หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา

[fuku]

เต็มเบ้าตานั่น.... ใครทำหว่า??
แต่ใครทำบิ๊กเราก็สะใจทั้งนั้นแหละ

บวกไปค่า

[primmi]

๕๕๕๕ เชนนี้จะหน้าใสซะหน่อย
พี่บู้ไม่น่ามาขวางเลย
ตอนนี้อ่านแล้วปลื้มน้องเปา.... ที่ช่วยชกอีบิ๊กแทนเรา ๕๕๕๕ อยากชกมานานแหละ แต่ทำไม่ได้ ก๊ากกกกกก

[Me_kame_nishi]

ซอมบี้น้อยน่ารักจริงๆ แต่ถ้าไม่มีใครยั้งซอมบี้น้อยจะไปขโมยของเค้า นอกจากไถ่เงินเด็กจริงๆเหรอ ไม่อยากจะคิดถึงตอนโดนจับอ่ะ
ตอนนี้เริ่มสงสารทุกตัวละคร ที่ต้องมาเกี่ยวข้องกับซอมบี้น้อยผู้น่ารักซะแล้วจิ หุหุ (ปนๆสะใจอ่ะ55+)

[Motor-tricycle]

ซอมบี้น้อย 555  นักเลงมาก แต่จะไปจิกของที่สยาม มานจาดีเร้อ
ขอแช่งอิบิ๊กให้อกหักโดยไว แล้วมายืนมองพี่บู้ ลั๊ลลา กับบรรดาแฟนคลับ 
ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ  จะพยามมาเมนท์นะคะ 

[gumrai3]

บิ๊กอกหักๆเถอะ  จะได้รู้สึก

[mutyamania]

เพิ่งได้โน๊ตบุ๊คเครื่องใหม่แต่โดนอายึด...T^T
การแต่งฟิคในที่ทำงานนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เรื่อย  ข้างหลังก็เดี๋ยววูบ...เดี๋ยววูบ....
ดังนั้นคนแต่งขอกำลังใจเช่นเคย  เพี้ยง!!!!!

ตอน : คนพาล

“คนเค้าอุตส่าห์ไว้ใจแท้ ๆ......ดันมาคิดอะไรแบบนี้กับผมได้ไงห๊ะ!!!!......ไอ้บ้าเอ๊ย”
เสียงแหลมเล็กเหมือนเด็กผู้ชายยังคงก้องอยู่ในหัวของชายหนุ่มร่างยักษ์  กับเบ้าตาที่เขียวปั๊ด


เออเฮอะ.....ไอ้เด็กนั่นมันก็ยังอุตส่าห์กระโดดต่อยจนถึง  ทั้ง ๆ ที่เตี้ยซะขนาดนั้น.....
แพ้แล้วมั้งกู...............



แพ้แล้วสินะ.........

บิ๊กกัดฟันกรอดเมื่อเปิดห้องเข้าไปแล้วพบกับความว่างเปล่า  ความรู้สึกผิดหวังก่อนหน้านั้นแปรเปลี่ยนเป็นโทสะ  เมื่อไม่พบคนตัวเล็กอีกคนซึ่งควรจะรอเค้าอยู่ในห้อง


สั่งแล้วนะ.....ว่าให้กลับห้องเลย  นี่คงพากันไปเถลไถลที่ไหนอีกล่ะสิ

ร่างสูงนั่งลงแล้วรอ...............................จากนาที................เป็นชั่วโมง

รออย่างใจจดใจจ่อ.........คิดถึงร่างขาว ๆกับกลิ่นตัวหอมอ่อน ๆเหมือนเด็กซึ่งกระตุ้นอารมณ์สเน่หา......ร่างกายผอมบางและขาวซีดที่ชายหนุ่มเอาไว้‘ใช้งาน’เพื่อบำบัดอารมณ์ใคร่......และในยามที่รู้สึกเครียด

รอจวบจนกระทั่งมืด

พี่ชายซึ่งเปิดประตูแล้วเดินผิวปากเข้ามาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว  กระตุ้นอารมณ์โกรธและความรู้สึกอันดำมืดที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้จนลึกในจิตใต้สำนึกให้ทบเท่าทวีคูณ


“โย่ว.....น้องรัก”
“พี่หายไปไหน” บิ๊กตรงเข้าไปกระชากแขนผอม ๆ นั้นอย่างแรงจนคนเป็นพี่ผวาเฮือก  หัวใจดวงน้อยหล่นฮวบเมื่อเห็นใบหน้าอันกราดเกรี้ยว  มือแกร่งบีบอย่างแรงที่ต้นแขนขาวเล็กจนขึ้นเป็นรอยช้ำ

“ปะ.......ไปดูหนังกับเชนนี่มา..............บุ๊กบิ๊ก............อ๊ะ.....ตาไปโดนอะไรมาน่ะ”

คำถามโง่ ๆ...............ไอ้เด็กโง่เอ๊ย..........น้องของพี่คนนี้ผิดหวังแล้วยังไงเล่า  คงจะสมใจพี่แล้วสินะ  ต่อไปนี้เราสองคนคงได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุข.......หึ.....อยู่อย่างเป็นสุขตามประสาพี่น้องที่รักกันมากยังไงล่ะ


สุขตายล่ะ!!!!!

มือเล็กพยายามจะยื่นเข้าไปสัมผัสรอยฟกช้ำบนหน้าของน้อง  แต่แรงบีบที่เพิ่มมากขึ้นทำให้คนเป็นพี่ชะงักเอาไว้อย่างลังเล  มือใหญ่อีกข้างปัดมือที่ค้างอยู่ในอากาศนั้นทิ้งอย่างรำคาญ

ก่อนจะกระชากพี่ชายจนตัวปลิว.....ลากเข้าไปในห้องนอน

บิ๊กเหวี่ยงพี่ชายลงบนเตียงราวกับเป็นเหมือนสิ่งของซักอย่างที่ไม่มีความสลักสำคัญอะไรนัก  หาใช่สิ่งมีชีวิตซึ่งมีเลือดเนื้อและความรู้สึก  ร่างสูงใหญ่กระโดดขึ้นไปทาบทับเอาไว้  ส่งผลให้คนตัวเล็กรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก......ริมฝีปากไล้ไปทั่วทั้งใบหน้าและซอกคอขาว ๆอย่างคนกลัดมัน   
“บุ๊กบิ๊ก..................อย่า.................อื้อ.....”
“หุบปาก  พี่น่ะไม่จำเป็นต้องพูดอะไรทั้งนั้น  แค่นอนนิ่ง ๆ แล้วอ้าขาให้กว้าง ๆ ให้เค้าเสียบก็พอแล้ว.....สำหรับคนอย่างพี่น่ะ”

ใช่.....สำหรับคนอย่างพี่น่ะ......มันก็มีค่าแค่นี้แหละ

กางเกงถูกล่นลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า  ขณะที่เสื้อนักศึกษาถูกฉีกกระชากจนขาด..............ช่างเป็นภาพที่กระตุ้นอารมณ์ของคนตรงหน้าได้ดีเหลือเกิน  อกขาวเนียนเป็นจ้ำและเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำลายเมื่อลิ้นสากลากไล้ทั่วร่างซึ่งสั่นกระตุกเป็นระยะ



กลัว ?


เด็กคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน





“บิ๊กโกรธอะไรพี่อีกงั้นเหรอ”
“เค้าบอกว่าให้หุบปากไง!!!!”

ช่องทางด้านล่างถูกรุกล้ำด้วยนิ้วมือ........พี่ชายบิดร่างกายอย่างทรมานเมื่อคนเป็นน้องควานนิ้วเป็นวงกลม  ไอ้หนูของคนตัวเล็กซึ่งแดงก่ำและแข็งขึงทั้ง ๆ ที่กำลังรู้สึกเจ็บปวด  นายบู้ส่งเสียงหอบครางออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อเจ้าสิ่งซึ่งมีขนาดใหญ่โตทิ่มพรวดเข้ามาในร่าง  ความเจ็บปวดแล่นขึ้นอย่างเหนือคำบรรยาย  เมื่อร่างหนากระแทกแกนกายเข้าออกอย่างบ้าคลั่งราวกับพายุ  เซ็กซ์คราวนี้รุนแรงกว่าทุก ๆ ครั้ง  เสียงผิวเนื้อดังกระทบกันอย่างน่ากลัว  น่ากลัวว่าร่างกายที่แสนจะบอบบางนี้อาจจะฉีกขาดเป็นชิ้น ๆ คามือของคนใจร้าย

ไหนเคยบอกพี่ยังไงเล่า.....ว่าจะไม่ทำอะไรรุนแรงกับพี่อีก........

พี่ชายกัดฟันข่มความเจ็บปวด  ความรู้สึกเหมือนตกลงจากที่สูง..............


ไม่ไหวแล้ว  ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

ต้องหนีให้ไกลจากเจ้าเด็กคนนี้  ก่อนที่จะขาดใจตาย..........ก่อนที่ซักวันหนึ่งชีวิตน้อย ๆ จะต้องจบลงอยู่ในกองขยะ.......เป็นเพียงแค่สิ่งของที่คนเป็นเจ้าของนั้นไม่ต้องการ

“ซี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด  ไอ้หมาบู้”
“บิ๊ก.............พี่เจ็บ..........อื้อออออออ”
กางเกงในสีขาวของพี่ชาย  บัดนี้ถูกนำมาจุกยัดเอาไว้ในปากเพื่อปิดเสียงคร่ำครวญ  อารมณ์ผิดหวัง.....เศร้า....และโกรธถูกระบายลงบนร่างกายนี้โดยไม่สนว่าอีกคนจะรู้สึก.....




ทุกข์ทรมานแค่ไหน!!!!
.
.....

......................
คนตัวเล็กค่อย ๆ แกะอ้อมแขนที่แสนแน่นออกจากตัว  เมื่อแน่ใจว่าคนข้าง ๆ นั้นหลับสนิท

พี่จะออกไปตั้งแก๊งค์ของพี่..........จะหายไปจากชีวิตของนาย.....ไอ้ลิงยักษ์ขี้โมโห......นายจะเห็นพี่อีกทีก็จากข่าวหนังสือพิมพ์

‘บุกทลายแก๊งค์ยากูซ่า’

สมองที่ชอบคิดจินตนาการไปเรื่อยของพ่อคนตาโฉดเริ่มทำงาน


จะชวนเชนนี่หนีไปด้วย......แล้วค่อยกลับมารับน้องเป็ด(มือขวา)  กับน้องพลอย(ภริยาเจ้าพ่อ)  ภาพความรุนแรงที่เกิดขึ้นในเมืองใหญ่อันมาจากฝีมือของแก๊งค์ยากูซ่าที่ทรงอิทธิพล  การได้เป็นเจ้าของบ่อนและสถานบริการที่มีแต่สาว ๆ หุ่นเนือนมไข่  เงินและอำนาจ  อย่างที่เคยเห็นในหนังประเภทเจ้าพ่อฉายขึ้นในหัว  พี่ชายเริ่มฟุ้งซ่านไปไกลก่อนจะเรียกสติตัวเองให้กลับมาอยู่ในความเป็นจริงที่แสนโหดร้าย  จากความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วทั้งร่างกายยามเคลื่อนไหว

“เจ็บจังแฮะ”

นายบู้ค่อย ๆ สวมเสื้อผ้าอย่างระมัดระวัง  ขาเล็ก ๆสั้น ๆ ค่อย ๆ ย่องอย่างเงียบกริบ  มือเล็กจับลูกบิดพร้อม ๆ กับกดนิ้วโป้งไปที่ตัวล๊อคขณะหมุนเพื่อกันเสียงดังแกร๊กที่อาจปลุกให้ใครบางคนตื่นขึ้น..........ไม่มีเวลาแม้แต่จะเก็บเสื้อผ้าเลยสินะ.................คงต้องรบกวนเชนนี่อีกแล้ว


เพียงแค่แง้มประตูห้องนอนได้เพียงแค่นิดเดียว  พี่ชายก็รู้สึกถึงพลังอันมหาศาลจากด้านหลัง  ประตูห้องถูกดันปิดโครมใหญ่  ก่อนที่ไฟในห้องจะถูกเปิดจนสว่าง

“เด็กไม่ดี.......พี่คิดจะหนีเค้าไปไหนกัน”
“เข้าห้องน้ำน่ะบุ๊กบิ๊ก”
“งั้นเหรอ......ไม่ใช่ว่าจะไปหาไอ้เด็กนั่นหรอกเหรอ หืม?”

สองมือขยุ้มตัวผอม ๆ นั่นเอาไว้  ดวงตาคู่นั้นที่กำลังหวาดกลัวทำให้บิ๊กรู้สึกชอบใจ  ใบหน้าคมค่อย ๆ โน้มลงกระซิบข้างหู
“แล้วใครสั่ง.....ให้ใส่เสื้อผ้า”
ลิ้นของน้องชายชอนไชเข้าไปในใบหูเล็ก  ทำเอาคนเป็นพี่ขนลุกซู่
“กลับไปนอนที่เตียง......แล้วถ้าปวดฉี่จริง ๆ ปลุกเค้า  เดี๋ยวเค้าจะไปเป็นเพื่อน”
น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเย็นเฉียบขณะออกคำสั่ง  ซึ่งคนเป็นพี่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี.....ครานี้หาใช่เพราะความกลัว  แต่เป็นเพราะหัวใจดวงน้อยที่เปราะบางจากการถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าในเวลาระยะเวลาอันสั้นกำลังสร้างเกราะคุ้มกัน

ค่อย ๆ เปลี่ยนจากความรู้สึกเจ็บ.......มาเป็นความเกลียดชัง

‘เพื่อหยุดยั้งความเจ็บปวดนี้  ไม่พี่ก็นาย....ใครซักคนต้องตายกันไปข้างหนึ่ง’

To be con
...................................................................

เพื่อความสมจริง  พี่บู้ควรจะเกลียดอิบุ๊กบิ๊กซักที......จะได้มีอะไรที่คดเคี้ยวให้ได้เขียนถึงบ้าง.....รักคนอ่านนะคะ  เขิล

[Me_kame_nishi]

อ๊ายยย รักคนเขียนเหมือนกันจ้าาา

แต่พี่บู้ของเค้าจะมีจิตใจที่เปลี่ยนไปเหรอนี้....
จริงๆก็อยากให้บู้มันโกรธบุ๊กบิ๊กแล้วต่อต้านสักทีนะ
แต่ไม่รู้สึกว่าอยากให้พี่บู้มีความเกลียดในตัวอ่ะ
แบบในความรู้สึกของเค้าอ่ะนะ พี่บู้มันก็เด็กใสๆ เพ้อฝันคิดแบบตรงไปตรงมา
ชอบในสิ่งที่ไม่เหมือนใคร น่ารักๆเท่านั้นเองอ่ะ

อ๊าาาาา ต้องทำใจไว้ล่วงหน้าซะแล้วซิ...

[b27072010]

ทำร้ายร่างกายไม่พอ

ทำร้ายจิตใจกันอีก

[primmi]

แอบขำที่จะออกไปตั้งแก๊ง 555
ยังไงก็แล้วแต่เคารพการตัดสินใจของพี่บู้เสมอ
อยากฆ่าบิ๊กก็ฆ่าเลยค่ะ อย่าปล่อยมันไว้ 555(ไม่ค่อยลำเอียง)

[โจ๊กกุ้ง]

บู๊จะโกรธได้นานเหรอ รักน้องซะขนาดนั้นแต่บิ๊กก็น่าจะตาสว่างซะทีนะ เดี๋ยวไม่มีโอกาสให้แก้ไขหรอก
+1 ค่ะ

[fuku]

เกลียดไปเล้ยยยยยยยยย สนับสนุนความเกลียดครั้งนี้
คนไรว่ะน่าตื้บเป็นที่สุด อิน้องเล้ว(เสียงสูงเน้นความหมาย)

[O_cha]

เครื่องเริ่มเดินไปหน่อยนึงละ  หวังว่าจากนี้ไปจะเริ่มมีทิศทางที่ชัดเจนซะทีนะครับ

ตอนต่อไปจัดให้หนักไปเลยครับลูกพี่ คนพาลอย่างนายบิ๊กต้องเจออย่างนี้ 

[Wordslinger]

นี่หรือคือจุดเปลี่ยน?

เอาล่ะสิ ไอ้บิ๊ก แกจะได้พบบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่ของชีวิต โกรธอีกคน แล้วใครให้แกเอามาระบายกับอีกคน ต่อไปนี้ แกจะต้องเจ็บปวด!  อุ๊ย...ลืมตัว เอาเป็นว่า นี่คือจุดแตกหักของความสัมพันธ์สองพี่น้อง หากไอ้บิ๊กมันยังไม่รู้ตัวเสียที ดิฉันก็จะเชียร์พี่บู้กับน้องเชนแล้วนะคะเธอว์

ส่วนน้องเปา ดิฉันรู้สึกไม่ค่อยชอบน้องเปาเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะน้องเขาเป็นต้นเหตุให้บู้โดนบิ๊กทำร้ายด้วยกระมัง แต่ก็นะ...งืมมม

รอนะคะ กดบวกให้แล้วนะคะตัวเอง

[mutyamania]

พล็อตกำลังไหลมา  จัดให้อีกตอนค่ะ  เม้นท์กันเยอะ ๆ นะคะ......นะค๊า 5555



ตอน : แค้นของพี่ชาย







ไอ้หมามันหลอกผม........แล้วตอนนี้มันก็ไปลั๊ลลากับยัยสองคนนั่นที่ทะเล........เชี่ยเอ๊ย







ฺBiG : เล่า

ผมไม่ควรตายใจเลยจริง ๆ นะ......อันที่จริงใช้คำว่าประมาทเกินไปคงจะดีกว่า

คาบสุดท้ายของวันศุกร์ไอ้หมาขอตัวไปเข้าห้องน้ำขณะที่กำลังเรียนวิชาการวิเคราะห์เชิงปริมาณอันแสนน่าเบื่อ(น่าเบื่อที่ผมต้องตั้งใจเป็นสองเท่าเพื่อติวให้มันยังไงล่ะ)

พี่กลับมาอีกทีก็ตอนใกล้หมดคาบ  มันดูหอบ ๆ แต่ผมก็ไม่ได้สะกิดใจอะไร  เพราะคิดว่ามันคงแว่บไปทำอะไรเรื่อยเปื่อยไร้สาระของมันตามเรื่อง

แต่ว่ามันไม่ใช่.........

ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบ ๆ เที่ยงของวันเสาร์  ฉิบหาย........วันนี้ต้องไปทะเลหนิ.......ผมตกใจเมื่อฉวยนาฬิกามาดู  ใจหนึ่งก็นึกโล่งอกที่ไม่ต้องไปเผชิญหน้ากับน้องเค้า.......แต่ใจหนึ่งก็

เอ๊ะ.....ไอ้หมามันหายไปไหนฟะ

แล้วทุกอย่างก็เริ่มกระจ่าง.....

เมื่อผมเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วพบกับสิ่งที่พี่ชายสุดที่รักของผมทำเอาไว้.......

เสื้อผ้าของผมทุกตัว......ย้ำว่าทุกตัวมีรอยตัดตรงหน้าอก(แม้แต่ตัวที่กำลังใส่นี่ด้วย)......และมันก็ตัดได้เหมาะเหม็งเป็นวงกลมสองวงตำแหน่งเดียวกับหัวนม......กรอดดดดดด!!!!!!

กางเกงก็เช่นเดียวกัน  มันคว้านซะกว้าง  อะไร.....แฟชั่นระเบิดยีนส์งั้นเหรอ......ตะ......ตรงเป้ากางเกงเนี่ยนะ

อะ.....ไอ้พี่ตัวแสบ

ยังครับ

ยังไม่หมด.....

อาหารในตู้เย็นมันก็กวาดออกไปซะจนเกลี้ยง......โทรศัพท์  กระเป๋าเงินของผม.....มันก็ไม่เหลือเอาไว้ให้

จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากมัน  ต้องเป็นฝีมือของมัน.........แล้วมันต้องทำอะไรซักอย่างกับผม  ไม่อย่างนั้นแล้ว  มันคงไม่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้สำเร็จโดยที่ผมไม่ตื่นขึ้นมาเห็น.......

นี่มันกะจะฆ่าผมชัด ๆ..........ผมเหลืออะไรมั่งในตอนนี้  กางเกงบ๊อกเซอร์ตัวที่นุ่งอยู่นี่ตัวเดียวที่รอดพ้นจากหายนะ  แล้วผมจะลงไปหาอะไรกินได้ยังไง.....หรือจะให้เดินเปลือยอกออกจากห้อง.......กลางวันแสก ๆ เนี่ยนะ......แล้วตังค์ที่ล่ะ  จะเอาตังค์ที่ไหนไปซื้ออะไรกิน

แล้วผมก็เจอกระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนด้วยลายมือขยุกขยุย

'นี่มันแค่เริ่มต้นนะบุ๊กบิ๊ก  การแก้แค้นเริ่มแล้ว'

ผมเดือดถึงขีดสุด  ถ้ามันกลับมา.....(มันต้องกลับมา)......ถ้ามันกลับมา  มันจะได้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดทรมานที่ผมจะมอบให้กับมัน....

“เหี้ยเอ๊ย”  ผมสบถเสียงดังลั่น.......ใช่แล้วโทรศัพท์ลงไปหาพี่ที่ดูแลตึกนี้ข้างล่าง  ผมวิ่งปรู๊ดไปที่โทรศัพท์ห้อง  ยกหูขึ้นมาเตรียมจะโทร  ก่อนจะพบว่า...


สายขาด

มีกระดาษโน๊ตอีกแผ่นวางอยู่.....มันเหน็บไว้ใต้โทรศัพท์

'พี่ไม่ใจร้ายขนาดนั้นน่า......แต่ถ้าบุ๊กบิ๊กของพี่เกิดหิวแล้วต้องการใช้เงิน  พี่ทิ้งเอาไว้ให้  แต่บิ๊กต้องหาเองนะ  คงไม่เกินความสามารถของเด็กฉลาดอย่างนายนะ  ไอ้บุ๊กบิ๊ก  ไอ้เลว'

อ๊ากกกกก มึงสิเลว  ไอ้เหี้ยบู้  ความหิวทำให้ผมลงมือค้นห้องอย่างบ้าคลั่ง  เจอแบงค์ร้อยสามใบ  ใบหนึ่งแปะเอาไว้ใต้ฝาของที่กดชักโครก  อีกใบตรงหลอดฟลูออเรสเซนต์(มันม้วนจนเล็กแล้วแปะเทปใสไว้กับโคมกล่องเหล็ก----มึงคงต้องลำบากในการปีนขึ้นไปสินะ  ไอ้เตี้ยเอ๊ย) และใบสุดท้ายหลังเตาไมโครเวฟ.... 

มันต้องมีอีกสิน่า !!!!!

ผมคิดวิธีที่จะทรมานมันไปด้วยขณะหา  จะจับมันมัดเอาไว้แล้วจะตึ้มแมร่งทั้งวัน  ไม่ให้เห็นแสงเดือนแสงตะวัน  ห่าเอ๊ย....เวลาอย่างนี้ผมยังคิดถึงเรื่องพรรค์นั้น






กะ.....ก็......ผมชอบ'เล่น' มันนี่นา.......แต่คราวนี้ผมจะเล่นมันในแบบของผม

.
…..

…..............

ในที่สุดผมก็ต้องออกมาจากห้องด้วยกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวเพื่อหาอะไรตกถึงท้อง  ถามว่าอายมั้ย.....หึ.....หุ่นผมออกจะเฟิร์มซะขนาดนี้.......เผลอ ๆ เดี๋ยวได้หิ้วสาวขึ้นมาซักคนสองคน  กร๊ากกกกกกก........อยากจะหัวเราะให้แมร่งสะใจ(ก็คนมันหล่อล่ำ)

แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่คิด

เป้าของผมเริ่มตึง....เมื่อออกมาเจออากาศวาบหวิวนอกห้อง  ถามว่าผมใส่กางเกงในนอนมั้ย.....ไม่ครับ

แล้วคิดว่าคุณพี่ชายคนดีมันจะเหลือไว้ให้ผมมั้ยล่ะ  ทำไมมันถึงได้ฉลาดในเรื่องชั่ว ๆ แบบนี้วะ  มันคงไม่สอบได้คะแนนคาบเส้น  ถ้ามันตั้งอกตั้งใจเรียน  เหมือนกับที่มันตั้งใจทำเรื่องชั่วร้ายแบบนี้  นี่ถ้าหายตัวเข้าไปอยู่ในหัวของมัน  พวกคุณคงหลงอยู่ในนั้น  ไม่มีวันหาทางออกพบ

ซี๊ดดดดดดด  เวลาตื่นเต้น  ไอ้หนูของผมมักจะไวต่อสิ่งเร้าซะด้วยสิ........เอาไงดี  ถอยกลับไปตั้งหลัก  เอาน้ำออกก่อนดีมั้ย  เพื่อความปลอดภัย

ขณะที่ผมกำลังเปิดประตูเตรียมจะกลับเข้าห้องตัวเองนั้น


ประตูห้องฝั่งตรงข้ามก็เปิดออก...........



จะหมู่รึจ่าเนี่ย
….................................
บรรยาย

“อ้าว  นี่เราก็ไม่ได้ไปทะเลงั้นเหรอ”  ร่างสูงถามเด็กหนุ่มห้องตรงข้าม  ที่ตีสีหน้าเรียบเฉยและเย็นชา
“ไปทำไม......ผมไม่อยากไปเจอหน้าพี่บิ๊ก”
“ไม่ไปก็เจอกันแล้วนี่ไง.....เฮ้ย ยอม ๆ ๆ ๆ”
บิ๊กตั้งใจจะแซว  แต่ก็ต้องรีบหยุด  เพราะหมัดเล็ก ๆ นั่นง้างขึ้นเตรียมจะชก

“หิวก็กินซะ  แล้วนี่ไปทำอิท่าไหนเข้าล่ะ  ถึงได้ตัวเปล่าเล่าเปลือยแบบนี้....หึ  อย่างกับเปรตขอส่วนบุญ”

น้องช่างปากร้าย.......
น้ำเสียงยามเอื้อนเอ่ยวาจาช่างเสียดแทงหัวใจชาย

บิ๊กก้มหน้าก้มตากินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป  ซัดไปสามถ้วยจนเจ้าของห้องต้องเบรค  ไม่อย่างนั้นคงได้มีถ้วยที่สี่

ไม่ได้เป็นห่วงกระเพราะนะ.......มันเปลือง!!!

“เปา.............รังเกียจพี่รึเปล่า”  ขู่ ๆ คิงคองก็โพล่งขึ้นมา  น้ำเสียงนั้นช่างฟังดูน่าสงสาร  กระแสเสียงเหงา ๆ แอบแฝงด้วยลูกอ้อน  ไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้กันไป
“หึ  แล้วพี่คิดว่าผมควรจะรังเกียจพี่มั้ยเล่า”  คนตัวเล็กนั้นตั้งใจจะพูดต่อ  แต่ก็อดสงสารชายหนุ่มที่ทำหน้าจ๋อยเป็นลิงป่วยนี่ไม่ได้
เปาถอนใจพรืด......
“ผมไม่รังเกียจพี่หรอก”
“จริง?”
“เออเด่  แต่ผมไม่ได้คิดกับพี่แบบนั้น  บอกแล้วว่าผมน่ะแมนทั้งแท่ง  พี่น่ะไม่ได้แอ้มผมหรอก”
“มันคงไม่เหมือนเดิมแล้ว  ว่างั้นมั้ย” 
“แล้วพี่บิ๊กอยากเหมือนเดิมรึเปล่าล่ะ  ถ้าอยากเหมือนเดิม  ไอ้ที่ได้ยินวันนั้น  ผมก็จะได้ลืม ๆ มันไปซะ”  คนตัวเล็กหน้านิ่วคิ้วขมวดไปด้วยขณะพูด  ดูแล้วน่ารักจนอยากจะคว้าตัวมากอดแรง ๆ แล้วหอมซักฟอด

ลิงยักษ์ยิ้มจนแก้มปริ......
“พี่อยากให้เราเหมือนเดิม  เป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม  พี่ไม่อยากเสียเราไปครับ”
“พูดเพราะไป  ขอหยาบ ๆ หน่อยได้มั้ย......ให้มันได้อารมณ์พี่น้องหน่อย”
“เออ......เหมือนเดิมนะเว้ย  ไอ้ตัวเล็ก”  มือหน้าผลักเบาๆไปที่หัวเล็ก  ก่อนที่ทั้งคู่จะค่อย ๆ หัวเราะให้แก่กัน



ฝันไปเถอะ......เรื่องอะไรจะยอมเป็นแค่พี่น้องเล่า------คราวนี้พ่อจะเนียนให้มากกว่าเดิมอีก  หุหุ

to be con
…............................................
แถมท้ายนิด ๆ

“ทำดีมากเชนนี่”  นายบู้กระตุกยิ้มเหี้ยมที่ต้องใช้เวลาฝึกซ้อมอยู่นานกว่าจะออกมาดูเท่ห์ได้ถูกใจเจ้าตัว
“ลำบากแทบตายน่ะครับ  ยาแบบนั้น  หาซื้อตามร้านยาก็ไม่ได้ด้วย  ต้องอินเตอร์เน็ตอย่างเดียวเลย  แถมลูกพี่ยังจะเอาแบบด่วนอีก”

Dormicum  แบบน้ำ  เป็นยานอนหลับอย่างแรง  ที่ออกฤทธิ์แรงกว่ายานอนหลับธรรมดาที่ขายตามร้านขายยาหลายเท่านัก  เพียงแค่ใช้ในปริมาณเล็กน้อย  เหยื่อก็หลับเป็นตาย  แต่พี่ท่านเล่นเทไม่ยั้งลงในถังน้ำดื่มขนาด 15 ลิตร  โดยไม่ได้เสียเวลาดูวิธีใช้งานด้วยซ้ำ  โดยอาศัยช่วงเวลาที่ออกจากคลาสเรียนไปเข้าห้องน้ำ  บึ่งกลับห้องเพื่อจัดหนักโดยเฉพาะให้น้องชายสุดที่รัก
“ทั้งหมดมันเท่าไหร่นะเชนนี่”
“4500 ครับลูกพี่”  มือขาว ๆ ของหนุ่มหน้ามึนแบยื่นออกไปตรงหน้าเพื่อรอรับเงิน  แต่ที่ได้รับกลับมาคือฝ่ามือเล็กที่ทาบทับลงมาอย่างนุ่มนวล”
“ขอบใจมากนะเชนนี่  ซึ้งกันก็อีตรงเนี๊ยะ”

ราเชนทร์ยิ้ม........นายบู้ก็ยิ้ม

…....อย่างเดียวที่คนตัวสูงกว่านึกออกในตอนนี้ก็คือ.....












'ยาที่เหลือที่ลูกพี่ฝากผมเอาไว้น่ะ  เอามาใช้กับลูกพี่ซะเลยดีม๊ะ!!!!'
…...................................................
ยัง  อิดำยังไม่สำนึก

ตอนนี้พี่บู้ออกน้อยเพราะไปลัลลา  แต่สิ่งที่พี่บู้ทิ้งไว้ก่อนจากนั้น......ฮา
แต่งไปก็นึกถึงตอนเด็ก ๆ ที่แอบเอาสมุดการบ้านเพื่อนที่ชอบแกล้งเราไปโยนทิ้ง
ถึงจะกดดันกับคอมเม้นท์เชียร์  ซึ่งเราคิดว่าคนอ่านคงอยากเห็นอะไรแรง ๆกว่านี้ในแง่ของซีนอารมณ์  แต่ก็เอาน่ะ  อย่าลืมสิว่าบู้ก็ยังคงเป็นบู้  คนแบบพี่บู้จะมาแก้แค้นอะไรได้ลึกซึ้งเหมือนกับชาวบ้านเค้าเล่า  จริงมั้ยเจ้าคะ 5555+


….......................................................................

[NiNJA]

ไอ่คิงคองเลวมาก ทามร้ายพี่บู้ของฉานอีกแร้วน่ะ

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

จองที่ไว้ก่อนน  เด่วพรุ่งนี้มาอ่านน๊า
เห็นแว๊บๆ ไอ่บิ๊กเลวววอีกแล้ววว !! ไม่มีสำนึกเลยย
แอร๊ยย ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดบิ๊กกก ตบๆแล้วกระทืบซ้ำ

[Me_kame_nishi]

หุหุ พี่บู้ได้ใจอ่ะ ทำให้มันลึกซึ้งเอาให้บุ๊กบิ๊กงงไปเลย
แล้วต้องอย่าให้บุ๊กบิ๊กจับได้นะ เพราะดูท่าว่าถ้าโดนจับได้พี่บู้มีเฮแน่ๆเลยอ่ะ
บุ๊กบิ๊กดูท่าจะอยากจัดหนักให้ซะแล้ว
แต่บุ๊กบิ๊กนี่ดูๆไปเหมือนๆจะเป็นเด็กมีปัญหามากกว่าพี่บู้นะนี่ออกจะหนักไปทางฝ่ายเลวแล้วอ่ะ

[โจ๊กกุ้ง]

บู้แกล้งบิ๊กได้น่ารักมากฮ่าๆๆๆ  นายเชนคิดจะวางยาบู้เรอะแต่ช้านว่ายังไงแกก็อดอยู่ดีล่ะวะ
อีบิ๊กเจ้าเล่ห์อ่ะยังจะจีบน้องเปาต่ออีก แต่เราก็เกลียดไม่ลงหรอก เราชอบเมะเลวๆอิอิ

[Wordslinger]

ต๊าย พี่บู้แรงนะคะตอนนี้ แกล้งน้องซะ แต่ก็น่าร้ากกกก

แต่ว่า...แล้ว แล้ว แล้ว แล้ว แล้วเมื่อไหร่สองคนพี่น้องจะรักกันแบบชู้สาวคะ คือแบบ...ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างก็ยังไม่เริ่มรู้สึกอะไรเลย(หรือว่ารู้สึกแล้ว?) ส่วนไอ้บิ๊กนี่ก็ยังจะไม่เข็ดจากน้องเปาอีกนะ แอร๊ย ชั้นขัดใจค่ะ พอเรื่องน้องเปาล่ะกระดี๊กระด๊า แต่พอเรื่องพี่บู้ล่ะเห็นแต่เค้าเป็นของเล่นของระบายอารมณ์ ช้านเกลียดคนแบบนี้ที่สุดเลย ขออนุญาตเอาสลอดไปผสมน้ำให้ไอ้บิ๊กกิน (ตกลงที่ชั้นเชียร์แกให้เป็นพระเอกนี่ไม่เคยเข้าหูแกเลยใช่ม้าย ทำไมไม่ทำตัวให้สมกับเป็นพระเอกยะ???????? แอร๊ย หงุดหงิดค่ะ กรอดๆๆๆๆ) เมื่อไร่จะถนอมพี่บู้ซะทีฮะ ไม่รู้รึไงว่าแกน่ะรักพี่บู้มาก อะเด๊ะ...

คือ...ตกลงเนี่ย บิ๊กกับบู้คือตัวพระเอกกับตัวนายเอกของเรื่องใช่ไหมคะ? ไม่ใช่ว่าดิฉันคิดไปเองคนเดียวมาตลอดใช่ไหมคะ?? หรือว่าคุณคนเขียนวางไว้ว่าให้บิ๊กเป็นพระเอกแล้วก็น้องเปาเป็นนายเอก???? วาน บอก (นะนะนะนะนะ)

รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อค่ะ  

แต่....ไอ้บิ๊ก ชั้นหงุดหงิดแก เข้าใจไหม ช้านหงุดหงิดแก!!!!!!

[primmi]

บิ๊กเอ่ยยยยยยย
ปล่อยเปาไปเหอะ เหนื่อยจะหมั่นไส้แล้วเน้อออออ
อยากอ่านปิงบู้อีกจังอ่ะค่ะ อิอิ ถ้าจัดคู่นี้ให้ได้กันนะ ยอมให้บิ๊กกับเปาได้กันไปเลย
ตอนนี้ที่ยังต้องเชียร์บิ๊กเพราะดูไม่มีใครพอจะเป็นพระเอกที่เหมาะสมกับพี่บู้ได้
แต่ถ้าพี่ปิงมาลงสังเวียนด้วยเมื่อไร ขอเปลี่ยนข้างทันทีเค๊อะ ๕๕๕๕๕

[Smirnoff]

เกลียดอิบิ้กชิบเป๋ง

[gumrai3]

หมาดำเลวจังค่ะ ปิงมาคู่กับบุ๊ดีไม ไม่งั้นก้อส่งคนดีๆมาหาบู้สักคน

[drasil]

อยากบอกว่า
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เวลาน่ารักก็น่ารักเวอร์
เวลามาม่าก็มาม่าได้ใจ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ


ปล.โคตรชอบพี่บู้เลยอ่ะ สเปกเลย

[mutyamania]

ตอน : ลูกพี่ลี้ภัย  (จัดไปเต็ม ๆ โมเม้นท์บู้-เชน)


บรรยาย :

“นี่ครับ  ข้าวของของคุณ  ลูกพี่ฝากให้ผมเอามาให้”  ถุงดำใบใหญ่(แบบที่ใช้ใส่ขยะ)ส่งยื่นให้คนตัวสูง  นายราเชนทร์ตีหน้ามึนใส่จนอีกฝ่ายรู้สึกมึนตามไปด้วย  มือของบิ๊กยื่นออกไปรับมาอย่างเอ๋อ ๆ
“อะไรของพวกมึงวะเนี่ย”
“เปิดดูเอาเองก็แล้วกันนะครับ  คุณกฤษณะ หึ”  ไอ้หน้ามึนกระตุกยิ้มแบบที่จำมาจากลูกพี่เป๊ะ ๆ  ก่อนจะก้มหัวให้อย่างนอบน้อม  แล้วหันหลังเดินจากมา





หมับ!!!!!



คนตัวโตกระชากร่างผอมบางเก้งก้างด้วยมือเพียงข้างเดียว...
“หนอยแน่.....ไอ้สิว  นี่มึงร่วมมือกับไอ้หมาด้วยสินะ”

กำปั้นใหญ่ ๆ ของนายบิ๊กง้างขึ้น  ขณะที่อีกคนได้แต่หลับตาปี๋

.
...

..................
“เจ็บมั้ยเชนนี่”
นิ้วเล็ก ๆ ที่เปื้อนยาค่อย ๆ ปาดเข้าไปที่เบ้าตาอีกข้างหนึ่งของนายราเชนทร์จนชายหนุ่มสะดุ้งด้วยความเจ็บ..........กลายเป็นว่าข้างแรกที่โดนหมัดฮุคของสาวเป็ดยังไม่ทันที่หายดี  ตาอีกข้างก็เขียวปั๊ดด้วยน้ำมือของน้องชายฝาแฝดร่างยักษ์ของคุณลูกพี่ที่เคารพรัก

“แล้วนี่ลูกพี่จะเอายังไงต่อไปครับ”
“เชนนี่ก็รู้ว่าพี่คงกลับห้องตัวเองไม่ได้แล้ว  ขืนกลับไปมีหวังโดนไอ้ยักษ์มันฆ่าแน่ ๆ เลย”  สองมือเล็กกุมขยับ  ท่าทางดูเครียดจริงจังกับปัญหาที่ตัวเองเพิ่งก่อขึ้นสด ๆ ร้อน

แม้แต่ท่าเครียด......ลูกพี่ก็ยังน่าร๊ากกกกกก

“งั้นลูกพี่.......มาพักอยู่ห้องผมไปก่อนก็ได้ครับ”
“นั่นสินะเชนนี่  รบกวนเราด้วยนา”

ราเชนทร์มองไปทางด้านหลังของคนตัวเล็กที่กำลังยิ้มแฉ่ง.......สมบัติพัสถานของนายบู้บัดนี้มากองพะเนินที่ห้องของหนุ่มบื้อเป็นที่เรียบร้อย

อย่าใช้คำว่ารบกวนเลย.....ไอ้ตาโฉด


กา--------------------------------กา------------------------------------กา


“เชนนี่พี่ร้อนว่ะ.......อยากอาบน้ำ”  ว่าแล้วพี่ท่านก็เด้งตัวลุกพรึ่บขึ้น  มือแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตนักศึกษาออก  ต่อหน้าต่อตาชายหนุ่มผู้ซึ่งกำลังคิดไม่ซื่อ

หนุ่มตี๋.......เมื่อมองร่างกายขาว ๆ นั่นก็ทำได้เพียงข่มใจและพยายามข่มเจ้าสิ่งที่กำลังตื่นตัวอยู่ภายใต้กางเกงชั้นในนั้นให้สงบลงโดยเร็ว  ลูกพี่ผู้ซึ่งไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังยั่วตัณหาราคะคนตรงหน้าอย่างไม่ตั้งใจเดินอาด ๆ ตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ  ราเชนทร์จ้องมองแผ่นหลังขาว ๆ นั้นจนหายลับไปจากสายตา

ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นฉายขึ้นมาในหัวสมองอันลามก

ภาพของเด็กน้อยหัดดื่มกับใบหน้าที่แดงก่ำและเรือนร่างขาวสะอาดตา  ที่คนหน้ามึนใช้มันในการช่วยตัวเองในทุก ๆ เช้านั้น  ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้มาเห็นมันแบบชัด ๆ เต็มตาอีกครั้ง  และอาจจะต้องเห็นกันทุกวัน....

แค่คิดก็.....

“อ๊ะ”

ไอ้อ่อนหัดเอ๊ย..........ราเชนทร์นึกด่าตัวเองในใจ  ที่อยู่ ๆ ก็มาเสร็จ.......เอาง่าย ๆ แบบนี้.....ความรู้สึกช่ำชื้นวาบขึ้นตรงเป้า  ที่ลูก ๆ ของเจ้าตัวเพิ่งจะออกมาพลีชีพให้กับความซี๊ดที่ไม่ถึงสิบวิ

“เฮ้อ......จะอดกลั้นได้ซักเท่าไหร่กันเชียว....กรูหนอกรู”





.
....
...............
........................................






ไอ้หมา  ไอ้หมา  ไอ้หมา.........


คนตัวสูงในห้องที่ดูกว้างขึ้นมาถนัดตาในช่วงสามสี่วันมานี้  กำลังแถกชักดิ้นชักงอราวกับเด็ก ๆ เวลาที่ถูกขัดใจ

ผิดกันก็ตรงที่มันเป็นร่างถึก ๆ ของชายหนุ่มผู้สูงเกือบ ๆ 190(189.5-----อีกครึ่งเซนต์จะเหลือไว้เพื่อ)  ดิ้นอยู่ซักพักก็หยุดลงในท่ากางแขนกางขาอยู่กลางพื้นห้อง  ตาคมมองจ้องไปยังเพดาน

บิ๊กเพิ่งจะจัดการกับของที่คนเป็นพี่ชายฝากลิ่วล้อมาให้  เสื้อผ้าที่เหลือรอดจากการถูกทำลาย  โทรศัพท์มือถือ  กระเป๋าเงินและบัตรเอทีเอ็มกับบัตร - เอกสารแสดงตัวต่าง ๆ  ให้เข้าที่อย่างเป็นระเบียบตามปกติวิสัยของชายหนุ่มผู้ซึ่งเข้มงวดกับทุก ๆ สิ่ง

อยากเหลือเกิน......อยากจะลงโทษไอ้เด็กแสบให้สาแก่ใจ  ให้สมกับความผิดที่คนเป็นพี่ได้ก่อไว้

คราวนี้จะขบกัดเนื้อนิ่ม ๆ นั้นอย่างไม่ยั้ง  ซอกคอขาว ๆ พ่อจะขย้ำให้เลือดออก  แขนเล็ก ๆ นั่นก็อยากจะบีบเค้นให้สาแก่ใจ

แมร่งเอ๊ย.......คนอย่างพี่น่ะ  ไม่มีทางอยู่บนโลกนี้ได้ตามลำพัง  โดยปราศจากแขนขาของเค้าคอยรองรับประคับประคองหรอกน่า

อีกเดี๋ยวไม่ช้า  พี่ก็จะต้องกระหืดกระหอบกลับมา  มาสยบอยู่ใต้แทบเท้าของเค้า......อ้อนวอนขอให้เค้ายกโทษให้


แต่ก็ฝันไปเถอะ!!!!!!!


โทษของพี่น่ะ......คือตายสถานเดียว หึ!!!

.

.....

...............

.........................................
ราเชนทร์เล่า



“เชนน้อย  พี่หิวแล้ว”  เดี๋ยวเชนนี่  เดี๋ยวเชนน้อย  ไอ้สิวบ้างล่ะ  ไอ้ปลวกบ้างล่ะ คนรอบตัวผมแต่ละคนนั้น  ช่างสรรหาสารพัดชื่อมาเรียกผมได้ดีจริง ๆ

แต่กับคน ๆ นี้  อยากจะเรียกอะไร  ก็เรียกไปเถอะ  ผมไม่ถือ

อ๊างงงงงงงงง  พี่บู้ของผมน่ารักสุด ๆ........พี่แกช่างดูเข้ากันได้ดีกับเสื้อกล้ามห่านคู่สีขาวหลวมโคร่งของผม  ที่อ้ายกระผมได้จัดเตรียมเอาไว้ให้  ใส่กับกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเล๊กกกกกกก  เนื่องจากอากาศร้อน  และแอร์ที่ ‘บังเอิญ’ เสีย.........(จนป่านนี้แล้วยังไม่ยอมตามช่างมาซ่อม-----ฮา------นี่ดีนะที่พี่เค้าไม่ใช่คนที่สนใจกับสิ่งรอบตัวเท่าไหร่)

เฮือก!!!!

ลูกพี่นมหก!!!!


คงเป็นเพราะคอเสื้อนั้นกว้างจนเกินไป  พี่บู้ก้มทีเห็นเข้าไปถึงไหนต่อไหน  นมงี้ขาวจั๊วะ  หัวนมชมพูเล็ก ๆ น่าร้ากกกก.................น่าขบเล่น

หื่น ๆ ๆ ๆ แค่คิดเรื่องพรรค์นี้  ไอ้หนูก็กั๋งขึ้นมาทันที.....

ผลั้วะ!!!!!......  ลูกพี่ตบหัวผม.......อีกละ....มันเจ็บนะเว้ยไอ้ตัวเล็ก

“พูดด้วยน่ะ  ได้ยินม๊ะ  บอกว่าหิวแล้ว  หิว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ.......ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“ตะ.....แต่ว่า  ไม่กลัวออกไปแล้วเจอคุณบิ๊กเหรอครับลูกพี่”
“อย่าไปเรียกมันว่าคุณ  เรียกไอ้หมาบิ๊ก......พี่ละเกลียดมันจริง ๆ”  ปากเล็ก ๆ นั่นว่าพร้อมกับถลึงตาใส่ผม  จนผมกลั้วว่าซักวันหนึ่ง  ลูกตาโต ๆ นั่นจะได้กระเด็นพรวดหลุดออกมาจากเบ้าตา

“เออ.....จริงสินะ  ถ้าออกไปแล้วเจอไอ้หมาบ้านั่น  พี่คงอดใจไม่ไหว  ได้ต่อยหน้ามันซักเปรี้ยง”

ดุชะมัด  ตัวก็ซักกะเปี๊ยกเนี้ยะ  ยังจะทำซ่าส์  ซักพักเจ้าหัวกลม ๆ นั่นก็ลงมาคลอเคลียอยู่บนตักของผม.....ขี้อ้อนจังนะเราน่ะ

“เชนนี่เลี้ยงพิซซ่าพี่หน่อยได้ป่ะ  โทรสั่งพิซซ่ามากินกัน”

นั่นไง......พ่อคนตลกบริโภค
“เอาไก่นิวออร์ลีน-----สองกล่องให้เชนนี่ด้วยกล่องนึง”
“แล้วเงินล่ะครับใครจะออก”
“ก็เชนนี่ออกให้ไง-----พี่ถังแตกแล้วว่ะเชนนี่  ทุกทีเงินค่าขนมพ่อจะใส่รวมไว้กับบัญชีของไอ้หมาบิ๊ก  พี่น่ะไม่มีแม้กระทั่งบัญชีเงินฝากเป็นของตัวเอง  รัญทดใจมั้ยล่ะเชนนี่”

พะ.......พอแล้วครับลูกพี่  อย่าเยอะ  เดี๋ยวผมซึ้งจนน้ำตาไหล.......ลำพังเงินค่าน้ำยานอนหลับสี่พันห้าของพี่ก็ทำเอาผมกรอบเป็นไก่ไร้กระดูกไปทั้งเดือนแล้ว

ปึง ๆ ๆ ๆ ๆ  เสียงทุบประตูห้องโครม ๆ ทำเอาเราทั้งคู่สะดุ้งเฮือก  ลูกพี่คนเก่งตอนนี้ไม่เหลือมาดนักเลงดุ  หน้าซีดและตัวหดลีบ  ค่อย ๆ คลานเข้ามาหลบหลังผม

“ใครกันนะครับ  มาเคาะห้องซะเสียงดังเชียว  เดี๋ยวผมไปดูก่อนนะครับลูกพี่”
“อย่าเปิดนะเชนนี่.........พี่ไม่ได้กลัวนะ  แต่ว่ายังไม่พร้อมเผชิญหน้า”  มือเล็ก ๆ เกาะเอวผมแน่น  ผมต้องหันไปยิ้มให้และบอกว่าไม่เป็นไร  แค่ส่องดูตรงตาแมวเท่านั้น

ผมก้าวขาอย่างสั่นพั่บ ๆ ซึ่งลูกพี่ก็คงจะสังเกตุเห็น  ผมหันกลับไปมองพบว่าคนตัวเล็กกำลังหันรีหันขวางเตรียมจะหาที่ซ่อน  ก่อนจะค่อย ๆ กระดึ๊บถดตัวเข้าไปอยู่ด้านหลังโซฟา

รสหมัดของมันยังติดตรึงอยู่ที่เบ้าตาของผม  แต่เอาเหอะ  ก็แค่ยืนกรานกระต่ายขาเดียวว่าพี่บู้ไม่ได้อยู่ในนี้  แล้วขืนบุกเข้ามา  ผมจะแจ้งความข้อหาบุกรุกได้มั้ยนะ

ผมมองออกไปยังช่องตาแมวแล้วก็ต้องสะดุ้งหนักเป็นสามเท่า  เมื่อเห็นใบหน้าโฉด ๆ ที่ดูคุ้นตา......และน่ากลัว




น่ากลัวเสียยิ่งกว่าจับไอ้ดำสามคนมามัดรวมกันเสียอีก

“อย่าเปิดนะเชนนี่”

เสียงแหบ ๆ ร้องห้ามจากหลังโซฟานั่น  บร๊ะเจ้า......พี่เค้าไปหยิบเอามีดทำครัวมาจากไหน....ไวโครต

ผมค่อย ๆ ดึงโซ่คล้องออกพร้อมกับหมุนลูกบิดอย่างช้า ๆ.......ขอโทษนะครับลูกพี่  แต่ถ้าผมไม่เปิด  ผมก็ตายเหมือนกัน

มันยิ้มเมื่อเห็นหน้าผม.......คนที่ผมเกลียดชังน้ำหน้าที่สุดในชีวิต  มันสวมเสื้อกล้ามซะฟิตจนเห็นกล้ามหน้าอกขึ้นเป็นลูก ๆ  นี่มันคงไปสักมาเพิ่มสินะ  น้ำเสียงสุดสถุลของมันแสลงหูผมเหลือเกิน

“ไงวะ......ไอ้กี๋.....เปิดช้านะมึงอ่ะ”

ห่าเอ๊ย  เลิกเรียกกูด้วยชื่อนี้ซักทีได้มั้ยวะ

To be con
…………………………………………….
Skit รั่ว ๆ ของฝากจากทะเล^^

แถมท้าย------แม่สาวซันแทน
“คอยดูนะ  ชั้นจะอาบแดดให้ผิวเป็นสีแทน  เซ็กซี่”  คนมีของว่า  สีหน้าดูมุ่งมั่น  ขณะที่สลัดเสื้อผ้าอาภรณ์ออกจนเหลือกแต่ทูพีชบิกินี่ หลังจากที่เมื่อวานนี้  ขัดอกขัดใจ  ที่นอนอาบแดดอยู่ดีดีฝนก็เทลงมา.....



ห่าใหญ่!!!!!



เสียงหนุ่ม ๆ ครางกันอื้ออึงเมื่อแม่สาวทรงสะบึมสะบัดผ้าหยอย ๆ ก่อนจะปูลงบนพื้นทราย  หน้าอกหน้าใจที่แม่ให้มากวัดแกว่งกระแทกสายตาใครต่อใคร  จนไอ้หนุ่มกลัดมันบางนายต้องแอบไปปฏิบัติการณ์ทิ้งทุ่นในทะเล

“นังเป็ด......ทาซันแทนให้ชั้นทีซิ”  เสียงแหลมใสออกคำสั่งเพื่อนรัก  ที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นศัตรูหัวใจแบบลับ ๆ

ไม่กี่ชั่วโมงผ่านไป  หลังขาว ๆ นั่นก็กลายเป็นสีแทนสมใจ  พร้อมด้วยลวดลายรูปเปลือกหอยชนิดต่าง ๆ ที่ผู้เป็นเพื่อนรักบรรจงออกแบบให้.........

ด้วยความรัก^^
...............................................................
แถมท้าย 2-------พ่อหนุ่มซันแทน

มาทะเลทั้งทีหนุ่มเท่ห์อย่างเรามันต้องสะบัดผ้าโชว์หวิว
 
เฮือก--------กำเดาของสาวชื่อเป็ดแทบพุ่ง  เมื่อไอ้ตัวเล็กถอดเสื้อโชว์เนื้อหนังมังสาอันขาวจั๊วะ
“หุ่นพี่ดูเท่ห์ใช่มั้ยล่ะน้องเป็ด  นี่พี่กำลังฟิตกล้ามเนื้อหน้าท้องอยู่นะนี่  คอยดูนี่ให้ดีนะฮึบ!!!!!”  ว่าแล้วเจ้าตัวก็ตั้งอกตั้งใจเบ่งกล้ามหน้าท้องจนตัวเกร็ง
“พี่บู้ค๊า  มาอาบแดดกับพลอยนี่ม๊า.....”
“ครับพร้ม”
ไม่กี่ชั่วโมงผ่านไป  ผิวขาว ๆ ก็ถูกแสงแดดแผดเผาจนไหม้.......ไม่รู้รึไงนะนายบู้  ว่าคนที่ผิวขาวมากเกินไปน่ะ  อาบแดดให้ตายมันก็มีแต่แสบกับไหม้......เบิร์นน่ะเบิร์น…..หากนายไม่ได้เกิดมาดำมะเหมี่ยมแบบน้องนาย  มันไม่มีทางหรอกที่ผิวนายจะกลายเป็นสีแทนเหมือนชาวบ้านปกติเค้า
“กรี๊ดดดดด  พี่บู้ตัวแดงงงงงง”
“อ๊ากกกกกก  แสบบบบ  แสบชะมัดเลยเว๊ยเห้ยยยยย!!!!”
จบเหอะ!!!!!

...............................................
เม้าท์มอยส์ 
ตัวละครใหม่  ตั้งใจจะทำเป็น side project ถัดจากพี่ปิงกับน้องเปา......สนับสนุนตัวละครใหม่ที่จะออกในตอนต่อไปด้วยนะค้า  จุ๊บ ๆ  ตอนนี้หัวไม่ค่อยแล่นเลยค่ะ  งานเยอะ ๕๕๕๕๕๕๕ (หัวเราะแบบไทย ๆ ที่จำมาจากคุณ Primmi เอิ๊กกก)  ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ติชมในตอนที่แล้ว  เม้นท์ของคุณ Wordslinger ยาวได้ใจ........ที่ถามว่าสรุปใครพระใครนาง-------อันนี้เราก็ตอบไม่ได้นะเคอะ  ไม่ได้ทำตัวลึกลับ  แต่มันเป็นเรื่องของตอนหน้า(อนาคต)  ส่วนคุณ Me_Kame_Nishi ที่เม้นท์ถึงว่าพี่บู้เป็นเด็กใส ๆ และไม่อยากให้พี่แกมีความเกลียดอยู่ในใจ.......คงเห็นแล้วนะคะว่าถึงพี่แกจะเกลียดไอ้ดำมากแค่ไหน  แต่การแก้แค้นก็ยังคงทื่อ ๆ ตรง ๆ ตามประสาเด็กแสบอยู่ดีแหละ  ไม่หลุดคอนเสปต์แน่ ๆ ค่ะ........ส่วนเม้นท์อื่นที่ไม่ได้กล่าวถึงอย่าน้อยใจเน้อ  รักทุกคนเท่ากันหมด......ขาประจำที่เคยมาเม้นท์หลายคนก็หายหน้าไป  อยากบอกว่าคิดถึง  และอย่าทิ้งฟิคเรื่องนี้นะ  ถึงจะเป็นการเขียนเล่น ๆ ของมือสมัครเล่น  แต่ความตั้งใจน่ะ  เกินร้อยเชียวแหละ......
เจอกันตอนหน้าเน้อ.....
......................................

[naumi]

ไม่ได้เจอบู้ของเจ้ซะหลายวัน คิดถึงสุดๆ

ว่าแต่ไอ้หมาบิ๊ก ไมแกทำกะบู้ของช้านอย่างเง้ๆๆๆ

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

อ่าวแล้วบู้ไปทะเลหรืออยุ่คอนโดกับน้องเชนไม่ได้ไปไหนอ่า
มันจะรักกันได้ยังไงเนี่ยยย 

[Wordslinger]

รู้สึกจะรั่วนะคะตอนนี้  ทั้งพี่บู้ ทั้งราเชนทร์น้อย

อุ๊ย คนกล้ามโตที่มาเคาะห้องนั้นเป็น??? รุกของน้องเชนทร์ (หนูกี๋ แอร๊ย กระจุ๋มกระจิ๋มดีค่ะ)

ไอ้บิ๊กก็ไม่เคยคิดอะไรเลย นอกจากเรื่องอย่างว่ากับพี่บู้ (อันนี้น้องเชนทร์ก็เป็น)

ไอ้บิ๊ก ติดใจในรสรักของพี่บู้ล่ะสิ อย่าปฏิเสธตัวเอง ถ้าแกเอากำลังเข้าข่มแกจะได้มาแต่ตัว ถ้าเอาอ่อนโยนเข้าสู้ จะได้มาทั้งตัวและหัวใจนะคะ แกจะเลือกแบบไหนก็ตามใจแก แต่ฉันสั่งห้ามแกทำร้ายพี่บู้อีกนะยะ ถ้าไม่งั้นชั้นจะสั่งเชนน้อยตบแกด้วยสิว!

ขอบคุณค่ะ

ปล. อยากจะเม้นท์ยาวกว่านี้ แต่พอดีต้องทำงานค่ะ กรี๊ด ราตรีนี้อีกยาวไกล เอาไว้ตอนหน้าเนอะ

[Me_kame_nishi]

จ้า ได้เห็นวิธีการของพี่บู้แล้วละ สะใจดีแต่ไม่น่าเกลียดดูน่ารักน่าชังเป็นที่สุดดดด
มันต้องแสบแบบคาดไม่ถึง คิดไม่เหมือนใครแบบนี้ละ 555
ตอนนี้ชักสงสารเชนนี่ซะแล้วสิ มาหลงพี่บู้แบบนี้ก็เจอความแสบน่ารักน่าชังของพี่บู้ไปเต็มๆเลยละซิ
แต่คนที่เคาะห้องเชนนี่ จะทำให้เกิดเรื่องอะไรที่คาดไม่ถึงแล้วร้ายๆกับพี่บู้หรือเปล่าอ่ะ
ขอให้พี่บู้รอดทุกสถานการณ์นะ เชียร์ๆๆๆ ให้พี่บู้จัดการทุกๆคนได้ในแบบของพี่บู้จ้าาาา

จากกองเชียร์กองกำลังลับส่วนตัวของพี่บู้ (แบบแต่งตั้งตัวเองอ่ะนะ 555)

[drasil]

เอ๋ ใครเอ่ย
เค้าจะมาคู่กะเชนนี่ใช่มะ


ปล.พี่บู้ก็ยังคงน่าร้ากกกกกกกเหมือนเดิม

[โจ๊กกุ้ง]

555 อิบิ๊กแกนั่นแหละจะเป็นฝ่ายไปตาบู้กลับมามากกว่านะ สงสารเชนนี่ยังไงไม่รู้สิ กร๊ากกก