หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา

[Wordslinger]

ไปๆมาๆ ดิฉันกลับนึกสงสารนายบิ๊กน่ะค่ะ ไม่รู้ทำไม อยากให้พี่บู้กลับไปอยู่กับน้องบิ๊ก งืดๆๆ พลีส!

[primmi]

ตอนหน้าขอพี่บู้เยอะๆน้า กำลังมันส์เลย 55555

[Piaanie]

มาสั้น ปูทางไว้ก่อน รู้สึกช่วงนี้พี่บู้จะฮอทมากนะนี่ หึหึ ของเค้าดีจริงๆ ว่าแต่เชนนี่พอหน้าหายสิวแล้วจะเป็นไงน๊อ

[Me_kame_nishi]

อ่าาา บู้จะกลับไปหาน้องหรือเปล่าละนี่ ถ้าจะกลับอย่าลืมพกบอดีการ์ดที่ตั้งใหม่ไปด้วยนะ

[BeeRY]

ตอนแรกก็ตกใจ ก็ไหนว่าพี่บู้มีนัดเดทกะสาวๆ แล้วมาโดนไอ้หมาบิ๊กขย้ำได้ไงเนี่ย
ที่แท้ไอ้หมาบิ๊กมันฝันนี่เอง
ใจนึงก็อยากให้บู้น้อยปล่อยให้นอนตายคาหอไปนั่นแหละ แต่อีกใจก็แอบสงสารเหมือนกัน บู้น้อยจะทำยังไงน้า อยากรู้จัง
ส่วนหนูกี๋เชนนี่จะหล่อแ้ล้วเหรอ อย่างนี้กันต์ยิ่งไม่ปล่อยไปไหนแน่เลย

[namngern]

แอร๊ยยยยย เชนนี่รักษาสิวแล้ว กรี๊ดดด ถูกจายย 55 ♥
ตื่นเต้นๆ รอวันเชนนี่หน้าใส คิคิ
โอ๊ยยย ตายแล้วไอ้หมาดำ นี่แกคิดถึงเขาจนฝันถึงเลยหรอเนี่ยะ
หุหุ สมน้ำหน้า ทีเมื่อก่อนอยากจะไล่เขาออกไปจัง
ตอนนี้เขาออกไปจริงละอยากให้กลับ  เหอะๆๆ

รออ่านตอนต่อไปจ้า +1 จุ๊บๆ

[flawless]

ก็อยากเชียร์นู๋เชนนี่เขาให้เมะอ่ะนะ แต่อ่านไปอ่านมามันเคะแตกเกินจนถอนตัวจะไม่ขึ้นแระ
พี่กันต์ขา...น่ารักอ่ะเวลาเล่นกับพี่บู้ เหมือนพ่อเล่นกับลูกเลย อิๆ อยากให้พี่กันต์เป็นบอดี้การ์ด
พี่บู้เวลาจะถูกนายบิ๊กข่มเหงอ่ะ ไงไม่รู้ ไม่อยากให้พี่บู้กลับไปหาบิ๊ก (สวนทางกับชาวบ้านซะงั้น)
อยากให้บู้ลองออกมาใช้ชีวิตตามลำพังบ้าง บู้จะได้รู้ว่าบนโลกใบนี้ บิ๊กไม่ใช่จุดศูนย์กลางของโลก
ไม่ต้องไปหมุนรอบตัวบิ๊กนักหรอก คนหล่อ? เท่ห์? แถมนักเลงเรียกพี่? อย่างพี่บู้ ต้องให้
เจ้าบิ๊กมันมายอมศิโรราบด้วยตัวเอง เอิ๊กๆ น่ารักเลือกได้จริงๆ

ปล. อยากเห็นอิมเมจบู้ กับบิ๊กค่ะ จิ้นหน้าเองไม่ขึ้น

อยากเห็นพี่บู้น่ารักจริงๆ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ

ขอบคุณค่ะ

[drasil]

อ๊ายยยยยยยย ค้างอ่ัะ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ

[mutyamania]

ตอน ใครกันแน่ที่ติดกับ


กองผ้าสีขาว........โชกชุ่มไปด้วยเลือด.....
โทษของพี่......คือตายสถานเดียว.....




ปึง!!!
ปึง !ปึง !ปึง !ปึง !

เสียงเคาะห้องโครมครามอย่างไร้มารยาททำเอาหนุ่มน้อยหัวเสีย  เนื่องจากคนตัวเล็กเพิ่งจะทิ้งตัวลงนอนได้ซักพักจนเกือบจะม่อยหลับอยู่แล้วแท้ ๆ เชียว  แต่แล้วพอรู้ว่าเป็นใครก็ต้องรีบร้อนปลดโซ่  ปลดล๊อค  แล้วเปิดประตูให้ทันที

“ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย”  ร่างเล็ก ๆ ของอีกคนเบียดแทรกตัวเข้าไปโดยที่ไม่รอคำตอบของเจ้าของห้อง
รุ่นน้องมองตามพ่อหนุ่มนักเลงแล้วก็อดระบายยิ้มออกมาไม่ได้

รุ่นพี่อะไรกัน.....เด็กประถมชัดชัด 

“พี่บู้ทานน้ำมั้ย”
“โค้กขวดนึงก็ดี”
“มีแต่กระป๋องอ่ะนะครับ”
“เออ.....เอามาเหอะน่า  อย่าให้มีน้ำโห”

กระป๋องโค้กถูกส่งยื่นให้ในอีกอึดใจ  นายบู้คว้ามากระดกอั่ก ๆเสร็จแล้วก็เรอไล่ลมในกระเพาะ....เอิ๊กกกก
“ไปดูไอ้บุ๊กบิ๊กให้หน่อยดิ  ว่ามันใกล้ตายรึยัง”  เสียงแหบ ๆ ออกคำสั่งรุ่นน้อง  ซึ่งปกติไม่ค่อยจะได้พูดกัน  หนำซ้ำนายบู้ยังแอบเกลียดปนอิจฉาเด็กคนนี้อีกต่างหาก

ก็นะ....................ไม่เห็นจะน่ารักตรงไหน  ถ้าแบบน้องปอย.....หรือน้องฟิล์มก๊ะว่าไปอย่าง  ไหงถึงทำให้ไอ้หมาดำเปลี่ยนใจมาชอบผู้ชายด้วยกันได้ก็ม่ายยยย...รู้

“ทำไมผมจะต้องไปดูล่ะครับ  พี่บู้อยากรู้ก็เข้าไปดูให้เห็นกับตาเองจะดีกว่ามั้ย”
"ไม่เอา"
"อ้าวซะงั้น"
"ไปดูให้พี่หน่อย......น่านะ"
"ถ้าไม่บอกเหตุผลมาก่อน  ผมก็ไม่ไปดูให้หรอกนะครับ"

นายบู้เจอไม้นี้เข้าก็ถึงกับก้มหน้าเงียบไปซักพัก....ใหญ่ ๆ
“คือ.....พี่.......งอน......กันอยู่” คนตัวเล็กเสียงแหบตอบอย่างอ้อมแอ้ม  แต่แล้วก็ฉุกนึกขึ้นมาได้ว่านักเลงนั้นไม่ควรที่จะ ‘งอน’  คิดได้ดังนั้นแล้วมือเล็กก็ควักแบงค์สีเขียวส่งยื่นให้รุ่นน้องใบนึง.....(เอ่อ  ตั้งยี่สิบบาทเชียวนะนั่น....แถมเป็นเงินของนายราเชนทร์อีกตังหาก(เงินค่าขนมของนายบู้อยู่ในบัญชีของน้องชาย))

“อ่ะ....ไปดูให้หน่อยดิ๊”
“ฮ่าฮ่าฮ่า  ไม่ต้องให้เงินผมหรอก  เดี๋ยวจะเดินไปดูให้เดี๋ยวนี้แหละคร๊าบบบบ  คุณรุ่นพี่”
“เร็วนะเปา.....พี่เป็นห่วงมัน.....เอ่อ  ว่าแต่นอกจากโค้กแล้วมีขนมอะไรให้กินระหว่างรอมั่งมั้ยนี่”

ให้ตายดิ.....หมอนี่มันเด็กประถมจริง ๆ
.
...
............
.................................
บิ๊กเล่า :

คนที่ผมอยากเจอหน้ามากที่สุดในตอนนี้  กำลังนั่งหันหลัง  ยกเท้าขึ้นมากระดิกดิ๊ก ๆ อยู่ตรงปลายเตียง

ถ้าเพียงแต่ผมมีแรงมากกว่านี้.......

ถ้าไม่ติดว่ากำลังป่วยล่ะก็นะ......

“ฟื้นแล้วเหรอ  ไอ้เด็กยักษ์”  มันหันหน้ามาเจอผมที่เพิ่งจะฟื้นตื่นขึ้น  แล้วมันก็กระโจนขึ้นมาทับบนตัวผม  หน้าขาว ๆ ของมันยื่นเข้ามาเสียใกล้
“เวลาบุ๊กบิ๊กของพี่ป่วยก็ดูน่ารักดีเหมือนกันเนอะ”  ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้ม  เอามือจิ้มแก้มผม  ก่อนจะเริ่มแพล่มไปเรื่อย  มันเล่าว่ามันไปทำอะไรมาบ้าง.....เล่าถึงไอ้คนที่ชื่อกันต์ซึ่งเพิ่งจะรู้จักกัน(ไอ้เด็กล่ำนั่นแน่ ๆ เลย)....รวมถึงเรื่องที่ไปจิ๊กซีดีเพลงกับไอ้สิวแล้วไม่ถูกจับได้.....บ๊ะ  บอกแล้วว่ามันเก่ง....เก่งในเรื่องชั่ว ๆ จริง ๆ  แล้วก็เหมือนกับมันจะนึกขึ้นมาได้  ก็เลยวกมาที่เรื่องของผม

“พี่กับเปาตะโกนเรียกก็ไม่มีเสียงตอบ  เลยต้องลงไปเอากุญแจสำรองมาไขน่ะ  เจอบิ๊กนอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้น  ตัวงี้ร้อนจี๋”  มือของมันทาบทับที่หน้าผากอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล
“เป็นห่วงเหรอถึงได้มา”

ผมถาม....และมันก็นิ่งเงียบ  หัวกลม ๆ นั่นพยักแค่เพียงหงึกเดียว
เสร็จกูล่ะ  ไอ้หมาบู้!!!

ผมกระหยิ่มอยู่ได้ไม่นาน  แล้วก็ต้องใจหายวาบ.....


เมื่อมันเริ่มน้ำตาคลอ
“ทั้ง ๆ ที่พี่ตั้งใจว่าจะตัดขาดกับนายแล้วแท้ ๆ แต่บิ๊กรู้มั้ย  ตอนที่เห็นบิ๊กนอนนิ่งอยู่แบบนั้น  พี่ใจหายมากเลยนะ”
มันสะอื้นจนตัวสั่น  มือเล็ก ๆ นั่นกำลังปาดน้ำตา

ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์  เล่นไม้นี้อีกแล้ว
“บิ๊กรู้มั้ยว่าพี่คิดถึง.....ฮึก.....คิดถึงบิ๊ก......ฮึก.....มากเลย”
มันกอดผมอย่างไม่กลัวติดหวัด  ทำไมนะ  ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้  ต่อให้ผมเกลียดมันมากแค่ไหน  ต่อให้พยายามสะลัดมันไม่รู้ต่อกี่ครั้ง......มันก็ยังกลับมา  ได้ทุกครั้ง

แล้วมันก็ทำให้ผมรู้สึกพ่ายแพ้ได้เหมือนเคย  ขณะที่เสื้อของผมเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาของมัน.....ไอ้เด็กไม่รู้จักโต.....พี่น่ะมันเป็นเด็กไม่รู้จักโต  รู้ตัวมั้ย
"พี่จะดูแลบิ๊กเองนะ  บิ๊กนอนพักเถอะ......ต้องการอะไรก็สั่งพี่ได้เลย  ถึงพี่จะทำไม่ได้พี่ก็จะพยายาม"

พี่ครับ......ผมเองก็คิดถึงพี่เหมือนกัน......ผมเกือบจะพูดประโยคนี้ออกมา.....แต่เหมือนมีอะไรมาจุกเอาไว้.....ซึ่งมันไม่เข้าท่าเลย  ในเมื่อก่อนหน้านี้ผมรู้สึกเกลียดมันอย่างกับอะไรดี

เกลียดจนอยากจะฉีกเป็นชิ้น ๆ.....คิดถึงอย่างนั้นเหรอ....ไม่มีทางหรอกที่ผมจะรู้สึกแบบนั้น....มันเป็นไปไม่ได้!!!!

ผมไม่ควรจะใจอ่อนสินะ  ในเมื่อมันเป็นฝ่ายเดินเข้ามารับโทษของมันแล้ว

เพียงแต่ครั้งนี้.......ผมจะไม่ทำรุนแรงกับมันอย่างที่แล้ว ๆ มาอีก.......จะไม่มีการแหวกหญ้าให้งูตื่น  และมันจะต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับผมทั้ง ๆ ที่ใจอยากจะไป.....แต่ก็ไปไม่ได้......ผมจะทำทุกทางเพื่อรั้งไอ้เด็กคนนี้เอาไว้

พี่จะต้องทนอยู่อย่างเจ็บปวด.....ไม่ใช่ทางร่างกาย....แต่เป็นหัวใจของพี่.....ผมจะทำลายหัวใจของพี่ให้ย่อยยับ

ผมรู้สึกว่าคอแห้งเหลือเกินเมื่อผมเอื้อนเอ่ยประโยคนึงออกมา

"พี่......เค้า.....ขอ....โทษ"
............................................
"เอาน่ากี๋น้อย  ไอ้เด็กนั่นมันก็อยู่ห้องใกล้ ๆ กันนี่เอง  แหม่.....ซึมซะอย่างกับมันหนีไปอยู่ต่างประเทศ  ไอ้บ้า"

มือใหญ่ผลักหัวของคนที่กำลังกอดเข่านั่งซึมจนหน้าคว่ำเสียหลักล่วงจากโซฟา  ลงไปกองไม่เป็นท่าอยู่ที่พื้น

"แล้วคุณกันต์ล่ะครับเมื่อไหร่จะกลับ  ห้องของตัวเองไม่มีหรือไง"
"ก็ไม่มีน่ะสิวะ"
"ไม่มีก็หาสิครับ.....คิดจะมาเกาะผมอยู่ไปอย่างนี้ตลอดน่ะ....มันไม่ได้หรอกนะ"

ผลั้วะ!!!!!!  ฮ๊ะหนอยยยย  ไอ้กี๋  เดี๋ยวนี้มันปากกล้า  กล้าที่จะต่อปากต่อคำ  มือหนา ๆ ซัดเปรี้ยงไปเสียทีหนึ่ง  เพียงแต่ว่าคราวนี้กะตำแหน่ง  กะมุมเสียหน่อย  ไม่ให้ไอ้ตี๋หน้ามึนนี่มันเสียหลักตกพรวดลงไปอีก

"กูจะอยู่ที่นี่ซักกี่วันมันก็เรื่องของกู  เดี๋ยวสิ้นเดือนกูจ่ายค่าห้องให้มึงเลยก็ได้  ไม่ต้องหารด้วยเอา  มึงน่ะก้มหน้าก้มตารักษาสิวของมึงไปเถอะ"
"ยุ่ง!!!!.....นี่หน้าผม"
"งั้นไม่ยุ่งกับหน้า  แต่ยุ่งกับอย่างอื่นได้ใช่มั้ย"

ไม่ต้องรอให้มายุ่ง.......ราเชนทร์กระโจนพรวดไปหลบอยู่หลังโซฟา  ก่อนจะกลิ้งตัวไปกับพื้นห้องอย่างกับในสนามรบ
"ทำเหี้ยอะไรของมึงวะกี๋  ปัญญาอ่อนนะ"
"ทำให้คุณกันต์หมดอารมณ์"
"หึ.......กระตุ้นอารมณ์กูน่ะสิไม่ว่า"
...........................................................
ผ้าเปียก ๆ ถูกโปะพรวดลงบนหน้าของน้องชาย......จนคนป่วยสะดุ้งโหยง
"พี่เล่นอะไรเนี่ย"
"ลดไข้ให้บุ๊กบิ๊กไง"
"บิดให้หมาด ๆ สิพี่  เปียกแบบนี้จะซ้ำให้ไข้หนักรึไง"
"ขะ....ขอโทษ"
"เฮ้อออ  พี่เนี่ยน๊า  ไม่จำเลย.....ทำเหมือนตอนที่เค้าทำให้พี่ไง"

บิ๊กมองพี่ชายตัวเล็กที่กำลังวุ่นวายมือเป็นระวิงแล้วก็ลอบถอนใจโดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น

เฮอะ.....ทำมาเป็นเอาอกเอาใจ  อย่าคิดนะว่ามันจะลบล้างความผิดของพี่ได้น่ะ

"แล้วอยู่กับไอ้สิวเป็นไงมั่ง  กินข้าวครบทุกมื้อมั้ย"  แม้ว่าในใจกำลังพร่ำถึงในสิ่งนึง  สลับกับอีกสิ่งนึงอย่างสับสน.....แต่ปากก็หลุดถามออกมาจนได้  ร่างสูงไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความห่วงใย  หรือว่าเป็นส่วนหนึ่งของแผนการที่วางไว้  หรืออาจจะเป็นไปตามสัญชาติญาณก็เป็นได้.....ใครเล่าจะรู้ดีไปกว่าใจของตัวเองล่ะ  ว่ามั้ย?
"กินครบทุกมื้อ  แต่ก็สู้อาหารที่บิ๊กทำให้ไม่ได้หรอก"
"หึ....ไม่ต้องมาปากหวานเลย  แล้วเสื้อผ้าล่ะ  ใครซักใครรีดให้  แล้วก็เงินอีก  เอาที่ไหนใช้  ก็พี่น่ะฝากไอ้เด็กนั่นเอามาคืนเค้าหมดแล้วนี่นะ"
"เสื้อผ้าพี่ซักเครื่องรวมกับของเชนนี่  ส่วนเงินก็.....ใช้แค่ค่ากิน  ก็เชนนี่เลี้ยงบ้าง  ไอ้นมยักษ์เลี้ยงบ้าง.......อ่อแล้วก็เมื่อวานน้องเป็ดกับน้องพลอยเลี้ยงสุกี้"
"ไถเค้าไปทั่วเลยว่างั้น  พ่อหนุ่มเจ้าสเน่ห์"
พี่ชายไม่ว่าอะไร  แต่กลับเอาหัวไปคลอเคลียกับฝ่ามือของน้อง
แล้วร่างสูงก็เผลอลูบตอบโดยอัตโนมัติ

"ถ้าเราไม่ใช่พี่น้องกัน  บิ๊กก็คงไม่ต้องลำบาก  พี่ขอโทษนะที่เป็นภาระให้บิ๊กอยู่เรื่อย"
"เงียบเถอะ  ทำยังไงได้ล่ะ  ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว"
"บิ๊กรักพี่บ้างมั้ย"

คำถามจากคนตัวเล็กเล่นเอาหนุ่มตัวโตที่กำลังป่วยไข้นั้น.....ใจหวิว

รัก......อย่างงั้นเหรอ

เราเคยรักไอ้หมาด้วยอย่างงั้นเหรอ

ภาพของเด็กผู้ชายสองคนที่ขนาดตัวต่างกันมาแต่ไหนแต่ไร  เด็กตัวโตอยากจะออกไปเล่นกับเพื่อน  แต่ก็ถูกเด็กตัวเล็กรั้งเอาไว้  บางครั้งก็เกาะติดแจเสียจนน่ารำคาญ

ภาพของน้องชายตัวโตที่ผลักพี่ชายจนล้มหัวเข่าถลอกนั้นร่างสูงจำได้ไม่มีวันลืม  พี่ชายร้องไห้เสียงดัง.....และร้องไม่หยุด

กับคนอื่นต่อให้แกล้งพี่แค่ไหน  พี่ก็ไม่เคยร้อง  หนำซ้ำยังสู้สุดใจไม่ว่าอีกฝ่ายจะตัวโตหรือมีมากคนแค่ไหน  แต่กับน้องชายแล้ว  เพียงแค่ตวาดหรือผลักนิด ๆ หน่อย ๆ ก็จะกลายเป็นเด็กขี้แยไปเสียทุกครั้ง

มันเป็นอย่างนี้.....เป็นอย่างนี้มาตลอด 

คนตัวสูงหวนนึกไปถึงวันที่แม่หยิบไม้เรียวจากชั้น  เตรียมเงื้อมือจะฟาด  ครั้งแรกที่แม่โกรธจนถึงขั้นตี  หากไม่ได้พี่ชายเอาตัวมาขวางเอาไว้  มือเล็ก ๆ นั้นฉวยไม้จากมือแม่แล้วพยายามจะหักมันทิ้ง

เรา.......เคยรักมันบ้างมั้ย

เรา.......เกลียดมันจริง ๆ อย่างงั้นเหรอ.....บิ๊กกำลังสับสน......สับสนกับคำถามง่าย ๆ.....ที่ไม่สามารถหาคำตอบที่เหมาะสมได้

พี่จ๋า.......พี่เป็นปิศาจใช่มั้ย  ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในใจของเค้า  มันคือเวทมนตร์ของพี่ใช่มั้ย

ถ้าใช่......ช่วยปลดปล่อยเค้าจากคำสาปที


to be con

ตอนนี้แต่งไปแต่งมาแอบเศร้าแฮะ.....
จริง ๆก็เป็นไปตามคาแรคเตอร์พี่บู้นั่นแหละคือติดจะโง่นิด ๆ แล้วก็ใสซื่อหน่อย ๆ.........ถึงบางครั้งจะเจ้าเล่ห์ไปบ้าง  แต่เป็นความเจ้าเล่ห์บนความไร้เดียงสา  ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร(ยกเว้นตอนไถเงินเด็กกับจิ๊กของ 5555+)  ก็เลยกลายเป็นว่าเอ๊ะ  ทำไมกลับไปหาอิดำง่ายจัง  ก็อิดำมันป่วยจริงอ่ะนะ....อิอิ  แล้วคุณพี่ชายก็เป็นห่วงน้อง  เรื่องมันก็เท่านี้
ส่วนใครที่เชียร์กันต์-บู้  ขอบอกว่ายังหาช่องให้คู่นี้ลงเอยกันไม่ได้ซักที-----ไม่เหมือนปิง-บู้ที่เกิดจากความบังเอิญ(ซึ่งเดี๋ยวคู่นี้จะป๊ะกันอีกเป็นช่วง ๆ ในรูปของตอนพิเศษ)----ให้พ่อบอดี้การ์ดเค้าสนุกไปกับการกลั่นแกล้งหนูกี๋ไปก่อน

สุดท้ายที่น้อง Flawless ถามถึงลุคบิ๊ก-บู้  ลุคนายบิ๊กนั้นคนแต่งจินตาการถึงหนุ่มบิ๊ก ทองภูมิ  เพียงแต่ว่าจะออกแนวล่ำกว่า  ถึกกว่า  ส่วนพี่บู้......ที่น้องบอกว่าเหมือนแอล(กรี๊ด)   เทพไปค่ะ  แค่เด็กผีโทชิโอะก็พอ  แอลนี่ออกจะแปลก ๆ แต่ก็ฉลาดแบบคาดไม่ถึง  แต่พี่บู้นี่ตอนแต่งเรานึกไปถึงเด็กจูออนตลอดเลย  ตัวขาว ๆ ซีด ๆ ผมกะลาครอบ  แววตาดูล่องลอยแปลก ๆหลอน ๆ 5555+  และน้อง drasil นี่รู้สึกมาเม้นท์ได้ซักสามรีแล้ว----พี่จำได้เพราะฟิคพี่คนอ่านมันน้อย 5555+  จะบอกว่าลืมกล่าวคำยินดีต้อนรับ-----แล้วก็จำได้ว่ามีรีนึงแอบบอกชื่อเล่นเรา  อิอิ

ส่วนขาประจำคนอื่น ๆ ก็อย่าเพิ่งทิ้งฟิคเรานะ(ไม่ได้กล่าวถึงแต่จำได้หมดทุกคน----เว้นแต่มาเม้นท์ตอนเดียวแล้วหายไปก็จะลืมไปบ้าง)----ก็นะฟิคเรื่องนี้มันก็มีเพลียบ้าง----สนุกบ้าง----แต่งไปแต่งมาข้อมูลผิดต้องมาอีดิทบ้าง----ไหน ๆ หลงเข้ามาแล้วก็ติดตามกันต่อไป

สู้ม๊ายยยยยย.............สู้!!!!!!

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

^
^
^
จิ้มมมมมมมมมมมมมม 
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านนะค๊า วันนี้ไม่ไหวแล้ว
---------------------------------------------
บิ๊กดูเมาๆนะ-_-; คิดกลับไปกลับมา
พี่บู๊ตอนนี้ ดูเป็นพี่ที่ดีขึ้นมาเลยย

[fuku]

อ่านด้วยความสะใจต่อชะตากรรมของบิ๊ก ขอให้ป่วยนานๆไม่หายขาด
ไม่มีแรงทำอะไรบู้อีก 

แต่สารภาพว่าแอบลุ้นคู่กันต์เชนนี่มากกกกกกกกกกกกกกก เป็นพวกชอบคู่รองอ่ะ

[Wordslinger]

อุ๊ย...อ่านแล้วพาลคิดว่า หากให้บู้ "รุก" บิ๊กจะเป็นอย่างไร??

โอ๊ย คงมันส์น่าดูเจ้าค่ะ

สำหรับดิฉัน ต้องบิ๊ก-บู้ เท่านั้นนะคะ ส่วนคนอื่นอย่ามายุ่งค่ะ! น้องสิวเชนทร์ไปคู่กับนายกันต์เถอะจ้า ส่วนน้องเปาคู่กับพี่ปิงนั่นแหละดีแล้ว อย่ามายุ่งกับบิ๊กนะ!

[mutyamania]

^
^
^
^
^
แวะมาทักทายคนนอนดึกเหมือนกัน
หากบู้รุกบิ๊ก.....อารมณ์คงเหมือน  ปีนตึก? 5555  เข้าใจคิดนะคะคุณ  อิอิ
บู้รุกใครได้มั่งนะ------รุกน้องเปา  ไหวอยู่นะ

[mutyamania]

คนอ่านหาย....ง่ะ

[O_cha]

ไม่ได้เข้ามา Comment เรื่องนี้ซะนาน
กลับมาอ่านอีกที ก็อ่านไปสงสัยไป
ใครๆ เค้าก็รักพี่บู้กันทั้งบอร์ด(ถ้าคนทั้งบอร์ดมาอ่านนะ ^^")
แล้วทำไมอยู่ๆ นายบิ๊กถึงเกลียดพี่บู้ได้ล่ะ
งงจริงๆ สงสัยต้องกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่แรก

ผมล่ะเพลียนายบิ๊กมากๆ มาว่าพี่บู้ของผมเป็นเด็กออทิสติก
ลูกพี่น่ะ เป็นถึงหัวหน้าแก๊งค์ที่มีลูกน้องมือซ้ายมือขวาและบอดี้การ์ดส่วนตัวเชียวนะ

ตอนล่าสุดฮามาก น้องกี๋กระโดดหลบไอ้นมยักษ์ไปหลังโซฟาก่อนจะกลิ้งตัวไปกับพื้นห้องอย่างกับในสนามรบ 5555

ผมว่าคนอ่านเรื่องนี้ไม่น้อยนะ และผมก็ชอบอ่าน comment ของทุกๆ คนด้วย
บางคนออกแนวโหดๆ บางคนขำๆ บางคนก็คิดอะไรแหวกๆ ดี

ปล.ให้พี่บู้รุกบุ๊กบิ๊กนี่ เหมือนปีนตึกจริงๆ ด้วยครับ ^^

[namngern]

 
สมน้ำหน้าไอ้หมาดำ = =' หมดแรงละสิแก
เห็นหน้าพี่บู้ฉันก็คิดถึงเค้าละสิ่ หึหึหึ ความคิดถึงมันจุกอกก
ทำม้ายย ทำไมแกถึงได้เกลียดพี่บู้ชั้นห๊ะ ออกจะน่ารักน่าหยิก
รออ่านเวลาที่เชนนี่หน้าใสกิ๊กต่อไปจ้า 555555
จุ๊บบบบบบบบบบ ♥

[flawless]

โทษลมโทษแล้ง โทษว่าโดนมนต์ดำ ต้องคำสาปจากเด็กเอ๋ออีก
เอาเข้าไปนะเจ้าบิ๊ก ไม่โทษตัวเองบ้างหว่า ว่านายนะ หลง...รัก
พี่ชายตัวเองเข้าแล้ว หัดถามใจตัวเอง และยอมรับกับความเป็นจริง
เสียทีเหอะ ทรมานตัวเอง ทำร้ายพี่บู้ของพวกเราอยู่นั่นแหละ

ชอบพี่บู้ พี่บู้น่ารัก เอิ๊กๆ เอ๋อ แบบน่ารัก ชอบอ่ะ
พี่บิ๊ก ทองภูมิ? คนไหนหว่า? เค้าไม่ค่อยดูละครอ่ะค่ะ
ไม่เป็นไรเดี๋ยวเซิรจ์หาจาก กู๋ ดีกว่า

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่ะ ไม่ต้องน้อยใจไปค่ะ ใครไม่อ่านเค้าอ่าน
(มันทดแทนกันได้หรือแก??? // คิดว่าน่าจะได้นะคะ เอิ๊กๆ)

[sang som]

บุ๊กบิ๊กเมื่อไหร่จะยอมรับใจตัวเองซักทีเนี่ย เฮ้อ

[naumi]

บู้รักบิ๊กมากนะเนี่ย ไม่แปลกหรอกที่บู้กลับมา คนเราใจแข็งกะคนที่้เรารักไม่ได้นานหรอก สุดท้ายหัวใจมันก็สั่งให้ยอมทุกที ยิ่งเห็นคนที่เรารักมาป่้วย เห้อๆๆ

แล้วที่บิ๊กรำคาญบู้ก็ไม่แปลกนะเราว่า เมื่ิอก่อนเราก็รำคาญน้องเรา น้องชอบมาวุ่นวาย เกาะแข้งพันขา จะไปไหนก็ไปไม่ได้ เพราะต้องดูน้อง ก็เผลอตวาดไปบ้าง มานึกตอนนี้เรายังเสียใจ ทำไมเราถึงทำแบบนั้นนะ ไม่ใช่ไม่รัก แต่มันเป็นช่วงอารมณ์หนึ่ง เห้อ

 

ปล.แล้วจำเราได้ป่าว อิอิ

[โจ๊กกุ้ง]

บิ๊กจะใจร้ายกะพี่อีกเหรอ  พี่บู๊เค้าก็กลับมาแล้วน้า ถึงจะโกรธจะเกลียดกันยังไง สายสัมพันธ์ครอบครัวมันก็ตัดไม่ขาดหรอก
ว่าแต่ คู่นายกันต์กะกี๋มันก็น่ารักดีนะ

[drasil]

ในที่สุดพี่บู้กับน้องบิ๊กก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว เย้ๆๆ
หวังว่าบิ๊กจะรู้ใจตัวเองซักทีเน้อ

[mutyamania]

ตอน : สิวสุดหล่อ(ขอเลวบ้างเหอะ)

ราเชนทร์เล่า

“ฮึก.......ฮึก”  เสียงร้องไห้ของลูกพี่ซึ่งฟังดูแล้วหลอนหู  ปลุกผมให้ตื่นขึ้นมาในกลางดึกของคืนหนึ่ง
ผมเอื้อมมือไปเปิดสวิทซ์ไฟที่หัวเตียง  แสงสว่างสีเหลืองนวลอันรำไรเผยให้เห็นผิวกายที่ขาวนวลเนียนของลูกพี่  มีเพียงกางเกงในสีขาวสะอาดตาเท่านั้นที่ปกปิดส่วนที่บอบบางของร่างเล็ก.....ลูกพี่เปลือยทำไมไม่รู้.....รู้แต่ว่าขาวโครต  วาบหวิว...วาบหวิว
เฮือก.......พี่บู้วาบหวิว....ซี๊ดดดด  จู๋แข็งขึ้นมากระทันหัน
“ร้องทำไมครับคนเก่ง”  ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อว่าน้ำเสียงทุ้มนุ่มฟังดูอ่อนโยนราวกับสุภาพบุรุษเช่นนี้จะออกมาจากปากของไอ้ขี้แพ้หน้ามึนอย่างผม
ผมค่อย ๆ ใช้มือเกลี่ยคราบน้ำตาที่กำลังไหลอาบสองแก้มใส ๆ ป่อง ๆ น่าหยิกของลูกพี่  ดวงตากลมโตที่ดูแล้วดุร้าย  บัดนี้ดูออดอ้อน  ตาของลูกพี่แป๋วอย่างกับเม็ดลำไย…..เหมือนลูกหมาเวลาอ้อนจะขอขนมในมือยังไงยังงั้น

น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
“ไม่มีใคร....ฮึก.....รักพี่เลยเชนนี่...ฮึก.....”
“ไม่จริงนะครับคนเก่ง  ผมคนนี้ไงล่ะครับ  ที่รักแล้วก็หวังดีกับลูกพี่ของผมมาตลอด  ไม่ร้องน๊าเจ้าเด็กดื้อ”
“ฮึก.....ไม่จริงหรอก....ฮึก...เชนนี่โกหก”
“เปล่าซักหน่อยนะครับ....หึหึ...ผมน่ะรักลูกพี่ของผมที่สุดในโลกเลยรู้มั้ยครับ  คนดีของผม”
“รักแบบลูกน้องน่ะเหรอ  แบบนั้นมันไม่ใช่ความรักหรอกเชนนี่.....อุ๊บ”
ผมจัดการปิดปากของเจ้าเด็กดื้อด้วยริมฝีปากของผม  จากนี้ไป  ต่อให้ถูกต่อยสักพันครั้งผมก็ยอม  ต่อให้ลูกพี่จะฆ่าผมด้วยสองมือเล็ก ๆ นั่น  ผมก็จะไม่ขัดขืน  ขอแค่จูบเดียวเท่านั้น  จูบเดียวเพื่อพิสูจน์ความรักที่ผมมีให้คน ๆ นี้  จูบเดียวที่จะบอกทุกอย่าง...

ในหัวใจของผู้ชายคนนี้
“จะกัดนมกูอีกนานมั้ยไอ้กี๋”
เสียงโหด ๆ ของไอ้กันต์กับความรู้สึกเหมือนถูกตะปบที่ท้ายทอยทำเอาผมตื่นจากความฝัน.....
บ๊ะโธ่......ถึงว่า  ทำไมอะไร ๆ มันดูง่ายดายจังเล่า.....ความวาบหวามยังคงติดอยู่ที่ปลายลิ้น.....นี่สินะการจูบ มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง  ผมไม่เคยถูกใครจูบหรอก  แม้แต่มันก็ไม่เคยจูบผม.....มันแตะต้องทุกส่วน  ยกเว้นใบหน้า  มันบอกว่าเห็นหน้าของผมมันก็จู๋หดแล้ว  มันพูดเกินไป  ผมไม่ได้ขี้เหร่ขนาดนั้น  และผมก็ไม่ได้จินตนาการไปเองหรอกใช่มั้ย.....เรื่องจูบน่ะ
อืม.....จะว่าไปตอนประถมผมก็เคยจูบกับเด็กข้างบ้านนะ.....เด็กผู้หญิงซะด้วย.....แต่ผมก็จำไม่ได้หรอกว่ามันรู้สึกยังไง
“เงี่ยนแต่เช้าเลยเหรอมึง”
อีกครั้งที่มันบุกรุกความเป็นส่วนตัว  แม้กระทั่งในความคิดของผม  ด้วยน้ำเสียงซึ่งฟังดูกระโชกโฮกฮาก  ผมเกลียดมันจัง
มันเอามือใหญ่ ๆ บีบคางผมแน่น  ก่อนจะเอานิ้วหนัก ๆ จิ้มลงมาที่หน้าผม
“ตรงนี้.........ตรงนี้......แล้วก็ตรงนี้  สิวอักเสบมึงเริ่มยุบแล้วนี่  เคยสังเกตหรือเปล่า  ตอนนี้จะเหลือที่น่าห่วงก็คือรอยพวกนี้  ที่แก้มของมึง  อี๋”
อี๋......อี๋พ่อมึงดิ  กูสิต้องอี๋ ตอนนี้ไอ้เหี้ยกันต์อพยพจากโซฟามานอนในห้องกับผม มันชอบแก้ผ้านอนซะด้วย  แล้วตอนเช้า ๆ ไอ้หนูกั๋ง ๆ ของมันก็จะมาถูบดเบียดไปกับก้นของผม
“กูบอกมึงเป็นล้านรอบแล้วนะว่าอย่าบีบสิว  หน้ามึงถึงได้เหี้ยแบบนี้  ตอนเด็ก ๆ มึงอ่ะ  น่ารักจะตาย”  ใช่ครับมันบอกผมเป็นล้านครั้งจริง ๆ ผมกับมันรู้จักกันมาก็นานนมแล้ว  ตั้งแต่อนุบาลเห็นจะได้  และมันก็ชอบแย่งทุกอย่างไปจากผม......ตั้งแต่ของเล่นชิ้นแรกที่พ่อของผมซื้อให้  ไปจนถึง......ผู้หญิงที่ผมแอบชอบ.....และพอผมเปลี่ยนมาชอบผู้ชายมันก็......

เปลี่ยนมาชอบผู้ชายมั่ง

แล้วพอมันรู้ว่าผมเล็งคนไหนไว้มันก็จะมาแย่งจีบตัดหน้าผม....ไอ้เลว....แต่เดี๋ยวก่อน  เมื่อกี้นี้มันพูดว่าอะไรนะ

มันบอกว่าผมน่ารักอย่างนั้นเหรอ….

เชอะ!!!!
ช่างเถอะ.....จะไปเอาอะไรกับคำพูดของมันล่ะ......ที่น่าห่วงตอนนี้คือลูกพี่ต่างหาก....มันต้องแย่งลูกพี่ของผมไปแน่ ๆเพียงแต่คราวนี้มันดูไม่ค่อยกระตือรือร้นที่จะแย่ง.....

หรือว่าจะหลอกให้ตายใจ....ฮ่าฮ่าฮ่า....กูรู้ทันมึงหรอกน่า
“กูไม่ชอบแข่งกับพวกขี้แพ้น่าสมเพช  ถ้ามึงคิดจะจีบไอ้เด็กคนนั้น  มึงต้องหล่อ....อย่างน้อยก็ให้ได้ครึ่งนึงของกู”  มันพูดขึ้นมา  ราวกับจะตอบข้อข้องใจที่ผมมีต่อมัน
“แต่รูปร่างของมึงขอให้เป็นเหมือนเดิมแบบนี้แหละ....กู......ชอบ”
มันขึ้นคร่อมพร้อมกับเอาหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดสาก ๆที่เพิ่งจะขึ้นซุกไซ้ไปตามร่างกายผม.......ถึงแม้ว่าจะรู้สึกขยะแขยงกับสัมผัสของมัน  แต่บางอย่างในร่างกายของผมกลับตอบสนองต่อสัมผัสนั้น.....และรู้สึกดีไปด้วย....บัดซบ!!!!!
“อ๊ะ”
“มึงเป็นคู่นอนที่หน้าเหี้ยที่สุด.....แต่ก็เอามันที่สุด”
มันกระซิบอย่างเหี้ยมโหด  แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้นขึ้น...........อีกครั้ง........และอีกครั้ง
.
.....
..........
....................
“เชนนี่...............อี่อี่อี่อี่”  เสียงแหบ ๆ ของลูกพี่น้อยแหกปากเสียดังลั่นอย่างไม่แคร์โลกเช่นเคย  พร้อมกับตัวเล็ก ๆ และขาสั้น ๆ ที่วิ่งตรงเข้ามาหาผม

ใกล้เข้ามา.....ใกล้เข้ามา...
“อ่าโจ๊ะ”
พร้อมกับเอาหัวพุ่งเข้าโหม่งที่หน้าท้องของผม....อุก
“โห......หน้าไม่ค่อยเฟะแล้วอ่าเชนนี่  แอบไปรักษาสิวมาช่ายแม๊ะ”
“นิดหน่อยครับ....ว่าแต่ว่า....ผมดูหล่อขึ้นมั้ยครับลูกพี่”
“โหย......เสียของว่ะเชนนี่  เสียดายคาแรคเตอร์  เชนนี่ของแท้ต้องเฟะนิด ๆ เว๊ยเฮ๊ย”
เวรกรรม  กะแล้วเชียวว่ามันต้องไม่เวิร์ค  กลับไปผมจะไปบีบทิ้งให้หมด  ไอ้ครีมบ้าเอ๊ย
“คิดถึงกันมากนักก็กลับไปอยู่ด้วยกันก็ได้นะ”
เสียงเป็ด ๆ ของไอ้มารคอหอยหมายเลขที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้โพล่งขึ้นขัดจังหวะสวีทหวานของผมกับลูกพี่.....ไอ้ดำนั่นเอง  มันมาเงียบ ๆ.....ชิส์  ยังไม่ได้สะสางเลยนะ  เรื่องที่มึงชกกูซะคว่ำวันนั้นน่ะ  ไอ้ยักษ์เอ๊ย
“ว่าไงล่ะ  ไหน ๆ พี่ก็ทำหน้าที่พี่ชายเสร็จแล้วนี่  ดูแลเค้าจนหายแล้ว  ถ้าอยากจะไปอยู่กับไอ้สิว  น้องก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ....หึ”
“ไม่เอา....พี่จะอยู่กับบ่ะอิ๊กกกกของพี่”
ลูกพี่โผเข้าไปคลอเคลียกับไอ้ดำ  อ้าวเฮ้ย  ไหนว่าพวกมึงไม่ถูกกันง๊ายยยย  ไหนว่าเจอหน้าแล้วอยากจะต่อยมันซักเปรี้ยงไงล่ะคร๊าบลูกเพ่......ไหนฟะ  ไอ้มาดเท่ห์ ๆ ที่เคยมีมันหายไปไหน  ไหงถึงได้ขี้อ้อนเป็นลูกหมาน้อยแบบเน๊.....แต่ก็น่ารักดีนะนั่น....เอ๊ย....ไม่ใช่แล้ว  ต้องทำกับผมเซ่  ลูกพี่ต้องอ้อนผมแบบในฝันไงเล่า....โฮกกกกก
ไอ้ดำยักคิ้วให้ผมอย่างเหนือกว่า มือใหญ่ ๆ โอบรอบตัวของลูกพี่น้อยของผม.....เอาเถอะ  เดี๋ยวผมจะกลับไปหน้าเฟะแบบเดิมก็ได้  แล้วมึงจะต้องเสียลูกพี่ให้กูอีกครั้ง.....เอาล่ะคืนนี้ผมจะเข้านอนทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ล้างหน้า
“พี่ไปแล้วนะเชนนี่  พี่จะไปดูหนังกับไอ้บุ๊กบิ๊กน้องร๊ากของพี่  เอาไว้ว่าง ๆ จะไปนั่งเล่นที่ห้องนะ  ลา~~~~ล่ะ”
ว่าแล้วทั้งคู่ก็หายวับไปอย่างรวดเร็วราวกับหนังการ์ตูน
ใช่สิเค้าพี่น้องกันนี่นะ  เค้าดีกันแล้ว...เรามันก็เป็นหมาหัวเน่า.....เป็นแบบนี้อีกตามเคย ชีวิตผมมันก็เป็นได้แค่ตัวสำรอง  เป็นที่ระบายอารมณ์ แล้วก็เป็นไอ้ขี้แพ้ที่ไร้ตัวตน  แล้วพอกลับไปที่ห้อง  ก็ยังมีไอ้มารชีวิตอีกคนนอนรออยู่....เฮ้อ

ขณะที่ผมกำลังเดินอย่างซังกะตาย.....ราวกับคนไม่มีจุดหมายอยู่นั้น
ผมก็ถูกบางสิ่งที่มีพลังมหาศาลดึงกระชากตัวผมเข้าไปยังซอกหลืบของตัวอาคาร
อะไรอีกล่ะวะ
.
....
...........
......................
 “อ้าวพวกเจ๊”  ผมยกมือขึ้นกราบสวัสดีงาม ๆ แก่ยัยพวกปีศาจ(ซึ่งอยู่ปีหนึ่งเหมือนกัน)  มือของยัยนมยักษ์นั้นฟาดเข้าให้ที่แก้มข้างซ้ายโดยอัตโนมัติ.....เพี๊ยะ....มันทั้งแสบทั้งร้อนใบหน้าดีชะมัด
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเรียกเจ๊  ไอ้เบื๊อกนี่”
“ผมขอโทษ....ว่าแต่ว่าพวกคุณมีธุระอะไรกับผมหรือขอรับมาดามทั้งสอง”
“โฮะ ๆ ๆ มาดาม......มาดามบ้านป๊าแกสิ  เรียกเลดี้สิยะ.....เลดี้น่ะไอ้เบื๊อก”
“จะปัญญาอ่อนกันอีกนานมั้ย”  เสียงห้าว ๆ ของยัยเจ๊ตัวดำรูปร่างล่ำสันอย่างกับนักมวยปล้ำเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ  เอาล่ะเว๊ย  พวกมันกัดกันเองแล้วสินะ  หึหึหึ
“พวกเรากำลังเจอปัญหาใหญ่แล้วล่ะนายราเชนทร์”  สาวเป็ดพูดกับผมด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง
“ใช่.....จนป่านนี้แล้วพวกเรา....รวมถึงแกด้วย  ยังไม่มีใครได้แอ้มพี่บู้เลยใช่มั้ยล่ะ”
“พวกคุณต้องการจะสื่ออะไรเหรอครับ  ผมงง”
“ไอ้พี่บิ๊กน่ะสิยะ.....ไอ้พี่บิ๊กน่ะแหละคือตัวปัญหา  หากกำจัดพี่บิ๊กออกไปจากชีวิตพี่บู้ได้ล่ะก็”
ไร้สาระน่า  สองคนนั้นน่าเค้าเป็นพี่น้องนะ.....เป็นพี่น้องกันนะเฟ้ย  ไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องได้แอ้มไม่ได้แอ้มตรงไหนเลยเหอะ....พับผ่า....แล้วก็ฉลาดหน่อยดิวะ  พี่น้องน่ะเค้าตัดกันไม่ขาดอยู่แล้ว  พวกหล่อนน่ะเป็นใครกันฮึ....ชิส์
ถ้าทำให้ไอ้ดำนั่นยอมรับในตัวผมได้ก็คงจะดีสิ....
“ชั้นไปสืบจากพวกรุ่นพี่ห้องของพี่บู้มาแล้ว  พี่บู้น่ะนะ  หวงแล้วก็ติดน้องชายแจอย่างกับอะไรดี......”
“เพราะฉะนั้นตราบใดที่เรายังไม่สามารถแยกสองคนนั้นออกจากกันอย่างถาวรได้แล้วล่ะก็นะ  หึหึหึ  พวกเราสามคนก็หมดสิทธิ์แอ้มหวานพี่บู้”
“ชั้นดูแล้วว่าพี่บิ๊กน่ะคงไม่ได้อะไรกับพี่ชายตัวเองมากมายนักหรอก”
“แต่พี่บู้น่ะสิ.....ที่อะไรกับพี่บิ๊กมากเกินไป”
“ดังนั้น”
ยัยสองคนนั่นกำลังสลับกันพูดจนผมเริ่มรำคาญ  ผมก็เลยกล่าวสรุปปิดท้ายมันเสียเอง...
“เราต้องทำให้พี่บู้เกลียดไอ้พี่บิ๊กยังงั้นใช่ไหมล่ะขอรับ”
ทำแบบนั้นมันอาจจะง่ายกว่าให้ไอ้ดำนั่นยอมรับในตัวเราสินะ.....ในเมื่อใช้วิธีขาวสะอาดแล้วมันไม่ได้ผล  ผมก็จะขอเลวบ้างล่ะนะ
To be Con
……………………………………….
เอาล่ะสิ  อิสามตัวประกอบเริ่มวางแผนชั่วร้าย  สองสาวหลังจากที่ไม่มีบทบาทมาเสียนาน ก็เริ่มจะวางแผนทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันกับชาวบ้านเค้าซะที.....อย่าเพิ่งเกลียดพวกมันเลยนะคะคนอ่าน คิดซะว่าเป็นบททดสอบของน้องบิ๊กและพี่บู้.......

ตอนที่แล้ว....เห็นเม้นท์แล้วชื่นใจหายเหนื่อยกันเลยทีเดียวค่ะ
ไม่ต้องถึงกับเม้นท์ทีเป็นหน้าสองหน้า(เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เหอ ๆ ๆ)  ขอแค่คนคุ้นเคยแวะมาเยี่ยมเยียนทักทายกันบ้าง คนแต่งก็็้แฮปปี้และมีกำลังใจ  อย่างจำนวนเม้นท์เท่าเนี๊ยะ  แค่เนี๊ยะ  กำลังดี  อิอิอิ(น้อยกว่านี้มันก็ท้อ ๆ แต่ถ้ามากกว่านี้มันก็จะโซกู๊ดด สุด ๆ)

ตอบคุณ naumi  จำได้สิคะ  คนที่มาพร้อมกับภาพอวาต้าร์น้องหมีกอดหัวใจแสนจะน่าร๊ากกก  เป็นคนแรกที่บอกว่าไม่ค่อยปลื้มน้องเปา 5555+ .....หนึ่งในขาประจำของฟิคเค้า  งุงิ.....งุงิ
เจอกันตอนหน้าค่า

[namngern]

กรี๊ดดดดดด เชนนี่หน้าเริ่มใสแล้วหรอเนี่ยะ อ๊าย ตื่นเต้นๆๆๆ
อย่าบีบครีมทิ้งน้ะ -^-!
อ้ะๆ วางแผนอะไรกันอีกเนี่ยะ ตายๆ แล้วเมื่อไหร่บิ๊กบู้เขาจะหวานกันละเนี่ยะ
โดนขัดขวางตลอด ก๊ากกกกกกกกก 555

[Wordslinger]

ตายแล้วเชนนี่ลูกแม่ อย่าร้ายเลยลูก ลุคของลูกไม่เข้ากับบทร้าย 

[flawless]

เชนนี่ แกจะเอาจริงๆ อ่ะเหรอ?
อิ๊อ๊ะๆ ชอบๆ อ่ะเอาเลย ชูธง ถือ
ป้ายไฟ เชียร์ สองสาว กะเชนนี่เต็มที่
ใครเชียร์พี่บิ๊กเค้าไม่รู้ เค้าจะอยู่ฝ่ายค้าน
คอยเป็นอริกับพี่บิ๊กตลอดไป เพราะดูแวว
แล้วมันไม่ค่อยแคร์ และห่วงใยพี่บู้ด้วยใจจริง
อย่างเชนนี่ และสองสาวเลยสักนิด

ปล. เชนนี่ ล้างหน้าก่อนนอนนะแก อย่าให้หน้าเฟะ
อีกรอบล่ะ เดี๋ยวพี่กันต์เอา? ตาย... 

[โจ๊กกุ้ง]

วางแผนยังไงล่ะนั่นทั้งสามคน  นายกันย์จะหื่นไปไหนคะเนี่ย มีความหลังกันด้วยแหะ อิอิ
แต่กี๋อย่าสิจ๊ะ รักษาสิวก็ต้องทำให้ตลอดรอดฝั่งสิ หน้าจะำำได้ใสกิ๊งๆ

[drasil]

เห็นสามคนนี้อยู่รวมกันแล้วนึกถึง"กลุ่มสามอ่อน"ในวันพีซเลยอ่ะ

ปล.เชนนี่อย่าบีบครีมทิ้งน้า เจ่เจ้อยากเห็นเชนน้อยหล่อ

[BeeRY]

เชนนี่รักษาสิวต่อไปเหอะ ขอร้อง
แล้วสามแสบจะแน่ใจเหรอว่าแผนจะใช้ได้ผล เพราะดูสมาชิกแต่ละคน
บุ๊กบิ๊กแกเปลี่ยนไปนะ แต่จะตลอดไปหรือเปล่าล่ะเนี่ย 
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้า (ตอนเค้าเข้ามาทีไร ได้อ่านหลายตอนตลอด เพราะนานๆทีเข้ามา 555)

[Me_kame_nishi]

เอ่ออ เชนนี่หล่อใสดีกว่านะอย่ากลับไปเฟะเลยย
ว่าแต่คุณ 3 ตัวประกอบจะร้าได้แบบไหนนะนี่
หน้าติดตามๆ รอตอนต่อไปจ้า

[primmi]

เชนนี่สู้ๆ แย่งพี่บู้มาให้ได้นะ 555