/
หง่ะ บ้าเอ๊ย... อุตส่าห์หาเรื่องทะเลาะได้แล้ว แต่เคนดันมาพูดดักทางแบบนี้อีก จะให้ผมดึงดันบอกว่ามันแอบมีกิ๊กให้ได้ ก็ดูงี่เง่า เซ้าซี้เกินไป พูดแบบคนบ้าไม่มีเหตุผลแบบนั้นผมไม่ทำหรอก
เซ็งจริงโว้ย...
นั่งหงุดหงิดช่วยงานอยู่กับพวกพี่ไมค์อยู่ดีๆ มือถือสั่น... ตอนแรกก็แอบเบื่อพอคิดว่าเป็นเคน แต่ก็ไม่ใช่คับ พี่ซีโทรมา
“ฮัลโหล” ผมรับสาย
“อยู่ xxx กับพวกไอ้ไมค์ป่ะ?” ที่ที่พี่ไมค์ทำงานอ่ะ
“ครับ”
“กินข้าวยัง?” เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ... หกโมงกว่า กรูหิววว ไอ้โมแม่งกลับบ้านไปแล้วอีก ผมเลยต้องรอพี่ไมค์ซื้ออะไรมาให้กิน เพราะเดี๋ยวสักพักพี่เค้าจะออกไปร้านข้าว
“ยังอ่ะ”
“ตอนนี้พี่อยู่ xxx เอาไรป่ะ?” เป็นตลาดนัดเล็กๆ อ่ะคับ
“เอาๆๆ” คิดเมนูเป็นการด่วน
“หิวข้าว... มีร้านข้าวมันไก่ป่ะพี่?” ผมเคยเห็นแต่ไม่รู้วันนี้มันขายป่าว
“เดี๋ยวนะ เดินดูก่อน”
ผ่านไปสักพัก พี่ซีตอบว่า
“มี แต่ปิดไปแล้วว่ะ เค้าขายหมดแล้ว อย่างอื่นเอาไร”
“มันมีร้านไรบ้างพี่ซี” ผมนึกไม่ออกและ ไม่อยากกินก๋วยเตี๋ยวด้วย ขี้เกียจปรุงอ่ะคับ
“%^$#%$.....” พี่ซีตอบมาเกือบหมดทั้งตลาด
พอผมบอกร้านข้าวร้านนึงไป พี่ซีบอกว่าไม่สะอาด ไม่ให้กิน เค้าเลยจะไปซื้อที่ร้านตามสั่งให้... หง่ะ... กว่าจะได้ข้าวผัดมากล่องนึง ช่างลำบากแท้ๆ
“พี่ไมค์ พี่ซีจะมา ตอนนี้อยู่โต้รุ่งอ่ะ เอาไรป่าว?” ผมทำตัวเป็นน้องที่ดี กลัวพี่หิว เลยจะสั่งพี่ให้ซื้อของกินมาให้อีกที แหะๆๆ
“อ้าว...พี่ซีจะมาเหรอวะ ไม่เห็นบอกเลย” พี่ไมค์บ่นหน้าเอ๋อๆ เพราะทำงานหนักจนเบลอ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวออกไปกินกับเพื่อน” พี่ไมค์ตอบแบบไม่คิดไร
“เอาไรอีก น้ำ?” พี่ซีส่งเสียงถามขึ้นมาอีก
“น้ำแตงโมปั่น” โคตรจะใช้พี่เค้าเลยยย
“โอเค รอแป้บนึง เดี๋ยวไป”
“เร็วๆ นะพี่ พุหิว”
“ครับ!”
พอวางสายพี่ซี สักพักพี่ไมค์ก็ออกไปกับเพื่อน ผมฝากซื้อบุหรี่ซองนึง เจอตบหัวป้าบเลย พี่ไมค์บอกว่าห้ามผมสูบง่ะ
T T ทำไมฟะ ทีคนอื่นยังสูบได้เลย งอนพี่ไมค์ก็เลยหน้าด้านไปขอเพื่อนตัวนึง... นั่งเซ็งดูดบุหรี่ตรงระเบียง อยู่ๆ มีใครก็ไม่รู้แม่งเอากระป๋องน้ำเย็นเจี๊ยบมาแนบหน้าผมซะงั้น
“นั่งเหม่ออีกและ ทำงานช่วยไอ้ไมค์ถึงไหนแล้ว” พี่ซีมาละคับ หอบถุงของกินพะรุงพะรังมาเลย
“พักบ้างดิพี่” ผมรับกระป๋องเครื่องดื่มชูกำลังแล้วผงกหัวขอบคุณเบาๆ
“พุช่วยถือป่ะ?” ผมบี้บุหรี่ทิ้ง แล้วลุกขึ้นยืน
“ไม่เป็นไร ซื้อมาให้แล้ว ไปกินไป”
ผมกลับเข้าไปตรงที่พี่ไมค์ทำงานแล้วแกะข้าวกิน ส่วนน้ำแตงโมละลายไปนิดหน่อย แต่ก็ยังโออยู่
“ไอ้ไมค์ไปไหน?”
“กินข้าวที่ xxx คับ” ผมตอบพลางโซ้ยข้าวผัดเข้าปาก
“น้ำพุทำอะไรให้ไอ้ไมค์อยู่ เดี๋ยวพี่ช่วยทำต่อ” พี่ซีแมร่งฟิต เอาการเอางานมาก...
“ทำอันนี้อยู่อ่ะ.....” ผมอธิบายไป เรื่องงานไม่มีคำว่าเกรงใจอยู่ละคับ มีแต่คำว่าโบ้ยกับชิ่ง แหะๆๆ
กินข้าวเสร็จ เอาขยะไปทิ้ง มือถือสั่นอีกและ
หยิบมาดูเบอร์ไม่ได้เมมชื่ออะคับ.....ใครฟะ กรูไม่รับ
ปล่อยมิสคอลทันที
กลับมาพี่ซีนั่งทำงานงกๆ อยู่เช่นเดิม ดูตั้งใจเจรงๆ
“พี่ซี เปลี่ยนตัวกันมะ?”
“ไม่เป็นไร พักไปก่อน ...ในถุงอ่ะ หยิบกินได้เลยนะ” ถุงขนมจากเซเว่นสองถุงใหญ่ๆ อ่ะคับที่พี่ซีหิ้วมา ผมคุ้ยๆ เลือกมาแกะอันนึง
“กินมะพี่?” ผมยื่นขนมให้ พี่เค้าส่ายหน้า แล้วหันไปทำงานต่อ...
“พี่ซี”
“ครับ”
“เบื่ออ่ะ”
“ไปเล่นเกมส์เครื่องนั้นไป”
“ไม่เอาอ่ะ พี่ไมค์ทำงานค้างไว้อยู่” กลัวคอมเกิดอุบัติเหตุแล้วผมทำไฟล์งานเค้าหาย เจ๊ง พัง สาบสูญ... อะไรแบบนั้นอ่ะคับ เดี๋ยวผมซวย
“งั้นจะทำอะไรล่ะครับ?” พี่ซีถาม
“อยากไปที่อื่น”
“ไปไหน?”
“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่อ่ะ” ผมนั่งทำงานอยู่กับพี่ไมค์ตั้งแต่เที่ยงจนเย็น เบื่อจะแย่อยู่แล้ว เหนื่อยด้วย
“เอากุญแจรถพี่ไป ปะ ไปขับรถเล่น หายเบื่อแล้วค่อยกลับมา เอามั้ย?” พี่เค้าหยิบกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงยื่นให้ง่ายๆ
“ไม่เอา ใครจะกล้าขับ”
“ก็ขับเป็นไม่ใช่รึไง”
“กลัวเอารถพี่ไปชนอ่ะดิ” ถ้าชนเนี่ยไม่มีปัญญาจ่ายค่าซ่อมเลยนะ
“ก็ขับระวังๆ สิครับ” ผมคิดนิดนึง ถ้าเค้าอนุญาตแล้ว ผมก็ไม่ขัดศรัทธา แต่ก็เกรงใจอยู่ดีอ่ะ
เคยมีคนบอกว่า ผมขับรถน่ากลัว แล้วก็เคยมีคนบอกว่า... มือใหม่จะมีสไตล์การขับรถเหมือนกับอาจารย์ที่สอน แต่ผม... ไม่มีใครคอยสอนจริงจังอ่ะคับ ตอนเด็กๆ ผมก็ให้ทั้งพี่ ทั้งน้า ทั้งป๊า คอยสอน... แต่ก็ไม่เป็นเพราะเค้าสอนครั้งสองครั้งเลิก
ผมเลยต้องแอบเอารถไปหัดเอง (เกือบตายกลางถนนไปแล้ว)
ไอ้เรื่องสไตล์การขับมันก็เลยไม่เหมือนชาวบ้าน ผมจะขับรถเหมือนเล่มเกมส์ racing อ่ะ เพราะฉะนั้น คอมพิวเตอร์นั่นแหล่ะเป็นอาจารย์ของผม (น่ากลัวชิบหายเลย)
“พี่ซี” ผมเรียกอีก เวลาอยู่บ้านก็เป็นแบบนี้อ่ะคับ ผมชอบเรียกชื่อคนอื่นให้เค้าสนใจ
“ครับ”
“ไปด้วยกันดิ่”
“อ้าว...แล้วงานไอ้ไมค์ล่ะ”
“ทำงานพี่ไมค์เสร็จแล้วพาพุไปนั่งรถเล่นหน่อย..” ผมขยายความ
“งั้นก็รีบมาช่วยกันทำสิครับ เดี๋ยวพาไป” พี่ซีโคตรตามใจผมเลยว่าป่าว ผมก็เลยชอบอ้อนเค้าอ่ะ เหมือนเด็กอยากได้นั่นอยากได้นี่ แล้วก็มีคนคอยเอาใจ นิสัยผมจริงๆ แล้วเป็นแบบนี้แหล่ะ
/
ผมทำงานพี่ไมค์อยู่กับพี่ซี มือถือสั่นอีกและ... เบอร์เดิมคับ ผมไม่รู้ว่าใคร เลยไม่รับ แต่คราวนี้เค้าส่ง SMS มา... ผมกดเปิดดู
.....อาไรวะเนี่ย
‘รับสักทีเหอะ’ +668xxxxxxxx
มันเป็นใคร!?
โอ๊ะ ยิ่งมาสั่งกันแบบนี้ผมยิ่งไม่รับดิ เรื่องไรจะต้องทำตามคำสั่งเมิงด้วยวะ กรูไม่รับเบอร์แปลกเว้ยยย
ไอ้โรคจิตเบอร์เดิมยังโทรมาอีกสองสามทีคับ พี่ซีเค้าทำงานคนละโต๊ะกับผมเลยไม่รู้
แต่เมสเซจที่ส่งมาล่าสุดเนี่ย ทำให้ผมรีบโทรกลับเลยคับ
ก็...พี่นัท(เถื่อน)โทรมาอ่ะดิคับ แล้วผมลืมเมมเบอร์เค้าไว้ตั้งแต่ตอนที่ถามเรื่องฝึกงานอ่ะ
“เล่นตัวนานอะไรขนาดนี้วะเนี่ย ติดภารกิจอยู่รึไงถึงไม่รับสายพี่อ่ะ?” โห...ขนาดโทรกลับยังโดนเป็นชุด
“อาไรพี่ มือถืออยู่ในเป้ เลยเพิ่งเห็นอ่ะ” ผมก็แหลไปตามระเบียบ
“ไม่พกมือถือไว้กับตัวเหรอ?”
“ไม่ได้สนใจอ่ะครับ ก็บอกแล้วว่าไม่ชอบโทรศัพท์”
“เออ ไม่ชอบเหมือนกัน” แล้วจะโทรมาทำแป๊ะอะไรคับหนิ
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว จะชวนไปดูบอล” พี่นัทชอบชวนผมไปงานสัมมนาคับ ดูขัดกับบุคลิกเค้าโคตรๆ แต่พี่เค้าบอกว่าต้องไปเข้าสังคมบ้าง เพราะเจ้านายบังคับ
ตอนหลังเลยคุยเรื่องบอลแทน เค้าเลยรู้ว่าผมชอบดู
“บอลไรคับ?” ผมถาม...พรีเมียร์ลีคป่ะ
“ไทยลีคเนี่ยแหล่ะ เมืองทอง บางกอกกล๊าส วันเสาร์สี่โมง”
“นึกไงชวนผม?”
“ไม่ได้นึกไรหรอก เห็นชอบดูเลยชวน เผื่อว่าจะกล้าไปด้วยสักที” หง่ะ มีท้าอีกและ เห็นท่าทางเก๋าๆ แต่จะแน่สักแค่ไหนกันเชียวพี่นัทเนี่ย... ลองไปดูด้วยก็ได้ หนุกๆ อ่ะคับ เผื่อจะแก้เซ็งได้ในวันหยุด
อีกอย่างผมไม่เคยไปดูบอลไทยในสนามด้วยแหล่ะ ถือว่าเป็นโอกาสดีที่มีคนมาชวน แหะๆๆ
วางสายพี่ซีมีหันมาจ้องหน้าผมนิดนึง... เค้าก็คงสงสัยว่าผมคุยโทรศัพท์กับใคร แต่เพราะมารยาทผู้ดีค้ำคอ เค้าเลยไม่ถาม... ผมชอบแบบนี้หง่ะ.......
ไม่เหมือนเคน ไอ้บ้านั่นชอบถามซอกแซ่ก ผมโคตรจะรำคาญเลย อ๊ากกก นึกถึงมันแล้วหงุดหงิดเชี้ยๆ
/
แล้วดูเหมือนคนอย่างมันจะตายยากมาก... เพิ่งด่าเคนในใจได้ไม่ทันไร มันโทรมาเลยคับ
หง่ะ คราวนี้จะคุยอยู่ตรงนี้ไม่ได้และ ผมเลยบอกพี่ซีว่าเดี๋ยวมา และออกไปรับสายเคนที่ระเบียงทางเดิน
“อยู่หอป่าวพุ เราซื้อคัสตาร์ดมาให้” หา.... อาไรของมึง
“....อ่อ ไม่ได้อยู่ มาช่วยพี่รหัสทำงาน” นึกไม่ถึงว่ามันจะมาหาเลยคิดคำโกหกไม่ทัน
“เหรอ ตอนนี้เราอยู่หน้าหอพุอ่ะ ช่วยพี่อยู่ที่ xxx ใช่ป่ะ งั้นเดี๋ยวไปหานะ” เคนมันรู้ระบบงานของคณะผม เพราะเวลาผมหายตัวไปไม่กลับหอ ผมก็อ้างงี้ตลอด จริงบ้างไม่จริงบ้างแล้วแต่สถานการณ์
“เอ่อ...” เอาไงดีวะ ไอ้บ้าเคนชอบโผล่มาแบบปุบปับทุกที เพราะงี้ผมถึงต้องระวังตัวมากกไงคับ
“เอาแค่คัสตาร์ดมาให้เหรอ?” ถ้าแค่นี้จะมาทำไมวะเนี่ย... ผมอยากไปนั่งรถเล่นกับพี่ซีอ่ะ ถ้ามันมา ก็ไม่รู้จะได้ไปรึเปล่า ไม่อยากแผนล่ม
“อยากได้อะไรอีกมั้ยล่ะ จะซื้อไปให้” อ่า... งั้นแกล้งให้มันหาของยากๆ มาให้ดีกว่า
“อยากกินเอแคลร์อ่ะ ร้าน xxx ซื้อมาให้ได้ป่ะ?” ไอ้เคนเงียบไปแป้บนึง
“.............มันไกลไปมั้ยพุ?”
“ไม่เห็นไกลเลย นั่งรถไปแป้บเดียวเอง” จริงๆ นะ ร้านมันไม่ไกลจากที่ผมอยู่มากหรอก แต่แถวนั้นรถติด หาที่จอดยาก แล้วเอแคลร์ก็หมดเร็ว ไปถึงแล้วอาจจะไม่มีบุญพอได้กิน......แหะๆๆ
“ป่านนี้ร้านปิดไปแล้วมั้ง” เคนทำเสียงเหมือนไม่อยากไป
“ยัง ร้านปิดสามทุ่ม” ผมยังดันทุรัง “ซื้อให้หน่อยดี้ อยากกินอ่ะ”
“กลัวไปไม่ทัน.. ตอนนี้ xxx กำลังรถติดเลย เราไม่ได้ขับมอไซต์มาอ่ะ” ชิ ไร้ความพยายาม ซื้อให้ไม่ได้แล้วจะถามทำไมก็ไม่รู้
“เดี๋ยววันหลังเราซื้อไปให้ วันนี้ติดไว้ก่อนนะ ..ไม่โกรธนะครับ” โอ้ยย ฟังแล้วอ้วกจะแตก
สุดท้าย เคนก็บอกว่าอีกไม่เกินสิบนาทีจะถึงที่ที่ผมอยู่
กรรม... ถ่วงเวลาก็ไม่ได้ แกล้งมันก็ไม่ได้อีก อ๊ากกก เซ็ง
/
ผมกลับมาที่เดิม พี่ซีบอกว่าทำงานเสร็จพอดี
“เดี๋ยวรอไอ้ไมค์กลับมาก่อน แล้วเราค่อยออกไปละกัน” พี่ซีบอกพลางพิจารณาหน้าผมไปด้วย
หง่ะ... สถานการณ์ชักจะตึงเครียดแล้วดิ เค้าสงสัยไรผมป่าววะ ไม่หรอกน่า....คิดมาก
แต่เอาไงดีวะเนี่ย โทรบอกเคนให้ไปรอที่อื่นก่อนดีมั้ยวะ... หรือยังไงดี อ๊ากก เครียด
“น้ำพุอยากไปแถวไหน ในเมืองหรือนอกเมือง?” โหพี่... จะถามให้ผมคิดอะไรหลายเรื่องนักหนา
“อ่า....ไงก็ได้อ่ะคับ ได้หมด”
“เป็นไรรึเปล่า หน้าซีดๆ” หา... ผมหน้าซีดเหรอ
“ป่าวครับ คือ..... เดี๋ยวพุมานะ”
“ไปไหนเหรอ?”
“ไป.......” ไปไหนดีหว่า
ยังไม่ทันได้ตอบ เสียงคุยเสียงเดินดังๆ จากกลุ่มพี่ไมค์ก็แว่วเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“ไหน งานเสร็จป่าว” เสียงมาก่อนตัวคับ พี่ไมค์พอได้กินข้าวแล้วหน้าสดใสขึ้นเยอะเลย
“อ้าว พี่ซี มานานยัง?” พี่ไมค์ไหว้พี่ซี แล้วหันมาตบหัวผมเบาๆ ก่อนก้มดูงาน
“ทำเร็วนี่หว่า”
“พี่ซีช่วย” ผมตอบ
“มีไรอีกมั้ยไอ้ไมค์ เดี๋ยวพี่จะกลับแล้ว” พี่ซีบอก
“โห....ไรเนี่ย กลับเร็วจัง! เพิ่งมาไม่ใช่เหรอ?”
“มานานแล้วเว้ย มึงมัวแต่ไปกินข้าวถึงไหนวะ นานชิบหาย”
“โอเคๆ วันนี้ไม่มีไรแล้ว น้ำพุเดี๋ยววันศุกร์หน้ามี xxx ค่อยมาช่วยพี่ไมค์วันนั้นละกัน เรียกน้องมาด้วย นะเยอะๆ”
“อ่า......ครับ”
ในขณะที่คุยโต้ตอบพวกพี่ๆ อยู่เนี่ย ใจผมมันอยู่ไม่สุขเท่าไหร่เลยคับ ก็กลัวเคนมาแล้วเจอพี่ซีนี่หว่า
ถ้าจะให้ดี สงสัยวันนี้ต้องปล่อยให้พี่ซีไปก่อน เพราะทางมันไม่สะดวกแล้วอ่ะ
“พี่ซี”
“ครับ”
“คือ... พุว่าจะไม่ไปแล้ว”
“ทำไมล่ะ?” พี่ซีทำหน้าแปลกใจ
“ก็เดี๋ยวอยู่ต่อดีกว่า ดึกๆ ค่อยกลับพร้อม xxx(ชื่อเพื่อนที่อยู่หอใกล้กัน) พุบอกมันไว้ว่าจะอยู่เป็นเพื่อน” ก่อนพี่ซีมาผมว่าจะกลับกับเพื่อนจริงๆ... แต่ถ้าไม่กลับด้วยก็ไม่เป็นไรหรอก
“..........................” พี่ซีเลิกคิ้วแบบสงสัยที่ผมเปลี่ยนใจซะงั้น ทั้งที่เมื่อกี้ก็งอแงอยากไปเองแท้ๆ
พอดีกับที่ตอนนั้นมือถือสั่นอีกและคับ
กรรม ไอ้เคนมาถึงแล้วแหงเลย เฮ้อ...
“พี่ซีจะกลับเลยป่าว?” กลับเหอะๆ
“ถ้าน้ำพุยังไม่กลับพี่อยู่ต่อละกัน” เวรแล้วกู
ผมพยักหน้าฝืนยิ้มให้
พอพี่ซีหันไปคุยงานกับพี่ไมค์ ทีนี้ผมเลยรีบแว้บออกไปรับโทรศัพท์เคนต่อ
มึงนะมึง... จะเป็นมารกูตลอดเลยรึไง
“ฮัลโหล”
“รับช้าจัง มาถึงแล้ว”
“อืม” เฮ้ออ ไปเจอมันซักหน่อยค่อยไล่มันกลับก็ได้ พอเคนกลับผมก็จะได้ไปนั่งรถเล่นกับพี่ซี เออ แบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ
H
หวังว่าคงจะได้ไปนะไอ้พุ
หัวข้อ: ]* love is a drug! *[RIP my Bro______________UP! Aug 22 (อ่าน 730758 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก