59
.
โครม!
โอ๊ะ สัดเอ๊ย...... กูล้มลงกับพื้นเพราะสะดุดขาเก้าอี้
“...พ่อมึง” สบถก่อนค่อยลุกขึ้นยืน เหอะ เจ็บตัวฟรีเพราะความโง่ของตัวเองเลยกู
กูค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วเดินหาอิฐจนทั่ว
“อ้าว.....” ไม่มี.... ในห้องนอน ไม่มี ห้องน้ำ
ไม่มี
อิฐไปไหน..... กูบอกให้รอที่ห้องแล้วทำไมมันไม่รอ!
กูยกมือกุมขมับ.....มันเอาอีกแล้ว....... สัส จะมาปวดอะไรตอนนี้วะ หรือว่าร่างกายเรียกร้องให้พักผ่อน
พักผ่อน
พักผ่อน…
เมียกูหายไปทั้งคนจะให้พักผ่อนลงได้ไง
กูเดินไปหามือถือที่ลืมไว้..... แล้วกดโทรหาอิฐ
‘ขณะนี้ท่าน.......’
“แม่งเอ๊ย!” กูโยนมือถือไปที่โซฟา......... ปิดเครื่องอีกแล้ว....... ทำไมจะไปไหนไม่บอกกูก่อนวะ
กูยกมือกุมขมับ....... รู้สึกมึน.......บางทีอาจจะเมาด้วย
อืม..... กูเมา
ยอมรับก็ได้ว่ากูเมา... ไม่งั้นกูคงไม่เซ่อเดินสะดุดขาเก้าอี้หรอก
เฮ้อ...... ไม่ได้เมามานาน..... รู้สึกทรมานโคตรๆ เลยว่ะ
ระหว่างที่กำลังคิดว่า.......จะทำยังไงต่อดี กูได้ยินเสียงประตูเปิดออก พร้อมกับร่างของเมียกู เดินเข้ามา....
“อ้าว” มันพูดแค่นั้นแล้วก็เดินเข้ามาหากู
“ทำไมไปนั่งตรงนั้น......... เฮ้ย! กินเหล้ามาเหรอพี่ต้าน?” กูนั่งอยู่บนพื้น ไม่รู้เหมือนกันว่านั่งตั้งแต่เมื่อไหร่.......
“หายไปไหนมาอิฐ พี่บอกให้รอ ทำไมไม่รอ.....ห่ะ แค่นี้ทำไมรอไม่ได้?” กูฉุดแขนมันลงอย่างแรงจนอิฐเสียหลักล้มลงมาทับกู
“โอ๊ย!”
“ทำไมไม่รอ!!?”
“เมาแล้วนะพี่ต้าน ไปอาบน้ำไหม อิฐพาไป” มันพยายามจะยันตัวขึ้น แต่กูกอดเอวไว้แน่นจนแผ่นอกของเราแนบกันสนิท
“กูไม่เมา..” พูดจบกูกดท้ายทอยอิฐลงมารับจูบที่ปาก กูบดปากมันอย่างกระหาย..... ลิ้นร้อนๆ แทรกผ่านปากบางเข้าไปดูดและควานจนทั่ว
“........อื้อออ เหม็น” อิฐส่ายหน้าหนี
“เหม็นเหรอ....หืม? เหม็นมากมั้ย!” กูกดอิฐนอนลงบนพื้นแล้วเริ่มไซร้ทั่วลำคอ มือข้างนึงล้วงเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตลูบไล้แผ่นอกบาง บีบขยำและสะกิดยอดอกจนมันเริ่มแข็งเป็นไต
“จ...เจ็บ พี่ต้าน ปล่อยนะ!” อยู่ๆ มันก็ดึงกระชากคอเสื้อกูออก....
“อยู่นิ่งๆ ได้ไหม!!” กูรวบแขนอิฐทั้งสองข้างมากดไว้..... แล้วก้มลงไปบดปากมันอีกรอบ กูรู้สึกว่าอิฐดิ้นกระแด่วๆ และตัวสั่นเหมือนเจออากาศหนาวอยู่ใต้ร่างกู.....
อิฐนิ่งไปแล้ว ทำให้กูรู้สึกพอใจขึ้นมา
“........เป็นเด็กดีนะ......ที่รักของพี่” กูพูดขณะจูบไซร้ไปทั่วแก้มเนียน กูปล่อยแขนอิฐข้างนึงเพื่อจะได้เอื้อมมือมาถอดกางเกงของตัวเอง
แต่พอมือเป็นอิสระ อิฐก็ทุบเข้าให้ที่ไหล่กู......ทุบรัวๆ แรงๆ อยู่หลายทีจนกูทนไม่ไหว มันไม่เจ็บหรอก แต่มันรำคาญ
“เป็นอะไรน่ะหา!?” กูตะคอก จนอิฐนิ่งไปอีกครั้ง กูถอนหายใจหงุดหงิด แล้วรูดซิบงัดท่อนลำที่แข็งได้ที่แล้วออกมา
“.....พี่ต้าน...อย่า!” กูรวบข้อมือมันไว้ แล้วนั่งคร่อมให้ไอ้ที่แข็งอยู่จ่อตรงหน้ามัน
“ทำให้พี่หน่อยนะ........นะอิฐ.......” กูจับน้องกูค่อยๆ ดันเข้าปากแดงที่ตอนนี้เม้มแน่น
“อ้าปาก....”
“..................” อิฐส่ายหัว
“อ้าปากสิ...............พี่บอกให้อ้าปาก!” กูยกมือบีบคางมนจนอิฐเผยอปากออกจนได้ กูยัดส่วนแข็งขืนเข้าไปทันที
“อะ....อาส์” ทั้งปวดกบาล ทั้งเสียว..... เสียวตลอดทั้งลำเลย กูค่อยๆ ขยับสะโพกเข้าออกภายในปากแดงอุ่นร้อน
ไม่รู้นานเท่าไหร่..........
ไม่รู้ว่าน้ำแตกไปแล้วกี่ครั้ง
ไม่รู้ว่าได้เข้าไปในตัวอิฐสักกี่ที......
อาการปวดหัวค่อยทุเลาลงไปแล้ว
........เหลือแต่เพียงความสุขสมที่ล้นปรี่ออกมานับครั้งไม่ถ้วน......
#
สิ่งแรกที่คิดได้ตอนมีสติตื่นขึ้นมาก็คือ.......
..............งาน…………………!
ทำไมถึงต้องเป็นงาน?..... กูไม่รู้ มันอาจจะเป็นความเคยชินของชีวิตลำเค็ญช่วงที่ผ่านมา
พอนึกได้ว่าส่งงานไปแล้ว กูถึงรู้ตัวว่าเมื่อคืน....ได้ทำอะไรลงไปบ้าง?
...อิฐ....... คนข้างกายที่นอนหลับสนิท ร่างกายเปลือยเปล่ากำลังซุกตัวอยู่ในผ้าห่มที่เกาะหมิ่นเหม่อยู่ตรงสะโพก
ทั้งตัวมีแต่รอยจูบแดงช้ำ ริมฝีปากก็บวมเจ่อ..... บนแก้มมีคราบน้ำตาแห้งติดอยู่......
....นี่.....กู...........ทำอะไร....................ลงไป
.................มองคนที่กูรักก็ได้แต่รู้สึกผิด.................
กูตะแคงตัวแล้วดึงอิฐเข้ามากอดไว้แนบอก กูจูบที่ขมับเบาๆ แล้วคิดว่า......ตัวเองนี่แม่งโคตรเลวเลยว่ะ
อย่าไปโทษเหล้า โทษความเหี้ยของปากคน โทษงานที่ทำกูปวดหัว หรือโทษทุกสิ่งอย่างในโลก
ตัวกูเองต่างหาก.........กูผิดเอง
ไม่รู้ตื่นมาอิฐจะว่ายังไงบ้าง...... มันจะเกลียดกูไหม?
ถ้าเป็นอย่างนั้นกูคงทนไม่ได้
อิฐขยับตัวตื่นอีกหนึ่งชั่วโมงถัดมา..... ใจกูเต้นถี่รัว เหมือนรอวันพิพากษา.....
กูไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน ความกลัวที่สร้างขึ้นเอง กับความจริง
มันจะมาบรรจบกันที่ตรงไหน?
“อ...อืออ” อิฐครางเสียงแผ่ว ก่อนกระพริบตาขึ้น พอมันรู้ตัวว่ากูกอดอยู่ ก็นอนนิ่งไม่ส่งเสียงอะไรอีก
กูเองก็ไม่กล้าพูด....... หรือจริงๆ แล้วคือ นึกคำพูดไม่ออก
เพราะคิดว่าถ้าหากพูดอะไรออกไป มันก็คือคำแก้ตัวดีๆ นี่เอง
“พี่ต้าน....” กูสะดุ้ง ไม่นึกว่าจะถูกเรียกชื่อ
“...ค...ครับ ว่าไง?”
“....ป....ปล่อย .....อิฐจะไปอาบน้ำ” เหมือนคำพูดมันเป็นโปรแกรมคอมพิวเตอร์ กูปล่อยอิฐออกจากอ้อมแขน แล้วรีบพยุงตัวมันขึ้นจากเตียงทันที
“อึ๊..” อิฐนิ่วหน้า กัดริมฝีปากล่างแน่น
“เจ็บเหรอ?” กูละล่ำละลักถามคำถามโง่ๆ ออกไป
บางที คนเราก็ห้ามตัวเองไม่ให้พูดอะไรโง่ๆ ไม่ได้
“...................” อิฐไม่ตอบ กูใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม
“เดี๋ยวพี่อุ้มไปห้องน้ำนะ” กูลุกยืนแล้วช้อนใต้ขาพับกับแผ่นหลังเปลือยขึ้นจากเตียง
อิฐไม่มองหน้ากูเลย........ กูใจเสีย รู้สึกเจ็บที่หัวใจโคตรๆ และรู้สึกช้อคที่เห็นคราบเลือดปนกับคราบน้ำรักแห้งติดอยู่ตรงซอกขาขาว
“ยืนไหวไหม?” กูพยุงอิฐไว้ทันทีที่ปล่อยให้เท้าแตะพื้น
“ไหว......พี่ต้านออกไปเถอะ”
“.........................” หน้ากูหดเหลือนิ้วเดียวเมื่อถูกไล่
กูจำใจเดินออกมาจากห้องน้ำ
ตลอดเวลากูจ้องมองที่ประตูรอว่าอิฐจะเปิดออกมาเมื่อไหร่
แต่เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้ว อิฐก็ยังไม่ออกมา
ใจกูร้อนเหมือนถูกเผา......กลัวว่ามันจะเป็นลม หรือเกิดอันตราย เลยตะโกนเรียกอยู่หน้าประตู
“อิฐ ทำไมยังไม่ออกมา? เป็นอะไรรึเปล่า อิฐ!” กูเรียกแล้วทุบประตูไปด้วย
“ที่รักครับ ทำไมไม่ตอบพี่ต้าน อิฐเป็นอะไร ตอบพี่หน่อยอิฐ!”
“..........................” กูไม่ชอบที่มันเงียบแบบนี้เลย ขณะกำลังจะวิ่งไปหากุญแจห้องน้ำมาเปิด
เสียงปลดล็อคประตูก็ดังขึ้น กูหันหลังกลับไป เห็นอิฐเดินตัวเปียกโชกออกมา
กูยืนอึ้ง พอได้สติก็รีบไปคว้าผ้าขนหนูจากในตู้มาพันและเช็ดตัวให้
“.......................” หน้ามันเฉยมาก.... กูกลัว
“พี่อุ้มไปนั่งนะ?” จะแตะตัวแต่ละที ก็ไม่กล้า ต้องขอก่อน..... แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่ยอมพูดอะไร กูเลยตัดสินใจช้อนตัวมันมานั่งลงที่เตียง แล้วลงมือเช็ดตัวและเช็ดผมให้
“หนาวไหม?”
“..................” อิฐพยักหน้าเบาๆ กูรีบวิ่งไปลดแอร์แล้วเอาเสื้อผ้ามาให้ใส่
พอทุกอย่างเรียบร้อย.... กูกับมันก็นั่งเงียบกันทั้งคู่
“หิวไหม?”
“................” อิฐส่ายหน้า
“ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยนะ อิฐอยากกินอะไร พี่ไปซื้อมาให้”
“.................”
เงียบ
ความเงียบ...
สายตาที่เคยมองและมอบรอยยิ้มให้กัน
วันนี้......ไม่มีเลย..........
กู....หวังอะไรอยู่วะ
“อิฐ.....เรื่องเมื่อคืน...พี่ขอโทษ” ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการยอมรับผิดอีกแล้วว่ะ ถึงกูจะรู้ว่าพูดไปก็แค่คำแก้ตัว..... แต่มันก็ดีกว่าไม่พูดอะไรเลย
“พี่ผิดเอง.....ไม่แก้ตัวอะไรมากไปกว่านี้แล้ว อิฐจะให้ทำยังไงพี่ยอมทุกอย่าง.....แต่อย่าเกลียดกันเลยนะ คุยกับพี่บ้างได้ไหม จะให้พี่ทำยังไงก็ได้ พี่ขอโทษ...” รู้สึกว่าเสียงที่ได้ยินมันช่าง......ไม่เหมือนเสียงกู ........ขอร้อง เว้าวอน......เหมือนใจจะขาดตาย
“....................”
“อิฐ พี่ผิดไปแล้ว.....ยกโทษให้พี่ต้านนะ อย่าโกรธกันเลย พี่ขอโทษ”
“....................” กูพร่ำพูดคำว่าขอโทษไม่หยุด จนชักจะรำคาญตัวเองว่าไม่มีคำอื่นมาพูดแล้วหรือไงวะ
กูหยุดส่งเสียงน่ารำคาญ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นกีต้าร์......เฟนเด้อ ของกู นะไม่ใช่ของไอ้แชมป์วางอยู่
กูลุกเดินไปหยิบมานั่งข้างอิฐที่เดิม.......เฮ้อ..........คิดอะไรไม่ออก ร้องเพลงง้อละกัน
ระหว่างนั้นกูจ้องซีกหน้าด้านข้าง ที่กำลังเหม่อลอยแล้วเปร่งเสียงออกมา.......
“.................เธอ......................... ลืมไปหรือเปล่า
เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย น้อยลงทุกที
ใคร........................ ใครคนที่อยู่...
ใครคือคนนั้น.. เธอนึกดู จำได้รึเปล่า...
อยู่ในวัน... ที่วกวน... ภาพทุกสิ่ง... ภาพบางคน...
ความทรงจำ...ที่แสนนาน อาจดูไร้ค่า หมดความหมาย
และเมื่อวัน....เธอได้รู้............ ขอแค่เพียงเธอได้ย้อน
กลับ มาทำให้มัน ควรเป็นเวลา ลึกซึ้ง....กว่า แค่ลองคิดดู
แต่ละวัน...คืนเหล่านั้น.......... ล้วนเป็นวัน..เติมความหมาย
กลับ มาทำให้มัน ควรเป็นเวลา ที่สวยกว่า ลืมไปหรือยัง
วันเหล่านั้น..”
“.......ฮึก....ฮือออ” อยู่ๆ อิฐก็ร้องไห้โฮออกมา กูทิ้งกีตาร์แล้วคว้าตัวมันมากอดไว้
“.....ขอโทษ พี่ต้านขอโทษ” กูจูบผมอิฐเบาๆ อย่างปลอบประโลม เห็นอิฐร้องแล้วน้ำตากูพาลจะไหลตาม กูเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปมากจริงๆ
“ฮึก ฮือออ พี่ต้าน....อิฐ เจ็บ...ฮือออ”
“จ.....เจ็บเหรอ......งั้น ไปหาหมอไหม ไปไหม?” ตอนนี้กูคิดอะไรไม่ออก และกูก็ทำอะไรไม่ถูก
“ฮืออ” อิฐส่ายหัวกับอกกู
“ไปหาหมอนะ จะได้หายไง”
“ฮึกก ไม่ไป”
“งั้นให้พี่ดูให้นะ....” อิฐก็ส่ายหัวอีก
“เลือดยังออกอยู่ไหม?”
“ฮึกก ไม่แล้ว.......” งั้นจะทำไงต่อดีวะ...?
“ปวดหัวไหม?”
“.........ปวด”
“งั้นเดี๋ยวกินยานะ พี่ลงไปซื้อข้าวมาให้ก่อน อิฐอยู่คนเดียวได้ไหม?” อิฐพยักหน้า
“พี่ไปแป้บเดียว เดี๋ยวจะรีบขึ้นมานะ” กูลูบผมอิฐและจูบที่หน้าผากเบาๆ ก่อนจะออกจากห้องไป
พอได้ของกินแล้วก็จัดการเทใส่ชามมาให้อิฐ
กินข้าวกินยาเสร็จ อิฐก็นอนลงทันที... กูอยู่กับอิฐตลอดจนแน่ใจว่าหลับสนิทแล้วถึงลุกออกไปห้องนั่งเล่น
ซุกหน้าลงกับฝ่ามือตัวเองแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา......
H
............
วันนี้ค่อนข้างรีบ ไว้คุยกันใหม่
ขอบคุณนะตัวเธอว์ทุกคน
หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด) (อ่าน 487405 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก