หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[snowboxs]

มารอโจ้กับเป๊บเหมือนเดิม อยากรู้ซะแล้วซิ
ว่าก่อนจะผ่านพ้นเดือนสิงหา (ตอนเกิดเรื่อง)
จะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นกับเป๊บอีกหรือเปล่านะ

[noy]

เพึ่งเข้ามาอ่านค่ะเรื่องราวความรักที่เกิดขึ้นมันหวานและซาบซึ้งมากเลยขอให้รักกันมากๆนะค่ะ อ่านตอนเจ้ากรรมนายเวรแล้วขอบอกว่าเชื่อมากค่ะและอยากทราบว่าพระอาจารย์อุดมอยู่วัดไหนค่ะหากมีโอกาสอยากจะไปกราบท่านบ้างค่ะ

[nutto]

  ไม่ยอมๆ คิดถึงแล้วนะครับ พี่เป๊ป พี่โจ้หายไปไหนอะ กลับมาได้แล้วนะคร้าบบบบบ

[คนอ่าน]

คิดถึงมากกกกก

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

             

กระดืบบบบบบบบ..เข้ามาดู~~~~~

[skynat]

มารออ่านต่อนะคับ  เรื่องเจ้ากรรมนายเวรน่ากลัวมาอ่ะ

[anukul]

มารอพี่เป๊ปพี่โจ้ครับ




ปล.พี่โจ้น่ารักมากๆครับ

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบทุกท่านนนนนนน ขอโทษมากๆๆๆๆ ที่หายไปนานค้าบบบ อย่าโกรธน้า จุ๊บๆๆ พอดีติดงานตั้งแต่ช่วงปลายเดือนยาวมาถึง ณ บัดนี้เลยอะค้าบ ด้วยความที่ทำงานมาหลายวัน พรุ่งนี้ขอลาพักร้อนซะเลย ฮ่าๆๆ คงลายาวไปถึงวันอาทิตย์อะคับ จะพยายามรีบปั่นต้นฉบับตอนต่อไปให้เสร็จน้า สำหรับวันนี้เอาตอนพิเศษไปอ่านก่อนนะค้าบ เขียนสดๆ กันเดี๋ยวนี้เลยอะ ตอบเม้นๆ เสร็จ อ่านได้เลยน้า

อยากรัก : ขอบคุณมากค้าบบบ แต่เคราะห์โศกยังไม่หมดน้า รออ่านตอนต่อไปค้าบบ 

Noo_Patchy : มะโหดน้า คิงคองหื่นตลอด ลดบ้างก็ดีอะ อิอิ 

anukul : ขอบคุณมากค้าบบบบ มามะหอมแก้มสองที 

dewdew : ขอบคุณมากค้าบบบบ ถ้ามีเวลาจะเขียนตอนหวานๆ ให้อ่านน้า 

snowboxs : ใช่คับๆ น่ากลัวมากอะ ผ่านมานานหลายปีแล้ว ไม่งั้นป่านนี้เป็นแม่ม่ายแล้วอะ อิอิ 

warin : 

Angel : ขอบคุณมากค้าบบบ รักษาสุขภาพเช่นกันน้า เป๊บโดนเคราะห์หนัก ติดตามอ่านเลยค้าบบบ 

maemix : ทำบุญเยอะๆ น้าาาา 

nutto : ฮ่าๆๆ ตัวจริงมะได้ตี๋มากหรอกค้าบบบ แต่อาม่าเรียกอาตี๋ เพราะผิวขาวคนจีนอะคับ แอะ มารอท่าน้ำเหมือนแม่นาคเลยง่าาาาา  โดนจับปล้ำตลอดอะ คิงคองบ้ากามมากๆ 

MangoBlue : ขอบคุณมากค้าบบบ คนอ่านก็น่ารักน้า 

คนอ่าน : ขอบคุณมากค้าบบบบ เดี๋ยวจะเล่าตอนหวานๆ บ้าง อิอิ

หมูกระต่าย : แอะ ม่ายน้าาาา ไม่เคยหื่นง่าาาา  อิอิ 

fay 13 : 

BlackKnight09 : ขอบคุณมากค้าบบบ รักษาสุขภาพเช่นกันน้าาา 

snowboxs : จะรีบปั่นตอนต่อไปให้น้าค้าบบบบ

noy : ขอบคุณมากค้าบบบบบ 

nutto : โอ๋ๆๆ มาแล้วค้าบบ อย่าร้องน้าาาา 

คนอ่าน : มาแล้วค้าบบบบ อิอิ 

เกริด้า(๐-*-๐)v :  กระดึบด้วยยยค้าบบบ ฮ่าๆๆ 

skynat : ขอบคุณมากค้าบบบบ 

anukul : กำลังปั่นตอนต่อไปน้าาาา น่ารักจริงอะ อิอิ 

[dewdew]

ปูเสื่อรอเลยค่าาา อยากอ่านมากกกก ^^

[anukul]

มารอพี่เป๊ปพี่โจ้ละครับ  พี่น่ารัก

[MangoBlue]

เตรียมผ้าห่มมานอนรอตอนใหม่เเล้วค่าาา คิดถึงพี่โจ้พี่เป๊ปป 

[jonathan2624]

ตอนพิเศษสั้นๆ
         หลังจากตรวจงานเสร็จในช่วงเที่ยง ทำงานเพลินจนลืมทานข้าวคับ หิวมากมาย แต่กดโทรศัพท์โทรหาคิงคองก่อนดีกว่า
"ฮัลโหลลล คิงคองทำไรอยู่อะ"
"ทำงานครับ" เสียงเป๊บตอบมานิ่งๆ
"แอะ...เป๊บเป็นไรป่าวอะ ทำไมเสียงเย็นชาชาเย็น" ผมแซว
"ไม่มีอะไรครับ ปกติดี"
"ไม่อะเป๊บ อยู่ด้วยกันมาโจ้รู้หรอกน่าว่าเป๊บทำเสียงยังไงอะ...แล้วตกลงงอนไรมาอะ"
"งอนบางคนที่ไม่โทรหาช่วงเช้า ไม่ตอบไลน์ ไม่สนใจ" นั่นงานเข้า ก็งานเยอะคุยกะลูกค้ามากมายนี่น่าจะให้ทำไงเนี่ย
"โหยยยยย...พอดีติดลูกค้าอะเป๊บบบ...จิมมันก็ลงไปดูอีกโรงงานนึงอะ"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ...โจ้ไปทำงานต่อเหอะ" อุ้ยสงสัยงอนรุนแรง เสียงเย็นชามากๆ
"โอ๋ๆๆ อย่างอนเลยน้าาาา...โจ้ขอโทษค้าบบบ...ต่อไปจะเอาใจใส่..ไม่ทำแบบนี้แล้ววววว"
".....ตึ๊ดๆๆๆ....." เป๊บวางสายโดยไม่ตอบอะไรผมเลยอะ ซวยแล้ว คิงคองงอลลลล ทำไงดีเนี่ย ผมเลยกดโทรศัพท์กลับไปอีกครั้ง แต่คิงคองไม่ยอมรับสาย เครียดเลยคับ
        งั้นส่งไลน์ไปง้อก็ได้....นั่น....อ่านแล้วไม่ตอบ....งอลหนักหน่วง...เฮ้อ....นานๆ เป๊บจะงอลรุนแรงทีนึง จะง้อไงดีเนี่ย
"คุณโจ้คะ....เดินทางกลับกี่โมงคะ" น้องนิว ผจก ประจำ อ หาดใหญ่ ถามขึ้นมาครับ
"บินกลับนกแอร์เที่ยว 20.25 อะนิว...ตอนแรกคิดว่าจะคุยงานกับจิมต่อ แต่ตอนนี้ดันมีธุระด่วนที่กรุงเทพ"
"อ้าวหรือคะ แล้วคุณจิมทราบหรือยังคะ"
"ยังหรอก...ว่าจะโทรบอก"
"คุณโจ้ลองโทรหาคุณจิม ส่วนเรื่องตั๋วเดี๋ยวหนูเลื่อนให้เร็วขึ้นดีมั้ยคะ"
"ก็ดีนะ ไม่แน่ใจว่าจะเสียค่าเปลี่ยนเท่าไหร่"
"ไม่น่าจะแพงมากหรอกคะ ยังไงลงงบบริษัทไว้"
"ฮ่าๆๆ..จิมด่าแน่อะ"
"ฮ่าๆๆๆ..ตามนี้เลยนะคะ"
         ผมเลยโทรหาจิม เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้จิมฟัง
"บินกลับไปด่วนเลยพี่ สามีงอลขนาดนั้น"
"นั่นซิจิม...ปกติไม่ค่อยงอล ทำไมวันนี้งอลจัง"
"ก็พี่ทำงานเยอะไปป่าว...ไม่มีเวลาให้พี่เป๊บแน่เลย"
"ก็....เอ....อาจจะจริงนะ..."
"นั่นแหละพี่...ไม่ต้องโหมงานช่วยผมมากก็ได้ ตอนนี้บริษัทโอเคแล้วนะ"
"งั้นลางานถึงวันอาทิตย์ละกันนะ ทั่นปราทานนนนน" ผมแซวจิม
"อานุยาดดดดดดดด....ไปปั้มหลานมาให้ผมสิบคนนะพี่....ฮ่าๆๆๆ" ดูจิมมันแซว
"โหยยยย...ถ้ามีได้ป่านนี้สักสามเข่งอะ....ตาคิงคองนั่นหื่นทุกวัน"
"ฮ่าๆๆๆๆ....โอเคๆ ตามนี้พี่ บินกลับด่วนนนน"
"จ้าาาาาา"
             วางสายจิมผมนั่งคิดแผนการง้อ....นึกออกแล้ว....ทำกับข้าวรอคิงคองกลับมาดีกว่า
"นิวพี่อยากได้ของฝากเอากลับกรุงเทพ...จัดการให้พี่ด้วย" ผมส่งรายการให้น้องนิวไป
"ได้คะ...เดี๋ยวหนูจัดการให้คะ"
             ผมก็นั่งทานข้าวเที่ยงไปเรื่อยๆ ครับ ระหว่างทาน ก็ไลน์และโทรหาคิงคอง ไม่ตอบสนองซักอย่าง จนประมาณบ่ายโมงนิดๆ น้องนิวกลับมาพร้อมของฝากแพ๊คใส่ลังเรียบร้อย
"คุณโจ้คะ บินกลับเที่ยว 15.05 นะคะ"
"อ้าวหรือ กระทันหันไปมั้ย"
"ไม่หรอกคะ ที่นั่งว่างพอดี”
“ขอบคุณมากนะน้องนิว”
“สบายมากคะ...งั้นเดี๋ยวหนูให้คนรถไปส่งที่สนามบินเลยนะคะ”
“โอเคๆ”
   คนขับรถพาผมมาถึงสนามบินหาดใหญ่ประมาณบ่ายสองครึ่ง ผมเลยรีบเดินไปเช็คอินและเข้าในห้องโถงผู้โดยสารขาออก ไม่นานนักก็ประกาศขึ้นเครื่อง ก่อนจะปิดโทรศัพท์ ผมไลน์บอกคิงคองไปว่า เย็นนี้กลับมาทานข้าวนะคับ โจ้จะทำอาหารปักษ์ใต้ให้กินนะ เลิกงอนได้แล้วน้าคิงคอง รักมากๆ นะค้าบบบ แล้วเจอกันน้า จุ๊บๆ
   ใช้เวลาเดินทางชั่วโมงนิดๆ ถึงกรุงเทพ ประมาณสี่โมงครึ่งแล้วครับ กดไลน์ดู คิงคองอ่านแต่ไม่ตอบ จะงอนถึงไหนเนี่ย ผมเลยรีบเดินไปขึ้นแท็กซี่สนามบิน แท็กซี่ซิ่งเต็มที่ แต่กว่าจะฝ่าด่านการจราจรมาได้ ถึงคอนโดเกือบๆ หกโมงแล้วครับ
   หิ้วของพะรุงพะรัง ขึ้นไปบนห้อง ก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดลำลองน่ารักๆ ฮ่าๆๆๆ โชว์อะไรวอบๆแวมๆ เผื่อคิงคองจะอ่อนใจ วิ่งเข้าห้องครัวทำกับข้าวครับ เมนูวันนี้ประกอบไปด้วย ผัดกะปิสะตอหมู กุ้ง(สะตอนำเข้าจากใต้เลยน้า อิอิ) แกงจืดเต้าหู้หมูสับ และไข่เจียวหมูสับ พร้อมกับน้ำพริกกุ้งสด(อันนี้ให้น้องนิวซื้อจากร้านที่หาดใหญ่) ผมรีบทำอาหารเร็วมากครับ จนเกือบประมาณทุ่มนึง ผมกำลังหั่นแตงกวา ได้ยินเสียงคนเปิดประตู คิงคองมาแล้วชัวร์ เลยรีบไปเดินต้อนรับ
“อะแฮ่ๆ...เหนื่อยป่าวเป๊บ” ผมโผล่ไปจ๊ะเอ๋เป๊บ....
“ก็นิดหน่อยครับ” เป๊บตอบเสียงเรียบๆ หน้านิ่งๆ งอลไม่เลิก
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะเป๊บ....เดี๋ยวมาทานข้าวกันอะ” ผมบอกเป๊บแบบหน้าเจื่อนๆ เพราะปกติเป๊บจะไม่โกรธนานครับ
   เป๊บเดินเข้าห้องโดยที่ไม่ตอบอะไรผมอีก ตอนนี้ผมรู้สึกไม่ดีแล้วละคับ ไม่นานนักเป๊บออกมาทานข้าว
“น่ากินป่าวเป๊บ...ทำสุดฝีมือเลยน้า”
“ครับ” หน้านิ่งเสียงเรียบ
“อะลองทานผัดสะตอ..” ผมตักให้เป๊บ เอาใจเต็มที่ เป๊บก็ทำหน้าเฉยๆ
“อร่อยมั้ย” ผมถาม
“อร่อยครับ” ตอบเสียงเรียบ
   เราสองคนต่างกินกันเงียบๆ ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยอะ ตอนนี้เริ่มรู้สึกโกรธมากแล้ว อุตส่าเอาใจแต่ยังมางอนไม่เลิก ในที่สุดผมทนไม่ไหวครับ
“นี่เป๊บบบบบ....จะเป็นแบบนี้อีกนานมั้ย...หา....เคร้งงงงง” ผมตะคอกเสียงดัง วางช้อนกระแทกจาน
   เป๊บมองหน้าผม ไม่ตอบอะไร พร้อมกับกินข้าวต่อไป
“ทำไมไม่ตอบละ...จะเอายังไง...จะให้ขอโทษยังไง บอกมาซิเป๊บ...จะเงียบทำไมละ” ผมยังคงตะคอก แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ
   ด้วยอารมณ์ที่ผมทำงานเหนื่อย แถมต้องมาเจออะไรแบบนี้ น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ผมเลยลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินออกไปนั่งเก้าอี้ริมระเบียงคนเดียวมองดูบรรยากาศกรุงเทพยามราตรี สงบสติอารมณ์ น้ำตายังไหลไม่หยุด
“เหนื่อยจัง....ทำไมต้องเป็นแบบนี้...จะให้ทำยังไงละ...ฮึกๆๆๆ” ผมบ่นไปร้องไห้ไปคนเดียว
   ผมนั่งนานเหมือนกันครับ น่าจะสักเกือบๆ ชั่วโมง ได้ยินเสียงประตูเลื่อน เป๊บก็มานั่งเก้าอี้ข้างๆ ผมหันไปมองเป๊บ เป๊บก็นั่งนิ่งๆ ต่างคนต่างเงียบ จนได้ยินเสียงเป๊บเอ่ยขึ้นมา
“เราสองคนไม่ได้นั่งระเบียงตรงนี้....นานเท่าไหร่แล้วครับ” เป๊บเอ่ยขึ้นมาจนผมคิดตาม
“เราสองคน....ไม่ได้ใช้เวลาร่วมกัน....นานเท่าไหร่แล้วครับ” เป๊บยังคงถาม
“อะ..เอ่อ...ก็....” ผมอึกอัก เพราะผมรู้ดีว่ามันนานแล้วที่เราไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันมากเท่าไหร่นัก
“ที่รักจำไม่ได้ใช่มั้ย....เป๊บจะตอบให้นะครับ....ที่รักทำงานจนลืมเป๊บไป 20 วัน...เราสองคนแทบไม่ได้คุยกัน ในบางวันที่รักก็ไปนอนบ้านใหญ่(บ้านพ่อแม่) บางคืนกลับมาดึกมาก เป๊บรู้ตัวก็เห็นที่รักนอนข้างๆ แล้ว....บางวันตื่นเช้ามา ที่รักก็ไปต่างจังหวัด ค้างคืนโดยไม่บอกสักคำ 20 วันสำหรับคนอื่นอาจจะดูน้อย...แต่สำหรับเป๊บ มันนานมาก นานจนเป๊บรู้สึกว่า โจ้อาจจะหมดรักเป๊บ”
“ไม่นะเป๊บ...โจ้ไม่เคยหมดรัก...มีแต่รักเป๊บมากขึ้นทุกวัน...ฮึกๆๆๆ”
“จริงหรือครับ แล้วที่ละเลยเป๊บมา 20 วันละ”
“ฮึกๆๆ...ก็...โจ้...อยากเคลียร์งานให้เสร็จนี่น่า” ผมตอบไปพลางน้ำตาไหลไป
“เห็นงานสำคัญกว่าเป๊บหรือครับ”
“ไม่ใช่นะเป๊บ...เป๊บคือคนรักที่สำคัญที่สุดในชีวิต...”
“ที่รักครับ....ลดงานลงบ้าง....เงินไม่ใช่สิ่งสำคัญ....ทุกวันนี้เงินที่เรามีก็มากพอที่จะใช้ไปได้นานมากๆ....เป๊บไม่อยากให้เราสองคนห่างกันเพราะงาน.....แต่ถ้าไม่มีอะไรดีขึ้น...การห่างกันจะดีกว่าเป็นแบบนี้”
“ฮึกๆๆ..ฮือๆๆ...เป๊บหมดรักโจ้แล้วหรือ” ผมกลัวคำตอบครับ
“เป๊บไม่เคยหมดรักโจ้เลย...มีแต่รักทุกวันเพิ่มขึ้นทุกวินาที...แต่เป๊บมองว่า หากเราสองคนยังปล่อยให้ความสัมพันธ์ห่างกันแบบนี้...อาจจะไม่เป็นผลดีครับ”
“ฮึกๆๆ...โจ้ขอโทษนะเป๊บ...ที่ละเลยไม่ดูแล...ต่อไปนี้จะลดงานแล้วคับ...ฮือๆๆ” ผมยังร้องไห้
   เป๊บลุกขึ้นจากเก้าอี้ มากอดผมที่ร้องไห้จนตัวโยน
“เป๊บก็ขอโทษที่ทำเมินเฉยใส่นะครับ...เลิกร้องได้แล้วนะคนดี...ตาช้ำบวมเดี๋ยวจะไม่น่ารักแล้วนะ”
“ฮึกๆๆ...” ผมยังคงสะอื้น
“โอ๋ๆๆ...เป๊บหายงอนแล้วครับ...ดีกันนะๆ” เป๊บยิ้มกว้าง ออกแนวเจ้าเล่ห์นะเนี่ย คิงคองบ้า เชอะ
“ขอโทษนะเป๊บ....ที่โจ้ไม่เอาใจใส่อะ” ผมซุกหน้าอกเป๊บ
“ที่รัก...ไม่มีวันไหนเลยที่เป๊บจะไม่สนใจที่รัก...ที่รักเป็นคนทำงานเก่ง...เป๊บห่วงทุกเรื่อง...แต่อย่างน้อย อย่าทำงานมากจนละเลยคนรอบข้างนะครับ....”
“ค้าบ...ขอโทษนะ...งั้นพรุ่งนี้ ไปเที่ยวกันดีกว่า”
“พรุ่งนี้วันพฤหัส...ไม่ทำงานหรือครับ” เป๊บทำตาโต
“โจ้ลางานยาวรวดดดดด กลับไปทำวันจันทร์นู้นนนนน”
“ว้า..แต่เป๊บต้องทำงาน...ลำบากแน่เลย”
“อ้าวไรอะ..ตะกี้ตัวเองพูดฉอดๆๆ ว่าอย่าเห็นงานสำคัญกว่า...ลางานแล้วไปเที่ยวเลยนะ..เข้าใจปะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ...ทีแบบนี้ละพูดเสียงใสแจ๋วเชียวนะ...ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลางานยาวรวด”
   ผมยิ้มกว้างให้เป๊บ...รู้สึกว่าตัวเองผิดมากที่เลยละคนคนนี้...คนที่ดูแลผมมาตลอด....คนที่ผมรักมากที่สุด...คนที่ผมฝากชีวิตไว้ให้....และที่สำคัญเค้าคือคนที่รักผมมากที่สุด ด้วยความสำนึกผิด ผมเขย่งตัวโน้มคอเป๊บมาจุ๊บๆๆๆ (เขินนนนน ฮ่าๆๆๆ) สงสัยจูบนานไปนิด เครื่องยนต์เป๊บร้อนขึ้นมาเชียว
“พอแล้ว...กลับเข้าห้องเหอะ”
“อ้าวที่รัก...สตาทเครื่องให้อยากแล้วจากไปเนี่ยนะ...”
“รู้แล้วววว...แต่นี่มันระเบียง...จะฉายหนังสดหรือไง...”
“ฮ่าๆๆๆๆ...นานๆ ฉายก็ดีนะ....”
“ทะลึ่งงงงงงงง”
ความรักเปรียบเสมือนน้ำทิพย์ชโลมใจ หากเราละเลย จนลืมไปว่า คนที่เรารักนั้นจะเป็นอย่างไร น้ำทิพย์ชโลมใจอาจจะเหือดแห้ง จนยากแก่การทำความเข้าใจนะครับ....อย่าทำงานมากเกินจนลืมคนใกล้ตัวนะคร้าบบบบบบ
เป๊บ : ตัวขาวทำไรครับ 

โจ้ : แวะทักทายในเล้าจน์อะเป๊บ 

เป๊บ : เลิกทักทาย กลับมาทำหน้าที่ 20 วัน 

โจ้ : หน้าที่ไรอะ 

เป๊บ : 20 รอบ ดึ๋งดึ่งงงงงงงง 

โจ้ : แว๊กกกกก เย้อเกิ้นนนนนนนน 

[Monkey D lufy]

เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่าน  ดีใจจริงๆที่ได้อ่านเรื่องความรักดีๆแบบนี้ 

จะรอตอนต่อไปนะค่ะ

[maemix]

พอหายงอนโจ้ พี่เป๊บก็หื่นขึ้นมาเชียว
ได้อ่านที่คุณโจ้เล่า ก็ย้อนกลับมาดูตัวเองเหมือนกัน
มันก็มีบ้างที่ละเลย เพราะคิดว่าเขาเข้าใจ

ปล. ไม่อยากบอกว่าที่บ้านเดี้ยงเพิ่มอีกคน เข้าเฝือกที่ขาอยู่
      เหนื่อยจริงๆ ช่วงนี้

[noy]

ขอบคุณที่แวะมาทักทายค่ะ

[dewdew]

สงสารพี่เป๊ป แต่ก็เข้าใจพี่โจ้ด้วยยย บางทีทำงานก็เพลินเนาะ ดีกันน้า ดีกัน

[snowboxs]

เป๊บนะเป๊บ หายงอนปุ๊บเครื่องก็ติดปั๊บเลยนะ
เพราะความรัก และการหันหน้าคุยกันซินะ
ทำให้ความรักของโจ้กับเป๊บอยู่จนถึงวันนี้


FC ขอห้ามไม่ให้โจ้กับเป๊บห่างกัน
ขอห้ามไม่ให้ทั้งคู่ไม่รักกันเด็ดขาด
ทำได้ข้อเดียว รักและเข้าใจกันตลอดไป

ปล.ถึงจะมาลงเรื่งช้าก็ไม่เป็นไร ขอแค่ให้รู้ว่ายังรักกันดีก็พอค่ะ

[anukul]

ไม่เยอะหรอกครับ 20รอบ น้อยไปนะพี่เป๊ป55555555555

[fay 13]

 

[8X]

โฆษณาแบรนด์บอกว่า...
ถ้าพรุ่งนี้คุณไม่ไปทำงาน งานก็อาจมีคนทำแทนคุณ คุณก็อาจเป็นใครคนหนึ่งบนโลกใบนี้
แต่สำหรับเขาคุณคือโลกทั้งใบ .. เพราะคุณมีค่าเหลือเกินสำหรับคนที่คุณรัก
(แต่โจ้เป็นเจ้าของนี่เนอะ ทฤษฎีนี้ใช้ได้มั้ยอ่ะ  ) พี่ดูโฆษณานี้ทีไรก็ทำให้คิดได้ว่ามันคือความจริงที่สุดอ่ะ
ทั้งโจ้และเป๊บต่างเป็นโลกทั้งใบของกันและกันเนอะ อย่าลืมดูแลใส่ใจคนข้างๆ น๊า

ปล. โจ้รีบไปทำหน้าที่ 20....(โปรดเติมคำในช่องว่าง) รึปล่าวเอ่ย "เผื่อคิงคองจะอ่อนใจ" เป็น "ใจอ่อน" ปะค่ะ 

[k@_raMae]

นู๋นั่งอ่านเรื่องนี้มา 3 วัน (อาจจะไม่เต็มๆวันเเต่อ่านจนจะเช้าเพราะติดเรียน ไม่ดีเลย อิอิ) จบเเล้วความรู้สึกนู๋ที่มีต่อพี่2คน มันเป็นอะไรที่เหนือคำบรรยายมาก พี่ 2 คนผ่านอะไรมามากมายด้วยกัน จนถึงตอนนี้ พี่โชคดีนะค่ะที่เจอกัน กว่าจะทำให้ทุกคนยอมรับมันก็ยากพี่ก็ผ่านมาได้ ขอให้พี่เป็นเเบบนี้รักกันเเบบนี้ตลอดไปนะค่ะ นู๋ติดนิยายเรื่องนี้มากบอกตรงๆ ส่วนหนึ่งมันคล้ายๆชีวิตนู๋เหมือนกัน รูปพี่โจ้เล็กเกินมองไม่เห็น เเอบฟินไม่ได้ ถ้าพี่มี ig นู๋ก็อยากขอตามนะ รีบๆกลับมาเล่าเรื่องต่อนะค่ะ 

ปล. พี่เป๊ปหื่นได้ตลอดเวจริงๆ เเต่น่ารักมากค่ะ
ปล2. พี่โจ้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
ปล3. นู๋เป็นสาววายมาคู่พี่เริ่ดสุด อิอิ

[คนอ่าน]

รักเป็บโจ้.  มีเฟสไหมค่ะ
อยากได้จังเลย. ชอบมากกกกก

[nutto]

20 รอบ คุณพระเจ้าช่วยกล้วยทอดปรอทแตก  พี่โจ้คงจะเหลือสภาพแบบนี้

พี่เป๊ปน่ารักจังเลยครับ พูดซะดูหล่อเลยนะครับ เป็นคู่ที่น่ารักและมีความสุขมากจริงๆ

วันนี้พี่โจ้คงลาคงกลับไปทำงานแล้ว แต่คงทำงานด้วยความรู็สึกใหม่ที่มีความสุขอิ่มเอมใจ

พี่โจ้ครับไม่ทราบว่าพระอาจารย์อยู่วัดอะไรหรอครับ ถ้ามีโอกาสผมคงได้ไปกราบบ้าง ทุกวันนี้หาพระที่มีอภิญญาสูงยากมาก ยังไงรบกวนแนะนำด้วยนะครับ

[Angel]

พี่เป๊ปหายงอนก็หื่นเลยนะ แต่ 20 รอบน้อยไปหรือเปล่า 55 (ล้อเล่น)

เข้าใจพี่ทั้งสองคนเลย พี่โจ้ก็คงอยากเคลียร์งานให้เสร็จไม่อยากให้มีอะไรค้างคาเนอะ ส่วนพี่เป๊ปก็คงเหงาเพราะแทบไม่มีเวลาได้คุยกันเลย

ยังไงก็หาเวลาส่วนตัวไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจบ้างนะคะ หาเวลาสวีทกันบ้าง

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบบ แอบไปเที่ยวมาหลายวัน สนุกสนานดีคับ ระหว่างที่ได้พักผ่อน ก็รีบปั่นต้นฉบับ ยังไม่เสร็จอะคับ แต่เอามาให้อ่านยั่วน้ำลายก่อน ฮ่าๆๆ สำหรับตอนนี้จะต้องให้คิงคองมาตรวจทานคับ เพราะคิงคองเองเจอกับประสบการณ์ส่วนตัว จบจากตอนนี้ไปก็จะใกล้ถึงตอนอวสานแล้วคับ ยังไงก็อย่าลืมเข้ามาเป็นกำลังใจให้ด้วยน้าาาาาา
ปล.แอบอู้มาที่บริษัทคิงคอง คิงคองประชุม เลยไม่มีไรทำแอบมาเล่นเน็ตดีก่า 

dewdew : เอาตอนต่อไปมาลงแล้วค้าบบบ รีบอ่านด่วนนนนน

anukul : ขอบคุณค้าบบบ 

MangoBlue : เตรียมมาเยอะเลยอะ ขอนอนด้วยคน 5555

Monkey D lufy : ขอบคุณมากค้าบบบ อย่าลืมมาอ่านเรื่อยๆ นะคับบบ 

maemix : แหะๆ นานๆ ทะเลาะกันที พอหายงอน คิงคองจัดหนักเลยอะค้าบบบ แทบเป็นลม 

noy : ขอบคุณมากค้าบบบบ 

dewdew : ดีกันแล้วค้าบบบบ ทำงานเพลินจนลืมสามี 

snowboxs : ขอบคุณมากค้าบบบ จะรักกันนานๆๆๆ จนแก่ๆๆ 

anukul : นั่นไปยุตาคิงคองอีก เดี๋ยวโดนจัด 80 รอบทำไงง่า 

fay 13 : 

8X : สวัสดีค้าบพี่ ไม่มาเม้นๆ บ้างเลยอะ ขอบคุณมากนะค้าบบบ อิอิ 

k@_raMae : โห อ่านตั้งสามวันเลยอะ อย่าลืมอ่านหนังสือเรียนบ้างน้า  ig เคยเล่นอะคับ แต่เป๊บบอกให้เลิก เลยไม่ได้เล่นแล้วอะ 

คนอ่าน : ขอบคุณมากค้าบบบ เฟสก็โดนบังคับอีก เคยโดนแอบก๊อปรูปไปอ้าง เป๊บดุ เลยไม่กล้าเล่นแล้วคับบบ 

nutto : 5555 มันทอด เผือกทอดเลยอะค้าบบบ ระบมไปหมด อิอิ ส่วนเรื่องพระอาจารย์ขออนุญาตถามท่านก่อนนะคับ เพราะตอนเขียนเรื่องนี้เคยบอกท่านว่าจะนำไปเขียนเป็นประสบการณ์ชีวิต ท่านบอกว่า อย่าลงชื่อจริงสถานที่จริง ท่านอยากปลีกวิเวกอะคับ แต่ยังไงถ้าได้ไปเยี่ยมท่านจะลองขอท่านอีกทีน้า 

Angel : 20 รอบ อาจจะตายได้ค้าบบบ อย่าไปยุคิงคองน้า เดี๋ยวโดนอีกง่า 

ตอนที่ 43 อาฆาต+เคราะห์กรรม
   นับตั้งแต่การทำพิธีสะเดาะเคราะห์ เป๊บดูสดใสและมีชีวิตชีวา กลับมาหล่อเหมือนเดิมแล้วละครับ ผมเองก็พยายามคอยถามตลอดว่า เวลานอนยังฝันร้ายอีกมั้ย เป๊บตอบว่า ไม่ฝันร้ายอะไรอีกเลย แถมยังนอนหลับสนิท ตื่นมาสดชื่นกว่าเดิมมากๆ  ผมเองก็สบายใจ คิดว่า เมื่อผ่านพ้นเดือนสิงหาคมไป เหตุการณ์ทุกคงกลับเข้าสู่สภาวะปกติ
“ฮัลโหล...เป๊บค้าบบบ...อยู่ไหนอะ” ผมกดโทรศัพท์หาเป๊บ
“อยู่บ้านครับที่รัก...จะชวนเป๊บออกไปเที่ยวละซิ”
“แฮ่ๆๆ...รู้ใจอีกอะ...ว่าจะชวนไปเดินสยามอะ จะเปิดเทอมแล้ว ไม่มีเสื้อผ้าใหม่ๆ ใส่เลยอะ”
“ได้ครับๆ...จะให้เป๊บไปรับมั้ย”
“ไม่เอาอะๆ...เดี่ยวไปรับเป๊บเองนะ ช่วงนี้ห้ามขับรถ เข้าใจป่าว”
“จ้า...ก็ไม่ได้ขับมาเป็นเดือนแล้ว...จะไปไหนศักดิ์ก็ไปด้วยตลอด งั้นเป๊บรอที่บ้านนะครับ”
“ค้าบบบ...เดี๋ยวจะซิ่งไปรับนะ”
   ใช้เวลาไม่นาน ผมก็ซิ่งสีทองมาถึงบ้านเป๊บ ก็เห็นคิงคองนั่งคอยหน้าบ้านแล้วครับ
“คอยนานป่าวๆ”
“ไม่นานครับ เป๊บกะเวลาได้ถูกแหละ ขับต้วมเตี้ยมมาใช้เวลาเท่านี้”
“จ้า...พ่อนักแข่งชูเมกเกอร์เอฟวัน” ผมแซวเป๊บ
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“สร้อยพระละเป๊บ”
“อยู่ที่คอครับ” เป๊บดึงสร้อยคอให้ผมดู
“ดีมาก...นึกว่าจะลืม”
“ไม่ลืมคร้าบบบบ”
“ไปกันเถอะเป๊บเดี๋ยวรถติด”
   เราสองคนซิ่งสีทองเดินทางไปสยาม เป้าหมายปลายทางคือ สยามดิสคัฟเวอรี่
“ที่รัก...เสื้อก็มีเยอะแล้วยังจะซื้ออีกหรือ”
“โหยยย...ที่มีอยู่ก็เก่าแล้วอะ...เปิดเทอมก็อยากได้ใหม่เดี๋ยวไม่น่ารักอะ”
“ไม่ต้องน่ารักมาก...เป๊บหวง...เอาแค่น่ารักกับเป๊บคนเดียวก็พอแล้ว”
“ก็นั่นแหละเป๊บ...ต้องแต่งตัวให้น่ารัก เป๊บจะได้มองทุกวันนนน”
“จ้า...เมียจ๋า”
   จอดรถเสร็จเรียบร้อย ก็เดินเข้าห้างเพื่อเลือกดูเสื้อผ้า คิงคองก็แปลก ปากบ่นว่าเสื้อผ้ามีเยอะแล้ว แต่ตัวเองนะแหละช๊อปมากกว่าใครๆ ฮ่าๆๆ ผมกับเป๊บก็เดินเลือกเสื้อผ้าไปเรื่อย สักพัก ได้มาคนสองสามถุงใหญ่ เดินหิ้วของพะรุงพะรัง โทรศัพท์เป๊บก็ดังขึ้น
“สวัสดีครับ.....เออว่าไงมึง....เอ้ยจริงหรือวะ....น้ำหน้าอย่างมันอะนะ....ไม่น่าเชื่อวะ....วันไหนวะ...เออๆ...เสาร์หน้าว่าง....แต่กูไม่แน่ใจว่าจะไปได้มั้ยวะ....เออไม่มีเหตุผล....เออได้ๆ....ยังไงกูค่อยบอกมึงอีกที....ส่งข้อความบอกกูละกัน....เออบายโว้ย”
“ใครโทรมาหรือเป๊บ”
“ไอ้เด่นเพื่อนสมัย ป ตรี ครับที่รัก...มันโทรมาบอกว่า ไอ้แม๊กซ์จะบวช”
“บวชที่ไหนอะเป๊บ”
“ไม่รู้ว่าจะบวชวัดไหนครับ...แต่สถานที่น่าจะเป็นอยุธยา...มันเลยชวนไปร่วมงาน”
“แล้วเป๊บจะไปมั้ยอะ”
“คงไปแหละครับ เพื่อนสนิทเคยเที่ยวกลุ่มเดียวกัน ไม่ไปน่าเกลียดแย่”
“โหย...โจ้ไม่อยากให้ไปเลยอะ...อยู่ในช่วงที่พระอาจารย์ห้ามด้วยน่า”
   ตั้งแต่สะเดาะเคราะห์ ผมห้ามเป๊บขับรถและออกต่างจังหวัดครับ แม้แต่งานแต่งงานของเพื่อนๆ เป๊บ ผมยังไม่ยอมให้ไป กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรร้ายแรง แต่ถ้าเป็นงานที่จำเป็นจริงๆ ผมก็จะเป็นคนขับพาเป๊บไปเอง
“เข้าใจครับที่รัก...แต่ไอ้แม๊กซ์มันบวชนะ ถ้าเป๊บไม่ไปมันได้เลิกคบแน่”
“แต่เป๊บ...ก็..”
“เป๊บเข้าใจว่าที่รักห่วงนะครับ แต่ไปงานบุญนะ เป๊บว่าคงไม่มีอะไรหรอกครับ อีกอย่างก็ใส่สร้อยพระตลอดเวลา” เป๊บพยายามพูดหว่านล้อม ยิ้มกว้าง ล้วงสร้อยพระจากคอชูให้ผมดูอีกแหนะ
“ก็ได้ๆ...แต่โจ้ไปด้วยนะ”
“ได้ครับๆ...เป๊บจะได้เปิดตัวเมียให้เพื่อนๆ รู้”
“โว้ววววว...บ้าแล้ววว....ไม่อายเพื่อนหรือไงอะ”
“จะอายทำไมครับ..มีเมียน่ารัก...พวกมันต่างหากที่จะต้องอาย เพราะเมียมันน่ารักสู้เมียเป๊บไม่ได้”
   คำก็เมีย สองคำก็เมีย เขินนนนนน
   หลังจากที่เป๊บพูดถึงเรื่องงานบวช ผมก็ตั้งใจจะไปกับเป๊บด้วย นับวันก็ใกล้วันเสาร์แล้วครับ จนกระทั่ง.....วันศุกร์
“เป๊บบบบบ....วันเสาร์นี้ที่จะไปงานบวชอะ...โจ้ไปด้วยไม่ได้แล้ววววว” ผมโทรไปบ่น
“อ้าวทำไมหรือครับ...ที่รักติดธุระอะไรหรือ”
“ก็พรุ่งนี้พ่อกับแม่จะไปธุระที่เมืองกาญฯ แกเลยบอกว่า โจ้กับจิมไปด้วยนะ จะพาไปเยี่ยมญาติๆ อะคับ”
“อ๋อ...ไม่เป็นไรหรอกครับ...โจ้ไปกับที่บ้านเถอะ...เดี๋ยวเป๊บไปงานบวชเองได้”
“แต่...โจ้อยากไปด้วยอะ..เป็นห่วงเป๊บมากๆ ...เอาจริงๆ นะเป๊บ ไม่อยากให้ไปร่วมงานเลยอะ” ผมรู้สึกเป็นห่วงและไม่อยากให้ไปจริงๆ ครับ
“เป๊บเข้าใจว่าเป็นห่วงนะครับ แต่มันจำเป็นจริงๆ เพื่อนสนิทตั้งแต่เรียน ม ปลายนะครับ...เอาแบบนี้เพื่อความสบายใจ เดี๋ยวเป๊บให้ศักดิ์ขับรถพาไปละกันนะครับ”
“อืม....เอ่อ....ก็ได้อะเป๊บ ดูแลตัวเองให้ดีมากๆ เลยนะ ห้ามกลับรถเพื่อนเด็ดขาด มีอะไรให้ใช้ศักดิ์นะคับ”
“ได้ครับๆ สบายใจได้นะ ไม่ต้องห่วงครับ”
“ดูแลตัวเองนะเป๊บ....เจอกันวันอาทิตย์นะคับบบ”
“ครับที่รัก...ที่รักก็ดูแลตัวเองด้วย อย่าเดินซุ่มซ่ามนะ”
“แอะ...ใครกันที่ซุ่มซ่าม เดี๋ยวยิงอะ”
“ฮ่าๆๆๆ...รักนะครับ...”
“รักคับๆ” ผมวางสายเป๊บด้วยความกังวล ตัดสินใจกดโทรศัพท์หาศักดิ์
“ครับคุณโจ้”
“ศักดิ์ พรุ่งนี้เอารถตู้เบนซ์ไปส่งคุณเป๊บที่งานบวช อยุธยานะ ศักดิ์ดูแลคุณเป๊บด้วย และ อย่าให้คุณเป๊บกลับรถเพื่อนนะ”
“ได้ครับคุณโจ้...แต่ผมกลัวว่าคุณเป๊บจะไม่ยอม”
“ศักดิ์ก็บอกไปว่า คุณโจ้สั่ง”
“ได้ครับๆ งั้นผมจะบอกตามนั้นนะครับ”
“ฝากดูแลด้วยนะศักดิ์ ขอบคุณมากๆ”
“ครับๆๆ”
   โทรศัพท์สั่งเรียบร้อยก็สบายใจขึ้นมาพอสมควรครับ ผมเลยจัดกระเป๋าเสื้อผ้าสำหรับนอนหนึ่งคืน พ่อกับแม่บอกว่า จะพาไปล่องแพด้วย อยากให้เป๊บมาด้วยจัง แต่ต่างคนต่างก็มีภาระกิจครับ จัดกระเป๋าผ้าเสร็จก็อาบน้ำ แต่งตัว นอนหลับพักผ่อน
   รุ่งเช้า พวกเราก็เดินทางออกจากบ้านประมาณ 7 โมงเช้า เพื่อมุ่งสู่ จ. กาญจนบุรี ระหว่างเดินทางแวะปั๊มน้ำมันเข้าห้องน้ำ ผมก็โทรหาเป๊บ
“ตื่นยังค้าบ”
“ตื่นแล้วครับ....แล้วนี่โจ้เดินทางหรือยัง”
“เดินทางแล้วครับ นี่ก็กำลังจะเข้ากาญจนบุรี เป๊บละ เดินทางกี่โมงอะ”
“กำลังจะออกจากบ้านแล้วครับ”
“ไปกับศักดิ์นะเป๊บ โจ้โทรไปสั่งแล้ว”
“ศักดิ์บอกเป๊บแล้วครับ ตอนแรกได้เด่นมันจะมารับ แต่เป๊บบอกให้เจอไปที่วัดแล้วครับ”
“ดีมากๆ อย่าประมาทนะเป๊บ อย่าลืมสร้อยพระนะ”
“ใส่ที่คอแล้วครับ...เดินทางปลอดภัยนะ...อย่าซุ่มซ่ามละ...รักนะครับ”
“รู้แล้วววววแหละ....รักคับๆๆ” ผมวางสายเป๊บ เข้าห้องน้ำเสร็จสรรพ ก็เดินทางต่อครับ
   ใช้เวลาอีกสักพักใหญ่ ก็มาถึงบ้านญาติๆ ที่ไม่ได้มาเยี่ยมเยียนนานหลายปี ดูญาติๆ เค้าตื่นเต้นกันใหญ่ครับ บรรลูกป้าน้าอา ที่อยู่รุ่นเดียวกัน ก็เข้ามาทักทายผมกับจิม โตขึ้นเยอะ น่ารักจัง หล่อจัง ตามประสาครับ
   ในช่วงบ่าย คุณลุงที่มีสถานะเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพ่อก็พาพวกเราทั้งหมด เดินทางไปล่องแพ ดูสนุกสนานดีครับ
   ขึ้นแพเรียบร้อย ครอบครัวของพวกเราทั้งหมดก็ดูวิวสองข้างทาง ล่องไปตามแม่น้ำ เจอบ้านหลังใหญ่ๆ หรูหรา สองหลัง น่าจะรวยมากๆ เลยนะครับ
“เสียดายที่เป๊บไม่ได้มาด้วยนะลูก” แม่ผมเอ่ยขึ้นมา
“นั่นซิคับ...โจ้อยากให้มาด้วยอะ”
“ว่าแต่เป๊บเค้าติดธุระอะไรหรือลูก”
“เป๊บไปอยุธยางานบวชเพื่อนสมัย ม ปลายคับแม่”
“อ๋อ...งานบุญ”
“แต่โจ้ก็เป็นห่วงนะคับ ไม่อยากให้เดินทางไปไหนไกลๆ”
“ไม่มีอะไรหรอกลูก สบายใจได้ อยุธยาใกล้ๆ แค่นี้เอง...แม่ว่า เราน่าจะไปสนุกกันกับญาติๆมากกว่ามานั่งเหงาคนเดียวนะ”
“คับๆ เดี๋ยวโจ้โทรหาเป๊บก่อนแล้วตามไปคับแม่”
   แม่ผมก็ลุกเดินไปรวมกลุ่มกับญาติๆ ผู้ใหญ่ ผมก็กดโทรศัพท์หาเป๊บ สัญญานไม่ค่อยดีเท่าไหร่ครับ แต่ก็พยายามกดโทรจนติด
“เป๊บถึงวัดยังค้าบ”
“ถึงแล้วครับ มาทันเวลาที่พระกำลังเข้าโบสถ์พอดี...ที่รักถึงไหนแล้ว”
“ล่องแพแล้วอะเป๊บ อยากให้มาด้วยจัง”
“มิน่าสัญญานขาดๆ หายๆ ...เดี๋ยวงวดหน้าเราชวนเพื่อนๆ ไปละกันนะครับ”
“ดีๆๆ...ดูแลตัวเองนะเป๊บ...คิดว่าแพล่องไปจนสุดทางสัญญานคงดับสนิท”
“ครับๆ เที่ยวให้สนุกนะ...รักนะครับ”
“รักคับๆๆ” วางสายเป๊บ
   วางสายเสร็จ ผมก็เดินไปรวมกลุ่มกับญาติๆ แปลกจัง ทำไมผมไม่รู้สึกสนุกและคิดถึง เป็นห่วงเป๊บตลอดเวลา แต่ไม่อยากคิดมาก เลยตัดความกังวลออกไป ในใจลึกๆ ก็ยังเป็นห่วง
   จนกระทั่งพลบค่ำ แพก็มาถึงปลายทาง จอดสนิทริมแม่น้ำ บนฝั่งจะมีรีสอร์ท ซึ่งทางคุณลุงได้เช่าไว้สิบห้องสำหรับพวกเราแล้วครับ
“เดี๋ยวเอากระเป๋าไปไว้ในห้อง แล้วมากินข้าวบนแพนะ” คุณลุงบอกทุกคน แพที่เราล่องมา มีทีมแม่ครัวที่ลุงจ้างทำกับข้าวตามมาด้วยครับ
   ผมกับจิมเดินมาถึงห้องพัก ด้วยความเหนียวตัวผมก็เปลี่ยนผ้าอาบน้ำ ระหว่างจัดของอุปกรณ์อาบน้ำ รูปถ่ายของเป๊บร่วงออกจากกระเป๋าเงินตกบนพื้นห้อง ผมยืนตกใจ
“พี่ เป็นอะไร ตกใจอะไร” จิมถามขึ้นมา
“รูปถ่ายเป๊บที่พี่พกไว้ หลุดออกมาจากกระเป๋าตังค์อะ” ผมบอกจิมพลางก้มหยิบรูป
“แล้วตกใจทำไม”
“ก็เหมือนลางร้าย”
“ดูละครมากไปมั้งพี่....อยู่ในกระเป๋ามันก็ร่วงได้ตามปกติ”
“แต่ พี่เอารูปใส่ไว้ด้านในสุดนะจิม ถ้าไม่ตั้งใจล้วงออกมา มันไม่มีทางจะร่วงหรอก”
“คิดมากน่าพี่ ไม่มีอะไรหรอก ถ้าไม่สบายใจลองโทรไปหาพี่เป๊บดิ”
“ถ้ามันมีสัญญานพี่โทรนานแล้ว แต่นี่ทุกค่ายดับสนิท”
“เออจริงๆ...ไม่มีไรหรอกพี่ อาบน้ำกันเถอะ เดี๋ยวจะได้ไปกินข้าว”
“เออๆ”
   ผมอาบน้ำไปเรื่อยๆ รู้สึกเป็นห่วงเป๊บมากๆ จะทำยังไงดี แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ก็เดินมาที่แพเพื่อทานอาหารเย็น ทานไปสนุกสนานเฮฮาไปเรื่อยๆ ผมก็เดินไปทั่วแพดูหน้าจอโทรศัพท์ไปด้วย เผื่อว่าจะมีสักมุมที่มีสัญญานโทรศัพท์ ปรากฏว่า ดับสนิท ไม่มีแม้แต่นิดเดียว
“เป็นอะไรหรือลูก ดูลนๆ ตั้งแต่ช่วงค่ำแล้ว” พ่อผมถามขึ้นมา
“เป็นห่วงเป๊บคับพ่อ อีกอย่างโทรศัพท์ใช้ไม่ได้เลยคับ”
“เข้ามาลึกขนาดนี้ ติดต่อไม่ได้หรอกลูก พ่อว่าไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็เดินทางกลับแล้ว ทำใจให้สบายเถอะ เอาไว้เข้าเขตตัวเมือง ค่อยโทรหาเป๊บนะลูก”
“คับพ่อ”
   ผมตัดความกังวล มาสนุกกับบรรดาญาติๆ จนได้เวลาดึก พวกเราทั้งหมดก็เข้าห้องพัก ก่อนนอนผมสวดมนต์ตามปกติ อฐิษฐานให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองเป๊บ แล้วผล็อยหลับไป
   ตื่นมาตอนเช้าจัดกระเป๋าผ้า และมาทานข้าวต้ามปลาบนแพ แพจะล่องกลับประมาณ 9 โมงเช้า ใช้เวลาสองชั่วโมงจะเข้าเขตตัวเมืองครับ
   แพออกจากรีสอร์ทตรงเวลาเป๊ะ ผมก็พยายามมองหน้าจอโทรศัพท์ตลอด จนเริ่มเข้าเขตตัวเมือง มีสัญญานแล้ว เสียงข้อความดังเยอะเลยครับ  sms ส่งเข้ามาหลายข้อความ แต่ผมเลือกที่จะโทรหาเป๊บก่อน
   “หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้” ผมแปลกใจมาก เพราะปกติเป๊บไม่มีนิสัยที่จะปิดโทรศัพท์ครับ ผมกดไปอีกหลายครั้ง ก็ไม่ติดเหมือนเดิม เลยเปลี่ยนใจโทรหาศักดิ์
   “หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้” อ้าวของศักดิ์ก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกัน กดซ้ำหลายครั้งก็ไม่ติดครับ
   ผมรู้สึกแปลกใจ ทำไมโทรไม่ติด หลังจากเลิกโทรก็มากดดูข้อความที่เข้ามาเยอะมากๆ
(โจ้ๆ....พี่โทรหาน้องเยอะมากๆ แต่ไม่ติด ทำใจดีๆ นะ เป๊บประสบอุบัติเหตุรถคว่ำ...ตอนนี้แด๊ด มัม และพี่ อยู่ที่โรงพยาบาลราชธานี อยุธยา ถ้าได้อ่านข้อความแล้วโทรกลับหาพี่ด่วนนะ.....พี่ปริม16.40น.)
   ณ วินาทีนั้น ผมตกใจมือสั่น น้ำตาร่วงทันทีเลยครับ...อาการเหมือนจะคุมสติไม่อยู่ แต่พยายามมากๆ เลยกดอ่านข้อความอื่นๆ
(ตอนนี้พี่กำลังเดินทางไปโรงพยาบาลเกษมราษ ย้ายเป๊บไปรักษาที่นั่น ยังคงโทรหาน้องไม่ติด รีบติดต่อพี่นะ.....พี่ปริม 21.30 น.)
(ตอนนี้แด๊ด มัม พี่ และไอ้ปัน กำลังคอยที่หน้าห้องผ่าตัด....ถ้าน้องได้อ่านข้อความแล้วรีบติดต่อพี่นะ....พี่ปริม 23.53 น.)
(อีโจ้วววว...กรูโทรหาเมิงไม่ติด เมิงอยู่ไหนเนี่ย...ไอ้เป๊บมันเกิดอุบัติเหตุ ติดต่อเมิงไม่ได้ พี่ชายมันโทรมาหากรูเนี่ย...ตอนนี้กรูถึงโรงพยาบาลแล้ว เมิงรีบติดต่อกรูด่วนนนนน....ฉัตร 01.15 น.)
(สะใภ้เหล็ก เป๊บออกจากห้องผ่าตัดแล้ว...กำลังพักอยู่ห้องไอซียูชั้นสามตึกฉุกเฉิน....รีบติดต่อพี่นะ.....พี่ปัน 04.22 น.)
   เคยเป็นมั้ยครับ ที่ตกใจสุดขีด จนไม่มีเสียงร้องไห้ แต่มันจุกอกน้ำตาไหล ราวกับว่าร้องไห้สุดเสียงแบบขาดใจ(แต่ไม่มีเสียง) ผมมือสั่นไปหมด
“พี่...เป็นอะไร” จิมเห็นผมนั่งตัวสั่น เลยรีบเดินมาดู
   ผมนั่งกำโทรศัพท์แน่นมากๆ พร้อมก้มหน้าตัวสั่น จิมคงเอะใจ เลยดึงโทรศัพท์ไปดู จิมอ่านข้อความแล้วสีหน้าตกใจมากๆ
“พี่ๆๆ ใจเย็นๆๆ...คุมสติก่อนๆ” จิมบอกผมเสร็จก็รีบเดินไปหาพ่อกับแม่ พ่อกับแม่คงอ่านข้อความแล้วรีบเดินมาหาผมเร็วมาก
“ลูก...ใจเย็นๆๆ ตั้งสติๆ” แม่กอดผมแน่นพลางปลอบ
“ถึงมือหมอแล้วลูก เดี๋ยวถึงท่าเรือ พ่อจะให้จิมพาลูกไปเยี่ยมเป๊บก่อน”
“พ่อกับแม่กลับไงอะ” จิมถาม
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้ญาติๆไปส่ง โจ้ลูก มีสตินะ อย่าคิดไปเองนะลูก ใจเย็นๆ” พ่อกอดผมแน่น
   หูผมอื้ออึงไปหมด คิดอะไรไม่ออก น้ำตาไหลแบบไม่มีเสียงร้องไห้ ผมใช้ความพยายามอย่างมากที่จะตั้งสติ แพกำลังจะเทียบท่า ผมเช็ดน้ำตา บังคับไม่ให้น้ำตาไหล แต่ในใจมันทรมานสุดๆ ราวกับว่าโดนดาบนับพันเล่มมาทิ่มแทง
“อ้าว แล้วนี่เราเป็นอะไร ทำไมตาแดง” ลุงผมสังเกตเห็นพอดีเลยถาม
“ฝุ่นเข้าตานะครับลุง ผมเป็นภูมิแพ้ด้วย เลยน้ำตาไหลครับ”
“อ๋อๆๆ แล้วหยอดตาหรือกินยาหรือยัง”
“ยังครับ เดี๋ยวก็หายเอง”
“ไหวนะ...เดี๋ยวไปทานข้าวเที่ยงก่อนค่อยกลับกรุงเทพฯ นะ” ลุงชวน
“ต้องขอโทษจริงๆ ครับลุง พอดีผมกับจิมติดงานด่วนที่กรุงเทพฯ ไว้คราวหน้ามาทานนะครับ”
“มีงานวันอาทิตย์ด้วยหรือ เสียดายจัง นานๆ ได้เจอกันสักทีนึง”
“ขอโทษจริงๆ ครับลุง คราวหน้าผมจะมาเที่ยวให้ลุงพาเลี้ยงให้เข็ดเลยนะครับ” ผมยิ้มกว้าง แต่ในใจมันโคตรทรมานสุดๆ
“ทำปากดีไป ให้มันแน่เถอะ...ฮ่าๆๆๆ” ลุงหัวเราะร่า
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับลุง ขอบคุณมากๆ นะครับ” ผมกับจิมยกมือไหว้
“พ่อครับแม่ครับ โจ้กับจิมกลับกรุงเทพฯ ก่อนนะ แล้วรีบตามไปนะครับ” ผมหันไปบอกพ่อกับแม่ ซึ่งสีหน้าท่านก็ไม่ค่อยสู้ดีนัก
“ได้ๆ ลูก พ่อกับแม่จะรีบตามไป จิมอย่างขับเร็วมากนะลูก”
“ครับๆ” จิมรับปาก
   ผมกับจิมไหว้ล่ำลาญาติๆ แล้วรีบเดินมาที่จุดจอดรถที่เอารถมาฝากจอดไว้เมื่อวาน สตาทรถซิ่งกลับกรุงเทพฯ จิมขับรถเร็วมากครับ เฉลี่ย 150 – 170 ตลอดทาง แซงรถชนิดที่ว่าเลนฝ่ายตรงข้ามต้องหลบลงข้างทาง ในใจผมตอนนั้น ไม่ได้ห้ามจิมเลยครับ เพราะผมเป็นห่วงเป๊บมากๆ เลยอยากให้ถึงโรงพยาบาลเร็ว
“ฮึกๆ พี่ปริม...ฮึกๆ โจ้นะคับ...เป๊บเป็นไงบ้าง” ผมกดโทรศัพท์หาพี่ปริม น้ำตาไหลสะอื้นไปพลาง
“เอ้ยโจ้หรือ พี่โทรหาน้องเยอะมากๆ ทำไมไม่ติด น้องอยู่ไหนเนี่ย”
“ฮึกๆๆ ...ผมมาเยี่ยมญาติๆ ที่เมืองกาญ คับ...พี่ปริม มันเกิดอะไรขึ้น”
“มิน่าถึงโทรไม่ติด.....ใจเย็นๆ นะโจ้..ตอนนี้เป๊บอาการยังโคม่า หมอรอดูอาการ 24 ชั่วโมง แล้วจะประเมินการรักษาอีกที” คำตอบของพี่ปริมผมใจหายวูบ
“ฮึกๆๆ...พี่ปริม...แล้วเกิดอุบัติเหตุได้ไงอะคับ”
“พี่เองก็ยังไม่รู้ชัดเจนมากนะ...แต่คร่าวๆ ที่ฟังจากศักดิ์คือ เมื่อวานเป๊บไปงานบวช ขากลับเพื่อนมันชวนไปนั่งรถว่าจะมาส่งที่บ้าน ศักดิ์มันพยายามทักท้วงแล้ว แต่เป๊บมันดื้อ ศักดิ์มันเลยขับรถตามหลังมาติดๆ อยู่ดีๆ รถเพื่อนหมุนเสียหลัก ราวกับว่าหักหลบอะไรบางอย่าง ด้วยความเร็วจึงกระแทกเสาไฟเกาะกลาง หมุนไปฟาดข้างทาง คว้ำอีกสองตลบ ที่สำคัญศักดิ์มันก็เบรกไม่ทัน รถมันหมุนมาชนรถที่ศักดิ์ขับตามมาด้วย”
   สิ้นเสียงพี่ปริม ผมร้องไห้โฮใหญ่เลยครับ จนจิมตกใจเอามือมาจับมือผมแน่นมากๆ
“โจ้ๆๆ ใจเย็นๆๆ ตั้งสตินะน้อง...” เสียงพี่ปริมตะโกนตามสายมา
   ผมคุยไม่ไหวเลยกดวางสาย ก้มหน้าร้องไห้ตลอดทาง
“พี่ๆๆ....ใจเย็นๆๆๆ....พี่เป๊บไม่เป็นอะไรหรอก...” จิมปลอบผมพร้อมกระทืบคันเร่ง
“ถ้าเป๊บเป็นอะไรไป พี่คงไม่ไหวอะจิม...ฮึกๆๆ ฮือๆๆๆ พี่ไม่ไหวแน่ๆ ทำไม...ฮือๆ ทำไม...ฮือๆ ต้องมาเกิดเหตุการณ์นี้กับเป๊บด้วยยยย” สติผมแตกไปแล้วครับ
   จิมไม่พูดอะไรได้แต่บีบมือผมแน่น เราสองคนใช้เวลาเดินทางประมาณ ชั่วโมงครึ่ง (เร็วเว่อร์) มาถึงโรงพยาบาลเกษมราษ (โรงพยาบาลเดียวกับตอนที่ผมเกิดอุบัติเหตุครับ...เหลือเชื่อจริงๆ) จิมจอดเทียบหน้าอาคารอุบัติเหตุฉุกเฉิน ผมรีบลงจากรถ วิ่งไปที่เค้าเตอร์
“ขอโทษนะครับ คุณ XXX XXX พักอยู่ห้องไหนครับ”
“สักครู่นะคะ” เจ้าหน้ากดดูข้อมูล
“ห้องไอซียู ชั้นสามคะ ขึ้นลิฟท์ทางขวามือได้เลยคะ”
   ผมรีบวิ่งไปที่ลิฟท์ มันมาช้าไม่ทันใจ ผมเลยรีบวิ่งขึ้นบันไดแทน วิ่งขึ้นไปถึงชั้นสาม เดินเลี้ยวขวาตามป้ายที่เขียนว่าห้องผู้ป่วยวิกฤต เจอเค้าเตอร์ของพยาบาล ผมเลยเดินไปถาม
“อยู่ห้องไอซียู เตียงที่สองคะ”
“เป็นห้องรวมหรือครับ...แล้วผมเข้าเยี่ยมได้มั้ย”
“ไม่เชิงห้องรวมคะ แต่เป็นห้องใหญ่แบ่งพาร์ติชั่นออกเป็นหกเตียง เผื่อว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยเหลือทันคะ...ตอนนี้น่าจะมีคนเฝ้าอยู่นะคะ ลองเข้าไปดูได้คะ”
“ขอบคุณครับ”
   ผมเดินมาหยุดที่หน้าห้องผู้ป่วยวิกฤต พยายามตั้งสติ อดกลั้นไม่แสดงความอ่อนแอ ผลักประตูเข้าไป เป็นห้องกว้างเหมือนที่พยาบาลบอกครับ แต่ละเตียงมีเนื้อที่มากพอดูเลย
   ผมเดินเข้าไปตามป้ายที่ชี้ว่าเตียงที่สอง ค่อยๆ เดินไปด้วยอารมณ์สั่นๆ ผมกลัวกับภาพที่เห็น กลัวจริงๆ ครับ ผมหยุดอยู่ที่เตียงที่สอง มีผ้าม่านกั้นไว้ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินเข้าไป ภาพที่ผมเห็น..........

[หมูกระต่าย]

หายไปไหนอ่ะพี่ยังไม่จบเลย

[dewdew]

ง่าาาาา ค้างมากกอ่ะค่ะ >.<

[8X]

ยังไม่หายไปไหนค่ะน้องโจ้ คิดถึงเสมอค่ะ ช่วงที่โจ้เงียบหายไปยังเป็นห่วงแต่คิดว่าคงงานยุ่งมากๆ
เลยไม่มีเวลามาเล่าเรื่องต่อ พอพี่มาอ่านตายละนำหน้าไปหลายตอนเลยต้องไปไล่อ่านตอนก่อนๆ หลายตอนเลยหละ
(แอบเหนื่อย 555)

อ่านตอนทั้งโจ้และเป๊บประสบอุบัตเหตุ มันลุ้นๆ ปวดตับยังไงไม่รู้แฮะ ยังดีว่าเล่าช่วงปัจจุบันแทรกมาด้วย
ถ้าให้อ่านต้นจนจบแบบไม่มีตอนปัจจุบันนี่หัวใจพี่จะวายอ่ะ เคราะห์หนักทั้ง 2 คนเลยนะเรา
แต่ทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปแล้วหละเนอะ ต่อไปโจ้และเป๊บก็จะเจอแต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิต หมุ่นทำบุญทำทาน
สร้างกุศลเยอะๆ นะค่ะ

ป.โจ้เป๊บ ใกล้จะจบแล้วเหรอค่ะ เล่าต่อไปเรื่อยๆ ได้มั้ยอ่ะ ไม่ก็มาทักทายกันว่าช่วงไหนทำอะไรยังไงบ้าง
เล่าต่อดีกว่าเนอะ ไม่งั้นโจ้กับเป๊บจะเหงานะขอบอก(แอบกดดัน) 555 

[Angel]

ค้างเลยค่ะ...แอบลุ้นว่าพี่เป๊ปจะเป็นยังไงบ้าง
ถึงจะเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว อ่านตอนนี้ก็ยังรู้สึกตกใจ และเศร้าอยู่เลยค่ะ
รอพี่โจ้มาต่อนะคะ 

[MangoBlue]

  พี่เป๊ปปปปปปปปดื้ออะ! ร้องไห้ตามเลย ขอให้พระคุ้มครอง