Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 23“ว่าไงบ้างไม้”
ท่านประธานเอ่ยถามคุณไม้ ในขณะที่คนถูกถามยังตีหน้าถมึงทึงไม่เลิก
“กำลังพามาครับ เดี๋ยวคงรู้เรื่อง”
“แล้วนายคิดจะทำยังไงต่อ”
“ก็คงต้องตาต่อตาฟันต่อฟันกันบ้างล่ะครับ”
“นายจัดการได้แน่นะ”
“ครับ ผมจัดการได้แน่นอน ไม่ต้องห่วงครับ”
“งั้นก็ทำตามใจนายเถอะ”
ตอนที่คุยกับท่านประธานนั้น คุณไม้คุยด้วยท่าทาง และน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน แต่สีหน้ายังไม่เปลี่ยน นี่เขาไม่พอใจเรื่องอะไรของเขาอยู่นะ หรือว่าไม่พอใจที่ผมมาอยู่ที่นี้ แต่คุณไม้เป็นคนพามาเอง หรือว่าพามาแต่ไม่ได้คิดจะให้เข้ามายุ่งยากในนี้ เพราะงั้นตอนที่เข้ามาเห็นผมนั่งอยู่เลยเขกหัวผม ต้องใช่แน่ๆ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆเลย
“พี่เข้าใจว่าเราโกรธ แต่ก็อย่าทำตามอารมณ์มากไปล่ะ”
คราวนี้พี่เอที่นั่งอยู่ข้างผมโผล่หน้ามาเตือนคุณไม้ ...ผ่านหน้าผมไป
“ผมจะระวังครับ”
คุณไม้หันมาตอบพี่เอ...ผ่านหน้าผมไป
“อย่าประมาทด้วยล่ะ”
“เรื่องนั้นแน่นอนครับ”
นี่ก็ผ่านหน้าผมไป ผ่านหน้าผมมา ไอ้การคุยข้ามหัวเนี่ย มันเป็นแบบนี้นี่เอง
ผมท่าจะไม่สมควรมาอยู่ที่นี้จริงๆ แขกที่ไม่ได้รับเชิญ นั่งฟังมาตั้งนานเขาคุยกันเรื่องอะไรยังไม่รู้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้คิดว่าถ้าคุณไม้อยู่ด้วยคงไม่รู้สึกเป็นส่วนเกินของที่นี้มากนัก แต่ที่ไหนได้ ยิ่งคุณไม้อยู่ยิ่งตอกย้ำความเป็นส่วนเกินของตัวผมให้ชัดเจนเข้าไปอีก แล้วผมจะมานั่งอยู่ตรงนี้ทำไม
“เอ่อ... ผม...ขอตัวก่อนนะครับ”
อาจจะดูไม่มีมารยาทนักที่ลุกขึ้นมากระทันหันแบบนี้ แถมยังเป็นตอนที่คุณไม้กับพี่เอกำลังคุยกันอยู่ มันเหมือนกับขัดบทสนทนาโดยการลุกผ่านหน้าทั้งสองคน ...ใช่...ระหว่างทั้งสองคน... ผมคงผิดเองที่ไปนั่งตรงนั้น ไปแทรกตรงกลางระหว่างเขา ผมน่าจะรู้ดีว่าที่ข้างๆคุณไม้มันไม่ใช่ที่ของผม ไม่เคยเป็น และไม่มีวันจะเป็น...
“จะไปไหน”
เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับที่ข้อมือผมถูกดึงไว้
“กลับบ้าน”
“จะกลับได้ยังไง เดินไปรึไง”
“ยังไงมันก็เรื่องของผม อย่ามายุ่ง”
ผมตอบห้วนๆ อยากให้มันห้วนได้เท่าน้ำเสียงของคุณไม้บ้าง ถึงผมจะรู้ดีว่าคำพูดของผมมันคงไม่ตรงเข้าทำร้ายจิตใจคุณไม้ได้อย่างที่คำพูดของคุณไม่ส่งตรงเข้ามาทำร้ายใจผมก็เถอะ
“อย่ามายั่วโมโหนะ”
“ไม่ได้ยั่ว”
“ไอ้ที่นายกำลังทำเนี่ย มันยั่วโมโหชัดๆ”
“ก็อย่ามายุ่งสิ ปล่อย”
“...เอ่อ...คือ”
น้ำเสียงกล้าๆกลัวๆดังขัดขึ้นมา ทั้งผมและคุณไม้ที่กำลังอารมณ์ไม่ปกตินักหันไปมองผู้มาใหม่ด้วยแววตาขุ่นเคือง คนกำลังจะทะเลาะกัน ไม่เห็นรึไง จะมาขัดจังหวะทำไม !
“พามาแล้วครับ”
“อือ...เอาตัวเข้าไปเลย”
พอผมเห็นพวกที่มาจับผมถูกคนพาเข้าไปในบ้าน ผมก็ลืมโกรธไปเลย คุณไม้ฉุดผมให้เดินตามกลับเข้าไปด้วยกัน
พวกที่มาจับผมสี่คน นั่งคุกเข้าอยู่กลางห้อง ทั้งสี่คนถูก มัดมือ มัดเท้า และปิดตา ที่จริงมีคนหนึ่งใช้ผ้าพันแผลปิดไว้คงเป็นคงที่ผมซัดผงซักฟอกใส่ หวังว่าตาเขาจะไม่บอดนะ ผมกลัวกรรมตามสนอง
ในห้องมีเพียง 5 พี่น้องบ้านจอมไตรกับพี่เอและผม ส่วนเด็กๆกับปามหายไปแล้ว
“ใครสั่งมา”
เสียงท่านประธานแสดงถึงอำนาจและการคุกคามชัดเจน สี่คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นถึงกับตัวสั่นด้วยความกลัว เป็นผมเองถ้าเจอน้ำเสียงแบบนี้ก็คงทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่มีใครอ้าปากพูดอะไรออกมาสักคน ท่านประธานเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่คุณอมฤตก็ยกมือห้ามแล้วก็พาตัวเองเดินเข้าไปใกล้คนพวกนั้น
“ถ้าพวกนายยอมบอก พวกฉันสัญญาว่าจะช่วย”
เขาเว้นจังหวะการพูด เหมือนรอให้พวกนั้นสงบใจและแปลความหมายของคำพูดได้ซะก่อน
“ที่จริง พวกเรารู้คำตอบอยู่แล้ว แต่อยากให้พวกนายสารภาพ และอยากให้มาเป็นพยานให้”
น้ำเสียงคล้ายปลอบประโลมแต่ก็บีบบังคับอยู่ในที
“ครอบครัวของพวกนายและตัวนายจะได้รับการคุ้มครอง ดีกว่าเป็นแค่ลูกน้องที่ทำงานพลาด รอเวลาถูกเก็บยกบ้านนะ .... ....ว่าไงตกลงไหม”
พวกนั้นพยักหน้าเงียบๆ ทางเลือกที่คุณอมฤตยื่นให้คงจะดีกว่า เท่าที่ฟังดูมันก็ดีกว่าจริงๆ
“งั้นใครสั่งพวกนายมา”
“คุณสิงหาครับ”
คนตอบ ตอบเบาๆราวกับกลัวว่าหากพูดเสียงดังเจ้าของชื่อจะมาได้ยินเข้า ...ว่าแต่สิงหานี่ใครกัน ผมจำไม่เคยได้ว่ารู้จักคนชื่อนี้
“ก็คิดอยู่หรอกว่าต้องมีการติดต่อผ่านคนอื่น”
คุณอมฤตเงยหน้าขึ้นพูดกับท่านประธาน ท่านประธานพยักหน้าตอบแล้วหันมามองหน้าคุณไม้
“นายจะทำไงต่อ”
คุณไม้ตีหน้าเครียดอย่างที่ผมเห็นบนรถ มือที่จับแขนผมไว้ไม่ปล่อยบีบแน่นจนผมเจ็บ แต่ก็ไม่กล้าร้องโวยวายออกไป
“ผมไม่ยอมให้มันจบแค่ปลาซิวปลาสร้อยแน่ๆ ตัวบงการใหญ่ต้องชดใช้!!!”
ผมสะดุ้งเฮือก บรรยากาศเย็นเยือกแผ่ขยายไปทั่วบริเวณ เหมือนมีแรงกดดันมหาสารค่อยๆบีบอัดตัวผมเข้ามา ทำให้หายใจไม่สะดวก ลมหายใจติดขัด ผมเคยได้ยินคนในบริษัทพูดกันว่า ถ้าทำให้คนในบ้านจอมไตรโกรธหรือทำร้ายใครในบ้านจอมไตร ชีวิตนี้อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบสุข ตอนนั้นผมไม่เชื่อเพราะบ้านเมืองมีขื่อมีแป แต่จากเหตุการณ์ที่ผ่านๆมา ผมก็พอรู้แล้วล่ะว่าขื่อแปพวกนั้นใช้ไม่ได้กับคนบ้านนี้ ตอนนี้ผมคิดว่าโชคดีจริงๆที่ตัวเองไม่โดนหมายหัว ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง โชคดีจริงๆที่ตัวบงการนั้นไม่ใช่ผม
แต่เอ๊ะ! คนพวกนี้เข้ามาทำร้ายผมนิ่ แล้วทำไมคุณไม้กับคนบ้านนี้จะต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนด้วย หรือว่าเขาจะเป็นห่วงผม ...ไม่...ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแน่ๆ คนอย่างผมจะไปสำคัญพอให้คุณไม้กับครอบครัวมาเป็นห่วงได้ยังไง ...มาคิดดูดีๆแล้วหรือว่าเรื่องเกิดขึ้นเพราะคนพวกนี้แล้วผมก็มาพลอยติดร่างแหไปด้วย ... คงเป็นแบบนั้นมากกว่า เพราะผมไม่มีศัตรูที่ไหน และมันก็ช่วยตอบคำถามได้ว่าทำไมคนของจอมไตรสามคนนั้นถึงต้องคอยตามผม ทำไมคุณไม้ถึงไปเจอตอนที่ผมกำลังแย่ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นเรื่องที่เขาคาดว่าจะเกิดขึ้นอยู่แล้ว
“เอาตัวพวกนี้ไป แล้วก็ส่งคนไปรับครอบครัวพวกเขาไปอยู่ๆในที่ๆปลอดภัยด้วย”
คุณอมฤตสั่งการ แล้วคนพวกนั้นก็ถูกพาตัวออกไป พวกนั้นส่งเสียงขอบคุณไม่หยุดปาก บางคนถึงกับร้องไห้ออกมา ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ไม่ใช่เพราะแค้นใจหรือไม่สบายใจแน่ๆ เพราะเขาร้องไปด้วยขอบคุณไปด้วย คุณอมฤตนี่สมกับที่ผมแอบยกย่องจริงๆ สามารถทำให้คนคล้อยตามได้โดยการพูดหว่านล้อมดีๆ ไม่ต้องใช้การข่มขู่ บีบบังคับ หรือใช้กำลัง แถมยังรักษาสัญญาให้ความช่วยเหลือจนเกิดเป็นบุญคุณแบบนั้น นี่แหละคือรากฐานอันมั่นคงของความยิ่งใหญ่ล่ะ
ส่วนเรื่องที่ผมโดนปองร้าย ผมไม่โกรธหรอกหากว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอย่างที่ผมคิด มีออกบ่อยไปที่ลูกน้องต้องเข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องของเจ้านาย ... แต่ ....
“ปล่อยสักทีมันเจ็บนะ!”
ผมตะโกนออกไปสุดเสียง อ้าว ผมไม่ได้นึกในใจนิ่ แหมก็คุณไม้เล่นออกแรงบีบเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่พวกนั้นโดนพาออกไปจนแขนผมแทบจะแหลกคามือคุณไม้อยู่แล้ว
ผมเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าคุณไม้มองมาก่อนอยู่แล้ว มือที่จับไว้คลายออกช้าๆ ใบหน้าที่มองมาบ่งบอกว่ากำลังโกรธ? โกรธผม? เรื่องอะไร? จริงสิ เมื่อกี้ผมกับคุณไม้ทะเลาะกันอยู่นี่นา ผมลืมไปแล้วนะ นี่เขายังไม่ลืมอีกหรือ แปลก... คุณไม้ไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น หรือว่าผมไปทำอะไรให้โกรธอีก ผมก็ไม่ได้ทำอะไรนะ แค่ยืนเฉยๆ ไม่ได้พูดสักคำด้วยซ้ำ ผมกับคุณไม้ยืนกันอยู่อย่างนั้น คุณไม้จ้องผมไม่เลิกในขณะที่ผมไม่กล้าขยับตัวไหน แต่ก็ทำใจดีสู้เสือโดยการจ้องกลับไป ...ไม่ได้หรอก เดี๋ยวเขาจะคิดว่าผมกลัว
.............TBC..........------------------------------------------------------------
ตอนสุดท้ายของวันนี้แล้วนะคะ
(ปล.พี่นาตอนแรกบอกเอา 4 ตอนนะเค้าจำได้ )