หัวข้อ: ]* love is a drug! *[RIP my Bro______________UP! Aug 22

[watermoonj]

อ่านตอนนี้แล้วค่อยโล่งหน่อย เพราะชีวิตน้ำพุจะได้คืบไปข้างหน้าซะที
ถ้ามัวแต่วนเวียนอยู่กับเคนและคบกันไปเรื่อยๆ มันน่าสงสารทุกฝ่าย แต่ยังไงตอนนี้ก็น่าสงสารทุกฝ่ายจริงๆ

+ให้แทนคำขอบคุณ

[yayu]

พอน้ำพุเลิกกับเคนขึ้นมาจริงๆ ก็อดสงสารไม่ได้ 


แต่ยังไงซะน้ำพุก็ต้องเลือกอยู่ดีอะนะ ...

[foyer]

/

รู้สึกแย่ชะมัดเลยคับ... ไม่เป็นอันทำอะไรเลย ทั้งวันผมเอาแต่นั่งเหม่อ คิดเรื่องเคนบ้าง เรื่องพี่ซีบ้าง...
 
...จบไม่สวยอีกแล้ว...

เมื่อครั้งเลิกกับเอ็มก็จบไม่สวย ตอนนั้นก็กะว่าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำสองอีก แต่มันก็เกิดขึ้นอีกจนได้...แถมหนักกว่าเอ็มไม่รู้กี่เท่า
ป่านนี้เคนมันจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ ผมไม่รู้จักเพื่อนมันเลยสักคน ไม่เคยไปเหยียบสิ่งแวดล้อมที่มันเคยอยู่เลยสักครั้ง แล้วตอนไปบ้านเคน มันก็เลือกเอาเวลาที่ไม่มีคนอยู่บ้านอ่ะคับ พาผมไป...

......มาลองนึกๆ ดูแล้ว...... นี่กรู ไม่ได้ใส่ใจอยากรู้เรื่องต่างๆ รอบตัวเคนเลยนี่หว่า.....

ตกใจกับความคิดตัวเองคับ เหมือนที่ผ่านมา ผมคบกับมัน ผมสนใจแต่ตัวมันอย่างเดียว คนอื่นไม่ได้แคร์อ่ะ แต่เคนมันขยันมาหาผม มันก็เลยรู้จักเพื่อนผม ครอบครัวผม นึกถึงตอนที่อยู่ด้วยกันแล้วน้ำตาจะไหลง่ะคับ ตั้งแต่ผมรู้ตัวว่าไม่ได้ชอบมัน ผมก็เอาแต่รำคาญ มันทำอะไรให้ก็ไม่ถูกใจ ผมไม่เคยเปิดใจมองมันใหม่ ตั้งแต่ตัดสินใจว่าไม่รัก

ตัดสินใจไปแล้ว....... แต่ก็ลังเลทุกครั้งที่เห็นมันพยายาม
ไม่รู้จะอธิบายยังไงสิครับ แต่ผมเสียใจ...... เสียใจมากจนคิดว่า...
ผมคงจะไม่รักใครอีกแล้ว เพื่อเป็นการลงโทษตัวเองกับสิ่งที่ทำกับเคน

/

“น้ำพุ เป็นไร เหม่ออีกแล้ว” แอนเดินมาแล้วทำมือขึ้นลงผ่านหน้าผมอ่ะคับ ตอนนี้ผมนั่งจ๋อยอยู่โรงอาหารมาพักนึงและ   
“เราซื้อเอแคร์ลมาฝาก ร้านที่ตัวเองชอบอ่ะ” เค้าว่างั้นแล้วก็ยื่นถุงขนมให้ ผมพยักหน้ารับรู้ แต่ไม่ได้พูดอะไร ไม่มีอารมณ์อ่ะ
".........เงียบ......”
“..........................” เฮ้อออ
“โห พูดด้วยก็ไม่ยอมพูดด้วยอ่ะ เซ็งอะไรเหรอ?” ผมกรอกตาหาไอ้โมครับ มึงมาพาที่รักมึงไปไกลตีนกูสิ (ประชด)
ไอ้โมพักนี้ชอบหายหัว ไม่รู้มันอารมณ์เสียเรื่องงานอะไรนักหนา จริงๆ คับ ตอนนี้ผมเลยอยู่กับสตางค์มากกว่า

“ตังค์ มึงกินดิ” ผมเลื่อนหนมให้มัน
“ไหนๆ มาๆ ได้กินของฟรีอีกแล้วตรู” มันแกะกินโดยไม่สนใจแอนที่ทำหน้าหงิกใส่
เหอ ไอ้สตางค์ก็หล่อนะคับ หล่อสุดในชั้นเลยมั้งในสายตาผม แต่ไม่มีใครชอบมัน... ทำไมวะเนี่ย แปลกใจ??
ผมเคยถามแอนว่าสตางค์ไม่หล่อเหรอ? แอนดันตอบว่าไม่อ่ะ น้ำพุน่ารักกว่าอีก.......

แหง่ะ ถามว่าหล่อเฟ้ย ไม่ได้ถามว่าน่ารัก -*-
 
ผมอ่ะ ยังดีกว่าไอ้โมนะคับ แอนให้ของ รับมาก็ยังกินหรือให้เพื่อนกิน
แต่ไอ้โม ได้มาและมันไปทิ้งถังขยะคับ แอนช้อคไปเลย เหอะๆ
“แอน” ผมเรียก
“มีอะไรเหรอคะ?” จะพูดเพราะใส่ทำไมเนี่ย แล้วเห็นแววตาหยาดเยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วย........................เอ่อ........... กรูอยากจะอ้วกกก
“ทีหลังไม่ต้องซื้ออะไรมาให้แล้วนะ”
“ไม่เป็นไร เราผ่านร้านนี้ประจำอยู่แล้ว”
“ถ้ามึงไม่กิน ให้กูกินก็ได้” สตางค์....มึงหนิ

“วันนี้พี่ซีจะมามั้ย?” แอนถาม หน้าตาดูยิ้มแปลกๆ ไงไม่รู้
“ไม่รู้ดิ ถามทำไม?” ชักระแวงแฮะ
“ป่าว....ก็เห็นพี่เค้ามาหาน้ำพุบ่อยๆ”
“เออ เมื่อเช้าก็มาส่ง” แอนเงียบปากทันที
“คุยกับพี่ซีเรื่องเราเหรอ?” ผมถาม... แบบชวนทะเลาะโคตรๆ
“ไม่หนิ ก็คุยปกติ” แอนหน้าเริ่มเกร็งขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“แอนเป็นคนบอกพี่ซีเรื่องเคนรึเปล่า?”
“พี่ซีถามก็บอกอ่ะ.......น้ำพุห้ามบอกด้วยเหรอ?”
“.........................” หา! 
“ก็พี่เค้าถามหนิ” โบ้ยพี่ซีทำไมวะ

“เออ... มึงเคลียร์กับพี่ซีได้ยังวะ?” ไอ้สตางค์ถามผ่ามากลางวงแบบไม่สนใจใคร
“ได้แล้ว” ผมโกหก อยากเห็นแอนหน้าเสีย “เคนก็เหมือนกัน”
“มึงเป็นน้องพลับรึไง จะขอสอง...เลือกเอาสักคนดิวะแม่ง” สตางค์ว่า เพราะมันเป็นพวกรักเดียวใจเดียวอ่ะคับ     
“กูก็เลือกแล้วนี่ไง”
“แล้วเค้ายอมกันเหรอวะ?”
“ยอมดิ กูเคลียร์ได้”
“มึงเคลียร์ยังไงวะ วันก่อนกูยังเห็นปล่อยพลังออร่าใส่กันอยู่เลย อุ่ยยย โคตรน่ากลัว” ไม่เห็นมึงจากลัวอะไร... สตางค์นี่เป็นคนแปลกๆ ที่สามารถเตะไอ้แทคพอเวลามันกวนตีนได้นะคับ แถมเตะหนักด้วย เพราะมันเป็นเทคควันโด้อ่ะ
ผมยักคิ้วให้สตางค์ เป็นอันว่ารู้กัน “เคลียร์อย่างงั้นนั่นแหล่ะ......”
“โห.... มึงนี่นะ เอางั้นเลยเหรอ? แรงว่ะ”
“เหอะๆ” หัวเราะไม่ค่อยจะออก ก็แกล้งพูดไปงั้นหนิคับ แอนก็ตั้งใจฟังอยู่
“เป็นไงมั่งวะ ใครเด็ดกว่ากัน?”
“พอกัน”
“โอ้วว.... น่ากลัวจริงๆ เลยมึง” สตางค์มันไม่ใช่เกย์คับ มันเลยออกจะสยองนิดหน่อย แต่มันก็อยากรู้เรื่องผม... เป็นคนเดียวเลยมั้งที่ถามว่าผมเคยกิ๊กกับใครบ้าง ผมก็บอกมันว่าจำไม่ได้ ต้องนึกก่อน... มันให้บอกแค่ในมหาลัยอ่ะคับ ก็ปาไปเป็นสิบคนได้ ทั้งผญ. ผช. มันก็ตกใจว่าเห็นผมเงียบๆ ทำไมมีกิ๊กเยอะแยะมากมายปานนั้นได้ เหอะๆ   
   
และที่พูดไปเมื่อกี้ก็เพื่อให้แอนไปนะคับ ให้เห็นว่าผมไม่ว่างแล้วหรือไปลึกซึ้งกับคนอื่นแล้ว เค้าจะได้เลิกวุ่นวายกับผมสักที เพราะมีอยู่ช่วงนึงผมไปไหนมาไหนกับพี่นัท(ฟันเหล็ก)บ่อย เค้าก็จะไม่ยุ่งกับผมมาก แต่ไปมากกับไอ้โมแทน... แอนเห็นผมว่างไม่ได้อ่ะคับ คอยตามตลอด โรคจิตแน่ๆ

/

ชีวิตผมผ่านไปแต่ละวันแบบน่าห่อเหี่ยวใจมาก... คือ.... ตอนนี้ทุกคนหายวับไปจากสารบบผมเลยคับ พี่นัทเถื่อนผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แต่พี่ซีตั้งแต่วันนั้นก็หายไปเลยอ่ะคับ เคนไม่ต้องพูดถึง...
แม้จะรู้ตัวเองว่าไม่ดียังไง แต่ผมก็ไม่อยากให้ใครจากไปเพราะว่าเกลียดผมเลยอ่ะคับ...

มีช่วงที่ใกล้จะปิดเทอม ไอ้เบนซ์ก็มาช่วยผมทำงาน... (น้องรหัสคนอื่นด้วยนะคับ) ผมเซ็งกับชีวิตตัวเองมากจนเกือบเอาตัวไม่รอด
เฮ้อ.... งานก็ห่วย ชีวิตก็บัดซบ
และมีอยู่วันนึงที่พี่นัทเถื่อนโทรมา หลังจากที่เค้าหายไปพักนึงเลยล่ะ
“อยู่ไหนอ่ะตอนนี้?” พี่เค้าถาม
“คณะคับ ทำงาน”
“อืม... งั้นไว้ค่อยคุยกัน” อะไรวะ โทรมาแค่เนี้ยย
และพี่เค้าก็วางสายไป ผมนั่งงงแบบโคตรเซ็งสักพัก ไอ้เบนซ์ก็เข้ามาคุยด้วย

“พี่ๆ ทะเลาะไรกับพี่ซีป่าวอ่ะ?” มันมากระแซะถามเหมือนเดิม
“อะไร?” ผมหันไปถามเสียงหงุดหงิด
“พี่ซีเค้างอนอยู่นะ ไปง้อหน่อยดิ” ผมขมวดคิ้วมองเงียบๆ ไอ้เบนซ์รู้ได้ไงวะ
“คุยกันมาเหรอ?” ผมถาม
“ก็คุยบ้างแหล่ะพี่ เห็นเครียดอยู่ มาบ่นๆ กับเบนซ์ตลอดแหล่ะว่าพี่น้ำพุไม่สนใจ ไม่โทรหาเลย.... พี่ซีโคตรเศร้าอ่ะ โทรหาหน่อยดิ”
“.............................” พี่ซีใช้ให้บอกรึเปล่าวะ อยากจะถาม
“เอ๊า.... นี่เบนซ์พูดจริงนะเนี่ย”
“ก็ไม่ได้บอกว่าพูดเล่นสักหน่อย”
“อย่าลืมโทรนะพี่ ขี้เกียจฟังเฮียแกบ่นอ่ะ”
“อืม.....” อืมนี่คือรับรู้
“พี่ๆ ถามไรหน่อยได้ป่ะอ่ะ”
“อือ”
“ไม่โกรธนะ?”
“อืม”
“พี่น้ำพุชอบใครกันแน่อ่ะ?”

ผมนิ่งคิดกับคำถามของน้องสักพัก
ชอบใคร?.... ผมชอบใครวะ...... ถ้าแค่ชอบก็เยอะแยะไปหมด
แต่มันก็เหมือนผมเล่นคำ ทั้งที่รู้ความหมายแต่หลบเลี่ยงไม่ยอมตอบ
“เบนซ์ไม่ได้เข้าข้างพี่ซีนะพี่น้ำพุ... แต่พี่ซีเค้ารออยู่จริงๆ อย่างน้อยโทรหาให้เค้าหายนอยด์บ้างสักนิดก็ยังดี” เนี่ยนะไม่เข้าข้าง... ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไงคับ ก็เลยเลือกอยู่เฉยๆ และก็ไม่นึกว่าที่พี่ซีหายหน้าไปเพราะเค้างอนผม   
“เบนซ์... พี่ไม่กล้าชอบพี่ซีว่ะ” ผมพูดสิ่งที่รู้สึกอยู่ กับไอ้เบนซ์มันคุยง่ายอ่ะคับ ดูเอาใจใส่กับสิ่งที่ผมพูด เวลาผมคุยกับใคร ถ้าเค้าไม่อยากฟังเรื่องของผม ผมก็จะไม่พูด
“หา? อะไรนะพี่ ทำไมไม่กล้าอ่ะ?”
“ก็เคน..... คนที่เบนซ์เคยเห็นว่าเป็นแฟนพี่อ่ะ พี่ทำเค้าเจ็บมากเลยว่ะ ก็เลยกลัวพี่ซีจะเป็นแบบนั้นด้วย”
ไอ้เบนซ์เงียบไปแบบอึ้งๆ งงๆ
“เพราะงั้นพี่ไม่โทรหาดีกว่า ถ้าพี่ซีถามก็ช่วยบอกให้ตามนี้ละกัน” คิดว่าไม่อยากจะเสียใครไป แต่พอเอาเข้าจริงๆ ก็ทำไม่ได้อยู่ดี
“เดี๋ยวพี่น้ำพุ เรื่องมันอะไรยังไงเนี่ย ตอนพี่ซีจีบพี่ พี่มีแฟนอยู่แล้วเหรอ?”
“ใช่”
“......เบนซ์ก็นึกว่าคบกับพี่ซีแล้ว และพี่ก็เลิกกับพี่คนนั้นแล้วซะอีก งงนะเนี่ย” ในสายตาคนอื่นผมเป็นแฟนพี่ซีไปแล้วเหรอฟะ
“เฮ้ยยย พี่เชื่อใจเบนซ์นะเว้ย พี่โกหกพี่ซีว่าเคนเป็นแฟนเก่า แต่จริงๆ แล้วเรายังไม่ได้เลิกกัน เพิ่งเลิกเมื่อไม่นานมานี้เอง..”
หน้าไอ้เบนซ์เริ่มซีเรียสตามผมไปด้วย..  “เบนซ์เข้าใจละพี่ พี่น้ำพุอยากให้ช่วยอะไรรึเปล่าอ่ะ?”
“ไม่เป็นไรว่ะ... ที่จริงก็อยากให้ช่วยบอกพี่ซีแทนให้หน่อย เพราะพี่ไม่กล้า........แต่คิดดูแล้วพี่บอกเองดีกว่า”

/

ที่จริงกว่าผมจะบอกพี่ซีก็ใช้เวลานานอยู่คับ ต้องทำงานส่ง ไม่มีอารมณ์อยากคุยเรื่องอื่นด้วยก็เลยผลัดมาเรื่อยๆ มีวันหลังส่งงานเสร็จอ่ะคับ ผมจะต้องสอบในอีกสามวันข้างหน้า ก็นัดกับสตางค์ไว้ว่าจะไปอ่านหนังสือที่หอสมุดใหญ่ด้วยกัน
แต่ผมนัดเพื่อนไว้เช้ามากและกว่าจะไปถึงมันก็เลทแล้วอ่ะคับ ผมวิ่งกระหืดกระหอบลงมาจากหอ และแทบเบรคไม่ทันตอนเห็นพี่นัทยืนจังก้าเหมือนเจ้าพ่อมาเฟียรออยู่หน้าหอ
ผมเดินเข้าไปหาอย่างระแวง..... ไม่ได้เจอกันมาชาตินึงได้แล้วมั้ง ก็เลยงงๆ ว่าเค้ามาทำไม? แถมไม่บอกก่อนด้วยว่าจะมา

“ไปไหน ไม่มีเรียนเหรอ?” หง่ะ ผมไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษาคับ และวันนี้มันเป็นวันธรรมดาด้วย
“ก็....หยุดสอบอ่ะคับ ว่าจะไปอ่านหนังสือกับเพื่อน” เค้าเบนหางตามาดูหนังสือในมือผม
“พี่มาหาใครอ่ะ?” ผมถามเพราะไม่แน่ใจอ่ะคับ   
“มาหาเอ็งนั่นแหล่ะ” พี่นัทตอบแบบว่า มึงช่างถามอะไรโง่ๆ
“ไม่อยากโทร เดี๋ยวจะหาว่าก่อกวนอีกเลยมารอดีกว่า” หง่ะ...แล้วที่มาแบบนี้ไม่เรียกก่อกวนว่างั้น
“ไปอ่านที่ไหนล่ะ ไปส่ง” ผมบอกที่หมาย เค้าก็ขับรถพาไป ถึงหอกับมหาลัยจะอยู่ใกล้กัน แต่มันก็ไม่ได้ใกล้มากขนาดเดินไปหอสมุดได้อ่ะคับ

“น้ำพุ เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว พี่ไปดูงานที่สิงคโปร์มานะ”
“........คับ” แล้วไง? ........เออ และทำไมพี่ไม่ไปทำงานฟะ (แต่ไม่อยากถาม ขี้เกียจ)
“นี่ของฝาก” เค้าเอื้อมมือไปหยิบถุงกระดาษข้างหลังมาให้ทั้งที่มือยังขับรถอยู่
พอได้แล้วผมก็เปิดออกดูเป็นน้ำหอมอ่ะคับ ไม่แน่ใจว่าในประเทศมีรุ่นนี้ขายรึเปล่า แต่ผมเห็นมีชอปอยู่อ่ะ
“ขอบคุณคับ”
“ไม่ชอบกลิ่นเดิมของเอ็งว่ะ ฉุนจมูก” แหง่ะ... ตัวเองไม่ชอบและให้ผมเปลี่ยนเนี่ยนะ
“ก็ผมชอบหนิ พี่นัทไม่ชอบก็ช่างดิ”
“ช่างได้ไงวะ ไซร้แล้วเหม็นชิบเป๋ง”

หา...........มาพูดอะไรอย่างงี้วะเนี่ย -*-

“ที่หายไป ไม่ได้ลืมนะเว้ย ติดงาน แล้วก็ไม่อยากโทรด้วย ไม่ชอบโทรศัพท์” ฟังดูแล้วเหมือนเค้าย้อนคำพูดผมเลยง่ะ 'ไม่ชอบโทรศัพท์' -*-
“อ่านหนังสือวิชาไร?” พี่นัทเปลี่ยนเรื่อง “เออ บอกทางด้วยนะ ไปไม่ถูก” แหง่ะ 
“แมคคานิค” ผมตอบ และก็บอกทางเค้าไปด้วย
“เฮ้ย วิชานี้พี่เอว่ะ ติวให้มะ?”
“พี่เรียนเหมือนผมด้วยเหรอ?” ผมกับเค้า คนละคณะกันคับ
“มันก็ฟิสิกส์คำนวณเหมือนกันแหล่ะวะ”
“ไม่เป็นไร เกรงใจ” อยากอ่านเงียบๆ
“งั้นพี่ไปติวให้เพื่อนเอ็ง”
“มันไม่ได้ขอ”
“อย่าตอบแทนคนอื่นดิวะ เอ็งไปรู้ใจเพื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่น้ำพุ?”
“หง่ะ” เหมือนโดนด่าว่าเสือกทางอ้อม

ชิ คิดถูกคิดผิดที่มาด้วยเนี่ย กวนตีน

/

พอถึงหอสมุดก็เดินไปหาสตางค์คับ... ผมก็ชี้บอกพี่นัทว่าคนนั้นง่ะเพื่อน นั่งอ่านหนังสือรออยู่ที่โต๊ะตัวในสุด
“เดี๋ยว” พี่นัทบอก เสร็จแล้วผมก็เจอเค้าดึงแขนไว้ แล้วพาลากออกไปอีกทาง
จนกระทั่งเราสองคนมาหยุดยืนที่ระหว่างชั้นหนังสือที่ไม่มีคนอยู่... ผมก็งงๆ อะไรอีกล่ะเนี่ย
“น้ำพุ เพื่อนเอ็งนี่... อยู่ในไลน์ด้วยรึเปล่าวะ?” พี่นัทดันผมเข้ากับชั้นหนังสือและก้มหน้าถาม
“หา?” งง ไลน์อะไรอ่ะ
“ไม่อยากมีคู่แข่งเพิ่มนะเว้ย แค่นี้ยังสนุกไม่พอเหรอ?” หง่ะ เริ่มเข้าใจที่เค้าพูดและ
คำว่า ‘สนุก’ นี่ได้ยินแล้วนึกถึงเพื่อนเก่าตอนมัธยมคนนึงที่เคยด่าผมเลยคับ ผมเคยโทรไปปรึกษามันเรื่องรักๆ เนี่ยแหล่ะ แล้วก็เบื่อคนที่กิ๊กด้วยว่ามันไม่เป็นไปตามที่ผมต้องการ ก็เลยบ่นว่าไม่สนุกเลย
มันก็ดุว่า ‘สนุกมาเยอะแล้ว ไม่สนุกบ้างก็ได้นะ’ 
และตอนนี้ผมก็ไม่ได้สนุกด้วยเลยกับสิ่งที่ตัวเองทำไว้
 
“ไม่เห็นจะสนุกตรงไหนเลย แล้วสตางค์มันก็เพื่อนผม ไม่ได้เป็นไรกัน”
“คิดได้แล้วสิ...” เหยย คิดไรได้ฟะ
ผมหันหน้าหนีพี่นัทที่เริ่มใกล้เข้ามามากขึ้นจนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของเค้า หง่ะ... พอได้กลิ่นแล้วก็อดจะสูดเข้าจมูกไม่ได้เพราะว่ามันหอมดีอ่ะคับ คือพี่นัทนี่ใช้น้ำหอมสกัดจากเปลือกไม้อ่ะ กลิ่นก็เลยไม่ได้ออกฉุนเกลื่อนๆ เหมือนทั่วไป

“ได้กลิ่นอะไรมั้ย?” เค้าถามเหมือนรู้เลยว่าผมคิดอะไร... น่ากลัวจริงๆ เลยว่ะ หลายทีและ
“อืม....ครับ” ผมตอบและเริ่มใจสั่นนิดๆ ก็เค้าเข้ามาใกล้มากจนตัวแทบจะแบนติดกันอยู่แล้ว
“หอมมั้ย?” ความรู้สึกเหมือนเค้าพูดอยู่ข้างๆ หูเลย เพราะผมมัวแต่ก้มหน้าอยู่
“ก็.....หอมดี” พูดจบเค้าก็คว้าหัวผมให้หน้าซบอยู่ตรงซอกคอ ผมชะงักตัวแข็งทื่อไปแป้บนึงเพราะไม่คิดว่าเค้าจะทำแบบนี้

“กลิ่นเดียวกัน .........ที่ซื้อให้ ถ้าชอบก็โอเค” พูดจบเค้าก็ปล่อย แถมยิ้มยียวนใส่ผมอีกต่างหาก
เหมือนโดนแกล้งอ่ะคับ “อายเหรอ?” 
“.........................” เฮ้ยย บ้า ไม่จริง ไม่ได้อาย แค่ตกใจเฉยๆ
“เก็บไว้ก่อน เดี๋ยวได้อายอีกเยอะ” หา พูดขู่ผมรึเปล่าเนี่ย
แต่ท่าทางยิ้มแบบกวนตีนของเค้า ผมว่าเจอแกล้งแหงๆ เลยอ่ะคับ... อาไรวะเนี่ยหงุดหงิด 

ผมไม่ชอบให้ใครมาแกล้งหรือถือไพ่เหนือกว่าผมคับ... พอเดินกลับไปที่โต๊ะแนะนำสตางค์กับพี่นัทเสร็จ เค้าก็เสนอตัวจะติวหนังสือให้เพื่อนผมทันที... แหง่ะ ไอ้บ้าพี่นัท เอาจริงเหรอเนี่ย?
อย่างสตางค์มันไม่ปฏิเสธความหวังดีหรือเรื่องดีๆ จากใครอยู่แล้วคับ ก็เลยติวกับพี่นัทกันอย่างเอาจริงเอาจังซะงั้น... ชิ ผมไม่ติว หยิ่ง... ปฏิเสธ แต่พอเห็นสตางค์มันทำท่าเข้าใจ ผมก็อิจฉาเด่ะคับ อยากรู้เรื่องด้วย เค้าคุยรายก๊านนน แต่พี่นัทแกล้งผม เรื่องอะไรจะง้อล่ะ

“ไปข้างนอกแป้บนะ” ผมบอกสตางค์ เพราะเริ่มจะเซ็ง
“ไปไหนวะ”
“ดูดบุหรี่”
“เออๆ อย่าสูบมากนะมึง” มันเคยห้ามผมหลายทีและเรื่องเหล้าบุหรี่เนี่ย แต่ผมไม่เลิกสักกะที ยิ่งตอนที่ไปเรียนพิเศษกับพวกแก๊งค์มาเฟียเสร็จนะคับ ผมกินเหล้าเกือบทุกวันเลย กินจนคิดว่า… กรูมาร้านนี้บ่อยเกินไปและนะ.....(เกี่ยวมั้ย?) ก็...มันเหงา เศร้านี่คับ เคนก็เกลียดผม พี่ซีก็หายตัวไป... ผมก็ต้องไปหาอะไรทำกับเพื่อนเพื่อดับความฟุ้งซ่านบ้าง

ผมมานั่งสูบบุหรี่ตรงม้านั่งข้างๆ หอสมุด ที่จริงไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่หรอกคับ น้อยยมากกที่ผมจะมาเหยียบที่นี่ นับครั้งได้เลย...
ผมนั่งเซ็ง แถมหยิบมือถือขึ้นมาเพ่งมอง เนื่องจากเกิดคิดถึงพี่ซีขึ้นมา... เรื่องมันยังคาๆ อยู่อ่ะคับ ยังไม่ได้บอก และพี่เค้าก็ไม่มาตามผมด้วยคราวนี้ ผมก็เลยไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี

“พี่น้ำพุ”
“หืออ?” หันไปมองและเห็นผู้ชายคนนึง.... ครายวะหน้าคุ้นๆ
“จำผมไม่ได้เหรอ? ผมไนซ์ไง” 
ขมวดคิ้วมอง... เหมือนจะจำได้ว่าอยู่โรงเรียนเดียวกันตอนมัธยม และไงต่อหว่า... ผมเคยกิ๊กกับไอ้เจ้านี่ด้วยเรอะ ไม่เห็นหล่อเลย   
“อืม ว่าไงคับ?” ยุ่งไรกับกูอีกฮึ
“พี่อยู่มหาลัยนี้ด้วยเหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลย” กรูก็ไม่เคยเห็นหน้าเมิงแสรด 
“อืม... อยู่มาสี่ปีแล้ว เห็นซะสิ” กวนตีนโดยไม่ได้ตั้งใจคับผม ไอ้ไนซ์ก็หัวเราะแห้งๆ ตอบกลับมา
“พี่อย่ามองผมอย่างนั้นสิคับ เห็นว่านั่งคนเดียว เลยมาคุยด้วยเฉยๆ”
“ขอบใจ” กรูไม่อยากคุยกะใครเฟ้ย
“พี่น้ำพุอยู่คณะอะไรเหรอคับ ผมอยู่ xxx”
ไนซ์คุยนั่นถามนี่พักใหญ่ๆ จนผมขี้เกียจคุยด้วย เลยจะขอตัวกลับไปหาเพื่อน เพราะบ่ายแล้วหิวข้าว

“น้ำพุ น้ำพุ!!” เสียงสตางค์เรียก ดังมาจากตรงทางเดิน มันมากับพี่นัทนั่นแหล่ะ
“กินข้าวมั้ย!?” สตางค์ถามเสียงดังโคตร
“เออ!” ผมตอบกลับไป และหันมาหาไนซ์
“ไปละ” ผมลุกขึ้นยืน ไอ้ไนซ์ลุกตาม
“พรุ่งนี้พี่มาอ่านหนังสือที่นี่อีกมั้ยคับ?” อะไรหนิมึง
“ไม่รู้ว่ะ”   
“มาอ่านด้วยกันมั้ยคับ?”
“ไม่อ่ะ อ่านกับคนเยอะๆ ไม่มีสมาธิ”
“ไม่เยอะหรอกคับ แค่กับผมสองคน” ไอ้นี่....

“น้ำพุ เร็วๆ หิวแล้วโว้ยย” สตางค์ตะโกนเข้ามาอีก ผมก็งง มันคึกอะไร
“ไปละ” รอบสอง แต่คราวนี้เจอดึง... ผมหันไปมองแบบเริ่มมีโมโห พอดีไนซ์มันรีบปล่อยก่อน
“ขอเบอร์หน่อยดิคับ”
“ไม่ให้ครับ”

หง่ะ... ถึงจะคิดอยู่ แต่ผมไม่ได้พูดนะ

หันไปมองคราวนี้ก็เจอพี่นัทกำลังจ้องตาอยู่กับน้องไนซ์ 
ซักพักพี่เค้าก็หันมายิ้มให้ผม...
“ไปกินข้าวข้างนอกกัน เดี๋ยวพาไป” ผมหันไปมองสตางค์มันก็ทำหน้าเหวอๆ มาให้คับ มึงนี่เอ๋อไม่รู้เวลา... มาช่วยกูดิ๊
“งั้นผมไปนะพี่น้ำพุ พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน” ไอ้น้องไนซ์ยังอุตส่าห์พูดทิ้งท้ายอีก
“....ใครจะมาเจอมึงไม่ทราบครับ”
“...............................”

หง่ะ พูดงี้เลยเหรอพี่....

ผมเห็นไอ้น้องไนซ์หน้าเสีย เสร็จและมันก็รีบจ้ำออกไปอีกทางทันที.... พี่นัทมองตามด้วยสายตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เสร็จแล้วเค้าก็หันมาหาผม
“มองไร ไปที่รถดิ” หง่ะ ทำเสียงดุใส่ด้วย ผมไปทำอะไรให้พี่เนี่ย ชิ
จนกระทั่งถึงร้านอาหารที่ว่า... พี่นัทเนี่ย มีผลสวรรค์ในการหาโลเกชั่นงามๆ จริงคับ เหมือนคอฟฟี่ชอปแต่มีข้าวขายด้วย อะไรแบบนั้นอ่ะ
มีสระว่ายน้ำ ไว้นั่งกินเอ้าท์ดอร์ ข้างในตึกก็มีที่นั่ง มันเป็นเหมือนบ้านที่มีสตูดิโอเอามาดัดแปลง มีแกลอรี่กับนิทรรศการจัดแสดงด้วย ส่วนชั้นดาดฟ้านี่เป็นสโมคกิ้งแอเรียคับ พี่นัทชอบมานั่งบ่อยๆ ผมเลยไม่บอกชื่อร้านดีกว่า แหะๆๆ

พอกินข้าวเสร็จ ก็ติวหนังสือต่อกันที่นี่เลยคับ เพราะสตางค์มันชอบ อยากอยู่ต่อ มันบอกว่าชิวดี ผมไงก็ได้อ่ะ แต่ยังไงก็หยิ่ง ไม่ติวกับพี่นัทหรอก (งี่เง่ามั้ยผม?)
ผมเลยปลีกวิเวกมานั่งบนดาดฟ้าอ่านหนังสือคนเดียว แต่อ่านไปก็ไม่มีสมาธิหรอกคับ ก็มันไม่มีกะใจจะอ่าน พี่นัทบ้า มาหาผมแต่ไปติวหนังสือให้สตางค์เฉยเลย...
ทำไมผมถึงต้องกลายมาเป็นคนที่อยู่คนเดียวด้วยเนี่ย
พี่นัทแย่งสตางค์ไปอ่ะคับ บ้าที่สุดเลย

“ฮัลโหล พี่ซี” ผมทนเหงาไม่ไหว ก็เลยโทรไปหาพี่ซีซะงั้น และก็ไม่ได้จะโทรเพราะอยากบอกเรื่องที่เคยพูดกับเบนซ์หรอก
“ครับ ว่าไง?” เสียงพี่ซีเหมือนเดิมเลย
“พุขอโทษ”
“ไม่เป็นไรครับ” ฮืออ รู้สึกผิดโคตรๆ ไม่ว่ายังไง เค้าก็ไม่โกรธผม
“ส่งงานเสร็จหมดแล้วใช่ไหม?”
“ครับ”
“โทษนะ ไม่ได้ไปช่วยเลย” หง่ะ รู้สึกตื้นตันยังไงอย่างบอกไม่ถูก
“......พี่ซีไม่โกรธพุเลยเหรอ?”
“.....โกรธ.....แต่หายแล้ว....” ผมเริ่มน้ำตาซึมกับสิ่งที่ตัวเองทำเอาไว้ จากนั้น..ก็พร่างพรูคำพูดออกมา สำหรับเรื่องในคืนนั้น
“พุเมาอ่ะ ไม่รู้ตัวเลย ไม่รู้ว่าไปนอนกับเค้าได้ไง พุไม่ได้ตั้งใจ..... พี่ซีอย่าโกรธพุนะ”
“ก็บอกแล้วไงครับว่าไม่ได้โกรธ ทีหลังก็ระวังตัวให้มากกว่านี้รู้มั้ย?”
“ค....ครับ พุขอโทษ”
“เบนซ์เล่าให้พี่ฟังแล้วนะ” หืออ....?
“เลิกกับเคนแล้วใช่ไหม?” ตกใจ ถึงอยากจะให้เบนซ์ช่วยพูดให้ก็เถอะ แต่ผมน่าจะบอกเอง
“....ค...ครับ”
“อย่าไปว่าเบนซ์มันล่ะ เพราะพี่ไปคาดคั้นมันเอง ตอนแรกมันก็ไม่ยอมบอกหรอก กลัวน้ำพุจะโกรธ...”
“.....ล...แล้ว เบนซ์ได้บอกป่าวคับ ว่าพุ......ยังไม่ได้เลิกกับเคนตอนที่พี่ซีถามอ่ะ....”
“.............................” เหอออ เงียบคับ สงสัยจะยัง
“พ..พุ โกหก.....อ่ะ” ไอ้เบนซ์ทิ้งไคล์แมกซ์ไว้ให้ซะงั้น นึกว่าบอกไปหมดแล้วซะอีก ตอนแรกไม่ได้คิดว่าจะโทรมาพูดเรื่องนี้เลยนะเนี่ย   
“......อืม......” พี่ซีตอบมาแค่นี้ ผมใจแป้ว
“พี่ซี....” เริ่มจะกลัวเค้าโกรธคับ
“....ถ้าโกหกแล้วสบายใจ .....พี่ก็ไม่ว่าอะไร”
“.........................”
“แต่ถ้าทำแล้วไม่สบายใจ .........ก็อย่าทำ”
เจอแบบนี้ไปก็สะอึกสิคับ รู้สึกว่าตัวเองแย่ยิ่งกว่าเดิมอีก ไอ้น้ำตาที่ซึมๆ อยู่มันก็ไหลกลิ้งลงมาเพราะความเสียใจ ผมพูดอะไรไม่ออกไปพักนึง พี่ซีเองก็เงียบ ถือสายคาไว้อยู่ จนผมสะดุ้งตกใจตอนมีคนเอามือเอื้อมมาปิดตาเอาไว้

H
tbc เวลคั่มนักอ่านหน้าใหม่ทุกท่าน... THANKS 

[หัวเเม่มือ]

 

อิอิคนแรก

[nunamicky]

อ๊าย....
ทำไมตัดจบแบบนี้
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ
นานๆ จะมีฉากพี่นัท(เถื่อน)คนโปรด

[AciLiS]

ตามทันแล้ว เย้ๆ
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วปวดขมับมากๆเลยค่ะ
ช่างวุ่นวายมากมาย
ุ่ถ้าตัวเองเป็นน้ำพุนี่คงสมองแตกตายไปตั้งนานแล้ว
สนุกดีค่ะ ไม่ค่อยได้อ่านเรื่องทำนองนี้เท่าไหร่

ที่อยากจะบอกจริงๆคือเชียร์พี่นัทเถื่อนค่ะ
ถูกใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แบบ โดนใจที่สุด
พี่ซีก็ดีนะคะ แต่แบบ ชอบพี่นัทเถื่อนง่ะ เชียร์พี่นัทเถื่อน
จบตอนนี้ โอ๊ย ขอเม้นท์ให้พี่นัทเถื่อนหน่อยเถอะ ทนไม่ไหวแล้ว อิอิ><
ลุ้นพี่นัทเถื่อนเต็มที่
น่าจะเอาพุอยู่ที่สุดแล้วอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ตื่นเต้นๆ

[kenshinkenchu]

อ๊าย......... พี่นัทนี่ขัดจังหวะจริง  กำลังอิน

[imon]

มาทุกวันนะ
อย่าหายไปนาน

[sin]

ลุ้นนนนนนนนนนนน
ใกล้ถึงไคลแม็กแล้ววว

น้ำพุน่าสงสาร ไม่รู้ทำไม
บทจะไม่มีใครก็หายไปหมด ตอนมีก็เยอะซะจนเลือกไม่ถูกก

[อิสระ]

พี่นัทเอาจริงโว้ยเฮ้ย!!!
แล้วน้ำพุจะเหลือเรอะ
แต่น้ำพุก็น่าหวงจริงๆล่ะนะ
แค่นั่งดูดบุหรี่ไม่กี่นาทีก็มีคนเข้ามาจีบล่ะ
เกิดเป็นน้ำพุน่าปวดหัวจริงๆๆๆๆ

[Akad3ar]

คิดถััึงน้ำพุมากมาย

[indy❣zaka]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง 

[โจ๊กกุ้ง]

กรรมตามทันละน้ำพุ ไปกิ๊กกะคนไว้เยอะระวังเน้อ

[meduza]

สงสารพุอ่ะไม่รู้ทำไมอาจเพราะเรื่องทั้งหมดมันก็ไม่ผิดที่พุสะคนเดียว
คนที่รักพุจิงๆที่จิงก็น่าจะเห็นใจพุบ้างนะดูน่ากดดันก็เล่นเข้ามาพร้อมกันแบบนี้ก็เลือกไม่ถูกอ่ะดิอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า

[Nichdia]

ตอนนี้ มันอึมครึมจิง
อยาหเหนน้ำพุร่าเริงงงงง ^^

[u-only-one]

ตามทันแล้ว ..........
ไหนว่าเป็นเรื่องเรื่อยๆไง โอ้โน่ววว อ่านแล้วปวดตับ มาตลอดทาง  
อ่านไป กลั้นหายใจไป อัดอัดไป บางทีก็หายใจติดขัด บางทีก็อ่านไปเหงื่อซึม น้ำตาซึม  
ช่างเป็นชีวิตที่น่าลุ้นตลอดเวลา ลุ้นแบบเหนื่อยแทนน้ำพุจริงๆ คนมารุมรักเยอะก็เรื่องเยอะ คนรักมากเกินไปก็ทำเราอึดอัด

...น้ำพุเนี่ย เป็นคนที่เป็นตัวของตัวเองสูงมากๆ อาร์ทตัวพ่อเชียวล่ะ อ่อนไหวง่าย ถึงจะบอกว่าเป็นคนเฉยๆก็เหอะนะ
แต่จริงๆแล้ว แคร์คนอื่นเยอะแยะไปหมด เลยไม่กล้าจะตัดสินใจอะไรลงไป เพราะห่วงโน่น พะวงนี่ แต่น่ารักนะ ขี้อ้อน (บางที) กวนบางครั้ง
ถูกใจตรงคุณแม่น้องนี่ล่ะ เข้าใจลูกมากจริงๆ เป็นที่ปรึกษาได้ดีเลิศเลย

.... น้องเคน ... เป็นคนน่าสงสารนะ จริงจังเกินไป รักมากเกินไป หลงเกินไป ดีเกินไป เวลาร้ายก็ฉุดอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้
ทุกอย่างในตัวน้องเคน มันมากเกินไปจนทำให้ตัวเองเจ็บ คนอยู่ด้วยก็อึดอัด ถึงจะเป็นคนที่มีรักมั่นคง จริงจัง แต่บางครั้งตึงเกินไป
แต่ถือว่าเป็นคนมั่นคงทีเดียว รักเดียวใจเดียว ถ้าไม่นับอารมณ์ร้ายๆและชอบตามจิกนะ น้องเคนเนี่ยพระเอกมากๆ

.... พี่ซี .... เป็นผู้ใหญ่ดี ดูเหมือนจะอบอุ่น เข้าใจอะไรง่ายๆ (มั้ง) ชอบนะเวลาที่น้ำพุอ้อนพี่ซีดูแล้วน่ารักดี
และดูพี่ซีก็น่าจะเอ็นดูน้าพุมากเลยตามใจเป็นพิเศษ แต่คนเราจะตามใจกันได้ตลอดจริงหรือเปล่า หรือจริงๆพี่เค้าดีเกินไปอย่างที่ว่า

.... พี่นัท(เถื่อน) คนนี้มีหลายอย่างตรงข้ามกับน้ำพุเลย คนนี้เด็ดขาดดี แล้วเหมือนจะดักทางน้ำพุได้เรื่อย
สงสัยชั่วโมงบินสูง อายุที่มากกว่าใครเพื่อน แล้วรุกแบบไม่ค่อยเหมือนใคร ถูกใจเป็นที่สุด....สรุปเชียร์พี่นัทเลยละกัน  

ขอบคุณคนเล่ามากๆ ลุ้นมันทุกตอนเลยเหอะค่ะ  

[BeeRY]

ทำไมมันหนักๆนะ ชีวิตช่วงนี้ของน้ำพุ
เคนนี่ตัดออกไปได้เลยใช่ป่ะ (แต่ทำไมเค้ายังเชียร์อยู่ว๊า T T)
ตอนแรกคิดว่าพี่นัทเถื่อนจะเข้าวินแล้ว เพราะน้ำพุก็ห่างๆกับซีแล้วด้วย
แต่ไม่นึกว่าพี่ซีจะกลับเข้ามาอีก เลยไม่รู้จริงๆว่างานนี้ใครจะเข้าวินน้ำพุ(?)กันแน่
+1 ขอบคุณค่า รู้สึกเหมือนใกล้จบ แต่ยังใช่ป่ะคะ

[ordkrub]

ดีใจที่เหมือนกับว่าพุเริ่มคิดได้ในหลายๆเรื่อง ขอให้เข้มแข็งนะครับ

[ณ ที่เดิม™]

อยากรู้บทสรุปแล้วสิขอรับ

[foyer]

/

ผมชะงักแล้วรีบยกมือปิดหูโทรศัพท์ไว้ ไม่ให้เสียงเล็ดลอดเข้าไป
“ใครอ่ะ?” ไม่สตางค์ก็พี่นัทล่ะวะ มีสองคน 
“...............................” เงียบคับ แต่ยังใช้มือข้างเดียวปิดตาผมอยู่เหมือนเดิม อ๊ากก กูแฉะตา (น้ำตาเปื้อน) 
“ใคร? เฮ้ย ปล่อย” คนยิ่งเศร้าๆ อยู่ ไม่มีอารมณ์เล่นนะเว้ย ผมจับแขนจะดึงมือออก แต่แม่ง...กดไว้อีกโคตรแน่น กูเจ็บหน้า...
“ไอ่สัด จะปล่อยมั้ย?” ผมถามเบาๆ แบบเริ่มมีโมโห เพราะไม่ได้เอามือปิดหูโทรศัพท์แล้ว 
“หน้าตาก็ดี ไม่น่าพูดคำหยาบเลยนะ” เสียงนี้...
ผมสะบัดหน้าจนหลุดออกมา (เพราะว่าเค้าปล่อยด้วยแหล่ะ) หันไปมองเห็นพี่นัทเลิกคิ้วจ้องผมอยู่ อ๊ากกก กวนตีน อารมณ์โมโหผมพุ่งสูงขึ้นอีกเพราะท่าทางของเค้า
   
เล่นบ้าไรวะเนี่ย ผมหอบหายใจแรง เพราะอยากจะด่าแต่ไม่รู้จะด่าว่าไรดี อันที่จริงคือยังไม่กล้าด่าเค้าด้วยแหล่ะคับ
พี่นัทเหมือนรอให้ผมพูดอะไรสักอย่าง แต่พอผมไม่พูด เค้าเลยชี้นิ้วไปที่มือถือ
“คุยต่อดิ”
 
เค้าบอกผมเลยนึกขึ้นได้ รีบแนบหูกับโทรศัพท์ทันที..แต่ว่า.............
..........สายมันตัดไปแล้วครับ............
 
พอพี่นัทรู้อย่างงั้น เค้าเลยพูดว่า
“จะกลับแล้ว เลยมาตาม” พี่นัทยังทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ได้อีก ผมแม่งโคตร.........โกรธเลย
“ไม่กลับ กลับเองได้!” ผมทำเสียงแข็งใส่ พี่นัทยักไหล่ทำเหมือนไม่แคร์
“ตามใจนะ”
“.............................” เออ!
“กลับเองได้แน่นะ?” อ๊ากก ประสาท ไปไกลตีนเลย ผมหันหลังเดินไประเบียง เป็นอันว่าไม่อยากคุยด้วยแล้ว

พอยืนสงบอารมณ์ได้สักพัก ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว หันกลับไปมองที่เดิมอีกที... พี่นัทไม่อยู่แล้วคับ เชี้ยยย พาผมมาแล้วไม่รับผิดชอบ
แม่งโกรธเว้ยย แต่ช่างเหอะ กลับเองก็ได้วะ
ผมนั่งจ๋อยอยู่ที่เดิมอีกประมาณครึ่งชั่วโมงคับ... เงียบมาก เงียบมากๆ เลย...แต่ลมพัดเย็นดี เฮ้อออ ที่จริงกำลังรอเผื่อมีใครมาง้อ แต่ก็ไม่มี 
แหง่ะ เวรกรรมจริงสาด
ทำไมกูถึงต้องมาอยู่ที่นี่คนเดียวด้วยวะเนี่ย ไอ้สตางค์แม่งก็ไม่คิดจะสนใจเพื่อนบ้างเลยรึไงวะ....?
และร้านที่พี่นัทพามา มันอยู่ในซอยที่เป็นบ้านพักอาศัยค่อนข้างลึกอ่ะคับ ผมเองก็ไม่ได้จำทางตอนเค้าขับรถเข้ามาซะด้วย... เชี่ยแล้ว กลับไงวะ จะเดินออกไปถูกมั้ยเนี่ย จะมีแท็กซี่ผ่านเข้ามามั้ยวะ คิดไปร้อยแปด เพราะเป็นพวกไปไหนเองไม่ค่อยเป็น (ที่จริงร้านมันอยู่ในซอยตันเหมือนบ้านผมอ่ะคับ เพราะงั้นแท็กซี่จะไม่วิ่งเข้ามาถ้าไม่ได้มาส่งคน)

....ยิ่งคิดยิ่งแค้นคับ ผมโทรกลับหาพี่ซีใหม่หลังจากทำใจเย็นลงจากที่โกรธพี่นัทได้แล้ว 
“ฮัลโหล..”
“............................” เงียบ
“เอ่อ...ฮัลโหล พี่ซีได้ยินป่าว?” ทำไมไม่พูดอะไรเลย
“........ครับ” หง่ะ...อารมณ์ไม่ดีอยู่แน่ๆ (จับอาการได้จากน้ำเสียง)
“คือเมื่อกี้....”
“อยู่กับใครเหรอ?” ผมยังพูดไม่จบพี่ซีก็ถามขึ้นมาก่อน ค่อยโล่งอกว่าเค้ายังอยากคุยกับผมอยู่
“อยู่คนเดียวครับ เมื่อกี้โดนแกล้งง่ะ โดนทิ้งด้วย กลับบ้านเองไม่ถูกอ่ะ” ผมพูดแบบจาร้องไห้... ที่จริงขอให้คนอื่นช่วยก็ได้ แต่ไม่ทำ
“แล้วตอนนี้อยู่ไหนครับ?” เสียงพี่ซีอ่อนลงจากเมื่อกี้นิดนึง ผมก็อธิบายร้านไป.... คือรู้ชื่อร้าน รู้ว่ามาจากทางไหน แต่จำซอยไม่ได้ จำทางกลับไม่ได้
“เดี๋ยวพี่ไปรับ รอแป้บนะ”
“พี่ซีรู้เหรอว่ามายังไง?”
“เสิร์ชดูในเน็ต มีแผนที่อยู่” หง่ะ ซึ้ง...
“พี่ซีครับ”
“ครับ?”
“รีบมานะ พุไม่อยากอยู่คนเดียว” ฮืออ เพื่อนก็ทิ้ง คนพามาก็ไม่สนใจใยดี แถมแม่งแกล้งกันหน้าด้านๆ อีก หลังวางสาย ผมก็คำนวณเวลาเผื่อเก็บข้าวเก็บของและลงไปรอพี่ซี... office เค้ากับที่นี่ก็ค่อนข้างจะไกลกันอยู่อ่ะคับ เลยกะว่าจะลงไปสั่งเครื่องดื่มกินรอข้างล่างดีกว่า

ผมเดินลงมาจากดาดฟ้า แอบมองเข้าไปในห้องที่สตางค์กับพี่นัทติวหนังสือกัน ก็ไม่เห็นสองคนนั้นจริงๆ ด้วยครับ 
อ๊ากกก ทิ้งกูจริงๆ พี่นัททำก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ไอ้สตางค์ดิ แม่งไปไม่มาลากันสักคำ มันอะไรกันวะเนี่ย

ผมเดินนอยด์ลงมาถึงชั้นล่าง สั่งชอคกาแลตเฟรปเป้เสร็จ ก็กะจะไปหาที่นั่งริมสระว่ายน้ำ แต่ต้องสะดุดกึก...ตอนเหลือบตาเห็นพี่นัท ยืนขวางทางที่ผมกำลังจะเดินไป
“ดื้อไม่เข้าเรื่องนะน้ำพุ” หา........?
เชี้ยอะไรของพี่วะ อยู่ดีๆ มาด่าผม ก็ตัวเองเป็นคนทิ้งผมไปเองไม่ใช่ไง
“......................” ผมโกรธครับ ไม่สนใจ ไม่คุยด้วย จะเดินไปหาที่นั่ง แต่พี่นัทคว้าแขนไว้ก่อน ผมสะบัดทิ้งทันที
“รออยู่นะ ไม่ได้ทิ้ง” ไม่ได้ทิ้งเหวอะไร ทิ้งชัดๆ   
“เพื่อนเอ็งมีคนโทรตามต้องรีบกลับ พี่เลยไปส่งหน้าซอยมา”
“แล้วไง?”
“ก็รออยู่ข้างล่างตลอด”
“............................” ไอ้บ้า แกล้งกู โกรธยิ่งกว่าเดิมอีกครับ ไม่ได้ดีขึ้นเลย ผมเดินไปหาโต๊ะนั่ง พี่นัทก็ตามมา แม่ง.... ไม่อยากเห็นหน้าเว้ย 
พอน้ำมาเสิร์ฟผมเลยบอกพี่นัท
“จะกลับก็กลับไปเหอะพี่ มีคนมารับและ" พี่นัทขมวดคิ้ว เงียบไปแป้บนึง
“เร็วดีจัง...” เค้าพูดลอยๆ
“งั้นเดี๋ยวนั่งรอเป็นเพื่อนละกัน”
“ไม่เป็นไรครับ” ไม่ต้องการ ชิ
“อุตส่าห์เป็นห่วง กลัวไม่มีเพื่อน เดี๋ยวก็ได้นั่งร้องไห้กระซิกๆ อยู่คนเดียวอีก”
อ๊ากกก กรูไม่ได้ร้องไห้กระซิก
“เรื่องของผม!” ถ้าเป็นเพื่อนนี่พูดว่า 'เรื่องของกู' ...ไปแล้ว
“เรื่องของเอ็งก็เรื่องของพี่ด้วย... เรามีอะไรกันแล้วนะ เอ๊ย เป็นคนที่สนิทแนบเนื้อกันมากๆ แล้วนะ” อ๊ากก พูดมาได้ไม่อายปาก พูดงี้ได้ไงวะ   
“ใครสนิท ไม่ใช่ผม!” โกรธจนควันออกหูและคับ ไม่ชอบให้ใครมาปั่นหัวนี่นา
“ฮะๆๆ แกล้งเอ็งเนี่ย สนุกดีว่ะ” เชี้ย คนแม่งโคตรโกรธอยู่นะเว้ย หน้าด้าน
 
ผมนั่งแง่งๆ อยู่กับพี่นัทพักใหญ่ๆ พี่ซีก็โทรมาบอกว่าถึงแล้ว ไม่มีที่จอดรถ เลยรออยู่หน้าร้าน ผมบอกพี่นัท เค้าก็เลยจะกลับด้วย (ไปรถเค้านะ)
“นั่นเหรอ?” พี่นัทยื่นหน้าไปที่รถคนหนึ่งที่จอดรออยู่   
“อืม”
“แม่งรวยนี่หว่า ขับ xxx” ชิ รวยเด่ะ โคตรรวยอ่ะพี่ซี เห็นบ้านเค้าแล้วนึกว่าตัวเองเป็นคนใช้เลยอ่ะคับ
“งั้นกลับนะพี่” ผมบอก และยกมือไหว้ตามมารยาท ทั้งๆ ที่ในใจนี่อยากจะยกนิ้วกลางให้โคตรๆ
“อือฮึ” พี่นัทมองไปที่รถพี่ซีอีก ผมก็มองตาม และจังหวะที่กำลังหันกลับ ผมรู้สึกว่าแก้มตัวเองโดนกดลงอย่างจังๆ เลยอ่ะคับ

อ่ะจ๊ากกกก! พอรู้ตัวผมรีบกระโดดออกห่างทันที

“แล้วเจอกันที่ฝึกงานนะ..เด็กน้อย...” พี่นัทยิ้มกวนประสาทให้ผมก่อนจะเดินกลับไปรถตัวเองที่จอดอยู่อีกฝั่ง
ผมยืนอึ้ง...

อ๊ากกก มาหอมแก้มกูทำม๊ายยย 

เวรละ... นึกไม่ถึงอะไรหลายๆ อย่างเลยอ่ะคับผม คือ... ผมโทรบอกพี่ซีว่าโดนทิ้งอยู่คนเดียวใช่ป่ะครับ แต่พอมีพี่นัทโผล่มาด้วย แถมมาทำอย่างงั้นกับผมอีก... พี่ซีก็อาจจะคิดว่า ‘ไอ้น้องน้ำพุแม่ง...โกหกกูอีกแล้ว หลอกให้กูขับรถมาตั้งไกล เพื่อมาดูพวกมึงหอมแก้มกัน... กูไม่ชอบแม่งแล้ว เด็กขี้โกหก’
เหอๆๆ คิดไปเองครับ ถ้าผมเป็นพี่ซี ผมคิดงี้ แต่ไม่รู้เค้าคิดไงนะ แหะๆ

ผมขึ้นไปนั่งในรถ คอตก........ แอบเหลือบๆ มองพี่ซี เค้าก็เงียบ นิ่งมากๆ อาการแบบนี้พี่ซีจะเป็นเวลาเค้าหึงง่ะ เคยเห็นหลายทีและ
“พี่ซีคือว่า... คนที่มาด้วยเค้ายังไม่กลับอ่ะคับ พุนึกว่ากลับแล้ว เลยโทรหาพี่ซีอ่ะ” แหง่ะ... พูดความจริง ไม่รู้เค้าจะเชื่อป่าว
“อืม... ก็แล้วทำไมไม่กลับกับเค้าล่ะ?” พี่ซีถามหน้าตึงเลย
“พุไม่อยากกลับด้วยอ่ะคับ เค้ากวนตีน ชอบแกล้งพุอ่ะ” ขอแอบด่านิดนึง
“แล้วมาด้วยกันทำไม?”
“ที่จริงพุมาอ่านหนังสือกับสตางค์ที่หอสมุดในม. แต่ว่า...........” เหย จะบอกดีมั้ยเนี่ย เรื่องโคตรยาวเลย ขี้เกียจอธิบายอ่ะ
“...............................” พี่ซีถอนหายใจแรงๆ ทีนึง พอเห็นผมไม่พูดต่อ
“จะให้ไปส่งที่ไหนครับ?”
แหง่ะ พูดเสียงประชดมาก 

“พี่ซีกินข้าวยัง ไปกินด้วยกันมั้ย?” อยากให้เค้าหายเคืองก่อนอ่ะ เลยว่าจะเลี้ยงข้าว
“...............................” เงียบ
“....ถ้าไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร” จ๋อยเลยผม
“ไปสิ ที่ไหนล่ะ?” เย้ เค้ายอมไปด้วยแฮะ
“ร้าน xxx ดีมั้ยพี่?” แถวมหาลัยนั่นแหล่ะคับ
“หาที่จอดรถยาก” แหง่ะ... ลืมไป เพราะปกติมากินกับเพื่อนนี่อาศัยการเดินคับ มันอยู่ในซอยแคบ คนเยอะ แต่ราคาไม่แพงและอร่อย แหะๆ

ขณะที่ผมกำลังคิดว่าจะไปกินที่ไหนดี พี่ซีก็ถามว่า
“ไปบ้านพี่มั้ย?”
หืออ? การไปบ้านพี่ซีนี่ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรคับ แต่ผมไม่เคยไปโดยไม่มีธุระหง่ะ คือถ้าไปก็ต้องทำงานทำการอะไรประมาณนั้น
“แต่...พุว่าจะเลี้ยงข้าวพี่ซีง่ะ”
“เลี้ยงทำไม ไม่เป็นไร... ถ้านึกร้านไม่ออกก็ไปกินบ้านพี่ละกัน เดี๋ยวให้ป้าเค้าทำอาหารเส้นให้” หง่ะ ผมชอบกินอาหารที่เป็นเส้นๆ เกือบทุกชนิดเลยคับ พี่ซีเค้ารู้ คงเพราะผมพูดบ่อยด้วยมั้ง   

แหะ ก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง กับข้าวบ้านพี่ซีอร่อยด้วยคับ เห็นแก่กินง่ะ เลยไป… (แบบไม่คิดหน้าคิดหลังอะไรเล๊ยยยกรู)

พอถึงบ้านพี่ซี ก็รู้สึกเกร็งๆ ทุกทีที่มาคับ(แต่ไม่เท่าครั้งนี้) บ้านเค้าหลังไม่ใหญ่มากนะ(แต่ก็ใหญ่อยู่ดี) คือไม่ได้ดูเหมือนคฤหาสน์แบบในหนัง แต่มีอาณาบริเวณเยอะคับ ตกแต่งอย่างอลังการเลยล่ะ ประมาณว่ามีคนสวน คอยดูแลต้นไม้ มีแม่บ้านคอยทำความสะอาด แต่ที่ผมบอกว่าบ้านเค้ารวยมากๆ คงเพราะเฟอร์นิเจอร์กับการตกแต่งภายในอ่ะคับ มันดูหรูหรา (ไม่รู้จะพูดไง) และก็มีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่าง มีห้องที่บ้านของคนธรรมดาทั่วไปไม่ค่อยจะมี อย่างเช่น... ห้องสมุด(?) ห้องดนตรี(?) ห้องออกกำลังกาย(?) ห้องประชุมเล็กๆ(?) ห้องดูหนัง(?) เหอะๆๆ ทำนองนี้คับ 
ผมชอบห้องสมุดบ้านพี่ซีโคตร... (ตื่นเต้น ตาเป็นประกาย ) มันจาโค้งๆ อ่ะคับ ชั้นหนังสือทำจากไม้มันวับสูงถึงฝ้าเพดานประมาณสี่เมตรได้อ่ะ แล้วที่นั่งอ่านอยู่ติดกับหน้าต่างกระจกมองออกไปเห็นสวนเขียวขจี โคตรสวยเล๊ยยย ไม่รู้แปลนบ้านเค้าเป็นไง แต่เดินแล้วหลงคับ (ไม่เคยจำได้สักกะที)

และถ้าจำไม่ผิด พี่ซีมีพี่สาวสองคนกับน้องชายหนึ่งคน อยู่กับพ่อแม่ที่มียศถาบรรดาศักดิ์ (ดูเวอร์ๆ มะคับ ตรูกระจอกทันที) แต่เหมือนคนบ้านนี้เค้าจะไม่ค่อยยุ่งเรื่องส่วนตัวกันสักเท่าไหร่ พี่ซีจะเป็นยังไง จะคบใคร ถือว่าค่อนข้างอิสระมากเลยคับ (แต่ไม่รู้จะอิสระแค่ช่วงนี้รึเปล่านะ?)

“หิวรึยัง รอแป้บนะ ให้ป้าเค้าทำอยู่” พี่ซีเดินมาบอก หลังจากที่เค้าให้ผมนั่งรอแถวๆ สระว่ายน้ำ และเค้าก็ไปสั่งป้าแม่ครัวให้ทำของที่ผมอยากกินให้ (เว่อร์แสรด)
“รอได้ครับ ไม่หิวเท่าไหร่” เกรงใจอ่ะ แต่ที่จริงพอนึกถึงหน้าอาหารแล้วแอบน้ำลายหกอยู่ในใจ
คือตอนผมมาบ้านเค้า ไม่เคยมาเดี่ยวๆ นะคับ มีพี่น้องในสายรหัสมาด้วยตั้งหลายคน มาช่วยเค้าทำโปรเจคง่ะ นี่ครั้งแรกที่ผมมาคนเดียว เลยทำตัวไม่ค่อยจะถูก

พออาหารมา กินเสร็จแบบปรีเปรม
พี่ซีก็ชวนขึ้นห้อง (จ๊าก) เค้าบอกว่าไปนั่งเล่นห้องพี่ก่อนมั้ยค่อยกลับ ผมก็ไปแบบว่าง่าย ไม่คิดไร
หง่ะ ที่จริงแอบคิดนึดนึง แต่ไว้ใจคับ
ตอนนั้นมันก็ค่ำๆ และ ผมเพิ่งสังเกตว่าพี่ซีชอบเปิดโคมไฟ มากกว่าไฟบนเพดาน ห้องมันก็เลยแสงนวลๆ ไม่สว่างมากเท่าไหร่
“ดูทีวีมั้ย?” พี่ซียื่นรีโมทให้ 
“อ๋อ ครับ” ผมรับมา เกิดอาการเกร็ง และเง็งๆ ไงไม่รู้ คือกำลังสงสัยตัวเองว่า ทำไมกรูไม่รีบกลับไปอ่านหนังสือสอบที่ห้องฟระ มานั่งๆ นอนๆ บนเตียงคนอื่นทำไม
“อาบน้ำมั้ย?” พี่ซีถามอีก
“ไม่อ่ะคับ” ตอนแรกก็เหนียวๆ ตัวอยู่ แต่พอเข้ามาในบ้านหลังนี้ละเย็นฉ่ำ
“งั้นพี่อาบน้ำก่อนนะ”
“ตามสบายครับ” เฮ้ยยย นี่มันบ้านพี่ซี ไม่ใช่บ้านกรู พูดซะ...

ผมนั่งกดไล่ช่องไปเรื่อยๆ มีแต่ภาษาอังกฤษครับ เยอะมากเป็นร้อยๆ ช่อง หง่ะ... ก็เค้าเก่งอังกฤษนี่ครับ พูดคล่องเลยล่ะ แต่ผมเนี่ย หมูหมากาไก่ ฟังก็ไม่ค่อยออก พูดก็ไม่ค่อยได้ (ไปอยู่เมืองนอกพักนึงไม่ช่วยอะไรเลยกรู โง่เหมือนเดิม)

พี่ซีอาบน้ำเสร็จ ก็ออกมาในชุดสบายๆ คับ เสื้อยืดกางเกงขาสั้น
ตัวหอมมาเลยง่ะ... (ผมชอบดมกลิ่นหอมๆ )
“จะสอบแล้วใช่ไหม?” พี่ซีเดินมานั่งข้างผม... แหม่ะ
“ครับ วันพฤหัสนี้อ่ะวันแรก”
“แล้วงานโอเครึเปล่า?”
“ไม่รู้อ่ะ แต่ส่งไปแล้ว ช่างมัน” ไม่ค่อยพอใจกับงานของตัวเองครับ ก็มันเครียดหลายเรื่องหนิ เรื่องพี่ด้วยนะคับ ที่ร้าก (เพ้อไปกรู - -") คือแอบหวั่นไหวนิดนึง
“ผ่านอยู่แล้ว อย่าคิดมาก” พี่ซียกมือขยี้หัวผมเบาๆ วูบนั้นมันรู้สึกอบอุ่นมากๆ เลยคับ อยากกอดเค้าง่ะ ผมเหงา
“.........................”
“อ่านหนังสือมั้ย พี่ช่วยดูให้” เค้าเคยสอบมาก่อนผมนี่คับ ก็ย่อมรู้บ้างแหล่ะ ผมก็หยิบหนังสือให้พี่ซีดูว่าสอบวิชาอะไร พี่ซีก็ไปคุ้ยๆ หา short note กับแบบฝึกหัดเก่าๆ ที่เค้าเคยทำมาให้ผมลองอ่านดู

เหอะ ไม่ได้พี่นัทติวให้ แต่ได้พี่ซีติวก็โอเคแล้วครับ
ผมอ่านหนังสือจนลืมดูเวลาตอนนี้ก็ปาเข้าไปห้าทุ่มแล้วคับ ตกใจดิ ดึกขนาดนี้แล้ว
“พี่ซี พุว่าจะกลับแล้วอ่ะ” ผมบอก
“ไม่ต้องส่งก็ได้คับ เดี๋ยวกลับเอง” ที่จริงอยากให้ส่ง แต่เกรงใจโคตรๆ ทั้งที่ปกติไม่เกรงใจขนาดนี้
“ไม่ค้างเหรอ?” พี่ซีถาม
“.........แหะๆ กลับไปนอนหอดีกว่า พรุ่งนี้นัดสตางค์ไว้ด้วยอ่ะคับ” ผมนัดมันสามวันรวดก่อนสอบ เพราะเกิดรู้สึกว่าไม่อยากอ่านหนังสือคนเดียวขึ้นมา ไปกับสตางค์มันบ้าๆ บอๆ ดีอ่ะคับ ชอบหลีหญิง เมื่อก่อนเนี่ย ไปด้วยกันมีท้ากันเล่นๆ ว่าถ้าใครขอเบอร์คนที่เล็งไว้ได้ก่อน คนแพ้ต้องเลี้ยงข้าวชุดใหญ่ เหอๆๆ (สาวๆ คนไหนโดนจีบ ระวังเจอแบบผมนะคับ)

“พี่ไปส่งได้” พี่ซีบอก
“มันเช้าอ่า”
“เช้าขนาดไหนก็ส่งได้”
“แต่พุขี้เกียจตื่นเช้า บ้านพี่ซีอยู่ไกลอ่ะ”
“..........................” เงียบ ทำหน้าเศร้าด้วย
เสร็จและเค้าก็เดินไปหยิบกระเป๋าตังค์กับมือถือมาเตรียมไว้ หง่ะ...บอกว่าไม่ต้องส่ง แต่ถ้าเค้าจะไป ผมก็สบาย......(อิอิ แอบชั่ว)
ผมเห็นอย่างงั้นก็เลยเก็บหนังสือตัวเองบ้าง...แหะ 
ขณะกำลังรูดซิบกระเป๋า ยังไม่ทันได้ลุกจากเก้าอี้เลยคับ
อยู่ๆ ผมก็เจอท่อนแขนสองข้างกอดรัดมาจากด้านหลังแบบไม่ทันตั้งตัว ช้อค... ผมเหวอไปสักพักก็ได้ยินเสียงพี่ซีพูดอยู่ข้างหู
 
“น้ำพุ ไม่ชอบพี่เหรอครับ?” 



H
ชอบ - ไม่ชอบ? หุหุ   
ที่จริงพี่ซีไม่ใช่คนประเภทถามคำตอบคำหรอกค่ะ แต่ว่า... น้ำพุนึกไม่ออกว่าเฮียแกพูดอะไรมั่ง (ฮา) แต่ละคนเนี่ยพูดเยอะกันทั้งนั้น แต่เนื่องจากน้ำพุเป็นคนพูดน้อย เรื่องเลยกลายเป็นแบบนี้ (หุหุ) น้ำพุอาร์ทตัวพ่อจริงๆ (มีคนพูดถึงหลายคนแล้วนะนี่)
ปล. เรื่องยังไม่จบง่ายๆ นะจ้ะ ที่ฝึกงานยังไม่ได้เล่าถึงเลย...ใครเชียร์นัท(เถื่อน)อยู่ คงจะได้อ่านจนเบื่อ และก็......น้องเคน เดี๋ยวก็เจอกันอีก (เชื่อดิ อิอิ) 

[หัวเเม่มือ]

^

^

มาจิ้มก่อน

 

พี่ซีแมร่งน่ารักอ่ะ กลัวพุจะรักษาไว้ไม่ได้

ปล.แหง่ม ค้างอีกแหละ

[yoyo]

หึหึ

รอดูว่าพุจะแพ้ทางใครระหว่างพี่ซีกับพี่นัท

[nunamicky]

จริงๆ นะคะ
เชียร์พี่นัท(เถื่อน)อยู่
อยากอ่านฉากของแกเยอะๆ

[AciLiS]

พี่ซีจะเป็นคนดีไปไหน โหยยยยยยย

แต่ไม่ได้นะ เชียร์พี่นัทเถื่อนง่ะ
พี่นัทเถื่อนสู้ๆ ถึงน้ำพุจะดูเอนเอียงไปทางพี่ซีมากกว่าก็เถอะ
เชียร์พี่นัทเถื่อน แต่ก็ไม่อยากให้พี่ซีเสียใจเลย เฮ้อ
คนอ่านกลุ้มค่ะ

รออ่านตอนฝึกงานค่ะ

[sin]

หึหึหึหึ น้ำพุ โดยรุกอีกแล้วนะจ๊ะ
คิดถึงเคน T.T

[BeeRY]

ตลอดอะตลอด คือว่าจะตัดใครออกไปจากสารบบของน้ำพุไม่ได้เลยเนอะ
แต่พี่ซีโหมดนี้น่ารักอะ  แล้วน้ำพุจะตอบว่าไงน้อ อยากรู้ๆๆๆ มาต่อเร็วๆนะคะ

[4life]

เฮ้ออออ ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
เอาทั้งสองไปเลยพุ

[ordkrub]

พุ รุกพี่ซีซะทีดิ ปล่อยไปเดี๋ยวชวดนะ

[Nichdia]

ตอนท้ายเรื่องแอบโรแมนติค เบาๆ ชอบๆ อิอิ

[โจ๊กกุ้ง]

แอบสมน้ำหน้าพุโดนพี่นัทปั่นหัว ฮ่าๆๆ  น้ำพุเสร็จพี่ซีไปอีกคนรึเปล่าหว่า เหอๆ แต่ท่าจะยินยอมนะคนนี้