Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 20“คุณหรือครับที่โทรมาเมื่อวันก่อน”
คุณไม้กำลังจะพูดอะไรผมไม่รู้ล่ะ แต่ผมแทรกขึ้นมาก่อนใครจะทำไม
ผมยิ้มให้เธอ ยิ้มด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยที่สุดเท่าที่ใบหน้าจืดๆที่เธอว่านี้จะทำได้ เธอยืนนิ่งไปเมื่อโดนผมถามเรื่องโทรศัพท์ครั้งนั้น ท่าทางจะเริ่มคิดได้แล้วว่าผมคือคนๆเดียวกับที่รับโทรศัพท์เธอ
“นี่แก”
“อ๊ะๆ อย่าพูดไม่เพราะสิครับ”
ผมยกมือห้ามและลอยหน้าลอยตาตอบกลับไป
“เดี๋ยวเสียชื่อผู้ดีได้รับการอบรมมาสูงจะแย่เอาน่า”
ผมหันหลังตะแคงตัวพิงอกคุณไม้ กอดรอบคอแกร่งไว้ แล้วหันไปยิ้มให้คุณนรีที่ว่านี่อีกที
“เรื่องหน้าตา รูปร่างผม ที่คุณว่ามาก็คงจะถูก แต่เรื่องที่คุณไม้จะชอบแบบไหนมากกว่า เขาตัดสินใจไปแล้วไม่ใช่หรือ รึว่าไงครับคุณไม้”
ผมเอียงคอถาม ถึงคุณไม้จะพยักหน้าแต่ไอ้สีหน้ายิ้มๆ ราวกับกำลังกลั้นหัวเราะก็ทำให้ผมหงุดหงิดนิดหน่อย ไม่ได้ๆครับ ผมต้องจัดการยายผู้ดีปากตลาดนี่ก่อน
“เสื้อผ้าผมก็ไม่มียี่ห้อจริงๆนั่นล่ะ แต่ก็ไม่เคยเห็นคุณไม้บ่นอะไรสักทีเวลาที่ถอดมันออกนี่ครับ อ๊ะ แต่ข้างในนี่ของแพงนะครับ ของขวัญจากคุณไม้เขา”
ผมหันไปยิ้มให้อีก
“แต่คงให้คุณหรือใครดูไม่ได้ พอดีคุณไม้ไม่ชอบให้ผมโชว์ชาวบ้านเขาไปทั่ว เขาหวงผมน่ะครับ”
อืม ดูท่าผมจะยั่วเธอได้ผมนะครับ ก็ปากสีแดงเข้มนั่นน่ะ กำลังอ้าพะงาบๆราวเหงือกปลาเวลาหายใจ
“แต่ที่ผมเถียงสุดใจขาดดิ้นเลย ต้องเรื่องเอาใจเนี่ยแหละ ผมน่ะรู้ใจคุณไม้ดีที่สุดแล้ว”
ก็เป็นผู้ช่วยนี่
“แถมยังเอาใจเก่งที่สุด” ก็โดนบังคับนิ่
“ทั้งเรื่องใน หรือนอกเตียงเนี้ย ผมว่าผมทำได้ไม่บกพร่องสักนิดเลยนะ”
ตอแหลนิดหน่อย ช่างมันเถอะ
พูดจบผมก็หลิ่วตาให้ยายคุณนรีอีกทีเป็นการตอกย้ำ
เธอยกมือขึ้นชีหน้าผม ปากก็ยังพะงาบๆอยู่เหมือนเก่า
“แก.....แก...ไม้ ไม่จริงใช่ไหมค่ะ”
อะฮ้า เถียงผมไม่ได้แล้วล่ะสิ เลยไปถามเอาความจากคุณไม้
“ก็อย่างที่เขาบอกน่ะนรี ผมเลือกเขา”
หึ ไงล่ะ ยายไฮโซปากตลาด ได้ยินชัดรึยัง
“ไม่จริ๊ง กรี๊ดดดดด นรีไม่เชื่อ ไม่จริ๊ง”
อ้าว มากรีดร้องโหยหวนอะไรตรงนี้เล่า น่าเปลี่ยนชื่อจากนรีเป็นชะนีจริงๆ (ขออภัยท่านที่ชื่อนรีคนอื่นๆด้วยนะคะ)
“ไม้ คุณแค่แกล้งนรีเล่นใช่มั้ยค่ะ นรีไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะเลือกเด็กผู้ชายจริงๆ”
เด็ก! อีกแล้วนะยายคนนี้นี่ พูดยากจริง ผมกำลังจะอ้าปากพูดอีกสักคำสองคำให้คุณเธอเชื่อ คุณไม้ก็คว้าหมับที่คางผม และบดริมฝีปากลงมา โดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั่งตัว ลิ้นหนาแทรกลึกเข้ามาในเรียวปาก และเกี่ยวชิมไปทั่ว
“อือ.....”
เสียงจากลำคอผมเบาๆ มือผมเลื่อนไปโอบรอบคอคนช่างฉวยโอกาสโดยไม่รู้ตัว(อีกแล้ว) ผมได้ยินเสียงส้นรองเท้าเลือนลางในประสาทการได้ยิน
คุณไม้ผละริมฝีปากออกช้าๆ ผมจึงคิดได้ว่า คุณนรีอะไรนั่นคงกลับไปแล้ว แต่คุณไม้กลับชิดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง และดึงเอาลมหายใจผมไปหมดอีกที ผมไม่รู้ว่าตัวเองตอบสนองคุณไม้ไปแค่ไหนในสติที่พล่าเลือน แต่รู้ว่าคุณไม้คงจะพอใจอย่างมาก เพราะดวงตาปรือๆของผมสบเข้ากับแววตาหวานทอดความอ่อนโยนมาให้คู่นั้นเข้าน่ะสิ
ผมรีบหลับตาลงอีกครั้ง ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะตัวเองอาย เพราะหวั่นไหว หรือว่าทั้งสองอย่างกันแน่ การจูบที่ดูเหมือนไม่จบไม่สิ้น ลมหายใจที่รินรดผิวแก้ม รสกาแฟขมๆจากริมฝีปากร้อนๆนั่น ทำเอาผมลืมโลกส่วนอื่นไปหมดสิ้น ที่อยู่ในห้วงความคิดก็เพียงคนตรงหน้าเท่านั้น
มือหนาปลดประดุมผมออก และส่งมือเข้ามาสัมผัสลูบไล้แผ่นอกผมตอนไหนไม่ทราบ รู้แต่ว่าทุกพื้นที่ๆคุณไม้สัมผัสมันร้อนไปหมด
ริมฝีปากที่ผละออกมาจากปากผมเคลื่อนต่ำสู่ลำคอ ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ผิดเนื้อ อย่างที่เคยรู้สึก คุณไม้คงฝากรอยไว้อีกแล้ว
เสียงเคาะประตูห้องหนักๆและถี่รัวทำให้คุณไม้หยุดชะงัก คุณไม้ผละออกไป ในขณะที่ผมเอนซบแผ่นอกหนาไว้เป็นที่พึ่งพิง ความหวาบหวามเข้าครอบงำจนไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไร
“ใคร”
เสียงเข้มถามออกไปอย่างไม่พอใจ
“จักรภพ”
เสียงร้อนรนและห้วนพอกันดังมาจากข้างนอก จักรภพนี่ ผู้จัดการที่ไปหาคุณไม้ที่โรงแรมนิ่
“เข้ามา”
ประตูถูกเปิดออก ร่างของคุณจักรภพก็ปรากฏแกสายตา
“ไอ้ไม้ ไม่เป็นไรนะ เสียงดังมาเลย”
คุณภพถามด้วยความร้อนรน ท่าทางจะร้อนรนมากจนลืมภาษาสุภาพที่เคยใช้กับคุณไม้ไปจนหมด แต่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มแทนอย่างรวดเร็ว
“โธ่ มิน่าล่ะ ยายนรีนั่นถึงวิ่งออกไปอย่างกับเจอผี”
ตอนนี้ผมเริ่มได้สติเพราะได้ยินชื่อยายนรีนี่แหละ ผมพยายามดันตัวออก แต่คุณไม้ที่เหมือนรู้ทันก็กอดผมเอาไว้ซะก่อน
“อือ รู้แล้ว”
“งั้นไปล่ะ โทษทีที่มาขัด-จัง-หวะ”
เน้นคำท้ายทีล่ะคำครับ ยิ้มทะเล้นให้คุณไม้ทีนึง ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้ผม แล้วก้าวเดินออกไป
ผมฉวยโอกาสนี้กระทุ้งซอกลงที่ท้องคุณไม้เต็มๆ และก็ได้ผลครับ เพราะคุณไม้คลายอ้อมกอดทันที ผมดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และเพื่อความปลอดภัย ผมจึงรีบเดินไปอีกฝากของโต๊ะ
คุณไม้งอตัวและเอามือกุมหน้าท้อง คงจะจุกน่ะครับ เพราะผมไม่ได้ยั้งแรงไว้เลย
“มีอะไรอีกไหมครับ”
ผมถามเร็วปรือ คุณไม้พยักหน้า แต่ยังไม่พูดอะไร สงสัยจะจุกอยู่... ดี ...สมน้ำหน้า ...แต่เพราะคุณไม้พยักหน้า ผมเลยต้องนิ่งรอฟังว่ามีอะไรจะสั่งผม ก็เป็นลูกน้องเขานิ่ครับ
ไม่นาน คุณไม้ก็เหยียดตัวตรงตามเดิม
“นายทำแบบนี้กับเจ้านายได้ไงเนี่ย”
คุณไม้ถามแต่ท่าทางไม่ได้โกรธอะไร
“ก็เจ้านายทำเรื่องไม่สมควรนี่ครับ ผมเป็นผู้ช่วยก็มีหน้าที่ตักเตือนเล็กๆ”
“เล็กๆของนายนี่มันทำเอาฉันจุกเลยนะ”
คุณไม้พูดยิ้มๆ ดูท่าว่ามันไม่ได้ทำให้คนๆนี้สำนึกได้เลยสินะ
“แหม จะเตือนสติให้ได้ผลก็ต้องแรงประมาณนั้นแหละครับ ที่จริงน่าจะแรงกว่านี้ด้วยซ้ำ”
ขู่ครับ ผมกำลังขู่คุณอยู่นะคุณไม้ ว่าถ้ามีคราวหน้ามันจะแรงกว่านี้แน่ๆ
“หึ นายนี่น้า แต่เอาเถอะ ฉันจะระวังแล้วกัน”
คำขู่ของผมได้ผลด้วยแหะ ไม่น่าเชื่อ คุณไม้พูดแบบนี้ คงจะไม่มีครั้งหน้าแล้วละมั้ง ต่อไปคุณไม้คงระวังไม่ทำเรื่องแบบนี้กับผมอีก แล้วทำไมผมต้องใจหายด้วยเนี่ย หรือว่าผมเป็นพวกมาโซจริงๆ พอโดนแกล้งแล้วผมแอบมีความสุขหรือ เอ๊ะหรือไม่ได้แอบ แต่มีความสุขซึ่งๆหน้าเลย ตอนที่ผมกำลังสับสนกับความคิดในหัวตัวเองนั้น
“ฉันจะระวังไม่ให้โดนนายเตือนสติได้อีกก็แล้วกันนะ เอาล่ะ หมดเวลาพัก ไปทำงานได้แล้ว”
ประโยคสุดท้ายเป็นประโยคคำสั่ง ซึ่งดูเป็นการเป็นงานมาก ผมเดินออกมาและเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แช่งชักหักกระดูกคนที่เปลี่ยนอารมณ์ปุ๊บปั๊บอยู่ในใจตลอดเวลา ความคิดก่อนหน้าหายเกลี้ยง ถ้าทำได้ผมขอให้ทุกคนลืมไอ้ที่ผมคิดก่อนหน้านี้ไปให้หมดนะครับ ผมไม่ใจหายและไม่ได้มีความสุขอะไรทั้งนั้นล่ะ ไม่เลยสักนิด และจะไม่เผลอคิดอย่างนั้นอีก เฮ้อ....แต่ไม่แน่ การที่ผมอยู่ใกล้คนๆนี้ อาจไม่ทำให้ผมใจหาย แต่อาจทำให้ผมไม่หายใจก็ได้
...............................................
.......................TBC...........................-------------------------------------------------------------------------------------------------
ฉลองความแก่ให้ตัวเอง(อีกปี) และชัยชนะของเยอรมัน ยะฮู๊!!!!!
เพิ่งรู้นะเนี้ยว่าไวไวหอยผัดฉ่ามันอร่อยดีแฮะ
หัวข้อ: จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ[ไม้♥กลอน] by JUPJIB เปิดจองหนังสือ p.46 (อ่าน 510269 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก