เล่ห์ร้าย
ตอนที่ 7.
“ไอ้เพื่อนชั่ว พวกมึงให้อะไรกูมาวะ” วิธวินท์โวยวายทันทีที่ถึงโต๊ะนั่งประจำกลุ่มที่พวกเพื่อนๆ รวมตัวกันอยู่ก่อนหน้า เนื่องจากชายหนุ่มลงเรียนวิชาเลือกที่ไม่เหมือนเพื่อนในกลุ่ม กว่าจะได้มาเอาเรื่องเพื่อนตัวดีก็เป็นเวลาเย็นของอีกวัน
“เป็นไง เด็ดใช่มั้ยล่ะ กว่ากูจะได้มา ไอ้ป๋องแทบเสียตัวให้อีมิ้น” จ๊อดพูดถึงวิธีที่ทำให้ได้แผ่นดีวีดีมาอย่างติดตลก เพราะต้องส่งเพื่อนชายหน้าตาดีไปขอมาจากเกย์สาวที่อาศัยอยู่ข้างห้องที่มาติดพันป๋องอยู่
“เชี่ยเอ๊ย กูเลยซวยเพราะอีมิ้นนึกว่ากูเริ่มหันเห ที่นี้แม่งมายั่วกูใหญ่เลย” ป๋องผู้เคราะห์ร้ายร้องบอกออกมาบ้าง
“แต่ถ้าหนักกว่านี้ สงสัยกูต้องย้ายหอหนีแล้วว่ะ” ประโยคสุดท้าย เจ้าตัวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
“หายากนะเว้ยเชี่ยวิน กว่าจะเจอแบบเด็กๆ พวกกูไปเดินหากันตั้งหลายที่” ปอเพื่อนอีกคนออกความเห็นบ้าง ถึงความลำบากในการเสาะหาสื่อการเรียนรู้มาให้วิธวินท์
ชายหนุ่มก็แอบยอมรับในใจว่าเนื้อหาในดีวีดีนั้นทำให้เค้าเกิดความรู้สึกปั่นป่วนมากกว่าตอนที่เข้าไปดูในบาร์โชว์ อาจจะเป็นเพราะว่าคราวนี้เขาได้ดูอยู่ในห้องหับมิดชิด ไม่ใช่ที่โล่งแบบในร้าน หรือจะเป็นเพราะเด็กชายในหนังทำให้เขาคิดไปถึงเด็กชายตัวเล็กหน้าขาวปากอิ่มอีกคนหนึ่ง
“แต่คุณหนูยังเด็กอยู่เลยนะไอ้พวกเลว” ชายหนุ่มอ้อมแอ้มตอบเพื่อนๆ ออกไป
“งั้นมึงเอาคืนมาเลย กูเอาไว้ดูกันเองก็ได้”
“กูไม่คืน”
เพื่อนๆ ต่างเฮฮาในคำตอบที่ได้จากชายหนุ่ม
“เอ่อ...วินคะ...” เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มจากทางด้านหลัง
“ครับ ว่าไงครับน้ำฝน” ชายหนุ่มหันไปมอง ก็พบกับหญิงสาวร่างโปร่งบางเพื่อนต่างคณะนั่นเอง
“คือเรื่องที่น้ำฝนขอไว้ ไม่รู้ว่าวินสะดวกไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ติดจะเอียงอายเล็กน้อย พวกเพื่อนๆ ของชายหนุ่มต่างก็ทำเป็นไม่สนใจแต่ก็แอบเก็บทุกรายละเอียด
“ขอโทษจริงๆ ครับ ผมไม่ว่างเลย คงไม่สะดวก” ชายหนุ่มยิ้มรับ แต่ก็ตอบปฏิเสธกลับไป
หญิงสาวยิ้มเจื่อนลง แต่ก็ยังชวนชายหนุ่มพูดคุยอยู่นาน
ร่างสูงโปร่งสมส่วนของชายหนุ่มใบหน้าคมกับสาวสวยร่างบางแต่ก็มีส่วนเว้าส่วนโค้งสมเป็นหญิงสาวเต็มตัวที่ยืนคุยกันอย่างออกรส ทั้งคู่ต่างยิ้มแย้มให้กัน ภาพของทั้งสองไม่ได้คลาดไปจากดวงตากลมใสเลยแม้แต่น้อย ลลิตนั่งอยู่บนเบาะหลังของรถยนต์คันใหญ่ ที่ตั้งใจว่าจะแวะเข้ามารับวิธวินท์เพื่อกลับไปพร้อมกัน
“ไปจอดรถข้างนอกเถอะ” เด็กชายเอ่ยบอกกับสมบูรณ์ซึ่งทำหน้าที่ขับรถ รถคันใหญ่เลื่อนออกจากจุดเดิมช้าๆ เด็กชายละสายตาจากภาพหญิงชายที่ยืนคุยกัน หยิบโทรศัพท์มือถือแล้วกดข้อความส่งไปทันที
‘ฉันรออยู่หน้าม. ออกมาเดี๋ยวนี้’
ข้อความสั้นที่โชว์อยู่ในโทรศัพท์มือถือของวิธวินท์ ทำให้ชายหนุ่มต้องเอ่ยลาเพื่อนๆ แล้วรีบออกมาทันที
หญิงสาวคนสวยก็ได้แต่แปลกใจที่ชายหนุ่มที่เคยให้ความสนใจในตัวเธออยู่บ้าง ตอนนี้กลับดูเฉยเมย มีแค่คำลาสั้นๆ ก่อนจะเดินจากไปอย่างเร่งร้อนเพียงเพราะได้รับข้อความบางอย่าง
“จ๊อด วินเขารีบไปไหนของเขาเหรอ” สาวสวยหันไปถามเพื่อนในกลุ่มของชายหนุ่ม
“รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะน้ำฝน ไอ้วินมันติดเด็ก” เสียงจ๊อดตอบกลับมา เพื่อนหลายคนก็สะกิดให้จ๊อดรู้ตัวว่าไม่ควรพูด
“คุณหนูไฮโซซะด้วย โอ๊ยย อะไรวะเชี่ยปอ” จนปอทนไม่ไหวกระทืบเท้าเพื่อนไปอย่างแรง
“ไม่มีอะไรหรอกครับน้ำฝน ไอ้จ๊อดมันเพ้อเจ้อ” ปอกล่าวแก้ให้
หญิงสาวจึงเก็บความสงสัยไว้ในใจแล้วขอตัวไป
พอลับหลังหญิงสาว จ๊อดถูกเพื่อนต่อว่ากันยกใหญ่ที่ไม่ควรเอาเรื่องของเพื่อนมาพูด จ๊อดก็ขอโทษขอโพยสำนึกผิดว่าลืมตัวพลั้งปากออกไป
วิธวินท์นั่งรถมาอย่างเงียบๆ แต่ก็รู้สึกแปลกใจที่วันนี้เด็กชายไม่ถามอะไรเลยเหมือนดังเช่นทุกครั้งที่เคยมารับเค้า ชายหนุ่มแอบเหลือบมองร่างเล็กอยู่หลายครั้ง แต่เด็กชายก็ไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ทำให้วิธวินท์ใจเสียเพราะหลังจากวันเกิดของเด็กชายที่ผ่านมาสองสามวัน เขาก็โดนเมินมาตลอด ความกังวลใจของชายหนุ่มเริ่มกลับมาอีกครั้ง
ลลิตนั่งพิงเบาะมองที่นอกหน้าต่างรถเงียบๆ มือหนึ่งวางไว้บนตัก มืออีกข้างวางไว้ข้างตัว ลูบที่ห้อยโทรศัพท์ตุ๊กตารูปหมาขนปุยสีน้ำตาลตรงท้องสีขาว ของขวัญวันเกิดที่ได้จากชายหนุ่มข้างๆ ในสมองของเด็กชายกำลังคิดเปรียบเทียบถึงสาวสวยที่ดูเหมาะสมกับวิธวินท์ และท่าทางจะชอบชายหนุ่มอยู่มากทีเดียว ทางฝั่งชายหนุ่มแม้ลลิตจะดูไม่ออกว่าคิดยังกับหญิงสาวแต่ที่แน่ๆ ก็คงไม่ได้รังเกียจอะไร แต่ถึงยังไงในสัญญาระหว่างเรา ชายหนุ่มก็ตกลงไว้แล้วว่าจะไม่มีแฟน
‘บรูโน่ นายเป็นของฉัน ถึงจะไม่พอใจแต่นายก็ไม่มีสิทธิ์เลือก’ เด็กชายคิดในใจอย่างเอาแต่ใจ แล้วก็อมยิ้มออกมาได้ แต่ก็หันหน้าซ่อนยิ้มไปทางนอกหน้าต่าง
“อ่ะ ของบรูโน่” ลลิตส่งถุงกระดาษ ที่วิธวินท์จำได้ว่าเป็นถุงที่ได้มาจากบาร์โชว์ที่ไปด้วยกันเมื่อหลายคืนก่อน เด็กชายนั่งอยู่บนเตียงเท้าแขนทั้งสองข้างไปด้านหลัง ขาทั้งสองห้อยลงมาที่ข้างเตียง
เมื่อชายหนุ่มเปิดดูในถุงก็ต้องตาโตด้วยความตกใจ มือไม้เหมือนไม่มีแรงจนถุงกระดาษนั่นเกือบร่วงลงบนพื้น แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของคุณหนู เขาจะทำอะไรได้ แล้วตัวเขาเองในตอนนี้ก็อยากจะเอาใจร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าเสียด้วย เป็นการไถ่โทษที่เผลอปล่อยใจทำตัวรุ่มร่ามในวันก่อน
“ไปอาบน้ำ แล้วเปลี่ยนมาเดี๋ยวนี้” ร่างเล็กล้มตัวลงนอน หยิบหนังสือการ์ตูน ขึ้นมานอนอ่านรอ ทำทีเป็นไม่สนใจชายหนุ่มที่เดินคอตกหายเข้าไปในห้องน้ำ แต่ดวงตากลมใสก็แอบเหล่มองตลอดเวลา
วิธวินท์วางถุงกระดาษลงบนเคาน์เตอร์หินอ่อนในห้องน้ำ ถอนหายใจเบาๆ แม้รู้ว่าเป็นคำสั่งเพื่อแกล้งเขา แต่ชายหนุ่มก็เต็มใจ สิ่งที่หนักใจก็คือชุดที่อยู่ในถุงนี่น่ะสิ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วลงมือถอดเสื้อผ้า เพื่อชำระล้างร่างกายก่อนที่จะเปลี่ยนชุดใหม่ตามที่คุณหนูต้องการ
............
“เป็นไงบ้างคะคุณหนู บริการของเราถูกใจไหมคะ” ธัญญ่าเอ่ยขึ้นใกล้ๆ กับเด็กชายที่นั่งพิงอยู่กับชายหนุ่ม ลลิตจึงยันตัวขึ้นมาแล้วขยับเข้าไปใกล้กระซิบตอบกลับไป
“ดีมากเลย น้ำหวานๆ นี่อร่อยจริงๆ” เด็กชายตอบกลับไปเสียงอ้อแอ้
“งั้นมาบ่อยๆ นะคะพี่ญ่าจะให้เด็กๆ ของพี่ดูแลอย่างดีเลย”
“ได้เลย พี่ญ่าคนสวย อืมมม ชุดของเด็กร้านพี่เซ็กซี่จัง ริชขอซื้อไปให้พี่ชายคนนั้นใส่ได้มั้ย” เด็กชายบุ้ยปากไปทางชายหนุ่มที่นั่งนิ่งอยู่
“ได้สิคะ พี่ญ่าจะให้แบบพิเศษเลย แล้วก็ไม่ต้องซื้อหรอกนะคะ ถือว่าเป็นของสมนาคุณจากทางร้าน ไซส์มาตรฐานแบบนี้มีอยู่แล้วค่ะ” เกย์สาวบีบแก้มเด็กชายด้วยความเอ็นดูเบาๆ
“ขอบคุณครับ”
............
ลลิตนอนมองประตูห้องน้ำอย่างใจจดใจจ่อ ในมือก็ยังถือหนังสือเอาไว้เผื่อชายหนุ่มออกมาจะได้เอามาบังหน้ากลบเกลื่อน เสียงประตูเปิดออกเบาๆ ชายหนุ่มโผล่หน้าออกมามองโดยที่ตัวยังซ่อนอยู่หลังประตูบานใหญ่
“คลานออกมา” เด็กชายพูดเสียงเรียบทำเป็นอ่านหนังสือการ์ตูนไปเรื่อยๆ
ชายหนุ่มคุกเข่าลงบนพื้นพรมแล้วคลานจากหน้าประตูห้องน้ำ มานั่งที่ข้างเตียง เครื่องปรับอากาศทำให้ในห้องเย็นฉ่ำแต่ร่างของชายหนุ่มที่พึ่งอาบน้ำมาหมาดๆ กับเสื้อผ้าที่ปกปิดร่างกายได้เพียงเล็กน้อยกลับทำให้รู้สึกหนาวสะท้าน
วิธวินท์อยู่ในชุดที่ไม่น่าจะเรียกว่าชุด เพราะความที่มันแทบไม่สามารถห่อหุ้มร่างกายได้เลย บนศีรษะมีที่คาดผมสีดำที่มีผ้าตัดเป็นรูปหูหมาขนปุยสีดำตรงกลางแซมด้วยสีขาวเล็กน้อย มีถุงมือที่ไม่มีนิ้วขนปุยสีดำเลียนแบบเท้าหมา ที่คอมีเฟอร์ขนสัตว์เทียมสีดำแซมสีขาวตรงกลางยาวลงมาถึงแผงอกแน่น ไล่เรื่อยลงมาที่หน้าท้องแบนราบมีกล้ามเนื้อให้เห็นพอสวยงาม กางเกงในตัวจิ๋วสีดำทำจากผ้าเนื้อบางจนมองเห็นภายในรางๆ ด้านหลังติดพวงหางสีเดียวกับตัวกางเกงเอาไว้ ที่ข้อเท้าสวมปลอกเป็นผ้าขนปุยสีดำใส่อยู่ทั้งสองข้าง
“บรูโน่มานี่สิ” เด็กชายเรียกพร้อมกับเขย่าของบางอย่างในมือเบาๆ จนเกิดเสียง
ชายหนุ่มคลานเข้าไปหาลลิต เด็กชายเชยคางวิธวินท์ขึ้นมอง แล้วติดล็อกสายจูงเข้ากับสร้อยคอของชายหนุ่ม ที่สายจูงนั้นติดกระพรวนลูกใหญ่เสียงดังกรุ้งกริ้งเอาไว้ ลลิตใช้มือสอดเข้าไปในกลุ่มผมดำข้างหูชายหนุ่มลูบเบาๆ ชายหนุ่มจึงเอียงศีรษะเข้ารับมือเล็กๆ ของเด็กชาย ส่ายศีรษะน้อยๆ เป็นการออดอ้อนให้เข้ากับบทที่คุณหนูมอบให้ พร้อมทำเสียงในอืออาลำคอ ถึงแม้ตอนนี้ใบหน้าของวิธวินท์จะแดงก่ำด้วยความขัดเขิน จนลามไปถึงใบหู ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นเลียเบาๆ ที่มือของเด็กชาย และใช้มือที่ใส่ถุงมือสะกิดเบาๆ ที่เข่าของลลิตที่พ้นออกมาจากกางเกงนักเรียนเหมือนลูกหมาที่ต้องการเล่นกับเจ้านาย เพื่อเอาใจคุณหนู
ลลิตรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งชายหนุ่มให้ได้อายเล่น ก็อยากคุยแล้วก็ยิ้มให้กับคนอื่นเองนี่นา ก็ต้องรับการลงโทษไปตามระเบียบ เด็กชายสรรหาเกมมาเล่นกับชายหนุ่ม ทั้งโยนของให้ไปเก็บกลับมา จูงเดินไปรอบๆ ห้อง ขึ้นไปนั่งขี่บนหลัง จนพอใจเด็กชายจึงปล่อยชายหนุ่มกลับบ้านไป พร้อมกับใบหน้าที่ยังไม่หายแดง
สมบูรณ์มาส่งชายหนุ่มที่หน้าตึกห้องพักแล้วกลับออกไปเลย วิธวินท์เดินขึ้นบันไดไปช้าๆ เพื่อตรงไปที่ห้องเช่าที่เขาพักอยู่กับแม่ แต่ตอนนี้เขาอาศัยอยู่ลำพังบนชั้นสองของตึก ขณะที่ชายหนุ่มกำลังไขกุญแจเพื่อเข้าห้องก็มีชายฉกรรจ์ห้าคนเข้ามาล้อมรอบตัวเขา ชายหนุ่มหันไปมองทั้งหมดด้วยความสงสัย แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้พูดอะไร ชายที่ยืนอยู่ซ้ายมือสุดก็ใช้ผ้าโป๊ะลงมาที่กึ่งปากกึ่งจมูกของชายหนุ่ม วิธวินท์พยายามดิ้นรน แต่ด้วยแรงคนเดียวจึงไม่สามารถสู้แรงชายทั้งห้าได้ จนทุกอย่างมืดสนิทลง
=========> โปรดติดตามตอนต่อไป
จริงๆ บรูโน่ก็วัยรุ่นชายคนนึงนะครับ ถึงไม่เคยมีประสบการณ์
แต่ความเป็นผู้ชาย ก็จะสอนเรื่องแบบนี้ให้เป็นไปเองแหละครับ
แต่จะว่าไปบรูโน่ก็ซื่อกว่าผู้ชายวัยเดียวกันเยอะนะครับ
ถ้าเป็นพี่นุ่งลมห่มฟ้าคุณหนูเสร็จไปตั้งแต่ตอนแรกแล้วครับ
(แอบพาดพิงล้อเล่นนะครับ)
หัวข้อ: The rainbow project เรื่องสั้น 7 เรื่อง 7 คนเขียน (อัพให้ใหม่ง่ายกว่าทำลิ้งค์) (อ่าน 325227 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก