หัวข้อ: The rainbow project เรื่องสั้น 7 เรื่อง 7 คนเขียน (อัพให้ใหม่ง่ายกว่าทำลิ้งค์)

[ordkrub]

แล้วมันก็จะผ่านไปนะกริช
ประสพการณ์จะสอนให้เราแกร่งขึ้น
เหล็ก  ถ้าไม่ถูกเผาถูกทุบ  มันก็กลายเป็นมีดไม่ได้หรอก

[hahn]

หมอจับตัวการไปฉีดยาแน่ๆ +1

[OhJa]

คลุมเครือ คลุมเครือ
ตกลงหรั่งไปรู้เห็นอะไรมา
คนใหญ่คนโตคนนั้นเป็นใครกันแน่ โอ้ยๆ ลุ้นๆ

[OhJa]

ระพีพัฒน์อยู่เบื้องหลังเองเหรอเนี่ย
หมอทอยจัดการให้อยู่หมัดเลยนะ 

[Giniz]

คุณหมอจิตแพทย์แอบโรคจิตเองป่ะเนี่ย
เอะอะไรก็จับฉีดยา น่ากลัวอ่ะ

[ordkrub]

มาสั้นจัง!!!!
อยากรู้ว่าไอ้คนบงการจะตายอย่างไร  จัดไปหนักๆนะครับ

[ordkrub]

โถ  คุณหนู  น่ารักอะไรขนาดนั้น

ว่าแล้ว  ยกสอง เริ่ม!!!!!

[nubuggy]

เป็นเช่นนั้นไป 

สงสารเค้าอะ

นี่เราสงสัย วิธีการใช้คำนี่มาก
 

ประสพการณ์ จะสอนให้เราแกร่งขึ้น

ตกลงต้องใช้ ประสพ  หรือ ประสบ

เพราะ บางทีก็อ่านออกเสียง ว่า ปะ-สบ-พะ-การ

ลูกเป็ดท่าน เชี่ยวชาญ ด้านภาษา น่าจะลอง ช่วยๆกันพยายาม รวบรวมคำ ที่เรามัก เขียนผิด ไว้ด้วยนะครับ
เพราะ บางที ทั้งคนเขียน คนอ่าน ยังไม่แน่ใจ ว่า ตกลงที่ ใช้ กันเนี้ย บางคำเราใช้ถูกหรือเปล่าหว่า
ช่วยๆ กัน เพื่อภาษาของ เรา 5+++

[bleach_pa]

ตอนอ่านมาถึงด้านล่างแล้วทำหน้านี้เลยจริงๆ 
หนูกริชจะทำยังไงกับต่อไป แล้วยุทธจะตายมั้ยเนี้ย
รู้สึกเหมือนจะต้องต้มน้ำร้อนรอเลย 

[littleFiNgeR]

ดีนะที่มี GPS ไม่งั้นไม่อยากจะคิดเลย T^T ว่าแต่...ระพีพัฒน์เอ่ย...ไม่รอดแน่ๆ หึหึหึ

[ภาพฝัน]

   เตชวัฒน์ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขาควานหาร่างของวริศรินทร์ที่ควรนอนอยู่เคียงข้างแต่ก็พบกับความว่างเปล่า เขารู้สึกแปลก เตชวัฒน์ผวาลุกขึ้นมองไปรอบๆห้อง ทุกอย่างเงียบสะงัด ไม่มีเสียงของความเคลื่อนไหวใดๆ

   “ไนท์” เตชวัฒน์ส่งเสียงเรียกไปตามสัญชาตญาณแต่ก็มีเพียงความเงียบ เขาเดินออกไปนอกห้องในทันที สายตาของเขาเหลือบมองไปที่ระเบียงโดยอัตโนมัติ

   วริศรินนั่งชันขาอยู่ที่ราวระเบียง ใบหน้าของนายแบบหนุ่มมองออกลงไปที่ด้านล่างของตึก เขาทำเหมือนกำลังนั่งอยู่ริมลำธารมิใช่อยู่บนตึกสูง10ชั้น เตชวัฒนืไม่กล้าส่งเสียงเสียงเรียกเขากลัวว่าถ้าพลาดพลังไปอีกฝ่ายจะร่วงลงจากตึกสูง

   ร่างสูงค่อยๆก้าวเข้าไปอย่างเงียบเชียบ ตลอดเวลาเขาได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นแรงด้วยความหวาดกลัว เมื่อเข้าใกล้ร่างของนายแบบหนุ่มแล้ว วงแขนแข็งแรงโอบรัดอีกฝ่ายเข้าสู้อ้อมกอด

   “อย่าทิ้งพี่ไปได้ไหม” เขากระซิบเสียงสั่นพลางโอบกอดร่างของวริศรินทร์เอาไว้แนบอก

   “พี่กลัวรู้ไหม ที่เห็นไนท์ทำอะไรเสี่ยงๆ แบบนี้” เตชวัฒน์เค้นเสียงพูดอย่างแผ่วเบา เขาไม่กล้าแม้จะปล่อยมือ

   “ภาพลวงตา” เสียงกระซิบที่พร่าเลือนฟังดูเบาหวิวเหมือนจะขาดหายไป

   “หมายความว่ายังไงไนท์” เตชวัฒน์ถามด้วยความสงสัย เขาจับวริศรินทร์ให้นั่งหันกลับเข้ามาด้านใน

   “ทุกอย่างมันเป็นแค่ภาพลวงตา อีกไม่นานมันก็จะหายไป” วริศรินทร์ไม่ได้พูดอย่างเลื่อนลอย เตชวัฒนืเห็นแววตาที่เศร้าสร้อย ฝ่ามือเลื่อนเข้าไปลูบไล้แผ่วเบาที่ข้างแก้ม

   “ทำไมคิดอย่างนั้นไนท์” เตชวัฒน์สงสันในคำพูดของอีกฝ่าย

   “เพราะอีกไม่นานทุกอย่างจะหายไป ความสุข เสียงเพลง โลก จะกลายเป็นเพียงภาพลวงตาที่หลอกลวง โลกนี้มันไม่มีอะไรที่เป็นจริง” คำพุดของวริศรินทร์สร้างความรู้สึกหน่วงๆ ที่หน้าอก คำพูดเหล่านั้นบ่งบอกถึงความสิ้นหวัง

   “พี่ไงที่เป็นจริง พี่จะอยู่กับไนท์” เตชวัฒน์กอดอีกฝ่ายเอาไว้อีกครั้ง ริมฝีปากหนาขยับลงจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผาก

   “พี่จะอยู่ดูแลเรา จะไม่ทิ้งเราไปไหน จะไม่เป็นแค่ภาพลวงตาของอดีต” น้ำเสียงที่หนักแน่นมั่นคงของเตชวัฒน์ทำให้นายแบบหนุ่มจ้องไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว

   “รักของพี่มันเป็นความจริง ไม่ใช่ลวงตา พี่สัญญาว่าพี่จะไม่มีวันทิ้งเราไปไหน พี่จะเป็นพี่เตของไนท์ตลอดไป จะเป็นพี่เตของไนท์คนเดียว” คำพูดที่เต็มไปด้วยความจริงใจ หนักแน่น
และมั่นคง ดุจคำสัญญาที่เขามีให้ วริศรินทร์หลับตาลงช้าๆ เหมือจะซึมซับความหมายที่เขาเอ่ยออกไป

   เตชวัฒน์ย่อตัวลงคุกเข่ากับพื้น ฝ่ามือหนาประคองปลายเท้าของไนท์ขึ้นมา ไนท์มองอย่างไม่เข้าใจ ริมฝีปากอุ่นค่อยๆ ประทับลงไปที่ผลายเท้าอย่างแผ่วเบา วริศรินทร์เงียบโดยไม่มีคำตอบ เตชวัฒน์ไม่ได้ส่งเสียงใดๆ เพื่อทำลายความเงียบ เขาเพียงรอ รอคำตอบของคำสารภาพรักของเขา

   “พี่รักที่ไนท์เป็นแบบนี้ ไม่ต้องเปลี่ยนแค่เป็นตัวเองอยู่กับพี่ก็พอแล้ว” เตชวัฒน์ยังคงยิ้มอยู่เช่นเดิม ประโยคนี้ของเขาทำให้วริศรินทร์ที่เงียบมาตลอดโถมตัวลงมาหาทำให้ร่างสูงเสียหลักล้มไปที่พื้น

   วริศรินทร์กอดแตชวัฒนืแน่นเหมือนจะใช้เป็นหลักยึด ทุกคำพูด ทุกการกระทำของเตชวัฒน์สื่อผ่านความรู้สึก

   “สัญญานะ” เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ชัดเจน

   พี่สัญญา” เขาขานรับคำสัญญาอย่างไม่ลังเล เตชวัฒน์รู้ตัวดีว่าเขารักคนตรงหน้ามากแค่ไหน คนที่พูดน้อย แพ้ไข่ ไม่ยอมดุแลตัวเอง ในครั้งแรกเขาก็หงุดหงิดแต่ก็ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ไม่อาจละสายตาจากไปได้ จนเมื่อไนท์หายไปเขาถึงรู้ว่าไนท์คือทุกอย่างในชีวิตของเขา

   “ไปทานข้าวกันเถอะครับ” เตชวัฒน์ประคองร่างของวริศรินทร์ให้ลุกขึ้นยืน เขาจูงร่างโปร่งให้เดินเข้าไปภายในครัว

   “อยากกินอะไรครับ” เมื่อเขาถามคำตอบก็คือความเงียบ มีเพียงสายตาเท่านั้นที่ยังคงมองการเคลื่อนไหวของเขาอยู เตชวัฒน์ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับอีกฝ่าย

   “ผัดผักแล้วกัน แล้วเดี๋ยวอาบน้ำทำอะไรเสร็จ มาทำเค้กกินกันต่อโอเคไหม” เตชวัฒน์ไม่ได้หวังปฏิกิริยานตอบรับจากอีกฝ่าย แต่ไนท์ก็พยักหน้ายอมรับนั่นทำให้เขายิ้ม

   ไนท์ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเป็นคนช่างพูดคุยอยู่เช่นเดิม ใช้เพียงสายตามองการเคลื่อนไหวของเขาตลอดเวลา แต่สำหรับเขาแค่นี้ก็พอแล้ว เขาชอบที่อีกฝ่ายเป็นแบบนี้ ไม่ได้ชอบไนท์ที่ช่างพูดช่างคุย เตชวัฒน์ยกอาหารเช้ามาเสิรืพบนโต๊ะกินข้าว แล้วก้มหน้าลงหอมแก้มนุ่มแผ่วเบา

   “สุขสันต์วันเกิดนะครับ” เตชวัฒน์กระซิบอย่างอ่อนโยนพร้อมยิ้มบางๆ วริศรินทร์ไม่ได้ตอบแต่ขยับตัวเข้าไปหอมแก้มอีกฝ่ายแผ่วเบา

   “ขอบคุณ” เพียงคำพูดสั้นๆ ของวริศรินทร์ก็ทำให้เตชวัฒน์รู้สึกมีความสุขแล้ว เตชวัฒน์รู้แล้วว่าเขามีหน้าที่สำคัญอะไรต่อจากนี้ เขาต้องพิสูจน์ให้ไนท์เห็นว่าความรักของเขา ตัวตน
ของเขา ไม่ใช่เป็นเพียงภาพลวงตาที่สักวันหนึ่งมันจะสูญสลายกลายเป็นอดีต แต่ความรักของเขาจะเป็นปัจจุบันและอนาคตของเขาทั้งคู่ 


............................................................The End..................................

[bellity]

จอง;-)


จบแล้ว โอ้ยถึงจะเงียบๆ แต่แอบหวาน แฮะ ><

[arun do d]

อ่าาาาาาาาาาาา จบแล้วเหรอ พี่เตยังไม่ได้ให้ของขวัญไนท์เลยอ่ะ
รอจิ้นฉากนี้เลยน่ะเนี้ยะ  

[♠♥♦♣]

อ้อ อย่างนี้นี่เอง ไนท์มันหลอน555
พี่เตก็กล้าสัญญาเนอะ เกิดพรุ่งนี้โดนรถชนตายไนท์จะกลายเป็นอะไรไปเลยล่ะทีนี้
ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายดีๆ เรายังยืนยันเหมือนวันแรกที่อ่าน "ชอบ" ^^
ปล. +1 ถ้าอยากให้ไปบวกที่ตัวจริงก็ pm มาบอกนะคะว่าเป็นใคร ไม่บอกใครหรอกสัญญา อิอิ
ปลล. ขอตอนพิเศษด้วยค่าาาา

[ordkrub]

จบแบบนี้จริงๆหรือครับ

มันค้างๆชอบกล

[jiki]

No NC แต่ได้ใจเต็มๆ
ไนท์ไม่เปลี่ยนไปเลย แต่พี่เตอยู่ในสายตาของไนท์ตลอด อ๊าย

[zandwizz]

ตอนพิเศษจงมา จงมา จงมา 

[yayee2]

อ๊ะ..จบแค่นี้จริงๆน่ะ ไม่มีอะไรที่หวานกว่านี้ ลึกซึ้งกว่านี้จริงๆอ่ะ
แต่ก็ นะ สำหรับไนท์ แค่นี้ก็สุดๆแล้วใช่ไหมคะ และพี่เตเองก็ไม่เรียกร้องไปมากกว่านี้ ลงตัวพอดี๊พอดี
งั้นก็ขอมอบ :L2:เพื่อขอบคุณภาพฝันค่ะ
 :pig4:มากค่ะ

[PrinceTae]

ประกาศ

ขอเพิ่มของรางวัลอีกชิ้น เพื่อสมน้ำหน้าคุณ เอ๊ย!! สมนาคุณที่ทุกคนร่วมสนุก
โดยรางวัลใหญ่ยังเป็นเช่นเดิม กระเป๋าหลุยส์ และเพิ่มรางวัลเข้าไปอีก คือ หนังสือ มนต์รักบ้านทุ่ง อีก 1 รางวัล

กดเบาๆ ส่งคำตอบชิงรางวัลและพูดคุยนอกเรื่องกับนักเขียนทั้งเจ็ด

The rainbow project
สีม่วง "เพลิงพราย" โดย จงกลนี
สีคราม "รักลวงตา" โดย ภาพฝัน
สีน้ำเงิน "หยุดหัวใจที่ปลายฟ้า" โดย สายลมห่มฟ้า
สีเขียว "DOOM" โดย Nassiiz
สีเหลือง "เล่ห์ร้าย" โดย เจ้าชายรองเท้าแตะ
สีแสด "Butterfly" โดย Monarch
สีแดง "เพลิงกุหลาบ" โดย แรงเทียน

[PrinceTae]

ประกาศ

ขอเพิ่มของรางวัลอีกชิ้น เพื่อสมน้ำหน้าคุณ เอ๊ย!! สมนาคุณที่ทุกคนร่วมสนุก
โดยรางวัลใหญ่ยังเป็นเช่นเดิม กระเป๋าหลุยส์ และเพิ่มรางวัลเข้าไปอีก คือ หนังสือ มนต์รักบ้านทุ่ง อีก 1 รางวัล

กดเบาๆ ส่งคำตอบชิงรางวัลและพูดคุยนอกเรื่องกับนักเขียนทั้งเจ็ด

The rainbow project
สีม่วง "เพลิงพราย" โดย จงกลนี
สีคราม "รักลวงตา" โดย ภาพฝัน
สีน้ำเงิน "หยุดหัวใจที่ปลายฟ้า" โดย สายลมห่มฟ้า
สีเขียว "DOOM" โดย Nassiiz
สีเหลือง "เล่ห์ร้าย" โดย เจ้าชายรองเท้าแตะ
สีแสด "Butterfly" โดย Monarch
สีแดง "เพลิงกุหลาบ" โดย แรงเทียน

[PrinceTae]

ประกาศ

ขอเพิ่มของรางวัลอีกชิ้น เพื่อสมน้ำหน้าคุณ เอ๊ย!! สมนาคุณที่ทุกคนร่วมสนุก
โดยรางวัลใหญ่ยังเป็นเช่นเดิม กระเป๋าหลุยส์ และเพิ่มรางวัลเข้าไปอีก คือ หนังสือ มนต์รักบ้านทุ่ง อีก 1 รางวัล

กดเบาๆ ส่งคำตอบชิงรางวัลและพูดคุยนอกเรื่องกับนักเขียนทั้งเจ็ด

The rainbow project
สีม่วง "เพลิงพราย" โดย จงกลนี
สีคราม "รักลวงตา" โดย ภาพฝัน
สีน้ำเงิน "หยุดหัวใจที่ปลายฟ้า" โดย สายลมห่มฟ้า
สีเขียว "DOOM" โดย Nassiiz
สีเหลือง "เล่ห์ร้าย" โดย เจ้าชายรองเท้าแตะ
สีแสด "Butterfly" โดย Monarch
สีแดง "เพลิงกุหลาบ" โดย แรงเทียน

[PrinceTae]

ประกาศ

ขอเพิ่มของรางวัลอีกชิ้น เพื่อสมน้ำหน้าคุณ เอ๊ย!! สมนาคุณที่ทุกคนร่วมสนุก
โดยรางวัลใหญ่ยังเป็นเช่นเดิม กระเป๋าหลุยส์ และเพิ่มรางวัลเข้าไปอีก คือ หนังสือ มนต์รักบ้านทุ่ง อีก 1 รางวัล

กดเบาๆ ส่งคำตอบชิงรางวัลและพูดคุยนอกเรื่องกับนักเขียนทั้งเจ็ด

The rainbow project
สีม่วง "เพลิงพราย" โดย จงกลนี
สีคราม "รักลวงตา" โดย ภาพฝัน
สีน้ำเงิน "หยุดหัวใจที่ปลายฟ้า" โดย สายลมห่มฟ้า
สีเขียว "DOOM" โดย Nassiiz
สีเหลือง "เล่ห์ร้าย" โดย เจ้าชายรองเท้าแตะ
สีแสด "Butterfly" โดย Monarch
สีแดง "เพลิงกุหลาบ" โดย แรงเทียน

[runynam]

อุ้ยจบแล้วง่ะ.....อะไรจะไวปานนั้น
อยากได้ตอนพิเศษจังเลยยย นะนะ
เป็นการจบที่ลงตัวดี ไนท์ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม แต่ดีหน่อยที่แสดงความรู้สึกออกมาบ้าง
ขอปรมมือให้พี่เต สุดท้ายก็ยังไม่ได้กินน้องไนท์
แต่ก็น่ารักมากค่ะ  จบประทับใจดี

[PrinceTae]

ประกาศ

ขอเพิ่มของรางวัลอีกชิ้น เพื่อสมน้ำหน้าคุณ เอ๊ย!! สมนาคุณที่ทุกคนร่วมสนุก
โดยรางวัลใหญ่ยังเป็นเช่นเดิม กระเป๋าหลุยส์ และเพิ่มรางวัลเข้าไปอีก คือ หนังสือ มนต์รักบ้านทุ่ง อีก 1 รางวัล

กดเบาๆ ส่งคำตอบชิงรางวัลและพูดคุยนอกเรื่องกับนักเขียนทั้งเจ็ด

The rainbow project
สีม่วง "เพลิงพราย" โดย จงกลนี
สีคราม "รักลวงตา" โดย ภาพฝัน
สีน้ำเงิน "หยุดหัวใจที่ปลายฟ้า" โดย สายลมห่มฟ้า
สีเขียว "DOOM" โดย Nassiiz
สีเหลือง "เล่ห์ร้าย" โดย เจ้าชายรองเท้าแตะ
สีแสด "Butterfly" โดย Monarch
สีแดง "เพลิงกุหลาบ" โดย แรงเทียน

[PrinceTae]

ประกาศ

ขอเพิ่มของรางวัลอีกชิ้น เพื่อสมน้ำหน้าคุณ เอ๊ย!! สมนาคุณที่ทุกคนร่วมสนุก
โดยรางวัลใหญ่ยังเป็นเช่นเดิม กระเป๋าหลุยส์ และเพิ่มรางวัลเข้าไปอีก คือ หนังสือ มนต์รักบ้านทุ่ง อีก 1 รางวัล

กดเบาๆ ส่งคำตอบชิงรางวัลและพูดคุยนอกเรื่องกับนักเขียนทั้งเจ็ด

The rainbow project
สีม่วง "เพลิงพราย" โดย จงกลนี
สีคราม "รักลวงตา" โดย ภาพฝัน
สีน้ำเงิน "หยุดหัวใจที่ปลายฟ้า" โดย สายลมห่มฟ้า
สีเขียว "DOOM" โดย Nassiiz
สีเหลือง "เล่ห์ร้าย" โดย เจ้าชายรองเท้าแตะ
สีแสด "Butterfly" โดย Monarch
สีแดง "เพลิงกุหลาบ" โดย แรงเทียน

[PrinceTae]

ประกาศ

ขอเพิ่มของรางวัลอีกชิ้น เพื่อสมน้ำหน้าคุณ เอ๊ย!! สมนาคุณที่ทุกคนร่วมสนุก
โดยรางวัลใหญ่ยังเป็นเช่นเดิม กระเป๋าหลุยส์ และเพิ่มรางวัลเข้าไปอีก คือ หนังสือ มนต์รักบ้านทุ่ง อีก 1 รางวัล

กดเบาๆ ส่งคำตอบชิงรางวัลและพูดคุยนอกเรื่องกับนักเขียนทั้งเจ็ด

The rainbow project
สีม่วง "เพลิงพราย" โดย จงกลนี
สีคราม "รักลวงตา" โดย ภาพฝัน
สีน้ำเงิน "หยุดหัวใจที่ปลายฟ้า" โดย สายลมห่มฟ้า
สีเขียว "DOOM" โดย Nassiiz
สีเหลือง "เล่ห์ร้าย" โดย เจ้าชายรองเท้าแตะ
สีแสด "Butterfly" โดย Monarch
สีแดง "เพลิงกุหลาบ" โดย แรงเทียน

[แรงเทียน]

                                      ตอน อวสาน

เพลิงใดจะเผาผลาญมอดไหม้ไม่เหลือซากเท่าเพลิงที่อยู่ในใจ เพลิงไฟสีเนื้อที่โหมกระหน่ำโชนแสงอยู่ในอก จะเอาสิ่งใดดับเพลิงนั้นถึงจะมอดหาย เพลิงรักเผาใจ เพลิงไฟเผาเรือนเช่นนั้นแล กุหลาบงามสองดอกต่อสู้ฟาดฟันกันเพื่อให้ได้มาซึ่งภมรที่รัก แม้นว่าภมรนั้นจะไม่คู่ควร แต่ก็ทำ ทำไปด้วยสิ่งที่ยึดถือครองอยู่คือเกียรติและศักดิ์ศรีที่จะให้ใครหน้าไหนมาดูหมิ่นไม่ได้ ครั้นพอมีสติหวนกลับมองมา รอบกายมีแต่เถ้าทุลีของเปลวเพลิงนั้น จะทำเช่นใด แม้นชาติพรรณกุหลาบงามจะเลอค่าเพียงใด แต่มันเหี่ยวแห้งลง ภมรใดจะตอม?
“พี่จะไปรอที่อังกฤษนะเจ เจไปเรียนต่อที่โน่นให้ได้นะ ไม่ว่าจะยังไงพี่ก็จะรอ”
เทียนบุญนัดเจอกับมกุฏโกเมนอีกครั้งเพื่อบอกความประสงค์
“พี่ ผมกลัว ถ้าม้ารู้มันจะไม่เป็นแบบนี้นะ”
“ม้าไม่รู้หรอกเจ ม้าจะไม่มีทางรู้”
“มันไม่ดีเลยนะพี่ ระหว่างเรา จบกันแค่นี้ได้ไหม”
“เจ ไม่ได้นะ พี่รักเจมากนะ เจก็รู้ จะทิ้งพี่ไม่ได้นะ การล่ำลากันมันไม่ใช่ทางออกของปัญหานะเจ เชื่อพี่ใจเย็นๆ”
ร่ำไห้ออกมาปิ่มใจจะขาดไม่เคยมีครั้งใดรวดร้าวใจได้เท่านี้ อุปสรรคใดหรือจะกั้นขวางได้ในครั้งก่อน แต่ครั้งนี้อุปสรรคมันดูยิ่งใหญ่มหึมาเกินกว่าจะปีนป่าย แต่ถามว่าท้อไหม ไม่เคยคิด แต่แค่มองเห็นอนาคตไม่ออกเท่านั้นเอง
“เลิกติดต่อกับมัน เด็ดขาดนะเจ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน”
มณีอารียาเองก็บีบคั้นน้องชาย ห้ามเด็ดขาดไม่ให้ออกไปไหนลำพังเว้นแต่จะไปเรียน ซึ่งไปเรียนเธอก็ให้คนตามตลอดเวลา
“เกินไปนะพี่ เจเลิกติดต่อกับเขาได้ แต่พี่อย่าให้คนตามเจได้ไหม เจอึดอัด”
“พี่ไม่ไว้ใจมัน ทำไมล่ะเจ แค่นี้พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อแล้ว ทำไมเราทำอะไรเราไม่คิดถึงพี่ ถึงม้าบ้าง ทำไมปล่อยให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
“ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้นะพี่”
เขาเองก็ขึ้นเสียงเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา บีบคั้นใจเกินไป
“เจไม่ผิดหรอก เพราะมัน มันใช้มารยา มันหลอกเราพี่รู้”
“เอาเถอะครับพี่เมย์ เจจะเลิกกับเขา พอใจใช่ไหมครับ”
“ไม่ มันยังไม่พอ ต้องเลิกเด็ดขาด”
“พี่เมย์”
ครางออกมา เสียงของมกุฏโกเมนไม่ได้แสดงความเจ็บปวดเพียงคนเดียว มณีอารียาเองก็ร้าวลึกลงไปในใจ ไม่เคยคาดคิดว่าเรื่องมันจะลุกลามใหญ่โตมากขนาดนี้ การที่จะสูญเสียน้องชายที่เป็นเหมือนประมุขของบ้านในอนาคตให้กับเกย์ หรือสมาคมแบบนี้เธอเหมือนโดนฆ่าทั้งเป็น ครั้นจะไม่ง้อบุรุษชาติด้วยเชื่อมั่นในตัวเองมาโดยตลอดแต่ก็ยอมไม่ได้ ทำใจรับไมได้ที่คนใกล้ตัวที่สุดจะหลงติดบ่วงของปีศาจร้ายที่ตนเกลียดชัง
“ผมอยากไปเรียนที่อังกฤษพี่เมย์”
มกุฏโกเมนเอ่ยออกมาเมื่อบรรยากาศรอบๆตัวมันตึงเครียดเกินไป เขาอึดอัดที่จะต้องทนอยู่ในสภาวะแบบนี้ สายตาหลุบลงต่ำไม่ได้มองหน้าพี่สาว
“ไม่ได้ พี่จะไม่ปล่อยให้เราไปนอกหูนอกตา”
“พี่เมย์ ผมไปโน่นแล้วผมก็ไม่ต้องมาคิดเรื่องนี้ไง ไม่ดีเหรอ”
มณีอารียานิ่งคิดอยู่
“เรื่องนี้เราค่อยคุยกัน มันต้องมีทางออกที่ดีกว่านี้ แต่ห้ามให้ม้ารู้เรื่องนี้เด็ดขาดเข้าใจไหมเจ”
“ครับพี่”
ถ้าหากว่าคิดทบทวนย้อนกลับไป เรื่องราวมากมายเหล่านี้มันเกิดขึ้นได้เช่นใด ตรงไหนมันคือจุดเริ่มต้นของความอัปยศอดสูนี้หรือ มณีอารียาเม้มปากแน่น เพราะชายที่หมายปองไม่มั่นคง โลเลเหมือนไม้หลักปักเลน ใกล้ใครก็เอนไปทางนั้น เช่นนั้นหรือ หรือว่าคนที่เขาเข้าไปเกี่ยวพันด้วยมันมีพิษสงร้ายกาจ จะว่าด้วยอะไรก็ตาม แต่เรื่องมันบานปลายมาถึงขั้นนี้แล้ว จะทำเช่นไรดี คิดหาหนทางไปยิ่งมืดแปดด้าน
“เจ พี่คิดถึงเจนะ คิดถึงมาก”
ทางเดียวที่จะติดต่อกับมกุฏโกเมนคือการส่งข้อความ เพราะโทรศัพท์ไปหาเขาเองก็ไม่รับสาย ร้อนใจอย่างที่ไม่เคยเป็น ร้อนใจเหมือนไฟที่สุมทรวง ไม่เคยต้องตามใครมากมายเท่านี้มาก่อน  แต่ข้อความเหล่านั้นที่ส่งออกไปมันเหมือนส่งผิดเบอร์ หรือส่งผิดคน ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ ไม่ว่าจะรอนานแค่ไหน ยิ่งรอยิ่งร้อนรน ไฟในอกมันโหมกระพือกระหน่ำขึ้นลุกลามมอดไหม้ นั่งก็ไม่ได้ ยืนก็ไม่มีความสุข
“พี่อยากเจอเจ เจอกันหน่อยได้ไหมที่เดิมของเรา”
เทียนบุญส่งข้อความออกไปก่อนที่จะรีบแต่งตัวขับรถออกจากบ้านไป จุดหมายปลายทางคือรังรักของเขากับมกุฏโกเมน
“จะไปไหนเจ”
“ออกไปหาเพื่อน”
“ไม่ได้ นี่เราไม่ฟังพี่เลยเหรอเจ จะออกไปทำไม”
“พี่เมย์ เจก็มีชีวิตของเจนะ เจก็มีเพื่อน จะเจอเพื่อนบ้างไมได้เหรอ เจไม่ใช่นักโทษนะ”
เขาโพล่งออกมาอย่างเหลืออด
“อยากเจอก็ให้เพื่อนมาที่บ้าน ไม่ได้นะเจ พี่ไม่ไว้ใจ นี่เราจะออกไปเจอมันใช่ไหม”
“พี่เมย์ เจจะไปหาเพื่อน เจไมได้ติดต่อกับเขาแล้วนะ”
“โกหก แล้วนี่อะไรเจ นี่อะไร”
“พี่เมย์”
มณีอารียายกมือขึ้นกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น มกุฏโกเมนหน้าซีดลง ในแววตานั้นแสดงอะไรออกมาหลายอย่าง ทั้งผิดหวังทั้งเสียใจ
“ทำไม”
“พี่ขอโทษที่พี่ต้องทำแบบนี้ แต่เห็นไหมว่าเจไม่เคยฟังพี่เลย นี่หรือที่ไม่ได้ติดต่อ แบบนี้มันหมายความว่ายังไงเจ เจทำอะไรอยู่ นี่เจกลายเป็นเกย์ไปแล้วเหรอ ทำไมเจ ทำไม”
“พี่เมย์ เจไม่ได้เป็นเกย์นะ”
ทั้งสองตะเบ็งเสียงใส่กันอย่างไม่มีใครจะยอมลดราวาศอกให้กันเลย ถลึงตาใส่กัน มกุฏโกเมนวิ่งออกจากบ้านไป อิสรเสรีภาพที่เขาเคยมีตอนนี้มันถูกกักกัน นี่คือสิ่งที่เขาคิด
“เจ กลับมานะ จะไปไหนเจ”
ไม่ฟังเสียงของใครทั้งสิ้น มกุฏโกเมนวิ่งออกไปแล้ว แต่จุดหมายปลายทางของเขาไม่ใช่จุดนัดพบ เขาขับรถไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ภายในใจที่มีความหมองมนแผ่ปกคลุมเข้ามาในใจ คิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไร มองไม่เห็นหนทาง เขาจอดรถข้างทางก่อนที่จะสะอื้นไห้ออกมา คับแค้นใจ ปวดร้าวอย่างที่มองไม่เห็นสาเหตุว่าทำไม ไม่ได้รักเขามากขนาดนั้น แต่นี่คืออะไร มันไม่ใช่ความรักเขาพยายามบอกกับตัวเอง แต่ภาพเหล่านั้นที่เขาทำ มันฉายวนซ้ำแล้วซ้ำอีกในหัว
“โว้ยยยย”   
อีกฝ่ายที่รออยู่ที่รังรัก รออยู่อย่างนั้นด้วยหัวใจที่เปี่ยมหวัง จากหวังมากกลายเป็นริบหรี่ แสงแห่งหวังนั้นเริ่มมอดลงเรื่อยๆ นอนรอก็แล้ว เดินก็แล้ว ใจมันไม่มีทีท่าว่าจะยอมนิ่งลงเลย มิหนำซ้ำมันยิ่งโหมกระหน่ำทำให้ร้อนรนยิ่งกว่าเดิม
“เจ จะมาหาพี่ไหมครับ”
“พี่รออยู่นะครับเจ ไม่ว่ายังไงก็จะรอ”
“เลิกรอเสียที อีกะเทยวิปริต อีโรคจิต”
มณีอารียาที่กุมมือถือของน้องชายไว้ อ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก อดทนไม่ได้อีกต่อไป เธอไม่รู้ว่ามกุฏโกเมนจะไปที่แห่งใด แต่รู้ตอนนี้แล้วว่าเขาไม่ได้ไปหาเทียนบุญแน่นอน พอเทียนบุญได้รับข้อความถึงกับสะอึกน้ำตาไหลรินออกมาในทันที
“เจ ทำไมเจว่าพี่แบบนี้ เจ”
พยายามโทรฯกลับมาแต่มณีอารียาปิดเครื่องแล้ว เทียนบุญร่ำไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดทรมาน ในใจคิดไปต่างๆนานา มกุฏโกเมนเองไม่เคยมีทีว่าจะเอ่ยคำพูดแบบนี้ออกมาได้เลย นับจากคบกัน เขาไม่เคยพูดแบบนี้ เป็นไปไม่ได้
“อย่าบังคับให้ต้องทำแบบนี้นะ”
เทียนบุญลุกจากเตียงไปทั้งน้ำตา จุดหมายปลายทางคือบ้านของมณีอารียา เขารู้จักดีเพราะเคยมาส่งมกุฏโกเมนบ่อยครั้งแม้จะจอดรถไกลจากหน้าบ้านมากก็ตามที
“คุณเมย์คะ มีคนมาพบคุณเจค่ะ”
เด็กรับใช้ในบ้านวิ่งเข้ามาบอกมณีอารียาที่กำลังนั่งกุมขมับใช้ความคิดอยู่ที่โถงด้านล่าง
“ใคร”
“ไม่ทราบค่ะ เห็นบอกเป็นเพื่อนคุณเจ”
“อืมๆ เจไม่อยู่ไปบอกเขาที”
“ค่ะ”
“ไม่เชื่อ ชั้นไม่เชื่อ เจต้องอยู่ที่นี่ ทำไมถึงเข้าไปไม่ได้ ชั้นจะเจอเจ”
พอสาวใช้เดินกลับไปบอกว่ามกุฏโกเมนไม่อยู่บ้าน เทียนบุญก็แว้ดเสียงขึ้นทันที
“เอ่อ คุณเจไม่อยู่จริงๆค่ะคุณ”
“เปิดประตูให้ชั้นเดี๋ยวนี้ แล้วตอนนี้ใครอยู่”
“เอะอะอะไรกัน อ๊ะ นี่แก”
มณีอารียาเดินออกมาเพราะเสียงของเทียนบุญก้องดังเข้าไปในบ้าน พอรู้ว่าใครก็หน้าซีดตกใจ ความรู้สึกมากมายหลายอย่างวิ่งวนอยู่ทั่วใจ
“นี่แกมาทำไม อีหน้าด้าน กลับไปนะ ไม่งั้นชั้นจะแจ้งตำรวจ”
มณีอารียาก้าวตรงไปยืนประจันหน้า สายตาจ้องกันไม่ยอมวางตา
“แกซ่อนเจไว้ใช่ไหม”
“นี่แกยังไม่ยอมหยุดเหรอ แกอยากจะลองดีกับชั้นใช่ไหม”
“ชั้นแค่อยากจะบอกบางอย่างกับเจ แค่นี้เอง ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ โลกของแกกับเจมันคนละโลกกัน อย่ามายุ่งกับน้องชายของชั้นอีก กลับไป อย่ามาเหยียบที่นี่อีก เสนียดจัญไรจะติดบ้านชั้น”
“ชั้นก็ไม่ได้อยากจะมาเหยียบที่นี่หรอกนังเมย์ ชั้นมาหาเจ”
“นั่นล่ะ ห้ามมายุ่งกับน้องชายของชั้นอีก แกต้องให้ทำยังไงแกถึงจะยอม หา อีหน้าด้าน”
“ชั้นรักเจ แล้วเจก็รักชั้น แกจะกีดกันทำไม หา แกจะ”
“พี่เมย์”
เสียงมกุฏโกเมนดังมาจากด้านหลังของเทียนบุญเขากลับมาแล้ว จอดรถพอเห็นว่าใครมาก็หน้าซีดตกใจแต่ก็เดินเข้ามาหา
“เจ เจ พี่มาหาเจ”
“หยุดนะ อย่าไปแตะต้องตัวน้องชายของชั้น อีกะเทย”   
โผเข้าไปหมายจะกอดให้สาแก่ใจแต่ก็ชะงักเท้าไว้ มณีอารียาเดินออกมาจากบ้านแล้ว
“เพียะ เลว สารเลว”
“พี่เมย์”
ไม่ทันที่เทียนบุญจะตั้งตัว ฝ่ามือของมณีอารียาก็ฟาดลงที่แก้มแล้ว หน้าหันไปอีกทาง มกุฏโกเมนเองก็ตกใจเอาตัวบังพี่สาวของตนไว้เพราะท่าทางมณีอารียาจะไม่ตบแค่ทีเดียว
“นี่แกปกป้องมันเหรอเจ นี่แกเป็นอะไรไปแล้ว ถอยไป”
ตวาดเสียงดังลั่น เทียนบุญเม้มปากแน่นไม่อยากจะโต้ตอบต่อหน้าคนที่เขารัก ยืนหลบอยู่ด้านหลังของมกุฏโกเมน
“พี่กลับไปก่อนได้ไหม เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”
เขาหันไปพูดกับเทียนบุญ สายตายากเกินจะอ่าน สายตาที่ทำให้เทียนบุญผงะออกไป
“พี่คิดถึงเจ แค่อยากเจอหน้า”
“ตอแหล ไปให้พ้นหน้าซะที เข้าบ้านได้แล้วเจ ไม่ต้องเจอมันอีก ไม่ว่าจะยังไง”
เสียงที่เกรี้ยวกราดของมณีอารียาทำให้มกุฏโกเมนนิ่งจนสั่น ร่างของเขาถูกพี่สาวกระชากให้กลับเข้าบ้าน
“เจ อย่าลืมนะเจ ที่เราคุยกันไว้ เจพี่จะรอ”
เทียนบุญร่ำไห้ออกมาเกาะแขนของเขาไว้แน่น ไม่เคยทำขนาดนี้ไม่ว่าจะกับใคร ไม่อายที่จะร่ำไห้คร่ำครวญ ความเจ็บปวดในใจที่มันแสดงฉายออกมามันเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจและรับรู้ได้ ไม่เคยเกรงกลัวมณีอารียาหรือว่าใครหน้าไหน แต่ยอมเพราะเขาคนเดียว
“ปล่อยเดี๋ยวนี้อีกะเทย ปล่อย”
มณีอารียาเองก็ฉุดกระชากลากถูน้องชายของตัวเองหมายจะให้หลุดจากมือของเทียนบุญเหมือนเนื้อตัวของเขาเป็นสิ่งปฏิกูลเหม็นเน่า
“แกแยกพวกเราได้แต่ตัวเท่านั้นล่ะ แต่แกไม่มีวันจะแยกใจเราจากกันได้ ชั้นรักเจ และเจก็รักชั้น เรารักกัน แกได้ยินไหม”
ตะโกนออกมาเสียงดัง
“ว้ายคุณผู้หญิง คุณผู้หญิง”
เสียงของสาวใช้ร้องดังขึ้น คุณมณีภัสสรมายืนอยู่ตรงเสาหน้าบ้านนานแล้วเพราะเสียงเอะอะโวยวาย บนแขนยังมีสายน้ำเกลือระโยงระยางอยู่ ยืนฟังอยู่นานจนได้ยินประโยคนั้นจากเทียนบุญ
“ม้า”
“ม้า!!!!!”
ทั้งมณีอารียาและมกุฏโกเมนร้องเสียงหลงขึ้นพร้อมกัน ดวงตาเบิกกว้างพอเห็นว่ามารดาทรุดตัวลงกับพื้น แม้สาวใช้จะพยุงร่างเอาไว้แต่ด้วยน้ำหนักของคนที่ทิ้งตัวลงกะทันหันเธอคนนั้นก็ฉุดไว้ไม่อยู่
“ไปเอาเครื่องช่วยหายใจมา ไป จะมองอะไรอยู่”
มณีอารียาร้องสั่งสาวใช้ออกไป
“ม้า ม้าอย่าเป็นไรนะ ม้า ฟื้นสิ ม้า”
มกุฏโกเมนปรี่เข้าไปประคองร่างมารดาไว้ ร่างกายที่อ่อนปวกเปียกไม่ไหวติงนั้นกระชากใจของคนทั้งสองไปโดยสิ้นเชิง
“ม้า ม้า ฟื้นสิม้า ม้า กรี๊ดดดด”
มณีอารียาร่ำไห้กรีดร้องออกมา ใบหน้าเลาะไปด้วยน้ำที่ไหลออกจากตา จากหัวใจ ความเจ็บปวดร้าวรานมันแผ่ซ่านไปทั่วทุกขุมขน เทียนบุญเองพอเห็นว่าคนทั้งสามทำอะไรกันอยู่ก็ถึงกับอึ้ง ก้าวขาไม่ออก พลันน้ำตาก็ไหลออกมา
“ม้าขา ม้า ม้าอย่าทิ้งเมย์ไป ม้า ม้า กรี๊ดดดด ม้า”
เสียงร้องโหยหวนของมณีอารียาดังก้องบ้าน มกุฏโกเมนเองก็ตะโกนเรียกมารดาไม่น้อยหน้ากัน มือที่อุ้มร่างนั้นอยู่ทั้งเขย่าตัวให้มารดาฟื้นคืน แต่ทว่าลมหายใจได้สิ้นไปแล้ว เทียนบุญทรุดกายลงกับพื้น อ้าปากค้าง น้ำตาไหลอาบสองแก้ม นี่มันอะไรกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น
“เพราะมันคนเดียว เพราะมัน”
มณีอารียาลุกจากที่วิ่งไปที่รถของตัวเอง ส่วนมกุฏโกเมนยังคงกอดมารดาร่ำไห้อยู่
“เพราะแก อีชาติชั่ว เพราะแก แกทำให้ม้าชั้นตาย เพราะแก”
เปิดเก๊หน้ารถแล้วหยิบวัตถุสีเงินมะเมื่อมพราวระยับออกมา วิ่งตรงไปยังเทียนบุญที่นั่งตกใจอยู่
“อ๊ะ”
เห็นนะไม่ใช่ไม่เห็นว่าในมือของมณีอารียาคืออะไร ปืนสั้นขนาดพกพา แต่จะให้วิ่งหนีไปไหนได้ ตัวแข็งทื่อยังคงช็อกกับเหตุการณ์ที่อยู่เบื้องหน้า
“แก”
“ปัง!”
“อ๊ะ”
“พี่เมย์”
ความมืดภายในใจที่ถูกแผ่ปกคลุมไปด้วยไฟแห่งกิเลสตัณหาจะมีแสงใดที่พอจะสาดส่องเข้าไปชี้นำทาง คนเหล่านี้มัวแต่ก้มหน้ามองหาในสิ่งที่ตนไขว่คว้าหามาเพื่อสนองความต้องการแห่งจิตใจ ไม่เคยจะแหงนหน้าขึ้นมองแสงสว่างอันใด อำนาจที่มีอยู่ในมือก็ใช้มันตามแต่ที่ใจปรารถนา ไม่มีใครผิด แต่ก็ใช่ว่าจะทำถูก การสนองความต้องการของตนเป็นสิ่งที่ปุถุชนทุกผู้ทุกคนทำกัน แต่การได้มาซึ่งสิ่งนั้นมันกระทบกระเทือนถึงใครบ้างเขาอาจจะไม่คิด การแย่งชิงของที่อวดอ้างว่าเป็นของตน ไม่สนใจแม้จะทำลายใครรายรอบตัว สมควรแล้วหรือ
“พ่อไม่ยอมนะเทียน พ่อจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด”
เสียงของคุณเทียนทิพย์ดังก้องห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล มีทินกรและปาริฉัตรยืนอยู่ไม่ไกลนักจากเตียงผู้ป่วย กระสุนที่มณีอารียาเหนี่ยวไกมาโดนที่หัวไหล่ขวา โชคยังดีที่เขายังมีลมหายใจ แต่ทว่ากระดูกบริเวณนั้นแตกสลายไม่มีชิ้นดี แขนข้างนั้นใช้การไม่ได้ในตอนนี้
“อย่าเลยพ่อ อย่า”
ครางออกมาสายตามองออกไปยังหน้าต่าง น้ำตาเอ่อนองหน้า ความเจ็บปวดรวดร้าวที่มันเกิดขึ้นเพียงแค่ชั่วไม่กี่อึดใจมันกัดกินและทำลายหัวใจเกือบทั้งดวง เคยคิดเสมอมาว่าตนไม่เคยด้อยกว่าใคร ไม่เคยคิดว่าตนจะยอมแพ้ให้ใคร แต่มาถึงตอนนี้เขาคิดผิด เขาได้พ่ายแพ้ให้แก่ความเป็นจริง ความจริงที่ไม่มีใครหน้าไหนจะหนีพ้นนั่นคือความตาย วินาทีนั้นที่โดนกระสุนปืนกระแทกเข้าที่หัวไหล่ ความเจ็บปวดมันยังไม่ได้แผ่เข้าสู่ร่างกายนักเพราะมันชา แต่พอดิ้นอยู่สักพัก ใจจะขาด เพิ่งจะรู้ตอนนี้เองว่าท้ายที่สุดแล้ว พอคนเราสิ้นลมหายใจหรือกำลังจะตาย มีอะไรหรือที่เราหยิบคว้าเอาไปได้ ชายคนที่เรารักเขาก็กำลังอาดูรสูญเสียมารดาผู้เป็นที่รัก สายตาที่เหลือบมามอง แล้วยังไงก็แค่นั้น ร่างกายของเขายังคงนิ่งอยู่ ส่วนเรา เรามีใครข้างกายไหม
“อย่าห่วงไปเลยนะเมย์ เดี๋ยวเราจะจัดการทุกอย่างให้เอง เราว่าเมย์จัดการเรื่องงานศพคุณแม่ก่อนดีกว่า”
กนิฐนั่งโอบกอดมณีอารียาอยู่ที่สถานีตำรวจ มีเขาที่คอยเคียงข้าง ด้วยอำนาจเงินและคู่กรณีไม่ติดใจเอาความ มณีอารียาจึงรอดพ้นตารางไปอย่างไม่มีข้อกังขา “งานศพ” พอได้ยินคำนี้ก็สะอื้นเค้นเอาความรู้สึกที่อยู่ภายในออกมา ร่างกายทรุดลงต่ำหาพื้น กนิฐต้องดึงตัวขึ้นมากอดไว้
“ม้า ทำไม ทำไม”
“เมย์ อย่าเสียใจไปเลยนะ ม้าเขาไปดีแล้ว”
ส่ายหน้าไม่รับฟัง มันเร็วเกินไป มารดาของเธอมีอาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดแม้จะมีสายน้ำเกลือเจาะอยู่ตามร่างมากมายก็ตามที แต่ที่เป็นอย่างนี้เพราะอะไร ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ นี่เรื่องราวมากมายเหล่านี้มันเกิดขึ้นเพราะอะไรกันนะ แย่งชิงชายเพียงคนเดียว แต่สูญเสียใครไปตั้งหลายคน ใครที่เรารักสุดหัวใจ เพราะอะไร
“เจริญพรเถอะโยม”
ผ่านมาสามอาทิตย์ร่างกายของเทียนบุญเริ่มดีขึ้นแม้กระดูกจะแตกละเอียด แต่ก็สามารถเดินเหินได้เป็นปกติ เขาพนมมือไหว้พระรูปงามที่นั่งนิ่งอยู่บนศาลาในวัดด้วยมือซ้ายเพียงมือเดียว สายตาของพระหลุบลงต่ำไม่มองใครแม้แต่พี่สาวของตนที่นั่งอยู่ไม่ไกล ตอนแรกมณีอารียาไม่ชอบใจที่เห็นหน้าเทียนบุญ แต่ก็ระงับอาการเอาไว้ เพราะสภาพของเทียนบุญเองก็คงบอบช้ำไม่แตกต่างอะไรไปจากเธอมากนัก
“ผม เอ่อ ผม มาขอคะมาพระ”
พูดแต่ละคำมันช่างยากเย็น สายตาของเทียนบุญเองก็ไม่กล้าเงยหน้าไปมองพระ ละอายแก่ใจ
“ที่ผมเคยทำผิดไว้ ผมอยากมาขออโหสิกรรม จากพระ ได้....โปรด อโหสิกรรม”
“อาตมาไม่คิดติดใจอะไรหรอกโยม อาตมาอโหสิกรรมให้ ไม่ว่าจะเป็นกรรมอันใด”
พระเอ่ยออกมา แล้วเหมือนกลืนก้อนอะไรสักอย่างลงไปในคอ
“เมย์”
เทียนบุญหันไปทางมณีอารียาที่เมินหน้าหนีไปทางอื่น เทียนบุญเม้มปากแน่นน้ำตาเริ่มหยดลงจากตา
“เราขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุ ทำให้ทุกอย่างมันเลวร้ายลง เราเสียใจ”
สะอื้นออกมา มณีอารียาเองก็กำหมัดแน่นเม้มปากพยายามน้ำตาออกไปให้พ้นจากตา กนิฐเองบีบบ่าของมณีอารียาเบาๆให้เธอได้ผ่อนคลาย
“เราเสียใจนะเมย์”
“เสียใจ แล้วเอาชีวิตของม้าชั้นคืนมาได้ไหม”
หันมามองด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราด เทียนบุญพอได้เห็นก็สะอื้นหนักกว่าเดิม
“โยมพี่ อโหสิกรรมให้เขาเถอะนะ สิ่งที่ผ่านมาแล้ว เป็นอดีตไปแล้ว ไม่มีใครแก้ไขได้ แม้แต่พระพุทธองค์ เพราะพระองค์ตรัสสั่งสอนไว้ตลอดเวลาว่า แม้นหากว่าเราไม่อยากมานั่งเสียใจกับวินาทีที่กำลังจะกลับกลายเป็นอดีตไปนั้น เราควรจะทำวินาทีปัจจุบันของเราให้ดีที่สุด แม้นหากว่าเราตรองแล้วว่าสิ่งนั้นเราทำดีแล้ว วันข้างหน้าเราก็จะไม่เป็นทุกข์กับสิ่งที่เราได้กระทำลงไป อันสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วจะคิดแค้นเคืองบาดหมางกันไป มันไม่มีประโยชน์หรอกนะโยม ไม่ว่าจะผู้ใด ไฟในอกของโยมเองนั่นล่ะที่จะเผาผลาญหัวใจโยมให้มอดไหม้ หาสุขไม่ได้เลยในชีวิตนี้ ปล่อยวางเสียเถิด”
เป็นวินาทีที่พระเงยหน้าขึ้นมามองพี่สาวของตนและปรายตาไปมองเทียนบุญ สายตาที่นิ่งเนิ่นนานมองอยู่ ในแววตานั้นไม่มีอะไรเคลือบแฝงแม้แต่น้อย พอมารดาของตนเสียไปแล้ว หลังงานศพก็ออกบวช ตั้งใจว่าอย่างนั้น ทรมานปวดใจไปไม่น้อยกว่าใคร แต่การที่ได้ฟังพระผู้ใหญ่ท่านเทศน์อบรม จิตใจก็ดีขึ้น ไม่เศร้าโศกเสียใจ เพราะตระหนักดีว่า ทุกสิ่งในโลกล้วนอนิจจัง ไม่มีใครยึดมั่นถือมั่นสิ่งใดได้ตลอดไป ไม่มีเลย
เทียนบุญก้มลงกราบพระอย่างศัทราด้วยความทุกลักทุเลตลอดเวลาที่ผ่านมาทำผิดไปก็มาก เกือบทั้งหมดเลยก็ว่าได้ พอก้มลงก็สะอื้นไห้ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ จนทินกรที่ติดตามมาด้วยไปพยุงร่างให้ลุกขึ้น ใบหน้าที่เผยออกมามันคือความทรมานทางใจ ความปวดร้าวที่บ่มจนสุก มณีอารียาเองก็เช่นกัน เธอเองก็ไม่ได้เป็นสุขจากการกระทำที่ผ่านมา
อันผู้ใดรู้ว่าตนมีทรัพย์ทางกายและทรัพย์สินภายนอกนั้นมากหลายเกินประมาณนั้น ย่อมจะคิดว่าตนเหนือกว่าผู้ใด เฉกเช่นกุหลาบงามสองดอกนี้ การหว่านทรัพย์ทางรูปโฉมกับเงินทองลงไปนั้น ล้วนแล้วหวังผลกลับมาเพียงเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนปรารถนา ไม่คิดว่าคมของหนามที่อาบพิษของตนมันจะไปทิ่มแทงผู้ใด ทำทุกทางเพื่อให้กุหลาบนั้นเบ่งบานได้ยาวนาวส่งกลิ่นหอมหลอกล่อหมู่ภมร แต่กุหลาบงามสองดอกนี้คงลืมความสัตย์จริงที่ว่า ไม่มีสิ่งใดในโลกเป็นอมตะนิรันดร์ กาลเวลามันนำพาทุกอย่างไปและอย่างที่ไม่มีทางหวนคืนมา แม้ว่าทรัพย์สินศฤงคารจะหนาแน่เพียงใด ท่านเอาสิ่งใดคืนมาได้หรือ ไม่มี.....

                                  อวสาน[/size]

[sam3sam]

   “เพราะอีกไม่นานทุกอย่างจะหายไป ความสุข เสียงเพลง โลก จะกลายเป็นเพียงภาพลวงตาที่หลอกลวง โลกนี้มันไม่มีอะไรที่เป็นจริง”

ฟังแล้วรู้สึกหดหู่จัง เหมือนมันหน่วงๆในอก

 
 

[wan]

อย่างน้อยตอนจบของเรื่องนี้ ก็ไม่เป็นเพียงภาพลวงตา ให้เหล่าแฟน ๆ ต้อง  
ถึงจะไม่มี อะจิ๋ง...... แต่ก็จิ้นกันเองได้ 555.....
พี่เตจะอยู่ดูแลเคียงข้างน้องไนท์ ตลอดไป  
+1 ให้กับความสุขเล็ก ๆ ของสีคราม

[nataxiah]

รอตอนจบอยู่นะ