่กันพร้อมเพรียง ไม่คิดเหมือนกันว่าไอ้ฮักมันจะยอมใส่จริงๆ เหมือนกันนั้นแหละ ไอ้โจ้มันถอนหายใจแล้วพูดแก้สถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้
“ไอ้ฮักมันคงจะไม่ใส่หรอก บางทีมันอาจจะไม่มาแล้วด้วยซ้ำ”
“อะ เวร! ไอ้ฮักหนีไปแล้ว!!”ไอ้คุณหัวหน้าแซมเพิ่งจะคิดได้เมื่อตอนที่ไอ้ฮักมันเนียนเดินหนีไปได้ตั้งนาน ป่านนี้มันคงจะไปไกลถึงดาวอังคารแล้วล่ะ!
“ช่างเรื่องคุณฮอยฮักก่อนเถอะครับ ตอนนี้เรามาเตรียมตัวกันดีกว่า”
ไอ้สุนทรภู่เดินเข้ามาตบมือทำลายบรรยากาศแล้วเอ่ยเร่งเป็นงานเป็นการทำให้ทุกๆ คนเลิกคิดถึงเรื่องของไอ้ฮักแล้วมาแต่งตัวเตรียมอุปกรณ์ที่ต้องใช้ในงาน พวกที่ได้แต่งชุดคอสฯ ก็นั่งหวีผมล้างหน้าทาแป้งช่วยกันใส่ชุดแล้วก็แต่งหน้าทำผมมีเจ๊ปาล์มมี่เป็นคนควบคุมดูแล ส่วนเรื่องอุปกรณ์มีไอ้สุนทรภู่เป็นเฮดใหญ่นั่งเตรียมกันอยู่ตรงมุมห้อง
“ไอ้พรีสต์มึงไม่น่าตัดผมเลย ให้ตายสิ!”เจ๊ปาล์มมี่กำลังทำแต่งผมให้ก็บ่นพึมพำ อ้อ ผมลืมบอกไปตอนแรกครับ ผมน่ะตัดผมสั้นแล้วน่า! ตอนที่ตัดมามี๊บ่นเสียดายใหญ่เลยล่ะครับแต่ไอ้โซโล่กลับไม่พูดอะไรสักนิด ผมยังสงสัยเลยว่ามันรู้ตัวหรือเปล่าว่าผมตัดผมไปแล้วน่ะ
“อลิซก็ผมสั้นได้น่า”
“จ้า ใครจะเถียงคุณนายวิศวะได้ล่ะ?”
ไม่ต้องมาประชดกู! แล้วคุณนายวิศวะอะไรกันฟะ ฟังแล้วแม่งตลกแดก ผมส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอากับการล้อทั้งปีทั้งชาติของเจ๊ปาล์มมี่ที่เมื่อรู้ว่าผมเสียทีพลาดท่าตกเป็นเมียของไอ้คุณชายโซโล่มันงี้หัวเราะข้ามศตวรรษเหอะ
“แต่งสวยๆ นะโว้ย กูไม่อยากเป็นสาวน้อยตกน้ำ”ไอ้โจ้ร้องบอกสี่สาวที่กำลังจะแปลงโฉมให้กับมัน
“แหม มันก็ขึ้นอยู่กับหนังหน้าด้วยล่ะนะไอ้โจ้”ไอ้ปาร์ตี้นักเรียนสาวน้อยญี่ปุ่นที่ใส่ชุดนักเรียนได้ออกมาน่ารักก็ยืนตอกย้ำไอ้โจ้ที่บังเอิญต้องมาอยู่กลุ่มแต่งคอสเพลย์แทนไอ้บู๊ลิ้มที่ยุ่งงานสโมสร ไอ้โจ้มันก็ทำหน้าสลดทำใจไว้ตั้งแต่แรกเริ่มว่าคืนนี้ต้องตกน้ำจนหนาวถึงทรวงแน่ๆ
“แต่งเร็วๆ จะได้ถ่ายรูปไปทำป้ายโฆษณา”ไอ้แซมนั่งสะพายกล้องกระดิกเท้ามองพวกผมแล้วเอ่ยเร่งอย่างน่าหมั่นไส้ อนาคตของคณะกูปีหน้าต้องงกงบประมาณแน่ๆ ก็ดูว่าที่นายกสโมฯ ดิวะ โคตรเขี้ยว!
“จ้า~ ปาล์มมี่จะแต่งสุดฝีมือเพื่อแซมมี่เลยนะ”
“อย่าทำเพื่อกูเลยวะ”
“ต๊าย ใช่ซี เดี๋ยวนี้แซมมี่ไม่สนใจปาล์มมี่เพราะน้องคนนั้นใช่ไหม? ใช่ซี่~! ปาล์มมี่ไม่น่ารักเท่าน้องคนนั้นใช่ไหมล่ะ!? จะทิ้งปาล์มมี่ตอนไหนก็รีบบอกเลยนะ อย่าให้ปาล์มมี่ต้องรอนาน มันทรมาน รู้ไหม?”อีเจ๊ปาล์มมี่เริ่มอินกะบทเมียหลวงบีบน้ำตาทำหน้าเบ้เจ็บปวดใจจนคุณแซมมี่เหวี่ยงบาทาเข้าหน้ามันอย่างรวดเร็วเป็นรางวัลแต่อีเจ๊ก็หลบได้อย่างว่อน แปะๆ ท่าหลบเอาไปเลยสิบแต้ม!
พวกเราแต่งหน้าแต่งตาใส่ชุดเรียบร้อยก็มายืนแอ๊กให้คุณแซมมี่ถ่ายรูปเพื่อไปทำโปสเตอร์โฆษณา งานร้อนจริงๆ ครับ ถ่ายเสร็จมันก็รีบไปทำโปสเตอร์เพื่อไปโฆษณาซุ้มของเรา คงจะสงสัยว่าซุ้มของพวกเราทำอะไรใช่ไหมครับ? ตอนเย็นๆ พวกเราก็ยังเป็นร้านพวกน้ำชาน้ำเย็นน้ำหวานอะไรทำนองนี้แต่พอหัวค่ำเราก็จะเปิดการประมูลเช่าสาวน้อยไปลอยกระทงด้วย และถ้าใครขายไม่ออกหรือขายได้น้อยห้าลำดับแรกจะได้รับบทลงโทษเป็นสาวน้อยตกน้ำนั้นเอง! ไอ้บู๊ลิ้มมันแอบกระซิบบอกว่าไอเดียนี้มาจากท่านคณบดีเองเลยครับ ให้สาขาไหนก็ได้ทำแบบนี้แล้วความซวยมหันต์ก็ตกมาที่สาขาของพวกผมเอ เพราะเจ้าพวกสโมสรอ้างว่ามีคนน่ารักเยอะ (ถุย!!)
“พวกกูจะไปเตรียมซุ้มก่อนนะ ถ้าเสร็จแล้วจะโทรตามพวกมึง”
ไอ้ม่อนหนึ่งในฝ่ายกรรมกรตะโกนบอกพวกผมแล้วพวกมันก็ขนอุปกรณ์กันไปอย่างรวดเร็ว เหลือแต่ฝ่ายสาวงาม(?)ที่แต่งองค์ทรงเครื่องกันเพลิดเพลิน สี่สาวเริ่มแต่งตัวกันเมื่อแต่งให้พวกผมเสร็จ พวกเธอจากสาวบ้าป่าเถื่อนกลายเป็นเจ้าหญิงสุดสวยกันทันที ส่วนมาดามปาล์มมี่ก็กลายเป็นแม่หญิงด้วยชุดไทยเต็มยศมาเลย กูอยากให้สาวน้อยตกน้ำเป็นสาวชุดไทยจริงๆ ว่ะ!
“พรีสต์ แม่ง น่ารักว่ะ ถ่ายรูปกะกูดิ”ไอ้สตางค์มันเดินดุ๊กดิ๊กเป็นหนูน้อยหมวกแดงเวอร์ชั่นโคตรแรดมาขอถ่ายรูปกับผมที่นอนแผ่หลาไม่เกรงใจหน้าอลิซเลยสักนิด พอมันชวนถ่ายผมก็ลุกขึ้นอย่างเกียจคร้านแล้วจัดชุดจัดผมให้เข้าที่ก่อนจะยืนขึ้นแชะกับไอ้สตางค์เป็นที่ระลึกสักรูป
“ถ่ายให้กูด้วยสิ กูสวยไหมวะ พอจะสู้แทยอนได้ไหม?”
“...”ผมกับไอ้สตางค์มองไอ้โจ้ด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนจะหลุดขำออกมา ห่า! ชุดน่ะดูดีนะแต่ดูเหมือนคนแต่งหน้ามันจะรังแกว่ะ แต่งมาซะกะเทยควายยังอายเลย! ไอ้โจ้มันก็ทำหน้าบึ้งสะบัดตูดงอนออกไปเลย
“กูถ่ายรูปด้วย”ไอ้ปาร์ตี้นักเรียนญี่ปุ่นยุ่นปี่สุดน่ารักแอ๊บแบ๊วด้วยทรงผมทวินเทลเข้ามาร่วมวงแชะภาพ
“โห ใช้ได้ๆ สามหนุ่มไซส์มินิของสาขาเรา น่ารักใช่ย่อย”ไอ้กรีนสาวห้าวเสียงยังห้าวกอดอกมองมาที่พวกผมแล้วเอ่ยอย่างภาคภูมิใจราวกับมันเป็นพ่อแม่ให้กำเนิดพวกผม พอไอ้สตางค์หันไปมองมันก็ฮาแตกเลยครับ สโนไวท์เวอร์ชั่นเถื่อนมาแล้ว~!! ดูท่าเดินมันห่างไกลจากคำว่าเจ้าหญิงเป็นร้อยโยชน์แน่ะ
“แปลงโฉมเสร็จแล้ว เป็นไง?”
ยัยเมย์เดินออกมาให้พวกผมได้ยลโฉม สมกับดีกรีเป็นถึงดาวคณะ กลายเป็นเจ้าหญิงจัสมินที่สวยและเซ็กซี่มากๆ! ตายล่ะหว่า โอกาสรอดจากสาวน้อยตกน้ำน้อยลงไปอีกระดับแล้วเหรอเนี่ย ต่อจากยัยเมย์ก็เป็นไอ้ฟ้าและไอ้วาวสาวเถื่อนของสาขาเราที่วันนี้แปลงเป็นเจ้าหญิง ไอ้ฟ้าแต่งเป็นซินเดอเรลล่า ส่วนไอ้วาวแต่งเป็นเจ้าหญิงออโรร่า เฮ้อ โชคดีหน่อยที่สองคนนี้สวยไม่สู้ผม ฮ่าๆๆๆ! ยังไงวันนี้ผมก็รอดจากห้าคนผู้โชคดีแน่ๆ! คอนเฟิร์มชัวร์ล้านเปอร์!!
“โห พอตัวเองล่ะแต่งเต็มที่เลยนะ!”ไอ้สตางค์เข้าไปโวยกับยัยเมย์เป็นคนแรก ยัยเมย์ก็ส่ายหน้าไปมาแบบไม่มายด์กับอาการบูดยิ่งกว่าบูดของไอ้เตี้ย เอาน่ามึง พวกเรามีกันอยู่เก้าคนมีสี่คนที่รอดดูๆ จากหนังหน้าแล้วมึงก็น่าจะรอดนะไอ้สตางค์ จะไปโวยวายทำไมวะ
“พวกมึงรู้ไหมทำไมท่านคณบดีต้องให้จัดงานแบบนี้วะ?”ไอ้ฟ้าหันนั่งขัดสมาธิหันมาถามพวกผม เวร หมดมาดนางซินคนสวยเลยว่ะ พอไอ้ฟ้ามันถามขึ้นคนอื่นๆ ก็อยากจะรู้ขึ้นมาทันที
“แถมบอกให้จับฮอยฮักขึ้นประมูลให้ได้อีกแล้วเนี่ยฮอยฮักก็หายตัวไปแล้ว คณบดีจะว่าอะไรไหมเนี่ย?”ยัยเมย์ทำหน้าเป็นกังวลเรื่องของไอ้ฮักหน่อยๆ หา? ท่านคณบดีเนี่ยนะจะให้ลูกสุดที่รักขึ้นประมูล เป็นไปบ่ได้! หรือว่าท่านคณบดีมีแผนลึกซึ้งอะไรหรือเปล่า? ไอ้โจ้มันก็หัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยความนัยให้พวกผมบางอ้อ
“ไม่รู้ว่าคณบดีคิดอะไรหรอกนะ แต่ท่านพูดทิ้งท้ายไว้ว่า ‘ถลุงเงินวิศวะมันมาให้ได้มากที่สุด!’ น่ะนะ”
“ก็แน่ล่ะซี่~ สาขาเรามีคุณนายวิศวะอยู่นี่!”ไอ้ปาล์มมี่ก็ทำเสียงขึ้นจมูกแล้วเหล่มามองผมเป็นนัยๆ จนผมต้องสะบัดป๊อบใส่มัน
“เกี่ยวอะไรกับกู ห่านิ!”
อะไรๆ ก็ว่าแต่กูเป็นคุณนายวิศวะอยู่นั้นแหละ ทีไอ้ฮอยฮักแม่งไม่เคยพูด! อ้อ จะว่าไปแล้วสองคนนี้ใครๆ ก็สงสัยในความสัมพันธ์ของพวกมันแต่ไม่มีใครเข้ามาถามไอ้ฮักแล้วก็คงไม่มีใครกล้าเข้าไปถามไอ้ห่าวินเซอร์ ก็เลยได้แต่สงสัยว่าพวกมันคบกันหรือเปล่าแต่ใจหนึ่งก็ไม่อยากจะเชื่อ ก็คิดดูสิครับพี่น้องไอ้วินเซอร์ถึงมันจะเหี้ยแต่มันเป็นที่หมายปอง ใครๆ ก็อยากจะควงหนุ่มหล่อระเบิดแล้วใครมันจะคิดว่าไอ้เลิศขนาดนั้นจะมาคบกับไอ้แว่นจืดๆ คนหนึ่งล่ะครับ! แถมไอ้สองตัวนี้ไม่ค่อยควงกันให้ใครเห็นในที่แจ้งแบบผมกับไอ้โซโล่ซะด้วย (กูอะตลอด แม่งโคตรแรงว่ะ) เรื่องของผมกะไอ้โซโล่น่ะเหรอ หึๆ แม้แต่คนบนดวงจันทร์ยังรู้เลย!
“เฮ้~! พร้อมหรือยัง!? พวกกูจัดร้านเสร็จแล้วนะ”ไอ้แซมมันโผล่หัวเข้ามาในห้องแต่งตัวแล้วหยุดมองพวกผมแต่ละคน มันมองมาที่สาวดิบเถื่อนที่กลายเป็นเจ้าหญิงแล้วหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับชี้หน้าอย่างหยาบคาย นางซินมาดจิ๊กโก๋มองหน้าไอ้แซมอยากหาเรื่อง
“อะไรของมึงวะห่าแซม เดี๋ยวได้กินตีนกู!”
“ซินเดอเรลล่าบ้านไหนโหดแบบนี้วะ?”
“บ้านกูซินเดอเรลล่าโดดถีบคนแคระเป็นประจำว่ะ”ไอ้ฟ้าตอบด้วยใบหน้าตาย พวกผมก็หัวเราะฮากันทันที บอกกูทีว่าบ้านมึงอยู่ไหนกูจะได้ไม่ไปที่นั้น นางซินโหดเกิน!
“เออๆ พวกมึงแต่งตัวกันเสร็จหรือยังวะ? กูมารับพวกมึงไปงาน”
“ถ้าไม่เอารถเก๋งหรือรถตู้มารับพวกเราก็ไม่ไป เดี๋ยวหมดสวย!”อีเจ๊ปาล์มมี่ออกตัวก่อนใครเพื่อนทำให้พวกกลัวความสวยที่มีอยู่เล็กน้อยเสียหายเข้าร่วมต่อรองกับท่านหัวหน้าทันที ไอ้แซมถอนหายใจหมดแรงแล้วโบกมือแบบเซ็งๆ
“เออๆ กูจะไปติดต่อขอรถตู้ของคณะให้ก็แล้วกัน เรื่องมากชิบ”
ไม่นานท่านแซมมี่ผู้มีอำนาจก็กลับมาเรียกพวกผมพร้อมกับอันเชิญขึ้นรถตู้สุดหรูของคณะ ว้าว! นี่มันรถตู้ของพวกคณบดีหรือผู้บริหารระดับสูงใช้นี่หว่า พวกผมขึ้นไปนั่งบนรถตู้อย่างตื่นเต้น และแล้วพวกเราก็เดินทางไปที่งานลอยกระทงกัน ได้เวลาสนุกแล้วสิๆ!
รถตู้ค่อยๆ แล่นแหวกฝูงประชาที่เริ่มมาเดินร่อนกันที่งานลอยกระทงและแล้วรถตู้คันใหญ่ก็มาจอดที่ทางเข้าซุ้มต่างๆ ของแต่ละคณะ ไอ้คุณแซมมี่โดดลงรถแล้วมาเปิดประตูให้กับพวกผม เจ้าหญิงจัสมินและแม่หญิงไทยใจงามลงรถไปเป็นหัวขบวนเรียกเสียงฮือฮามากโข
“ขอเชิญทุกท่านมาแวะมาผ่อนคลายที่ซุ้มคณะสถาปัตย์นะค่า~”
เจ๊ปาล์มมี่ย่อตัวสมเป็นกุลสตรีไทยโฆษณาไปในขณะที่ยังเป็นเป้าสายตา เยี่ยม! แผนเรียกลูกค้าของเจ๊แกชั้นหนึ่งจริงๆ สมกับเป็นมืออาชีพเรื่องค้าขาย!! ผมเดินเบียดไอ้โจ้มาอย่างอายๆ เฮ้อ สายตาของแต่ละคนเนี่ยมองมาอย่างสนใจเอามากๆ เลยล่ะครับ บางคนกล้าหน่อยก็ส่งเสียงแซวลั่น
“เอ้าๆ สาวๆ ซุ้มเรามาแล้ว งั้นก็เปิดซุ้มจ้า~!!”
เมื่อซุ้มร้านของพวกเราเปิดก็มาคนสนใจทยอยเข้ามาแวะชมแวะซื้อของกันไป ร้านของเราขายน้ำหวานนางซินกะสโนไวท์ ไอศกรีมอลิซกะหนูน้อยหมวกแดงนั้นก็คือไอ้สตางค์กับผมเอง ของแฮนด์เมดชิ้นเดียวในโลกที่พวกผมปีสามสร้างสรรค์ขึ้นมาเป็นกำไลบ้าง ที่ห้อยกุญแจ ที่ห้อยมือถือ อะไรต่างๆ นานาคนขายก็คือสาวน้อยญี่ปุ่นกะสาวใหญ่เกาหลี ขนมสายไหมโดยเจ้าหญิงออโรร่าและเจ้าหญิงจัสมิน ส่วนแม่หญิงไทยก็ไปเรียกลูกค้าที่หน้าซุ้มครับ
“พี่คะๆ พี่แต่งเป็นอะไรคะ?”เด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ ชอบมากเป็นพิเศษเลยครับ มักจะเข้ามาถามพวกผมด้วยรอยยิ้มแล้วก็ขอถ่ายรูป ผมยิ้มรับแล้วตอบไปด้วยเสียงอ่อนโยน
“พี่เป็นอลิซในดินแดนมหัศจรรย์”
“ส่วนพี่เป็นหนูน้อยหมวกแดง”
“ว้าว~! น่ารักจังเลย ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ?”
“โอเค~”
“พี่กะเทยครับ ผมอยากได้กำไลอันนั้นครับ”
“พี่ไม่ใช่กะเทยครับน้อง”
ผมหัวเราะขำไอ้โจ้ที่ถูกเด็กๆ เรียกว่ากะเทยควายกันทุกคน มันก็ถอนหายใจเหนื่อยๆ ส่วนไอ้ปาร์ตี้นี่เฮฮาเข้ากับเด็กสุดๆ อ่ะครับ มีพวกเด็กๆ ที่เข้ามาถ่ายรูปแล้วก็ยังมีพวกผู้หญิงหรือไม่ก็พวกผู้ชายที่เดินเข้ามาขอถ่ายรูปแบบอายๆ พวกเราขายของกันไปเรื่อยๆ มีผู้ปกครองพาเด็กตัวเล็กๆ เข้ามาซื้อขนมสายไหมแล้วก็ถ่ายรูปกันเยอะ ไอศกรีมกับขนมสายไหมขายดีมากครับ ผมมองไปที่มุมโต๊ะน้ำชาแบบจีนที่ว่างเปล่าแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“นั้นมันของเราไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่มีใครอยู่เลยล่ะ”
“นั้นเดิมทีจะให้ยัยเมย์ใส่กี่เพ้ารับลูกค้าแต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นฮักไง”
“อ้อ”ผมพยักหน้ารับ ไอ้ฮอยฮักก็ยังหายจ๋อยไปเหมือนเดิมครับ มันต้องโดดไปหาไอ้วินเซอร์แล้วแน่ๆ เชอะ! ไม่ค่อยพอใจกับการทิ้งเพื่อนทิ้งฝูงไปหาผู้ชายของไอ้ฮักมันนิดหน่อยครับ ผมหันมาทำไอศกรีมให้กับลูกค้าต่อ
“พรีสต์ๆ! มึงดูนั้นสิวะ!!”เสียงตกอกตกใจของไอ้โจ้ดังขึ้น พวกผมและคนอื่นๆ ก็หันไปมองตามเสียงบอกของไอ้โจ้ ผมอ้าปากค้างทันทีที่เห็น
ร่างสูงโปร่งในชุดกี่เพ้าสีแดงสดรัดรูป ใบหน้าสวยที่นิ่งสงบแต้มไปด้วยสีสันของเครื่องสำอางที่ส่งให้เขาสวยมากขึ้น ผมสีดำเข้มประดับดอกไม้ช่อเล็กๆ เป็นลอนใหญ่ปล่อยสยายยาวคลอเคลียใบหน้าอ่อนละมุน ร่มจีนสีแดงถูกพาดไว้บนบ่า กี่เพ้าที่ยาวกรอมข้อเท้าแต่กลับแหกข้างเฉียงไปถึงโค่นต้นขาทำให้แต่ละย่างก้าวเผยให้เห็นช่วงขาเรียวสวย รองเท้าส้นสูงสีแดงที่เข้ากับชุดเป็นอย่างดี ตลอดทางเส้นทางที่เดินผ่านไม่ว่าผู้หญิงผู้ชายจะเล็กหรือใหญ่ก็ต้องจ้องมอง!!
“โทษทีที่มาช้า”
เขาเดินมาหยุดที่หน้าซุ้มของพวกเราแล้วเอ่ยด้วยเสียงเรียบๆ พวกผมยังอยู่ในสภาวะอึ้งก็เลยไม่มีใครตอบกลับประโยคนั้น เจ๊ปาล์มมี่ที่อยู่หน้าซุ้มยังถลึงตามองเกือบจะหลุดออกมาจากเบ้า นั้นเป็นปกติที่เหมือนกับคนอื่นๆ ครุ่นคิดด้วยสมองที่ว่างเปล่าว่าสาวสวยตรงหน้านี่เป็นใคร คำตอบในใจที่มีกลับทำให้ทุกคนทำหน้าไม่อยากเชื่อ
สาดดด!! สาวสวยคนนี้คือใคร!!!?
“ฉันต้องทำอะไรหรือเปล่า?”เขาหุบร่มเดินมาที่เครื่องทำสายไหมถามยัยเมย์ที่เหลือกตามองด้วยใบหน้าหมดสภาพสวยงามของเจ้าหญิง ยัยเมย์ชี้ไปที่โต๊ะน้ำชาจีนแล้วเอ่ยอย่างเอ๋อ
“นั่งรินน้ำชาให้แขกแล้วก็คุยกับแขกน่ะ”
พอยัยเมย์บอกไปเขาก็พยักหน้ารับแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะจีนวางร่มไว้ข้างลำตัว ก่อนจะยกขาไขว้ห่างแล้วยกกาน้ำชามารินใส่แก้วเล็กๆ เฮือกกก! ตอนนี้ไม่มีใครสนใจน้ำชาแล้วล่ะครับเพราะแต่ละคนจ้องอ่านกินเรียวขาขาวเนียนที่โผล่พ้นจากกี่เผ้าสีแดงสด ตอนนี้พวกผมยังยืนจ้องมองเขาเป็นจุดเดียวไม่มีใครสนใจจะทำอะไรแล้วครับ
“ซุ้มของคณะเราเจ๋งโคตร! ปีนี้ก็เยี่ยมเหมือนเคย เฮ้ย!?”รุ่นพี่ปีสี่ของคณะเราเดินเข้ามาสำรวจแล้วตกใจรีบถอยร่นมากระซิบกระซาบกับพวกผมทันที แถมตาก็จ้องเขม็งไปที่ร่างโปร่งในชุดกี่เพ้าสีแดง
“นั้นใครวะ?”
“น่าจะเป็นฮอยฮักนะพี่”ไอ้โจ้มันตอบกลับไปแบบไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไร ปฏิกิริยาของรุ่นพี่เหมือนกับพวกผมเป๊ะ อ้าปากเหวอแล้วเดินเข้าไปเหมือนสติหลุดลอย
“เอ่อ...ฮอยฮักครับ พี่ขอนั่งด้วยนะ”
พวกพี่เขาเดินเข้าไปเรียกเขาคนนั้นที่หันหน้ามามองด้วยสายตานิ่งก่อนจะพยักหน้ารับเรียบๆ ทำไมพี่ต้องพูดสุภาพกับรุ่นน้องด้วยวะ แล้วตกลงนั้นเป็นไอ้ฮอยฮักจริงๆ งั้นเหรอ!? ผมมองฮอยฮักนิ่ง เสียดายจริงจังครับ ของดีๆ แบบนี้ทำไมคนที่ได้ไปคือไอ้วินเซอร์วะ!? แล้วผู้คนก็ฮิตมาดื่มชาจนต้องเพิ่มโต๊ะจนเต็มซุ้ม ไอ้ฮอยฮักก็บริการรินน้ำชา มันควรจะคุยกับลูกค้าด้วยแต่มันกลับไม่คุยกับใครเลยแต่ก็นั้นแหละครับ พวกคนที่มานั่งจิบชาไม่ได้สนใจรสชาติน้ำชาหรือพูดคุยกับมันหรอกเพราะแค่ได้นั่งจ้องมองก็คุ้มแล้ว! ผมฟันธงเลยว่าไม่มีใครนึกหรอกว่ามันคือไอ้แว่นจืดๆ คนนั้น!
“ใกล้ได้เวลาประมูลแล้ว”
ไอ้แซมเข้ามาส่งสัญญาณให้กับพวกผม ตอนนี้ข้าวของที่ขายก็ใกล้จะหมดแล้วด้วยเพราะปรากฏการณ์คลั่งสาวกี่เพ้าแดงแท้ๆ ที่เรียกลูกค้าเข้ามาเต็มไปหมด ผู้ใหญ่เด็กไม่ว่าเพศไหนก็อยากจะเห็นเบียดกันเข้ามาเกือบซุ้มแตก เฮ้อ ใจมันเริ่มตุ้บๆ ต่อมๆ แฮะ ไอ้โซโล่มันมาหรือยังวะ? กูไม่อยากไปลอยกระทงกับคนอื่นนะโว้ย! ถ้ามันมาไม่ทันเวลาล่ะ? โธ่เอ๊ย!! ไม่ๆ ไอ้คุณชายมันตรงเวลาเสมอนะ
“เฮ้ย! ทำอะไรวะ?”
เสียงของไอ้วาวดังขึ้นแล้วรี่เข้าไปหาไอ้ฮอยฮักที่กำลังนั่งคุยกับลูกค้ามันโดนเหล่าลูกค้าที่ขาดสติเมาน้ำชา(?)ลวนลามกันซึ่งๆ หน้า ไอ้วาวเข้าไปโวยวายให้แต่เจ้าตัวกลับทำหน้าเฉย ผมฟันธงว่าตัวมันก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าถูกคนลวนลามอยู่! พอไอ้วาวเข้าไปจัดการกับคนลูกค้าโรคจิต คนอื่นๆ ก็เลยนั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัว เจ้าหญิงออโรร่ากลายเป็นบอดี้การ์ดหน้าโหดให้กับสาวจีนคนสวยไปซะแล้วครับ
“พรีสต์”
มีเสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นเหมือนอุทานตกใจ ผมหันไปมองแล้วยิ้มออกมากว้างก่อนจะถลาเข้าไปหาไอ้โซโล่ที่มาพร้อมเพรียงครบแก๊ง ไอ้ชุบกะไอ้หมูฉายเดี่ยว ไอ้ชินก็มากับแฟน แหม่ ตัวเท่ากันเลยว่ะ! ปิดท้ายด้วยไอ้วินเซอร์ที่ทำหน้าหงุดหงิดเหมือนโดนบังคับให้มา ไอ้โซโล่มันมองผมแบบตกใจนิดหน่อย อะไร? กูน่ารักใช่ไหมล่ะ~!? ผมยิ้มให้กับมันแล้วเข้าไปกอดแขน ไอ้โซโล่เริ่มออกอาการเขินเล็กน้อยให้เห็นก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรได้
“อย่างนี้นี่เอง มิน่าถึงให้เอาเงินมาเยอะๆ”ไอ้โซโล่เข้าใจแบบทะลุปุโปร่งครับงานนี้ ผมก็ยักคิ้วรับอย่างเจ้าเล่ห์
“เห็นในป้ายโฆษณาที่เขาป่าวประกาศไปทั่วงานเลย ประมูลสาวสวยไปเป็นเพื่อนลอยกระทง”ไอ้ลูกชุบเอ่ยแบบขำๆ แล้วมองไปรอบๆ ซุ้ม
“โอ๊ะ พวกมึงดูนั้น กูเจอคนน่าสนใจเข้าแล้วว่ะ”ลูกชุบอุทานขึ้นมา มันรีบชี้ชวนให้เพื่อนดู ผมจ้องไอ้วินเซอร์ที่หันมามองอย่างไม่เต็มใจนัก ผมรอชมปฏิกิริยาของไอ้วินเซอร์อย่างนึกสนุกในใจ มันจะแสดงออกมายังไงวะ ตื่นเต้นว่ะ!! ไอ้วินเซอร์ชะงักยืนจ้องนิ่ง
“...ฮัก?”
TBC.
เยสสสส~!!! พยายามปั่นให้จบก่อนเปิดเทอม สู้ๆๆๆ
อยากไปลอยกระทงกับใคร เตรียมเงินของคุณมาประมูลได้เลย!! 555
ปล.ใครไปงานนี้บ้าง ได้ถ่ายรูปคู่กับพรีสต์หรือฮักหรือเปล่า ฝากถ่ายด้วยนะ!
-
จิ้ม :z13:
---------------
:pighaun: ประมูลฮักกกกกก!!!!!! #คงหมดตูดก่อน กร๊ากกก
แม่งงงงง พรีสโดนตัวประกอบแย่งซีนอีกแล้วอ่ะ 5555
ท่านเทพโผล่มาที ความสนใจของทุกคนก็พุ่งไปที่ท่านเทพ (หรือมีแค่กูคนเดียวฟะ =.=)
อ๊ากกก อยากอ่านปฏิกิริยาของวินเซอรรร์~~~
อยากรู้ว่ามันจะทำยังไง อ๊ากกกกก :oo1:
-
โอ็ยนี่เรื่องของพรีสแท้ๆทำไมตัวประกอบ(พระเอกอีกเรื่อง) แบบฮักแย่งซีนบ่อยๆเนี่ยยย 555
ตอนหน้าเตรียมตัวถลุงตังงง
-
o13
+1
-
ค้างงงงง (นอนลงแดงตาย) T T
รอที่เหลือครับๆ สู้ๆ >///<
-
ฮักแย่งซีนพรีสตลอดอ่ะ 555+
เงินประมูลขอฮักต้องสูงลิ่วแน่ๆเลย><
-
พรีสต์น่ารักจังเลยยยยยยยยยยย อลิซซซซน้อยผมทองงง :-[
โดนฮักแย่งซีนอีกแล้วว... แต่เราชอบบบบบ !! กร๊ากกก 5555555555
โซโล่เอาเงินมาเยอะป่าวเนี่ย ! เดี๋ยวคนอื่นซื้อพรีสต์ไปได้นะ !
อยากไปร่วมประมูลด้วยจังเลยยยยยยยยยย !
จะประมูลให้หมดตัว ขอทั้งฮักทั้งพรีสต์เลยได้มั้ยยยย ? 55555555555
ปล. ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ :sad4: :sad4:
-
ค้าง :serius2: :serius2: :serius2:
-
:jul3: สนุกแน่งานนี้...โอ๊ย คิดถึงอ่ะ งานลอยกระทงมหาลัย นานละ
-
งานลอยกระทงปีนี้สนุกสนานน่าดู
สงสัยคนประมูลฮักตรึม
-
ตัดกันง่ายๆงี้เลยยย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ><
ค้างๆ ~~
รอตอนต่อไปค่าา =D
-
เย้ยยย จะเป็นไงต่อ
งานนี้วินเซอร์สงสัยทุ่มหมดตัว ฮ่าๆๆ
-
ฮักแย่งซีน
-
ท่าทางคนที่เด็กวิศวะที่จะเสียเงินให้เยอะสุดจะไม่ใช้โซโล่ซะแล้ว
:laugh:
ชม.นี้สาวชุดจีนเค้ากินขาด
-
โถๆๆๆโซโล่ถูกพ่อตากลั่นแกล้งงง ฮ่าๆๆๆ แต่เอาน่า เมียพี่ก็อยู่ข้างพี่นี่คะ รักพี่่หลงพี่อยู่คนเดียวนั่นแหละ อิอิ
-
กรีีดดด กำลังมันส์
เอาอีก :m11: :m11:
-
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โซโล่สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอพลีสเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พลีส โซโล่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดด ฮักเซ็กซี่อ่า
เลือดจะพุ่ง ฮา
-
ฮักเอ้ยยยย ล่อตาล่อใจล่อเสือล่อตะเข้มากมายยยย วินเซอร์หมดตัวแน่ๆ
สำหรับพรีสจะมีใครประมูลแข่งกันโซโล่ บ้างน้าาาา พี่รหัสอ่ะป่าว ฮ่าๆ
งานแบบนี้ไม่ใช่ท่านคิงคิดไม่ได้นะเนี่ย แกล้งลูกตัวเองหรือป่าวฟร่ะนั่น ฮ่าๆ
-
หึ หึ ฮักปล่อยฟีโรโมนกระจายยยย
โอยโซโลสงสัยทุ่มไม่อั้นงานนี้
วินเซอร์หมดตัวชัวร์ 555555
-
กรี๊สสสสสสสสส ค้างงงงงค่ะ!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนต่อไปท่าทางจะมีเฮ ??? รึเปล่า? 55555555+
-
ค้างงงง
-
ฮักได้ซีนตลอด :laugh:
วินเซอร์ช้าไปแล้วนะแก :laugh:
-
งานนี้หนุ่มวิศวะหมดตัวแน่
สวยอย่างนี้ ใครๆ ก็อยากได้ควงไปลอยกระทง
-
55 มีแต่คนพูดถึงฮัก ท่านเทพแย่งชีนหรอ เราว่าไม่ใช่ปอยปอยให้ชีนอย่างเดียวนะ
พรีสต์เองมันก็ชอบให้ชีนฮักจังตล๊อดตลอดอ่ะ เพื่อฮักจังทีพรีสต์ปลื้มมเสมอออออ คึคึ
บริหารเสน่ห์หน่อยลูก ช่วงนี้ไม่ค่อยปล่อยพีโรโมนต่อสาธารณะ เก็บไว้อ่อยคนเดียว ฮี่ฮี่
เค้าเชียร์อยู่นะ กำลังสนุก อยากอ่านมุมโซโล่ อยากเห็นมันปลื้มเมีย :o8: :-[ :impress2: :laugh:
ปอยปอยมาไวไวนะ ป้าเชียรอยู่ :pig4: :pig4: :L1:
ปอลิง รวมเล่มม่ะ อยากได้เรื่องนี้ :กอด1:
-
มาเร็ว ๆ อยากรู้อ่ะ o18
-
มาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
ลุ้นคู่ฮักแต่งมายั่วโมโหวินเซอร์แน่ๆ 55
มาอัพไวๆๆนะค่ะ
-
ซุ้มนี้มีแต่สาว(?)สวยทั้งนั้นเลย ละลานตาไปหมด
เป็นเราก็เลือกไม่ถูกนะเนี่ย ขอรวบหมดแล้วกัน :laugh:
แต่เว้นอลิซกับสาวกี่เพ้าแดงไว้สองคน นั่นเค้ามีเจ้าของ
อะไรก็ไม่สำคัญเท่าเจ้าของน่ากลัวมากๆอ่ะ :z2:
งานนี้โซโล่กับวินเซอร์ทุ่มหมดตัวแน่ๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
งานนี้วินหมดตัวแน่ๆ :z1:
-
ฮักแย่งซีนพรีสต์อีกล่ะ
ตั้งแต่กลางเรื่องมาฮักเด่นกว่าคู่หลักตลอดเลย
:เฮ้อ:
อ่านตอนแรกๆสนุกมากนะเราชอบเรื่องนี้มากๆเลย
แต่ตอนนี้ความรู้สึกเหมือนกำลังอ่านเรื่องของฮักมากกว่าเรื่องของโซโล่กะพรีสต์ซะอีก
ต้องขอโทษด้วยนะถ้าทำให้คนเขียนไม่สบายใจ
:o12:
-
ถ้าจะมันส์ o13
ผล.ฮักนี่เกิดมาเพื่อฆ่าพรีสจริงๆ...แย่งซีนได้สวยงามตลอด :laugh:
-
อั่ก :m25:
สลบเพราะความสวยของฮักเลย
แล้วนี่จะเป็นไงต่อนิ? :a5:
อยากอ่านต่อแล้วง่าาา :sad4:
อ่านก่อนค่อยจิ้ม :z13:
รออยู่ๆนะง้าบบบ :z3:
-
ประเด็นคือ กลัววินมันไม่ประมูล แต่ดันลากฮักไปเลยเนี่ยดิ ฉุดแม่งงงงงงงงงงงงงง
-
ประมูลฮักค่าาาาาาาโบกๆๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ประมูลคราวนี้วินเซอร์ขนหน้าแข้งจะร่วงขนาดไหน
-
ท่าทางคราวนี้วิศวะจะมีแววเสียเงินก้อนใหญ่ก่อนอาทิตย์ตกดินแน่นอน ฟันทิ้ง!!!
ว่าแต่ว่าเรื่องน้ีฮักแย่งซีนตัวเอกมากไปนิ้สนะคะ
-
อย่าหาว่าฮักแย่งซีนพรีสต์นะคะ พรีสต์มันจืดจางเอง
แล้วก็..ช่วยแต่งคู่วินฮักให้ทันคู่นี้ด้วยนะคะ o18
-
เอาล่ะเหวยวินเซอร์ อึ้งเลยล่ะเส่!!! 55555555
เกือบลืมไปแล้วว่านี่มันเรื่องของพรีสต์ น่าสงสารจริงๆที่โดนท่านเทพแย่งซีนตล๊อด T^T
-
วินเซอร์เหนื่อยหน่อยนะ ดันมีเมียสวยซะงั้น....
ส่วนพรีสต์....หุหุ อาจจะได้อย่างอื่นแถมด้วย :o8:
-
555 งานนี้วินเซอร์คงหมดตัวแน่
ว่าแต่ขำสโนว์ไวท์ขาโหดอะ
-
ขอบคุณจ้า
อั้ยย่ะ !!! เอาละเว้ยเฮ้ย คณะวิศวะฯ ขนหน้าแข้งจะร่วงกันขนาดไหน
ต้องติดตามตอนต่อไป มาไวไวนะจ๊ะ อยากจะรู้จังว่า นายวินเซอร์จะทำอย่างไร หึึหึหึ
ส่วนพรีสต์ก็คงไม่รอด นายโซโล่ไม่ยอมให้ไปลอยกับใครแน่นอน อิอิอิ
สู้สู้ นะจ๊ะนายโซโล่ ^^
-
รีบมาต่อน้า ลุ้นมากอ่ะอยากให้ประมูลเร็วๆ
วิศวะหมดตัวแน่ๆ 555
-
รอดูใครจะได้ควงฮักไปลอยกระทง
-
รอดูอาการวินเซอร์ :a5:
-
หง่ะ พรีสต์โดนแย่งซีนอ่ะ :เฮ้อ: อยากประมูลด้วยคนแต่ตังค์จะกินถึงสิ้นเดือนก็ยังยาก คงได้ดูแต่คนเค้าควงคู่กันไปเท่านั้นอ่ะ รอดูว่าใครจะได้ราคาสูงที่สุดอ่ะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า
-
:m20: ฮักจอมขโมยซีนนนนนนนนนนน
-
รอดูอาการวินเซอร์ ฮักแย่งซีนไปเฉยเลย
ส่วนพรีสต์ คุณชายคงไม่ปล่อยให้ไปลอยกะใครหรอก
งานนี้ดูท่าวิศวะจะหมดไปหลาย
ปล.1. อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวค่ะ
ตอนหลังๆคู่พรีสต์ไม่ค่้อยเด่นเลย ถ้ามีฮักจะโดนฮักแย่งซีนตลอด
พูดถึงก็นะ เป็นตัวเอกแต่มันดูจืดจางกว่าตอนแรกๆอ่ะ
ถ้าทำให้คนแต่งไม่สบายใจก็ขอโทษด้วยค่ะ :m5:
ปล.2 แต่งเรื่องนี้จบแล้ว อยากให้มีรวมเล่มจัง :impress:
-
“ได้เวลาประมูลแล้วครับ!!”
ไอ้คุณแซมมี่เข้ามาตัดบทแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ มันเดินโบกมือให้พวกเรากลับเข้าไปเตรียมตัวกัน งะ อดดูมวยเลยว่ะ! พวกกรรมกรประจำสาขาของผมเดินออกมาไล่ต้อนเหล่าผู้คนที่อยู่ในซุ้มให้ออกไปเพื่อจะเตรียมก่อสร้างเวทีการประมูลครับ
“โซโล่ มึงต้องประมูลกูสูงๆ นะโว้ย!”
ผมหันมามองไอ้โซโล่แล้วกำชับมันไว้อย่างดีก่อนจะวิ่งออกไปแต่ก็ต้องหยุดเพราะลมพัดกระโปรงเปิดขึ้นมาผมต้องใช้มือปิดแล้วค่อยๆ ย่องไปรวมพล บ้าชิบ กระโปรงนี่ลมพัดมาทีก็เปิดโปรงแม่งทุกอย่าง ไม่นานเวทีการประมูลก็ถูกสร้างขึ้นอย่างรวดเร็วโดยฝีมือของเด็กถาปัตย์ขั้นเทพอย่างพวกเรา
“มึงว่าจะมีใครมาประมูลกูหรือเปล่าวะ?”ไอ้โจ้ทำหน้าตื่นเต้นแล้วหันมาถามพวกผมที่พร้อมใจกันโบกมือให้มันทันที
“ไม่มี”
“พวกห่า ให้กำลังกูเหลือเกินว่ะ”
( ฮัลโหลๆ เทสต์ๆ สวัสดีครับมิตรรักแฟนประมูลทั้งหลาย! กระผม นาย แทนแทนแห่งคณะสถาปัตย์รับหน้าที่เป็นพิธีกรเช่นเคย ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ~! )
เสียงโฆษกดังขึ้นอย่างตื่นเต้น พวกผมก็อ้าปากเหวอ พี่แทนแกมาอีกแล้ว! อย่าบอกนะว่าไม่มีอยากใครอยากเป็นพิธีกรถึงได้ลากพี่ท่านมาเป็นพิธีกรอีก คณะกูจะอัตคัดโฆษกเกินไปแล้ว! เสียงตบมือต้อนรับพิธีกรดังเล็กน้อยถึงปานกลาง ผู้คนก็เริ่มทยอยกันเข้ามาที่ซุ้มของเราจนล้นหลาม อ่า คนเยอะจริงๆ ไม่รู้ว่าพวกเขามาดูรายการสนุกๆ หรือมาประมูลกันแน่
( ใครยังไม่มีคนควงไปลอยกระทง ยกมือขึ้น! อ่า เยอะเลยเหรอ? งั้นควงผมไปลอยก็ได้ ผมก็ว่างเหมือนกัน! )
และแล้วพิธีกรของเราก็ได้ทั้งเสียงกรี๊ดและเสียงโห่ตอบกลับ พี่แทนแกก็ยังทำหน้าที่พิธีกรได้อย่างมืออาชีพเหมือนเคย! ผมแอบเปิดผ้าม่านเวทีไปสำรวจสอดส่อง ไอ้โซโล่มันยืนอยู่ตรงไหนนะ คนเยอะแบบนี้หาตัวมันลำบากมากเลยครับ ให้ตายสิมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนกันเนี่ย ผมพยายามจะชะโงกหน้าออกไปหาให้ได้มากที่สุดแต่ก็โดนเจ๊ปาล์มมี่ลากมานั่งเก้าอี้สั่งให้ทำตัวสงบเสงี่ยม เชอะ!
“จะมีการโชว์ความสามารถเล็กๆ น้อยๆ เป็นของแถมให้กับคนดูด้วยเพราะฉะนั้นก็คิดไว้ซะว่าจะแสดงอะไร”จู่ๆ เจ๊ปาล์มมี่ก็มาบอกตอนที่กำลังจะขึ้นเวที พวกผมเนี่ยอ้าปากเหวอแล้วโวยวายขึ้นมาอย่างไม่พอใจ อีเจ๊แกก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะใส่แล้วทำหน้าโหดข่ม
“ก็แค่แสดงความสามารถ พวกมึงจะไปตีลังกาฉีกแข้งฉีกขาอะไรที่ทำได้ก็ทำสิว่ะ โวยวายทำไม กูก็เพิ่งจะรู้นี่แหละ!”
“เจ๊จะแสดงอะไร?”ไอ้ปาร์ตี้มันถามขึ้นมาอยากรู้อยากเห็น อีเจ๊ก็ยิ้มแป้นทำหน้าระรื่น แถมยังลุกขึ้นหมุนโชว์ตัวไปรอบหนึ่งแล้วก็ยกแขนตั้งวง
“ใส่ชุดไทยแบบนี้เจ๊ก็ต้องรำไทยสิค่ะ”
แม่ง ง่ายสุดๆ!
“งั้นกูก็เต้นบ้าง”
ไอ้ปาร์ตี้ได้ทีก็เอาไอเดียของอีเจ๊มาใช้ ผมเนี่ยทำหน้าหนักใจ อะไรเนี่ย แล้วผมจะทำอะไรล่ะครับ? ระหว่างที่ผมนั่งคิดว่าตัวเองจะแสดงความสามารถอะไรดีงานประมูลก็ได้เริ่มขึ้นครับ เบอร์หนึ่งที่ออกไปได้แก่เจ้าหญิงออโรร่ากับนางซินครับ เสียงตอบรับฮือฮากันทีเดียว สองสาวก็เริ่มแสดงความสามารถของตัวเองด้วยการเตะสูงและชกแผ่นไม้(ที่ไม่รู้มันเตรียมกันมาตอนไหน) เสียงตอบรับของคนดูเงียบกริบเลยครับ ผมฮาหน้าของพวกคนดูที่อ้าปากเหวอและแล้วการประมูลก็จบลงอย่างรวดเร็วเพราะไม่มีใครกล้าประมูลสักคน!
“พวกมึงทำอะไรวะ!? แบบนี้มันก็ไม่ได้กำไรน่ะสิ!”ไอ้แซมมี่เดินเข้าต่อว่าสองสาวทันทีที่พวกมันลงมาจากเวที สองสาวนั้นก็ทำหน้าบูดบึ้ง
“ก็บอกให้แสดงความสามารถนี่!”
สองสาวเถียงตอบกลับมาทำเอาไอ้แซมไปไม่เป็น มันผิดเองที่ไปบอกให้สองสาวนั้นไปโชว์ความสามารถ จากนั้นไอ้แซมก็กำชับกับพวกที่เหลือว่าให้แสดงความสามารถที่น่ารักๆ ให้คนดูชอบไม่ใช่ให้อึ้งกิมกี่ ไอ้แซมส่งสัญญาณให้คู่ต่อไปขึ้นครับ
“กูไปเอง ปะ! พรีสต์ เราไปด้วยกัน”
“หา?”ผมมองไอ้โจ้ที่กระตือรือร้นสุดๆ ที่จะออกไปหน้าเวทีแถมยังจะดึงผมออกไปเป็นคู่มันอีกแน่ะ ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธแล้วหันไปกอดไอ้ฮักที่นั่งทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ไว้ทันที
“กูจะไปกับไอ้ฮักโว้ย”
ไปกับคนภาษีดีย่อมดีกว่าอยู่แล้วครับ! ไอ้โจ้มันก็หันไปหาไอ้สตางค์ที่โบกมือปฏิเสธรีบชี้ไปที่ไอ้ปาร์ตี้ ไอ้โจ้มันก็ทำหน้าไม่พอใจดึงดันจะพาไอ้สตางค์ออกไปด้วยจนกระทั่งเจ๊ปาล์มมี่ออกมาแก้ปัญหาให้โดยอีเจ๊จะออกไปกับไอ้โจ้ สองคนนี้ออกไปอย่างที่คิดไว้ครับพวกมันเรียกเสียงฮาจากคนดูมากกว่าเรียกเงินเข้าคณะ เมื่อไอ้โจ้กับเจ๊ปาล์มมี่เดินลงมาจากเวทีพวกมันก็ทำท่าฉลองชัยกันกระดี๊กระด๊าแต่จบลงด้วยเสียงด่าจากไอ้แซม
“เวรรร! งานประมูลหาเงินเข้าคณะนะโว้ยไม่ใช่ให้พวกมึงมาเปิดตลกคาเฟ่!!”
“แหม แซมมี่ล่ะก็ซีเรียสไปได้”เจ๊ปาล์มมี่ก็หันไปกระแดะเสียงอ่อนเสียงหวาน
“ช่าย คนดูไม่เข้าใจถึงความสวยที่หลบซ่อนของพวกเราต่างหากล่ะ เนอะตัวเอง”ไอ้โจ้มันหยิบกระจกมาส่องหน้าของตัวเองแล้วทำแอ๊บแบ๊วน่ารักหันมาจีบปากจีบคอกับไอ้แซมที่เกือบจะเตะเพื่อนที่เริ่มกลายพันธุ์ไปอย่างน่ากลัวโคตร ไอ้แซมส่ายหน้าไปมาแล้วบอกให้คู่ต่อไปขึ้นเวที ยัยเมย์กับไอ้ฟ้าก็ลุกขึ้นเต๊ะท่า
“พวกมึงเนี่ยไม่ไหวเลยจริงๆ ดูพวกกูเป็นตัวอย่างซะ!”ยัยเมย์สะบัดผมแล้วเดินทำหน้าเริ่ดขึ้นไปบนเวที ปล่อยให้คนที่ไร้ค่าทางการประมูลทำหน้าหมั่นไส้ เป็นไปอย่างที่ยัยเมย์มันโม้ไว้ครับ เมื่อเสียเพลงดังขึ้นก็ได้รับเสียงเฮจากคนดูทันที
เพลงนี้มัน Ma boy สุดฮิตนั้นนี่หว่า! พวกผมก็รีบมาเกาะขอบเวทีดูสองสาวที่เต้นโคฟกันสุดความสามารถ ป๊าดดด ยัยเมย์ไม่เท่าไรแต่แม้กระทั่งไอ้ฟ้ามันยังเต้นเป็นกะเขาด้วยครับ และแล้วเพราะการเต้นโคฟสุดเซ็กซี่ก็ทำให้การประมูลเดือดยิ่งประมูลยัยเมย์เจ้าหญิงจัสมินคนสวยยิ่งทำให้ไอ้แซมยิ้มแป้นกับรายได้ที่คาดว่าจะได้รับ เมื่อสองสาวเดินลงเวทีมาด้วยสีหน้ามาดมั่น พวกเราก็รีบตบมือต้อนรับด้วยความยินดีโดยเฉพาะไอ้แซมออกหน้าออกตาเชียว
“คู่ต่อไปๆ”
คู่ต่อไปเริ่มกดดันเพราะการเต้นเซ็กซี่ของสองสาวครับ ไอ้สตางค์กับไอ้ปาร์ตี้ทำหน้าเครียดกันทีเดียวแล้วพวกมันปลุกใจฮึดสู้แล้วเดินขึ้นเวทีไป เจ้าสองคนนี้ขอยึดภาพลักษณ์น่ารักของตัวเองเข้าสู้ พร้อมใจกันแอ๊บแบ๊วน่ารักใสซื่อเต้นน่ารักๆ น่าเอ็นดู ป๊าดดด! พวกมันทำได้ดีจนผมต้องเหงื่อตกรีบหันมามองเพื่อนร่วมสมรภูมิ
“ฮัก พวกเราจะทำอะไรกันดีวะ?”
“ไม่รู้”
ฮักตอบเสียงเรียบๆ ถึงจะมีไอ้โซโล่อยู่ก็เถอะแต่ก็ไม่แน่ว่ามันจะประมูลสูงผมต้องทำอะไรสักอย่างให้การประมูลมันเดือดทะลุเพดาน แล้วผมทำอะไรได้บ้างวะ? ที่ถนัดๆ ที่สุดก็คงจะเป็น...อืม อ่า ทำไมมันไม่มีอะไรที่จะเอาไปโชว์ให้คนอื่นเขาดูเลยวะ ถอนหายใจเฮือกอย่างกลุ้มใจ ไอ้ฮักมันก็จับหน้าของผมเหลียวไปมองมัน
“โบว์เบี้ยว”มันจัดโบว์แล้วจัดผมให้กับผมใหม่ ผมมองไอ้ฮอยฮักเต็มๆ ตาแล้วสงสัยนิดหน่อย
“ทำไมวันนี้มึงถึงได้แต่งมาซะเต็มที่แบบนี้วะ?”
“พ่อรินอยากแกล้งไอ้วินเซอร์มันเท่านั้นแหละ แถมบอกว่าต้องปั่นการประมูลให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะฉะนั้นมึงก็ต้องให้ความร่วมมือ เข้าใจไหม?”
“แล้วจะทำยังไงอะ?”
“ไม่เห็นจะยากเลยใช่ไหมวะแซม?”
“เยสเซอร์!”ไอ้แซมหันมาตอบรับแล้วมันกับไอ้ฮักก็ลากผมมาเปลี่ยนชุดเป็นการด่วน ผมรับชุดถือไว้แล้วกะพริบตามองชุดในมือ ชุดเดรสสั้นสีแดงรัดรูป แม่ง มีหูกระต่ายกับถุงน่องตาข่ายสีแดงด้วยโว้ย!! ผมมองหน้าไอ้ฮักถามมันด้วยสายตา มันก็หันมาตอบผมด้วยใบหน้าตาย
“มึงต้องเปลี่ยนแนว ใส่ชุดอลิซแบบนี้มันเต้นเซ็กซี่ไม่ได้”
“เต้นเซ็กซี่!?”
“ใช่แล้ว ถ้ามึงทำได้สำเร็จล่ะก็การประมูลพุ่งกระฉูดแน่นอน ไม่แน่คืนนี้อาจได้ของแถมแบบจัดหนัก”ไอ้ฮักมันทำด้วยใบหน้าเรียบๆ ก่อนจะยิ้มมีเลศนัย ขะ...ของแถม!? แม่ง พอมันพูดแบบนี้มาผมก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการแล้วก็หน้าแดงเขินเอง คะ...คืนนี้แบบจัดหนัก? จะว่าไปตั้งแต่มีเรื่องปาปี๊ผมกับไอ้โซโล่ก็ไม่ได้ร้อนแรงกันมานาน...อะแฮ่ม! เปล๊า ไม่มีอะไรครับ เพื่อการประมูลเท่านั้นแหละ! ไม่ได้คิดจะเอาของถมของแถมอะไรสักหน่อย
“แล้วมึงล่ะ ให้กูใส่คนเดียวไม่เอานะโว้ย!”
“เออๆ กูก็ใส่ มึงรีบเปลี่ยนตอนนี้เลยการประมูลของไอ้สตางค์จะจบแล้ว”
ผมก็รีบเปลี่ยนตามที่มันบอก ไอ้ฮักช่วยผมใส่ชุดและจัดหูกระต่าย สุดท้ายมันก็วางรองเท้าส้นสูงสีแดงให้กับผม ผมยืนมองไอ้ฮอยฮักนิ่ง แม่ง ทำไมมันเตรียมพร้อมมาขนาดนี้วะ!? พอผมใส่ทุกอย่างเรียบร้อยเสียงประกาศจบการประมูลของไอ้สตางค์ที่มีค่าสูงแต่ไม่เท่าของยัยเมย์ดังขึ้น ไอ้แซมก็โผล่เข้ามาหาพวกผม
“เสร็จหรือยังวะ? แม่ง! เริ่ดว่ะไอ้พรีสต์ ไอ้โซโล่ต้องดิ้นตายแน่ๆ!”ไอ้แซมหยุดชะงักแล้วกวาดสายตามองผมมันยกนิ้วชมทันที ไอ้ฮอยฮักพยักหน้าเห็นด้วยแล้วพวกมันก็พาผมมายัดเข้าไปในกล่อง อะไรวะ!? เดี๋ยว เฮ้!!
“ทำไมไอ้ฮักไม่เปลี่ยนชุดล่ะ?”
“ไม่มีเวลาเปลี่ยน”
แม่งงง!! โกหกหน้าตายมากครับ ไอ้บ้านี่ตั้งใจไม่เปลี่ยนตั้งแต่แรกแล้วนี่หว่า ไอ้ฮัก ไอ้คนขี้โกหก!!
“เต้นเซ็กซี่ๆ เน้นยั่วยวนนะมึง! เข้าใจนะ! มึงทำได้ไอ้พรีสต์ กูเชื่อในความแรดของมึง!!”ไอ้เพื่อนเวรยกนิ้วให้กับผมพร้อมกับพูดให้กำลังใจ ไอ้ห่าแซม! หุบปากไปเถอะมึง!! ไอ้ฮักนัดแนะกับผมว่าถ้ามันเปิดกล่องปุ๊บให้เอาขาออกมาก่อนแล้วค่อยๆ โผล่ขึ้นมาอย่างเซ็กซี่ๆ พวกมึงหวังอะไรกะกูนัก! พวกมันไม่ฟังผมจะพูดสักนิดรีบปิดฝากล่องเหลือแต่ความมืดกับการเคลื่อนที่โคลงแคลงข้างในกล่อง อ่า ผมเริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาแล้วสิครับ
ผมรู้สึกถึงเสียงโห่ดังลั่นของมวลชน งะ ไอ้ฮักมันทำอะไรวะ? เสียงดนตรีดังขึ้นก็รู้ว่าเป็นเพลงอะไร มันเล่นใช้เพลง Toxic ของ Britney Spears เลยนี่น่า เสียงของผู้คนยิ่งโห่ด้วยความตื่นเต้น ผมรู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับบนฝากล่อง อ่า ไอ้ฮักมันทำอะไรฟะ!? แล้วนานพอสมควรไอ้ฮักถึงเปิดกล่องออกแล้วส่งซิกมาให้กับผม อ่า ถึงตากูออกโรงแล้วใช่ปะ?
ผมฟังจังหวะของเพลงแล้วค่อยๆ โผล่ขาออกไปจากกล่องปรากฏว่าได้เสียงตอบรับมาอย่างล้นหลาม อ่า เริ่มตื่นเต้นมากขึ้นแล้วสิครับ ผมดันตัวขึ้นมาจากกล่องอย่างช้าๆ แล้วลุกขึ้นจากกล่องนั้นมายืนอยู่ข้างไอ้ฮักที่วางศอกบนไหล่ของผม เสียงเฮรับดังมากกว่าครั้งไหนๆ สุดยอด คนโคตรเยอะเลย!! ไอ้ฮักมันกระซิบบอกให้ผมเริ่มเต้น คิดซะว่าตอนนี้อยู่ในผับ ผมก็หัวเราะรับในผับกูไม่เคยไปยืนบนเวทีแบบนี้โว้ย! แต่เอาวะ งานนี้มาไกลขนาดนี้แล้วก็ต้องไปต่อให้จบล่ะนะ ตอนนี้ผมไม่สนใจใครหน้าไหนแหละ ตัวและใจเข้าถึงเพลงแบบสุดๆ คิดท่าไหนได้ก็ด้นสดมันต่อไป
“ไอ้โซโล่มันอยู่ทางด้านขวาของเวที”
ไอ้ฮักมันเดินเข้ามากระซิบข้างหูของผมมือของมันก็เลื้อยไปตามตัว วิญญาณสิงห์นักเต้นเข้าไปในเส้นเลือดยั่วมาผมก็เลื้อยขึ้นลงตามตัวของฮักลูบขาของมันเลิกกระโปรงของกี่เพ้าขึ้นสูงไอ้พวกผู้ชายหน้าเวทีเนี่ยเบิกตากว้างตะโกนคลั่ง ผมหมุนตัวออกจากไอ้ฮักแล้วเดินมาด้านขวาของเวทีกวาดสายตามองไปทั่วแล้วก็เห็นไอ้โซโล่ที่ยืนกอดอกมองผมอยู่ ผมยิ้มมุมปากนิดหน่อยแล้วเลียริมฝีปากของตัวเองช้าๆ ใช้มือลูบไล้ตามตัว ส่งสายตาไปให้กับมันอย่างเต็มที่
With a tast of your lips I'm on a ride
ด้วยรสชาติจุมพิตของเธอ ฉันเหมือนซิ่งอยู่บนรถ
You're toxic I'm slipping under With a taste of poison paradise
เธอน่ะมันยาพิษทำให้ฉันลื่นไหลลงไป รสชาติยาพิษที่แสนเย้ายวน มันเหมือนอยู่บนสวรรค์เลย
I'm addicted to you Don't you know that you're toxic
ฉันเสพติดเธอเข้าแล้ว เธอรู้ไหมว่าเธอน่ะเป็นเหมือนยาพิษ
Intoxicate me now With your lovin' now
ทำให้ฉันมึนเมาสิ ด้วยความรักของเธอนั้นแหละ
I think I'm ready now I think I'm ready now
ฉันพร้อมแล้วนะ ฉันคิดว่าฉันพร้อมแล้วล่ะ
Intoxicate me now With your lovin' now
มอมเมาฉันสิ ด้วยความรักของเธอ
I'm ready now
ฉันพร้อมแล้วล่ะ
ผมชี้นิ้วไปที่ไอ้โซโล่อย่างจงใจ เจ้าพวกเพื่อนของมันก็โยกย้ายตัวตอบรับ ผมหันตัวเดินกลับมาตรงกลางเวทีแล้วเข้ามาควงแขนกับไอ้ฮักเท้าสะเอวเป็นท่าโพสจบเพลงได้พอดิบพอดี เสียงตบมือโห่ร้องผิวปากดังลั่นอยู่นานสองนาน พอจบเพลงผมก็ยืนวิญญาณหลุดลอยทันที เมื่อกี้กูทำอะไรไปหนอ!!?
( เอาล่ะครับ!! มาถึงการประมูลรายการเด็ดของเรา บันนี่น้อยสุดเซ็กซี่กับอาหมวยสุดสวย ให้เท่าไร!? )
ผมเกร็งตัวรับเสียงที่เงียบกริบแล้วก็มีคนชูมือขึ้นเต็มไปหมดพร้อมกับร้องตะโกนบอกจำนวนตัวเลขอย่างบ้าคลั่ง ผมมองภาพนั้นแล้วหลุดยิ้มออกมา โฮะๆๆๆ เป็นไงล่ะ กูก็เซ็กซี่เป็นเหมือนกันนะโว้ย!! ฝูงชนแข่งกันประมูลผมกับไอ้ฮอยฮักตัวเลขครั้งแรกสูงนำลิ่วพวกที่ประมูลไปก่อนแบบที่เทียบไม่ติด กูชนะแล้ววว~!! ยะฮ้า!! ไม่ต้องไปเป็นสาวน้อยตกน้ำแล้ว!! แต่นั่นไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริงหรอกนะเพราะยังไงผมก็มั่นใจว่าตัวเองรอดพ้นจากการลงโทษแน่นอนแต่จุดประสงค์ที่แท้จริงน่ะคือคนประมูลต่างหากล่ะเฟ้ย
ไอ้โซโล่อยู่ไหนนน!!?
ผมพยายามมองหาไอ้โซโล่ที่ตอนนี้ไม่รู้อยู่ที่ไหน เวรแล้ว! ไอ้โซโล่หายไปไหนกันวะ ผมเริ่มใจแป้ว กัดริมฝีปากแล้วสอดส่องสายตามองหามันแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นมันเลย จำนวนเงินของการประมูลสูงจนจะเหยียดบสองหมื่นอยู่แล้วครับ ใครรร!!? ใครมันเอาเงินมาทิ้งเล่นเพราะต้องการคนไปลอยกระทงด้วยเยอะขนาดนี้วะ!? แล้วนี่ไอ้โซโล่มันไปไหน ทำไมไม่มาประมูล!!
“สองหมื่นครั้งที่หนึ่ง! สองหมื่นครั้งที่สอง! สองหมื่นครั้งที่...”
หัวใจของผมเริ่มเต้นแรง ม่ายยย!! อย่าเพิ่ง ไอ้โซโล่หายไปไหน!!? แถมยังไม่เห็นพวกแก๊งของมันอีก อ๊ากกก!!! พวกมันหายไปไหนเนี่ย จะปล่อยกูให้คนอื่นประมูลไปจริงๆ งั้นเหรอ ไอ้โซโล่โว้ยยย~!!!
“เดี๋ยว!!”จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนผ่ากลางประชาชีดังขึ้น
“หลบหน่อย พระเอกมา!”ไอ้ชินโบกไม้โบกมือไล่พวกตาดำตาแดงออกไปแล้วผมก็เห็นพระเอกเดินผ่าฝูงชนมาที่เวที ขอบอกว่าโคตรเท่! ไอ้โซโล่กระโดดขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับไอ้วินเซอร์พวกมันถือกระเป๋าใบใหญ่มาด้วย ไอ้โซโล่มันเปิดกระเป๋าแล้วเทของที่อยู่ข้างในออกมากองบนพื้น เสียงฮือฮาดังขึ้นจากคนข้างล่างเมื่อสิ่งที่ถูกเทลงมาก็คือธนบัตรเป็นปึกๆ
“หนึ่งแสน!”ไอ้โซโล่เอ่ยเสียงมั่นใจ ทุกคนก็เงียบกริบไปทันที ผมอ้าปากเหวอ มันเยอะไปไหมไอ้บ้า!! พี่แทนอ้าปากค้างแล้วไอ้โซโล่มันก็เอ่ยทักท้วงด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ไม่นับหรือครับคุณพิธีกร?”
“อะ หนึ่งแสนครั้งที่หนึ่ง! หนึ่งแสนครั้งที่สอง! หนึ่งแสนครั้งที่สาม! จบการประมูลครับผม!!”
“ขอตัวบันนี่น้อยไปล่ะนะ”
ไอ้โซโล่เดินเข้ามาดึงผมเข้าไปหาแล้วมันก็พาผมกระโดดจากเวทีแล้ววิ่งออกไป ผมมองด้านหลังของไอ้โซโล่แล้วหันกลับไปมองเวทีที่พวกเราวิ่งห่างออกมาเรื่อยๆ ให้ตายสิ! มันโคตรตื่นเต้นเลยล่ะครับ ฮ่าๆๆๆ ผมจับมือไอ้โซโล่ไว้แน่นแล้ววิ่งตามมันไปจนกระทั่งพวกเรามาหยุดหายใจหอบเมื่อมาไกลพอสมควร ไอ้โซโล่เหลือบมองมาที่ผมนิ่ง
“มองอะไรวะ?”
“กำลังคิดว่าจะใช้งานยังไงให้คุ้มเงินที่จ่ายไป”
“ไอ้บ้า ทะลึ่งเหอะมึง”
“มึงเริ่มก่อน หรือจะปฏิเสธว่าไม่?”
“อืม~ ไม่ปฏิเสธหรอก กูตั้งใจเอง”ผมเงยหน้ามองไอ้โซโล่แล้วใช้นิ้วลูบตามแผงอกของมัน ไอ้โซโล่มันก็จับมือที่แสนจะซุกซนของผมไว้แล้วเอ่ยเสียงแหบพร่า
“อย่าซนตอนนี้น่า เดี๋ยวก็ได้กลับก่อนที่จะได้ลอยกระทงหรอก”
“โอเคๆ”
ผมดึงมือออกจากมันแต่ไอ้โซโล่กลับจับไว้แน่นทำให้ผมดึงมือออกมาไม่ได้ มันดึงมือของผมให้ออกเดินพร้อมกันโดยที่พวกเรากุมมือกันไว้ ผมมองมันนิดหน่อยแล้วยิ้มกว้างเดินอยู่ข้างๆ มันไปเรื่อยๆ คนในงานลอยกระทงเยอะจริงๆ แฮะ ผู้คนหันมามองผมที่ใส่ชุดซะเว่อร์ กูเริ่มรู้สึกอายขึ้นมาแล้วล่ะ รีบๆ ลอยกระทงแล้วกลับกันเลยดีกว่า!
:L2:อ่านต่อรีล่าง :L2:
-
“อันนั้นดีไหม?”
“ไม่ๆ อันนี้ดีกว่านะ”
“มันใหญ่ไปเดี๋ยวลอยไปก็ไม่สมดุล”
“ใหญ่ๆ นั้นแหละดี จะลอยสองคนอันเดียวไม่ใช่หรือไง แถมตัวนี้ก็สวยอลังการสุดๆ”
“ไม่ เล็กๆ กะทัดรัดน่ะดีกว่า อันนี้ก็สวยดีนี่”
“ไม่ กูจะเอาอันนี้”
“ไม่ อันนี้”
พวกผมมาหยุดเลือกกระทงที่หน้าร้านขายกระทงร้านหนึ่ง ยืนเถียงกันว่าจะเอาอันไหนอยู่ตั้งนานแต่ก็ไม่มีใครยอมให้แก่กัน ผมก็จะเอาอันใหญ่ไอ้โซโล่มันก็จะเอาอันเล็ก อะไรของมึงเนี่ย อันเล็กมันจะไปเวิร์กได้ยังไงสองคนแบบนี้ก็ต้องเอาอันใหญ่ไปเลยสิวะ พวกผมเถียงกันจนกระทั่งเจ้าของเสียงสอดเสียงขึ้นมา
“ก็เอาไปคนละอันสิค่ะ”
“ไม่! พวกเราจะลอยอันเดียวกัน!”ผมกับไอ้โซโล่หันมาตอบเจ้าของร้านพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย เจ้าของร้านทำหน้าเซ็งใส่
“งั้นก็รีบๆ เลือกสิ มันเสียเวลาขายของ!”
“...”
ด้วยคำตวาดของแม่ค้าพวกเราก็เลยชี้ไปที่กระทงอันหนึ่งที่ใหญ่ปานกลางและสวยเหมือนกัน ไอ้โซโล่จ่ายเงินแล้วรับกระทงมาถือไว้บนถือแล้วมันก็คว้ามือของผมไปจับไว้เหมือนเคย เกือบโดนแม่ค้าแหบหัวแล้วไงกู เฮ้อ พวกเราเดินมาที่บันไดริมบึงเพื่อจะไปปล่อยกระทงลงน้ำ ผมดึงไอ้โซโล่เอาไว้ก่อน
“เดี๋ยว! กูจะพาไปที่ๆ ไม่มีคน ตรงนี้คนเยอะว่ะ”
ผมดึงไอ้โซโล่เดินอ้อมบึงมาไกลจนถึงท่าน้ำที่ไม่ค่อยมีใครมาเพราะมันอยู่ไกลจากงาน เส้นทางค่อนข้างรกเพราะไม่มีใครเดินมาที่นี้บ่อยนักแต่ดวงไฟรอบบึงสว่างพอให้พวกเราเดินมาถึงได้อย่างปลอดภัย ผมกับไอ้โซโล่เดินลงบันไดมาถึงระดับน้ำของบึง ไอ้โซโล่จุดไฟของเทียนและธูปแล้วยื่นมาให้ผมถือด้วยกันแล้วยกอธิฐาน ขอให้ผมได้อยู่กับไอ้โซโล่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ด้วยเถิด! เราอธิฐานเสร็จก็ค่อยๆ วางลงน้ำปล่อยมันลงไปในบึง ผมสาดน้ำให้กระทงลอยออกไปไกล สาดส่งมันไปเรื่อยๆ เจ้ากระทงก็ลอยตุ๊บป่องไป
“หยุดสาดได้แล้วล่ะมั้ง”
ผมพยักหน้าแล้วกวักน้ำไปใส่ไอ้โซโล่อย่างจงใจก่อนจะทำหน้าเหมือนไม่ได้ตั้งใจ
“อ๊ะ โทษที กูไม่ได้ตั้งใจว่ะ”
“อืม ไม่เป็นไร...ซะที่ไหน!”ไอ้โซโล่มันกวักน้ำกลับมาหาผมซะเต็มมือ น้ำสาดใส่ผมเปียกโชกยิ่งกว่าไปเล่นสงกรานต์ซะอีกครับ ไอ้โซโล่มันก็เหมือนจะตกใจเหมือนกันที่ทำให้ผมเปียกกว่าที่คิดไว้ ผมทำหน้าบึ้งแล้วผลักมันออกไปเบาๆ จ้องมันด้วยสายตาคาดโทษ
“มึงต้องรับผิดชอบ!”
“...หึๆ นั้นสินะ กูต้องรับผิดชอบสินะ”ไอ้โซโล่มันนิ่งไปสักพักก่อนจะหัวเราะออกมาเหมือนตลกอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้ อะไร? มันมีอะไรตลกมากหรือไงวะ!? พอผมทำหน้าบึ้งไม่พอใจมันก็ยิ่งหัวเราะมากกว่าเดิม อะไรของมึงเนี่ย!? ผีน้ำเข้าสิงหรือยังไงวะ!?
“หัวเราะอะไรนักหนา มันตลกตรงไหนวะไอ้บ้า!”
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก หึๆ”
“ยังจะหัวเราะอีก กูตลกมากหรือไง?”
ผมเริ่มงอนจริงๆ แล้วนะ อะไรของมัน จู่ๆ ก็หัวเราะเป็นบ้า ไอ้โซโล่มันก็พยายามหยุดหัวเราะแต่ก็ยิ้มเม้มปากไว้เต็มที่ จับผมเข้ามากอดเบาๆ ผมก็เอนตัวไปหามันง่ายๆ ไม่ได้ใจง่ายนะครับแต่คนนี้มันช่วยไม่ได้ ฮิๆ ไอ้โซโล่กอดผมไว้อยู่นานแล้วมันก็เอ่ยขึ้นมาเสียงเบา
“เมื่อกี้กูคิดถึงตอนที่มึงบุกเดี่ยวมาหากูเท่านั้นแหละ”
ผมนิ่งไปแล้วก็ย้อนคิดไปเมื่อเทอมก่อน จะว่าไปแล้วคำแรกที่ผมพูดกับมันก็คือ ‘มึงต้องรับผิดชอบ’ นี่นะ คิดแล้วผมก็ขำออกมา ตอนนั้นแม่งพูดไปคนละทิศละทางมั่วมากขนาดผมยังอายเลย ไอ้โซโล่ค่อยๆ ผละจากผมอย่างนุ่มนวลแล้วโอบไหล่ของผมดึงให้ขยับมานั่งชิดกัน ผมกับมันทอดสายตามองกระทงที่ลอยอยู่ในบึงเงียบๆ แล้วผมก็นึกขึ้นมาได้กับข้อสงสัยที่คาใจมาตลอดแต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้ถามมันสักที
“โซโล่”
“หือ?”
“ทำไมมึงถึงยกพวกไปตีกันที่สวนดอกไม้ของกูด้วยวะ?”
“กูเปล่า นั่นฝีมือของไอ้วินเซอร์ต่างหาก”
“ก็ไหนไอ้สตางค์มันบอกว่ามึงเป็นหัวโจกล่ะ?”ผมหันหน้ามามองมันอย่างแปลกใจ ไอ้โซโล่ถอนหายใจเฮือกแล้วส่ายหน้าไปมายืนยันคำพูดเดิมอย่างหนักแน่น
“กูไม่ได้ทำจริงๆ ทำไมกูต้องไปทำลายสวนที่มึงตั้งใจปลูกด้วยล่ะ”
“แล้วใครมันบังอาจวะ?”
“ไม่รู้กับไอ้วินเซอร์มัน ไอ้บ้านั้นแหละคนเบื้องหลัง อยากรู้อะไรไปถามมันนู้น”
ไอ้วินเซอร์!! ไอ้มารคอหอยยย!!!
“เอ่อ จริงสิ ได้ยินมาว่ามึงมีลูกรัก ไอ้อเล็กซานเดอร์ต้นดอกคูณข้างคณะใช่ไหม?”
“อะ อืม”ผมพยักหน้าตอบกลับไป จู่ๆ ไอ้โซโล่มันพูดถึงไอ้อเล็กซ์ลูกรักของผมทำไม? ทุกวันนี้ผมก็ยังดูแลลูกรักเป็นอย่างดีและยังถ่ายทอดหน้าที่ดูแลไปให้กับน้องรหัสสืบต่อสายไปเรื่อยๆ เพราะไม่นานผมก็จะจบออกไปแล้ว ผมต้องแน่ใจว่าอเล็กซ์ลูกรักจะได้รับอย่างดูแลเป็นอย่างดีจากน้องๆ สายรหัสของผม
“แล้วได้ยินอีกว่ามึงอยากหาคู่ให้กับมันด้วย?”
“...” นั้นมันนานมาแล้วกูตัดใจนานแล้วว่ะ ผมพยักหน้าช้าๆ ไม่เข้าใจจุดประสงค์ที่มันพูดถึงเรื่องนี้ ไอ้โซโล่หันมามองผมแล้วยิ้มน้อยๆ
“สนใจสู่ขออลิซาเบธต้นดอกคูนข้างคณะกูไหม?”
“หา?”ผมทำหน้าเอ๋อเมื่อได้ยินแบบนั้น ต้นดอกคูณข้างคณะมึงงั้นเหรอ? ให้กูสู่ขออลิซาเบธให้กับอเล็กซานเดอร์งั้นเหรอ? ไอ้โซโล่มันก็หัวเราะเสียงเบา
“จะให้อเล็กซานเดอร์แต่งเข้าก็ได้นะ เพราะบ้านของอลิซาเบธพื้นที่กว้าง”
“อ่า เอาสิ! แล้วให้น้องรหัสของเรามาดูแลเนอะ~”
ผมยิ้มออกมาทันทีเมื่อเข้าใจที่ไอ้โซโล่บอก ในที่สุดอเล็กซ์ลูกรักของผมก็หาคู่ได้สักที ที่แท้คู่ของลูกรักของผมก็อยู่คณะวิศวะนี่เอง แหม ไม่ทิ้งเชื้อพ่อมันเลย! ผมหัวเราะแล้วเอนตัวซบไหล่ของไอ้โซโล่ ตรงนี้มันสงบเงียบไร้เสียงจริงๆ ครับทำให้ไม่มีอะไรเข้ามารบกวนให้รู้สึกหงุดหงิด
“พรีสต์ มีอะไรเข้าตากูหรือเปล่าวะ? ดูให้หน่อย”
ไอ้โซโล่มันหลับตาแล้วใช้มือขยี้ ผมก็รีบตีมือมันทันที ใครบอกให้ขยี้ตาวะ เดี๋ยวมันจะยิ่งเข้าไปลึกน่ะสิ ผมขยับเข้ามาใกล้มองเข้าไปในตาของไอ้โซโล่ไม่ทันได้ตั้งตัวไอ้โซโล่มันก็โอบเอวของผมแล้วรั้งเข้ามาใกล้ก่อนจะขยับเข้ามาจูบผมอย่างแผ่วเบา
หว่า~~ ผมหลับตาค่อยๆ รู้สึกถึงสัมผัสของริมฝีปากของสองเราคนที่คลอเคลียกันแผ่วเบา สอดลิ้นเข้าไปข้างในโพรงปากเคล้าคลึงดูดรัดเบาๆ แล้วมันก็ดันผมเอนตัวลงไปกับพื้นแล้วจูบต่อ เฮ้ยๆ โซโล่โว้ย ผมดันไหล่ของไอ้โซโล่ยั้งตัวมันเอาไว้ ไอ้บ้านี่! สติแตกปล้ำกูริมบึงหรือไง!? ไอ้โซโล่มันถอนจูบแล้วลุกขึ้นพร้อมกับดึงผมลุกตาม
“อะไรของมึงวะ หื่นแตกหรือไง?”
“โทษที กูกลัวไม่คุ้มเงินที่จ่ายไป”มันหัวเราะออกมาแล้วเอ่ยแบบหน้าด้านๆ ผมมองมันแล้วถอนหายใจก่อนจะปัดฝุ่นออกจากผมด้านหลัง จะว่าไปผมก็เห็นไอ้โซโล่มันยิ้มหัวเราะบ่อยๆ จนชินซะแล้วล่ะครับ นี่แสดงว่ามันอยู่กับผมแล้วมีความสุขใช่ไหม? หึๆ
“กูอยู่กับมันจนคุ้มเงินแน่น่า”
แชะ แชะ แชะ
“...”
ผมกับไอ้โซโล่มองหน้ากัน เมื่อกี้ได้ยินเสียงชัตเตอร์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบ ก่อนจะได้ยินเสียงแชะๆ ต่อเป็นชุด อะไรวะ? ไอ้โซโล่มันลุกขึ้นแล้วเดินไปตรงที่มีแสงวูบ มันดึงลากไอ้โรคจิตแอบถ่ายให้ออกมาจากพงหญ้า ปรากฏว่าไม่ใช่แค่คนเดียวครับเป็นฝูงออกมายืนเรียงตัวกันเป็นตับ ผมมองพวกมันแล้วควันออกหู
“พวกมึงนี่มัน...!!”
ไอ้โซโล่เตะไอ้ชินจนมันถลาเกือบตกน้ำไป เหมือนรวมคนในแก๊งครับอยู่ครบกันทุกตัวเลย ไอ้วินเซอร์กับไอ้ฮอยฮักที่เดินมาลอยกระทงกันหน้าตาหน้าเฉย อะไรของพวกมึงเนี่ย!!? กวนตีนชิบหายว่ะ ไอ้ชินกับแฟนของมันก็มองผมแล้วอมยิ้มทำหน้าตาล้อเลียนจนผมต้องเตะมันแก้เขิน ไอ้พวกถ้ำมอง! ไอ้โจ้ที่มากับน้องลูกหว้าก็เดินไปลอยกระทงไม่สนใจสถานการณ์วุ่นวายข้างหลัง ส่วนไอ้บู๊ลิ้มกับไอ้สตางค์ก็มองผมด้วยสายตาแปลกๆ มองแบบนั้นหมายความว่ายังไงวะ!!?
ไอ้ชุบมาแบบฉายเดี่ยวแต่กล้องในมือที่ยังถ่ายแชะๆ หน้าตาเฉยทำเอาผมฉุนกึก เสียงชัตเตอร์ของมันนี่เองที่ผมได้ยิน ไอ้คุณแซมมากับคุณน้องข้าวโพด เหอะๆ ไอ้คนที่มาดามอกของมันไม่ใช่ใครที่ไหนครับ ในที่สุดไอ้แซมมันก็มีแฟนระดับนางฟ้าแล้วโว้ย! มาที่ไอ้หมูที่ยืนโอบไหล่กับคนที่ผมเห็นแล้วแปลกใจมากที่สุด นั้นมันหลิงที่ผมไม่ได้เจอมานานแล้ว ทำไมถึงมากับไอ้หมูได้วะ!?
“หลิง”
“พรีสต์~~ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจ้ะ เชอะ เพราะใครบางคนนั้นแหละที่คอยขัดขวางไม่ให้หลิงมาหาพรีสต์”
หลิงเข้ามาทักผมทันทีแล้วยิ้มดีใจที่ได้เจอผมก่อนจะทำน้ำเสียงไม่พอใจเหล่มองไอ้โซโล่ที่มายืนใกล้ๆ ผมตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ หมายความว่ายังไง? ที่ช่วงนี้หลิงไม่ได้มาหาผมเลยก็เพราะถูกไอ้โซโล่มันขัดขวางงั้นเหรอ? ผมเหล่สายตาไปมองไอ้โซโล่มันก็ยักไหล่ไม่รับผิดชอบอะไรใดๆ
“หลิงมากับไอ้หมูมันได้ยังไงอะ?”
“อ้อ! ก็หลิงไปติดกับเจ้าคนหน้าไหว้หลังหลอกเข้าน่ะสิ”หลิงเลิกคิ้วแล้วทำแก้มป่องก่อนจะเอ่ยแบบไม่ชอบใจ ไอ้คนหน้าไหว้หลังหลอกสะดุ้ง ว่าที่คุณหมอรีบโบกมือปฏิเสธสายตาอาฆาตแค้นของผู้ปกครองอย่างผมทันที ไอ้หมอหมูก็หัวเราะรับแหะๆ
“เห็นพรีสต์มีความสุขแล้วหลิงก็สบายใจแล้วล่ะ ว่าแต่พรีสต์...ใส่ชุดนี้แล้วน่ารักสุดๆ เลยจ้ะ”หลิงทำหน้าจริงจังแล้วเอ่ย ผมมองเธอแล้วส่งยิ้มกว้างให้ ถ้าหลิงมีความสุขผมก็ดีใจด้วย ไอ้หมูดูแลหลิงดีๆ นะโว้ย! แล้วบรรยากาศซึ้งๆ ก็ละลายไปอย่างรวดเร็วเพราะหลิงยกมือถือถ่ายรูปผมแชะๆ หลิงงง~ อย่าถ่ายเซ่ มันน่าอายจะตาย!!
“เฮ้ย! พวกมึงมาถ่ายรูปหมู่กันเถอะ”ไอ้ชุบมันตะโกนบอกทุกๆ คน
“หา? จะถ่ายรูปกูเหรอ?”
ไอ้หมูหันมาถามไอ้ชุบที่แทบจะเอากล้องโขกมันโทษฐานเล่นมุกแป้ก ไอ้ชุบมันลงทุนแบกขาตั้งกล้องมาวางแล้วจัดตำแหน่งก่อนจะเรียกรวมพลให้พวกผมเข้ามา ผมรีบมายึดพื้นที่ตำแหน่งตรงกลางก่อนใครเพื่อนแล้วลากไอ้โซโล่ให้มายืนข้างๆ คว้าแขนไอ้ฮักเข้ามาควง ไอ้วินเซอร์ก็ตามมาพยายามแทรกกลางระหว่างผมกับไอ้ฮัก
“เฮ้ย! ไอ้พรีสต์ ปล่อยฮักนะโว้ย!!”
“ไม่ๆ แบร่~!! ไอ้บ้าวินเซอร์!!”
“เงียบๆ หน่อยโว้ย!! เดี๋ยวเสียงเข้ากล้อง!!”
เวรรร~!! ถ่ายรูปโว้ยไม่ใช่ถ่ายวีดีโอ มุกของไอ้โจ้ทำเอาพวกผมหัวเราะกันทันที ไอ้ชุบมันบอกให้พวกเราเตรียมตัวกันแล้วมันก็รีบวิ่งเข้ามาอยู่ข้างๆ ไอ้หมูที่กอดหลิงเข้าไว้ พวกเราเก๊กท่ากันเต็มที่แล้วแสงแฟรชก็สว่างวูบ
“อีกรูปๆ ชูสองนิ้ว!”
แชะ~!
“จูบแฟนสิ!”
พอไอ้ชุบมันตะโกนขึ้นมาแบบนั้นผมก็ถูกดึงให้หันมาหาไอ้โซโล่ จากนั้นไอ้โซโล่มันก็ก้มลงมาจูบผมท่ามกลางแสงแฟรชดังแชะ พอลืมตาขึ้นพวกที่เหลือก็ส่งเสียงแซวขึ้นมาทันที ปรากฏว่ารูปเมื่อกี้มีแต่ผมกับไอ้โซโล่เท่านั้นที่จูบกันนอกนั้นก็ยืนปิดตาชี้นิ้วมาที่พวกผมหยั่งกับชี้ตัวผู้ร้าย ไอ้พวกบ้า~!! หลอกกันนี่หว่า!!! ผมพยายามไล่เตะไอ้โจ้กับไอ้แซมที่ผิวปากแซวเกินพอดี เสียงหัวเราะและเสียงเชียร์จากคนที่เหลือดังขึ้นทันที ผมหันมายิ้มให้กับไอ้โซโล่แล้วเดินมาหาไอ้วินเซอร์ มึงใช่ไหมเจ้าคนที่อยู่เบื้องหลังแผนการทั้งหมด? ผมสะกิดไอ้วินเซอร์มันให้หันมาหาผม
“อะไรวะ?”
“ขอบใจว่ะ”
ผมอมยิ้มอยู่สักพักแล้วเขย่งหอมแก้มไอ้วินเซอร์ไปฟอดหนึ่งเป็นรางวัล ไอ้โซโล่มันอุทานลั่นพร้อมกับไอ้วินเซอร์ที่ร้องแทบจะขาดใจ ไอ้วินเซอร์ไอ้เว่อร์เอ๊ย! แค่กูหอมแก้มมึงก็ทำเหมือนถูกน้ำกรดสาด เชอะ! ผมเดินมาหาไอ้โซโล่ที่ส่ายหน้าบึ้งๆ ไปมาแบบไม่พอใจ ไอ้บ้านี่ก็หึงอีกแล้ว ผมกวักมือเรียกมันให้ก้มลงมาแล้วผมก็จูบแก้มมันทั้งสองข้างแบบเน้นๆ อยู่หลายทีไอ้โซโล่มันค่อยยิ้มออก ผมกอดแขนไอ้โซโล่แล้วมองเพื่อนๆ ที่พูดคุยกันสนุกสนาน ขอบคุณจริงๆ ว่ะไอ้วินเซอร์ ขอบคุณที่ทำให้กูได้เพื่อนเพิ่มเยอะขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำให้กูได้เจอกับไอ้โซโล่ ขอบคุณไอ้โซโล่ที่มาชอบผมแล้วก็...
ขอบคุณลูกๆ ทั้งหลายที่เสียสละให้พ่อได้เจอกับคนที่รัก!!!
>>> The End <<<
อ่า...จบแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอด ขอบคุณมากจริงๆ
คนแต่งก็รู้ตัวเหมือนกันว่าฮักชอบมาแย่งซีนพรีสต์ แต่ไม่รู้จะทำยังไง จะตัดออกไปก็...นะ~
ยืนยันว่ารักพรีสต์เท่ากับฮอยฮักแน่นอน เพราะฉะนั้นตอนพิเศษก็ขอยกให้พรีสต์แบบเน้นๆ~!!
-
เมื่อกี้บังเอิญปาด
เอาใหม่ๆ 555
:z13: จึ้กกกกกก
---------------------------
เย่ มันเป็นตอนแรกที่ฮักไม่ได้โดนแย่งซีน 55555
แต่เสียใจที่มันจบแล้ว โฮวววววว~ :sad4:
สองคนนี้ช่างเป็นคู่รักที่บ้า บ๊อง ต๊อง และที่สำคัญคือหน้าด้าน :laugh: (อย่างที่พรีสต์ว่า....ตอนประเพณีเตะบอล 555)
ถึงไม่ได้ติดตามมาตั้งแต่ต้นแต่ก็ติดตามตลอดนะ >_<
แฮ่ รักเจ๊ปอยมากมาย ขอบคุณค้าบที่แต่งเรื่องหนุกๆให้อ่าน
ติดตามกันต่อไป รอตอนพิเศษอยู่นะเอ้อ หุหุ
ปล.จริงๆอยากดราม่า แต่มันดราม่าไม่ออกง้ะ :m15:
-
จบแบบน่ารักมว๊ากกกกกก อิอิ
-
จบแล้ว
ขอบคุณปอยๆสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้ ยอมรับว่าใจหาย ว่าจะไม่ได้รู้เรื่องราว ของคู่นี้ เหมือนลูกๆออกเรื่อน
แต่ก็ดีใจที่พรีสต์กับโซโล่ มีความสุขได้ในทุกวัน
ดาลิ้งค์ สมชื่อนะพ่อกามเทพ
หวังว่าจะมีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงบ้างนะน้องปอย พี่จะรอนะ :กอด1:
-
จบแล้ว ใจหายมาก
สนุกทุกตอน ขอบคุณpoypoy สำหรับเรื่องราวที่น่ารักของสองหนุ่ม โซโล่และพรีสต์
-
จบแล้ว...ขอบคุณพี่ปอยๆที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านค่ะ :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้น่าร๊าก จบแล้วอ่ะเสียดายจัง
รวมเล่มเถอะจ้า อยากมีในครอบครอง
-
น่ารักมากๆค้ะ เป็นตอนจบที่สมบูรณ์แบบมากๆค้ะ
รักโซโล่และพรีสต์มากๆคะ
จะรอรวมเล่มนะคะ ขอบคุนนะคะที่แต่งเรื่องราวน่ารักๆมาให้ได้อ่านกัน
-
โซโล่ พลีสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พรีสต์น่ารักมากอ่ะ ยิ่งตอนลมพัดกระโปรงเปิด นึกภาพออกเลย :impress3:
เป็นตอนจบที่น่ารักที่สุด ขอบคุณผู้แต่งนะคะ :o8:
-
ชอบตอนที่พรีสต์ขอบใจวินเซอร์
แล้วก็หอมแก้มขอบคุณ
วินเซอร์ออกอาการเหวอเวอร์ดี :m20:
-
ห๊ะ จบแล้ว ม่ายอาววววว ยังไม่หนำใจเลยย TAT
อยากอ่านต่อ ฮืออ ไม่อยากให้จบเลยยย
นิยายที่ตามอยู่จะลดไปอีกหนึ่งเรื่องแล้วหรอ
แต่อ่านตอนนี้ทุกคนแฮปปี้กัน มีความสุข
ขอบคุณปอยปอยที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน แล้วจะตามเรื่องของฮักต่อไป
ปล.จะทำรวมเล่มไหมคะ อยากเก็บเรื่องนี้ รักมากก
-
จบแล้ว!!! อย่าเพิ่งเลย :sad4:
ยังอยากเห็นพรีสต์กับโซโล่เรื่อยๆ
แต่ยังไงก็ขอบคุณคนเขียนมาก :L2:
-
จบแล้ววววววว อยากรู้วินเซอร์มันจะประมูลไปเท่าไหร่
-
จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง น่ารักมากกกกกกกกกกก ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้นะคะ
หนูพรีสกับโซโล่ ขอให้มีความสุขมากๆนะ > <" :กอด1:
-
ขอบคุณปอยปอยสำหรับนิยายน่ารักๆนะค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เฮ้อ จบซะแล้ว
ขอบคุณสำหรับความสนุกที่มอบให้กันครับ
หวังว่าจะมีเรื่องใหม่ให้ติดตามเร็วๆนี้ครับ
:L1: :L1: :L1:
-
อ่า...จบแล้ว รักนะพริตตี้ รักนะโซโล่
ขอบคุณคุณปอยที่ทำให้มีนิยายดีๆ ให้อ่าน
จะติดตามผลงานต่อไปค่ะ
-
จบน่ารักมากอ่ะ ตามอ่านจนตอนสุดท้าย มีความสุขที่สุด
ความสุขของพรีต์ต้องแลกด้วยการสังเวยลูกๆสุดที่รัก ฮ่าๆๆๆ
-
สนุกมาก ตามอ่านวันเดียวรวดเลย
รอรวมเล่มด้วยฮะ
-
ฮ่าา
จบแล้วเหรอ ตามมาตั้งนาน
ใจหายหน่อยๆเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ
แต่ไม่เป็นไรเน๊อะ เราจะยังได้เจอกันอีกในเรื่องของฮัก ฮาา
ขอบคุณพี่ปอยสำหรับเรื่องน่ารักๆนะคะ จุ๊บๆ
-
น่ารัก จบแบบได้บรรยากาศปิดกล้องละครเลยอ่ะ
ชอยพรีสต์เวอรชั่นแรดๆมากกกกกก มันฮาปวงๆ
จะรอตอนพิเศษนะ ขอมุมโซโล่บ้างได้ปาว อยากเห็นคนเห่อเมียแรด น่ารัก
มาไวไวนะ ปอยปอย ป้าเชียรอยู่ :กอด1:
รวมเล่มเหอะ อยากได้
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบซะแล้ว ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
อย่าลืมไปต่อ ฮัก กะ วินเซอร์ นะ :กอด1:
-
ใจแป๋วๆอ่ะ ตอนจบ จบจริงๆหรอ
ขอตอนพิเศษสัก30ตอนได้ม่ะ55555
จะเก็บไว้ในความทรงจำน่ะ อยากให้พี่ปอยทำรวมเล่ม><~~~
-
ต๊ายยย อิลูก แรดปิดท้ายเลยนะยะ
ขอบคุณน้องปอยที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะค่ะ ถึงเรื่องนี้จะจบ แต่ก็มีตอนพิเศษมาอีกใช่ม้าาาา
-
อ๊ากกกก จบแล้วไม่อยากให้จบเลยง่ะ :เฮ้อ:
แต่ก็แฮปปี้วุ้ววว :mc4:
จะรอ วินเซอร์ กับฮักต่อนะจะ
-
:กอด1: :L2:
-
จบแล้วหรอ ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
สนุกมากๆ คู่นี้จบไปแล้ว
รออ่านตอนต่อไปของคู่วินเซอร์กับฮักนะคะ
ตอนต่อไปเริ่มดราม่าแล้วล่ะสินะ
รออ่านตอนพิเศษจ้า
-
จบแล้ว ต่อไปจะอ่านนิยายเรื่องอะไรดีเนี้ย
-
จบแล้วอ่อออ
เสียดายย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ
-
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่มรวมเล่มเถอะน้าาาาาา :กอด1:เค้าอยากได้มากมาก :sad4:
-
ขอบคุณเหมือนกันครับ
ที่มีนิยายน่ารัก ๆ ให้อ่าน :pig4:
-
=[]=
จบแล้วจริงดิ ว่างๆมาต่อตอนพิเศษน่ะค่ะ
ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
จบแล้วเหรอเนี่ย ไม่อยากให้จบเลยอ่า~
แต่ทุกอย่างก็คลี่คลายหมดแล้วนี่เนอะ
จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง ชื่นมื่นกันถ้วนหน้า
ตอนจบนี่พรีสต์เซ็กซี่มากๆนะจ๊ะบันนี่น้อย
จะไม่ให้โซโล่ทุ่มทุนขนาดนั้นได้ยังไง
สงสัยต้องใช้ให้คุ้มดังว่าเนาะโซโล่ :o8:
ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้ :L2:
เห็นว่าจะมีตอนพิเศษ :z2:
-
จบแล้วหรอเนี่ยยย ก็ลงเอยกันด้วยดีละเน๊อะ ^^
พรีสในคราบกระต่ายเซะซี่ ฮ่าๆ ได้ตั้งหนึ่งแสนแหนะ โซโล่คงจัดหนักให้คุ้มเงินแสน เอิ้กส์ๆ
สำหรับฮักจะถูกประมูลไปเท่าไหร่น้ออ สงสัยต้องติดตามในอีกเรื่อง
ถึงเรื่องนี้จะจบแต่ก็ยังมีอีกเรื่องอ่าเน๊อะๆ
ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปรออ่านวินเซอร์กับฮัก แล้วก็อาจจะได้เจอพรีสกับโซโล่อีกก็ได้ หุหุ
จุดพลุแสดงความดีใจดำเนินเรื่องมาถึงตอนจบจนได้ เย้ๆ ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับเรื่องสนุกๆน่ารักๆ ^^
:กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับความสนุกที่มอบให้ :L2:
อยากอ่านต่อ ขอตอนพิเศษด้วยนะครับ
+1
-
จบได้น่ารักมากกกกกก :กอด1:
-
วินเซอร์ได้ความดีความชอบไปซะงั้นน่ะ
ขอให้รักกันตลอดไปนะจ๊ะ ทุกคน
-
จบได้ดีมากเลย. o13 o13...ขอตอนพิเศษบ้างน้าาาาาา
ปล.ไม่โดนฮักแย่งซีนด้วย :laugh:
-
กรี้ดดดดดดด จบเจ๋งมากกก *q*l; แฮปปี้เอนดิ้งโครตๆ
สนุกมากเลยอะ อ่านแล้วติดงอมแงม ทุกตัวละครเหมือนมีชีวิตโลดแล่นออกมานอกจอ
คนเขียนเทพมาก*หัวเราะ* รออ่านเรื่องของฮักต่อนะฮ๊าฟฟ
-
:กอด1: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆ นะคะ ชอบมากมาย แต่เสียดายโดนฮักมาแบ่งความชอบไปให้กับอีกเรื่องหนึ่ง อิ อิ
ว่าแต่สุดท้ายแล้ว มิวสิกนี่ยังไงคะ ชอบใครกันแน่ แล้วทำไมต้องมายุ่งกับโซโล่ด้วยละ
-
จบแล้วววพรีสต์น่ารักจังโซโล่หื่นเสมอต้นเสมอปลาย :laugh: :laugh: :laugh:
รอเรื่องใหม่ของฮักนะคะ :z1: :z1:
-
ก่อนอื่น ขอกรี๊ด ให้ลั่นบอร์ดก่อน
อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สองวันนี้มัวแต่ทำงานกลับมาอีกที
อ้าว จบแล้วเหรอเนี่ย
กำลังมันส์เลย
ได้ข่าวว่าจะมีตอนพิเศษรอยู่นร้าาาาาาา
รู้สึกว่าอีนู๋พรีสต์ตอนนี้
แรดดดดด ได้ใจเจ้มากเลยลูก 55555
-
ขนาดพี่ปอยบอกว่าฮักแย่งซีนพรีสต์แต่ตอนนี้ทำให้พรีสต์เด่นกว่า แต่ก็ฮักยังแย่งซีนค่ะ :laugh:
แย่งซีนที่ไม่รู้ว่าวินมันจะประมูลฮักเท่าไหร่ แย่งซีนที่ตัดไปเลย ซึ่งมันทำให้อยากรู้กว่าคู่หลักอีก กร๊ากกก
ขอบคุณพี่ปอยที่เขียนเรื่องนี้ให้อ่านนะคะ พอเรื่องนี้จบ ก็ไปต่อเรื่องอื่นด้วยนะคะ ขอบคุณค่าาาาา :กอด1:
-
:L1:แฮปปี้เอนดิ้ง
-
อ้าววว จบแล้วอะ กะทันหันไปป่าว อิอิ รอตอนพิเศษค่ะ :-[
-
:L2: จบแล้วววว
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีค้าบ
ขอตอนพิเสดเยอะๆๆ
-
กรี๊สสสสสสสสสสๆๆๆๆ จบแล้ว :sad4: :o12: :o12: :sad4: ขอบคุณ พี่ปอยนะคะสำหรับนิยายสนุกๆ
ขอบคุณตาเรย์สำหรับพื้นที่เล้า
ขอบคุณพรีสและโซโล่ สำหรับตัวละครหล่อนะรัก
ขอบคุณที่ทำให้เราได้อ่าน
ขอบคุณค่ะ :bye2: :bye2: :bye2: o13 o13 o13
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:จบและเซ็งเลย เอาตอนพิเศษมาฝากมั่งนะคะ :3123: :3123: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จบซะแล้ว แต่จบได้น่ารักมาก
ค่าตัวตอนประมูลตั้งแสน ถ้าสู่ขอนี่.... :z1:
ใช้ให้คุ้มนะ ค่ำคืนนี้น่ะ o18
-
จบน่ารักจังเลยค่ะคุณปอย ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย ยังไงก็แวะเอาตอนพิเศษมาเยี่ยมคนอ่านบ้างนะคะ ตอนจบบรรยากาศดีจังค่ะไม่ได้แค่สองเราแต่มีตั้งเป็นคณะเพื่อนที่รักยิ่งของทั้งคู่ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :L2:
-
จบแล้ววววว
น่ารักมว๊ากกกกก
คงคิดถึงแย่เรยยย รักกันยืนยาววววว
แวะ มาให้หายคิดถึงบ้างน้าาาา
-
อะไร จบแล้วเหรอ ไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย
ส่วนกรณีฮักแย่งซีน ก็ปรกตินะ มันเด่นจริง
แต่ก็รู้สึกชอบคู่นี้มากกว่า เป็นคู่ที่มีสีสัน รักชอบพรีตส์มันก็บอกตรงๆ
แอบแรงๆ ด้วยซ้ำ แล้วก็ไม่แคร์ใครด้วย ขืนเอามันไปคู่กับฮักนี่คงไม่ไหว
โซโล่นี่แหละ เหมาะที่สุด
-
พรีสต์จริงๆแอบแรดนะ หุหุ
-
อึ้ง ไม่คาดคิดว่าจะจบแล้ว งี๊ด
ปล. ว่าแต่วินเซอร์จ่ายมากกว่าหนึ่งแสนหรือเปล่าเนี่ย
-
แล้ววินเซอร์ ประมูลฮักไปด้วยราคาเท่าไหร่ค่ะ
อยากรู้
-
จบแล้วหรอ ใจหายเลยยยยยยยยยย
รักพรีสกะฮอยฮักเท่ากันเลยนะ
ปล รักคนแต่งด้วย ขอบคุณมากนะค้าบบบบบบบบบ
-
จบแล้ว ขอบคุณน้องคนแต่งอีกทีสำหรับเรื่องสนุกๆนี้นะ :L2:
โซโล่ผ่านด่านป๊าได้อีกหน่อยก้อสบายแล้ว
-
อยากอ่านคู่ ฮัก วินเซอร์บ้างอ่าาาา :sad4:
-
:a5: เฮ้ย!! จบแล้วจริงๆดิ
แบบว่ากระทันหัน ไม่ทันตั้งตัวมากๆ ว้าวๆๆ
งั้นเดียวเราไปตามคู่นี้ในเรื่องของฮักก็ได้
:กอด1: :กอด1: คนเขียนนะคะ
-
จบน่ารักมากอ่าาาาา
พรีสต์จุ๊บๆวินเลย
คิคิคิคิ
-
จบแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววว น่ารักมากกกกกกกกกกกก
พรีตส์โดนจัดหนักเลยยยยยยยยย เอาใจช่วยนะหนู
-
จบแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ครับ :pig4:
:กอด1:
-
แฮปปี้มากกกก
-
ขอบคุณจ้า
พรีสตี้ได้ใจมาก สุดยั่ว อยากจะเห็นหลังจากคืนวันลอยกระทงจังเลย
จะร้อนแรงขนาดไหน กระต่ายน้อยแสนยั่ว ^^
เอ่อ !! แล้วฮอยฮักถูกประมูลไปเท่าไรอะจ๊ะ ต้องแอบตามไปย่องแอบดู อิอิอิ
-
จบแล้วอ่ะ :o12:
คิดถึงแย่เลย :o12:
:pig4:
-
จบซะแล้วววววววว ไม่อยากให้จบเลยยยย T____T
ตอนนี้พรีสต์ไม่โดนแย่งซีน 5555555555555555
เขินมากกกก เขินมากๆ !! ตอนพรีสต์เต้นยั่ววว >///<
รู้สึกสงสารฮัก.. คนที่คิดแผนทุกอย่างคือวินเซอร์สินะ..! (เหมือนเป็นตัวร้าย - - 5555)
ชอบตอนพรีสต์หอมแก้มวินเซอร์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!(ผิดคู่!)
น่ารักมากเลยยยยยยยยย > <
เอาคู่นี้ออกมาอีกในเรื่องนู้นนนน เยอะๆน้าาาาาา xD
(เอามาแย่งซีนฮักมั่ง 555555555555)
-
พรีสต์ไส่ชุดบันนี่คงน่ารักมาก :z1:โซโล่ประมูลพรีสต์หนึ่งแสน แล้ววินเซอร์ประมูลฮักไปเท่าไหร่
ยังไงก้อใช้กันให้คุ้มน้า
-
หกโมงเย็นเลยเหรอออออ
ตอนนี้ไม่ได้เหรอ
อยากอ่านแล้วอ่า
:sad4:
-
ปูเสื่อรอ6โมง
-
เรื่องนี้สนุกมากจริงๆ
:L2: :L2: :L2:
-
มารอออออออออออออออออออ :กอด1: :กอด1:
-
:oni2:มาลงทะเบียนร่วมงานค่ะ. อิอิ
-
:กอด1:รอค่าาา
-
รอร่วมงาน ^^
-
รอๆๆๆๆ
:L1: :L1:
-
มารอออออออออออออออออออออ
แว้วววววววววววววววววววว
-
รอๆๆๆแล้ว อยากอ่านๆๆ
-
(http://upic.me/i/wd/tyuc1.jpg)
ตอนพิเศษ : งานวิวาห์สุดระทึกใจ(?)
“แหะๆๆ...โอ๊ย! พี่เซนต์อ่า”
ผมนั่งยิ้มกว้างหัวเราะแหะๆ อยู่หน้ากระจกถูกพี่สาวโบกหัวไปเต็มๆ ผมเงยหน้าหันไปมองพี่เซนต์แล้วค้อนใส่ แต่ก็นั้นแหละ ผมไม่อารมณ์เสียง่ายๆ หรอก แหะๆ ก็เพราะวันนี้มันเป็นวันดีของผมนี่น่า ยัยพี่เซนต์คงจะอิจฉาผมมากกว่า เชอะ~ ถ้าอิจฉาก็รีบๆ บอกแฟนของพี่มาขอแต่งเร็วๆ สิครับ! อ่า ใช่แล้วครับ วันนี้เป็นวันที่ผมปลื้มที่สุด ฮิๆ ผมกำลังจะแต่งงานครับทุกคน~!! แน่นอนว่าผมต้องแต่งกับไอ้โซโล่อยู่แล้ว
หลังจากเรียนจบได้ครึ่งปีปาปี๊ก็จัดการลากตัวผมกลับมาอยู่บ้านไม่ยอมให้ไปอยู่ที่บ้านของไอ้โซโล่ ปาปี๊อ้างว่ามันน่าเกลียด น่าเกลียดบ้าอะไรเล่า! แล้วไอ้ที่อยู่เกือบสองปีนั้นเรียกว่าอะไรกัน? แต่ก็นั้นแหละครับผมมารู้ทีหลังว่ามันเป็นแผนการของไอ้โซโล่จะเซอร์ไพร้ส์ขอผมแต่งงาน ให้ตายเถอะ ผมยิ้มฟันแห้งแล้วแห้งอีกต้องหุบปากเลียฟันเลยน่ะเนี่ย ก็คนมันมีความสุขนี่น่า
“พรีสต์จ้ะ! ขบวนใกล้จะมาถึงหน้าบ้านแล้วนะ”
มามี๊เดินเข้ามาในห้องของผมแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส ผมก็ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น หัวใจมันเต้นรัวเต็มไปด้วยความสุขแน่นคับอกไปหมด มองดูตัวเองในกระจกแล้วอายนิดหน่อย มามี๊เป็นคนจัดการเรื่องเสื้อผ้าที่ผมใส่อยู่นี่แหละครับ มันเป็นชุดไทยสีทองสไบเป็นลูกไม้สวย ผมสั้นก็จัดทรงเล็กน้อยแล้วประดับดอกไม้สดย้อยลงมาถึงต้นคอ
“มาถึงแล้วๆ”
พี่เซนต์ที่ยืนมองดูอยู่หน้าต่างเอ่ยขึ้นมาอย่างตื่นเต้น พี่กวักมือเรียกผมมาดูใหญ่เลยครับ ผมก็จับกระโปรงขึ้นนิดหน่อยแล้วเดินไปแอบมองดู มามี๊เข้ามายืนอยู่ข้างๆ ผม เสียงกลองยาวโห่เสียงจากขบวนเจ้าบ่าวดังมาจากหน้าประตูบ้านแล้วพลทหารก็เดินไปเปิดประตูหน้าบ้านให้ขบวนเจ้าบ่าวเข้ามา อ๊ะ นั้นไงครับ! ไอ้โซโล่!! มันใส่ชุดเจ้าบ่าวแบบไทยสีทองเหมือนผมเลย แบบว่าพรหมลิขิตน่ะครับ เราคู่กัน อิๆ
“ได้เวลาของฉันแล้ว ประตูเงินประตูทองขูดฉีด!”
พี่เซนต์รีบโบกมือวิ่งลงไปข้างล่าง ผมมองพี่สาวของตัวเองแล้วส่ายหน้า อะไรมันจะไปเร็วขนาดนั้นวะ? กระหายเงินจริงๆ ว่ะ ผมไม่สนใจพี่เซนต์หันมาแอบมองเจ้าบ่าวที่เดินมาถึงในบ้านแล้ว แก๊งของไอ้โซโล่มากันครบเชียวครับแต่ยกเว้นคนหนึ่งล่ะนะ ไม่รู้ว่ามันจะมาได้หรือเปล่า พอพูดถึงมันแล้วก็อดคิดถึงไอ้ฮอยฮักไม่ได้ เฮ้อ ไม่รู้ว่ามันจะว่างมางานแต่งผมหรือเปล่า? เห็นบอกว่ามีงานเยอะ
“พรีสต์ ได้เวลาลงไปแล้ว”
พี่นันเดินเข้ามาในห้องเพื่อเรียกผม ผมหันไปมองพี่นันที่ท้องใหญ่เพราะตั้งท้องเกือบจะได้กำหนดคลอดแล้วล่ะครับ พี่โมโนเนี่ยตามดูแลไม่เคยห่างจากภรรยาแต่วันนี้จำเป็นต้องห่างเพราะต้องไปอยู่ฝ่ายเจ้าบ่าว มามี๊ยิ้มแล้วเข้ามากอดผมไว้แน่น
“พรีสต์จ้ะ ขอให้มีความสุขนะลูก มามี๊รักหนูนะ”
“ขอบคุณครับ พรีสต์ก็รักมามี๊เหมือนกัน”
“พรีสต์ เจ้าบ่าวกำลังผ่านประตูเงินประตูทองแล้วนะ”
ไอ้สตางค์เดินมาตามผมอีกคน วันนี้มันเป็นเพื่อนเจ้าสาวครับ จริงๆ แล้วผมอยากจะให้ฮอยฮักมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวมากกว่าแต่เจ้านั้นกลับปฏิเสธอย่างเย็นชาเชียวล่ะ ฮ่าๆๆๆ แหม~ แค่ให้ใส่ชุดไทยแค่นั้นเอ๊ง ผมเดินตามหลังของพี่นันและมามี๊ลงมาข้างล่าง ไอ้สตางค์เดินอยู่ข้างๆ ผม
“มึงตื่นเต้นเหรือเปล่าวะ?”
“เอ่อ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่กูโคตรตื่นเต้นเลยว่ะ”
ผมหันไปตอบไอ้สตางค์ตามตรง ทั้งๆ ที่ผมกับไอ้โซโล่ก็อยู่ด้วยกันจนเกินจะเอ่ยว่าเป็นข้าวใหม่ปลามัน รู้ไส้รู้พุงกันทะลุปุโปร่งแต่ทุกวันนี้ก็ยังตื่นเต้นและเขินอายกันอยู่เสมอ ผมเดินมาถึงห้องนั่งเล่นที่มีปาปี๊นั่งรออยู่แล้ว ผมเดินมานั่งลงบนพื้นแล้วคลานเข้าไปจับเข่าของปาปี๊ ปาปี๊มองผมนิ่งด้วยใบหน้านิ่งก่อนจะถอนหายใจกลุ้ม
“พ่อ...”
“เอ่อๆ ก็แค่รู้สึกเหงาๆ เท่านั้นแหละ”
ปาปี๊ตาแดงเหมือนบ่อน้ำตาจะแตกอยู่ระร่ำระร่อ ผมมองปาปี๊อย่างแปลกใจ ชายชาติทหารอย่างปาปี๊กำลังร้องไห้เพราะลูกชายจะแต่งงานครับพี่น้อง! ปาปี๊พยายามกลั้นน้ำตาของคนเป็นพ่อไว้สุดชีวิต ได้ข่าวว่าตอนวันแต่งของพี่นันผมไม่เห็นท่าทางเศร้าใจแบบนี้เลย ผมหัวเราะออกมาหน่อยๆ แล้วลุกขึ้นมากอดปาปี๊เอาไว้ ผมรู้อยู่แล้วน่าว่าปาปี๊น่ะรักผมมาก ผมก็รักปปาปี๊เหมือนกัน!
“วันนี้แกเหมือนแม่แกตอนแต่งงานกับพ่อเลย”
ปาปี๊กอดผมไว้เบาๆ แล้วเอ่ยออกมาก่อนจะค่อยๆ ดันผมออกแล้วลูบศีรษะของผมอย่างอ่อนโยน ปาปี๊พยายามทำหน้านิ่งแล้วมามี๊เข้ามานั่งข้างๆ ปาปี๊แล้ว ส่วนผมก็ลงมานั่งพับเพียบบนพื้นรอด้วยความเรียบร้อย ไอ้สตางค์มันก็นั่งเยื้องถัดไปจากผม
เสียงเฮฮาต่อรองของประตูเงินประตูทองโคตรดุเดือดเลยครับ ทุกประตูมันคอยขูดรีดขู่กรรโชกทรัพย์จนชัดๆ เลยว่ะ ไอ้โซโล่มันก็ส่งสายตามาที่ผมอย่างมุ่งมั่นไม่พูดไม่จาเอาเงินฟาดหัวเหล่าคนโลภมากทั้งหลายด้วยความรวดเร็วจนกระทั่งมันหลุดออกมาจากด่านนรกนั้นได้ คุณย่า คุณแม่หวานและคุณพ่อเอกเดินมาพร้อมกับขบวนสินสอดที่ยกโขยงกันมามากมาย
คุณย่า พ่อเอกและแม่หวานมานั่งเก้าอี้ยาวตัวเดียวกันแต่อีกด้านกับปาปี๊มามี๊ของผม ส่วนไอ้โซโล่ก็เดินมานั่งพับเพียบบนพื้นตรงข้ามกับผม เพื่อนเจ้าบ่าวคือไอ้หมูครับถ้าไอ้วินเซอร์ยังอยู่ก็คงจะเป็นมันแต่มันไม่อยู่ก็เลยให้ไอ้หมูที่ดูดีที่สุดในหมู่เพื่อนมาเป็น ผมเหลือบสายตามองหน้าไอ้โซโล่แวบหนึ่ง
แอ๊กกก~! กูเขินอ่า!!!
“ผมเป็นตัวแทนฝ่ายเจ้าบ่าว เป็นพ่อของเจ้าบ่าว วันนี้ก็ขอมาสู่ขอเจ้าสาวให้ลูก เห็นเด็กๆ มันรักกันก็อยากให้พวกมันได้อยู่ด้วยกัน”
“พรีสต์ ยินดีแต่งงานกับเจ้าบ่าวไหมลูก?”ปาปี๊ถามผมขึ้นมาเสียงเรียบๆ ผมเงยหน้าขึ้นมายิ้มเล็กน้อย
“ครับ”
รับเสร็จก็ถึงเวลาที่ปาปี๊กะมามี๊นับสินสอด ผมก็มองพวกสินสอดอย่างสนใจ ไม่รู้หรอกนะว่ามันเท่าไรแต่ดูจากทองคำแท่งที่กองทับธนบัตรเป็นปึกพวกนั้นแล้วผมว่ามันคงจะหลายอยู่ล่ะน่า พอปาปี๊มามี๊นับสินสอดพอเป็นพิธีเสร็จแม่หวานก็หยิบกล่องแหวนสองกล่องมาให้ไอ้โซโล่ มันขยับตัวเดินเข่ามาใกล้ผมเล็กน้อยเปิดกล่องในมือแล้วดึงแหวนออกมาออกจากกล่องจับมือซ้ายของผมอย่างนุ่มนวลก่อนจะสวมแหวนที่นิ้วนางของผม
สาบานได้ตอนนี้ผมใจเต้นระส่ำหน้าแดงก่ำเพราะไอ้โซโล่มันเล่นจ้องผมเหมือนกับไม่เคยเห็น ไอ้บ้า จ้องกันทำไมวะ!? ผมพยายามทำตัวปกติหยิบแหวนจากกล่องที่ไอ้โซโล่เปิดให้จากนั้นก็สวมใส่นิ้วนางข้างซ้ายของไอ้โซโล่ เราสองคนสวมแหวนเสร็จก็ยกมือไหว้กันแล้วเริ่มไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย พวกผมก้มกราบปาปี๊มามี๊ทั้งสองท่านให้พรกับพวกผมจากนั้นพวกเราก็เดินเข่ามากราบแม่หวานและพ่อเอกก่อนจะถอยออกมานั่งที่เดิม
จากนั้นเพื่อนเจ้าบ่าวและเจ้าสาวก็เดินจูงบ่าวสาวมาที่แท่นหลั่งน้ำสังข์ ไอ้โซโล่นั่งอยู่ทางขวาผมด้านซ้ายเริ่มจากคนอาวุธโสที่สุดนั้นก็คือคุณย่าของไอ้โซโล่ ท่านเดินเข้ามแย้มยิ้มให้กับผมและไอ้โซโล่ก่อนจะหลั่งน้ำสังข์อวยพรให้ผมกับไอ้โซโล่รักกันไปนานๆ จนตายจากกันนู้น พวกเรายกมือไหว้ขอบคุณแล้วคนอื่นๆ ก็ต่อแถวเข้ามารดน้ำสังข์ให้กับพวกผม พอเสร็จจากพิธีหลั่งน้ำสังข์ก็เป็นพิธีส่งตัวเข้าหอครับ
คู่ผู้ใหญ่ที่มาเป็นคนปูที่นอนให้ก็คือปาปี๊มามี๊ของผมเองแหละครับ เหมาะสมอย่างยิ่งเป็นคู่ที่รักกันไม่เคยทะเลาะเลยครับผมยืนยัน พอดำเนินการตามพิธีโปรยนั้นโปรยเสร็จทั้งสองก็มาฝูงมือของผมกับไอ้โซโล่มาที่เตียงนอนแล้วอวยพรพร้อมให้โอวาทการครองคู่ พอพูดเสร็จญาติผู้ใหญ่ก็พากันเดินออกไปจากห้องเมื่อประตูปิดลงเหลือแต่ความเงียบในห้อง ผมกับไอ้โซโล่อยู่กันตามลำพัง
“อ่า ช่วงเช้าเสร็จแล้วสินะ”
ไอ้โซโล่มันทิ้งตัวนอนบนเตียงแผ่หลาเหมือนว่ามันเหนื่อยสุดๆ ผมหันไปมองมันนิดหน่อย เวร หรือว่ามีแต่ผมที่ตื่นเต้นวะ? ดูไอ้โซโล่มันชิวมากถึงมากที่สุดเลยครับ ไอ้บ้านั้นกลิ้งตัวไปมาบนเตียงแล้วทำท่าจะนอนจริงๆ เฮ้ยๆ! จะนอนจริงดิ! ผมมองมันอย่างไม่พอใจนักแล้วล้มตัวลงไปนอนทับมันตั้งใจลงศอกใส่มันเต็มที่ ไอ้โซโล่ร้องจ้ากทันที สมน้ำหน้า!
“มันเจ็บนะโว้ย ศอกแม่งโคตรแหลม”
ไอ้โซโล่มันบ่นๆ แล้วพลิกตัวออกจากผมแล้วมันก็เงียบไป ผมพลิกตัวไปมองมัน เวร นอนไปแล้ว!? ผมเขย่าตัวมันแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น อะไรวะเนี่ย? คุณเคยเห็นเจ้าบ่าวที่พอเข้าหอแล้วหลับเป็นตายแบบนี้หรือเปล่า ผมโคตรงง! วันนี้มันควรจะหวาน...กว่าที่ผ่านๆ มาไม่ใช่เหรอ? ผมพลิกตัวหันหลังให้กับไอ้โซโล่ด้วยความเซ็งสุดกู่
กูงงโคตร!!
และแล้วก็ถึงงานเลี้ยงในตอนเย็นซึ่งพวกเราจัดอยู่ที่ห้องโถงโรงแรมครับ ผมกับไอ้โซโล่ยืนต้อนรับแขกด้วยชุดแต่งงานแบบตะวันตกที่หน้างาน แขกก็เริ่มทยอยกันเข้ามาในงานเรื่อยๆ แต่ตอนนี้ผมไม่ค่อยมีความสุขเท่าไร ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามีแต่ผมที่ดีใจและตื่นเต้นกับวันนี้คนเดียว ส่วนไอ้โซโล่ แม่ง ไม่ต้องไปพูดถึงมันเลยนะ!
“ยินดีด้วยนะครับพี่พรีสต์!”
น้องข้าวโพดวิ่งนำหน้าไอ้แซมเข้ามาจับมือผมพูดแสดงความดีใจด้วยความร่าเริงเหมือนเคย ผมก็ยิ้มรับไปแบบแกนๆ ณ ปัจจุบันไอ้แซมมันกำลังผ่าด่านอรหันต์ของพ่อแม่น้องข้าวโพดครับและตอนนี้มันก็เป็นถึงท่านประธานบริษัทด้วยนะ มันกับพวกผมร่วมกันก่อตั้งบริษัทรับตกแต่งงานต่างๆ กึ่งๆ ออร์กาไนเซอร์ครับ ผมโบกมือให้ไอ้แซมไปเอาของชำร่วยเอง บริการตัวเองตอนนี้กูไม่มีอารมณ์!
“พรีสต์ โทษทีที่ตอนเช้าไม่ได้ไป ยินดีด้วยนะ”
ไอ้ฮอยฮักโผล่มาอย่างหล่อเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนซึ่งตอนนี้อาจจะมากกว่าเดิมเพราะตอนนี้เจ้านี่มันโกอินเตอร์แบบเต็มตัวแล้วครับ งานเข้าชุกชุมกลายเป็นซุปต้าร์ไปเรียบร้อยแล้ว ผมมองมันแล้วอยากจะร้องไห้ ฮักกก!! กูคิดผิดหรือเปล่าที่แต่งงานกับไอ้บ้าโซโล่! ดูมันทำสิ!! มันปล่อยให้กูยืนรับแขกอยู่คนเดียวส่วนตัวมันก็ไปคุยอะไรก็ไม่รู้กับเพื่อนของตัวเอง
โธ่โว้ย! นี่มันเกินจะอดทนแล้วนะ!!
“แล้วนี่ไอ้โซโล่อยู่ไหนวะ?”
“อย่าพูดถึงมันเลย”
“กูมีเรื่องต้องคุยกับมันน่ะ”
ไอ้ฮักมองผมอย่างงงๆ ที่จู่ๆ ผมก็พูดเสียงห้วนๆ ใส่มัน ไอ้ฮักมันมองเข้าไปในงานแล้วเห็นไอ้โซโล่โบกมือมาให้มันก็รีบเดินไปหาไอ้โซโล่ทันที ผมมองตามไปอย่างแปลกใจปนงุนงง ไอ้ฮักกับไอ้โซโล่มันคุยอะไรกันบางอย่างที่ผมเองก็ไม่รู้ สองคนนั้นมันไปถูกกันตอนไหนวะ? ผมมองไอ้โซโล่กับไอ้ฮักเขม็ง อะไรกันแม้กระทั่งไอ้ฮักก็ยังทิ้งผมไปอีกคน! แม่งเอ๊ย! อารมณ์เสีย!!
“ไหงคุณเจ้าสาวถึงทำหน้าตาแบบนี้ล่ะเนี่ย?”
เสียงเอ่ยแซวดังขึ้นข้างหน้า ผมหันกลับมาต้อนรับแขกเหมือนเดิมพยายามจะปรับเปลี่ยนสีหน้าสุดชีวิต โอ๊ะ นี่มัน...ผมมองผู้ชายตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็น...พี่เพ้นต์!? ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะครับ พี่เพ้นต์ดูเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ดูดีขึ้นมาเลยล่ะครับ ผมยิ้มแล้วจับมือกับพี่เพ้นต์ ด้านหลังของพี่เพ้นต์เป็นไอ้แว่นเตี้ยชินที่ยิ้มแฉ่งมาแต่ไกล หือ? สองคนนี้มาด้วยกันเหรอ?
“พี่เพ้นต์ หวัดดีฮะ”
“หวัดดี เจ้าสาวควรจะทำหน้ามีความสุขมากกว่านี้นะ”
“ผมมีอยู่แล้วล่ะครับ ว่าแต่พี่มากับไอ้ชินเหรอครับ?”
“อ้อ ใช่ พรีสต์ไม่รู้เหรอบ้านพี่อยู่ใกล้กับบ้านชินก็เลยมาด้วยกันน่ะ”
ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าบ้านไอ้ชินอยู่ใกล้บ้านพี่เพ้นต์แฮะ มิน่าสองคนนี้ดูเหมือนรู้จักกันมาก่อนที่แท้บ้านอยู่ใกล้กันนี่เอง พี่เพ้นต์มอบของขวัญให้กับผมแล้วเดินเข้าไปในงาน หลังจากเรียนจบพี่เพ้นต์ก็ไปทำงานที่บริษัทของพี่ชายที่เป็นบริษัทรับออกแบบบ้านแบบครบวงจรน่ะครับ มาถึงไอ้ชินที่ยิ้มตาหยีเอาของขวัญมาให้กับผมแล้วโบกมือเดินไปหาแก๊งทันที มึงจะไม่พูดอะไรกับกูหน่อยหรือไงวะไอ้ชิน เฮ้อ ผมแค่อยากมีคนคุยด้วยเท่านั้นเอง!
“เหนื่อยหรือเปล่าพรีสต์? นั่งก่อนสิ”
ผมหันมามองไอ้โซโล่ที่เดินเข้ามาพร้อมกับยกเก้าอี้มาด้วย อ๊ะ หรือว่ามันจะเอาเก้าอี้มาให้ผมนั่ง โซโล่มึงก็มีความคิดเหมือนกันนี่หว่า! รู้ด้วยว่ากูยืนจนเหนื่อยแล้ว ไอ้โซโล่มันวางเก้าอี้ลงแล้วกวักมือให้ผมมานั่งอย่างเอาใจ ชิชะ แค่เอาเก้าอี้มาให้มันก็ไม่ลบล้างความผิดของมึงทั้งหมดหรอกนะ! ผมนั่งลงบนเก้าอี้พักชั่วคราว ไอ้โซโล่ก็มายืนต้อนรับเพื่อนๆ ที่ทยอยกันมาเรื่อยๆ
“ไงวะเพื่อน แต่งช้านะมึง”
ไอ้วินเซอร์เปิดตัวมาหยั่งกับมาเฟียมีบอดี้การ์ดชุดดำมาคุมกันสี่ด้านเชียว มันถอดแว่นกันแดดแล้วเอ่ยทักไอ้โซโล่ ทั้งสองหนุ่มเข้ามาแท็กมือกันแล้วส่งยิ้มตามประสาเพื่อนฝูงที่ไม่ได้เจอกันนานนม พอขึ้นปีสี่ไอ้วินเซอร์มันก็บินไปเรียนต่อที่อเมริกาอย่างกะทันหันผมก็ไม่รู้เหตุผลของมันเหมือนกัน ไอ้วินเซอร์มันดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะครับ ไม่ได้เจอมันตั้งนานดูล่ำผิดหูผิดตา มึงเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ย!
“กูนึกว่ามึงจะไม่มาแล้วซะอีก”
“งานแต่งมึงทั้งที กูต้องมาอยู่แล้ว”
“ขอบใจวว่ะ อุตส่าห์มาตั้งไกล”
“ไม่เป็นไร ว่าแต่พวกมึงจะไปฮันนีมูนกันที่ไหนวะ?”
“ที่คิดไว้ก็น่าจะเป็นบาหลีว่ะ”
“ไปแล้วไปอีกไม่เบื่อหรือไงวะ เอานี่ กูเตรียมมาให้มึงโดยเฉพาะเลย”ไอ้วินเซอร์ส่ายหน้าไปมาแล้วมันก็ล้วงไปหยิบบัตรอะไรสักอย่างยื่นมาให้กับไอ้โซโล่ อะไรวะ? ผมจ้องอย่างสนใจ ไอ้โซโล่มันมองบัตรนั้นแล้วทำหน้าแปลกใจ
“บัตรวีไอพีกว่าจะได้มามันยากนะโว้ย ไปลองดูแล้วมึงจะติดใจ กูรับรองว่าคุ้มแน่”
“เออ ขอบใจว่ะ”
ไอ้โซโล่มันพยักหน้าแล้วเก็บบัตรนั้นเข้ากระเป๋าไป อะไรฟะ? มันที่ไหนงั้นเหรอ!? ไอ้วินเซอร์กับไอ้โซโล่มันคุยกันสักพักแล้วไอ้วินเซอร์ก็เดินเข้างานไป เมื่อพักหายเหนื่อยผมก็ลุกขึ้นมายืนข้างๆ ไอ้โซโล่ อยากจะถามมันเรื่องบัตรเมื่อกี้แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ถามเลยครับ
งานดำเนินไปแบบเรียบง่ายจนผมเบื่อสุดๆ อะไรมันจะจืดชืดแบบนี้วะ งานแต่งของพี่นันยังดูน่าตื่นเต้นกว่านี้อีก มาถึงตอนที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นเวทีมาแนะนำตัวพูดคุยกันแต่จู่ๆ ไอ้ชินมันก็วิ่งเข้ามาหาไอ้โซโล่ด้วยหน้าซีดๆ อาการตื่นตระหนกตกใจ เกิดอะไรขึ้นวะ? ไอ้ชินหยุดหอบแล้วเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ไอ้โซโล่ พิธีกรมาไม่ได้แล้วว่ะ เกิดอุบัติเหตุก่อนจะมาถึงงาน!”
อะไรนะ!? ผมตกใจกับสิ่งที่ไอ้ชินมันมาบอก ไอ้โซโล่มันเงียบไปก่อนจะทำหน้าเคร่งเครียด ผมหันไปมองมันที่กำลังคิดหนัก กำลังจะถึงเวลาที่พวกผมต้องขึ้นไปบนเวทีแล้วด้วยแต่พิธีกรดันเกิดอุบัติเหตุก่อนมาถึงงานซะนี่ ไอ้โซโล่มันถอนหายใจเฮือกแล้วตบไหล่ของไอ้ชิน
“ชิน มึงขึ้นไปเป็นพิธีกรได้ไหม?”
“เวร กูทำไม่ได้หรอกมึง”ไอ้ชินมันทำหน้าตกใจแล้วรีบปฏิเสธแต่ไอ้โซโล่มันก็ยืนยันให้ไอ้ชินทำเพราะตอนนี้ไม่มีใครที่จะเป็นพิธีกรแล้ว
“ชิน ช่วยกูหน่อย”
“กูทำไม่ดีอย่ามาโทษกูนะโว้ย”
ผมกับไอ้โซโล่พยายามกล่อมให้ไอ้ชินไปเป็นพิธีกรจนสำเร็จ มันก็ทำหน้าตื่นๆ พยักหน้ารับอย่างไม่มั่นใจ ไอ้ชินโบกมือให้กับพวกผมแล้วมันก็เดินไปที่เวทีบอกวงดนตรีให้หยุดเล่น จากนั้นมันก็เดินมาหน้าเวทีมองแขกในงานด้วยอาการสั่นตื่น ไอ้ชินนน! ดีๆ สิโว้ย งานแต่งกูจะรอดไหมเนี่ยยย~!
( สวัสดีครับแขกมีเกียรติทุกท่าน อ่า...ผม นาย ชินโชติ เรียกว่าชินก็ได้นะครับ เอ่อ...คือว่าวันนี้ผมก็ได้รับหน้าที่...มาเป็นพิธีกรงานแต่งของเพื่อนสนิท ไอ้โซโล่...เอ๊ย คุณโซโล่... )
ไอ้ชินมันพูดตะกุกตะกักพยายามจะพูดสุภาพแบบสุดๆ สักพักมันก็ลดไมค์ลงจากปากแล้วหันหลังไปบ่นอะไรสักอย่าง ผมเดาว่ามันต้องไปบ่นคำหยาบข้างหลังแน่ๆ แขกเหรื่อมองไอ้ชินอย่างงุนงง ก่อนที่จะมีใครสักคนตะโกนขึ้นเสียงดังลั่นงาน
“ไอ้ชิน!! พูดธรรมดาๆ จะได้โว้ย ไม่ต้องเกรง คนกันเอง!!”
พอมีรีเคว้สแบบนั้นมาไอ้คุณพิธีกรจำเป็นก็หันกลับมาพูดไหลเลยครับ
( อ่า...งั้นผมก็ขออนุญาตเลยนะครับ แหม มันไม่ชินจริงๆ ตอนนี้ก็มาถึงเวลาของคู่บ่าวสาวที่พวกเรารู้จักกันดี นั้นก็คือไอ้โซโล่กับไอ้พรีสต์นั้นเอง ทุกๆ คนตบมือต้อนรับคู่รักสุดพิเศษของค่ำคืนนี้หน่อยครับ~! )
เสียงตบมือจากแขกในงานดังขึ้น ผมถึงกับถอนหายใจโล่ง งานแต่งกูเกือบล่ม! ไอ้โซโล่มันสะกิดผมแล้วจูงมือผมเดินขึ้นมาบนเวที ไอย่า พอมาอยู่บนเวทีแล้วมันก็ตื่นเต้นเหมือนกันนะครับ ผู้คนในงานหันมามองเราอย่างสนใจ เพื่อนของไอ้โซโล่เนี่ยผิวปากวิดวิ้ว เฮฮาจริงนะโว้ยไอ้พวกเด็กวิศวะเก่าเนี่ย!
งานแต่งแม่งไม่มี Presentation ให้ตื่นเต้นกันเลยสักนิด โธ่โว้ย ทำไมไม่เตรียมมาล่ะวะ!? ผมเคืองไอ้เจ้าบ่าวล่ะงานนี้! ควรทำมาเซ่โว้ย!! ไอ้ชินก็แนะนำพวกเราสองคนแล้วก็ให้ปาปี๊มามี๊และแม่พ่อของไอ้โซโล่มาคล้องพวงมาลัยให้กับเราแล้วก็กล่าวอวยพรเหมือนเดิม มาถึงสัมภาษณ์เจ้าบ่าวเจ้าสาวแล้วครับ พวกเพื่อนๆ เนี่ยส่งเสียงกันยกใหญ่ หวังว่าสัมภาษณ์จะไม่น่าเบื่อนะ
“ประวัติการพบกันสองคนนี้ผมรู้ดีครับทุกคน ไอ้โซโล่เนี่ยมันไปเจอไอ้พรีสต์ที่โรงอาหารคณะสถาปัตย์แล้วมันก็ปิ๊งแรกพบทันที จากนั้นมันก็ตามจีบแบบโง่ๆ เป็นปีๆ โง่แค่ไหนเหรอครับ? คิดดูสิครับว่ามันไปนั่งรอไอ้พรีสต์ที่โรงอาหารเป็นปีโดยไม่รู้จักว่าคนที่มันรอเป็นใคร ชื่ออะไร คิดดูสิครับ! แม่งงง~ โอ๊ะ ขออภัยที่หยาบคาย”
“...”ผมกับไอ้โซโล่หันขวับไปมองไอ้พิธีกรตัวแสบที่ร่ายเรื่องของพวกเราออกไปหน้าตาเฉยครับ อะไรของมึงเนี่ย!? เขาให้สัมภาษณ์ความรู้สึกของเจ้าบ่าวเจ้าสาวนะโว้ยไม่ใช่ให้พิธีกรมาแฉชีวิตบ่าวสาว!! ไอ้ชินมันยังพูดพร่ำไปครับ
“...แต่เพราะแผนของไอ้วินเซอร์ถึงทำให้ไอ้โง่โซโล่มันลงเอยกับไอ้พรีสต์ได้ สุดยอดจริงๆ เพื่อนวิน! เอ้า ทุกท่าน มาชื่นชมเพื่อนวินของผมกับเถอะครับ ไอ้วิน เยี่ยมจริงๆ เยี่ยมจริงๆ!!!”
ใครก็ได้เอาพิธีกรบ้านี่ออกไปที!!!
งานแต่งกูเละไปหมดแล้ว...ผมอยากจะร้องไห้ งานแต่งที่เฝ้ารอคอยมาเนิ่นนานทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้วะ จากนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้นจากหน้างาน เสียงกรี๊ดของพวกผู้หญิงดังลั่นสร้างความตื่นตกใจให้กับแขกในงาน ผมกับไอ้โซโล่งุนงงกับเหตุการณ์เกิดอะไรขึ้นวะ? แล้วจู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในงานพร้อมกับถือปืนในมือ
“ฉันไม่ยอมให้โซโล่แต่งงานหรอก!!!”
ปัง!!!
:L2:ต่อรีล่าง :L2:
-
“กรี๊ดดด!!!”
เกิดความโกลาหลขึ้นในงานแขกเหรื่อวิ่งหนีแตกขวัญกระเจิงทันที ผมยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก อะไรกันเนี่ยผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันวะ เกี่ยวอะไรกับไอ้โซโล่มัน? ผมหันมามองไอ้โซโล่ที่ทำหน้าซีดเผือก อะไร!? ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกับมึงงั้นเหรอ!?
“โซโล่! ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!?”ผมถามไอ้โซโล่ด้วยน้ำเสียงโมโห ไอ้โซโล่มันก็ส่ายหน้าไปแบบไม่แน่ใจ อะไรของมึง!? ไอ้ท่าทางแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง มึงรู้จักผู้หญิงคนนี้งั้นเหรอ!!? ผมหันมามองผู้หญิงที่เข้ามาวุ่นวายกับงานแต่งของผมแล้วตะโกนถามเธอไป
“คุณเป็นใคร!?”
“แกไม่ต้องรู้จักฉันหรอกไอ้หน้าโง่!”ผู้หญิงคนนั้นทำหน้าหยิ่งใส่ผมแล้วเดินถือปืนเล็งมาที่ผมนิ่ง เห็นชัดๆ แล้วตกใจเหมือนกันครับ ผู้หญิงคนนี้เป็นลูกครึ่งผมสีน้ำตาลทองแถมยังสวยมากด้วย! ให้ตายสิ ผมรู้มาว่าไอ้โซโล่มันมีสเปกเป็นลูกครึ่งผมทอง งั้นแสดงว่าผู้หญิงคนนี้ก็เป็นหนึ่งในกิ๊กเก่าของมันน่ะสิ
“ริบบิ้น ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ”ไอ้โซโล่เข้ามาห้ามปรามอย่างสุภาพ ไหนบอกว่าไม่รู้จักไงวะทำไมมึงถึงรู้จักชื่อของเขา ไอ้โซโล่!! มึงโกหกกูงั้นเหรอ!!? ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้แล้วส่ายหน้าเหมือนคนไม่ได้สติ พยายามยกปืนมาทางผมตลอด เธอร้องไห้อ้อนวอนไอ้โซโล่ทั้งน้ำตา ผมที่โมโหเธอยังรู้สึกสงสารเลยครับ
“โซโล่! คุณจะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้นะ ฉันรักคุณมากกว่า! แถมฉันยังเป็นผู้หญิงด้วย ฉันมีลูกให้กับคุณได้! โซโล่ยกเลิกงานแต่งนะคะโซโล่”
“ไม่ได้ครับ ผมยกเลิกงานนี้ไม่ได้”
“ทำไม!!? ทำไมไม่ได้!!!?”
“เพราะมันเป็นงานแต่งของผมกับคนที่ผมรักที่สุดน่ะสิ ไม่ว่ายังไงพิธีนี้ก็ต้องดำเนินไปจนจบ”ไอ้โซโล่มันพูดอย่างหนักแน่นแล้วหันมายิ้มให้กับผม ผมมองมันแล้วอยากจะร้องไห้ ไอ้โซโล่...ไอ้บ้า มันเดินเข้ามาจับมือของผมไว้แล้วดึงเข้าไปกอดเบาๆ ผมก็กอดไอ้โซโล่ไว้แน่น ขอโทษที่รู้สึกไม่ดีกับงานแต่งของเรา กูมันงี่เง่าจริงๆ ที่คิดว่ามึงไม่สนใจงานแต่งของเรา
“กรี๊ดดด!!! ฉันไม่ยอมมม!!!”ผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องด้วยเสียงแหลมปรี๊ดจนเสียวแก้วหู ผมเบ้หน้านิดหน่อย แม่ง เสียงแหลมปานแก้วเลยวะ เธอยกปืนขึ้นแล้วเริ่มเหนี่ยวไกปืน เสียงของแขกก็กรี๊ดเป็นเอฟเฟ็กต์ แม่ง กูตกใจเสียงกรี๊ด
“พวกแกรักกันมากนักใช่ไหม? งั้นก็ไปรักกันต่อที่ยมโลกเถอะ!!!”
ปัง!!!
เสียงปืนลั่นดังปังไปทั่วงาน ผมถูกไอ้โซโล่ผลักกระเด็นจนล้มออกไปจากทางกระสุนส่วนตัวมันก็กระโดดถอยหลังหลบไป นัดแรกพวกเราหลบได้อย่างหวุดหวิด ปากกระบอกปืนก็หันมาเล็งที่ผม บ้าเอ๊ย! ยัยผู้หญิงคนนี้มันบ้าไปแล้ว!! หัวใจของผมเต้นรัวตามองเห็นนิ้วมือที่เหนี่ยวไกมาที่ผมซึ่งไม่มีที่หลบ
ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!!
วินาทีที่กระสุนลั่นดังปังผมยกมือขึ้นแล้วหลับตาปี๊ดอย่างหวาดกลัว ความกลัวแล่นไปทั่วร่างของผมจนชาขยับเขยื้อนไม่ได้ ไม่! ผมจะตายงั้นเหรอ? วันนี้เป็นวันมงคลของผมกับไอ้โซโล่มันนะ แบบนี้ผมไม่เอา! เนิ่นนานในความรู้สึกของผม หัวใจที่เต้นรัวดั่งกลองเหงื่อไหลพรากหยั่งกับผมเพิ่งไปวิ่งทางไกลมา เสียงกรี๊ดลั่นอย่างเสียสติของผู้หญิงคนนั้นทำให้ผมลืมตาขึ้น โอ๊ะ ผมไม่เจ็บตรงไหนเลย แสดงว่าผมไม่ถูกยิงงั้นเหรอ? ผมพยายามสำรวจร่างกายของตัวเองแต่ก็ไม่พบจุดผิดปกติใดๆ ก่อนจะเบิกตากว้างมองภาพด้านหน้า
ร่างสูงในชุดทักซิโด้สีขาวยืนตระหง่านนอยู่เบื้องหน้าของผมค่อยๆ ล้มตัวลงกับพื้น ผมอ้าปากไร้เสียงน้ำตาไหลเอ่อออกมาจากขอบตาพังทลายราวกับเขื่อนแตก ลำคอแหบพร่าไร้เสียง ไม่จริง!! ใครก็ได้บอกผมทีว่าสิ่งที่ผมเห็นมันไม่ใช่ความจริง!
“โซโล่!!!”
ผมรีบลุกขึ้นวิ่งเข้ามาประคองร่างของไอ้โซโล่ น้ำตาไหลพร่าไปหมดแทบจะมองไม่เห็นหน้าของไอ้โซโล่ ผมสะอื้นไห้มองชุดทักซิโด้ที่เปื้อนเลือดแดงฉาด ผมสัมผัสร่างของไอ้โซโล่เบามือแล้วยกขึ้นมามองดู ฝ่ามือของผมเต็มไปด้วยเลือดสีแดง นี่มันเลือดจริงๆ งั้นเหรอ? ไม่! โกหกใช่ไหม!!? โซโล่!!! ไม่! มึงจะเป็นอะไรไม่ได้นะ วันนี้มันเป็นวันแต่งงานของเรานะ!!
“พรีสต์...”เสียงเรียกแผ่วเบาแหบแห้งเหมือนคนเจ็บปางตายดังขึ้น ผมได้สติหลุดจากภวังค์ก้มมองไอ้โซโล่ที่พยายามลืมตาขึ้นมามองผมมันพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง ผมขยับตัวเข้าไปใกล้แต่ก็ถูกมันดันออกห่าง
“อย่า...เลือดจะเปื้อนชุดมึง...แค่กๆ”
“ไอ้บ้า! ใครจะไปสนใจชุดตอนนี้กันเล่า!!”
“ไม่...ฮึก...พรีสต์...ฟังกู...ไม่ว่าเกิดอะไร...งานแต่งก็ต้อง...ดำเนิน...ต่อ...แค่กๆ”
“ไม่ต้องพูดแล้วโซโล่ พอที!”ผมขอร้องให้ไอ้โซโล่มันหยุดพูด ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้มันอาการแย่ลง หัวใจของผมเต้นรัวด้วยความกลัว อย่าพูด! อย่าพูดเหมือนมึงกำลังจะทิ้งกูไปแบบนั้น กูรู้ว่ามึงถึก มึงต้องไม่เป็นไร!
“...พรีสต์...กูรักมึงนะ...ขอโทษ...”
“โซโล่!!!”
ผมเรียกชื่อมันเสียงดังเมื่อไอ้โซโล่ค่อยๆ หลับตาลง อย่ามานอนตอนนี้น่ะเฟ้ย!! มึงจะแอบอู้หรือยังไง!!? เรากำลังแต่งงานกันนะโว้ย!! ผมเขย่าไอ้โซโล่อย่างบ้าคลั่ง ไอ้บ้า!! ลืมตาขึ้นมาสิโว้ยยย!!! ผมเงยหน้าที่นองไปด้วยน้ำตามองฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาบนเวทีด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไอ้หมอหมูเข้ามาตรวจอาการของไอ้โซโล่
“หมู! มันยังไม่ตายใช่ไหม?”ผมรีบถามด้วยความเป็นห่วงและกังวล
“ยังๆ! เฮ้ย! เตรียมรถโว้ย!!”ไอ้หมูมันตะโกนบอกเพื่อนไอ้ชินมันก็รีบวิ่งออกไปทันที ไอ้วินเซอร์กับไอ้ชุบเข้ามาประคองไอ้โซโล่ขึ้นจากผมแล้วเดินตามไอ้ชินไปอย่างรวดเร็ว ผมมองด้วยภาพนั้นด้วยใจโดยควักหายไปด้วย โซโล่! อย่าเป็นอะไรนะ!! ผมลุกขึ้นแล้วกำลังจะเดินตามไปแต่ไอ้สตางค์กับไอ้บู๊ลิ้มเข้ามาดึงผมไว้ก่อน พวกมันลากผมมานั่งแล้วตบไหล่ผมอย่างปลอบใจ
“มึงจะไปไหนวะ ตอนนี้ยังมีงานแต่งของมึงอยู่นะโว้ย”
“ไอ้พวกบ้า!! งานแต่งอะไรกัน ชีวิตของไอ้โซโล่มันสำคัญกว่า ปล่อยกู!!”ผมพยายามดิ้นออกจากพวกเพื่อนๆ ที่เข้ามาล็อกตัวของผมเอาไว้แน่น อะไรของพวกมึงเนี่ย!? ผมงุนงงกับพวกมันมากครับ ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยให้กูไปตามไอ้โซโล่มาห้ามกูไว้ทำไม ตอนนี้ไอ้โซโล่ต้องการกูนะ!!
“ปล่อยกู!!”
ผมตะโกนไปร้องไห้ไป ไอ้พวกนั้นก็ไม่ยอมปล่อยพยายามขัดขวางผมไว้เต็มที่ อะไรวะ!!? งานแต่งเฮงซวยแบบนี้กูไม่อยู่แล้ว!! ปล่อยกู!! กูจะหาไอ้โซโล่ ฮืออออ...!!! ผมพยายามสะบัดพวกที่ดึงรั้นผมเอาไว้ ปล่อยกูเซ่!! ผมหยุดดิ้นล้มตัวลงกับพื้นแล้วปิดหน้าร้องไห้ตัวโยน น้ำหูน้ำตาเปรอะเปื้อนหน้า กูไม่สนใจแล้วกูจะไปหาไอ้โซโล่!! ผมลุกขึ้นจ้องพวกเพื่อนๆ เขม็ง อย่าเข้ามาใกล้นะโว้ย กูกัดจริงเล่นจริงด้วย!
“พอๆ”
ไอ้โจ้มันโบกมือไล่คนอื่นๆ ออกห่างจากผม มันมองผมอย่างหมดหวังแล้วถอนหายใจเฮือก ก่อนจะพยักหน้าให้กับผมแบบอ่อนใจ มึงให้กูไปแล้วใช่ไหม!? ขอบใจวะโจ้! ผมกำลังจะหันตัววิ่งออกไปแต่จู่ๆ ไฟในห้องทั้งหมดกลับปิดมืดไปหมด ผมยืนคว้าง อะไรวะ!? งานแต่งของกูมันจะเฮงซวยไปถึงไหนกัน!!? แม้กระทั่งไฟยังดับ ผมพยายามเดินอย่างระมัดระวัง โธ่เอ๊ย!! มืดจนมองไม่เห็นทางออกอยู่ไหนเลย ป่านนี้ไอ้โซโล่มันไปถึงโรงพยาบาลหรือยัง!!?
โครม!
“โอ๊ย! แม่งเอ๊ย”
ผมชนเข้ากับโต๊ะจนล้มลงไปกับพื้นแล้วจู่ๆ ตรงเวทีก็มีแสงไฟอะไรบางอย่างฉายเป็นหน้าจอขนาดใหญ่ แล้วหน้าจอนั้นก็แสดงภาพมันก็เริ่มนับถอยหลังจากสิบไปเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงติ๊กๆ จนกระทั่งถึงศูนย์ ผมมองด้วยความมึนงง กระพริบตาปริบๆ แล้วภาพก็เปลี่ยนเป็นเตียงที่ผมจำได้ว่านั้นมันเป็นเตียงในห้องของไอ้โซโล่ สักพักก็มีคนเดินมานั่ง ไอ้โซโล่โบกมือนิดหน่อยก่อนมันจะทำหน้าลำบากใจแล้วปิดปากหัวเราะออกมา
( โอ้ แม่ง ถ่ายวีดีโอตัวเองเนี่ยมันโคตรน่าอายเลยว่ะ!)
ไอ้โซโล่สบถออกมาปิดหน้าของตัวเองอยู่สักพักแล้วมันก็ค่อยๆ รวบรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นมามองกล้อง มันยิ้มกว้างแล้วโบกมืออีกครั้ง
( ไง พรีสต์ ทำอะไรอยู่เหรอ? เดาว่ามึงต้องทำหน้าเอ๋ออยู่แน่ๆ )
เปล่านะโว้ย กูไม่ได้ทำหน้าเอ๋อสักหน่อย เจ้าบ้า!!
( อ่า...เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วแต่มึงคงจำไม่ได้ งั้นกูไม่พูดล่ะกันให้มึงสงสัยเล่น หึๆ )
ไอ้บ้า กวนตีน! ไอ้โซโล่มันทำหน้าคิดอยู่สักพักแล้วก็พูดต่อ
( ประทับใจอะไรในตัวมึงงั้นเหรอ? เอาจริงหรือเล่นๆ ล่ะ? )
มันเลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ ผมเห็นแล้วยิ้มออกมา เวลาถามมันทีไรมันก็จะถามกลับแบบนี้ตลอดเลย
( อืม...ก็คงจะเป็น...เดี๋ยวๆ! กูต้องบอกด้วยเหรอ!? บ้าชิบ มันน่าอายนี่ )
ไอ้โซโล่ทำหน้าลำบากใจแล้วเริ่มโวยวายกับตัวเอง ผมก็เผลอยิ้มกว้าง ไอ้บ้านี่ทะเลาะกับกล้องได้ด้วยว่ะ เริ่มบ้าแล้วนะมึง
( คงจะเป็นรอยยิ้มล่ะมั้ง น่ารักดี อ่า~! กูพูดอะไรออกไปเนี่ย? )
ไอ้โซโล่เม้นปากเกาคอของตัวเอง เวลามันเขินมันจะเกาคอของตัวเองครับ ผมยิ้มกว้าง ไอ้โซโล่มันพูดอยู่นาน
( สุดท้ายนี้ ไม่มีอะไรจะพูดแฮะ ยังไงเราก็ได้เจอกันอยู่แล้ว... )
ไอ้โซโล่มันเงียบแล้วลุกขึ้นมากระซิบใกล้ๆ กล้อง
( เอาไว้พูดกันตามลำพังดีกว่า~ )
แล้วห้องก็เข้าสู่ความมืดอีกครั้งเมื่อวีดีโอจบลง ผมค่อยๆ ยืนขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกลอง แสงไฟส่องสว่างไปที่เวที และผมก็ได้เห็นบอยแบรนด์ที่หล่อที่สุด! ไอ้คนที่ถูกยิงเลือดท่วมมายืนอยู่หน้าไมค์ด้วยท่าทางสบายๆ ผมมองไอ้โซโล่อย่างงงๆ มันไปโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอวะ!? แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี้แถมดูไม่เหมือนคนบาดเจ็บสาหัสอีก ไอ้หมอหมูเล่นเบสอย่างไหลลื่น ส่วนไอ้ชุบก็เป็นมือกีต้าร์ไฟจำเป็น ไอ้ฮักยังไปแจมกับพวกมันเลยครับเป็นคนตีกลอง ปิดท้ายด้วยไอ้วินเซอร์ที่เป็นมือคีย์บอร์ดและร้องช่วยไอ้นักร้องนำที่ร้องเพลงได้ห่วยแตกนั้นเอง
วันที่ฉันพบเธอ จากครั้งแรกที่สบตา ก่อนแน่ใจชีวิตมีมาเพราะใคร
ยังต้องสู้ต้องทำ หนักเพียงไรนานแค่ไหน ก็จะทำจะทุ่มไปหมดไม่เหลือ
เพื่อจะได้ยืน อยู่เคียงเธอ เพื่อจะได้มีวัน ที่ฉันคู่ควรรักเธอ
อยากให้เธอรู้ว่าทั้งหมดใจ เพื่อวันนี้วันที่รอคอย และความฝันก็กลายเป็นจริงอยู่ตรงนี้
อยากให้เธอรู้ว่าฉันขอบคุณ ขอบคุณที่พร้อมเชื่อมั่นในคนนี้ ได้รักเธอ โลกนี้ไม่มีเรื่องอื่นที่ต้องการ
กี่วันคืนมืดมน อดทนรอขนาดไหน กว่าที่ในวันนี้จะได้รักกัน
แต่พรุ่งนี้จะทำ ให้มากขึ้นเป็นหมื่นพัน จะฝ่าฟันทางแสนลำบากกว่านี้
ต้องไม่ให้เธอ ต้องจากไป เพื่อรักษาดูแลความรักที่เธอให้มา
อยากให้เธอรู้ว่าทั้งหมดใจ เพื่อวันนี้วันที่รอคอย และความฝันก็กลายเป็นจริงอยู่ตรงนี้
อยากให้เธอรู้ว่าฉันขอบคุณ ขอบคุณที่พร้อมเชื่อมั่นในคนนี้ ได้รักเธอ แค่นี้ก็เพียงพอ
ไอ้โซโล่ตั้งหน้าตั้งตาร้องอย่างจริงจังมากครับ เหมือนมันกลัวลืมเนื้อเพลงจ้องไมค์ซะเขม็งเชียว ตัวก็เกร็งแข็งทื่อ โอ๊ยยย~! มันเป็นนักร้องนำที่ห่วยแตกที่สุดตั้งแต่ผมเคยเห็นมาแต่เพราะได้เสียงไอ้วินเซอร์ช่วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่ทำให้เพลงนี้ฟังแล้วเพราะสุดๆ สำหรับผม พอจบเพลงนี้ดนตรีก็ขึ้นเพลงใหม่ทันที ไอ้โซโล่มันหยิบไมค์ลอยมาอันหนึ่งแล้วกระโดดลงมาจากเวทีค่อยๆ เดินและร้องเพลงมาที่ผม
แค่เพียงคนเดินดิน ไม่ได้ดิบดีอะไร มีแต่ใจให้เธอเท่านั้น
ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ไม่มีเดือนดาวร้อยพัน แค่มีดอกไม้เท่านั้นมาให้เธอ
ไม่ใช่ใครบางคน ไม่มีเวทย์มนต์ใดๆ แค่ผู้ชายที่พูดจริงเสมอ
ไม่มีแก้วแหวนที่ล้ำค่า ไม่มีปัญญาเลิศเลอ ที่มีให้เธอก็เพียงลมหายใจ
มันคุกเข่าลงแล้วยื่นดอกกุหลาบให้ผม ผมก็ยื่นไปรับไว้ ไอ้โซโล่ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนเข้ามากอดผมเอาไว้
จะโอบกอดเธอด้วยสองมือเปล่า จะมีเพียงเราสองคนตลอดไป
ถ้าหากว่าเธอยินดี ฉันก็มั่นใจ จะไม่ทำให้เธอต้องผิดหวัง
จะทำเพื่อเธอให้ถึงที่สุด จะวางชีวิตไว้เป็นเดิมพัน
และนี่คือคำสัญญา ของผู้ชายอย่างฉัน จะขอรักเธอคนเดียว
ไอ้โซโล่กอดผมไปด้วยร้องเพลงอยู่ข้างหูของผม ผมเนี่ยยิ้มจนแก้มจะปริ ไอ้โซโล่ค่อยๆ ปล่อยผมแล้วเดินขึ้นเวทีไป แล้วเสียงร้องเพลงกลับมีหลายเสียงดังขึ้นนอกจากเสียงของไอ้โซโล่ ผมมองไปรอบๆ ตัวพวกเพื่อนๆ ของผมและไอ้โซโล่ถือเทียนเป็นฝาขวดเล็กๆ เดินเข้ามาล้อมตัวของผมไว้ ผมมองพวกมันแล้วก้มหน้าจนใจ พวกมันร่วมมือกันทุกหน่อเลยนี่หว่า!! ต้มกูซะเปื่อยเหลือแต่กระดูก!
ไม่ใช่ใครบางคน ไม่มีเวทย์มนต์ใดๆ แค่ผู้ชายที่พูดจริงเสมอ
ไม่มีแก้วแหวนที่ล้ำค่า ไม่มีปัญญาเลิศเลอ ที่มีให้เธอก็เพียงลมหายใจ
จะโอบกอดเธอด้วยสองมือเปล่า จะมีเพียงเราสองคนตลอดไป
ถ้าหากว่าเธอยินดี ฉันก็มั่นใจ จะไม่ทำให้เธอต้องผิดหวัง
จะทำเพื่อเธอให้ถึงที่สุด จะวางชีวิตไว้เป็นเดิมพัน
และนี่คือคำสัญญา ของผู้ชายอย่างฉัน จะขอรักเธอคนเดียว
จะรักเธอเพียงคนเดียว
พวกเพื่อนๆ เดินไปวางเทียนไว้บนพื้นทีละคนๆ จนหมดแล้วไอ้สตางค์มันก็ดันผมไปดู แสงจากเทียนเรียงตัวกันเป็นอักษรที่อ่านได้ว่า ‘รักนะคะ’ ผมยืนมองตาปริบๆ แล้วไอ้คุณหมูที่อยู่บนเวทีก็ตะโกนถามเสียงดัง
“อ่านว่าอะไรวะ?”
“รักนะคะ!!”พวกเพื่อนๆ ก็ตะโกนตอบกันเสียงแข็งขัน
“อะไรนะ?”ไอ้ชุบก็ตะโกนขึ้นอีกครั้ง
“รักนะคะ!!”
รักนะคะ คนดีของฉัน
จะวันไหนก็รักเพียงเธอ
และจะบอกว่ารักเธอที่สุด
ใจดวงนี้ของฉันหยุดที่เธอ
รักนะคะ คนดีของฉัน
โปรดจงมั่นใจ ทุกๆ อย่างที่ฉันทำ
ทุกๆ คำ คือคำว่ารักเธอ
รักนะคะ
ไอ้โซโล่ ไอ้หมูและไอ้ชุบออกลีลาเต้นไปร้องไปหยั่งกับพี่บี้มาเอง เมื่อกี้ยังซึ้งๆ อยู่เลยแต่ตอนนี้แม่งฮาแตกครับ ผมหัวเราะกับมุกนี้ ใครออกแบบท่าเต้นให้ล่ะนั้น แถมตอนจบยังทำรูปหัวใจแล้วส่งเครื่องหมายเลิฟยูมาให้อีกแน่ะ เมื่อจบเพลงพวกเพื่อนๆ ตบมือกันดังลั่นแถมยังผิวปากแซวไม่หยุด ส่วนโซโล่เดอะสตาร์ทิ้งตัวลงพื้นหนีอายไปเรียบร้อยแล้วครับ! อายทำไมเมื่อกี้เท่จะตาย!! พวกเพื่อนๆ ดันผมขึ้นไปบนเวที ผมก็รีบเดินขึ้นไปหาไอ้โซโล่ที่ยังนอนหมอบอยู่ที่พื้น
“โซโล่”ผมนั่งลงแล้วสะกิดมัน
“อย่าพูดตอนนี้กูโคตรอายเลย”
ไอ้โซโล่ปัดมือผมออกแล้วโบกมือไปมาไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา จะอายอะไรนักหนาวะ ทำได้ดีแล้วน่า ผมหัวเราะเบาๆ มันเป็นอะไรที่เซอร์ไพร้ส์มากๆ ที่ไอ้โซโล่มันมาทำอะไรแบบนนี้ให้กับผมเพราะของพวกนี้มันคนละแนวกับมันเลยนี่ครับ!
“โซโล่ ไม่เอารางวัลเหรอวะ?”
“เอา!”มันลุกขึ้นมาอย่างเร็วโคตร ไอ้ห่า...มึงนี่มัน ผมถอนหายใจเฮือกกับไอ้คุณสามี
“จูบเลย! จูบเลย! จูบเลย!”พวกเพื่อนๆ ส่งเสียงเชียร์กันทันที ไอ้โซโล่มันพอใจกับพวกเพื่อนที่ยุยงสิ่งที่มันต้องการหันไปยกนิ้วให้กับเพื่อนมันอีกแน่ะ ท่ามกลางเสียงเชียร์ของพวกเพื่อนๆ ผมก็จับไหล่ของไอ้โซโล่แล้วเอียงหน้าใกล้มัน
“กูรักมึง”
“อืม กูก็รักมึง”
ผมจูบมันนุ่มนวลแถมด้วยหอมแก้มสองฟอดใหญ่ พวกเพื่อนๆ ส่งเสียงเฮลั่นไอ้โซโล่ก็ยิ้มหน้าบานเลยล่ะ
“ฮิ้วววว!!! ขอให้รักกันนานๆ นะทั้งสองคน!!!”
>>> congratulation! <<<
มาช้าไปหน่อยเพราะอ่านทวนอีกรอบ ต้องขอโทษทุกๆ ท่านจริงๆ >.<
หวังว่างานวิวาห์ของโซโล่และพรีสต์จะทำให้ทุกท่านสนุก ตื่นเต้น ฮ่าๆๆๆ
แล้วเจอกันตอนพิเศษตอนต่อไปจ้า~!!!
เพลงแรก เอ็ม อรรถพล - ทั้งหมดใจ http://www.youtube.com/watch?v=oMzkjd1R4kk (http://www.youtube.com/watch?v=oMzkjd1R4kk)
เพลงสอง วิเชียร - คนเดินดิน http://www.youtube.com/watch?v=fv0cjFq5dZY (http://www.youtube.com/watch?v=fv0cjFq5dZY)
-
หายไปสองนาทีเองงง แง่มมม =.....=
--------------------
เป็นงานแต่งที่น่ารักโพดๆเลย :-[
กร๊าซซซซซซ อิจฉาคนมีความรัก
รอตอนพิเศษตอนต่อไปอยู่เน้อ~ :z2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ค้าง TAT จะรอนะ
-
:z13: จิ้มก่อนอ่าน
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก T-T
-
กรี๊ดดดด
ว่าแล้วมันต้องเป็นแผน 555555
โซโล่น่ารักอะ
รอตอนต่อไปนะคะพี่ปอย
-
surprise กันเต็มที่ เหอะๆ
-
:L2:น่ารักโน๊ะะะะะ
-
ฮาส่งท้าย
-
:o
กรี๊ดดดดดด อิตาโซโล่ เป็นพี่บี้ เดอะสตาร์ อร๊ายยยย ทำไปได้
แต่แรงมากนะ เล่นกันรุนแรง (แต่เดาออกตั้งแต่ บอกลูกครึ่ง สาวสวย ว่าต้องเป็นน้องริบบิ้นคนเดิม)
เป็นไงหล่ะพรีสต์ ประทับใจ ตื่นเต้นสุดๆไหม
น่ารักมากก ทั้งคู่ :กอด1:
-
เขินจังอะ อร๊ายยยย :-[
ขอให้มีความสุขนะจ้ะ โซ่โล่ววววววกับพรีสสสสสต์ :L2:
-
จบแล้วววววววดีใจจัง :L1: :L1: :L1:
-
ทุ่มทุนสร้างเรื่องจริงๆ
รับรองว่าพรีสต์จำงานแต่งของตัวเองไม่ลืมเลย
-
ตกใจแทบแย่ :a5:
ที่แท้ก็เป็นเซอร์ไพรซ์จากเจ้าบ่าวนี่เอง
แหมมมมมมมม
หวานซะ คนอ่าน อิจฉาเลย
:-[
-
:mc4: :mc4:
มาเป็นญาติผู้ใหญ่กั้นประตูเงินประตูทอง
รอรับซองเจ้าบ่าวเศรษฐี อิอิ
นี่ต้องรอเป็นต้นห้องแอบดูห้องหอด้วยนิ กีากกกกก :z2: :impress2:
มาไวไวน้า ป้ารออยู่ :กอด1:
:pig4:
-
อ๊ายยย น่ารักอ่า ><
-
:-[ :m16: :man1: :L2:
เป็นงานแต่งที่รบครสจิงๆ
ลองคิดว่าตัวเองเป็นพรีตนะคงจะทั้ง งง โมโห โกรธ ซึ้ง รัก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จะมีชายแบบนี้ไหม (ถ้ามีโอกาสได้แต่งงานขอแบบธรรมดานะ ไม่ต้องฮาร์ดคอร์แบบโซโล่)
-
ขอบคุณจ้า
หวานเวอร์มากมาย หุหุหุ
เซอร์ไพรส์ที่สุดเลย สำหรับการแต่งงานของโซโล่ & พรีสตี้
แล้วนายวินเซอร์ กับ ฮอยฮักละจ๊ะถึงไหนกันแล้วหนอ ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
-
งานแต่งน่ารัก เซอร์ไพร์ก็น่ารักมากเลย ตกใจหมดอยู่ๆจะมาโดนยงโดนยิง บร้าาาา :o8:
คู่นี้มันน่ารัก น่าหยิกจริงๆ thank you for sharing good love story :กอด1: :L2: :กอด1:
-
อ๊ากกกเขินอ่ะ ชอบเรื่องนี้ที่สุด ไม่เสียดายที่ตามอ่านมาตั้งแต่ตอนแรก
เกือบร้องเลยอ่ะ พอรู่ว่าโซโล่โดนยิงอ่ะ
แต่ตอนจบเนี่ย ไม่ไหวนะ เขินมากก
-
:กอด1:
-
โหใครเป็นคนคิดแผนเนี่ยโคตร ๆอ่ะ
-
แอ๊ก เขินเเทนเว้ยยยย :o8: :o8: :-[ :-[
ซึ้งมากกกกกกก o13
-
พรีสต์ออกเรือนแล้ว :mc4:
-
งานแต่งที่ตื่นเต้นมากที่สุด
+1
-
น่ารัก มากมายยยยย :L2:
ปล.รอเรื่องใหม่ค่า
-
โหย มีแอบตื่นเต้น :a5:
รอตอนต่อไป :call:
-
= = เป็นงานแต่งที่สมกับเป็นก๊วนนี้เสียจริง แต่ยังไงก็หวานอยู่ดี
-
จัดมาคะคุณน้อง ตอนพิเศษของไอ้คู่นี้
แม้มันจะไม่เด่น ไม่ได้เริศเท่าอีกคู่
แต่คนอ่านอย่างอิชั้นก็ชอบคู่นี้ที่สุด
-
"ต้มจนเหลือแต่กระดูก" ใครน้าช่างคิดเซอร์ไพรส์ชั่วๆแบบนี้ได้ :pigha2:ฮาโครต
-
โซโล่ เดอะสตาร์
ต้มพรีสต์ซะเปื่อยเลย
-
:กอด1:
น่ารัก.....
-
แผนการช่างเด็ดขาด
โซโล่หวานเว่อร์
-
โซโล่ผิดคาด มาดไม่ให้เลยนะมาร้องเพลงให้เจ้าสาว ^_^
งานแต่งเซอร์ไพรส์กันจัง ว่าแต่พรีสต์แต่งหญิงด้วย เดี๋ยวนี้สาวแตกแล้วนะ
-
ยินดีด้วยจ้าาาา แต่งกันแล้วก็รักกันไปจนตายอย่างที่คุณย่าบอกไว้เน้ออออ
-
ซ้อมนานมั๊ยจ๊ะโซโล่
:m20:
-
งานเขาล้ำจริงๆ
-
งานนี้เค้าทำกันเป็นขบวนการ :laugh:
สดชื่นสมหวังกันไปผสมตื่นเต้นเล็กน้อย
น่ารักนะคู่เนี้ย :-[ ทำเราเขินด้วยอ่ะ
ต่อไปก็ต้องรีบผลิตทายาทน่ะสิ :z2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ รอตอนพิเศษตอนต่อไป :L2:
-
เขินมากอ่า :-[
-
อ๊ากกกกก สนุกๆๆๆ ตามๆๆ อ่านต่อ ปูเสื่ออ่าน ><
-
โซ่โล่ทุ่มทุนสร้างจริงๆ :z3:
-
อิจฉาพรีสต์ที่สุดเลยอ่ะ
-
เขินน อิอิ ชอบค่าา
-
อยากได้งานแต่งแบบนี้อ่ะ :impress2:
-
ว่าแต่ทำไมต้องทำให้โดนยิงล่ะเนี่ย เซอไพรซ์ตรงไหนหว่า งงนิดๆ แง่มๆ
น่าประทับตั้งแต่ต้นจนจบเลยเรื่องนี้
รอเรื่องตอ่ไปจ้า
-
ตกใจ คิดว่าโซโล่โดนยิงจริงๆ ที่แท้เซอร์ไพรส์ น่าถีบซักทีนะ
-
รักกันนาน ๆ นะ
โซโล่ พรีสต์ :L1:
-
แว๊กกก ตอนจบกับตอนแต่งงานน่ารัก รักกันนานๆนะจ๊ะ
รอเซอร์ฮักอยู่นะจ๊ะ
-
เสร้จแน่เลย ฮ่าๆๆๆ
-
งานเข้ารอบสอง เจอกับหลิงไม่เท่าไร เจอพี่เพ้นนี่ดิ ตายแน่ๆ
-
ตอนพิเศษ : ฮันนีมูน
ว้าววว! ว้าววว!! ว้าววว!!!
ผมได้แต่ยืนร้องว้าวๆ ในใจ สุดยอด!! ยอดเยี่ยมจริงๆ อาจจะสงสัยว่าอะไรยอดเยี่ยมนะครับ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง ตอนนี้ผมกับไอ้โซโล่มาฮันนีมูนกันหลังงานแต่งเสร็จสิ้น ที่ๆ ไอ้โซโล่พามานั้นเป็นเกาะแห่งหนึ่งที่ไอ้วินเซอร์มันแนะนำให้มาครับแล้วอะไรที่สุดยอดงั้นเหรอ? ก็เกาะนี่น่ะสิครับ!!
ผมกับไอ้โซโล่แพ็กกระเป๋าขึ้นเครื่องมาถึงเกาะแห่งนี้ใช้เวลาสามชั่วโมงกว่าๆ ก็มาถึงครับ ตอนแรกที่มาถึงที่เกาะแห่งนี้เป็นเวลาบ่ายอ่อนๆ พนักงานบริการพามาทำพาสปอร์ต จะบอกให้ว่าพนักงานของที่นี้บริการดีมากครับแถมสวยอีกต่างหากรู้สึกว่าจะเป็นคนไทยด้วย ไอ้โซโล่จัดการเรื่องพาสปอร์ตเสร็จใช้เวลาครึ่งชั่วโมงจากนั้นพนักงานคนเดิมก็พาพวกเราไปทำความเข้าใจกับระบบต่างๆ ในเกาะครับ
ห้องนั้นทำเป็นแผนผังการ์ตูนอธิบายน่ารักโคตรๆ สร้างสรรค์ได้อีก ผมดูอย่างสนใจฟังพนักงานอธิบายบ้างไม่ฟังบ้างปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสามีสิครับ เรื่องอะไรผมจะไปจำให้มันหนักหัวเล่า สิ่งที่ผมรู้คร่าวๆ ก็คือเกาะอะไรสักอย่างเป็นชื่อภาษาปะกิดแต่ชื่อไทยคือเกาะแห่งดวงดาว เกาะดวงดาวเนี่ยก็จะแบ่งออกเป็นห้าส่วนน้ำขึ้นน้ำลงอะไรสักอย่างผมไม่ได้ตั้งใจฟังอะ มัวแต่ลองจิ้มการ์ตูนขึ้นมาดู ไฮเทคจังเนอะ ใช้เวลาทำความเข้าใจเรื่องของเกาะคร่าวๆ ไม่ถึงสิบห้านาทีพนักงานคนสวยนำพวกผมมารับสัมภาระแล้วพาขึ้นรถโดยสารเพื่อเดินทางต่อไปที่ที่พักของผมซึ่งได้จองเอาไว้แล้วครับ
นี่แหละครับที่ผมร้องว้าวมาตั้งแต่ขึ้นรถโดยสารไฟฟ้าขบวนสีเหลือง ขอบอกว่าที่นี้แบ่งชนชั้นกันด้วยล่ะครับ! รถโดยสารขบวนสีเหลืองเป็นของพวกวีไอพีส่วนรถโดยสารไฟฟ้าขบวนสีขาวคันยาวเป็นของนักท่องเที่ยวทั่วไปและที่น่าตกใจมากกว่านั้นก็คือรถกำลังวิ่งอยู่กลางทะเลครับ! ผมก้มหน้ามองล้อที่กำลังแล่นบนทรายสีขาวอย่างตื่นตาตื่นใจ นี่มันทะเลแหวกสินะ! จะว่าไปตอนที่พนักงานคนสวยอธิบายว่าตอนกลางวันน้ำลดอะไรสักอย่างคงจะหมายถึงไอ้นี้ล่ะมั้ง แต่พอตอนกลางคืนน้ำก็จะขึ้นกลายเป็นทะเลเหมือนเดิมสินะ กว้างพอๆ กับถนนสี่เลนมีรถแล่นสวนทางไปเหมือนจารจรทั่วไปอีกต่างหาก
“ที่เกาะแห่งนี้ได้ชื่อว่าแอสทรัลไอร์แลนด์หรือเกาะดวงดาวก็เพราะว่าเวลาน้ำลดลงเกาะทั้งห้าจะเชื่อมต่อกัน ถ้ามองจากบนอากาศจะเห็นเป็นรูปดาวค่ะ”พนักงานคนสวยมองผมที่ตื่นเต้นแบบเด็กๆ แล้วอธิบายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นกันเอง
“แล้วที่ตั้งชื่อห้าเกาะด้วยชื่อซีซั่นเพราะอะไรงั้นเหรอครับ?”ไอ้โซโล่มันถามขึ้นอย่างข้องใจ ผมหันมามองเล็กน้อยก่อนจะหันมารับสายลมเย็นๆ อ่า~ อากาศวันนี้เย็นสบายดีจังเลย
“อ้อ ตั้งโดยนำจุดเด่นของแต่ละเกาะน่ะค่ะ อย่างเช่นเกาะสพริงหรือเกาะวสันต์ที่เรากำลังจะถึงนี่ในช่วงเดือนพฤศจิกาถึงปลายปีจะสวยเป็นพิเศษเพราะต้นไม้ที่เกาะนั้นจะออกดอกบานสะพรั่ง เราได้รวบรวมต้นตระกูลพรุนมาปลูกไว้ ดอกท้อ ดอกบ๊วย ดอกเชอร์รี่ สวยงามมันเหมือนอยู่สวรรค์เลยค่ะ”
ผมฟังแล้วจินตนาการตาม ดอกไม้ทั้งหลายที่บานสะพรั่ง อ่า~ มันต้องโรแมนติกมากแน่! ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีพวกเราก็มาถึงเกาะสพริงกันครับ รถโดยสารไฟฟ้าแล่นออกไปจอดรอคิวต่อไป ไอ้โซโล่มันถามถึงเรื่องเช่ารถส่วนตัวพนักงานคนสวยก็แนะนำพาเรามาที่ร้านเช่ารถที่อยู่ใกล้ๆ กับจุดรถโดยสารข้ามเกาะ เธอบอกว่าที่นี้มีรถโดยสารไฟฟ้าวิ่งรอบเกาะด้วยแต่ถ้าอยากสะดวกก็เช่ารถสักคันไว้ใช้ส่วนตัว
“ที่เกาะแอสทรัลเราไม่อนุญาตให้ท่านใช้ยานยนต์ใดๆ ยกเว้นรถไฟฟ้าเท่านั้นค่ะ รถเช่ามีให้คุณเลือกตั้งแต่จักรยาน จักรยานไฟฟ้า หรือรถกอล์ฟไฟฟ้าส่วนมากแขกจะเช่ารถกอล์ฟกันนะค่ะ เรามีให้เลือกตั้งแต่เดี่ยว คู่และแบบครอบครัว เชิญเลือกเช่าได้ตามสบายค่ะ”
ไอ้โซโล่เลือกอยู่นานมันก็ตัดสินใจเลือกรถกอล์ฟสีขาวเป็นแบบครอบครัวมันบอกว่าเผื่อพื้นใช้สอย พอเลือกเสร็จพนักงานสาวก็พามันไปทำเรื่องเช่าไม่นานก็กลับมาแล้วบอกว่าทางร้านจะเอารถไปส่งถึงที่พักให้ โอ้ โคตรสะดวกสบายเลยว่ะ! ผมกับไอ้โซโล่เดินตามพนักงานคนสวยมาขึ้นรถกอล์ฟของทางที่พัก พนักงานโรงแรมที่มารับเราแต่งตัวด้วยเสื้อยืดกางเกงขาก๊วยสีน้ำตาลขนข้าวของไว้บนรถรอไว้แล้วพวกเราออกเดินทางไปที่พักกันต่อ ระหว่างทางนั้นผมก็มองดูวิวทิวทัศน์ข้างทางที่มีดอกอะไรก็ไม่รู้หรอกนะบานสะพรั่งอยู่เต็มสองข้างทางเลย มีทั้งสีขาว สีชมพู่ สีม่วง เหมือนซากุระที่ญี่ปุ่นเลยครับ มันสวยเหมือนสวรรค์จริงๆ นั้นแหละครับ สุดยอด!!!
เราเดินทางไปอย่างไม่เร่งรีบเพื่อให้ผมกับไอ้โซโล่ดูดอกไม้ตามรายทาง มันมีเยอะละลานตาไปหมดเลยครับ ผมก็จัดการแชะรูปถ่ายไปหลายรูปเลยทีเดียว ว้าว! สุดยอดจริงๆ มันสวยสุดๆ เลยล่ะครับ ผมยื่นมือออกไปรับกลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่นลงมาแล้วหันมาเป่าใส่ไอ้โซโล่ที่หันมามองผมนิดหน่อย ระหว่างทางที่เรากำลังเดินทางก็มีรถกอล์ฟแล่นผ่านพวกเราไปบ้าง ไม่นานก็มีรถเก๋งคันหรูแล่นสวนทางผมหันมองตามไปอย่างแปลกใจ
“ไหนคุณบอกว่าที่เกาะห้ามใช้รถล่ะครับ?”ผมรีบหันไปสะกิดถามอย่างสงสัยทันที คนขับรถของโรงแรมหันมายิ้มให้กับผมเล็กน้อย พนักงานคนสวยก็หัวเราะหน่อยๆ
“ค่ะ ห้ามใช้เด็ดขาดแต่เมื่อสักครู่เป็นกรณียกเว้นพิเศษค่ะ รถคันที่คุณเห็นนั้นเป็นรถของเจ้าของเกาะแห่งนี้ ท่านเป็นคนเดียวที่ใช้รถในเกาะนี้ได้ค่ะ”
อ้อ อภิสิทธิ์เจ้าของเกาะสินะ!
“เรามาถึงที่พักของพวกคุณแล้วค่ะ”
รถที่ผมนั่งค่อยๆ เลี้ยวเข้าเส้นทางเล็กๆ เข้าไปในสวนที่จัดสไตล์ญี่ปุ่น มีกระบอกไม้ไผ่มันกระดกเหมือนในหนังที่ผมเคยดู อ่า บรรยากาศหยั่งกับผมอยู่ในญี่ปุ่นแน่ะ แถมที่พักของเราก็ยังเป็นแบบเรียวกังขนาดใหญ่ท่ามกลางดอกไม้สีชมพูขาว พนักงานของโรงแรมเดินออกมาต้อนรับพวกเราอย่างเป็นกันเองแล้วพาพวกเรามาเช็คอิน พนักงานคนสวยที่มากับเราตลอดทางก็ขอตัวกลับอย่างสุภาพ ไอ้โซโล่เรียกตัวไว้แล้วให้ทิปแต่เธอกลับปฏิเสธไม่รับแล้วขอตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ไอ้โซโล่มันดูงงๆ เหมือนกันครับ พนักงานของโรงแรมที่ขับรถไปรับเราก็เอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“ที่นี้ไม่ต้องให้ทิปหรอกครับ คุณเที่ยวอย่างสบายใจได้เลย”
“งั้นเหรอครับ”ไอ้โซโล่พยักหน้ารับแล้วเดินตามพนักงานหนุ่มที่ขนกระเป๋าสัมภาระของพวกเรามาที่ห้องพัก เจ้าของเรียวกังเดินนำพวกเรามาแล้วไขห้องเข้าไปก่อนจะก้มตัวเผยมือให้พวกเราเข้ามาดูครับ ผมกับไอ้โซโล่เดินเข้ามาดูแล้วอ้าปากค้างเหวอกับความหรูหราฟู่ฟ่าของมัน
ผมรีบเข้าไปเดินดูประตูมันเป็นแบบเลื่อนเหมือนประตูญี่ปุ่นเจอห้องนอนเตียงใหญ่มีประตูเชื่อมไปห้องนั่งเล่นที่มีมีเฟอร์นิเจอร์ครบถ้วนและที่สำคัญมีโต๊ะโคทัตสึด้วย อุปกรณ์ให้ความสะดวกสบายพร้อม ผมเดินสำรวจมาเจอประตูเป็นกระจกฝ้าเปิดเข้าไปเป็นระเบียงห้อง เห็นดอกไม้อยู่ใกล้แค่เอื้อมเองครับ สุดยอด หันหลังกลับไปเจออ่างน้ำออนเซ็นส่วนตัว ว้าว! มีอ่างน้ำร้อนส่วนตัวด้วย ผมเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องออนเซ็น ว้าว แจ๋วไปเลยครับ
“สุดยอดไปเลยโซโล่!”ผมกระโดดเหยงๆ มาหาไอ้โซโล่ที่พนักหน้ารับเรียบๆ
“ไม่ทราบว่าจะรับมื้อเย็นกี่โมงดีครับ?”
“พรีสต์หิวหรือยัง?”ไอ้โซโล่มันหันมาถามผม นั้นสิ กินแค่มื้อเช้ามาแค่นั้นเอง ผมยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย งั้นกินเที่ยงบวกมื้อเย็นไปเลยดีกว่า
“หิวสิ”
“รับเป็นอะไรดีครับ? อาหารญี่ปุ่น ฝรั่งเศส อิตาลีหรือแม้แต่อาหารไทยก็เชิญสั่งได้เลยครับ”
“เอ่อ...”ผมหยุดคิดเล็กน้อย อาหารไทยเหรอก็กินมันทุกวันอยู่แล้วนี่นะ ฝรั่งเศส? หรืออิตาลีดี? ไม่ๆ มาสไตล์ญี่ปุ่นขนาดนี้ก็ต้องกินอาหารญี่ปุ่นสิ เจ้าของเรียวกังที่หายตัวไปก็เดินเข้ามาพร้อมกับสมุดแนะนำเมนูอาหารมากมายเป็นเล่มๆ เชียวครับ
“ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ค่ะ ดูเมนูตามหนังสือแล้วค่อยโทรลงไปสั่งเคาน์เตอร์ข้างล่างก็ได้”
“ขอบคุณครับ”ผมเอ่ยขอบคุณแล้วรับหนังสืออาหารมาถือไว้ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะโคทัตสึ พนักงานหนุ่มเดินมาที่โซฟาแล้วเอ่ยแนะนำชี้มือไปที่หน้าต่าง
“หน้าต่างนี้เลื่อนได้นะครับ คุณสามารถชมดอกไม้จากห้องนี้ได้”แล้วเขาก็จัดการเลื่อนหน้าต่างเปิดกว้างแล้วผมก็เห็นดอกสีชมพูสีม่วงบานสะพรั่งเต็มที่ สุดยอดสุดๆ! ทั้งสองคนขอตัวลาไปทำงานกันต่อเหลือแค่ผมกับไอ้โซโล่ไว้ที่ห้อง ไอ้โซโล่มันเดินออกไปลากกระเป๋าเข้ามาจัดเก็บของไว้เป็นที่เป็นทางแถมยังจัดให้ผมด้วย ส่วนผมก็นั่งเปิดหนังสือแนะนำอาหารต่างๆ ในเกาะทั้งห้านี่ดู แสดงว่าจะสั่งจากเกาะไหนก็ได้หรือเนี่ย? สุดยอดเลย!
“โซโล่ มึงอยากกินอะไรวะ?”
“มีอะไรน่าสนใจไหม”ไอ้โซโล่มันเดินมานั่งข้างๆ ผมแล้วหยิบหนังสือที่เจ้าของเรียวกังเอามาให้ มีแนะนำที่เที่ยวด้วยแหละครับ ผมเปิดดูไปเรื่อยๆ อะไรน่าสนใจน่ะเหรอ? โห อยากบอกว่ามีเยอะมากว่ะ กูอยากจะสั่งมันมาแดกทั้งหมดเล่มเนี่ยแหละ! อ๊ะ กินอาหารทะเลดีไหมนะ?
“ตัดสินใจได้หรือยังว่าจะกินอะไร?”
“ไม่ได้อ่า อยากกินทั้งหมดนี่เลย”
“ยังอยู่อีกหลายวันน่า ค่อยๆ กินไปทีละอย่าง”
“อ๊ะ งั้นเอาอาหารญี่ปุ่นก่อนไหม? ร้านนี้น่ะ”ผมวางหนังสือลงบนโต๊ะแล้วชี้ให้ไอ้โซโล่ดู มันก็ตกลงเออออไปกับผมแล้วพวกเราก็โทรไปสั่งกับเคาน์เตอร์ข้างหลัง หลังจากที่สั่งอาหารไอ้โซโล่มันเอาโน้ตบุ๊กมาต่อเน็ตแล้วเช็คอะไรของมัน สงสัยพี่โมโนจะส่งงานมาให้มันล่ะมั้ง ตอนนี้ไอ้โซโล่มันกำลังฝึกงานอยู่ที่บริษัทของครอบครัวครับมันไม่ได้ตำแหน่งใหญ่เลยนะเพราะพ่อเอกให้มันเป็นเด็กฝึกก่อน เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไปซะสองสามปีแล้วค่อยให้ตำแหน่งใหญ่กับมัน สมกับเป็นพ่อเอกล่ะครับ ความคิดของท่านก้าวล้ำเสมอ!
ผมไม่มีอะไรทำก็เดินมาที่ห้องนอนเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดยูกาตะมาเปลี่ยน จะได้สบายตัวหน่อยไงครับแล้วผมก็เดินออกมาที่ระเบียงของห้องนั่งเก้าอี้ที่มุมระเบียงเพื่อดูดอกไม้สีสันสวยงาม แถมตอนนี้ก็เวลาเย็นแล้วพระอาทิตย์กำลังคล้อยต่ำลงทอแสงสีแสดไปทั่วท้องฟ้า อากาศก็เย็นสบาย ช่างเป็นเกาะที่น่าอยู่จริงๆ! ผมนั่งมองนกตัวเล็กที่บินมาเกาะกิ่งของต้นดอกอะไรก็ไม่รู้แต่เป็นสีม่วงเข้ม ผมมองลงไปข้างล่างที่เป็นพื้นหญ้าสีเขียวถูกกองทับด้วยกลีบสีอ่อนของดอกไม้ดูเหมือนหิมะเลยนะครับ หิมะสีชมพู! ผมลุกขึ้นเอื้อมมือไปจับกิ่งไม้ว่าจะหักมันมาดูแต่ก็ตัดใจไม่ทำ ให้มันสวยบนต้นมันดีกว่าผมรู้สึกอย่างนั้นนะ
“พรีสต์ อาหารมาแล้วนะ”ไอ้โซโล่เดินมาตามผมเมื่ออาหารมาถึง ว้าว รวดเร็วทันใจสุดๆ เลยครับ! ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง ไอ้โซโล่มันก็หยิบอะไรบางอย่างบนหัวของผม
“นั่งนานจนมันปลิวมาตกบนหัวแล้ว”
พนักงานจากร้านที่พวกผมสั่งอาหารกำลังจัดชุดอาหารไว้บนโต๊ะโคทัตสึเป็นระเบียบสวยงาม พวกเขาสองคนถอยหลังแล้วโค้งตัวเล็กน้อยให้กับพวกผม ผมกับไอ้โซโล่ก็มานั่งประจำที่เตรียมทานมื้อเย็นกัน ก่อนจะไปพนักงานทั้งสองบอกพวกเราว่าถ้าทานเสร็จให้เก็บทุกอย่างลงถังที่พวกเขาเตรียมมาให้แล้วนำไปวางไว้ที่หน้าห้องเพื่อพวกเขาจะย้อนกลับมาเก็บ
ผมกับไอ้โซโล่ทานกันอย่างอร่อย ดูอย่างซาชิมิสิครับ หวานมาก รับรู้ถึงความสดของทะเลเลยล่ะ วัตถุดิบอื่นๆ ก็สดไม่แพ้กัน ผักก็กรอบอร่อย ให้ตายสิ นอกจากบริการดีแล้วยังรสชาติดีอีกต่างหาก พวกเราใช้เวลานั่งทานมื้อเย็นอยู่นานผมถึงจัดการพวกอาหารเต็มโต๊ะได้หมด จากนั้นผมกับไอ้โซโล่ก็ช่วยกันจัดเก็บลงในถังแล้วเอาไปวางไว้ที่หน้าห้อง ผมล้างหน้าแปรงฟันหลังอาหารเสร็จไอ้โซโล่มันก็เดินมาบอกว่าจะลงไปเช็ดรถที่เช่าไว้ว่าทางร้านส่งมาให้หรือยัง ผมพยักหน้ารับส่งๆ ไป
หลังจากทานข้าวเสร็จผมก็มานอนขึ้นอืดอยู่บนเตียงนอน เตียงก็นุ่มโคตรๆ ไม่ยุบตัวซะด้วย อ่า มีความสุขจัง นอนอยู่บนเตียงไปสักพักผมก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินมาที่ห้องนั่งเล่น เปิดลิ้นชักใต้ทีวี ว่าแล้วต้องมีแผ่นซีดีหนังผมทำการค้นหาหนังดูทันที มีหนังครบทุกชาติเชียวครับ ผมค้นไปเรื่อยๆ แล้วมาสะดุดกับแผ่นหนังที่เรียงกันเป็นตับท้ายๆ ของลิ้นชัก ลองพลิกดูหน้าปกไปเรื่อยๆ แล้วหยิบแผ่นที่น่าสนใจขึ้นมาดู
อืม~ ผมมองไปที่ประตูแล้วหันมายิ้มกับตัวเองอย่างซุกซน หึๆ ขอดูหน่อยล่ะกัน! ผมเปิดเครื่องเล่นแล้วใส่แผ่นเข้าไปถอยหลังกลับมานั่งดู หนังที่ผมเลือกมาก็เริ่มเล่นดำเนินเรื่องไปอย่างรวดเร็ว ใช่ หนังที่ผมดูอยู่มันไม่ค่อยมีบทพูดหรอกครับมันมีแต่บทแอ๊กชั่นเท่านั้น หึๆ แล้วพระเอกหน้าแบบยันฮียังส่ายหน้ากับนางเอกสาวสวยก็เริ่มเล่นบทแอ๊กชั่นบู๊กันอย่างเร่าร้อน
“...พรีสต์ มึงดูอะไรอยู่?”ไอ้โซโล่เดินเข้ามาแล้วหยุดชะงักก่อนจะจ้องเขม็งหน้าจอทีวีที่นางเอกกำลังส่งเสียงร้องครางดังลั่น มันน่ารำคาญจริงๆ เลย ร้องอะไรนักหนาวะ! ผมแหงนหน้าไปมองไอ้โซโล่แล้วตอบหน้าตาย
“หนังเอวีไง หรือว่ามึงเห็นเป็นสารคดีสัตว์ป่า”
“อยากโดนแบบนั้นหรือไง?”ไอ้โซโล่มันเหลือบมองมาที่ผมแล้วถามเสียงเย็นเฉียบ อะไรของมึงวะเนี่ย? จู่ๆ ก็โกรธกูซะงั้น แค่ดูเอวีเองนะโว้ย! ผมทำหน้ามุ่ยแล้วลุกขึ้นไปปิดแต่ไอ้โซโล่มันก็เข้ามาจับมือของผมไว้
“กูถามว่าอยากโดนแบบนั้นเหรอ?”
“อะไรกันเล่า! ก็แค่เปิดดูเฉยๆ ไม่ได้หรือไง ผู้ชายดูเอวีมันแปลกตรงไหนวะ?”ผมสะบัดแขนออกจากไอ้โซโล่แต่ก็ไม่สำเร็จโดนมันผลักหงายหลังไปแล้วมันก็ขึ้นคร่อมตัวผมดึงผ้าคาดเอวของยูกาตะออก ผมมองมันอย่างตกใจแล้วปัดมือของมันออก
“ไอ้โซโล่ จะทำอะไรนะ!”
“เฮ่ย~ อย่าถามในสิ่งที่รู้อยู่แก่ใจหน่อยเลย”
เสียงเฮ่ยของมันโคตรน่าถีบมากครับ ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วปล่อยให้มันดึงสายโอบิออก
“มึงไม่ได้โกรธใช่ไหม?”
“โกรธสิ กูโกรธตัวเองที่ปล่อยให้เมียอดอยากขนาดต้องไปพึ่งหนังเอวี!”
“ไอ้บ้า ไม่ได้อดอยากสักหน่อยแค่ดูเฉยๆ”
“เหรอ สนุกไหมล่ะ?”
“ก็ดี”
“หึ งั้นกูจะแสดงให้มึงรู้ว่าเอวีน่ะเทียบของจริงไม่ได้หรอก”ไอ้โซโล่กระซิบบอกเบาๆ แล้วก้มหน้าจูบผม กูอยากจะบอกว่ากูรู้นานแล้วว่ะ! ผมกับไอ้โซโล่จูบคลอเคลียดูดลิ้นสลับเลียแลกสัมผัสทางริมฝีปาก มือของมันค่อยๆ ดึงชุดยูกาตะของผมออก จูบอ้อยอิ่งที่ริมฝีปากแล้วค่อยๆ ผละจูบเม้มต่ำไป ปลายคางแผ่วเบา จูบสัมผัสลำคอใช้จมูกซุกไซ้รู้สึกจั๊กจี้หน่อยๆ เสียงจูบตามผิวกายดังเป็นจังหวะเบาๆ ผมก้มมองไอ้โซโล่ที่จูบเม้มตามไหล่ของผม มือของมันก็ลูบไล้สัมผัสตัวของผมใต้เนื้อผ้า
โซโล่ขยับตัวขึ้นมาจูบผมอีกครั้งแล้วมือลูบไล้ตามแผงอกของผมแผ่วเบาแล้วลูบลงต่ำไปเรื่อยๆ จนถึงสุดปลายจุดหมาย อ่า...เพราะหนังเอวีเมื่อกี้หรืออยู่ต่างสถานที่ก็ไม่รู้ที่ทำให้ผมตื่นตัวเร็วขนาดนี้ ผมจูบดันลิ้นเข้าไปหาความนุ่มนวลและร้อนผ่าวข้างในของโซโล่ รู้สึกถึงสัมผัสที่กำลังจับต้องเนื้อกายปลุกเร้าให้ผมทะยานพุ่งด้วยความใคร่แสนวูบหวาน โซโล่จูบผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วค่อยๆ จูบแผ่วตามใบหน้าอย่างรักใคร่ขบเม้มติ่งหูและใช้ลิ้นสากเลียเข้าไป ผมขนลุกด้วยความเสียว อ่า จุดอ่อนไหวของผมเลยนะ
“พรีสต์...”เสียงกระซิบข้างหูที่แหบพร่า ดึงดูดให้ผมหันไปมองแล้วเผยอปากยื่นลิ้นสัมผัสริมฝีปากบาง ไอ้โซโล่ก็ขยับตัวก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วจูบถ่ายทอดความรู้สึกของเราผ่านริมฝีปากแสนร้อนแรงนี้ เสียงลมหายใจที่หอบของพวกเราประสานรวมเป็นหนึ่ง ผมค่อยๆ ผละจูบจากไอ้โซโล่เบี่ยงหน้าจูบตามรูปหน้าของมัน มือลูบไล้ร่างแข็งแน่นของอีกฝ่าย
ผมขยับตัวใช้แขนชันกายขึ้นพลิกตัวตะแคงจูบไอ้โซโล่คละเคล้าไม่ยอมห่าง มือลูบไล้ใบหน้าหล่อดูดีของคุณชายตวัดขาเกี่ยวก่ายลำตัวของโซโล่เอาไว้ สัมผัสจากมือของอีกฝ่ายตามดูแลไม่ห่างกาย อ่า เพราะเราไม่ได้ทำกันนานหรือเปล่านะ ตั้งแต่ผมกลับมาที่บ้านก็ไม่ได้สัมผัสกอดจูบกับมันเลยจนกระทั่งมาถึงตอนนี้ทุกอณูความคิดถึงมันถึงได้ระเบิดออกมาจากภายในมากมาย แววตาหวานฉ่ำของเราทอดมองกันเงียบๆ ท่ามกลางสัมผัสวาบหวิวทางกาย
นิ้วแกร่งลูบไล้ปากทางเข้าไปมาราวกับมันกำลังปลอบประโลมและเตือนให้รับรู้ถึงการมาเยือนที่จะเกิดขึ้น นิ้วของไอ้โซโล่ค่อยๆ ชำแรกเข้าไปอย่างช้าๆ และนิ่มนวล ผมครางแผ่วขณะที่ริมฝีปากยังเคล้ากรุ่นที่ริมฝีปากร้อนของโซโล่ มันบรรจงละเลงนิ้วผ่อนปรนความแน่นของเส้นทางนั้นแล้วผมก็ถอนจูบกระซิบถามเสียงแผ่ว
“เจลหล่อลื่นล่ะ?”
“บนเตียง”
“ไปเอามาสิ”
“ไปด้วยกันเถอะ”
:L2:ต่อรีล่าง :L2:
-
ไอ้โซโล่มันนิ่งไปสักพักถอดนิ้วออกแล้วลุกขึ้นอุ้มผมมาที่เตียงอย่างรวดเร็ว มันวางผมไว้บนเตียงแล้วขึ้นมาคร่อมส่งยิ้มให้เล็กน้อย ผมนอนเปลือยปราศจากชุดที่ถูกทิ้งไว้เหลือแค่ชั้นในตัวเดียวที่เหลืออยู่ ไอ้โซโล่มันเตรียมของไว้อย่างเสร็จสรรพบนหัวเตียงสมกับเป็นไอ้คุณชายผู้เพียบพร้อม! ไอ้โซโล่จับผมตะแคงตัวแล้วจับกางเกงตัวจิ๋วของผมค่อยๆ ดึงออก มันก้มตัวลงจูบเอวของผมใช้ปลายลิ้นแหลมลากสัมผัสเป็นทางยาว
มือบีบคลึงเคล้นบั้นท้ายของผมไปมาแล้วถอนกางเกงตัวจิ๋วโยนออกไปกองไว้ โซโล่ยกตัวขึ้นมาจูบผมระเรื่อยลงไปต่ำผ่านอกไปถึงหน้าท้องลดระยะไปจรดปลายเส้นทาง แยกขาของผมออกกว้างก้มหน้ามือจับไว้ใช้ปากและลิ้นปลุกเร้าส่วนอ่อนไหวตรงกลางตัวอย่างชำนาญ ผมขยับตัวเล็กน้อยหลับตาลงบิดร่างกายตามสัมผัสที่ถูกปรนเปรอ อ่า ความรู้สึกค่อยๆ ถูกเติมเต็มใส่ ปลดปล่อยเสียงครางอันแผ่วเบาออกจากริมฝีปากอย่างสุขสม
แกนกายรับความสุขเปี่ยมล้นทำให้ผมหายใจแรงขึ้นใช้มือลูบไล้ตามเรือนร่างของตัวเอง ไอ้โซโล่ขยับตัวจูบเน้นตามโค่นขาอ่อนของผมดวงตาคมเข้มที่มุ่งมั่นตามแบบของมันจ้องมองผมอย่างร้อนแรง ผมขยับตัวลุกขึ้นแล้วดึงไอ้โซโล่กดนอนลงและขึ้นคร่อมมันแหวกชุดยูกาตะสีเข้มดึงสิ่งขัดขวางออกไปจากตัวของไอ้โซโล่แล้วใช้มือค่อยๆ นวดคลึงสัมผัสแกนกายของมันอย่างเบามือ คลึงเคล้ามันไปเรื่อยๆ ก้มหน้าลงใช้ลิ้นเลียแตะต้องตัวพยายามใช้ทักษะปากและลิ้นปรนเปรอเจ้าแกนร้อนในมือให้ผงาดขึ้นมา
ระหว่างที่ตั้งใจมอบความสุขให้กับเจ้าหนู ไอ้โซโล่มันเอื้อมมือไปหยิบเจลหล่อลื่นแล้วก็ดึงตัวผมขึ้นมากอดจูบลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่า มันลุกขึ้นนั่งแล้วบีบคลึงเคล้นบั้นท้ายของผมก่อนจะใช้นิ้วค่อยๆ นวดเฟ้นเข้าไปในปากทาง ความรู้สึกเย็นๆ จากเจลและนิ้วที่นวดเข้าไปข้างในหมุนคว้างไปมาผมเม้มริมฝีปากกอดคอพยุงตัวขึ้นสูงขยับสะโพกตามนิ้วที่คลึงเคล้าข้างใน
“อ่า~”
นิ้วที่ค่อยๆ ขยับเข้าออกในช่องนั้นเพิ่มขึ้นไม่รีบร้อนนวดเคล้าผ่อนความตึงของกล้ามเนื้อ ร่างกายของผมถูกกระตุ้นมากขึ้นเรื่อยๆ ปลายแกนกายที่ชูชันเริ่มมีน้ำไหลเยิ้มออกมา ผมหรี่ตาอย่างอ่อนระทวยก่อนจะผลักไอ้โซโล่ลงไปนอนแล้วขยับตัวหยิบถุงยางฉีดด้วยปากอย่างรวดเร็วก่อนจะขยับตัวลงต่ำใช้ปากอมดูดเจ้าแกนร้อนผ่าวแล้วใช้มือรูดเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ สวมชุดให้กับมันแล้วลูบเจลทั่วแกนนั้นขยับตัวขึ้นมาจ่อแกนกายแข็งทื่อเข้าไปในปากทางช่องแคบของตัวเอง ผมหายใจเข้าแล้วปล่อยตัวลงไปกลืนเจ้าแท่งเนื้อร้อนเข้าไปข้างในตัว ผมครางเสียวเสียงดังแล้วขมิบตัวเองแน่นจนไอ้โซโล่มันครางออกมา
“อ่า~ โซโล่ อื้อ...คับจัง อ่า...”
ผมเริ่มขยับสะโพกของตัวเองอย่างระมัดระวังแต่ของไอ้บ้านี่มันทำให้ช่องด้านหลังของผมคับแน่นไปหมด ซี้ด...อ่า~ ผมเม้มปากขยับร่อนสะโพกของตัวเองส่ายไปมาหาจุดสัมผัสอ่อนไหวของตัวเอง อ๊ะ ผมชะงักตัวค้างเล็กน้อยก่อนจะขยับกายบรรเลงจังหวะด้วยตัวเอง ผมจับตัวของมันไว้แน่นแล้วเขย่าตัวตอกย้ำเข้าไปในจุดนั้น อ่า...ซี๊ด~ ยอดเยี่ยมที่สุด!
“อ่า...อ๊า~ ซี้ด...อ๊ะ! อ่า! โซโล่! อ๊ะ!”
ระหว่างที่ผมควบคุมจังหวะเองไอ้โซโล่มันก็จับเอวผมยกขึ้นแล้วเด้งสะโพกสอดใส่ผมอย่างรวดเร็ว ผมส่ายหน้าร้องครางกับการกระหน่ำที่รัวและรวดเร็วนี่ ผมแขม่วท้องถอนหายใจเข้าพยายามเหยียบพื้นทรงตัวรับการสอดเข้าออกที่รุนแรง อ่า! เรี่ยวแรงที่มากมายของมันทำให้ผมสั่นสะท้านทุกครั้งที่มันกระแทกเข้าใส่ ไอ้โซโล่ค่อยๆ ลดจังหวะลงกลายเป็นเนิบๆ ผมค่อยหายใจทั่วท้องหน่อย ไอ้โซโล่ดึงผมโน้มลงค่อยๆ ล้มตัวลงไปนอนบนตัวของมัน ผมฟุบหน้าซบไหล่แล้วมันก็จับขาของผมรั้งไว้แล้วกระแทกเข้าไปในช่องทางนั้นอีกครั้ง
“อ๊า...อ๊า...โซโล่...อื๊อ...อ๊ะ อ๊า”
ผมเสียงครวญครางซบร่างของมัน ไอ้โซโล่ก็ดึงหน้าผมขึ้นแล้วจูบใช้ลิ้นเลียแล้วดูดริมฝีปากของผมเบาๆ แต่มันก็ไม่ได้บรรเทาความเสียวซ่านที่ตัวผมรู้สึกเลยกลับยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเสียอีก ไอ้โซโล่โอบกอดผมไว้แน่นแล้วกระแทกสะโพกเข้าใส่ผมไม่ยั้ง
“อ่า...ซี้ด~ อ๊า...โซ อ๊ะ โล่! อ๊า...อื้ม!”
ผมเม้มปากกลั้นเสียงเอาไว้แต่มันก็กลั้นไม่ไหว ค่อยๆ เปล่งเสียงร้องอย่างเสียวซ่าน นานพอสมควรไอ้โซโล่ดันตัวผมนอนลงข้างๆ มันก็พลิกตัวเข้ามากอดผมเอาไว้แล้วซุกหน้าเข้ามาจูบเคล้าริมฝีปากกับผม มือของมันลูบไล้ต้นขาของผมรั้งขึ้นสูงและเริ่มจะขยับเจ้าแกนกายที่อยู่ในตัวของผมอีกครั้ง สักพักไอ้โซโล่มันก็ขยับคร่อมตัวผมไว้แล้วดันสะโพกคว้างไปมาในช่องนั้นของผม
“อ่า~ ซี้ดดด...พรีสต์ ยอดเลย”
“อ่า...โซโล่”
ไอ้โซโล่มันรั้งขาของผมโน้มตัวลงมาแล้วค่อยๆ ขยับแกนกายแทรกเข้าออก ผมบิดตัวจิกเท้าสั่นสะท้านกับความเสียวซ่านที่เกิดขึ้น อ่า...อ่า...หรี่ตามองใบหน้าคมที่แดงซ่าน ผมยกมือลูบไล้ใบหน้านั้นอย่างเบามือแล้วสอดแขนโอบไหล่กว้าง ไม่นานไอ้โซโล่ก็ปล่อยขาของผมยืดตัวขึ้นแล้วดันขาของผมเปิดกว้างเด้งสะโพกใส่เข้ามาเน้นๆ และจังหวะถี่ยิบ มันปล่อยมือจากขาของผมแล้วจับแกนกายของผมลูบไล้ไปมาพร้อมกับสอดกระแทก
“อ๊ะ...อ่า...อ๊า~! อ๊า! อ๊า!”
“อ๊า!...ซี้ดดด...อ๊า! อื้อ...โซโล่...อ๊า!!”
ผมกัดฟันแอ่นตัวร้องครางเสียงดัง ในสมองมีสีขาวระเบิดโพลนไปทั่ว อ่า~...เกร็งตัวแล้วกระตุกปลอดปล่อยของเหลวออกมาจากปลายแกนกาย ไอ้โซโล่สอยถี่ๆ ปากสูดลมครางเสียงต่ำจนกระทั่งแรงบีบตัวจากช่องแคบที่พอผมไปถึงจุดสุดยอดมันก็กระตุกรัดตอดแท่งเนื้อนั้นตุบๆ ไอ้โซโล่ครางในลำคอเสียงต่ำหยุดเคลื่อนไหวตัวแช่อยู่ในตัวผมอยู่นานก่อนจะค่อยๆ ถอดกายออกมาแล้วถอดถุงยางออกมันลุกขึ้นไปจัดการทิ้ง
ผมก็ลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องนอนมาที่ห้องอาบน้ำเปิดฝักบัวล้างตัวเองอย่างรวดเร็วก่อนจะย่องมาแช่น้ำร้อนในอ่างออนเซ็นหันหน้าไปมองดอกไม้ท่ามกลางความมืดที่มีแสงจันทร์บางๆ ทอดสว่าง เสียงฝีเท้าของไอ้โซโล่เดินเข้ามามันก็เอ่ยต่อว่าผมที่ไม่รอมันก่อนผมก็ยักไหล่เล็กน้อยแล้วแช่น้ำต่อ ไอ้โซโล่มันอาบน้ำฟูกสบู่จนพอใจแล้วเดินลงมาแช่น้ำแร่กับผม อ่างใหญ่พอสองคนนั้นแหละครับ เรานั่งข้างกันเงียบๆ ปล่อยตัวผ่อนคลายกับน้ำแร่ร้อนแล้วผมก็ค่อยๆ เอียงตัวซบไอ้โซโล่
“โซโล่ กูชอบที่นี้”
“กูซื้อให้เอาไหม?”
“มึงมีปัญญาเหรอวะ?”
“หึๆ เพื่อมึงเดี๋ยวกูทำงานหาเงินซื้อให้”
“อย่าเลย กูกลัวมึงตายก่อนจะได้ซื้อเกาะให้กู”
ผมส่ายหน้าไปมาแล้วหัวเราะหน่อยๆ กว่าจะได้เกาะผมว่ามันกับผมต้องตายแล้วตายอีกนู้นแหละมั้ง ผมกับไอ้โซโล่สนุกกับการผ่อนคลายที่ห้องอยู่ทั้งคืนๆ หึๆ ก็คงจะแหละนะว่าพวกเราพักกันแบบไหนจนกระทั่งเช้าผมตื่นนอนก่อนไอ้โซโล่ซึ่งเป็นเรื่องที่หาได้ยากมากครับ สงสัยมันจะเหนื่อยไปหน่อยผมกลิ้งตัวออกจากไอ้โซโล่มาอาบน้ำแช่น้ำแร่ตั้งแต่เช้า เปิดหน้าต่างห้องออนเซ็นดูบรรยากาศตอนเช้า อ่า อากาศช่างบริสุทธิ์จริงๆ ครับ ยากที่จะเจอในเมืองหลวงประเทศของเรา! ผมค่อยๆ ลุกขึ้นจากอ่างน้ำแล้วเดินมาใส่เสื้อผ้าตัดสินใจลงไปเดินรับอากาศสดชื่นยามเช้าสักหน่อยปล่อยให้ไอ้โซโล่มันนอนอืดอยู่นี่แหละ~!
ผมเดินออกมาจากเรียวกังเดินดูดอกไม้อย่างเพลิดเพลิน ผมเดินตามลำคลองเล็กๆ ที่ถูกสร้างขึ้นมาเดินข้ามสะพานไปอีกฝั่งมันเป็นทางคนเดินครับ ผมเห็นคนมาวิ่งออกกำลังกายด้วย เดินตามทางไปเรื่อยๆ ทอดสายตามองต้นไม้ที่ออกดอกสะพรั่งเบียดกันตามรายทางเหมือนผมกำลังเดินอยู่ใต้อุโมงค์ดอกไม้เลยครับ มันสวยจริงๆ! ผมเดินมาดูลูบมือกับต้นของมันแล้วอ่านป้ายที่แขวนไว้มีภาษาไทยด้วยครับ บางต้นก็เขียนว่าต้นท้อ บางต้นเป็นบ๊วย ผมแยกไม่ออกหรอกว่ามันต่างจากซากุระยังไง ในสายตาของผมทุกต้นเหมือนดอกซากุระของญี่ปุ่น ดอกสีม่วงก็จะเป็นต้นศรีตรัง ต้นตะแบก พวงครามครับ อ่า สวยจริงๆ!
ผมเดินเล่นไปเรื่อยๆ รู้สึกว่านานพอสมควร ป่านนี้ไอ้โซโล่ก็คงจะตื่นนอนแล้วผมก็ตัดสินใจเดินกลับเรียวกัง อ่า...ทุกคนครับ มองไปที่ไหนๆ ก็มีแต่ดอกไม้เต็มไปหมดแล้วที่ๆ ผมอยู่นี้มันคือที่ไหนกันวะ!? พระเจ้า~! กูหลงทางใช่ไหมเนี่ย!? ผมยืนบื้ออยู่คนเดียวด้วยความเศร้าใจในความงี่เง่าของตัวเอง กูจะกลับทางไหนดีวะ? ผมเริ่มมองหาคนที่ตอนเดินผ่านมาเห็นเดินกันอยู่แต่พอตอนนี้กลับหายไปไหนกันหมดฟะ!?
“ช่วยด้วยครับ! ใครก็ได้ช่วยผมที!!”
“อะไรหว่า?”ผมเกาต้นคอแกรกๆ แล้วหันมองหาต้นเสียงที่ตะโกนของความช่วยเหลือ เมื่อกี้ตะโกนเป็นภาษาไทยซะด้วยสิ จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเดียวกันตะโกนขึ้นมาอีกแต่ดันเป็นภาษาอื่นที่ไม่ใช่ไทยครับ
“ทัตเกตเตะ!!”
ญี่ปุ่นเปล่าวะ?
“Help me,please!!”
เอ่อ เอากับมันสิ จะพูดทุกภาษาเลยหรือไงวะ!? ผมหัวเราะเล็กน้อยรู้สึกประทับใจนิดหน่อยก็เลยหาต้นเสียงดังออกมาแล้วไปเจอเข้ากับไอ้หน้าหื่นกามตัวใหญ่ยักษ์สองคนกำลังรุม...เด็กหนุ่ม? ถึงจะสวยก็เถอะแต่เป็นผู้ชายสินะ เขาพยายามขัดขืนเต็มที่ เฮ้ยๆ! เกาะนี้มันสวยงามขนาดนี้ยังมีไอ้สัปดนบนสวรรค์ของกูงั้นเหรอ!? ผมรีบกระโจนเข้าไปถีบเจ้าผู้ร้ายหน้าเหี้ยที่บังอาจจะมาขืนใจหนุ่มน้อยรูปงาม
ย่าส์!!! โครม!!!
ไอ้หื่นทั้งสองก็หันมามองผมอย่างงุนงงผมไม่รอช้ารีบจัดการพวกมันเตะสอยคางแล้วอีกคนก็เตะก้านคอคลับ พวกมึงอย่าอยู่เลย สาดดด!!! สองคนนั้นสลบเหมือดไม่ฟื้นขึ้นมาอีก แม่ง อ่อนว่ะ! ผมยืนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ตูก็ยังฝีมืออยู่นะโว้ย! เด็กที่ผมช่วยไว้ยืนขึ้นมามองคนร้ายแล้วหันมามองผมก่อนมันจะควักมือถือขึ้นมาโทรไปที่ไหนสักแห่ง ไม่นานก็มีคนในเครื่องแบบสีน้ำตาลเข้มวิ่งเข้ามาพร้อมกับล็อกแขนใส่กุญแจมือแล้วลากคนร้ายพวกมันออกไป ผมกะพริบตาปริบๆ มองคนร้ายถูกลากไป อะไรแว๊~! ตำรวจเหรอ?
“อาริงาโตะโอซางิมัต”เด็กหนุ่มคนนั้นหันมาพูดกับผมพอกับโค้งตัวเก้าสิบองศา อาริงาโตะ? ขอบคุณหรือเปล่าวะ? ผมขมวดคิ้วหน่อยๆ ตกลงเจ้าเด็กนี่เป็นคนญี่ปุ่นเหรอวะ? แล้วเมื่อกี้นี้ที่ผมได้ยินเสียงร้องเป็นภาษาไทยน่ะหูฝาดเหรอ?
“อ่า คาวาอิเนะ~!”หมอนั้นยิ้มกว้างมองผมอย่างตกใจ ผมก็มองมันงงๆ คาวาอิหรือเปล่า? ชมกูว่าน่ารักงั้นเหรอ? แล้วมันก็พูดเป็นภาษาญี่ปุ่นไฟแลบใส่ผม โอ๊ยยย!! ทำอย่างกับกูฟังมึงรู้เรื่องน่ะ ไอ้บ้า!!
“กวนตีนว่ะ กูนึกว่าคนไทยซะอีก เฮ้อ”ผมเกาหัวแล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง โถ~ ก็เมื่อวานนี้พนักงานคนนั้นบอกว่าเกาะนี้มีคนไทยอยู่เยอะ ไอ้ผมก็นึกว่าจะเจอคนไทยเข้าซะอีกจะได้ถามทางกลับเรียวกัง
“อ้อ ผมคนไทยนะ”
หา!!
ผมหันขวับไปมองหมอนั้นที่ยังยิ้มกว้างพูดหน้าตาเฉย อะไรของมึงงง~! เมื่อกี้ยังพูดญี่ปุ่นฉอดๆ ใส่กูอยู่เลย ไอ้เด็กนั้นมองผมแล้วยิ้มๆ ก่อนจะพยักหน้ายืนยันอีกครั้ง
“ผมคนไทยแท้ๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ”
ผมรอดแล้ววว~!
“รู้จักทางไปเรียวกังใกล้ๆ แถวนี้ไหม?”
“เรียวกัง? อ้อ! เรียวกังฮอนดะหรือเปล่าครับ?”
ไม่ใช่ฮอนด้าเหรอวะ? เกือบไปแล้วกูเกือบบอกมันว่าฮอนด้าแล้ว! ก็ที่ผ้าม่านทางเข้าเรียวกังมันมีภาษาอังกฤษเขียนไว้ ‘Honda’ ตอนแรกผมก็ยืนขำซะนานเรียวกังกลายเป็นยี่ห้อรถยนต์ ที่แท้ตูข้าโง่เองสินะ มันชื่อว่าฮอนดะ! ผมยิ้มแล้วพยักหน้าให้กับเขาทันที กูรอดแล้ววว~!!
“ผมจะไปส่งตอบแทนที่ช่วยไว้เมื่อกี้นี้ล่ะกันครับ”เขายิ้มแป้นแล้วรีบจับมือของผมเดินออกไปอย่างรวดเร็ว เดี๋ยวๆ! คุณมึงมาจับมือกูได้ยังไงวะ!? ผมสะบัดมือของตัวเองออกจากเด็กนั้นทันทีแล้วทำหน้าบึ้งใส่ เจ้าเด็กนั้นก็หันมามองผมด้วยใบหน้างงๆ
“จับไว้เดี๋ยวจะหลงทางอีกนะครับน้อง”
“ไม่ต้องโว้ย แล้วกูก็ไม่ใช่น้องมึงด้วย!”
กูอายุ 22 ปี แต่งงานแล้วด้วย!!
“เอ๋ น้องอายุไม่เกิน 18 หรอกมั้ง?”
“ขอบใจที่ชมกูหน้าอ่อนนะแต่กู 22 แล้วโว้ย!”
“ง่า มากกว่าผมตั้งสองปีแน่ะ งั้นก็ขอโทษด้วยนะครับ”เจ้านั้นก้มตัวขอโทษผมอย่างว่าง่าย ผมก็อดแปลกใจไม่ได้จะว่าไปแล้วดูๆ ไปมันหน้าเหมือนใครสักคนที่ผมรู้จักเลยแฮะ ใบหน้าสวยที่ยิ้มแย้มสดใสผมดำดวงตาสีดำเข้มกลมโตหยั่งกับตุ๊กตา ผมจ้องมันเขม็งแล้วก็คิดได้ กูว่าแล้ว! เจ้านี้หน้าเหมือนไอ้ฮอยฮักเลยแต่ที่ผมไม่เอะใจก็เพราะนิสัยมันคนละซีกโลกกับไอ้ฮักน่ะสิ!
“ผมชื่อแฮปปิเนสเรียกสั้นๆ ว่าแฮปปี้~ ยินดีที่ได้รู้จักคร้าบ~”เจ้าเด็กนั้นยิ้มสดใสให้กับผมแล้วก็ยื่นมือมาแถมก้มตัวลงอย่างสุภาพ ผมก็เผลอตัวก้มตอบกลับแล้วจับมือมันอย่างอัตโนมัติ เฮ้ยยย! ลืมตัวไปโว้ย อะไรของเจ้าเด็กคนนี้เนี่ย! ผมรีบสะบัดมือของตัวเองออกทันทีแล้วเดินต่อไปไม่พูดไม่จาอะไรใดๆ กับมัน เจ้าเด็กนั้นก็เดินตามผมแล้วถามขึ้นเสียงสดใส
“พี่ชื่ออะไรเหรอครับ?”
“พรีสต์”
“พรีส? กรุณาเหรอครับ?”
“พรีสต์ นักบวชเฟ้ย”
“อ้อ ชื่อน่ารักดีนะครับ ว่าแต่พี่พรีสต์มาเที่ยวกับครอบครัวเหรอครับ?”
“มาฮันนีมูนต่างหาก!”
“โอ๊ะ พี่พรีสต์แต่งงานแล้วเหรอเนี่ย? ย่า~ เหลือเชื่อสุดๆ เลย ถ้าหน้าอย่างพี่พรีสต์ได้แต่งงานผมก็มีสิทธิ์ได้แต่งเหมือนกันสินะ!”เจ้าเด็กนั้นเบิกตากว้างตกใจอย่างโอเว่อร์ก่อนบ่นพึมพำอย่างมีความหวัง หน้าของกูเลยเหรอ? โห ไอ้เด็กนี้อยากตายหรือไงวะ? แล้วเจ้าเด็กนั้นก็บ่นต่อแถมยังทรุดตัวกอดเข่าทำหน้าเศร้าสลดกระซิกๆ เหมือนจะร้องไห้
“ก็คิริโยะบอกว่าหน้าอย่างผมไม่มีทางได้แต่งงานเพราะผู้หญิงเขาไม่ชอบผู้ชายหน้าตาสวยกว่าน่ะครับ ฮือ...มันไม่จริงใช่ไหมครับพี่พรีสต์ ขนาดพี่พรีสต์ยังได้แต่งงานเลย!”ไอ้เด็กนั้นหันมาถามผมด้วยใบหน้าที่ดูน่าสงสาร ผมมองมันแล้วพูดไม่ออก เอ่อ...อยากบอกว่ากูไม่ได้แต่งกะผู้หญิงว่ะ ผมก็พยักหน้ารับไปเสียไม่ได้ ไม่รู้ทำไมผมไม่อยากทำให้เด็กมันผิดหวัง เห็นหน้ามันแล้วใจอ่อนพิลึกหรือว่าหน้ามันเหมือนไอ้ฮอยฮักวะ?
“อย่าร้องไห้สิว่ะ ลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กันหรอก”
“ผู้ชายร้องไห้เนี่ยน่ารำคาญสินะครับ ผมน่ะยังไม่เคยมีแฟนเลยสักคนเดียว ผมไปชอบคนไหนก็ถูกเขาปฏิเสธไปซะหมด อกหักตลอดเลยล่ะครับพี่พรีสต์เพราะผมมันดูอ่อนแอหรือเปล่า?”ผมกับเจ้าเด็กแฮปปี้ก็เริ่มเดินกันอีกครั้ง ระหว่างนั้นผมก็ต้องคอยฟังเจ้าเด็กนี่มันพูดระบายความในใจ มันไม่ใช่เพราะมึงดูอ่อนแอหรอกนะ อย่างที่ผมบอกเจ้านี้ถ้าอยู่เฉยๆ จะคล้ายไอ้ฮักไม่มีทางจะดูอ่อนแอแน่แต่ผมว่าหน้าตามันนั้นแหละที่เป็นปัญหาน่ะ!
“ผมก็เก่งยูโดมากเลยน่ะ”
“เหรอ เมื่อกี้เห็นใครก็ไม่รู้แหกปากร้องช่วยด้วยๆ”
“ก็พวกมันมีสองคนนี่ครับ ยูโดเขาสู้ทีละคนนะ”เจ้าเด็กนั้นเอาสีข้างเข้าแถเชียวแถมยังทำหน้าบูดแก้มป่องซะน่ารักน่าชัง ผมมองมันแล้วยิ้มขำในใจ เจ้าเด็กนี้พูดมากกว่าผมอีกน่ะแต่มันไม่ดูน่ารำคาญครับ มันน่ารักดีแถมดูมันแล้วมีความสุขแฮะ สมชื่อมันว่าแฮปปิเนสล่ะนะ
“ว่าแต่ผมว่างอยู่นะ ให้ผมเป็นไกด์นำเที่ยวเกาะนี้ไหม ผมรู้จักดีเลยล่ะ อีกอย่างผมอยากเจอภรรยาของพี่พรีสต์!”มันพูดออกมาแบบนั้นผมแทบจะถลาตัวล้มตัวลงไปขำกับพื้น ไอ้โซโล่แม่งกลายเป็นภรรยาของผมอย่างฉับพลัน! ผมฮาจนน้ำหูน้ำตาเล็ด เจ้าเด็กแฮปปี้มองผมอย่างไม่เข้าใจแต่มันก็ยังยิ้มเหมือนเดิม เฮ้อ ฮักเอ๊ย! กูเจอมึงเวอร์ชั่นเทวดาแล้วว่ะ!!
“ตอนนี้ไม่รู้ว่าภรรยาของพี่จะตื่นหรือยังนะแฮปปี้ ก็เมื่อคืนนะพี่หนักไปหน่อย”ผมเอ่ยออกมาพร้อมวางมาด ได้ทีกูเก๊กรีบสวมรอยเลย! ไอ้น้องแฮปปี้ก็มองผมแล้วทำหน้าเข้าใจก่อนกระทู้ศอกใส่อย่างล้อเลียน
“ภรรยาพี่น่ารักปะครับ?”
“อืมมม น่ารักสิ!”
ผมกับไอ้น้องแฮปปี้เดินมาถึงเรียวกังแล้วเจอเข้ากับภรรยาที่น่ารักของผม มันมายืนเก๊กอยู่หน้าเรียวกังสงสัยกำลังจะรอผมอยู่ล่ะมั้ง ผมก็เดินเข้าไปโบกมือทักมันด้วยรอยยิ้มสดใสแล้วเข้าไปกอดแขนของมันดึงหันมาที่แฮปปี้เด็กนั้นกำลังมองไอ้โซโล่กับผมด้วยใบหน้างุนงง ผมหัวเราะนิดหน่อยหน้ามันตลกดีครับ เอ๋อๆ แต่น่ารัก!
“นี่ภรรยาที่น่ารักของพี่เอง”
“หา?”ไอ้โซโล่อุทานอย่างงุนงงหันมามองผมด้วยสายตาพิฆาต แฮปปิเนสยืนมองพวกผมอยู่นานแล้วก็ทำหน้านิ่งเหมือนจะเข้าใจ ก่อนจะหันมาโค้งตัวเก้าสิบองศาให้กับไอ้โซโล่พร้อมกับยื่นมือมาจับ ไอ้โซโล่ก็เผลอตัวโค้งตัวตอบแล้วจับมือน้องเขาเหมือนผมตอนแรกเปี๊ยบ นี่แหละมนต์ของแฮปปี้ล่ะ!
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อแฮปปิเนส ต้องขอบคุณจริงๆ ถ้าไม่ได้พี่พรีสต์มาช่วยต้องแย่มากแน่ๆ พวกคุณคงจะลำบากมากสินะครับ ผมดีใจด้วยที่พวกคุณได้แต่งงานกัน ดีจังเลยนะครับ”น้องแฮปปี้ยิ้มให้กับพวกผมที่นิ่งเงียบไปเลย จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าน้องแฮปปี้ดูเป็นผู้ใหญ่แถมยังดูฉลาดมากด้วย ผมกับไอ้โซโล่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“ก็ลำบากนิดหน่อยแต่พวกเรามีคนรอบข้างที่ดีน่ะ”
“ดีใจด้วยจริงๆ ครับ”แฮปปี้ยิ้มให้พวกผมอย่างจริงใจ อ่า นี่ล่ะมั้งที่ทำให้คุณน้องไม่มีผู้หญิงอยากจะแต่งงานด้วยน่ะก็ยิ้มซะน่ารักขนาดนั้นผู้หญิงที่ไหนเขาจะยอมกันเล่า! แล้วผมกับไอ้โซโล่ก็มอบหน้าที่ไกด์นำเที่ยวให้กับน้องแฮปปิเนส ผมแน่ใจว่าการเที่ยวครั้งนี้ต้องมีความสุขแน่ๆ ครับ
ชื่อไกด์การันตีขนาดนั้นเลยนี่น่า!!!
TBC.
พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้ว ไอย่า~!!! รวดเร็วจริงๆ ยังเหลือตอนพิเศษอีกหนึ่ง
ว่าจะแต่งให้ทันเปิดเทอมก็ไม่ทันซะแล้ว เฮ้อ แถมวันแรกเรียนจนถึงสองทุ่มแน่ะ!
ยังไงก็ช่วยรอกันต่อไปนะจ้ะ ตอนหน้าฮันนีมูนยังไม่จบอย่าเพิ่งเก็บทิชชู่(???)
ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายแล้วของพรีสต์และโซโล่แล้วรู้สึกเศร้าๆ เหมือนกันแฮะ
-
:z13: :z13: ก่อน
แล้วก็ชะแว้บไปอ่าน
อิอิ
-
จิ้ม :z13:
--------------
น่ารักกกกกกก อ๊ากกกก
อยากได้เกาะแบบนั้นบ้าง ถ้าได้ไปคงมีความสุขน่าดู
นิฮงงงงงงงง >_<
ไอเลิฟยูเจแปน โอ้วเย้! #อะไรของมัน =_=
ปล. แฮปปี้นี่......ใช่ตัวละครใหม่อ้ะป่าว? -O-
-
ขอบคุณจ้า
-
:haun4:
-
โซโล่กับพรีสต์ สมกับที่เก็บกดกันมานานจริง ๆ
แฮปปี้เนสนี่จะเป็นเรื่องต่อไป
จากพาร์ทของวินฮัก รึป่าวน้อ
-
จะจบแล้วเหรอคะ ใจหายจังเลยนะเนี่ย ฮันนีมูนหวานจัง หึหึ แล้วแฮ้ปปี้เป็นใครเนี่ยน่าสงสัยจัง จะรอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อนะคะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า :กอด1:
-
:jul1: :haun4:
:pig4:
-
:pig4:
-
:impress2:
อร๊ายยยยย น่ารักเว่อร์อ่าาา
รอ รอ รอ
ปล. ลป. แอบอยากอ่านฮักอ่ะตั๊ววววว
-
อ๊า จะจบแล้วอ่ะ :sad4:
รอตามคู่วินกับฮักต่อไปจ้า
-
ฮ่าๆ
เลือดท่วมจอกันเลยทีเดียว
อีกตอนจบแล้วสินะ แอบเศร้า
ว่าแต่แฮปปี้เนสเนี่ย
ตัวเอกเรื่องต่อไปชิมิคะพี่ปอย ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้ค่าา
:o8:
-
อร๊ายยย น่ารักอ่ะคู่ฮันนิมูนอ่า :impress3:
หาคู่ให้น้องแฮปพิเนสด้วยนะคะ :o8:
-
:haun4: :haun4:
ฮันนีมูนเลือด น้องปอยตั้งใจเรียนนะพี่จะรอ
-
อ้าวว เพิ่งเปิดตัวละครตัวใหม่นี่นา จะจบแระเหรอ
-
ร้อนแรงมากอ่ะ ท่าทางจะเก็บกดมากๆทั้งคู่
คิริโยะ นี่แฟนน้องแฮปปิเนส รึป่าวนะ
-
เดินตามมดมา :-[
+1
-
รักหนุ่มๆ สุดแสบพวกนี้......
-
แฮปปี้มาก ๆ
-
เปิดเทอมเหมือนกาน ช่างน่าเศร้านัก
-
:-[ :impress2:
-
เศร้าด้วย / รอด้วย
ในที่สุดก็จบแล้วจริงๆ รู้สึกใจหายยังไงชอบกล
แต่ไม่เป็นไรยังเหลือเรื่องของฮักกับวินเซอร์อยู่ ยังไงก็จะตามอ่านต่อไปนะค่ะ
ขอบคุณน้องปอยมากๆที่เขียนเรื่องสนุกๆอย่างนี้ขึ้นมา
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข หายเครียดเป็นปลิดทิ้งเลยค่ะ
ที่เหลืออยู่อีกสองเรื่องก็พยายามเขียนเข้านะค่ะ
จะขอเป็นกำลังใจให้น้องปอยเสมอคะ ขอให้เขียนงานดีๆอย่างนี้ออกมาอีกเยอะๆเลย
ปล. รอรวมเล่มอยู่นะค่ะ (แต่อยากให้ทำเป็นบ็อกเซ็ทรวมกับเรื่อง"ที่รักครับ"จังคะ) ^_^
-
:-[
-
แฮปปี้น่ารัก
-
ร้อนแรงสมกับมาฮันนี่มูนกันจริงๆ :o8:
เกาะที่ว่านี่มีจริงมั๊ยหนอ มันสวยมากนะ
ให้บรรยากาศผ่อนคลายหวานๆด้วยล่ะ
ว่าแต่น้องแฮปปี้เนสมายังไงกันล่ะเนี่ย
น่ารักอย่างนี้ต้องเป็นภรรยาเท่านั้นจ้ะ
เหมือนพี่พรีสต์เค้าไง :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
รอบหน้าตอนสุดท้าย ขอ สองยกนะให้สมกับฮันนีมูนหน่อยก๊าบบ :haun4: :haun4: :haun4:
-
โชโล่จัดเต็มจริง ๆ :jul1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:อ๊าาจบแล้วหรอออออออออออออออออ พรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสน่ารักอ่ะ
-
น่าร๊ากกกกกกกก
เขินๆๆ
-
อิจฉาคู่ฮันนีมูนจริง ๆ
-
เดี๋ยวไปเตียมทิชชู่มาเพิ่มค่ะ ที่มีอยู่น่าจะไม่พอ :haun4:
-
มาฮันนีมูลกัน อิอิน่าอิจฉา อ่ะ
-
ขอบคุณจ้า
อั้ยย่ะ !!!
ฮันนีมูน วันแรกก็จัดหนักกันซะแล้ว ^^
แล้ววันที่เหลือจะขนาดไหนละนี่ แต่ก็ดี รักกันรักกัน
แล้วน้องแฮปปี้มาได้ยังไงละจ๊ะนี่
แถมน่าจะมีอะไรลับลมคมในกับคุณเจ้าของเกาะด้วยหรือเปล่าหนอ
แอบลุ้น อิอิอิ
-
มีตัวละครใหม่ด้วยแฮะ
ไม่อยากให้จบเล้ย :z3:
-
เกาะนี้น่าเที่ยว คนนำเที่ยวก้อน่ารักอีก
ฮันนีมูนหวานมดขึ้นหน้าจอแล้ว
-
น่ารักจัง
-
ยืนยัน พระจันทร์สีเหลือง มิใช่ท้องฟ้าที่เหลือง
นายเอกเรื่องใหม่ชิมิ มาแว้บๆ
-
หวานนนนนนนนนนนน จนน่าอิจฉา มีความสุขมากๆนะน้องพรีตส์น้องโซโล่
-
น่ารักได้อีก อิอิ แอบมีฉากเรียกเลือดด้วยนะเนี่ยยย ไม่ได้เตรียมใจ เล่นเอาเลือดแทบหมดตัวแน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
มาฮันนีมูนกันสองคน คืนแรกสำหรับคู่บ่าวสาวช่างร้องแรงเหลือเกิน แล้วนี่มีน้องแฮปปี้เนสมาสมทบ คงมีแต่ happy happy
-
ตอนโซโล่โดนยิงเล่นเอาใจหาย สรุปโดนต้มซะเปื่อยเลย(โดนด้วย)
แต่ฮันนีมูนอ่ะหวานมาก มดขึ้นจอ >w<
แอบมีฉากเรียกเลือดด้วย :-[ คราวหน้าแค่ทิชชู่คงไม่พอ
-
ทั้งน่ารัก :กอด1:
ทั้งหื่น :oo1:
แล้วก็ทั้งแฮปปี้ :L2:
-
:o8:
:z3:
o22
:a5:
:z2:
-
โห้ๆๆ
ชื่อไกด์ก็น่าจะพาทัวร์ได้สนุกและ มีฮักเวอร์ชั่นเทวดาด้วยวุ้ย
-
ตกใจหมดเลยนะเนี่ย =[]=!
น่ารักจังงงงง *0*
-
ฮักเวอร์ชั่นเทวดาาา ! 0.0
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ชอบเรื่องนี้มาก อ่านซ้ำไปมาหลายรอบแล้ว ไม่อยากให้จบเลยครับ
-
เกาะนี้มีอยู่จริงมั้ยคะนี่ บรรยายซะอยากไปบ้างจังเลยอิจฉาคู่นี้จริงๆฮาา
โซโล่ยังคงหื่นมิเปลี่ยนแปลงแต่งานนี้พรีสต์ยั่วเองนะ :laugh:
ว่าแต่น้องแฮปปี้นี่นายเอกเรื่องต่อไปรึเปล่าเอ่ย ยังสดแถมซิงไร้แฟนและใสซื่อ(?)แบบนี้สเปค! :z1:
-
<<< Love's Situation >>>
<<< fourth Situation >>>
<<< have a fever >>>
< โซโล่ x พรีสต์ >
“โซโล่...”
“...”โซโล่หันไปมองเจ้าของเสียงแหบพร่าที่เรียกเขาออกมาแผ่วเบา
ดวงตากลมสีสวยจ้องมองเขาตาปรืออย่างอ่อนแรง
พรีสต์ไม่สบายนั้นเอง!!
“มีอะไร?”
“หิวว่ะ”
“นี่มันดึกแล้วนะ ป้าอรกลับแล้ว”
“กูหิว”คนไม่สบายก็ยังยืนยันคำเดิมส่งสายตาอันแรงกล้าไปหาคนรักที่นั่งเฝ้าข้างๆ
“...”โซโล่มองอีกฝ่ายอย่างลำบากใจ ถ้าเขาทำข้าวต้มหรืออะไรพวกนี้ได้ก็จะลุกไปทำแล้วล่ะ
แต่นี่เพราะมันไม่ได้น่ะสิ!!
ให้ทำอย่างไงล่ะ ดีไม่ดีทำออกมาแล้วอาจจะทำให้อาการอีกฝ่ายทรุดหนักไปอีกจะว่าไง?
“กินแอปเปิ้ลแทนไหม?”นั่งคิดหาทางออกอยู่นานเขาก็เอ่ยถามออกไป
ในตู้เย็นน่าจะมีพวกผลไม้อยู่บ้างล่ะน่า แถมเขาแค่มานั่งๆ ปอกให้ก็ไม่ยุ่งยากอะไรนักหรอก
“อืม”พรีสต์ที่ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกและรู้ดีว่าอีกฝ่ายก็ทำอะไรไม่เป็น
ก็เลยส่งเสียงยอมรับไป เขาไม่สบายเพราะเมื่อวานดันไปยืนทำเท่เป็นพระเอกถ่ายมิวสิคท่ามกลางฝน
ไม่ใช่ว่าอกหักอะไรหรอกนะ แต่เพราะเขาอยากลองเล่นน้ำฝนเท่านั้นเอง!
พอวันนี้ตอนเช้าตื่นขึ้นมาก็แทบจะลืมตาไม่ขึ้น ไข้ขึ้นสูงอีกต่างหาก
เขาลางานกับเพื่อนๆ ไปหนึ่งวัน ไอ้พวกนั้นก็เหลือเกิน เขาบอกว่าไม่สบาย
ดันไม่เชื่อ บอกว่าคนบ้าๆ ไม่มีทางไม่สบายแน่นอน ไอ้พวกนี้นิ คนบ้าก็เป็นคนนะโว้ย!!
เดือดร้อนไปถึงไอ้โซโล่ต้องมาพูดให้พวกนั้นเชื่อว่าเขาไม่สบาย พวกมันถึงเชื่อ!
โคตรลำเอียงเลยเหอะ!!
ตอนเขาบอกไปน่ะหาว่าตอแหล พอไอ้โซโล่บอกเชื่อมันจัง!
โซโล่มันลุกเดินออกไปจากห้อง ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับแอปเปิ้ล
ชายหนุ่มนั่งลงที่เดิมแล้วเริ่มลงมือปอกเปลือกให้กับคนป่วยที่กำลังมองมา
นิ้วเรียวยาวจับแอปเปิ้ลแล้วเริ่มปอกด้วยท่าทีจริงจัง ต่างจากสีหน้าของคนป่วย
มันกลับซีดลงและอ้าปากเหวอ พรีสต์มองอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ และเริ่มปลงตก
แอปเปิ้ลที่ปอกออกมามีสภาพที่เห็นแล้วน่าสงสารมันสุดๆ!!!
นั้นปอกแอปเปิ้ลหรือว่าฆาตรกรรมมันวะ!?
คนปอกก็ทำหน้าด้วยใบหน้าจริงจังมากจนเขาไม่กล้าจะพูดอะไรขัด
พรีสต์มองแอปเปิ้ลในมือใหญ่ๆ นั้นอย่างหดหู่
นี่เขาต้องกินเจ้าแอปเปิ้ลสยองนั้นใช่ไหมเนี่ย?
ถึงมันจะออกมาน่ากลัวอย่างไง เขาก็ต้องกินมันลงไป
เพราะเจ้าคนปอกมันหยิบมายัดเหยียดใส่ปากแบบไม่ถามความคิดเห็น
แถมมันยังทำท่าทีถูกใจอะไรบางอย่าง เห็นยิ้มนิดๆ นั้นแล้วปฏิเสธไม่ลง
พรีสต์ก็เลยต้องกล้ำกลืนฝืดใจกินแอปเปิ้ลที่ปอกเปลือยควักเนื้อออกไปแทบจะหมดนั้นจนหมด
เมื่อแอปเปิ้ลหมด โซโล่ก็เก็บมีดและเปลือย(เนื้อแอปเปิ้ลที่ปอกออกไปด้วย)ไปข้างล่าง
แล้วเขาก็กลับมานั่งข้างๆ คนป่วยอีกครั้ง พรีสต์มองโซโล่แล้วหลับตานอนอย่างสบายใจ
วันนี้โซโล่ลางานมาครึ่งวันเพราะอยู่บริษัทไปก็ไม่ได้ทำงานทำการอะไรเลย
เพราะมัวแต่คิดว่าใครจะดูแลภรรยาที่นอนเป็นไข้สูง อาการเป็นอย่างไงบ้าง
จนกระทั่งนั่งเฉยไม่ได้ทำการทำงานอะไรก็เลยถูกพี่ชายของตัวเองไล่กลับมา
ตั้งแต่บ่ายที่กลับมาถึงเขาก็ไม่ได้ทำอะไรมาก แค่ช่วยป้าอรเล็กๆ น้อยๆ
แล้วก็คอยนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ ตลอด นั่งอ่านนั้นอ่านนี้ไปเรื่อยๆ
บางครั้งก็ถามคนป่วยว่าอยากได้อะไร ยิ่งเวลานี้ป้าอรก็กลับไปแล้วเหลือแค่เขาที่ดูแลอีกฝ่ายได้
“โซโล่ไม่นอนเหรอวะ?”พรีตส์ลืมตาขึ้นมาถาม
“เดี๋ยวจะนอนแล้ว”โซโล่ยกมือมาวางไว้บนหน้าผากของอีกฝ่าย มือเย็นๆ ทำให้พรีสต์รู้สึกดี
พรีสต์หลับตาอีกครั้ง ไม่นานเขาก็นอนหลับไป โซโล่นั่งมองอีกฝ่ายจนแน่ใจเขาจึงลุกขึ้นมา
ปิดไฟและปีนขึ้นเตียงมานอนข้างๆ คนที่นอนหลับไปแล้ว
“...”พรีสต์ลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดในห้อง
เขาสะลึมสะลือขึ้นมามองไปรอบๆ มือก็ตบรอบๆ ข้าง
แล้วมือก็ไปตบโดนแขนของใครสักคน
พรีสต์ปรือตาลงแล้วขยับตัวเองกลิ้งไปนอนกอดอีกฝ่ายไว้แล้วค่อยหลับตา
อืม...แบบนี้สิถึงนอนหลับได้!!
< บู๊ลิ้ม x สตางค์ >
“คนไม่สบายต้องทำอย่างไงวะ!!?”
[ ไปหาหมอสิว่ะ ]
“กูจะพาไปแล้วแต่ไอ้บูดมันไม่ยอมไป”
[ ให้มันกินยาแล้วนอนสิว่ะ ]
“เอ่อๆ จริงด้วยว่ะ แล้วไงอีกวะ?”
[ ถ้าตัวร้อนก็เช็ดตัวให้มัน ข้าวก็เอาอะไรอ่อนๆ อย่างข้าวต้มให้กิน ]
“อืมๆ งั้นแค่นี้นะไอ้แซม เออ! กูกับไอ้สตางค์วันนี้ลานะโว้ย”
[ เออๆ ]
บู๊ลิ้มวางสายจากเพื่อนรักเขาก็ออกจากบ้านไปซื้อข้าวต้มมาอย่างรวดเร็ว
จากนั้นก็เทใส่ถ้วยยกไปให้คนตัวเล็กที่นอนหมดแรงบนเตียง สภาพดูไม่ได้
“สตางค์ ลุกมากินข้าว กินยาก่อนค่อยนอน”บู๊ลิ้มปลุกสตางค์แล้วพยุงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นนั่ง
จากนั้นเขาก็ตักข้าวต้มแล้วยื่นมาจ่อปากเล็กๆ นั้น สตางค์มองช้อนที่จ่อปากตัวเองด้วยความไม่อยาก
แต่เขาก็ต้องกินเพราะไม่อย่างนั้นจะไม่หายจากสภาพแบบนี้ และเขาอาจจะเป็นภาระของอีกฝ่ายได้
สตางค์อ้าปากจะงับช้อนแต่ถูกบู๊ลิ้มดึงกลับมาก่อน เขาขมวดคิ้วมองคนป้อนด้วยความงุนงงและสงสัย
“เดี๋ยวๆ ยังไม่ใส่ยาวิเศษลงไปเลย”บู๊ลิ้มยิ้มเล็กน้อยก่อนจะส่งจุ๊บลงไปในช้อนนั้น
“ใส่ความรักลงไปเยอะๆ จะได้หายไวๆ”
“...”
มึงรีบๆ ป้อนเถอะ กูจะตายอยู่แล้ว!!!
การกินข้าวที่แสนจะลำบากของสตางค์ก็ได้ผ่านพ้นไปอย่างทุลักทุเล
จากนั้นบู๊ลิ้มลุกขึ้นไปเก็บถ้วยจานก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง
“กินยาแล้วนอนพักนะ ตัวร้อนหรือเปล่า?”
บู๊ลิ้มเดินมาแตะหน้าผากของคนเป็นไข้แล้วจัดยายื่นให้อีกฝ่ายพร้อมกับแก้วน้ำ
“ขอบใจ”คนตัวเล็กรับยามาแล้วรีบกินเข้าไปอย่างรวดเร็วก่อนจะยื่นแก้วน้ำคืน
บู๊ลิ้มรับแก้วน้ำแล้วดันให้คนไม่สบายนอนลงพร้อมกับห่มผ้าให้
เขาก้มตัวลงแล้วจูบหน้าผากคนไม่สบายเบาๆ แล้วเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
“หายไวๆ นะ”
TBC.
แต่งตอนพิเศษฮันนีมูนได้ไม่ถึงไหนเล๊ย เฮ้อ กลุ้มหนอกลุ้ม!!
ตั้งแต่เปิดเทอมมาทำอะไรไม่ได้เป็นชิ้นเป็นอันเล๊ย :z3:
อดทนรอหน่อยนะทุกคน อาจจะนานสักหน่อย!
-
^
^
^
จิ้ม ๆ ๆ
:z1:
-
แล้ว
Love's Situation Part have a fever
ของ วิน กับฮัก ไม่มีเหรอ
รอ ๆ นะจ๊ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จะรอจ้าาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ของฮักกับวิเซอร์ล่ะพี่ปอยยย
อยากเห็นๆๆๆ กิ๊บกิ้ววว 5555
-
อยากอ่านของฮัก :impress2:
-
น่าร้ากกกกกชอบพรีสต์ตอนนี้จัง :กอด1:
-
อยากอ่านของฮัก
เปมือนกันนนนนนน :L1:
-
อย่าเครียดไปค่ะคนแต่ง คนอ่านรอได้
-
มานิดๆยังดีกว่าไม่มาจ้า
รอตอนพิเศษตอนหน้าเน้อ
-
อิอิ ตอนนี้เป็นตอนที่คุณสามีได้ดูแลคุณภรรยา แบบลุลักลุเล
จะรอตอนต่อไปจ้า
-
ไม่เป็นรัยๆๆ
แค่นี้ก็จุใจแล้ว หุหุ
:pig4:
-
ขาดๆๆๆๆๆ
ขาดอีกคู่นึงนะ
หรือว่าเพราะคนบ้าป่วยไม่เป็น อีกคู่เลยไม่ป่วย
-
โซโลน่ารัก
-
น่าร๊าาาาาาาาาาาาาาากกกมากกก
หวานๆๆๆๆ
-
ขาดไปคู่หนึ่งน๊า
-
ไม่สบายสองคู่เลย
อยากอ่านต่อนะ
+1
-
ค่อยๆมาก็ดี ยังไม่อยากให้จบจริงๆนะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แง้วววว น่ารักกก >_<
ปล. แล้ววินกับฮักอ่ะเจ๊ปอย =..=
-
:กอด1: :กอด1:
รอเธออออออนะ
-
ฮ่าๆๆๆ ตลกตรงคนบ้าก็เป็นคนนี่แหละ คนบ้าก็ป่วยเป็นนะโว้ยยยยย ฮ่าๆๆๆๆ
-
ขาดไปอีกคู่อะ หนุ่มๆนารักดีค่ะ
-
เรื่องนี้จบแล้วหรอเนี่ะ ไม่น่าเชื่อเลย
งานแต่งเป็นอะไรที่แนวมากอ่ะ ฮ่าๆ ยกนิ้วให้
น้องแฮปปี้เนสนี่ อาจเปนญาติห่างๆของฮักกะได้เนอะ
มาต่อเรื่องฮักด้วยนะคนแต่ง ^^
-
รอจ้ารอ :) :)
-
ของฮักอ่ะ
-
อ่ะนะ สไตล์ใครสไตล์มัน แต่ยังคงหวานได้ทุกสถานะการณ์ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
หวานกันตลอดๆๆๆ
รอตอนพิเศษอีกๆๆๆ
-
ขอบคุณจ้า
เอิ๊ก เอิ๊ก ไม่สบายกันหมดเลย
วี๊ดวิ๊ว คุณสามีแต่ละท่านก็ดูแลเอาอกเอาใจกันได้เป็นอย่างดี
นายโซโล่ก็ใช่ย่อยนะจ๊ะ ยอมปลอกแอปเปิ้ลให้กินทั้งๆ ที่ตัวเองไม่เคยทำเลย ^^
แอบเป็นปลื้มแทนเหล่าคุณภรรยา....
-
รีบๆมาต่อนะคะ :z2:
-
:-[ :impress2:
-
ค่อยๆทำ เดี๋ยว
จะเครียดเกิน :m19:
-
ดูแลภรรยาดีๆล่ะโซโล่ o18
ว่าแต่..ไม่มีของฮักเหรอ(ถามด้วยอีกคน :m20:)
-
:haun4: :haun4: :haun4: หวานซะคนอ่าน :o8: :o8: :-[ :-[
-
โอ้ววววว ว้าววววว
อ่านจบแล้ววววว
ใช้เวลานานหลายเพลาจริงๆ
o13
แต่แบบว่า
สนุกมากๆเลย
เป็นเรื่องที่มีครบรสเลย
ตั้งแต่ดราม่ายันโรแมนติก
ฮึฮึ
:o8:
-
เวลาเจ็บป่วย มีคนดูแลใกล้ชิด ถึงจะทำอะไรไม่ได้มากแต่ก้ออุ่นใจเน้อ
-
:กอด1: :L2: :pig4:
-
น่ารักทั้ง 2 คู่
-
เอ่อ สวัสดีค่ะคุณนักเขียน^_^ แบบว่าซุ่มอ่านมาพักใหญ่แล้ว(ครึ่งเรื่อง) อดไม่ได้เลยขอมาทักทายก่อนค่ะ ชอบเรื่องนี้มากๆ และเหมือนจะเคยเห็นเรื่องของคู่วินเซอร์กับฮอยฮักผ่านๆตา แต่พอไปหาแล้วหาไม่เจอน่ะค่ะ (หรือเราจะตาฝาดคิดไปเอง==?) รบกวนแปะลิ้งให้หน่อยได้มั้ยคะอยากอ่านคู่นั้นด้วยน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
แอบไปหาดูอีกทีเจอเรื่องของฮักแล้วขอบคุณคนเขียนที่แต่ง
เรื่องดีๆมาให้นะคะคู่พรีสต์ก็สนุกรอดูตอนพิเศษค่ะ :mc4:
-
สวีทกันตลอดอะ :-[
เห็นโฆษณาเรื่องใหม่ อยากอ่านแล้ววว กรี๊ดดดดดดดดด :m31:
-
เป็นตาฮักแท้เนาะ อิอิ
-
แวะมาแปะเม้นไว้ก่อนนะ :impress2:
-
อั๊ยหยาาาาา :กอด1:
เป็นแบบนี้แหละคนเราา อะไรที่คนรักทำให้ ชอบหมดแหละ
ไม่ดียังไงก็กล้ำกลืน(เอ๊ะยังไง)รักอยู่ดี o18 o18
เขียนงานเสร็จเร็วๆนะเจ๊ แฮ่ :z2:
-
รอตอนพิเศษอีกนะ
-
ง่ะ.....มีอีกเรื่องด้วยเหรอ?
ขอลิ้งค์บ้างดิงับ นะงับๆๆ :serius2:
อยากตามไปอ่านบ้าง :call:
-
ThankS
-
ชอบพี่เพ้นต์อ่ะ ชอบมากกกกก คลั่งอย่างแรงง เปิดอีกเรื่องเพื่อสาวกพี่เพ้นต์เถอะค่ะ ปอยปอยสุดสวย อืมว่าแต่โซโล่นี้ถ้าอ่านเดี่ยวก็แรงนะ แต่พอเทียบกับวินเซอร์ คู่โซโล่ดูแล้วเป็นเด็กน้อยน่ารักไปเลยแฮะ ประมาณว่าโซโล่ดูกล :-[[
-
ไม่ได้เข้ามาตามเรื่องนี้ซะนาน กลับมาอ่านทั้งที ย้อนกลับไปตั้งแต่ตอนแรก นั่งอ่าน นอนอ่านจนตาแฉะกันไปข้างเลย
หนูพรีสต์ยังแรดได้ใจป้าเหมือนเดิมเลยนะจ๊ะ
จุ๊บๆ คิดถึงคนเขียนมาก :กอด1:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ตามจนทันแล้วจ้า มีฟามสุข
อิอิ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก :serius2: :serius2: :serius2:
กำลังตามอ่านอย่างบ้าคลั่ง ใกล้จะทันแล้ว
ปล. คำเดือน..... :z2:
อย่าอ่านในที่สาธารณะเพราะคนอื่นจะหาว่าคุณน่ะบ้าเพราะนั่งหัวเราะคนเดียว
-
อ่าาาาา
อ่านจบแล้ว ฮ่าๆ ดีใจจัง
แต่รู้สึกเหมือนจะลำดับเรื่องที่อ่านผิด(รึเปล่า)
ตามมาอ่านจากคู่ของฮอยฮักนะคะ
พออ่านคู่นี้จบแล้วแบบว่า เมื่อไหร่วินเซอร์ฮอยฮักจะตามทันซะที ฮือ
เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ(เรอะ)
ขอบคุณจริงๆที่ทำมาให้อ่าน แต่ตอนต่อไปมาเลยก็ดีนะคะ ฮาาา
(โดนติงมาว่าบ้ารึเปล่าจ้องคอมแล้วนั่งยิ้มกับหัวเราะอยู่คนเดียว ก็สนุกนี่เนอะ ฮ่าๆ)
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกก !!!
โซโล่กับพรีสต์
จบซะแล้วๆๆ
ต่อไปต้องตามไปอ่านของ วินเซอร์กับฮอยฮักกก อ๊ายยย :o8:
-
แปะๆๆๆ. ชอบๆๆๆๆ :impress2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
คนแก่อยากอ่านตอนต่อไปอ่ะ
ช่วย :katai4: :katai4: :katai4: เร็วๆ หน่อยได้ม่ะ
:mew2: :mew2: :mew2: นะ นะ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ตอนพิเศษแบบหวานเบาๆ :-[
-
ชอบเรื่องนี้มากกกก สนุกมากกก หวานมากกก
-
ซุ่มอ่านจนจบฟินมากกกก
แต่แอบฟินคู่เพ้นต์ชินตั้งแต่ตอนเล่นเกมคู่กันตอนพี่เพ้นต์เอานมให้ชินแล้วก็ตอนมางานด้วยกัน4555
-
(http://25.media.tumblr.com/99a133f89b6d68961d228851dcc962c9/tumblr_mlhfu8rqM21rm6n23o1_500.png)
พอจะเป็นฮอยฮักได้ไหมค่ะ 5555
ขอบคุณสำหรับนิยาย ซื้อแน่ๆค่ะ สนุกมากๆเราอ่าน 2 วันติดเลย ได้นอนแค่ 5 ชั่วโมงเอง
:impress2: :impress2: :impress2:
โซโล่ในความคิดเรา ขำๆนะคะ
(http://24.media.tumblr.com/906993f2cc20c939bb8fff97d5464d89/tumblr_mlhlbpUXXy1s58ywno1_500.jpg)
-
อ่านรวดเดียวจบ55555 รักคนเขียนรักพรีสต์><
-
อ่าาอ่านจนจบเลยน่ารักมากขอบคุณมากๆคะ
-
จบแล้วเร้ออออออ ชอบเรื่องนี้มาก^^
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ...อ่านรวดเดียวจบเลย......สนุกมากค่ะ....จะตามอ่านเรื่องต่อๆไปนะคะ....ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ......โซโล่พรีสต์น่ารักเวอร์
-
ได้ฮานิมูนอีกก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป้นไร
ต่อฮัก วินให้อ่านก็ได้
:กอด1:
-
เอ๊ะๆๆ เปิดจองหนังสือแล้วยังอ่า
อยากได้ๆ แม้ยังไม่เคยอ่าน เพราะอ่าน ฮอยฮักกับวินเซอร์อยู่
-
ไอ้ไข่โต ไอ้โซ่ตก ก๊ากกกชอบว่ะ :a5:
-
:z1: :katai4: :katai4: :katai4:
-
พรีสต์น่ารักมาก
โซโล่ตอนแรกก็ดูนิ่งๆ
แต่พอเปลี่ยนสถานะปุ๊ป
กลายเป็นง้องแง้งแทน
แต่ก็น่ารักดี
อยากอ่านคู่ของฮอยฮักกะวินเซอร์อ่า
แอบรู้สึกสงสารคู่เอกที่โดนคู่รองแย่งซีนตลอดๆ
รีบๆไปแต่งคู่ฮักกับวินต่อเร็วๆน้า
-
เพิ่งอ่านไปได้4ตอน(แกไปอยู่ไหนมา)สนุกมากค่ะขำความชอบมโนของไอ้น้องพริตตี้ที่มีต่อลูกๆ
-
อ่านตอนแรกก็ฮาไม่ไหวแล้ว ทำไมเราเพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้น่ะ ขอไปตามต่อพรุ่งนี้นะคะ วันนี้ดึกซะแล้ว
-
ในที่สุดดดดดด ! ก้อ่านจบหลังจากนั่งอ่านตาเปียกตาแฉะมาสามคืน
อ่านสลับกับหนังสือสอบ แทบไม่สนใจหนังสือสอบเลย
คิดถึงแต่พรีสต์กับโซโล่
ขอบคุณคุณปอยมากนะค่ะ
ที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้
เสียดายที่มาอ่านช้า เลยไม่ได้ร่วมลุ้นเลย
ปล.ติดใจวินเซอร์มากกกกกกกกก <3
กำลังจะตามอ่านอีกเรื่อง เจอกันเรื่องนู้นน้าาา
-
น่ารักมากอ่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วฮาแตก :jul3:
แอบกลัวว่าเพื่อนข้างๆจะหาว่าเราบ้า
+1 คร๊า
อยากอ่านเรื่องของวินเซอร์กับฮอยฮักจัง
เหมือนคนอ่านจะเอนเอียงไปทางนั้นอ่ะนะ
-
:impress2: o13 :impress2:
-
ชอบๆๆๆ สนุกจริงๆค่ะ แล้วจะติดตามผลงานต่อไปนะคะ
-
น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ อ่านเพลินกันเลยทีเดียว ขอบคุณนะคะ
-
คิดถึงเรื่องนี้ คิดถึงโซโล่ คิดถึงพรีสต์ คิดถึงปอย คิดถึงทุกคน T T
:L2:
-
เย่ๆๆ หนุกมั่กเลย
ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักๆออกมานะฮ๊าบบบบ +1 โลด
-
รวมเล่มเมื่อไหร่ อย่าลืมส่งข่าวน่ะค๊า :mew1:
-
รักเรื่องนี้มาก
สนุกจริงๆค่ะ :pig4:
-
สนุกๆมาก.....ไม่พูดมากนะ
อยากได้เป็นหนังสือ :katai2-1:
-
สนุกมากๆเลยละค่ะ. รักคนเขียนที่สุดในโลกกกกกกกกก
-
น่าจะมีตอนฮันนีมูนต่ออะ กำลังสนุกเลยครับ
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
สนุกขำๆหวานๆดีไม่ซีเรียส o13
-
รักเรื่องนี้จัง มีรวมเล่มไหมคร้ะ? ชอบมาก กริ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เรื่องนี้สนุกจังเลยค่ะ อ่านไปขำไปอะ ชอบๆ ทุกคู่ โดยเฉพาะพลิตส์ ตลกเวลาน้องมันพร่ำเพ้อคนเดียว คุยกะต้นไม้บ้าง หมาบ้าง หัวเราะตามไม่หยุดเลยค่ะ อ่านตั้งแต่ตอนแรกมาถึงช่วงฮันนิมูนแล้วมีความสุข ไม่มีมาม่ามากจนเรากินต่อไม่ลง อร่อยอิ่มท้องมาก แม้จะเสียดายตอนพิเศษสองไป 555+ แต่เรื่องในตอนหลักมันเคลียร์แล้วเนอะ เราก็ไม่ว่ากัน #แต่แอบทวงแรงๆ จริงๆ มีอีกคู่ที่เราอยากให้มีบทมากขึ้นมาอีกหน่อยด้วยนะ ไม่รู้ว่าจิ้นคนเดียวหรือเปล่า คู่แซมกะข้าวโพดอะ ไม่รู้สิแบบพอรู้ว่าสองคนนี้มันข้ามขั้นขนาดแซมเข้าหาพ่อแม่ข้าวโพดแล้วมันอยากอ่าน 555+ ไม่รู้ทำไม แต่โดยรวมสนุกมากค่ะ มีหลายคนบอกรวมเล่ม...เราก็จะรอเหมือนกันเนอะ
ขอบคุณจ้า~ :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้มาม่าน้อยมากกกกกก
แถมน่ารักกันทุกคน อยากอ่านอีกเรื่องด้วยยย :mew3:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยอ่ะ มาอ่านรอบที่ 2 แล้วแต่รอบแรกลืมเม้น 555 หื่น โหด ได้ใจมากอ่ะ :hao7:
-
ชอบเรื่องนี้ :D :-[
-
อ่านมา2วันเต็มๆได้เม้นท์ซะทีขอเม้นท์แบบจัดหนักเลยนะค่ะอิอิ
พรีสน่ารักอ่ะแอบแรดนิดๆชอบเคะสไตล์นี้จังเถื่อนแบ๊วๆ
ต้องขอบคุณความซื่อบื๊อของโซโล่เลยนะเนี่ยไม่งั้นคงไม่ได้มาสุขสมอารมณ์หมายกะพรีสแบบนี้หรอกโฮะๆ
ชอบตอนผัวพี่เด้อน้องจิงๆเลยติดตาตรึงใจเหมียวมากเลยทำไปได้นะพรีส555
เดี๋ยวต้องไปหาอ่านวินเซอร์กะฮอยฮักคู่รักปีศาจก่อนคู่นี้ออกแนวมึนๆชอบคู่นี้อ่ะ
คู่แซมกะข้าวโพดมาแบบมึนๆงงๆอ่ะแต่ก็น่ารักดี^^
ขอบคุณคนแต่งนิยายเรื่องนี้ด้วยนะค่ะที่แต่งนิยายดีๆสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน^^
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากๆค่ะ หนูพรีสต์น่ารักแบบอึนๆเอ๋อๆนะลูก 555 โซโล่ตอนแรกๆแอบน่ากลัวนะ แต่ตอนหลังๆน่ารักซ้าาา คู่นี้กัดกันได้ตลอดจริงๆ แม้จะรักกันแล้วก็เถอะ 555 คู่สตางค์บู้ลิ้ม(แม๊!! ชื่อตัวละครเรื่องนี้แต่ละตัวนะ คิดได้ไงเนี่ยะ เท่ห์ ไม่เหมือนใครจริงๆ) นู๋สตางค์เค้าน่ารักอยู่แล้ว บู้ลิ้มถึงยอมเข้าลัทธิบูชาเมียอย่างเต็มใจ อิอิ มาคู่ฮอยฮักดาร์ลิงค์วินเซอร์(แหงะ โดนหนูวินโบก โทษน้าา เค้าลืมไปว่า ชื่อเล่นหนูวินมีไว้ให้เลิฟมีเรียกคนเดียว อิอิ) เห็นว่า มีเรื่องแยกของคู่นี้ ต้องตามไปอ่านโลดด อยากอ่านอีกหลายคู่เลย คู่พี่โมพพี่เรียว ก็อยากอ่าน อ้อ พี่เพ้นต์ ตัวละครที่น่าสงสาร อุตส่าห์ฟูมฟักพรีสต์น้อยๆมานานนม ดันโดนฉกไปซ้าา แอบเชียร์ให้คู่น้องข้าวโพด แต่ข้าวโพดไปคู่แซมดีแระ เห็นว่าพี่เพ้นต์มีแฟนชื่อ พี่ต้น แต่ไหงมาแอบหวาน หนูชินเนี่ยะ หรือจะ 3พี 555+ หนับหนุนๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ จะติดตามอ่านผลงานเรื่องต่อๆไปค่ะ
-
เข้ามาอ่านรอบที่4 อิอิ
อ่านกี่รอบ ก็ไม่เบื่อ
ชอบโซ่โล่อ๊าา
-
อยากอ่านเรื่องตอนเด็กของโซโล่กับพรีสต์อะคะ
-
สนุกมากจ้า :impress2:
-
นี่อ่านไปกลัวคู่ฮักไม่ได้คู่กัน ลุ้นแทบตายยย
-
ตอนนี้มันส์พะยะค่ะ มันคือศึกศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย ตาต่อตาฟันต่อฟัน แต่บอกเลยว่าเชียร์ไอ้หมาใหญ่โซ ต่อยมัน เตะมัน :z6: :z6: :z6: โซแมร่งได้ใจไปเต็มๆอ่ะ
-
เรื่องนี้สุโค่ยสุดๆตั้งแต่อ่านมา ชอบนิสัยทั้งพระและนาย ปลื้มสุดๆให้มันได้อย่างนี้สิ เนื้อเรื่องไม่เวิ่นเว่อ ไม่งง อ่านแล้วรื่นไหล สรุปเป๊ะๆ โดยเฉพาะฉาก :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: มันสุดๆไปเลยโดนใจมาก :pighaun: :pighaun: เลือดสาดซ้ำๆ ขอบคุณน้องปอยสำหรับความสุขที่มอบให้แก่คนอ่านค่ะ
-
น่ารักมาก...อ่านรวดเดียวเลย
>\\\\\\\\\\\\<
-
อยู่ๆ ก็อยากอ่านเรื่องนี้อีกรอบ โซโล่เป็นแฟนในอุดมคติเลย อยากได้แฟนแบบนี้จัง
-
ขอบคุณนะครับสำหรับเรื่องนี้ สนุกดีครับ ชอบที่นายเอกแรดดีครับ ฮ่าๆ
-
หลงรักน้องพรีสต์ไปแล้ว
-
อ่านวันละนิดวันละหน่อยในที่สุดก็อ่านจบ
เรื่องสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบพรีสต์เป็นพิเศษเป็นนายเอกที่หลากอารมณ์ดี เปิดตัวมาฉากแรกก็ฮาละเด็กเพ้อๆ คุยกับหมาบ้าต้นไม้
เถื่อนๆ ป่วงแบ๊วๆ พักหลังๆเริ่มร้ายกาจเจ้าเล่ห์มีวงผงวางแผน
เป็นหนุ่มลูกเสี้ยวที่ชอบเพลงอีสานและหมอลำ 5555555555555
โซโล่ พระเอก ตอนแรกนิ่งๆเงียบๆธรรมดา ยิ่งบ้านไปก็เริ่มน่ารัก เสี่ยวๆหื่นๆ โรแมนติก
เรื่องนี้ต้องของคุณวินเซอร์ที่สุดที่คิดแผน
คู่วินฮัก เป็นอะไรที่ลงตัวมากร้ายทั้งคู่
ชอบๆๆเรื่องนี้ อ่านเบาๆสบาย ไม่ดราม่านัก อ่านแล้วขำมากกว่า 555555
:hao3: :hao3: :hao3:
-
สนุกมากเลยค่ะ องค์ประกอบลงตัว ตัวละครทุกตัวมีสีสรร ดำเนินเรื่องได้สนุก ที่สำคัญพระเอก กับนายเอกก็น่ารักสุดๆ ชอบนิสัยของพรีสต์มากเลยค่ะ ฮาดี
ขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ^^
-
:pig4: poypoy คุณสุดดยอดค่ะ เก่งมากๆ รักทุกคนจากทั้งสองเรื่องเลย ตอนนี้รอติดตามคู่พี่เรียวxโมพอยู่นะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ
-
นึกว่าจะทะเลากันอีกซะแล้ว
น่ารักขอรับ
แบบว่านายโซโล่เขาแรงดีไม่มีตก
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
สนุกมากครับ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่ารวดเดียวจบเลยค่ะ >///<
ตาจะแฉะก็ชั่งมัน ติดงอมแงม
ฮาน้องพรีสต์มากมาย โดยเฉพาะตอนที่ ร้องเพลง ผัวพี่เด้อน้อง 5555555555555555+
นั่งฮาแบบว่า อืมมม ถ้าพี่เป็นผู้ชายพี่ก็หลงรักน้องแน่ๆ >/////<
แถม นายโซโล่ ก็หวานซ๊าาาาา อ่านไปเขินไป
พี่พรีสต์ก็ร้อนแรงฝุดๆ >////<
ตัวละครมีเอกลักษณ์มาก ค่ะ
สนุกมากมาย ขอบคุณมากค่ะ
-
สนุกมากๆ ค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
:L2: :pig4: :L2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
อึ้ยยะ....น่ารักมากๆ อ่านแบบไม่ยอมหลับยอมนอนกันเลยทีเดียว
อย่าถามว่าง่วงไหม...ตอบเลยว่ามากกกก แต่ความหวานกะความหื่นเอ้ย...ความน่ารักช่วยเราได้ๆ อิอิ
ขอบคุณผู้แต่งนะจร้าที่เขียนนิยายสนุกๆมาให้อ่าน
จะติดตามผลงานตอนต่อๆไปนะครับ
.....(～ o ～)~zZ
-
พรีสต์น่ารักสุดๆ :mew1: :mew1:
-
อ่านจบแล้ววววม สนุกมากๆเลยค่า ขอบคุณนะคะ
-
อ่านจบแล้วจ้า
สนุกมากเลยค่ะ ฮาตั้งแต่ตอนแรกๆ เลยที่พรีสต์ตั้งชื่อให้ต้นไม้อ่ะ แบบว่ารักต้นไม้มากกก อ่านแล้วขำก๊าก :m20:
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ :3123:
-
อ่า ฟุ่งฟิ้งจริงๆคู่นี้ ต่างจากคู่ ฮักวิน เลย อิอิ
-
ชอบๆๆ สนุกมากคร๊าาาาา
ไม่ค่อยมรดราม่าาด้วยยยย
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :-[ :-[ :-[
-
น่ารักมาก
-
o13
-
สนุกมากกก และฮามากกกกอ่ะพูดเลย
พรีสเป็นคนที่เกรียนโคตรรร ชอบๆ
ขอบคุณนะค่ะสำหรับนิยายสนุกๆ
-
จะ จะ จบแล้วอ่อ ไม่อยากให้จบเลยอ้าาาาาาา :katai1:
กำลังคาวาอี้เลย อร้ายยยยยยยยยยยยยยย!
ประทับใจเรื่องนี้นะ พระเอกแบบว่าในความเท่ของเค้าก็มีความน่ารักแบบไม่น่าเชื่อว่าคนเท่ก็มีมุมกุ๊กิ๊กเหมือนกัน 55555
ส่วนnc ก็ไม่มีไรจะพูดมากแอบอ่านในมุมเงียบๆคนเดียว (ทำหน้าโรคจิต กร๊ากกกกก) :z1: :z1:
รักคนแต่ง :กอด1: :กอด1:
-
อ่านจบแร้วตามไปอ่านฮักฮอย เพิ่งได้มาเม้นท์ สนุกมากคะ :katai2-1: โซโล่น่ารักมากกกก หลงรักพรีสแบบเว่อๆ คอยตามดู น่าร้ากกกกกก :-[ :o8:
-
ขอบอกกสนุกฮาได้ใจมากค่ะะะะะะะะ
-
:impress2:
-
ชอบมากเลยค่ะ แอบอยากอ่านคู่วินเซอร์-ฮอยฮัก อิอิ
-
คนเขียนจะไม่มาต่อจริงๆหรอ เสียใจ :sad4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะครับ :mew1: :mew1: :mew1:
-
o13 o13 o13
-
เข้ามาอ่านแบบรวดเดียวจบ เนื้อเรื่องน่ารักมากก ไม่กินมาม่าเยอะ สวีตหวานๆมากกว่า คือชอบบบบ :hao7:
-
อ่าน3วันเต็มเลย
น่ารักมากกกกกกก ชอบมากเลยอะ
เรื่องสนุกมาก หวาน ฮา กวนๆ ไม่ดราม่าด้วย(ชอบตรงนี้แหละ)
ขอบคุณนะที่เขียนเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยทีเดียว
o13 o13
-
น่ารักกกกกก
-
เข้ามาอ่านอีกรอบบบ อิอิ พรีสต์น่ารักกกกก ฮอยฮักด้วย ชอบๆๆๆๆ
-
อ่านมาราธอน ปวดตาเลยจ้า แบบหนุกมากๆๆๆ
ตัวละครมีเสน่ห์กันทั้งนั้น เราชอบเกือบหมดเลย อิอิ
ตอนพิเศษนี่ก็ไม่รู้จะมีต่อมั้ย แต่ก็จะรอนะคะ ขอบคุณค่าสำหรับเรื่องเฮอาเรื่องนึ้
-
สนุกมากกกกกกกกกก :katai2-1: o13
ชอบหนูพรีสต์อ่ะ ดูมึนและฮา ชอบบบบบบบ
-
สนุกมากกกก ชอบๆๆๆ อ่าน 2 รอบแล้ว :o8:
-
พรีสต์น่ารักอะชอบ โซโล่ก็หื่นได้โล่
เป็นคู่ที่ฟรุ๊งฟริ๊งมาก
-
สนุกมากครับ ทั้งน่ารัก ทั้งเกรียน
ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณค่ะ
สนุกทุกตอนเลย
ที่สำคัญดราม่าน้อย ชอบมากกกกก
-
อ่านรวดเดียวจบ ชอบพรีสต์ดูรั่วดี 55555
เรื่องนี้น่ารักมากอ่ะชอบ
:pig4: :pig4:
-
สนุกมากมาย555 :z13:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านกี่ทีก็ชอบ :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
:z1:ติดตามครับ
-
:mew1: ชอบบบบบ ถึงจะหวานแต่ก็มีเรื่องราวน่าติดตามตลอด ชอบบบบบบบบบ จะตามไปอ่านทุกเรื่อง :mew1: :กอด1:
-
:L1:
-
รักเด็กๆ ทุกคนเลย :กอด1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบคิดถึงพรีสซี่ :mew1:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ยังน่ารักเช่นเดิม
-
เป็นอะไรที่...ไม่น่าหลงเข้ามาเล้ยยยยยย
สนุกจนวางไม่ลง
o13 o13 :L2: :L1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ชอบจริงๆ ^^
-
กลับมาอ่านอีกรอบ สนุกเหมือนเดิมเลย
น่ารักกกก ไปฟินต่อกับฮอยฮัก o13
-
o13
-
มาอ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้
-
หมดเขตสมัคร 30 เมษายน 2567
ดีแทค ระบบเติมเงิน #ได้ทุกเบอร์
เน็ตไม่อั้น (เน็ตอย่างเดียว)
เร็ว 12 Mbps(เม็ก) ราคา 193 บาท นาน 7 วัน
*104*841*8488034#
เร็ว 12 Mbps(เม็ก) ราคา 482 บาท นาน 30 วัน
*104*842*8488034#
#ไม่ลดความเร็ว #ห้ามใช้โหลดบิท
ร้านสราวุธคอมพิวเตอร์ สตูล
สาขามะนัง 0826499917
ไลน์ sarawutcomputer
เปิดทุกวัน 09.00 – 20.00 น.
ท่านเต็มใจมา ร้านฯ เต็มใจบริการ
https://web.facebook.com/photo/?fbid=885661673572866&set=a.496909265781444 (https://web.facebook.com/photo/?fbid=885661673572866&set=a.496909265781444)
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า AIS ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 42บ./1วัน กด *104*68*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)
-
ทรู ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตทรู 1 เม็ก 27บ./1วัน กด *900*3704*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 49บ./2วัน กด *900*3709*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 59บ./3วัน กด *900*3783*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 65บ./3วัน กด *900*3765*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 129บ./7วัน กด *900*3714*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 129บ./7วัน กด *900*8880*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 139บ./7วัน กด *900*3767*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 268บ./15วัน กด *900*3769*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 375บ./30วัน กด *900*3720*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 375บ./30วัน กด *900*8886*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 407บ./30วัน กด *900*3771*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 803บ./90วัน กด *900*1794*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 1,284บ./180วัน กด *900*9959*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 1,926บ./365วัน กด *900*9960*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 24บ./1วัน กด *900*1307*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 30บ./1วัน กด *900*3705*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 81บ./3วัน กด *900*3784*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 129บ./7วัน กด *900*1318*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 161บ./7วัน กด *900*8881*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 161บ./7วัน กด *900*3715*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก+โทรทรู 139บ./7วัน กด *900*1323*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 482บ./30วัน กด *900*3721*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 482บ./30วัน กด *900*8887*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก+โทรทรู 380บ./30วัน กด *900*8561*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 1,070บ./90วัน กด *900*8346*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 1,605บ./180วัน กด *900*9738*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 2,782บ./365วัน กด *900*9737*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 35บ./1วัน กด *900*3706*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 35บ./1วัน กด *900*3888*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 64บ./2วัน กด *900*3710*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 102บ./3วัน กด *900*3785*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 107บ./3วัน กด *900*3766*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 236บ./7วัน กด *900*3716*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 193บ./7วัน กด *900*8882*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 246บ./7วัน กด *900*3768*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 391บ./15วัน กด *900*3770*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 149บ./30วัน กด *900*9954*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 696บ./30วัน กด *900*3722*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 696บ./30วัน กด *900*8888*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 470บ./30วัน กด *900*8562*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทุกค่าย 150บ./30วัน กด *900*9840*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทุกค่าย 165บ./30วัน กด *900*9836*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 1,284บ./90วัน กด *900*1795*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 2,247บ./180วัน กด *900*9961*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 3,852บ./365วัน กด *900*9962*17907808#
เน็ตทรู 5 เม็ก 107บ./5วัน กด *900*1962*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 49บ./1วัน กด *900*3707*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 91บ./2วัน กด *900*3711*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 81บ./3วัน กด *900*1328*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 252บ./7วัน กด *900*1324*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 289บ./7วัน กด *900*3717*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 289บ./7วัน กด *900*8883*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 910บ./30วัน กด *900*3723*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 910บ./30วัน กด *900*8889*17907808#
เน็ตทรู 8 เม็ก 150บ./30วัน กด *900*1207*17907808#
เน็ตทรู 8 เม็ก+โทรทุกค่าย 175บ./30วัน กด *900*9750*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 59บ./1วัน กด *900*3708*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 107บ./2วัน กด *900*3712*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 300บ./7วัน กด *900*8884*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 354บ./7วัน กด *900*3718*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก+โทรทุกค่าย 220บ./30วัน กด *900*9837*17907808#
เน็ตทรู 12 เม็ก 193บ./7วัน กด *900*8565*17907808#
เน็ตทรู 12 เม็ก 482บ./30วัน กด *900*8566*17907808#
เน็ตทรู 15 เม็ก+โทรทุกค่าย 200บ./30วัน กด *900*1243*17907808#
เน็ตทรู 20 เม็ก 161บ./3วัน กด *900*8118*17907808#
เน็ตทรู 20 เม็ก 354บ./7วัน กด *900*8119*17907808#
เน็ตทรู 20 เม็ก 200บ./30วัน กด *900*1005*17907808#
เน็ตทรู 30 เม็ก 240บ./30วัน กด *900*1338*17907808#
เน็ตทรู 30 เม็ก 300บ./30วัน กด *900*1103*17907808#
ยกเลิกเน็ต กด *190*1# โทรออก
เช็คเน็ตทรูมูฟคงเหลือ กด *900# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเองทรูมูฟ กด *933# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ ทรูมูฟ กด 1242 โทรออก
#โปรเน็ตทรูมูฟเอชทั้งเติมเน็ตและโทรถูกๆคุ้มสุดๆ #prothaiphonetrue #pronetkaideeโปรเน็ตทรูมูฟเอชทั้งเติมเน็ตและโทรถูกๆคุ้มสุดๆ #prothaiphonetrue #pronetkaidee #โปรเน็ตรายวัน #โปรเน็ตทรูมูฟเอช #เน็ตทรูไม่ลดสปีด #สมัครเน็ตทรู #โปรเน็ตทรูไม่ลดสปีด #เน็ตไม่อั้นทรูมูฟ #เน็ตไม่อั้นสำหรับซิมเก่าทรูมูฟ #เน็ต10mbpsไม่อั้นไม่จำกัดจำนวน #เน็ต4mbpsไม่อั้นไม่จำกัดจำนวน #เน็ตไม่อั้นทรูมูฟ #เน็ตถูก
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.2343011569300198 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.2343011569300198)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว True ทรู ระบบเติมเงิน เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=2pK1LldEjmc (https://www.youtube.com/watch?v=2pK1LldEjmc)
ทรู ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=0YeTqGL-B4s (https://www.youtube.com/watch?v=0YeTqGL-B4s)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว true ทรู ระบบเติมเงิน เมษายน 2567
https://www.facebook.com/100063871243003/posts/903736818432018/?mibextid=rS40aB7S9Ucbxw6v (https://www.facebook.com/100063871243003/posts/903736818432018/?mibextid=rS40aB7S9Ucbxw6v)
-
เอไอเอส ระบบเติมเงิน #ได้ทุกเบอร์
เน็ตไม่อั้น #เน็ตไม่ลดความเร็ว (เน็ตอย่างเดียว)
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 43 บาท นาน 1 วัน
*777*7721*117010# แถมโทรฟรีทุกค่าย 10 นาที
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 75 บาท นาน 2 วัน
*777*7724*117010#
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 113 บาท นาน 3 วัน
*777*7719*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 59 บาท นาน 1 วัน
*777*7722*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 97 บาท นาน 2 วัน
*777*7725*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 140 บาท นาน 3 วัน
*777*7720*117010#
เร็ว 10 Mbps(เม็ก) ราคา 70 บาท นาน 1 วัน
*777*7723*117010#
ต่ออายุอัตโนมัติ
#ไม่ลดความเร็ว #ห้ามใช้โหลดบิท
ร้านสราวุธคอมพิวเตอร์ สตูล
สาขามะนัง 0826499917
ไลน์ sarawutcomputer
เฟซบุ๊ก sarawutcomputer
www.sarawutcomputer.lnwshop.com
เปิดทุกวัน 09.00 – 20.00 น.
ท่านเต็มใจมา ร้านฯ เต็มใจบริการ
#AIS5G #AISOne2Call5G #AISเติมเงิน #เน็ตไม่อั้น #โปรเน็ตส่งท้ายปี #เน็ตไม่ลดสปีด
http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757 (http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757)
.
https://web.facebook.com/photo/?fbid=902402371898796&set=a.496909265781444 (https://web.facebook.com/photo/?fbid=902402371898796&set=a.496909265781444)
-
เอไอเอส ระบบเติมเงิน #ได้ทุกเบอร์
เน็ตไม่อั้น #เน็ตไม่ลดความเร็ว (เน็ตอย่างเดียว)
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 43 บาท นาน 1 วัน
*777*7721*117010# แถมโทรฟรีทุกค่าย 10 นาที
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 75 บาท นาน 2 วัน
*777*7724*117010#
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 113 บาท นาน 3 วัน
*777*7719*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 59 บาท นาน 1 วัน
*777*7722*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 97 บาท นาน 2 วัน
*777*7725*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 140 บาท นาน 3 วัน
*777*7720*117010#
เร็ว 10 Mbps(เม็ก) ราคา 70 บาท นาน 1 วัน
*777*7723*117010#
ต่ออายุอัตโนมัติ
#ไม่ลดความเร็ว #ห้ามใช้โหลดบิท
ร้านสราวุธคอมพิวเตอร์ สตูล
สาขามะนัง 0826499917
ไลน์ sarawutcomputer
เฟซบุ๊ก sarawutcomputer
www.sarawutcomputer.lnwshop.com
เปิดทุกวัน 09.00 – 20.00 น.
ท่านเต็มใจมา ร้านฯ เต็มใจบริการ
#AIS5G #AISOne2Call5G #AISเติมเงิน #เน็ตไม่อั้น #โปรเน็ตส่งท้ายปี #เน็ตไม่ลดสปีด
http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757 (http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757)
.
https://web.facebook.com/photo?fbid=909129034559463&set=a.496909265781444 (https://web.facebook.com/photo?fbid=909129034559463&set=a.496909265781444)