หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา

[patwo]

คิดถึงพี่บู้แทบขาดใจ รอคอยทุกวันน TT

สงสารพี่บู้ที่สุด แต่ถ้าทำแบบนี้ แล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะเนอะ ถึงจะรู้ว่าอยู่ไม่นาน
แต่ขอสักหน่อย เนาะพี่บู้เนาะ TT

พอถึงตอนนั้น ก็ปล่อยไอบิ๊กไปเลยย ให้ไปอยู่กับน้องเปาของมันน ฮือ

อินว่ะ

รักพี่บู้จริงแท้แน่นอน

พี่บู้FC

[puppyluv]

ก็นะ บุ๊กบิ๊กนี่มัน...

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

บิ๊กก้ยังเป็นบิ๊ก บู๊ก้ยังเป็นบู๊   
บิ๊กไม่ได้รักพี่เลยจริงๆ จากที่เปิดห้องเข้ามาเจอศพพี่ชาย..ชัดเลย
แอบเซง+เศร้า
ลุ้นไม่ขึ้น

[NiNJA]

ไอ่คิงคอง   

ทามร้ายพี่บู้ของฉันอีกแร้วน่ะย่ะ 

พี่บู้น่าสงสารที่สุดเลย 

ถ้าพี่บู้ไม่หายใจจิงๆ แกคงจะดีใจใช่ไหมย่ะ

ทามมัยพี่บู้ต้องรัก ไอ่คิงคองขนาดนั้นดั้วน่ะ 

[sang som]

ไอ้คิงคองแม่งเห็นแก่ตัวว่ะสาดดดดดดดดดดดดดดด

[SAHYRU]

^^ เพิ่งมาอ่านค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลยยยย สนุกมากเลยค่ะ
แต่แอบเดินเรื่องช้าไปหน่อย อ่านๆไปรู้สึกอีนๆ 55+ สรุปเรื่องนี้มันม่าม่าใช่มั้ยเนี้ย
เราแอบหลงเข้ามาอ่าน อ่านไปตอนแรกๆเหมือนจะใสๆฮาๆ พอมาตอนหลังมันม่าม่าเราก็ถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว
TT^TT  กลายเป็นว่าหดหู่ไปเลย 55+ แต่ไรเตอร์เขียนดีมากค่ะ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ!!
ป.ล. ช่วยทำให้ม่าม่ามันจบเร็วๆทีได้ไหมค่ะ ไม่อยากเครียดแต่อยากอ่าน 55+ รักไรเตอร์ค่ะ xoxo
 

[namngern]

เห็นแก่ตัววะบิ๊ก
ฉันละเกลียดแกจริงๆ = ='

[mutyamania]

ตอน : หนุ่มข้างห้อง.....

บรรยายโดย : ตัวละครตัวใหม่ : นายเชน.....

ผมเพิ่งย้ายเข้ามาในอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ได้ไม่ถึงเดือน.....เพราะผมกำลังตกหลุมรัก

ครั้งแรก....ผมเจอเค้าคนนั้นในลิฟท์ที่มหาลัยโดยบังเอิญ.......กลิ่นอายเย็นเฉียบชวนพรั่นพรึงโชยออกมาจากร่างกายผอม ๆ......ผิวขาวซีดประหนึ่งไม่เคยต้องแสงตะวัน.........ไหล่เล็กงองุ้มดูน่าปกป้องและทะนุถนอม.....ในลิฟท์มีเพียงแค่เราสองคน....เงียบจนได้ยินเสียงเคี้ยวท๊อฟฟี่ดังออกมาจากปากของเค้า....
กร๊วม!!!!

น่ารักดีนะ......

ผมยิ้มให้เค้าอีกครั้งในลิฟท์ตัวเดิมหลังจากเจอกันเป็นครั้งที่สอง 

ใบหน้าและท่าทางแบบนั้น  ต่อให้เจอกันแค่เพียงเศษเสี้ยววินาทีก็ไม่มีทางลืมได้ลง  กำลังก้าวเท้าเข้ามาในลิฟท์

ดวงตากลมโตจ้องมองผมเหมือนเป็นอากาศธาตุ........ผมหน้าแตกจนต้องแก้เก้อด้วยการเก๊กหน้านิ่ง  ทำเสียงจิ๊จ๊ะประหนึ่งว่าตัวเองกำลังเซ็งไอ้ลิฟท์ห่าแดกนี่ที่เคลื่อนตัวอย่างช้าเชื่อง(และรู้สึกว่าตัวเองเป็นไอ้งั่ง) 

แต่ลึก ๆ แล้วผมดีใจที่ได้ใกล้ชิดกับเค้าคนนั้นนานขึ้นอีกนิด

กระเป๋าสะพายทำให้เค้าตัวเอียงไปข้างหนึ่ง.....ไอ้หมอนี่มันดูน่ารักแล้วก็เย็นยะเยือกในสัดส่วนที่เท่ากัน  เหมือนกับว่าจะมีสองสิ่งในตัวที่ดูขัดแย้งกันเองแต่ก็สมเหตุสมผล

ครั้งที่สาม
ผมเจอเค้าเดินหยอกล้อมากับผู้ชายตัวโตผิวเข้มท่าทางขี้เก๊กจนน่าหมั่นไส้  ผมใจฝ่อเล็กน้อยและพยายามเลิกสนใจ  เลิกคิดถึงเค้า  เพราะคิดว่าคงไม่มีหวัง.....ก็เค้ามีแฟนแล้วนี่.....จริงอยู่....ที่เค้าก็น่ารักดี  แต่ผมคิดว่าผมก็ไม่ได้อะไรกับเค้ามากมายนัก

ก็แค่ชอบ......สะดุดตา.....จำฝังใจ  เก็บไปฝันละเมอในบางคืน.......ก็เท่านั้น

ครั้งที่สี่
ผมไม่สามารถหักห้ามใจได้เลยเมื่อเห็นเจ้าคนประหลาดนี่กำลังออกสเตปเต้นท่าเพี้ยน ๆ ในงานเฟรชชี่ไนท์อย่างไม่แคร์สายตาใคร......ผมพยายามเริ่มต้นสืบเรื่องของเค้า

เค้าชื่ออะไร  เรียนคณะอะไร  พักอยู่ที่ไหน  มีแฟนแล้วรึยัง(ครั้งล่าสุดที่เห็น  เค้าอยู่กับผู้หญิงผิวเข้ม  ท่าทางห้าว ๆ)  จนได้ความคร่าว ๆ ว่าเค้าชื่อบู้  เป็นรุ่นพี่ปีสองซึ่งเรียนอยู่คนละคณะกับผม  มีน้องชายฝาแฝดชื่อนายบิ๊กซึ่งก็คือไอ้ดำที่ผมเห็นในวันนั้นแหละ 

'สิ่งมหัศจรรย์ประจำคณะ' คือฉายาของพี่น้องคู่นี้........อืม  ผมว่าก็เหมาะดีนะ  แค่บอกว่าเป็นพี่น้องกันยังเชื่อยาก  แต่ทั้งคู่เป็นฝาแฝดกัน.......ช่างเป็นแฝดที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

และที่สำคัญ  ยังโสด..........................

"เสร็จเราแน่...............นายบู้..................เราจะจีบนาย"
....................................................................................
"หน้าม้าแบบนี้ก็เหมาะกับพี่ดีเหมือนกันนะ"  บิ๊กพูดเสียงแหย ๆ เมื่อเห็นพี่ชายจ้องมองไปที่กระจกอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น..........

ทุกสิ่งที่น้องทำ......คนเป็นพี่ไม่เคยรู้สึกโกรธเท่ากับครั้งนี้

เมื่อร่างสูงเกิดอยากจะลองเป็นช่างทำผมด้วยการคว้ากรรไกร(ที่ใช้สำหรับตัดกระดาษ)  มาเล็กผมหน้าของพี่ชาย.......แรกเริ่มก็ดูเหมือนจะดี  แต่เล็มไปเล็มมา  ชักสูงขึ้น ๆ ๆ ๆ...............แต่ทว่าผมทั้งสองข้างก็ยังคงไม่เท่ากันซักที  สุดท้ายก็

ฉึบ!!!!!!!!!


หมดกัน..............ลุคเท่ห์ ๆ ที่เป็นสไตล์ติดตัวมาจนบัดนี้  หายวับไปกับตา  บู้ของแท้ผมข้างหน้าต้องยาวประมาณเสมอขอบตากลม ๆ ดุ ๆ นั่น  ห้ามเลยขึ้นไปมากกว่านั้น.....
"บิ๊ก....................ทำกันได้นะบิ๊กนะ"
"ไม่เอาน่า  แค่นี้เองน๊าพี่น๊า  ผมน่ะเดี๋ยวมันก็ยาว  แบบนี้น่ารักจะตายเชื่อเค้า"
"งอน"

พี่ชายหรี่ตามองอย่างกวน ๆ  ก่อนจะคว้ากรรไกรที่วางอยู่  พยายามจะกระโจนตัวขึ้นไปตัดผมน้องบ้าง......(อันตราย  หนู ๆ อย่าทำตาม)

โดยที่ไม่ได้ประมาณความสูงของตัวเองเล้ย  ให้ตายดิ......นายจั๊กกะบู้

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"  พี่ชายร้องโหยหวนเมื่อไม่สามารถทำอะไรไอ้ดำตรงหน้าได้
"ไม่ไปเรียนแล้ว.....สภาพแบบนี้จะกล้าออกจากห้องได้ยังไง"
"งั้นก็หยุดไปเลยดีมั้ย"
"ฝันไปเหอะ.........."

พี่ชายเริ่มลงไปดิ้นกับพื้นจนคนเป็นน้องชักจะรำคาญ.....
“งั้นไปตัดผมกันตอนนี้เลยดีมั้ย  เอาให้มันเป็นทรงมากกว่านี้  ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว....”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย”
“งั้นก็ตามใจพี่ละกัน”  น้องชายหมดความอดทอน  ทำท่าจะเดินเข้าห้องนอนไป  ทำให้นายบู้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ทำแบบนี้.........น้องคงรำคาญสินะ  สัญญากับน้องแล้วนี่เนอะ  ว่าจะว่าง่ายแล้วก็เชื่อฟัง
“งั้นพาพี่ไปตัดผมก็ได้  ตัดผมกันป่ะ....บ่ะอิ๊กกกกกกกกก”

ได้ผล  น้องชายหันมายิ้มแฉ่งอย่างเอ็นดูเค้าเหมือนเดิม....
...............................................................................
เจอกันอีกแล้ว 
พักนี้ผมเจอกับซอมบี้น้อยบ่อยจัง(ฉายาใหม่ของพี่ตัวซีดเค้าน่ะ----และก็แหงล่ะนะก็ผมย้ายมาอยู่ตึกเดียวกับพี่เค้าแล้วนี่)  พี่ตัวซีดเดินมากับไอ้น้องชายตัวโต  ผมอิจฉาไอ้ดำที่สามารถจูงมือเล็ก ๆ ขาว ๆ เหมือนหลอดนีออนนั่นได้อย่างชอบธรรม
“สุกี้น้ำเดี๋ยวมาเอานะครับ”

ผมเดินตามสองคนพี่น้องที่กำลังเดินจ้ำพรวด ๆ เหมือนกับจะรีบไปตามควายที่ไหน........ซักพักทั้งคู่ก็มาหยุดยืนอยู่ตรงร้านตัดผมสภาพค่อนข้างโอเคที่ยังคงเปิดอยู่

ซ้อมบี้น้อยของนายราเชนทร์......อ้อ  ผมลืมแนะนำตัวไปสินะ
ผมชื่อราเชนทร์ครับ  ราเชนทร์  เดชดำรงค์กุล.....ชื่อเล่นชื่อเชน

อ่านดูจากชื่อแล้วคงจะจินตนาการไปใหญ่โตเลยล่ะสิ  ว่าผมต้องหล่อเท่ห์แบบคุณชาย.....บ้านรวย  มีรถขับ  ก็เปล่า  เพียงแค่แม่ของผมเป็นสาวกละครแนวพีเรียดมากเกินไปหน่อยก็เท่านั้น(ช่วงแรก ๆที่อาจารย์เช็คชื่อ  เพื่อน ๆ โดยเฉพาะสาว ๆ ในเซคซุบซิบกันพอให้ได้ยินว่า.....คนไหนวะแก  เนี่ยอ่ะเหรอ...ต๊าย.......เอ่อ  เอาเถอะค๊าบแม่คุณ)

ผมน่ะมันก็แค่ไอ้ตี๋หน้ามึนที่หน้าตาพอดูได้..........โอเค......เอาความจริง  ผมมันก็แค่ไอ้ตี๋หน้ามึนที่ทั้งหน้ามันแผล่บ  แล้วก็เป็นสิวเต็มหน้า

ก็ไม่ได้ปลวกขนาดนั้น  แต่มันก็ไม่ได้หล่อสัด ๆ ........................อ๊ะ  ซอมบี้น้อยของผมกำลังเดินหัวแฉะออกมาจากเตียงสระ  หน้าผากงี้โหนกน่าดีดจริง ๆ

คลั่งไคล้ ๆ

ผมยืนมองอยู่ทางอีกฝากหนึ่งของถนนแคบ ๆ  ยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่  หนุ่มสาวที่เดินผ่านไปผ่านมาทางนี้คงจะกำลังคิดว่าผมเป็นคนบ้า  แต่ผมก็ไม่สนหรอก......

ผมอดทนยืนอยู่ร่วมชั่วโมง  ตั้งแต่ตอนที่พี่เค้านั่งบงการช่างตัดผม  วาดมือไปมาในอากาศดูน่ารักเหมือนเด็ก ๆ  โดยมีไอ้ยักษ์ดำที่นั่งดูนิตยสารอยู่บนโซฟไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไรทั้งสิ้น  จนกระทั่งตอนที่ตัดสำเร็จเสร็จออกมาเป็นทรง


น.................น่ารัก

เป็นซอมบี้ที่น่ารักเวอร์........หน้าม้า....ไถข้างด้วยจ๊อด.........ทรงอะไรฟะเนี่ย  แต่ผมว่ามันก็ดูดีนะ

ดูสิ......ขนาดไอ้ดำถึงกับตะลึงงัน  มือไม้อ่อน  จนหนังสือร่วงหล่นลงจากมือ........

หึหึหึ.......ซ้อมบี้น้อย  เจ้าต้องตกเป็นของข้า.......

ครืด................ครืด

หม่ามี๊.......สายเข้า

อะจึ้ยยย  คุณแม่โทรมา.....
...
ร่างสูงแทบคลั่งเมื่อละสายตาจากนิตยสารตรงหน้ามาพบกับพี่ชายที่ยืมยิ้มแฉ่งอย่างภาคภูมิใจ

พระเจ้าครับ  นี่ผมเลี้ยงพี่ไม่ดีตรงไหน

พี่ถึงได้กลายเป็นเด็กมีปัญหาที่ระบายออกด้วยทรงผมแบบนี้

โฮก....................พี่ไถข้าง  ผมรับไม่ได้
"พี่......อะไรเข้าสิงให้ตัดทรงนี้เนี่ย"
"ไง.......พี่ดูเหมือน...."  พี่ชายทำเสียงกระซิบกระซาบ "เด็กเกเรปะ?"

ร่างสูงปวดใจ  ทว่าคนเป็นพี่กลับภาคภูมิใจ....
"พี่อ่านะ  อยากตัดทรงนี้มานานแล้ว  แต่ไม่กล้า  เพราะบุ๊กบิ๊กทำม้าพี่แหว่งนะเนี่ย  เข้าทางเลย......รักบุ๊กบิ๊กจัง"  บู้แสยะยิ้มโชว์เขี้ยวแหลม  ก่อนจะหันไปเอามือโอบคอเกย์(สาว?) ช่างตัดผม
"ค่าตัดผมเนี่ย.....ติดไว้ก่อนได้ป่ะวะอ่ายยยน้อง........อ๊ากกกกก  ให้ตายดิ....พี่นี่แมร่งโครตเท่ห์สุด ๆ ไปเลยบิ๊กว่าม๊ะ"

โฮก.............................กูอาย  น้องชายรีบควักเงินค่าตัดผมยัดใส่มือช่าง  ก่อนจะลากตัวพี่ชายแล้วเดินดุ่ม ๆออกจากร้านตัดผมด้วยความอายสุดขีด

ระหว่างทางมีแต่คนมองพี่ชายด้วยสายตาแปลก ๆ ยิ่งทำให้บิ๊กอายมากขึ้น  พอกำลังจะเดินผ่านกลุ่มผู้หญิงที่ดูท่าทางไม่น่าจะเกินมัธยมปลาย  พวกเธอเริ่มสะกิดกันแล้วก็ชี้  พร้อมกับแอบหัวเราะคิกคักอย่างไร้มารยาท
"แฟนกันแน่เลยแก"

มือหนาที่กอบกุมมือเล็ก ๆ เอาไว้เพื่อลากจูงมาตลอดทางนั้นแทบจะปล่อยลงในทันที

ไหงขาไปคนไม่แซวยังงี้มั่งวะ
"บุ๊กบิ๊ก.....ผู้หญิงพวกนั้นคิดว่าเราเป็นแฟนกันงั้นเหรอ"
"เค้าไม่รู้เว้ย"
"พี่ไปสั่งสอนให้เอาม๊ะ"
"เงียบเหอะ!!!!"

น้องชายหันไปตะคอกอย่างลืมตัว  ทำเอาคนเป็นพี่หน้าจ๋อย......เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในสายตาของหนุ่มนิรนามโดยตลอด

เชนยิ้มกริ่ม.......

ซอมบี้น้อยที่น่าสงสาร........

ถ้าน้องของพี่เค้าไม่ต้องการพี่........งั้นผมขอได้ป่ะ.........

คนหน้าตี๋รู้สึกเหมือนลืมอะไร.......แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเลยซักนิด(มึงลืมสุกี้น้ำที่สั่งเอาไวไง)

to be con
.......................................................................
ได้รับคอมเม้นท์วิจารณ์จากคุณ Primmi(ติชมได้เรื่อย ๆค่ะ เราจะได้รู้ตัว^^)  คนแต่งแอบเห็นด้วยที่ว่ามันอืดไป.......ตอนไหนที่รู้สึกตันแล้วเรื่องอืด  คุณ primmi จะรู้สึกเหมือนที่เรารู้สึกเสมอ(ใจตรงกันสินะ 5555+)  ก็จะเม้นท์ตรง ๆ บอกกัน  ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ดี.....คำชมและกำลังใจคือแรงขับ  ส่วนคำติคือสิ่งที่ทำให้เราเห็นถึงข้อผิดพลาด....

แบบบางครั้งเรื่องมันจะไหลมาเยอะมาก  แต่ไม่มีเวลาแต่ง  ครั้นพอมีเวลากลับแต่งไม่ออก  แต่ก็รู้สึกว่าจำเป็นต้องมาต่อ  กลัวคนอ่านลืม  ส่วนที่คุณ O_cha ติว่า...ผิดหวังในสามัญสำนึกของตัวละคร  คนแต่งเสียใจมากที่ทำให้รู้สึกไม่ชอบ(แต่เปล่านอยด์  และหวังว่าคุณคงยังติดตามอ่านฟิคเรื่องนี้อยู่  ^^)  ใจจริงคือจะนำเสนอในมุมฮา ๆ ไรงี้เพราะมาม่ามาหลายตอน  กลัวคนจะเบื่อและเอียน.......เอาเป็นว่าขอโทษทุก ๆคนที่เข้ามาอ่านแล้วรู้ไม่ชอบหรือไม่สนุกหรือขัดใจในตอนที่ผ่านมา  จะปรับปรุงไปเรื่อย ๆ ส่วนตัวคิดว่านี่เป็นงานทดลองเขียนอาจดีบ้าง  แย่บ้าง  เพราะคนแต่งไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ......คอมเม้นต์และคำชี้แนะจากคนที่ได้อ่านคือส่วนสำคัญในการพัฒนาค่ะ   

ปล อยากตอบเม้นท์และขอบคุณทุก ๆ ความเห็นแบบเมื่อก่อนอ่ะค่ะ  แต่กลัวเปลืองทรัพยากร  เอาเป็นว่าความเห็นของทุกคนเราได้รับรู้ด้วยสองตา(ฟาง ๆ)และสมอง(น้อยๆ)กับหัวใจ(ที่เปี่ยมล้น  แฮะ ๆ เลี่ยนอ่าดิ)  เอาเป็นว่าขอตอบเฉพาะเม้นท์ที่เป็นประเด็นที่ต้องชี้แจงละกันเนาะ  อย่าว่ากันนา  เราอ่ะเริ่มจำได้เกือบหมดแล้วว่าใครเป็นใคร  โดยเฉพาะขาประจำ....จำแม่นสุด ๆ  กอดกันนะคะ ^^   :กอด1:

[Akad3ar]

นายเชนออกมาแค่นี้ก็ฮาแล้ว

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่เค้าชอบบ 
ด้วยตัวละครที่แปลกประหลาด นิสัยที่ไม่เหมือนใคร
เค้าก้เลยเผลอตัวเผลอใจกลายเป็นfcบู๊ไป

นิยายเรื่องนี้สนุกจ้า ทำให้คนอ่านอิน ฮาด้วย
แล้วบางทีก้เลยมีเคือง ใครที่คิดร้ายกับน้องบู๊ 
อยากให้คนรักน้องเยอะๆเท่านั้นแหละ
คนแต่งสู้ๆ 

[โจ๊กกุ้ง]

อีตาเชนเหมือนสโตรกเกอร์โรคจิตเลยอ่ะ เง้ออ  ม่าย แกอย่ามาแย่งพี่บู๊นะยะ รู้สึกว่าตอนนี้บิ๊กกับพี่บู๊น่าร้ากกกจัง

[Me_kame_nishi]

ต้องอย่างนี้ หุหุ...ในที่สุดกะมีคนที่หลงพี่บู้เข้าแล้ว บอกแล้วพี่บู้น่ารักกก บุ๊กบิ๊กจะทำยังไงละทีนี้ 55+

[primmi]

เป็นตัวละครที่...เหมาะกับพี่บู้ แบบแปลกๆ 555
ยังไงไม่รู้ รู้แต่แปลกและฮามาก เหมาะสมกับพี่บู้ยิ่งนัก กร๊ากกกกกกก
แต่ยังไงก็ยังแอบเชียร์บิ๊กบู้อยู่นะจ่ะ แบบมันฝังใจอ่ะ

ปล. อ่านแล้วงงตกลงพี่บู้ตัดทรงนี้หนิ ดูดีหรือไม่ดูดี อยากเห็นพี่บู้โซฮอตบ้างอะไรบ้าง อิอิ
 

[Wordslinger]

เห็นไหมคะ ในที่สุดความน่ารักน่าใคร่ของพี่บู้ก็ไปกระแทกเบ้าตาของนายเชนจนได้ มีแต่น้องบิ๊กเท่านั้นแหละค่ะที่หน้ามืดตามัว เห็นผิดเป็นชอบ เห็นกงจักรเป็นดอกบัวมัวแต่ไปชอบคนอื่นอยู่ได้

ถ้าบิ๊กมันมากมายนัก ก็ให้เชนเป็นพระเอกเลยค่ะ คุณขา สงสารพี่บู้ ไอ้บิ๊กมันชอบทำรุนแรง ของดีเสียหายหมด

ขอบคุณค่ะ

[fuku]

พี่บู้น่ารักแบบน่ากลัวๆ ดีออก คิดซะว่าแนว โกธิคโลลิ
น่ารักแบบทะมึนๆ

ทำไมยิ่งพยายามอธิบายยิ่งรู้สึกแปลกๆ หว่า

แล้วก็ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดบิ๊ก..... ช่างเป็นตัวเอก(ไม่กล้าเรียกว่าพระเอก)ที่นิสัยสุดส้นจริงๆ

[Piaanie]

มีตัวละครใหม่ออกมา นายเชนนี่ออกแนวน่ากลัวๆ โรคจิตๆ นะนี่ง านนี้วุ่นวายอีก แต่อยากให้อ้ายดำมันได้หึงมั่ง ดูมันทำกับพี่มัน อ้ายน้องเวรรรร

[samsoon@doll]

เชนดูโรคจิตจริงๆด้วยอ่ะ 555555555

[namngern]

พี่บู้ต้องน่ารักแน่ๆกับผมทรงใหม่(?)
55555555.

ไม่เอานะ เค้าอยากเห็นหนุ่มจีบพี่บู้เค้าเยอะๆๆ
ไอ้หมาดำบิ๊กจะได้หึงจนตัวดำ
เอาเลยเชน เชียร์วะ จะได้มีตัวกระตุ้นหมาดำมันซักที
ฮ่าๆๆ 

สู้ๆคะคนแต่ง เราชอบเรื่องนี้มากเลย
เห็นว่าอัพก็รีบเข้ามาอ่านเลยนะนี่ ><

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
อย่านานมากน้า เดี๋ยวขนาดใจ เอิ๊กกกกก ^^

[naumi]

ต้องอย่างนี้ หุหุ...ในที่สุดกะมีคนที่หลงพี่บู้เข้าแล้ว บอกแล้วพี่บู้น่ารักกก บุ๊กบิ๊กจะทำยังไงละทีนี้ 55+

คิดเหมือนกันเลย หุหุ ให้มันรู้ซะมั่งใครเป็นใคร 

[sang som]

ขอิมเมจ+ทรงผมของพี่บู้ได้ไหมอยากเห็นจัง อิอิ

[O_cha]

นั่นสิ  ตกลงไอ้ทรงไถข้างนี่มันทำให้ดูน่ารัก หรือทำให้ดูเหมือนเด็กมีปัญหากันแน่เนี่ย

ขอตอบเม้นท์ตอนตุ๊กตาพี่ชายหน่อยนะครับ
ที่บอกว่าอยากจะนำเสนอในมุมฮาๆ นะ ถ้าเป็นเรื่องอื่นอาจจะได้ แต่ต้องไม่ใช่เรื่อง "การเสียชีวิต"  ครับ
ถ้าคุณ mutyamania ไม่พยายามทำให้มันตลก(ซึ่งมันตลกไม่ออก ไม่ขำและไม่มีใครฮา)
คุณอาจใช้ฉากนี้ทำให้คนอ่าน อมยิ้ม เสียใจ หรือเห็นใจนายบิ๊กมากขึ้นก็ได้ มันจะน่าประทับใจกว่านี้แน่นอน
ทั้งหมดที่กล่าวมา ด้วยความปรารถนาดีครับ

ผมจะติดตามอ่านเรื่องนี้ และให้กำลังใจต่อไปครับ

ปล.ซึ้งจริงๆ ที่คุณ mutyamania บอกว่ารู้สึกจำเป็นต้องมาต่อ กลัวคนอ่านลืม  T_T

[mutyamania]

ยังแต่งไม่เสร็จ  แต่ขอเอามาลงก่อนครึ่งนึง.......ดังนั้นเนื้อหาในตอนหน้าจะเป็นพาร์ท 2 ที่ต่อเนื่องกันนะคะ.....555+  พอดีเสาร์นี้กลับบ้าน  จะมีเวลาแต่งต่อก็กลางสัปดาห์หน้า.....ไงก็เป็นกำลังใจด้วยนะคะ....งิงิ





ตอน : สเน่ห์ที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า (part 1)


"ชั้นจะถามแกเป็นครั้งสุดท้ายนะ........................"
เสียงแหลมเล็กที่แฝงความเอาแต่ใจ.....เอ่ยขึ้นกับเพื่อนซี้อย่างสุดทนในค่ำคืนหนึ่ง.......บนเตียงขนาดสองคนในห้องพักที่เช่าอยู่ร่วมกัน



"แกเองก็ชอบพี่เค้าใช่มั้ย"




"บ้าเหรอ..........แกไปเอามาจากไหน  นายเตี้ยนั่นอ่ะนะ  ไม่มีทาง"  เป็ดส่ายหน้าบื๋อ  พลอยหันตะแคงข้างยื่นหน้าเข้าไปจนแทบจะแนบชิดใบหน้าของเพื่อน  คิ้วได้รูปขมวดกันเป็นเลขแปด

"ก็แก...............ละเมอ"
"ห๊ะ...."
"ไม่ต้องมาห๊ะเลย.....แกอ่ะ  ละเมอ  ละเมอเรียกชื่อพี่เค้า  หลายคืนแล้วด้วย  สารภาพมานะยะว่าแกน่ะชอบพี่บู้"  

เป็ดมองเพื่อนรักอย่างชั่งใจ  ก่อนจะเบนสายตาไปยังฝ้าเพดาน.......ไอ้เพื่อนคนนี้  ลองได้มาเค้นเอาคำตอบตรง ๆแบบนี้.......เจ้าหล่อนคงนึกหวังถึงคำตอบที่ตัวเองพึงพอใจเอาไว้ในใจอยู่แล้วสินะ...แม้จะยังลังเลเรื่องรุ่นพี่ร่างเล็ก  แต่สาวผิวแทนก็รีบปฏิเสธออกมาโดยเร็ว
"ละเมอ.....แค่ละเมอเนี่ยนะ  แกก็เก็บเอาไปคิดเป็นตุเป็นตะ  บอกตรง ๆ นะยะ  ว่าชั้นไปฝันถึงนายนั่นเมื่อไหร่  ชั้นยังจำไม่ได้เล้ย.....คนเรามันก็ฝันไปได้เรื่อย ๆ แหละ  ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นเรื่องที่อยู่ในใจหรอก  คืนนี้ฝัน....คืนพรุ่งนี้ก็ฝันอีกเรื่อง  แล้วฝันคืนนี้มันก็ถูกลืม  ก๊ะแค่นั้นแหละ"
"ชั้นงง.......สรุปว่าแกชอบพี่บู้ใช่มั้ย"
เอ้า....อีนี่  โง่อีก......ให้ชั้นพูดซะยาว....
"เปล่า"
"ดีแล้ว............เพราะแกไม่มีสิทธิ........แกจะชอบใครนั่นมันก็เรื่องของแก.....แต่ผู้ชายคนนี้ชั้น............ห้าม.......ดำ ๆ ล่ำ ๆ อย่างแก  ไม่เหมาะกับผู้ชายที่มีมาดอย่างพี่บู้ของช้าน"


อ้าวอีนี่.....พูดแบบนี้ก็สวยสิยะ......รู้จักนังเป็ดร้อยศพน้อยไปซะแล้ว......หล่อนเองก็ใช่ว่าจะตัวเล็ก ๆ......แล้วก็ถุยเหอะ  ผู้ชายมีมาด  ไอ้หมอนั่นอ่ะนะมีมาด  ทั้งผอม  ทั้งซีด  แถมยัง..........อาาาาา  หน้าท้องขาวเนียนของพี่บู้  อ๊ากกกก  นังเป็ด โน ๆ ๆ ๆ ๆ

"เป็ดง่า....................นี่พี่เค้าก็หายหน้าหายตาไปเกือบๆ จะสองอาทิตย์แล้วน๊า  ชั้นคิดถึง  โทรไปก็บอกว่าป่วย  จะไปเยี่ยมก็ไม่ยอม  ทำท่าทางมีพิรุธชะมัด......."  พลอยส่งเสียงง๊องแง๊งออกมาจนเพื่อนสาวต้องเอาหมอนปิดหูด้วยความรำคาญ
"ชั้นว่าชั้นแอบไปเฝ้าสังเกตุการณ์ที่อพาร์ทเม้นท์พี่เค้าดีมั้ย......ว่าพี่บู้แอบไปติดสาวที่ไหน  แต่อ๊ะเค้าอยู่กับพี่บิ๊กนี่  แต่มันก็น่าสงสัยอยู่ดี  แกว่าชั้นควรจะไปม๊ะ"
"เชิญ........"
"มันจะไม่น่าเกลียดเหรอ  ก็ชั้นไม่ได้เป็นอะไรกับพี่เค้าซักหน่อย  แล้วไปทำละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของพี่เค้า"
"น่าเกลียดสิ"
"หึย.....ไอ้เพื่อนบ้า  ช่วยได้เยอะเลยนะยะ"

พลอยว่าพร้อมกับงอนตุ๊บป่อง  ฉวยหมอนข้างที่เพื่อนกอดก่ายอยู่เอาไปครอบครองซะเอง  แถมยังหันหลังให้เป็ดแล้วซักพักก็................คร่อกกกกกกก

ขณะที่อีกสาวหนึ่งยังคงแอบเป็นห่วงนายบู้อยู่เงียบ ๆ
'มาเรียนได้แล้วอิตาพี่บู้......ขืนนายทำเพื่อนชั้นนอยด์ไปมากกว่านี้  ชั้นตามไปอัดนายให้เละถึงห้องแน่'

เป็ดพลิกตัวไปมาอย่างสับสน......ก็ไม่ได้อะไรกับพวกแกสองคนหรอกนะ  ก็แค่รำคาญน่ะ!!!!!


.......................................................




"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  พี่บู๊....................พี่บู้จริง ๆ ด้วย  ผมทรงนี้น่ารักอ่ะ   เค้า....like.........มาให้หอมซักฟอดดิ๊  คิดถึง"
เสียงกรี๊ดลั่นซุ้มที่ห่างหายไปนานหวนกลับมาอีกครั้งด้วยเดซิเบลที่มากขึ้น  และสายตางุนงงปนประนามที่เพิ่มจำนวนคู่ขึ้น
สาวร่างสูงฝังจมูกลงบนแก้มนิ่ม ๆ หยุ่น ๆ ซ้ายทีขวาที  จับร่างเล็ก ๆ นั่นพลิกไปมาจนรุ่นพี่เวียนหัว  มือเล็ก ๆ ดันตัวเองออกมาอย่างมึน ๆ

ก่อนจะเก๊กมาดนักเลง......
"ไรฟะน้องพลอย  น่ารงน่ารักอ่ะไร  พี่ออกจะเป็น.....................หึหึ  แบดบอยซะขนาดนี้  ทักใหม่เดี๋ยวนี้เฟ้ย....นังหนูนมโต!!!!"  (คนตัวเล็กตั้งแต่ได้ผมทรงนี้มาก็เริ่มทำเท่ห์เรี่ยราด.....เอะอะถ่มน้ำลายลงพื้น  เอามือล้วงกระเป๋า  จนโดนน้องบ้องไปหลายที  พร้อมกับกำชับว่าถ้ายังไม่เลิกถ่มจะโดน......(เติมคำในช่องว่าง)....แบบคราวนั้นอีก  ก็ได้ผลในระดับที่พอยอมรับได้)


"กรี๊ดดดด  แบดบอย  งั้นเค้าขอเป็นแบดเกิร์ลด้วยได้มั้ยอ่า......"  สาวเจ้าว่าพลางเอาดูม ๆ ไปเบียดร่างผอม ๆ ของหนุ่มรุ่นพี่อย่างไม่ถือตัว  แต่นั่นทำให้สิ่งมีชีวิตตัวดำ ๆทั้งสองคนถือสาขึ้นมาในทันที

“อึ๋มจัง.......ขอ Touch ได้มั้ยจ๊ะคนสวย”
“อ๊างงงงง....เอาสิเคอะพี่รูปหล่อ...จับเล้ย ๆ”

"ไอ้เชี่ยบู้/ไอ้บ้าพลอย"  เป็ดและบิ๊กประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน "หยุด"

นายบิ๊กรู้สึกหงุดหงิดปนรำคาญใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วกับไอ้ทรงผมทรงใหม่ของพี่ชาย  ที่ไม่ว่าจะเยื้องย่างไปทางไหนก็มักจะถูกมองด้วยสายตาแปลก ๆ
ไอ้สายตาผู้หญิงที่มองมาน่ะ.....พอเข้าใจ

แต่ไอ้สายตาแบบนั้นที่ถูกส่งมาจากมนุษย์โครโมโซมเอ็กซ์วายที่เจอมาตลอดเช้านั่นน่ะ  มันอาร๊ายยยยยยยย

ส่วนสาวดำอีกคนนั้นก็ชักจะทนพฤติกรรมเพี้ยน ๆ ของเพื่อนซี้ที่ชักจะหนักขึ้น ๆ จนเกือบ ๆ จะเรียกได้ว่า ‘ดื้อยา’  ของสาวพลอยไม่ได้เหมือนกัน

"แก  ชั้นรู้ว่านมแกใหญ่  ใหญ่มาก  แต่ช่วยเก็บให้มันเป็นที่เป็นทางเหอะ  ชั้นขอ!!!!!!"
"หูย  เซ็งว่ะ  เพื่อนหรือแม่วะเนี่ย"

สองสาวเริ่มทุ่มเถียง(กันแบบไม่จริงจังแต่ว่าเสียงดัง)  พอหันมาอีกที  พี่ชายฝาแฝดตัวเล็กก็โดนน้องลากหนีไปไหนต่อไหนแล้ว
................




"บู้  เปิดหน้าเปิดตาแบบนี้ก็ดูน่ารักดีนี่"  เสียงเพื่อน ๆ ที่รวมตัวกันอยู่หน้าห้องสอบ(ตอนนี้เป็นช่วงสอบกลางภาค)  เข้ามารุมล้อมและทักทายสองคนพี่น้องอย่างไม่ขาดสาย
"บิ๊กนี่ท่าทางหวงพี่เหมือนกันเนาะ  จับมือพี่ชายซะแน่นเลย"  พวกผู้หญิงหัวเราะคิก ๆ  แต่ทำให้บิ๊กเริ่มคิดไปไกล  เฮ้ย  ไม่นะ......นี่เรากับพี่ดูไม่เหมือนพี่น้องปกติธรรมดางั้นเหรอ.....หรือว่าทุกคนจะรู้แล้วว่าเรา....................โจ๊ะพรึม ๆกับไอ้หมา...

"พวกมึงซั่มกันยัง  หายไปเป็นอาทิตย์  มาโผล่อีกทีเอาตอนสอบ"  พวกเพื่อนผู้ชายปากหมา....เข้ามาแจม  ก็จะใครซะอีก  ถ้าไม่ใช่นายปากหมาคนเดิมที่เคยโดนสายตาอำมหิตของนายคิงคอง
“ไม่ตอบ.....แสดงว่าซั่มกันแล้วแหง  พี่น้องท้องชนกันนี่เว๊ยเฮ้ย!!!!  ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
"ซั่มเหี้ยอะไรมึง....เพ้อเจ้อแล้ว  พี่สอบเสร็จแล้วรอเค้าอยู่ข้างหน้าห้องสอบนะ......รอให้เป็นที่นะพี่นะ"
"โหยเค้า.......เลี่ยนว่ะไอ้บิ๊ก"

บิ๊กชักฉุน ๆ........ก็พูดกับไอ้หมาแบบนี้มาตลอด......ก็เรียกมันพี่บ้าง  ไอ้บู้บ้าง  มึงบ้าง  แต่ก็ใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า 'เค้า' มาตั้งแต่จำความได้  อะไรวะ  ผู้ชายจะเรียกตัวเองว่า 'เค้า' ไม่ได้รึไง
"เออ......พวกมึงเลิกเพ้อได้ละ  เอาเวลาไปสนใจเรื่องสอบเหอะ  ไปไปเข้าห้อง"  มือหนาดันหลังเพื่อน ๆ เข้าห้องสอบ  เนื่องจากในวิชานี้  เลขทะเบียนของทั้งคู่อยู่ในจุดที่แบ่งห้องสอบออกพอดี  ก็เลยไม่ได้นั่งใกล้ ๆ กันในห้องเดียวกัน  แต่พี่ชายกลับหลุดไปนั่งสอบอีกห้อง

พี่ชายเองก็หงุดหงิด.............แล้วงี้จะแอบกระซิบถามใครฟะ......

.
.....
...............

“กระผมขอฝากตัวเป็นข้ารับใช้คุณชาคริต......ได้โปรดรับกระผมเป็นลิ่วล้อด้วยเถอะนะครับ”
หลังจากซอมบี้(สมอง)น้อยของนายราเชนทร์สอบเสร็จภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็ออกมาเดินเต็ดเตร่  วนไปวนมาอยู่ที่ลานหน้าตึก.....(โดนอาจารย์ที่คุมห้องสอบเนรเทศออกมา)

หนุ่มตี๋หน้าตายไม่รอช้ารีบพุ่งตัวเข้าจู่โจมเป้าหมายแทบจะทันที  
บู้มองผู้ชายที่กำลังคุกเข่ากุมมือวิงวอนอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกงง ๆ.....

งงแรก......ไอ้เชี่ยนี่รู้จักชื่อจริงกูด้วย
งงที่สอง..............ลิ่วล้อนี่มันแปลว่าอะไรฟะ

คล้าย ๆ กับเบ๊หรือขี้ข้าทำนองนั้นรึเปล่า

“ไอ้ตี๋นั่นมันคิดจะทำอะไรของมันอ่ะเป็ด”  พลอยที่แอบยืนสังเกตุการณ์อยู่ห่าง ๆ เอาศอกกระทุ้งสีข้างเพื่อนรัก  แล้วอีกไม่กี่อึดใจมะเหงกของเป็ดก็เขกป๊อกลงกลางกระหม่อม
“แกจะลากชั้นมาด้วยทำไมฟะ  ไอ้สโตรกเกอร์เกิร์ล!!!!”
“บ้า  ชั้นก็แค่มาซุ่มดู  ว่าแต่ไอ้บ้านั่นเป็นใครนะ  ไม่ได้อยู่ในสารบบเลยให้ตายดิ”
“แกเองก็ไม่ได้อยู่ในสารบบของนายบู้เหมือนกันแหละย่ะ”
“ว๊ายยยย  พูดผิดพูดใหม่ได้นะเพื่อน  ชั้นกับพี่บู้น่ะ  จูจุ๊บกันอย่างดูดดื่มท่ามกลางแสงจันทร์อันร้อนแรงมาแล้วนะยะ”
“......”


บู้ยืนมองไอ้ตี๋ท่าทางเหมือนคนเพี้ยน ๆ อย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง......จะลิ่วล้อ  หรือขี้ข้า  หรือว่าทาสรับใช้  อะไรก็ช่างเหอะ  แต่ว่าคิดจะเป็นนักเลงมีมาดทั้งมีมันก็จำเป็นต้องมีพวกลูกกะจ๊อกคอยติดตาม......อย่างน้อยซัก..................อืม

ต้องเริ่มจากหนึ่งก่อนสินะ  แล้วค่อย ๆ ขยายบารมี  ขยายอาณาเขตการปกครอง  แล้วต่อจากนี้ไปแก๊งค์ของบู้......แก๊งพญาเสือโคร่ง  ไม่เอา....โหล!!!  เอาเป็น..... แก๊งค์อสรพิษเขี้ยวน้ำเงิน......อ่า......เสร่อชิบ.......เอาเหอะ  เรื่องชื่อแก๊งค์แล้วค่อยว่ากันทีหลัง…..

“ฮะแฮ่ม  ยืนขึ้นเถอะ  อาโซ๊ยตี๋”  คนตัวเล็กเก๊กเสียงที่แหบห้าวอยู่แล้วให้ดูน่าเกรงขามเข้าไปอีก
“ผมชื่อเชนครับ  ชื่อจริงชื่อนายราเชนทร์  ตกลงคุณชาคริตรับผมเป็นลูกสมุน.....ไม่สิ  รับผมเป็นลิ่วล้อคอยติดตามรับใช้แล้วไหมขอรับ”

บู้เงยหน้ามองคนตรงหน้าทำท่าทางกระตือรือร้น.......ท่าทางไอ้หมอนี่มันน่ากลั่นแกล้งดีจริง ๆ

“เราหิวอ่ะเชนนี่  หาอะไรให้ลูกพี่กินหน่อยได้ม๊ะ”
“คุณชาคริตจะทานอะไรละครับ  เดี๋ยวกระผมจะไปหามาให้ถึงที่เลยนะขอรับ”
“หอยเป๋าฮื้อ”
“อ่ะ...............อะไรนะขอรับ”
“หูฉลามน้ำแดง.........สเต๊คเนื้อสันสุกปานกลาง......สปาเกตตี้คาโบนาร่า........ไข่ปลาคาเวียร์กับไวน์ขาว..........ล้อเล่นน่า.......ดูทำหน้าเข้าดิ  ดูหน้านายก็รู้แล้วว่าจนโครต  เอางี้  เดี๋ยวลูกพี่คนนี้จะพาเชนนี่ไปเลี้ยงบะหมี่หมูทอดหน้ามอเราละกันเนาะ”

ร่างเล็กเดินนำหน้าลูกสมุนไปอย่างองอาจ  หนุ่มตี๋หน้ามึนกระหยิ่มยิ้ม......แทบจะไม่ต้องใช้แผนการอะไรที่มันซับซ้อนเลยแฮะ  เพราะพี่คือซอมบี้น้อยที่แสนซื่อของผม......ซื่อเกินกว่าจะตามใครทัน

ผมคนนี้ยอมเป็นทาสของพี่จริง ๆ  ขอแค่ได้พี่มาเป็นของผม.....



“เป็ด.......แกจะไม่ทำอะไรซักหน่อยเหรอยะ  ไอ้หมอนั่นน่ะ  มันกำลังจะทำอะไรซักอย่างกับพี่บู้ของช้านนะเว้ยเฮ้ย”
“แล้วไงยะ”
“แกจะมายืนนิ่งไม่รู้ทุกข์รู้ร้อนแบบนี้ไม่ได้น๊า  โน่น  เค้าพากันไปไหนต่อไหนแล้ววววว”
“ก็แค่พวกเพี้ยนมาเจอกัน  แล้วนายบู้มากกว่านะที่เป็นฝ่ายเดินนำหน้าเค้าลิ่ว ๆ น่ะ”
“ใจร้าย”

สาวผิวแทนทำท่าไม่สนใจรุ่นพี่ร่างเล็กได้ไม่นาน  ความเป็นห่วงอยู่ในอกแบบลับ ๆ ก็แทบจะระเบิดออกมา  ยิ่งได้เชื้อไฟชั้นดีจากความตื่นตูมของพลอยแล้ว  ทำให้เป็ดแสร้งทำทีท่าตัดความรำคาญ  ทั้งที่ใจเต้นระทึก
“เอ้า  ก็ตามไปสิยะ  ไม่ตามแล้วจะรู้มั้ยว่าเค้าไปไหนกัน”
“กรี๊ดดดด  รักแกว่ะเป็ด”
..................................................................
ร่างสูงหงุดหงิด  หลังจากเครียดกับการทำข้อสอบ

พักนี้มีเรื่องให้เครียดเยอะ  ไหนจะติวพี่ชาย  ไหนจะติวตัวเอง  ไหนจะติวรุ่นน้อง  ไปรับจ้างเป็นติวเตอร์ก็คงดี.........แล้วก็หงุดหงิดกับพี่ที่ชักจะเหลิงขึ้นกว่าเดิมอีกสองเท่า

แล้วนี่ไอ้หมามันไปไหนนะ  บิ๊กหงุดหงิดที่ออกมาแล้วไม่พบพี่ชายตามที่นัดกันไว้  มือกดมือถือจะโทรหาพี่......แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ...

แบบนี้ก็ดีแล้ว  มันอยากไปไหนก็ปล่อยมันไปสิ..................อีกอย่างคนอย่างไอ้หมาเคยรับโทรศัทพ์ใคร  ตั้งสั่นเอาไว้แล้วก็ปล่อยให้มันนอนแอ้งแม้งอยู่ที่ก้นกระเป๋านั่นแหละ.....หนุ่มผิวเข้มบอกกับตัวเองในใจ  แต่สุดท้ายก็หยิบขึ้นมากดโทรอีกจนได้

ตู๊ดดดดดดดดด.............................ตู๊ดดดดดดดดดดดด

ไม่มีคนรับ

ใจนึงอยากจะรีบกลับไปดูน้องห้องตรงข้ามที่วันนี้หยุดอ่านหนังสือ  เพราะพักหลังดูจะซึม ๆ ไปเนื่องจากกำลังมีปัญหาอะไรบางอย่าง  แต่ก็ยังแอบเป็นห่วงพี่เล็ก ๆ

ไอ้ผมไถข้างนี่พวกเกย์ชอบตัดกันสินะ  มิน่าเล่าถึงได้มีสายตาแปลก ๆ จากพวกกลิ่นตุ ๆ นี่ไอ้หมากลายเป็นสเปคในฝันของเก้งกวางไปแล้ว  ไม่จริงใช่มั้ยยยย

พี่ไม่ได้น่ารักขนาดนั้น  หน้าตาแบบนั้นใครชอบเข้าไปลงก็บ้าแล้ว  ไอ้เด็กผีโทชิโอะนั่นมันควรจะเป็นของเค้า......

ของเค้าคนเดียวเท่านั้น


พี่คือของเล่น.....คู่ซ้อมของผม  หมอนข้างของผม  ตุ๊กตาของผม

อย่าเข้าใจผิด  นี่ไม่ใช่เพราะมีใจรักใคร่  เพียงแต่หนี้ของเราที่ติดค้างกัน......พี่ยังใช้มันไม่ถึงสองเปอร์เซ็นต์เลยด้วยซ้ำ

ในนาทีสุดท้ายที่เปลี่ยนใจจะกดวาง  พี่ชายก็รับสายเค้าด้วยน้ำเสียงระรื่น

ในนาทีสุดท้ายที่เปลี่ยนใจจะกดวาง  พี่ชายก็รับสายเค้าด้วยน้ำเสียงระรื่น
“พี่อยู่ร้านบะหมี่หน้ามอ  บุ๊กบิ๊กมาดิ”


To be Con……






...................................................................................................
หมายเลขสาม
ตัวประหลาดสุดรั่วอีกคนหนึ่งรองจากนายบู้ และน้องพลอยที่คนแต่งตั้งใจให้เป็นหนุ่มมาดหนุ่ม  แต่ ๆ ไป ๆ มา ๆ กลายเป็น.....แบบที่เห็นเนี่ยแหละกร๊ากกกกก
นายเชน
ชื่อจริงว่าราเชนทร์ เดชดำรงค์กุล
สูง : 176 หนัก 57
ที่มาของชื่อ : แม่ของเชนเป็นคนชอบดูละครหลังข่าวแนวตบจูบมาก ๆ ส่วนใหญ่ที่ดูเพราะตกหลุมรักกับพระเอกของเรื่องที่มักจะหล่อและรวย  ทั้งยังมีชื่อแซ่ที่ดูไฮโซ  ท้องท้องจึงหมายมั่นปั้นมือว่าหากได้ลูกสาวจะตั้งชื่อว่าละอองดาว
หากมีลูกชายจะให้ชื่อราเชนทร์
นิสัย : เป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง  ไม่ค่อยสูงสิงกับใคร แต่ก็เป็นคนติดพ่อและแม่  เป็นลูกแหง่เพราะถูกเลี้ยงมาแบบเอาใจ...........ช่างคิดช่างจินตนาการ  และจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในโลกที่ตัวเองสร้างขึ้น  หมกมุ่นกับหนังเอวีชาย-ชาย  มีสะสมเป็นคอลเลคชั่น  รู้ตัวว่าชอบผู้ชายด้วยกันตอน ม.4  แต่ปัจจุบันยังไม่มีประสบการณ์  บริสุทธิ์ 100 เปอร์เซ็นต์   
สเปคที่ชอบ : แนวโลลิคอน - เนโกะมิมิ  ตัวเล็ก  ผิวขาวและดูเหมือนเด็กประถม.....ประกอบกับคลั่งไคล้หนังประเภทผีดิบ  ซอมบี้  เลยตกหลุมรักพี่บู้ตั้งแต่แรกเห็น 
................

[BeeRY]

  ได้จิ้มอ๊ะป่าว?
พี่บู้ตัดผมเหรอ เค้าก็ตัดเหมือนกัน สงสัยจะน่ารักเหมือนกันด้วยเนอะ 555
ชอบฉายา "ซอมบี้น้อย" จากราเชนทร์อะ 
แต่เชนนี่นี่มาแนวไหนค้า รุ้สึกคนรอบตัวบู้ (รวมทั้งบู้) ไม่ค่อยจะปกติกันเท่าไหร่
+1 ขอบคุณค่า ตอนนี้ชอบสองสาวมากเลย ดูซี้กันดี

[namngern]

แอร๊ยยยยยยยย  เห็นม้าา ตัดผมทรงนี้แล้วเนื้อหอมขึ้นมาทันตาเห็น
55555.  แหม๋ๆ เริ่มหวงของแล้วนะจ๊ะไอ้หมาบิ๊ก
หึหึ ระวังไว้ให้ดีแล้วกัน  เดี๋ยวจะถูกฉกไปไม่รู้ตัว


ก๊ากกก ฮ่าๆ  ชอบสองสาวฮาดี
เชียร์ราเชนทร์ๆช่วยกระตุ้นไอ้หมาดำที

เอาละสิ่ทีนี้ เห็นพี่บู้ของฉันนั่งอยู่กับผู้ชาย
ไอ้หมาบิ๊กมันจะทำไงละหว่า ?!?!
หึงหึงหึงหึงหึงหึง พายุหึงกำลังจะมา.. ฮ่าๆ

+1 ให้กับผมทรงใหม่ของพี่บู้

[primmi]

เรื่องนี้หนิมีคนทุกประเภทจริงๆ 55555
เป็ดเป็นพวกซึนเดะเระใช่มะเนี้ย
ดีใจพี่บู้ฮอต กร๊ากกกกกกกกกกก

[Wordslinger]

กรี๊ด เตรียมตัวดูฉากลมเพชรหึงตอนต่อไป ระวังนะคะน้องบุ๊กบิ๊ก ถ้าไม่ระวังตัว เดี๋ยวก็มีคนมาตามจีบพี่บู้กันเป็นพรวน อิอิ

ขอบคุณค่ะ

บวกหนึ่งให้นะคะ

[โจ๊กกุ้ง]

บู๊ความจริงแล้วเสน่ห์แรงใช่ย่อยอ่ะ  อีบิ๊กตาหามีแววไม่ แอบฮาผู้หญิงชื่อ เป็ด อ่ะค่ะ ฮ่าๆ อ่านประวัติอีตาเชนนี่มันโอตาคุนี่หว่า

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

สำหรับนายบุ๊กบิ๊กที่ชอบแบบใส ๆ แบ๊ว ๆ
อ่าว ไอ่นี่ไม่ได้ชอบความโรคจิต ซาดิซ วิปริต หรอ
ไหนบอกไม่ชอบพี่ชาวแบ๋วๆ

+1 ให้แกความน่ารักก
 

[Me_kame_nishi]

โย่วๆๆๆ มีแววว่าพาุยุจะเข้าหานะพี่บู้
แต่คราวนี้แนวร่วมรับท่าจะเยอะอยู่น่า...
ถ้าบุ๊กบิ๊กทำพลาดท่าละก้อ อาจจะเสียที่นายราเชนละนะ รึน้องเป็ดจะขวางไว้ได้หว่าา

[Piaanie]

จะโดนงาบแล้วยังไม่รู้ตัวอีกพี่บู้ มันซื่้อ หรือ โง่ หรือ อะไรกันแน่เนี่ย 555+