/
อยู่กับพี่ซีผมมีความสุขจริงๆ คับ ไม่รู้สึกอึดอัดเลย มีแต่อบอุ่นแล้วก็ปลอดภัย ผมเดินกับเค้าแล้วรู้สึกเป็นอิสระมากๆ สามารถเดินดูอะไรก็ได้ตามใจ จะพูดอะไรก็ไม่ต้องระวัง ผมอยากได้อะไรพี่ซีก็ซื้อให้ ผมงอแงพี่ซีก็ไม่ว่า แต่เค้าจะให้เหตุผลและพูดด้วยดีๆ
ผมชอบพี่เค้าที่เป็นแบบนี้จริงๆ คับ ที่รู้จักกันมาสี่ปี ผมก็เห็นเค้าดูเป็นผู้ใหญ่ ตั้งใจทำงานและก็มีเหตุผลมานานแล้ว ผมนึกถึงตอนที่พี่ซียังเรียนอยู่ ผมก็ไปช่วยเค้าทำงานแบบพี่ไมค์เนี่ยแหล่ะ
เพราะสนิทกันผมก็เลยขี้งอแงเวลางานไม่ได้ดั่งใจ หรือผมไม่อยากทำตรงไหน พี่เค้าก็จะให้เปลี่ยนไปทำอย่างอื่นที่ผมอยากทำ ผมง่วงพี่ซีก็จะหาฟูกมาปูให้นอนสบายๆ เวลาเลี้ยงสายก็จะคอยถามก่อนว่าน้องๆ อยากกินอะไร แล้วเค้าก็จะไปหาร้านอร่อยๆ มาให้เลือก
ผมว่าเค้าใจดีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่พี่ซีเค้ามีแฟนตลอดอ่ะคับ ปีหนึ่งมีแฟน ผช. ปีสองถึงปีสุดท้ายเค้ามีแฟนเป็น ผญ. คบกันนานมาก แต่เลิกกันเพราะ ผญ. มีกิ๊กแล้วเค้าก็บอกว่าพี่ซีดีเกินไป
ไอ้คำว่าดีเกินไปอ่ะ ไม่น่ามาใช้เป็นข้ออ้างได้เลยนะคับ ผมว่าเหตุผลนี้มันงี่เง่ามาก ถ้าผมจะไม่เลือกใครก็น่าจะเพราะเค้าไม่ดีพอสำหรับเรามากกว่า
/
แต่ระหว่างผมกับพี่ซี ผมคงจะฝันหวานเกินไป คือ..เค้ารู้อ่ะคับ ว่ามีใครมาหาผมที่คณะ (ก็เคนนั่นแหล่ะ) สงสัยคงเป็นเพื่อนที่ผมบอกว่าเป็นสปายอ่ะคับที่ไปบอกพี่ซี
เค้าก็ถามว่าเป็นไรกัน ผมชอบเคนรึเปล่า ผมตอบทันทีเลยว่าไม่ได้ชอบ ไม่ได้เป็นไรกัน แต่ต้องบอกคับว่าเป็นแฟนเก่า เพราะผมว่าเค้ารู้อ่ะ รู้แน่ๆ เพียงแต่อยากฟังความจริงว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไงมากกว่า
“พี่รู้ว่าเค้ายังมาหาน้ำพุอยู่” พี่ซีพูดวันหนึ่งที่เค้ามาช่วยพี่ไมค์ทำงานเหมือนกัน
แต่ตอนนี้คือผมกับเค้าออกมาหาไรกินข้างนอกด้วยกัน
“ตามมาขอคืนดีเหรอ?”
ผมถอนหายใจหนักๆ ทีนึง “ก็ทำนองนั้นคับ”
“แล้วว่าไงล่ะ?”
“พุคุยกับมันไม่รู้เรื่อง” ไม่อยากเอ่ยถึงเคนเลยคับ พักหลังๆ นี้มันโทรหาผมไม่ติดก็เลยมาหาที่คณะบ่อยมากจนคนอื่นรู้หมดแล้ว ไอ้แต้วก็ขยันแซวผมโคตรๆ เพราะมันยังไม่รู้เรื่องของผมกับพี่รหัส แต่มันรู้เรื่องผมกับเคน ที่จริงคนที่รู้เรื่องผมกับพี่ซีนี่ ผมว่าคงมีแต่เพื่อนผมคนที่เป็นสปายให้พี่เค้าอะคับ แต่ใครก็ไม่รู้ ไม่กล้าถามมากเดี๋ยวมีปัญหาทีหลัง
“ให้พี่ไปคุยแทนมั้ย?” เอ้ย อย่าๆ ไม่ได้ เคนรู้มันเอาผมตายแน่
“ไม่เป็นไรคับ” ผมเริ่มหนักใจ “พุไม่สนใจ มันคงเลิกตื๊อไปเอง”
“ที่โทรหาไม่ค่อยติด เพราะเรื่องนี้ด้วยรึเปล่า?” พี่ซีถามอีก
“ครับ พุรำคาญมัน เลยปิดมือถือ”
“เล่นปิดตลอดแบบนี้แล้วคนอื่นจะติดต่อยังไงล่ะครับ” พี่ซีว่า
“เอ่อ..” ที่จริงไม่มีโทรศัพท์ มันไม่ใช่ปัญหาของผมอ่ะคับ เพราะคงไม่มีอะไรสำคัญเท่าเรื่องเรียนผมเจอเพื่อนแทบทุกวัน มีไรเจอหน้าค่อยบอกก็ไม่เป็นปัญหา
“เอามือถือพี่ไปใช้ก่อนมั้ย?” พี่ซีหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงยื่นให้ผมเลย
“ไม่เป็นไรครับ” ใครจะไปกล้าใช้เนี่ย
“เอาไปเถอะ ไม่งั้นพี่จะโทรหาน้ำพุได้ยังไง”
“แล้วพี่ซีไม่ใช้เหรอ?”
“ก็ใช้ แต่ไม่สำคัญหรอก ส่วนใหญ่พี่ใช้เบอร์ออฟฟิศโทรคุยงานมากกว่า” ไม่กล้ารับอยู่ดีอ่ะคับ
“เอาไปเถอะน่า... เผื่อมีไรฉุกเฉิน”
“ไม่เอาอ่ะ เกรงใจ”
“พี่มีอีกเครื่อง ไม่เป็นไรหรอก”
พี่ซีเห็นผมไม่รับเค้าเลยยื่นข้ามโต๊ะเอามือถือหย่อนใส่กระเป๋าเสื้อผม
ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มแห้งๆ ให้พี่ซี แต่พี่เค้ายิ้มแบบขำๆ ตอบกลับมา
/
เหอๆ ฝันกลางวันหง่ะผม เรื่องที่ว่าเดี๋ยวเคนก็เลิกตื๊อไปเอง...คือ ไม่เห็นมันจะเลิกตื๊อสักทีเลยคับ ยิ่งผมเฉยกับมัน มันยิ่งวุ่นวายกับผมมากขึ้น... แบบนี้ไม่ดีเลยง่ะ
ขนาดพูดว่าเบื่อ รำคาญ มันยังทำหูทวนลมอยู่ได้ แล้วยิ่งตอนที่มันอารมณ์เสียแล้วผมพูดแบบนี้มันด่านะคับ ตะคอกใส่จนผมกลัวอ่ะ พอผมโดนมันด่ามากๆ เข้าทีนี้ก็เริ่มน้ำตาซึมสิคับ ไม่ได้อยากจะร้องไห้เลยแต่มันกลั้นไม่ไหวจริงๆ
เหตุเกิด ณ หอผมเองคับ ผมบอกพี่ซีเรื่องเคนแล้วก็สบายใจไปเปราะนึง พอมันมาหาผมก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังใครอีก ก็กบดานไม่ยอมออกไปเจอมันง่ายๆ หรือไม่ก็ให้ไอ้สตางค์พาหนีคับ มันมีมอไซต์อยู่ ที่หอผมก็ไม่ค่อยได้กลับ ก็จะไปค้างหอเพื่อนไม่หอไอ้โม ก็หอสตางค์ สลับกัน มันสองคนก็เลยรู้เรื่องผมเกือบทั้งหมด ทั้งเรื่องพี่ซี เรื่องเคน ผมก็เล่าๆ ไป แต่ทีนี้มีอยู่คืนนึงที่ผมจำเป็นต้องกลับไปเอาของที่หอ ผมก็เจอเคนดักรออยู่หน้าทางเข้าเลยคับ
หง่ะ ตกใจหน้าซีดเลยผมเพราะหลบไม่ทัน สุดท้ายก็เลยต้องมาทะเลาะกันบนห้องอย่างไม่มีทางเลือกเนี่ยล่ะคับ
หลังจากเคนมันเปิดฉากด่าผม ที่ผมหลบหน้ามันได้เกือบสามอาทิตย์ไปแบบไม่ยั้ง ผมทนไม่ไหวเลยด่ามันกลับบ้าง มันก็ไม่ยอม ผมก็ไม่ยอม ก็มีผลัก มีดึงกระชากกันจนเสื้อแทบขาดอ่ะคับ ผมสู้แรงมันไม่ไหวหรอก แต่ก็พยายามดันตัวเองออกมาจากมือมันให้ได้
จนผมร้องไห้มันก็ยังขยำคอเสื้อผมอยู่ ผมว่ามันกำลังทนไม่ให้ซัดหน้าผมอยู่แน่ๆ
“ร้องไห้ทำไม!! กูบอกว่าอย่าหลบหน้ากู มึงพูดไม่รู้เรื่องรึไง!”
“ฮืออ ออกไปไอ้สัด กูไม่อยากเห็นหน้ามึง!”
“สัดเหรอ! ไม่อยากเห็นหน้าเหรอ!?” เคนกำหัวผมให้เงยหน้าขึ้นมองมัน อีกมือก็บีบคางผมแน่นจนเจ็บแก้มไปหมด เจ็บอ่ะคับ ตายแน่เลย แต่ผมโกรธหง่ะ จะบังคับกันไปถึงไหนไอ้เชี้ยยย
“มึงพูดแบบนี้กับผัวมึงได้ไงพุ ไม่อยากเห็นก็ต้องเห็น! หรือที่แล้วมากูปล่อยมึงมากเกินไปหา!!”
ตอนนี้ผมร้องไห้ได้อย่างเดียวคับ ขยับปากแทบไม่ได้ เคนโกรธแต่ละทีมันน่ากลัวมาก หน้าแดง ตาแดงไปหมด
“กูบอกมึงกี่ทีแล้วทำไมมึงไม่ฟัง หรือที่มึงหนีกู มึงแอบไปมีคนอื่น!”
“ฮึก ฮืออ” เจ็บบบบ ไอ้เชี้ย
“ใช่ไหมพุ ปล่อยไม่ได้เลยใช่ไหม!!?” ไม่สนใจอะไรแล้วคับ มันสุดลิมิตผมแล้ว
ผั่วะ!
ผมกำหมัดต่อยหน้าเคนไปสุดแรงที่มีตอนนั้นเลย ไม่รู้เหมือนกันโดนตรงไหน แต่ทำให้เคนมันปล่อยมือจากหัวจากหน้าผมได้แล้วกัน
“ถ้าใช่แล้วไง!!” ผมตะโกนอย่างสุดกลั้น
“มึงไม่พอใจ ก็เลิกกันไปเลย!!!” เลิกกันสักทีได้มั้ย ผมน้ำตาไหล ร้องไห้จากความเก็บกดที่มีมาตลอด
ผมเหลือบมองเคนที่อยู่ๆ ก็ค้างเหมือนถ่านหมด มันยืนนิ่ง อึ้ง มองผมตาไม่กระพริบ ผมว่ามันคงช้อค มันคงรับไม่ได้ คงนึกไม่ถึงว่าผมจะพูดประโยคนี้ออกมาอีก แต่ผมไม่อยากจะเป็นแบบนี้อีกแล้ว ในเมื่อผมเปลี่ยนไม่ได้ มันเปลี่ยนไม่ได้ ก็ไม่มีทางไหนที่มันดีไปกว่านี้อีกแล้ว
“ขอร้อง... ถ้ามันเหนื่อยมากนัก ก็เลิกกันเถอะนะ” ผมพูด แต่ไม่กล้ามองหน้าเคน ไม่อยากเห็นแววตาเจ็บปวดของมัน
“...........................”
“เรามันเป็นแบบนี้ เราแมร่ง...เหี้ย เป็นคนดีให้เคนไม่ได้ ทำตามที่เคนบอกก็ไม่ได้สักอย่าง ฮึก ถ้าอยู่แบบนี้แล้วมันเหนื่อย ...เราก็เลิกกันเถอะนะ”
“.........................”
“ฮืออๆๆ”
ผมเอาหน้าผากไปซบกับอกเคน ร้องไห้สะอึกสะอื้น
ผมเหนื่อยแล้ว เหนื่อยมากๆ เคนเองก็คงไม่ต่างกัน หรือไม่มันก็อาจจะเหนื่อยกว่า อันที่จริงผมไม่อยากเกลียดมัน ถึงมันจะทำอะไรหลายๆ อย่างให้ผมเกลียดก็เหอะ แต่ผมนึกถึงวันแรกๆ ความรู้สึกดีๆ ที่ผมเคยมีให้เคน หรือสิ่งดีๆ ที่มันเคยทำให้ผม ผมไม่อยากฝังกลบไว้กับเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้น ยังไงมันก็เป็นคนแรกที่ผมรู้สึกชอบจริงๆ ถ้าจะไป ผมอยากไปจากมันด้วยดี
“อย่าพูดอย่างนี้...” เคนเอื้อมมือมากอดไหล่ผมกระชับกับแขนมันทั้งสองข้าง
“เราไม่เหนื่อย พุอย่าพูดอย่างนี้ เราขอโทษ ฮือ เราขอโทษ อย่าเลิกกันเลยนะ” ถึงผมจะไม่เห็นหน้ามัน แต่น้ำเสียงที่พูดทำให้ผมรู้ว่ามันกำลังร้องไห้อยู่เหมือนกัน
“เรารักพุนะ รักมาก พุก็รักเราไม่ใช่เหรอ เรารักกันแล้วทำไมพุต้องพูดแบบนี้กับเราด้วย..”
ผมได้ยินแล้วยิ่งน้ำตาไหลยิ่งกว่าเดิมอีกคับ มันไม่ใช่อย่างนั้น กูไม่ได้เป็นอย่างที่มึงคิด เชื่อสักทีได้มั้ยว่ากูโกหกมึง
“เคนเราขอโทษ.... ขอโทษ ฮือๆ ความจริงเราไม่.........”
“น้ำพุ!”
อยู่ๆ เคนมันก็ดึงไหล่ผมออกห่างจากตัวมันอย่างแรง ผมจะบอกความจริงมันอยู่แล้ว แต่เคนมันขัดขึ้นมาก่อน ผมเงยหน้าเห็นมันน้ำตาไหลอยู่ ผมก็ช้อคเหมือนกันครับ ก็อย่างที่รู้ๆ กันว่าเคนเป็นคนรักษาฟอร์มตัวเองมาก คือต้องดูดีอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าตอนอยู่ต่อหน้าผมมันจะไม่เก็กเหมือนอยู่กับคนอื่นก็จริง แต่มันก็ต้องดูดีอ่ะ
แต่ว่า.... ตอนนี้เคนดูแย่ที่สุดตั้งแต่ผมเคยเห็นมาเลย หน้ามันแดงจากแรงอารมณ์อยู่แล้ว ยังมาเจอกำปั้นผมเพิ่มความเข้มบนหน้ามันอีก ไหนจะน้ำตาอีก... ผม....รู้สึกแย่มาก เจ็บที่ใจมากเลยคับ ผมไม่อยากเห็นมันเป็นแบบนี้อ่ะ
“พุอยากอยู่คนเดียวใช่ไหม เอางั้นก็ได้” เคนมันพูดขึ้น
“ไม่อยากรับโทรศัพท์ เราไม่โทรหาก็ได้ เราไม่ว่าแล้ว เราตามใจพุ อยากให้เราทำอะไรเราจะทำให้หมดเลย”
“แต่เคน..”
“ไม่อยากเห็นหน้าเรา เราไปก็ได้ ไว้พุอารมณ์เย็นกว่านี้แล้วเราค่อยคุยกันใหม่นะ” เคนพูดเร็วและรัวมากจนผมหาจังหวะแทรกไม่ได้ แถมพูดจบมันก็รีบเดินไปที่ประตูแล้วเปิดออกไปเลย
ผมยืนอึ้ง งง แล้วก็ตกใจ
มันบอกไม่ถูกสิคับ แต่รู้สึกใจมันจะสั่นๆ แล้วก็เต้นรัวมากๆ
เคนเดินไปนานแล้วแต่ผมยังอึ้งมองประตูอยู่เลย... จะว่าช้อคจนค้างไปเลยก็ได้
ผมนึกว่าทุกอย่างมันจะจบวันนี้แล้วซะอีก แต่มันก็ไม่จบ
ผมพยายามตั้งสติอีกที วันนี้มันถึงจุดพีคของผมแล้วคับ ถ้าไม่บอกวันนี้วันต่อไปจะกล้าอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ผมเลยรีบวิ่งตามเคนลงไป แต่ก็ไม่ทันแล้ว ไม่เห็นทั้งรถทั้งตัวมัน ผมวิ่งกลับห้องไปอีกที เปิดมือถือ ว่าจะโทรไปบอกเคน แต่มันก็ปิดเครื่องง่ะ
ฮือออ... สุดท้ายก็ไม่ได้บอก แถมต้องมารู้สึกผิดรู้สึกแย่กับเรื่องที่เกิดขึ้นอีก
ไม่มีกะใจจะทำอะไรเลยคับ ผมนั่งคิดเรื่องของมัน คิดว่าครั้งต่อไปจะพูดยังไงกับมันถึงจะทำให้เคนเข้าใจและเจ็บน้อยที่สุด คิดๆๆ สารพัดอ่ะคับ ทั้งด่าตัวเอง ด่าเคนว่าทำไมมันถึงได้.....บ้าขนาดนี้ ใจคอมันจะไม่ยอมรับรู้รับฟังอะไรบ้างเลยรึไง
ไอ้บ้าเอ๊ย... บ้าที่สุดเลย จะทนอยู่ทำไมก็ไม่รู้
ทนให้ผมกลายเป็นคนผิดอยู่แบบนี้ใช่ไหม ทนให้ผมรักมันให้ได้ใช่ไหม
จะบ้าตายอยู่แล้ว
...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!H
จบไม่ลง ดราม่าซะงั้น
ขอตอบเม้นท์แบบเร็วๆ อีกทีคับ
คือ... ตอนนี้พุก็คบใครคนใดคนนึง ในสามคนนี้อยู่นะคับ
ส่วนสองคนที่เหลือก็ยังคุยอยู่ แต่ไม่มีอะไร
ถ้าจะให้พูดกันตรงๆ พุุมันชินกับการที่ถูกคนอื่นรักทีละเยอะๆ อยู่อ่ะคับ ถ้าให้หยุดแค่คนๆ เดียว โดยที่คนนั้นยังไม่ใช่ ไม่ถูกใจมัน มันก็คงยังไม่หยุดหรอกคับผม
แต่ถ้าเครียดกัน ตอนนี้มันก็หยุดได้แล้วนะคับ หงอยเป็นแมวเลยทีเดียว แสรด
แต๊งกิ้วคร้าบ
หัวข้อ: ]* love is a drug! *[RIP my Bro______________UP! Aug 22 (อ่าน 726787 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก