หัวข้อ: ]* love is a drug! *[RIP my Bro______________UP! Aug 22

[FiZZ]

พี่นัททททท 
เป็นผู้ ช ที่เท่ห์ไม่ไหวแล้ว ทั้งคำพูด ทั้งการกระทำ
ถ้าพี่นัทเป็นพระเอกจิงก็คงดี เพราะพี่นัทกับพุเหมือนจิ๊กซอว์ที่ต่อเข้าด้วยกันได้พอดีเลย
เวลาที่สองคนนี้คุยกัน ให้อารมณ์แบบ 'นี่แหละคืออีกครึ่งชีวิต' งี้ทุกทีเลย
เอ๊ะ รึเราคิดไปเองคนเดียว 

[foyer]

ตอบเม้นท์รวม ๆ นะจ้ะ  

ถึงพี่นัทไม่ได้เป็นแฟนน้ำพุ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่เค้าไม่ใช่พระเอก

อันนี้ไม่ได้ปอยยนะตัวเธอทุกคน เค้าหมายถึง พี่นัทไม่ได้เป็นแฟนน้ำพุ แต่มาดและการกระทำหลาย ๆ อย่างก็เป็นพระเอกของเรื่องหรือของใครหลาย ๆ คนได้เลย (พุเป็นตัวโกง : แบงค์)

อันที่จริง... เรื่องก็ไม่มีไรแล้ว... แต่ไม่รู้จะจบยังไง ?
(อ้าว งี้ก็รู้แล้วดิว่าใคร !!!?~)    เพื่อไม่ให้คนอ่านเกิดความนอยด์และก็พอดีกับที่บอกว่า ครบกันมาจะปีและ
แต่ที่จริงเวลาคาดเคลื่อนไปตามโอกาส เพราะจะได้เดาอายุพุไม่ออก (หุหุ น้องเค้าขอ)

ถ้าคนอ่านนอยด์ว่าทำไมพุมัน....อย่างงั้น อย่างโง้น งี้ บลาๆๆ ทำไมไม่เลือกพี่นัท....เพราะอะไร ทำไมๆๆ พี่นัทดีจะตาย
คือ...ก็ถามเหมือนกัน แต่ฟามจริง พุตอบแค่ว่า “ไม่รู้อ่ะ อธิบายยาก”
(ปล. ก่อนหน้านั้นพูดไปเยอะแล้ว คงขี้เกียจบอกอีก)

...เหมือนเคยเขียนไปป่าวหว่า ว่าเรื่องบางอย่างสมองคิดไม่ได้ ก็เลยไม่รู้จะพูดยังไง จบข่าวค่ะ สรุปว่าเป็นน้องเคน (ง่ายไปมั้ยช้านน~)
แต่พยายามสื่อสารให้เข้าใจถึงสถานการณ์แบบมว๊ากกสุดๆ แล้วนะ เหนื่อยโฮกกก มึนส์ในความมึนส์ ถ้าอ่านดีๆ คงรู้ว่าทำไมถึงเป็นน้องเคน (หรือว่าไม่เข้าใจ ฮืออๆ  )

อีกเม้นท์นึง... ไปค้นๆ มาจากตอนแรกๆ...น้องเคนหน้าเหมือนพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่นมว๊ากก แต่เมื่อตอน ม.หก
อันนี้ถามพุมาและ... คือตอนนั้นน้องเคนเค้าแต่งตัวแบบวัยรุ่นในการ์ตูนญี่ปุ่น หน้าก็ตี๋ๆ เลยออกแนวๆ นั้นล่ะจ้ะ Black and White Tone 

ทู้นี้ไม่ได้มาเพื่อปิดเรื่องแต่อย่างใด เพราะเรื่องมันไม่มีวันจบอยู่แล้ว
แต่ถ้าเห็นสมควร หรือคิดว่าน่าจะโอแล้ว พุเบื่อไม่อยากพูดเรื่องตัวเองแล้ว หรือคนอ่านขี้เกียจอ่านแล้ว ก็เดี๋ยวค่อยจบและกัน 
 

[aekporamai2]

ไม่เบื่อนะครับ..แต่อยากเห็นพุที่เติบโตขึ้นไปอีก..
โดยรวมไม่ค่อยชอบพุ...แต่อ่านหลังๆๆมา..รู้สึกว่าพุเป็นคนช่างคิดไม่รู้กาละเทศะ
ชอบเคนที่จริงจังจริงใจแต่ชอบมองพุในมุมมองของัวเองจนพุอึดอัดเรื่องจึงจบแบบตอนต้น
ชอบพี่นัทที่เป็นผู้ใหญ่มีเหตุมีผลแต่ไม่ชอบที่อาศัยความเป็นผู้ใหญ่ซึ่งมองเห็นเรื่องของพุกับเคนจากมุมนอกแล้วใช้ประโยชน์จากจุดนี้ให้มันเกิดเรื่องต่างๆตามมา
สรุปคือไม่ชอบพุแต่ชอบฟังเรื่องของพุครับ

แต่สุดท้ายท้ายสุดก็ขอให้พุมีความสุขกับสิ่งที่ทำและเลือกครับ  ติดตามมานาน สนุกมากๆๆครับ

[u-only-one]

เรื่องราวไม่น่าเบื่ออ่านได้เรื่อยๆ แต่ถ้าน้องโบจะสรุปจบก็อาจจะรวบใจความเข้าอีกนี๊ดนึง
แฟนคลับคงอยากรู้ความคืบหน้าว่าปัจจุบันน้องๆมีความสุขกันอย่างไร เพื่อคลายปมที่ยังติดตรึงอยู่ที่นัทบ้ืาง
ถึงพี่จะเป็นอีกคนนึงที่ชอบนัท นั่นก็เพราะความเป็นเหตุเป็นผลต่างๆเท่านั้นเองค่ะ อาจจะเสียดายคนแบบนี้
แต่ในเมื่อคนที่เลือกจะรัก เลือกจะคบไม่ใช่ตัวเราซึ่งเป็นผู้อ่าน เราก็ต้องยินดีกับคนที่น้องเลือก เพราะนี่คือเรื่องของน้อง

การที่คนรักกัน เหตุผลไม่สำคัญเท่าความรู้สึกและจิตใจ เข้าใจน้องว่าทำไมอธิบายไม่ได้ว่าทำไมถึงไม่ใช่พี่นัท
ก็เพราะความรู้สึกทั้งหมดบอกว่าเป็น "เคน" ก็แค่นั้นเอง เรื่องราวที่กำลังดำเนินไปเรื่อยๆ ชีวิตของน้องสองคนที่ผ่านอะไรมามากมาย
ความรักที่ฝังรากลึกจนยากจะถอน ถึงตรงนี้ก็ขอให้น้องสองคนมีความสุขมากๆ ใช้เรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาเป็นประสบการณ์สอนเราเอง
เพื่อเราจะไม่ทำอะไรผิดพลาดแบบเดิมๆซ้ำอีก ขอให้ความรักราบรืืน รักและเข้าใจกันตลอดไป

ปล. วันก่อนไปอ่านอีกรอบนึงแล้วเห็นข้อความที่น้องโบพูดประมาณว่า "เหตุการณ์นี้(ตอนที่น้องเคนเป็นแฟนน้ำพุ) จะส่งผลถึงคนที่เป็นตัวจริงน้ำพุ"
พอมานั่งๆนึกดู คงไม่พ้นน้องเคนแน่ๆ เพราะรักกัน เลิกกัน แล้วก็ใจยังผูกพันกัน ถึงจะมีใครจะก็ไม่เคยตัดคนๆนี้ขาด อืมม..Love is a drug จริงๆค่ะ

[Nichdia]

แง้ อย่าเพิ่งจบน้าาา
ยังอยากอ่านเรื่องของพุต่อปาย 55555

[เพื่อนบ้าน]

ให้ตายเถอะ โบจ๋า นี่ถ้าตัวเองไม่บอกเค้าก็ไม่รู้เลยนะเนี่ย
ว่าตัวเองแอบมาเฉลยเอาโต้งๆแบบนี้อ่ะ ไม่ต้องลุ้นเลย หึ !!
(ก็บอกเองว่าไม่อยากลุ้นแล้ว เอ๊ะ !! อินี่ -*- )

เอาเป็นว่ารอตอนพิเศษ(?) หึหึ (พิเศษอารายยยย : โบจ๋า)
เค้าก็ไม่อยากให้จบอ่ะ ก็เรื่องมันยังไม่จบแล้วโบจ๋าจะมาจบได้ยังไง
เอาเป็นว่ารอตอนพิเศษ 
(เรื่องจบอารมณ์ไม่จบ) ว่าแต่เค้าอยากรู้ทุกวันนี้พุยังได้คุยกะพี่นัทอยู่มั้ยอ่ะ
เค้าอาลัยอาวรณ์พี่นัทมากเลยอ่ะ เง้ออออ บ้าบอ

[gummin]

ดีใจจังสุดท้ายก็เป็นเคน
มารอตอนพิเศษด้วยคน

[sin]

เย้ เย้ เคนชนะเลิศ
ความจริงใจ ความมั่นคง ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก เนอะ

แต่ทำไมเค้ารู้สึกว่าเคนกับน้ำพุจะไปกันไม่รอดอ่ะ T___T
อยากรู้ปัจจุบันยังรักกันดีใช่ป่าว แล้วพี่นัทกับพี่ซีนี่ก็ยังติดต่อกับพุเหมือนเดิมใช่ม้ะ

แล้วเคนจิ่ม้ะ้หึงอกแตกตายแล้วเหรอ ฮ่าๆๆ

[KJJ]

เย้ การกลับมาของเคนทำให้สุขใจจริง ยังไงก็เชียร์เคนล่ะ พระเอกคนแรกฝังใจสุด
แต่ก็แอบกลัวความรู้สึกเดิมๆมันกลับมาทำประวัติศาสตร์ให้ซ้ำรอย
เชียร์เคนๆ พุห้ามทิ้งเคนอีกนะ จะงอนพุแล้วเลิกอ่านเลย โกธรแน่ ห้ามทิ้งเคนเด็ดขาดเชียว

[meduza]

มาเล่าให้ฟังอีกบ่อยๆน๊าไม่เคยเบื่อที่จะฟังเรื่องของพุเลยชอบในความมึนและติสต์ของพุจิงๆ
รักน้ำพุจังอิอิ

[indy❣zaka]

อย่ามัวแต่อัพ คู่หูดูโอ m2m เพลินเน้อ 
มาอัพน้ำพุด้วยนะคะ  คิดเถิงงงงงง 

[foyer]

/

ระหว่างกินอยู่ เคนมันก็แพล่มไปเรื่อยละครับ มันชอบเล่าเรื่องตัวเอง ส่วนผมก็นั่งฟัง
ผมไม่ค่อยชอบฟังที่มันพูดเท่าไหร่ (เพราะพูดมาแต่ละอย่างผมต้องใช้สมองเยอะ) แต่ชอบมองเวลาเคนทำท่ากระตือรือร้น หรือไม่ก็ลุกลี้ลุกลนแปลกๆ เวลาคุยกับผม
 
เวลาอยู่กับคนอื่นมันไม่เป็นแบบนี้ แค่นั้นแหล่ะคับ
ผมก็เลยรู้สึกพิเศษ บางทีก็ตลก แล้วก็รู้สึกดี
ถ้ามันเป็นประมาณนี้ก็โอเคหง่ะ

ตอนจะจ่ายตังค์ ผมก็บอกเคนว่าแชร์ แต่มันก็พูดประมาณว่าผมยังไม่ได้ทำงาน ให้มันเลี้ยงนั่นแหล่ะดีแล้ว...
เหอๆๆ เรื่องงานนี่ไม่ค่อยอยากพูดถึงเท่าไหร่ เพราะผมยังไม่ได้หาเลย
รู้สึกว่าแก่กว่ามัน แต่ไม่มีปัญญาเลี้ยงตัวเอง ให้เด็กเลี้ยงซะงั้น

ชีวิตผมมันค่อนข้างล่องลอย เพราะผมชอบทำตามใจตัวเอง สร้างผลลัพธ์ให้ตัวเองก่อนจะทำอะไร ประมาณนั้นล่ะครับ พอดียังมองอนาคตเรื่องนี้ไม่ออก ก็เลยช่างมันไปก่อน

หลังออกจากร้านอาหาร เคนมันก็เดินตามผมต้อยๆ สังเกตมาหลายทีและ มันไม่ชอบนำ แต่ชอบตาม (เฉพาะเวลาเดินนะครับ)
หรือถ้าไม่ตามก็จะเดินกระแซะ จับมือ กอดคอ โอบเอว ซักอย่าง แต่ไม่นานพอให้ผมด่ามันหรอก ซักพักมันก็เอามือออก แล้วก็ทำใหม่

ผมก็มองๆ หน้าประมาณว่ามึงจะเอาไง?
เคนมันก็ยิ้มกลบ ทำเป็นพูดว่า...
“อะไรคร้าบ อย่ามองเราอย่างงั้นดิคร้าบ”
“ก็ไม่ได้ว่าไร” ผมตอบ ที่จริงมันอยากทำอะไรก็ให้อยู่ แต่ขอไม่นัวเนียมากจนคนทั้งห้างมองก็พอและ (แค่นี้คนก็มองมันเยอะแล้ว โดยเฉพาะสาวๆ ไม่ไหวจะเคลียร์กับมันจริงๆ) 

“ไม่ว่าจริงดิ?” ยิ้มของเคนผมเห็นแล้วรู้สึกว่ามันน่ารักดี เฮอๆๆ         
“ไม่ว่า แต่ขอพอดีๆ นะ” 
ตอนนี้เดินขึ้นมาถึงชั้นโรงหนังแล้ว ประตูเปิดพอดีและคนก็กำลังทยอยเดินเข้าไป แต่ผมกับเคนยืนรอให้เค้าเข้าไปให้หมดก่อน

“พอดีขนาดไหน มาตรฐานเราหรือมาตรฐานพุ?”
“มาตรฐานเคนมันเป็นยังไง?” ผมถามไปงั้นแหล่ะ
“อยากรู้เหรอว่าเป็นไง?” มันยิ้มน่าหมั่นไส้
“ไม่อยากรู้จะถามเรอะ”   
และไม่ทันได้ตั้งตัวเคนก็ยื่นหน้ามาหอมแก้มผมเร็วๆ ทีนึง 
“เฮ้ย” ผมตกใจมองรอบตัวเลยว่ามีคนเห็นป่าว ปรากฏเด็กตรวจกระเป๋าหน้าโรงมองอยู่คนนึง         
“อย่างน้อยต้องทำแบบนี้ได้ เนี่ยแหล่ะมาตรฐานเรา”
“เหอะๆ” ไอ้หน้าด้าน ผมเขินมันและเขินคนอื่นด้วย หน้าร้อนเลย
 ต้องรีบหลบเข้าโรง ผมก็ก้มหน้าก้มตาเดินหาที่นั่งแทบจะไม่รอเคน

คนที่ให้ตั๋วฟรีมาเค้าเลือกที่นั่งริมๆ แถวบนไว้ครับ ผมก็สงสัยว่าพี่เค้านั่งไหน ปรากฏว่านั่งหน้าผมแถวนึง เค้าพาคนรู้จักมาจองไว้ยาวเกือบทั้งแถวเลยครับ (หรือทั้งแถวก็ไม่แน่ใจ)
 
พอไอ้เคนตามมานั่งผมก็เลยชี้บอกมันว่าคนที่ให้ตั๋วฟรีนั่งอยู่ข้างหน้า
“สงสัยเค้าอยากให้เรามาเดทกันในโรง ใจดีเนอะ” มันยื่นหน้ามาพูดเบาๆ ข้างหู ผมชักเริ่มระแวง มันจะทำอะไรอีกมั้ยเนี่ย
“เคน อย่าทำอะไรบ้าๆ นะเว้ย” ผมเตือนมันเผื่อไว้ก่อน เคนมันก็หัวเราะคับ
“อะไรบ้าๆ คืออะไร?” มันยิ้มซะ... น่าขนลุก
“...ก็ชอบทำอะไรล่ะ”
“ไม่รู้ ชอบทำหลายอย่าง”
มันยื่นหน้ามาใกล้อีก โอ้ย จะอะไรนักหนาวะ
ผมหันไปดันไหล่มันไว้ แล้วทำตาดุใส่ มึงเข้าใจสายตากูมั้ยยย ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าอยู่เฉยๆ ให้รู้สึกปลอดภัยบ้างไม่ได้รึไง
 
“กลัวเหรอ?” เคนเริ่มไม่ยิ้มแล้ว แต่ก็ไม่ยอมถอยออกไป
“กลัว” ผมก็บอกมันตรงๆ เคนทำหน้าแบบน้อยใจ แล้วมันก็กลับไปนั่งที่มันดีๆ เหมือนเดิม
“เราไม่ทำอะไรหรอก ไม่ต้องกลัว” เคนพูดปลอบใจผม แต่หน้าตามันเนี่ย....
พอเวลาผิดหวัง ไม่ได้ดั่งใจสีหน้าจะแสดงออกเต็มที่ ผมมองทีเดียวก็รู้สึกแย่ตาม

ผมยอมรับก็กลัวเหมือนกัน ไอ้นี่มัน...อย่างที่เห็น ไม่รู้จะถูกปล้ำตอนไหน ก็เลยระแวง
เรื่องความรักของมันผมไม่สงสัยหรอกครับ แต่เรื่องการแสดงความรักเนี่ยดิ

ผมไม่ชอบเยอะ แต่มันชอบเยอะหง่ะ


เรียกว่านั่งเกร็งตลอดเรื่อง หนังตลก ก็ไม่ตลก เพราะผมคิดเรื่องเคนตลอด มันไม่ทำอะไรผมจริงครับ แค่เอาหัวมาซบไหล่

เฮ้อออ แอบเครียดเหมือนกัน แต่ผมว่าตัวเองคงคิดมากไป ก็เลยยอมๆ มันหน่อย เพื่อความสบายใจของมันและของตัวผมเอง

ผมเล็งไปที่มือเคน แล้วก็ค่อยๆ วางมือลงไป
ไอ้เคนนิ่งไปพักนึง มันถึงหงายมือขึ้นตอบรับกับมือผม

มันมีปฏิกิริยาโต้ตอบแบบนี้ค่อยยังชั่วครับ
ผมเองก็ไม่อยากให้มันรู้สึกแย่หรือน้อยใจอะไรหรอก อยากให้ที่คบกันมันราบรื่นบ้าง
สรุปผมกับเคน คงมีปัญหาในเรื่องการสื่อสารที่ไม่เข้าใจกันและการแสดงออกที่ไม่ตรงกันล่ะมั้ง 


ดูหนังเสร็จเคนก็ไปส่งผมหอไอ้โม
มันมองสภาพหอเพื่อนผมนิดนึงแล้วก็ถามว่าอยู่ชั้นไหน
ผมก็ชี้ห้องริมติดถนนให้มันดู

“อยู่กันกี่คน?” เคนถาม
“สอง บางทีก็สาม โมมันอยู่กับน้องอ่ะ”
“อืมม” มันเงยหน้ามองห้องเพื่อนผมเหมือนคิดอะไรซักอย่าง
“เดี๋ยวเราเดินไปส่ง”
“ไม่เป็นไรหรอก” ผมตอบทันที
“ทำไม? แค่ไปส่งเอง”
“ส่งแค่นี้ก็ขอบคุณมากแล้วคร้าบ”

พูดจบเคนมันดึงเบลท์ออกเปิดประตูลงไปรอเลย
ผมนั่งอึ้งไปแป้บนึงก่อนตามเคนลงไป

“ไปทางไหน?” เคนถาม ผมก็เลยต้องเดินนำทาง มันอยากส่งก็ไม่เป็นไร ตามใจ
ผมกดมือถือโทรเรียกไอ้โมให้มาเปิดประตูให้ ซักพักมันก็ลงมาแล้วก็ทำหน้าตกใจที่เคนตามมาด้วย

“มาส่งแฟนครับ” ไอ้เคนบอกโม ส่วนเพื่อนผมก็ยิ้มแหยๆ   
“ขึ้นไปข้างบนมั้ย? พอดีพี่เราซื้อขนมมาเยอะเลย มาช่วยกินหน่อย” ไอ้โมชวนเคน 
เคนก็หันมามองหน้าผม เหมือนจะให้ผมตัดสินใจให้หรือไม่ก็อยากรู้ว่าผมจะให้มันขึ้นไปไหม
ทำนองนั้นอ่ะคับ
“พี่อยู่ด้วยเหรอวะ?” ผมถามโม
“กลับไปแล้ว น้องกูก็กลับบ้านเหมือนกัน มาดิ ไม่ต้องเกรงใจ” ไอ้โมมันอารมณ์ไม่ค่อยคงที่คับ บางทีก็อยากเทคแคร์เพื่อนเหลือเกิ๊น แต่บางทีแค่หน้าก็ยังไม่ค่อยอยากจะมอง ปล่อยออร่าหงุดหงิดซ่านเลย ชวนคุยก็ไม่คุย เวลาเป็นแบบนั้นผมจะเลี่ยงคับ

แต่คราวนี้สงสัยอารมณ์ดี ชวนเคนคุยเฉยเลย
“ไปไหมล่ะ รีบกลับป่าว?” ผมหันไปถามเคนเมื่อสแกนอารมณ์ไอ้โมได้แล้ว มันเป็นแบบนี้ผมก็สบายหน่อย เคนจะได้ไปคุยกับคนอื่นมั่ง มันจะได้ไม่เบื่อ เวลาผมเงียบไม่อยากพูด 
“ไม่รีบๆ” เคนยิ้มออกมาหน่อยนึง เหมือนตอนแรกมันก็ไม่อยากกลับเร็วอยู่แล้วหง่ะ

จากนั้นพวกเราก็ย้ายมวลเข้าไปในห้องไอ้โมคับ ห้องมันล่ะโคตรรก ของเยอะมาก แต่ก็พอมีที่ให้นั่งอยู่ ไม่บนเตียงก็บนเก้าอี้คอม กับเก้าอี้ทำงาน
 
“ห้องรกหน่อยนะ” ไอ้โมบอก แล้วรีบโกยอะไรที่วางเกะกะอยู่ไปกองรวมที่มุมใดมุมหนึ่ง
“ไม่หน่อยอ่ะ แฟนกูรับไม่ได้นะเว้ย สกปรกเงี้ย” ผมพูดแบบนี้แล้วเคนยิ้มหน้าบานเลย
มันยิ้มได้ผมก็ยิ้มได้ล่ะคับ เขินเหมือนกัน แต่อยากพูด
“เคนยังไม่บอกซักคำเลยว่ารับไม่ได้ เคนรับได้ใช่ไหม?” ไอ้โมเหมือนจะถามกู้หน้าตัวเองไปงั้นๆ
“ได้ๆ ห้องพุรกกว่านี้อีก” เผาตรูซะงั้น
“ไม่จริง ไหนล่ะหนม?” ผมเปลี่ยนเรื่องถามไอ้โม แล้วเลือกนั่งบนเก้าอี้คอม ไอ้เคนให้นั่งเตียง

โมหยิบขนมที่พี่มันซื้อมาให้ ผมก็คุ้ยๆ หยิบมาให้เคนกินประหนึ่งว่าเป็นของตัวเอง เหอๆ
ไอ้โมมันไม่หวงอ่ะคับ ด้านขอ ด้านให้

“เออ ไอ้พุ แอนขอรูปกล้องมึง ให้กูเอาลง FB” ไอ้โมบอก
“รูปไร?”
“รูปรับปริญญาอ่ะ” เคนเหลือบมามองหน้าผมทันที
คือว่าน้องไผ่ส่งซีดีมาให้ผมนานแล้ว และผมก็แชร์ไฟล์กับไอ้โม สตางค์เรียบร้อย (เต้ยังเรียนไม่จบนะคับ มันเปอร์ นี่ผมกำลังจะไปรับปริญญามันเร็วๆ นี้)   

“ตอนนี้มีไฟล์อยู่ในเครื่องมั้ยโม?” เคนถาม
“หมายถึงรูปรับปริญญาไอ้พุเหรอ? มีๆ จะดูมั้ยล่ะ?”
“ขอดูหน่อย” กะแล้ว
เพื่อนผมมันก็จัดการหาให้ตามคำเรียกร้องล่ะคับ
ผมรู้สึกไม่ดีไงไม่รู้ อย่างที่ทุกคนรู้กันว่ากิ๊กผมมาเยอะมากวันนั้น รูปมันก็ออกแนวใกล้ชิดกันมากเกินไปหน่อย หลายคนเลยล่ะ

ถึงจะกลัวเคนหึง แต่ตอนนี้บริสุทธิ์ใจแล้ว ก็เลยให้มันดูไปเหอะ
“คนนี้ใครเหรอ?” เคนถามไอ้โมหลังจากเลื่อนเม้าส์จากโน้ตบุ๊คดูไปพักหนึ่ง
ส่วนหน้ามันเหรอครับ? เริ่มจะนิ่งๆ เย็นๆ ละ ผมก็เสียวสันหลังวาบไป เพราะมันไม่ถามผม แต่ถามคนอื่นหง่ะ แสดงว่ามันกำลังโมโหอยู่แน่เลย
“เพื่อนพุรึเปล่า?” ไอ้โมเอ๋อไปแป้บนึงพอโดนถามอย่างงั้น
ผมรีบพุ่งเข้าไปนั่งข้างเคน ก็เลยเห็นว่านั่นมันรูปคู่น้องนิคกับตุ๊กตาตัวใหญ่

“น้องเราๆ” ผมบอกเคน
“น้องที่โรงเรียนเก่า”
“น้องที่โรงเรียนเก่า......” มันย้อนแล้วทำหน้าแบบ...ไม่เชื่อว่าแค่นั้น
“คบกันนานดีเนอะ”
“.....................” ผมสะอึกพอโดนประชดใส่
เคนเปิดรูปต่อไป แถวๆ นั้นมันมีแต่รูปน้องนิค ผมกอดคอ ส่วนน้องมันก็กอดเอว
บางรูปก็มีกอดคอจากข้างหลัง หน้าชิดกันโค๊ส แหง่ะ...ก็คนมันสนิทกัน

“มากไปรึเปล่า” ตอนนั้นไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไรที่ว่ามากไป
แล้วเคนก็พูดลอยๆ แบบไม่ต้องการคำตอบด้วย
“.....................” ผมเงียบ พูดไม่ออกตอบไม่ถูก เพราะเรื่องมันผ่านมาแล้ว และผมก็ไม่ได้คิดไรซักหน่อย

“เคนจะเอารูปมั้ย เดี๋ยวเรา write ให้” ไอ้โมคงหวังดีจะช่วยผมมั้งเลยพูดขึ้น 
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราค่อยไปเอากับพุ” เคนตอบแบบไม่มองหน้าโม แต่มองหน้าผม
“.....................” แหง่ะ เริ่มกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ 
   
จนเคนดูเสร็จ ใช้เวลานานมากราวครึ่งศตวรรษ จังหวะนี้แหล่ะคับที่ไอ้โมชิ่งปล่อยผมเผชิญชะตากรรมสยองคนเดียวอีกแล้ว
“เฮ้ย เดี๋ยวกูไปเซเว่นหน่อยนะ เอาไรป่ะ?” มึ๊ง..........
“มึงจะไปซื้ออะไร?” ผมทำหน้าตะลึงใส่ไอ้โม ไม่เห็นเหรอว่าเคนโกรธกูอยู่น่ะห๊า มึงจะไปทำไม!
“ซื้อบัตรเติมเงิน ซื้อน้ำกินด้วย เอ้อ กูจะเอาหนังไปคืนเค้าด้วย” ธุระแม่งเยอะจริง
ตั้งนานไม่ไป ทีเวลาอย่างงี้ไปดีเหลือเกิน..

ผมส่ายหน้าไม่เอา เคนก็เหมือนกัน
และพอไอ้โมออกไปจากห้อง ทีนี้ล่ะคับ ไอ้ความเงียบที่น่ากลัว เริ่มกลายเป็นอย่างอื่นแล้ว
“สงสัยเราจะเป็นไอ้บ้าอยู่คนเดียว คิดเรื่องพุแทบตาย เครียดอยู่คนเดียวแทบบ้า ที่ไม่ชวนเราไปเพราะไม่อยากให้เรารู้เรื่องนี้ใช่มั้ย?” ไอ้เคนพูดแบบนิ่มๆ แต่สายตาทิ่มแทงมาก
“เปล่า......” ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง มันเล่นเชื่อมโยงอดีต-ปัจจุบันซะอย่างงั้น และถ้าพูดแบบนี้ก็แสดงว่าเคนคิดว่าผมยังมีเก็บไว้อยู่อีกอ่ะดิ
 
“บางคน เราเคยคบด้วยก็จริง แต่ตอนนี้ไม่คิดไรแล้ว เลิกคิดไปตั้งนานแล้ว เป็นพี่น้องกันเฉยๆ” พอบริสุทธิ์ใจก็เริ่มพูดอย่างใจเย็นได้ 
“เนี่ยนะพี่น้อง? ดูยังไงก็ไม่ใช่” ในสายตามันอ่ะดิ

“ก็สนิทกัน ตอนนี้เราไม่มีใครแล้ว เลิกหมดแล้ว พี่นัทเราก็เลิกแล้ว ถ้าไม่เชื่อก็ไม่รู้จะบอกยังไง ที่เราพูดกับเคนที่โรงบาลวันนั้น เราพูดจริงนะ เราไม่อยากกลับไปรู้สึกแบบเดิมๆ เคนก็รู้ว่ามันแย่ เราเองก็แย่ ...รู้ตัวว่าทำไม่ดีมาเยอะ ไม่คิดว่าจะเชื่อหรือเข้าใจกันได้ตอนนี้หรอก แต่เราจะพยายามทำให้เคนรู้ซักวันแล้วกันว่าเราไม่ได้โกหก รักก็คือรัก ถ้าไม่รักเราไม่กลับมาอยู่ตรงนี้หรอก”

ถ้าผมไม่รักเคน ผมคงไม่เลิกกับพี่นัท ซึ่งจนป่านนี้ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงทิ้งคนที่ผมรักมากที่สุดคนนึงไป เพื่อรักษารักนี้เอาไว้

“รูปพวกนี้มันถ่ายก่อนที่เราจะรู้ตัวว่าคิดไงกับเคน” พูดไปก็เหมือนแก้ตัว แต่ถ้าไม่พูดก็ไม่เข้าใจกันซักที
“ต่อไปมันจะไม่มีอย่างงี้อีก”
“ขอโทษนะพุ” เคนบอก สีหน้าเริ่มดีขึ้นกว่าเมื่อกี้และดูเหมือนมันจะสำนึกผิดที่ไม่ฟังผมก่อน
“เราก็รู้ว่ามันยากที่จะให้ลืมเรื่องเก่าๆ ทุกอย่างมันคงต้องใช้เวลาจริงๆ” เข้าใจได้อย่างงี้ก็โล่งอกครับ ผมเองก็ต้องการเวลาเหมือนกัน

“เสียดายอ่ะ ที่เราไม่ได้ไป” เคนมันหมายถึงงานรับปริญญาผมคับ
“ก็ไปหนิ”
“ไปแต่ไม่ได้เจอกัน ถือว่าไม่ได้ไป” อ่อเรอะ
“โทษนะ ที่จริงอยากให้ไปมาก แต่ไม่กล้าชวน มัวแต่คิดนู่นคิดนี่อ่ะ”
“คิดอะไร?”
“ก็...ไม่รู้ กลัวถูกปฏิเสธ ไม่อยากเสียใจ”
“แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าเราก็เสียใจเหมือนกัน”
“.....................” ผมอึ้งเลยคับ เพราะมัวแต่คิดถึงตัวเองจริงๆ

“แต่ไม่เป็นไรหรอก ยอมเสียใจ เรายอมพุหมดทุกอย่างแหล่ะ” น้ำเสียงมันเนี่ยนะ...โคตรยอม
“ไม่เห็นจะยอมตรงไหน เมื่อกี้ยังโกรธเราอยู่เลย”
“ก็โกรธเพราะรักอ่ะ”
“มีงี้ด้วย”
“มีให้คนๆ เดียวเนี่ยล่ะ” มันพูดงี้ทีไรรู้สึกล้นทุกที

“นอกจากเรา เคยรักใครบ้างป่ะ?” เคนมันรักแบบทุ่มสุดตัวจริงๆ ที่จริงผมรู้แล้วว่าชีวิตที่ผ่านมาของมันเป็นยังไง แต่จังหวะนี้ขอถามอีกทีเพราะบรรยากาศมันนำพา
“เคย แต่ไม่เท่านี้ ไม่รู้ทำไมมันกลายเป็นอย่างงี้ไปได้ รักแบบบ้าไปเลย ถ้าคนเรามันจะตายเพราะรักได้ ป่านนี้เราคงตายไปไม่ต่ำกว่าสิบรอบ” มันพูดยังกับผมเป็นฆาตกร - -“

“พุล่ะ?” เคนถามผมกลับ
“ก็... เมื่อก่อนเราไม่เคยรักใครหรอก เห็นเป็นแค่เรื่องหนุกๆ เพิ่งจะมารู้สึกไม่สนุก ก็ตอนจีบเคนเนี่ยแหล่ะ”
เคนทำหน้าประหลาดแล้วถามผมว่าทำไม
“เราไม่อยากจริงจังกับใคร สงสัยเพราะตอนนั้นคิดแค่ว่าอยากคบผช. ตามแฟชั่นในโรงเรียนมั้ง แล้วมันก็สนุกดี” ชายล้วนหง่ะ มีให้เลือกเยอะด้วย ถึงผมจะไม่สนใจก็มีคนมาสนใจแล้วก็ลากผมเข้าวงการอยู่ดี   
“เราไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นเกย์จริงๆ แค่ตามๆ เพื่อนไป ตามสิ่งแวดล้อมไปด้วย พอเจอสังคมใหม่เจอผญ. ก็คงเลิกได้ คือตอนนั้นไม่ได้คิดได้อย่างงี้หรอก มันเป็นความรู้สึกลึกๆ ที่เพิ่งเข้าใจ”
ผมอธิบายเคน
ส่วนมันก็ตั้งใจฟังอย่างดี (แต่ไม่รู้จะเข้าหู ออกหูเหมือนเมื่อก่อนป่าวนะ)

“เพราะงี้ก็เลยหายไปเฉยๆ ตอนเข้ามหาลัยเหรอ?” เคนถามพลางทำหน้าเหมือนกลืนส้นตีนใครเข้าไป
“ก็ด้วยมั้ง บอกตรงๆ อย่าโกรธนะ ตอนนั้นเราเบื่อด้วย อยากอยู่คนเดียวหรือไม่ก็อยากอยู่กับเพื่อน ใครก็ได้ที่ไม่มายุ่งกับชีวิตเรามากไป” เคนหน้าเสียยิ่งกว่าเดิม
“อันนี้ขอพูดตรงๆ นะ อย่าถือสามากเพราะมันคืออดีต เราแค่อยากให้เคนรู้เอาไว้ว่าเราเป็นคนประมาณไหน จะได้ไม่ตั้งความหวังหรือคิดมากกับเรื่องของเรามากไป”

เคนพยักหน้าแบบหน้าตาไม่สู้จะดี สงสัยเพราะไม่อยากได้ยินอะไรที่สะเทือนใจมันมั้ง

“ตอนที่เราเจอเคนครั้งแรกอ่ะ เราคิดว่า... คนนี้แม่งโค๊ตร....สเปคเลย น่ารักดี”
“เราน่ารักเหรอ? เหอะๆ พุมากกว่ามั้ง” เคนยิ้มแหยๆ
“เอาเหอะ ตอนนั้นคิดงี้จริงๆ ปกติเราไม่ค่อยจีบใคร กลัวแห้ว กลัวเสียฟอร์มด้วย เพราะเคยจีบไม่ติดมาแล้ว หน้างี้...แหกไปนอกโลก แทบต่อกันไม่ติด”
“ขนาดนั้น?” มันหัวเราะ
“อืม ตอนนั้นอยู่ม.สี่ เราจีบเด็กอ่ะ น้องเค้า popular มาก มีฝาแฝดด้วย แต่เราจีบคนพี่ หน้าตาคล้ายๆ เคนแหล่ะ แต่เคนหล่อกว่า”   
“ฮ่ะๆๆ”
“ตั้งแต่กินแห้วตอนนั้นเลยไม่จีบใครละ”
“อ้าว น้องเค้าไม่สนใจมั่งเลยเหรอ?”
“บางทีก็เหมือนจะสน ไม่รู้ดิ ความอดทนต่ำ เลยเลิกจีบแล้วไปคบคนอื่นดีกว่า” 
“งี้ก็ไม่ได้ชอบเค้าจริงๆ น่ะสิ”
“ก็คงงั้นมั้ง ประมาณว่ามึงไม่สนใจกู กูก็ไม่สนใจมึงเว้ย ฮะๆๆ ที่จริงไม่ถึงขนาดนั้น คือรู้ตัวว่าทำไปก็เท่านั้น น้องเค้าไม่ได้ชอบผช.หง่ะ” เนี่ยล่ะประเด็น 
“ตั้งแต่นั้นมาก็เลย... คบมั่วตั้วไปหมด ตอนจีบเคนก็ยังคบอยู่ แต่ลดความสำคัญลงมา เพราะเราคิดว่าจริงจังและคนนี้ แต่ก็แห้วอีก เพราะเคนไม่ชอบเรา” อันหลังนี้แกล้งพูด

“ไม่ใช่ไม่ชอบ” เคนรีบแย้ง
“พุรู้อยู่แล้วล่ะว่าเราชอบ แต่เราเห็นว่ามันยังเร็วไป แล้วพุก็ดูท่าจะไม่ค่อยธรรมดาเท่าไหร่ซะด้วยสิ”
“ห่ะ?” ไม่ธรรมดายังไงฟระ
“วิธีการพูดอ่ะ... ดูคล่องมาก”
“ไม่คล่องเฟ้ย ยังดูสคริปอยู่เลยตอนคุยกันอ่ะ” ผมบอก เคนก็หัวเราะ
“อืมๆ จำได้ พุเคยบอก แต่ผ่านไปซักพักพุก็เลิกเขียนสคริปแล้วหนิ”
“ขี้เกียจอ่ะ”
“อืม ช่วงนี้แหล่ะที่เราคิดว่าคุยด้วยแล้วมีความสุขดี”
“เราเป็นงั้นได้ แต่แค่ช่วงเวลาสั้นๆ” ผมบอกเคน

“เราให้เวลาเคนมากกว่าคนอื่น เพราะเราชอบเคน แต่เวลามันก็มีจำกัดนะ”
“........................”
“ความต้องการของเราไม่เท่ากัน แล้วนั่นแหล่ะ ที่ทำให้เราคิดว่ากำลังทน มากกว่าเต็มใจ” ผมสรุป

“ที่ผ่านมาพุทนคุยกับเราเหรอ? ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย” เคนทำหน้าอึ้งมาก
“เราไม่ได้บอกเคนเอง เพราะกลัวโดนโกรธ ไม่อยากให้มีปัญหาอ่ะ”
“แบบนี้มันยิ่งมีปัญหาน่ะสิ เราไม่รู้เลย”
“ถึงรู้แล้วเคนฟังมั้ยล่ะ?”
“เรานึกว่าพูดเล่น”
“พูดจริง”
“ก็พุบอกล้อเล่น”
“.................” ผมไม่เถียงและ ล้อเล่นผมก็พูดล้อเล่น พูดจริงก็ไม่เห็นบอกล้อเล่นซักทีวะ

“โอเค เราผิดเอง ทีหลังจะไม่พูดมากอีกแล้ว” ไม่ใช่แค่พูดมาก มันพูดแบบไม่รู้เวล่ำเวลาด้วย
“แบบพอดีๆ อ่ะได้ไหม?” ผมขอเคนดื้อๆ
“ได้ ก็บอกแล้วกัน ไม่ต้องเกรงใจ” เคนว่า
“ตอนนั้นเราก็รู้สึกว่าพูดมากจริง ไม่รู้ขุดเรื่องอะไรมาคุยนักหนา แต่เพราะไม่อยากวางสายเลยตะบันพูดมันอยู่อย่างงั้น”
“อืม...เจ็บคอเลยรู้ป่ะ” ผมแอบบ่น
“ขอโทษ สรุปตอนนั้นเลิกกับเราเพราะเรื่องนี้ป่ะเนี่ย?”
“ก็ด้วย” เคนยิ้มแบบเพลียๆ

“แต่ตอนหลังพอรู้อยู่ว่าอยากเลิกเพราะอะไร” เคนว่า
“อืม”
“ขอโทษนะ มันโมโหจริงๆ”
“รู้” โมโหของมันโคตรแรง เรียกสึนามิถล่มยังน้อยไป
“ขอโทษเหมือนกัน เราไม่ดีเองที่ทำตัวแบบเดิมๆ ก็เคนบอกว่าคบเป็นเพื่อน เราก็เลยไปกิ๊กคนอื่นสบายใจ”
“เพราะงี้ไงเลยโมโห”
“ใครจะไปรู้”
“ดูไม่ออกรึไงล่ะ?”
“...........ออกก็ได้”
“น่าน... แล้วทำทำไม?”
“ไม่แน่ใจ ตอนนั้นมันอยากคบคนอื่นด้วย”

“...................” เคนถอนหายใจ ส่ายหัวเลยทีนี้
“ก็เราไม่ได้เป็นไรกันหนิ” ผมเถียงแบบเด็กเอาแต่ใจ
“งั้นทีหลังจะพูดจะย้ำให้ฟังทุกวันเลยเอามั้ย!?” มันหันมาขึ้นเสียงใส่ ผมนี่ต้องหดคอหนีเลย
“อดีตครับอดีต! ตอนนี้ไม่ทำแล้วววว” อย่าลืมว่านั่นมันอดีตไม่ใช่ปัจจุบันนะเฮ้ยยย
เจอดุเลยต้องอ้อนขอโทษซักหน่อย แหะๆๆ ผมคว้าแขนเคนมากอดแล้วเอาหัวถูๆ ปกติไม่ทำแบบนี้กับมันเลยตั้งแต่คบกันมา เพิ่งทำเป็นครั้งแรก แต่ดูท่าเคนจะไม่หลงกลง่ายๆ แฮะ 

“ไม่ได้หรอก อย่างพุอ่ะ ต้องเตือนบ่อยๆ” มันไม่หลงกลก็จริง แต่ก็หันหน้ามาจุ๊บหัวผม
“ถ้าเราเปิดเผยตัวจริงแล้ว เคนจะทนเราได้เหรอ?” ผมกังวล เพราะค่อนข้างจะเฟคกับมันมาเยอะ แล้วตอนไม่เฟคก็แค่แรกๆ ที่รู้จักกันกับตอนที่ด่ากันอ่ะคับ

“นี่ยังไม่เผยอีกเหรอ?”
“อืม ยังไม่หมด”
“กลัวนะเนี่ย” ตอนนี้กลายเป็นว่าไอ้เคนเอาคางมากดหัวผมเล่นแล้ว
เจ็บนะเฟร้ย!
“กลัวเคนเหมือนกันแหล่ะ ชอบบ้า”
“บ้าเพราะใครล่ะ?”

“ไอ้โมมันไปซื้อของนานแล้วนะเนี่ย” ผมเฉไปเรื่องอื่น เพราะไม่ว่าอะไรผมก็ตัวต้นเหตุ
ทั้งที่ก็ไม่ใช่ซักหน่อย
“โทรถามสิ” เคนก็เห็นว่านานแล้วเหมือนกันคับ มันก็ยังดีนะ มีกะใจเป็นห่วงเพื่อนผมด้วย

ผมหยิบมือถือมากดหาเบอร์แล้วให้เคนโทรให้ (นิสัยมะ?)
แต่เคนไม่ว่าไร โทรให้ แล้วก็ได้ความว่าไอ้โมมันจะค้างหอไอ้จิ๊บคืนนี้ (ที่อยู่ใกล้กันอ่ะคับ)         
เท่านั้นไม่พอ เคนยังบอกไอ้โมด้วยว่าจะนอนเป็นเพื่อนผมที่นี่!
เหอๆๆ กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ราวกับว่าพวกมันวางแผนกัน แต่ไม่ใช่หรอก

“เย้! ได้นอนด้วยกันแล้ว” ไอ้บ้า อย่ามากอดกูนะ
“ร้อน!” 
“แอร์เปิดอยู่”
“เออ นั่นแหล่ะ” อยากเป็นฝ่ายเข้าหามันก่อนมากกว่าหง่ะ   
“เราไม่ได้ถ่ายรูปตอนรับปริญญาด้วยกันเลยพุ อยากถ่ายด้วยกันอ่ะ”
“จะถ่ายยังไง?”
“ไปเช่าครุยแล้วถ่ายด้วยกันอีกทีได้ป่ะ?”
“พูดจริงดิ?”
“จริง เห็นคนอื่นได้ถ่ายคู่พุแล้วอิจฉา”
“โฟโต้ชอปมะ เดี๋ยวตัดให้”
“มันไม่เหมือนกัน! นะๆๆ ไปด้วยกัน เดี๋ยวเราออกเงินให้” 
 
สรุปก็ต้องตามใจเคน
ใครว่าผมเอาแต่ใจ มันก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ!


H
หายไปนานเลยมาแบบยาวๆ เลย
 

[indy❣zaka]

พยายามปรับตัวทั้งสองฝ่ายแบบนี้ดีมากค่ะ  มีอะไรก็คุยกันตรงๆไม่เงียบเนอะ
เริ่มจะหวานแหววและ 
จะรออ่านตอนต่อไปเน้อ อย่าเพิ่งรีบจบเลยนะคะ 

[sin]

เคนน่าัรักอ่ะ คุยกันแบบนี้ก็ดีนะ ต่อไปน่าจะไปได้สวย
เคนเริ่มรับฟังพุมากขึ้น พุก็กล้าคุยมากขึ้น

เยี่ยม!!

[ordkrub]

ดีใจท่ีเปิดใจคุยกันจริงๆ

[nunamicky]

อยากรู้เรื่องของพี่นัทหลังจากเลิกกับพุไปแล้วเป็นไงบ้าง?
แล้วก็ยินดีกับพุด้วยค่ะ 

[kenshinkenchu]

อยากรุ้ว่าตอนนี้ที่บ้านเคนยอมรับยังอ่ะ 

[BeeRY]

มีความสุขจังเลย อิอิ เลือกเชียร์ไม่ผิดคนจริงๆด้วย
เรื่องในอดีต ถ้าไม่พูดถึงมันก็คงจะดีกว่า แต่ในกรณีน้ำพุกับเคน มันอาจทำให้เข้าใจกันมากขึ้นเนอะ
แต่เมื่อก่อนเหมือนน้ำพุเป็นตัวร้ายจริงๆแหละ ฮ่าๆๆ 

[gummin]

มีไรก็คุยกันแบบนี้ก็หายห่วงได้แล้วสิ

[Na_RimKLonG]

พี่นัทอ่าาา 

[u-only-one]

คุยกันดีๆ เปิดใจให้กัน ก็หมดปัญหาแล้ว
ขอให้รักกันนานๆ มีความสุขมากๆนะคะ
ดูแล้วโตเป็นผู้ใหญ่กันขึ้นเยอะเลย 

[Milk]

ต่างคนต่างบอกความรู้สึกออกไป ว่าชอบไม่ชอบอะไร

จะได้ไม่มีปัญหาเหมือนเดิมอีก

ตอนนี้ค่อยเหมือนคู่รักกันหน่อย

ไม่ใช่ตบจูบเหมือนแต่ก่อน

[monster]

เคนน่ารักมากกกกก  มาเป็นแฟนกันเถอะ ฮ่าๆๆๆ 

[Loin_diciz]

น่ารักมากๆอะ 

ที่สองคนเป็นแบบนี้ได้ เราว่ามันคงเพราะเวลาด้วยแหละ
แล้วก็โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นทั้งคู่ เจออะไรมาก็เยอะขึ้น

อ่านแล้วมีความสุขจัง

[suginosama]

เคนกับน้ำพุน่ารักมากเลยค่ะ 2 ตอนที่ผ่านมา
อยากให้มีตอนหวานๆจังเลยค่ะ

[gogo_jk]

มีอะไรก็เปิดใจคุยกันให้เคลียร์ไปเลย แบบเนี๊ยสบายใจที่สุด..
ฮือๆๆ..เห็นพุกับเคนหวานกันเราก็ชอบ แต่ก็สงสารพี่นัทอ่ะ
แต่ว่าจะให้ทุกคนสมหวังมันก็ไม่ได้นี่เนอะ..ชีวิตคนเรา 

[เพื่อนบ้าน]

ยาวได้ใจดีมากกกกกกกกก กร๊ากก ก ~
ตอนหน้าพุโดนแน่ๆๆ 

[yoyo]

ว๊าว ดูดีจัง
ตอนนี้พุกล้าพูดตรงๆแล้ว

จริงๆแล้วเราเป็นพวกจะไม่กลับไปย้อนอ่านหนังสือเล่มเก่า
เพราะคิดว่า  ยังไงซะ  มันก็จะจบแบบเดิม
แต่คู่นี้นี่  อยากให้จบแบบใหม่จริงๆ  อาจจะเป็นมิติใหม่ให้เราได้เรียนรู้ก็ได้

[snice_cz]

ขอให้เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ นะ อดีตก็คืออดีตนะ รออ่านต่อไปเรื่อยๆ นะพี่โบ ไม่เบื่อเลยเรื่องนี้ มีเรื่องให้ลุ้นตลอดเวลา

[i-love-you]

น่ารักไปไหนเนี้ย สองคนเนี้ย    อิอิ




แล้วพี่นัท ล๊ะ  น่าสงสารพี่ชายสุดเท่ จัง