หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา

[Musashi]

.........................................................................
“โลกเรามันจะไปกันใหญ่แล้ว  กอดหอมกันกลางวันแสก ๆ ตรงทางเท้าแถมยังเป็นผู้ชายทั้งคู่อีก  ถึงที่นี่จะไม่ค่อยมีใครเค้าออกมาเดินเผ่นพล่านก็เหอะ........น่าจะรู้ว่ามีกล้องวงจรปิด”  บิ๊กบ่นกับตัวเองด้วยเสียงดัง ๆ เพื่อให้ไอ้สิ่งมีชีวิตอีกตัวในห้องได้รับรู้ด้วย

“บอกพี่กี่ทีแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้เลิกดูหนังพรรค์นั้น  เค้าจะอ้วก”  เสียงเข้มยังบ่นต่อไป  ร่างสูงเดินไปกดปุ่ม stop ทันทีทันใดจนพี่ชายร้องโวยวาย

หนังพรรค์นั้นเหรอ...............ไอ้ลิงยักษ์มันกล้าดียังไงมาเรียก “ดอกไม้โลหิต” ว่าหนังพรรค์นั้น

“ลิงยักษ์เป็นอะไรเนี่ย  ก็รู้ว่าอากาศมันร้อน  ไม่เห็นจะต้องพาลกับทุกสิ่งรอบตัวเลยนี่นา”
“ไม่ได้พาลเว้ย...............แต่ไอ้หนังบ้า ๆ ของพี่นี่มันสุดทนจริง ๆ ทนดูเข้าไปได้ยังไงกัน  ทั้งเรื่องไม่เห็นจะมีเนื้อหาสาระอะไรเลย.............มีแต่ไอ้บ้าโรคจิตจับผู้หญิงมาเฉือนนั่น  เฉือนนี่  ชำแหละ  ควักเครื่องใน  ดูแล้วพาลกินข้าวไม่ลง......พี่เนี่ย....รสนิยมแย่จริง ๆ....ให้ตายดิ”
“บ่น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ..............บุ๊กบิ๊กนี่น่ารำคาญจริง  ทำตัวเป็นคุณลุงไปได้  อีกอย่างพี่โตแล้ว  จะให้ดูแต่การ์ตูนรึไงวะ”
“ยังจะมาเถียง......ขนมที่พี่ฝากซื้อน่ะ  รีบ ๆ มากิน ๆ ซะ  เร็วเข้า”

พี่ชายขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงด้วย  ร่างเล็กพุ่งตรงไปยังเป้าหมายใหม่.....คือบรรดาสารพัดของกินที่น้องชายเพิ่งจะซื้อเข้ามา
“หิวสิท่าคุณชายบู้....”
“กินด้วยกันสิ”
“พี่กินเหอะ...เค้ากินอะไรไม่ลงแล้วล่ะ  ร้อนชะมัดเลยให้ตายเหอะ  ว่าจะพาพี่ไปตัดผมนะ  เห็นทีคงต้องล้มเลิก”
“ไปเย็น ๆ ก็ได้.........พี่ยังไม่ได้คิดทรงเลย”
“ก็เอาทรงเดิมนั่นแหละเข้ากับหน้าพี่ดีออก......”  ทรงเดิมที่ว่าคงหมายความถึงซอยสั้นแล้วปล่อยหน้าม้าปัด ๆ ลงมาปิดบังดวงตาคู่โตของพี่ชาย.....ซึ่งมีขนาดของตาดำค่อนข้างเล็ก  ทำให้ดูแล้วน่ากลัวอยู่น้อยซะเมื่อไหร่

พี่ชายเดินมานั่งข้าง ๆ น้องบนโซฟาหน้าทีวีพร้อมกับถุงขนม  วงแขนแกร่งคว้าตัวพี่มากอดเอาไว้ได้ความเคยชินขณะที่ตาก็จ้องอยู่ที่หน้าจอ

 

อ่านไม่รู้เรื่องว่าใครเป็นใคร ขึ้นตอนใหม่หรือเปลี่ยนคนก็ควรย่อหน้าเยอะหรือทำตัวอักษรหนาให้อ่านรู้ด้วย

[KARMI]

 

[Musashi]

Dormicum 

ยาตัวนี้เป็น short term effect ออกฤทธิ์เร็วแต่หลับไม่นาน ส่วนใหญ่ใช้ให้เคลิ้มคลายกังวลก่อนผ่าตัดหรือดมยาสลบ อ้อ ยาตัวนี้ขมมากถึงมากที่สุด ผสมน้ำก็ขม ยังไงคนดื่มก็รู้ เขาทำให้ขมเพราะป้องกันการเอาไปใช้มอมยาในอาหารเครื่องดื่ม
มีตัวนึงที่เป็น long term effect ไม่ขม หลับนานหลับลึก แต่ไม่บอกนะว่าตัวไหน

[Musashi]

อ่านมาจนถึงตรงนี้คงต้องบอกลา เรื่องมันวนไปวนมาไม่มีเนื้อหาอะไรใหม่ๆ เหมือนเป็นไดอารีที่แต่ละคนเขียนว่าวันนี้ทำอะไรไปบ้าง แล้วเอาของแต่ละคนมาต่อๆกัน มันไม่มีสาระ ไม่มีจุดมุ่งหมาย เหมือนดูบ้านเอเอฟ แต่ก็เป็นการฝึกความอดทนดีนะ ลุ้นจะอ่านบทต่อๆไปเผื่อจะมีอะไรแปลกออกไปบ้าง ลุ้นจนเหนื่อยก็ไม่เจอ ยังไงก็ขอบคุณที่เขียนนิยายให้อ่านนะ

[mutyamania]

^
^
^
^
^
ถึงคุณ Musashi ก่อนอื่นต้องขอบคุณที่สละเวลามาอ่านงานเขียนเก่า ๆ เชย ๆ ตกยุคล้าสมัยของเรา....
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ๆ ของเรา แต่งไว้ตั้งแต่ปี 2010 ซึ่งตอนนั้นเพิ่งเรียนจบและยังอายุยี่สิบต้น ๆ อยู่เลย เรื่องยานอนหลับก็อาศัยหาเอาจากกูเกิ้ลนี่แหละ(หรืออาจจะถามใครสักคนในเว็ปบอร์ดที่ล่มไปแล้ว) ก็มั่วบ้าง นั่งเทียนบ้าง เนื้อหาก็ค่อนข้างแย่ และมีค่านิยมผิด ๆ หลายอย่าง ที่หากเป็นตอนนี้คงโดนแคปไปแขวนด่าในทวิตเตอร์แน่ ๆ ที่หยุดเขียนไปก็เพราะไม่ค่อยมีคนอ่าน เลยท้อ ไม่คิดว่าจะมีใครขุดกระทู้นี้ขึ้นมาอีกรอบในปีนี้ อายมากค่ะ
ปล. สมัยนี้ไม่มีเอเอฟแล้วนะคะ
ปล. 2 คอมเม้นท์เชิงเนกาทีฟบั่นทอนแบบนี้ อย่าได้ไปหาเม้นท์ใส่ใครเขาในยุคนี้ เพราะเขาจะเสียใจและเสียกำลังใจอย่างมาก ส่วนตัวเราชินแล้ว เพราะโดนด่าตั้งแต่ลงใหม่ ๆ ว่าถ้าแคร์เรตติ้งก็ให้ไปนอนอยู่เฉย ๆ (เม้นท์นั้นอยู่หน้าแรก และไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่ แต่มันจำฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้ สร้างปมพอสมควร 5555)
ปล. 3 ตอนนี้เราไปสิงอยู่แพลตฟอร์มใหม่แล้ว (สามารถติดเหรียญนิยาย ขายอีบุ๊คส์ กดลบคอมเม้นท์ที่ไม่น่ารัก และกดบล็อคยูเซอร์ที่มาก่อกวนได้ ชื่อย่อ RAW) เป็นนักเขียนที่หารายได้ค่าขนมประทังชีวิตไปเดือนชนเดือน ในยุคที่งานเขียนนั้นออนไลน์นั้นมีมูลค่ามากกว่าแต่ก่อน แต่เราก็ไม่ลืมว่าเคยฝึกแต่งนิยายที่นี่ ลงให้อ่านฟรี และได้อ่านนิยายดีดีของนักเขียนคนอื่นแบบฟรี ๆ มียูสเซอร์น่ารักหลาย ๆ คนที่มาคอมเม้นต์ให้กำลังใจ เป็นความทรงจำที่ดีมาก ๆ ค่ะ

[Freezz]

ฮืออ  ถึงพึ่งได้มาอ่าน ผมก็อินไปกับตัวละครทุกตัวนะ
เสียดายที่ไม่ได้อ่านต่อจนจบจริงๆ  เป็นกำลังใจให้นะครับ

[mutyamania]

ถ้าแต่งเพื่อ ห่วงเรื่องเรตติ้ง

เจ้ว่า  นู๋อย่าแต่งต่อเลย

กลับไปนั่งๆ นอนๆ เล่นเหมือนเดิมดีกว่ไหมคะ?

เจ้สอง

อย่าหาว่าสอนเลยนะ เพราะได้ข่าวว่าจบตั้งระดับปริญญาเอก แต่ขอพูดหน่อยเถอะ เก็บมานานแล้ว.....
คือถ้าเป็นสมัยก่อนที่นักเขียนยังไม่มีพื้นที่หรือแพลตฟอร์มในการลงนิยายมากพอ เราก็จำต้องอดทนกับคอมเม้นท์อันแสนไร้มารยาท ไร้ซึ่งกาลเทศะแบบนี้ของคนที่มันได้ชื่อว่าเป็น Admin หรือ Moderator แต่ถ้าเป็นยุคนี้ ที่เด็กรุ่นใหม่มีพื้นที่ในการลงนิยายของตัวเอง แถมยังสามารถหารายได้จากงานเขียนของตัวเองได้อย่างอิสระ เด็กมันก็คงจะย้อนกลับไปทันควันว่า "เสือกอะไรด้วยคะอีสอง??? อีแก่บ้าน้ำลาย!!!!" หรือไม่ก็ลบและบล็อคคอมเม้นท์ท็อกซิกแบบนี้ไปให้มันพ้นหูพ้นตา เหมือนกดขี้ลงชักโครก....
ผ่านมาแล้วหลายปี ไม่รู้ว่าอีเจ้าของเม้นท์ มันยังมีนิสัยและสันดานแบบเดิมอยู่ไหม ก็ได้แต่หวังว่าจะลด ละ เลิก การบั่นทอนหรือการพูดจาหักหน้า ไม่ถนอมน้ำใจของคนอื่นแบบที่เคย ๆ ทำจนมันติดเป็นสันดาน เพราะเด็ก ๆ ในยุคนี้เขาคงไม่ทนกับคนที่แค่ได้ชื่อว่า "เกิดก่อน"


รักนะคะเล้าเป็ด

มัสยา