หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[คนอ่าน]

คิดถึงเป็บโจ้คู่รักหวานชื่นจังเลยค่ะ

[9nawKIHAE]

ว้ากกกกกกกกกกกกก มี FC เทโอกันมาทักพี่โจ้ผิดเลยเหรอคะ
แสดงว่าตัวจริงพี่โจ้ต้องน่าเด็กมากกกกๆๆ ขาวออร่ามากๆๆๆ น่ารักมากกกๆแน่ๆเลย
อิจฉาคนที่ได้เจอพี่เป๊ปพี่โจ้โดยบังเอิญจังเลยค่ะ
น้องอยากเจอพี่ๆบ้างจัง  อยากเห็นรูปด้วย
พี่คะทำแฟนเพจเถอะ น้องอยากติดตามอย่างใกล้ชิด
หรือถ้าจะกรุณาให้ตามใน IG ก็ได้นะคะ   

[คนอ่าน]

แฟนเพจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รูปเป็บโจ้อยู่ที่รูปโปรค่ะ. ขนาดเห็นไม่ชัด
ยังรู้ว่าหน้าตาดีเลย

[snowboxs]

เข้ามาส่องกระทู้โจ้ รอเหมือนเดิมนะคะ

ว่าก็ว่าเถอะอยากเห็นโจ้เป๊บเหมือนกัน..อิอิ

[anukul]

มารอพี่เป๊ปพี่โจ้ครับ

[snowboxs]

คิดถึงโจ้กับเป๊บจังเลย กอด ๆๆๆ 
ไม่รู้ว่าเมื่อคืนทั้งคู่มีเวลาไปเวียนเทียนกันบ้างป่าวนะ

[jonathan2624]

สวัสดีครับ ผมเป๊บนะครับ ไม่ได้เข้ามาหลายวัน ตัวขาวอัดผมซะน่วมโทษฐานที่มาแอบเม้าท์นะครับ หลังจากตัวขาวหายป่วยเรียบร้อย ก็รีบไปเคลียร์งานอย่างหนักมากมาย ลงพื้นที่ตรวจสาขาต่างจังหวัด จนผมแอบเป็นห่วงเลยครับ และวันพรุ่งนี้ 2 มิถุนายน 2556 ครบรอบ 32 ขวบ ของตัวขาวแล้วครับ ในช่วงค่ำที่ผ่านมาผมกับตัวขาวก็ช่วยกันเตรียมของใส่บาตร พร้อมกับตระเวนทำบุญในวันพรุ่งนี้

ใครมีร้านอาหารเด็ดๆ บรรยากาศดีๆ ใหม่ๆ แนะนำผมบ้างนะครับ จะพาตัวขาวไปเซอร์ไพร้ซ์

คำอวยพรของทุกคนจะเป็นกำลังใจให้ตัวขาวครับ 

ขอบคุณมากครับ

เป๊บ : ยังเต่งยังตึ๋งตึงตัง น้องเอยขาวจัง ขาวดังอาม่วย ยิ้มยังหวานเสียด้วย ป๋าป่วยยังมองตาแป๋ว โถใครจะเชื่อ ว่าแม่บุญเหลืออายุมากแล้ว สามสิบยังแจ๋ว แจ๋วเสียจนน่าจีบ 

โจ้ : ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ เพลงลูกทุ่งมากง่าเป๊บบบบบ เขิลลลลลล 

เป๊บ : สามสิบยังแจ๋ว แจ๋วเสียตัวสามสิบรอบ 

โจ้ : บ้าแล้วววววววว.....สามรอบก็จะตายแล้ววววววว 

[maemix]

H.B.D นะคะคุณโจ้ มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง พี่เป๊บรักพี่เป๊บหลง
พรุ่งนี้ขอให้ได้บุญเยอะๆนะ

[patchylove]

  Happy Birthday มีความสุขด้วยกันตลอดไปเลยนะคะทั้งสองคน

[Yarkrak]

HAPPY BIRTHDAY ล่วงหน้าน้องโจ้ ขอให้มีความสุข สมหวัง อย่าเจ็บ อย่าจน รุ่งเรืองๆ ตลอดปีและตลอดไป 
ร้านอาหารไปนั่งแถบร้านริมน้ำเจ้าพระยา ดูน้ำ ดูเรือ ฟังเพลงเพราะๆ โอ้สุดยอดโรแมนติก อยากบอกชื่อร้านแต่เขาไม่ให้ค่าโปรโหมด ฉะนั้นไปหาเอาเอง กิกิกิกิ

[anukul]

เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันครับพี่เป๊ปพี่โจ้55555555555555555

[teukkie]

ขอให้พี่โจ้มีความสุขมากๆนะคร่าาา สุขภาพแข็งแรง อยู่กับพี่เป๊ปจนแก่จนเฒ่ากันไปเร้ย น่ารักกันแบบนี้ไปนานๆนะคร่าา แร้วมาเล่าให้ๆังด่วยนะ คริคริ ปล.พี่เป็ปพาพี่โจ้ไปchocolate ville สิค่ะ แถวพุทธมณฑลอะคะ บรรยากาศดีนะ โรแมนติก อิอิ เหมาะแก่การกับมาเสียตัว เอ๊ยยยย ไม่ใช่แระ. คึคึ

[malula]

ขอให้คุณโจ้มีความสุขมาก ๆ สุขภาพแข็งแรง
ไม่เจ็บ ไม่ไข้ ไม่จน
รักกับคุณเป๊บไปนาน ๆ นะคะ
 

[Eshardy]

H.B.D คุณโจ้ มีความสุขมากๆ

[snowboxs]

สุขสันต์วันเกิด Happy birthday
ขอให้มีความสุขกายสบายใจนะคะ
ขอให้โจ้รักเป๊บ  ขอให้เป๊บรักโจ้
ขอให้โจ้กับเป๊บรักกันตลอดไปนะคะ

ปล.ที่อวยพรน่ะตามนั้นจริงๆนะคะ
ปลล.เป๊บยังลดความหื่นบ้างก็ได้นะ
(พูดไปงั้นแหล่ะ จริงๆคนอ่านก็  )

[anukul]

มาความสุขมากๆนะครับพี่โจ้  พี่เป๊ปก็รักพี่โจ้มากๆนะครับ  พี่เป๊ปก็บอกรักๆแล้วจัดหนักๆนะครับคืนนี้555555555555

[yeyong]

ขอให้คุณโจ้มีสุขภาพดี มีความสุข สมหวังในสิ่งที่ตั้งใจทุกอย่าง
ความรักแข็งแรง  คืนนี้โดนจัดหนัก 

[BlackKnight09]

Happy Birth Day นะ

มาช้าไปหน่อยคงไม่ว่านะ
ทำงานเลยไม่ได้เข้ามาดู 

แล้วตกลงไป surprise กันที่ไหนละเนี่ย
มดตามไปด้วยหรือเปล่าละ บอกด้วยนะ

[snowboxs]

คิดถึงโจ้กับเป๊บจังเลย
อยากรู้จังวันเกิดของโจ้
เป๊บพาไปฉลองที่ไหนนะ

เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เหมือนเดิมค่ะ

[anukul]

มารอพี่เป๊ปพี่โจ้ครับ  คิดถึง

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบบ...ขอโทษที่หายไปหลายวันเลยอะคับบ หลังจากหายป่วย ก็รีบไปเคลียร์งานที่ค้างเยอะมากอะคับ ว่าแต่คิงคองเพี้ยนแอบมาเม้าท์เยอะนะเนี่ย สงสัยจะว่างงานมากไปละ ต้องไปกระโดดถีบบบบบ  ซ่านัก วันนี้เอาตอนใหม่มาลงให้อ่านครึ่งนึงก่อนน้าคับ อิอิ

ตอบคำถามช่วงแรกค้าบ
snowboxs : เขินจนหน้าแดงเลยหรือคับ อิอิ ตัวจริงคงเดินสวนกันแล้วน้าคับ ส่วนรูปลงชัดสุดตามโปรไฟล์เลยน้า 

nutto : ขอบคุณมากน้าค้าบที่ชื่นชอบ ส่วนยาเข็มใหญ่โดนฉีดเป็นประจำเลยง่า 

anukul : โหหหห ติดตามขนาดนั้นเลยนะค้าบบบ อิอิ 

ontheotherhand : ขอบคุณมากน้าค้าบบบ และเข้ามาทักทายบ้างน้า 

maemix : ขอบคุณมากค้าบบบบ รักษาสุขภาพด้วยน้า 

คนอ่าน : ขอบคุณมากค้าบบบบ 

bvan : ใช่ๆ น่ารักมากเลยนะคับบบ แต่ไม่กล้าแข่งง่า แก่แล้ววววว 

9nawKIHAE : ฮ่าๆๆ ขนาดนั้นเลยหรือค้าบบบ รูปโพรไฟล์เปลี่ยนให้แล้วน้า พยายามทำให้ชัดแล้วแต่ก็ไม่ชัดคับ อิอิ 

คนอ่าน : เป็นแม่ยกเลยอะค้าบบบบ 

anukul : คิดถึงๆๆ 

ตอบหลังวันเกิด

maemix : ขอบคุณมากๆ เลยค้าบบบ 

patchylove : ขอบคุณมากๆค้าบบบ 

อยากรัก : ฮ่าๆๆ ขอบคุณมากๆ ค้าบบบบ 

anukul : เจอกันที่ไหนอะ อิอิ 

teukkie : ขอบคุณมากค้าบบบ เป๊บพาไปแล้วน้า สถานที่สวยงามมากๆ อาหารอร่อย ขอบคุณค้าบบ 

malula : ขอบคุณมากค้าบบบบบ 

Eshardy : ขอบคุณมากค้าบบบบ 

snowboxs : ขอบคุณมากค้าบบบ ความหื่นไม่ลดลงเลยง่าาาา 

anukul : ว่าแล้วววว โดนหนักเลยง่าาาาาา 

yeyong : ฮ่าๆๆๆ พี่ค้าบบบบ โดนจัดหนักจริงด้วยง่าาาาา 

BlackKnight09 : ขอบคุณมากค้าบบบบบ 

snowboxs : คิดถึงด้วยค้าบบบบ 

anukul : มาแล้วๆๆ หายคิดถึงยังงงง 

ตอนที่ 42 เจ้ากรรมนายเวร
   กิจกรรมวันสุดท้ายของการรับน้องได้เสร็จสิ้นครับ ช่วงเช้ารุ่นพี่กับรุ่นน้องทุกคนต่างก็เตรียมตัวกลับกรุงเทพฯ ซึ่งผมกับเป๊บเองก็กลับรถฉัตร ล่ำลากันเสร็จเรียบร้อย ก็เดินทางกลับทันที โดยแก้งค์ผมนัดทานอาหารซีฟู้ดที่เขาตะเกียบ หัวหิน ครับ
   ทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ก็มุ่งหน้ากลับกรุงเทพฯ ทันที ตลอดการเดินทาง ผมก็หันไปมองเป๊บที่นั่งหลับตาบ่อยครั้ง...เพราะเป๊บบ่นว่าเหนื่อยๆ เพลียๆ ผมเป็นห่วงมากๆ เลยครับ ตั้งใจว่าในช่วงบ่ายผมจะพาเป๊บไปหาพระอาจารย์ทันที
“เป๊บเมิงไหวมั้ยวะ” ฉัตรหันมาถาม
“ไหวๆ”
“อาการเมิงเป็นไงบ้าง” เบิดเป็นสารถีขับรถเอ่ยถามขึ้นมา
“เหมือนจะเป็นไข้วะ มึนๆ”
“เป๊บเจ็บแผลมั้ยคับ” ผมถาม
“นิดๆ ครับที่รัก”
“แผลน่าจะอักเสบแน่เลย เดี๋ยวไปถึงกรุงเทพฯ แวะหาหมอดีมั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอกที่รัก....เดี๋ยวกลับไปกินพาราแล้วนอนน่าจะดีขึ้น”
“ไม่ต้องมาทำเก่ง...เดี๋ยวแวะไปหาหมอ...เข้าใจปะ” ผมพูดกึ่งดุๆ เป๊บไม่เถียงครับ
   เดินทางผ่านเพชรบุรี มุ่งเข้าสู่ถนนพระรามสอง ขึ้นทางด่วนมาลงแถวเลียบด่วนรามอินทรา
“อีโจ้ว เมิงจะให้กรูไปส่งที่มหาลัยเลยปะ” ฉัตรถาม
“เออได้อะฉัตร เดี๋ยวจะได้พาเป๊บไปหาพระอาจารย์”
“ให้กรูไปเป็นเพื่อนมั้ยเมิง”
“ไม่เป็นไรอะฉัตร เดินทางมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวกรูพาเป๊บไปเองได้”
“เอางั้นหรือวะ...แล้วนี่เมิงหิวปะ แวะแดกไรก่อนมะ”
“ยังอิ่มอยู่ เมิงหิวปะละ”
“ไม่หิวๆ ไอ้เป๊บ เมิงหิวมะ”
“ไม่หิววะเมิง” เป๊บตอบฉัตร
“งั้นกรูไปส่งที่มหาลัยเลยนะ” เบิดสรุปความ
   ฝ่าการจราจรสักพักใหญ่ ก็มาถึงอาคารจอดรถที่มหาลัย ผมกับเป๊บก็ลงจากรถฉัตร ล่ำลากันเรียบร้อย ก็เข้ามานั่งในรถ
“เป๊บไหวมั้ย”
“เรื่อยๆ ครับ เป๊บมึนๆ เหนื่อยๆ”
“โจ้ว่าไปหาหมอก่อนดีกว่า ค่อยไปหาพระอาจารย์”
“หรือครับ ไปหาหมอเป๊บไม่ว่าอะไรนะ แต่เท่าที่ดูนี่ก็เวลาสี่โมงแล้วนะที่รัก ถ้าเสร็จจากหาหมอแล้วไปหาพระอาจารย์ดึกแน่ๆ”
“ก็จริงนะเป๊บ...แต่โจ้เป็นห่วงเป๊บอะ”
“เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยไปหาพระอาจารย์ดีมั้ย” เป๊บเสนอความเห็น
“ก็ได้ๆ งั้นตอนนี้ไปหาหมอก่อนละกันนะ”
   ผมขับรถออกจากมหาวิทยาลัย มุ่งหน้าไปโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด นั่นคือ โรงพยาบาลเวชธานีครับ
   ถึงโรงพยาบาล ทำประวัติสามนาที โชคดีตรงที่อาจารย์หมอเข้าเวรพอดีครับ พยาบาลก็พาเป๊บเข้าพบอาจารย์หมอ โดยมีผมตามเข้าไปด้วย
“สวัสดีครับคุณหมอ” ผมกับเป๊บยกมือไหว้
“สวัสดีครับ....อาการเป็นยังไงหรือครับ” อาจารย์หมอสูงอายุถาม
“พอดีเกิดอุบัติเหตุตกโขดหินคับ...เมื่อคืนทำแผลและก็ทานยาแก้ปวดแล้ว กลัวว่าแผลจะอักเสบจนไม่สบายอะคับ” ผมตอบยาวรวด
“ตกลงว่าใครป่วยกันแน่เอ่ย...ฮ่าๆๆๆ” ลุงหมอหัวเราะใหญ่
“ฮ่าๆๆๆ....คนนี้ป่วยคับบบบ” ผมชี้ไปที่เป๊บ
“ฮ่าๆๆๆ..งั้นเล่าอาการให้ลุงหมอฟังว่าเป็นไงบ้าง”
“อ๋อครับ ก็เพลียๆ มึนๆ ตื้อๆ เหมือนจะไม่ค่อยมีแรงครับ”
“แล้วมีอาการปวดหัวข้างใดข้างนึง...น้ำมูกไหล...เจ็บคอ...ปวดหลัง ปวดเอว มั้ย”
“ไม่มีครับ”
“งั้นหมอขอดูแผลนะ”
“ครับ”
   ลุงหมอก็เปิดแผลดู จับนั่นจับนี่สักพัก
“แผลอักเสบนิดหน่อยนะ...ส่วนอาการที่เล่ามาร่างกายต้องการการพักผ่อน...งั้นเดี๋ยวหมอจะฉีดยากันบาดทะยัก ยาแก้อักเสบ ให้เบื้องต้นก่อน...ทานน้ำมากๆ ทานยาตามที่หมอสั่ง พักผ่อนเยอะๆ นะ”
“ครับคุณหมอ..ขอบคุณมากครับ” ผมกับเป๊บยกมือไหว้
   เราสองคนมานั่งรอจ่ายเงินพร้อมรับยาที่ห้องโถง จัดการเสร็จเรียบร้อย ก็เดินทางกลับบ้านครับ
“เป๊บดีขึ้นมั้ย”
“ก็ดีขึ้นครับ...แผลหาบเจ็บ อาการมึนๆ ยังมีบ้างครับ”
“คืนนี้อย่าลืมทานยานะเป๊บ...จะให้โจ้นอนเป็นเพื่อนมั้ย”
“ที่รักอยากนอนมั้ย...หรือกลับไปนอนบ้านครับ”
“จริงๆ ก็อยากนอนนะ...แต่ว่าถ้าไม่กลับบ้านเดี๋ยวพ่อแม่งอนอะ”
“ฮ่าๆๆๆ...ไม่เป็นไรหรอกที่รัก กลับไปนอนบ้านนะครับ พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน”
“ไหวนะ...”
“ไหวครับ”
   ขับรถมาส่งเป๊บที่บ้าน เจอแด๊ดกับมัมพอดีเลยครับ
“แด๊ด มัม สวัสดีค้าบบบ” ผมยกมือไหว้
“โอ้วววว โจ้วววว กลับมาแล้วหรือลูก มาให้มัมกอดทีมามะ” มัมอ้าแขนกว้าง
“สนุกมั้ยลูก” แด๊ดถาม
“ก็สนุกอะคับบบ ซื้อของมาฝากเต็มเลยอะคับ”
“ดีแล้วๆ ....แล้วนี่เจ้าแสบเป็นอะไรละ หน้าตาดูเซียวๆ” แด๊ดหันมาถามผมพร้อมไปมองเป๊บ
“ก็.....(ผมเล่าเรื่องทั้งหมดยกเว้นเรื่องเล้นรับครับ)”
“โอ้วตายแล้วววว เป๊บ ยูเป็นไรมากมั้ย” มัมกับแด๊ดรีบเดินไปดูเป๊บ
“โอเคครับมัม เพลียๆ นิดหน่อยครับ” เป๊บตอบพร้อมนั่งพักเก้าอี้หน้าบ้าน
“พ่อว่าไปพักผ่อนเถอะลูก” แด๊ดบอกเป๊บ
“งั้นเดี๋ยวโจ้พาเป๊บไปพักผ่อนนะคับบบบ”
   ผมเดินพยุงเป๊บขึ้นมาบนห้อง มาถึงเตียงนอน เป๊บก็ล้มตัวลงนอน แทบจะหลับในทันที
“เป๊บๆ ทานยาก่อนค่อยนอน” ผมรีบหยิบยาพร้อมน้ำ
“ครับ” เป๊บกินยากับน้ำ แล้วล้มตัวลงนอนต่อ
“เป๊บพักผ่อนนะ..โจ้กลับบ้านก่อนนะคับ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหานะ มีอะไรก็โทรไปบอกนะเป๊บ” ผมลาเป๊บก้มตัวจุ๊บหน้าผากทีนึง
“ครับ..อื้อ...” เป๊บตอบรับคำเบาๆ จนหลับไป
   ผมค่อยๆ เดินออกจากห้อง คิดในใจว่า อาการป่วยนี่น่าจะไม่ธรรมดาปกติเท่าไหร่ คิดถึงพระอาจารย์มากๆ เลยครับ ไม่รู้ว่าท่านจะกลับจากอินเดียหรือยัง จะติดต่อยังไงดีน้า นึกไปนึกมา คิดได้ว่าครั้งนึงเหมือนเคยจดเบอร์พระอาจารย์ในกระดาษอะไรสักอย่าง มันน่าจะอยู่ในรถนะ ไวเท่าความคิดผมรีบเดินไปที่เจ้าสีทองทันทีครับ
   เปิดฝากระโปรงหลังรถ ค้นกระดาษที่จดไว้ ค้นไปค้นมา ดวงดีมาก เจอเบอร์โทรศัพท์ของพระอาจารย์อุดมแล้วครับ ผมเลยรีบหยิบโทรศัพท์กดหาทันที
   เสียงเรียกโทรศัพท์ดังนานพอสมควรเลยละครับ จนพระอาจารย์รับสาย
“เจริญพร”
“พระอาจารย์กราบนมัสการค้าบบบ...ผมโจ้อะคับ”
“อ๋อ...มีธุระอะไรหรือโยม”
“ตามที่พระอาจารย์นัดไว้เรื่องเป๊บอะคับ พอจำได้มั้ยคับ ช่วงก่อนๆ ไปหาพระอาจารย์แต่พระอาจารย์ไปอินเดียอะคับ”
“จำได้โยม...ไปแสวงบุญที่อินเดียมา...แล้วโยมเป๊บเป็นอย่างไรบ้าง”
“ก็.....(ผมเล่าให้พระอาจารย์ฟังทั้งในเรื่องของ เป๊บได้ยินเสียง มีคนมาผลักตกโขดหิน...รวมถึงหลวงพ่อในเช้าตักบาตร)” เล่าเสร็จพระอาจารย์เงียบไปสักพัก
“ดีแล้วโยม....ได้เจอพระผู้มีอภิญญาสูงช่วยบรรเทาไว้....พรุ่งนี้ถ้าโยมว่าง รีบพามาหาอาตมาด่วนเลยนะ”
“ได้คับๆๆ...พระอาจารย์เป๊บจะแย่มากมั้ยคับ”
“ถ้าให้ตอบตามความจริง...ก็มากพอสมควรนะโยม ทั้งนี้สุดแล้วแต่บุญของโยมเป๊บ...แต่ยังไงพรุ่งนี้ต้องรีบพามานะโยม”
“ได้คับๆ....พระอาจารย์ผมควรไปถึงวัดประมาณกี่โมงคับ”
“ประมาณ 11 โมงก็ได้นะ...แต่รีบมาให้เร็วที่สุดนะ...”
“ได้คับๆ กราบนมัสการลาคับ”
“เจริญพร”
   หลังจากวางสายพระอาจารย์ ผมยืนมองขึ้นระเบียงห้องเป๊บชั้นสอง....พลางคิดว่า เรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในอนาคต คงไม่ใช่เหตุผลทางวิทยาศาสตร์
   ขับรถกลับมาถึงบ้าน พ่อแม่และจิมกำลังนั่งทานข้าวเย็นพอดี ผมเลยไปร่วมวงทานข้าว ตัดสินใจเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้พ่อแม่และจิมฟัง
“จริงหรือลูก....ปีนี้เป๊บอายุเท่าไหร่แล้ว” แม่ผมถามขึ้นมา
“25 คับแม่”
“เบญจเพสพอดีเลย...โบราณกล่าวไว้ว่า พออายุย่างเข้าเบญจเพสจะต้องระวังตัวให้มากๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้นอาจจะเสียชีวิตได้นะ” พ่อผมร่ายยาว
“จริงหรือคับพ่อ....แล้วจะมีวิธีแก้มั้ยคับ” สีหน้าผมตกใจมากพอสมควร
“แม่ว่าพระอาจารย์อุดม ท่านคงทราบ...ลูกอย่าลืมซิว่าท่านเป็นลูกศิษย์ของหลวงตาเงื่อมนะ”
“จริงด้วยครับแม่”
“พ่อว่าอย่ากังวลไปเลยลูก บางทีอาจจะมีอะไรที่แก้ไขได้ คงไม่ร้ายแรงขนาดนั้น”
“คับพ่อ”
   ทานอาหารเย็น เก็บกวาดเรียบร้อย ผมเดินขึ้นมาบนห้อง เปลี่ยนผ้าอาบน้ำเสร็จ ล้มลงนอนบนเตียงพร้อมหยิบโทรศัพท์มาดู เป๊บยังไม่โทรมา คงยังไม่ตื่น เลยกดส่งข้อความไปบอกว่า นัดพระอาจารย์ให้แล้ว พรุ่งนี้จะไปรับประมาณ 8 โมงเช้านะ ฝันดีคับ รักนะคิงคอง
   ลืมตามาก็ หกโมงเช้า แล้วครับ ผมเลยรีบอาบน้ำแต่งตัว ลงมาข้างล่างก็เจอพ่อกับแม่ทานอาหารเช้า
“ทานข้าวก่อนลูก...แล้วนี่นัดลูกเป๊บไว้กี่โมง”
“คับแม่ นัดไว้แปดโมงอะคับ” ผมตอบไปพลางกินพลาง
“แล้วนัดพระอาจารย์กี่โมงละ” พ่อผมถาม
“พระอาจารย์บอกว่ามาให้เร็วที่สุดอะคับ”
“แปลกดีนะ...แต่ยังไงลูกอย่าขับรถเร็วมากนะ พ่อกับแม่เป็นห่วง”
“ค้าบบบ....เดี๋ยวจะขับไม่เร็วมาก อะคับ”
   ทานอาหารเช้าเสร็จ ผมก็รีบบึ่งไปรับเป๊บที่บ้าน สัญญากับพ่อแม่แล้วว่าจะไม่ขับเร็ว ซัดไปเลย 140 ฮ่าๆๆๆ ก็มันรีบนี่น่า
   กดประตูรีโมทบ้านเป๊บ(แด๊ดให้ไว้ใช้แล้วละค้าบบบ เหตุผลคือ เป็นคนครอบครัวเดียวกัน) ขับรถไปถึงหน้าบ้าน เป๊บก็นั่งคอยที่ศาลาหน้าบ้านแล้วละคับ
“เป๊บ...คอยนานมั้ย....อาการป่วยดีขึ้นยังอะ”
“ไม่นานครับ...ก็ดีขึ้นมากนะ ไม่ค่อยเพลียแล้ว”
“ดีแล้วๆ...แล้วแด๊ด มัม ละเป๊บ”
“ออกไปหาลูกค้านะครับ คงเข้ามาช่วงบ่ายๆ”
“โอเคๆ งั้นเดินทางกันเถอะ”
“ครับ”
   ผมพาเป๊บซิ่งไปหาพระอาจารย์ที่วัด ระหว่างทางก็ชวนเป๊บคุย แต่เป๊บดูเหนื่อยๆ ไม่สดใสเท่าไหร่ ด้วยความเป็นห่วง ผมเลยซิ่งเร็วกว่าเดิม
“ที่รักครับ...เร็วไปมั้ย”
“หือ...เร็วที่ไหนอะเป๊บ 150 เอง” ผมตอบเป๊บขณะที่กำลังวิ่งบนมอเตอร์เวย์
“นั่นแหละเร็ว...ลดลงได้แล้ว”
“แหมเป๊บ ทีตัวเองเหยียบเร็วกว่านี้อีก”
“เป๊บเก่งไง ที่รักตัวเล็กนิดนึง เดี๋ยวคุมรถไม่อยู่หรอก”
“อีกละ ชอบมาว่าตัวเล็ก เดี๋ยวทืบ เงียบเลย”
“โหดดดดด” เป๊บหันมายิ้มให้ หน้าตาซีดๆ โอ้ยยยย สามีชั้นเป็นอะไรเนี่ยยยยยย
   ลงจากมอเตอร์เวย์ขับไปได้สักประมาณชั่วโมงกว่าๆ เลี้ยวซ้ายเข้าวัด จอดหน้ากุฏิพระอาจารย์ ผมดูนาฬิกาข้อมือ 10.30 น. ทำเวลาได้ดีมากเลยเรา แหะๆ ผมกับเป๊บลงจากรถ
“พระอาจารย์ค้าบบบบ....นมัสการค้าบบบ....ผมมาถึงแล้ววว” ผมตะโกนหน้ากุฏิ ไม่นานนักพระอาจารย์ก็เปิดประตู ผมกับเป๊บยกมือไหว้
“เจริญพรโยม เข้ามาด้านในเถอะ”
“คับๆๆ”
   เข้ามานั่งในกุฏิ ตรงข้ามพระอาจารย์
“โยมเป็นอย่างไรบ้าง” พระอาจารย์เอ่ยถามเป๊บครับ
“ก็....ไม่สบายบ่อยครับพระอาจารย์”
“หรือ...ส่วนใหญ่ก็จะนอนไม่กลับและฝันร้ายใช่มั้ย” เป๊บทำหน้าตกใจนิดๆ
“พระอาจารย์ทราบหรือครับ....” เป๊บตอบพลางหันมามองหน้าผม
“ไม่ต้องไปสงสัยว่าโยมโจ้จะเล่าหรอก...โยมเองก็ไม่ได้เล่าโยมโจ้ไม่ใช่หรือ” เป๊บพยักหน้า ส่วนผมนั่งนึกๆ เป๊บเองก็ไม่เคยเล่าความฝันอะไรนี่น่า
“โยมเป๊บ...เชื่อเรื่องเจ้ากรรมนายเวรมั้ย” พระอาจารย์ถามขึ้นมา
“เอ่อ....ผมเคยได้ยินนะครับว่าเจ้ากรรมนายเวรจะตามมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว....แต่ก็...” เป๊บอธิบายตะกุกตะกัก
“โยมอาจจะเชื่อบ้าง แต่ไม่มากนัก....โยมเป๊บ มนุษย์เรานั้นเวียนว่ายตายเกิดมานับชาติไม่ถ้วน ตามแต่ผลกรรมดีและชั่วที่ทำไว้ทุกภพชาติ....ในภพชาตินี้โยมเป๊บมีพร้อมทั้ง ทรัพย์สมบัติ รูปสมบัติ ความรู้สมบัติ มีความเพียบพร้อมบริบูรณ์ทุกประการ....แต่ในท่ามกลางความเพียบพร้อมนั้น มันถึงเวลาที่โยมจะต้องชดใช้กรรม”
   ผมตกใจมาก เป๊บจะใช้กรรมอะไร
“พระอาจารย์คับ ฟังดูน่ากลัวมาก...ตกลงว่ามีเจ้ากรรมนายเวรตามเป๊บหรือคับ” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“ใช่โยม....โยมโจ้....โยมเป๊บจะถูกกรรมนั้นตัดรอนให้หมดอายุขัยในอีกไม่นานนี้” สิ้นเสียงพระอาจารย์ ผมน้ำตาร่วงเลยครับ ส่วนเป๊บเองก็ตกใจไม่แพ้กัน และที่สำคัญ เป๊บตกใจที่ผมร้องไห้ด้วย
“แต่ใช่ว่าจะไม่มีทางแก้ไข....โยมเป๊บเป็นผู้ที่สะสมบุญมามาก จนกล่าวได้ว่า มีเนื้อนาบุญอันยิ่งใหญ่เป็นที่ตั้ง....การสวดมนต์สะเดาะเคราะห์ จะเป็นหนทางเดียวที่จะทุเลาลงได้”
“ฮึกๆๆ....พระอาจารย์....ช่วยทำพิธีสะเดาะเคราะห์ให้เป๊บได้มั้ยคับ” ผมร้องไห้พลางถามพลาง
“นั่นคือสิ่งที่อาตมาเรียกโยมทั้งสองมา....ตามคำสัญญาที่นานมาแล้ว...”พระอาจารย์พูดพร้อมหันไปมองรูปหลวงตาบนผนังกุฏิ
“คะ..คับ...พระอาจารย์....จะให้ผมทำยังไงบ้าง” ผมถาม
   พระอาจารย์หยิบกระดาษมาจดสิ่งของบางอย่าง แล้วส่งให้ผม
“โยมโจ้นำกระดาษนี้ไปร้านที่ตลาด...ไปร้านที่ชื่อรวมชัย เมื่อเจอเถ้าแก่เจ้าของร้าน ส่งกระดาษใบนี้ให้...จะได้ของที่ใช้สำหรับพิธีกรรม...รีบกลับมาวัดนะ....ส่วนโยมเป๊บอยู่ในกุฏินี้ ห้ามออกไปไหนนะ”
“ได้ครับพระอาจารย์ ผมจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุดครับ...เป๊บห้ามออกไปไหนเด็ดขาดนะ เดี๋ยวโจ้จะรีบกลับมา”
“ครับๆ” สีหน้าเป๊บดูตื่นๆ คงตกใจไม่น้อย
   ผมรีบเดินออกมาจากกุฏิ ขับรถไปที่ตลาดแบบเร็วมากๆ จำได้ว่า กระทืบคันเร่งเต็มที่ตลอดเลยครับ เข้าไปในตัวตลาดผมรีบมองหาร้านรวมชัย แต่หาไม่เจอ เลยจอดแวะถามแม่ค้าแถวนั้น ขับรถไปตามทางจนเจอร้าน จอดรถเสร็จก็รีบเดินไปที่ร้าน เจอเถ้าแก่ยืนหน้าร้านพอดี
“ลื้อเอาอาลาย”
“อ๋อคับ...เถ้าแก่ ตามกระดาษนี้เลยคับ” เถ้าแก่หยิบกระดาษไปดู
“ล่ายๆ...ลื้อนั่งรอเป๊บนึง...เดี่ยวจัดห้าย”
“คับๆ” ผมนั่งรอเก้าอี้หน้าร้าน
   เถ้าแก่หายไปสิบนาที ก็ได้ของมาถุงใหญ่
“กี่บาทคับเถ้าแก่”
“ทั้งหมก หนึ่งพังสองร้อยห้าสิกบาก....แต่เปงของพระอาจางอุดม อั๊วะคิดพังเดียว”
“คับๆ ขอบคุณมากนะคับ”
“อาตี๋....อั๊วอวยพองให้ผ่างพ้งไปล่ายล้วยดีน่า...พระอาจางแกเก่งน่า...รอกกังมาเย้อเลี่ยว”
“ขอบคุณมากคับเถ้าแก่” ผมส่งแบงค์พันให้ รับของมาก็รีบเดินมาที่รถ ซิ่งกลับวัดเร็วจี๋
   มาถึงวัดก็รีบเข้าไปในกุฏิ เป๊บยังนั่งอยู่ที่เดิม ส่วนพระอาจารย์กำลังนั่งสมาธิครับ ผมเองก็ไม่กล้าเรียกพระอาจารย์ เลยไปแอบกระซิบถามเป๊บเบาๆ
“เป๊บ...พระอาจารย์นั่งนานยังอะ”
“ก็ประมาณยี่สิบนาทีแล้วครับ...”
“ไม่กล้าเรียกอะเป๊บ”
“เป๊บก็ไม่กล้าเรียก รอพระอาจารย์ดีกว่านะที่รัก”
   ประมาณสิบนาทีพระอาจารย์ออกจากสมาธิ
“โยมโจ้ไปหยิบถาดหลังกุฎิ”
“ได้คับๆ” ผมรีบวิ่งไปหลังกุฏิ หยิบถาดมาสองสามใบ
“เอาของทั้งหมดใส่ในถาด...ส่วนโยมเป๊บ มานั่งตรงหน้าพระนี้” ผมรีบเอาของใส่ถาด มีเยอะมากๆครับ เท่าที่พอนึกออก มีผ้าขาวกับกระดาษเงินกระดาษทอง ดอกไม้ธูปเทียน
   พระอาจารย์เอาเส้นด้ายสีขาว พร้อมกับดอกบัวมามัดมือเป๊บพร้อมกับคลุมผ้าขาว ผมดูแล้วเหมือนมัดตราสังข์ศพคนเลยอะครับ
“พระอาจารย์คับ เหมือนมัดศพเลยอะ” ผมถาม
“สวดสะเดาะเคราะห์ใหญ่ เหมือนว่าโยมเป๊บได้ตายไปแล้ว”
“คับๆ ....เป๊บโอเคมั้ย” ผมถามเป๊บด้วยความเป็นห่วง
“สบายมากครับ....” เสียงเป๊บดูตื่นๆ รู้ทันทีว่าแอบกลัวแน่นอน
“โยมเป๊บระหว่างการทำพิธี ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไร จะเจ็บปวดตรงไหน จะเป็นอย่างไรก็แล้วแต่ จะต้องอดทนอย่างถึงที่สุด ให้นึกถึงพระพุทธเจ้าผู้มีคุณอันประเสริฐ และห้ามออกจากผ้าขาวที่คลุมนี้ไว้เด็ดขาด....รับปากได้มั้ย”
“ได้ครับพระอาจารย์....ผมจะอดทนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะไม่ออกจากผ้าขาวนี้เด็ดขาดครับ”
“สำหรับโยมโจ้....เมื่อนั่งดูพิธีนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นห้ามจับตัวโยมเป๊บ  ห้ามทำอะไรที่ช่วยเหลือโยมเป๊บเด็ดขาด....ขอให้อดทนอย่าได้สงสาร....ทำได้มั้ย”
“ทะ...ทำ....ทำได้คับ.....” ผมตอบตะกุกตะกัก มือสั่น ตกใจมากนะครับว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“โยมเป๊บพร้อมนะ....ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...อดทนอย่างถึงที่สุดนะ”
“ครับๆ”
   สิ้นเสียงพระอาจารย์ได้ไม่ถึงนาที ท่านก็เริ่มเข้าสมาธิ ผมนั่งอยู่ติดกำแพงห่างจากเป๊บประมาณสามเมตร ส่วนเป๊บเองก็นั่งคลุมผ้าขาวนิ่งไม่เคลื่อนไหว ประมาณสิบนาที พระอาจารย์เริ่มสวดคาถาสะเดาะเคราะห์ ซึ่งผมไม่คุ้นเคยว่าเป็นคาถาอะไร แต่ฟังดูแล้วเสียงแผ่กังวานน่าขนลุกมากครับ
“ฮึกกกก....โอ๊ยยยยย....” อยู่ดีเป๊บก็สะดุ้งตัว ร้อยโอ๊ยออกมาเบาๆ ผมตกใจมากครับ จะเข้าไปช่วยก็ไม่ได้เพราะพระอาจารย์สั่งไว้
“อึกกกก...โอ๊ย....จะ....เจ็บ.....” เป๊บเริ่มทนไม่ไหว ตัวโยนไปโยนมา เสียงร้องเริ่มดังขึ้น ผมน้ำตาไหลแล้วครับ สงสารเป๊บมาก
   พระอาจารย์ยังคงสวดต่อเนื่อง ผมเห็นหยดน้ำเทียนลงในขัน น่าจะทำน้ำมนต์ไปด้วยครับ
“โอ๊ยยยย...อึกกกกกก....” เป๊บเอามือกุมท้อง ทรุดตัวงอลงไปกับพื้น ผมแทบจะห้ามใจเข้าไปช่วยไม่ไหว แต่ก็ไม่กล้าขัดตามที่พระอาจารย์สั่งครับ
   ผ่านไปอีกห้านาที พระอาจารย์ลุกขึ้นพร้อมยกขันน้ำมนต์เดินมาที่เป๊บ เอามือจับศรีษะเป๊บ พร้อมกับหลับตาบริกรรมคาถาบางอย่าง ผมเห็นเป๊บตัวสั่น หลังจากนั้นพระอาจารย์เอาผ้าคลุมออก พร้อมเอาน้ำมนต์พรมไปที่ศรีษะ จากที่สั่นๆ เป๊บดูสงบลงมากครับ
“โยมเป๊บกินน้ำมนต์ที่เหลือด้วยนะ” พระอาจารย์สั่งเป๊บ เป๊บยกขันมาดื่มน้ำมนต์ครับ
“เอาละพิธีกรรมเสร็จแล้ว....นั่งพักเสียก่อน....โยมเป๊บเป็นอย่างไรบ้าง”
“ก็...ระหว่างพิธี...ผมปวดศรีษะ แขน ขา ท้อง ราวกับว่าเหมือนมีคนเอามีดหรือเข็มมาแทงเลยครับ”
“แล้วมีอะไรเพิ่มอีกมั้ย”
“แล้วก็ได้ยินเสียงดังก้องในหูไปหมด จับใจความได้ว่า กูไม่ยอมๆ แล้วก็ฟังไม่ได้ศัพท์แล้วครับ”
   พระอาจารย์นิ่งไปสักแป๊บ ท่านก็ลุกขึ้นไปห้องด้านใน ประมาณห้านาทีเดินออกมาพร้อมกับสร้อยพระ
“โยมเป๊บ....นี่คือหลวงปู่ทวดกับตะกุด ทำพิธีมหาพุทธภิเษกจากเกจิอาจารย์ 108 อรหันต์ที่นิมนต์มาจากทั่วประเทศและก่อนที่พระอาจารย์เงื่อมจะละสังขารท่านได้ทำการปลุกเสกซ้ำอีกครั้ง ในทางเครื่องรางของขลังถือว่ามีคุณอันวิเศษที่สุด หาเทียบได้ยาก จำคำที่พระอาจารย์บอกไว้นะ ห้ามถอดสร้อยเส้นนี้เด็ดขาดจนกว่าจะพ้นเดือนสิงหาคม...จำไว้นะ ห้ามถอดสร้อยเส้นนี้เด็ดขาดจนกว่าจะพ้นเดือนสิงหาคม” พระอาจารย์ย้ำสองครั้งครับ
“ครับพระอาจารย์ ผมจะไม่ถอดเด็ดขาด....เอ่อ...ใส่อาบน้ำได้มั้ยครับ”
“ได้นะโยม อย่าถอด อย่าให้ห่างกาย...หากจำเป็นต้องถอดก็ขอให้อยู่ภายในบ้านของโยมเป๊บหรือบ้านของโยมโจ้เท่านั้น ออกข้างนอกบ้านเมื่อไหร่ จะต้องใส่ไว้เสมอ...ห้ามถอดเด็ดขาดนะ”
“ครับ..ขอบพระคุณพระอาจารย์มากครับ” เป๊บรับสร้อยมาพร้อมก้มลงกราบ
“โยมเป๊บตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง”
“ก็โล่งสบายตัวมากๆ เลยครับ จากที่มีอาการมึนๆ ตื้อๆ ปวดเมื่อยตามตัวบ้าง ตอนนี้ไม่มีเลยครับ”
“ดีแล้วนะ ยังไงช่วงนี้อย่าประมาท ถ้าเป็นไปได้อย่าเดินทางไปไหนต่อไหนคนเดียวและที่สำคัญ....อย่าถอดสร้อยพระนะ....เอาละเสร็จพิธีหมดแล้ว โยมกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ” ดูเหมือนพระอาจารย์ท่านเหนื่อยๆ
   ผมกับเป๊บก้มลงกราบพระอาจารย์ เดินออกจากกุฏิ โดยมีพระอาจารย์เดินตามมาส่ง ก่อนกลับผมถามพระอาจารย์ว่า
“พระอาจารย์คับ...เป๊บรอดแล้วใช่มั้ยคับ”
“......ทุเลาแล้วละโยม ส่วนจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนั้น...สุดแล้วแต่บุญของโยมเป๊บ....พ้นจากเดือนสิงหาคมไปแล้ว โยมเป๊บจะมีชีวิตใหม่...ไม่มีอะไรมาทำอันตรายได้อีกแล้ว...โยมต้องดูแลเรื่องสร้อยพระนะ...อย่าถอดเด็ดขาดนะ”
“ขอบพระคุณมากครับพระอาจารย์” ผมกับเป๊บยกมือไหว้กราบลา
“เจริญพรโยม เดินทางกลับโชคดีปลอดภัยนะ” พระอาจารย์ยกมือซ้ายและขวามาแตะศรีษะของผมและเป๊บพร้อมอวยพรครับ
   เข้ามานั่งในรถซึ่งผมเป็นคนขับกลับ เป๊บนั่งข้างคนขับ สตาทรถเปิดแอร์ ผมหันไปดึงเป๊บมากอดแน่นๆ
“เป๊บ...เป็นไงบ้างงงง....โจ้เป็นห่วงเป๊บมากเลยนะ” ผมกอดพร้อมน้ำตาไหล
“เป๊บไม่เป็นไรแล้วนะที่รัก..ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง...อย่าร้องนะ”
“รู้มั้ยว่าตอนเป๊บเจ็บปวดตัวงอ โจ้อยากเข้าไปช่วยแทบใจจะขาด...แต่ก็ทำไม่ได้....ฮึกๆๆ”
“โอ๋ๆๆ....อย่าร้องนะครับ เป๊บหายดีแล้ว”
“ตอนนั้นเจ็บมากมั้ยอะเป๊บ”
“สุดๆ เลยครับ บอกตรงๆนะ ตั้งแต่เกิดมาจนถึงบัดนี้ เป๊บไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย จนมาพบเจอด้วยตัวเอง เรื่องเร้นลับมันมีจริงนะครับ”
“นั่นซิเป๊บ ตอนระหว่างพิธีมันเป็นไงบ้างอะ” ผมให้เป๊บเล่าพร้อมกับขับรถออกมาจากวัด
“ก็ตอนคลุมผ้าเป๊บก็ลืมตาก็เห็นแต่ผ้าสีขาว ก้มลงมองมือตัวเองก็มัดดอกบัว ก็ตกใจนะครับ คิดไปเรื่อยว่า นี่เรากำลังจะตายหรือ....พอเริ่มได้ยินเสียงสวดมนต์ ก็รู้สึกแน่นๆ อึดอัด ราวกับว่ามันร้อนๆ ไปทั่วตัว สักแป๊บนึงก็เจ็บจิ๊ดเหมือนมีใครเอาเข็มมาแทงไปทั่วตัวเลยครับ เป๊บเจ็บมากจริงๆ แต่ก็พยายามอดทนมากๆ แต่บางช่วงมันก็ไม่ไหวเลยเผลอร้องออกมา”
“โหยยยยยย....แล้วที่ได้ยินเสียงอะเป๊บ” ผมครางออกมาด้วยความสงสาร
“หูอื้อไปหมดครับที่รัก มันอื้อๆ เหมือนตอนที่เรานั่งเครื่องบิน ได้ยินเสียงใครก็ไม่รู้ไม่แน่ใจว่าผู้ชายหรือผู้หญิง ฟังไม่ได้ศัพท์ อื้ออึงไปหมด แต่เสียงสวดมนต์เป๊บได้ยินชัดมากๆ จนได้ยินคำว่า กูไม่ยอม กูไม่ยอม ราวสักสี่ห้าครั้ง จนพระอาจารย์เอาน้ำมนต์มาพรมครับ เลยรู้สึกดีขึ้นมากถึงมากที่สุด”
“โหยยยยยย.....น่ากลัวอะเป๊บ” อะไรมันจะแฟนตาซีขนาดนี้อะครับ
“ที่รักหิวมั้ย”
“อ๋อ...เป๊บหิวหรือ”
“นิดหน่อยครับ”
“แล้วตอนเช้าได้ทานมายังอะ”
“ทานนิดหน่อยครับ ตอนเช้าทานแล้วมันรู้สึกไม่ค่อยอยาก....แต่ตอนนี้หิวมากๆ”
“กินไรดีอะๆ โจ้ว่า แวะตลาดดีกว่า เมื่อกี้ตอนไปซื้อของเห็นร้านในตลาดน่ากินอะ”
“ได้ครับๆ...กินอะไรดี”
“เมื่อกี้ผ่านร้านข้าวหมูแดง....น่ากินอะ หมูกรอบแผ่นใหญ่”
“ฮ่าๆๆ ตกลงว่าจะพาเป๊บไปกินหรืออยากกินเอง”
“แหมมมม...ก็ผสมๆ กันนะแหละ ฮ่าๆๆๆ”
   ผมเลยซิ่งสีทองไปร้านข้าวหมูแดง ถ้าจำไม่ผิดชื่อร้านโกเฮง ระหว่างนั่งกินไปเรื่อยๆ เราสองคนก็คุยไปตามประสาครับ ผมสังเกตเห็นเป๊บหน้าตาสดใส ไม่ซีด เปลี่ยนไปราวกับว่าเป็นคนละคน แถมเจริญอาหารมากกว่าช่วงก่อนๆ เยอะครับ ผมเห็นเป๊บดีขึ้นมากแล้วก็โล่งใจ

โปรดติดตามตอนต่อไป
เป๊บ : ตัวขาว ทำไรครับ 

โจ้ : อัพเรื่องเล่าอะเป๊บ 

เป๊บ : ไม่ต้องอัพแล้ว มานี่...ดึ่งดึ๋งกันดีกว่าาาาาาาา 

โจ้ : แว๊กกกกก....เดี๋ยวก่อนนนนน...ยังอัพไม่เสร็จจจจจจจ 

[maemix]

อ่านแล้วขนลุก ดูขลังมาก

มีเรื่องตื่นเต้นเหมือนกันวันนี้
ตอนเย็นเลิกงานนั่งรถเมล์สีส้มกับเพื่อนจะไปงานศพ
นั่งไปได้ครึ่งทาง ปรากฎว่ามีรถเก๋งขับออกมาจากซอยเร็วมาก
ชนกับรถเมล์ที่เรานั่ง ตัวเราลอยเลย ขาฟาดกับด้านหน้า เจ็บมาก
มือเราจับแขนเพื่อนบีบจนขึ้นห้านิ้วเลย กระเป๋ารถล้มถลากระบอกลอย ตั๋ว เหรียญ กระจายเต็มไปหมด
ส่วนรถเก๋งหน้ายุบ หมุนชนกะเสาบอกซอยด้วย
เห็นเขาบอกว่าคนไม่ตายนะ ไม่แน่ใจ เราเปลี่ยนรถก็ไปงานศพต่อ
ต

[snowboxs]

เจอตอนนี้ไปน่ากลัวอ่ะ โชคดีรอดมาได้
เรื่องแบบนี้ใครไม่เชื่ออย่าลบหลู่เป็นดีที่สุด
ทีนี้ก็รอลุ้นว่าก่อนจะสิ้นเดือนสิงหา มีอะไรเกิดขึ้นอีกบ้าง

แต่เป๊บชวนโจ้ไปดึ่งดึ๋งตลอดเลย หื่นไม่มีลด 

ปล.เรื่องรูปรู้นะว่าตั้งใจเบลอ แต่ไม่ว่ากันค่ะ
แค่นี้ก็รู้แล้วว่าโจ้ขาวมาก ดูลางๆหน้าคล้ายโป๊บเลยอ่ะ
ปลล.ว่างเมื่อไรก็มาต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้โจ้กับเป๊บ

[หมูกระต่าย]

หนูเคยพาพี่ชายไปทำพิธีแบบนี้ อยากบอกวาน่ากลัวมากๆ นึกถึงแล้วนอนไม่หลับ  ยังไงก็ขอให้พวกพี่รักกันนานๆนะคะ อย่าโหมงานกันมากนะคะเป็นห่วง

[fay 13]

 

[Noo_Patchy]

ขอให้พระคุ้มครอง พี่โจ้กับพี่เบ๊บด้วย ค่ะ 

[uaeb]

พ้นเคราะห์สักทีนะพี่แป๊ป
คงไม่มีเรื่ิองร้ายๆแล้วน้าาาาา

[nutto]

ผู้มีบุญมากพระท่านย่อมช่วยเหลือ พี่โจ้กับพี่เป๊ปทำให้ผมเห็นว่า คำสุภาษิตของคนโบราณท่านกล่าวไว้เป็นจริงไม่ผิดเพี้ยน

[yeyong]

อ่านแล้วขนลุก ยิ่งอ่านกลางคืน

[9nawKIHAE]

อ้ากกกกก  เบญจเพสน่ากลัวอ่ะ ขนลุกเลย แล้วดูอ่านตอนตี1...... 
เห็นรูปพี่โจ้แล้ว แหม รูปเล็กแล้วยังเบลอ เซ็งเบย แต่ไม่เป็นไรค่ะ 
รออ่านตอนต่อไป