หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[anukul]

มารอให้กำลงใจพี่เป๊ปพี่โจ้ครับ  อยากให้มาต่อไวๆครับ

[anukul]

มารอเป็นกำลังใจให้พี่เป๊ปพี่โจ้เหมือนเคยครับผมมมมมมมมมมมมม

[Tinton]

มีหลานสองคนละ น่ารักกันทั้งคู่เลย

[nunnuns]

คิดถึงพี่โจ้พี่เป๊ป......^^

[คนอ่าน]

คิดถึงอ่ะค่ะ มาต่อเถอะน่ะค่ะ

[anukul]

เข้ามารอพี่เป๊ปกับพี่โจ้ครับ  คิดถึงนะ

[anukul]

พี่เป๊ปกะพี่โจ้มาต่อได้ละครับ  มีคนมารอเยอะละครับ เดี๋ยวคนรอจะน้อยใจนะ

[ekonut]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะใครว่าโจ้ค่ะ อย่าไปสนใจเลยนะ สู้ๆ

กลับไปอ่นต่อก่อนนะค่ะ 

[คนอ่าน]

พี่โจ้ไปไหนค่ะ. มาต่อเถอะต่ะ

[anukul]

มารอพี่เป๊ปพี่โจ้ครับ  คิดถึงๆๆๆๆ

[jonathan2624]

สวัสดีครับบบบ ก่อนอื่นต้องขอโทษ :monkeysad:อย่างมากมายที่ไม่ได้มาอัพเลยครับบบบ....ก็คือ ติดงาน และ แอบอู้ครับ ฮ่าๆๆๆ....เอาเป็นว่าไม่ได้หายไปไหน จะรีบปั่นต้นฉบับก่อนนะครับ ว่าแต่ จะเริ่มออกแนวดราม่า เขียนเล่ายากอีกนะนี่ ....รอติดตามอ่านได้นะครับบบบบบบ   

[8X]

รออยู่นะค่ะน้องโจ้

[anukul]

มารอพี่เป๊ปพี่โจ้นะครับ

[jonathan2624]

สวัสดีครับ เอาตอนสั้นมาลงให้อ่านก่อนนะครับ ไม่ได้มีอะไรหวือหวามาก ส่วนที่เหลืออีกยาวๆ จะรีบปปั่นนะครับบบบ 

ตอน 39 สะเดาะเคราะห์
   เมื่อเหตุการณ์อุบัติเหตุได้ผ่านพ้นไป ผมก็ทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถไปรับเป๊บที่บ้านในระหว่างช่วงสอบครับ เป๊บก็เดินได้ตามปกติ แต่จะมีอาการหน่วงๆ บ้าง แต่ก็พอที่จะมาสอบได้โดยไม่ต้องลาสอบ
   การสอบปลายภาคก็ดำเนินเสร็จเป็นไปด้วยความเรียบร้อย ผมและกลุ่มเพื่อนๆ ต่างก็โล่งใจกัน
“โหยยยย.....การสอบที่แสนลำบากพ้นไปแล้วโว้ยยยย....ไปหาไรแดกกันเหอะ” ฉัตรบ่นดังครับ
“เออวะ....พ้นจากความเครียดสักที...ว่าแต่พวกเมิงจะแดกไรกัน” เบิดถามขึ้นมา
“อย่าบอกนะว่าแดกฟูจิ” โอ๊ตขัดคอ
“ทำไมวะถ้าจะแดกฟูจิ” ฉัตรถาม
“แดกจนหน้าจะเป็นญี่ปุ่นแล้วเนี่ย....แดกอย่างอื่นบ้างเหอะ...ถ้ามัวแดกฟูจิ คงได้อิคึๆ ทั้งวัน”
“อีทราย เมิง อิคึๆ กับโอ๊ตเรอะ” ฉัตรแขวะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...ฮิ้ววววววว” ทรายโดนซะงั้นอะ
“งั้นก็รีบไปหาไรกินเหอะ...เดี๋ยวบ่ายต้องกลับมาประชุมรุ่นอีกนิ”
“เออวะอีโจ้...กรูลืมละ...งั้นแดกเมนูสิ้นคิดละกัน”
“อะไรวะ”
“เอ็มเค”
“จบข่าว...สิ้นคิดจริงๆ” เบิดปลง
“งั้นเดินทางโลด....เป๊บเดินไหวปะอะ” ผมเป็นห่วงเป๊บครับ
“สบายมากครับ....”
“ต้ายยยยยยตายยยยยย....ไอ้เป๊บมันผู้ชายอกสามศอก...เมิงจะเป็นห่วงอะไรนักหนา” ฉัตรแซว
“อะไรอะ...กรูก็อกสามศอก....” ผมแขวะกลับ
“ฮ่าๆๆๆ...อย่างเมิงอะศอกเด็กห้าขวบ” ทรายแขวะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
   พวกเรายกแก้งไปถล่มเอ็มเคที่เดอะมอล บางกะปิ สถานที่ดั้งเดิมที่ไปกินกันเป็นประจำ ระหว่างการกินเอ็มเค เบิดก็เปิดประเด็นขึ้นมา
“เอ้ย...ไอ้เป๊บ...เมิงไปทำบุญสะเดาะเคราะห์บ้างยังวะ”
“ทำไมต้องทำวะ...กรูก็ปกติไม่มีเคราะห์อะไรนี่”
“ไม่มีได้ไงเมิง เจออุบัติเหตุขนาดนั้น...อย่างน้อยก็ไปทำเพื่อความสบายใจเหอะวะ” เบิดแนะนำ
“กรูคิดเหมือนเบิดมันนะ...อีโจ้ เมิงพาเป๊บไปทำบุญดิ” ฉัตรแนะนำ
   พอพูดถึงเรื่องนี้ ผมลืมไปเสียสนิทในคราวที่ไปกราบนมัสการพระอาจารย์ ท่านเคยสั่งให้ผมพาเป๊บไปหาช่วงเดือนเมษายน นึกได้ดังนี้ คงต้องรีบพาเป๊บไปก่อนแล้วละครับ
   หลังจากทานเอ็มเคเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ผมกับเพื่อนๆ ก็กลับเข้ามาในมหาวิทยาลัย เพื่อที่จะเข้าร่วมประชุมการรับน้องในช่วงปิดเทอม ผลการประชุมมีมติเห็นชอบจัดที่ อำเภอสามร้อยยอด ระหว่างวันที่ 19 – 22 เมษายน 2548 ก็เหลือเวลาอีกประมาณหนึ่งเดือนก็ถึงวันรับน้องครับ หลังจากประชุมเสร็จ ผมก็พาเป๊บไปหาพระอาจารย์ทันที
“โจ้ครับ...เป๊บว่าไปวันหลังก็ได้นะ” เป๊บเอ่ยขึ้นมาในขณะที่ผมขับรถออกมาจากมหาวิทยาลัย
“ไม่เอาอะเป๊บ...ไปหาพระอาจารย์เถอะ...เผื่อมีอะไรจะแก้ได้ทัน”
“เป๊บว่ามันไม่มีอะไรหรอก คงเป็นอุบัติเหตุธรรมดานะโจ้”
“ถ้าคิดในแง่วิทยาศาสตร์ก็ใช่นะเป๊บ...แต่เป๊บลองคิดดูว่า ร้อยวันพันปี เป๊บขับรถแบบนั้นตลอดมันไม่เคยเกิดปัญหา แต่มาเกิดปัญหาช่วงนี้ เพราะอะไรละเป๊บ”
“ก็....” เป๊บไม่รู้จะยกเหตุผลอะไรมาอ้างเลยเงียบๆ ผมเลยใส่ต่อ
“อีกอย่างเป๊บจำได้มั้ย..ตอนโจ้เจออุบัติเหตุครั้งใหญ่ เป๊บก็น่าจะเจอปาฏิหาริย์ แล้วนี่น่า...ดังนั้นไปหาพระอาจารย์กัน โอเค๊” ผมหันไปยิ้มยักคิ้วให้สองที
“คร้าบบบบบ....ฟอดดดดด” เป๊บตอบรับยิ้มกว้าง พร้อมกับหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“เฮ้ยยยย...ทำอะไรเนี่ยยยย...ขับรถอยู่นะเป๊บบบบ..เดี๋ยวคว่ำพอดีอะ”
“ก็อยากยักคิ้วให้น่ารักทำไมละ....เป๊บเลยอดใจไม่ไหวนี่”
“ตลอดดดดดดดดด” เขินมากอะ
   ซิ่งรถมาประมาณชั่วโมงกว่า ก็เลี้ยวเข้าวัด จอดหน้ากุฏิเรียบร้อย ผมกับเป๊บก็เดินลงไปหาพระอาจารย์อุดมครับ ตะโกนเรียกพร้อมเคาะประตูสักพักนึง ก็มีพระหนุ่มรูปนึงออกมาจากกุฏิ
“นมัสการครับท่าน ผมมาหาพระอาจารย์อุดมครับ” ผมบอกพระหนุ่มรูปนั้นไป
“เจริญพรนะโยม พระอาจารย์อุดม ไม่อยู่หรอก ท่านไปจาริกธุดงค์ที่ มคธ ประเทศอินเดีย กว่าจะกลับก็คงเป็นช่วงงานวัดเดือนหน้านะโยม”
“อ้าวหรือครับ....ท่านไปตั้งเดือนนึงเลยหรือครับ”
“ใช่โยม...จริงๆ ท่านไปตั้งแต่ต้นเดือนที่ผ่านมาแล้วละ....ว่าแต่โยมสองคนชื่อ โจ้ กับ เป๊บ ใช่มั้ย”
“ครับๆ ท่านทราบได้ยังไงครับ” ผมทำหน้าประหลาดใจว่าพระท่านรู้ชื่อผมสองคนได้ยังไง
“พระอาจารย์ท่านสั่งไว้นะโยม ตามอาตมาเข้าไปในกุฏิ” ผมกับเป๊บก็เดินตามหลังพระท่านเข้าไปในกุฏิ เข้ามาภายในกุฏิแล้ว ผมกับเป๊บก็ก้มลงกราบรูปหลวงตา ผมอฐิษฐานกับหลวงตาก็ให้เป๊บปลอดภัย ประมาณสองสามนาที พระหนุ่มเดินออกมาจากห้องด้านใน พร้อมกับถือของบางอย่างมา
“โยมทั้งสอง พระอาจารย์ท่านสั่งไว้ก่อนเดินทางว่า ให้นำสายสิญจน์ข้อมือนี้ให้กับโยมที่ชื่อเป๊บ ให้นำไปผูกไว้ที่ข้อมือตลอดเวลา ห้ามถอดเด็ดขาด”
   ผมตกใจมาก แต่เป๊บทำหน้าตกใจยิ่งกว่า สีหน้าของเป๊บมีคำถามตลอดเวลาว่า ผูกทำไม
“จริงหรือครับท่าน....”
“ใช่โยม โยมเป๊บคงจะเป็นหนุ่มตัวโตคนนี้ เดี๋ยวอาตมาจะผูกข้อมือให้ละกันนะ”
   เป๊บคลานเข้าไปหาพระท่าน ผมกับการผูกสายสิญจน์ที่ข้อมือขวา พระท่านหลับตาบริกรรมคาถาบางอย่าง จนผูกข้อมือเสร็จเรียบร้อย
“โยมเป๊บ....เรื่องราวบางอย่างบนโลกใบนี้หาคำตอบได้ยากนะ การที่เราสงสัยอะไรไปเสียทุกเรื่อง อาจจะทำให้เราขาดสติ จนนำไปสู่ปัญหาอย่างอื่นได้....ขอให้โยมได้ผูกข้อมือนี้ไว้ตามที่พระอาจารย์อุดมสั่งไว้ตลอดนะ”
“ครับท่าน ขอบพระคุณมากครับ” เป๊บก้มลงกราบ ผมก็ก้มลงกราบด้วย
   สนทนาเรื่องทั่วไปสักแป๊บนึง ผมกับเป๊บก็กราบลาพระท่าน ระหว่างเดินทางกลับ
“ที่รัก....คิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเป๊บ”
“อุ้ย...เป๊บ...เอ่อ...อาจจะเป็นศิริมงคลก็ได้นะ” ผมก็ใจไม่ดีเหมือนกันครับ
“จะว่าไปก็เหมือนที่พระท่านบอกนะ เป๊บชอบหาคำตอบ เป๊บชอบสงสัยไปเสียทุกเรื่อง อีกอย่างตอนนี้เป๊บคิดอย่างมีสติว่า ปีนี้ย่างเข้าเบญจเพสพอดี เป๊บอาจจะถึงฆาตก็ได้นะ”
“บ้าแล้ววววเป๊บ....อย่าพูดแบบนั้น ไม่เอาอะ โจ้ไม่ชอบนะ” ผมต่อว่าด้วยน้ำเสียงจริงจังครับ
“ที่รัก....ถ้าเป๊บเป็นอะไรไป....อยู่คนเดียวได้มั้ย” สิ้นสุดคำถาม ผมเบรกรถจอดข้างทางเลยครับ
“เป๊บ....อย่าพูดแบบนั้น....ไม่เอานะโจ้ไม่ชอบ....ทุกอย่างมันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอก...มันต้องมีทางแก้ไข...ฮึกๆๆๆ” ผมต่อว่าเป๊บเสียงดังพร้อมกับน้ำตาไหลสะอื้นแล้วครับ เป๊บดูตกใจพอสมควร
“โอ๋ๆๆ...อย่าร้องนะที่รัก....เป๊บแค่ถามเผื่อไว้เท่านั้นเอง....เป๊บอึดไม่ตายง่ายๆ หรอก” เป๊บโน้มตัวมากอดผมพร้อมลูบหลังที่สะอื้นจนตัวโยน
“ห้ามพูดอีกนะเป๊บ...จำสัญญาไม่ได้หรือว่าจะแก่ไปด้วยกัน” ผมทวงสัญญาพร้อมน้ำตา
“จำได้ครับที่รัก...เป๊บให้สัญญานะ ว่าเราสองคนจะแก่ไปด้วยกัน” เป๊บชูนิ้วก้อยขึ้น ผมรีบเอานิ้วก้อยไปเกี่ยว
“สัญญานะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...เป๊บต้องสู้นะ”
“ครับบบบบ” เป็บยิ้มกว้างหล่อๆ ทีนึง
   หลังจากเช็ดคราบน้ำตาเรียบร้อย ผมก็ขับรถต่อครับ
“เป๊บให้โจ้ไปส่งบ้านมั้ย”
“คืนนี้แด๊ดกับมัมไม่อยู่อะ พี่ปริมพี่ปันก็ไปดูงาน เป๊บไปนอนค้างบ้านโจ้ละกันนะ”
“ได้ค้าบๆ....ว่าแต่ก่อนเข้าบ้าน โจ้ว่าจะชวนเป๊บไปทำบุญโลงศพที่วัดหัวลำโพงอะ”
“หือ...กังวลหรือที่รัก...งั้นเพื่อความสบายใจไปทำก็ได้ครับ”
   ผมเลยซิ่งไปวัดหัวลำโพง จอดรถเสร็จเรียบร้อย
“เดินไหวมั้ยเป๊บ”
“สบายมากครับ...” ไม่ทันขาดคำ ทรงตัวพลาดเกือบล้มซะงั้น ทำอวดเก่งจริงๆ เล้ย แฟนใครเนี่ย
“มาคับโจ้ช่วยพยุง”
   ณ เวลานั้น คนรอบข้างยิ้มกุ๊กกิ๊ก เห็นคนตัวเล็กประคองคนตัวโต ผมเขินนะ แต่ห่วงเป๊บมากกว่า เลยทำหน้าเฉยๆ ครับ
“ร้อนหรือครับ ดูหน้าแดงจัง”
“เปล่าค้าบบบบ....ค่อยเดินนะเป๊บ”
   ผมพาเป๊บไปทำบุญโลงศพสะเดาะเคราะห์ ถวายสังฆทาน ทำบุญกระเบื้อง สร้างโบสถ์ ทำบุญค่าน้ำ ค่าไฟ....จนสังเกตเห็นเป๊บเริ่มเหนื่อย ผมก็พาเป็บไปนั่งพักใต้ร่มไม้ภายในวัด
“เหนื่อยมั้ยเป๊บ...เจ็บขามั้ย”
“นิดหน่อยครับ....ขาไม่เจ็บมาก มันหน่วงๆ นะครับ”
“สงสัยจะไม่สบายแล้วละเนี่ย หน้าแดงๆ อะ” ผมเอามือไปอังหน้าผากเป๊บ ตัวไม่ร้อนแต่อาการน่าจะเหมือนเป็นไข้
“ไม่เป็นไร เป๊บไหวครับ”
“งั้นกลับบ้านกันนะเป๊บ จะได้นอนพักผ่อน” ผมพยุงเป๊บลุกขึ้นจากที่นั่ง กำลังจะเดินกลับมาที่รถ
“หนู...หนู...ลูก...” มีเสียงเรียกมาจากทางด้านหลัง ผมกับเป๊บหันไปดูตามเสียงเรียกนั้นครับ
“เอ๊ะ..ผมหรือครับ” ตกใจนิดนึง เพราะคนที่เรียกหรือคุณยายซึ่งนุ่งขาวห่มขาว น่าจะเป็นแม่ชีในวัดมั้งครับ
“ไม่ต้องห่วงนะลูก....ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้....คนที่สะสมบุญมามากขนาดนี้...ไม่เป็นอันตรายอะไรง่ายๆ หรอกลูก”
“เอ่อ..คุณยายชี...หมายถึงใครอะไรยังไงหรือครับ” ผมงงกับคุณยายแกมาก เพราะระหว่างที่แกพูดนั้น สายตาแกจับจ้องมองไปที่เป๊บตลอดเวลา
“ความกังวลในใจของหนูไงลูก....มันจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี....นี่ก็ตามกันมาหลายภพชาติแล้วนะลูก...เชื่อมั่นในความดีนะลูกนะ....จะทำให้ผ่านพ้นมันไปได้” คุณยายชีพูดยิ้มกับผมและก็เป๊บ ท่านก็เดินจากไปซะงั้นอะครับ
   ระหว่างที่ขับรถกลับ
“ที่รัก....วันนี้เจอเรื่องแปลกๆ เยอะนะครับ ทั้งหลวงพี่ คุณยายชี”
“นั่นซิเป๊บ....แต่โจ้เชื่อว่า ทุกอย่างมันน่าจะผ่านพ้นไปได้...เป๊บอย่าประมาทนะ”
“ครับที่รัก”
   กลับมาถึงบ้านในช่วงค่ำ เป็นเวลาที่แม่ผมตั้งโต๊ะทานข้าวพอดี ระหว่างทานข้าวผมก็เล่าเรื่องราวที่น่าเหลือเชื่อให้พ่อกับแม่ฟัง
“จริงหรือลูก....เป๊บ ยังไงแม่ว่าเรื่องของการเข้าช่วงอายุเบญจเพส สำคัญมากนะลูก ทำอะไรก็อย่าประมาทนะ”
“ครับแม่ ผมจะระวังตัวครับ”
“ยังไงพ่อว่าอย่าลืมไปหาพระอาจารย์อุดมละ...ยังไงท่านก็เป็นลูกศิษย์ใกล้ชิดหลวงตาเงื่อมนะ น่าจะมีอะไรที่พอจะช่วยได้”
“ครับพ่อ”
“ปีที่แล้วก็เจ้าโจ้...ปีนี้ก็มาลูกเป๊บ....เมื่อไหร่เรื่องราวร้ายๆ จะผ่านพ้นไปนะ” แม่ผมบ่นด้วยความเหนื่อยใจ
“เอาน่าแม่ก็...พ่อว่าคงไม่ร้ายแรงอะไรมากหรอก...เหมือนที่ลูกเล่าไง คงมีแต่เรื่องดีๆ แหละ”
   เก็บกวาดล้างจานเรียบร้อย ผมก็เดินขึ้นไปบนห้องเพื่อดูเป๊บที่กำลังพักผ่อน เปิดประตูห้องเข้าไปเห็นจิมกำลังชวนเป๊บโม้อย่างเมามัน
“สนุกจะตายพี่เป๊บ เอาไว้งวดหน้าเดี๋ยวจิมชวนพี่ไปซิ่งด้วย”
“ได้ๆ น่าลองเล่นเหมือนกัน”
“สองหนุ่มคุยอะไรกันอะ” ผมถามขึ้นมา
“ไม่ใช่เรื่องของสาวๆ ซะหน่อย” จิมแซวผม
“เดี๋ยวเหอะจิม จะโดนถีบ...สาวที่ไหนกัน หนุ่มน้อยน่ารักตะหาก”
“แหวะ...หลงตัวเองอะเฮีย” จิมทำแลบลิ้นใส่
“อะไรทำมาแหวะ...ถามเป๊บเซะว่าเป็นหนุ่มน้อยน่ารักป่าววว” ผมหันไปมองเป๊บแบบยิ้มๆ
“น่ารักมากคร้าบบบบ” เป๊บตอบแบบเขินๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ ตลอดเลยนะพี่เป๊บ” จิมแซวเป๊บ
“จิมไปนอนได้แล้ว เป๊บจะได้พักผ่อนอะ”
“โอเคๆ ฝันดีนะพี่เป๊บ เฮีย” จิมก็เดินออกจากห้องไป
“แล้วนี่คุยอะไรกับจิมมันอะเป๊บ จะไปซิ่งอะไรกัน”
“อ๋อ..จิมมาชวนเป๊บไปเล่นเจ๊ทสกีครับ เห็นว่าเพื่อนจิมเปิดธุรกิจด้านนี้ คงไปเล่นมาแล้วติดใจเลยมาชวนเป๊บไปเล่นด้วย”
“ห้ามไปเด็ดขาดนะ...ยิ่งดวงไม่ดีเคราะห์หามยามร้ายอยู่ อย่าซ่ามาก” ผมห้ามเป๊บทันที
“จ้าเมียจ๋า...ไม่ไปแน่นอนคร้าบบบ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าทะเล้นเลย ว่าแต่เป๊บโอเคมั้ยเนี่ย....นั่นว่าแล้ว มีไข้นี่” ผมถามเอามือไปอังหน้าผากเป๊บ ตัวร้อนรุ่มๆ
“มึนๆ นิดหน่อยนะครับ....”
“ทานยาแล้วพักผ่อนซะนะ เดี๋ยวเช็ดตัวให้” ผมเดินไปหยิบยาพาราฯ และยาลดไข้ในลิ้นชัก เป๊บกินยาเสร็จก็เข้าห้องน้ำเปิดน้ำอุ่นในกาละมังพร้อมผ้าขนหหนูมาเช็ดตัว
“ดีขึ้นมั้ยเป๊บ” ผมเช็ดตัวในขณะที่เป๊บนอนหลับตาแล้วครับ คงเพลียมาก
“ครับ....อืมมมม” คงจะหลับแล้วละครับ
   ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป๊บทั้งหมด (คงไม่อายแล้วละมั้งครับ เห็นหมดทุกส่วนแล้ว ฮ่าๆๆ) แล้วก็เอาผ้านวมหนาๆ มาห่มให้ เป๊บนอนหลับสนิทไปแล้วครับ
   หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ ล้มตัวลงนอนบนเตียงเบาๆ หันมามองดูเป๊บที่นอนหลับสนิท พลางคิดในใจว่า ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุทำไมเป๊บดูอ่อนแอจังนะ...ป่วยบ่อยจัง....ผมเป็นห่วงมากครับ
“หลวงตาครับ....ขออำนาจพุทธบารมีของหลวงตาคุ้มครองเป๊บให้ปลอดภัยจากภยันตรายทั้งปวงด้วยนะครับ...สาธุ”
   อฐิษฐานเสร็จ ผมโน้มตัวไปจุ๊บแก้มเป๊บเบาๆ
“ฝันดีนะเป๊บ..รักนะครับ”

เป๊บ : เอ๊ะ แอบมาแก้ผ้าเค้าจะลักหลับป่าวอะ 

โจ้ : ทะลึ่งงงงง....เช็ดตัวต่างหาก....ใครจะคิดไรแบบนั้น 

[nunnuns]

อย่ามีอะไรเกิดขึ้นกับพี่เป๊บเลยนะ ><

[patchylove]

  แฮ่ เรื่องพี่เป๊บ พี่โจ้ มาลงให้อ่่านแล้ว  พี่เป๊บอย่าเป็นอะไรนะ 

[Xipnoz]

ว้าา เราพลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไร พึ่งมาเห็น

สนุกมากกก เป๊ป กับ โจ้ น่ารักมากกก

มาเม้นไว้ก่อน ขอตัวไปอ่านก่อนนะครับ อ่านไม่กี่ตอนก็ติดงอมแงมเลย 

[fay 13]

 

[anukul]

ว๊าวววววววววววววววววว น่ารักอีกแล้วพี่เป๊ปพี่โจ้  จัดการเลยพี่เป๊ป5555555555

[หมูกระต่าย]

ชีวิตจริงไม่อิงนิยายเลยนะเนี่ย

[่patsaporn]

ขอให้เป๊บปลอดภัยหมดเคราะห์หมดโศกนะ รักครองคู่กันไปนาน ๆ
คงเป็นอย่างที่คุณยายชีบอก เดี๋ยวมันจะผ่านไป มันต้องดีขึ้น
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[jonathan2624]

สวัสดีคร้าบบบ วันนี้นำตอนใหม่ที่รีบปั่นมาให้อ่านกัน ดีตรงที่ว่า ช่วงนี้งานไม่ค่อยเยอะมากครับ เลยแอบเขียนได้บ้าง อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วนะครับ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ 

ตอนที่ 40 รับน้องซัมเมอร์ภาค 1

   เวลาผ่านไปไวยังกับกิ้งก่าวิ่ง.....วันพรุ่งนี้เป็นวันที่จะเดินทางไปรับน้อง อ.สามร้อยยอด จ. ประจวบคีรีขันธ์แล้วครับ นับตั้งแต่วันที่ผมพาเป๊บไปสะเดาะเคราะห์ ก็ดูเหมือนจะดีขึ้นนะครับ แต่สิ่งหนึ่งที่เห็นอย่างชัดเจนมาก คือ เป๊บดูอ่อนแอ ป่วยบ่อยขึ้นมาก โดยเฉพาะการเป็นไข้หวัด ซึ่งเป๊บเองก็รำคาญกับสภาพร่างกายตัวเองเช่นกัน ผมก็ได้แต่เฝ้าคอยวันที่พระอาจารย์อุมดมกลับมาครับ เพราะอะไรนะหรือครับ ผมเชื่ออย่างสนิทใจว่า การที่เป๊บเป็นแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องทางด้านวิทยาศาสตร์แล้ว น่าจะเป็นอย่างอื่นมากกว่าครับ
“ฮัลโหล เป๊บค้าบบบ....พรุ่งนี้ให้โจ้ไปรับที่บ้านมั้ย” ผมโทรหาเป๊บตามแผนที่ตกลงกันว่าจะขับรถไปแทนการนั่งรถบัสครับ
“ลำบากที่รักมั้ยครับ...เดี๋ยวเป๊บให้ศักดิ์(ลูกน้องแด๊ด)ขับรถไปส่งที่มหาลัยก็ได้” แผนเดิมที่วางไว้คือนัดเจอเพื่อนๆ ที่มหาลัยครับ
“ลำบากอะไรกันอะ....สามีทั้งคนไปรับได้สบายมาก”
“อะไรนะครับ....ที่รักเรียกเป๊บว่าไงนะ”
“แอะ...เปล่าๆๆ....ตกลงไปรับที่บ้านละกัน พรุ่งนี้จะไปถึงประมาณ 7 โมงเช้านะเป๊บ”
“ฮ่าๆๆ ครับๆ...งั้นฝันดีนะที่รัก...รักนะครับ...”
“เช่นกันนะเป๊บ...รักค้าบบบๆๆ”
   ผมรีบจัดเสื้อผ้า อาบน้ำ แล้วก็มาล้มตัวลงนอน โดยไม่ลืมที่จะตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตี 5 กำลังจะหลับพอดี เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นครับ
“ฮัลโหล....”
“อีหอยยยยย....กรูเอง...นอนยังวะ”
“กำลังจะนอนแล้วอะฉัตร มีอะไรให้รับใช้”
“เว่อร์...ใครจะจิกใช้เมิงดึกดื่นป่านนี้”
“ฮ่าๆๆ...เออแล้วมีเรื่องไรวะ”
“กรูจะถามเมิงว่า พรุ่งนี้ไปกับกรูมั้ย ถ้าไปกรูจะได้เอารถตู้คันใหญ่ไปรับ”
“แล้วถ้าไม่ไปละเมิง”
“กรูก็เอารถเก๋งธรรมดาไป”
“อ้าวแล้วเมิงขับไปกะใครอะ”
“ก็...คนเดียวมั้งเมิง...แต่ไม่แน่ไอ้เบิดไปด้วย”
“แล้วทรายกับโอ๊ตละ”
“เห็นว่าจะขับกันไปเองวะเมิง”
“เอองั้นกรูไปกะเมิงก็ได้ แต่เอารถเก๋งเมิงไปก็พอ เดี๋ยวกรูผลัดขับกับเบิด รถเมิงก็มี เมิง กรู เป๊บ เบิด โอเคปะ”
“เออได้ งั้นเจอที่มหาลัย 9 โมงละกัน...”
“เออๆ”
“ฝันดีอีหอย”
“เออฝันดีอีราก”
   คุยกะฉัตรเสร็จมานั่งนึกขำกับคำว่าหอยกะราก ได้แค่สองคำนี้จริงๆ ก่อนที่จะนอนหลับผมส่ง sms ไปบอกเป๊บว่า พรุ่งนี้ไปรถฉัตร
   เสียงนาฬิกาปลุกดังในเวลาตี 5 ผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัว ประทินโฉม ฉีดน้ำหอม เต็มกำลัง ฮ่าๆๆ เสร็จทุกอย่างก็รีบคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าเดินทางไปรับเป๊บที่บ้านครับ ลงมาชั้นล่างประมาณตีห้าสี่สิบห้า เจอแม่พอดี
“อ้าวลูก ทำไมออกเช้าจัง ไหนว่ารถบัสออก 9 โมงเช้า”
“อ๋อ..โจ้จะแวะไปรับเป๊บก่อนนะครับแม่ แล้วก็คงไปรถฉัตรครับ”
“อ้าวหรือ..ยังไงก็อย่าขับเร็วมากนะลูก เดินทางปลอดภัยนะ”
“ครับแม่ โจ้ไปก่อนนะครับฝากสวัสดีพ่อด้วยนะครับ สวัสดีครับ ฟอดๆ” กอดหอมแก้มแม่สองที
“โชคดีนะลูก”
   ผมก็รีบขับรถออกจากบ้านไปรับเป๊บ เช้าๆ ถนนโล่งมากครับ มีรถแทบนับคันได้ ใช้เวลาไม่นานผมก็เข้าปากซอยบ้านเป๊บ เลี้ยวเข้าตัวบ้าน ก็เห็นเป๊บกำลังนั่งคอยศาลาหน้าบ้านพอดี
“เป๊บ...คอยนานมั้ย”
“ห้านาทีครับที่รัก เป๊บตกใจแทบตื่นสายจนนึกว่าไม่ทันตามที่นัดไว้”
“ไม่ทันโจ้ก็รอได้...ว่าแต่สายสิญจน์ที่ข้อมือหายไปไหน”
“อ่อ....ตอนเช้าตื่นมามันหลุดนะครับ เป๊บก็ลืมหยิบมาผูกข้อมือ”
“หา....แล้วสายสิญจน์อยู่ไหนอะ”
“ในห้องแต่งตัวชั้นบนครับ”
“นั่งนี่แหละ เดี๋ยวโจ้ไปหยิบให้”
   ผมก็รีบวิ่งไปห้องแต่งตัว เจอวางอยู่บนชั้นเครื่องแป้ง หยิบเสร็จก็รีบวิ่งลงมาที่ศาลาหน้าบ้าน ผูกสายสิญจน์ที่ข้อมือเป๊บ
“ที่รักดูจริงจังมากเลยนะ”
“อ้าวก็พระอาจารย์สั่งไว้ว่าห้ามถอดนี่ เป๊บแหละน่าตี หลุดแล้วแทนที่จะรีบเอามาผูก ดันตั้งทิ้งไว้ซะงั้น”
“เป๊บลืมนี่น่า...”
“นั่นแหละ ต้องระวังตัวนะ ห้ามลืม”
“จ้าเมียจ๋า....” เป๊บยิ้มกว้าง
   สั่งสอนตบจูบเสร็จเรียบร้อย ผมก็พาสีทองพร้อมด้วยสามีข้างกาย(ฮ่าๆๆ) เดินทางไปยังมหาวิทยาลัย ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมง ก็ถึงมหาลัยพอดี เลี้ยวเข้าปุ๊บก็เจอรถฉัตรจอดคอยข้างตึกคณะแล้วครับ ผมเลยรีบเอารถไปจอดชั้นสามของอาคารจอดรถ จอดเสร็จก็เดินลงมาหาฉัตรที่ข้างคณะ
“คอยนานมั้ยฉัตร”
“มาถึงก่อนเมิง 10 นาทีวะ”
“เออๆ แล้วไอ้เบิดละ”
“ใกล้ถึงละ มันว่าผ่านปากซอยลาดพร้าว 101 มาละ”
“โอเค....”
“ไอ้เป๊บเมิงไหวปะวะ หน้าเมิงดูเซียวๆ”
“กรูสบายมาก เซียวแต่ละหล่อนะเว้ย ถามเมียกรูได้”
   ฟังที่ฉัตรทักเป๊บ ผมก็หันไปจ้องหน้าเป๊บ ว่าไป ไม่มีราศีเลยแฮะ...มันต้องมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากลแน่ เป็นห่วงมากๆ ตั้งใจเลยว่ากลับจากรับน้องจะต้องพาไปหาพระอาจารย์ให้ได้
   ไม่เกินสิบนาที เบิดมาถึง พวกเราเลยขับรถเดินทางไปยังรีสอร์ทตามแผนที่ได้กำหนดไว้ครับ
“ฉัตร ต้องออกพร้อมรถบัสมั้ยวะ” เบิดถาม
“กรูว่าไปก่อนดีกว่า บนรถบัสมีพวกไอ้อ๊อดดูแลอยู่ กรูว่าเราไปจัดการรีสอร์ทก่อนเหอะ”
“แล้วทรายละฉัตร” ผมถาม
“ทรายมันโทรมาบอกกรูตั้งแต่เช้าแล้วว่า มันจะออกเส้นพระรามสองยาวเลย เจอกันที่ปากทางเข้ารีสอร์ท”
“โอเค งั้นเดินทางเหอะ”
   เราทั้งหมดก็เดินทางไปยังเป้าหมาย ระหว่างการเดินทางก็คุยสัพเพเหระไปเรื่อยครับ ผมสังเกตบ่อยครั้งว่า เป๊บจะแอบหลับเสียมากกว่า ทำไมดูเป๊บเหนื่อยๆ จัง
“เป๊บ...โอเคมั้ย ทำไมดูเพลียๆ จัง” ผมถามเป๊บ
“เออนั่นดิ กรูว่าหน้าตาเมิงดูเซียวๆ ไปนะ”
“ไอ้เป๊บแวะกินไรที่ปั๊มก่อนมั้ย” เบิดถาม
“ไม่เป็นไรวะ กรูแค่มึนๆ เหมือนจะเมารถ”
“หา...เมารถกรูเนี่ยนะ เฮ้ยไอ้เป๊บ รถกรูไม่ใช่รถเมล์ ที่นั่งแล้วจะเมารถ”
“นั่นดิ....นั่งซีรี่เจ็ดเนี่ยนะเมารถ” เบิดย้ำ
   เป๊บเป็นอะไรไปเนี่ย ผมเป็นห่วงมากๆ ครับ เลยหยิบยาแก้เมารถจากกระเป๋ามาให้เป๊บกินเม็ดนึง ผมไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง เลยเอามือจับสายสิญจน์ที่ข้อมือขวาเป๊บ แล้วหลับตาตั้งจิตอฐิษฐาน “หลวงตาครับ พระอาจารย์ครับ ถ้าสายสิญจน์เส้นนี้มีพลังพุทธนานุภาพ ผมก็กราบอาราธนาพุทธบารมี คุ้มครองปัดเป่าให้เป๊บปลอดภัย อย่าได้เจ็บป่วยเลยนะครับ”
   ผ่านไปได้สักครึ่งชั่วโมง เป๊บดีขึ้นมากครับ
“เฮ้ย เมิงหายเมารถแล้วเรอะ”
“เออดีขึ้นมากวะ...มันโล่งๆ ได้ยาจากเมียก็ดีงี้แหละ”
“ทำปากดี ตะกี้เป็นพระเอกป่วยง๊อกแง๊กอยู่” ฉัตรแซว
“ฮ่าๆๆๆ ง๊อกแง๊กแปลว่าอะไรอะฉัตร” ผมถาม
“ไม่รู้ว่า ด่าให้มันสอดคล้องไปงั้นแหละ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
   เดินทางถึงเพชรบุรี พวกเราก็แวะปั๊มน้ำมันจิฟฟี่(ตอนนั้นยังมีนะ) ซื้อพวกของกินตุนไว้เผื่อหิวช่วงกลางคืนครับ
“เป๊บกินเบอร์เกอร์มั้ย”
“แล้วแต่ครับ ซื้อไปตุนไว้ก้ได้นะที่รัก เผื่อหิวครับ”
   ผมเลยซื้อไปเยอะเหมือนกัน เผื่อเพื่อนๆ ด้วย หลังจากช๊อปปิ้งเสร็จ ก็เดินทางต่อ ผ่านหัวหินก็แวะร้านชื่อดัง หลายคนน่าจะรู้จักนะครับ ชื่อร้านกินแหลก (ไม่แน่ใจว่าจะยังเปิดอยู่มั้ยล่าสุดที่ไปกินก็ไม่ดีเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะครับ) ระหว่างการทานข้าวเที่ยง
“ฉัตร รถบัสถึงไหนแล้วอะ”
“ตะกี้กรูโทรหาอ๊อด มันบอกว่า ใกล้จะผ่านเส้นบายพาสหัวหิน”
“แล้วนี่เราอยู่เส้นไหนวะฉัตร” เบิดถาม
“เส้นในไง เราเข้าทางชะอำ”
“อ่อ แล้วจะไปทันรถบัสมั้ย” ผมถาม
“น่าจะทันนะ รีบแดก เดี๋ยวจะได้เดินทางต่อ”
   ผมก็ดูแลเป๊บไปเรื่อยครับ สีหน้าเป๊บสดชื่นขึ้นมากนะ ต่างจากช่วงเช้าพอสมควรเลยครับ ขับรถออกมาจากหัวหิน เบิดก็รีบซิ่งเต็มที่ จนรถของพวกเราแซงรถบัส
“ขับมาตั้งแต่เช้า เบิดเมิงรู้ทางไปรีสอร์ทหรือวะ” เป๊บถาม
“เออวะ....”
“ฮ่าๆๆๆๆ....แม่มกรูเห็นตั้งใจขับโคตร อีห่า” ฉัตรด่า
“แล้วเมิงรู้หรือไงอีฉัตร”
“ไม่รู้...แต่อีทรายรู้ กรูโทรหามันก่อน” ฉัตรโทรศัพท์หาทรายครับ
“อีทราย ถึงไหนแล้ว....กรูผ่านหัวหินมาละ....ข้างปั๊ม ปตท หรือวะ โอเคๆ อีกสักยี่สิบนาทีน่าจะถึงมั้ง รอกรูด้วย”
“ตกลงตรงไหนวะ”
“อีทรายมันบอกว่า ทางเข้าอยู่ซ้ายจะมีปั๊ม ปตท แต่ต้องผ่านป้าย อ.สามร้อยยอดไปก่อน”
“เออได้” เบิดรับคำ พร้อมเพิ่มความเร็ว

[jonathan2624]

ไม่นานนักก็เจอรถของทรายจอดรอปากซอย รถของพวกเราก็ขับตามรถทรายเข้าไปในซอยเรื่อยๆ ก็ไกลพอสมควรนะครับ จนกระทั่งถึงรีสอร์ทเรียบร้อย
   ผมกับเป๊บก็ช่วยขนกระเป๋า ทรายกับโอ๊ตไปติดต่อห้องพักในฐานะเป็นกรรมการประสานงาน คงจะเช็คอินเผื่อทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่มั้งครับ สงสัยคงเหมาทั้งรีสอร์ท
“อะอีโจ้ กุญแจห้องเมิงกับเป๊บ” ทรายส่งกุญแจให้ผม
“ห้อง 307 หรือ ทางไหนอะทราย”
“เดินตามทางเลี้ยวขวาก็ถึงแล้ว เมิงกับเป๊บไปพักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวถ้ารถบัสมาถึง กรูโทรตาม”
“ได้ๆ ขอบใจมากทราย”
   ผมกับเป๊บก็เดินมาตามทาง รีสอร์ทสวยดีนะครับ ด้านหลังรีสอร์ทติดชายหาด น้ำทะเลสีครามดำๆ เทาๆ ฮ่าๆๆๆ มันก็ไม่ใสนี่น่าจะให้ชมได้ไงละครับ
“เป๊บถือไหวมั้ย”
“ไหวครับ สบายมาก”
“ทำปากดีไปเถอะ เหงื่อท่วมขนาดนั้น”
“ไหวคร้าบบบบ...”
   สุขภาพของเป๊บไม่ค่อยสู้ดีนัก เป็นห่วงจังเลยครับ เดินห้านาทีก็มาถึง ผมไขกุญแจ ห้องพักสภาพห้องโดยรวมก็สบายดีครับ อุปกรณ์อำนวยความสะดวกเกือบครบ ผมเปิดแอร์พร้อมจัดกระเป๋าให้เข้าที่เข้าทาง
“เป๊บจะพักก่อนมั้ยอะ”
“ไม่เอาครับ ไม่อยากให้เพื่อนๆ คอย”
“รถบัสยังไม่มาเลย โจ้ว่าเป๊บพักซักหน่อยเถอะ สุขภาพไม่ค่อยดีอยู่ เดี๋ยวถ้าทรายโทรมาตามค่อยไปก็ได้คับ”
“งั้นก็ได้คับ เป๊บนอนพักนิดนึงนะ....ที่รักก็มาพักกับเป๊บด้วย”
“แอะ...ก็พักไปซิ เดี๋ยวโจ้จัดของก่อน”
“ไม่เอาๆ มานอนพักด้วยกัน น่านะ มาให้เป๊บนอนกอด”
   ดื้อจริงๆ เล้ย ด้วยความที่เป๊บป่วย ก็เลยไม่กล้าขัดใจ ผมก็ไปนอนข้างเป๊บ
“แฮ่ๆ มาให้เป๊บกอดหน่อยน้า....ฟอดดดดด....ที่รักตัวหอมเหมือนเดิมเลยนะครับ...รักนะครับ”
“ทำมาปากหวาน....พักผ่อนได้แล้วเป๊บ”
“คร้าบบบบ”
   สักพักเป๊บเริ่มเคลิ้มจนหลับสนิท...ผมก็ค่อยถอนตัวออกจากวงแขนเบาๆ เบาที่สุดในโลก ฮ่าๆๆๆ กลัวเป๊บตื่นครับ ก่อนที่ทรายจะโทรตาม ตั้งโทรศัพท์สั่นไว้ก่อน เดี๋ยวเสียงเรียกเข้าทำให้เป๊บตื่น
   หลุดจากวงแขนผมก็เริ่มจัดของต่อ จนกระทั่งจัดของเสร็จ ผมก็เดินออกไปนั่งระเบียงด้านหลังห้อง มองออกไปจากระเบียง เห็นน้ำทะเล คลื่นซัดสีขาวสวยงาม ลมทะเลอ่อนๆ ชวนเคลิ้มมากๆ เลยครับ นั่งไปสักแป๊บนึง ก็เคลิ้มๆ วูบวาบหวิวๆ อิอิ
“ฟอดดดดดด....มานั่งทำมิวสิคคนเดียวหรือเมียจ๋า”
“อ้าวเป๊บ...ตื่นแล้วหรือค้าบ....โจ้กลัวอยู่ในห้องแล้วจะไปรบกวนเป๊บอะเลยออกมานั่งรับลมด้านนอก”
“กวนอะไรกันที่รัก....เป๊บนั่งด้วยคนนะ” พูดจบเป๊บก็มานั่งเบียดกับผมอะ
“นี่....เก้าอี้อีกตัวก็มีอะ ทำไมไม่ไปนั่ง”
“ก็อยากนั่งแนบชิดกับเมียสุดที่รัก....เป๊บผิดหรืออออ” สีหน้า แววตา อมยิ้มเลยเนอะ
   เราสองคนนั่งเก้าอีตัวเดียวกัน ผมนั่งพิงอกเป๊บ คางของเป๊บอยู่บนศรีษะผม (พอนึกภาพกันออกนะครับ)
“ที่รัก...เมื่อกี้....” เป๊บเหมือนจะบอกอะไรแต่ก็เงียบเสียงไป
“หือ...เมื่อกี้อะไรหรือครับ” ผมเงยหน้าขึ้นไปถาม
“เป๊บอาจจะฝันไป....แต่เป๊บได้ยินเสียงดังขึ้นข้างหู”
“เสียงอะไรอะเป๊บ” ผมเริ่มตกใจแล้วละครับ
“เสียงผู้หญิงนะครับ....เป๊บก็ไม่รู้ว่าเสียงนั้นพูดอะไรนะ แต่พอจับใจความได้ว่า กูจะเอามึงไปอยู่ด้วย...มึงต้องไปอยู่กับกู”
“หา...อะไรนะ...จริงหรือเป๊บ” ผมลุกขึ้นจากอกเป๊บ หันมาคุยจริงจังเลยละครับ
“ครับ...”
“แล้วไงต่ออะ”
“เป๊บรู้สึกเหมือนมันจะมากระชากมือเป๊บ...แต่อยู่ดีมันก็กรีดร้องจนเป๊บแสบแก้วหู....สะดุ้งตื่นนี่แหละครับ”
“หา....โหหหหห...” ผมเครียดมากเลยครับ
“คงไม่มีอะหรอกที่รัก...เป๊บอาจจะเหนื่อยจนหูแว่ว”
“ไม่ใช่แล้วเป๊บ....โจ้ว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่เลยอะ....ดีนะที่สายสิญจน์ของพระอาจารย์ช่วยไว้แน่อะ....เป๊บ....สัญญากับโจ้นะว่าห้ามถอดเด็ดขาด”
“ครับที่รัก...เป๊บจะไม่ถอดเด็ดขาด”
“เสร็จจากงานรับน้อง โจ้จะพาเป๊บไปหาพระอาจารย์ให้เร็วที่สุดนะ...ห้ามเถียง...ห้ามขัดขืน....ห้ามปฏิเสธ...เข้าใจ๋”
“จ้าเมียสุดที่รัก”
   นั่งคุยกับเป๊บสัพเพเหระไปเรื่อย ไม่นานนักทรายก็โทรมาตามว่า คณะรถบัสได้มาถึงแล้ว เจอกันที่ห้องประชุมรีสอร์ท ผมกับเป๊บก็เดินไปร่วมกิจกรรมครับ
“น้องๆ ครับ ขอต้อนรับสู่กิจกรรมการรับน้อง walk rally ณ อ.สามร้อยยอด จ.ประจวบคีรีขันธ์ครับ...พี่ชื่ออ๊อด เป็นประธานของรุ่น 47 ครับผม” อ๊อดเริ่มกิจกรรมแนะนำตัวเองแล้วครับ
“สำหรับกิจกรรมการรับน้อง ทางรุ่นพี่ได้จัดเตรียมเกมส์รวมถึงพิธีการต่าง จะเริ่มอย่างจริงจังคงเป็นวันพรุ่งนี้เช้าครับ...ดังนั้นก่อนจะเริ่มกิจกรรมอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้ ทางรุ่นพี่จะได้ทำการแจกป้ายชื่อให้กับน้องๆ ทุกคน โดยป้ายชื่อที่เป็นกระดาษสีฟ้า เขียว แดง เหลือง ส้ม ชมพู ม่วง จะแสดงถึงรุ่นน้องซึ่งแบ่งกลุ่มตามสีกลุ่มละ 7 คนเพื่อทำกิจกรรมในวันพรุ่งนี้ และป้ายชื่อที่เป็นกระดาษสีขาวจะแสดงถึงรุ่นพี่นะครับ” อ๊อดร่ายยาว
“เมื่อน้องๆ ทุกคนได้รับป้ายชื่อแล้ว อย่าเพิ่งออกจากห้องประชุมนะครับ...กิจกรรมอันดับถัดไปคือ การแนะนำตัวรุ่นพี่ 47 จำนวน 48 คน ให้น้องๆ ทุกคนได้ทำความรู้จักครับ”
   พวกเรารุ่นพี่ที่เป็นคณะกรรมการของรุ่น ก็ช่วยกันแจกป้ายชื่อ ฉัตรกับเบิดก็นำป้ายชื่อมาแจกพวกรุ่นพี่ ผมกับเป๊บได้รับป้ายชื่อมา ก็นำมาแขวนคอครับ
   ใช้เวลาไม่นานนักรุ่นน้องก็ได้รับป้ายชื่อกันทุกคน กิจกรรมแนะนำตัวเองก็เริ่มขึ้นแล้วละครับ
“โอเคครับ น้องๆ ทุกคน ใครที่ได้รับป้ายชื่อแล้ว นั่งประจำแถวตามสีของตัวเองได้เลยครับ”
   น้องๆ ก็รีบกุลีกุจอ นั่งตามสี ผมกับเป๊บก็เดินไปรวมตัวกับเพื่อนๆ ครับ
“น้องๆ ทุกคนครับ กิจกรรมการแนะนำตัวรุ่นพี่ มีประโยชน์ในแง่ของการสร้างมิตรภาพ การเรียนปริญญาโทนั้นต่างคนต่างเรียนคงไม่มีทางจบนะครับ การรู้จักรุ่นพี่จะทำให้เรามีที่ปรึกษาด้านการเรียน อย่างน้อยพวกตัวอย่างข้อสอบ แนวข้อสอบ หรือหนังสือ ก็สามารถหยิบยืมกันได้ ดังนั้น กิจกรรมที่เพิ่มเติมหลังจากแนะนำตัวรุ่นพี่เสร็จแล้ว ให้น้องๆ ทุกคน นำสมุดที่รุ่นพี่ได้แจก ทำการวิ่งหาเบอร์โทรศัพท์ของรุ่นพี่ทุกคนให้ได้มากที่สุด ใครได้น้อยที่สุด จะโดนทำกิจกรรมลงโทษในวันพรุ่งนี้นะครับ”
   น้องๆ ทำเสียงฮือฮาใหญ่เลยครับ ว่าไปอ๊อดมันก็จอมวางกิจกรรมเหมือนกันนะเนี่ย
“ที่รัก เป๊บไม่ชอบกิจกรรมขอเบอร์โทรนี่เลยอะ” เป๊บมากระซิบที่ข้างหู
“ทำไมอะเป๊บ”
“ก็เป๊บกลัวมีรุ่นน้องจะมาจีบโจ้นะซิ...หวงอะเข้าใจป่าว”
“ฮ่าๆๆ...เกินไปน่าเป๊บ....มาจีบโจ้ก็ไม่สน...”
“แล้วจะสนอะไรละ”
“สนใจเป๊บคนเดียวไง...อย่ากังวลไปเลยน้าคิงคอง...รักนะๆ จุ๊บุ๊” ผมหยอกเป๊บ ทำปากจู๋ๆ คงจะลืมสังเกตรอบข้างมั้งครับ
“นี่ๆ รุ่นพี่สองคนนั้นนะ อย่าหวานมาก มันเลี่ยนโว้ยยยย” อ๊อดแซว
“โห่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงโห่จากเพื่อนๆ เต็มเลยง่า อายยยยยยยย แต่เป๊บยิ้มร่าเลย เชอะ
“เอาละครับน้องๆ ทุกคน กิจกรรมแนะนำตัวรุ่นพี่พร้อมแล้วครับ เชิญรุ่นพี่คนแรกเลยครับ”
“สวัสดีครับพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ทุกคน ผมชื่อหนึ่งครับ เป็นคนโคราช สถานภาพโสดสนิท”
“กรูไม่เชื่ออออออ” เสียงเพื่อนๆตะโกนแซว
“เดี๋ยวให้กรูพูดจบก่อนดิพวกเมิง...สถานภาพโสดสนิท แต่ถ้าใครอยากเป็นกิ๊ก จองคิวด้วยนะคร้าบบบบ”
“โห่ๆๆๆๆๆๆๆ” เพื่อนๆ และน้องๆโห่แซว ผมกับเป๊บก็ยืนหัวเราะครับ
   เพื่อนๆ ก็แนะนำตัวกันไปเรื่อยๆ ครับ จนมาถึงกลุ่มผม
“สวัสดีครับ พี่ชื่อเบิด นะครับ เป็นคนจังหวัดสงขลา สถานภาพตอนนี้ โสดสนิทแต่ยังไม่คิดจะเสียตัวครับ”
“โห่ๆๆๆๆๆๆๆ” เรียกเสียงแซวได้เป็นอย่างดี
   จนกระทั่งมาถึงคิวผมแล้วละครับ ตื่นเต้นอะ
“น้องๆ ครับ สำหรับรุ่นพี่คนต่อไปนี้เป็นคนรองสุดท้าย ฮอทที่สุด น่ารักที่สุด ป๊อบปูล่าที่สุด....และที่สำคัญเค้ามีเจ้าของแล้วววววววว” อ๊อดแซว
“โห่ๆๆๆ วิ้วๆๆ” เสียงโห่กับผิวปากของบรรดาเพื่อนๆ แซวผมอะ
“โอเค...มาพวกับพี่เค้าดีกว่า เชิญเลยคร้าบบบบ” ผมเดินขึ้นเวที
“สวัสดีน้องๆ ทุกคนครับ พี่ชื่อโจ้ ครับ อายุ 23 ปีย่าง 24 ปี สถานภาพ......ไม่โสดแล้วครับบบบบบ” โห่ๆๆๆ วิ้วๆๆๆ ผมเขินมากๆ เลยนะ เพื่อนๆ แซวใหญ่เลยอะ ผมหันไปมองเป๊บ เป๊บยิ้มกว้างเลยอะ
“อะแฮ่ม....ว่าแต่เป็นแฟนใครหรือคร้าบบบ” อ๊อดไปหยิบไมโครโฟนอีกตัวมาถามแซวซะงั้น
“ก็คนแถวๆ นี้แหละ” ผมตอบยิ้มๆ
“อะจึ๋ย แถวไหนละ บอกได๋ป๊ะ” อ๊อดทำเสียงแซว ชิ อายอะ
“วิ้วๆๆ วู้วๆๆ โห่ๆๆ” น้องๆ ส่งเสียงแซว
“ฮ่าๆๆ....คนใส่เสื้อสีฟ้าจ้า” ผมตอบไปอบบขำๆ
“อะหนายคนหนายยยย...โอ้เราเจอแล้ว เทพบุตรเสื้อสีฟ้า รุ่นพี่คนสุดท้ายของคืนนี้ รูปหล่อ พ่อรวยบ้านสวย....ขอเชิญพี่เป๊บขึ้นเวทีเลยคร้าบบบบ”
“กริ๊ดดดด.......โว้วววว.....วิ้วววววว.....โห่ๆๆๆ....” เสียงแซวดังมากเลยอะครับ เขินบรรลัยแล้ววว
   เป๊บเดินยิ้มกว้างขึ้นมาบนเวลาทีของห้องประชุม ผมส่งไมโครโฟนให้
“สวัสดีครับน้องๆ เพื่อนๆ ทุกคน....พี่ชื่อเป๊บ ครับ.....สถานภาพ มีแฟนแล้ว รักมากด้วยยยย” โห่วววว กริ๊ดดดด วิ๊ดดดด วิ้ววววววว
“สโลแกนประจำใจของพี่คือ หน้าตาดี มีรถขับ โทรศัพท์วินโดวส์” (ใครใช้มือถือยี่ห้ออะตอมในสมัยนั้น มันเป็นวินโดวส์โฟนนะครับบบบ)
“ฮ่าๆๆๆๆ” เรียกเสียงฮาจากเพื่อนๆ น้องๆ ผมก็ขำในสโลแกนของเป๊บด้วยอะ
“น้องๆ พี่เป๊บหล่อมั้ยคร้าบบบบบ” อ๊อดถาม
“หล่อมากกกกกกกกกกกค่า/คร้าบบบบบ” มีน้องสาวสวยคนนึงยกมือขึ้นมา
“ครับน้อง ชื่ออะไรครับ”
“ชื่อกุ้งคะพี่....หนูสงสัยนะคะ พี่สองคนเป็นแฟนมากี่ปีแล้วคะ” โห่ๆๆๆๆ วิ้ววววววว
“เอาละซิ จะให้ใครตอบเนี่ย...อะเป๊บ เมิงตอบเหอะ” อ๊อดส่งไมโครโฟนให้เป๊บ
“เอ่อ...ก็...นับจากที่เราสองคนเจอกัน...มาจนถึง ณ เวลานี้ วันนี้ 1 ปี 7 วัน 6 ชั่วโมง 22 นาที ครับ”
“โห่ๆๆๆๆ วิ้ววววว กริ๊ดดดด” เสียงแซวจากคนรอบข้าง แต่ผมนี่ซิ อึ้งรับประทาน เป๊บจำได้ขนาดนั้นเลยหรือออออออ
   น้องผู้หญิงอีกคนยกมือถามอีก
“ครับน้อง แนะนำตัวเลยครับ”
“สวัสดีคะพี่ๆ ชื่อนุช คะ อยากถามว่า พี่เป๊บประทับใจอะไรในตัวพี่โจ้ และ รักพี่โจ้มากขนาดไหนคะ” โห่ๆๆๆ วิ้วๆๆๆๆ น้องคร้าบบบบ ถามแบบนี้พี่จะเอาหน้าไปมุดที่หนายยยย เขินบรรลัยแล้วววว
“เอ่อ...ก็...ประทับใจตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน....ความน่ารัก นิสัยน่ารัก ความเป็นตัวตนของโจ้...รักมากขนาดไหน....คงไม่มีขนาด...แต่ก็คงจะรักจนแก่และตายไปด้วยกัน....” ทุกอย่างในห้องประชุมเงียบสนิทเลยครับ ผมน้ำซึมด้วยความซึ้งไปแล้วอะ
“แปะๆๆๆๆๆ...วิ้วๆๆ” เสียงปรบมือดังสนั่นเลยละครับ
“ซึ้งซะงั้นเลยอะ....โอเคๆ ครับ เสร็จสิ้นกิจกรรมแนะนำตัวของรุ่นพี่แล้ว พี่อ๊อดเชื่อว่า น้องๆ คงจะพอคุ้นเคยกับชื่อเสียงเรียงนามของพี่ๆเค้าบ้างแล้ว ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปพักผ่อนยังห้องส่วนตัว กิจกรรมต่อไปคือ การหาเบอร์โทรศัพท์มือถือของพี่ๆ ทุกคน ใครได้น้อยที่สุด จะโดนลงโทษในวันพรุ่งนี้นะครับบบบ.....โอเคตามนี้นะ แยกย้ายกันไปพักผ่อนนะครับ นัดเวลาทานข้าว 6 โมงเย็นที่ห้องอาหารครับ”
   คณะกรรมการห้องก็ทำการแจกจ่ายกุญแจห้อง พร้อมกับแจ้งน้องๆ ว่า ใครจะพักกับใครยังไงอย่างไร
“ขี้แยอีกแล้วนะหนูน้อยโจ้หมวกแดง” เป๊บเดินลงมาจากเวทีก็แซวเลยอะ
“อะไรอะ คิงคองบ้า บทจะซึ้งก็ซึ้งซะงั้นอะ ไม่ได้นัดกันล่วงหน้าเลย โกรธแล้ว”
“ฮ่าๆๆ โอ๋ๆ อย่างอนน้าคร้าบบบ...ก็ถามมาเป๊บก็ตอบไปตามความจริง”
“จริงอะเป๊บ...แล้วจำนวนวันที่คบกันอะ...เป๊บจำได้จริงอะ”
“แหะๆ จำไม่ได้ครับ....1 ปีนะชัวร์ แต่วันนะมั่ว...ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ...นั่นดิโจ้ก็ว่าอะ ใครจะจำได้ขนาดนั้น”
   มีน้องคนนึงเดินเข้ามาครับ
“พี่คะ...หนูชื่อกุ้ง....คะ หนูขอถ่ายรูปกับพี่เป๊บ พี่โจ้ ได้มั้ยคะ”
“อ๋อ..คนที่ถามพี่เมื่อกี้ ได้ครับ”
   ผมกับเป๊บก็เก๊กท่าทางถ่ายรูปกับน้องเค้าไปสองสามแชะ
“พี่สองคนน่ารักมากเลย หนูชอบมากเลยคะ...รับหนูเป็นน้องสาวคนนึงนะ”
“ขนาดนั้นเลยหรือครับ....ได้ครับน้อง” เป๊บรับคำ
“มีอะไรให้พี่ช่วยบอกได้นะค้าบบ” ผมย้ำไป
“ขอบคุณมากคะพี่”
   แล้วน้องกุ้งก็เดินออกไปสมทบกับเพื่อนๆ 
“อีหอย เมิงจะไปพักที่ห้องหรือนั่งรอแดกข้าวเย็นเลยวะ”
“เอาไงอะเป๊บ” ผมหันไปถามเป๊บ
“นั่งรอก็ได้นะครับ นี่ก็เหลืออีก 40 นาทีเอง”
“เออกรูว่าพวกเราไปนั่งริมชายหาดเหอะ” โอ๊ตชวน
   กลุ่มของพวกเราก็มานั่งริมชายหาด มีกลุ่มของเพื่อนๆ ตามมาสมทบด้วย ก็คุยสนุกสนานเฮฮาไปเรื่อยๆ ครับ บ้างก็ว่าน้องคนนั้นน่ารัก น้องคนนั้นสวย น้องคนนั้นหล่อ น้องคนนั้นเท่ห์
“กรูว่าน้องที่ชื่อดิวหล่อน่ารักอะเมิง กรูชอบ” ฉัตรเปรยออกมา
“โถถถถถถ....ไปจีบซิยะ อีอยากกินเด็ก” ทรายแซว
“โถถถถถถ...อีชามสังคโลก เมิงมีผัวแล้วนี่ อิจฉากรูละเซ่ที่จะได้กินเด็ก” ฉัตรแขวะกลับ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“แต่กรูว่านะ ไม่มีใครฮอทเท่าอีสองตัวนี่ละ...น้องๆ หลายคนจ้องตาเป็นมันส์” ทรายจิก
“อะไรอะทราย ใครจะมาจ้อง ไม่เห็นจะมีใครทำสายตาแบบนั้นเลย”
“โถอีโจ้ เมิงกับเป๊บอยู่บนเวที มัวตื่นเต้นจะไปสังเกตอะไร กรูกับอีฉัตรอยู่ข้างเวทีนี่เห็นเต็มตา” ทรายร่ายยาว
“เออกรูก็ว่า อีพวกสาวๆ ก็มองไอ้เป๊บราวกับว่าจะลากไปแดก....พวกผู้ชายแอบๆ เก้ง กวาง มองเมิงตาเป็นมันส์” ฉัตรเสริม
“จริงหรือวะ มีคนมองโจ้ด้วยเรอะ” เป๊บถามฉัตร
“เออดิ”
“มานี่เลยที่รัก....ห้ามไปสบตากับพวกมันเด็ดขาด” เป๊บดึงผมไปนั่งตัก อารมณ์หึงหวงมาอีกละ แก้ไม่หายจริงๆ
“เอาอีกแล้วเป๊บบบบ....โจ้ไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก....จะหึงหวงทำไมเนี่ย” ผมตอบเชิงบ่นๆ
“ไม่รู้แหละ โจ้ต้องห่างๆ ไว้ อยู่ใกล้เป๊บคนเดียว....เข้าใจมั้ย...หืมมม...ฟอดๆๆๆ” สั่งแถมระดมหอมแก้มอีก
“เป๊บบบบ....เพื่อนๆ อยู่ อายเพื่อนๆ มั่ง”
“อายอะไรครับที่รัก เพื่อนๆ ไม่ว่าหรอก....จริงมั้ยวะ” เป๊บกระซิบข้างหูผม แล้วหันไปถามเพื่อนๆ
“เออ...เอาตั๋วโรงแรมมะ..” ฉัตรถาม
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฮาครืนใหญ่ ฉัตรบ้า
“เมิงสองคนนี่น่าอิจฉานะ...ไอ้เป๊บนี่ถ้ากรูมีแฟนน่ารักๆ เหมือนไอ้โจ้ กรูก็คงทำแบบนี้วะ...ฮ่าๆๆๆ” พัท(เพื่อนร่วมรุน)แซว
“เพื่อนๆ มากินข้าวกันได้แล้ววววว” อ๊อดพูดผ่านโทรโข่งตะโกนมาจากห้องอาหาร
   พวกเราทั้งหมดก็เดินไปที่ห้องอาหารทานอาหารเย็น ส่วนรุ่นน้องก็เริ่มทยอยมาทานข้าวเย็นกันเรื่อยๆ ครับ บรรยากาศโดยรวมดูกันเองดีมากครับ น้องก็เข้ามาไหว้ทักทาย รุ่นน้องบางคนอายุมากกว่าผมกับเป๊บอีก ก็เลยชิงยกมือไหว้เสียก่อน มีรุ่นน้องคนนึงชื่อ โชติ อายุ 42 แล้วครับ แกลาราชการมาเรียน ผมกับเป๊บเลยเรียกแกว่าอา
“เฮ้ย...เรียกพี่เหอะ...อามันแก่ไป....ฮ่าๆๆๆ”
“โอเคครับ อาพี่” เป๊บแซว
“ฮ่าๆๆ พี่ของอานี่อาจจะเป็นลุงแล้ว เรียกพี่โชติแหละดูอ่อนดี จะได้ไม่ห่างเหิน”
“ได้ครับๆ”
“พี่อายุมากแล้ว สมองคงสู้คนหนุ่มสาวไม่ได้ ยังไงแนะนำวิธีการเรียนพี่บ้างนะ”
“โหยพี่โชติ ถ้าเรื่องเรียนนี่ยกให้เบิดเลยค้าบ เรียนเก่งเว่อร์”
“เกินไปโจ้ กรูเรียนปกติ เป๊บต่างหากเรียนเก่ง”
“ก็เอาเป็นว่าพวกเราแนะนำพี่บ้างนะ”
“ได้ครับบบบบ..สบายมาก”
   พี่โชติแกดูเป็นกันเองดีนะ คุยเฮฮาไปเรื่อยๆ ก็มีน้องๆ ทั้งชายและหญิงเดินเข้ามานั่งคุยสมทบ
“แล้วนี่น้องเป๊บ น้องโจ้ เป็นแฟนกันมาปีนึงแล้วจริงอะ” พี่โชติถาม
“ครับ ประมาณปีนึงแล้ว”
“แล้วไปเจอกันได้ไงอะคะพี่” น้องเปิ้ลถามขึ้นมา น้องๆคนอื่นๆ สนใจฟังกันอย่างมาก
“ก็.....” ผมอายที่จะเล่าเลยอึกอัก เป๊บเลยตัดสินใจเล่าแทน
“เจอกันครั้งแรกวันสัมภาษณ์ปริญญาโท วันนั้นตอนเช้า ผมขับรถปาดหน้าโจ้เค้านะครับ คือโจ้เค้าขับช้าๆ กำลังจะเลี้ยวเข้ามหา’ลัย ผมก็รีบๆ กลัวสาย เลยแซงเหลือบหันไปมองเห็นเป็นผู้หญิงคิดว่าคงไม่เป็นไร เลี้ยวปาดหน้าเข้ามหา’ลัย”
“ฮ่าๆๆๆ วิ้วๆๆ จริงหรือพี่ เห็นเป็นผู้หญิงจริงอะ....แล้วไงต่อคะ” น้องเปิ้ลทำหน้าตาอยากรู้มากมาย แต่ผมละยิ้มแบบอายๆ
“ก็พอเลี้ยวปาดหน้าเสร็จ โจ้ก็ขับรถจี้หลังตามขึ้นตึกจอดรถ”
“โหหหหหห...สดมากพี่....แมนมากกกก ฮ่าๆๆๆ” รุ่นน้องชื่อสิทธิ์แซว
“ใช่ๆ พี่ตกใจมาก นึกในใจว่า ผู้หญิงอะไรโหดชะมัดตามมาเอาเรื่อง....ฮ่าๆๆๆ”
“บ้าแล้วเป๊บ ไม่ได้ตามขนาดนั้นซะหน่อย” ผมพูดแก้เขิน
“แล้วไงต่อะคะพี่ ฟังแล้วดูสนุกมาก” น้องนุชแทรกถามขึ้นมา
“พี่ขับรถวนไปถึงลานจอดชั้นสาม เจอช่องจอดที่ว่างก็รีบถอยเข้าจอด โจ้เค้าขับรถมาจอดปิดด้านหน้า แล้วลงมาด่าว่า เฮ้ยมึงขับรถปาดหน้ากรูทำไมวะ”
“โอ้โหหหห....พี่โจ้สดมากๆๆ” สิทธิ์อุทานดังไปปะอะ ชิ
“แล้วพี่เป๊บรู้สึกไงอะ” เปิ้ลถามต่อ
“วินาทีที่พี่หันไปมองตามเสียงด่า พี่คิดในใจว่า เฮ้ย...ผู้ชายหรือวะทำไมน่ารักขนาดนี้”
“กริ๊ดดดด......โห่ๆๆๆ...วิ้ววววววว” เขินบรรลัยแล้วกรู
“ชอบๆ อะพี่ กริ๊ดๆๆ” เอ่อน้องนุช ใจเย็นคร้าบบบบ
“พี่เล่าต่อๆ อะ แล้วไงต่ออะคะ”
“พี่ตอบกลับไปว่า อ๋อ นั่นมึงขับเองหรือ กรูนึกว่าสาวๆ ขับ ช้ายังกะเต่าระวังจะโดนชนยับนะเมิงงงง....”
“โห...พี่เป๊บก็สดอะพี่” สิทธิ์แซว
“แล้วพี่โจ้ละคะ ไม่โกรธหรือที่พี่เป๊บด่ากลับอะ”
“ก็โกรธนะ...แต่ตอนนั้นคิดว่า ตัวใหญ่สู้ไม่ได้แน่เลย”
“ลองสู้ซิครับ เป๊บจับจูบแน่อะ” ดูคิงคองมันตอบ อายอะ
“โห่ๆๆ กริ๊ดดด วิ้วๆๆ”
“แล้วพี่โจ้เห็นพี่เป๊บรู้สึกไงอะ” นุชถาม ผมจะบอกนุชว่า ไปอยู่กรมสอบสวนคดีพิเศษดีมั้ย ช่างถามจริงๆ
“ก็....เอ่อ....” เขินเข้าใจปะ
“ก็...เอ่....อารายอีหอยนี่ รีบเล่า กรูก็อยากรู้” ฉัตรด่าผมอะ
“ฮ่าๆๆๆๆ” รุ่นน้องฮาซะงั้น
“ก็พอเห็นเป๊บ คิดในใจว่า โอ้โห เฮ้ย ทำไมมันหล่อนักวะนั่น ผิวขาวอมสีน้ำผึ้ง จมูกโด่งเป็นสัน ปากสีชมพู ตัวสูงกว่าผม  ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน น่าจับมากินสดซะจริง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ โว้วๆๆๆ วิ้วๆๆๆ” เสียงดังมากเลยละครับ หันไปมองเป๊บ เป๊บหน้าแดงๆ เขินๆ นานๆ จะเห็นแบบเขินสักที ฮ่าๆๆๆ
“สนุกอะพี่ หนูละชอบพี่สองคนจริงๆ” น้องนุชทำหน้าตาระรื่นมาก
   รุ่นพี่รุ่นน้องก็คุยเฮฮาไปเรื่อย แต่ก็ไม่ลืมกิจกรรมที่น้องๆ เขียนเบอร์โทรศัพท์ ผมกับเป๊บเมื่อยมือพอสมควรอะ หลังจากเสร็จจากกิจกรรมทั้งหมดแล้ว ทุกๆ คนก็แยกย้ายกันพักผ่อน เพื่อลุยกิจกรรมในวันพรุ่งนี้ครับ ระหว่างเดินกลับห้องพักกับเพื่อนๆ ผมมีความคิดว่า ไหนๆ มาต่างพื้นที่แล้ว น่าจะเข้าไปในตลาดตัวอำเภอ ทำบุญตักบาตรน่าจะเสริมศิริมงคล
“เพื่อนๆ พรุ่งนี้ตื่นเช้าไปใส่บาตรกันมั้ย” ผมถามขึ้นมาครับ
“โหยยยย...กี่โมงอะหอย” ฉัตรทำเสียงบ่นๆ
“ก็ตีห้า”
“ทูลลาพะยะคะ” ทรายตอบ
“ฮ่าๆๆๆ”
“นะๆ ไปใส่บาตรกันเถอะ”
“เช้าเกิ้นนนนน...เอางี้ เมิงเอากุญแจรถกรูไป ถ้าพวกกรูไม่ได้มารอหน้าห้องเมิง เชิญเมิงกับเป๊บไปใส่บาตรเลย โอเคปะ” ฉัตรพูดจบก็เอากุญแจยัดใส่มือผมอะ
“โอเค” ผมรับคำ
   กลับเข้ามาถึงห้องพัก
“เป๊บอาบน้ำได้มั้ย หายจากป่วยยัง” ผมเอามือไปอังหน้าผากเป๊บ
“เป๊บหายดีแล้วครับ อาบน้ำได้สบายมาก”
“อย่าลืมอาบน้ำอุ่นนะเป๊บ เดี๋ยวอาบน้ำเย็นไม่สบายอีก”
“จ้าเมียจ๋า”
“งั้นเป๊บไปอาบก่อนละกันนะ เดี๋ยวโจ้ค่อยอาบ”
“เอ..เป๊บว่า อาบพร้อมกันเลยดีกว่า”
“แอะ...อีกละ....อาบทีละคนซิ...เดี๋ยวเลยเถิดอีกอะ”
“ก็อาบพร้อมกันเป๊บไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย...นะที่รักอาบพร้อมกันนะ ถูหลังให้เป๊บด้วย” อ้อนจริง มีรึที่ผมจะใจอ่อน หึหึหึหึ
“ได้ค้าบบบบบบ”
   ถอดชุดเสื้อผ้า เป๊บก็เดินโทงๆ เข้าห้องน้ำ ผมก็เดินตาม เลิกอายแล้ว แต่ก็อาย เซ็งตัวเองจริงๆ
“นานๆ ทีได้เปลี่ยนบรรยากาศมาอาบน้ำนอกสถานที่นะครับ” เป๊บเอ่ยขึ้นมาขณะที่ผมกำลังถูหลังให้
“พูดซะโรแมนติคเลยอะเป๊บ....อะเดี๋ยวโจ้สระผม ระวังแสบตานะ”
“ครับ”
“พรุ่งนี้ตื่นตีห้าไหวมั้ย ไปใส่บาตรกันนะ”
“ที่รักปลุกเป๊บละกันนะครับ แต่คงตื่นไหวแหละ”
“ได้ครับๆ เดี๋ยวปลุก”
“ที่รัก เดี๋ยวเป๊บถูหลังให้”
   ถูไปถูมา มือเป๊บเริ่มเลื้อยอีกละ ผมเลยตีแขนเป๊บ
“นี่ๆ พอเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว...อีกอย่างสุขภาพไม่ดีอยู่ ยังจะหื่นอีก”
“เป๊บหายป่วยแล้ว แถมแข็งแรงกว่าเดิม...มานี่มามะ”
   นัวเนียใต้สายน้ำอุ่น นอกสถานที่ ตื่นเต้นไปอีกแบบ ฮ่าๆๆๆ เป๊บหมดแรงเลยอะ ส่วนผมยังชิลๆ ฮ่าๆๆๆ
   อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ก็มานอนซุกตัวในผ้าห่มและอ้อมกอดอันอบอุ่น
“ฝันดีนะเป๊บ”
“เช่นกันครับที่รัก”
   เป๊บคงเพลีย หัวถึงหมอนก็แทบจะหลับทันทีแล้วละครับ เฮ้อ เป๊บอ่อนแอมากกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัดเลยนะ มันต้องมีทางแก้ไข ต้องพาไปหาพระอาจารย์ให้ได้เลย คอยดู คิดไปคิดมาผมก็หลับวูบตามไปอีกคน


โจ้ : เห็นมะ บอกแล้วว่าอย่าหื่น หมดแรงแล้วยังจะซ่าอีก 

เป๊บ : ใครกันแน่ที่หื่น ขาสั่นพั๊บๆ ยังจะโม้ว่า ชิลๆ 

[หมูกระต่าย]

พี่เป็บอย่าเป็นอะไรเลยนะสาธุ

[fay 13]

 

[maemix]

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้  สนุกดีนะชอบโจ้อ่า
ทั้งสองคนคอยช่วยเหลือกันตลอด หวานปนหื่น
 
แอบเดาอายุปัจจุบันของโจ้ น่าจะมากกว่าเราบวกไม่เกิน2ปี
แต่หน้าโจ้คงเด็กมากแน่ๆ

ว่างจากงานก็มาเม้าส์เป๊บ อีกนะ.  รออ่านจ้า

[่patsaporn]

เป็นห่วงคุณเป๊บจัง ดูอาการไม่ดี แถมได้ยินเสียงอะไรแปลก ๆ อีก รีบไปหาพระอาจารย์ด่วน โจ้ดูแลเป๊บดีมากน่ารักจังค่ะ
สองคนหวานกันไม่แคร์สื่อ คือเป๊บต้องการประกาศอยู่แล้วล่ะว่าคนนี้มีเจ้าของแล้ว หวงซะขนาดนั้น
ชอบตอนเล่าที่เจอกันครั้งแรกคนแซวก็แซวกันไปเนอะ โจ้อยากจับเป๊บกินสด 555

ขอบคุณค่ะ

[yeyong]

เวลาอ่านตอนโจ้เล่าเรื่องเหนือธรรมชาติทีไร ขนลุกทุกที

[jonathan2624]

สวัสดีครับ ผมเป๊บนะครับ พอดีโดนตัวขาวใช้ให้มาดูโพสที่แฟนคลับเข้ามาโพสไว้ ก็ขอบคุณมากๆ นะครับ ที่ชื่นชอบในความสนุกเรื่องราวของผมกับตัวขาว ถ้าสงสัยว่า ทำไมตัวขาวไม่มาโพสเอง ตอนนี้เจ้าตัวกำลังเริงร่า จัดเสื้อผ้า เพราะช่วงวันที่ 5 - 8 เมษายน 56 สุดสัปดาห์นี้ เราสองคนจะไปร่วมงานแต่งของเพื่อนสมัยเรียนปริญญาโท ไหนๆ ก็ไปแล้ว เลยวางแผนเพิ่มเติมแวะไปพักที่เกาะเสม็ด และที่สำคัญคือ การไปเสม็ดครั้งนี้ รวมแก้งค์เพื่อนๆ และแน่นอน ฉัตรก็ร่วมทริปด้วยครับ ตัวขาวเลยร่าเริงอย่างมากถึงมากที่สุด ระหว่างที่ผมกำลังพิมพ์ ก็ตะโกนถามเป็นระยะๆ ว่า กางเกงว่ายน้ำตัวนี้ดีมั้ย เอาเสื้อแบบไหนไป แล้วเมื่อไหร่เป๊บจะมาจัดกระเป๋าละเนี่ยยยยยย(ตะคอกผมด้วยนะ คิดว่ากลัวเรอะไง) ผมทำหน้าขึงขังเลยหันไปตอบว่า........
........
........
........
........
........
........
 เดี๋ยวจะไปจัดนะจ๊ะเมียจ๋า.....แหะๆ ใครจะกล้าตะคอกกลับละครับ เดี๋ยวซวยละแย่ ไม่ได้เกลียมัวนะ แต่เกรงจายยยยยยย ฮ่าๆๆๆ
 เอาเป็นว่าผมไปจัดกระเป๋าก่อนนะครับ กลับมาจากเสม็ด ผมอาจจะมาเขียนเล่าให้อ่านนะครับ(ถ้าตัวขาวไม่ชิงเล่าเสียก่อน) อย่าลืมติดตามอ่านนะครับ งานนี้รับรองว่า ฮาอย่างแน่นอน

โจ้ : นี่เป๊บบบบบบ!!!!! เมื่อไหร่จะมาจัดกระเป๋า....อะไรนะคิดจะตะคอกใส่เหรอไงงงงง 

เป๊บ : เปล่าจ้าาาาาา.....แค่ร่ำลาแฟนคลับเท่านั้นเองงงงงง 

โจ้ : แล้วปายยยย อย่าคิดจะหือนะ ไม่งั้น 

เป๊บ : คร้าบบบบบ 

[Yarkrak]

เที่ยวให้สนุกนะ แล้วจะรออ่านจ้า