-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
----------------------------------------------------------------------------------------------
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 1
.........................................
“ทำไมวันนี้แดดร้อนจังนะ”
ผมยกมือขึ้นปาดเหงื่อและมองทางข้างหน้าด้วยสายตาพล่าเลือน อาการปวดหัวเข้าโจมตีอย่างรุนแรงราวกับมันใกล้จะระเบิดเต็มที่ ผมทุบหัวแรงๆเพื่อไล่อาการเหล่านั้นแต่ดูจะไม่ได้ผลนัก
“เมื่อคืนไม่น่าอ่านหนังสือเลย” ผมนึกอย่างรำคาญตัวเอง พยายามฝืนออกเดินต่อ ถึงแม้ว่าการเดินทุกย่างก้าวจะสะเทือนจนทำให้ปวดหัวมากขึ้นก็ตาม
เสียงจอแจของผู้หญิงดังมาจากโต๊ะนั่งข้างสนามฟุตบอลของมหาวิทยาลัย เป็นเรื่องปกติแต่วันนี้ดูจะมากกว่าทุกวัน ผมชะเง้อคอมองไปกลางสนาม และก็จริงอย่างที่ผมคิด หนุ่มหล่อขวัญใจสาวๆวันนี้เลือกที่จะมาเล่นฟุตบอลนี่เอง
“ไม้นี่เท่ห์ชะมัดเลยเนอะ”
“ช่าย ช่าย”
เสียงสาวๆพูดถึงผู้ชายคนนั้นเซ็งแซ่ ....มันเรื่องธรรมดา
วฏะ จอมไตร หรือไม้
คนๆนี้เป็นหัวข้อการสนทนาในทุกที่ที่เขาปรากฏตัวอยู่แล้ว รูปหล่อ บ้านรวย เรียนดี กีฬาเก่ง หาคนแบบนี้ได้ที่ไหนอีกนะ อายุแค่ 18 แท้ๆ ....ผมนึกอะไรเรื่อยเปื่อยซะแล้ว กำลังรีบอยู่แท้ๆ คิดได้ผมก็รีบก้าวยาวๆมุ่งหน้าสู่อาคารเรียน ..แต่มันก็อดเหลือบมองไปที่สนามอีกทีไม่ได้ ก็นะ ผมดันเป็นอีกคนที่ไปหลงรักคนๆนั้นเข้านะสิ คนที่อยู่ใกล้เกินเอื้อม คนที่คงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมีตัวตนอยู่ตรงนี้ จังหวะที่ผมกำลังหันไป ก็รู้สึกราวกับมีอะไรลอยมาบดบังพระอาทิตย์
“ระวัง!!!”
เสียงดังกระทบประสาท ก่อนทุกอย่างจะดับวูบไป
........................................................................................
“ฟื้นแล้วหรือ”
ผมลืมตาและมองใบหน้าอาจารย์ห้องพยาบาลด้วยความงงงวย ผมมาอยู่ที่นี้ได้ไง ที่จำได้ครั้งสุดท้ายผม ผม นั่นสิครั้งสุดท้ายผมทำอะไรอยู่ที่ไหนนะ
“เอ่อ...ทำไมผมมาอยู่ที่นี้ได้ครับ”
“อ่า เธอโดนลูกฟุตบอลเข้าน่ะ”
ฟุตบอล อ่ะใช่ ผมผุดตัวลุกขึ้นทันทีที่นึกออก แต่อาการวูบและปวดจี๊ดขึ้นมาในหัวก็ทำให้ผมล้มตัวนอนอีกครั้งทันทีเช่นกัน
“แต่สาเหตุที่ทำให้เป็นลมน่าจะเพราะไข้มากกว่า”
อาจารย์ห้องพยาบาลพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผม ผมไม่เคยมาที่นี้ แต่เคยเห็นอาจารย์คนนี้บ่อยๆ เพราะ....
“พี่เออออออออ”
เสียงเรียกยานคางดังมาก่อนที่จะเห็นเจ้าของเสียงซะอีก ประตูถูกเปิดออก และร่างที่คุ้นตาก็เดินเข้ามา คุณไม้เดินเข้ามาและตรงไปยังโต๊ะของอาจารย์ทันที
“อย่าเสียงดังซิที่นี้ห้องพยาบาลนะ”
อาจารย์ดุแบบไม่จริงจังนัก และคนถูกดุก็ทำท่าไม่สนใจยื่นกระป๋องน้ำให้แล้วยิ้ม รอยยิ้มแบบเฉพาะ เฉพาะที่มีให้อาจารย์คนนี้เท่านั้น รอยยิ้มที่อ่อนโยนซึ่งผมปรารถนาให้มันส่งตรงมาที่ผมสักครั้ง ใช่แล้วครับ ที่ผมคุ้นหน้าอาจารย์ห้องพยาบาลเพราะมักเห็นเขาอยู่ด้วยกันกับคุณไม้เสมอ
“ของฝาก”
อาจาย์ส่ายหัวอย่างระอาแต่ก็รับมาเปิดดื่ม
“แล้วก็บอกแล้วว่าอย่าเรียกอย่างนั้นต่อหน้าคนอื่นๆ”
คราวนี้บ่นแบบไม่จริงจังนัก ก่อนจะหันมาเห็นผมที่นั่งมองตาแป๋วอยู่
คุณไม้หันมามองตามอาจารย์และเหมือนเพิ่งนึกได้ว่ายังมีผมอยู่ตรงนี้อีกคน
“ฟื้นแล้วหรือ โทษทีนะครับเรื่องฟุตบอล”
คุณไม้พูดแบบไม่ใส่ใจนัก ประโยคที่พูดก็เหมือนกับโดนบังคับให้ท่องจำมาพูด รอยยิ้มที่ยิ้มมาให้ไม่มีความรู้สึกผิดหรือจริงใจอยู่ในนั้นสักนิด เป็นรอยยิ้มแบบการค้าที่ผมเห็นคุณไม้ใช้เป็นประจำ ผมไม่มีแรงจะตอบกลับไปหรือลุกหนี จึงปิดตาลงดื้อๆ บางทีเวลานี้มองไม่เห็นคงดีกว่าแน่ๆ
“คงจะเพลียน่ะ มีไข้ด้วย เดี๋ยวจะพาไปโรงพยาบาล น่าจะได้น้ำเกลือสักขวด คืนนี้คงต้องนอนที่นั่นสักคืน”
ผมได้ยินที่อาจารย์พูดก็คิดขัดขึ้นมาว่า ผมไม่ว่างขนาดจะไปนอนเล่นที่โรงพยาบาลหรอก ผมต้องไปทำงานพิเศษ...อ่ะ......งานพิเศษ ตายล่ะ ผมเด้งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจสายตาตกใจของอาจารย์ห้องพยาบาลและคุณไม้ ถึงแม้จะรู้สึกเวียนหัวแทบตายแต่ก็ฝืนใจลุกขึ้น ผมไม่อยากขาดงานถ้าไม่จำเป็น ก็เจ้าของร้านใจดีซะที่ไหน
“จะไปไหนน่ะ”
อาจารย์ถามด้วยเสียงตื่นตระหนกเมื่อผมใส่รองเท้าและหยิบกระเป๋ากับหนังสือตัวเองขึ้นมาถือ
“ขอบคุณที่ดูแลนะครับ”
ผมยกมื้อไหว้อาจารย์และตรงไปทางประตู ถึงแม้พื้นจะดูสูงต่ำพิกลและดูเหมือนประตูจะมีสองบานซ้อนกันอยู่ก็เถอะ
“ยังไปไม่ได้นะ”
เสียงอาจารย์ร้องห้ามแต่ผมไม่สนใจหรอก จะมาห้ามผมไปทำงานพิเศษหรือ ไม่มีทาง
“นายต้องไปโรงพยาบาล”
เสียงทุ้มดังขึ้นและมือหนาเข้ามาจับแขนผมไว้ก่อนที่ผมจะเดินไปถึงประตู ที่จริงผมรู้สึกขอบคุณอยู่ลึกๆที่เขามาจับผมไว้เพราะผมรู้สึกเหมือนจะล้มลงไปกองบนพื้นอยู่แล้ว แต่...คุณไม้เข้ามาห้ามผมทำไมนะ หรือจะเป็นห่วงผมบ้าง ผมคิดอย่างมีความหวังขึ้นมา แต่อีกเสียงก็บอกว่า อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ไม่ใช่หรอก ก็ไม่ได้รู้จักสนิทสนมกันขนาดนั้นนี่นา
“คุณไม่เกี่ยว”
ผมพยายามดึงมือให้หลุดแต่ก็เป็นไปได้ยากเต็มที
“ช่วยหน่อยนะไม้”
พออาจารย์พูดจบ ร่างผมก็ลอยขึ้นเหนือพื้น คุณไม้อุ้มผมแล้วเดินออกมาจากห้องพยาบาลโดยมีอาจารย์เปิดประตูให้ คุณไม้ยิ้มให้อาจารย์อีกครั้ง ผมอยู่ใกล้มากจนเห็นความอ่อนโยนในดวงตาคุณไม้อย่างชัดเจน ผมรู้แล้วล่ะว่าเขาห้ามผมทำไม อาจารย์ห้องพยาบาลเป็นคนดี และเขาคงไม่สบายใจถ้าต้องปล่อยผมไปในสภาพอย่างนี้ ลำพังอาจารย์คนเดียวคงห้ามผมไม่อยู่ คุณไม้เลยยื่นมือเข้ามาช่วย ไม่ใช่เพื่อผมที่ไม่สบาย แต่เพื่ออาจารย์ต่างหาก
......................................................
TBC..............
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ :mc4:
ตามมาอ่านค่ะ
-
เย้ๆ เรื่องใหม่มาลงแล้ว
อ่านะ พระเอกเป็นหนุ่มฮอต
นายเอกก็แค่คนธรรมดา
น่าติดตาม ค่า +1 นะคะ
-
o18มาตามอ่าน ม่ายเศร้าใช่ไหมมมมมมมมมมมมมม o13
-
เเววเศร้าโศกมาอีกหล่ะ ว่าแต่นายไม้กะอาจารย์ห้องพยาบาลเป็นไรกันน๊าาาาาาา
-
ต้อนรับซีรี่ส์เรื่องยาวของคุณจิ๊บ :mc4: :mc4:
มาต่อไวๆนะคะ ขอยาวๆกว่านี้หน่อยเถอะนะ ยังไม่จุใจเลยอ่ะ :m13:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
ต่อด่วนๆเลยค่ะ น่าติดตามมากๆ
นายเอกหลงรักพรเอกหรือนี่
แต่พระเอกกับปักใจกับอีกคนซะงั้น
มันจะลงเอยไงหว่า
ต่อเร็วๆนะคะ
-
มาต่อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
อัพด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เจิม
น่าสนใจมากๆค่ะ ชอบนิสัยตัวเอก ดูมีอะไรน่าคิดตามเยอะแยะ
รออ่านตอนต่อนะคะ
-
:mc4: มาแล้วเรื่องนี้
-
มาให้กำลังใจคนโพส เรื่องนี้สนุกมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ขอการันตรี อิอิ
-
เรื่องราวสนุกมากน่าติดตาม :L1:
-
รอตอนต่อไปปปปปปป :call:
เป็นญาติ กันอะม้างงงง
-
จัดไปหนึ่งบวกค่าที่หาเรื่องสนุกๆ มาลง อิอิ
ขอบใจนะจ๊า
-
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดด จอมไตร~ไอ~ไอ~ไอ
รักมากมายค่ะ ที่เอามาลง
:กอด1:
-
รอๆๆๆ
-
อยากอ่านต่อแล้วง้า~ :serius2:
-
:3125: :3125:
ค้างงง
มาไวๆนะ
:L2: :L2:
-
ขอตอน 2 ด่วนเลยค่ะ Writer มันค้างอ่ะค่ะ :monkeysad:
ให้กำลังใจค่ะ :3123:
-
ดีจ้า เคยได้ยินชื่อเรื่องนี้มานานได้สักพักแล้ว มีแต่คนว่าสนุกมากๆ
จะรอติดตามอ่านน่ะค่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ทามมายยางม่ายมาต่ออี๊กกกกกกกกกกกกกกกกก.... :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อะเฮือกกกกกก
ในที่สุด จอมไตรก็บุกเล้า
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านประมาณ ล้านแปดรอบ
ขอเข้ามาเจิมจ๊า
-
เรื่องโปรดมาแล้ว :impress2: มาต่ออีกนะคะ ถึงอ่านแล้วก็ยังอ่านอีก อิอิ
Thank คนโพส&คนแต่งจ้า :กอด1:
-
ขอโทษทีจ้า ไม่ได้ตั้งใจให้ค้าง
แต่เมื่อวานเข้าเน็ตไม่ได้ :sad4:
------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 2
.
.
ผมถูกนำมาโรงพยาบาลในสังกัดของมหาวิทยาลัย ซึ่งค่ารักษาแพงหูฉี่ ถึงแม้ว่านักศึกษาจะสามารถมารับการรักษาที่นี้โดยทางโรงพยาบาลจะคิดค่ารักษาแค่ครึ่งเดียว แต่ก็เป็นครึ่งเดียวที่ผมไม่รู้ว่าจะมีให้ไหม ผมคิดว่าพอจ่ายค่าห้อง ค่าน้ำเกลือวันนี้เสร็จ ผมคงได้กัดก้อนเกลือกินไปอีกนาน
“ใส่ยานอนหลับอ่อนๆให้ด้วยนะครับดูท่าคนไข้จะต้องการพักผ่อนมาก”
อาจารย์ห้องพยาบาลแจ้งกับพยาบาลสาวที่เอาแต่มองคุณไม้ตาไม่กระพริบ ผมไม่แปลกใจหรอก เป็นปฏิกิริยาปกติของสาวๆที่เห็นเป็นประจำ คุณไม้เองก็ไม่ได้สนใจพยาบาลเลยเอาแต่มองอาจารย์ด้วยสายตาอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มน้อยๆที่ริมฝีปาก ทั้งๆที่สองแขนของเขาแนบกระชับอุ้มผมไว้ แต่กลับไม่เคยเหลียวตาลงมาแลผมเลยสักครั้ง ผมปิดตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่ว่ายังไง ผมก็ไม่มีตัวตนในสายตาเขาอยู่ดี
..............................................................
“กลอนไม่เป็นไรนะ”
ปามหรือปารมีเพื่อนสนิทของผมยื่นมือมาแตะที่หน้าผากผมด้วยความเป็นห่วง ผมยิ้มเซียวๆกลับไปให้เป็นการตอบแทน ผมไม่ได้ป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลมาตั้งแต่ครั้งนั้น เมื่อครั้งเรียนอยู่มหาวิทยาลัย พอมานอนที่นี้เลยฝันถึงเรื่องเก่าๆสินะ ทั้งๆที่มันผ่านมาตั้งหลายปี ทั้งๆที่น่าจะลืมเรื่องพวกนี้ไปแล้วแท้ๆ
“ปามมาได้ไง”
ผมถามด้วยความแปลกใจ
“คุณดินบอกน่ะสิ ว่า เพื่อนเธอทำงานจนล้มเจ็บไม่ไปเยี่ยมหน่อยหรือ เชอะ จะบอกกันดีๆก็ไม่ได้” ปามทำเสียงทำท่าเลียนแบบคุณดินหรือคุณวสุธา ประธานบริษัทที่ผมทำงานอยู่ และเป็นพ่อของเด็กๆซึ่งปามเป็นพี่เลี้ยงให้ ดูเหมือนจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ เวลาพูดถึงคนๆนี้ ปามจะทำหน้าบึ้งไม่พอใจเป็นเด็กๆทุกครั้ง
“ว่าแต่ กลอนทำงานมากไปจนไม่สบายอีกแล้วนะ หรือที่นั่นใช้งานกลอนหนัก แบบนี้ต้องไปฟ้องกระทรวงแรงงานนะรู้ไหม อยากจะเห็นหน้านักถ้าบริษัทโดนกระทรวงแรงงานตรวจสอบเป็นข่าวเกรียวกราวจะทำหน้ายังไง”
หลังจากบ่นเรื่องคุณดินจบก็หันมาเล่นงานผมและก็กลับไปเข้าเรื่องคุณดินอีก ผมชักรู้สึกแปลกๆซะแล้วสิ ปกติปามสนใจใครที่ไหน แต่นี้พูดถึงบ่อยๆแบบนี้ ชักยังไงๆซะแล้วมั้ง ยังไม่ทันได้ถามปามก็วกกลับมาบ่นผมอีกครั้ง
“ปามบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าหักโหมน่ะ เห็นว่าถึงขนาดเป็นลมในสำนักงานเลยหรือ”
บ่นแบบนี้ประจำที่ผมไม่สบายล่ะครับ ผมชินแล้ว ผมก็แค่ไม่รู้ว่าจะไปไหนทำอะไรเลยทำโอทีมาตั้งแต่ต้นอาทิตย์ เมื่อก่อนปามจะชวนผมไปกินข้าวด้วยกันอาทิตย์ละสองสามครั้ง แล้วผมก็จะไปนอนที่ห้องปาม นั่นคือกิจกรรมเดียวที่ผมทำ แต่พอปามต้องไปเป็นพี่เลี้ยงและต้องนอนที่บ้านท่านประธาน ผมเลยไม่รู้ว่าจะทำอะไร ก็ชีวิตผมมันไม่มีอะไรนิ่ นอกจากปามแล้วผมก็ไม่มีใคร ไม่มีเพื่อนที่ไหนอีก
“แล้วปามมาแบบนี้ไม่เป็นไรหรือ”
ผมถามเพราะนึกเป็นห่วงสถานะทางการงานของเพื่อน ผมจำได้ว่าตอนที่ผมโดนพาไปโรงพยาบาลครั้งนั้น วันถัดมาผมก็โดนให้ออกจากงานทันทีด้วยเหตุผลที่ว่าผมหยุดโดยไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้า ตอนนั้นผมนึกโกรธเจ้านายที่เหี้ยมได้ทั้งๆที่ผมไม่สบายจนต้องเข้าโรงพยาบาล ใบรับรองแพทย์ก็มีมาให้ดู ผมโกรธอาจารย์ห้องพยาบาลที่มาใส่ใจผมทั้งๆที่ไม่ต้องจะดีกว่า
ผมโกรธคุณไม้ที่บังคับพาผมไปโรงพยาบาลเพียงเพื่อให้อาจารย์พอใจสบายใจโดยที่ไม่สนใจสักนิดว่าผมจะเต็มใจไหม และผมโกรธตัวเองที่สุดที่ยอมให้เหตุการณ์มันเป็นไปอย่างนั้นเพียงเพราะคิดว่าอยากอยู่ใกล้ๆคนที่ผมชอบมากขึ้นอีกนิด อยากให้ผมมีตัวตนอยู่ในสายตาเขาสักหน่อย ซึ่งความจริงก็คือ...มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย ผมเคยอยู่นอกสายตาอย่างไร ก็อย่างนั้น ไม่เปลี่ยนแปลง.... ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
“เดี๋ยวคุณไม้จะพาเด็กๆมาที่นี้แล้วกลับบ้านพร้อมปามน่ะ แน่ใจนะว่าไม่อยากให้นอนเฝ้า”
ชื่อที่ปามเอ่ยขึ้นทำเอาผมสะดุ้ง ผมรู้ว่าปามเข้าไปทำงานที่นั้นต้องรู้จักคุณไม้อยู่แล้ว ก็คุณไม้เป็นน้องของท่านประธาน น้องคนที่ห้าของครอบครัวจอมไตร ผมไม่อยากเจอเขา ผมรู้ว่ายังลืมเขาไม่ได้ ยังชอบคุณไม้อยู่ ทุกครั้งที่คุณไม้มาที่บริษัทเพื่อมาหาท่านประธาน ผมจะแอบไปยืนมองเพียงเพื่อให้ได้เห็นร่างสูงนั้นสักแวบก็ยังดี และผมจะตั้งใจฟังทุกครั้งที่พวกแม่บ้านซุบซิบเรื่องคุณไม้ ให้พวกสาวๆที่บริษัทฟัง แต่ผมไม่อยากเจอกันซึ่งๆหน้า ไม่อยากรับรู้ความรู้สึกของการถูกเมินอีกครั้ง
“คงไม่ขึ้นมาหรอกนะ”
ปามเอียงคอสงสัยที่ผมโผล่งออกไปอย่างนั้น
“คือ เด็กๆไม่ควรมาใช่ไหมล่ะ แล้วอีกอย่าง ยังไงเขาก็เป็นเจ้านาย”
ผมเฉไฉไปเรื่องอื่น แต่ดูปามไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร เสียงเรียกเข้ามาในโทรศัพท์มือถือ เป็นสัญญาณให้ปามรู้ว่าคุณไม้และเด็กๆมาถึงแล้ว ปามจึงลุกขึ้น ตั้งท่าจะเดินออกไป แต่ไม่วายหันมาสั่งผม
“มากันแล้ว นอนซะนะ พรุ่งนี้จะมาใหม่”
ผมพยักหน้ารับคำสั่งของเพื่อน แต่จะให้นอนตอนสี่โมงกว่าเนี่ยนะ ใครจะหลับลง
พอประตูปิดลงผมก็ลุกขึ้นจากเตียงทันที ปวดหัวอยู่นิดๆแต่คงไม่หนักหนานัก กับการเดินไปสูดอากาศเล่นใสสวน โรงพยาบาลแห่งนี้มีสวนอยู่ที่ดาดฟ้า ซึ่งไม่ค่อยมีคนนักพนักงานทุกคนในบริษัทจอมไตรที่ผมทำงานอยู่สามารถเข้ามารักษาที่นี้ได้ฟรี และผมเคยได้ยินหัวหน้าพูดถึงสวนที่นี้ ว่าสวยมาก ผมเดินออกมาจากห้องยากนิดนึงเพราะต้องลากเสาน้ำเกลือไปด้วย ชั้นดาดฟ้ามีคนอยู่ประปราย ส่วนมากเป็นเด็กๆที่ต้องมาอยู่ยาวที่โรงพยาบาลและพ่อแม่ที่มาเยี่ยม บางคนต้องนั่งรถเข็นแต่ก็ยังยิ้มแย้มชี้ไม้ชี้มือให้พ่อแม่ดูต้นไม้แปลกตา
ผมเดินไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งอยู่ใกล้ริมดาดฟ้าที่สุด ทำให้พ่อแม่มักไม่ค่อยพาเด็กๆมาทางนี้ จากตรงนี้ผมมองเห็นเด็กๆที่วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานและพ่อแม่ที่จับกลุ่มคุยกันราวกับที่นี้เป็นสวนสาธารณะยังไงยังงั้น ประตูลิฟท์เปิดออกอีกครั้งเด็กๆพากันกรูไปทันทีที่เห็นคนในลิฟท์ ส่วนผมได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ เพราะไม่คิดว่าจะเจอคนๆนี้ที่นี้ แต่ไม่แปลกใจสักนิดที่เห็นอีกคนซึ่งก้าวตามออกมา อาจารย์ห้องพยาบาลกับคุณไม้เดินเคียงคู่กันเข้าไปในกลุ่มเด็กๆ ผมยิ้มเยาะตัวเองบนใบหน้า...... ยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ”
เด็กคนหนึ่งเดินเข้ามาเกาะตัวผมแล้วถาม เด็กหญิงตัวเล็กคงอายุไม่เกินสิบขวบ หน้าตาจิ้มลิ้มและดวงตากลมโตนั้นมันคุ้นตาผมจนน่าแปลกใจ ตามตัวเด็กหญิงมีผ้าพันแผลเต็มไปหมด ผมเดาว่าแกคงเจออุบัติเหตุมาแน่ๆ
“ปวดหัวน่ะครับ”
ผมพูดเบาๆส่วนเด็กก็พยักหน้าราวกับเข้าใจ
“หนูก็เคยปวดค่ะ ตรงนี้ เจ็บมากๆเลยล่ะ”
เด็กคนนั้นว่าพลางชี้ไปที่ผ้าพันแผลที่โพกอยู่บนศีรษะ
“ไม่ไปเล่นกับเพื่อนๆหรือ”
ผมถามพลางมองไปยังเด็กๆซึ่งรายล้อมอาจารย์ห้องพยาบาลกับคุณไม้ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวอย่างสนุกสนาน
“ไม่เอาหรอก เสียงดัง หนูไม่ชอบเลย”
เด็กหญิงทำปากยื่นแล้วปีนมานั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกับผม
“ที่จริงคุณหมอ กับคุณอาคนนั้นก็ใจดีอยู่หรอก”
ผมพอจะจับน้ำเสียงได้ว่าที่จริงเด็กหญิงก็คงอยากไปเล่นกับทั้งสองคนแต่เพราะมีคนห้อมล้อมอยู่เยอะเลยไม่เข้าไป
“พ่อกับแม่หนูล่ะ”
“ไม่อยู่หรอก”
เด็กหญิงก้มหน้าก้มตาตอบ
“งั้นไปห้องพักน้าไหมครับ เดี๋ยวเลี้ยงน้ำผลไม้นะ”
มาคิดดูเหมือนประโยคล่อลวงเด็กเลยเนอะ แต่เด็กหญิงก็ยอมมากับผมจริงๆ
ผมไม่ได้รู้สึกหรือคิดไปเองแน่ๆ ผมรู้สึกได้ว่าพยาบาลและหมอที่เดินผ่านไปมากำลังมองพวกผมอยู่ เราสองคนเดินไปเลือกน้ำผลไม้กับขนมที่ร้านสหกรณ์โรงพยาบาล และตลอดทางผมรู้สึกได้ถึงสายตาเหล่านั้น เขามองกันทำไม ผมแต่งตัวไม่เรียบร้อยหรือ ก็ไม่ แล้วมองทำไม?
เด็กหญิงแนะนำตัวว่าเธอชื่อน้ำตาล และคุยจ้อไม่หยุดปาก พอมาถึงห้องพักผมเธอก็ดีใจยิ่งขึ้นเมื่อเห็นหนังสือที่ปามเอามาไว้ให้ผมอ่าน
“หนูชอบอ่านหนังสือ ขอยืมได้ไหมคะ”
ผมยินดีให้เธอยืมอยู่แล้ว ไม่นานก็มีพยาบาลเข้ามาเคาะห้อง
“น้องน้ำตาล กลับห้องได้แล้วค่ะ”
น้ำตาลหันมามองหน้าผม
“ไปส่งน้ำตาลได้ไหมคะ”
ผมพยักหน้าและลุกขึ้นใส่รองเท้าเพื่อไปส่งเด็กหญิง ดูน้ำตาลจะดีใจมาก ตลอดทางเธอจูงมือผมไม่ยอมปล่อย และเมื่อมาถึงที่น้ำตาลก็กำชับว่าพรุ่งนี้ตื่นแล้วต้องมาหาเธอด้วย ผมก็รับคำก่อนเดินกลับออกมา
“รู้จักแกมาก่อนหรือคะ” พยาบาลที่มาตามน้ำตาลถามผม“เปล่าครับ เจอกันบนสวนเมื่อเย็น”
ผมตอบและพยาบาลก็ทำท่าตกใจ จนผมอดสงสัยไม่ได้ ก็ไหนจะสายตาคนอื่นๆที่มองอีกเล่า
“แกไม่พูดไม่คุยกับใครเลยนะคะตั้งแต่เกิดเรื่อง ก็อุบัติเหตุน่ะคะ พ่อแม่แกตายในที่เกิดเหตุ เหลือแกรอดมาคนเดียว นี่ก็อยู่โรงพยาบาลมาเดือนกว่าแล้ว ใกล้จะต้องออกแล้วล่ะคะ แกคงต้องไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพราะไม่มีญาติรับเลี้ยงดู นี่ดีที่พ่อแม่ทำประกันกับโรงพยาบาลนี้นะคะ ไม่งั้นไม่รู้ป่านนี้แกต้องไปอยู่ที่ไหน”
ผมรับฟังมาด้วยใจห่อเหี่ยว สภาพของน้ำตาลไม่ต่างจากผมตอนเด็กเลย ไม่มีญาติที่ไหนรับไปดูแล ต้องไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แกอาจจะมองเห็นบางอย่างเลยเข้ามาคุยกับผมก็เป็นได้
.............................................................
วันถัดมาผมไปหาน้ำตาลแต่เช้าทันทีที่ผมตื่น พอไปถึงผมก็เริ่มคิดว่าตัวเองมาผิดเวลาซะแล้ว ผมมาถึงเวลาที่หมอเวรต้องเดินตรวจพอดี และก็เลยเจอเข้าอย่างจังกับอาจารย์ห้องพยาบาลที่ปัจจุบันมาเป็นคุณหมอแผนกเด็กให้กับโรงพยาบาลแห่งนี้
“พี่กลอน”
น้ำตาลที่ทำหน้าเฉยชาเผยรอยยิ้มขึ้นมาทันทีที่เห็นผม คุณหมอและนางพยาบาลเลยหันมามองตาม
“มารับน้ำตาลไปเล่นใช่ไหมค่ะ”
วันนี้เปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวว่าน้ำตาลกับพี่กลอนเสร็จสรรพ เมื่อวานยังเรียกคุณกับหนูอยู่เลย
“คุณนี่เองที่เขาลือกัน”อาจารย์ห้องพยาบาลที่ท่าทางจะจำผมไม่ได้พูดแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ผม ตอนมหาวิทยาลัยตั้งแต่วันที่ผมเข้าโรงพยาบาลผมก็ไม่เคยได้เข้าไปที่ห้องพยาบาลอีกเลย ผมมองดูคุณไม้อยู่ห่างๆ แต่หลีกเลี่ยงที่จะมองเมื่อเขาอยู่กับอาจารย์คนนี้
“ไปกันคะ”
น้ำตาลลงจากเตียงแล้วจูงมือผมเดินออกมา
แกมานั่งที่ห้องผม อ่านหนังสือไปเงียบๆ จนปามมา แกก็ทักทายพูดคุยปกติ แถมยังชมไม่ขาดปากเรื่องขนมที่ปามเอามา ผมยังไม่เห็นว่าน้ำตาลจะเป็นเด็กเงียบเหงาอย่างที่พยาบาลเล่าให้ฟังสักนิด
“ปามว่าน้ำตาลนี่คล้ายกลอนเลยนะ”
ปามที่ยกผ้าห่มไปห่มให้น้ำตาลซึ่งหลับไปแล้วพูดขึ้นเบาๆเหมือนรำพึงซะมากกว่า ผมยิ้มเพราะไม่เห็นว่าจะคล้าย ผมลุกขึ้นเดินไปหยิบหนังสือที่น้ำตาลยืมไปเมื่อวานซึ่งผมยังไม่ได้อ่านมาเปิด พอเปิดหน้าแรกรูปใบหนึ่งก็ตกลงมา มีน้ำตาลยืนอยู่ตรงกลางระหว่างชายหญิงสองคน ไม่ต้องบอกก็เดาได้ว่าเป็นพ่อแม่ของน้ำตาลแน่ๆ แต่ผมคงไม่สะดุดใจนัก หากใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นจะไม่คล้ายกับผมมากขนาดนี้
“ใครน่ะ เหมือนกลอนเลย”
ปามที่ยื่นหน้ามาดูชี้มือลงบนรูป ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมน้ำตาลถึงได้เอ่ยทักผม คงเพราะผมหน้าเหมือนแม่แก ผมเองรู้จักคนที่หน้าเหมือนผมมากขนาดนี้อยู่คนเดียว หนึ่งในลูกพี่ลูกน้องของผม.. พี่กวาง ...พอนึกได้ว่าเป็นญาติ ความรู้สึกเกลียดชังก็เข้าครอบงำ ผมปรายตามองเด็กที่ยังนอนหลับไหลด้วยความรังเกียจ ปามเองพอเห็นแบบนั้นก็แตะบ่าเป็นเชิงให้ใจเย็น ผมยกโทรศัพท์ไปที่หน้าเคาเตอร์ให้พยาบาลมาพาน้ำตาลกลับไปทันที จะว่าผมใจดำก็ช่าง ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น คำว่าเกลียดผุดขึ้นมาในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างชัดเจน ญาติผม ญาติที่ทอดทิ้งให้ผมต้องอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ญาติที่ยึดทรัพย์สินทุกอย่างของผมไป ต้นเหตุแห่งความเลวร้ายทุกอย่างในชีวิตผม
.......................................................
วันถัดมาผมเริ่มเก็บของออกจากโรงพยาบาล เสียงเคาะประตูดังขึ้น ตามด้วยอาจารย์ห้องพยาบาลที่เดินเข้ามาด้วยท่าทางไม่สบายใจ
“คุณจะออกแล้วหรือครับ”
ผมไม่มีอารมณ์ปั้นหน้ายิ้มเลยพยักหน้าลวกๆไม่หันไปมองไปสนใจว่ามีอีกคนเดินตามเข้ามา
“ไม่แวะไปหาน้ำตาลหน่อยหรือครับ”
ผมไม่ตอบและจัดของไปเงียบๆ
“แกดูแย่มากเลยนะครับหลังจากที่คุณปฏิเสธไม่ให้แกมาหาเมื่อวาน”
พร่ำพูดเข้าไป เอาเลย ใช่สิผมมันใจร้าย ผมมันเลว อยากจะตอกย้ำเท่าไหร่ก็เอา ผมยังใช้ความเงียบเข้าสยบ เสียงอาจารย์เงียบไปแล้ว แต่ผมรู้ว่าเขายังอยู่ตรงนั้น
“ช่างเถอะ อย่าไปสนใจคนแบบนี้เลย”เสียงที่ดังขึ้นไม่ใช่เสียงอาจารย์ แต่เป็นเสียงคุ้นหู ที่ถึงไม่ได้ยินมานานผมก็ยังจำได้ทันทีที่ได้ยิน ...คุณไม้ คนที่ผมรักมาตลอด น้ำเสียงเย็นชายิ่งกว่าครั้งไหนๆที่เคยได้ยิน ผมหันไปมองและเจอสายตาที่ทำเอาเย็นเยือกไปถึงขั้วหัวใจได้เลยทีเดียว เขามองผมอย่างเป็นอริไม่ปิดบัง ผมเองรู้สึกหน้าชา แต่ก็ยังทิฐิมองตอบไปให้ได้แบบเดียวกัน แต่ไม่รู้ว่ามันจะออกมาเป็นแบบนั้นไหม
ผมพยายามออกเดินด้วยก้าวที่มั่นคง ผ่านสองคนนั้นมาด้วยใจรวดร้าว ไม่ใช่แค่ไม่สนใจผมเท่านั้น ท่าทางคุณไม้จะเกลียดผมด้วยสินะ เอาเลย ไหนๆก็เจ็บแล้ว ก็ขอเจ็บจนถึงที่สุดเลยแล้วกัน
..........................................................
TBC..........
-
รู้อะไรเกี่ยวกับกลอนบ้างค่ะ ถึงมาพูดอย่างรู้ดีไปซะหมดทุกอย่างว่า "ช่างเถอะ อย่าไปสนใจคนแบบนี้เลย" ห่ะ...ไอ้คุณไม้ :angry2:
-
จะบอกว่าเด็กมันไม่รู้เรื่องอะไร มันก็ใช่ แต่บาดแผลที่มีในใจมาเนิ่นนานยังคงอยู่ ถึงอีกฝ่ายจะไม่รู้เรื่องอะไรแต่เพราะเรารู้ไงถึงห้ามความรู้สึกกันไม่ได้
ไอก็ว่างั้น "คนแบบนี้" แบบไหนไม่ทราบ? แกไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็อย่ามาตัดสินคนว่าไม่ดีไปก่อนแบบนี้ เซ็ง! เกลียดคนแบบนี้ที่สุด!
:m16:
ปล.เค้าจะเอาหลายๆตอนนนนนนนง้า~ :z3:
-
สงสารกลอนแทนแล้วละ
เกลียดคนไม่รู้เรื่องอะไรเลย
พูดแรงแบบนั้น
-
โอ้โห...แจ๊กพอตแตก...โลกกลมโคตร
-
เชอะ คุณไม้ พูดเองนะว่าอย่าไปสนใจกลอน ตัวเองก็อย่ามาสนใจกลอนทีหลังแล้วกัน เลิกรักคุณไม้เลยกลอน :m16:
กลอนมีอดีตที่เจ็บปวดจริงๆ คงเป็นบาดแผลที่ลึกมาก
แต่ก็แอบสงสารน้องน้ำตาลอ่ะ แกคงได้รับผลกรรมที่ตัวเองไมได้ก่อ
:เฮ้อ:
อยากอ่านต่อแล้วค่า
-
:z6: :z6: :z6:ไอ้ไม้
:angry2:มาว่ากลอนได้ไง ไอ้ขี้เก๊กเอ้ยยยยยยยย
-
มองคนแค่หน้าจริงๆไอ้ไม้ อย่าเพิ่งตัดสินคนอื่นแค่หน้าตาดิรู้เหรอว่าเขาเป็นคนยังไงนิสัยแบบไหนถึงได้มาว่าเขาแบบนี้ นิสัย :z6:
-
เศร้าใจเลยเรา
-
มาต่อให้อีกตอนจ้า :L2:
รู้สึกจะมีคนไม่พอใจนายไม้อยู่เยอะ
-----------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 3
ผมกลับมาที่อพาตเมนท์ด้วยใจว่างเปล่า คิดถึงรอยยิ้มน่ารักสดใสของน้ำตาลที่ส่งมาให้ผม คิดถึงใบหน้านั้นเปลี่ยนเป็นใบหน้าเศร้าสร้อยเย็นชาอย่างที่ผมเห็นตอนไปหาแกเช้านั้น ผมนี่คงใจร้ายจริงๆ ใบหน้าร้อนใจของอาจารย์ที่เป็นห่วงน้ำตาลมากมาย ใบหน้าเย็นชาจากคนที่ผมแอบรักมาตลอด ตามเข้ามาไม่หยุด ผมนอนขดตัวอยู่คนเดียวในความมืด
ก็แน่ล่ะคนดีที่เดือดร้อนเรื่องของคนอื่นแบบนั้นจะเป็นที่รักก็ไม่แปลก ผมมันเลว คนเลวๆอย่างผมเป็นได้แค่ตัวอิจฉา ไม่ก็ตัวประกอบที่อยู่ฝ่ายผู้ร้ายเท่านั้น เป็นได้เท่านั้นจริงๆ
.........................................................................
ปามโทรศัพท์มาถามอาการผมในวันถัดมา ผมยังลาได้อีกวันและนอนอยู่บนเตียงโดยไม่ขยับไปไหนตั้งแต่วางโทรศัพท์กับปาม ผมรู้ว่าปามเองก็คิดว่าผมทำเกินไปกับเด็กตัวเล็กๆอย่างน้ำตาล แต่เพราะเข้าใจและรู้จักกับผมมานานถึงได้ไม่พูดขึ้นมาตรงๆ แต่เลียบๆเคียงๆถามแทน ผมไม่ตอบอะไรและปามก็ไม่เซ้าซี้ รู้ว่าถามมากๆจะเป็นการราดน้ำมันลงบนกองไฟซะเปล่าๆ
ผมนึกถึงใบหน้ามีความสุขของพี่กวางที่เห็นในภาพ พี่กวางที่ผมรู้จักยิ้มแบบนั้นเสมอ อายุแก่กว่าผม5ปี เป็นคนเรียบร้อย และเป็นที่ชื่นชม มีครอบครัวที่อบอุ่น ผมก็เคยมีนะครอบครัวที่อบอุ่นจนกระทั่งอายุ 10 ปี เมื่อพ่อแม่จากไปด้วยอุบัติเหตุ ญาติๆเข้ามายึดทรัพย์สิน ผมก็ไม่เหลืออะไรสักอย่าง โดนส่งตัวไปสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า โดนรังเกียจจากคนอื่นๆที่อยู่ที่นั่นเพราะถูกเรียกว่าผู้ดี ไม่มีเจ้าหน้าที่คนไหนให้ความเมตตา ไม่มีเพื่อนสักคน
พออยู่ม.ต้น ผมก็ขอให้อาจารย์ที่โรงเรียนรับรองและออกมาอยู่ข้างนอกคนเดียว ผมหยุดคิดเรื่องของตัวเอง สมองวนกลับมาคิดเรื่องน้ำตาลอีกครั้ง ผมลองนึกภาพน้ำตาลอยู่ที่นั้น โดนใครๆเย็นชาใส่อย่างที่ผมโดน.....ไม่จริงหรอก
ไม่น่าเชื่อ อาจจะมีอะไรผิดพลาด ที่บ้านนั้นไม่น่าปล่อยให้ลูกของพี่กวางต้องลำบาก
“ช่วยไม่ได้”
ผมบ่นเบาๆเมื่อนึกถึงเด็กที่อาจจะกำลังจะมีโชคชะตาเดียวกับผม กดโทรศัพท์ไปยังเบอร์บ้านใหญ่ที่ผมเคยอยู่กับครอบครัว
“กวางอยู่ไหมครับ”
ผมพยายามทำเสียงให้เป็นผู้ใหญ่ ให้เข้าใจว่าเป็นเพื่อนของพี่กวาง พอเขาตอบว่าพี่กวางตายแล้ว ผมจะได้ถามถึงสถานะของน้ำตาลได้
“คุณกวางเสียแล้วค่ะ เมื่อเดือนก่อน”
เสียงหญิงชราตอบกลับมา ผมรู้ว่าเป็นป้าสำลีที่เลี้ยงพวกผมมาแน่ๆ
“แล้วลูกสาวเธอล่ะครับ”
ป้าสำลีถอนหายใจแล้วพูดเบาๆ
“คงต้องไปอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าน่ะคะ ที่นี้ไม่มีใครสนใจคุณน้ำตาลสักคน”
“ทำไมล่ะครับ”
ผมแปลกใจเพราะพี่กวางเป็นลูกรักและหลานคนโปรดเสมอ
“ก็คุณกวางเธอหนีออกจากบ้านไปน่ะสิคะ ก่อนหน้านั้นก็ขัดแย้งกับคุณพ่อคุณแม่มาตลอด”
ป้าสำลีเล่าไปร้องไห้ไป แกคงไม่มีใครให้พูดด้วยได้ในบ้าน พอคิดว่าผมเป็นเพื่อนพี่กวางเลยพูดเอาพูดเอา
“เธอประท้วงที่เอาตัวลูกพี่ลูกน้องคนนึงไปไว้ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าน่ะคะ แต่ตอนนั้นเธอยังเด็กทำอะไรไม่ได้ พอโตขึ้นก็ออกตามหา แต่ไม่เจอตัวหรอกคะ แล้วเลยออกจากบ้านไป ไม่กลับมาเลย”
ผมเงียบไปเมื่อได้ฟัง ดูเหมือนลูกพี่ลูกน้องคนที่ว่าจะเป็นผมรึเปล่า
“ที่จริงนอกจากคุณกวางแล้ว คุณกุ้งกับคุณกั้งก็เหมือนกันนะคะ ที่นี้เลยแทบไม่มีลูกหลานเหลือเลย”
ผมรับฟังความจริงอย่างปวดใจ พี่กุ้งกับพี่กั้ง ผมและพี่กวางสี่คนมักเล่นด้วยกันเสมอ ผมเจ็บแค้นสามคนนี้มากที่สุดเพราะรักมากจึงเกลียดมาก
“คุณกุ้งกับคุณกั้งไม่ได้ติดต่อมา เลยไม่ทราบเรื่องคุณกวางกับสามีเสียชีวิตน่ะคะ คุณน้ำตาลเลยหมดที่ไป”
ผมวางโทรศัพท์ลงตอนไหนไม่รู้ ความเสียใจเอ่อท้วมทนในอก เสียใจที่นึกโกรธคนที่ผมรักและรักผมทั้งสามคน ไม่ได้รู้เลยว่าทั้งสามคนพยายามเพื่อผมมากแค่ไหน ถึงขนาดขัดแย้งกับพวกคุณลุง ตอนนี้หนึ่งในนั้นได้จากไปและผมก็ทำร้ายความรู้สึกของลูกสาวตัวน้อยของเขาไปแล้วด้วย
ผม.....ยังพอแก้ตัวได้ไหมนะ
ผมยกโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้งต่อเบอร์ไปที่ไปที่สถานสงเคราะห์เด็กและสอบถามเรื่องการรับน้ำตาลมาเลี้ยง วันนั้นผมหัวหมุนทั้งวันกับการทำเอกสารต่างๆที่ดูยุ่งยากสิ้นดี ผมคิดว่ายุ่งยากแล้วนะ แต่เจ้าหน้าบอกว่าเพราะเป็นญาติเลยทำให้ง่ายขึ้น แต่ผมก็แอบถามในใจว่า นี่ง่ายขึ้นแล้วหรือ
................................................
น้ำตาลถูกพามาส่งที่บ้านผมโดยเจ้าหน้าที่พามาจากโรงพยาบาล เด็กที่ทำหน้าเศร้าซึมอย่างที่ผมไม่เคยเห็น เผยก็ยิ้มกว้างทันทีที่เห็นผม
“พี่กลอน”
เด็กหญิงโผเข้ากอดผมด้วยความยินดี ผมเองก็รับแกเข้ามากอดไว้ คราวนี้อาจเป็นคราวที่ผมทำถูกและดีที่สุดในชีวิตผมแล้วก็ได้
..................................................
ผมไม่ได้บอกใครแม้แต่ปามว่าผมรับน้ำตาลมาเลี้ยงถึงแม้จะคุยโทรศัพท์กับปามบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่พูดให้ฟัง น้ำตาลเล่าเรื่องพี่กุ้งและพี่กั้งที่ไปเยี่ยมเป็นบางครั้งตอนที่พี่กวางยังไม่ตายให้ผมฟัง ผมติดต่อโรงเรียนใกล้บ้านให้น้ำตาลเข้าเรียน เราใช้ชีวิตกันสองคนน้าหลาน(ถึงน้ำตาลจะเรียกผมว่าพี่ก็เถอะ)อย่างมีความสุข
ผมไม่ได้อยากปิดปาม แต่เพราะปามอยู่ที่บ้านนั้นและดูเหมือนจะเป็นคนของบ้านนั้นผมเลยไม่เล่า ผมไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนคนนั้น นึกถึงสายตาที่มองผมครั้งนั้นผมยังเจ็บในใจอยู่ไม่หาย หลังๆนี่ถึงคุณไม้จะมาที่บริษัทและผมจะแอบดูเขาเหมือนทุกครั้งแต่ก็รู้สึกได้ว่าเขาห่างไกลมากขึ้นกว่าเดิม
“พรุ่งนี้น้ำตาลต้องไปโรงพยาบาลค่ะ”
น้ำตาลที่นั่งทำการบ้านเงยหน้าบอกผมซึ่งกำลังทอดไข่ดาวด้วยความทุลักทุเล ผมทำอาหารไม่เก่ง เป็นความจริงที่ต้องยอมรับ พรุ่งนี้วันเสาร์ผมทำงานครึ่งวัน แต่ผมไม่อยากไปที่นั่นอีกแล้ว
“พี่กลอนไม่อยากไปหรือคะ”
น้ำตาลถามเมื่อเห็นผมไม่ตอบและทำหน้าลำบากใจ
“น้ำตาลไปคนเดียวก็ได้คะ”
ผมอยากจะตอบรับความหวังดีอยู่หรอกนะ แต่จะปล่อยให้เด็กหญิงไปคนเดียวได้อย่างไร
...............................................
“หายดีแล้วนะครับ”
เป็นความซวยของผมหรือไงนะอาจารย์ห้องพยาบาลถึงได้มีเวรตรวจวันนี้ น้ำตาลยิ้มสดใสให้ทุกคนและกล่าวขอบคุณคุณหมอ ในขณะที่ผมนั่งอยู่ข้างๆด้วยใบหน้าปั้นยาก พอตรวจเสร็จ ผมกับน้ำตาลกำลังจะกลับแต่อาจารย์ดันเรียกผมไว้ซะก่อน บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย ผมนึกว่าจะบอกอาการน้ำตาลเลยอยู่คุยด้วยโดยให้น้ำตาลล่วงหน้าไปรับยาที่แกบอกว่าทำคนเดียวได้ก่อน
“ผมดีใจมากเลยนะที่คนที่รับเลี้ยงน้ำตาลเป็นคุณ”
“ครับ”
ผมตอบรับตามมารยาทแต่ไม่ยิ้มสักนิด
“คราวที่แล้วผมต้องขอโทษด้วยที่โวยวายใส่คุณ แถมนายไม้ยังพูดไม่ดีอีก”
ผมไม่อยากสนใจแล้ว ไม่อยากนึกถึงด้วย ไม่ต้องมาพูดให้ผมฟังได้ไหม ใจเรียกร้องแต่ก็พูดออกไปไม่ได้
“มีธุระแค่นี้หรือครับ”
ผมถามออกไปเสียงเรียบๆ ผมเห็นอาจารย์หน้าเสียเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับ
“งั้นผมขอตัว”
ผมเดินออกมาจากห้องทันที จะว่าเสียมารยาทก็ช่างเถอะ ยังไงผมมันก็เลวอยู่แล้วนิ่
..........................................................
“กลอนรับน้ำตาลมาเลี้ยงหรือ”
ปามโทรหาผมตอนเย็นวันนั้น ผมยิ้มให้ตัวเองที่คิดถูกและเริ่มมองปามเป็น’คนอื่น’มากขึ้นทุกที ปามจะรู้เรื่องจากใครถ้าไม่ใช่จากคุณไม้ที่รู้มาจากอาจารย์อีกที
“ทำไมไม่บอกกันบ้างเลย”
ปามถามอย่างตัดพ้อ
“ก็ไม่คิดว่านายจะอยากรู้”
ปามเงียบไปอึดใจกับคำพูดของผม
“กลอนเป็นอะไรรึเปล่า อารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไร”
ปามรู้เสมอเมื่อผมผิดปกติไปไม่ว่าจะทางอารมณ์หรือร่างกาย
“เปล่า มีธุระอื่นอีกไหม พอดีฉันทำงานค้างอยู่น่ะ”
พอผมขอวาง ปามก็ยอมวาง แต่ดูเหมือนยังคาใจอยู่
“พี่กลอนอารมณ์ไม่ดีหรือคะ”
น้ำตาลเองก็ดูรู้สินะ ผมแสดงโจ่งแจ้งมากเลยหรือ
“เปล่าหรอกน่า พรุ่งนี้ไปเที่ยวสวนสัตว์กันไหม”
ผมเปลี่ยนเรื่องและน้ำตาลก็ลืมเรื่องอารมณ์ผมไปทันทีที่ผมชวนไปเที่ยว
.........................................................................
เสียงเคาะประตูห้องแต่เช้าทำเอาผมต้องรีบลุกจากที่นอนทั้งที่ยังงัวเงียเพราะกลัวน้ำตาลจะตื่น ใครกันนะมาแต่เช้าแบบนี้ วันหยุดทั้งทีขอนอนสบายๆหน่อยก็ไม่ได้
“ยังไม่ตื่นหรือ”
ปามนั่นเองที่มาแต่เช้า
“มีอะไรรึเปล่า”
ผมถามทั้งทียังงัวเงีย แต่เห็นท่าทางร้อนรนก็เลยยิ่งไม่เข้าใจ
“ก็กลอนดูโกรธๆ ปามทำอะไรไม่ดีรึเปล่า”
อ้อ มาเพราะเรื่องเมื่อวาน ผมถอนหายใจ ทำไมคนรอบๆผมถึงดูเป็นคนดีนักนะ อย่างงี้ผมก็ยิ่งเลวมากขึ้นน่ะสิ
“ไม่มีอะไรหรอกน่า”
ปามท่าทางไม่เชื่อ ผมเลยตัดสินใจพูดตรงๆดีกว่า
“ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องของฉัน แต่ดูเหมือนจะมีคนสอดส่องเรื่องของฉันอยู่เรื่อย นายก็รู้ว่าฉันเกลียดพวกแบบนั้น”
ปามดูเหมือนจะเข้าใจ
“แต่...”
ไม่มีคำแก้ตัวหลุดออกมาจากปากปาม ถ้าเป็นปามก่อนหน้านี้จะไม่มายุ่งเรื่องที่ผมไม่บอกแบบนี้ แต่ตอนนี้ปามไม่ใช่คนเดิม ไม่ใช่เพื่อนที่เข้าใจผมที่สุด เพื่อนคนเดียวของผมอีกแล้ว
“ขอโทษนะ”
ปามพูดเบาๆราวกับจะร้องไห้ ผมคงถนัดทำร้ายจิตใจคนอื่นสิ ผมคิดอย่างเบื่อหน่ายตัวเอง
“นายกลับไปเถอะ ขอร้องว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย แค่นี้ฉันก็เกลียดโลกใบนี้มากพออยู่แล้ว”
ปามรับฟังและออกจากบ้านผมไป พอร่างปามลับไปน้ำตาผมก็เริ่มไหลออกมาทันที ปามเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมมี เป็นคนที่ผมนับเป็นคนในครอบครัว แต่ผมก็ทำให้มันจบสิ้นไป ด้วยตัวผมเอง เพียงเพราะทิฐิและความโกรธงี่เง่า ความน้อยอกน้อยใจต่อโลกและผู้คนรอบข้างของผม ผมรู้...แต่ไม่คิดที่จะแก้ไขมัน
......................................................................
TBC................
:z3: :z3: กว่าจะโพสได้ กดไปสิบกว่ารอบ
-
:o8: :L1:
-
มันจะดีกันตอนไหนอ่ะ เฮ้อ
สงสารกลอนจัง
-
เรื่องในอดีตมันเลวร้ายนักหรือกลอน
-
ติดหนึบแล้วอ่ะ กับเรื่องนี้
-
+1 ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน และเม้นต์เป็นกำลังใจแถมให้ด้วย
คุณจิ๊บคงดีใจที่มีคนชอบเรื่องนี้ :กอด1:
---------------------------------------------------------------------
n2 ,crazy_jum ,kitty ,iamnan ,เกริด้า(๐-*-๐)v ,CHIVAS ,MaZeltoV ,everytime ,
fuku ,Poes ,j3llnlyza ,roseen ,monoo ,oaw_eang ,a_tapha ,@BUA@ ,sukie_moo,
Zhenelle[♥] ,Annetemis ,mett ,cavalli ,DraCo_SLa13 ,panari ,
€H_bO[51] ,uknowvry ,jiBtar
:pig4: อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะคะ :pig4:
-
บางครั้งสิ่งที่ถูกต้องก็ไม่ใช่คำตอบที่ถูกเสมอไป ถ้าเกี่ยวข้องกับอารมณ์และความรู้สึกซิน่ะ...
อ่านแล้วติดใจ รอคอยตอนต่อไป....
-
กลอนน่าสงสารอ่ะ
ไม้ นะ ไม้ อย่ามาหลงรักเค้านะ
อยู่กันสองคนอาหลานอ่ะ :sad11:
-
อ่านแล้วจี๊ดได้อีก :z3:
เมื่อไหร่กลอนจะเปิดใจให้ใครมาดูแลน้าาา
อย่างปามก็ดีนะ แต่รอไอ่คุณไม้อยู่ใช่มั้ยล่ะ ชิส์ :m16:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
กลอนน่าสงสารนะ แต่ปิดใจไปหรือเปล่า ระแวงแม้กระทั่งเพื่อนรัก
กลอนเปิดใจ โลกอาจสว่างขึ้น หวังว่าความสดใสของน้ำตาลจะช่วยให้กลอนดีขึ้น
สำหรับนายไม้ ต้องดูกันต่อไป
-
อ่านแล้วเจ็บจี๊ดด!!~ กลอนมองทุกอย่างในแง่ร้ายก็จริง แต่ในใจก็ยังงดงามอยู่นะ . . .
เปลือกนอกแต่แข็งกระด้าง สร้างเกราะป้องกันให้ดูเหมือนโหดร้าย
-
กลอนเป็นคนที่มืดมนจริงๆ
แล้วเมื่อไหร่แสงสว่างจะมาถึง
ยังไม่เห็นหนทางที่กลอนกับไม้จะมาลงเอยกันเลยอ่ะ
คอยดูต่อไป :a6:
มองพี่กวางผิดไป ต้นเหตุมาจากลุงของกลอนซะงั้น :fire:
-
กลอนต้องเผชิญกับความจริงที่โหดร้ายบนโลกตั้งแต่ 10 ขวบด้วยตัวคนเดียวมาโดยตลอด เจอทุก ๆ อย่างในแง่ - มากกว่า + ในชีวิตตลอดมา จึงสร้างเกราะสร้างกำแพงเพื่อปกป้องตัวเองมาตลอดตั้งแต่นั้น ทำให้ยากที่จะเชื่อและมอบความไว้วางใจให้กับใครสักคน หรือแม้กระทั่งโลกใบนี้ เค้าเข้าใจ :monkeysad: เค้าเข้าใจนะค่ะ...กลอน :monkeysad:
ได้แต่รอใครสักคนที่ดีพอที่จะมาเปลี่ยนโลกให้กลอน :o12:
-
สงสารพี่กลอนเนาะ :m15:
-
เนื้อแท้เเล้วกลอนไม่ใช่คนเลวร้าย และเข้มแข็ง
กลอนแค่ "สร้างเกราะ" ป้องกันตัวเอง
ทำให้ค่อยๆกันตัวเองออกจากคนอื่น แม้กระทั่งเพื่อนที่มีเพียงคนเดียว
ได้แต่หวังว่าสักวันนึงกลอนจะทำลายเกราะนั้นด้วยตัวกลอนเอง
โลกนี้ยังมีสิ่งดีๆอีกเยอะนะหนูกลอน
+1 นะคะ
-
ว๊าวววววววว จอมไตรมาบอร์ดนี้แล้วเหรอค่ะ
ชอบเรื่องนี้อ่ะ ตอนนี้ก็ติดอีกเรื่องของคุณจุ๊บจิ๊บอยู่
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบ อ่ะ
ชอบจังเลย
ของไห้ลงแบบต่อเนื่องนะจ๊ะ
อยากติดตามมากมาย
เป็นกำลังใจช่วยจร้า
o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลอนเจออะไรมาเยอะแยะ อ่ะนะ
เป็นคนที่มืดมนแบบนี้ก็ไม่ผิดหรอก
แต่กลอนทำเหมือนกับว่า ในโลกใบนี้มีแค่ตัวเองที่เจ็บปวด
ปล่อยวางบ้างอะไรบ้างก็ได้กลอน
น่าสงสารทั้งกลอนแล้วก็น้องน้ำตาล
:o12: น้ำตาไหลพรากกกกกกกกกก
-
:3123: สวัสดีค่ะ
เรื่องนี้ ตอนนี้ อ่านกี่ทีก็ชอบมากๆ ค่ะ
ตามมาเป็นกำลังใจกันอีกครั้งค่ะ :กอด1:
-
เนื้อเรื่อง น่าสนใจมากค่ะ....
ภาษาเขียน บีบใจ ดีแท้........
เป็นหนึ่งเรื่องที่จะเฝ้าติดตามค่ะ
-
เมื่อไหร่กลอนจะได้คุณก่ะอี่คุณไม้เกิน2ประโยคซะที
มาอัพไวๆๆนะ +1 ให้ด้วย
-
อืม ชอบกลอน ชอบมากด้วย
เดาเอาเองว่า กลอนไม่อยากคาดหวังอะไรจากคนที่ตัวเองรักอีกแล้ว
เพราะความผิดหวังครั้งใหญ่ตอนยังเด็ก
ไม่รักก็ไม่ต้องเจ็บปวดเพราะมันสินะ T_____T
น่าสงสารเกินไปแล้ว
-
ชอบด้วย ชอบเรื่องนี้ด้วยคนจิ อิอิ
55555
:-[
บ้าไปแล้วจิ๊บ
คุณไม้ เรทติงดีไม่มีตกเลยนะ ฮ่าๆ เค้าเกลียดกันเต็มเลยอ่า :laugh:
ขอบคุณคุณแก้มและทุกคนที่ชอบและติมตามเรื่องนี้นะคะ อยู่เป็นกำลังใจให้คุณแก้ม(ผู้โพส)ไปจนจบเรื่องด้วยนะคะ (เพี้ยง สาธุ!!) :call:
-
:กอด1: กลอน จะมองโลกในแง่ร้ายเพราะเรื่องในอดีตก็เข้าใจ .. แต่มิตรภาพของ"เพื่อน"ก็ต้องรักษาเอาไว้บ้างนะ อย่าให้"คนอื่น"มันมาทำร้ายจิตใจเรามากนักเลย อีกอย่าง...เป็นแบบนี้ต่อไปเด็กน้อยน้ำตาลจะเครียดไปด้วยนะ ปล่อยวางหน่อยๆ อะไรที่โยนทิ้งไปได้ก็โยนทิ้งไป อย่าเก็บเอามาคิดนักเลย คนเรามันต้องก้าวต่อนะ ไม่ใช่ใช้ชีวิตเพื่ออยู่ไปวันๆแบบนี้ :เฮ้อ:
-
สงสารกลอน :o12: คุณไม้มาปลอบใจด่วน
-
มืดมนสมชื่อจริงๆนะค่ะเธอแต่ก็ชอบเรื่องสตไล์นี้มากๆ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
มืดมนสมชื่อจริงๆนะค่ะเธอแต่ก็ชอบเรื่องสตไล์นี้มากๆ เป็นกำลังใจให้ค่า
เห็นด้วยค่ะ
อ่านแล้วเสียน้ำตาให้แล้วด้วย :monkeysad:
แต่ชอบอ่ะ
:L2: :L2:
-
:impress2: ดีใจจังที่ทุกคนชอบ
-----------------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 4
ผมถูกท่านประธานเรียกให้ไปพบที่ห้องทำงานในวันจันทร์ ถ้าผมจะรู้สึกผิดต่อปาม มันก็หมดไปทันทีที่ท่านประธานถามผมว่าทะเลาะกับปามเรื่องอะไร ผมตอบไปสั้นๆว่า “เรื่องส่วนตัว” ความโกรธทำให้ความกลัวหมดไป ท่านประธานท่าทางไม่พอใจอย่างที่สุดที่ผมไม่ตอบ เราเงียบกันอยู่หลายนาทีท่านจึงบอกให้ผมกลับมาทำงาน ผมมาคิดๆดูแล้วถ้าเป็นแบบนี้เดี๋ยวผมต้องถูกไล่ออกแน่ จดหมายลาออกจึงถูกพิมพ์ขึ้นทันที ถ้าผมออกจากที่นี้เรื่องอะไรต้องให้เขามาไล่ ผมไปเองได้ ผมคงหางานใหม่ทำได้อย่างยากลำบากแน่เพราะบริษัทส่วนใหญ่อยู่ในเครือจอมไตร แต่ก็ยังดีกว่าอยู่อย่างอึดอัดแบบนี้
....ตอนเที่ยงผมไม่มีอารมณ์ไปกินข้าวจึงอยู่เคลียงานให้หมดๆ ผมไม่รู้ว่ามีคนก้าวเข้ามาในห้องทำงานจนกระทั่งตัวผมถูกกระชากให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้
“นายจะต้องทำร้ายจิตใจคนอื่นอีกเท่าไหร่ถึงจะพอ”
คุณไม้นั่นเองที่กระชากคอเสื้อผมขึ้นและตะคอกผม สายตาโกรธแค้นเย็นชาทำให้ผมเจ็บร้าวไปทั้งใจ เวลาเราทำร้ายจิตใจใครสักคน ไม่คิดหรือว่าคนที่เจ็บกว่าคือเรา ผมอยากบอกไปแบบนั้น แต่ที่ผมทำก็แค่เพียงยิ้มเยาะบนใบหน้า และคำพูดที่ว่า
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“นายมันเลว”
คุณไม้เหวี่ยงผมอย่างไม่ปราณี ร่างผมเซไปชนขอบโต๊ะอย่างแรง ผมเจ็บแต่ไม่ร้องสักแอะ ถ้าคิดจะทำให้ผมเจ็บเพื่อความสะใจล่ะก็ เขาจะไม่มีวันได้เห็นมัน
“คุณจะมาพูดแค่นี้หรือ”
ผมรู้อยู่แล้วล่ะเรื่องที่ผมมันเลวน่ะ ไม่ต้องให้คุณไม้มาย้ำหรอก ผมยืนจ้องคุณไม้โดยที่ไม่หลบตา สายตาที่ส่งตรงมามีแต่ความเย็นชา ถึงมองแล้วมันเจ็บ ถึงมองแล้วปวดใจ แต่ผมก็ยังจ้องกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
คนในแผนกกลับจากกินอาหารกลางวันและแปลกใจที่เห็นคุณไม้ยืนอยู่ในห้องนี้ พอมีคนอื่นมา คุณไม้ก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกไป แผ่นหลังกว้างที่ตั้งตรงค่อยๆลับตาไป จากไปพร้อมๆกับใจผมที่แตกยับเยินไม่มีชิ้นดี
ผมยื่นใบลาออกให้หัวหน้าหลังเลิกงาน โดยในเหตุผลผมเขียนเพิ่มไปอีกข้อว่า “ถูกทำร้ายร่างกายจากคนในครอบครัวของท่านประธาน”ทำเอาหัวหน้าที่เห็นว่าผมเป็นคนเงียบๆและยอมคนตกใจมากทีเดียว
“ผมจะทำงานวันนี้วันสุดท้าย ขอบคุณที่กรุณามาโดยตลอดนะครับ”
ผมบอกหัวหน้าและเดินออกจากบริษัท ไม่คิดจะทำงานหลังยื่นใบลาออกอีก 30 วันตามระเบียบอย่างที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก ดีจังนะ เสียเพื่อน ตกงาน โดนคนที่ผมรักเกลียด ผมยิ้มให้กับตัวเอง คนนิสัยไม่ดีอย่างผม เจอแบบนี้ก็สมควรแล้วล่ะ
..........................................................................
“พี่กลอนออกจากงานเพราะน้ำตาลรึเปล่าค่ะ”ผมรีบปฏิเสธทันทีที่น้ำตาลถามแบบนี้
“พี่แค่เบื่อน่ะ อยากทำอย่างอื่นดูบ้าง”
น้ำตาลยิ้มรับคำตอบของผม เงินเก็บผมยังเหลืออีกมาก ผมอาจอยู่เฉยๆไปได้สักเดือนสองเดือน แต่ผมก็เริ่มหางานทำแล้ว โดยเริ่มเช็คอย่างแรกว่าต้องไม่ใช่บริษัทในเครือจอมไตร
.............................................................................
“พี่ดีใจที่เจอเรานะกลอน”พี่กุ้งกับพี่กั้งมาหาผมในวันถัดมา
“พี่คงต้องพาน้ำตาลไปอยู่ด้วยสักพัก กลอนคงเข้าใจนะ”
ผมพยักหน้า ก็จะว่าอะไรได้ล่ะในเมื่อมันดีกว่าอยู่กับผมเห็นๆ
“กลอนแน่ใจนะว่าไม่อยากไปอยู่กับพวกพี่”
“ไว้ผมจะไปเที่ยวหาบ่อยๆนะครับ”
ผมรับปากจะไปเยี่ยมพี่ชายและน้ำตาลที่จังหวัดทางภาคเหนือ
“พี่กลอนไม่ไปหรือคะ”
น้ำตาลร้องไห้ไปพูดไป ผมเองก็อยากให้แกอยู่ด้วยหรอกแต่ติดที่ผมเป็นคนว่างงานคงดูแลน้ำตาลได้ไม่ดีพอ สถานสงเคราะห์เด็กจะมารับน้ำตาลไปอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแน่ๆหากว่าผมไม่ให้น้ำตาลไปอยู่กับพี่ๆ
“พอพี่ได้งานจะติดต่อไปนะ คิดว่าคงอีกไม่นาน”
+
+
+
+
น้ำตาลไปแล้ว บ้านเงียบลงจนน่าใจหาย ผมไม่เหลือใครอยู่ข้างๆแล้วอย่างแท้จริง
….......................................
ทั้งที่เวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายสามแล้ว แต่ผมยังไม่รู้สึกหิวสักนิด
ผมเกิดมาทำไมนะ ผมไม่น่าเกิดมาบนโลกนี้ ไม่น่ามีชีวิตอยู่
มีคนบอกว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่อใครสักคนและมีใครสักคนที่มีชีวิตอยู่เพื่อเรา
แต่ผมไม่มี ไม่มีใครที่อยู่เพื่อผมและผมไม่อยู่เพื่อใคร งั้นผมจะอยู่บนโลกนี้ไปทำไมกัน
ผมนอน นอน นอน ตั้งแต่บ่ายจนมืด จนเช้าและมืดอีกครั้ง ไม่ออกไปไหน กินแต่น้ำเปล่าและผลไม้นิดหน่อยในตู้เย็น ตู้เย็นที่ผมไม่เคยคิดจะซื้อมันจนน้ำตาลมาอยู่ด้วย จานสีสวยลายตัวการ์ตูนน่ารักของน้ำตาลยังวางอยู่ในอ่างล้างจาน แก้วน้ำลายการ์ตูนก็เช่นเดียวกัน ผมไม่อยากล้างมัน ไม่อยากคิดว่าเจ้าของมันได้ไปเสียแล้วและอาจไม่กลับมาใช้มันอีก น้ำตาลอาจจะพอใจที่จะอยู่ในบ้านของพี่กุ้งและพี่กั้งซึ่งเป็นครอบครัวใหญ่อบอุ่นและมีคนมากมายรายล้อม จนไม่อยากมาอยู่กับผมสองคนอีกแม้ว่าผมจะได้งานใหม่แล้ว
พี่กุ้งกับพี่กั้งเล่าให้ผมฟังว่าสาเหตุที่พี่ทั้งสามคนออกจากบ้านมาไม่ใช่เพราะผมหรอก แต่เพราะพี่ๆเองก็อยากเลือกเดินทางที่ตัวเองต้องการ เรื่องของผมเป็นแค่ส่วนประกอบด้วยก็เท่านั้น หลังจากที่ออกจากบ้านพี่ทั้งสองก็ซื้อที่ดินทางภาคเหนือทำฟาร์มโคนม ทำสวนลิ้นจี่ ลำไย แต่งงานและมีลูก รูปถ่ายที่พกมาด้วยทำให้ผมรู้ว่าพี่ๆมีความสุขกันดีในครอบครัว น้ำตาลอยู่ที่นั่นจะดีกว่ารึเปล่านะ
เสียงเคาะประตูห้องดังมาเป็นครั้งที่สามของวันนี้ โทรศัพท์ก็ดังไม่ขาดสาย ผมไม่อยากเปิดห้องหรือรับโทรศัพท์ ผมโทรไปหาน้ำตาลแล้วเมื่อเช้า คิดว่าแกคงไม่โทรมาหรอก นอกนั้นใครจะโทรมาก็ไม่สำคัญ
ผ่านไปสิบนาที เสียงเคาะประตูก็ยังดังไม่หยุด
“เอาล่ะนายชนะ”
ในที่สุดผมก็ทนเสียงเคาะประตูไม่ไหวและเปิดรับ ปามอยู่ที่หน้าห้องด้วยหน้าตาตื่นตระหนก พร้อมด้วยคุณไม้ คนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุด
“กลอน”
ปามกอดผมแน่น แต่ผมไม่ได้กอดตอบ ผมดึงปามออกช้าๆและถามอย่างเหนื่อยหน่าย
“นายมาทำไม”
ผมเห็นปามหน้าเสียทันที และรับรู้ถึงสายตาโกรธเคืองมากจากคนข้างๆ ช่างเถอะ ผมไม่แคร์อะไรแล้ว ผมจะไม่กินอะไรมากไปกว่าของในตู้เย็นซึ่งใกล้จะหมดเต็มที ผมไม่คิดจะซื้อของมาเพิ่ม และเมื่อมันหมดลงผมก็คงตายเพราะขาดอาหาร ผมคิดอย่างขำๆกับตัวเอง
“ปามเป็นห่วงกลอน แล้วก็เรื่องงานน่ะ ”
ผมถอนหายใจและหันหลังให้เพื่อจะปิดประตูห้อง แต่กลับโดนดึงไว้ซะก่อน มือแกร่งแข็งแรงจับข้อมือผมไว้แน่นจนเจ็บ
“คุณไม้ อย่า”ปามร้องห้ามแต่คนทำไม่สนใจ
“ฟังคุณปามพูดให้จบก่อน”
คุณไม้พูดรอดไรฟัน ผมไม่มีแรงขัดขืนผมรู้ตัว แค่ยังพยุงตัวได้ก็เก่งแล้ว
“นายกลับไปซะ พาคนๆนี้กลับไปด้วย”
ผมหันไปพูดกับปามที่สีหน้าย่ำแย่ลงกว่าเดิม
“ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก นายเป็น ‘คนอื่น’ สำหรับฉันแล้ว ไม่ใช่เพื่อนของฉันอีก”
แรงบีบที่แขนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆในขณะที่ผมพูดแต่ผมไม่สนใจ อยากบีบให้แหลกคามือก็ตามใจ เอาให้มันสลายไปเหมือนใจผมเลยก็ยิ่งดี
“กลอน ฉัน”
“นายล้ำเส้นมากเกินไป เรื่องของเราสองคนก็จะเป็นเรื่องของเราสองคน... ถ้าอีกฝ่ายไม่เต็มใจจะไม่เข้าไปก้าวก่ายเรื่องของกันและกัน นายเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรือ”ผมย้ำคำพูดที่ครั้งหนึ่งปามกับผมเคยพูดคุยกันด้วยความเข้าอกเข้าใจ ปามก้มหน้านิ่ง ตัวสั่นไหว ผมรู้ว่าปามร้องไห้ ผมเองก็อยากร้อง แต่มันกลับไม่มีน้ำตา แทนที่ผมจะหยุดแค่นั้น ปากมันยิ่งขยับต่อไป
“นายมายุ่งเรื่องน้ำตาลซึ่งฉันไม่ได้บอกนาย นายรู้มาจากใครกันหึ”
ปามยังเงียบไม่ตอบ แรงบีบที่แขนไม่คลายลงสักนิด ผมคิดว่ากระดูกผมอาจจะร้าว แต่ช่างเถอะ คนกำลังจะตายเจ็บนิดเจ็บหน่อยก็คงไม่เป็นไร
“ฉันคิดว่าการที่ฉันไม่พอใจนาย โกรธนาย หรือต่อว่านาย เป็นเรื่องของเราสองคน แต่กลับมีทั้งท่านประธานและคนๆนี้เข้ามาเกี่ยวข้อง มันยังเป็นเรื่องของเราสองคนอยู่อีกหรือ”
“นายมันไร้เหตุผลสิ้นดี”
คนที่ตอบผมไม่ใช่ปามแต่เป็นคุณไม้ นี่ไงล่ะ ทั้งๆที่ผมอยากให้ปามพูดบ้าง แต่คนที่ตอบกลับเป็นคนอื่น แค่พูดมาง่ายๆว่าไม่ได้ขอร้องใคร หรือไม่ได้ฟ้องใคร ทำไมปามถึงไม่พูด แน่นอนเพราะปามเป็นคนดีน่ะสิ กลัวว่าพูดไปแล้วจะทำให้เรื่องยิ่งแย่ กลัวว่าผมจะเกลียดคนที่ยื่นมือเข้ามายุ่ง เลยเลือกที่จะเงียบ ก็ได้ ในเมื่อเลือกแบบนั้น ก็เท่ากับเลือกที่จะให้ผมเกลียดปามดีๆนี่เอง
“เรื่องน้ำตาล...คุณปามเขาเป็นห่วงความรู้สึกของนายมากที่สุดนะ ถึงได้ดีใจมากที่นายยอมรับน้ำตาลมาอยู่ด้วย เพราะนั้นแปลว่านายจะไม่ต้องมานั่งรู้สึกว่าตัวเองทำผิดอีกต่อไป ไม่เหมือนฉันที่ไม่สนใจความรู้สึกของคนอย่างนายสักนิด ที่ฉันห่วงคือความรู้สึกของเด็กเท่านั้น”
ผมรู้ ทำไมผมจะไม่รู้ ทั้งความคิดของคุณไม้และความคิดของปาม เรื่องแค่นี้ผมคบกับปามมานานทำไมผมจะอ่านความคิดของเพื่อนผมไม่ออก แล้วทำไมคนที่เพิ่งพบกันไม่นานอย่างคุณไม้ถึงรู้ความรู้สึกของปามได้ล่ะ แน่นอนเรื่องง่ายๆ ก็ปามบอกไงล่ะ ปามเล่าให้ฟัง
“เรื่องที่นายตัดความสัมพันธ์กับคุณปาม คุณปามไม่ได้บอกใคร แต่ท่าทางเหม่อๆหลังกลับจากการรีบมาหานายแต่เช้ามันก็แจ้งแก่ใจแล้วล่ะ”
นั่นผมก็รู้อีก ปามไม่มีทางพูดหรอก แต่ท่าทางที่แสดงออกก็คงปิดใครไม่ได้เหมือนกัน ปามเป็นคนดีใสซื่อ เจ้าหญิงที่แสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาแม้ไม่ได้ตั้งใจ ก็ช่วยไม่ได้ที่ผมมันเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ เป็นแม่มดใจร้าย
ผมอิจฉาน้ำตาลที่ได้รับความห่วงใยจากคนอื่นๆ อิจฉาปามที่มีคนใส่ใจความรู้สึกแบบนี้ อิจฉาอาจารย์ที่ได้รับรอยยิ้มอ่อนโยนและความรักจากคุณไม้ ยิ่งอิจฉาคนอื่นผมก็ยิ่งเกลียดโลกใบนี้และตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ตัวผมที่เลว คิดแต่เรื่องแย่ๆแบบนี้ผมอยากทำลายให้ย่อยยับ
“นายมันมืดมน เหมาะแล้วล่ะที่จะไม่มีใคร เชิญอยู่คนเดียวไปเถอะ”
เขาว่าและปล่อยแขนผม
“กลับกันเถอะคุณปาม”
ฉุดแขนปามเบาๆให้ตามไป ปามยังหันมามองผมทั้งน้ำตา ผมเองยิ้มเหยียดให้กับใบหน้าเศร้าๆนั้น คิดเลวๆได้แค่ว่าบางทีคนดีก็น่าหมั่นไส้ ก่อนจะพยุงตัวเดินเข้าห้องอย่างยากลำบาก พรมผืนเล็กที่ใกล้ที่สุดคือที่ๆผมทิ้งตัวลงนอน ไม่รู้ว่าเพราะไม่ค่อยได้กินอาหาร ไม่ค่อยได้นอน หรือเหนื่อยใจ ที่ทำให้ผมหลับอย่างรวดเร็ว
..................................................................
TBC...............
-
ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บเนอะกลอนเนอะ
+1
-
แม่งเอ้ย น่าเตะให้ไปไกลๆอีตาไม้
ไม่ชอบเลย
สงสารกลอน ไม่มีที่พึ่ง
เหมือนไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น
โดนหักหลังมาแล้วจึงเกิดคำว่ากลัว
-
อยากอ่านต่อ
เศร้า เศร้า
-
T_________T การไม่ไว้ใจใครมันน่าเศร้านะ
แต่จะทำไงได้นี่มันใจของเรานี่น่า คนที่เคยไว้ใจก็ไม่มีเหลือแล้ว
ผิดเหรอที่จะปิดกั้นตัวเอง
-
อย่าเศร้าเลย ชีวิตต้องสู้
อิอิอิ
ว่าแต่ ไม้ นี้มาทำไมเนี่ย
ยุ่งหลายเรื่องละ
อย่าบอกยะว่าแอบชอบ กลอน อ่ะ :o8:
o13 o13
-
ชอบอ่ะ..ไรเตอร์เขียนได้บีบตับ...บีบไต...ดีจริงๆ...อ่านแล้วก็พยายามจิ้นตามกลอนนะ.ก็พอจะเข้าใจอยู่ คนที่ขาดความรักมาแต่เด็ก จิตใจจะให้เหมือนคนปรกติได้ไง..นึกแล้วเคืองไอ้คุณไม้..ทำกลอนเจ็บหลายครั้งแล้วนะเฟ้ย :angry2:..เดี๋ยวปั้ด... :z6:
-
มาทำไมอิคุณไม้ ชิส์ :beat: :beat:
สงสารปามอ่ะ กลอนอย่าทำแบบนี้เลย อยากตายไปพร้อมกับความโดดเดี่ยวจริงเหรอ :monkeysad:
เศร้าไปแล้วมั้ง T^T
-
“นายมันมืดมน เหมาะแล้วล่ะที่จะไม่มีใคร เชิญอยู่คนเดียวไปเถอะ” :z6:แล้วนายเคยรู้เหรอว่าเค้าเป็นยังไงมาก่อน
กลอนน่าสงสารแค่ไหน แกรู้เหรอเลวไม้ เข้าใจกลอนนะ :m15:
ไรเตอร์มาต่ออีกเหอะ อยากอ่านอีกอ่ะ นะนะนะนะ :sad4:
-
กลอนปิดกั้นตัวเอง
อย่ามองโลกในแง่ร้ายนักซิ ถ้าเรามองว่าร้าย ชีวิตเราก็จะมืดมนจริงๆนะ
ไม่เกี่ยวกับใคร แต่อยู่ที่ตัวเอง
อยากให้กลอนผ่านพ้นความมืดมนไปซักที
คุณไม้นี่น่าจับมาตี ชิชะ
ว่าแต่คุณปาม กับท่านประธานนี่ มีซัมติงกันเปล่าเอ่ย อิอิ
-
เข้าใจในสิ่งที่กลอนเป็น.....
คนที่เคยถูกหักหลัง เคยเจ็บมาก่อน.....
ย่อมที่จะหวาดกลัว....
ในการเปิดใจให้ใครีกครั้ง...
เพราะว่าเราไม่เคยรู้ได้เลยว่าคนอื่น คิดยังไง มีอะไรอยู่ในใจ...
เราทำได้แค่เพียง บังคับใจตัวเอง....
ให้กร้านให้แกร่ง....
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจ็บอีกครั้ง.... :กอด1:
-
ปามเป็นเพื่อนที่แอบบชอบกลอนน หรอ
แล้วเป็นอะไรกับอี่ตาไม้ผุ เป็นญาติหรอ ????
งง แต่สนุก อิอิ
-
เอาอีกๆๆๆๆ ขอแบบนี้อีกเยอะๆค่ะ อยากร้องไห้ อิิอิ
-
เค้าอยากจะอ่านตอนต่อไปอ่ะ...ทำไงดี????...ฮืออออออออ...นี่ขนาดว่าอ่านแค่สี่ตอนยังติดขนาดนี้เลย
สงสารกลอนนะ...เข้าว่าการที่ต้องยืนด้วยตัวเองมาตลอด การสร้างเกราะป้องกันตัวเองแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
ความจริงเค้าว่าปามน่าจะเข้าใจกลอนมากกว่านี้ด้วยซ้ำ...เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน และน่าจะรู้ว่าสิ่งที่กลอนเป็นอยู่ตอนนี้เพราะอะไร
แต่ก็อย่างว่าแหล่ะ หวังว่าและเป็นห่วง สองคำนี้ที่ทำให้บางทีเราก็ก้าวล้ำความเป็นส่วนตัวของคนอื่นเสมอ ๆ
หวังว่าสักวันกลอนคงจะเข้าใจปามนะ...แต่ตอนนี้สิ่งที่ปามทำได้ก็คือ คงต้องรอให้กลอนใจเย็นก่อนอ่ะ...เฮ้อออออออออ...พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลย
ยิ่งอ่านยิ่งอึดอัด ปวดตับ ปวดม้ามตามไปด้วยเลยอ่ะ...แล้วไอ่คุณไม้อ่ะ...ไม่รู้เรื่องอะไรกับเค้าเล๊ยยยย...แต่ก็ดันมาทำร้ายกลอนอีก
จะรู้บ้างมั้ยนะ...ว่าตัวเองนั่นแหล่ะที่ร้ายกาจที่สุดหน่ะ...โอ๊ยยยยยยย...ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกแย่ เอาเป็นว่าเค้าขอตอนต่อไปเลยได้ป่ะ???
เค้าอยากอ่านต่อแล้วอ่ะฮะืื >[]<
-
สงสารกลอนอ่ะ :sad4:
-
อยากจะรู้ว่าทำไม่ไอ้ไม้ถึงได้เข้ามาเกี่ยวข้องทุกเรื่อง ทั้งที่อีกคนต้องเจ็บ
-
เข้าใจ...คิดว่าเข้าใจมากเกินไปนะนี่
555
ติดเรื่องนี้เพราะความคิดของตัวละครนะครับ
โดนเหลือเกิน
คนเขียนนี่เจ๋งไปเลย
มืดมนได้ใจ :a5:
-
อีกสักตอนเนอะ :m11:
-----------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 5
ผมไม่รู้ว่าไม่ได้ล๊อกห้อง จนกระทั่งไฟในห้องสว่างขึ้น และร่างของคุณไม้ปรากฏอยู่ตรงหน้า สีหน้าแสดงความเป็นอริอย่างไม่ปิดบัง
“คุณมาทำไม”
ผมมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ เหนื่อยและท้อใจมากพอแล้ว ทำไมต้องมาราวีกันอีกนะ
“คุณปามไม่ยอมพูดกับฉันเลย เพราะว่าฉันพูดไม่ดีกับนาย คนดีๆแบบนั้นทำไมถึงมาเป็นเพื่อนกับคนมืดมนแบบนายได้นะ”
ผมพลิกตัวหันหลังให้ ไม่ว่าใครจะว่ายังไงมันคงไม่เจ็บเท่าคนๆนี้ว่าผมอีกแล้ว มาย้ำเรื่องที่ผมรู้อยู่แล้วทำไม ใช่สิผมมันเลว แล้วมายุ่งเรื่องของผมทำไม
“ลุกขึ้น นายต้องกินข้าว”
ผมไม่ลุก ไม่หันหลังกลับไม่มอง ต้องคิดว่าคนๆนี้ไม่มีตัวตน ถึงแม้มันจะยากแสนยากเพราะคุณไม้ปรากฏขึ้นในสมองผมเสมอ แต่ครั้งนี้ผมต้องลบมันทิ้งไปให้ได้ ไม่ต้องไปสนใจต่อปากต่อคำด้วยนั่นล่ะดีที่สุดแล้ว ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บ ถ้าเฉยซะเดี๋ยวเขาก็กลับไปเอง
แล้วอยู่ๆร่างผมก็ลอยขึ้นจากพื้น คุณไม้อุ้มผมขึ้นมาแนบอก อีกครั้ง ใช่ อีกครั้งที่ได้รับการโอบอุ้มจากอ้อมกอดนี้ คราวที่แล้วผมเป็นเพียงแค่คนที่ไม่มีตัวตนในสายตา ครั้งนี้ต่างไปหน่อย คุณไม้เห็นการมีอยู่ของผม แต่ก็ในฐานะคนที่น่ารังเกียจ ความเย็นชาที่แผ่ออกมาทั้งทางสายตาและสัมผัสทำให้ผมรู้ได้โดยไม่ต้องมีคนบอก
ขัดขืน สมองสั่งการอย่างนั้น
อยู่ในอ้อมกอดนี้อีกสักพัก เสียงหัวใจเรียกร้อง ขัดแย้ง
ยังไม่ทันที่ผมจะเลือกทำตามสมองหรือหัวใจ ร่างผมก็ถูกโยนลงบนเก้าอี้ไม้ที่โต๊ะกินข้าว ราวกับไม่คิดว่าผมมีความรู้สึก ผมเจ็บ แต่ไม่มีทางจะแสดงออก
ผมนั่งนิ่ง ไม่รับรู้ว่ามีข้าวต้มหอมกรุ่นวางอยู่ตรงหน้า และคุณไม้ยืนจ้องมองมาด้วยสายตาไม่พอใจ
“ถ้านายไม่กินดีๆฉันจะจับกรอก”
ผมไม่กลัวคำขู่งี่เง่านั้น แต่ชักรำคาญไม่อยากยุ่งยากใจให้เหนื่อย ถ้ากินๆซะก็จะไม่ยุ่งกับผมซินะ ผมกิน กิน กิน และกิน อย่างรวดเร็ว ไม่ใช่เพราะหิว แต่เพื่อประชด ร่างกายที่ไม่ค่อยได้รับอาหารมานานปรับตัวไม่ทัน ผมเลยต้องวิ่งอย่างรวดเร็วเข้าห้องน้ำทันที แล้วที่กินเข้าไปก็กลับออกมาทางเดิมจนหมด
“แย่จริง เพราะกินเร็วนั่นล่ะ”
คุณไม้ตามเข้ามาในห้องน้ำลูบหลังให้และส่งผ้าให้ผมหลังจากบ้วนปาก
“เป็นมากกว่าที่คิดนะเนี่ย”
คุณไม้บ่นเบาๆเหมือนพูดกับตัวเอง ส่วนผม จากที่ไม่ค่อยมีแรงอยู่แล้วหลังจากที่อาเจียนออกมาก็ยิ่งไม่มีแรงหนักเข้าไปอีก กว่าจะกลับมาถึงเตียงก็ยากเต็มที คนตัวโตก็ไม่คิดจะช่วยสักนิด คงหวังว่าผมจะร้องขอให้ช่วยล่ะมั้ง......ไม่มีทาง
..........................................................
ผมรู้สึกว่าเจ็บที่แขนเหมือนโดนอะไรแหลมๆแทง แต่ก่อนที่ผมจะลืมตาขึ้นมามองว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนความง่วงอย่างหนักจะเข้ามาโจมตีผมอีกครั้งผม
เสียงโหวกเหวกดังอยู่รอบๆตัวผมตลอดเวลาที่ผมเหมือนจะมีสติขึ้นมา แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเสียงอะไร แล้วผมก็คิดได้ว่ามันคงเป็นแค่ความฝัน
ผมรู้ว่ามีคนเช็ดตัวผมด้วยน้ำอุ่น สัมผัสที่อ่อนโยนแผ่วเบา เหมือนที่แม่เคยทำให้ตอนผมไม่สบาย ผมคิดถึงแม่กับพ่อ ครอบครัวที่จากไปไม่มีวันกลับของผม ครอบครัวเพียงหนึ่งเดียว คนสองคนที่ยอมรับ เข้าใจ และต้องการผมอย่างจริงใจ คนสองคนที่ผมคงหาไม่ได้อีกแล้วบนโลกใบนี้
ผมเห็นพ่อกับแม่ยืนอยู่ โบกมือ และยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ท่านจูงมือผมตัวจ้อยขึ้นรถยนต์ของครอบครัว และขับออกไป “รถ!!! ไม่นะ พ่อแม่ อย่า ...หยุด.. อย่าขับมันไปนะ หยุดรถซิ” แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงผม ผมเงียบและนิ่งมองเหตุการณ์วันนั้นอีกครั้ง วันที่เลวร้ายทีสุดในชีวิตผม ผมที่นั่งอยู่ที่เบาะหลังชะโงกหน้ามาตรงกลางระหว่างที่นั่งของพ่อกับแม่ แม่กับผมร้องเพลงนั้นเพลงนี้ไปเรื่อยๆสลับกับเสียงหัวเราะของเราทั้งสาม แล้วอยู่ๆรถเก๋งที่อยู่อีกเลนก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ และ ตูมมมมมมมมมมมม
ผมลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ที่นี้ที่ไหน โรงพยาบาล ?
ผมมองสภาพรอบตัว
ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่โรงพยาบาล ที่นี้คือห้องของผม ผมฝันไป ฝันถึงเรื่องเมื่อก่อน ผมปาดน้ำตาลวกๆ
แล้วมองรอบๆห้องอีกครั้ง ทั้งปาม พี่กุ้ง พี่กั้ง ครอบครัวของพี่ๆทั้งสองที่ผมเคยเห็นในรูป น้ำตาล เด็กๆสามคนที่ผมคิดว่าคงเป็นลูกท่านประธาน ตาหวานน้องชายปาม อาจารย์ห้องพยาบาลคนนั้น และคุณไม้ นอนกันเกลื่อนอยู่เต็มห้อง
ไม่น่าเชื่อว่าห้องแคบๆของผมจะพอบรรจุพวกเขาเหล่านั้นไว้ได้หมด ผมลุกขึ้นจากที่นอนอย่างเงียบกริบ หยิบเสื้อผ้า กระเป๋าเงินแล้วเดินออกมาจากห้องนั้น เรียกแท็กซี่แล้วบอกจุดหมายที่สถานีขนส่งสายใต้
ใช่แล้ว ผมกำลังหนี
................................................................
“ไปไหนครับ”
เจ้าหน้าที่ในห้องขายตั๋วถามผม ผมมองป้ายบอกสถานที่พร้อมราคาอยู่ครู่นึง ก่อนจะบอกจุดหมายที่ต้องการจะไป
“ภูเก็ต”
“กี่ที่ครับ”
“หนึ.....”
“โทษครับ ไม่ไปแล้ว”
ผมกำลังจะบอกว่าหนึ่งที่ อยู่ๆร่างของคนตัวโตก็มาแทรกตรงกลางระหว่างผมกับคนขายตั๋ว และบอกยกเลิกซะงั้น ผมมองหน้าคนที่เข้ามาขวางอย่างงงๆ คุณไม้ มาได้ยังไง มาเมื่อไหร่ ในระหว่างที่ผมไม่ทันตั้งตัว ผมก็ถูกคุณไม้ฉุดออกมาจากช่องขายตั๋วและตรงไปที่จอดรถซะแล้ว
“นายกำลังทำบ้าอะไร”
พูดไม่พูดเปล่า คุณไม้เปิดประตูและยัดผมใส่รถราวกับตุ๊กตาไม่มีความคิด ไม่มีความรู้สึก
คุณไม้เดินอ้อมมาขึ้นรถฝั่งคนขับและขับรถออกมา
ผมยังงงไม่หายแต่ก็พอตั้งสติได้บ้างแล้ว
“ผมจะลง”
ประกาศความตั้งใจของตัวเองให้คุณไม้ฟังทันที แต่คุณไม้ก็ทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงผม ยังขับรถต่อไปด้วยท่าทางนิ่งเฉย ผมคลำหาล๊อกประตู แต่มันไม่มี ประตูล็อกอัตโนมัติ ผมเปิดไม่ได้
ผมเลยหันไปทางคนขับรถที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่
“คุณปล่อยผมลงนะ”
“.....”
“บอกให้ปล่อยผมลงไม่ได้ยินหรือไง”
คนขับยังนิ่ง ผมก็เริ่มสงบสติอารมณ์ไม่อยู่ซะแล้ว
“คุณจะมายุ่งอะไรกับเรื่องของผมหนักหนา !
ผมก็แค่อยากอยู่คนเดียวเงียบๆนี่มันผิดมากหรือไง!
คุณจะมายุ่งทำไมนะ!”
ผมตะโกนใส่คนข้างๆแบบไม่ยั้งเสียง
และดูเหมือว่ามันจะได้ผลนะครับ
เพราะเขาหยุดรถข้างทาง หายใจเข้าลึกๆเหมือนพยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนจะหันมาพูดกับผม
“นายจะหนีทำไม”
“ผมไม่ได้หนี แค่อยากอยู่คนเดียว แล้วคุณก็ไม่เกี่ยว”
ผมไม่คิดจะบอกความคิดของผมกับใคร เรื่องอะไรจะต้องไปบอกว่าพอตื่นขึ้นมาเห็นทุกคนแล้วรู้สึกกลัวขึ้นมา ยิ่งมีคนเข้ามาในชีวิตมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่าโดดเดี่ยวมากเท่านั้น ถึงผมจะหนีมาจริง ผมก็ไม่จำเป็นต้องยอมรับนิ่ ก็มันเรื่องของผม
ถามมาเลย คาดคั้นยังไงผมก็จะบอกว่าไม่ได้หนีเนี่ยล่ะ คราวนี้ว่าอะไรมาจะตอกกลับไปให้ได้เลยคอยดู ผมตั้งท่าเตรียมเถียงคุณไม้เต็มที่ แต่ดูอีกฝ่ายจะไหวตัวทัน เพราะคุณไม้ไม่ถามเรื่องนี้อีก
“นายจะไปไหนฉันจะไปส่ง”
“ผมจะลงตรงนี้”
คุณไม้เปิดล็อกให้ผมลงและขับรถออกไป กลางดึกแบบนี้ผมยังคิดไม่ออกว่าจะไปที่ไหน เส้นทางนี้รถผ่านไปผ่านมาน้อยเหลือเกิน แล้วตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย ผมเองปกติก็ไปแค่ที่ทำงานกับห้องพักเท่านั้น ข้าวของอะไรก็ซื้อเอาแถวๆนั้น ผมลงนั่งตรงริมฟุตบาท คิดอยู่ว่าถ้าโดนโจรปล้นตอนนี้จะทำไง แต่ก็ไม่มีโจรที่ไหนมาปล้นหรอก ที่จริงมันไม่มีคนเลย ผมนั่งอยู่อย่างนั้นจนเวลาผ่านไปคงหลายชั่วโมง สีแสงทองเริ่มปรากฏที่ปลายฟ้า ผมยังนึกไม่ออกว่าจะไปที่ไหน รถหรูคันสวยคุ้นตากลับมาหยุดลงตรงหน้าผมอีกครั้ง แล้วคุณไม้ก็ลากผมขึ้นรถในระหว่างที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว
เฮ้อ.......
ทำไมเป็นแบบนี้ทุกทีเลยนะ
ผมบอกให้คุณไม้ปล่อยผมลง คุณไม้ก็ตอบกลับมาว่า
“ไม่อีกแล้ว”แค่นั้น
และต่อจากนั้นถึงผมจะโวยวายอะไรอีกก็ดูเหมือนว่าไม่มีประโยชน์ คุณไม้ไม่คิดจะฟังผม
รถเริ่มวิ่งออกนอกตัวเมืองมากขึ้นทุกที รถที่สวนไปมาชักจะมีน้อยลงตามไปด้วยเช่นกัน ผมไม่รู้สึกง่วงสักนิดคงเพราะว่านอนมาเยอะ แล้วคนขับล่ะ ได้นอนเยอะอย่างผมรึเปล่า เขาไม่ง่วงรึไงนะ ผมเหล่ตาไปมองด้วยความเป็นห่วงอีกฝ่าย แต่เอะ! ผมจะต้องไม่ห่วงเขาสิ เขาจะเป็นตายร้ายดีอะไรมันก็เรื่องของเขา ผมสะบัดหน้ากลับมามองทางหน้าต่าง อย่าไปสนใจเขา อย่าไปสนใจเขา ท่องไว้ในใจ
คุณไม้ขับรถเงียบๆไม่พูดอะไร ไม่มีเสียงใดนอกจากเครื่องยนต์ที่แสนเบา
ผมไม่ชอบบรรยากาศอึดอัดแบบนี้เลยให้ตายสิ ผมหันหน้ากลับมาอีกครั้ง มองตรงไปที่เครื่องเสียงอยากจะเอื้อมมือไปเปิดเครื่องเสียงก็ไม่กล้า ผมเคยมีรถขับกับเขาที่ไหน จะว่าไปเพิ่งเคยนั่งรถหรูๆเนี่ยแหละ แล้วผมจะไปเปิดเครื่องเสียงเป็นได้ไง
ไอ้จะบอกให้เจ้าของรถเปิดให้รึก็เดี๋ยวเสียฟอร์ม เชอะ! ไม่ฟังก็ได้ว่ะ ผมสะบัดหน้ากลับไปทางหน้าต่างอีกครั้ง เหมือนจะได้ยินเสียงคุณไม้หัวเราะในลำคอเบาๆ แต่พอหันไปมองก็เห็นสีหน้าคุณไม้เป็นปกติ ผมคงหูแว่วไปเอง คุณไม้เขาจะมาขำอะไร
.....................................................................
............TBC............
-
รอๆๆๆๆๆ :L1:
-
อยากบอกว่า ขออีกตอนได้ไหมเนี่ย
กะลังหนุกเลยเนี่ย :serius2:
ว่าแต่นายไม้เนี่ย ชอบ กลอนป่าวเนี่ย
รอตอ่ไปนะ อิอิอิ :L2:
:L1: :L1:
-
ขออีกได้ไหมค่ะเนี่ย
ไม่เข้าใจความรู้สึกของไม้เลย ทำแบบนั้นไปทำไม
ไม่ชอบก็ควรจะอยู่ให้ห่างไว้สิ ไม่ใช่แบบนี้
กลอนการหนีทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นหรอกนะ
รอตอนตอ่ไปค่ะ
-
:m16: :m16:
โมโห ทั้งคู่เลยยย
-
กลอนอยู่กับความโดดเดี่ยว และต้องต่อสู้กับความรู้สึกสูญเสียมาตั้งแต่เด็ก ๆ
จมอยู่กับความคิดของตัวเองมาตลอด น่าสงสารนะ
....
แต่ตอนนี้สงสารตัวเองมากกว่า เพราะว่า
อยากอ่านต่ออีกอ่ะ
-
ค้างค่า
ค้างมากมายยยยยยยยยยย
-
ยิ่งอ่านยิ่งงงไม้อ่ะ มาเกี่ยวอะไรด้วยฟร่ะเนี่ย
-
จะคลั่งแล้ว ให้ตายเหอะ อยากอ่านต่ออ้ะ o9
กลอนไม่ต้องหนี เดี๋ยวคุณไม้พาหนีเอง หุหุ
-
เจ็บปวดนักแล ทำร้ายตัวเอง เหอะ ๆ :m15:
วันนี้จะมีอีกตอนไหมน้า :impress2:
-
เค้าขออีกตอนได้มั้ยอ่ะ = =???
จะว่ามันค้าง มันก็ไม่ได้ค้างหรอกนะ...แต่อยากรู้ต่ออ่ะ...ว่าคุณไม้จะพาน้องกลอนไปไหน???
อ่านเรื่องนี้แล้วติดมาก ๆ เลยอ่ะ...อ่านแล้วอยากอ่านต่อ...คนโพสต์คงจะใจดีมาต่อให้อีกใช่ป่ะ??? :m13:
แล้วนี่คุณไม้คิดอะไรของเค้าอยู่นะ...อย่าบอกนะว่าแอบมองน้องกลอนมาตั้งนานแล้ว
แต่ที่ผ่านมาไม่ทำอะไรเลยก็เพราะว่า ไม่กล้าหน่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกกกก...ขัดใจๆๆๆๆๆๆ...อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
เค้าจะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะฮะ XD
-
:mc4:
วันนี้ได้อ่านตั้งสองตอนแนะ ถ้าจะให้ดี ขออีกตอนได้มั๊ยค่ะ ฮ่าๆ
ก็ไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลที่คุณไม้มาตามหรอกนะ
แต่ว่ามันก็ถือเป็นเรื่องดีแล้วกัน
ตอนนี้กลอนก็น่าจะพอรู้ ว่ามีคนที่เค้าเป็นห่วงเราจริงๆ
-
อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้ว สนุกมากกกกกกกกก
ชอบกลอนอ่ะ เหมือนได้เห็นตัวเอง 555
-
ไม้ชอบกลอนหรือเปล่า
ถึงจะแสดงออกว่าไม่ถูกกัน
แต่ดูไม้จะรู้เรื่องเกี่ยวกับกลอนตลอด
-
คนมืดมนคงจะไม่มืดมนแล้วนะ คุณไม้เอาใจใส่และใ
ส่ใจขนาดนี้
-
สนุกมากครับ o13
แต่อ่านแล้ว งง กับความ สัมพันธ์ของตัวละครอ่ะ
ปาม ไม้ ท่านประธาน อาจารย์ห้องพยาบาล เกี่ยวข้องกันยังไงหว่า ดูเหมือนจะเป็นคนรู้จักกัน
:pig4:
-
อ๊ายยยยยยยย เหมือนจะพยายามเข้าใจกลอนอีกนิดนึง
ไม่รู้จะเป็นไงต่อไป แต่ก็ขยับไปอีกนิดแล้ว
-
กลอนน่าสงสาร :monkeysad:
คงคิดว่าไม่มีใครรัก
แต่ก็ดูคุณไม้เริ่มเป็นห่วงนิดๆ
เราก็งงตัวละคร เหอๆๆ
-
สองตอนรวด...เพอร์เฟกต์...รอตอนหน้าละคร้าบ
-
คนอ่านน่ารัก เลยมาโพสให้อีกตอน :m1:
:m15:ถึงบอลจะแพ้ แต่เราจะโพสต่อไป
----------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 6
“ลงมา”
ทันทีที่จอดรถคุณไม้ก็ลงจากรถและมาเปิดประตูด้านผม พร้อมออกคำสั่ง
มีหรือผมจะเชื่อ คุณไม้เลยลากแขนผมลงจากรถพาเข้าไปในบ้าน
แขนผมแทบจะหักเพราะโดนลากไปลากมาหลายทีแล้ว
“อยู่สงบจิตสงบใจที่นี้สักพักแล้วกัน”
บ้านที่คุณไม้พามาเป็นบ้าน1ชั้นใต้ถุนยกสูงหลังเล็กๆ สร้างด้วยไม้ ใกล้ๆมีทางน้ำที่ขุดเชื่อมมาเพื่อนนำน้ำมาใช้ที่บ้านนี้ได้สะดวกขึ้น อาณาเขตของที่ๆผมอยู่ทำให้ผมนิยามที่นี้ได้ทันที่ว่า บ้านกลางป่า
“พามาที่นี้ทำไม”นึกโมโหอยู่ที่โดนพามาในที่ๆไม่รู้จัก
แต่ก็พยายามไม่พูดด้วยอารมณ์ เขาคิดอะไรของเขาอยู่นะคุณไม้ หรือจะพาเรามาฆ่าทิ้ง
“ดัดนิสัยนายน่ะสิ”
ตอบโดยไม่หันมามองหน้าผม สายตาคุณไม้มองไปรอบๆบ้านราวกับจะสำรวจ
แต่ดัดนิสัยบ้าอะไรอีกล่ะ ผมยังไม่เข้าใจจนประโยคถัดมา
“ถ้าคิดว่าอยู่คนเดียวได้ก็เอา อยู่มันที่นี้ล่ะ ตามสบาย ฉันไปก่อนนะ”
พูดจบคุณไม้ก็เดินลงจากบ้านและขับรถออกไป ทิ้งผมที่ยังปะติดปะต่อเรื่องไม่ได้นั่งอึ้งอยู่ที่กลางบ้าน พอเวลาผ่านไปสักห้านาทีก็เพิ่งตระหนักได้ว่า ผมโดนคุณไม้เอามาปล่อยกลางป่าซะแล้ว แล้วมันเรื่องอะไรผมถึงต้องโดนปล่อยป่าแบบนี้ล่ะ “ดัดนิสัย” ผมเหมือนจะได้ยินคุณไม้พูดแบบนั้นนะ แล้วทำไม ทำไมผมต้องมาโดนคนอายุน้อยกว่าดัดนิสัยด้วยเล่า
...............................................................................
ผมรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่าคุณไม้จะไม่กลับมาทีนี้อย่างน้อยก็อีกสองวัน และผมต้องอยู่ที่นี้โดยมีแค่อาหารแห้งนิดหน่อยที่เก็บอยู่ในตู้กับข้าว ข้าวสารเล็กน้อย ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีน้ำประปา ไม่มีร้านขายของ
คุณไม้คงคิดว่าผมอยู่ไม่ได้ล่ะสิ แค่คิดว่าคุณไม้จะสะใจแค่ไหนที่เห็นผมอยู่ในสภาพทนอยู่ที่นี้ไม่ได้ผมก็ฮึดขึ้นมา รู้จักผมน้อยไปซะแล้ว
ตอนแรกผมคิดว่าจะไม่ขยับไปไหน ไม่กินไม่นอนถ้าผมตายขึ้นมาคุณไม้จะรู้สึกยังไงนะ เขาจะรู้สึกเสียใจบ้างหรือเปล่า
แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ทำไมผมต้องมาตายเพราะคนๆนี้ ผมรักคุณไม้ก็จริง แต่คุณไม้ไม่เคยรักผม เกลียดผมด้วยซ้ำ ผมจะทำให้เขาเห็นว่าผมอยู่ได้ ต้องไม่ให้เขามาดูถูกผมได้
ผมเริ่มลงมือเก็บที่นอนก่อนเป็นอย่างแรก บ้านถูกจัดไว้อย่างดี ดูแล้วก็รู้ว่าเคยมีคนมาอยู่ที่นี้ถึงไม่บ่อยนัก ที่นอนและผ้าห่มมีฝุ่นบ้าง แต่ก็ไม่มาก ตู้เสื้อผ้าเล็กๆมีผ้าปูที่นอน และปลอกหมอน รวมถึงเสื้อผ้าที่ผมเดาว่าคงเป็นของคุณไม้ ห้องน้ำอยู่ส่วนหลังของบ้านก็ดูสะอาดดี แต่ในบ้านไม่มีเครื่องมือที่ใช้ปรุงอาหาร คงอยู่ข้างล่าง ผมเดินลงไปสำรวจข้างล่างและพบเตาถ่าน กระทะ จานช้อนส้อม ใต้ถุนบ้านมีกระสอบใส่ถ่านที่เหลือถ่านอยู่ครึ่งกระสอบ และน้ำมันใส่ตะเกียง อ่า...จริงสิ ผมเห็นมันในห้องนอน
แค่นี้ก็เกินพอแล้วสำหรับผม ลำบากกว่านี้ผมก็เคยมาแล้ว ก็ตอนที่มาอยู่คนเดียวสมัยม.ต้น ไม่มีเงินจ่ายค่าไฟโดนตัดประจำ ดีที่เป็นห้องน้ำรวมเลยไม่โดนตัดน้ำก็เท่านั้น ข้าวปลานี่ไม่ต้องพูดถึง อดมื้อกินมื้อมาตลอด บางทีไม่ได้กินข้าวสองวันติดกันก็เคยมาแล้ว อยู่ที่นี้ ไม่ได้ลำบากซักเท่าไหร่เลย
ที่ผมเป็นห่วงมากที่สุดคือความปลอดภัยน่ะสิ กลางป่าแบบนี้ไม่รู้จะเจออะไรบ้าง เกิดเสือโผล่มาจะทำไงล่ะเนี่ย
ผมทำความสะอาดบ้าน ตักน้ำจนเต็มโอ่งในห้องน้ำ แล้วก็อาบน้ำมันซะเลย ถึงจะพูดว่าทางน้ำแต่ก็กว้างและลึกพอประมาณทีเดียว ผมขึ้นจากน้ำในสภาพเปียกโชก นี่ผมต้องใส่ชุดคุณไม้สินะ ผมเปลี่ยนชุดแล้วเอาเสื้อผ้าไปตาก แล้วลงมาต้มมาม่ากินครึ่งซอง อีกครึ่งเก็บไว้ก่อน เพราะไม่รู้ว่าคุณไม้จะมาอีกเมื่อไหร่ ไม่รู้ผมจะออกจากที่นี้ได้วันไหน ถ้าอาหารหมดขึ้นมาล่ะจะยุ่ง
....................................
จนสี่วันผ่านไปคุณไม้ก็ยังไม่มา ผมอยู่โดยไม่ทุกข์ร้อนนัก ถึงต้องอยู่คนเดียว และออกจะลำบาก ที่ผมเป็นห่วงคือคนอื่นๆ น้ำตาลจะสบายดีไหม ปามจะมีเรื่องอะไรกับท่านประธานอีกรึเปล่า ผมนึกถึงคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยๆ อยู่คนเดียวเวลาว่างก็เลยเยอะ ตอนที่อยู่ที่บ้าน ก็รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว แต่ก็ยังได้พูดคุยกับคนข้างห้องบ้าง คนที่ทำงานบ้าง ปามโทรมาบ้าง แต่มาอยู่ที่นี้ เป็นการอยู่คนเดียวอย่างแท้จริง ไม่มีใครให้พูดด้วย ไม่มีโทรศัพท์ให้โทรหาใคร คนๆเดียวที่เหมือนจะติดต่อกับผมได้ก็ไม่มาซักที คำว่า เหงา เริ่มแทรกเข้ามาในจิตใจ
ไม่ได้ ผมจะรู้สึกอย่างนั้นไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นก็เข้าทางคุณไม้น่ะสิ
ระหว่างที่ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้นก็มีเสียงกุกกักดังออกมาจากนอกห้อง
คุณไม้รึเปล่านะ
เสียงฝีเท้าที่ดังด้านนอกบอกจำนวนคนที่มากกว่าหนึ่ง หรือคุณไม้จะมากับใคร เสียงฝีเท้าเดินเลยห้องนอนไปยังส่วนท้ายบ้าน มีเสียงรื้อข้าวของ
มาตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่าคงไม่ใช่คุณไม้แน่
พยายามมองหาทางหนีทีไล่แต่ก็ไม่เจอ เสียงฝีเท้าตรงมาที่ห้องนอนและลูกบิดถูกจับ
“ล๊อกว่ะ”
เสียงคนข้างนอกตะโกน ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าตรงมาที่หน้าห้องอีก เสียงกุกกักหน้าประตูพอจะบอกได้ว่าคนข้างนอกพยายามจะเข้ามาข้างใน ผมหาที่ซ่อนตัว แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องโดนเจอแน่ๆ มองออกไปนอกหน้าต่างแล้วตัดสินใจกระโดดลงไป ดีที่พื้นไม่สูงนัก ผมออกวิ่งทันที และไปหยุดอยู่หลังต้นไม้ไม่ไกลจากตัวบ้านนักพลางลอบมองเข้าไปในห้อง มีแสงสว่างลอดออกมาแปลว่าพวกนั้นเข้าไปในห้องได้แล้ว ผมมองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งแสงดับไป
ผมนั่งลงโดยหันหลังพิงต้นไม้ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ถ้าผมไม่โดดลงมาจากห้องจะเป็นไงไม่รู้ พวกมันอาจจะฆ่าผมตายก็ได้ ผมนึกอย่างอกสั่นขวัญแขวน
ถ้าผมตายจะมีคนเสียใจไหม ผมไม่รู้หรอก แต่ตอนนี้ที่ผมนึกออกคือ ผมยังไม่อยากตาย หากผมต้องตายจริงๆก็ขอผมกลับไปกอดน้ำตาลอีกสักครั้ง ผมจะบอกว่าผมรักแกมากแค่ไหน ผมอยากจะไปบอกปามก่อนว่า สำหรับผมปามเป็นเพื่อนที่ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว อยากบอกพี่กุ้งกับพี่กั้งว่าผมดีใจแค่ไหนที่ยังมีญาติที่ต้องการผมอยู่ อยากบอกคุณไม้ว่าผมรักเขา...
.................................................
“นี่นาย นาย ตื่น นี่”
ผมโดนเขย่าอย่างแรงจนรู้สึกตัวตื่น
“ไม่เป็นไรนะ”
เสียงคุณไม้พูดอย่างเป็นกังวล ผมมองรอบๆตัวอย่างมึนๆ เช้าแล้วนิ่ พยายามเรียบเรียงความคิด เมื่อคืน อ๊ะใช่ เมื่อคืนมีคนเข้ามาในบ้านนิ่ ผมกำลังจะอ้าปากพูดคุณไม้ก็อุ้มผมขึ้นซะก่อน
“เฮ้ย! คุณปล่อยผมนะ”
“ไม่เป็นไรใช่ไหม”
ผมมองไปที่หน้าบ้านมีรถจอดอยู่สองคัน คันนึงเป็นของคุณไม้ แล้วอีกคันละ
คุณไม้อุ้มผมขึ้นบ้านอย่างง่ายดาย ผมที่ดิ้นมาตลอดทางกลับต้องกลายเป็นเกาะคุณไม้ไว้แน่นก็ตอนขึ้นบันไดบ้านเนี่ยแหละ
“เจอแล้วหรือ”
ผู้ชายในเครื่องแบบตำรวจยืนอยู่กลางบ้าน เงยหน้าจากสมุดจดมาถามคุณไม้ คุณไม้พยักหน้าแล้วพาผมไปนั่งบนเก้าอี้
“อยู่ตรงนี้ก่อนนะ”
พูดจบก็เดินไปหานายตำรวจอีกครั้ง สองคนคุยกันหน้าเครียด ในบ้านยังมีตำรวจอีกสามคน ผมมองไปทางหลังบ้านที่เจ้าหน้าที่สองคนกำลังตรวจสอบอยู่ ข้าวของถูกรื้อกระจายจนหมด ห้องนอนที่เปิดประตูทิ้งไว้ก็โดนรื้อด้วยเช่นกัน
“คุณกานทขอสอบถามเรื่องเมื่อคืนหน่อยได้ไหมครับ”
นายตำรวจที่คุยกับคุณไม้เดินมาหาผม คุณไม้หายไปไหนแล้วไม่รู้
“ครับ”
ผมตอบทั้งที่ยังมองหาคุณไม้อยู่ ถึงมันจะผ่านเรื่องเมื่อคืนมาแล้ว ถึงจะมีตำรวจอยู่ แต่ผมก็อุ่นใจมากกว่าหากมีคุณไม้อยู่ในสายตา
“ไม้ลงไปหาอะไรอุ่นๆให้คุณดื่มน่ะครับ”
คุณตำรวจเหมือนจะรู้ความคิดผม จากนั้นเขาก็ถามเรื่องเมื่อคืน ผมเองก็ตอบเท่าที่ผมรู้เท่านั้น ไม่นานคุณไม้ก็กลับมาอีกครั้งพร้อมแก้วในมือสองใบ ส่งให้คุณตำรวจใบนึ่งแล้วจึงส่งอีกใบให้ผม
กลิ่นกาแฟผสมโกโก้ลอยขึ้นมาจากแก้ว ผมจิบดื่มช้าๆ คุณไม้ลงนั่งที่เก้าอี้ตัวเดียวกับผม และคุยกับคุณตำรวจ จากที่ผมฟังก็พอเดาได้ว่าเขาสองคนรู้จักกันมาก่อนหน้านี้ คุณตำรวจว่าคุณไม้ที่ทิ้งผมไว้ที่นี้คนเดียว เพราะช่วงนี้โจรเริ่มออกปล้น เมื่อคืน หมู่บ้านข้างล่างก็โดนปล้น ดีว่าเด็กและผู้หญิงหนีไปซ่อนในป่าหมดแล้วโจรจึงได้ไปแค่ข้าวของเงินทองเท่านั้น คิดว่าระหว่างทางพวกโจรเห็นบ้านหลังนี้เข้าก็เลยมาแวะเข้ามารื้อข้าวของ
“ดีนะที่คุณกานทหนีไปซะก่อน ไม่งั้นไม่รู้จะเจออะไรบ้าง”
คุณตำรวจพูดเหมือนบ่นซะมากกว่า
.........................TBC....................................
-
ทำไมไม้ใจร้ายจัง ไม่รักไม่ว่า
ทำไมทำกันอย่างนี้ มันมากเกินไป
-
ไม่รักแต่จ้องจะทำร้ายจิตใจ ต่างคนต่างอยู่ไม่ดีกว่าหรือ เพราะที่น้องเขาเป็นอยู่ก็เจ็บมากพอแล้ว
-
กลอนเข้มแข็งและอดทนนะ
เดี๋ยวเค้าก็รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมกลอนถึงเป็นแบบนี้
อดทนให้มากๆๆนะ เป็นกำลังใจให้กลอนค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สงสารกลอน
ไม้คิดอะไรอยุ่กันแน่เนี่ย
-
พระคุ้มครองนะคะคุณกานท
-
ถึงบอลจะแพ้ แต่เราจะอ่านต่อไปปปปปปป T_T :o12:
-
:m16: คุณไม้นะคุณไม้ ทิ้งกันไปได้
ดีนะที่กลอนไม่เป็นอะไรมากอ่ะ เกือบไปแล้ว
กลอนน่ะ ถึงจะลำบาก แต่ก็ยังคิดถึงคนอื่นอยู่
รู้ไว้ตัวเองจิตใจดีแค่ไหน :3123:
อยากอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนอีก
-
ถ้ากลอนเป็นอะไรขึ้นมาจะทำไง
ทำไมคิดไรง่าวๆ แบบนี้เนี่ย ปล่อยไว้กลางป่าคนเดียว ถ้าไม่โง่และบ้าทำไม่ได้นะนั่น
กลอน เคยเห็นอะไรดีในตัวผู้ชายคนนี้อ่ะ ??
-
กลอนน่าสงสาร :o12:
ไม้จะใจดำกับกับกลอนอีกนานป่ะ
-
อ๊ากกกก
ใครก็ได้ ช่วยถีบไอ้คุณไม้ที
-
คุณnolirin ใจดีจังลงให้ตั้ง 3 ตอน
บอลแพ้ แต่เราไม่แพ้ 555 เฮ้อ!!!
นายไม้เริ่มสนใจ กลอนบ้างแล้ว แม้จะในแง่ไม่ค่อยดีก็เถอะ ก็ยังดีกว่าไม่มีตัวตนนะ
-
สงสารกลอนนนน T___________T
-
ไอ่เราก็นึกว่าจะมาแนวจำเลยรักเสียอีก...ประมาณว่า "กักขังช้านเถิดดดดด...กักขังไป...ช้านทำอะไรให้เธอเคืองโกรธธธธธธธธธ" ประมาณนี้
แต่ที่ไหนได้ ออกแนวทำร้ายจิตใจกันมากกว่่าทำร้ายร่างกายนะเนี่ย...ทำร้ายร่างกายถึงเจ็บ แต่สักวันแผลมันก็ยังมีวันหาย แต่การทำร้ายจิตใจนี่สิ
ต้องใช้เวลานานขนาดไหนถึงจะหายได้ล่ะ...แล้วที่ผ่านมาน้องกลอนก็ถูกทำร้ายมาโดยตลอดอยู่แล้ว แค่นี้ยังไม่พอใจอีกเหรอคุณไม้...ชิส์ ๆๆๆๆๆ
นี่ยังดีนะ ที่น้องกลอนยังหนีไอ่พวกโจรห้าร้อยหกร้อยนั่นมาได้...ถ้าน้องกลอนไหวตัวไม่ทันขึ้นมา มันจะเกิดอะไรขึ้น ไอ่โจรบ้าพวกนั้น
มันคงจะปู้ยี้ปู้ยำน้องกลอนจนไม่เหลือชิ้นดีแล้วล่ะมั้งเนี่ย...ถ้าไม่รัก ก็อย่ามาสนใจ ถ้าเกลียดกันมากนัก ก็ไม่ต้องคิดไม่ต้องเห็นว่ายังมีตัวตน
เพราะการมีตัวตนในความรู้สึกเกลียด มันเจ็บเสียยิ่งกว่า การไม่มีตัวตนอยู่ในสายตานะ...คุณไม้ >[]<
รอตอนต่อไปฮะ...เค้าติดเรื่องนี้จริง ๆ นะเนี่ย...แบบว่ามันอยากอ่านต่อแบบไม่มีที่สิ้นสุดอ่ะ XD
-
คุณไม้นี่เป็นรักแรกหรือเปล่าคะ น้องกลอนถึงได้ฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้ ทั้งที่เขาไม่แลเลย
สงสารน้องกลอนอ่ะ
ปล. writer น่ารักจัง ลงให้อ่านตั้งหลายตอน
-
ปล้นข่มขืนป่ะ หึหึหึ
-
ทนไม่ค่อยจะไหว ขอตบซักทีเหอะอิคุณไม้ :beat:
เลวร้ายที่สุด แล้วนี่จะสำนึกผิดมั้ยว่าปล่อยให้กลอนเค้าเผชิญชะตากรรมคนเดียวอย่างนี้อ่ะ :m16:
-
นี่ถ้าโจรทำร้ายกลอนด้วย ไอ้คุณไม้จะทำยังไง... :fire:
-
แง่มๆ
รอตอนต่อไป
-
"ลำบากกว่านี้ผมก็เคยมาแล้ว ก็ตอนที่มาอยู่คนเดียวสมัยม.ต้น ไม่มีเงินจ่ายค่าไฟโดนตัดประจำ ดีที่เป็นห้องน้ำรวมเลยไม่โดนตัดน้ำก็เท่านั้น ข้าวปลานี่ไม่ต้องพูดถึง อดมื้อกินมื้อมาตลอด บางทีไม่ได้กินข้าวสองวันติดกันก็เคยมาแล้ว"
กลอนน่าสงสารมากเลยค่ะ :monkeysad: แล้วตอนนั้นพวกแก...แก...แก...แก...ทุก ๆ คนหายไปไหนกันหมดห่ะ ช่วงที่เลวร้ายในชีวิตของกลอนพวกแกหายหัวไปเสวยสุขกันอยู่ที่ไหน :monkeysad:
นี่สำหรับแกไอ้คุณไม้ :beat: หวังดีบ้าอะไรจะกลายเป็นหวังร้ายไปซะแล้วเห็นมั๊ย
-
ไม่รู้ว่าคุณไม้คิดยังงัยเนาะ ถึงทำแบบนี้
เหมือนใส่ใจ เหมือนห่วงใย
เพราะเอะอะ อะไรก็อุ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ตลอด
-
:m15: :m15: :m15:เค้าสงสารกลอนอ่ะ ชิวิตรันทด :กอด1: :กอด1: เป็นกำลังใจให้คนแต่ง
-
อี่คุณไม้ผุ ทิ้งน้องกลอนให้เจออย่างนี้ได้งัยย
ว่าแต่กลอนชอบเด็กหรอ อิอิอิ
-
:เฮ้อ: เอาใจช่วยๆๆ นะสู้ๆๆ
-
พระเอกเรื่องนี้ใจร้าย ย ย :o12:ให้กลอนหนีไปซบอกคนอื่นดีกว่า
-
มาแล้วจ้า
--------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 7
หลังจากคุณตำรวจกลับไป คุณไม้ก็ไล่ผมไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองลงไปเอาของในรถ ระหว่างที่ผมอาบน้ำ ผมก็คิดว่าออกมาคงโดนคุณไม้สมน้ำหน้าเรื่องโจรเมื่อคืนแน่ๆ
แต่กลับไม่ไปเป็นอย่างที่ผมคิด พอผมอาบน้ำเสร็จผมกับคุณไม้ก็ลงไปทำกับข้าว คุณไม้ไม่พูดเรื่องเมื่อคืน เรียกว่าแทบจะไม่พูดอะไรเลยมากกว่า ในระหว่างที่ลงมือทำกับข้าวคุณไม้ก็ยังนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา ผมเองได้แต่มองเพราะว่าไม่รู้จะพูดอะไรดี
“ขอโทษนะ”
อยู่ๆคุณไม้ก็พูดขึ้นมา เล่นเอาผมผงะเล็กๆ
“ฉันไม่น่าทิ้งนายไว้ที่อันตรายขนาดนี้คนเดียวเลย”
คุณไม้พูดทั้งๆที่ยังก้มหน้าก้มตาทำโน่นทำนี่ ไม่มองหน้าผมสักนิด นี่เขารู้สึกผิดจริงรึเปล่าเนี่ย
“ไว้พรุ่งนี้จะพากลับนะ”
พูดจบก็ลุกเดินออกไป ไม่ทำไอ้ที่ทำอยู่ต่อแล้ว
ผมยังงงไม่หายว่าคุณไม้มามุขไหน ได้ยินเหมือนเสียงอะไรกระทบต้นไม้จึงตามมาดู
แล้วก็ต้องรีบวิ่งไปห้ามตนตัวโตเร็วจี๋ คุณไม้กำลังใช้กำปั้นชกกับตนไม้อยู่ ไอ้ต้นไม้คงไม่เป็นไรหรอก แต่เลือดที่เริ่มซึมออกมาจากมือคุณไม้นี่สิ
“คุณทำบ้าอะไร”
ผมคว้ามือคุณไม้มายึดไว้ นี่เขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมา เรื่องอะไรเขาต้องมาทำร้ายตัวเองแบบนี้ด้วยเล่า
คุณไม้ไม่ตอบ แต่ก็หยุดมือแต่โดยดี
“บ้าอะไรเนี่ย”
ผมบ่นคนเดียวในขณะที่ลากคุณไม้ขึ้นบ้านมาทำแผล คุณไม้เดินตามมาเงียบๆแต่มือที่ผมเป็นคนจับไว้ในตอนแรกกลายเป็นคุณไม้ที่จับมือผมไว้แน่นแทน ผมลอบมองหน้าคุณไม้ ก็เห็นว่าตีสีหน้าเครียดเหมือนเดิม ถึงไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ไม่กล้าถาม
หลังจากทำแผล ผมกับคุณไม้ก็กินข้าว แล้วจากนั้นก็ว่าง ผมก็ทำความสะอาดบ้านและจัดข้าวของที่กระจุยกระจายเพราะโดนรื้อค้น คุณไม้เองก็ช่วยบ้างในตอนแรก แต่หลังๆกลับนั่งดูผมเก็บซะงั้น ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่การทำงานไปโดยที่มีคุณไม้จ้องเอาๆแบบนี้มันกระอักกระอ่วนยังไงไม่รู้ พอจะหันไปต่อว่า ก็กลับไปเจอหน้าเครียดๆของคุณไม้เข้าเลยไม่กล้าเอ่ยปากอะไร
......................................................................
และแล้วช่วงเวลาที่ผมลำบากใจที่สุดก็เริ่มขึ้น เมื่อถึงเวลาที่ต้องนอน และในบ้านมีเพียงเตียงขนาด 5 ฟุต เตียงเดียว ที่นอนก็ไม่มีอีก ผ้าห่ม หรือหมอนก็ยังไม่มีอีกชุดเลย
“เดี๋ยวผมนอนข้างนอกเอง”
ผมอาสาแต่ก็เจอสายตาห้ามจากคุณไม้ซะก่อน
“นอนในห้องด้วยกันนั่นล่ะ”
ผมเองก็ยังกลัวๆเหตุการณ์เมื่อคืนอยู่เลยยอมตกลงแต่โดยดี
“นายนอนบนเตียงละกันเดี๋ยวฉันนอนพื้นเอง”
ผมน่ะก็อยากจะตอบตกลงอยู่หรอก แต่ว่านะ ผมกับคุณไม้เป็นผู้ชายเหมือนกัน แถมผมอายุมากกว่าอีกต่างหาก แล้วทำไมต้องมาทำเหมือนผมเป็นผู้หญิงด้วยเล่า ผมขึ้นเตียงแล้วขยับตัวไปจนชิดขอบเตียงข้างหนึ่ง
“ขึ้นมานอนด้วยกันก็ได้ครับ ผมไม่อยากเอาเปรียบ”
ผมพูดแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น คุณไม้ยิ้ม เป็นรอยยิ้มครั้งแรกของวันที่ผมได้เห็น ก็ทั้งวันคุณไม้ทำหน้าเครียดตลอดเลยนิ่ ผมนอนโดยหันหน้ามาทางคุณไม้ ไม่อยากหันมาหรอก
แต่ก็รู้สึกว่าถ้าหันหลังให้มันกังวลยังไงไม่รู้ พอหันมาทางนี้เลยต้องแกล้งหลับตาอยู่ตลอดเวลา คุณไม้เองก็หันมาทางเดียวกัน เตียงแคบๆผู้ชายสองคนนอนด้วยกันแบบนี้ น่าอายชะมัด ผมแอบลืมตาขึ้นมอง ใบหน้าคุณไม้อยู่ห่างไปไม่ถึงคืบ ผมรีบหลับตาลงเหมือนเดิม หัวใจมันเต้นตึกตักจนกลัวว่าคุณไม้จะได้ยิน
แต่ในขณะที่ทุกอย่างเงียบสงบ เสียงกุกกักข้างนอกก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผมแทบจะลุกขึ้นนั่งทันที แต่คุณไม้ก็กดตัวผมไว้ก่อน และทำมือเป็นสัญญาณให้เงียบ เหมือนย้อนกลับไปเมื่อคืนวานอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ต่างไปตรงที่ผมไม่ได้อยู่คนเดียว
“อยู่ตรงนี้นะ”
คุณไม้ลุกจากที่นอนอย่างเบา และตรงไปทางประตู ผมอยากจะห้ามแต่ก็ไม่มีเสียงใดๆลอดออกมา ในมือคุณไม้มีปืนพกหนึ่งกระบอก แต่แค่คุณไม้คนเดียวจะไปสู้กับคนพวกนั้นได้ยังไง
คุณไม้เปิดประตูเบาๆและอาศัยความเงียบออกไปข้างนอกโดยที่คนพวกนั้นไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอกนั้น แต่หลังจากคุณไม้ออกไป ทุกอย่างก็เงียบ แล้วอยู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด
ผมไม่สนใจ ไม่นึกกลัวอะไรอีกแล้ว แค่คิดว่าคนที่โดนยิงอาจเป็นคุณไม้ เท้าผมมันก็พาออกมาข้างนอกและตรงไปทางเสียงปืนอย่างรวดเร็ว ภาพที่ผมเห็นคือคุณไม้พวกคุณตำรวจเมื่อเช้ากำลังล็อกคนที่ผมคิดว่าคงเป็นโจรไว้หมดทุกคน มีโจรหนึ่งคนนอนล้มอยู่โดยที่โดนยิงที่ขา
“ไม่เป็นไรนะครับ”
คุณตำรวจที่หันมาเห็นผมถามมาด้วยเสียงสบายๆ คุณไม้หันมาเห็นผมก็ปล่อยคนร้ายให้ตำรวจแล้วตรงมาหาผมทันที
“ออกมาทำไมน่ะ”
พูดไม่พูดเปล่ายังจับผมหมุนซ้ายหมุนขวาราวกับจะสำรวจความเสียหาย
“ผมได้ยินเสียงปืน”
ก็เลยออกมาตามหาคุณ ไม่ได้พูดประโยคหลังออกไป แต่ตาก็มองคุณไม้ว่ามีเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า
“เอ้า หวานกันเข้าไป”
คุณตำรวจพูดแล้วหัวเราะ คุณไม้ก็ผละออกจากผมทันที คงกลัวเพื่อนเข้าในผิดล่ะมั้ง คุณไม้กลับไปจัดการกับคนร้ายต่อ ผมเลยได้แต่มองอยู่วงนอก แล้วอยู่ๆผมก็รู้สึกได้ถึงความแข็งของโลหะที่กลางหลัง
“ปล่อยลูกน้องกูเดี๋ยวนี้”
เสียงตะโกนดังข้ามหัวผมทำให้ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง หัวหน้าโจรเลื่อนปืนจากกลางหลังมาเป็นจ่อที่ขมับผมแทน
“ปล่อยซะถ้าไม่อยากให้ไอ้หมอนี่ตาย”
“ใจเย็นๆก่อน”
คุณตำรวจพยายามกล่อม แต่ดูจะไม่ได้ผม
ผมมองไปรอบๆตัว คุณไม่ทำหน้าเครียด คุณตำรวจเองก็เช่นกัน ก่อนหน้านี้ผมรู้สึกได้ถึงความไร้ประโยชน์ของตัวเองอยู่แล้ว แต่ว่าตอนนี้นอกจากจะไร้ประโยชน์ผมยังเป็นตัวถ่วงอีกต่างหาก ผมไม่อยากเป็นคนอ่อนแอหรอกนะ
ผมตัดสินใจกระทืบเท้าลงไปบนเท้าหัวหน้าโจรสุดแรง หัวหน้าโจรคลายมือที่รัดคอผมออก แล้วยูโดที่ได้เรียนมาก็ได้ใช้คราวนี้แหละ ผมจับแขนอีกฝ่ายได้แล้วจึงทุ่มข้ามหลังไป หัวหน้าโจรลงไปนอนกองบนพื้น ผมฉวยจังหวะเตะปืนไปทางด้านหลัง แล้วมองไปยังคนอื่นๆ แต่ทุกคนก็ยังไม่ไหวติง
“เอ่อ ไม่ใส่กุญแจมือหรือครับ”
และเหมือนเสียงผมจะทำให้คนอื่นๆได้สติ เพราะตำรวจขยับตัวมาใส่กุญแจมือทันที คุณไม้ปรี่เข้ามาจับสำรวจตัวผมอีกรอบ
“อย่าทำให้คนอื่นเขาตกใจนักซิ”
พูดไปด้วยหมุนตัวผมไปด้วย คุณตำรวจหัวเราะแล้วพูดว่าคนที่อาการน่าเป็นห่วงน่ะมันหัวหน้าโจรมากกว่า
หลังจากนั้นพวกตำรวจก็กลับไปโดยที่คุณไม้บอกว่าจะพาผมไปให้ปากคำพรุ่งนี้ ก่อนกลับคุณตำรวจเล่าว่ากะแล้วว่าพวกโจรต้องกลับมาที่นี้อีกวันนี้ จึงมาดักรอ คุณไม้เองก็รู้แต่ไม่บอกผมสักคำ ผมคิดฉุนๆ ถึงคุณตำรวจจะบอกว่า
“ไม้มันไม่อยากให้คุณคิดมาก”
แต่ผมก็คิดว่าไม่ใช่หรอก คงกลัวผมไปทำอะไรขัดขวางการจับโจรมากกว่า ใช่สิ ผมมันไม่ได้เรื่องนิ่ ไม่มีอะไรดีสักอย่าง
.........................................................
หลังจากนั้นเราสองคนก็กลับไปนอนอีกครั้ง คราวนี้ได้นอนจริงๆสักที ผมพยายามข่มตาหลับแต่มันก็ไม่ได้ผลใดๆ คุณไม้หลับไปแล้ว แต่ผมยังนอนลืมตาอยู่ ไม่อาจสงบใจได้จริงๆเมื่ออยู่ใกล้ๆคุณไม้แบบนี้
พอคิดว่าพรุ่งนี้ต้องจากที่นี้ไปแล้วก็รู้สึกเหงาๆยังไม่รู้ ผมพลิกตัวหันหน้ามาทางคุณไม้ ถึงจะไม่ได้จุดไฟ แต่แสงจันทร์แสงดาวก็ส่องให้เห็นใบหน้าคมเข้มที่นอนอยู่ข้างๆนี้ได้อย่างชัดเจน ผมอยากเอื้อมมือไปสัมผัสแต่ก็กลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายตื่น แล้วโวยวายใส่ผมได้ ผมไม่เคยเข้าใกล้เขามากขนาดนี้ หน้าเราห่างกันอยู่ไม่ถึงคืบแบบนี้ ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ๆอีกนิด ปลายจมูกเกือบชนกันอยู่แล้ว ลมหายใจอุ่นๆของเขารินรดใบหน้าผม
ผมกลัวว่าเขาเองจะรับรู้สัมผัสลมหายใจของผมอยู่เหมือนกันเลยพยายามกลั้นหายใจไว้ แต่ก็ทำได้ไม่นานนัก ผมนอนมองใบหน้าตรงหน้าอยู่นาน ไม่รู้เหมือนกันว่าเผลอหลับไปตอนไหน
...................TBC...............................
ปล. writer น่ารักจัง ลงให้อ่านตั้งหลายตอน
เรื่องี้คุณ JUBJIB เป็นคนแต่งนะคะ แก้มทำหน้าที่โพสให้ค๊าาาาา
-
อ๊ะ คุณตำรวจพูดแบบนี้ มี something นี่หว่า
แสดงว่าคุณไม้ต้องคิดอะไรกับกลอนบ้างแหละ
..... เค้าอยากอ่านต่ออีกง่ะ
-
มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่นอนเลยยยยยยย
-
อยากอ่านต่อค่ะ :L2:
-
อย่าบอกนะว่าคุณไม้ก็คิดอะไรกะกลอนเหมือนกันอ่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...อยากจะกรี๊ดให้บ้านพัง
แต่มันก็น่าคิดนะ...ถ้าไม่รู้สึกอะไรเลย จะมาห่วงมาใยกันทำไม จับพลิกซ้าย ตะแคงขวา หาว่าเป็นอะไรมั้ย โดนทำร้ายหรือเปล่า???
แบบนี้คุณไม้ต้องคิดอะไรบ้างแหล่ะ...แล้วไหนจะคำพูดของคุณตำรวจอีกหล่ะ...โอ้วววววววว...แบบนี้ค่อยลุ้นขึ้นหน่อย
ไอ่เราก็นึกว่าจะมีแต่ฝ่ายกลอนฝ่ายเดียวที่คิดไปชอบเค้า เห็นแบบนี้ฟันเฟิร์มได้เลยนะเนี่ย ว่าคุณไม้เองก็ต้อง ซัมติงรองกะกลอนเหมือนกันอ่ะ
อ๊ากกกกกกกกกกกก...อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ...ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แล้วเมื่อไหร่คู่นี้เค้าจะหวานกันสักทีอ่ะ???...อยากอ่านอะไรหวาน ๆ บ้างอ่ะ...อิอิ
คุณแก้มคนสวยจ๋า...เค้าขออีกหลาย ๆ ตอนได้ป่ะ ^^~*
-
:o8: มารอลุ้นกันต่อไป
-
ให้คะแนนเพิ่มนิดนึง แต่ไม่อภัยให้ที่ชอบทำไรรุนแรง แบบไม่คิดถึงกลอนอ่ะ
ขอบคุณคุณ JUBJIB กับ คุณnolirin ที่โพสค่ะ
-
คุณไม้ทำเก๊ก แต่ที่จริงชอบกลอนน่ะสิ
-
อิอิอิอิอิอิ
หนุกๆๆ
มาต่อเร็วๆๆนะ o13
:L2: :L2:
-
อย่าบอกนะว่าคุณไม้ก็คิดอะไรกะกลอนเหมือนกันอ่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...อยากจะกรี๊ดให้บ้านพัง
แต่มันก็น่าคิดนะ...ถ้าไม่รู้สึกอะไรเลย จะมาห่วงมาใยกันทำไม จับพลิกซ้าย ตะแคงขวา หาว่าเป็นอะไรมั้ย โดนทำร้ายหรือเปล่า???
แบบนี้คุณไม้ต้องคิดอะไรบ้างแหล่ะ...แล้วไหนจะคำพูดของคุณตำรวจอีกหล่ะ...โอ้วววววววว...แบบนี้ค่อยลุ้นขึ้นหน่อย
ไอ่เราก็นึกว่าจะมีแต่ฝ่ายกลอนฝ่ายเดียวที่คิดไปชอบเค้า เห็นแบบนี้ฟันเฟิร์มได้เลยนะเนี่ย ว่าคุณไม้เองก็ต้อง ซัมติงรองกะกลอนเหมือนกันอ่ะ
อ๊ากกกกกกกกกกกก...อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ...ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แล้วเมื่อไหร่คู่นี้เค้าจะหวานกันสักทีอ่ะ???...อยากอ่านอะไรหวาน ๆ บ้างอ่ะ...อิอิ
คุณแก้มคนสวยจ๋า...เค้าขออีกหลาย ๆ ตอนได้ป่ะ ^^~*
ชมกันแบบนี้เขินแย่ เค้าก็ไม่ใช่คนบ้ายอนะ
สองทุ่มเจอกันอีกตอนแล้วกันเนอะ :m32: ไปแระเค้าเขิลลล
-
จะรีบไปใหน ๆ น่าร๊ากที่ซู้ดดดด :จุ๊บๆ:
วันนี้จะมากี่ตอนน้า o18
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:อยู่ใกล้กันขนาดนี้ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่ามีที่ว่างมากเกินเอื้อมถึงอ่ะ
-
:L1:
:L2:
-
คิดอะไรกับเค้าก็บอกไป มาทำหน้าเครียดไม่พูดแล้วเค้าจะรู้ไหม
"หวานกันเข้าไป" ชอบอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะเจ้แก้ม
-
หวานกันเข้าไป
นี่หมายความว่าไงหว่า
เอหรือว่าจะแอบชอบไม้หว่า o22
-
รออยู่นะคร้าบบบบ รักไม้กลอน :กอด1: :L2:
-
หอบหมอน หอบเสื่อ...มานั่งแถวหน้ารอคุณแก้มคนสวยนะฮะ <3~*
-
ปูเสื่อรอครับ^^
-
รออีกแปบนุง อิอิ :o8:
-
มาแล้วๆๆ มัวแต่ดูอิจิโกะเพลินไปหน่อย
---------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 8
แดดส่องลอดเข้ามาในยามเช้าเป็นสิ่งที่ปลุกให้ผมลืมตาตื่น ลืมตาขึ้นมาสายตาก็ปะทะเข้ากับบ้างสิ่ง อะไรกันนะคุ้นๆ พอตั้งสติได้ดีๆก็ถึงรู้ว่าเป็นเสื้อของคุณไม้ที่ใส่เมื่อคืน ลำตัวรู้สึกหนักๆเหมือนมีอะไรพาดทับอยู่ นี่คุณไม้กำลังนอนกอดผมอยู่นี่ ผมขยับตัวหนีทันทีเมื่อนึกสภาพตัวเองออก อารามตกใจเลยไม่ทันได้คิดว่าเตียงมันเล็ก พอกระถดตัวหนีห่างเลยตกเตียงเสียงดัง
“ทำเสียงอะไรแต่เช้าน่ะหึ”
รอยยิ้มล้อๆบนใบหน้าคุณไม้ทำเอาผมใจเต้นไม่เป็นระส่ำ ก็พอรู้ว่าปกติเป็นคนขี้เล่น แต่ไม่เคยทำแบบนั้นกับผม
“เอ้า เจ็บมากหรือ”
พอผมไม่ลุกขึ้น คุณไม้คงนึกว่าผมเจ็บมากเลยรีบลงจากเตียงมาประคองผมลุกขึ้น
ทำไมเขาดีกับผมนัก แปลก ผมยังจ้องเอาๆไม่เลิกเมื่อคุณไม่เข้ามาประชิดแล้วพยุงตัวผมลุกขึ้น
“จ้องมากๆคิดเงินนะ”
ผมอ้าปากหวอ ตกใจว่าเก็บเงินด้วยหรือ คุณไม้หันมาเห็นหน้าผมเข้าก็หัวเราะร่วนเอาคนเดียว
“ไหนเจ็บตรงไหน”
ผมส่ายหัวเพราะไม่ได้เจ็บตรงไหนสักหน่อย แต่ดูเหมือนคุณไม้จะไม่ค่อยเชื่อยังจับตามแขนขาสำรวจไม่เลิก
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ”
ในที่สุด เมื่อสำรวจจนพอใจ คุณไม้ก็ยอมเชื่อ และละมือจากผม
“งั้นก็ไปอาบน้ำ จะได้ไปให้ปากคำ”
ผมพยักหน้าแล้วคุณไม้ก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินออกจากห้องไปก่อน
แปลกคน บอกให้ผมไปอาบน้ำ แต่ตัวเองดันออกไปเอง นี่เขาคงไม่ได้คิดจะอาบน้ำพร้อมผมหรอกนะ พอรู้สึกว่าตัวเองกำลังคิดอกุศลอยู่ก็ส่ายหัวไล่ความคิดนั้น ผมเดินออกมาชะเง้อมองไปทางห้องน้ำ แต่ประตูห้องน้ำเปิดอยู่ แสดงว่าไม่มีคนใช้ แล้วเขาไปไหน
ผมหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปทางห้องน้ำ มองลงไปข้างล่างจึงเห็นว่าคุณไม้กำลังอาบน้ำอยู่ที่ทางน้ำ ทั้งตัวสวมเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว โชว์แผงอกแกร่งได้รูปจากการออกกำลังกายสม่ำเสมอ ง่า... อยากให้ผมหัวใจวายตายรึไงนะ ผมหยุดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที
...................................................
“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะครับ”
คุณตำรวจหันมาพูดกับผมแล้วก็หันไปพูดคุยกับคุณไม้ต่อ หลังจากล่ำลาเสร็จคุณไม้จึงดันหลังผมออกมา
“กลับกันเถอะ”
พอนึกถึงว่าต้องกลับจริงๆแล้วก็ใจหายขึ้นมาอีก
“ถ้าคุณปามรู้ว่าฉันพานายมาเจอกับอะไรบ้างคงโกรธฉันอีกแน่ๆ”
ผมหยุดกึกกับคำที่ได้ยิน นี่เขาไม่ได้เป็นห่วงผมเลยใช่ไหม
“แล้วไหนจะพี่เอกับน้ำตาลอีก เล่นงานฉันตายแน่ๆ”
ผมนิ่งเงียบมองไปทางหน้าต่าง ผมหลงคิดไปได้ไงนะว่าท่าทางที่คุณไม้แสดงออกเพราะเป็นห่วงผม ที่จริงเขาแค่กลัวว่า คนอื่นๆที่เขาแคร์จะว่าเขาเรื่องผมเท่านั้น ไม่ได้ห่วงผมสักนิด
ผมนั่งนิ่งไปตลอดทางและทำท่าเหมือนนอนหลับ คุณไม้คงคิดว่าผมหลับจึงไม่ได้พูดอะไรอีก
ไม่นานรถก็มาจอดยังอพาท์เมนต์ของผม ผมลงจากรถทันทีที่คุณไม้เปิดล็อก หันไปขอบคุณด้วยคำพูดงึมงำแล้วตรงขึ้นห้องทันที
พอผมเปิดห้องเข้าไปก็เจอปามที่กำลังถูพื้นห้องผมอยู่อย่างขะมักเขม้น ปามหันมาเห็นผมก็ทิ้งไม้ถูพื้นวิ่งมากอดผมไว้ทันที
“กลอน ไปไหนมาน่ะ เป็นห่วงแทบแย่”
ผมไม่ได้ตอบอะไร ใจยังนึกโกรธปามอยู่นิดหน่อย เจ้าตัวคงรู้สึกถึงไหล่ที่เครียดเขม็งของผม จึงคลายอ้อมกอดออก
“ปามขอโทษนะกลอน ปามมาคิดๆดูแล้วปามเองก็ผิดจริงๆ อาจเพราะเข้าไปอยู่ที่บ้านนั้น คนเยอะแยะเต็มไปหมด มีทั้งคนที่ห่วงปามและคนที่ให้ปามห่วง เลยทำให้นิสัยเปลี่ยนไป ขอโทษนะ ต่อไปปามสัญญาว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของกลอนอีก อย่าโกรธกันเลยนะ”
ผมฟังปามขอโทษแล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมา ความจริงผมเองที่พาลเอาไม่ใช่หรือ เรื่องน้ำตาล ผมไม่บอกให้ปามรู้ เพราะอะไร ไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเข้าข้างตัวเองสวยหรูในตอนแรกว่าปามล้ำเส้นมากเกินไป เป็นเรื่องที่ผมไม่บอกแล้วปามเข้ามายุ่งเกี่ยว
ที่จริงเป็นเพราะผมคิดไว้อยู่แล้วว่าสักวันปามต้องรู้ไม่จากปากใครคนใดก็คนหนึ่ง และหวังไว้ลึกๆที่จะโกรธปามอยู่แล้วไม่ใช่หรือ เรื่องที่ท่านประธานเรียกผมไปถาม เรื่องที่ออกจากงาน หรือเรื่องที่ผมโดนคุณไม้เกลียดเอา ผมก็ทำตัวเองทั้งนั้น และมันนอกเหนือการควบคุมของปาม แต่ผมกลับโยนความผิดทั้งหมดนั้นให้ปามได้หน้าตาเฉย เพียงเพราะอยากจะโกรธ แล้วทำไมปามต้องมาขอโทษผมด้วย
“นายไม่ผิดหรอกปาม ฉันผิดเอง อย่าขอโทษทั้งที่นายไม่ได้ทำอะไรแบบนี้เลย”
ผมพูดอย่างเหนื่อยอ่อน
“ไม่หรอกกลอน ความจริงปามเองก็ยุ่งมากเกินไปจริงๆ ถ้าเป็นตัวเองก่อนหน้านี้จะไม่เป็นถึงขนาดนี้แท้ๆ”
ปามพูดอย่างสำนึกผิด
ที่จริงปามเองก็พูดถูก ถ้าเป็นปามก่อนหน้านี้ไม่มีทางทำแบบนี้ ไม่มีทางรู้เรื่องนี้ถ้าผมไม่บอก มาถึงตรงนี้ผมก็นึกออก ว่าทำไมผมถึงพาลโกรธเอาที่ปาม ก็เพราะตั้งแต่ปามไปอยู่ที่บ้านจอมไตร ดูเหมือนปามจะได้รับความรัก ดูแล เอาใจใส่ จากคนที่นั้นราวกับเป็นอีกคนในครอบครัว
ผมเห็นเพื่อนมีความสุขและรื่นเริงขึ้นทุกวัน ทั้งๆที่เมื่อก่อนปามเองก็ไม่ได้ต่างจากผมนัก มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองอยู่คนเดียว ไม่มีพวก ถูกทิ้ง และอิจฉาปาม ผมไม่มีคุณสมบัติจะเป็นเพื่อนกับปามจริงๆล่ะมั้ง
“นายกลับไปก่อนเถอะ”
ผมพูดแล้วเลี่ยงเดินเข้ามาข้างใน แต่ก็สะดุดตากับกองเสื้อผ้าที่ถูกพับอยู่ในกระเป๋าเดินทางอย่างเป็นระเบียบ และตาหวานน้องชายของปามที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนพื้นห้อง ปามเดินตามเข้ามา ไม่พูดอะไรแต่ก็เก็บข้าวของใส่กระเป๋าอย่างเร็ว
“ขอโทษที่เข้ามาอยู่โดยไม่ได้ขอนะ”
ปามก้มหน้าเก็บของไปด้วยพูดไปด้วย
“นาย...มาอยู่ที่นานรึยัง”
ผมถามเพราะรู้สึกเอะใจ ตอนแรกนึกว่าปามแค่แวะมาทำความสะอาดให้ แต่นี้ปามมาอยู่ที่นี้ แล้วงานล่ะ ไม่ทำแล้วหรือ
ข้าวของๆปามส่วนใหญ่ถูกเก็บไว้ในกระเป๋าก็จริง แต่ที่ระเบียงก็มีเสื้อผ้าของปามและตาหวานตากอยู่ด้วย
“แล้วนายไม่ทำงานแล้วหรือ”
ปามยังเงียบไม่ตอบผม ผมเลยถามย้ำอีกที
“ออกแล้วล่ะ”
พอได้ฟังผมก็ต้องตกใจ ไม่ใช่ว่าออกเพราะเรื่องของผมหรอกนะ
ดูเหมือนปามจะเริ่มรู้สึกตัวว่าผมคิดอะไรจึงรีบบอก
“ไม่ใช่เพราะกลอนหรอก คือปามมีปัญหานิดหน่อยน่ะ”
ผมยังงง ไม่เข้าใจ แต่รู้ว่าทางปามคงมีเรื่องอะไรใหญ่โตพอดู เพราะปามเองก็ไม่อยากออกจากงานเท่าไหร่ เนื่องจากเป็นห่วงตาหวาน
“แล้วนายจะไปไหน”
ผมเริ่มเป็นห่วงปามขึ้นมาเหมือนกัน ปามยังเงียบไม่ตอบ มือที่เก็บข้าวของหยุดไม่ขยับแล้ว ร่างปามสั่นเท่าน้อยๆ ปามร้องไห้อีกแล้ว ผมย่อตัวลงนั่ง ตอนนี้ใจที่คิดเรื่องของตัวเองหยุดคิด คิดแต่เพียงว่าปามเป็นอะไร ทำไมต้องออกจากงาน ทำไมต้องร้องไห้ ใครทำอะไร
“มีอะไรไหนบอกสิ”
ผมจับบ่าเพื่อนไว้ อยากให้รู้ว่าผมเป็นห่วงปามอยู่ ปามไม่พูดเอาแต่สะอื้นร้องไห้จนผมจนใจ แล้วสายตาเจ้ากรรมของผมดันมองผ่านคอเสื้อของปามเข้าไปเห็นรอยมากมายซึ่งปามใส่เสื้อปิดเอาไว้
ผมจับปามเงยหน้าทันที แล้วดึงเสื้อออกดูเพื่อความแน่ใจ ปามพยายามขัดขืนไม่ให้ดูแต่เพราะร้องไห้ไปด้วยปามเลยอ่อนแรงกว่าผม พอผมเห็นร่องรอยเหล่านั้นได้ถนัดตา คราวนี้ผมลืมเรื่องที่โกรธปามไปเลย รอยคิสมาร์กพวกนี้มันหมายความว่าไง
“นี่มันอะไร”
ผมยังพยายามไม่คิดมากแต่ปามนิ่งเงียบ เอาแต่ร้องไห้ ถึงพยายามจะกลั้นน้ำตา แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะทำไม่สำเร็จ
“ตอบมาสิปาม”
ผมเริ่มร้อนใจมากกว่าเดิม ไม่อยากคิดว่าเพื่อนคนนี้ไปเจออะไรมา ถึงก่อนหน้านี้ผมจะโกรธปามมากมายแค่ไหน แต่ว่าเราเคยดีกันมานาน คบกันมาตั้งแต่ม.ต้น ปามเป็นเพื่อนที่ดีกับผมเสมอ อย่างที่เคยบอกว่าผมเห็นปามเป็นคนในครอบครัวมาแต่ไหนแต่ไร ถึงจะโกรธแล้วบอกตัดเพื่อนกับปาม แต่เอาเข้าจริงผมก็รู้ว่าไม่มีทางทำได้
ผมพยายามคิดในแง่ดีว่าเพื่อนผมอาจจะไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่ผมคิด อาจจะแค่กำลังช็อคหรือตกใจจึงร้องไห้ แต่ผมก็รู้ว่ากำลังปลอบใจตัวเอง ผมรู้จักปามดี ปามเข้มแข็ง อาจจะมากกว่าผมด้วยซ้ำ ปามอาจจะไม่เคยเรียนยูโดอย่างผม
ท่าทางปามอ่อนแอก็จริง แต่เรื่องใจผมคิดว่าปามเข้มแข็งมากกว่า ผมโดนญาติทรยศหักหลัง คิดว่ามันหนักหนาสาหัสแล้ว ที่โดนคนที่ไว้ใจทำกันได้ แล้วปามล่ะ ไม่หนักกว่าผมหรือ ปามโดนแม่แท้ๆทอดทิ้ง และกลับมาเพื่อนหักหลังความไว้เนื้อเชื่อใจของปามมาตั้งกี่ครั้งกี่คราว ผมไม่รู้ว่าปามเจ็บในใจแค่ไหน แต่ปามก็ยืนหยัดขึ้นมาได้ทุกครั้ง โดยที่ปามไม่เคยว่าแม่ให้ผมได้ยินสักครั้ง ปามมักพูดว่าก็มีผมโกรธแทนไปแล้ว ปามเลยไม่ต้องโกรธอีก ผมชักกลัวความจริงมากขึ้นทุกที
“บอกมาสิปาม”
ผมยังคาดคั้นไม่เลิก ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวต้องเอ่ยถามในสิ่งที่ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้น
“ปาม...โดน...เอ่อ...ข่มขืน...ใช่ไหม”
ปามไม่ตอบ แต่ก้มหน้าและร้องไห้ แค่นี้ก็ยืนยันในสิ่งที่ผมถามได้แล้ว
......................TBC.....................
โพสยากจังอ่ะ
-
ยิ่งอ่านยิงชอบ อยาดอ่ายตอนต่อไปแล้ว แต่ความเป็นจริง สองคนนี้น่าจะมีอะไรในใจกันเนาะ
-
ใครทำว่ะใครทำปามอ่ะอย่าบอกนะว่าเป็นไอ้ไม้
-
ปาม ใครทำอะไรปาม อ้ากกกกกก ทำไมเป็นแบบนี้
ไม่เข้าใจเลย และอีกอย่างค้างค่ะ อยากรู้ใครทำปาม
รอตอนต่อไปค่ะเจ้แก้ม
-
อ้าว ปาม...ไปโดนอะไร ตอนไหน ยังไง กะใคร :z3:
แอร๊ยยย อย่าบอกนะว่า....ว่าจะต่อพรุ่งนี้ แบบว่าอยากอ่านอีก :serius2:
-
ปามกับพี่ชายของไม้มีอะไรกันหรือเปล่า
เห็นเป็นห่วงกันแปลกๆตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
ปล.+1 เป็นกำลังใจที่ขยันโพสให้นะค่ะ :จุ๊บๆ:
-
แม่งเอ้ย ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
น่าจับตบ
-
วันนี้ได้อ่านสองตอนเลย
ขอบคุณครับ เรื่องกำลังเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก...มันไม่จริงใช่มั้ย...ใครทำร้ายปามอ่ะ...ม่ายน้าาาาาาาาาาาาาา
แต่ที่ขัดใจที่สุดเนี่ยก็ต้องคุณไม้เลย...พูดแบบนี้ออกมาได้ยังไงฟ่ะ -*-
ไม่รู้หรือไงว่าคำพูดตัวเองกำลังทำร้ายใครอีกคนแบบไม่รู้ตัวหน่ะ *จับคุณไม้ฟาด*
ไอ่เรื่องทำร้ายจิตใจคนอื่นแบบไม่รู้ตัวเนี่ยเก่งจริง ๆ นะคุณไม้...มาทำให้กลอนหวั่นไหวแล้วจากไปแบบนี้มันน่านัก...ชิส์ๆๆๆๆๆๆ
กลับมาที่เรื่องของปามกันต่อ...สงสารปามจังเลยอ่ะ...ทำไมต้องเจอเรื่องอะไรอย่างนี้ด้วยนะ
อยากรู้ว่าใครเป็นคนทำแบบนี้กะปาม...เค้าว่าน่าจะเป็นพี่ชายของคุณไม้นะ...เห็นเป็นห่วงกันอยู่อ่ะ
ไม่อยากเดาเอาเองอ่ะคุณแก้ม *ส่งสายตาวิบวับ*...คุณแก้มจะสวยขึ้นกว่านี้อีกเยอะเลยนะ...ถ้ามาต่อให้อีกตอนอ่ะ (ฮา)
อันนี้เค้าพูดจริง ๆ นะ...ตอนนี้สวยอยู่แล้ว แต่จะสวยขึ้นกว่านี้อีกถ้าคืนนี้มาอีกตอน...แบบว่าคนอ่านค้างคามาก ๆ อ่ะ
ช่วยมาไขความกระจ่างให้คนอ่านหน่อยนะจ๊ะ...คุณแก้มคนสวย ^^~*
-
จะฆ่าดินทิ้งได้ที่ไหนค่ะ
-*- แม่งงงงงงงง เปิดตัวมาห่วงหวงกลอน แต่ทำแบบนี้เรอะะะะะะะะะะะะ (ต่อให้ไม่ได้ทำ แต่ดูแลไม่ได้กรุก็โกรธ)
อ่านความคิดของกลอนแล้วห่วงจัง เป็นคนที่คิดในแง่ลบซะมาก
กลัวคิดมากเกินไป
-
อีกสักตอนได้ป่ะ
อยากอ่านมากๆ
-
ตายโหง นอนไม่หลับแน่เลยตรู ค้างสุด ๆ
ปามคงโดนท่านประธานนั่นแน่เลย
-
:a5:
ใครทำอะไรปามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ท่านประธานรึเปล่า จอมไตรคนพี่ เอ๊ะใคร ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ถ้ารักคนอ่านจริง ต้องมาต่ออีกตอนนะค่ะ
ตอนนี้กลอนแอบหวั่นไหวกับคุณไม้ แต่กลอนนี้ก็ชั่งคิดนะ คิดว่าคุณไม้ไม่ห่วงตัวเองจริงๆ
แต่คุณไม้ก็พูดไรเรื่อยเปื่อย
-
แวะมาอ่านดูขอรับ :m1:
ชอบมากมายกับเรื่องแบบนี้ จริงๆแล้วอยากให้มืดมนต่อไปอีกสักนิด... แต่อย่างนี้ก็ดีแล้วละขอรับ :o8:
ชอบคนแต่ง รักคนโพส รอตอนต่อไปขอรับ :กอด1:
-
ไม้ชอบกลอนยังตอนนี้
อยากให้กลอนสมหวัง :กอด1:
-
ใครทำปาม T_______T
กอดกลอน....
คุณไม้พลิกหลังตรีนเป็นหน้ามือ..แล้วรู้สึกแปลกๆ
เหมือนจะมีอะไรซักอย่าง เหอะๆ
ดร่ามาแน่ๆเลย...เตรียม เสียน้ำตาโลด T_________T
-
มาหลายตอนติดต่อแบบนี้ชอบใจจังเลยค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งมันส์หลายเรื่องหลายสิ่งมันทำให้ลุ้นสนุกเหลือเกิน
ขอบคุณทั้งไรเตอร์และโพสเตอร์นะค่ะ
-
ปามอยู่ในบ้านนั้นแล้วทำไมยังโดนทำร้ายได้อีก หรือจะเป็นคนในบ้านล่ะนี้
รอตอนต่อไป
-
คุณไม้ดูเป็นห่วงกลอนจังหว่า??
คงรู้สึกผิดแล้วอยากชดใช้สิ่งที่ทำลงไปอ่ะนะ
แต่หวังว่าลึกๆ จะเป็นห่วงกลอนจริงๆ
กรี๊ดดดดดดด ใครมันทำกับปามแบบนี้
น่าสงสาร ถึงกับออกจากงานเลยนะนั่น
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ใครคน นั้นหนอออออ
-
ใคร...ใครทำร้ายปาม บอกมานะว่าไอ้หน้าตัวเมียตัวไหนทำ เค้าจะ :z4: มัน จะเอาเลือดชั่ว ๆ ของมันออกมาซะบ้าง ไอ้เลววววว :beat:
ปามกับตาหวานน่าสงสารอ่ะค่ะ :monkeysad:
-
:serius2: นี่มันอะไรกัน ใครทำๆๆๆๆๆ :angry2:
-
ลุ้นสุดตัวอ่ะ...
-
สวัสดีค่า ไรท์เตอร์ >O<!!
ชอบชื่อตัวเอกมาก ๆ ชื่อ กลอน..
น่ารักอ่า~ ชื่อนี้ ยิ่งไม้ด้วย รวมเป็นไม้กลอน !
กลอนก็ชอบไม้ เเล้วปามงะ?? ปามชอบกลอนหรอ!?
O_O.. ไม้ไม่ชอบกลอนเเล้วมายุ่งกับกลอนทำไม เเบบนี้
ทำให้กลอนยิ่งเจ็บปวด เเต่ก็ดีเเล้วที่มาอยู่ใกล้ ๆ (เอ๊ะยังไง)
เเต่ออยชอบเเบบนี้จัง ไม้ทำเหมือนไม่ได้รักกลอน(?) เเต่เเอบห่วง(?)ห่าง ๆ
จั่วหัวว่าจอมไตรซีรีย์เเบบนี้ต้องมีหลายคู่เเน่ ๆ 555555
จะอ่านให้ทันปัจจุบันโดยด้วย! ขอบคุณพี่เเก้มมาก ๆ ค่า ♥
-
^
^
^
มาแอบเต๊าะไข่เด็กๆ :z13:
-
พึ่งเข้ามาอ่านสนุกดี เเต่กำลังค้างคาได้ที่เลย
ใครทำปาล์มล่ะเนี่ย
-
ปามออกจากงานแบบนี้ แสดงว่าคนทำต้องอยู่ในบ้านนั้นแน่ๆเลย
เปิดเผยตัวออกมาเดี๋ยวนี้นะยะ
-
เศร้าขนาด T.T
-
:L2:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
มารออ่านตอน ไม้ดัดนิสัยกลอน รักเค้าก็น่าจะบอกเค้าไป :laugh:
-
ไม่น่าเข้ามาอ่านเรื่องนี้เลย :เฮ้อ:
ติดหนึ๊บไปแล้ว
อยากอ่านนนนนนนนนนน :serius2:
-
แย่จัง ติดหนึบเสียแล้วสิเรา
-
ประธานแหงๆ
-
วันนี้จะมามั๊ยน้า
:impress3:
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามดีจัง ชอบกลอนอ่ะ
-
วันนี้จะมามั๊ยน้า
:impress3:
มาจ้า..วันนี้ไปเรียน+รถติด เหนื่อยโฮกกก :z10:
-----------------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 9
ผมเองตอนนี้ก็พยายามกลั้นน้ำตาไว้อย่างที่สุด ทำไมคนๆนี้ต้องมาเผชิญเรื่องแบบนี้ด้วย ทำไมต้องมาเกิดเรื่องบ้าๆขึ้นกับปาม แค่นี้ชีวิตปามยังเจ็บปวดมาไม่พออีกหรือ อย่าให้ผมรู้นะว่าใครทำ ผมจะต้องแก้แค้นไม่ให้มันมีความสุขไปตลอดชีวิต
“ใครทำ ปามรู้จักไหม”
ผมถามทั้งๆที่น้ำตาเริ่มไหลออกมาเช่นกัน ปามก็ยังเอาแต่นิ่งเงียบ จนผมต้องขู่ออกไปว่า
“ถ้าปามไม่บอก กลอนจะพาไปหาหมอ แถมแจ้งตำรวจด้วย”
ผมรู้ว่าปามต้องอายคนอื่น ผมไม่คิดจะทำจริงหรอก แต่ต้องการให้ปามเปิดปากเท่านั้น
“.........”
คำตอบแผ่วเบาจากปากปาม แต่ทำให้ผมนิ่งงัน ตะลึงช็อคไปทันที ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ทำไมคนๆนั้นถึงทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้กับปาม ปามยังร้องไห้ไม่เลิก ในขณะที่ผมยันตัวลุกขึ้นทันที ผมโยนความคิดเรื่องไม่น่าเชื่อทิ้งไป ปามไม่ใช่คนพูดเรื่องโกหก
“ปามอยู่ที่นี้ก่อนนะ”
ผมพูดเรียบๆกับปามกำลังจะหันหลังเดินออกมาแต่ปามดึงมือผมไว้
“กลอนจะไปไหน อย่าไปหาเขานะ เราทำอะไรไม่ได้หรอก”
ผมรู้ ทำไมผมจะไม่รู้ แต่ผมก็ต้องไป
“จะไปซื้อของหน่อยนะ ปามคงเอ่อ..เจ็บกลอนจะไปซื้อยาให้นะ”
ผมโกหกคำโต แต่ก็คิดว่าระหว่างทางจะแวะซื้อยาให้จริงๆ ปามท่าทางไม่เชื่อ แต่ผมก็หว่านล้อมจนปามปล่อยผมออกมา
ผมไปที่บริษัททันที ยามจำผมได้เลยไม่ได้ห้ามผมเข้าตึก ผมตรงไปห้องท่านประธานและเดินผ่านเลขาหน้าห้องเข้าไปโดนไม่สนใจเสียงเรียกให้หยุด ในห้องมีคนอยู่หลายคน ล้วนแต่เป็นคนในครอบครัวจอมไตร รวมทั้งคุณไม้ที่เพิ่งไปส่งผม และอาจารย์ประจำห้องพยายามก็มาอยู่ที่นี้ด้วยเช่นกัน
“เอ่อ..คือ”
เลขาพยายามดึงแขนผม และจะแก้ตัวเรื่องที่ปล่อยผมเข้ามา แต่สายตาผมล็อกเป้าหมายได้เรียบร้อย สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมแล้วตรงไปทางนั้น ทุกคนมีท่าทางตกใจ แม้ส่วนใหญ่จะงงๆว่าผมเป็นใคร ผมตรงไปหยุดตรงหน้าท่านประธาน คำพูดแผ่วเบาที่ปามบอกมายังดังก้องอยู่ในหู
“คุณดิน”
ผมปล่อยหมัดเข้าที่ใบหน้าท่านประธานก่อนที่ใครจะทันตั้งตัว ท่านประธานซึ่งนั่งอยู่ตรงโซฟาหน้าหันไปตามแรงชก แต่ผมยังไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น คุณไม้ก็ตรงเข้ามาล็อกตัวผมไว้ ท่าทางเขาคงเผลอลืมไปว่าผมเป็นยูโด คราวที่โจรจับยังทุ่มยากกว่านี้อีก
ผมจับแขนคุณไม้ได้แล้วเหวี่ยงข้ามไหล่ไป ดูเหมือนเขาจะนึกได้ระหว่างนั้นจึงขืนตัวไว้ทำให้ผมเสียจังหวะไปบ้างแต่ก็ทุ่มได้สำเร็จ เข่าของผมข้างหนึ่งทรุดลงแตะพื้น ไม่รู้เพราะคุณไม้หนักกว่าที่ผมจะรับไหว หรือเพราะการแก้ทางของคุณไม้กันแน่ ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อ ยามที่เลขาคงออกไปเรียกมาก็ตรงเข้าจับตัวผมถึงสามคน
ผมพยายามดิ้นรนให้หลุดแต่ก็รู้ว่ายาก ยามพวกนี้ไม่ใช่แค่คนธรรมดาทั่วไปที่จ้างมานั่งเฝ้ายืนเฝ้าเท่านั้น แต่เป็นบุคคลที่ได้รับคัดเลือกและฝึกฝนมาเป็นอย่างดีจากบริษัทรักษาความปลอดภัยในเครือจอมไตร ถ้าแค่คนเดียวผมอาจจะพอสู้ได้ แต่สามคนนี่เห็นจะไม่ไหว
“ปล่อยเขา”
เสียงเรียบๆเฉียบขาดดังมาจากท่านประธาน ยามทั้งสามคนคลายมือออกจากผมแต่ยังไม่ถอยห่างไปไหน คงกลัวผมจะอาละวาดอีก
“เรื่องปามสินะ”
ท่านประธานหันมาพูดกับผม ตอนนี้ผมรำลึกได้แล้วว่าผมทำอะไรเขาไม่ได้อีกแล้ว นี่คือสิ่งที่ผมทำได้มากที่สุดแล้ว ท่านประธานเป็นใครและผมเป็นใคร จอมไตรยิ่งใหญ่แค่ไหน ผมเองเคยทำงานที่นี้ย่อมรู้ดี พับเรื่องที่จะแก้แค้นไปได้เลย แจ้งความไปก็เท่านั้น
ผมเจ็บใจ แต่ก็ต้องยอมรับ.. เงิน อำนาจ การยอมรับนับถือ และบุญคุณ จอมไตรได้มันมาไว้ในกำมือทั้งหมด ไม่ใช่แค่ทั่วประเทศ แต่ทั่วโลก จอมไตรยิ่งใหญ่ขนาดนั้น เหมือนโยนก้อนหินลงน้ำ น้ำก็แค่กระเพื่อมเท่านั้น ทำให้น้ำเป็นอันตรายไม่ได้เลย ไม่นานก้อนหินนั้นเองที่จะโดนกระแสน้ำพัดพาและกรัดกร่อนจนสลายไป
“อย่ามายุ่งกับปามอีก”
ผมพูดแค่นั้นและเดินออกมา เจ็บใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้จนต้องร้องไห้ แขนโดนดึงไว้ก่อนที่จะทันได้เข้าลิฟท์ คนจับดันตัวผมเข้าลิฟท์มาด้วยกัน คนตรงหน้าท่าทางจะโกรธมาก ไม่รู้ว่าเพราะผมไปชกพี่ชายเขาหรือเพราะผมไปทุ่มเขากันแน่ นิ้วมือเขากดปุ่มหยุดลิฟท์ทันทีที่ประตูลิฟท์ปิด
“ปล่อยนะ อย่ามายุ่งกับผม”
ผมพยายามดันตัวออกจากการโดนกดติดผนังลิฟท์
“เลิกอาละวาดสักที”
เพราะที่ผมทำมันมากกว่าการดันตัวอย่างเดียวคุณไม้เลยใช้คนละคำกับผม
“คุณปามอยู่กับนายหรือ เป็นอะไรมากรึเปล่า”
ผมโมโหทันทีที่ได้ยินคุณไม้ถาม เป็นอะไรมากรึเปล่างั้นหรือ ความใจดีจากสิงโตที่ไปกัดกระต่ายเข้ารึไง
“ลองโดนข่มขืนดูบ้างไหมล่ะ จะได้รู้”
ผมย้อนไป น้ำตาบ้านี่ก็ไหลไม่หยุดสักที ทำไมผมและปามต้องมาโดนทำร้ายจากคนบ้านนี้ ผมผิดเองที่แนะนำให้ปามไปสมัครงานที่บ้านจอมไตร ผมเป็นคนลากปามเข้ามาให้เจอเรื่องเลวร้าย ถ้าเราอยู่กันเงียบๆไม่ไปยุ่งกับคนบ้านนี้ชีวิตเราคงราบรื่นกว่านี้
“ไม่เคยโดน ไม่อยากโดน แต่ตอนนี้ชักอยากข่มขืนคนดู”
คุณไม้เอ่ยเสียงเครียดใส่ผม ผมว่าแล้วว่าต่อปากต่อคำกับคุณไม้ไม่ได้ ต้องโดนย้อนมาทุกที
“พี่น้องเลวพอกัน”
ผมด่าอย่างเหลือทน คุณไม้กดบ่าผมแรงขึ้นอีก ใบหน้าเคลื่อนเข้าใกล้แล้วกดริมฝีปากลงมา ไม่มีความรัญจวน หอมหวาน หรืออ่อนโยนในรสจูบนี้ มันเป็นจูบที่จาบจวง หยามหยาบ และต้องการทำลาย ผมรู้สึกราวกับโดนดูถูกอย่างที่สุด ก่อนจะผละริมฝีปากออกไป คุณไม้ก็กัดเข้าที่ริมฝีปากล่างผมจนเลือดซิบ
“อย่ามาพูดถึงพี่ดินอย่างนั้นอีก”
เอ้า บูชากันเข้าไป เทิดทูนกันเข้าไป พี่คุณน่ะข่มขืนเพื่อนผมนะ จะให้ผมชื่นชมเขารึไง
“พี่ดินทำอะไรไปต้องมีเหตุผมแน่”
อะไรล่ะ ความต้องการ ตัณหา ราคะ หรืออะไร
ผมได้แต่ย้อนในใจ ทำอะไรไม่ได้ พูดไม่ออกจากจูบเมื่อกี้
คุณไม้กดปุ่มให้ลิฟท์ขยับ ประตูเปิดออกอีกครั้งที่ชั้นเดิม เขาเดินออกไป ผมพยายามพยุงตัวมาได้ที่สุดเท่านั้น เมื่อลิฟท์ปิดลงร่างกายก็หมดเรี่ยวแรงจนต้องทรุดตัวลงนั่ง เจ็บใจ เจ็บใจ เจ็บใจ รสเลือดยังคาวไปทั่วปาก
ผมกัดมันย้ำตรงที่เดิมให้ยิ่งเจ็บ ให้รู้รส ทำไมผมต้องรักเขา ทำไมคนพวกนั้นถึงทำกับผมและปามเหมือนไม่มีจิตใจ เขาคิดว่าทำอะไรก็ได้รึไง จะทำร้ายใครก็ได้ใช่ไหม ผมไม่มีทางโต้ตอบบ้างเลยหรือ ทำไมถึงไม่มีความยุติธรรมเลย ทำไม
.....................TBC..........................
-
เลวทั้งพี่ทั้งน้องแล้วมาบอกว่ามีเหตุผลที่ทำ เหี้ยสิไม่ว่า
-
:pig4:
-
:sad2: :sad2: :sad2:
อย่าตั้งคำถามว่า ทำไม เมื่อโชคชะตาเล่นตลก...
แต่จง หยัดยืน แล้วมองไปข้างหน้า....
ไม่มีใคร..จะทำร้าย..ซ้ำเติม..ให้เรารู้สึกด้อย...ได้เท่าที่เรามองตัวเอง...
:กอด1: กลอน ปาม....สู้ต่อไปทาเคชิ...
-
สงสารปามอะ
เลวทั้งพี่ทั้งน้องจริงๆ พูดมาได้ว่ามีเหตุผล
เหตุึงี่เง่านะสิ
ลองโดนดูบ้างไหมละ แล้วจะรู้สึก
ไอ้พี่น้องชั่วช้า อ๊ากกกกกก :serius2: :serius2:
-
ไอ้ Well หุหุ ใจร้ายๆอะ ปามไปคบกับกลอนเถอะ ทำร้ายร่างกายได้งายหา
-
:fire:
มีเหตุผล เหตุผลอะไรล่ะ ขอคำชี้แจง
จอมไตร ยิ่งใหญ่ แล้วมีสิทธิ์มาทำอะไรคนตามใจชอบแบบนี้เหรอ (ถึงเราจะชอบให้เป็นแบบนี้ก็เถอะ ฮ่าๆ)
แต่ก็อยากให้เลิกยุ่งจริงๆ คนบ้านนี้
รู้สึกว่าไม่ได้ทำให้ชีวิตกลอนดีขึ้นเลย
คนลงใจดี ขออีกตอนได้มั๊ย :กอด1:
-
อืมมมมมมมมมม น่าติดตามจริงๆเลย
-
อยากอ่านต่ออีกตอนน่ะคะ
ลุ้นมาก
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
ไม่ไหวแล้วว สงสาร ปามม
-
สักสี่ทุ่มครึ่งจะมาต่อให้อีกตอนนะคะ
คนอ่านเรียกร้องนี่เนอะ :impress2:
-
สงสารทั้งปามและกลอน
-
กลอนหลงรักคุณไม้
ปามก็คงจะหลงรักคุณดิน :เฮ้อ:
เศร้าจังเลย :m15:
-
กลอนหลงรักคุณไม้
ปามก็คงจะหลงรักคุณดิน :เฮ้อ:
เศร้าแทนทั้งสองคนเลย :L3: :m15:
-
ไอ้พวกคนเลวววววววววว :angry2: ดีแต่ใช้กำลังบังคับเอาในสิ่งที่ต้องการ ทำแบบนี้มาตลอดซินะ กี่ร้อยครอบครัว กี่พันชีวิตกันล่ะ ที่ต้องพังทลายลงเพื่อแลกกับความรวยของพวกแก :beat: :beat:
-
ประทานมีเหตุผลอะไรเหรอ ??
ถึงต้องทำขนาดนี้ ข่มขืนกันไม่่ใช่เรื่องเล็กๆนะเว้ย
เอ หรือว่า เป็นเรื่องเล็กสำหรับพวก จอมไตร
หึหึ อย่างนี้แหล่ะน้า มีเงินมีอำนาจ สามรถทำได้ทุกอย่างจริงๆ
สู้ต่อไป นะคะ ดีแล้วที่ปามกับกลอนกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
รอค่าๆ :pig4:
-
สรุปว่าพี่ชายคุณไม้นี่เองที่ทำโหดร้ายกับปาม
ทำไปแล้วจะใช้เงินฟาดหัวอย่างเดียวหรือรับผิดชอบปามหรือเปล่าเนี่ย
ลุ้นกันต่อไป
-
การสร้างกำแพงป้องกันตัวเองจากการโดนทำร้ายความรู้สึกจากผู้อื่นมันไม่ได้ผิดเสมอไปหรอกเพราะคนที่สร้างเขามีเหตุผล ป้องกันตัวเองจากคนอื่นๆ จากใจตัวเองที่พร้อมจะอ่อนแอเสมอ มันเป็นการเตือนใจตัวเอง ว่าอย่าคิดอย่าทำ
-
ดูเหมือนจะมีแต่คนรุมด่าพี่ดินและคุณไม้นะ 555 ลงต่อไปค่ะคนโพสสู้ๆ อิอิ
-
มานั่งรอ !
-
waiting for next chapter
-
มีแต่คนรุมด่าบ้านจอมไตรแหะๆๆ :o12:
------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 10
“กลอนไปไหนมาน่ะ”
ปามแทบจะวิ่งมาหาผมทันทีที่เปิดประตู ผมได้แต่ยิ้มบางๆให้ ยื่นถุงยาที่แวะซื้อระหว่างทางให้แล้วเดินไปข้างใน ผมทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้แค่ไปโวยวาย ทำได้แค่นี้เท่านั้น ตาหวานตื่นแล้วและกำลังเล่นของเล่นที่ผมซื้อให้อยู่ ผมดูแล้วปามไม่ได้เอาข้าวของที่บ้านนั้นซื้อให้ติดตัวมาเลย โทรศัพท์ที่ปิดเสียงปิดสั่นกระพริบตลอดเวลาแสดงว่ามีคนโทรเข้ามาแต่ปามไม่รับ ผมหยิบขึ้นมาดูหน้าจอและกดรับ
“ปาม”
ก่อนที่ทางนั้นจะได้พูดอะไรผมก็กรอกเสียงลงไปซะก่อน
“อย่ามายุ่งกับปาม เลิกโทรมาได้แล้ว รำคาญ”
ต้องบอกว่าตะโกนอาจจะถูกกว่า ปามลงนั่งข้างผมแล้วยิ้มเศร้าๆ
“ฉันอยากไปอยู่ที่อื่นสักพักจัง”
ผมเองก็อยากทำแบบนั้น แต่ด้วยยอดเงินในบัญชีของพวกเรา ไม่ไปไหนจะดีที่สุด
“ไปทำไม เราต้องไม่หนี อย่าให้พวกนั้นได้ใจว่ารังแกกันได้”
ผมกัดฟันพูดอย่างโกรธแค้น เจ็บใจเรื่องวันนี้ยังไม่หาย พูดประโยคนี้แล้วเหมือนปลอบใจตัวเองยังไงไม่รู้
“แต่ เขา เอ่อ อาจจะตามมา”
ปามพูดด้วยความไม่แน่ใจ ผมสะดุดใจกับเรื่องนี้พอดู ปามทำท่าเหมือนสับสนในตัวเอง ว่าจะดีใจหรือเสียใจที่เขาของปามไม่ตามมา
ผมเคยสงสัยมาแล้วหลายครั้งว่าปามอาจจะคิดอะไรมากกว่าการเป็นลูกจ้างกับท่านประธาน แต่ไม่เคยถามเพราะไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว
“ลองมาสิ กลอนจะตั้นหน้าให้ยับเลย”
ปามหัวเราะคิกกับท่าทางอวดกล้ามน้อยๆของผม ผมเองก็ยิ้ม ดีใจที่ปามยังยิ้มได้ ตาหวานคลานต้วมเตี้ยมไปทั่วห้อง ดีที่ห้องผมของน้อยและค่อนข้างเป็นระเบียบเลยไม่ต้องห่วงมากนัก
มือถือปามยังกระพริบไม่หยุด แต่ผมและปามไม่สนใจมันอีก
................................................
ตอนเย็นวันนั้นท่านประธานมาที่ห้องของผมจริงๆ ผมเปิดประตูแล้วปิดใส่หน้าทันที ดูเหมือนเขาจะยังไม่ยอมแพ้เพราะยังเคาะไม่เลิก
“ขอฉันคุยกับปามหน่อยเถอะ”
เสียงเหมือนเว้าวอน แต่ขอโทษไม่ได้ผลกับคนอย่างผมหรอก ผมตะโกนดังๆว่า ไปให้พ้นแล้วถอยห่างจากประตูทันที ปามนั่งก้มหน้านิ่งอยู่บนโซฟา เสียงเคาะประตูยังไม่หยุด เสียงคนข้างนอกก็ยังไม่เงียบไป ผมเดินไปหน้าประตูอีกครั้งและตะโกนไล่เพราะรำคาญเสียงเต็มทน และมันทำให้ตาหวานกลัวด้วย
“ถ้าไม่เลิกเคาะ จะแจ้งตำรวจ”
ผมขู่ทิ้งท้าย ดูเหมือนจะได้ผลพอดูเพราะเสียงเงียบไป
“ไว้จะมาใหม่”
แล้วเสียงฝีเท้าก็จากไปพร้อมความเงียบสงบที่มาเยือน ปามนั่งอยู่ที่เก่า ตัวสั่นเทาและเริ่มสะอื้นร้องไห้
ผมยังไม่ได้เข้าไปหาปาม เสียงเคาะห้องก็ดังอีก แต่คราวนี้เป็นคนดูแลหอ
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
ผมยิ้มให้และบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว
“แต่ช่วยห้ามอย่าให้เขาเข้ามาที่นี้อีกจะได้ไหม”
ผู้ดูแลรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ แล้วจากไป
ผมสบายใจขึ้นเป็นกอง
แต่ผมน่าจะรู้.....เงินกับอำนาจ ...ทำได้ทุกอย่าง…
………………………………….
ผมออกมาซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ห้องพัก กำลังจะกลับแล้วก็มาเจอกำแพงมนุษย์ขวางทางไว้ซะก่อน ผมเงยหน้ามองคนขวางทางอย่างเอาเรื่อง จะไม่จบเลยใช่ไหมบ้านนี้ นอกจากพวกผมทำอะไรไม่ได้แล้ว ยังต้องทนรับการระรานนี้ตลอดไปหรือไง
“มาด้วยกันหน่อย”
คุณไม้พูดด้วยเสียงเย็นเยือกไม่ต่างจากใบหน้า
“ไม่”
ผมพูดสั้นๆง่ายๆ แต่ดูคนฟังจะเข้าใจยาก เพราถึงผมจะเลี่ยงเดินออกมาอีกทางแต่คุณไม้ก็เดินมาดักหน้าอีก
“มา”
พูดไม่พูดเปล่า คว้าแขนได้ก็ลากผมเดินทันที คราวนี้ผมไม่เอ๋อให้ฉุดกระชากลากถูง่ายๆอีกแล้ว ผมขืนตัวไว้สุดฤทธิ์ ปากก็ตะโกนเรียกให้ช่วยไปด้วย คนรอบข้างดูตระหนกขึ้นมา แต่เพียงคำเดียวของคุณไม้ที่ว่า
“แฟนผมกำลังโกรธน่ะครับ”
จากตื่นตระหนกก็กลายเป็นยิ้มแย้ม หัวเราะคิกคัก ผมจ้องหน้าคนพูดที่ยิ้มส่งให้ชาวบ้านจนดู ไม่ร้ายกาจ ต่างกับสิ่งที่ทำกับผมอยู่ในขณะนี้โดยสิ้นเชิง คนบ้านนี้น่ากลัวแบบนี้เอง เล่นละครได้เก่งนักนะ ลากจนมาอยู่ในมุมเงียบๆกันสองคน คุณไม้จึงปล่อยแขนผม ผมจับข้อมือที่แดงตามรอยที่ถูกกำและจ้องหน้าคนทำอย่างไม่พอใจ คุณไม้ไม่สนใจสายตาคุกคามของผมสักนิด
“นายบอกว่าไม่ชอบให้ใครยุ่งเรื่องตัวเอง เพราะตัวเองไม่ทำใช่ไหม”
“.......”
ผมไม่เสวนาด้วยหรอก
“แต่ที่นายทำอยู่นี่ไม่เรียกว่ายุ่งเรื่องคนอื่นหรือ”
ผมระงับอารมณ์ไว้ ปล่อยให้เขาพูดไป ท่องนะโมๆในใจ คิดถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ไว้
“เรื่องของคุณปาม นายเข้ามายุ่งทำไม ทีเขามายุ่งเรื่องนายนายยังไม่พอใจเลย”
“............”
ฮึ่ม....................ที่ท่องไว้หายไปจากสมองจนหมด มันจะมากไปแล้ว
“เรื่องของเขาก็ปล่อยให้เขาจัดการเอาเอง นายไม่ต้องยุ่งได้ไหม”
พอมาถึงตรงนี้ผมสติแตกแล้ว ก่อนจะทันได้คิดอะไร แขนก็เหวี่ยงหมัดไปแล้ว แต่เอ๊ะ ไหงไม่กระทบหน้าละ คุณไม้กันแขนผมไว้ได้อย่างสวยงาม(ชมทำไม) เจ้าตัวยิ้มน้อยๆอย่างพอใจ
“เคยเห็นตอนชกพี่ดินแล้ว”
ผมกัดริมฝีปากแน่นที่ถูกเยาะเย้ย เลยยกเท้ากระทืบเท้าคนตรงหน้า คุณไม้ไม่ทันไหวตัวเลยโดนเข้าเต็มๆ
“สม”
ผมยิ้มสะใจให้คุณไม้แล้วหันหลังเดินกลับมา
.........................................
ผมคิดไปเองรึเปล่านะว่าตอนที่เดินเข้ามาผู้ดูแลหลบตาผมที่ยิ้มให้ตามปกติยังไงไม่รู้ ผมเร่งฝีเท้าด้วยความไม่สบายใจ พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอปามที่นั่งหมดสภาพอยู่ที่กลางห้อง
“ปาม เกิดอะไรขึ้น”
ปามผวาเข้ากอดผมและร้องไห้
“เขามากลอน เขามา เมื่อไหร่เขาจะหยุดสักที”
ผมดันเพื่อนออกด้วยความตกใจ สำรวจตามตัวเพื่อนแต่ไม่มีสิ่งผิดปกติใด แปลว่าท่านประธานไม่ได้ทำอะไรเพื่อนผม
“แล้วเปิดประตูทำไม”
“ไม่นะ เขามีกุญแจ”
ผมอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ให้ตายสิ ไปเอามาจากที่ไหนกัน หรือผู้ดูแล เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวต้องจัดการ ผมคิดอย่างมาดมั่น
“เขามาทำไม”
“ไม่รู้ ไม่ได้ฟัง”
ปามพูดสิ่งที่ทำให้ผมต้องแอบหัวเราะ ปามเก่งเรื่องปิดใจจากคนอื่น ในระหว่างที่คนอื่นพูด ปามก็คิดเรื่องอื่นๆทำสมาธิกับเรื่องอื่น ก็เลยฟังไม่รู้เรื่อง
“พอเขาพูดจบ ก็กลับไป ฉันไม่รู้เรื่อง แต่ได้ยินเขาพูดทิ้งท้ายแค่ว่า ไว้จะมาเอาคำตอบ แค่นั้น”
คำตอบ? เรื่องอะไร?
ปามไม่รู้
ผมไม่รู้
จะให้ไปถามอีกทีก็ไม่เอาหรอก
ผมเริ่มนึกถึงคนที่มาระรานผมก่อนกลับบ้าน เป็นแผนดึงตัวผมไว้สินะ
ผมคิดอย่างเจ็บใจที่เสียรู้ ถึงจะได้แก้แค้นไปบ้างนิดหน่อยก็เถอะ
เมื่อไหร่พวกผมจะหมดเวรหมดกรรมกับตระกูลนี้สักที
.
.
.
.
“กลอน กลอน กลอน นี่กลอน!”
ผมหันไปมองปามแล้วเอามืออุดหู ก็พี่แกเล่นตะโกนข้างหูขนาดนี้ กลัวหูผมไม่แตกรึไงนะ
“เรียกนานแล้วนะ เป็นอะไร”
ปามทำแก้มป่อง ผมมองเพื่อนแล้วถอนหายใจ โล่งอกนิดๆที่ปามกลับมาสดใสได้บ้างแล้ว เมื่อสองวันก่อนตอนท่านประธานมาปามเอาแต่นิ่งไม่พูดไม่จาจนผมกลัว
“อีกแล้วนะ ถามว่าเป็นอะไร”
ผมเหม่อเอาอีกรอบปามเลยแหวใส่ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิดไม่ตกสักที วันนั้นที่คุณไม้มาขวางผมไว้ คุณไม้พูดอะไรกับผมบ้างผมก็ยังจำได้ เรื่องที่ว่าผมก้าวก่ายเรื่องของปามมากไป
ผมกำลังคิดทบทวนเรื่องอยู่ และก็ดูเหมือนว่าทางโน้นจะพูดถูก ผมยุ่งเรื่องของปามมากไปรึเปล่านะ ทั้งๆที่ปามไม่ได้เล่า ผมกลับเค้นเอาจนปามบอกว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งๆที่ปามไม่ได้ขอร้อง แต่ผมกลับไปต่อยท่านประธานแถมอาละวาดที่บริษัทซะยกใหญ่ ผมชักรู้สึกไม่ดีแล้วสิ
“ปาม”
ผมเรียกเพื่อนที่นั่งทำหน้ามุ่ยอุ้มตาหวานอยู่ใกล้ๆ ปามหันมามองแต่ก็ยังทำท่าไม่พอใจอยู่ ดูตาหวานจะชอบใจที่ปามทำหน้าทำตาแบบนี้ เพราะแกหัวเราะใหญ่
“ปามว่ากลอนยุ่งเรื่องปามมากไปรึเปล่า”
อ้า...........ในที่สุดผมก็อดไม่ได้ต้องถาม
“ไม่รู้สิ”
ปามลังเลก่อนตอบออกมา
“แต่ว่านะ ปามดีใจที่กลอนยังห่วงปามอยู่นะ ปามดีใจที่มีกลอนเป็นเพื่อน เป็นพวก โกรธคนๆนั้นทันทีโดยที่ปามไม่ต้องพูดเรื่องแย่ๆให้ฟัง กลอนเข้าข้างปามทันทีโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น ปามไม่ได้คิดว่ากลอนมายุ่งเรื่องของปาม แต่คิดว่ามีกลอนอยู่ข้างๆต่างหากล่ะ”
ผมฟังแล้วรู้สึกว่าปามช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีอะไรแบบนี้ ผมเองซะอีกที่ก่อนหน้านี้ทำเรื่องแย่ๆไว้กับปามมากมาย
ผมอยากรู้ว่าวันนั้นท่านประธานมาทำอะไร มาพูดอะไร อย่างน้อยๆมันอาจจะช่วยอะไรปามได้บ้าง การที่ปามมานั่งทำหน้าเป็นตุ๊กตาอย่างทุกวันนี้ผมไม่ชอบใจเลย แต่จะทำไงได้ล่ะ
....................................
........................TBC...........................
-
สงสารปามสุดๆ
-
ทำไม!!!
ทำไม!!!
ทำไมเนื้อเรื่องมันเข้มข้นงี้เนี่ย :a5:
-
ไม่ว่าไม้จะดีเลิศยังไง แต่เกลียดมันจัง
-
พูดไรอ่าส์
ขออีกตอนได้ป่ะ คิคิ
-
แบบวว่า จะอ้อนขออีกสักตอนก็กระไรอยู่
...
เด๋วมารอคราวหน้าก็ได้ค้าบ
-
สงสารพี่ปาม กับพี่กลอนนะ ดูสองคนนี้จะมีปัญหาในชีวิตกันเยอะแยะไปหมด
-
คนนึงก็เข็มแข็งแต่ทำไรไม่ได้ อีกคนก็อ่อนแอเอาแต่ร้องให้เซ็งว่ะ :เฮ้อ:
-
ปิดใจจากคนอื่น ปามทำได้ไง (อยากทำได้มั่งจัง บางทีนะบางที อิอิ)
มันต้องทำอะไรได้ซักอย่างกับพี่น้องจอมไตรดิ
แต่เหมือนคุณไม้ปิดบังอะไรอยู่ไม่รู้ แบบว่า ไม่โปร่งใสกับกลอนอ่ะ (สงสัยเรารู้สึกไปเอง)
ปาม คงไม่ได้หนีใจตัวเองใช่เปล่า
รอตอนต่อไปค่ะ ขอยาวๆเลยได้มั๊ย งื่อออออออออออออออออออ
:กอด1:
-
ลุ้นๆๆ ปามจะเป็นยังไง จะให้คำตอบท่านประธานได้เหรอ...
แล้วกลอนล่ะจะถูกคุณไม้กวนต่อไปแบบไหนน่ะ
-
อยากอ่านคู่ปามกะพี่ดิน :z1: ถ้าจะมันอีกคู่
-
อยากอ่านคู่ปามกะพี่ดิน :z1: ถ้าจะมันอีกคู่
เห็นด้วยอย่างแรงเลยเคอะ :impress2:
-
:serius2: o22 เอ้อ ปวดใจ ทำไมกันละนี่
:เฮ้อ:
-
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เริ่มมีอารมณ์หวานเข้ามาละ ขอแบบมืดมนกว่านี้อีกได้ไหมค่ะ อิอิ
-
หมั่นไส้ทั้งพี่ทั้งน้อง
แสดงออกได้ห่วยแตกมาก =___="
หล่อด้วยรวยอีกต่างหาก แต่ไม่มีปัญญาจีบภรรเมีย
จับเค้ากดเอาดื้อๆ ซะงั้น
-
คำตอบที่ดินจะกลับมาฟัง
ใช่ดินขอความรักปามหรือเปล่า :laugh:
-
:fire: :fire:
อร๊ากกกก โมโห
:กอด1: :กอด1:
ปาม กลอนน
-
น่านนนนนนนนนนนนนน...ว่าแล้ว่าคนที่ทำร้ายปามต้องไปท่านประธานแน่ ๆ
แต่ก็อยากจะรู้เหตุผลเหมือนกันนะ ว่่าทำไมถึงได้ทำลงไปแบบนี้หน่ะ...ก็คงจะอย่างที่คุณไม้บอก
ว่าคุณดินจะต้องมีเหตุผลในการกระทำครั้งนี้แน่ ๆ แต่มันจะคืออะไรก็เท่านั้น...หวังว่าเหตุผลของคุณดิน คือความรักนะ
เพราะถ้าเป็นอย่างอื่น อย่าว่าแต่กลอนจะไม่ยอมเลย คนอ่านอย่างเค้าก็ไม่ยอมเหมือนกัน...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ส่วนคุณไม้...อ๊ายยยยยยยยยยยยยย...ไปบอกคนอื่นว่ากลอนเป็นแฟน แล้วเคยถามเคยบอกเจ้าตัวเค้าบ้างหรือเปล่าเนี่ย
อย่าให้กลอนต้องคิดเองเออเองไปฝ่ายเดียวแบบนี้สิ...เด่วมันจะไปกันใหญ่นะ...แค่ทุกวันนี้ก็เข้าใจผิดไปยกใหญ่แล้วอ่ะ
เฮ้ออออออออออออออออ...เมื่อไหร่จะได้คุยกันดี ๆ สักทีนะ...ไม่อยากให้มันอึมครึมแบบนี้นาน ๆ เลย...สงสารทั้งปาม และกลอนอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะแก้ม...+1 ให้แก้มด้วยจ้า ^^~*
-
มาต่อเร็วๆๆเลย แบบนี้มันค้างนะ
ไอ้พี่น้องตะกูลนี่มันน่าจริงๆๆ :m16:
-
ไม่รู้ ไม่เข้าใจอะไรซักอย่าง
ตกลงคุณดินกับคุณไม้มีแฟนหรือยังล่ะ
ถ้ายัง ก็ไม่ต้องสงสารใครเลย
แต่ถ้ามีแล้วทั้งทั้งคู่ ก็ต้องสงสารทั้งกลอนและปาม
อยากอ่านต่อแล้ววววววววววววววววววววววววววว
-
ผมเหม่อเอาอีกรอบปามเลย "แห้ว" ใส่ <---- มันเป้นยังไงน้่อ อิอิ
ลงตอนต่อไปไวๆ นะ อยากอ่านใจจะขาด
ปล. ฝากชม จขร. ด้วยว่าเขียนสนุกดี แต่นายปามดูจะ(ถูกใส่ความเป็น)หญิงมากไปหน่อย
-
ถึงจะรักแต่ข่มขืนกันแบบนี้มันก้ไม่ไหวเหมือนกันนะ --" ไอ่ชั่วววววววว
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 11
ปามและตาหวานนอนหลับไปแล้วในขณะที่ผมยังนั่งอยู่หน้าโทรทัศน์ เปล่าผมไม่ได้นั่งดูมันหรอก ผมกำลังคิดต่างหาก คิดเรื่องที่คิดไม่ตกมาหลายวัน ผมจะทำไงดี
ในที่สุดผมก็ตัดสินใจกดโทรศัพท์มือถือตามเบอร์ที่จดมาจากมือถือของปาม
“ว่าไง”
คุณไม้รับโทรศัพท์ด้วยเสียงงัวเงียบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังนอน นั้นไม่ได้ทำให้ความตั้งใจของผมเป็นอันล้มเลิกสักนิด แต่ผมก็ยังไม่กล้าเอ่ยคำใดออกมา จะเริ่มยังไงดี จะพูดยังไง อีกฝั่งดูเหมือนจะทนไม่ได้ก่อน
“นายมีเรื่องอะไร!”
ห้วน สั้น ได้ใจความ เป็นภาษาที่เขาใช้เสมอเมื่อคุยกับผม ช่างต่างจากเวลาที่คุยกับคนอื่นอย่างสิ้นเชิง เอาเถอะ นี่ไม่ใช่เวลามานึกน้อยใจ ผมไม่อยากรู้หรอกว่าเขารู้ได้ไงว่าเป็นผมทั้งที่ผมเพิ่งได้เบอร์เขามาและยังไม่ได้พูดอะไรออกไปสักคำ คนพวกนี้เป็นพวกอยู่เหนือความคาดหมายอยู่แล้ว คิดไปก็เหนื่อยเปล่า ผมสะบัดหัวสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป ในใจนึกแต่จุดประสงค์ที่โทรไปหาคนๆนี้
“คือ ผมอยากถาม”
“ง่วง!”
ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็โดนขัดขึ้น คนอะไรไม่มีมารยาทซะเลย รอให้พูดจบก่อนก็ไม่ได้ ผมชักนึกโมโหขึ้นมาแล้วนะ
“ขอโทษที่รบกวน แค่นี้ล่ะกัน”
“ห้ามวางนะ!”
ผมยังไม่ทันวาง เสียงออกคำสั่งก็ดังมาตามสาย คนบ้า ดีแต่สั่งหรือไงนะ เอาแต่ใจอยู่ได้ อะไรของเขาก็ไม่รู้
“ก็คุณง่วง จะวางให้ไง”
“ไม่ต้อง!”
อ่า ผมชักโมโหขึ้นมาจริงๆแล้ว กำลังจะวางหูโดยไม่สนใจอยู่แล้วเชียว คุณไม้ดันพูดขึ้นมาด้วยประโยคที่ยาวเกินกว่าปกติซะก่อนว่า
“ถ้ามีเรื่องอะไรก็มาคุยกันตรงๆ ไม่ชอบโทรศัพท์”
ผมถอนหายใจกับคำพูดเอาแต่ใจของอีกฝ่าย เขานึกว่าตัวเองเป็นใครกัน เจ้าชีวิตใครต่อใครหรือไง ถึงได้มาออกคำสั่งเอาง่ายๆแบบนี้
“ฉันอยู่ที่โรงแรม มาสิ”
เท่านั้น และสายก็ถูกตัดไป ผมได้แต่นั่งกระฟัดกระเฟียด อะไรกันนักกันหนา(ว่ะ) คนเอาแต่ใจ สั่งอะไรต้องได้ตามนั้นหรือไง ทำไมผมต้องไปตามที่เขาบอกด้วยเล่า ชิ.........
...................................................
ครึ่งชั่วโมงต่อมาผมก็มาถึงโรงแรมห้าดาวในเครือจอมไตร คุณไม้ไม่ได้บอกแน่ชัด แต่ผมก็คิดว่าที่นี้แหละ แต่ว่า แล้วห้องเล่า ก่อนหน้าที่ผมจะเข้าไปถามใครพนักงานคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาผม
“คุณกานทหรือเปล่าครับ”
ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ยังไม่ทันหายงง พนักงานคนนั้นก็ส่งกุญแจห้องแบบการ์ดให้ และนำทางไปยังลิฟท์ที่มีป้าย –เฉพาะผู้บริหาร- ติดไว้
พนักงานโรงแรมยิ้มแปลกๆให้ผมแล้วบอกเบอร์ห้องกับชั้นให้ ผมรีบกดลิฟท์ปิดเร็วๆ เพราะไม่ชอบสายตาที่เขามองมาเลย มันเหมือนมีอะไรในนั้น แต่ผมไม่เข้าใจ ว่ามันอะไร
ผมเคาะห้องแต่ไม่มีเสียงตอบรับ มองการ์ดในมือตัวเองแล้วก็ตัดสินใจใช้มันเปิดประตู
เสียงซู่ซ่าดังมาจากห้องน้ำ คาดว่าคนที่นัดผมมาจะอาบน้ำอยู่ ให้ตายเหอะ ผมคิดถูกรึเปล่าที่มาเนี่ย ยืนเก้ๆกังๆอยู่ได้ไม่นาน ก็ลงนั่งบนโซฟากลางห้อง ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ ว่าทำไมผมต้องยอมออกมา
“ไง มาแล้วหรือ”
ผมหันขวับ ตั้งใจจะโวยวายใส่สักหน่อย ทว่า สภาพของคนตรงหน้าที่แผ่นอกเปลือยเปล่าท่อนล่างมีผ้าขนหนูขมวดปมไว้อย่างลวกๆนั้นทำเอาผมต้องหันหลังให้โดยทันที โอย เป็นบ้าอะไรนะเรา นั้นมันผู้ชายนะ ถึงผมจะชอบเขาก็เถอะ
แต่ว่าเรื่องแค่นี้ทำไมต้องอายด้วย เจ้าตัวเขาไม่เห็นอายสักนิด ไอ้บ้า หันกลับไปเลยนะ แต่ว่าหันไปจะดีหรือ ระหว่างที่ต่อสู้กับตัวเองอยู่นั้น คุณไม้ที่(คง)ไม่ได้รู้เรื่องในหัวของผมเลยก็มานั่งลงข้างๆ ใกล้ๆแบบใกล้เกินไปหน่อยในความคิดของผม ใกล้จนผมสังเกตเห็นหยดน้ำที่เกาะอยู่บนผิวกายเขาได้เลย ให้ตายสิ แล้วนี่ใจผมมันจะเต้นอะไรนักหนาเนี่ย
“มีเรื่องอะไรจะพูดไม่ใช่หรือ”
อ่านะ บทจะวกเข้าเรื่องก็เอาเลยเชียว
“เรื่องปาม”
เสียงผมออกจะสั่นไปหน่อย ไม่สิ สั่นมากไปหน่อยสิถึงจะถูก แถมยังเบาจนคนฟังอาจจะไม่ได้ยิน เลยโน้มตัวเข้ามาใกล้ผม จากที่ใกล้อยู่แล้วเลยยิ่งใกล้เข้าไปอีก โอย ขอร้องเถอะครับ ถ้าอยากฟังผมพูดจริงๆน่ะ ช่วยออกไปห่างๆหน่อยเถอะ แบบนี้ในหัวผมก็คิดถึงแต่เรื่องคุณนึกเรื่องปามไม่ออกกันพอดี แถมใจยังเต้นแรงขนาดนี้ แรงราวกับจะกระเด็นออกมาข้างนอกเลยเชียว ...จะหัวใจวายตายไหมเนี่ย
ประโยคเหล่านี้ได้แต่นึกในใจ เพราะพูดไปก็คงอับอายขายหน้าแน่ๆ คุณไม้โยกใบหน้ามาจนเกือบชิด พร้อมกับที่ผมเอนหนีเรื่อยๆ ผมคิดไปเองรึเปล่านะว่า คนที่ตีสีหน้าเย็นชาอยู่ตรงหน้าผมเนี่ย เขากำลังยิ้มน้อยๆที่มุมปากของเขาอยู่
ผมเอนลงเอนลงจนหลังแตะโซฟาจึงต้องหยุด แต่ดูท่าคนที่ก้มตามลงมาจะไม่ได้หยุดตามไปด้วย ใบหน้านั้นยิ่งอยู่ก็ยิ่งใกล้มากขึ้นทุกทีๆ ผมคิดว่ากำลังจะหัวใจวายตายอยู่แล้วจึงรีบหลับตาปี๋ ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดที่ใบหู ก่อนคำพูดหวานๆทุ่มๆจะกระซิบเสียงเบา
“หน้าแดงแจ๋เลย คิดอะไรอยู่ อย่าหวังอะไรแปลกๆสิ”
เท่านั้นแล้วเขาก็ผละออกไป ให้ตายสิ ผมน่าจะรู้ว่าคุณไม้ช่างแกล้ง ช่างแหย่ผมให้ได้อาย ให้เจ็บใจ เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
“เดี๋ยวฉันแต่งตัวเสร็จจะออกมาคุยด้วย”
เท่านั้นแล้วเขาก็เดินหายไปยังส่วนของห้องนอน สติผมค่อยๆกลับมา ทำไมนะเวลาอยู่กับคนๆนี้ผมมักจะสติหลุดทุกที การควบคุมตัวเองลดถอยลงจนไม่เหลือ
คำพูดเมื่อกี้ หวังอะไรอยู่งั้นหรือ นั่นสิเมื่อกี้ผมกำลังหวังอะไรอยู่รึเปล่านะ แล้วภาพในลิฟท์วันที่ผมไปโวยวายใส่ท่านประธานก็ปรากฏเข้ามาในหัว เฮ้ย! ไม่เอาน่า หายไปๆ แล้วผมพยายามใช้มือปัดภาพเหล่านั้นให้หายไป
…………………………………………………
ของว่างถูกพนักงานโรงแรมคนเดิมกับที่ให้กุญแจผมยกเข้ามา ส่วนเจ้าของห้องยังไม่ออกมาเลย จะแต่งตัวนานไปหน่อยไหมเนี่ย ผมนั่ง รอ รอ รอ รอจนอารมณ์ไม่ดีซะแล้ว ให้ตายเหอะ นี่เขาตั้งใจแกล้งรึเปล่า ผมว่ามันเกินครึ่งชั่วโมงมาแล้วนะ นี่มันจะตีหนึ่งอยู่แล้ว ผมชักง่วงนอนขึ้นมาแล้วด้วย โธ่เว้ย
“นี่ ตื่น ตื่นสิ”
มือที่เขย่าร่างผมอย่างไม่เบานัก ที่จริง อย่างแรงต่างหาก ทำให้ผมที่ในที่สุดก็อดทนต่อความง่วงไม่ไหวทอดตัวลงนอนบนโซฟาลืมตาตื่นขึ้นมาได้ ถึงจะไม่เต็มที่ก็เถอะ
คนมาปลุกนั่งหน้ามุ่ยไม่พอใจอยู่ไม่ไกลจากผมนัก อะไรของเขากันล่ะนั้น ตัวเองให้เขารอนานเองแท้ๆ หลับนิดหลับหน่อยทำเป็นไม่พอใจไปได้
“นายมีเรื่องจะคุยกับฉันไม่ใช่หรือ”
ครับ ผมแทบจะหลับลืมไปแล้วครับ
ต่อว่าต่อขานในใจ แต่พยายามสื่อออกไปทางสายตา หากคนที่นั่งทำหน้าเย็นชาอยู่ไม่ได้รับรู้มันเลยสักนิด
“ว่าไงล่ะ”
คำถามถัดมานี่แหละที่ทำให้รู้ได้ว่าเขาไม่ได้รู้อารมณ์ของผมเลย เอ๊ะ หรือรู้แต่ว่าไม่สนใจกัน
ผมว่าคงเป็นอย่างหลังมากกว่า ก็แน่ล่ะ คนอย่างผมจะมีอะไรให้เขาพอมาสนใจได้อย่างไร ไม่มีทางอยู่แล้ว คนอย่างผมมันไม่มีค่าอะไรให้มาสนใจเลย
“นี่ จะพูดไหม”
ดูสิ แค่ผมเงียบคิดอะไรในใจแค่นี้เขายังทนให้ผมคิดในใจเสร็จก่อนก็ไม่ได้ ต้องมาเร่งกัน
“เฮ้อ...จะพูดไหมเนี่ย”
นั่น แล้วยังสายตา ท่าทางเบื่อหน่ายตอนนี้อีก ใช่สิ คนอย่างผมมันน่าเบื่อนี่ ไม่อยากเสียเวลาด้วยนานใช่ไหมล่ะ เพราะผมมันไม่สำคัญสำหรับคุณไม้หรือใครทั้งนั้นอยู่แล้วนี่นา
“นาย เลิกทำหน้าอมทุกข์ มืดมน แบบนั้นทีได้ไหม”
หึ คงรำคาญแล้วล่ะสิ เชอะ
“จะพูดไหม ไม่พูดชั้นจะไปนอนแล้วนะ”
“พูด”
ในที่สุดผมก็เปิดปากพูด ก็คุณไม้เล่นลุกขึ้นหันหลังให้จริงอ่ะ เขาคงตั้งใจลุกไปจริงๆ ไม่ใช่แค่ขู่แน่ๆ
“งั้นก็ว่ามาสิเร็วๆ”
หึ ถ้าผมมารบกวนขนาดนั้นแล้วจะนัดมาถึงนี่ทำไมเนี่ย คนที่ไม่ยอมแค่คุยโทรศัพท์กับผมคือคุณเองนะ
“เอ่อ ท่านประธานไปหาปาม แล้วบอกว่าให้ปามตัดสินใจ ...เรื่องอะไร”
คุณไม้นั่งนิ่ง ไม่บอกผม แต่มองด้วยสายตาดูแคลนนิดๆ อ้อ นี่เขาคงคิดว่าผมมาถามเพราะปามไม่ยอมบอกผมล่ะสิ
“ปามเขาไม่รู้เรื่องที่ท่านประธานพูด เพราะงั้นไม่สามารถให้คำตอบได้หรอกนะ”
ผมเลยอธิบายให้ฟังทันที ผมจำได้นะที่เขาว่ามายุ่งเรื่องปามมากไปน่ะ ไม่ลืมหรอก
“ก็แค่เลือกว่าจะกลับไปอยู่ที่บ้านเหมือนเดิมรึเปล่าแค่นั้นแหละมั้ง รายละเอียดฉันก็ไม่รู้หรอกนะเพราะว่าไม่ได้อยู่ด้วยตอนเขาคุยกัน”
ทำไมต้องให้ปามเลือกด้วยเล่า ท่านประธานทำเรื่องที่ไม่สามารถให้อภัยได้แท้ๆ
“นายอย่าคิดแทนคุณปาม ให้คุณปามเลือกเอง”
นั่น มาย้ำอีกล่ะ ผมไม่ได้เลือกแทนสักหน่อย
“งั้นผมขอตัว”
ผมลุกขึ้นเมื่อได้รับคำตอบที่ต้องการแล้ว แต่มือหนากลับฉุดร่างผมลงนั่งที่เดิมได้ก่อน
“เดี๋ยวสิ นายมารบกวนเวลานอนของฉัน แล้วคิดจะกลับเลย ไม่คิดจะตอบแทนฉันบ้างรึไง”
ตอบแทน?
“ผมไม่มีอะไรให้หรอก”
“ใครว่าไม่มี มีสิ สิ่งที่นายจะสามารถตอบแทนฉันได้น่ะ”
ทันทีที่พูดจบ คุณไม้ก็ลากผมตรงไปยังส่วนของห้องนอนทันที เฮ้ย นี่เขาคงไม่ทำอะไรบ้าๆหรอกนะ ผมได้แต่ขืนตัวไว้สุดฤทธิ์ ก็เรื่องอะไรผมต้องไปยอมตามเข้าไปง่ายๆเล่า แต่ก็นะ ไม่ว่าผมจะดิ้น ขัดขืน หรือพยายามทำร้ายร่างกายคุณไม้ยังไง ก็ไม่มีประโยชน์เลย เพราะทางนั้นรับมือได้หมด อ้ากกก มันใกล้ๆประตูห้องนอนเข้าไปทุกทีๆแล้ว ใครก็ได้ช่วยผมด้วย...
.........................TBC..........................
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมเหม่อเอาอีกรอบปามเลย "แห้ว" ใส่ <---- มันเป้นยังไงน้่อ อิอิ
ลงตอนต่อไปไวๆ นะ อยากอ่านใจจะขาด
ปล. ฝากชม จขร. ด้วยว่าเขียนสนุกดี แต่นายปามดูจะ(ถูกใส่ความเป็น)หญิงมากไปหน่อย
:m4:จะบอกให้ค่ะ...จะแก้แห้วด้วย :m17:
-
^
^
^
^
ได้จิ้มด้วย
รู้ป่ะ ว่า กด F5 เกือบทุกชม.
ชอบมาก นิยาย เรื่องนี้
-
^
^
ฮ่าๆๆๆ :-[ ขอบคุณที่ชอบคะ
+1 ให้ทุกคนด้วยนะคะ
-
สั้นจังง่ะ หวังว่ากลอนคงรอดเงื้อมมือตาไม้นะ
-
กลอนยังหวังที่จะรอดเงื้อมมือไม้หรอกนะ
โดนเค้าลากไปซะขนาดนั่น :-[
-
ไม้จะทำอะไรอ่ะ ?
-
:L2:
-
กิจกรรมอะไรบ้างนะที่สามารถทำได้ห้องนอน
มันเยอะมาจนคิดไม่ออกเลยละ หุหุ
-
โหยยยยยยยยยยย...หูยยยยยยยยยยย...หายยยยยยยยยยยยยยยยย...อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แก้มมาทำให้อยากแล้วจากไปแบบนี้เหรอ...มารับผิดชอบอาการค้างของพี่อย่างด่วนเลยนะแก้มมมมมมม
แล้วนี่คุณไม้จะทำอะไรกลอนอ่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกกกก...เค้าจะ อะบ่ะจ๊ะฮึ้ย กันแล้วเหรออออออออออ
ไหนว่าไม่สนใจกันไง ไ่ม่ชอบหน้ากัน แล้วคุณไม้ทำแบบนี้ทำไม...แล้วไหนจะเรื่องโทรศัพท์อีก
ที่บอกว่าไม่ชอบคุยโทรศัพท์อ่ะ...กับกลอนคนเดียวหรือเปล่า???...อยากเห็นหน้ากลอนล่ะสิ...หึหึหึ - -+
ที่สำคัญ แอบไปจิ๊กเบอร์กลอนมาจากใคร ตอนไหน ทำไมถึงรู้ว่าเป็นกลอนโทรมาหล่ะ..อ๊ากกกกกกกกกก
มีหลายคำถามวิ่งอยู่ในหัวมากเหลือเกิน...เอาเป็นว่า แก้มรีบมาเคลียร์ด่วนเลยนะ...มันค้างอ่ะ...อันค้างงงง - -"
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะแก้ม...ที่สำคัญ อย่าลืมสัญญานะจ๊ะ...อิิอิ ^^~*
-
>,,,,,,,,,,,,,,,,,,< ตอนต่อไปจะหักมุม หรือไม่ รอ ตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากอ่านในมุมมองของคุณไม้ ที่มีต่อกลอนมั้งจัง
ว่าเค้ารู้สึกกับกลอนอย่างไร.
คุณไม้เจ้าเล่ห์อ่ะ อยากเจอหน้ากลอนก้อมามาดิ๊
ทำมามุข ไม่อยากคุยผ่านโทรศัพท์
ที่แท้ก้อวางแผน จะนอนกอดกลอนช่ายป่ะ บอกมานะ...
:laugh: :laugh:
-
ตอนต่อไปมีลุ้น :z1:
รอต่อไปขอรับ :กอด1:
-
เย้ยยย...เค้าไม่ลืมจ้าพี่นาจ๋า
----------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 12
ผมโดนลากผ่านเข้ามายังห้องนอนที่ปิดสนิทอยู่จนเมื่อครู่ หลับตาปี๋ไม่อยากรับรู้แล้วว่าต้องเจอกับอะไร แต่ก็ลืมตาขึ้นก็เมื่อสัมผัสเข้ากับอะไรบางอย่าง
คุณไม้พาผมมานั่งบนเก้าอี้ สิ่งที่อยู่บนโต๊ะตรงหน้า คือกองเอกสารสูงท่วมหัว สามกอง โน็ตบุ๊คที่หน้าจอเคลื่อนไหวอยู่ด้วยโปรแกรมอะไรสักอย่าง ผมหันกลับไปมองคุณไม้ซึ่งเดินหายไปในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว เลยได้เห็นสภาพห้อง
ทั้งห้องเกลื่อนไปด้วยเอกสารมากมาย กระจัดกระจายอยู่เกือบทุกตารางนิ้ว ผมยังแปลกใจว่ามาถึงตรงนี้ได้ยังได้ โดยไม่เหยียบเอกสารพวกนั้น แต่มาคิดอีกที หรือผมเหยียบไปแล้วแต่ไม่รู้สึกตัวก็ไม่รู้
คุณไม้ออกจากห้องน้ำและตรงไปที่เตียงนอน ซึ่ง เออ...ดูไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่ มือหนากวาดเอกสารที่กองอยู่ให้ไปรวมกันอยู่ฝากเดียวของเตียง บางส่วนหล่นลงพื้นแต่คุณไม้ไม่สนใจ ขึ้นเตียงได้ก็ล้มตัวลงนอนทันที
“เพราะนายโทรมาขัดจังหวะการพัก และมารบกวนเวลานอนอันน้อยนิดของฉัน เพราะงั้นฝากด้วยนะ”
เท่านั้นเองครับที่เขาบอกผม คนที่บอกให้มาคือเขาเองไม่ใช่หรือ แล้วมาพูดเหมือนผมผิดได้ยังไง แล้วงานนี่อีกไม่อธิบายสักนิดว่าจะให้ทำอะไร แล้วนี่ผู้ช่วยเค้าไปไหน โอ๊ย! ให้ตายสิคนๆนี้
ผมมองดูคนที่หลับไปแล้วบนเตียง สีหน้าผ่อนคลายยามหลับทำเอาผมตัดใจทิ้งไปดื้อๆไม่ได้ ดูท่าผมจะไม่มีทางเลือกอื่นเลยใช่ไหม เฮ้อ ทำให้เขาหน่อยล่ะกัน
ผมลงมือเก็บกระดาษในห้องทั้งหมดมารวมกัน และจัดแยกที่คุณไม้เซ็นไปแล้ว และที่ยังไม่ได้เซ็น อันที่เร่งด่วน อันที่ไม่ได้เร่งอะไร
กว่าจะจัดเอกสารทั้งหมดเสร็จก็เล่นเอาผมแทบแย่ ทำไมมันถึงได้เยอะแบบนี้นะ
คอมพิวเตอร์ส่งเสียงร้องเมื่อโปรแกรมหยุดทำงาน ผมสะดุ้งสุดตัวแล้วรีบไปกดรับรู้เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนนอนอยู่ หันไปมองยังเห็นร่างบนเตียงนิ่ง ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่มันไม่หมดแค่นั้น อยู่ๆก็มีเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้น ชั่งใจว่าจะเอาไงดี จะรับดีไหม แต่เมื่อเห็นคนนอนอยู่ขยับกายคล้ายรำคาญ ผมจึงตัดสินใจรับไว้ก่อน
“ครับ”
“ขอสายคุณไม้ครับ”
ผมหันไปมองคนที่นอนอยู่ ไม่มีทีท่าว่าเขาจะตื่นเลย
“คือ เอ่อ....”
“นอนอยู่หรือครับ”อีกฝ่ายถามเหมือนรู้
“ครับ”
“ผมชื่อจักรภพครับ เป็นผู้จัดการบริษัทคือผมต้องการตัวเลขจากเอกสารที่อยู่ที่นั่นน่ะครับ ไม่ทราบว่าพอจะแฟกซ์มาให้ผมได้รึเปล่า”
ผมเคยได้ยินชื่อเขานะ เหมือนเคยผ่านๆหู ผ่านๆตา ก็ผมทำงานฝ่ายบุคคลของบริษัทแม่นิ่ จึงต้องเคยเห็นประวัติพนักงานในเครือทั้งหมดอยู่แล้ว
“ได้ครับ”
ทางนั้นอธิบายรายละเอียดของเอกสาร ผมหาดูแล้วก็เจอได้ไม่ยาก ก็ผมจัดเอกสารเรียบร้อย เลยหาง่าย
“ขอบคุณครับ และเดี๋ยวผมจะส่งเอกสารไปให้ทางเมลนะครับ คิดว่าคุณไม้น่าจะเปิดเมลทิ้งไว้ ยังไงช่วยปริ้นและให้คุณไม้เซ็นด่วนด้วยนะครับ เพราะต้องใช้ก่อนเที่ยงพรุ่งนี้ …………แต่ไม่ต้องปลุกคุณไม้มาเซ็นตอนนี้นะครับ ให้นอนสักห้าชั่วโมงหรือมากกว่านั้นก็ดี คุณไม้ไม่ได้นอนเกินชั่วโมงมา สาม วันแล้ว”
“ครับ”
ท่าทางเขาคงนึกว่าผมเป็นพนักงานคนหนึ่งล่ะมั้ง แต่ผมสะดุดใจไอ้ที่ว่าไม่ได้นอนเกินหนึ่งชั่วโมงมาสามวันนี่แหละ ผมได้ยินบ่อยๆว่าคนตระกูลจอมไตรเป็นยอดมนุษย์ ผลการเรียนดี กิจกรรมเด่น ทำงานเก่ง หล่อ รวย โอย เพอร์เฟ็กเกินไปล่ะ
ไม่อยากเชื่อแต่ผมก็ได้เห็นมากับตาตัวเองแล้วจากการเรียนที่เดียวกับคุณไม้ มันเป็นแบบที่ว่าจริงๆ แต่อดหลับอดนอนขนาดนี้ เขาคิดว่าตัวเองเป็นเครื่องจักรรึไง อยากบ่น อยากว่า ให้รู้ว่าผมเป็นห่วงนะ แต่ความเป็นห่วงของผม เขาคงไม่ต้องการ
...........................
ผมฟุบหลับไปตอนไหนไม่ทราบ ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงโทรศัพท์ คราวนี้เพราะงัวเงียผมเลยรับทันที แบบไม่คิดอะไร
“ครับ”
“.......ขอสายคุณไม้หน่อย”
ผู้หญิงครับคราวนี้ ผมไม่รู้จะบอกยังไงดี จะบอกว่าคุณไม้หลับอยู่ท่าทางจะไม่ดีมั้ง
“เอ่อ...ไม่ทราบว่าใครจะเรียนสายครับ”
อีกฝ่ายถอนหายใจคล้ายหน่ายใจ
“เธอล่ะ ยังไม่กลับอีกหรือ เดี๋ยวคุณไม้ตื่นมาก็โดนว่าเอาหรอก ไม่รู้ฐานะตัวเองซะบ้างเลยนะ”
ผมอึ้งอย่างที่สุด อะไรกัน ก็เขาเป็นคนบอกให้ผมอยู่เองนี่ ผมเองก็เลยเผลอหลับไป
“ไปเรียกคุณไม้มารับสิ เงียบอยู่ได้”
ทำไมผมต้องมาโดนคนๆนี้พูดเหมือนกันผมอยู่ต่ำกว่ามากด้วยล่ะเนี่ย ก็รู้หรอกนะว่าผมไม่ได้ดิบดีอะไรนักหนา แต่ก็ไม่ถึงขนาดต้องมาฟังคำสั่งใครที่ไหนก็ไม่รู้
“ขอโทษนะครับ แต่คุณไม้นอนหลับอยู่ ท่าทางจะเพลียมากเลย ผมเลยไม่อยากปลุกน่ะครับ”
เอาเถอะ ผมก็ยอมรับว่าน้ำเสียงขอมผมมันฟังดูกวนประสาท แต่คำพูดนี่ผมไม่ได้กวนนะ
“นี่เธอ ฉันบอกให้ไปเรียกมา บอกว่านรีโทรมา รับรองว่าคุณไม้ต้องมารับทันทีแน่”
“เห็นจะไม่ได้นะครับ”
ผมเหลือบตาไปมองนาฬิกา เพิ่งตีห้ากว่าเท่านั้นเอง ยังไม่ครบห้าชั่วโมงเลย แล้วเจ๊คนนี้ไม่หลับไม่นอนหรือไง ถึงโทรมาตอนนี้
“มีอะไรฝากไว้ก็ได้นะครับ”
นี่ผมหวังดีนะเนี่ย เผื่อมีธุระอะไรคอขาดบาดตาย ผมจะได้บอกได้ เมื่อคุณไม้ตื่นน่ะนะ
“เรื่องของฉันกับคุณไม้สองคน จะบอกคนอื่นได้ไง บอกให้ไปเรียกก็ไปเรียกสิ”
“ไม่ได้หรอกครับ”
ที่จริง ถ้าเธอพูดดีๆ ไม่ทำเสียงวี้ดๆใส่หูผม ผมอาจจะไปปลุกให้ตั้งแต่ทีแรกแล้วก็ได้ แต่แบบนี้ ผมไม่ชอบอ่ะ ช่วยไม่ได้ ผมมันไม่ใช่คนดีอยู่แล้ว
“แก ไม่รู้หรือว่าฉันเป็นใคร ฉันจะฟ้องคุณไม้ แล้วแกต้องโดนดีแน่ๆ”
โหย.........กลัวตายล่ะ ขู่มาแบบนี้ ผมไม่สนใจหรอก เรื่องของผมกับครอบครัวนี้มันเลวร้ายสุดๆอยู่แล้ว ให้มันแย่มากขึ้นกว่านี้อีกหน่อย หรือมาก ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเท่าไหร่หรอก
“หรือครับ แต่ผมไม่คิดงั้นนะ”
ที่พูดเนี่ย เพราะผมชักจะหมั่นไส้มากๆแล้ว
“ถ้าคุณไม่มีอะไรฝาก ก็เท่านี้ล่ะกัน ผมต้องไปเตรียมอาหารเช้าให้คุณไม้ก่อน เดี๋ยวตื่นขึ้นมาไม่ได้กินข้าว จะมาหิ้วอย่างอื่นแทน ผมไม่อยากเหนื่อยแต่เช้าน่ะ”
แล้วผมก็วาง แอบหัวเราะกิ๊กกักอยู่คนเดียว ก็ก่อนวางได้ยินแว่วๆเหมือนเสียงกรี๊ดร้องของอะไรสักอย่าง 555 ขำจัง ไม่ได้เล่นอะไรแบบนี้มาตั้งนานล่ะ
ดีจัง ทำแบบนี้ คนที่จะยุ่งยากใจตามมาก็หนีไม่พ้นคุณไม้แหงๆ สมน้ำหน้า!
ผมยิ้มอย่างสบายอารมณ์ แล้วหันไปมองร่างบนเตียง กะว่าจะยิ้มเยาะตอนที่เขาไม่ตื่นซะหน่อย แต่ที่ผมเห็นคือ คุณไม้ที่มองมาทางผม เขาปิดปากคล้ายกับกำลังกลั้นหัวเราะ
คุณไม้ ...คงไม่ได้ยินหรอกนะ ผมภาวนาในใจ
“ไหนล่ะอาหารเช้า”
ทันทีที่เปิดปากเขาก็พูดประโยคที่บอกให้ผมรู้ว่า คำภาวนาของผมไม่เป็นจริง.........เขาได้ยิน
“หรือว่าอยากให้กินอย่างอื่นก่อนอย่างที่นายว่าเมื่อกี้”
“จะบ้าหรือ”
ผมหันไปแห้วใส่ ผมก็พูดกวนทางโน้นเท่านั้นเอง คุณไม้ยิ้มอีกแล้วครับ ยิ้มบ่อยจัง ผมก็ชอบมองเขายิ้มหรอกนะ แต่ไอ้รอยยิ้มที่ออกมาเพราะขำตัวผมเนี่ย ผมไม่ชอบเท่าไหร่
“เอาล่ะๆ ขอกาแฟแก้วนึงได้ไหม”
ผมลุกขึ้นเดินลงส้นเท้าออกมาชงกาแฟ ต้องการให้รู้ว่าผมไม่พอใจนะ แต่ไหงกลับมีเสียงหัวเราะเบาๆจากทางนั้นมาแทนได้ก็ไม่รู้
....................................
.......................TBC.........................
-
เฮ้อ สงสารกลอนอ่ะ ที่ไม้พูด "อย่าหวังอะไรแปลกๆสิ"
อ้าว ให้เข้ามาทำงานซะงั้น แป่ว เราก้อนึกว่า ........
แล้วเจ๊คนนี้เป็นไผหล่ะเนี่ย แร๊งงงงงงงง
ปล.เหมือนไม้จะดี แต่ก้อไม่ ยังงัยไม่รู้บอกไม่ถูก
ปล ปล. คืนนี้มาอีกตอนนะนะนะนะนะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~!!!!
คุณไม้แค่ ต้องคิดอะไรแน่ๆ. . . ไม่งั้นตอนที่กลอนทำอะไร ก็จะโกรธเปนฟืนเปนไฟทำไมใช่มิ..
แต่พอกลอนทำอะไรนิดๆหน่อยๆเหมือนก้าวก่ายเรื่องคุณไม้ แทนที่จะหงุดหงิด ก็กลับชอบใจ. .
แอร๊ยยย ให้ความหวังกันชัดๆ :z3:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย...คุณไม้...ทำเค้าผิดหวังนะเนี่ย....หุหุหุ - -+
นี่เค้าไม่ได้หวังอะไรเลยนะ...ไม่เลยสักนิดส์...จริง ๆ นะเนี่ย 55555555555555
แล้วนี่คุณไม้ตื่นมาก็มาเรียกร้องหาอาหารเช้าเลยเหรอ...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
อย่าดีแต่พูดสิคุณไม้...ลงมือทำเลยอ่ะ...ลงมือทำ...เค้ายกมือสนับสนุนนะ...อิอิ
เห็นอย่างนี้แล้วอยากให้คุณไม้ จับกลอนมาเป็นเลขาส่วนตัวเลยนะเนี่ย...จะได้ดูแลอย่างทั่วถึงไง...อุคิอุคิ
โควต้าของเรายังไม่หมดใช่ป่ะนู๋แก้ม...พี่นาจะรอนะจ๊ะ...ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ...ให้คนโพสต์ที่น่ารักหนึ่งที ^^~*
-
ตามอ่านแบบกระหน่ำเอามาก ๆ คะแล้วก็ตามทัน
คุณไม้นี่กวนได้โล่นะคะ แต่ก็ชอบมาก ๆ :-[
อยากรู้ว่าคุณไม้ "จะลงกลอนยังงัยถึงจะแนน" :haun4:
:pig4: writer คะ o13
-
หมันไส้พวกจอมไตร ชิส์
-
เฮ้อ !!
รอตอนต่อไปละกันขอรับ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ:
มาลุ้นกันต่อไป
:L2:
-
อ๊ากคุณไม้ทำอะไรให้กลอนใตเต้นเนี่ย
ระวังเหอะ กลอนไม่ปล่อยให้คุณไม้หลุดมือแล้วจะหนาว
แต่พวกจอมไตรเนี่ย น่ากลัวมาก
-
6 ตอนรวด สนุกดีจังเลย
วันนี้คุณแก้มจะลงอีกซัก 2 ตอนไหมค่ะ แหะๆ
-
สนุกจัง
-
ไอ้คุณไม้....
ผีเข้า ผีออกเนอะ...
แต่ชอบ 555
-
5555 แค่ให้เก็บของเก็บเอกสาร ไอ้เราก็นึกว่าจะมาทำอย่างอื่น
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 13
“อันนี้ผมปริ้นเมื่อคืน คุณสมภพโทรมาบอกว่าต้องการก่อนเที่ยง”
ผมวางเอกสารตรงหน้าคนที่ลุกขึ้นมา อาบน้ำแต่งตัวใหม่เรียบร้อย คุณไม้นั่งจิบกาแฟ อย่างสบายอารมณ์ ยกเอกสารขึ้นมาอ่าน
“อันนี้ ที่ผมคิดว่าเร่งด่วน เรียงตามลำดับแล้ว” ชี้ไปกองเอกสารกองแรก
“อันนี้ไม่ด่วนเท่าไหร่ อันนี้คุณเซ็นแล้ว”
ผมชี้ไปที่อีกสองกองที่เหลือ
“ผมตอบแทนแล้ว กลับล่ะ”
ประโยคนี้ต่างหากที่ผมอยากบอก
คุณไม้ละสายตาจากเอกสารมามองหน้าผม
“มันยังไม่จบแค่นี้หรอก ตอนนี้นายไปอาบน้ำก่อนสิ”
คุณไม้ชี้ไปที่ผ้าเช็ดตัวซึ่งพับไว้อย่างดีบนเตียง
“ผมไม่มีชุดเปลี่ยน”
“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา”
ผมไม่อยากนี่ อยากกลับบ้าน ถึงผมจะเขียนบอกปามไว้แล้วว่าออกมาธุระ แต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
“จะไปอาบเอง หรือว่าจะให้ช่วย”
เขาวางเอกสารลงและมองมาที่ผม ด้วยท่าทางแบบที่ว่า เอาจริง
ผมเลยรีบตรงไปคว้าผ้าเช็ดตัวเดินไปเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
อ่า ห้องน้ำที่นี้ช่างหรูหราดีแท้ ก่อนจะถึงส่วนของห้องน้ำจะเรียกว่าเป็นห้อง อะไรดี ห้องแต่งตัวมั้ง แล้วถึงจะเป็นห้องน้ำ นานๆจะมีโอกาสมาใช้ที่หรูๆกับเขาสักที ดีเหมือนกัน
ผมอาบน้ำเสร็จ ออกมาถึงห้องแต่งตัว ก็มีเสื้อผ้าแขวนไว้ให้ผมแล้ว เป็นชุดลำลอง ผมเปิดดูป้ายแล้วหนักใจ ยี่ห้อคุ้นหูที่ผมเคยได้ยินแต่ไม่เคยคิดจะซื้อ นี่ผมจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายให้เขาเนี่ย
ออกมาก็เห็นคุณไม้นั่งหน้าเครียดอยู่หน้ากองเอกสาร เขาเงยหน้าทันทีที่ผมเดินออกมา
“เสร็จแล้วก็มาช่วยกันหน่อยสิ”
ผมหน้ามุ่ย อะไรนักหนา แล้วผมจะได้กลับเมื่อไหร่ แต่ไม่รู้เพราะอะไรทั้งๆที่คิดแบบนั้นผมกลับเดินเข้าไปช่วยเรียงเอกสารที่คุณไม้เซ็นเสร็จแล้วลงแฟ้มต่างๆ
ไม่นานก็มีเสียงสัญญาณดังจากหน้าประตู ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครต้องเป็นคนไปเปิด ผมเองครับ
“สวัสดีครับ”
“ครับ”
คนที่เข้ามาทักทายผมอย่างสุภาพ
“คุณไม้ล่ะครับ”
ผมนำเขาเดินเข้าไปหาคนที่ยังนั่งหน้าเครียดกับงานไม่เลิก
“เอาที่นายจัดเสร็จแล้วให้เขาไปสิ”
หันมาสั่งผมเฉยเลย เออ เขาคิดว่าผมเป็นลูกน้องเขาหรือไง
“เดี๋ยวรออีกแปปนะคุณภพ ตรงนี้จะเสร็จแล้ว นั่งก่อนสิ”
หันมาสั่งผมเสร็จก็หันไปบอกผู้มาเยือน อีกฝ่ายพยักหน้าและนั่งลง ผมเอาเอกสารที่จัดลงแฟ้มเรียบร้อยวางไว้ตรงหน้าคุณภพที่ว่า และเดินออกมาเพื่อชงกาแฟให้แขก
“เปลี่ยนเลขาอีกแล้วหรือครับ”
ก่อนที่ผมจะเข้าไป เสียงคุณภพก็ดังลอดออกมา ผมเลยหยุดฟังหน้าประตู เสียมารยาทก็จริง แต่ผมอยากรู้ว่าคุณไม้เขาจะพูดว่าไง จะบอกว่าผมมารบกวนเขาเลยต้องทำงานตอบแทนรึเปล่า
“คนนี้ไม่ใช่หรอกครับ แต่เป็น..........”
คุณไม้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงรื่นรมย์เต็มที่
“อ่า งั้นหรือครับ คนนี้ดีจังนะครับ เป็นการเป็นงานดี”
“นั่นสิ ผมก็ว่างั้น”
ไอ้..........ที่หายไปน่ะ มันคืออะไรครับ ผมไม่ได้ยิน แล้วบทสนทนาก็เงียบลง อยากเข้าไปถามจัง แต่ไม่กล้า ผมทิ้งเวลาสักครู่ เขาจะได้ไม่คิดว่าผมแอบฟัง แล้วจึงเดินเอากาแฟไปให้ คุณไม้เซ็นเอกสารเสร็จ คุณภพก็กลับไป
“เอาล่ะ เสร็จสักที”
ไอ้เสร็จที่ว่า คือยังมีค้างอยู่บนโต๊ะอีกท่วมหัวนะครับ
“มาเถอะ”
คุณไม้จับแขนผมที่บ่นมุบมิบอยู่คนเดียวให้เดินตามไปด้วย
ทางที่คุณไม้พาไปมันคือ คือเตียงนอน!
.
.
.
.
.
................................
อ้ากกกกกกกกกก อย่านะ ผมชักจะกลัวขึ้นมาอีกรอบ หลังจากที่สติแตกไปเรียบร้อยเมื่อคืน คุณไม้ทุ่มตัวลงนอน พร้อมๆกับที่ฉุดผมให้ลงไปนอนตาม
“ง่วงจัง ขอนอนต่อล่ะนะ”
จะนอนก็นอนไปซีครับ มายุ่งอะไรกับผมเล่า ผมจะกลับแล้ว
ประท้วงในใจ แต่ไม่กล้าพูด วงแขนแกร่งยึดตัวผมเข้าหาจนชิด อึดอัดจังครับ แต่ก็ดีใจ นี่ผมจะอารมณ์ไหนกันแน่ก็ไม่รู้ ยิ่งเข้าใกล้คนๆนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองใกล้บ้ามากขึ้นทุกที คุณไม้นอนกอดผมและหลับไปด้วยเวลาเพียงไม่นาน ผมอยากจะลุกแล้วกลับอยู่หรอก แต่ความง่วงมีมากกว่า ก็เมื่อคืนผมนอนไปแค่นิดเดียวเอง
............................................................
เรามาตื่นอีกครั้งเพราะเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ผมนั่นแหละครับ แหะๆ (เรา) ผมชอบคำนี้จัง นอกจากปามแล้วผมไม่ค่อยได้ใช้คำนี้กับใคร ผมดีใจที่ได้มีโอกาสใช้คำว่าเรากับคุณไม้บ้าง
ผมไม่รู้ทำไมโทรศัพท์ผมถึงมาตั้งอยู่บนโต๊ะข้างๆเตียง ผมไม่มีสติจะคิดว่าทำไม จึงได้แต่เอื้อมมือไปหยิบมันมาเท่านั้น
“ไงปาม” ดูจากชื่อในสายเรียกเข้าครับ
“กลอน อยู่ที่ไหน”
ปามท่าทางร้อนใจ คงเป็นห่วงผม ไอ้ผมก็หลับเพลิน
“นี่กี่โมงแล้วล่ะ”
“จะบ่ายสามแล้ว”ท่าทางปามโกรธนิดๆ
“จะกลับแล้วล่ะ..... อุ๊ย”
ผมลุกขึ้นแต่คนที่กอดผมอยู่ฉุดผมให้ลงนอนอีกครั้ง
“มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า”
“หรือ............คืองี้นะกลอน”
ท่าทางปามไม่สบายใจ คงมีเรื่องอะไรแน่ๆ แต่ไม่กล้าบอกผม
“จะกลับไปบ้านนั้นอีกหรือ”
ผมถามดักทาง พอจะรู้ความคิดของเพื่อนบ้าง ปามเงียบไป อาจเพราะตกใจด้วยที่ผมถามโต้งๆ
“คิดดีแล้วหรือ .............เฮ้อ...........ปามตัดสินใจยังไงก็เอาเถอะ เรื่องของปาม ปามต้องคิดเอง กลอนจะไปคิดแทนไม่ได้หรอก แต่ถ้าอยากปรึกษาล่ะก็ ยินดีเสมอ แค่ปรึกษานะ ไม่ใช่ให้ตัดสินใจแทน”
ผมรู้ว่าปามกลัวว่าผมจะโกรธปามอีก แต่ผมมาคิดๆดูแล้ว ที่คุณไม้พูดก็จริง ผมไม่ควรก้าวก่ายมากเกินไป ผมไม่ได้อยู่กับปามตลอด ย่อมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง มีอะไรเป็นปัจจัยแวดล้อมของเรื่องบ้าง แต่ผมแน่ใจ ว่าไม่ว่าเพื่อนผมคนนี้จะถูกหรือจะผิด ผมก็ยินดีจะอยู่ข้างเขาเสมอ
“อือ ขอบใจนะกลอน แต่กลอนอยู่ที่ไหนเนี่ย”
“เออ......มาทำงานน่ะ”
ผมไม่ได้โกหกนะ แค่บอกไม่หมด
“จริงหรือ นี่กลอนได้งานใหม่แล้วหรือ ดีจัง”
“แล้วปามล่ะ อยู่ที่ไหน”
“กำลังจะไปที่บ้านนั้นน่ะ คุณดินก็อยู่นะ”
อือ ผมเองยังโมโหไม่หายที่คุณดินทำกับเพื่อนผม แต่มาคิดๆดู คนระดับนั้น ทำเรื่องแบบนี้ หายากที่จะตามมาเหมือนต้องการรับผิดชอบในเรื่องที่ทำไป ทั้งๆที่พวกผมทำอะไรเขาไม่ได้อยู่แล้วแท้ๆ
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ อย่าทำงานมากล่ะ”
“บาย”
ผมวางสายปามแล้ว คนที่กอดผมก็ไม่เห็นจะปล่อยผมเลย คุณไม้มองผมแล้วยิ้ม
------------------------------------------------------------------------------
...........TBC................
----------------------------------------------------------------------
ตอนสุดท้ายของวันนี้แล้วนะคะ
พุ่งนี้เตรียมทิชชู่กันไว้ให้ดีนะ :haun5:
-
สนุกมากๆ เลย ขอบคุณมาก :กอด1:
วันนี้อ่านอย่างเต็มอิ่มมาก
จะไปเตรียมผ้าห่มมาซับเลือดสำหรับตอนหน้าก่อนนะ (คาดว่าทิชชูคงไม่พอ รึป่าวหว่า)
-
ที่บอกให้เตรียมทิชชู่เนี่ย...ไว้เช็ดเลือด หรือว่าเช็ดน้าตาจ๊ะนู๋แก้ม 55555555555555555555
ยังไม่ได้อ่าน...เลยอ่ะ...เด่วแว๊บไปอ่านก่อนนะนู๋แก้ม...แล้วจิกลับมาเม้นท์ให้ใหม่นะจ๊ะ...อิอิ ^^~*
### Edit ###
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย...คุณไม้จะให้กลอนอยู่ในฐานะอะไรอ่ะ...ตำแหน่งภรรยาก็ดีนะ...กร๊ากกกกกกกกกกก
กลอนคงเต็มใจแบบไม่มีเกี่ยงงอนแน่ ๆ...คนอ่านรับรอง...อิอิ
ตอนนี้น่ารัก และหวานอ่ะ...แล้วตอนหน้าล่ะ???...นู๋แก้มบอกให้เตรียมทิชชู่...พี่นาว่านะนู๋แก้ม ทิชชู่คงไม่พอแล้วมั้งแบบนี้
สงสัยคงต้องหาถังมารองเลยแหล่ะ...เพราะคาดว่าคุณไม่คงจะไม่ปล่อยกลอนง่าย ๆ แน่ ๆ...ก็เล่นกอดไว้แน่นซะขนาดนี้แล้วอ่ะ...อิอิ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้ม ^^~*
-
เตรียมผ้านวมรอเลยไม่ได้เหรอคะ :haun4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย :z1:
พรุ่งนี้คือตอนเที่ยงคืน กว่า ๆ อะเปล่าอ่ะ อิอิ :m13:
-
อ่านตอนนี้เขิลอีกแล้ว ว้ายๆ :-[
-
เฮ้อ...เหนื่อยใจกับพวกจอมไตร :เฮ้อ: จอมไตรมีคนปกติ ๆ กับเค้าบ้างมั๊ยเนี่ย ที่เห็นอยู่มีแต่ล้น ๆ ทั้งนั้นเลย :laugh:
ปามกับตาหวานดูแลตัวเองดี ๆ นะค่ะ :กอด1:
-
ทิชชู่น่ะ ซับน้ำตาหรือว่าเลือดล่ะคะ จะได้ทำใจไว้ก่อน
เค้าอยากซับเลือดมากกว่านะ ฮี่ ฮี่
-
ถ้าซับเลือดก็คงต้องใช้ทิชชู่ ถ้าซับน้ำตาขอเป็นอกผู้ชายจอมไตรสักคนดีกว่าค่ะ อิอิ
-
ทิชชู่ เตรียมไว้ ซับหรือเช็ด
ชอบมากมาย
-
เป็นเรื่องที่ ขนาดว่ามาอ่านตอนโพสไปแล้วสามตอน มันก็ยังไม่พอคร้าบ...พี่น้อง
สนุกจังอ่ะ
...
แล้วจะเตรียมทิชชู่ไว้...หวังว่าจะเอาไว้ซับเลือดนะคับ
555 :impress2:
-
ทิชชู่จะให้เตรียมไว้ทำไรอะ
อย่าบอกว่าไว้ซับน้ำตานะรับไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o12: :serius2:
-
อยากรู้เรื่องฟากของดิน-ปาม ด้วยจัง...
มีหวังจะได้อ่านมั้ยค่ะ
พรุ่งนี้จะเตรียมแบบซึมซับหนานุ่มไว้รอนะคะ
-
รู้สึกจะหวานขึ้น (มั้ย)
อ่านแล้วยิ้มได้อ่ะค่ะ ตอนนี้
อะไรๆ มันน่าจะดีขึ้นนะ
เดี๋ยวเตรียมไว้หลายๆผืนนะคะ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :serius2: อยากอ่านต่ออออออออ :z3:
นายไม้นี่ผีเข้าผีออกจริงๆ o16 สงสารกลอน..โดนใช้งานเก้อเลย :กอด1:
-
เตรียมเสื่อ หมอน ทิชชู่ รอตอนหน้า
-
เตรียมพร้อมจ้าา
-
:เฮ้อ: ลุ้นจนตัวโก่ง :เฮ้อ:
:serius2:อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปน้า
-
อยากให้ถึงพรุ่งนี้ไวๆ จะได้อ่านต่อค่ะ :L2:
-
ผ้าห่มเลยละกัน ทิชชู่มันเล็กไป
:z1:
-
ไม่เคลียร์อย่างแรงเลย อย่ามาทำเหมือนสนใจกันดิ อาจารย์ห้องพยาบาลอ่ะว่าไง ??
อย่ามาจับปลาสองมือนะไอ่คุณไม้ -*-
-
หวังว่า จะเป็นทิชชู่ซับเลือดน๊า....
ขออย่าซับน้ำตาเลย..ดาวพระศุกร์ รับไม่ได้ T____T
-
ยังงงงงอยู่ สรุปว่าไม้เป็นแฟนหมอที่รพ.ไหมอ่ะ แต่ถึงยังงัยก็สุก ชวนติดตามนะคะ ขอบคุณคนเขียน + คนโพสต์ที่สละเวลา+มีน้ำใจนะจ้า :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านทันแล้วว
สนุกมากๆๆเลยค่ะ
สารภาพว่าตอนแรกเห็นคำว่าจอมไตร
คิดว่าจะเป็นแนวย้อนยุคซะอีก
(อารมณ์แบบจอมทัพ ฮ่าๆ)
รอเสียเลือดพรุ่งนี้!
-
คู่นั้นเค้าดีกันซะแล้ว คู่นี้ยังไม่คืบหน้าไปไหนเล้ยยยยยย
คุณไม้รีบได้แล้วนะ ออกตัวช้าเดี๋ยวไม่ทันกิน อิอิ
-
me// วิ่งไปตลาดหาซื้อทิชชู่มาเตรียมไว้ให้พรักพร้อม อิอิ
-
ทิชชู่พร้อม \^^/
-
สามตอนรวด
นั่นซิกลอน ตอนนี้กลอนอารมณืไหนกันแน่ อินเลิฟสุดๆเลยใช่มะ ฮ่าๆ
คุณไม้นี่ก็ แอบแกล้งกลอนเปล่าว่ะ
คุณดินกับปาม ดีกันแล้ว ก็ดีไป รักกันดีกว่าเกลียดกันล่ะน้อ :impress2:
คิดว่าทิชชู่คงไม่พอ ขอเอาผ้าขนหนูแล้วกัน สำหรับตอนหน้า :haun4:
-
สงสัยเหมือนกันว่าอารมณ์ไหน บทจะยอมก็ยอมเอาง่ายๆเหลือเกินเพราะรักเขาเหรอ
-
เตรียมทิชชู่โลดขอรับ
เอาไว้ซับเลือด.......................................
........................................
..........................
.................
........
......
....
..
.
จากแผลโดนแทง
me// วิ่งก่อนจะโดน :z6:
รอตอนต่อไปขอรับ :กอด1:
-
ไอ้คุณไม้มันจะยังไงเนี๊ยไข้ใจ
แสดงอารมณ์ได้หลากหลายทั้งรัก ไม่รัก เกลียด ทำร้ายกันสารพัด
เริ่มงง แต่ก็นะไม่อยากให้กลอนเจ็บอีแล้วไม่ว่าเรื่องอะไร
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ติดใจ
นายเอกชอบคิดเองเออเอง
แถมยังคิดอะไรในแง่ร้ายสุดๆ
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าบางทีคนเราก็เป็นแบนี้จริงๆ
สนุกอ่ะ เนื้อหาน่าติดตาม
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ
-
เตรียมทั้งผ้า(ห่ม)และกระดาษ(ทิชชู่)เอาไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ อิอิ :z1:
-
ไม่รู้เป็นไรเรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งติด
พออ่านหมดตอนก็ยิ่งอยากอ่านใหม่
-
เตรียมทิชชูไว้รอตอนต่อไปแล้วนะคะ
ว่าแต่จอมไตรภาคก่อนๆ มีให้อ่านที่ไหนคะ
รบกวนช่วยแจ้งรายละเอียดหน่อยสิคะ
อ่านภาคนี้แล้วอยากอ่านภาคของคนอื่นๆ บ้างจัง
-
=__= ทิชชู่อุดจมูกรอ
-
มาอ่านปุ๊ปก็ติดปั้ป...แย่อ่ะ..ต้องเข้ามาดันทุกวัน 555
ถามก่อนเอาทิชชู่มาทำไรอ่ะครับไรเตอรท์ เช็ดน้ำตาไม่เอาน้า :serius2: ขอเถอะ ช่วงนี้ร้องไห้เพราะหลายเรื่องจนต่อมตาอักเสบแล้วอ่ะ...
ขอแบบเลือดท่วมแบบนี้ได้มั้นอ่ะคับ :jul1:
รักกลอน หลงปาม คิดถึงไรเตอรท์ :กอด1:
-
สองคนนี้เค้าเล่นเกมส์อะไรกันนะ ชักจะงงแล้ว คงจะรักกันแต่ไม่ยอมเปิดเผยเหรอ
กระกาษหาไม่เจอเอาผ้าแทนนะ หุหุ
-
รอคอยตอนที่14ค่ะ
อยากใช่ทิชชู่แล้วอ่า
มาต่อเร็วๆนะคะ plz plz
-
นู๋แก้มหายยยยยยยยยยยยย...ใครเจอนู๋แก้มช่วยบอกหน่อย พี่นาให้อภัยแล้ว กลับมาลงตอนสิบสี่ต่อเถอะ
นี่เตรียมถังมารอง รอทั้งเลือด ทั้งน้ำตา แล้วนะเนี่ย...อย่าปล่อยพี่นารอเก้อนะน้องแก้มคนสวยยยยยยย T^T
-
วันนี้ก็เข้ามารออีกเช่นเคย...เตรียมทิชชู่พร้อม! :oo1:
-
มาแล้วค๊าาา วันนี้ช้าไปหน่อย เพราะไปดูตัวขาวๆของเอ็ดเวิร์ด :impress2:
---------------------------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 14
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ อย่าทำงานมากล่ะ”
“บาย”
ผมวางสายปามแล้ว คนที่กอดผมก็ไม่เห็นจะปล่อยผมเลย คุณไม้มองผมแล้วยิ้ม
“ไม่ต้องมายิ้ม ผมไม่ได้ทำตามที่คุณบอกนะ แค่คิดว่าอย่างนี้น่าจะดีกว่า”
ผมรีบแก้ตัวให้ตัวเอง
“ยังไม่ได้ว่าเลย”
เขาไม่ได้ว่าหรอกครับ แต่รอยยิ้มเขามันบ่งบอกอยู่แล้ว
“ไม่เอาน่า”
คุณไม้ยิ้มๆ แล้วก้มลงหอมแก้มผม ส่วนผม ก็ช็อคสิครับ นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย อยู่ๆเขามาหอมแก้มผมทำไม คนตรงหน้าเลยได้ใจใหญ่ ที่ผมนิ่ง คุณไม้พลิกตัวขึ้นคล่อมร่างผมไว้ มือเริ่มซน อยู่ไม่สุข ยังริมฝีปากร้อนๆนั่นอีก คุณไม้ประทับจูบไปทั่วไปหน้าผม และมาหยุดอยู่ตรงริมฝีปากผมนั่นเอง ผมยังจำรสจูบครั้งก่อนได้
แต่ครั้งนี้ต่างไป คุณไม้ค่อยๆรุกอย่างช้าๆ เริ่มด้วยการไล่เลียริมฝีปากผม และงับริมฝีปากล่างของผมเบาๆ ผมสะดุ้งเพราะกลัวโดนกัด เลยเผลอเปิดทางให้คนที่รอจังหวะอยู่แล้วรุกเข้ามา คุณไม้จูบอย่างอ่อนโยน แต่รุกเร้า ลมหายใจของผมถูกกลืนหายโดยคนตรงหน้า ดวงตาผมที่ปิดสนิทลงไม่รู้ว่าเพราะอาย หรืออะไร แต่เมื่อผมปรือตาน้อยๆขึ้นมองก็เห็นว่าคุณไม้ไม่ได้หลับตาลงอย่างผม และเพราะอยู่ใกล้จนเห็นได้ถนัดจึงเห็นดวงตาคมเข้มฉายแววพอใจอย่างชัดเจน
มือลูบไล้สู่ภายใต้เสื้ออย่างรวดเร็ว ทุกจุดที่เขาเข้าสัมผัสมันร้อน ผมรู้สึกอย่างนั้น คุณไม้ผละริมฝีปากไป ผมจึงรีบโกยเอาอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด เขาฉวยจังหวะนี้ดึงเสื้อของผมออก และดูเหมือนผมก็ให้ความร่วมมือในการถอดด้วยสิ เพราะมัวแต่เคลิ้มผมเลยลืมอายซะสนิท
“อืม..........อ๊ะ”
แต่แล้วก็สะดุ้งเมื่อฟันขาวกัดลงบนไหล่ของผม ถึงไม่แรงนัก แต่ก็ทำให้เกิดรอยแน่นอน แล้วก็ตามมาด้วยความรู้สึกเจ็บจี๊ดบนผิวหนัง ทุกที่ที่คุณไม้ประทับรอยจูบลงไป แต่ทำไม ผมถึงรู้สึกดีจัง หรือว่าผมเป็นมาโซ
“อ๊ะ ...ทำอะไร”
ผมยังคิดเรื่อยเปื่อยไม่จบ มือหนาก็ล้วงผ่านเข้ามาในกางเกงยางยืดของผมซะแล้ว
“ไม่ต้องคิดเรื่องอื่น คิดแต่เรื่องฉันเท่านั้น”
เขารู้ได้ไงนะว่าผมคิดนอกเรื่องไป
“อึก....อย่า”
ผมยังไม่ทันได้ถามเอาคำตอบ ก็ลืมเรื่องนั้นไปซะก่อน ก็คุณไม้กำลังดึงกางเกงผมลงอยู่นี่ ทั้งชั้นนอกชั้นในหลุดออกไปอย่างง่ายดาย
“อย่า.....ผม...ผม…อ๊ะ”
ส่วนกลางลำตัวกำลังขยายเต็มที่ ผมรู้สึกว่ามันเริ่มมีอาการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่คุณไม้จูบผมอยู่แล้ว คุณไม้ใช้มือโอบรอบไว้แล้วขยับเบาๆ ผมหาที่วางมือไม่เจอก็ได้แต่ขยำผ้าปูที่นอน
“จับตรงนี้”
คุณไม้ดึงมือผมสองข้างให้มาโอบกอดเขาไว้ ผมจับเสื้อคุณไม้แน่น ตอนนี้เองที่ผมรู้สึกถึงความแตกต่างของผมกับเขา
“อา......อย่า”
ผมรู้สึกดี แต่ก็อาย อายมาก ทั้งตัวผมไม่มีเสื้อผ้าติดอยู่สักชิ้น ในขณะที่เขายังมีเสื้อผ้าอยู่ครบ ผมเกิดอารมณ์กับแค่ถูกผู้ชายจูบ แถมตอนนี้เขากำลังสัมผัสร่างกายส่วนที่น่าอายที่สุดของผมอยู่ด้วย ผมคิดอย่างนั้นจริงๆจนกระทั้งมือหนาที่ว่างอยู่เลือนตัวไปทางด้านหลัง ผมก็ได้คิดว่า ยังมีอีกส่วนที่น่าอายมากกว่าอยู่นี่นา
“อย่า...อา...อือ”
คุณไม้สัมผัสด้านหลังแผ่วเบา ใช้ประโยชน์จากหยาดหยดที่รินไหลออกมาจากแก่นกลางลำตัวผมตลอดเวลาที่เขาขยับมือ นิ้วมือที่เปียกชุ่มค่อยๆสัมผัสเข้าสู่ภายในร่างกายผม สัมผัสไปยังส่วนที่ผมเองยังไม่เคยสัมผัส
“อย่า ขอร้อง อย่า”
ผมกลัวจริงๆ แค่นิ้วเดียวก็เจ็บแล้ว มือที่กอบกุมแก่นกายผมอยู่ขยับเร่ง ผมเลยลืมความเจ็บไปชั่วคราว ส่วนหลังเหมือนจะคลายออกต้อนรับการรุกราน นิ้มมือค่อยสำรวจภายในอย่างช้าๆไม่เร่งร้อน จนไปสัมผัสตรงจุดหนึ่ง
“อ๊ะ...........อ๊ะ”
ไม่รู้ทำไม ผมถึงได้ร้องเสียงหลงแบบนั้น แต่ดูท่าอีกฝ่ายออกจะพอใจ เพราะเข้าเริ่มขยับนิ้วเสียดสีจุดนั้นเรื่อยๆ นิ้วมือแทรกเพิ่มเข้าไปอีกนิ้วในขณะที่ผมไม่รู้ตัว
“....อา...พอ...อ๊า...”
“ดีไหม”
เขาจะถามทำไมเนี่ย
“อา....”
“น่ารักจัง”
“อย่าพูด...อ๊ะ....พอ..”
คุณไม้ยิ้มทั้งตา ขยับเร่งมือมากขึ้น
“ไม่....อ๊ะ....อ๊า.......”
น้ำสีขาวขุ่นสาดกระเซ็นไปทั่วหน้าท้องผม เปรอะตามมือและแขนคุณไม้บ้าง ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าไปถึงจุดหมายเมื่อไหร่ คุณไม้ทำท่าจะเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปด้านหลังอีก แม้สติผมจะเลือนลาง แต่ผมก็คว้าต้นแขนเขาไว้
“อย่าทำ...ผมกลัว...อย่า”
ถึงจะดูเอาเปรียบ แต่ผมไม่อยากให้เขาทำมากไปกว่านี้ คุณไม้ถอนนิ้วทั้งหมดออก และโน้มตัวลงจูบผมอีกครั้ง จากนั้นก็เลื่อนไปประทับจูบตรงหน้าผาก
“ไม่ทำหรอก พักเถอะ”
พูดแล้วล้มตัวนอนข้างผม ดึงตัวผมเข้าไปกอดและห่มผ้า ผมรู้ว่าคุณไม้ก็คงต้องการ แต่เขาก็ยอมหยุด ทำไมล่ะ
“นอนเถอะ”
เหมือนเป็นเสียงปัดเป่าความคิดผมจริงๆ เพราะผมเลิกคิดเรื่องอื่นๆทันที คุณไม้กระชับอ้อมกอด ผมรู้สึกอบอุ่น รับความอบอุ่นได้จากอ้อมกอดคนๆนี้ ไม่ทันคิดอะไรได้มากผมก็หลับไปเพราะความอ่อนเพลีย
............................................................
.
.
.
“เรียบร้อยดีใช่ไหมครับ”
“....”
“ครับ เด็กๆก็คงดีใจที่คุณปามยอมกลับไป”
“กำลังนอนอยู่ครับ”
“ครับ”
“ครับ”
ผมแอบอยู่หลังประตูห้องนอน ฟังคุณไม้พูดโทรศัพท์กับใครสักคน รู้สึกพักนี้ผมจะทำตัวเสียมารยาทบ่อยจังแหะ
ตอนที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงปิดประตู ผมก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าวเมื่อรำลึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่จะหลับไป ตอนนี้ผมใส่เสื้อ(คุณไม้)อยู่ก็จริง คาดว่าคุณไม้จะใส่ให้ แต่ส่วนล่างเปลือยเปล่า
นี่ผมเป็นอะไรไปแล้ว ยอมให้เขาทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง แถมกลางวันแสกๆ ยิ่งคิดยิ่งเห็นภาพ หน้าก็ยิ่งร้อนอีกต่างหาก
ไม่เอาๆ พอๆเลิกคิดๆ ลุกขึ้นเพื่อหาชิ้นส่วนเสื้อผ้าของตัวเอง แต่ไม่เจอ ตั้งใจจะออกไปถามคนข้างนอก ก็มาได้ยินเขาคุยโทรศัพท์ซะก่อน
จากประโยคที่ได้ยิน ผมก็เข้าใจอะไรได้มากขึ้น นี่คงเป็นแผนในการดึงตัวผมออกมาให้ห่างปาม พวกเขาคงคิดกันว่าเมื่อผมอยู่กับปาม เรื่องที่จะดึงปามกลับไปมันคงไม่ง่ายนัก เพราะเขาไม่รู้ความตั้งใจของผม ว่าผมยังไงก็ให้ปามคิดเองอยู่แล้ว ถึงได้ต้องทำถึงขนาดนี้
ผมน่าจะคิดได้ว่ามันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย
ทั้งเรื่องที่คุณไม้ออกจะยุ่งแต่กลับเรียกผมออกมากลางดึกทั้งที่แค่คุยโทรศัพท์กันก็ได้
ทั้งเรื่องที่ไม่ให้ผมกลับไปที่บ้าน เอาเรื่องการตอบแทนมาอ้างให้ช่วยงาน ให้อาบน้ำที่นี้ แถมซื้อเสื้อผ้าราคาแพงให้อีกต่างหาก
ทั้งเรื่องน่าอายที่คุณไม้ลงทุนทำไปก่อนหน้านี้ มิน่าล่ะ คุณไม้ถึงหยุดมือไว้แค่นั้น ไม่ใช่เพราะคำขอร้องของผมหรอก แต่เป็นเพราะคุณไม้ไม่ได้ต้องการผมตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก
ทั้งหมดที่ทำไป ก็เพียงเพื่อกันผมออกมาให้ห่างก็แค่นั้น
ความอ่อนโยนที่ผมได้รับนั้น มันไม่จริง ก็แค่การหลอกล่อให้ผมอยู่ที่นี้ มันไม่มีอะไรมากกว่านั้น ไม่มี
.................................................
ผมกลับมาถึงห้องโล่งๆของตัวเอง
ตอนที่คุณไม้กลับเข้ามาในห้องนอนผมก็เข้าไปอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว พอออกมาเสื้อผ้าชุดใหม่ก็ถูกนำมาแขวนไว้ เช่นเดิม เป็นชุดยี่ห้อราคาแพง แต่คราวนี้ผมหยิบมันขึ้นมาใส่โดยไม่รู้สึกอะไรอีก ช่างเถอะ เขาคงคิดว่าลงทุนให้ผมได้ผลกำไรเป็นปามอยู่แล้วนี่
ผมอาศัยจังหวะที่คุณไม้อาบน้ำ แอบออกมาจากห้อง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องแอบออกมาด้วย ออกมาตรงๆก็ได้แท้ๆ ตอนนี้ก็ได้ปามไปตามที่ต้องการแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องรั้งผมไว้แล้วนิ่ ที่ผมแอบออกมา เพราะกลัวเขาจะรั้งไว้ หรือกลัวเขาจะไม่รั้งไว้เพราะหมดประโยชน์แล้ว ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ช่างเถอะ แค่ออกมาจากตรงนั้นก็พอแล้วเรื่องอื่นอย่าไปคิดมันเลย
ผมเหนื่อยใจจัง นี่ผมต้องเผชิญชีวิตกับครอบครัวนี้ไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย ไม่มีวันหนีพ้นได้บ้างเลยหรือ
พอมาถึงห้องก็ว่าง ไม่มีอะไรทำ เลยโทรไปหาน้ำตาล หลานสาวผมท่าทางสบายดี และไปได้ดีกับโรงเรียนที่โน่น พี่กุ้งกับพี่กั้งก็ยังไม่เลิกชวนผมไปอยู่ด้วยกัน ผมคิดว่าไปเที่ยวดูบ้างก็ดีเหมือนกันจึงตอบตกลง ก็ผมคิดถึงหลานผมด้วยนี่นา ผมไม่ได้หนีใครนะ ไม่ได้หนีจริงๆ
.........................................
...................TBC.................,,
---------------------------------------------------------------------
เค้าบอกแล้วว่าเตรียมแค่ทิชชู่ก็พอ ถัง(ของพี่นาคงไม่ต้อง) ผ้าห่มนี่แก้มว่าใหญ่ไปหน่อยนะ :m13:
ปล.จอมไตรภาคนี้เป็นภาคแรกจ๊ะ คู่ของปามนั้นมีแน่นอน แต่ยังไม่จบนะจ๊ะ
-
อิอิ :o8:
เฮ้อ คงไม่โดนหลอก แบบที่นายเอกคิดหรอกนะ
วันนี้จะมากี่ตอนน้า :impress2:
-
กลอนคิดไปเองหรือป่าวอ่ะเนี้ย
เเต่เเอบไปอยู่กับหลานก็ดีเหมือนกัน ไม่ค่อยชอบไอ้คุณไม้เท่าไหร่ :z6:
รอตอนต่อไป อิอิ
-
ก็ยังข้องใจกับพี่ที่อยู่ห้องพยาบาลนั่นอยู่ดี เป็นอะไรกับไม้ล่ะ
ว่าแต่วันนี้ตอนเดียวเองเหรอ
-
พี่ไม้คงไม่ได้หลอกหรอกนะ
กลอนคิดไปเองใช่ไหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อืม...แค่ทิชชู่ก็พอซินะ...คาดการณ์ได้ถุกต้อง...555
แล้ว...วันนี้จะเป็น ดับเบิ้ลช็อต หรือ ทริปเปิ้ลช็อต กันละคร้าบ
-
อ่านะ แค่ทิชชู่ก็พอจริงๆ :laugh:
หวังว่าคุณไม้จะไม่เป็นแบบที่กลอนคิดนะ
ยิ่งอ่านยิ่งเครียดเว้ยเฮ๊ย!!
:serius2:
+1 ให้นะจ๊ะ
-
วันนี้จะมีต่ออีกหรือเปล่าค่ะ
รอค่ะรอ :L2:
-
ทำไมวันนี้ลงตอนเดียวเองอะ
ชอบเรื่องนี้มากเลย
รอตอนต่อไป o13
-
ตกลงไม้เป็นคนยังไงกันแน่
แต่ :pig4:
-
ขอให้กลอนคิดมากไปเองเถอะ
สาธุ~ TT^ :call:
-
กลอนคิดมากเนาะ แต่จริงๆมันก็น่าคิดแหละ คนไม่เคยญาติดีกันมาก่อน อยู่ๆจะมาอะไรๆด้วย มันก็แปลกๆอยู่ ไหนจะอาจารย์หมอคนนั้นอีก ไม้ยังไม่เคลียร์ๆ
-
อืม.....
ไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายนะ...แต่คราวนี้ แอบเห็นด้วยกับกลอนนะ....
หนีออกมาเถอะ....ไฟรู้ว่ามันร้อน..เล่นกับมัน..มีเเต่เผาเราให้มอดไหม้.....เฮ้อ !!!!!!!!
-
ได้อ่านแล้วย่งอยากอ่านต่อที่สุดเลย
วันนี้จะมาต่ออีกมั๊ยน๊า
-
อืม...แค่ทิชชู่ก็พอซินะ...คาดการณ์ได้ถุกต้อง...555
แล้ว...วันนี้จะเป็น ดับเบิ้ลช็อต หรือ ทริปเปิ้ลช็อต กันละคร้าบ
ดับเบิ้ลช็อตแล้วกันนะจ๊ะ ตอนสั้นๆอีกตอนเนอะ
------------------------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 15[/color]
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย
.
.
.
.
............ผมมาถึงไร่ของพี่กุ้งพี่กั้ง กลับมาเจอคุณไม้นั่งจิบกาแฟชมนกชมไม้อยู่ที่นี้ก่อนแล้ว
“คุณมา.......”
“พี่กลอนนนนนนนนนน”
ยังไม่ทันได้ระเบิดอารมณ์ใส่ นางฟ้าตัวน้อยของผมก็วิ่งมาโถมตัวใส่ผมซะก่อน
“คิดถึงพี่กลอนจังคะ”
น้ำตาลหอมแก้มซ้ายขวาผม ทำเอาผมลืมเรื่องคุณไม้ไปซะสนิท มัวแต่กอดกันกับหลาน จนมองเห็นคนที่เดินตามน้ำตาลออกมานั่นแหละ
อาจารย์ห้องพยาบาล! มาได้ไง แล้วก็ตามมาอีกคน คุณอมฤต พี่ชายคนที่สองของคุณไม้ ลูกชายคนรองของบ้านจอมไตร ผมมองไปข้างหลัง นี่เขาจะแห่กันมาทั้งบ้านไหมเนี่ย แต่ก็มีแค่พี่กั้งพี่กุ้งกับครอบครัวเท่านั้นที่ตามออกมาไม่มีใครเพิ่มอีก
“สวัสดีครับ”
ยกมือไหว้พี่ชายทั้งสองและพี่สะใภ้
“กลอน ดีใจที่มานะ”
พี่กั้งยิ้มให้ ผมเลยรีบลากพี่กั้งออกมาคุยกันแค่สองคน
“พวกนั้นมาได้ไง”
“พี่ชวนเองแหละ ก็คราวที่แล้วพวกเขาช่วยดูแลกลอนตอนที่กลอนไม่สบายไง”
ดูท่าพี่กั้งจะไม่รู้สึกถึงบรรยากาศแย่ๆระหว่างผมกับคนพวกนั้นล่ะมั้ง
ผมกะจะมาพักผ่อนคลายเครียดแท้ๆ ไหงกลายมาเป็นเพิ่มความเครียดได้ล่ะ
.......................................
“ดีจังนะครับ น้ำตาลแกดูร่าเริงดี”
“ครับ”
อาจารย์ห้องพยาบาล หนึ่งในบุคคลที่ผมพยายามหลบเลี่ยงไม่พูดคุยด้วยมาโดยตลอด แต่วันนี้มันเลี่ยงไม่ได้ เมื่อถึงเวลาที่พี่กั้งพี่กุ้งพามาเที่ยวน้ำตก และผมต้องรับกรรมมานั่งรถคันนี้กับพวกคุณไม้อย่างช่วยไม่ได้ ก็รถคันโน้นมันเต็มแล้วนิ่ ดีที่น้ำตาลมานั่งด้วย แกเลยเป็นผู้ผูกขาดการพูดคุยทั้งหมดไว้ แต่แล้ว พอแกพูดจนเหนื่อย ก็เลยหลับไป และมันก็ช่วยไม่ได้ที่บทสนทนาที่ผมไม่อยากให้เกิดมันต้องเกิดขึ้น
“อากาศก็ดี เหมาะกับเด็กด้วยนะครับ”
“ครับ”
ใช่สิอยู่ที่นี้อะไรก็ดี ดีกว่าอยู่กับผมอยู่แล้วนี่
“ดูคุณกลอนไม่ค่อยชอบผมเลยนะครับ”
“ครับ”
เฮ้ย !
“หมายถึงไม่ใช่นะครับ”
ผมรีบหันไปแก้ตัว แค่พูดว่าครับเพลินไปหน่อย หรือเป็นคำตอบจากสามัญสำนึกของผมกันแน่นะ ผมก็ชักไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน คนถามหันมายิ้มให้ผม นี่เขาเป็นอะไรมากรึเปล่านะ ปกติมันต้องไปพอใจสิ ไหงมายิ้มหวานให้ผมล่ะ
“ที่ไม่ชอบผมเนี่ย เพราะผมเกี่ยวข้องกับบ้านจอมไตร หรือเพราะผมเกี่ยวข้องกับไม้ครับ”
เอาล่ะสิ ทำไมเขาถึงได้ถามแปลกๆล่ะ ผมเหลือบตาไปมองข้างหน้า ผมมั่นใจนะว่าที่เราคุยกัน สองคนข้างหน้า คือคุณไม้กับพี่ชายเขาคงไม่ได้ยินเพราะสองคนนั้นคุยเรื่องธุรกิจกันอยู่ แต่เพื่อความแน่ใจ เลยขอมองหน่อย
“ผมไม่ได้ไม่ชอบคุณนี่ครับ”
ตอบตามมารยาทครับ แต่จะให้บอกว่าชอบก็พูดไม่ได้
“ผมน่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกับไม้เขาหรอกนะ”
แล้วเขามาบอกผมทำไม เอ๊ะ หรือว่า
“ผมเห็นคุณมองไม้เขามาตั้งแต่ตอนมหาวิทยาลัยแล้วล่ะ”
ผมอ้าปากหวอ ไม่น่าเชื่อว่านี่เขาจำผมได้ด้วย และยังจำเรื่องสมัยนั้นได้อีกต่างหาก ผมรีบหันไปมองคุณไม้ เห็นว่ายังคุยเรื่องธุรกิจกับพี่ชายอยู่ก็หันมาหาอาจารย์ห้องพยาบาลอีกที
“ไม้เขาไม่รู้หรอก”
พูดไปหัวเราะไป ท่าทางจะขำกับอาการของผมมาก
“ผมไม่ได้บอกเขาน่ะ”
เฮ้อ................ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่สิ เดี๋ยวก่อนสิ ยังโล่งไม่ได้นี่นา เขายังไม่ได้บอก ไม่ได้หมายความว่าจะไม่บอกไปตลอดนี่นา
“เออ......คือ ผมไม่ได้…”
กำลังจะปฏิเสธ อาจารย์ห้องพยาบาลก็โบกมือเป็นเชิงห้ามไว้ซะก่อน
“ผมความรู้สึกไวนะเวลามีคนมองมามันเลยรู้สึกตัว”
เจ้าตัวพูดยิ้มๆ แต่เป็นยิ้มที่ทำเอาผมออกจะเสียวสันหลัง
“รู้สึกได้ว่าสายตาที่มองมาไม่เป็นมิตร พอบ่อยๆเข้าก็รู้สาเหตุ”
ยังครับ เขายังยิ้มไม่เลิก
“แต่ผมออกจะชอบคุณกลอนนะ แบบว่า ดูน่ารักดี”
น่ารัก ผมเนี่ยนะ เขาใช้อะไรดู อาจารย์ดิ ผมว่าสวยออก ก็สมแล้วล่ะที่คุณไม้จะชอบ
“ผม...เอ่อ.....”
ยังไม่ทันได้ปฏิเสธเป็นเรื่องเป็นราว ข้างหน้าก็หันมาคุยกับอาจารย์ซะก่อน ผมนั่งกังวลใจไปตลอดทาง ในขณะที่อาจารย์ห้องพยาบาลดูจะสบายใจอย่างมาก
“ไม่ต้องห่วง ผมไม่บอกไม้หรอกครับ”
คือคำพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะลงจากรถของคนๆนั้น
ช่างเป็นคนที่รับมือได้ยากจริงๆ
-------------------------------------
ทั้งน้ำตาล ตากัน และน้องเกิ้ล (ลูกของพี่กั้งกับพี่กุ้ง)
สนุกมากกับการมาเที่ยวน้ำตกครั้งนี้ น้ำตาลฉุดผมให้ลงไปเล่นน้ำด้วย ผมไม่มีเสื้อเปลี่ยนเลยตั้งใจว่าจะถอดเสื้อเล่น แต่ว่ามันก็เปียกซะก่อนเพราะน้ำตาลแกล้งสาดน้ำใส่ ผมเลยลงเล่นทั้งอย่างนั้น
คุณไม้ทำท่าขำกับการที่ผมมาเล่นน้ำกับเด็กๆ ทำท่าอย่างกับผู้ใหญ่มองเด็ก ขอโทษคร๊าบ ผมอายุมากกว่าคุณนะครับ เผื่อคุณจะลืมไป ก็อยากบอกอยู่หรอก แต่ที่ทำก็คือหันกลับไปเล่นน้ำกับหลานๆต่อ ผมว่าเป็นการเลือกอย่างชาญฉลาดที่สุด เพราะหากอาจารย์ห้องพยาบาลเป็นคนที่ผมรับมือได้ยากแล้ว สำหรับคุณไม้ เขาคือคนที่ผมไม่สามารถหาทางรับมือได้เลย
“มาเที่ยวกับลูกๆหรือครับ”
ระหว่างที่แช่น้ำดูเด็กๆเล่นกันเพลินๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างตัว ผมหันไปมองเห็นว่าเป็นคนไม่คุ้นหน้า ท่าทางจะไม่รู้จักเลยหันหน้าหนี ไม่คุยด้วยต่อ ก็ผมมันคนนิสัยไม่ดีอ่ะ ไม่ค่อยมีมารยาทกับใครเขาอยู่แล้ว
“คนไหนลูกคุณครับ หรือว่าทั้งหมดเลย”
ยังครับ นายคนนี้ยังไม่เลิก ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่ชอบใจขึ้นมาตงิดๆ หลายคนคงสงสัยว่าทำไมผมต้องทำท่าไม่เป็นมิตรขนาดนี้ ก็แค่คนมาเที่ยวที่เดียวกันมาพูดคุยกัน เป็นเรื่องปกติจะตายไปสำหรับสังคมไทย
คำตอบง่ายๆ ก็ท่าทางคนๆนี้ไม่น่าไว้ใจไงครับ ขนาดไม่ได้เข้าใกล้ผมมากผมยังได้กลิ่นแอลกอล์ฮอลฟุ้งเชียว สายตาวาวๆ น่ารังเกียจที่มองมาก็บ่งบอกความไม่บริสุทธิ์ใจอย่างปิดไม่มิด
ไปไกลๆไม่ได้รึไงนะ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่
ผมเมินหน้าหนีและกำลังจะลุกขึ้นเพื่อเลี่ยงไป มือของคนแปลกหน้าก็มาจับแขนผมไว้ซะก่อน
“ถามก็ไม่ตอบ หยิ่งนักรึไง”
หนอย เมาแล้วหาเรื่องหรือ เดียวเจอดี ผมสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุม กำลังจะหันไปชกเล่นสักทีสองทีคลายอารมณ์ แต่กลับหันไปเจอกำแพงหลังของใครคนหนึ่งเข้าแทน
คุณไม้นั่นเองครับที่มาแทรกตรงกลางระหว่างผมกับนายขี้เมานั่น มาขวางทำไม กำลังจะได้หย่อนใจอยู่เชียว คนๆนี้ต้องมาขัดจังหวะเรื่องดีๆของผมทุกครั้งเลยรึไงนะ โอ๊ย...อยากมีเรื่องครับ อยากมีเรื่อง
อย่าครับ อย่าคิดว่าการที่คุณไม้เข้ามา เขามาขวางเพราะต้องการปกป้องผม เพราะที่เขาทำมันต่างไป
“เอ่อ ขอโทษครับ พอดีเขาไม่ค่อยชอบคนแปลกหน้า”
คุณไม้พูดเสียงเรียบ ด้วยคำสุภาพ
“เอาเป็นว่าขอให้แล้วกันไปนะครับ”
“เฮ้ย มันจะง่ายไปมั้ง”
ทางคนเมาไม่ยอมครับ จะเอาเรื่องให้ได้ ก็เอาสิ ผมเองก็ไม่ยอมเหมือนกันแหละ โผล่หน้าออกไปหมายจะเอาเรื่องแต่ก็ถูกคุณไม้ดันหัวให้กลับมาอยู่ข้างหลังอย่างเก่า
“พอเถอะ เมาแล้วมานี่มา”
เพื่อนที่มาด้วยกันของทางโน้นคนหนึ่ง เดินมาฉุดนายขี้เมาคนนั้นกลับไป
“ขอโทษด้วยนะครับ”
ก่อนไปก็หันมาขอโทษแทนเพื่อน ดีมาก รู้จักมีสามัญสำนึกดี ช่างต่างจากเพื่อนเขาลิบลับ ไอ้ขี้เมาเอ่ย ด่าในใจ แสดงออกทางสีหน้า แต่คาดว่าไม่มีใครเห็น เพราะกำแพงหลังคุณไม้ที่บังอยู่จนมิด
“ผมก็ต้องขอโทษด้วยครับ”
อ้าว แล้วคนข้างหน้าผมนี่ไปขอโทษเขาหาอะไร ทำตัวเป็นคนดีไปได้ ไงๆทางนั้นก็ผิดนะ ใครจะคิดยังไง
ผมไม่รู้ ไม่สน ผมไม่ผิด รู้แค่นี้แหละ
..............TBC...................
-
จะหนีเสือ ก็มาป่ะกะเสือ เหอะ ๆ
:serius2: สั้นจริงๆ ด้วยยยยยยยยย
ขอบคุณค้า :L2:
อ้าวๆ ยังไม่หมด ไม่สั้นและ ๆ
-
“ไม่ต้องคิดเรื่องอื่น คิดแต่เรื่องฉันเท่านั้น”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[
-
ค้างอีกแล้ว จะมีใครมาสอยชั้นลงมั๊ยเนี่ยะวันนี้
แล้วที่บอกว่าไม้มองคุณหมอแบบ ๆ ๆ ๆ ๆ ... อะไรล่ะ ชื่นชม เหรอ
หมายความว่า กลอนคิดไปเองเหรอ
เริ่มสงสารกลอนแฮะ อยากปลีกวิเวก แต่ก็ต้องมาเจอทั้งโขยงเลย
ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย เจอแต่เหตุการณ์ที่รุกเข้ามาตลอดเลย
เฮ้อ
-
อะไรไม่รู้อ่ะ ผิดไม่ผิดไม่รู้เหมือนกัน :serius2:
:serius2: :serius2: :serius2:
แตถ้าให้ถูก มาอีกตอนซ่ะ ดีๆ จะเปรี้ยว มาก o13
ถ้าคุณทำได้ หุหุหุหุหุหุ จะไปกราบ ที่ทรวงอกแบบงามๆเชียว :กอด1:
:L2: :L2:
-
ไม้นี่ยังงัย ก้อยังไม่เคลียร์อยู่ดี
มาอีกตอนซิ เผื่อเก็ทขึ้นมาเลย อิอิ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:ขอเขก กบาลนายกลอนหน่อยเถอะ อ่านไปก็คิดว่านายกลอนน่าจะเจอแสงสว่างแล้ว ดันคิดไปอีกทางนึงซะงั้น
แต่เรื่องนี้ก็แปลกดีนะ ไม่มีฉากบู้ล้างผลาญ :z6: ไม่มีบทอภินิหาร :oo1: มีแค่แบบฝึกลมปราณเล็กๆน้อยๆพอให้นั่งซับเลือด(หรือน้ำลายหว่า :z1:)
แต่ชวนให้ลุ้นระทึกทุกครั้งที่อ่านเลยอ่ะ o13 o13 o13
อีกอย่างนะ ขอร้องและขู่เข็น จอมไตรมีตั้ง5คน แต่งให้ครบทุกคู่ไปเลย เพราะคุณดินมีลูกแล้วนิ ไม่ต้องคิดมากเรื่องทายาทแล้ว :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ตกลงไม้คิดไงกับกลอนเนี่ย !
-
ค้าง และ ไม่เครียร์อ่ะค๊าฟฟฟฟฟ..... :z3: :z3:
-
:laugh:กลอนตลกดีโมโหแล้วพาล
อยากมีเรื่องต่อยกับคนอื่นซะงั้น
-
:L2:
-
ชอบเรื่องนี้จัง :impress2:
-
โธ่เอ๋ย ไม่ได้ทันใช้ทิชชู่ซับเลือดเลยค่ะ มันสั้นไป อิอิ
-
สนุกอ่ะอยากอ่านต่อ 2 ตอนยังไม่หนำใจอิอิ
-
:กอด1: คนโพส....น่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ท่าทาง จะหนีไปไหนไม่ได้แล้วนะนี่.....หนีไม่ได้ก็....ชนไปซึ่งๆ หน้าละกัน กลอน....
เอาหัวใจชนนะ :laugh:
-
หมอเนี่ยแฟนของพี่คนกลางปะอะ
ค้างเหมือนกันครับท่าน จะมาอีกไหมคะจะไม่หลับไม่นอนแล้วนั่งรอ (จะดีหรือ)
:pig4: writer คะ ขอ :จุ๊บๆ: ทีนะ
-
มาซะขนาดนี้แล้ว .. มันต้องมีใจกันบ้างแหละ
แต่กลอนไม่มั่นใจเอาซะเลยแฮะ มองตัวเองในแง่ลบตลอด
แล้วจะมั่นใจได้ยังไงเนี่ย
-
แอร๊ยยยย...ไปเที่ยวคราวนี้จะได้ใช้ผ้านวมป่ะคะ ลุ้นทุกวัน 555
-
นู๋แก้มมมมม...มารับผิดชอบอาการค้างหน่อยยยยยยยยยยยย...อ๊ากกกกกกกกกกก
เข้าใจแล่ะว่าทำไมกลอนถึงไม่หนีคุณไม้มาอยู่กะพี่กุ้งพี่กั้งตั้งแต่ทีแรก - -"
เพราะว่าหนียังไงก็หนีไม่พ้น นี่ขนาดว่าอยากจะหลบมาพักใจ ยังตามมาเจอกันโดยบังเอิญอีกจนได้
แล้วอย่างนี้จะหนียังไงพ้นกันล่ะเนี่ย...สงสารกลอนอ่ะ...แม้จะคิดไปเองฝ่ายเดียว
แต่มันก็น่าคิดอ่ะนะ...ที่ผ่านมาคุณไม้เคยทำอย่างนี้ด้วยมั้ย...ก็ไม่ อยู่ ๆ มาทำ เป็นใครก็คงต้องคิดแหล่ะ
ว่าหวังผลประโยชน์จากตัวเองอ่ะ...เฮ้อออออออออ...เมื่อไหร่จะได้ใช้ถังรองล่ะเนี่ย...อุตส่าห์เสียตังค์ซื้ออ่ะ 5555555555555
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้ม...ถ้าจะให้ดี ต่อคืืนนี้เลยก็ได้นะ...พี่นาจะยอมนอนดึก...อิอิ XD
-
ตอนหน้าขอใช้ผ้านวมด่วนค่ะ ฮ่าๆ
กลอนคิดว่าแต่ว่าคุณไม้ไสนใจใช่มั๊ย แต่ที่ไหนได้ คุณไม้ชอบกลอนแหงๆ
อาจารย์ห้องพยาบาลเป็นอะไรกับบ้านจอมไตรล่ะทีนี้ อิอิ
สงสัยว่าบ้านจอมไตรนี่ ผู้หญิงคงไมได้แอ้มใช่เปล่า :laugh:
-
ขอให้ทั้งหมดกลอนคิดไปเอง~
คุณไม้ก็ชอบกลอนเหมือนกันใช้มั้ย
คุณหมอคู่พี่รองรึป่าวน้า?
สนุกค่า ชอบๆ
-
:o8: เข้ามาอ่านอีกแล้ว
กลอนยังมืดม๊นมืดมน
ได้ใจเสมอไม่ว่าจะอ่านกี่รอบบบบ :laugh:
-
หนีไม่พ้นซะงั้นอ่ะกลอน
รอบนี้เจอยกโขยงเลย 5555
ปลื้มคุณหมอซะแล้ว คู่กับพี่ชายของไม้หรือป่าวเนี่ย
-
หนีไปเที่ยวเดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก
-
อ่านตอนแรกๆงงๆ แต่หลังจากนั้นหยุดอ่านไม่ได้เลยอ่ะ
แบบว่าความน่ารักของกลอนกระแทกลูกตา
ถึงว่า เราว่าไม้ก็คงมองเห็นความน่ารักของกลอนจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วหละ
-
เขาแอบหนีมายังตามมาเจออีก :เฮ้อ:
-
ไม้จะเอายังไงกับกลอนอ่ะ
-
หลบไ่ม่พ้นซะงั้นนะ กลอน....
งั้นก็ลุยโลดเลยซิ อิอิ
-
:-[ กลอนสู้ๆนะจะ :impress2:
-
จะเอาอีกๆๆๆๆๆๆ o9 o9 o9
-
:-[อุกรี๊ดดดดดดดดดดดด+++
อ่านสองตอนรวดจ้า คุณไม้แต่ก็ชักจะยังไง เหมือนมีใจ แต่เหมือนไม่มีใจ ถ้าผัดไทเป็นกลอน ก็คงลังเลเหมือนกัน
แต่ก็คลายเรื่องคุณหมอไปได้เน๊อะ
>>>>>> คือเมื่อวาน นั่งรออ่าน นอนรออ่าน แฟนผัดไทก็เลยถาม ผัดไทว่ามันสนุกอะไรนักหนา มันเป็นเืรื่องเกี่ยวกับอะไร
ก็บอกเค้าไปว่า อ่อ จอมไตรซีรีย์ เค้าก็ถามอีกว่า แล้วมันเปนเรื่องเกี่ยวกับอะไร ผัดไทก็บอกว่า อ่อ เรื่องเกี่ยวกับตระกูลจอมไตร (ล่ะมั๊ง) แฟนผัดไท ก็แซวว่า มันเป็นเกย์ทั้งตระกูลว่างั้น ผัดไทก็พูดว่า ก็คงใช่ เค้าก็ถามแล้วมันหนุกตรงไหนนี่ นั่งรอเช้าเย็นๆ
>>>> ก็เพราะสนุกน่ะสิ ไม่งั้นจะมานั่งลุ้นทำไม o13
แฟนผัดไท เป็นผู้ชายปรกติค่ะ ที่หลงผิดมารักสาววาย ถ้าคำพูดไม่เข้าหู โปรดเข้าใจด้วยนะคะ
-
:L1: :L1:
-
อ๊ากกกกกกกนี่เพิ่งภาคแรกยังลุ้นขนาดนี้
ถ้าได้อ่านครบทุกคนเนี่ยจะขนาดไหน
คุณไม้ก็ตามมายั่วหัวใจกลอนอยู่นะ
ระวังกลอนตบะแตกจับปล้ำไม่รู้ด้วยนะ
-
>>>> ก็เพราะสนุกน่ะสิ ไม่งั้นจะมานั่งลุ้นทำไม
ขอบคุณคะคุณผัดไท แล้วก็ทุกๆคนที่รออ่านและก็ชอบเรื่องนี้นะคะ
-----------------------------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 16
พอไกล่เกลี่ยเรื่องทั้งหมดได้แล้ว คุณไม้ก็หันมาทำตาขวางใส่ผม
นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วรึเปล่า คนที่เขาน่าจะไม่พอใจน่าจะเป็นนายขี้เมาคนนั้นมากกว่า ไหงมาเป็นผมเล่า
“มาขวางทำไม”
“ยังไม่อยากไปประกันตัวนายที่โรงพักน่ะสิ”
ดูครับ ดูพูดเข้า ทำอย่างกับผมจะทำเขาซะปางตายงั้นแหละ ผมกะชกแค่หมัดสองหมัด หรือไม่ก็จนกว่าเขาจะหลับเท่านั้นเอง ไม่ถึงขนาดโดนจับขังจนต้องประกันตัวหรอก
“อย่างมากก็แค่เสียค่าปรับสักห้าหกร้อย”
ผมประกาศและมองหน้าอย่างท้าทาย
“นายนี่มัน.........”
จบครับ แค่สามคำ นอกนั้นล่ะ แค่สามคำมันจะไปอธิบายอะไรได้เล่าคุณ ไม่เคยเรียนเรื่องการใช้ภาษาในการสื่อสารรึไงนะ
“ตามมานี่”
เดินนำผมไปทางรถ ทำไมผมต้องเดินตามไปด้วยล่ะ เรื่องสิ
“จะมาเองหรือให้ลาก !”
เชอะทำขู่
แต่มันคงดูไม่ดีเท่าไหร่นักหากว่าผู้ชายสองคนจะมายื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่แถวๆนี้ แล้วก็กลัวพี่ๆผมที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย จะคิดมากหากว่าดูมีปัญหาเกิดขึ้นระหว่างผมกับคุณไม้ ผมเลยยอมเดินตามไป ไม่ใช่เพราะผมกลัวเขาหรอกนะครับ
“ก็ดูใส่เสื้อสิ ล่อตะเข้รึไง”
อะไรของเขา ล่อตะเข้บ้านไหน
ผมใส่เสื้อยืดสีเหลืองมาครับ แล้วไง ก็แค่มันเปียกน้ำเลยแนบไปตามตัวผม แล้วมันก็บางนิดหน่อยพอเห็นอะไรข้างในเสื้อได้บ้าง แล้วมันไปล่อตะเข้ตรงไหน
“เอ้า ....เปลี่ยนซะ”
ยื่นเสื้อในรถที่คาดว่าเป็นของเจ้าตัวให้ผม
“ระวังตัวซะบ้างสิ หรือชอบให้คนมอง”
ดุเข้าไป ดุเข้าไป คุณไม้นี่ท่าจะประสาท ล่อตะเข้บ้างล่ะ ระวังตัวบ้างล่ะ ชอบให้คนมองบ้างล่ะ เขาลืมไปรึเปล่าครับ ว่าผมเป็นผู้ชาย
“เอาไปสิ ยืนนิ่งอยู่ได้”
ยื่นเสื้อมาให้ผมประกอบคำพูด พูดดีๆกับผมไม่ได้รึไงนะ ใจดีกว่านี้อีกสักหน่อยก็ไม่ได้หรือ หรือว่า คุณไม้จะดีตอนที่ต้องการจะหลอกผมเท่านั้น อย่างผมคงมีค่าให้เขาดีด้วยตอนนั้นเท่านั้นเองใช่ไหม
“แล้วก็ไอ้นิสัยพูดในใจคนเดียวน่ะ เลิกสักทีเถอะ มีอะไรก็พูดออกมาสิ”
ท่าทางเบื่อหน่ายเต็มทน เชอะ แล้วจะมายุ่งกับผมทำไม ผมก็อุตสาห์คิดในใจแล้ว อยากให้พูดนักหรือ ได้
“ถ้าไม่ชอบใจ แล้วคุณจะมายุ่งกับคนอย่างผมทำไม”
“นายนี่มัน............”
รอบสองแล้วครับ นายนี่มันรอบสองแล้ว ว่าแต่คนอื่น ตัวเองยังพูดไม่หมดเลย มันอะไรทำไมไม่... เฮ้ย !
อยู่ตัวผมก็โดนผลักเข้าไปในรถ คุณไม้ตามเข้ามาแล้วกดริมฝีปากแนบลง
“อือ……….”
ผมยังไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ ริมฝีปากก็โดนครอบครองไปเสียแล้ว แต่ครั้งนี้มันครั้งที่สาม มันก็ต้องมีการพัฒนากันบ้าง ลิงยังพัฒนามาเป็นคนได้เลย... เออ...มันไม่ค่อยเกี่ยวกันเท่าไหร่ แต่ช่างเถอะ เอาเป็นว่าเรื่องอะไรจะเหวอให้โดนต้อนเอาง่ายๆทุกครั้งไป
ไม่มีทางซะล่ะ ผมไม่ยอมให้ความร่วมมือ แต่ดูท่าคุณไม้จะไม่เดือดเนื้อร้อนใจเท่าไหร่ ปลายลิ้นหนาค่อยๆลากผ่านริมฝีปากบน กลับไปกลับมา สลับกับการขบกัดเบาๆตลอดเวลา แล้วย้ายมาต่อที่ริมฝีปากล่าง มันทำเอาผมจั๊กจี้ชะมัด
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิ”
คุณไม้พูดเสียงกระซิบ ชิดริมฝีปากผม
หน้าแบบนี้ที่เขาว่านี้มันแบบไหนกันหรือ
“แบบ.....อือ”
กำลังจะถามก็กลายเป็นการเปิดโอกาสให้คนที่คอยอยู่แล้วไปซะ ลิ้นร้อนๆรุกเข้ามาภายในโพรงปากผมอย่างรวดเร็ว เกี่ยวกระหวัดดื้อดึงให้ผมคล้อยตามไปจนได้ บ้างครั้งก็รุกจนผมลืมหายใจ แต่บางครั้งก็คลายเหมือนจะละไปจนผมเป็นฝ่ายต้องดึงกลับมาเองอย่างลืมตัว คุณไม้จูบเหมือนแกล้ง สามครั้งที่เขาจูบผมมา รสจูบมันต่างกัน ทั้งๆที่คนจูบน่ะคนเดิมแท้ๆ มันยิ่งบ่งชี้ชัดเจนว่า ชั้นเชิงของผมกับเขาเลเวลมันต่างกัน
“อะแฮ่ม”
เสียงกระแอมราวกับคนทำจะจงใจ ดังมาจากทางนอกรถ ดึงสติเลื่อนลอยของผมให้กลับมาได้อย่างรวดเร็ว มือผมที่กอดรั้งคอคุณไม้ให้เข้ามาใกล้คลายออก ผมเอามือไปวางไว้ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย น่าอายชะมัด คุณไม้ผละออกจากผมไป แบบไม่ค่อยเต็มใจนัก อ้อยอิ่งช้าจนผมต้องรีบผลักให้ออกไปยืนนอกรถ
“เห็นหายมานานเลยมาตาม กลัวจะมีเรื่องกัน .................แต่ก็มีอยู่จริงๆนิ่นะ”
อาจารย์ห้องพยาบาลครับมากับพี่ชายคุณไม้ ผมจะโล่งใจดีหรือทุกข์ใจดีล่ะที่สองคนนี้มาเห็นเข้า เอาเถอะก็ยังดีกว่าเป็นพี่ๆผมล่ะมั้ง
“ครับ ๆ กำลังมีเรื่องกันอยู่ คราวหน้าถ้าเห็นว่ากำลังมีเรื่องกันแบบนี้ก็ช่วยถอยไปเงียบๆได้ไหมครับ ไม่ต้องเข้ามาขัดจังหวะ”
ผมที่ก้มหน้าอยู่ด้วยความอาย ต้องเงยหน้าขึ้นมองคนพูดทันที คุณไม้ลอยหน้าลอยตาไม่สนสายตาพิฆาตที่ผมส่งไปให้สักนิด
หนอย มันจะมากไปล่ะ...............แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“แหม ขอโทษละกัน คุณกั้งให้มาตามไปกินข้าวพร้อมกัน งั้นไปก่อนนะ จัดการมีเรื่องกันให้เสร็จแล้วตามมาเร็วๆล่ะ”
อาจารย์....................ที่พูดนี่มันหมายความว่ายังไงคร๊าบบบบบบบบ
“เอาล่ะตัวก่อกวนก็ไปแล้ว เรามาต่อกันดีม่ะ”
คุณไม้ส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาทางผม ไม่มีทางซะล่ะที่ผมจะยอมพลาดท่าซ้ำอีกเป็นครั้งที่สองในสถานการณ์เดิม (แปลว่าถ้าสถานการณ์อื่นไม่แน่)
ผมรีบปิดประตูรถและล๊อกรถทันที แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของคนที่ยืนอยู่ข้างนอกนั่นอยู่ดี
“คนบ้า”
ให้ตายสิคนๆนี้
ใครมีวิธีรับมือดีๆกับคนแบบคุณไม้นี่ ช่วยบอกผมทีนะครับ
..................TBC................
---------------------------------------------------------------------------
วันนี้ไม่รู้จะได้โพสกี่ตอนนะคะ เหตุเพราะคนโพสไม่ค่อยสบายยยยย
-
เข้ามารายงานตัวก่อนไปอ่าน
เดี๋ยวไม่รู้ว่ามีคนรออ่านอีกหนึ่งคน หึหึ
-
^
^
:z13: จิ้มๆแสดงความดีใจ ^___^
-
ร้ายนะคุณไม้ :z1:
-
เพี้ยงงงงงง หายเร็ว ๆ จะได้อัพอีกตอน กำลังสนุกเลย
สงสัยคุณหมอกับพี่ชายไม้จะเป็นแฟนกันซะนะ
-
o18 o18 o18
-
คนอ่านก็นั่งน้ำมูกไหลอ่านอยู่เหมือนกัน
เมื่อไหร่ไม้จะ :z1:มากกว่านี้อ่ะ เค้ารออยู่
:L2: :L2:
-
:impress2: ชอบแบบนี้จัง :-[
-
:-[ :-[
ป๋อหล๋ออออ ช่วงนี้มีแต่คนไม่สบาย ดูแลตัวเองดีๆนะคะ :กอด1:
-
อ้าวววววววววววว...นู๋แก้มปวดท้องอีกแล้วเหรอ????...อย่าลืมทานยาและรีบพักผ่อนนะ...ที่ำสำคัญขอให้หายไว ๆ นะจ๊ะ ^^~*
มาที่นิยายกันบ้าง...แหม๋...ตอนแรกไอ่เราก็นึกว่าเค้าจะทะเลาะกันซะแล้ว แต่ที่ไหนได้ กลับมาฟัดกันซะง้าน 55555555555
หวานกันซะคนอ่านเขิลอ่ะ คุณไม้ก็รุกแบบไม่ให้ตั้งรับ ส่วนกลอนเองก็คล้อยตามซะคนอ่านเคลิ้ม...อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
เขิลอ่ะ...ยิ้มจนแก้มจะปริอยู่แล้ว...คุณไม้นี่ร้ายใช่เล่นนะ...เค้ารู้นะ ว่าคุณไม้คิดอะไรอยู่หน่ะ...อิอิ
ส่วนที่กลอนถามว่า จะหาวิธีไหนมาจัดการกับคุณไม้ดี...คนอ่านขอตอบเลยว่า...สมยอมไปเลยดีกว่ามั้ย...จะได้จบเรื่องกันไป 555555555
แหม๋...ก็เห็น ๆ กันอยุ่ว่าแพ้ทางกันเห็น ๆ แล้วอย่างนี้จะหาวิธีไปจัดการคุณไม้ทำไม เพราะหาไปก็เสร็จคุณไม้อยู่ดีอ่ะ...หึหึหึ - -+
รอตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้ม...แต่ถ้าไม่ไหวก็ไม่เป็นไร...รักษาสุขภาพก่อนก็ได้จ้าาา ^^~*
-
โอ๋ๆๆ ไม่สบายหายไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
ส่วนคุณไม้กับกลอน :o8: แอร๊ยยย หวานได้อีก น่ารักอ๊า >///<
-
เขิน :-[ :-[ เขินมาก เขินแทน :-[
ปล. ขอให้ หายเร็ว ๆ นะคะ อากาศแบบนี้รักษาสุขภาพด้วยนะคะ เป็นห่วงคะ
:pig4: คะ
-
แนะนำกลอนรับมือคุณไม้ด้วยการสมยอมค่ะ หุหุ
รับรองคุณไม้หนีไปไหนไม่รอด :-[
-
ง่ะ.... ไม่ไว้ใจพี่หมอแล้วอ่ะ แอบเจ้าเล่ห์เหมือนกัน คุณไม้ก็นะ ยางอายหน่ะ กรีดออกมาหน่อยเถอะ
:laugh: :laugh: :laugh: คนโพส ม่ะบาย พักผ่อนเยอะนะ
-
ชักเริ่มเข้าใจนิดๆ อาจารย์ห้องพยาบาลคนนั้น มี someting wrog กับพี่ของไม้รึป่าว...เดาล้วนๆ 555 :laugh:
-
เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆคุณไม้หวงเหรออออออ
หายไวไวนะไรเตอร์ รอตอนต่อไปหนา :L2:
-
ตอนนี้ คนโพสนั่งกอด กล่องทิชชู่ สั่งน้ำมูก พรืด..พรืด... เพราะว่า ตอนนู้นให้คนอ่านเตรียมทิชชู่มาเช็ดน้ำลาย แ้ล้วปล่อยให้อารมณ์ค้าง!!!~
5 5 5 ความจริงแค่อยากจะบอกว่า พักผ่อนเยอะนะคะ ช่วงนี้ฝนตกบ่อย รักษาสุขภาพด้วย
แต่ว่า แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คุณไม้ ต้องคิดอะไรแน่ๆ
มาแอบชอบเค้าา เอ๊ยย กลอนตั้งแต่ตอนไหน เขิลๆ
-
จะบอกว่าติดเรื่องนี้อีกเรื่องแล้ว ไม่ได้อ่านนอนไม่หลับ อิอิ
-
คุณไม้เริ่มเปิดเผย ส่วนกลอนก็เริ่มมึน
คุณไม่ดูออกด้วยวว่ากลอนพูดในใจได้ ฮ่าๆ
ชอบที่กลอนอึดฮัดคนไม้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อ่ะ น่ารัก
คนโพสหายป่วยเร็วๆนะคะ พักผ่อนเยอะๆด้วย เรารออยู่นะ :L2:
-
หายป่วยไวๆ จ้า ส่งดอกไม้มาเยี่ยมคนป่วยจ้า :L2:
รักษาสุขภาพ ดื่มน้ำเยอะๆ นะ
ตอนนี้เริ่มเข้าใจแระว่าอ. ห้องพยาบาลเป็นของใคร อิอิ
พี่น้องจอมไตร สามคู่ชู้ชื่น
-
ใส่เสื้อล่อไอ้เข้ แต่ไอ้โขงลากไปแดกซะงั้น
-
อย่างนี้เรียกว่าถูกรักแล้วไม่รู้ตัวป่าวเนี่ย :o8:
หุหุหุหุ
:impress2: :impress2:
-
รอตอนต่อไปขอรับ :กอด1:
-
บางครั้งการกระทำก็ไม่ได้บอกอะไรไปทุกอย่างหรอกนะ
ยิ่งถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด เรายิ่งเจ็บ
ไม้ก็นะไม่แสดงอะไรชัดเจน และก็ไม่บอกอะไรเลยแบบนั้น
เราเป็นกลอนก็คิดอะไรที่ติดลบไว้ก่อนเหมือนกัน
อีกอย่างก่อนหน้านี้การกระทำของไม้แสดงออกว่ารังเกียจนี่น้า
คนเรายอมต้องปกป้องตัวเองจากสิ่งที่ทำให้ตัวเองเจ็บ
รอคอยต่อไป
-
เข้ามารอค่ะ :L2:
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 17
วันนี้ผมมาสนามบินเล็กๆประจำจังหวัดนี้ครับ มาทำไมหรือ ก็มาส่ง คุณอมฤต กับอาจารย์ห้องพยาบาลซึ่งจะกลับไปก่อนในวันนี้
ระหว่างที่ผมไม่ได้เล่า พวกคุณไม่ได้พลาดเรื่องสำคัญอะไรไปหรอกครับ หลังจากเกิดวิกฤตในรถวันนั้น ผมก็พยายามเลี่ยงคุณไม้ทุกวิถีทาง โดยมีน้ำตาลเป็นกันชนอย่างดี
แต่กันชนที่ว่าบางทีก็กลายเป็นแม่เหล็กได้เหมือนกัน เพราะนอกจากน้ำตาลจะติด “พี่กลอน” คนนี้แล้ว “พี่หมอเอ” ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่น้ำตาลมักจะเรียกหา ผมก็อยากน้อยใจอยู่หรอกนะ แต่ว่าน้ำตาลที่ย้ำเสมอว่า ไม่ว่าใครจะเข้ามาในชีวิตน้ำตาลสักกี่คน คนที่สำคัญที่สุดก็ยังเป็นพี่กลอนเสมอ <<< คำพูดที่น้ำตาลบอกว่าเลียนแบบมาจากละครน้ำเน่าในทีวี แต่นำมาใช้ตามความรู้สึกจริงๆของคนพูด ผมรู้สึกได้เลยว่า การที่น้ำตาลไม่มีพ่อกับแม่แล้ว ทำให้แกโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจริงๆ โดยเฉพาะการรู้จักพูดให้ผมดีใจเนี่ย รู้สึกจะเก่งจัง
ถึงยังไงก็ดูเหมือนแกจะยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอจะรู้ว่าผมไม่อยากอยู่ใกล้ไม่ว่าจะคุณไม้ หรืออาจารย์ห้องพยาบาล เวลาทำกิจกรรมอะไรแกจึงชวนอาจารย์ห้องพยาบาลมาด้วยทุกครั้ง
“อันนี้ใส่ตรงนี้หรือ”
ตอนนี้เรากำลังต่อจิ๊กซอร์กันอยู่ครับ และอาจารย์ก็หันมาถามผม
“ไม่ใช่ครับ อาจารย์ต้องเอามาใส่ตรงนี้”
อาจารย์ห้องพยาบาลหยุดมือ จนผมต้องเหลียวขึ้นไปมองอีกครั้ง
“ตอนนี้ไม่ใช่อาจารย์แล้ว”
พูดด้วยน้ำเสียงสะบัดเล็กๆ
“เรียกแบบนี้ฟังดูแก่จริงๆ”
ใบหน้างอง้ำบอกว่าคนพูดกำลังงอน ทั้งๆที่อายุมากกว่าผม แต่ถ้าไม่รู้จักมาก่อนผมก็คงไม่ทราบ ใบหน้าเนียนเรียบรูปไข่ ดวงตากลมโต รูปร่างผมบาง ความสูงที่ไม่มากนัก ถ้าจับใส่ชุดมัธยมก็คงดูเป็นเด็กมัธยมได้จริงๆ
“เลิกเรียกอาจารย์แล้วมาเรียกพี่เอเหมือนนายไม้ดีกว่า”
ง่า เห็นจะไม่กล้าหรอกครับ ผมไม่ได้สนิทขนาดนั้น แล้วเรียกเหมือนกันนี่เหมือนตีตัวเสมอคุณไม้น่ะสิ อย่างผมนี่ถ้าจะไม่ไหว ระดับมันต่างกันเกินไป
“คือว่า...คงไม่เหมาะ”
คำตอบของผมทำเอาคิ้วสวยๆคู่นั้นขมวดเข้าหากัน ก่อนที่จะคลายออกพร้อมกับเจ้าของส่งยิ้มสดใสมาให้
“หรือ งั้นคงต้องให้ไม้ช่วยพูดให้แล้วล่ะมั้ง”
รอยยิ้มสดใสก็จริง แต่คำพูดชวนสยองเกินบรรยาย แต่หากคิดว่ามันจะจบแค่นั้นล่ะก็ ผิดแล้วครับ
“พอดีเลย เรื่องตอนมหาลัยนั่น นายไม้อาจจะอยากรู้ก็ได้”
พูดจบก็ลุกขึ้น ผมนี่ต้องรีบดึงไว้แทบไม่ทัน น้ำตาลที่กำลังเพ่งสมาธิอยู่ที่จิ๊กซอร์ยังสะดุ้งมองผม
“ครับๆ พี่เอก็พี่เอ”
คนที่ได้ตามความต้องการยิ้มอย่างพอใจและลงนั่งตามเดิม
“ไหนน้ำตาล ถึงไหนแล้วจ๊ะ”
หันไปคุยกับน้ำตาลด้วยท่าทางปกติ ทำราวกับว่าเรื่องเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นล่ะ
ผมเข้าใจคำสอนที่ว่าอย่าตัดสินคนจากหน้าตาของครูบาอาจารย์อย่างแตกฉานก็วันนี้แหละครับ
................................................
เอาล่ะจากนี้ไปผมต้องเรียกเขาว่าพี่เอใช่ม่ะ อืม ไม่คุ้นเลยแฮะ แต่ไม่ได้ๆ ต้องฝึกพูดในใจด้วยเพื่อความเคยชิน วกเข้าเรื่องต่อ ถึงไหนล่ะนะ อ่ะใช่ ผมมาส่งคุณอมฤต กับอาจารย์ ไม่ใช่สิ พี่เอ ที่สนามบิน มากับคุณไม้และน้ำตาล ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณไม้ไม่กลับไปพร้อมกันเลย คิดแล้วปรายตามองคุณไม้ที่กำลังร่ำลากับพี่เออยู่ (ไม่ชินเลยเนอะพี่เอเนี่ย)
คุณไม้ทั้งสั่งให้กินข้าว กินยา พักผ่อน ออกกำลังกาย ถึงแล้วให้โทรบอกด้วย และอื่นๆอีกมากมาย ให้ตายเหอะ ถ้าเป็นห่วงมากขนาดนั้นทำไมไม่กลับไปด้วยเล่า ทำอย่างกับจะจากกันเป็นเดือนอย่างนั้นล่ะ แค่ไม่กี่วันแท้ๆ
น้ำตาลเองก็พอกัน เอาแต่ย้ำว่าให้โทรหาน้ำตาลบ้าง ให้มาเที่ยวหาน้ำตาลบ้างอยู่นั่นล่ะ
“เจอกันที่กรุงเทพนะกลอน”
นี่ก็อีกอย่างที่พัฒนา? จากคุณกลอน เป็นกลอนไง
“ครับ”
ผมก็ตอบรับไปงั้น ใจจริง ภาวนาขออย่าให้ได้เจอเขาอีกเล๊ย ทั้งพี่เอทั้งพวกจอมไตร ไม่ต้องพบต้องเจอกันอีกจะดีมากๆเลย สาธุ
ทั้งๆที่สองคนนั้นไปแล้ว แต่คุณไม้ก็ยังไม่ขยับไปไหน ราวกับจะรอให้เครื่องบินขึ้นก่อน เชอะ เป็นห่วงกันมากแล้วปล่อยเขาไปทำไม ชักไม่สบอารมณ์ขึ้นมาอีกแล้วสิ ผมขยับตัวหันหลัง ช่างเขา อยากยืนอยู่ตรงนี้ไปอีกกี่นาที กี่ชั่วโมงก็ช่าง แต่ผมไม่อยู่ด้วยหรอก ผมเดินไปทางร้านค้าเล็กๆในสนามบิน ไปซื้อน้ำเย็นๆกินอาจจะดีขึ้น เสียงฝีเท้าน้ำตาลวิ่งตามมา และจับมือผม ผมใช้โอกาสนี่แหละเป็นข้ออ้างในการหันกลับไปมองว่าเขายังยืนอยู่ที่เดิมไหม และคำตอบคือใช่ เขายังยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ไปไหน
ผมซื้อชาเขียวมาดื่ม และซื้อน้ำองุ่นให้น้ำตาลเสร็จ คุณไม้ก็ยังไม่ขยับไปไหน เอ้า อยากยืนก็เชิญ ตามสบาย ผมไปจริงๆละนะ
ผมพาน้ำตาลเดินออกมานอกสนามบิน และเรียกรถโดยสารประจำทางแถวนั้น เพื่อกลับบ้าน เชิญยืนส่งให้พอใจไปเลย พวกผมกลับกันเองก็ได้
แต่ยังไม่ทันได้ขึ้นรถ คอเสื้อผมก็ถูกดึงจากด้านหลัง ทำเอาผมที่ไม่ทันระวังตัวเกือบหงายหลัง ดีที่ว่าคนดึงระวังไว้อยู่แล้ว เลยรวบร่างผมไว้ได้ทัน
“น้ำตาล ลงมา”
ถึงจะฟังดูห้วน แต่น้ำเสียงทอดแววอ่อนโยน น้ำตาลกำลังจะลงมาตามที่เขาบอก
“ไม่ต้องลง น้ำตาล นั่งนั่นแหละ”
น้ำตาลหยุดชะงักเท้า เมื่อผมพูดเสียงขุ่น หันไปส่งแววตาขุ่นเคือง เอาเรื่อง ให้คนที่ยังไม่ปล่อยคอเสื้อผม ขณะที่อีกมือกอดร่างผมอยู่จากทางด้านหลัง
“ลงมาเถอะน้ำตาล ไปนั่งรถพี่ไม้ดีกว่า”
“ไม่ต้องลงนะน้ำตาล เราจะกลับรถโดยสาร”
คุณไม้จ้องผม และผมก็จ้องตอบ ไม่มีใครยอมแพ้ใคร
น้ำตาลนิ่งมองผมสองคน แล้วถอนหายใจ
“จะไปหรือไม่ไปครับคุณ”
เจ้าของรถโดยสารที่ยืนฟังเรื่องอยู่นานแทรกขึ้นมา ผมเลยรู้สึกตัวว่าทำแบบนี้ไม่ค่อยดี เกรงใจแก เสียเวลาทำมาหากินเขาหมด เรื่องของเรื่องเพราะคนตัวโตข้างหลังผมนี่ทีเดียว ข้างหลัง! นั่นสิ! ลืมไปเลยมัวแต่โกรธ ทั้งๆที่ยืนเถียงกันมาตั้งนานแล้ว ทำไมคุณไม้ยังไม่ปล่อยผมสักที ยังกอดผมอยู่เลย
“ปล่อยผม”
“นี่ครับลุงค่าเสียเวลา น้ำตาลลงมาเถอะ”
นอกจากจะไม่ฟังคำพูดของผมแล้ว ยังส่งเงินแบงค์ร้อยให้ลุงคนขับ และบอกให้น้ำตาลลงมาเสร็จสัพ ผมที่มัวแต่เสียดายเงินหนึ่งร้อยตามประสาคนจนเลยลืมเรื่องอื่นไปจนหมด ก็ค่าจ้างไปส่งที่ตกลงกันไว้มันแค่ 40 เองนะ นี่ให้เขาไปตั้งร้อย ทั้งๆที่ผมมองอย่างเสียดาย คนที่ควักกระเป๋าจ่ายกลับทำท่าไม่รู้สึกรู้สาราวกับ 100 บาทไม่มีค่า สิ่งเหล่านี้ยิ่งตอกย้ำความแตกต่างทางฐานะระหว่างผมกับเขามากยิ่งขึ้น
“นี่คุณ จะมากไปแล้วนะ”
พอตั้งสติได้ก็หันกลับมาโวยวายใส่คนที่อาศัยจังหวะผมคิดเรื่อยเปื่อย จูงมือผมข้าง จูงมือน้ำตาลข้างมาทางรถเขา
“อะไรอีกล่ะ”
ท่าทางคุณไม้จะคิดว่าที่ผมนิ่งยอมตามมานี่เป็นเพราะผมยอมอ่อนให้แล้ว เหอะ มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกคุณไม้ เสียใจด้วยนะ
“ผมจะกลับเอง”
“อย่าดื้อนักได้ไหม”
“อย่ามาว่าผมนะ ดื้อน่ะมันต้องใช้กับเด็กต่างหาก”
“แล้วที่เป็นอยู่เนี่ยมันไม่ใช่รึไง”
“ไม่ใช่นะ ผมแก่กว่าคุณด้วย ลืมแล้วรึไง”
“ดูไม่เห็นเป็นอย่างนั้น”
“นี่คุณว่าผมหรือ”
“เปล่า”
“ไม่จริง คุณว่าผมนิ่ ใช่สิ คนอย่างผมมันไม่มีอะไรดีอยู่แล้วนิ่”
“อ้าว ไหงกลายเป็นงั้น อย่าคิดเองเออเองได้ไหม”
“ใช่สิ คนอย่างผมมันดีแต่คิดเองเออเอง ก็อย่ามายุ่งสิ”
“เอ่อ....คือ”
เสียงเล็กๆที่แทรกขึ้นมาทำเอาผมและคุณไม้ที่ยังตั้งท่าว่าจะเถียงกันไม่จบไม่สิ้นเงียบไปทันที ความสำนึกเริ่มมีส่วนร่วมในสติ ผมไม่ควรทะเลาะกับใครให้น้ำตาลเห็น เดี๋ยวน้ำตาลจะเห็นตัวอย่างที่ไม่ดี
“น้ำตาลตัดสินใจล่ะ ว่าจะกลับรถพี่ไม้ ได้ไหมค่ะพี่กลอน”
ประโยคหลังหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“กะ...ก็ได้”
ผมพูดแล้วถอนหายใจ ใครจะไปขัดใจนางฟ้าตัวน้อยของผมได้เล่า
“แวะร้านไอศกรีมด้วยได้ไหมค่ะพี่ไม้”
คราวนี้หันไปอ้อนคุณไม้ และทางฝ่ายนั้นก็พยักหน้าเป็นเชิงตกลงและยิ้มให้หลานผม
เป็นอันว่านอกจากผมต้องนั่งรถคุณไม้กลับแล้ว ยังต้องไปนั่งปั้นหน้าทานไอศกรีมกับเขาอีกด้วยหรือเนี่ย
.............TBC.................
-------------------------------------------------------------------------------
:pig4:ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงนะคะ ทุกคนก็รักษาสุขภาพด้วยน๊า
คราวนี้ไม่ได้ปวดท้องคะพี่นา แพ้อากาศกับเป็นหวัดนิดหน่อยอ่ะคะ เมื่อคืนเปียกฝนไปนิดด้วย
คนโพสนั่งกอด กล่องทิชชู่ สั่งน้ำมูก พรืด..พรืด... :o คุณผัดไทรู้ได้ไง
-
อิอิอิอิอิอิ
อัพแบบ นี้ รักตายเลย
หุหุหุ :L1:
:L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1:
:L1: :L1:
:L1:
-
น่ารัก น่าลุ้นขึ้นทุกวันเลยคู่นี้ :o8:
-
:pig4:
พักผ่อนนอนหลับให้มาก ๆ นะครับ
-
มาถี่ๆแบบนี้รักตายเลยค่ะ น้องน้ำตาลก็น่ารัก ไม้ก็แปลกๆ กลอนก็ชอบคิดเอาเอง เรื่องจะเป็นยังไงต่อนะ
-
คนรวยแถมเอาแต่ใจชนะตลอด เซ็งๆๆๆๆๆๆ :seng2ped:
-
ชักจะน่ารักแล้ว พ่อแง่แม่งอน อิอิ :myeye:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย...นู๋แก้ม...เป็นหวัดเหรอ...พี่นานึกว่าอาการปวดท้องกำเริบ
ถ้ายังไงก็รีบทานยา แล้วก็รีบพักผ่อนซะนะ...จะได้หายไว ๆ แล้วก็อย่าลืมดื่มน้ำเยอะ ๆ ด้วยนะ
พาร์ทนี้น้องกลอนหึงคุณไม้เหรอเนี่ย...คุณไม้เนี่ย ความรู้สึกช้าจังนะ คนเค้าหึงกลับไม่รู้ซะง้าน
คิดว่าการที่คุณไม้ทำเหมือนอาลัยอาวรณ์พี่เอ มันจะต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่ ๆ เลยอ่ะ
ชักจะอยากรู้แล้วสิ...และหวังว่าจอมไตรอีกคู่ คงจะเป็นคุณอมกฤต กะพี่เอนะ...(เดาถูกอ่ะป่าวหว่า???)
แต่งานนี้คนที่น่าสงสารที่สุดกลับเป็นแม่นางฟ้าตัวน้อยที่ชื่อ นู๋น้ำตาล...ที่ต้องกลายมาเป็นคนห้ามทัพ
แหม๋...ดู ๆ ไปแล้วคุณไม้กะน้องกลอนเนี่ย...เด็กว่าน้องน้ำตาลอีกนะเนี่ย...ต่างคนต่างไม่ยอมกัน
แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะดีกันสักทีหล่ะเนี่ย...คนอ่านคงต้องลุ้นจนเหนื่อยแน่ ๆ - -"
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้ม...เ้อ้า...พรืดดดดดดดดดด ด ด ดดด~!!!! สั่งน้ำมูกสักทีสองทีแล้วไปกินยาซะนะนู๋แก้ม ^^~*
-
ท่าทาง กลอนจะแพ้ทางคุณไม้ซะแล้วนะนั้น เอาแต่คิด โดนจูงไม่รู้ตัว อิอิ
ขอให้หายเร็วๆนะค่ะ :L2:
-
characterของกลอนนี่น่ารัก+ตลกดีนะคะ อิอิ พูดเองคิดเองเสร็จสรรพ์
แต่ก็น่าสงสารกลอนนะ คุณไม้ก็ทำอะไรไม่ชัดเจนซะที
ถ้าเราเป็นกลอน ก็คงจะไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองหรอก
ไรเตอร์ค่ะ อยากให้มี คุณไม้'s side ด้วยอ่ะ อยากรู้จิงๆว่าผู้ชายคนนี้คิดอะไร
มาอัพบ่อยๆ อัพเยอะๆนะคะ ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆ เฝ้ารอทุกวันเลย
แล้วก็ขอให้ไรเตอร์หายเร็วๆด้วยนะคะ God bless
-
ใครๆก็แพ้น้องน้ำตาลเนอะ
พูดคำเดียวหยุดเถียงกันเลย :laugh:
-
o13 o13 o13ไรเตอร์เจ๋งไปเลย มาต่ออีกตอนด้วย แต่ก็พักผ่อนมากมากน้า คนอ่านเป็นห่วง
เดี๋ยวเป็นหนักขึ้นมาคนอ่านแย่แน่
หายไวไวนะไรเตอร์จ๋า :3123: :L2: :3123: :L2: :3123: :L2:
-
หายป่วยเร็วๆนะคะรัษาสุขภาพด้วย :กอด1:
กลอน+ไม้น่ารักมากเลยค่ะ
-
บังคับเก่งจังแฮะไม้
หรือจะบอกว่ารวบรัดเร็วจนแย้งไม่ทันล่ะเนี่ย
แบบนี้นิสัยคิดเอาเองของกลอนเมื่อไหร่จะหาย (-___-" ) หนักใจแฮะ
-
+1 ให้คนขยันอัพ เพราะเราก็ขยันอ่าน
ไม้อ่ะจะอะไรยังงัยกันแน่ฟระ แล้วที่ไม่กลับเพราะอะไรล่ะเนี่ยะ
กลอนคงสับสนน่าดู มันจะอยู่ทำไมวะ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
คุณไม้ไม่กลับไปพร้อมกับพี่ ๆ สงสัยจะรอพาใครบางคนกลับไปพร้อมกันหรือป่าวน๊า :m3:
-
:a5: จะบอกว่า นั่งกอด กล่องทิชชู่ สั่งน้ำมูก พรืด..พรืด..
เหมือนกันทั้งคนโพสและคนอ่าน
ช่วงนี้ฝนตก รักษาสุขภาพด้วยน๊า
-
ขอบคุณค้า :L2:
-
น่ารักอ่ะ ไม้ชอบเอาแต่ใจตัวเอง
กลอนก็ดื้อแบบเด็กๆ เหมาะกันดี ฮ่าๆๆๆๆๆ
อยู่ด้วยกันแล้วดูประสาทๆดี กร๊ากๆๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า หายเป็นไข้เร็วๆนะคะ
-
งงกับไอ้คุณไม้จริง ๆ :m28:
ตกลงพี่เอนี่แฟนใครในจอมไตรกันแน่เนี่ย :m28:
ปริศนาที่ต้อง TBC กันต่อไป :m4: มาต่อเร็ว ๆ นะค่ะ Writer
-
ไม้น่ารักจัง คนโพสหายเร็วๆ นะ ดื่มน้ำอุ่นเยอะๆ นะจะได้หายไวๆ จ้า พักผ่อนเยอะๆด้วย ยังไม่ต้องมาโพสก็ได้ค่ะ รอได้จ้า :pig4: :pig4: :pig4:
-
กลอนก็ไม่ค่อยเชื่อใจใคร :m17:
ไม้ทำตัวไม่เคลียร์ :m21:
สงสัยต้องให้หนูน้ำตาลเป็นคนเชื่อมความสัมพันธ์ละมั้งเนี่ย :m12:
-
อาจารย์ห้องพยาบาลร้ายนะนี่ หุหุ เหมาะกับบ้านจอมไตร
คุณไม้ต้องทำอะไรซักอย่างแล้วแหละ กลอนจะได้เลิกคิดว่าตัวเองไม่ดีซักที
ปอลิง เกรงใจคนโพส แต่อยากได้อีกตอน :impress3:
-
คิดว่า.. น่าจะต่อรองราคารถตุ๊กๆ หรืออะไรเทือกๆนั้นรึเปล่า 40 บาท
ถ้าอย่างนั้น เรียกว่า รถโดยสาร"ไม่" ประจำทาง นะจ้ะ
-
น้ำตาลสั่งได้จริงๆ อิอิ
-
:เฮ้อ: รักกันนะครับ :กอด1:
-
ให้ความรู้สึกว่าพ่อแม่งอนกันเลย
แล้วมีลูกสาวตัวน้อยเป็นคนห้ามอ่ะ
น่าร้ากกกกกกกกกกก :-[
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 18
“ไปข้างนอกมาสนุกไหมน้ำตาล”
พี่กั้งเอ่ยถามระหว่างอาหารมื้อค่ำ ผมเฉยๆ ส่วนคุณไม้ยิ้มแย้มและนั่งอยู่กับหลานๆผม ท่าทางคุณไม้นี่จะชอบเด็กๆซะจริง ช่างต่างกันกับผมที่ไม่ค่อยชอบเด็กเท่าไหร่ ถึงจะไม่ได้รำคาญอะไร แต่ก็ไม่ได้คิดจะเล่นด้วย
“คะ ถ้าพี่กลอนกับพี่ไม้ไม่ทะเลาะกันคงสนุกกว่านี้”
คราวนี้ผมแทบสำลักข้าว จึงต้องหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม
“ถึงจะไม่น่าดูเท่าไหร่แต่น้ำตาลว่าน่ารักดีค่ะ เหมือนเวลาพ่อกับแม่น้ำตาลเถียงกันเลย”
อุ๊ก....แค่กๆๆ
คราวนี้ผมสำลักน้ำเต็มๆเลย น้ำตาล พูดอะไรออกมาน่ะ
“แล้วพอน้ำตาลอ้อน ก็เลิกทะเลาะกันเหมือนพ่อกับแม่เด๊ะ”
คนพูดยังยิ้มสดใส ผมตั้งใจจะเบรกน้ำตาลอยู่เชียว แต่เสียงหัวเราะขำในลำคอของคู่กรณีผมก็ดังเข้าสู่โสตประสาท พอมองไปก็ประสานสายตาเข้าอย่างจัง แววตาล้อเลียนอย่างสนุกสนานถูกส่งตรงมา ผมแทบอยากให้แก้กฎหมายเรื่องการฆ่าคนใหม่ เพราะผมกำลังจะฆ่าคนตรงได้หน้าอยู่แล้ว ด้วยสายตาน่ะนะ แต่นอกจากเขาจะไม่สะทกสะท้านแล้ว ยังดูท่าจะสนุกมากๆอยู่อีกไม่ใช่รึไง
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ผมหันไปบอกพี่ๆผม ซึ่ง ฮึ่ม.... กลั้นหัวเราะกันอยู่หรือ! ผมรวบช้อนส้อมแล้วลุกออกมาทันที หูยังแว่วได้ยินเสียงหัวเราะที่ประสาทกันดังขึ้นมาจากข้างหลัง
“อย่าน่า เดี๋ยวน้องก็โกรธหรอก”
แฟนพี่กั้งพยายามปราม แต่ดูท่าจะไม่ได้ผล เพราะเสียงหัวเราะยังดังอยู่เช่นเดิม
......................................
“ครับ แล้วทานยารึยัง ครับ ครับ ผมรู้แล้วล่ะน่า ครับ ฝันดีครับ”
ผมไม่ได้แอบฟังนะ ตะโกนบอกตัวเองอยู่ในใจ ก็คุณไม้อยากมาคุยโทรศัพท์ตรงนี้ทำไมล่ะ
หลังจากที่ส่งน้ำตาลและหลานๆเข้านอน ผมที่นอนไม่หลับก็ออกมาสูดอากาศข้างนอกตามเรื่องตามราว แล้วคุณไม้ก็ออกมาคุยโทรศัพท์เมื่อครู่นี่เอง ผมมาก่อน เพราะงั้นผมไม่ผิดสักหน่อย ผมยืนพิงต้นไม้ฮัมเพลงเบาๆอยู่ตรงนี้ก่อนแล้ว ตอนแรกว่าจะเดินหนีเหมือนกัน แต่เมื่อหันไปเห็นรอยยิ้มดีอกดีใจอย่างชัดเจน แม้แต่ในที่ๆมีแค่แสงจันทร์ แสงดาวแบบนี้ ก็ทำให้เท้าผมไม่ขยับ ทั้งๆที่คิดว่าไม่อยาก แต่หูกลับตั้งใจฟัง ทุกประโยค ทุกถ้อยคำที่ฝ่ายนั้นพูดกลับไปให้อีกคนทางโทรศัพท์
“มาแอบฟังคนอื่นแบบนี้ไม่ดีเลยนะ”
หลังจากกดวางโทรศัพท์ คุณไม้ก็ส่งเสียงพูดประโยคที่ทำเอาผมหน้าแดงขวับด้วยความอับอายจากการเสียมารยาทของตนเอง
ยังไม่ทันได้ขยับตัวไปไหน ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะออกไปยอมรับอย่างสมเกียรติ หรือเดินหนีไปแบบไม่ยอมรับดี คุณไม้ก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าซะแล้ว
“ว่าไง ไม่พูดอะไรหน่อยหรือ”
น้ำเสียงดุดันทำเอาผมหายใจแทบไม่ออก แต่ทำไมสายตาที่ส่งมาเหมือนมีแววล้อเล่นอยู่แบบนั้นล่ะ
“ผม....ผมมาอยู่ก่อน”
กว่าจะเรียบเรียงคำพูดออกมาได้ เป็นประโยคสั้นๆนี้ ผมต้องประมวลผลอยู่หลายวินาที
“จะบอกว่าฉันผิดหรือ”
พูดด้วยเสียงสะบัดราวกับไม่พอใจ แต่สายตายังยิ้มอยู่ ไม่สิ คราวนี้นอกจากสายตาแล้ว ยังปากนั่นอีกที่คลี่ยิ้มชัดเจน ใช่ ผมเห็นมันได้ชัดเจนมาเลยล่ะ เพราะ
“อุ๊บ”
ดวงหน้าคุณไม้ขยับเข้าใกล้ผมเรื่อยๆเลยน่ะสิ และตอนนี้ คุณไม้ก้มลงแตะริมฝีปากลงมาเบาๆ จากปากผม ไปที่แก้มซ้าย แก้มขวา หน้าผาก และวนกลับมาที่ริมฝีปากอีกครั้ง
เขากำลังทำอะไรเนี่ย ทำไมเขาถึงทำแบบนี้อีก หรือมีเรื่องอะไรหลอกผมอีกใช่ไหม ผมจำได้คราวที่แล้วที่เขาทำตัวดีกับผม เพราะเรื่องที่ต้องการดึงผมให้ห่างจากปาม คราวนี้อะไรอีกล่ะ
เขาจะเคยคิดบ้างไหมว่าทำผมเจ็บแค่ไหน เขาเคยคิดบ้างรึเปล่าว่าสิ่งที่เขาทำเหมือนเรื่องเล่นๆพวกนี้มันเป็นเรื่องจริงจังสำหรับผม ไม่เลยสินะ เขาไม่เคยคิดเลย มันก็เหมือนกับที่ผมเห็นค่าของเงิน 100 บาท แต่เขาทำราวกับมันเป็นแค่เศษกระดาษ ที่จะยื่นให้ใคร เมื่อไหร่ก็ได้ มันแทบไม่มีค่าในสายตาของเขา แต่มันมีค่ามากในสายตาของผม
น้ำตาบ้าๆดันทำท่าคลอๆจะไหลลงมา ผมไม่อยากร้องไห้ โดยเฉพาะต่อหน้าคนที่เป็นสาเหตุของเรื่องนี้
“...อย่าร้องสิ ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
เปล่านะ ผมไม่ได้ร้องซักหน่อย อยากจะเถียง แต่ก็กลัวเสียงสั่นและยิ่งตอกย้ำความอ่อนแอของผม คุณไม้ดึงผมเข้าไปกอดไว้ ทั้งๆที่ผมขืนตัวอยู่
“อย่าร้องนะ ฉันเพิ่งรับปากพี่เอไปเมื่อกี้แท้ๆว่าจะไม่แกล้งนาย แต่ก็ทำนายร้องไห้อีกแล้ว”
พูดอย่างขอลุแก่โทษ แต่มันยิ่งตอกความเจ็บลงมาเพิ่มขึ้นมากกว่า คราวนี้เพื่อพี่เอ เขาทำดีกับผมเพื่อพี่เอของเขา หึ ผมคิดแล้วเชียว คุณไม้ไม่มีทางอ่อนโยน หรือทำดีกับผม เพราะอยากทำจริงๆหรอก ผมรู้...รู้อยู่แล้วล่ะ....รู้....แต่ทั้งที่รู้....ก็ยังเจ็บมากอยู่ดี
........................
“ปล่อย”
บอกเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้นะครับ คุณไม้เอาแต่กอดผมอยู่อย่างนี้ไม่ยอมปล่อย ผมน่ะหยุดร้องไห้นานแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ปล่อยสักที
“ปล่อยสิ ผมอึดอัดนะ”
คราวนี้เลยพยามดิ้นไปด้วย คุณไม้เลยยอมปล่อยผมออกจากอ้อมกอด แต่ก็มาจับมือผมและจูงไปนั่งที่ชิงช้าในสวนอีก
ผมไม่อยากไปกับเขา แต่เท้ากลับขยับตามไปจนได้ เพราะมือที่สัมผัสส่งความอ่อนโยนตรงมาให้ ทั้งๆที่รู้ดีว่ามันไม่ใช่เพื่อผม แต่เพื่อคนอื่น เพราะคนอื่นบอกให้ทำ แต่ผมก็ยังเป็นผม ที่ยังยากอยู่ใกล้ๆคนที่ผมรักให้มากขึ้นอีกนิด แค่อีกนิดเดียวก็ยังดี
“ที่จริงก่อนคุยโทรศัพท์ ฉันเห็นนายก่อนแล้ว”
พอลงนั่งคุณไม้ก็พูดประโยคที่ทำเอาผมแทบจะลุกหนี
จริงอยู่เมื่อครู่ผมไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องนี้ แต่ก็ไม่อยากฟังเรื่องที่ตัวเองทำเสียมารยาทไปหรอกนะ
“ตั้งใจจะออกมาหานาย แต่โทรศัพท์มาพอดีเลยรับก่อน”
อ๋อ นั่นสิ มิน่า ที่ตั้งกว้าง กลับมายืนคุยตรงที่ผมยืนอยู่ก่อนแล้ว แล้วยังมาว่าผมอีก
“เป็นห่วงมาก ทำไมไม่กลับไปพร้อมพี่เอเลยล่ะ”
ผมพูดประชดออกไป แต่ดูท่าคนฟังจะไม่รู้นะว่าผมประชด
“อือ เป็นห่วง แต่ว่าตั้งใจไว้แล้วว่าจะกลับวันเสาร์”
ยอมรับซะด้วย เชอะ รีบๆกลับไปเลย
ถึงจะคิดงั้นก็เถอะ แต่ อีกสองวันเขาจะกลับแล้ว อดที่จะใจหวิวๆไม่ได้
“และนายต้องกลับไปด้วย”
หรือก็ดีแล้วนิ่ เอ้ย ทำไมผมต้องไปกับเขาล่ะนั่น เรื่องสิ ผมยังไม่มีโครงการว่าจะกลับไปเมื่อไหร่สักหน่อย ไม่แน่นะ ผมอาจจะหางานทำที่นี้เลยก็ได้
“ฉันบอกพี่ๆนายไว้แล้ว ว่าเราจะกลับวันเสาร์ พร้อมกัน”
คุณเคยเป็นไหม อึกอัดใจเวลาที่คนอื่นล้ำเส้นของคุณมากเกินไป ทำราวกับคุณไม่มีความคิด อึดอัดจนแทบระเบิด มันเหมือนมีเสียงวิ๊งๆอยู่ในหู รู้สึกได้ถึงความร้อนบนใบหน้า ฟันขบกันแน่น อยากตะโกนด่า อยากเถียง อยากให้เขารู้ว่าไม่พอใจ เขาจะใช้วิธีนี้มัดมือชกแบบนี้ไม่ได้ ครับ ตอนนี้ผมกำลังเป็นแบบนั้นอยู่ แต่ที่ผมตอบกลับไปมีเพียงคำเดียวคือ
“ไม่”
คนฟังเอียงคอและ ส่งเสียง หืมมม ในลำคอเบาๆ ราวกับไม่เชื่อว่าผมจะทำได้อย่างที่พูด ผมทำได้แน่นอน ผมไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการหรอก จะมาบงการชีวิตผมไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด
“แต่ฉันบอกพี่เธอไปแล้วนะ”
“ช่างสิ”
“หรือ ฉันบอกไปด้วยนะว่าเธอต้องเริ่มงานวันจันทร์”
คราวนี้ผมที่เมินหน้าหนี ต้องหันกลับไปมองหน้าคนพูดเลยล่ะครับ เริ่มงานวันจันทร์ งานอะไร ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย เป็นงานที่ผมจะทำไม่ใช่หรือ
“พูดอะไร ?”
“นายต้องเริ่มทำงานวันจันทร์นี้ เพราะฉันหยุดงานมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”
อ้าว แล้วเรื่องที่เขาหยุดงาน มันมาเกี่ยวอะไรกับเรื่อของผมล่ะ
“อะไรยังไม่เข้าใจอีกหรือ”
ก็ไม่เข้าใจน่ะสิ ใช่สิ ผมมันโง่นิ่ จะไปเข้าใจความคิดของคนฉลาดอย่างคุณไม้ได้ยังไงกันล่ะ
“ฉันกำลังบอกว่า ตั้งแต่วันจันทร์นี้นายต้องไปทำงานกับฉัน”
“อะไรนะ”
ผมอ้าปากค้าง ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือ ผมไปตกลงกับเขาเมื่อไหร่
“ฉันบอกว่า นายต้องมาเป็นผู้ช่วยของฉัน ตั้งแต่วันจันทร์นี้ไงล่ะ”
บ้าแน่ๆ เรื่องนี้ ไม่จริง หูผมคงฝาด ไม่ก็ฝันไปแน่ๆเลย
............TBC..............
--------------------------------------------------------------
อาการดีขึ้นแล้วคะ เหลืออาการฟืด...ฟาด...อีกนิดหน่อย
ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ รักทึกคนจริงๆ จุ๊ฟๆ :กอด1:
-
เฮ่อออออ ตีความไปคนละทางเหมือนเดิมเลยค่า
กลอนขี้น้อยใจจังแฮะ
-
ไม้เรื่มรุกมากขึ้นเรื่อยแล้ว
แต่ก้อยังไม่เคลียร์ความสัมพันธ์ของไม้กับพี่เออยู่ดีอ่ะ
เราไม่เข้าใจคนเดียว รึป่าวหว่า (*_*))
ไม่เป็นไรอ่านไปเรื่อยๆเด๋วต้องรู้แน่
-
ถ้ากลอนจะคิดแบบนั้นก็ไม่แปลก
สถานการณ์มันชวนให้คิดจริง ๆ บวกกับนิสัยของกลอนด้วย
ความรักน่ะนะ มันทำให้คนคิดมากอย่างที่เราคาดไม่ถึงเลยแหละ
ตราบใดที่ไม้ยังไม่ชัดเจน กลอนคงจะคิดมากขึ้นไปเรื่อย ๆ แหละ
-
ชัดเจนน่ะ สะกดเป็นมั้ยคะคุณไม้ :m16:
แต่ก็ขำความคิดกลอนอ่ะ คิดไปเรื่อย คุณไม้เค้าก็จะออกมือไวใจเร็วขนาดนั้น 555
คิดเข้าข้างตัวเองบ้างก็ได้นะกลอน :z1:
ว่าแต่ไปทำงานด้วยกัน ก็ยิ่งใกล้ชิดกันแล้วดิงานนี้ กริ๊วววว
-
:เฮ้อ: แล้วจะทำไงกันดีละ กลอน :เฮ้อ:
-
อิตาไม้นี้โมเมได้โล่ห์จริงๆเลยย
มัดมือชกกันนี้หว่าาาา กลอนสู้ๆ ท้ามาต้องตอบกลับไปจิ อิอิ :impress2:
--------------------------------------------------------------
อาการดีขึ้นแล้วคะ เหลืออาการฟืด...ฟาด...อีกนิดหน่อย
ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ รักทึกคนจริงๆ จุ๊ฟๆ :กอด1:
ดีใจที่น้องอาการดีขึ้นนะค่ะ พี่ก็รักไรเตอร์เหมือนกันนน แต่ แบบบ เค้ายังไม่ ทึก อะ ไรเตอร์จะรักเค้ารึเปล่าาา แบบไม่อยากยอมรับบบ 555 :z2:
-
ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ ไม่เข้าจ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย >////////<
ทำไมคุณไม้ต้องห่วงพี่เอมากขนาดนี้ แล้วเคยคิดบ้างมั้ยว่าทำอย่างนี้แล้ว
จะทำให้ใครอีกคนเค้ารู้สึกยังไงอ่ะ...แล้วคุณไม้เองอ่ะ...ขอความชัดเจนหน่อยได้มั้ย
ทำเป็นทีเล่นทีจริงแบบนี้ แล้วใครเค้าจะรู้ล่ะคุณไม้คิดอะไร และต้องการอะไรหน่ะ...ห๊ะ~!!!!!
ระวังนะคุณไม้ จะมาคิดได้ตอนสายหน่ะ...คนอ่านไม่รู้ด้วยนะ...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อาการดีขึ้นแล้วก็ดีแล้วนะจ๊ะนู๋แก้ม...ยังไงก็อย่าลืมพักผ่อนเยอะ ๆ นะจ๊ะ
ส่วนพี่นาก็จะรอรอตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้ม...ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...อิอิ ^^~*
-
อิตาไม้นี้โมเมได้โล่ห์จริงๆเลยย
มัดมือชกกันนี้หว่าาาา กลอนสู้ๆ ท้ามาต้องตอบกลับไปจิ อิอิ :impress2:
--------------------------------------------------------------
อาการดีขึ้นแล้วคะ เหลืออาการฟืด...ฟาด...อีกนิดหน่อย
ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ รักทึกคนจริงๆ จุ๊ฟๆ :กอด1:
ดีใจที่น้องอาการดีขึ้นนะค่ะ พี่ก็รักไรเตอร์เหมือนกันนน แต่ แบบบ เค้ายังไม่ ทึก อะ ไรเตอร์จะรักเค้ารึเปล่าาา แบบไม่อยากยอมรับบบ 555 :z2:
เค้าพิมพ์ผิดอ่ะ รักทุกคนค๊าบบบบบ
ตอนหน้ามาดูกลอนอีกมุมกัน อิอิ
-
นอกจากจะมองโลกในแง่ร้ายแล้ว
กลอนยังขี้น้อยใจมากๆอีกด้วย
ถ้าไม่พูดคนอื่นเค้าจะรู้อะไรด้วยไหมนั้น
ส่วนคุณไม้ เผด็จการที่สุด!!!!!!
-
เฮ้อ!! รอตอนต่อไปขอรับ :กอด1:
-
อยากอ่านอีกตอน ก่อนไปทำการบ้าน ได้ป่าวคะ
พลีส พลีส พลีส :3123: :3123: :3123:
-
เปลี่ยนชื่อไม้เป็นตาโมเมจอมเผด็จการได้ไหม? อย่าว่าแต่กลอนคิดไปเองคนเดียวเลย ไม้ก็ไม่เคยรับฟังเหมือนกันนั่นแหละ ทำตัวไม่ชัดเจนเลย ทำร้ายจิตใจกันอยู่ด๊ายยยยยยยยย แล้วเมื่อไรใจจะสื่อถึงกันสักทีห๊าา นานวันยิ่งเหมือนเส้นขนาน :เฮ้อ:
-
อยากอ่านอีกตอน ก่อนไปทำการบ้าน ได้ป่าวคะ
พลีส พลีส พลีส :3123: :3123: :3123:
ตามคำขอเลยจ้า เด่วจะทำการบ้านไม่รู้เรื่อง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 19
“ครับ ครับ วันพุธที่ 3 ตุลาคมนะครับ บ่ายสาม ครับ ที่ไหนครับ ได้ครับ สวัสดีครับ”
ผมวางโทรศัพท์และโน๊ตปากกาลงบนสมุดนัดของ เจ้านาย
คงเข้าใจกันแล้วใช่ไหมครับ ในที่สุดผมก็ต้องมาทำงานกับคุณไม้ครับ และเรากลับมาวันเสาร์ด้วยกันอย่างที่คุณไม้บอกจริงๆ
ที่ผมต้องยอมทำตาม เรื่องของเรื่องเพราะ อย่างแรก พี่ชายทั้งสองของผม เข้าใจว่าผมได้งานแล้วตอนนี้เลยหมดห่วงเรื่องผม ท่าทางทั้งสองคนดูสบายใจมาก ยิ่งเมื่อคุณไม้รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะช่วยดูแลผมให้ ยิ่งทำให้พี่ชายผมดูยินดีเป็นอย่างมาก
ดูเหมือนทุกคนจะเชื่อถือคุณไม้มากเกินไปซะแล้ว ทั้งที่จริงเป็นคนไม่มีอะไรน่าเชื่อถือสักนิด ทั้งใจร้าย ใจดำ หลอกลวง เจ้าเล่ห์ ฉวยโอกาส ใช้งานผมยังกะทาส แถมบางทียังทำท่าหงุดหงิดอะไรไม่รู้ แล้วมาพาลใส่ผมอีกต่างหาก ครบสิบข้อไหมครับ ข้อเสียของเขา ถ้าครบผมจะได้เลิกคบไปเลย
อย่างที่สองที่ทำให้ผมต้องจำใจรับงานนี้เพราะคุณไม้บอกว่าเป็นเพราะผม ผู้ช่วยคนเก่าถึงได้ออก
“แล้วผมเกี่ยวอะไรด้วย”
ผมสวนทันที คุณไม้ยิ้มก่อนจะตอบว่า
“จำนรีได้ไหม คนที่เธอคุยด้วยทางโทรศัพท์น่ะ”
ผมพยักหน้า ทำไมจะจำไม่ได้เล่า อย่าบอกนะว่าคนนี้เป็นผู้ช่วยของคุณไม้ นี่บริษัทย่ำแย่ขนาดไม่คัดคนขนาดนั้นเลยหรือ
“เพราะเธอไปพูดแบบนั้นใส่ นรีเขาเลยมาวีนเอากับผู้ช่วยฉัน”
อ้อ ที่แท้ก็ไม่ใช่ คิดอยู่เชียวว่าผู้หญิงที่กรี๊ดๆใส่โทรศัพท์แบบนั้นจะมาทำงานคนรับใช้ที่เรียกให้หรูว่าผู้ช่วยแบบนี้ได้ไง
“คุณจิน เขาเลยทนไม่ได้ขอย้ายตัวเองไปทำงานอื่นแทน”
อืม แล้วเลยกลายเป็นความผิดของงั้นสิ ....มันใช่ที่ไหนล่ะ ...ถึงจะมีส่วนบ้างนิดหน่อย ....ไม่หน่อยก็ได้ ถึงจะมีส่วนแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดนี่ ที่สำคัญมันเพราะตัวคุณไม้เองไม่ใช่หรือไง แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร คุณไม้ก็ยังพูดว่าเป็นเพราะผมอยู่ดี
อย่างที่สามก็เพราะผมเองก็อยากมีงานทำอยู่แล้วด้วย
และสุดท้าย เป็นเหตุผลเล็กๆ และเข้ามามีส่วนประกอบในการตัดสินใจยอมรับงานแค่นิดเดียว นิดเดียวจริงๆนะ เชื่อก่อนสิ ว่ามันนิดเดียว คือ...ผมอยากอยู่ใกล้ๆคุณไม้บ้างก็เท่านั้นเอง อ่ะ บอกแล้วไงว่าแค่นิดเดียว ผมคิดอย่างนี้แค่นิดเดียวจริงๆนะ เชื่อเถอะ
..............................
.
.
“ขออนุญาตครับ”
บอกคุณเจ้านายก่อนจะเดินเข้าไป คุณไม้ไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมือ แต่ก็เคาะมือบนโต๊ะเป็นเชิงว่าให้เอาเอกสารใหม่ตั้งไว้ตรงนี้
“ขอกาแฟด้วยนะ”
แถมท้ายด้วยการสั่งกาแฟก่อนที่ผมจะออกจากห้องไป
เห็นมั้ยล่ะครับ ผมบอกแล้ว ไอ้ผู้ช่วยที่ว่าเนี่ย มันทาสชัดๆ เขาบอกอะไรมาต้องทำหมด
“กาแฟครับ เหวอ...”
ทันทีที่ผมปล่อยมือจากถ้วยกาแฟ มือหนาก็รวบเอวผมให้ลงนั่งบนตักเขาทันที
“คุณ จะบ้าหรือ”
ผมแห้วใส่ คนฟังกลับทำหน้ายิ้มระรื่นส่งมาให้
“ขอพัก 10 นาที”
คุณไม้พูดพลางเอื้อมมือไปหยิบกาแฟขึ้นมาดื่ม
เขาจะพักนานแค่ไหนก็เรื่องของเขาสิ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยเล่า ทำไมต้องเอาผมมาไว้บนตักเขาอย่างนี้ด้วยล่ะ
“อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวกาแฟก็หกหรอก”
นั่น ยังมีหน้ามากำกับผมอีกแน่ะ
จะให้ผมนั่งนิ่งๆได้ไง ต้องมานั่งบนตักผู้ชายแบบนี้ มันน่าดูที่ไหน ที่นี้มันที่ทำงานนะ แล้วห้องก็ไม่ได้ล๊อกด้วย เกิดใครเปิดประตูเข้ามาจะทำไง รู้งี้ล็อกห้องไว้ก่อนก็ดีหรอก เฮ้ย! ไม่ใช่สิ จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ ก่อนผมจะโวยวาย คุณไม้ก็ดันพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
“ดีจัง อย่างงี้สิสมเป็นเวลาพักหน่อย”
มึนครับ ผมกำลังมึน คุณไม้พูดอะไร พูดแบบนี้เพื่ออะไร คุณไม้วางกาแฟไว้บนโต๊ะ มือข้างหนึ่งโอบรอบเอวผมไว้กันผมหนี ส่วนอีกข้าง เอื้อมมาจับที่ปลายคางผม ให้หันไปทางเขา
อ้ากกกกกกก เอาอีกแล้ว เขาจะทำอะไรผมอีกเนี่ย
ยังไม่ทันได้เกิดอะไรขึ้น ประตูห้องทำงานคุณไม้ก็ถูกเปิดออก ผมไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูเลยนะ ผู้มาเยือนคือ หญิงสาว ที่ อืม....คงจะสวยแหละมั้ง แต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางค์นั้นมันบั่นทอนความสวยของเจ้าหล่อนไปเยอะเลย ผมที่ดัดเป็นลอนถูกเซทไว้อย่างดี เธอใส่ชุดแซกสีแดงที่ส่วนคอเว้าลึกไปถึงไหนต่อไหน แถมส่วนของกระโปรงก็แหวกมาจนถึงโคนขาอ่อน ชุดนี้เน้นทรวดทรงองค์เอวและโชว์ขาขาวๆ ร่องอกลึกซะจนผมยังต้องกลืนนำลายด้วยความหวั่นใจ แต่งตัวแบบนี้ขืนไปเดินคนเดียวมีหวังโดนฉุดไปตั้งแต่ก้าวแรกที่ออกเดินแน่ๆ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงเดียวทำเอาสติผมกลับมาจนหมด แม่คุณ จะร้องทำไมล่ะนั่น งูวิ่งผ่าน ไม่น่าใช่ที่นี้จะไปมีงูได้ไง จิ้งจกสักตัวผมยังไม่เคยเห็น น้ำร้อนหกใส่ ก็ไม่น่าใช่ เธอไม่ได้ถืออะไรที่ดูจะเป็นน้ำร้อนมาด้วยนิ่ อ้อ รู้ล่ะ ต้องเป็นเพราะรองเท้าสูงๆของเธอพลิก หรือไม่มันก็กัดเธอเข้าแน่ๆเลย
“นี่มันหมายความว่ายังไงค่ะไม้”
เสียงถามที่คล้ายกับเสียงหวีดร้องโหยหวนดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆพร้อมกับเสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นพรมของห้องทำงาน
“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะยะ นั่งเฉยอยู่ได้”
คราวนี้หันมาแว๊ดๆใส่ผมล่ะครับ สายตาที่จ้องมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเนี่ย มันไม่ได้ดูน่าหวาดหวั่น หรือน่ากลัวอะไรหรอกนะครับ แต่มันดู....ดูไม่ดีมากกว่า ไม่เข้าใจว่าทำไม ผู้หญิงที่แต่งตัวราวกับนางแบบไฮโซคนนี้ กลับมาทำกิริยาแบบนี้ได้
“ยังมาจ้องหน้าอีก บอกให้ลุกไงเล่า”
ผมเริ่มโกรธขึ้นมาหน่อยๆแล้วนะ ลุกอะไรข้องเขา บอกให้ลุกอยู่ได้ ผมจะนั่งที่ไหนมันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยล่ะ ผมไม่ลุกใครจะทำไม
จ้องหน้าตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ และกอดอกแสดงอาการว่า ผมไม่ลุกเด็ดขาดให้อีกฝ่ายรับรู้
“หนอย มันจะมากไปแล้วนะ”
เจ้าหล่อนกำลังจะเดินอ้อมโต๊ะทำงานมาทางผม แต่แล้วก็ต้องหยุดกึก ด้วยเสียงทุ้มเข้มๆที่ดังมาจากเบื้องหลังผม
“หยุดแค่นั้นแหละนรี”
อ้อ ยายนี่นี้เอง ยายนรี ที่ทำให้ผมต้องมาก้มหน้ารับใช้คุณไม้แบบนี้ (โทษเขาซะงั้น)
เอ๊ะแต่ว่า เมื่อกี้เสียงคุณไม้ดังมาจากไหนนะ เฮ้ย ข้างหลังผมนี่หว่า ผมเหลียวกลับไปมองและสำนึกได้ว่า นี่ผมกำลังนั่งอยู่บนตักคุณไม้นิ่ มิน่า ยายนั่นถึงแว๊ดๆใส่ผมใหญ่
“ไม้ นี่มันหมายความว่าไงคะ”
คราวนี้มองเลยผมไปข้างหลังครับ เสียงก็เปลี่ยนด้วยนะ ทำไมเขาไม่แว๊ดใส่คุณไม้บ้างล่ะ
“ก็อย่างที่คุณเห็น”
พูดไม่พูดเปล่า กระชับอ้อนกอดผมเพิ่มขึ้นเฉยเลย
“อย่าบอกนะคะว่าคุณเห็นเด็กผู้ชายนี่ดีกว่านรี”
ปี๊ด! สงสัยไหมครับว่าเสียงอะไร เสียงเส้นสติผมเองมันขาดไปแล้วเส้นหนึ่งครับ คุณเธอพูดออกมาได้ไงว่าเด็กผู้ชาย ผมน่ะแก่กว่าคุณไม้อีกนะ แถมคิดว่าคงจะอายุมากกว่าเธอด้วย
“เด็กนี่ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย หน้าก็จืด หน้าอกก็ไม่มี ตัวก็เล็ก ผอมกะหร่อง”
ปี๊ด เส้นที่สองครับ มันขาดไปแล้ว เด็กนี่หรือ เธอเรียกผมว่าเด็กนี่หรือ แล้วยังมาวิพากษ์วิจารณ์ตัวผมอีก
“แต่งตัวก็ไม่ได้เรื่อง เสื้อผ้าก็คงเป็นของราคาถูก ท่าทางก็ออกจะแข็งกระด้าง เอาใจใครไม่เป็นแหง๋ๆ คงไม่เคยได้รับการอบรมเรื่องมารยาทล่ะสิ มาจากบ้านนอกคอกนาแถวไหนล่ะ หึ เห็นมั้ยค่ะ ว่านรีดีกว่าเห็นๆ”
ปี๊ด เส้นที่สาม โว้ยยยยยยย พอ ผมไม่ขอทน ว่าเอาๆ เห็นผมเงียบหน่อยทำได้ใจ ด่าคนอื่นยกหางตัวเอง
“นะ...”
“คุณหรือครับที่โทรมาเมื่อวันก่อน”
................TBC.............
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้กลอนน่ารักเนอะ :กอด1:นักอ่านคนอื่นว่าไง? ^__^
-
อ่านะ กลอนท่าจะเล่นแรงแล้วล่ะ
ยัยนรีอาจต้องม้วนหลังกลับไป
สู้ ๆ ๆ
... แต่ก็ขำกลอนนะ มัวแต่คิดอยู่นั่นแหละ เลยดูเหมือนความรู้สึกช้าไปในบางครั้งเลยนะ
กว่าจะรู้ตัวว่านั่งตักไม้อยู่ ก็นะ โดนแว๊ดใส่ไปตั้งหลายประโยค
งานนี้ยกผลประโยชน์ให้จำเลย
-
ยังเลย ยังไม่เห็นกลอนน่ารักเลย ต้องเอามาลงอีกซักตอน กร๊ากกก :jul3:
รอดูกันว่ากลอนจะจัดการคุณชะนี เอ๊ย นรียังไง เอาให้หน้าหงายไปเลยนะกลอน
แอร๊ยยยย เค้าแอบรออยู่นะว่าคุณไม้จะปกป้องกลอนอ่ะ :-[
-
อิตาไม้นี่ พูดหวานๆชวนกลอนให้กลับไปบางกอกด้วยกันนะ เป็นมั๊ย เผด็จการได้อีก
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี้ดแข่งนรี
คนแต่งเอามาค้างอีกล๊ะ ><
-
ง่า กำลังลื่นเลยสะดุด กำลังมัน ไม่เป็นไรเก็บใว้ลุ้นต่อ
-
แหม ทำไมมันค้างอย่างนี้ กลอนจัดการเลย :m31:
-
ชอบตรงโมโหค่ะ
ความคิดในหัวตอนนี้น่ารักไปไหน
แต่ภาค....... เข้าใจหาวิธีพักนะ o13
-
กลอนเนี้ยโลกส่วนตัวสูงจริงๆคิดอย่างเดียวไม่ยอมพูดออกมา
เป็นคนไม่ค่อยยอมคนด้วย :laugh:
-
ขออีกซักตอน สองตอน ได้ป่ะ แบบนี้มันค้างอ่ะ แล้วก็แบบว่าค้างมากๆๆเข้ามันจะไม่ดีต่อ(....)หุหุหุ
-
อ่านจนถึงตอนปัจจุบันก็ยังม่ายชอบอีตาพระเอกซะที คงต้องรอใกล้ๆจบ ถึงจะเห็นความดีบังเกิด หุๆ
แต่ชอบนายเอกนะ เป็นพวกทิฐิแรงดี เหมือนตัวเอง 5555 :laugh:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ขอโหวตว่ารำคาญคุณชะนี และพระเอกมาก เอ่อ รวมตัวละครอื่นๆด้วย ยกเว้นนายเอก อิๆ loveๆมากค่ะ :กอด1:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กลอนนั่งตักไม้ด้วยอ่ะ โฮ่รักเค้าก็บอกเค้าไปดิเฮียไม้
ไรเตอร์น่ารักมากมายอ่ะ ให้ดีวันนี้ขออีกตอนได้ไหมอ่ะ แบบว่ามันหนุกหนานอ่ะ :-[นะนะนะนะ
-
๕๕๕๕๕
ตบเลยคุนพี่กลอน อิอิ
-
ไรเตอร์น่ารัก อิอิ
ชอบๆ กลอนเอ๋อแบบน่ารักน่าแกล้งจริงๆด้วย ชักจะเข้าใจความรู้สึกคุณไม้แล้วซิ 55+
แต่เอ๋อแล้วก็ยังสู้คนน่ะ ท่าทางจะแสบซะด้วยซิ
รออ่านตอนต่อไป
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กลอนแรงได้อีก~~!!!!!!
วันนี้หมดโควต้าแล้วหรอนี่ T^T~
-
เอาคืนนังชะนีนั่นให้เจ็บแสบเลยค่ะกลอน มาหยามกันถึงที่แบบนี้ :m16:
แหม...กำลังลุ้นเลย อยากอ่านตอนต่อไปต่อจังเลย :3123:
-
ไม้น่ารักขึ้น แต่.....
ไม่เคลียร์อยู่ดี ถึงแม้จะรู้แล้วว่าชอบกลอนแน่ๆแต่กลอนไม่รู้นี่นา ชิๆ
-
ไม่มีหอกว่าจะบอกให้น้องกลอนถอนบนหัวมันซะหน่อย น่าเสียดายถอนอย่างอื่นก็ได้น้องกลอนเอาให้เสียผู้เสียคนซะเลย :m20:
-
ตัวกรี๊ด เอ้ย ตัวร้ายมาล่ะ
อยากรู้จังว่ากลอนจะจัดการรกับยัยนี้ยังไง
-
ว่ายังนรีเนี่ย ไม่ใช่คู่ปรับของกลอน
กลอนเอาชนะได้สบายมาก
แต่กลอนต้องมาแพ้ทางคุณไม้แหง๋ๆ
-
.......เที่ยงคืนจะมาต่อให้อีกตอน.......
ฉลอง....ซะหน่อย :-[
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยฉลองอะไรเหรอจ๊ะไรเตอร์
จัดมาเลย พร้อมรอเสมอ o13
-
ฉลองเยอรมันใช่ป่าววว
-
กลอนสู้ๆ
เกลียดผู้หญิงแบบนี้ว่ะ ชอบดูถูกคนอื่น
ตบมันให้ตายไปเลยกลอน
:beat: :beat:
ง่านะ เด๋วพรุ่งนี้มาอ่านค่ะ ไปนอนแล้ว
ฝันดีนะ :t3:
-
นับถอยหลังรอ อีกแปดนาที หุหุหุ
-
เที่ยงคืนแล๊ะ o18
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 20
“คุณหรือครับที่โทรมาเมื่อวันก่อน”
คุณไม้กำลังจะพูดอะไรผมไม่รู้ล่ะ แต่ผมแทรกขึ้นมาก่อนใครจะทำไม
ผมยิ้มให้เธอ ยิ้มด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยที่สุดเท่าที่ใบหน้าจืดๆที่เธอว่านี้จะทำได้ เธอยืนนิ่งไปเมื่อโดนผมถามเรื่องโทรศัพท์ครั้งนั้น ท่าทางจะเริ่มคิดได้แล้วว่าผมคือคนๆเดียวกับที่รับโทรศัพท์เธอ
“นี่แก”
“อ๊ะๆ อย่าพูดไม่เพราะสิครับ”
ผมยกมือห้ามและลอยหน้าลอยตาตอบกลับไป
“เดี๋ยวเสียชื่อผู้ดีได้รับการอบรมมาสูงจะแย่เอาน่า”
ผมหันหลังตะแคงตัวพิงอกคุณไม้ กอดรอบคอแกร่งไว้ แล้วหันไปยิ้มให้คุณนรีที่ว่านี่อีกที
“เรื่องหน้าตา รูปร่างผม ที่คุณว่ามาก็คงจะถูก แต่เรื่องที่คุณไม้จะชอบแบบไหนมากกว่า เขาตัดสินใจไปแล้วไม่ใช่หรือ รึว่าไงครับคุณไม้”
ผมเอียงคอถาม ถึงคุณไม้จะพยักหน้าแต่ไอ้สีหน้ายิ้มๆ ราวกับกำลังกลั้นหัวเราะก็ทำให้ผมหงุดหงิดนิดหน่อย ไม่ได้ๆครับ ผมต้องจัดการยายผู้ดีปากตลาดนี่ก่อน
“เสื้อผ้าผมก็ไม่มียี่ห้อจริงๆนั่นล่ะ แต่ก็ไม่เคยเห็นคุณไม้บ่นอะไรสักทีเวลาที่ถอดมันออกนี่ครับ อ๊ะ แต่ข้างในนี่ของแพงนะครับ ของขวัญจากคุณไม้เขา”
ผมหันไปยิ้มให้อีก
“แต่คงให้คุณหรือใครดูไม่ได้ พอดีคุณไม้ไม่ชอบให้ผมโชว์ชาวบ้านเขาไปทั่ว เขาหวงผมน่ะครับ”
อืม ดูท่าผมจะยั่วเธอได้ผมนะครับ ก็ปากสีแดงเข้มนั่นน่ะ กำลังอ้าพะงาบๆราวเหงือกปลาเวลาหายใจ
“แต่ที่ผมเถียงสุดใจขาดดิ้นเลย ต้องเรื่องเอาใจเนี่ยแหละ ผมน่ะรู้ใจคุณไม้ดีที่สุดแล้ว”
ก็เป็นผู้ช่วยนี่
“แถมยังเอาใจเก่งที่สุด” ก็โดนบังคับนิ่
“ทั้งเรื่องใน หรือนอกเตียงเนี้ย ผมว่าผมทำได้ไม่บกพร่องสักนิดเลยนะ”
ตอแหลนิดหน่อย ช่างมันเถอะ
พูดจบผมก็หลิ่วตาให้ยายคุณนรีอีกทีเป็นการตอกย้ำ
เธอยกมือขึ้นชีหน้าผม ปากก็ยังพะงาบๆอยู่เหมือนเก่า
“แก.....แก...ไม้ ไม่จริงใช่ไหมค่ะ”
อะฮ้า เถียงผมไม่ได้แล้วล่ะสิ เลยไปถามเอาความจากคุณไม้
“ก็อย่างที่เขาบอกน่ะนรี ผมเลือกเขา”
หึ ไงล่ะ ยายไฮโซปากตลาด ได้ยินชัดรึยัง
“ไม่จริ๊ง กรี๊ดดดดด นรีไม่เชื่อ ไม่จริ๊ง”
อ้าว มากรีดร้องโหยหวนอะไรตรงนี้เล่า น่าเปลี่ยนชื่อจากนรีเป็นชะนีจริงๆ (ขออภัยท่านที่ชื่อนรีคนอื่นๆด้วยนะคะ)
“ไม้ คุณแค่แกล้งนรีเล่นใช่มั้ยค่ะ นรีไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะเลือกเด็กผู้ชายจริงๆ”
เด็ก! อีกแล้วนะยายคนนี้นี่ พูดยากจริง ผมกำลังจะอ้าปากพูดอีกสักคำสองคำให้คุณเธอเชื่อ คุณไม้ก็คว้าหมับที่คางผม และบดริมฝีปากลงมา โดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั่งตัว ลิ้นหนาแทรกลึกเข้ามาในเรียวปาก และเกี่ยวชิมไปทั่ว
“อือ.....”
เสียงจากลำคอผมเบาๆ มือผมเลื่อนไปโอบรอบคอคนช่างฉวยโอกาสโดยไม่รู้ตัว(อีกแล้ว) ผมได้ยินเสียงส้นรองเท้าเลือนลางในประสาทการได้ยิน
คุณไม้ผละริมฝีปากออกช้าๆ ผมจึงคิดได้ว่า คุณนรีอะไรนั่นคงกลับไปแล้ว แต่คุณไม้กลับชิดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง และดึงเอาลมหายใจผมไปหมดอีกที ผมไม่รู้ว่าตัวเองตอบสนองคุณไม้ไปแค่ไหนในสติที่พล่าเลือน แต่รู้ว่าคุณไม้คงจะพอใจอย่างมาก เพราะดวงตาปรือๆของผมสบเข้ากับแววตาหวานทอดความอ่อนโยนมาให้คู่นั้นเข้าน่ะสิ
ผมรีบหลับตาลงอีกครั้ง ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะตัวเองอาย เพราะหวั่นไหว หรือว่าทั้งสองอย่างกันแน่ การจูบที่ดูเหมือนไม่จบไม่สิ้น ลมหายใจที่รินรดผิวแก้ม รสกาแฟขมๆจากริมฝีปากร้อนๆนั่น ทำเอาผมลืมโลกส่วนอื่นไปหมดสิ้น ที่อยู่ในห้วงความคิดก็เพียงคนตรงหน้าเท่านั้น
มือหนาปลดประดุมผมออก และส่งมือเข้ามาสัมผัสลูบไล้แผ่นอกผมตอนไหนไม่ทราบ รู้แต่ว่าทุกพื้นที่ๆคุณไม้สัมผัสมันร้อนไปหมด
ริมฝีปากที่ผละออกมาจากปากผมเคลื่อนต่ำสู่ลำคอ ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ผิดเนื้อ อย่างที่เคยรู้สึก คุณไม้คงฝากรอยไว้อีกแล้ว
เสียงเคาะประตูห้องหนักๆและถี่รัวทำให้คุณไม้หยุดชะงัก คุณไม้ผละออกไป ในขณะที่ผมเอนซบแผ่นอกหนาไว้เป็นที่พึ่งพิง ความหวาบหวามเข้าครอบงำจนไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไร
“ใคร”
เสียงเข้มถามออกไปอย่างไม่พอใจ
“จักรภพ”
เสียงร้อนรนและห้วนพอกันดังมาจากข้างนอก จักรภพนี่ ผู้จัดการที่ไปหาคุณไม้ที่โรงแรมนิ่
“เข้ามา”
ประตูถูกเปิดออก ร่างของคุณจักรภพก็ปรากฏแกสายตา
“ไอ้ไม้ ไม่เป็นไรนะ เสียงดังมาเลย”
คุณภพถามด้วยความร้อนรน ท่าทางจะร้อนรนมากจนลืมภาษาสุภาพที่เคยใช้กับคุณไม้ไปจนหมด แต่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มแทนอย่างรวดเร็ว
“โธ่ มิน่าล่ะ ยายนรีนั่นถึงวิ่งออกไปอย่างกับเจอผี”
ตอนนี้ผมเริ่มได้สติเพราะได้ยินชื่อยายนรีนี่แหละ ผมพยายามดันตัวออก แต่คุณไม้ที่เหมือนรู้ทันก็กอดผมเอาไว้ซะก่อน
“อือ รู้แล้ว”
“งั้นไปล่ะ โทษทีที่มาขัด-จัง-หวะ”
เน้นคำท้ายทีล่ะคำครับ ยิ้มทะเล้นให้คุณไม้ทีนึง ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้ผม แล้วก้าวเดินออกไป
ผมฉวยโอกาสนี้กระทุ้งซอกลงที่ท้องคุณไม้เต็มๆ และก็ได้ผลครับ เพราะคุณไม้คลายอ้อมกอดทันที ผมดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และเพื่อความปลอดภัย ผมจึงรีบเดินไปอีกฝากของโต๊ะ
คุณไม้งอตัวและเอามือกุมหน้าท้อง คงจะจุกน่ะครับ เพราะผมไม่ได้ยั้งแรงไว้เลย
“มีอะไรอีกไหมครับ”
ผมถามเร็วปรือ คุณไม้พยักหน้า แต่ยังไม่พูดอะไร สงสัยจะจุกอยู่... ดี ...สมน้ำหน้า ...แต่เพราะคุณไม้พยักหน้า ผมเลยต้องนิ่งรอฟังว่ามีอะไรจะสั่งผม ก็เป็นลูกน้องเขานิ่ครับ
ไม่นาน คุณไม้ก็เหยียดตัวตรงตามเดิม
“นายทำแบบนี้กับเจ้านายได้ไงเนี่ย”
คุณไม้ถามแต่ท่าทางไม่ได้โกรธอะไร
“ก็เจ้านายทำเรื่องไม่สมควรนี่ครับ ผมเป็นผู้ช่วยก็มีหน้าที่ตักเตือนเล็กๆ”
“เล็กๆของนายนี่มันทำเอาฉันจุกเลยนะ”
คุณไม้พูดยิ้มๆ ดูท่าว่ามันไม่ได้ทำให้คนๆนี้สำนึกได้เลยสินะ
“แหม จะเตือนสติให้ได้ผลก็ต้องแรงประมาณนั้นแหละครับ ที่จริงน่าจะแรงกว่านี้ด้วยซ้ำ”
ขู่ครับ ผมกำลังขู่คุณอยู่นะคุณไม้ ว่าถ้ามีคราวหน้ามันจะแรงกว่านี้แน่ๆ
“หึ นายนี่น้า แต่เอาเถอะ ฉันจะระวังแล้วกัน”
คำขู่ของผมได้ผลด้วยแหะ ไม่น่าเชื่อ คุณไม้พูดแบบนี้ คงจะไม่มีครั้งหน้าแล้วละมั้ง ต่อไปคุณไม้คงระวังไม่ทำเรื่องแบบนี้กับผมอีก แล้วทำไมผมต้องใจหายด้วยเนี่ย หรือว่าผมเป็นพวกมาโซจริงๆ พอโดนแกล้งแล้วผมแอบมีความสุขหรือ เอ๊ะหรือไม่ได้แอบ แต่มีความสุขซึ่งๆหน้าเลย ตอนที่ผมกำลังสับสนกับความคิดในหัวตัวเองนั้น
“ฉันจะระวังไม่ให้โดนนายเตือนสติได้อีกก็แล้วกันนะ เอาล่ะ หมดเวลาพัก ไปทำงานได้แล้ว”
ประโยคสุดท้ายเป็นประโยคคำสั่ง ซึ่งดูเป็นการเป็นงานมาก ผมเดินออกมาและเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แช่งชักหักกระดูกคนที่เปลี่ยนอารมณ์ปุ๊บปั๊บอยู่ในใจตลอดเวลา ความคิดก่อนหน้าหายเกลี้ยง ถ้าทำได้ผมขอให้ทุกคนลืมไอ้ที่ผมคิดก่อนหน้านี้ไปให้หมดนะครับ ผมไม่ใจหายและไม่ได้มีความสุขอะไรทั้งนั้นล่ะ ไม่เลยสักนิด และจะไม่เผลอคิดอย่างนั้นอีก เฮ้อ....แต่ไม่แน่ การที่ผมอยู่ใกล้คนๆนี้ อาจไม่ทำให้ผมใจหาย แต่อาจทำให้ผมไม่หายใจก็ได้
...............................................
.......................TBC...........................
-------------------------------------------------------------------------------------------------
:mc4:ฉลองความแก่ให้ตัวเอง(อีกปี) และชัยชนะของเยอรมัน ยะฮู๊!!!!!
เพิ่งรู้นะเนี้ยว่าไวไวหอยผัดฉ่ามันอร่อยดีแฮะ
-
^
^
^
o18
-
โอ๊ะๆๆๆ...แหมๆๆๆ
จะระวัง
55555555555
-
คนเขียนตรงเวลาคนอ่านก็ตรงเวลา
:pig4:
-
ถ้างานไม่ยุ่งจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ยะ
พรุ่งนี้จะมาเฝ้าแต่เช้า
วันนี้ขอไปนอนฝันถึงคุณไม้ก่อนนะ
-
วันเกิดหรือเปล่า ถ้าวันเกิดก็แบบว่ามีความสุขมากๆน้า :HBD3:
จักรภพนะจักรภพ เข้ามาทำไมเนี่ยะ ไม่งั้นนะมี :haun4: :haun4: :haun4:ไปแล้วโฮ่ ไรเตอร์อ่ะ หลอกกันอยู่เรื่อยเลยอ่ะ
-
กลอนสุดยอดดดดด
+1 จ้าาา
-
จูบเพลินไปเลยนะกลอน ^^
-
จะเข้ามาทำไม่เนี้ยกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้วเชียวเซ็งจิงๆ น้องเขาไล่ชะนีไปได้แล้วกลับมีชะมดเข้ามาแทนซะงั้น
-
วันเกิดหรือเปล่า ถ้าวันเกิดก็แบบว่ามีความสุขมากๆน้า :HBD3:
จักรภพนะจักรภพ เข้ามาทำไมเนี่ยะ ไม่งั้นนะมี :haun4: :haun4: :haun4:ไปแล้วโฮ่ ไรเตอร์อ่ะ หลอกกันอยู่เรื่อยเลยอ่ะ
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะคะ
-
:b:
-
ชอบนายเอกมากกกกกกกกกค่ะ อิอิ สมน้ำหน้านังชะนี
คู่นี้เค้าแรงจิงๆนะ ชอบๆ คาดว่าอีกไม่นานนายเอกของเราอาจจะได้ไปเป็นผู้ช่วยบนเตียง หุหุ
ไม่ทราบว่าจะมีโอกาสได้อ่านเอ็นซีคู่นี้มัยคะ อยากอ่านอ่ะ นะคะๆไรเตอร์
ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ รอคอยทุกวันเลย แนะนำให้รวมเล่มนะคะ รับรองอุดหนุนแน่นอน
ปล.เชียร์เยอรมันเหมือนกันเหรอคะ หุหุ
-
Happy Birthday นะคะ ขอให้สุขภาพแข็งแรง คิดอะไรก็สมปรารถนาค่ะ
-
:mc4: ฉลองให้เยอรมัน ชนะแบบสวยๆ
อ่านตอนนี้แล้วแอบเซงก้างเล็กๆ
เข้ามาได้จังหวะจังเลยนะคุณจักรภพ
-
ไรเตอร์บอกว่าฉลอง ความเเก่นี้ วันเกิดใช่ไหมค่ะ งั้นก็ขอให้ไรเตอร์มีควาสุข สุขภาพแข็งแรงน่ะค่ะ :L2: :L2:
*********
นี้ท่าจักรภพไม่เข้ามาขัด คุณไม้จะจัดการกลอนไปถึงไหนหนอออ :impress2:
-
กลอนร้ายไม่เบานะเนี้ย หุหุ
-
คุณแก้ม วันนี้เป็นวันเกิดหรือค่ะ(มีพี่ไปสะกิดบอกมาอ่ะค่า) :L2:
สุขสันต์วันเกิดนะค่า ขอให้มีความสุขมากๆ
แล้วก็ติดตามอ่านนิยายจิ๊บไปนานๆนะค่า
ขอบคุณที่มาโพสนิยายให้คนอื่นได้อ่านเพิ่มมากขึ้นด้วยค่ะ
ปล.คุณแก้มโชคดีจังเลยอ่า เกิดวันเดียวกะแฟนคนที่สองของจิ๊บเลยยยยย (อาคานิชิ จินอ่ะค่า แฟนคลับคนอื่นจะมารุมจิ๊บไหมนี่โมเมขั้นเทพ อิอิ)
-
จิ้ม คุณแก้ม แฮปปี้เบิร์ดเดย์เจ้าค่ะ เกินวันเดียว กับ อคนช รึเนี้ย ว้าว ๆ มัสสึ ด้วย (มั้ง)
มีความสุขมาก ๆ เจ้าค่ะ อิอิ
ฮุ ๆ
จิ้มยัยจิ๊บ เธอหาไปกลบอยู่ซอกไหนจ๊ะ ไม่ส่งข่าวคราว ช้านรออ่านของทุกภาคนะ อะฮุ ๆ
ออนเอ็มเย็น ๆ จะดีมาก เพราะช้านมีธุระต้องบอกจร้า (นานมากกว่านี้ลืมแน่นอน)
-
คราวนี้กลอนค่อยน่ารักจริงอะไรจริง อิอิ ทำแบบนี้คุณไม้หลงหัวปักหัวปำแหง
ขนาดคนอ่านยังหลง แอร๊ยยย :o8: สงสารแต่ชะนีหลงป่า 55+
ปล. :b: HBD ค่ะคุณแก้ม มีความสุขมากๆนะ
ขอบคุณที่มาโพสต์เรื่องน่ารักๆให้อ่านกันนะคะ
แล้วก็ฝากไปถึงคุณจุ๊บจิ๊บด้วยเน้อ เรื่องนี้สนุกจังเลย :impress2:
-
สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะนู๋แก้ม~!!!!!!!!!!!!!!
มีความสุขมาก ๆ นะจ๊ะ...ที่สำคัญ สวยวันสวยคืนนะจ๊ะน้องสาว...อิอิ ^^~*
มาที่นิยายกันบ้าง...อ่านพาร์ทยี่สิบแล้วต้องรีบควานหายาดมเป็นการด่วน
เพราะคนอ่านกรี๊ดบ้านจะพัง ลมจะหมด...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...น้องกลอนน่ารัก
น้องกลอนช่างยั่ว และน้องกลอนเกือบเสร็จคุณไม้อีกรอบ 55555555555555555555 (ไอ่หัวข้อหลังนี่แหล่ะ ประเด็น)
ยิ่งตอนที่น้องกลอนย้อนใส่ยัยชะนี เอ๊ยยย...ยัยนรี...นี่แบบว่า คนอ่านตะโกนคำว่า เยสสสสสสสสส...ซะดังลั่นบ้าน
แบบว่า สะใจกว่านี้มีอีกมั้ย???...อย่างน้อย ๆ นายเอกของช้าน(?) ก็สู้คนหล่ะว้า...อ๊ากกกกกกกกกก...ปลื้มน้องกลอนอ่ะ
แล้วคุณไม้อ่ะ...มือไม้เนี่ย เป็นปลาหมึกเชียวนะย่ะ...จับนู้นนิด นี่หน่อย แหม๋...พอเห็นว่ามีโอกาส คุณไม้ไม่เคยพลาดเลยจริง ๆ ให้ตายสิ - -"
แล้วนี่มันอะไร นี่มันอะไรรรรรรรรรร๊...จะอะบึ๊จ๊ะฮึ่ยกันในห้องทำงานกันเลยเหรอ...แหม๋...คุณไม้ค่ะใจเย็น ๆ ร่ม ๆ หน่อยก็ได้
เห็นม่ะโดนขัดจังหวะเลยเป็นไงล่ะ...สม =^=b
รอตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้ม...เมื่อไหร่คุณไม้จะหึงซะทีเนี่ย...เค้าอยากเสียเลือดดดดดดดดดดดดดดดด >/////////< 555555555555
-
อ่ะ วันนี้วันเกิดหรอ? อืม อืม งั้นต้องอวยพรนิดส์นึง
ขอให้มีความสุข สมปรารถนาในสิ่งที่หวัง ประสบความสำเร็จในสิ่งที่ทำ
เป็นที่รัก และเป็นคนรักที่ดี ...(แค่ที่นี่ ก็ดูเหมือนจะมีคนที่รักแก้มมากมาย) ^^
Happy Birth Day นะ
เรื่องนี้ดีนะ ชอบ แวะเข้ามาอ่านทุกวันเลย ^^
-
มานั่งรอ นอนรอ กลอนกะไม้หวานแหววกันอ่ะ :z1:
-
พี่ไรเตอร์ สุขสันวันเกิดนะคับ ย้อนหลัง อิอิ
พี่ไรเตอร์เชียร์เยอรมันเหรอ อิอิอิ หนักถึงหนักมากกกกกกกกกกกกก แต่เมื่อคืนเก่งจริง
-
Happy Birth Day ด้วยคนคะ (ไม่ช้าไปนะคะ) :L2:
เพิ่งรู้ว่ามีก้าง จักรภพ ด้วย ปกติเห็นแต่ก้างปลา :3125:
วันหลังถ้าโผล่มาแบบนี้อีกจะสั่งตัดเงินเดือน :m16:
:pig4: คะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นู๋กลอน เปลืองตัวอีก แว้วววววววววววววววววววว (แต่ทำไมเราชอบให้เปลืองตัวปล่อยๆ เอิ๊กๆ)
>>>>>>> โอ้วว Happy Birthday คนโพสจ้า มีความสุขมากๆนะคะ
(มาม่าผัดขี้เมาก๊ะอร่อยนะ >,,< กินแบบแห้ง เส้นเหนียวๆหน่อยไม่เอาถึงกับอืดนะคะ)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
กลับมาอ่าน 4 ตอนรวด..........
คนอ่านยิ้มจนปากฉีกแล้วจ้าาาาา
:กอด1: คนแต่ง...
:L2: คนโพส ที่แสนดี จ้าาาาาาา
-
กลอนน่ารัก!!!
อย่างนี้คุณไม้ได้รักได้หลงแน่ๆ
-
ขอบคุณมากๆ จ้า :pig4::กอด1:
เริ่มน่ารักแล้วนะคุณไม้
ดีใจเช่นกันจ้าที่เยอรมันชนะ
และสุขสันต์วันเกิดนะคะ :L2:
-
กลอน มาโซ โชะเด๊ะ ค่ะ
น่ารักอ่ะ ทั้งกลอนทั้งไม้เลย
คุณจักรภพไม่น่าเข้ามาขัดเลยจริงๆ อิอิ
ยัยนรี ถอยไปเลยไป
:HBD3: คนโพส ด้วยนะคะ
-
:a13: มีความสุขมากๆคะ
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 21
วันนี้มันแปลกๆ คุณภพที่ผมเพิ่งรู้ว่าเป็นเพื่อนสนิทกับคุณไม้เข้าออกห้องทำงานคุณไม้หลายครั้ง แถมยังโทรศัพท์มาอีกหลายรอบ มีธุระอะไรกันหนักหนานะ
ผมก็อยากเอ่ยถามอยู่หรอก แต่เมื่อคุณไม้ไม่บอก ก็คงไม่ดีที่ผมจะไปก้าวก่ายจริงไหมครับ อย่างผมน่ะ ขืนไปถามเขาคงตอกกลับมาว่า นายมายุ่งอะไรด้วย ไม่ก็ ไม่ใช่เรื่องของนาย อะไรทำนองนี้แน่ๆ ผมเลยพยายามทำงานด้วยใจสงบทั้งวัน ทั้งที่อยากรู้จะแย่ เฮ้อ....ช่างมันเถอะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดถึงเรื่องนั้น มาคิดวิธีสลัดบุคคลแปลกๆสามคนที่ตามผมขึ้นมาบนรถเมล์นี่ดีกว่ามั้ง
เปล่าครับ...ผมไม่ได้ความรู้สึกไวปานสายลับ ที่จะสามารถรู้ได้ว่ามีคนตามผมมาหรอก เพียงแต่ตอนที่จ่ายตังค์กระเป๋ารถเขากระซิบบอกก็เท่านั้น ผมเองรู้สึกเหมือนมีคนมองมาตั้งแต่ตอนออกจากบ้านเมื่อเช้าแล้ว แต่ก็นึกว่าคิดไปเอง หรือว่าพวกนี้จะตามผมมาตั้งแต่ตอนนั้น
สามคนหรือ ถ้าสู้กันท่าทางผมจะชนะยาก ดูเป็นมืออาชีพทั้งสามคนเลยด้วยสิ หลบไปก่อนดีกว่าเนอะ ในหัวประมวลแผนการสลัดพวกนั้นทิ้งทันที
ผมลงรถเมล์ก่อนจะถึงป้ายประจำผมหนึ่งป้าย เพราะป้ายนี้คนลงเยอะ ต่างจากป้ายโน้น ไม่ค่อยมีใครลง อันตรายกว่า แต่สองป้ายก็ไม่ไกลกันนักหรอกครับ แน่นอนว่าทั้งสามคนลงตามผมมา ผมพยายามเดินด้วยท่าทางสงบ เหมือนไม่รู้สึกตัว และเข้าไปซื้อของในร้านขายของ
“สวัสดีครับป้า”
“อ้าว ว่าไงวันนี้เอาอะไรล่ะพ่อหนุ่ม”
ผมออกจะคุ้นเคยกับเจ้าของร้านครับ เพราะว่าผมมักเลือกมาซื้อของร้านนี้มากกว่าร้าน 7-11 ร้านเล็กแค่นี้พวกนั้นคงไม่กล้าเข้ามาเพราะมันสังเกตง่ายเกินไป
ผมหยิบผงซักฟอกเป็นกล่องเล็กๆมาสองกล่อง และจ่ายเงิน
“ขอออกหลังร้านนะครับ”
“ได้เลยจ้า”
ผมเดินเข้าไปในร้าน และออกมาทางหลัง ซึ่งเป็นทางแคบๆแต่สามารถลัดไปออกใกล้ๆป้ายรถเมล์ที่ผมลงประจำได้ ก่อนโผล่ออกไปผมก็มองซ้าย มองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครท่าทางน่าสงสัยจึงโผล่ออกมา
อ่า...ผมนี่ก็ไปเป็นสายลับได้เหมือนกันมั้งเนี่ย ผงซักฟอกที่ซื้อมานี่เอาไปซักผ้าล่ะกัน
ระหว่างที่ผมเดินผ่านลานจอดรถสาธารณะใกล้ๆป้ายรถเมล์นั้น เสียงเปิดและปิดประตูจากที่จอดรถก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงฝีเท้า และเสียงสตาร์ทรถ
ผมหันไปมองตามเสียงโดยที่ไม่ได้คิดอะไร แต่กลับมีคนวิ่งตรงมาทางผม และในมือเขาถือปืนมาด้วย ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวเท้าวิ่งหนี เขาก็เข้ารวบตัวผมไว้ได้แล้ว ปลายประบอกปืนจ่ออยู่ที่กลางหลัง
“อย่าขัดขืน ถ้ายังไม่อยากตาย”
นอกจากจะคุกคามด้วยหน้าตา และการกระทำแล้ว ยังมาคุกคามผมด้วยเสียงอีกแหนะ
ที่จริงคนเดียวผมสู้ได้สบายอยู่แล้ว แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร รถเก๋งคันสีดำ ไม่ติดแผ่นป้ายก็มาจอดเทียบผมไว้ซะก่อน
“ขึ้นรถ”
คนที่อยู่ในรถตะโกนสั่ง และแน่นอน มีการโบกปืนในมือประกอบคำสั่งด้วย
ผมก้าวขึ้นรถ คนข้างหลังตามผมขึ้นมา ทั้งสองคนไม่ละสายตาจากผมเลย ต้องรอคนหนึ่งเผลอ ผมถึงจะหนีได้ แต่ต้องหนีให้ได้ก่อนที่จะถูกพาไปไกลกว่านี้
ประตูรถถูกปิดลง คนขับหันมาจ่อปืนที่หน้าผากผม แล้วอีกคนก็หยิบเชือกขึ้นมา เฮ้ย! ไม่เอานะ อย่างนี้ก็แย่น่ะสิ ถ้าโดนมัดคงหนียากขึ้นแน่ๆ
“วางถุงลง”
มันสั่งผมให้วางถุงผงซักฟอกลง คงตั้งใจจะมัดมือไพล่หลัง
แต่ผมยังไม่ทันได้วางถุง เสียงโทรศัพท์ของพวกมันก็ดังขึ้น
“หยุดมือก่อน”
คนขับที่ดูเหมือนจะมีอำนาจเหนือกว่าสั่ง และเจ้าอีกคนก็หยิบปืนมาจ่อหลังผมแทนคนขับที่เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ เป็นโชคดีละมั้งที่คนรับโทรศัพท์ไม่ใช่คนข้างหลังผมนี่
“ได้ตัวแล้วครับ”
รายงานอีกฝ่ายเสียงเครียด และดูท่าจะโดนเร่งให้พาตัวผมไปเร็วๆล่ะมั้ง ผมอาศัยจังหวะนี้ แกะกล่องผงซักฟอกเบาๆและกำมันไว้ในมือหนึ่งกำ เมื่อเรียบร้อยก็กระแทกหลังมือเข้าที่ใบหน้าคนที่อยู่ข้างหลัง
“อุ๊บ”
ท่าทางจะโดนเต็มๆ เจ้าคนขับรถคงได้ยินเสียงจึงหันมาดู ผมรอจังหวะอยู่แล้วเลยซัดผงซักฟอกใส่หน้ามันทั้งกำ
“อ้ากกกกกกกกก”
ร้องเสียงหลงเชียว ก็แน่ล่ะ ทั้งเข้าปากเข้าตา อาศัยจังหวะนี้แย่งปืนเจ้าคนหลังมาและใช้ด้ามปืนกระแทกที่กกหูมันไปสามที เลือดไหลด้วย จะตายไหมล่ะเนี่ย
เจ้าคนหน้ายังลืมตาไม่ขึ้นแต่ก็กำปืนแน่นสายปากกระบอกปืนไปมา ผมก้มต่ำไว้ให้ห่างจากวิถีของอีกฝ่ายที่ชูปืนขึ้นสูง สอดมือผ่านเบาะคนขับไปยังที่เปิดล๊อกอัตโนมัติและกดเพื่อเปิดมันออก
“เฮ้ย จับมันไว้ไอ้จอช”
คนขับตะโกนสั่ง แต่เสียใจด้วยนะ ไอ้จอชที่ว่าหลับไปแล้วเรียบร้อย ท่าทางผมจะลืมยั้งๆมือไว้ผมลงจากรถได้ก็รีบวิ่งเร็วจี๋ไปทางห้องพัก เอาว่ะ ไปทางคนมากๆไว้ก่อน อย่างน้อยๆที่นั่นก็มีผู้ดูแลห้องพักอยู่ล่ะนะ
“มันอยู่นั่น”
เสียงตะโกนมาจากด้านหลัง ผมหันไปมองและเห็นว่าไม่ใช่พวกที่อยู่บนรถ ผู้ชายสองคนกำลังวิ่งมาทางผม นี่มันยังมีพวกอีกหรือเนี่ย ผมวิ่งเต็มฝีเท้า แต่อีกฝ่ายก็ใกล้เข้ามาทุกที ยังไม่ทันถึงห้องพัก ผมก็เห็นชายสามคนที่ตามผมมาตั้งแต่แรกยืนอยู่ไม่ไกลหอพักของผมนัก นี่ผมหนีเสือปะจระเข้หรือเนี่ย
“หยุดนะ”
ไอ้ข้างหลังนี่ยังตะโกนไม่เลิก เหมือนตั้งใจบอกให้อีกสามคนที่ยืนอยู่ก่อนแล้วรู้ตัว และฝ่ายนั้นก็หันมาตามเสียงจริงๆ
ทั้งสามคนชักปืนขึ้นมาพร้อมกันและเล็งมาที่ผม นี่ผมจะไม่รอดจริงๆใช่ไหม ผมหยุดเท้าและหลับตาลง เอาว่ะตายเป็นตาย ช่างมัน ถ้าจะตาย วิ่งไปก็เหนื่อยป่าว ขอตายแบบไม่ต้องเหงื่อไหลไคลย้อยดีกว่า
ปัง ปัง ปัง
เสียงปืนดังขึ้นสามนัด
แต่ แต่ แต่ ทำไมผมไม่เจ็บล่ะ หรือโดนยิงที่หัวใจ ตายทันที เลยไม่รู้สึกเจ็บอะไร ผมค่อยลืมตาขึ้น ที่ปรากฏแก่สายตา คือรถตู้สีบอร์นเงินอย่างหรูคันหนึ่ง และคนที่นั่งอยู่บนนั้นคือ คุณไม้ .... อ้าว...ทำไมคนๆนี้ถึงมาอยู่ที่โลกหลังความตายของผมได้ล่ะ หรือว่าที่จริงแล้วคุณไม้เป็นเทวดา ไม่ใช่สิ อย่างคุณไม้ อาจจะเป็นพวก ปิศาจ อะไรทำนองนั้นมากกว่า คนอย่างผมไม่มีทางได้ขึ้นสวรรค์ไปเจอเทวดาอยู่แล้ว งั้นแปลว่าที่นี้มันนรกหรือ
ผมโดนดึงขึ้นรถ และโดนผลักให้ไปนั่งแทนที่คุณไม้
“พาพวกนั้นตามมาด้วยล่ะ”
คุณไม้ชะโงกหน้าออกไปสั่งสามคนที่ตามผมมาตอนแรก ซึ่งกำลังจัดการเก็บกวาดพวกที่นอนกลิ้งร้องอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดจากการถูกยิง
อ้าว...มีพวกนั้นอยู่กับครบเลยนิ่ ก็แปลว่าผมยังไม่ตายใช่ไหม ที่นี้ยังเป็นโลกมนุษย์ธรรมดาอยู่
นั่นแหละ ผมก็ว่าแล้ว ก็คุณไม้อยู่ในโลกนี้นิ่เนอะ ใช่แล้ว อยู่ในโลกนี้ อยู่ตรงนี้
ผมค่อยๆผ่อนลมหายใจและเอนพิงหลัง ความกังวล ร้อนใจ ไม่สบายใจ และกลัวซึ่งอย่างหลังนี่ผมไม่ค่อยรู้สึกเท่าไหร่หรอก จริงๆนะ ผมไม่ได้กลัวหรอก แค่เกือบๆจะกลัวเฉยๆเอง แต่ว่าความรู้สึกเหล่านั้น กลับหายไปทันทีที่เห็นหน้าคนๆนี้ แค่มีคุณไม้อยู่ใกล้ๆผมรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจขึ้นเป็นกอง ไม่อยากยอมรับหรอกนะ แต่ก็รู้สึกปลอดภัยจริงๆ
“นายไม่เป็นไรนะ”
คราวนี้หันมาถามผมและจับแขนจับขาสำรวจไปด้วย ผมที่ไม่เป็นอะไรรู้สึกว่าจะช้ำเอาเพราะแรงจากมือคุณไม้เนี่ยแหละ
“ไม่ ไม่เป็นไร”
คุณไม้กุมมือผมไว้หลังจากหยุดสำรวจตรวจตราผม
ถึงใจจะสงบ แต่ดูกายผมมันจะยังไม่ค่อยสงบลงด้วยเท่าไหร่ เพราะนอกจากมือที่ถูกกุมจะสั่นไม่หยุดแล้ว เสียงที่เปล่งออกมาก็บ่งบอกได้ดีว่าผมยังไม่หายตกใจ
“โธ่เว้ย!”
เสียงคนที่กุมมือผมสบถเบาๆ และกระแทกมือลงที่เบาะรถอย่างแรง
แต่ก็เท่านั้น คุณไม้ไม่พูดอะไรต่อ
เอาแต่นั่งทำหน้าเครียดราวกับกำลังโกรธใครมากๆ ผมไม่เคยเห็นคุณไม้ทำหน้าแบบนี้เลย ถึงจะเคยทะเลาะกับผมมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะทำหน้าแบบนี้ นี่เขาโกรธใครอยู่นะ โกรธผมรึเปล่า ผมไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจขนาดนั้นหรือ หรือว่าเรื่องเมื่อกี้ ผมทำให้เขาต้องเดือดร้อนมาช่วยสินะ ผมมันไม่ได้เรื่อง เอาตัวรอดเองก็ไม่ได้ ต้องมาคอยพึ่งพิงคุณไม้ตลอด เขาคงรำคาญผมแย่แล้ว
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่มีอะไรแล้วนะ สบายใจได้”
คุณไม้พูดปลอบใจผม เลื่อนมือมากุมมือผมไว้ และยิ้มบางๆอย่างคนพยายามฝืนยิ้มส่งมาให้ แต่ก็หันหน้าหนีไปอย่างรวดเร็ว
ถ้าไม่อยากยิ้มก็ไม่เห็นต้องยิ้มเลย ผมมองดวงหน้าด้านข้างของคุณไม้และต่อว่าเขาในใจ
คุณไม้ท่าทางจะไม่รู้ตัวว่าถูกมอง เพราะเขาเมินมองไปด้านหน้า
“ฉันจะจัดการทุกอย่างเอง ไม่ต้องห่วงนะ”
คำพูดที่หลุดออกมาราวกับกำลังจะปลอบโยนผม แต่ผมที่เห็นทั้งสีหน้า แววตาของคุณไม้ กลับรู้สึกเสียวสันหลังยังไงไม่รู้ มือที่กุมมือผมไว้บีบเบาๆ และคุณไม้ก็หันมาทางผม
“ฉันจะจัดการเอง”
ย้ำอีกครั้ง คราวนี้ผมได้เห็นสีหน้าของเขาชัดๆ บอกได้คำเดียวว่าเย็นเยือกไปทั้งตัว นี่เขาคงไม่ได้กำลังคิดจะฆ่าใครหรอกนะ?
............TBC...............
----------------------------------------------------------------
:L1:ขอบคุณสำหรับทุกๆคำอวยพรนะคะ...วันเกิดปีนี้ดูเหงาๆไปหน่อย แต่มีเพื่อนๆในบอร์ดก็ยิ้มได้แระ
ขอบคุณคุณจิ๊บด้วยคะที่แต่งเรื่องดีๆน่ารักๆให้ได้อ่านกัน ยังไงก็อ่านตลอดไปอยู่แล้วค๊า :กอด1:
4 ทุ่มจะมาลงให้อีกตอนนะจ๊ะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
ขอให้ทุกวัน ของ คนโพส เป็นวันที่มีความสุขนะคะ...
ขอบคุณที่นำเรื่องราว ของ กลอน ไม้ มาให้อ่านนะคะ
มามะมา :จุ๊บๆ: ที
-
ตอนนี้ตื่นเต้นดีจัง มีไล่ล่ากันด้วย
ขนาดหน้าซิ่วหน้าขวานแบบนี้
กลอนก็ยังคงคิดเองเออเองเหมือนเดิม :เฮ้อ:
คุณไม้แอบเท่อ่ะตอนนี้
-
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอให้ทุกวินาทีของคนโพสมีความสุขกายสุขใจตลอดไปนะค่ะ :L1:
อยากรู้จังคุณไม้เริ่มที่จะรักกลอนยังตอนนี้
รอตอนต่อไปคะ
-
ใครมันใจร้าย มาทำร้ายกรทำไม นังนรีแน่ๆเลยอ่ะ รอน้าไรเตอร์
-
คราวนี้บู๊กระจาย ดีว่ากลอนคุมสติอยู่แล้วมีฝีมืออยู่พอตัวน่ะนี้ถึงถ่วงเวลาให้คุณไม้มาช่วยทัน อิอิ
ใครหนอจะจับกลอน :fire:
-
สุขสันต์วันเกิดจ้า มีความสุขมากๆ ทั้งในวันนี้ และในทุกๆวันต่อจากนี้ไปนะคะ
แล้วก้อขอให้มีสุขภาพแข็งแรงด้วยนะคะ :HBD5:
ปล. ขอบคุณคนโพสแสนขยันนะคะ ที่เข้ามาโพสให้อ่านวันละหลายตอนเลย
ชอบมากมากเลย ถึงจะไม่ค่อยได้เข้ามาเม้นต์ แต่ก็เข้ามารออ่านตลอดเลย ติดเรื่องนี้งอมแงม
และที่ลืมไม่ได้ขอบคุณ คุณjubjib ที่แต่งนิยายที่สนุกมากๆ มาให้อ่านนะคะ
จะคอยติดตามผลงานและเป็นกำลังใจให้นะ :L2:
-
แล้วมันเรื่องอะไรก๊านๆๆๆๆห๊ะกลอนเกือบถูกฆ่าเลยนะ
-
อ่าน 2 ตอนรวด
สมน้ำหน้ายัยนรี ชริๆๆ
กลอนแรว๊งงงงงงง คุณไม้เองก็เถอะ แรว๊งงงงง พอกันนะคะ
แล้วใครจะอะไรกลอนเนี่ย!!
โหยยยยยยย ชีวิต ต้องเจออะไรอีกบ้างก็ไม่รู้
หวังว่าคุณไม้คงจะไม่ฆ่าใครอย่างที่กลอนคิดนะ
กลัวจริงๆ
-
วันเกิดทั้งทีต้องลงสัก 4 ตอนฉลองวันเกิดนู๋แก้ม...555555555555555555555555
นี่พี่นาไม่ได้โลภเลยนะขอบอก...หึหึหึ - -+
แอบมึนกะน้องกลอนเล็กน้อยถึงปานกลาง เพราะอาการคิดเองเออเองของน้องกลอน
ทำให้คนอ่านต้องถอนหายใจดัง...เฮ้อออออออออออออออ...น้องกลอนจ๋า...ปวดใจกะนู๋จริง ๆ
แต่ก็นะ...จะว่าน้องกลอนฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก ก็คุณไม้เล่นไม่ชัดเจนเลย ทั้งการกระทำ และคำพูด
เป็นใคร ใครก็คิดเหอะ...ถ้าอยากให้อะไร ๆ มันดีขึ้นนะคุณไม้...คนอ่านแนะนำว่า กรุณาพูด...เข้าใจ๊ ?????
แล้วนี่ใครมันจะทำอะไรน้องกลอนเนี่ย...บังอาจมาลูบคมเสือ อย่างคุณไม้ได้ยังไง
แบบนี้มันต้องตัดตอน(?) ซะให้หมด...นี่ยังดีนะที่น้องกลอนยังมีไหวพริบและรอดมาได้หน่ะ
เฮ้อออออออออออออออออ...รอดตัวไปทีนะน้องกลอนนะ >/////////////<
รอตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้ม ^^~*
-
งงอะคับอ่านตอนที่ผ่านมา เกิดอะไรขึ้นนี่
ก้เลยต้องมารอตอน 4 ทุ่ม ตอนนี้ก็ 4 ทุ่มกว่าแล้วนะ
-
อ่าวววววว.... ตกลงเป็นวันเกิดเหรอ? เกิดวันเดียวกะองค์เล็กเลยนะเนี่ย~~ :really2:
ตอนแรกคิดว่าฉลองที่เยอรมันเข้ารอบซะอีก ไอยิ่งเซ็งๆที่อาร์เจนตกรอบอยู่ก็เลยไม่ค่อยอยากพูดไรมาก :m16:
งั้นก็ .. Happy birthday to you~~~~~
มีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน๊าา :mc3:
:b:
-
มาแล้วจ้า จิ้มโพสมาสิบนาทีแระ ไม่ได้สักที
พี่นา 4 ตอนเลยเหรอ?? คิดก่อนๆ หุหุ
(ปล. โอ๋ๆๆๆ คุณเกริด้าอย่างเซ็งน๊า )
--------------------------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 22
ที่ๆคุณไม้พาผมมาคือที่บ้านจอมไตร
ผมไม่เคยมาที่นี้ก็จริง แต่ก็เดาได้ไม่ยากนัก รถจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ซึ่งเมื่อผมมองดูแล้วยังมีบ้านอีกหลายหลังเรียงรายกันอยู่ห่างไปไม่ไกลนัก
“กลอน”
ปามถลาเข้ามาหาผม ท่าทางเป็นกังวลนั่น หรือเพราะว่ากลอนก็รู้เรื่องแล้ว
“เข้ามาข้างในก่อนเถอะ”
ท่านประทานออกมาและเชิญ?ผมเข้าในบ้าน อ่า ให้ตายสิ ผมเคยไปชกเขาไว้นี่น่า ในเวลาแบบนี้เขาคงลืมไปแล้วล่ะมั้ง ขอให้เขาลืมทีเถิด ผมภาวนาอยู่ในใจ
“ที่จริงฉันอยากให้มาพักอยู่ที่นี้ด้วยกัน แต่คุณไม้เขาไม่ยอม”
ปามบ่นไปด้วยระหว่างที่พาผมเข้าไปยังตัวบ้าน
“เขาบอกว่าจะได้ทำงานสะดวกน่ะ ไม่อยากเชื่อ ทั้งๆที่เกิดเรื่องแบบนี้ยังจะห่วงเรื่องงานอยู่อีก”
ผมพยักหน้าให้ ทั้งๆที่ไม่เข้าใจเรื่องที่ปามพูดสักนิด
“เฮ้ย!”
ผมหยุดเท้าและดึงปามไว้ให้หยุดตาม ก็จะไม่ให้หยุดได้ไง ในห้องรับแขกของบ้าน อยู่กันครบองค์ประชุมจอมไตรเลยนะเนี่ย ขาดก็แต่คุณไม้ที่แยกตัวไปตั้งแต่ผมลงจากรถเท่านั้น
ทั้งสี่คนที่นั่งอยู่หน้าตาคล้ายๆกัน บอกความเกี่ยวพันทางสายเลือดอย่างชัดเจนเลยเชียว นอกจากนี้เด็กๆสามคนที่นอนกลิ้งเล่นอยู่กับตาหวานบนพื้นก็หน้าตาถอดแบบอย่างจอมไตรออกมาเป๊ะ ที่คนพูดกันว่าสายเลือดแรงมันเป็นแบบนี้นี่เอง
“อะไรหรือกลอน”
รู้สึกว่าปามจะไม่รับรู้ความคิดของผมเลย ถามมาได้ ก็ใครจะอยากเข้าไปนั่งใกล้ๆคนบ้านจอมไตร ตั้งสี่คน แถมแต่ล่ะคนก็ตีหน้าครึมแบบนั้นล่ะ
“วันนี้เขามีอะไรกันหรือ มารวมกันซะครบเชียว”
กระซิบถามเบาๆ
“กลอนไม่รู้หรือ”
ปามหันมาถามท่าทางจะตกใจที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ผมชักหวั่นใจ อย่างนี้ก็เท่ากับผมไม่ใช่แขกรับเชิญน่ะสิ ที่คุณไม้พาผมมาคงเพราะเกิดเรื่องขึ้น แล้วนี่เขาก็หายไปไหนไม่รู้ ผมหันไปมองหาทางประตูบ้าน คุณไม้ไปไหนของเขานะ เอาผมมาทิ้งไว้แบบนี้ ให้ผมมาเป็นส่วนเกินของพวกเขาทำไม
“มองหาอะไรอยู่หรือ”
เสียงคุ้นๆนะ ผมหันตามเสียง และก็เจอใบหน้าเปื้อนยิ้มส่งกลับมาให้ พี่เอ? มาทำอะไรที่นี้ จริงสิ รวมญาติกันขนาดนี้พี่เอไม่มาด้วยก็แปลก ตกลงคนๆนี้เป็นอะไรกับบ้านนี้กันแน่
“มาสิ ยืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ”
ว่าแล้วก็ส่งมือขาวๆนั่นมาดึงผมให้เดินไปด้วยกัน
ปามล่วงหน้ามาก่อนตอนไหนไม่รู้ แต่ตอนนี้กำลังนั่งเล่นอยู่กับพวกเด็กๆ
ผมไม่ได้รักเด็ก แต่ก็อยากไปนั่งตรงนั้นมากกว่าที่ๆพี่เอพามานั่ง
โซฟาบุกำมะหยี่นุ่มสบายไม่ได้ทำให้ใจผมสบายขึ้นมาได้เลยสักนิด ยิ่งพอเงยหน้ามองเห็นสายตาทุกคู่จ้องตรงมาที่ผมยิ่งทำให้หายใจได้ไม่ทั่วท้อง จะนั่งก้มหน้าก้มตาก็คงดูไม่ดีนักเลยหันไปหาที่พึ่ง ถึงแม้จะไม่ค่อยอยากพึ่งเท่าไหร่ แต่ในสถานการณ์แบบนี้หาหลักยึดไว้ก่อนดีกว่า จะเลือกมากไม่ได้
แต่แล้วพอหันไป กลับเจอรอยยิ้มล้อๆ ออกแนวกลั้นขำ ของคนนั่งๆข้าง ทำเอาปากที่อ้าอย่างตั้งใจจะชวนคุยหุบฉับลงทันที พี่เอคนนี้เขานิสัยยังไงกันแน่นะ เห็นคนอื่นอึดอัดใจแบบนี้แล้วสนุกมากนักรึไง ผมตีหน้าบึ้ง แล้วหันหน้ามองเมินกลับมา ไม่เห็นจะง้อเลย นั่งตรงนี้โดยไม่มีเพื่อนคุยคงไม่ถึงตายหรอกมั้ง
เสียงหัวเราะเบาๆดังลอดเข้าหู แบบนี้ผมชักทนไม่ไหวแล้วนะ ผมไม่ชอบเลยที่ต้องมาเป็นส่วนเกินแบบนี้ แถมยังมีคนมานั่งหัวเราะเยาะผมอีก
“พี่....”
กำลังจะหันไปว่าพี่เอ แต่แล้วก็เห็นว่าคนนั่งข้างๆไม่ได้กำลังหัวเราะสักหน่อย แล้วเสียงหัวเราะที่ดังอยู่นี่ล่ะ หันไปมองอีกทางถึงรู้ว่าที่มาคือหนึ่งในสปีชีส์จอมไตรเป็นเจ้าของเสียงหัวเราะนั่น เขาขำอะไรของเขา ผมไม่เข้าใจเลยตีหน้างงใส่ ผมคงไม่ทำหรอก หากว่าสายตาของคนที่หัวเราะไม่ได้จ้องมาที่ผม นี่ก็แปลว่าเขาหัวเราะผมอยู่ใช่ไหม
“พอน่าลม”
ได้ผล คุณลมนั่นหยุดหัวเราะแต่ก็ไม่วายอมยิ้ม เอาเถอะ มันก็ยังดีกว่าละนะ เสียงปรามจากคุณอมฤตนี่ช่วยเอาไว้ได้มากจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจจะช่วยผม หรือปรามน้องชายเขากันแน่ ถึงยังไงก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ถึงจะแค่เล็กน้อยก็ตาม... ผมแอบบอกนิดๆแล้วกันนะครับ อันที่จริงไอ้ที่ทำให้ผมรู้สึกดีน่ะ เป็นประโยคต่อมาต่างหากล่ะ ประโยคที่ว่า “นายก็ด้วยนะเอ” นั่นแหละ ซู๊ดยอด ผมรู้สึกราวกับมีชัยเหนือพี่เอเป็นครั้งแรก (?) เขาช่างเหมาะสมกับชื่ออมฤตจริงๆ เป็นเหมือนหยดน้ำกลางทะเลทรายของผมเลย เป็นหยดน้ำทิพย์ซะด้วยสิ นึกถึงตอนไปบ้านพี่กุ้งพี่กั้งคราวนั้น ผมมัวแต่หลบหลีกคุณไม้กับพี่เอ ทำให้ละเลยคุณอัมฤตไปด้วย ผมรู้สึกผิดและยิ่งซาบซึ้งในตัวเขาที่นอกจากจะไม่ถือสาหาความแล้ว ยังให้การช่วยเหลือผมในเรื่องคราวนี้อีก เขาช่างเป็นคนดีจริงๆ
“โอ๊ย !”
นั่นเสียงผมเองครับ เสียงร้องที่ดังขึ้นเพราะกะโหลกศีรษะได้รับการกระทบกระเทือน สัญชาตญาณการเอาคืนของผมทำงานทันที มือของผมคว้าหมับเข้าที่วัตถุซึ่งยังกองอยู่บนหัวผมไม่หายไปไหน มันคือมือแข็งๆหนาๆของใครสักคน ผมดึงให้มันออกไปให้พ้นๆ แล้วส่งสายตาหันไปมองพร้อมๆกับลุกขึ้นส่งกำปั้นตามไปด้วย
แต่บุคคลผู้ลอบทำร้ายร่างกายผมดันรู้ทัน เขาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ทำให้ผมที่ออกแรงเหวี่ยงหมัดเต็มที่ชนเข้ากับโซฟาจนทรงตัวไม่อยู่ เกือบจะล้มก้นจ้ำเบ้าแล้วเชียวถ้าคนๆเดิมไม่ก้าวกลับมารวบตัวผมไว้ได้ทัน
“คุณไม้” ผมอุทานเบาๆ
“แล้วนึกว่าใครล่ะ ถึงกับจะต่อยกันนี่ใจร้ายจังนะ”
คุณไม้พูด ...ด้วยน้ำเสียงแปลกๆ
“นึกว่าพวกนั้นตามมาน่ะสิ”
ผมนึกจริงๆ ไม่ได้เป็นแค่ข้ออ้างแก้ตัวจากการเกือบจะต่อยคุณไม้หรอกนะ คราวนี้คุณไม้ออกเสีย หึ เบาๆ แบบที่แค่พอได้ยินกับตัวเอง และผมซึ่งซบหน้าอยู่กับไหล่ของเขาได้ยินชัดเชียว... ... เฮ้ย! นี่คุณไม้กอดผมอยู่นี่
พอรู้สึกตัวผมก็รีบดันตัวเขาออก คุณไม้เองก็ยอมผละออกจากผมง่ายๆ ไม่ทำลูกเล่นหรือลวนลามผมอย่างทุกที...สงสัยจะเป็นเพราะอยู่ต่อหน้าพี่ๆเขาล่ะมั้ง
อ่ะ...เปล่า ผมไม่ได้หวังให้มันเป็นแบบนั่นหรอกนะ ก็แค่บอกว่ามันไม่เหมือนทุกทีเฉยๆ ไม่หวังอะไรแบบนั้นแน่ๆสาบานให้รถของเล่นวิ่งชนสิเอา
“อ่ะ”
รู้สึกเหมือนมีอะไรโดนขาเบาๆ
“ขอโทษครับ ผมจับไม่ทัน”
เด็กน้อยตากลมโต ผมสีชาหันมาพูดแล้วทำหน้าราวกับเขาทำอะไรผิดมากมายงั้นแหละ
“ไม่เป็นไรครับ”
ผมตอบและยิ้มกว้างกลับไป ทำให้เด็กคนนั้นยิ้มออกมาได้บ้าง เด็กน้อยวิ่งมาทางผม ผมก็เลยก้มลงเก็บของหมายจะส่งคืนให้ แต่แล้ว สิ่งที่กองอยู่แทบเท้าผมคือ ระ...รถของเล่น!
สิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง.......... ไม่เชื่ออย่าลบหลู่
มือที่ก้มลงเก็บมันสั่นจนเห็นได้ชัด แหมก็ยังไม่อยากเชื่อว่าคำสาบานจะเห็นผลทันตาแบบนี้ คุณไม้คงทนไม่ได้ที่ผมมัวแต่ชักช้าเลยคว้ารถของเล่นไปและย่อตัวส่งให้หลานแทน
“เป็นอะไรไป”
หันมาถามผมห้วนๆ เสียงดังฟังชัด และไม่รอฟังคำตอบ คุณไม้นั่งลงบนโซฟา ตีหน้าบึ้งตึง ไม่ได้น่ากลัวเหมือนตอนอยู่บนรถ เป็นสีหน้าแบบกำลังไม่พอใจสุดๆที่เคยเห็นเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่มีเลยสักครั้งที่ผมรู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร แล้วคำถามเมื่อกี้ ถ้าจะถามห้วนๆ ถามแบบไม่ใส่ใจคำตอบ ไม่ต้องมาถามเลยยังจะดีซะกว่า คนใจดำ! คิดแล้วก็ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาบ้าง ...ข้างๆคุณไม้นั่นแหละ
.........TBC.......
-
เย่ๆๆ รอจนมา อ่านต่อก่อนนอนเลย
แล้วมันเกิดอะไรขึ้น หรือผมอ่านตกตอนใหนนี่ ค้างงงงงงง เราพลาดตอนใหนนี่
-
เห็นผลทันตา o22
รถของเล่นชนจริงๆด้วย
แอบปลื้มคุณพี่น้ำเหมือนกัน
ดูเป็นผู้ใหญ่สุดแระ
-
ไม่เข้าใจ แล้วตกลงมันมีเรื่องอะไรกันแน่ งง งง
ต่ออีกตอนท่าจะดีเนาะ แหะ แหะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งุงิงุงิ
เกิดเรื่องไรขึ้นเอยยยยย
ยัง งงๆ แล้วก็ยังไม่เข้าใจ
หุหุหุ โปรมมาแจ้งแถลงไขด่วน
:L2: :L2:
-
ขออีกซักตอนเถอะค่ะ ไม่งั้นนอนไม่หลับแน่ๆ
:กอด1:
-
:จุ๊บๆ: ตนโพส น่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดด
ว่าแต่มีเรื่องอันใด กลอนถึงมาร่วม ครบองค์ประชุมแบบนี้หว่า....
แล้วนายไม้ทำไมต้องบึ้งตึงด้วย.....หรือหึง !!!!! o18
-
4 ตอน :impress2: ขอบคุณล่วงหน้าเลย อิอิ เอามาลงต่อเร็วๆเลย .. อยากรู้จริงๆว่าวันนี้มันวันอะไรและมันเกิดอะไรขึ้นถึงต้องมากันครบตระกูลแบบนี้ ยังไม่เคลียตั้งแต่มีคนตามล่า&บอดี้การ์ดคอยตามห่างๆแล๊ะ
:serius2:
-
วันนี้คนโพสคึก(คัก)
อีกสักพักจะมาต่ออีกตอน วันนี้จะได้เป็น 4 ตอนตามวันเกิดเลยเนอะ :impress2:
-
มีเรื่องอะไรอีก ไม่เคลียร์นะเนี่ย
คุณไม้นี่ชอบลวนลามกลอนเนอะ
เผลอไม่ได้เลย
สุขสันวันเกิดคุณแก้มด้วยค่ะ มีความสุขมากๆน้า
ถึงอายุจะมากขึ้นๆ ฮ่าๆๆๆๆ แต่ขอให้หน้าเด็กลงๆ
:b:
-
งง เหมือนกันอ่ะ อีกตอนเลย เลิศๆ
ปล เบิร์ดเดย์คร้า มีความสุขมากๆเน้อ
-
ค้างกว่านี้มีอีกมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย???????????
อยากจะรู้จริง ๆ ว่าเค้ามาประชุมกันด้วยเรื่องอะไร...แต่รับรองว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ
แต่ทำไมน้องกลอนถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลยหล่ะ ทั้ง ๆ ที่ทำงานอยู่กับคุณไม้ตลอดเลย
แล้วคุณไม้ไปโกรธหรือโมโหใครมาล่ะเนี่ย...เฮ้อออออออออ...อยากรู้อ่ะ มันคาใจจริง ๆ >[]<
โอ้ววววววววววววววว...นู๋แก้ม...จะเอาอีกตอนเหรอจ๊ะ????...พี่นาขอ 2 ได้ป่ะ 5555555555555
อันนี้ไม่ได้โลภนะ...แต่อยากอ่าน...อิอิ ^^~*
-
:really2:งงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ฮ่าๆๆ ตามคำเรียกร้อง
น่ารักที่ซู้ดดดดด ^______^
-
Happy Birthday นะคะไรเตอร์
ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ
แล้วก็ผลิตผลงานสนุกๆมาให้พวกเราได้อ่านกันเรื่อยๆนะคะ
ปล.ไม้กลอนฟีเวอร์ คึคึ
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 23
“ว่าไงบ้างไม้”
ท่านประธานเอ่ยถามคุณไม้ ในขณะที่คนถูกถามยังตีหน้าถมึงทึงไม่เลิก
“กำลังพามาครับ เดี๋ยวคงรู้เรื่อง”
“แล้วนายคิดจะทำยังไงต่อ”
“ก็คงต้องตาต่อตาฟันต่อฟันกันบ้างล่ะครับ”
“นายจัดการได้แน่นะ”
“ครับ ผมจัดการได้แน่นอน ไม่ต้องห่วงครับ”
“งั้นก็ทำตามใจนายเถอะ”
ตอนที่คุยกับท่านประธานนั้น คุณไม้คุยด้วยท่าทาง และน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน แต่สีหน้ายังไม่เปลี่ยน นี่เขาไม่พอใจเรื่องอะไรของเขาอยู่นะ หรือว่าไม่พอใจที่ผมมาอยู่ที่นี้ แต่คุณไม้เป็นคนพามาเอง หรือว่าพามาแต่ไม่ได้คิดจะให้เข้ามายุ่งยากในนี้ เพราะงั้นตอนที่เข้ามาเห็นผมนั่งอยู่เลยเขกหัวผม ต้องใช่แน่ๆ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆเลย
“พี่เข้าใจว่าเราโกรธ แต่ก็อย่าทำตามอารมณ์มากไปล่ะ”
คราวนี้พี่เอที่นั่งอยู่ข้างผมโผล่หน้ามาเตือนคุณไม้ ...ผ่านหน้าผมไป
“ผมจะระวังครับ”
คุณไม้หันมาตอบพี่เอ...ผ่านหน้าผมไป
“อย่าประมาทด้วยล่ะ”
“เรื่องนั้นแน่นอนครับ”
นี่ก็ผ่านหน้าผมไป ผ่านหน้าผมมา ไอ้การคุยข้ามหัวเนี่ย มันเป็นแบบนี้นี่เอง
ผมท่าจะไม่สมควรมาอยู่ที่นี้จริงๆ แขกที่ไม่ได้รับเชิญ นั่งฟังมาตั้งนานเขาคุยกันเรื่องอะไรยังไม่รู้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้คิดว่าถ้าคุณไม้อยู่ด้วยคงไม่รู้สึกเป็นส่วนเกินของที่นี้มากนัก แต่ที่ไหนได้ ยิ่งคุณไม้อยู่ยิ่งตอกย้ำความเป็นส่วนเกินของตัวผมให้ชัดเจนเข้าไปอีก แล้วผมจะมานั่งอยู่ตรงนี้ทำไม
“เอ่อ... ผม...ขอตัวก่อนนะครับ”
อาจจะดูไม่มีมารยาทนักที่ลุกขึ้นมากระทันหันแบบนี้ แถมยังเป็นตอนที่คุณไม้กับพี่เอกำลังคุยกันอยู่ มันเหมือนกับขัดบทสนทนาโดยการลุกผ่านหน้าทั้งสองคน ...ใช่...ระหว่างทั้งสองคน... ผมคงผิดเองที่ไปนั่งตรงนั้น ไปแทรกตรงกลางระหว่างเขา ผมน่าจะรู้ดีว่าที่ข้างๆคุณไม้มันไม่ใช่ที่ของผม ไม่เคยเป็น และไม่มีวันจะเป็น...
“จะไปไหน”
เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับที่ข้อมือผมถูกดึงไว้
“กลับบ้าน”
“จะกลับได้ยังไง เดินไปรึไง”
“ยังไงมันก็เรื่องของผม อย่ามายุ่ง”
ผมตอบห้วนๆ อยากให้มันห้วนได้เท่าน้ำเสียงของคุณไม้บ้าง ถึงผมจะรู้ดีว่าคำพูดของผมมันคงไม่ตรงเข้าทำร้ายจิตใจคุณไม้ได้อย่างที่คำพูดของคุณไม่ส่งตรงเข้ามาทำร้ายใจผมก็เถอะ
“อย่ามายั่วโมโหนะ”
“ไม่ได้ยั่ว”
“ไอ้ที่นายกำลังทำเนี่ย มันยั่วโมโหชัดๆ”
“ก็อย่ามายุ่งสิ ปล่อย”
“...เอ่อ...คือ”
น้ำเสียงกล้าๆกลัวๆดังขัดขึ้นมา ทั้งผมและคุณไม้ที่กำลังอารมณ์ไม่ปกตินักหันไปมองผู้มาใหม่ด้วยแววตาขุ่นเคือง คนกำลังจะทะเลาะกัน ไม่เห็นรึไง จะมาขัดจังหวะทำไม !
“พามาแล้วครับ”
“อือ...เอาตัวเข้าไปเลย”
พอผมเห็นพวกที่มาจับผมถูกคนพาเข้าไปในบ้าน ผมก็ลืมโกรธไปเลย คุณไม้ฉุดผมให้เดินตามกลับเข้าไปด้วยกัน
พวกที่มาจับผมสี่คน นั่งคุกเข้าอยู่กลางห้อง ทั้งสี่คนถูก มัดมือ มัดเท้า และปิดตา ที่จริงมีคนหนึ่งใช้ผ้าพันแผลปิดไว้คงเป็นคงที่ผมซัดผงซักฟอกใส่ หวังว่าตาเขาจะไม่บอดนะ ผมกลัวกรรมตามสนอง
ในห้องมีเพียง 5 พี่น้องบ้านจอมไตรกับพี่เอและผม ส่วนเด็กๆกับปามหายไปแล้ว
“ใครสั่งมา”
เสียงท่านประธานแสดงถึงอำนาจและการคุกคามชัดเจน สี่คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นถึงกับตัวสั่นด้วยความกลัว เป็นผมเองถ้าเจอน้ำเสียงแบบนี้ก็คงทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่มีใครอ้าปากพูดอะไรออกมาสักคน ท่านประธานเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่คุณอมฤตก็ยกมือห้ามแล้วก็พาตัวเองเดินเข้าไปใกล้คนพวกนั้น
“ถ้าพวกนายยอมบอก พวกฉันสัญญาว่าจะช่วย”
เขาเว้นจังหวะการพูด เหมือนรอให้พวกนั้นสงบใจและแปลความหมายของคำพูดได้ซะก่อน
“ที่จริง พวกเรารู้คำตอบอยู่แล้ว แต่อยากให้พวกนายสารภาพ และอยากให้มาเป็นพยานให้”
น้ำเสียงคล้ายปลอบประโลมแต่ก็บีบบังคับอยู่ในที
“ครอบครัวของพวกนายและตัวนายจะได้รับการคุ้มครอง ดีกว่าเป็นแค่ลูกน้องที่ทำงานพลาด รอเวลาถูกเก็บยกบ้านนะ .... ....ว่าไงตกลงไหม”
พวกนั้นพยักหน้าเงียบๆ ทางเลือกที่คุณอมฤตยื่นให้คงจะดีกว่า เท่าที่ฟังดูมันก็ดีกว่าจริงๆ
“งั้นใครสั่งพวกนายมา”
“คุณสิงหาครับ”
คนตอบ ตอบเบาๆราวกับกลัวว่าหากพูดเสียงดังเจ้าของชื่อจะมาได้ยินเข้า ...ว่าแต่สิงหานี่ใครกัน ผมจำไม่เคยได้ว่ารู้จักคนชื่อนี้
“ก็คิดอยู่หรอกว่าต้องมีการติดต่อผ่านคนอื่น”
คุณอมฤตเงยหน้าขึ้นพูดกับท่านประธาน ท่านประธานพยักหน้าตอบแล้วหันมามองหน้าคุณไม้
“นายจะทำไงต่อ”
คุณไม้ตีหน้าเครียดอย่างที่ผมเห็นบนรถ มือที่จับแขนผมไว้ไม่ปล่อยบีบแน่นจนผมเจ็บ แต่ก็ไม่กล้าร้องโวยวายออกไป
“ผมไม่ยอมให้มันจบแค่ปลาซิวปลาสร้อยแน่ๆ ตัวบงการใหญ่ต้องชดใช้!!!”
ผมสะดุ้งเฮือก บรรยากาศเย็นเยือกแผ่ขยายไปทั่วบริเวณ เหมือนมีแรงกดดันมหาสารค่อยๆบีบอัดตัวผมเข้ามา ทำให้หายใจไม่สะดวก ลมหายใจติดขัด ผมเคยได้ยินคนในบริษัทพูดกันว่า ถ้าทำให้คนในบ้านจอมไตรโกรธหรือทำร้ายใครในบ้านจอมไตร ชีวิตนี้อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบสุข ตอนนั้นผมไม่เชื่อเพราะบ้านเมืองมีขื่อมีแป แต่จากเหตุการณ์ที่ผ่านๆมา ผมก็พอรู้แล้วล่ะว่าขื่อแปพวกนั้นใช้ไม่ได้กับคนบ้านนี้ ตอนนี้ผมคิดว่าโชคดีจริงๆที่ตัวเองไม่โดนหมายหัว ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง โชคดีจริงๆที่ตัวบงการนั้นไม่ใช่ผม
แต่เอ๊ะ! คนพวกนี้เข้ามาทำร้ายผมนิ่ แล้วทำไมคุณไม้กับคนบ้านนี้จะต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนด้วย หรือว่าเขาจะเป็นห่วงผม ...ไม่...ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแน่ๆ คนอย่างผมจะไปสำคัญพอให้คุณไม้กับครอบครัวมาเป็นห่วงได้ยังไง ...มาคิดดูดีๆแล้วหรือว่าเรื่องเกิดขึ้นเพราะคนพวกนี้แล้วผมก็มาพลอยติดร่างแหไปด้วย ... คงเป็นแบบนั้นมากกว่า เพราะผมไม่มีศัตรูที่ไหน และมันก็ช่วยตอบคำถามได้ว่าทำไมคนของจอมไตรสามคนนั้นถึงต้องคอยตามผม ทำไมคุณไม้ถึงไปเจอตอนที่ผมกำลังแย่ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นเรื่องที่เขาคาดว่าจะเกิดขึ้นอยู่แล้ว
“เอาตัวพวกนี้ไป แล้วก็ส่งคนไปรับครอบครัวพวกเขาไปอยู่ๆในที่ๆปลอดภัยด้วย”
คุณอมฤตสั่งการ แล้วคนพวกนั้นก็ถูกพาตัวออกไป พวกนั้นส่งเสียงขอบคุณไม่หยุดปาก บางคนถึงกับร้องไห้ออกมา ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ไม่ใช่เพราะแค้นใจหรือไม่สบายใจแน่ๆ เพราะเขาร้องไปด้วยขอบคุณไปด้วย คุณอมฤตนี่สมกับที่ผมแอบยกย่องจริงๆ สามารถทำให้คนคล้อยตามได้โดยการพูดหว่านล้อมดีๆ ไม่ต้องใช้การข่มขู่ บีบบังคับ หรือใช้กำลัง แถมยังรักษาสัญญาให้ความช่วยเหลือจนเกิดเป็นบุญคุณแบบนั้น นี่แหละคือรากฐานอันมั่นคงของความยิ่งใหญ่ล่ะ
ส่วนเรื่องที่ผมโดนปองร้าย ผมไม่โกรธหรอกหากว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอย่างที่ผมคิด มีออกบ่อยไปที่ลูกน้องต้องเข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องของเจ้านาย ... แต่ ....
“ปล่อยสักทีมันเจ็บนะ!”
ผมตะโกนออกไปสุดเสียง อ้าว ผมไม่ได้นึกในใจนิ่ แหมก็คุณไม้เล่นออกแรงบีบเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่พวกนั้นโดนพาออกไปจนแขนผมแทบจะแหลกคามือคุณไม้อยู่แล้ว
ผมเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าคุณไม้มองมาก่อนอยู่แล้ว มือที่จับไว้คลายออกช้าๆ ใบหน้าที่มองมาบ่งบอกว่ากำลังโกรธ? โกรธผม? เรื่องอะไร? จริงสิ เมื่อกี้ผมกับคุณไม้ทะเลาะกันอยู่นี่นา ผมลืมไปแล้วนะ นี่เขายังไม่ลืมอีกหรือ แปลก... คุณไม้ไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น หรือว่าผมไปทำอะไรให้โกรธอีก ผมก็ไม่ได้ทำอะไรนะ แค่ยืนเฉยๆ ไม่ได้พูดสักคำด้วยซ้ำ ผมกับคุณไม้ยืนกันอยู่อย่างนั้น คุณไม้จ้องผมไม่เลิกในขณะที่ผมไม่กล้าขยับตัวไหน แต่ก็ทำใจดีสู้เสือโดยการจ้องกลับไป ...ไม่ได้หรอก เดี๋ยวเขาจะคิดว่าผมกลัว
.............TBC..........
------------------------------------------------------------
ตอนสุดท้ายของวันนี้แล้วนะคะ
(ปล.พี่นาตอนแรกบอกเอา 4 ตอนนะเค้าจำได้ ^-^)
-
:กอด1: น่ารักจิงๆ 4 ตอนเลย
-
สั้นไปนิสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
แต่มิเป็นอันใด เพราะหลายตอน
หุหุหุหุหุ น่ารักที่สุดเลย อัพ ขนาดนนี้ :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ
ได้อ่านสี่ตอนฉลองวันเกินคนโพสต์เนี่ยล่ะคะ
เข้าไปบ้านจอมไตรแล้ว คงไม่ได้ออกมาแล้วล่ะกลอนจ๋า
โดนคุณไม้ให้อยู่ยาวแน่
-
ขอบคุณสำหรับอีกตอนนึง แต่ไม่ได้ทำให้ความสงสัยหายไปไหนดลย
มีเพิ่มขึ้นมาอีกด้วยซ้ำ กับคนที่ชื่อสิงหา ใครอ่ะ
... แต่ไม่ว่าจะกี่ตอน กลอนก็ยังคงคอนเซ็ปต์ คิดเองเออเองคนเดียวได้เหมือนเดิม
สุขสันต์วันเกิดนะคะ ขอให้จิตแจ่มใส กายแข็งแรงเจ้าค่ะ :L2:
-
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แล้วก็ยังไม่เคลีย ... ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นนิ?? :confuse:
-
เข้ามาลงชื่อว่าตามอ่านอยู่นะคะ ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ตอนแรกหมั่นไส้นายไม้ แต่พออ่านไปอ่านมา ก็พอจะรู้ว่า นายกลอน นี่เป็นพวกคิดอะไรมืดมน มองโลกในแง่ร้ายไปก่อนตลอด ทำให้พลาดในการสื่อสารกับอีกฝ่ายไปอย่างน่าเสียดาย แต่ก็นะ แฮปปี้ไวไปก็ไม่สนุกน่ะสิ หุ ๆ
ขอบคุณสำหรับการโพสนะคะ แล้วก็สุขสันต์วันเกิดคนโพสด้วยค่ะ
-
คุณไม้หึงคุณอมฤตหรือป่าว?
ประมาณเห็นสายตาที่กลอนมองไป
ฮ่าๆ ก็เดาไปป
ท่านประธาน-ปาม
คุณอมฤต-พี่เอ
รึป่าวคะ :impress2:
สุขสันต์วันเกิดด้วยคนนะคะ มีความสุขมากๆ
เกิดวันเดียวกับจินและก็มัตซึเลย o13
-
็Happy Birthday ไรท์เตอร์ด้วยค่ะ ขอให้มีความสุข รวยๆ มีแฟนหล่อๆนะคะ อิๆ
-
(http://www.ladysquare.com/uploads/delicious30/2008-07-04_102726_2007-06-01_113256_BirthdayCakeBlackBackground.jpg)
จาก เจ้สอง จ้า
-
ง่า แต่มันยังไม่จุใจเลยค่ะ ไรท์เตอร์ จะให้ดีลงมาทั้งหมดที่มีเลยค่ะ 555 :laugh: :laugh:
-
โหยยยยยยยยยยยยยยยยย...นู๋แก้มอ่ะ...นึกว่าจะหลงกลกันซะอีก...ที่ขอเพิ่มเนี่ย...เผื่อได้ไง
แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ 5555555555555555555 (เกลียดจริง ๆ คนรู้ทันเนี่ย...อิอิ)
แต่เด่วต้องขอเวลาไปทำหน้าที่แฟนคลับที่ดีก่อน...แล้วจิกลับมาอ่านนะจ๊ะนู๋แก้มคนสวย~!!!!!
พีเอส ,, พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเหรอนู๋แก้ม...นอนดึกเชียววันนี้หน่ะ????
-
รออ่านต่อตอนไปพรุ่งนี้สินะคะ T^T~
-
สุขสันต์ัวันเกิดด้วยคนนะคะ
เพิ่งมาอ่าน แต่อ่านรวดเดียวเลย
ชอบน้องกลอนจัง คิดเองอะไรเองคนเดียวตลอด
บางครั้งมันดูดื้อๆ แต่บางครั้งมันก็แอบฮาดีเนอะ
จะรอตอนต่อไปนะคะ ติดเรื่องนี้ซะแล้ว
ว่าแต่ ซีรี่ส์นี่มีกี่เรื่องย่อยอ่ะคะ
-
อ่านรวดเดียว ยี่สิบ กว่าตอนเลยค่ะ
สนุกมากกกกกกกกกก
กดบวกให้คนลง ^^
คุณไม้จะเอายังไงก็ให้มันแน่ๆหน่อยนะ
แล้วก็กลอนอ่ะ .... คิดเยอะนะ แต่ไม่พูดออกไป ใครจะรู้ล่ะ???
งื้อออออ
-
ขอบคุณค่า..
:เฮ้อ:พอกันทั้งคู่..คนหนึ่งเป็นพวกไม่มั่นใจในตัวเอง ปัญหาในอดีตทำให้คิดในแง่ลบตลอดเวลา..อีกคนก็เป็นประเภทชอบแกล้ง และไม่ยอมทำอะไรให้มันชัดเจนเสียที..แล้วจะเข้าใจกันชาติไหนค๊าพี่น้อง..
ปล.สุขสันต์วันเกิดนะคะ..มีความสุขมากๆ นะ :L2:
-
ขอบคุณสำหรับสี่ตอนค่ะ
สิงหานี่คุ้นคุ้นเหมือนเคยออกมาแวบแวบนะ
แล้วก็ :HBD2: ค่ะ
-
เข้ามารอ กลอน คิดเยอะ อิอิ
-
คิดเอง เออเอ อีกแล้วน่ะกลอน แล้วสรุปจะรู้เรื่องกับเค้ามั้ย? ถ้าตาไม้ไม่บอกมาตรงๆอ่ะ
รอคอย.........
-
เอ๊ะ งง :confuse: คนชื่อสิงหานี่ใคร แต่ไม่ใช่ตัวการใหญ่ใช่ป่ะคะ
ที่กลอนโดนลูกหลง เพราะเป็นคนสำคัญของคุณไม้ชิมิ :-[
ขอบคุณค่ะ คนโพสต์น่ารักที่สุดเล้ยยยยย :กอด1:
-
สาเหตุเพราะอะไรกันแน่น้าาาา
-
กักตุนความสุขไว้....
เดี๋ยวเผื่อ ต่อเนตไม่ได้ T_____T
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: จ๊วบคนโพส 4 ที....ฉลองเลขนำหน้า อายุ :m1: กร๊ากกกกกก (ล้อเล่นน๊าาาาา :a3:)
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เย้ๆ ไม่ได้เข้ามาอ่าน 2 วันมีให้อ่านหลายตอนเลย
ปล.สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะค่ะ :HBD4:
-
เอิ่มมมมมมมมมมมม...กลอนคิดเยอะเกินไปมั้ยลูก????...ขนาดคนอ่านอ่านไปยังรู้สึก...แมร่งงงงง ง ง งงง...จะคิดเยอะไปไหนฟ่ะ -*-
แล้วแต่ล่ะความคิดเนี่ย...บั่นทอนความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่างหาก...เฮ้ออออออออออออออ...ลองคิดดี ๆ นะกลอน
ถ้าเค้าไม่รัก เค้าไ่ม่ห่วง เค้าคงไม่ทำถึงขนาดนี้หรอก...จริงป่ะ????...แล้วถ้าเค้าไม่ชอบ เค้าไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ เค้าคงไม่ให้มาทำงานด้วยหรอก
ไหนจะเรื่องที่โกรธแค้นคนที่มาทำ้ร้ายอีก...แหมะ...ถ้าไม่ใส่ใจกัน ใครที่ไหนเค้าจะทำให้กันขนาดนี้ล่ะ...ชิมิ????
เอาเป็นว่าพูดไปน้องกลอนก็คงไม่คิด 55555555555555555555 (แล้วตูจะพูดทำไม - -")
รอดูต่อก็แล้วกัน ว่าสรุปแล้วใครทำ แล้วมันต้องการอะไร...สงสัยต้องการจะทำร้ายคุณไม้ แต่ทำไมได้
ผลลัพธ์เลยมาลงที่กลอนแทนซะง้าน...แบบนี้มันต้องตัดตอน(?) ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้ม...วันนี้สัก 3 ตอนได้ป่ะ??? 555555555555555555
(แก้มบอก...ฝันไปก่อนพี่นา -*-)
-
กลอนเนี่ยคิดเองไปได้เป็นเรื่องเป็นราว แบบนิยายม้วนเดียวจอดไรงี้
ส่วนบ้านจอมไตรก็นะทำไรไม่พูดให้เข้าใจแล้วใครมันจะไปรู้ว่าเกิดไรขึ้นกันแน่
แต่นะดูแล้วหนุ่ม บ้านจอมไตรนี่เท่ดีอะ (เกี่ยวกับเนื้อเรื่องไหม 55...)
:pig4: คะ
-
:เฮ้อ: มันอะไรกันละนี่ :เฮ้อ:
-
ไม่เข้าใจพวกบ้านจอมไตรเลย
ไม้ก็นะไม่บอกอะไรเลย ไม่แสดงอะไรให้ชักเจน
แล้วกลอนจะรู้ไม่ เราคิดว่าดีแล้วท่กลอนคิดเองเออเอง
เรื่องนี้ที่ไม่เกี่ยวกับตัวเอง และคิดว่าไม้ไม่ห่วงตนเองนะ
-
มาอ่านด้วยคนคร่ะ....สนุกมากๆ....((( :HBD3: :HBD3: ด้วยคนคร่ะ)))
-
:a13: ให้คนโพสจ้า ^^
-
อ่านทันเเล้วตั้งเเต่พาร์ท10-23>[]<!!
โฮกฮากมากอะพี่เเก้ม อยากรู้เรื่องราวของคุณดินกับปามด้วยจัง
วู้ววว.. ไม้หลงรักกลอนเเล้วดิ (หรือว่ารักมาตั้งนานเเล้ว!) 5555;
เเล้วก็พี่เอ>_<~ อยากให้เมะใส่กลอนจัง กรี๊ดดดดดดดดดดด ดด♥
เเต่สกุลเคะใช่มั้ยค่ะ?? ฮึกกก ก... ว่าเเต่สิงหาเป็นใคร ต้องมีปัญหากับไม้เเน่
เเล้วก็มาโจมตีกลอนU_U! ยังงี้กลอนก็ต้องมาอยู่ไม้นะสิ 555555555555.
วันนี้จะมาอัพมั้ยงะ! ขอบคุณฟิคนะคะไรท์เตอร์ เเล้วก็พี่เเก้มด้วยจ้า จุ่ปป♥
-
ยังทันม่ะเนี้ยะ...
HBD. นะจร้า....
เค๊กเนี้ยะ..ขอเป็นตอนที่24 เซริฟ พร้อมเลมอลชา ได้มั้ยเอ๋ย...
คริคริ
-
ไม่ได้เข้ามา2วัน สนุกมาก
HBD.ด้วยคนทันไหมเนี้ย?
:L2: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรอีกครั้งนะคะ :L2:
)
-------------------------------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 24
“ไม้ ไปทานอาหารได้แล้ว”
พี่เอเข้ามาสะกิดไหล่คุณไม้เบาๆ เหมือนต้องการให้รู้สึกตัว
คุณไม้หันไปมองเหมือนขัดใจ แต่ก็ยอมเดินไปแต่โดยดี
“นายนี่ขี้หึงกว่าที่คิดนะ”
“ยังไงก็ให้มันมีขอบเขตบ้างซี”
คุณลมและคุณไฟเข้ามากอดคอคุณไม้และพูดแหย่เหมือนจะยั่วโมโห ใช่ แบบนั้นต่างหากที่เขาเรียกว่าคำพูดยั่วโมโห แต่คุณไม้กลับเฉย ไม่โกรธสักนิด ก็แค่ทำหน้าบูดบึ้งเหมือนเด็กงอนพี่แค่นั้นเอง ทีกับผมล่ะโกรธได้โกรธเอา
แต่เมื่อกี้ผมได้ยินอะไรหึงๆ ใครหึงใคร ทำไมคนบ้านนี้ชอบพูดประโยคสั้นๆแบบเข้าใจได้เฉพาะกลุ่มตัวเองกันนักนะ แล้วแบบนี้ผมจะไปเข้าใจได้ไง หรือต้องการกันผมออกจากลุ่มไป ...ไม่ใช่สิ... ผมไม่ได้อยู่ในกลุ่มด้วยตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก แล้วผมจะมาอยู่ที่นี้ทำไม กลับไปในที่ของผมดีกว่า
“เอาล่ะ เราก็ไปบ้างเถอะ”
พี่เออ้อมตัวมาหลังผม และดันให้เดินตามพวกเขาไป
“แต่ว่า”
“คุณปามคงดีใจที่กลอนมากินข้าวด้วยวันนี้ เนอะ”
พี่เอพูดด้วยรอยยิ้มเบิกบานใจ ผมน่าจะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางขัดได้ ผมไม่น่าพยายามเลย
...........................................
“อะไร ทำไมผมจะต้องไปนอนที่บ้านคุณด้วยล่ะ”
“ทำไม ที่บ้านฉันมันน่ารังเกียจนักรึไง”
“ผมไม่ได้ว่าอย่างนั้นสักหน่อย”
“งั้นนายโวยวายทำไม”
“ก็ผม...ไม่ชินที่”
“ก็ทำตัวให้ชินสิ”
“แต่ผมอยากกลับบ้าน”
“นายเข้าใจสถานการณ์บ้างรึเปล่า”
“...งั้นผมไปนอนกับปาม”
“จะไปนอนแทรกตรงกลางรึไง”
“เอ๋.................”
“นายไม้”
“คุณไม้ !”
ขออธิบายนิดนึงนะครับ ช่วงแรกเป็นการตะโกนใส่กันระหว่างผมกับคุณไม้ ถึงจะมีบางช่วงที่ผมตะกุกตะกักไปบ้าง แต่ผมก็เถียงไม่แพ้แน่นอน จนกระทั้งประโยคสุดท้ายของคุณไม้นั่นล่ะแทรกตรงกลาง หมายความว่าไง คุณไม้กลัวว่าผมจะไปแทรกระหว่างปามกับตาหวานหรือ ถ้างั้นไม่เป็นไรผมนอนพื้นก็ได้ ว่าแต่ทำไมท่านประธานต้องส่งเสียงเหมือนปรามคุณไม้ แล้วทำไมปามต้องเรียกคุณไม้เสียงดังแถมยังทำหน้าแดงๆแบบนั้นด้วยล่ะ
“เอาน่าก็ให้เขานอนที่นี้ก็ได้นิ่”
เสียงสวรรค์จริงๆครับ ให้ท้ายครับว่าเสียงใคร ...เสียงคุณอมฤตนั่นเอง เป็นที่พึ่งได้เสมอจริงๆเลยคนๆนี้ คุณไม้น่ะถึงจะทำเก่งกับผมแค่ไหน แต่ก็ต้องเชื่อพี่อยู่ดีแหละน่า
“ถ้าหมอนี่นอนที่บ้านพี่ดิน ผมก็จะไปนอนบ้านพี่น้ำ”
พูดเหมือนเด็กเอาแต่ใจ อย่าไปยอมเขานะครับคุณอมฤต ผมส่งสายตาอ้อนวอนไปทางความหวังของผม แต่เจ้าตัวเขากลับยกกาแฟขึ้นมาจิบ ไม่ยอมสบสายตากับผมสักนิด ส่วนพี่ชายอีกสองคนของคุณไม้กับพี่เอก็เอาแต่นั่งหัวเราะคิกคักกันมาตั้งแต่ผมเริ่มเถียงกับคุณไม้แล้ว คงหวังพึ่งคนพวกนั้นไม่ได้หรอก
“นายมานี่เลย”
ว่าแล้วก็ดึงผมให้เดินตาม เอาอีกล่ะ ทำไมคนๆนี้ถึงชอบใช้กำลังกับผมจริง
“ปล่อยนะ”
ผมขืนตัวไว้เป็นระยะๆทำให้การเดินทางค่อนข้างล่าช้า
“นายกลัวอะไร ฮึ”
คุณไม้ถามทั้งที่ยังไม่หยุดเดิน ผมอยากตะโกนดังๆว่าไม่ได้กลัว แต่คุณไม้ก็พูดตัดขึ้นมาซะก่อน
“ฉันไม่ปล้ำนายหรอกน่า ถ้านายไม่ยั่วฉันน่ะนะ”
คนๆนี้ ...คนๆนี้...เขาใช้อะไรคิดกันนะ ใครที่ไหนมันจะบ้าไปยั่วเขาเล่า
“โอ๊ย!”
ผมเตะเข้าที่ขาคุณไม้ และมันก็ได้ผลเพราะคุณไม้ปล่อยมือจากผมทันที แต่มันคงไม่แรงพอ เพราะยังไม่ทันที่ผมจะได้หนีคุณไม้ก็ตั้งตัวได้ เขาคว้าผมไว้อย่างรวดเร็วและตวัดตัวผมขึ้นพาดบ่า
“ปล่อยนะ”
ผมพยายามดิ้นและทุบเพื่อให้เขาปล่อย แต่คุณไม้ก็ไม่สะทกสะท้าน เขาก้าวออกเดินอย่างมั่นคงตรงไปบ้านริมหลังสุดท้าย ทำไมต้องมาเจอเรื่องน่าอายแบบนี้ด้วยนะ ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าจะคิดยังไง ผู้ชายแบกผู้ชายอีกคนไว้แบบนี้
“ถ้านายไม่ดื้อก็ได้เดินเองไปแล้ว”
เสียงถากถางเจือแววขุ่นเคืองลอยมาทำให้ผมยิ่งเจ็บใจ
“แล้วก็อย่ายุ่งกับพี่น้ำ เขามีคนรักอยู่แล้ว”
“ไม่ได้ยุ่ง”
ผมตะโกนบอก เสียงเริ่มสั่น ต้องกลั้นน้ำตาไว้ อย่าร้องไห้ๆ ท่องเอาไว้ อย่าร้อง
“ไม่อะไร วันนี้นายส่งสายตาให้พี่น้ำสามครั้งเชียวนะ ยังจะมาปฏิเสธอีก”
ส่งสายตาบ้าอะไร ผมเปล่าสักหน่อย เขาไปเห็นตอนไหน
“ถ้าอยากได้คู่ก็บอก ฉันจะสนองให้ อย่าไปยุ่งกับคนมีเจ้าของ”
ได้คู่อะไร สนองอะไร ยุ่งกับคนมีเจ้าของที่ไหน ทำไมคนๆนี้ถึงได้ดูถูกผมมากนักนะ คุณไม้เดินมาจนถึงบ้าน ใช้มือข้างหนึ่งเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป โยนผมลงตรงโซฟาซึ่งไม่ได้นุ่มนักเพราะงั้น ผมถึงเจ็บ จากนั้นเขาก็ทับตัวลงมาคร่อมผมไว้ทันที
“คุณ อุ๊บ....”
ริมฝีปากถูกทาบปิดโดยไม่ทันรู้ตัว ลิ้นหนารุกเข้ามาเกี่ยวกระหวัดดึงให้ผมส่งลิ้นตามไป อึก ฟันแข็งแรงกัดลงที่ปลายลิ้นถึงไม่แรงจนทำให้เกิดแผล..แต่ก็เจ็บ มือผมพยายามดันตัวเขาให้ออกห่าง ริมฝีปากตั้งใจจะเม้มปิด แต่ก็ไม่ทัน คุณไม้ขบเบาๆที่ริมฝีปากล่างไม่ยอมปล่อย บอกให้รู้ว่าถ้าเคลื่อนไหวเขาจะกัดลงมา
ผมนิ่ง กลั้นหายใจ น้ำตาใสๆไหลออกมาโดยที่ไม่สามารถห้ามไว้ได้อีกต่อไป มือที่หยุดดันผลักไส้ไปแล้วเปลี่ยนเป็นทุบอกเขาไปอย่างแรงด้วยความอัดอั้น และแน่นอนฟันคมๆนั้นกัดริมฝีปากล่างแบบไม่ยั้งเป็นการตอบแทน ลิ้นสัมผัสได้ถึงรสเค็มคาวของเลือดจากบาดแผล
คุณไม้ไม่ปราณีผมเลย ผมทำเขาเจ็บ และเขาตอบแทนมาด้วยการทำให้ผมเจ็บกว่า นั่นทำให้น้ำตาผมยิ่งไหล ใบหน้าคมเลื่อนลงต่ำสู่ลำคอและกัดกระชากราวกับจะฉีกเนื้อผมออก ผมทุบไหล่คุณไม้สุดแรง เท่าที่ผมจะสามารถทำได้ในตอนนี้ ผมรู้สึกว่าแขนขาผมมันอ่อนเปลี้ยไปหมด เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ ผมรู้ว่าแรงแค่นี้ไม่ทำให้คุณไม้สะทกสะท้านได้ แต่ก็หวัง หวังว่ามันจะทำให้เขาหยุด หยุดทำร้ายผมเสียที
“หยุด ฮึก พอ ขอร้อง”
ผมร้องไห้พร้อมส่งเสียงอ้อนวอนอย่างที่ไม่เคยทำ ผมเหนื่อย ผมล้า เกินกว่าจะนึกถึงศักดิ์ศรี หรือทิฐิอะไรทั้งนั้น วันนี้ผมเจอเรื่องร้ายๆมามากพอแล้ว ผมไม่ต้องการโดนทำร้ายอีก โดยเฉพาะจากคนๆนี้ คนที่ผมรัก
“ขอร้อง อย่าทำผม”
ยิ่งพูดน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมามากขึ้นทุกที
“อึก...ผมเจ็บ ขอร้องล่ะ”
ผมพร่ำรำพันไม่หยุด เบื้องหน้าพล่าเลือนราวกับเป็นอีกโลก สติสั่งการผมไม่ทำงาน คำพูดซ้ำๆถูกส่งออกไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า คำพูดที่บอกให้เขาหยุดทำร้ายผม ผมไม่รู้ว่าคุณไม้หยุดตอนไหน ผมไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนมาเป็นกอดปลอบประโลมผมเมื่อไหร่ ผมไม่รู้ว่าตัวเองหยุดร้องไห้ได้ยังไง แต่ก่อนสติผมจะดับไป เสียงที่แว่วมาไกลๆซึ่งผมพอจับใจความได้ คือ ขอโทษ และ รัก เท่านั้นเอง
......TBC...........
-
:กอด1: อยากกอดคนเขียน แอบเชียร์ๆๆ :L2:
-
:monkeysad:
-
อ๋ออออ เข้าใจแล้ว นึกว่าไม้หึงใครที่แท้ก้อพี่ตัวเองนี่เอง 5555
ไม้ซาดิสอ่ะ เลือดสาดดดดดดกันเลยทีเดียว
ปลปล คนรักของพี่น้ำคือ พี่เอ ใช่ป่าวอ่ะ ~~~
มาอีก มาอีก คืนนี้นะ อยากอ่านอีกอ่ะ
-
ไม้นี่รักแรงจิงๆ :z10:
นึกว่าแก้มไปฉลองวันเกิดไม่มาลงนิยายซะแล้ว มีความสุขมากๆนะ :a13: มาช้าดีกว่าไม่มาเนอะ
-
เอ่อ ไม้คะ ไปหลงรักกลอนตอนไหนเหรอคะ
แล้วหึงโหดกระทั่งพี่ของตัวเองเลยเหรอ
เอาล่ะ ตอนนี้ก็ได้รู้แล้วว่า ไม้รักกลอน กลอนก็รักไม้
แต่ทั้งสองยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังงัยกับตัวเอง
ส่วนเรื่องอื่น ๆ เราก็ยังไม่รู้เรื่องอยู่ดี
... มาต่ออีกนะ จะรอ
-
หึหึหึหึ....ที่แท้คุณไม้ก็ขี้หึงนะเอง :jul3: :m20: :laugh:
กลอนซื่อบื้อเหมือนเดิม :เฮ้อ:
-
ไอ่บ้าไม้ ไม่รู้จักทนุถนอมคนรักเลยวุ้ย
เมือหนักเท้าหนัก แถมรักด้วยเลือดอีก ฮ่วย :seng2ped:
-
ไอ้ไม้บ้า :fire:
ใครก็ได้ยิงมันทิ้งที บอกรักแบบไหนกันฟระ
ใช้แต่กำลัง แง่ง :z6:
-
รักกันได้แล้วทั้งสองคน..
เมื่อรัยจะรักกันเนี้ยะ.. :3125:
จูบที่ไร ต้องมีเลือด แถมมาด้วยทุกทีซิน่ะ..
:เฮ้อ:
รอตอนต่อไป ยะฮู้...!!!
-
อ่าาา อุดส่ามีคำว่ารักหลุดออกมา แต่สติไม่เตมร้อยซะงั้น T^T
-
ไอ้คุณไม้เริ่มหน้ากลัวละ หึงแรงมากอะ หึงแม้กับพี่ตัวเองซึ่งมีแฟนแล้วซึ่งหน้าจะเป็นพี่เอ
หึงไม่ว่าแต่ชอบทำรุนแรงกับกล่อน และที่สำคัญ จะไม่มีใครบอกกลอนเลยเหรอว่ามันเกินเรื่องไรขึ้น :angry2:
คนอ่านก็อยากรู้เหมือนกันนะ ถ้าตระกูลจอมไตรไม่บอกกลอน คนอ่านก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกันนะ :m16:
:pig4: คะ
-
เอ่อ ไม้คะ ไปหลงรักกลอนตอนไหนเหรอคะ
แล้วหึงโหดกระทั่งพี่ของตัวเองเลยเหรอ
เอาล่ะ ตอนนี้ก็ได้รู้แล้วว่า ไม้รักกลอน กลอนก็รักไม้
แต่ทั้งสองยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังงัยกับตัวเอง
ส่วนเรื่องอื่น ๆ เราก็ยังไม่รู้เรื่องอยู่ดี
... มาต่ออีกนะ จะรอ
เออเนอะ.. ไปรักตอนไหนอ่ะ อยากรู้ด้วย :m1:
-
เมื่อคืนค้าง วันนี้เลยติดตามผล แอบอ่านที่โรงเรียน อิอิ
ก็ยัง งง อยู่เลยคับ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นี่คับ
-
“ถ้าหมอนี่นอนที่บ้านพี่ดิน ผมก็จะไปนอนบ้านพี่น้ำ”
เอ่อ คุณไม้เด็ดจริงๆ อิอิ คุณน้ำเงียบไปเลย
คุณไม้ขี้หึงมากเลยนะเนี่ย
ขอบคุณมากจ้าคุณแก้ม
-
มันไปรักกันตอนไหนนะ
ตาไม้ไปรัก นู๋กลอนตอนไหนนิ ?
-
มันไปรักกันตอนไหนนะ
ตาไม้ไปรัก นู๋กลอนตอนไหนนิ ?
น่านนะสิ หึงแรงง่ะ ถนอมๆอ่ะรู้จักมั้ย คนบ้านนี้เอะอะๆจะป๊ะป๊ะอย่างเดียวไงฟร่ะ -*-
-
เป็นคู่แรกที่คิดว่าใช้ภาษากายคุยกันแล้วไม่เข้าใจกันอย่างแรง :laugh:
คุณไม้หึงรุนแรงมากกก...กลอนเลยเจ็บเลย โอ๋ๆๆ :กอด1:
แล้วไงอ่ะคุณไม้...ขอโทษ...รัก...พูดอะไรงึมงำ บอกกลอนดังๆไปเล้ยยย วิ๊วววว :o8:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
เสียงที่แว่วมาไกลๆซึ่งผมพอจับใจความได้ คือ ขอโทษ และ รัก เท่านั้นเอง
>>>>>>>>>>>>>>>> แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เชียร์คุณไม้สุดใจขาดดิ้น :fox2:
ชูพู่~~!!~ สุดแขน :ped149: >,,,,< กลอนนี่ความรู้สึกช้าหรือว่ามองโลกในแง่ร้ายสุดๆกันแน่นี่
-
ในที่สุดคำบอกรักก็หลุดออกมา แต่กลอนจะเข้าใจว่าไงล่ะนี้
-
อืมมมม~ ทำเอางงเหมือนกัน ถ้าคุณไม้ก็รักกลอน ... แล้วคำว่า"รัก"ของไม้เกิดขึ้นตอนไหน? :serius2:
ถ้าตั้งแต่มหาลัย... ก็ไม่น่าใช่ ไม่งั้นก็น่าจะรู้ตั้งนานแล้วนี่นาว่ากลอนคอยมองตัวเองอยู่ (นิสัยแบบนี้..น่าจะได้กลอนมาตั้งนานแล้วนะ :z1:)
เหอๆๆ หึงโหดซะด้วย~~ ทีไม้ห่วงพี่เอ พี่น้ำยังไม่ว่าอะไรเลย ทีเป็นกลอน.... :laugh:
ก็นะ แล้ว ทำไมไม่พูดกั๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :angry2:
ไม้นะไม้ สารภาพรักอ่ะรู้จักป๊ะ ไม่ใช่จับมัดปล้ำเอาๆเป็นอย่างเดียว ตระกูลนี้นี่มันยังไง.... o16
ปล.แล้วเราจะได้รู้เรื่องไหมว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้น?? :m28:
ปล2.อยากอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนต่ออ่ะ มาต่อไวไวเลยน๊าาาาา o9
-
555
งง ด้วยคนเด๋วไม่เข้าพวก
ไปรักกันตอนไหน
-
ทำร้ายจิตใจแล้วมาบอกว่าขอโทษน่าให้อภัยเน๊อะ :z6:
-
ไม้ไม่บอกกลอนแล้วกลอนจะรู้อะไรด้วยไหม
ในเมื่อตลอดเวลามีแต่บังคับ และทำร้ายกลอน
-
คุณไม้อ่ะ...ทำแบบนี้ได้ยังไงอ่ะ - -"
ทีตัวเองห่วงคุณเอ ทำสายตาละห้อย กลอนยังไม่แสดงอาการหึงหวงจนออกนอกหน้าขนาดนี้
แล้วนี่อะไร กลอนก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ได้ส่งสายตาให้คุณน้ำหน่ะ...แล้วทำไมคุณไม้ไม่ฟังกันบ้าง
ทำร้ายกลอนแบบนี้มันไม่ดีเลยนะคุณไม้...มีอะไรทำไมไม่พูดออกไปหล่ะ จะอมพนำเก็บไว้กันทำไม...ไม่เข้าใจจริง ๆ วุ้ยยยย~!!!!
แล้วนี่อะไร จะบอกรักทั้งที จะขอโทษทั้งที ดันมาบอกตอนที่ไม่มีสติเนี่ยนะ...แล้วกลอนจะรับรู้มั้ยล่ะคุณไม้
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย...คนอ่านกลุ้มมมมมมมมมมมมมม...มึนกว่านี้มีอีกมั้ยคุณไม้...แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักทีห๊ะ~?????
แต่เหนือสิ่งอื่นใด อะไร ๆ ก็ไม่เท่าอาการค้างที่เกิดขึ้น...นู๋แก้มมมมมมม...นู๋แก้มอยู่หน๊ายยยยยยยย...อย่าปล่อยให้พี่นาค้างแบบนี้สิจ๊ะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...จะลงแดงกะความอยากรู้แล้วนะเนี่ย...แล้ววันนี้ให้โควต้าเท่าไหร่ล่ะเนี่ย...พี่นาจะได้ทำใจรออ่านต่อ
2-3 ตอนกันจ๊ะ...ที่สำคัญ...มาต่อก่อนเถอะ...อยากอ่านแล้วอ่ะฮับ >/////////<
-
รอตอนที่ 25
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 25
เมื่อคืน..........แค่ความฝันสินะ
ทุกอย่างยังเหมือนเดิม คุณไม้ขอโทษเรื่องที่ทำร้ายผมและผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ...ทีแรกตอนเพิ่งตื่นผมมั่นใจว่าได้ยิน คำขอโทษ และคำบอกรัก ถึงไม่อยากจะเชื่อ แต่ผมก็มั่นใจว่าผมได้ยินจริงๆ ผมเข้าไปอาบน้ำและเห็นร่องรอยการถูกทำร้ายเมื่อคืนยังเด่นชัด ไม่ใช่ความฝันแน่ๆ เสื้อที่ถูกเตรียมไว้ให้เป็นเสื้อคอเต่าที่ปิดรอยได้ ผมอมยิ้มกับความใส่ใจเล็กๆของคุณไม้ ถึงจะโกรธเรื่องเมื่อคืน แต่คำขอโทษกับบอกรักนั่นก็ปัดเป่าเอาความขุ่นใจของผมไปจนหมด ช่วยไม่ได้ก็ผมรักเขามากจริงๆ
ตอนที่เดินลงบันไดมาก็ได้ยินเสียงคุณไม้คุยกับใครบางคนเบาๆ
“นายไม่ได้รังแกกลอนนะ”
เสียงพี่เอนี่เอง ท่าทางจะเป็นห่วงผมเลยรีบมาแต่เช้าแบบนี้ ผมยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่ผมยิ้มอย่างเต็มใจให้พี่เอ ถึงแม้เขาจะไม่เห็นก็เถอะ
“ที่เขาโดนปองร้ายนี่ก็เพราะนายนะ”
ผมหยุดเท้าที่กำลังเดินทันที เพราะคุณไม้? เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆสินะ เพราะว่าเกี่ยวข้องกับจอมไตร ถึงได้โดนลูกหลงไปด้วย
“ถ้านายไม่ใช้เขาไล่ยายนรีไป ยายนั่นคงไม่คิดทำบ้าอย่างนี้หรอก”
อะไร นี่มันฝีมือยายนรีนั่นหรอกหรือ งั้นก็จงใจเล็งมาที่ผม ไม่ใช่ลูกหลงน่ะสิ แต่นั่นไม่ได้เป็นสิ่งที่ผมใส่ใจเท่าไอ้ที่ว่า คุณไม้ใช้ผม ใช้ผมไล่ยายนรีนั่น
“ผมไม่ได้................”
คุณไม้พูดว่าอะไรต่อผมไม่รู้ ขามันพาให้ก้าวหนีกลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้ง ผมน่าจะรู้ ไม่สิรู้อยู่แล้วแต่ไม่อยากยอมรับต่างหาก วันนั้นที่ห้องทำงาน คุณไม้รู้ว่ายายนรีนั่นจะมา เลยใช้ผมเป็นเครื่องมือขับไล่ยายนั่นไป มิน่า พอเสร็จเรื่องนั้นคุณไม้ก็ปล่อยผมกลับไปทำงานทันที(?) พอหมดประโยชน์ก็ถีบหัวส่งสินะ
ที่เขาไปช่วย ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงผมจากใจจริง แต่เป็นเพราะต้องการรับผิดชอบเนื่องจากตัวเองเป็นต้นเหตุ
ผมไม่น่าเพ้อฝัน ใช่ คำบอกรักอะไรนั่นเป็นแค่สิ่งเพ้อฝันเท่านั้น มันไม่มีอยู่จริง ผมพยายามตั้งสติ สูดหายใจเข้าลึกๆ ความอ่อนแอของผม ผมจะไม่แสดงออกมาให้คุณไม้ได้เห็นอีก จะไม่ให้เขามาดูถูกเอาได้อีก ไม่มีทาง
“อ้าวตื่นแล้วหรือกลอน”
พี่เอยิ้มทักท้ายอย่างอารมณ์ดี ผมก็ยิ้มจืดๆกลับไปให้ ทำไงได้ ผมไม่ได้มีรอยยิ้มการค้าเหมือนคุณไม้นิ่ จะได้เสแสร้งแกล้งยิ้มออกไป
“เป็นอะไร ไม่ค่อยสบายรึเปล่า”
พี่เอเอามืออังหน้าผากผมด้วยความเป็นห่วง พอเห็นว่าผมไม่มีไข้ก็ลดมือลง
“ปวดหัวรึเปล่า หรือเจ็บตรงไหน บอกพี่ได้นะ ไม่สิ เดี๋ยวกินยาแก้ปวดไว้หน่อยดีกว่า”
ผมอยากบอกว่าผมเจ็บที่หัวใจ ยาแก้ปวดของพี่เอรักษาให้หายได้ไหมครับ
“แล้วทำไมใส่เสื้อชวนอึดอัดแบบนี้เนี่ย นายไม้เลือกให้หรือ”
จริงๆมันก็อึดอัดนิดหน่อยอยู่หรอกนะดีที่อากาศในบ้านไม่ร้อนมาก พี่เอเอามือมาจับคอเสื้อผมที่ปิดขึ้นมาค่อนข้างสูง ด้วยความตกใจผมเลยรีบถอยตัวออกห่างพลางเอามือจับคอเสื้อไว้แน่น ผมลืมตัวไปมัวแต่คิดว่าถ้าพี่เอเห็นรอยคงไม่ดีแน่ แต่ยิ่งทำท่าทางแบบนี้ มันก็ยิ่งน่าสงสัยน่ะสิ พี่เอหรี่ตามองผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเดินหนีไปที่โต๊ะอาหาร คุณไม้อยู่ที่นั่น อย่างน้อยๆ พี่เอคงไม่ถามโต้งๆออกมาต่อหน้าคุณไม้หรอกนะ
คุณไม้ยกข้าวต้มมาวางไว้ให้ผม และกระซิบเบาๆว่า ขอโทษนะ ผมก็พยักหน้ากลับไป ผมไม่โกรธเขาหรอก ความจริงเรื่องนี้ถ้าจะมีใครผิดก็คงเป็นผมเอง ผิดที่ไปฝันถึงในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ผิดที่ไปหวังลมๆแล้งๆ ผิดที่ไปรักคุณไม้เข้าทั้งๆที่เขาไม่มีวันเหลียวกลับมามอง ทุกอย่างมันผิดที่ผม เพราะงั้นผมจะไม่โทษใคร และไม่โกรธใคร
................................
“อืม ช่วยหน่อยนะ ใช่ ไม่ๆ เอาให้แย่กว่านี้อีก อืม ใช่ โอเค เจอกัน”
คุณไม้วางโทรศัพท์ในขณะที่ผมมองเขาตาแป๋ว วันนี้เราทำงานกันที่บ้านคุณไม้นี่ล่ะครับ แล้วคุณไม้ก็คุยโทรศัพท์แนวนี้มาหลายครั้ง ทุกครั้งก็จะย้ำว่ากดราคาให้ต่ำลงอีก คิดว่าน่าจะเป็นการซื้อขายหุ้นแน่ๆ น่าแปลกเพราะปกติคุณไม้ไม่เคยทำงานด้านหุ้นนิ่ รึว่าเพิ่มงานเข้ามา แล้วทำไมผู้ช่วยอย่างผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ
“กลอน ขอกาแฟ”
คราวนี้หันมาสั่งผม ผมรีบหลบตาทันที ไม่อยากให้เขารู้ว่าผมมองเขาอยู่
“ครับ”
ลุกเข้าไปในครัว เตรียมชงกาแฟให้ แต่....เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้คุณไม้เรียกผมว่าอะไรนะ ได้ยินไม่ค่อยชัด มัวแต่เหม่อ เขาเรียกผมว่ากลอนรึเปล่า....คุณไม้ไม่เคยเรียกชื่อผมนิ่ วันนี้คิดยังไง...ไม่ได้ๆ ผมรีบสะบัดหัวไล่ความคิดเรื่องคุณไม้ออกไป เราจะไปคิดเรื่องคนๆนั้นไม่ได้ เขาจะทำอะไรก็เรื่องของเขา จะพูดอะไรก็เรื่องของเขา เราต้องไม่สนใจ
ผมยกกาแฟสำหรับผมและคุณไม้ออกไปวาง การทำงานที่นี้ไม่ต้องเคร่งครัดเหมือนการทำงานที่บริษัท เพราะงั้นผมกับคุณไม้เลยนั่งทำงานตรงไหนก็ได้ คุณไม้นั่งอยู่บนโซฟา ก้มลงมองคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ผมมองไปยังที่นั่งเดิมของผมซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยกองเอกสาร ผมแค่ไปชงกาแฟแค่นี้ คุณไม้สามารถทำให้ที่นั่งผมหายไปได้อย่างรวดเร็ว มีความสามารถในการทำรกจริงๆคนๆนี้ เมื่อไม่มีที่นั่ง ผมเลยลงทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นนั่นล่ะ แล้วก็หยิบเอกสารที่อ่านค้างไว้เมื่อกี้ขึ้นมาดูต่อ
ผมก็อ่าน อ่าน อ่าน ไปเรื่อยๆ แต่ช่วงหลังๆไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่หรอกครับ เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะคนที่ทำงานร่วมกับผมน่ะสิ หลังจากที่จิ้มๆคอมพิวเตอร์เสร็จ ตอนนี้เขานั่งจิบกาแฟสบายใจและมองผมที่นั่งอ่านเอกสารไปด้วย มองจนผมรู้สึกได้ว่ามีคนมอง ก็คิดเอาแล้วกันว่าเขามองขนาดไหน จะมองทำไมของเขา ไม่ได้ๆ แค่นี้ผมต้องไม่หวั่นไหว
คิดแล้วผมก็เงยหน้าขึ้นมองคุณไม้บ้าง กะว่าคุณไม้จะต้องตกใจ อย่างที่ผมเป็นเมื่อจ้องคุณไม้แล้วคุณไม้มองกลับมา แต่ที่ไหนได้ เปล่าเลย คุณไม้ยังจ้องผมเหมือนเดิม ไม่ได้มีท่าทางว่าตกใจสักนิด แถมยังสบตาผมเต็มที่ ไม่มีหลบตา ผมซะอีกที่เป็นฝ่ายต้องหลบตามาซะก่อน แต่ก็ยังปรายตาไปค้อนให้ ให้เขารู้ว่าผมกำลังไม่พอใจ ให้เขารู้สำนึกบ้างว่ามามองผมอย่างนี้ผมไม่ชอบ ไม่มีสมาธิ คุณไม้ก็แค่ยิ้มๆ ท่าทางจะขำซะมากกว่าสำนึกนะนั่น เมื่อรู้ตัวดีว่า ไม่ชนะ ผมเลยยอมแพ้ด้วยการก้มลงอ่านเอกสารต่อ แต่มันก็เหมือนเดิมนะครับ อ่านไม่รู้เรื่องเลย
“เมื่อไหร่จะอ่านเสร็จล่ะนั่น”
ยังมีหน้ามาถามอีก คิดว่าเป็นเพราะใครกันเล่า
“เห็นอ่านหน้านั้นนิ่งมาตั้งนานแล้วนะ”
ยังมาพูดต่ออีก จะบอกให้นะว่าที่จริงไม่ใช่ค้างที่หน้าเดิม ค้างที่บรรทัดเดิมต่างหากเล่า แต่ผมรู้ดีว่าการไปต่อปากต่อคำกับคุณไม้เป็นเรื่องไม่สมควรอย่างยิ่ง
พอผมเงียบผิดจากทุกที คุณไม้คงแปลกใจเลยขยับตัวมาใกล้ๆผม
“เป็นอะไรไป”
“.....”
“หรือไม่สบายจริงๆ”
ผมก็เงียบอยู่
“หรือยังไม่หายโกรธเรื่องเมื่อคืน”
เซ้าซี้จริงๆ อย่ามาพูดด้วยได้ไหมนั่น คนเขาไม่อยากพูดด้วยไม่รู้ตัวรึไงกัน แล้วเรื่องเมื่อคืนมันจบไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงอีกได้ไหม
“คือว่าเมื่อคืน....”
ยังไม่ทันที่คุณไม้จะได้พูดอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์ก็เรียกเข้ามาอีกครั้ง
“ว่าไง ดี จัดการซื้อเลย โอเค ดีมาก ขอบใจนะ”
แล้วก็วาง คราวนี้ผมเงยหน้าขึ้นมอง รอยยิ้มเย็นปรากฏแก่สายตา ตั้งใจว่าจะถามว่าซื้ออะไร แต่คิดไปคิดมา ไม่ถามดีกว่า
.............TBC..............
----------------------------------------------------------------------------------
ถ้าถามว่าไปรักกันตอนไหน
คงจะเป็นตอนที่..............(บอกไม่ได้อ่า เดี๋ยวไม่ลุ้นน๊า :-[)
-
อยากอ่านต่อ !
-
หุหุหุหุหุ
แอบ เศร้านิดๆๆๆๆ
หุหุหุหุหุ
เอาใจช่วยจร้า o13
:L2: :L2:
-
:m16: :m16:
-
น่านสิ ไปรักกันตอนไหนล่ะเนี่ย
แอบสงสารกลอนอ่ะ
อารมณ์ดีก็ดีซะ พอหึงหรือโกรธก็ทำร้ายอ่ะ
กลอนช้ำแย่เลย :เฮ้อ:
-
คนโพสต์น่ารักมาก พรุ่งนี้ขอแบบนี้อีกนะ คริ คริ
...
แอบสงสัยว่าคุณไม้ชอบกลอนตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็เลยต้องอ่านย้อนตั้งแต่แรกใหม่
แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า อาจชอบกลอนตั้งแต่ที่เรียนแล้วก็เป็นได้
แต่กลอนเป็นคนที่ปิดและกดตัวเองให้ต่ำมากมายเลยไม่รู้
เป็นไปได้มั๊ยเนี่ยะ ช่างมันเหอะเนาะ เอาเป็นว่าคุณไม้เริ่มน่ารักขึ้นมากมายแล้วล่ะ
-
เอ๊าให้รอลุ้นก็รอ ก็คนมันหลงรักคู่นี้ไปแล้วจะให้ทำไงได้ :laugh:
-
ขออีกตอนได้ป่าวเอ่ย ??? จะได้รู้อะไรมากกว่านี้นิดนุงก้ยังดีอ่ะนะ ^_____________^
+ 1 จ้าาาา
-
อ๊ากกกกกก กลอนจ๋าทำไมคิดเองเออเองอย่างนี้เนี่ย แอบสงสารคุณไม้แหะ อุตสาห์แสดงออกขนาดนี้แล้วแต่กลอนยังไม่รู้เรื่องเลย 55+
อยากรู้จิงๆค่ะ ว่าไปรักกันตอนไหน จะรอตอนต่อไปนะคะ รักเรื่องนี้สุดๆอ่ะ o13
-
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านไปลุ้นไป....... :z2:
-
:เฮ้อ: ทำไมไม่พูดกัน
ขออีกสักตอนเถอะค่ะ :serius2:
-
อ๊ากคุณไม้สารภาพรักเร็วๆ สิ
ใจตรงกันอยู่แล้วนี่นา
ทำเอาคนอ่านลุ้นหัวใจแทบหยุดเต้น
-
กลอนคิดเองเออเอง.....................................อีกแล้ว
แต่ไม้ก็นะชอบทำให้คิดเป็นอื่นตลอดเหมือนกัน :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: จะทำอย่างไรต่อไปละทีนี้ :really2:
-
นังนรี :z6: ชั่วมาก
กลอน ชอบคิดแบบนี้ตลอดอ่ะ
ให้กำลังใจตัวเองบ้างไรบ้าง
คุณไม้เองก็เถอะ หึง บ้าบอคอแตก :angry2:
ถ้ารักก็ทำอะไรให้กลอนเชื่อบ้างเหอะ
:เฮ้อ:
-
เอาอีก ๆ !! น๊านะ
Please
-
เราก็คิดว่าคุณไม้อาจจะชอบกลอนตั้งแต่ตอนเรียน แต่ทำเป็นเฉยๆ ที่จริง อาจจะไม่เฉยแต่กลอนไม่รู้มั๊ง หุหุ
หรือไม่ก็ อาจจะชอบตอนที่ให้เตรียมทิชชู่นั่น อิอิ
กลอนคิดมากไปปปปปปปปปปปปปปปปป
บ้านจอมไตรนี่ยิ่งใหญ่จริงๆ โดยเฉพาะตอนที่พี่น้องอยุ่ครบองค์
-
ไม้รักกลอนตอนไหนอ่ะ งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
><
คุณไม้ ดูยังไงก็มีใตเหอะ!!
ทำไมกลอนชอบคิดเองเออเองเล่าา
ถามซี่ ถามเลย
เค้าน่าจะบอกนะ ^^
l^hq
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่ากลอนน่ารักมากๆ เป็นคนตลก คิดอะไรคงออกทางสีหน้าหมด
ทุกคนเค้ารักและเอ็นดูกลอนกันทั้งนั้นเลยนะ เรายังรักกลอนเลย
-
ไม่หลับไม่นอน ~~!!!!!!!! ต้องได้ก่อนนอนอีกสักตอนน่า~! ถึงจะหลับตาลง
และคืนนี้ก็หลับตาลงจริงๆด้วย >,,,<
-
กดลบคนโพสต์ที่กว่า ค่าที่ทำให้ลุ้นจนเยี่ยวเหนียวแล้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
เยี่ยวไม่ออกแล้ว
-
:call:
-
ไอ่อาการคิดเองเออเองของกลอนแก้ไม่หายจริง ๆ ด้วยสิน่า - -"
เด่วกลับมาเม้นท์ต่อนะนู๋แก้ม..เย็น ๆ ทีเดียเลยแล้วกัน
ว๊ากกกกกกกกกกก...ต้องรีบไปก่อนจะตกรถ...ฮืออออออออออออออออ T^T
-
หึหึ และแล้วก็เข้าใจผิดคิดไปเองอีกแล้ววววว มืดมนจริงๆ
-
คนละภาษาของแท้เลยคู่นี้ ภาษากายก็แล้ว ถาษาพูดก็แล้ว มันก็ยังไม่มีไรดีขึ้น คงต้องภาษามือคะอาจได้ผลนะลองดู
:pig4: คะ
-
:sad3: เจ้สองคนสวย อย่าทำยังงั้นนนนนน
มาแล้วๆ
----------------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 26
แล้ววันถัดมา ผมก็ได้รู้ว่า คุณไม้ซื้ออะไร
...........................
ที่หน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจลงข้อความตัวเบ่อเริ่ม
“จอมไตรผู้ถือหุ้นใหญ่รายใหม่ของธราลัย”
รายละเอียดคือการดิ่งลงของหุ้นธราลัยอย่างรวดเร็วในสองสามวันนี้ นักลงทุกต่างพากันเทขายเพราะกลัวเงินจะไม่เหลือสักแดง และเมื่อวานนี้ ราคาขายลงต่ำมากที่สุดเหลือเพียงแค่หุ้นล่ะหนึ่งสตางค์ แล้วบริษัทที่เข้าไปกว้านซื้อหุ้นที่โดนเทขายทั้งหมดก็คือ จอมไตร
พูดง่ายๆว่า จอมไตรเป็นเจ้าของใหม่ของธราลัยนั่นเอง ธราลัยนั้นเป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นธุรกิจอุตสาหกรรมส่งออกรายใหญ่ของภาคใต้ ทั้งอาหารทะเลแปรรูป ผลิตภัณฑ์ยางพารา พืชผลทางการเกษตร เป็นบริษัทที่มั่นคงมากทีเดียว แล้วทำไมหุ้นถึงได้ราคาตกลงขนาดนั้นได้ล่ะ ตอนนั้นเองผมก็ได้รับคำตอบ ยายนรีโผล่เข้ามาในบริษัท สภาพหน้าตาไม่มีร่องรอยของยายมารร้ายเลย ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เดินเข้ามาด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมผิดกับคราวที่แล้วลิบลับ
“ขอพบคุณวฏะครับ”
“ไม่ทราบว่าใครต้องการพบครับ”
“กสิน ธราลัยครับ”
ผมชักหวั่นใจกับนามสกุลผู้มาเยือน ธราลัย แถมยังมากับยายนรี หรือว่าเรื่องนรีกับการซื้อบริษัทธราลัยนี่มันเรื่องเดียวกัน
“เชิญครับ”
ผมนำทางเข้าไปหลังจากที่ติดต่อแล้วคุณไม้ให้เข้าพบได้
“กลอนอยู่ก่อน”
นี่เป็นความเปลี่ยนแปลงครับ หลังจากที่ไปทำงานที่บ้านคุณไม้วันนั้น คุณไม้ก็เลิกแทนผมว่านาย แต่เปลี่ยนเป็นกลอนแทน
“มีอะไรว่ามาเลยครับ”
คุณไม้พูดอย่างสุภาพ คนที่มาขอเข้าพบท่าทางจะอายุรุ่นราวคราวพ่อผม แต่กลับนั่งตัวลีบ ท่าทางเกรงใจอย่างเห็นได้ชัด เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณไม้ แต่นี่คงเป็นข้อดีอย่างหนึ่งของคนบ้านนี้มั้งครับ ที่เขาไม่ได้มีท่าทีข่ม ถึงรัศมีมันจะข่ม แต่เจ้าตัวไม่ได้แสดงท่าว่าข้าเหนือกว่า นี่แหละที่ผมชมเชย
“คือเรื่องบริษัทน่ะครับ ทางเราอยากจะขอร้องเรื่องพนักงาน ถ้าทำได้ไม่อยากให้ปลดออกน่ะครับ”
“....”
คุณไม้เงียบ
“เรื่องที่ลูกสาวผมทำ ผมต้องขอโทษแทนด้วย”
คุณกสินก้มศรีษะลง ทำท่าจะยกไม้ไหวแต่คุณไม้ห้ามไว้ซะก่อน
“พอเถอะครับ คนผิดไม่ใช่คุณ”
ยายนรีที่นั่งเงียบมาตลอดหน้าถอดสีทันทีที่คุณไม้หันไปมอง แต่เขาก็เพียงแค่มองผ่านเท่านั้น
“นรี”
คุณกสินเรียกเบาๆ แต่ทำเอาคนถูกเรียกสะดุ้งสุดตัว
“นรีขอโทษ ขอโทษนะคะไม้ ขอโทษ นรีผิดไปแล้ว”
ปากพร่ำพูดพร้อมกับร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง
“คนที่คุณต้องขอโทษไม่ใช่ผม”
คุณไม้เสียงเข้ม นรีหันมามองหน้าผม
“ขอโทษ”
เธอพูดสั้นๆ ปากเธอพูดแบบนั้น แต่ตาเธอมันไม่ใช่
“อย่าคิดจะทำร้ายคนของผมอีก”
คุณไม้ที่คงคิดเหมือนกันกับผมส่งเสียงที่บอกได้ว่าคุกคามจนนรีสะดุ้ง
“นรีเปล่า”
“อย่าแม้แต่จะคิดนรี ถ้ามีคราวหน้าคุณจะต้องสูญเสียมากกว่านี้”
“เอ่อ..นรี...”
“เรื่องที่จ้างพวกมือปืนมาจับตัวกลอนผมทราบว่าไม่เกี่ยวกับคุณลุงและบริษัท…อาจจะเหมือนผมพาล ...แต่คิดว่าคงเป็นทางเดียวที่จะตัดแหล่งเงินของนรีได้”
“คือว่าเรื่องนั้น”
“เรื่องบริษัทพี่ไฟเขาขอเข้าไปจัดการ คุณลุงไปคุยกับเขาได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องคดีความของนรี ก็มาคุยที่ผม”
เงียบไปทั้งห้อง ผมยังงง นี่มันเป็นคดีหรือ แล้วทำไมผู้เสียหายอย่างผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ
“นรีขอโทษ อย่าแจ้งจับนรีเลยนะคะ”
ยายนรีร้องไห้โหยหวน ผมมองหน้าผู้เป็นพ่อของเธอแล้วสงสารจับใจ สีหน้าเคร่งเครียดของคนที่ทั้งห่วงลูกห่วงบริษัท วิญญาณนางเอกเริ่มเข้าสิง แต่ไม่ทันได้พูดอะไรคุณไม้ก็ยกมือห้ามไว้ซะก่อน
“นายไม่ต้องพูด เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจะมาสงสารกันได้ ต้องเด็ดขาดเท่านั้น ”
อ้าว ดันรู้ทันอีก ใช่สิ ผมมันไม่เด็ดขาด ก็ผมไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำเหมือนคุณไม้นิ่
“แล้วเรื่องบริษัทก็อย่างที่ผมบอก ต้องไปคุยกับพี่ไฟครับ”
คุณกสินทำท่าลำบากใจ
“พี่ไฟเขานับถือคุณลุงมากนะครับ พอทราบว่าเป็นบริษัทของคุณลุงเลยมาขอไปรับผิดชอบเอง”
คุณไม้พูดเสียงไม่ค่อยเต็มใจนัก ผมว่าก็คงดี เพราะถ้าเป็นคุณไม้ บริษัทนี้คงไม่ได้ลืมตาอ้าปากอีกแน่ๆ แต่ไปอยู่ในมือคุณไฟ ก็ไม่รู้ชะตาเหมือนกันล่ะนะ
หลังจากนั้นเมื่อคุณกสินและนรีกลับไป ผมก็กลับมานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานผม แล้วก็เริ่มคิดว่าผมรักคนผิดรึเปล่า นี่ผมไปชอบคนเลือดเย็นเข้าแล้วรึไง ใจดีมีเมตตามันไม่อยู่ในความรู้สึกนึกคิดเขาบ้างหรือ
“กลอน เข้ามาหน่อย”
ผมเดินเข้าไปตามคำเรียก ยืนนิ่ง แอบไม่พอใจคุณไม้เล็กๆ ยายนรีนั่นไม่เท่าไหร่ แต่คุณกสินกับพวกพนักงานเขาไม่เกี่ยวด้วยไม่ใช่รึไง แล้วทำไมต้องทำให้เขาเดือดร้อนไปหมดด้วย
“โกรธฉันหรือ”
ก้มหน้าเซ็นเอกสาร แต่ปากก็ถามครับ
“เปล่าครับ ไม่กล้า”
ใครจะไปกล้าโกรธเล่า เดี๋ยวเจอการจองล้างจองผลาญไม่เลิกผมจะทำไง ขนาดบริษัทยักษ์ใหญ่ของภาคใต้ มั่นคงอย่างกับอะไรยังล้มได้ภายในไม่กี่วัน แล้วผู้ชายธรรมดาๆอย่างผมถ้าโดนเล่นงานคงไม่มีแม้แต่แผ่นดินจะยืน
"อย่ามาประชดนะกลอน"
คุณไม้พูดด้วยเสียงที่เข้มขึ้นผมก็ไม่ได้ประชดนะ พูดความจริงต่างหาก ก็กลัวจริงๆนี่นาที่
“ฉันโกรธ เพราะเขาพยายามทำร้ายกลอนนะ"
คุณไม้เหมือนจะพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองนะครับ ถ้าเป็นทุกที เขาต้องตะโกนใส่ผมไปแล้ว แต่นี้ยังพูดด้วยเสียงเรียบสม่ำเสมอ
"เขาทำร้ายผม ไม่ได้ทำร้ายคุณนิ่"
ผมเริ่มนิสัยไม่ดีล่ะครับ
"ใช่สิ ฉันทำอะไรก็ผิดหมด"
ตอนนี้คุณไม้เงยหน้าขึ้นมาแล้วครับ สายตาที่ส่งมามันตัดพ้อต่อว่าผมได้มากกว่าคำพูดที่คุณไม้พูดซะอีก
ผมไม่ได้หมายความว่ายังงั้นสักหน่อย แต่จะอธิบายยังไงล่ะครับ
"ทั้งๆที่ฉันทำเพื่อกลอน แต่นอกจากจะไม่เห็นค่า ยังต้องมาโดนว่าใจดำอีกสินะ ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ"
อย่ามาพูดให้ผมรู้สึกผิดได้ไหม ผมก็รู้หรอกนะว่าที่คุณไม้เขาทำไปเพราะว่าฝ่ายโน้นมาทำร้ายผมก่อน แต่คุณไม้ทำเกินไปเรื่องนี้ใครๆก็ต้องคิดแบบนั้น แล้วเขาทำแบบนี้ มันจะยิ่งทำให้ผมสำคัญตัวผิด คิดว่าตัวเองสำคัญกับคุณไม้ ทั้งที่เขาทำไปก็แค่เพื่อรับผิดชอบที่ทำให้ผมต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแค่นั้นเอง
"ผม......"
"พอเถอะ นายออกไปซะ"
ท่าทางคุณไม้จะโกรธผมจริงๆนะครับ ตั้งแต่ทำงานมาเขาไม่เคยไล่ผมออกมาแบบนี้ แถมยังเรียกผมว่านายเหมือนเดิมด้วย
"คือ"
"ออกไป"
น้ำเสียงไม่พอใจที่ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ต้องรีบหนีออกมาให้ไกล แน่นอนรวมทั้งผมด้วย นี่ผมทำผิดไปหรือที่ไปว่าเขา
.............TBC............
-
อะไรว๊าาาา คนแต่งจะแต่งดีไปมั๊ยอ่่า
ทิ้งประเด็นให้ชวนสงสัย ต้องติดตามแบบติด ๆ ตลอดเลย
... เหมือนจะเริ่มกระจ่าง แต่ก็ยัง
-
อ่านแล้วหงุดหงิดทั้งคู่ (อิน) นายกลอนก็นะ คิดมากอยู่เรื่อย คิดในแง่ลบตลอด ส่วนนายไม้ เอ็งก็เก๊กไม่เข้าเรื่อง ทำโน่นทำนี่ให้เขาได้ขนาดนั้น แล้วแค่พูดตรง ๆ ต่อหน้า ตอนเขามีสติสัมปชัญญะครบถ้วนว่า "รัก" น่ะ พูดไม่ได้หรือไง ทีหึง ทีว่า ทำร้ายจิตใจเขาน่ะ ทำได้สารพัด เฮ้อ ก็ไม่น่าแปลกที่นายกลอนจะคิดมากหรอกนะ (สรุป ยังอยู่ข้างกลอน เพราะหมั่นไส้ความเก๊กของนายไม้)
ข้างบนบ่นมากไปเพราะอินกับเนื้อเรื่อง แต่งสนุกมากเลยค่ะขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องได้สนุก แล้วก็ขอบคุณคนโพส ที่มาโพสอย่างสม่ำเสมอ ~
แล้วจะรอตอนใหม่ มาต่อไว ๆ นะคะ หุ ๆ
-
:เฮ้อ: ชอบคนเขียนนะครับ เขียนให้คนอ่านลุ้นตลอดเวลาว่าจะเป็นยังไงต่อไป
เอาใจช่วยนะครับ ชอบแบบนี้ ลุ้นๆๆๆๆๆไปเรื่อยๆ สนุกดี o13
มา :กอด1: ให้กำลังใจครับ
:L1:
:pig4:
-
เห็นคู่นี้แล้วได้แต่ :เฮ้อ:
คนหนึ่งมีปม เจียมเนื้อเจียมตัว แถมบื้อ
อีกคนก็ทำอะไรก็อ้อมโลกซะ
เมื่อไหร่จะมาบรรจบกันสักที
เรื่องอื่นล่ะเก่งนักทำได้ทุกอย่าง
ทีเรื่องจีบกลอนงมโข่งจังโว้ยคุณไม้
อย่าเผลอทำร้ายกลอนอีกก็ล่ะกัน
ไม่งั้นได้ :z3:แน่
-
ขอบคุณค่า..
หนักใจกับอิคู่นี้มันจริงๆ ประหนึ่งดูหนังอินเดีย..วิ่งตามกันไป วิ่งตามกันมาอยู่นั่นเอง..ไม่ทันกันสักที :เฮ้อ:
คนที่ตีค่าตัวเองต่ำ(ติดลบ)แบบกลอนนะ..แค่การกระทำ(เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย)ไม่เพียงพอหรอก..มันต้องมาพร้อมคำพูดให้มั่นใจด้วยว่ารักจริงๆ ไม่ใช่ให้คิดเอาเองแบบนี้..
เหอๆ อิคุณไม้มันงอนว่ะเห้ย..ถึงตากลอนต้องวิ่งตามมันบ้างแล้วมั้งที่รัก :a1:
-
คู่นี้ ขยันวิ่งผลัดกัน ทำความรู้สึก ให้สวนกันไปกันมา. . . พออีกคนนึงจะวิ่งเข้าหา อีกคนนึงก็วิ่งสวนซะจะได้ไม่บรรจบกันสักที อุเหม่~!!~
หรือว่าเพราะ กลอนก็ไม่ค่อยพูดเอาแต่คิดในใจ ไม้ก็กระด้าง. . .(ชอบเป็นพระเอกหนังพิศาลอยู่ได้ให้ตายชิส์). . .
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย (อินมาก)
-
ก้พูดให้มันเคลียร์เซ่ตาไม้ เฮ้ยยยอ่านแล้วเหนื่อยวุ้ยยยย
ไม่เคลียร์ซักอย่าง แล้วชั้นจะทำงานรู้เรื่องมั้ยเนี่ยยยย
อย่างนี้ต้องโทษคนโพส เพราะไม่ยอมโพสยาวๆ 555
+1 จ้า...
-
ง้องแง้ง น่ารักดีเนอะ :m20:
-
เซ็งจังโว้ย พวกชอบคิดเอาเิองสองคนมารักกัน แล้วแบบนี้มันจะรู้เรื่องกันไหมเนี่ย
-
เซ็งจังโว้ย พวกชอบคิดเอาเิองสองคนมารักกัน แล้วแบบนี้มันจะรู้เรื่องกันไหมเนี่ย
อย่าเจ้าค่ะ อย่าเพิ่งเครียด กำลังลุ้นเชียว อิอิ
ช้อนก็แอบเซ็งเล็กน้อย เหอะ อิอิ
แต่ก็รอลุ้นเจ้าค่ะ ฮุๆ
บวก ๑ แก้ความเซ็งสักหน่อย อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขออีกๆๆๆๆๆๆๆ
นายกลอน สุดยอด ของนายเอก..ที่พูดน้อยที่สุด แต่คิดโคตรเยอะ....
กอด คนโพส....
-
ทุกอย่างมันติดอยู่แค่การกระทำของคนสองคนที่ไม่เหมือนกันเลย
คนหนึ่งไม่ยอมพูด อีกคนไม่เลิกคิดเอง...เรื่องมันเลยวุ่นวายแบบนี้ - -"
จะสงสารใครดีล่ะ...เฮ้อออออออออออออ...เอาเป็นว่าสงสารคนอ่านก็แล้วกันนะ
ทั้งค้าง ทั้งเซ็ง ทั้งเครียด...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก...เมื่อไหร่จะได้หวานกันสักที
คนอ่านก็ลุ้นกันไปสิ...แต่สองคนต้นเหตุไม่เคยรู้เล๊ยยยยยยย...ว่าทำให้คนอ่านแทบบ้าคลั่งกันอยู่แล้ว
รีบ ๆ คุย รีบ ๆ เคลียร์กันซะนะคุณไ้ม้ น้องกลอน...ก่อนคนอ่านจะเส้นเลือดในสมองแตก
เพราะความไม่เข้าใจกันของทั้งสองคนหน่ะ...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้ม...เปิดเข้ามาแอบตกใจ...วันนี้ทำไมนู๋แก้มอัพตอนกลางวันฟ่ะ - -???
แล้ววันนี้จะได้อ่านกี่ตอนกันล่ะเนี่ย...ถ้าไม่มากเกินไป พี่นาขอสัก 5 ตอนก็แล้วกันนะนู๋แก้ม 55555555
(นู๋แก้ม เฟี้ยงระเบิดมาให้เป็นของกำนัล...จากประโยคที่กล่าวไว้ข้างต้น =^=b) 5555555555555
-
อ้าววว ไม้งอลซะงั้น ไรเนี่ย จะหวานๆกันให้นานกว่านี้หน่อยได้มั้ยเนี่ย
แปปเดียว ทะเลาะกันอีกแล้ว
เค้าอยากใช้ ตัวนี้แล้วอ่ะ :m25:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปวดตับจริงเชียวกับสองคนนี้...
มันจะยังงัยกันต่อหล่ะเนี้ยะ...
ลุ้นลุ้น....
เดาใจไรเตอร์ไม่ถูกจริงๆๆๆ
-
ชักงงกะอีตาไม้ อิอิ
สงสัยจะน้อยใจหนัก
-
มีเพลงมาหั้ยทั้ง สองคน ทั้งนายไม้ และ กลอน..
ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว
แล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ
อยากให้เขารู้ ฉันคงต้องแสดงออก
ไม่ใช่ให้ใครเค้าบอก
หรือว่าให้เค้าเดาเองว่ารักเธอ
ขออีกตอนซิ..นะคนโพส นะนะ
-
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขออีกตอนนะ จุ๊ฟๆๆๆๆๆๆ
-
:laugh: โหดจะเเย่...ดันขี้น้อยใจซะงั้น
-
*
เอ่ออออ
คนเค้าหวังดีนะกลอนนนน
งื้ออออ
คุณไม้ใจเย็นนะ!!!
-
พอๆกันคิดเองเออเองทั้งคู่
-
:L2:
-
คิคิคิ ไอ้คุณไม้ขี้งอน.........
เด๋วเจอกลอนงอนกลับ แล้วจะรุสึก :laugh: :m20:
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 27
"กลอน นั่งเหม่อเชียว"
พี่เอนี่เองครับ มาทำอะไรที่นี้ล่ะเนี่ย อ้อ คงมาหาคุณไม้
"คุณไม้อยู่ข้างในครับ"
"อืม"
พี่เอเดินผ่านเข้าไป แต่เข้าไปได้ไม่ถึงนาทีก็ออกมา
"นี่กลอน มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทะเลาะกันหรือ"
ผมก้มหน้า จะเรียกว่าทะเลาะได้ไหมนะ ผมไม่ได้โวยวาย คุณไม้ก็ไม่ได้โวยวาย ก็แค่ ไม่ลงรอยกันนิดหน่อย
"มานี่เลย"
พี่เอดึงแขนผมให้ลุกออกจากเก้าอี้
"แต่...งานผม"
"ช่างมันเถอะมานี่"
อ่า พี่เอนี่ก็เป็นคนในตระกูลจอมไตรรึเปล่านะ ที่ลากผมออกมาในเวลางานแล้วพูดว่าช่างมันได้เนี่ย
ที่ๆพี่เอพามาคือร้านกาแฟไม่ไกลจากบริษัทนัก
"ไหนบอกมาสิว่ามีเรื่องอะไรกัน"
ผมก้มหน้านิ่ง ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
"พี่เอมาหาคุณไม้ มีอะไรรึเปล่าครับ"
ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง
"ว่าจะมาชวนไปกินข้าวเย็น แต่ช่างมันก่อน"
แต่พี่เอเขาไม่หลงกลผมหรอกครับ พอผมไม่พูด พี่เอก็ไม่พูด ต่างคนก็ต่างเงียบ ผมกำลังเรียบเรียงคำพูด พี่เอเขาก็นิ่งรอฟัง ไม่ได้เร่งอะไร
"คือคุณนรี กับพ่อเขามา"
ผมค่อยๆพูด กำลังนึกว่าปัญหาขัดแย้งที่เกิดขึ้นมันอยู่ตรงไหน เริ่มจากที่ไหน
"เหมือนจะมาขอร้องเรื่องบริษัทกับคดีความ"
พี่เอวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะอย่างแรง
"จะมากไปแล้ว"
ผมได้แต่นิ่ง ตกใจครับ ยังไม่ทันได้เล่าอะไรให้ฟังเลย ทำไมพี่เอถึงโมโหแล้วล่ะ
"กล้ามากเลยนะ ใครจะไปยอมกัน นึกว่าจะยอมจบง่ายๆงั้นหรือ"
อ้าว นี่ก็พลอยเป็นไปกับเขาด้วย เห็นทีผมคงต้องไปเช็คชื่อกับนามสกุลพี่เอดูสักทีแล้ว่า เป็นจอมไตรรึเปล่า
"บริษัทน่ะ ก็เห็นใจอยู่หรอก เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นจะเดือดร้อนกันหลายคน แต่ว่าเรื่องคดี ไม่มีทาง ........อ๊ะ!?"
ดูเหมือนพี่เอจะเริ่มคิดได้ ว่าอยู่ๆก็โวยวายขึ้นมา ในขณะที่ผมยังพูดไม่จบ
"โทษทีโมโหไปหน่อย แล้วมันเกี่ยวอะไรกันล่ะ"
ผมชักหวั่นๆ จะเล่าให้เขาฟังดีไหม ก็ถ้าพูดไป พี่เอคงเข้าข้างคุณไม้อยู่แล้ว แต่พอเห็นว่าพี่เอสงบลง กลับสู่การควบคุมตัวเองได้เหมือนปกติ ผมก็เอ่ยช้าๆ
"คือ คุณไม้เขาก็ว่าเหมือนพี่เอเนี่ยแหละครับ"
"อืม"
ขานรับด้วยท่าทางสบายๆ ต่างจากตอนโมโหเมื่อครู่ลิบลับ ผมชักสงสัยว่าปุ่มเปลี่ยนอารมณ์พี่เขาอยู่ตรงไหน ทำไมมันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาง่ายจัง
"แต่ผมคิดว่ามันเกินไป เลยทำท่าทางให้รู้ว่าผมไม่เห็นด้วย คุณไม้เลยอารมณ์เสียน่ะครับ"
"หา!"
"ก็เขาน่าสงสารเขาออกนะครับ"
พี่เอส่ายหัวแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
"คำว่าน่าสงสารเราใช้กับคนที่สำนึกได้เท่านั้นนะกลอน"
"แต่...."
"นรีเขาไม่ได้สำนึกเลยนะ ก่อนที่จอมไตรจะเข้าซื้อหุ้นของธราลัย หุ้นราคาตกมากใช่ไหมล่ะ ทางโน้นก็รู้ว่าเป็นเพราะจอมไตรปั่นหุ้น แต่สิ่งที่นรีทำไม่ใช่การเข้ามาขอโทษ เขากลับโทรไปบอกให้มือปืนมาทำร้ายกลอนอีก นี่เป็นเหตุผลที่ไม่มีใครคัดค้านตอนที่นายไม้ตัดสินใจเข้าซื้อหุ้นธราลัยทั้งหมด แล้วกลอนยังคิดว่าไม้ทำเกินไปอยู่หรือ "
ไม่จริงน่า ทั้งๆที่รู้ถึงผลการกระทำของตัวเองว่ามันทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนไปด้วยตั้งมากมาย แทนที่จะสำนึกได้ กลับคิดจะทำผิดอีกงั้นหรือ ผมนึกถึงแววตาที่ยายนรีมองผมตอนพูดขอโทษ ใช่....มันไม่ใช่แววตาของคนที่สำนึกแล้ว แต่เป็นแววตาของคนที่ยังคิดแค้น เมื่อก่อนผมเองก็เคยคิดบ่อยๆว่าถ้าแค่ขอโทษก็ได้รับการให้อภัย แล้วกฎหมายจะมีไว้ทำไม มีคนที่เอ่ยคำว่าขอโทษทั้งที่ไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆอยู่ และคิดที่จะทำผิดซ้ำอีก จึงต้องมีกฎหมายเพื่อลงโทษคนเหล่านั้นให้หลาบจำ จะได้เกรงกลัว ไม่ทำผิดอีก
แล้วผมล่ะทำอะไรลงไป ผมต่อว่าคนที่เขาทำเพื่อผม ถึงแม้เขาจะทำไปเพราะความรับผิดชอบหรืออะไรก็ตาม เขาก็คอยปกป้องผม เรียกร้องความยุติธรรมให้ผม ผมที่ต่อว่าเขาไปแบบนั้นมันเหมือนกับพอเขาทำดีด้วยหน่อยก็ชักเหลิง ไม่สนใจความดีนั้น แล้วยังได้เที่ยวไปเห็นใจคนอื่น ปกติผมไม่ใช่คนแบบนี้ ชักจะเหมือนนางเอกละครไปทุกทีล่ะผม พอคิดได้ผมก็ชักเริ่มรู้สึกผิด
"เรื่องบริษัทน่ะ ไฟเขาจัดการแล้ว ก็คงไม่ทำอะไรร้ายแรงหรอก เพราะไฟเขานับถือพ่อของนรีอยู่มากเชียว"
พี่เอพูดแล้วส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้ผม
"พี่รู้ว่าเราสองคนชอบเถียงกัน ทะเลาะกัน"
อ้าว พี่เอพูดผิดแล้วครับ ผมไม่ได้ชอบสักหน่อย
“มีเรื่องอะไรก็ผิดใจกันได้ตลอด แต่ว่านะกลอน ไม้เขาไม่ได้เกลียดกลอนหรอกนะ"
ผมนิ่งไป เรื่องนั้นผมก็รู้ ทำไมผมจะไม่รู้ คุณไม้ชอบดุว่าผม ชอบพูดแรงๆ ชอบใช้กำลังกับผมก็จริงแต่ก็ไม่เคยหวังร้าย ส่วนใหญ่จะเป็นเพราะผมไปทำอะไรยั่วโมโหเขาเข้า ถึงบางทีจะดูไม่มีเหตุผล บางทีดูเหมือนคุณไม้ทำเกินไป ถึงคุณไม้จะไม่ได้รักผม อาจจะไม่ชอบหน้าด้วยซ้ำ แต่ผมก็มั่นใจว่าเขาไม่ได้เกลียดผมแน่ๆ
.....................
.....TBC............
--------------------------------------------------------
ที่มาอัพตอนกลางวันได้ เพราะวันนี้ไม่มีเรียนค่ะ
มาอัพก่อนไปทำบุญ เผื่อจะได้บุญเพิ่ง :-[
-
งอนกันไป งอนกันมา
ฟันธงว่าคู่นี้ลูกดกแหง๋มๆๆ :jul3:
-
เริ่มไม่มีอะไรให้ลุ้นแระส์
แค่รอดุว่ามันจะลงเอยกันอีท่าไหน เท่านั้นเอง อิอิ
-
อ่าาาา มันจะลงเอยกันยังงัยเนี่ย 555+
สงสัยกลอนคงต้องใช้ตัวเข้าง้อ หุหุ
มาต่อเร็วๆนะคะ plz plz
-
ครั้งนี้ยังไงกลอนก็ผิดนะ ง้อไม้ด่วนนนนน ไม่งั้น :m31: :m31: :m31: :m31:
-
จะง้อคุณไม้ยังไงดีน้า พี่กลอน อิอิ :z1:
-
:กอด1: ไปปรับความเข้าใจกันซะซิ นะ รอลุ้นอยู่ :L2:
-
อ๊ายยย ไม่ได้อ่านหลายวัน
อ่านทีเดียวจุใจมากก :laugh:
กลอนจะง้อไงน้า อิอิ :impress2:
-
อยากรู้แล้วอ่ะ...ว่ากลอนจะง้อคุณไม้ยังไง???
อีกอย่างที่อยากรู้เหมือนกัน แถมมากด้วย...คือพี่เอเกี่ยวข้องกับจอมไตรยังไงหว่า????
รอตอนต่อไปนะนู๋แก้ม XD
-
:z3: :z3: :z3:
-
เอาแล้วงัยคราวนี้กลอนต้องเป็นฝ่ายง้อไม้บ้างแล้ว
จะดูซิว่าจะน่ารักแค่ไหนเวลาง้อ
:pig4: writer คะ
-
ตัดตอนมาได้ :fire:
สั้นมากกกกกกกกกกกกกก
-
ค้างงง ;p
-
>,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,< เค้าก็เข้าใจคุณไม้มากขึ้นอีกนิดนึง . . .
โถ่ ที่แท้ ก็ส่งมือปืนมาอีกรอบนี่เอง อย่างนี้ต้องเอาให้ตาย ฮึ่ม~!!~. . .
ไปทำบุญมาได้บุญแล้ว คืนนี้จำทำบุญกับคนอ่านอีกสักตอนไม๊น้อ~~~!!~
-
คนอย่างนรีต้องโดน :beat:แล้ว :z6:ซ้ำ
-
อ๊ากกก
อ่านทั้งหมดรวดเดียวแล้ว..
อยากอ่านตอนต่อไปมากมายค่ะ
T____T
จะรออ่านน๊าค๊่าา่่าาา
:bye2:
-
มาลงชื่อไว้ กำลังไล่ตามอ่าน
:L2: คนโพสกับคนแต่ง
-
ก็ แล้ว ทำไม ไม่ คุย กัน ล่ะ - -"
:เฮ้อ: ชักเซ็งกะความขี้เก็กของไม้+ตระกูลจอมไตร+ผู้เกี่ยวข้องทุกคน ... ทุกๆคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! แต่! "ไม่บอกกลอนสักคำ" แล้วแบบนี้จะไม่ให้กลอนเข้าใจผิดได้ไง!? มันไม่ใช่แค่กลอนคิดมากไปเองหรอกนะ แต่เพราะไม่เคยได้รับรู้อะไรเลยต่างหาก บทสนทนาที่โดนตัดออกจากวงตลอด กลอนมีแต่โดนไม้บังคับๆๆโดยไม่พูดอะไรสักคำ แล้วแบบนี้จะไม่ให้กลอนคิดไปไกลได้ไงห๊าา!!! เนี่ย~! พอกลอนมารู้ทีหลัง กลอนก็คิดมากโทษตัวเองอีกว่าไปว่าเขา ทั้งๆที่แค่มี"ใครสักคน"(ซึ่งควรเป็นไม้)บอกกลอนสักนิดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง! .... แบบนี้ให้ตายก็ไม่ได้รักกันสักทีหร๊อก นี่ก็รอให้ไอ้ไม้มันเปิดปากพูดอยู่เนี่ย! จะขี้เก๊กไปไหนวะ! อีกนานไหม?! :angry2:
-
มันก็สมควรที่คุณไม้น้อยใจกลอนอ่ะ
กลอนชอบคิดอะไรไปเองคนเดียว
เฮ้อออออออ :เฮ้อ: เอาไงล่ะทีนี้
กลีบไปง้อหน่อยกลอนเอ๊ยยยยยยย
ลดทิฐิลงบ้าง เผื่ออะไรมันจะดีขึ้นนะ
+1 เป็นกำลงใจจ้า :กอด1:
-
ค้างๆ !
-
ตัดตอนมาได้ :fire:
สั้นมากกกกกกกกกกกกกก
ตอนที่ 28 ยาวแน่นอนจ้า
ได้โปรดอย่าโกรธเคืองเค้าเลยน๊า :m13:
-
ขออีกตอนได้ป่าวคับ T.T
พี่ nolirin
-
ทั้งกลอนทั้งไม้ต่างไม่พูด
กลอนก็ชอบคิดมาก
นายไม้ก็โครตปากจะแข็งง่ะ
นายไม้รู้ไหมเนี๊ยว่ากลอนชอบตัวเองอยู่??
เหมือนตระกูลนี้จะรู้ๆกันหมดทุกคนว่านายไม้
ชอบกลอนนะเนี๊ย~
:serius2:
-
^^^
^^
^
มาลงตอนที่28ใช่ไหมคะ ไอรออยู่นะ มาทำให้ไอหายเซ็งเร็ววววววว (เซ็งนายไม้จอมขี้เก็กนี่แหละ ชอบทำให้กลอนคิดมาก)
-
มันก็อย่างนี้คิดไปคนละด้านมองไปคนละมุมเรื่องราวมันเลยไม่มาบรรจบซะที
-
พี่เอบอกว่าไม้ไม่ได้เกลียดกลอน แต่กลอนก็ไม่ได้เอะใจว่าไม้จะชอบเหมือนกัน
ก็ยังคงคิดว่าไม้ทำเพราะเหตุผลอื่นอยู่ดี
ดูซิ จะลงเอยกันได้ยังงัย ใครจะบอกรักใครก่อน
มารอตอนที่ 28 ค่ะ
-
อ่านแล้ว เฮ้อ เมื่อไหร่จะลงเอยกันหว่า
เพราะเราไม่เข้าใจกัน นะกลอน คุณไม้
พี่เอน่ารักดี จบเรื่องนี้แล้ว อยากอ่านเรื่องพี่เอนะ (ไม่รู้ขอมากไปป่าว)
ขออ่านอีกตอนได้ไหมคุณแก้ม(เรารออยู่จ้า)
ติดงอมแงมเลย
-
เข้ามารอตอนที่28คะ ติดนิยายเรื่องนี้มาก :-[
สำหรับคนแต่งและคนโพส :pig4: :L1:
-
สั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ขออนุยาตกรีดร้องสักนิดค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งขัดใจกับค่นี้ แต่ก็ทำให้สนุกและตามลุ้นมาตลอด
รอตอนหน้าละกันค่า
-
-O- ไม้โกรธกลอนสะเเล้ว งึกกก ก.
กลอนไม่เข้าใจความรู้สึกไม้สะเลย!!!!
สองตอนสั้น ๆ อยากได้ยาว ๆ อะพี่เเก้ม :o8:
ขอบคุณสำหรับฟิคค่า♥
-
มารอตอนต่อปายยยย~~~!!!!~ >,,,,,,,,,,,,,,< 28 28 28 28 28
(ก่อนนอนจะมาไม๊น๊า~~!! ZzzzZZzzzz.....)
-
:z3: :z3: กลุ้มจิงๆ
-
รออออออออ
-
:เฮ้อ: เหนื่อยแทน กว่าจะลงตัว ต้องจับลากทั้งคู่มาสอบปากคำละมั้ง
เดาใจกันไปมาอย่างกับทายปัญหาแบบนี้
เมื่อไหร่จะรู้ใจละเนี่ย :serius2:
-
ง่องแง่งได้ที่เลยนะเนี่ย
อิตาคุณไม่ขี้น้อยใจจริงๆเลย
ลองเป็นแบบนี้แล้วเมื่อไรจะเข้าใจกันล่ะเนี่ย
ลุ้นจนตัวโก่งแล้ว :z3:
-
เข้าใจกันคนละทางเลยอ่ะ :m16:
-
ลุ้นค่ะลุ้น
ปากหนักทั้งคู่เลย แล้วเมื่อไหร่จะสมหวังเนี่ย
-
สันอ่ะ ยังไม่จุใจเลย
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ดีครับ อ่านทันจนได้ :z1: :z1:
อีกคนปากแข็ง
อีกคนมึน
แล้วจะรู้กันตอนไหนเนี่ย
สงสารไม้อารมณ์ค้าง หลายรอบและ :laugh: :laugh: :laugh:
จะได้ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:ซักที
ไม่ค่อยหื่นเลยตรู :-[ :-[
-
กว่าจะเข้าใจกันได้ชอบคลาดกันอยู่เลื่อย
แหมจะไม่ให้กลอนคิดมากได้ไงไม่เห็นคุณไม้จะทำให้กลอนรู้จิงๆสะที่ว่ารักเค้าอ่ะ
คุณไม้ก็น่าจะบอกรักหวานๆให้กลอนเค้าซึ้งหน่อยจิคนอ่านชอบอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า
-
ไรเตอร์หายไปหนาย เค้าจะเอากลอนกะไม้อ่ะ :serius2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
วันนี้จะอัพมัยคะ
อัพเถอะ นะๆๆๆๆๆ :monkeysad:
รอคอยอย่างมีความหวัง
อยากรู้จัง กลอนจะง้อคุณไม้ยังงัย หุหุ
-
มาแล้วจ้าาาา วันนี้มีเรียน :really2:นั่งเบลอทั้งวันอ่ะ
--------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 28
ผมกลับมานั่งทำงานด้วยใจห่อเหี่ยว ความรู้สึกผิดมากมายเข้าเกาะกุมใจผม คุณไม้ที่ปกติต้องเรียกผมเข้าไปเรื่องโน้นเรื่องนี้อย่างน้อยๆชั่วโมงล่ะครั้ง ยังไม่เรียกผมเข้าไปเลย นี่มันจะเลิกงานแล้วนะ ผมนั่งกระสับกระส่าย การงานก็ช่างไม่เป็นใจเอาซะเลย เพราะไม่มีเอกสารที่คุณไม้ต้องเซ็น คนมาขอเข้าพบ แม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่ดังซักแอะ อย่างงี้ผมก็ไม่มีข้ออ้างจะคุยกับเขาน่ะสิ ไอ้จะให้เดินเข้าไปโต้งๆเลยก็ไม่กล้าซะด้วย
เวลายังคงเดินไป ในขณะที่ผมก็ยังนั่งหมุนเก้าอี้หมุนไปหมุนมา
หรือว่าคุณไม้เขาจะโกรธผมมาก จนไม่อยากจะเจอหน้าผมอีกแล้ว อาจจะไล่ผมออกด้วยซ้ำ ก็คนเขาทำดีด้วยดันไปว่าเขายุ่งซะนี้
ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
แค่คิดว่าพอผมโดนไล่ออก ผมก็จะไม่ได้เจอคุณไม้อีก คราวนี้ไม่มีปามมาอยู่กับผม คุณไม้ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะมาติดต่อกับผม ...หัวใจผมมันก็บีบแรง มันทรมาน ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย ไม่สิ ถ้ามันจะต้องเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมก็ต้องรับให้ได้ แต่ถ้าจะจากไปผมก็ขอจากกับคุณไม้แบบที่ไม่มีอะไรติดค้างในใจดีกว่า เอาล่ะ ต้องกล้าๆ
ผมลุกขึ้นและตรงไปเคาะประตูห้องทำงานคุณไม้
ก๊อกๆ
“.....”
แต่ไม่มีเสียงตอบรับ หรือว่าคุณไม้โกรธผมมากเลยไม่ขาน
ก็อกๆ
ผมเลยเคาะอีกที แต่ข้างในก็ยังเงียบ หรือว่าที่จริงคุณไม้กลับไปแล้ว ผมเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเอง แต่ว่าคุณไม้ก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้น ก้มหน้าก้มตาอยู่ที่คอมพิวเตอร์ คุณไม้คงได้ยินเสียงประตูเปิดเลยหันมามอง แต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น คุณไม้ก็ก้มหน้าลงไปยังคอมพิวเตอร์ต่อ
“คือ....”
“มีอะไร”
เสียงเข้ม บอกให้รู้ว่าเขาไม่พอใจที่ผมเข้ามา เอาแล้วไงผม เข้ามาโดยที่เจ้าของห้องไม่อนุญาตด้วย หรือว่าผมควรกลับออกไปดี ไม่ได้สิ ผมตั้งใจจะมาขอโทษเรื่องที่ไปว่าเขานิ่นา
“มีอะไร”
คุณไม้ถามย้ำอีกครั้งเมื่อยังเห็นว่าผมเงียบ
“คือ เดี๋ยวผมไปเอากาแฟมาให้นะครับ”
แล้วผมก็รีบเดินออกมา ไม่รอให้คุณไม่ปฏิเสธหรอก ที่ผมออกมานี่ก็ไม่ได้หนีนะ แต่ขอออกมาหาเวลาทำใจ และนึกคำพูดดีๆซะก่อน
“คุณไม้ครับ ผมขอโทษครับ”ๆๆๆๆๆๆ
ผมเดินท่องมาเบาๆตลอดทาง พอมาถึงประตูห้องก็หยุดท่องอยู่ตรงนั้นอีกสองรอบ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ เอาล่ะ เตรียมพร้อม ลุย!
“คุณไม้”
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองผม แล้วไอ้ที่ผมท่องมามันก็กลืนหายลงไปในคอหมด สายตาตัดพ้อส่งตรงมาอย่างไม่ปิดบัง ผมรู้สึกว่าตอนนี้คำขอโทษของผมมันจะใช้ได้ผลหรือ ถ้าเกิดผมขอโทษไปแล้วไม่ได้รับการให้อภัยล่ะ เหมือนยายนรีนั่น แต่ว่าผมสำนึกผิดจริงๆนะ ผมรู้ว่าที่ผมทำไปมันไม่ถูก และยังทำให้คนที่ทำเพื่อผมเสียความรู้สึกอีกด้วย
“วางไว้แล้วออกไปซะ”
คุณไม้พูดก่อนจะก้มลงไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์อีกครั้ง
ผมนำกาแฟไปวางตามคำสั่ง แต่ยังไม่ขยับไปไหน เรื่องอะไร ผมไม่ยอมออกไปจนกว่าผมจะได้ขอโทษหรอก แต่ปากเจ้ากรรมมันดันไม่ขยับเลย
คุณไม้เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ท่าทางเริ่มโกรธนิดๆที่ผมยังยืนอยู่ไม่ไปไหน ขัดคำสั่งของเขา
“มีอะไรอีกล่ะ”
น้ำเสียงที่ถามเต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่าย คุณไม้เขาเหนื่อยหน่าย หรือว่าเขาเบื่อหน่ายผม หรือว่าทั้งสองอย่างบวกรำคาญเข้าไปด้วยก็ไม่รู้ แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็ต้องพูดขอโทษให้ได้
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”
อ้าว แล้วไหงคำว่าขอโทษของผมมันกลายเป็นอย่างนั้นไปเล่า
คุณไม้เอียงคอนิดหน่อย คงแปลกใจที่อยู่ๆผมก็เอ่ยถาม ก็แน่สิ ขนาดผมยังแปลกใจกับคำพูดตัวเองเลย
“ไม่มี”
ตอบห้วนๆครับ แล้วจ้องหน้าผม ตอนนี้คุณไม้คงอยากรู้ว่าผมจะพูดอะไรต่อ ส่วนผม ก็อึกอัก เอาแล้วไง พูดสิๆ พูดสิว่าขอโทษ แค่ขอโทษแค่นี้พูดยากนักรึไงนะ พูดง่ายๆ คุณไม้ ผมขอโทษ...
“กาแฟ ไม่ดื่มหน่อยหรือครับ”
ง่ะ แล้วทำไมพูดออกไปแบบนั้นเล่า คุณไม้ยกกาแฟขึ้นจิบแล้ววาง
“เอาล่ะ ดื่มแล้ว นายก็ออกไปได้แล้ว”
ไล่ผมอีกแล้วครับ แต่ขาผมมันก็ยังไม่ขยับไปไหนอยู่ดี ในใจก็คิดแต่ว่าต้องขอโทษให้ได้ ต้องขอโทษๆ ท่องในใจ เอาล่ะ พูดออกไปเลย
“เอ่อ เมื่อกี้พี่เอมานะครับ”
....ทำม๊ายยยยยยย... คำขอโทษมันถึงไม่หลุดออกไปจากปากผมสักทีเล่า คุณไม้ถอนหายใจพร้อมกับส่ายหัว
“ต้องการอะไรกันแน่”
“ผม...”
“...พอฉันถอยนายก็ตามมา ...พอฉันจับนายไว้นายก็ถอยหนี นายจะเอายังไงกันแน่”
“ผม...”
“พอแล้วฉันจะ...”
“ผมขอโทษ!”
.....
...
..
.
.
ทั้งห้องเงียบไปสามวินาที หลังจากที่ผมพูดแทรกคุณไม้ขึ้นมา ไม่รู้ล่ะว่าคุณไม้เขากำลังจะพูดอะไร แต่ผมไม่ขอทนฟังเขาต่อว่าอีก แต่คำขอโทษที่พูดออกไป ฟังดูไม่เหมือนคนสำนึกได้เอาซะเลยสินะ ผมย่นคอเมื่อนึกถึงน้ำเสียงตัวเองเมื่อครู่ ทั้งดังทั้งกระโชกโฮกฮาก ไม่รู้ว่าคุณไม้เขาจะคิดว่าผมพูดประชดรึเปล่า แต่นั้นผมพูดออกไปจากใจจริงนะ หมายถึงขอโทษจากใจจริง
ผมค่อยๆเหลือบตาขึ้นมองคุณไม้ เขามองมาที่ผมก่อนแล้ว พอผมเงยหน้าขึ้นมองเต็มตา ผมก็เห็นรอยยิ้มเล็กๆปรากฏที่มุมปากคุณไม้ แต่ก็เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น ก่อนที่มันจะกลายเป็นขึงขังเหมือนเก่า ผมเอียงคอด้วยความสงสัย หรือว่าผมคิดไปเอง
“ขอโทษ ขอโทษทำไม”
น้ำเสียงดุดันไม่ต่างจากก่อนหน้านี้เลย แสดงว่าอารมณ์คุณไม้ยังไม่เปลี่ยน งั้นรอยยิ้มนั่น ผมก็แค่คิดไปเองจริงๆด้วย
“เรื่อง...คุณนรี”
ผมพูดอึกๆอักๆ จะให้พูดว่ายังไงดีล่ะ ผมไม่ได้ต่อว่าอะไรเขานอกจากพูดจาประชดประชันไปนิดหน่อย แล้วพอถึงเวลาต้องมาอธิบายเนี่ย มันยากชะมัดเลย
“เรื่องนรี นายจะขอโทษทำไม นายยังไม่ได้ว่าอะไรฉันสักหน่อย”
เห็นมั้ยเล่า คุณไม้ตีตรงจุดเลยเชียว ผมไม่ได้ว่าอะไรเขาสักคำ แค่พูดทำนองว่าเรื่องของผมไม่ใช่เรื่องของคุณไม้ก็เท่านั้น แต่คุณไม้เองก็น่าจะเข้าใจไม่ใช่หรือ ถ้าหากว่าเขาสามารถไม่พอใจผมได้ทั้งที่ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเขาไปเท่าไหร่ ก็แสดงว่าเขาเข้าใจความคิดของผม แล้วเขาจะมาถามแบบนั้นทำไม... อ้อ... เข้าใจล่ะ คุณไม้กำลังประชดผมอยู่แน่ๆเลย
“ผมขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ผมไม่น่าโกรธคุณ ไม่น่าพูดเหมือนคุณมายุ่งวุ่นวาย ขอโทษ! พอใจรึยังล่ะ”
ผมกระแทกเสียงนิดๆ เริ่มไม่พอใจ ผมตั้งใจจะมาพูดดีๆด้วยแท้ๆ ทำไมต้องมาประชดกันด้วย ไม่ได้เขากับหน้าตัวเองแท้ๆก็ยังทำ เอาะ..มันไม่เกี่ยวกันนิ่เนอะ ที่จริงต้องบอกว่ามันไม่ได้เข้ากับนิสัยของคุณไม้ถึงจะถูกกว่า
“ยัง”
เสียงคำตอบลอยๆ คำเดียว แต่ส่งผลให้ผมชะงักความคิดทั้งหมด ปากคอมันเริ่มสั่น เรื่องนี้มันหนักหนาขนาดที่คุณไม้จะไม่ยอมให้อภัยผมเชียวหรือ ผมก้มหน้าลง ไม่อยากรู้ไม่อยากมองมากไปกว่านี้
เสียงฝีเท้าเบาๆที่ใกล้เข้ามาทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง คุณไม้เข้าประชิดก่อนจะผมจะตั้งตัวติด แขนแข็งแรงรวบเอวผมไว้ไม่ให้ถอยหนี ผมพยายามคิดว่าคุณไม้เขาจะทำอะไร แต่ก็เหมือนเคย ผมไม่มีทางเข้าใจความคิดของคุณไม้ได้ พอพยายามจะมองใบหน้าคมเพื่อค้นหาความรู้สึก มือคุณไม้ก็เลื่อนขึ้นมากดให้ใบหน้าแนบเข้ากับอกเขาไว้ ผมไม่รับรู้อะไรนอกจากเสียงหัวใจที่เต้นแรง แต่...มันเป็นเสียงหัวใจของใครกันล่ะ ของผมหรือว่าของคุณไม้กันแน่
“นายนี่น้า ชอบทำให้โกรธอยู่เรื่อย”
ผมไม่ได้ตั้งใจให้เขาโกรธสักหน่อย อย่างน้อยๆก็คราวนี้ ไหล่ผมมันตั้งตรง บอกให้รู้ว่าเริ่มรู้สึกต่อต้านเมื่อได้ฟังที่คุณไม้พูด คุณไม้เลยยิ่งกอดผมแน่นขึ้น รัดจนแทบหายใจไม่ออกแล้วโยกตัวไปมาเหมือนจะแกล้ง ผมครางอู้อี้ประท้วงออกมาไม่เป็นคำ แต่คุณไม้ก็คลายอ้อมกอดออกเหมือนจะเข้าใจ
พอสามารถขยับตัวได้บ้าง ผมก็จ้องใบหน้าอีกฝ่ายทันที คุณไม้ยังตีหน้าขึงไม่เลิกถึงจะดูผ่อนคลายลงบ้าง แต่ก็รู้ได้ว่าเขายังไม่หายเคืองซะทีเดียว แล้วผมต้องทำยังไงเล่า ขอโทษก็ขอโทษไปแล้ว ยังจะเอาอะไรอีก
“ผมขอโทษคุณแล้วนะ คุณก็เลิกทำหน้าแบบนั้นสักทีเถอะ”
เอาแล้วสิ จากอารมณ์มาง้อคน ผมเริ่มมีอารมณ์จะโกรธคนบ้างเหมือนกันแล้วนะ
“อยากให้หายโกรธหรือ”
ผมพยักหน้าถี่ๆ แล้วมือหนาก็คลายออกข้างหนึ่ง ยกนิ้วมาแตะที่ปากผมแล้วไปแตะที่ริมฝีปากตัวเอง
“ทำได้ม่ะ”
หมายความว่าไง คุณไม้หมายถึงให้ผมจูบเขาหรือ ผมยู่หน้าด้วยความลำบากใจ แต่ถ้ามันทำแล้วคุณไม้จะหายโกรธ ผมก็จะทำ
ผมเขย่งตัวเข้าใกล้คุณไม้ แตะริมฝีปากไปเบาๆแล้วผละออก คุณไม้ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นอมยิ้มทันที
“แบบนั้นไม่ใช่จูบซักหน่อย”
พูดพร้อมกับใช้มือดึงเส้นผมเบาๆเพื่อให้ผมเงยหน้าขึ้น ใบหน้านั้นก้มต่ำลงมาและริมฝีปากก็แนบชิดอีกครั้ง แต่ก็อย่างที่รู้ มันต่างไป ลิ้นหนาช่างบังคับนั้นรุกเข้ามาทันทีที่มีโอกาส
ผมตื้อไปหมด สมองประมวลความคิดเริ่มไม่ทำงาน มือที่ปล่อยตกไว้ข้างตัวก็ยกขึ้นกำแขนเสื้อคุณไม้ไว้แน่นเพื่อเป็นหลักยึด ขาเริ่มไม่มีแรงจะยืน หากแต่แขนแข็งแรงไม่ประคองไว้คงล้มลงกองกับพื้นไปแล้ว
ผมคิดว่ากำลังจะหมดสติอยู่แล้ว ตอนที่คุณไม้ถอนริมฝีปากออกช้าๆ แต่ไม่วายหอมแก้มผมก่อนจะผละออกไป ผมหอบหายใจในขณะที่ใช้อกคุณไม้เป็นที่พิงเพื่อพยุงตัวไว้
“จูบน่ะ ต้องแบบนี้ต่างหาก”
ผมรับรู้ถึงกระแสเสียงช่างแกล้งในคำพูดนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมอง รอยยิ้มที่ส่งมาเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ คุณไม้กำลังแกล้งผม ผมโดนคุณไม้แกล้งอีกแล้ว คนๆนี้ คนๆนี้ เขาเห็นผมเป็นของเล่นรึไง ผมหน้าม่อยลง ปล่อยแขนเสื้อคุณไม้แล้วผลักเขาออก คุณไม้ก็ยอมปล่อยผมให้เป็นอิสระ
“ไปเก็บของ เดี๋ยวจะไปส่ง”
ผมเมินหน้าหนีหันหลังออกจากห้อง แต่เสียงหัวเราะในลำคอของคุณไม้มันก็ยังดังเข้าหูผมอยู่ดี
“ผมได้ยินนะ”
บ่นกับตัวเองเบาๆแล้วปิดประตูห้อง อยากปิดดังๆอยู่หรอก แต่ติดที่ประตูเป็นระบบปิดอัตโนมัติ พยายามผลักให้ตายมันก็ไม่ดัง! เชอะ! อะไรก็ไม่ได้ดั่งใจซักอย่าง!
........TBC.........
-
:z13: :z13: :z13:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ลุ้นจนตัวโก่งแล้วเนี่ย
กว่าตำว่าขอโทษจะหลุดออกมาได้
เล่นเอาหายใจไม่ทั่วท้องเลย
ไม้ขี้แกล้งอ่ะ แต่กลอนก็น่าแกล้งจริงๆแหละ
ตอนนี้น่ารักอ่า :-[
-
พี่กลอนค๊าบ คุณไม้สื่อออกมาขนาดนั้นยังไม่รู้อีกเหรอค๊าบ อิอิ
หรือให้คุณไม้จับพี่กลอนไปกดเลยดีหว่า หุหุ
-
หวานเจี๊ยบ เย็นชื่นใจ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
-
หุหุ น่ารักจริง ๆ
-
ยังคิดต่อไปว่าเค้าไม่รัก >>> (-___-" )
ฮ่วยยยยยยยยลุ้นจนเหนื่อยแล้วนะ รู้ตัวซะทีเหอะะะะะะะะะะ
-
กลอนจะน่ารักไปไหน :m3:
-
แรก ๆ แอบเครียดนะ...ว่ากลอนจะง้อคุณไม้สำเร็จหรือเปล่า???
กว่าคำว่า "ขอโทษ" ของกลอนจะหลุดจากปากออกมาได้...ลุ้นซะแทบแย่
แต่แหม๋...คุณไ้ม้ค่ะ...เจ้าเล่ห์ใช่ย่อยนะ อยากจูบเค้าก็บอกมาเถอะ
จริง ๆ ก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมายใช่ป่ะล่ะ??...แค่จะเก็กเพื่อแกล้งกลอนชิม่ะ - -"
แล้วกลอนของเราก็หลงกล...เสียจูบเลยเป็นไงล่ะ...อิอิ
คนอ่านเลยได้น้ำตาลในเลือดเพิ่มขึ้นไปอีกนิดส์...อร๊ายยยยยยยยยยยย...น่ารักอ่ะ
ชอบเวลาที่เค้าหวานกันจริง ๆ...เพราะมันทำเอาคนอ่านเขิลตามไปเลย...คริคริ >/////<
แต่แอบขัดใจอยู่นิดส์ ตรงที่กลอนคิดว่าคุณไม้แกล้งเรื่องจูบ
ยังคิดมากเหมือนเดิมเลยนะกลอน...แกล้งเพื่อความสะใจ กะแกล้งเพราะรักมันต่างกันนะ
แล้วเมื่อไหร่กลอนจะเข้าใจสักที ว่าที่คุณไม้ทำทั้งหมด ก็เพราะรักมากกว่าความสะใจ - -"
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้มคนสวยยยยยยยย ^^~*
-
ลุ้นจนลืมหายใจ กลอนเมื่อไหร่จะเข้าใจซะที่ หยุดคิดเองเออเองได้แล้ว
ไม้น่ารักชอบแกล้งกลอน o13
-
โอยลูกแม่ กลอนน่ารักสุดๆ
ไร้เดียงสาอ่ะ โดนคุณไม้แกล้งตลอดๆ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยเฮียไม้ขี้งอน เนียนนะเฮีย :z1:
กลอนน่ารักได้อีกนะเนี่ยะ :-[ :-[
ไรเตอร์อ่ะเอาอีกได้ไหมอ่ะ น้าน้าน้าน้าน้า :sad4:
-
แล้วก็จบด้วยความหวาน แถมคุณไม้ยังได้กำไรอีก หุหุ
กลอนคงแพ้ทางคุณไม้จิงๆ แหม แต่กลอนก็ไร้เดียงสาจิงๆนะ
การกระทำของคุณไม้สื่อขนาดนี้แล้ว ยิ่งกว่าแฟนอีก!!
อย่างว่า คุณไม้ไม่ได้บอกรักซักทีนิ...
ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูด ไม่กล่าว แล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่า... (ขอมอบเพลงนี้ให้กับทั้งสองคน)
มาต่อเร็วๆนะคะ เฝ้ารอๆ o13
-
แอร๊ยยยส์ นึกว่าจะได้ดูหนังสดในห้องทำงาน :laugh:
ตอนต่อไปไวๆนะ คึคึ
-
หึหึ กลอนจ๊ะ ขาดทุนตลอด...ส่วนคุณไม้ กำไรตลอดดด :laugh:
แบบว่าง้อน่ารักเนอะ จริงๆมันเป็นแผนคุณไม้ใช่ม๊า กิ๊วๆๆ
เอาอีกตอนได้ป่ะค้า อยากอ่านอีกง่ะ :impress2:
-
อิอิ กว่าจะง้อเสร็จ ช้ำนิดหน่อย :-[
-
ปากหนักจริงๆ
หว่ากลอนจะพูดขอโทษได้
:sad4:
ไม้นี่ก็เก็กเข็มจริงๆ
ืำกลอนกลัวเลย ฮ่าๆๆๆ
อยากอ่า่นตอนต่อไปมากมายยย :o12:
ติดตามค่าาา
:bye2:
-
:เฮ้อ:ไม่พูดกันให้เข้าใจละครับงอนกันงอนกันมาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายชิ
-
เขินน่ะน่ะ กลอนอ่ะ
-
ลุ่นตามกลอนจริงๆกว่าจะขอโทษคุณไม้ได้ :เฮ้อ:
-
เห็นด้วยกับหลายๆเมนท์ สารภาพกันซักทีเท้อ พ่อคุ๊ณ แม่ยกลุ้นจนขนร่วงแล้ว :laugh:
คนนึงก็ปากแข็ง ขี้เก๊ก อีกคนก็ปากแข็งกว่า แถมคิดมากอีก ชาตินี้จะลงเอยกันมะเนี่ย ป๊าดดดดด :m31:
-
ตอนนี้น่ารักได้อีกอ่ะ
เค้าดีกันแล้ว กรี๊ดดดดดดดดด
ดีใจ ๆๆๆๆๆๆๆๆ
คุณไม้นี่น่าตบเนอะ แกล้งโกรธหรือเปล่าเนี่ย!!
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ เอาเถอะ ถึงยังไงก็น่าร๊ากกก :impress2:
ปล. อยากอ่านแบบว่า :jul1: แล้วอ่ะ คริคริ
-
รออ่านเรื่องนี้อยู่ทุกวันเลยนะ หมู่นี้ :pig4:
-
ฮิ้วววววว หว๊านหวาน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ด >O<!!
พาร์ทนี้ดีกันเเล้ว♥ เเบบว่าเห็นกลอนทำเเบบนี้ ฮ่า ๆ
น่ารักจริง ๆ ปกติอารมณ์เเบบไม่ยอมไม่เเคร์ไม่สน..
เเต่นี้มีง้อไม้ด้วย โฮะ!! ขอบคุณสำหรับฟิคค่า♥
-
เฮ้อออ คิดไปได้นิ
ช่างคิดในแง่ร้ายย จริงๆเลย
แต่ก็น่ะ เพราะอย่างนี้ ตาไม้เลยชอบแกล้งใช่ไหมนี้
-
น่ารักดีอ่ะ
-
ลุ้นจนหยดสุดท้าย
คำขอโทษกว่าจะพูดออกมา
แล้วคำว่ารัก เมื่อไหร่จะได้เอ่ย อิอิ
อยากอ่านต่อแล้วค่า
-
ไรเตอร์มาอีกนะ นะนะ นะนะ นะนะ :call: :call: :call:
-
อ๊ายยย
ขอ ๆๆ
ขอจิ้มทั้ง2คนในฝันต่อไป T T
-
ตามทันแล้วคะ
คือเหมือนตอนแรก ไม้จะไม่สนใจกลอนเลยด้วยซ้ำดูเหมือนจะเกลียด ยังไงยังงั้น แล้วก็เหมือนจะหลงหมอเอ แต่พอกลางเรื่อง เหมือนจะสงสารมากกว่า เพราะอาจจะรู้สึกผิดเรื่องโจร ที่ไปปล้นที่บ้านที่ต่างจังหวัด แต่หลังจากนั้นก็รู้สึกรักไปเองโดยไม่รู้ตัว เหมือนเรื่องจะตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นนะคะ แต่เบนกลับรู้สึกว่า ไม้น่าจะมอง กลอน พอๆกับที่กลอนมองไม้
-
:3123:
-
:-[ มาง้อเค้า แต่ก็เหมือนจะงอลกลับซะงั้น 555+ แต่ตอนนี้ก็หวานมากนะคะ
:pig4: writer คะ
-
(http://2.bp.blogspot.com/_jlD5GXIZ_64/SaKp-Ez1aII/AAAAAAAAASs/iXkZ0ZnD3uE/s400/kanom23.jpg)
เอามาบำรุงคนแต่ละคนโพสต์ จุบุจุบุ
-
^
^
^
กระซวกป้าข้างบน อุ้ย หนังเปื่อยหลุด
ดีใจจังน้องเอานิยายมาลงเล้า ชอบๆนิยาย ทุกเรื่องของน้องเลยค่ะ กีซซซซซซซซซซ
-
ลุกขึ้นยืนมากระชวกไหวหรือคะรีบน?
รับไม้เท้าไปอีกอันไหมคะ? ดูท่าจะยืนไม่ค่อยมั่นคง
ก็อายุปูนนี้ อิอิ
ปล. น้องขา ถ้านับรวมเมื่อวานกับวันนี้ด้วย พี่รออ่านนิยายคุณน้องบ่อยมากเลยนะคะ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยสื
อยากอ่านจริง อะไรจริง
-
ชอบเรื่องนี้มั๊กกกกมากเลยอ่ะ หนุกๆ แหมมาง้อเค้าก็ต้องทำใจนะกลอนกก็คุณไม้อ่ะเจ้าเล่ห์เอาการเลย
-
มาแล้วคะเจ้ขา....ขอบคุณสำหรับของบำรุงและที่มารอคะ :จุ๊บๆ:(แอบจุ๊บไม่รู้ตัว)
------------------------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 29
ผมลืมตาขึ้นมองเพดานห้องและกวาดตาไปรอบๆ เพื่อพยายามรำลึกว่าผมอยู่ที่ไหน เพดานที่สร้างขึ้นจากกระเบื้องและฝาห้องสร้างจากไม้ไผ่ ต่างจากห้องพักที่มีแต่ปูนและปูนของผมมาก เครื่องเรือนทุกชิ้นก็ต่างไป ที่นี้ไม่ใช่ห้องผม
หางตาผมยังชื้นด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาขณะยังหลับ.. ฝันเมื่อคืน... ฝันที่ฝันซ้ำๆครั้งแล้วครั้งเล่า...ฝันที่เตือนความทรงจำย้ำความจริง!
น้ำตาที่เกือบจะแห้งไปอยู่แล้วกลับไหลออกมาอีกครั้ง ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาแรงๆโดยไม่สนใจว่าดวงตาอาจบอบช้ำ อยากหยุดร้องไห้ แต่ยิ่งพยายามยับยั้ง น้ำตาก็ยิ่งไหล
ผมเหนื่อย...ร้องไห้จนเหนื่อย...เสียใจจนเหนื่อย...เจ็บจนเหนื่อย...และรักจนเหนื่อย
...........................................
“ไปไหนครับเนี่ย”
หลังจากที่ออกมาจากที่ทำงาน คุณไม้ที่บอกจะมาส่งผมกลับขับรถไปคนละทาง นี่ไม่ใช่ทางไปห้องผม ไม่ใช่ทางลัด ไม่ใช่ทางอ้อม ผมเริ่มหวั่นใจ จึงถามขึ้นมาเบาๆ ที่ต้องถามเบาๆก็เพราะกลัวคุณไม้จับน้ำเสียงหวาดหวั่นของผมได้ แต่ผมน่าจะรู้ ผมไม่มีทางปกปิดอาการนี้จากสายตาของคุณไม้ได้ คุณไม้หันมายิ้ม ยิ่งเห็นผมอยู่ไม่นิ่ง ร้อนใจแบบนี้เขาก็ยิ่งยิ้ม
“ไม่พาไปขายหรอกน่า”
ผมกัดริมฝีปากตัวเอง รู้ว่าคุณไม้จะไม่บอกผม เพราะชอบใจที่เห็นผมหวาดหวั่น เขาจะรู้ไหมว่าตอนนี้ผมอยากให้ถูกพาไปขายมากกว่าจะไปไหนกับคุณไม้สองคน
คุณไม้ขับรถมาจนถึงร้านอาหารกึ่งผับที่หนึ่ง พอจอดรถเขาก็ลงจากรถทันที ส่วนผมยังนั่งนิ่ง ไม่ลงไปด้วย เรื่องอะไร อยู่ดีๆก็พามาที่ไหนไม่รู้แบบนี้ ไม่ยอมหรอก คุณไม้ที่เดินไปได้สองสามก้าว คงรู้สึกตัวว่าผมไม่ตามลงไปเลยเดินย้อมกลับมา
“ลงมาสิ”
เปิดประตูด้านผมพร้อมบอกด้วยน้ำเสียงเหมือนจะขำ ผมส่งค้อนให้คุณไม้ด้วยหางตาแล้วมองไปอีกทางเหมือนไม่สนใจ
“อย่าดื้อน่า”
คุณไม้กำลังกลั้นหัวเราะ มีอะไรตลกหนักหนา หน้าตาท่าทางของคุณไม้บอกว่ากำลังสนุก นอกจากผมจะเป็นเครื่องมือเอาไว้ใช้ไล่ผู้หญิงแล้ว ยังเป็นตัวตลกของคุณไม้ได้อีก อเนกประสงค์จริงๆเลยผม
“ลงมาน่า เร็วเข้า ฉันนัดคนอื่นไว้นะ”
ผมขยับตัวตามแรงดึง ไม่ใช่เพราะอยากลงมาหรอก แต่เพราะคุณไม้บอกว่ามีคนรออยู่ ผมก็คิดว่าเป็นเรื่องงานและก็ไม่อยากให้เขามาว่าเอาได้ว่าเล่นตัวจนทำให้เสียงาน
แต่เมื่อเข้ามาข้างใน คนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วคือคุณภพเพื่อนของคุณไม้ คุณภพนั่งอยู่กับสาวสวยอีกคนหนึ่ง ทั้งสองลุกขึ้นทันทีที่เรามาถึง ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาหาคุณไม้แล้วทั้งสองคนก็สวมกอดกัน
“คิดถึงไม้จัง”
เสียงหวานหูดังจากริมฝีปากของเธอคนนั้น ทั้งสองคนกอดกันอยู่นาน...อย่างน้อยๆก็ในความคิดผม...ก่อนค่อยผละออกจากกัน ทำไมต้องกอดกัน...เธอเป็นอะไรกับคุณไม้..ในขณะที่ผมพยายามคิด เธอก็หันมามองหน้าผมโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว จึงสบสายตาเข้ากับเธออย่างจัง
“ดีใจที่ได้เจอค่ะ”
เธอเอ่ยขึ้นพร้อมส่งยิ้มและยื่นมือมาให้ผม ผมยังมึนไม่หาย นึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าที่เธอพูดมาหมายความว่าอย่างไร
“กลอน”
คุณไม้สะกิดแขนผมให้รู้สึกตัว ผมจึงได้สติยื่นมือออกไปเพื่อจับมือกับเธอ แต่เธอกลับยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเข้ามากอดผม
“อย่าน่าพลอย”
เสียงคุณภพดังมาเบาๆอย่างระอา ร่างผมกับร่างเธอโดนดึงออกจากกัน ผมโดนคุณไม้ดึงออกมา ส่วนเธอคนนั้นโดนคุณภพดึงออกไป
“นี่พลอย คู่หมั้นผมเองครับ”
คุณภพแนะนำ....ที่แท้เธอก็เป็นคู่หมั้นกับคุณภพ แต่...ทำไมเธอต้องกอดกับคุณไม้ด้วยล่ะ คุณภพไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือที่คู่หมั้นตัวเองกอดกับผู้ชายอื่น
“พลอยเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ เราจะแต่งงานกันเร็วๆนี่แหละค่ะ ก็เลยมาฉลองไว้ก่อน”
คุณพลอยควงแขนคุณภพไว้อย่างรักใคร่ พร้อมอมยิ้ม ท่าทางมีความสุขกับการที่จะได้แต่งงานกับผู้ชายข้างๆเธอ น่าอิจฉาผู้หญิงคนนี้จัง ที่อีกไม่นานก็จะได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนที่เธอรัก และผมก็ได้คำตอบของคำถามก่อนหน้านี้ด้วย...เธอเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ ธรรมเนียมปฏิบัติเลยต่างกัน ที่โน้นผู้ชายกับผู้หญิงกอดกันมันไม่ใช่เรื่องแปลก เธอคงทำแบบนี้เป็นปกติ
“เลี้ยงต้อนรับพลอยกลับมาต่างหาก”
คุณไม้แย้งขึ้นมา
“เรื่องเลี้ยงแต่งงานน่ะ ไว้ค่อยมาเลี้ยงใหม่อีกที”
ทั้งสามหัวเราะกัน ส่วนผมอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก...ไม่อยากยอมรับหรอกครับ แต่ผมโล่งอกจริงๆที่คุณพลอยไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าเพื่อนของคุณไม้
หลังจากทานอาหารเสร็จก็เป็นการดื่ม ดื่ม และดื่ม ที่มีแค่สามดื่ม เพราะเขาดื่มกันแค่สามคนครับ ส่วนผมหลังจากดื่มไปสามสี่แก้ว ก็เห็นท่าว่าจะไม่ไหว เลยขอตัวเปลี่ยนเป็นน้ำอัดลม
ยิ่งดื่ม ทั้งสามคนก็ยิ่งพูดไม่รู้เรื่อง คุณภพดื่มน้อยกว่าเพื่อน เลยยังดูมีสติอยู่ แต่คุณไม้กับคุณพลอยนี่พูดไม่เป็นคำแล้ว...ผมเพิ่งมานึกขึ้นได้ว่าผมกับคุณไม้มาด้วยกัน คุณไม้ขับรถมา ผมขับรถไม่เป็น แล้วผมจะกลับยังไง ผมหันไปมองหน้าคุณไม้ที่กำลังคุยกันสนุกสนานกับคุณพลอยตามประสาคนเมา
“เดี๋ยวผมเรียกคนรถมารับให้ไหมครับ”
คุณภพที่ท่าทางจะเดาความคิดของผมออก พูดขึ้น ผมไม่รู้จะตอบว่าตกลงหรือปฏิเสธดีเลยได้แต่หันไปยิ้มให้ จะทำยังไงก็แล้วแต่เขาเถอะ ผมถอนหายใจออกมา คุณไม้จะมาเมามันก็เรื่องของเขา แต่ทำไมต้องลากผมมาด้วยก็ไม่รู้ หรือกลัวว่าถ้าอยู่กันแค่สามคนแล้วตัวเองจะเป็นส่วนเกิน
...ก็ไม่น่านะ เท่าที่นั่งมานี่ ผมอยู่ไม่อยู่ก็ไม่ต่างกันเลย คุณไม้กับคุณพลอยคุยกันอยู่สองคน ในขณะที่คุณภพทำหน้าที่นั่งฟัง มีพูดบ้างเล็กน้อย แต่ผมนี่สิ พูดเฉพาะที่คนอื่นถามมาเท่านั้น แทบไม่มีบทบาทอะไรกับเขาเลย
“นี่แก้วนี้ของภพน้า”
คุณพลอยที่เมาได้ที่หันมาทางคุณภพพร้อมส่งแก้วแอล์กอฮอล์สีเข้มให้ คุณภพส่ายหัวแล้วบอกว่า
“ต้องขับรถ”
คุณพลอยทำหน้าขัดใจ แล้วเมินไปอีกทาง คุณภพส่ายหัวกับท่าทางนั้นแต่ก็ยอมหยิบแก้วขึ้นมา ปากก็บอกว่าแก้วสุดท้ายแล้วนะ คุณพลอยจึงหันกลับมายิ้มอย่างดีใจ แต่คุณภพยังไม่ทันได้ดื่ม คุณไม้ที่มองมานานกลับแย่งแก้วมาไว้ในมือและดื่มรวดเดียวจนหมด
“555”
คุณไม้หัวเราะอย่างพอใจที่แกล้งคุณพลอยได้ คุณพลอยทำหน้าขัดใจ เมื่อคุณไม้หัวเราะเยาะ แต่อยู่ๆก็เปลี่ยนเป็นอมยิ้ม
“เดี๋ยวจะรู้สึก”
พูดแค่นั่นแล้วคุณพลอยก็ชวนคุณภพกลับ ก่อนกลับคุณพลอยหันมากระซิบกับผมว่า ไม่ต้องไปส่งคุณไม้ ให้เขากลับไปคนเดียว...ทำไมผมถึงไปส่งคุณไม้ไม่ได้ล่ะ ไม่สิ ผมไม่ได้อยากไปส่งเขาสักหน่อย
...........TBC..........
------------------------------------------------------------------
:haun5:ตอนหน้าเอาทิชชู่ที่เหลือจากคราวก่อนมาใช้กันนะ
-
อ้าวๆๆ ซะงั้นอ่ะ
-
มาให้ไว ไม่ได้ข่มขู่นะ แต่การทำให้คนอ่านค้างถือเป็นการทำบาปขั้นสูงสุด
แล้วไอ้คำโปรยข้างบนนั่นคืออะไรอ่ะ งง
-
ง่ะ งง ตกลงอีคุณไม้จะทำรายกลอนปะเนี่ย แล้วตอนต้นๆนั่นคือกลอนใช่มะ มัีนเกิดอารายว้า :serius2:
-
ว้ายๆๆๆๆ จะได้ใช้แล้วเหรอค่ะทิชชู่อ่ะ :z1:
แล้วต้องเตรียมขอโลหิตมาไว้สำรองด้วยหรือเปล่าหนออออ :impress2:
รอต่อไป อิอิ :L2:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย
แค่ทิชชู ก็พอใช่ม๊ายยยยยยยยยยยย :laugh:
-
:serius2:อยากได้อีกตอน จะไปซื้อทิชชู่เพิ่มเดี๋ยวไม่ทัน
-
สงสัยโดนวางยาปลุกซะละมั้งอิๆๆๆๆๆๆระวังตัวนะกลอน
-
ข้างบนคืออาการหลังจาก ไม้ กับ กลอนเค้า :oo1: กันปะ :z1:
กลับไปขนทิชชู่ก่อนนะ แล้วจะมานั่งรอในนี้เลย :oni1:
:pig4: คะ
-
เง้อ มัยสั้นจังอ่ะ แล้วที่บรรยายตอนต้นอ่ะอารายเหรอ หรือคุณพลอยแกล้งไรคุณไม้เนี่ย อยากรู้อย่างแรงงงง
-
รออยู่น้า ตอนหน้า ตอนหน้า ตอนหน้า ตอนหน้า
ให้หาทิชชู่อีกแระใช้ทำไรอะ อย่าบอกนะว่า.................... :m25: :haun4:
-
ตอนหน้า :oo1: งานนี้กลอนเจ็บตัวแน่ๆ
ต้องขอโทษน้องแก้มที่แก่ๆ สองรีข้างบนมาเดินเผ่นผ่านนะ สงสัยหลุดมาจากบ้านคนชราแถวนี้ :pigha2:
-
ละ ละ ละ หรือว่า :pighaun:
อย่างด่วน อย่างด่วน ตอนหน้า ตอนหน้า ตอนหน้า ตอนหน้า
-
------------------------------------------------------------------
หื่นตอนหน้าเอาทิชชู่ที่เหลือจากคราวก่อนมาใช้กันนะ
v
v
v
ถ้ารอบนี้ทิชชู่เหลืออีกจะเอา แกนกระดาษกับกล่อง มา ถล่ม คนโพส เอิ๊กๆ
-
:z2: :z2: ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จะคลั่งแล้วแหละ อยากซับเลือดใจจะขาด :haun4:
-
------------------------------------------------------------------
หื่นตอนหน้าเอาทิชชู่ที่เหลือจากคราวก่อนมาใช้กันนะ
v
v
v
ถ้ารอบนี้ทิชชู่เหลืออีกจะเอา แกนกระดาษกับกล่อง มา ถล่ม คนโพส เอิ๊กๆ
:a5: อ๊ากกกกกก
คุณผัดไทจะใจร้ายกะแก้มได้ลงคอเหรอคะ :m13:
คนอ่านอย่าเตรียมกันมาเยอะนะ เค้ากลัวอ่ะ
ปอลอ...ตอนที่ 30 จะมาไม่เกิน 1 ทุ่มนะจ๊ะ
-
อร๊ากกก ... ขอตอนต่อไปเลยย
ทิชชู่พร้อม !!! 55+
-
พร้อม
(http://www.kangzenfocus.com/images/%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A9%E0%B8%97%E0%B8%B4%E0%B8%8A%E0%B8%8A%E0%B8%B9.bmp)
-
เข้ามารอให้ถึง 1 ทุ่มไวๆ :L2:
-
อ๊ายสาวพลอย วางระเบิดไม้เหรอจ๊า :-[ :-[ :-[ :-[
แย่แล้วไม้ ตายแน่งานนี้
กลอนเต็มใจช่วยป่ะเนี่ยะ
ไรเตอร์งานนี้หวังว่าทิชชู่ที่เหลือคงได้ใช้จนหมดนะ ให้รอใช้นานมากเดี๋ยวมันจะหมดอายุอ่ะ เสียดายแย่ :haun4: :haun4: :haun4:
มาต่อเลยเห๊อะ รอถึงพรุ่งนี้คงจะมิไหวหน้า :jul1:
-
อ๊ากกกก :serius2:ใจร้าย ตัดฉับอย่างนี้ได้งัยค่ะ
แถมมาสปอยไว้อีก :sad4:
ได้โปรดมาต่อคืนนี้เถอะค่ะ
ไม่อย่างนั้นนอนไม่หลับแน่เลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่อยากจะบอกว่า ทิชชู่เหลือจากครั้งก่อนอีกเพียบ...
พร้อมหยิบมาใช้เสมอ..
ฮาๆๆๆๆ
-
------------------------------------------------------------------
หื่นตอนหน้าเอาทิชชู่ที่เหลือจากคราวก่อนมาใช้กันนะ
v
v
v
ถ้ารอบนี้ทิชชู่เหลืออีกจะเอา แกนกระดาษกับกล่อง มา ถล่ม คนโพส เอิ๊กๆ
:a5: อ๊ากกกกกก
คุณผัดไทจะใจร้ายกะแก้มได้ลงคอเหรอคะ :m13:
คนอ่านอย่าเตรียมกันมาเยอะนะ เค้ากลัวอ่ะ
ปอลอ...ตอนที่ 30 จะมาไม่เกิน 1 ทุ่มนะจ๊ะ
รอ ร๊อออ รอออออ 1 ทุ่ม :z2: เอิ๊กๆ (ปล.. ยิ่งช้า ยิ่ง เตรียมเยอะ น๊า~~)
-
ชักจะไม่มั่นใจว่า ทิชชู่ที่เตรียมเนี้ย
สำหรับน้ำตา หรือว่า .....
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงค์
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
รอตอนต่อไปค่ะๆๆๆๆ เกิดอะไรขึ้นน!!!
:impress2:
อีก 54 นาที~
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 30
... แต่คนเมาที่เหมือนไม่มีสติเท่าไหร่เกาะผมไว้แน่น ขนาดคนรถมารับก็ยังเอาผมไปนั่งซ้อนตักหน้าตาเฉย แล้วคนเมา ยิ่งเมายิ่งแรงเยอะรึไงนะ ผมดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด หรือเพราะพักนี้ผมมัวแต่ยุ่งๆกับปัญหาชีวิต ไม่ค่อยได้ออกกำลังหรือฝึกซ้อม ร่างกายมันเลยฝืดๆหรือเปล่านะ
รถมาจอดที่หน้าบ้านคุณไม้ คนที่นั่งอยู่ข้างหลังผมนั่งนิ่ง เขาไม่ได้หลับผมแน่ใจ แต่ทำไมเขาถึงเงียบไปล่ะ
คนขับรถมาเปิดประตูให้ ผมก้าวลงไปก่อนแล้วคุณไม้ก็ก้าวตามลงมา โดยไม่มีคำพูดใดๆ คุณไม้ช้อนตัวผมขึ้นและอุ้มเข้าบ้านทันที
“เฮ้ย!ปล่อยนะ”
ผมพยายามดิ้นให้เขาปล่อย แต่ก็ต้องเกาะไว้ด้วยเพราะกลัวตกลงไป คุณไม้ตรงไปยังโซฟาที่เคยนั่งทำงานด้วยกัน วางผมลงและคร่อมตัวลงมาทับผมไว้ทันที
“ฮื้อ ปล่อยนะ”
ผมใช้มือยันตัวเขาให้ออกห่าง แต่คุณไม้ไม่สะทกสะท้าน มือข้างหนึ่งกดมือผมที่พยายามผลักไส้ไว้ อีกข้างก็สอดเข้าใต้เสื้อและลูบไปตามผิวหนัง
“อย่า...”
ห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์ คุณไม้เปลี่ยนท่าเป็นนั่งทับผมเบาๆที่ท้องน้อย และเริ่มลงมือดึงเสื้อผมออก ...กระดุมเม็ดแล้วเม็ดเล่าหลุดออกตามแรงกระชาก ไม่ว่าผมจะขัดขืนยังไงก็ดูเหมือนจะไม่สามารถทำอะไรคุณไม้ได้ แรงผมคงจะหมดเพราะเหล้าสามสี่แก้วที่ดื่มเข้าไปแน่ๆ ถึงหลังๆผมจะดื่มแต่นำอัดลม แต่สติผมมันก็เชื่องช้าลงไปมาก
ทันทีที่กระดุมถูกดึงออกจนหมด สาบเสื้อก็ถูกแยกออกจากกัน แผ่นอกเปล่าเปลือยจึงปรากฏแก่สายตา มือหน้าเข้าลูบไล้ไปทั่วทุกบริเวณ ผมอายจนไม่รู้จะทำยังไง แต่ทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่ใช้มือสองข้างที่ไม่เป็นประโยชน์ในการดิ้นรนปิดบังใบหน้าไว้ อย่างน้อยๆผมก็ไม่ต้องมองเห็นมัน
แต่แล้วเสียงซิบถูกรูดลงก็ทำให้ผมต้องเปิดหน้าขึ้นมา กางเกงทั้งชั้นนอกชั้นในถูกดึงลงไปอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับที่ผมโดนจับพลิกให้หันหลัง
มือหนาเลือนเข้ากุมแก่นกลางลำตัวผมไว้แล้วรูดรั้งให้มันตอบรับสัมผัส อีกมือก็วนเวียนอยู่ไม่ไกลทางเข้าด้านหลัง
“อย่านะ”
ไม่มีการฟังเสียงใดๆ นิ้วมือของคุณไม้ถูกส่งเข้าสำรวจภายในโดยไม่สนใจคำประท้วงของผม น้ำตาเริ่มซึมออกมา หัวตาร้อนผ่าว
“อย่าทำ ขอร้องล่ะ”
คำร้องขออู้อี้ พูดซ้ำไปซ้ำมา พร้อมๆกับน้ำตาที่เริ่มรินไหล คราวที่แล้วคุณไม้ก็หยุด เพราะผมในสภาพนี้ แต่ครั้งนี้คนตัวโตกว่าเขาก็ไม่รับฟัง นิ้วมือที่รุกรานเข้ามาเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ ด้านหน้ายังคงถูกกระตุ้นให้มีความรู้สึกมากขึ้นๆ
“อ๊ะ....ปล่อย”
ยิ่งโดนกระตุ้นก็ยิ่งรู้สึกหน้ามืดตามัว สำนึกคิดเริ่มหมดไปจากสมอง เหลือเพียงแค่อารมณ์ร้อนที่กำลังกรุ่นอยู่ในกาย และใกล้จะระเบิดออกมาทุกที ร่างข้างบนที่เหมือนจะรับรู้ก็ยิ่งเร่งจังหวะให้กระชั้นขึ้น
“ อ๊ะ....อ๊า......”
ในที่สุดผมไม่สามารถทนได้อีกต่อไป หยาดน้ำขุ่นถูกปล่อยออกมา เปรอะไปทั่วทั้งโซฟา หน้าขา และมือคุณไม้
“อึก…เฮ้ออออ...”
นิ้วมือถูกถอนออกไป ผมปล่อยตัวทิ้งลงกับเบาะนุ่มและถอนหายใจอย่างโล่งอก คิดว่าคงจะจบแค่นี้ เหมือนคราวที่แล้ว แต่...ก็ไม่ใช่
“อะ....อึก...อย่า...อย่า”
สะโพกผมถูกดึงให้ลอยสูงขึ้นอีกครั้ง แล้วสิ่งที่ใหญ่โตกว่านิ้วมือก็แทรกเข้ามา ผมกัดริมฝีปากแน่นเพราะความเจ็บ ทั้งเจ็บทั้งอึดอัด คุณไม้ค่อยๆแทรกกายเข้ามาช้าๆ หยุดค้างเป็นบางช่วงเหมือนต้องการให้ผมผ่อนคลายลง ปากผมคงจะเป็นแผลเพราะลิ้นรับรสคาวของเลือดได้
“อึก....อึก”
แต่แทนที่ผมจะคลายฟันที่ขบแน่นบนริมฝีปากออก กลับยิ่งกัดมันแรงขึ้น ผมคิดอะไรโง่ๆอย่างถ้าเจ็บตรงริมฝีปากนี้ อาจจะลดทอนความเจ็บจากการถูกรุกรานไปได้บ้าง
“พอคุณไม้ ขอร้อง”
คุณไม้ดันกายเข้ามาจนสุด และหยุดพักอีกครั้ง เขาก้มตัวลงมากอดผมไว้จากด้านหลัง แผ่นหลังเปลือยของผมก็สัมผัสเข้ากับความเย็นของเนื้อผ้า สติที่เหลืออยู่น้อยนิดตื่นขึ้นมาด้วยความอับอาย... ในขณะที่ผมไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น คุณไม้กลับยังใส่เสื้อผ้าครบ
“อ๊ะ....อะ..หยุด”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรมากไปกว่านี้ สติก็ถูกดึงให้จมหายไปในห้วงอารมณ์อีกครั้งเมื่อคุณไม้เริ่มขยับสะโพก
ผมรับรู้ได้ว่า สิ่งที่แทรกเข้ามามันช่างใหญ่โตและรุ่มร้อน เมื่อถูกเสียดสีด้วยสิ่งนั้น ส่วนที่ไม่ได้ถูกออกแบบไว้เพื่อให้ทำเรื่องแบบนี้ ยังคลายออกให้อีกฝ่ายทำได้ตามใจ ความเจ็บและอึดอัดในทีแรกเริ่มหายไป แล้วความรู้สึกวาบหวาม รัญจวน ก็เข้ามาแทนที่
“.....อา........”
เสียงร้องประท้วงเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงครวญคราง ผมทนฟังเสียงน่าอายของตัวเองแทบไม่ได้จึงกดหน้าลงกับเบาะโซฟา ปิดเสียงตัวเองไว้ แต่เมื่อเสียงจากลำคอผมเงียบลง เสียงเนื้อกระทบกัน และเสียงเฉอะแฉะจากการสอดแทรกก็ดังชัดเจนยิ่งขึ้น
คุณไม้ขยับ พร้อมกับที่ดึงสะโพกผมให้รับตามจังหวะนั้น แก่นกลางลำตัวของผมที่เพิ่งปล่อยความต้องการออกไปเริ่มขยายตัวขึ้นมาอีกครั้งโดยที่ยังไม่ได้โดนสัมผัสสักนิด ผมที่รับรู้ถึงปฏิกิริยาน่าอายของร่างกายตัวเองอยากแทรกแผ่นดินหนี ให้หายไปจากตรงนี้เสียจริงๆ
หากแต่คุณไม้ไม่ปล่อยให้ผมคิดฟุ้งซ่านนานนัก จังหวะถาโถมถี่แรงขึ้นตามอารมณ์ที่ใกล้ไปถึงขีดสุดทุกที มือหนาอ้อมมาจับแก่นกลางลำตัวผมเพื่อกระตุ้นให้ไปพร้อมกัน ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่า ร่างกายผมขยับรับจังหวะตามแรงดึงของคุณไม้ หรือเป็นการขยับด้วยตัวผมเอง
“อึก....อาาาา...”
เสียงเข้มครางฮึ่ม ก่อนที่ความอุ่นวาบจะถูกฉีดลึกเข้าไปในร่างผม พร้อมๆกับที่ผมปลดปล่อยความต้องการออกมาอีกครั้ง
ผมทรุดตัวลงกับเบาะโซฟาทันทีที่คุณไม้ปล่อยมือจากสะโพก เขาเองก็ทิ้งตัวลงมาบนตัวผม เราสองคนนอนหอบหายใจ โกยอากาศเข้าปอด ผมเหนื่อยแทบขาดใจ และแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง
แต่คนที่ทาบทับบนตัวผมกลับต่างไป ผมยังไม่ทันจะหายเหนื่อย มือหน้าก็เริ่มลูบไล้ ฟ่อนเฟ้นร่างกายผม แก่นกลางลำตัวที่ยังแทรกค้างอยู่ในกายเริ่มขยายใหญ่ขึ้นบอกให้รู้ถึงความต้องการอีกครั้ง
“อย่า.....พอแล้ว...อะ”
คำประท้วงหายไป เมื่อคุณไม้จับตัวผมให้พลิกหงายขึ้น แล้วริมฝีปากก็แนบชิดลงมา ผมพยายามใช้มือที่มีแรงเพียงน้อยนิด ผลักร่างใหญ่โตตรงหน้าออกไป แต่ก็เหมือนเดิมไม่ได้อะไรขึ้นมานอกจากสร้างความรำคาญให้คนตรงหน้าได้นิดหน่อย คุณไม้กดมือผมทั้งสองข้างลงกับโซฟา แล้วเริ่มขยับร่างกาย ริมฝีปากยังคงพรมจูบไปทั่วใบหน้า และหยุดที่หางตาเพื่อจูบซับเอาน้ำตาผมออกไว้
“กลอน...กลอน”
เสียงต่ำเรียกชื่อผมเบาๆ ซ้ำๆ ทำให้สติที่เหมือจะกลับมาของผม ลอยหายไปในทะเลอารมณ์อีกครั้ง คุณไม้ก็เรียกชื่อผม ...ชื่อผมไม่ใช่ชื่อคนอื่น ...อย่างน้อยๆคุณไม้ก็รู้ตัวว่ากำลังกอดผม และคุณไม้ก็ต้องการกอดผม เพียงแค่นี้มันก็เพียงพอแล้ว
ผมหยุดขัดขืน และปล่อยให้คุณไม้ทำตามใจ พร้อมๆกับสนองตอบไปเท่าที่จะสามารถทำได้ และดูคุณไม้จะพอใจ ถ้าผมดิ้นรน คุณไม้จะรุนแรง แต่ถ้าผมโอนอ่อน คุณไม้จะอ่อนโยน แม้ร่างกายจะคล้อยตาม แม้จะบอกตัวเองว่าแค่นี้ก็ดีถมไป แต่ไม่รู้ทำไม น้ำตาถึงยังไม่หยุดไหล และหัวใจยังคงเจ็บอยู่เหมือนเดิม
ค่ำคืนที่ยาวนาน แรงร้อนยังคงดำเนินต่อไป ผมไม่รู้ตัวว่าสถานที่เปลี่ยนจากบนโซฟากลางห้องรับแขก มาเป็นบนเตียงนอนของคุณไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่ คุณไม้ถอดเสื้อผ้าออกตอนไหน และค่ำคืนที่ยาวนานนี้สิ้นสุดลงยังไง สิ่งสุดท้ายที่รับรู้คือจังหวะการขยับกาย และการปลดปล่อยที่ไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไรของผม แทบไม่มีอะไรหลงเหลือในการมาถึงขีดสุดครั้งนี้ แล้วสติน้อยนิดที่มีก็ดับวูบไป
...........................
.............TBC...............
-------------------------------------------------------------
มาก่อนเวลาเล็กน้อย
ไม่กล้านานกว่านี้ล่พ เดี๋ยวแถวนี้เค้าไปเตรียมทิชชู่กันมาเยอะไปอีก
เค้ากลัว :z1:
-
หุหุหุหุหุหุหุ
ยังไงเนี่ย รู้สึกชอบตอนนี้จังเลย :laugh:
555+
หุหุหุหุหุ ขอ แบบนี้ อีกได้ป่าวอ่ะ :z1:
:กอด1: :L2: :L2: :กอด1:
-
รอตอนนี้ทั้งวัน กร๊ากกกก
ฟืดๆ เลือดกำเดาจะหยด คุณไม้ร้อนแรงนะเคอะ :haun4:
กลอนถึงกับสลบคาอกเลยอ๊ะป่าว 555
-
คราวนี้ได้ใช้ทิชชู่จริงๆ แล้ว :z1:
-
:pighaun: ทิชชู่ที่เตรียมไว้ไม่พอค่ะ
ปล.จะว่าอะไรไหมค่ะถ้าจะขออีกตอน :L2:
-
คุณไม้นี่ยังงัยไม่พูดพล่ามทำเพลงเลยแฮะคราวนี้ จับกดอย่างเดียว
ว่าแต่ เค้าอ่ะ ... ยังพอมีทิชชู่เหลืออีกนิดหน่อย ไม่ต่ออีกซักนี๊ดดดดเหรอคะ :haun4:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
คุณไม้อ่ะ .. :o8: :o8:
ทิชชู่ที่เตรียมมาไม่พอ .. กลอนใช้ไปหมดเเร้ว ว :z1:
กลอน สู้ สู้ :กอด1:..
-
ข่มขืน :monkeysad: ปนสมยอม :o8: หรอเนี่ย
-
คุณไม้ติดลม ทำไม่เลิก คุณพลอยวางยาแ้ก้วเหล้าแก้วสุดท้ายไว้เปล่าเนีีย (แบบว่ากะให้คุณภพใช้กับตัวเอง แต่โดนคุณไม้แย่งไปก่อน) ฮ่า ๆ เดามั่ว ๆ ไป แต่ตอนนี้ได้ใจดีค่ะ สงสารนายกลอน แต่ก็ชอบใจที่ในที่สุด ก็...กันได้สักที รอลุ้นจนเหนื่อย - -+
สเต็ปต่อไป ก็งอนให้ง้อหรือเปล่าเนี่ย - -. โดนไปหลายดอกจัดขนาดนั้น
-
แอร๊ยยยส์และแล้ว :haun4: เอาว่ะข่มขืนกะยินยอมมันก็ไม่แย่ชิมินู๋กลอน
พรุ่งนี้จะลุกกันไหวมั้ยนั้น โดนไปวะสลบเลย ยาที่ไม้ได้รับ ซื้อจากไหนเนี่ย
จะได้เอาไว้มอมเดะหนุ่มๆมั้ง :z1:
-
:pighaun: อยากจุดพลุฉลองค่ะ
ในที่สุดมันก็ได้กันซะที 555+
มาต่ออีกซักตอนได้มัยคะ นะๆๆๆๆๆ :monkeysad:
อยากอ่านฉากเช้าวันรุ่งขึ้น 555+
-
อืมมมมมมมมมมมมมมม......บอกไม่ถูก
-
:m25: น้ำหู น้ำตา น้ำลาย น้ำเลือด น้ำเหลือง ซับให้ครบทุกน้ำ
โอ๊ยยยยย ตื้นตัน. . . :mc4: ซิงของกลอนขายออกแล้ว :a5: เอ๊ยย ไม่เกี่ยวๆ
กี่รอบเนี๊ยยยย กลอน พรุ่งนี้จะลุกไหวหรอ โอ้ววววว มาถึงห้องนอนได้อย่างไร สะบักสะบอม ตายเลย หุหุหุ :-[
ผัดไทหมดแรงแทน
สรุปว่า คุณไม้ทำไปเพราะว่า อารมณ์ใคร่ หรือ *0* โดนมอมกันแน่~!!~ หา!!~~~!!~
ไอ้ตื่นมา แล้วรู้ว่าทำไปเพราะ อะไร มันจะเจ็บปวดกว่ากันไม๊น้ออ. . .
โอ๊ยยยยย เครียดดดดดดดดดดดดด. . . (ขออ่านอีกรอบแล้วกันนะตอนนี้ เอิ๊กๆ :haun4: )
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยมาถึงเตียงโดยไม่รู้สึกตัวอ่ะกลอน
ไม้ร้อนแรงไปไหมเนี่ยะ :haun4: :haun4:แล้วตื่นเช้ามาจะรู้ไหมเนี่ยะว่าทำลายความบริสุทธิ์กลอนอ่ะไม้ แย่แล้วนายไม้เอ้ยต้องรับผิดชอบชั่วชีวิตน้า :z1:
เอาอีกได้ไหมอ่ะ แบบว่าเช้ามาก็รักกันเลยเห๊อะ ว่าแต่เช้าเช้ากลอนจะตื่นไหวเร๊ออออออออออออออออ :-[
-
อ่ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก OฯO..
เลือดไหล!! 555555555555; ไม้เรียกชื่อกลอนด้วยอะ
งั้นก็คงมีสติอะดิที่ทำไป ฮา ๆ ดีใจนะเนี่ย เเล้วตื่นมาจะเป็นไงละเนี่ย
พี่เเก้มทำค้างมากมายอ่ะ!! อั๊กกกกกกกกกกกกกกก ก!!!!!!!!
-
สมคุณค่ากับการรอตอนนี้ไม่ผิดหวังจริงๆ :z1: :haun4:
คุณไม้แก่หื่นได้โล่จริงๆ :laugh:
-
:jul1:
:pighaun:
ทิชชู่ ที่เตรียมใว้ ถูกใช้หมดเลย...
คงต้องซื้อมาตุนเยอะๆๆแระ สำหรับครั้งหน้า......
:o8:
-
อยากรู้ว่านายไม้จะทำไงต่อ
-
ในที่สุดก็ได้ใช้อีโมตัวนี้ :pighaun: :haun4:
ชุดใหญ่เลย เล่นซะกลอนหมดแรง
โซฟาถึงเตียง แม่เจ้า!!!!!!!
แถมกลอนยังไม่รู้เนื้อรู้ตัวอีก
หื่นอ่ะ คุณไม้เนี่ย :-[
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย :oo1:
ทั้งคืนนนนนนนนนนนนนนนนน เหอะ ๆ
ตอนตื่นจะเป็นไง กลอนจะหนีอะเปล่าหน๋อ
-
ขออีกตอนสิคะ อยากอ่านฉาก after อ่ะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
อีตาคุณไม้ ไปหื่นมาจากไหนนักหนา มาถึงใส่เอาๆ น่าจะพูดหวานๆเอาใจกลอนหน่อย ชิชะ เด๋วยุกลอนหนีไปเลย ฮึ่มๆ :angry2:
-
และแล้วก็ขมขื่นจนได้ซิน่า :oo1:
-
อืมม ตอนเริ่มต้นตอน 29 มันคือ after ตอนที่ 30 ปะหว่า o22
-
ทิชชู่ เหลือ ขออีกตอน ๕๕
^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด เค้ามีอะไรกันแล้ว :pighaun:
(เหมือนจะดีใจมาก) ฮ่าๆๆ
กลอนเอ๊ยยย ไม่วายคิดมากอีกจนได้
ไม่คิดซักสักวันมันจะตายมั้ย ??
แล้วก็หวังว่าคุณไม้จะจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้นะ
ไม่ใช่เมาแล้วจำไรไม่ได้ มันน่าตบ เหอๆ :beat:
-
อืมม ตอนเริ่มต้นตอน 29 มันคือ after ตอนที่ 30 ปะหว่า o22
^
^
อ่ะ อ่ะ :a5: ทำให้กลับไปดู
สงสัยจะใช่แหะ ยังบวกไม่ได้ แต่ขอบคุณค้า
-
หึหึหึ ในที่สุดพี่กลอนก็โดนจนได้ แล้วแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไรละคับ ขมขืนหรือสมยอมค๊าบ อิอิอิ
-
ไม้เมาเนียนนะเนี่ย
ชิ น่าหมันใส้
-
อยากแย่งเค้ากิน เป็นไงล่ะ
ทำเอากลอนถึงขั้นสลบเลยอ่ะ
ตื่นขึ้นมาถ้าทำให้กลอนเข้าใจไม่ได้น่ะจะ.....ละ
-
โฮกกกกก !!! ทรหดจริง ๆ
//กลอนระบมแน่ ๆ
-
อ๊ากทิชชูที่ตุนไว้ไม่พอค่ะ ต้องให้ผ้าซับเลือดแทนเสียแล้ว
แม่ได้คราวนี้ของจริง คนเขียนไม่ได้โม้แล้ว
-
ชอบคู่นี้มากเลย น่ารัากกก
-
พูดกันน้อยมากเลย แล้วมีแต่กลอนคิดอ่ะ
อยากรู้ความคิดของไม้บ้าง
อ่านแล้วเลยสงสารแต่กลอน
-
ต้องยกความดีความชอบให้กับผู้หญิงที่เป็นเพื่อนนายไม้
ทำให้คืนนี้นู๋กลอนโดน :oo1: จนสลบ :jul1:
-
:jul1:
ทิชชู่ยังเหลือเยอะเลยค่ะ ขออีกได้ป่ะ อิอิ
คุณไม้ ไม่พูดไม่เกริ่น ลุยอย่างเดียว
กลอนก็ยังคิดในแง่ลบเหมือนเดิม ทำไมถึงคิดว่าตัวเองไม่มีคุณค่ากันนะ
แล้วเมือ่ไหร่คุณไม้จะชัดเจนซักที
-
อีกนานกว่าจะเข้าใจกัน
เห้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
ขอบคุณค่า..
:กอด1:นู๋กลอนครั้งแรกก็โดนไปซะไม่รู้กี่ยก :jul1:คุณไม้มันเล่นซะสลบไปเลย..
หวังว่าพอตื่นมาทุกอย่างจะชัดเจนเสียทีนะ..เคลียร์กันซะให้รู้เรื่องนะ..
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ครั้งของนู๋กลอน....ทำไมเป็นเยี่ยงนี้ได้เค๊อะ T_____T
-
สงสารกลอนอ่ะ
-
:pighaun: อ้า อะไรกันละนี่ :jul1:
ทำแบบนี้ น้องกลอนยิ่งคิกมากไปใหญ่ :เฮ้อ:
-
หวานซ้าาาา แต่เสี่ยงมากถ้าเรียกชื่อผิด
-
แรงเยอะจังนะคุณไม้ สู้ตายมากนะกลอน เอาซะหมดกระสุน 555++
ว่าแต่ คุณไม้โดนยาปะเนี่ย :haun4: ตลอดการทำ :oo1: คุณไม้พูดอยู่ 2 คำ กลอน กลอน อิ.อิ.
รอตอนต่อไปนะคะอยากรู้ว่าตื่นแล้วจะเป้นงัย :-[
:pig4: writer คะ
-
สงสัยฝีมือพลอย กะวางยาคุณภพ แต่ไม้ดันเอาไปกินแทนแหง๋เลย กรั่กๆ
:-[
-
:m25: ทิชชู่ยังเหลือขอแบบนี้อีกตอนค่ะ :haun4:
-
:เฮ้อ: ดีใจนะที่มีอะไรกันสักที :z1: แต่ก็นะ ครั้งแรกก็โดนแบบเมาๆ แถมไม้เอาซะกลอนสลบไปเลย :oo1: หนักใช่เล่น .........
แต่ขออีกได้ป๊ะ :haun4:
และก็นะ คุยกันสักทีเหอะ!!!!!!! :angry2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...มีอะไรกันแล้วววววววววววววววววว >////////<
แต่ไม่สวยหรุอย่างที่เข้าใจ...ทั้ง ๆ ที่เตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่ทำไมพออ่าน ๆ ไป รู้สึกสงสารกลอนมาก ๆ
เพราะเจ้าตัวยังคิดอยู่เสมอว่าคุณไม้คิดว่ากลอนเป็นเพียงของเล่นคั่นเวลาเท่านั้น...แล้วยิ่งมาเจอแบบนี้
ถึงแม้ว่ากลอนจะรักคุณไม้ และรู้สึกดีบ้างก็ตาม แต่คิดว่ายังไงกลอนก็ยังเจ็บอยู่ดี ถ้ายังไม่ได้เคลียร์กะคุณไม้
ส่วนคุณไม้เอง...สักแต่ว่าจะทำ ๆ ๆ ๆ จนไม่ได้สนใจความรู้สึกของกลอนเลย...บางทีการกระทำมันสำคัญกว่าคำพูดก็จริง
แต่ถ้าไม่พูด แล้วอีกฝ่ายจะรู้ได้ยังไงล่ะคุณไม้...ว่าคุณไม้รู้สึกยังไงและคิดอะไรอยู่หน่ะ...เฮ้ออออออออออออออออ
อย่าให้น้องกลอนต้องหนีไปเลยนะ...แค่นี้เรื่องมันก็วุ่นมากพอแล่ะ...ถ้าต้องหนีไป รับรองว่าคงอีกนานกว่าจะเข้าใจกันสักที - -"
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้มคนสวย ^^~*
-
:m21: เอิ่มคือทิชชู่เราเหลืออ่ะ เฮ้อ
ท่าจะต้องเอาไว้ช้ต่อตอนหน้าซะแล้ว :z1:
-
มันจะดีขึ้นหรือเลวลงหว่า?
เห็นจากการเปรยตอนที่แล้ว
"ผมลืมตาขึ้นมองเพดานห้องและกวาดตาไปรอบๆ
เพื่อพยายามรำลึกว่าผมอยู่ที่ไหน
เพดานที่สร้างขึ้นจากกระเบื้องและฝาห้องสร้างจากไม้ไผ่
ต่างจากห้องพักที่มีแต่ปูนและปูนของผมมาก
เครื่องเรือนทุกชิ้นก็ต่างไป ที่นี้ไม่ใช่ห้องผม
หางตาผมยังชื้นด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาขณะยังหลับ..
ฝันเมื่อคืน...
ฝันที่ฝันซ้ำๆครั้งแล้วครั้งเล่า...ฝันที่เตือนความทรงจำย้ำความจริง!
น้ำตาที่เกือบจะแห้งไปอยู่แล้วกลับไหลออกมาอีกครั้ง
ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาแรงๆโดยไม่สนใจว่าดวงตาอาจบอบช้ำ
อยากหยุดร้องไห้ แต่ยิ่งพยายามยับยั้ง น้ำตาก็ยิ่งไหล
ผมเหนื่อย...ร้องไห้จนเหนื่อย...เสียใจจนเหนื่อย...เจ็บจนเหนื่อย...และรักจนเหนื่อย"
กลอนไม่ได้ดีใจเลยนะนั่น
หรือเราจะคิดไกลเกินไป
เพราะงั้น......
รีบมาต่อเร็วๆนะไรเตอร์
สงสารคนอยากรู้เข้าสายเลือดเถอะ พลีสสสสสสสส
-
:mc4:
ฉลองงงงงงงงงงงงงงง :-[
-
ยังไม่มาต่ออีหรอคะ :monkeysad:
มาต่อเถอะนะๆๆๆๆๆๆๆ
จะคลั่งตายอยู่แล้วววววววว :sad4:
plzzzzzzzzzzzzzzz
-
ประกาศศศศศศศศ
ไรเตอร์หายไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน o13
-
อ่านตอนนี้แล้วใช้ทิชชูมาซับที่หัวตาแทน
สงสารกลอนจัง คนที่มองโลกในแง่ร้ายตลอด มองตัวเองไร้ค่ามาตลอด
เจอกับเหตุการณ์แบบนี้คงจะเจ็บปวดไม่ใช่น้อย
เพราะไม่รู้สถานะของตัวเองว่าเป็นอะไรกันแน่กับคุณไม้
เป็นตัวน่ารำคาญ เป็นที่ระบายอารมณ์ หรืออะไร
ในเมื่อคุณไม้ไม่เคยชัดเจนซักครั้งเดียว
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 31
ผมปรือตาขึ้นช้าๆ ร่างกายปวดเมื่อยไปหมด ส่วนลึกของร่างกายยังร้อนผ่าว... เตียงนอนสั่นไหวเล็กน้อย เมื่อคนที่นอนอยู่ข้างๆผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
ผมได้ยินเสียงสบถเบาๆ กับเสียงบ่นพึมพำว่า
“นี่มันบ้าอะไรกัน”
ก่อนที่ร่างคุณไม้จะเคลื่อนตัวลุกไปจากเตียง
เสียงน้ำในห้องน้ำดังลอดออกมา มันบอกว่าคุณไม้เข้าไปอาบน้ำ
บทสนทนาที่ผมเคยได้ยินตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยแจ่มชัดขึ้นมา บทสนทนาระหว่างผู้หญิงสองคนที่เรียนวิชาเดียวกันกับผม
“นี่น้า น้องไม้น่ะ ถ้าได้นอนด้วยสักครั้งก็ดีสิเนอะ”
“ช่ายๆ ขอแค่กอดเราไว้สักคืน เรียกชื่อเราบนเตียงซักครั้งก็มีความสุขไปจนตาย”
ผมหัวเราะทั้งๆที่น้ำตาเริ่มรินไหล ใช่สิ ตอนนั้นผมเองก็คิดว่าถ้าได้แบบนั้นสักครั้งก็คงจะดี
แต่เอาเข้าจริงๆมันไม่ใช่ แค่นั้นมันไม่พอ
คุณไม้ที่อารมณ์เสียทันทีหลังจากเพิ่งมีอะไรกับผม เขาจะไม่ชอบใจเรื่องอะไรอีก ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เผลอมามีอะไรกับผมเข้า จะว่าไปเมื่อคืนคุณไม้ก็ท่าทางไม่ค่อยปกตินัก อาจจะเมาจนไม่มีสติถึงได้กอดผมลง พอได้สติขึ้นมาถึงเพิ่งรำลึกว่าไม่น่าทำลงไป เสียใจทีหลังงั้นสินะ
ผมร้องไห้ ร้อง ร้อง จนคุณไม้ออกมาจากห้องน้ำก็ยังไม่เลิกร้องไห้
คุณไม้เข้ามากอดผมไว้ มือก็ลูบหัวผมเบาๆเหมือนจะปลอบขวัญ ผมพยายามสะบัดตัวออก แต่แรงก็ไม่มี แถมพอขยับตัวผมก็เจ็บร้าวไปทั้งกาย ก็เลยต้องนิ่งให้คุณไม้กอดไว้อย่างนั้น ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย
ทำไมต้องมาทำใจดีกับผม ทำไมต้องอ่อนโยน ถ้าไม่ต้องการผมทำไมถึงได้กอด ถ้าจะมาเสียใจทีหลัง
ทำไมเมื่อคืนถึงได้เรียกชื่อผม ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจคุณไม้เลยจริงๆ
.....................................................
ผมขยับตัวลุกขึ้นหลังจากที่ร้องไห้จนเหนื่อยและนอนหลับไปอีกครั้ง ครั้งนี้ที่ลืมตาขึ้นมาทั้งห้องก็ว่างเปล่า ร่างกายผมดูเหมือนจะมีเรี่ยวแรงมากขึ้นหลังจากได้นอนพักยาว ผมขยับตัวช้าๆไปยังขอบเตียงเพื่อลุกไปอาบน้ำบ้าง แต่...ร่างกายที่ควรจะเหนียวเหนอะกลับสะอาดสะอ้าน ส่วนลึกในร่างกายที่น่าจะมีสิ่งคงค้างกลับไม่มีอะไร...คุณไม้งั้นหรือ... ผมส่ายหัวไล่ความคิดนั้นออกไป ไม่น่าจะใช่ คุณไม้คงไม่ทำอะไรแบบนั้นให้คนอย่างผมหรอก คงใช้ให้คนอื่นมาทำมากกว่า คิดแล้วก็เจ็บใจ ที่คนอื่นมาเห็นร่างกายผม แถมเป็นร่างกายที่เพิ่งผ่านเรื่องน่าอายแบบนั้นมาซะด้วย
ผมขยับเดินช้าๆไปจนถึงหน้าห้องน้ำ แต่ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปสายตาก็พลันไปสะดุดเข้ากับกระดาษแผ่นหนึ่ง
“ไปธุระ เดี๋ยวกลับ”
ข้อความจากลายมือที่ผมจำได้ว่าเป็นของคุณไม้ เขียนไว้ ห้วนๆ สั้นๆ อย่างเคย เหมือนเวลาที่เขาสั่งงานผม …เหมือนต้องการให้ผมรอจนกว่าเขาจะกลับมา
แต่นี่ไม่ใช่เวลาทำงาน ถึงใช่ผมก็ไม่คิดจะทำงานกับเขาอีกแล้ว ผมเข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกาย ร่องรอยจากการถูกสัมผัสเมื่อคืนยังคงหลงเหลือแทบทุกตารางนิ้วบนตัว
.. แต่อีกไม่นานร่องรอยเหล่านี้มันก็จะจางหายไป ...ผมหวังว่ารอยในใจผมเองก็จะจางหายไปในเร็ววันเช่นกัน....น้ำช่วยทำให้ร่างกายสดชื่น และมีแรงมากขึ้น...แต่น่าเสียดายที่หยาดน้ำ ไม่สามารถชำระล้างจิตใจผมให้รู้สึกดีขึ้นได้
ผมแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ต้องรีบออกไป ก่อนที่คุณไม้จะกลับมา ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมฟังอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นคำพูดแบบไหน จะคำขอโทษ คำแก้ตัว คำดูถูก หรือคำว่ากล่าวอะไรผมก็ไม่อยากฟัง บางทีวันที่ผมพร้อมจะฟังมันอาจจะไม่มีอยู่เลยก็ได้
ผมไม่มีทางอยู่รอจนเขากลับมา
สำหรับผม ผมคิดว่า ผมเจ็บมามากพอแล้ว และไม่ต้องการจะเจ็บอีกต่อไป ผมเหนื่อย เหนื่อยเกินกว่าจะทำใจเผชิญหน้ากับคุณไม้ได้อีก
ผมอยากหนีไปไกลๆ ไม่สิ ผมต้องหนีต่างหาก ต้องไปให้พ้นจากเขา จนกว่าผมจะทำใจให้ลืมเขาได้ อันที่จริงไม่ต้องพบต้องเจอกันอีกเลยคงดี
.............................
ผมนอนร้องไห้อยู่บนเตียงอีกแล้ว เวลา 3 วันที่ผมอยู่ที่นี้ ผมเสียเวลากับการร้องไห้ไปกว่าครึ่ง ทั้งๆที่พยายามบอกตัวเองให้ลืม บอกตัวเองว่าต้องเริ่มต้นใหม่ จะต้องไม่คิดถึงคนๆนั้น แต่มันก็ทำไม่ได้ คุณไม้ไม่เคยหายไปจากความคิดผม ขนาดเวลาที่ผมหลับ คุณไม้ยังตามมาในความฝัน ทั้งๆที่ผมหนีมาจากเขาแล้ว หนีออกมาให้อยู่ห่างจากเขา หนีเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอหน้าเขา แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่เคยหนีคุณไม้พ้น!
ความทรงจำเดิมๆซ้ำๆยังคงชัด ทั้งวันที่ผมกับคุณไม้ทะเลาะกัน ทั้งตอนที่เราคุยกันดีๆ ตอนที่ผมกับคุณไม้ทำงานด้วยกัน แล้วมันก็จะตามมาด้วยความทรงจำคืนที่ผมเป็นของเขา
... ไม่สิ... ผมคงเป็นของเขามานานแล้ว วันนั้นเป็นเพียงแค่วันที่เขามารับไป แต่ที่เขารับไปก็เพียงแค่ร่างกาย หากจิตใจผมกลับถูกโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี เท่านั้นไม่พอ ร่างกายที่เขารับไปแล้ว ดูท่าคงไม่ถูกใจ เขาถึงได้อารมณ์เสียแบบนั้น เขาไม่ต้องการไม่ว่าจะเป็นจิตใจหรือร่างกายเขาก็ไม่ต้องการ
“เจ็บไหม”
ผมเอามือกุมตรงหัวใจแล้วเอ่ยถามตัวเองเบาๆ หัวใจที่เต้นอย่างเชื่องช้าอ่อนแรงเหมือนจะตอบกลับมาว่า
“เจ็บมาก” แต่หัวใจมันพูดไม่ได้ ถ้ามันพูดได้มันคงเตือนผมให้รู้ตัวเองเร็วกว่านี้ ผมคงถอนตัวมาเร็วกว่านี้ คงไม่เจ็บมากขนาดนี้หรอก
...............
............TBC...........
-
ค้างงงงงงง อยากอ่านต่อ TT ^ TT
กลอนเอ๊ยกลอน เอาอีกแล้วนะลูก โรคคิดเองเออเอง เมื่อไหร่จะหาย แถมยังมาหนีไปอีก อย่างนี้ถ้าคุณไม้จับได้ คงต้องขึงบนเตียงแล้วทำโทษให้หนำใจ โทษฐานหนีมาโดยไม่รอฟังคำแก้ตัว (หึ ๆๆ)
ขอบคุณคนแต่ง แล้วก็ขอบคุณคนโพสมากค่ะ สนุกจริง ๆ เลย หุ ๆ
-
:z3: ปวดตับ ปวดม้าม ปวดใจ
เจ็บจนไม่อยากเผชิญหน้า
หนีเค้าแล้วมาเศร้าแบบนี้ไม่ดีเลยอ่ะ
สงสารกลอน :m15:
-
พี่กลอนคับพี่คิดคนเดียวตลอดเลย ไม่เคยถามคุณไม้มั่งาคิดไงกันแน่
แบบนี้ถ้าคุณไม้ตามเจอ ให้คุณไม้จับตีก้นเสียให้เข็ด
-
:o12:พูดแบบนั้นเป็นใครก็เจ็บ สงสารกลอนอ่ะ
-
เจ็บปวด
ตอนนี้กลอนหนีไม้แล้ววง่าาา
ไม้ รีบมาตามซะที!!!
แอบสั้นง่า T___T
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
:bye2:
-
เจ็บสุดๆ ไปกับกลอน
อย่างนี้กลอนก็เตลิดหนีคุณไม้แน่เลย
คุณไม้ล็อคตัวไว้ก่อนกลอนจะหนีนะ
-
ยังคงต้องใช้ทิชชู่อยู่
:monkeysad:
-
ปวดหัวใจจริง ๆ...ทำไมมันเศร้าได้ขนาดนี้เนี่ย T^T
และแล้วสิ่งที่คิดไว้มันก็เกิดขึ้นจนได้...กลอนหนีคุณไม้ไปจริง ๆ ด้วย
แถมยังมานอนร้องไห้คิดถึงคุณไม้่อีก...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
กลอนจ๋า...อย่าเสียใจไปเลยนะ...รักเค้าไปแล้วนี่นา ทำไงได้...เด่วอะไร ๆ มันก็จะผ่านไปเอง
ส่วนคุณไม้...ตื่นมาทำไมพูดแบบนี้ฟ่ะ - -???...ไม่หัดรับผิดชอบในการกระทำตัวเองบ้างหรือไง
รู้บ้างมั้ย ว่าคำพูดบางคำพูด มันก็ทำร้ายจิตใจของคนฟังได้โดยไม่รู้ตัวนะเฟ้ยยยยยยยย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...อยากจะพ่นไฟใส่คุณไม้ให้รู้แล้วรู้รอดกัน...บังอาจมาก มาทำกลอนของเค้าเสียใจเนี่ย
รีบมาเลยนะคุณไม้ รีบมาตามกลอนกลับไปเลย...ทำแบบนี้ได้ยังไง ปล่อยให้กลอนหายไปตั้งสามวันแล้วไม่ยอมมาตามกลับ
เด่วปั๊ด...พ่นไฟใส่อีกรอบเลยนิ...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >[]<
นู๋แก้ม...พี่นาอยากได้อีกตอนอ่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกกกก...มันค้างแบบจริงจัง...อยากรู้ไปซะหมดเลยอ่ะ
นู๋แก้มคนสวยมาต่ออีกตอนเถอะนะ...ก่อนพี่นาจะลงแดงตายซะก่อน...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >[]<
-
“เจ็บ ไหม”
ผมเอามือกุมตรงหัวใจแล้วเอ่ยถามตัวเองเบาๆ
โดนอย่างแรง.... ไม่น่าเชื่อว่ามีคนที่ทำแบบเดียวกับเราด้วย....
ว่าแต่ เมื่อไหร่ กลอนจะเลิกคิดเองเออเองคนเดียว.....
ไม่มีใคร...หนีหัวใจตัวเองได้ในโลก....
คามเจ็บจากความไม่รู้ ความสงสัย.....ทรมาน ยาวนาน บาดลึก กว่าความเจ็บที่เกิดจากการรู้ความจริง....
อย่าหนี อีกเลย...ไม่อย่างนั้น..หนูก็จะหนีไปทั้งชีวิตนะลูกเอ้ยยยยยยยยยย
ออกมาจากเกราะที่ห่อหุ้ม หัวใจ...ออกมาเผชิญ กับความเป็นจริง.....
เพราะคนเข้มแข็งที่แท้จริง จะทำเช่นนนั้นนะหนูกลอน....
-
โอ้ยยยยย ตอนบีบหัวใจอ่า
งานนี้ไม่รู้จะเห็นใจใครดี
มาต่อเร็วๆนะคะ แบบว่าค้างมากมาย :sad4:
-
ง้าาาา ทำไมมาสั้นจังอ่า
-
วันนี้วันดราม่าแห่งชาติแน่เลย ทำไมตรูเจอแต่ฟิคน้ำตารินล่ะเนี่ย (T____T)
ตาบวมหมดแล้วนะ
-
กลอนเอาหัวใจไปผูกติดไว้กับไม้มากเกินไปก็เลยต้องเจ็บมาก
และไม้ก็ชอบคิดเองเออเองคนเดียว :z3:
ความรักก็เป็นแบบนี้แหละ
เมื่อสมหวังก็มีความสุข
แต่เมื่อผิดหวังความทุกข์ก็จะรีบมาเยือนเราทันที่ :o12:
-
ยังเจ็บได้อีกนะหนูกลอน
คิดมากเกินไปป่าววววว เข้าใจตาไม้ผิดแน่ๆเลยอ่ะ
-
ไปซื้อทิชชู่กล่องใหม่ มาซับน้ำตา . . . T^T~!!~ ใช้กระดาษเปลืองแล้วนะแก้ม
ตอนหน้ามันจะดีกว่านี้ไม๊ โลกร้อนนะ :sad11:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: เจ็บปวด
-
เศร้าจัง น่าสงสารกลอนเนอะ อยากอ่านต่ออ่ะ :monkeysad: :monkeysad:
-
อ้าวไม้เป็นไรมากไหมเนี่ยะ เมียหนีมาสามวันแล้วยังไม่มาตามอีก เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยเน้อ พ่อยอดขมองอิ่มของกลอน :-[
กลอนอ่ะอย่าเศร้าสิ คนอ่านเลยเศร้าตามเลยอ่ะ :o12:
-
คิดเอง เอ่อเอง เจ็บเอง... :เฮ้อ:
อีกตอนนะ มันค้างอ่ะ...
ขอบคุณคนโพส คนแต่ง...แต่งได้ปวดเครื่องในดี..ฮาๆๆๆๆๆ
-
เหว่ยยย มันเป็นแบบนี้ได้ไงละนี้ จะคิดในแง่ร้ายอีกนานเท่าไรหนอ
เศร้าตามน่ะ :impress3:
-
หุ่ยๆๆๆๆๆหุ่ย
เหมือนโดนตัดลมหายใจกลางอากาศ
มาต่อด่วนเลยจร้า
หุหุหุหุ อย่างด่วนๆ o13
:L2: :กอด1: :L2:
-
กลอนนนนนค่ะ :m15:
ไอ้คุณไม้บ้า...บ้าที่สุดดดดดดดดด :o12:
-
รอตอนต่อไปขอรับ :sad4:
-
สงสารกลอน คิดมืดมนพาชีวิตมืดมนไปด้วยย :o12:
-
ไม้คงไปเคลียร์กับเพื่อนล่ะ แต่การที่ไม่บอกอะไรกลอนเลย
ทั้ง ๆ ที่น่าจะรู้ว่ากลอนเป็นคนแบบไหน ก็ถือว่าประมาทจัง
หรือไม้เองก็อาจจะคิดว่า นี่เรามันถึงขนาดไหนต่อกันแล้วน่าจะเข้าใจ
ต่างคนต่างคิดไปเองทั้งนั้น ...
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเรา ได้เท่าความคิดของเราอีกแล้ว
-
รอตอนต่อไปอยู่นะไหนว่าจะมาต่อตอนสามทุ่มครึ่งไงคะ
รอ ร๊อ รอ ไม้รีบมาง้อด่วนนนน
-
ค้างๆคาๆมาแบบไม่เคลียร์สักเรื่องนึงมึนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆครับมึนเมื่อไหร่จะรู้เรื่อ
งซะทีว่ามันเรื่องอะไรกัน
-
ขอบคุณค่่า..
อะไรเนี่ย :z3:ปวดหัวกับไอ้คู่นี้เหลือเกิน..
เมียหนีตั้งสามวันยังไม่ตามอีก :angry2:เป็นไรมากมั้ยเนี่ย..
-
หนูกลอนลูกแม่ อย่าร้องไห้นะคะ เดี๋ยวไม่หล่อน้า
คุณไม้หายไปไหนเนี่ย ทำไมไม่ออกตามหาห๊ะ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
รอตอนสามสอง
-
ไหนบอกว่าตระกูลใหญ่งัย แล้วทำไมไม่ส่งนักสืบไปตามล่ะ
หรือว่าไม้ยังคิดไม่ตกเห่อะ ๆ ๆ ๆ :m31:
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 32
แต่ผ่านมาจนถึงวันนี้ผมก็ยังไม่ได้พูดอะไรกับเพื่อนที่ท่าทางจะกำลังยุ่งมาก ถึงวันแรมจะมากินข้าวเย็นด้วยทุกวัน แต่ก็ไม่มีเวลาว่างอื่นเลย เขาบอกว่าผมมาผิดเวลาไปหน่อย ช่วงนี้ของปี เขาต้องสรุปยอดเงินทุกส่วน สรุปรายงานทุกอย่างของเกาะให้เจ้านายรู้ ก็เลยไม่ค่อยว่าง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพื่อน ตอนนี้ผมเองอยู่คนเดียวอาจจะดีกว่า
อยู่ที่นี้วันๆผมไม่ค่อยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่ ส่วนมากจะเป็นการนั่งเหม่อ เดินดูโน่นดูนี่ไปเรื่อย ตอนเย็นๆผมจะลงเล่นน้ำที่ใกล้ๆ บ้านพัก ชีวิตไร้แก่นสาร กินฟรีอยู่ฟรีนี่ บางทีก็ดีเหมือนกัน แต่ผมก็รู้ตัวเองว่าจะรบกวนเพื่อนนานไม่ได้
ผมลุกจากที่นอนและตรงเข้าไปอาบน้ำ ร่องรอยจากวันนั้นมีบางจุดที่ยังไม่หายไป แต่ก็จางลงมากต่างจากความเจ็บในใจของผมที่ไม่ได้จางลงเลยสักนิด ผมชักเบื่อตัวเองที่ไม่ว่าจะทำอะไรที่ไหนเมื่อไหร่ก็คิดถึงแต่คุณไม้แบบนี้ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่ผมจะลืม...ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ...ผมจะลืมเขาได้จริงๆน่ะหรือ ?
ไม่เอาล่ะ ผมเปลี่ยนความคิดตัวเองไปสำรวจห้องน้ำ ห้องน้ำที่นี้สวยมาก ตรงที่อาบน้ำนี้ทำจากหินเทียมสีน้ำตาลเข้ากับผนังด้านอื่นๆซึ่งเป็นไม้ไผ่ต่อๆกัน ในห้องมีต้นไม้ลักษณะเป็นพุ่มสามต้น เข้ามาแล้วเหมือนอยู่ในสวนเล็กๆ จนผมหมดเวลากับการอาบน้ำแต่ละครั้งไปค่อยข้างมาก
แบบนี้ก็ดีนะ การใช้ชีวิตโดยไม่ต้องเร่งรีบ กว่าผมจะอาบน้ำเสร็จก็เกือบชั่วโมง ระหว่างอาบน้ำผมก็นึกไปเรื่อยว่าวันนี้ผมจะทำอะไรดี เดินเล่นก็เบื่อแล้ว อยู่ในห้องคนเดียวก็คิดมากอีก พอคิดถึงเพื่อนที่กำลังทำงานยุ่ง ผมเลยตัดสินใจว่าวันนี้ให้ต้องเถียงกับวันแรมแค่ไหนผมก็ต้องขอช่วยงานวันแรมให้ได้!
วันแรมจะต้องยกเหตุผลล้านแปดมาอ้างไม่ให้ผมช่วยงานแน่ๆ ผมยิ้มน้อยๆเมื่อได้คิดว่าวันนี้จะได้ลับฝีปากกับเพื่อนอีกครั้ง ครั้งสุดท้ายที่ผมกับวันแรมเถียงกันน่าจะเป็นตอนทำรายงานกลุ่มสมัยมหาวิทยาลัยมั้ง ถ้าเราสองคนเถียงกันคนอื่นๆก็ไม่มีใครอยากมายุ่งด้วย แต่หลังจากเถียงกันเรื่องงานแล้ว ผมกับวันแรมไม่เคยโกรธเคืองกันเลย วันแรมชอบพูดบ่อยๆว่า
“เรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวต้องแยกออกจากกัน... เฉพาะบางเรื่องน่ะนะ”
แล้ววันแรมจะยิ้ม เป็นยิ้มแบบที่ผมคิดว่าเจ้าเล่ห์มาก แต่กรอบแว่นหนาๆนั้นมันก็ปิดบังแววตาได้หมด ผมเลยไม่เคยแน่ใจว่าเป็นแบบที่ผมคิดจริงรึเปล่า เอาล่ะ วันนี้ต้องหางานทำ จะได้ไม่ต้องคิดเรื่องของคุณไม้ จะได้ลืมเร็วๆ
...................................
..................................
ย้อนไปยังคุณไม้ในวันที่กลอนหายตัวไป......
ไม้เดินหิ้วถุงยาออกมาจากโรงพยาบาลในเครือจอมไตร ที่จริงยาจะซื้อเอาตามร้านขายยาก็ได้ แต่ไม้อยากมั่นใจว่าได้ของดีที่สุดมาและถูกต้องกับอาการของกลอนแน่นอน จึงมาที่โรงพยาบาลนี่
หลังจากที่ทำความสะอาดร่างกายกลอนไปบ้าง จนคิดว่าคนที่นอนอยู่นั่นน่าจะสบายตัวขึ้นเขาก็รีบออกมาทันที แน่นอนที่รีบออกมานี่ก็เพราะว่าต้องการรีบกลับไปหากลอนไวๆ ถึงไม้จะไม่อยากทิ้งกลอนไว้คนเดียว แต่จะใช้คนอื่นให้มาแทนก็ไม่รู้จะอธิบายรายละเอียดยังไง จะบอกให้ใครไปดูแลกลอนระหว่างที่ไม่อยู่ก็ไม่กล้า ทั้งหมดนั้นไม่ใช่เพราะเขาอยากปกปิดเรื่องกลอน แต่เป็นเพราะว่าเขากลัวว่ากลอนที่อาจตื่นขึ้นมาจะอาย และคงจะโกรธเขามากไปกว่านี้
ไม้เปิดประตูรถและนึกทบทวนว่าเรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง เมื่อคืนเขาเมา เขาจำได้และรู้ตัวเองดี เมาแบบนั้นอาจจะขับรถเองไม่ไหว พยุงตัวเองไม่ได้ก็จริง แต่เขาก็ไม่เคยปล้ำใคร แล้วก็ไม่เคยรู้สึกต้องการมากเหมือนเมื่อคืน
หรือว่า...แก้วเหล้าที่พลอยจะให้จักรภพดื่ม! ไม้คิดถึงภาพเมื่อคืนที่พลอยพยายามให้จักรภพดื่มเหล้าแก้วนั้นให้ได้ แต่แล้วด้วยความที่อยากแกล้งเขาเลยแย่งมาดื่มซะเอง หลังจากนั้นพลอยก็พูดแปลกๆพร้อมรอยยิ้ม ท่าทางเหล้าแก้วนั้นจะมีปัญหาสินะ
ไม้ต่อโทรศัพท์ถึงพลอยทันทีที่ขึ้นนั่งบนรถ
“ฮือ....ไงไม้”
เสียงงัวเงียเหมือนคนเพิ่งตื่น แต่ก็ยังแฝงไปด้วยการล้อเล่นดังตามมา
“เอาอะไรใส่แก้วให้ฉันกิน หา?”
เสียงหัวเราะคิกคักอย่างสนุกดังมาให้เขาได้ยิน ไม้ส่ายหัวพลางเอามือกุมขมับ ท่าจะใช่จริงๆ
“ไม่ตลกนะพลอย ยาหรือนั่น”
“เอามาจากที่โน่นน่ะ ดีไหมล่ะ”
ไม้เริ่มระอาเพื่อนสาว
“ยายพลอยนะยายพลอย ถ้ากลอนเขาโกรธฉันไปจนตาย ฉันจะทำไงล่ะเนี่ย”
เสียงหัวเราะหยุดลงทันทีเมื่อไม้ทำเสียงราวกับท้อใจ พลอยที่คบกันมานานรู้ว่าไม้จริงจังไม่ได้กำลังล้อเล่น
“ทำไมล่ะ มันไม่ดีหรือ”
“ก็คงดี ถ้าฉันกับกลอนเป็นอะไรๆกันแล้วน่ะนะ”
พลอยเงียบไป เธอคิดว่าไม้ตกล่องปล่องชิ้นกับกลอนแล้วซะอีก ถึงได้พามาให้เธอรู้จักแบบนั้น
“ขอโทษที ฉัน....ไม่รู้”
ไม้ถอนหายใจ พลอยไม่ได้มีเจตนาร้าย เขารู้ เหล้าเมื่อคืนเขาเองที่เป็นคนแย่งมาดื่ม เพราะงั้นจะไปโทษเธอก็ไม่ได้
“ไม่เป็นไรน่า”
เขากล่าวเหมือนปลอบใจเพื่อนสาวเบาๆ แล้วขอวาง
เพราะยานิ่เอง มิน่าล่ะเมื่อคืนเขาถึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยสักนิด รู้แต่ว่าต้องการกลอนเท่านั้น ไม้ยิ้มกับตัวเอง ถึงเมื่อคืนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่เขาก็รู้สึกตัวตลอดเวลา และยังจำมันได้ แม้จะเหมือนบังคับ แต่กลอนเองก็ไม่ได้ขัดขืนเขาเท่าไหร่
“ไม่ได้ๆ จะคิดแบบนั้นไม่ได้”
ไม้สั่นหัวไล่ความคิดเหล่านั้นออกไป เขาตั้งใจจะถนอมกลอนแท้ๆ จนกว่าวันที่กลอนจะพูดว่ารักเขา และยอมเขาด้วยความเต็มใจ ไม้ตั้งใจว่าจะไม่ล่วงเกินกลอนถึงขนาดนี้
แม้จะเผลอไปหลายครั้ง แต่เขาก็ยับยั้งตัวเองไว้ได้ทุกครั้ง เขามีบทเรียนเรื่องดินกับปามมาแล้ว จำได้ว่ากลอนโกรธมากขนาดกล้าเดินเข้ามาชกดินถึงในบริษัท ทั้งๆที่กลอนเองก็น่าจะรู้ว่าทำแบบนั้นกลอนนั้นล่ะที่จะแย่ แต่กลอนก็ยังทำ ยังดีที่ดินไม่เอาเรื่องจึงไม่มีอะไรเกิดขึ้น คราวนี้กลอนอาจจะไม่มีวันยกโทษให้เขา ไม่สิ ถึงมันจะยากเย็นแค่ไหน แต่เขาต้องง้อกลอนให้ได้สิถึงจะถูก เขาต้องอดทน ไม้ท่องกับตัวเองเบาๆ
“ต้องอดทน”
..............................
---------TBC-------------
มาแล้วค๊าาาา ช้าไปนิด o1 แก้มเผลอหลับไปหน่อย
เหนื่อยๆโดนฝน(แต่ไม่ยอมอาบน้ำ) o21เลยง่วงตามระเบียบ
ps. เพื่อนก็รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ ฝนเริ่มตกอีกแล้ว
-
เข้ามาอ่านต่อค่ะ หุ ๆ นายไม้คงช็อกตายตอนรุ้ว่ากลอนหนี
คุณแก้มอย่าลืมทานยานะคะ เพราะอาจจะเป็นหวัดได้ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ แล้วก็ขอบคุณที่มาแปะนิยายให้อ่านนะคะ ^ ^
-
นายไม้นี่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล๊ยยยยยยยยย....คิดกันไปคนละทาง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:sad2: :sad2:
-
แต่กลอนหนีไปแล้วอ่าาา
ไม้อ่ะ ไม่บอกรักกลอนซักที
-
รอกันอยู่นั่นแหละทั้งคู่อ่ะมันน่า :z6: :beat: :z6: :beat: :z6:สักคนละหลายๆทีดีมะ
หวังว่าคงไม่เกิดอะไรร้ายร้ายกับทั้งคู่นะแก้มจ๋า :กอด1:
-
อ๊ากกกก แล้วทำไมคุณไม้ไม่บอกรักกลอนก่อนล่ะ ทำไมต้องรอให้กลอนบอกก่อน
ปากแข็งทั้งคู่ 55+ งานนี้คุณไม้ท่าจะงานเข้า หุหุ
ขอบคุณนะคะที่มาต่อ ชอบเรื่องนี้จิงๆ เฝ้ารอทุกวัน :pig4:
ทานยา+พักผ่อนเยอะๆ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
-
คุณไม้...พ่อยอดขมองอิ่ม...จะรู้อะไรบ้างมั้ยเนี่ย ว่ากลอนเค้าหนีไปแล้วหน่ะ
เฮ้อออออออออออออ...ถ้าคุณไม้กลับมาแล้วรู้ว่ากลอนหนีไป คงจะชอคน่าดู
แต่มันก็เหมือนเป็นบททดสอบหนึ่ง ที่จะทำให้รู้อะไร ๆ มากขึ้นหล่ะนะคุณไม้
"อดทน" นั่นแหล่ะ ท่องเอาไว้ให้ขึ้นใจนะคุณไม้ แล้วทำให้ได้ด้วยล่ะ - -"
แล้วนี่ที่ผ่านมาคุณไม้ดูไม่ออกเลยหรือไง ว่ากลอนรู้สึกยังไง...ยังต้องการคำว่า "รัก"
เฮ้อออออออออออ...คนนึงคิดอย่างหนึ่ง อีกคนก็คิดไปอีกอย่างหนึ่ง...ปวดหัวแทนอ่ะ
แล้วแบบนี้ถ้าไม่คุยกันให้รู้เรื่องสักที เมื่อไหร่จะเข้าใจกันล่ะเนี่ย - -"
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้ม...อยากรู้ว่าคุณไม้ทำไมไม่ไปตามหากลอนทันที
หรือคุณไม้ต้องการอะไรกันแน่...อ๊ากกกกกกกกก...ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว = ="
-
ผมลืมตาขึ้นมองเพดานห้องและกวาดตาไปรอบๆ เพื่อพยายามรำลึกว่าผมอยู่ที่ไหน เพดานที่สร้างขึ้นจากกระเบื้องและฝาห้องสร้างจากไม้ไผ่ ต่างจากห้องพักที่มีแต่ปูนและปูนของผมมาก เครื่องเรือนทุกชิ้นก็ต่างไป ที่นี้ไม่ใช่ห้องผม
หางตาผมยังชื้นด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาขณะยังหลับ.. ฝันเมื่อคืน... ฝันที่ฝันซ้ำๆครั้งแล้วครั้งเล่า...ฝันที่เตือนความทรงจำย้ำความจริง!
น้ำตาที่เกือบจะแห้งไปอยู่แล้วกลับไหลออกมาอีกครั้ง ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาแรงๆโดยไม่สนใจว่าดวงตาอาจบอบช้ำ อยากหยุดร้องไห้ แต่ยิ่งพยายามยับยั้ง น้ำตาก็ยิ่งไหล
ผมเหนื่อย...ร้องไห้จนเหนื่อย...เสียใจจนเหนื่อย...เจ็บจนเหนื่อย...และรักจนเหนื่อย
ไรเตอร์เค้าแอบจิตตกกับประโยคนี้อ่ะ กลัวอ่ะ ห้ามใครนอกจากไม้มาทำร้ายกลอนนะ ไม่งั้นมีวางระเบิดบ้านไรเตอร์อ่ะงานนี้ :m16:
-
ไอ้คุณไม้จะรอให้กลอนพูดก่อนทำไมฟะ
-
ไม้คะ มันก็หลายวันแล้ว
รีบๆ ตามหากลอนแล้วคุยกันให้เข้าใจซะนะ
แอร๊ยยย์ เค้าอยากอ่านฉากรักของสองคนนี้ไวๆ
-
:เฮ้อ: ปวดใจมากมาย ไอ้คุณไม้นะไอ้คุณไม้ ทำให้กลอนต้องเป็นแบบนี้ :serius2:
ปวดใจมากมาย :m15:
-
แล้วทำไมไม่พูดออกไปก่อนอ่ะหาาาา เป็นผู้ชายภาษาไรฟร่ะ ชิชะ
ทั้งๆที่รู้จักนิสัยกลอนอยู่แล้วว่าชอบคิดไปเอง
แทนที่จะทำให้กลอนเข้าใจไม่คลุมเคลือ
แล้วไงภรรยาหายไปหลายวัน แกตามหารึยังหาาาาาา ชิๆ
+1 ให้นู๋แก้มจ้าาา
รักษาสุขภาพด้วยเน้อออ
-
ขอบคุณค่า..
อยากได้ยินคำว่ารัก..แต่ไม่ยอมบอกรัก..คงจะได้ยินหรอกนะ :เฮ้อ:
อย่าให้มันสายจนเกินแก้เลยนะ :กอด1:รักกันๆ ซะที..
-
ชักจะปวดหัวกะคู่นี้แล้วนะ สมกับเป็นคู่สวรรค์สร้างจริงจริ๊ง พอกันเลย
คุณแก้ม ขอพารา 2 เม็ด ด่วน!!!!
-
แล้ววันไหนจะได้เข้าใจกันล่ะเนี่ย :serius2:
คนนึงไม่กล้าบอกรัก ส่วนอีกคนก็รอให้บอกรัก
แม่เจ้า!!!!!!! สวนทางกันได้อีก
อิคุณไม้ มัวแต่อดทนๆ เมียหนีไปแล้วเหอะ
-
^
ูุูู^
^
^
^
ถูกใจอ่ะ :m20:
-
คิดไปกันคนละทางแบบนี้ เมื่อไหร่จะรู้เรื่อง
กลอนคงจมอยู่แต่ในความเศร้า แล้วไม่กลับมาไม่เจอก็คงโกรธ
แบบนี้จะยังไงต่อไปเนี่ย พูดกันบ้างก็ได้นะ คนอ่านอึดอัดแทนอ่ะ
-
รอให้กลอนบอกรักก่อนแล้วก็ชอบบังคับและทำร้ายเค้า
ไม้ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรือ
หรือคิดว่ายังไงงกลอนก็รักกลอนต้องยอมไม้ ไม้ทำอะไรก็ได้
กลอนหนี้ไปราวนี้คงไม่ใช้ความรุนแรงทำให้กลอนเสียใจหรอกนะ
ทั้งที่มีตัวอย่างของดินให้ดูแล้ว
ไม้ก็ยังผิดพลาดและไม่แสดงความรู้สึกออกมา
ไม้เล่นสนุกกับความรู้สึกของกลอนมากไปแล้วอ่ะ
อยากให้กลอนหนี้ไม้พ้นไปนานๆ
คนเราเมื่ออีกฝ่ายแสดงอะไรไม่ชัดเจนและไม่บอกอะไร
จะคิดในแง่ลบเพื่อเจียมตัวเองก็ไม่ผิดหรอก
ขนาดกลอนคิดในแง่ลบยังเป็นขนาดนี้
ถ้าเข้าข้างตัวเองคงฆ่าตัวตาย
-
ต่างคนต่างคิดคนละอย่าง
กลอนไม่รู้ว่าไม้รักตัวเองอยู่
ส่วนไม้ก็ไม่รู้ว่ากลอนรักตัวเองด้วย
แล้วทำไมคนอื่นเค้าก็รู้กันอ่ะ เฮ้ออออ
-
+1 นะคะ
จริงแล้วเรื่องนี้อ่านที่บอร์ดโน้นมาแล้ว
แต่ก็มาอ่านอีกรอบที่นี่ด้วย :o8:
ชอบไม้กับกลอนมากๆ
ขอบคุณที่เอามาแบ่งปันกันค่า :)
-
กลอนหนีไปแล้วอ่ะ หาด่วนเลยไม้
เพื่อนไม้อยู่ทางใต้ ว่าแต่ชายหรือหญิงกัน ถ้าชาย อาจจะได้พบรักกับ ไฟ จอมไตร ที่มาดูแลบริษัททางใต้
ฮะๆ จอมไตรจะคบคู่ละ (จิ้นเอาเองว่าใช่)
-
ไม้รีบตามมานะ มาเอากลอนกลับไป จะได้หวีดหวานมั้ง :impress2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รีบปรับความเข้าใจกันนะคับ .. ความรักเป็นทางออกของทุกสิ่ง ..
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ o13 o13 o13
-
คุณไม้คงตกใจน่าดูตอนกลับมาแล้วไม่เจอกลอน
-
ปลงกะคู่นี้ :z3:
กว่าจะเข้าใจกันได้ กลอนต้องวิ่งหนีไม้ หลบตามหลังพุ่มไม้เหมือนหนังอินเดียอีกกี่รอบ
คิดในใจเก่งกันทั้งนั้น ไม่พูดออกมา อีกฝ่ายจะเข้าใจมั้ยนี่ :เฮ้อ:
แต่คุณไม้อ่อนโยนดีเนอะ ชอบๆ รีบตามเมียกลับบ้านแล้วจับกดอีกรอบ รับรองเข้าใจกันชัวร์ กร๊ากกก :haun4:
+1 ขอบคุณค่ะ อ่านตั้งกะเมื่อคืน แต่ยังไม่ได้เม้นท์ เลยตื่นมาเม้นท์ตอนเช้า :กอด1:
-
:monkeysad: :m31: :เฮ้อ: :z10: :z13: :pig4:
-
ทำไมถึงต้องรอให้กลอนบอกรักก่อนล่ะ
สถานะอย่างกลอนขะกล้าบอกรักไม้ก่อนงั้นเหรอ คิดไปได้
รีบ ๆ ตามหาให้เจอเร็ว ๆ นะ
-
ไม่คุยกันเมื่อไหร่จะ รู้ัใจกัน :z3:
-
ให้มันได้อย่างนี้สิ
ต่างคนต่างไม่คุยกันให้ชัดเจน
งานก็เข้าสิคะหนนี้
คุณไม้กลับไปเจอกลอนหนี เนี่ยจะอาละวาดท่าไหนก็ยังคิดไม่ออกเลย
-
ตกลงว่าไม่ได้คุยกันอยู่ดี แล้วทีนี้จะรู้ใจกันได้อย่างไรละครับ น่าสงสารทั้งคู่
-
รอกันปายก็รอกันมา ดีนะไม่มีการวิ่งข้ามภูเขาแล้วหลบหลังต้นไม้ด้วย :laugh:
-
ว่าแล้วต้องโดนยา ...........
จะอดทนทำไ๊มมมมมมมมมมมมมม๊ สารภาพเองก็ได้คบกันนานแล๊ะ มัวแต่ตอดเขาไปเรื่อยๆถึงออกมาเป็นแแบบนี้น่ะสิ :เฮ้อ:
กลับไปบ้านแล้วรู้ว่ากลอนหนีไปจะเป็นไงนะ ,, แล้วกลอนหนีไปไหนล่ะเนี่ยยยยยย ที่ไหนที่ไม่อยู่ในเคลือจอมไตร มีด้วยเหรอ?
ปล.นี่เป็นครั้งแรกใช่ไหมที่ได้อ่านในมุมมองของไม้? :really2:
-
ปากแข็ง นี่มันเป็นโรคประจำตัวของคนเป็นพระเอกเหรอ :z3:
-
:o12:
คิดมาก ปากแข็ง ต้องยกให้คู่นี้ o13
-
เพิ่งจะได้มาอ่านเรื่องนี้จริงๆจังๆ
อร๊ากกกก กลอนกับไม้ สุดยอดจริงๆค่ะ
ไม้ก็นะเป็นผชปากหนักจริงๆๆ ส่วนกลอน
ก็ชอบคิดอะไรไปเองคนเดียว อร๊ากกกก
อยากให้พูดเคลียร์กันได้เร็วๆๆๆจังค่ะ
-
นั่นซิ ทำไมต้องรอกลอนบอกรักก่อน ทำไมไม้ไม่พูดก่อนล่ะ เฮ้อ!!!
-
คนแต่งดูแลสุขภาพด้วยน้า เดี๋ยวจะป่วยเอา ตอน 32 รู้สึกสั้นจัง อยากท่านต่ออ่ะ
-
ไม้จะเป็นยังไงนี่ ถ้ากลับมาแล้ว
ไม่เห็นกลอน... ไม่อยากจะคิดๆๆๆๆ
รีบง้อด่วนนน
รออ่านตอนต่อปายค่า
:bye2:
-
อะโห...เพิ่งรู้ว่าคุณไม้ก็แอบกลัวเมียแหะ 555
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 33
บ้านเงียบสงบจนไม้ที่เพิ่งเดินเข้ามาอดหวั่นใจไม่ได้ ก่อนออกไปบ้านก็เงียบอย่างนี้เพราะกลอนนอนอยู่ แต่ทำไมตอนนี้เขารู้สึกใจหายพิกล แต่ก็พยายามมองในแง่ดีไว้ว่า บางทีกลอนอาจจะยังนอนอยู่ก็ได้ หากเท้ากลับเร่งเดินไปทางห้องนอนเพื่อไปดูให้แน่ใจ หวังไว้ว่ากลอนจะกำลังนอนอยู่ หวังไว้.....แต่มันก็ไม่เป็นจริง
ทั้งห้องว่างเปล่า... บนเตียงไม่มีใคร... ไม้เดินเข้าไปดูในห้องน้ำ ก็ยังว่างเปล่า
เป็นอย่างที่เขาสังหรณ์ใจจริงๆน่ะหรือ เขาเดินตามหาทั่วทั้งบ้านด้วยความหวังอันน้อยนิด หวังว่ากลอนจะยังอยู่ที่ไหนสักแห่งในบ้านหลังนี้
ทุกห้อง ทุกห้อง ทุกห้อง จนหมดทั้งบ้าน ก็ยังไม่เจอร่างโปร่ง
โทรศัพท์ภายในถูกยกขึ้นและโทรไปตามบ้านพี่ๆทุกหลัง เพื่อถามว่ากลอนอยู่ที่นั่นหรือไม่ แต่ก็ไม่มีใครเห็นกลอนสักคน ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่ากลอนมาที่นี้ ไม้ต่อโทรศัพท์อีกครั้งไปยังหน่วยรักษาความปลอดภัย ก่อนออกไปเขาสั่งกำชับไว้ว่าจนกว่าเขาจะกลับมาห้ามเปิดประตูให้กลอนออกไป
“คุณกลอนเพิ่งนั่งแท็กซี่ออกไปเมื่อครู่นี้ครับ หลังคุณไม้กลับมาไม่นาน”
หลังเขากลับมา! ไม้กระแทกหูโทรศัพท์แรงๆ กลอนฉลาดมาก รู้ว่าเขาต้องสั่งหน่วยรักษาความปลอดภัยไม่อนุญาตให้กลอนออกไปไหน จึงรอจนกระทั่งเขากลับมาตัวเองที่ออกไปจะได้ดูไม่เหมือนหนีไป
ไม้เข่นเคียว ว่าเขาผิดเองที่ทำอะไรชักช้าเกินไป
ป้ายทะเบียนรถที่กลอนนั่งออกไปถูกเช็คมาเรียบร้อย และไม้ก็ไม่รอช้าที่จะให้ทำการค้นหารถคันนั้น ไม้รู้ว่ากลอนไม่ใช่คนโง่ขนาดจะไม่รู้ว่าตนจะเคลื่อนไหวยังไงแต่ก็ยังออกค้นหา ถึงยังไงก็เป็นเบาะแสเดียวที่มี
ซึ่งก็เป็นไปอย่างที่คาด กลอนเรียกให้รถมารับ และลงรถที่ป้ายรถเมล์ไม่ไกลจากบ้านจอมไตรนัก จากนั้นต่อรถอะไรไปก็ไม่มีใครสามารถบอกได้แล้ว
ไม้เริ่มหงุดหงิดและใจเสียมากขึ้นทุกที ร่างกายกลอนสภาพแย่แบบนั้นเจ้าตัวยังหนีไปอีก ถ้าไม่เป็นไข้หนักก็ดีหรอก ถึงเป็นห่วง แต่ก็ไม่ใช่เวลามานั่งคิดโน่นคิดนี่ ที่สำคัญต้องรีบหาตัวกลอนให้เจอต่างหาก
ไม้รีบสั่งให้คนคอยดักไว้ที่สถานีขนส่งทุกสถานี ทั้งสถานีรถไฟ รวมถึงสนามบิน แต่ก็ไม่พอวี่แววของกลอนสักนิด
ไม่มีทางที่เขาจะตามตัวกลอนได้ง่ายๆ ไม้รู้ความจริงข้อนี้ดี
ไม้สั่งให้คนของตนออกตามหากลอนทั่วประเทศ เขามั่นใจว่ากลอนคงไม่หนีออกนอกประเทศ และคงไม่กลับไปหาพี่ๆ แต่ก็ยังส่งคนไปซุ่มดูที่บ้านของกุ้งกับกั้งตลอดเวลา เขาต้องหากลอนให้พบให้ได้ เรื่องมันต้องไปจบแบบนี้!
.....................................................
...................................................
แค่เพียงวันเดียวที่กลอนหายไป ก็ทำให้หลายๆคนแย่ไปตามๆกัน เมื่อไม้เสียการควบคุมตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และเริ่มพาลใส่คนอื่นๆโดยเฉพาะลูกน้องในที่ทำงานและผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ตามหากลอน ทุกคนไม่โกรธอะไรเพราะเข้าใจความร้อนรนของไม้ได้เป็นอย่างดี แต่ถึงไม่ได้โกรธก็ปฏิเสธได้ยากว่าไม่ได้กลัว
“อะไรกัน แค่นี้ก็ทำไม่ได้ ไปชงมาใหม่ ถ้าทำไม่ได้ก็เปลี่ยนให้คนอื่นมาทำ!”
เสียงโวยวายดังมาจากห้องประธานซึ่งไม่บ่อยนักที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันเป็นเพียงเรื่องเล็กๆอย่างการชงกาแฟเท่านั้น นี่เป็นคนที่สามแล้วที่เปลี่ยนไปชงกาแฟให้ไม้ แต่ก็ยังไม่ถูกใจเจ้าตัวอยู่ดี
จักรภพมองภาพพนักงานสาวที่หน้าซีดเซียวเดินคอตกออกมาจากห้องไม้ด้วยความสงสาร เห็นใจ เขาเองต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้เครียดกันไปกว่านี้ อารมณ์ที่ควบคุมไม่อยู่ของไม้ทำให้ไม่มีใครสามารถทำงานได้ตามปกติ เพราะต่างก็ต้องคอยหวาดระแวงว่าจะทำอะไรไม่ถูกใจเจ้านายหรือเปล่า เผลอๆอารมณ์ของไม้แบบนี้ อาจจะออกปากไล่พนักงานออกเอาง่ายๆเลยก็ได้ใครจะรู้
เมื่อเห็นสถานการณ์ย่ำแย่ลงทุกที จักรภพก็ทนไม่ไหวจึงต้องร้องขอความช่วยเหลือจากผู้ที่จะทำให้ไม้สงบลงได้ เขารู้ดีว่าตัวเขาเองไม่สามารถเข้าไปพูดกับไม้ได้
“สวัสดีครับพี่เอ คือ......ใช่ครับ ครับ แย่มากเลยล่ะครับพี่เอ พนักงานแทบจะร้องไห้ไปทำงานไปกันอยู่แล้ว”
เอที่อยู่อีกฝากของโทรศัพท์พยักหน้าเงียบๆ เขาเข้าใจและนึกภาพออก ไม้ไม่ค่อยโมโหใครเท่าไหร่ แต่หากโกรธหรือหงุดหงิดมากๆแล้วก็แสนจะน่ากลัวจริงๆ
“เดี๋ยวพี่จะไปคุยกับไม้เอง ไม่ต้องห่วงนะ”
ไม่นานหลังจากนั้น เอก็มาถึงบริษัท พนักงานที่เห็นผู้ช่วยเหลือมาถึง ต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอกไปกึ่งหนึ่ง เอมองเห็นปฏิกิริยาเหล่านั้นก็รู้ว่าคราวนี้ไม้ออกจะเกินไปจริงๆ
“พี่เอ”
ไม้เงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือนแล้วก็รู้ว่าต้องเป็นฝีมือจักรภพแน่ๆ แต่ยังไม่ทันได้คาดโทษเพื่อนในใจ เอก็ดักทางไว้ซะก่อน
“อย่าไปโกรธคนอื่นนะไม้ เราทำตัวแย่แค่ไหนรู้รึเปล่า”
“.....”
เฮ้อ......เอถอนหายใจกับนิสัยพาลเหมือนเด็กๆของไม้ แต่การเงียบไปก็แปลว่าไม้เริ่มคิดตามที่เขาพูดไปบ้างแล้วล่ะ
“ลูกน้องไม่ใช่ทาส เขามีสิทธิเท่าเทียมเรา ให้เกียรติคนอื่นเขาบ้างสิ นายจะมาระบายอารมณ์ใส่คนอื่นแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ”
“.....”
ยังคงไม่มีคำตอบจากไม้ แต่เอก็รู้ว่าไม้คิดตาม
“... ระหว่างนี้พวกพี่คิดว่าไม้น่าจะหยุดงานสักพัก”
ไม้จำใจรับคำสั่งกลายๆนั้น และเก็บของเพื่อกลับไปพร้อมเอ เขาเองเริ่มคิดได้ว่าตัวเองทำเกินไปจริงๆ เมื่อออกจากห้องประธานจึงกล่าวขอโทษพนักงานทุกคนที่พาลใส่ เอมองดูการกระทำของไม้ด้วยแววตาชื่นชม ดีใจที่ไม้สำนึกได้ แม้ว่าไม้จะฐานะสูงกว่า แต่เมื่อทำผิดก็ต้องกล้าที่จะขอโทษลูกน้อง
เมื่อไม้ต้องหยุดงานและอยู่กับบ้าน มันยิ่งทำให้ฟุ้งซ่าน หลังจากนั่งกระสับกระส่ายมาหลายนาที ไม้ก็คว้ากุญแจรถและออกจากบ้านมา เขาคิดว่าอยู่ว่างๆจะปล่อยเวลาเสียเปล่าไม่ได้ จึงออกตามหากลอนอีกแรง เขาขับรถตระเวรไปทุกๆที่ ที่กลอนอาจจะไปโดยไม่หยุดพัก ลืมความหิว ลืมความเหนื่อยไปจนหมด
แต่แม้ว่าทั้งตัวไม้เองและคนของจอมไตรทั่วประเทศจะออกค้นหากลอนอย่างเอาเป็นเอาตาย ก็ยังไร้วี่แววของกลอนอยู่เช่นเดิม ….
---------------------------------------
สองวันเต็มๆผ่านไป ความร้อนรนในใจของไม้ยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกที สภาพของไม้แย่ลงอย่างเห็นได้ชัดจากการไม่เหลียวแลตัวเอง พี่ๆที่เห็นน้องชายคนเล็กทรมานใจก็พลอยเดือดเนื้อร้อนใจไปด้วย
คนที่โดนตั้งคำถามต่างๆบ่อยที่สุดเห็นจะหนีไม่พ้นปาม
ทั้งถามว่ารู้ไหมว่ากลอนไปไหน
มีใครที่กลอนน่าจะไปหา
และรู้จักเพื่อนกลอนคนไหนบ้าง
แต่เจ้าตัวที่คิดอะไรไม่ออกเลยก็ไม่สามารถบอกอะไรได้ และปามเองเป็นห่วงกลอนไปไม่น้อยกว่าคนอื่นๆด้วยเช่นกัน
ขณะที่นั่งหารือกันเรื่องนี้อยู่นั้น โทรศัพท์มือถือของลมก็ดังขึ้นมา
“วันแรมหรือ อืม แฟกซ์มาที่บ้านใหญ่นะ ใช่ อืม”
ลมกล่าวขอโทษพี่ๆน้องๆที่ขัดจังหวะการพูดคุย และเริ่มพูดคุยกันต่อ
แต่ไม้กลับนิ่งเงียบเหมือนพยายามคิดอะไร
“ใช่แล้ว! วันแรมนี่เอง!”
ไม้โพล่งขึ้นมาโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย การสนทนาของทุกคนหยุดลงและหันมามองไม้เป็นตาเดียว
………………………
.....TBC.....
-
อร๊ากกก วันแรมคือใครคะ?????
สรุปไม้จะหากลอนเจอแล้วใช่ไหม?
ดีดีๆ จะได้เคลียร์กันได้ (มั้ง )
o13 o13
-
ดีล่ะ ต่อไปจะได้คิดก่อนทำ ถ้าบอกความในใจหรือแสดงออกให้ชัดเจนกว่าที่เป็นอยู่ กลอนคงไม่หายไปหรอก
-
อิทธิพลกว้างขวางเวอร์ไปแระ
เหนื่อยแทนกลอนอ่ะ หนีไปไกลแค่ใหน ก็ไม่พ้น เครือจอมไตร :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดๆๆ
กำลังจะเจอแล้วใช่ไหม???
โฮกกๆๆๆๆ ไม้คะ สู้้ๆๆๆ
คนอ่านรออยู่
:bye2:
-
แล้วก็ไปเครีย ซะนะ
หุหุหุ
บอกไปเลย เป็นกะลังใจให้
หุหุหุหุ :กอด1: :L2: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
-
คุณไม้ ทีนี้ถ้าไปเจอพี่กลอนนะ ก็พูดอะไรแบบเปิดเผยใจไปบ้างนะครับ อย่าปล่อยให้พี่กลอนคิดไปเองทุกอย่างแบบนี้นะครับ
-
เหมือนกับไม้จะรู้ทุกอย่างเกี่ยวับกลอนเลยนะ ไม่งั้นทำไมถึงรู้จักวันแรม
อย่างนี้แล้วอยากรู้จิงๆ ว่าไม้รักกลอนตอนไหน
มาต่อเร็วๆนะคะ รอคอยๆ :pig4:
-
ตามกลอนไปโลดเลยคุณไม้
เจอแล้วก็สารภาพความในใจให้หมดเปลือก
ห้ามกั๊ก ห้ามเก๊กเด็ดขาด
แล้วเอาตัวกลอนมาอยู่ด้วยเลย
-
จะเจอแล้ว กรี๊ดดดดดดดด รีบนะพี่ไม้ :mc4: เอานุ้งกลอนกลับมาให้ได้ แล้วชำระโทษอีกหลายๆรอบ :laugh:
-
อ๊ากกกก สะใจกลอนหนีไป อิอิอิ ก็คุณไม้อยากชักช้ามะพูดซักกะที แล้วงี้ใครจารู้เล่า ว่ารู้สึกยังไง สมน้ำหน้า
-
ขอให้เจ๊ได้ชื่นใจ อีกซัก สอง สาม ตอนได้มั้ย :m13:
สงสารคนแก่ที่จะนอนไม่หลับ เพราะเป็นห่วงนู๋กลอนเต๊อะ
-
จะได้เจอกันแล้ว รีบปรับความเข้าใจ นะ :L2:
-
เจอแล้ว
รอลุ้นตอนต่อไปขอรับ :กอด1:
-
จะได้เจอกันแล้วช่ายมั้ย...
ถ้าเคลียร์กันได้แนะนำหั้ยไม้ขอกลอนแต่งงานเลย..
ไม่งั้นนู๋กลอนเราก้อกลับมา คิดเอง เอ่อเองอีก ว่าเค้าม่ะสนจัย..
:call:ขอตอนที่34ด่วน..
อยากอ่านตอนหวานๆๆ มั้งอ่ะ..อิอิ
ตอนหน้าจะหวานหรือจะขม..มาเฉลยหน่อยซิ..
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รู้ได้ไงอ่า!!!
-
รีบๆตามเลยค่ะคุณไม้ ก่อนที่ใครจะมาเจอกลอน :z1:
จะได้หวานๆกันซะที แล้วก็อย่าปากแข็งอีกล่ะคราวนี้
-
กว่าจะคิดได้นะคุณไม้ - -"
คราวนี้ถ้าเจอกันแล้วก็รีบ ๆ เคลียร์ปัญหากันซะนะ
อย่าปล่อยให้มันยืดเยื้อแบบนี้อีกหล่ะ...โอกาสมันไม่ได้มีมาบ่อย ๆ หรอกนะคุณไม้
ส่วนกลอนเอง ก็อย่าหนีใจตัวเองอีกเลย...เห็นแบบนี้แล้วคนอ่านค่อดจะเครียด >[]<
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้ม XD
-
ฟาดงวงฟาดงาซะ ร้อนใจล่ะสิ
จะได้เจอกันแล้วใช่ไหม
รีบไปตามตัวเลย ก่อนที่อิคุณไม้จะกลายเป็นปิศาจ
กลอนกลับมารอบนี้ ก็สารภาพซักทีนะ
เอาแบบชัดเจนๆ เดี๋ยวกลอนจะคิดเองเออเองอีก :laugh:
-
เย้ ๆ จะได้เจอกันแล้ว เคลียร์กันซ้าาาาา
-
ทำไมไม้รู้อ่ะ แสดงว่าไม้ต้องสนใจกลอนตั้งแต่สมัยเรียนแล้วดิ่
เพราะวันแรมเป็นเพื่อนกลอนสมัยเรียนนี่นา
-
ลุ้นๆ
-
แอร๊ยยย์ กำลังลุ้นสนุกเลย
ถ้าเจอตัวแล้ว กรุณาใจเย็นๆ แล้วก็แสดงความชัดเจนซะนะคะ
-
รอเฉลยจ้าา
-
นึกออกแล้วก็รีบตามไปหาเลยนะ
-
ตามตัวเจอไปมันก็แค่นั้นเพราะไอ้เหี้ยไม้ทำอะไรไม่เคยชัดเจนสักอย่างเจอไปมีแต่กกลอนที่จะลำบากอีก เพราะเท่าที่เป็นอยู่มันก็ไม่บอกนี่ว่าที่มันชอบกลอนหรือว่ารักกลอน มันเอาแต่ใจทุกอย่าง ไอ้เหี้ยไม้
-
:sad4: มันบีบหัวใจอ่ะ
ว่าแล้วกลอนต้องคิดมากจนต้องหนีไป
หวังว่าคุณไม้จะตามกลอนเจอนะ
แล้วก็ปรับความเข้าใจกันซะ
เรื่องจะได้ดีขึ้นซักที :เฮ้อ:
-
ขอบคุณค่า..
เจอกันซะทีนะ :angry2:ไปรับเมียกลับมาแล้วเคลียร์กันซะให้รู้เรื่องล่ะ..
-
หวังว่าไม้จะคิดได้จากเหตุการณ์นี้และใช้ความชัดเจนและเหตุผลกับกลอน
และบอกรักกลอนนะ กลอนจะได้มีความสุขสักที
-
อิอิ....
นายไม้จะเจอกลอนมั้ยเนี่ย
สู้ ..... o13
-
^
^
^
เม้นแรกเลย งั้นกะกระเทาะไข่ให้เนอะ ^____^
-
^
^
^
จิ้มแล้วทวงตอนต่อไปเลย อิอิ
-
วันแรมนี่เพื่อนที่มหาลัยรึเปล่าคะ
แล้วคุณไม้ไปรู้จักเค้าได้ยังไงเนี่ย ถ้าไม่แอบมองกลอนตั้งแต่ตอนนั้น ฮิ้ววววววว
-
:เฮ้อ:หากันเจอแล้วจะคุยกันรู้เรื่องหรือเปล่าเนี่ยคู่นี้
ไม้ง้อกลอนให้สำเร็จนะ :angry2:
-
อ่านจนครบทุกตอนแล้วคาบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
สนุกมากๆฮะ
ขอให้เจอกันเร็วๆนะ......รักคนเขียน
-
แสดงว่าไม้รู้จักวันแรมด้วยเหรอเนี่ย
-
วันแรมเธอคือใคร และถ้าเกี่ยวข้องกับจอมไตรไหงไม่มีใครเจอกลอนละค๊ะ งงอ่ะ
-
วันแรม โชะเด๊ะ คู่อีกคนของจอมไตรรึเปล่า อิอิ
ขอให้เจอกลอนเร็วๆนะคุณไม้
จะได้ปรับความเข้าใจซักทีนะ
กลอนเองก็เหลือเกิน คิดให้ร้ายตัวเองตลอด
:กอด1:
-
ช่วงนี้มีนายเอกหลบลี้หนีหายไปจากพระเอกเยอะแฮะ นัดกันรึเปล่าเนี่ย~!!?
ทำเอาคนอ่านต้องคอยลุ้นว่า มะไรจะป๊ะกัน
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อคร่า
-
อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~~!!~ อิตาคุณไม้กว่าจะคิดได้ก็ตอนเค้าหนีไป สม!!~
วันแรม ชื่อ รีสอร์ท รึป่าว. . . (แสดงว่า คุณไม้แก กั๊กเรื่อง กลอนไว้เยอะเหมือนกันนะนี่)
(ปล... เหมือน ผัดไท จะเม้นไม่ติดเลย ช่วงนี้)
-
แล้วไม้รู้จักวันแรมได้ไงอ่ะ :really2:
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 34
กลอนปิดน้ำแล้วดึงผ้าเช็ดตัวมาพันตัวไว้ลวกๆ หลังจากตัดสินใจได้ว่าจะต้องของานจากวันแรมทำบ้างแล้ว ก็ตั้งใจจะรีบไปหาวันแรมทันที
เสียงประตูปิดเบาๆด้านนอกทำให้กลอนตกใจเล็กๆ แต่ก็คิดในแง่ดีว่าคงเป็นคนนำอาหารมาให้ และตัวเขาเองที่ลืมล๊อกห้อง กลอนหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้นมาสวม ปกติเขาไม่ได้ใช้หรอก แต่เพราะธรรมดาคนที่นำอาหารมาให้จะเป็นผู้หญิง การที่จะใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกไปคงไม่ดีแน่
กลอนปั้นหน้ายิ้มและเปิดประตูห้องน้ำออกไป
ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำออกไป รอยยิ้มที่มีก็หุบฉับลงโดยอัตโนมัติ
ร่างสูงคุ้นตาอยู่ตรงหน้าและคว้าตัวกลอนไว้ได้ก่อนจะทันตั้งสติและกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ
ไม้ที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำรวบตัวกลอนเข้ามาในวงแขนและกอดแน่นให้คลายความคิดถึง ลมหายใจผ่อนออกมาช้าๆอย่างโล่งใจ
ที่ในที่สุดเขาก็หาตัวกลอนพบ ถึงแม้จะคลายใจลงได้บ้างเมื่อได้ยินมาว่ากลอนอยู่ที่นี่ แต่ก็อดกลัวไม่ได้ว่า กลอนอาจหนีหายไประหว่างการมาของเขา หรืออาจจะเป็นคนละกลอนกัน เพราะฉะนั้นการที่ได้สัมผัสตัวกลอนตรงๆแบบนี้ถึงทำให้เบาใจได้มากที่สุด พลางคิดถึงก่อนหน้านี้ก่อนที่เขาจะมาถึง
……………..
“คนที่อยู่กับกลอนบ่อยๆตอนปีสี่ ชื่อวันแรมนี่แหละ รู้สึกจะเป็นนักศึกษาทุนด้วย”
ไม้ที่โพล่งชื่อขึ้นมารีบบอกพี่ๆ ปามที่ได้ยินอย่างนั้นก็นึกออกทันทีถึงเพื่อนเพียงคนเดียวที่กลอนเคยพูดถึงให้ฟัง
“อ่า ใช่ครับ รู้สึกว่าจะได้ทุนจากบ้านเกิดมาเรียน เห็นกลอนพูดแบบนั้นนะครับ เอ๋...ว่าแต่คนเดียวกันหรือครับ”
ลมพยักหน้าเบาๆ เขาคิดว่าเป็นคนเดียวกันแน่ๆ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง
“ป้าดาวครับ ไม่ทราบว่าวันแรมพาเพื่อนไปพักที่เกาะรึเปล่าครับ”
ลมไม่โทรหาวันแรมโดยตรงเพราะอีกฝ่ายเป็นคนฉลาด อาจจับคำพูดเขาได้ และถ้ารู้ไปถึงคนที่กำลังถามถึงคงไม่ดีแน่ การโทรมาถามคนอื่นนี้ ถึงจะไปบอกวันแรม วันแรมก็คงคิดว่าเขาโทรไปจับผิดเท่านั้น
“อ๋อ...ใช่ค่ะ ชื่อคุณกลอนค่ะ...มาพักได้สองสามวันแล้ว”
ทางปลายสายตอบมาประสาซื่อ ลมกล่าวขอบใจและวางโทรศัพท์ก่อนที่จะแจ้งให้ทุกคนในบ้านทราบ ไม้ไม่รอช้ารีบบึ่งมายังเกาะภาพจันทร์ในทันที
...........................................
กลอนนิ่งอึ้งไปกับสัมผัส อบอุ่นอ่อนโยนที่ได้รับ
เขาหนีไม่พ้น แถมยังถูกหาเจอในเวลาอันรวดเร็ว
กลอนไม่รู้เลยว่า เวลาอันรวดเร็วที่กลอนคิดนั้นมันช่างแสนยาวนานสำหรับไม้ ที่จริง เวลาที่ผ่านมาสามวันของกลอนก็ผ่านไปอย่างเชื่องช้าและเจ็บปวดไม่ต่างกัน
กลอนสับสนในตัวเอง ว่าตัวเขาจะดีใจหรือเสียใจดี
เขากำลังดีใจที่ได้เจอไม้อีกครั้ง ทั้งที่คิดว่าอาจจะไม่เจอกันอีกแล้ว เขาหลอกตัวเองว่าไม่หวังให้ไม้ตามหาทั้งที่ลึกๆก็อยากให้ไม้ออกติดตามมา แล้วไม้ก็ตามหาเขาจนเจอจริงๆ
แต่แบบนี้กลอนจะตัดใจได้อย่างไร แบบนี้กลอนจะลืมไม้ได้ในวันไหน
แล้วไม้ที่มาหาเขาเพื่ออะไร ถึงจะกอดอย่างอ่อนโยนในตอนนี้ แต่หากมันทำไปเพราะรู้สึกผิด หรือทำไปเพราะสงสารล่ะ “นั่นสิ คนอย่างเราคงไม่มีค่าพอให้ไม้ออกตามหาด้วยความรักหรืออะไรทำนองนั้นแน่” กลอนบอกกับตัวเองที่กำลังจะเหลิงไป
ลำตัวเกร็งขึ้นทันทีที่คิดแบบนั้น ไม้ที่กอดกลอนไว้รับรู้ถึงปฏิกิริยานี้ดี จึงเพิ่มแรงกอดให้แน่นขึ้น เขาไม่รู้ว่ากลอนกำลังคิดอะไร แต่คงไม่ใช่ทางที่ดีแน่
หลังจากกอดไว้นาน ทั้งห้องก็ยังคงเงียบ ไม่มีเสียงพูดใดๆ กลอนไม่ได้ตอบรับเขาอย่างดีอกดีใจที่ได้เจอกัน แต่กลอนก็ไม่ได้ขัดขืน แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วสำหรับไม้ในตอนนี้
………………………………
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ไม้ทำลายความเงียบขึ้นมาในที่สุด แล้วจูงมือกลอนไปนั่งบนเตียง แม้ไม้จะรู้สึกว่า กลิ่นสบู่อ่อนๆที่โชยมา กับชุดคลุมอาบน้ำที่ไม่ได้ช่วยปิดอะไรไว้เท่าไหร่ มันจะทำให้เขาต้องทรมานเพราะต้องอดทนมากขึ้นกว่าทุกที แต่ความผิดคราวที่แล้วยังไม่ได้สะสาง จะให้ทำผิดอีกคงไม่ดีแน่
“.....”
กลอนนั่งนิ่ง ที่จริง ออกจะเป็นเรื่องปกติที่กลอนนิ่งเงียบแบบนี้ แต่ในสถานการนี้ไม้ไม่สบายใจเลยจริงๆ
“คืนนั้น ฉันขอโทษจริงๆ”
ไม้เริ่มต้นพูดอีกครั้ง ส่วนกลอนก้มหน้าลงทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เขาไม่ได้ต้องการคำขอโทษสักนิด แต่คำที่กลอนต้องการ กลอนเองก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
“เหล้าที่พลอยจะให้ภพดื่มน่ะจำได้ไหม ในนั้นมันมียาอยู่”
ไม้ไม่ได้ต้องการแก้ตัวให้ตัวเอง แต่อยากอธิบายรายละเอียดของเรื่องนี้ให้กลอนรับรู้
“พอเถอะครับ ผมเข้าใจแล้ว”
กลอนที่ได้ยินว่าไม้โดนยาเข้าใจทุกอย่างในทันที ไม้ไม่อยู่ในสถานการณ์ที่จะควบคุมตัวเองได้ เพราะงั้นตัวกลอนจะไปโกรธหรือเรียกร้องเอาความรับผิดชอบจากไม้ไม่ได้
เขาพยายามดิ้นออกจาการเกาะกุมของไม้ แต่อีกฝ่ายยังจับตัวเขาไว้แน่น
“ฟังให้จบก่อน”
เสียงเข้มเล็กๆทำให้คนฟังหยุดการดิ้นรนและก้มหน้ารอฟังไปเงียบๆอีกครั้ง
“ยานั่นทำให้ฉันฝืนใจนาย โดยที่ฉันเองไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ทั้งๆที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ทำ”
ริมฝีปากบางถูกกัดเม้มอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดของไม้ เพราะยาเท่านั้นจริงๆสินะที่ทำให้ไม้กอดเขาในคืนนั้น แล้วเสียงเรียกชื่อเขาล่ะ... หรือมันจะเป็นแค่ความฝัน ไม่ก็แค่การปลอบใจจากไม้เท่านั้น?
“นี่อย่าเพิ่งคิดไปไกลนะ ที่ตั้งใจจะไม่ทำน่ะ คือการฝืนใจต่างหาก แต่เรื่องกอดน่ะ คิดไว้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องทำให้ได้”
กลอนนั่งเรียบเรียงความคิดจากคำพูดของไม้ พอเข้าใจได้ว่าอะไรเป็นอะไร ใบหน้านวลก็แดงขึ้นทันที
“ที่ฉันเสียใจ คือเรื่องที่ฝืนใจ แต่เรื่องที่กอดนายไป ฉันไม่เคยเสียใจสักนิด”
ไม้ก้มลงดูใบหน้าแดงๆของกลอนแล้วอดอมยิ้มออกมาไม่ได้
“ฉันน่ะ อยากกอดนายจริงๆ หรือว่านายไม่รู้?”
กลอนส่ายหัวช้าๆแทนคำตอบ
“แล้วคืนนั้น ฉันไม่ได้เรียกนายรึไง ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ก็จริง แต่รู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา ที่คนที่ฉันต้องการน่ะคือนายแน่นอน”
กลอนชักอยากปิดหูตัวเองเมื่อคำพูดของไม้ แต่ล่ะคำมีแต่ที่น่าอายเท่านั้น ไม้ที่เห็นกลอนอาย ก็ยิ่งชอบใจ อยากแกล้งมากขึ้น เลยยิ่งพูด
“ฉันยังจำได้นะ ทั้งจูบที่จูบไป ทั้งมือไม้ที่ลูบไล้สัมผัส ..........”
ก่อนที่ไม้จะพูดเรื่องน่าอายออกไปมากกว่านั้น กลอนก็ยกมือขึ้นปิดปากนั่นไว้ซะก่อน ไม้ยิ้มทันทีเพราะชอบใจที่แกล้งกลอนได้ ยิ่งเห็นใบหน้าโมโหเล็กๆของกลอนแดงซ่านไปด้วยความอาย ก็ยิ่งอยากแกล้งมากขึ้น ไม้แลบลิ้นเลียกลางฝ่ามือกลอน จนกลอนชักมือหนีแทบทันที และมองไม้ค้อนๆ
“ที่ฉันอยากทำแบบนั้นด้วยมีแค่นายเท่านั้นนะ กลอน ยกโทษให้ฉันได้ไหมเรื่องที่ฝืนใจนาย”
………………………………..
...........TBC...............
สองทุ่มกว่าๆจะมาต่ออีกตอนแล้วกันเนอะ เพราะตอนที่ 35 มันสั้นไปหน่อย
:L2: :L2:
-
อยากอ่านตอนนี้เลยอ่ะ อารมณ์กำลังติดพัน
สนุกมากมาย
-
มันสั้นไปจริง ๆ แหละ แอร๊ยยยยย
ตอนนี้ขอไปกรี๊ดดดดก่อน และแล้วคุณไม้ก็ยอมพูดซักที
จากตอนนี้เลยทำให้รู้ว่าลมกับวันแรมก็เป็นอีกคู่นึง
โอ้ เหลือคุณไฟนี่แหละ จะคู่กับใครว๊า
สองทุ่มมาอีกสองตอนก็ได้นะ อิ อิ
-
วิ้ววววว
-
ทำไมรู้สึกว่าคำพูดของคุณไม้มันยังไม่เคลียร์นะ - -"
แต่ก็ยังดีที่ได้พูดออกไปบ้าง จากนี้ก็ต้องดูกันต่อไปว่า น้องกลอนจะเข้าใจในสิ่งที่คุณไม้สื่อขนาดไหน
และเข้าใจความรู้สึกของคุณไม้มากขนาดด้วยเหมือนกัน
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้ม XD
-
:เฮ้อ: แหม เราก็รอเวลานี้มาตั้งนาน น่าจะพูดได้ตั้งนานแล้ว
:กอด1: เอาอีกรอบซิ :กอด1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m25:
คำพูด ที่สามารถ ฆ่า คนอ่านให้ตายได้ ตอนนี้ คะแนนคุณไม้พุ่งปี๊ดดด ~~!!~
โอ๊ยยย อ่านแล้ว ตัวลอยๆ เหมือนจะบินได้ ฮากกกกก สวรรค์~~!!
-
หวังว่าคงจะเคลียกันได้จริงๆ
แต่แค่นี้ก็น่ารักกกกแล้วอ่า ขออีก อิอิ :-[
-
อยากอ่านเลยอะคับ เพราะเดียวตอน ตีแปดหวาๆ เดียวบางทีไฟดับหลาว อิอิ
-
ในที่สุดก็หาเจอ o7
และพูดในสิ่งที่ควรพูดสักทีนะคุณไม้
สั้นไปๆๆ อยากอ่านต่อ
-
คุณไม้ ,, ไว้ไปตามถึงที่โน่นแล้วค่อยว่ากันแล้วกันนะคะ
ปล. จะเอาซีรี่ส์ปฐพีมาลงหรือเปล่าเอ่ย อิอิ
ชอบคู่นั้นมากมายจ้า ~
-
ให้มันได้อย่างนี้เซ่ o13
พูดให้เคลียร์ไปเลยคุณไม้
เอาให้คิดในแง่ร้ายๆไม่ได้อีกเลยนะ
-
เอาใจไปเลยค่ะคุณไม้ กีสสสสสส
รอตอนสองทุ่มอย่างจดจ่อ :m1:
-
สารภาพออกมาจนได้ ..
นึกว่าจะให้กลอนรออีกนาน .. :กอด1:
เขินแทนอะ :-[ :-[ :-[
-
หุหุหุ...คุณไม้นี่...น่ารักนะคับ
-
:sad4: สนุกมากมาย :sad4:
o13 o13 o13 o13 o13
o13 o13 o13 o13 o13
o13 o13 o13 o13 o13
o13 o13 o13 o13 o13
o13 o13 o13 o13 o13
-
เย้
ตามหาเจอในเวลารวดเร็ว(สองวัน)
รออ่านตอนที่ สามห้าค่ะ
-
อยากอ่านเลยอะคับ เพราะเดียวตอน ตีแปดหวาๆ เดียวบางทีไฟดับหลาว อิอิ
มาลงก่อนเวลา เพราะสงสารนู๋ส้ม กัวไฟจะดับแล้วอดอ่าน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 35
“ที่ฉันอยากทำแบบนั้นด้วยมีแค่นายเท่านั้นนะ กลอน ยกโทษให้ฉันได้ไหมเรื่องที่ฝืนใจนาย”
กลอนที่รู้ตัวแล้วว่าเรื่องเมื่อครู่เป็นการแกล้งเล่นๆจากทางไม้เลยนึกอยากแกล้งไม้กลับบ้าง แน่นอนว่ากลอนไม่ได้โกรธอะไรแล้ว ความจริงที่หนีมาไม่ใช่เพราะโกรธแต่เพราะเสียใจ และกลัว ก็ไม้ตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางอารมณ์เสียขนาดนั้น แต่เมื่อไม้บอกว่าว่าที่อารมณ์เสียเพราะโมโหตัวเอง มันก็ปัดเป่าความคิดเหล่านั้นออกไปจนหมดแล้ว
แต่กลอนก็ยังไม่ได้สบายใจทั้งหมด แม้ไม้จะออกตามหาเขา แม้จะมาขอโทษเรื่องที่ฝืนใจ แม้กลอนจะรู้แล้วว่าไม้ต้องการตนเองจริงๆ แต่ไม่มีตรงไหนที่ไม้บอกสักนิดว่าไม้รักกลอน กลอนบอกตัวเองเบาๆ ย้ำหัวใจว่าอย่าเหลิงไปนัก ได้คืบอย่าเอาศอก แค่เพียงเท่านี้ก็น่าพอใจแล้วไม่ใช่หรือ
คนอย่างเขาที่แทบไม่มีใครเห็นค่า แต่คนตรงหน้าก็พูดออกมาตรงๆว่าต้องการเขา หรือว่า... ไม้พูดเพื่อเอาใจ ....พูดเพียงเพราะสงสาร... กลอนโยนความคิดนั่นทิ้งไปอย่างรวดเร็ว...ช่างมัน... ไม่ว่าจะเพราะอะไรที่ทำให้ไม้พูดออกมาแบบนั้น มันจะเป็นคำโกหกหรือไม่ก็ช่าง สำหรับกลอนแค่ได้ฟังก็เพียงพอแล้ว
ไม้มองกลอนที่จมอยู่ในความคิดตัวเองแล้วอดยิ้มไม่ได้ ที่จริงเวลากลอนคิดเองเออเองก็น่ารักดี กลอนมักจะแสดงสีหน้าตามที่ตัวเองคิดเสมอ โดยที่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัวเอง แต่ไม้ก็อยากให้กลอนคิดเองเออเองให้น้อยลงกว่านี้หน่อย
ไม่งั้นให้ตามหากลอนบ่อยๆเขาคงเป็นโรคประสาทตายก่อนแน่ๆ
“ว่าไงล่ะ ยกโทษให้ไหม”
กลอนที่นั่งจมกับความคิดตัวเองจนลืมคำถามของไม้ไปกลับเข้าสู่โลกความจริงอีกครั้ง
“ผม......”
กลอนก้มหน้า แอบซ่อนรอยยิ้ม กะจะแกล้งไม้กลับ
“ฉันรู้ว่าที่ทำลงไปมันไม่น่าให้อภัย”
“.....”
“นายจะไม่ยกโทษให้ฉันจริงหรือ”
“.......”
ไม้มีท่าทีร้อนใจ จนกลอนที่แกล้งกำลังจะใจอ่อน แต่ก็เตือนตัวเองว่าต้องเอาคืนคนๆนี้ซะบ้าง
กลอนจึงนั่งเงียบๆต่อไป
“ฉันขอโทษจริงๆนะ ต้องทำยังไงนายจะยกโทษให้ฉันล่ะ”
ท่าทางร้อนรนของไม้ไม่ได้ทำให้กลอนรู้สึกสนุกสักนิด กลับรู้สึกผิดในใจเล็กๆขึ้นมามากกว่า ทำไมไม้ถึงแกล้งเขาได้โดยสนุกนักนะ เพราะนิสัยต่างกันรึว่าเพราะความรู้สึกที่มีต่างกันก็ไม่รู้
.
.
.
ในขณะนั้น อยู่ๆไม้ก็ลุกขึ้นอย่างกะทันหัน แล้วเดินไปชกกำแพงห้องอย่างแรง
กลอนตกใจและรีบไปคว้าแขนหยุดไม้ไว้ก่อนที่ไม้จะบ้าชกลงไปอีกเป็นครั้งที่สอง
“คุณทำบ้าอะไรเนี่ย”
“ก็จะเจ็บตัวบ้าง เผื่อมันจะทำให้นายหายโกรธและยกโทษให้ได้”
กลอนรีบดึงมือไม้มาดูพอเห็นว่าแค่แดงๆเท่านั้นก็ค่อยโล่งใจ ไม้คว้าตัวกลอนมากอดไว้อีกที ปากก็พร่ำพูดแต่คำว่าขอโทษๆ
กลอนเคยแอบคิดว่าคนที่ชอบแกล้งคนอื่นแบบไม้นี่เป็นซาดิสแน่ๆ แต่ตอนนี้ชักเริ่มคิดว่าบางทีอาจจะเป็นมาโซนิดๆรึเปล่า ถึงได้ทำร้ายตัวเองได้หน้าตาเฉยแบบนี้
“ถ้าคุณไม่ทำร้ายตัวเองอีก ผมจะลองคิดดู”
จะบอกว่าไม่โกรธแล้วก็กลัวเสียฟอร์ม แถมยังอาจโดนจับได้อีกว่าที่เงียบๆไปเมื่อกี้แค่ต้องการแกล้งเท่านั้น
ไม้กอดกลอนแน่นขึ้นแล้วอมยิ้มอย่างดีใจ พร้อมก้มลงจูบที่กลางศีรษะกลอนเบาๆ ที่จริงเขารู้ว่ากลอนไม่ได้โกรธแล้ว อาจจะเป็นการเอาคืนนิดๆหน่อยๆของฝั่งนั้น ทำไมไม้จะไม่เห็นรอยยิ้มที่กลอนแอบซ่อนไว้ แต่เขาคิดว่าบางทีตอนนี้แกล้งทำเป็นไม่รู้อาจจะดีกว่าก็ได้
มือที่ชกกำแพงยังเจ็บนิดๆ แต่ก็ถือว่าคุ้มกับการลงแรง เมื่อกี้กลอนห้ามไม่ให้เขาทำร้ายตัวเองเท่านั้น ไม่ได้ห้ามเรื่องอื่น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนริมฝีปากได้รูป โดยที่คนในอ้อมกอดไม่ทันได้เห็นเลย
.......................................
ไม้นั่งหน้าบึงตึงอยู่บนเตียงเมื่อกลอนออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเช้าหลังจากนั้น กลอนและไม้ก็ไปบอกให้วันแรมรู้ว่าไม้มา และต้องการอาหารเพิ่ม
กลอนค่อนข้างแปลกใจที่วันแรมยกมือไหว้ไม้ก่อนทั้งๆที่ไม้อายุน้อยกว่า พอลองถามจึงได้รู้ว่า เกาะภาพจันทร์นี้เป็นของลมพี่ชายของไม้นั่นเอง เพราะฉะนั้น วันแรมจึงเป็นลูกจ้างของบ้านจอมไตร ที่ยกมือไหว้เจ้านายที่อายุน้อยกว่ามันก็เป็นเรื่องที่ต้องทำอย่างช่วยไม่ได้ มาถึงตอนนี้กลอนก็เพิ่งรู้สึกตัวว่า ตัวเองไม่เคยไหวไม้สักครั้ง และฝั่งนั้นเหมือนจะรู้ว่ากลอนกำลังคิดอะไรเลยเบรกความคิดกลอนไว้ได้ทัน
ไม้เองไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่วันแรมมาไหว้ตน แต่ที่ไม่ได้ว่าอะไรเพราะไม่ได้สนิทกันมาก แต่ถ้าให้กลอนมาไหว้เขาไม่เอาแน่ๆ
แต่ที่ทำให้ไม้อารมณ์เสียจนต้องมานั่งหน้าตูมไม่พอใจอยู่นี้ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้น
แต่เป็นเรื่องที่กลอนไปของานวันแรมทำที่นี้ โดยไม่สนใจคำคัดค้านของเขาสักนิด ไม้ไม่กล้าออกคำสั่งห้ามวันแรมรับกลอนเข้าทำงานเพราะกลอนบอกไว้ก่อนแล้วว่าห้ามเขาทำแบบนั้น ไม้ที่กำลังง้อกลอนเลยทำอะไรไม่ได้
ที่สำคัญกว่าอื่นใดไม้ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่อยู่แล้วที่กลอนดูสนิทกับวันแรม ตั้งแต่สมัยมหาลัยแล้ว ไม้เห็นทีไรอารมณ์เสียทุกที
กลอนมองท่าทางเหมือนเด็กตัวโตโดนขัดใจของไม้แล้วอดยิ้มเล็กๆไม่ได้ กลอนไม่ได้อยากให้ไม้มานอนด้วยนักแต่ก็ไม่กล้าบอกให้ไม้ไปนอนที่อื่นเพราะกลัวคนตัวโตจะไม่พอใจมากไปกว่านี้
“ผมก็แค่อยากจะพักบ้างเท่านั้นเอง”
กลอนพูดขึ้นมาลอยๆ ในขณะที่ใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมที่เปียก ไม้หันมามองแวบหนึ่ง ก็รู้ว่าตัวเองห้ามกลอนไม่ได้แต่ก็อยากห้าม
กลอนทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วล้มตัวนอนชิดขอบเตียวอีกฝั่งโดยหันหลังให้ไม้ แล้วไม่พูดอะไรอีก ทิ้งให้ไม้นั่งไม่พอใจอยู่อย่างนั้น กลอนคิดว่าก็ดีที่มีเรื่องอื่นให้ไม้คิด จะได้ไม่ทำอะไรแปลกๆกับตน แต่แล้วก็ต้องหน้าแดงขึ้นมาเมื่อคิดว่าตัวเองคิดลึกไปเอง คราวที่แล้วเป็นเพราะยาแท้ๆ ตอนนี้สติไม้ครบถ้วนคงไม่ทำอะไรเขาหรอก
เตียงสั่นไหวเพราะไม้ขยับตัวและกลอนก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาเมื่อแขนแข็งแรงนั้นมาพาดอยู่บนตัว
“คะ ...คุณไม้”
ไม่มีเสียงตอบกลับตอนนี้กลอนนึกเสียใจที่นอนหันหลังให้ไม้แบบนี้ ไม่น่าไว้ใจอีกฝ่ายเล๊ย…
เสียงจุ๊บเบาๆดังขึ้น พร้อมสัมผัสของริมฝีปากที่หลังคอ กลอนพยายามจะดิ้นหนีแต่ไม้ก็ล๊อกตัวเขาไว้แน่นหนา
“กับวันแรมสนิทกันมาล่ะสิ”
น้ำเสียงประชดประชันดังขึ้น กลอนที่ยังไม่เข้าใจอะไรยังดิ้นอยู่แต่ปากก็ตอบรับคำถามนั้นไปว่าใช่
พอได้ยินคำตอบรับไม้ก็เปลี่ยนจากจูบเป็นกัดทันที
“โอ๊ย!”
ยังไม่ทันได้ต่อว่า กลอนก็ถูกพลิกตัวมานอนหงายร่างสูงใหญ่ตามมาทับไว้ทันที
“คุณไม้จะทำอะไรน่ะ! อย่านะ!”
ริมฝีปากก้มลงมาทาบทับก่อนที่กลอนจะทันพูดอะไรอีก
กลอนดิ้นรนหลบหนี แต่ลิ้นร้อนๆที่รุกเข้ามาก็ทำเอาเรี่ยวแรงแทบไม่มีเหลือ น้ำตาซึ่มออกมาทีละนิดเมื่อไม่สามารถหนีพ้น สมองสั่งให้ต่อต้าน แต่ร่างกายที่คุ้นชินกับสัมผัสกลับตอบรับไปเองตามธรรมชาติ ทั้งๆที่เพิ่งรู้สึกดีๆเมื่อเช้านี้ ตอนนี้จะวกกลับมาเป็นอย่างเดิมอีกแล้วหรือ?
ไม้ถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ เขารับรู้ว่าร่างข้างใต้กำลังจะแย่เพราะหายใจไม่ออก เขามองใบหน้าเนียนที่เต็มไปด้วยน้ำตาและริมฝีปากบวมช้ำ ก็รู้สึกผิดในใจขึ้นมานิดหน่อย ที่แค่นิดหน่อย เพราะอารมณ์โกรธยังมีมากกว่า
“นายจะอยู่ที่นี้ให้ได้ใช่ไหม”
เสียงเข้มๆถาม กลอนรู้ดีว่าไม้ต้องการคำตอบว่าอะไร แต่ก็เลือกตามที่ตัวเองต้องการออกไป
“ใช่”
ถึงแม้จะยังหอบหายใจ แต่ก็สามารถตอบคำถามได้ในทันที ไม้ขมวดคิ้วเข้าหากัน...เขาทำยังไงกลอนก็คงไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการแน่
“ดื้อ!”
ไม้พูดสั้นๆแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆกลอน ถึงไม่ได้คร่อมกลอนไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่วายใช้แขนคว้าเอวบางให้เขยิบมาชิดตัวเองแล้วกอดไว้อย่างนั้น
กลอนยังนอนอึ้งไม่ค่อยเข้าใจอะไร เมื่อกี้เขาคิดว่าไม้จะ......แล้วทำไมอยู่ๆถึงได้หยุด.....หวา........คิดแบบนั้นเหมือนตัวเองกำลังคาดหวังเลย ไม่คิด ไม่คิด ไม่คิด
ไม้แอบอมยิ้มกลอนที่เดี๋ยวก็ทำหน้างง เดี๋ยวก็ทำหน้าแดง เดี๋ยวก็ทำหน้าโกรธ ลงท้ายด้วยการส่ายหัวแล้วพึมพำอะไรสักอย่างเหมือนเตือนตัวเอง
...........TBC...........
-
ต่อจิงด้วย
-
กลอนเอ๊ย :z3:
ดีที่คุณไม้รู้ทันความคิดกลอน(บ้าง)นะ ไม่งั้นได้ปวดหัวตาย
คนอะไรชอบคิดเองเออเองเป็นที่สุด แต่แบบนี้แหละ น่ารักดี คุณไม้ยังชอบเลย คริๆ
+1 ขอบคุณค่ะ มาต่อตามสัญญาเลยย :m1:
-
อิอิอิ คุณไม้ชักเริ่มน่ารักขึ้นมาบ้างแล้ว แต่จาให้ดีรีบบอกรักซักกะทีเหอะ กลอนยิ่งเป็นพวกคิดเองเออเองอยู่ด้วย
-
o13 o13 o13
คุณไม้อะ ปล่อยให้กลอนคิดไปเอง .. :o8:
น่า จะ จัด ไป หน่อย ..
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เฮ่อ ไม้เริ่มอ่านความคิดกลอนออกแล้ว
ตกลงไม้รู้หรือเปล่าเนี๊ยว่ากลอนก็รักตัวเอง???
เฮ่อออ มีหวานๆมากระชุ่มกระชวย
อยากรู้จริงๆ ถ้ากลอนทำงานที่นี่
ไม้จะทำไง??
รออ่านตอนต่อไปค่า
:bye2:
-
กลอนกับคุณไม้น่ารักมากเลย :-[
จะมีคู่อืนให้อ่านด้วยหรือเปล่าน้า
อยากอ่านจอมไตรของคู่อืนด้วยคะ :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
เจ๊ขอตัวไปนอนกลิ้ง กัดผ้าห่มด้วยความอิจฉาก่อนนะ.... :m31:
-
รักคนคิดมากต้องทำใจหน่อยนะ
ต้องอ่านท่าทางเป็นงานหลักเลย
ดีแล้วที่ไม้อ่านความคิดของกลอนได้บ้างแล้ว
จะได้เข้าใจกันซะที
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :-[
-
น่ารักเนาะ
แต่ก็อยากอ่านคู่อื่นด้วย
-
ขอบคุณค่ะ น่ารักดี สลับนิสัยกัน เดี๋ยวบางที่ไม้ก็ดูเป็นผู้ใหญ่ เดี๋ยวบางทีก็ดูเป็นเด็ก น่ารักดีค่ะ
-
ขอบคุณค๊าบ อิอิ รักพี่ไรเตอร์จัง :man1:
มาต่อให้ก่อนเวลาด้วย
คุณไม้เปิดใจเต็มที่แล้วนะครับพี่กลอน :o8:
แล้วพี่กลอนก็เปิดใจรับได้แล้วนะครับ :-[
-
เขิลลลลลลลลลลลล อ่านทีสองตอนรวด
โถๆๆ แอบนึกว่าคืนนี้จะมีเคลียร์นะคะเนี่ย ฮ่าๆๆ
ทำไมไม้รู้เรื่องของวันแรมว่าสนิทกับกลอนอ่ะ
หรือว่า? ไม้ก็แอบชอบกลอนตั้งแต่ตอนเรียน
แล้วเหมือนกันเอ่ย?
-
2 ตอนรวด น่าร๊ากกกกกที่สุดอ่ะ
ขึ้แกล้งทั้งคู่ กลอนเขิลลลมากมายอ่ะ
ไม่คิด ไม่คิด ไม่คิด ทำได้เร๊อกลอน อิอิ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย :-[
ขอสมัครเป็น Fc เรื่องนี้ด้วยคน
อ่านไปอ่านมาจนมารู้อีกที
ก็ถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว :กอด1:
ไม้ทำไมไม่พูดคำนั้นซักทีอ่ะ
กลอนจะได้เลิกคิดเองเออเอง แถมคิดไปไกลซะด้วยซิ :serius2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เริ่มเข้าใจกันบ้างแล้วละ แต่เมื่อไรจะบอกว่ารกน้องเขาละครับเดี๋ยวก็น้อยอีกละยุ่งไอ้พี่ไม้
-
ไม้เริ่มแสดงว่าชอบกลอนแล้ว :m1:
+1 ค่ะ
-
:-[ อ่านแล้วเขินอ่ะ
ดูน่ารักขึ้น อ่อนโยนขึ้น (หรือเปล่า) :laugh:
กลอนจ๋าเมื่อไหร่จะเลิกคิดมากซักดี
ดื้อ อย่างที่คุณไม้บอกนั่นแหล่ะ
:pig4: ขอบคุณค่า
-
มีอะไรก็พูดก็คุยก็ถามกันบ้างก็ได้นะครับ คนอ่านลุ้นจนเกร็งไปหมดแล้วเนี่ยะ
ไม้น่ารักขึ้นเรื่อย ๆ เลยน๊า แต่ท่าทางขี้หึงน่าดู
-
หวานแล้ว เย้ ดีใจจัง
หลังจากมืดมนมานาน
+1 จ้าคุณแก้ม
-
ถือว่าสถานณการณ์ระหว่างทั้งสองคนดีขึ้นมากกกก
แต่ก็ยังไม่ดีซะทีเดียว ก็ไอ้นิสัยปากแข็งและช่างคิดของทั้งคู่น่ะแหละ
แล้วเมื่อไหร่ จะได้ลงเอยกันน้า
-
กอดกันเถอะเรา เศร้าไปทำไม อย่ามัวอาลัย~~~!!!!~ ฮากกกกกกกกกกกกกกกกกก
กอด กอด กอด อยากโดนกอดบ้าง (กลิ้งๆ)
-
:กอด1:กอดคนแต่ง เริ่มมีสีสันขึ้นมาแระ นึกว่าจะให้กลอนมืดมนต่อไปแต่ชอบแบบพ่อแง่แม่งอนอย่างงี้จัง :o8: :o8: :o8:
-
ไม้ยังรุนแรงเหมือนเดิมเลยแหะ
บอกรักกลอนสักที่สิไม้
จะได้หวานกันบ้าง
-
คิดว่าคงยาก ที่กลอนจะเลิกคิดมาก ฮ่าๆ
แต่คิดมาก แล้วน่ารักซะขนาดนี้ ฏ็ยอมล่ะเนาะ คุณไม้
เราว่าซาดิส และมาโซคิส ทั้งคุณไม้และกลอนเลยนะ
:กอด1:
-
กลอนคอยคำนั้นของไม้อยู่มะหร่ายจะบอกน้าาาา
-
หวานจิงๆ ^^
-
สนุกดีค่ะ เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
แอบหลงรักนู๋กลอนด้วยอีกคน แหม... ช่างเป็นคนมืดมนที่น่ารักที่สุดในโลกเลย
ขอกอดที :กอด1:
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ตอนที่ 34 เหมือนจะหวานแล้ว แต่พอตอนที่ 35 มันก็ยังไม่หวาน :z3:
หวานกันซะทีซี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
คุณไม้ฉลาดมาก ๆ o13 ให้เลย คนแบบนี้สิเหมาะกับคนที่คิดเองเอ่อเองแบบกลอน
อยากให้หวานกันซักที แบบว่ากอดแบบเต็มใจไรงี้ :-[
:pig4: คะ
-
คุณไม้อัพความน่ารักขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
:L2:
-
หวานบ้างอะไรบ้างนะ เรื่องนี้ แต่จะให้ดีกว่านี้ นายคุณไม้ก็บอกไปซักทีเซ่ ว่ารักกลอน ก็รู้ว่ากลอนชอบคิดเองเออเอง ก็ทำให้มันกระจ่าง ชัดเจนดิหว่า ไม่งั้นนายก็ต้องวิ่งตามหากลอนไปเรื่อยๆนั่นแหละ
-
คุณไม้นะคุณไม้
เปิดปากพูดแล้วแต่กลอนก็ยังไม่เปิดใจกลับอีก
เฮ้ยเหนื่อยใจแทนคุณไม้แล้ว
สงสัยคุณไม้ต้องพูดว่ารักตรงๆ ไม่งั้นกลอนก็ไม่เก็ทสักที
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
:m7:
:m22:
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 36
“นายจะอยู่ที่นี้ให้ได้ใช่ไหม”
“....”
กลอนไม่ตอบเพราะว่าบอกไปหลายครั้งแล้ว
“ถ้าฉันไม่ให้อยู่ล่ะ”
คราวนี้กลอนเหลียวไปมองหน้าคนพูดนิดๆ คล้ายจะบอกว่าก็ลองทำดูสิ สายตาที่มองมามันบอกไม้ชัดเจนว่ากลอนไม่มีทางยอมง่ายๆ ไม้ถอนหายใจอย่างยอมแพ้
“ก็ได้ ในเมื่อนายอยากพัก ก็พัก”
บทสนทนาของคืนนั้นจบเพียงแค่นั้น เพราะไม้ที่เหนื่อยจากการเดินทางไม่มีแรงพอจะมาโต้เถียงกับกลอนให้มากความ แต่ทั้งๆที่คนข้างๆนอนหลับไปนานแล้ว กลอนกลับยังนิ่งลืมตาในความมืด เขาน่าจะสบายใจไม่ใช่หรือที่ไม้หลับไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยมากไปกว่าจูบ แต่ทำไมในใจมันรู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล แล้วกลอนก็ส่ายหัวไล่ความคิดตัวเองอีกครั้ง
“เรานี่ท่าจะบ้า คิดอะไรไม่รู้”
ว่าแล้วกลอนก็พลิกตัวหันไปทางที่อีกฝ่ายนอนอยู่
“หลับไปแล้ว ไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
บอกตัวเองเบาๆก่อนจะซุกหาไออุ่นจากอกแกร่ง แล้วหลับไปอีกคน
..............................
“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่านายจะเอาจริง”
วันแรมเอ่ยขึ้นมาลอยๆเมื่อกลอนเข้ามาช่วยทำงานตามที่ตกลงกันไว้
“หา?”
กลอนยังงง ไม่เข้าใจว่าวันแรมพูดเรื่องอะไร พอนึกขึ้นได้ว่าคงเป็นเรื่องงานก็เลยยิ้มแล้วพยักหน้ากลับไป
“อ้าว ก็บอกแล้วก็ต้องทำสิ มาอยู่ฟรีๆไม่ดีหรอก”
กลอนตอบเพื่อนแต่พอเห็นวันแรมส่ายหน้าอย่างระอาก็หุบยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าสงสัย
“อะไร?”
“ฉันหมายถึงเรื่องคุณไม้ต่างหาก”
“หา?”
“ฉันหมายความว่า ไม่คิดว่านายเอาจริง ขนาดที่กลายมาเป็นคนรักของทางนั้นไปได้”
“อะไรนะ?”
กลอนสับสนมึนงงในคำพูดของเพื่อนเกินกว่าจะพูดอะไรไปได้ดีกว่าการถามย้ำ
เอาจริงอะไร? คนรักอะไร?
วันแรมมองหน้าตาเหวอของเพื่อนแล้วอดแปลกใจไม่ได้ กลอนทำหน้าไม่เข้าใจแบบนี้หมายความว่าไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นหรือ
ไม่มั้ง... ถ้าไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วทำไมนอนห้องเดียวกันล่ะ... ห้องว่างก็มีอีกตั้งเยอะแยะ แล้วท่าทางของไม้เมื่อวานที่มองเขาอย่างไม่พอใจตอนที่คุยกับกลอน และที่โมโหยิ่งไปอีกเมื่อกลอนบอกว่าจะขอทำงานและอยู่ที่นี้สักพัก สุดท้ายของความมั่นใจของวันแรม ก็ต้องเป็นรอยที่หลังคอของกลอนที่เจ้าตัวไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของมันสักนิด ถ้าไม่ได้เป็นอะไรกัน จะไปทำรอยแบบนั้นได้อย่างไร
“นาย กับ เอ่อคุณไม้ไม่ได้เป็นคนรักกันหรอกหรือ”
ถามไปทั้งๆที่วันแรมมีคำตอบในใจว่า ใช่แน่นอนอยู่แล้ว แต่พอกลอนได้ยินคำถาม ใบหน้าที่งุนงงเมื่อครู่ ก็เปลี่ยนเป็นอาการตกใจสุดขีด แล้วตามด้วยสีหน้าแดงแปร๊ด จนวันแรมอดหัวเราะไม่ได้ ก็กลอนเล่นทำท่าอย่างกับว่าเห็นผีแบบนั้น แล้วเปลี่ยนเป็นเขินอายกระทันหัน มาดหลุดๆของกลอนไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนัก ....จะว่าไป.... ก็เฉพาะเรื่องของไม้เท่านั้นล่ะนะที่ทำให้กลอนเป็นแบบนี้ได้
“บ้าหรือ !.....ป่าวนะ แค่.....เจ้านายกับลูกน้อง”
ช่วงหลังเสียหายไปราวกับเจ้าตัวกำลังพยายามปิดบัง วันแรมรู้แล้วว่ากลอนไม่พูดแน่ และก็ไม่คิดจะซักต่อเพราะไม่เห็นว่ามันจะได้อะไร
วันแรมไม่ได้โง่ขนาดที่จะเชื่อว่ามีเจ้านายที่ไหนลงทุนขึ้นรถลงเรือจากกรุงเทพมาเพื่อมาตามลูกน้องกลับไปแบบนี้หรอก
แต่เมื่อกลอนบอกว่าไม่ใช่ แสดงว่ายังไม่ได้ตกลงกันแน่นอนสินะ
..................
ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก ร่างสูงใหญ่ของไม้เดินเข้ามาข้างใน ...กลอนมองใบหน้าของผู้มาใหม่แล้วก็แอบกัดริมฝีปากเบาๆ ...ไม้ทำหน้ายุ่งอีกแล้ว ไม่พอใจอะไรอีกแล้วแน่ๆเลย แล้วคราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ.... กลอนถอนหายใจแล้วก้มหน้าลงทำงานต่อ ในหัวยังคงคิดอยู่ว่าต้องเป็นเพราะตนไปทำเรื่องอะไรให้ไม้ไม่พอใจอีกแล้วแน่ๆ
ไม้ส่งสายตากวาดมองไปรอบห้อง ก็เจอใบหน้าของวันแรมที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว วันแรมกล่าวสวัสดีเบาๆส่วนไม้เพียงแค่พยักหน้าตอบกลับไปเท่านั้น ก่อนจะหันไปจ้องคนที่มองเขาเพียงแวบเดียวแล้วไม่สนใจอีกเลย
เก้าอี้ตัวที่ว่างถูกลากมาตั้งไว้ข้างกลอนและไม้ก็ทิ้งตัวลงนั่งตรงนั้น
กลอนเหลียวมามองข้างตัวด้วยความไม่เข้าใจ ไม้กำลังคิดจะทำอะไรของเขา แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่มีอะไรก็ไม่อยากสนใจ
ในเมื่อไม้ทำเป็นไม่สนใจกลอน กลอนเองก็คิดว่าตัวเองต้องทำเป็นไม่สนใจไม้ได้เช่นกัน แต่...ไม้ไม่ชอบเลยที่กลอนทำท่าไม่สนใจตนแบบนี้ ร่างหนาเขยิบเก้าอี้เข้าใกล้กลอนจนชิด แล้วโอบตัวกลอนจนตัวแทบจะซ้อนกัน ถึงจะทำได้ค่อนข้างลำบากเพราะติดที่เท้าแขนเก้าอี้ แต่ก็ทำให้กลอนเงยหน้าขึ้นจากกองงานหันมาสนใจไม้ได้อย่างที่ตัวเขาต้องการ
“คุณ.....”
กลอนอยากจะตะโกนโวยวาย แต่ไม้ก็ทำท่าจุ๊ปากให้เงียบ แล้งชี้ไปทางวันแรม กลอนเหลือบตาไปมองเพื่อนที่นั่งหันหลังให้และกำลังเคาะแป้นราวกับกำลังพิมพ์อะไรอยู่อย่างรวดเร็ว พอเห็นว่าฝ่ายนั้นไม่ได้สนใจตนก็หันมาทางคนก่อเรื่องอีกครั้ง
“ปล่อยนะ”
เสียงกระซิบที่กลอนต้องการให้ได้ยินแค่เพียงสองคนในห้องเงียบๆนี้ ไม่ได้ได้รับความสนใจจากไม้แต่อย่างใด
“ทำงานไปสิ”
ไม้พูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา ออกเป็นการเป็นงานนิดๆอย่างที่ใช้เวลาอยู่ที่ทำงาน จนกลอนแทบปรับตัวไม่ทัน
ฮึ่ม.....กลอนแอบไม่พอใจ แต่ก็ก้มลงทำงานต่อตามที่ไม้บอก ยังไม่ทันที่สมองจะเริ่มต้นทำงาน แก้มก็โดนอะไรบางอย่างสัมผัสซะก่อน
กลอนชะงักค้าง เงยหน้ามองคนข้างๆอีกครั้ง ไม้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่เพิ่งหอมแก้มเขาไปชัดๆ
จะโวยวายก็กลัวว่าวันแรมจะได้ยิน นอกจากจะอายเพื่อนแล้ว อาจจะทำให้วันแรมเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ก็ได้ กลอนไม่เข้าใจว่าวันแรมคิดได้ไงว่าตัวเองกับไม้เป็นคนรักกัน “คนอย่าเรากับคุณไม่น่ะหรือจะเป็นคนรักกัน”กลอนนึกสมเพชตัวเองอยู่ในใจ
“คุณเอ่อ ว่างมากนักรึไง”
กลอนพยายามดันตัวออกห่าง และโน้นน้าวให้ไม้คิดถึงเรื่องอื่น และแน่นอนเรื่องแรกที่คิดถึงคือเรื่องงาน เพราะกลอนที่ทำงานกับไม้นั้นรู้ดีว่าอีกฝ่ายมีงานรัดตัวขนาดไหน ที่สำคัญไม้เป็นคนที่มีความรับผิดชอบเอาซะมากๆ กลอนคิดว่าถ้าถามถึงเรื่องนี้ต้องทำให้ไม้พุ่งความสนใจไปทางนั้นแน่นอน
แต่กลอนคิดผิด ไม้มีท่าทางเฉยๆและไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยกลอนให้ได้นั่งทำงานดีๆอย่างที่กลอนหวัง
“นายพัก ฉันก็พักบ้าง”
คำตอบง่ายๆ ไร้ความรับผิดชอบนั้นทำเอากลอนสะอึก ว่าแบบนี้เหมือนไม้กระทบกลอนอยู่เล็กๆ แถมยังมาโทษอีกว่าที่ไม้ไม่ไปทำงานเพราะว่ากลอนไม่ไป ทั้งที่ตั้งใจจะเถียง แต่ก็ยังนึกหาคำพูดดีๆออกมาไม่ได้ คำพูดที่พูดออกไปแล้วไม่เข้าตัว.....
กลอนมองหน้าไม้ที่ยังทำไม่รู้ไม่ชี้ แล้วได้คิดว่าคำนั้นมันคงไม่มีอยู่ ไม่มีคำไหนหรือทางไหนที่ทำให้ไม้จนมุมได้หรอก จะว่าไป กลอนคิดว่าไม้คงไม่มีจุดอ่อนเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่มั่นใจว่างานคือสิ่งที่ทำให้ไม้เป็นพะวงและเป็นจุดอ่อนของไม้ แต่ตอนนี้ก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่กลอนจะตอบโต้ได้ล่ะ
กลอนถอนหายใจ หรือว่าเขาต้องแพ้ไม้ไปตลอดกันนะ
แล้วกลอนก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยโดยมีไม้นั่งอยู่ข้างๆ แน่นอนว่างานที่กลอนต้องทำนั้นไม่มีความคืบหน้าเลย
วันแรมส่ายหัวกับภาพตรงหน้าที่เห็น เขาไม่ห้ามกลอนเข้าทำงาน แต่มามีตัวป่วนแบบนี้ก็อยากรู้ว่ากลอนจะทำได้อีกสักกี่วันกัน
เอาเถอะ อย่างน้อยๆวันแรมก็รู้อะไรดีๆมาอย่างหนึ่งล่ะนะ
อะไรบางอย่างที่กลอนอยากรู้และพยายามค้นหาแทบตามก็หาไม่เจอ ในขณะที่วันแรมมองปราดเดียวก็เข้าใจ จุดอ่อนของไม้ไม่ใช่อะไร .....ก็กลอนนั่นเอง
................................
...........TBC...........
-
อิอิ แซนวิช แว๊บมาดู เจอพอดีเลยยยย
อ๊ายยยยยยย จุดอ่อนของฉันคือเธอออออออ :-[
-
หวานกันจริ๊งงงงง เมื่อไหร่หนูกลอนจะเข้าข้างตัวเองซะทีน๊ออออ
-
หวานซะ พี่กลอนอ่อนให้คุณไม้ได้แล้วนะครับ
คุณไม้ลงทุนไม่ยอมทำงาน ลงทุนมานั่งเฝ้าอย่างนี้จะใจแข็งไปถึงใหนคับพี่กลอน
-
ก็แค่คุยกันไปตรงๆ มันจะยากอาร้ายยยย :m31:
-
เมื่อไหร่หน่า จะเข้าใจแบบแจ่มแจ้งสะทีเนี่ย :o8:
หุหุหุหุ
ลุ้นซะ...เหนี่ยวหมดแล้วเนี่ย
หุหุหุหุ o13
:L2: :L2:
-
จากคิดแง่ร้าย ไม่แน่ใจตัวเอง เปลี่ยนเป็นคิดในแง่ดีดีใส่ตัวเองบางจิ นู๋กลอนนน
-
คุณไม้ขา คุณไม้จะน่ารักกว่านี้อีกนะถ้าพูดออกมาบ้าง
แสดงออกอย่างเดียว คนคิดมากอย่างกลอนไม่ get หรอกค่ะ
พูดไปเลยค่ะ พูดเลย
-
คนอื่นเขาดูออกหมดว่าคุณไม้ชอบกลอน
แต่กลอนกลับไม่รู้ตัวเลยว่าคุณไม้ชอบ :เฮ้อ:
-
กลอนนี้น๊าาา ไม่รู้อะไรเล้ยยย
-
กรี๊ดด... คุณไม้เิริ่มแสดงออกมาขึ้นแล้ว
(ปกติท่ามาเหลือหลาย)
วันแรมเข้าใจคุณไม้แล้ว เมื่อไหร่กลอนจะรู้บ้างงง
คนรอบตัวเขารู้หมดแล้ววว!!
อยากรู้จริงๆ กลอนจะทำงานที่นี่อีกนานเท่าไหร่
เจอคุณไม้ ป่วนตลอดเวลา โฮะๆๆๆ
จะรอตามอ่านตอนต่อไปจ้า
:bye2:
พีเอส. คู่คุณดินกับปามก็น่าอ่านน๊าาาาา :impress2:
-
กลอนค้าบบบ...เค้าว่าคุณไม้อ่ะโคตรชัดเจนเลยอ่ะ ทำไมกลอนไม่รู้อะไรบ้างเลยล่ะ
หุหุ แต่ไม่รู้แบบนี้ก็ดีเนอะ คุณไม้แกได้กำไรเย๊อะเยอะ :z1:
น่ารักขึ้นทุกวันเลยนะคุณไม้ อย่างนี้กลอนต้องให้รางวัลนะ คริๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กลอนไม่กลับ ไม้ก็ไม่กลับ
กลอนจะอยู่ที่นี่ ไม้ก็จะอยู่ที่นี่ >,,,,,< โฮกกกกฮากกกก โฮกกกกกฮากกก
-
อ่ะนะ ก็มันกวนกันไปกันมาซะอย่างงี้
สงสัยฮีโร่ของเรื่องนี้ต้องเป็นวันแรมแหงๆ
:เฮ้อ:
-
เราว่านะ คนประเภทกลอนอ่ะ
ถ้าไม่บอกไม่พูดออกไปตรงๆ
ก็ไม่มีทางรู้หรอก ว่าอีกคนรู้สึกยังไง
-
"จุดอ่อนของชั้น..อยู่ตรงที่หัวใจ(เธอ)"
ฮิ้ววววววววววววววววววววววว
ยิ่งอ่านยิ่งแก้มปริ....บิดตัวไปมาด้วยความเขิน.... (แทนกลอน) กร๊ากกกกก
-
กลอนมองข้ามตัวเองซะแบบนั้น จะเจอจุดอ่อนของคุณไมได้ไงล่ะ อิอิ
กลอนอ่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งน่ารัก
จากคนมืดมน มาเจิดจ้าเลย
ขอๆ อีกตอน :L2:
-
กลอน..คนรอบตัวกลอนเนี้ยะเค้ารู้หมดแล้วนะ ว่าไม้นะรู้สึกอย่างไรกับตัวเอง..
อย่าปิดตัวเองสิ..กล้ากล้าเปิดจัย รับรักกลอนไปเลย..ถามมันตรงๆไปเลย..
คริคริ.. ถ้าตอบไม่ถูกจัย จับมันทุ่มเลย...ฮาๆๆๆๆๆๆๆ
ขออีกตอนเป็นนิทานกล่อมนอนได้หรือเปล่า.......
กอดแน่นสองที ทั้งคนโผส และ คนแต่ง...
-
ลองไม่บอกว่าอะไรเป็นอะไรกลอนมันก็คิดเองเออเองอ่ะดิไอ้พี่ไม้เอ๋ยเดี๋ยวก็เตลิดหายไปไหนอีกหรอก
-
แหม๋ๆ สวีทกันแบบนี้ ใครไม่รู้ก็บ้าแล้ว :-[
เหลือแต่กลอนคนเดียวมั้งที่คิดบ้าอยู่คนเดียว ฮ่าๆๆ
คืนนี้มาอีกไหมคะ ?? อยากอ่านต่อง่ะ
:call:
-
เอ่อ มีความรู้สึกว่า เหมือนอ่านเรื่องย่อนิยายเล่มละ 30 บาทเลยจ้า
ทำไมมันไม่เหมือนอ่านนิยายเป็นเล่มๆ นะ
แปลกจัง
-
:o8: เขินๆๆๆอะนะ
ไม่หวือหวามากแต่เขิลจริงๆๆๆ
ไม้ไม่บอกไปเลยละว่ารัก
กลอนจะได้ไม่หนีอีก
-
ยิ่งอ่านนู๋กลอนยิ่งน่ารักเนอะ :m1:
หมั่นเขี้ยวแทนคุณไม้จริงๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:วันแรมเห็นแป๊บเดียวยังดูออกเลยว่า ไม้รัก แล้วทำไมกลอนดูไม่ออก ความรู้สึกช้า เพราะมัวแต่คิดในใจหรือเปล่าเนี่ย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คนอื่นเค้ารู้กันหมลแล้ว เหลือแต่เจ้าตัวนี่แหละ :laugh:
-
กลอนนนน เหมาะกับเพลงนี้มาก
" ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ~~ "
แหม๋ อยากเห็นคู่นี้ลงเอยกันเร็วๆจัง
กร๊ากกกกก
-
มีตอนนรึงบอกว่า เห็นวันแรมเดินกับกลอน ตั้งแต่อยู่ปีสี่ โอ้ แอบมองอยู่เหมือนกันนิ่หว่า
-
อ้าว อ้าว คุณไม้ทำไมมาเผยจุดอ่อนให้คนอื่นเขารู้แบบนั้นละต้องทำให้กลอนรู้ด้วยสิ
แต่ว่านะอย่างกลอนคงอีกนานกว่าจะรู้ก็เป็นซะอย่างนั้น :เฮ้อ:
-
รวดเดียวจบบ !
โฮกฮาก ถ้าเรื่องนี้เป็นหนังสือเป็นเล่ม ๆ ก็คงต้องบอกว่าสนุกจนวางไม่ลง
วันนี้ตั้งใจจะนอนสี่ทุ่มนะ 555
พรุ่งนี้สอบ เจริญที่สู๊ด ด ด !
ชอบความคิดกลอนจัง
เป็นคนเก่งมากเลย มีความสามารถในการคิดเองเออเองในแง่ลบได้อย่างยอดเยี่ยม
เอ่อ จะว่าอะไรมั้ย ถ้าจะบอกว่า คล้ายเราเลย
555
แบบวันนึงนี่เราโกรธเพื่อนอยู่สิบรอบได้มั้ง
แค่เรื่องไร้สาระที่ไม่มีใครเอามาคิด หาเรื่องให้ตัวเองมีเรื่องให้คิด ประมาณนั้น (ต้องแง่ลบด้วยนะ ฮ่า ๆ )
จนบางทีที่เราเล่าหรือแสดงความรู้สึกในใจออกไป เพื่อนมันบอกว่า แกคิดมากไปเปล่า ไปวัดทำบุญ ปลงซะบ้าง
นี่ขนาดเฉพาะที่เล่านะ ยังมีที่คิดบ้า ๆ คนเดียวอีกเยอะแยะ แต่เรายังเก่งไม่เท่ากลอนหรอก
ไอ้ที่โกรธน้ำตาลจนไม่ยอมเจอแล้วก็มานั่งสำนึกผิดคนเดียวก็เหมือนกัน
เราก็เป็นนะ แบบประมาณว่าโกรธเพื่อนอ่ะ คิดว่า เราจะไม่ใจอ่อนแล้วนะ เราไม่ผิด
คือเรื่องจริงไม่มีอะำไรมาก แค่เราชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่น่ะนะ ก็มานั่งคิดสับสนวุ่ยวายอยู่คนเดียว สุดท้ายตัวเองก็ต้องมานั่งง้อเค้าเอง ฮ่า ๆ ๆ
-
ขอบคุณค่า..
แอบหวาน :o8:ไม้น่ารักมากอ่ะ..
กลอนเอ้ย..รู้ตัวสักนิดก็ยังดีนะ :เฮ้อ:
-
หุหุหุ
-
คุณไม้เค้าก็ แสดงออกนะ
แต่กลอนคงไม่คิดเข้าข้างตัวเองล่ะมั้ง ='=
-
กลอนหวังอะไรเหรอเมื่อคืน ไม่รู้เลยนะเนี่ย :z1:
:pig4: คะ
-
เอ่อ...น้องกลอน
ซึนดาเระไปมั้ย?
เข้าข้างตัวเองบ้างก็ได้หนู
-
กว่ากลอนจะเข้าใจ มีลูกไปสองสามคนแล้วแน่ ๆ
-
ไม่อยู่หลายวันกลับมาอ่านจุใจกันไปเล๊ยยยยย แต่ว่ามันก็ไม่พออ่ะไรเตอร์
รักกันได้แล้ว กลอนกินข้าวหรือกินไรอ่ะ เค้าตามขนาดนี้ยังไม่รู้อีก :z3:
-
ไม้นิน่ารักขึ้นทุกตอนๆเลยแฮะ
กลอนจะว่าความรู้สึกช้าหรือคิดเข้าข้างตัวเองไม่เป็นดีล่ะ
เค้าตามมาขนาดนี้แล้วน๊า :-[
-
น่าร้ากกจริง ๆ เลย ทั้งพระเอกนายเอง :-[
นายเอกแอบรั่วนะเนี่ย อิอิ :laugh:
รออ่านต่อไปคร้าบบบบบ o13
-
:m17:
-
วันนี้ย่องมาต่อตอนดึก :m32:
----------------------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 37
“คุณไม้ทำแบบนี้ผมทำงานไม่ได้เลยนะครับ”
กลอนต่อว่าทันทีเมื่อหมดเวลางานและกลับมายังห้องพัก ไม้ไม่มีท่าทีสนใจการโวยวายของกลอนแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่ เดินไปยังเตียงนอนและล้มตัวนอนอีกครั้ง ที่จริงถึงไม้จะทำอะไรค่อนข้างรุ่มร่ามในที่ทำงาน แต่ไม้ก็แทบไม่พูดกับกลอนเลย เหมือนกำลังไม่พอใจอะไรอยู่อย่างนั้นล่ะ
“ไม่ชอบใจอะไรก็ไม่พูด” กลอนนึกในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวว่าจะทำให้ไม้ไม่พอใจมากไปกว่านี้ แล้วปริมาณการแกล้งอาจจะเพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย
ไม้ไม่ไปไหน ไม่ทำอะไร วันๆยังคงนั่งเฝ้ากลอนทำงาน ที่จริงคือป่วนกลอนทำงานมากกว่า จนกลอนทำงานไม่เป็นชิ้นเป็นอัน กลอนก็ชักจะเกรงใจวันแรม นอกจากจะช่วยงานได้ไม่มากแล้ว การที่มีไม้เข้ามานั่งในที่ทำงานด้วยนอกจากจะรบกวนกลอนแล้วดูจะเป็นการรบกวนวันแรมอีกคนด้วย ถึงวันแรมจะไม่ได้พูดอะไร แต่กลอนก็ยังคิดมากอยู่ดี
“คุณไม้ มีอะไรก็พูดมาเถอะครับ”
ในที่สุดกลอนก็ทนไม่ได้ที่จะเล่นสงครามประสาทกับไม้ ไม้ที่ไม่พูดไม่จา เอาแต่กวนกลอนอยู่แบบนี้
“หืมมม มีอะไรล่ะ”
นั่นไงคำตอบ พร้อมท่าทีไม่สนใจ กลอนถอนหายใจ ชักเบื่อและเหนื่อยที่จะเล่นเกมแล้ว แต่ไม่ว่าแสดงท่าทีอย่างไรไม้ก็ยังนิ่งเฉย
“มีอะไรก็บอกสิครับ”
“คิดเองเออเองเก่งไม่ใช่รึไง ทำไมคราวนี้ไม่คิดเองล่ะ”
ไม้ย้อนมาทำเอากลอนอึ้งไป รู้สึกเหมือนตัวเองโดนด่า กลอนจึงเริ่มโมโหขึ้นมาบ้าง ทั้งที่ตั้งใจจะพูดดีๆกับไม้แท้ๆ
“ถ้าคุณไม่พูด ผมก็ไม่รู้หรอกครับ!”
พูดจบก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง ตั้งใจจะเดินออกมาจากที่แสนอึดอัดนั้น แต่แล้ว กลับโดนดึงตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายซะก่อน ตกใจกลอนก็ตกใจอยู่ แต่ความรู้สึกโกรธนั้นมันยังไม่จางหายไป เลยไม่ได้ดิ้นรนขัดขืนออกจาก้ออมกอดนี้เหมือนทุกที การนิ่งเฉยเป็นการบอกอารมณ์ที่ไม่ปกติให้ไม้รับรู้ได้อย่างดี
“รู้เหมือนกันหรือว่าต้องถามน่ะ”
ไม้ยังไม่วายประชดประชัน เลยได้คำตอบเป็นเสียง หึ จากกลอน ใบหน้าคมเปลี่ยนจากเรียบเฉยเป็นอมยิ้ม ยิ่งเมื่อเห็นใบหน้าสวยของคนในอ้อมกอดบูดบึ้งก็ยิ่งยิ้ม “น่ารัก” ไม้คิดในใจ เพราะกลัวพูดไปจะยิ่งทำให้กลอนโกรธมากขึ้น
“ถ้าอยากรู้คำตอบ ฉันก็จะบอกให้ ขอแค่นายถามมาเท่านั้น ไม่ว่าอะไรฉันก็จะบอก ไม่ปิดบัง และแน่นอน อยากให้นายบอกฉันในสิ่งที่ฉันถามด้วย”
ไม้พูดช้าๆ คราวนี้ไม่ได้ประชด ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงจัง เขาต้องการให้กลอนถาม ถามในเรื่องที่กลอนอยากรู้ อยากให้กลอนพูด พูดในสิ่งที่กลอนคิด ตลอดมากลอนคิดเองเออเองอยู่คนเดียว กลอนไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเอง เลยไม่รับรู้เลยว่า ตัวเองได้รับความรักจากเขามากเท่าใด คนทั้งโลก ใครๆก็ดูรู้ มีแต่กลอนเท่านั้นล่ะที่บื้อมองอะไรไม่เห็นอยู่เนี่ย
ที่จริงไม้ไม่อยากทำแบบนี้เพราะกลัวว่าจะโดนกลอนโกรธ แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย มันก็จะเป็นแบบนี้เรื่อยไป กลอนอาจจะหนีเขาไปด้วยความเข้าใจผิดอีกวันไหนก็ได้ เรื่องแบบนี้อาจเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่จบไม่สิ้น คราวนี้เขาก็ร้อนใจมากพอแล้ว เขาไม่ต้องการให้มีคราวหน้าอีก
กลอนยังทำหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา ทั้งๆที่น่าจะทำให้ไม้สลด แต่เปล่าเลย สิ่งที่กลอนทำ มันกลับทำให้ไม้ก้มลงหอมแก้มป่องๆนั้นด้วยหมั่นเขี้ยว กลอนมองคนที่หอมแก้มตนด้วยสายตาคมกริบ แต่ไม่ได้น่ากลัวสักนิดในความคิดอีกฝ่าย ในใจกลอนตอนนี้มีแต่คำว่า ขัดใจ ขัดใจ ขัดใจ ลอยเต็มไปหมด
“ที่ทำแบบนั้น เพราะไม่พอใจที่นายทำงานที่นี้น่ะสิ”
ในที่สุด ไม้ก็ต้องเป็นฝ่ายยอมลงให้ ก็กลอนเล่นนิ่งเงียบแบบนี้ แล้วอีกอย่าง ก็เหมือนกลอนจะถามตนมาแล้วด้วย
“อยากรู้ไหม ว่าทำไมถึงไม่พอใจ”
ไม้ถามต่อ กลอนไม่พยักหน้า ไม่ตอบว่าอยากรู้หรือไม่ เพราะในใจคิดคำตอบไว้เรียบร้อยแล้ว คำตอบในใจของกลอนคือ เพราะไม้อยากได้เลขาอย่างตนที่ยอมทำให้ทุกอย่าง แม้กระทั่งเรื่องบนเตียง ล่ะมั้ง แน่นอนว่าเป็นความคิดในแง่ร้ายสุดๆ แล้วมีรึที่ไม้จะดูไม่ออก
“นี่คิดไปถึงไหนกันล่ะนั้น”
ไม้มองใบหน้ากลอนที่สลดลงก็รู้แล้ว
“ทำไมนายไม่ฟังรอฟังคำตอบของฉันก่อนนะ ก่อนหน้าที่จะคิดอะไรไปเองเนี่ย”
กลอนยังนิ่งเงียบ แต่ก็เถียงในใจว่า ที่เขาไม่รอฟัง ก็เพราะเขาขี้ขลาดน่ะสิ เขากลัว กลัวว่าคำตอบมันอาจจะเลวร้ายอย่างที่เขาคิดจริงๆ หรือบางทีอาจจะเลวร้ายกว่า การที่คิดคำตอบเอาเอง มันทำให้เขารู้สึกแย่ก็จริง แต่ก็ยังน้อยกว่า การฟังความจริงโต้งๆไม่ใช่รึไง
“คำตอบมันอาจไม่เลวร้ายอย่างที่นายคิดเองไปทุกเรื่องก็ได้นะ”
กลอนรู้ และเข้าใจ แต่ว่ามันก็อาจจะเป็นอย่างที่เขาคิดก็ได้ไม่ใช่รึไง
“คำตอบอาจร้ายอย่างที่นายคิด หรืออาจจะต่างไปก็ได้ไม่ใช่รึไง การที่นายคิดเองเสร็จและไม่ต้องการคำตอบจริงๆของเรื่องมันก็เหมือนปิดโอกาสตัวเองนะ นายเรียนธุรกิจมา น่าจะรู้ว่าการทำอะไรต้องมีความเสี่ยงทั้งนั้น นายจะไม่ได้อะไรดีๆเลยถ้าหากนายไม่เสี่ยงดูบ้าง เข้าใจใช่ไหม”
“......”
“เชื่อใจคนอื่นบ้างนะ อย่างน้อยๆก็ขอให้เชื่อใจฉัน เพราะฉันจะไม่โกหกนายแน่นอน”
สำหรับไม้นี่ไม่ต่างอะไรกับการสารภาพรักเลย แต่กลอนที่เงยหน้าขึ้นมองไม้ด้วยความสงสัยนั้น ไม่ได้เข้าใจและยิ่งสงสัยมากขึ้นด้วยซ้ำ ว่าคำพวกนี้ ไม้พูดกับตนเพื่ออะไร
“......”
ไม้ถอนหายใจเบาๆ กลอนนี่ทึ่มเกินคาดจริงๆ ร่างสูงดึงร่างกลอนให้นั่งลงด้วยกันที่ขอบเตียง โดยที่กลอนยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“นายไม่เข้าใจใช่ไหมว่าฉันกำลังพูดอะไร”
กลอนส่ายหน้า เขาไม่เข้าใจจริงๆ
“ฉันกำลังบอกว่านายสำคัญ และเป็นคนที่ฉันอยากให้เชื่อใจ”
“ทั้งๆที่คุณชอบแกล้งผมเนี่ยนะ”
กลอนย้อนกลับไป ทั้งที่หน้าแดงเรื่อ หลังจากที่สำนึกได้ว่าที่คุณไม้พูดมามันน่าอายแค่ไหน และตอนนี้ตนนั่งอยู่ในสภาพอย่างไร แต่พอจะพยายามขืนตัวออกจากอ้อนกอดนี้ อีกฝ่ายกลับรัดแน่น ไม่ยอมปล่อย
“ฉันอาจจะนิสัยไม่ดี เอาแต่ใจ ชอบแกล้งนาย แต่เชื่อเถอะว่าฉันให้ความสำคัญกับนาย ทั้งที่ผ่านมา และต่อๆไป”
กลอนชักรู้สึกแปลกๆเลยขยับตัวยุกยิก ไม้ก็อมยิ้มกับท่าทางแบบนั้น รู้ว่ากลอนเขิน แต่ก็ยังพูดต่อ
“ฉันสนใจนาย และอยากให้นายสนใจ ฉันอยากมองนาย และอยากให้นายมองฉัน ฉันคิดถึงนายและอยากให้นายคิดถึงฉัน.....”
เท่านั้นแล้วไม้ก็เงียบไป ทำเอาคนที่นั่งลุ้นจนตัวโก่งต้องเงยหน้าขึ้นมอง ส่งสายตาถามเป็นเชิงว่า พูดจบแล้วหรือ ก็มันยังไม่ถึงประโยคที่กลอนอยากฟังเลย
“แล้วก็นะ”
ไม้เริ่มพูดต่ออีกครั้ง
“ฉันไม่ชอบให้นายไปสนิทกับใคร กับวันแรมก็เถอะ”
กลอนหน้ามุ่ยลง ไม่ชอบให้ไม้พูดถึงชื่อเพื่อนในทำนองไม่ชอบใจแบบนี้เลย
“นั่นเพื่อน ตั้งแต่มหาวิทยาลัยแล้วด้วย”
“ก็เพราะตั้งแต่มหาลัยน่ะสิ”
ไม้สวนขึ้นมาทันทีจนคนที่เอ่ยปากเถียงตกใจ
“เพราะเห็นตั้งแต่มหาลัยเนี่ยแหละถึงได้ไม่ชอบใจ”
คราวนี้กลอนหน้าเหวอขึ้นกว่าเก่า ไม้พูดแบบนี้ อย่างกับว่า......อย่างกับว่าไม้มองเขามาตั้งแต่มหาวิทยาลัยงั้นแหละ
“ทำหน้าแบบนี้ไม่รู้เลยหรือ”
คราวนี้ไม้เป็นฝ่ายทำท่างอนๆบ้าง กลอนเห็นท่าแบบนั้นก็เริ่มรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ แต่นี่ไม่ใช่เวลามาหาเรื่องทะเลาะกัน ตอนนี้กลอนต้องการคำตอบบางอย่างที่คาใจตนมากกว่า เมื่อกี้ไม้บอกว่า ถ้าอยากรู้ก็ให้ถาม ไม้จะตอบ และจะไม่โกหก ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ กลอนก็จะขอใช้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้เลยละกัน
“คุณ............ชอบผมหรือ”
...เงียบไปหมดทั้งห้อง แม้กระทั่งเสียงหายใจก็ยังไม่ได้ยิน ใบหน้าคมเข้มขมวดมุ่นด้วยความไม่ชอบใจ
“แค่นี้ก็คิดเอาเองสิ”
...........TBC............
--------------------------------------------------------------
ตอนหน้าตอนจบแล้วนะคะ... :m26:แอบกระซิบนิดนึง เรื่องนี้มีภาคพิเศษด้วย
-
กว่าจะเข้าใจกันได้ คนลุ้นจะเป็นลม :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เย้ย!!!
นายไม้.......
แน่ใจนะ....ว่าให้กลอนคิดเอาเอง กร๊ากกกกก :laugh:
ระวังจะได้คำตอบไม่ตรงกันเน้อ....
ใช่เลย!! คนทั้งเล้า เอ้ย ทั้งโลกเค้ารู้หมดแหละจีะ ว่าคุณไม้เค้าคิดยังไงกะหนู...
มีแต่หนูน่ะแหละลูกเอ้ยยยยยยยยยยย คิดไปโน่นนนนนนนนนนน
ปอลิง.... นึกว่าคืนนี้จะไม่ได้อ่านซะแล้ว.. :L2: :L2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เพิ่งรู้หรอกลอน
คุณไม้ออกจะชัดเจน
รอตอนจบกับพิเศษค๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
สนุกยังไม่อยากให้จบเรยยยย
-
โอ๊ะบอกความในใจออกมาแล้นนนนน
-
แล้วไม้จะปากหนักทำไมพูดให้จบๆๆปสิ
คิดดูแล้วเรื่องทั้งหมดที่เป็นแบบนี้เพราะไม้นะนั้น
-
อีกคนนึกในใจ อีกคนพูดออกมา ตลกดี
แต่พอเจอคำนี้
“คุณ............ชอบผมหรือ”
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:laugh: พูดออกมาแล้ว อิอิ ^_^
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
คุณไม้ อย่ให้กลอนคิดเอาเอง เดี๋ยวไปกันใกญ่ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่เรื่องของหัวใจ กลอนน่าจะรู้ตรงกันล่ะเนาะ อิอิ
แต่ตอนหน้าจบแล้วเหรอ จบเร็วอ่า งั้นขอตอนพิเศษเยอะๆ เลยนะค่ะ
อย่าลืมเร่องจอมไตรคนอื่นด้วยนะ
:L2:
-
ว่าแล้วว่าไม้ต้องชอบกลอนมาก่อนหน้านี้
เพราะตอนที่ได้ยินชื่อวันแรม ไม้ก็โพล่งขึ้นมาว่า
วันแรมเป็นเพื่อนที่สนิทกับกลอนตอนเรียนมหาลัย
ไม้้้ คิดผิดแน่ๆที่ให้กลอนคิดเอาเอง
เดี๋ยวกลอนก็คิดไปผไกลกว่าเดิมหรอก
บอกเองหนะดีที่สุดแล้ว
-
เหอๆๆๆ แน่ใจอ่ะว่าจะให้กลอนคิดเอง :m29: น๊านนนนนนานๆทีหลายปีหนกลอนถึงจะถาม ทีงี้กลับให้คิดเองอ่ะนะไม้ จะงอนไปไปไหนจ๊ะ ให้เข้าใจกันก่อนค่อยงอนต่อสิ :serius2: อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก~ ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z10:
-
คุณไม้ให้กลอนคิดเองแบบนี้
ไม่กลัวกลอนคิดไปอีกทางเหรอ
กลอนยิ่งคิดเองเออเองอยู่ด้วย
จะจบแล้วเหรอทำไมรีบจบจังอะ :a5::serius2:
มีมาต่อของคู่หรือป่าว
นิยายสนุกๆแบบนี้เราชอบมากเลย :L1:
-
อ้าวๆๆ อิคุณไม้ ตอนแรกให้น้องถามไม่ให้คิดเอง เพราะจะคิดในแง่ร้าย
แล้วทำไมพอกลอนถามขึ้นมา ดันบอกให้คิดเองล่ะ .... เด่ ก็คิดในแง่ร้ายอีกซะเลยย
-
ไม้ให้กลอนคิดเอง เดี๋ยวก็ได้คำตอบตรงกันข้ามกับที่ไม้คิดไว้หรอก
-
ในที่สุด ก็เข้าใจกันซักที เฮ้อออออออออ
คุณไม้พูดถูกทุกอย่าง ฮ่าๆๆ
กลอนชอบคิดเองเออเอง
จะจบแล้วจริงอ่ะ รออ่านตอนพิเศษค่ะ อิอิ
-
จะจบแล้วเหรอครับ
-
โอ๊ยยยยยย จะสารภาพแล้ว ลุ้นจนปวดตับมาตั้งนาน
สารภาพรักเสร็จก็จะจบเลยเหรอ อะไรกันเนี่ยะ
-
“คิดเองเออเองเก่งไม่ใช่รึไง ทำไมคราวนี้ไม่คิดเองล่ะ” โดน คำนี้โดน
"มีแต่กลอนเท่านั้นล่ะที่บื้อมองอะไรไม่เห็นอยู่เนี่ย" อันนี้โดนมาก
บอกมาจนจะหมดทุกอย่างแล้ว ทำไมอันสุดท้ายให้คิดเองละ โถกลอนจะคิดได้ไหมนั้น :เฮ้อ:
จะจบแล้วเหรอคะ จบเร็วจังคนอ่านกำลัง Happy เลยคะ แต่จะรอตอนพิเศษนะคะแล้วจะมีภาคของคุณดินมาเลยไหมคะอยากอ่านจัง
:pig4: คะ
-
อ้าว พ่อคุณ ไหงไม่ยอมพูดคำสำคัญเยี่ยงนั้นล่ะเนี่ย
:m16:
ฮี่ๆ
-
แน่ใจให้กลอน แน่ใจว่ากลอนคิดไปในทางเดียวกับไม้ เห็นคิดสวนทางกันตลอด
อีกคนพูดอ้อมโลก อีกคนก็คิดอ้อมโลก จะเจอกันไหม :z3:
:กอด1: คนโพสกับคนแต่ง
-
คิดมาเองได้ตั้งนานแล้วนิเนอะ
คิดต่ออีกหน่อยจะเปนไรไปเนอะกลอน :impress2:
-
555
แน่ใจเหรอว่าจะให้นู๋กลอนคิดเอาเองอ่ะ
-
o2 โอ๊ยยย ยาหอม ยาลม o2
นะเป็นลม ทำไมมันน่ารักเยี่ยงนี้ :-[
เค้าจะเอาแบบเน้ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: แบบเน้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ :-[
รออ่านตอนต่อไปค่ะ อิอิ o13
-
ถ้าให้กลอนคิดเอาเอง
เดี๋ยวกลอนก็คิดหรอกว่า นี่เราหลงตัวเองไปแล้วนะ คุณไม้เค้าไม่ได้ชอบสักหน่อย
หรือไม่ก็ยิ่งกว่านี้ บลา ๆ ๆ
ฮ่า ๆ เป็นนายเอกที่น่ากลัวจริง ๆ
เอาเข้าจริง ๆ ไม่รู้ว่าคนที่แอบรักเขาแต่เขาไม่รักตอบแบบกลอน
หรือคนที่เขาก็รักเรา เราก็รักเขา แต่ไม่ได้คุยกันดีๆ สักครั้ง (สมัยมหาลัย)
ใครจะน่าสงสารกว่ากัน
แล้วเรื่องต่อไปเป็นของใครค่ะเนี่ยย ?
-
:angry2: :angry2:ยังจะให้กลอนคิดเอาเองอีกเหรอ หรือว่า นายไม้แกอยากลองวิ่งตามหานู๋กลอน แบบหนังอินเดียรึไง
-
จะจบแล้วหรือคะ เสียดายจัง ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยค่ะ อยากอ่านเรื่องของจอมไตรคนอื่น ๆ (ว่าแต่ลูกชายบ้านนี้ ตกลงจะไม่มีสะใภ้เข้าบ้านเลยใช่ไหม - -.)
แอบชอบวันแรม ทำงานบนเกาะของนายลม นี่น่าจะจับมาคู่กับเจ้าของเกาะนะคะ หุๆ คงเข้ากันดี ฉลาดทั้งคู่
-
- -* แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขัดใจ ขัดใจ ไหนสัญญาว่าจะตอบ มาให้คิดเอาเองอีก
เง้ออออออออออออออออออออออออออออออ ทุบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (ระรัวที่อก คุณไม้)
ไหนบอกไม่ให้คิดเอง เออเอง แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย (งอน งอน)
ตอนหน้าตอนจบแล้ว หรอ~~!~ ม่ายยยยยยยยยยยน้า ยังไม่เต็มอิ่มเลย T^T~~!!!~
แต่ยังดีที่มีตอนพิเศษ. . . เมื่อวานก็คิดว่า แก้มจะไม่อัพซะแล้ว เพราะนั่งรอก็แล้ว นอนรอก็แล้ว
ดึกแล้วก็ยังมิมา ก็เลยหนีไปนอนเสียก่อนเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ให้คิดเอาเอง
เดี๋ยวก็ไปกันใหญ่หรอกคุณไม้
เกิดคิดไปว่าไม้ชอบวันแรมขึ้นมา
555555555
อะไรก็เป็นไปได้ในความคิดของกลอนทั้งนั้นแหละ
ว่าแต่
จะจบแล้วนี่
จบตอนของกลอนไม้
ต่อด้วยเรื่องของจอมไตรคู่อื่นใช่มั้ย?
งั้นเตรียม :L2: :mc4: :L1:ดีกว่า
-
จะจบแล้ว ฝากบอกคุณจิ๊บเขียนคู่อื่นๆมาด้วยนะ :mc4:
-
แน่ใจเหรอนายไม้ ที่จะกลอนคิดเอาเองอ่ะ
หึ หึ เขินละซิ :m12: ไม่กล้าพูดเองอ่ะ
เดาว่าตอนนี้นายไม้ต้องหน้าแดงแจ๋อยู่แน่ๆเลย
กลอนโอกาสมาถึงแล้วลูก จัดการแก้แค้นเลย
-
ทำไมจบเร็วอย่างงี้อ่ะ ...
ยังไม่อยากให้จบเร ย ย ..
จะเอา ไม้+กลอน ..ๆๆๆๆ :serius2: :serius2: :serius2:
เดี๋ยวจะรวมพลประท้วง ง :angry2: :angry2: ไรเตอร์ ..
กลอนคิดดีดีนะ ... :กอด1:
-
อร๊ากกกก
ยังต้องให้กลอนไปคิดเอาเองอีกวุ้ยยย
บอกตรงๆไปเล๊ยยย นายไม้ อย่าอายๆๆๆ
ปากแข็ง ขี้เก็กมาตั้งนานๆ ทั้งๆที่ชอบเขา
มาตั้งแต่มหาลัย หึหึ
รออ่านตอนต่อไปจ้าา
-
อะไรเนี่ย ตอนหน้าตอนแล้วหรอ
อร๊ากกกก ไวจริงๆๆเจ้าค่ะ
-
คุณไม้มันก็นะ..จะตอบหั้ยจบๆ ไปเลยก้อไม่ได้..
ต้องหั้ยกลอนคิดเอง..เดี๋ยวเหอะ..คิดไปคนละทางแล้วจะยุ่ง...
ไม่ไหวจะเคลียร์...
อยากอ่านอต่อแล้วอ่ะ...พลีสสสสสสสส
ไม่ลงดึกได้ม่ะ..ไม่อยากนอนดึก...คริคริ
-
ตอนหน้าจบแล้วเหรอ :m17:งั้นเอาอย่างนี้เอาตอนพิเศษมาสัก 20 ตอนนะครับ
-
:angry2: :angry2: :angry2:โอ้ยไม้ ให้กลอนคิดเองชาตินี้จะคิดได้ไหม๊ บอกออกไปเลยมันยากมากหรือไง
ไรเตอร์อ่ะจะรีบจบไปหนาย วันนี้มาอีกนะนะนะ
-
อ่านเม้นท์แต่ละคนแล้วขำอ่ะ... :m20:
เค้าอ่ะแอบหมั่นไส้ในความใสซื่อ(แอบบื้อ)ของกลอนนะ...แต่แบบคุณไม้ก็ขี้แกล้งเกิ๊น o18
ตอนจบจะบอกรักกันมั้ยน้าาา :impress2:
ตอนพิเศษจัดมาแบบคอมโบ้เลยนะคะ ชอบเรื่องนี้จังเลยยยย :o8:
-
อ๊าย ใกล้จบแล้วเหรอคะ
ขอภาคพิเศษอีกหลายๆ ตอน
รวมถึงรีเควสเรื่องราวของคนอื่นๆ ในตะกูลจอมไตรด้วยได้ไหมคะ
อยากอ่านอีกค่ะ
-
คุณไม้ขี้แกล้งเนาะ แถมยังปากแข็งอีก
ให้กลอนคิดเอาเองเดี๋ยวคิดในแง่ร้ายอีกจะยุ่งน๊า
ตัวเองเป็นคนบอกให้ถามเองแท้ๆ
ยังมีหน้ามาโยกโย้อีกนะ
จะจบแล้วหรอ แอบใจหาย
รออ่านทั้งตอนจบแล้วก็ตอนพิเศษเลยน๊า
-
:เฮ้อ:ถึงขั้นนี้แล้วจะบื้อไปถึงไหนละครับกลอน
-
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : End
“แค่นี้ก็คิดเอาเองสิ”
กลอนเองพอได้รับคำตอบแบบนี้ก็เริ่มไม่พอใจ ทั้งที่เมื่อกี้เป็นคนบอกเองแท้ๆว่าให้ถาม แล้วทำไมมาบอกให้คิดเองล่ะ
“พูดกลับไปกลับมา เชื่อไม่ได้!”
พูดออกไปด้วยความไม่ชอบใจ และก็ได้ผลด้วย สีหน้าไม้อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไม่ว่าจะโกรธ จะงอน จะไม่พอใจคนในอ้อมกอดนี้มากแค่ไหน สุดท้าย เขาก็ยังยอมลงให้ทุกที
“ไม่ได้ชอบ! แต่รักต่างหาก! ฉันรักนาย!เข้าใจรึยังทีนี้”
กลอนนั่งนิ่ง ใบหน้ายังบึ้งไม่หาย เพราะในความคิดกลอนที่ไม้พูดมาเหมือนเป็นคำประชดมากกว่าจะเป็นคำบอกรักยังไงไม่รู้
“ถ้าคุณไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดก็ได้ ผมไม่ได้บังคับ”
“ฉันไม่ได้ไม่อยากพูด...แค่คิดว่าไอ้ที่ฉันพูดไปมากมายนั้นมันยังบอกความรู้สึกของฉันได้ไม่พออีกหรือ...ก็เท่านั้น”
กลอนก็แอบเถียงไม้ในใจว่า แล้วทำไมไม่บอกรักมันเลยคำเดียว ง่ายกว่ากันตั้งเยอะ แล้วเหมือนไม้จะรู้
“จริงอยู่ว่าคำบอกรักมันอาจจะบอกได้ว่าฉันรู้สึกยังไง แต่ฉันคิดว่าคำว่ารักมันสื่ออะไรได้น้อยเกินไป ถึงได้พูดมาตั้งยืดยาวนั้นไงเล่า”
กลอนรับฟังเงียบๆ เริ่มเข้าใจความคิดของไม้ขึ้นมาหน่อยๆแล้ว แต่ว่ามันก็เป็นปกติไม่ใช่หรือ ที่จะอยากได้ยินคำนี้ คำว่ารักมันเหมือนเป็นคำยืนยันว่าเขาไม่ได้คิดไปเองคนเดียว เป็นคำที่ทำให้รู้สึกมั่นคงและมั่นใจ
ความคิดเรื่องนี้ของทั้งคู่ไม่ตรงกัน แต่ก็พยายามทำความเข้าใจซึ่งกันและกันซึ่งนั่นเป็นพื้นฐานที่สำคัญของความสัมพันธ์ไม่ว่าจะในรูปแบบไหน
“แล้วนายจะไม่พูดอะไรบ้างหรือ”
“.....”
ไม้พูดเหมือนแกล้ง เขารับรู้มาตลอดว่ากลอนคิดยังไง แค่รอวันที่กลอนมั่นใจในความรู้สึกของไม้จนไว้ใจและเปิดรับความรู้สึกที่ให้ไปอย่างเต็มที่เท่านั้น
“กะ...ก็คุณบอกเองว่าไม่ต้องพูดก็เข้าใจ”
ไม้อมยิ้มเมื่อเห็นท่าทีบ่ายเบี่ยงของอีกฝ่าย เขาก็ไม่ได้อยากฟังนักหรอก แต่ท่าทางอึดอัดใจแกมเขินของกลอนมันน่ารักดีนิ่
“หรือว่าที่จริงแล้วนายไม่ได้คิดอะไรกับฉันเลย”
พูดพร้อมกับทำตาเศร้า กลอนที่ไม่ได้รับรู้ถึงแผนการของไม้สักนิดรีบลนลานปฏิเสธเป็นการใหญ่
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ ผมแค่....แค่...เอ่อ...อายก็เท่านั้นเอง”
“....”
“คือ....ผมรักคุณ”
ในที่สุดกลอนก็ยอมพูดออกมา ไม้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พร้อมทั้งเปลี่ยนท่าจากการโอบกอดอีกคนเป็นดันร่างนั้นลงกับเตียงช้าๆ
“คุณจะทำอะไรน่ะ”
กลอนแห้วขึ้นมาเสียงดัง พลางปัดป้องมือของไม้ที่เลื้อยไปทั่วตัว
“สารภาพเสร็จแล้วก็ต้องเป็นการเข้าหอสิ”
ไม้พูดหน้าตาเฉย แต่กลอนไม่เอ่อออห่อหมกไปด้วย
“ไม่ได้นะครับ”
ว่าแล้วฉวยจังหวะที่ไม้ไม่ทันระวังตัวเบียดตัวออกมาจากร่างหนา
“หือ??”
ไม้ทำเสียงสูงแบบไม่ค่อยชอบใจนัก คิดว่าเขาอดทนมาแล้วกี่วัน ตั้งแต่มาที่นี้ ตลอดเวลาที่นอนห้องเดียวกัน เขาต้องอดกลั้นมากแค่ไหน แล้วพอดูเหมือนจะเข้าใจกันแล้ว แล้วทำไมกลอนยังไม่ยอมให้กอดอยู่อีก
“แต่ผมยังโกรธอยู่นิ่”
กลอนทำเสียงอ่อย ใช่..เขาดีใจที่ไม้รักเขา แต่ว่าเรื่องที่ป่วนตอนทำงานมันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด
“เรื่องอะไร??”
“ก็ที่คุณมาป่วนตอนทำงาน”
กลอนชักเสียงเบาขึ้นทุกที ไม่อยากทะเลาะกับไม้อีก หลังจากที่เพิ่งดีกันไปหยกๆ ทางไม้เองก็คิดไม่ต่างกัน
“ก็ฉันไม่อยากให้นายทำงานที่นี้นิ่”
“เอ่อ....”
“กลับไปพร้อมฉันไม่ได้หรือ”
น้ำเสียงดุดันเหมือนไม่พอใจเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเสียงออดอ้อน จนกลอนเกือบเผลอใจอ่อน แต่ก็เตือนตัวเองว่าไม่ได้
“แต่ผมรับปากวันแรมไว้แล้วนิ่ครับ”
“วันแรมอีกแล้วนะ”
“แต่ว่าผมไม่ชอบผิดคำพูดนิ่ครับ”
“แต่ฉันอยากให้กลับพร้อมกัน นะกลอนนะ”
ไม้เริ่มใช้ลูกอ้อนอีกครั้ง หลังจากที่ลองทำดูแล้วได้ผล เพราะกลอนดูจะคล้อยตาม
“ถ้ากลอนไม่กลับไปด้วยกัน มีหวัง ฉันคงไม่เป็นอันทำงานหรือทำอะไรแน่”
กลอนนิ่งเงียบ ไม่อยากผิดคำพูดกับเพื่อน แต่ก็เริ่มจะใจอ่อนๆนิดๆกับคำขอของร่างสูง เขาจะทำยังไงดีนะ
...........................................
“คิดดีแล้วหรือกลอน” วันแรมถามเมื่อเพื่อนบอกการตัดสินใจของตน เขาไม่ได้คัดค้านอะไร ไม่ได้เหนี่ยวรั้งเพื่อนไว้
“ดีสิ ขืนตานั่นอยู่ก็ไม่เป็นอันทำงานกันพอดี”
กลอนพูดยิ้มๆ แม้แววตาจะเศร้า และดูเหงาๆที่วันนี้ไม่มีร่างสูงที่แสนคุ้นเคย มานั่งเบียดชิดใกล้ คอยลวนลามรุ่มร่ามป่วนการทำงานเหมือนทุกวัน
กลอนตัดสินใจที่จะทำงานที่รับปากกับวันแรมไว้ให้เสร็จก่อน ไม่ว่าเมื่อคืนไม้จะใช้ลูกอ้อน ลูกขู่ ลูกตื้อยังไงกลอนก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจ แน่นอนว่าไม่ยอมไปถึงเรื่องบนเตียงด้วย กลอนบอกให้ไม้กลับไปก่อน เขาจะเคลียงานทางนี้ให้เสร็จเร็วที่สุด จากนั้นจะตามไปทีหลัง ไม้ไม่พอใจอยู่บ้าง ก็ได้แต่ทำใจ และยอมรับการตัดสินใจของกลอน
.......ซะเมื่อไหร่เล่า! กลอนคิดอย่างหัวเสียงเมื่อนึกถึงร่างของคนที่นอนกอดเขาไว้ทั้งคืน ทำเอาเขาหวาดระแวงจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน พอเช้าตั้งใจจะปลุกให้เจ้าตัวขึ้นเรือกลับกรุงเทพไป แต่ไม้พูดชัดถ้อยชัดคำว่าจะไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าไม่มีกลอนไปด้วย
“ฉันจะเป็นเด็กดีรออยู่ที่นี้ รีบไปรีบมาน้า”
นั่นคือคำพูดที่น่าหมั่นไส้ของไม้ก่อนหน้าที่กลอนจะออกมาทำงาน
มองนาฬิกาที่เลยเวลาเที่ยงมาเล็กน้อยแล้วต้องแอบอมยิ้ม ป่านนี้คนที่บอกว่าจะรอเขาในห้องคงกำลังตีหน้าบึ้งตึงรอเขากินข้าวอยู่แหงๆ เพราะเจ้าตัวกำชับหนักหนาเมื่อเช้าว่ายังไงก็ต้องไปกินด้วยกัน โดยมีข้อแลกเปลี่ยนว่าไม้จะไม่มาป่วนตอนทำงาน
วันแรมมองหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของเพื่อนแล้วส่ายหน้า กลอนเป็นเอามากจริงๆ อย่างนี้กู่ไม่กลับแล้วล่ะมั้ง คนบ้านจอมไตรมีอะไรดีนะ พอคิดถึงเจ้านายตัวเองก็ต้องเบ้ปาก พลางคิดในใจว่า “ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย”
ในห้องสองคนสองความคิด กลอนรอจนกระทั่งเที่ยงสิบห้าจึงขอตัวไปกินข้าว ตั้งใจให้ไม้รอ เขาเริ่มสนุกกับการได้แกล้งเล็กๆน้อยๆแบบนี้ซะแล้วสิ ถ้านิสัยเสียเหมือนไม้ขึ้นมาจะทำไงดีเนี่ย กลอนยิ้มให้ตัวเอง ในขณะที่ท้าวยังคงก้าวเดินไปทางกระท่อมที่พัก ที่ๆคนรักของตนรออยู่ คนรักที่พูดได้เต็มปากว่าเป็นคนรักจริงๆ คนที่กลอนรักและรักกลอน…
..................................END..................................
--------------------------------------------------------------------
จบแล้วอ่ะ....มีคำถามมาบ่อยๆว่าไม้ไปรักกลอนตั้งแต่เมื่อไร
ตอนพิเศษคงบอกให้รีดเดอร์ทั้งหลายหายค้องใจได้ ^__^
ส่วนคู่อื่นๆนั้น อยากอ่านกันรึป่าว...แต่คงต้องรอกันอีกหน่อย
เพราะตอนนี้คุณจิ๊บกำลังเรียบเรื่องเรื่องของปามใหม่อยู่อ่ะคะ
อ๊อ..คู่อื่ๆก็มีนะ แต่ยังได้ไม่กี่ตอนอ่ะคะ อดใจรอหน่อยน๊า
-
ทิ้งท้ายแบบนี้คงมีหวังได้อ่านคู่ของวันแรมกับนายลมแน่ ใครจะรับจะรุกกันแน่นะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ เรื่องนี้นะคะ ขอบคุณคนเขียน ขอบคุณคนโพส
ไว้จะรอตอนพิเศษค่ะ
-
วี๊ดดดด....วี๊วววววว
จะรออ่านตอนพิเศษเน้อ
รออ่านคู่อื่นด้วย
ชอบค้าบ...ชอบ o13
-
อยากรู้ใจจะขาด ไม้ไปรักกลอนตอนไหน อิอิ
เฮ้ออ...สุดท้ายก็บอกรักกันจนได้เนอะ โล่กอก :L1:
ขอบคุณค่าาา...รอตอนพืเศษเน้อ :กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยย :-[ :-[ :-[
รออ่านตอนพิเศษ..........อยากรู้เบื้องหลัง.....555+
ขอบคุณสำหรับ นิยาย อีกเรื่องที่ประทับใจค่ะ :pig4:
-
ไม่ได้ตามอ่านตั้งหลายวัน เข้ามาอีกทีจบซะแล้วอ่ะ T^T
แต่แหม๋...กว่าจะบอกรักกันได้ เล่นเอาคนอ่านลุ้นแทบแย่เลยนะเนี่ย - -"
จะรอตอนพิเศษนะจ๊ะนู๋แก้มคนสวย...อร๊ายยยยยยย...มีความสุขที่เรื่องนี้จบแฮปปี้...คริคริ
ขอบคุณทั้งคนแต่ง และคนโพสต์ด้วยนะค่ะ ^^~*
-
รอตอนพิเศษ จบเร็วจังเลยเนอะ
-
อยากอ่านคู่อื่นอีกค่ะ ผัดไท รอได้ รอ ร๊อ รอ ยังไง ก็ รอ ได้~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~~!!!~
แต่อย่านานนะ หุหุ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~! รอตอนพิเศษ รอตอนพิเศษ รอตอนพิเศษ
-
จะรออ่านตอนพิเศษค่ะ
ไม่น่ารีบจบเลยยยยยยยยยยยยย
ถ้าเป็นคู่อื่นๆ
อยากอ่าน ปามกับดินค่ะ
>////<
:bye2:
-
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสต์ค่ะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: รออ่านตอนพิเศษอยู่น้า จะได้ไขปริศนาว่าไม้ชอบกลอนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
-
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ :m16:
ขอตอนพิเศษสักห้าสิบตอนนะไรเตอร์
อยากอ่านทุกคนอ่ะแหละ :-[
+1 ให้น้าคร๊า :L2:
-
ลงเอยกันไปซะแย้ว 1 คู่รอตอนพิเศษกะคู่ต่อไป
คู่ไหนก็ได้คาดว่าคงจะน่าติดตามเหมือนกันทุกคู่ :z2:
-
อ่าวจบแล้วหรอคะ
ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านกันนะคะ
รู้สึกเหมือนเคยอ่านเมื่อสองสามปีก่อน แต่ไม่รู้ว่าหายไปไหนหมดแล้ว
ฮ่าๆ ยังไงก็ขอบคุณทั้งคนเขียน และคนโพสนะคะ
แล้วจะติดตามต่อไปเรื่อยๆค่ะ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
ไม่มีตอนส่งหออ่ะ :m13: อิอิ
-
:a5:...จบแล้ว...
ในที่สุดก้อเข้าใจกันซะที..
งั้นก้อต่อด้วยตอนพิเศษเลย Let's go....คริคริ
.......
วันแรมนี่ ผญ.หรือ ผช.อ่ะ เท่าที่อ่านเหมือนจะผญ.นะ...
อยากรู้ อยากรู้..เฉลยหน่อยซิ..
:pig4: :3123: :pig4:
-
:impress2: :impress2:
จบแล้วอ่ะ
ตอนพี่เศษ ด้วยนะ
ชอบๆๆ
หุหุหุหุ
-
อยากรู้ๆ ว่าไม้ไปรักกลอนตอนไหนล่ะเนี่ย
หรือว่า 2 คนนี้ต่างแอบชอบกันและกันมาตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว
โอ๊ย ไม่อยากเดา :serius2:
รออ่านตอนพิเศษดีกว่า
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้น๊า
ตั้งตารอคอยตอนพิเศษและเรื่องของคู่อื่นๆในจอมไตรด้วยน๊า
-
จบดื้อๆ แบบนี้เลยเหรอค่ะ ฮ่าๆ
นี่ถ้าไม่มีตอนพิเศษนะ งอนจริงๆด้วยอ่ะ อิอิ
คนที่กลอนรักกับคนที่รักกลอน :impress2:
ส่วนคู่อื่นๆ นั้น จัดไปอย่าให้เสียค่ะ อยากอ่านๆ
คุณดินกับปาม
คุณน้ำกับพี่เอ มั๊ยนะ
คุณลมกับวันแรม ?
คุณไฟ กับ ...
รออ่านะคะ
ขอบคุณทั้งคนโพสและคนแต่งด้วยค่ะ :L2:
-
:a5:...จบแล้ว...
ในที่สุดก้อเข้าใจกันซะที..
งั้นก้อต่อด้วยตอนพิเศษเลย Let's go....คริคริ
.......
วันแรมนี่ ผญ.หรือ ผช.อ่ะ เท่าที่อ่านเหมือนจะผญ.นะ...
อยากรู้ อยากรู้..เฉลยหน่อยซิ..
:pig4: :3123: :pig4:
เป็นผู้ชายจ้าาาา
-
รอตอนพิเศษค่ะ :L2:
-
จบแล้ว :o12:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะขอรับ :L2:
-
น่ารักที่สุด :m1: เผลอแว๊บเดียวจบซะแล้ว
จะรอตอนพิเศษนะคะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้ด้วยค่ะ
-
จบแล้วจริงเหรอ แต่เหมือนมันยังค้างๆ ฮ่าๆๆๆ
แต่เอาเถอะรออ่านตอนพิเศษแล้วกันค่ะ
จะได้เข้าใจอะไรๆ มาขึ้น
ขอบคุณที่มีนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ :pig4:
-
อ้าวจบแล้วหรอคะ
รออ่านตอนพิเศษ เคลียปัญหาค้างใจต่างๆคะ
ชอบมากมายคะ +1 นะคะ
-
รอตอนพิเศษและคู่อื่นอยู่จ้า
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆที่นำมาให้อ่านนะคะ :L2: :pig4: :pig4:
-
ตระกูลจอมไตรจะมีทายาทสืบสกุลไหมเนี้ย :jul3:
เหมือนบทส่งท้ายมากกว่าตอนจบ รอตอนะพิเศษอยู่น่า :z2:
-
ขอบคุณค่า..
จบแล้วๆ จบเสียทีก็ดีเหมือนกัน..ปวดหัวกับกลอนพอแล้ว :z3:
หวังว่านายเอกคนตอนต่อไปคงไม่เป็นแบบกลอนอีกนะ :เฮ้อ:
-
:o8: ไรเตอร์ ค๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ เอาอีกๆๆๆๆๆๆ :-[
ใจหายมากจบและหรอ
รอตอนพิเศษ น่ารักมากกกกคู่นี้ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บ้านจอมไตรต้องไม่ยอมเสียดุลใช่ป่าว ฮ่าๆๆๆ
แล้วพี่เอเป็นอะไรกับใครรึเปล่า ทำไมดูสนิทกับคุณไม้จัง
คงต้องรอตอนพิเศษอย่างเดียวใช่มั้ยค่ะ
+1 ค่ะ
-
โหย พอตามอ่านจนทัน ก้อจาจบซะแระ
งั้น.....
ขอจองที่นั่งสำหรับตอนพิเศษ1ที่คร่า
-
รออ่านค่า
ปาม-ดิน จะเป็นแนวไหนเนี่ย.....
อยากรู้ๆๆๆๆๆ
:กอด1:
-
จบแล้ววววววววววววว รออ่านตอนพิเศษด้วยคนค่ะ
รู้สึกว่า...เหมือนจะยังค้างๆคาๆ อยู่เลยอ่ะค่ะ...
-
จบแล้ว :กอด1: คน post แล้วก็ฝาก :กอด1: ไปถึง writer ด้วย
ชอบนิยายเรื่องนี้จังหน้ารักไปหมด รออ่านตอนพิเศษ นะคะ
แล้วต่อไป ขอ จอมไตรซีรี่ส์ของทั้งตระกูลที่เหลือเลยได้ปะคะ
ดิน - ปาม
น้ำ - เอ (หน้าจะใช่นะ)
ลม - วันแรม
ไฟ(ปะไม่แน่ใจไม่ค่อยได้เอ่ยถึง) - (คนที่คุณยังไม่รู้ว่าใคร)
แล้ว reader ก็โดน writer กระโดด :z6: เนื่องจากโลภมากเกินไปไม่เห็นใจ writer :pigha2:
:pig4: คะ
-
จบห้วนๆไปหน่อย แต่ก็ได้ยิ้มนิดๆถึงความน่าเอ็นดูของไม้
อยากรู้ความเป็นมาของความรักของไม้ซะแล้ว รอตอนพิเศษจ้า
-
:pig4:
ขอบคุณครับ ขอบคุณ
-
จบแล้ว เร็วอ่ะ แต่ก้อ :pig4:
แล้วมาต่อตอนพิเศษเร็วๆนะ อยากรู้ว่าไม้เริ่มรักกลอนตอนไหน ใช่ตอนที่เตะบอลอัดหัวกลอนอ่ะป่าว 5555
-
เข้ามาจิ้มขอบคุณคนโพสต์และฝากขอบคุณคนเขียนด้วยค่ะ
เรื่องนี้น่ารักมาก
ยังรอตอนพิเศษ และเรื่องราวของหนุ่มๆ จอมไตรคนอื่นๆ ด้วยนะคะ
-
อืมม วันแรมก็มีคู่แหงๆ คู่ใครอะ ลมรึป่าว รอคู่ใหม่ และตอนพิเศษจ้ะ :กอด1:
-
จบแล้ว สนุกมากเลยค่ะ คนชอบคิดเองเออเองเจอกับเจ้าชายปากแข็ง
เรื่องเลยออกมาเป็นแบบนี้
แต่เหมือนยังคาๆ จะรอตอนพิเศษน่ะค่ะ
อ่านจากภาคกลอน ชอบคิดเองเออเอง
อยากอ่านจากภาคคุณไม้จัง
และยังเหลือวันแรมใช่ไหมคะ กับคุณลมแน่เลยน
ขอบคุณสำหรับคนโพส และคนแต่งด้วยน่ะค่ะ
-
หลายคู่ชู้ชื่น
-
น่ารักอ่ะ!!
กลอนดูมองโลกในแง่ร้ายจน...
แต่ก็น่ารัก!!
รอตอนพิเศษและคู่ต่อไปค่า~
-
มาอ่านด้วยความไม่ตั้งใจ แต่ทำให้ได้อะไรดีๆอย่างไม่น่าเชื่อ
เห็นเรื่องนี้ตั้งนานล่ะแต่ไม่เคยเข้ามาอ่าน แต่พอลองอ่านดูเท่านั้นอ่ะ ตั้งแต่3ทุ่มยัน5ทุ่มพอดี
เราก็ตามทันแต่ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะจบ อ่านตอนแรกยังงงอยู่เลยว่า ไม่นายเอกเราชิวิตรันทด
ขนาดนี้เนี้ย แต่ยิ่งอ่านยิ่งอมยิ้ม จนกลายเป็นยิ้มกว้าง ขำ หัวเราะ มีความสุข ลุ้น และแอบเอาใจช่วย
มีการพัฒนาทางอารมณ์อยู่ทุกตอนโดยถ่ายทอดผ่านตัวนู๋กลอน ไม่น่าเชื่อว่าจะออกมาดีมากๆๆๆ
เพราะนู๋กลอนเค้าก็ยืนยันอยู่ตลอดว่าเค้าไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ เรื่องมันน่าจะดร่ามาด้วยซ้ำแต่กลายเป็น
น่ารักใสๆ อ่านแล้วกระชุ่มกระช่วยหัวใจ ไม่ต้องมานั่งบอกว่าแต่ละคนเป็นแบบไหนยังไง แค่อ่านไปเรื่อยๆ
ก็เค้าใจในสิ่งที่ทุกๆคนเค้าเป็นและทำไมได้หมดเลยอ่ะ (แต่ทำไมนู๋กลอนมันไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียวหว่า)
เดาเนื้อเรื่องไม่ได้เลยอ่ะจากที่ตอนแรกคิดว่าต้องเป็นแบบนี้แต่พอยิ่งอ่านยิ่ง อื้อหือO_O สนุกมากๆ
เสียดายที่เรารู้จักเรื่องนี้ช้าไป เลยต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้ร่วมติดตามและให้กำลังใจมาตั้งแต่แรก แต่ก็อยากจะบอกว่า
ชอบเรื่องของคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ และก็ขอบคุณคนโพสต์ด้วย จากที่กำลังเบื่อๆเซ็งๆ แต่พอได้อ่านเรื่องน่ารักๆ
เรารู้สึกดีขึ้นมากๆเลย ขอบคุณจริงๆๆๆๆ แล้วเราจะตามอ่านต่อไปนะ^^
:pig4: :pig4: :pig4:
o13 o13 o13
-
คุณไม้อ้อนได้น่ารักมากมากเลย ^^
//รอตอนพิเศษคร้าบ
-
จบแล้ว แฮปปี้กันซะที :mc4: ว่าแต่จะเอาของคู่อื่นมาลงอีกรึเปล่าคะ(แต่คู่อื่นก็ยังไม่จบนี่เนอะ :z3:)
-
ติดตามตอนต่อไป
ไม่ว่าจะเป็นคู่ไหนๆ
ก็จะรอ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ตั้งแต่ต้นจนจบ น่ารักมากเลยค่ะ
คุณไม้น่ารักมาก นั่งลุ้นตั้งนานว่าเมื่อไหร่จะบอกรักกันสักที
กลอนก็น่ารักมากๆ นิยายดีๆ ขอบคุณนะคะ^^
-
วันแรมเป็นผู้ชาย...
:m17:
:m17:
:m17:
งั้นขอคู่วันแรมกับลมต่อเลย.. :m5: :m5: :m5:
.............
ตอนพิเศษ.........
ตอนพิเศษ................
ตอนพิเศษ........................
-
เมียงๆ มองๆ :m22:
-
เมื่อไหร่จะมาคะ รออยู่น้า
-
เข้ามารอตอนพิเศษค่ะ
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากๆเลยนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้ สนุกมากกกกกกกกกก
เค้าแอบเป็นแฟนคลับอยู่น้า
-
นั่งรอตอนพิเศษ ค่ะ
ในที่สุดกลอนก็สมหวังงงง
หุหุ
-
ดีค่ะน้องใหม่คะ ขอรอด้วยคน
-
อ่านทันก็จบพอดี
รอตอนพิเศษด้วยค่ะ
:pig4:
-
อยาก
อ่าน
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ
o9
-
จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
ตอนพิเศษ : 1 ครึ่งแรก
“น่าสงสารเด็กนั่นจังเนอะ”
“นั่นสิ พ่อกับแม่มาเสียพร้อมกันแบบนี้แย่เลย”
เสียงคนในงานศพกระซิบกระซาบกัน ตลอดงาน ผมที่นั่งอยู่เฉยๆข้างๆโลงศพของพ่อกับแม่ได้ยินทุกอย่างชัดเจน พ่อแม่เสียไปแล้ว เเล้วผมยังจะเหลือใคร? ผมกวาดตามองไปรอบๆตัว มีแต่คนของบ้าน ‘จอมไตร’ ทั้งนั้น ‘พี่ชาย’ ทั้งสี่คนของผมนั่งอยู่บนเก้าอี้แถวหน้า ทั้งหมดนั่งนิ่ง ไม่ยิ้มแย้ม แต่ก็ไม่ร้องไห้ ใช่ ผมเองก็ไม่ร้อง เพราะพ่อสอนเสมอว่า ห้ามร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น และผมคิดว่าพ่อคงสอนพี่ๆไม่ต่างกัน
ผมมองพวกเขาแล้วนึกถึงคำพูดของลุงทนายความที่มาพร้อมกับผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งเมื่อเช้า ก่อนจะออกมาที่วัด
“ต่อไปคุณไม้ต้องเข้าไปอยู่ในบ้านจอมไตร”
ผมอดใจหายไม่ได้ ก่อนหน้านี้ผมเคยอยู่กับแม่สองคนในบ้านหลังเล็กๆย่านชานเมือง ไม่มีคนใช้ ไม่มีพี่เลี้ยง เราอยู่กันสองคน นานๆครั้งพ่อจะมาหา มากินข้าวด้วย และนั่นจะเป็นวันที่ผมมีความสุขมากๆ
แต่ต่อไปนี้มันจะไม่มีวันเหล่านั้นอีกแล้ว เมื่อพ่อกับแม่ไม่อยู่บนโลกนี้อีกต่อไป ผมจะอยู่กับใคร พ่อบอกไม่ให้ผมร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น แต่แม่ให้ผมร้องไห้กับแม่ได้ แล้วตอนนี้ไม่มีแม่แล้ว ตอนที่ผมเสียใจมากๆแบบนี้ผมจะไปร้องไห้กับใคร
เวลาเลยเที่ยงมาเล็กน้อย ใกล้จะได้เวลาเผาร่างพ่อกับแม่ไปทุกที มันยิ่งเป็นการตอกย้ำว่า ผมอยู่ตัวคนเดียว ไม่เหลือใคร บนโลกนี้ไม่มีใครที่รักผมอีกแล้ว
แล้ววันนี้ยังเป็นแรกที่ผมต้องเข้าไปอยู่ในบ้านนั้นจริงๆ ผมจะอยู่ได้อย่างไร
...........................
“นี่ห้องของคุณไม้นะคะ”
ผู้หญิงคนเมื่อวาน ท่าทางใจดี เธอแนะนำตัวว่า เป็นหัวหน้าแม่บ้านของที่นี้ และแน่นอน เธอเป็นคนเลี้ยงดูพี่ๆของผมมาตั้งแต่แม่ของพวกเขาเสียไป
“ขอบคุณครับ”
ผมตอบกลับ ก่อนจะขอตัว ผมอยากอยู่คนเดียว เธอท่าทางใจดี แต่ผมก็ไม่สนิทใจด้วย ก็ผมเพิ่งรู้จักเธอเมื่อวานนี้เอง
ผมมองไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นเคย ข้าวของๆผมถูกนำมาจัดไว้ในห้องนี้เรียบร้อย คล้ายกับห้องเดิมของผม แต่มันก็ไม่ใช่... ที่นี้ไม่ใช่ห้องผม... ไม่ใช่ที่ของผม ....ผมทิ้งตัวลงบนเตียงใหม่ ใช่ เตียงใหม่จริงๆ ทุกอย่างซื้อมาใหม่ ผมแน่ใจ ข้าวของทุกชิ้นในห้องนี้นอกจากที่เอามาจากห้องผม ทุกอย่างเป็นของใหม่ แปลว่าผมเป็นตัวน่ารังเกียจของบ้านรึเปล่า ข้าวของที่คนอื่นเคยใช้ถึงได้ไม่อยากให้ผมมาใช้ต่อ ผมคิดถึงแม่ แล้วก็คิดถึงพ่อ ผมจะอยู่ได้อย่างไรเมื่อไม่มีท่านทั้งสอง น้ำตาที่ไม่ได้ไหลออกมาเลยตั้งแต่ท่านทั้งสองเสียเริ่มรินไหล ผมไม่อยากเข้มแข็งสักนิด แต่เพราะพ่อสอน ผมจึงต้องเข้มแข็ง ตอนนี้ผมอยู่คนเดียว ผมร้องไห้ได้ใช่ไหม ผมร้อง ร้อง ร้อง จนหลับไป
.........................
เด็กเจ็ดขวบอย่างผมจะมีเวลาเศร้าเสียใจอยู่คนเดียวสักเท่าไหร่กัน วันถัดมาเป็นวันไปโรงเรียน และผมที่ต้องเข้าโรงเรียนใหม่ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้หยุดเรียนแน่ๆ ผมแต่งตัวในชุดนักเรียนใหม่เอี่ยมของผม แล้วลงมาทานอาหารข้างล่าง
เสียงพูดคุยดูจะเงียบลงทันตาเมื่อผมก้าวเข้ามาในห้อง บนโต๊ะอาหารมีพี่ชายสี่คนของผมนั่งอยู่ พี่ชายสองคนแต่งชุดนักเรียนมัธยมด้วยเครื่องแบบคล้ายๆของผม ส่วนอีกสองคนอยู่ในชุดนักศึกษาที่ถึงแบบจะต่างไปมาก แต่สีก็ยังโทนเดียวกัน ก็แน่ละ ทุกคนเรียนในโรงเรียนเอกชนที่จอมไตรเป็นเจ้าของ ซึ่งมีชั้นเรียนตั้งแต่อนุบาลยันมหาวิทยาลัยอยู่ในเครือ แม่ไม่อยากให้ผมเข้าโรงเรียนนี้ ด้วยเหตุผลว่า “ไม่อยากให้ลูกมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น”
แต่พ่อบอกผมว่า แม่กลัวว่าผมจะโดนแกล้งเพราะเป็นลูกของเมียคนที่สอง ....พ่อเรียกแม่ว่าเมียคนที่สอง ไม่ได้เรียกว่าเมียน้อยเพราะแม่ไม่ใช่ พ่อกับแม่รักและตกลงแต่งงานกันหลังจากภรรยาคนแรกของพ่อเสียไปสามปี พ่อกับแม่จดทะเบียนสมรสกันถูกต้อง
แต่แม่ไม่ยอมเข้ามาอยู่ในบ้านจอมไตร แม่ไม่อยากให้ใครคิดว่าแม่คิดจะจับพ่อ คิดว่าแม่อยู่กับพ่อเพราะเงิน แม่ไม่อยากให้พ่อกับลูกทั้งสี่คนอึดอัดกับคำว่าแม่เลี้ยง และแม่ไม่อยากให้ใครคิดว่าลูกของแม่ซึ่งก็คือผมจะมาแย่งเอาอะไรของพวกเขาไป พ่อบอกเสมอว่าแม่คิดมากไปเอง ทุกคนที่จอมไตรยินดีต้อนรับแม่และผมเสมอ แต่แม่ก็ยังไม่กล้า แม่ขอเวลา ขอมาจนกระทั่งแม่กับพ่อจากไป
“นั่งสิ”
พี่ดินซึ่งนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ เอ่ยพูดเสียงเรียบ ก่อนที่จะอ่านหนังสือพิมพ์ในมือต่อไป ในขณะที่คนอื่นๆ ยังคงกินข้าวต่อไปเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร
ผมนั่งลงตรงที่ว่างซึ่งมีสำรับเตรียมไว้ ผมคิดว่านี่คงเป็นที่นั่งของผม ข้าวต้มปลาหอมกรุ่นทำให้ท้องผมร้อง ทั้งๆที่ปากผมขมไปหมด มันไม่อยากอะไรทั้งนั้น แต่ผมก็ทนเสียงเรียกร้องของน้ำย่อยในกระเพาะไม่ไหว จำใจต้องกิน ผมชอบข้าวต้มปลาที่สุด แต่ก็ทานได้เพียงสองสามคำ มันไม่อยากกินอะไรเลยจริงๆ
..............
เป็นครั้งแรกที่ผมนั่งลีมูซีนไปโรงเรียน ที่โรงเรียนเก่า ผมนั่งรถตู้รับ-ส่งนักเรียนไปโรงเรียน ผมชอบรถตู้พอประมาณ และที่บ้านจอมไตรก็มีหลานคัน ผมไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ใช่รถตู้ ซึ่งน่าจะดูดีมากกว่า รถคันนี้ก็หรูดี แต่มันไม่เวอร์เกินไปหน่อยหรือ
พี่ดินกับพี่น้ำลงจากรถไปก่อนเมื่อถึงจุดหมาย ทั้งสองคนเรียนมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นที่ๆถึงก่อน ผมรู้ว่าที่จริงทั้งคู่เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยในต่างประเทศ แต่ถูกเรียกตัวกลับมาเมื่อพ่อเสีย บริษัทต้องการคนดูแล แม้ว่าพี่ดินจะอายุเพียง 18 และพี่น้ำ 17 แต่ทั้งคู่ก็ได้รับการสั่งสอนทางธุรกิจมาตลอดชีวิต และช่วยงานเล็กๆน้อยๆมาตั้งแต่จำความได้ เข้าฝึกงานตั้งแต่ขึ้นม.ต้น และแน่นอน พี่ลมกับพี่ไฟที่นั่งอยู่บนรถกับผมตอนนี้ก็ได้รับการสั่งสอนมาแบบเดียวกัน
มีแต่ผมเท่านั้นที่ได้รับการเลี้ยงดูมาแบบธรรมดา ไม่เข้าใจในเรื่องธุรกิจสักนิด ไม่ต้องแปลกใจที่ผมรู้เรื่องของพี่ๆดี พ่อเล่าให้ฟังเสมอ แม่เองก็ชอบคุยให้ผมฟังเรื่องพี่ๆ แม่บอกว่ายังไงเขาก็เป็นพี่ชายผม ทุกๆคนเป็นพี่ที่น่าภาคภูมิใจของผม และผมรู้สึกภูมิใจจริงๆทุกครั้งที่พ่อเล่าว่าพี่ๆทำอะไรได้ดี เสียใจ เศร้าใจไปด้วย หากพี่ๆผิดพลาด ผมไม่ปฏิเสธว่าอยากรู้จักทุกคน รู้สึกผูกพันกับทุกคนแม้จะไม่เคยเจอกัน แต่ดูเหมือนพี่ๆไม่ได้คิดเหมือนผม....
พี่ลมกับพี่ไฟกำลังคุยกันถึงการประชุมเย็นนี้ ฟังดูเหมือนจะเป็นการประชุมเร่งด่วน เนื่องจากพ่อเสียไป และดูเหมือนมีคนต้องการเข้าแทรกแซงในช่วงนี้ ผมนั่งเงียบๆ มองไปนอกหน้าต่างเหมือนไม่ได้สนใจอีกสองคนบนรถที่กำลังสนทนากันอยู่ แต่หูกลับฟังอย่างตั้งใจ พร้อมกับคิดตามเท่าที่สมองของเด็กเจ็ดขวบจะเข้าใจได้ น่าจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่ผมไม่เห็นวี่แววความกังวลหรือหวั่นใจในน้ำเสียงของทั้งคู่สักนิด เหมือนกำลังสนุกมากกว่า เป็นความสนุกของทั้งคู่ที่ดูน่ากลัวชอบกล
ไม่นานก็มาถึงโรงเรียนของทั้งคู่ ทั้งสองคนลงไปโดยไม่ได้พูดอะไรกับผมสักคำ ที่จริงตั้งแต่พี่ดินพูดคำว่า ‘นั่งสิ’ เมื่อเช้าที่โต๊ะอาหาร ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรกับผมอีกเลย และแน่นอน ผมไม่ได้พูดอะไรกับใครทั้งนั้นด้วยเช่นกัน
ก็จะให้ผมไปพูดอะไรกับพวกเขาล่ะ เขาคุยในเรื่องที่ผมไม่รู้เรื่องเลยสักนิด เรื่องธุรกิจอะไรนั่น มันเหมือนกันผมออกนอกโลกของพวกเขา ย้ำความจริงว่าผมอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีใครใส่ใจหรือสนใจ
เมื่อมาถึงโรงเรียนของผม คุณครูรีบกุลีกุจอมารับผม คงเพราะผมเป็นจอมไตรล่ะมั้ง อย่างนี้สิแม่ผมถึงไม่ชอบใจ ผมเริ่มเข้าใจนิดๆ
ผมนั่งเรียนเงียบๆ ในห้องเรียนที่ดูจะสนใจสมาชิกคนใหม่ของบ้านจอมไตรเหลือเกิน ไม่ใช่ผมที่คนอื่นสนใจ แต่เป็นจอมไตรต่างหาก ผมนั่งคิด... พยายามปลงให้ได้เพราะมันเป็นสิ่งที่ต้องควบคู่กันมาอยู่แล้ว ผมเคยนั่งเรียนอย่างสบาย คุยเล่นกับเพื่อนได้อย่างสนิทใจ แต่ในที่ใหม่นี้ ผมไม่มีความคิดอยากคบค้ากับใครทั้งนั้น ผมระแวงว่าคนที่เข้ามาสนิทกับผมจะมีจุดประสงค์อื่น มิน่าแม่ถึงพอใจให้ผมใช้นามสกุลของแม่ตอนเข้าโรงเรียน แล้วผมก็นึกถึงพี่ๆ พวกเขาเองก็ต้องเคยรู้สึกอย่างผมแน่ แต่พี่ๆผมเข้มแข็งทุกคน ถึงได้ผ่านเรื่องแบบนี้ไปได้สินะ
พักเที่ยง.....
“นาย.....เป็นจอมไตรคนใหม่สินะ”
เด็กผู้ชายสามสี่คนมาล้อมผมไว้ ผมเงยหน้าขึ้นมอง ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะพยักหน้ารับ
“ดี งั้นนายมาเป็นลูกน้องฉันได้”
เด็กคนเดิมยังพูดอย่างอวดดี ทำท่าราวกับตนเก่งกาจและยิ่งใหญ่ ผมมองท่าทางเด็กๆแบบนั้นขำๆ ผมรู้ว่าอายุเท่ากัน แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงทำอะไรงี่เง่าแบบนี้
“ไม่เป็นไร ขอบคุณ”
ผมบอกแล้วลุกขึ้น ตั้งใจจะเลี่ยงออกไป
“หึ นายอย่าหยิ่งเพราะถือว่าเป็นจอมไตรนะ พ่อนายตายไปแล้ว จอมไตรกำลังจะจบ”
เด็กคนนั้นขวางทางผมไว้และพูดในสิ่งที่ผมเกือบจะทนไม่ได้ขึ้นมา
“หุบปากของนายซะ ตอนที่นายยังมีโอกาสทำด้วยตัวนายเอง”
ผมพูดลอดไรฟัน จ้องหน้ากลับไปให้รู้ว่าผมกำลังโกรธจริงๆ คนอื่นๆเริ่มถอยหนี แต่เด็กปากดียังยืนอยู่ที่เก่า ท่าทางเหมือนกลัว แต่ก็ยังงี่เง่าพอจะต่อปากต่อคำ
“นายคิดว่าบ้านตัวเองใหญ่รึไง พ่อฉันกำลังจะยึดจอมไตรมา นายจะไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน”
ผมเริ่มเข้าใจในที่สุด บทสนทนาเมื่อเช้าของพี่ลมกับพี่ไฟ เรื่องเดียวกันสินะ
“พี่ฉันไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้นแน่”
ผมพูดด้วยท่าทางมั่นใจ เด็กคนนั้นหัวเราะขึ้นมาทันที
“พี่นาย.... ไก่อ่อนทั้งนั้น พ่อฉันบอกว่า เด็กเมื่อวานซืน ไม่มีปัญญาทำอะไรหรอก”
ผมเริ่มกำหมัดแน่น แต่เด็กตรงหน้าก็ยังไม่หยุดปาก
“พ่อฉันบอกว่า พี่นายโง่ ไม่มีทางทำอะไรได้หรอก เก่งแต่ปาก ที่จริงคงโง่กันทั้งบ้าน พ่อนายด้วยไง 555 ถึงได้ตายไปโดนทิ้งลูกเมียน้อยอย่างนายไว้แบบนี้”
เท่านั้น ความอดทนก็หมดไป กำปั้นถูกเหวี่ยงไปข้างหน้า กระทบใบหน้าอีกฝ่ายเต็มๆ และการทะเลาะวิวาทก็เริ่มขึ้น อีกฝ่ายตัวใหญ่กว่าผม แต่ผมมั่นใจว่าผมไม่มีทางแพ้ไอ้บ้าปากดีตรงหน้าแน่นอน
...........................
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
พี่ไฟวิ่งเข้ามาในห้องครูใหญ่มองผมที่ยืนนิ่ง กับเด็กชายอีกคนที่น้ำตานองหน้า สลับไปมา
“นายทำบ้าอะไรเนี่ย”
พี่ไฟเดินตรงมา สำรวจดูตามตัวผมและพูดเสียงดังจนเป็นตะโกน ผมกัดริมฝีปากแน่น ผมไม่ผิด ผมเชื่อแบบนั้น แต่พี่ไฟไม่ถามผมสักคำ มาถึงก็ว่าผมเลย .....เขาคงเกลียดผม
ผมสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมและวิ่งออกมาจากห้องนั้น ไม่มีใครตามผมมา ก็แน่ล่ะ เขาไม่แคร์หรอกว่าผมจะอยู่ที่ไหน
ผมวิ่งออกมานอกโรงเรียนในจังหวะที่ยามเผลอ เดิน เดิน เดิน ไปเรื่อยๆ ผมไม่อยากกลับไปที่โรงเรียน ไม่อยากกลับบ้าน ไม่มีที่ไหนที่ผมอยากไป ไม่มีที่ไหนให้ผมอยู่ ไม่มีใครรักผมหรือต้องการผมอีกแล้ว ผมเดินจนเหนื่อย เลยมาหยุดพักหน้าซุปเปอร์มาเก็ตที่หนึ่ง ร้อนก็ร้อน เหนื่อยก็เหนื่อย แต่ผมก็ไม่ร้องไห้
“มาคนเดียวหรือ”
เสียงใสๆดังขึ้น แก้วน้ำเย็นถูกยื่นมาให้ผมพร้อมรอยยิ้ม
.....TBC......
-
เดาว่าเป็นพี่เอสินะ แล้วทำไมมาครึ่งเดียว
ค้างนะเนี่ยะ
-
ค้างมากกกกกเลยจร้าาาาาา
ชอบอ่านจริงๆๆ พวกตอนพิเศษเนี่ย
-
ขอทายว่าคนๆนี้เป็นกลอนใช่หรือไม
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยย กลอนหรือเปล่าเนี่ยะ
รักแรกพบเลยนะนั่นน่ะ :-[
ครึ่งหลังมาเลยดีกว่าไหม๋
-
ครึ่งหลังมามะ o11
เดาว่าเป็นพี่เอเหมือนกันนะ หุหุ เพื่อนคนแรกป่าวหว่า :o8:
อยากอ่านใจจะขาด แหะๆ
-
แค่หมัดเดียวไม่คุ้มเลย ใหนใหนก็ต้องเข้าห้องปกครองไม้น่าจะจับเด็กนิสัยไม่ดี ปากเสีย มากระทืบ กระทืบซ้ำ :m16: :m16:
คิดว่าเป็นรักแรกพบของไม้แน่ๆๆ แล้วคนที่เข้ามาทักก็ต้องเป็นกลอนชัวร์ (เดาได้มั่วมาก) o13 o13 o13 o13
-
ัััััั้ง่ะ ค้างงงงงงง
-
เรื่องราวของนายไม้เหรอเนี้ยมีเบื้องหลังซะด้วย
-
เดาว่าเป็นพี่เอ
ค้างนะเนี่ย.....รอครึ่งหลังค่ะ
-
น่าจะกลอน น้าาาาาาาาาาา
ครึ่งหลัง ครึ่งหลัง ครึ่งหลัง นะนะนะ :m5:
-
กลอนแน่ๆเล ใช่กลอนไหมน่ะ :z2:
-
อ๊ายยยย กลอนหรอ กลอนแน่ๆเลยอ่ะ
รักแรกพบเลยสิเนี่ย แถมยังตั้งแต่เด็กอีก
โรแมนติกที่ซูดดดดดดดดดดดดด
ว่าแต่ เด็ก 7 ขวบเนี่ย มันจะแก่แดดไปไหม
จิ้นไปนะแฮะเรา :laugh:
-
โอ้ ภาคพิเศษ ชีวประวัตินายไม้ น่าสนใจมากกก ส่วนคนทีทักตอนท้าย นี่ไม่แน่ใจแฮะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ~~
-
เด็กคนนั้นต้องเป็นกลอนแน่ๆ
-
หุหุหุหุหุหุ
อย่าบอก ตั้งแต่เด็กๆเลยหรอเนี่ย
หุหุหุหุ
อย่างนี้ ปลื้มตายเลย หุหุหุ
:L2: :L2: :L2:
-
:L2:มาอ่านกันต่อน๊า...ดูสิว่าใครจะทายถูกกันบ้าง ^___^ =================================================
จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
ตอนพิเศษ :1 ครึ่งหลัง
“มาคนเดียวหรือ”
เสียงใสๆดังขึ้น แก้วน้ำเย็นถูกยื่นมาให้ผมพร้อมรอยยิ้ม
ผมพยักหน้าตอบ ไม่มีใจจะรักษาฟอร์มใดๆไว้ ผมเหนื่อย และหิวน้ำมากๆ ผมรับน้ำมาดื่มอย่างรวดเร็วๆ เจ้าของแก้วหัวเราะนิดหน่อยที่เห็นท่าทางของผม ก่อนจะรับแก้วเปล่าๆนั้นกลับไป
“มาคนเดียวหรือ”
เขาถามย้ำอีกครั้ง ผมก็พยักหน้าให้ คนที่มาทักผม อายุน่าจะพอๆกับผม จากที่ผมกะเอา ตัวเขาสูงกว่าผมนิดหน่อย ผิวขาว และน่าตาน่ารัก เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักจริงๆ ผมได้แต่คิดในใจ เด็กคนนั้นนั่งลงข้างผม
“ฉันมาส่งแม่หาหมอที่โรงพยาบาลตรงนั้น”
มือน้อยๆชี้ตรงไปที่โรงพยายามอีกฝากถนน
“แต่นี่หนีออกมาซื้อขนมล่ะ”เธอพูดอย่างซุกซน
“แล้วไม่ไปโรงเรียนเหรอ”ผมถามเพราะเธออยู่ในชุดธรรมดา เธอส่ายหัวยิ้มๆ
“แม่ไม่สบาย เรียนไม่รู้เรื่องหรอก”
พอผมทำหน้างงๆ เธอก็พูดต่อ
“แต่ที่จริง หาเรื่องโดดเรียนต่างหากล่ะ”พูดจบก็หัวเราะคนเดียว ในขณะที่ผมยังนั่งมึน
“นายล่ะ โดดเรียนหรือ”ผมพยักหน้า
“หนีออกมาจากโรงเรียน และจะไม่กลับบ้านแล้ว”ผมพูดไปตามความจริง
“หนีออกจากบ้านหรือ”คนตรงหน้าผมทำท่าตื่นเต้น
“น่าสนุกจัง”เธอพูดไปยิ้มไป แล้วทำท่าเหมือนกำลังเคลิ้มฝัน
“ไม่สนุกหรอก”
ผมพูดเบาๆ เสียงแผ่ว มันจะสนุกได้ไง ในเมื่อผมกำลังจะกลายเป็นเด็กจรจัด
“ไม่นะ น่าสนุกดี แถมยังเท่ห์ด้วย หนีออกจากบ้าน ฟังดูดีจัง”
ผมส่ายหัว เพราะรู้ว่าพูดไปอีกฝ่ายก็คงไม่เข้าใจ ดูท่าเธอจะมองโลกในแง่ดีไปหน่อยไหม
“แล้วทำไมถึงหนีออกจากบ้านล่ะ”
พอออกจากห้วงฝัน เจ้าของเสียงใสก็หันมาถามผมต่อ
“ก็ที่นั่น ไม่มีใครรัก หรือต้องการผม”
เธอเอียงคอน้อยๆ ซึ่งดูน่ารักดี
“ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนไม่รักลูกหรอก”
พูดเหมือนเป็นผู้ใหญ่เลย ผมแอบขำ
“แต่พ่อ แม่ผมตายแล้ว”
เธอเงียบไป
“แล้วอยู่กับใครหรือ”
น้ำเสียงเศร้าลงไป หน้าตาที่มีรอยยิ้มประดับก็ซึมลงอย่างเห็นได้ชัด
“พี่ๆ คนล่ะแม่น่ะ”
เธอพยักหน้าเงียบๆ
“แล้วไม่มีใครรักนายหรือ”
ผมพยักหน้า ไม่มีใครรักผมหรอก พวกเขาไม่ต้องการผมด้วย แต่จะทิ้งผมก็ไม่ได้ เพราะยังไงผมก็คือจอมไตร
“ไม่จริงหรอก”
อยู่ดีๆเจ้าตัวก็ลุกขึ้นยืนแล้วก้มหน้ามาใกล้ๆผมที่นั่งอยู่ ดวงตาคู่นั่นจริงจังจนผมแปลกใจ
“ต้องมีใครสักคนที่รักนายสิ ไม่อย่างงั้นนายก็คงไม่ต้องหนีออกจากบ้าน แต่โดนไล่ออกจากบ้านต่างหาก”
เธอพูดแล้วยิ้มขึ้นมาใหม่ ราวกับพอใจกับคำพูดนั้นของตัวเอง
“ตอนนี้ไม่รัก แต่สักวันต้องรักแน่ๆ ถ้านายเป็นเด็กดี พ่อกับแม่สอนฉันแบบนี้เสมอ...และฉันคิดว่าพ่อแม่นายคงโกรธที่นายไม่พยายามเลย”
ผมพยักหน้ารับ นั่นสิ ผมกับพี่ๆไม่รู้จักกันมาก่อน ผมที่มานั่งท้อใจทั้งที่ไม่ได้พยายามคงต้องโดนแม่กับพ่อดุเอาแน่ๆ พ่อสอนให้เข้มแข็ง อดทน และพยายาม แต่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย เอาแต่วิ่งหนี
“เอาล่ะ โรงเรียนอยู่ไหน ฉันจะไปส่ง”
เด็กน้อยพูดขึ้นอย่างถือดี ราวกับอายุมากกว่าผมมากมาย ผมส่ายหัว แล้วลุกขึ้น ผมเดินมาเองได้ ก็ต้องกลับเองได้เช่นกัน
“นายชื่ออะไร”
“ไม้ เธอล่ะ”
เด็กคนนั้นขมวดคิ้วนิดนึงก่อนจะคล้ายออก
“ชื่อกลอน....แล้วก็ไม่ใช่เธอ ...ต้องนายต่างหาก.....ฉันเป็นเด็กผู้ชาย...”
ว่าแล้วก็ยิ้ม ก่อนจะโบกมือลา ข้ามถนนกลับไปฝั่งตรงข้ามเดินหายไปในโรงพยาบาล ส่วนผม ยังนิ่งเพราะตกใจที่ตัวเองแยกหญิงชายไม่ออก แต่สายตาก็ไล่ตามอีกฝ่ายไปจนลับตา ก่อนสองขาจะก้าวเดินกลับไปทางเดิม ผมต้องกล้าเผชิญกับความจริงอย่างที่เด็กคนนั้น....ไม่สิ....อย่างที่กลอนว่า ถ้าผมเป็นเด็กดี สักวันคงจะมีใครสักคนรักผมแน่นอน
..............................
“ไปไหนมา”
พี่ไฟรีบวิ่งมาหาผมแล้วจับเนื้อตัวผมสำรวจดูอีกครั้ง พี่น้ำส่ายหน้ากับพฤติกรรมนั้นก่อนจะมาดึงพี่ไฟออกไป
“นายทำน้องตกใจ”
ใช่...พี่น้ำเลือกใช้คำว่าตกใจ มากกว่าคำว่ากลัว ทั้งๆที่ผมกลัวมากกว่าตกใจ
พี่ไฟยอมเงียบ และพยักหน้าเข้าใจ
“เจ็บตรงไหนบ้าง”
พี่น้ำถามผม ส่วนผมก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ดีแล้ว”เขาตบบ่าผมเบาๆ
“แล้วนี่ไปไหนมา พี่ๆเป็นห่วงรู้ไหม?”
ผมเงยหน้าขึ้นมอง ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่น้ำพูดจริง แต่สายตาที่มองผมอยู่มีแววอ่อนโยนและเป็นห่วงใยชัดเจน เขาพยายามสื่อให้ผมรู้ว่า เขาไม่ได้โกหก
“แต่....”
ผมมองเลยพี่น้ำไปทางด้านหลัง ไม่กล้าพูดว่าแต่คนอื่นๆอาจไม่ใช่ พี่น้ำลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
“พี่ๆทุกคนรักนายนะไม้ รักและเป็นห่วง แต่การแสดงออกอาจไม่เหมือนกัน”
ผมยังไม่ค่อยเข้าใจที่พี่น้ำพูด
“อย่างนายไฟ เขาเป็นห่วงนายมาก ถึงได้รีบมาที่นี้ก่อนเพื่อน ทั้งๆที่ได้รับแจ้งข่าวเป็นคนสุดท้าย แล้วที่ตะโกนใส่นาย ก็เพราะเป็นห่วงมาก ไม่ใช่เพราะโกรธ....หรือเกลียด”
ผมเหลือบไปมองพี่ไฟ เห็นเขาเสไปมองทางอื่น ท่าทางเขินๆ ผมคิดถึงพี่ชายอีกสองคนที่ไม่ได้อยู่ที่นี้ หมายความว่าพี่อีกสองคนเขาไม่ได้สนใจผมรึเปล่า
“นายลมเอง ตอนนี้ก็วิ่งวุ่นกับการสั่งให้คนตามหานาย จะว่าไป ไฟโทรไปบอกสองคนนั้นด้วยว่าเจอตัวแล้ว”
“ครับ”
พี่ไฟรับคำก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้น
“ส่วนพี่ดิน....ตอนนี้อยู่ที่บริษัท แน่นอนกำลังวางแผนการประชุมวันนี้ แต่ไม่ใช่เขาไม่ใส่ใจเรื่องนายนะไม้ พี่ดินไปที่บริษัททันทีที่รู้เรื่อง และสั่งให้จัดการขั้นเด็ดขาดกับครอบครัวของเด็กคนนั้น ที่จริง เรื่องของเด็กทะเลาะกันไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลยแท้ๆ นายว่าไหม”
ผมพยักหน้า เห็นด้วย พี่น้ำยิ้ม
“แต่เพราะเด็กคนนั้นพูดไม่ดีไว้เยอะกับนาย พี่ดินเลยไม่สามารถเฉยได้ เขาทำร้ายนาย ไม่ว่าเป็นใคร นายจะเจ็บมากเจ็บน้อยแค่ไหน พี่ๆก็ไม่มีทางปล่อยไปเฉยๆแน่นอน”
พี่น้ำยิ้มอีก เหมือนจะถามผมว่า เข้าใจใช่ไหมว่าพี่ทุกคนรัก
“แต่ไม่มีใครพูดกับผม”
“เพราะนายไม่พูดกับใคร ไม่มองหน้าใคร ทุกคนคิดว่านายยังเสียใจเรื่องพ่อกับแม่ เลยไม่กล้าพูดคุย ทั้งๆที่ทุกคนออกจะเห่อนาย”
พี่น้ำพูดพลางเหล่ตาไปทางพี่ไฟ
“อย่าหมอนั่น ทั้งๆที่ไม่ชอบกินปลา กลับสั่งให้ทำข้าวต้มปลาเมื่อเช้า เพราะรู้ว่านายชอบ”
“พี่น้ำ!”
พี่ไฟเรียกพี่ชายเสียงดัง แต่พี่น้ำเพียงหัวเราะหึหึ ในคอเท่านั้น
“รถที่มาส่งเมื่อเช้า ลีมูซีนนั่นน่ะ ปกติไม่ค่อยได้ใช้หรอก แต่นายดินเขากลัวนายเบื่อการนั่งรถตู้เลยบอกให้ใช้รถคันนั้น ตลกชะมัด”
พี่น้ำพูดแล้วทำท่ากลั้นหัวเราะ จะว่าไป ถ้าไม่ติดว่าผมกำลังคิดมากอยู่ ผมคงตื่นเต้นดีใจไม่น้อยเลยที่ได้นั่งรถคันนั้นมาเรียน
“และทำแบบนั้น ก็เหมือนบอกให้ทุกคนรู้ว่านายสำคัญ และเป็นจอมไตรเท่าๆกับพวกพี่ทุกคน เข้าใจแล้วนะ”
ผมพยักหน้า
“แล้วทีเรื่องที่ตัวเองไปหาซื้อเฟอร์นิเจอร์ กับข้าวของในห้อง แถมยังไปสั่งกำกับดูแลการจัดห้องของไม้ด้วยตัวเองไม่เห็นพูดเลย”
พี่ไฟพูดขึ้นมาเรียบๆ เหมือนล้อ ทำเอาพี่น้ำหัวเราะแหะๆ
“แหมก็ไม่ได้มีแต่พวกนายหรอกนะที่เห่อน้องน่ะ”พี่น้ำพูดพลางเกาหัวตัวเอง
“พ่อเล่าเรื่องนายให้พวกเราฟังเสมอ พวกเราทุกคนอยากเจอนายมาก แต่เคารพการตัดสินใจของแม่นาย และคิดว่า สักวันเธอคงพร้อมมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับพวกเรา”
ผมยิ้ม ดีใจ พ่อพูดความจริง ทุกคนต้อนรับผมกับแม่จริงๆ
“แต่พวกเราก็ทนไม่ค่อยไหว เลยไปแอบดูนายบ่อยๆ โดยเฉพาะเจ้าลมกับเจ้าไฟ”
พี่น้ำพูดอย่างอารมณ์ดี
“เอาล่ะ งั้นก็ไปที่บริษัทกันได้แล้ว”
ออกเดินพร้อมจูงมือผมไปด้วย
“ผมไปด้วยได้หรือครับ”
ผมรีบเงยหน้าถาม ไม่เคยไปที่บริษัทพ่อสักที พี่น้ำพยักหน้า ก่อนจะก้มตัวลงมาพูดกับผมอีกครั้ง
“นาย....ต้องเรียนรู้เรื่องธุรกิจเหมือนพี่ๆ นายทำได้ไหม”
พี่น้ำพูดอย่างกังวลใจ
“ถ้าไม่ชอบพี่ๆก็ไม่บังคับนะ”แล้วรีบพูดต่อเมื่อเห็นผมนิ่งเงียบไป
“เปล่าฮะ แต่ผมกลัวทำได้ไม่ดี....อย่างพี่ๆ”พี่น้ำส่ายหน้า
“พี่เชื่อว่านายต้องทำได้ เชื่อพี่สิ”
ผมพยักหน้าและตรงไปที่รถ เพื่อมุ่งหน้าไปบริษัทต่อไป
............................
ผมดีใจที่เชื่อเด็กคนนั้นแล้วกลับมา ผมดีใจที่ได้รู้ว่าตัวเองเป็นที่ต้องการ และพี่ๆรักผม
ทันที่พี่ลมเห็นหน้าผมก็วิ่งเข้ามากอดทันที แล้วถามโน้นถามนี่ด้วยความเป็นห่วง ทำเอาพี่คนอื่นๆหัวเราะกันไม่หยุด
การประชุมผ่านไปได้ด้วยดี ผู้ชายที่พี่ไฟกระซิบบอกผมว่าเป็นพ่อของเด็กที่มีเรื่องกับผมถูกถอดออกจากตำแหน่ง เพราะเขาทะเยอทะยานอยากครอบครองที่นี้
ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี ผมกับพี่ๆเริ่มสนิทกับมากขึ้น และทุกคนตามใจผมจนผมเหลิงไปเลย
ผมอมยิ้มทุกครั้งที่นึกถึงเด็กคนนั้น จำหน้าและชื่อของเขาได้แม่น ผมดีใจที่ลองคิดแบบมองโลกในแง่ดีอย่างที่เขาบอกให้ทำ ....สักวันมันต้องดีหากเราพยายาม ไม่ใช่นั่งจมอยู่กับความทุกข์เดิมๆ
ผมอยากเจอเด็กคนนั้นอีกครั้ง แต่ด้วยข้อมูลเพียงน้อยนิดไม่ทำให้พี่ๆของผมตามหาคนๆนั้นเจอได้ แต่ผมก็หวังและรู้สึกได้ ว่าสักวันผมต้องเจอเขาอย่างแน่นอน
.................
“นายกานท”
เสียงประกาศเรียกชื่อผู้ที่ได้รับทุน และเจ้าตัวก็ก้าวออกมา ผมมองใบหน้านั้นจังงั่น ใบหน้าที่ผมพยายามค้นหามาตลอดเกือบสิบปี ตอนนี้มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ถึงบรรยากาศสดใสรอบๆตัวของอีกฝ่ายจะเปลี่ยนไปเป็นบรรยากาศสงบเรียบเฉย แต่ผมก็จำคนตรงหน้าได้ดี
ไม่เสียแรงที่อดนอนมางานรับทุนตามคำสั่งของพี่ดิน ดวงตาคู่นั้นสอดส่องสายตามาเมื่อรู้ถึงสายตาของผม เราสองคนนิ่งสบตากัน ผมกำลังจะยิ้มทัก แต่ตาคู่นั้นกลับหลบไปซะก่อน ตอนที่ผมเดินเข้าไปใกล้เพื่อทัก ผมก็ได้รู้ว่า เขาจำผมไม่ได้ แน่ละผมโกรธนิดๆ อย่างคนที่โดนตามใจมาเสมอและไม่เคยถูกเมิน ผมยุบแผนการไปเรียนต่อต่างประเทศของผมลงทันที ผมจะอยู่ที่นี้ ใกล้ๆคนๆนี้ เฝ้าไว้ไม่ให้คลาดสายตา แม้จะจำผมไม่ได้ แต่ผมจะเฝ้าไว้ไม่ให้หายไปไหนได้อีก ถึงหนีหายไปผมก็จะตามหาให้พบให้ได้
เมื่อเขาเรียนจบ ต้องเข้าทำงานในจอมไตร เรื่องนี้ถูกกำหนดขึ้นมาทันที และก็ไม่ต้องแปลกใจหากผมจะเยี่ยมหน้าไปหาพี่ดินบ่อยๆ โดยไม่มีธุระอะไร
ผมพยายามค้นหาว่าทำไมเด็กที่เคยสดใส กลายเป็นคนเงียบและออกจะมืดมนไปได้ แต่พอผมทราบประวัติส่วนตัวของเขา ผมก็เริ่มเข้าใจ พ่อแม่เสียชีวิต ลุงยึดกิจการไป ตัวเองโดนส่งไปอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ไม่ต้อนรับตนสักนิด สิ่งรอบๆตัวของอีกฝ่ายเลวร้ายเกินไปเกินกว่าจะทำให้ความสดใสยังคงอยู่ได้
ในขณะที่ผมยังมองโลกในแง่ดีเพราะคำพูดของเขา ตัวเขาเองกลับกลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายไปแล้ว
......ผมไม่ยอมหรอก ผมต้องทำให้เขารู้ให้ได้ว่าโลกนี้ไม่ได้เลวร้ายไปหมด ผมไม่ยอมให้เขาทำตัวร้ายๆ และพยายามทำให้คนทั้งโลกเกลียดเขาหรอก ใครจะว่าผมยุ่งเรื่องของเขาก็ช่าง เขาจะว่ายังไงผมก็ไม่สน แต่ผมจะไม่ทิ้งเขาไว้คนเดียวอีกแล้ว ถ้าเขาไม่มีใคร อย่างน้อยๆ เขาต้องมีผม
จบตอนพิเศษ 1 จ้า...
-
ว๊ายยย นายไม้สมัยยังเอ๊าะ
ท่าทางพี่ๆ จะชอบแกล้งน้องนะนั่น หึหึ
-
ขอบคุณค้าาาา :L2:
อิอิ ทายถูกด้วยยยยยย
ตอนเด็กกะตอนโต ชั่งต่างกันซะจริงๆ นะ อิอิ
-
แม่เจ้า เมื่อก่อนกลอนมองโลกในแง่ดีและสดใสขนาดนี้เลยหรอ
แอบเสียใจนะเนี่ย ที่กลายเป็นคนที่มืดมนไปซะได้
อยากรู้จัง ว่าไม้จะทำไงให้กลอนกลับมาสดใสเหมือนเดิม
-
:pig4:
ขอบคุณตอนพิเศษครับ
-
นึกว่าพี่เอซะอีก เห็นหนิดหนม เชื่อฟังซะขนาดนั้น
รอตอนพิเศษตอนต่อไป มีอยู่ใช่ปะ แบบว่ามันยังน้อยไปอ่ะ
-
ทายผิดตามรีบนมาติดๆ 555
แต่ไม่น่าเชื่อว่าไม้จะรักฝังใจกับกลอนตั้งแต่เด็กๆ กีซซซซซ
ไอ้ที่เคยหมั่นไส้ หายไปหมดเลยแฮะ :o8:
แล้วตอนเรียนมหาลัยจะเป็นไงน้าาา อยากรู้จังเลย :impress2:
+1 ขอบคุณค่า รอตอนพิเศษอีก อิอิ
-
ดีใจจังเลยได้อ่านตอนพิเศษแล้วค่อยหายคิดถึงนิดหนึ่ง
คนที่รักก่อนคือไม้นั้นเอง
แล้วกลอนชอบไม้ตอนไหนน้า
อยากรู้จัง
:pig4:
ขอบคุณคะที่มาลงตอนพิเศษให้อ่าน
-
น่ารักจัง
หุหุหุหุหุ o13
เอามาอีกนะ ชอบมากกกกกกกกกกก
:L2: :L2: :L2:
-
เย้ๆ ชอบอ่าที่ให้นายไม้มาเล่า :L2:
-
อิอิ เค้าทายถูก
ชอบไม้อย่างแรงงงง
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษคะ
-
กลอนน่าสงสารจัง ความทุกข์ทำให้เด็กที่สดใสเปลี่ยนไปเลย :m15: :m15:
-
อืมมม เปนตอนพิเศษที่ดีมากเลย เพราะอธิบายข้อข้องใจไปได้เยอะมากกกกกกกกกก หุๆ จะได้เข้าใจซะทีว่าไม้ไปรักกลอนตอนไหน แล้วทำไมกลอนกลายเป็นคนแบบนี้
แต่ว่าไม่น่าเชื่อเลยว่ากลอนตอนเด็กๆจะใสปิ๊งขนาดนั้น o22
-
o13 สนุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
คุณไม้เป็นลูกคนล่ะแม่กับพี่ๆหรือนี่ โอ้
เจ็ดขวบเอง ที่คุณไม้มาเจอเรื่องหนักอึ้งแบบนี้
เกิดเป็นจอมไตรนี่ก็ลำบากเหมือนกันน้าาาาาาาา
ไม่ใช่กลอนที่รักคุณไ้ม้กลอน แต่กลับเป็นคุณไม้แทน ฮ่าๆ
ตอนนี้ คุณไม้ก็ทำให้กลอนกลับมาสดใสได้อีกครั้งๆด้แล้วแหละ
ขอตอนพิเศษ ๒ เลยค่ะ อิอิ
-
ตกลงกลอนเป็นรักแรก และรักเดียวของนายไม้ตั้งแต่สมัยเด็กๆเลยซินะ :-[
รอตอนต่อไป :pig4:
-
แหม นายกลอน เคยสดใสปิ๊งกับเขาด้วยเหรอเนี่ย (แสดงว่าหน้าหวานมาแต่เด็กสินะ ไม้ถึงกับนึกว่าเป็นเด็กผู้หญิงแบบนั้น)
หุ ๆ ชอบจังเลย อยากอ่านตอนพิเศษ แบบหลังจากกลับจากเกาะจัง จะมีไหมน้า ~~
ขอบคุณคนโพส และคนแต่งมากเจ้าค่ะ ^ ^
-
พี่ไรเตอร์ครับ เอาตอนพิเศษมาอีกนะครับ อ่านแล้วซึ้ง
-
น้องนุชคนสุดท้องนะเนี่ยะนายไม้ของเรา
แต่ที่แน่ๆ เดาถูกอ่ะ :mc4: :mc4:รักก่อนกลอนด้วยนะเออ :กอด1:
-
ขอบคุนที่มาต่อตอนพิเศษ
รอคู่ต่อไปอย่าใจจดใจจ่อ
:-[
-
ใช่กลอนป่าวเนี่ย
-
ทายถูกด้วย อิอิ หวานจริงน่ะ รักฝังใจตั้งแต่เด็กๆเชียวตาไม้
แต่กลอนนี้ตอนเด็กดูสดใสมองโลกในแง่ดีมากๆเลย แต่เจอเรื่องร้ายซะมืดมนเลย
ไม้ช่วยมาทำให้กลอนกลับไปสดใสคิดแง่ดีเหมือนเดิมเลยน่ะ (ในตอนต่อไปใช่ไม อิอิ )
-
กรี๊ดดดดดดดดด อ่านแล้วเข้าใจคุณไม้มากขึ้น
แล้วก็ชอบมากขึ้นด้วย
ชอบเหตุผลคุณไม้ ที่จะทำให้กลอนกลับมาสดใสเหมือนเดิม
เอาอีกๆ ชอบมากค่า
-
ที่แท้คู่นี้เขาเจอกันมาตั้งแต่เด็กแล้วนี่เอง
คู่แท้เนอะ จึงกลับมาเจอกันอีกครั้งได้
ยังไงก็ขอให้ไม้ดูแลกลอนให้ดีด้วยนะ
-
ไม้เจอรักแรกพบตั้งแต่เด็กเลย
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
สงสารน้องกลอนไม้น่าจะบอกกลอนไปนะว่าตัวเองเป็นใครจะได้ดึงเอาความสดใสของกลอนกลับคืนมาได้บ้างไม่มากก็น้อย
-
กลอนน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คุณไม้ มีอดีต ที่น่ารัก น่าฟัด เป็นที่สุด. . .
แต่ก็เหมือนโลกกลับด้าน เหรียญคนละขั้วเลยเน๊อะ คุณไม้ กับ กลอน นี่
-
บ้านจอมไตรน่ารักกันทุกคนเลย :m1:
อ่านตอนนี้แล้วก็...แอบหลงรักกลอนตอนเด็กด้วยคน :impress2:
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ฮู้ววว ตามอ่านทีเดียวรวด สนุกมากมายค่ะ
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาแบ่งปันนะคะ
-
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเลย
ชอบพวกพี่ๆในจอมไตรจัง
-
กรี๊ด กรี๊ด ๆๆๆๆๆๆ ซีรี่ย์เกาหลีรึเปล่าเนี้ย
รักแรกพบตั้งกะเจ็ดขวบ โอ้ มายบุดด้า
กร๊ากๆๆ แซวเล่นขำ ขำ ดีนะที่แวะเข้าเล้าก่อนนอน
ไม่งั้นอดไปอีกหลายวันแน่(ต้องไปพจนภัยไร้พรมแดน)
กระซิก กระซิก :sad4:
ฝันดีจ้า :z13: จิ้มตรูดคนแต่งแล้วไปนอน :laugh:สบายใจ
-
โอ้โห....รักเค้าข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่ง มานานกว่าน้องกลอนอีกอ่ะ
....
เจ๋งว่ะ
-
จุใจมากกับตอนพิเศษตอนแรกของทั้งสองคน...
ใว้มาต่อตอนพิเศษ ตอนต่อๆไปอีกเน้อ..
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
จะไม่ทิ้งเขาไว้คนเดียวอีกแล้ว ถ้าเขาไม่มีใคร อย่างน้อยๆ เขาต้องมีผม
o13 o13 o13
โดนใจสุดสุด ..
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
ชอบๆๆๆๆๆๆ
-
ยิ่งกว่าที่คิดนะนายไม้ ตั้งแต่7ขวบ... แบบนี้เอาใจไปเต็มๆเลยยยยยย :give2:
:เฮ้อ: สงสารกลอนอ่ะ นึกถึงคำพูดของกลอนเลย "เพราะมีคนรักถึงให้อยู่ด้วยกัน แต่เพราะไม่รักถึงผลักไล่ไสส่ง" :o12:
แบบนี้พี่ๆก็รู้มานานแล้วสิ :m12: อิอิ~ ต่อไปนี้จะมีกันและกัน :กอด1:
-
:monkeysad: อ่านแล้วซึ้งในความรักของนายไม้จริงๆ
แล้วขอตอนพิเศษ ตอนต่อไปด้วยนะครับ :m15:
-
อ๊ายยยยนายไม้ ได้ใจแม่ยกไปเลยเต็มๆ
แสดงว่าไม้เฝ้ากลอนมานานแล้วอ่ะซิ อิอิ
แต่ต่างคนต่างไม่รู้ว่าแอบรักกัน
มาต่อตอนพิเศษอีกนะคะ เฝ้ารอๆ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ขอบอกว่าน่ารักมาก :o8:
ตอนพิเศษทำให้รู้เรื่องราวในอดีตของไม้่ว่าเริ่มหลงรักกลอนตอนไหน
รอตอนพิเศษ 2 อยู่นะครับ
อยากอ่านคู่ น้ำกับพี่เอ(หรือเปล่า) มากกกกกกกกกกกก
-
ชอบตอนพิเศษค่ะ
มีตอนพิเศษ1 ก็ต้องมี 2 3 4 5 ชิมิคะ
รอมาต่อค่ะ :L2: :L2:
-
ชอบเรื่องนี้มาก :mc4:
-
อ่านจบแล้ว :mc4: ขอบคุณค่ะสนุกมาก
:pig4:
-
อ่านตอนพิเศษแล้วซึ้งน้ำตาจะไหล
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบ อิอิ ปรบมือให้ พร้อมบวกหนึ่งจ้ะ
เคยอ่านเมื่อนานแล้ว ในเวปอื่น ดีใจที่ได้อ่านอีก สนุกมากมาย
ขอคู่อื่นๆด้วยนะจ้ะ ขอบใจจ้ะ
-
แว่บมาอ่านตอนพิเศษขอรับ :กอด1:
-
ตอนพิเศษ 1 จบแล้ว งั้นตอนสองต่เรยละกันเน๊อะ :-[
-
ชอบพี่น้องตระกูลนี้จัง
นายไม้เนี่ยรักแรกรักเดียวเลยนะเนี่ยตั้งแต่เด็กยันโตอะ o13
รอมาต่อ พิเศษ 2 นะคะ
:pig4: คะ
-
อ่านรวดเดียวสนุกมาก
-
อ่านตอนล่าสุดแล้วน้ำตาปริ่ม
-
รอตอนพิเศษที่ 2 3 4 5 (ถึงไหมหว่า แหะ ๆ) ค่า
:pig4:
-
เหมือนจะเข้าใจไม้มากขึ้น
เพียงแต่เรื่องดำเนินตามกลอน เลยทำให้ไม่รู้ว่าไม้หลงรัก กลอนมานานกว่ากลอน หลงรักไม้ซะอีก
-
ตอนพิเศษจะมีอีกมั๊ยน้อ ตอนพิเศษก็น่าติดตามมากๆ
-
รอตอนพิเศษตอนต่ออออปาย
-
ชีวิตของไม้กับกลอนดูจะผูกพันธ์กันมาตั้งแต่เด็กเลย
กลอนน่ารักมากเลยในตอนเด็กๆ
ในเมื่อกลอนทำให้ไม้ กลับมามองมุมที่ดีๆ
ในอนาคต ไม้ต้องทำให้กลอนมองโลกในแง่ดีบ้างแล้วล่ะ
รออ่านตอนต่อไปน่ะ
-
ชอบจังเลยอ่ะเรื่องนี้อ่ะ :impress2: :impress2:
-
:call:มาต่อได้แล้วหายไปเลยนะ
-
มันก็หลายวันแล้วอ่ะ ย้งไม่มีตอนต่อไปมาลงเลย:o11: :o11:เค้าอยากอ่านต่อเร็วๆจัง
-
มารอตอน2คับ
อ่าเรื่องเบื้องหลังเป็นแบบนี้นี่เองสินะ
มารอๆๆๆน้าคับ :bye2: :pig4:
-
ขอโทษนะค๊ะ ขอแทรกข่าวเล็กน้อย
ตอนนี้น้องจิ๊บรีปริ้นจอมไตรซี่รี่(ไม้-กลอน)รอบที่สามแล้วนะค๊ะ
ถ้าใครสนใจรายละเอียด ไปที่ห้องซื้อขายนะจ้าาาาาาาาา
-
:call:
:call:
:call:
-
:call:
-
:-[น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ
พอมองในมุมของไม้แล้วทำให้เ้ข้าใจอะไรมากขึ้น
กลอนก็น่ารักดี ตรงชอบคิดเองเออเอง(ซะงั้น)
จะรออ่านต่อไปจ้า :L2: เป็นกำลังใจให้นะ
-
ตกลงว่าจบหรือยังคะเนี่ย??
หรือมีต่ออีกอ่ะ
รออ่านอยู่นะคะ
-
รอตอนพิเศษตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
เจ้มาดัน
-
มาแล้วจ้า ตอนพิเศษ 2 เอาครึ่งแรกไปก่อนเนอะ
เอามาลงแก้เครียด :z3: เมื่อวานเจอข้อสอบเหมือนเข้าสอบผิดวิชาเลยแหะๆ
----------------------------------------------------------------------------
จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
ตอนพิเศษ : 2 ครึ่งแรก
เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ แสงไฟมืดสลัวจนแทบมองไม่เห็นอะไร ร่างเพรียวบางโยกย้ายไปตามท้วงทำนองเพลง พลิ้วไหว ไม่ใช่โยกย้ายอย่างตั้งใจยั่วยวนเหมือนโคโยตี้บนเวที แต่การกระทำนั้นกลับเป็นเป้าสายตาของทั้งหนุ่มๆและสาวๆ เสื้อแขนกุดสีขาวเข้ารูป กับกางเกงยีนขายาว แต่มีรอยขาดเล็กๆมากมายนั้นขับผิวขาวให้ยิ่งดูเด่น
....ทุกครั้งที่ร่างนั้นยกแก้วเครื่องดื่มสีอำพันขึ้น สัมผัสริมฝีปาก และกลืนน้ำเหล่านั้นลงคอ ก็ทำเอาคนที่จ้องมองอยู่ต้องกลืนน้ำลายกันเป็นแถว ท่าทางที่ไม่ได้ตั้งใจยั่วยวนแต่กลับเย้ายวน.... หากแต่ยังไม่มีใครเข้าหาร่างอันเป็นที่หมายปองนั้นสักคน เหตุเพราะยังไม่สบโอกาสหรือมัวมองร่างนั้นจนเพลินก็ไม่อาจรู้ได้
อีกร่างที่เรียกความสนใจได้ไม่แพ้กันนั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกันนั้นเอง แต่อีกคนนั่งนิ่ง โยกไหวตามเพลงบ้าง แต่ก็แค่ร่างท่อนบนเท่านั้น เสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงสีดำทำให้คนที่นั่งอยู่เฉยดูเย็นชา แต่เซ็กซี่อย่างประหลาด ร่างนั้นยกแก้วขึ้นดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าราวกับนั้นเป็นเพียงน้ำเปล่า ดวงตาปรือปรอยไม่ต่างจากคนที่โยกย้ายไปมาอยู่ใกล้ๆ ทั้งสองคนปล่อยฟีโรโมนออกมาไม่ยั้ง โดยที่เจ้าตัวไม่รู้สักนิด คนรอบข้างยังคุมเชิงกันอยู่ หากอีกไม่นาน ต้องมีคนเข้าไปทักทั้งคู่แน่ๆ แล้วตอนนั้นอะไรจะเกิดขึ้น......
“ครับ อยู่ทั้งสองคนครับ ครับ ครับ”
ผู้จัดการผับที่กลัวว่าจะไม่ทันการรีบโทรไปแจ้งเจ้านายให้ทราบถึงการมาของทั้งคู่ทันที
“เฮ้อ.....”
ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปสั่งให้พนักงานในร้านคอยเฝ้าระวังทั้งคู่ไว้ให้ดี หากใครคนใดคนหนึ่งเป็นอะไรไป
.......ไม่อยากจะคิดเลย.....
............................
น้ำรับโทรศัพท์จากผู้จัดการผับแล้วก็ส่ายหัว เมื่อคนของเขาทำเรื่องยุ่งอีกแล้ว
“คงโกรธอะไรอีกแน่ๆ”
พูดกับตัวเองก่อนจะโทรไปหาน้องชาย เมื่อคนรักของทางนั้นก็อยู่ที่นั่นไม่ต่างกัน
.............................
“นี่มันบ้าอะไรกัน”
ทันทีที่ไม้เข้ามาถึง ก็เดินตรงไปยังโต๊ะตามคำบอกเล่าของผู้จัดการผับ ภาพที่เห็นทำเอาความโมโหกรุ่นออกมาอย่างเห็นได้ชัด
ภาพที่เอกำลังขยับตัวตามเสียงเพลงโดยมีสายตาโลมเลียจากรอบๆตัวนั้นทำให้ไม้ไม่พอใจอย่างมาก แล้วยังมีร่างของคนรักของตนนั่งอยู่ไม่ไกลซึ่งก็เป็นเป้าสายตาไม่แพ้กัน
“ให้ตายสิ!”
ไม้เดินเข้าไปจับแขนเอให้หยุดนิ่งโดยที่คนเมาหันมามองงงๆ คงยังคิดไม่ได้ว่าคนที่เดินเข้ามานี่เป็นใคร ส่วนกลอน พอเห็นว่าคนที่มาจับตัวเอไว้คือไม้ก็นั่งตัวแข็ง และยิ่งเย็นสันหลังไปอีกเมื่อมองเห็นสายตากร้าวที่ส่งตรงมา
“ตามมานี่!”
ถึงจะไม่พอใจที่โดนตะโกนใส่แบบนั้น แต่กลอนก็เรียนรู้ว่า ตอนนี้อย่าเพิ่งขัดใจหรือชวนทะเลาะจะดีกว่า ไม้หันหลังกลับพร้อมกับการดึงตัวเอให้เดินไปด้วยกัน เหลียวมามองกลอนอีกครั้งเป็นเชิงบอกว่าให้ลุกจากเก้าอีและเดินตามมาได้แล้ว
กลอนมองภาพเบื้องหน้าแล้วรู้สึกเจ็บแปลบในใจ กลอนเดินช้าและเซเล็กน้อยด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่คนที่เดินอยู่ข้างหน้าไม่สนใจจะรับรู้ซักนิด มือแกร่งนั้นโอบประคองตัวของเอไว้ไม่ให้ล้มและบังคับให้ก้าวเดินไปพร้อมๆกัน กลอนคิดมาตลอดว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้พิเศษ แต่ก็ไม่เคยที่จะกล้าเอ่ยปากถาม ไม่อยากให้ไม้คิดว่าเขางี่เง่า คิดมาก หรือไม่เชื่อใจ ....
....แต่ จะเอาอะไรมาเชื่อใจในเรื่องของเอ เมื่อกลอนเห็นมาตลอดถึงความพิเศษของเอ ไม้ให้ความสำคัญกับคนๆนี้ กลอนอยากจะไม่ชอบหน้าเอ แต่ก็ทำไม่เคยได้ เมื่ออีกฝ่ายเอาใจใส่และดูแลเขาเสมอ คนๆนั้นเป็นคนดี ดีและน่ารักจนเกลียดไม่ลง กว่ากลอนจะออกจากห้วงความคิดตัวเองได้ ขาก็พาร่างกายที่หนักอึ้งเดินมาจนถึงรถแล้ว ไม้ยืนคุยอยู่กับใครบางคนที่ข้างรถอีกคันใกล้ๆ คนๆนั้นที่กลอนจำได้ว่าคือ น้ำ พี่ชายของไม้ น้ำโอบประคองเอไว้และคุยกับไม้ด้วยท่าทางเครียดๆ ทั้งสองคนกำลังโมโหพอๆกัน กลอนรู้
“เชิญครับ”
คนขับรถเปิดประตูรถให้เรียกความสนใจจากกลอน ร่างโปร่งเข้าไปนั่งในรถเอนพิงหลังแล้วหลับตาลง เพื่อกลั้นน้ำตา จะไม่ร้องไห้ กลอนบอกกับตัวเองแล้วขยับตัวตะแคงข้างไปทางหน้าต่างฝั่งที่ตนนั่ง ไม่นานไม้ก็ตามขึ้นมานั่งบนรถ เขามองร่างที่หันหลังให้ด้วยความหงุดหงิด แต่ไม่ ไม้จะไม่ทะเลาะกับกลอนตรงนี้ ไม่ใช่ตอนที่มีคนอื่นอยู่ด้วย
...............................
“นายคิดยังไงถึงได้พากันไปที่แบบนั้น ห๊ะ!”
ทันทีที่ถึงบ้าน ทันทีที่กลอนนั่งลงตรงโซฟา อีกฝ่ายก็ระเบิดอารมณ์ใส่ไม่ยั้ง กลอนนิ่งเงียบ ในหัวจี๊ดๆเหมือนใกล้จะระเบิด ในใจเจ็บแปลบๆเหมือนเป็นแผล
“แล้วปล่อยให้พี่เอไปเต้นยั่วคนอื่นแบบนั้น นายคิดอะไรอยู่!”
“......”
“นายทำอะไรอยู่หึกลอน ทำไมนายไม่รู้จักห้าม!”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดขึ้นทุกที ในขณะที่กลอนยังคงนิ่งเฉย เหมือนไม่รับรู้ว่าไม้กำลังพูดอะไร แต่สมองกลับจำได้และย้ำทุกๆคำพูดเหล่านั้น
ไม่มีตรงไหนที่ไม้แสดงท่าทีว่าเป็นห่วงกลอน ไม่มีตรงไหนที่บ่งบอกว่าไม่โกรธเพราะกลอนหนีไปเที่ยว ที่ไม้โกรธคือ การที่กลอนไปเที่ยวที่แบบนั้นโดยมีเอไปด้วย การที่กลอนปล่อยให้เอเต้นแบบที่ไม้เรียกว่ายั่ว ในขณะที่กลอนไม่เห็นว่ามันเป็นแบบนั้นสักนิด ทุกอย่างที่ไม้โกรธ เพราะเอ........
.....................
กลอนอยู่ในห้องนอนคนเดียวในขณะที่อีกคนอยู่ที่ห้องทำงาน ช่วงนี้ไม้ทำงานหนัก หนักมาก.................และงานหนักเหล่านั้นดึงเวลาของไม้ไปจนหมด แต่มันจะไม่แย่ในความคิดกลอนเลย ถ้าหากว่ากลอนยังคงทำงานในตำแหน่งเดิม เป็นผู้ช่วยของไม้เหมือนเดิม
แต่ไม่ หลังจากที่กลับจากเกาะภาพจันทร์ ไม้ไม่ได้ให้กลอนกลับไปทำงาน เขาให้กลอนอยู่ที่บ้านเฉยๆ นั่งๆนอนๆ ทำตัวเป็นคนไร้ค่าไปวันๆ แรกๆก็ยังดีเพราะไม้กลับมาทานข้าวเย็นด้วย บางครั้งก็ให้คนมารับไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีเลย ไม้กลับบ้านดึก กลอนที่นั่งกินข้าวคนเดียวทุกวันเริ่มคิดมากๆขึ้นทุกที แล้ว......เรื่องบนเตียง ตั้งแต่ครั้งที่ไม้โดนยา มันก็ไม่เคยเกิดขึ้นอีก ไม้ไม่ทำอะไรมากไปกว่าการกอดและจูบ ..ซึ่งหลังๆแทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ
กลอนไม่ได้ต้องการมากมาย แต่พอมันไม่มีอะไรเลยก็อดคิดมากไม่ได้ กลอนต้องการอะไรสักอย่างที่จะเรียกความมั่นใจในความความรักของไม้ และความมั่นใจในตัวเองกลับมา หรือไม่ก็อะไรสักอย่างที่ชี้ชัดๆไปเลยว่า เขามันเป็นคนไร้ค่าจริงๆ
......................
แล้วเมื่อเย็น เอที่ดูท่าทางไม่ปกตินักมาหากลอน มารับและพาออกไปกินข้าว ก่อนจะลากกลอนไปต่อที่ผับแห่งนั้น กลอนไม่ได้อยากไปมากมาย แต่เมื่อเอขู่ว่าถ้ากลอนไม่ไปเขาจะไปคนเดียว กลอนที่มองเห็นความไม่ปกติของเอก็ไม่อาจปล่อยไปแบบนั้นได้
แต่เขาก็ผิดจริงๆที่ไม่ได้ห้าม ผิดจริงๆที่ปล่อยให้ตัวเองดื่มเยอะจนลืมสนใจสิ่งรอบๆตัวของเอ เขาไม่ได้รู้สึกถึงคำว่ายั่วยวนสักนิดตอนที่เขามองเอเต้น แต่ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะมองแบบเดียวกัน เห็นได้ชัดจากที่ไม้พูด ใช่! ไม้พูดว่าเอยั่วยวน ทั้งๆที่กลอนไม่คิดอย่างนั้น.....เพราะกลอนไม่ได้มองเอเป็นอะไรมากไปกว่าพี่ชายที่น่ารัก แล้วไม้ล่ะ ไม้คิดอะไรกับเอรึเปล่า ถึงได้มองว่ายั่วยวนได้
กลอนคิดไปถึงรอยยิ้มที่ไม้มีให้เฉพาะแต่กับเอในสมัยมหาวิทยาลัย ความเอาใจใส่ของไม้ที่มีให้เอสม่ำเสมอ แล้วยังวันนี้ เห็นได้ชัดเจนว่าระหว่างกลอนกับเอ ไม้เลือกใคร เป็นห่วงใครมากกว่ากัน ตลอดบทสนทนาอันน่าตึงเครียดของเมื่อครู่ ไม่มีตรงไหนสักนิดที่ไม้จะถามกลอนว่าเป็นอะไรมากไหม รู้สึกแย่รึเปล่า ไม่เลย เพราะไม้ไม่แคร์ แล้วคำว่ารักพวกนั้นล่ะ กลอนพยายามคิด เถียงกันเองในใจ สมองตีกันจนวุ่นวาย น้ำใสๆไหลออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้ตัวเองด้วยซ้ำ กลอนซบหน้าลงกับหมอนก่อนจะด่าตัวเองเบาๆ
“งี่เง่า!เจ้าน้ำตา!”
………………….
“กลอนนนนนนนนนนน”
เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกจากด้านนอกนั่นทำให้กลอนลืมตาตื่น เสียงคุ้นหู... กลอนขยับตัวอย่างเชื่องช้า รู้สึกเวียนหัวและเหมือนว่ามันกำลังโดนบีบ
“เป็นไงบ้าง”
หน้าตาเอสดใสราวกับว่าสีหน้าเครียดขึงเมื่อวานเป็นเรื่องโกหก
“ก็ดีครับ”
ยิ้มเซียวๆกลับไปให้ก่อนจะเดินกลับไปทางเตียงนอนและล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“หน้าตาไม่บอกแบบนั้นสักนิด”เอพูดก่อนจะเดินมาอังหน้าผากเขา
“กลอนตัวร้อน”
ใช่ กลอนเองก็รู้ตัวว่าตัวร้อน และคงมีไข้ แต่ แล้วไง…ไม้ไม่สนใจอยู่แล้วนิ่
“เดี๋ยวพี่ไปเอายามาให้”
เอรีบเร่งเดินออกไป แล้วกลับมาพร้อมยา และข้าวต้ม
“กินข้าวหน่อย เดี๋ยวจะได้กินยา”
กลอนส่ายหัวเบาๆ ไม่อยากลุกไปทำอะไรทั้งนั้น
“ไม่ได้ ลุกเร็ว”
เอเริ่มทำเสียงดุ จนกลอนจำยอมลุกขึ้นมานั่งกินข้าวตามที่อีกฝ่ายต้องการ
“เดี๋ยวพี่โทรไปบอกนายไม้ก่อน”
“อย่าครับ!”
กลอนรีบห้ามทันที ดึงแขนเสื้อเอไว้พลางส่งสายตาอ้อนวอน
“หือ??”
“คือคุณไม้งานยุ่ง ผมไม่เป็นอะไรมาก แค่นี้เดี๋ยวเย็นๆก็หายครับ”
กลอนพูดเร็วปรือ กลัวเอจับได้ว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น กลัวว่าเอจะรู้ว่าตอนนี้ตนเองหวาดระแวงเรื่องระหว่างเอกับไม้มากแค่ไหน กลัวว่าโทรไปแล้วไม้จะไม่สนใจ และที่กลัวที่สุดคือ กลัวว่าที่ไม้ให้ความสนใจเพราะว่ามันเป็นความต้องการของเอ
“นี่คงไม่ได้ทะเลาะกันเพราะเรื่องเมื่อคืนหรอกนะ”
เอหรี่ตามองคนที่เสหลบตาไปแล้วอย่างจับผิด
“ปะ...เปล่าครับ”
“แน่ใจ?”
กลอนพยักหน้า
“.......”
“ผมไม่อยากรบกวนจริงๆครับ”
กลอนพูดเร็ว กระตุกแขนเสื้อเอที่จับไว้เป็นการยืนยัน และดวงตาที่จ้องกลับมานั้นคลอไปด้วยน้ำตาที่เตรียมพร้อมจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ
“แบบนี้มันผิดกฎนิ่”
เอพูดพลางสั่นหัว เอามือลูบผมกลอนเบาๆก่อนจะก้มลงหอมแก้มกลอนหนึ่งครั้ง
“ค่าปิดปาก”
ยิ้มแก้มแทบปริเมื่อเห็นว่าใบหน้าของคนไม่สบายแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาที่เกือบจะรินไหลหายไปแล้วจากดวงตาคู่สวย ก่อนจะนั่งลงเฝ้าให้กลอนกินข้าวต่อจนหมด
เอมองคนกินข้าวนิ่งๆแล้วต้องถอนหายใจ อยากจะบอกไม้อยู่หรอก แต่ว่าเจอใบหน้าอ้อนๆพร้อมน้ำตาคลอๆแบบนั้นใครจะไปขัดใจไหว แล้วก็รับค่าปิดปากมาแล้วด้วย
‘ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรแต่...ให้นายไม้หาทางแก้เอาเองล่ะกัน หึหึ ว่าไปก็น่าสนุกดี’
คิดพลางแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ โดยที่คนนั่งกินข้าวต้มข้างๆ ไม่ได้มองเห็นเลยสักนิด
........................
.....TBC.....
-
:เฮ้อ:รักนะแต่ไม่แสดงออกเหรอนายไม้ ระวังจะเสียกลอนไปนะมึง
-
ค้างอ่ะ :serius2:
-
เฮ้อ คู่นี้มัน .... ขอบ้องหู นายไม้สักฉาด แล้วค่อยฟังคำแก้ตัวได้ไหมคะนั่น --*
หมั่นไส้อ่ะ รู้ก็รู้คนที่ตัวเองรักนิสัยเป็นไง จะห่วงจะึหึง หรืออะไรก็ตามก็หัดพูดให้มันดี ๆ หน่อยก็ไม่ได้ (ตัวเองอายุน้อยกว่ากลอนด้วยซ้ำ) กับคนอื่นน่ะดีกับเขาสารพัด แต่กับแฟนน่ะหัดทำตัวหวาน ๆ ใส่บ้างไม่ได้หรือไงฟะ (อิน)
ป.ล. อ่านครึ่งแรกแล้ว ชักอยากยุให้กลอนไปกิ๊กกับวันแรมซะเลย นะนั่น~ รอครึ่งหลังจ้า
-
เอ่อ คิดว่าหลังจากกลับมาจากเกาะแล้ว
ข้าวสารจะกลายเป็นข้าวสุก และเราจะได้อ่าน
ตอนที่ทั้งคู่สวีต หวีดวิ้ว
แต่ แต่ นี้มันอะไรกันไม้ น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็น น้ำแข็งเพราะใจเย็นมาก
และรักน่ะ แต่ไม่แสดงออกนี้ ขอเถอะ
บอกไปซิ แสดงออกไปด้วย
บอกรักไปเลย กอดไปเลย จะทำอะไรก็ทำไป
เฮ้อ กองเชียร์ รอลุ้นอยู่น่ะ
-
สงสารกลอนๆ !
-
ต่างคนต่างนิสัย ต่างมีการแสดงออกถึงสิ่ง ๆ หนึ่งต่างกันแบบสุดขั้วขนาดนี้
จะอยู่กันยืดรื้อ ถ้าไม่เคลียร์กันให้ชัด ๆ น่ะ
รอครึ่งต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
+1 จะได้มาต่อเร็ว ๆ
-
มานิดเดียวเองอ่ะ อ้าย ยังไม่หายคิดถึงเลย
พอกันเลยเนอะ อีกคนไม่พูดในสิ่งที่คิด กับ อีกคนคิดแต่ไม่ยอมพูด
คงจะสื่อสารกันรู้เรื่อง งานจะเข้าก็แบบนี้ล่ะ
o6 o6 o6
-
ค้่งค้างในใจ ,, อยากรู้จังเลย ง้อ ไงเนี่ยะ ^^
-
คุ๋นี้นี่เน้น คิดเองเออเองตลอด แต่พี่เอ พี่นั่นแหละเป็นต้นเหตุของเรื่องในครั้งนี้ ยังคิดจะแกล้งน้องให้แก้กันเองอีก คุณน้ำจัดการด่วน :interest:
-
คู่นี้เป็นอะไรเดี๋ยวดีเดี๋ยวทะเลาะกัน :เฮ้อ:
สงสารกลอนมาก :o12:
-
โหยยย ถ้าเราเป็นกลอนนะ ก้อน้อยใจเหมือนกันและ ไรอ่ะ ไม่สนใจกันเลย
แถมพูดจาน่าตืบดีจริงๆ :m16:
-
ใจร้ายมากๆคุณไม้ ทิ้งให้กลอนคิดมากคนเดียวอีกแล้วววววววววว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม้อ่ะไหนบอกว่ารักกลอนไงทำไมไม่สนใจกลอนเลย เดียวยุใหกลอน้หนีซะเลยนี่
-
เข้าอยู่ประเทศเดียวกันหรือเปล่า ไม่เห็นเขาพูดกันเลย พูดกันคนละภาษา ?
ปวดตับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
คู่นี้ตลอดอ่ะ :เฮ้อ:
อยากจะรู้แล้วล่ะว่าจะง้อ จะงอนกันยังไง หุหุ :z1:
-
คุณไม้ปล่อยให้กลอนคิดเองอีกแล้ว
-
ถ้าเจอแบบกลอนเราก็คิดนะรักแต่เฉยชาไม่พุดไม่แสดงออกใครหน้าไหนจะไปรู้
เซ็งไม้เลยตอนนี้ คนคิดมากแบบกลอนต้องทั้งแสดงออก และตอกย้ำบ่อย ๆ
จะมาบอกว่าเคยทำไปแล้วบอกไปแล้วไม่ได้นะเพราะยังงัยนายก็ขึ้นชื่อว่ารักคนแบบกลอน
กลอนเป็นแบบนี้นายรู้แต่แรก :เฮ้อ:
:pig4: คะ
-
อยากให้กลอนหายไปแล้วไม่กลับมาจัง
ไม้จะได้รู้สักที ว่าควรทำตัวยังไง
รู้ทั้งรู้ว่ากลอนนิสัยแบบไหนและคิดยังไง
แต่ก็ไม่สนใจ
-
อยากๆด้ครึ่งหลังสุดๆเลยครับพี่น้อง
แต่ตอนพิเศษแล้วยังงอนกันอยู่หรือนี่ อิอิอิ
-
จะขาดใจจริงๆๆๆอ่ะ...
พี่เอ ทำไมแกล้งกลอนจังเลย
งื้อออ เค้าสงสารกลอนๆๆๆๆ
-
จริงๆ เกลียดไม้ตอนนี้มากๆอ่ะ
ว่าแต่กลอนคิดเองเอเอง แล้วทีตัวเองอ่ะ ไม่เคยคิดจะถามอยู่ๆก็มาลงกะกลอนอ่ะ
กลอนยิ่งคิดมากอยู่ เกลียดไม้มากๆตอนนี้
-
ไม่รู้จะรำคาญใครมากไปกว่ากัน ระหว่างพระเอกเก็บกด กับ นางเอกเก็บกด เหอะๆ จิตกันทั้งคู่ พาลคหอๆนอ่านจิตไปด้วย อยากจะบ้าตาย เหอๆ
-
เม้นคำเดียว ว่า อ้าวววววววววววว ทำไมไม้ทำแบบนี้อ่ะ
เราก็นึกว่า จะสวีท กันซะอีก
รอครึ่งหลังค่า อยากรุ้ว่าเอจะมีแผนอะไร อิอิ
-
:angry2:
ทำไมต้องทะเลาะกันอ่า
เค้าไม่ชอบเลยน๊าาาาาาาาา
กร๊ากกกกกกก
กลอนสู้ๆ
-
เหอะๆๆ - -" อยากจะบอกว่า"ความคิดไอที่ตีกันอยู่ในหัวเกี่ยวกับเรื่องนี้ตอนนี้ก็เหมือนกับทุกรีที่โพสนั่นแหละ"
:เฮ้อ: ไม่สงสัยว่าทำไมกลอนถึงคิดมาก แอบคิดเหมือนกันนะว่าคู่นี้ไม่เข้ากันเลย (เปลี่ยนพระเอกทันไหม?)
หึ! มันน่าน้อยใจจริงๆนะ ขัดใจโว้ยยยยยยยยยยยย
:serius2: :m31: :angry2:
-
กลอนเอ๊ยยย หาคนใหม่ที่ดีกว่าไม้เหอะนะ
-
ของขวัญคืนวันศุกร์ แด่ผู้อ่านที่น่ารัก :L2:
มาต่อดีกว่าเนอะ....เด่วจะค้างคาพากันนอนไม่หลับ
------------------------------------------------------------------
จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
ตอนพิเศษ : 2 ครึ่งหลัง
เสียงเพลงดังกระหึ่มในบรรยากาศสลัว ร่างของใครคนหนึ่งกำลังขยับไหวไปตามเสียงเพลง โดยไม่สนใจคนรอบข้างสักนิด ทั้งๆที่รอบข้างต่างมองท่าทางเหล่านั้นด้วยความกระหาย ...ป่าว มันไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อวานนี้หรอก วันนี้ไม่มีร่างอีกคนมานั่งอยู่ใกล้ๆ วันนี้มีเพียงคนเดียวที่อยู่ที่โต๊ะนั่น
ผู้จัดการผับส่ายหัวน้อยๆ พลางคิดว่าทำไมคนของเจ้านายถึงได้ชอบเลือกมาผับนี้นัก คิดแล้วอยากลาออก ถอนหายใจก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรไปรายงาน
……………
“เข้าใจแล้ว”
ไม้พูดเรียบๆ และกดวางสาย มือกำโทรศัพท์แน่น ไม่บอกยังรู้ว่าอีกฝ่าย อยากลองดี ถึงได้กล้าทำบ้าๆแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง....และดูเหมือนว่าครั้งนี้ จะบ้ามากกว่าเดิม!
ใช่! ก็คนที่เต้นล่อตาล่อใจคนอื่น วันนี้นั้นไม่ใช่เอ แต่เป็นกลอน!
……………….
“มานี่”
ไม้ตรงเข้าไปคว้าแขนเล็กๆของกลอนทันทีที่ไปถึงผับ เขามาทันเห็นร่างคุ้นตาเต้นตามเสียงดนตรี ยั่ว! ใช่! กำลังยั่วยวนคนอื่นๆแน่ๆ เสื้อตัวเบาบางที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อนั้นแนบเข้ากับผิวเนื้อจนสามารถมองเห็นยอดอกได้อย่างชัดเจน ชัด!ทั้งๆที่มืดแบบนี้!
กางเกงหนังขาสั้นสีดำนั้นมันฟิตเข้ารูปจนมองเห็นรูปร่างของคนใส่อย่างชัดเจน ดวงตาปรือปรอยนั้นมองไปรอบๆราวกับกำลังเชิญชวนใครเขาไปทั่ว จากที่เดือดอยู่แล้วพอมาเห็นก็ยิ่งเดือดเข้าไปอีก อารมณ์โมโหที่มีกำลังปะทุขึ้นจนแทบระงับไว้ไม่ไหว แต่ไม้ก็เตือนตัวเองในใจว่า ต้องไม่ใช่ที่นี้ ต้องไม่ใช่ต่อหน้าคนอื่น
………….
“ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยย เจ็บบบบบบบบบบบบบบบ”
เสียงยานคางบ่งบอกว่าคนพูดกำลังเมาเต็มที ไม้จับแขนนั้นให้แน่นขึ้นอีก อยากบีบให้แหลกคามือด้วยซ้ำ ให้รับรู้ว่าเขากำลังโกรธมากแค่ไหน เหวี่ยงร่างนั้นอย่างแรงเข้าไปบนเบาะรถข้างคนขับ
“เจ็บนะ ฮือออออออ”
เสียงหลุดหายไปเมื่อไม้ตามเข้ามาปิดริมฝีปากนั้นด้วยปากของตัวเอง บดขยี้ไม่ยั้งด้วยความโมโห ลิ้นทำหน้าที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเข้าสู่โพรงปากภายใน เกี่ยวรัดอีกฝ่ายที่พยายามขยับหนี สลับกับถอนลิ้นออกมากัดริมฝีปากบางนั้นอย่างแรง แล้วสอดลิ้นกลับเข้าไปใหม่ แอลกอล์ฮอล์ที่กินเข้าไปทำให้การรับมือกับสถานการณ์นี้เป็นไปด้วยความยากลำบากยิ่งขึ้น เมื่อกลอนรู้สึกตัวว่า มือเท้าหนักอึ้ง ไม้บดขยี้ริมฝีปากนั้นจนพอใจจึงเคลื่อนต่ำลงสู่ลำคอ
“.......อึก...”
ไม้กัดผิวตามลำคอจนกลอนสะอื้น แน่นอนน้ำตาไม่ได้ทำให้ไม้หายโกรธสักนิด มือหนากระชากประตูรถเข้ามาปิดทั้งๆที่ยังไม่ละห่างไปจากร่างข้างใต้ เบาะรถถูกปรับให้เอนลง แล้วเสื้อเชิ้ตตัวบางก็โดนกระชากจนกระดุมหลุดออก
“อ๊ะ.....อย่า”
ไม้ไม่สนใจฟังเสียงใดๆ เลือนริมฝีปากลงต่ำแล้วกัดยอดอกที่ตั้งชันโดยไม่ยั้งแรง
“เจ็บ”
รางบางร้องออกมาเบาๆ แต่ไม้ก็เพียงแค่เหยียดยิ้มมุมปากออกมาเท่านั้น แล้วกัดย้ำลงที่เก่าอีกที จะไม่ให้กลอนเจ็บได้ไง ในเมื่อไม้ตั้งใจให้เจ็บ
มือหนาลูบไล้ไปทั่วผิวกายแล้วไปจนถึงกางเกงหนังตัวนั้น ลูบผ่านๆโดยจงใจเว้นส่วนที่ขยายขึ้นจนเห็นชัด ใช่!จะไม่เห็นชัดได้อย่างไรในเมื่อมันฟิตเปรี๊ยะขนาดนั้น ยิ่งมองเห็น ไม้ก็ยิ่งโมโห ไม่พอใจมากยิ่งขึ้น ฟันแข็งแรงจึงกัดเข้าที่ไหล่เนียนนั้นอีกครั้ง
“โอ๊ย!”
กลอนที่เจอแต่ความรุนแรงทำให้อาการเมาเริ่มสร่างมากขึ้นทุกที แต่ยิ่งรู้สึกตัวมากขึ้นเท่าไหร่ น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมามากขึ้นเท่านั้น นอกจากจะเจ็บที่ร่างกายซึ่งกำลังโดนทำร้ายแล้ว ในใจยังเจ็บเกินคำบรรยายใดๆ กลอนหมดเรี่ยวแรงที่จะประท้วงขัดขืน แต่แล้วอยู่ๆไม้กลับถอยตัวห่างออกไป เปิดประตูรถและเดินอ้อมไปขึ้นรถทางด้านคนขับแทน
“ปิดประตูสิ”
กลอนที่กำลังมึนงงทำตามคำสั่งที่ว่านั้นโดยอัตโนมัติ พอปิดประตูรถ ไม้ก็ออกรถทันที
ไม้ไม่ได้พากลอนกลับบ้าน ที่พาไปคือที่บริษัท กลอนถูกลากให้เข้าไปนั่งในห้องทำงาน ไม้พูดเรียบๆให้กลอนนั่งรออยู่ในนี้ ก่อนจะเดินออกไปอย่างเร่งรีบ ไม่ลืมที่จะถอดเสื้อสูทให้กลอนใส่คลุมไว้
“คุณกลอน”
หลังจากที่ไม้ออกไปไม่นาน จักรภพก็เดินเข้ามา ด้วยท่าทางตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแกมขำเมื่อเห็นสภาพของกลอนเข้า
“มิน่า หมอนั่นถึงโกรธจนแทบจะพ่นไฟได้”
ถึงจักรภพจะขำ แต่กลอนไม่เห็นเป็นอย่างนั้นด้วย ท่าทางไม้จะโกรธมากๆจริงอย่างที่จักรภพว่า กลอนตั้งใจจะประชดไม้ก็จริง แต่ไม่ได้ต้องการให้อีกฝ่ายไม่พอใจมากขนาดนี้
“แล้วนึกยังไงถึงได้ใส่ชุดแบบนี้ล่ะครับ”
กลอนยิ้มแห้งๆส่งให้อีกฝ่าย
“พี่เอเลือกให้น่ะครับ”
จักรภพฟังแล้วก็ยิ่งต้องกลั้นหัวเราะมากขึ้นไปอีก เขาน่าจะคิดได้ว่าถ้ากลอนจะลุกขึ้นมาทำเรื่องห่ามๆแบบนี้ คนที่สนับสนุนต้องไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากเอ
“แล้วทำไมถึงได้ยอมใส่ล่ะครับ”
คราวนี้คนถูกถามก้มหน้างุด พูดตามตรงแค่อยากประชดอีกฝ่าย พอกลอนเงียบไป จักรภพเลยถอนหายใจออกมา พอจะเดาคำตอบของกลอนได้
“..........ผมไม่อยากเข้าไปยุ่งมากหรอกนะครับ แต่ขอพูดนิดเดียวเท่านั้น เรื่องที่คุณจะไปเที่ยว หรือแต่งตัวแบบไหนมันก็ไม่สำคัญหรอกครับ และไม้ก็คงไม่ได้โกรธมากมายนักในเรื่องนี้ แต่ที่ทำให้ไม้เขาโกรธมาก ก็เพราะการที่คุณกลอนไปในที่แบบนั้นคนเดียว ถึงจะเป็นผับที่บ้านจอมไตรเป็นเจ้าของ แต่มันก็เป็นที่ๆเสี่ยงต่ออันตราย และที่คุณทำในผับมันก็เป็นการเพิ่มความเสี่ยงต่ออันตรายมากยิ่งขึ้น นายไม้ถึงได้โกรธมากน่ะครับ”
กลอนนิ่งเงียบ อยากจะเถียงว่าไม่จริง ไม้ไม่ได้ห่วงตนสักนิด แต่ก็ไม่นึกอยากเถียงกับจักรภพนัก เพื่อนกันก็ต้องเข้าข้างกันอยู่แล้ว
จักรภพเห็นกลอนเงียบไป แต่หน้าตาบ่งบอกว่าไม่เห็นด้วยกับที่ตนพูดก็ถอนหายใจอีกครั้ง
“เอาเถอะครับ ผมแค่มาเอาเอกสารให้นายไม้เท่านั้น ตอนแรกผมก็งงว่าทำไมไม้ไม่มาเอาเอง หรือไม่ก็ใช้คนอื่น แต่ตอนนี้ก็พอรู้ล่ะครับ”
พูดแล้วเดินเลยกลอนไปหยิบเอกสารบนโต๊ะ ใช่ จักรภพเข้าใจ เข้าใจว่าสภาพของกลอนตอนนี้มันยั่วตายั่วใจแค่ไหน ชุดขาดรุ่งริ่ง ดวงตาชุ่มช่ำไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากแดงบวมเจ่อ เหล่านั้นล้วนทำให้ยิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้น หากว่าเขาไม่มีคนที่รักอยู่แล้วก็อาจจะเผลอจู่โจมร่างตรงหน้านี้ได้ง่ายๆ ไม้ไม่ไว้ใจตัวเองที่จะกลับมาเอง และไม่ไว้ใจคนอื่น นอกจากจักรภพ
“เอาะ ลืมบอกอีกอย่างนะครับ ที่จริงนี่เป็นการประชุมที่สำคัญมาก แต่พอรู้เรื่องคุณปุ๊บ นายไม้ก็ออกไปปั๊บ ช่วยคิดหน่อยเถอะครับว่าคุณสำคัญสำหรับนายไม้”
พูดจบจักรภพก็เดินออกไป ทิ้งให้กลอนนั่งคิดตามที่เขาพูดทิ้งไว้อยู่คนเดียว กลอนเหมือนจะคล้อยตามที่จักรภพพูด แต่ภาพเมื่อวานที่ไม้ไม่ได้ให้ความสนใจตนสักนิดก็ผุดขึ้นมาตีความคิดก่อนหน้าซะกระเจิง ไม้อาจจะให้ความสำคัญกับเขาอย่างที่จักรภพว่า แต่ความสำคัญนั้นมันก็น้อยกว่าที่มีให้เอ
......................................
กลอนนั่งรอไม้นานเกินไปจนเผลอหลับในที่สุด มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยถึงได้รู้ว่าตอนนี้ตนเองนั่งอยู่บนรถ
กลอนแอบลืมตาขึ้นมองคนที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆ ไม้มองตรงไปตามถนน ใบหน้าที่มักมีรอยยิ้มตอนนี้มีเพียงความเครียดเกร็ง
‘ไม่ตลกเลยนะ’
กลอนนึกกับตัวเองในใจเมื่อคิดขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธตน ขบริมฝีปากเบาๆย้ำชัดถึงความเจ็บที่ได้รับจากความรุนแรงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว เหมือนตอกย้ำกับตัวเองว่าห้ามใจอ่อน ตอนนี้ไม่ใช่เวลามากังวลว่าไม้โกรธหรือไม่ เพราะตอนนี้คนที่โกรธต้องเป็นตนเองต่างหาก
เมื่อมาถึงบ้าน ไม้ก็พาตัวเองลงจากรถโดยไม่เหลียวมามองกลอนสักนิด กลอนชักเริ่มหวั่นใจในความเงียบของไม้ มันเงียบเกินไป แต่ในเมื่ออีกฝ่ายไม่พูดอะไรออกมา กลอนก็ไม่เห็นว่าเป็นหน้าที่ของตนที่จะต้องพูดอะไรออกไป
กลอนขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวและกำลังจะเข้านอนอยู่แล้วตอนที่ไม้เปิดประตูเข้ามา ทั้งๆที่รู้สึกปวดหัวเกินบรรยาย แต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ให้มิดชิด.......เขาจำได้ว่าล็อกประตูห้องแล้ว แต่ก็รู้ว่าคงไม่อยากเกินความสามารถของอีกฝ่ายที่ปลดล็อกนั้นเข้ามา ไม่จำเป็นต้องถามว่าเข้ามาได้ยังไง
“ฉันมาฟังคำแก้ตัว”
ไม้ที่อยู่ในชุดนอนสวมทับด้วยเสื้อคลุมเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
“ถ้าผมจะพูด นั่นจะไม่เรียกว่าแก้ตัว!”
กลอนตอบกลับไปด้วยท่าทีฉุนเฉียว ยอมรับว่าโมโหที่ไม้พูดด้วยท่าทางสบายๆ สบายกว่าที่เขาคิด สบายจนน่าหมั่นไส้ ท่าทางเรียบเฉยไม่มีความรู้สึกใดๆของไม้เป็นสิ่งที่กลอนไม่ชอบใจมากๆ
“แล้วนายจะเรียกมันว่าอะไร”
สรรพนามแทนตัวเปลี่ยนจากกลอนไปเป็นนายอีกครั้ง ย้ำความห่างเหิน กลอนเชิดหน้า พยายามไม่สนใจตรงนั้น แต่จะห้ามความคิดตัวเองได้อย่างไร น้ำตาเริ่มรื่อขึ้นมาเล็กๆจนกลอนต้องกลับหลังหันให้อีกฝ่ายเพื่อนซ่อนมันเอาไว้
ไม้เห็นท่าทางของกลอนก็ตีความหมายไปอีกอย่าง กลอนที่เมินหน้าหนียังไม่เท่าไหร่ แต่กลอนที่หันหลังให้เขานั้นเป็นสิ่งที่ไม้จะไม่ยอมรับ
“หันมาคุยกันให้รู้เรื่อง”
น้ำเสียงที่เรียบเฉยตอนนี้ ติดวี่แววอารมณ์ไม่พอใจอย่างชัดเจน
“อย่าพูดแบบนั้นด้วยน้ำเสียงอย่างนั้นกับผมนะ!”
กลอนพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียกได้ว่าตะโกน หลังจากไล่น้ำตาให้ย้อนกลับเข้าไปได้แล้ว กลอนก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับไม้อีกครั้ง ทั้งๆที่พูดทำนองว่าไม่ชอบใจออกไป แต่ก็อดรู้สึกดีขึ้นเล็กๆไม่ได้ที่ไม้เริ่มแสดงความรู้สึกมาบ้างแล้ว แต่ที่ตะโกนไปเมื่อกี้ก็ทำเอากลอนยิ่งรู้สึกปวดหัวมากขึ้น ในหัวเหมือนจะดังตุบๆตลอดเวลา
“งั้นก็บอกมาสิว่านายคิดอะไรอยู่ ถึงได้ทำตัวแบบนั้น”
“แบบไหน”
“อย่ามาถามเหมือนไม่รู้นะ แต่ได้ จะบอกให้ว่านายทำตัวแบบไหน อย่างแรกคือการที่นายแต่งตัวล่อผู้ชายแบบนั้น ไปในสถานที่ซึ่งไม่น่าไว้ใจ แถมยังไปเต้นยั่วยวนแบบนั้นอีก ต้องให้บรรยายอะไรอีกไหม”
ไม้ถามเพราะเห็นว่าใบหน้าของกลอนเริ่มแดงมากขึ้นทุกที ก็แน่ล่ะ สิ่งที่ไม้พูดมาไม่ผิดไปจากความจริงสักนิด กลอนจงใจแต่งตัวแบบนั้น ถึงแม้ว่าคนที่หาชุดมาให้จะคือเอ แต่ถ้ากลอนปฏิเสธซะอย่างเอก็คงไม่บังคับ
สิ่งที่กลอนทำไปวันนี้ ต้องยอมรับว่าน่าอาย แต่พอมาคิดถึงสาเหตุ มันก็เป็นเพราะคนตัวสูงตรงหน้านี่ไม่ใช่รึไง
“มันเรื่องของผม”
ประโยคสุดฮิตเวลาที่หาคำเถียงไม่ออก ต้องยอมรับว่าเรื่องนั้นเขาเองก็อาจจะทำไม่ถูก แต่ขณะที่ในหัวปวดตุบๆอย่างตอนนี้ เขาก็คิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ
“เรื่องของนายคือเรื่องของฉัน”
ไม้พูดรอดไรฟัน กลอนเม้มริมฝีปากแน่น ไม้ไม่ยอมแพ้เรื่องนี้ง่ายๆ เขาน่าจะรู้
“ทั้งๆที่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าเนี่ยนะ”
ทั้งๆที่คิดว่าจะคิดแค่ในใจ แต่เพราะช่วงหลังๆกลอนมักโดนไม้กระตุ้นให้พูดในสิ่งที่ตัวเองคิด ทำให้ร่างบางลืมตัวได้ง่าย เลยเผลอพูดออกมา
คิ้วหนาเลิกขึ้นเป็นเชิงสงสัยในคำพูดของกลอน แต่พอมองสีหน้าตกใจในคำพูดของตัวเอง ไม้ก็คิดว่ากลอนคงไม่ยอมพูดอธิบายให้เขาฟังง่ายๆแน่
“กลอนสำคัญมากนะ”
ไม้ตั้งใจพูดย้ำความรู้สึกของตัวเองให้กลอนฟัง แต่ไม่ได้รู้เลยว่ายิ่งพูดแบบนั้นกลอนยิ่งโมโห มันเหมือนยิ่งตอกย้ำว่าไม้โกหก ในความคิดของกลอนน่ะนะ
“แต่ก็ไม่เท่าพี่เอของคุณใช่ไหมล่ะ”
ถึงจะไม่ได้ผลตามที่ต้องการ แต่ก็ได้คำอธิบายมากขึ้นตามที่ต้องการ
“เกี่ยวอะไรกับพี่เอด้วยล่ะ”
ถึงยังงั้นไม้ก็ยังไม่เข้าใจทั้งหมด ส่วนกลอน พอพูดออกมาซะขนาดนั้นแล้ว ก็ไม่รู้จะเก็บกักความรู้สึกของตัวเองไว้อีกทำไม พูดๆไปให้มันจบๆเลยดีกว่า
“ก็สำหรับคุณ ไม่ว่ายังไงพี่เอก็ต้องมาเป็นอันดับหนึ่งอยู่แล้วนี่”
ไม้หน้าเหวอไปทันที
“บ้าหรือ คิดอะไรแบบนั้น”
“อย่ามาทำท่าว่าไม่รู้เรื่องนะ”
กลอนเจ็บจี๊ดในหัวพร้อมกับที่รู้สึกเหมือนมันกำลังเต้นดังตุบๆ ก็แน่ละตะโกนซะขนาดนั้น ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยก็แย่แล้ว
“ก็บอกมาสิว่าพี่เอมาเกี่ยวอะไรด้วย”
ไม้พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ยิ่งเห็นว่าดวงตาของกลอนนั้นเริ่มมีน้ำขังเพิ่มขึ้นทีละนิดๆก็ยิ่งไม่อยากทำให้กลอนโมโหมากไปกว่านี้
“คุณน่ะ เห็นพี่เอสำคัญกว่าผม แล้วจะมาบอกรักผมทำไม”
ไม้นิ่งอึ้งไป พยายามคิดว่ากลอนไปเอาความคิดนี้มาจากไหน อะไรที่ทำให้กลอนคิดเรื่องพวกนี้
แล้วภาพความทรงจำก็ค่อยๆผุดขึ้นมา สำหรับไม้การเอาใจใส่....ไม่ใช่เรื่องแปลก และเป็นปฏิกิริยาที่เป็นไปตามธรรมชาติ เป็นไปตามอัตโนมัติ
“หึ ไง นึกออกแล้วล่ะสิ”
กลอนทำเสียงขึ้นจมูก แล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
“อย่าคิดแบบนั้นได้ไหม”
-
จิ้มก่อน
ขออภัยจิ้มเร็วไปหน่อย แหะ แหะ
-
“อย่าคิดแบบนั้นได้ไหม”
ไม้เดินเข้ามาหากลอนช้าๆ โกรธที่กลอนไปผับนั้นก็ยังโกรธ แต่ตอนนี้เขาต้องจัดการเคลียปัญหาความคิดที่ค้างคาใจของกลอนไปให้หมดซะก่อน ไม้ไม่เคยรู้เลยว่ากลอนคิดแบบนี้ แล้วกลอนคิดอย่างนี้มานานแค่ไหนแล้ว
“พี่เอเขาก็มีพี่น้ำอยู่แล้ว”
ไม้พูดเมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย ยิ่งมาเห็นใกล้ๆก็ยิ่งเห็นว่ากลอนนั้นกำลังร้องไห้จริงๆ มือหนาเอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้ก่อนจะกอดกระชับร่างนั้นเข้ามาไว้แนบอก
กลอนพยายามดันร่างสูงออกไปแต่เรี่ยวแรงแทบไม่มี ที่สำคัญ ส่วนลึกในใจกลอนอยากจะอยู่ในอ้อมกอดนี้ แต่ไม่ได้ ต้องพูดกันก่อน
“ผมไม่สนเรื่องนั้น”
กลอนพูดเรียบๆ เงยหน้ามองคนที่จ้องลงมาอยู่แล้ว
“ผมไม่สนว่าพี่เอเป็นอะไรกับคุณน้ำ หรือพี่เอคิดยังไงกับคุณ”
“........”
“ที่ผมสนใจคือ คุณคิดยังไงกับพี่เอ”
ไม้อมยิ้มเล็กๆ เรียกว่ากลอนหึงได้ไหมนะแบบนี้
“ฟังนะ ฉันรักพี่เอ....แต่เป็นแบบที่น้องชายรักพี่ชาย ไม่ก็ลูกที่รักแม่ล่ะมั้ง”
กลอนขมวดคิ้วเพราะไม่ค่อยเข้าใจที่ไม้พูดนัก
“พี่เอเขาเป็นพี่เลี้ยงของฉันตั้งแต่ฉันเข้ามาอยู่ที่นี้ เลี้ยงฉันมา เพราะงั้น ถึงได้ให้ความสำคัญเหมือนเป็นคนในครอบครัว แล้วยิ่งเขามาเป็นคนรักของพี่ชาย ก็ยิ่งเหมือนคนในครอบครัวเข้าไปใหญ่”
กลอนยังทำท่าทางไม่เชื่อในพูดนั้น แต่สีหน้าที่เริ่มสับสน ไม่มั่นใจในความคิดตัวเองนั้นสำหรับไม้มันดูน่ารักมากทีเดียว
“ถ้าถามว่ากลอนกับพี่เอใครสำคัญมากกว่ากัน ฉันเองก็ตอบไม่ได้ มันอยู่ที่สถานการณ์ ถ้าถามว่ารักใครมากกว่ากัน ฉันก็บอกไม่ได้อีกเพราะมันเป็นความรักคนล่ะแบบ เอาไปเปรียบกันไม่ได้หรอก”
“แต่เมื่อวาน….”
“เมื่อวานนี้ ฉันแค่เห็นว่าพี่เอเมามาก ในขณะที่กลอนเหมือนยังสบายๆ แต่ที่ละเลยกลอนไปนั้นต้องขอโทษจริงๆ ก็มันโมโหนิดๆ เลยไม่อยากพูดอะไร กลัวจะทะเลาะกันเปล่าๆ”
กลอนเริ่มคิดว่าเมื่อวานตัวเขาเองดื่มไปมากก็จริง แต่ก็ยังนั่งนิ่งกับเก้าอี้ เคยมีคนทักหลายคนเหมือนกันว่ากลอนเมากับไม่เมาไม่ต่างกันซักนิด ชักจะเริ่มรู้สึกละอายที่เอาแต่คิดเองเออเองเสมอ แต่มันก็ยังเหมือนมีอะไรติดค้างในใจ
“ฉันรักกลอนจริงๆ นะ ขอให้เชื่อ”
ไม้พูดพลางก้มลงมองใบหน้าที่แดงเอาๆ มันช่างน่าฟัดจริงๆ และครั้งนี้อดใจไม่ไหวเลยต้องก้มลงหอมแก้มแดงๆนั้นหนึ่งที
“ครอบครัวกับคนรัก กลอนคงไม่อยากให้ฉันเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งหรอกใช่ไหม”
“แต่......”
“ถ้ากลอนลองมองดีๆ ฉันให้ความสำคัญกับทุกคนในบ้าน ไม่ใช่แค่พี่เอ”
กลอนเริ่มคิดสิ่งที่ตนมองข้ามไป และก็รู้ว่าไม้พูดถูก เขาไม่เคยใส่ใจหากไม้จะให้ความใส่ใจกับคนอื่น เฉพาะกับเอเท่านั้นที่กลอนจะมองเห็น ตอนนี้อะไรที่ติดอยู่ในใจกลอนหลุดออกไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังพูดไม้ได้ว่ามันทั้งหมด
“เอาล่ะ ที่นี้มาพูดเรื่องวันนี้กันต่อ”
ไม้เริ่มเข้าสู่บทสนทนาในเรื่องที่เขาต้องการคำตอบหรือคำแก้ตัวจากอีกฝ่าย
“ก็ผมน้อยใจ”
เสียงพูดอ่อมแอ้ม แต่ก็ดังพอให้ได้ยินเมื่อคนพูดอยู่ในอ้อมกอดเขา
“แล้ว?”ไม้พูดเป็นเชิงให้กลอนพูดอะไรมากกว่านั้น
“แล้วผมก็ไม่ชอบอยู่บ้านเฉยๆ แล้วคุณก็ไม่ค่อยว่าง”
“ทำไมต้องไปเที่ยวกลางคืน แถมแต่งตัวแบบนั้น”
“ก็.......พี่เอ.....”
กลอนไม่กล้าพูดว่าทั้งหมดนั้นเป็นคำแนะนำของเอ แต่จะโทษเอก็ไม่ได้ซะทีเดียวหรอก
“เฮ้อ.......”
ไม้ถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินชื่อเอแว่วๆจากปากกลอน เขาน่าจะคิดได้ คนที่ชอบทำอะไรพิเรนแบบนี้ก็มีแต่เอเท่านั้น
“แต่นายก็ผิดที่ยอมใส่มัน”กลอนพยักหน้าอย่างขอลุแก่โทษ
“ดี นายทำผิด ต้องโดนลงโทษ”
“หา?”
กลอนทำหน้าเหวอ ตกใจยังไม่หายไม้ก็กดกลอนลงกับเตียงซะแล้ว
“คุณจะทำอะไร”
“ลงโทษ ต่อจากบนรถไง”
“ห๊า”
ไม้ไม่สนใจท่าทางไม่รู้เรื่องของกลอน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนริมฝีปากนั่น ก่อนที่จะเคลื่อนลงมาทาบทับริมฝีปากบางด้านล่าง
“อืมมมมม”
เสียงจากลำคอกลอนเรียกความมั่นใจในการรุกรานต่อไปของไม้ได้เป็นอย่างดี
มือหนาเปะป่ายไปทั่วร่างกาย ลูบไล้ผ่านผิวผ้าเบาบางของชุดนอนก่อนจะสอดมือเข้าไปสัมผัสผิวเนื้อภายในลูบไล้ไปทั่วก่อนจะหยุดลงตรงยอดอก
“อึก”
กลอนสะดุ้งสุดตัว ยังคงเจ็บจากการกัดอย่างแรงของไม้ ร่างสูงรับรู้ถึงอาการนั้น จึงค่อยลูบไล้บริเวณนั้นอย่างเบามือ ถอนปากจากริมฝีปากบาง พลางมองจ้องเข้าไปในดวงตาอีกฝ่าย
“ขอโทษนะ”
ทั้งเสียง และดวงตาบอกความเสียใจจริงๆ กลอนพยักหน้า เหมือนจะบอกว่ายกโทษให้
“อ๊ะ”
ไม้ก้มต่ำลงมาฝังใบหน้าตรงซอกคอ ก่อนจะทิ้งรอยจูบสีกุหลาบไว้ ความเจ็บที่ทำให้เกิดความเสี่ยวซ่านเท่านั้น ไม่มีความเจ็บปวด กระดุมเสื้อนอนถูกปลดออก กางเกงโดนดึงออกไปทั้งชั้นนอกชั้นใน ไม้ขยับใบหน้าลงมาเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดทำแผลให้บริเวณยอดอก มันแดงจากที่โดนเขากัดไว้ แต่ก็ราวกับมันกำลังเรียกร้องให้เขาเชยชมมัน ลิ้นร้อนเคลื่อนตัวลงต่ำ และแตะบริเวณปลายยอดอกแผ่วเบา
สัมผัสที่ไม่ทำให้เจ็บ แต่กลับทำให้ความรู้สึกพุ่งขึ้นสูงกว่าเก่า แก่นกลางลำตัวของกลอนขยายขึ้นจากสัมผัสนั้น นั่นทำให้ใบหน้านวลแดงซ่านด้วยความอับอาย ไม้สังเกตเห็น แต่คราวนี้เขาไม่ทัก ไม้ไม่อยากทำให้บรรยากาศดีๆเสียเพราะความช่างแกล้งของเขา
มือหนาขยับไปจับยึดสิ่งนั้นไว้พร้อมกับที่เลื่อนตัวลงต่ำ จนใบหน้าอยู่ห่างจากกลางลำตัวอีกฝ่ายไม่ถึงคืบ ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารินรดนั้นเป็นสิ่งยืนยันได้อย่างดี
“คุณไม้....จะทำอะ....อ๊ะ”
เสียขาดหายไปเมื่อไม้ส่งส่วนนั้นเข้าไปในโพรงปาก
“อา....อย่า”
ถึงจะร้องประท้วง และพยายามหุบขาเข้าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย เมื่อไม้แทรกอยู่ตรงนั้น ไม้ใช้ลิ้นกระตุ้นแก่นกายจนมันขยายเต็มที่ กลอนพยายามดันตัวเองขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้มากนักเมื่อความรัญจวนเข้าบุกรุกทุกขุมขนแห่งการสัมผัส
“คุณไม้....อา”
สัมผัสที่ได้รับทำเอากลอนแทบกลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่ แต่ก่อนที่อารมณ์จะเคลื่อนไปสู่จุดสุดท้าย ไม้กลับผละออกมาอย่างรวกเร็วพลางยิ้มสวยให้
“ถ้าให้ไปถึงง่ายๆก็ไม่ใช่การลงโทษสิ”
ไม่พูดพร้อมขยับตัวลุกขึ้นเพื่อถอดเสื้อผ้าของตนออกบ้าง กลอนมองตามภาพนั้น ในสมองก็ประมวลคำพูดของไม้ว่าเขาพูดอะไรเมื่อครู่ กว่าจะคิดได้ อีกฝ่ายก็ตามมาทาบทับด้วยร่างเปล่าเปลือยเสียแล้ว
“นายน่ากินไปทั้งตัวจริงๆนะ”
พูดแล้วก้มลงสูดดมความหอมจากแก้มใสๆแดงๆนั้น
“ที่อย่างนี้ล่ะมาทำเป็นพูด”
กลอนย้อนให้จนอีกฝ่ายต้องขมวดคิ้ว ก่อนจะอมยิ้มออกมาเมื่อเข้าใจว่ากลอนพูดถึงเรื่องอะไร
“ก็แค่ไม่อยากฝืนใจกลอน”
“ผมบอกรึไง”
พูดแล้วทำแก้มป่องจนไม้ต้องก้มลงหอมอีกที
“รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา”
ยังไม่วายแกล้ง กลอนเลยยิ่งหน้าแดงเพราะรำลึกได้ว่าตนพูดเรื่องน่าอายเหลือเกินออกไป ราวกับจะบอกว่ารอคอย ราวกับจะบอกว่าต้องการ
“ถึงร้องไห้บอกให้หยุดก็ไม่หยุดแล้วนะ”
ไม่พูดก่อนจะแนบริมฝีปากลงมาเพื่อยุติการสนทนาทั้งหมด ลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวกระหวัดให้อีกฝ่ายตอบรับ และดูเหมือนกลอนจะยอมคล้อยตามแต่โดยดี
“อืม.....อือ”
มือที่ลูบไล้เปะปะนั้นเหมือนจะสร้างความรุ่มร้อนให้ทุกๆพื้นที่ที่มันลากผ่าน ผิวเนียนแดงซ่านไปทั่วทั้งตัวเพราะอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง ยิ่งเมื่อไม้หยุดมือตรงแก่งกลางลำตัวและจับมันไว้ขยับรูดรั้งก็ยิ่งทำให้กลอนอารมณ์กระเจิง
“อา....อ๊ะ”
ริมฝีปากนั้นผละออก แล้วเคลื่อนที่ไปชิมความหวานทั่วใบหน้า วกมาขบย้ำที่ติ่งหูเบาๆ มือที่อยู่ข้างลำตัวขย้ำผ้าปูที่นอนจนแน่น และยิ่งแน่นไปอีกเมื่อรับรู้ถึงการบุกรุกในส่วนซ่อนเร้น
“อ๊ะ....อะ...เจ็บ”
ถึงเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่กลอนก็ยังไม่ชินพอที่จะรับเข้าไปง่ายๆ นิ้วเพียงนิ้วเดียวก็ทำให้รู้สึกเจ็บ ไม้คานิ้วไว้อย่างนั้น มืออีกข้างก็ยังขยับรูดรั้ง ถึงจะหยุดบ้างเพื่อเบรกอารมณ์ไม่ให้กลอนไปถึงก่อน แต่ก็ทำให้กลอนลืมความเจ็บทางเบื้องหลังได้
ส่วนหลังเริ่มผ่อนคลายและตอบรับนิ้วที่เข้าไปเบิกช่องทาง ไม้จึงขยับช้าๆจนกลอนเริ่มชิน และเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปเรื่อยๆโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้รู้ตัว กลอนที่โดนกระตุ้นทั้งด้านหน้าและด้านหลังเริ่มทนไม่ไหวไปทุกที และคราวนี้ไม้คิดว่าการปล่อยให้กลอนไปถึงสักครั้งน่าจะดีกว่า จึงไม่มีการหยุดมืออีก
สองมือขยับทำหน้าที่อย่างรวดเร็วและถี่กระชั้นเหมือนสนองตอบต่ออารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นทุกทีของร่างบาง
“อ๊ะ....อา”
ไม่นานมันก็มาถึงจุดสิ้นสุด ของเหลวขุ่นขาวเปรอะไปทั่วทั้งนิ้วมือของไม้และหน้าท้องแบนราบ กลอนพยายามสูดอากาศเข้าปอดให้ได้มาที่สุด รู้สึกราวกับขาดอ๊อกซิเจนจนจะเป็นลม ไม้ไม่ทิ้งให้เวลาผ่านไปนานนัก นิ้วที่สอดทางเบื้องหลังถอนออกมาช้า ก่อนจะปาดเอาน้ำที่เปรอะเปื้อนนั้นเข้าชโลมแก่นกายที่ขยาดเต็มที่นานแล้วของตน
“ขอนะกลอน”
ร่างบางไม่มีสติรับรู้ แต่ก็ยังพยักหน้าออกไป ร่างทั้งร่างถูกจับให้พลิกคว่ำลงก่อนสะโพกมนจะถูกยกให้ลอยสูงขึ้น ไม้มองเห็นช่องทางเร้นลับที่ถูกเตรียมความพร้อมกำลังเต้นตุบๆราวกับรอคอย ส่วนแข็งแกร่งจดจ่ออยู่ทางปากเข้านานก่อนจะขยับสอดใส่ช้าๆ
“อึก.....อา”
กลอนซบหน้าลงกับที่นอน พยายามผ่อนลมหายใจ มือขย้ำผ้าปูที่นอนแน่นเพื่อระบายความเจ็บ ไม้ขยับเข้าจนสุด เขาอดใจเต็มที่ๆจะไม่ดันกายเข้าไปในทีเดียวทั้งๆที่อยากทำแทบตาย ย้ำกับตัวเองว่ายังไม่ใช่ครั้งนี้ เขาต้องไม่ทำให้กลอนเจ็บจนตื่นกลัว จนไม่มีครั้งต่อไป และที่สำคัญหากกลอนเจ็บจริงๆ เขาเองนั่นล่ะที่จะไม่กล้าให้มันมีครั้งต่อไป
“อา.....อ๊ะ”
กลอนหายใจอย่างยากลำบาก รู้สึกเจ็บไปหมด แต่เพราะไม้ยังคงค้างนิ่งไว้เฉยๆ กลอนเลยผ่อนคลายลงได้มาก มือหน้าเอื้อมสอดมากระตุ้นกลางลำตัวร่างบางอีกครั้ง และดูจะไม่อยากเลยที่จะทำให้มันขยายขึ้นอีกครา
“อ่ะ...อะ”
ไม้เริ่มขยับตัวช้าๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพร้อม มือหนาปล่อยแก่นกายด้านหน้า แล้วมาจับยึดสะโพกกลอนไว้ให้ขยับตามจังหวะ
“อ๊ะ...อา”
ทั้งที่ไม่ชอบใจเสียงครวญครางของตน แต่ก็ไม่อาจกลั้นมันเอาไว้ได้ ตอนนี้อารมณ์ที่มากมายทำให้สติหลุดลอยไปหมดแล้ว
“กลอน....กลอน”
ไม้เรียกชื่อเจ้าของร่างที่กำลังรับแรงกระแทกกระทั้นของตนอย่างลุ่มหลง ก้มตัวลงทาบร่างเข้ากับแผ่นหลังเปล่าเปลือยกอดไว้อย่างรักใคร่ ในขณะเดียวกันก็ไม่ทำให้จังหวะสะดุดเลยสักนิด
“อ๊ะ....อา”
ก้มลงจูบตรงหลังคอและแผ่นหลังพร้อมทิ้งรอยไว้ และยิ่งเร่งจังหวะมากขึ้น เมื่อตอนนี้กลอนตอบสนองเขาเองโดยที่ไม้ไม่ต้องจับสะโพกไว้อย่างตอนแรก
มือที่ว่างเคลื่อนไปรูดรั้งแก่นกายด้านหน้าของร่างบางอีกครั้งเพื่อให้อีกฝ่ายขยับอารมณ์ไปพร้อมกัน อีกมือก็ใช้ลูบไล้ยอดอกที่ไว้ความรู้สึกนั้นจนมันยิ่งเครียดเกร็ง
“อ่ะ ....คุณไม้”
เสียงที่เรียกชื่อตนยิ่งกระตุ้นให้ไม้ขยับรุนแรงขึ้น และนั่นก็ทำให้กลอนขยับตามอย่างรุนแรงขึ้นไม่แพ้กัน
“อ๊า....อาคุณไม้ ม่ะ...ไม่ไหว อ๊ะ....อา”
ในที่สุดกลอนก็ไปถึงจุดหมายอีกครั้ง นั่นทำให้ไม้เร่งขยับส่วนแข็งแกร่งกับช่องทางที่ตอดรัดนั้นด้วยความเร็วและแรงมากขึ้น
“อึก....อืม”
เสียงทุ้มต่ำๆหลุดออกมาจากริมฝีปากก่อนที่ของเหลวอุ่นจะพุ่งฉีกเข้าไปภายในช่องทางร้อนนั้นราวกับต้องการเพิ่มความร้อนให้มันมากขึ้นไปอีก
ร่างสองร่างทาบทับกันลงมาพลางหายใจเอาอากาศเข้าปอดอย่างเต็มที่
“รักกลอนนะ”
ไม้กระซิบเบาๆที่ข้างหูทำเอาที่คนเหนื่อยหอบไม่หาย หน้าแดงขึ้นมาทันตา
“ผมก็รักคุณ”
กลอนพูดแล้วซุกหน้าลงกับที่นอนด้วยความอาย คนฟังอมยิ้มก่อนจะหอมแก้มใสนั้นหนึ่งที มือหนาเริ่มลูบไล้ไปตามร่างเนียนตรงหน้าเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นอีกอารมณ์
“คุณ!”
กลอนเรียกเสียงหลงเพราะส่วนที่ยังคงค้างทิ้งไว้เริ่มขยายตัวขึ้นมาอีกครั้งจนเขารับรู้ได้
“ก็นายยั่วเอง บอกแล้วว่าจะไม่หยุด”
กลอนอยากจะเถียงนักว่าเขายังไม่ได้ทำอะไร แต่ดูเหมือนไม้จะไม่ให้เวลากลอนมากขนาดนั้น แล้วเสียงครางระงมก็ดังขึ้นทั้งคืนจนกระทั่งเกือบเช้า
..............................
แน่นอนสำหรับคนที่เพิ่งหายไข้แล้วไปกินเหล้าจนเมา แถมยังไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะกิจกรรมบนเตียงทั้งคืนนั้น ตื่นเช้าขึ้นมาคงไม่สามารถเป็นปกติได้มากนัก
หลังจากให้เอมาตรวจดูคร่าวๆก็ได้รู้ว่ากลอนไข้กลับ แถมเป็นหนักกว่าเดิม จนคุณหมอเอต้องสั่งห้ามไม่ให้ไม้รบกวนกลอนบนเตียงไปหนึ่งอาทิตย์ แต่พอไม้ย้อนเรื่องชุดของกลอนเมื่อวาน คุณหมอใจดีเลยจำใจลดให้เหลือสามวัน
ไม้ไม่ยอมไปทำงาน และยืนยันที่จะเฝ้าไข้กลอนด้วยตัวเอง แม้กลอนจะพยายามพูดให้ไม้เปลี่ยนใจในทีแรก แต่เมื่อไม้บอกว่า
“ก็คนรักนอนเป็นไข้อยู่นี่ จะให้ทิ้งไปได้ไง”
ก็ทำเอาความตั้งใจหายไปจนสิ้น
“พอหายแล้ว มาช่วยกันนะ”
“ครับ?”
กลอนที่นอนอยู่บนเตียงกำลังกินข้าวจากช้อนที่อีกฝ่ายป้อนอดงงไม่ได้ว่าไม้พูดเรื่องอะไร
“ก็งานไง ถ้าหายแล้วมาช่วยกันนะ”
“ไม่ต้องฝืนใจหรอกครับ”
กลอนยังไม่หายน้อยใจในเรื่องนี้ ห้ามเขาไปทำงานซะตั้งนาน ตอนนี้จะมาพูดอะไร
“ไม่ได้ฝืน แต่อยากให้มาช่วยจริงๆ”
“ก็คนใหม่ก็ทำงานได้ดีไม่ใช่หรือครับ”
กลอนแอบเหน็บถึงผู้ช่วยคนที่มาแทนกลอนของไม้ ทำเอาไม้อมยิ้มกับสีหน้างอนๆของกลอน
“ใช่ แทนกลอนได้ดีเลยล่ะ แต่”
ไม้ขึ้นคำว่าแต่ไว้เพราะเห็นว่าคนตรงหน้าที่เมินหน้าหนีไปทำราวกับกำลังจะร้องไห้อีกแล้ว
“แต่ข้างๆฉันยังไงก็ต้องเป็นกลอน”
เมื่อเห็นกลอนยังเฉยไม้เลยต้องเผยไต๋ออกมาจนหมด
“ที่จริง ที่ๆจะให้กลอนไปทำเป็นบริษัทใหม่ที่กำลังจะเปิดตัวน่ะ”
กลอนหันขวับมามองหน้าคนพูดทันที
“ที่ช่วงนี้งานยุ่งก็เพราะต้องส่งงานที่นั่นให้ภพเขารับช่วงต่อ แต่วันนั้นเป็นการประชุมครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ”
ไม้ยิ้มอย่างพอใจ
“ตั้งใจจะเซอร์ไพร์คิดว่ากลอนคงดีใจ แต่กลอนดันมาโกรธไปซะก่อนได้”
“ก็คุณ..........”
กลอนกำลังจะเถียง แต่ก็ต้องหยุดด้วยการถอนหายใจ เอาเถอะ ยังไงมันก็ผ่านมาแล้ว ตอนนี้สิ่งที่ติดอยู่ในใจเหมือนจะหลุดออกไปจนหมดแล้วด้วย ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปรื้อฟื้น ที่ไม้ทำไปก็เพราะอยากให้กลอนดีใจ ที่กลอนทำไปก็เพราะอยากให้ไม้สนใจ ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ทำทั้งหมดนั้นด้วยความรัก
กลอนอ้าปากเป็นเชิงว่าให้ป้อมข้าวต่อได้แล้ว ไม้เลยรีบป้อนข้าวต้มให้ตามที่อีกฝ่ายต้องการทันที จากนี้ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกไหม ไม่รู้ว่าความรักของทั้งคู่จะเป็นยังไง แต่เมื่อทุกอย่างอยู่บนพื้นฐานของคำว่ารักแล้ว ทั้งคู่ก็เชื่อว่าทุกอย่างจะต้องเป็นไปด้วยดี.........สิน่า
.............END.............
ps... เค้าลืมบอกอ่ะ ว่าให้เตรียมทิชชูมาด้วย :z1:
-
ู^
^
จิ้ม ๆๆ
มีกี่ครั้งเนี้ย :z1:
-
เตือนไม่ทันแล้ว :m25: :m25:
ไม้เนี่ยประมาณว่ารักนะแต่ไม่ค่อยจะแสดงออก
กลอนก็เลยทั้งหึงทั้งน้อยใจกันไป
เล่นซะไข้กลับเลย :laugh:
-
มาแล้วครึ่งหลัง~
แหม! หัดใจเย็นพูดจาให้นุ่มหูแบบนี้แต่แรกก็ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว คู่นี้นี่นะ เฮ้อ --
หนูกลอนหลุดด่าให้บ่อย ๆ ก็ดีนะลูก ไม้มันจะได้อ่อนให้ตลอดสักที
ป.ล. ขอบคุณคนโพสมากนะคะ ที่มาโพสไวทันใจ เลยไม่ต้องค้าง ทั้งคืน หุ ๆๆ
-
ปล่อยปะละเลย นี่หรือการกระทำของคนเป็นแฟนกัน ตาไม้! ไปรับเค้ากลับมาแล้วดูทำเข้าสิ
ฮึ่ม! ฮัม!~ :angry2: มันน่ากลับมา้ด้วยไม๊นี่ หนีไปอยู่กะวันแรมอีกรอบแล้วจะรู้สึก
-
นึกว่าตอนพิเศษจะหวานกว่าตอนปกติซะอีก
ที่ไหนได้ มาม่าอีกแล้ว ฮือ ๆ
สงสารหนูกลอนจังเลยอ่า เพราะไม้อะแหละ รู้อยู่ว่ากลอนเป็นคนยังไง
ยังจะทำแบบนั้นกับกลอนอีก ฮึ่ย ขัดใจจริงจัง
-
ไม้ใจร้าย ไม่ยอมแสดงความรักบ้าง สงสารกลอน :sad4:
-
อ่า เพิ่งเข้ามาอ่านน้า เดี๋วไปตามอ่านกอน
จุ๊บๆๆๆ
รักกันๆ :L2: :กอด1:
-
ในที่สุดก็เคลียร์กันได้ซะที กว่าจะเข้าใจกันเอาซะคนอ่านลุ้นจนปวด(?)ไปหมดแล้ว
ดีจังกลอนก็เริ่มที่จะพุดบ้าง ไม้ก็พยามที่จะทำความเข้าใจแล้ว
ถึงตอนแรกจะแรงไปนิดแต่ก็ทำไปเพราะรักนี้เนอะ ถ้าไม่อย่างนั้นคงไม่สนใจหรอก
ส่วนที่บอกว่า..END..ไม่จริงใช่มั้ยยังไม่จุใจเลยอ่ะ ขออีกเหอะ
please....... :m5:
-
ไม้ตลอดๆๆอ่ะ แข็งทื่อเป็นตอไม้ตลอด สมชื่อจริงๆ :m16:
ส่วนกลอนก็คิดน้อยใจ ตั้งแต่ต้นเรื่องยังตอนจบ แต่ก็น่าน้อยใจจริงๆแหละ :serius2:
แต่สุดท้าย ก็หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน* :o8:
-
ไม้กลอนน่ารักมาก :o8: :-[
เมือคนสองคนหันหน้าเข้าหากันและปรับความเข้าใจกันความหวานจึงเกิดขึ้น :m25: :z1: :laugh:
:กอด1: :L2:สำหรับคนแต่งและคนโพสจ้า จุ๊บ จุ๊บ :L1:
:pig4: :pig4:
-
ว้าวววววววว เข้าใจกันแล้ว
แล้วก็ตั้งใจรอตอนพิเศษ 3 กันต่อ อิอิอิอิ
-
กรี๊ดได้ใจอย่างมากเลยค่ะ
ไม่ได้เตรียมทิชชูมาก่อน
เลยเอาผ้าอ้อมเด็กมาซับแทนแล้ว
ได้ใจคนอ่านอย่างมากเลยค่ะ
-
แวะมาอ่านตอนพิเศษขอรับ :กอด1:
-
เข้าใจแล้ว แล้วก็รอต่อตอนต่อปายยยยย อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ครึ่งหลัง+++ คอมเม้นบน โวยวายครึ่งแรกนะคะ
จบ!! นี่คือหมดตอนพิเศษสำหรับคู่นี้ใช่ไม๊ค่ะ รู้สึกว่า เติมเต็ม แต่ ยังไม่เต็มอิ่มเลย
ฮากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ผัดไท อยากได้ อีก สอง สาม ตอนเจ้าค่ะ
โฮกกกกกกกกก ฮากกกกกกกกกก :z3:
-
ขอบคุณมากน้องสาวววววววที่ร้ากกกกกกที่มาต่อให้เค้า พีขออีกค้าบบบบบบบบ อิอิ
สุดท้ายนี้แล้วแต่ท่านจะกรุณา อิอิ
-
OK ไม่มาม่าแหละ อิอิ
-
:กอด1:
-
กร๊ด!!!!!!!!!!!
ช่างเป็นตอนพิเศษที่ ถูกใจเจ๊ที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดด :-[ :-[ :-[
หนูกลอน มีอะไรต้องพูดกันนะลูก...
อย่างอนแบบนี้บ่อย...เดี๋ยวจะไม่ได้หลับไปไม่ได้นอนกัน 555
ขอบคุณทั้งคนโพส และ คนแต่งที่น่าร๊ากกกกก :กอด1: :กอด1:
-
อ่านะ ในที่สุดก็เข้าใจกันซักที
ลุ้นมากมายกับเรื่องนี้
แถมเสียเลือดด้วย กั๊กๆๆ
ฟังดูแล้วทรมานเนอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณนะคะ ที่มีนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
-
จบตอนหรือว่าจบเลยครับเนี้ย กำลังเข้าใจกันและกัน และกำลังหวานชื่น :n1: :L1:
-
เลือดพุ่ง
ทิชชู่ไม่พอคะ อย่างนี้ต้องผ้าเช็ดตัว
ฮ่าๆ
-
กลอนนี่ก็ขี้งอนเหมือนกันน้าาาาาาาาา ฮ่าๆ
เอาน่า ไม่จะทำอะไร ผิด หรือ พลาด แต่มันก็อยู่บนพื้นฐานของความเราที่มีให้กันแหละ
แต่ไม้ก็ควรจะทำตัวให้เคลียๆทุกเรื่องเลยนะ
ก็รู้ว่ากลอนเป็นคนคิดมาก อิอิ
ปอลิง เค้าเกือบคว้าทิชชู่ไม่ทันแน่ะคนโพส :กอด1:
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ว แบบเลือดพุ่ง อิอิ :pighaun:
แล้วจะมีตอนพิเศษ 3 ไหมคะ :impress:
-
กลัวว่าสักวันไม้จะทนกลอนไม่ไหว
แต่จริง ๆ นิสัยกลอนก็คิดเองเออเอง
ไม้คิดอะไรก็ไม่ค่อยพูด
ก็พอกันทั้งคู่ น่าจะปรับตัวกันสักหน่อย จูน ๆ หากัน
-
น่ารักจริงๆเลย มีเรื่องแบบนี้ก็ดีนะกลอนจะได้เคลียร์เรื่องพี่เอได้ o13
(จริงๆคนอ่านก็แอบสงสัยอยู่นิดๆเหมือนกัน ว่าทำไมไม้กับพี่เอถึงได้สนิทกันมากๆ)
แหม.. พอเข้าใจกันแล้วก็ยิ่งหวานใหญ่เลย :o8:
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
รักกันๆ
:m25:
-
555...ดีนะที่มีทิชชู่อยู่ใกล้มือ
:haun4:
-
:m10:
เลือดเกือบหมดตัวแน่ะ
:-[ :-[ :-[
-
นอกจากความรักแล้วการสื่อสารด้วยการพูดคุยก็สำคัญนะ มองตาแล้วเข้าใจมันมีก็จริง แต่พูดคุยกันเลยจะดีกว่านะ o16
เป็นตอนพิเศษที่ไม่เหมือนตอนพิเศษเลยนะ น่าจะเป็นหนึ่งในตอนปกติมากกว่า มาทำให้อึดอัดใจอีกจนได้ กว่าจะเข้าใจกัน :เฮ้อ:
จะมีตอนพิเศษ(ที่หวานๆ)อีกไหม :impress2:
-
จะมีตอนพิเศษต่ออีกไหมครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แอบเข้ามากรี๊ดกะตอนพิเศษด้วยคน หุๆ
ปาดเลือดกำเดาออกเล็กน้อย แล้วค่อยๆยิ้มอ้อน(teen)
"ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ 2 ค่ะ รอตอนพิเศษ3 อยู่นะคะ"
-
โอ้วววว!!!~ สุขสุดๆไปเลย...
เข้าใจกันซะที กลอนดูพัฒนาขึ้นเยอะเลย เริ่มพูดตามใจตัวเองบ้างแล้ว
อย่างนี้รักกันตายเลย หุหุ จะมีตอน 3 มั้ยน้ออ :impress2:
+1 ขอบคุณค่า :L2:
-
ในที่สุดก็ :haun4:
มีความสุขซะทีนะจ๊ะหนูกลอน :mc4:
คนอ่านปลื้ม ลั๊นลา :z2:
รักคนแต่ง :กอด1: :L1:
-
เข้าใจกันแล้ว :m25:
:pig4:
-
หุหุหุหุ
ที่นี้ ก็ ตอนพิเศษอย่างเดียวหล่ะสิหุหุห
ชอบจังเลย o13
-
:pighaun: :haun4: :jul1:
อะไรอีกเนี่ย
ทำไมมีอย่างนี้ไม่บอกกันก่อน
ถ้าเลือดเค้าออกหมดตัวจะทำยังไง
เคยคิดบ้างมั้ย
ิอิอิ
-
ยอมง่ายไปไม๊หนูกลอนนนนนนนนนน
เอาจริงๆตามความคิดเรา...(อ่านกี่ครั้งเราก็คิดงี๊อ่ะ)
ไมหนูไม่หนีไปไกลๆไปเจอพระเอกคนใหม่ที่มันไม่ขี้เต๊ะเหมือนนายไม้(แต่หล่อและรวยพอกัน)
ให้นายไม้มันเห็นความสำคัญของความรู้สึกหนูให้มากกว่านี้ น๊า
แต่ก็นะ ขืนทำงั้นเรื่องคงยืดเป็นหนังสติ๊ก อิอิ
แต่เห็นกะลีลา :oo1: หยวนๆให้ไม้ ก็ด๊ะ :laugh:
-
:o8: เข้าใจกันซะทีน่ะ คนอ่านลุ้นจนเหนื่อยใจไปด้วยเลย
แต่ไม้ก็ยังเป็นไม้ บทจะเงียบก็เงียบ
พอสารภาพแล้ว ทำเอาไข้กลับแถมเป็นหนักกว่าเดิมอีก
-
:o8:น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบบบบบรออ่านคู่อื่นๆๆๆๆๆๆ o13
-
ตามอ่านทั้งคืนนน
สนุกมากกกกกกกกก เลยค่ะ !!
ชอบตรงที่ ความคิด พฤติกรรม และความเย็นชาของกลอน มันค่อยๆ หายไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ที่ไม้เริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิต
มันดูเป็นธรรมชาติ ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยซะทีเดียว แต่กลอนค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปอย่างช้าๆ จนคนอ่านเกือบลืมไปแล้วว่ากลอนเป็นคนที่มองโลกด้านเนกาทีฟแค่ไหนในตอนแรกๆ . . .
ไม้อีกคน แอบชอบเขามาตั้งนาน ก็ไม่รีบรุกเข้าไปซักที >w<!!!
... แต่วิธีการรวบหัวรวบหางของนายไม้ก็ร้ายใช่ย่อยเหมือนกัน ...
ความจริงต้องขอบคุณหญิงพลอยสินะ ! แสบน่าดูเลยนะเจ้าค่ะ !
ไม่ว่าใครเป็นกลอนก็ต้องสับสนเหมือนกัน เพราะไม้ทำอะไรไม่ชัดเจน! เดี๋ยวนี้ผู้ชายเขาต้องชัดเจนนะค่ะนายไม้~!
ชอบตอนพิเศษ~~ มากกกกกกกก เลยค่ะ ! ^^
ขอบคุณทั้งไรท์เตอร์และคนโพสเลยนะค่ะ ~~
ที่สร้างสรรค์นิยายดีๆ มาไว้ในเล้าเป็ดให้พวกเราได้สุขใจ~~
สุ้ ๆ ค่าาาา
-
เฮ้อ ลงเอยกันได้ซะที นายไม้ต้องช่างสังเกตุมากกว่านี้นะเนี่ย กับคนขี้ใจน้อยและคิดมากแบบกลอนอะ หุๆ
-
เข้าใจกันได้ซักทีเนาะ
ต่อไปทั้งไม้ทั้งกลอนต้องหัดพูดให้เยอะขึ้น คิดเองเอเองให้น้อยลงนะ
จะได้หวานๆต่อไปเรื่อยๆ
พี่เอก็ช่างคิดเนาะ กลอนเลยโดนไม้ลงโทษทั้งคืนเลย
-
:L1: :L1:
ลุ้นรักไปกับ
ไม้...รัก...กลอน กลอน...รัก...ไม้
มีความสุขและอิ่มเอมใจมาก ที่ได้อ่านเรื่องดีๆอย่างนี้
ขอบคุณมาก ชอบการเล่าเรื่องทำนองนี้
มีเรื่องให้ต้องลุ้นทุกตอน จริงๆ
ทั้งไม้และกลอน มีควานรักผูกพันที่น่าติดตาม
ความคิด การกระทำ บางที่ก็สวนทางกัน
ซึ่งหลายๆคนก็เคยทำหรือเป็นแบบนี้จริงป่าว
น่ารักทั้งคู่ เสียดายไม่ได้ติดตามตั้งแต่แรก
เลยไม่ได้มีส่วนร่วมในการให้กำลังใจ
ทั้งคนแต่งและคนโพสท์ที่น่ารักมาก
ตอนจบก็สมใจผู้อ่านทั้งปวงอย่างยิ่ง
เล่นเอาเตรียมทิชชู่ไม่ทันทีเดืยว
+1 ให้ด้วยความประทับใจ
อยากให้คุณไม้คุณกลอน
ไปพักผ่อนที่ไหนอีกสักครั้ง
ไปนอนคุยกันอะไรงี้
น่ารักดี
เอิ๊ก เอิ๊ก
เอ่อ....แอบอยากอ่าน ปาม + ดิน อีกด้วย
ขอบคุณอีกครั้งครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ลงเอยด้วยดีมีความสุขกันไป
-
ตามอ่านจนถึงตอนพิเศษ ชอบเรื่องนี้จัง
ขอบคุณที่นำเรื่องดีดีมาให้ได้อ่าน...รอตอนพิเศษนะ
-
เลิสอะ ชอบเรื่องนี้มากเลย กลอนน่าฮัก หลายๆๆ
-
ชอบมากเรื่องนี้ สนุก
ยิ่งตอนช่วงแรกๆที่กลอนมืดมน ยิ่งได้ใจ
ชอบคิดในใจฮาดี
-
ลุ้นจนเหนื่อย ไม้กว่าจะเข้าใจเพราะกลอนไม่ค่อยบอก
-
สุดท้ายก้ลงเอยกันด้วยดี :กอด1:
:pig4: writer คะ
-
กว่าจะอ่านจบ หมดทิชชู่ไปเป็นโหลๆ (ในหลายๆความหมาย เหอะๆ) :sad4:
อ่านไปก็รู้สึก อยากเอาอิโต้มาดามหัวอิคุณไม้หลายรอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปกติไม่ค่อยชอบเรื่องแนวๆ นางเอก สำออย คิดเองเออเอง จนดูเหมือนงี่เง่า แต่เรื่องนี้ มันอารมณ์ว่า นายเอกน่าสงสารมากมายอ่ะ :monkeysad:
อ่านแล้วเจ็บจี๊ดๆ จนกลายเป็น หมั่นไส้พระเอกมากกว่า อ่านตอนแรกๆอยากไปช่วยเขย่าๆ :beat: :z6: :z13: o18 แทนหนูกลอนอย่างแรง
แต่ตอหลังๆ ยิ่งตอนพิเศษ น่ารักมากค่ะ :-[ o13
รออ่านคู่อื่น ต่อน๊า ตอนนี้ชอบพี่เอแล้ว ท่าทางจะเป็นเคะเจ้าเล่ห์ อิอิ
:กอด1: คนแต่ง
:กอด1: คนโพส
:กอด1: เพื่อนๆที่ชอบเรื่องเดียวกัน อิอิ
-
อ่านรวดเดียวจบ น่ารักมากๆๆๆ แต่ไงไม้ไม่จีบแต่แรกอ่ะ ทำกลอนเสียใจตั้งนาน
มารุกตอนที่ทำงานแล้วเนี่ยนะแปลกใจมากๆ ก็เห็นมาตั้งแต่ตัวเองเรียนแล้วนิน่า เงี่ยไม่จีบเลยอ่ะ
อยากให้ไรเตอร์มาต่อตอนพิเศษอีกอ่ะ อยากอ่าน ขอบคุณที่มาแบ่งปันกันค่ะ แล้วก็สู้ๆ รอตอนอื่นๆๆ หรือเรื่องอื่นๆอยู่นะ
-
แจ้งข่าวการรีปริ้นหนังสือไม้กลอนนะค่า
เนื่องจากมีงานฟรีดอมบายเฟรน คุณจิ๊บเลยทำการรีปริ้นเรื่องนี้เป็นครั้งที่สาม(http://i68.photobucket.com/albums/i34/JUPJIB/3-1.jpg)
จอมไตร ซีรี่ส์ (ไม้-กลอน)
รายละเอียด ....พิมพ์รอบที่สาม (เปลี่ยนปก + ตรวจคำผิดเพิ่มค่ะ นอกนั้นไม่ต่างจากรอบ 2 นะคะ)
เปิดจองถึงวันที่ 1 สิงหาคม 2553
เนื้อหา - มีตอนที่ลงในบอร์ด (ปกติ +ตอนพิเศษของไม้กลอน) และอีกเรื่องสั้นคู่พิเศษที่ไม่ได้ลงที่ไหนค่ะ
จำนวนหน้า ประมาณ 287 หน้า
....ใครที่ต้องการสั่งส่งเมลล์มาที่ jupjib[แอด]live.com
ชื่อ เบอร์โทรศัพท์ จำนวนที่สั่งนะคะ....
ps. ถ้ายังไม่สะดวกโอนเงินแต่ต้องการหนังสือให้ช่วยยืนยันว่าเอาแน่นอนพร้อมชื่อจริงและเบอร์โทรมาให้หน่อยนะค่า
-
ให้เวลาเขาคิดและทำธุรกรรมแค่วันเดียว ใจร้ายยยยย
-
ให้เวลาเขาคิดและทำธุรกรรมแค่วันเดียว ใจร้ายยยยย
o1 เค้าขอโทษ...เค้าเช็คเมลล์คุณจิ๊บช้าเองแหละ
เด่วจะไปขอยืดเวลาดูนะคะ ได้ข่าวยังไงจะมาบอกอีกทีน๊า
-
กะลังจะส่งเมลล์ไปหานะค้าบบบบ
-
:a5:ต้องรีบส่งแล้ว
-
อยากได้นะคะ แต่ไม่มีเวลาแล้ววววววววววว
กาซิกๆๆ T T ขนาดเงินซื้อมาม่ายังไม่มีเลย
จะเอาที่ไหนไปซื้อนิยายหว่า
-
คนที่จองมาแก้มส่งเมลล์ตอบกลับไปแล้วนะคะ
สงสัยตรงไหน ส่งไปถามอีเมลล์ที่แนบท้ายได้เลยนะคะ
-
ระยะเวลาที่เปิดจองจะสั้นไปไหมคะ :try2:
นี่ไอยังสอบไม่เสร็จเลย...ถ้าไม่ได้เข้ามาดูจะเป็นยังไงล่ะเนี่ยยยยยยย - -"
แล้วแบบนี้เวลาที่โอนจะสั้นตามไปด้วยไหมคะเนี่ยยยยยยยย :serius2:
ขอเวลาหน่อยเถอะนะคะ :เฮ้อ: (ตอนนี้ไอยังไม่มีตังค์ด้วยอ่ะ ยืดหน่อยๆ)
-
อ่านรวดเดียวจบเลยครับ
สนุกมากๆๆๆ ของจองด้วย 1 เล่มครับบ :L2: :3123:
-
จองด้วยคนฮะ 1 เล่ม
^_________^
-
แจ้งโอนกลับไปที่เมลคุณแก้มแล้วนะคะ ^____^
-
แล้วจอมไตรคู่อื่นๆล่ะคะ จะได้อ่านเมื่อไหร่เอ่ย?
-
ฮืออออออออออออ
ระยะเวลาจองสั้นปายยยยยยยยยยยย
นู๋เพิ่งสอบเสร็จอ๊ะะะะะะ
ฮือออออออออออออออออออออออออออ
-
อยากได้หันงสืออ่ะค่ะพอมีเหลือบ้างมั้ยเนี่ย
จองไม่ทันอ่ะ พึ่งสอบเสร็จไม่ได้เปิดคอมหลายวันเลย
ถ้ายังมีเหลือหรือจัรีปริ้นอีกรอบช่วยบอกด้วยนะคะ
จะไม่พลาดอีกแล้ว
-
ได้หนังสือแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ
:pig4:
-
เข้ามาแจ้งว่าได้หนังสือแล้วคะสวยมากมีห่อปกพลาสติดมาให้ด้วยอะดีจัง
อีกอย่างที่คันสวยมากคะหน้ารักมากเลย ขอบคุณคะ :bye2:
-
คิดถึง คุณไม้ + กลอน คร๊าบ บ บ
:กอด1: :กอด1:
-
ฮืออ
ทุเรศตัวเองมากเลย
เราดูวันที่ผิดไปอ่ะ
จริง ๆ คือ จัดส่งหนังสือวันที่ 10
แต่เราดูเป็น โอนเงินได้ถึงวันที่ 10
ฮือ อ อ !
(แล้วตัวเองก็เป็นพวกไฟลนก้นถึงจะทำอะไรสักอย่าง ก็เลยเปิดเมล์วันที่ 10 เพื่อเอาเลขที่บัญชีไปโอน และก็ได้รู้ความจริง = =' )
รอรอบหน้าแล้วกัน หวังว่าจะมีอีกนะคะ ><
จะไม่ยอมพลาดอีกแล้ว
-
หุหุ ตกลงไม่ทันแล้วเหรอค่ะ เพิ่งปลีกตัวจากงานได้อ่า ถ้ามีสั่งจองรอบใหม่ ส่งข่าวด้วยนะคะ
-
ได้รับหนังสือแล้วจ้า ขอบคุณมาก :mc4:
-
ในที่สุดก็อ่านจบจนได้ หลังจากแปะเอาไว้มานาน(อาศัยเวลาว่างฤกษ์งามยามดี วันแม่นี่แหละนะ 55)
จริงๆ ตั้งใจว่าจะอ่านตั้งแต่ได้อ่านเรื่องสั้นจบแล้ว
แต่ด้วยความที่ภาระทับตัวบวกกับตามนิยายในเล้าหลายเรื่องมาก
เลยตั้งใจเว้นช่วง รอให้ลงให้จบทีเดียวเลยดีกว่า..จะได้ไม่ค้างคา
ถ้าอ่านไปรอคุณnolirinมาโพสต์ด้วย สติกระเจิงแน่..
นั่งอ่านตั้งแต่ตอนบ่ายแก่ๆ ไม่ได้ลุกไปไหนเลย
สนุกมาก ติดหนึบหนับ นั่งดูคอนเสิร์ต คุยเอ็มกับเพื่อนอยู่ เลิกหมดเลย ขออ่านนิยายก่อน
อยากอ่านของจอมไตรคนอื่นๆด้วย
คู่นี้ความรู้สึกเค้าสวนกันไปมาอยู่เรื่อย กว่าจะรับรู้ตรงกันได้นะ..
คนอ่านลุ้นแทบไม่หายใจ..
ไม้ก็แสดงออกสวนทางกับความรู้สึก ส่วนกลอนก็รู้สึกทุกอย่างแต่ไม่ยอมพูดอะไรซักอย่าง
มีช่วงหลังๆ เริ่มรู้สึกได้ว่าไม้น่ารัก (แถมยังขี้หึงมากด้วย) :-[ แต่ดูแล้วท่าทางจะขี้น้อยใจทั้งคู่
ถ้าจะเอาจอมไตรคู่ต่อไปมาลง คราวหน้าจะตามอ่านแต่ต้นเลย
ขอบคุณ คุณnorilinมากนะคะที่เอานิยายสนุกแบบนี้มาลงให้อ่าน
ขอบคุณถึงคนแต่งด้วยนะคะ แต่งเก่งมากๆเลย เรื่องดำเนินไปง่ายๆ น่าตามอ่าน
แต่ในความไม่ซับซ้อนของเรื่องมันมีปมที่อึมครึมชวนให้ตามต่อตลอดเลย..
ขอบคุณมากๆค่ะ
:pig4:
-
ได้รับหนังสือแล้ว ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ น่ารักมากมาย ชอบรูปตอนที่กลอนกะไม่ยังเด็กอ่ะ น่าร้ากกกกกกก
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักจริงๆ เลยเนอะ
-
สนุกมากกกอ่านจนจบ
แบบ นันสต๊อปเลยที่เดียว
กลอนนี้คิดเองเออเองสุดๆ
คุณไม้นี้ก็ เจ้าแผนการ
แอบรักเขามาตั้งแต่เด็ก
แล้วก็ไม่ยอมบอกอะนะ
ปล่อยให้คนคิดมาก เข้าไปไปฝ่ายเดียว
-
หนังสือยังพอมีอยู่อีกนิดหน่อยนะคะ
ใครสนใจลองติดต่อไปตามอีกเมลล์ที่ให้ไว้นะคะ
-
อ่านจบแล้วววว :laugh:
รอรอบของจอมไตรคนต่อไปค่า
-
สนุกมากๆ อ่านรวดเดียวเลย ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ค่ะ
-
หนุกมากรวดเดียวจบรอของคนต่อไปจร้า
-
:bye2: o13หวานกันจริงๆๆๆเลย
:call:แอบสะใจไอ้คุณนรินจริงๆๆๆๆๆน่าจะเปลี่ยนเป็นชนีๆๆๆๆ
5555
-
:jul3: :m20:เป้นเอามากนายไม้
-
แค่คู่ไม้กับกลอนก็กรี๊ดแล้ว
อยากอ่านคู่ต่อไปเร็ว ๆ จัง...........
:กอด1:
-
สวัสดีค่ะ
เรื่องสนุกน่ารักมากกกกก ชอบมาก อ่านเพลินเลยทีเดวววว
แต่ชื่อเรื่องบอก จอมไตรซีรี่ย์ แสดงว่ามีของจอมไตรคนอื่นด้วยอ่ะดิ เค้าหามะเจออ่า
บอกหน่อยน้า อยากอ่านนนน
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยยยย สนุกมากเลย อ่านรวดเดียวจบ หนูกลอนเป็นคนมืดมนที่น่าร้ากกกกกกที่ซู๊ดดดดดดดดดดดด ชอบๆๆๆๆๆ หนังสือหมดหรือยังหนอ จะสอบถามได้ที่เมลใครตรงไหนเอ่ย :impress2:
-
สนุกมากค่ะ รู้สึกไม่ได้อ่านไรสนุก ๆ อย่างนี้มานานแล้ว
อ่านติดมาก ไม่อยากให้จบเลย
ไม่ทันตอนสั่งหนังสือด้วย เสียใจอย่างสุดซึ้ง
ยังไงก็จะติดตามต่อไป ถ้ามีหนังสือรอบใหม่ บอกด้วยนะค่ะ
-
สนุกมากคะ
นู๋กลอนนี่คิดได้นะ เหอๆ(มืดมนตลอด)
เจ้าไม้ก็ไม่รู้จักแสดงตัวออกมาดีๆ
กว่าจะตกลงกันได้ลุ้นแทบแย่
ชอบตอนพิเศษมากๆ อิอิ
เสียน้ำตาไปเป็นถัง(ต้องแอบเช็ดออก เดี๋ยวคนอื่นหาว่าบ้า 555)
ปล.เสียดายที่มาไม่ทันหนังสือTOT
อยากได้จังงะ
:monkeysad:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:call:มารอคู่อื่นๆๆๆๆ :call:
-
มารอด้วยคนคับ...ผมพลาดหนังสือเหรอเนี่ย....กร๊าซซซซซ
ถ้ามีครั้งหน้า ไม่พลาดอีกแล้ว...รอคับพ้ม
-
ปรบมือให้คนแต่ง เก่งมากครับ o13
แรกๆอึดอัดแทบแย่
หลังหวานสะ :z1:
รออ่านเรื่องต่อไปนะครับ
-
ประกาศสำหรับท่านที่จองหนังสือไว้นะคะ
ช่วยติดต่อจิ๊บก่อนสิ้นเดือนด้วยนะค่า
(ยกเว้นท่านที่แจ้งวันโอนไว้ก่อนแล้วค่ะ)
ไม่งั้นจิ๊บจะถือว่าสละสิทธิ์นะคะ
:L2:ขอบคุณค่ะ
-
ชอบอ่ะ ชอบไม้*กลอน ชอบที่สุด
-
คนอะไรก็ไม่รู้คิดเองเออเองเข้าใจผิดเองเก่งที่สุดในโลก แต่กลอนก็น่ารักที่สุด :m3:
-
:pig4:ได้หนังสือแล้วจ้าและก้อเพิ่งอ่านจบเมื่อคืน สนุกมากมายชอบมากกกกกกกกก
รอคู่พี่น้ำกะพี่เออยู่นะคะ(สงสัยคู่นี้จังว่ามาเจอกันได้งัยแตกต่างสุดขั้ว :really2:)
-
ฮ่ะ ฮ่า ฮ่าๆๆ กร๊ากกกก อุว๊ะ ฮ่า ฮ่า่
มีความสุขคร่า~ อ่านจบซะที
เคียกๆ เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้วสื่อได้หลายอารมณ์มากกกก
ตอนที่กลอนเศร้านี่ สุดๆค่ะ ปกติแล้วเราเป็นคนที่อ่านอะไรจะอินมากๆอยู่แล้ว
แต่เรื่องนี้ เง้อ~ น้ำตามันไหลออกมาเองแบบไม่รู้ตัวเลยง่ะ โดยเฉพาะตอนแรกๆ แทบตายอ่ะค่ะ อ่านไปเช็ดน้ำตาไป
แบบว่า เฮ้ย! น้ำตาไหลออกมาได้ไงวะ แล้วก็ตอบตัวเองในใจ ก็มันเศร้านี่<<บ้าค่ะ ถามเองตอบเอง
(กลอนจ๋า มามะ มาซบอกเราเถอะ TT3TT เศร้าๆ)
แต่ตอนจบก็..... แฮปปี้ แอนดิ้ง คร่า กรี๊ดดดด ยะฮู้ มีความสุขโว้ยยย ว๊ากๆๆ >o< 55+
ไม้*กลอน << น่าร๊ากกกกก
-
ยังมีเหลืออยู่หรือป่าวครับ หนังสือนะครับ
อยากได้ อยากได้ อยากได้ อยากได้ อยากได้ อยากได้
อยากได้ อยากได้ อยากได้ อยากได้ อยากได้ อยากได้
-
ตอบรีข้างบน หนังสือหมดแล้วค่ะ ขอโทษจริงๆนะค่า :impress3:
ขอขอบคุณทุกท่านที่รักไม้กลอนค่า
ขอบคุณทุกท่านที่อุดหนุนหนังสือด้วย
:L2: :3123: :L2:
-
หว้า........ แย่เลย
ขอบคุณครับ
แล้วจะมีรีปริ้นหรือป่าวครับ
ถ้ามีรบกวนแจ้งด้วยนะครับ
รักคนแต่งจัง อิอิ
-
หลงรักในความมืดมน...
รอเรื่องของคู่อื่นๆด้วยค่ะ
และก้อรอรีปริ๊นด้วย :-[
-
เพิ่งอ่านจบ ชอบมากเลยค่ะน่ารักดี รออ่านคุ่ต่อไปนะคะ
-
รออ่านคู่อื่นจ้า
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย
สนุกมากมาย
-
มาแปะไว้หน้าที่ 28 เนอะ
-
แฮปปี้กับคู่นี้จริง ๆ คิคิคิ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วสนุกมาก ไม่หลับไม่นอนกันเลยทีเดียว
-
เคยอ่านแล้วชอบมากมายยยยยยยยยย
เอาอีก
-
:o12: :o12: มาช้าไปใช่ม้ายยยย
รีปริ้นได้มั้ยเนี่ยยยยย
ไม้*กลอนน่ารักอะคู่นี้ :-[ :-[
-
เราก็เพิ่งมาอ่านค่ะอยากเก็บสะสมเหมือนกันจ้า
ถ้ารีปริ้นยังไงรบกวนแจ้งเราด้วยคนนะคะ
:o12: :o12: มาไม่เคยจะทันเลย
-
ขอบคุณคร้าบบบบ,,
:mc4: :mc4: :mc4:
-
เมื่อคู่อื่นจะออกมาให้อ่านอ่ะ :myeye:
ปล.ที่ไอยังไม่ได้ซื้อหนังสือ เพราะกะรอทุกคู่นี่แหละ กลัวจะไม่มีวันเห็นคู่อื่นแล้วจะค้างนานนนนนนนน่ะสิ - -"
-
o13 o13
สนุกที่สุดค่ะ เรื่องลุ้นๆดี
มีหลายอารมณ์มากๆเลย
อยากดูคู่อื่นบ้าง โดยเฉพาะคู่พี่ดิน ยังไงจะรอติดตามนะคะ สู้ๆค่ะ
-
โอ่ย อ่านรวดเดียวจบ ชอบมากเลยครับ ผมอยากได้หนังสืออ่ะ ยังสั่งได้ป่าว บอกกันหน่อยนะค๊าบบบบบ
-
อยากอ่านคู่พี่เอค้าาาาาา
-
อ่านจบแล้ว ววววววววววววววววววว เย้ๆๆ
สนุกจังเลยค่ะคุณไม้แลดูจะเป็นผู้ใหญ่กว่ากล่อนอีกอ่ะ
แล้วกล่อนเปลี่ยนไปเยอะมากๆเลยจากตอนเด็กๆที่มีแต่ความสดใส
กลับกลายมาเป็นคนที่มองโลกในมุมกลับทันที...น่าสงสาร
แต่กลอนคิดเองเออเองได้เก่งโคตรๆ ฮ่าๆๆ เอาซะเป็นเรื่องเป็นราวเชียวนะคะกลอน
ซีรีย์ของคุณไม่กะกลอนก้อจบลงแล้ว....แฮปปี้มาก กกกก
อยากเสพจอมไตรคนอื่นๆมั่งอ่ะค่ะ
ตอนนี้อยากเสพคุณน้ำกะพี่เอ อยากรับรู้ความรักของหนุ่มใหญ่ที่สุขุมกะผู้ชายที่แสนจะใจดี
และในบางทีแอบมีอารมณ์ขี้เล่นบ้างอ่ะค่ะ
แต่คุณดินกะปาม ก้ออยากอ่านนะคะ อันนี้หนุ่มใหญ่สุดของจอมไตร น่าจะเป็นการแสดงความรักในลุคของผู้ใหญ่ๆ อยากรู้ว่ามุกตามจีบของคนแก่จะเป็นยังไงน๊า....คริคริ
อยากอ่านคุณลมกะวันแรมด้วย ยยยยยยยย อันนี้ไม่ค่อยรู้อารมณ์เท่าไหร่แฮะ เพราะว่าโผล่น้อยเหลือเกินในพาร์ทนี้ แต่ท่าทางว่า วันแรมเนี่ยจะเป็นที่น่าจะมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูงแล้วน่าจะเอาแต่ใจ ดื้อๆ พยศ นิสๆแน่เลย ... คริคริ
ส่วนคุณไฟ...เอ่อ....ใครน้อ...จะเป็นนายเอกของคุณไฟ
สรุปคือ....อยากอ่านของจอมไตรทุกคนเลยอ่ะค่ะ...แหร๊
คนอื่่่่่่่่นๆทั่วประเทศเค้าติดซีรีย์ 4 หัวใจแห่งขุนเขา ดิน น้ำ ลม ไฟ กัน
เราๆก้อไม่ตกเทรน ติดจอมไตรซีรีย์ ดิน น้ำ ลม ไฟ ไม้ กะเค้าเหมือนกัน.....ฮ่าๆๆๆ
สนุกน่ารักขนาดนี้ ไม่ได้ไงไหว....คริคริ
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
-
สนุกมาๆๆเลยคะ อ่านจบเป็นรอบที่ 2 แล้ว 555
อยากดูคู่อื่นๆบ้างคะ มาลงเร็วๆนะคะ
รออยู่ๆๆ ^^
-
อ่านจบแล้ว ชอบมากมายเลยค่ะ
ก็ว่าอยู่ว่าไม้ไปชอบกลอนเมื่อไหร่
ที่แท้ก็เป็นเกย์ตั้งแต่เด็กนี่เอง 55++
จะมีคู่อื่นรึเล่าค่ะ รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีที่นำมาแบ่งปันกันค่ะ
-
พึ่งได้อ่านเรื่องนี้อ่ะค่ะ เรื่องนี้น่ารักมาก
ดำเนินเรื่องได้ดีเลยค่ะ พาลเอาอยากอ่านตอนต่อไปเลย
ฮือออ แล้วจะไปหาอ่านได้ทีไหนอ่ะคะ? อยากอ่านมาก
อ่านแล้วลุ้นตลอดเลย ลุ้นว่าไม้เมื่อไหร่จะรักกลอนซักที
สุดท้ายก็รักมาตั้งแต่เด็ก อ่านแล้วปลื้มมาก
ขอบคุณที่เอามาลงให้นะคะ ว่าแต่ลงภาคอื่นป่าวอ่ะคะ อยากอ่าน แง๊ๆ
-
สนุกมากครับยากให้มีตอนพิเศษอีกหรือ
ไม่ก็ทำภาคต่อไปมาไห้อ่านกันอีก
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่า
กลอนคิดเองเออเองไดด้น่ารักมากค่ะ ชอบๆๆ
คุณไม้ก็โมโหบ่อย เราก็ชอบค่ะ (คนอ่านซาดิส ฮ่าๆๆ :laugh:)
อยากให้มีตอนพิเศษอีกจังเลยค่า
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมาก ขอบคุณคนโพสต์ และคนแต่งนะคะ :L2:
อยากอ่านจอมไตรคนอื่นๆ ด้วยค่ะ
-
สนุกมากค่ะ เข้ามาอ่านซ้ำหลายรอบแล้ว รอคู่อื่นอยู่น้าค่ะ
+1
-
ในที่สุดก็อ่านจบแล้วววววว
อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนพิเศษ
ก็ยังคงหมั้นไส้พระเอกอย่างไม้อยู่ดีอ่ะ
ไม่ทราบว่าพี่แกจะพูดน้อย ขี้หึง เอาแต่ใจตัวเองไปไหน
แถมบางทีไม่ค่อยถนอมน้ำใจกลอนเอาซะเลย
ส่วนกลอนก็เป็นพวกคิดมาก คิดเองเออเองแต่เราชอบน่ะ
บางทีกลอนเีถียงอยู่ในใจชอบมาก
ขอบคุณทั้งคนโพสต์ คนแต่งเลย :กอด1: :L2: :pig4:
-
ขิงก็รา ข่าก็แรงทั้งคู่เลยทั้งกลอน ทั้งไม้ แต่สุดท้ายคู่กันแล้วไม่แคล้วกัน
เรื่องสนุกมากเลย ขอบคุณคนแต่งกับคนโพสต์ด้วยค๊า
ปล. อยากอ่านของจอมไตรคนอื่นบ้าง จะเอามาโพสต์ที่เล้าเป็ดไหมค่ะ
-
:)
นั่งอ่านตอนเที่ยงคืนครึ่ง
พอมาดูนาฬิกาอีกที 02.55 ซะละ แอบตกใจตัวเองเหมือนกัน
แต่ก็คุ้ม..กับเวลาที่เสียไปกับนิยายเรื่องนี้
ทั้งหัวเราะ และร้องไห้ เป็นนิยายอีกเรื่องนึงที่ร้องไห้ได้ฟูมฟายขนาดนี้ (เป็นคนเซนซิทีฟค่ะ แล้วก็อินกับตัวละครทุกตัวโดยเฉพาะ นายเอก)
โดยส่วนตัวแล้ว ไม่ค่อยปลื้มกลอนเท่าไหร่ คิดไปเองตลอด คิดเองเออเอง เข้าใจเอง ทำเอง จบเอง 55 (writer แต่งซะอินจัด)
แต่ที่แอบปลื้มอยู่คือ คุณน้ำ :-[ ถึงแม้จะออกฉากไม่ถึง 30% แต่ก็ชอบง่าา คุณน้ำกับหมอเอ
จบได้เลิศมากค่ะ
ขอชื่นชม Writer ที่เรียบเรียงและแต่งเนื้อเรื่องได้สนุก อ่านง่าย และอินกับตัวละครได้ง่ายๆ โดยเฉพาะตอนแรกๆ เข้าใจความรู้สึกนั้นเลย
ขอชื่นชม คนPost นะคะ (ได้ข่าวว่าชื่อ คุณแก้ม) Post นิยายได้ต่อเนื่องกัน ทำให้อ่านได้เรื่อยๆและไม่ขาดตอน
มองเวลาอีกที ตี3 แล้ว
ต้องไปจริงๆแล้วว :bye2: :กอด1: :กอด1:
Happy Father Day ค่ะ =] :L2:
-
เพิ่งอ่านไปไม่กี่ตอต่ขอเม้นหน่อย วันนี้วันพ่อแต่ทำเจอแต่นิยายดราม่าเนี้ยยย ไม่ชอบไม้ตอนนี้เลยแบบเย็นชาไปไหน
-
ช๊านพลาดเรื่องนี้ไปได้งัยเนี้ยยยยย ชอบไม้กลอนจังเลย สนุกมากอ่ะ ตอนแรกก็ไม่ค่อยเข้าใจไม้เท่าไหร่ แต่ก็คิดอยู่ว่ากลอนเนี้ยดูเป็นคาคิดเนอะจิงๆแถมแง่ลบด้วยนะเนี้ย พอหลังๆชอบไม้เข้าใจมากขึ้น ดูเป็นคนที่เข้าใจกลอนดีจังว่าแต่หลังๆน้องนำ้ตาลหายไปเลย แล้วช่วงแรกก็ดูดราม่ามาก ไปๆมาๆกลับไม่ใช่แห๊ะ
แล้วตอนนี้เริ่มอยากอ่านจอมไตรคู่อื่นแล้วสิ คู่นำ้เอ ก็น่าอ่านเอดูท่าจะแสบใช่ย่่อย 5555 แล้วไฟกับลมละมีคู่มั้ยน่าสนมากกกก
-
ตามอ่านจนจบแล้วก็เกิดปุจฉา...คู่อื่นๆ จะเป็นแบบไหนหล่ะเนี่ย :serius2:
กว่าไม้กับกลอนจะเข้าใจกันก็เล่นเอากลอนหมดน้ำตาไป 10 ปี๊บกว่า... :o12:
แต่พอเข้าใจกันเท่านั้น...คว้าทิชชูแทบไม่ทัน :m25:
อยากอ่านคู่อื่นจัง :monkeysad:
-
:jul1: คุณไม้ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกแบบไม่ไหวแ้ล้ววว จะเพอเฟคไปไหน อิอิ หลงรักคุณไม้จริงๆค่าา :-[
แต่ต้องยอมกลอนเค้าไป ฮ่าๆๆ
o13 สุดยอดไปเลยค่าาา
-
เห็นเรื่องนี้ผ่านตามาก็หลายครั้ง เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากกกกกกกก
ชอบสไตส์การเขียน การเรียบเรียงเนื้อหา คนแต่งได้ดีมากๆเลยค่ะ
ไม่สั้นจุ๊ดจู๋และก็ไม่ออกอ่าวทะเล ที่จริงอยากอ่านทุกคู่เลย ไม่รู้ว่าเมื่อ
ไหร่คนแต่งจะใจดีเอามาโพสให้อ่าน ไม่ทราบว่าหนังสือจะมีรีปริ้นอีกหรือเปล่าค่ะ
เพราะมาไม่ทันสั่งจอง แต่อยากได้เก็บไว้มากๆ
-
ไรเตอร์ค่ะ แล้วคู่อื่นๆ อ่ะ อยากอ่านมากกก
-
แบบว่าเคยอ่านเรื่องนี้มาแล้วจากเว็บอื่ีน
แต่มาอ่านอีกรอบที่นี่ แบบว่าอ่านกี่ครั้งก็สนุกเหมือนเดิม
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะค่ะ :pig4:
-
ว่างเกิ๊นนนน มาอ่านอีกรอบ
อ่านกี่ทีก็ชอบนะ โดยเฉพาะตอนพิเศษแรก
มันเป็นมุมน้องน้อยของคุณไม้ อ่านแล้วช๊อบชอบพี่น้องบ้านนี้
อยากอ่านคู่อื่นบ้างแล้วค่ะ
อย่าลืมมาโพสท์ที่นี่บ้างนะคะ ไม่รู้จะไปตามอ่านที่ไหน
-
เพิ่งอ่านจบ 55+(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/012-1.gif)
ที่แท้ ไม้ก้อหลงรักกลอนมาตั้งแต่แรกเจอนี่เอง(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/013-1.gif)
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b4.gif)กลอนก้อคิดเอง เออเอง เจ็บเองอยู่คนเดียวตั้งนาน
กว่าจะเข้าใจกันได้ เล่นเอาลุ้นหัวใจจะวาย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b8.gif)
สนุกมากเลย จัดไป +1
-
ชอบกลอนเพราะเราต่างก็มีบุคลิกมืดมนแบบเดียวกันเลย อินมาก น้ำตาพรากตลอดเลยอ่ะ
-
ซึ้ง น่ารัก น้ำตาซึม ตอนแรกเป็นการเล่าและคิดในมุมของกลอน มันรันทด อารมณ์เหมือนซุกอญู่ในมุมมือ แล้วพอมีอะไรเข้ามาก็ยิ่งเข้ามุมไปเรื่อยๆ แอบคิดว่ากลอนจะปล่อยชีวิตให้ซังกะตายไปซะอย่างนั้น แต่ว่าพอหลังจากฉากที่ไม้เอากลอนไปปล่อยที่บ้านในป่าโผล่มารู้สึก ถึงการดึงกลอนออกมาสู่แสงนะ แล้วมันก็เริ่มทำให้รู้สึกใจมันฟองๆ ขึ้นด้วย จากมุมมืดเริ่มเห็นแสงเริ่มเจอมุมน่ารัก ๆ ของกลอน แล้วก็เริ่มคิดว่า กลอนมองโลกในแง่ร้ายไปแล้ว (แต่ถ้าไม่มองก็ไม่ใช่คนมืดมนนะ) เรื่องราวมันดูเบา ๆ ลงน่ารักมาก ตอนพิเศษที่ไม้เล่าเรื่องที่เจอกลอนครั้งแรกนะ น่ารักมาก ๆ :o8: ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารัก ๆ แบบนี้จ๊ะ แล้วหวังไว้นะว่าอาจมีโอกาสคงได้อ่านเรื่องน่ารักของครอบครัวนี้อีก 555+ ขอบคุณมาก ๆ เลย
-
น่ารักมากๆๆๆๆ
ชอบแนวนี้นะ
จำพวกรักนะ แต่ไม่แสดงออก
แถมด้วย แสดงออกนะแต่ไม่รู้
หนุกมากเลยเน้อ
ทีแรกคิดว่าจะอ่านผ่าน เพราะอ่านในที่ทำงาน
ไปๆ มาๆ ก็อ่านจนจบอ่ะค่ะ งานนี่วางไว้ก่อน
บั่บว่าอ่านไม่จบแล้วมันค้างคา
แถมยังน่าติดตามทุกตอนอีกด้วยเน้อ
-
สนุกมมากเลย
-
นุ๊กกก หนุกคับ
ชอบมาก +1
ให้คับ :L2:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็ยังสนุกเหมือนเดิม
-
ลุ้นมากมาย อยากอ่านคู่อื่นบ้างจัง
-
:-[ สนุกมาก น่ารักมากๆๆๆ o13 ชอบกลอนอะ แต่ทำไม๊ทำไมชอบคิดเองเออเองจังน้า
ส่นนายไม้ หมั่นไส้อะ แต่ก้ชอบ อยากอ่านเรื่องของพี่น้ำกะพี่เอจังเลยจ้า :mc4:
-
ลุ้นจนเหนื่อย กว่าจะเข้าใจกันได้
กลอนคิดเองเก่งจริงๆเลย
ไม้ก็รักนะแต่ไม่แสดงออกหรือแสดงออกแต่กลอนไม่เข้าใจ :เฮ้อ:
แล้วจะมีคู่อื่นต่อเปล่าหว่า
-
สนุกจริงๆ
นายเอก มองโลกในแง่ร้ายมากๆ แต่เข้าใจนะว่ามันมีสาเหตุุมาจากอะไร
หลังๆมาขำพระเอกมากๆเลย ดูเหมือนว่าจะอ่านใจกลอนออกไปซะืทุกอย่าง
ขอบคุณมากๆ
อยากอ่านคู่อื่นๆบ้างจัง
-
ในที่สุดก้ออ่านจบแว้ววววว
อ่านตั้งแรกยันตอนจบ
บอกตรงๆๆว่าหมั่นไส้ พระเอกอย่างไม้มั่กมากๆๆๆ
ขี้เก็ก ปากแข็งและปากหมาด้วย
ชอบน้องกลอน ในตอนพิเศษ แบบว่าน่ารักมากๆๆๆ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
แถมยังเป็นรักแรกพบของไม้อีก
มิน่าละอีตาไม้ถึงได้ตามจองล้างจองผางตั้งแรก ยัน ตอนสุดท้าย :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ชอบเรื่องนี้มากๆๆ ถึงจะหมั่นไส้พระเอก ไปหน่อยก้อเถอะ :serius2: :serius2:
ขอบคุนมากๆๆๆนะ
ทั้งคนแต่งและคนโพส :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยคะ อยากให้มีตอนพิเศษที่ไม้เล่าอีกเยอะๆ
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดด สนุกมากค่ะ อ่านวันเดียว รวดจบเลยย
-
ต้องขอบใจรีบนมาก ๆๆๆๆๆ ที่ทำให้เราได้ เข้ามาอ่านิยายดีๆเรื่องนี้ อิ ๆ
ขอบคุณผู้แต่ง กับ ผู้โพสต์ มาก ๆๆ ๆ ค่ะ :3123:
-
สนุกมากเลยค่ะ
ขอบคุณคนโพสและคนแต่งนะค่ะ
o13 o13 o13 o13 o13
-
ได้ข่าวว่ามีอีกหลายคู่ ไม่เอาคู่อื่น ๆ มาลงในเล้าเหรอค่ะ :monkeysad: อยากอ่าน...ๆๆๆๆ
-
:m15: อยากบอกว่า กลอนเป็นคนที่ชอบคิดในแง่ร้ายสุโค่ยยยยยยยยย
แต่เป็นความคิดที่สุดยอดจิงๆ คนแบบนี้เป็นคนที่รักด้วยความถนุถนอมมากๆ
ก็หวังว่าไม้จะรักกลอนให้มากๆ ซึ่งไม่ต้องบอกก็รุว่าไม้รักกลอนมากจิงๆ
ทั้งที่ใจตรงกันตั้งแต่แรก แต่กลอนก็นิสัยแบบนั้น ก็ได้แต่ทำใจ
คนอ่าน อ่านแล้วยังสะเทือนใจ ก็อยากจะบอกว่า ขอให้กลอนมีความสุขมากๆนะ
ลดการคิดในแง่ร้ายลงบ้างนะจ๊ะ อิอิ แค่นี้คนอ่านก็อยากจถนอมกลอนมากๆแล้วอ่า :sad11:
-
สุโค่ย!!!
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วให้อารมณ์ดราม่าไปกับกลอนเวลาที่กลอนคิดไปเอง
ของคุณคนโพส และ ที่สุดคนแต่งเลยคร่า o13
-
อยากอ่านจอมไตรคนอื่นอีกนะค้า
ติดตามๆ เข้ามาอ่านรวดเดียวจบแบบไม่หลับไม่นอน
ถึงขั้นเพ้อเลยทีเดียว
-
เพิ่งได้อ่านครั้งแรกครั้ง สนุกมาก
กลอนชอบคิดเองเออเองตลอด ไม้ก็ไม่ชัดเจน
เหมาะสมกันดี 555
-
อ่านไปแค่หน้าเจ็ด แต่ขอหน่อยเถอะ ขอเม้นหน่อย ไม่ไหวแล้วอึดอัดม๊ากกกกกก
มีแต่คนเกลียดไม้ เกลียดคุณดิน....
แต่เราเกลียดกลอนอ่ะ ถึงจะน่า่สงสาร แต่ก็เป็นคนน่ารำคาญดีนะ เห็นแก่ตัวยังไงก็ไม่รู้เหมือนรอแต่คนอื่นให้เข้าใจตัวเองอย่างเดียว
ทั้งๆที่ดูแล้วก็เป็นคนที่เข้าใจอะไรๆอยู่บ้าง แต่เลือกที่จะไม่สนใจ แถมยังพาลด้วย เฮ้ออออ
สงสารปามที่สุดละ...
ที่บ่นนี่ไม่ได้ไม่ชอบนะ แต่ทนไม่ไหวแล้วอยากเม้น ฮ่าๆ
คุณJUBJIB เล่นซะเราอินเลย :z10: ย้ำ!!! ว่่าเพิ่งอ่านไปเจ็ดหน้านะ
พรุ่งนี้จะรีบอ่านต่ออย่างด่วน อยากรู้เรื่องต่อไปอย่างแรง
-
ยังมีเหลืออยู่มั้ย ? อยากได้ฮ่ะ TT
สนุกมากเลยอ่ะ
-
อ่านตอนแรกๆนะ แบบอึดอัดอะ.. กลอนออกแนวเหวี่ยงๆๆอะ.. สงสามปามเล็กๆๆ
แล้วกลอนก็ชอบคิดเองเออเอง ส่วนไม้ก็แบบไม่รักแล้วมายุ่งกับกลอนทำไมนักหนา ฮาๆๆ...
แต่พอกลางๆเริ่มจับได้ว่าไม้อะรักกลอนให้เต็มๆ แต่กลอนอะ..ความรู้สึกช้า ชอบคิดในแง่ร้ายๆๆไปก่อน..
ชอบตอนพิเศษมากๆเลยอะ.. กลอนออกไปผับแล้วแต่งตัวน่ารักๆๆๆ ฮาๆๆ ได้ข่าวว่าแอบยั่ว...
แล้วไม้ไปตาม... ตอนแรกที่ไม้ดูแลแต่เอก็พอรู้อยู่แล้วอะว่าต้องเป็นแฟนพี่น้ำแต่ก็นะ.. กลอนเค้าก็คิดมากไปนิดนึง ไม่สบายเลย..
แล้วก็ตอนพิเศษของไม้อะ.. ที่ได้มาอยู่ที่บ้านหลังนี้แรกๆๆอะ.. ชอบพี่ๆๆทุกคนของไม้เลยอะ.. เหอน้องขนาดนี้.. น่ารักๆๆๆ..
แต้งส์สำหรับเรื่องดีๆๆนะฮํบ.. อยากอ่านตอนของพี่ดินกับปามด้วยอะ..
-
ขอบคุณนะครับบ สำหหรับเรืองดีๆๆ
เป็นอาไรที่สนุกมากก นั่งอ่านมาสองวันติด ชอบๆๆๆๆๆ
นายเอกเรา ชอบคิดไป เองเรื่อยเลยนะ เเต่ก้เพลินดี
ขอบคุณนะคับบบบ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
รักฝังใจ :a5:
-
นายเอกจะมืดมนไปไหน แต่ก็น่ารักนะคะ
อยากให้มีเรื่องอ่นๆของจอมไตรอีกจัง
แต่งได้สนุกมากค่ะ แล้วจะติดตามเรื่องอื่นๆอีกนะคะ
-
กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกที ขอบคุณทุกท่านมากที่ติดตามนะคะ :L2:
-
เข้ามาอ่านจบแล้ว
สนุกมากค่ะ
น่ารักทั้งไม้และกลอนเลย
อ่านตอนแรกคิดว่ากลอนแอบรักไม้ข้างเดียว
อ่านไปเพลิน ๆ อ้าว ไม้รักกลอนตั้งแต่แรกพบเลย
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดี ๆ ให้อ่านนะคะ
-
อยากได้หนังสือจัง - -'' ยังพอจะมีรีปริ้นอีกรอบไหมนิ
นู๋อยากได้้....
-
มาอ่านคอมเม้นท์ของคนที่อ่านเรื่องนี้แล้ว
ทำให้อยากอ่านแล้วก็ทุกคู่ด้วย
มีเวลาจะมาอ่านเรื่องนี้นะค่ะ
-
จบแล้วๆ เฮ้อ~ สนุกจังเลย กลอนน่ารักสุดๆ แต่เสียดายมาช้าไปไม่ทันจองหนังสือเลย ~
-
อ่านตอนใหม่แล้วคิดถึงไม้ กลอน เลยย้อนกลับมาอ่าน
-
อยากให้มีการรีปริ้นอีกสักรอบจังเลย :impress:
อยากได้หนังสืออ่ะค่ะ อยากได้ๆๆๆๆ :o12:
มีอีกรอบเถอะนะคะ :oni3:
รักไม้กับกลอนที่ซู๊ดดดดด :m3:
-
ทำไมกลอนชอบคิดเองเออเองฟ่ะ :seng2ped: สงสารคุณไม้แย่เลย
-
จะมีรีปริ้น เรื่องนี้มั้ยอ่ะ อยากได้ ๆ ๆ ๆ
:serius2:
-
เข้ามาอ่านรอบเดียวจบ อยากบอกว่า โอ๊ยยยย ลุ้นแทบแย่
...กลอนจ๋า ทำไมเป็นคนชอบคิดเองเออเองทุกทีเลยนะ
.......คุณไม้ก็นะ ทำไมไม่พูดไปให้ชัด ๆ สักที เล่นซะลุ้นจนตัวโก่งจริง
:serius2: :serius2: :serius2:
ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ สนุกมากเลย จะรอติดตามผลงานอีกนะคะ (555)
-
จบแล้วๆๆ คุณไม้น่ารักจริง อิอิ
-
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ
จะติดตามผลงานชิ้นต่อๆ ไปนะค่ะ :impress2:
-
เปิดจองหนังสือ 3 เล่มดังนี้ค่า เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกโอนตามเวลายังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
(http://blog-imgs-46-origin.fc2.com/j/u/p/jupjibstorys/20110601084849b49.jpg)
รายละเอียดดูได้ข้างล่างค่ะ
หนังสือ รวมเรื่องสั้นของJUPJIBราคา 340 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียนในประเทศ-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
รายละเอียด เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกยังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
จำนวนหน้า กระดาษถนอมสายตา จำนวนประมาณ 300 หน้าค่ะ (อาจเปลี่ยนแปลง)
เนื้อหา - มีที่ลงในบอร์ด และที่ไม่ได้ลง ( ตอนนี้ยังไม่ได้จัดหน้าดีๆค่ะ ถ้าหน้าเหลือเยอะอาจจะเพิ่มเรื่องอีกค่ะ )
เรื่องที่ลงในบอร์ด
1. รักแบบป่าน
2. รักแบบปอ
3. รักแบบเป้
4. เกลียดนักแต่ก็รักนะ (ยีนส์ - เบส)
5. อยากเป็นคนที่ถูกรัก (สงคราม - ซาว)
6. คนมันรัก (วอร์ - จัตวา)
7. โอ้ใจเอ๋ย
8. My Love (แปลงมาจากฟิกของจิ๊บค่ะ)
9. พึ่งรู้ว่ารักเธอ (แปลงมาจากฟิกของจิ๊บค่ะ)
+เรื่องที่ไม่ลงในบอร์ด
1. ตอนพิเศษ (ยังไม่บอกว่าของเรื่องไหนค่ะ ให้รอลุ้น)
2 .วาเลนไทน์ - ภีมเกลียดวันวาเลนไทน์เพราะการไปฉลองวันวาเลนไทน์ทำให้คนรักตีจาก และแล้ววาเลนไทน์ในอีก 2 ปีต่อมาเขากลับได้เจอกับคนรักเก่าอีกครั้ง ... ความรักของคนเกลียดวาเลนไทน์
3. เราจะกลับมารักกัน - ห่างกันสักพัก คำที่ไม่ว่าใครก็คงอยากได้ยินจากปากคนรัก แต่เมื่ออีกฝ่ายพูดมันออกมาแล้ว ติวก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร เมื่อคำๆเดียว แต่ตีความหมายได้หลายอย่าง ... ความรักกับคำว่าห่างกันสักพัก
4.รสจูบแสนหวาน - พร่ำเพ้อรำพันอยู่คนเดียวในชั่วโมงเรียนคืองานอดิเรกของผมล่ะ ปกติอาจารย์ก็มักจะมองข้ามเพราะว่าจนเบื่อจะว่าแล้ว แต่แล้วอาการของผมก็ยิ่งหนัก ยามเมื่อได้เจออาจารย์ฝึกสอนคนนั้น อ่า ปากอวบอิ่มน่าจูบจังนะ "อาจารย์ครับ ขอคิสทีเถอะครับ" ... ความรักแบบป๊อปปี้เลิฟของคนช่างฝัน(กลางวัน)
(http://blog-imgs-46-origin.fc2.com/j/u/p/jupjibstorys/20110601084836f09.jpg)
จอมไตร ซีรี่ส์ เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ (ปฐพี-จิตริน)
รายละเอียด เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกยังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
เรื่องย่อ - เมื่อต้องเดินทางกลับไปยังที่ซึ่งมีความทรงจำอันเลวร้าย ปฐพีก็ไม่อยากจะอยู่ที่นั่นให้นานนัก หากแต่เมื่อไปแล้วกลับได้พบเจอสิ่งที่คาดไม่ถึง ลูกชายที่ปฐพีไม่เคยรับรู้ว่าตัวเองมี บัดนี้เมื่อได้รู้ เขาต้องทำทุกวิถีทางให้ได้ลูกชายมา แล้วหม่าม้า(ที่เป็นผู้ชาย)ซึ่งมีศักดิ์เป็นน้าของลูกชายตัวเองเล่า ปฐพีจะจัดการอย่างไรดี
เนื้อหา - มีตอนที่ลงในบอร์ด (ปกติ +ตอนพิเศษ) + ตอนพิเศษที่ไม่ลงในบอร์ด
จำนวนหน้า กระดาษถนอมสายตา จำนวนประมาณ 300 หน้าค่ะ (อาจเปลี่ยนแปลง)
ราคา 340 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียนในประเทศ-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
(http://i68.photobucket.com/albums/i34/JUPJIB/3-1.jpg)
จอมไตร ซีรี่ส์ คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ (ไม้-กลอน)
รายละเอียด ....พิมพ์รอบที่ 4 (เหมือนรอบ 3 ทุกประการ>>เปลี่ยนปก + ตรวจคำผิดเพิ่มค่ะ นอกนั้นไม่ต่างจากรอบ 1+2 นะคะ)
รายละเอียด เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกยังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
เรื่องย่อ - กลอนเด็กกำพร้าที่มีอดีตอันเลวร้ายทำให้กลายเป็นคนมืดมนและไม่ไว้ใจใคร ไม้ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมหนึ่งในทายาทของบริษัทยักษ์ใหญ่อดีตรักแรกของกลอน ด้วยเรื่องของเพื่อนและพี่ชายทำให้กลอนกับไม้ต้องกลับมาพบกันอีกครั้ง ในขณะที่กลอนพยายามถอยห่างจากทุกคนที่อยู่รอบข้าง แต่ผู้คนที่อยู่รอบข้างกลับยิ่งขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น โดยเฉพาะคุณไม้ ผู้ชายที่เข้าใจได้ยากคนนั้ กลอนไม่ค่อยพูด ชอบคิดมาก(และคิดเองเออเอง) ไม้ก็ช่างแกล้ง (และหวังดี(?)แบบแปลกๆ)... แล้วจะลงเอยกันยังไง ติดตามกันได้ในเรื่องนะค่า
เนื้อหา - มีตอนที่ลงในบอร์ด (ปกติ +ตอนพิเศษของไม้กลอน) และอีกเรื่องสั้นคู่พิเศษที่ไม่ได้ลงที่ไหนค่ะ
จำนวนหน้า ประมาณ 290 หน้าค่ะ (อาจเปลี่ยนแปลง)
ราคา 320 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียน-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
เมลสำหรับสั่งจอง jupjibstoryแอดgmail.com
-
สนุกดีค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
-
ชอบบ้านจอมไตรทุกคนเลย
อยากอยู่บ้านนั้นจังเลย (ในฐานะอะไรดีเลย :-[ อิอิ )
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ
อยากอ่านคู่อื่นๆ ของบ้านจอมไตรอีก
-
:jul1: รักเรื่องนี้จังเลย น่ารักมากเลยยยยย
-
+1 ให้ค่ะ
สนุกมาก ชอบอารมณ์มืดมนของหนูกลอนเค้า
คิดเองเออเองเป็นเรื่องเป็นราว ผูกเรื่องเก่งจริงๆ ค่ะ
-
อยากรู้เรื่องของปามใจจะขาด :call:
อยากรู้ด้วยว่า
ซีรี่นี้มีแล้วกี่คู่
กี่เรื่อง
จะตามอ่านครับ o13
-
เย้ จบแล้วภายในหนึ่งวัน 555+++
กลอนนี่ ชีวิตมืดมนจริง ๆ คิดแง่ร้ายก่อนตลอดเลย
ถ้าเราเป็นไม้นี่คงปวดหัวตายอ่ะ เอะอะก็หนี :เฮ้อ:
-
น้องกลอน....ช่างคิดช่างจินตนาการดีแท้ แถมที่คิดแต่ละเรื่องเนี่ย ออกแนวทำร้ายหัวใจตัวเองอยู่เรื่อย
ต้องให้คุณไม้จับมาสั่งสอนเสียให้เข็ด โทษฐานชอบคิดเอง เออเอง 555
-
แบบนี้ ต้องเรียกว่า ตามหากันจนเจอ รึป่าวนะเนี่ย
-
:haun4: มาตายกับฉากสุดท้ายเลือดไหลหมดตัวเลย คนแต่ง ๆ เก่งมาก ๆ อ่ะ
อ่านตอนแรก ๆ ก็รู้สึกว่าเราเหมือนกลอนแฮะ ไม่ค่อยชอบพูดแต่ชอบคิดเองในใจคนเดียว
คิดเองเออเองเสร็จสรรพ ไม่รู้ความรู้สึกคนอื่น แต่ชอบเก็บไปน้อยใจ เศร้าใจ แค้นใจไปสารพัด :L3:
คิดอยู่ว่าสักวันคงบ้าได้เหมือนกัน แต่พวกจอมไตรเนี่ยสายเลือดเข้มข้นมาก ๆ เลย พันธุกรรม
ถ่ายทอดมาครบถ้วน ทั้งหน้าตา ทั้งความเก่ง ความฉลาด ความรวย ฯลฯ และถึงจะเป็นแค่ลูกบุญธรรม
แต่เลือดจอมไตรก็แทรกซึมไปทุกรูขุมขนจริง ๆ ไม้นะไม้ ก็รู้หรอกว่าทำไปเพราะรักแต่ถ้าไม่พูดไม่บอก
คนขี้น้อยใจ คนที่ชอบคิดอะไรเอง ก็คงไม่มีวันเข้าใจ ก็ดูซิกว่าจะถึงวันที่เข้าใจกันได้ก็เกือบไม่มีวันนี้
เห้อ แต่พอเข้าใจกันก็เล่นซะเลือดหมดตัวเลย :pighaun:
คนแต่งอยู่ไหนมาเติมเลือดด่วน ก่อนที่จะลงแดงตาย
ขอบคุณมาก ๆ :L1:
-
จอมไตรสนุกทุกซีรี่ อ่านรวดเดียวจบเลย :-[
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
น่ารักมากมาย
ชอบไม้นะ พระเอกขี้แกล้ง น่ารักดี อิอิ
แต่เศร้าใจตอนที่อ่านเรื่องตอนเด็กอ่ะ
ทั้งที่เคยเป็นเด็กร่าเริงสดใสขนาดนั้นแท้ๆ
ไม่น่าเลยกลอนของเจ้ กระซิกๆ
ขอบคุณคนโพสต์และคนแต่งมากมายค่ะ จะตามไปอ่านเรื่องอื่นด้วยน้า^^
-
อ่านจบแล้วจ้า
หนุกจริง หนูกลอนมืดมนสมชื่อตอนเลยจ้า
อ่านไปขำไป หยุดไม่ได้ต้องรีบอ่านให้จบ ฮ่า ฮ่า
-
=////= เป็นซี่รี่ที่อ่านแล้ว.....อร๊ายย..ย.ย..ย... ยังไงก็น่าติดตามจริงๆค่ะ
-
ตามอ่านมาเป็นระยะ ๆ สุดท้ายก็จบลงด้วยดี
ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้ครับ
ปล. รอซีรีย์เรื่องใหม่ของจอมไตร :z2:
-
o22 จบซะละ :z3:
หนุกดีค่ะ ไม้นี่ก็ดูยากเกิน ทีแรกนึกวาหยิ่งๆแล้วก็ไม่ชอบกลอน
แต่อ่านไปอ่านมา ไม้น่ารักดีค่ะ :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทักทายค่ะ
-
สวัสดีค่าทุกคน ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ
ก่อนอื่น ขอชี้แจ้งเรื่องคู่อื่นๆก่อนนะคะ
จอมไตรจิ๊บวางตัวไว้ พลอตบางส่วนไว้ แต่ไม่แน่ใจว่าจะแต่งได้กี่คู่ เพราะงั้น ยังไม่มีการยืนยันว่าจะแต่งกี่คู่ค่ะ จิ้นๆๆๆๆ กันไปก่อนเนาะ o18
เรื่องที่แต่งไปแล้วแต่ยังไม่จบ(ค้างมาหลายปีล่ะ) :z10: มีคู่ดิน - ปาม กับ ตาหวาน - ภาคค่ะ มันยังไม่จบง่ายจิ๊บเลยยังไม่มั่นใจเอามาลง แหะๆ
ปล.ตอนพิเศษของปฐพีจะลงวันเสาร์นี้ค่ะ
ต่อไปจะแจ้งข่าวเรื่องหนังสือค่ะ มี 3 ข้อ
1. ส่งหนังสือไปครบแล้วนะคะ (ยกเว้นท่านที่โอนมาหลังวันที่ 28 ค่ะ) จิ๊บเมลไปบอกเลขที่ส่งแล้ว ใครไม่ได้เมลหรือวันพุธหน้า(10 สิงหาคม 2554)ยังไม่ได้หนังสือติดต่อจิ๊บด่วนค่า แล้วอย่าลืมเช็คของตามในเมลนะค่า ใครไม่ได้อันไหนเมลมาด่วนเช่นกันค่า หนังสือส่งช้ากว่ากำหนด(มาก)ขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ หากหนังสือมีข้อผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะคะ และหากหนังสือมีปัญหาจากการพิมพ์แจ้งมาได้ จิ๊บจะแจ้งทางโรงพิมพ์เปลี่ยนให้ค่ะ
2. เรื่องเปิดจองอีกรอบ ยังไม่ได้กำหนดแน่นอนค่ะ เพราะจิ๊บชีวิตวุ่นวายมาก และหนังสืออาจจะเพิ่มราคา(คือดูเหมือนรอบนี้จิ๊บจะคำนวนผิดไปนิดหน่อย )แต่ก็ยังไม่แน่นอนอีกเหมือนกัน อาจจะไม่เพิ่มก็ได้ ต้องดูปัจจัยหลายๆอย่าง ถ้าจะเปิด-ไม่เปิดยังไงจะแจ้งอีกครั้งนะคะ
3. หนัีงสือรอบนี้หมดแล้วนะค่า
ขอบคุณค่ะ[/color]
-
ขอสั่งเรื่องปฐพี 1 เล่ม
ไม้ 1 เล่ม รอบแรกสั่งไปแล้วแต่โอนเงินไม่ทัน
เดี๋ยวPM ไปนะค่ะ
-
เลวทั้งพี่ทั้งน้องแล้วมาบอกว่ามีเหตุผลที่ทำ เหี้ยสิไม่ว่า
เห็นด้วย !!! :fire: :fire:
-
ชอบอะ
-
สนุก มากคร้าบบบบ
ขอบคุณครับที่อุตส่าแต่งให้ได้อ่านกัน
-
เพิ่งรุ้ว่ามีเวบด้วย ขอพาสเวิร์คด้วยคนด้วยไหมจ๊ะเนี่ย งุงิงุงิ^^
-
>< สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย
กลอนนี่ชอบคิดเองเออเองอยู่เรื่อยเลยเน๊าะ อิอิ
แต่ก็จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งละนะ
ขอบคุณนะคะ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ! :o8:
ไม่้เคยอ่านนิยายเรื่องไหนที่นายเอกเป็นคนคิดมาก
คิดเองเออเองขนาดนี้มาก่อน แต่กลอนก็มีเสน่ห์ในตัวเอง
ชอบคุณไม้มากเลยอะ ขี้เล่น ขี้แกล้ง ทะเล้น น่ารัก
ออกแนวซึนเดเระนะเนี่ย ตอนแรกนี่ชอบทำรุนแรงกับกลอนอะ
เรื่องนี้ปากแข็งกันทั้งสองคนเลยนะ ใจตรงกันมาตั้งนานแล้ว ,แต่ัยังไ้ม่มีใครบอกรักใึครก่อน
o13
-
เฮ้อ!!! อ่านที่ไร ก็มีความสุข สนุก ชอบบบบบ มากมากมาก อ่ะ ^^
-
อ่านจบแล้วว ฮิ้ววววว เราว่าเรื่องนี้ถ้าเล่าในมุมของไม้ท่าจะมันส์เนอะ ฮาาาาา
-
สวัสดีครับ
ขอบคุณครับสำหรับเรื่องดีดี
อ่านและติดในใจมากเลย
โชคดีที่มาเจอเรื่องนี้ แต่ก็โชคร้ายของผมที่หนังสือปิดจองไปแล้ว
อยากอยากได้หนังสือจังครับพอจะมีอีกไหม
:o12:
-
สนุกมากกกกกเลยค่ะ ชอบกลอนอ่ะดูซึนๆมืดมน แต่น่ารักสุดๆ :impress2:
-
สนุกมากมาย
กลอนดูเป็นคนมืดมนที่น่ารักมาก
ฮ่าๆๆ
-
เย้ ในที่สุดก็อ่านจบแล้ว~
ชอบมากมาย ทำน้ำตาเราไหลหลายตอนมากกกกกกกก
ปวดตาเลยเนี่ย ฮืออออออ
นี่ นี่ นี่ เราชอบน้องไม้ และน้องกลอนมากๆเลยอ่ะ
แบบว่าคนนึงก็ขี้แกล้ง เข้าตำราเด็กผู้ชายรักใครให้แกล้งเลย
อีกคนก็คิดมาก จมอยู่กับความคิดตัวเอง คิดเองเออเองตล๊อด
แต่พอมาอยู่คู่กับ แอร๊ยยยยยยยย เป็นคู่ที่สุดยอดจริงจัง
ยิ่งฉากหลังๆ น้องกลอนออกแนวโมเอ๊ โมเอ้ >/////<
แอร๊ยยยย รักคนแต่งเลย ขอบคุณนะจ้าววววววว ^3^
-
มันมืดมนตรงไหน
หวานจะตาย
อ๊ากกกกกกกกกกกก
5555+
อยากมีแฟนเป็นจอมไตรจะผิดมั้ยอ่ะ
เท่ห์อ่ะ เอิ๊กกๆๆ
-
ขอบคุณมากๆคับ สุดยอด
-
:-[ o13 สวดดดดยอดดดดดด ก่าาาาาาา
-
:กอด1:
อ่านคู่นี้แล้ว เราลุ้นตามตลอดเลย
เพราะกลอนเคยมีอดีตที่แย่ๆ
และเพราะไม้รักกลอน คนที่เคยมืดมนก็เลยสดใสขึ้น
ขอบคุณมากค่า
-
ขณะนี้7โมงสิบกว่านาที แต่ก็ยังไม่ได้หลับ :z3:
อ่านจนจบเหมือนคนบ้าา น่ารักมากๆเลยค่ะ
ชอบเนื้อหาแรกๆในมุมมองของกลอนมาก สะท้อนมุมมืดในบางเวลามากมาย
-
สนุกมากๆ
อ่าน 2 วันจบ o18
เเอบสงสารกลอนช่วงเเรกๆ :เฮ้อ:
เเต่สุดท้ายก็เเฮปปี้ มีความสุขกันถ้วนหน้า
ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ :pig4:
-
เรื่องน่ารักมากๆ เลยค่ะ
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสนะคะ +1 ให้ทั้งคู่
รู้สึกมีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้
อมยิ้มให้กับความน่ารักของกลอน และความขี้แกล้งของไม้ น่ารักกันทั้งคู่จริงๆ
ขอบคุณค่ะ :L2: :L2:
-
ตามมาอ่านจอมไตรซีรี่ส์จนครบแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2: :z2: :z2:
และเจ่ขอความกรุณา คุณ jupjib อย่างมากมายมหาศาล
อาเจ่อยากอ่านคู่ต่อไปของ จอมไตรซี่รี่ อ่ะ
อาเจ่ขอ :pig4: อย่างงามๆล่วงหน้าในความกรุณาของ คุณ jupjib
:L1: :L1: :L1:
-
:L1: i like it
o13
-
น่ารักมากค่ะ..สนุกมากค่ะ...ชอบมากค่ะ...Thx ไรต์ มากค่ะ.. :pig4:
-
สนุกมากมายเลยฮ๊าฟฟฟฟ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: ตามอ่านจนจบแรวค่ะ ชอบมากเลยยยยย จะติดตามเรื่องอื่นๆนะค่ะ :really2: :really2:
-
อ่านจบพักนึงแล้ว เพิ่งได้เม้นค่ะ คู่คุณหลานก็ซึ้งน่ารัก คู่คุณอาแม้จะ ฮาร์ดคอร์ไปบ้างแต่ชอบบบบบบ ค่ะ เมื่อไหร่จะมีของพี่ชายคนโต คุณพสุกะปารมีบ้างน้า รอนะคะ
-
กลอนนนน น่ารักดี ชอบๆๆๆ
-
สุดยอดมากกก เป็นเรื่องที่ลึกซึ้งเกินคาด
อยากรู้ว่าไม้รู้มั้ยว่า กลอนก็แอบมอง แอบชอบอยู่
แต่ตอนพิเศษที่สองนี่ นะ เตือนไม่ทัน มีเสียเลือดไม่บอกล่วงหน้า :jul1:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น่ารักๆ แอบมืดมนจริงๆตามชื่อเรื่อง
กลอนช่างเป็นคนที่คิดมากกกกกกกกกก ได้สุดๆจริงอะ
ชอบคะๆ นี่อ่านรวดเดียวเลยนะเนี่ย
:pig4: o13
-
o13 o13 o13
-
o18 o13 เลือกอ่านเรื่องนี้หลังๆของเรื่องอื่น เพราะกลัว...กลัว....และคิดเองเอเองแบบนายเอก
ว่า......เรื่องนี้จะเป็นแนวดราม่า น้ำตาไหลหยดติ๋งๆๆๆๆๆๆๆ...... :o12: จน....
.
ต้องแอบอ่านเม้น หน้าหลังอีก...เพราะไม่อยากเสียน้ำ( ตา )...กลัวว่าจะเศร้า แต่...
.
มันครบรสของชีวิต และจบสวยงาม... :n1:
-
อ่านจบแล้วคับ ประมาณว่าอ่านไปนี่ คิ้วขมวดไปเรื่อย ไม่มีตอนไหนที่เขิน หรือดีใจเลย ไม้ก็เอาแต่ใจ เสียงดัง โวยวาย พูดอะไรแรงๆ กลอนก็ เอาแต่เงียบ คิดในใจล่ะเก่ง แล้วทำไมไม่พูดออกมาล่ะ ฮึ่ยย อึดอัดแทน จะเคลียร์กันก็รู้สึกว่ามันยังไม่จบยังไงไม่รู้ กลอนพอโดนไม้กอดเข้าหน่อยล่ะก็ใจอ่อน คำพูดอะไรๆที่จะพูดกลืนลงไปหมด เฮ้ออออ เครียดดด สงสัยอินไปหน่อย ฮะฮ่า ไม่ว่ากันนะครา้บ คนเขียนเก่งจริงๆนะเนี่ยที่ทำให้คนอ่านรู้สึกตามตัวละครไปด้วยยย ^^"
-
สนุก สนุก สนุก สนุก สนุก สนุก สนุก
ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
.....................................................
-
ง่ะ เพิ่งเข้ามาอ่าน พลาดๆ
กลอนเป็นคนที่คิดเองเออเองเก่งจริงๆ แอบเหมือนตัวเองนิดๆ
แล้วอ่านไปก็แอบน้อยใจใครหลายคนในเรื่องไปตามกลอนซะงั้น :laugh:
มาอ่านช้าไปหน่อยจองหนังสือไม่ทันเลย :monkeysad:
ยังจองได้อยู่ไหมคะเนี่ย?
:pig4: สำหรับเรื่องดีๆค่ะ แล้วจะไปตามอ่านเรื่องอื่นบ้าง :กอด1:
-
ขอบคุณมากๆอีกครั้งค่ะ ^^
-
อ่านเรื่องนี้แล้วร้องไห้ตามกลอนตลอด :impress3:
ตกลงว่าไม้รักกลอนมานานกว่ากลอนแอบรักไม้อีกใช่มะ :impress2:
อยากอ่านเรื่องหมอเอ ทำไมไม่มีเรื่องหมอเออ่ะ(คือเราคิดว่าคู่นี้หน้าจะเร็วกว่าคู่อื่นแต่ทำไมไม่มี :m28:)
-
ชอบมากกกกกกค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณครับบ สนุกครับ ชอบๆๆ มีตอนอื่นอีกไหมเนี้ย
สงสัยจอมไตรจะไม่มีทายาทแล้ว :m20: :m20: :m20:
-
สนุกมากกกกกก
-
สนุกมากเลยค่ะ ยิ่งตอนพิเศษย้อนวัยเด็กนี่โดนใจสุดๆเลย o13
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราอ่านแล้ว น้ำตาไหลบ่อยมา :sad11:
อ่านจนจบแบบรวดเดียว :pig4:
-
บรรยากาศอึมครึมไปค่อนเรื่องเลยนะเรื่องนี้
แต่ทำไมไม่รู้อ่านแล้วชอบ กลอนมันสู้ชีวิตดี
แต่นายไม้งงว่าทำไมพูดจาไม่ดีเลยกับคนที่แอบชอบ
ซาดิสต์จริงนะ คนชอบแกล้ง
-
ชอบไม้มากเลยๆๆๆๆๆ
>< :o8: :o8: :o8:
-
อ่านมาครึ่งทาง ทนไม่ไหวตาเเฉะ จะตี สองเเล้วด้วย หลุดเข้ามาที่บ้านจอมไตรทีไรมันกลับออกไปไม่ได้ทุกที ดันๆไว้ก่อนเดะมาอ่านใหม่ ไม่ไหว :o12:
-
:o8: คู่นี้หลากหลายอารมณ์มาก อ่านรอบที่สองเเล้วเเต่ก็ยังรู้สึกดี ขอบคุณคนเเต่งนะ เดะไปตามอ่านเรื่องอื่นอีกรอบ เคยอ่านนานเเล้วเเต่ไม่เคยเม้นเลย เเถมลืมไปละด้วย กลับมาอ่านละสนุกเหมือนเดิม :man1:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากกกกกก
ชอบกลอน ที่ชอบคิดเองเออเอง555
ชอบไม้ แต่แอบงง อยู่มหาลัย 4 ปี ทำไมไม่จีบ
:L2: :L2: :L2:
-
:L2: :L2:ขอบคุณครับ
-
สนุกมาก
อ่านแรกๆคิดว่า ไม้อย่ารุนแรงกับกลอนนักสิ
อ่านไปก็คิดว่าไม้จะตะคอกจะโวยวายใส่กลอนอะไรนักหนา สงสารกลอนมากๆ
แต่ตอนนี้แฮบปี้เอ็นดิ้งก็ดีแล้วค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
เพื่อนแนะนำว่าให้มาอ่านเรื่องนี้
พอมาอ่านแล้วก็ไม่ผิดหวัง แอบสงสารกลอนมาก แบบเปฌ็นคนคิดในแง่ลบมาก
ตอนแรกๆนี่เราแบบนอยตามกลอนไปเลยนะ มืดมนตามไป
เพราะตอนแรกๆไม้ก็ุรุนแรงอ้ะ แล้วก็ไม่รู้ไปชอบกลอนตอนไหน 55+
เราเป็นหลอนก็หึงไม้กับเอนะ ><
นี่ถ้าไม่รู้ว่าไม้ชอบกลอนมาตั้งแต่7ขวบ หึหึ ว่าแต่กลอนรู้เรื่องนี้ไหมเนี่ย ><
อั้ยยย่ะ
-
สนุกมากกกกกก น่ารักมากเลย ทั้งไม้ทั้งกลอน
-
เฮ้ออออ ลุ้นกันจนเหนื่อย ปากแข็งกันทั้งคู่ อ่านแล้วปวดตับ...ฮ่าๆๆ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยยย
กลอนน่ารักมากๆๆๆๆๆ
-
ได้อ่านเรื่องนี้ตอนเป็นเล่มแล้ว
อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลยอยากมาเม้นบอกคนแต่งไว้ว่าชอบมาก!
แล้วเลยต้องตามมาเก็บแบบเป็นไฟล์ไว้ด้วยเพราะกลัวหนังสือเก่าแล้วจะไม่มีอ่าน555
ขอบคุนนะที่แต่งเรื่องนี้
-
ขอบคุณมากค่ะ
เราตามอ่านทุกเรื่องเลยอ่า
แต่ต้องเซฟไปอ่านที่คอนโดอ่ะนะ เพราะว่าที่ทำงาน เสียว ๆๆหลังเดี๋ยวนายมา 555
-
อ่านถึงตอนท่ี4 สงสารน้องกลอน ทำอะไรก็มีแต่คนมองว่าผิด ผิดตลอด
มาว่ากันอยู่ได้ :monkeysad: รวมถึงอิตาไม้ด้วย รู้จักน้องกลอนเค้าหรือไง
มาว่าน้อง แล้วยังทำร้ายร่างกายอีก ใจร้ายมากๆ
จะมีใครเข้าใจน้องบ้างไหม น้องคงต้องการแค่ใครซักคนที่เป็นคนของตัวเองจริงๆ
อ่านจบแล้ว สนุกมากๆคะ โกรธแล้วก็หมั่นไส้คุณไม้มากมาย อาไรจะแอบรัก แอบดูแลน้องกลอนมานานขนาดนั้น
แต่ไม่ยอมบอกให้เจ้าตัวเค้ารู้ จะเก็บไว้ทำไมคะ
แต่อ่านจบก็หายโกรธ เห็นว่ารักน้องกลอนมากมายนะ อิอิ
เพียงเปิดใจและพูดคุยกันให้มากขึ้นก็จะมีความสุขกันมากขึ้นเนอะ :L2:
ดีใจที่จบแฮปปี้จ้า
อาการคิดเองเออเอง คิดว่าตัวเองมีค่าน้อยกว่าคนอื่น เราก็เป็นนะ เรื่องนี้ก็ให้แง่คิดเราว่าบางทีคนอื่นเขาก็ไม่ได้คิดกับเรา
อย่างที่เราคิดไปเองก็ได้ ต้องสร้างความมั่นใจให้ตัวเองมากขึ้นซะแล้ว
ขอบคุณผู้เขียน และผู้โพสด้วยคะ :pig4:
-
:o8: :-[ :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้อ่านแล้วสงสารกลอนมาก มืดมนสมกับชื่อเรื่องเลย
น้ำตาซึมตลอด ตอนที่กลอนโดนไม้ต่อว่า ทำร้ายจิตใจกลอนอีก
ไม้นี่ก็นะ จะว่ากลอนเค้าอะไรเยอะแยะขนาดนี้ กลอนเค้าเจ็บมากนะเนี่ย
ตอนจบดีแล้วที่ลงเอยกันได้ซะที กลอนจะได้มีความสุข หลังจากทนมานาน
:pig4:
-
อ่านจบแล้วสนุกมากจ้า
นายไม้นี่กวนจริงๆ
กลอนไม่น่าเชืีอว่าเป็นคนมองโลกในแง่ดีมาก่อน
ชีวิตดูมืดมนสุดๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เรื่องนี้คนแก่ชอบอ่ะ ตามไปเรื่องต่อไปดีกว่า
:bye2: :bye2: :bye2:
-
อ่านมาจนจบ ก็เพิ่งจะมาหลงรักไม้เอาตอนพิเศษนี้เอง
แต้นิสัยปปากหนักกันทั้งคู่แบบนี้ถ้าไม่มีใครยอมเปลี่ยนมันก็จะลำบาก
ดีนะที่เริ่มปรับกันได้แล้ว
><
-
มีโอกาสเข้ามาอ่านสักทีหลังจากได้ยินเสียงแนะนำเรื่องนี้อยู่บ่อยๆ อยากบอกว่าไม่ผิดหวังเลย
นิยายเรื่องนี้สนุกมากๆ เราชอบอารมณ์ของกลอนตอนต้นเรื่องมากเลยค่ะ แบบว่า เออ ก็ฉันมันเลวอยู่แล้วนี่ จะให้ทำอะไรอีกล่ะ 55555 ชอบมากๆเลย เราว่าคนเราแทบทุกคนคงมีมุมที่น้อยใจตัดพ้อโลกและโชคชะตาแบบนี้ เพียงแต่ว่ากลอนดูจะเป็นหนักจนกลายเป็นนิสัยไปสักหน่อย พอเข้าใจกลอนนะคะที่ดูจะเจียมตัว ไม่คิดเข้าข้างตัวเองเรื่องไม้เลย ก็แหมความหลัังใจของชีวิตที่ผ่านมามันเยอะนี่เนาะ แต่ว่าไม้อะ กับกลอนนี่ไม่ค่อยจะใจดีด้วยสักเท่าไหร่เลย โหดกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ 555 ดีแล้วล่ะที่จบแบบนี้ ชอบมากกกกก ไว้จะไปติดตามดูคู่ถัดๆไปนะคะ
:mew1:
-
:haun4: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:bye2: o13 o13 o13 o13 :bye2:
-
ในที่สุดก็อ่านจบจ้าาาา
ชอบการคิดเองเออเองของกลอนม๊ากกกกก
บางอันมันก็น่าคิดจริงๆ แต่บางทีจินตนาการของหนูกลอนก็ล้ำเลิศจริงๆ *^^*
ขอบคุณคุณจิ๊บกับคุณแก้มมากมายจ้า ^o^
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ สนุกมากๆๆๆๆๆเลย
กลอนน่ารักมากถึงมากที่สุด จนแอบหมั่นไส้ไม้ในบางที :o8:
ขอบคุณทั้งนักเขียนและคนโพสต์เลยนะคะ สำหรับนิยายดีๆอีกเรื่อง :กอด1:
ทีนี้ขอตามไปอ่านภาคอื่นต่อนะคะ :bye2:
-
ขอบคุณเขียน และ คนโพสคะ
เรื่องนี้อ่านแล้วได้หลายอารมณ์มาก
จะเศร้าก็ไม่ถึงกับเศร้า
จะโหดก็ไม่ถึงกับโหด แต่นั้นแหละให้ความรู้สึกลุ้นตอลดเวลา
แบบอธิบายความรู้สึกไม่ถูกอ่า แต่ชอบๆ
-
อ่านจนจบแล้ว สนุกมากเบยจ้าาา :katai2-1: :katai5:
-
:hao6:
จบไปอีก หนึ่ง จอมไตร
ขอบคุณครับ
-
เข้ามาบอกว่าหลงรักผู้ชายบ้านจอมไตรทุกคนเรย
:-[
-
กลอน....
ผู้ชายที่คิดเองเออเองได้น่ารักมากๆๆๆ
:กอด1:
-
โอเคเลย
-
กลอนเป็นคนที่คิดเองเออเองเก่งมาก
แถมยังไม่เคยที่จะคิดเข้าข้างตัวเองเลยสักครั้งจนน่าหนักใจ
อ่านแล้วคนที่เข้าใจยากสุดเห็นจะเป็นไม้นี่แหละ คิดอะไรไม่มีใครรู้ ((หรือเราไม่รู้อยู่คนเดียวอ่ะ 55+))
ปล.อยากได้หนังสือทุกเล่มของครอบครัวจอมไตรเลยค่ะ พี่จิ๊บยังมีอยู่ไหมคะ
-
สนุกดีค่ะ ประทับใจกลอนมากๆ ขึ้นแท่นนายเอกคนโปรดเลย ชอบความเป็นกลอนทุกประการ
การมองโลกแบบไม่เข้าข้างตัวเองเลยยย แถมติดลบ รักศักดิ์ศรี กันตัวเองออกจากผู้คน ไม่ไว้วางใจอะไรหน้าไหนง่ายๆ โดน!
มุมมองและการวางตัวดาร์คๆของกลอน ที่มีในช่วงต้นเรื่องทั้งหมด ดึงดูดการอ่าน น่าประทับใจ
แต่ส่วนที่ไม่ค่อยปลื้ม คือ ความพ่ายแพ้ต่อไม้ไปซะทุกคราของกลอน และคน 2 คนคือ ไม้กับเอ (ขออภัยด้วยนะคะ)
เชียร์ให้กลอนแข็งกับไม้ให้นานๆ จากบทบาทที่ไม้ชอบแกล้ง ล้ำเส้น มัดมือชก เอาแต่ใจ ปากหนัก วางตัวเป็นนาย bossy สุดๆ
ทำให้สงสารความเปราะบางในใจกลอน ด้วยมีเสี้ยวของความไม่ไว้เนื้อเชื่อใจและทิฐิสูงอยู่แล้ว ครั่นเนื้อครั่นตัวแทน #อินมาก
อยากเห็นการศิโรราบจากผู้ชายแบบไม้...ซึ่งได้แต่หวัง กระทั่งตอนพิเศษก็เห็นกลอนพ่ายหมดรูป...เช่นเคย
พี่เอ...ส่วนตัวมองว่า พฤติกรรมไม่ค่อยน่ารัก ชี้นกเป็นนก *ชี้ไม้เป็นไม้* วางตัวเหนือทุกหมู่เหล่าเกิ๊น
แอบรู้สึกว่า ได้กันเองเลยมั้ย...ไม้กับเอ 555 (คือถือหางกลอน แบบสุดลิ่มทิ่มประตูแล้วล่ะค่ะ จุดนี้ คริคริ)
ขอบคุณคุณ JUPJIB และคุณ nolirin จะตามอ่านเรื่องอื่ินต่อไปนะคะ ชอบค่ะ
ปล. อยากอ่านดีเทลว่า ไม้รักได้ไง? เปิดมาก็เห็นแทบจะกัดหัวกลอน ทั้งๆที่ก็ตามหามานาน...ทำแบบนี้คือชอบ!?!! เย้ยยย
-
กลับมาอ่านอีกครั้งในรอบ 6 เดือน
สนุกเหมือนเดิม
เหมือนเดิมแม้กระทั่ง อิชั้นต้องเสียน้ำตาจากการกระทำของผู้ชายบ้านจอมไตรอีกครั้ง
โว๊ยๆๆๆๆ ถึงจะมีเหตุผลรองรับ แต่เค้าหมั่นไส้อ่ะ จะร้ายกาจไปไหนยะ ผู้ชายบ้านนี้
ไม่ใช่แต่ไม้นะ ทุกๆคนในบ้านจอมไตรแหละ เหมือนกันหมด ชิส์ๆ
แต่จบอย่างมีความสุขก็ดีแล้ว ไม่งั้นน้ำตาคงท่วมมากกว่านี้
ขอบคุณนะคะ
-
สงสารกลอน
-
ตายแล้ว หลงไปอยู่ใหนมาเนี่ย ถึงเพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ สนุกอ่ะ o13
-
กลับมาอ่านเป็รอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ก็ยังรักยังชอบเหมือนเดิม
-
ขอบคุณคนแต่ง คนเอามาลงมากครับ สนุกดีจริงๆ ช่วงแรกอย่างหน่วงเลย เดินเรื่องก็ไว กระชับ ชอบครับ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากกกกกก อ่านรวดเดียวจบ
คนแต่งแต่งเก่งมากเลยค่ะ บีบหัวใจเรามากๆ
อยากได้หนังสือจัง ถ้ามีรีปริ้นท์ก็คงดี เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:mew1:เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ทำให้เรารู้จักนักเขียนคนนี้ ชอบเรื่องนี้มากค่ะถึงกลอนจะดูเป็นคนมืดมนสมชื่อเรื่อง แต่ชอบในความพยายามสู้ชีวิต หมั่นไส้ไม้นิดๆที่รักกลอนแต่ทำเก๊กตลอดเวลา
-
สนุกกกกกก นิสัยกลอนเหมือนเค้าเลย 55555 เลิฟกลอนนน
-
สนุกมาก ชอบพล็อตแบบนี้ น่าจะมีตอนพิเศษเยอะๆเนาะ
-
มาอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ55555
เรื่องนี้พระนายต่างคนต่างซึน :serius2:
กว่าจะลงเอยกันนี้ลุ้นจนอยากจบทั้งสองไปปล่อยเกาะให้รู้แล้วรู้รอด :ruready
ตาไม้ก็ปากไม่ตรงกับใจเล๊ย หนูกลอนก็เป็นนายเอกที่คิดมากที่สุดในโลกโดยไม่มีการเข้าข้างตัวเองซักนิด555555555
-
4 ปีแล้วเพิ่งได้เข้ามาอ่านค่าาาา :mew2
นิยายสนุกมากค่ะ กลอนชอบคิดเองเออเองตลอดเลย ไม้นี่ก็ดูซึนๆๆ -.,-
คุณนักเขียนตอนนี้มีผลงานเรื่องอะไรบ้างค่ะเนี้ยยย จะไปตามอ่าน อิอิ :hao7:
ปล.หวังว่าคุณนักเขียนจะแวะเวียนเข้ามา :katai2-1:
-
เพิ่งได้มาอ่านนนนน
สนุกมากก แต่ตอนแรกๆเล่นดอาร้ำตาไหลอ่ะ
ดราม่าจัง
-
อ่า ฟินนนนน
-
ว่าจะอ่านอีกรอบที่ 4 แต่ไปภาระกิจก่อนเพื่อนมารับแล้ว
หนูกลอนกลับมาจะมาอ่านต่อ
-
สนุกมากๆๆๆเลยค่ะ
เห็นมานานอล้ว เพิ่งได้มาอ่าน
สนุกจริงไรจริง แต่กลอนนี่มืดมนสุดๆเลย
ถ้าไม่ได้อ่านตอนพิเศษของไม้
ที่หลงรักกลอนตั้งแต่7ขวบแล้วคงมืดมนตามอีกแน่ๆ
ไม้ก็ไม่ค่อยบอกอะไรให้ชัดเจนเลย
หนักเข้าไปอีกสำหรับคู่นี้ ชอบเค้าแต่ก็แกล้งเค้า
แต่ตอนจบก็โอเคและ สำหรับคู่นี้
จะไปตามอ่านคู่อื่นๆนะคะ
-
รายงานว่าอ่านจบอีกรอบที่ 4 ก็ยังรักกลอนมากที่ซู๊ด....
อยากให้มีตอนพิเศษมาเพิ่มอีกได้มั๊ย? คนดี...
ไม่ก็แต่ง ลม VS วันแรมให้อ่านหน่อยซิ.......เพราะ
รู้สึกว่า วันแรมจะไม่ค่ายถูกตาต้องใจเจ้านายตัวเองนะนี่...
รออ่านเรื่องใหม่ เพราะอ่านทุกเรื่องหมดแล้ว...
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คนหนึ่งคิดไปเอง อีกคนก็ไม่ชัดเจน คนอ่านลุ้นจนเหนื่อย
-
:pig4:
น่ารักอ่า แอบเสียน้ำตา 55555555
-
ปกติคนมืดมนจะถูกมองว่าไม่น่าคบหา ไม่น่าเข้าใกล้และไร้เสน่ห์ แต่เรากลับมองว่า 'กลอน' น่ะน่ารักมากกก.. (ลำเอียงเน้ออ) ถึงบางครั้งกลอนจะคิดเองเออเองมากไปสักหน่อย ก็พอจะทำความเข้าใจกลอนได้ค่ะ เพราะบางครั้งตัวเราเองก็มีมุมมืดมนแบบกลอนบ้างเหมือนกัน อารมณ์แบบ ..อยู่ดีๆ ก็ไม่อยากสนทนาพาทีกับใครเลย แล้วจะหงุดหงิดมากถ้าใครเข้ามายุ่งกับเราในช่วงเวลานั้น :laugh: พอผ่านไปสักพักอารมณ์มืดมนที่เกิดขึ้นก็จะค่อยๆ จางหายไปได้เอง..
ว่าด้วยเรื่องของกลอนต่อดีกว่านะคะ :o8: .. ถึงกลอนจะต่อต้านผู้คนมากสักเท่าไร แต่ถ้าผู้คนรอบข้างค่อยๆ สร้างความเชื่อใจให้กับกลอน พูดจาด้วยความเข้าใจ ก็จะสามารถเปิดล็อคในใจของกลอนออกได้เหมือนกัน และถึงแม้ว่ากลอนจะปิดกั้นตัวเองมากสักแค่ไหน ความมืดมนที่มีก็ไม่ได้เข้าไปปิดตายหัวใจรักของกลอนตามไปด้วยเลยสักนิด กลอนที่เป็นแบบนี้จึงเป็นตัวละครที่ทำให้เราหลงรักได้ง่ายๆ เลยล่ะค่ะ
เพราะขนาดไม้ยังหลงรักกลอนเหมือนกันกับเราเลยนี่เนอะ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังหมั่นไส้ไม้อยู่ดีนั่นล่ะค่ะ ชิ! ขนาดตัวเองก็รู้นะว่ากลอนต้องเจอกับอะไรมาบ้าง ก็ยังเลือกที่จะเข้าหากลอนด้วยวิธีการผิดๆ ..น้ำตาของกลอนเลยเป็นผลพลอยได้จากการกระทำของไม้แทนเสียอย่างนั้น ถึงจะเป็นเพราะกลอนคิดไปเอง (บ้าง) ก็เถอะค่ะ ก็ไม่ได้หมายความว่าไม้จะไม่ผิดนะคะ เพราะถ้าไม้แสดงออกมาให้กลอนได้รู้ว่า 'รัก' บ้างสักนิด แล้วพูดจากับกลอนดีๆ บ้างสักหน่อย กลอนที่น่ารักเหมือนเมื่อครั้งเยาว์วัยคงจะออกมาปรากฏกายให้เราได้เห็นเร็วกว่านี้แน่ๆ เลยนะคะเนี่ย
ปล. ยังยืนยันเหมือนเดิมนะคะว่าเราน่ะ 'เข้าข้างกลอน' ค่าา..^^
-
สนุกมากน่ารักมากมายชอบบบบ
-
สนุกมากกกกกกกกก :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบกลอนอ่ะ น่ารัก ติ๊งต๊อง ชอบมโน คิดฟุ้งซ่าน คิดเองตอบเอง เจ็บเอง มันดูน่ารัก ตลกๆดี ไม้ก็นะชอบแกล้ง ไม่ค่อยชัดเจนจนกลอนคิดเยอะอ่ะ แต่ชอบทั้งคู่เลยนะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากค่ะ
ตอนพิเศษทำให้เรื่องมันสมบูรณ์ขึ้น
ถ้าไม่มีพาร์ทไม้คงไม่รู้ว่าไม้ไปรักกลอนได้ยังไง
ถ้าไม่มีเรื่องของปามไม้จะแอบมองกลอนไปอย่างนี้ตลอดเลยมั้ย
-
อ่านรวดเดียวจบ
ทำไมแต่งเก่งขนาดนี้ :-[
กลอนเป็นที่คิดเองเออเองได้แบบ... :ling1:
-
ผู้ชายบ้านนี้ใจร้ายยยยย
นู๋กลอนน่ารักมากกกก อยากได้มาเลี้ยงจุง :hao6:
ขอบคุณคนแต่ง และ คนที่นำมาลงค่ะ :pig4:
สนุกมากๆๆๆๆจริงๆนะ ร้องตามกลอนแทบทั้งเรื่องอ่ะ5555
-
สนุกมากกกกก :hao6:
-
ในที่สุดก็ติดตามจนจบ อุเย้ ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ แล้วจะรอติดตามผลงงานเรื่องต่อๆไปนะคะ o13
-
เราข้ามเริ่องนี้ไปหลายรอบมากๆแบบอ่านๆคอมเม้นท์
แล้วกลัวนายเอกเสียเปรียบพระเอกแต่ไปๆมาๆก็อ่านจนได้
เพราะเป็นนิยายของคุณjubjibนักเขียนนิยายคนโปรด พอได้อ่าน
แล้วก็ผิดคาดคือมันสนุกมากๆๆๆสมชื่อนักเขียนและเสียดายมาก
ที่ไม่ยอมอ่านตั้งแต่ที่เจอแรกๆๆ คือเราหลงรักกลอนมาก ไม่รู้สึกรำคาญ
ความมืดมนของกลอนเลย เหมือนมันเป็นเสน่ห์ของกลอนไปแล้ว
คุณไม้นี่อาจจะหมั่นไส้เพราะมัวแต่ชักช้าเอาแต่เฝ้ากลอนอยู่นั่น กว่าจะ
เริ่มทำออะไรก็หลายปี เชอะ อย่าลืมเอาคืนเรื่องลุงที่ยึดบริษัทพ่อกลอนไป
ด้วยล่ะคุณไม้ ส่วนพี่เอนี่น่ารักนะแอบหมั่นไส้ในบางครั้ง ปามก็เป็นเพื่อนที่
ดีนะถึงแรกๆเราอาจจะหมั่นไส้เพราะอ่านความคิดของกลอนนั่นแหละ แต่พอ
มารุ้อดีตของปามก็สงสารน่ะ ต้องตามไปอ่านทั้งเนื่องของพี่เอ ปาม จะตามอ่าน
ทุกเรื่องราวของคุณjubjinเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
ไม้กลอนน่ารักอ่ะ ชอบบบ :hao7:
ขอบคุณมากน้า o18
-
ขอบคุณนะคะ อยากให้ไม้กับกลอนหวานๆกันอีก :pig4:
-
สนุกมากกกกกก
ชอบๆๆ
คือแบบไม่คิดว่ากลอนจะแอบขี้งอนกว่าที่คิด
แต่ก็คือดีงาม ยิ่งตอนพิเศษคือแบบว่าหวานไม่เกรงใจสื่อ
จะไปอ่านซีรีย์จอมไตรต่อก่อนนะคะ
-
โอ๊ยยยยยยย อ่านรอบเดียวจบเลยค่าาา
ยาวๆกันไป ตาแฉะมากกก 5555
สนุกมากๆเลยค่ะะ กลอนนี่คิดไปเองยันตอนพิเศษเลยนะคะ
แต่ไม้น่ารักมากกกกกกก หลงรักตั้งแต่ 7 ขวบ มุ้งมิ้งจริงๆๆๆๆ ><
-
:pig4: :L1:
หวาา อ่านไทม์ไลน์ผิดซะได้ ดันมาอ่านนายไม้คนสุดท้ายเลย5555555
สนุกกค่า แต่ตอนแรกๆนี่อยากจะเขกกบาลนายไม้มาก โอ้ยยยยยยพ่อคนปากแข็งงงงงงงงง
ถึงกลอนจะคิดมากไปหน่อยแต่เราอยู่ฝ่ายกลอนนะเออ คือเข้าใจนางอะ ฮือออออ
เวลานางเสียใจนี่ น้ำตาซึมตามค่ะ :mew4: :m16: :m16:
(ยังคงบวกความอยากเขกหัวนายไม้เข้าไปด้วย จนจบตอนพิเศษก็ยังอยู่ฝั่งกลอนค่ะ เป็นเราเราก็คงแอบดราม่านะเรื่องพี่เอถถึงตอนจบจะเคลียกันซะเรียกเลือด) :haun4:
อยากจะอ่านหมอเอกับหนุ่มๆจอมไตรที่เหลือนะคะ 5555555 สู้ๆค่ะ :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบ บอกเลยค่ะว่าหมั่นไส้ไม้เหลือเกิน :katai1:
สงสารกลอนไงไม่รู้ โดนแกล้ง แถมซวยซ้ำซวยซ้อน
เข้าใจความรู้สึกตอนที่กลอนโกรธที่ไม้บังคับเลยนะ
ที่ว่าอึดอัด เหมือนตัวเองไม่มีความคิด ในหูนี่ลั่นวิ้งๆเลย
แต่เรื่องน่ารักมากค่ะ บ้านจอมไตรรักกันเหนียวแน่นมาก
ปล. ยังคงหมั่นไส้ไม้จนวินาทีสุดท้าย :katai4:
-
สนุกมากค่ะ o13
-
สนุก สนุก สนุก สนุก สนุก สนุก สนุก
ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
.....................................................................
-
ชอบจัง ><
อ่านกี่รอบก็ร้องไห้ แต่ก็ชอบอ่าน
-
อ่านจนจบ จนถึงตอนพิเศษ เราก็ยังไม่เข้าใจไม้อยู่ดี
ถ้ารักมานาน ทำต้องทำเมินในตอนแรก ทำไมต้องมองด้วยสายตารังเกียจ
แล้วทำไมต้องประชดประชัน คือเข้ามาหาดีๆ สร้างความประทับใจดีๆไม่ได้หรอ
คืออ่านแล้วเรายังไม่เคลียร์กับความคิดไม้เลยอ่ะ
-
น่ารักกกกกก
สนุกมากกกกก
-
:กอด1:
-
:-[
-
ง่ะ
หน่วง
ช้ำ
เศร้า
เจ็บ
-
อ่านอีกรอบก็ยังรักกลอนที่สุด...คนอะไรคิดได้เรื่อยเปื่อยจริงๆ.....แต่ก็เป็นพฤติกรรมที่น่ารักสุดๆ.....อยากให้จับคู่วันแรมกับลมยังยืนยันคู่นี้
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: : :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้าอ่านอย่างไม่เครียดนะคะ จะอ่านไปขำไป เหมือนนั่งดูเด็กอนุบาลสองคนตีกัน 555 :oo1:
ชอบเวลากลอนบ่นๆๆๆๆในใจ น่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดู
-
:กอด1:
-
ชอบจอมไตรซีรี่ส์ทุกเรื่องเลยคะ
จะติดตามเรื่องต่อไประคะ :pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อ่านรอบ3แล้วววววววว
รักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากอ่านลมวันแรมอ่าาาา
ชอบเรื่องนี่สุดในซีรีย์นี้อ่ะ
-
บ
-
รักกลอน อยากให้มีตอนพิเศษเพิ่มค่ะ เอาแบบ ไม้แพ้ราบคาบบ้าง
-
เพิ่งเป็นสมาชิกได้ไม่นาน และเพิ่งมีโอกาสได้มาอ่านเรื่องนี้ บอกได้คำเดียว ชอบอ่ะ!!! o13
-
สนุกที่สุดค่ะ เรื่องลุ้นๆดี
มีหลายอารมณ์มากๆเลย
-
:pig4:
อ่านกี่รอบก็ยังฟิน
ชอบมากต่าาา :L1:
-
ไม้กลอน น่ารักมากเลยค่ะ
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พออ่านตอนพิเศษว่าจริงๆไม้ชอบกลอนตั้งแต่แรกๆแต่แค่มองอยู่ห่างๆแล้วอยากแช่งย้อนไปให้กลอนมีแฟนมาเย้ยไม้จีๆ อ่านแล้วหมั่นไส่
-
อ่านกี่ครั้งก็สนุก ขอบคุณนะคะ
♡ไม้กลอน
-
สนุกมากกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านรอบที่ 4 แล้ว สนุกมากกก อ่านกี่รอบก็สนุก
คิดถึงไม้กลอน
-
อ่านซ้ำอีกรอบ :mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กลับมาอ่านรอบสอง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงๆก็กลับมาอ่านอีกครั้ง
คุณจิ๊บเขียนดีทุกเรื่องเลย ^^
-
อ่านที่เดียวรวดเลยยยย
เพิ่งเคยอ่าน ไม้-กลอน จะมีบ้างช่วงที่งงนิดหน่อย
เพราะเชื่อมกันหลายคู่
แต่รวมๆแล้วสนุกมากๆเลย
เดี๋ยวต้องลองไล่อ่านคู่อื่นดูแล้ว อิอิ
-
สนุกมากก ถึงตอนแรกจะขัดใจคุณไม้ไปหน่อยก็เถอะ กลอนก็คิดเองงเก่งงง แต่ก็เข้าใจ น่ารักดีค่า
-
ขุดขึ้นมาอ่าน
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
:กอด1:
-
คนเป็นแฟนกันก็ต้องการความชัดเจนปะวะ จะมาบอกว่าสำคัญคนละแบบ แต่คนแรกที่สำคัญควรจะเป็นคนรักไม่ใช่เหรอ อ่านแล้วไม่สุดอะ กลอนต้องมามีความรู้สึกแบบนี้ตลอดไปหรอ ปากก็บอกสำคัญ แต่ในความรู้สึกหรืการกระทำก็เป็นที่สองตลอด แบบนี้ไม่แฟร์สำหรับความรู้สึกกลอนนะ และการที่ไม้จะยกการเปิดบริษัทใหม่มาเป็นข้ออ้างความสำคัญของกลอนไม่ได้ เพราะความรู้สึกมันเทียบกับสิ่งของไม่ได้หรอก
-
ย้ำอีกครั้งว่าเกลียดคนอย่างกลอนมากกกกก
-
“นายกลับไปเถอะ ขอร้องว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย แค่นี้ฉันก็เกลียดโลกใบนี้มากพออยู่แล้ว”
แค่ไม่พอใจเรื่องไร้สาระเล็กๆน้อยๆกลับตัดขาดเพื่อนที่หวังดีทิ้งไปง่ายๆ
-
นายมายุ่งเรื่องน้ำตาลซึ่งฉันไม่ได้บอกนาย นายรู้มาจากใครกันหึ
โกรธเลิกคบกับเพื่อนสนิทเพราะเรื่องแค่นี้เอง สันดานแบบนี้สมควรอยู่คนเดียวตายไปคนเดียว
-
กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังสงสารกลอนอยู่ดี เด็กที่ถูกญาติทำร้ายจิตใจตั้งแต่ 10 ขวบ ถูกมิ้งให้อยู่สถานรับเลี้ยงเด็ก ไม่มีใครรักมีแต่คนเกียจ ต้องหาเงินส่งตัวเองเรียนตั้งแต่มัธยมจะหาแสงสว่างจากที่ไหน ใครไม่าเจอกัลตัวเองคงไม่รู้ความรู้สึกที่มืดมนหรอก
-
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เน็ตอย่างเดียว 12 เม็ก ราคา 482 บาท นาน 30 วัน หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=_0hLkBIiKCw (https://www.youtube.com/watch?v=_0hLkBIiKCw)