หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[คนอ่าน]

รออยู่น่ะค่ะ

[คนอ่าน]

มาต่อเร็วๆน่ะค่ะ

[jonathan2624]

สวัสดีครับ ผมเป๊บนะครับ ติดงานนิดนึงหายไปหลายวันต้องขอโทษด้วยครับ และก็ขอบคุณทุกคนมากๆ ที่รักและชื่นชอบในเรื่องราวชีวิตของผมกับโจ้ จบตอนพิเศษนี้ อีกสักระยะตัวขาวคงจะมาเล่าต่อแล้วครับ อย่าลืมติดตามกันนะครับ ขอบคุณทุกคนมากครับ 

ตอนพิเศษ ซัมเมอร์เขาหลัก ภาคจบ
   หลังจากตัวขาวจัดการผมให้หายหื่นชั่วคราวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็แอบงีบหลับนิดนึงครับ รู้สึกตัวอีกที ก็เวลา 5 โมง 5 นาทีแล้ว มองจากระเบียงหลังห้องออกไปด้านนอก แสงอาทิตย์แทบไม่มีแล้ว ผมเลยปลุกตัวขาวไปว่ายน้ำ
“ที่รัก...ตื่นครับ...ไปว่ายน้ำครับ”
“อือ...อื้อ....” ตัวขาวลุกขึ้นแบบงัวเงีย
“แดดไม่มีแล้ว ไปว่ายน้ำกันเถอะ”
“ค้าบบบ”
   ผมกับตัวขาวเปลี่ยนชุด ใส่กางเกงว่ายน้ำ
“ที่รักใส่กางเกงในแล้วค่อยใส่ชุดว่ายน้ำทับนะ”
“ทำไมอะเป๊บ...ใส่ชุดว่ายน้ำมันก็เหมือนใส่กางเกงในนะแหละ”
“ไม่ได้ครับ....ใส่กางเกงในไว้กันพลาด เผื่อกางเกงว่ายน้ำหลุด จะทำไงละ”
“ก็โชว์ให้เห็นซะเลยยยยย” ตัวขาวพูดยิ้มๆ
“ไม่ได้...เป๊บหวง...ว่าแต่โชว์ไปทำไม อันนิดนึง” ผมแซว
“แว๊กกก...มาว่าเค้านิดนึง...ของเค้าก็ใหญ่นะ”
“แต่สู้ของเป๊บไม่ได้หรอก...” ผมแกล้งถอดกางเกงลงหมด โชว์น้องชาย
“ทะลึ่งงงงงงง.....” ตัวขาวรีบเดินเข้าห้องน้ำ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ...” บางทีก็สนุกดีนะครับ แกล้งเมียตัวเองเนี่ย
   ประมาณสักสิบนาที เปลี่ยนชุดว่ายน้ำเรียบร้อยแล้ว ผมกับตัวขาวเอาเสื้อคลุมของรีสอร์ทที่อยู่ในตู้เสื้อผ้ามาสวมทับ แล้วเดินไปที่สระน้ำ
“ที่รักห้ามถอดเสื้อเล่นนะ”
“ทำไมอะ...ว่ายน้ำก็ต้องถอดเสื้อง่า”
“ไม่ได้...เดี๋ยวคนอื่นเห็นผิวขาวเนียน เป๊บหวง”
“โหยยยยย...อายุเลขสามมาขนาดนี้แล้ว ให้ดูไปเห้อ เอาไปไม่ได้หรอกเป๊บ”
“บอกว่าไม่....” ตัวขาวพูดสวนมาทันที
“พูดมากคืนนี้งดดดดดด” ผมเงียบกริบเลยครับ กลัวอด....ดึ๋งๆๆๆ ฮ่าๆๆ
   เดินมาถึงสระว่ายน้ำ มีแต่ชาวต่างชาติกำลังว่ายอยู่ครับ สระโล่งมากๆ ผมเลยอุ่นใจนิดนึง ผมมองไปรอบๆ ก็ไม่มีใครใส่เสื้อเล่นน้ำกัน ฝรั่งทุกคนก็เปลือยเหลือแค่ชุดว่ายน้ำ นานๆ ทีคงไม่เป็นไรมั้ง ผมกับตัวขาวก็ถอดเสื้อคลุมไว้ที่เก้าอี้ หึหึหึ....สายตาของฝรั่งทุกคนจับจ้องมาที่เราสองคน เพราะอะไรนะหรือครับ ที่ผมเรียกโจ้ว่าตัวขาว มันขาวสมชื่อจริง ท่านผู้อ่านเคยเห็นคนที่ขาวแบบสว่างๆ มั้ยครับ คือมีออร่า นั่นแหละ ตัวขาวของผม หวงแสนหวง แต่มันจำเป็นครับ สำหรับผมก็พอดูได้ มีซิกแพคแบบไม่แน่นมากตามประสาคนอายุเลขสาม ฮ่าๆๆ แต่ยังไงก็ยังหล่อนะจ๊ะ ว่ามั้ยตัวขาว (ค้าบบบ หล่อหล๊อออออ)
“เป๊บ...โจ้ลงน้ำก่อนนะ....เย้ๆๆ...ตูมมมม” ตัวขาวกระโดดลงน้ำเรียบร้อย ร่าเริงยังกะเด็กสามขวบ
“รอเป๊บด้วยยย...ตูมมม” ผมกระโดดตามไปอีกคน
“สระตื้นอะเป๊บ ไม่ได้ลึกอะไรอะ....ระดับอกเท่านั้นเอง”
“แต่สำหรับเป๊บระดับเอว....” ผมแหย่ไป
“อะไรอะ..จะมาว่าโจ้เตี้ยใช่ปะอะ”
“เปล่า...เป๊บยังไม่ได้พูดว่าเตี้ยนะ”
“เชอะ....” ตัวขาวก็เลยว่ายน้ำเล่นไปมา
   ว่ายได้สักสิบนาที ผมกับตัวขาวก็ไปนั่งตรงมินิบาร์ของสระน้ำ พอนึกภาพออกใช่มั้ยครับ
“รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ” พนักงานถาม
“เป๊บกินไรอะ”
“เอาที่ไม่มีแอลกอฮอร์นะครับ”
“งั้นเอาน้ำส้มปั่นกับน้ำแตงโมปั่นคับ” ตัวขาวสั่งพนักงานไป
“ได้ครับ สักครู่นะครับ”
   ผมกับตัวขาวนั่งตรงเก้าอี้หน้าบาร์ในสระน้ำ จนเครื่องดื่มมาเสริฟท์ พนักงานอัธยาศัยดี ชวนคุยไปเรื่อยครับ
“มาจากจังหวัดไหนหรือครับ” พนักงานถาม
“กรุงเทพฯครับ”
“อ๋อ ไกลเลยนะครับ นานๆ ผมจะได้บริการคนไทยบ้าง”
“ส่วนใหญ่คนไทยไม่ค่อยมาหรือครับ”
“มาครับ แต่ก็ไม่มาก ส่วนใหญ่จะเป็นฝรั่งมากกว่า”
“แล้วที่นี่โดนซึนามีมั้ยอะคับ” ตัวขาวถามทำหน้าอยากรู้มากๆ
“อ๋อ..ไม่โดนครับ ตอนเกิดเหตุการณ์ซึนามิ บริเวณนี้เป็นป่าต้นมะพร้าวครับ รีสอร์ทมาสร้างหลังเหตุการณ์ผ่านไปแล้วหกปีครับ...ถ้าคุณได้เดินเล่นบริเวณริมชายหาด จะเห็นว่ามีต้นมะพร้าวเหลือไม่กี่ต้น และส่วนใหญ่จะเป็นต้นสูงๆ ใหญ่ๆ ส่วนต้นเล็กๆ ถูกซึนามิพัดไปหมดครับ”
“โห....จริงหรือคับ....แล้วมันแรงมากมั้ยอะ” ตัวขาวถามต่อ
“ก็จากทะเลกินพื้นที่เข้าฝั่งไปประมาณ 5 กิโลเมตรครับ”
“หา....แสดงว่า บ้านคนที่อยู่ริมถนนก็โดนด้วยหรือ”
“ใช่ครับ...ตอนที่เกิดซึนามิ ผมยังเรียนอยู่ ม.ปลาย ก็ยังวิ่งหนีกับครอบครัวเลยครับ”
“โหวววว....แล้วหนีทันมั้ย...มันมายังไงอะ” ตัวขาวทำหน้าจริงจังมากครับ ผมละงงเลยว่าจะอยากรู้ไปทำไมเนี่ย
“หนีทันครับ ดวงดีมากตรงที่ ผมกับครอบครัววิ่งขึ้นเขาได้ทัน...ตอนที่คลื่นพัดเข้าหาฝั่ง คนที่อาศัยบริเวณถนน ได้ยินเสียงคำราม โครมคราม ดังมากมาจากทางชายหาด พวกชาวบ้านที่ขับมอเตอร์ไซด์หนีมาจากชายหาด ตะโกนบอกให้หนี เพราะมีคลื่นยักษ์พัดเข้าหาฝั่ง ผู้คนแตกตื่นหนีตายกันหมด พ่อผมตะโกนให้หนีขึ้นเขา เพื่อนบ้านคนอื่นๆ ก็วิ่งหนีขึ้นเขา เลยรอดตายเกือบทั้งหมด จะมีก็แค่ชาวบ้านที่กำลังจะออกเรือประมง ก็โดนคลื่นกวาดไปครับ”
“โหยยยยยย” ตัวขาวครางออกมาแบบหน้าเสียเลยละครับ อินจริงๆ เมียผม
“เอ่อ..แล้วหลังจากเหตุการณ์สงบเป็นยังไงต่ออะคับ”
“ก็ผมกับคุณพ่อเดินลงมาจากเขาครับ บ้านของผมพังเสียหายเกือบทั้งหมด ทุกอย่างราบคาบพินาศไปหมด ผมกับพ่อเลยตัดสินใจเดินเข้ามาบริเวณชายหาด แต่ไม่พบคนเสียชีวิต เพราะเป็นป่ามะพร้าวไงครับ พอตั้งสติได้ ก็รีบไปช่วยชายหาดอื่นๆ กัน คนตายเยอะมาก และส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติ เชื่อมั้ยครับว่า ที่สวยที่หล่อกัน พอตายไป ดูไม่ได้เลยครับ”
“โหยยยยย” หน้าเสียอีกรอบ เมียผมชัวร์
“ขอบคุณมากนะครับที่เล่าประสบการณ์ให้ฟัง...ดีแล้วนะครับที่คนในครอบครัวปลอดภัยทั้งหมด”
“ยินดีครับ...ขอบคุณมากครับ”
   ตัวขาวถามราวกับว่าจะไปทำสารคดี ผมเองก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ว่ายน้ำไปมาแถวๆ นั้นครับ เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศผมเลยถามไปว่า
“แล้วน้องพอรู้จักร้านอาหารทะเลๆ อร่อยๆ มั้ยครับ”
“อ๋อครับ...ถ้ารสชาติดีราคาไม่แพง ต้องร้านเขาหลักซีฟู้ดครับ”
“ไกลจากที่นี่มากมั้ย”
“ขับรถไปถึงถนนใหญ่ เลี้ยวขวาขับไปเรื่อยๆ จนถึงเขาหลักเซ็นเตอร์ จะเป็นถนนขึ้นเขา ค่อนข้างชันพอสมควรครับ พอลงจากเขาก็จะถึงถนนเส้นตรง ขับไปไม่เกิน 2 กม จะมีป้ายร้านขนาดใหญ่ขวามือ เลี้ยวเข้าไปได้เลยครับ”
“โอเค ครับขอบคุณมากครับ”
“อีกสิบนาทีบาร์จะปิดแล้วนะครับ ค่าเครื่องดื่มผมจะนำไปบวกกับค่าห้องนะครับ ไม่ทราบว่าจะรับเครื่องดื่มอะไรเพิ่มมั้ยครับ”
“พอแล้วครับ...ขอบคุณมากครับ”
   พนักงานก็ปิดบาร์ ผมกับตัวขาวก็เล่นน้ำต่ออีกหน่อย คนอื่นขึ้นจากสระหมดแล้วครับ เหลือผมกับตัวขาวสองคนเอง ผมก็แกล้งตัวขาวเช่น เอามือตัวขาวมาแตะน้องชายผมบ้าง ตัวขาวก็ด่าว่าทะลึ่ง แล้วว่ายน้ำหนี ฮ่าๆๆๆ บางทีผมก็แกล้งกวักน้ำสาดใส่หน้า ตัวขาวก็ไม่ยอมแพ้ เลยเกิดสงครามน้ำขนาดย่อมๆ ครับ
   ประมาณสักหกโมงสิบนาที ผมกับตัวขาวเลิกเล่นน้ำ ใส่เสื้อคลุมกลับห้องพัก เพื่ออาบน้ำไปทานอาหารทะเลกันครับ ระหว่างทางเดินกลับ คนเดินสวนมองเราสองคนเป็นตาเดียวกัน ก็พยายามไม่สบตาครับ ฮ่าๆๆ
   ขึ้นมาถึงห้องพัก
“เป๊บอาบก่อนป่าวอะ”
“อาบพร้อมกันเลยดีมั้ยที่รัก”
“ไม่เอาอะ...เดี๋ยวเลยเถิดไปไกล อดกินอาหารทะเล”
“ฮ่าๆๆๆ...จะกลัวอะไรเนี่ย ไม่ทำไรหรอก อาบพร้อมกันแหละ ประหยัดเวลาดี”
“ก็ได้ๆ”
   ห้องน้ำกว้างครับ มีทั้งตู้กระจกและอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ ผมกับตัวขาวอาบน้ำในตู้กระจกพร้อมกัน ผลัดกันถูสบู่ สระผม ผมก็แกล้งตัวขาวแหย่นั่นนี่เล่น ตามประสาครับ
   อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ผมกับตัวขาวขับรถออกมาจากรีสอร์ทไปร้านเขาหลักซีฟู๊ดตามที่พนักงานแนะนำ ขับรถผ่านเขาหลักเซ็นเตอร์ก็เป็นทานขึ้นเขาชันเล็กน้อยครับ หลุดจากขึ้นเขามา เห็นป้ายร้านอยู่ขวามือ ก็เลี้ยวข้าไปจอด
   บรรยากาศร้านสบายดีครับ ตัวของร้านติดป่าโกงกาง ผมกับตัวขาวเลือกนั่งในร้านใหญ่ติดกับห้องครัว จะได้สั่งอาหารได้ง่ายกว่าตรงอื่นๆ
“สวัสดีคะ เมนูคะ เดี๋ยวจะมารับออเดอร์นะคะ” พนักงานยื่นเมนูให้ครับ
“เป๊บกินไรดีอะ”
“ได้หมดครับ ที่รักเลือกที่อยากกินเลยนะ จะได้สั่งทีเดียว”
“มาสองคนเองอะเป๊บ สั่งเยอะกินไม่หมดอะ”
“ไม่หมดก็ใส่ห่อกลับไปกินที่รีสอร์ทได้นะ เป๊บเห็นข้างตู้เย็นมีซิงค์เก็บจานชามช้อนส้อมเยอะเลยครับ”
“ได้คับ..งั้นเลือกละนะ”
   ประมาณสักห้านาที พนักงานมารับออเดอร์ครับ
“รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ”
“เอาน้ำเปล่าละกันคับ”
“ได้คะ..รับอาหารอะไรดีคะ”
“มีอะไรแนะนำบ้างอะคับ”
“อาหารแนะนำที่ขายดีคือ กุ้งแม่น้ำผัดมะขาม ยำไข่เยี่ยวม้ากระเพรากรอบ คะ”
“เอามาสองอย่างเลยครับ” ผมบอกพนักงานไป
“แล้วก็เพิ่ม กุ้งชุบแป้งทอด ผัดกระเพราปลาหมึกไข่...แล้วก็...”
“โจ้เยอะไปมั้ยครับ เดี๋ยวทานไม่หมดนะ” ผมปรามๆ ไว้ เพราะดูหน้าตาตัวขาวคงสั่งอีกหลายอย่าง
“แหะๆ อีกอย่างเดียวน้า มันน่ากินหมดทุกอย่างอะ...เอ่อ ผักกูดนี่คือยังไงอะคับ”
“อ่อ เป็นผักพื้นเมืองของเรานะคะ เอามายำใส่น้ำกะทิ ไข่ต้ม แล้วใส่กุ้งสดนะคะ อร่อยนะคะ”
“น่ากินอะเป๊บ เอายำผักกูดคับบบบ”
“ได้คะๆ ทวนรายการนะคะ มีกุ้งแม่น้ำผัดมะขาม ยำไข่เยี่ยวม้ากระเพรากรอบ กุ้งชุปแป้งทอด ผัดกระเพราปลาหมึกไข่ ยำผักกูดนะคะ...ข้าวสวยสองจานมั้ยคะ”
“ครับๆ”
“คะ...คอยอาหารสักครู่นะคะ”
   พนักงานเดินจากไป ตัวขาวก็ยังคงนั่งอ่านเมนู
“เป๊บๆ มีต้มโคล้งทะเลคลั่งด้วยละ...ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ ชื่อน่ากลัวนะครับ”
“นั่นซิๆ...เวลากินคงคลั่งอะ”
“ช่ายๆๆ คลั่งแล้วปล้ำเลย”
“คนละเรื่องเล้ยยย ตาลุงหื่นกามมม ชิ” ตัวขาวด่าผมอีกละ เดี๋ยวคืนนี้มีเฮ
“ร้านสบายดีนะเป๊บ โจ้มีความสุขจังเลยที่ได้มาเที่ยวอะ”
“เป๊บก็มีความสุขนะ นานๆ เราสองคนจะได้มาผ่อนคลายจริงจังซักที”
“ช่ายๆๆ....ว่าแต่พรุ่งนี้กลับกี่โมงอะเป๊บ”
“เป๊บว่าจะเช็คเอ้าประมาณ 11 โมง แล้วไปหาอะไรทานกันที่ อ ตะกั่วป่า ซื้อขนมเต้าส้อกลับไปฝากดีมั้ยครับ”
“ดีๆๆ...แล้วร้านขายเต้าส้อเป๊บรู้หรือ”
“ไม่รู้ครับ...ค่อยถามเอาแหละ”
“ตลอดอะ..ตาลุงหลงทางงงง”
“ว่าเป๊บลุงอีกแล้ว...ลุงอะไรจะหล่อหน้าเหมือนเคนธีรเดช”
“แหวะ หลงตัวเองอะ ตาลุงเบอะๆๆๆ”
“เดี๋ยวคืนนี้ก็รู้ว่าลุงแก่จะมีแรงป่าวววว”
“แอะ..หื่นอีกละ...คืนนี้นอนโซฟาไปคนเดียวเลย”
“ฮ่าๆๆๆ....”
   พนักงานเอาอาหารมาเสริฟ จานแรกที่ได้เร็วสุด คือ ยำไข่เยี่ยวม้ากระเพรากรอบครับ
“น่ากินมากเลยอะเป๊บ”
“ใช่ครับ งั้นเป๊บกินละนะ..ที่รักลองป่าว”
“ไม่ชอบไข่เยี่ยวม้าอะ เป๊บกินเถอะ”
   ผมตักเข้าปาก...ร้องโอ้โหในใจเลยละครับ คือ รสชาติเปรี้ยวหวานมันเค็มครบ แถมไข่เยี่ยวม้า รสชาติมันๆ หวานๆ อร่อยมากเลยละครับ
“อร่อยป่าวเป๊บ”
“มากครับ..ที่รักลองชิมดู”
“ไม่เอาอะ..ไม่ค่อยชอบ”
“ลองชิมดู แล้วจะติดใจนะ”
   ผมคะยั้นคะยอตัวขาวลองชิมยำไข่เยี่ยวม้า สุดท้ายตัวขาวก็ลองกิน
“โห...อร่อยอะเป๊บ”
“เห็นมั้ยๆ ไม่เหมือนที่อื่นๆ เลยนะ รสชาติไม่คาวด้วย”
“ใช่คับๆ ชอบอะๆ” ตัวขาวตักกินใหญ่เลยครับ
   อาหารจานต่อมาตามลำดับ คือ ยำผักกูด ตามด้วย กุ้งชอบแป้งทอด กุ้งผัดมะขาม กระเพราปลาหมึก ข้าวสวยสองจาน มาครบแล้วครับ
“เป๊บ ยำผักกูด อร่อยอะ อะลองชิม” ตัวขาวตักให้ผม
“เป๊บกุ้งผัดมะขามอร่อยอะ...อะลองชิม”
“เป๊บปลาหมึกกระเพราแซบดีอะ...อะลองชิม”
“ที่รักพอแล้วครับ เต็มจานไปหมดแล้ว เป๊บกินไม่ทัน”
“ฮ่าๆๆ อ้าวหรือ ก็มันอร่อยนี่น่า รีบๆ กินซิ”
“แล้วกุ้งชุปแป้งทอดไม่อร่อยหรือ”
“ธรรมดาอะเป๊บ ....อย่างอื่นอร่อยกว่า”
   เราสองคนก็กินไปคุยไปเรื่อยๆ ผมมีความสุขที่ได้ห็นคนที่ผมรักยิ้มแย้ม หัวเราะ ผ่อนคลาย ทำไมเป๊บถึงรักโจ้เพิ่มมากขึ้นทุกวันนะ...
“นี่นั่งจ้องอีกละ..กินอะเป๊บ”
“อ๋อ...ครับๆ....”
“เป๊บชอบนั่งเหม่ออะ มีอะไรในใจมั้ยเนี่ย”
“ไม่มีครับ แค่คิดว่า ทำไมถึงรักโจ้มากขึ้นทุกวัน”
“แอะ...ตอบได้คำเดียวเลยว่า เพราะน่ารัก ขาวเนียน ใสกิ๊ก เป๊บเลยหลงรัก”
“โห ไม่หลงตัวเองเลยนะครับ”
“ฮ่าๆๆๆ...ล้อเล่นอะเป๊บ...โจ้ก็รักเป๊บมากขึ้นทุกวันนะ...ตามที่สัญญาไง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราสองคนจะแก่ไปด้วยกันจนกว่าจะตายจากกันอะ”
“ครับ..เป๊บไม่ลืมแน่นอน...กินกันต่อเถอะ”
   กินกันจนหมด พุงกางเลยครับ อิ่มมากๆ ผมจ่ายเงินค่าอาหาร ทั้งหมด 826 บาท ไม่แพงจริงๆ ครับ
   ระหว่างเดินทางกลับ เขาหลักเซ็นเตอร์ร้านค้าส่วนใหญ่ก็ทยอยปิดกันแล้วครับ เราสองคนเลยตัดสินใจกลับเข้ารีสอร์ทเพื่อพักผ่อน
   กลับมาถึงรีสอร์ท เข้าห้องพัก มีจานผลไม้วางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับโน้ตใบเล็กๆ ว่า อภินันทนาการจากทางรีสอร์ท ผมประทับใจกับการบริการมากครับ ตัวขาวเลยเอาผลไม้ไปจัดการปอกเปลือกใส่จานมาสวยงาม ก็นั่งทานผลไม้และดูทีวีไปเรื่อยๆ ครับ จนตัวขาวง่วงขอตัวไปนอน
“เป๊บ..ง่วงแล้ว นอนกันเถอะ”
“โอ๊ะ โอ ลืมสัญญาอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ต้องเลย มาพักผ่อน ห้ามหื่น”
   ไม่พูดอะไรมาก ผมจับตัวขาวมาจูบบบบบบ........แล้วก็.....ดึ่งดึ๋ง
ตรงโชฟา.....
ระเบียงหลังห้อง....
ห้องน้ำ.....
แล้วก็มานอนกอดกันบนเตียงขนาดคิงส์ไซด์ หลับยาวถึงเช้าครับ
   ผลลืมตาประมาณ 7 โมงเช้า เลยปลุกตัวขาว
“ที่รักครับ...ทานอาหารเช้ามั้ย”
“อือ..อื้อ....ค่อยกินก็ได้อะเป๊บ ง่วงอะ” ตัวขาวตอบแบบงัวเงีย
“นอนตื่นสายจัง” ผมแซว เท่านั้นละครับ ตัวขาวลืมตามาดุผมอะ
“ก็เพลียแบบนี้เพราะใครละ...เมื่อคืนกี่รอบอะ...คิงคองบ้า จะนอน....ไปไหนก็ไปเลยไป๊..ผั๊วะๆ” โหดุตั้งแต่เช้า ก็แค่สามรอบเอง ทำบ่นไปได้เนอะครับ แถมเอาเท้ามาถีบผมสองทีด้วยแนะ ฮ่าๆๆๆ
   ผมเลยลุกขึ้นมาอาบน้ำ แต่งตัวหล่อๆ เสร็จเรียบร้อย ก็ไปนั่งห้องรับแขก ดูทีวีไปเรื่อยๆ ครับ สักพักใหญ่ๆ ประมาณแปดโมงครึ่ง ได้ยินเสียงอาบน้ำ  สงสัยตัวขาวตื่นอาบน้ำแล้ว ผมเลยแกล้งทำเป็นงอน เพราะตอนเช้ามาดุผมซะได้
   ตัวขาวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เดินออกมาห้องรับแขก ผมนั่งตรงโซฟา ทำหน้าบึ้งๆ
“เป๊บ...ไปกินข้าวกันเถอะ”
   ผมนั่งนิ่งเงียบ ไม่มองหน้า
“เป๊บ....เป็นไรอะ ทำไมหน้าบึ้ง” ตัวขาวเดินมานั่งจ้องหน้าผม
“โดนเมียดุ เป๊บน้อยใจ” ผมแกล้งบ่น
“แอะ..ดุตรงไหนอะ...ยังไม่ได้ดุเลย” ตัวขาวทำหน้างง
“ก็ตอนเช้าดุเป๊บ...แถมถีบตั้งสองที”
“อ๋ออออ...ฮ่าๆๆๆ...ก็ง่วงอะ..โอ๋ๆๆ คิงคองน้อยๆ ขอโทษน้า..มาดีกันๆ” ตัวทำหน้าทะเล้นพร้อมเกี่ยวก้อย
“งอนนนน...ไม่ดีกันๆ” ผมแกล้งงอนต่อ
“โอ๋ๆๆๆ...อย่างอนน้า....จุ๊บๆๆ”
“หายงอนก็ได้..แต่ต้องทำโทษ”
   ผมรั้งเอวตัวขาวมากอด พร้อมหอมแก้มแรงๆ หมั่นเขี้ยวนี่ครับ
“ว๊ากกกกก...ฮ่าๆๆๆ จั๊กกะจี๊อะเป๊บ...พอแล้วๆๆๆ”
“ทำโทษๆๆ ฟอดๆๆๆ”
   หอมแก้มซะจนตัวขาวหมดแรง
“หายโกรธยัง...หิวแล้วววว”
“ฮ่าๆๆ ที่รักคิดแต่เรื่องกินนะ...โอคๆ ไปทานอาหารเช้ากัน”
   เราสองคนนั่งรถกอล์ฟมาถึงห้องอาหาร อาหารเช้าเป็นสไตล์อเมริกันเบรกฟาส ครับ มีออมเล็ท ไข่ดาว ไส้กรอกหลายชนิด เบคอนธรรมดา และเบคอนกรอบ ข้าวผัด โจ๊ก ขนมปังนานาชนิด ขนมหวาน เยอะแยะมากมายครับ
“เป๊บ อะ เบคอนกรอบ ออมเล็ท ขนม สารพัด ขนมาหมดแล้ว” ตัวขาวตักมาเยอะแยะเลยครับ
“โห..จะทานหมดหรือครับ”
“สบายมาก เริ่มกินโลดดดด”
   ทานอาหารเช้าไป คุยเรื่อยเปื่อยไป คนเยอะเหมือนกันนะครับ มีหลายโต๊ะจ้องมองมาที่เราเหมือนกัน ซึ่งหลายโต๊ะที่ว่านั้น คือ คนไทยนี่แหละครับ ชาวต่างชาติไม่สนใจหรอก
“เป๊บคนไทยเยอะเหมือนกันนะ”
“ใช่ครับ”
“แล้วเมื่อวานเค้าไปอยู่ไหนกันอะ ตอนเล่นน้ำก็มีแต่ฝรั่ง”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ถ้าให้เดาคงออกไปเที่ยวนอกรีสอร์ท เพราะฝรั่งมาพักผ่อนเค้าจะต้องการความเงียบ ดำน้ำ ว่ายน้ำ อ่าหนังสือ แต่คนไทยทำแบบนั้นไม่ได้เพราะมันเซ็งไงครับ คงจะออกไปเที่ยวที่อื่นมากกว่า”
“อ๋อ....น่าจะแบบนั้นเนอะเป๊บ...ว่าแต่ออกกี่โมงดีอะ”
“เดี๋ยวทานเช้าเสร็จ ไปนั่งบนห้องตากแอร์ ออกซัก 11 โมงดีมั้ยครับ”
“คร้าบบบบ”
“แล้วนี่อิ่มยัง”
“ใกล้ละ ขอเติมเบคอนก่อน”
“ใกล้ตรงไหนเนี่ย..กินเยอะจริงๆ” ผมแซว
“ทดแทนการเสียพลังงานเมื่อคืนแหละ ตาลุงบ๊อง” ตัวขาวเดินสะบัดก้นไป ฮ่าๆๆๆ
   ตัวขาวกินเบคอนอีกจานใหญ่ ก็ถึงเวลากลับขึ้นห้องแล้วละครับ
“จะแวะเดินดูริมชายหาดก่อนมั้ยครับ”
“ไม่เอาอะเป๊บ เมื่อวานโจ้เดินเฉียดๆ ไปดูแล้ว น้ำไม่ได้ใสมาก อีกอย่างเดินตากแดดเดี๋ยวดำอะ”
“ให้มันดำบ้างเถอะที่รัก นี่ขาวซะสว่างแสบตาไปหมดแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ เว่อร์อะลุง ขาวธรรมดาพอเหอะ”
“ฮ่าๆๆๆ...งั้นกลับห้องเถอะ”
   ผมเรียกพนักงานให้วิทยุบอกรถกอล์ฟมารับ เดินขึ้นมาถึงห้อง ผมก็นอนพักที่โซฟา ตัวขาวก็จัดกระเป๋าเตรียมตัวกลับครับ
“เป๊บ โจ้เก็บกระเป๋าเลยนะ”
“ได้คร้าบบบบ”
   ผมได้ยินเสียงกุกกักจัดกระเป๋าไป ด้วยความอิ่มเลยเคลิ้มๆ หลับ มารู้สึกตัวอีกทีเห็นตัวขาวมานอนแนบอกผมแล้วครับ คิดในใจว่า อ้าว อยู่ดีๆ มานอนซะงั้น ผมเหลือบมองนาฬิกาเวลา 10.45 น.น่าจะได้เวลาเตรียมตัวเช็คเอ้าแล้วครับ แต่ไม่อยากปลุกตัวขาว คงจะอิ่มแล้วง่วง เลยปล่อยให้นอนอีกสักแป๊บ ผมก็นอนมองตัวขาวไปคิดอะไรไปเรื่อย
   “ที่รัก เราเจอกันครั้งแรก 25 เมษายน 2547 วันนี้ 21 เมษายน 2556 อีกแค่ 4 วันจะครบ 9 ปีเต็มแล้วนะ เราสองคนผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย ทั้งสุข และทุกข์ เป๊บรักโจ้มากนะ ไม่ว่าจะครบรอบ 10 ปี 20 ปี 30 ปี เป๊บให้สัญญานะว่าจะอยู่ไปด้วยกันจนกว่าจะหมดลมหายใจ รักมากนะครับ”
   หลุดจากความคิดของตัวเอง ผมก้มตัวลงไปจุ๊บหน้าผากตัวขาว คงขยับตัวแรง ตัวขาวเลยลืมตาตื่นครับ
“อ้าวเป๊บ ตื่นแล้วหรือ กี่โมงแล้วอะคับ”
“สิบโมงห้าสิบแล้วครับ..ตื่นได้สักห้านาทีแล้ว”
“อ้าว ทำไมไม่ปลุกอะ”
“เห็นนอนหลับสบายน้ำลายยืด เป๊บเลยไม่อยากรบกวนนะครับ”
“บ้า...ใครจะนอนน้ำลายยืด เป๊บนะแหละ นอนกรนดัง”
“จริงอะ..แล้วทำไมจัดผ้าเสร็จไม่ปลุกเป๊บละ”
“ก็ตอนจัดผ้าเสร็จมันสิบโมงนิดๆ เห็นเป๊บนอนหลับสบาย แอร์เย็น โจ้เลยอยากนอนมั่งอะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ...เด็กน้อยเอ้ยยยย”
“เดี๋ยวเถอะลุง..มาว่าเค้าเด็กน้อยอะ”
“ฮ่าๆๆ...งั้นเช็คเอ้าเลยมั้ย”
“ได้คับๆ เดี๋ยวโจ้ตรวจอีกทีว่าลืมอะไรป่าว”
   ตัวขาวตรวจดูความเรียบร้อยทั้งหมด ผมก็แบกกระเป๋าเดินตามก้นตัวขาวมาที่เค้าเตอร์เพื่อเช็คเอ้า
“คอยสักครู่นะคะ แม่บ้านกำลังตรวจสอบห้องพักคะ”
“ได้คับ”

“ตรวจสอบเสร็จแล้วคะ สำหรับค่าห้องพักได้ทำการใช้คูปอง รวมกับค่าใช้จ่ายอื่นๆ ทั้งหมด 325 บาทคะ”
“คับๆ” ตัวขาวส่งเงินให้
“เงินทอนนะคะ..ขอบพระคุณมากที่มาใช้บริการคะ โอกาสหน้าเชิญอีกนะคะ...อันนี้นามบัตรรีสอร์ทคะ”
“ขอบคุณมากคับ”
“เสร็จยังครับ”
“เรียบร้อยแล้วเป๊บ เดินทางกันเถอะ”
   เราสองคนขับรถกลับเข้า อ.ตะกั่วป่า ซึ่งเป็นทางผ่านไปยังจังหวัดภูเก็ต
“เป๊บเครื่องบินออกกี่โมงอะ”
“เครื่องออก 1 ทุ่มครับ ถึงกรุงเทพฯ สองทุ่มสิบห้า”
“อ๋อ..ตอนนี้ใกล้เที่ยง ยังมีเวลาเยอะเลย”
“หิวยัง”
“หิวแล้ววววว”
“ว่าแล้ว....ฮ่าๆๆๆ”
“หัวเราอารายอะ...ก็มันเที่ยงแล้ว โจ้หิวนี่น่า”
“ตอนเช้าเป๊บเห็นกินเบคอนไปเป็นกิโล ยังจะหิวอีก”
“ก็นั่นมันตอนเช้า นี่มันตอนเที่ยง รีบหาร้านอร่อยเลยนะ ไม่งั้นงับจู๋ขาด” นั่นมีขู่
“หืม....ไอ้งับนะงับแน่ แต่เท่าที่เป๊บเห็น พองับเข้าปาก เปลี่ยนเป็นอมทุกที”
“ตาลุงบ้ากามมมม..ทะลึ่งงงงง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ.....ตกลงจะกินแนวไหนครับ”
“กินไรดีอะเป๊บ..อืมมมม”
“อาหารทะเลอีกมั้ย”
“ไม่เอาอะ เบื่อแล้ววววว”
“งั้นกินแบบไหนดีครับ”
“เอ...อืม...เอาอาหารแบบจานเดียวมั้ย”
“เช่น..”
“ข้าวหมูแดง หมูกรอบ ข้าวมันไก่ อะไรแนวนั้นอะเป๊บ”
“ดีครับๆ...ว่าแต่เป๊บไม่รู้จักว่าจะกินร้านไหน...”
“เดี๋ยวไปแวะถามคนแถวนั้นก็ได้อะเป๊บ”
“โอเคครับ..”
   ประมาณเกือบๆ ชั่วโมง เราสองคนมาถึง อ.ตะกั่วป่า ผมขับรถไปเรื่อยๆ พร้อมกับมองข้างทางถามร้านอาหารอร่อยๆ
“เป๊บๆๆ จอดริมทางด้านหน้าตรงบ้านหลังสีเขียวอะ เดี่ยวโจ้ลงไปถาม”
   ผมจอดตามที่ตัวขาวบอก ตัวขาววิ่งลงไปถามคุณป้าในบ้านหลังนั้น สักแป๊บ ตัวขาววิ่งกลับมา
“ตกลงร้านอะไครับ”
“ชื่อร้านข้าวมันไก่ต้นโพธิ์อะเป๊บ..ป้าแกบอกว่า เจอไฟแดงหน้าเลี้ยวขวา พอเจอสี่แยกเลี้ยวขวา ขับตรงไปอีกนิด ร้านจะอยู่ซ้ายมือตรงสามแยกสาธารณสุขอำเภอะอะ”
“ได้ครับๆ”

[jonathan2624]

ผมขับรถไปตามทางที่ตัวขาวบอก ไม่นานนักก็เจอร้านอยู่ทางซ้ายมือใต้ต้นโพธิ์ต้นใหญ่ มินาละ ถึงได้ชื่อว่า ข้าวมันไก่ต้นโพธิ์ จอดรถเสร็จ เดินเข้าร้าน
   บรรยากาศร้านก็พอนั่งได้ครับ แต่วันที่นั้นอากาศร้อนมากๆ ในร้านก็ระอุไปด้วย ดีที่มีพัดลมให้คลายร้อนบ้าง
“รับอะไรดีครับ” ลุงแก่ๆ มาถาม
“เอา หมูแดง หมูกรอบ ขาหมู ไก่สับ เป็นกับข้าวคับ..ขอแบบจานเล็กคับลุง”
“ฮ่าๆๆ..สั่งเยอะจังนะ...เอาแบบผสมๆ กันในจานเดียวมั้ย”
“ได้คับๆ น่ากินทั้งนั้นเลยอะลุง”
“ครับๆ เอาข้าวขาวหรือข้าวมันครับ”
“เป๊บเอาข้าวไรอะ”
“เอาข้าวมันก็ได้ครับ”
“ข้าวมันสองจานคับลุง”
“น้ำละ”
“เป๊บเอาเก็กฮวย”
“ผมเอาลำไยคับ”
   ลุงก็เดินไปจัดการอาหารตามออเดอร์
“ที่รัก สั่งเยอะมาก กินหมดหรือครับ”
“สบายมากอะเป๊บ ทดแทนพลังงานที่เสียไป”
“อ๋อ จากสามรอบ รู้งี้เป๊บทำห้ารอบ”
“บ้ากาม...ลุงบ้า....อายุก็มากแล้ว ยังจะเยอะอีก” ตัวขาวดุผม
“ยิ่งเยอะยิ่งฟิตจ๊ะ...ฮ่าๆๆๆ”
“แหวะๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ...ที่รักข้างกำแพงมีเกาหลาเลือดหมู เอาเพิ่มมั้ย” ผมถามลองใจตัวขาวครับ ไม่มีคำตอบให้ผมแต่....
“ลุงค้าบบบบ...เอาเกาเหลาเพิ่มชามนึง” ตัวขาวตะโกนสั่ง
“เฮ้ยยยย...ยังจะสั่งอีกหรือครับ”
“อ้าวก็อยากกินอะ...โจ้เห็นโต๊ะนู้นสั่งน่าอร่อยอะ”
“อากาศร้อนขนาดนี้นะที่รัก แล้วจะกินเกาเหลาไหวหรือ”
“นี่ร้อนสุดยอด ร้อนๆ ต้องซดร้อนๆ หนามยอกเอาหนามบ่ง รู้จักปะอะ”
“สุภาษิตกันเลยทีเดียว”
“ช่ายยยย...ฮ่าๆๆๆ”
   ไม่นานนักของที่ออเดอร์ไป ก็ทยอยมาแล้วครับ ผมกับตัวขาวก็เริ่มจัดการสวาปาม รสชาติอร่อยเลยละครับ ทั้งน้ำจิ้ม น้ำราด เกาเหลาก็อร่อย ถ้ามีโอกาสได้ไปลองแวะไปชิมนะครับ ผมกับตัวขาวคอนเฟิมว่าใช้ได้เลยทีเดียว
“หมูกรอบอร่อยอะเป๊บ”
“ครับ ขาหมูคากิก็อร่อยนะ”
   ผมเห็นตัวขาวซดน้ำเกาเหลา ตัวก็ขาวอยู่แล้ว อากาศก็ร้อน หน้าตา หู แดงไปหมด ตลกมากๆ ครับ กินอิ่มเสร็จเรียบร้อย ค่าอาหารทั้งหมด 340 บาท ถือว่าไม่แพงเมื่อเทียบกับปริมาณ ก่อนออกจากร้านตัวขาวเดินไปถาม
“ลุงคับ...พอดีผมอยากจะไปซื้อขนมของฝากเต้าส้อ...มีร้านอร่อยๆ มั้ยครับ”
“อ๋อ...ขับรถไปขนส่งครับ..ร้านจะอยู่ซ้ายมือ ชื่อร้าน จิ๋ว เป็นเจ้าดั้งเดิม”
“อ๋อ คับๆ แล้วขนส่งไปยังไงอะคับ”
“ออกจากหน้าร้านตรงไป ถึงไฟแดงเลี้ยวขวา จะเจอสะพาน ขึ้นสะพานให้ชิดซ้ายทางเข้าอยู่ตีนสะพานครับ”
“อ๋อคับบบ..ขอบคุณมากครับลุง...กับข้าวอร่อยมากเลยครับบบบบ” ตัวขาวยกมือไหว้แถมชม ลุงยิ้มกว้างเลยละครับ
   ผมขับรถตามที่ตัวขาวบอก จนมาถึงขนส่ง ร้านจิ๋ว เต้าส้อ อยู่ทางซ้ายมือ แต่ประเด็นสำคัญคือ
“เป๊บ ร้านปิดอะ”
“อ้าวแย่จัง”
“นั่นซิเป๊บ งั้นไปซื้อร้านข้างๆ ดีกว่า”
“ได้ครับๆ”
   ผมกับตัวขาวเดินไปร้านข้างๆ เจอร้าน ตวงรัตน์เบเกอรี่ เลยแวะเข้าไปอุดหนุนครับ
“รับอะไรดีคะ ข้างบนสามกล่องร้อย ข้างล่างกล่องละสามสิบบาทคะ”
“คับ...พี่มีบริการแพ๊คขึ้นเครื่องบินมั้ยอะคับ”
“มีคะๆ เลือกขนมได้เลยคะ เดี๋ยวทางร้านแพ๊คให้”
“เอาไส้อะไรดีอะเป๊บ”
“แล้วแต่เลยครับ เอาปนๆ กันก็ได้”
“ซื้อเผื่อที่บ้านด้วยมั้ยเป๊บ”
“ได้ครับ”
“โอเคนะ....พี่คับ เอาไว้หวานไข่เค็ม ไส้สามรส แล้วก็โมจิ...อย่างละสามสิบกล่องครับ”
   ตัวขาวสั่งเยอะนะเนี่ย คนขายทำหน้าตกใจครับ ฮ่าๆๆๆ แต่เค้าก็รีบไปเอาขนมเพิ่มจากหลังร้านมาแพ๊คใส่กล่อง ได้กล่องขนาดกลางสองกล่องเลยครับ ผูกเชือกอย่างดีเรียบร้อยสวยงาม
“ทั้งหมดเท่าไหร่คับ...”
“ทั้งหมด 90 กล่อง กล่องละ 30 บาท 2,700 บาทคะ...พี่ลดให้เพราะว่าซื้อเยอะเหลือ 2,500 บาทคะ”
“โอ้..ขอบคุณมากๆเลยคับบบ” ตัวขาวยิ้มร่าเชียว
“เป๊บจ่ายซิ” อ้าวซวย มาลงผมซะงั้นอะ เมียสั่งเลยต้องควักเงิน
“รถอยู่ไหนคะ เดี๋ยวให้เด็กยกไปให้”
“จอดตรงด้านหน้าคับ..ขอบคุณมากคับ”
   เด็กขนของยกมาใส่หลังรถ ตัวขาวใจดีให้ค่ายกไปร้อยนึง เด็กยิ้มร่ายกมือไหว้ท่วมหัวเลยครับ
“ให้ทิปตั้งร้อยนึง รู้งี้เป๊บมาเป็นเด็กยกของดีกว่า”
“แอะ...ร้อยนึงทำหวงไปได้ ปีนึงๆ รายได้ตั้งเท่าไหร่อะ..แล้วอีกอย่างถ้าเป๊บเป็นคนยกของหล่อขนาดนี้ โจ้ว่าคงโดนออฟไปนอนอะ..ชิ”
“จริงหรือ..แล้วถ้าที่รักมาเจอเป๊บเหมือนเด็กคนนั้นจะออฟไปนอนป่าว”
“ไม่อะ..จ้างคนลักพาตัวมาข่มขืนเลย”
“ฮ่าๆๆๆๆ....” ผมหัวเราะในความเพี้ยนของตัวขาว
“แว๊กเป๊บ...ร้านจิ๊วเปิดแล้ววววว”
“อ้าวหรือครับ...ซื้อร้านนั้นซะเยอะเลย”
“นั่นซิ...ไหนๆ ก็มาแล้ว ไปดูดีกว่าเป๊บ”
“ได้ครับๆ” เราสองคนเดินมาที่ร้านจิ๋ว ตัวขาวเจอลุงเจ้าของร้านหน้าตาใจดี เลยถามซะเลย
“ลุงคับบบ เมื่อกี้ผมมาลุงปิดร้านอะ ไปซื้อร้านโน้นซะเยอะเลย”
“อ๋อ ขอโทษทีลูก ลุงไปธนาคารมา...ไม่มีใครเฝ้าร้านเลยปิดไว้”
“แย่เลยอะ...”
“ลองชิมขนมก่อนลูก ไม่ซื้อไม่เป็นไร”
“แฮ่ๆ ขอบคุณค้าบบบ” เมียผมเอาขนมมาล่อลิ้นยาวตลอดครับ (ไม่ใช่หมา....ผั๊วะๆๆๆ...ฮือๆๆๆ...โดนตัวขาวถีบเลยครับ)
“โหวววว...อร่อยคับลุงงงงง” ตัวขาวโยนเข้าปาก
“ฮ่าๆๆๆ....เอาสักกล่องมั้ยลูก”
“ลุงขายมานานแล้วหรือครับ อร่อยมากๆ” ผมก็กินไปชมไปครับ อร่อยจริงๆ รสชาติหวานไม่แสบคอ
“ก็เจ้าแรกนะลูก สี่สิบปีได้แล้ว”
“อร่อยๆ....ลุงมีแพ๊คขึ้นเครื่องบินมั้ยคับ”
“วันนี้เด็กในร้านไม่มีเลยลูก แต่ลุงมีลัง หนูช่วยแพ๊คได้มั้ย”
“ได้คับๆ”
“เอากี่กล่องลูก”
“เอ....อืม....เอาห้าสิบกล่องคับ” ตัวขาวสั่งจนผมสะดุ้งเลย จะอ้าปากถาม แต่หันมาทำหน้าดุๆ ใส่ผมอะ เลยเงียบกริบ กลัวโดนถีบ ไม่ได้เกลียมัวนะ แต่เกรงใจจจจจ
“ได้ลูกๆ เดี๋ยวลุงไปเอาขนมทำใหม่มาให้นะ” ลุงแกเดินเข้าไปหลังร้านกลับมาพร้อมขนมกับลังใส่ขนม
   ผมกับตัวขาวและลุง ช่วยกันแพ๊คขนมใส่ลัง จัดการเสร็จเรียบร้อย
“ทั้งหมดกี่บาทคับลุง”
“กล่องละสามสิบบาท ทั้งหมดพันห้าร้อยบาทลูก แต่หนูซื้อเยอะ ลุงคิดกล่องละ 25 บาทพอ ทั้งหมด 1250 บาทลูก”
“ขอบคุณค้าบบบบบ.....เป๊บทำหน้าที่” อ้าวมาลงที่ผมอีกอะ เลยต้องรีบควักเงินด่วนครับ
“ขอบคุณมากลูก”
“กลับก่อนคับลุง สวัสดีคับ...เป๊บยกลังซิ” สองลังใหญ่ ลงที่ผมอีกกกกก ถามว่ากล้าเถียงมั้ย หึหึหึ....ยกทันทีครับ
“จ้าลูก...อะหนู เอาไปกินบนรถกล่องนึง ลุงให้” ลุงส่งมาให้ตัวขาวต่างหากอีกกล่องคับ
“โอ้..ขอบคุณค้าบบบบ...” ยิ้มร่าเลยทีเดียว บอกแล้วว่าเมียผมลิ้นยาวน้ำลายยืดอะ(ผลั๊กๆ....โดนฟาดไปสองที...ฮือๆๆ)
   ซื้อขนมเต้าส้อเสร็จ ก็ขับรถกลับไปสนามบินภูเก็ตครับ
“เป๊บ ลองชิมมั้ย” ตัวขาวถามในขณะที่โยนเข้าปากไปสี่ห้าลูกแล้วครับ
“นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว อ้า.....” ผมอ้าปากรอ ตัวขาวก็เอามาใส่ปาก อร่อยจริงๆ นะครับ ใครแวะไปเที่ยวลองไปอุดหนุนนะครับ
“อร่อยเนอะ...เอาน้ำป่าว”
“ก็ดีครับ ฝืดคอ” ตัวขาวเปิดขวดน้ำใส่หลอดมาให้ ผมก็ดื่ม
“ที่รักแล้วนี่ซื้อไปเยอะมากๆ จะฝากใครบ้างละครับ”
“โหยเป๊บ..ต้องถามใหม่ว่าจะพอหรือป่าวเหอะ..ไหนจะลูกน้องเป๊บ ลูกน้องโจ้ พ่อ แม่ แด๊ด มัม สารพัด”
“ขนาดนั้นเลยหรือครับ...งั้นก็ตามที่ว่า ซื้อไปฝากละกันนะครับ”
   ขับรถมาเรื่อยๆ เข้ามาถึงเส้นที่เข้าจังหวัดภูเก็ต ก็ประมาณ สี่โมงเย็น เหลือระยะทางอีกไกลพอสมควรผมเลยเพิ่มความเร็ว เลี้ยวขวาเข้าสนามบินภูเก็ต วิทยาโทรเข้ามาพอดีครับ
“วิทยาถึงสนามบินแล้วหรือ”
“ครับนาย ตอนนี้นายอยู่ไหนครับ”
“กำลังจะเลี้ยวขวาเข้าสนามบิน”
“ครับๆ นายมาจอดหน้าผู้โดยสารขาออกเลยนะครับ เดี๋ยวผมให้ลูกน้องจัดการรถให้”
“ได้ๆ พอดีมีของฝากเยอะด้วย”
“ครับๆ เดี๋ยวผมให้ลูกน้องขนให้” ผมวางสาย
“วิทยาหรือเป๊บ”
“ครับ รออยู่ที่หน้าอาคารแล้ว”
“ตรงเวลาเนอะเป๊บ รับผิดชอบดีจริงๆ”
“ที่สุดเลยครับ เป๊บว่าอนาคตจะแต่งตั้งให้เป็น ผอ.รับผิดชอบเขตภาคใต้ซะเลย”
“โห...เอาจริงอะ...เนื้อแท้ไว้ใจได้หรือเป๊บ”
“เท่าที่ดูก็โอเคนะ..ที่รักว่าไงละ”
“ก็ดีนะเป๊บ...แต่โจ้ว่าดูอีกสักระยะจะดีกว่าคับ วิทยาอายุเพิ่งยี่สิบหกเอง ถ้าให้รับตำแหน่งใหญ่เดี๋ยวคนแก่ๆ ที่รอคอยจะอิจฉาเอานะ”
“อืมก็จริงนะ...งั้นรอดูก่อนละกันครับ”
   ผมขับรถจอดหน้าผู้โดยสารขาออก วิทยาเดินเข้ามา
“นาย คุณโจ้ สวัสดีครับ..สนุกมั้ยครับนาย”
“สนุกมากๆ วิทยาไปเที่ยวไหนมาละ”
“ไม่ได้ไปไหนเลยครับ อยู่บริษัทตรวจงานมากกว่าครับ”
“พักบ้างก็ได้นะวิทยา อย่าทำงานมากเกิน เดี๋ยวสุขภาพแย่นะ” ตัวขาวเตือนวิทยา
“ขอบคุณครับ...แต่ห่วงงานมากกว่าครับ...นายมีอะไรให้ช่วยขนบ้างครับ”
“กระเป๋ากับของฝากหลังรถนะ” วิทยาพยักหน้าพร้อมกวักมือเรียกเด็กมาช่วยขน
“ลูกน้องจากไหนเนี่ยวิทยา” ผมถาม
“คนงานใหม่นะครับนาย...เอ้ย...นี่นายใหญ่จากกรุงเทพฯ” วิทยาบอกลูกน้อง คนงานยกมือไหว้ผมกับตัวขาว
   ยกของใส่รถเข็น ผมกับตัวขาวพร้อมด้วยวิทยาและลูกน้อง เดินไปเช็คอินทีเค้าเตอร์ ผมส่งบัตรประชาชนให้ไป ปรากฏว่า
“จองการบินไทยไว้นะคะ ขอโทษนะคะ พอดีน้ำหนักเกินกำหนดนะคะ”
“อ๋อครับ ไม่ใช่ไทยสมายหรือครับ...แล้วคิดค่าน้ำหนักเกินเท่าไหร่ครับ”
“การบินไทยคะตามข้อมูลเดินทางมาไทยสมาย กลับการบินไทยคะ..พอดีเที่ยวบิน 19.00 น. TG218 วันนี้ใช้เครื่อง 747 ของการบินไทยบินนะคะ เอ่อ ไม่ทราบว่าพอมีบัตรสมาชิกการบินไทยมั้ยคะ” ผมควักบัตร Gold Royal Orchid ให้เจ้าหน้าที่ไปครับ
“บัตรทองนะคะ...สมาชิกบัตรทองได้น้ำหนักเพิ่มท่านละ 40 กิโลกรัม รวมสองท่าน 80 กิโลกรัม น้ำหนักไม่เกินแล้วคะ....จากข้อมูลในบัตรมีแต้มสะสมการเดินทางเหลือเยอะมาก จะหมดอายุในช่วงปลายปีสามหมื่นคะแนน....แนะนำว่าน่าจะอัพเกรดเป็นชั้นธุรกิจจะได้ไม่เสียคะแนนฟรี..สนใจมั้ยคะ” ฟังดูดีนะครับ
“ได้ครับ..รบกวนด้วยครับ”
   พนักงานกดคอมสักครู่ใหญ่ ได้บอร์ดดิ่งพาสมาสองใบ
“บอร์ดดิ้งพาส กับ บัตรเข้าเล้าจน์นะคะ ขึ้นเครื่อง 18.30 น.ประตูตามที่ระบุในบอร์ดดิ้งพาสนะคะ...ขอบคุณมากคะ” พนักงานยกมือไหว้งามๆ ทีนึง
“เป็นไงบ้างอะเป๊บ”
“ก็ได้อัพเกรดกับทุกอย่างฟรีหมดครับ”
“จริงอะ..ทำไมอะ...”ตัวขาวทำหน้าสงสัย
“เดี๋ยวค่อยอธิบายเนอะ ไปลาวิทยาเถอะ” ผมกับตัวขาวเดินมาที่วิทยากับลูกน้อง
“ขอบคุณมากนะวิทยาที่ดูแลเป็นอย่างดี”
“วิทยาเอาขนมไปกิน ของฝากเล็กๆ น้อยๆ” ตัวขาวส่งถุงขนมเต้าส้อให้วิทยาครับ
“ขอบคุณมากครับคุณโจ้.......ด้วยความเต็มใจเลยครับนาย...ถ้าว่างลงมาตรวจงานบ้างนะครับ ผมจะได้พาเที่ยวบ้าง”
“ได้ๆ ถ้าว่างนะ ทุกวันนี้แทบไม่ได้กระดิกตัว”
“ครับ”
“ฝากดูแลสาขาภูเก็ตด้วยนะ...ถ้ามีอะไรโทรสายตรงได้ตลอดนะ”
“ได้ครับนาย ผมจะดูแลเต็มที่เลยครับ”
“ไปก่อนนะวิทยา...ขอบคุณทุกคนมากนะ” ผมจับมือวิทยาและหันไปขอบคุณลูกน้องวิทยา ยกมือไหว้ตามมารยาทครับ
“สวัสดีครับนาย สวัสดีครับ คุณโจ้...” วิทยายกมือไหว้ ผมกับตัวขาวรับไหว้ และก็เดินเข้าไปห้องผู้โดยสารขาออก ตรวจ สแกน เสร็จทุกอย่างเรียบร้อย ก็เดินเข้าไปนั่งในเล้าจน์
“ของกินเต็มเลยอะเป๊บ เดี๋ยวโจ้เดินไปหาไรกินก่อนนะ” ไม่พลาดเรื่องของกินเลยจริงๆ
   ผมเลือกนั่งมุมสงบๆ คนที่มาพักก็มีจำนวนปานกลางนะครับ ผมกดโทรศัพท์หาเวช
“เวช เครื่องตรงเวลา ไปถึงประมาณสองทุ่มนิดๆ ซื้อของมาเยอะมาก พาใครมาช่วยขนด้วยนะ...ขอบใจมากแล้วเจอกัน” ผมวางสาย
สักพักตัวขาวก็ขนของกินมาเป็นถาด
“อะเป๊บกาแฟ..ขนม...ที่เหลือของโจ้หมดเลย แฮ่ๆ”
“โห...เยอะไปมั้ยครับ”
“ไม่นี่...อร่อยๆ” ปากบอกว่าไม่แต่กินซะขนาดนั้น
   ผมนั่งจิบกาแฟไปนั่งมองตัวขาวไป...มีความสุขดีนะครับ...ผมคิดไม่ผิดเลยจริงๆ ที่ได้คนคนนี้มาเป็นคู่ชีวิตยืนเคียงข้าง
“ท่านผู้โดยสารที่เดินทางของสายการบินไทยเที่ยวบินที่ TG218 ขณะนี้เครื่องพร้อมที่จะออกเดินทางไปยังท่าอากาศยานสุวรรณภูมิแล้วคะ ขอเชิญท่านผู้โดยสารสูงอายุ ท่านผู้โดยสารที่มีเด็กเล็ก ขึ้นเครื่องก่อน สำหรับผู้โดยสารสมาชิกรอยัลออร์คิด ขึ้นเครื่องได้ตามอัธยาศัยคะ ขอบคุณคะ” พนักงานประกาศขึ้นเครื่องแล้วครับ
“ที่รักอิ่มยัง ขึ้นเครื่องเถอะ”
“อีกตั้งนานแนะ คนเยอะแยะ กินอันนี้ก่อน” ตัวขาวกินต่อ จนหนำใจ
“ไปกันเถอะเป๊บ...อิ่มแล้ว”
“กินเยอะจังนะเนี่ย เดี๋ยวอ้วนแย่นะครับ”
“อ้วนแล้วจะยังรักป่าวอะ”
“รักจ้า..รักที่สุดเลยนะ” ผมเอามือขยี้ศรีษะตัวขาว หอมแก้มทีนึง
“บ้าแล้วเป๊บ...พนักงานเค้าเห็นนะ” ผมหันมาที่เค้าเตอร์ทางออกเล้าจน์ พนักงานสองสามคนยืนอมยิ้ม ไม่เห็นต้องแคร์เลย คนมันรักกันนี่น่า
   ตรวจบัตรประชาชนกับบอร์ดดิ้งพาสเสร็จเรียบร้อย เราสองคนเดินขึ้นเครื่อง
“สวัสดีคะ ชั้นประหยัดเลี้ยวขวา ชั้นธุรกิจเลี้ยวซ้ายนะคะ” ผมกับตัวขาวเลี้ยวซ้าย
   เก็บของไว้บนเคบินเรียบร้อย นั่งรัดเข็มขัดตัวขาวนั่งติดหน้าต่าง แอร์โฮสเตสนำเครื่องดื่มกับผ้าร้อนมาบริการครับ
“วันนี้เครื่องลำใหญ่เนอะเป๊บ ปกติเวลาไปไหนก็บินลำเล็กอะ”
“ครับ...อาจจะคนเยอะมั้งเลยเอาลำใหญ่มา”
“นั่งสบายด้วยอะ เก้าอี้กว้างดี”
“ครับ คาดเข็มขัดยัง ยิ่งตัวเล็กๆ เดี๋ยวปลิวไปโน่น”
“คาดแล้ว ไม่ได้บ๊องจนลืมคาดหรอกน่า...แล้วถ้าปลิวจะจับมือไว้มั้ยละ”
“จับ...ไม่มีทางปล่อยเด็ดขาด....ต่อให้แขนขาดก็ไม่ยอมปล่อย” ตัวขาวนิ่งไป เห็นตารื่นๆ สงสัยจะซึ้ง ฮ่าๆๆๆ...ผมพูดจริงนี่น่า ถ้าปลิวจริง ให้ผมตายผมก็ไม่มีวันปล่อยมือหรอก
“ทำมาพูด..ชิ” หันหน้ามองไปนอกหน้าต่าง สงสัยจะเขิน ฮ่าๆๆๆ
   สักพักเครื่องก็ไต่ระดับจากท่าอากาศยานภูเก็ตบินตรงสู่กรุงเทพฯ ครับ ลูกเรือก็นำอาหารของว่างมาเสริฟ ตัวขาวซัดซะราบคาบเลยครับ ทำไมกินเยอะมากขนาดนี้เนี่ย
“อร่อยทุกอย่างเลย เป๊บอันนี้ไม่กินหรือ โจ้กินนะ” เอาส้อมมาจิ้มในถาดผมอีก กินอะไรได้มากขนาดนี้เนี่ย
“อิ่มได้แล้วมั้งเนี่ย”
“ก็อิ่มแล้ววววว” ก็หมดแล้วนี่ครับ จะไม่อิ่มได้ไง
“ไม่ทราบว่าจะรับเครื่องดื่มอะไรเพิ่มมั้ยคะ” ลูกเรือมาถาม
“น้ำส้มคับบบ...เป๊บเอาปะ” ผมส่ายหน้า
   ตัวขาวก็นั่งจิบน้ำส้มไป มองนอกหน้าต่างไป จนเครื่องบินกำลังลดระดับแอร์โฮสเตสก็เดินตรวจดูความเรียบร้อย เครื่องบินเทียบเกท ผมกับตัวขาวก็เดินมาตามทางไปรอที่สายพาน ตัวขาววิ่งไปเอารถเข็น ผมมีหน้าที่ยกลังกับกระเป๋า เดินออกทางผู้โดยสารขาเข้า เวชกับลูกน้องยืนรออยู่แล้วครับ
“สวัสดีครับนาย สวัสดีครับคุณโจ้ เที่ยวสนุกมั้ยครับ”
“ก็สนุกดีนะเวช...คอยนานมั้ย”
“สิบนาทีครับ รถจอดด้านหน้าครับนาย”
   ผมกับตัวขาวเดินขึ้นรถ เวชกับลูกน้องขนของเสร็จก็เดินทางกลับคอนโดทันที
“นายไปบ้านใหญ่หรือคอนโดครับ”
“ไปคอนโดนะเวช”
“ครับ....ที่โน่นฝนตกมั้ยครับ”
“ตกนะ...แต่ก็ไม่ได้ทั้งวัน อากาศก็ร้อนมากๆ กรุงเทพฯฝนตกมั้ยเวช”
“ตกครับ ส่วนมากจะช่วงบ่ายๆ”
“แล้วนี่ได้หยุดพักกันบ้างมั้ย” ผมถาม
“ก็พักครับนาย”
“หมายถึงออกไปเที่ยว หรือ  กลับไปหาลูกเมีย”
“อ๋อค่อยไปสัปดาห์หน้าก็ได้ครับ” สงสัยมัวคอยรับส่งผมกับตัวขาว เวชเลยไม่ได้กลับบ้านไปหาลูกเมีย ตัวขาวแอบมาทำหน้าดุผมซะงั้นอะ
“เวช ให้ลาหยุดสองวันนะ ทดแทนที่คอยมารับส่ง พรุ่งนี้ไปแจ้งฝ่ายบุคคลว่าผมอนุญาต”
“ไม่เป็นไรหรอกครับนาย”
“เอาเถอะ ถ้าไม่หยุดก็เก็บวันสะสมไว้ละกัน ผมอนุญาต”
“ขอบคุณมากครับนาย”
   เดินทางประมาณชั่วโมงนึง ก็มาถึงคอนโดแสนสุข เวชกับลูกน้องก็ช่วยขนของขึ้นมาบนห้อง วางของเสร็จสรรพ
“ขนมของฝากนะเวช เอาไปแบ่งทานกันนะ” ตัวขาวขนมเต้าส้อใส่ถุงส่งให้เวช
“ขอบคุณมากครับคุณโจ้”
“ขอบคุณมากเวชที่ดูแลเรื่องการรับส่ง”
“สบายมากครับนาย..งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ”
“ขอบคุณมากๆ” ผมรับไหว้
   ปิดประตูห้องผมนั่งลงบนโซฟาเปิดทีวีดู ละครคุณชายปวรุจ อะไรเนี่ยกำลังฉายอยู่ ตัวขาวเดินเข้ามานั่งด้วยพร้อมผลไม้
“ยังไม่อิ่มหรือเนี่ย”
“อิ่มแล้ว แต่กินฆ่าเวลาอะ”
“มีแบบนั้นด้วย”
“จะกินปะอะ”
“กินครับ” ผมนั่งกินผลไม้กับตัวขาว
   ละครจบ อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ผมล้มตัวลงนอนบนเตียง เห็นตัวขาวกำลังวุ่นกับการทาครีม ตัวขาวทาครีมเสร็จ ก็มาล้มตัวลงนอนกอดผม
“ขอบคุณมากนะเป๊บที่พาเที่ยวอะ”
“ครับที่รัก...ถ้าว่างค่อยไปกันอีกนะ”
“ค้าบบบ...ขอบคุณมากนะ ฟอดๆ” ตัวขาวมาหอมแก้มผม แต่มันแปลกๆ ไม่ได้หอมอย่างเดียว แถมไซร้ซอกคอด้วย
“ทะ..ที่รัก...ดะ...เดี๋ยว.....อื้อ....อ๊า.....” ผมตกใจ นานแล้วที่ตัวขาวไม่ได้เริ่มก่อน ไม่ทันจะถามอารมณ์พาไปแล้ว
   เต็มๆ 1 รอบใหญ่.........หลับสนิทถึงเช้าเลยครับ

โจ้ : แว๊กกกกก บ้าแล้วววววเป๊บบบ...ไปเล่าแบบนั้นอีกแล้วว....ที่เริ่มก่อนอยากจะขอบคุณค่าเต้าส้อตะหากกกก 

เป๊บ : อ้าวหรือครับ รู้งี้ซื้อให้ซักพันกล่อง จะได้ดึ่งดึ๋งเยอะๆ 

โจ้ : บ้ากามตลอดดดดดด ตาลุงเพี้ยนนนนนนน 

เป๊บ : แฮ่ๆๆๆ บ้ากามมมม...แฮ่ๆๆๆๆๆ 

[yeyong]

อ่านแล้วท้องร้อง  โจ้กินได้เอร็ดอร่อย ใครนั่งมองคงรู้สึกอร่อยไปด้วยค่ะ

ฝรั่งไปเที่ยวมักจะพักยา นอนเล่น ว่ายน้ำ อาบแดด อ่านหนังสือ

แต่คนไทยคิดว่าน่าจะออกไปเที่ยวพวกทริปดำน้ำมากกว่าค่ะ  ถึงไม่ค่อยได้เจอช่วงกลางวัน

 

[snowboxs]

“ครับ คาดเข็มขัดยัง ยิ่งตัวเล็กๆ เดี๋ยวปลิวไปโน่น”
“คาดแล้ว ไม่ได้บ๊องจนลืมคาดหรอกน่า...แล้วถ้าปลิวจะจับมือไว้มั้ยละ”
“จับ...ไม่มีทางปล่อยเด็ดขาด....ต่อให้แขนขาดก็ไม่ยอมปล่อย” ตัวขาวนิ่งไป เห็นตารื่นๆ สงสัยจะซึ้ง ฮ่าๆๆๆ...ผมพูดจริงนี่น่า ถ้าปลิวจริง ให้ผมตายผมก็ไม่มีวันปล่อยมือหรอก
“ทำมาพูด..ชิ” หันหน้ามองไปนอกหน้าต่าง สงสัยจะเขิน ฮ่าๆๆๆ

อย่าว่าแต่คุณโจ้เขินเลย คนอ่านก็เขินแทน แถมซึ้งมาก ๆ เลยล่ะค่ะ
คู่นี้น่ารักมากค่ะ พอดี ๆ กัน ไม่มีเกินไม่มีขาดคือแบบงอนแบบพอดี ไม่มีประชด สรุปคือเข้าใจกันดีนั่นเอง
เป็นกำลังใจให้รักกันแบบนี้จนแก่เฒ่าไปด้วยกันเลยนะคะ คนอ่านก็จะแก่เฒ่าไปกับคู่นี้ด้วยค่ะ (555 ขอเพ้อหน่อยนะ)

ปล.ยังรอคุณโจ้มาอัพตอนหลักอยู่นะคะ เรื่องกำลังเข้มข้น อยากรู้ว่าเป๊บหลุดจาก...ตนนั้นมาได้อย่างไรน่ะค่ะ

[คนอ่าน]

เทีี่ยวฮันนีมูนตลอดอ่ะคู่นี้
คบกัน9ปีแล้วยังหวานฉ่ำ^^

[คนอ่าน]

ยังรอติดตามอยู่เสมอน่ะค่ะ
อย่าเพิ่งห่างหายไปไหน

[lovelypolly]

ว๊าววว! ยินดีด้วยนะค่ะกับวันครบรอบ9ปีที่คบกันมา
นานนนมากกก แถมยังรักกันเหมือนเดิม หรือจะมากกว่าเดิมซะด้วยซ้ำอะ
แล้วพี่เป๊บก็พาพี่โจ้ไปฉลองกันได้โรแมนติกสุดๆ ทะเล หาดทราย สายลม และสองเรา
เขาหลักรีสอร์ทสวยนะค่ะแต่ทะเลไม่ค่อยสวยเท่าไหร่
ทริปหน้าแนะนำไร่เลย์กับเกาะพีพีนะค่ะ รับรองสวยมากๆ
ขอบคุณที่มาเขียนเล่าประสบการณ์ชีวิตน่ารักๆ แบบนี้ให้ได้อ่านกันนะค่ะ
 

[คนอ่าน]

ขอให้ทั้งคู่มีความสุขมากๆน่ะค่ะ

[anukul]

มาอีกนะครับพี่เป๊ปพี่โจ้

[9nawKIHAE]

พี่เป๊ปพี่โจ้ น่ารักจังเลย ใส่ใจดูแลกันตลอดเวลา น่าอิจฉาที่สุด 
มารอตอนต่อไปค่ะ   

[jonathan2624]

สวัสดีครับ เป๊บนะครับ ขอบคุณทุกคอมเม้นที่ชื่นชอบผมกับโจ้นะครับ ขอบคุณมากครับ

ผมเข้ามาแจ้งแฟนคลับว่า ช่วงระยะนี้คงไม่ได้มาอัพอีกสักระยะใหญ่นะครับ เพราะว่าตัวขาวไม่สบาย ป่วยเป็นไข้เลือดออก และที่สำคัญ พ่วงด้วยโรคชิคุนกุนยา (ไม่รู้เรียกถูกมั้ยนะครับ) มีอาการปวดเมื่อยตามข้อ เข่า ผมละตกใจมากๆ เลยที่ตัวขาวป่วย ถามจากหมอคร่าวๆ คงได้รับเชื้อมาจากยุงลายกัดระยะฟักตัวประมาณสองอาทิตย์ ถามจิมก็พอจะสรุปความได้ว่า น่าจะลงไปตรวจงานที่หาดใหญ่ช่วงปลายเดือน เห็นบ่นๆ ว่า ถูกยุงกัดจนคันไปหมด มิน่าละครับนับไปนับมาเกือบ เกือบๆสองอาทิตย์พอดีตัวขาวเลยแย่เลยครับ นี่ก็กลับมาพักที่คอนโดได้สองวันแล้ว หลังจากที่นอนโรงพยาบาลห้าวันผมเลยต้องลางานยาวเพื่อมาดูแลคนป่วยขี้อ้อนครับ ตัวขาวอ่านทุกคอมเม้นแล้วนะครับ ฝากขอบคุณทุกคนมากๆ ถ้าหายดีแล้วจะกลับมาเล่าต่อนะครับ

ขอตัวไปดูแลตัวขาวขี้อ้อนก่อนนะครับ

โจ้ : เป๊บบบบบ.....เมื่อยหัวเข่าค้าบบบบ 
เป๊บ : โอ๋ๆๆ เดี่ยวเป๊บนวดให้นะคร้าบบบ 

[Sabaijai]

หายไวๆ แข็งแรงเร็วนะคะ

[anukul]

หายไวๆนะครับพี่โจ้   แต่ก็คงหายไวอยู่หรอกครับมีบุรุษพยาบาลดีหล่อด้วยยย55555555555






ปล.ว่าแต่พี่เป๊ปก็อย่าลืมดูแลพี่โจ้ดีดีๆนะครับ ถ้าอาการไม่ดีขึ้นก็ต้องรีบฉีดยาให้นะครับ555555555555

[mnara]

หายไวๆนะจ๊ะ คนอ่านเป็นห่วง
เป็นกำลังใจให้หายป่วยเร็วๆ

[maemix]

คนป่วยหายไวไว
คนเฝ้าก็อย่าลืมดูแลตัวเอง
รักษาสุขภาพกันดีๆนะ อย่าแอบรังแกคนป่วยนะคุณเป๊บ 555

[คนอ่าน]

ขอบคุณที่แจ้งข่าวค่ะ

[snowboxs]

หายไวๆนะคะโจ้ตัวขาว มีพยาบาลดีขนาดนี้
สู้ สู้ นะโจ้(คนป่วยขี้อ้อน) และ เป๊บ (คนดูแลคนป่วยขี้อ้อน)

แต่ชอบตอนท้ายจัง ปลื้มความรักที่มั่นคง
และเสมอต้นเสมอปลายของคู่รักโจ้เป๊บ

[yeyong]

ขอให้แข็งแรงเร็ววันนะคะ

[ekonut]

ไม่ได้เข้ามาอ่านนานมาก คุณโจ้กะคุณเป๊บยังน่ารักเหมือนเดิม

ขอให้คุณโจ้หายไวไวน๊า มากอดทีนึง อิอิ 

[Yarkrak]

หายไวไวนะ พักผ่อนมากๆ แล้วรีบมาส่งข่าวนะจ๊ะ

[rarin]

หายไวๆนะคะ รอได้เสมอคะ

[rarin]

  ดอกไม้เยี่ยมคนป่วย ข้อให้หายเร็วๆ นะคะ

[snowboxs]

แหะๆ มาให้กำลังใจคนป่วยอีกรอบ
หายไวๆนะคะน้องโจ้ (ตัวขาวของคิงคองเป๊บ) 

[patchylove]

หายไวไวนะคะ 

[BlackKnight09]

อยากไปเที่ยวกับเค้าบ้างอ่ะ อิจฉา.......

อ้อ โจ้หายเร็ว ๆ นะ อยากฟังเรื่องต่ออ่ะ
ทานข้าว ทานยา  แล้ว นอนพักผ่อน สักอาทิตย์
น่าจะดีขึ้นเร็ววันนะ

ของเยี่ยม 

[MangoBlue]

ขอให้พี่โจ้หายป่วยไวๆกลับมาแข็งแรงเร็วๆนะค๊า พี่เป๊บก็รักษาสุขภาพด้วยค่ะ 

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบบ ขอบคุณทุกคนมากๆ เลยนะคับที่อวยพรให้หายป่วยเร็วๆ ตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้วคับ ไข้ลดลงเกือบหมดแล้ว อาการปวดเมื่อยตาม ไขข้อ หัวเข่า ก็ทุเลาลงเยอะอะคับ ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นโรคนี้อะคับ โรคไข้เลือดออกไม่เท่าไหร่ แต่ชิกุนฯ นี่ซิคับ ทำเอาแย่เหมือนกัน
ช่วงที่ป่วยก็ได้เป๊บดูแลมากๆ เลยอะคับ แต่ก็ไม่วายเดือดร้อนบรรดาพ่อแม่ไปด้วย แด๊ดก็เป็นห่วงมากเลยส่งแม่บ้านมาดูแลเพิ่มอีกคน ทั้งๆที่ ผมก็ไม่เป็นไรมากแล้วนี่น่า แต่แด๊ดก็บอกว่า ถ้าช่วงเป๊บไม่อยู่เกิดช๊อคตายไปทำยังไง....พูดซะผมกลัวเลยอะ เอ๊ะหรืออยากได้สะใภ้ใหม่ ฮ่าๆๆๆๆ ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะคับ ถ้าหายสนิทดีเมื่อไหร่ จะรีบปั่นต้นฉบับมาให้อ่านกันอีกนะคับบบบ

Sabaijai : ขอบคุณมากๆ เลยค้าบบบบ 

anukul : บุรุษพยาบาลหล่อเทพมากคับบบ แต่เอ๊ะ ไอ้เรื่องฉีดยา ตัวการอยู่นี่นี่เอง โดนเข็มใหญ่เลยง่าาาาา 

mnara : ขอบคุณมากค้าบบบบ 

maemix : ขอบคุณมากค้าบบบ แอบโดนรังแกเมื่อวานง่าาาาา 

คนอ่าน : ขอบคุณค้าบบบบ 

snowboxs : ขอบคุณมากค้าบบบ เขินเลยอะ 

yeyong : ขอบคุณมากค้าบพี่...ตอนนี้แข็งแรงกว่าเดิมแล้วคับบบบ 

ekonut : ขอบคุณมากค้าบบบ มามะให้กอดแน่นๆ สามที 

อยากรัก : ขอบคุณมากค้าบบบ เดี๋ยวหายสนิทจะรีบมาลงตอนต่อไปนะคับบบ 

rarin : ขอบคุณค้าบบบบบ 

patchylove : ขอบคุณค้าบบบบ หายมาม่า แล้วคับบบ อิอิ 

BlackKnight09 : ขอบคุณมากค้าบบบ นอนทั้งวันเลย แถมโดนบังคับให้กินยาอีก มันขมอะไม่อยากกิน แต่คนดูแลตบจูบ เลยต้องกินอะคับบบ อิอิ 

MangoBlue : ขอบคุณมากค้าบบบบบ คิงคองแข็งแรงอะ แต่ถ้าป่วยยิ่งกว่าแมวเชื่องอีก กะงวดหน้าป่วยจะแก้แค้นคืน อิอิ 

[patchylove]

รับทราบจ้า กอดม๊วฟฟฟฟ ทั้งคู่เลยย