-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
สวัสดีทุกคน ลองอ่านกันดู เรื่องนี้ลงที่นี่ที่เดียวค่ะ
“มึงดูกู..
ว่าหน้าอย่างกูเนี่ย...ชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย”
.
-
.
“ต้านคะ....อันนี้สวยไหม?”
“ครับ”
“ต้านคะ อันนี้น่ารักไหม”
“...........ครับ”
“ต้านคะ ต้าน อันนี้เหมาะกับแพรวไหม?”
“..............”
“ต้าน ต้านคะ ต้านๆๆๆๆ” โว้ย.....จะเรียกกูบ่อยๆ เพื่อ
“เหม่ออะไร แพรวเรียกตั้งนานแล้วนะ ถ้ามาด้วยกันแล้วไม่สนใจกันอย่างนี้ล่ะก้อ...กลับบ้านไปเลยนะ” เนี่ยล่ะ แพรว กิ๊กกูเองล่ะ ขาว ใส น่ารัก เด็กคอนแวน ลูกคุณหนู แต่เสียอย่างเดียวอ่ะ แรด ชิบห..ย
“งั้นกลับนะ” กูก็เริ่มเบื่อแล้วเช่นกัน
“ทำไมต้านพูดอย่างนี้ล่ะ!” เสียงแหลมมากมาย อย่ากรี๊ดตอนนี้ละกัน
“ไม่อยากไปกับแพรวแล้วใช่มั้ย ที่เหม่อเมื่อกี้คิดถึงใครอยู่ล่ะ แพรวเห็นนะ เมื่อวานต้านไปเดินกับเด็ก xxx ใช่มั้ย ฯลฯ” รอให้พูดจบไม่ไหวแล้วกู
“ต้านๆๆ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”
#
#
#
“ไอ้เชี่ย นี่มึงเลิกกับน้องแพรวแล้วเหรอวะ” ตอนเช้าเจอหน้าเพื่อนที่มหาลัย มันก็เล่นถามกูงี้เลยอ่ะ ข่าวเร็วชริป
“เออ” ก็ตอบไปตรงๆ
“มึงบ้าป่าวเนี่ย มึงเลิกกับน้องแพรวแล้วมึงไปเอาใคร น้องแพรวอ่ะ น่ารักสุดแล้ว” อะไรของมันนักหนาเนี่ย เดือดร้อนเชี่ยไรแทนกู
ไอ้นี่ชื่อขิง งานอดิเรกคือชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน และถ้ำมองเด็กน่ารัก
แต่...น่ารักแค่ไหนกูก็ไม่เสียดายเว้ย
“เออ ก็กูเบื่อ แมร่งจะให้กูเอาใจตลอดเวลา มันทำไม่ได้”
“งั้นกูขอนะ...” ไอ้สราด
“เอาไปดิ แรดปานนั้น มึงได้ไม่ยากหรอก” กูพูดความจริงอ่ะ ใครมีปัญหา
“โห...พูดซะดูดีเชียวมึง กูไม่เอาหรอก พูดไปงั้นแหล่ะ”
แล้วกูกะไอ้ขิงก็เดินไปเข้าห้องเรียนต่อ เมื่อกี้แอบโดดมาดูดหรี่กันข้างนอก เหอๆ
เลิกคลาสก็ไปแดกข้าว
กลุ่มกูมีเจ็ดคน ชายล้วน...หน้าตาดีมั่ง เหี้ยมั่ง คละๆ กัน
แต่วันนี้มาแค่สี่ เดาว่าที่เหลือคงเป็นซาก จากการดูยูฟ่าเมื่อคืน
“ได้ข่าวจะซื้อรถใหม่เหรอวะไอ้ต้าน” ไอนัทถาม ในมือถือส้อม เขี่ยข้าวเล่น
“ยี่ห้อไรวะ” นี่ ไอด้า
“ไม่ใช่จะซื้อใหม่เว้ย มันซื้อมาแล้ว...ทีที ทะเบียน x-xxxx” คนที่รู้เรื่องชาวบ้านได้ดีขนาดนี้ คงหนีไม่พ้น ไอ้ขิง
“เฮ้ย จริงดิ ขอกูยลหน่อย” ว่าแล้วทั้งโต๊ะก็เฮโลออกจากโรงอาหารไปดูรถใหม่กู โดยแกนนำอย่างไอ้ขิง
“ขอกุญแจหน่อย อยากดูข้างในด้วย” ไอ้ด้าตะโกน
กูเลยโยนกุญแจรถให้มัน แล้วไปทำธุระที่ห้องสมุด
เวลาผ่านไปนานเหมือนกัน พวกเพื่อนๆ กูหายเงียบไปเลย
แล้วมือถือก็ดัง มันโชว์เบอร์ แต่ไม่โชว์ใจ 55+
กูไม่รับเว้ย เผื่อโจรใต้มันใช้เบอร์กูจุดชนวนระเบิด กูก็ซวยสิ
เบอร์ปริศนาโทรมาสองสามครั้งก็หยุด
กูกินข้าวเสร็จพอดี
เลยเดินตามไอพวกเพื่อนๆ ออกไป ปรากฏว่า ไอ้เหี้ยขิงเอารถกูออกไปกับไอ้กล้าแล้วเรียบร้อย
“รถสวยว่ะเชี่ยยย”
“เมิงก็ถอยสักคันสิ คว- แล้วนี่ไอ้เหี้ยขิงขับรถกูออกไปไหนเนี่ย” ให้กุญแจไอ้ด้า ไอ้ขิงเสือกกกกเอาไปซะงั้น
“ไม่รู้แมร่ง...ขับไปอวดหญิงมั้ง”
“แล้วไมเมิงไม่ห้ามวะ ให้กุญแจมันไปทำไม” กูหวงอ่ะ เพิ่งซื้อใหม่นะเว้ย ไม่ใช่บาทสองบาท จะได้เอาของกูไปขับเล่น
“กูห้ามแล้ว มันเคยฟังที่ไหน” ไอ้ด้าถอนหายใจ
กูเลยตบหัวมันแก้แค้น ก่อนโทรไปหาไอ้เชี่ยขิง
“เมิงอยู่ไหน” กูตะคอกใส่มือถือ
“................”
“ไอ้สัด หูบอดเหรอ กูถามว่า....มึงอยู่......”
“ยะ...อยู่ สนามxxx คับ” พูดไม่ทันจบ ปลายสายก็พูดเสียงตื่นตอบกูมา
“ใครวะ” ไม่ใช่เสียงไอ้ขิง และไอ้กล้า นี่หว่า รึกูโทรผิด ก็ไม่ใช่
“ผมเป็นน้องพี่ขิงครับ” ขิงมันมีน้องสาวไม่ใช่เหรอวะ
เออ เรื่องนั้นช่างเหอะ
“แล้วไอ้ขิงไปไหน ขอพูดกับมันหน่อย”
“พี่ขิงไปซื้อของคับ เดี๋ยวมา”
“งั้นฝากบอกให้มันรีบกลับมาคืนรถกูได้แล้ว” กูห่วงรถมากกว่าเฟ้ย
“อ้าว ไม่ใช่รถพี่ขิงเหรอคับ” ไอ้สาดขิง...เล่นกูซะแล้ว
“เออ ถ้ามันมา ฝากบอกด้วยละกัน” และกูก็วางสาย
กูรอนานเป็นชั่วโมงอ่ะ กว่าไอ้เชี่ยขิงและไอ้กล้าจะกลับมา
“เอ้ยๆๆ ฟังกูก่อน” ไอ้ขิงรีบยกมือกัน ไม่ให้ผมเข้าไปกระทืบมัน
ทันทีที่ออกจากรถ
“แดกตีนกูก่อนเหอะ” กระโดนถีบมันไปทีนึง
“มึงก็อีกตัว” กูเดินไปตบหัวไอ้กล้า
พวกมันสองตัวยืนสงบนิ่ง ก่อนไอ้ขิงจะเริ่มพูด(พล่าม)
“มึงฟังกูก่อนนะ คือกูอ่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะเอารถมึงไปใช้หรอก แต่เด็กกูแม่ง...เค้ามีปัญหากับเพื่อน กูเลยรีบไปช่วยเคลียร์อ่ะ กลัวเค้าจะโดนรุม เสร็จแล้วกูก็พาเค้าไปส่งบ้านแล้วก็รีบกลับมาชิมตรีนมึงนี่ไง”
“เหอะ...พระเอกมากเลยไอ้สาด นึกว่ากูแดกหญ้าเป็นอาหารรึไงวะ กูโทรไปเสียงผู้ชายรับชัดๆ” กูก็นึกว่าไอ้ขิงจะทำหน้าตกใจที่กูจับผิดได้
แต่มันกลับยิ้มแป้นแล้น สารภาพกับกู
“มึงจะว่ากูก็ได้นะ แต่กูชอบเด็กคนนั้นว่ะ เด็กผู้ชาย....หน้าตาดีโคตรๆ ด้วยนะมึง”
H
ตื่นเต้น... ผิดพลาดยังไง ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
-
ให้กำลังใจค่ะ +1 ^______^
-
ต้านกะขิงคงไม่แย่งน้องคนเดียวกันอ่ะนะ --"
-
2
#
กูเห็นไอ้ขิงบ้าผู้หญิงมาก็เยอะนะ แต่กูว่าคราวนี้ที่มันบ้าผู้ชาย กูว่าอาการหนักยิ่งกว่า
ที่จริงก็รู้มาก่อนและว่าไอขิงมันเป็นไบ กูเฉยๆ ว่ะ เพื่อนคนอื่นก็เหมือนกัน
ถือว่าเป็นสิทธิส่วนบุคคล
วันหนึ่งกูขับรถกลับบ้าน ตอนอยู่บนทางด่วน บังเอิญมีรถคันนึง เหลือบเห็นเป็นซีรี่ย์ห้าขับตีคู่กูอยู่ได้พักใหญ่ ด้วยอาการหมั่นไส้ เลยเร่งน้องดำกูแซงขึ้นไปสั่งสอนมัน
ขับมาได้อีกระยะ ซีรี่ย์ห้าคันเดิมแม่งเสือกปาดแซงกูไปอีกซะงั้น
อะไรของแม่งวะไอ้เหี้ย บนถนน กูจะบ้าบอมากเรื่องรถ กูไม่ชอบให้ใครมาทำนิสัยใส่กูอ่ะ
ทีนี้กูเลยเหยียบคันเร่งมิดฝ่าตรีนเลย ต้องแซงคิดแค่นี้
เสียดายกูต้องลงทางด่วนก่อน ไม่งั้นเห็นดีกันแน่
เจ็บใจสุดฤทธิ์ แซงมันไม่ได้
#
#
กลับบ้านมาได้ไม่ถึงสามชั่วโมง ไอ้นัทโทรหากู บอกว่าไอ้ขิงจะเปิดตัวเด็กมันให้เพื่อนๆ รู้จัก เชี่ย ไมไม่บอกกูแต่แรก
กูจำใจไป เพราะเพื่อนมากันครบ นัดเจอกันที่ร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่ง
พอกูไปถึง...จอดรถเสร็จ รู้สึกคุ้นๆ กับบีเอ็ม ซี่รีย์ห้าคันข้างๆ มากมาย
เลขทะเบียนกูจำไม่ได้หรอก แต่คุ้นๆ ว่ามันใช่ ไอ้คันที่กูเพิ่งคิดจะสั่งสอนมันไปเมื่อตอนเย็น
“เจอคนขับแม่งอยากโบกสักทีสองที”
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงปลดล็อคจากรถคันที่กำลังยืนมอง แม่งดังพอดี
หันไปดู เลยเห็นว่าเป็นเด็กผู้ชาย ม.ปลาย เดินเข้ามาหยิบของจากหลังรถ
กูก็ยืนสงสัย.........ไอ้เด็กเชี่ยนี่เหรอวะ ที่กวนตีนกูบนทางด่วน ทำไมหน้ามันเหมือนผู้หญิงจังวะ
เฮ้ย จริงดิ
ด้วยอาการที่กูยืนจ้องมันอยู่ ไอ้เด็กนั่นเห็นเข้า มันทำหน้าไงรู้ป่าว
มันยิ้มแบบ...เยาะเย้ยกูอ่ะ
อ้าว... วอนโดนตรีนแระ
กูไม่ได้รู้จักมึงเลยนะเนี่ย
จากนั้นมันก็เดินเข้าร้านอาหารไป ทิ้งกูเดือดดาลอยู่ตรงนั้นอ่ะ สาด
ว่าจะเดินไปตบกะโหลกสักหน่อย ไม่ทัน
เก็บความโมโหไว้ก่อน
กูเดินเข้าไปในร้าน ก็เห็นเพื่อนมากันครบ นั่งหน้าสลอนเลย
“ช้าจังวะ” ใครสักคนพูด
กูลากเก้าอี้นั่ง เพิ่งสังเกตเห็นสมาชิกใหม่
เนี่ยเหรอวะ เด็กไอ้ขิง ... กูรู้ในทันที
มองหน้าชัดๆ ก็จะใครซะอีกเล่าท่านผู้ชม
“ไอ้ต้าน นี่น้องอิฐ” ไอขิงแนะนำ แบบภูมิใจนำเสนอมากมาย
ในสายตากูอ่ะ ผู้ชายคนไหนแม่งก็เหมือนๆ กัน ไม่หล่อก็เหี้ย เพราะฉะนั้นอย่าถามว่าไอ้น้องอิฐหน้าตาเป็นยังไง มันพูดไม่ออก บอกไม่ถูกว่ะ
แต่หน้ามึงกวนตีนกูโคตรเลย....
“หวัดดีคับ” ไอน้องมันไหว้กู ซะ กระแดะ
“อือ” พยักหน้า ตอบรับสั้นๆ เดี๋ยวมึงเจอกูแน่
กูกับเพื่อนก็คุยกันโดยมีไอ้ขิงคอยลากไอ้น้องอิฐร่วมแจมด้วยเสมอ
แมร่ง...บอกตรงๆ รำคาญ ไม่รู้จะโอ๋มันทำไมนักหนา
“อิฐครับ เอาเหล้าสักแก้วมั้ย?” ไอ้ขิง ถามน้องมันซะเสียงอ่อนเสียงหวาน กูจะอ้วก
“ก็ได้คับ”
“ผสมโค้กด้วยมั้ย”
“โซดาล้วนเลยคับพี่” ไอ้นี่... นิสัย
เป็นธรรมดา กลุ่มกู ถ้ามากันครบ แล้วออกมากินข้างนอก แถมมีบอลดูด้วย ก็จะมีเหล้าเป็นของแถม
ไอ้ขิงพอกรึ่มๆ นี่สันดานออก บอลคู่นี้ไม่ค่อยมันส์ มันเลยไปมันส์กับน้องอิฐแทน
ที่จริงกูก็ไม่ได้สนใจ และไม่อยากสนใจ แต่ปัญหาคือ ไอ้น้องอิฐมันนั่งข้างหน้ากู
พอไอขิงเริ่มเลื้อย ไอ้จะทำเป็นไม่เห็น ก็ยาก
กูเลยออกจากโต๊ะไปเข้าห้องน้ำดีกว่า
H
ขอบคุณจ้า เรื่องนี้เขียนจบแล้ว จะทยอยลงนะ
เชียร์บอลกัน :impress2:
เยอรมัน อังกฤษ เข้ารอบ! ยะฮู้ว
-
กำลังจะมเ้น ตอนแรก
ลงตอนใหม่พอดี อ่านก่อนแล้วกัน 55+
------------------
จะมาแย่งน้องอิฐจากพี่ขิงป่าวเนี่ยย
-
:mc4: :mc4: :mc4: ขอมาเจิมด้วยคน เรื่องใหม่ สนุกดีอะ
กวนๆ น่ารักดี :z2:
-
เข้ามาทักทาย และแป่ะโป้ง ไว้
-
หนุกอ่ะ
ต้านกวนตีน
ถ้าทางน้องอิฐก็ไม่ใช่ย่อย
งานนี้อาจมีเพื่อนรักหักเหลี่ยนโหดชิมิ
เป็นกำลังใจ และ +1 :L2: ให้ไรเตอร์ :กอด1:
-
+1 เป็นกำลังใจ
รับเรื่องใหม่ :mc4: :L2:
-
3
ออกจากห้องน้ำเสร็จ กูก็ดูดบุหรี่รออยู่แถวๆ นั้นก่อน
กูเฉยๆ เรื่องรสนิยมเพื่อนก็จริง แต่ถ้าให้มาเห็นผู้ชายนัวเนียกัน บอกตรงๆ กูรับไม่ได้
ระหว่างนั้นก็มีหญิงเดินมาโฉบๆ ใกล้กูเหมือนกัน แต่ช่วงนี้เบื่อว่ะ และกูไม่สนใจประเภทชอบอ่อย
เจอเยอะมากๆ เข้ามันเลี่ยน เดือนนึงกูเลยเปลี่ยนเบอร์มือถือบ่อย จะว่าชิ่งหรือหนีก็ว่าไปเถอะ
บอลจบก็แยกย้ายกันกลับ ไอ้ขิงนี่...เมายังกะหมา
ส่วนคนอื่นพอคุยรู้เรื่อง
“มึงกลับไงเนี่ย” กูถามไอขิง ที่กอดคอน้องอิฐช่วยพยุงร่างตัวเองอยู่
“เดี๋ยวกู ไปกับน้องอิฐ...เค้ามีรถ” มันพูดแล้วก้มหน้าซบไหล่เด็กมันต่อ ....นิสัย
เชี่ยนี่เมาจริงหรือแกล้งวะ
“บ้านอยู่ไหนอ่ะเรา” กูถามไอน้องอิฐ
“เอ่อ...อยู่..... อยู่แถว XXX อ่ะครับ” อ้าว...ช้าแระ นี่เมาด้วยเหรอ ถ้าไม่พูดนี่กูนึกว่ามึงยังเต็มบาทสองบาท
“ไอ้สัดขิง บ้านน้องกับบ้านมึงอยู่คนละทางกันเลย มึงกลับกับกูนี่” ไม่อยากรบกวนเด็กมัน แถมยังดูเมาๆ กูเลยเรียกไอ้นัท เพราะบ้านมันทางเดียวกัน
“เฮ้ย นัท ขับไปส่งอิฐหน่อย”
“ไอ้เชี่ยยย กูจะไปกับน้องอิฐ” ไอ้ขิงไม่ยอม ตอนกูลากแขนมันออกมาจากน้องอิฐ
“สัดนี่”
ไอ้กล้าเดินมากระซิบกู
“ต้าน ปล่อยแม่งเหอะ สงสัยคืนนี้ไอขิงจะยิงประตูน้องอิฐ”
“ยิงห่าไร เลี้ยงบอลยังไม่ไหวเลย” ดูจากสภาพอ่ะนะ
“เออๆ งั้นให้ไอนัทขับไปให้ก็ได้”
แต่สุดท้าย ไอ้ขิงก็กลับกับน้องอิฐสองคนเหมือนเดิม
บอกไรไม่ได้เลย มันจะเอากันให้ได้ไงวะ
ส่วนกูขับไปส่งเพื่อนสองคน แล้วเข้าบ้านตัวเอง
สักประมาณตีหนึ่งก็ถึงบ้าน
มีเบอร์ลึกลับโทรมาหากูอีกแล้ว
กูไม่รับสาย ปิดเครื่องไป
เช้าตื่นมาเปิดเครื่อง กูเจอมิสคอลเบอร์เดิมเกือบยี่สิบสายอ่ะมึงเอ๊ย
RRR~
แล้วมันก็ดังขึ้นอีก ด้วยความสงสัยกูเลยลองรับดู
“ฮัลโหล”
“ไอ้เหี้ย เมียกูอยู่กับมึงใช่ไหม” กูงงแดรกเลย อะไรวะ
“อิฐอยู่กับมึงใช่มั้ย!” ฮึ ฟังผิดป่าวนี่ ไอน้องอิฐ.....มึง
“เดี๋ยวๆ โทรผิดรึเปล่าครับ ผมไม่รู้คุณพูดเรื่องอะไร แถวนี้ไม่มีคนชื่ออิฐนะคับ” อะไรวะนี่
“ไม่ผิดหรอก ไอ้สัดต้าน เมื่อวานกูเห็นกับตา อิฐนั่งรถไปกับมึงใช่มั้ย กูขอเตือนนะ อย่ามายุ่งกับเมียกูอีก ไม่งั้นมึงตาย” แล้วก็วางสายซะงั้น เชี่ยมาก ทิ้งกูให้งงเดียวดาย
กูปะติดปะต่อเรื่อง.... สงสัยไอ้เหี้ยนี่นึกว่าไอ้ขิงเป็นกูมั้ง...
แต่....ไอ้น้องอิฐมันมีแฟนแล้วเหรอวะ
ไอ้ขิงมัวแดกหญ้าไรอยู่เนี่ย
ว่าแล้วกูเลยโทรไปเบอร์ไอขิง
ไอ้เวง...ไม่รับ
โทรไปประมาณสามครั้ง จนกระทั่งได้ยินเสียง
“ฮัลโหลคับ” เสียงไอน้องอิฐ... มันยังอยู่ด้วยกันอีกหรือนี่ กูอดนึกไม่ได้ว่า เมื่อคืนนี้แม่งต้องล่อกันแล้วแหง
“นี่กูต้านนะ ไอขิงหล่ะ” แล้วเพื่อนกูมันเป็นห่าไรนักหนา ไม่ค่อยรับโทรศัพท์เอง
“อาบน้ำอยู่คับ”
กูหยุดคิดแป้บนึง แล้วถามน้องอิฐตรงๆ
“อิฐ เป็นเกย์เหรอ?” จะว่ากูเสือก ก็ได้อ่ะ
“.................” เงียบ
“เออ อันนี้ไม่ตอบไม่เป็นไร แต่ขอถามอีกข้อ อิฐมีแฟนแล้วใช่ป่ะ?”
“.................” เงียบอีก
“ยอมรับมาเหอะ แถมแฟนเป็นผู้ชายอีกใช่ป่ะล้ะ ถามจริง มีแฟนแล้วไมต้องมายุ่งกับเพื่อนกูอีกเนี่ย มึงคิดจะทำไรวะ” ดูซิมันจะตอบยังไง หรือมันจะไม่ตอบ
“ใครโทรมาเหรอคับ น้องอิฐ” กูได้ยินเสียงไอ้ขิงดังแว่วๆ
จากนั้นมันก็มารับสายเอง โดยที่กูยังคาใจเรื่องไอ้น้องอิฐอยู่
“อ้าว ไอ้ต้าน โทรมาทำเชี่ยไรแต่เช้าวะ” เสียงมันฟังดูหงุดหงิด เออ กูรู้และว่าโทรมาขัดจังหวะมึง ไอ้สาด
“โทรมาถามดู... ว่าเมื่อคืนมึงได้ไปกี่ประตู”
“คว- โทรมาแค่เนี้ย เสือกเรื่องชาวบ้านจริงนะมึงเนี่ย เสียเวลากูชิบหาย” มันยังไม่หายหงุดหงิดอ่ะ กูอารมณ์ขึ้นเลยทีนี้ เมื่อเช้ากูก็โดนใครไม่รู้ด่า เพราะมึงเลยไม่ใช่หรือ
“ไอ้ควาย... โง่แล้วไม่เจียม น้องอิฐของมึงอ่ะ ช่วยไปเชคให้แน่ใจก่อนดีกว่ามั้ย ว่ามีผัวแล้วหรือยัง มึงไปเอาเค้าทั้งที่ไม่รู้เรื่องห่าอะไร ระวังเหอะ โดนยำตรีนขึ้นมากูจะหัวเราะให้ฟันหัก” ไม่รอให้มันพล่าม กูเล่นมันเลยทันที
ไอ้ขิงอึ้งไปแป้บนึง ได้ยินมันคุยอะไรกับน้องอิฐไม่รู้ ฟังไม่ชัด เหมือนจะบอกว่า
‘เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป’
อือฮึ กูคงไม่ได้ทำให้ใครบ้านแตกใช่ป่าวนี่
“พูดบ้าอะไรของมึงเนี่ย ไม่มีเหี้ยไรทำแล้วใช่มั้ย น้องอิฐเค้าหนีกูไปแล้ว ไอ้สัด” ไอ้ขิงตะคอกใส่กูอย่างโมโห แล้วมันก็วางสาย
กูเคยเห็นมันโกรธ แต่เพิ่งเคยเจอมันโกรธใส่ก็คราวนี้
กูผิดอะไรวะ แค่จะเตือนมันดีๆ
ไอ้น้องอิฐ.... ทำกูงานเข้าซะแล้ว
#
#
กูไปคณะตามปกติ เจอไอขิงนั่งหน้าหงิกอยู่คนเดียว มันไม่ยอมพูด ไม่ยอมมองหน้ากูเลย
อะไรจะขนาดนั้นวะ เรื่องแค่นี้
ในใจกูแค้นไอ้น้องอิฐมาก แมร่งทำเพื่อนแตกคอกัน
เลิกเรียน ไอ้ขิงกับกูก็ยังมาคุกันอยู่ ช่างหัวแมร่งละกัน ถ้าอยากโง่ให้เด็กมันหลอก ก็ตามใจ
จริงๆ กูว่าจะปล่อยเรื่องนี้ไปแล้ว ถ้าไม่บังเอิญไปเจอไอ้น้องอิฐเข้า กูเห็นมันนั่งรอรถเมล์อยู่คนเดียว สงสัยว่ะ รอใคร แล้วรถมันไปไหน
สักพักเท่านั้นล่ะ มีเบนซ์คันนึง ขับมาเทียบฟุตบาท
ไอน้องอิฐเดินไปเปิดประตูข้างคนขับ แล้วรถคันนั้นก็ออกตัวไปทันที
เอออ จะว่ากูเสือกก็ได้ อยากรู้จริงๆ มันมีแฟนแล้วรึยัง มันหลอกเพื่อนกูจริงรึเปล่า
กูขับรถตามไปจนกระทั่งถึงร้านอาหารไฮโซแห่งหนึ่ง
ไอน้องอิฐลงจากรถ พร้อมคนขับ
แม่งเห็นแล้วกูขนลุกว่ะ เด็กม.ปลาย กับหนุ่มนักศึกษา เดินจับมือกัน
ไอคนที่ด่ากูเมื่อเช้า กูไม่รู้หรอกว่าใคร จะใช่ไอ้คนนี้หรือเปล่า
ด้วยความอยากรู้
กูเดินตามมันไปจนถึงตัว
จับไหล่ไอน้องอิฐ
พอเห็นกู มันแค่เลิกคิ้วข้างนึง เก็บอาการดีมากกก
“ไง มาเที่ยวกับใคร แล้วไอ้ขิงล่ะ” กูจ้องตาไอน้องอิฐ บีบไหล่มันแน่น ไม่ทันไร รู้สึกโดนมือกระแทกเข้าที่หน้าอก จนเซ
“นายเป็นใคร มายุ่งไรเนี่ย” คนที่ผลักอกกู ก็ไอ้หนุ่มคนข้างๆ นั่นแหล่ะ
“แล้วมึงอ่ะใคร มายุ่งไรกับแฟนเพื่อนกู” กูผลักอกมันคืน
มันทำหน้าอึ้งๆ หันไปขมวดคิ้วเป็นเชิงถามไอน้องอิฐ
“นี่มันอะไรกันอิฐ?” ดูท่าทางจะช้อค กูอดคิดไม่ได้ว่า ไอ้เด็กเวงนี่มันคงร้ายน่าดู
“คนนี้ชื่อพี่ต้าน เป็นเพื่อนพี่ผมอ่ะคับ ถ้าพี่ต้นอยากรู้อะไร ไว้ค่อยถามหลังจากทานข้าวเสร็จแล้วกัน” ดูมันยังห่วงกิน... นิสัย
ไอน้องอิฐ พูดกับ...กูว่าแฟนมันอ่ะ ชัวร์
แต่กูก็ยังสงสัยอยู่ว่า ไอ้คนนี้มันทำเหมือนไม่รู้จักกู
ส่วนไอ้คนที่โทรมาด่ากู... พูดเหมือนรู้จักกู
งั้น... (งงป่ะ)
แฟนไอน้องอิฐมันมีกี่คนกันวะเนี่ย?
#
#
กูเริ่มรู้สึกถึงลางร้ายว่ะ วันนี้กูมานอนที่คอนโด เนื่องจากพี่สาวกูพาเพื่อนมาที่บ้านเยอะแยะ เลยหนีมาอยู่คนเดียวที่นี่ดีกว่า เงียบดี
ตั้งแต่เลิกกับแพรว ก็ดูเหมือนกูจะเบื่อผู้หญิงไปเลย กูให้เวลากับตัวเอง กับเพื่อน กับที่บ้านมากขึ้น
กิ๊กเกิ๊กมากมาย มีก็เหมือนเป็นตัวถ่วง ตัดๆ ไปบ้าง กูก็ไม่เดือดร้อนอะไร
กูโทรไปหาไอ้กล้า ว่าจะคุยกับมันเรื่องไอขิง
“ไงเมิง” เสียงมันงัวเงีย เหมือนเพิ่งตื่น
“นอนเหี้ยไรตอนนี้วะ”
“อ้าว เรื่องของกู”
“ไอขิงเป็นไงมั่ง” กูไม่เสียเวลาเปิดประเด็น
“อยากรู้ก็โทรไปหามันสิ” มันอยากคุยกะกูที่ไหน... ฟายยย
“นิสัยนะมึง”
“แหม่... บอกก็ได้ มันก็เคืองๆ มึงอยู่แหล่ะ ก็แม่งเล่นไปด่าน้องอิฐสุดเลิฟของมัน มันก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา” กูไปด่ามันตอนไหน....
“แล้วมันรู้ยังว่าไอ้เด็กเวงนั่นมีแฟนแล้ว”
“เฮ้ย จริงดิ” ไอ้กล้าทำเสียงตกใจ
“กูจะหลอกหาพ่ออออง........แมร่ง มีผัวกี่คนก็ไม่รู้ตอนนี้” ขอสักหน่อย
“มึงไปรู้มาจากไหน?”
“กูรู้แล้วกัน”
“มึงไม่มีหลักฐาน” จะเถียงกูเพื่อ
“เออๆ ไม่เชื่อก็เชิญแดกหญ้ากันต่อแล้วกัน ไอ้พวกควาย”
กูวางสาย ถามว่าห่วงเพื่อนมั้ย
ห่วง แต่ในเมื่อเตือนแล้วไม่ฟัง ก็ช่างหัวมัน
#
#
ผ่านไปสองวัน กูพยายามจะคุยกับไอ้ขิง แต่มันก็ไม่ฟังเหี้ยไรเลย ตั้งป้อมจะเม้งใส่กูท่าเดียว
ไอ้นี่... เป็นเอามาก ไอ้เด็กเวงนั่นมีไรดีวะ โง่ให้มันหลอกอยู่ได้
กูนอนคอนโดมาได้อาทิตย์นึงละ รู้สึกไม่ค่อยอยากกลับบ้าน เพราะเพื่อนพี่สาวกำลังตามล่ากูอยู่ น่ากลัวชริป คนประเภทเลิกแล้วไม่ยอมจบเนี่ย
ขณะกำลังดูทีวีอยู่ในวันหยุด กูได้ยินเสียงกริ่งหน้าประตู ตอนแรกนึกว่าแม่บ้านมาทำความสะอาด
เปิดประตูออกมา แทบร้องจ๊าก
“มึงมาได้ไงเนี่ย!” ไอ้น้องอิฐ หน้าสลอนมากมึง
“ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่อ่ะคับ ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย”
กูปล่อยให้มันเข้ามา แบบมึนๆ ไม่ใช่อ่ะ มันหน้าด้านเดินเข้ามาเอง
ตั้งสติได้ก็กะจะตีแสกหน้ามันให้รู้เรื่องวันนี้ไปเลย
“มึงรู้จักคอนโดกูได้ไง” กูถามทันที ที่ตูดมันแตะโซฟา
“ถามเพื่อนๆ พี่” ใครเสือกบอกวะสราด
“แล้วเรื่องที่จะคุย?”
“น้ำหน่อยได้มั้ยพี่ ร้อนมากเลย” มันยกคอเสื้อเขย่าพัดให้หายร้อน หง่ะ เห็นกระดูกไหปลาร้าขาวๆ สะท้อนออกมาเลย
“กวนตรีนกูและ ปั่นหัวเพื่อนกูสนุกสนาน ยังมีหน้ามาขอน้ำบ้านกูกินอีก”
ไอน้องอิฐมองหน้ากู สายตานี่ไม่ได้มีความสำนึกผิด
“ปั่นหัวอะไรกันพี่ ผมไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง ที่มาเนี่ย...ก็แค่อยากมาขอโทษ”
“ขอโทษ?” กูทวนคำแบบงงๆ
“ขอโทษที่ขับรถกวนตรีนพี่เมื่อวันนั้น” อ่อ มันสายไปมั้ยไอ้น้อง... ไม่ใช่และ มึงมาหากูเพื่อพูดเรื่องนี้อ่ะนะ
“แล้วก็เรื่องพี่ขิง พี่กับพี่ขิงทะเลาะกันเพราะผมใช่ป่าว ขอโทษ ผมเลิกติดต่อกับพี่ขิงแล้ว พี่สบายใจได้” เมื่อไหร่วะ งี้ไอขิงไม่อกแตกตายไปแล้วเหรอ
“แล้วมึงจะมาบอกกูทำไม”
H
ขอบคุณทุก rep จ่ะ เดี๋ยวมาลงให้อีก
-
มาต่อไวๆนะคร๊าบบ
:L2: :L2:
-
เรื่องน่าสนใจครับ มาไวๆนะครับ ขอบคุณ
-
อิฐเป็นคนไงกันแน่เนี้ย :angry2:
-
ตกลงงานเข้าใครเนี่ย
-
4
.
“แล้วมึงจะมาบอกกูทำไม” เอาตามจริง กูระแวงไอน้องอิฐโคตรๆ ไม่รู้มันจะมาไม้ไหน
RRR~ เสียงมือถือกูดังขัดจังหวะ คนโทรมาคือไอ้ด้า
“เฮ้ย ๆๆ กะ เกิดเรื่องแล้ว มะ มึง ไอ้ขิงมันอาละวาด” มันพูดซะรัว จนกูฟังแทบไม่รู้เรื่อง
“ไอ้ห่า ไปนั่งสมาธิก่อนไป ค่อยมาคุยกับกู”
“เชี่ยยยย มันใช่เวลามั้ย มึงรีบมาเหอะ นะ เนี่ย... แมร่งทุบกำแพงใหญ่เลย”
กูหันไปมองหน้าไอน้องอิฐช้าๆ เห็นมันนั่งอมยิ้ม โชว์ลักยิ้มสองแก้มตรงมุมปากมองกูอยู่
มึงรู้ไรป่ะ กูงี้ขนลุกเกรียว ยังกะเห็นผี
วางสายแบบงงๆ เพราะสายตัดไปแล้ว กูรีบหยิบกุญแจ กระเป๋าตังค์ กะว่าจะรีบไปดูไอ้ขิง
ที่อยากจะสาวไส้ไอน้องอิฐ ตอนนี้คงต้องพักไว้ก่อน
“มึงจะไปดูไอ้ขิงมั้ย ไม่รู้แมร่งเป็นเหี้ยอะไร”
“...ผมมีธุระต่ออ่ะ พี่ไปเหอะ”
พอแยกกับไอน้องอิฐ กูเครียดเลย
รู้สึกไม่ดีอย่างแรงเลยว่ะ
#
#
พอไปถึงห้องไอขิง มันอยู่หอกะไอ้ด้า ไอกล้า ไอวิน ตอนนี้
สภาพห้องมันนะมึงเอ๊ย ข้าวของกระจัดกระจาย บนกำแพงกูเห็นมีเลือดติดอยู่ด้วย ไอ้เชี่ยขิงแมร่งยังอาละวาดอยู่เลย
“เอ้ย ต้าน ช่วยหน่อย กูจะไม่ไหวแล้ว” ไอ้วินที่ตอนนี้กำลังล็อคตัวไอ้ขิงอยู่รีบร้องบอกกู
“ปล่อยกู ปล่อยกู” ไอ้ขิงมันบ้าไปแล้ว กูไม่เคยเห็นมันเป็นอย่างนี้มาก่อน
“ไอ้สัดขิง มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย หยุดได้แล้ว” กูเดินเข้าไปจะช่วยไอ้วิน เสือกกกโดนไอ้ขิงชกเข้ากรามไปเต็มๆ
“ทำไมน้องอิฐต้องทำกับกูอย่างงี้ด้วยวะ!!”
ด้วยความโมโห กูเลยสวนหมัดใส่ท้องมันเต็มแรงเช่นกัน
ไอ้ขิงจุก ทรุดลงไปนั่งกองกับพื้น
“ใช้สมองหน่อยดิวะ แค่เด็กคนเดียว มึงคลั่งได้ขนาดนี้เลยเหรอ หา มึงควายรึไง” ไอ้ขิงเงยหน้ามองกู น้ำตามันค่อยๆ ไหลออกมาจากเบ้า ไอ้เชี่ยยยย
“มึงไม่เข้าใจ กูรักอิฐอ่ะได้ยินมั้ย กูรักน้องเค้า!! ฮืออๆ” สติแตกแล้ว
“ควา-ยเอ๊ย อย่าร้องไห้ เห็นแล้วกูสมเพช” กูกระชากคอเสื้อไอ้ขิงขึ้นมา ตบหัวมันไปแรงๆ
“มึงรู้อะไรมั้ย ตอนนี้ถึงมึงจะร้องไห้ให้ตาย น้องมันก็ไม่หันมามองมึงหรอก ตาสว่างสักทีสิวะ น้องมันหลอกมึงมาตลอดอ่ะ มันมีแฟนแล้ว... มึงตัดใจเหอะไอ้ขิง” ท้ายประโยคกูพูดกับมันเสียงเบา เห็นมันร้องไห้ก็สงสาร
ไอ้พวกที่เหลือก็นั่งลงกอดคอ ตบไหล่ ปลอบมันให้หายเศร้า
สักพักใหญ่ไอ้ขิงได้สติ มันก็หยุดร้องไห้
“ขอกูอยู่คนเดียว” มันพูดขึ้นเบาๆ
กูกะคนอื่นๆ เลยออกจากห้องไป ปล่อยให้มันได้คิดทบทวน
#
#
“เมื่อเช้าน้องอิฐมาหามัน... มึงต้องเห็นหน้าไอ้ขิงนะ ดูแม่งมีความสุขมากอ่ะ กูก็ปล่อยให้มันอยู่ด้วยกันสองคน เผื่อว่าอยากจะเอากันอะไรกัน” ไอ้ด้าเล่าให้กูฟัง ตอนที่ลงมานั่งคุยกันข้างล่างหอ
“กูก็ไปนั่งเล่นห้องไอ้กล้า ทีนี้ได้ยินเสียงดังโครมคราม กูก็ไม่ได้สนใจ สักพักได้ยินเสียงไอ้ขิงร้องว่า ‘ทำม๊ายยยย’ ทำไมวะๆๆ ดังลั่นเลยมึง กูตกใจ รีบวิ่งไปดู เห็นมันชกกำแพงดังปั๊กๆๆ เลยสัด เลือดเต็มเลย กูกลัวเลือด เลยให้ไอ้กล้ากับไอ้วินไปช่วยห้ามมัน”
ไอ้ด้าเล่าอย่างได้อารมณ์
“ทำตัวมีประโยชน์เหี้ยๆ เลยนะมึงอ่ะ” ไอ้วินหันไปแขวะ
“มันอาละวาดแบบ บ้า! เลยอ่ะ กูโดนมันเตะ ต่อยจนเครื่องในช้ำหมดละ สงสัยแมร่งน้องอิฐมาบอกเลิกมันแน่ๆ โอย...เก็กซิมเลยกู” ไอกล้าพูดมั่ง แล้วเอามือลูบๆ โหนกแก้มกับหัวคิ้วที่กำลังบวมเป่งอยู่
“ที่เราออกมานี่ มันจะฆ่าตัวตายป่าววะ” ไอด้ายังจินตนาการต่อ
กูฟังที่พวกมันเล่าจนจบ ก่อนกลับแวะขึ้นไปดูไอ้ขิงอีกที เห็นมันนั่งกอดเข่าแดกเบียร์กระป๋องกับดูดบุหรี่อยู่ สภาพมันตอนนี้น่าหดหู่มากมาย
“ดีขึ้นยังมึง” กูถาม
ไอ้ขิงส่ายหัว “กูรักอิฐว่ะ” มันตอบแล้วซดเบียร์อีกอึกใหญ่
“กูเข้าใจ ถึงน้องเค้าไม่รักกู ก็ไม่เป็นไร กูได้รักเค้าก็พอแล้ว” โถ ไอ้พระเอก จะเล่นมิวสิคอีกนานมั้ย
“เออๆ งั้นกูกินเบียร์เป็นเพื่อนมึงละกัน” ว่าจะกลับ แต่เห็นมันเป็นแบบนี้ก็ทิ้งไม่ลงว่ะ
กูกะไอ้ด้าเลยออกไปซื้อเบียร์มานั่งกินเป็นเพื่อนไอ้ขิงจนมันเมาหลับไป
ไอ้ขิงมันซึมลงไปเยอะ พอตกเย็นมันก็เอาแต่กินเหล้า กินเบียร์ บอกตรงๆ กูไม่อยากเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้
กูได้ยินเรื่องของไอน้องอิฐแว่วๆ มาบ้าง แอบสืบเองบ้าง เพราะกูอยากรู้เหตุผลว่าทำไมมันถึงต้องมาหลอกไอ้ขิง
อิฐเรียนโรงเรียนชื่อดัง บ้านฐานะปานกลาง
กูเคยไปดูบ้านมันกับไอ้กล้า... บ้านครึ่งไม้ครึ่งปูนสองชั้น โรงรถมีเก๋งเก่าๆ คันนึง
อ้าว...แล้วซี่รี่ย์ห้าหายไปไหนวะ
#
#
กูกลับคอนโด หลายวันมานี้ย้ายของมาอยู่ที่นี่ถาวรแล้ว เพราะมันใกล้มหาลัยมากกว่าด้วย
นั่งเล่นเกมส์อยู่ตอนนั้น ได้ยินเสียงกริ่งหน้าประตู
กูก็นึกได้อย่างเดียว แม่บ้านมา เพราะกูจ้างเค้ามาทำความสะอาดอาทิตย์ละสามวัน (พอดีทำงานที่ต้องตัดๆ แปะๆ ทุกวัน เศษกระดาษมันเลยเยอะ)
ถ้าเป็นเพื่อน ฟร้อนท์หน้าล้อบบี้ต้องโทรรายงานกูก่อน
กูเดินไปเปิดประตู อ้าปากค้าง
ไอ้น้องอิฐ อีกแล้ว...
“หวัดดีคับ” มันยกมือไหว้กู
“มึงมาทำไม” มันขึ้นมาบนนี้ได้ไง ตอนแรกคิดว่าบังเอิญ คิดไปคิดมา...หรือมันอยู่คอนโดนี้วะ ไม่น่าใช่...
“ผมแค่อยากมาถามเรื่องพี่ขิง เข้าไปได้มั้ยคับ” เอาอีกแล้ว
“เด็กเวรเอ๊ย มึงทำอะไรเพื่อนกูไว้ ยังกล้ามาหากูอีกเหรอ” เดือดมาก เกลียดขี้หน้ามันโคตร อยากกระทืบสราด
พอดีมีคนเดินออกมาจากลิฟท์ เดินผ่านแล้วมองกูกับไอน้องอิฐอย่างสงสัยใคร่รู้ กูเลยลากไอ้น้องอิฐเข้ามาในห้อง ปิดประตูตีแมว
“กูไม่เข้าใจ ตกลงมึงจะเอายังไง มึงชอบเพื่อนกูจริงๆ หรือมึงแค่อยากเก็บแต้มหลอกมันเล่นๆ ห๊ะ!”
“พี่ขิงเค้าดีกับผมจะตาย ผมไม่กล้าหลอกเค้าหรอกพี่”
“นี่ขนาดมึงไม่กล้า เล่นเอาเพื่อนกูสติแตกเลยเนี่ยนะ”
“โธ่พี่ ถ้ากล้าจริง ป่านนี้ผมตายตั้งแต่ ป.สี่แล้ว” มึงมาเล่นมุขอะไรกับกู
“แล้วมึงบอกเลิกมันทำไม?” คงไม่ใช่เพราะกูไปทะเลาะกับมันเรื่องมึงหรอกนะ สาด
“บ้าเหรอพี่ ผมกับพี่ขิงไม่ได้เป็นไรกัน จะได้เลิกกันได้” อ้าว... ตกลงกูบ้าหรือกูโง่เองเนี่ย
“พูดเชี่ยไรวะ มึงกับไอ้ขิงเป็นแฟนกันไม่ใช่ไง”
“ไม่ใช่ พี่ขิงเค้าคิดเอาเองรึเปล่า ผมแค่ไปไหนมาไหนด้วยแค่นั้นเอง”
อ่อ... งั้นเมิงก็แค่มานอน มาเยสกับมันแค่นั้นเอง ด้วยรึเปล่าวะ
กูถอนหายใจอย่างแรง
“นี่ น้องอิฐ พี่ไม่ได้ควายเหมือนไอ้ขิงนะ จะได้ไม่รู้ว่าน้อง กำลังเล่นอะไรอยู่น่ะ”
ไอน้องอิฐทำสายตาระแวงใส่กูเป็นครั้งแรก แล้วมันก็ยิ้มมุมปาก สยดสยอง
“พี่รู้อะไรล่ะ บอกผมหน่อยดิ”
บ้าเอ๊ย
หึ
ก็...
รู้ว่า.........
“มึง...เด็กขาย.............ใช่ป่าวล่ะ”
#
#
เหอะๆ กูจะบ้าตาย ไม่รู้ทำไมถึงไปพูดกับไอน้องอิฐแบบนั้น
แต่ตอนที่กูเห็นมันอยู่กับไอ้ตี๋ขับเบนซ์ แล้วก็เห็นสภาพบ้านมัน
กูนึกเหตุผลไม่ออกเลยว่ะ
มันหลุดปากออกไปเอง
บางที...ลางร้ายที่กูคิดไว้ มันก็เกิดขึ้นจริงๆ
เรียนเสร็จ กูต้องไปทำธุระที่สโมสรนักศึกษา แล้วบังเอิญต้องผ่านตึกคณะวิศวะ
กูเห็นใครรู้ป่ะ... ใช่เลย ไอ้น้องอิฐ โคตรงง มาได้ไง
นั่งอยู่กับเด็กวิศวะคนนึงที่สวนม้าหินอ่อน ดูยังไงก็ไม่ใช่ไอ้หนุ่มขับเบนซ์คนนั้นที่กูเคยเจอ
เห็นมันนั่งเล่นหัวกันอยู่ หัวเราะกันระริกเชียว
ถ้ากูไม่อคติเกินไปนะ... มันสองคนต้องเป็นมากกว่าเพื่อนแน่อยู่แล้ว
ไม่รู้ทำไม คงเพราะเป็นน้องอิฐที่ไอ้ขิงมันรักนักหนามั้ง กูเลยเฝ้าสังเกตมันสองคนอยู่นาน จนกระทั่งไอ้เด็กวิศวะ ล้วงหยิบอะไรบางอย่างสีเงินๆ ดำๆ ในกระเป๋ากางเกงให้ไอน้องอิฐ
เฮือก! สาดเอ๊ย
นี่คืออาการช้อคของกู
มันจูบบบปากกันคับพี่น้อง คนไม่เยอะก็จริงแต่กลางที่สาธารณะ แม่งไม่อายคนอื่นมั่งรึไงวะ กูจะอ้วก
สักพักไอน้องอิฐเบือนหน้าหนี แล้วลุกขึ้น ยิ้มให้
กูเห็นมันรีบเดินออกมา ไปหยุดอยู่ที่...
บีเอ็มซีรี่ย์ห้า...
กูนึกแล้ว....
ทำไมทายผลบอลไม่ถูกอย่างงี้มั่งวะ
H
ให้เดากันไปก่อน หุหุ :กอด1:
เนทเน่าไปแล้ว
-
เหอะๆ o22 ไม่อิฐนิสัยงี้วะ
-
:a5:
-
ถ้าให้เดา อิฐมันคงมีความลับบางอย่างกับไอ้หนุ่ม BM อะ
-
5
#
#
มันคงไม่ใช่เรื่องที่ทำให้กูสะเทือนใจได้หรอก ถ้าไอ้น้องอิฐมันไม่คอยแวะมาหากูที่คอนโดบ่อยๆ
ถามเป็นรอบที่ล้านแปด
“มึงจะอะไรกับกูนักหนาเนี่ย” เห็นหน้ามันตอนเปิดประตู กูก็เซ็งแล้ว
“ก็....” มันยิ้มแล้วชูกีต้าร์ให้ดู
“พอดีผมเพิ่งเล่นเป็นอ่ะ พี่ช่วยฟังหน่อย ว่าใช้ได้มั้ย” มันพยายามจะเดินเข้ามาในห้องกู อย่างถือวิสาสะ
“ใครบอกว่ากูจะฟัง มึงไปไกลๆ เลย อย่ามากวน” กูเอาตัวมาขวาง พร้อมออกปากไล่
ไม่สนอ่ะ ปิดประตูใส่แม่งเลย
กูเข้ามานั่งเล่นเกมส์ในห้องตามเดิม จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนดีดกีต้าร์แล้วก็ร้องเพลง
ฟังดีๆ ถึงรู้ว่าเป็นเพลง ‘เธอคือหัวใจของฉัน’ ที่นิค เดอะสตาร์ร้องอะ
เสียงไอน้องอิฐ ดีใช้ได้เลย แต่... มึงจะมาแหกปากอะไรหน้าห้องกูเนี่ย
ทนไม่ไหว ต้องเปิดไปดูอีกที เห็นไอ้น้องอิฐนั่งขัดสมาธิร้องเพลงอยู่หน้าประตูห้อง
“ไอ้สาด พอเลย” เมื่อไหร่มันจะเลิกวุ่นวายวะ
“เพราะมั้ยพี่”
“กลับห้องมึงไป!” ไล่พร้อมยกตรีนถีบมันด้วย
“แค่อยากรู้ว่าเพราะมั้ย” ไอ้ห้านี่
“อ้าว นึกว่าใครมาเปิดคอนเสิร์ตแถวนี้ ร้องเพลงเพราะดีนะคะ” มีคนจากห้องข้างๆ เปิดประตูออกมา แล้วก็ชมไอน้องอิฐ
“ขอบคุณครับ แต่พี่ชายผมเค้าไม่ชอบอ่ะ แย่จัง” ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จมากมาย
“ฮิฮิ คุณพี่ชายนี่ใจร้ายจัง ปล่อยให้น้องมานั่งเล่นกีต้าร์ร้อนๆ ตรงทางเดินได้ไง” กำ.... นี่ทำไมแม่กูไม่บอกก่อนวะ ว่ากูมีน้องชาย....
“พี่ผมเค้าโกรธไม่ให้ผมเข้าห้องอ่ะคับ” มีฟ้อง
“ถ้าพี่ชายไม่ให้เข้า มาเล่นในห้องพี่ก็ได้นะคะ” ลาวแระ... ไม่เกี่ยวเลยป้า
“โอ้ยยย”
“อยากเข้านักก็เข้าเลย” กูกระชากคอเสื้อมันโยนเข้าไปในห้อง
“อุ้ย ทำไมไปทำน้องอย่างนั้นล่ะคะ” ทำหน้าตาตกใจจัง แค่นี้มันไม่ตายหรอก
กูตามไอเด็กเวงเข้ามา ปิดประตู
หันไปเห็นมันยิ้มตาหยีใส่กูอยู่... มึงจะทำหน้าดีใจเพื่อ กวนตีน....
“พี่มียาหม่องป่าว นั่งแป้บเดียวยุงกัดอ่ะ” สำออยโคตร
“สม เอาเลือดชั่วออกมั่งจะเป็นไร” กูไม่ไปเอายาให้มันหรอก
“พี่กินไรยังคับ?”
“หุบ ปาก”
“ทำให้กินเอาป่ะ ผมทำอาหารอร่อยนะ”
“มึงกลับไปทำให้พ่อมึงแดกไป” กูพูดอย่างหงุดหงิด
มันเงียบแล้ว กูรำคาญชิบ ไม่รู้มันจะมาหากูบ่อยๆ ทำไม
คิดได้ดังนั้น...
“อิฐ กูถามจริงๆ มึงมากวนตรีนกูทำไมบ่อยๆ มึงมีแผนอะไร บอกไว้ก่อนนะว่ากูไม่นิยมเด็กขาย ถ้ามึงจะหลอก มึงก็ไปหลอกแดกไอ้คนที่ขับซีแอลเค ซีรี่ย์ห้าของมึงโน่น อย่ามายุ่งกับกู” อย่าคิดว่ากูโง่นะเมิง... กูไม่ยอมตกเป็นคอลเลคชั่นของมึงแน่
ที่สำคัญ...กูไม่ได้ชอบ –ผู้ชาย-
“คิดมากเกินไปรึเปล่าครับพี่ หึหึ” มันหัวเราะขำคำพูดกูซะงั้น
“งั้นมึงมาหากูทำหอกไรวะ ถ้ารู้สึกผิดเรื่องไอ้ขิง ก็ไปหามันโน่น! มันอยากเจอมึงจนจะตายวันละสามรอบแล้ว” เหนื่อยจริงๆ คุยกับเด็กเวรแบบนี้ ถึงจะรู้แล้วว่ามันไม่ใช่แฟนไอ้ขิงจริงๆ ก็เถอะ
“ถ้าผมไป พี่ขิงก็ตัดใจไม่ได้ดิ... แล้วก็ที่ผมมาหาพี่ ก็แค่ผมอยากรู้จักพี่เฉยๆ” ถ้ากูไม่เห็นมันตอแหลเมื่อกี้ กูคงจะเชื่ออยู่หรอก ล้อเล่น... ไงๆ กูก็ไม่เชื่อมันเด็ดขาด
“กูไม่อยากรู้จักมึง ไป ออกไปได้แล้ว” กูดันหลังมันไปที่ประตู
“โฮ้ย เดี๋ยวดิ”
“ลีลานะมึง” กูอดตบกะโหลกมันไม่ได้ ขอทีนึง
“โอ้ย...ตบผมทำไม”
“ไปเลย มาหลอกแช่แอร์ห้องกูนานละ”
มันดีดดิ้นไม่ยอมออกท่าเดียว กูเลยต้องกอดเอวแล้วลากตัวมันออกไปจนได้
ปิดประตูได้ปั๊บ ไอ้น้องอิฐเคาะประตูรัวเลย
“พี่ต้านเปิดก่อน ยังไม่ได้เอากีต้าร์เลย” โห...แม้แต่กีต้าร์มึงก็เอาไม่เว้น
“กลับห้องมึงไป กูรำคาญ” เปิดให้ เดี๋ยวไล่ยากอีก
วันนี้กูเล่นกับมึงพอแล้ว ปวดหัวโว้ย
#
#
คืนนั้นก่อนกูจะปิดไฟนอน ตามันดันมองไปเห็นกีต้าร์ของไอ้น้องอิฐที่วางอยู่
กูเดินไปหยิบมาดู มันเป็นกีต้าร์โปร่งของ fender บอดี้สีดำ pickguard โครเมียม คอไม้มะฮอกกานี สวยอย่างเว่อร์ๆๆ เพิ่งสังเกต ท่าจะของนำเข้า และแพงไม่ใช่น้อย
กำลังจะลองเกาเล่นดู กูเห็นสิ่งอัปมงคลบนกีต้าร์งามๆ เข้าจนได้
‘ Happy birthday n’ IT. 08-08-xx (u’re 17 already.)
f. p’ Champ (the man who loves u so much.)’
ขอกระโถนอย่างด่วนๆ กูจะอ้วกกกกกก...
ไอ้แชมป์ (ชื่อผู้ชายอีกและ) มึงนี่ทุ่มทุนสร้างน่าดู อยากจะหัวเราะ
เพอมาเน้นสีดำเขียนไว้เล็กๆ ตรงคอกีต้าร์ว่าอย่างงั้น
คิดอะไรขึ้นได้ กูรีบเดินไปหยิบมือถือ กดไล่หาเบอร์ปริศนาที่เคยโทรมาหากูเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน
พอเจอ กูก็กดโทรออก
“ฮัลโหล” ไม่กี่อึดใจ เสียงแข็งๆ ทักตอบกูมา
“โทรมาทำไมไอ้สัด” อ่าโห...
“มีเรื่องอยากถามนิดหน่อยว่ะ” พยายามอดทน เพราะความอยากรู้
“มึงชื่อไรวะ? แชมป์ป่ะ” ไม่รู้ทำไม กูต้องรู้ให้ได้
“ถามพ่อมึงดูดิ” ไอคว-
“พูดหมาๆ แบบนี้ มึงไม่อยากรู้เรื่องน้องอิฐใช่มั้ยวะ”
มันนิ่งไปแป้บนึง
“กูเตือนมึงแล้วนะ ว่าอย่ายุ่งกับอิฐ” มันพูดเสียงเหี้ยมมากมาย
“ใครเค้าอยากไปยุ่งอะไรกับเด็กมึง ก่อนจะกัดคนอื่น มึงช่วยดูแลน้องอิฐของมึงดีๆ อย่าให้ร่านมากไปกว่านี้ดีกว่า วันก่อนกูก็เพิ่งเห็นมันควงอยู่กับไอตี๋รถเบนซ์ สวีทเชียวว่ะ”
ใจกูเต้นตึกตัก รอลุ้นผลบอล ว่าจะเป็นอย่างที่กูทายไว้ป่าว
“ไอ้เหี้ย ปากมากนะมึง”
“แล้วแต่เมิงละกัน ไอ้สัด... นี่กูไม่ได้โทรมาอ้อนตรีนใครนะ กูแค่หวังดี ไม่อยากให้คนกลายเป็นควายไม่รู้ตัว”
ปลายสายเงียบ กูอาศัยจังหวะส่งบอลต่อ
“มึงเรียนวิดวะป่าววะ?”
“เออ ไม” โฮ่ เรียนวิดวะนี่ใกล้ความจริง หึหึ มึงคือแชมป์ วิศวะ ขับซี่รี่ห้าใช่มั้ยยยย
“มึงขับซี่รีย์ห้าสีบลอนด์ป่าววะ”
“ถามทำคว-ไร กูขับมินิ”
หะ?
“บ้านมึงไม่มีซีรี่ย์ห้าเหรอวะ” ไม่เจรงงง
“อะไร! ไม่มี แค่นี้นะ เดี๋ยวกูจะโทรไปหาอิฐ อย่าให้กูรู้ว่าเมิงมาตอแหลอะไรนะ กูเล่นมึงเจ็บหนักแน่”
ก่อนมันจะชิงวางสายไป
“เดี๋ยวๆๆ มึงรู้จักกูได้ไงวะ”
“อะไรอีกฮะสัด กูเอ็กซ์ ที่เคยเรียนพิเศษที่เดียวกับมึงไง ถ้ามีปัญหาค่อยมาเจอกูวันหลัง ระวังตัวไว้ อย่าสันดานเที่ยวแย่งเมียคนอื่นอีก”
จบการสนทนา...
อ่อ...ไอ้เอ็กซ์ จำได้แล้ว ขอแก้ตัว...กูไม่เคยแย่งเมียใคร
เด็กมันมาหากูเอง.....ช่วยไม่ได้ว่ะ
กูเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียง.... เผลอยกมือก่ายหน้าผาก
ลองนับนิ้ว
1. ไอ้ตี๋ต้น ซีแอลเค
2. ไอ้เด็กวิศวะ ซีรี่ย์ห้า
3. ไอ้เอ็กซ์ มินิคูเป้อ
4. ไอ้แชมป์ เฟนเด้อ (ไม่แน่ใจว่าใช่คนเดียวกับซีรี่ย์ห้ารึป่าว)
5. ไอ้ขิง เพื่อนกู
6. …………
.
.
มึงเชื่อป่าว... กูยกมืออีกข้างนึงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว คิด.....ว่ามีชื่อกูอยู่ในวงจรอุบาทนี้ด้วย
6. ไอ้ต้าน ทีที
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ได้โปรดเอามีดมาจ้วงแทงหัวใจกูให้ตายดีกว่า
H
รอเชียร์บอล ขอบคุณทุก rep จ่ะ
และทุกคนที่ + ให้ด้วยน้า
ตัวละครจะเข้าใจยากนิดนึง... ต้านเป็นคนประเภทไม่เก็บรายละเอียดคำพูด และบางเรื่องที่ไม่สนใจก็จะไม่พูดถึง
ต้องรอดูกันต่อไป
-
เฮ้อ!
-
สงสัยมันคงอิลุงตุงนังแน่ๆ แต่...ตัวละครเยอะจัง 55555
-
อิฐขาดความอบอุ่นหรือยังไงค่ะ เที่ยวหว่านเสน่ห์ไปทั่วเลย o22
-
เหอะๆๆๆ
คิดเหมือนต้านเลยอ่ะ ว่าต้องมีเรื่องรถด้วย
จำได้ ตอนที่ ต้านโทรไปทวงรถกับขิงอ่ะ
อิฐก็ถามว่าไม่ใช่รถขิงหรอ ไปๆมาๆก็เลิกกะขิงซะงั้น
แถมตอนนี้อิฐยังคอยมาวุ่นวายกับต้านด้วย
ซึ่งมีจุดประสงค์อะไรก็ไม่รู้
หรือกูคิดในแง่ลบมากไปหรือเปล่าว่ะเนี้ย :serius2:
แต่ขอกร๊ดดดดด หน่อยเถอะ
ต้านขับ Audi TT หรอ หูยรถในดวงใจเราเลยอ่ะ
กรี๊ดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดด :-[
-
6
#
#
กูสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนเช้า...เพราะเสียงกริ่ง
จะไม่คิดก็ไม่ได้แล้ว ว่าอาจจะเป็น ไอน้องอิฐ
กูลุกจากเตียง เดินไปเปิดประตู แค่คิดว่าจะได้เห็นหน้า ก็แทบอยากจะหักคอมันให้ตาย
“หวัดดีคับ” เป็นมันจริงๆ ไอน้องอิฐยิ้ม กวน...
“กินไรยังคับ ผมซื้อปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้มาฝาก”
“.....................”
“แล้วก็มาเอากีต้าร์คืนอ่ะพี่”
กูแม่งไม่รู้เป็นเหี้ยไรนะตอนนั้น โมโหมันมาก เลยยกสองมือจับหัวมันเหวี่ยงอย่างแรง จนไอน้องอิฐเซล้มกระแทกพื้น
“ไปไกลตรีนกูเลย อยู่เฉยๆ ไม่ชอบ อยากตายนักรึไงวะ!” พร้อมตวาดอย่างดัง
“มึงจะลองดีกับกูให้ได้เลยใช่มั้ย!”
ไอน้องอิฐมองนิ่งๆ ไม่แสดงอาการแปลกใจอันใด รู้ป่าวมันยิ่งทำให้กูเดือด
“ขอกี.....”
“กูบอกให้ออกไป” ตัดบทฉับ ก่อนจะทนไม่ไหว ประเคนฝ่าตรีนให้มัน
“อืม งั้น..................ลาล่ะครับ” หะ? มันไม่ด้านอยู่ต่อว่ะ... อารมณ์กูสะดุด
แถมยัง
ไอน้องอิฐเดินไปกดลิฟท์ แล้วก็ทิ้งปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้ในถังขยะ
จนตัวมันหายเข้าไปนั่นแหล่ะ
กูแมร่ง... ไม่เข้าใจ
ในเมื่อมันก็มีคนที่รักมากมายอยู่แล้ว จะมาหากูอีกทำไม มันต้องการอะไรวะ
มองไปที่ถังขยะอีกครั้ง...
หึ อย่าหวังว่าของแค่นี้จะทำให้กูสนใจมึง
#
#
กูปล่อยความรู้สึกบ้าๆ บอๆ โหวงเหวง เหมือนคนเมา ทิ้งไว้หน้าห้อง
บอกตัวเอง... อย่าหลงกลไอ้เด็กเวงคนนี้ ไม่ว่ามันจะมีทาร์เกตอะไรก็ตาม
แม่ง...อันตรายชิบหาย
#
#
จากวันนั้นกูก็ตั้งใจว่าจะกลับไปอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม เหตุผล...จะได้ไม่ต้องเจอไอ้น้องอิฐ
รู้สึกแย่โคตรๆ ที่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องพรรค์นี้
ดูหน้ากูก็รู้... กูไม่มีทางชอบผู้ชายเด็ดขาด
ผ่านมาเกือบ 1 อาทิตย์ ที่ไม่ได้เห็นไอน้องอิฐ กูรู้สึกโล่งใจโคตรๆ อ่ะ เหมือนได้ผ่าเนื้องอกออกจากตับ
ส่วนไอขิง... อาการมันก็ดีขึ้นนะ จากที่แดกเหล้าทุกวัน ตอนนี้ลดลงไปเยอะแล้ว แต่ถ้ามีคนกระตุ้นต่อมนอยด์ของมันด้วยคำว่า ‘อิฐ อิด อิท อิส’ มันจะทำลายข้าวของใกล้ตัว หรือเอามือทุบ เอาตีนเตะอะไรสักอย่างในรัศมีหนึ่งเมตรทันที
จากที่กูไม่เคยกลัวมัน ตอนนี้กูเริ่มกลัวแล้วว่ะ
เหอๆ
ความจริงที่กูได้รู้จากไอ้ขิงอย่างหนึ่งเรื่องไอ้น้องอิฐก็คือ... มันไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ ไอ้ขิงมันรักเค้าข้างเดียว... แมร่ง เชี้ยมากก
เลิกคลาสตอนเย็น กูก็แยกย้ายกับเพื่อนๆ กลับบ้านใครบ้านมัน
อาทิตย์หน้าส่งโปรเจค เลยไม่มีเวลาทำเชี่ยไรอย่างอื่นเลย งานกูยุ่งมาก...ยังไม่ได้บอกใช่ป่าวว่า
ยุ่งโคตรพ่อโคตรแม่จะยุ่ง ขนาดจะไปสังสรรค์ยังหาเวลาได้ยาก
กูแวะคอนโด เพราะอุปกรณ์การทำงานของกูอยู่ที่นี่เป็นส่วนใหญ่
คิดๆ ดู แมร่งจะเอากลับไปทำบ้าน ก็กระไร ค้างทำงานที่คอนโดก็ได้วะ
เข้ามาในห้อง สิ่งแรกที่สะดุดตากูคือ....กีต้าร์โปร่งของไอน้องอิฐ
สิ่งแปลกปลอมในห้องกูของแท้ว่ะ
แค่เห็นก็หงุดหงิดแล้ว
“พี่ต้าน” เหมือนโดนผีหลอกอ่ะสัด กูหันกลับไป... เป็นไอน้องอิฐจริงๆ
“ยืนทำไรหน้าห้องตั้งนาน” มันถามหน้าระรื่น
กูพูดไรไม่ออก
ลองคิดดูละกันว่าทำไม
“ผมมาหาตั้งหลายวัน ไม่เจอพี่เลย”
“กูบอกมึงเป็นล้านครั้งแล้วใช่มั้ยว่า....” สติกูเริ่มมาและ แต่โดนมันขัด
“ผมมาเอากีต้าร์คืน”
กูกับมันมองตากัน คราวนี้รู้สึกว่าไอน้องอิฐดูจริงจังชอบกล
“ได้ของคืนแล้ว ผมจะไป ไม่กวนพี่อีกแล้ว”
พูดจบก็เดินเข้าไปหยิบของๆ มันโดยที่ไม่รอให้กูได้พูดเลย
แมร่ง มารยาทน่ะไม่มีหรอกสัดเนี่ย
“คนที่ซื้อกีต้าร์ให้มึงนี่ใครวะ แม่ง...บอกตรงๆ กูเดาไม่ถูกเลยว่ะ ว่ามึงมีผัวกี่คน” ใจกูอยากพุ่งเข้าไปต่อยหน้ามันมากมาย แต่เหมือนโดนจิตใต้สำนึกรั้งไว้ กูอยากรู้ความจริงจากปากของมัน แต่ไม่รู้จะใช้วิธีไหน
“กี่คน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่” มันยิ้มมุมปากอีกแล้ว... เล่นเอากูขนลุก สงสัยเพราะมันมีลักยิ้มตรงมุมปากด้วยมั้ง
“อย่าบอกนะพี่ต้าน...ว่าสนใจผมแล้วอ่ะ”
กูยืนอึ้งกับสิ่งที่มันพูด สนใจห่าอะไร กูเกลียดขี้หน้าเมิงโคตรๆ
แต่กูก็ไม่รู้จะตอบโต้ยังไง สับสน... คิดไม่ออก ยังถามตัวเองอยู่เลยว่าทำไมไม่ต่อยหน้ามันซะ ปล่อยให้สร้างความรำคาญแบบนี้อยู่ได้ยังไงตั้งนาน...
กูไม่กล้าทำมันเหรอ?
ในขณะที่สมองกำลังประมวลผลอยู่นั้น ไอน้องอิฐก็เดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา พร้อมกีต้าร์สุดเท่ห์ของมัน
“ไม่แปลกหรอกพี่ สนใจเด็กตาดำๆ คนนี้มั่งก็ไม่เสียหาย สำหรับพี่ต้าน เดี๋ยวผมโชว์ไลฟ์ให้ฟังเพลงนึง ขอเชิญรับชมและรับฟังได้เลยครับ”
ไม่รู้อะไรเข้าสิงกูอ่ะตอนนั้น
กูทำตามที่มันบอกทำไมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ะ สงสัยฉิบ
ใจนึงก็อยากฟังเพลงที่มันจะร้อง อีกใจก็อยากไล่มันไป
“เพลงฝรั่งนะพี่”
พูดจบมันก็ขึ้นทำนองเพลงช้าๆ เสียงกีต้าร์โปร่งนุ่มบาดหูมาก
กูตั้งใจฟังว่าเพลงอะไร แต่... ไม่คุ้นเลยว่ะ
ผ่านไปเกือบครึ่งนาที ไอ้น้องอิฐก็ยังไม่ร้อง เอาแต่เล่นคอร์ดอย่างเดียว
กูมองหน้ามัน ถึงได้รู้ว่าแม่ง...ทำนิสัย อีกแล้ว
“ไม่ร้องก็ออกไป สัด” อดไม่ได้ ขอโบกที กวนตรีน...
“โอ้ย ฮ่าฮ่า เอาจริงละๆ” มันหัวเราะ แล้วกูก็เผลอยิ้มบ้าไปกับมัน...
มึงต้องเห็นอ่ะ เวลาไอน้องอิฐยิ้ม มันทำให้รู้สึกอยากยิ้มตาม
โลกแมร่งสดใสขึ้นมาทันที.....
ไอ้เรื่องไม่ชอบขี้หน้า หักอกเพื่อน หลายใจ อะไรกูเลิกคิดแล้วอ่ะตอนนั้น
“เพลงจบเตรียมปากกา กระดาษไว้เลยนะพี่” ยังจะเล่น...
แล้วมันก็ขึ้นทำนองเดิมอีกครั้ง.... คราวนี้ร้องละ
“เวทติ้ง ฟอร์ ยู... คอล อัม ซิค. คอล แอม แอนกรี่ คอม อัม เดสเพอเรท ฟอร์ ยัวร์ วอยซ์”
ฟังไปเรื่อยๆ เคลิ้มๆ
เสียงกีต้าร์ยิ่งรวมกับน้ำเสียงของไอน้องอิฐด้วยแล้ว มันทำให้กูรู้สึกอยากบันทึกเก็บไว้ว่ะ
“Cause I was born………………………………………… to tell you I love you”
ถึงท่อนนี้อารมณ์กูสะดุดเลย กูมองหน้าไอน้องอิฐ แต่มันก็ไม่ได้มองกู มัวแต่ใส่อารมณ์กับเพลงอยู่
ตอนนี้ทำนองเริ่มเร็วขึ้น... ไม่รู้เป็นไงว่ะ แต่กูโคตรอิน
ปวดใจหนึบๆ เลยสัด
“And I'm tired of being all alone, and this solitary moment makes me want to come back home….”
มันเงยหน้าสบตากูละ
“Cause I was born………………………………………… to tell you I love you
And I am torn…………… to do what I have to, to make you mine
Stay with me tonight”
เพลงจบ... เหมือนไอน้องอิฐมันจะขาดใจให้ได้ เพลงห่าไรวะ ตอนจบรุนแรงชิบ
“อิฐ”
“คับ”
“ชอบกูเหรอ?”
H
CLICK (http://www.youtube.com/watch?v=0rgInHvW8Ic) your call :a5: link เพลงที่อิฐร้อง เผื่อใครอยากฟัง (ลงเพลงไม่เป็นอ่ะ)
-
อ่านแล้วก็ปวดหัว :serius2:
ไม่รู้ว่าอิฐต้องการจะทำไรกันแน่ :เฮ้อ:
-
น้องอิฐมันมีฝาแฝดป่ะเนี่ยะ
อ่านแล้วปวดตับดีแท้ ว่าน้องมันต้องการไรกันแน่
ไรเตอร์มาต่อให้เร็วเลยนะ มันค้างนิดนึงอ่ะ :-[
-
เดี๋ยวคืนนี้มาต่อให้จ้ะ หลังบอลคู่แรกจบ
-
รอต่อๆ กำลังมันอิอิ
-
มาเม้มไว้ก่อนเดี๋ยวมาอ่านต่อนะ
-
7
.
“อิฐ”
“คับ”
“ชอบกูเหรอ?”
มันยิ้ม
“แล้วพี่ชอบเพลงผมป่าวล่ะ”
“...................” คนละเรื่องเลยเชี่ยยยย
“ถ้าพี่ชอบ เดี๋ยวผมมาเล่นให้ฟังบ่อยๆ สต็อคผมมีเพียบ” แล้วมันก็ลุกจากโซฟา เดินไปที่ประตู
กูมองตามหลังมัน อยากพูดอะไรสักอย่าง แต่เหมือนกูโดนมันเหยียบหน้าไปแล้วอย่างจัง
“ไว้เจอกันพี่”
เมื่อในห้องนี้ไม่มีไอน้องอิฐ กูก็ได้แต่คิดว่า....
ทำไมมันไม่ตอบกูวะ มาทำให้กูสับสนทำไม
#
กูเริ่มคิดมากแล้วว่ะ... ทั้งที่รู้อยู่ว่าไอน้องอิฐมันมีแผน แต่แม่งเอ๊ย กูก็ตอบไม่ได้ ว่าตอนนี้กูเป็นเหี้ยอะไร
ไม่มีอารมณ์ทำแล้วโว้ย โปรจ่ง โปรเจค
กูกดมือถือโทรหาไอกล้าทันที
“กล้า”
“อือ มีไร”
“ไอ้น้องอิฐ มันยังไปหาไอ้ขิงอยู่ป่าววะ” พวกมันอยู่หอพักเดียวกันอ่ะ
มันเงียบไปแป้บนึง
“ก็ถามมันเองดิ มาถามกูอีกแล้ว” ประโยคนี้คุ้นๆ ว่ะ
“ถ้ากูพูดชื่อไอ้เด็กนั้น แล้วมันไม่คลั่ง กูจะมาถามมึงทำคว- ไร เวงเอ๊ย”
“โมโหเชี่ยไรแล้วมาลงที่กูเนี่ย มึงจะอยากรู้ไปทำไม”
“ไมวะ กูแค่อยากรู้ว่าแม่งจะหลอกไรไอ้เหี้ยขิงอีก มึงมีปัญหาเหรอ”
“ปัญหาอ่ะไม่อยากมีหรอกสัด แต่กูว่ามึงอย่าวุ่นวายเลยเรื่องนี้ ให้มันจบๆ ไปเหอะว่ะ อีกอย่างน้องเค้าก็
ไม่ได้อะไรกับไอขิงแล้วด้วย”
มันไม่อะไรกับไอขิง แต่มันมาอะไรกับกูนี่ไง
อยากบอกมัน แต่...... กูถือว่าเรื่องนี้เป็นความอัปยศในชีวิตกู ที่อยู่ๆ กูต้องเต้นเป็นกุ้งแม่น้ำ อยากรู้เรื่อง
ราวของไอเด็กผู้ชายที่เข้ามาข่มขืนหัวใจกูอย่างทารุณ
“ตกลงมึงจะไม่บอก”
“มึงจะอะไรกับเด็กมันนักว้า... จะตามไปดักตีมันรึไง ไอขิงยังรักน้องอิฐอยู่นะเว้ย มึงทำงั้นไม่ได้หรอก”
ไม่รู้ทำไมกูต้องรู้สึกแย่กับประโยคนี้ด้วย
“ตกลงมึงห่วงเพื่อนหรือมึงปกป้องไอ้เด็กเวงนั้นวะ”
“ทั้งสองอย่าง” อะไรนะ...
“กูพูดตรงๆ แล้ว ไหนมึงบอกกูมาดิ๊ ว่ามึงมีเหี้ยไรกับน้องอิฐกันแน่”
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร กูรู้สึกกลัวว่ะ
1. กลัวไอ้ขิง รู้ว่าเด็กมันมายุ่งกับกู
2. กลัวเพื่อนรู้ ว่าเด็กมันมายุ่งกับกู
3. กลัว... เสียเพื่อน
4. กลัวไอน้องอิฐ
5. กลัวตัวเอง (อันนี้กล้วที่สุด)
“เออๆ กูไม่ยุ่งแล้วก็ได้ กูจะไม่พูดเรื่องไอเด็กเวงนั้นอีก เคป่ะสัส”
“เออ ก็ดี ให้ไอ้ขิงทำใจได้ก่อน แล้วค่อยว่ากัน”
สงสัยต้องไปโดดตึกตายว่ะ... กูเป็นบ้าอะไรเนี่ย
#
#
เวลาผ่านไป...โดยที่กูก็ยังวนเวียนอยู่แถวๆ นี้
ที่คอนโด ที่มีไอน้องอิฐคอยแวะมาหาอยู่เสมอ
กูไม่รู้จะบอกใคร เหมือนโดนปิดปาก มัดมือ มัดเท้า ให้ไม่สามารถพูดออกมาได้
ทุกวัน เมื่อกลับมา กูหวังว่าจะเจอไอน้องอิฐ
ไม่รู้มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่...
แต่พอเห็นหน้ามัน ยืนยิ้มให้กูที่หน้าประตู มันทำให้กูชื่นใจ
แต่พอเห็นกีต้าร์ของคนที่รักมันในมือ ใจก็กลับเฉาลง
“อิฐ มึงมีแฟนกี่คนวะ” ถามคนอื่นไม่ได้ความ ถามกับตัวมันเองดีกว่า
“หึ ประวัติผมหาไม่ได้ในกูเกิ้ลอ่ะเด้ แต่รู้ไปก็เท่านั้นแหล่ะ” มันชอบพูดให้กูมึนเงี้ย
“ใครว่ากูจะหาในกูเกิ้ลวะ ถ้ากูอยากรู้เรื่องอะไรของมึง กูถามมึงไม่ง่ายกว่าเหรอ” พออยู่กับมันสองคน
กูก็ลืมอีกแล้ว ว่ามันเคยเป็นของใคร
ความหมั่นไส้ ความบ้าบอคอแตกทั้งหลาย มันไม่มีในสมองกูเลย
กูอยากรู้จักมัน
เหมือนที่ครั้งหนึ่ง มันเคยบอกกูว่า ‘อยากรู้จักกู’
“ถามจริง มาร้องเพลงให้กูฟังบ่อยๆ ทำไมวะ กูไม่ใช่สาวน้อยนะเว้ย ที่มึงจะมาร้องเพลงจีบอ่ะ”
สำหรับไอน้องอิฐ มีแต่คำว่า ‘ทำไม’ เต็มไปหมด
มันไม่เคยตอบอะไรกูตรงๆ สักที
“วัยไหนก็ร้องเพลงจีบได้พี่ แถมจีบติดด้วยนะ”
หน้ากูชาเลยสาด
“ตกลงมึงอยู่คอนโดนี้เหรอ” ขอเปลี่ยนเรื่อง คำถามนี้อยากรู้ แต่ไม่เคยได้คำตอบ
“ก็ทำนองนั้น”
“เหรอ ชั้นไหนวะ”
“ถามงี้อยากไปห้องผมอ่ะดี๊” ทำแซว เดี๋ยวกูโบกด้วยหลังมือ
“สาด... มึงตอบกูมาดิ”
“ชั้น 12 ห้อง 123”
มันทำหน้ากวนส้นตรีนโคตร........กูขมวดคิ้ว และรู้ตัวว่าโดนแม่งตอแหลใส่อีกและ
ชั้น 12 มันมีแต่พวกฟิตเนส สปา สระว่ายน้ำนี่หว่า......
“เมื่อไหร่จะเลิกกวนตีนกูวะ”
“เอาเหอะ... ให้ผมมาหาพี่ดีกว่า... เพราะพี่เองก็รอผมอยู่ใช่ป่าวล่ะ”
“ใครรอมึง! ห่านี่” กูตะโกนอย่างเหลืออด
ส่วนไอ้น้องอิฐหัวเราะสะใจ โถ...กู บาปหนาแท้
“พี่ต้าน มีแฟนยัง?” อยู่ๆ แม่งก็ถาม
“มีและ” อย่างงี้เค้าเรียก ‘สะกัดดาวรุ่ง’ ว่ะ
“แล้วมึงอ่ะ ถามจริง มีแฟนกี่คน” ที่กูนับนะ ได้สามสี่คนละ
“หึหึ ไม่มีหรอกพี่... แค่เรียนก็จะตายแว้ว” ตอแหล อ้างโง่ๆ นะเมิงเนี่ย
ไอน้องอิฐมองหน้ากูแล้วยิ้มยียวน
“แล้วที่กูเห็นอ่ะ ไอตี๋รถเบนซ์วันนั้น” กูจะทำให้มึงจนมุมให้ได้
“อ้าว พี่ต้านก็ได้ยิน ว่าผมเรียกเค้าว่าพี่ ไม่ได้เรียกแฟนสักหน่อย” นิสัยล่ะๆ
“แล้วที่ไปเอาบีเอ็มเด็กวิดวะมาขับล่ะ อย่าบอกนะว่าแค่พี่ เพราะกูเห็นพวกมึงจูบกัน”
ดูสิว่ามันจะตอบยังไง
“พี่ต้านนี่ก็รู้เรื่องผมเยอะเหมือนกันนะ ไหนว่าไม่สนใจไง หรือว่าพี่เปลี่ยนใจแล้ว.....?”
“.......................”
มันจ้องหน้ากู คาดคั้นจะเอาคำตอบ
กูรู้สึกอึดอัดอย่างแรง แถมปวดหัวใจหนึบๆ ด้วย.... โอ้ย แม่งเอ๊ย
“มึงดูกู..... ว่าหน้าอย่างกูเนี่ย ชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย”
กูสับสน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะเปลี่ยนใจไปชอบผู้ชายแต่อย่างใด
“กูไม่ใช่เกย์ มึงจำไว้”
ไอ้น้องอิฐพอได้ยินแล้ว มันก็ทำตาปริบๆ แถมยิ้มใส่กูอีก
“แต่..ทำไม ทำไมต้องจำ เมื่อเธอไม่คิดจริงใจ ทำไมๆ ความรักที่เธอนั้นลืม...” ยังจะมีอารมณ์ร้อง
เพลงอีกนะมึง
“ฟังเพลงนี้ดีกว่าพี่....”
แล้วไอน้องอิฐก็ร้องเพลงของมันไป... ดูท่าทางมันก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเรื่องกูมีแฟนไม่มีแฟน เรื่องกู
เป็นหรือไม่เป็นเกย์
แล้วมึงคิดว่ากูควรจะทำยังไงดี
เพราะตอนนี้กูก็ไม่ได้รำคาญอะไร ถ้าจะมีมันอยู่ข้างๆ
H
อย่าเพิ่งมึนกันเด้อ
คุณ parity_yc ชอบ TT เหรอ ย้อนอดีตต้านขับทีที รุ่นแรก ที่เป็นเกียร์ manual เด้อ รายนั้นไม่ชอบเกียร์ออโต้ ...ไม่ทันจาย
คุณ jiBtar น้องอิฐไม่มีแฝดเด้อ
ขอบคุณทุก rep จ่ะ ถ้างงจะมาตอบให้ เพราะต้านมันคงไม่ตอบ 55 (ในเรื่อง)
-
อิฐ...น่ากลัวอ่ะค่ะ :monkeysad: เค้ากลัวคนแบบนี้ที่สุด เหมือนออกจะโรคจิตหน่อย พวกขาดความอบอุ่น เด็กมีปัญหา เดาไม่ได้เลยว่าคิดอะไร รู้แต่ว่ากลัวที่จะอยู่ใกล้ :o12:
-
ชื่อเรื่องก็ออกแนวจิตอ่ะป่าว..ชักไม่กล้าอ่านต่อ..กลัวอ่ะ..ไรเตอร์มาไขหน่อยดิค๊าฟ..เรื่องนี้ออกแนวไหนอ่ะ..
:pig4:
-
:pig4:
-
อยากรู้เรื่องเร็วๆ
อ่านแล้วก้ออึดอัด
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งไม่เข้าใจ
แต่ก็สนใจ อยากรู้
ยิ่งชื่อเรื่อง ยิ่งคาดคะเน อะไร
ไม่ได้เลยอะ
-
อ่านเรื่องนี่แล้วเพิ่มไมเกรนนะเนี่ยะ ไรเตอร์
แบบว่าคิดไม่ออกเลยอ่ะว่าไอ้น้องอิฐมันคิดไรอยู่
ไรเตอร์เจ๋งอ่ะ ไม่ยอมเผยไต๋ให้ได้รูกันเลยน้า
มาต่ออีกเร็วๆน้า เค้ารอลุ้นอยู่
-
อืมมมม ถ้าอิฐเป็นคนดีก็เป็นคนลึกลับน่าดู แต่....ถ้าเป็นโรคจิต ก็น่ากลัวสุดๆๆๆๆ
มาไวๆนะครับ มันค้างงงงงง
ขอบคุณครับ
-
8
#
#
โปรเจคหมด สอบเสร็จ ปิดเทอม
ช่วงที่กูยุ่งสุดๆ ผ่านไปแล้ว... ถึงงานจะยุ่งแค่ไหน แต่กูไม่รู้สึกเหนื่อยเลย
“พี่ต้าน...ทำการบ้านให้หน่อย” เพราะ.......ไอ้เด็กเนี้ย ตัวเดียวเลย
“เวร... เค้ามีแต่ให้สอน นี่ล่อให้กูทำให้ เกรงใจกูโคตรเลยนะเนี่ย” ไอน้องอิฐนี่ผีเข้าผีออกตลอด อยากมาหากูตอนไหนก็มา
(แต่ขอโทษ กูรอมึงทุกวันเลยว่ะ เชี้ย)
“ถ้าไม่เกรงใจ ป่านนี้ขอตังค์ใช้แล้ว” นิสัย...เหมือนเดิม
“วินนิ่งกันป่ะพี่ ถ้าแพ้พี่ทำการบ้านให้ผม” ตกลงมึงจะท้าเทพเช่นกูรึ
“แล้วถ้ากูชนะ...”
“ผมให้จูบปากทีนึง ฮ่าฮ่า” สันดา...น
“ถ้ากูชนะ กูขออะไรมึงสัก2-3ข้อ และมึงต้องตอบมาตรงๆ”
“ให้หกเก้าเลยเอ้า” ทะลึ่งมากละ ไอ้เหี้ยนี่
“มึงรับปากนะอิฐ”
“รอรับปากพี่เสมอ อิอิ” ไอ้สาด...กูยิ้มขำความทะเล้นของมัน ชอบพูดเล่น เจอของจริงแล้วมึงจะขำไม่ออก
และแล้วเกมก็เริ่มต้นขึ้น
กู – สิงโตน้ำเงิน
ไอ่อิสสส – ปืนหย่าย
เวลาผ่านไป....
จบสกอล 3-2
กูอยากจะหัวเราะให้ฟันกระเด็น...
“ทำให้เลย ทำให้เลย” ปืนยิงสิงโตดับคาที่
เวงแระไง
“เนี่ยพี่ อ่านดู” กูก็จำยอมรับกระดาษจากมันไปแผ่นนึง นึกว่าจอกๆ
ที่ไหนได้... แมร่ง นี่มัน รายงานวิชาประวัติศาสตร์สากล
“เฮ้ย ไรวะเนี่ย”
“การบ้านปิดเทอมอ่ะ ช่วยหน่อยนะ” ไอ้น้องอิฐ อ้อนวอนซะน่ารักน่าตื๊บ
“มึงจะรีบทำการบ้านอะไรตอนนี้วะ เพิ่งปิดเทอม”
“เหอะน่า ขอบใจนะพี่ ไปละ วันนี้โคตรหนุกเลย” แล้วมันก็สะบัดตูดออกจากห้องกูไปซะอย่างงั้น
“เฮ้ยยย เดี๋ยวดิ” ไม่ทันและไม่ตาม
มึงคิดเหมือนกับที่กูคิดมั้ยวะ?
นี่เรากำลังโดนหลอกอยู่หรือเปล่า
#
#
ไอ้น้องอิฐหายตัว....หายไปอาทิตย์กว่าแล้ว
ปกติมันก็ไม่ได้มาหากูทุกวันหรอก แต่แค่ครั้งนี้มันหายไปนานกว่าปกติเท่านั้น
เชี่ยเอ๊ย กูโดนวางยา
อยากติดต่อ อยากรู้ว่ามันหายไปไหน
แต่เพิ่งรู้ตัว กูไม่มีเบอร์มันเลย
จะโทรไปถามไอ้ขิง......ก็ดูจะไม่ใช่เรื่องของกู
กูนั่งทำรายงานให้มันเสร็จตั้งแต่สามวันแรกละ
แต่มันก็ไม่มาสักที
เหงาอ่ะ บอกตรงๆ กูเลยโทรไปหาส้ม เด็กบัญชีมหาลัยอื่นที่เคยคบกันอยู่พักนึง
“หวัดดีจ๊ะ ต้าน นึกไงโทรมาเนี่ย แล้วทำไมพักนี้ส้มติดต่อต้านไม่ได้เลยอ่ะคะ” กูไม่นึกอะไรเลย
“อ่อ เปลี่ยนเบอร์คับ อยากชวนทานข้าวอ่ะ ส้มว่างมั้ย”
“อืม...จะว่างดีมั้ยน้า” ว่างก็คือว่าง ไม่เห็นต้องคิดซับซ้อน
“ที่จริงส้มก็มีงานค้างอยู่ แต่ไปกับต้านก็ด้ะ” ไม่ว่างกูก็ไม่ว่าหรอก
“งั้นเจอกันที่เอ็มxxx หกโมงนะคับ”
พอได้เวลานัด กูไปรอก่อนเวลาสิบนาที
ส้มมาเลทนิดหน่อย แต่งตัวเปรี้ยวได้ใจกูโคตร
“คิดถึงต้านจังเลย ไม่เจอกันนาน หล่อขึ้นนะเนี่ย” นานอะไร แค่เดือนครึ่ง
“ครับ หิวรึยัง ไปหาอะไรทานกัน”
“หิวแล้ว... ส้มอยากทานอาหารญี่ปุ่นจัง” แล้วส้มก็เดินมาคล้องแขน แถมเอานมมาเบียดกูอย่างออดอ้อน......เหอะๆ เสร็จแน่คืนนี้
กูเดินไปกดลิฟท์ กะขึ้นไปหาอะไรกินชั้นบนมีร้านอาหารญี่ปุ่นอยู่
ได้ที่นั่ง สั่งอาหารเสร็จ กูก็คุยกับส้มไปเรื่อยเปื่อย แต่ส่วนมากกูจะฟังซะมากกว่า
เรื่องส่วนใหญ่.....กูจับประเด็นได้อย่างเดียว
“ทำไมต้านเปลี่ยนเบอร์มือถือแล้วไม่บอกส้ม” ตัดรำคาญ เลยให้เบอร์ใหม่ไป
นั่งไปนั่งมา สายตาดันหาเรื่อง เหลือบไปเห็นหลังของใครสักคนที่คุ้นมาก
พริบตาเดียว...ขากูก็ออกวิ่งไปซะแล้ว
ไอ้น้องอิฐ!
คราวนี้ควงผู้หญิงเหรอสาด..
H
คงต้องอึนกันไปอีกสักพัก
คุณ perfectpie เรื่องนี้แนว....โรแมนติคดราม่านะ คิดว่าใช่ หุหุ แต่ไม่น่ากลัวอย่างที่คิดหรอกน้าคุณ Annetemis คุณ jiBtar และคุณ ordkrub อิฐเป็นคนยังไง อันนี้ต้องอ่านกันไปเรื่อยๆ เดี๋ยวจะมาต่อหลังบอลคู่แรกจบเช่นเคย
-
อ่านแล้วจื๊ดขึ้นสมอง :serius2:
เรื่องนี้มันดูซับซ้อนๆ เนอะ
อิฐก็ไงไม่รู้ o22
แพรว่าเรื่องนี้หน้าจะชื่อ มองเห็น แต่สัมผัสไม่ได้มากกว่านะ
ก็ดูดิ ต้าน ได้เห็น ได้รับรู้ทุกอย่างเลย แต่อิฐ
ไม่เห็นจะหยุดสิ่งที่กำลังพยายามทำอยู่เลย
แถมยังมีความลับมากมายอีก เหอะๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่เอาอ่ะ มาต่อเลย ไม่ต้องรอบอลคู่แรกจบหรอก
เค้าอ่ะนั่งเดาเรื่องนี้จนเดาไม่ออกอ่ะ แบบว่าอ่านเรื่องนี้แล้วโง่กันไปเลยอ่ะ
ไรเตอร์แก่งมากกกกกกกก มาต่อเร็วๆเลยนะ :-[
-
อย่างน้อยก็สบายใจหน่อยนึงที่มันไม่ใช่ Horror นะ 5555
-
ขอบคุณค๊าฟที่มาไขข้อข้องใจ :pig4:..แต่มันโรแมนติกดราม่าตรงไหนเนี่ยไรเตอรท์...ตกลงใครเป็นพระเอกเนี่ย..ดูมีหลายคนแต่ล่ะคนก็ดูน่าตาดี..รวยโครตๆๆๆ..ดูจะรักน้องอิฐของดิชั้นซะเหลือเกิน..ก็น่ารักน่าฟัด..และกวนตีนซะขนากนั้น..555....รอต่อไปค๊าฟสนุกดี..แต่ขออย่านึงนะ..ต้องจบแบบไม่เศร้า และ happy ending นะ..สัญญาได้มั้ย...
มอบให้นะ :กอด1:
-
9
.
กูไม่สนใจเสียงร้องเรียกของส้ม... รู้แค่ว่า ต้องคุยกับอิฐให้รู้เรื่อง
กูวิ่งไปจนถึงตัว
จับไหล่มัน กระชากให้หันกลับมาอย่างแรง
“โอ๊ะ”
“อ๊ะ”
“น๊า นิ???” ชิบหาย........
“อ่า เอ่อ.....” มั่วแล้วกู เห็นคนญี่ปุ่นเป็นไอน้องอิฐไปซะงั้น ตาลายจัด ก็ทรงผมกับรูปร่างมันคล้ายกัน
“^!u%*(*$#@#...” กูคนไทยนะ ไม่ใช่เจแปนนิส
“อ่า ซอรี่ ไอ ต้อด ยู อาร์ มาย เฟรนด์” แล้วเค้าก็เดินไปพร้อมกับบ่นอะไรไม่รู้ภาษาญี่ปุ่น
หน้าแหก...........
“โว้ย....ท่าจะบ้าแล้วกู” อดไม่ได้ เผลอยกมือลูบหน้ากันเลยงานนี้ เครียดจัด
RRRR~
โทรศัพท์กู
“อ่ะ คับ” ส้มโทรมา... เออ ลืม แม่งปล่อยให้นั่งในร้านคนเดียว กูวิ่งมางี้ สงสัยคิดว่าชักดาบ
“มีอะไรเหรอคะต้าน อยู่ๆ ก็วิ่งออกไป ส้มตกใจหมดเลย แล้วนี่อยู่ไหน จะกลับมาหาส้มมั้ย”
“กลับคร้าบ พอดีต้านเจอเพื่อน เลยรีบวิ่งไปหา กลัวไม่ทันอ่ะ”
“อืมค่ะ รีบๆ มานะ ส้มรออยู่”
กูเดินกลับไปที่ร้าน เห็นส้มนั่งหน้าหงิกคอยอยู่
“ทีหลังจะวิ่งไปก็บอกกันมั่งนะ ไม่ใช่ทิ้งส้มให้นั่งงงอยู่คนเดียว” โกรธไรกูนักหนา ไปแป้บเดียว
“ครับ อ่ะ เดี๋ยวต้านป้อน หายโกรธนะ” กูคีบข้าวปั้นให้ ง้อหน่อยก็ได้วะ
“ไม่กิน ไม่หายหรอก...” อะไรวะ แฟนก็ไม่ใช่ ยังจะงอนงี่เง่าอีก
“อืม...ส้มอิ่มแล้วใช่ป่ะ งั้นเก็บเงินเลยแล้วกัน” ง้อครั้งเดียวก็พอแล้วสำหรับกู
“ต้าน!”
“เดี๋ยวส้มไปรอประตูทางออกนะ ต้านไปเข้าห้องน้ำก่อน”
จนพนักงานเก็บเงินเสร็จ กูก็ลุกออกไปจากโต๊ะเลย ตังค์ทอนให้ส้มเก็บไปแล้วกัน
จากที่ตอนแรกหวังจะได้หญิงคืนนี้ พอเกิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง บอกตรงๆ กูหมดอารมณ์
“ทำไมต้านทำแบบนี้ เพื่อนที่วิ่งออกไปหาเมื่อกี้ คงไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาล่ะสิ อย่านึกว่าส้มไม่รู้นะว่าต้านอ่ะเจ้าชู้แค่ไหน” ทันทีอ่ะ พอส้มกับกูขึ้นรถมาด้วยกัน ก็เริ่มบ่น
คุ้นๆ ป่ะ ว่ากูเคยโดนผู้หญิงว่าแบบนี้มาแล้ว
“ส้มจะให้ต้านไปส่งที่ไหนครับ”
“ทำไมอ่ะต้าน ส้มไม่ดีตรงไหน ทำไมเราถึงคบกันไม่ได้” พูดแม่งคนละเรื่องเลย
“…………………” รำคาญ
“ต้าน!! พูดให้รู้เรื่องก่อนสิ จะเงียบไปถึงไหนอ่ะ ต้าน” อย่ามาเขย่าแขนกูตอนขับรถสิโว้ย
“จะให้พูดอะไร ก็ไม่ได้ชอบ จะให้คบได้ไง นอนด้วยไม่กี่ครั้งก็จะคบกันแล้วเหรอ มากไปมั้ง” แล้วขอโทษนะคับ คนที่ถอดเสื้อผ้าล้อนจ้อนยั่วกูก่อนเนี่ย ไม่ใช่คุณรึ
“กะ....กรี๊ดดด นี่ที่ผ่านมา ต้านหลอกฟันส้มเหรอ ทำไมเป็นคนอย่างงี้อ่ะ ต้านไม่รักส้มเลยใช่มั้ยๆๆ” เอาละ ทุบกูละ
กูรีบขับรถจอดข้างทาง ก่อนจะตายโหงแม่งทั้งคู่
“นี่ หยุด” กูพยายามจับมือส้มให้หยุดทุบตีกูได้ละ ไม่เจ็บหรอก แต่มันคันๆ
“ต้านบ้าๆๆ อ๊ายยย ส้มไม่ยอมนะ”
“ไม่ยอมก็ลงไป!”
-เพี๊ยะ-
โดนตบซะงั้น กูจี๊ดเลย
“อ่ะ เอ่อ ต้าน คือ สะ...ส้ม ขอ” สายตากูคงน่ากลัวมาก จากที่เปรี้ยวเมื่อกี้ กลายเป็นสั่นเหมือนลูกหมาเลย
“ลงไป”
“ข..ขอโทษค่ะ ต้าน คือส้มไม่ได้”
“บอกให้ลงไป!!” กูตวาดเสียงดัง ส้มคงกลัวโดนกูต่อยมั้ง เลยรีบลงไปจากรถอย่างเร็ว
จากนั้น
กูก็รีบเหยียบคันเร่งขับออกไป เชี่ยเอ๊ย....วันนี้ทำไมมันซวยอย่างงี้วะ
ด้วยความนอยด์อย่างมหาศาล กูคิดไรไม่ออก นอกจากหาวิธีระบายโง่ๆ ก่อนหน้านั้นลองตบกระเป๋าเสื้อดู สัส ลืมเอาบุหรี่มา
คิดได้กูก็แวะเซเว่นที่เห็นข้างทางทันที
“7-11 สวัสดีคับ”
ตอนแรกกูก็ไม่ได้สนใจ แต่เสียงมัน........
“อิฐ” กูตะโกนชื่อมันออกมา แบบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าจะเจอมันที่นี่
ไอน้องอิฐเองก็ออกจะทำหน้าตกใจอยู่เหมือนกันที่เห็นกู เราจ้องหน้ากันอยู่นาน
“มาทำเหี้ยอะไรที่นี่วะ” โกรธมันมากมาย แม่ง....ปล่อยให้กูรอมึง แต่มึงเสือกหนีมาทำงานเซเว่น
“เอ่อ...พี่ต้าน ก็ทำงานไงพี่ เห็นผมดอทเออยู่รึไง เหอๆ”
“อย่ามาตลกรับประทาน... กูไม่ขำ” กูกะจะลากตัวมันออกมาจากเค้าเต้อร์คิดเงินเลยอ่ะ ถ้าไม่ติดว่าผู้จัดการมัน แม่งจ้องหน้ากูอยู่
“มีเรื่องอะไรกันครับ?”
‘เสือก’ กูขยับปากแบบไม่มีเสียง ไปทางผู้จัดการมัน
“เลิกงานกี่โมง” หันมาถามไอน้องอิฐ ที่กำลังมองกูอย่างระแวง
“เที่ยงคืน” นี่มึงเป็นกรรมกรรึไงฟะ
“คืนนี้มึงไปหากูที่ห้องด้วย ขอเตือนว่าอย่าหนี”
“โหพี่...กว่าจะไปถึง”
“กูรอได้”
“แต่ผมเหนื่อยอ่ะ ไว้วันเสาร์ได้ป่าว”
“ถ้ามึงต่อรองอีกครั้งเดียว กูฉีกรายงานมึงทิ้งแน่”
“อยากฉีกก็ฉีก” ดูมันพูดดิ๊
“อิฐ ถ้าจะมีเรื่องกัน ก็ไปข้างนอกนะ” ผู้จัดการมันเสือกอีกและ
จังหวะนั้นก็มีคนมาคิดเงินที่เค้าเตอร์พอดี กูเลยต้องถอยออกมาก่อน
“กูจะรอ ได้ยินป่ะอิฐ”
“คร้าบ....” ไอน้องอิฐตอบส่งๆ แล้วมันก็ยุ่งอยู่กับการคิดเงินต่อ
กูรู้สึกเหมือนถูกเมิน เลยรีบเดินออกมาจากเซเว่นทันที
แม่ง......ดูดิ มันเมินคนอย่างกูได้ไงวะ
#
#
3-4 ทุ่มแล้ว กูกลับมาคอนโด ซดเบียร์ไปหลายขวด แต่ก็....ดับความว้าวุ่น หงุดหงิดใจไม่ได้
แมร่ง...ทนรอไม่ไหว ทำไมเวลามันผ่านไปช้าอย่างนี้ว่ะ
ไอน้องอิฐมันทำงานห่าอะไรดึกดื่นขนาดนั้น กูว่า...กูไปรอรับมันเลยดีกว่า
ขืนนั่งรอที่ห้องเฉยๆ ได้บ้าตายแน่
คิดได้กูก็ลงไปกดลิฟท์ กะว่าจะไปดูที่เซเว่นสักหน่อย
ขณะที่กำลังลงลิฟท์ไปอยู่นั้น... ลิฟท์จอดที่ชั้น 14
มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา ในมือถือโทรศัพท์ กูไม่ได้สนใจหรอกถ้าแม่งจะไม่เอ่ยชื่อนี้ออกมา...................
“ให้ไปรับแถวไหนนะครับ คร้าบ ไม่เป็นไร พี่ไปได้ อิฐรอแถวนั้นมีคนอยู่เยอะมั้ย น่ากลัวป่าว ครับ....รอพี่แป้บเดียวนะ ครับ เจอกันนะ”
กูมองหน้าไอ้คนข้างๆ หล่อเชียวไอ้สัด... แล้วอิฐที่พูดถึงนี่....คงไม่ใช่…….
H
มุมมองต้านก็จะซึมๆ แบบนี้ เพราะอิฐไม่ค่อยเปิดเผยตัวเท่าไหร่
คุณ parity_yc ไอเดียบรรเจิด ชื่อเรื่องออกจะนามธรรมหน่อย คิดได้หลายแง่เหมือนกัน แต่โดยส่วนตัวอยากสื่อถึง "ความคิด" ที่มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้อ่ะ
สำหรับคนที่ไม่แสดงออกทางสีหน้าท่าทาง ก็คงจะเดาความคิดของเค้ายาก
คุณ perfectpie จริงๆ ไม่แน่ใจว่ามันแนวไหนกันแน่ ก็นิยายรักๆ มีเครียดนิดหน่อย เอาเป็นนิยายอินดี้แทนได้มั้ย ฮ่าๆ เรื่องนี้จบแฮปปี้แน่นอนจ้ะ
ปล. บอลคู่เมื่อกี้เสียวไส้มาก
-
เฮ้อ!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เซ็งพร้อมงงไปกับอิฐ นี่มันอะไรกันเนี่ย :serius2: ตกลงอิฐเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย :serius2:
-
10
.
นึกขึ้นได้กูลนลานวิ่งจนหัวแทบขวิด เพราะมึนเบียร์อยู่ เพื่อไปเอารถแล้วรีบขับไปดักรอชั้นล่าง
รอไม่นานก็เห็นว่าไอ้คนนั้นมันขับแอคคอร์ดออกจากคอนโดไป
ส่วนที่ที่มันจะไป............ถ้าอยากท้าพิสูจน์ ก็ต้องตามว่ะ
ตามให้เห็นกับตาไปเลยว่าจะเป็นไอ้น้องอิฐ………คนที่กูกำลังคิดอยู่หรือเปล่า
#
#
กูขับรถตามไปห่างๆ ยิ่งรู้ว่าเส้นทางที่มันจะไป ใกล้กับที่ทำงานของไอ้น้องอิฐเท่าไหร่ ใจกูก็ยิ่งเต้นแรงเท่านั้น
ในที่สุด
รถคันหน้าจอดเทียบฟุตบาทตรงป้ายรถเมล์หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง
ไอ้น้องอิฐ!!!
เป็นมึงจริงๆ ด้วย กูแม่งเจ็บที่ใจมากมาย มันให้กูรอ แล้วตัวเองกลับไปกับผู้ชายอีกคน
แม่ง..เอ๊ย
ในชีวิตกูไม่เคยโดนใครหลอกจนเปื่อยขนาดนี้ มาอ่อยกูแทบทุกวัน แต่เสือก.......
เที่ยงคืนห่าอะไรวะ เลิกงานสี่ทุ่มชัดๆ
กูเหยียบคันเร่งพุ่งตัดหน้าแอคคอร์ดที่กำลังออกตัวพอดี
มันเบรคเสียงดังเอี๊ยด ในขณะที่กูรีบลงจากรถ เดินไปฝั่งที่นั่งข้างคนขับ
ไอ้น้องอิฐพอเห็นกู มันรีบเปิดประตูลงจากรถมาทันที
“พี่ต้าน... เมาป่าวเนี่ย ไมขับรถงี้”
“เมาบ้านพ่อมึงดิ นี่มึงคิดจะทำอะไร กล้าหลอกกูเหรอห๊า” กูเดินเข้าไปจับต้นแขนมันบีบ ด้วยความโมโห
และอย่าเข้าใจผิด กูไม่ได้หึงมันสักนิด มันจะไปเอากับใครก็เรื่องของมัน
แต่ที่กูไม่ชอบใจคือ....มันหลอกกู
“ทำไรของมึงวะ!” ตัวน่ารำคาญโผล่มาจนได้ ท่าทางเอาเรื่องใช่ย่อยเหมือนกัน
“ปล่อยอิฐเดี๋ยวนี้” เรื่องไรกูต้องเชื่อมึง
“กูบอกให้ปล่อย”เจ้าของแอคคอร์ดพุ่งเข้ามาจะต่อยกู ท้าทายอ่ะ เหวี่ยงหมัดมา แต่กูแม่งหลบทันหวุดหวิด
“พี่แชมป์อย่ามีเรื่องเลย นี่เพื่อนพี่ผมอ่ะ เค้าเมา” กูบอกว่าไม่ได้เมา
“อ้อ...นี่เหรอ แชมป์.....” แชมป์ เฟนเด้อ ปรากฏตัว...... คนละตัวกับไอ้เหี้ยซี่รี่ย์ห้าอีก
มึงนี่มันร้ายจริงๆ ไอ้น้องอิฐ
“หึหึ แม่งกูนับถือมึงจริงๆ ว่ะอิฐ คบแต่คนรวยๆ วันนึงสงสัยได้ค่าตัวเยอะสิท่า” วันนี้กูจะแฉมึงให้หมด
“พี่แชมป์ พี่กลับก่อนนะ ทางนี้ผมเคลียร์เอง” ไอ้น้องอิฐหันไปพูดกับไอ้แชมป์ที่กำลังขมวดคิ้วทำหน้าหมางงอยู่
“กลัวคนอื่นเค้าจะรู้รึไง ว่ามึงอ่ะเป็นไอ้ตัว!!” ความเหี้ยของกูมีมากกว่าที่มึงคิด ไอ้น้องอิฐ
ช่วยไม่ได้นะ มึงเหี้ยใส่กูก่อนเอง
“หุบปากไปเลยนะไอ้สัด” ไอ้แชมป์ชี้หน้ากู ทำท่าจะเข้ามาหาเรื่องอีกครั้ง
“อ่อ โทษที ก็ปากมันอยากพูด” กูยิ้มสะใจที่เห็นไอ้น้องอิฐหน้าซีดและพยายามดึงรั้งไอ้แชมป์ไว้
“พี่แชมป์ ถ้าพี่ไม่กลับ ผมกลับนะ อยากคุยกันต่อก็ตามใจ” ไอ้น้องอิฐ มึงจะหนีอีกแล้วเหรอ ฝันไปเหอะ
“จะรีบกลับไปเอากับใคร......ไอ้เอ็กซ์ ไอ้ต้น หรือ.....เฮ้ย ซีรี่ย์ห้าชื่อไรวะ กูยังไม่รู้ชื่อเลย หรือถ้ามึงเบื่อ ไอ้ขิงเพื่อนกูยังนอนรอมึงอยู่นะเว้ย” ตะโกนถามไอ้น้องอิฐที่เดินห่างออกไป ไอ้แชมป์ที่กำลังวิ่งตามถึงกับชะงักหันมามองกู
“นี่มึงจะปากมากไปแล้วนะสัด”
“แล้วมึงจะทำไมกู ก็แม่งความจริงทั้งนั้น รับไม่ได้ล่ะสิ เห็นเมียตัวเองมันร่านขนาดเนี้ย”
เหมือนประโยคนี้จะทำให้ความอดทนของไอ้แชมป์หมดลง
มันก็เลยพุ่งเข้ามาต่อยหน้ากู เรื่องไรจะยอมปล่อยให้โดนอยู่ฝ่ายเดียว กูก็สวนกลับดิ
มันกับกูตะลุมบอนกันอยู่พักใหญ่ หนักเอาเรื่องเหมือนกัน ต่อยกันจนล้มไปชนข้าวของในร้านข้างทางพังยับ เจ้าของเค้าเลยโทรเรียกตำรวจมาสอยจนได้
แม่ง.........บ้าดีชิบหาย
#
#
ไปเคลียร์กันที่โรงพักเสร็จ ไอ้น้องอิฐที่ตอนแรกกะชิ่ง ก็ต้องมาอยู่คอยดูใจผัวมันแบบช่วยไม่ได้
เสียตังค์ค่าปรับแล้ว กูก็ยังยั่วโมโหไอ้แชมป์ต่อ บอกไม่ถูกว่ะ อยากมีเรื่องกับมันสัดๆ อยากชก อยากกระโดดถีบหน้ามันให้เลือดสาด
ส่วนไอ้น้องอิฐเหรอ.......แม่งโอ๋ไอ้เชี้ยนั้นซะ
หน้ากูมันยังไม่อยากจะมองเล๊ยย
คอยดูเหอะ.... กูจะทำให้มึงเลิกคบกับแม่งให้หมด
ดูดิ๊ว่าจะเหลือใครให้มึงหลอกได้อีก......
H
เกือบละๆ
-
สนุกมากมาย มาต่อเร็วอีกนะ o18
-
โอ้ย เครียด ตกลงอิฐมันเป็นคนยังไงกันแน่ แถม ยังทนคบไอ้ต้านอยู่ได้
-
เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆไรเตอร์อ่ะใจร้ายมานิดเดียวอ่ะ มาต่ออีกเหอะนะ
เค้าอยากรู้จนจะทนไม่ไหวแล้วอ่ะตะเอง
เฮ้อออออออออออออออ ไม่กล้าเดาอ่ะ เพราะเดาไม่เคยถูกเลยอ่ะเรื่องนี้ :m15:
-
เอิ่มมม...หมาหวงก้างโคตรๆ
-
โอ๊ย...เค้าปวดหัว :serius2:
แต่ที่แน่ใจได้อย่างคือ อิฐไม่ใช่คนไม่ดีหรอก :monkeysad: เค้าจะเชื่ออิฐ :กอด1:
-
หนุก หนุกอ่ะ ชอบชอบ
ต้านนี่เถื่อนได้ใจจริงๆ
รออ่านต่อนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
11
.
#
#
โชคไม่ดีไอ้สองตัวนั้นโดนปล่อยกลับไปก่อน ส่วนกูต้องนั่งรออยู่ที่โรงพัก
แม่ง...บ้านเมืองนี้ไม่ยุติธรรม
RRR~
เบอร์ใครวะ
ด้วยอาการไม่มีอะไรทำ กูเลยรับสาย
“ถึงห้องยัง พี่ต้าน”.......อะ ไอ่เชี่ยน้องอิฐ โทรมาได้ไงวะ
“เอ่อ...เอ้ย ยัง ไอ้เหี้ย ไปเอาเบอร์กูมาจากไหน” เคืองมันโคตรๆ ยังมีหน้าโทรหากูอ่ะ
แต่แม่งแอบตื่นเต้น ทำไมไม่รู้
“หาเอาตามถังขยะมั้ง พี่มาถึงเมื่อไหร่ก็โทรหาผมเบอร์นี้แล้วกัน” โห...มันคิดว่ามันแน่
“ได้เลยสาด คราวนี้กูจะเอาคืนให้สาสม หวังว่ามึงคงไม่กลัวขี้ขึ้นสมองไปก่อนนะ”
“คร้าบ จะให้เอาคืนอย่างสาสมเลย” ปากดีนักใช่มั้ย
“มึงพูดอย่างงี้ อย่าคิดว่ากูไม่กล้านะเว้ย” ปีศาจเหี้ยอะไรเข้าสิงกูก็ไม่รู้นะ แต่อยากสั่งสอนมันจริงๆ
ให้กลับไปได้ก่อนเหอะ จะล่อแม่งทั้งข้างหน้าข้างหลังเลย
วางสายปั๊บ กูรีบถามคุณพ่อ
“ผมไปได้ยังครับ”
“อีกสัก 15 นาทีแล้วกัน สงบสติอารมณ์ก่อนนะคุณ” แล้วกูทำอะไรหรือยัง พวกมันก็ไปก่อนกูตั้งนานแล้ว จะควบคุมตัวกูไว้หาพ่อนายก.....รึไง
“จ่าครับ จะสิบห้ายี่สิบหรือกี่นาที มันก็ต้องปล่อยเหมือนกัน ผมหิวข้าว ขอกลับเลยแล้วกันนะครับ หวัดดีคับ” กูไหว้ลา แล้วหันหลังวิ่งออกจากโรงพักทันที
พ่อกูตอนแรกก็ทำท่าจะมาห้ามอยู่หรอก แต่สงสัยขี้เกียจมั้ง ก็เลยปล่อยกูไป
#
#
ขณะอยู่ในรถ ใจกูนี่ คิดแต่เรื่องชั่วๆ
คิดว่า พอเจอไอ้น้องอิฐ กูจะจัดการมันยังไงดี
“ก็เธอน่ารักจริงๆ ก็เธอน่าร๊ากกจริงๆ ขนาดว่ามีแฟนแล้ว ก็ยังห้ามใจไม่ค่อยอยู่”
เพลงในคลื่นวิทยุดังขึ้นขัดจังหวะความคิดกูพอดี
เผลอคิดตามเพลงไปว่า ไอ้น้องอิฐมันก็น่ารักดี
อ่ะ....... เฮ้ย ไม่จิง กูชมผู้ชายว่าน่ารักอ่ะ กูชมผู้ชาย
กูรับตัวเองไม่ได้
แถมมีแฟนแล้ว....แฟนแม่งเยอะชิบหายด้วย
“ทำไมมึงหลายใจอย่างงี้วะอิฐ” แค่คิดแม่งก็ปวดตับแล้ว......
ในที่สุดก็ถึงว่ะ... คอนโด
กูลงจากรถ เดินไปกดลิฟท์ ถูมือไปมา แอร์แม่งเย็นว่ะ
ลิฟท์เปิด..........อิฐ
อยู่ไหนวะ กูกวาดตามองทั่วทางเดิน.....นึกว่ามันจะรอหน้าห้องกู ก็ไม่เห็น ความผิดหวังวิ่งเข้าจู่โจม
ปวดตับอีกแล้ว สงสัยติดไวรัสบีแน่เลยกู
นึกขึ้นได้... อิฐบอกว่ามาถึงแล้วให้โทรไปนี่หว่า
กูรีบล้วงหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกง หาเบอร์
RRR~~
ใจกูเต้นตุบๆๆๆๆ ระหว่างรอปลายสาย
“คับ...ถึงยัง?” แค่นี้กูก็แทบหายใจไม่ออกแล้วว่ะ
“ถ..ถึงแล้ว มึงอยู่ไหน” กู เป็น เชี่ย อะไร ฟะ เนี่ย โมโหตัวเองสุดๆ
“อยู่ห้องอ่ะ รอแป้บ เดี๋ยวไปหา” พูดจบมันก็วางสาย
กูยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่พักนึง จากนั้นรีบไขกุญแจเข้าห้อง วิ่งไปที่ห้องน้ำเปิดก๊อก ล้างหน้าตัวเองอย่างแรงจนลืมว่าเจ็บแผลที่หน้าอยู่
“ไอ้ต้าน...มึงใจเย็นๆ ดิ มึงเป็นบ้าอะไรวะ” กูพูดกับตัวเองหน้ากระจก
“มึงก็รู้ ไอ้อิฐมันหลอกมึง หลอกมึง หลอกมึง เข้าใจมั้ยห๊ะไอ้เหี้ย”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น กูลูบหน้าตัวเองสองสามทีแล้วออกไป
เจอน้องอิฐยืนอยู่ พร้อมกีต้าร์.....ของไอ้เชี่ยแชมป์
มึงรู้ไรป่าว ที่กูคิดระยำไว้ก่อนหน้านี้ มันหายไปหมดเลย กูเสียใจมาก
เสียใจที่มันเข้ามาในชีวิตกู แล้วทำให้กูกลายเป็นแบบนี้
กูไม่เคยคิด ว่าตัวเอง.....จะชอบมัน
ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่ได้จริงใจกับกู เลย...
มันหลอกกูตั้งหลายเรื่อง มาทำให้กูหวั่นไหว มาทำให้กูสับสน มาทำให้กู.....
“อิฐขอโทษนะพี่ต้าน” มันพูดขึ้น น้ำเสียงที่กูฟังที่ไร ก็กวนส้นตรีนเหลือเกิน คราวนี้กลับอ่อนไหวชอบกล
“เข้าไปนะ” แล้วมันก็เดินเข้ามาโดยไม่รอฟังกูเหมือนเดิม
“ง่วงยังพี่” มันถาม กูแค่ส่ายหัวตอบ
“เจ็บแผลมั้ย”
“..................”
เจ็บใจ
หน้ากูมันคงแสดงอาการไปแล้ว... น้องอิฐเลยเงียบไปแป้บนึง
“ไปหาหมอกัน ผมไปเป็นเพื่อน” มันทำท่าจะลุก
“ไม่ต้อง... อยากไปกูไปเอง”
ระหว่างกูกับมัน ใกล้กันแค่นี้ กูอยากกอดมันชิบหาย
แต่อีกใจ ก็อยากต่อยมันให้หายแค้น
“อาบน้ำ ทำแผลก่อนป่ะพี่ แล้วค่อยมาล้างบัญชีกับผม” ดูมันกล้ามาก...
“มึงได้ล้างจนสะอาดแน่” เตรียมใจไว้เหอะ กูจะอัดมึงให้ตาย
กูหยิบผ้าขนหนู เดินเข้าห้องน้ำไป
ระหว่างนั้น
โอ้ย แสบหน้าชิบ แม่งเหี้ยเอ๊ย เพราะมึงแท้ๆ ไอ้น้องอิฐ กูเจ็บตัวฟรีเลย
ตังค์ก็เสีย หน้าก็ยับ อะไรก็ไม่ได้สักอย่าง (หรือกูอ้อนตรีนเองวะ)
“พี่ต้าน”
“เรียกหาตรีนเหรอ” สัสเอ๊ย... เดี๋ยวมึงได้แน่
“ป่าว....ร้องเพลงให้ฟัง” กูไม่อยากฟัง!
ซะเมื่อไหร่ กูชอบเสียงมันมาก เล่นกีต้าร์ก็เก่ง แล้วเสือกโกหกกูเพิ่งเล่นเป็น
อินโทรเพลงดังขึ้น
“Broken hearts and last goodbyes
Restless nights but lullabies
Helps make this pain go away
I realize I let you down
Told you that I'd be around
Building up the strength just to say
I'm sorry
For breaking all the promises that I wasn't around to keep.
Its all me
This time is the last time that I will ever beg you to stay.
But your already on your way."
#
เสียงเงียบไปแล้ว กูเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ เราจ้องหน้ากันอยู่พักนึง กูไม่เข้าใจแววตาของมันเลย
“เพราะป่าวพี่....”
“อืม” กูตอบสั้นๆ
ไอ้น้องอิฐยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่แปลกไปจากเดิม คือเป็นยิ้มเศร้าๆ
.... มึงรู้ป่าวเกิดไรขึ้นกะกู รู้สึก......ใจหายว่ะ
“ที่มาเนี่ย...มึงอยากให้กูทำอะไรวะ” กูกะจะเดินเข้าไปใกล้มัน
แต่ผิดคาด น้องอิฐเดินถอยหลัง หนีกู
“ที่มาเนี่ย...อยากให้พี่ชกหน้าผมแทนพี่แชมป์ ทุกอย่าง ผมผิดเองอ่ะ”
กูชักจะยิ้มไม่ออกแล้วดิ ที่มันพูด แปลว่ามันห่วงไอ้แชมป์ใช่มั้ยวะ
โอ้ย จี๊ดเลยกู หน้าชา มือสั่นไปหมด
“ได้......” กูถอนหายใจแรงด้วยความโมโห
“อยากให้กูชกใช่มั้ย.....” มันพยักหน้า
“เต็มเหนี่ยวเลยพี่ จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดอีก”
“มึงคิดว่าแค่นี้กูจะหายโกรธเหรอ.......หะ มึงบอกกูมาตรงๆ เลยไม่ได้เหรอว่ามึงอยากได้อะไร....อิฐ มีปากก็พูดออกมาดิ อยากให้กูเป็นแฟนมึง อยากให้กูเอามึง อยากได้เงิน หรือห่าเหวอะไรมึงก็บอกกูมา.....พูดออกมา อย่าให้กูคิดไปเองได้มั้ยอ่ะ ว่ามึงชอบกู”
หลุดฟอร์ม สติแตกแล้วกู......แม่ง......อึดอัดมาก จะเอายังไงก็ไม่เคลียร์สักที
รู้มั้ยว่ากูใกล้บ้าแล้ว
“มึงชอบกูบ้างรึเปล่า หรือมึงแค่หลอกกู เหมือนที่มึงหลอกไอ้ขิง พูดมา กูอยากรู้ความจริงแล้ว”
H
CLICK (http://www.youtube.com/watch?v=QVM9hb6wsXA) sorry :man1: link เพลงที่อิฐร้อง (อีกแล้ว) เผื่อมีคนอยากฟัง
-
โอ้ยยยย เครียด อยากรู้คำตอบ Writer ครับ อย่าทิ้งไปอย่างนี้นะครับ มาไวๆเถิดครับ Please!!!!!!!
-
อยากรู้อ่ะ เมื่อไรจะเฉลยซะทีอ่ะ มาต่อไวๆนะ
-
มาต่อเร็วเรยยย ค้างคา
:pig4:
+1 ให้แล้วน้า
-
12
.
“ผมอยากได้เงิน” ในที่สุดมันก็พูดออกมา
“แล้วพี่ก็พูดถูก ผมขายตัว” ถึงจะเคยพูดแต่กูก็ไม่เคยเชื่อว่ามึงจะทำอย่างนั้นจริงๆ
กูได้แต่ยืนตกตะลึง แล้วยิ่งช้อคเข้าไปอีก เมื่อไอ้น้องอิฐพูดว่า
“ผมชอบพี่ แต่ผมขายตัว พี่จะว่าไง.......”
“....................”
“พี่รับได้เหรอ ที่ผมขายตัวแลกเงินอ่ะ เงินห้าล้านนะพี่”
ห้าล้านเลยเหรอวะ
เอาไปทำเชี้ยไรวะตั้งห้าล้าน
“ขำไม่ออกใช่ป่าว.... แค่นี้ก็พอจะทำให้พี่เกลียดผมแล้วใช่มั้ย” มันจะคิดเองพูดเองอีกนานมั้ยเนี่ย
“ขอโทษตอนนี้คงไม่พอ แต่ไม่รู้จะทำไงแล้ว ถ้าผมทำให้พี่สับสนขึ้นมาจริงๆ พี่คิดดูใหม่อีกทีก็ได้ ผมชอบพี่ก็จริง แต่ที่ผ่านมา... มันคงทำให้พี่รู้แล้วอ่ะว่าผมมันเลวแค่ไหน ผมจะไม่มา..........”
“มึงพอเลยอิฐ” กูฟังมึงพล่ามมานานและ
“กูรู้แล้วว่ามึงมันลวงโลก กูรู้มาตั้งแต่แรกแล้ว คงมีแต่ไอ้ควายพวกนั้นนั่นแหล่ะ ที่ไม่รู้ว่ามึงอ่ะเป็นคนยังไง” กูเดินเข้าไปยืนตรงหน้ามัน กำหมัด ต่อยหน้ามันไปครั้งนึง
ไอ้น้องอิฐเซถอยหลังไปชนกำแพงห้องเสียงดังปึ่ก
“หายรู้สึกผิดยัง?” กูถาม
“ก็ดีขึ้นอ่ะพี่” มันหัวเราะแห้งๆ เอามือจับแก้มตัวเองที่แดงไปทั้งแถบ
“มานี่มา” ไอน้องอิฐขมวดคิ้ว แต่ก็เดินเข้ามาใกล้อย่างว่าง่าย
พออยู่ในระยะเอื้อมถึง
กูคว้าตัวไอ้น้องอิฐมาสวมกอดไว้...แนบแน่น
ตัวมันแข็งๆ มีกล้ามเนื้อ ไม่นุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิงเลย
แต่กลิ่นตัวมันนี่สิ......หอมจัง
“กูกอดมึงแล้วดีใจมั้ย”
“ดีใจทำไมพี่”
“ก็มึงชอบกู”
“ฮะฮะ” อิฐหัวเราะ อยากกอดมันนานๆ จัง
ได้กลิ่น.......แชมพู กลิ่นสบู่ กลิ่นกายหอมบางเบาโชยออกมาจากตัวมัน
“มึงชอบคนอื่น เหมือนที่มึงชอบกูมั้ย?” กูไม่แน่ใจ......กูไม่มั่นใจ รู้อย่างเดียว กูตกหลุมมันเต็มๆ
“ม่ายอ่ะ แค่พี่ต้านคนเดียวก็เหนื่อยแล้ว”
“กับกูมันเหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เหนื่อยดิ ก็ผมคิดเรื่องพี่ทั้งวัน จีบก็ยาก ชอบตบหัวด้วย”
กูหัวเราะ แม่ง....นึกว่าอะไร เดี๋ยวมึงได้เหนื่อยกว่านี้แน่ไอน้องอิฐ
“เออ แล้วมึงจะเอาเงินไปทำอะไรตั้งมากมาย ตัวก็แค่เนี้ยยย” กูคลายอ้อมกอด เลื่อนเอามือมาจับที่สะโพกแทน
“ก็อยากปลดหนี้ให้พ่อแม่อ่ะ เคยดูหนังป่าว เจ้าพ่อมาเฟียขู่ฆ่าอ่ะ.....พ่อผมโดนซ้อมประจำ ก็ไปกู้เงินมันมานี่ ทำไงได้”
“ฮ่าฮ่า.... จนแล้วยังเสือกเอาตังค์ไปดูหนังอีก” ขอกวนตรีนสักหน่อย พูดบ้าอะไรของมัน
“จนแต่ไม่โง่ เหมือนใครบางคนแล้วกัน รู้ว่าหลอก แต่เต็มใจให้หลอก”
กูเอามือตบหัวมัน โทษฐานลามปาม.......พูดความจริงกับผู้ใหญ่
“อิฐ”
“คับผม”
“ต่อไปนี้ มีไรให้บอกกู เข้าใจป่ะ”
“ฮึ?” อย่างงๆ
“เลิกขายตัว อยากได้เงิน มึงมาเอากับกู กูพูดไร มึงฟังกู กูบอกไร มึงเชื่อกู แค่นี้แหล่ะ”
“ง่ายโคตร” ดูมัน.......กูอุตส่าห์จริงจัง เสือกทำหน้าทำตา....ประชด
“โอเคคับผม”
“ดี”
“ไม่ขายกับคนอื่น แต่ขายกับพี่แทน” พูดบ้าๆ
“ก็มึงอยากได้ไม่ใช่เหรอวะ เงินอ่ะ” เหี้ยเอ๊ย หรือจะให้กูเอามึงฟรีๆ
“..................” มันไม่ตอบกู แค่เดินลอยๆ ไปนั่งบนโซฟา
“ถามไรอย่างดิพี่ต้าน”
“อะไร”
“ผมจีบพี่ติดแล้วใช่ป่าว” ยังมีหน้ามาถาม........
#
#
คืนนั้น ไอ้น้องอิฐสารภาพว่า... ห้องที่คอนโดนี้เป็นของไอ้แชมป์ ไม่ใช่ของมัน แต่มันมีกุญแจ
กูอยากจะเค้นมันอีกหลายเรื่อง... แต่ให้ตายมันก็แถเรื่องที่กูอยากรู้มากที่สุดไปได้
คือ... มันขาย...ตั้งแต่เมื่อไหร่ และตอนนี้มันยังทำแบบนั้นอยู่รึเปล่า มันบอกแค่เพียงว่ากำลังดำเนินการจะเลิกอยู่
กูไม่อยากพูดตรงๆ หรอก นอกจากเจ็บใจตัวเองแล้ว ยังรู้สึกสงสารมันอีก
กูอยากให้อิฐนอนที่นี่คืนนี้ แต่มันก็เสือกบอกว่า ถ้าไม่กลับลงไปเดี๋ยวพี่แชมป์สงสัย แล้วจะยุ่ง
นี่มันก็แอบหนีไอ้แชมป์ลงมาหากู..... แล้วมันยังบอกอีกว่าถึงเมื่อก่อนจะเคยคบกันแต่ตอนนี้เป็นแค่พี่น้องกับไอ้แชมป์ อยากจะเชื่ออยู่หรอก...
สัด กูจะดีใจหรือเศร้าดีวะเนี่ย
“แล้วมึงไม่ใช้สมองมั่งเหรอ ว่าถ้ามึงไป มึงก็จะยุ่งเหมือนกัน”
“อยู่กับพี่ไม่มีอะไรยุ่งหรอก” โถ...ปากดี จะตายอยู่แล้วยังไม่รู้ตัว
“จะเอาเท่าไหร่”
“หือ?”
“เงินน่ะ จะเอาเท่าไหร่ แลกกับที่มึงห้ามกลับไปห้องไอ้แชมป์”
น้องอิฐเงียบ มองกูด้วยสายตาที่กูก็เดาอาการไม่ถูก
“หึหึ ห้าล้านไงพี่ ผมยอมทุกอย่างอ่ะ ถ้าพี่ยอมจ่าย” นี่มันพูดจริงพูดเล่นวะ กูเดาใจไม่ถูก
“เหี้ย กูไม่ใช่เทวดา จะได้เสกเงินให้มึงได้ทันที ตอนนี้กูมีห้าพัน บัตรเครดิต....” ลองเปิดกระเป๋าตังค์ดู.... มีสี่ใบ
“กูให้การ์ดมึงไปกดเอาเลย สองใบ”
“ไม่อยากได้ ผมมีเยอะแล้ว การ์ดอ่ะ”
กูยืนชะงัก เริ่มเห็นลางไม่ดีแล้ว
“กูเชื่อใจมึงได้ใช่มั้ยอิฐ” ไอ้น้องอิฐสะดุดกึก กัดริมฝีปากล่างทันที.....สูดลมหายใจติดขัด เหมือนอดกลั้นอะไรสักอย่าง
“มึงสัญญากับกูแล้ว ว่าถ้าให้ห้าล้าน มึงจะยอมฟังกู”
“อืม” มันพยักหน้า คอตก
“ทุกอย่าง?” แววตามันสั่นระริกเลย
“มีอะไรมึงต้องบอกกูทุกเรื่อง โอเคมั้ย”
H
โปรดอย่าเชื่อที่สองคนนี้มันพูดกันมากนะ
-
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นต้านไปแล้ว
อยากรู้เรื่องอิฐทั้งหมด.....ว่าอันไหนจริง....อันไหนหลอกกันแน่
:serius2: :serius2: :serius2:
ความลับเยอะจัง อารมณ์อยากรู้มันกระตุกๆๆๆๆ
-
รู้สึกว่าไอ้น้องอิฐนี้มันมีเรื่องเยอะดีน้อ มีแต่เรื่องที่ต้านไม่รู้มาก่อนเลย
แล้วต้านจะหาตังค์ไหนมาให้เนี้ยตั้ง5ล้าน
-
อ่านแล้วมึนๆ อะไรคือหลอก อะไรคือจริง เฮ้อ...ช่างมันเถอะ เอาว่ามันจะลงเอยยังไงดีกว่า
-
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นต้านไปแล้ว
อยากรู้เรื่องอิฐทั้งหมด.....ว่าอันไหนจริง....อันไหนหลอกกันแน่
:serius2: :serius2: :serius2:
ความลับเยอะจัง อารมณ์อยากรู้มันกระตุกๆๆๆๆ
อืม คิดเหมือนกัน ตอนนี้เริ่มไม่เชื่อคำพูดของอิฐแระ สรุปอันใหนจริงอันใหนหลอกกันแน่
-
ไรเตอร์อ่ะมาต่ออีกเหอะนะ แบบว่าอยากอ่านมากแล้วอ่ะ
-
13
#
#
มึงเชื่อป่าวว่า.......น้องอิฐไป มันไปจากห้องกู
กลับไปหาไอ้แชมป์คืนนั้น
มันไม่ยอมตอบตกลงกู มันไม่ยอมมองหน้ากู เอาแต่ก้มหน้า.......
ถ้าจะคบกับมันแล้วเป็นทุกข์ ไม่สบายใจขนาดนี้ กูจะยอมได้มั้ย
ยอมไม่รักมัน ยอมทิ้งความทรงจำที่เคยมีมัน
กูจะทำได้มั้ย
เฮ้ย เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้พูดว่า
รัก?
รักเหรอ?
กูเริ่มรับตัวเองไม่ได้อีกละ ยังไงก็ทำใจไม่ได้
นี่กูรักไอ้น้องอิฐแล้วจริงเหรอวะ...
เฮ่ย
ตอนแรกนี่โคตรไม่ชอบขี้หน้า
ต่อมาก็เฉยๆ
ต่อๆ มา.....ชอบ (เพราะหล่นลงหลุมพลางที่ดักไว้)
ตอนนี้........รัก
มันใช่เหรอวะ
บอกตรงๆ กูไม่อยากเจ็บ กูไม่อยากทนเห็นมันเป็นของคนอื่นอีกต่อไปแล้ว
ช่วยบอกหน่อยเหอะ เนี่ยเหรอวะ
ที่มันบอกว่าชอบกู
#
#
เช้าวันต่อมา..... กูตื่นขึ้นด้วยอาการ ปวดกบาลอย่างรุนแรง
ก็เล่นซดเหล้าเพียวไปกลมนึง อ้วกจนใส้จะหลุดออกมาทางปาก กูเริ่มเข้าใจหัวอกไอ้ขิงแล้วดิ......
สภาพเดียวกันเลย
ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่คลั่งแทบตาย เมื่อโดนปฏิเสธ
ทำไมวะ....ทั้งๆ ที่รู้ แต่ทำไม กูถึงไม่ยอมปล่อย
“เวรเอ๊ย ไหนบอกว่าไม่ชอบผู้ชายไงวะ แล้วทำไมมึงกลายเป็นอย่างงี้ มึงเป็นเหี้ยอะไรไอ้ต้าน! เป็นเหี้ยอะไร!!”
ตื่นมากูก็บ้าเลย.....สาดเอ๊ย เก็บกดทำซากอะไรวะ อยากได้ ก็ไปเอามา
ไม่ใช่มานั่งแหกปากอยู่คนเดียว
ทำไมเราไม่เจอกันเร็วกว่านี้วะ เป็นคนที่เท่าไหร่ กูไม่สนหรอก
สนแค่ว่า จากนี้ต่อไป มันต้องมีกูคนเดียว
#
ขั้นแรก กูต้องรู้ตารางชีวิตของน้องอิฐก่อนว่า วันๆ มันทำอะไร ที่ไหนกับใครบ้าง
มากไปป่าว ไม่หรอก ไม่มากเลย นี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับกู
แต่ประเด็นคือ... ตอนนี้จะไปหามันจากที่ไหน
กูไปดูที่เซเว่นก่อน.... รู้มั้ยคับเกิดอะไรขึ้น
ไอ้ผู้จัดการคนนั้น(ที่เคยเจอ)บอกกูด้วยน้ำเสียงติดโมโหว่า
“อิฐลาออกไปแล้ว”
กูอึ้งไปเลย ไมมันลาออกไวจังวะ... เหตุผลที่ออก ก็คิดได้ไม่กี่อย่าง
คงกลัวรถไฟชนกันอีกล่ะสิ ก็ไอ้แชมป์กับกู รู้ที่ซ่อนมันพร้อมกันสองคนแล้วนี่
กูเริ่มเดาทางออก... ไอ้น้องอิฐมันคบใครทีละหลายๆ คน
คงลำบาก ถ้าใครคนใดคนนึง รู้ว่าปกติ มันทำอะไรที่ไหนบ้าง...
ปวดหัวว่ะ.... ทำไมจะรักกับมัน ถึงยุ่งยากงี้วะ
คนอย่างกูทำไมต้องมาวิ่งวุ่นตามหาเด็ก(ผู้ชาย)ขายตัวด้วย ขนาดผู้หญิงกูยังไม่ซีเรียสแบบนี้เลย.........
กูเลิกตามหา.....แล้วกลับมานอนแผ่ที่คอนโดอีกครั้ง
มาคิดๆ ดู แมร่งที่ผ่านมา กูไม่รู้อะไร(ลึกซึ้ง)เกี่ยวกับตัวไอ้น้องอิฐเลย
“เครียดดดดโว้ยยยยยย”
ลองให้เวลากับตัวเองใหม่อีกทีดีมั้ยวะ กูอาจจะแค่หลงผิดไป ไอ้น้องอิฐมันใช้ความหน้าด้าน
ปนความน่ารักของมันหลอกล่อกู แต่กูก็.............ยอม
กูยอมไปแล้วหมดใจ (ถุย จะอ้วก เลี่ยนตัวเอง)
แต่ยอมให้มันแล้วจริงๆ เงินน่ะ ก็จะไปเอามาให้มันจริงๆ (ถึงจะกังวลว่าจะโดนหลอกก็เหอะ)
แต่ก่อนจะให้ กูต้องแน่ใจก่อน ว่าคนที่มันคั่วอยู่ต้องหายไปจากชีวิตมันแล้วจริงๆ
อยู่เฉยๆ ไม่ไหวแล้ว ต้องตามหา ยังไงก็ต้องหา
ไม่งั้นกูอกแตกตายแน่
คิดได้ กูตรงไปที่ล้อบบี้ด้านล่าง ถามหาคนชื่อแชมป์จากพี่อีฟ ฟร้อนท์คนงามประจำเค้าท์เตอร์ทันที
นึกในใจ ทำไมตั้งนานไม่มาถามวะ
“แชมป์ไหนคะ น้องต้าน คอนโดนี้มีคนชื่อแชมป์ตั้งหลายคน”
“คนที่น่าตาพอทน ขับแอคคอร์ดสีขาวน่ะครับ”
“หืมมม.....อ๋อ น้องแชมป์ กฤษ......XXXX ใช่มั้ยคะ แหม ดูพูดเข้า น้องเค้าหล่อดีออก” ชมกันเข้าไป... ไม่เห็นจะหล่อตรงไหน เทียบกัน มันยังหล่อได้ไม่เท่าเศษขี้เล็บกูเล๊ย (กล้าพูด)
“ครับๆ ตกลงมัน เอ๊ย เค้าอยู่ห้องไหนเหรอครับ”
“อยู่ห้อง 145 ค่ะ”
พอรู้เป้าหมาย (ท่ามกลางความสงสัยของพี่อีฟล่ะ ว่ากูถามทำไม แต่ไม่บอกหรอก)
ก็ขึ้นลิฟท์ไปหน้าห้องไอ้แชมป์ทันที โชคร้ายของกรู
มันไม่อยู่อ่ะดิ หึ๊ยยยย หงุดหงิด
กูเลยลงไปถามเบอร์โทรพี่อีฟอีกครั้ง
“พี่รู้แต่เบอร์ห้องอ่ะค่ะ กับเบอร์มือถือคุณแม่น้องแชมป์” พี่อีฟยิ้มแหยๆ ตอบ
ไม่เป็นไร อยู่ใกล้แค่นี้ มาเอาเรื่องเมื่อไหร่ก็ได้
คนต่อไป... กูโทรหาไอ้เอ็กซ์
รอสายอยู่นานเหมือนกัน ไม่รู้ทำห่าไรอยู่
“โทรมาทำไม ว่างมากนักเหรอมึง” มันไม่เคยพูดดีๆ กับกูหรอกไอ้เวงเนี่ย ศัตรูคือศัตรูอยู่วันยันค่ำ
“กูขอคุยไรกับมึงหน่อย”
“มึงเนี่ยนะจะอยากคุยกะกู” มันตอบน้ำเสียงกวนตรีนกลับมา
“เรื่องอิฐน่ะ”
“....................” พอเป็นเรื่องน้องอิฐปั๊บ ไอ้นี่จะเงียบสะดุดไปพักนึงทุกที
“วันนี้มึงว่างป่ะ มาเคลียร์กับกูหน่อย” กรูกะจะบุกสอยให้ร่วงเป็นรายตัวเลย
“เคลียร์?” มันทวนคำ “เคลียร์เหรี้ยไร ตอนนี้กูไม่ว่าง แล้วก็.....ถ้าเรื่องอิฐ มึงพูดมาเลย เพราะอิฐก็อยู่กับกูที่นี่”
คราวนี้เป็นกูเองที่ต้องอึ้ง
อิฐ อยู่ กับ คน อื่น!
“เหรอ..... ที่ไหน?” ความโกรธพุ่งขึ้นสูงจนกูรู้สึกหูอื้อ หน้าชาไปหมด
“แล้วเรื่องอะไรกูต้องบอกมึงไอ้ต้าน หึ” มันเยาะเย้ยกู......สัดนี่ อย่าให้กูเจอนะมึง จะกระทืบให้ไส้แตก
“อิฐคร้าบ.... เดี๋ยวคืนนี้นอนห้องพี่เอ็กซ์นะ พี่อยากกอดจนทนไม่ไหวแล้ว”
มันจงใจพูดกับอีกคน.......ยั่วให้กูคลั่ง
“แค่นี้นะไอ้สัด แล้วไม่ต้องโทรมาอีก” พูดจบมันก็กดตัดสาย
กูโกรธจนตัวสั่นไปหมด แต่ก็พยายามมีสติ ไอ้เชี่ยเอ็กซ์มันอาจจะโกหกก็ได้
ใครจะไปรู้
แต่.........คิดในแง่ดีของกู ต้องพังทลาย เมื่อไอ้น้องอิฐ.....ใช้เบอร์ตู้ โทรหากูในอีกสองชั่วโมงถัดมา
“พี่ต้าน”
“มึงอยู่ไหน!?” กูตะคอกเสียงดัง รู้สึกแย่ รู้สึกเหมือนโดนทรยศ
“ซีทีดับบลิว เรื่องพี่เอ็กซ์เดี๋ยวคืนนี้ผมอธิบายให้ฟังนะ มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด” มันอยู่กับไอ้เอ็กซ์จริงๆ ด้วย
อยากจะร้องไห้ฉิบ
“ไม่ใช่ยังไง....คืนนี้มึงจะไปนอนกับมัน แล้วจะมาหากูอีกทำไม!?”
“พี่ฟังก่อนดิ พี่เอ็กซ์แค่พูดยั่วโมโหพี่อ่ะ ผมไม่ได้จะไปนอนด้วย”
“งั้นมึงมาหากูเดี๋ยวนี้”
“....เฮ่ย ม...ไม่ได้พี่ ผมยัง.......”
“กูบอกให้มาเดี๋ยวนี้!! กูจะรอมึงที่คอนโด ภายในครึ่งชั่วโมงมึงต้องถึง เข้าใจมั้ย!”
“พี่...........”
กดตัดสายไปเลย
“ฮึ่ยยย แมร่งเอ๊ย” กูเขวี้ยงมือถือใส่ผนังสุดแรง
มันหล่นแตกกระจายนอนแอ้งแม้งไม่ไหวติงอยู่บนพื้น
ในใจเดือดพล่านด้วยความหึงหวง.... กูหึงมันมากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ
ครบเวลา.....ก็ยังไม่เห็นวี่แววของไอ้น้องอิฐ
มันไม่เลือกกูเหรอ?
ความคิดนี้วนไปเวียนมา....
จนกระทั่ง
เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น ส่วนใจกูเนี่ย เปิดให้ตั้งแต่เสียงยังไม่ทันจะเงียบ
กูพุ่งออกไปเปิดประตู เห็นไอ้น้องอิฐยืนทำหน้าเศร้าๆ พิงฝาผนังคอยอยู่ฝั่งตรงข้าม
“เข้ามา” กูบอกมันเสียงเข้ม แต่ไอ้น้องอิฐส่ายหัวเบาๆ
“ผมมาทันไหม?” มันถามเสียงอ่อยๆ ไม่ใช่อ่อยกูหรอก เสียงเศร้าน่ะ เศร้าไรวะ เพราะต้องมาหากูเหรอ
“ไม่ทัน มึงทำอะไรอยู่ เซนทรัลกับคอนโดกูไม่ได้ไกลกันเลย” จริงนะ ถ้ารถติดก็ประมาณครึ่งชั่วโมง แต่ตอนนี้ไม่น่าจะติด
เร็วสุดบีทีเอสไม่ถึง 10 นาที
“ผมขอโทษ พี่มีอะไรเหรอ?” มันทำหน้าเหมือนไม่ค่อยอยากคุยกับกู มันน่า......ตื๊บมั้ยนี่
“เข้ามา” คุยกันหน้าห้องมานานแระ ไม่สะดวก เดี๋ยวมีตัวประกอบโผล่มาขัดจังหวะอีก
ไอ้น้องอิฐ ส่ายหน้าปฏิเสธ “พูดตรงนี้แหล่ะพี่ ผมรีบไป”
“ไปไหน?” เริ่มจะเดือดอีกแล้ว กูเดินเข้าไปหามัน กะจะลากมันเข้าห้องมาคุยให้รู้เรื่อง แต่ไอ้น้องอิฐ ทำกูหน้าชา...
มันถอยหนีทันทีที่เดินเข้าไปใกล้
H
อีกตอนละกัน
ใจเย็นน้าทุกคน
-
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาได้แล้วอ่ะมาได้แล้ว
ลุ้นจนตัวโก่งแลวเนี่ยะ :call:
-
โอ้ย...ยิ่งอ่านเริ่มปวดตับแล้วอ่ะ...มันยังไงกันแน่น้องอิฐธิฤทธิเนี่ย..พี่ต้านเค้า งง งง งงง งงง ไปหมดแล้ว..คนอ่านก็ เริ่ม งง แล้วเหมือนกัน..ไรเตอรท์ฮ้า...มาแถลง เอ้ย...มาเคียร์หน่อยซิฮ้า...มันค้างมากมายอ่ะคับ.. :z3:
ปอลอ อย่าลืมนะเรื่องนี่ คือโรแมนติดดราม่าและhappy ending นะค๊าฟฟฟฟ..
เป็นกำลังใจให้น้า :L2:
-
เอิ่ม...น้องเค้ากลัวแกกัดป่ะว่ะ 5555555555555
ดุชิบต้านเอ๊ย!!!
-
14
.
“ถ้าไม่พูด ผมไปก่อนนะ” แทบจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งหนีกูก็ว่าได้....
ความอดทนสิ้นสุดก็คราวนี้ กรูวิ่งไปหามัน
คว้าได้ต้นแขน มันก็สะบัดออกทันที “ผมรีบจริงๆ พี่ต้าน”
ฮึ้ยยยย จะหนีไปไหน
คราวนี้กูคว้าได้เอวมัน พยายามลากมาที่ห้อง แต่มันก็ดิ้นสุดกำลังเช่นกัน
อะไรวะ รู้สึกน้อยใจ นี่ตกลงมึงรังเกียจหรือมึงชอบกูกันแน่วะ
“พี่ต้าน ปล่อยยย” มันแหกปากลั่น กูตกใจเอามืออุดปาก แล้วพากันเข้าห้องมาได้อย่างทุลักทุเล...
ปิดประตูได้ ไอ้น้องอิฐก็วิ่งมาคว้าคอเสื้อผมกะเหวี่ยงให้พ้นทาง แต่เรื่องกำลังกูเหนือกว่าเห็นๆ
เลยผลักมันจนล้มกลิ้งไปกับพื้น...
“อะไรของมึง จะหนีกูทำไม!?” ตอนนี้โกรธสุดๆ แล้วกูอ่ะ
ไอ้น้องอิฐหน้าตื่นเลยคราวนี้ จากสีชมพูกลายเป็นซีดเลย หน้ามันอ่ะ
“ป...ป่าวนะพี่ต้าน..... อิฐแค่จะรีบไป.......”
กูพยายามไม่เดินเข้าใกล้มัน กลัวเผลอทำอะไรแรงๆ ไป
“รีบ? รีบมากนักเหรอ ห๊ะ... บอกกูแค่เนี้ย มันจะตายหรือไง!”
ไอ้น้องอิฐสะดุ้งเฮือก หลับตาปี๋ตอนโดนกูตะคอกใส่ มาดกวนตรีนตอนนี้ไม่มีเหลือ
“รีบไปหา.....พี่เอ็กซ์” พอมันพูดจบเท่านั้นแหล่ะ กูปรอทแตกเปรี๊ยะเลย โลกนี่หยุดหมุนไปชั่วขณะ
“อะไรนะ?” เหมือนกูจะพูดคำนี้ออกมา.... แต่สมองมันออกจะเบลอๆ ไปแล้ว
“อิฐจะไปบอกเลิกกับพี่เอ็กซ์ ยังคุยกันไม่จบ... กลัวเค้าขึ้นมาตามหา เดี๋ยวเป็นเรื่องอีก”
น้องอิฐลุกขึ้นยืน แล้วเดินมาจับมือกู
“อิฐจัดการเองนะ พี่ต้านไม่ต้องห่วง เดี๋ยวอิฐก็กลับมา” กูกระชับมือมันแน่น แล้วคว้ามันเข้ามากอดในอ้อมแขน
“มันรออยู่เหรอ?” เมื่อกี้เห็นบอกกลัวขึ้นมาตาม
“อืม”
“มันจะยอมเลิกกับมึงมั้ย?”
“....................”
“มึงมั่นใจว่ามันจะปล่อยมึงมั้ย?” ขนาดกู เพิ่งคบ เพิ่งรู้จักได้ไม่นาน กูยังไม่อยากปล่อยเลย........
“อิฐไม่รู้ แต่คิดว่าได้”
“..................” กูกอดมันแน่นกว่าเดิม ได้ยินเสียงมันร้องโอ๊ย แต่กูไม่อยากให้มันไปแล้ว
“กูไปคุยเอง” กูตัดสินใจจะไปเคลียร์เอง ซึ่งนั่นคือความตั้งใจแรกอยู่แล้ว
“อ...อย่านะพี่ต้าน.....มันจะจบแล้ว แค่วันนี้ ให้อิฐไปเองเหอะ”
กูคลายอ้อมแขน มองหน้าของคนที่กูรัก และเริ่มจะหลงมันเข้าให้แล้ว
“อิฐก่อเรื่องไว้ก็ต้องแก้เอง ถ้าพี่เข้ามาเกี่ยว เรื่องมันจะไปกันใหญ่ เชื่ออิฐนะพี่” มันพูดยังกะกูเป็นเด็กไม่มีเหตุผลงั้นแหล่ะ
เห็นสายตาแล้วใจอ่อน ถึงจะไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องจำยอม... ใช่มั้ย
กูดันน้องอิฐไปชิดกับผนังห้อง.... ใกล้จุดเกิดเหตุที่กูเพิ่งฆาตกรรมมือถือตัวเองไปหยกๆ
“พี่ต้าน” มันพูดได้แค่นั้น กูก็จัดการปิดปากมัน ด้วยปากของกู
เนี่ยเหรอ รสชาติที่กูรอคอย... หื้มมมม ทำไมมัน......หวานอย่างงี้วะ
กูค่อยๆ บดริมฝีปากกับความอ่อนนุ่มชุ่มชื้นนั้น เรียวลิ้นไล้เลียริมฝีปากสีแดงอย่างหลงใหล ปนทรมาน...
ไอ้น้องอิฐเอามือผลักหน้าอกกู แต่.... ยังไม่พอ ยังไม่อยากพอเลย
กูพยายามจะดันลิ้นเข้าไปชิมความหวานในริมฝีปากมันอีก
แต่ไอ้น้องอิฐไม่ยอม
“แฮ่ก...พ...พี่ต้าน เดี๋ยวก่อนได้มั้ย” สะบัดหน้าหนีออกมาจนได้....
“ทำไมล่ะ” กูถามเสียงกระเส่า บางอย่างในร่างกายเริ่มมีปฏิกิริยา
“เรื่องพี่เอ็กซ์ยังไม่จบเลย อิฐต้องรีบไปแล้ว” มันเลี่ยงออกมาจากตัวกู แต่กูยังหน้ามืดอยู่ คว้าแขนมันไว้อีกครั้ง
ทำไมกูอยากขนาดนี้เนี่ย.... ปกติไม่ถึงขนาดนี้นี่หว่า
กูก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว คราวนี้เล็งไปที่ต้นคอขาวๆ ของมัน.... ไมขาวงี้วะ ขาวจนเห็นเส้นเลือดเลย
“พ....พี่ หยุดๆ หยุดก่อน” ไอ้น้องอิฐละล่ำละลัก ผลักไหล่กู ตัวมันสั่นเหมือนลูกนกในขณะที่กูไซร้ซอกคอ สลับกับใบหูของมันอย่างห้ามใจไม่ไหว
“บ..บ้าเอ๊ย! ถ้าไม่หยุด ผมจะไม่มาหาพี่อีกแล้วนะ!” เคยเห็นรถจักรยานที่ปั่นมาด้วยความเร็วสูง แต่จู่ๆ สะดุดหินก้อนเล็กๆ แล้วพลิกคว่ำมั้ยวะ.... นั่นน่ะ กูเลยยยยยยย
ไอ้น้องอิฐอาศัยจังหวะที่กูเสียการควบคุม ผลักอกกูออกจากตัวอย่างแรง...
“เล่นอะไรบ้าๆ” มันด่ากูไป หอบไปอ่ะ หน้างี้แดงก่ำ เห็นแล้วอยากกระโจนเข้าไปฟัดอีกที
“กามไม่ดูเวลาเลย ถ้าพี่เอ็กซ์รอนานแล้วโกรธขึ้นมา ผมก็ซวยดิ ทีหลังไม่ต้องเข้าใกล้ผมเลยนะ”
ได้ไง!?
ไม่ทันแล้วทีนี้ ไอ้น้องอิฐวิ่งออกจากห้องไปแล้ว....
กูยืนค้าง....... ส่วนกลางลำตัวปวดหนึบๆ ไม่ไหวแล้ว
#
#
จูบครั้งแรกกับไอ้น้องอิฐ..... ภาพนั้นวนกลับไปกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
คิดทีไร ไอ้น้องชายมันก็เริ่มมีอาการทุกที
อะไรวะเนี่ย.... อย่าเพิ่งเพ้อสิวะ แค่จูบเอง แล้วก็สัมผัสเนื้อตัวมันนิดหน่อย....
ป่านนี้น้องอิฐกับไอ้เชี่ยเอ็กซ์จะเป็นไงบ้างวะ?
หมาบ้าอย่างมันจะยอมปล่อยให้ลูกแกะน้อยตัวขาวๆ อย่างน้องอิฐหลุดออกมามั้ย
สี่ทุ่มครึ่งแล้ว
หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก น้องอิฐมันไม่มี (หรือไม่ใช้) มือถือแล้วอ่ะ นับเป็นความฉลาดของมันอย่างนึง
แต่ขอโทษ กูมีเบอร์ไอ้ห่าเอ็กซ์ว่ะ
RRR~
ไม่รู้หรอกว่ามันไปคุยกันที่ไหน แต่ที่อิฐไม่โทรมาทำให้กูเป็นห่วงและกังวลในสวัสดิภาพของมันเป็นอย่างยิ่ง
หลังจากจบเรื่องแล้ว สงสัยต้องซื้อมือถือให้ซักเครื่อง จะได้ติดต่อกันได้
RRRRRR~
รับสิวะ
สายตัดไปสี่ห้าครั้ง ไอ้เอ็กซ์ก็ยังไม่ยอมรับสายกู หรือมันจงใจ
จงใจไม่ได้ดิ กูเอาโทรศัพท์บ้านโทรนะเว้ย มือถือตายไปแล้ว เหลือแต่ซาก แถมกูยังไม่ได้ไปเก็บศพเลย
เอาไงดีว่ะ รออยู่แบบเนี้ยเหรอ
#
#
ก็คงได้แต่รอ..... เพราะไม่รู้จะทำยังไง
กูตัดสินใจไปซื้อมือถือใหม่ในเช้าวันต่อมา...(ซื้อเผื่อน้องอิฐด้วย) ไปใกล้ๆ นี่ล่ะ มาบุญครอง
กลัวน้องอิฐโทรมา อ้าว ตายห่าล่ะ หรือเมื่อคืนอิฐโทรมาแล้วติดต่อกูไม่ได้วะ.......สราดจริงเชี้ยต้าน
ซื้อเสร็จ กูก็โทรไปหาไอ้เอ็กซ์อีก แต่มันก็ไม่รับเหมือนเดิม
คิดในแง่ดี สงสัยโดนบอกเลิกเลยตรอมใจตายไปแล้วมั้ง เหอๆๆ
คิดในแง่ร้าย..... หรือว่าเมื่อคืนมันนอนด้วยกัน แล้วหนักเกิน ตื่นไม่ไหว เพลีย หมดแรง เลยไม่ได้ยินเสียงมือถือ
แง่ร้าย นี่ก็โคตรทำร้ายจิตใจกูเลยนะนั่น....
ทำยังไงดีวะ ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นจริงๆ
ไม่ม้าง..... น้องอิฐชอบกูนะ จะไปนอนกับคนอื่นได้ไง แง่ดีสิมึง
กูไม่ชอบที่ที่คนเยอะเท่าไหร่ กลัวเจอกิ๊กเก่า เลยขับรถกลับคอนโดดีกว่า
อีกอย่างรออิฐด้วย เผื่อมันมาหา เดี๋ยวไม่เจอ.... กูเนี่ย คิดถึงมันโคตรๆ เลยว่ะ......
สรุป..... วันนั้นทั้งวัน
น้องอิฐไม่ได้โผล่หน้าหรือเสียงมาให้กูได้เห็นหรือได้ยินเลยแม้แต่น้อย.....
น้องอิฐไปไหน!?
บุกบ้านเรย ที่กูเคยไปส่องดูเมื่อครั้งโน้น ที่น้องมันเพิ่งเลิกคบกับไอ้ขิงใหม่ๆ
ไปถึง...เจอป้ามันอ่ะ บอกกูอย่างหน้าไม่ค่อยเต็มใจรับแขกว่า
“อิฐไม่อยู่” พูดจบเดินหนีเข้าบ้าน กูงง แต่ได้สติเรียกไว้ก่อน
“เดี๋ยวครับ พอจะมีเบอร์โทรเพื่อนสนิทของน้องอิฐมั้ยครับ?”
“ไม่มี แล้วก็อย่ามายุ่งวุ่นวายที่นี่อีกนะ ไม่งั้นชั้นจะเรียกตำรวจ” อะไรวะ
คนบ้านนี้ทำไมมนุษยสัมพันธ์แย่จังว่ะ
ใจกูเริ่มอยู่ไม่สุข
กดโทรหาไอ้เอ็กซ์เป็นล้านที แต่ก็ไม่รับ เพิ่งนึกได้ เลยโทรไปถามเบอร์บ้านมันกับไอ้กล้า (ที่มันพอจะมีคอนเนคชั่นเป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนไอ้เอ็กซ์อยู่บ้าง)
ไอ้เพื่อนตัว(เลว)ดีก็ออกแนวงง ว่ากูขอเบอร์ไอ้เอ็กซ์ไปทำไม แต่กูไม่เล่าหรอก เสียเวลา
ไอ้กล้าบ่นเป็นแมวเลย เพราะมันต้องโทรถามหลายทอดกว่าจะได้เบอร์มา
ได้เบอร์กูก็โทรออกอย่างด่วน
แม่บ้านรับ บอกว่าไอ้เอ็กซ์เพิ่งออกไปข้างนอกเมื่อกี้กับเด็กผู้ชายคนนึงหน้าตาน่ารัก
ความรู้สึกกูเหรอ................บอกไม่ถูกว่ะ
กูกลัว..........กลัวน้องอิฐหลอก หลอกให้กูไว้ใจ..........
ก็ทำไมเพิ่งจะกลับวะ คุยกันข้ามคืนขนาดนี้ ในบ้านไอ้เอ็กซ์
จะให้กูคิดว่าไง.....?
มันคงนั่งดอทเอกันหรอกมั้ง
H
ปวดตับกันต่อไป
-
ดอทเอ กันไหมสาด :laugh: :laugh:
(ขอเล่น Draw นะ ตัวโปรด ฮ่าๆๆ)
-
มึน น้องอิฐทำไมลึกลับซับซ้อนจัง
-
แต่ก่อนว่าเพื่อนเป็นควายกินหญ้าไปปให้เขาหลอก แต่ตอนนี้ตัวมึงเองโง่ยิ่งกว่าควายซะอีกรู้ทั้งรู้ว่าเด็นมันร่านยังจะให้เด็กมันหลอกอีก แล้วตอนนี้จะเรียกตัวมึงเองว่าอะไรละ :z6:
-
ปวดตับดีแท้ไรเตอร์อ่ะ แกล้งคนอ่านนะเนี่ยะ
มาต่ออีกเหอะน้า เค้าอยากรู้เรื่องราวต่อไปแล้วอ่ะ มันอึดอัดแทนต้านนะเนี่ยะ :o12:
-
มันปวดจี๊ดๆ มันอึดอัด มันแบบว่า... ไม่รู้จะบอกยังงัย
อยากรู้เรื่องราวมากเลยอ่ะ จะบ้าเลยอยู่แระ
ไรเตอร์อ่า มาอัพให้หายโง่ทีเถอะนะ
-
ท่านไรเตอร์อย่าทำให้เราอึดอัดไปมากกว่านี้เลยมันแบบว่าไม่รู้ใครหลอกใครเลยเนี้ย
น้องอิฐมันมีหลายคนจัดไม่รู้ว่าใครเป็นใครเลยนิ
-
15
#
#
บรรยากาศมาคุกลับมาอีกครั้ง...
ตอนนี้ไอ้น้องอิฐมันกลับมาแล้ว นั่งอยู่โซฟาหน้ากูเนี่ย
กูไม่รู้จะพูดอะไร กูเหนื่อย...
กูเจ็บ
เจ็บที่หัวใจโคตรๆ แทบหายใจไม่ออก
มันทรมานได้ถึงขนาดนี้เลยวะ ยากนักก็เลิกรักมันไปเลย...
คนอย่างกูทำไมต้องมาเจอเรื่องเหี้ยๆ พรรค์นี้ด้วย
ไอ้น้องอิฐ บอกกูว่า มันเลิกกับไอ้เอ็กซ์แล้ว
แต่ก่อนหน้านั้น ไอ้สันดา..นเอ็กซ์บอกว่า ต้องให้มันเอาจนพอใจก่อน ถึงจะยอมเลิก
หนึ่งวัน กับเกือบสองคืน....
สี่สิบกว่าชั่วโมงเลยนะเว้ย... เห็นหน้าอิดโรย ท่าเดินแปลกๆ กับรอยจ้ำแดงๆ ทั้งตัวของมันกูก็จี๊ดดดลงตับแล้ว
ทำไมต้องยอมให้มันเอาด้วย
มีอะไรทำไมไม่บอกกู เห็นกูเป็นหมาเป็นแมวที่ไม่สามารถช่วยอะไรเมิงได้เลยหรือไง
พอกันที
“อิฐ กูพอแล้วว่ะ กูรับไม่ได้จริงๆ”
ไอ้น้องอิฐนั่งก้มหน้านิ่ง... เหมือนทำอะไรไม่ถูก
อย่าว่าแต่มันเลย กูก็ทำอะไรไม่ถูกแล้วเหมือนกัน!
แต่ถ้าจะให้มันมาเล่าว่ามันไปเอากับคนนี้คนนั้นเพื่อขอเลิกอีก กูทนไม่ได้ กูทนรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้!
“ครับ.........แล้วแต่พี่ต้านละกัน” ขนาดเสียงพูดมันยังแหบเลย สงสัยคงร้องทั้งวันทั้งคืน...
แล้วแต่เหรอ ทำไมมันพูดง่ายจังวะ....
อยากจะฆ่าคนตรงหน้าจริงๆ กูคงไม่มีความหมายกับมันตั้งแต่แรก
กูก็แค่คนนึงที่โดนมันหลอก
หลอกให้รัก แล้วก็ทิ้งไป เหมือนคนอื่นๆ เหมือนเพื่อนกู.......
มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย
เพิ่งรู้สึกตัวเดี๋ยวนี้เอง ทำไมกูโง่เหลือเกิน......
“พี่ต้าน ที่ผมเคยบอก.....ชอบพี่ ผมพูดจริงๆ ที่ไม่อยากให้พี่เข้ามาเกี่ยว เพราะแต่ละคน ผมรู้เค้าเป็นไง พี่เอ็กซ์อ่ะ บ้ายิ่งกว่าพี่แชมป์อีก ผมเคยเจอมาแล้วอ่ะ เลยไม่อยากให้พี่ต้องมาเจ็บตัวเพราะผม ยิ่งรู้ว่าพี่ต้านกับพี่เอ็กซ์ไม่ชอบหน้ากัน เรื่องมันจะยิ่งยุ่ง ผมรู้ว่าพี่โกรธกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ผมทำได้แค่นี้... ถ้าพี่รับไม่ได้ ผมก็จะไป ไม่เสนอหน้ามากวนอีกแล้ว”
คำอธิบายของมัน ไม่ได้ช่วยทำให้อารมณ์ที่ขาดผึงของกู กลับมาต่อติดกันได้เลย
ไอ้น้องอิฐเดินออกจากห้องกูไปอย่างเงียบๆ
ทิ้งกูไว้ กับความเสียใจ ความเจ็บปวดแบบที่กูไม่เคยคาดคิดมาก่อน
“ไปเลย!! ชอบกูแต่ทำกับกูอย่างนี้เหรอวะ มึงคิดว่ามึงเป็นใคร มาทำให้กูรักแล้วทิ้งกูไปง่ายๆ งั้นเหรอ!”
กูยกเก้าอี้ทุ่มไปที่ประตูสุดแรง ในอกมันเจ็บแทบทนไม่ไหว
ไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว
จบง่ายเหลือเกิน
ความรักของกู…
#
ผ่านไป 4 เดือน... แต่รู้สึกเหมือนผ่านไปแล้วสิบปี
กูไม่ได้เจอน้องอิฐมานานมากกกแล้ว
กูยอมรับ กูทำพลาดไป
อิฐเป็นคนมีอะไรในใจแล้วไม่ชอบพูดออกมา บางเรื่องอาจจะไม่ใช่ความลับ แต่แค่มันไม่พูด
มันอาจจะมีปมในใจอะไรสักอย่าง... หรือมีเรื่องที่คิดตัดสินใจเองแล้วเห็นว่าการเงียบหรือตอบคำถามโดยไม่อธิบายอะไร อาจจะเป็นการดีที่สุด
แต่ถ้ามันพูด กูอาจจะเข้าใจมันได้เร็วกว่านี้
กูไม่แน่ใจ กูเข้าไม่ถึงความคิดของคนอื่นหรอก แต่ก็แค่เชื่อในสายตาของตัวเอง
กูใช้อารมณ์ตัดสินมันในวันนั้น กูรักมัน แต่กูไม่ได้ทำอะไรเพื่อมันเลย
มันแก้ปัญหาของมันเอง
วิธีที่มันรับมือได้ มันทำ มันบอกกูตามสัญญา
แต่กูไม่ไว้ใจ กูกลัว กลัวมันไม่รัก กลัวมันเป็นของคนอื่น กลัวมันไม่กลับมาหากู
แล้วตอนนี้ สิ่งที่กูกลัวทั้งหมดกำลังจะเป็นจริง
จะทำยังไง..... กูถึงจะเข้าใจคนที่ไม่แสดงออกทั้งคำพูด ทั้งสีหน้าแบบมันได้วะ
4 เดือนมานี้ เวลาว่างจากงานที่โคตรจะเยอะของคณะกู
กูพยายามหาทางติดต่อกับน้องอิฐให้ได้มากที่สุด
ไม่ว่าจะไปดักรอที่บ้าน ที่โรงเรียน.... เคยถามเด็กๆ แถวนั้นดู ส่วนใหญ่จะรู้จักน้องอิฐ แต่หาตัวไม่ค่อยเจอ
‘พี่อิฐเค้าเป็นนินจา....แถมมีบอดี้การ์ดคุมตลอด’ ไอ้เด็กเวงพวกนั้นแซวสนุก
‘เด็กพี่แชมป์ ไม่มีใครกล้ายุ่งด้วยหรอกครับ ของเค้าแรง ตรีนเนี่ยแหล่ะครับ เตะโคตรแรงเลย’ นี่คือบทสัมภาษณ์คร่าวๆ
เหอะ คนอื่นบอกว่ามันสองคนเป็นแฟนกัน แต่อิฐบอกกูว่าเลิกแล้วตอนนี้เป็นแค่พี่น้อง...
กูจะเชื่อใคร... กูตอบเลยว่าเชื่อตัวเอง กูจะตัดสินเอง
รู้สึกเซ็งที่รู้ว่าอิฐยังคบกับไอ้แชมป์อยู่ทั้งที่ตอนนี้ไอ่แชมป์มันก็ขึ้นมหาลัยปี 1 แล้ว
พอๆ กับเซ็งที่มันเด็กกว่ากู แต่เสือกแรงเยอะพอๆ กะกรู
ก็คราวนั้นที่ต่อยกัน ตรีนมันหนักจริงๆ สมราคาคุย
ส่วนที่บ้านนี่กูไปมาหลายครั้งเหมือนกัน แต่ไม่เคยเจอเลย
เช้า กลางวัน เย็น
ไปมาหมด จนท้อแล้ว อิฐมันไม่กลับบ้าน เคยรอตั้งแต่เย็นจนถึงตีหนึ่ง
จะเข้าไปถามจากป้ามัน ก็โดนไล่ออกมาอีก
บ้านนี้ใครอยู่กันแน่วะ? ที่แน่ๆ ป้ามัน ลุงมัน ลูกชายป้ามัน สองคน ผู้หญิงอีกคนที่ไม่รู้สถานะ
แต่หน้าตาคล้ายน้องอิฐ แม่หรือเปล่า ไม่รู้เหมือนกัน
ที่คอนโดไอ้แชมป์ไม่ต้องพูดถึง ได้ข่าวมันไม่กลับมาอยู่หลายเดือนแล้ว เวรกรรมจริงๆ
อะไรมันจะซวยได้ขนาดนี้ชีวิต
ตกลงชาตินี้กูจะไม่ได้เจอน้องอิฐอีกแล้วใช่มั้ย
H
ขณะนี้ต้านก็ได้แต่ร้องเพลง "ตาสว่าง" ของพี่ป๊อด อย่างบ้าคลั่ง
-
:serius2:อร๊ายยยยยยยย
ไม่ได้เข้ามาอ่านแปปเดียว
มันเกิดอะไรขึ้น o22
-
ปวดตับ!!!!!!!
เฮ้ออออออ
-
ตอนพิเศษ (โคตรๆ)
ความว่า... เมื่อบอลมันเฮงซวย
ตอนนี้ติดบอลโลกโคตรๆ ติดตามทุกแมตช์ ตอนนี้กูพาอิฐมาบ้าน... เพื่อมาดูบอลกับครอบครัวกู
อยู่กันครบ รู้สึกว่าวันนี้มีคู่บิ๊กแมตช์
ENGLAND vs. GERMANY
ดูก็รู้ เยอรมันชนะชัวร์ อังกฤษแมร่งตรีนบอดกันตั้งแต่รอบแรกแล้ว
แต่ทุกคน ยกเว้นกูไม่เชียร์เยอรมัน....
เออ ก็ตามใจ ตอนเย็นอิฐมันไปช่วยลุงคนดูแลสวนรดน้ำต้นไม้... กูเลยไปนั่งดูมัน เหอะๆ
“ลุงครับๆ ต้นนี้มันไม่มีใบเหรอครับ ทำไมเหลือแต่กิ่ง” กูหันไปดูตามที่อิฐชี้ รู้สึกนั่นจะเป็นต้นชวนชม...
“อ๋อ ป่าวครับ ปกติมันจะมีใบและมีดอกออกสวยเต็มต้นเลย เรียกว่าต้นชวนชม แต่ลุงก็ไม่รู้ทำไมมันถึงแห้งเหี่ยวแบบนี้ ก็รดน้ำพรวนดินประจำ แต่ทำไมมันไม่ออกดอกก็ไม่รู้”
“ใช้ปุ๋ยผิดสูตรรึเปล่าลุง” อิฐทำท่าคิดหนัก เหมือนกำลังวิเคราะห์อยู่ว่าเพราะอะไร “หรือว่าต้องใช้ปุ๋ยไข่มุกตราเรือใบ?”
“ช่างมันเหอะน่าอิฐ มันไม่อยากอยู่ ก็ปล่อยให้ตายไปซะ” กูพูดขัดขึ้น
“ดูแลขนาดนี้ ยังไม่มีดอกก็ช่างหัวมันเถอะ”
“พี่ต้าน... ปากหมานะเนี่ย” โห... จุกเลย
กูเงียบแล้วปล่อยให้อิฐคุยกับลุงไป งานอดิเรกของมันเวลามาที่บ้านกูอีกอย่างนึงก็คือ...
...นั่งถอนหญ้า
อืม... มันสนุกตรงไหนวะ? เห็นตั้งหน้าตั้งตาทำไม่ยอมลุกไปไหน
มันคงมีความสุขมากที่ได้นั่งดึงหญ้าออกจากดินที่ชุ่มน้ำเล็กน้อย แล้วฟาดหญ้ากับพื้นให้ดินแตกเหลือแต่ราก
จากนั้นก็เอาไปโยนใส่บุ้งกี๋ แล้วยกออกไปเทกองรวมกับเศษใบไม้
ดูๆ ไปแล้ว มันก็พิลึกคนนะเนี่ย คนบ้าอะไรวะชอบนั่งถอนหญ้า
จนได้เวลาทำอาหารเย็น มันก็ไปช่วยป้านิ่มแม่บ้านทำกับข้าว
“อิฐ ช่วยป่ะ?” กูก็ตามมันมาในครัวอีก
“ทำไรเป็นบ้างพี่อ่ะ”
“....บอกมา ทำเป็นหมดแหล่ะ” อิฐมันรู้ว่าเรื่องทำกับข้าวกูไม่กระดิกเลย แต่อยากทำ อยู่เฉยๆ เบื่อ
“งั้นตำพริกละกัน” พูดจบมันก็ยื่นครกกับสากให้กู
“จะกระเด็นไหมน้า” ป้านิ่มพูดขึ้น
“ไม่กระเด็นหรอกป้า” กูถือครกเอาไปตั้งบนพื้น ส่วนตัวก็นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ ตำๆๆ
“พี่ต้าน ตำพริกหรือนั่งถ่ายแบบเนี่ย” ก็กลัวพริกกระเด็นเข้าตานี่หว่า
“อ่ะ พอยัง” อิฐเดินมาชะโงกดู “พอแล้ว”
“มีไรให้ทำอีกป่ะ?”
“ไปถูบ้านดิ” สาด...และกูจะจ้างแม่บ้านไว้ทำไม
“บอกว่าจะช่วยทำกับข้าว ไม่ใช่จะช่วยทำงานบ้าน”
“เออ งั้นไม่มีอะไรให้ทำแล้ว เกะกะว่ะ”
“.....................” เออ ไม่ทำก็ได้โว้ย
21.00 น. บอลมาแล้ว
“ทำไมวันนี้มาดูที่นี่ฮะต้าน? พาน้องอิฐมาคนเดียวก็พอแล้ว ส่วนแกอ่ะกลับไปได้แล้ว” พี่สาวกู หาเรื่องอีกแล้ว ยังกับกูอยากเจอคุณเธอตายล่ะ
“อยากเปลี่ยนบรรยากาศมั่ง ไม่ได้ไง?”
“ก็เห็นทุกทีแกไปดูตามลานเบียร์หนิ ฉันก็แค่สงสัย... ชิ”
“ลานเบียร์ยุงกัดเว้ย” ยิ่งวันไหนบอลห่วยๆ ยิ่งอารมณ์เสีย
ยุงก็กัด บอลก็เฮงซวย
“หนังหนาๆ แบบแกยุงกัดเป็นด้วยเหรอ”
“แล้วหน้าเหี่ยวๆ แบบเนตร ยุงมันกล้ากัดมั่งป่าว ยัยป้าหน้าเหี่ยวเอ๊ย”
“ไอ้ต้าน!”
“เงียบหน่อยได้ไหม สองคน... บอลเริ่มเตะแล้ว” แม่กูปรามขึ้นมา แต่ละคน... เสื้อแดงกันหมด
กูนั่งเสื้อขาวอยู่กับอิฐสองคน เหอะๆ บังคับให้เชียร์เยอรมัน ผัวเมียกันก็ต้องเชียร์เหมือนกันดิ จริงป่ะ....
หมดครึ่งแรก รู้สึกจะมีปัญหาอยู่ลูกนึง ที่อังกฤษเตะไปชนคานเข้าประตู แต่กรรมการตาถั่ว ไม่เห็นว่าเข้า
“โอ้ยยย เมื่อกี้เข้าชัดๆ ทำไมกรรมการมัวทำอะไรอยู่ โอ้ยยย ไม่ได้ดั่งใจเลย อังกฤษจะตีเสมอได้อยู่แล้ว โอ้ยยย” เนตรร้องโวยวาย
“เยอรมันขี้โกงชัดๆ แย่มาก” อ้าว หันมาด่ากูทำไม
“ของอย่างงี้มันอยู่ที่ดวง ไม่พอใจก็ไปเป็นกรรมการเองเลยไป”
ครึ่งหลังเริ่ม จนกระทั่งจบเกมส์ เยอรมันชนะ 4-1 ฮ่าๆ สะใจ
กูยิ้มเยาะเย้ยเนตร สมน้ำหน้ามัน ด่ากูดีนัก
กูพนันกับเนตรว่าใครชนะ คืนนี้จะได้อิฐไปนอนด้วย แต่มันแพ้ว่ะ สม... อยากยุ่งกับคนของกูดีนัก
ได้เวลานอน เข้าห้องมาไม่ทันไร อิฐเดินมาหยิบหมอนทำท่าเหมือนจะออกไปข้างนอก...
“พี่ต้าน คืนนี้อิฐไปนอนห้องพี่เนตรนะ” เฮ่ย อะไรวะ
“พนันกับพี่เนตรไว้อ่ะ ถ้าผมแพ้ต้องไปนอนเป็นเพื่อนพี่เค้า ผมเชียร์อังกฤษ พี่เค้าเลยเล่นข้างเยอรมัน เยอรมันชนะ ...งั้นผมไปก่อนนะพี่”
ไอ้เนตร! เลว...
H
มาลงด้วยความนอยด์ที่บอลแพ้
เศร้าสุดจะทานทน
ยังจะมีคนรอตอนต่อไปอยู่ป่าว หรือนิยายจะกลายเป็น wonder girl
no body (นอยด์เลย...)
น้อยจาย
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
เพิ่งเข้ามาอ่าน เศร้าจัง
-
ัอิฐน่ารักอ่ะนั่งถอนหญ้า ถอนทำไม ถอนหนังหัวไอ้ต้านดีก่า ตอนมันกวน... 555
เมื่อไหร่จะถึงตอนที่เข้าใจกันอ่ะ ปวดตับ สงสารต้านมันเหมือนกันนะ
มาต่อเรื่อยๆนะ อยากอ่าน อยากอ่าน
-
ไรเตอร์อย่านอยด์อิเค้าอ่านอยู่อ่ะ
เค้าต่างหายที่ต้องนอยด์อ่ะ ทำเค้าปวดตับ ดับจิตมาหลายเวลาแล้วนะ :m16:อกคนอ่านมันจะแตกตายก่อนไอ้ต้านแล้วเนี่ยะ
เฉลยสักทีเหอะ ไม่ก็มาต่ออีกตอนเหอะนะ
ถึงจะเอาตอนพิเศษแบบน่ารัก น่ารักมาให้อ่านก็เถอะ ยังไงมันก็ไม่หายปวดตับอ่ะไรเตอร์ :serius2:
-
ขำัอิฐชอบถอนญ้า ฮ่าๆๆ
-
55555555555555
เนตร...สุดยอด
มุกนี้แม่ง...ขอคารวะ :laugh:
-
สุดยอดจิงๆ!!!!!
-
ไรเตอร์อย่านอยด์อิเค้าอ่านอยู่อ่ะ
เค้าต่างหายที่ต้องนอยด์อ่ะ ทำเค้าปวดตับ ดับจิตมาหลายเวลาแล้วนะ :m16:อกคนอ่านมันจะแตกตายก่อนไอ้ต้านแล้วเนี่ยะ
เฉลยสักทีเหอะ ไม่ก็มาต่ออีกตอนเหอะนะ
ถึงจะเอาตอนพิเศษแบบน่ารัก น่ารักมาให้อ่านก็เถอะ ยังไงมันก็ไม่หายปวดตับอ่ะไรเตอร์ :serius2:
^
ใช่เลย
-
เศร้าปวดใจนายเอกขายตัว ไม่เข้าใจอิฐทำไปเพื่ออะไร
เเล้วเข้ามาพัวพันกับต้านทำไม สงสารต้านปวดใจเเทนเป็นเราคง
ทนไม่ได้ถ้าเห็นคนที่บอกว่ารักเรา เเต่นอนกับคนอื่น คนเดียวยังพอทำเนา
แต่นี่เล่นหลายคนเลย เเต่ละคนมีอิทธิพล รวย เเล้วสุดท้ายจะเป้นอย่างไร
ชอบเรื่องนี้มากครับ ถ้าจะให้ดีช่วยลดบทที่อิฐไปนอนกับคยอื่น
ลงหน่อยก็ดี อ่านเเล้วปวดใจ ทำยังกะอิฐเเป็นเเฟนตัวเองเลยเรา5555
ผมอ่านจนจะบ้าไปแล้ว 7+1=8
-
16
.
มีคนอื่นอีกมั้ยวะ... อ่อ ไอ้เด็กวิศวะที่ขับซีรี่ย์ห้า
ลองไปถามดูก็ได้วะ เผื่อมันรู้อะไรบ้าง
แต่ประเด็นคือ... กูจะหามันเจอได้ไงวะ ปีไหน ชื่ออะไร ไม่รู้เลยสักนิด
งั้นตามหารถมัน น่าจะง่ายกว่า
กูลองไปดูตรงลานจอดรถ แถวๆ ที่เคยเจอน้องอิฐนั่งอยู่กับไอ้เด็กวิดวะคนนั้น
หวนคิดไปถึงตอนที่มันสองคนจูบกันแล้วกูปวดแปล๊บในอกเลยว่ะ
ลองเดินๆ หา แดดก็ร้อน แมร่ง..... กูทำเชี้ยไรอยู่วะ ไร้สาระ
แค่คนที่ทิ้งมึงไปง่ายๆ ยังจะแคร์อะไรอีก
คิดไปก็ต่อว่าไอ้น้องอิฐไป กำจริงๆ
จนกระทั่ง
เจอแล้วคับพี่น้อง!!
บีเอ็มคันนี้ไม่ผิดแน่นอน ทะเบียนเลขสามตัวนี้กูจำได้แม่น
ตอนนี้ก็เหลือแค่รอเวลา
ที่เจ้าของรถคันนี้จะกลับมาอ่ะ
RRRR~
“เออ” ไอ้กล้าโทรมา พักหลังนี้กูสนิทกับมันมากกว่าไอ้ขิง ก็เพราะ.... กรูรักเด็กมันน่ะสิ
“หายหัวไปไหนของมึงเนี่ย วันนี้ประชุมสโมฯ”
“เออ กูรู้และ”
“รู้แล้วก็มาสิเว้ย ห่านี่”
“กูไม่ว่าง มึงก็ประชุมกันไปดิ”
“ไอ้สัด เรื่องค่ายมึงจะเอาไง แปลนมึงอยู่กะกรูเนี่ย จะโหวตแล้ว รีบมาเลย”
“ก็โหวตกันไปสิวะ เรื่องแค่นี้” กูเป็นคนออกแบบห้องสมุดที่จะไปเข้าค่ายปีนี้อ่ะ ก็แล้วแต่ใครอยากส่ง พอดีตอนนั้นว่างเลยให้พี่เค้าดู แล้ววันนี้ก็คงกะเอาแบบที่แต่ละคนส่ง มาโหวตว่าของใครจะได้เอาไปสร้าง
“พักนี้เป็นเชี้ยไรของมึงวะต้าน... ไม่ว่างตลอดเลยนะเมิงอ่ะ ติดหญิงรึไง” เสือกเหอะ
“เรื่องของกู เอาเป็นว่าแบบห้องสมุดอ่ะ กูขอสละสิทธิ์ หรือถ้าเค้าจะเอาแบบกูกันจริงๆ เดี๋ยวกูเขียนโครงสร้างให้วันหลัง”
“โบ้ยเลยนะ......แล้วนี่จะไม่มาจริงอ่ะ พี่อิงเค้ามีเรื่องจะคุยกะเมิงด้วย ถามหาเมิงหลายวันละเนี่ย” สงสัยเรื่องติวเด็กที่จะสอบเข้าคณะกูอ่ะ พี่อิง(พี่รหัส)เค้าจะไป work&travel ปิดเทอมนี้ ก็เลยมาขอให้กูช่วยไปสอนแทน เพราะรับปากเค้าไว้แล้ว
“ฝากบอกว่าเดี๋ยวคืนนี้กูโทรหาละกัน เฮ้ยๆ แค่นี้นะ” กูรีบกดวางสาย มันมาแล้ว คนที่กูรอ......
เดินอาดๆ ตรงมาที่รถ ท่าทางเบื่อโลก
“ขอทางหน่อยคับ”
พอมาถึง มันเห็นกูยืนขวางประตูรถอยู่ เลยทำหน้างงปนสงสัย
“นายรู้จักน้องอิฐใช่มั้ย?” ตรงประเด็น รอไม่ไหวละ
“อิฐ?” สีหน้าเริ่มเปลี่ยนว่ะ ตาแข็งๆ
“ทำไม?”
“นายรู้ป่ะว่าตอนนี้อิฐอยู่ไหน?”
“ถามทำไม?”
“รู้มั้ยว่าอิฐอยู่ไหน?” กูไม่ตอบคำถามมัน ก็ดูมัน ไม่เห็นตอบกูสักคำ ยอกย้อนอยู่ได้
“ไม่รู้” มันหลบตาแล้วเดินเข้ามาใกล้รถ ปลดล็อคประตู ทำท่าจะไม่อยากคุยกับกูแล้ว
“เดี๋ยว! ตอนนี้นายยังติดต่อกับอิฐอยู่มั้ย?” ยังไงกูก็ต้องหาเบาะแสให้ได้โว้ย กูเข้าไปขวางมันไว้อีก
“ไม่ได้ติดต่อ...” โกหกชัวร์อ่ะ ท่าทางแบบนี้เหมือนมันไม่อยากให้กูเจอน้องอิฐมากกว่า
“แล้วรู้มั้ยว่าจะไปหาอิฐได้ที่ไหน?”
“โอ้ย มึงจะมาถามอะไรกูนักหนา มึงเป็นอะไรกับอิฐรึไง?” คราวนี้มันผลักกูให้พ้นทางแล้ว
“เป็นอะไรก็ช่าง ตกลงมึงรู้ใช่มั้ย ขอร้องอ่ะ บอกกูมาเหอะ” รู้แน่ๆ แววตามันฟ้อง
“กูไม่รู้! ถอยไป มึงคงแอบชอบน้องเค้าล่ะสิ บอกได้คำเดียว....หมดหวัง อิฐมีแฟนแล้วเว้ย”
พูดจบมันก็เปิดประตูเข้าไปนั่งตำแหน่งคนขับ
“เฮ้ย เดี๋ยว ใครเป็นแฟนอิฐวะ?!” กูไม่ยอมจบง่ายๆ เชี้ยย มันเป็นใครวะ แฟนอิฐเหรอ? สัดเอ๊ย ไหนบอกว่าชอบกูวะ แล้วเสือกไปมีใครอีก
“ไม่รู้โว้ย ถอยไป”
“บอกมาว่ามันเป็นใคร!?”
“กูบอกกูไม่รู้ น้องอิฐเลิกกับกูแล้ว กูไม่รู้.... พอใจมึงยัง!” มันดึงประตูปิดจนได้ จากนั้นก็สตาร์ทรถขับออกไป
ห่าเอ๊ย
สุดท้ายก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรเลย
แต่กูจะดีใจดีมั้ยวะ ที่น้องอิฐเลิกกับไอ้เด็กวิศวะไปแล้วอีกหนึ่งคน แต่มันก็มีแฟนใหม่ไปแล้วเหมือนกัน บัดซบสุดๆ เลยเว้ย
.......ไอ้แชมป์แมร่งดูแลยังไงของมันวะ
แฟนใหม่...? หวังว่าไอ้บ้านี่คงไม่ได้คิดไปว่าเป็นไอ้แชมป์...หรือไอ้ต้นหรอกนะ?
งั้น... มันก็ไม่รู้ว่าอิฐคบไอ้พวกนี้น่ะสิ
#
ปิดเทอมละ เหนื่อยโคตร งานจะทับตาย... ช่วงก่อนปิดเทอมกูงานยุ่งสุดๆ จนไม่มีเวลาไปตามหาน้องอิฐ
ตอนรู้ว่ามันมีแฟนใหม่ถึงจะไม่แน่ใจเรื่องมันยังไงก็เถอะ... กูอยากตายว่ะ แต่ตายไม่ได้เพราะต้องส่งงาน
พอต้องทำงานเยอะๆ ถึงจะเครียดจัด แต่มันก็ทำให้กูลืมอิฐได้บ้าง
คิดว่า....สักวันกูคงทำใจได้ ถึงมันจะทำไม่ได้ตอนนี้ก็เหอะ
กูกับเพื่อน พี่ น้องในคณะไปเข้าค่ายอาสาต่างจังหวัด สร้างห้องสมุด (แบบกูร่วง) แต่กูอยู่ไม่จบว่ะ
ต้องลงมา กทม. เพื่อมาสอนเด็กติวของพี่อิง (พี่รหัสกู) ก่อน
เซ็งว่ะ ไม่อยากสอนเลย... เห็นพี่อิงบอกว่าน้องที่รู้จักฝากมาให้สอนอีกที
กูก็มารอที่คณะ ตรงเวลา.... แต่ไอ้เด็กนั่น ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่โผล่หัว
RRRR~
“ครับ” กูรับสาย เบอร์แปลกๆ
“อาทิตย์รึเปล่าครับ? ณัฐชัย(พี่อิง)ให้โทรมาเบอร์นี้ พอดีผมต้องขอโทษด้วยที่เพิ่งติดต่อมา” ชื่อจริงกูอ่ะ อย่าเพิ่งงง ว่าแมวที่ไหนชื่ออาทิตย์
“ครับ” แล้วไงวะ กูรอมึงนานชาติแล้ว จะมาไม่มา
“ผมจะโทรมาบอกว่าวันนี้รัชตะคงไปไม่ได้แล้วอ่ะครับ มีไข้นิดหน่อย เดี๋ยวอีกสองสามวันผมจะโทรไปนัดใหม่”
เริ่มสงสัย... พูดเหมือนตัวเองไม่ได้ชื่อรัชตะ (ชื่อเด็กที่จะมาติว)
“แต่ผมไม่ได้ว่างทุกวันนะ จะให้สอนวันไหน เจาะจงมาชัดๆ เลยดีกว่า” คนอย่างกูไม่เคยต้องมารออย่างนี้นะเว้ย เดี๋ยวก็ชิ่งแมร่งเลยหนิ
“ครับๆ ขอโทษจริงๆ งั้นเสาร์อาทิตย์ ตั้งแต่บ่ายถึงสี่โมงเย็น ว่างมั้ยคับ?” โห....นานชิบหาย
วันนึงสอนสองชั่วโมงก็พอแล้ว
“ว่างครับ” ค่อยอู้ก็ได้วะ ขี้เกียจคุยกับมึงแล้ว
“งั้นวันเสาร์ บ่ายหนึ่งเจอกันที่คณะนะครับ ผมธีรพัฒน์ นะคับ”
พอถึงวันเสาร์
กูก็ไปรอที่คณะเหมือนเดิม...... นั่งเปิดตำรา คิดว่าต้องสอนอะไรมั่ง เพราะปกติกูก็ไม่เคยสอนใคร
แต่ก็พอรู้อยู่
“โทษคับ พี่อาทิตย์ใช่มั้ยฮะ?” เสียงนึงดังขึ้นข้างหลังกู แมร่งเสียงคุ้นมาก
พอหันกลับไปมอง
ตะลึงอ้าปากค้าง โลกหยุดหมุน
ต่างคนต่างช้อค
“อิฐ!!!” พระเจ้าจอร์ช บอกทีว่า กูไม่ได้ฝันไป!
H
ทำอย่างไรต้านก็เกลียดเธอไม่ลง
หายนอยด์ละ ปลง..
เดี๋ยวเชียร์สเปนต่อ ขอบคุณทุกกำลังใจ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ว บุพเพสันนิวาสแหงๆ
-
wow!!!
โลกมันกลมดิก
-
ไรเตอร์มาต่ออีกได้ไหมที่รัก มันค้างนิดนึง แบบว่าอยากเห็นเค้ารักกัน เค้าหวานกันบ้างอะไรบ้างอ่ะไรเตอร์ :-[
-
17
#
“อิฐ!” พูดไรไม่ออก ดีใจโคตรๆ เหมือนนอนขาดน้ำอยู่กลางทะเลทรายแล้วอยู่ดีๆ ฝนตกโครมใส่ทั้งตัว
กูรีบลุกขึ้นอยากจะกระชากตัวมันเข้ามากอด มาหอม และระดมจูบให้หายคิดถึง
แต่...เป็นต้องชะงักกึก
เมื่อมองเลยไปด้านหลัง เห็นไอ้ตี๋คนนึงยืนกอดอกมองพวกเราอยู่
จำมันได้มั้ย ไอ้ตี๋ต้น CLK
จากหัวใจกูที่กำลังพองโต กลับเหี่ยวแฟ่บในบัดดล
มารคอหอยกูจริงๆ
อยากจะฆ่ามัน....
“นายเหรออาทิตย์?” ไอ้ตี๋มันถามกู หน้านิ่งๆ มันคงจำกูได้ เหมือนที่กูจำมันได้
“นายเหรอธีรพัฒน์?”
ประกาศสงครามกันชัดเจนแล้ว ระหว่างกูกะมัน
“อิฐ เป็นแบบนี้แล้ว ยังจะเรียนอีกมั้ย?” มันหันไปถามน้องอิฐที่ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ สงสัยคาดไม่ถึงมั้งว่า อาทิตย์ คือกู
กูเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันชื่อ รัชตะ.... เพราะตอนไปถามหามันที่ รร. แค่บอกว่าอิฐ คนที่น่ารักๆ คนเค้าก็รู้กันหมด
รัชตะ ชื่อเพราะซะด้วย เหมาะเลย.....
“ก็.....” ไอ้น้องอิฐทำท่าอึกอักเล็กน้อย
“เรียนสิครับ”
เยี่ยม......~
ดีใจแทบน้ำตาร่วง พระเจ้าให้โอกาสกูแล้ว
“เค้าเคยหาเรื่องเราไม่ใช่เหรอ” ไอ้ตี๋มันยังไม่หยุดสร้างความร้าวฉาน
“เรื่องมันตั้งนาน ผมลืมไปแล้วครับ ใช่มะ พี่ต้าน” อะไรๆ ต่อบอลให้กูเฉยเลยนะ ได้เลยที่รัก
“อืม.... ช่าย ผมแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออก โตแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ จะไปแค้นไรกันนักหนาล่ะ จริงมะ น้องอิฐ?” ยักคิ้วให้ทีนึง ดีใจจนลืมหมดละ ว่ามันเคยทิ้งกู...
ความรักทำให้กูตาบอดดดด สนิท..... (ถุย)
“อืม.....งั้นก็ได้” ไอ้ตี๋ยอมตามใจอย่างเสียมิได้...
“เรียนเลยแล้วกัน จะได้ไม่เสียเวลา” มันบอกอิฐ
หึหึ เสร็จกูละ จะได้อยู่ด้วยกันสองคนซะที
“พี่ต้นจะอยู่นี่เหรอฮะ?” อิฐถามตอนที่ไอ้ตี๋มันตามกูกะน้องมานั่งที่โต๊ะด้วย
“อืม... ไม่รู้จะไปไหน เดี๋ยวรอดูอิฐเรียนที่นี่แหล่ะ อยากรู้ว่าเค้าสอนอะไรกันบ้าง” ตอแหล
อย่ามายิ้มทำตาหวานใส่น้องอิฐกูนะเว้ย
หงุดหงิดเลยแมร่ง.... เชี้ยนี่ จะมานั่งเฝ้าหาหอกไรวะ เกะกะลูกตา
~ตึง!!
กูกระแทกหนังสือลงกับโต๊ะ
น้องอิฐทำท่าเอือม..... เอือมใคร?
กู?
เยี่ยมเลย....
ส่วนไอ้ตี๋มองหน้ากูอย่างไม่พอใจ
“เหม็นหน้าคนชอบเสือกว่ะ” กูพูดลอยๆ แต่จงใจให้มันได้ยิน
“ทำไมทำนิสัยงี้ล่ะ ผมจ้างคุณมาติวนะ”
“อะไร แค่หนังสือหลุดมือ” ทำหน้าเหรอหราประกอบ ประมาณว่า กูไม่รู้เรื่องนะ เหอๆ
แล้วก็เริ่มติว
ก็พวกพื้นฐานไรเนี่ยแหล่ะ
มีความสุข แต่ถ้าจะให้สุขสุดยอดกว่านี้
ต้องไม่มีมัน
ไอ้ตี๋ อย่าอยู่ร่วมโลกกะกรูเลยเมิง......
ก็ดูแม่งดี้
มัน...... มองน้องอิฐตลอดเวลาเลย
จริงๆ
กะมองให้ท้องเลยมั้ย ไอ้สัด
กูเกลียดมานนนนโคตรๆ
“เป็นไรพี่ต้าน ปวดท้องเหรอ?” ไอ่น้องอิฐถาม
“อะไร”
“ทำหน้ายุ่งๆ”
“อะไร วาดไป พูดมาก เดี๋ยวปั๊ด” โบกด้วยหลังมือเลย กูชักจะไม่พอใจ เมิงและผู้ปกครองเมิงแล้วนะ
“จะทำอะไรน่ะ?” ไอ้ตี๋เห็นกูยกมือจะตบหัวไอ้น้องอิฐ มันเลยส่งเสียงขู่ขึ้นมา
“แหกตาดูเองดิ ขี่มอไซต์วิบากมั้ง” สัส กูก็กวนมันกลับ.... มึงมันหมาปีศาจ
“จะกลับรึยังอิฐ?” โมโหกู แต่อย่าชวนที่รักกูกลับสิ ไอ่ส้นตรีน
“กลับเลยก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยวาดต่อนะพี่ต้าน” ไม่เอา ได้ไง... จะทิ้งกูอีกแล้ว
กูส่งสายตา สื่อความในใจให้น้องอิฐ
อย่าไปเลย ยังอยากพูดคุย อยากเห็นหน้าเมิงอยู่เลย
ที่สำคัญ กูยังไม่ได้กอดเมิงเลย กูคิดถึงเมิงมาก...! กูเก็บกด จะประสาทตายมาเป็นเดือนๆ
แต่ว่า....
“พรุ่งนี้เจอกันนะคับพี่”
“ไปครับ พี่ถือของให้” ไอ้ตี๋คว้าของในมือน้องอิฐไปถือหมด โถ ไอ้เจ้นท์ กระแดะชิบ ไอ้เลว แย่งของๆ กู
อย่าหวังนะเว้ย ว่ากูจะยอมง่ายๆ
#
#
ทั้งสองคนขับรถออกไปแล้ว... ส่วนกู...........ก็ขับตามสิวะ อย่างน้อยขอรู้ว่าตอนนี้อิฐพักที่ไหนก็พอแล้ว
แมร่งไอ้เด็กบ้า ทำไมไม่กลับไปนอนบ้านวะ
แล้วอย่าบอกนะว่า....ไปค้างบ้านไอ้ตี๋นี้อ่ะ
“ไอ้เลวเอ๊ย มึงไม่รอดแน่” ไม่แน่ใจว่าจะน้องอิฐหรือไอ้ตี๋อ่ะ ที่ต้องตายก่อน (โหดไปมะกรู)
เฉียดรถชนไปหลายครั้ง เพราะมัวแต่เร่งแซงตามเบนซ์ให้ทันอยู่ รถก็โคตรพ่อโคตรแม่จะติด
จนมาถึงอพาร์ตเม้นท์หลังนึง ไม่ได้หรูหราดูดีอะไร แต่ก็พอใช้ได้ แต่............
เห้ย อะไรวะนี่ ไอ้ตี๋มันอยู่ที่แบบนี้เหรอ ไม่จริงม้าง...
กูจอดรถไว้ไกลๆ แล้วรอดูสถานการณ์
น้องอิฐลงมาจากรถแล้ว ส่วนไอ้ตี๋ก็ขับออกไป
“เฮ้ออออ” โล่งอกว่ะ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
กูเดินลงจากรถ ไปหาน้องอิฐที่ยืนอยู่ที่เดิม เหมือนรู้ว่าจะมีใครมาหางั้นแหล่ะ
ฉลาดจัง น่ารักแถมฉลาดอีก ถ้าไม่น่ารักนะ ต่อยคว่ำไปนานแล้ว
“จะเอายังไงเนี่ยพี่ต้าน?” ประโยคแรกที่มันถาม ตอนกูเดินไปถึง ช่างกล้า...
“มึงต่างหากจะเอาไงกับกู”
“อิฐถอยมาแล้วไง” สีหน้ามันดูรันทดใจเล็กๆ
“ถอยเชี้ยไรของเมิงวะ กูพูดซักคำมั้ยว่าให้มึงหนีกูมาอย่างงี้!”
“ก็จะไปรู้ได้ไงเล่าโว้ย” มันตะโกน เพิ่งเคยเห็นมันโมโหว่ะ น่ารักดี....
“อิฐ.......” กลับมาหากูเหอะนะ.....
จะพูดอยู่แล้ว....... เสือกมีหมามาขัดจังหวะ
“อิฐ คุยกะครายยย” ไอ้แว่นนี่ใครอีกล่ะ กิ๊กใหม่เหรอ? ไอ้น้องอิฐ ยังไม่ทิ้งสันดา..น เดิมนะ เหลืออดแล้วนะเว้ย
“กูคุยกะพี่กูอยู่ เมิงเข้าห้องไป ปะ”
“มึงอย่ามา....พี่หรือผัวกันแน่”
“ผัวแม่เมิงดิ เก็บปากไว้แดกข้าวเหอะ”
“โห มึงพูดงี้กับผู้มีพระคุณเหรอ ไอ้อกตัญญู กูฟ้องพี่แชมป์แน่”
“สัดนี่ อยากตายใช่มั้ย?”
ไอ้น้องอิฐตั้งท่าจะวิ่งไปไล่เตะ เพื่อน? น่าจะเพื่อน แต่กูคว้าแขนไว้ก่อน
“ไป คุยกัน”
#
ตอนนี้กูอยู่กะอิฐที่ห้องของเพื่อนมัน (ก็ห้องไอ้แว่นเมื่อกี้แหล่ะ อิฐมันมาขออยู่ด้วยนานแล้ว).... ส่วนไอ้แว่น กูไล่มันออกไปก่อน
“ทำไมต้องมาอยู่ที่นี่?” ห้องแคบๆ แถมรกเชรด... ไอ้แว่นมันเป็นเด็ก ตวจ. ที่เข้ามาเรียนใน กทม. อ่ะ แล้วมันก็เช่าหออยู่คนเดียว กระจ่าง แต่ไม่เคลียร์ เออ ช่างหัวมันก่อนเหอะ
“ไม่อยากอยู่บ้าน”
“เพราะ?”
“เพราะไม่อยากอยู่บ้าน”
“อย่ากวน นี่กูซีเรียสนะเนี่ย เมิงไม่เห็นหน้ากูเหรอ?” แทบจะแดรกหัวเมิงอยู่แล้ว
“เห็น”
“งั้นก็บอกมาดิ จะลีลาทำส้นตรีนอะไร”
“บ้านไม่น่าอยู่”
“ถ้าเมิงยังพูดไม่รู้เรื่องอย่างงี้ อย่าหาว่ากูใจร้ายนะ”
“...........................”
“..........อิฐ ทำไมไม่กลับบ้าน มาอยู่นี่ทำไม?” กูกำข้อมือมัน ประมาณบังคับให้พูด
“...........................”
“อิฐ! บอกกูมาสิวะ” บีบข้อมือมันตามแรงโมโห... “บอกมา!! บอกให้พูดไง! พูด!!”
มันก้มหน้าว่ะ แล้วก็หายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ เฮ้ยๆๆ ร้องไห้เหรอ
“ร้องไห้ไมวะ เฮ้ย อะไรวะ เมิงเป็นไรเนี่ย” กูตกใจอ่ะ อยู่ดีๆ มันก็ยกมือกุมหัวแล้วร้องไห้ใหญ่เลย จะว่ามันเล่นละคร ก็คงไม่ใช่
กูคว้าข้อมือจะดูหน้ามันสักหน่อย แต่ไอ้น้องอิฐก็ปัดป้อง
“อย่าบังคับให้ผมพูดได้ไหม”
“กูไม่ได้....”
“ฮือออ อิฐจะทนไม่ไหวแล้วนะ...ฮึก ฮืออออ” แย่แล้ว กูทำอะไรไม่ถูก
ได้แต่คว้าตัวมันมากอดไว้ ไอ้น้องอิฐร้องไห้กับอกเสื้อกูอยู่นานนนนชาติเศษ
ส่วนกูก็....ปลอบไม่เป็นอ่ะ โทษที เลยได้แต่ลูบหัว ลูบหลังมันอยู่อย่างนั้น
เฮ้อ..... อย่าร้องดิที่รักของพี่ ใจไม่ดีนะเนี่ย
มีปัญหาอะไรก็บอกพี่ต้านสิคร้าบ... อย่าให้กูรู้สึกไร้ค่าไปมากกว่านี้เลย
รอจนกระทั่งมันคลายสะอื้น
ไอ้น้องอิฐก็ผละตัวเองออกจากอ้อมแขนของกรู....
“พี่ต้าน”
“หืม?” มันเรียกพลางปาดน้ำตาออกจากแก้มแบบลวกๆ
“อย่าเจอกันอีกเลยพี่”
“...................” เหมือนโลกหยุดหมุน
อย่านะเว้ย อย่าพูด
“ขอโทษ”
“................”
“อิฐไม่ได้ชอบพี่ต้าน..แล้ว”
“..................”
กูเนี่ย.....บรรยายความช้อคของตัวเองไม่ออกเลย
หัวเหมือนโดนทุ่มด้วยหินก้อนมหึมา
ส่วนหัวใจนี่ก็โดนสับละเอียด ไม่เหลือชิ้นดี
คำว่า ‘อิฐไม่ได้ชอบพี่ต้านแล้ว’ มันทำให้กูเจ็บ
เจ็บเสียยิ่งกว่าตอนที่มันหนีกูไปซะอีก
มันมาแล้วว่ะ..... น้ำในตามันไล่บี้กันมาติดๆ จนเอ่อล้นออกมาคลอที่เบ้า ก่อนจะไหลกลิ้งลงบนแก้มตามแรงโน้มถ่วง
นี่กู...... ร้องไห้เหรอวะ?
ไม่อยากเชื่อ
ทั้งชีวิตกูนะ บอกได้เลยว่าไม่เคยเสียใจกับเรื่องความรัก
กูไม่เคยถูกทิ้ง กูไม่เคยโดนปฏิเสธ
อยากได้อะไรกูก็ได้มาทุกอย่าง...
แต่ตอนนี้...... ความหยิ่งผยองอวดดีในตัวเอง มันไม่มีเหลือแล้ว
“ทำไม.........อิฐ.... แล้วกูอ่ะ? กูจะทำยังไง” กูจะทำยังไง? ....ทำไมมันเลิกชอบกูได้ง่ายดาย ทั้งที่กูจริงจังกับมันมาก
“...................”
“แล้วกูล่ะ....?” อิฐ แล้วมึงจะเอากูไปทิ้งไว้ไหน
“.................”
“กูไม่อยากคิดเอง มึงบอกกูได้มั้ย?” ความคิดคือสิ่งที่น่ากลัว... ยิ่งไปคิดแทนคนอื่น ความน่ากลัวยิ่งเพิ่มเป็นสิบเท่า แต่กูไม่มีทางเลือก กูคิด เพราะมันไม่ยอมบอกอะไรกูเลย
“...................”
น้องอิฐนิ่ง เงียบ ก้มหน้า..... น้ำตายังไหลอยู่...... ไม่ใช่เมิงคนเดียวนะ
กูก็เสียใจ กูยิ่งเศร้ากว่าเมิงเป็นล้านเท่า....
“อิฐ.... ทำไม? เพราะอะไร บอกกูสิ....” ครางเสียงแผ่ว น้ำตาแม่งก็ไหลไม่หยุด......
“..................”
“.......อิฐ”
เงียบ
อย่าเงียบ
อย่าหลบตากู
อย่าทำเป็นมองไม่เห็น
อย่าทำเป็นไม่สนใจ
อย่าทิ้งกู
แต่
มันช่วยไม่ได้สินะ
เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยชน์ที่จะไปคาดคั้นอะไรอีก... กูเลยลุกขึ้น เดินไปที่ประตู
“อิฐ”
“................”
“กูรักมึง”
H
เรื่องมัน dark :z3:
-
เมื่อไหร่จะรักกันนะ
8+1=9 ไม่เเน่นะว่าจะ+ให้ตลอด
ถ้ายังไม่ไปถึงไหนจะเข้ามา-ให้อย่าหาว่าโหดหละ
-
รำคาญน้องอิฐ ไม่ใช่เจนสักอย่าง
ส่วนต้านจะงี่เง่าต่อก็เอาเหอะ เฮ้อ
-
เห็นด้วยกับรีบน
:serius2: :serius2: :serius2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รำคาญน้องอิฐ ไม่ใช่เจนสักอย่าง
ส่วนต้านจะงี่เง่าต่อก็เอาเหอะ เฮ้อ
อย่าว่าขี้เกียจเลยนะครับ แต่มันบรรยายความรู้สึกได้ดีที่สุด
ขอบคุณครับ
-
ไม่ใช่ธรรมดา ดาร์คระดับเทพ :z3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน โห ไม่อยากให้หมดตอนเลยอะคับ อยากอ่านมันเรื่อยๆไม่อยากหยุด
แต่อิฐ เป็นอะไร คืออะไร ไม่กระจ่างเดายากที่สุด ถ้าเป็นอย่างที่พยายามจะสื่อออกมาก็น่าสงสารที่สุด คนเราบางทีมีทางให้เลือกเดิน แต่ไม่สามารถเดินได้ก็มีนะ
แต่ถ้าไม่ใช่อย่างที่ผมเข้าใจ ก็น่าสงสารพี่ต้าน
-
รำคาญน้องอิฐ ไม่ใช่เจนสักอย่าง
ส่วนต้านจะงี่เง่าต่อก็เอาเหอะ เฮ้อ
อย่าว่าขี้เกียจเลยนะครับ แต่มันบรรยายความรู้สึกได้ดีที่สุด
ขอบคุณครับ
โดนอ่ะ แต่เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะ สู้ๆ
-
18
#
#
ขึ้นมานั่งบนรถได้ กูก็ฟุบหน้าปล่อยน้ำตาที่พยายามเก็บเอาไว้กับพวงมาลัยทันที...
แม่ง....โง่บัดซบ
ไปหลงรักเด็กผู้ชาย
หลายใจ
หลอกลวง
แถม ขายตัว
กูนี่ทั้งโง่ ทั้งบ้า...
ด่าคนอื่นมาเยอะ เป็นไงล่ะ...?
เจอกับตัวเองแล้วซึ้งมั้ย
“ก๊อกๆ” กูผงกหัวขึ้น เมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจก
เฮ่ย!
น้องอิฐ?
มึนและงงไปหมดแล้ว... ตามมาทำไม?
“ก๊อกๆ พี่ต้าน”
กูเปิดประตูรถออกไปหามัน รู้ตัวทันที ยังไงก็ตัดใจไม่ได้
กูรักมันมากจริงๆ
อิฐจ้องหน้ากูอยู่แป้บนึง แล้วมันก็เอื้อมมือมาจับมือกู.... มือมันเย็น พอมาเจอความร้อนจากมือกู มันเลยกลายเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“พี่ต้าน”
“อะไร?”
“อิฐไม่อยากให้พี่เหนื่อย”
“.......เหนื่อยหรือไม่เหนื่อย กูเลือกเอง” พูดจบไอ้น้องอิฐยิ้มแต่ฝืนเต็มทน
มันบีบมือกูเบาๆ แล้วพูดว่า
“เป็นแฟนกันป่าว?”
แทบจะไม่เชื่อรูหูตัวเองว่ะ ขอรีเพลย์อีกทีสิ
“ไหนบอกไม่ชอบกู?” โดนปั่นหัวหมุนไปแปดสิบรอบเศษ.....แต่กูก็ยังโง่ดักดาน ยิ่งกว่าฟายไถนา
เพราะแค่มันขอกูเป็นแฟน ความเศร้าเสียใจเมื่อกี้ ก็แทบละลายหายไป
ใจมันกำลังสั่นระรัวแทบหลุดออกมานอกอกเลยว่ะ
“ไม่ชอบ แต่รัก...”
“......บ้าป่าววะ”
“อิฐรักพี่ต้านนะ”
“.................” ขอมองหน้าชัดๆ ตอนพูดหน่อยดิ๊
สัด... ไม่ได้มีเขินอายกับเค้าเลยเหรอ หน้าอ่ะ...
แต่อย่างนึงนะที่กูรู้สึกได้ มือมันเย็นและสั่นนิดๆ แถมเริ่มมีเหงื่อซึม...
เอ่อ.... มันตื่นเต้นอยู่เหรอวะ?
เหมือนได้รู้ความลับ... อันแสนจะมากมายของมันเป็นครั้งแรกว่ะ
#
กูขับรถพาไอ้น้องอิฐกลับมาที่คอนโด.... แล้วสิ่งที่กู(เหมือนจะ)รอคอยมานานก็บังเกิดขึ้น
ด้วยการ...บรรเลงความอัดอั้นตันใจ ความบ้าบอคอแตกทั้งหมดทั้งมวล รวมทั้งความปรารถนาที่เก็บสะสมมานานหลายเดือน ไปกับไอ้น้องอิฐ
มีลีลา ชั้นเชิงเท่าไหร่ กูใส่หมดไม่ยั้ง
ไม่นึกเลยว่า ทำกับผู้ชาย.... มันจะรู้สึกดีโคตรๆ ขนาดนี้
แล้วยิ่งกับน้องอิฐ คนที่กูหลงรักหัวปักหัวปำ หลงรักแบบหน้ามืดด้วยแล้ว
มันยิ่งกว่าได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดอีกเมิงเอ๊ย....
กูจะไม่ยอมตายหรือเป็นอะไรไปก่อนเด็ดขาด.... เพราะน้องอิฐของกูคนนี้ เป็นคนที่กูรักและก็จะดูแลตลอดไป
(เอากระโถนมั้ย......ไม่ใช่เอาไว้ขี้นะ เอาไว้อ้วกกก แมร่งเลี่ยนชิบหาย)
ส่วนซีนเมื่อคืนอ่ะเหรอ?
ยาวเกินอ่ะ ขี้เกียจ กูไม่ชอบนิทานเรื่องยาวด้วยดิ ก๊ากๆๆ ตัดฉับแบบหนังไทยเลยดีกว่า (เลววว)
เช้าแล้ว... สิ่งแรกที่กูทำ คือมองหาไอน้องอิฐ...... (เข้าคอนเซปหนังไทย)
“ไปไหนวะ” กูรีบลุกจากโซฟา เดินหาทั่วห้อง แต่ไม่เจอว่ะ
RRR-
กูโทรหาน้องทันที ไม่เห็นมันแล้วรู้สึกไม่ดีอย่างแรง
“อิฐ อยู่ไหน?” พอได้ยินเสียงคนรับสาย ถามรัวแทบลิ้นพันกันเลยกู
มือถือที่กูเคยซื้อให้มันเมื่อนานมาแล้ว ได้ฤกษ์ให้ซะทีล่ะนะเมื่อคืนนี้
“อ่อ อยู่xxx” ไปอะไรเช้านักหนา แล้วไปทำเชี้ยอะไรมหาลัยxxx
“จะไปไหนทำไมไม่ปลุกกู”
“อยากมาเอง”
“แล้วออกไปยังไง” มันเงียบ
ชักผิดปกติว่ะ
“กูถามอ่ะ”
“พี่แชมป์ไปส่ง”
“ว่าไงนะ” แทบเข่าอ่อน มันรู้สึกผิดหวังอย่างแรงว่ะ มันพูดเองว่ามันรักกู มันเป็นแฟนกูแต่มันกลับให้คนอื่นไปส่งอ่ะ โดยเฉพาะเป็นไอ้แชมป์ด้วยแล้ว จะให้กูคิดยังไง บอกหน่อย
“บังเอิญเจอตอนจะออกไปพอดีอ่ะ ผมมาทำงาน..... ตอนนี้ยุ่งอยู่ ไว้คุยกันนะคับ บาย” ตัดสายไปแล้ว
“แม่งเอ๊ย!!”
#
ไม่ทงไม่ทำแล้วงาน กะจะรีบขับไปที่มหาลัยxxxเลย พอดีเห็นโน้ตแปะอยู่บนกระจกห้องน้ำ
ลายมือน้องอิฐ............หรือ อักษรภาพเฮียโรกริฟฟิกวะ
‘ไปทำงานก่อนนะพี่ ไว้เจอกันตอนบ่ายที่คณะ ข้าวเช้าอยู่ข้างเวฟ แดกด้วย 55 it’
กูเดินไปดูที่ครัว เจอแกงจืดเต้าหู้หมูสับกับไข่เจียว วางอยู่พร้อมข้าว ฝาปิดเรียบร้อย
ว่าจะโกรธมันนะ....แต่แม่งกู ไม่อยากเป็นคนไร้เหตุผลว่ะ
จะต้องทำยังไง น้องอิฐถึงจะไม่มองข้ามกู
แล้วงาน? งานเหี้ยไรอีก...... ไม่มีตังค์ก็มาเอากับกูสิแมร่งห่าเอ๊ย อารมณ์เสีย
และที่เสียยิ่งไปกว่านั้นคือ มันไปกับไอ้เชี้ยยยยยแชมป์...........
กูอยากจะบ้าตาย
#
ที่จริงกูอ่ะ ขับรถวนหาไอ้น้องอิฐจนทั่วมหาลัยxxx แล้ว มือถือนี่อย่าหวังว่ามันจะรับ
คอยดู เจอตัวเมื่อไหร่ จะจับสั่งสอนให้เข็ด
กูไปรอมันที่คณะ ก็ตามสัญญายังมีติวอยู่..... เงินไอ้ตี๋ขับเบนซ์นั่นไม่ได้สำคัญกับกูเลย
พี่อิงกูก็แทบจะลืมๆ ไม่อยากสนใจแล้วด้วยซ้ำ (ขนาดพี่รหัสนะนั่น)
ที่กูมาอ่ะ เพราะไอ้น้องอิฐ! คนเดียว
นั่น วิ่งมาแล้ว ตอนนี้เที่ยงกับอีกสี่สิบห้านาที.......
“พี่ต้าน...เผ่นเหอะ” ไอ้น้องอิฐตะโกนก่อนมาถึงตัวกูซะอีก
“หนีอะไรมาวะ?” เห็นหน้าตาตื่น
“พี่ต้นอ่ะ เร็ว ผมเห็นรถตรงประตูใหญ่” ไม่พูดเปล่าๆ ลากแขนกูไปด้วย
“แล้วไง?”
“โอ้ย ถามไรตอนนี้ เดี๋ยวบอกได้ป่าวล่ะ”
“คนอย่างกูไม่เคยหนีใครเว้ย มึงหยุดดึงกูเลยนะ ไปทำไรมา ไหนบอกกูดิ๊”
ไอ้น้องอิฐทำตาละห้อย แล้วนั่งลงข้างๆ กูแบบไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ มันเล่ารายละเอียดแบบเอื่อยเฉื่อยว่า
“ผมหนีพี่ต้นมาจาก(มหาลัย)xxx พอดีว่า....ได้งานเป็นผู้ช่วยนักวิจัย เงินดีมากเลยพี่ แล้วทีนี้เจอพี่ต้น... ได้ไง งงมากเลย พี่ต้นเข้าใจผิด เพราะไอ้โบ้ทปากหมาที่ไปรับจ๊อบด้วยกันอ่ะ บอกพี่ต้นว่าผมเป็นแฟนพี่แชมป์ พี่ต้นเลย.................”
เรื่องแมร่งยาวจริงๆ ด้วยว่ะ ไม่ใช่ละ ไอ้น้องอิฐมันเวิ่นเว้อเอง (ไอ้แว่นเพื่อนมันที่อยู่หออ่ะ = ไอ้โบ้ท)
จนไอ้ตี๋มันตามมาถึงจนได้
ตายยากงี้สิวะ ถึงจะมันส์
#
“มาคุยกันให้รู้เรื่องนะอิฐ” ไอ้ตี๋มันย่างสามขุม ท่าทางเอาเรื่องเหมือนกัน มาที่ไอ้ตัวดี ซึ่งนั่งหน้าสลอนอยู่ข้างกู
“อะไรอ่ะพี่ต้น พูดชัดแล้ว ยังจะมาหาเรื่องอีก” ดูปากเด็กกู ใช่ย่อย
“อิฐทำกับพี่อย่างนี้ได้ไง เห็นพี่เป็นตัวอะไรอ่ะ” (ฟายไงมึง แบ่งๆ กันโง่นะ)
แล้วไอ้ตี๋มันก็ตวัดสายตาแข็งๆ มามองกู
“จะเลิกกับพี่แล้วไปคบมันเนี่ยนะ!” มันชักจะยังไงๆ ............ อยู่นา
กูก็ฟังเรื่องเล่าของอิฐไม่จบซะด้วย
“ก็ผมรักพี่ต้าน ตั้งแต่แรกเราก็ตกลงกันว่าแค่นอนแล้วก็ให้เงินไม่ใช่เหรอพี่ต้น แล้วพี่ยังจะเอายังไงกับผมอีกเนี่ย”
เต็มปากเต็มคำมาก พูดแบบนี้พี่ต้านจะดีใจหรือเศร้าก่อนดีครับ
“แค่นอนเหรอ? อิฐก็รู้ว่าพี่ไม่ได้คิดแค่นั้น พี่ให้อิฐไปตั้งเท่าไหร่ แล้วเราตอบแทนพี่แบบนี้เนี่ยนะ พูดง่ายไปหน่อยรึเปล่า...”
“พี่ก็ได้อย่างที่ต้องการแล้วนี่”
“อิฐก็รู้ว่าพี่ไม่อยากได้แค่นั้น! พี่รักอิฐนะ”
“เฮ่ย เลิกเถียงกันได้ยังว่ะ กรูรำคาญ” กูทนฟังมานานแล้วนะโว้ย... ไอ้น้องอิฐแมร่ง เป็นแฟนกู แต่เสือกเอาเรื่องไปเยสกับผู้ชายคนอื่นมาคุยต่อหน้ากู... ไม่เคยที่จะคิดถึงหัวอกกูอ่ะ ไม่เค๊ยไม่เคย...
“มึงกลับบ้านไปเลยไป อยากหรือไม่ มึงไม่มีสิทธิ์แล้ว” กูไล่ไอ้ตี๋ดื้อๆ
“เพราะ...น้องอิฐของมึง ตอนนี้เป็นของกู... มึงเข้าใจมั้ย ไอ้เด็กเชี้ยนี่อ่ะ แฟนกู”
ไอ้ตี๋มันทำหน้ามึนๆ งงๆ พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
“มึงไปรอกูที่รถ” กูหันไปสั่งไอ้น้องอิฐตัวดี
“จะทำอะไรอ่ะ?” แหน่ะ มีห่วงไอ้ตี๋ กลัวกูจะเข้าไปกระทืบมันรึไง
“บอกให้ไปก็ไป จะถามไมวะ” เริ่มมีน้ำโหเฟ้ย... กูไม่ชอบเลย ที่แฟนตัวเองมีคนอื่นอีกเยอะแยะเนี่ย...
แล้วแมร่งไม่ใช่กิ๊ก ไม่ใช่แฟนเก่า ไม่ใช่แค่คู่ขา มันคือความสัมพันธ์เชี้ยอะไรก็ไม่รู้ ที่แมร่งทำกูปวดประสาท
ไอ้น้องอิฐไปแล้ว ไอ้ตี๋ทำท่าจะวิ่งตามไปอีก แต่กูเข้ามาขวางมันไว้
ตอนนี้เหลือแค่กูกะมัน
“สะใจมั้ย ที่แย่งของๆ คนอื่นไปอ่ะ กูคบกับอิฐมาตั้งนาน คบมาก่อนมึง ตั้งแต่น้องเค้าอยู่ม.สี่ แล้วมึงเป็นใครถึงมาทำให้กูกับน้องต้องเลิกกัน มึงโรคจิตชอบแย่งแฟนชาวบ้านเหรอ... กูไม่ยอมให้เรื่องมันจบแบบนี้หรอกนะ อิฐเป็นของกู ไม่ใช่ของมึง”
“แล้วไงวะ?”
“........กูขอให้มึงไปจากอิฐซะ”
“มึงพูดจบแล้วใช่มั้ย?” ถามย้ำ เดี๋ยวแมร่งสอดพาร์ทกูขึ้นมาอีก กูจะตบกะโหลกให้
“งั้นกูถามหน่อย มึงแน่ใจนะ ว่าอิฐเป็นแฟนมึง ไม่ใช่ซี้สั้วะคิดเอาเอง”
“....กูแน่ใจ” ไอ้ตี๋กัดฟันพูด “ที่กูให้เงินไม่ใช่เพราะน้องขาย... กูให้เพราะกูอยากให้ ให้มากกว่าที่เรียกร้องด้วย ไม่ใช่ว่ากูอยากอวดรวยอะไร แต่กูอยากให้น้องไม่ต้องลำบาก.....” อยู่ดีๆ มันก็หยุดพูดซะงั้น
“แล้วก่อนหน้านั้นมึงรู้มั้ยว่าอิฐมีคนอื่นนอกจากมึง”
ไม่อยากพูดเว้ย.... แต่ก็ต้องพูด เพราะกูดูแล้วไอ้น้องอิฐเป็นหนี้บุญคุณไอ้ตี๋นี่แรงใช่ย่อย
“กู.......ไม่......มึงพูดอะไรของมึง” เห้ย.....ตลก ไม่ระแคะระคายอะไรเลยเหรอเนี่ย ผ่านมาเกือบสองปีแล้วนะ ที่พวกเมิงรู้จักกัน
“เออ ช่างเหอะ... กูไม่จำเป็นต้องบอกมึงเรื่องนั้น กูรู้เมิงมาก่อนนะเว้ยคุณธีรพัฒน์ แต่เรื่องแบบนี้ใครดีใครได้จริงป่ะ เมิงมาก่อนแต่ไม่ได้หมายความว่ามึงมีโอกาสก่อนซะเมื่อไหร่ อิฐเปิดใจให้กู ส่วนเมิงคงแค่เรื่องบนเตียง... กูพูดถูกป่าววะ”
ไม่ได้จะเยาะเย้ย แต่กูพูดเรื่องจริงว่ะ ดูหน้าแมร่งก็รู้และ...
ไอ้น้องอิฐพฤติกรรมมันไม่ได้ดูยากอะไร แต่นิสัยมันเนี่ยดิ... ไม่รู้คิดอะไรอยู่ มองไม่เห็น สัมผัสก็ไม่ได้ ลึกลับเกินจะบรรยายว่ะ
เหมือนมันมีเรื่อง มีเหตุเชี้ยอะไรสักอย่างที่ปิดบังไม่อยากให้ใครรู้
ที่กูคิดออกนะ... เรื่องเงินมีเอี่ยว ไม่งั้นไม่มาขายตูดหรอก
“คุณธีรพัฒน์ เมิงอย่าหลอกตัวเองต่อไปเลยว่ะ กูไม่รู้นะว่าทำไมมึงถึงยอมจ่าย แต่กูจะบอกไรให้..แค่เงินน่ะ..เลี้ยงอิฐให้เชื่องไม่ได้หรอก”
H
มันจะดราม่าแล้ว...
โห..โดนไปหลายเม็ด แต่น้อมรับนะ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลย
แง้มนิดนึง เพราะตัวละครจะเข้าใจยากแถมไม่ค่อยบอกความรู้สึกตัวเอง
ไอ้ต้าน... ที่จริงมันติ๊สแตก ชอบเอาชนะ ไม่ค่อยสนอะไร แถมออกจะหยิ่งๆ หน่อย ที่สำคัญมันไม่ค่อยชอบพูดถึงอดีต
น้องอิฐ... จะไม่เอาปัญหาตัวเองไปบอกคนที่ตัวเองแคร์
เอาจริงๆ ต้านมันไม่เคยรักใครแบบจริงจัง เลยสติหลุดอย่างที่เห็น มันก็ว่าตัวเองควายอยู่บ่อยๆ นะ
แต่รักอ่ะ ทำไงได้...
ตอนนี้ต้านก็กำลังพยายามที่จะเรียนรู้คนที่มันชอบอยู่เงียบๆ ในสมองมันนั่นแหล่ะ แต่กับอิฐมันไม่ง่ายแค่นั้นเอง
คนที่เชื่อในความคิดตัวเองมากๆ คงจะเป็นแบบไอ้ต้านเนี่ยแหล่ะ มันมองออกว่าอิฐมีอะไรบางอย่างไม่ใช่แค่ที่เห็น
เลยกลายเป็นชื่อเรื่องด้วย...
เดี๋ยวก็จะได้รู้เรื่องอิฐแล้ว ใจเย็นๆ
จะบวก ลบ คูณ หาร สแควรูท sin cos tan อะไรเราไม่เกี่ยง แต่ขอให้อ่านต่อไปจนจบนะ :กอด1:
-
กลับมาแล้วก็เปิดอ่านกันต่อ
มนุษลึกลับกำลังจะเปิดเผยต้วแล้วจริงๆเหรอ
จะดราม่าขนาดใหนนี่จะได่เตรียมตัวถูก อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะรอตอนมาเฉลยเรื่องอิฐครับ ไม่หวายยยยย มึน !!!!!!!!
555555
-
โหเเย่งของมือ2กัน หรือมือ3 มือ4ดีหละ โหขายมาได้2ปี
อิฐเอ้ย ทำคนอ่านเซ็งอะ เมื่อไหร่จะเครียร์ หรือกำลังพยายาม :fire:
11+1=12
-
สงสารอิฐอ่ะ สงสารต้านอ่ะ
ไรเตอร์วันนี้ต่ออีกเหอะนะ เค้าอยากรู้เรื่องน้องอิฐอ่ะ :m15:
-
เดี๋ยวมาต่อให้ดึกๆ ก่อนบอลมา
เขียนเรื่องคนเข้าใจยาก มันปวดหัวดีแท้น้อ...
-
:z13: :z13: :z13: :z13:ขอจิ้มไรเตอร์หน่อยเห๊อะ
บวกหนึ่งให้ไรเตอร์น้า มาเลยไม่ได้เหรอ แบบว่าไม่สบายต้องไปนอนแล้วอ่ะ อยู่ดึกไม่ไหว เดี๋ยวไข้ขึ้นอ่ะไรเตอร์
ก็เขียนแบบนี้แสดงให้เห็นว่าไรเตอร์เก่งไง ไม่มีใครอ่านแต่เค้าอ่ะอ่านนะตะเอ๊ง :-[
-
^
^
^
^
จิ้มไรเตอร์ซะ 1 ที อิอิ
มันไม่ได้เข้าใจยากคับ แต่มันไม่รู้จะเอาอะไรมาเข้าใจมากกว่า
เพราะมันไม่มีสาเหตุที่จะให้เราคิดตามนะคับ เมื่อมีเหตมันก็ต้องมีผล แต่ที่ผ่านมามันมีแต่ผล จึงไม่รู้ต้นสายปลายเหตุมันเป็มมาอย่างไรคับเลย งง แต่ชอบนะคับ
-
+1
ยังงงๆ แต่มันน่าติดตาม อ่านแล้วอยากรู้ว่าจริงแล้วเป็นไง
เฮ้อ ยังงัยไรเตอร์ก็สู้ๆนะ จะตามอ่านจนกว่าจะรู้เรื่องอ่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มาก ชอบแนวนี้ รอมาต่ออย่างใจจดใจจ่อ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บอลจะแข่งแล้วเนอ รอบ่ใหวแล้วเนอ เฮาไปนอนก่อนเนอ
-
19
#
#
“ไมคุยนานจังคับพี่ต้าน?” พอกูและไอ้น้องอิฐเข้ามานั่งในรถได้... มันก็เริ่มถาม
“มึงเอาเงินไอ้ตี๋ไปทำอะไรวะ?” กูจะไม่ยอมให้มึงมีความลับกับกูอีกแล้ว
“ฮึ?”
“เงินที่ไอ้ตี๋ให้เมิงมาตลอดสองปีเนี้ย มึงเอาไปทำเหี้ยอะไร?”
กูอยากรู้ใจจะขาดรอนๆ แล้วเนี่ย สัดเอ๊ย... แต่ละคนที่อิฐมันขายให้อ่ะ ยอมทุ่มเงินให้มันทั้งนั้น...
แล้วเพื่ออะไรล่ะวะ?
“เงิน.... ก็เอาไปไว้ใช้ดิพี่ ใครจะเอาไปต้มกิน จริง..........มะ”
ตึง!!
“มึงจะลองดีใช่มั้ยห๊า!” ไอ้นี่ ดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลัง กูผลักมันกระแทกประตูรถซะจนมันต้องร้องโอ้ย
“อย่าทำให้กูโกรธ... ไปมากกว่านี้”
ไอ้น้องอิฐทำหน้าตื่นกลัวเป็นครั้งแรก... เหอๆๆ ต้องอย่างงี้ดิวะ กูปล่อยให้มันข่มมานานละ
“พูด!!”
“ปล่อยก่อนดิ มันเจ็บ”
“ไม่ปล่อย กูจะไม่ปล่อยจนกว่ามึงจะพูดความจริงออกมา”
“โอ้ยยยย พี่ต้าน” คราวนี้เอามือบีบกระพุ้งแก้มมัน กูเก็บสะสมความโมโหเรื่องที่มันทำเอาไว้มาเยอะแล้ว
“เร็วๆ หรือจะให้กูชกหน้ามึง จะเอามั้ย?”
“ทำไมต้องบังคับด้วยวะ” มันพยายามดึงมือกูออกจากปาก ไอ้นี่ ฤทธิ์มากนักใช่ป่าว
“ไม่บอกใช่มั้ย.... ทำไมวะ!! กูมันไม่มีค่าอะไรเลยใช่มั้ย มันพูดยากนักใช่มั้ย!!!”
ผัวะ!
“......................” กูปล่อยมือจากมันโดยอัตโนมัติ
“......................” ไอ้น้องอิฐหอบเล็กน้อย หางตามีน้ำปริ่มๆ จะไหลอยู่
“ต่อยหน้ากูฟรี ไม่ได้นะเว้ย” โอย....ปากแตกนี่หว่า
“บอกก็ได้! ผมเอาเงินพี่ต้นไปถอนโฉนดบ้านคืน” ก็แค่เนี้ย...... มันพูดยากตรงไหนวะ
“แล้วตอนนี้โฉนดก็โดนขโมยไปขายอีกแล้ว!” ไอ้น้องอิฐยกมือกุมหัว
มันเกร็งมือจิกเล็บลงไปทึ้งผมตัวเอง
“ใครขโมย?”
“............ป้า” เสียงที่พูดเริ่มแหบพร่า
ป้า.... ป้าที่ไหน? อย่าบอกนะว่า..... ป้าที่ตอนนี้อาศัยอยู่บ้านเมิงอ่ะ
“พี่ต้านเห็นมั้ยว่ามันไม่จบ ไม่ว่าอิฐจะหาเงินมาถอนคืนยังไง พอได้แล้วเค้าก็เอาไปขายฝากเอาเงินก้อนมาอีก หนี้ที่มีอยู่ก็ใช้ให้จะไม่ไหวแล้ว เค้าบังคับแม่อิฐ.... ลูกเค้าก็บังคับอิฐ เหี้ยเอ๊ย จะบ้าตายอยู่แล้ว เลิกบังคับผมสักที........ฮึก.....พอสักที......”
มันร้องไห้อีกแล้วว่ะ เล่นเอากูรู้สึกผิดอย่างแรง ทำไงดีวะเนี่ย....
“อิฐ”
“......................” มีแต่เสียงสะอื้นร้องไห้ หดหู่ว่ะ บอกตรงๆ
“อิฐ......” กูยกมือลูบหัวมัน “อิฐ เดี๋ยวกูช่วย......ไม่เป็นไรนะ”
“ฮึก...แต่...มันขายไปแล้ว เค้าบังคับเอาโฉนดมาจากแม่ เค้าตบแม่อิฐ....” น้ำเสียงมันดูเจ็บปวดมาก ซึ่งก็แน่นอน ไม่มีลูกคนไหนทนเห็นแม่ตัวเองถูกทำร้ายได้หรอก ...เพราะเรื่องนี้หรือเปล่าวะ เลยทำให้มันเป็นแบบนี้
“ไม่เป็นไร....กูจัดการเอง เรื่องเงินไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูหามาช่วย” ปากเร็วไปก่อนความคิด
แต่.....จะมีตังค์รึเป่าวะ....เหอๆๆ ช่างเหอะ มั่นใจว่าซื้อได้โว้ย บ้านกูรวย
“ไหนดูหน้าดิ๊ โห............” กูเอานี้ชี้เชยคางมันดันให้เอียงซ้ายเอียงขวา
“สารรูปดูไม่ได้เลย” แล้วก็ใช้นิ้วค่อยๆ เกลี่ยเช็ดน้ำตาให้มัน
“น้ำตาอ่ะ อย่าเสียให้คนอื่น เสียให้กูคนเดียวพอ ใจป่ะวะ?” ตบหัวมันเบาๆ ทีนึง เห้อ.......ขนาดร้องไห้ยังดูดี
น่าทะนุถนอมกว่าเวลาปกติเยอะเลย ปกตินี่ น่าถีบมาก ไอ้อิฐอ่ะ กวน....ตรีนโคตร
“เออ แล้วเรื่องไอ้ตี๋นั่นอ่ะ มึงคิดจะทำไงกับมัน” อย่าบอกว่าให้มันเยสแล้วจบอีกนะเว้ย
“ไม่รู้อ่ะ แต่ถ้าไม่ได้เงินพี่ต้น อิฐก็ไม่รู้จะช่วยแม่ยังไง”
"กูไง กูช่วย... มึงมาเอาเงินกู ไม่ต้องไปเอาเงินมันแล้ว เข้าใจมั้ย?"
กูก็บอกไม่ได้ว่ามันยังไงกันแน่ ความรู้สึกนี้...
กูก็แค่อยากช่วยปลดปล่อยมัน จากสิ่งที่กำลังทำร้ายตัวมัน ทำร้ายตัวกูด้วย
กูไม่รู้ว่ะ ...ข้างในใจลึกๆ ของกูมันบอกว่า อิฐกำลังต้องการใครสักคนที่จะช่วยฉุดมันออกมาจากความมืดมิด
ถึงมันจะไม่พูด ทำอะไรที่ไม่เข้าใจ แล้วแสดงออกแต่ด้านเลวๆ ให้กูเห็น ให้คนอื่นเห็น
ไอ้พวกชอบใส่ร้ายตัวเอง ด่าตัวเองเนี่ย... มันมีเชี้ยอะไรที่บอกคนอื่นไม่ได้ ระบายไม่ได้ อึดอัดใจอยู่คนเดียว
คุณเคยรักใครมั้ย? นั่นล่ะ... ทำได้ทุกอย่าง แม้แต่เรื่องที่ควายเค้าทำกัน แม้จะเอาเหตุผลส้นตรีนอะไรมาตัดสิน แต่มาตรฐานกูมันเอาไปเทียบกับคนอื่นไม่ได้
ตัวกู มีคนเดียวในโลก
อิฐก็มีแค่คนเดียวในโลก
เคยได้ยินประโยคที่ว่า 'จิตว่างได้ยินใบไม้พูด' ป่าววะ?
เออออ เห็นอย่างนี้แต่กูเป็นคนมีศาสนานะเว้ย
กูจิตว่างเหี้ยๆ เรื่องอิฐ มันคือการสามารถรับรู้และเข้าใจบางสิ่งได้เอง ที่กูสาธยายโวยวาย ทำตัวบ้าระห่ำไปมากมาย มันก็แค่ความรู้สึกภายนอก แต่ในหัวกูเนี่ย กูกำลังทำความเข้าใจตัวตนที่แท้จริงของมันอยู่
กูช่วยคนที่กูรักอ่ะ ใครจะว่าไง กูไม่สน เป็นควายกูก็ยอมเป็นมาแล้ว การทุ่มเททำอะไรสักอย่างเพื่อคนที่รักมันมีความสุขนะเว้ย แม้ว่าจะอยู่ในความทุกข์ ความเศร้า ปัญหานรกแตกต่างๆ นานา กูพร้อมแล้ว เข้ามาเหอะ มึงชนะกูได้ก็เข้ามาเลย
ถ้ากูไม่เข้มแข็งก่อน อิฐมันก็ต้องอ่อนแอแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่สิ้นสุด นรกในใจคน มันจะสักแค่ไหนกันวะ
"แต่ผมไม่อยากให้พี่เดือดร้อน ทั้งหมดมันเป็นเพราะผม" อิฐพูดต่อ
"กูไม่ได้เดือดร้อน มึงเลิกคิดว่าตัวเองตัวคนเดียวสักทีเหอะว่ะ เลิกคิดไปเลยได้มั้ย ปัญหาถ้ามันแก้คนเดียวไม่ได้ ก็อย่าไปฝืน... มึงจะเป็นยังไงกูไม่ว่า กูไม่เคยคิดจะให้มึงเปลี่ยน แต่คนที่มึงบอกว่ารักเนี่ย เค้าก็รักมึงเหมือนกัน เค้าเต็มใจช่วยมึง เพราะฉะนั้นมึงอย่าทำให้เค้าเสียใจเหมือนที่ผ่านมาอีกนะ"
".....อืม" มันสูดน้ำมูก เสียงติดแหบเล็กน้อย แหม เซะซี่..... กูนี่ก็...เริ่มจะคิดอกุศลกับมันอีกแล้วดิ
“อิฐ”
“หืม?”
“จูบหน่อยดิ”
อิฐมันหันมามองหน้ากูแบบไม่เข้าใจปนไม่พอใจเล็กๆ
“......ยังจะมีอารมณ์อีก เป็นไรมากป่าวเนี่ย อิฐปวดกบาลจะแยกอยู่แล้วนะ” เสียงติดฉุน
แต่กูไม่สนใจว่ะ.... ปากกูแตกเลยนะ ที่โดนมันต่อยอ่ะ สงสัยต้องถอนทุนคืนว่ะ
#
“โอ้ย บ้า จะทำอะไรในนี้”
“...........อืม ถอดนะ”
“โอ้ยๆ อย่าๆๆ ไม่ทำในนี้ อึ๊ก....อือ อ”
“อ่าส์”
“อั่ก ฮึก เจ็บบบ อา”
#
จิ้นกันตามสบาย....กูไม่ว่า แล้วก็กูไม่ได้หื่นอยากทำอะไรน้องมันในรถนะ
ความผิดไอ้น้องอิฐเลย ยั่วกู ยั่วกูตลอดดดดดด
ก่อนจะได้มันนี่กูต้องเจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจเรยว่ะ แต่สรุปก็คุ้มเกินคุ้ม... หึหึ
อยากทำต่ออีกสักรอบ แต่......เห็นทีจะไม่ไหว น้องอิฐนอนหลับตานิ่งเลย....แกล้งตายป่าวไม่รู้
กูอ่ะเปล่ารุนแรงนะ....... มันเป็นไปตามธรรมชาติและหน้าไอ้น้องอิฐตอนโดนทำนี่ สุดยอดจริงๆ
ตอนนี้กูมองคนอื่นเป็นสามัญชนไปหมดแล้ว ดิ่งลงนรกให้หมด ยกไอ้น้องอิฐเป็นเทพเลย น่ารักขั้นเทพจริงว่ะ
แต่ที่กูหลงรักมันนี่ไม่ใช่เรื่องนี้อย่างเดียวนะเว้ย
หน้าตาก็สำคัญ แต่นิสัยมันกูว่าแปลกๆ ดี แล้วกูชอบอะไรที่ท้าทายด้วยดิ กูไม่รู้ว่ะ
อิฐมันกล้า บ้าบิ่น คิดเองทำเอง ที่สำคัญไม่ชอบพูดเรื่องของตัวเอง การที่มันไม่พูดเนี่ยแหล่ะ เลยกลายเป็นคนลึกลับ เป็นปลาไหล ตีเนียนไปทั่ว
บางคนอาจจะพูดว่า 'ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ' เออ กูไม่เถียง แต่มันใช้กับน้องอิฐไม่ค่อยจะได้ผล
เห็นมันทำท่าแบบนั้น สายตาแบบนั้น..
แต่จริงๆ อาจจะไม่ได้รู้สึกอย่างที่คนทั่วไปควรจะรับรู้ก็ได้
กูคาดหวังและรอให้มันยอมรับกูอยู่ ถึงมันจะโกหก หลอกลวงใครต่อใครและทำให้กูประสาทเสียแค่ไหน กูก็ยังรอให้มันแสดงออกมาว่ามันคิดอะไรอยู่กันแน่
แต่เพราะกูเชื่อว่าหลายสิ่งที่มันรู้สึกกับกูหรือพูดกับกู คือความจริงที่อยู่ในใจมัน
เพราะงั้น กูถึงทำตัวให้ชาวบ้านเค้าด่าอยู่อย่างตอนนี้
เฮ้อ..... บางเรื่องให้อธิบายยังไงไป ก็ไม่เข้าใจ หรือถ้าให้อิฐมาบอกเอง กูว่าตัวมันเองก็อาจจะพูดไม่ได้หรอก ถึงอาการอินดี้ของตัวเอง
อย่าเพิ่งปวดหัวไปกับมัน เพราะกูปวดกว่าเยอะ
ที่จริงกูจะทนคนประเภทนี้ไม่ได้เลย ไอ้พวกเอาแต่ใจบ้าๆ บอๆ กวนตรีน พูดไม่รู้เรื่องแบบน้องอิฐเนี่ย
คือกูยอมให้มันคนเดียว ถ้าเป็นคนอื่นเนี่ยโดนเตะปากแตกไปนานแล้ว
นี่กูมาอธิบายอะไรช้าไปป่าววะ เออ ช่างเถอะ ไม่มีอารมณ์กูก็ไม่อยากเล่า
กูเอาน้องอิฐไปนอนต่อที่คอนโด มันก็หลับสนิทเลย....
“ห้าล้าน” อยู่ๆ ก็นึกขึ้นได้
กูหาสมุดบัญชี แต่หาไม่เจอ สงสัยทิ้งไว้บ้าน
คิดได้ก็ขับรถไปที่บ้าน ปล่อยอิฐมันนอนไป ท่าทางจะเพลียจัดจนลุกไม่ขึ้น
ถึงบ้านเจอพ่อแม่ พี่สาวอยู่ครบ
“ไง เจ้าต้าน หายเงียบไปเลยนะพักนี้ ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องเลย” พ่อกูเอง.......
“ติดเพื่อน ....เอ๊ย..ติดแฟน” หัวเราะขำขำตอบพ่อไป
“ตกลงจะติดเพื่อนหรือติดแฟน” พ่อเริ่มหมั่นไส้กูและ กูไม่ตอบแต่ยักคิ้ว เหอๆ
“อ้อ แม่ครับ เห็นสมุดบัญชีสีม่วงๆ ของต้านมั้ยอ่ะ” หาอะไรไม่เจอ ต้องถามเจ๊เค้าล่ะ
“อ๋อ ไทยxxxใช่มั้ย ก็อยู่ในลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือไงลูก”
“อ่า ครับ ขอบคุณ เดี๋ยวต้านไปเอาก่อนนะ” กูกำลังจะเดินขึ้นไปบนบ้าน แต่แม่ทักก่อน
“ร้อยวันพันปีไม่เคยถามหา จะเอาสมุดบัญชีไปทำอะไรครับลูก”
“ถอนเงินสิครับเด็จแม่”
“อ้าว มีเอทีเอ็ม บัตรเครดิตไว้ทำซากอะไร ทำไมไม่ใช้อันนั้น” พ่อนี่...ชอบขัดจริงๆ
“ถอนงั้นไม่ได้ เงินมันเยอะ”
“มันจะซักเท่าไหร่ ตู้น่ะมีให้เอ็งอยู่แล้ว” โถ พ่อ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
“จะเอาเงินไปทำอะไรกันแน่ไอ้ต้าน” พี่สาวกู จากที่คอยแอบฟัง ตอนนี้ดันสาระแนถามแล้ว บอกไว้ก่อนว่ากูกับพี่สาว โคตรจะเกลียดขี้หน้ากันมากแทบจะฆ่ากันตาย
“ไม่ยุ่งสักเรื่องได้ป่าววะ”
“แม่ดูมันสิคะ ปากเสีย” เริ่มหาพวกนะ
“แม่ก็อยากรู้ อยากได้อะไรเหรอลูก รถก็ได้แล้ว อะไรก็มีแล้ว” กูบอกยังวะ ว่ากูสะสมรถ...
“ไหนลองพูดมาสิ จะถอนเงินเท่าไหร่ และเอาไปทำอะไร”
พ่อแม่ พี่สาว รุมกูขนาดนี้
จะให้โกหกเหรอ.... กูไม่ใช่คนประเภทนั้นว่ะ
“ถอนห้าล้านอ่ะ เอาไปซื้อตัวเด็ก”
“ห๊า!!!!!”
H
กว่าอิฐจะยอมพูดออกมา... แต่เรื่องมันไม่ใช่แค่ที่พูดหรอก
คนที่คิด แต่พูดออกมาไม่หมด แล้วทำให้คนอื่นเข้าใจผิด ดูตัวอย่างได้จากน้องอิฐ เป็นต้น
คุยกะคนอ่านนิดนึง
คุณ ordkrub คุณ clubza คุณ som คุณ Killua ใกล้จะได้คายเรื่องน้องอิฐละ จะอดทนรอได้ไหมน้อ เพราะมันก็ไม่เคลียร์ทั้งหมดซะทีเดียว เรื่องมันกระโดดไปกระโดดมา ตามอารมณ์ไอ้ต้าน
คุณ jiBtar หายป่วยไวไวเด้อ
คุณ SoYiLovE แนวนี้โรแมนติกดราม่าเด้อ (ฮ่าๆ ชักไม่แน่ใจ)
-
เออพ่อคนดี ไม่โกหกพ่อแม่ บอกซะตรงเลย ฮ่าๆๆ
-
มึงจะตรงไปไหมเนี้ย
ไม่กลัวพ่อแม่มึงหัวใจวายบ้างไง
ขอโทษไรเตอร์จริงๆที่ไม่ได้มาเม้นให้หลายตอนแล้ว
เหอะๆ เค้าเข้ามาไม่ทันอ่ะ เผลอแป๊ปเดียว
ไรเตอร์ก็ลงไปหลายตอนซะและ ม่ะกอดที :กอด1: และ +1
ปล.เรื่องยังไม่เคลียร์อีกหรอเนี้ยไรเตอร์
ชีวิตคุณน้องอิฐนี่ลึกลับซับซ้อนน่าดู
เอาเค้าไปเป็นนายเอกแทนอิฐก็ได้นะ ถ้าจะทำให้เรื่องนี้
มันกลายเป็นโรแมนติกคอมมาดี้ ไม่ใช่โรแมนติกดราม่าอย่างทุกวันนี้
เอาม่ะ เอาม่ะ คิดค่าตัวไม่แพงหรอก ฮ่าาาาาาาาา เอิ้กกกกกกกกกกก
-
เอาจริงๆ เราทั้งสงสารน้องอิฐ แต่ไม่ชอบใจในสิ่งที่น้องกระทำเลย... น้องไม่เคยพูด ไม่เคยบอกอะไรเลย แต่น้องทำให้คนอื่นๆรอบตัวน้องคิดไปไกลแล้ว ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องดีแน่ถ้าน้องไป in relationship กับใคร เพราะน้องให้ความมั่นคงกับคนๆนั้นไม่ได้แน่ๆ ... เฮ้อออ
-
กูล่ะสงสารทั้งพี่ต้านทั้งน้องอิฐเลยแม่งเอ้ย
รักกันสักทีเห๊อะ อยากเห็นอิฐมีความสุขอ่ะ น้องแม่งหน้าสงสารอ่ะ
ก็ไม่ได้รังเกียจอ่ะที่น้องมันต้องขายตัว ก็มันเหมือนถูกบังคับล่ะว้า
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์น้า เค้ารออ่านทุกวันอ่ะ เอาแบบว่าวันล่ะหลายๆตอนไปเล๊ยยยยยยย o13
บวกหนึ่งให้เน้อออออออไรเตอร์คนเก่ง ที่ทำคนอ่านปวดตับตาม เลิกอ่านก็ไม่ได้ ติดอ่ะ :serius2:
-
14+1=15 :jul1:
-
ชอบต้านอย่างเเรง o13
เป็นคนตรงๆห่ามๆแต่ดูใจๆ ดีอ่ะ o13 o13 o13
แต่บอกพ่อเเม่ไปตรงๆแบบนั้นจะตรงไปมั๊ยว๊ะต้าน :laugh:
พ่อเเม่ สลบไปแล้วมั๊งนี่
-
ขอบคุณสำหรับตอนต่อครับ ยังไงก็จะรอจนกว่าจะรู้สาเหตุครับ 5555
-
อืมน่าสงสารเนาะ โดนบังคับทุกทาง แต่คิดว่าที่อิฐพูดออกมาใม่ใช่การหลอกอีกนะ
-
ชอบต้านอ่ะตรงได้ใจ เพราะเป็นคนแบบนี้รึป่าวถึงโดนหลอกเอาง่ายๆ
พอมาถึงตอนนี้ ก็ว่ามันง่ายไปใหมที่อิฐจะมาสารภาพตรงๆ มันต้องมีอะไรแน่ๆ
ตอนนี้อิฐพูดอะไร ก็เริ่มไม่เชื่อแระ สงสารแต่ต้านเหอะ
จะติดตามต่อไปนะไรเตอร์ ก็บอกแล้วว่ายังงัยก็จะรออ่านจนกว่าจะเคียร์อ่ะ หุหุ
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ
-
20
.
“ไหนลองพูดมาสิ จะถอนเงินเท่าไหร่ และเอาไปทำอะไร”
พ่อแม่ พี่สาว รุมกูขนาดนี้
จะให้โกหกเหรอ.... กูไม่ใช่คนประเภทนั้นว่ะ
“ถอนห้าล้านอ่ะ เอาไปซื้อตัวเด็ก”
“ห๊า!!!!!”
โอย....แก้วหูกรู
“ฮ่าฮ่า ล้อเล่น เอาไปซื้อบ้านและที่ดิน... เป็นไงครับ เหตุผลนี้พอผ่านมติ ครม. ป่าวครับ?”
“ที่อะไรของเอ็ง นี่สนใจเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ต้าน?” พ่อถาม
“เมื่อกี้นี้แหล่ะครับ... เดี๋ยวโอนได้แล้วจะพาทุกท่านไปยล......อิอิ”
“มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะต้าน เงินตั้งห้าล้าน แล้วนี่เรารู้เหรอเรื่องซื้อขายเนี่ย พาแม่ไปดูหน่อยได้มั้ยว่าจะไปซื้อแถวไหน แล้วซื้อกับใคร ซื้อแล้วจะเอาไปทำอะไร ที่ดีหรือเปล่า ซอยเปลี่ยวมั้ย....”
“แม่คร้าบ....แม่ๆๆ เบรกแตกเหรอครับ ค่อยๆ ถามก็ได้ ต้านตอบไม่ทัน”
“ฉันจะไม่ให้แกถอนเงิน จนกว่าจะพูดความจริง ว่าเอาเงินไปทำอะไร” พ่อเริ่มจะเครียด
“อย่าบอกนะว่าติดการพนัน เอ๊ะ...หรือว่ายาเสพย์ติด...” ดูพี่สาวกูพูด เห็นกูเลวขนาดนั้น... แมร่งใส่ความกันชัดๆ
ทุกคนเงียบครับ
“เอาไปซื้อบ้านและที่ดินจริงๆ” กูตอบ
แล้วทุกคนก็เงียบ จ้องหน้าจับผิดอีก....
“อ้าว ทำไมทำหน้างั้นล่ะคับ ไม่เชื่อเหรอ?”
“ยิ่งกว่าไม่เชื่อ หน้าอย่างแกเหรอจะซื้อบ้าน เอาไปทำอะไรเลวๆ ล่ะสิไม่ว่า”
“จะหาเรื่องต้านเหรอเนตร... ไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า” จะกัดกรูอีกนานมั้ยวะ รำคาญ
“ก็ที่ผ่านมาลองดูตัวเองซะบ้างสิว่าใช้เงินไม่รู้จักคิดแค่ไหน หาเงินเองให้ได้ก่อนนะ แล้วค่อยมาพูด”
“หุบปากไปเลยยัยป้า” กรูเริ่มจะเดือด อะไรวะเนี่ย ด่าเอาด่าเอา
“แล้วจะทำไมไอ้เถื่อน ชอบทำให้คนอื่นเดือดร้อนยังไม่รู้ตัวอีก ชิ เอาแต่ใจตัวเอง....ไม่สงสารพ่อแม่บ้างรึไง” ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่ มันลุกขึ้นมาตบกรูแล้ว
“ต้าน หยุด!” พ่อตวาดเสียงดัง ตอนที่กูกำลังเดินจะเข้าไปเอาเรื่องพี่สาวที่กำลังลุกขึ้นชี้หน้าด่ากูอยู่เหมือนกัน
“ต้านไม่ได้ไปเอาเงินเนตรซักหน่อย อย่ามายุ่ง!”
“ต้าน บอกให้หยุด!” พ่อเข้ามาดันตัวกูเอาไว้
“ยังไงๆ ก็จะถอน เงินมันอยู่ในบัญชีต้าน ต้านจะทำอะไรก็ได้”
“แกเป็นบ้าอะไรเนี่ย ฉันบอกให้หยุด ไปสงบสติหน้าบ้านก่อนไป แล้วค่อยมาคุยกัน” พ่อบอก
แต่กูไม่รอแล้ว กูขับรถออกไปจากบ้านเลย
เห็นทีเรื่องบ้านน้องอิฐ กูต้องเดินหน้าเรื่องอื่นก่อนซะแล้ว เฮ้อ...
#
“ไง เพิ่งตื่นเหรอ?” น้องอิฐนั่งมึนอยู่หน้าจอทีวี ตอนกูเปิดประตูเข้าไป จากที่หงุดหงิดเริ่มอารมณ์ดีขึ้นนิดนึง
“กินไรยังอ่ะ ผมทำกับข้าวไว้ในครัว” ทำกับข้าวไว้รอกรูด้วย ประทับใจว่ะ
“น่ารักจัง เมียใครเนี่ย” กูเดินไปหลังโซฟา แล้วก้มลงหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่
“อือออ อะไรนักหนา ขอดูทีวีก่อน....” ไม่ใช่แค่หอม กูไซร้ด้วย ก็กลิ่นตัวอิฐมันหอมนี่หว่า เริ่มมีอารมณ์อีกแล้วกรู
“สนทำไมเรื่องเด็กๆ โตแล้ว มาทำอะไรที่ผู้ใหญ่เค้าทำกันดีกว่า” อย่าสนเลยการ์ตูน สนพี่ต้านดีกว่า มือกูลูบที่หน้าท้อง และเม็ดเล็กๆ ตรงหน้าอก ใช้นิ้วบีบและขยำเบาๆ หมั่นเขี้ยวจริงๆ อยากกลืนกินมันทั้งตัวเดี๋ยวนี้เลย
“อืออ ผมเหนื่อย” อิฐครางเสียงแผ่ว ตอนกูใช้ลิ้นเลียใบหูลากไปต้นคอสลับกับดูดเบาๆ
“ไม่เป็นไร นอนเฉยๆ เดี๋ยวกรูลุยเอง”
XYZ ABC กันไปตามธรรมชาติ เหอะๆ
#
“จบแล้ว จะต่อคณะอะไร? xxเหรอ?” กูพาอิฐไปเดินเลือกซื้อหนังสือเตรียมเอ็นท์ฯ ที่ห้างใกล้ๆ คอนโดในตอนสายของวันต่อมา... ก็เมื่อวาน หึหึ ทำกิจกรรมในห้องกันนานไปหน่อย เพิ่งมีแรงลุกจากเตียงอ่ะ
ที่ถามเพราะเห็นไอ้ตี๋พามาติวกับกูหรอก คือจะบอกว่าถ้าจะเรียนคณะกูอ่ะ อย่าเลย มันหนัก แล้วมันก็เหนื่อย
กูไม่อยากเห็นแฟนกู โทรมและทรุดเหมือนกู
“ก็อยากเรียน”
“เหนื่อยนะ งานเยอะด้วย ไปเรียนบริหารดีกว่ามั้ย?” เผื่อไปเป็นเลขากูในอนาคต อิอิ
“ไม่เอาอ่ะ ชอบวาดๆ”
“ศิล’กรรมมั้ย? วิจิตรก็โอเค” มันต่างกันป่าวฮึ
“ทำไมอ่ะ ไม่อยากให้ผมไปเรียนด้วยเหรอ?” เฮ้ย... อย่ามาอ้อนดิ เดี๋ยวของขึ้น
“อยากดิครับที่รัก” กูยกมือดันหัวเล็กมาแนบหน้าผากชนกัน อยากจูบว้อย แต่คนเยอะ
“อายมั่งพี่” ดันหน้ากรูออกซะงั้น นี่กรูก็อายนะ ถึงไม่จูบ
“อ่ะ งั้นตามใจ อยากเรียนก็เรียน กรูติวให้” ความถนัดกรูก็พอมีปัญญาสอนอยู่
“ติววิชาอื่นด้วยดิ เลข ฟิสิกส์ ไทย สังคม”
“แหม ไม่ใช่ไอน์สไตน์นะ ไม่ได้เก่งขนาดน้าน”
“อื้มมม” เวลาอิฐตอบอื้มแล้วเม้มปาก จะเห็นลักยิ้มอ่ะ น่ารักโคตรเลยเมียกรู
อยากพากลับห้องเดี๋ยวนี้จริงๆ ใจมันหวิวๆ เมื่อมองหน้าเมิงอ่า
“ทำหน้าหื่นเชียวพี่” อิฐพูดแล้วเอานิ้วจิ้มตากู
“โอ้ย เค้าเจ็บนะ” กรูก็แกล้งทำดัดจริตเป็นเหมือนกัน ฮ่าๆ คงทุเรศน่าดูชม แต่อย่าได้แคร์เลย
“หลายยกแล้วพี่ ขอพักมั่ง ขาล้าหมดแล้ว ไม่รู้จะทำไปแข่งโอลิมปิกรึไง” บ่นๆ
“แน่ดิ ก็อยากได้เหรียญทอง มันเป็นความภาคภูมิใจของคนไทยเลยนะ กีฬาบนเตียงเนี่ย”
“งั้นขอลองมั่งดีไหม” ทำเป็นปากดี นึกว่ากรูกลัวเด่ะ
“ลุยมาเลยครับ พี่พร้อมเสมอ” จะกดกรูคงต้องรออีกสามล้านปีแสงไอ้น้องเอ๊ย
เดี๋ยวอิฐจะหน้าบูดบึ้งไปกันใหญ่ เลยเปลี่ยนไปคุยเรื่องเรียนเหมือนเดิม
หึหึ อิฐมันเริ่มแสดงสีหน้าแบบคนปกติแล้วนะ มันจะรู้ตัวมั้ยเนี่ย
“ไปกวดวิชาดิ เอาป่ะ เดี๋ยวพาไป” กูแปลกใจที่อิฐไม่เรียนกวาดดดวิชา ทั้งที่ใครๆ เค้าก็เรียนกัน แต่มาคิดดู ฐานะไม่น่าจะเป็นปัญหา เพราะคงมีคนออกเงินให้มันอยู่แล้ว แต่หน้าที่คงไม่เอื้อ เลยไม่เรียนติวมากกว่า
“ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบนั่งเรียนแคบๆ คนก็เยอะ” อืม เหมือนกรูเลย แต่กรูก็ไปนะ ตอนม.ปลาย นอกจากได้ความรู้ ยังได้หญิงด้วย คุ้มครับคุ้ม
“งี้ก็เรียนแต่ในโรงเรียนอ่ะดิ”
“ไม่เชิง” อะไรอีกล่ะ ไอกั๊กๆ แบบนี้
“ยังไง?”
“ก็....มีคนช่วยติว”
“ใคร?”
“..............” อย่ามาทำเป็นหาหนังสือนะเว้ย
กูหยิบออกไปวางที่เดิม
อิฐถอนหายใจยาวๆ
“บอกแล้วอย่าหาเรื่องกันนะ”
“ก็บอกดิ”
“พี่แชมป์”
ไอ้แชมป์ เวร......... ชื่อนี้กรูลืมไปได้ยังไง
ไอ้ตี๋ยังไม่รู้มันจะเอายังไง นี่ยังมีเก็บตกอีกตัวนึง กรูจะบ้าตาย
“เลิกกับมันจริงๆ รึยัง?”
“.................”
“ถามว่าเลิกกับมันรึยัง!?” เสียงเริ่มดัง คนก็เริ่มมอง... ช่างหัวแม่งมัน ที่กูสนคือทำไมอิฐไม่ตอบกู
“ไหนว่าจะไม่หาเรื่องไง อยากรู้ไปคุยที่อื่น เคป่ะ?” บอกทีว่ากรูหาเรื่องตรงไหนวะ
กูเดินตามอิฐออกมาข้างนอก
“มึงคบกู แต่ทำไมไม่เลิกกับมัน”
อิฐหันมามองกรู แล้วทำหน้านิ่งๆ “ผมเคยบอกพี่ไปตั้งนานแล้วไง ว่าไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ ทำไมต้องเลิก” มันตอบ
“หมายความว่าไง เป็นแฟนหลอกๆ งั้นดิ” เพื่ออะไรวะ
“ก็จะได้ไม่มีคนมายุ่งกับอิฐ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ม.สี่แล้ว คนเค้าเข้าใจแบบนั้นก็แค่ในโรงเรียน”
“แต่กูไม่ชอบ”
“ไม่ชอบก็ไม่ชอบดิ” อ้าว สัส
“ทำไมมีไรแล้วไม่บอกวะ มึงมีกู มึงเห็นหัวกูบ้างมั้ยเนี่ย” สุดจะทน ถึงกูจะนิสัยเด็กเอาแต่ใจ แต่กูพร้อมจะช่วยเมิงนะเว้ย
“อืม ผมรู้ แต่ผมไม่ชอบเอาปัญหาไปบอกคนอื่นนี่”
“กูเป็นคนอื่นเหรอวะ?”
“.......................”
“ก็ได้ ตามใจมึง”
ก็พอจะรู้ว่ามันเป็นคนแบบนี้ แต่บางทีกรูก็คิดว่าตัวเองเป็นไอ้โง่ เป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ที่มันไม่เคยไว้ใจเลย
กรูขับรถพามันมาส่งที่อพาร์ตเม้นท์ของไอ้โบ๊ทเพื่อนมัน ตอนแรกมันพยายามจะพูดด้วย แต่กรูไม่มีอารมณ์จะคุยกับมัน เรื่องราวต่างๆ ที่ไม่เคลียร์กรูอยากรู้ แต่ในเมื่อมันไม่คิดจะบอก กูก็จะไม่ถามอะไรอีก
ตอนนั้นเอง ที่กรูเห็นรถที่มองครั้งเดียวก็รู้ว่าคือรถไอ้ตี๋....ต้น เหี้ยเอ๊ย
เมื่อไหร่มันจะไสหัวไปไกลๆ ตรีนสักทีวะ
พอถึงรถมัน กรูเปิดประตูออกไปทันที... แม่งเอ๊ย จะตามแฟนกรูไปถึงไหน ไอ้เหี้ยนี่สงสัยต้องโดนสักที
“มาทำเหี้ยไรวะ” ไอ้ตี๋ยืนคุยกับไอ้โบ๊ทอยู่ กรูเข้าไปเหมือนหาเรื่อง
ก็ทำไม... จะทำไมกูล่ะห่ะ ใครสนวะ คุณสนเหรอ กูจะทำอะไรก็เรื่องของกรู กรูจะต่อยไอ้ตี๋ก็เรื่องของกู
“กูมาหาอิฐ” มันลอยหน้าตอบ ห่า
“พี่ต้น ไหนว่าจะ......”
“ก็มันทนคิดถึงไม่ไหวนี่นา... ไปไหนมาเหรอครับ พี่มารออยู่นานแล้ว” ไอ้ตี๋มันพูดเหมือนกรูไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น...
สัด ทนไม่ไหวแล้ว
กูพุ่งเข้าไปต่อยอัดหน้ามันแบบน็อตหลุด แรงไม่แรงก็ดูปากมันเลือดกลบ ล้มก้นจูบดินไปละกัน
“เฮ้ย...” อิฐตกใจรีบมายืนขวางกูที่กำลังจะตามไปกระทืบซ้ำ
“อย่าพี่ พอเหอะ” ไอ้โบ๊ทเข้ามาดึงแขนกู แต่กูสะบัดหลุด ผลักอิฐออกแล้วเดินไปคว้าคอไอ้ตี๋ลากขึ้นมาต่อยอัดมันไปอีกสองที
“พี่ต้าน หยุดนะ! หยุด บอกให้หยุดไงพี่ พอแล้ว” อิฐกับไอ้โบ๊ทพยายามจะดึงกรูออกมา กรูก็หน้ามืดพอตัว มันโกรธจนไม่ฟังอะไรแล้ว
ไอ้ตี๋ตั้งหลักได้ มันเลยกระโจนมาต่อยกรูคืน
กลายเป็นว่ากรูกับมันแลกหมัดกันอุตหลุด
เหตุการณ์มันคุ้นๆ เหมือนเคยเกิดขึ้นมาแล้ว แต่ผิดกันตรงที่ครั้งนี้มันคือไอ้เหี้ยตี๋
ปั๊ก! เสียงเดียวทำเอากรูกับไอ้ตี๋หยุดชะงักกันทั้งคู่
“ไอ้อิฐ!” เป็นไอ้โบ๊ทครับ ที่ร้องเสียงหลงขึ้นมา
กูอึ้งที่เห็นอิฐอ้าปากค้างๆ เหมือนชา.... สักครู่ถึงถ่มเลือดออกจากปาก
“มึงเป็นไงมั่งวะ” ไอโบ๊ทถามหน้าตื่น
“เป็นไง...? ก็เจ็บดิวะถามได้” อิฐตอบนิ่งๆ มรึงจะดูแมนเกินไปละ รับหมัดแทนกูทำไมไอ้เด็กบ้า
“อิฐครับ พี่....พี่......ขอโทษ ไปโรง’บาลกันนะ พี่พาไป นะครับ” ไอ้ตี๋รีบเดินไปคว้าข้อมืออิฐ ทีนี้ก็รู้แน่ชัดแล้วว่าเป็นฝีมือมัน
“เฮ้ย มึง ปล่อยเลย นี่แฟนกรู” ผมผลักอกมันจนกระเด็น ห่า... ใครให้จับวะ
“อิฐเจ็บอยู่ มึงยังจะพูดอย่างงี้อีกเหรอ”
“เงียบไปเลยมึง อย่ามายุ่งกับของๆ กู” กรูหันไปคว้าแขนอิฐ ลากไปที่รถ ซึ่งแฟนกรูก็ไม่ได้พูดอะไร ยอมแต่โดยดี ก่อนออกรถกูชี้หน้าบอกให้ไอ้ต้นหยุดตามมา ไม่งั้นมึงตาย
H
คนเราเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆ
ยิ่งคนที่มีความฝังใจกับบางอย่าง ยิ่งเปลี่ยนยาก เฮ้อ...
คุณ iamnan จริงๆ ต้านพูดเล่น
คุณ parity_yc ขอกอดคืนละกัน :กอด1: คิดค่าตัวเท่าไรน้อ... นายเอกเรื่องนี้ต้องเอาไอ้ต้านให้อยู่นะ มันชอบอะไรแปลกๆ และที่ยังไม่เคลียร์เพราะเหตุผลมันยังไม่หมดแค่นั้น เดี๋ยวมาเคลียร์กันต่อ
คุณ sky-cafe เรื่องที่บอกน่าคิดมาก ไอ้ต้านก็แอบกลัวอยู่ลึกๆ
คุณ jiBtar ก็รักกันแล้วนา...
คุณ clubza ขอบคุณสำหรับบวก แล้วไมเลือดท่วมจ้ะ?
คุณ JAYZK* แหง่ม ยังไม่สลบ เพราะมันพูดเล่น
คุณ ordkrub จะแง้มสาเหตุเรื่อยๆ ละ
คุณ som หลอกไม่หลอก...เหอะๆ โปรดติดตามตอนต่อไป
คุณ Killua ขอบคุณสำหรับกำลังใจเน้อ :impress2:
-
:z13:
ไอ้ต้านก็เนอะ อารมณ์ร้อนจริงมึง
แต่ถ้าเป็นเค้า แล้วคนที่รักมาบอกว่าตัวเองเป็นคนอื่น
ก็นอยด์แดกเหมือนกันแหละ :m16:
ส่วนเรื่องแชมป์ก็เคลียร์ไปหนึ่งหรือยังไม่เคลียร์สำหรับต้านหว่า :really2:
ไรเตอร์เมื่อไหร่เรื่องนี้จะตัดดราม่าออก แล้วเหลือแต่โรแมนติกซะทีอ่ะ :serius2:
-
"กรูก็แกล้งทำดัดจริตเป็นเหมือนกัน ฮ่าๆ คงทุเรศน่าดูชม แต่อย่าได้แคร์เลย " -- -ขอถาม แกเคยแคร์ไรด้วยเหรอ ต้านเท่าที่ได้รับชมมารู้สึกจะไม่นะ กร๊ากกกก
-
อ่านแล้วก็ได้แต่ปลง สงสารทั้งคู่ จะว่าใครคนนึงก็ไม่ได้เพราะทั้งคู่เลือกแล้วที่จะมาเป็นคนรักกัน
พี่ต้านก็อารมณ์ร้อน แต่ก็ว่าไม่ได้เพราะถ้าเป็นเรา เราก็โกรธ ก็โมโหถ้าคนที่เรารักอาจจะยังมีใครหลายคนเก็บเอาไว้อีก(ถึงแม้น้องจะไม่เรียกมันว่าความรัก) น้องอิฐก็ไม่เคลียร์สักอย่าง น้องเขามาหาพี่ต้านตอนแรกเพราะน้องบอกชอบพี่ต้าน แต่หนูไม่เคลียร์ตัวเอง ซึ่งถ้ารักกันจริงเขาไม่ทำแบบนี้นะคะลูก หนทางข้างหน้าช่างดูมืดมนเหลือเกิน ความสัมพันธ์ที่เริ่มมาจากความสั่นคลอนแบบนี้ ลำบากคะลำบาก.
-
น้องอิฐเอ้ยคืออย่างแกจะมีปมเยอะแท้
พูดบ้างก็ได้ไอ้น้องเอ้ย สงสารต้านมันเถ๊อะ
ว่าแต่หื่นน้าต้าน เล่นซะน้องมันขาล้าเนี่ยะใช่เล่นน้า ไรเตอร์อย่าย้ายไปที่โคมไฟหัวเตียงดิ๊ :haun4:
เอาอีกอ่ะ ชอบชอบชอบ
-
คู่นี้ถ้าจะอยู่ด้วยกันจริงคงต้องปรับตัวมหาศาลเลยครับ ไม่งั้นได้ฆ่ากันตายแน่
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
21
.
“พี่มันบ้าจริงๆ” ระหว่างที่ขับไปโรงบาล มันก็บ่นกู แบบเอือมแล้ว
“บ้าก็ช่างกรูเถอะ แล้วปากเป็นยังไง เลือดยังไหลอยู่ไหม?”
“นิดนึง แล้วพี่อ่ะ?”
“เด็กๆ แล้วตกลงมึงจะเอาไง จะให้กรูฆ่ามันดีมั้ย แมร่งตื๊ออยู่ได้ น่ารำคาญ”
“เอางั้นเลยอ่ะ... ไม่นึกเลยว่าพี่จะโหดขนาดนี้”
“เออ! รู้ไว้ซะ”
“..............”
“ตกลงจะเอายังไง?”
“ก็ไม่เอาไง”
“กรูถามดีๆ......” เดี๋ยวความอดทนไม่เหลืออีก กรูอาละวาดแน่
“ผมไม่รู้ ก็เค้ามาเอง เค้าไม่ยอมเลิกเอง”
“งั้นกรูจัดการให้”
“งั้นผมคุยเองดีกว่า”
“ไม่” ไม่ให้คุยเองเว้ย เหี้ย เดี๋ยวไปตกลงอะไรกันโดยที่กรูไม่รู้อีก กรูไม่อยากเป็นคว-ายอีกเข้าใจมั้ย
“ผมคุยเอง”
“อย่า ทำ ให้ กรู โม โห” เน้นคำ ช้าๆ ชัดๆ
“เฮ้อ....” มันถอนหายใจยาวๆ
จนถึงโรงพยาบาลทำแผลเสร็จทั้งกรูและน้องอิฐ กรูเห็นมันโทรศัพท์ พอกรูเดินไปถึงมันก็วางสายพอดี
“โทรหาไอ้โบ๊ท” ดูมันจะบอกก็บอกไม่หมด... หงุดหงิดว่ะ เลยตบหัวไปทีนึง
“โทรถามว่าพี่ต้นเป็นไงบ้าง” พอแง้มปากออกมา กรูปรี๊ดอีกแล้ว
“ว่าไงนะ?” ไม่อยากจะเชื่อเลย ยังเสือกเป็นห่วงไอ้เชี่ยตี๋อีก กรูจะบ้า
“มึงยังมีหน้าบอกกรูอย่างงี้อีกเหรอ ทั้งที่ผัวมึงยืนหัวโด่อยู่นี่เนี่ยนะ...”
อิฐมองไปรอบๆ ซึ่งเสียงกรูคงดังพอให้คนอื่นได้ยิน กรูลดเสียงลงแล้วลากมันไปที่รถ
ยังไงก็ต้องคุยให้รู้เรื่องละวะ
“ถามจริง มึงไม่ไว้ใจกรูเหรอ?”
“.....ป่าว” มันตอบแต่ไม่ได้มองตากรู อย่างงี้กรูจะเข้าใจว่ามึงโกหก .....หรือมันไม่ได้โกหกวะ ชักไม่แน่ใจ
“กรูอยากรู้ว่ามึงมีเรื่องเหี้ยอะไรกับมันกันแน่ มึงจะปล่อยให้กรูบ้าไปจริงๆ ใช่ไหม” เหนื่อยว่ะ บอกตรงๆ ไม่เคยคบใครแล้วเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน
ก็มันแมร่ง... มีอะไรแล้วไม่พูด มันกลัวอะไรวะ
“มึงกลัวอะไรของมึง ถ้ากลัวกูเดือดร้อน หรือคิดว่าเป็นปัญหามึง กรูจะบอกว่า มึงไม่ต้องคิดแทนกู กรูรู้กรูทำอะไร รู้สึกยังไง กรูบอกมึง มึงบอกกู เราเข้าใจกัน เรื่องจบ แต่นี่กรูเหนื่อยเพราะกูวิ่งตามมึง แต่มึงก็หนีกรู มึงทำไปทำไม ถ้ามึงรักกรูแล้วมึงจะหนีกูไปเพื่ออะไร!” นึกว่าคุยกันรู้เรื่องตั้งนานแล้วนะ
อิฐก้มหน้าเหมือนคนมีความผิด ซึ่งมันก็จริง ในความคิดกรู
“พี่ต้าน”
“อะไร”
“อิฐขอโทษ”
“.......สัดเอ๊ย” กรูสบถ คิดว่าขอโทษแล้วหายเหรอ
“พี่ต้าน”
“อะไร”
“เดี๋ยวเล่าได้ป่าว? ..ทั้งหมดเลย”
“..เฮ้อ......” หวังว่าจะทั้งหมดจริงๆ นะคราวนี้
"อืม!" ก็ได้วะ
“พี่ต้าน ไปคุยที่ห้องได้ป่าว ร้อนอ่ะ” เชี้ย
กรูสัมผัสได้นะ ว่าอิฐมันก็รักกรูเหมือนกัน เพียงแต่นิสัยมันเป็นอย่างที่บอก... ชอบพูดจากวนตรีน ปกปิดความรู้สึกและท่าทางจะแก้ยากด้วย กูความอดทนต่ำ กรูเหนื่อย แต่กูก็รักมัน แบบถอยไม่ได้แล้วด้วย
แต่ที่สังเกตได้ชัดอีกอย่าง เวลามันระเบิดอารมณ์ออกมาด้วยการร้องไห้ ทุกประโยคจะแฝงไว้ด้วยความทรงจำที่เจ็บปวดเสมอ
ก็ปกติแล้วอิฐมันจะไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้าท่าทางให้คนภายนอกรับรู้สักเท่าไหร่
#
พอถึงห้อง มันก็เข้าครัว ไปค้นๆ ของในตู้เย็น หยิบผลไม้ออกมาหลายอย่าง
“ทำไร?” กรูถาม จ้องตาใสๆ ของมัน เฮ้อ... เห็นหน้าแล้วก็โกรธนานๆ ไม่ลง มันน่ารัก น่าฟัดอ่ะ... อยากดึงเข้ามาจูบๆๆ ไปทั้งตัว อยากเมคเลิฟกับมันจนแทบบ้า กรู...... เอาอีกแล้ว ใจมันหวิวๆ
“เดี๋ยวทำมิกซ์ฟรุตอ่ะ” น่ารักแล้วยังทำของกินอร่อยๆ เก่งอีก
“ช่วยมะ” พออยู่กันสองคนกรูชอบลืมเรื่องที่จะคุยกับมันอ่ะ แต่คิดไปเรื่องอื่นแทน โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง เหอะๆ
“ช่วยไปไกลๆ ทีพี่” กรูไม่สนใจอาการกวนประสาท แต่เดินเข้าไปกอดมันจากด้านหลัง เอาส่วนกลางลำตัวที่เริ่มแข็งไปถูไถกับก้นแน่นๆ ของมัน
“ไม่ไป” ตอบพลางเอาหน้าไปซุกที่คอขาวๆ สูดดมกลิ่นกายที่กรูคลั่งไคล้จนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว
“ไปรอข้างนอกก่อน... ทำแป้บเดียว มาเหนื่อยๆ กินแล้วจะได้ใจเย็นลงไงพี่ เดี๋ยวผมเล่าเรื่องพี่ต้นให้ฟัง เรื่องคนอื่นด้วย ถ้าพี่อยากรู้”
"อืม ไว้ก่อนนะ" ไม่สนแล้ว ใครวะไอ้ต้น
กรูจับมันหันหน้ามาแล้วโน้มตัวไปประกบปากสีแดงนั้นอย่างหื่นกระหาย... เออ หื่น ยอมรับ
แล้วดูเหมือนตั้งแต่มีอิฐเป็นแฟน กรู sex จัดขึ้นกว่าเมื่อก่อนอีก...
“เจ็บปาก” น้องอิฐหน้างอ ปากแดงบวมช้ำและเหมือนเลือดจะซึมออกมาอีก
“เลือดออก เดี๋ยวกรูดูดให้นะ”
“........”
กรูทำกับมันที่ห้องครัวนั้นแหล่ะ จากนั้นก็ย้ายมาโซฟาอิฐสาม กูสอง
ทำเหมือนตายอดตายอยากที่ไหน ทั้งที่เมื่อวานก็เพิ่งจัดไปหนักอยู่
จริงๆ กรูก็เจ็บแผลเหมือนกัน แต่ช่างมันเหอะ... ไม่สำคัญเท่าคนนี้หรอกว่ะ
“อาาา.... นะ...เหนื่อย อ่า”
“อา ครับ ซี๊ดดส์ แป้บนะ”
“พี่...พี่ คร้าบ..... จะ อาาา ฮ้ะ จะตาย....แล้ว”
“อิฐครับ พี่ ....รัก เรานะ”
“ค..ครับ.......อะ อาาา”
“รักพี่มั้ย”
“อ๊าาา ระ รักค..คร้าบ บะ อะ เบา นะ หน่อย อ่า”
“ซี๊ดดส์ งั้นทีหลังอย่าไปยุ่งกับคนอื่น...นะ”
หมดยกน้ำมิกซ์ฟรุ๊ตก็ไม่ได้แดกหรอก แต่ได้กินอย่างอื่นที่ดีกว่านั้นเยอะ
อิฐแทบจะสลบเหมือดไปอีกแล้ว แต่ก็ยังพอลืมตาขึ้น ฮ่าๆๆ
เจอศึกหนักหมดฤทธิ์ไปเลย กลายเป็นลูกแมวน้อยน่ารัก กรูอ่ะช๊อบชอบ
กูเดินไปเปิดน้ำในอ่าง รอจนถึงครึ่งก็ไปอุ้มอิฐจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำ ค่อยๆ วางไอ้ตัวน่ารักลงให้มาพิงอกกู
“เดี๋ยวอาบให้” เจ็บแผลว่ะ แมร่งเอ๊ย แต่ช่างหัวมันเถอะ
“อืม” อิฐหลับตาตอบเบาๆ กรูอดไม่ได้ที่จะก้มลงจูบบนหัวไหล่เนียนกับแก้มใสสีแดงระเรื่อ มือสองข้างก็ลูบไล้ไปทั่วหน้าอกและท้อง
“อืออ ไม่เอาแล้ว” อิฐประท้วงจับมือกรูที่กำลังไปป้วนเปี้ยนแถวประตูหลัง
“อึ๊ก ฮะ ไม่” นิ้วกรูมันสอดลึกเข้าไปแล้ว มืออีกข้างจับข้อพับให้อิฐชันเข่าขึ้นแล้วอ้าขาออก
ส่วนปากก็จูบไซร้ไปทั่วใบหน้า...
“พอ....พอแล้ว ผม อาาา ไม่...” เสียงถูกกลืนลงไปในลำคอ เพราะกูจับหน้าให้หันมารับจูบอย่างดูดดื่ม
ส่วนนิ้วกรูก็วนคว้านเป็นวงภายใน จนรู้สึกถึงความเฉอะแฉะจากสิ่งที่คั่งค้างอยู่ค่อยๆ ไหลออกมา
กรูหน้ามืดทนไม่ไหวอีกแล้ว เลยยกสะโพกเล็กขึ้นแล้วจ่อแก่นกายของตัวเองลงไปในช่องทางด้านหลังที่มันขยายตัวอยู่แล้วจากที่ทำก่อนหน้านี้
อิฐขาสั่นมือสั่น จับแขนกูแน่น กูค่อยๆ กดสะโพกลงจนอิฐรับของกูไว้ได้หมด
“อึ่ก....อือ ฮ้า” อิฐครางเสียงกระเส่า พอเริ่มรู้จังหวะ กูโยกตัวขึ้นลงเร็วขึ้นและแรงขึ้นจนน้ำกระฉอกจากอ่างเหลือครึ่งนึง
“....พ...พี่ อ๊า”
“ครับ...ว่าไงครับ ที่รัก” มือกูเอื้อมไปชักของอิฐให้เข้าจังหวะกัน
“จะ....ออก” พูดแค่นั้นของอิฐก็ปล่อยออกมา กรูรีดจนหมดก๊อก แล้วกอดเอวให้อิฐลุกขึ้นยืนเอามือท้าวผนังไว้
“ยืนไม่ไหวแล้วเหรอ” รู้สึกว่ากรูจะรับน้ำหนักตัวทั้งหมดไว้ด้วยแขนข้างเดียว
“ร..เร็ว.....เร็วคับ” ตามคำขอ กรูโยกเร็วๆ แรงๆ อีกไม่กี่ครั้งก็ปล่อยความต้องการเข้าไปในตัวน้องอิฐอีกครั้ง
เสร็จกิจอิฐถึงกับเข่าทรุด แต่มือกรูประคองตัวไว้อยู่ เลยอุ้มเด็กน้อยของกรูออกไปนั่งพักตรงชักโครก
กรูเช็ดตัวทำความสะอาดให้อิฐอีกครั้ง ถึงอุ้มออกมานอนบนเตียง
“อ้าว...หลับซะแล้ว” ขำว่ะ... ทำเสร็จหลับปุ๋ยทุกที กรูนอนตะแคงข้างมองหน้าอ่อนใสที่หลับอยู่อย่างมีความสุข
อาการเจ็บตามตัวที่เพิ่งต่อยกับไอ้ตี๋มาวันนี้ กรูแทบไม่รู้สึกเลยเมื่ออยู่กับอิฐ
จะอ้วกก็ได้ กรูไม่ว่าหรอก แต่กรูลืมความเจ็บปวดที่มีไปหมด ความหื่นมันบังตาว่ะ
กรูใช้นิ้วมือเกลี่ยแก้มใส กับริมฝีปากบวมเจ่อช้าๆ
กูรักอิฐ
มาก
จริงๆ
เกินจินตนาการของพวกเมิง หรือตัวกูเอง กูก็บอกไม่ได้ว่ารักมากแค่ไหน รู้แต่ว่ามันมากจนล้นทะลักออกมาทุกวันๆ
กรูไม่แคร์อะไรทั้งนั้น จะว่ากูรีบตัดสินใจทั้งที่ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริง โง่ใช้ของเก่าหรืออะไรก็ช่าง เพราะมันไม่จำเป็นสำหรับกู
อดีตคนมันเปลี่ยนไม่ได้ และกูเกลียดคนประเภทคร่ำครวญถึงอดีตที่สุด .......เพราะเค้าเคยเป็นอย่างนั้น เพราะเค้าเคยทำอย่างนี้ แล้วไงวะ?
รับประกันไม่ได้นี่ ว่าตอนนี้เค้าจะเป็นอย่างที่พูดกันอยู่
สนปัจจุบัน เลือดเนื้อ หัวใจ ที่อยู่ตรงหน้า... อดีตให้เป็นแค่ประสบการณ์ สิ่งบอกเล่าเหตุผลของการกระทำบางอย่าง เพื่อให้ก้าวไปข้างหน้าก็พอ
กรูมั่นใจว่าไม่มีใครที่จะเข้าใจและดูแลอิฐได้ดีเท่ากู
จริงๆ กูไม่อยากคาดคั้นให้อิฐพูดในสิ่งที่กูอยากรู้หรอก กูไม่ชอบเสือก
แต่กูก็ไม่อยากเห็นคนที่กูรักมีปัญหาเหมือนกัน กูอยากให้เค้ามีความสุข
ถึงกูจะไม่ใช่คนดี
(สังเกตจากคนที่บ้านไม่ค่อยไว้ใจ)
แต่กูจะเป็นคนดีของอิฐ แค่นี้พอไหมวะ?
จะอ้วกกันอีกแล้วเหรอสราดดดด
H
เบรคอารมณ์กันนิดนึง แง่ม ดูท่าทางอิฐไม่รักพี่ต้านเหรอ... แสดงออกติดลบโคตรๆ เลยสิเนี่ย :sad4:
ตอนนี้มี NC พอดี ฮ่าๆ :oo1:
-
เฮ้อ มีคนบอกว่าความรักทำให้คนตาบอด แต่เค้าว่ามันทำให้โง่ด้วย
เกือบรู้ความจริงแระ ถ้าไม่ติดมีNCเนี่ยะ ก็คงรู้ความจิงกันไปแระ
ร้ายกาจๆ...แต่ว่าถ้ามีคนอย่างอิฐอยู่จริงๆ จะมีคนทนได้ใหม่อะ
ไรเตอร์ไปเอาบุคลิกนี้มาจากใหนอ่ะ ถึงได้เขียนออกมาได้อ่ะ
ปวดหัวสุดยอด...รอตอนต่อไปนะ
-
^
^
^เห็นด้วย ว่าโง่จริงๆ
แต่ว่าอิฐดูเหมือนไม่ได้รักต้านจริงๆนะ
ในความรู้สึกเราที่ได้อ่านๆมาอ่ะ
ไม่เห็นมี คำว่ารักในการกระทำของอิฐเลย
เห็นมีแต่ไอ้ต้านอ่ะ ที่จะค่อยวิ่งตามตลอดเวลา
:เฮ้อ: ก็ยังไม่ได้รู้ความจริงอยู่ดี
-
กรูไม่แคร์อะไรทั้งนั้น จะว่ากูรีบตัดสินใจทั้งที่ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริง โง่ใช้ของเก่าหรืออะไรก็ช่าง
เพราะมันไม่จำเป็นสำหรับกู อดีตคนมันเปลี่ยนไม่ได้
เจ๋งที่สุดอ่ะต้าน ประโยคนี้แกแมนมากมากอ่ะ เต็มร้อยให้น้องอิฐคนเดียวหรือเปล่าต้าน o13
แบบว่า :haun4: :haun4:ดีอ่ะไรเตอร์ นึกว่าต้องเห็นโคมไฟซะแล้ว :z1:ขอบคุณนะไรเตอร์
รักกันได้แล้ว น้องอิฐเอ้ยแกก็เผยความจริงได้แล้ว ต้านกับคนอ่านมันก็จะอกแตกตายเหมือนกันแล้วเนี่ยะ :m16:
เอาอีกอ่ะไรเตอร์ เอาอีกเล๊ยยยยยยย :กอด1:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่เข้าใจ
:เฮ้อ:
-
เป็นลูกที่ชั่ว แต่เป็นปั๋วที่ดี ว่าง้านนนน :z1:
+๑ ให้น้องอิฐ อิอิ
-
ต้านรักอิฐแล้วอิฐรักต้านไหมนะ
แล้วเรื่องผู้ชายแต่ละคนที่มา เกี่ยวพันกะอิฐเมื่อไหร่จะเครียร์ :เฮ้อ:
-
อย่างนี้ไงครับพี่ต้านรักอิฐมากๆ ก็เลยอยากจะรู้เรื่องในอดีตทั้งหมดของคนรัก
แต่ อิฐ กลับเป็นอะไรที่สีเทาๆ ไม่ค่อยแจ่มชัดซักเท่าใหร ผมคิดว่านะเป็นใครใครก็เคือง
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ ชอบอ่ะ
อ่านแล้วบีบหัวใจเป็นบ้า
ไม่รู้อะไรเลย ตัวละครลึกลับมีเสน่ห์ดี
ขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคน :L2:
-
อยากมองเห็น อยากสัมผัส
ตกลง อิฐรู้สึกยังไงกันแน่
อิฐ ครอบครัวอิฐ งง จังเลย
มาแก้ให้กระจ่างด่วน
ชอบๆ
-
จบลงที่เตียงแล้วจะได้พูดกันมั้ยละคะลูกกกกก
พี่ต้านรักน้องมาก ก็อย่าให้ความรักที่มีให้น้องย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองแล้วกันนะคะ รักนะรักได้ แต่คนเราต้องฉลาดเลือกที่จะรักให้เป็นนะคะ ไม่งั้นไอ้ที่ว่ารักๆนะสุดท้ายจะกลายเป็นอาวุธทำร้ายตัวเองและคนรอบข้าง ส่วนน้องอิฐ คนอ่านก็ได้แต่ปลงค่ะ น้องทำตัวคลุมเครือเหลือเกิน.. *sighs* มองไม่เห็น intention ของหนู สัมผัสไม่ได้ว่าหนูรู้สึกเช่นไร
-
22
#
#
ใกล้เปิดเทอมแล้วว่ะ ช่วงเวลาที่สุขสุดๆ กำลังจะหมดไปเพราะกูต้องไปเรียน(ปีสี่แล้วคับ)
และน้องอิฐก็ต้องเตรียมตัวเป็นเฟรชชี่ของมหาลัย xx ซึ่งไม่ใช่มหาลัยกู และไม่ใช่คณะกรูด้วย
สัสเอ๊ย... ซึมเลยกู อุตส่าห์หวังไว้ว่ามันจะมาเป็นรุ่นน้องคณะ จะได้ดูแลสะดวกๆ หน่อย
แต่มันดันสอบไม่ติด มันติดอันดับสุดท้ายซะงั้น เวรกรรมจริงๆ
น้องอิฐแมร่งอินดี้สัดๆ จะเอ็นท์ทรานซ์แต่ทำตัวเหมือนไม่ใช่เด็กเตรียมเอ็นท์เลย
พฤติกรรมแปลกๆ ว่ะ
คนอื่นเค้าเคร่งเครียดอ่านหนังสือ ติวหนังสือกันไม่หลับไม่นอน
แต่ที่รักกรู ทำเชี้ยไรวะ...
เท่าที่เห็น มันก็นั่งวาดรูป หรือไม่ก็นั่งแกะคอร์ดกีต้าร์
หนังสือไม่อ่าน
จะอ่านเฉพาะที่กูจะสอนให้ แค่นั้น...
เวลาที่เหลือที่กูไม่ได้อยู่กับมัน กูไม่รู้
แต่เคยถามไอ้โบ๊ทแว่น มันบอกว่าอิฐเอาแต่หลับ บางทีเล่นกีต้าร์ บ้างฟังเพลง บ้างเล่นเกมส์
หรือไม่ก็ออกไปเดินเล่นข้างนอก.....
หรือไม่ก็ออกไปกับ.......ไอ้แชมป์
อืม................
ไปกับไอ้แชมป์ พี่ชายสุดที่รัก..
ก่อนหน้าที่จะสุขสุดๆ พวกคุณรู้หรือไม่ว่ากว่ากูจะผ่านชีวิตช่วงปิดเทอมกับน้องอิฐมาได้มันช่าง........ เฮ้อ
เอาเถอะ อิฐมันสร้างปัญหาไว้เยอะจริงๆ ด้วยว่ะ แต่ตัวก่อเรื่องไม่ใช่มันหรอก
แต่เป็นคนอื่นที่สุดแสนจะใกล้ตัว
กู.....ไม่นึกเลย ว่า เด็กน้อยของกูจะแบกปัญหาไว้เยอะขนาดนั้น ด้วยตัวคนเดียว
มันทนได้ยังไง เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ
แต่เชื่อเถอะ กูจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นอีกแล้ว
#
#
“นี่มันอะไรกันวะ” เข้าใจความวูบของกูกันมั้ยเนี่ย ไม่ได้เจออิฐห้าวัน มันโทรมานัดกูไปกินข้าว แต่เสือกพาไอ้แชมป์มาด้วย.... นี่มันเรื่องเหี้ยอะไรกันวะ
“นั่งก่อนดิพี่ หิวแล้ว น้องคร้าบสั่งอาหารครับ” ไอ้น้องอิฐ! เนียนไม่สนใจกูอีกแล้ว กูหันไปจ้องตาไอ้แชมป์ซึ่งมันก็จ้องกูกลับเช่นกัน นึกในใจวันนี้อาจมีเรื่อง ไม่รู้ดิวะ กูรู้สึกว่าอิฐแคร์มันมากกว่าคนอื่น ซึ่งไม่แน่ว่าอาจจะมากกว่ากู
แคร์น่ะ... แต่ไม่ได้หมายความว่ารักมากกว่า
งั้นก็...จะช่างแม่งมันละกัน
สั่งอาหารเสร็จ น้องอิฐ.....แนะนำกรูอย่างเป็นทางการ สงสัยเพิ่งจะคิดได้
“พี่แชมป์ นี่พี่ต้านอ่ะ แฟนอิฐ” เยี่ยมมากที่รัก แต่ทำไมดูไอ้แชมป์มันไม่ตกใจเลยวะ งั้นก็แสดงว่ามันรู้อยู่แล้ว…
“ครับ พี่จำได้” ไอ้แชมป์ตอบยิ้มๆ “ก็มันเคยมาหาเรื่องพี่ วอนปากแตกไม่เข้าเรื่อง เป็นไง เจ็บมากป่าววันนั้น?”
ประกาศสงครามกับกู มึงจะเอางั้นใช่มั้ย เด็กเวรเอ๊ย
“เจ็บแต่ก็ยังมีคนดูแลกรูล่ะวะ คืนนั้นขอบใจนะอิฐ ที่อุตส่าห์มาหาถึงห้อง” อึ้งๆ อึ้งอ่ะดิมึง ไม่รู้ล่ะสิว่าอิฐแอบหลบมึงมาหากู สัส
“อ่า....” อิฐมันไปไม่ถูกเลย เจอไอ้แชมป์หันหน้าไปมองอย่างโหด...
“เหรออิฐ?” มันถามเหมือนกับว่าที่กูพูดน่ะจริงมั้ย
“...........ครับ” ก้มหน้าเลย
“ไม่รักพี่แล้วเหรอ ทำไมต้องโกหกกันอ่ะ” เฮ้ย...... มึงลืมไปรึเปล่าว่าแฟนอิฐน่ะ นั่งอยู่ตรงนี้
“คือ....ว่า........” อ้ำอึ้งอย่างกับกลัวไอ้แชมป์นักหนา... กลัวไรมันวะ ทีกูอ่ะ ไม่มีหรอก หงอๆ แบบเนี้ยะ
“รักสิค้าบ พี่แชมป์ เหอะๆ พี่ชายทั้งคน”
ก็เข้าใจนะว่าพี่ชาย แต่สำหรับมันกูว่าไม่ใช่แค่นั้นล่ะมั้งไอ้ที่รัก
“ขอโทษ...................” อิฐทำหน้าหงอย น่าสงสารตายอ่ะ มันน่าตบกะโหลก ไปบอกรักคนอื่นต่อหน้ากูอีก เจริญ
“มีอะไรที่พี่ยังไม่รู้อีก จะเป็นแฟนมันพี่ไม่ว่าหรอก” มีแอบเหล่มองกูนะไอ้เด็กเวง
“แต่พี่ขอให้เราเป็นเหมือนเดิม โอเคมั้ย?”
“เอ่อ..........”
“เหมือนเดิมเชี้ยอะไรของมึง” กูถามแทรกออกมา
“เหมือนเดิม คือ... อิฐกับกู รักกัน”
“มึง!” กูลุกขึ้น ไอ้แชมป์ก็ยืนเตรียมพร้อม แต่เด็กมาเสิร์ฟอาหารขัดจังหวะทำให้กูต้องระงับอารมณ์เอาไว้
“พี่แชมป์ นั่งๆ หิวแล้ว กินกันเถอะ” แล้วกูล่ะ... สนใจแฟนมึงหน่อยดิสราด
“จะยืนอีกนานมั้ย? ไม่กินก็กลับบ้านไป” ไอ้เหี้ยแชมป์พูด
“พี่ต้านๆ อันนี้อร่อย ลองชิมดู” อิฐตักอาหารใส่จานให้กู แต่ที่ทำให้ใจเย็นลงก็คงเพราะมือนิ่มๆ กับสายตาอ้อนๆ ของมันที่ดึงมือกูให้นั่งลงมากกว่า
“ป้อนหน่อยดิ” กูนั่งแล้วอ้อนมัน (หรือสั่งวะ) อิฐยิ้มแหยๆ มองไปที่ไอ้แชมป์หน้าแม่งอย่างโหด แต่กูไม่กลัวมันหรอกว่ะ
“นะๆ ที่รักครับ อยากกินปลาอ่ะ” หึ ยังไงกูก็แฟนอิฐเว้ย มึงไม่มีสิทธิ์วุ่นวาย
“กินเองไม่ได้เหรอ มือก็ยังดีอยู่” อ้าว เวง เมียไม่เล่นด้วย
“ก็อยากให้ป้อนน่ะ”
“มึงนี่มันโตแต่ตัวใช่มั้ยวะ ปัญญาอ่อนฉิบ อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วกูจะบ้าไปกับมึง”
“แล้วไง ไอ้หอก ก็กูแฟนอิฐ แล้วมึงอ่ะเป็นอะไร ช่วยเจียมกะลาหัวหน่อย” เป็นได้แค่พี่ เสือกไม่ยอมรับอีก
“แฟนมึง แต่คนรักกู กูมาก่อน”
“มึงนี่มัน........เดี๋ยวก็ไม่ได้โตหรอกสัส”
“เดี๋ยวก่อนครับ หยุดทะเลาะกันก่อนแป้บนึง” น้องอิฐยกมือห้าม
“พี่แชมป์ ที่อิฐเรียกพี่ต้านมา เพราะอยากให้พี่รู้จักไว้ว่าพี่ต้านคือคนที่อิฐรัก แล้วก็คบกันจริงๆ แบบไม่มีเหตุผลอื่น พี่จะยอมรับได้ไหมครับ?”
ดูคราวนี้ไอ้แชมป์จะอึ้งไปจริงๆ มันนิ่งไปเลยว่ะ
“จะให้ยอมรับได้ยังไง?” ไอ้แชมป์มันพูด สีหน้ามันกูก็บอกไม่ถูก เหมือนคนปวดขี้อ่ะมั้ง
“เพราะอิฐแคร์พี่ อิฐถึงบอก พี่อยากให้อิฐเป็นเหมือนเดิม อิฐก็จะรักพี่เหมือนเดิม”
ไอ้แชมป์หันไปมองเด็กกู แววตามันอ่อนลง
“งั้นสัญญาได้ไหมว่าเราจะเป็นเหมือนเดิม”
“ครับ มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว” ตกลงกันไม่ยอมปรึกษากูเลย
“.........................” ไอ้แชมป์มองหน้ากูอีก
“ถ้ามึงดูแลอิฐไม่ดี กูจะตามไปอัดมึงให้ถึงบ้านเลย”
“มึงคงไม่ได้อัดกูหรอก ถ้างั้น” หงุดหงิดเว้ย อิฐรักมันแบบพี่ชาย แต่ดูท่าไอ้แชมป์จะรักเกินน้อง อืม...
คำว่าให้ความหวัง สำหรับอิฐ กูว่าให้คนอื่นไปแน่ๆ แต่มันคงทำเพราะอะไรสักอย่าง
ว่าแต่... กูไปนั่งในใจมันเมื่อไหร่
เหอะๆ กูแค่สังเกตมารยาที่รักกู มันไม่พูดก็ไม่เป็นไรวะ...
งั้นจะรอจนกว่ามันจะบอกกูเองละกัน
ขากลับกูลากอิฐมารถกู
“เงียบอีกแล้วพี่ต้าน”
“ก็ฟังเพลงไปดิ” กูเพิ่มความดังของเพลงที่เปิดในรถ
“กับพี่แชมป์เค้าช่วยเหลือผมหลายอย่าง ตั้งแต่ย้ายมาเรียนใหม่ๆ แล้ว”
“อืม แล้วไง”
“แต่ผมไม่ได้คิดอะไร แค่อยากตอบแทนพี่เค้าบ้างก็แค่นั้น”
“ตอบแทนโดยการรักมันน่ะเหรอ” บ้าฉิบหาย
“ก็รักด้วย” รถกระตุกเลย ห่าเอ๊ย...
“............”
“รักแบบพี่น้อง พี่แชมป์บอกว่าถ้าไม่ชอบให้ใครมาจีบ ก็ให้บอกว่าเป็นแฟนกับเค้า เค้าจะช่วย ...พี่ต้านเข้าใจผมป่าว?”
“อืม” มันก็เคยบอกกูแล้ว แต่แค่กลัวก็เท่านั้น ถึงการที่อิฐทำจะดูเห็นแก่ตัว แต่ใครในโลกนี้จะไม่เห็นแก่ตัวบ้างวะ ไอ้แชมป์จะเป็นไง รู้สึกยังไง ใครสนล่ะ ในเมื่อมันเลือกแบบนี้เอง
“แล้วโกรธทำไม?”
“..................”
“โกรธอิฐทำไมคร้าบ?”
“........ป่าว” เฮ้อ
“แค่ไม่ชอบที่พวกเมิงรักกันมั้ง”
“.....ก็แค่พี่น้องกัน”
“แล้วเคยมีอะไรกับมันรึเปล่าล่ะ?”
H
น้องอิฐจะตอบอย่างที่ทุกคนคิดรึเปล่าน้อ...?
จากเม้นท์ที่แล้วตอบรวมๆ นะ เราคิดว่าเพราะอิฐไม่ได้มาเป็นคนเล่าด้วยมั้ง มันเลย.... สื่อไม่ถึงใจเค้า
ต้านแค่เล่าจากสิ่งที่เห็น และที่พูดคุยกัน แต่ความคิดในใจของอิฐ มันไม่สามารถมาเขียนออกอากาศได้ เพราะต้านมันก็ไม่ได้รู้ทุกเรื่อง
ถ้าสังเกตดีๆ อิฐจะตอบคำถาม แบบคำต่อคำ... ไม่มีการเชื่อมโยงอดีต อนาคต แต่จะพูดถึงแค่ปัจจุบันว่าเค้าคิดอะไร และไม่อธิบายเหตุผล
เช่นนะ...
ต้าน : ตอนนี้ทำอะไรอยู่อ่ะ?
อิฐ : นั่งอยู่ ......................(ไม่บอกว่านั่งทำอะไร)
เค้าจะเป็นคนแบบนี้น่ะ เหมือนจะติดกวนตรีนคนฟังนิดๆ ส่วนพี่ต้านเป็นคนไม่ชอบเก็บรายละเอียดเล็กน้อยและไม่ค่อยแคร์คำพูดสักเท่าไหร่
มันชอบสังเกตการกระทำ สีหน้าแววตา อะไรทำนองนี้มากกว่า
แล้วก็จะถามเรื่องอื่นต่อ... มันวนเวียนแบบนี้แหล่ะ เลยหาเหตุผลไม่ค่อยเจอ
บุคลิกนี้ของอิฐได้มาจาก... คนๆ นึงที่วันๆ ทำตัวนิ่งเฉยกับทุกสิ่งในโลก เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไม่แคร์แม้กระทั่งเรื่องของตัวเอง แต่ในใจมันมีแต่ความรู้สึกกลัวที่ซ่อนอยู่ กลัวที่จะพูด จะทำ กลัวไปทุกสิ่ง ได้แต่ปล่อยให้มันผ่านเลยไป เหมือนใจไม่กล้าแล้วใครจะทำยังไงกับเค้าก็ทำไปเถอะ ไรประมาณนั้น...
มีเพียงสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจไว้ก็คือต้องการช่วยคนที่รัก ในเรื่องก็คือแม่ของน้องอิฐ โดยอิฐจะใช้สถานการณ์ที่โดนบีบบังคับจากหลายๆ คนที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับเค้าให้เป็นประโยชน์
ส่วนเรื่องที่ชอบต้าน... มันเป็นความ sensitive มากๆ ของน้องอิฐ คือคงเป็นความติ๊สส่วนบุคคลก็ว่าได้ ถ้าหากมีใครบางคนพูดจากับคุณเพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้นแหล่ะ แล้วมันกระแทกใจเข้าอย่างจัง โดยที่ประโยคนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ เลยแม้แต่น้อย แต่มันทำให้ความมืดที่อยู่ข้างในเจอแสงสว่างขึ้นมา แค่เพียงน้อยนิดก็ยังดี เนี่ยแหล่ะเหตุผลที่อิฐเข้าหาต้าน เพราะน้องมันหวังลึกๆ มาตลอดว่าอยากให้ใครสักคนมาช่วยรับรู้เรื่องของเค้าโดยที่บางครั้งก็ไม่จำเป็นที่ตัวเองต้องพูดออกมา
ชอบ... แต่ไม่รู้จะรักษาเค้าไว้ยังไง ไม่กล้าจะยื่นมือเข้าไปหา ถ้าพี่ต้านไม่ฉุดน้องอิฐขึ้นมาก็คงจะได้เลิกกันจริงๆ
เวลามันคาบเกี่ยวกันพอดี เพราะอิฐก็มีปัญหาติดตัว และไม่กล้าที่จะบอกต้านในทันทีได้ เหมือนน้องมันคิดไปเองว่าถ้าบอกพี่ต้านไป เค้าจะต้องเดือดร้อนเพราะเรารึเปล่า ไอ้ปัญหาที่ว่ามันเรื่องใหญ่ไง น้องเลยกลัว และลังเลว่าถ้าเค้าแก้ไขได้ด้วยตัวเองมันจะดีกว่าไหม
แต่ความเป็นจริง มันไม่ได้... เพราะต้านมารับรู้เรื่องก่อน เลยเป็นความปวดหัว อยู่อย่างทุกวันนี้
เราอยากให้เข้าใจอิฐนะ เพราะไอ้ต้านมันก็ติ๊สเหมือนกัน มันไม่มาถามหรอกว่าอิฐชอบมันเพราะอะไร (แต่มีตอนพิเศษตอนนึงที่พูดถึงเรื่องนี้)
บางอย่างก็ต้องให้บุคคลที่สามมาบอกแฮะ ลำบากเหมือนกัน
-
สนุกดีคับ
ชอบเฮียต้านอ่ะ เป็นคนตรงๆ ดี
รอตอนต่อไป
-
ที่บอกว่าประโยคๆเดียว ที่พูดออกมา
แล้วมันกระแทกใจอิฐให้เข้ามาหาต้านอ่ะ เราสงสัยนะ
ก็ดูตอนที่ต้านเจออิฐดิ แต่ละคำที่ออกจากปากมัน
"อิฐเป็นเกย์หรอ"
"มึงเด็กขายใช่เปล่า"
"มึงมายุ่งกับกูทำไม"
"กลับห้องมึงไป"
อะไรประมาณเนี้ย ก็เลยสงสัยไง
ว่ามันไปกระแทกใจตรงไหนวะ o22
แสดงว่าอิฐนี่รสนิยมแปลกนะ :laugh:
คนนึงก็อินดี้จัด อีกคนก็ติสแตก
มิน่าล่ะ มันถึงพูดกันไม่ค่อยรู้เรื่อง :really2:
แต่เราก็เริ่มเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของอิฐในระดับนึงแล้วละ
แต่อย่างว่า คนที่เป็นคนถ่ายทอดเรื่องราวออกมาคือต้านไง
ไม่ใช่อิฐ เราก็เรื่องไม่ค่อยกระจ่างในความรู้สึกของอิฐ
ที่มีต่อต้าน แล้วก็ปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นของเจ้าตัว
แต่ ณ จุดๆนี้ เราก็เริ่มเข้าใจในตัวอิฐเพิ่มมากขึ้น
-
เฮ้อ! เหนื่อยแทนนายต้าน
ยิ่งอ่าน ยิ่งขัดใจ
ไม่เคลียร์ซะที เรื่องนายอิฐ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านไปอ่านมา เฮ้ย เชี้ย ทำไมอิฐมันนิสัยเหมือนผมเลยว๊ะ
แบบว่าตรงที่
"วันๆ ทำตัวนิ่งเฉยกับทุกสิ่งในโลก เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไม่แคร์แม้กระทั่งเรื่องของตัวเอง แต่ในใจมันมีแต่ความรู้สึกกลัวที่ซ่อนอยู่
กลัวที่จะพูด จะทำ กลัวไปทุกสิ่ง ได้แต่ปล่อยให้มันผ่านเลยไป "
แบบนี้เลย ทำตัวเฉยกับทุกสิ่งอย่างในโลก แต่จริงๆกลัวที่จะเเสดงออกมา กลัวไปหมดทุกสิ่งอย่าง เรื่องเซ็นซิทีฟยิ่งเหมือนกันเข้าไปใหญ่
เวลาใครมาพูดอะไรที่มันตรงใจ เเค่คนพูดมันพูดแบบไม่ได้คิดอะไร เเต่มันตรงใจเราก็น้ำตาซึมได้เหมือนกัน
-
น้องอิฐโดนใจคำไหนของเฮียต้านเนี่ยะไอ้น้องเอ้ย พี่จำได้ว่ามันด่าอย่างเดียวนะนั่น
น้องอิฐอ่ะรักต้าน มีต้านคนเดียวไม่ได้เหรอ นะนะนะนะนะ สงสารต้านมันอ่ะ
โดนเฉพาะแชมส์เนี่ยะ แค่เห็นชื่อก็จี๊ดแล้วน้องเอ้ย :serius2:
-
เริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมานิดนึงล่ะ
:กอด1:
-
ตอนพิเศษ (โคตรๆ)
ความว่า... เมื่อน้องอิฐเข้าวิน
ตอนนี้ผมอิฐเริ่มยาวแล้ว หลังจากมันทำกูเซ็ง ตอนไปตัดสกินเฮดมา
กูทำงานไม่ค่อยได้เจออิฐ ...คิดถึงมันสราด เลิกงานเลยขับรถไปหาที่บ้านซักหน่อย คิดในใจว่ากูซื้อขนมไปฝากมันเยอะเหมือนประชดแบบนี้มันคงจะด่ากรูแน่
แต่กรูชอบเวลาเห็นหน้าตอนตกใจของมัน น่ารัก...ดีกว่าตอนทำท่ากวนตรีนตั้งเยอะ แค่นึกถึงก็มีความสุขแล้วว่ะ
ขับเข้าซอยบ้านอิฐมาได้สักพัก กรูเห็นมอไซต์มีผู้หญิงซ้อนท้ายด้านหลังขับขวางถนนหน้ากรูอยู่
เชี้ยนี่ รถเล็กเสือกขับขวางเลน
กูตามตรูดมันอยู่พักนึงถึงเร่งแซงขึ้นไป
เจอเสื้อส้มๆ ที่บ่งบอกว่าเค้าคือวินมอเตอร์ไซต์ คนขับหันหน้ามามองรถกรู แล้ว....
มันก็ทำหน้าตะลึงตอบกลับมา
“อิฐ!!!” ไม่อยากจะเชื่อ...
เวรกรรม ทำเชี้ยอะไรของมันวะเนี่ย กูขับปาดหน้ารถมันแล้วจอด เปิดประตูเดินไปหาทันที
“ทำบ้าอะไรเนี่ย!?” ไม่มีเหี้ยไรทำแล้วเหรอ ถึงมาเข้าวินมอไซต์ กรูเลี้ยงมึงไม่ดีเหรอ ชอบหาเรื่องปวดหัวให้กรูอยู่เรื่อย
“ผมต่างหากครับที่ต้องถามคุณ ขับรถแบบนี้มันอันตรายนะครับ ผมต้องรีบไปส่งผู้โดยสาร” มันตอบกวนตรีนกูที่สุด
“กลับบ้านไปอิฐ อย่าทำให้โมโหนะ ส่วนคุณ เดี๋ยวผมไปส่งเอง” ประโยคหลังกูหันไปบอกผู้หญิงที่ซ้อนท้ายมัน เค้าทำท่างงๆ และยังไม่ยอมลงจากรถ
“ลงมาสิครับ หรือว่าจะเดินกลับเอง” กูเร่ง ผู้หญิงคนนั้นเลยลงจากรถ ทำท่าทางอึดอัด
“พี่....ให้ผมไปส่งผู้โดยสารก่อนเถอะ เดี๋ยวเลิกงานจะตามไป”
“ไม่ต้องทำแล้ว! คิดอะไรอยู่ถึงมาทำงานแบบนี้ เป็นบ้าไปแล้วเหรอ ถ้าว่างมากนักทำไมไม่ไปหาพี่!?” กรูทำงานกลับดึกทุกวัน พอจะมาหาก็เกรงใจเพราะดึกแล้ว บางทีกรูบอกอิฐให้แวะไปที่ออฟฟิสตอนเลิกเรียน หรือตอนว่างๆ บ้าง มันก็ไม่ค่อยโผล่หัวมาสักเท่าไหร่ ที่แท้ก็มาทำงานเป็นวินนี่เอง... บ้าสุดๆ เลยเว้ย
“ใจเย็นๆ พี่... เอ่อ ผมไปส่งผู้โดยสารคนนี้เสร็จแล้วจะรีบกลับบ้านเลย โอเคป่าว ถ้าทิ้งเค้าไว้มันดูเหมือนไม่รับผิดชอบนะ”
“ก็พี่จะไปส่งให้นี่ไง ....อิฐไปลาออกจากวินซะ! ...เดี๋ยวนี้เลย”
อิฐหันไปทางผู้หญิงคนนั้น... “เอ่อ... ถ้างั้นเดี๋ยวเดินกลับเองก็ได้ค่ะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไปส่ง” กรูเดินไปเปิดประตูรถให้
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ เดินกลับเองดีกว่า พี่เคลียร์กับน้องเค้าก่อนก็ได้ ไปนะคะ” แล้วเค้าก็รีบเดินหนีไปเลย เหอะ ขับ Z4 มายังหรูไม่พอเหรอวะ ถึงไม่ยอมนั่ง
กูปิดประตูรถคืน... ไม่ไปก็ไม่ไปดิ ใครจะอยากบังคับ
คราวนี้เหลือกูกับไอ้ตัวแสบแล้ว...
“ว่าไง มีไรจะแก้ตัวอีกมั้ย?” กรูบอกให้อิฐตั้งใจเรียนอย่างเดียว งานไม่ต้องทำ กรูเลี้ยงได้ แต่มันไม่เคยเชื่อเลย
“ผมแค่ทำงาน พี่โกรธไรนักหนาเนี่ย” ก้มหน้าหลบกรูอีก
“พี่เลี้ยงอิฐไม่ได้เหรอ ทำไมต้องทำเรื่องให้ปวดหัวด้วย”
“ก็ผมอยากหาเงินเองบ้างอ่ะ”
“มันใช่เวลามั้ย.... มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป เงินถ้าอยากได้มาเอากับพี่”
“ผมไม่อยากได้เงินพี่ ผมอยากหาเอง พี่เข้าใจมั้ย” ไม่เข้าใจโว้ย... อยากจะตอบอย่างนี้อยู่เหมือนกัน แต่ตอนนี้กรูคิดว่าตัวเองชักไม่ค่อยมีเหตุผลแล้ว
“ไปลาออก แล้วรีบกลับบ้าน พี่จะรอ” กรูบอกมันแค่นั้นแล้วเดินกลับไปขึ้นรถ ขับไปที่บ้านอิฐ
พอไปถึงก็เจอแม่มันกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่
“สวัสดีครับ” กรูยกมือไหว้ น้าภัทรหันมายิ้มให้บางๆ “อิฐยังไม่กลับเลยจ้ะ”
“ครับ ผมช่วยไหม?” จะเดินไปจับสายยางแต่แม่อิฐห้ามไว้ก่อน “รดเสร็จแล้วจ้ะ ต้านกินอะไรมารึยัง น้าทำกับข้าวไว้แล้ว มากินด้วยกันสิ”
“ครับ” กรูเดินกลับไปที่รถแล้วยกถุงขนมมาเต็มสองมือ น้าภัทรตกใจ
“ต้าน ถืออะไรมาเยอะแยะจังเลย มา... น้าช่วย”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่หนัก ผมซื้อขนมมาฝาก เห็นว่าร้านนี้ทำอร่อยดีเลยอยากให้ลองชิมดูน่ะครับ”
“ตายแล้ว... ทีหลังไม่ต้องลำบากซื้อมาเยอะขนาดนี้ก็ได้ น้าเกรงใจ”
“อย่าเกรงใจเลยครับ เพราะผมเต็มใจ เดี๋ยวผมเดินเอาไปเก็บไว้ให้ในครัวนะครับ”
เอาขนมไปกองรวมกันบนเค้าเตอร์เสร็จ กูก็เดินไปนั่งรออิฐที่หน้าบ้าน.. สักพักมันก็ขับมอไซต์กลับมา
“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?” กรูถามทันทีที่เดินมาถึง
“คร้าบ” อิฐก้มหน้าตอบ ไม่กล้ามองสบตากรู
“ไปทำเนี่ย... น้าภัทรรู้เรื่องรึเปล่า” ขอเดาว่าไม่
“ป่าวคร้าบ” ให้มันได้อย่างงี้...
“อิฐ”
“ครับ... ผมผิดไปแล้ว ทีหลังผมจะล้างผลาญเงินพี่ต้านคนเดียว ตอบแบบนี้พอใจมั้ยอ่ะ?”
“อย่ามากวนโมโห” อิฐหุบปากเงียบ แถมทำคอตก
“หลายทีแล้วนะ พูดไม่เคยฟัง”
“ผมอยากหาเงินเอง”
“จะเอาไปทำอะไร”
“ซื้อของ”
“ซื้ออะไร”
“ก็ของ...”
“...................” กูคว้าข้อมือมันมากำไว้ แสดงออกว่าโกรธจริงๆ แล้วนะคราวนี้
“อยากได้อะไรทำไมไม่บอก!”
“.........ก็....ถ้าเป็นเงินพี่ต้าน ผมว่ามันไม่มีความหมาย”
“มึงจะเอาความหมายอะไรจากเงินกูวะ เงินก็คือเงิน เปิดพจนานุกรมเล่มไหนก็แปลได้ความหมายเหมือนกัน” โมโหจัดเผลอพูดหยาบใส่มัน
“ก็ผมจะซื้อของให้พี่ แล้วถ้าใช้เงินพี่ ซื้อของให้พี่ มันก็ไม่มีความหมายอะไรน่ะสิ พี่เข้าใจป่าวเนี่ย”
อารมณ์กูเริ่มอ่อนลง ตอนมันอธิบาย “ซื้อของให้พี่? ซื้ออะไร?”
“วันศุกร์นี้วันเกิดพี่ต้านป่ะ นั่นแหล่ะ ของขวัญวันเกิด”
“.....................” กรูลืมวันเกิดตัวเองไปแล้ว
“ทีนี้หายโกรธยัง?” อิฐเอานิ้วมาเขี่ยแก้มกูอ้อนๆ “อิฐแค่อยากซื้อของขวัญให้พี่ต้านอ่ะ ไม่ได้เหรอครับ” คราวนี้มันจับมือกู กูเลยประสานมือมันตอบ
“แล้วทำไมไม่บอก พี่ลืมวันเกิดตัวเองไปแล้วนะเนี่ย” กูนี่ก็บ้า ไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย... ที่จริงไม่เคยสนใจมานานแล้ว มีแต่คนอื่นช่วยเตือนกูประจำ
“โห ทำงานหนักจนลืมวันเกิดตัวเอง พักบ้างนะพี่” กูก้มหัวลงซบไหล่มัน
“พี่เหนื่อย อิฐไม่ไปหาพี่เลย” มันยกมือลูบหลังกูเบาๆ
“.........อิฐขอโทษ กะว่าเก็บตังค์ซื้อของให้เสร็จ ก็คงจะได้มีเวลาไปหาพี่บ่อยขึ้นแล้ว”
“พี่คิดถึงอิฐมากรู้ไหม?”
“ครับ ผมก็คิดถึงพี่ต้านนะ”
“งั้นคืนนี้นอนกับพี่นะ”
“ครับ”
“ไม่ได้นอนเฉยๆ นะ” กูยกหัวขึ้นมาจ้องตาใสๆ ของอิฐ
“ของขวัญน่ะพี่ไม่อยากได้ แต่พี่อยากได้......” กูชี้นิ้วไปที่หัวใจมัน
“ตัวกับหัวใจเนี่ย ให้ได้ไหม?”
อิฐจ้องกูกลับแล้วจับมือกรูที่จิ้มตัวมันอยู่
“พี่ได้ไปหมดแล้ว...”
“งั้นจูบพี่หน่อยสิ”
“นี่มันหน้าบ้าน เดี๋ยวใครเห็น”
“ถ้าในห้องล่ะ”
“....มากกว่าที่ขอยังได้เลย”
H
หวานกันมั่ง อิฐมันอยากทำงานเป็นวินมอไซต์มานานแล้ว ถือว่าได้โอกาสพอดี :impress2: เหอๆ จะมีใครเข้าใจเค้ามั้ยน้อ?
เดี๋ยวตอนหน้ากลับสู่ภาวะปกติ o22
-
อ่านเรื่องนี้แล้วจะว่ายังไงดีล่ะ
การที่ไม่ยึดติดอดีตมันก็ดีนะ แสดงว่ายังมีคนให้โอกาสคนอื่น
แต่มันก็ขึ้นอยู่กับว่า อดีตมันยังวนเวียนมาถึงปัจจุบันอยู่หรือเปล่า กรณีของเรื่องนี้...ถ้าเกิดขึ้นจริงในชีวิตคน ช่วงแรกต้านอาจจะรักและดูแลอิฐ แต่นั้นแค่ระยะแรกเริ่ม...ถ้าอิฐยังไม่เคลียร์หรือ วนเวียนอยู่กันอดีต ...อดีตที่ต้านไม่อยากใส่ใจ นั้นล่ะจะมาทำร้ายอิฐเอง เพราะวันๆกลัวดอกพิกุลร่วงไม่เคยบอกอะไรเลย สักวันที่จะเสียเขาไปถึงจะรู้สึุก คนประเภทอิฐนี้ ในชีวิตจริงถ้าเสียแล้วเสียเลย ไม่มีทางย้อนกลับมานะ แต่นี้นิยาย ...ยังไงพระเอกก็ต้องคู่กับนายเอก...
ไม่มีใครใจกว้าง หรือแคบได้ตลอดหรือทุกเรื่อง ยิ่งรักมากยิ่งห่วงมาก หลงมาก แล้วยิ่งรู้ว่าอดีตคนรักผ่านอะไรมาบ้าง ซ้ำปัจจุบันยังข้องแวะอยู่ ความรักนั้นก็จะเป็นตัวทำร้ายคนสองคนได้เหมือนกัน ยิ่งเป็นพวกอารมณ์ร้อน ยิ่งไปกันใหญ่
ความอดทนคนมีขีดจำกัดนะ...แต่ถ้าในชีวิตใจ คนอย่างอิฐ คงไม่มีใครรักมากมายจนยอมทำให้ทุกอย่างหรอก อย่างมากก็แค่.....
เรื่องราวนี้ เป็นดั่งนิยายจริงๆ หายากในโลกความจริง...ไม่ได้บอกว่าไม่มีแต่มันหายาก จะมีสักกี่คนที่เป็นแบบต้าน...
ไม่รู้ว่าอิฐหรือต้านจะติสแค่ไหน...แต่คนที่เขียนเม้นอยู่นี้ก็ติสเหมือนกัน ไม่แน่ว่าอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ
-
เริ่มเข้าใจอะไรๆบ้างล่ะ
อ่านในมุมมองของคนๆเดียวก็เลยงงๆกับความรู้สึกของอีกคน
แต่ก็ดีนะ ตัวละครดูมีเสน่ห์ดี ลึกลับอ่ะชอบ
ตอนพิเศษหวาน น่ารักมากเลย :-[
-
กลับถึงบ้านก็เปิดอ่านก่อน ที่จริงอ่านที่โรงเรียนแหละ แต่ตอนพิเศษอ่านที่บ้าน
อิฐก็ยังคงคอนเซปเดิมคือสีเทาๆ แต่พี่ไรเตอร์ก็พยายามจังเลยที่จะอธิบายความนึกคิดของแต่ละคน(นอกกรอบ)สงสัยถ้าเกิดว่าอิฐเปิดเผยตัวออกมาทั้งหมดก็หมดสนุกก็เลยให้คลุมเครือใว้ก่อน
แต่ความคิดของผมนะ ว่าถ้าหากอิฐเปิดเผยตัวจริงให้พี่ต้านมั่งคนอ่านจะไม่อึดอัดอย่างนี้นะคับ อิอิ
-
ตอนพิเศษน่ารักมากอ่า
ชอบพระเอกเรื่องนี้อ่ะ จริงใจเเละจริงจังดี
-
มากกว่าจูบก็ให้ได้ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องอิฐแกน่ารักแท้
หวานอ่ะ อย่างงี้ค่อยหายปวดตับหน่อยนิดนึงเนอะไรเตอร์
+1 ให้เช่นเดิมนะไรเตอร์
ว่าแต่วันนี้จะต่ออีกไหมเอ่ย :กอด1:
ตอนพิเศษนี้คือน้องอิฐมันเครียส์กับทุกคนหมดแล้วใช่ไหมอ่ะ :impress2:
-
น้องอิฐเคลียร์หมดแล้วจ่ะ ไม่มีตกหล่น
เดี๋ยวมาต่อให้นะ
รอแป้บ
-
มาแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะไรเตอร์ ให้มันหายเครียดสักตอน แล้วค่อยเข้าสู่ภาวะปกติ
-
รอนะจ๊ะไรเตอร์จ๋า :กอด1:
-
ดีใจจัง อิฐมีความสุขซะที ได้อยู่บ้านของตัวเอง อยู่กับแม่ แถมมีพี่ต้านคอยรักและห่วงใย :m4:
ว่าแต่ Writer ค่ะ...พี่ต้านขจัดพวกป้าตัวแสบกับครอบครัวจอมดูดเลือดให้พ้นไปจากชีวิตของอิฐกับแม่ได้ยังไงค่ะ เค้าอยากรู้ :m17:
-
^
จิ้มหน่อย อิอิ
พี่ต้านจัดการแน่นอน พันเปอร์
-
มาได้แล้วนะครับรออยู่ อิอิ
-
o9ไม่เอาอ่ะ ไม่เอา
เค้าไม่อยากได้แบบเดิม
เค้าอยากได้แบบนี้มากกว่า
-
23
.
“แล้วเคยมีอะไรกับมันรึเปล่าล่ะ?”
“ไม่เคย”
กูตกใจเผลอเหยียบเบรก ดีนะที่เข้ามาในซอยแล้วรถโล่ง....
“จริงเหรอ!?” แทบตะโกน กูกดปิดเพลงเลยทีนี้
“อืม... ไมอ่ะ ไม่เชื่อไง?”
“ไม่อยากจะเชื่อ” ก็ดูไอ้แชมป์มันหวงมาก แถมรักมาตั้งนาน ไม่น่ารอดว่ะ...
“เชื่อเถอะ”
“มีอะไรทำให้เชื่อได้บ้างล่ะ?”
“ศรัทธา”
“.........” เจอคำนี้ไปมึนเลยกรู
"เฉพาะเรื่องพี่เอ็กซ์ ผมก็ไม่ได้มีอะไรกับใครมาตั้งแต่นานแล้ว ผมไม่อยากทำ..." อิฐมันหลับตาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ
"......ผมไม่อยากทำจริงๆ" น้ำเสียงที่พูดดูเก็บกดมากจนกูสงสาร
"ผมไม่เคยมีอะไรกับพี่แชมป์ พี่เชื่อผมมั้ย?"
"...เชื่อ" ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยกรู
"ผมยอมมีไรกับพี่ต้นเพราะเงินแค่คนเดียวจริงๆ"
"อืม กูรู้.... ไว้กลับห้องเราก่อนค่อยเล่านะ" กูว่าอิฐคงต้องการเวลาเตรียมใจอีกนิด
ตอนแรกว่าจะพามันไปส่งหอไอ้โบ๊ท แต่ไม่ดีกว่า... พาไปคอนโดกูดีที่สุด
มาถึงก็เปิดใจ ถอดเสื้อผ้าคุยกันก่อน
แล้วค่อยคุยเรื่องไอ้แชมป์ ไอ้ต้น คนอื่นๆ... เรื่องที่บ้านมัน
ไม่ได้เค้นนะ แค่ต้องต่อบอลเพื่อให้มันเลี้ยงลูกเตะเข้าโกลก็แค่นั้น
ตอนนี้กูกำลังนอนกอดอิฐบนเตียง... จริงๆ กูรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว
มันทำกูช้อคว่ะ
ใจมันเย็นวาบ เหมือนโดนเฉือน
ฟังแล้วรู้สึกเจ็บจนอยากร้องไห้ ได้แต่กอดอิฐไว้ให้แน่นที่สุด อยากให้มันเชื่อใจกู ว่ากูจะอยู่กับมันไม่ว่ายังไง
เรื่องมันยิ่งกว่าที่กูคิด... และกูไม่มั่นใจว่าจะช่วยได้แค่ไหน
กูไม่มั่นใจจริงๆ ว่ะ
แต่กูคิดว่ากูทำได้ ...เพื่อมัน
“พี่ต้าน” เสียงเรียกดังแผ่วๆ อยู่แถวอกกู
“หืม” กูเอาคางเกยบนหัวอิฐ แล้วลูบแขนเบาๆ
“เล่าแล้ว ผิดหวังไหม”
“ไม่”
“...ผมกลัว” กูก็กลัวเสียมึงไป... แค่ประโยคนี้ มันก็ตอบคำถามหลายๆ อย่างให้กูได้แล้ว ที่ผ่านมาอิฐมันต้องทำอะไรตั้งมากมายด้วยความหวาดกลัวอยู่คนเดียว มันไม่ยอมบอกใคร เพราะมันไม่อยากให้คนอื่นเจ็บปวด โดยเฉพาะแม่ของมัน... โดยเฉพาะคนที่มันรัก...
“กูช่วย”
“.....ขอบคุณครับ”
#
เช้ามากูไปส่งอิฐที่หอไอ้โบ๊ท... ก็เพราะช่วงนี้มันจะเอ็นท์ทรานซ์กันแล้ว กูมีหน้าที่แค่รับส่งไปสอบ ซึ่งก็ไม่ทุกครั้งหรอก บางทีมันก็ไปกันเองกับเพื่อน นอกจากไอ้โบ๊ท ก็มีเกรียนอีกหลายตัว ที่เป็นรุ่นน้องไอ้แชมป์
ไอ้พวกนี้จะคอยดูแลอิฐที่โรงเรียนให้ไอ้แชมป์ กูเข้าใจละ... หวงกันจริงนะมรึง
RRR-
ตอนกำลังจะกลับบ้าน เสียงโทรศัพท์ที่ห้องดังขึ้นซะก่อน
“ฮัลโหล”
“ไอ้เชี้ยต้านนนน” เสียงไอ้ด้า
“อืม มีอะไร”
“มึงหายหัวไปไหนมาวะ มือถือก็โทรไม่ติด” อ่อ กูเปลี่ยนเบอร์หนีกิ๊กเก่าไงสราด
“เออ กูยุ่งๆ ว่ะ มึงมีอะไร” อยากเก็บตัวไว้ให้เมียกรูคนเดียว
“เชี้ย อุตส่าห์โทรมา นึกว่าตายไปแล้ว มึงไม่คิดจะติดต่อเพื่อนฝูงมั่งไง”
“เออออ เลิกบ่นเหอะ กรูรำคาญ”
“กูอยู่กับพวกไอ้ขิง มึงจะมาป่ะ ไปเที่ยวหาไรกินกัน”
“ไม่ว่างว่ะ”
“ห่า... ไม่ว่างตลอด ไปเที่ยวกับกิ๊กเหรอมึง”
“กิ๊กเหี้ยอะไร ..เดี๋ยวกูกลับบ้าน ทำธุระนิดหน่อย”
“เออๆ เสร็จงานมึงมาละกัน ห้างxxx นี่น้องอิฐก็อยู่ด้วย”
หา!
อิฐไปอยู่ที่นั่นได้ไงวะ
“ทำไมถึงไปด้วยกันวะ?” เชี้ยไรอีกเนี่ย... ทำไมยังไปเจอไอ้ขิงอีก
“บังเอิญเจอว่ะ โคตรบังเอิญ... ตอนกำลังขับรถไป(ห้าง)xxx กูเห็นน้องเค้าเดินอยู่ริมถนน เลยพามาด้วยกัน ไอ้ขิงหน้าบานเลยมรึง น้องอิฐล่าสุดน่ารักกว่าเดิมอีก ไม่มามรึงจะเสียใจ” เวร... นั่นเมียกรู
“อืม ถ้างั้นเสร็จธุระแล้วเดี๋ยวกูตามไป”
ลืมบอกเพื่อนเรื่องนี้สนิทเลยว่ะ หรือที่จริงกูไม่คิดจะบอกวะ... สงสัยต้องไปเคลียร์กับไอ้ขิง
จะมีเสียเพื่อนมั้ยเนี่ย... กำ
#
ที่ว่าจะกลับบ้าน ไม่กลับแล้วคับ ขับไปห้างxxx เลยทันที
ไปถึงที่นัดกูเจอเพื่อนอยู่กันครบ และเจอน้องอิฐนั่งอยู่ข้างไอ้ขิงด้วย
“มาแล้วเหรอมึง ตามตัวยากฉิบ มึงจะทำตัวลึกลับไปไหนวะ” ไอ้วินบ่นทันทีที่เห็นกู ก็นะ... กูไม่ได้เจอพวกมันตั้งแต่ลงมาจากค่ายแล้ว
“ติดต่อไม่ได้เลยนะเมิง เปลี่ยนเบอร์ก็บอกเพื่อนบ้าง สาวๆ ถามหามึงกันจนกูหูชา กูแม่งก็ไม่รู้ว่ามึงหายหัวไปไหนอีก ตกลงมึงไปทำอะไรมาวะ” ไอ้กล้าบ่นต่อแล้วถามกู
“จะพูดอีกครั้งเดียว กูมีธุระของกู และเลิกบ่นกันได้แล้วสาด” พูดจบกูนั่งลงข้างไอ้นัท ซึ่งตรงข้ามกับไอ้ขิงพอดี
กูมองอิฐ มันก็ขมวดคิ้ว พยายามจะบอกอะไรกูสักอย่าง
เอาเถอะ กูรู้แล้วว่าบังเอิญ
“ติวเด็กเป็นไงมั่งวะ?” ไอ้ขิงถามกู พวกมันรู้ว่ากูลงมาช่วยทำงานแทนพี่รหัส
“ก็ดีว่ะ กรูชอบ...เด็กมันน่ารัก.. ไม่ดื้อ สอนง่าย” หันไปมอง อิฐยังขมวดคิ้วมองกูอยู่
“กินเด็กเหรอมึง” ไอ้ด้าแซว
“ยิ่งกว่ากินอีกมึง” พูดจบกูก็ยิ้มให้อิฐ มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ขิง มึงพาน้องเค้ามาได้ไงวะ?” กูถาม เตรียมใจไว้แล้วว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ยังไง ก็ต้องบอกว่ะ สุดจะเซ็งเลยสราด
“พอดีเจอตอนขับมาที่นี่แหล่ะ ไม่ได้เจอกันนานแล้วกูเลยพามาเลี้ยงข้าว” พูดจบหันไปยิ้มหวานให้แฟนกูอีก
“เอ่อ ไปห้องน้ำแป้บนะครับ” อิฐ จะชิ่งอีกแล้ว... ก็ดี ไม่เป็นไร ปล่อยไป
“พี่ไปเป็นเพื่อน” ไอ้ขิงรีบลุกขึ้น แล้วจับมือ......จับมือที่รักกูดึงไปจากโต๊ะ
กูมองตาแข็ง อิฐเลยรีบบิดมือออก
“ไปเองได้ครับ”
“เออ น้องเค้าโตแล้ว ห่างกันบ้างเหอะมึง จะหวานกันไปไหน” ที่ไอ้ด้าพูดก็รู้ว่าแซว แต่ทำกูเดือด
“ขิง! กูมีเรื่องจะบอกว่ะ”
H
อาจจะงงกัน ไอ้ต้านมันเล่าเรื่องย้อนหลังไปๆ มาๆ
เรื่องที่อิฐเล่าให้ต้านฟังเดี๋ยวมาเฉลยให้ ค้างไว้ก่อนนะ ตอนนี้เอาเรื่องนี้ก่อน เพื่อความตื่นเต้น... ปล่อย blank ให้ปวดตับกันต่ออีกนิด (จะโดนถีบมั้ยเนี่ย) :z6:
อ่อ แล้วก็เคลียร์เรื่องแชมป์แล้วเน้อ สองคนนี้เค้าค่อนข้างจะผูกพันกันอยู่ แต่ได้แค่พี่น้องล่ะ
เหอๆ ตัวจริงของอิฐ....? อืม เค้าก็เป็นแบบนี้ล่ะนะ แต่เรื่องของอิฐนี่สิ ยังไม่เปิดเผยออกอากาศ... แต่ตอนนี้ต้านรู้หมดแล้วเน้อ
ความอดทนของต้าน มันมีปนกับความสุขแบบพิลึกๆ เหมือนนักสืบน่ะ จนกว่าจะรู้ความจริง ต้านก็ยังเดินหน้าต่อไป
ความคลุมเครือ คือสิ่งที่พี่ต้านมันกระหายที่จะเอาชนะอย่างมาก เหมือนคนที่มองงานศิลปะแบบ Impressionism
คือสิ่งที่ตาเห็นจะบิดเบือนจากความเป็นจริง แต่เชื่อในหลักฐานความรู้สึกของตัวเอง.... ต้านมีวิธีที่ทำให้อิฐยอมพูดเรื่องตัวเองออกมาโดยที่เค้าก็ไม่ได้รู้ตัว
คือมันมี power ในตัวเองอยู่แล้ว
แต่อิฐมีเสน่ห์ตรงที่ไม่มีใครเข้าถึงใจเค้าได้
อะไรหลายๆ อย่างในตัวพี่ต้านและน้องอิฐมันขัดแย้งกัน... เพราะสิ่งที่คิดมันมีมากเกินกว่าสิ่งที่ทำ
abstract ทีเดียวงานนี้ พูดภาษาคนไม่ได้เลยทีเดียว
ราวกับว่าไม่มีใครสามารถล่วงรู้ความคิดของใครได้ทั้งหมด และต้านเข้าใจสัจธรรมข้อนี้เป็นอย่างยิ่ง
ps. ทุก rep ของคุณทำเรายิ้มได้นะ :L1:
-
จะบอกเรื่องว่าเป็นอะไรกับอิฐ ใช่ป่ะ
-
:fcuk: :freeze: o6
-
โอ้ยยยยยยยยยวันนี้ขอ :beat: :beat: :beat: :beat:ไรเตอร์หน่อยเห๊อะ
เค้าอยากรู้เรื่องน้องอิฐจนปวดตับไปหมดแล้วอ่ะไรเตอร์แกล้งคนอ่านอ่ะ :z3:
เรื่องน้องอิฐแม่งเยอะน่าดู :เฮ้อ:สงสารไปหมดทุกคนอ่ะ โดยเฉพาะคนอ่านอ่ะ :z2:
-
เหอๆ ตอนแรกก็สงสารไรเตอร์นะโดนรีดเดอร์ว่ายับเลย
แต่...ตอนนี้เริ่มสงสารตัวเองแระ ชั้นบ้าไปแล้ว :serius2:
-
ลุ้นนะเนี่ยยยยย
อยากรู้ๆๆๆ
+1 ให้เน้อ
:o12:
-
ไรเตอร์อ่ะ :sad4:
ติดเรื่องอิฐมาหลายตอนแล้วน้าาาา ชิส์ชิส์ :m16:
ต้านบอกขิงเรื่องอิฐไปเลยก็ดี
ขิงจะได้ไม่ต้องคอยหวังลมๆแล้งๆ
ก็สงสารนะ แต่ทำไงได้....
+1ให้ไรเตอร์ แม้จะทำให้เค้าค้างก็เถอะ เชอะ
-
เหอๆ ตอนแรกก็สงสารไรเตอร์นะโดนรีดเดอร์ว่ายับเลย
แต่...ตอนนี้เริ่มสงสารตัวเองแระ ชั้นบ้าไปแล้ว :serius2:
+1 ให้ครับ
ตรงกับอารมณ์ผมสุดๆ แต่ก็ยังกระวนกระวายอยากรู้เรื่องต่อครับ
มาไวๆนะครับ
ขอบคุณ
-
ได้เวลาบอกมันซักทีเหอะๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ขิงอ่ะ
เเอบสงสารเล็กๆๆๆ
-
จะบอกว่าไงดีล่ะ
อยากบอกว่าขอบคุณไรเตอร์มากๆเลยที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่านอ่ะ็
ชอบจ๊ะ..สนุกดี
ชีวิตคนเรามันก็มีทั้งดีทั้งรันทดอ่ะเนอะ
เชียร์ต้านต่อไป ถึงแม้ชักหมั่นไส้น้องอิฐ
:กอด1:
-
โอ๊ยยย...มัยลึกล้ำเกินจะกล่าว
-
24
.
“ขิง! กูมีเรื่องจะบอกว่ะ”
“ไปเป็นเพื่อนก็ดีพี่ขิง” อิฐพูดขัดขึ้น กูไม่เข้าใจว่าจะมาขวางไม่ให้กูพูดทำไม ไม่อยากให้มันรู้ว่าคบกูรึไง
“เอ่อ...จ้ะ" มันหันไปตอบอิฐ
" ........เดี๋ยวกูมาไอ้ต้าน”
โธ่เว้ย!
#
“หา.... ทำไมวะ เหรอๆ เออๆๆ ได้ๆๆ เออๆๆ โชคดีมึง” วางสายเสร็จไอ้กล้าก็บอกกับทุกคนในโต๊ะว่าไอ้ขิงกลับไปกับน้องอิฐแล้ว....
“มึงเป็นไรไอ้ต้าน ทำหน้ายังกับจะไปฆ่าคน” ไอ้กล้าถาม
“กูจะฆ่ามึงไงคนแรก” ไม่อยากให้กูบอกเพื่อนเพราะกลัวกูทะเลาะกับพวกมันหรือเปล่า ถ้าคิดในแง่ดี กูก็เข้าใจ แต่กูก็ไม่ชอบให้ใครแตะต้องมันเหมือนกัน
“กูมีไรจะบอกพวกเมิงว่ะ....... น้องอิฐ ตอนนี้เป็นแฟนกู”
“หา!!!” ตะโกนลั่นร้านเลยพวกเมิง...
“ล้อเล่นรึเปล่า มันไม่ตลกนะมึง” ไอ้ด้าฝืนยิ้มออกมา หน้าตามันบ่งบอกว่าเชื่อที่กูพูดไปแล้วแปดสิบเปอร์เซ็นต์
“ใช่ มึงพูดอะไรรู้ตัวป่าว มึงก็รู้ว่าไอ้ขิงชอบน้องอิฐ แล้วนี่อะไร มึงตีท้ายครัวเพื่อน.......” ไอ้วินพูด
“กูรู้ตัวว่าทำอะไร แล้วก็ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น” กูตอบจริงจัง
“กูตีท้ายเพื่อน เออ จะว่างั้นก็ได้ แต่กูรักอิฐ อิฐก็รักกู กูไม่มีอะไรจะแก้ตัว แต่บอกไว้ก่อนว่าถึงพวกมึงจะโกรธกู กูก็ทำได้แค่ยอมรับ มันไม่ผิดไม่ใช่เหรอวะ ก็พวกกูแค่รักกัน”
“เออ ไม่ผิดหรอก ถ้าไม่ใช่น้องอิฐ ไอ้ต้าน....มึงก็รู้ไอ้ขิงมันรักน้องอิฐมาก ถึงตอนนี้มันก็ยังรักอยู่” ไอ้กล้าพูด
“กูจะพยายามเข้าใจมึงว่ะ แล้วทำไมที่ผ่านมามึงไม่บอกพวกกูวะ” มันทำเสียงเครียด
“มึงคบกันมานานยัง” ไอ้นัทที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น
“คบกันจริงๆ หลังลงค่าย”
“เหตุผลที่มึงหายหัวไปใช่มั้ยนี่ ถึงว่าเมื่อกี้มึงกับน้องอิฐถึงมองหน้ากันแปลกๆ” ไอ้นัท
“อืม พูดตรงๆ กูชอบอิฐตั้งแต่เลิกกับไอ้ขิงไม่นานว่ะ แต่มีเรื่องกันนิดหน่อย เลยเพิ่งคบ” ไม่รู้จะอธิบายยังไง เพราะอิฐไม่เคยเป็นไรกับไอ้ขิง แต่แบบนี้แหล่ะง่ายสุดแล้ว
“หายนะชัดๆ” ไอ้วินบ่น
“เนียนเลยนะมึงเมื่อกี้ แล้วนี่เมื่อไหร่มึงจะบอกไอ้ขิงวะ แต่มันแม่งกลับไปกับน้องอิฐแล้ว” ไอ้ด้าถาม
“กูก็ว่าจะบอกมันเมื่อกี้ แต่อิฐคงไม่อยากให้กูพูด”
“กูก็ไม่อยากให้มึงบอก...เดี๋ยวแม่งก็มีเรื่องกันอีก” ไอ้วินส่ายหัว “แล้วนี่น้องกลับไปกับไอ้ขิงมึงไม่ว่าอะไรเหรอ?”
“ไม่หรอก” กูเชื่อใจเด็กกู
“เหี้ยเอ๊ย เสือกไปรักคนเดียวกันอีก แต่ก็ว่ามึงไม่ได้ ก็น้องอิฐไม่ได้รักไอ้ขิงแต่รักมึงนี่หว่า แม่งโคตรน่าอิจฉาเลยว่ะ”
ไอ้ด้าพูดพลางเขย่าไหล่กู ห่านี่
“มึงก็รีบๆ เคลียร์กับมันละกัน ลำพังกู ก็ไม่ว่าอะไรมึงหรอก แต่ไอ้ขิง... กูไม่ชัวร์ว่าจะเข้าใจมึงรึเปล่า” ไอ้กล้าถอนหายใจ ทุกคนดูจะเครียดกันหมด
“ขอบใจว่ะ” กูตอบแล้วขอถอนหายใจด้วยคน.... ไอ้ขิงแมร่งคล้ายกูตอนแรกๆ แหล่ะ
จบแต่ไม่ยอมจาก
#
กูกลับบ้าน ตลอดทางก็คิดมาตลอดว่าจะทำยังไง ก็รู้ว่าไอ้ขิงรักอิฐ
แล้วไง... กูไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนเสียสละ ไม่ได้เป็นเทวดามาโปรดใคร จริงๆ กูลืมไปด้วยซ้ำว่ายังไม่ได้เคลียร์เรื่องนี้กับไอ้ขิง
ก็อิฐมันมีคู่กรณีน้อยซะเมื่อไหร่ แค่ไอ้ตี๋ ไอ้แชมป์กูก็ปวดหัวจะตายห่าอยู่แล้ว
พอถึงบ้าน กูเจอเนตร พี่สาวกูนั่งคุยอยู่กับเพื่อนชื่อพี่เก๋
พี่คนนี้เคยตื๊อกูอยู่พักนึง กูเลยคบด้วยแต่สองอาทิตย์ก็เบื่อ เลยขอเลิก กูไม่ชอบคนที่คบกูเพราะอยากควงไปอวดคนอื่นเหมือนกูเป็นสินค้าขายดี พี่เก๋เป็นหนึ่งในนั้น
เนตรด่ากูเช็ดเลย แทนที่จะเข้าข้างน้องชายตัวเอง แล้วนี่หลังจากหายไปนาน มาบ้านกูอีกทำไมวะ
“น้องต้าน หวัดดีจ้ะ” พี่เก๋ทักกู ยิ้มซะหวานหยดเลย
“ครับ”
กูจะเดินขึ้นห้อง ไปหาสมุดบัญชี อีกอย่างโทรบอกแม่ไว้ก่อนมาแล้วว่าจะคุยเรื่องเงินกัน แต่เนตรเสือกหางานมาให้กูอีกแล้ว
“จะไปไหน มาคุยกับเก๋หน่อยสิต้าน เดี๋ยวฉันจะไปโทรศัพท์ข้างนอกหน่อย”
“ไม่ว่าง เพื่อนเนตร เนตรก็คุยดิ”
“ต้าน เก๋มีเรื่องจะคุยกับแก อย่าท่ามากได้ไหม นึกว่าหล่อนักเหรอ หน้าตาก็งั้นๆ นิสัยยิ่งสุดทน ที่เพื่อนฉันลดตัวไปคบกับแกน่ะ ก็ดีแค่ไหนแล้วรู้ตัวซะบ้าง” ห่ะ... กูไม่หล่อ แล้วใครหล่อวะ บอกหน่อย กูนิสัยสุดทน แล้วมาคบกับกูทำไมวะ
พูดจบเนตรก็เดินหลบไปอีกทาง เหลือกูกับพี่เก๋สองคน... เฮ้อ จะเอาไงกับกูอีกเนี่ย
“ว่าไงครับ” กูยืนถามอยู่ที่เดิม
พี่เก๋เดินมาหา แล้วแม่งก็กอดกูดื้อๆ เลยว่ะ กูตกใจดิ
“พี่เก๋” กูจะดึงแขนออก แต่เจ้แกเล่นกอดแน่นเหมือนปลิง
“พี่ขอโทษน้องต้าน ที่ผ่านมาพี่ทำอะไรไม่ดี พี่จะปรับปรุงตัวนะ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมได้ไหม ไม่มีใครดีกับพี่เท่าน้องต้านเลย พี่ชอบน้องต้านมากนะ”
“อะไรพี่ มันผ่านมาตั้งนานแล้ว ปล่อยเถอะครับ” โอ้ย แกะไม่ออก
“พี่ชอบน้องต้านจริงๆ นะ จะให้พี่ทำยังไงก็ได้ พี่ไม่เคยชอบใครเท่าน้องต้านเลย หลังจากเลิกกันพี่พยายามจะลืมแล้ว แต่พี่ก็ลืมไม่ได้ พี่พยายามจะโทรหาน้องต้านแต่ก็ติดต่อไม่ได้ พี่รักน้องต้านมากนะ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมได้ไหม” พี่เก๋เปลี่ยนจากกอดเอวมาเป็นเอาแขนคล้องคอ หน้าอกอวบๆ ของพี่แกดันอยู่แถวแผงอกกู
“ปล่อยครับ ผมไม่ได้ชอบพี่ ผมมีแฟนแล้ว เรียนจบผมจะแต่งงานกับเค้าด้วย”
พี่เก๋อึ้งไปแป้บนึง กูถือโอกาสแกะมือพี่เขาออก แล้วก็ถอยห่างออกมา
“นั่นสินะ นี่ก็ผ่านมาตั้งนาน หล่อๆ อย่างน้องต้านคงต้องมีแฟนใหม่อยู่แล้ว” พี่เก๋ฝืนยิ้มเศร้า น้ำตาที่เอ่อคลออยู่ค่อยๆ ไหลออกมา
“ขอโทษนะครับ ถ้าพี่เข้าใจแล้ว ผมไปล่ะ เดี๋ยวตามเนตรมาให้” ใครจะว่ากูใจร้ายก็ช่าง บีบน้ำตากูก็ไม่แคร์หรอก เจอมาเยอะแล้วแบบนี้
"อ่อ พี่เก๋ครับ ไว้ผมแต่งงานเมื่อไหร่จะส่งบัตรเชิญไปให้นะครับ" ปิดฝาโลงแมร่งซะเลย
กูตะโกนเรียกพี่สาวกูเสร็จก็เดินขึ้นบ้านเลย
พอเจอแม่ ก็คุยเรื่องเงินที่กูจะถอนมาได้นิดหน่อยเนตรก็ตามขึ้นมาอาละวาดกูอีกแล้ว มันบ้าป่าววะ
“แกทำอะไรเพื่อนฉัน เก๋บอกว่าแกลวนลามเขาแล้วหนีขึ้นมาดื้อๆ เลย ทุเรศ”
“อะไรกันลูก ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันสิ” แม่ปรามมัน แต่มันบ้าไปแล้ว อะไรก็หยุดไม่อยู่
“ใครลวนลามใครกันแน่ แม่คร้าบ... ต้านโดนใส่ร้าย” กูกอดแม่อ้อนๆ
“ชั่วร้ายที่สุด! แม่คะ มันลวนลามเพื่อนหนู แม่ต้องจัดการมันนะ”
“เฮ้ย ต้านไม่ได้ทำ ไปไกลๆ เลย รำคาญ!”
“ไอ้เถื่อน แกเป็นลูกผู้ชายรึเปล่า กล้าทำก็ต้องกล้ารับสิ รู้ไหมเก๋ร้องไห้ใหญ่เลย”
“พอๆ เนตร แม่ปวดหัวไปหมดแล้ว ต้าน...ลูกไปทำอะไรเพื่อนเนตรเขาจริงรึเปล่าครับ?”
“ไม่ได้ทำครับ เพื่อนมันอ่ะ มากอดต้าน มาขอให้ต้านเป็นแฟนด้วย ผู้หญิงอะไรวะ... ถึงว่าอ่ะ คบกันได้”
“ไอ้ต้าน!”
“พอแล้วเนตร จะตะโกนทำไมเสียงดัง เราเป็นผู้หญิงนะลูก ทำตัวให้ดีๆ หน่อย” ฮ่าๆ สมน้ำหน้า ชอบใส่ร้ายกูดีนัก
ไปเชื่อเพื่อนแรดๆ ของมัน แต่กลับมาด่ากูซะเลวเลย
“ไม่ได้ทำอะไรเขาจริงๆนะ ต้าน” แม่ถามย้ำอีกครั้ง
“โห จริงดิครับ ตอนนี้ต้านก็มีแฟนอยู่แล้วด้วย น่ารักกว่าเพื่อนเนตรสักสามล้านเท่าได้มั้ง ต้านไม่สนคนอื่นหรอก”
เนตรมันทำอะไรกูไม่ได้ เลยเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้อง เหอะ... มันประสาทรึเปล่าวะ
กูหันหน้ามาที่เด็จแม่อีกครั้ง
“อย่าก่อเรื่องให้มันเยอะนัก” อ้าว... ไมกรูโดน
“ต้านไม่ได้ทำอะไรพี่เค้าจริงๆ นะแม่”
“เชื่อจ้ะ ว่าไม่ได้ทำ แต่ให้เป็นบทเรียนไว้ว่าอย่าเอาแต่ใจตัวเองนัก ต้านจะคบใครแม่ไม่ว่า แต่อย่ารักแบบฉาบฉวย ไม่งั้นก็จะเจอเรื่องแบบนี้อยู่ร่ำไป เข้าใจมั้ยลูก”
“ครับ” กรรมที่เปลี่ยนผู้หญิงบ่อย
รักแบบฉาบฉวยเรอะ.... น่าคิด ตอนนี้กูกำลังเป็นอย่างนั้นอยู่รึเปล่า... ? อืม.............ตั้งแต่เข้าใจอะไรทุกอย่าง
กูคิดว่าไม่ละ ลืมมันไปได้เลย
แล้วก็คุยกันเรื่องถอนเงินห้าล้านไปเอาโฉนดบ้านอิฐคืนนั่นแหล่ะต่อ
กูบอกความจริงแม่ไปหมด ว่าทำไปเพราะอะไร
ขี้เกียจสร้างเรื่องมาขอเงินว่ะ แต่กูก็บอกแม่ว่าไม่ได้ขอเฉยๆ จะทำงานหามาใช้คืนแน่ๆ
จริงๆ เรื่องเงินที่บ้านกูไม่ได้ซีเรียสมากหรอก แต่เค้าแค่อยากรู้เหตุผล ....ที่แท้จริง
แม่ดูจะตกใจมากอยู่ ที่กูยอมเสียเงินเป็นล้านไปช่วยบ้านแฟน
และยิ่งช้อคที่กูบอกว่าแฟนเป็นเด็กผู้ชาย...
“ต้าน! ทำอย่างนี้มันเอาแต่ใจตัวเองเกินไปรึเปล่า” แม่หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อตรงขมับ แววตาตอนนี้ดูก็รู้ว่าไม่พอใจในสิ่งที่กูทำ ทั้งที่ปกติแม่ตามใจกรูจะตาย...
“ต้านอยากช่วยอิฐจริงๆ น้องเขาน่าสงสารมากนะแม่”
“สงสารแล้วเราจำเป็นต้องไปวุ่นวายเรื่องในครอบครัวเขาขนาดนี้เลยเหรอ คิดดูดีๆ เด็กคนนั้นกำลังหลอกลูกอยู่รึเปล่า?”
“คิดดีแล้วครับ เรื่องบ้านอ่ะ เราไปจัดการ ไปโอนเงิน ได้โฉนดมา... หลอกไม่หลอกก็ดูที่หลักฐาน”
“แล้วโฉนดจะเป็นชื่อใคร?”
“ชื่อแม่อิฐไงครับ”
“บ้าสิ อย่างน้อยก็น่าจะเป็นชื่อต้านนะลูก แม่ไม่ได้ว่า ถ้าจะช่วยน้องเขา แต่นี่เงินตั้งเป็นล้าน... แม่กลัวว่าลูกจะถูกหลอก ถ้าหากวันหนึ่งลูกเกิดเลิกกับเด็กคนนั้นขึ้นมา ต้านจะทำยังไง ก็ให้เงินเขาไปฟรีๆ ห้าล้านเหรอ”
“ต้านไม่เลิกกับอิฐหรอกแม่”
“เอาอะไรมายืนยัน ต้านเป็นผู้ชายนะลูก น้องเขาก็ผู้ชาย ถึงตอนนี้ไม่คิด แต่ต่อไปข้างหน้า... เราไม่อยากจะมีครอบครัวเหรอ?”
“ต้านรักอิฐจริงๆ แม่ รักมาก ต้านไม่ยอมเลิกกับอิฐเด็ดขาด ครอบครัวต้าน ถ้าไม่ใช่อิฐ ต้านก็ไม่เอา ถ้าแม่ไม่ให้ถอนเงิน ต้านจะเอารถที่มีอยู่ไปขาย สามคันก็ได้แล้วห้าล้าน”
แม่ทำท่าจะเป็นลม กูเลยรีบวิ่งไปหายาดมมาให้ แม่พักหายใจลึกๆ อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะมองหน้ากูอย่างพิจารณา
“ตามใจ แต่ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาล่ะก็... อย่ามาโวยวายคร่ำครวญให้แม่ได้ยินนะ” สำเร็จแล้ว
“ขอบคุณครับเด็จแม่!”
“แต่มีข้อแม้....ต้านต้องพาเด็กคนนั้นมาให้แม่รู้จักด้วยนะ”
“ครับผม” แม่ไม่บอก กรูก็ว่าจะพามาอยู่แล้ว
เล่าข้ามบ้างไรบ้าง เพราะมึน
รายละเอียดปลีกย่อยกรูไม่เขียนละกัน
H
โทดทีต่อช้า เพิ่งกลับจากเลี้ยงสายอ่ะ
คืนนี้เชียร์บอลกันเถอะทุกคน! :impress2:
เรื่องมันตกหล่นเพราะไอ้ต้านเนี่ยแหล่ะ... ฮ่าๆ
ตอนหน้าได้รู้กันแล้ว ถึงความสัมพันธ์อันซับซ้อนของน้องอิฐ
คงจะหายปวดตับกันละ
-
เกิดอาการรำคาญพี่สาวต้านว่ะ :angry2:
-
เพื่อนพี่สาวเธอ แรงได้อีกอ่ะ
ดีจังตอนหน้าจะได้รู้เรื่องของอิฐแล้ว
ตกลงว่าที่เรื่องมันโดนไปโดนมาเนี่ยเพราะต้านใช่ไหม
งั้นเปลี่ยนพระเอก :laugh: ล้อเล่นๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีพี่สาวอย่างนี้
กูว่าอย่ามีเลยดีกว่า ด๊วก!!!!
-
ี้ต้านแม่งใจ จริงๆ พี่เนตรก้อแรงได้อีก
พอแม่เจออิฐจะเป็นงัยเนี่ย ลูกสะเขย อิอิ
-
อ่านรวดเดียว 24 ตอน อกจะแตกตาย :o211: น้องITชอบงึมงำ อมพะนำ อยู่เรื่อยเลย ย ย ย อึดอัดกับเด็กคนนี้จริงๆ พอน้องITเล่า พี่ต้านก็ดันอมเอาไว้อีกคนไม่ยอกเฉลยซะที :z3: ตอนหน้าคงไม่มีหมกเม็ดอีกแล้วใช่มั้ยคะ มันอึดอัด อยากรู้ ไม่ไหวแล้ว ว ว ว :m31:
โชคดีที่มีตอนพิเศษ ไม่งั้นแย่แน่ๆ 55+ :serius2:
-
มีแต่คนด่าพี่สาวต้าน
แต่มันก็จริงอ่ะ
ทำไมถึงเชื่อเพื่อนล่ะ
น้องชายต้องสำคัญกว่าดิ
จริงป่ะ!!!
-
ต้าน ได้ใจจริงๆ แมนมาก พูดอะไรตรรงๆ
เห็นด้วยกันหลายๆคนเรื่องเนตร มันบ้าๆบอๆไงๆม่รู้
-
25
.
เหอะๆ
หลายคนอาจจะอยากรู้ความสัมพันธ์ของอิฐกับบรรดา......
ซึ่งก็มี ไอ้ขิง ไอ้แชมป์ ไอ้เอ็กซ์ ไอ้ตี๋ และไอ้เทมเด็กวิศวะ
มีเท่านี้ล่ะ หมดแล้ว
หรือ ปัญหาครอบครัวของอิฐ
อันนี้เรื่องใหญ่ ไว้ทีหลัง...
เปิดโปงกระทงที่ 1
คนที่มาเกี่ยวข้องกับอิฐมีเยอะจนกูงง ในทั้งหมดนี้คนแรกที่รู้จักคือไอ้แชมป์ เด็กแรงประจำโรงเรียน
นิสัยมันตอนนั้นกับตอนนี้ กูจะบอกว่าต่างกันเยอะสัดๆ
เพราะ...อิฐมันสอบเข้าโรงเรียนไอ้แชมป์ได้ตอนม.สี่ ย้ายไปใหม่ๆ ก็โดนมันจีบ ทั้งโดนตื๊อ โดนบังคับ ห่า....หลายสิ่งนะมึง
จนสุดท้ายต้องยอมเป็นแฟนด้วย
ช่วงนั้นอิฐเจอปัญหาที่บ้านรุมเร้า เลยต้องไปหางานทำจนไปเจอไอ้ต้นเข้า มันให้อิฐไปช่วยงานที่บ้านคล้ายๆ คนใช้ แต่ไม่เชิง เหมือนให้ไปช่วยดูแลมันคนเดียวมากกว่า แล้วไอ้ต้นก็เสนอเงินเดือนให้เยอะเกินความจำเป็น จนน่าแปลกใจ...
ทำไปทำมา... โดนมันปล้ำซะงั้น... แต่ไอ้ต้นให้เงินมันค่าเสียหายด้วยหลายหมื่น แถมการ์ดให้กดใช้อีก... อิฐมันจำเป็นต้องหาเงินให้ได้มากที่สุดเพื่อช่วยที่บ้าน ก็เลยยอมไอ้ต้นมาเรื่อยๆ โดยเรื่องนี้ก็ไม่ได้บอกให้ใครรู้
จากนั้นอิฐก็ได้รู้จักกับไอ้ขิง... ไปไหนมาไหนด้วยกัน เพราะขิงมันเป็นคนดี(ในคราบหมาป่า) คุยด้วยบางทีก็สนุกดี หายเครียด..
ไอ้ขิงต่อหน้าอิฐมันไม่ได้แสดงออกว่าชอบ แต่อาศัยโอกาสเล็กๆ ได้ใกล้ชิดแค่นี้มันก็พอใจแล้ว
สารภาพ... ตอนแรกกูไม่ค่อยชอบน้องอิฐ เพราะมันกวนตรีนกู เลยอาจจะบรรยายเกินจริงไปหน่อย
แต่สำหรับไอ้แชมป์พอรู้ว่าไปกับคนอื่นก็โกรธอิฐมาก บอกให้เลิกคบไอ้ขิง แต่อิฐมันไม่ฟัง เพราะมันเห็นไอ้ขิงเป็นแค่พี่
ถึงจะทะเลาะกันหนักแต่พวกมันก็ยังเป็นแฟนกันเหมือนเดิม
ไอ้ขิงก็รู้นะว่ามันสองคนเป็นแฟนกัน ก็เลยได้แต่ดูอยู่ห่างๆ มาเรื่อยๆ
แต่พอได้โอกาสมันก็ไปยุ่งกับแฟน(เฟคๆ) ของชาวบ้านเค้า
อิฐรู้ว่าไอ้แชมป์รักมันมาก ดูแลทุกอย่าง... ที่โรงเรียนไม่มีใครกล้าทำอะไรมันสักคน ได้อยู่อย่างสงบสุขแบบนี้ใครไม่ชอบก็ควายเต็มทน
ถึงอิฐจะไม่รัก แต่ไอ้แชมป์บอกว่าไม่เป็นไร มันเต็มใจจะอยู่แบบนี้.. กูก็ไม่รู้สถานะเหมือนกัน รู้แค่มันดูแลกันตลอด คนอื่นเข้าใจว่าเป็นแฟนกัน แต่มันสองคนรู้กันแล้วว่าได้แค่ไหน
ปัญหาทางบ้านเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งมาเจอไอ้เทม... มันคือเด็กวิศวะที่ขับบีเอ็ม
อิฐก็รู้ว่าไอ้นี่มันมาไม้ไหน เลยเข้าทำนองเดียวกับไอ้ต้น คือหลอกแดรกมันมาเรื่อยๆ แต่จะดีหน่อยตรงที่ไอ้เทมมันไม่มีโอกาสจะได้ทำอะไรอิฐ ไปมากกว่าจูบ
เนื่องจากพักหลังๆ ไอ้ต้นไม่ให้อิฐทำงานแล้ว มันพาขึ้นเตียงตลอด เวลาที่อิฐไม่อยากโดนทำอย่างว่า ก็มาหาไอ้เทมแทน
กูคงไม่มานั่งสร้างภาพหรอกว่าใครเป็นเทวดามาจากไหน ด้านมืดของอิฐ ของกู หรือของใครก็เหอะ มีกันทั้งนั้น... หรือคุณจะเถียง
กูโคตรเกลียดไอ้พวกที่ชอบสร้างภาพบรรยายความดี ด้านดีของตัวเอง
เหอะ.. บอกตรงๆ รำคาญว่ะ ใจคอจะเป็นพระเอก นางเอกไปตลอดชีวิตหรือไง... น้ำเน่า
ถ้าดีได้ขนาดนั้น คงบรรลุขั้นต่ำโสดาบันไปนานแล้ว
ที่อิฐไม่บอกปัญหาเรื่องเงินกับไอ้แชมป์ก็เพราะนิสัยส่วนตัวของมัน เก็บกด...มีปัญหาแล้วชอบอมไว้ ไม่เล่าให้ใครฟัง
มันชอบแก้ปัญหาด้วยตัวเอง
เพราะคิดว่า มันเองก็ตัวคนเดียวมาตลอด.... ความคิดนี้ผูกมัดใจแน่นเหมือนเงื่อนตาย การที่จะไว้ใจใครสักคนเพื่อบอกเล่าเรื่องราวนั้นเลยไม่ใช่เรื่องง่าย
เลยเป็นปัญหาต่อมาอีกว่า มันต้องหาเงินเองด้วยวิธีแบบนั้น... ประกอบกับหางานทำเองไปด้วย ถึงจะได้น้อยกว่าที่ไอ้ต้นให้ แต่มันก็อยากทำเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นกับ
สิ่งที่ได้ทำลงไป
จนมาเจอไอ้เอ็กซ์
กับไอ้เหี้ยเอ็กซ์นี่ไม่ค่อยปลื้มที่จะเล่าเท่าไหร่
มันเจออิฐตอนอยู่ ม.ห้าเทอมปลาย ถือว่าเป็นคนสุดท้ายในห้าคน ที่คบกับอิฐแต่ เสือกได้.......เมียกู
ช่วงนั้นอิฐมันเปลี่ยนงานเพราะไอ้ต้นบังเอิญรู้ เดี๋ยวไปชนกับไอ้เทม (แมร่งกูงง)
จะว่าไปแล้ว มันก็ทำงานเองด้วย หลอกแดรกชาวบ้านเค้าไปด้วย ถือว่าบริหารเวลาดีเยี่ยม
..........โคตรเก่ง
ทำได้ไงวะ
นึกแล้วก็ทึ่งเหมือนกัน ขนาดกูคบสองคนทีเดียว ยังปวดหัวจะแย่
ส่วนใหญ่อิฐมันจะไปทำงานกับคนรู้จัก ซึ่งคราวนี้สมุนไอ้แชมป์แนะนำ มันเลยได้งานขายของเป็นร้านเกี่ยวกับอาหารแปรรูปในห้างชานเมือง ไอ้เอ็กซ์มันไปซื้อของกับแม่มัน เลยเจอกัน
ตอนแรกเชี่ยเอ็กซ์ทำเป็นไม่สนใจ เพราะแม่มันอยู่ หลายชั่วโมงต่อมา ไอ้เอ็กซ์ก็กลับมาร้านอีกครั้ง
คราวนี้จากเมิน กลายเป็นรุกเต็มขั้น
อิฐถึงกับมึน เพราะไอ้เอ็กซ์ชอบก็บอกว่าชอบเลย นั่งรอนั่งเฝ้าจนห้างปิด ถึงพาไปส่ง
แต่ส่งที่คอนโดมันนะ...
ไอ้อิฐบางทีก็ซื่อบื้อเกิน เพิ่งมารู้ตัวตอนโดนบังคับให้เข้าไปในห้องไอ้เอ็กซ์
มันจะหนีก็หนีไม่รอด ดิ้นก็ดิ้นไม่หลุด แรงไอ้เวงนั่นก็เยอะกว่า
สุดท้าย อิฐบอกกูว่า... มันโดนไอ้เอ็กซ์ข่มขืนตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน
อิฐบอกกูว่ามันแค้นมาก เจ็บตัวไม่เท่าไหร่ เจ็บใจมากกว่า มันประมาทเกินเพราะคนอื่นที่คบด้วยไม่ได้ใช้กำลังขนาดนี้ แล้วก็ไม่นึกว่าวันแรกไอ้เอ็กซ์จะเล่นมันถึงขั้นนั้น...
ตอนแรกเช้ามา กะจะหนีออกจากห้อง แต่ขออยู่แก้แค้นดีกว่า
ไอ้เอ็กซ์มันรวย ก็เข้าล็อค...
ด้วยความแค้นฝังหุ่นที่โดนข่มขืน อิฐเลยทนตอแหลคบกับไอ้เอ็กซ์ จนกระทั่งได้รถมาคันนึงว่ะ พาเข้าโชว์รูมโอนชื่อมันเลย
......แม่เจ้า ไม่อยากเชื่อว่าไอ้เอ็กซ์จะลงทุนขนาดนี้
แต่พอได้มา อิฐเอารถที่ไอ้เอ็กซ์ซื้อให้ไปขายทันทีได้เงินมาหลายแสน
ไอ้เอ็กซ์แม่งช้อค... เสียศูนย์ไปเลย มันเฮิร์ทมากจนสติแตก
จากเดิมที่หวังฟันอิฐเฉยๆ แต่พอโดนเข้าไปแบบนี้ มันกลับเกาะติดแบบกัดไม่ปล่อยยิ่งกว่าเดิม
เหมือนอยากจะแก้แค้นคืน แต่ความจริงไม่ใช่
มันก็แค่อยากเอาชนะ เด็กที่กล้าลองดีกับมัน
ก็แค่นั้น
H
เดี๋ยวมีต่ออีก เชียร์สเปนกันป่าวคืนนี้ หุหุ :mc2:
SPAIN!
-
:z13:
สเปนเหมือนกันจ้า
-
รอดูพิธีปิดอย่างเดียวแล้วนอน
:jul3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อิฐสุดยอดคบ5คน แต่ได้4ถือว่าสถิติไม่เลวเลย
เอามันให้หมดทั้ง5เลยก็ดี เเต่ไม่เหนื่อยเหรออิอิ
วันนี้+ให้ไม่ได้ไป+ให้คนอื่นเเล้ววันหลังนะ :bye2:
:t3: :t3: :t3:
-
ไรเตอร์จ่า
เดี๋ยวของไรเตอร์นี่ ...ข้ามวันแล้วจ๊ะ
คิดถึงน้องอิฐแล้วจ๊ะ
-
26
.
เปิดโปงกระทงที่ 2
#
อิฐมันไม่ปลื้มที่คบกับไอ้เอ็กซ์
ไอ้นี่มันชอบใช้กำลัง ข่มขู่ คุกคาม สิทธิและเสรีภาพ เคยต่อยกับไอ้แชมป์จนต้องไปนอนโรง’บาลกันทั้งคู่ ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เนื่องจากไอ้เอ็กซ์มันเกาะติดเยี่ยงเห็บ อิฐเลยต้องยอมลงให้มัน เพราะเดี๋ยวไอ้เทม ไอ้ต้น จะรู้ความลับเข้า
คบกับไอ้เอ็กซ์ หลังจากรถคันนั้น อิฐก็ไม่ได้ตังค์ใช้อีกเลย เหอะๆ
จากนั้นที่มันเจอกูครั้งแรก แล้วไปบอกไอ้ขิงว่าจะไม่มาเจออีกแล้ว ไม่ใช่เพราะกูเป็นต้นเหตุ แต่เพราะไอ้แชมป์มันขอให้เลิกคบคนอื่นให้หมด
มันเจ็บกับเรื่องของไอ้เอ็กซ์พอแล้ว ไม่อยากเจ็บเพราะไอ้ขิงอีก
ไอ้แชมป์พูดแบบจริงจังแทบจะขอร้อง อิฐแคร์มัน เลยยอมทำเพื่อให้มันสบายใจ จะได้จบๆ เรื่องกันไปสักที
หาทางหลบเลี่ยงกันไป จนกระทั่งไปบอกเลิกไอ้เอ็กซ์ เมื่อตอนนั้น..... ที่กูเคยเล่านั่นแหล่ะ
อย่างที่คิดคือมันไม่ยอมง่ายๆ แต่ข้ออ้างของอิฐคือจะไปบอกความจริงกับแม่ของไอ้เอ็กซ์ ว่าลูกชายท่านน่ะ เป็นเกย์ แถมข่มขืนเด็กผู้ชาย...
มันมีหลักฐานจะโชว์แม่ไอ้เอ็กซ์ด้วย (เป็นรูปถ่ายที่ไอ้เอ็กซ์จูบและหอมแก้มมัน)
แม่ไอ้เอ็กซ์เกลียดเกย์ กะเทย ทอม ดี้ พูดง่ายๆ คือเกลียดเพศที่ไม่ใช่ชายหญิงเข้ากระดูกดำ แถมรักษาหน้าตาตัวเองในสังคมยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
อิฐบอกว่ามันเพิ่งรู้มาไม่นาน ถ้ารู้แต่แรกคงไม่เป็นแบบนี้
เอ็กซ์มันเลยจำใจยอม ขอเดทกับอิฐส่งท้ายวันหนึ่ง โดยมีข้อแม้เหมือนกันว่าอิฐต้องตามใจมันทุกอย่าง
พูดอะไรให้ทำ ก็โดนไปเยอะอยู่ ไอ้เอ็กซ์มันก็ไม่ได้เศร้าอะไรมากมาย เด็กมันก็มีเยอะแยะ แต่ทำตัวกร่างเป็นหมาหวงก้าง
กูกับไอ้เอ็กซ์เคยมีเรื่องกันอยู่ก่อนแล้ว อิฐมันแค่กลัวกูกับมันมีเรื่องจนต้องไปนอนโรงบาลเหมือนไอ้แชมป์
จนกระทั่งกูโทรไปขัดจังหวะนั่นแหล่ะ เลยทำให้ไอ้เอ็กซ์มันโกรธ
เอ็กซ์มันจับได้ว่าอิฐไปทำอะไรมา เพราะปากแดงเจ่อเห็นชัดซะขนาดนั้น
อิฐเลยโดนมันเอาอย่างที่บอก
(ความผิดกูเองแหล่ะ สัส)
ไอ้เอ็กซ์ถึงมันจะเหี้ย แต่มันเป็นคนรักษาคำพูด และที่สำคัญมันกลัวคนที่บ้านจะรู้มากว่ามันเป็นเกย์ (เหตุผลอย่างหลังน่าจะถูกที่สุดนะ กูว่า)
ที่ข่มขืนไปวันแรกที่เจอมันขอโทษ อิฐเอารถมันไปขายก็สมควรแล้ว
ไอ้เอ็กซ์พาอิฐไปคืนไอ้แชมป์ แล้วสำนึกกับสิ่งที่ได้ทำลงไป
ก็เลยจบ...... เรื่องเหี้ยๆ ของมันเพียงเท่านี้
ปัจจุบัน ไม่ติดต่อกันแล้วครับ ระหว่างไอ้เอ็กซ์กับน้องอิฐ
จากนั้นที่มันมีเรื่องกับกู ตอนไปเลิกกับไอ้เอ็กซ์ (จำได้ป่ะที่กูบอกว่ารับไม่ได้ แล้วมันก็หายหัวไปเลย)
อิฐรู้สึกผิดจนต้องไปบอกเลิกกับไอ้เทมอีกคน ของที่ไอ้เทมซื้อให้ทุกอย่างมันคืนหมด แถมยังสารภาพกับเค้าอีกว่า มันคบด้วยเพราะอยากได้เงิน แล้วก็ตอนนี้มีคนที่ชอบอยู่แล้วด้วย
ไอ้เทมโกรธแล้วก็เสียใจมาก จนต้องเลิกกันไปอีกหนึ่ง
เหลือแต่ไอ้ต้นเนี่ยแหล่ะ... บางทีถ้าจำเป็นก็ต้องไปหา ที่คบกันมาได้นานขนาดนี้เพราะมันคือแหล่งเงินรายใหญ่ให้อิฐ
ขึ้นปีที่สองอิฐไม่อยากให้ไอ้ต้นเข้าข้างหลังแล้ว มันเลยทำให้แค่ภายนอกแทน... เพิ่งจะมีอะไรกับใครก็ตอนจะเลิกกับไอ้เชี้ยเอ็กซ์เนี่ยล่ะ
ช่วงนี้เป็นตอนที่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีตีกันอยู่ในหัว
ถ้าเลิกกับไอ้ต้น มันหาเงินไม่ทันแน่... ในขณะเดียวกัน อิฐก็ไม่อยากบอกกูให้ช่วยแก้ปัญหาทางบ้านแทนมันเหมือนกัน เงินแมร่งตั้งเป็นล้าน...
เงื่อนตายที่ผูกเอาไว้ กำลังทำให้ตัวเองทรมาน แต่มันก็ต้องเลือก... ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
'บางคนยอมตาบอดเพื่อให้ค้นพบความงามของศิลปะที่แท้จริง'
และวันนั้น.... มันเลือกกู ทั้งที่ไม่มีทางหาเงินเพื่อช่วยแม่มันได้อีกต่อไปแล้ว
เหมือนมาถึงทางตันของอิฐจริงๆ
เรื่องมันแย่ขนาดนั้น แต่ก็เสือกดันทุรังหาทางไปต่อคนเดียว
จนในที่สุดกูก็ทำให้มันไว้ใจกูจนได้ ถึงจะไม่รู้ว่าตอนไหนและเมื่อไหร่
ที่สำคัญคือเรื่องราวต่างๆ นานาที่อิฐถ่ายทอดมาให้กูฟังต่างหาก
#
สรุปแล้วที่ผ่านมา..อิฐต้องให้เวลากับไอ้ต้นและไอ้เทมแค่สองคนเป็นส่วนใหญ่ เพราะต้องไปเอาเงินพวกมัน
เกิดเรื่องที่บ้านก็ไปขออยู่กับไอ้โบ๊ท บางทีก็ไปอยู่กับไอ้แชมป์(แฟนหลอกๆ ของมัน)
ส่วนไอ้เอ็กซ์และไอ้ขิงคล้ายตัวป่วนที่คอยยุ่งกับแฟนของชาวบ้าน เพียงแต่ว่าไอ้ขิงไม่ได้เชี้ยเท่าไอ้เอ็กซ์ มันคอยอยู่เป็นเพื่อนอิฐมากกว่า
ไอ้แชมป์ก็เหนื่อยไป... เกิดเป็นมันเนี่ย...เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง เอากระดูกมาแขวนคออีก บ้ายิ่งกว่ากรูอีกมั้ง
อิฐมันไม่ได้มีอะไรกับใครมากอย่างที่คิด... คนมาเกี่ยวข้องกับมันมีเยอะ แถมซับซ้อน
บางทีการที่มันไม่พูดอาจจะเป็นประโยชน์ในบางสถานการณ์ที่มันต้องฝืนทนทำอยู่ก็ได้
หูไม่ได้มีไว้ฟังเสียงอย่างเดียว... ตาก็ไม่ได้มีแค่มอง แต่มันต้องเข้าถึงจิตวิญญาณของคนด้วย กูอาจจะพล่ามน้อยใจเหี้ยอะไรมากมาย
มันคือความรู้สึกทั่วไปของมนุษย์ กูห้ามตัวเองไม่ให้โกรธ ไม่ให้เสียใจ ไม่ให้คิดว่าตัวเองโง่เหมือนควายไม่ได้ เพราะสิ่งไหนที่กูเห็นกูก็พูดไปตามนั้น
แต่ใช่ว่ากูจะไม่เคยคิดอะไรที่ไกลกว่าที่เป็นอยู่
อิฐมันเหมือนภาพวาดที่สวยงามแต่ผิดเพี้ยน ไม่มีใครยอมรับ ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครอยากทน
แต่สำหรับกู ยิ่งเพี้ยนมากเท่าไหร่ กูยิ่งอยากเข้าใจความหมายของมันมากขึ้นเท่านั้น...
ลึกๆ แล้วทุกอย่างที่ทำไม่ใช่แค่รัก แต่มันคือวิธีที่จะนำไปสู่บางสิ่งซึ่งอาจเปลี่ยนความคิดของคนๆ นึงได้ตลอดชีวิต
มึงคือความฝันของกูว่ะอิฐ...
H
รวบรัดตามฉบับย่อของไอ้ต้าน
ถ้าไม่ย่อคงเขียนเป็นเรื่องยาวของน้องอิฐได้อีกเรื่องนึงเลย แบบว่าไปเจอแต่ละคนแล้วเป็นไงถึงคบกันได้ อะไรแบบนั้น
พี่ต้านมันมองคนแบบงานศิลปะ ไม่ว่ากันนะ... ยกตัวอย่างเช่น
พ่อแม่เค้าจะเป็นแนว realisticism มองภาพตามความเป็นจริง คือเห็นและรับรู้ได้ทันทีว่าเค้ารู้สึกอย่างไร แสดงออกถึงความตรงไปตรงมา
พวกกิ๊กไอ้ต้าน เป็นแนว baroque, rococo แสดงออกโดยการเรียกร้องความสนใจ ความหรูหรา โอ่อ่า ซึ่งเป็นเพียงเปลือก
ส่วนน้องอิฐ... เหอๆ ไอ้ต้านชอบแนว impressionism มากๆ คือภาพที่เขียนโดยความประทับใจจากจิตวิญญาณของมนุษย์ การใช้สีที่สื่อถึงอารมณ์จากปลายเส้นประสาทรับความรู้สึก น้องอิฐใกล้เคียงศิลปะแนวนี้มากที่สุดล่ะมั้ง คือภาพและสีจะผิดเพี้ยนจัดจ้านจากความเป็นจริง แต่ก็น่าหลงใหล น่าค้นหาเป็นอย่างมาก
-
อิฐก็ต้องเครียดมากเลยนะเนี่ย
แต่มันก็จบไปแล้ว
อิฐจะได้มีความสุขสักทีนะ
:กอด1:
-
อื้อหือ :m15:
น่าสงสารน้องอิฐจัง
แล้วต้านจะช่วยให้รอดได้ :fire:มั้ยเนี่ย
-
ขอบคุณครับที่ค่อยๆมาไขปริศนาให้รับรู้
รอตอนต่อไปอย่างกระวนกระวายนะครับ
-
สงสารอิฐอ่ะ เดาไม่ถูกจริงๆ ว่าจะจบยังไง
-
มันผ่านมาแล้ว
ก็อยากให้มันแล้วๆไป
แค่ทำทุกอย่างวันนี้ ตรงนี้
ให้ดีที่สุด แล้วตัวเองมีความสุขก็พอ :กอด1:
-
ไอ้พี่ต้านนี่แมนจริง ๆ เลยค่ะ เค้ายอมซูฮกเลย o13 :3123:
-
ตอนพิเศษ (โคตรๆ)
ความว่า... เมื่อกูเมา
ตอนนั้น... ด้วยความเสือกส่วนบุคคล และความเป็นห่วงเมียกรู สุดหัวใจ
กูเลยต้องตามอิฐ เมียสุดที่รักไปทริปรับน้องที่ต่างจังหวัดด้วย...
แต่ไปแบบโจ่งแจ้ง มันจะดูไม่งาม
เหอะๆ ก็เลยต้องแอบๆ ไป
“หาเรื่องมาให้พวกกูอีกแล้วไอ้เชี้ยต้าน ทีสิสเมิงไม่ทำรึไง หาแต่เรื่องเที่ยว” ไอ้กล้าบ่น ตอนกูชวนพวกมันไปทะเลภาคตะวันออก
“ทำแต่งาน พักบ้างจะเป็นไรไป”
“กูติดตรวจทีสิส สราดด จะไปได้ไง มึงก็นะ...” ไอ้วินอีกคน
“กูก็เหมือนกัน และมึงก็ด้วยไอ้ต้าน” ไอ้กล้าว่า ถึงมันจะพูดถูก แต่ทุกอย่างมีทางออกนะเว้ย
“พวกเมิงก็เลื่อนตรวจสิวะ ทำงานให้เสร็จเร็วขึ้นก่อนหน้าวันนึง ไม่เห็นมันจะยากตรงไหน แล้วอย่าเถียงว่าทำไม่ทัน แมร่ง...สัดเหอะ เผางานประจำทีเรื่องงี้บ่นกันชิบหาย”
“ทำไมเมิงอยากไปนักวะ?” ไอ้กล้าถามแบบจับผิด
“กูตามไปดูอิฐ” ก็บอกไปตรงๆ
“เดี๋ยวกูพาไปไซต์ก่อสร้างมั้ยมึง มีตั้งแต่อิฐแดง อิฐมอญ อิฐบล็อก อิฐมวลเบา” กูตบป้าบเข้ากบาลไอ้ด้าอย่างจัง
“โอ้ยยย สลัด!” มันยกมือกุมหัว ท่าทางดูเหมือนเจ็บ
“ตามไปเฝ้าเมียว่างั้น... น้องอิฐไปจันฯ ทำไมวะ?” ไอ้กล้าถาม
“รับน้อง”
“เชี้ย... เรื่องของมหาลัยคนอื่น มึงก็เสือกไปทั่ว” กูตบหัวไอ้ด้าซ้ำจุดเดิม
“โอ้ย หัวกูไม่ใช่ตูดน้องอิฐนะเว้ย ตบอยู่ได้”
“สัดนี่ ลามปามตรูดเมียกรู เดี๋ยวเหอะมึง” กูเริ่มโกรธมันจริงๆ ไอ้ด้าเลยหุบปาก
“ไม่ไป กูไปคนเดียวก็ได้” ไม่ได้ประชดหรือน้อยใจนะเว้ย โปรดอย่าเข้าใจกูผิด แค่ขี้เกียจตื๊อ
“เออๆ เดี๋ยวกูเลื่อนตรวจก็ได้วะ” สรุปแล้วไปได้แค่ไอ้กล้าและไอ้วิน ส่วนคนอื่นงานไม่ผ่าน ต้องอยู่ซ่อม
กูไม่ได้บอกอิฐว่าจะไปหรอก ขี้เกียจ เดี๋ยวเจอกันก็รู้เอง
ที่สำคัญ กูอยากเห็นด้วยว่าเวลามันอยู่ต่อหน้าคนอื่น เพื่อนๆ รุ่นพี่นรกแตกที่คอยแทะโลม มันจะทำตัวยังไง
“เหี้ย ทำไมรถติดวะ” กูหงุดหงิดเพราะยังไม่ทันออกจากกรุงเทพเลย รถเสือกติด ที่สำคัญติดตอนตีสี่แมร่งประสาทไปแล้ว
“กูว่าข้างหน้าแมร่งรถชนล่ะมั้ง” ไอ้กล้าบอก
เวลาผ่านไปราวสิบห้านาที รถถึงเคลื่อนตัวได้ แต่ก็ได้ทีละนิดเหมือนโดนกักไว้
แล้วสิ่งที่ไอ้กล้าเดาก็ผิด เพราะตำรวจทั้งในและนอกเครื่องแบบกำลังยืนคุมเชิงรถที่กำลังผ่านถนนสายนี้อยู่
“สัด ตำรวจแมร่งตั้งด่านทำเหี้ยอะไรวะ” ไอ้กล้าบ่น
“กลัวห่าอะไร มึงมียาเหรอ” ไอ้วินว่า
“เออ กูปวดหัวเลยพกพารามาไงไอ้เหี้ย เมิงนั่นแหล่ะไอ้ขี้ยา... เลิกพี้รึยังวะ”
“พ่อมึงดิ”
คุยเล่นกันจนกระทั่งถึงคิวรถกู
กูเลื่อนกระจกลง
“ขอดูบัตรด้วยครับ” กูยื่นให้ ทำหน้าเซ็งๆ เหี้ยมาก ปปส. ทำแบบนี้เสียเวลาประชาชน ดูไม่เป็นมืออาชีพเอาซะเลย แม่งจะจับยาเสพย์ติดมันต้องมีสายก่อนดิวะเล่นตรวจแบบนี้ทั้งคืนก็ไม่ได้นอนหรอก
“จะไปไหนกันครับ” ถามทำเตี่ยอะไร เรื่องส่วนตัว
“เที่ยวครับ” กูตอบสั้นๆ
“ที่ไหน?”
“จันฯ”
“ทำไมไปตอนนี้ครับ”
“ก็เพราะอยากไปตอนนี้ไงครับ” กูหันไปมองไอ้กล้า เพราะโดนมันสะกิด มันส่ายหัวเป็นเชิงห้าม เพราะกูทำท่าจะของขึ้น
“ช่วยเปิดท้ายรถด้วยครับ” เค้าไม่ฟัง
“ถ้าไม่มีสิ่งที่คุณหา คุณจะรับผิดชอบที่ทำผมเสียเวลามั้ยคุณตำรวจ”
“ไอ้เชี้ยต้าน...” ไอ้วินกระซิบห้ามไม่ให้กูไปเถียงเค้า
“โอเค ไปได้ครับ” เค้ายื่นบัตรคืนกู กูรับแล้วปิดกระจกขับออกไปทันที
“ทำเปรี้ยวนะเมิง ไอ้พวกนี้แมร่งถ้ามันจะเล่นขึ้นมาจริงๆ มันสร้างหลักฐานเท็จเอามึงเข้าคุกได้สบาย”
“ช่างหัวแมร่งดิ ถ้ามันคิดว่ามันทำได้”
“มึงนี่ก็บ้าระห่ำตลอดกาล”
ในที่สุดก็ถึงที่พัก กูจองไว้ที่เดียวกับอิฐนั่นแหล่ะ แต่ไอ้พวก ม. นั้นจะอยู่รวมกันเป็นหลังๆ หลายกลุ่ม ส่วนกูแยกออกห่างมาอีกโซนนึง
กูไปถึงก็เช้ามืด เห็นเด็กปีหนึ่งนั่งรวมกันอยู่ตรงชายหาด ร้องเพลงอะไรไม่รู้วนไปวนมา มีไอ้พวกรุ่นพี่โรคจิตล้อมวงสาปแช่งอยู่อย่างเมามัน
กูยืนมองห่างๆ พร้อมกับเพื่อนอีกสองคน
“เล่นละครเก่งกันจริงไอ้พวกห่านั่น” ไอ้กล้าเห็นแล้วก็ด่าออกมา กูเองก็ว่างั้น... อิฐเป็นไงบ้างวะ จะกวนตรีนออกมั้ยคราวนี้
กูยืนดูสถานการณ์อีกสักพัก ก็ดูเหมือนละครฉากใหญ่จะจบลงแล้ว รุ่นพี่บูมให้น้อง แล้วก็ตะโกนโหวกเหวกกัน สักพักพวกเด็กๆ ถึงได้เดินกลับที่พักกันได้
กูพยายามมองหาอิฐจากคนหมู่มาก แล้วก็เจอเพราะความเด่นของตัวมันเอง
อิฐเดินคู่มากับกลุ่มเพื่อนสนิทมัน แถมพ่วงไอ้เชรี้ยยูมาด้วย
ไอ้เหี้ยนี่แมร่งชักจะเอาใหญ่แล้ว…
กูบอกไอ้พวกนั้นให้กลับไปก่อน เพราะกูจะตามไปดูว่าอิฐพักบ้านหลังไหน
พอเห็นอิฐเข้าบ้านไปแล้ว ส่วนไอ้ยูก็เดินต่อไปอีกทาง
กูถึงโทรไปหามัน
“ฮัลโหล” เสียงอิฐดูแหบๆ แห้งๆ ฟังแล้วก็น่าเป็นห่วง
“เหนื่อยมั้ยวันนี้?”
“ก็นิดหน่อย”
“ได้นอนบ้างยังตั้งแต่ไปอ่ะ”
“ยังเลยคร้าบ ร้องเพลงทั้งคืนปวดคอจะแย่”
“มีใครทำอะไรมึงป่ะ?”
“ไม่มีหรอก”
“อืม งั้นพักเหอะ”
“คร้าบ บาย”
“เดี๋ยวก่อนอิฐ”
“ครับ”
“คิดถึงกูมั้ย”
“มาก” กูยิ้ม
“โอเค เดี๋ยวเจอกัน”
วางสายเสร็จกูเดินกลับที่พักตัวเอง เห็นไอ้สองตัวนั้นนอนสลบกันไปแล้วเรียบร้อย
สักตอนเที่ยงพวกกูก็ตื่นออกไปกินข้าว แล้วก็ไปดูอิฐทำกิจกรรม
“แต่ละฐานแลดูบัดซบยังไงไม่รู้ว่ะ กูชักจะรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาแล้ว” ไอ้กล้าออกความเห็น
กูก็ว่างั้น... แมร่งให้ทำเหี้ยอะไรสถุนๆทั้งนั้น... ถ้าอิฐโดนทำแบบนี้กูไม่ยอมหรอก
โชคดีนะฐานแรกที่มันเจอไม่ค่อยเท่าไหร่
ต่อไปเนี่ยสิ แมร่งต้องถอดเสื้อผ้าล้อนจ้อน ใครจะไปยอมวะ!
“เดี๋ยวกูมา” พูดจบกูเดินผ่าไปกลางวงระหว่างที่เด็กปีหนึ่งกำลังเปลี่ยนฐาน
“เฮ้ย อย่า ไอ้ต้าน” ไอ้กล้ากับไอ้วินพยายามห้าม แต่กูเดินมาถึงแล้ว
“....................” อิฐอึ้งพอเห็นหน้ากู
“มายังไงครับเนี่ยพี่ต้าน” ไอ้ชิคเพื่อนสนิทของอิฐถามตาโต ตอนนั้นกูรู้จักเพื่อนมันหมดแล้ว
“ขับรถมา...” กูตอบ แต่สงสัยสั้นไป ไอ้วินเลยช่วยพูดต่อ
“พวกพี่มาเที่ยวกันน่ะครับ บังเอิญพักรีสอร์ทเดียวกันพอดี เหอๆ” แต่กูว่าไม่พูดน่าจะดีกว่านะ
“อิฐ มานี่ดิ๊”
“เอ่อ... ผมต้องไปเข้าฐานอ่ะ รุ่นพี่เค้าเรียกแล้ว” กูไม่ฟังแต่ไปลากแขนมันออกมาจากกลุ่มจะพาเดินไปทางบ้านพัก
“พี่ต้าน!” มันฝืนแรงไม่เดินไปตามกู
“อยากแก้ผ้ารึไง” กูหันไปกระซิบบอก มันเลยเงียบ
“อิฐไม่สบายพี่จะพาไปหาหมอน่ะ ฝากบอกพวกรุ่นพี่ด้วยละกันครับ” กูบอกเพื่อนมันเสร็จ ก็ลากแขนอิฐออกมาจนได้
“พี่ตามผมมาเหรอ?” พอถึงในบ้าน มันก็ถามกูทันที
“เออ ใช่ มีปัญหาเหรอ?” รู้สึกอารมณ์เสียยังไงไม่รู้
“เชี้ย มึงก็พูดกับน้องเค้าดีๆ สิวะ” ไอ้กล้าว่า
“คืองี้ครับน้องอิฐ ไอ้ต้านมันเป็นห่วงน้องมากน่ะ เลยรีบเคลียร์งานแล้วตามมาเฝ้ากลัวว่าน้องจะโดนทำมิดีมิร้ายจากคนอื่นที่ไม่ใช่มัน.....เอ่อ”
ไอ้กล้าเจอสายตากูเข้าไปมันถึงหุบปากได้สักที
“พี่ต้านผมกลับนะ หายมาแบบนี้เดี๋ยวคนอื่นสงสัย”
“จะกลับไปให้โดนทำอุบาทแบบนั้นเหรอ บ้ารึเปล่า!?”
“...............”
“น้องอิฐ ไหนๆ ก็บอกเพื่อนไปว่าไม่สบายแล้ว คนอื่นคงไม่ว่าไรมั้ง อยู่กับพวกพี่เนี่ยแหล่ะ แล้วเย็นๆ ค่อยกลับไปใหม่ โอเคนะครับ?”
อิฐหันมามองหน้ากู พอเจอสายตาดุๆ เข้าไปมันเลยรีบพยักหน้ารับ
อิฐมันไม่ค่อยกล้าหือกับกู ก็ตั้งแต่กูไปเห็นว่ามันโดนรุ่นพี่ผู้หญิงรุมหอมแก้มที่คณะ ถึงจะบอกว่าถูกบังคับ แต่ยังไงก็ต้องโดนลงโทษกันบ้างล่ะ
#
จะให้รอที่บ้านพักเฉยๆ ก็เบื่อ กูเลยพาขับรถออกไปเที่ยวที่อื่นก่อน กินข้าวเย็นร้านอาหารซีฟู้ดเสร็จนั่นแหล่ะถึงพามันกลับ
“เป็นยังไงบ้างอิฐ ไม่สบายตรงไหนไม่เห็นบอกเลย แฟงเป็นห่วงแทบแย่แหน่ะตอนที่อิฐหายไป” พอมาถึงเพื่อนๆ มันก็พากันเข้ามารุมถาม
“น้องอิฐไม่เป็นไรแล้วครับ พวกพี่พาไปรักษาให้แล้วเรียบร้อยหายห่วงพันเปอร์เซ็นต์” พูดคลุมเครือนะเมิงไอ้กล้า
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวเมิงไปหาพวกพี่ยูหน่อยก็ดี เค้าเป็นห่วงเมิงกันอยู่อ่ะ” น้องชิคพูด อิฐเลยมองกูเหมือนจะขออนุญาต
“ไม่เห็นต้องบอก” กูพูดขึ้นมาลอยๆ
“พวกพี่ยูอะไรนั่นอยู่ไหนเหรอครับ?” ไอ้วินถาม น้องจิ๊บเลยชี้นิ้วไปยังรุ่นพี่กลุ่มนึงที่นั่งล้อมวงกินเหล้ากันอยู่
กูเห็นมันแล้วไอ้ยู มันกำลังมองมาทางนี้เหมือนกัน
“พี่ว่าเค้ารู้กันแล้วมั้ง ว่าอิฐกลับมาแล้ว” กูบอก
“จากนี้ไป ต้องทำอะไรกันต่อเหรอ?” กูถามอีก
“เพิ่งผูกข้อมือกันเสร็จเมื่อกี้นี้เองครับ เดี๋ยวต่อไปมีเล่นดนตรีแล้วก็กินเหล้า” น้องชิคตอบ
“พี่ไปนั่งด้วยได้ป่ะ?” ทุกคนเงียบไปแป้บนึง ไอ้กล้าเลยเอามือมาสะกิดกู ทำท่าไม่อยากให้กูไปยุ่งมาก
“พี่เอาเหล้ากับมิกซ์มาเอง ไม่ต้องห่วง”
“มึงซื้อมาตอนไหนวะ” ไอ้วินถามแบบไม่ต้องการคำตอบ
“เห็นว่าเล่นดนตรีกันด้วย เลยอยากกินเหล้าหนุกๆ อ่ะ เอาตามนี้ล่ะกัน เดี๋ยวมาใหม่” กูผละออกไปโดยไม่รอฟังคำตอบ ตรงดิ่งไปหลังรถเอาเหล้ากับมิกซ์เซอร์ที่แอบไปซื้อตอนพวกนั้นมันเดินซื้อของกัน จริงๆ กูรู้อยู่แล้วว่าต้องมีปาร์ตี้เหล้า ก็เลยเอาเหล้ามาเข้างานด้วย
“โอ้โห... มึงซื้อเอามาแดกหรือเอามาอาบวะ เยอะสราด” ไอ้กล้าตาลุกวาว พูดงี้แหล่ะแต่แมร่งแดกเยอะกว่ากรูอีก
ไอ้กล้ากับไอ้วินช่วยกูแบกทุกอย่างมาตรงจุดที่อิฐนั่งอยู่ ซึ่งก็ห่างจากเวทีพอสมควร
“ผมบอกพวกรุ่นพี่แล้ว เค้าไม่ว่าอะไรครับ พี่จะเอาน้ำแข็งกับเหล้าด้วยก็ได้ถ้าไม่พอ” ไอ้น้องชิค ทำดีมาก...
ดนตรีช่วงแรกจะเป็นเพลงฟังสบายๆ แต่พอตกดึกก็เริ่มเรื้อนกันตามระเบียบ
มีผู้หญิงหลายคนเดินผ่านมาพร้อมแก้วเหล้าแล้วถามพวกน้องชิคใหญ่เลยว่าพวกกูเป็นใคร แถมทำท่าจะเข้ามาคุยด้วย...
กูไม่อยากเสวนา!
ใครถามอะไรไม่ตอบ เปร่งออร่าอำมหิตอย่างเดียว พวกนั้นเลยเริ่มไปยุ่งกับพวกไอ้กล้าไอ้วินแทน
“พี่ต้านเดี๋ยวก็เมาหรอก กินเยอะแล้วนะ” อิฐว่า
“ไม่กินเหล้าแล้วจะให้ทำอะไร” ปกติของกูก็แบบนี้แหล่ะ แต่มันคงยังไม่ชิน เพราะกูก็ไม่ค่อยกินให้มันเห็น
อิฐยังไม่ทันได้ตอบกูก็มีคนมาชวนมันไปเต้นหน้าเวที... ผู้หญิงไม่แน่ใจว่ารุ่นพี่ปีไหน พอมันปฏิเสธเค้าก็ดึงฉุดกระชากจะพาไปให้ได้
กูจะห้ามไอ้วินเลยดึงแขนกันไว้ก่อน...
“มึงอย่าแสดงออกมากนักสิวะ แค่ตอนบ่ายกูว่าเค้าก็สงสัยกันจะตายห่าแล้ว”
“แดกเหล้าไปเงียบๆ เหอะไอ้ต้าน มึงคอยดูอยู่น้องอิฐต้องระวังตัวมากกว่าเดิมอยู่แล้ว” ไอ้กล้าเสริม กูเลยทำได้แค่มองดูอยู่ห่างๆ
เห็นอิฐมันเต้นๆ อยู่กับกลุ่มผู้หญิง ใช่ว่าเบาใจนะ... ก็ห่วงอยู่ แมร่งเคยสนใจกันบ้างไหม กูบอกว่าไม่ชอบให้ไปยุ่งกับใครไง ทำไมไม่ฟังกู
นานพักใหญ่เลยล่ะ มันถึงวิ่งกลับมาที่เดิม
ตอนนั้นกูว่าตัวเองก็ชักจะเริ่มเมาแล้ว
“โห เมาป่าวเนี่ยพี่ต้าน หน้าแดงมากเลย” อิฐว่า แล้วเข้ามาจับไหล่กู
“เฮ้ย อย่ายุ่ง” กูปัดมือมัน
“เลิกกินเหอะพี่ เดี๋ยวผมพาไปส่งที่พัก”
“ไม่ กูจะแดกเหล้า มึงอยากไปเต้นกับพวกนั้นก็ตามสบาย เชิญเลย ไม่ต้องสนใจกู”
“.................”
“น้องอิฐคร้าบ... มาๆๆ นี่แก้วน้องอิฐครับ สุดฝีมือพี่เลย รสชาติโรงแรมห้าดาวยังอาย” ไอ้กล้ายื่นแก้วเหล้าให้อิฐ มันรับไปจิบนิดนึงแล้ววาง
“จะเลิกกินมั้ยพี่ต้าน ถ้าเมาตกทะเลขึ้นมาผมไม่ช่วยนะ”
“เออ! ปล่อยกูตายไปเลย” พูดจบกูซัดอีกจนหมด แล้วยื่นแก้วให้น้องฝ้ายซึ่งเป็นมือชงให้กูตั้งแต่เข้ามานั่งตรงนี้แล้ว
กูไม่รู้ตัวว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ในหูได้ยินแต่เสียงเพลงดังสนั่น จนรู้สึกหนวกหูขึ้นมา
กูลุกขึ้นเดินเหมือนตัวลอย ได้ยินเสียงอะไรต่อมิอะไรดังวิ้งๆ อยู่ในหัว
นี่กูจะเดินไปไหนวะ...?
“พี่ต้านจะไปไหน กลับเหอะ” ใครมาจับกูวะ.... กูสะบัดออก แล้วเดินต่อ... แฉะตรีนชิบหาย โอ้ ชายหาด อยากเล่นน้ำทะเลสัดๆ ขอสักหน่อย
มาถึงทะเลต้องเล่นน้ำทะเล
ตู้ม!
“พี่ต้าน!” ใครเรียกกูนักหนาวะ เสียงคุ้นๆ เหมือนเสียงเมียกรูเลย
อิฐแมร่ง....ไม่สนใจกู ไปเต้นกับคนอื่นหน้าตาเฉย... ถ้ากูไม่มาป่านนี้จะเป็นยังไงก็ไม่รู้ ไหนจะกิจกรรมสัปดนนั่นอีก
ถ้ากูไม่มา คงโดนจับแก้ผ้าไปนานแล้ว ถึงงั้นมันก็ยังโกรธที่กูไปช่วย
แล้วไง ไอ้พวกรุ่นพี่ห่านั่น กูไม่เอาเรื่องก็ดีแค่ไหน.... มึงไม่เห็นความหวังดีกูเลยใช่มั้ยเนี่ย....
กูว่ายน้ำไปเรื่อยๆ แมร่งอยากออกกำลังกาย จะได้สร่างเมา กูเมา กูต้องว่ายน้ำ อย่ามาจับกูนะเว้ย ใครวะ แมร่ง
ปล่อยกู กูจะว่ายน้ำ สราด...
#
“โอย แค่กๆๆ” แสบคอชริป กูค่อยๆ กระพริบตาให้ชินกับแสงแดด
หันมองรอบตัว... ที่ห้องพัก? กลับมาตอนไหนวะ
ข้างล่างเตียงปลายตรีนกูเห็นไอ้วินนอนสลบเหมือดอยู่ ข้างๆ มีอ้วกกองนึง
ส่วนไอ้กล้า... กูลุกขึ้นเดินไปตามหามัน... เหี้ยเอ้ย มันนอนกอดชักโครกอยู่ในห้องน้ำ มีเศษอ้วกกระเด็นกระดอนอยู่ประปราย สัดเอ๊ย โสโครกจริงๆ
งั้นมีกูสภาพดีสุดเลยสิเนี่ย
กูลากไอ้กล้าออกจากห้องน้ำ แล้วโยนมันไปนอนบนเตียง พอกูเข้าไปห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ถึงเอาตรีนถีบไอ้สองตัวนั้นให้ตื่น
สภาพไอ้วินดูไม่จืดมาก มันต้องมาเช็ดอ้วกของตัวเองซึ่งกลิ่นสุดจะทน กูขอไปรอนอกบ้าน ปล่อยมันทำไป
“อ้าว ไมมาอยู่ตรงนี้?” กูถามอิฐที่นั่งดูวิวทะเลอยู่ตรงเก้าอี้หน้าบ้านพัก
“ก็มารอดูสภาพคนเมาตกทะเลน่ะสิ”
“ใคร?”
“ก็พี่ไง! เกือบกลายเป็นผีเฝ้าทะเลไปแล้วมั้ยล่ะ”
“เหอะ ตลก” ถึงจะจำอะไรไม่ได้ แต่กูรู้ตัวว่าไม่ได้จมน้ำแน่
“ชิ รู้งี้ปล่อยตายไปอย่างที่พูดซะก็ดี”
“โห ไมพูดเงี้ย”
“ก็พี่ดูเนี่ยดิ” อิฐชี้ไปที่รอยปื้นแดงๆ บนคอกับข้างแก้มอีกซีกนึงที่เมื่อกี้กูไม่ทันสังเกต
“ไปทำอะไรมา”
“ถามได้ ก็พี่นั่นแหล่ะ ล็อคคอผมเหวี่ยงลงน้ำ แถมเอาแขนมาฟาดหน้าผมอีก!” เฮ้ย...ไม่จริง กูตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
#
หลังจากวันนั้น กูเลยต้องลงโทษตัวเองจนกว่าอิฐจะยอมให้อภัย
ต่อไปนี้คงอีกนานหรืออาจจะตลอดชีวิต ที่กูจะไม่แตะเหล้าอีกแล้ว
“อิฐจ๋า พี่ขอโทษ...........!!! ได้โปรดต่อยพี่ต้านคืนเถอะ จะเตะจะกระทืบพี่ก็ได้ อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่จะไม่กินเหล้าอีกแล้ว...”
H
อ่านกันเล่นๆ ก่อนจะกลับสู่สภาวะดราม่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้....
สุดยอดวะ...
ชอบมาก...
สไตล์การเขียนเป็นเอกลักษณ์ดี....
ไอ้ต้านแม่งสุดยอด....ตรง ชัดเจน...ชอบๆๆ
น้องอิฐ ตัวเล็กแต่สู้ชีวิต เยี่ยมๆ
รอตอนต่อไปๆๆๆ
-
:jul3:
ต้านกลัวเมีย
-
จิ๊..เลยอ่ะพี่ต้านของเรา
:laugh: :laugh:
-
น่ารักอ่ะ พี่ต้าน มีมุมน่ารัก ๆ ด้วย
-
ไอ้เสือต้านสิ้นลายซะและ :z1:
ที่มึงเมานี่เพราะน้อยใจที่นู๋อิฐไม่สนใจชิมิ :laugh:
แต่เค้าชอบนะ ได้เห็นอีกมุมนึงของต้าน น่ารักดี
-
นายต้านไม่ได้กลัว
แต่รักมากตะหาก :laugh:
-
ชอบอ่ะ...มองคนเป็นศิลปะ...มุมมองนี้ไม่เคยมองแหะ
-
ฮี่โถ่ ไอ้พี่ต้าน ไม่แน่จริงนี่หว่า พอเจอของจริง หงอน้องอิฐเฉยเลย
-
ดราม่าได้ใจดีจริงๆๆๆค่ะ
ไม่ค่อยได้อ่านเรื่องแนวๆนี้เลย
เจ๋งมากๆๆๆๆค่ะ
+1 ให้จ้าาาา
-
27
#
#
มึนกับความสัมพันธ์ของคนพวกนี้ว่ะ.....
เข้าเรื่องหลักเลยละกัน... กูอยากจะจบแล้วเนี่ย แต่มันอธิบายด้วยบรรทัดเดียวไม่ได้ อ่ะ ลองดู
เนื่องจากพ่อเสีย อิฐเลยอาศัยอยู่กับแม่มันสองคน บ้านนี้เป็นสิ่งเดียวที่แม่มันรักและหวงแหนมาก เรียกว่าผูกพันเพราะเป็นบ้านที่เมมโมรี่เรื่องราวต่างๆ ไว้มากมาย กูคงไม่ต้องเล่ามั้ง
แต่หลังจากพ่ออิฐเสียไม่นาน ครอบครัวของป้าอิฐก็มาข่มขู่เอาเงินจากแม่มัน เนื่องจากไปสร้างโคตรหนี้ไว้มากมาย เรียกว่าระยำกันทั้งครอบครัว
พอไม่ได้เงินก็มาตบตีแม่อิฐ แล้วขโมยโฉนดบ้านและที่ดินที่แม่อิฐอยู่ไปขายฝาก อิฐมันเลยต้องหาเงินจำนวนมากไปช่วยแม่มันถอนคืน พอได้คืน ป้าและครอบครัวก็ย้ายมาอยู่บ้านหลังเดียวกับอิฐและแม่มัน หวังจะเอาบ้านหลังนี้ แต่แม่มันก็ไม่ยอม เรียกว่าขออยู่รักษาบ้านตัวเอง แต่ให้ไล่ไอ้พวกเหี้ยนี่ก็ไม่ยอมไป ถึงขั้นขู่จะเผาบ้าน ถ้าหากแม่อิฐยังจะไล่พวกมันอีก
ในช่วงแรกที่ยังไม่ได้ย้ายเข้ามา พวกป้ามันก็บุกบ้านมาขอเงินบ่อยๆ ทำให้อิฐเจอลูกชายของป้ามันสองคนด้วย
ตอนแรกก็ไม่มีอะไร แต่พักหลังๆ มามักมองอิฐแปลกๆ
วันหนึ่งป้ามันมาพร้อมลูกชายอีก ไอ้สองตัวนั้นให้อิฐพาไปที่ห้องนอน ด้วยความที่ไม่คิดอะไรอิฐเลยพาไป ทั้งที่ไม่รู้ว่ามันสองตัวต้องการอะไรกันแน่
แต่พอถึงห้องมันสองตัวก็ปิดประตู ล็อคกลอนทันที ตอนแรกนึกว่าจะโดนรุมกระทืบ กลายเป็นว่าจะโดนรุมโทรมซะงั้น...
ถ้าแม่มันมาช่วยไม่ทันนะ กูไม่อยากคิด...
ไอ้ครอบครัวระยำนี้คือที่มาของความพินาศทั้งหมด อิฐมันต้องเกือบโดนพี่มันข่มขืนตั้งแต่ยังเด็ก
ต้องทนเห็นแม่มันโดนตบตี โดยที่ช่วยอะไรไม่ได้
ต้องขายตัวหาเงินมาให้ป้ามันล้างผลาญ เพื่อช่วยแม่ไม่ให้ถูกทำร้าย
ต้องย้ายไปอยู่กับเพื่อน เพราะแม่มันขอไม่ให้อยู่ เพราะทนเห็นพี่สองคนรังแกมันไม่ได้
เรื่องมันก็เท่านี้...
แต่มันเป็นเรื่องใหญ่มากที่เด็กคนหนึ่งต้องมาคอยรองรับปัญหาที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
คงจะรู้กันแล้วว่าทำไมอิฐถึงขายตัว การที่โดนพี่ชายหักหลัง และก็ถูกผู้ชายข่มขืนทำให้คิดไปว่า
จะห่วงศักดิ์ศรีอะไรอีก ตัวเองจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมัน... ขอแค่ให้ได้ช่วยแม่ก็พอแล้ว
ถ้าพูดถึงตำรวจ... ป้ามันใช้วิธีข่มขู่จะทำร้ายคนใดคนหนึ่ง หากมีใครคิดจะไปแจ้งความ
คนที่เลวเข้าขั้นแล้ว จะทันมันก็คงยาก
กูต้องทำยังไง ถึงจะช่วยอิฐได้
ฆ่าแมร่งยกครัวเลยดีไหม?
สำหรับพวกมัน
โลภะ ศัตรูของศานติ (กูเอามาฝากจากกำแพงวัด)
..............สมัยนี้ ละโมภกล้า อย่างป่าเถื่อน
..............จะรวบเดือน ดาวใส่ ในกระเป๋า
..............สิวิไลซ์ ล้วนแต่หมาย ว่าจะเอา
..............โลกของเรา ย้อนกลับหลัง ดังป่าเอย
#
#
กลับจากบ้านกูแวะไปหาอิฐที่หอไอ้โบ๊ท ตอนนี้สอบเอ็นท์ฯกันเสร็จแล้ว เหลือรอฟังผล
“เป็นไง ทำข้อสอบกันได้ป่าว?” กูถามทั้งสองคน
“โอ้ย สบายพี่ ผมได้เป็นรุ่นน้อง ม.พี่ ชัวร์” ไอ้โบ๊ทพูดแบบมั่นใจโคตรๆ มันเลือกนิติไว้ครับ
ส่วนอิฐเลือกอันดับหนึ่ง คณะกู ม.กู
หวังไว้เยอะว่าจะได้อยู่ด้วยกัน แต่มันแมร่งไม่ค่อยอ่านหนังสือ ไม่รู้จะสอบติดรึเปล่า แอบกังวลอยู่
หรือว่า...
“ทำไม่ได้อ่ะ มั่วเอา” ไอ่อิฐ ชีวิตตัวเองแม่งไม่สนใจไงวะ
“บอกให้อ่านหนังสือก็ไม่อ่านนะมึงอ่ะ” ไอ้โบ๊ทบ่น จริงๆ ทุกคนก็ห่วงมันอยู่ แต่มันแมร่ง... indy
จริงๆ อิฐจะทำอะไร กูไม่อยากยุ่งมาก มันชอบแหกคอก บางทีเลยต้องปล่อย นี่ระหว่างสอบกูก็ไม่ได้ไปหาหรือโทรไปรบกวนมันซักนิด
จากนั้นกูพาอิฐไปค้างที่คอนโด ว่าจะคุยกับมันเรื่องบ้านอ่ะ อย่าเพิ่งคิดว่ากูหื่น ถึงจะเรื่องจริงก็เหอะ ห้ามด่ากรู มาเห็นไอ้อิฐก่อนจะรู้ว่ากูหื่นน้อยที่สุดในโลกแล้ว
“เย็นนี้กินไรดีพี่?” อิฐพุ่งไปเปิดตู้เย็นดูของก่อนเลย แม่บ้านกูชอบซื้อของสดมาทิ้งไว้ให้ เพราะบางทีเค้าก็ทำให้กูกิน
“กินข้างนอกป่ะ จะได้ไม่ต้องทำเอง”
“อยากทำให้กินอ่ะ ผมทำไม่อร่อยเหรอ....?” อ้อนอีกแล้วไอ้นี่ เดี๋ยวก็รักตายหรอก
“อร่อยคร้าบ..... อยากทำไรก็ทำเหอะ กินได้หมด” กูไปอาบน้ำก่อน ส่วนอิฐก็ทำกับข้าวของมันไป
กินเสร็จ กูก็คุยกับมันเรื่องบ้านทันที
“เออ กูโอนเงินเข้าบัญชีให้แล้วนะ” กูบอกมัน อิฐมันนิ่งไปแป้บนึง ทำหน้างงๆ
“ห้าล้าน” บอกให้ชัดๆ กันไปเลย หน้าอิฐดูซีดจัดตอนได้ยิน เหมือนมันจะตกใจ
“.............”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปคุยกับป้ามึง กูติดต่อทนายไว้แล้ว” ช่วงที่อิฐกำลังสอบ กูก็เดินเรื่อง หาหลักฐานเอาผิดกับป้ามันไป กะถอนรากถอนโคนให้ไม่ต้องมายุ่งกับครอบครัวมันอีก
ทีนี้เรื่องโฉนดที่เป็นปัญหาอยู่ กูสืบรู้แล้วว่าเอาไปขายฝากไว้ที่ใคร
จริงๆ เรื่องนี้มันซับซ้อนจนเล่าไม่ถูก ป้ามันก็เล่ห์เหลี่ยมเยอะ จนกูขยะแขยง
“มึงไม่ต้องทำไรนะ กูจะคุยเอง แค่ไปอธิบายให้แม่มึงเข้าใจก็พอแล้ว”
“................”
เห็นมันเงียบไปซักพัก ก็เริ่มหน้าแดง จมูกแดง ซักพักน้ำตาซึมออกมา พอรู้ตัวอิฐเลยรีบก้มหน้าไว้
โถ มันยังจะเก็ก
“ซึ้งตายเลยพี่” ดูมันพูด....
“ซึ้งไม่ซึ้ง พรุ่งนี้ก็เตรียมผ้าเช็ดหน้าไปแล้วกัน” อ่ะ เล่นกับมันหน่อย
“พี่ต้าน เหนื่อยมั้ย?” จู่ๆ มันก็ถาม
“แล้วคิดว่าไง”
“เหนื่อย...” มันเช็ดน้ำตาของตัวเอง แล้วเอามือปิดไว้ "พี่เหนื่อยกับผมมากไหม?" กูได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ต่อจากนั้น แมร่งใจหายเลยว่ะ....
“อยากให้กูหายเหนื่อยป่าวล่ะ”
“อืม....”
“มานั่งนี่สิ” กูตบมือลงบนตัก
อิฐหันมองแป้บนึง น้ำตานองหน้ากูเห็นแล้วสะเทือนใจว่ะ
อิฐเดินมานั่งบนตักกู พอรู้สึกได้ถึงน้ำหนักตัวกูก็เอามือกอดเอวมันไว้ แล้วซบหน้าลงบนแผ่นหลัง
“แค่ได้กอดก็หายเหนื่อยแล้ว”
“งั้นให้กอดนานๆ เลย จะได้ไม่เหนื่อย”
กูอมยิ้มกับคำพูดมัน แล้วปล่อยเวลาให้มันได้ร้องไห้จนพอใจ
“พี่ต้านจะให้อิฐตอบแทนพี่ยังไง” มันถามแบบจริงจังมาก นานๆ ทีจะเห็น
“อยู่กับกู.... ไปเรื่อยๆ แบบนี้ ทำได้ไหม?”
อิฐพยักหน้า “อืม ได้ครับ”
แค่นี้ก็พอแล้วว่ะ
“ร้องเพลงให้ฟังหน่อยดิ เพลงนั้นที่เมิงเคยร้องให้กูฟังอ่ะ” อยู่ๆ ก็นึกอยากฟังเสียงมันร้องเพลงซะงั้นกู
“โหพี่ ร้องเป็นสิบ เพลงนั้นอ่ะเพลงไหน”
“เพลงที่เมิงร้องตอนที่โดนกูต่อยอ่ะ” เพลงฝรั่ง กูไม่รู้หรอกเพลงอะไร ตอนนั้นกำลังโมโหมันอยู่
“อ๋อ sorry” อิฐตอบขึ้นมาทันควัน
“จำได้ด้วย?” ปลื้มว่ะ
“ไม่ได้มั้ง.... เจอกำปั้นประทับหน้าซะขนาดนั้น ...ถามหาความหลังเหมือนคนแก่เลยเนอะพี่อ่ะ” เริ่มจะไม่ปลื้มเพราะปากมันเนี่ยแหล่ะ กวนตรีนกูชริป
ไอ้อิฐวิ่งไปหยิบกีต้าร์ตัวเก่งของมันมาประจำที่ .......ที่เดิมคือบนตักกู
“ซื้อให้ใหม่มะ กีต้าร์อ่ะ” เห็นของๆ ไอ้แชมป์แล้วเบื่อ
“ซื้อให้ก็เอา” มันตอบขำขำ ไม่ค่อยเลยนะเมิง...
“อ่ะ จะร้องแล้ว ตั้งใจฟัง”
“โอเคๆ อย่ากวนตรีนกูนะมรึง” ทุกทีร้องเพลงแล้วชอบกวนอารมณ์คนฟัง แย่มาก แต่ก็รักว่ะ
G
“ไอ รีเมมเบอ เวน ไอ ร.........ป้าบ!” กูตบหัวมันไปทีนึง แค่ขึ้นทำนองก็ไม่ใช่ละ อุตส่าห์บอกว่าอย่ากวนตรีนมันก็ยังเล่น
“ขอออกทะเลมั่งดิ”
H
จริงๆ อิฐก็ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอกนะ... เฮ้อ
-
ยัยป้านั้นจะว่ายังไงนะ
-
ซึ้งอ่ะ ต้านเป็นคนดีเหมือนกันนิ
ตั้งแต่อ่านมา ประทับใจตอนนี้มากอ่ะ
ต้านไม่โหดและไม่หื่น :laugh:
อยากรู้ว่าต้านจัดการเรื่องนี้ยังไง
-
ต้านไม่หื่นแล้วใครหื่นอ่ะ ยิ่งอ่านอิฐแม่งยิ่งน่ารักอ่ะ
ชอบตอนนั่งตักอ่ะ
แบบว่าไม่อยู่หลายวัน กลับมาอ่านเพลินเลยอ่ะไรเตอร์ แต่ว่าก็เหมือนจะไม่พออ่ะเอาอีกได้ไหม๊
+1 น้าคร๊า
-
ป้ากับลูกๆแม่งงงงง
ไม่น่าเกิดมาเป็นคนเลย :m31:
อยากให้เรื่องจบๆไปซะที
เอาให้อิป้ากับลูกมันกระเด็นไปไกลๆยิ่งดี
ชีวิตอิฐจะได้ดีขึ้น ได้มีความสุขเหมือนคนอื่นมั่ง :กอด1:
+1 ให้ไรเตอร์ :L2:
-
เข้ามาอ่านต่อแล้ว ชีวิตคนเราเจออะไรมากมายขนาดนี้กลับประคองชีวิตให้อยู่ได้นี่เก่งมากนะ
เจอปัญหารอบด้านโดนบีบบังตับให้ต้องยอมโดนกระทำ ไม่มีปัญญาที่จะปฎิเศษ น่าสงสารมาก
-
ชอบตอนนี้เป็นพิเศษ อ่านแล้วยิ้มได้ อ่านแล้วสบายๆ ไม่เครียดอ่ะนะ
ในเมื่อปัญหาทุกอย่างกำลังจะครี่คลาย ก็ขอให้ลงท้ายด้วยดี
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะ รู้ว่าไรเตอร์ก็เหนื่อยเหมือนกัน
-
28
.
“บอกว่าอย่ากวน”
แต่อิฐไม่ฟังคับ มันร้องต่อจนถึงท่อนฮุก
click (http://www.youtube.com/watch?v=_fnh9nmt2dI)
C9
“cause I need…. you
G C9
Like the dragonfly's wings need to wind
G C9
Like the orphan needs home ones again
Em D C9
Like heaven needs more to come in
D C9
I need you here like you’ve always been.”
G C9 Em C9
เพลงจบ กูถาม
“ที่ร้องๆ มาเนี่ย รู้ป่าวว่ามันแปลว่าอะไร” ไอ้เด็กดื้อหันมายิ้มน่ารัก แถมยักคิ้วให้กู
“ไม่ได้สนคำแปล... แค่เห็นว่าเพราะดีเลยร้องให้ฟัง” ไอ้นี่... สัญชาตญาณล้วนๆ เลยป่าววะ
"งั้นกูบอกให้เอาป่ะ?"
"...หืม?"
"ทั้งหมดนี้มันแปลว่ามึงรักกูไง"
"..........." ฮะฮะ มันหน้าแดงว่ะ ขอหอมทีเหอะ...
ฟอดดดด....
"โห... แก้มหลุดทำไง" มันบ่นกู
"หลุดเดี๋ยวเอายู้ฮูแปะคืนให้" UHU กาวครับกาว ฮ่าๆ
อิฐมันเอาคืน โดยการเอาปากมาประกบปากกูแรงๆ แล้วสอดลิ้นเข้ามา
กูรีบเอามือกดหัวมันไว้ เดี๋ยวจะขาดทุน
"อืออ..." เสียงครางในลำคอดังแผ่วๆ
กูเล่นกับลิ้นมันอยู่นานจนอิฐต้องเอามือมาดันหน้ากูออก
"แฮ่ก....กดไว้ทำไม หายใจไม่ออก" กูยิ้มขำอาการเขินของมัน
"เพราะกูต้องการมึง... like the butterfly's wings..need to wind" กำลังจะเอาเพลงที่มันร้องมาแกล้งสักหน่อย
"แมงปอพี่ แมงปอ"
"ฮ่าๆๆ กูจำเนื้อไม่ได้ แต่เพราะดีนะ กูชอบ"
“บางทีนะพี่ต้าน ความหมายมันก็ไม่สำคัญ ผมว่าแค่ทำนองก็ทำให้คนฟังมีอารมณ์ร่วมได้แล้ว”
มันยิ้มให้กู กูก็ยิ้มให้มัน
ไอ้นี่ชอบคิดอะไรไม่เหมือนคนอื่น คือถ้าไม่แปล ฟังทำนองอย่างเดียวก็จะเข้าใจที่มันพูด
แต่ก็ดี เป็นตัวของตัวเองดี
“งั้นถ้ากูร้องว่า ฟัคยู ฟัคยูวววว ไอ วอนนา ฟัคยู เวรี่ เวรี่ มาชชช วิล ยู อะกรี วิท มี ฮานนี่? มึงจะมีอารมณ์ร่วมกะกูป่ะ?” ฮ่าๆ ขำ หน้ามัน โดนกูเล่นคืนซะหน้าหงาย
“งั้น ฟัค มี เลยไหม? แต่ทีหลังไม่ร้องให้ฟังแล้วนะ เพลงอ่ะ ไอ้แก่บ้ากาม........ป้าบ!” มันตบหน้ากู... o12
"........."
“แหะๆ ตบยุง ...ตายเลย” มันแกล้งแบมือขาวๆ ให้กูดู ไม่เห็นซากยุงสักตัว เชี้ย หลอกตบหน้ากูป่าววะ
“ไหนอ่ะยุง” กูกอดเอวมันแน่นขึ้น อิฐมันดิ้นขลุกขลักแถมโวยวาย
“มันหล่นไปไหนแล้วไม่รู้อ่ะ โอ้ย อึดอัด”
“ตบหน้ากันทำไม?” กูโกรธนะเนี่ย เล่นไม่รู้เรื่องใหญ่แล้วมัน กูยอมแต่ก็แค่บางเรื่อง
“ตบยุง”
“ไม่ใช่เพื่อนเล่นนะ”
“ขอโทษคร้าบ ขอโทษๆ ก็พี่มาหื่นใส่ผมก่อนไมอ่ะ”
กูคลายอ้อมแขนหน่อยนึง อิฐมันเลยขยับตัวหันหน้ามาหากู
“โทษน้า เล่นแรงไปหน่อย แหะๆ แก้มแดงเลย” มันยิ้มแห้ง แล้วยกมือมาลูบหน้ากูเบาๆ
กูจับมือมันให้หยุด
“กูพูดเล่น มึงไม่ชอบใช่ไหม ต่อไปกูจะได้ไม่ทำ”
“.......คือ อิฐ ป่าวครับ ป่าวไม่ชอบ อิฐขอโทษ....” มันส่งสายตาอ้อนกูอีกละ... เดี๋ยวก็จับจูบปากซะเลยนี่
“ทีอิฐยังชอบกวนพี่ต้านบ่อยๆ ทำไมพี่จะทำไม่ได้อ่ะ” เห็นมันสำนึกผิดได้ก็พอใจละ ปกติไม่เคยสำนึกอะไรกับเค้าหรอก
“งั้นชอบอะไรอ่ะ?”
“หมายถึง?”
“ชอบให้กูทำอะไร?”
“ปกติอย่างที่เป็นอ่ะดีแล้ว คิ้วตี้สุดๆ เวรี่คู่ลแม๋น”
“ฮ่าๆๆ” ฟังมันพูดแล้วตลก น่ารักชะมัด :give2:
“ฟังมะ sorry”
“จัดมา”
ร้องจบ ...กูรู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวมันอบอวลด้วยความสุขและเศร้าจนล้นทะลัก เมื่อกูนึกถึงวันนั้น
กูเข้าใจที่อิฐบอกแล้วว่า แค่ทำนองก็กินใจคนฟังได้
“รู้ป่าวตอนมึงร้องเพลงนี้ให้กูฟัง กูนึกว่าจะไม่ได้เจอมึงแล้ว” ความหมายมันใช่หนิ
“ก็ตอนนั้นพี่คงเกลียดผมปานจะกลืน ...เลยพอดีกว่า”
“กูไม่เคยเกลียดมึง” ไม่เคยเลยจริงๆ
“ขอบคุณครับที่ไม่เกลียดกัน แล้วก็..... ขอบคุณที่ช่วยอิฐทุกอย่าง” อิฐจ้องตากู
กูดึงตัวมันมากอดอีกครั้งเพราะเห็นในตาเริ่มมีน้ำเอ่อคลออีกแล้ว... คงอดทนมานานใช่มั้ย
ต่อไปนี้ล่ะ มึงไม่ต้องทนอีกแล้ว
#
วันที่รอคอยมาถึงแล้ว กูปลุกอิฐที่นอนขี้เซาอยู่บนเตียงให้ลุกไปอาบน้ำ
มันงอแงขอนอนต่อ แต่กูอยากรีบไปจัดการเรื่องป้ามันให้จบไวๆ เลยอุ้มไอ้เด็กดื้อไปที่ห้องน้ำ
“เดินไหวไหมเนี่ย” เมื่อคืนก็จัดไปหลายยกอยู่ มันอดใจไม่ไหวต้องเข้าใจหัวอกกูด้วยนะ
“ม่ายหวายแล้ว กินช้างกระทืบโลงมาเหรอป่าวเนี่ยพี่... เป็นแบบนี้บ่อยๆ อิฐตายแน่”
“อย่าน่ารักดิ จะได้ไม่ทำ” อิฐแบะปากทันที กูบีบยาสีฟันใส่แปรงยื่นให้
“ชอบแค่หน้าใช่ไหมเนี่ย”
“พูดเล่นหรอก หน้าอย่างงี้ให้ฟรีกูยังไม่เอาเลย” ตอแหลได้อีกกู ใครไม่เอาก็บ้าและ
“ไม่อยากคิด ถ้าพี่เอาจะขนาดไหน” มันยังต่อได้อีก
อิฐมันแปรงฟันไป กูก็ถอดเสื้อผ้าให้มันจนเกลี้ยง เหลือแต่ตัว :m13:
“จะหื่นอีกไหมเนี่ย ถ้าทำอีกเตรียมพาไปนอนโรงบาลได้เลยพี่” เห็นแววตากูไม่น่าไว้ใจอ่ะดิ แหะๆ
อยากก็อยาก แต่มีธุระต้องไปทำ เลยต้องเก็บไว้ก่อน
“หื่นแน่ ถ้ายังไม่หยุดพูด อาบเร็วๆ นะ สิบโมงกว่าแล้ว” กูรีบเดินออกจากห้องน้ำ เพราะกลัวจับมันทำมิดีมิร้ายอีก
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ อิฐเดินกะเผลกเข้ามาหากูที่โซฟา
ดูไปก็น่าสงสารแฮะ หรือว่ากูหนักไปจริงวะ
“อุ้มมั้ย?” กูลุกขึ้นเดินไปหามันก่อนจะถึงตัว
“เอ้ย ไม่ต้องๆ เดินไหว” อุ้มแล้วว่ะ กูเดินไปที่โต๊ะกินข้าว แล้วปล่อยมันลงนั่ง
“กินไรก่อนค่อยไป” ตอนมันหลับอยู่ กูลงไปซื้อข้าวต้มมาให้อ่ะ
“เซอร์วิสหลังการขายเหรอพี่” ปากมันนี่นะ...
“จะคิดไงก็คิดไปเถอะ” ขี้เกียจต่อปากต่อคำ
“อ่า โทษทีน้าพี่ ถ้าอารมณ์ดี อิฐจะชอบพูดกวนตรีนแบบแมวๆ ตลอดเลย ไม่รู้เป็นไร” นี่มันอาการอะไรของมันวะ พิลึกคน
“ปกติมึงก็กวนขั้นเทพอยู่แล้ว แต่ถ้ากูอารมณ์ไม่ดีล่ะ อย่าหวังว่ามึงจะรอด”
“อ่า... งั้นตอนนี้อารมณ์ดีดิ?”
“จะไม่ดีก็เพราะปากมึงเนี่ยแหล่ะ”
“งั้นไม่ชอบใช่ไหม จะได้ไม่ทำ” มันเลียนแบบคำพูดกูเมื่อคืนป่าววะ?
“...................”
“ชอบเหรอ ไม่ยอมตอบ”
“บอกไม่ถูกว่ะ จะกวนก็ได้อยู่ แต่อย่าให้มันมากนัก มึงดูไม่ออกเหรอว่ากูเป็นคนยังไง” กูไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาเกรียนใส่ง่ายๆ แต่ถ้าเป็นอิฐ มันก็บอกไม่ถูกว่ะ ไม่ชอบ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ
ที่มันกวนตรีนก็ดูเป็นเสน่ห์อย่างนึง กูก็ชอบ แต่บางทีเหมือนจะมากไป
แต่ถึงจะมากไป ก็เป็นสีสันอย่างนึง.... แม่งเอาไงแน่วะกรู
“พอดูออก พี่ต้านเป็นคนอารมณ์แปรปรวนอ่ะ เหมือนเมนส์มาไม่ปกติ” ไอ้ห้านี่...
“อยากเมนส์ทะลักออกปากมั้ย”
“โห ดุว่ะ อย่างผมเค้าเรียกว่าอารมณ์ติ๊สพี่”
“ติ๊สบ้านแมวเมิงดิ”
“โอเคๆ จะพยายามไม่กวนพี่แล้ว กลัวขีปนาวุธบึ้มใส่หัวเอา” อิฐกินต่อจนหมดชาม
กูถึงได้ฤกษ์ออกจากบ้านสักที
#
“ร้อนเหรอ เหงื่อท่วมหน้า หรือว่าไม่สบาย?” กูเห็นอิฐมันนั่งหน้าซีดมาได้สักพักละ แถมเหงื่อยังผุดขึ้นเต็มทั้งที่แอร์ในรถกูเย็นเจี๊ยบ
“ป...ป่าวครับ”
“กลัวเหรอ?”
“.............” กูคว้ามือมันมาวางไว้บนตัก มืออิฐเย็นมาก
“อยู่กับกูมึงกลัวได้ แต่ต่อหน้าคนอื่นมึงต้องเข้มแข็ง” อาจจะปรับอารมณ์กันไม่ทัน แต่ตอนนี้ได้เวลาเครียดกันแล้ว
“.............”
“กูรู้ว่ามึงอดทนมาตลอด อดทนอีกแค่วันเดียวนะ เดี๋ยวกูจะซัดพวกแมร่งให้เอง เอาให้ลุกมาทำร้ายใครไม่ได้อีกเลย” อิฐบีบมือกูตอบเบาๆ แค่นี้กูก็เบาใจแล้ว
พอมาถึงหน้าบ้าน กูก็เห็นรถคันนึงจอดรออยู่ก่อนแล้ว รถทนายกูเองว่ะ
“สวัสดีครับ ขอโทษที่มาช้าครับ คุณพิชิตรอนานรึเปล่า?” กูรีบเดินเข้าไปทัก ขอบอกไว้ก่อนวันนี้กูเตรียมตัวมาดี
“ผมก็เพิ่งมาเมื่อกี้นี้เองครับคุณอาทิตย์ คนนี้เหรอครับ เด็กที่เล่าให้ฟัง แหม น่ารักจิ้มลิ้มดีจัง...” ทนายกูหันไปยิ้มให้อิฐ นี่ถ้าคุณพิชิตไม่อายุห้าสิบเจ็ด และมีลูกมีเมียแล้ว กูก็จะหึงอยู่หรอก
“ครับ นี่รัชตะครับ” อิฐยกมือไหว้
“ยังไงวันนี้ก็ฝากด้วยนะครับ” กูบอก
“หลักฐานเรามี ผมเชื่อว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยครับ” คุณพิชิตยิ้มรับ แต่กูรู้สึกไม่ค่อยสบายใจยังไงไม่รู้
“คุณพิชิตครับ”
“ครับ”
“ช่วยผมดูแลน้องด้วยนะครับ”
H
อยู่ว่างๆ ไม่มีไรทำ เลยมาอัพเรื่องต่อ... มันจะดราม่าแล้ว
อ่อ ขอบคุณทุก rep และทุก + ด้วยนะท่าน
-
พร้อมรับดราม่า
มาอีกนะไรเตอร์
แล้วก็ขอ :z13: :z13: :z13:ให้ทะลุถึงใจไรเตอร์เลยน้า :-[
-
อย่าดราม่าหนักน๊าาาา สงสารน้อง..ตัวเล็กนิดเดียวแบกอะไรไว้ตั้งมาก....
-
อยากให้มันจบซะที
เพราะอิฐแบกปัญหาใหญ่เกินตัว
มานานพอแล้ว น้องควรมีโอกาส
ได้รับความสุขเหมือนคนอื่นเค้าบาง
ไรเตอร์อย่าดราม่ามากนะ
เพราะที่ผ่านมาก็เล่นเอาเกือบกระอักตั้งหลายครั้ง
-
happy ending ใช่มั๊ย
นายต้านจัดให้เลย
สงสารน้องอิฐ
-
เจ๋งโคตร...อยากได้อย่างต้านสักคน...ทุกคนก็มีปัญหาเหมือนกันสินะครับ ขึ้นกับว่าเหี้ยมากเหี้ยน้อย...อย่างน้องอิฐเจอเหี้ยมาก อย่างผมเรียกพอประมาณ เห้ออออ....
โลภะ ศัตรูของศานติ (กูเอามาฝากจากกำแพงวัด)
..............สมัยนี้ ละโมภกล้า อย่างป่าเถื่อน
..............จะรวบเดือน ดาวใส่ ในกระเป๋า
..............สิวิไลซ์ ล้วนแต่หมาย ว่าจะเอา
..............โลกของเรา ย้อนกลับหลัง ดังป่าเอย
ขอกดบวกให้ด้วยเลย...มันโดน!!!
-
ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีอ่ะ
ใจเสียเลย
:sad4:
-
แอบอ่านมานาน ได้ฤกษ์เม้นต์ซะที :mc4: (เว่อร์ไปเหรอ)
เรื่องนี้มันได้หลายรสชาติจริงๆ เปรี้ยว หวาน เค็ม มัน ขม เฝื่อน เหมือนกินแหนมเนือง เหอๆ ไอ้พี่ต้านน่าเป็นคนโรแมนติกเป็นเถื่อนๆ อ่ะ คือ หวานแบบต้องสัมผัสด้วยใจ อธิบายไม่ถูก ไอ้น้องอิฐชีวิตรันทดได้อีก คนแบบนี้ชอบทำตลกกลบเกลื่อน ประชดชีวิต ยังไงก็สู้ต่อไปลูก สู้ๆ :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีเตือนก่อนจะดราม่าด้วยล่ะ
แอบใจไม่ดีนะเนี่ย
ไม่อยากให้อิฐเจอกับเรื่องแย่แล้วอ่ะ
แบบเจอมาเยอะเกินพอล่ะ
ขอทำใจ เตรียมรับมาม่าก่อนก่อนนะ
-
อยากรู้ต่อแล้วดิ มันจะเป็นอย่างไรต่อไป แล้วนังป้ากับลูกๆจะทำอย่างไรเมื่อโดนกระทำกลับแบบตาต่อตา
-
หวังว่าคงไม่หักมุมนะครับ ไม่งั้นใจสลายแน่
-
อยากรู้ตอนต่อไปแล้วละค่ะ
ลุ้นๆอ่ะ ว่าจะคุยกับยัยป้านั่นยังไง
+1 ให้ีฮะ
-
29
#
กูกดกริ่ง สักพักคนที่มีเปิดประตูคือลุงของมัน ชื่อไกร
ไอ้ลุงทำหน้าตกใจที่เห็นอิฐมากับกู และคุณพิชิตที่ดูท่าทางภูมิฐานอีกคน
“มาทำอะไรกันเยอะแยะ” สีหน้าไอ้ลุงไกรดูสงสัยปนระแวง เห็นมองไปที่คุณพิชิตบ่อยๆ สงสัยกลัวจะเป็นตำรวจ ก็แมร่งทำเลวไว้เยอะนี่
“ผมมาขอพบคุณและภรรยาของคุณครับ อยากตกลงเรื่องเงินอะไรนิดหน่อย”
“อะไร ผมจ่ายหนี้ทุกเดือน จะมาตกลงอะไรกันอีก”
“ให้พวกผมเข้าไปคุยดีๆ เถอะครับ” กูพูดแบบข่มขู่ แมร่ง...ข้างนอกมันร้อนนะเว้ย เดี๋ยวที่รักกูเป็นลม
“ถ้าไม่ให้เข้า สงสัยว่าหลักฐานที่มีอยู่ตอนนี้คงต้องเอาไปให้ตำรวจแทน ว่าไงครับคุณพิชิต?”
“คุณเกรียงไกร ผมมีเอกสารการปลอมแปลงบัญชีเงินที่หายไปสองล้านของบริษัทxxx ที่คุณทำงานอยู่ คุณอยากดูบัญชีนั้นไหมครับ ว่าเงินมันหายไปได้ยังไง?”
ไอ้ลุงไกรหน้าเปลี่ยนสีทันที จะแดงก็ไม่แดงจะเขียวก็ไม่เขียว สงสัยจะโกรธปนตะลึงอยู่
“เข้ามา!!”
#
ระหว่างเดินเข้าบ้านกูก็จับมืออิฐไว้ตลอด วันนี้ไอ้เด็กดื้อของกูเงียบผิดปกติ หน้าตาก็ดูไม่สดใสเหมือนเคย
ทนอีกนิดเถอะนะ...
ตอนนี้คงทำได้แค่จับมือเอาไว้ให้รู้ว่ากูอยู่ข้างๆ มันเท่านั้น
“อ๋อออ ที่แท้ก็ไอ้เด็กที่เคยมาป้วนเปี้ยนหน้าบ้านนี่เอง” เสียงป้ามันดังมาก่อนตัว ด่ากูเสร็จก็ปลายตาไปมองอิฐแบบเหยียดๆ
“แกพาใครเข้าบ้านมาเนี่ยหาไอ้อิฐ นี่แกคิดจะเล่นงานป้าแท้ๆ ของแกเหรอ ไอ้เนรคุณ” ป้ามันทำท่าจะเดินเข้ามาหาอิฐ กูเลยต้องขวางไว้ก่อน สงสัยไอ้ลุงเมื่อกี้จะเข้าไปรายงานให้ป้ามันฟังแล้วก็หายหัวไป
“อย่าด่าใครพล่อยๆ สิคุณผู้หญิง ผมมีเรื่องจะมาตกลงกับคุณ มานั่งคุยกันก่อนดีกว่าไหมครับ?”
“ฉันไม่ดูไม่คุยอะไรทั้งนั้น นี่ไอ้อิฐ แกนี่มันเลวมาก เนรคุณยังไม่พอ ยังพาคนมาหาเรื่องฉันถึงบ้าน แกมันชั่ว ไอ้เด็กเลว แกทำได้ยังไง ห๊า ทำได้ยังไง!” แผดเสียงร้องลั่นเสร็จ คราวนี้พยายามจะเข้ามาคว้าตัวอิฐไป กูคงยอมหรอกนะ แต่ยัยป้าพอไม่ได้ตัวก็เข้ามารัวมือเป็นตั๊กแตนใส่กูทันที แม่งเอ๊ย.... ตบหญิงแก่จะผิดไหมวะ
กูดันอิฐไปหาคุณพิชิต ก่อนจะใช้สองมือรวบมือเหี่ยวๆ ของป้ามันให้หยุด
“ปล่อยฉันนะไอ้วิปริต ฉันรู้นะว่าแกเป็นอะไรกับมัน หนอย...... ไอ้อิฐ เชื้อร่านผู้ชายเหมือนแม่มันไม่มีผิด”
“หยุด! .....ช่วยมองดูตัวเองก่อนนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าคนอื่นอย่างนี้!” โกรธจนเลือดขึ้นหน้าเลยกู แมร่งมีอะไรเทใส่อิฐหมด กูจะทำยังไงต่อไปดีวะ... แล้วเมื่อไหร่มันจะได้คุยกันจริงๆ สักที เริ่มรำคาญจนจะหมดความอดทนแล้วนะเว้ย
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ มันเป็นหลานฉัน แกสิ มายุ่งวุ่นวายเรื่องในครอบครัวคนอื่น ไอ้อิฐ แกดูไว้นะ แกกำลังทำให้ป้าของแกเดือดร้อน ฉันเดือดร้อนแม่แกก็ต้องเดือดร้อน แกมันลูกอกตัญญู แม้แต่แม่ของตัวเองยังทำร้ายได้ลงคอเหรอ!”
กูหันไปมองอิฐมันก้มหน้ากำมือทั้งสองแน่นจนข้อขาวซีด
อย่าร้องไห้นะอิฐ
“จะพอได้รึยัง!” กูตะคอก
“โอ้ย ฉันเจ็บนะ หน้าตาก็ดี ผู้หญิงมีเป็นล้านเสือกไปเลือกมัน โง่รึเปล่า ไอ้อิฐน่ะเห็นหน้าแบบนี้ แต่มันไม่ได้ใสซื่ออย่างที่คิด ตั้งแต่เด็กผ่านมือผู้ชายมาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ระวังนะ...ใช้ของเน่าๆ มือที่สิบยี่สิบ ไปเอากับมันระวังจะติดโรคไม่รู้ตัว โอ้ยยยย” กูบีบมือป้ามันแน่นมาก คิดว่าถ้าออกแรงอีกนิดกระดูกหักแน่
“ถ้ายังพูดมากอีกครั้งเดียว! ....เรื่องที่จะมาคุยกันคงต้องยกเลิก....” กูกัดฟันพูดอย่างสุดทน
“ไปสู้เอาในศาลละกัน คดีทั้งหมดของคุณกับผัวและลูกชายคุณ คงทำให้ติดคุกได้หลายปี”
“อะไรกันแม่ เสียงดังไปถึงบนบ้าน” ลูกชายมันเดินลงมาคนหนึ่ง ท่าทางเหมือนคนเพิ่งตื่น ดูเบลอๆ ไอ้นี่ชื่ออัน เป็นลูกคนเล็ก
“อ้าว อิฐ......” สายตาเหลือบไปเห็นอิฐก่อน มันแสยะยิ้มทุเรศออกมา แต่พลันก็ต้องหุบ
“เฮ้ย มึง ทำอะไรแม่กู!” มันรีบวิ่งลงมาดึงแม่มันออกจากมือกู
“ขอดูหลักฐานหน่อย จะเอาไงก็ค่อยว่ากัน” เสียงป้ามันอ่อนลง แต่ก็แค่นิดเดียว จากนั้นก็เดินนำพวกกูไปที่โซฟา
“คุณภัทราอยู่ไหน?” กูถามถึงแม่ของอิฐ รู้สึกแปลกใจที่ไม่เห็นมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
“ไม่ค่อยสบาย สงสัยยังหลับอยู่ ไอ้อิฐแกไม่คิดจะไปดูแม่แกเหรอ ไอ้ลูกทรพี!” ป้ามันตะคอกก่อนจะหันไปเร่งคุณพิชิต
เหี้ยเอ๊ย ปากงี้อยากเตะสักที เผื่อมันจะทำให้เงียบลงได้บ้าง
“ไหนล่ะจะให้ดูอะไร!?” กูหันมองอิฐที่เริ่มตัวสั่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
คุณพิชิตยื่นซองให้ยัยป้านั่นอ่านเอกสาร แล้วอธิบายอะไรๆ ให้ฟัง
ระหว่างนั้นไอ้อันก็หันมาคุยกับอิฐ
“ไม่กลับบ้านนาน น่ารักขึ้นนะ”
กูล่ะโคตรเกลียดสายตาที่มันมอง ทั้งโลมเลีย ทั้งหื่นกระหาย...
กูเลยเดินไปจับมืออิฐให้มาอยู่ใกล้ๆ ไอ้อันชะงักมองหน้ากูแบบโกรธๆ
“มึงเป็นใครเนี๊ยะ มาจับมือน้องกูทำไม” มันขึ้นเสียง
“กูก็แฟนอิฐไง... กูรู้นะว่าพวกมึงเคยทำอะไรไว้กับอิฐ ขอเตือนนะ อย่ามายุ่งกับแฟนกูอีก” กรูพูดกับมันเบาๆ สายตาที่มองเป็นยังไงไม่รู้ รู้แค่ว่าทำให้ไอ้อันหุบปากลงได้
“พี่ต้าน อิฐไปหาแม่นะ” อิฐพูดกับกูเสียงเครือ ในดวงตามีน้ำใสๆ เอ่อคลออยู่
“รู้ว่าห่วง แต่ตอนนี้กูว่ามึงอยู่กับกูก่อนดีกว่า ......กูไม่ไว้ใจว่ะ” หันไปมองรอบๆ บ้าน
ไอ้อัตพี่ชายคนโตกับไอ้ลุงไกรหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ กูต้องอยู่ตกลงกับป้ามัน จะปล่อยอิฐไปคนเดียวกูไม่ทำแน่ กูไม่อยากห่างมัน
กูดึงอิฐมานั่งที่โซฟาต่อจากคุณพิชิต ส่วนป้ามันก็กำลังอ่านเอกสารหลักฐานและหนังสือสัญญาอยู่ด้วยใบหน้าซีดเผือด
“แกต้องการอะไรจากฉัน ฉันไปทำอะไรให้แกห๊า หลานฉันแกก็ได้เอาไปกกกอดแล้วแกจะมาทำกับฉันอย่างนี้ทำไม!?” ป้ามันแผดเสียงร้องลั่น มือกำเอกสารจนยับยู่
“อ่านแล้วไม่เข้าใจเหรอ ผมขอให้พวกคุณออกจากบ้านนี้ไป และสัญญาว่าจะไม่มาไถเงินและระรานครอบครัวของอิฐอีก แค่นี้อ่ะ ทำได้ไหม!?”
“บ้านฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น แกไม่มีสิทธิ์มาไล่ฉันออกจากบ้านฉัน!”
“ผมคิดว่านี่ไม่ใช่บ้านของคุณนะครับ”
“ไอ้อิฐ แกพาคนอื่นมาไล่ป้าแกออกจากบ้าน แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ไอ้หลานชั่ว! มานี่นะ มาให้ฉันตบแกสักที ไอ้หลานไม่รักดี มานี่ มา! ทำไมไม่ยอมมา แก้กล้าหือกับฉันเหรอไอ้อิฐ!” กูลุกขึ้นไปขวางมือตั๊กแตนของป้ามันอีกครั้ง ส่วนอิฐก็ยกมือมาบังหน้าไว้ด้วยความหวาดกลัว
ตั้งแต่เข้ามา มันยังไม่ตอบโต้ป้ามันสักคำ ทั้งที่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่คนที่จะนิ่งเฉยอะไรแบบนี้
“จะไม่ยอมออกไปดีๆ ใช่ไหม ผมชักจะหมดความอดทนกับคุณแล้วนะ!” ถ้ากูใช้กำลังเหมือนป้ามันตอนนี้ ป้ามันคงไปนอนนิ่งบนพื้นนานแล้ว! แต่นี่กูต้องใช้เหตุผล... ต้องใช้กฎหมาย สัดเอ๊ย... เดี๋ยวก็ใช้ศาลเตี้ยตัดสินแม่งซะเลยนิ
“ไม่ออก ฉันไม่ไป แกไม่มีสิทธิ์มาทำอย่างงี้กับฉัน! ไอ้อิฐ แกต้องเสียใจแน่ที่ทำอย่างนี้...” แววตาป้ามันดูดุดันยิ่งกว่าเดิม จนกูนึกระแวงว่าจะทำอะไรไม่ดีอีก
“อัน! ไปตามพ่อแกให้มาหาแม่เดี๋ยวนี้!!”
#
กูนิ่งอึ้ง อ้าปากค้าง.... เลือดในกายเย็นเฉียบ แถมสมองไม่สั่งการอะไรไปชั่วขณะ
ก็ภาพตรงหน้ากูนี่มัน....
“แม่!!! อ....อย่า........อย่าทำอะไรแม่อิฐ! ฮือออ ป้าฉัตรครับ อย่าทำอะไรแม่อิฐ ฮืออออ อิฐขอโทษครับ อิฐขอโทษ” อิฐมันถลาเข้าไปไหว้ป้ามันอย่างอ้อนวอน แถมยังนั่งเกาะเข่าป้ามันร้องไห้อย่างน่าสงสาร
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
“นี่ไอ้อิฐ โทษฐานที่แกกล้ามาหือกับฉัน! ไอ้เนรคุณ สารเลว!” ป้ามันตบอิฐ ทั้งดึงทั้งกระชาก กูไม่ทนแล้ว
กูดึงอิฐออกมาได้ ก็ซัดมือเข้าใบหน้าป้ามันทีเดียว ล้มกลิ้งไปนอนกองบนพื้น
พอไอ้อัตและไอ้อันเห็น เลยเข้ามาช่วยรุมกู
แต่ขอโทษเหอะ... ยิ่งมันเข้ามาซัดกูก่อนแบบนี้ ...ความแค้น ความเซ็ง ความหงุดหงิดที่กูเก็บสะสมไว้ตั้งแต่เหยียบเข้ามาที่นี่...เหล่านี้จะถูกใช้ให้เป็นแรงผลักดันในการบดขยี้พวกมัน!
แต่หลังจากซัดกันไปได้สักพัก.....
“ไอ้อิฐ! ถ้ามึงไม่บอกให้ผัวมึงหยุด กูจะเอามีดปาดคอแม่มึงให้เป็นศพเดี๋ยวนี้!” ไอ้ลุงไกรตะโกนขึ้นมา
กูถึงกับชะงักปล่อยมือจากคอเสื้อไอ้อันที่เลือดกำลังไหลซึมลงมาตรงหางคิ้วและมุมปาก ส่วนไอ้อัตพี่มันนอนหมอบไปแล้ว
“อ...อย่า ครับ อย่า! ลุงไกรครับ ปล่อยแม่เถอะ อิฐขอร้อง.....อิฐไหว้ล่ะครับ อิฐขอโทษ อย่าทำอะไรแม่เลยนะครับ” อิฐพูดทั้งน้ำตานองหน้า มือก็ยกไหว้ลุงมัน
“ขอร้องเหรอ แล้วดูที่พวกมึงทำกับกู มันน่าอภัยให้ไหม มึงจะเอาพวกกูเข้าคุก กูไม่ยอมหรอก!” ไอ้ลุงไกรเอามีดจ่อติดลำคอของคุณภัทรจนเลือดเริ่มไหลซึมออกมา แม่อิฐส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ ที่ปากมีเทปกาวแปะอยู่หลายชั้นได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ให้อิฐน้ำตาไหลพราก
“ปล่อยแม่เถอะครับ อิฐไม่ทำแล้ว อิฐไม่ทำแล้วจริงๆ ฮือออ อิฐขอโทษ ลุงกับป้าอยากอยู่บ้านนี้ อยากได้เงินเท่าไหร่อิฐจะหามาให้ แต่อย่าทำแม่อิฐ ฮืออๆ นะครับ อย่าทำแม่อิฐ”
“มันสายไปแล้วไอ้อิฐ ที่กูทำแบบนี้ เพราะกูไม่มีทางเลือก มึงมันแส่หาเรื่องเอง จะโทษกูไม่ได้!”
“.....................” อิฐตะลึงเบิกตากว้าง
“อโหสิให้ฉันนะภัทร”
“ม่ายยยย!!!!!”
H
drama นิดนึงนะ :sad5:
-
แม่งเลวได้สุดตรีนจริงๆ
-
ไม่จริงใช่มั้ย!!!!
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่เอานะไรเตอร์ อย่าทำแบบน้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
โธ่ น้องอิฐของเค้า เค้าสงสารน้องอิฐอ่ะ
ทำไมได้เหี้ยสองคนนี้มันเหี้ยแบบนี้
ไรเตอร์มาต่อให้อีกเห๊อะ เค้าปวดตับจนมันจะระเบิดอยู่แล้ว :serius2:
-
เครียดเลยออกมาเป็นแบบนี้
ใครก็ได้ช่วยอิฐด้วย
-
โอ้โห......กุพูดไม่ออกว่ะ....เอิ่ม ขอโทษครับเรื่องมันขุดด้านมืดผมออกมามากไปหน่อย
....ขอไม่เม้นต์นะครับ
....ขอสงบสติอารมณ์หน่อย
....แล้วจะตามมาอ่านตอนที่ 30
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เครียดดดดดด!!!!!!!!!!!!
-
แม่งเลวได้สุดตรีนจริงๆ
มันเชรี่ยทั้งครอบครัวเลยรึไงว่ะ
-
เอามันเข้าคุกให้หมดเลยดีกว่า
แม่ง เลวกันขนาดนี่แล้ว
ไม่ต้องคุยมันแล้ว ไม่สำนึกกันเลย
:z6:
-
^
^
เห็นด้วยกับรีข้างบนสุดๆ
:fire: ทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้ นิสัย!!!!!!!
-
พี่ต้านแจกลูกตะกั่วให้พวกมันแดกเล่นคนละนัดเลยค่ะ ให้เจ็บก็พออย่าให้ถึงตาย แล้วให้พวกมันไปรับกรรมต่อในคุก ไอ้พวกเชี่ย :fire: เลวสัด ๆ เลยพวกเมิงอ่ะ :angry2: ยังมีหน้าด้านมาขออโหสิกรรมอีกหรอ แม่ง...ไอ้หน้าตัวเมีย :angry2:
-
:fire: :fire: :fire:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
30
#
“พี่ต้าน”
“หืม?”
“.........ฮือ....ฮืออ......” เสียงร้องให้ดังขึ้นแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรแล้วนะ” กูกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น อิฐร้องไห้บนไหล่กูจนน้ำตาเปียกเสื้อ
กูยกมือลูบหัวมันไปเรื่อยๆ จนมันหยุดร้อง
“อ...อิฐ ขอบคุณ... ฮึก ขอบคุณพี่ต้านจริงๆ”
ตอนนี้น้องอิฐและกูกลับมาที่คอนโดแล้ว
เรื่องวันก่อนทำเอากูใจหายใจคว่ำ เกือบไปแล้ว แมร่งตำรวจไทย ชอบโผล่มาเป็นพระเอกตอนจบทุกที
ตั้งนานไม่มาปล่อยกูลุยเดี่ยวอยู่ได้
แต่มาช้ายังดีกว่าไม่มา เอาเถอะ
เรื่องมันจบแล้ว
ก่อนไปบ้านอิฐ กูบอกตำรวจไว้แล้วให้มาช่วยคุ้มกันแล้วก็จับกุมหากพวกนั้นเล่นไม่ซื่อ
บอกแล้ว....ว่ากูเตรียมตัวมาดี
แต่ถึงจะดียังไง เรื่องเหนือความคาดหมายก็มี
เอาจริงๆ คือ
กูไม่นึกว่าคนบ้านนี้มันจะเล่นเอากันถึงตาย แถมอิฐยังโดนทำร้ายอีก
กูดูแลมันไม่ดีพอ กูยังโทษตัวเองอยู่เลย
“พี่ขอโทษนะอิฐ”
“....ฮึก ขอโทษไม อิฐดิต้องขอโทษ ที่พาพี่ไปเจอเรื่อง”
“ก็อิฐโดนตบ..... เจ็บไหม พี่ขอโทษนะ ที่ดูเลไม่ดี” กูดึงหน้ามันมาซบที่คอแล้วลูบหัวเบาๆ
“ไม่....ไม่เจ็บ แล้วพี่ต้านอ่ะ โดนพี่อัตถีบกระเด็น แถมพี่อันยังเอาโทรศัพท์ฟาดหัวอีก” มันผละออกมาแล้วยกมือจับแผลกูลูบเบาๆ จริงๆ โดนมากกว่านั้นอีก แต่ช่างมันเถอะ
“แสบๆ คันๆ ว่ะ หมัดไอ้แชมป์ยังหนักกว่านี้เยอะ” พูดเพื่อให้อิฐสบายใจ ที่จริงก็ฝังใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เพราะกูถึงกับต้องนั่งนับดาวตอนต่อยกับไอ้แชมป์
หลังจากที่ตำรวจเข้าชาร์จตัวไอ้ลุงไกรก่อนที่จะทำร้ายแม่อิฐได้ทัน ไอ้พวกนั้นทั้งหมดก็ถูกจับกุมตัวในข้อหาพยายามฆ่า รวมทั้งข้อหาอื่นๆ ที่เยอะแยะมากมาย จนกูขี้เกียจจะเล่า มีทั้งคดียักยอกทรัพท์ ข่มขู่ ทำร้ายร่างกาย การพนัน หนี้นอกระบบ ยาเสพย์ติด.... ฯลฯ อืม เอาเถอะนะ เลวๆ นี่เหมามาหมด
โอกาสกูให้แล้ว แต่พวกแมร่งมันเชี้ยเอง... ก็สมควรแล้วที่ต้องโดนยัดเข้าซังเต
พอปลอดภัยแล้ว กูก็พาแม่อิฐไปทำแผลที่โรงบาล ดีที่แผลไม่ลึกมาก ก็เลยได้กลับบ้านเลย
ส่วนเรื่องโฉนดที่ดิน กูให้คุณพิชิตไปจัดการ เพราะเรื่องนี้ต้องเอาแม่อิฐไปเป็นพยานด้วย เงินที่กูให้อิฐ ก็เอาไปดำเนินการกันเองละกัน เพราะคุณภัทราไปกู้เงินมาไถ่บ้าน กูไม่ค่อยรู้เรื่อง ไม่เคยยุ่ง ถึงไปก็ช่วยอะไรไม่ได้
ฉากดราม่าแบบนี้กูไม่ค่อยอยากเล่าเท่าไหร่ เพราะมันทำกูเศร้า
แบบ... แม่ลูกได้เจอกัน ได้อยู่ด้วยกัน แล้วแม่อิฐก็ขอบอกขอบใจกู อะไรทำนองนั้น ขอผ่านนะ
ก็กูเต็มใจช่วยหนิ
“แล้วนี่จะกลับบ้านไปอยู่กับแม่ไหม?”
“กลับพี่ ผมอยากอยู่กับแม่ใจจะขาด อีกอย่างรบกวนไอ้โบ๊ทกับพี่แชมป์มานานแล้วด้วย”
“อืม... แล้วไม่อยากอยู่กับพี่เหรอ?”
“...............” อิฐมันนิ่งอึ้งไปสักพัก
“ไม่เป็นไรหรอก ไปอยู่กับแม่นั่นแหล่ะ ดีแล้ว”
“ไม่ใช่นะ อิฐก็อยากอยู่กับพี่ต้าน แต่.....” แต่ก็อยากอยู่กับแม่ด้วยใช่ไหม
“พี่เข้าใจน่า ก็ลองพูดไปอย่างงั้น ไว้พร้อมเมื่อไหร่ค่อยมาอยู่ด้วยกันนะ ...ได้ไหมครับ?” ถ้าตาไม่ฝาดกูเห็นมันหน้าแดงนะ... น่ารักจัง...
“ทำไมพูดไม่เหมือนเดิมอ่ะ?” อิฐพยายามเก็กหน้าให้เป็นปกติ คือแบบกวนๆ ของมันน่ะ
“หืม ไม่เหมือนเดิมยังไง?” กูหอมแก้มไปทีนึง อา...ชื่นใจสุดๆ
“เดี๋ยวดิ่” กูไล่ตามไประดมจูบมันต่อ... ก็นะ เข้าใจกูเถอะ ก็อิฐทั้งหอม ทั้งน่ารักโคตรๆ ซะขนาดนี้ ปกติกวนตรีนๆ แต่วันนี้ดูน่าทะนุถนอมชอบกล สงสัยจะหลงรักกูเข้าไปเต็มๆ อ่ะดี้
“ก็พี่ไม่พูดกูๆ มึงๆ ฟังแล้วมันขัดๆ หูอ่ะ ดูไม่เข้ากะหน้า”
"อ้าว หน้าแบบนี้เหมาะกับคำหยาบเหรอ เพิ่งรู้ ฮ่าๆๆ”
“รู้ตอนนี้ก็สายไปแล้วเหอะ ก็เล่นขนมาทั้งเขาดินหมดแล้วพี่อ่ะ”
“แล้วชอบแบบไหนมากกว่ากัน?”
น้องอิฐยิ้มแผล่ แล้วโน้มตัวมาจุ๊บปากกูเบาๆ เอ่อ........อึ้งไปเลยว่ะกู
“ชอบทุกแบบเลย..... ร้ากกกพี่ต้านที่สุดในโลกกก” พูดกวนแบบไหนก็ปิดความอายไม่มิดแล้วไอ้น้อง
ยิ้มได้จริงๆ สักทีนะ...น้องอิฐ
เอาเข้าจริงกูก็คงรอเวลานี้อยู่เหมือนกัน
ตอนนี้กูมีความสุขสุดๆ ไปเลยว่ามั้ย?
#
“อ๊ากกกกกก นี่ชื่อกูๆๆๆ เอ็นท์ติดแล้วโว้ยยยย กูเอ็นท์ติดแล้ว ผมเอ็นท์ติดแล้ว ไชโย้....เย้ๆๆๆ”
“เลิกแหกปากซักทีได้ไหมไอ้แว่น กูรู้แล้วว่ามึงเอ็นท์ติด” จะตะโกนเพื่อ...
วันนี้ประกาศผลเอ็นท์ทรานซ์ครับ ทุกคนเลยมารวมตัวกันที่หอไอ้โบ๊ท
มีกู อิฐ ไอ้แชมป์ และไอ้ต้น
เอ่อ มันจะมาทำอะไรกันเยอะแยะวะเนี่ย
จะบอกไรให้... หลังผ่านเหตุการณ์มามากมาย พวกมันทุกตัวยอมจำนนต่อกูแล้ว...ฮ่าๆ
“ไหนดูของอิฐมั่งดิ๊โบ๊ท” ไอ้แชมป์แทรกตัวเข้าไปนั่งหน้ามอนิเตอร์คอมเอง แล้วจัดการพิมรหัสล็อคอินให้อิฐอย่างคล่องแคล่ว.... เอ่อ....... กูอึ้ง ที่มันจำได้แม้กระทั่งเรื่องนี้ กูเชื่อละว่าเมิงโคตรเอาใจใส่อิฐ
ทุกคนลุ้นระทึกกับผลเอ็นท์ของอิฐ แต่เจ้าตัวมันทำไมเหมือนไม่ค่อยสนใจเลยวะ
“อ่ะ..... เห้ย! ไม่จริง ไม่เจร๊งงงงงงง”
กูช้อค
ทุกคนนิ่งเงียบ มีเพียงเสียงร้องโหยหวนของไอ้โบ๊ทที่ร้องออกมา
“ไอ้อิฐ มึงมาดู! เร็ววววว มึงมาดูผลกรรมที่เมิงก่อไว้ โอ้ว มาย ก๊อดดด” ไอ้โบ๊ทยกมือปิดหน้า
ไอน้องอิฐไล่มองหน้าจอแล้วตอบออกมา “อ้าว ก็ติดนี่หว่า”
มันทำหน้าประมาณว่า พวกคุณจะเศร้ากันไปทำไม
“แต่ติดอันดับสุดท้ายนะ... ไม่เสียใจเหรออิฐ?” ไอ้แชมป์ถามเบาๆ
“จะอันดับไหนก็ถือว่าติดเหมือนกัน ดีใจด้วยนะคับคนเก่งของพี่” ใครของมึงหา....? สัดนี่ กูยอมให้มึงมายืนเสนอหน้าอยู่ตรงนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
ไอ้ต้นกูคุยกับมัน จะให้กูคืนเงินแทนอิฐยังได้เลย แต่มันไม่เอา กูก็ไม่รู้ว่าคิดยังไงนะ ช่างหัวแมร่งดิ
ขออย่ามาแย่งของๆ กูก็แล้วกัน แต่ที่สังเกตได้อย่างนึงคือแววตามันเปลี่ยนไป คล้ายๆ ที่ไอ้แชมป์มองอิฐอยู่ตอนนี้
คงไม่ต้องบอกว่าแบบไหน...
“โอเค งั้นวันนี้ไปเลี้ยงฉลองที่อิฐและโบ๊ทเอ็นท์ติดกัน มื้อนี้กูจ่ายเอง” ไอ้แชมป์เอ่ยปากออกมา
มันไม่ได้ซีเรียสเรื่องนี้มาก เพราะมันเรียนเอกชน แต่อิฐเลือกของรัฐทั้งหมด
กูแมร่งเซ็งเป็ดไปเลย พาลหมดอารมณ์เอาดื้อๆ
คะแนนความถนัดที่กูติวให้พุ่งปรี๊ด แต่อื่นๆ ไม่เอาไหน มันเลยไม่ติด ม.กู
ขาดไปเยอะอ่ะ
แม่งเซ็งเว้ย...
มื้อนั้นกูเลยไม่มีอารมณ์จะคุยกับอิฐ จะว่าโกรธก็ไม่เชิง แค่ผิดหวังที่มันไม่ตั้งใจให้มากกว่านี้
อิฐมันก็ไม่สนกูนะ มันคุยหัวเราะกับคนอื่นซะสนุกเชียว
เออ แล้วกูมานั่งทำเหี้ยไรเนี่ย
“แชมป์ กูฝากไปส่งอิฐด้วยนะ” กลับดีกว่าว่ะ อยู่ไปก็เซ็ง
“อ้าว ทำไมวะ?”
“ปวดหัว กูกลับละ .....เอาให้ถึงบ้านนะมึง ห้ามแวะ”
“ไว้ใจกูแล้วรึไง?”
“คนที่ไว้ใจมึงน่ะคืออิฐ ไม่ใช่กู”
“หึหึ งั้นทำไมปล่อยให้อิฐไปกับกูล่ะ?”
“ถ้ามึงทำลายความไว้ใจของมัน มึงก็คิดเอาเองเหอะว่าจะเป็นยังไง แม่งขี้เกียจพูดว่ะ”
กูว่ามันเข้าใจนะ กูหมายถึงว่า ถ้ามันทำอะไรอิฐ ความไว้ใจที่อิฐมีให้มันก็จะไม่เหลือ
ข้อนี้ไอ้แชมป์รู้ดี มันไม่กล้าหรอก ถ้ากล้าคงทำไปนานแล้ว...
ไอ้แชมป์ไม่เคยมีอะไรกับอิฐ ถึงจะเป็นแฟนกันมานานแล้วก็เถอะ มันทะนุถนอมเด็กน้อยของกูมาก
กูนับถือมันสุดๆ ที่ทนมาได้ตั้งนาน
มันทนได้ไงวะ
แม่งเอ๊ย
รู้สึกมันถือไพ่เหนือกว่ากูยังไงก็ไม่รู้ว่ะ
H
เรื่องเงินนี่มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ :sad3:...จบเรื่องยุ่งๆ สักที
ใกล้จะหวานกันแล้ว.... :impress:
-
จบเรื่องยุ่งๆซักที ดีจัง
อยากอ่านแบบหวานๆจะแย่
รอ ร๊อ รอ อยู่น๊า
-
เฮ้ออออ โล่งอก นึกว่าดราม่าซะแล้ว
-
รออยู่ จะหวานแน่ๆแล้วจิงป่าวเหอะ
แล้วเรื่องขิงอ่ะ ยังไม่เคลียร์เลย
รอ รอ รอ
-
หมดเรื่องวุ่นวาย
จะมีความสุขแล้ว
-
ต้านงอนอ่ะดิเนี่ย
:jul3:
-
เฮียต้านกูขี้งอนเหมือนกันนะเนี่ยะ
น้องอิฐเอ้ยมีแฟนแก่ต้องหมั่นเอาใจแกหน่อยนะ คนแก่ก็เงี้ยะ ขี้น้อยใจ
ว่าแต่เค้าจะได้อ่านอะไรหวานๆแล้วใช่ไหมอ่ะไรเตอร์
ปวดตับมานานขอบหวานเรียกเบาหวานกันไปเลยนะไรเตอร์ แบบว่าเอาเลือดปดด้วยก็จะดีมากเน้อ :haun4:
-
31
#
อีกอาทิตย์นึงจะเปิดเทอม ขี้เกียจเรียนชะมัด งานเยอะ กูต้องกลับเข้าวงจรอุบาทอีกแล้วหรือนี่
ส่วนอิฐ อาทิตย์ที่แล้วมันต้องไปรับน้อง
เชื่อมั้ย ตั้งแต่วันนั้นมันไม่โทรหากูเลย ไม่มาหาด้วย... เออ พูดง่ายๆ ถึงรู้ว่ากูโกรธมันก็ไม่ง้อกู
ตอนนี้ไอ้แชมป์เลยเป็นคนที่คอยเทคแคร์ไปรับไปส่งอิฐที่มหาลัย แต่มีอะไรมันก็โทรมาบอก ทำให้กูวางใจได้หน่อยนึง
RRRR-
โทรศัพท์ห้องดัง
“ฮัลโหล”
“พี่ต้านคร้าบ เปิดประตูให้หน่อย” ไอ้ตัวดี เพิ่งโผล่หัวเรอะ
“ประตูไหน?” งง ถ้าอยู่หน้าห้องจะโทรมาทำไมวะ
“ข้างล่างอ่ะคับ พี่อีฟไม่อยู่ อิฐลืมเอาคีย์การ์ดมาด้วยอ่ะ” กูส่ายหัวกับความขี้ลืมของมัน
พอลงมาถึงเห็นมันนั่งอ่านหนังสือพิมพ์หน้ากีฬารอที่ล็อบบี้ มองไปที่เค้าท์เตอร์พี่อีฟไม่อยู่จริงๆ ด้วย
“ไปไหนมา?” กูถามทันทีที่เห็น อิฐมันแต่งตัวเหมือนจะไปเที่ยวหรือเพิ่งไปมาก็ไม่รู้
ข้างตัวมีกระเป๋าเป้ใบโต พร้อมหมวกฟางของลูฟี่ (*ตัวเอกในการ์ตูนเรื่อง one pieces ชอบใส่หมวกฟางเก่าๆ)
“เพิ่งมาจากบ้านเนี่ยแหล่ะ ว่างมะพี่?”
“ทำไม?”
“ไปเที่ยวกัน”
“ที่?”
“กระบี่!”
“ล้อเล่นป่าววะ” กูมองแบบไม่เชื่อ แต่พอเห็นสัมภาระชักไม่แน่ใจ
“ไม่ได้ล้อเล่น ไปจริงๆ ไปป่าว เนี่ยผมจองตั๋วรถไฟเที่ยวบ่ายสามครึ่งไว้แล้ว” (ไม่มั่นใจเวลา แต่ประมานนี้แหล่ะ)
“ถ้ากูไม่ว่างล่ะ?” ไอ้อิฐทำหน้าหงอยไปนิดนึง นิดเดียวจริงๆ มาชวนกะทันหันคิดเผื่อไว้บ้างไหมถ้ากูไม่ว่างขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง
“ก็..... คงไปชวนคนอื่นมั้ง ผมจองตั๋วกับที่พักไว้แล้วอ่ะ”
“งั้นไปชวนคนอื่นเถอะ” แม่ง.... หงุดหงิด จะตื๊อกูสักหน่อยไม่ได้ไงวะ
กูหันหน้าหนีมัน อิฐเลยหยิบมือถือโทรหาไอ้ต้น
“พี่ต้นวันนี้ว่างป่าว.....ไปเที่...ย..” กูกระชากมือถือออกมาจากมือมันทันที นี่ยั่วโมโหกันใช่ไหม
“เฮ้ย ต้น ไม่มีไร อิฐมันโทรผิด”
“ก็เมื่อกี้อิฐพูดเหมือนจะชวนกูไปเที่ยว”
“บอกว่าโทรผิดไงสัด” กูกดตัดสายทิ้ง ปิดเครื่องแล้วโยนมือถือคืนมัน
“อย่าทำแบบนี้ กูไม่ชอบ”
“ก็พี่บอกให้ชวนคนอื่น” เมิงนี่มันกวนตรีนกูเหลือเกินนะ
“ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ไอ้ต้น!”
“ใครอ่ะ พี่แชมป์ก็ไม่ว่าง”
“นี่มึงชวนไอ้แชมป์ก่อนกู?” อยากจะตายซะเดี๋ยวนั้น
“ป่าวๆ แค่บอกเฉยๆ พี่แชมป์ผมรู้อยู่ก่อนแล้วว่าไม่ว่าง พี่เค้าต้องไปประชุมรับน้องอ่ะ”
“บางเรื่องไม่ต้องบอกกูก็ได้นะ”
“แล้วจะให้ทำไง พี่ต้านไปกับอิฐดิ นะๆ อยากไปกับพี่ต้านเลยมาชวนเนี่ย”
“มึงพูดแค่นี้เรื่องจบไปนานแล้ว กวนตรีนกูเหลือเกินนะมึงอ่ะ” เท่านี้ล่ะที่อยากฟัง นี่กูใจง่ายไปป่าวเนี่ย
กูไปเก็บของแป้บเดียวก็นั่งแท็กซี่ออกมากับอิฐ ตรงไปที่สถานีรถไฟหัวลำโพง
อ่อ ที่สำคัญหยิบเฟนเด้อคู่ชีพของอิฐติดตัวมาด้วย
“ไม่เคยไปเที่ยวแบบนี้เลยว่ะ” ได้ตั๋วมากูรู้สึกตื่นเต้นไงไม่รู้ บอกตรงๆ กูไปเที่ยวก็นั่งรถยนต์หรือไม่ก็เครื่องบินตลอด
รถไฟนี่แทบจะไม่มีในหัวกูเลย แต่เคยนั่งสปินเตอร์ทีนึงเมื่อนานมาแล้ว
“บ้านนอกจังพี่ ไม่เคยขึ้นรถไฟ”
“กูบอกว่าไม่เคยเที่ยวแบบนี้ ไม่ใช่ไม่เคยนั่งรถไฟ หูมีปัญหาเหรอวะ”
ระหว่างรอเวลาไอ่อิฐก็กวนตรีนกูตลอด บางทีก็ขำ บางทีก็โมโห
คุยกันจนถึงเรื่องรับน้อง และมหาลัยใหม่ของมัน
“เพื่อนใหม่เป็นไงมั่งวะ?” เอาตรงๆ คือกูห่วงมัน ยังไม่ได้ไปเซอร์เวย์เลย ไอ้น้องอิฐยิ่งน่ารักๆ อยู่
“เฉยๆ ยังไม่ค่อยรู้จักใครมาก”
“ไอ้แชมป์บอกกูว่ามีคนมาตามมึง” ถึงจะไปดูแล แต่มันก็ไม่ได้อยู่กับอิฐตลอดเวลานี่หว่า
“ไปทางเดียวกัน มีคนเดินตามไม่เห็นแปลก” นี่แกล้งโง่หรือมันกวนตรีนกู แต่กูว่าอย่างหลัง
“อย่าไปให้ความหวังใครนะ ถ้ามีคนมาจีบก็ปฏิเสธไปซะ”
“ผมไม่ทำให้พี่ไม่สบายใจหรอกน่า”
“ให้มันแน่”
พอได้เวลาอิฐก็เดินนำกูไปที่ขบวน มันจองตู้นอนไว้ กูก็นึกว่าจะเป็นเตียง แต่ว่าพอไปถึงมันเป็นเบาะนั่งสองตัวหันหน้าเข้าหากัน มันบอกว่าจองเตียงบนกับเตียงล่างไว้
กูอึ้งไปสักพัก ถึงรู้ว่าม้านั่งและชั้นข้างบน ตอนกลางคืนมันจะพับเปลี่ยนเป็นที่นอนได้
เออ หรือกูจะบ้านนอกจริงๆ
“พี่ต้าน แม่อิฐทำข้าวกล่องมาเผื่อด้วย เราต้องนั่งรถกันอีกนานอ่ะ เดี๋ยวหิว” แม่มันใจดีจัง
บรรยากาศแบบนี้ทำเอากูนอนไม่หลับ ไม่ใช่ว่าวุ่นวายอะไรมากหรอก แค่กูไม่เคยมาแบบนี้เฉยๆ เลยอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา
“อิฐ ทีหลังจะไปเที่ยวไหน บอกกูก่อนนะ มึงจะได้ไม่ต้องลำบากเรื่องเงินกับที่พัก” พอจะเดาได้ว่าใช้เงินเก็บมัน ไม่ใช่เงินจากไอ้พวกนั้นเพราะทริปแมร่งโลโซจริงๆ
“ก็อยากฉลองเอ็นท์ติดกับพี่ต้านอ่ะ เอาแบบพิเศษๆ อิฐต้องเป็นคนจัดทริปดิ โทษน้า พามาลำบาก”
“ใครบอกว่าลำบาก”
“ก็พี่ต้านบอกอิฐว่าไม่เคยเที่ยวแบบนี้”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่เคยก็เคยซะ ดีเหมือนกัน กูจะได้รู้อะไรกับเค้าบ้าง”
อิฐยิ้มกับคำพูดของกู... ทำตัวดีๆ แบบนี้ตั้งนานก็ไม่ทำ
ดีๆ ที่ว่าคือไม่กวนตรีนกูเนี่ยล่ะ
พอดึกๆ หน่อย เจ้าหน้าที่ก็มาปูเตียงให้ กูเห็นมันมองอิฐตั้งแต่ขึ้นรถไฟมาละ แถมยังมาชวนแฟนกูคุยแล้วส่งตาหวานให้อีก... สาด หน้าบ้านๆ อย่างมึงริจะมาจีบแฟนกู ช่วยเจียมตัวหน่อยได้ป่าววะ
“พี่ เตียงบนไม่ต้องปูผ้าครับ” กูโอบไหล่อิฐแล้วพูดกับเจ้าหน้าที่คนนั้น
“เราชอบนอนด้วยกันอ่ะ ...มันอบอุ่นดี ....ยิ่งถ้าหนาวๆ นอนกอดกันยิ่งอุ่น ...เนอะ?" หันไปยิ้มให้อิฐ
เจ้าหน้าที่หน้าเสียเลยรีบผละไปปูเตียงอื่นต่อ
“แม่ง สัด” กูสบถออกมาเบาๆ
“ที่นอนมันแคบนะพี่ จะนอนกันยังไงสองคน เบียดกันเปล่าๆ”
“ก็กูจะนอนกับมึง”
“อ่านะ บางทีก็ทำตัวเป็นเด็กๆ นะพี่อ่ะ”
“คบเด็ก ก็ต้องทำตัวเด็กดิ” พูดจบกูหอมแก้มอิฐโชว์ชาวบ้านเค้าไปทีนึง จริงๆ กะให้ไอ้บ้านั่นมันเห็นต่างหาก
กูไม่แคร์หรอก ใครจะมองกู จะนินทากูว่าเป็นอะไร
ก็กูรักของกูอ่ะ
ได้เวลาอิฐก็เข้ามานอนกับกู กูปิดม่าน แล้วดึงหัวมันมานอนพิงอกไว้
แมร่ง....ที่นอนแคบสัด ถ้ากว้างกว่านี้คงมีอารมณ์เมคเลิฟไม่ใช่น้อย
“พี่ต้าน......”
“หืม?”
“........แข็งอ่ะ” ขามันไปโดนน้องชายกูเข้า
“อืม ก็มันหนาว” กูแถไม่เนียน แล้วเมิงจะมาเคารพธงชาติอะไรตอนนี้วะ ยังไม่แปดโมงเลย
“ตลอดเลยนะพี่อ่ะ ให้อิฐปีนไปนอนข้างบนดีไหม?”
“ไม่อาววว นอนเถอะ เดี๋ยวก็หาย”
กูก้มหน้าลงจูบหัวมันก่อนพยายามข่มตาหลับ แต่......
นอนยังไงก็นอนไม่หลับ
ไอ้น้องอิฐเล่นนอนกอดอยู่บนตัวกู แถมหายใจรถหัวนมกูอีก
จะให้กูหลับลงได้ไงวะ
“อิฐ ขยับหน้าออกมาหน่อย” กูพูดเสียงหอบๆ
“หนักเหรอ?” อิฐกระซิบถาม
“ป่าว....อยากอย่างว่ากับมึงอ่ะ” กูกระซิบตอบชิดแก้มมัน
“ฮะๆๆ”
“หัวเราะทำ.....แพะ อะไรวะ? ....อึ่ก” อิฐเลื่อนมือไปจับน้องกูลูบตามลำเบาๆ
“อ่า ซี้ดดดส์ ทำนะ ทำได้ไหม?”
“ไม่ไหวแล้วเหรอครับ?”
“ไม่ไหวแล้วคร้าบ.... เอานะ” กูดันอิฐให้ลงไปนอนข้างล่างทันที แต่....
โป้ก!!
“โอ้ย” หัวกูโขกกับเตียงบนไปเต็มๆ กูทรุดลงไปนอนทับบนตัวอิฐ แมร่ง....เจ็บชริป หาย
“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะอย่างสะใจ
“จะนอนดีๆ ได้ยังพี่”
“อืม...เฮ้อ” หมดอารมณ์ละ เจ็บหัว แม่งปวดตุบๆ เลย เมียก็เสือกหัวเราะเยาะอีก
กูพลิกตัวนอนที่เดิม แต่คราวนี้ตะแคงตัวกอดมันไว้
เห็นอิฐอมยิ้มขำๆ คงสมน้ำหน้ากูอยู่ เออ..... ไว้ถึงที่พักก่อนเหอะ เดี๋ยวจะขำไม่ออก
#
พวกกูมาถึงกระบี่กันตอนเช้า หาอะไรกินกันเสร็จ ก็เช่ารถไปที่ท่าเรือต่อ
อิฐมันจองที่พักไว้บนเกาะครับ
กูแอบเหนื่อยเหมือนกันว่ะ เดินทางนานๆ แถมหลายต่อ
ทั้งรถไฟ รถยนต์ แล้วยังมาเรืออีก
เออ ทำไมไม่เอาเครื่องบินด้วยวะ จะได้ครบ
พอขึ้นเรือได้ หาที่นั่งเหมาะๆ ไม่นาน มีเด็กผู้หญิงสองคน ท่าจะเป็นลูกของคนขับเรือ เดินมาหาพวกกู
“มีอะไรครับ จ้องหน้าพี่ทำไม? มานี่เร็ว กินขนมมั้ย” อิฐคุ้ยขนมในเป้มัน แหม รักเด็กเหมือนกูเลย... ฮะๆ
เด็กหญิงสองคนมองอิฐแบบอายๆ แต่ก็หยิบขนมไป
“อ้าว” ยืนมองอยู่ได้ เดี๋ยวตบกะโหลกร้าวเลย ฮ่าๆ ล้อเล่นนะ
“พี่มาทำอะไรอ่ะ?” เด็กผมหน้าม้าถามกู
“มาจับปลาโลมา” กูตอบ
“ตรงนั้นมีปลาโลมา” เชี้ย มีจริงเหรอวะ กูหันไปมองกลางทะเล เจอตัวอะไรไม่รู้สีเทาๆ ม้วนตัวอยู่ในคลื่น
“จะจับยังไง”
“......นั่นสิ” เวรจริงๆ
“พี่ทำไมหล่อจัง” เด็กกิ๊บแดงถามกูอีก กูเลยชี้นิ้วไปที่อิฐ
“ถามพี่คนนี้ดู” อิอิ
“พี่เป็นดาราเหรอ?” เอาเข้าไป
“ทำไมพี่คนนี้หล่ออ่ะ” เด็กกิ๊บแดงไปคาดคั้นเอากะอิฐ มันเลยทำหน้าแบบมึนๆ
“ทำไมชมแต่พี่คนนี้อ่ะ แล้วพี่ไม่หล่อเหรอ?” เด็กไม่ตอบ กูฮา
“พี่ไม่หล่ออ่า แต่พี่น่ารัก แหะๆๆๆ” เด็กหญิงทั้งสองทำท่าอายๆ
ส่วนไอ้อิฐทำหน้าเซ็งเป็ด
เด็กสองคนนั้นทำให้การนั่งเรือไปเกาะสนุกสนานขึ้น เพราะไอ้น้องอิฐมันงอน ที่โดนเด็กแซวว่าหน้าเหมือนผู้หญิง เหมือนตัวการ์ตูนอะไรสักอย่างที่กูไม่รู้จัก แต่เด็กบอกว่าหน้าเหมือนพี่อิฐเลย ชื่ออามิจัง หึหึ การ์ตูนช่องไรวะ กูอยากดู
“หน้าบึ้งหมดแล้ว.. อย่าบอกนะว่าเคืองเด็ก” ถึงเกาะแล้วคับพี่น้อง กูช่วยอิฐยกกระเป๋าลงจากเรือ แถมเอาหมวกลูฟี่ใส่กันแดดให้ แต่อิฐมันยังงอนไม่หาย
“เคืองไม ร้อนนน รีบไปเช่ารถเถอะ” อิฐถอดหมวก แล้วเอามาใส่หัวกูแทน หมวกฟางเน่าๆ ของลูฟี่
“ไม่ใส่อ่ะอามิจัง มันร้อนนะตัว” กูแซวยิ้มๆ
“ถ้าพูดอามิจังอีกครั้งเดียว ก็ไม่ต้องมาคุยกันเลยนะ!” เฮ้ย ไม่นะ ไม่ยอม เค้าไม่ยอม
“ขู่เหรอๆ” กูเอามือล็อคคอเหวี่ยงเบาๆ “อามิจังขู่พี่เหรอครับ ขู่แบบนี้ไม่ดีนะ”
“โอ้ย ไอ้บ้า ปล่อยนะ”
“ถ้าไม่ได้กอดอามิจังพี่ต้องตายแน่เลย”
“ปล่อยยย!” ท่าทางอิฐจะโกรธจริงว่ะ พอหลุดจากแขนกูได้ก็เดินนำลิ่วไปเลย
เอ้ย รอกูด้วย
อิฐเช่ารถมอไซต์ได้คันนึงแล้ว แต่หน้ายังไม่หายงอ อ่าว โกรธเรื่องแค่เนี้ยนะ...
“โกรธพี่เหรอครับอิฐ” ไม่เรียกก็ได้วะ
“จะไปมั้ย?” อิฐสตาร์ทเครื่องรอกูอยู่ก่อนแล้ว
“ขับให้มา” กูจับแฮนด์รถไว้แล้วแทรกตัวไปนั่งหน้า
“โอ้ย อะไรวะ” มันดูไม่พอใจมากๆ ที่ไปแย่งมันขับ
“อ่ะๆ ขอโทษ” กูลุกออกไปนั่งซ้อนท้าย
ระหว่างทางอิฐมันเงียบมาก กูชวนคุย ก็ถามคำตอบคำ... ไอ้นี่โกรธแล้วพาลทุกสิ่ง
จนกระทั่งถึงรีสอร์ท อืม.......นะ ถึงการเดินทางจะโลโซ แต่ที่พักใช้ได้
อิฐมันจองวิลล่าเอาไว้ เป็นบ้านพักริมทะเลแบบเปิดโล่ง มองเห็นวิวร้อยแปดสิบองศา สวย ได้บรรยากาศดี
“จะเงียบอีกนานมั้ย?” กูถาม
“แล้วจะพูดมากอีกนานมั้ย?” มันเสียบรรยากาศเพราะมึงงอนกูเนี่ยแหล่ะ
“อิฐ อย่า กวน”
“ใครกันแน่ที่กวน”
“แมร่งเรื่องแค่นี้งอนยังกับเด็กประถม โตแล้วนะเว้ย”
“ทีพี่ทำตัวเหมือนเด็กอนุบาล อิฐยังไม่ว่าสักคำ”
“จะหยุดไหม? ก็ขอโทษไปแล้ว เลิกพูดแล้ว จะให้ทำยังไงอีกวะ!” กูเริ่มเหวี่ยงไปกับมัน
“ไม่ต้องทำยังไงหรอก อิฐไปเดินเล่นข้างนอกแป้บนะ” พูดจบมันก็เดินออกไปเลย
แม่งเป็นบ้าอะไรวะ กูนั่งสงบสติอารมณ์สักพักก็คิดได้ว่ามันคงโกรธ ที่ไปว่ามันหน้าเหมือนผู้หญิง ถ้ากูโดนคนพูดถึงอย่างงั้นกูคงคิดว่าเป็นปมด้อย อืม.... ผู้ชายที่ไหนจะภูมิใจที่โดนพูดถึงแบบนั้นวะ ไอ้อิฐเห็นมันน่ารักขนาดนี้แต่ก็แมนพอตัว แถมอารมณ์ติ๊สชิบหาย
กูออกจากบ้านพัก เดินหาอิฐ จนกระทั่งเจอมันนั่งก้มหน้าเล่นทรายอยู่คนเดียว
“หิวยัง ไปกินข้าวกัน”
“หิวก็ไปกินก่อนเหอะพี่”
“...............”
“อิฐ ไปเถอะ มันจะค่ำแล้ว กินไม่เป็นเวลาเดี๋ยวปวดท้องนะ”
“ครับ” แต่ก็นิ่งเหมือนเดิม
“.............”
“อย่าเมินกูแบบนี้ได้มั้ย โอเค กูจะไม่พูดอีก กูขอโทษ จะให้กูทำยังไง บอกมา กูยอมแล้ว”
“...............”
“ดีกันนะ อิฐ นะๆ ที่รักครับ พูดกับกูหน่อยสิครับ” กูนั่งลงข้างมันแล้วดึงตัวมากอดมาหอม
“...............” อิฐนั่งนิ่งให้กูกอด แต่ก็ยังไม่พูดอะไร
“มองหน้าไม?” แล้วอยู่ๆ มันก็จ้องหน้ากู
“กูหล่อใช่ป่าว?” เหอะๆ
จู่ๆ มันก็ลุกขึ้น แล้วยื่นมือออกมาให้กูจับ กูล่ะมึน อะไรของมันวะ
“กินข้าวกัน” กูลุกขึ้นยืน โดยมีอิฐช่วยดึงมือกูขึ้นมา
“................” งง มันเดินจับมือกู แต่ไม่ยอมพูดอะไรอีก
จนถึงห้องอาหาร สั่งอาหารเสร็จ มันก็เงียบ
เออ ดีเว้ย
“กูอยู่กับคนใบ้ป่าววะ” ชักโมโห
H
จะหวานได้สักกี่น้ำน้อ... o16
อัพด้วยความว่าง
-
:z13:
บรรยากาศกำลังดีอยู่เชียว
งอนกันซะงั้นอ่ะ เหอะๆ
-
อิฐเป็นไรอ่ะ
มีไรเซอร์ไพร์ทเปล่า((มั่วอีกแล้ว 555+))
:pigha2:
-
น่านสิ หวานกันได้กี่น้ำ
แต่เหมือนอิฐแสดงอารมณ์เยอะขึ้นเลยอ่ะ
ไม่เฉยๆเหมือนเมื่อก่อน
และที่สำคัญ ต้านง้อน่ารักดี :-[
-
เฮ้อ หมดทุกโศกจริงๆป่าวน๊า แต่อิฐขี้งอนจริงๆ อิอิ
-
เอ่อ หวานอมขมกลืน อุตส่าห์ได้ไปเที่ยวกัน จะงอนกันตลอดทริปป่ะเนี่ยะ
-
เหอะๆๆๆๆๆ หวานมากมายอ่ะไรเตอร์
หวานจนขมอ่ะ
ว่างอีกได้ไหม๊อ่ะ อยากอ่านอีก o13
-
อิฐงอลอ่าที่โดนว่าหน้าหวาน
น่าจะว่างอีกนะท่าน เค้าจะได้อ่านอีกตอน อิอิ
-
พอไม่มีปัญหา อิฐทำตัวไม่น่ารักเลย
ลืมง่ายจัง น้ำตานั้นก้อของปลอมซิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
32
#
“กูอยู่กับคนใบ้ป่าววะ” ชักโมโห
“ขอโทษ” แล้วอยู่ๆ มันก็พูดขึ้น
“อ่ะ” มันตักกับข้าวให้กู
“เป็นไรของมึงเนี่ยอิฐ กูตามไม่ทัน”
“รู้สึกผิดอยู่ไง” รู้สึกผิด...? เป็นอาการรู้สึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นมากสาดดดด
ถ้าพยายามเข้าใจคือ เมื่อไหร่ที่มันไม่เคลียร์ไม่ง้อกันเดี๋ยวนั้น พอรู้ตัวก็จะเงียบ ไม่กล้าพูด
เหมือนคนทำอะไรไม่ถูก
กูเป็นพวกคิดเร็วพูดเร็ว
ส่วนอิฐ...กว่าจะคิดกว่าจะพูดออกมา ก็ไม่ทันกรูแล้ว
เฮ้อ...สงสัยกรูต้องเรียนรู้มันอีกเยอะว่ะ
กินเสร็จตอนกำลังเดินกลับบ้านพัก กูก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกันว่ะ เอาตรงๆ กูง้อใครไม่เป็น
ง้อได้เท่านั้นแหล่ะ ทำอะไรซ้ำซากกูไม่ชอบ
พอถึงบ้าน อิฐมันก็เดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองออกมา
“พี่ต้าน”
“อะไร?”
“จัดของให้มั้ย?” มันหมายถึงหยิบเสื้อผ้าออกมาแขวนใส่ตู้
“อืม เอาดิ” บรรยากาศเริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิมทีละนิด... สงสัยอิฐกำลังโหลดโปรแกรมอยู่ว่ะ
กูนั่งมองมันหยิบชุดออกมา แบรนด์เนมทุกตัว
“ใครซื้อเสื้อผ้าให้วะ?” สงสัย
“ก็หลายคน”
“.................”
“แล้วพี่อ่ะ?”
“ทำไม?”
“ใครซื้อเสื้อผ้าให้”
“ซื้อเองดิ”
มันคงเพิ่งรู้ตัวว่ากูถามอะไร เลยหันมามองหน้าเหมือนจับสังเกต
“กูชอบสีเขียวว่ะ สวยดี” ชี้นิ้วไปเสื้อตัวที่อิฐจับอยู่ เหมือนสื่อเป็นนัยว่ากูไม่ว่าไรหรอก
“ชอบสีเขียวแล้วทำไมไม่เห็นมีสีเขียว?” มันดูในกระเป๋ากูเห็นแต่สีโมโนโทน เลยสงสัย
“อะไรที่กูชอบมากๆ กูอยากเก็บเอาไว้ดูคนเดียวมากกว่า”
เหมือนมึงไงอิฐ
ที่ผ่านมา กูไม่ค่อยพามันไปที่ที่คนเยอะๆ อย่างเช่นห้างใหญ่ๆ กูจะหลีกเลี่ยง
กินข้าว นั่งเล่น ซื้อของ กูจะพามันไปวิลล่าหรืออเวนิวที่เจาะกลุ่มเฉพาะบางคน บางพวกเท่านั้น
กูไม่ชอบให้ใครมามองของๆ กู
โดยเฉพาะไอ้พวกที่จ้องด้วยสายตาที่เหมือนจะมองทะลุไปถึงไหนต่อไหน
มันทำให้กูหงุดหงิด
“ไปนั่งชายหาดกันไหมพี่ต้าน?” จัดเสร็จอิฐหยิบกีตาร์ออกมาจากกระเป๋าแล้วเอ่ยปากชวน
พอหาทำเลเหมาะๆ ได้ มันก็เริ่มชวนกูคุยมากขึ้น
“พี่ชอบที่นี่มั้ยอ่ะ?”
“ชอบสิ” หาดทรายสีขาว กับทะเลสีฟ้าใส แถมมีคนรักอยู่ด้วย ทำไมจะไม่ชอบ
“พรุ่งนี้จะไปดำน้ำ หรือขับรถเล่นบนเกาะกันดี?” พูดพลางก็ปรับสายกีต้าร์ไปพลาง
“ตามใจไกด์ละกัน”
“ไกด์ไหน? .....อิฐ ไม่ใช่ ไกด์”
“คร้าบ ตามใจอิฐละกัน” กลับมากวนตรีนแบบนี้ได้ ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย
ปรับสายเสร็จมันก็ดีดกีตาร์ร้องเพลงให้ฟัง ตั้งแต่ฟังมา มันร้องเพราะทุกเพลงเลยว่ะ
ที่ชอบอีกอย่างคือไม่รู้มันสรรหาเพลงอะไรมาร้องนักหนา เป็นวงที่คนทั่วไปไม่ค่อยรู้จักน่ะ
“หึหึ” กูขำอิฐ ก็มันร้องเพลงร็อค แหกปากก็นะ...เสียงดังลั่นหาดเลย แต่คงไม่รบกวนคนอื่น เพราะบ้านแต่ละหลังก็ห่างกันใช้ได้
“เชื่อละ ว่าสนแค่ทำนอง”
“แล้วเพราะมั้ยอ่ะ?”
“เพราะครับ”
อิฐยิ้มกว้างให้กับคำชม ฮ่าๆ เวลายิ้มแล้วขนาดทะเลที่ว่ามืดยังมีแสงสว่าง เวอร์มั้ยกู
“ส่งกีต้าร์มา ไปทะเลต้องอคูสติคดิ”
“อ้าว เล่นเป็นด้วย?” ดูมันทำหน้างง
“เป็นดิ”
“ไม่เห็นรู้เลย!” ตาจะโตไปไหน
“รู้ซะสิ”
อิฐทำปากเชิดๆ เหมือนไม่พอใจคำตอบกู ฮ่าๆๆ กูตบหัวมันไปทีนึง ชอบทำท่าน่ารักตลอดอ่ะ
ลดๆ ลงหน่อยก็ได้ คนเห็นหัวใจจะวายตาย
“รู้จัก flure มะ?”
“ใครอ่ะ?” มัวแต่แกะคอร์ดเพลงฝรั่งอยู่ไง ถึงไม่รู้จัก
“วงดนตรีไง ที่ร้องเพลง ใครบางคนจากบนฟ้า ‘จะมีใครสักคนหนึ่ง คนเดียวที่ฉันต้องการจะยอมทำทุกๆ สิ่ง’ ประมาณนี้อ่ะ”
“อ๋อ นึกออกละ” เอาเป็นว่ามันยังฟังเพลงไทยอยู่
click (http://www.youtube.com/watch?v=lRORftOyRIM)
กูเริ่มขึ้น Intro: A F#m A/Amaj7 F#m D Bm
A F#m
“แดดจางๆ และลมพัดเย็น ช่างเป็นใจ
A Amaj7 F#m
ในวันนี้ทุกอย่างมันดูสดใส ขับออกไปกับคนที่รู้ใจ เพียงสอง...เรา
D
จุดหมายเราคือ ทะเล” กูผายมือไปที่ทะเลประกอบ อิฐหัวเราะขำๆ
Bm
“ที่ต้านนับคืนวัน....และเฝ้ารอ
A F#m
หยอดกระเป๋าแล้วเอนทิ้งตัวนอน บนตักอิฐ ต้านมองตะวันลับขอบฟ้า .....ไปแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ”
A Amaj7 F#m
“นั่งจิบน้ำอัดลม แนบชิดกัน เพียงสองคน...
D Bm
วันนี้ฝันกลายเป็นจริง ที่ต้านนั้นรอคอยมาแสนนาน
F#m F#maj7 D Bm
ต้านนั้นจะปล่อยทุกสิ่ง ทิ้งและลืมทุกอย่างหากทำได้.....จะหยุดโลกไม่ให้หมุนเวียนเปลี่ยนไป” กูร้องและแอบเปลี่ยนเนื้อเพลงนิดหน่อย อิฐมันเลยขำก๊าก
A/Amaj7
“อิฐ...จ๋าาา
F#m D A F#m Bm E
จะปล่อยให้อิฐและต้าน ได้ล่องลอยไป ดั่งฝัน ที่สดใส หลุดพ้นความเป็นจริงไม่สนใคร
A Amaj7 F#m D
ให้ทะเล และหาดขาว..... เป็นพยานแห่งความรักเราเรื่อยไป
A F#m Bm E
จะนานแสนนาน จะนานเท่าไหร่ จากวันนี้ตลอดไป จะพรุ่งนี้หรือเมื่อไหร่.....
.
.
ขอให้เป็นเช่นนี้ เพราะต้านมีแค่อิฐคนเดียว
และขอสัญญา ว่าจะอยู่คู่เคียงกันไป
ขอให้เป็นเช่นนั้น สาบานต่อหน้าท้องทะเล
จะรักเพียงเธอ จะรักเท่าไหร่จากวันนี้ตลอดไป
.......หัวใจของพี่ต้านจะอยู่คู่กับน้องอิฐนะครับ...” ประโยคหลังกูพูดน้ำเสียงปกติ
ร้องจบอิฐมันยังนั่งอมยิ้มขำกูไม่หยุด
แต่กูรู้หรอกว่ามันเขิน
“ชอบอ่ะดี้ นั่งยิ้มไม่หุบ” กูแซว
“เปลี่ยนเนื้อทำไม ตลก”
“กูจริงจังต่างหาก”
กูส่งกีตาร์คืนให้อิฐ แล้วเอนตัวไปนอนหนุนตักมันทันที
“เสื้อเปื้อนน่าพี่ต้าน” กูนอนลงไปบนทรายเลยคับ
“ไม่เป็นไรหรอก ทรายเย็นดี”
“ตลอดอ่ะ”
“เรามาฮันนีมูนกันใช่ป่ะ เลยร้องเพลงฮันนีมูนซะเลย”
“อ้าว จริงเด่ะ” มันไม่รู้จักชื่อเพลง
“ยังไม่บอกเลย ว่าชอบเพลงกูมั้ย?”
“ฮ่าๆๆ” ขำอีกและเมิง
“ชอบดิ ตลกดี”
“กูบอกรักเมิงอยู่นะ”
“................” อิฐเก๊กหน้า หุบยิ้มทันที
“แล้วมึงอ่ะ บอกรักกูยัง?”
มันส่ายหน้านิดหน่อย แล้วก้มลงมาประกบปากกูเบาๆ
“I LOVE YOU BABY
….อยากพูดคำนี้จัง” มันร้องเพลงบี้ว่ะสาด
จะซึ้งซะหน่อย ขำก๊ากเลยกู ยอมแพ้ความกวนของมันจริงๆ
#
นั่งกันจนดึก กูเลยชวนมันกลับเข้าบ้าน เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปเที่ยว
กูลากอิฐให้เข้าไปอาบน้ำด้วย ห้องน้ำโอเพ่นแอร์ ลมเย็นสะท้านเลยมรึง
“มองไรครับ ไอ้แห้ง” ถอดเสื้อผ้าเสร็จ เห็นอิฐมองมาแถวๆ ช่วงอกกูก็เลยถามแถมแซวมันไปพร้อม
จริงๆ อิฐไม่แห้งนะ มีกล้ามนิดหน่อย ก็สมตัวมันแหล่ะ
มองทีไรใจสั่นทุกที เพราะมันขาวอ่ะ ขาวโอโม่ หุ่นก็น่าฟัด
“แฟนมรึงหุ่นดีอ่ะดี้ มา อยากจับมั้ย ให้จับ” กูเดินไปคว้ามือมันมาแปะที่หน้าท้อง
“เล่นกีฬาไรอ่ะ”
“เกือบทุกอย่าง เมิงอ่ะ? แอบมีกะเค้าเหมือนกันนะ” กูแกล้งเอานิ้วลูบหน้าอกมัน อิฐเลยเอามือลูบท้องกูบ้าง เสียววววอ่า
“เกือบทุกอย่างนี่รวมหมากเก็บด้วยป่ะ” มันยังกวนตรีนได้ในสถานการณ์แบบนี้
“กูหมากเก็บเมิงก็โดดยางล่ะวะ”
“เฮ่ย ไม่เล่น” อิฐหันหลบเพราะกูจงใจบี้หัวนมมัน
“หึหึ ล้อเล่นน่า มา กูอาบน้ำให้” กูคว้าฝักบัวไปเปิดใส่ตัวมัน แล้วถูสบู่
“พี่ต้าน.....อีกแล้ว” มันใช้สายตาชี้ไปที่น้องชายกู
“เออ อย่าสนใจ” อดทนไว้ พรุ่งนี้ต้องไปเที่ยว เดี๋ยวอิฐมันไม่ไหว
“จะทำเหรอ?”
“ป่าว”
“แล้วทำไมแข็ง”
“เห็นมึงเปลือยกูไม่แข็งก็บ้าแล้ว” สักพักกูเห็นของมันเริ่มตื่นเหมือนกัน เอาไงดีวะ ชักจะตบะแตก
“เอากันมั้ย?” กูถามเสียงแหบพร่า
อิฐมันเลยโน้มตัวมากอดเอวแล้วซบหน้าลงบนอกกูเหมือนเป็นการตอบรับ
กูเลยกอดมันตอบแล้วก้มลงไซร้แถวซอกคอและกกหูทันที ได้ยินเสียงอิฐครางกระเส่า
เลยดันตัวมันไปชิดกับผนัง อิฐพิงกำแพง ส่วนกูเอามือดัน
กูก้มลงจูบปากแล้วส่งลิ้นเข้าไป อิฐมันตอบสนองลิ้นของกูทันที
เราแลกลิ้นกันพัลวัน มืออีกข้างกูยกขึ้นบีบที่หน้าอก และใช้นิ้วสะกิดยอดอกมันจนเริ่มแข็งตั้งขึ้นมา
อิฐดิ้นนิดหน่อยเพราะมันหายใจไม่ทัน
สรุป...ทำไปสองยกในห้องน้ำ มาต่อที่เตียงไปอีกสองแต่...
“ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ลุกไม่ขึ้น” อิฐยกมือดันหน้ากูเอาไว้ แถมพยายามขยับตัวให้หลุดออกจากกัน
“อีกทีนะ ซี๊ดด เสียวอ่ะ” มาห้ามตอนนี้ไม่ทันแล้ว ตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำจนตอนนี้กูยังไม่ได้เอาน้องชายกูออกจากก้นมันเลย และตอนนี้มันก็กำลังขยายตัวและโดนบีบรัดอยู่ กูเสียวจนหน้ามืด เลยขยับไปคว้าตัวอิฐกดลงบนที่นอนอีกครั้ง
“อื่อ มะ... อะ อ๊า” กูก้มลงไปจูบปิดปากมัน ท่อนล่างก็กระแทกเร็วและแรงขึ้นตามอารมณ์
เวลาผ่านไปนาน แต่กูรู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านไปสองนาที
“ซี๊ดด อะ อา” กูเอามือไปรูดให้อิฐพร้อมกับขยับสะโพกขึ้นลง อิฐอ้าปากครางไม่เป็นภาษา ก่อนจะปล่อยออกมาจนเลอะหน้าท้อง
แรงบีบรัดเป็นจังหวะเร่งให้กูใกล้ถึงฝั่งอีกครั้ง กูกระแทกอีกไม่นานก็ปล่อยตามมาติดๆ
“อ่ะ อา......” พักหลังๆ มีอะไรกันกูไม่ค่อยใช้ถุง น้ำกูเลยฉีดพุ่งเข้าไปข้างในความร้อนผ่าวอย่างเต็มที่
“อึก อือ....ฮ้า” อิฐนอนหลับตาหอบหนักๆ มือข้างนึงยังกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น
“อือ ฮึ่ก!....อีก... อีกเหรอ ไม่ไหว.....” อิฐครางเหมือนจะร้องไห้
“ได้ไหมล่ะ?” กูค่อยๆ หมุนควงแก่นกายภายในช่องทางที่เริ่มบีบรัดอย่างรุนแรงอีกครั้ง
“ฮือออ ไม่” ไม่รู้เป็นอะไรนะ ยิ่งเห็นมันร้องยิ่งกระตุ้นอารมณ์ กูยิ่งอยากทำ
กูเป็นอะไรไปเนี่ย
“นะอิฐ นะๆ ที่รักครับ พี่รักเราจนจะบ้าตายอยู่แล้ว” กูขยับกายเข้าออกช้าๆ ปากก้มลงไปอ้าครอบหัวนมแดงช้ำมาดูดเลีย
อิฐสะดุ้ง รีบดันสะโพกกูให้หยุด
“ไม่เอา ไม่เอา ฮือออ พี่ต้าน หยุด” คราวนี้ดูเหมือนจะแกล้งแรงไปอีกแล้ว กูเลยหยุด
อิฐนอนตัวสั่น น้ำตาไหลพราก
กูเอนตัวลงไปลูบหัวแล้วจูบแก้มเบาๆ
“ไม่ทำแล้วครับ ไม่ร้องนะ”
“ไม่ทำก็เอาออกดิ ฮืออ ไอ้บ้า” กูค่อยๆ ดึงน้องชายออกพอใกล้หลุดทั้งกูและอิฐถึงกับต้องซี๊ดปากออกมาด้วยความเสียว
พอกูถอนตัวออกมาปุ๊บ อิฐก็นอนหลับตานิ่งทันที ดูท่าจะเหนื่อยและเพลียมาก
กูเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ เอาผ้าขนหนูชุบน้ำเดินออกมาเช็ดตัวให้อิฐ
“อือ หนาว” เสียงแหบๆ เอ่ยออกมาเมื่อความเย็นของน้ำกระทบผิวแก้ม
“เช็ดตัวหน่อยนะ เลอะไปทั้งตัวแล้ว” อิฐไม่ว่าอะไรยอมนอนนิ่งๆ ให้กูเช็ดทำความสะอาดจนทั่ว
“อืออ ทำไรอ่ะ” มันถามเสียงตกใจ เมื่อเห็นกูดันขาสองข้างของมันอ้าออก
“พี่ พี่ต้าน อึ๊ก อ...อย่า....” กูแหย่นิ้วเข้าไปในช่องทางคับแคบอีกครั้ง
ก็น้ำมันยังค้างอยู่ข้างใน กูก็แค่จะทำความสะอาดให้แค่นั้นเอง
“จะเอาน้ำออกให้” กูตอบยิ้มๆ
“น...น้ำอะไร?”
“ก็น้ำของพี่ที่อยู่ในตัวอิฐไง ถ้าไม่ทำความสะอาดเดี๋ยวต่อไปจะแย่เอา”
“แล้วทำไมไม่ใส่ถุง ฮืออ ไม่กลัวไง” เคยพาอิฐไปเจาะเลือดแล้วครับ ปลอดภัย มันขอให้กูพาไปเองอ่ะ ตอนสดกับมันครั้งแรก เหอะๆ เพราะปกติมันทำกับคนอื่นก็ใส่ถุงตลอด
อิฐมองกูอย่างระแวง แต่ก็ยอมให้กูทำจนเสร็จ คืออิฐเสร็จไปอีกยก เพราะนิ้วกูไปกระตุ้นโดนจุดเข้า
จากนั้นกูเดินไปหยิบเสื้อผ้าใส่ให้เพราะกลัวจะไม่สบาย เจ้าตัวถึงได้หลับจริงๆ สักที
กูกลับมาที่เตียงอีกครั้งหลังจากอาบน้ำให้ตัวเองเรียบร้อย อิฐนอนหลับตาพริ้ม ปากแดงระบมด้วยรสจูบ ยิ่งทำให้กระตุ้นอารมณ์กูเข้าไปใหญ่
กูข่มตานอน พยายามนึกถึงซากศพ อาหารเน่า
ภาพพวกนี้คงทำกูนอนหลับได้สักที
H
ใครว่าไอ้พี่ต้านไม่หื่น เหอะๆ o18
อ่อ คนที่ไม่เคยฟังเพลงนี้ click ฟังด้วยเน้อ เพราะพี่ต้านมันแอบเปลี่ยนเนื้อนิดหน่อย ได้ฟีลทะเลโคตรๆ ขำดี
-
:m25:
-
ขอบคุณคร้าบบบบบ อ่านติดกันสองตอนเลย
โอย ต้านมันทำไมหื่นได้ขนาดนี้
-
555...พี่ต้านสมแล้วที่เล่นกีฬาทุกประเภท....ถึกเหลือเชื่อ
อ่านแล้วไม่กล้าบวกเลยว่ากี่ยก...สงสารน้อง...และแอบอิจฉาบ้าง...อะไรบ้าง
555
-
:m25: ต้านไม่หื่น
ธรรมดา แต่มันโคตรหื่นนนนนเลย หึๆๆๆ :haun4:
"เอากันไหม?"ึมึงถามได้หน้าตาเฉยมากเหมือนเป็นคำถาม
ธรรมดาเลยเนอะ ประมาณ กินข้าวไหม ไรประมาณเนี้ย กร๊ากกกก :jul3:
แต่ตอนนี้หวานอ่ะ ชอบบบบ :-[
-
ต้านไม่หื่นเร้ย แค่มีความต้องการสูง
เล่นซะน้องร้องไห้แบบนี้ไม่ไหวน๊า
สงสารน้องบ้างอะไรบ้าง
ตอนนี้ทั้งหวานทั้งหื่น จมกองเลือดกันไป
-
กูข่มตานอน พยายามนึกถึงซากศพ อาหารเน่า
ภาพพวกนี้คงทำกูนอนหลับได้สักที
555สยองอ่า
พี่ต้านนี่หื่นกับเมียตัวเองจริงๆ555
-
โอ้เจ้า นับกันไม่หวาดไม่ไหวเลย กี่รอบว่ะเนี่ย :m25:
-
:z10: :z10: :z10:
-
อามิจังงอนซะแระ
-
อามิจังงอนซะแระ
ไม่งอนก็บ้าแระ หื่นสะขนาดนั้น แล้วพรุ่งนี้จะเที่ยวไหวป่ะเนี่ยะ
-
กูว่าน้องอิฐแม่งเป็นแฟนไอ้พี่ต้านได้ไม่เกินสามเดือนอ่ะ น้ำหมดตัวตายแน่แท้ :haun4:
หวานกว่านี้อีกได้ไหมไรเตอร์ แบบว่าหวานเลือดท่วมนะ
เอาอีกสักตอนเห๊อะ แบบว่าติดเรื่องนี้นะเนี่ยะ :-[
-
+1 :haun4: :haun4:
-
หึหึ ตื่นตอนเช้ามาลุกใหวก็ยอดแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
33
#
“อิฐ อิฐ ตื่นเร็ว เช้าแล้ว ลุกไหวมั้ย?”
อิฐงัวเงียลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงมองไปรอบๆ ห้อง แล้วมาหยุดที่หน้ากู
“กี่โมงแล้ว” มันถามพลางเกาคอตัวเองแกรกๆ หัวนี่ยุ่งไปหมด แต่ก็น่ารักดี กูชอบ
“เก้าโมงกว่าแล้ว”
อิฐขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ร้องซี๊ดนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อขาแตะพื้น
“แสบอ่ะพี่ต้าน”
“เหรอ งั้นนั่งลงก่อน พี่ดูให้” กูดึงแขนมันให้นั่งบนเตียง กำลังจะดึงกางเกงลง อิฐรีบร้องห้าม
“เฮ่ย ไม่ ไม่ต้อง ไม่เป็นไร แสบนิดหน่อย อิฐรีบไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวสาย”
จากนั้นมันก็เดินสะโหลสะเหลเข้าห้องน้ำไป
แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เราก็ออกไปกินข้าวกัน ถึงจะเดินขัดๆ แต่อิฐบอกกูว่ามันไหว แถมไม่มีบ่นสักคำ
จากนั้นก็เอารถมอไซต์ที่เช่าไว้เมื่อวานขับเที่ยวรอบเกาะ เนื่องจาก...
ให้ดำน้ำวันนี้ อิฐมันต้องจมแน่
“พี่ขับนะ” กูพูดเป็นเชิงบังคับ ไม่อยากให้น้องอิฐออกแรงมากว่ะ
“อืม ครับ” มันก็ยอมกูง่ายๆ วันนี้
เราขับรถชมบ้านเมือง และธรรมชาติไปเรื่อยๆ จนหยุดพักที่หาดแห่งหนึ่ง พอดีมีของกินขาย และดูเหมือนเป็นแหล่งนักท่องเที่ยว เพราะแถวนี้รีสอร์ทจะสร้างติดๆ กันเยอะ และมีหาดค่อนข้างยาว มองไปไม่ไกลจากฝั่งเห็นคนกำลังดำปะการังน้ำตื้นอยู่ประปราย
“ซื้อของไปกินหาดที่ขับรถผ่านมาดีกว่าอิฐ ตรงนี้คนเยอะว่ะ” กูบอกอิฐที่กำลังเลือกซื้อปลาหมึกย่างอยู่
“กินนี่เลยดิ หิวแล้ว” พอย่างสุกไม้นึง มันขอลุงเค้าโซ้ยตรงนั้นเลย ท่าจะหิวจริงๆ
“คนมันเยอะ” กูยังไม่ยอม
“ก็ไม่ได้ไปยุ่งกับเค้าสักหน่อย เดี๋ยวอิฐไปซื้อส้มตำตรงนั้นก่อนนะ คนเยอะดี ท่าจะอร่อย” มันชี้ไปยังรถเข็นส้มตำที่คนกำลังมุงซื้อกันอยู่
“ไม่ต้อง อิฐรอปลาหมึก เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้” เห็นท่าเดินแล้วรู้สึกผิดว่ะ.....
"อื้ม" อิฐพยักหน้าแล้วยื่นปลาหมึกจ่อปากกู
กูส่ายหัวยิ้มๆ กินไปคำนึง ก็รีบเดินไปร้านส้มตำ
แมร่ง.....เชี้ยเอ๊ย กี่คิววะเนี่ย
“ป้าครับ ตำไทยไม่เผ็ดจานนึง” อิฐมันไม่กินเผ็ด ส่วนกูก็แดกชนิดอื่นไม่เป็น เอาเถอะ
สิ้นเสียง ทุกคนหันมามองหน้ากู
กูงง
“พี่ต้านใช่ไหมคะ?” ผู้หญิงในกลุ่มนั้นคนหนึ่งถามกู
“ครับ” ใครวะ มาไกลถึงนี่ยังมีคนรู้จักกูอีก สาด
“พี่ต้านจำอ้อมได้ไหมคะ อ้อมเป็นเพื่อนของดาน่ะค่ะ” ดา........ไหนวะ
“อ่าคับ หวัดดี”
“พี่ต้านมาเที่ยวเหรอคะ มากับใครอ่ะ อ้อมมาเที่ยวกับเพื่อนสมัยมัธยม ดาเลยไม่ได้มาด้วย อ้อ แล้วนี่ปลา แก้ม แล้วก็บีค่ะ” ไม่ต้องแนะนำ กรูไม่อยากรู้จัก
“สวัสดีคะ ยินดีที่ได้รู้จัก ชื่อพี่ต้านเหรอคะ ...น่ารักจัง” ถามโง่ๆ คุยกันมาตั้งนานไม่ได้ยินเหรอกูชื่ออะไร
“.............” กูไม่ตอบแต่ยิ้มให้นิดหนึ่ง ถ้ากูคิวตี้แล้วเมียกรูจะบัญญัติศัพท์ไหนให้ดีวะ บิวตี้ฟูล บอยละกัน ฮ่าๆๆ
“ทำไมพี่ต้านมาซื้อคนเดียว แล้วคนที่มาด้วยไปไหนล่ะคะ พี่ต้านมากับใครอ่ะ?” โอ้ยเมื่อไหร่จะไปสักทีวะ ส้มตำก็ได้แล้ว จะชวนกูคุยเพื่อ... รำคาญ
“ป้าครับ ใกล้ถึงคิวผมยังครับ” กูหันไปสนใจป้าที่กำลังเร่งตำอยู่
“กำลังทำให้อยู่จ้า พ่อรูปหล่อ” ให้ไวเลยครับ กูหันไปมองอิฐอย่างเป็นห่วง
แต่..
เฮ่ย มันทำอะไรของมันวะนั่น
“พี่ต้านพักอยู่รีสอร์ทไหนเหรอคะ อ้อมอยู่ใกล้ๆ นี้เอง ตอนเย็นเราจะมีปาร์ตี้บาร์บีคิวริมหาด พี่ต้านมาทานด้วยกันสิคะ” อะไรนักหนา จะเอาไรกะกูอีก
“ได้แล้วจ้า” ป้าช่วยชีวิต กรูรีบยื่นเงินให้
“แหม รูปหล่อจริงๆ นะพ่อหนุ่ม มาจากไหนเหรอจ๊ะ” ตกลงป้าจะช่วยหรือจะลากกูดิ่งเหววะเนี่ย กูจะรีบไปหาเมียกู เอาส้มตำมานะป้า
“กรุงเทพฯ ครับ ขอส้มตำด้วยครับ” กูฝืนยิ้มให้
“คืนนี้มานะคะพี่ต้าน มาปาร์ตี้ด้วยกัน”
“ถ้าพี่มาด้วยต้องสนุกแน่ๆ มีของกินและเครื่องดื่มเยอะแยะเลย”
โว้ยยยยยย
“ป้าครับ ขอส้มตำด้วยคับ ผมรีบ” กูทำไม่สนใจเสียงชวน กูรำคาญ กูไม่ไปโว้ย
“ไว้มาอุดหนุนใหม่นะจ๊ะ”
พอได้ของกิน กูรีบเดินหนีทันที
แต่ก็ยังไม่วายถูกตาม เหอะๆ
“พี่ต้านจะไปทานที่ไหนเหรอคะ ให้พวกเราไปด้วยได้มั้ย?” นี่กูทำขนาดนี้ ยังมองไม่ออกอีกเหรอว่าไม่อยากเสวนาด้วย
“โทษนะ ผมมากับแฟน ไม่อยากให้คนอื่นมาทำลายบรรยากาศดีๆ เลิกตามได้แล้วครับ ขอตัว”
หลุดออกมาได้ กูเดินกึ่งวิ่งไปหาอิฐทันที
“ทำอะไรวะ?” กูถามเสียงดัง
“เตะบอลชายหาดมั้งพี่ ก็เห็นอยู่ว่าย่างปลาหมึก” ตอบกวนอีกละ ลุงเลยหันมาช่วยพูดแทน
“เห็นคนมาซื้อเยอะ หลานเขาเลยอยากช่วยลุงน่ะ บอกว่าไม่ต้อง ไม่ต้อง เตามันร้อนเดี๋ยวมือจะพองก็ไม่เชื่อ” กูหันไปมองคนที่ยืนรอซื้ออยู่ มีทั้งหญิงและชายกำลังจ้องมันตาไม่กระพริบ ส่วนไอ้อิฐก็หน้ามัน ย่างปลาหมึกอยู่ตรงเตา ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าเลย
“มานี่ จะกินมั้ยส้มตำ”
“แป้บนึงพี่ จะสุกแล้ว ลุงๆ อันนี้สุกยังอ่ะคับ?” มันหยิบไม้ขึ้นถาม ลุงพยักหน้า “สุกแล้วๆ”
คนที่ยืนรอนี่ยิ้มมองกันเป็นแถว แมร่ง.... ของกู กูหวงนะเว้ย
“อิฐ เร็วๆ” กูเร่ง
“ได้แล้วคร้าบๆ สี่สิบบาท” กลายเป็นพ่อค้าไปแล้ว...
ทอนตังค์เสร็จ กูไปดึงแขนมันออกมา
“เดี๋ยวก่อนหนุ่ม อ่ะนี่ ลุงแถมให้ ขอบใจที่ช่วยลุงนะ” ลุงใจดียื่นปลาหมึกให้มันอีกถุงนึง ไอ้อิฐยิ้มร่า
“ขอบคุณคร้าบ ไปก่อนนะคับลุง” มันโบกมือให้ลุง แต่คนอื่นเสือกโบกกลับซะงั้น
“บายครับ น้องอิฐ”
“ไว้เจอกันนะจ๊ะ บ๊ายบาย”
#
“ไปไหนอ่ะพี่ต้าน” กูลากมันมาที่มอไซต์ แล้วยื่นส้มตำให้มันถือ
“อย่าถามมากได้ป่ะ” อารมณ์ไม่ดี
“โกรธไร แค่ย่างปลาหมึก” กูว่ามันรู้นะว่ามีคนมาจีบ แต่มันแกล้งทำเป็นไม่รู้
กูขับรถไปหาดที่ไม่ค่อยมีคน แล้วเดินไปหาที่นั่ง เอาผ้าที่พกมาปูลงพื้นทราย
“ปลาหมึกเนี่ย สดนะ ลุงเค้าบอกว่าเพิ่งตกมาเมื่อคืนเอง ดูดิพี่ ขาวจั๊วะ แถมชิ้นใหญ่โคตร” ชูให้ดูเสร็จก็กินอย่างเอร็ดอร่อยอีก
นี่แดรกไปกี่ไม้แล้ววะ
“กินเยอะเดี๋ยวก็ท้องเสีย”
“ก็อร่อยอ่ะ กินมั้ย? อ่ะ ผมป้อน” มันเอาปลาหมึกมาจ่อหน้ากูอีก
“ไม่กิน” กูเบนหน้าหนี ไม่ใช่ว่าไม่อร่อย แต่ไม่มีอารมณ์จะกินเชี้ยอะไรทั้งนั้น
“อ่า” อิฐไม่ตื๊อ แถมเอาหยัดใส่ปากตัวเองต่อ
“ไอ้พวกนั้นคุยไรกับมึง?” กูเปลี่ยนเรื่อง
“ทั่วไป” มันรู้ว่ากูหมายถึงใคร แต่มันตอบกวน
“ทั่วไปน่ะอะไร มันขอเบอร์มึงป่าว แล้วบอกอะไรไปบ้าง”
“เยอะแยะ จำไม่ได้หรอก ไม่ได้สนใจ”
“ตอบดีๆ สิวะ” กูเสียงดังมันเลยหยุดกิน
“ก็ถามชื่อ ที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์”
“แล้วไงต่อ?”
“ถามว่ามีแฟนยัง และมากับใคร อิฐบอกมากับแฟน ‘โน่นไงแฟนอิฐ ยืนคุยกับสาวๆ อยู่’ เหอะๆ แต่เค้าไม่เชื่ออ่ะ คิดว่าอิฐพูดเล่น” ประโยคใน (‘) คือมันล้อเลียนกู จริงๆ มันตอบแค่ว่ามากับแฟน เข้าใจที่มันพูดกันมั้ย
“ทำไมไม่เชื่อ?”
“ก็อิฐอยู่คนเดียวเค้าเลยไม่เชื่อ” กูเริ่มคิดอะไรได้
“อืม คิวมันเยอะ แถมยังมีคนมาชวนคุยอีก กูเลยมาช้าน่ะ”
“เห็นอยู่” ไม่แน่ใจว่ามันหึงกูป่าว กูดูไม่ออก เพราะมันก็เฉยๆ
“เห็นกูคุยกับคนอื่น มึงหึงป่ะ?” ลองถามดู
“ถ้าหึงคืออาการแบบที่พี่เป็นเมื่อกี้ ผมว่า ผมไม่หึง”
“เออ กูหึงมึง” แสด
“ไม่หึงแต่หวงอ่า ไม่อยากให้มีคนมาจีบพี่ แต่มันห้ามไม่ได้ ก็ช่างแม่งละกัน” อิฐพูดแบบเซ็งๆ กูหัวเราะกับความตรงไปตรงมาของมัน
และที่พูดอ่ะ กูเริ่มจะเข้าใจอิฐขึ้นมาอีกนิดแล้ว
มันมีความหมาย ถึงความเชื่อใจ
และเพราะมันเชื่อใจกู มันถึงไม่หึง
แต่ที่กูหึง ไม่ใช่กูไม่เชื่อใจมัน แต่กูแค่ไม่ไว้ใจไอ้พวกนั้น กูดูแลตัวเองได้ แต่มัน... กูว่าอันตรายว่ะ
“ตอนเย็นไปพายเรือแคนูกันป่ะ ขับรถผ่านมากูเห็นอยู่ที่นึง” กูชวน
“ดีพี่ แต่พี่ต้านพายนะ อิฐจะนั่งเฉยๆ ฮะๆๆ” เออ ยอม
กินเสร็จ ไอ้น้องอิฐหลับครับ
เออ... เหมือนเด็กเลยเว้ย แต่คงไม่ใช่หรอก อิฐมันดูเพลียๆ มาต้ังแต่เช้าละ ....ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฝีมือใคร
แมร่ง....สงสัยต้องห้ามตัวเองบ้างแล้วว่ะ ว่าแต่....จะเอาพระไตรปิฎกบทไหนมาสวดให้กูจิตใจสงบได้วะเนี่ย
เฮ้อ....
#
กว่าน้องอิฐจะตื่นก็เย็นพอดี มันนอนกลิ้งสักพักถึงลุกขึ้นได้
จากนั้นเราสองคนก็ไปยังจุดที่มีเรือแคนูให้เช่า สวมชูชีพเสร็จ กูอุ้มอิฐขึ้นนั่งก่อนแล้วค่อยๆ ว่ายพร้อมลากเรือไปกลางทะเลถึงกระโดดขึ้นตาม
ระหว่างทางนั้น พวกเราผ่านผาหินสูงตระหง่าน กลางทะเลเวิ้งว้างดูน่ากลัวแต่ธรรมชาติที่สวยงามก็กลบความกลัวจนเหลือเพียงความตื่นเต้น เหมือนเราได้ไปผจญภัยในที่ที่เหลือแค่กูกับมันสองคน
เอาเข้าจริงอิฐมันก็ช่วยกูพาย แรงเท่ามด แต่อยากทำ
พอกูนั่งนิ่งๆ ให้มันพายคนเดียว เรือนิ่งเลย...
จนพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน กูยังลอยเคว้งกลางทะเลกับอิฐบนเรือ อยู่ตรงนี้รู้สึกตัวเองตัวเล็กลงเมื่อเทียบกับธรรมชาติรอบตัว ตรงนั้นไม่มีแม้แต่เรือชาวประมง มีเพียงเสียงนกบินกลับรังดังกังวานไปทั่ว
“สวยเนอะพี่ต้าน” อิฐมันนั่งอยู่หน้ากู เลยไม่รู้ว่าที่พูดน่ะ หมายถึงอะไร
“อะไรสวย?”
“ทุกอย่างเลย... โดยเฉพาะนั่น”
พูดจบมันชี้ไปที่ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบทะเล
“สวยมาก.... อิฐไม่เคยดูพระอาทิตย์จากตรงนี้เลย ดูมันดวงใหญ่กว่าปกติ ดูดิ่พี่ต้านเหมือนลอยอยู่กลางแสงระยิบระยับเลยอ่ะ” อืมสวยจริงๆ แสงสะท้อนจากน้ำทะเลทำให้เหมือนอยู่ในความฝัน ขนาดกูเที่ยวบ่อยยังไม่รู้สึกประทับใจเท่าที่นี่ คงเพราะมีอิฐอยู่ด้วย ทุกอย่างมันเลยสวยงามแบบนี้
“.....มีความสุขจัง....ที่ได้อยู่กับอาทิตย์” พูดจบอิฐหันหลังมายิ้มให้ ....เป็นยิ้มที่กูจะไม่มีวันลืมเลย.... เพราะมันแทบทำให้หัวใจกูหยุดเต้น
อาทิตย์คือชื่อจริงกู หน้ามันร้อนขึ้นมาเฉยๆ เมื่อได้ยิน
นี่ถ้าไม่ได้ลอยเรืออยู่กลางทะเล กูคงดึงมันเข้ามาจูบแล้ว
มันจะรู้ไหม ว่าความรักของกูกำลังล้นทะลักออกมาจากอก จนกูเก็บไว้ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว...
H
เก็บไว้ไม่ไหวก็คงต้องปล่อยออกมา อิอิ :a1:
-
“.....มีความสุขจัง....ที่ได้อยู่กับอาทิตย์”
โอ๊ยน้องอิฐแม่งจะน่ารักไปไหนวะ เป็นต้านกูก็รักปางตายเหมือนกันล่ะว้า
มันปล่อยอีกสักตอนเหรอไรเตอร์จ๋า :impress2:
-
ช่ายๆ เก็บไม่ไหวก็ปล่อยออกมาเลยดิเฮียต้าน ฮ่าๆๆ :z1:
-
โอยยยยยยยยยย
อ่านตอนนี้แล้ว
ยิ้มจนแก้มแทบปริ :กอด1:
ไรเตอร์ อีกซักตอนนะๆๆๆๆๆ :impress2:
-
อยากไปทะเล
นายต้านหวงของ
+1
-
ขอบคุณ writer มากจ้า
หวานมากๆ
ปล.พี่ต้านขี้หึงไปแระ
-
โรแมนติกอ่า ยิ้มไม่หุบ
ระงับอารมณ์ไว้นะต้าน เดี๋ยวเรือร่ม
จะดีกว่านี้ ถ้าไม่มีฉาก ตอนซื้อส้มตำ
555
น่ารำคาญพวกมาเกาะแกะแทนเนอะ^^
-
พี่ต้านน่ารัก !
ชอบ ผช แบบนี้จัง ตรงๆ แรง ๆ แต่รักหมดใจ ฮิ้ว ว ~
-
หวานมากกกกกกกกกกกกค่ะ
ชอบพี่ต้านที่สุดอ่ะ กรี๊ดดดดดด
-
แม่เจ้า พี่ต้านสำนึกผิด
:เฮ้อ: จะคิดอย่างนี้ได้อีกเท่าไร เดี๋ยวก็อดใจไม่ไหวอีก
อิฐน่ารักอ่ะ ชอบแนวคิดแปลกของอิฐซะแล้ว
ไม่เหมือนใครดี o13
-
มีหยอดหวานด้วยนะอิฐ แล้วพี่ต้านจะไหวเหรอ
-
ไม่ได้มาเม้นหลายตอนเลย o13
-
:pig4: :pig4:
-
:z10:
-
34
.
#
“พอแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงดำน้ำ” อิฐหันหน้าหนีริมฝีปากกู ที่ตั้งแต่กลับเข้าบ้านพักมาก็ระดมจูบมันไม่หยุด
“ที่รักครับ พี่รักอิฐมากนะ” กูยังตามดูดเม้มริมฝีปากเล็กอย่างกระหาย
“พี่ต้าน ไม่ทำนะ อิฐไม่ไหว” กูคว้าก้นมาขยำ แต่อิฐมันดิ้นหนี
“พี่ก็....ไม่ไหว” กูกัดฟันพูด พยายามจะปลุกอารมณ์ให้
“อย่า! อิฐไม่ไหวจริงๆ” อิฐดันกูไว้สุดแขน
......ท่าจะไม่ได้จริงๆ ว่ะ
“โทษนะ” กูจับแขนอิฐ ก้มหน้าบอก
ช่วยไม่ได้ งั้นคงต้องช่วยตัวเอง
“ไป... ไปไหนพี่ต้าน?” กูกำลังจะเข้าห้องน้ำไปเอาออก ก็ตอนนี้มันปวดมากเลยว่ะ
“ห้องน้ำ” กูใช้สายตาชี้ไปที่กลางลำตัว
อิฐนิ่งไปแป้บนึง
“ช่วยมั้ย แต่ไม่เข้าข้างหลังนะพี่”
“....ปากเหรอ?” กูถาม อิฐทำท่าลังเล
“อ...อื้ม”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวทำเอง” เห็นมันทำท่าไม่อยากนี่หว่า
“ไม่ๆ ให้อิฐช่วยนะ” มันกลัวกูโกรธรึเปล่าวะ ที่ไม่ยอม
“เฮ้ย ไม่เป็นไรจริงๆ พี่ไม่อยากฝืน เดี๋ยวรอแป้บ”
“ไม่ๆ ไม่ฝืน อิฐทำได้” มันวิ่งเข้ามาจับแขนกู แล้วมองด้วยแววตาฉ่ำเยิ้ม ..เอ่อ....ปรอทกูใกล้แตกอีกและ....สัดนะไอ้ต้าน
“แน่นะ?” กูลูบผมอิฐจ้องตามันไปด้วย ก็ที่ผ่านมามันไม่เคยใช้ปากให้กูเลย... เหอะๆ เพราะกูชิงลงมือก่อนทุกที
“แน่ดิ” มันยกมือจับท่อนลำกูลูบเบาๆ ผ่านเนื้อผ้า กูพยักหน้าให้อิฐ มันเลยค่อยๆ เลื่อนตัวก้มลงเลียที่หัวนมกู ลิ้นของมันลากผ่านแผ่นอกทั้งสองข้าง จนมาถึงหน้าท้อง...
อิฐรัวลิ้นลงบนสะดือ
จนกูต้องซี๊ดปาก เพราะมันเสียวจริงๆ
"เอาเลย" ....กูถอดกางเกงออกให้อิฐจัดการได้อย่างถนัด...
#
อิฐใช้ปากให้กูจนเสร็จ เท่าที่ดู กูว่า... ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำแน่
แต่มันจะเคยทำกับใครกูไม่อยากรู้
“เล่นซะเกือบหมดแรง” กูพูดจริงๆ อิฐทำกูเสียวจนแตกคาปาก... แถมเสียวต่อรอบสองเพราะมันกลืนน้ำกูเข้าไปด้วย พร้อมทั้งดูดเลียให้จนสะอาด... เฮ้อ จะคลั่งตายอยู่แล้ว อย่าทำอย่างน้าน... กูกลัวใจตัวเองจนต้องสะกดจิตทุกๆ สองวินาทีให้ไม่จับมันทำ..........เมียอีกหลายๆ รอบ
“อ่า....ก็.....นะ เมื่อก่อนเคยทำนี่นา” เจอประโยคนี้เข้าไปอารมณ์สะดุดเลยกู
“......อย่าพูด ไม่อยากฟัง” กูดึงกางเกงขึ้น แล้วเดินไปนั่งบนเตียง
“ไม่พูดก็ได้ นึกว่าอยากรู้” ไม่อยากรู้สักนิด
“..................”
“อย่าโมโหดิ่ ก็พูดความจริง”
“รู้แล้ว ไปอาบน้ำไป” กูบอกไม่ได้มองหน้าอิฐ กูแค่ยังทำใจไม่ได้ตอนนี้
กูแค่รู้สึกแย่ที่ไม่ใช่คนแรกของมัน
อิฐเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนกูลุกออกไปนั่งอยู่นอกบ้าน
หยิบบุหรี่มาดูด กูแม่งเครียดเหี้ยไรนักหนาวะ... เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว อย่าทำตัวบัดซบสิกู
“อาบเสร็จแล้วพี่ต้าน” สักพักอิฐตามออกมาเรียก
“อืม แป้บนะ” อัดควันเข้าปอดมองทะเลต่อ
“ยี่ห้อไรอ่ะ?” มันคว้าซองจากข้างตัวกูไปดู ไอ้นี่...
“เจพีเอส? ขอลองมั่งดิ” John Player & Sons อันนี้เพื่อนกูซื้อมาฝากจากญี่ปุ่น ซื้อมาโหลนึงได้ เมื่อก่อนดูดจัด แต่พออยู่กับอิฐกูแทบไม่แตะ
“เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่ายุ่งน่า” กูดึงซองกลับคืน
“ไม่เด็กนะ อิฐก็เคยสูบ”
“ห๊า... ดูดอะไรของเมิง” กูหันไปตะคอก ไม่อยากให้มันยุ่งเรื่องแบบนี้
“ก็...xxx” มันบอกชื่อยี่ห้อนึงมา
“รสชาติหมายังไม่ดูด ห่วยแตก ทีหลังอย่าทำนะเว้ย กูไม่ชอบ”
“แล้วทีพี่ทำอ่ะ?”
“กูโตแล้ว”
“อิฐก็โตแล้ว”
“อย่าเถียง” คราวนี้กูเสียงดังกว่าเดิม อิฐมองหน้ากูแบบโกรธๆ
“ตัวเองทำได้ คนอื่นทำไม่ได้รึไง ไอ้พี่บ้า” อิฐมันด่ากู
“แล้วจะทำไม!?” กูเขวี้ยงบุหรี่ลงพื้น แล้วหันมาปะทะกับมันเต็มตัว
“มันไม่ดี กูแค่ไม่อยากให้มึงดูด แล้วมึงฟังกูบ้างไหม”
“ไม่ดีแล้วพี่ดูดทำไม พี่นั่นแหล่ะไม่ฟังคนอื่น!”
เชี้ยเอ๊ย ทะเลาะกันเรื่องบุหรี่
เมื่อวานก็ทะเลาะ วันนี้เอาอีกแล้ว
กูพยายามใจเย็น
“โอเค กูไม่สูบแล้ว พอใจยัง!?” กูเขวี้ยงซองลงถังขยะหน้าบ้านพัก จะว่าประชดก็ไม่เชิง แค่อยากยุติปัญหา
“บ้าเอ๊ย” พูดจบไอ้อิฐเดินกลับเข้าบ้านอย่างโมโห
เออ! กูไม่โมโหไง
คราวนี้กูคิดว่ากูไม่ผิด กูยอมมันสุดๆ แล้วยังจะโกรธกูก็เรื่องของมัน
“เฮ้อ....” จะทำไงดีวะเนี่ย..
เข้าบ้านไปอีกที อิฐมันปิดไฟนอนไปแล้ว
กูคุกเข่าลงนั่งข้างเตียง แล้วลูบหัวมันเบาๆ
อิฐ.....กูจูบแก้มมันไปอีกทีนึงถึงเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ แล้วมานอนกอดเด็กน้อยของกูไว้ทั้งคืน
#
เช้าวันนี้อากาศดีมาก แดดพอดีๆ ไม่ร้อน
กูตื่นมา นึกว่าอิฐยังโมโหกูเรื่องเมื่อคืนอยู่ แต่มันทำตัวกวนตรีนกูปกติ เหมือนไม่เคยมีเรื่องอะไรกัน
กูเลยงง
มันไม่พูดถึงกูก็ไม่อยากรื้อฟื้นตอนนี้ จะได้ดำน้ำแล้ว เดี๋ยวเสียบรรยากาศ
พอเราเช่าสนอกเกิ้ล และตีนกบจากเจ้าหน้าที่รีสอร์ทเสร็จ
พี่เค้าก็พาพวกกูไปยังจุดดำน้ำ
พอพวกกูใส่อุปกรณ์เรียบร้อย ก็กระโดดน้ำลงตู้ม
“พี่ต้าน ดูดิ่ ปลาเต็มเลย” น้ำใสไหลเย็น เห็นตัวปลา ปลาอะไรไม่รู้ลืมแล้ว ตัวเล็กๆ ฝูงใหญ่ๆ สีเขียว น้ำเงิน เหลือง
“อืม ไป พร้อมยัง ไปดูปะการังกัน”
อิฐพยักหน้า กูเลยหยิบสนอกเกิ้ลคาดตาให้ อิฐยิ้มแล้วพูดขอบคุณ
กูใส่เสร็จ ก็ดำลงไป พร้อมจับมืออิฐให้ว่ายไปด้วยกัน
ใต้ทะเลเห็นปะการังหลากสี สัตว์ต่างๆ มากมาย กูไม่รู้ชื่อหรอก รู้แต่ว่าสวยดี
ว่ายไปนานพอดู อิฐกระตุกมือกูให้หยุด
พอหน้าโผล่พ้นน้ำทะเล มันบ่นทันที
“เหนื่อยแล้ว ไมพี่ดำไม่หยุดพักเลยเนี่ย”
“อ้าว จะไปรู้เหรอวะ งั้นกลับขึ้นฝั่งกัน”
อิฐหันไปทางที่เรามา
“ไกลอ่ะ” หน้ามันเริ่มซีด สงสัยจะว่ายไปไม่ไหว
“งั้นเกาะไหล่ไว้ เดี๋ยวจะช่วยพยุงว่ายขึ้นไปเอง”
“ไม่เป็นไรอ่ะ พอไหว”
“บอกให้เกาะไว้ เดี๋ยวจมน้ำขึ้นมาทำไงห่ะ” กูพูดเสียงดุ อิฐเลยยอม
“พูดง่ายๆ งี้ดิ ถึงจะน่ารัก เข้าใจป่าว” กูหันไปพูดกับลูกลิงที่เกาะอยู่บนหลัง
“ไมพักนี้ดุจังวะ” มันบ่น
“ดุดิ ก็เด็กมันดื้อ เลยต้องปราบ” พูดจบหันไปหอมแก้มอิฐทีนึง หมั่นเขี้ยวอ่ะ มันน่ารัก
“พูดความจริง เรียกดื้อรึไง”
กูนึกอะไรขึ้นมาได้
“อิฐ เมื่อวานพี่ขอโทษที่ตะคอกใส่นะ” มันยังคาใจอยู่ ถ้าไม่เคลียร์
“อิฐก็ขอโทษ” พูดเสียงหงอยเชียว
“กลัวพี่ต้านโกรธอ่ะ ที่ไปยุ่งเรื่องส่วนตัวพี่”
“เรื่องของพี่ ก็เรื่องของอิฐด้วย อิฐมีสิทธิ์ในตัวพี่ทุกอย่าง อยากให้พี่ทำอะไรก็บอกนะ ถ้าทำได้จะทำ“
“อิฐก็เหมือนกัน” ได้ยินเสียงหงอยๆ ของมันแล้วใจอ่อนทุกที
“ทีหลังอย่าสูบบุหรี่นะ พี่ก็จะเลิกด้วย” ถึงจะแอบเสียดายมากก็เหอะ...
“ครับ”
พอถึงฝั่งพวกเราก็แวะกินข้าวแล้วนั่งเรือต่อไปยังถ้ำมรกต
โห ปากถ้ำมีเรือนักท่องเที่ยวจอดเต็ม... กูเริ่มไม่อยากเข้าไปแล้วดิ
“ช่วงวันหยุดก็คนเยอะอย่างงี้แหล่ะครับ” พี่คนขับเรือ พอเดาสีหน้ากูออกเลยพูดขึ้น
หลังจากทอดสมอเรือเสร็จ เราทั้งคู่ก็จัดการสวมชูชีพ ร่วมกับชาวต่างชาติที่พักรีสอร์ทเดียวกันอีกสี่ห้าคน ซึ่งเค้ามาขอถ่ายรูปพวกกูด้วยว่ะ
ทางที่จะเข้าไป จนท.รีสอร์ทจะเป็นคนว่ายนำ
พวกเรากระโดดน้ำตามกันลงไป ปลาที่เคยเห็นเมื่อเช้า ตรงนี้ก็มีพวกมันว่ายวนเวียนอยู่แบบไม่กลัวคนเลย
ระหว่างทางกูจับมืออิฐว่ายน้ำตลอด เพราะในถ้ำมืดมาก กลัวหายอ่ะ
จนมาถึงที่หมาย คือถ้าทุกท่านนึกภาพไม่ออกให้หาภาพใน google นะครับ
กูขี้เกียจอธิบาย
จนกลับออกมา ก็ไปดำน้ำกันอีกสองเกาะ ถึงนั่งเรือกลับที่พักกัน
คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายแล้วที่เราจะอยู่ที่นี่ก่อนกลับกรุงเทพฯ
กินอาหารค่ำเสร็จ กูกับอิฐก็ออกมานั่งที่ชายหาดกันอีก
อิฐเอากีต้าร์ออกมาเปิดคอนเสิร์ตอีกแล้ว แต่กูชอบนะ นั่งฟังเสียงเพราะๆ เคล้าบรรยากาศริมทะเล
ไม่มีอะไรจะสุขไปกว่านี้แล้วว่ะ
ไม่อยากไปไหนเลยจริงๆ
ไม่อยากจะคิดถึงวันเปิดเทอม ที่เวลานั้นกูกับอิฐคงไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเหมือนตอนนี้
“พี่ต้านร้องให้ฟังมั่งดิ่” อิฐมันเงยหน้าขึ้นมาบอกกู ตอนนี้มันนั่งอยู่หว่างขาพิงอกกูอยู่ พอเงยหน้าขึ้น หน้าผากมันก็อยู่ใกล้ปากกูพอดี
กูจูบหน้าผากมันเบาๆ แล้วเลยไปจูบปากมันด้วย
“เมื่อย” อิฐพูดยิ้มๆ ตอนกูถอนจูบออกมาเลียริมฝีปากมัน
“อื้มมม” ขอหอมแก้มอีกสักที หมั่นเขี้ยว
กูดึงกีต้าร์ออกจากมือ อิฐขยับตัวไปนอนหนุนขากู ท่าทางตั้งใจฟังเต็มที่...
“อยากฟังเพลงไร” กูถาม
“umbrella ....อันเดอ มาย อั้มเบรลล่า เอลล่า เอลล่า เอ่ เอ่ เอ่” มีทำไม้ทำมือ กูฮาโคตร จะตลกไปไหนนิ
“ร้องเองเลยไป ไอ้เกรียน”
“อ่า งั้นเพลงไรก็ได้ ร้องเร็วๆๆๆ อยากฟัง” ดูมันเร่งกู น่าตบกะโหลกจริงๆ
มาทะเลก็เพลงนี้ละกัน
Intro: Dmaj7/Bm7 Em7 G/Asus2
“ริมชายหาดมีเพียงแค่สองเรา
มีลมแผ่วเบาโชยทุกเวลา
เป็นความสุขใจที่เคยตามหา
ฉันเพิ่งได้เจอ เมื่อมีเธอ เข้ามา….
Dmaj7/Bm7 Em7 G/Asus2
ขอบฟ้าเจอตะวันลับไป
จะใช้ดาวที่มีชี้ทางเหมือนดวงไฟ
กว่าจะพบเจอ กว่าจะพบเธอ
กว่าจะรู้ความสุขมันหวาน เพียงใด...
Dmaj7/Bm7
โว้ โอ โว้ โอ โว้ โอ้...
Em7 G/Asus2
อยากจะอยู่ตรงนี้ทั้งคืน...”
อิฐมันมองหน้ากูงงๆ สงสัยเพลงมันซึ้งไปมั้ง
อ่ะ งั้นเดี๋ยวเพิ่มดีกรีความซึ้งอีกนิด
“มีคำหนึ่งคำเตรียมไว้ในใจ
เวลาอย่างนี้คงต้องพูดไป
บรรยากาศเป็นใจให้หวั่นไหว
เสียงหัวใจบอก
ว่าอิฐคือทุกอย่าง…
C Bm7 Em7 G Asus2
เมื่อก่อนมองทะเล ไม่สวยอะไรอย่างนี้... เพราะว่ามีเธอ เลยเจอโลกในมุมที่สวยงาม....
.
.
.
“ขอบฟ้าเจอตะวันลับไป
จะใช้ดาวที่มีชี้ทางเหมือนดวงไฟ
กว่าจะพบเจอ กว่าจะพบเธอ
กว่าจะรู้ความสุขมันหวาน เพียงใด...
โว้ โอ โว้ โอ โว้ โอ้...
อยากจะอยู่ตรงนี้ทั้งคืน...
Dmaj7/Bm7 Em7 G/Asus2
.......อยากจะกอดอิฐไว้ ทั้งคืน
Dmaj7/Bm7 Em7 G/Asus2 Dmaj7
อยากจะหยุดเวลาไว้.................ตรงนี้.......”
เพลงจบน้องอิฐเงียบกริบเลย กูก้มลงมองหน้าชัดๆ
“อ้าว กำ” มันหลับครับ!
H
ตอนนี้ soft soft ละกันเด๋วติดเรท X
หุหุ :man1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โหหหหหหหหหหหห
ไอ้เรารึ ก็บิ้วท์อารมณ์ตามเต็มทีเลยนะ
บรรยากาศแม่งดีสาดๆ โรแมนติกสุดๆอ่ะ
ดันหลับซะงั้นอ่ะนู๋อิฐ
ปล.1 ความหื่นก็ยังอยู่คงทนกับไอ้ต้านเสมอ
ปล.2 ทะเลาะกันบ่อยจริงวุ้ยคู่นี้ แต่ก็ดี ทะเลาะกันก็ทำให้เข้าใจกันมากขึ้น แต่อย่าบ่อยเกินไปและกัน เหนื่อยแทน
ปล.3 อ่านแล้วรู้สึกดีอ่ะ ต่างคนต่างใส่ใจความรู้สึกของอีกฝ่าย มีปัญหาก็คุยกัน น่ารักดี แม้จะทะเลาะกันก่อนที่จะคุยก็เถอะ เหอะๆ
-
คู่นี้มันกัดกันบ่อยเนอะ ฮ่าๆๆ
-
:L2: แหมมีมันทุกรสชาดิเลย รัก โกรธ โมโห เอาให้คนอ่านลุ้นไปด้วย :L2:
-
:t3: :m20: :m20:
-
เฮ้อ ค่อยยังชั่ว พี่ต้านหื่นพอประมาณ
คนเขียนสงสารน้องอิฐบ้างนะ ถนอมน้องมันบ้าง
อีตาพี่ต้านโคตรหื่น (ก็น้องอิฐมันน่ารักนี่เนอะ)
-
อยากบอกว่า ตอนนี้ Soft กะฉูดเลยครับ 55555
-
ทะเลที่นี่สวยจริง
อ่านแล้วก็นึกถึงตอนที่ไป
ไม่อยากจะกลับกรุงเทพเลยหล่ะครับ
-
ต้านหื่นได้อีก ไม่รู้จะหื่นเอาโล่ไง สงสารอิฐ
บรรยายซะเห็นภาพเลย ทะเลสวยเน๊าะ ว่าแล้วก็อยากไป อิอิ
-
35
#
ได้เวลากลับกรุงเทพฯ
หลังส่งอิฐถึงบ้านเรียบร้อย กูกลับมาคอนโด เข้าห้องมาไม่ถึงห้านาที เสียงโทรศัพท์ห้องดัง
“ฮัลโหลครับ”
“หายไปไหนมาลูก ไม่เปิดโทรศัพท์แม่ติดต่อไม่ได้เลย” เสียงห่วงใยส่งมาตามสาย
“อ่า ครับ ขอโทษครับแม่ ต้านไปเที่ยวต่างจังหวัดมา”
“ไปเที่ยวที่ไหนมาครับ?” น้ำเสียงของแม่อ่อนโยนมาก
“กระบี่ครับ เพิ่งกลับมาเมื่อกี้เอง เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้านเอาของฝากไปให้นะครับ”
“จ้ะ แล้วไปกับใครเหรอลูก?”
“กับน้องอิฐครับแม่” กูตอบไปตามตรง
“อืม... ต้านบอกจะพาน้องมาหาแม่ ทำไมไม่พามาสักทีล่ะ” ลืมเลยกรู
“อ๋อครับ งั้นพรุ่งนี้ต้านพาไป”
“ดีจ้ะ งั้นพรุ่งนี้แม่จะรอนะ”
“ครับ”
วางสาย กูก็รีบโทรไปหาอิฐที่บ้าน กลัวมันจะหลับไปซะก่อน
“อิฐ พรุ่งนี้ไปบ้านพี่นะ แม่พี่อยากเจอ” โชคดีมันยังไม่หลับ
“อยากเจอ?...... จะดีเหรอพี่?”
“อืม ไปนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนบ่ายจะไปรับที่บ้าน”
“เอ่อ........”
“โอเค ตามนี้ล่ะ แค่นี้ก่อนนะ ไว้เจอกัน”
กูกดวางสายก่อนมันได้คิดปฏิเสธ... แต่ถึงปฏิเสธพรุ่งนี้มันก็ต้องไป
บ่ายของวันต่อมา กูได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากแม่อิฐ คือคุณภัทรานั่นเอง เรียกน้าภัทรละกัน ยังดูสาวอยู่ แถมสวยมากด้วยว่ะ
เรื่องที่กูคบกับลูกชายเค้า เหมือนน้าภัทรจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าอิฐเป็นอะไร เราคบกัน เค้าก็ไม่เห็นว่าอะไร เพียงฝากว่าให้ดูแลกันและกันดีๆ
น้าภัทรชวนกูกินข้าว กูกินมาแล้ว แต่ก็เกรงใจ เลยซัดไปอีกดอกนึง
อร่อยแฮะ ถึงว่าอ่ะ อิฐมันทำกับข้าวอร่อย ได้รับการสืบทอดมาจากแม่นี่เอง
“อิฐทำอะไรให้ลำบากใจรึเปล่าจ๊ะต้าน?” แม่อิฐถามกู หลังกินข้าวเสร็จ
“เปล่านี่ครับ” ก็ตอบไปตามตรง มีกวนตรีนบ้าง ถ้าไม่นับช่วงแรกๆ ที่ทำกูเกือบบ้าอ่ะนะ
“อิฐเข้าใจยากใช่ไหม?” คำถามนี้โดน...
“ก็ใช่ครับ แต่ผมพยายามเข้าใจน้องเค้าอยู่”
“อิฐเค้าเป็นคนไม่ชอบพูด มีอะไรก็เก็บไว้ในใจ ที่เห็นทำหน้านิ่งเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่ที่จริงแล้วเค้าคิดเรื่องราวไปต่างๆ นานา เพราะการที่อิฐไม่ยอมพูดไม่ยอมบอก ทำให้ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเค้า ...ต้านจ๊ะ น้องอาจจะทำให้อารมณ์เสียไปบ้าง ก็อย่าถือโทษเอาความเลยนะ อิฐเจออะไรมาเยอะ น้าไม่อยากให้เค้าต้องแบกรับอะไรไว้อีกแล้ว”
“.....ครับ” กูเองก็ตอบรับได้แค่นี้ว่ะ แต่ที่แม่อิฐบอกทำให้กูเริ่มเข้าใจมันมากขึ้นเรื่อยๆ
“ที่ไม่พูด ไม่ใช่ว่าอิฐไม่อยากให้มีคนเข้าใจนะ ...อิฐเคยบอกน้าว่าต้านเข้าใจเค้า น้าขอบใจต้านมากนะจ๊ะ”
#
อิฐแต่งตัวเสร็จลงมาพอดี แม่มันก็เรียกให้กูไปนั่งพร้อมกันที่โซฟาอีกครั้ง
“คือ... น้าอยากคุยเรื่องเงินที่ต้านช่วยน้าน่ะจ้ะ น้าขอบคุณสำหรับความหวังดีที่ต้านช่วยครอบครัวเรา แต่น้าเกรงใจและคงรับเงินของต้านไว้ไม่ได้ เงินก้อนใหญ่น้าคงไม่มีให้ตอนนี้ แต่น้าจะทยอยคืนให้นะ” อะไร... กูบอกอิฐไปแล้วไงว่าไม่เอาเงินคืน
“แต่ผม....” กูหันไปมอง อิฐมันก้มหน้าไม่สบตากูเลย
“รับไว้เถอะจ้ะ ไม่งั้นน้าคงรู้สึกไม่ดีไปตลอดชีวิต โปรดเข้าใจเราด้วยนะต้าน” พูดจบแม่อิฐยื่นซองเงินให้กู แต่จะไม่เอาก็โดนสายตารบเร้าจากทั้งสองคน
“น้าภัทรเก็บไว้ก่อนเถอะครับ ไว้มีครบเมื่อไหร่ค่อยใช้ผมแล้วกัน”
“...............พี่ต้าน........” อิฐเหมือนจะพูดอะไรขึ้นมาอีก
“..ไป อิฐ เดี๋ยวแม่พี่รอนาน” กูหันไปคว้ามือมันให้ลุกขึ้น
เรื่องเงิน.... กะว่ากว่าจะครบ ก็หลายปี ปล่อยๆ ไปคงลืม
อิฐทำหน้าเหรอหรา มองสบตากับแม่มันอย่างทำอะไรไม่ถูก
“พอดีผมจะพาอิฐไปรู้จักกับคนที่บ้านน่ะครับ เดี๋ยวตอนค่ำๆ จะพามาส่ง” มันยังไม่ขยับ กูเลยไปดึงขึ้นมาจากโซฟา
“ไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” ไหว้น้าภัทรเสร็จก็จูงมืออิฐออกมาที่รถ ตรงดิ่งไปบ้านกูทันที
กูรู้ว่าทั้งมันแล้วก็น้าภัทรอึดอัดที่รับเงินกูไป แต่กูก็อึดอัดเหมือนกันถ้าจะเอาคืน เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องเอานั่นแหล่ะ ดีแล้ว
#
จนกระทั่งกูขับรถมาถึงบ้าน น้องอิฐถึงกับนั่งไม่ติดเก้าอี้
“แม่พี่ต้านดุมั้ยอ่ะ?” ดูมันจะเกร็งๆ ตลอดทางก็เหมือนมันคิดอะไรอยู่คนเดียว
“เจอเดี๋ยวก็รู้ .....กลัวรึไง?” ขำท่าทางลุกลี้ลุกลนของมันว่ะ
“แม่พี่ต้านรู้ไหมว่าเราเป็นไรกัน?”
“รู้”
“เหรอ!? แล้ว....แล้วแม่พี่ไม่ว่าเหรอ?”
“ว่า .....พี่โดนบ่นจนหูระบม”
“........งั้น อย่าพาอิฐไปเลย เดี๋ยวแม่พี่จะว่าเอา”
“โดนอยู่แล้ว จะกลัวอะไร ฮ่าๆๆ” กูล้อมันเล่น แม่ไม่ว่าอะไรหรอก แม่กูใจดี ตามใจกูทุกอย่าง
พอถึงบ้าน...
กูพาอิฐไปห้องรับแขก แม่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีครับ” อิฐรีบยกมือไหว้ แม่กูพอเห็นน้องถึงกะตะลึง...
“แม่ครับ นี่ไงน้องอิฐแฟนผม ถูกใจแม่ป่าวครับ”
“อะ เอ่อ... จ๊ะ สวัสดี มานั่งใกล้ๆ แม่หน่อยสิจ๊ะ” อิฐถอยหลัง แต่เหมือนจะนึกได้ว่าต้องก้าวไปข้างหน้า มันเลยเดินตัวแข็งเข้าไปหาแม่กู ส่วนกูก็นั่งโซฟาตัวข้างๆ
“แม่พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมต้านถึงชอบน้องเค้านักหนา ดูสิ น่าตาน่ารักน่าเอ็นดู นี่เรียนม. อะไรแล้วจ๊ะ” แม่ถามแล้วลูบหัวอิฐไปด้วย
“ม.หก เอ๊ย ไม่ใช่ครับ จะขึ้นปีหนึ่งแล้วครับ”
“ตายแล้ว หน้ายังเด็กอยู่เลย จะขึ้นปีหนึ่งงั้นน้องอิฐก็ห่างกับต้านสี่ปีสินะ....ว่าแต่...คบกับต้านมานานรึยังครับ?” จะให้กูบอกมั้ยอ่ะ ว่าที่ผ่านมากูพรากผู้เยาว์ไปแล้ว เวรกรรมจริงๆ
“ประมาณสามเดือนครับ” อิฐหันมามองเหมือนขอความช่วยเหลือ กูกับอิฐรู้จักกันมาเกือบปี แต่เพิ่งคบกัน...
แม่สอบประวัติอีกนิดหน่อย ถึงบอกให้กูไปในครัวบอกป้านิ่มให้ทำขนมหวานให้น้องอิฐ แล้วแม่จะพาน้องไปนั่งเล่นที่สวนหลังบ้าน
อิฐเริ่มคุ้นเคยกับแม่กูแล้วก็เลยคุยกันสนุก แม่กูคงไฟเขียวแล้ว ไม่น่าเป็นห่วงอะไร
กูเดินเข้าไปในครัว เจอป้านิ่มก็คุยกันเยอะแยะ เพราะกูไม่ค่อยกลับบ้าน
ป้านิ่มทำฟรุ๊ตสลัด กับ เต้าฮวยน้ำแข็งใส สูตรสิงคโปร์สำหรับอาหารว่างครั้งนี้
ทำเสร็จกูก็เดินยกไปให้ที่ม้านั่งไม้ในสวนหลังบ้าน ตรงนี้จะเย็นร่มรื่นและบรรยากาศดีมาก สดชื่นสุดๆ เพราะมีสระว่ายน้ำและต้นไม้ใหญ่ๆ หลายต้น
“มาแล้วคร้าบ อิฐ มากินเร็ว อันนี้อร่อยมาก พี่ลองชิมแล้ว” อิฐมองหน้ากูแปลกๆ ตอนเห็นกูยื่นถ้วยขนมให้
“อ้าปาก” กูจะป้อนมัน แต่อิฐรีบจับช้อนฝืนไว้
“ก..กินเองดีกว่าครับ แหะๆ” มันเหลือบไปมองหน้าแม่กู ที่กำลังยิ้มอยู่
“ทานเลยจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจ ไม่อิ่มก็เติมได้นะน้องอิฐ ....ต้าน แม่ทำงานค้างอยู่ ถ้ายังไงดูแลน้องดีๆ นะครับ”
“ครับ” ไม่แปลกใจที่แม่กูต้องกลับไปทำงานแล้ว
“แม่ไปก่อนนะน้องอิฐ ไว้ว่างๆ เราค่อยมาคุยกันใหม่”
“ค..ครับ สวัสดีครับ” อิฐรีบยกมือไหว้ แม่ก็ยิ้มลูบหัวเบาๆ อีกที ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไป
“อร่อยป่าว?” กูหันมาถามที่รักกู
“ครับ”
ดูแม่กูก็ไม่เห็นจะไม่ชอบใจลูกสะใภ้ตรงไหนนะ แต่ทำไมอิฐสีหน้าไม่ดีเลยวะ
“มีไรป่าววะ?”
“ป่าวครับ อร่อยดี”
“อืมมมม” กูมองแบบจับผิด มันเลยตักขนมยื่นใส่ปากกู
“หวานเนอะ” อิฐพูดยิ้มๆ ตักกินอีกคำ กูเลยคว้าคอมันมาจูบแล้วส่งลิ้นไปแย่งขนมในปากมัน
“แบบนี้หวานกว่า” เห็นมันยิ้มแหยๆ กูฮา
กินกันจนหมด กูก็ชวนมันว่ายน้ำในสระ
“ไม่เอาดีกว่า เกรงใจ” ตอบแล้วยิ้มแห้งๆ อีกและ มันเป็นอะไรของมัน
“แฟนกัน ไม่ต้องเกรงใจหรอก เอาเกงว่ายน้ำกูก็ได้”
“คนละไซส์ชัดๆ ไว้วันหลังได้ป่าว?” ดูท่าจะไม่อยากจริงๆ
“โอเค งั้นไปห้องกูไหม?” มันทำท่าคิดหนัก
“ไม่ต้องคิดละ ไปกัน” กูลากอิฐเดินขึ้นบ้าน
H
thank you! ทุกท่านที่ให้กำลังใจ :L2:
-
เฮ้ออออ... สงสัยบอกให้เลิกยุ่งกับเฮียต้านเเน่ๆ เลยตอนเฮียเเกเข้าไปในครัวน่ะ
ขอให้เฮียต้านฉลาดรู้ทันด้วยเถ๊อะ ท่าเป็นเเบบนั้นจริงๆ อ่ะ
พระเอกหูเบาเจอมาเยอะ
-
เอิ่ม...อะไรยังไง..สู้ๆนะ
-
คุณแม่พูดกับอิฐ ตรงกันข้ามกับที่บอกกับต้านป่าวหว่า
แง่ม ภาวนาให้รักของพี่ต้านกับน้องอิฐไปตลอดรอดฝั่งนะ เราเอาใจช่วย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังไง ทำไม อิฐมีไรคุยๆกันเหอะ เงียบๆมันจะเข้าใจกันยังไง :serius2:
-
ทำไมอ่าาาาาา
ดูแม่ต้านก็ใจดีออก
คงไม่ทำงั้นหรอกมั้ง
-
:z2: :z2:
-
ลับหลังต้านแม่พูดไรกะอิฐอ่ะ
-
เกิดอะไรขึ้น
-
ไม่อยากเดา รอตอนหน้าดีกว่า55555
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากเลยอ่ะค่ะ
หลากหลายอารามณ์ดี รักน้องอิฐ รักพี่ต้าน ชอบแชมป์กับพี่ต้นด้วย
คอยเอาใจช่วยกับความรักของทั้งคู่อยู่นะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ มาต่อไวๆน้าาาา
-
36
.
“ไม่ต้องคิดละ ไปกัน” กูลากอิฐเดินขึ้นบ้าน ระหว่างทางเจอป้านิ่มและคนดูแลบ้านอีกสองสามคน
พวกเค้าพากันชมแฟนกูว่าน่ารักไม่หยุดปาก ชมจนคนหน้ามึนอย่างน้องอิฐอายม้วนกันไปเลย
“โห ห้องโล๊งโล่ง” พอเข้ามาถึงข้างในอิฐก็อุทานแบบแปลกใจ เพราะห้องนอนกูเฟอร์นิเจอร์น้อยมาก ผิดกับห้องที่คอนโด โค-ตะ-ระ รก
“ห้องเท่ว่ะพี่ต้าน”
“แล้วเจ้าของห้องไม่เท่ไง?”
“เจ้าของห้องทั้งเท่ ทั้งหล่อ ทั้งน่าร้ากกกสุดๆ ไปเลย” อย่าคิดว่ามันจะชมกูจริงๆ นะ มันประชด
“นี่รูปใครมั่งอ่ะพี่ต้าน?” อิฐชี้ไปที่กรอบรูปเล็กๆ ข้างหัวเตียง
“อืม คนนี้พ่อ แม่ นี่พี่สาวกู นี่กู” รูปนี้กูถ่ายรวมตอนอายุสักสิบขวบได้
“พี่สาวสวยจัง ชื่อไรเหรอ?” อ่าว ไอ้นี่...
“ชื่อเนตร นิสัยห่วยแตกโคตรๆ อย่าไปอยากรู้จักมันเลย” นึกถึงหน้ามันก็จะอ้วกละ
อิฐนั่งเล่นในห้องสักครู่หนึ่งมันก็ชวนกูกลับ
“ไม่เอา อย่าเพิ่งกลับ” กูกอดเอวมันไว้จากด้านหลัง แล้วฝังหน้าลงไปบนซอกคอ
“เฮ่ย ไม่ดีมั้งพี่ หยุดเถอะ”
“ไม่หยุด”
“อ๊ะ...”
เครื่องติดทั้งกูและมัน เหอะๆ ถ้าจะให้บรรยายขอกระทิงแดงสักสามขวด แมร่งเรื่องเซ็กซ์ให้กูเขียนเป็นอาทิตย์ก็ไม่จบเพราะมันเยอะจนแทบไม่ต้องทำมาหากินอะไรแล้ว หึหึ
#
กูดูนาฬิกา สองทุ่ม... เหอะๆ เมคเลิฟกันนานไปป่าววะ....
เอาน่ะ ขอทิ้งทวนก่อนเปิดเทอม กูปลุกอิฐไปอาบน้ำ จะได้ลงไปกินข้าว
มื้อเย็นมีอาหารหลายอย่าง อิฐมันกินอย่างเอร็ดอร่อย ดีใจว่ะที่มันชอบ...
สักสี่ทุ่มพ่อแม่ พี่สาวกูก็กลับมาถึงบ้าน
กับพ่ออ่ะ กูพอรู้ว่าเค้าไม่ชอบแน่ๆ ที่กูกลายเป็นเกย์ แต่ก็ว่าอะไรไม่ได้ เพราะกูเป็นไปแล้ว
ส่วนที่ทำให้กูแปลกใจคือเนตรว่ะ นึกว่ามันจะไม่ชอบอิฐ ที่ไหนได้... มันชอบอิฐมาก จนเรียกว่าคลั่งก็ได้
มันสนับสนุนให้กูกับอิฐเป็นแฟนกัน แต่อย่างอื่นมันด่ากูหมด
#
จากวันนี้ไป อีกไม่นานก็ถึงเวลามรณะของกูแล้วดิ
เปิดเทอม...
อย่าเพิ่งเปิดได้มั้ยวะ!
“มาไมเนี่ยพี่ต้าน?” เปิดเทอมวันแรก กูมารับอิฐไปมหาลัยตั้งแต่เช้า.... แล้วที่มันทักกูอย่างงี้ เพราะอิฐบอกไม่ให้กูมา แต่กูจะมา กูจะไปสังเกตการณ์ใครก็ห้ามกูไม่ได้
“บอกว่าไม่ต้องมา จะไปเอง แล้วพี่มาทำไม?”
“แล้วไง มึงจะไล่กูกลับเหรอ? ...ไป ขึ้นรถ”
อิฐทำท่าเหมือนเสียอารมณ์ แต่กูไม่สน
“เร็ว บอกให้ไปขึ้นรถ เดี๋ยวสายก็มาว่ากูอีก”
อิฐยอมขึ้นรถแบบเสียไม่ได้ ตลอดทางมันเงียบมาก
“แค่ไปส่ง จะโกรธไรนักหนา ไม่อยากให้ไปเจอใครรึไง?” ปากกูก็หาเรื่องกัดไปทั่ว ก็น้องอิฐเวอร์ชั่นชุดนักศึกษา แม่ง.... สุดๆ
เห็นแล้วยังอดใจสั่นไม่ได้ จากเด็กเกรียนกลายเป็นหนุ่มน้อยน่ารัก มันไปตัดผมใหม่มาด้วย น่ารักจนกูจะละลายแล้ว
“ป่าว...” อิฐลากเสียงเนือยๆ
“แล้วเป็นอะไร?”
อิฐนิ่งไปอีกแป้บ ก่อนตอบ
“พี่ต้าน... ต่อหน้าคนอื่น อย่าทำเหมือนว่าเราเป็นแฟนกันได้ไหม?” กูอึ้งไปแป้บนึง ก่อนจะถามเสียงเครียด
“......ทำไม?” ก็ทำไมอ่ะ กูเป็นแฟนมัน ทำไมต้องห้าม คนอื่นก็คนอื่นดิ ไม่เกี่ยวกัน
“ก็........ก็......คือ” มันทำเหมือนพยายามหาเหตุผล ซึ่งปกติ มันไม่ชอบอธิบายอะไรแบบนี้
“คืออิฐไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าอิฐเป็น.....เกย์อ่ะ เดี๋ยวมันจะมีปัญหาอะไรหลายๆ อย่าง....แล้วก็... อิฐไม่อยากให้คนอื่นมองว่าพี่ต้านเป็นเกย์ด้วยอ่ะ คือว่า...เราจะทำเหมือนไม่แคร์สังคมก็ไม่ได้ใช่มั้ย คืออิฐขอแค่ต่อหน้าคนอื่น เราทำเหมือนเป็นพี่น้องกันได้ไหม แล้วถ้าเราอยู่กันสองคนพี่ต้านอยากทำอะไรก็ทำ พี่ต้านเข้าใจอิฐมั้ย นะ... อิฐขอร้อง” มันพูดซะยืดยาว ดูไม่เป็นปกติยังไงไม่รู้ มันทำให้กูสงสัยมากกว่าสิ่งที่ขอซะอีก
“คบกันแรกๆ ไม่เห็นเป็นงี้เลย” จะมาแคร์สังคมอะไรกันตอนนี้วะ หรือว่ามีเหตุผลอื่น?
“ตอนนั้นยังไม่ทันคิด แต่ตอนนี้คิดได้แล้ว นะๆๆ พี่ต้าน เรื่องแบบนี้ไม่ต้องแสดงออกต่อหน้าคนอื่นหรอก”
“แล้วถ้าเกิดอยู่ๆ กูอยากจูบมึงต่อหน้าเพื่อนมึง มึงห้ามกูได้เหรอ?”
อิฐอ้าปากค้าง “ไม่ได้ๆ ทำงั้นไม่ได้ คนอื่นเค้าจะมองไงอ่ะ พี่ต้านไม่ใช่ก้อนหินนะคนเค้าถึงจะไม่สนใจ พี่นึกถึง.... นึกถึง นึกถึง คือ.. อิฐไม่อยากให้คนอื่นนินทาพี่เสียๆ หายๆ น่ะ”
“ก็ช่างหัวมันดิ ใครจะนินทาก็เรื่องของมัน”
“เข้าใจอะไรบ้างดิพี่ต้าน” ดูมันจะโมโหที่กูไม่ยอมรับฟัง
“ไม่เข้าใจโว้ย”
“ขอแค่นี้ทำให้ไม่ได้รึไงวะ ทีพี่อ่ะ อยากทำแต่อย่างว่ากับอิฐ อิฐเคยว่าพี่สักคำมั้ย”
“กูรักมึง แล้วกูเอามึงเนี่ย มันผิดนักเหรอ หา!”
“แล้วถ้าอิฐไม่ไหวพี่เคยสนใจมั่งป่าว พี่มันเอาแต่ใจตัวเองไม่เคยคิดถึงคนอื่นเลย เนี่ยเหรอวะ รัก พี่ก็แค่อยากเอาผมเหมือนไอ้พวกนั้นใช่มั้ย!”
กูเหยียบเบรกอย่างแรงจนล้อสีกับถนนเสียงดัง... ที่อิฐพูดมันทำให้กูรู้สึกเสียใจ น้อยใจ โกรธมากด้วย
มันเอาเรื่องนี้มาพูด ทั้งที่ตอนมีเซ็กซ์กันกูไม่เคยฝืนใจ พออิฐบอกให้กูหยุด กูก็หยุด กูอาจจะอยากทำกับมันบ่อยๆ ก็จริง แต่ถ้ามันไม่เอาจริงๆ กูก็ไม่ทำ
กูไม่เข้าใจ... จะว่ามันไม่ชอบ ก็ไม่ใช่ กูรู้มันเต็มใจที่จะมีอะไรกับกู
แล้วทำไม?
หรือว่า มันจะ........ เบื่อกูแล้ววะ ถึงหาเรื่องมาชวนทะเลาะกับกูแบบนี้
“พี่ต้าน อิฐขอโทษ เดี๋ยวเราค่อยคุยเรื่องนี้กันก็ได้ รถคันหลังเค้าบีบแตรไล่แล้ว” เหมือนกูจะเพิ่งหลุดออกจากภวังค์ กูเหยียบคันเร่งต่อ วนเวียนกับความคิดของตัวเองจนกระทั่งถึงมหาลัยของอิฐ
“พี่ต้าน”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แค่ไม่ให้คนอื่นรู้ก็พอใช่ไหมว่ากูเป็นผัวมึง........ได้ จะเอาอย่างงั้นก็ได้” กูพูดแบบเลือดขึ้นหน้า
“งั้นตอนนี้ไม่มีคนอื่น กูก็ทำตามใจตัวเองได้แล้วสิ”
พูดจบกูกระชากอิฐเข้ามารับจูบรุนแรง กูบดขยี้ปากมันจนอิฐทั้งดิ้นทั้งกระชากเสื้อทุบไหล่กูให้หยุด แต่กูไม่หยุด
กูไม่เคยจูบมันด้วยความโกรธแบบนี้มาก่อนเลย
“พี่ต้าน อย่า อื้อ!!” อิฐพยายามหันหน้าหนี แต่กูจับคอล็อคไว้ กูดูดลิ้นมันอย่างแรง ทั้งจูบทั้งกัดที่ปากจนห้อเลือด สุดท้ายก็เอียงหน้าไปดูดที่ต้นคอจนเกิดรอยแดงหลายจุด
พอผละออกมามองหน้ามัน ถึงรู้ตัวว่าทำพลาดไปแล้ว
อิฐน้ำตาคลอสองเบ้าตา ปากแดงเม้มแน่น มันกำมือเหมือนอยากจะต่อยกู แต่ก็ไม่ทำ
“...................”
“....ถือว่าพี่เข้าใจที่ผมขอแล้วละกัน ...ตอนเย็นไม่ต้องมารับนะ” มันพูดเสียงเย็นชา ลดมือลง และไม่มองหน้ากู ก่อนจะเปิดประตูออกไป
#
“เฮ้ยย ไอ้ต้านมาแล้วโว้ย บุคคลลึกลับแห่งปี โผล่หน้ามาแล้วเว้ย” ไอ้ด้าถลามากอดคอกูลากไปยังกลุ่มเพื่อน ที่นั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ มีไอ้กล้า ไอ้ด้า และไอ้วิน คนอื่นสงสัยยังไม่มา
“สัดต้าน มือถือมีไว้ทำห่าอะไรวะ โทรไปไม่เคยติด .....โทรไปคอนโดมึงก็ไม่มีคนรับ ที่บ้านก็บอกมึงไม่อยู่ มึงหายหัวไปไหนมาเนี่ยสาด” ไอ้กล้าสวดยาว
“ไม่ใช่เรื่องของมึงอย่าเสือก!” พูดจบประโยคเดียว ไอพวกที่อยู่รอบๆ เงียบปากทันที
คงเพราะน้ำเสียงกับสีหน้ากูด้วยมั้งที่ทำให้พวกมันหุบปาก
“เฮ้ย ใจเย็นเพื่อน” ไอ้ด้าตบไหล่กูเบาๆ แต่กูปัดมือมันทิ้งอย่างรวดเร็ว
“บอกว่าอย่าเสือกไง!” กูหันไปตะคอก
“....................” ไอ้ด้าหน้าเสีย
“เหี้ยไรวะ พวกกูแค่อยากรู้ข่าวคราวที่มึงหายเงียบไป ทำไมต้องโมโห มึงเป็นเหี้ยไรถึงมาพาลคนอื่น” ไอ้กล้ามันสวนขึ้นทันที
กูเพิ่งตั้งสติได้ ถึงถอนหายใจแรงๆ ไปทีนึง
“เออ ไม่มีไร”
“แมร่งเปิดเทอมวันแรกก็ทำเสียฤกษ์เลยนะมึง”
“มึงจะบ่นทำไมกล้า” เชี้ย ยิ่งอารมณ์เสียสัดๆ อยู่ ยังมาเจอเพื่อนด่าอีก
“ก็แล้วมึงเป็นเหี้ยไรล่ะ มาถึงก็ทำหน้ายักษ์ พูดด้วยดีๆ เสือกตะคอกอีก”
“เออ... หงุดหงิดไรนิดหน่อย โทษว่ะ”
“อาการอย่างงี้.....อย่าบอกนะว่าทะเลาะกับแฟน...” ไอ้วินมึงแกว่งเท้าหา...ตรีนใช่ไหมเนี่ย
“เรื่องน้องอิฐเหรอมึง?” ไอ้กล้าทำเอาอารมณ์กูถึงจุดเดือดอีกครั้ง
“ไอ้ต้าน มึงอย่าลืมบอกไอ้ขิงเรื่องน้องอิฐนะเว้ย ปล่อยไว้นานๆ มันไม่ดีหรอก เกิดมันมารู้ทีหลัง หรือไปรู้จากปากคนอื่นแล้วมึงจะซวย” ไอ้กล้าพูดเรื่องที่กูลืมไปแล้ว... เรื่องใหญ่ซะด้วย
แม่งเอ๊ย ทำไมเรื่องวุ่นวายมันเยอะงี้วะ กะจะดับความสุขกูให้หมดไปเลยใช่ไหม
“เออ เดี๋ยวกูบอกมันวันนี้เลย แมร่งจะได้จบๆ เรื่องกันไปสักที” รำคาญเต็มทนแล้ว
“มึงคุยกับมันดีๆ นะเว้ย” ไอ้วินเตือน
“แล้วไม่ใช่ผ่าไปบอกมันตอนมึงอารมณ์หมาบ้าแบบเมื่อกี้ล่ะ กูขี้เกียจห้ามมวย” มึงว่ากูหมาเหรอไอ้กล้า...
“ต้านขา........” เสียงสยองแบบนี้มัน.......
H
ต้าน งาน เข้า
-
นางมารมาเเล้ว อย่านะเว้ยไอ้ต้าน
ห้ามนอกใจเมียเเกนะเว้ย :angry2: :angry2:
-
งานเข้ามากๆๆๆจริงๆๆๆด้วยจ้าพี่ต้าน
-
งานเข้ารอบทิศเลยเว้ยต้าน
ที่นู๋อิฐเป็นงี้ จะเกี่ยวข้องกับตอนที่ไปคุยกับแม่ต้านไหมอ่ะ
ประมาณว่า ไม่อยากให้คนอื่นมามองว่าต้านเป็นเกย์ไรเงี้ย
ก็เลยบอกให้อิฐ ไม่ต้องแสดงออกว่าเป็นแฟนต้านเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น
(หรือเปล่าหว่า)แต่เหตุผลที่อิฐบอกว่าเพิ่งคิดได้ มันไม่มีน้ำหนักพอที่จะเชื่ออ่ะ :เฮ้อ:
ส่วนเรื่องหญิงนี่ ไม่ค่อยห่วงต้านว่ะ แค่เห็นที่มันทำมาทั้งหมด ก็รู้แล้วว่ามันรักอิฐขนาดไหน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เบื่อ งานเข้าอีกแล้ว
-
คู่นี้มันเป็นอะไรที่ซับซ้อนจริงๆ
อีกคนพูดน้อย เก็บกด อีกคนถ้าไม่อธิบายให้กระจ่างก็ไม่เข้าใจ
คงต้องฟันฝ่าอีกนานซินะ
-
37
#
“ต้านขา........” เสียงสยองแบบนี้มัน....... เธอชื่อมินครับ กิ๊กเก่ากูเองอ่ะ เรียนคนละคณะ คบกันเมื่อต้องการกันเฉยๆ แต่ตั้งแต่กูมีอิฐ คนอื่นกูก็ไม่ยุ่ง เมื่อก่อนส่วนใหญ่กูจะเลือกคบหญิงนอกคณะ หรือนอกมหาลัย คณะเดียวกันกูจะให้เวลากับการเรียน กับเพื่อน พี่น้อง ถ้าจะเป็นมากกว่านั้นกูไม่เอาด้วย
ขนาดเพื่อนสนิทยังติดต่อกูไม่ได้ คนอื่นก็ต้องไม่มีทางได้คุยกับกู
แต่นี่.... เล่นตามมาถึงคณะเลยเหรอวะ เรียกว่างานเข้าจังๆ ก็คงได้
พูดถึงตุ๊ด เกย์อะไรนี่ก็เคยมีมาแปะเรื่อยๆ เหมือนกัน กูไม่ได้รังเกียจก็จริง... แต่ถ้ามากเกิน มีถีบกระเด็น
ผู้ชายที่ลวนลามกูได้ มีน้องอิฐคนเดียวเท่านั้นว่ะ
“ว่าไงคร้าบ มิน” ไอ้ด้าแถเข้าไปหาคนแรก ก็นะ... ขาข้างนึงแหย่เข้าไปวงการบันเทิงแล้วนี่ คนดังใครก็อยากรู้จัก
“มินมาหาต้านค่ะ ไม่ใช่ด้า” เธอเชิดใส่ไอ้ด้า เมื่อก่อนกูว่ามินสวยนะ แต่ตอนนี้เฉยๆ ว่ะ
“มีไรครับ?” กูถามเสียงห้วน “ถ้าจะมาชวนไปเดทหรืออะไรทำนองนั้น ต้านไม่ว่าง ขอบาย” ดักคออย่างงี้มินหน้าเสียเลย
“เอ่อ......ไม่ใช่หรอกค่ะ มินติดต่อต้านไม่ได้เลยเป็นห่วง วันนี้มินมีเรียนบ่ายเลยแวะมาดูก่อนว่าต้านเป็นอะไรรึเปล่า?”
“....................” กูมองหน้าเหมือนจะบอกว่า ดูแล้วเห็นกูเป็นอะไรป่าวล่ะ
“ต้านไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ ต้าน.........มินขอเบอร์ต้านหน่อยได้ไหมคะ ดูเหมือนว่ามินจะทำเบอร์ต้านหายอ่ะค่ะ” อย่ามาใช้มุขนี้...
“ขอโทษนะ ให้ไม่ได้ ตอนนี้มินอย่ามายุ่งกับต้านเลย ต้านมีลูกมีเมียแล้ว ขอตัวก่อนนะ” แมร่ง...เซ็งโว้ย
#
กูเข้าห้องเรียน ในใจเป็นห่วงอิฐแทบบ้า ไม่รู้ว่ะ ห่วง... มันไปแบบไม่รู้จักใคร ไม่มีคนคอยดูแลสักคน
อยู่ม.ปลายยังมีรุ่นน้องไอ้แชมป์ช่วยดูให้ แต่นี่.. ไม่มีเลย
กูโทรไปหาอิฐ แต่มันปิดเครื่อง
มันก็เงี้ย...
สักพักไอ้สามคนนั้นตามมา เห็นพวกมันบ่นว่ามินกักตัวไว้ให้บอกว่าแฟนใหม่กูเป็นใคร แต่พวกมันไม่ได้บอกแล้วก็วิ่งหนีมา
เออ อย่าไปสนใจนักเลย
จนได้เวลาเรียน ทุกคนมากันครบ ยกเว้นไอ้ขิง...
กำลังจะโทรตาม แต่ไอ้ขิงชิงโทรมาบอกไอ้ด้าก่อนว่ามาเรียนไม่ได้ เพราะหมาป่วย..
“สัด แองเจลีน่าไม่สบาย ท้องเสีย ไอ้เชี้ยขิงเลยต้องพาหมาไปโรงบาล” ชื่อหมามันแมร่งยาวชิบ
“แองเจลีน่าไม่ใช่หมา... มันเป็นตัวตุ่น” ไอ้วินพูด
“ฮ่าๆ วันก่อนกูไปบ้านไอ้ขิง แองเจลีน่าขุดโพรงใต้ดินในสวนยาวเป็นสิบเมตรเลยมึง มุดหลุมนึงโผล่ไปอีกหลุมนึง นี่มันกำลังขุดแถวกำแพงบ้านอยู่”
“ขุดไปโผล่ข้างบ้าน ซวยเลยสัส ระวังได้เจอตำรวจจับข้อหาบุกรุก”
“ฮ่าๆๆ” ขำเหี้ยไรนักหนาวะ
ปิดเทอมไอ้ขิงมันกลับบ้าน เลยไม่ได้มาพร้อมไอ้ด้า
จริงๆ กูไม่ได้โล่งใจที่มันไม่มาวันนี้เพราะจะได้ยืดเวลาบอกมันเรื่องน้องอิฐนะ กูอยากบอกมัน
อยากจบเรื่องค้างคาทุกอย่าง
เรียนเช้าเสร็จ กูก็ว่างแล้ว ไอ้พวกเพื่อนมันชวนไปโยนโบว์ล แต่คิดว่ากูจะมีอารมณ์ไปมั้ย
กูไปหาอิฐที่มหาลัยว่ะ... ไปนั่งรอมันหน้าคณะ
ตั้งแต่บ่ายยันสี่โมงเย็น....
ไม่เจอว่ะ...
รอจนได้งาน มีคนมาวุ่นวายกะกูเลยต้องกลับไปที่รถเหมือนเดิม
กูลองโทรหาอิฐอีกครั้ง คราวนี้มันเปิดเครื่องแต่ไม่มีคนรับสาย... กูโทรไปอีกสองสามครั้งก็หมดความอดทน
ไม่อยากรับก็อย่ารับ...
“เฮ่ย อิฐ” เหลือบมองเห็นพอดี มันกำลังเดินมากับกลุ่มเพื่อน มีทั้งหญิงและชาย...
กูเดินออกจากรถตรงดิ่งไปหาทันที
“อิฐ” พอได้ยินเสียงมันหันมองกูด้วยหางตา ท่าทางของมันทำกูใจแป้ว เพราะไม่เคยเห็นอิฐมองกูแบบนี้มาก่อน
“เอ่อ......” เกิดพูดไม่ออกซะงั้น กูเหลือบไปเห็นพลาสเตอร์ติดที่คอสองที่ ไม่บอกก็รู้ว่าฝีมือใคร
มันบอกไม่ให้กูมารับ ไม่ให้กูยุ่ง แต่กูไม่ทำสักอย่าง
“ใครอ่ะอิฐ” ผู้หญิงที่ยืนข้างมันสะกิดถาม
“นั่นสิ... ใครวะ?” พูดจบมันก็เมินไม่มองหน้ากู ทำเหมือนกูเป็นธาตุอากาศ
มึง!
กูโมโหมาก... ที่มันทำเหมือนไม่รู้จักกัน
มันไม่มองกูเลย กูไม่รู้จะพูดอะไร รู้สึกเสียหน้า
เลยหันหลังเดินกลับที่เดิม ช่างแมร่งแล้วโว้ย อยากทำอะไรเชิญเลย
อิฐไม่ได้ตามกูมา แต่เดินสวนไปอีกทาง
โกรธมันเหี้ยๆ เพราะอะไรมันถึงเปลี่ยนไปแบบนี้วะ
กูพยายามระงับอารมณ์ โกรธชิบหาย แต่ก็ห่วงมัน ไม่อยากให้มันไปกับคนอื่น
กูโทรไปหาอิฐ คราวนี้มันรับสาย
“เลิกเรียนแล้วใช่มั้ย?” กลั้นโมโหสุดๆ
“เลิกแล้วครับ”
“จะกลับยัง?”
“ครับ”
“มึงเดินย้อนมา กูรอที่รถ”
“...........ครับ”
พอมาถึง กูขับรถออกไปทันที รู้ตัวว่าขับเร็วมาก ก็แม่งโมโหนี่หว่า
“ทำไมไม่ฟังกันบ้าง” อิฐพูดประโยคแรกออกมา
“ขับแบบนี้ปล่อยผมลงดีกว่า เผื่อพี่จะใจเย็นขึ้นมามั่ง”
“.......................” กูไม่สนใจ ขับรถโคตรเหี้ย
“พี่ต้าน! ระวัง” เจอไฟแดง กูเบรกเกือบเสยไฟท้ายรถคันหน้า เสียงล้อบดถนนดังเอี๊ยด ทำให้สติเริ่มกลับมาอีกครั้ง
กูกับอิฐต่างคนต่างเงียบ
จนกระทั่งรถจำเป็นต้องเคลื่อนตัวอีกครั้ง
“ไปไหนเนี่ยพี่ต้าน” กูเริ่มขับออกนอกเมือง ซึ่งไม่ใช่ทางไปบ้านอิฐ หรือบ้านกู
“....................” นั่นสิ กูจะไปไหนวะ กูไม่รู้
ต่างคนต่างเงียบ
ขับไปเรื่อยๆ ไปทางอยุธยา อิฐเริ่มนั่งไม่ติดเบาะ เพราะกูขับมาชั่วโมงนึงจนถึงสระบุรีแล้ว
“มาไกลเกินไปแล้ว พี่จะขับไปถึงไหนอ่ะ อิฐต้องไปทำงาน” ในที่สุดมันก็พูดกับกู
ระหว่างทางมีคนโทรมาหามันหลายสาย ทั้งที่ทำงานพิเศษ ทั้งแม่มัน เพื่อนมัน...
อะไรนักหนาวะ กลับมาจากกระบี่มันก็ไปหางานพิเศษทำทันที ห้ามแม่งก็ไม่ฟัง... ไม่รู้จะทำอะไรนักหนางาน กูเลี้ยงมึงไม่ได้รึไง
“มึงปิดมือถือได้มั้ย กูรำคาญ” เหมือนว่าเสียงทุกเสียงจะเป็นตัวจุดระเบิดให้กู
“กลับเถอะพี่ต้าน พี่ที่ร้านโทรตามแล้ว”
“ช่างแม่งมัน” กูกัดฟันพูด
อิฐถอนหายใจแรงๆ “ทำยังไงพี่ถึงจะฟังผม?”
“..................”
“ทำไมพี่ไม่ฟังผมบ้างอ่ะ พี่ต้าน”
“ทำไมมึงต้องห้ามกู”
“..........................”
“ทำไมมึงต้องห้ามบอกคนอื่นด้วยว่ากูกับมึงเป็นอะไรกัน ทำไม?”
“........ผมก็บอกพี่ไปแล้วไง” น้ำเสียงมันฟังดูหน่ายๆ
“ผมแค่ไม่อยากให้คนอื่นมองพี่ไม่ดี ทำไมพี่ไม่คิดจะเข้าใจบ้างอ่ะ พี่ไม่แคร์ แล้วพ่อแม่พี่ล่ะ พี่เคยคิดถึงพวกท่านบ้างมั้ย พ่อแม่พี่เป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม แล้วถ้ามีข่าวออกไปว่าลูกชายคนเดียวเป็นเกย์ พวกท่านจะเดือดร้อนขนาดไหน พี่เคยคิดมั่งมั้ย” มันระเบิดอารมณ์ออกมา
“พ่อหรือแม่ล่ะ ที่บอกให้มึงมาพูดกับกูแบบนี้” อิฐมันชะงัก ตัวแข็งทื่อ สงสัยว่ากูคงพูดถูกไปเต็มๆ
ก็พ่อแม่กู ลองเอ่ยชื่อออกมาแบบนี้ ทำไมกูจะไม่รู้วะ ว่าเค้าคิดยังไง
“เค้าห้ามกูไม่ได้ เลยให้มึงมาบอกกูแทนงั้นดิ” นึกออกละ ตอนที่แม่กูพาอิฐไปสวนหลังบ้าน มันทำท่าแปลกๆ สงสัยคงเป็นตอนนั้น
“พี่ต้าน คือ....” อิฐกลืนน้ำลาย พูดไม่ออก มันหน้าซีดเลยว่ะ สงสัยไม่นึกว่ากูจะเดาถูก
“ทำไมไม่บอกกูแต่แรกวะ มึงทำแบบนี้กูเจ็บรู้ไหม” คราวนี้กูเลี้ยวรถเข้าไปจอดในปั๊ม กูจ้องตามัน มันก็จ้องกูกลับแบบรู้สึกผิด
“ทีหลังอย่าทำอย่างนี้กับกูนะอิฐ กูทนเห็นมึงทำเป็นไม่รู้จักกูแบบวันนี้ไม่ได้” กูยกมือข้างนึงไปแนบกับแก้มมัน
“อิฐกลัวพี่ต้านโกรธแม่พี่...” มันพูดความจริงออกมา “แม่พี่ขอให้ห้ามบอก อิฐไม่อยากผิดสัญญา”
อิฐซบหน้าลงบนอกกู กูจับหัวมันดึงมากอด
“อิฐขอโทษ”
“อืม... ช่างเถอะ กูเข้าใจแล้ว ทีหลังมีไรบอกกูมาตรงๆ ถึงจะเป็นเรื่องพ่อแม่กูก็เหอะ เข้าใจมั้ย?”
“ครับ แล้วพี่จะทำยังไงต่ออ่ะ?” อิฐผละออกมาจ้องกู
“ก็ทำตามที่มึงขอ” ยิ้มออกได้แล้วดิ
“ทำหน้าดีใจเชียวนะ... ไม่อยากให้คนอื่นรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แหะๆ ป่าว ก็กลัวแม่พี่ว่าอ่ะ”
“แม่กูออกจะใจดี”
“ก็ไม่อยากผิดคำพูดอ่ะ”
“เออๆ ต่อไปกูจะระวังแล้วกัน” อิฐยิ้มแล้วชะโงกมาจูบกูที่ปาก “ขอบคุณครับ”
เฮ้อ.... นึกว่าเรื่องอะไร แม่กรูนี่เอง.... ทำแบบนี้คงคิดว่าอิฐจะห้ามกูได้มั้ง
ขอบอกเลยว่าไม่ได้... แต่เห็นแก่ทุกคนหน่อยนึง จะยอมทำเป็นแค่พี่น้องก็ได้วะ
จากนั้นกูก็ขับรถกลับกรุงเทพฯ เหอะ จะว่าไปกูก็หลุดโลกเหมือนกันว่ะ ขับรถมาไกลถึงสระบุรี
เรื่องที่แม่กูบอกอิฐ กูไม่โกรธแม่หรอก เค้าไม่ได้กีดกันที่กูกับอิฐเป็นแฟนกัน แต่เรื่องธุรกิจและสังคม ทำให้กูจำเป็นต้องปิดบังไปด้วย
บางทีกูก็ใช้อารมณ์มากไป ตามสันดานกูแหล่ะ เลยไม่ได้นึกถึงใคร
ต่อไปจะพยายามเอาแต่ใจตัวเองให้น้อยลง
พยายาม...อ่ะนะ
#
ถัดมาอีกวัน ทะเลาะกับอิฐอีกแล้ว เรื่องส่งมันไปมหาลัย
มันบอกว่าม. กูกับม. มันอยู่ห่างกันคนละทวีปเลย ไปๆ มาๆ ลำบาก เสียเวลา ให้มันไปเองดีกว่า แต่กูไม่ยอม
มันก็ไม่ยอม... กูจะเอารถให้มันใช้ มันก็ไม่เอา อะไรก็ไม่เอา
แล้วกูก็ไม่ยอมให้มันขึ้นรถเมล์รถแท็กซี่ไปคนเดียวเด็ดขาด... เพราะมหาลัยมันอยู่ไกลจากบ้านมาก
จนในที่สุดตกลงกันได้ว่า
ให้ไอ้แชมป์ไปส่งแทน.... เพราะ ม.ไอ้แชมป์กับ ม.อิฐ ไปทางเดียวกัน
เออ ก็ได้วะ... กูไว้ใจไอ้แชมป์แล้วนะ บางทีโทรคุยกันเรื่องน้องอิฐก็มี
#
วันนี้เจอไอ้ขิงแล้ว... กูมาถึงก็ได้ยินมันเล่าเรื่องแองเจลีน่าให้เพื่อนๆ ฟัง เฮฮาหัวเราะกันเสียงดังโคตร
แต่พอกูไปถึงแม่งวงแตก...
เออ สัด บรรยากาศมาคุขึ้นทันที เพื่อนคนอื่นเหมือนรู้ว่ากูจะพูดอะไร เลยหน้าซีดกันเป็นแถว
“วันนี้มาสายจังวะไอ้ต้าน” ไอ้ขิงทักยิ้มๆ
“อืม หมามึงเป็นไงมั่ง?”
“ตูดระบมว่ะ ขี้แตกตลอด แต่ตอนนี้โอเคละ”
“กูมีเรื่องจะบอกมึง” กูทำเสียงจริงจัง
ไอ้ขิงแค่นยิ้มก่อนชิงพูดออกมา
“ถ้าเรื่องน้องอิฐ มึงไม่ต้องบอก กูรู้แล้ว”
“หา!!?” เสียงทุกคนร้องออกมาอย่างตกใจ
“เฮ้ยย มึงรู้แล้วเหรอวะ มึงรู้อะไรไอ้ขิง” ไอ้ด้าละล่ำละลักพูดแทบจะตะโกน
“ก็เรื่องที่ไอ้ต้านเป็นแฟนน้องอิฐไง”
“เฮ้ยยยยย!!”
H
งานจะเข้าพี่ต้านอีกมั้ยน้อ
แปะมือคุณ parity_yc ที่ทายถูก
-
ต้านฉลาดใช่เล่นเลยน๊าา ฮ่าๆๆ
-
:z2:
คิดว่าขิงไม่น่าจะซี
เพราะคงจะรู้เรื่องมานานแล้ว
และอิฐก็น่าจะเป็นคนบอก
ตั้งแต่วันนั้นที่ออกไปพร้อมกัน
-
ตลกว่ะ!!!!
ปฏิกิริยาฮาโคตร :laugh:
-
อกคนเป็นพ่อแม่เนอะ ได้แต่หวังว่าคงยอมรับอย่างเต็มใจ
-
:a5: เฮ้ย ขิงรู้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย
แต่ก็ไม่น่าจะมีปัญหานะ
ดูท่าคงรู้นานแล้วล่ะ
-
รู้ตอนไหนหว่า
อิฐบอกแน่เลย
-
รออ่าน ลุ้นตอนหน้า
+1
-
:z2:
คิดว่าขิงไม่น่าจะซี
เพราะคงจะรู้เรื่องมานานแล้ว
และอิฐก็น่าจะเป็นคนบอก
ตั้งแต่วันนั้นที่ออกไปพร้อมกัน
ใช่ๆอิฐน่าจะเป็นคนบอกเอง เพราะอิฐบอกต้านว่าจะเป็นคนเคลียร์เรื่องพวกนี้เอง (ชิมินะ แหะๆ)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :call:
-
38
.
“เฮ้ยยยยย!!”
“....................” แมร่งรู้ได้ไงวะ ซวยแล้วกู เสือกรู้จากคนอื่น
“ใครบอกมึง?” กูถาม เริ่มเครียดจริงๆ ละ
“น้องอิฐบอกกู ฮ่าๆๆ ทำไมทำหน้างั้นวะ เฮ้ย พวกมึงก็เหมือนกัน กูไม่เป็นอะไรเว้ย กูดีใจกับมึงด้วยว่ะต้าน แมร่ง...อิจฉามึงว่ะ กูจีบมาตั้งนานน้องเค้ายังไม่แลกูเลย แต่มึงเจอไม่นานก็ได้เป็นแฟนกันละ”
“ขิง...กู”
“ตั้งแต่รู้ กูก็ว่าจะถาม ว่ามึงทำยังไงถึงชนะใจน้องเค้าได้ มึงรู้จักน้องแชมป์ใช่ป่ะ แมร่งหวงแฟนมาก แต่มึงก็....”
เหมือนความรู้สึกที่มันเก็บไว้ทั้งหมดกำลังระเบิดออกมา ทุกคนได้แต่เงียบฟังไอ้ขิงพูดตาปริบๆ
“กู....ฮ่าๆ กูพล่ามบ้าบออะไรตั้งนานวะ อย่าสนใจ”
“กูขอโทษที่ไม่ได้บอกมึง ขิง”
“อย่าขอโทษๆ มึงไม่ได้ผิดอะไร อย่าขอโทษ กูรู้ตัว กูเข้าใจ... เพื่อน”
“....................”
ทุกคนต่างนิ่งอึ้งกันไปหมด
“น้องอิฐรักมึง... น้องเค้าบอกว่าไปตามจีบมึงก่อน มึงอย่าทำเหมือนตัวเองเป็นคนผิด ถึงกูจะรักเค้า แต่ถ้าเค้าไม่รักกู มันก็ไม่มีความหมาย ....ไอ้ต้าน”
“..................”
“มึงอย่าทำให้น้องเค้าเสียใจนะเว้ย” มันพูดแบบขอร้อง
กูจ้องตาไอ้ขิง
“กูไม่มีทางทำให้อิฐเสียใจ”
อย่าหาว่าน้ำเน่าเลยว่ะ แต่กูรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ถึงจะยังงงๆ กับเรื่องไอ้ขิงก็เหอะ ดูมันจะเข้าใจอะไรง่ายจังวะ ทีกูพูดล่ะแมร่งฟาดงวงฟาดงาไม่ฟังท่าเดียว แล้วทำไมทีอิฐพูดแมร่งฟังวะ ......สองมาตรฐาน!
หลังเกิดเรื่อง กูไปคุยกับอิฐ เคืองมันว่ะ มันไปบอกเพื่อนกู แล้วไม่เล่าให้กูฟัง
ตั้งนาน... ก่อนกูไปกระบี่ ที่มันกับไอ้ขิงบังเอิญเจอกันนั่นแหล่ะ
อิฐบอกกูว่างัยรู้มั้ย.... มันลืมเล่า
มันลืม.... โอเค มันลืมไปแล้วจริงๆ
มันน่า...นัก! :fire:
#
วันหนึ่งตอนพักกลางวันกูโทรไปหาอิฐ
“สวัสดีครับ” เสียงน้องอิฐของกู คิดถึงโคตร
“กินไรยัง?”
“กำลัง”
“เย็นนี้ให้ไอ้แชมป์ไปรับนะ”
“เหอะๆ”
“กูบอกมันให้ไปรับมึงแล้ว อย่ากลับเองนะ” วันไหนกูมีเรียนบ่ายกูก็ไปส่ง วันไหนกูเลิกบ่ายกูไปรับ นอกนั้นเป็นหน้าที่ไอ้แชมป์
“โห... ไม่ใช่เด็กป.สอง ...กลับเองเป็น”
“กูห่วงของกูอ่ะ”
“คร้าบ พี่กินไรยัง”
“กินแล้ว คิดถึงมึงว่ะ”
“งั้นตอนเย็นไปหามะ?”
“กูไปเตะบอลว่ะ”
“เล่นด้วยดิ”
“อืม มาดิ บอกไอ้แชมป์ไปส่งสนามหลังxxx นะ” แถวนั้นมีสนามฟุตซอลสำหรับเช่า มีหลายขนาด ปกติเปิดเทอมกูก็ไปเล่นกับเพื่อนประจำถ้าว่าง
หลังจากเล่นเสร็จ ใกล้ๆ กันจะมีร้านเหล้าอยู่ด้วย ก็กินเหล้ากันต่อ... เป็นสเตปที่สวยงามและมีสาระมาก
ตอนเย็นกูก็ไปรอที่รักกูที่สนามบอล มีไอ้กล้า ด้า วิน ตามมาด้วย (ไอ้ขิงพอรู้ว่าน้องไปด้วย มันเลยไม่ไป มันยังไม่กล้าเจอหน้า กลัวทำใจไม่ได้)
นอกนั้นก็เพื่อนเก่ากูตอนม.ปลาย วอร์มไปได้แป้บนึง อิฐก็มาพร้อมไอ้แชมป์
กูกับไอ้แชมป์พยักหน้าทักกัน มันขอแจมด้วย ก็โอเค แนะนำตัวกันนิดหน่อย ก็แบ่งทีม 5-5
ทีมกูมี ลิฟท์ เอก เก่ง แชมป์
อีกทีม อิฐ วิน กล้า ด้า นิค
“ใครแพ้เลี้ยงเหล้าเว่ย” ไอ้กล้าพูด เป็นเรื่องปกติอ่ะครับ
เริ่มเกมส์ไอ้กล้า วิน ด้าบุกเตะเข้าโกลอย่างเร็ว ทีมกูยืนอึ้ง...
“ตอนไปค่ายพวกกูเล่นกันทุกวันจนรู้ไลน์แล้ว คืนนี้กูจะแดกเหล้าฟรีเว้ย” ไอ้ด้าประกาศ
“ทำปากดีไปเหอะมึง” กูตอบมันกลับบ้าง
ไอ้สามคนนั้นยกนิ้วโป้งปาดคอ เหมือนจะบอกว่าทีมกูเดี้ยงแน่
เกมส์เริ่มจริงจังขึ้นเพราะเดิมพันสูง ไอ้กล้าพูดอีกว่าต้องเลี้ยงแบล็ค(เป็นอย่างต่ำ)...
ทีมมันมั่นใจมาก เพราะเพิ่งเปิดเทอม พวกมันยังฟิตกันอยู่ ถ้าช่วงงานหนักนี่อย่าหวัง...
“กล้า หลังเว่ย....สัด เตะโด่งไปแล้วมึง เตะให้พ่อมึงรึไงวะ เฮ้ย ไอ้เหี้ย ฮ่าๆๆ อิฐๆๆ ยิงเลยๆ เย้ๆๆ ยะฮู้ ไอ้เชี้ยต้านแม่งแพ้ขาอ่อนเด็กว่ะ” สารพัดที่พวกมันจะเยาะเย้ยกู...
อย่าว่าแต่พวกมันเลย อิฐมันก็ยักคิ้วล้อเลียนกูด้วย สาดดด กูไม่ยอมแล้ว
พักครึ่ง 4-2 ว่ะ ทีมไอ้กล้านำ ที่ตกใจไม่ใช่เพราะพวกมันเล่นเก่งหรอก น้องอิฐเองก็เล่นเก่งอย่างไม่น่าเชื่อด้วย
ครึ่งหลังเริ่ม... ไอ้วินต่อบอลเรียบสนามกับไอ้ด้าเร็วมาก... เชี้ย จะไปบอลโลกกันเลยมั้ยพวกมึง
“วู้ววววว ยิงสวยมากน้องอิฐ” ไอ้ด้าเข้าไปแสดงความดีใจที่แฟนกูเตะเข้าโกลโดยการกอดทั้งตัวแล้วขยี้หัวเกินหน้าคนอื่นที่แค่ตบไหล่
มากไปแล้วมึง... กูส่งสายตาพิฆาต ไอ้ด้าหน้าซีดเลยรีบปล่อยแขนทันที
5-2 แล้วว่ะ... วันนี้เป็นเหี้ยไรวะ ตรีนบอดสุดๆ
“เฮ่ยๆๆ ฟาวล์เว้ยไอ้ลิฟท์” ไอ้ด้าตะโกนเสียงดังตอนที่ไอ้ลิฟท์ไปดึงกระชากเสื้ออิฐจนล้ม
กูรีบวิ่งไปดู
“เป็นไรไหม?” กูจะช่วยดึง แต่อิฐรีบลุกขึ้นยืนแล้วส่ายหัวยิ้มๆ มันวิ่งไปกลางสนาม เตะฟรีคิก เกมส์เลยเริ่มต่อ
สักพักไอ้ลิฟท์แม่งผลักที่รักกูกระเด็นอีกแล้ว
“ลิฟท์ อย่าเล่นแรงดิวะไอ้สัด” พูดจบมันหันมาทำหน้าไม่พอใจ
“แรงเหี้ยอะไร ก็ปกติ มึงนั่นแหล่ะต้าน อยากแพ้ไงวะ กูเห็นปล่อยผ่านหลายลูกแล้วนะมึง กูไม่อยากเสียเหล้าฟรีเว้ย”
เพื่อนมันคงสังเกตเห็นว่ากูไม่ค่อยตามแย่งลูกกับอิฐ เลยโดนด่า.... เอาวะ ตั้งใจเล่นหน่อย เดี๋ยวมันสงสัย
คราวนี้กูเริ่มกลับมาในเกมส์อีกครั้ง เห็นหลังไอ้แชมป์วิ่งอยู่หน้ากรอบเขตโทษ กูส่งให้มันตามช่อง
5-3 เข้าไปแล้วว่ะ
เขี่ยเริ่มบอลใหม่ อิฐวิ่งมาประกบกู ครึ่งแรกกูจะปล่อยให้มันแย่งบอลไป แต่ตอนนี้ไม่แล้วว่ะ
กูส่งให้ไอ้แชมป์อีก มันเตะไซด์ก้อยเข้าตรงตาข่ายผ่าหน้าไอ้นิคไปเลย
5-4
“ให้กูยิงอ่ะเข้าทุกลูก” ไอ้แชมป์โม้
“เออ ส่งให้ถึงตรีนขนาดนี้ ไม่เข้าก็ไปกินขี้หมาไป” สัด ไหงมันกลายเป็นดาวซัลโวไปได้วะ จริงๆ ก็ไม่ได้ตั้งใจส่งให้ไอ้แชมป์หรอก แต่มันวิ่งไปรอยิงหน้าประตูอย่างเร็ว
กูส่งบอลให้ไอ้เก่ง ลูกออกจากเท้าไปแล้วกูเหลือบเห็นอิฐมันกำลังผลักอกไอ้ลิฟท์อยู่ เสร็จแล้วมันก็ง้างตรีนขึ้นถีบ
“เฮ้ย มีอะไรกันวะ” กูรีบวิ่งไปห้าม กลัวไอ้ลิฟท์ต่อยที่รักกูคืน
ไอ้ลิฟท์จ้องอิฐแบบโกรธๆ “ไม่รู้เว้ย เล่นอยู่ดีๆ แม่งก็ถีบกู”
เพื่อนคนอื่นรีบวิ่งตามมา เกมหยุดโดยปริยาย
“อิฐกลับก่อนนะ” มันพูดแล้วเดินหนีไปเลย
“เฮ้ย แน่จริงอย่าหนีดิวะ เก่งจริงกล้าตัวๆ กับกูมั้ย” ไอ้ลิฟท์ตั้งท่าจะพุ่งเข้าไปเอาเรื่องอิฐ แต่กูขวางไว้
“พอได้แล้วไอ้เหี้ย จะหาเรื่องเด็กรึไงวะ น้องมันไม่ได้ตั้งใจหรอก”
“ไม่ได้ตั้งใจห่าอะไร มันถีบกู เป็นมึงๆ ยอมเหรอ” ถ้าไม่ใช่อิฐกูไม่ยอมหรอกเว้ย
ไอ้แชมป์วิ่งเข้าไปหาอิฐ พอเพื่อนกูรู้เรื่องก็บอกให้อิฐขอโทษไอ้ลิฟท์ แต่อิฐไม่ยอม
มันยืนทำหน้ากวนท้าทายเพื่อนกู จนคนเค้าเริ่มจะโมโหมันจริงๆ
“แชมป์ พาอิฐกลับไปก่อน เดี๋ยวทางนี้กูคุยเอง” มันพยักหน้ารับ แต่อิฐมองกูเหมือนมีอะไรในใจ
พอสองคนนั้นเดินออกจากสนาม กูกับพวกไอ้กล้าต้องคอยห้ามเพื่อนเก่ากูไว้ไม่ให้ตามไปเอาเรื่อง
“อะไรของมึงเนี่ยต้าน มึงปล่อยมันไปง่ายๆ ได้ไง”
“ไอ้ลิฟท์ไม่ใช่เพื่อนมึงเหรอวะ ถึงปล่อยให้ไอ้เด็กนั่นมาถีบเอาง่ายๆ”
“นั่นน้องกู กูขอโทษแทนมันละกัน”
“ขอโทษแทน... เฮ้ย กูฟังอะไรผิดไปรึเปล่าวะ” ไอ้เอกหันหน้าไปถามความเห็นคนอื่น
“มึงยอมขอโทษแทนไอ้เด็กนั่น...? มึงเพี้ยนไปแล้วเหรอวะ” งั้นมั้ง
“ที่พนันไว้กูเลี้ยงเหล้าพวกมึงก็ได้ ทีนี้จะจบได้ยังวะ กูรำคาญ!”
พวกมันทุกตัวหันมองหน้ากัน กูรู้แล้วว่ามันเริ่มสงสัย... เพราะกูไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
ช่างแม่งดิ
ไม่รับซะอย่าง
#
พอถึงร้านเหล้า ร้านประจำ พวกมันสั่งบลูเลเบลเลยว่ะ เออ... ช่างมัน
กินไปหมดขวดที่สาม ยังไม่เมาเลยว่ะ
สงสัยต้องเหล้าขาวแล้วมั้งไอ้พวกนี้
ไอ้วิน กับไอ้ด้าขอกลับก่อน เหลือไอ้กล้านั่งเป็นเพื่อนกู
ขวดที่สี่เหมือนพวกมันจะเกรงใจ เลยสั่งแบล็คอีกสามขวด ตอนนี้เริ่มจะเมาแล้ว
“เฮ้ย ต้าน... กูว่าอิฐมันแปลกๆ ว่ะ” ไอ้เอกเริ่มเปิดประเด็น
“แปลกไงวะ” ออกจะน่ารัก ว่าเมียกูแปลกได้ไง ไอ้ห้านี่
“กูว่าเหมือนทอมว่ะ... ท่าเป็นผู้หญิงคงสวยน่าดู... “ เหรอไอ้สัด
“มานกับไอ้แชมป์เป็นผัวเมียกานป่าวว้ะ... “ ไอ้เก่งพูดต่อ ยกเหล้าซัดจนหมดแก้ว
“เฮ้ย ไม่ใช่เว้ย ไม่ใช่... มันไม่ใช่ผัวเมียกาน... ห่า หมานะเมิง ปากอ่ะ อยู่ดีๆ เดี๋ยวได้เลือดออกกบาลหรอกไอ้หัวเหม่ง” กูรีบบอก
“เออ เมิงมันโคตรหล่อ ไอ่เชรี้ย..ง้านใครผัวอิฐว้า... เมิงใช่ไหมไอ้ต้าน กูเห็นเมิงปกป้องมานจาง... มึงเป็นเกย์เหรอวะ แมร่ง....”
H
เหอะๆ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นายลิฟท์ต้องปากเสีย แซวอิฐแรงๆแน่ๆ ไม่งั้นอิฐไม่ทำงั้นหรอก ขนาดโดนดึงโดนกระชาก ยังไม่ว่าอะไรเลย
-
งานเข้าอีกแล้ว
ปล. สู้ๆนะไรเตอร์
-
ห่าลิฟต์แม่งต้องทำไรนู๋อิฐแน่ๆ
ไม่งั้นนู๋อิฐไม่ขึ้นหรอก :m16:
-
สมแล้วที่ถูกถีบ ต้องทำอะไรไม่ดีไว้แน่ๆ
นายลิฟท์อะไรนั้นอ่ะ หาเรื่องอิฐอ่ะ :z6:
-
เป็นก็เป็นไปเหอะพี่ต้าน เกย์อ่ะ กร๊ากกกกก
เค้าว่า ต้องมีใครแกล้งน้องอิฐแน่ๆๆๆๆๆๆ
ไม่งั้น อิฐไม่อารมณ์ขึ้นแบบนี้หรอกเนอะ
-
"เออ กูผัวมันเเล้วไงว่ะ"
ช่ายป่ะเฮียต้าน
-
อืมมม...เพื่อนแม่งเกย์ด้า ไวมากคับ
-
OMG!!!~ อ่านทีเดียว 38 ตอน ตาแฉะมากมาย *o*
แบบหยุดไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวขาดตอน ตอนนี้เลยง่วงนอนสุดๆ 555
ช่วงแรกแอบอึดอัด แต่หลังๆรู้สึกว่าน้องอิฐเริ่มมีพัฒนาการด้านอารมณ์นะ :m20:
ชอบตอนพิเศษค่ะ ถ้าไม่มีมาคั่นอารมณ์นี่นึกไม่ออกว่าพี่ต้านกับน้องอิฐจะได้คู่กันมั้ย :z3:
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
39
.
“เออ เมิงมันโคตรหล่อ ไอ่เชรี้ย..ง้านใครผัวอิฐว้า... เมิงใช่ไหมไอ้ต้าน กูเห็นเมิงปกป้องมานจาง... มึงเป็นเกย์เหรอวะ แมร่ง....”
กูกำลังจะบอกว่า กูเป็นไรกับอิฐ แต่ไอ้กล้าสกัดไว้
“มันสองคนไม่ใช่เกย์ พวกมึงก็พูดไปเรื่อย ...แค่พี่น้องกันเว้ย ไอ้ห่า แมร่ง....เมาแล้วจิตกลับรึไงวะ”
“เหรอว้า... น่าเสียดาย” ไอ้ลิฟท์พูดจบก็ก้มลงไปฟุบกับโต๊ะ แถวบ้านกูเรียกน็อคกลางอากาศ
RRR-
มือถือกูดัง เอ้ย อยู่กระเป๋าไหนวะ
อ่อ กระเป๋าหลัง... เฮ้ยๆๆ แฟนกูโทรมา
“โหล” โอ้ย ไม่ได้ยิน ต้องเดินคลำทางไปที่เงียบๆ หน่อย เพราะดึกๆ มีดนตรีมาเล่น
“ยังไม่กลับเหรอพี่ต้าน” อ่า ได้ยินแล้ว
“ยังค้าบ...” กูพูดแบบเมาๆ
“เมาแล้วดิ กลับไหวป่าว”
“ไหวๆ”
“พี่ต้านอยู่กับใครมั่ง”
“ก็...” กูสาธยายไป แบบมึนๆ แมร่งจะอ้วกว่ะ
“ขอคุยกับพี่กล้าหน่อย”
“ไม่ให้คุย จะคุยกับมันทำไม ต้องคุยกับกูดิ กูผัวมึงนะ..”
อิฐวางสายไปเลย กูงง มึน เลยเดินไปอ้วกในห้องน้ำ กลับมาไอ้กล้าบอกให้พอ มันจะขับไปส่งที่คอนโดให้
ตอนอยู่ในรถกูเวียนหัวโคตร... ง่วงตาจะปิด แต่ถ้าหลับตา ต้องอ้วกอีกแน่
“ไหวป่ะมึง” ไอ้กล้าถาม
“ไหว คืนนี้มึงนอนห้องกูก็ได้กล้า”
“เออ ทำไมมึงต้องแดกเยอะขนาดนี้ด้วยวะ แล้วรู้ตัวป่ะ ว่าโดนไอ้พวกนั้นมอมเหล้าหลอกถามเรื่องน้องอิฐ” อ้าว มันมอมกูเหรอ เกือบหลุดไปแล้ว
“มอมกูก็ไม่เมาหรอก”
“ไม่เมาแล้วหมาที่ไหนแม่งอ้วกแตกวะ”
“หมาอ้วกแล้วเกี่ยวรายกะกู”
“ห่า พูดไม่รู้เรื่องแล้วมึง”
พอถึงห้อง กูเดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียงแล้วหลับไปเลย... เช้ามาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ หัวยังปวดตุบๆ อยู่ว่าจะชงกาแฟเข้มๆ กินสักแก้ว แต่พอออกไปห้องนั่งเล่น กูเจออิฐนั่งดูทีวีอยู่ก่อนแล้ว
“กินข้าวดิพี่ อยู่ในครัวอ่ะ”
“อืม” กูมองรอบๆ ห้อง จำได้ว่าเมื่อคืนไอ้กล้ามาส่ง “ไอ้กล้าล่ะ?”
“กลับไปแล้ว”
กูกินข้าวเสร็จ ก็ออกมานั่งโซฟากับอิฐ พร้อมกาแฟหนึ่งถ้วย
“พี่กล้าบอกว่าพี่ต้านโดนมอม เหรอ?” อ้าวไอ้เชี่ย จะเล่าไมวะ
“แล้วพี่ก็เกือบพูดเรื่องเราไปแล้ว... ไหนว่าจะระวังไง”
“ก็ไม่ได้เมา แค่เกือบ แต่ไม่ได้พูด” กูเริ่มหงุดหงิด ไอ้กล้าแมร่ง...ยุ่งไม่เข้าเรื่อง
“ทีหลังถ้าพี่ไป บอกอิฐด้วยนะ จะไปกินด้วย”
“อะไรของมึง?” เรื่องไรกูจะให้กิน ไม่ได้หวงเหล้า แค่ไม่อยากให้ยุ่ง.....
เฮ้ย เหตุการณ์มันคุ้นๆ
เหมือนเรื่องบุหรี่เลยว่ะ
“โอเคๆ ทีหลังถ้ากูไป กูจะโทรชวน” คงจะได้โทรหรอก เพราะกูจะไม่กินเหล้าไปอีกนาน
“พี่ต้าน อาทิตย์นี้อิฐมีรับน้องนะ”
“อืม” ปัญหามาอีกและ
“คาดว่าต้องกลับดึกทั้งเดือนเลย พี่ไม่ต้องมารับนะ อิฐกลับเอง”
“กลับยังไง?” เริ่มจะไม่พอใจ เรื่องนี้อีกแล้วเหรอวะ
“เดี๋ยวติดรถเพื่อนกลับอ่ะ”
“ใคร?”
“เพื่อน”
“นั่นแหล่ะ เพื่อนมึงมันชื่ออะไร” กูเสียงเข้มขึ้น ยิ่งไม่ชอบให้กลับกับคนอื่นอยู่ แล้วยังจะมาตอบกวนอีก
“อาท”
“เพื่อนแน่เหรอ?”
“.....แน่ ...ติดรถกลับหลายคน ไม่ใช่อิฐคนเดียวซักหน่อย”
กูจ้องตามัน
“งั้นวันจันทร์พากูไปรู้จักกับเพื่อนมึงหน่อย”
อิฐไม่ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้ารับ
“เมื่อวาน ทำไมมึงต้องถีบไอ้ลิฟท์? มันทำอะไรมึงเหรอ?” กูจะไม่ฟังความข้างเดียวเด็ดขาด แล้วที่ไอ้ลิฟท์เล่าว่าอยู่ดีๆ ก็โดนตรีนอิฐอ่ะ กูไม่เชื่อ
“.......พี่เค้าเล่นแรง”
“แล้วไงต่อ?” อิฐหลบตา เม้มปาก
“เค้าถามว่าอิฐเป็นแฟนพี่แชมป์เหรอ... อิฐบอกว่าเปล่า” มันไปคุยกันตอนไหนวะ... ทำไมกูไม่รู้
“แล้วเค้าก็ชอบกระชากเสื้อ ตอนพวกพี่วิ่งขึ้นไปหน้าโกล เค้าก็ดึงแขนอิฐไว้ แล้วถามอีกว่า ยังไม่มีแฟนใช่ไหม งั้นพี่เค้าจะจีบ”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย” กูสบถ งั้นที่โดนถีบก็น้อยไปน่ะสิ
“แต่อิฐบอกว่าไม่ได้เป็นเกย์แบบพี่ลิฟท์ เพราะงั้นอย่ามายุ่ง เริ่มเกมพี่ลิฟท์เลยเอามือมาจับของอิฐอ่ะ โมโหเลยถีบกระเด็นเลย”
แมร่งเอ๊ย รู้งี้ไม่น่าเลี้ยงเหล้ามันซะก็ดี
“แล้วทำไมไม่บอกกูอ่ะ ปล่อยให้มันจับทำไม?”
“เวลาพี่โกรธแล้วน่ากลัวอ่ะ เดี๋ยวความลับแตก เลยไม่บอกดีกว่า”
กูถอนหายใจ ยกมือกุมขมับ
“ที่มหาลัยมีคนมาจีบมึงแบบนี้รึเปล่า?”
“ก็มีอ่ะ” รวดเร็วมาก...
“เล่ามา”
พอเล่าแล้วกูเริ่มเครียด... ผู้หญิง มีทั้งรุ่นพี่ รุ่นเพื่อน
ผู้ชายมีแต่รุ่นพี่... แต่นี่ล่ะ ทำกูเครียดกว่า
“อิฐบอกไปแล้วว่าไม่ใช่เกย์ แถมมีแฟนเป็นผู้หญิงโคตรสวย แต่พี่เค้าก็ไม่เชื่อ เพราะเห็นเช้าเย็นมีผู้ชายมารับมาส่งอ่ะ บอกว่าเป็นพี่ชายก็ไม่เชื่ออีก รำคาญอ่ะ แต่ยังไม่ได้รุ่นเลย จะทำให้พี่เค้าโกรธก็ไม่ได้”
“มันเป็นใคร?”
“ชื่อพี่ยูอ่ะ เป็นว๊ากเกอร์ปีสาม” มันทำหน้ารันทดใจตอนพูดถึง
“พี่เค้าขู่จะไม่ให้รุ่นอ่ะ แค่อิฐไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าเพื่อนโดนด้วย อิฐตายแน่”
“ไม่ถึงตายหรอก ...เก่งนักใช่ไหมไอ้ยู มันเจอดีแน่”
“อ่า...ใจเย็นดิพี่ต้าน ทำงั้นเค้าก็ยิ่งสงสัยว่าอิฐเป็น...ดิ เดี๋ยวก็เข้าล็อคเค้าหรอก”
“งั้นจะเอาไง? จะยอมให้มันขู่อย่างเงี้ยอ่ะนะ”
“ไม่ยอมหรอก ถ้าอิฐไม่สนใจพี่เค้าคงเลิกไปเอง”
“ได้อย่างนั้นก็ดี แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นรีบโทรบอกกูเลยนะ”
“เหอะๆ”
“ไม่ได้ล้อเล่นนะเว้ย” คนเขาเครียด ชอบทำเป็นเล่น...
“คร้าบๆ เดี๋ยวอิฐตามไปคณะพี่ต้านมั่งจะหนาว”
“ทำไม?”
“กิ๊กเยอะอ่ะเด้ รู้นะตัวเอง... เค้าหึงนะ” อิฐมันทำท่าเลียนแบบตุ๊ดละขำว่ะ กูดึงแขนมันมานั่งบนตักแล้วเอาจมูกถูแก้มกับต้นคอมันแบบหมั่นเขี้ยว อิฐมันจั๊กจี้เลยหัวเราะซะเต็มเสียง เวลายิ้มกว้างๆ แล้วยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่เลยว่ะ... กูรักมึง กูรักมึง กูรักมึง
“กูมีมึงคนเดียว คนอื่นกูไม่สนแล้ว” อิฐยิ้มให้กูทั้งตาและปาก
“คิดเหมือนกันเลยพี่... ใจตรงกันสุดๆ ไปเลย”
#
รับน้อง... อืม เทศกาลที่รุ่นพี่ปลดปล่อยความบ้าคลั่งได้เต็มที่ แต่ละคนใครมีไอเดียโรคจิตๆ ก็ใส่มาไม่ยั้ง
มันจะอะไรนักหนาวะ
โคตรน่ารำคาญเลย ตอนกูอยู่ปีสาม กูก็ได้เป็นเฮดว๊ากเกอร์แพคคู่กับไอ้กล้า โดยการบังคับจากเพื่อนทั้งรุ่น จะให้กูทำไง... อยู่ๆ ไปตะโกน กูเจ็บคอเป็นนะเว้ย
มันคือหน้าที่ กูเข้าใจ
แต่ไอ้พวกที่ชอบทำเกินหน้าที่ เหมือนไอ้คนชื่อยู...
ถ้ามันยังไม่เลิกยุ่งกับอิฐ
มันตาย!
แต่ก่อนอื่น กูคงต้องหาพวกไว้บ้างว่ะ
วันจันทร์กูมีเรียนเช้า เริ่มรู้สึกวิตก เพราะจากนี้ไป กูจะไม่ว่างอีกแล้ว จะกระดิกตัวไปไหนก็ต้องเคลียร์งานหัวทิ่ม
เมื่อก่อนอย่าคิดว่าว่างไปหากิ๊ก กูไม่ค่อยว่างหรอก แต่ละคนเจอกันไม่กี่ที มีเซ็กซ์กันไม่กี่ครั้งก็จบ
อย่างที่เคยบอก พวกนั้นแค่อยากควงกูไปอวดชาวบ้าน มาคิดได้ตอนนี้แม่งไร้สาระสิ้นดีเลยว่ะ
ตอนเย็นกูนัดอิฐกับคนที่คาดว่าเป็นเพื่อนสนิทมันไว้...
ไม่ไหว... ถ้าต้องอยู่ห่างๆ โดยไม่มีคนช่วยดูแล กูห่วงมันมาก บางทีอาจจะมากเกินไป
กูไม่รู้ รู้แค่ห่วง
อิฐมันชอบทำอะไรเองคนเดียว พวกโลกส่วนตัวสูงทะลุฟ้าก็แบบนี้
ที่มันยอมเล่าเรื่องชีวิตประจำวันกับกูนี่ก็มหัศจรรย์มากแล้ว กูพยายามจะเข้าใจ
เพราะดูเหมือนอิฐก็พยายามเข้าใจความบ้า ห่วงมันเกินเหตุของกูเหมือนกัน
ถึงเวลานัด ไอ้แชมป์มาด้วย เพราะมันเป็นคนไปรับอิฐ
ดูเหมือนมันจะรู้แล้วว่ากูจะทำอะไร ก็ดีเหมือนกัน ขี้เกียจพูด
ในร้านอาหาร กูเห็นเพื่อนอิฐนั่งรวมกลุ่มอยู่ห้าคน หญิงสาม ชายสอง
พอกูเข้าไป ก็ยกมือไหว้กันอย่างมีมารยาท
“พี่เราอีกคนอ่ะ ชื่อพี่ต้าน” อิฐแนะนำกูกับเพื่อนมัน กูนั่งเก้าอี้ข้างอิฐแล้วพิจารณาแต่ละคน ตอนที่อิฐมันร่ายชื่อเพื่อนมันให้กูฟัง หนึ่งในนั้นมี ’อาท’ คนที่กูเคยได้ยินชื่อจากอิฐมาก่อนด้วย
สั่งอาหารกันเสร็จ
กูเริ่มสังเกตได้ว่าผู้หญิงที่ชื่อแฟงน่าจะชอบอิฐ ส่วนไอ้อาท...... กูยังสงสัยอยู่
“สนิทกันได้ไงเหรอ?” กูถาม ห้วนไปป่าววะ
“ผมอยู่สายรหัสเดียวกับอิฐครับ” น้องชิคตอบ... ไอ้นี่ดูหัวอ่อนใช้ได้ ที่ผ่านมามันเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้เยอะแยะ ก็พอรู้อะไรมาบ้าง
“จิ๊บเพิ่งมาสนิทกับกลุ่มนี้เพราะนั่งติดกันในห้องบ่อยๆ ค่ะ” น้องคนนี้ก็ด้วย
“ฝ้ายกับแฟงนั่งข้างอิฐแล้วก็อาทตอนรับน้องมหาลัยอ่ะค่ะ จากนั้นก็เลยไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด” อืมมม
“แล้วพี่สองคนล่ะคะ เป็นอะไรกับอิฐ?” กูกับไอ้แชมป์หันมองหน้ากันโดยบังเอิญ มึงมองกูทำเชี้ยอะไร
“น้องก็น่าจะได้ยินแล้วนี่ครับ พี่กับพี่ต้านเป็นพี่ชายอิฐ” ไอ้แชมป์ตอบ
“แล้วพี่ก็ห่วงว่าเกรียนแบบเนี้ย” กูหันหน้าไปทางอิฐ “จะโดนคนเขม่นเข้ารึเปล่า ก็เลยอยากจะให้น้องๆ ช่วยดูแลอิฐแทนพวกพี่หน่อย” จะฝากปลาย่างให้แมวแดรกมั้ยเนี่ยกรู
“โอ้ย ไม่ต้องห่วงอิฐหรอกครับพี่ มีแต่คนชอบมัน ผมว่าเปลี่ยนจากเขม่น เป็นเขมือบแทนดีกว่ามั้งครับ เท่าที่นับได้ตอนนี้ก็สี่ห้าคนแล้ว ฮอตสุดๆ นี่เดี๋ยวมันต้องเป็นตัวแทนไปประกวดเดือนด้วย” กูเบนสายตาไปทางอิฐโดยอัตโนมัติ มันยิ้มแห้งแล้งใส่กู
“เวอร์ไปแล้ว เพื่อนชิค เรายังไม่ได้บอกเลยว่าจะไปประกวด”
“ใช่ ห้ามประกวด พี่ไม่อนุญาต” ทุกคนหันมามองหน้ากูอัตโนมัติ เออ... กูไม่ให้แฟนกูประกวด ใครมีปัญหาวะ
“ในคณะไม่มีคนหน้าตาดีกว่านี้แล้วเหรอ ดูยังไงก็ไม่เห็นความหล่อสักนิด อย่าเอาไปประกวดเลย ตกรอบแรกเดี๋ยวอายเค้าเปล่าๆ”
เงียบอีก... แฟนกูไม่หล่อ แต่น่ารักอ่ะ
“เอ่อ...แหะๆ รุ่นพี่เค้าสั่งการมาเลือกอิฐโดยตรงอ่ะค่ะ เลยไม่มีใครกล้าแย้ง จริงๆ พวกเราก็ว่าจะโหวตกันปกติ แต่พี่เค้าไม่ยอม” น้องจิ๊บบอก
“ใครไม่ยอมครับ?” หมาตัวไหนไม่ยอมวะ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งแฟนกู
“ก็...เห็นว่าพี่ปีสอง รับคำสั่งมาจากปีสามอีกที” ปีสาม... อ๋อ อย่าบอกว่าเป็นไอ้ยู ชักจะทำตัวมีปัญหาขึ้นเรื่อยๆ นะไอ้เชี้ยนี่
“นี่อิฐดังขนาดนั้นเลยเหรอครับ ถึงขนาดปีสามมาชี้ตัวเลย หึ จะเผด็จการกันเกินไปแล้วมั้ง” ไอ้แชมป์พูดขึ้นบ้าง
“แทบจะปูพรมแดงให้มันเดินด้วยซ้ำพี่ ขนาดวันนี้เข้าเชียร์ อิฐมันยังโดนพี่เค้าแซวไม่หยุด ผมไม่รู้จะอิจฉาหรือสงสารมันดี” ชิคพูดต่อ
“แล้วไม่รู้กันรึไง ว่าอิฐมันมีแฟนแล้ว” กูพูดแบบเหลืออด
“ทราบค่ะ... อิฐบอกแล้ว แต่ก็ยังมีคนชอบเยอะอยู่ดี” น้องฝ้ายว่า
“ชอบให้ตายก็ไม่มีหวัง พี่รู้จักแฟนอิฐ ทั้งรักทั้งหวงยิ่งกว่าอะไร เพราะงั้นฝากบอกคนที่ชอบมันด้วยว่า รอชาติหน้าละกันนะ ถ้าไม่อยากมีเรื่อง”
ทุกคนเงียบแล้วมองหน้ากูแปลกๆ กูพูดอะไรผิด
“อ่า คือว่า แฟนเรา เป็นพี่สาวของพี่ต้านอ่ะ พี่เค้าเลยเดือดนิดหน่อย เหอะๆ” ว่าไงนะ.. เนตรเหรอแฟนเมิง มากไปแล้ว
“อ๋อ พี่สาวพี่ต้านนี่เอง... น้องหล่อขนาดนี้ พี่สาวน่าจะสวยมากเลยเนอะ” น้องฝ้ายชม
“ช่ายๆ สวยมากเลย คนนี้แหล่ะที่ใฝ่ฝัน โคตรโชคดีเลยที่ได้มาเป็นแฟน เหอๆ” อิฐมันแถต่อ
“แล้วแฟนอิฐชื่ออะไรเหรอ?” ..ต้าน
“พี่เนตร”
เออออ แมร่ง จำไว้
#
กินเสร็จ เก็บตังค์ กูจ่าย แล้วก็อาสาไปส่งบ้านแต่ล่ะคน วันนี้ขับเก๋งสี่ประตูมาเตรียมพร้อม อีกส่วนก็ให้ไอ้แชมป์ไปส่ง
โชคดีว่าชิคกับจิ๊บ บ้านทางเดียวกับกู เลยได้โอกาสล็อคตัวสปาย
“ชิค จิ๊บ ช่วยอะไรพี่หน่อยได้มั้ย?” ระหว่างทางกูเริ่มแผนหาพวกแบบจริงๆ จังๆ อิฐมองกูแบบระแวงว่ากูจะพูดอะไรออกมาอีก
“ได้เลยครับพี่”
“ช่วยอะไรเหรอคะ จิ๊บช่วยเต็มที่” ได้กินฟรีเลยอารมณ์ดีสิพวกเอ็ง ก็กูเลี้ยงชาบู เนื้อเกรดเอจากญี่ปุ่น ไม่ช่วยก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
“ขอบคุณครับ น้องสองคนช่วยโทรมาบอกพี่ได้ไหม ถ้าเกิดว่ามีคนมาหาเรื่องอิฐ หรือว่าจีบก็ได้ พอดีพี่สนิทกับอิฐ แล้วพี่สาวชอบมาถามกับพี่น่ะ จะได้รู้ว่าอิฐมันแอบไปกิ๊กกับคนอื่นรึเปล่า จะได้ให้เนตรจับมาเชือดซะ”
“โหดจัง” อิฐมันบ่นเบาๆ
“โหพี่ หาเรื่องน่ะไม่ค่อยมีหรอก แต่ถ้าจีบ ผมว่า พี่คงต้องรับสายผมทั้งวันแล้วล่ะ” ขนาดนั้นเลยเหรอวะ
“เวอร์อีกแล้วชิค เห็นใจกันบ้างก็ได้... อย่าเวอร์” อิฐหันไปโวยเพื่อน ไม่วายเหลือบมายิ้มแหยๆ ใส่กูอีก
“โอเคค่ะพี่ต้าน เดี๋ยวจิ๊บกับชิคจะโทรบอกเอง ถ้าอิฐทำท่าว่าจะว่อกแว่กไปหาคนอื่น หรือถ้ามีคนมาจีบจริงๆ จะรีบรายงานทันที” ดีมาก
“คราวหน้าอยากกินอะไรกัน บอกได้เลยนะ พี่จะเลี้ยงตอบแทนที่ช่วย”
“หูยยย ไม่เป็นไรหรอกคร้าบ แต่ถ้าเลี้ยงแอลฯก็จะดีมาก ฮะๆๆ ชวนผมได้นะพี่” สงสัยจะคุยกันง่ายแล้วงานนี้...
ส่งเพื่อนอิฐครบทุกคน ตอนนี้เหลือแค่กูกับอิฐสองคน
“นอนห้องกูนะ” อยากกอดว่ะ เรื่องอื่นไว้ทีหลัง โล่งอกไปนิดนึงหาพวกได้... ไม่รู้เหมือนกันว่าจะแค่ไหน แต่ตอนนี้ เท่านี้ก่อน
“ม่ายเอา... พรุ่งนี้เรียนเช้า” อิฐงอแงประท้วง
“นะๆ นอนเถอะ เดี๋ยวกูจะไม่ว่างแล้ว อยากกอดเผื่อคิดถึงอีกหลายวัน” วันนี้งานก็มาละแต่โชคดีส่งในวัน เดี๋ยวพรุ่งนี้และวันต่อๆ ไปจะไม่ชิวแล้ว เบื่อโว้ย
“นอนเฉยๆ ได้ป่าว”
“ก็เห็นนอนเฉยๆ ทุกที”
“ไม่น้า... บางทีพี่ก็นอนเฉยๆ เหมือนกันแหล่ะ” ยอกย้อน... แต่ก็เรื่องจริง อย่าคิดเชียว ว่าอิฐมันได้ยิงประตูตีไข่แตก ไม่ใช่เลย
“นอนเฉยๆ ก็ได้”
“เฉยของพี่ต้านอ่ะ แบบไหน”
“เดี๋ยวไปถึงจะเปิดดีวีดีให้ดู” หึหึ
“เหอะ งั้นไม่ไป”
กูไม่สน ขับรถไปทางคอนโดกูทันที อิฐมันก็โวยวาย
“พี่ต้าน อย่าทำงี้ดิ อิฐมีเรียนเช้า เดี๋ยวหลับในห้อง”
“งั้นขอสองรอบพอ”
“ไม่เอา”
“นะๆ แค่สองรอบเอง”
“ไม่เอา พี่ต้าน พาอิฐกลับบ้านเหอะ” ต่อรองสุดๆ
“อ่ะๆ นอนเฉยๆ ก็ได้ แค่กอดโอเคมั้ย?”
“พูดแล้วห้ามกลับคำด้วย”
“สัญญาเลยเอ้า พอใจยัง?”
อดเลยกู แต่ช่างเหอะ... พามานอนได้ก็บุญแล้ว
อิฐอาบน้ำเสร็จก่อน
กูตามมาปิดไฟ ขึ้นเตียง ถอดเสื้อผ้าอิฐทันที
“เฮ้ย ไรเนี่ย ทำอะไร ปล่อยนะ!” อิฐดิ้นเอามือปัดมือกูที่กำลังปล้ำถอดเสื้อกางเกงมันอยู่ จริงๆ กะจะแกล้งด้วย กูโรคจิตชอบแกล้งเด็กน่ารัก
“อย่าดิ้น! จะถอดไม่ถอด ไม่ถอดกูปล้ำนะ” แกล้งทำเสียงเหี้ยม อิฐตะลึงไปเลยว่ะ... สงสัยเรียนจบ เป็นตัวโกงละครหลังข่าวท่าจะรุ่ง
กูอาศัยจังหวะช่วงชิงสิ่งที่ไม่ต้องการออกไปจนหมด
“ไม่! พี่ต้าน ออกไปนะ ...อย่า!” อิฐพยายามยันอกกูไว้สุดชีวิตตอนกูก้มหน้าลงไปหาปากมัน
กูกดทับตัวลงไปจนไม่เหลือช่องว่างให้อิฐยันกูได้อีก แล้วบรรจงบดริมฝีปากอย่างร้อนแรง
“ไม่ยอมง่ายๆ ก็ต้องเจอแบบนี้ เข้าใจไหม หึหึ” พูดจบกูหอมแก้มมันอีกฟอดใหญ่ๆ กอดจะลุกออกจากตัวอิฐแล้วนอนลงข้างๆ
อิฐมันคงงงกับที่กูทำมาก เลยทำหน้าประหลาด กูขำสุดๆ พลางดึงเนื้อตัวเปลือยเปล่ามากอดไว้แน่น
“กอดเฉยๆ ตามสัญญา แต่ขอไม่มีเสื้อผ้านะที่รัก”
เพราะกูก็ไม่มีเสื้อผ้าเหมือนกัน เหอะๆ
H
เล่นบร้าๆ อีกและอิพี่ต้าน เดี๋ยวก็งานเข้าอีกหรอกเอ็ง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งานนี้ตัวๆ เสื้อผ้าไม่เกี่ยวของจริงอ่ะ :m25:
-
คงไม่มีใครหวงแฟนเกินไอ้ต้านอีกแล้วแหละ ที่ 1 มอบโล่ :a1:
-
นอนเฉยๆจริงๆ หรอ? อร๊ากกกก เขิลแทน
-
ระวังอะไรบางอย่างในร่มผ้าตื่นนะที่รัก ว๊าก หนูไม่ได้พิมพ์นะ555+
-
เหอะๆ นอนเฉยๆใส่เสื้อผ้าครบ
ความหื่นมึงก็พุ่งทะยาน
แล้วนี้ไม่ใส่ไรเลย
ไม่เชื่อหรอกว่าหื่นต้านจะทนไหว :z1:
-
หวงสุดฤทธิ์เลยนะเนี่ย พี่ต้าน
:jul3:
-
40
#
เช้ามากูไปส่งอิฐ มันหน้าบึ้งตลอดทาง สงสัยจะโกรธเรื่องเมื่อคืน
“ไม่ได้ผิดสัญญาแต่ทำไมโกรธกูอ่ะ?” ถามแบบหน้าด้านๆ เลยกู
“พี่ต้าน เมื่อคืนนี้.......... พี่ก็รู้อิฐเคยเจออะไรมา พี่ยังจะเล่น... สนุกมากนักเหรอ” จุกเลยกู จริงด้วย อิฐมันเคย.....ถูกข่มขืนมาก่อน
จ๋อยแดรก รู้สึกผิด...
“ขอโทษครับ พี่ผิดไปแล้ว” กูคว้ามืออิฐมาจูบ “ยกโทษให้พี่ต้านนะครับ ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำอีกแล้ว”
“พี่ต้านสำนึกผิดจริงๆ รึเปล่าเนี่ย” อ้าว เสียงกูเหมือนล้อเล่นตรงไหน
“จริงดิ เมื่อคืนแกล้งแรงไปหน่อย ไม่ได้อยากทำจริงๆ พี่ขอโทษนะ” อิฐดึงมือออกจากมือกูแล้วหันหน้าหนี
“ตอนแรกอิฐคิดว่าพี่เข้าใจอิฐ แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้ว” ประโยคนี้มันทำกูใจหายวาบเลยว่ะ
“อิฐ...” กูรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที กลัวอิฐจะทิ้งกูไปเพราะความคิดชั่ววูบ ความคิดอยากแกล้งมันแค่ช่วงเวลาไม่กี่นาทีแต่มันทำให้กูหนาวยะเยือกไปทั้งตัว
“แหะๆ เผลอพูดอะไรไปหว่า .....พี่ต้าน เบรค!!!” กูแตะเบรกกะทันหัน ดีที่เหยียบมาไม่เร็วมาก และแรงกระชากทำให้สติกูเริ่มกลับคืนมาอีกครั้ง
“อิฐ พี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่ขอโทษ” กูยกมือสองข้างจับไหล่อิฐไว้ กูไม่รู้ตัวว่าเผลอบีบแขนแรงแค่ไหน จนอิฐมันนิ่วหน้ากูถึงต้องรีบปล่อย
“เจ็บเหรอ อิฐ? เจ็บเหรอครับ พี่ขอโทษ” กูทำอะไรไม่ถูกตอนเห็นมันยกมือจับไหล่ตัวเอง
“ไม่เป็นไรครับ สงสัยต้องเมมไว้แล้วว่าเวลาจะคุยเรื่องซีเรียสกับพี่ห้ามคุยตอนขับรถ ...อันตรายชะมัดเลย”
“................”
“ไฟเขียวแล้วพี่ต้าน อิฐไม่โกรธแล้ว ขับต่อดีๆ น้า... หรือไม่ไหวอิฐขับให้ก็ได้ เอาป่ะ?” สีหน้ากลับมาเหมือนเดิมแล้ว
“ข..ขับได้ โอเค เดี๋ยวขึ้นโทรลเวย์เลยละกัน” ส่วนกู... ถึงจะรู้ว่ามันไม่โกรธ แต่ก็ดับความคิดที่ไม่มั่นคงและหวาดกลัวนั้นออกไม่ได้
พอถึงคณะ
“เย็นนี้...” พูดยังไม่ทันจบ อิฐแทรกขึ้นมา
“กลับเองครับ กับอาทไง ที่เคยบอก”
“รู้แล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“พี่ก็เหมือนกัน ...ดูแลตัวเองบ้าง ไปละ” อิฐชะโงกหน้ามาจูบแก้มกูเบาๆ แล้วลงรถไป
กูยกมือบีบขมับ... รู้สึกไม่มั่นใจ รู้สึกกลัว ....เรื่องแค่นี้ทำใจกูแกว่งไว้ขนาดนี้เลยเหรอวะ
#
ตามคาด... งานงอกแล้ว โปรเจคกูเนี่ยแหล่ะ แถมอาทิตย์หน้าต้องไปดูงานต่างจังหวัดด้วย... แม่เจ้า เตรียมใจไว้แต่ก็ทำใจยาก
ยอมรับตรงๆ ว่ากูยุ่งมาก แต่ก็รีบทำงานแล้วแวะไปหาอิฐที่บ้านหรือที่ทำงานบ้าง
หลังจากตรวจงานเสร็จ กูไปห้างเพื่อซื้อกีต้าร์ ....ให้น้องอิฐ
คิดไว้นานแล้วหาโอกาสไม่ได้สักที กูไปต่างจังหวัดอาทิตย์นึง เลยอยากให้ของที่อิฐให้ความสำคัญมากๆ แบบนั้นบ้าง ไม่ใช่ของไอ้แชมป์
กูเลือกโปร่งไฟฟ้า สีขาวของ gibson มา ดีไซน์สวยดี เสียงก็เยี่ยม
ซื้อมาแล้ว...กำลังคิดว่าจะเอาไปให้อิฐตอนไหน ดันมีคนมาทักกูอีกแล้ว
“ต้าน ต้านคะ” หมดอารมณ์กันพอดี เพราะงี้ไงถึงไม่อยากไปที่สาธารณะ
เธอคนนั้นกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหา... กูขมวดคิ้วมอง จำหน้าได้ แต่ลืมชื่อ
“ไม่เจอกันนานเลย ต้านไปไหนมาเหรอคะ”
“ธุระครับ โทษทีนะ ผมไม่ว่างคุยด้วย” เดินหนี
“เดี๋ยวสิคะต้าน ทำไมต้องรีบด้วยล่ะ เราอุตส่าห์เจอกันทั้งทีน่าจะได้คุยกันนานๆ หน่อย ไปหาอะไรทานกันไหมคะ” ก็บอกว่าไม่ว่าง อย่าทำกูเซ็งไปมากกว่านี้นะเว้ย
“ผมไม่ว่าง ขอตัวก่อนนะ” เดินหลบออกมาอีก แต่ก็ต้องชะงัก
“ต้าน อย่าเพิ่งไปสิ ลูกกวาดได้ยินข่าวมาว่าต้านคบเด็กผู้ชาย เรื่องจริงเหรอ?” จังหวะนั้นเธอเดินมาดักหน้ากูอีกครั้ง
“ลูกกวาดไม่เชื่อหรอกว่าต้านจะมีรสนิยมแบบนั้น เลยอยากถามตรงๆ ต้านไม่ได้เป็นเกย์อย่างที่เค้าว่ากันใช่ไหม?” กูมองสายตาเย็นชา อยากจะตะโกนใส่หน้าว่ากูเป็นเว้ย แต่ตอนนี้ยังให้ใครรู้ไม่ได้ เบื่อชะมัด สังคมแบบนี้
“ตอบมาสิต้าน... เป็นรึไม่เป็น หรือจะให้ลูกกวาดไปถามคนอื่น ว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร..” อย่ายุ่งกับของๆ กูนะเว้ย
“ใครจะว่ายังไงก็ช่าง ต้านไม่ได้เป็นเกย์ ชัดมั้ยครับ”
พูดแบบนี้แล้วเธอยิ้มออกเลย “นั่นสินะ ต้านไม่มีทางเป็นเกย์หรอก ข่าวมั่วแน่ๆ แล้วตอนนี้คบกับใครอยู่เหรอ ว่างๆ โทรหาลูกกวาดบ้างสิ ลูกกวาดคิดถึงต้านนะ” เดินมากอดแขนกูซบอีก... คนก็มอง อิจฉามากนักรึไงวะ เอาไปเลย กูให้
“ก็คบอยู่คนหนึ่ง คิดว่าคนนี้จริงจังแล้ว จะให้ไปมั่วเหมือนเมื่อก่อนคงไม่ได้ ขอโทษด้วยนะ ลูกกวาดไปหาคนอื่นเถอะ” กูดึงแขนตัวเองออกมา แล้วรีบจ้ำออกไปทันที
#
เฮ้อ... ให้มันได้อย่างนี้สิวะ ขืนเจอผู้หญิงพวกนั้นบ่อยๆ กูคงได้ประสาทแดรกขึ้นมาสักวัน
กลับมาถึงคอนโด กูวางกีต้าร์ไว้อย่างระมัดระวัง จ้องมันอยู่นาน ในใจครุ่นคิดถึงอนาคต
“เสียเวลาว่ะ” คิดอยู่กี่ตลบก็ไม่รู้แจ้งสักที ตัดใจได้ก็ไปหยิบงานมาทำ กว่าจะเสร็จ....ตีสาม... เฮ้อ... เหนื่อยใกล้ตายแล้วกู
อยากเจออิฐใจจะขาดอยู่แล้ว โทรคุยมันไม่ช่วยให้กูหายคิดถึง แต่ยิ่งทำให้คิดถึงมากกว่าเดิม
อดทน
อดทน
แต่ถ้าไม่ทนเมื่อไร ยุ่งแน่กรู
เช้าวันนี้กูต้องตื่นมาส่งงานด้วยความง่วง... ไอ้กล้าวิ่งมาลากคอกูไปคุยด้วยทันทีหลังส่งงานเสร็จ
“งานเข้าแล้วมึงไอ้ต้าน” มันทำเสียงตกอกตกใจ
“อะไรอีกวะ” กูพูดแบบหงุดหงิด
“กูบังเอิญไปเจอดาเข้า เค้าถามกูว่ามึงเป็นเกย์จริงรึเปล่า?”
“ดาไหนวะ?” คุ้นๆ
“สัด กิ๊กมึง เด็กxxx ไง” เหอะๆ ใครจะไปจำได้
“แล้วมึงตอบไปว่าไง?”
“ก็ต้องไม่เป็นดิไอ้เหี้ย มึงห้ามบอกคนอื่นไม่ใช่เหรอวะ”
“เออ”
“แต่ดาบอกว่าเพื่อนเค้าเห็นมึงไปเที่ยวใต้กับเด็กผู้ชายสองต่อสอง แถมมึงเสือกไปบอกอีกว่ามากับแฟน แล้วอย่างงี้มึงจะแก้ตัวว่ายังไงไอ้ต้าน”
เวรแล้วกู
“เออ ช่างหัวมัน... ช่างแมร่งมันทุกอย่าง กูไม่รับ ใครจะทำไมวะ” แล้วจะมายุ่งเรื่องกูอะไรนักหนา งานการไม่มีทำรึไง
“เค้าพูดแปลกๆ ว่ะ บอกว่ารู้จักเด็กคนที่มึงคั่วอยู่ด้วย”
“รู้จักอิฐเหรอวะ?” สัสแล้ว
“เออ งั้นมั้ง แถมจะไปถามเอากับเด็กมึงด้วยว่าเป็นอะไรกัน ผู้หญิงพวกนี้แมร่งกัดไม่ปล่อยจริงๆ มึงระวังตัวไว้ดีๆ นะเว้ย”
ระวังแน่... ยิ่งถ้ามากวนใจคนของกู ...กูซัดแมร่งไม่ไว้หน้าใครหรอก
ความคืบหน้าของอิฐที่มหาลัย น้องจิ๊บจะคอยโทรมาบอกเป็นส่วนใหญ่ คนที่เข้าหามันตรงๆ มีแค่ไอ้ยูคนเดียว สงสัยเพราะเกรงใจรุ่นพี่อย่างมันด้วยมั้ง คนอื่นเลยไม่กล้ามาเทียบ
แต่อิฐก็คอยบอกกูว่ามันอยู่กับเพื่อนตลอด หลบได้หลบ เค้าเรียกไปหามันก็ชิ่ง เดือนคณะก็ไม่ได้เป็น โบ้ยคนอื่น
กูถามว่ามีผู้หญิงไปถามหามันบ้างไหม อิฐตอบว่ามีว่ะ....
“ถามว่าอิฐเป็นไรกับพี่ต้าน มาหาสองแก๊งค์ละสวยๆ ทั้งน้าน... กิ๊กพี่ต้านนี่มีแต่แจ่มๆ เนอะ” ไม่หึงกูเลยใช่ไหมเนี่ย
“กูไม่ตลก บอกมา พวกนั้นไปหาเรื่องมึงรึเปล่า?”
“ไม่เชิงครับ เค้าถามเหมือนจะให้อิฐยอมรับให้ได้ว่าเป็นแฟนพี่ต้าน รับให้โง่เด่ะ เดี๋ยวโดนสาวสวยรุมตบขึ้นหน้าหนึ่งทำไง ฮะๆๆ อิฐยังไม่อยากดัง”
มันจะอารมณ์ดีไปไหมเนี่ย คนยิ่งเครียดเป็นห่วงอยู่
“แล้วพวกนั้นเชื่อเมิงเหรอ?”
“ผมก็มีเทคนิคของผม อิอิ”
“เทคนิคอะไร?”
“ความสามารถส่วนบุคคลอะพี่ เอาเป็นว่าเค้าคงไม่มาหาเรื่องผมอีกแล้วล่ะ” เชื่อได้มั้ยวะ... ไม่ใช่อิฐนะ หมายถึงไอ้พวกนั้นต่างหาก
“ผมก็อ้างมุขเดิมไปว่าผมเป็นแฟนพี่เนตรอ่ะ ก็เลยสนิทกับพี่ต้าน และผมก็คุยกับพี่เนตรเรื่องนี้แล้วด้วย พี่เค้าไม่ว่าอะไร แถมเต็มใจช่วยอีกต่างหาก” สมยอมเชียวนะไอ้เนตร ทำอะไรไม่มีปรึกษากูเลย..... แต่ก็ยังดีกว่ามันอ้างคนอื่นล่ะวะ
“พี่เนตรใจดีสุดๆ เลยพี่ต้าน อุตส่าห์ขับรถมาหาที่คณะ แล้วเปิดตัวว่าเป็นแฟนผม ทั้งกิ๊กพี่ต้านแล้วก็คนที่มายุ่งกับผมเลยต้องสลายตัวไป” ลงทุนฉิบเลยไอ้เนตร ปลื้มน้องอิฐเลเวลสองร้อยป่าววะ กูพอเดาได้ถ้ามันจะเล่นละครก็คงทำกับอิฐเหมือนตอนที่กูพาน้องไปที่บ้าน ....ทำตัวน่าหมั่นไส้เหี้ยๆ น่ะ
“อย่าไปไหนคนเดียวรู้ไหม พี่ฝากจิ๊บกับชิคช่วยดูเราแล้ว อย่าทำให้พี่เป็นห่วง บอกอะไรให้เชื่อ เข้าใจป่าว?”
“สั่งจัง... อิฐเข้าใจแล้ว กิ๊กเยอะก็ซวยคนอื่นแบบนี้แหล่ะ .......ทีหลังจะมีกิ๊กอีกมั้ย หาพี่ต้าน ถ้ามีอีก ตายแน่” มันทำเสียงขู่แบบหลอกๆ แถมยังเอามือกำรอบคอกูอีก แต่ไม่ได้ออกแรงบีบหรอก แค่เกร็งมือเอาไว้
กูคว้าเอวอิฐมากอด แล้วซบหน้าลงไปที่ท้องแบนๆ ของมัน ได้กลิ่นเสื้อผ้าผสมกลิ่นตัวก็ทำกูเคลิ้มได้แล้ว “ตอบไปก็สิ้นเรื่อง ว่าเราเป็นแฟนกัน”
“เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนี่นา”
“อืม” กูกอดมันอีกสักพักก็ปล่อย
“เดี๋ยวพี่ต้องไปดูงานต่างจังหวัดอาทิตย์นึง ระหว่างนี้มีอะไรก็บอกไอ้แชมป์นะ พี่ฝากมันให้ไปรับอิฐแล้ว”
“พี่ต้าน” อิฐเอาสองมือมาประคองหน้ากู
“ครับ”
“เครียดไปรึเปล่าพี่”
“.....เปล่า” กูโกหก เรียนก็หนัก รักก็เหนื่อย... ไม่ใช่เหนื่อยที่จะรัก แต่เหนื่อยเพราะคนอื่นมาขวางความรักของกู
“ผมดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องให้พี่แชมป์ไปรับหรอก”
“........อย่ามาอวดเก่ง” กูจับมือมันบีบเบาๆ “บอกแล้วไงว่าอย่าทำอะไรเองคนเดียว กูไม่อยู่ ไอ้หน้าไหนก็ดูแลมึงไม่ดีเท่ากูหรอก”
“พี่ต้านผม...”
“มึงดื้อแบบเนี้ย จะให้กูวางใจได้ไง บอกอะไรก็ทำอย่าเถียง... แล้วมือถืออ่ะ มีไว้ทำเหี้ยอะไรไม่ชอบเปิด ต่อไปนี้กูโทรไป กูต้องได้ยินเสียงมึง ไม่ใช่เสียงผู้หญิงบอกฝากข้อความอีก!” เหมือนพฤติกรรมของมันที่ผ่านมา จะทำให้ความเก็บกดของกูระเบิด กูบอกตัวเองว่าไม่ใส่ใจ จะทำบ้าอะไรก็เรื่องของมัน แต่เอาเข้าจริงกูก็หลอกตัวเองไม่ได้ว่ากูอยากรู้ว่ามันเป็นยังไง ทำอะไรที่ไหน กับใคร หรือมีคนอื่นมายุ่งวุ่นวายกับมันรึเปล่า กูห่วง หวงมัน.... ทุกอย่าง กูคงบ้าไปแล้ว
“.....................” อิฐเงียบมองตากู มองเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“...........เข้าใจไหม?” กูถามย้ำอีกครั้ง
“ครับ เข้าใจ”
“..........ดี”
“พี่ต้าน... ไม่มีใครทำอะไรเราได้ ถ้าเรามั่นคง พี่ว่างั้นไหม”
“..................”
กูสะอึกเลยว่ะ.... ใช่ ไม่มีใครทำอะไรเราได้
และกูจะไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น
H
หลังๆ มาไม่รู้จะพูดไรแว้ว ทูบีคอนตินิ้วละกันเน้อ
-
อ๋อยยย..บรรยากาศมันเครียดดดด :z3:
อาทิตย์นึงที่พี่ต้านไม่อยู่ จะเกิดไรขึ้นบ้างเนี่ย :serius2:
พี่ต้านก็ดูเหนื่อยจริงๆแหละ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปอิฐก็คงเหนื่อยตามไปด้วย
ปล่อยวางบ้างก็ได้นะเพ่ :กอด1:
กำลังเข้มข้นเลยค่ะ รออ่านตอนต่อไปเน้ออ
-
สู้ๆนะนายต้าน มีแฟนน่ารัก ก็ต้องอดทน o18
-
เหอะๆ
-
รักทรหดจริงๆ เลยเนอะฮ่าๆ
สู้เด้อเฮีย
-
เฮ้อ...เรียนก็หนัก รักก็เหนื่อยจริงด้วย
แต่อยากอ่านตอนเนตรไปเปิดตัวอ่ะ ท่าจะฮา
-
เฮ้อ เหนื่อยแทนต้าน :a6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต้าน...ใจเย็นๆ เชื่อใจอิฐ เชื่อใจคนที่เรารัก และรักเรา.... :กอด1:
ถ้าเรามัวแต่ไล่ตาม มัวแต่หวาดระแวง...ซักวันเราจะเหนื่อย แล้วจะท้อ.... :L2:
:กอด1: คนแต่งจ้า
-
ตอนพิเศษ (โคตรๆ)
ความว่า... ทำไมถึงรักกรู
‘อิฐรักกูตรงไหน?’
ตอนไหน? อะไรยังไง
...................กูไม่รู้...................
....ไม่เคยถามมันด้วยว่าเพราะอะไร....
เออ... บางคนอาจจะสนใจเรื่องนั้น แต่กูไม่นี่หว่า
กระบวนการทางความรู้สึก เพื่อให้ได้ผลลัพธ์แบบนี้ กูว่าต้องมีอะไรตกหล่นบ้างหล่ะถ้าจะเอามาพูด
บางเรื่องรู้อยู่แก่ใจ ทั้งกูและมัน
ก็ไม่รู้จะถามเรื่องที่รู้อยู่แล้วทำไม...
ตอกย้ำถึงความรักของเราน่ะเหรอ....?
ไม่จำเป็นสำหรับกูว่ะ เพราะแค่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ทุกสิ่งที่กูทำ ทุกสิ่งที่พูด หรือรู้สึก มันช่วยอธิบายอะไรในตัวมันเองได้อยู่แล้ว
นึกถึงคำพูดของท่านอิบนุ อาราบี ขึ้นมาได้
ลุงเค้าบอกว่า 'รักคือการมองเห็นสิ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้ และปรารถนาที่จะเก็บสิ่งที่มองไม่เห็นนั้นไว้กลางใจเสมอ'
........มันก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะมั้ง
#
ตอนนี้กูกับอิฐคบกันมา... เกือบสามปีแล้ว กูเรียนจบ ทำงาน... อิฐเรียนปีสอง จะบอกว่างานยุ่งจนไม่ค่อยได้เจอกัน ก็ดูจะเป็นข้ออ้างเกินไป แต่กูตะบันทำงานเพื่อใช้หนี้พ่อแม่ที่กูไปยืมเงินเค้ามาตอนนั้น...ห้าล้าน... กูพูดว่าจะคืนก็ต้องคืนดิวะ... ด้วยแรงสมองแรงกายของตัวเองเนี่ยแหล่ะ
ไม่ได้เจอกันมาอาทิตย์กว่า อิฐมาหากูที่ทำงาน
มันทำกูช้อครอบที่เท่าไหร่แล้วไม่ได้นับ เพราะ...มันไปตัดสกินเฮดมาดิครับ
ทำอะไรปรึกษากูบ้างก็ได้...
อิฐเอาหัวเกรียนๆ ของมันมาอวดกู... รู้ไหมว่าทำคนทั้งออฟฟิสสะเทือนใจกับการตัดสินใจครั้งนี้ของมันมาก
“เท่ป่าวพี่ต้าน?” ไอ่น้องอิฐยืนยิ้มชี้นิ้วไปที่หัวของมัน... กูตะลึงมองเขม็งนึกว่าตัวเองทำงานหนักจนตาฝาดไป
“ตัดทำไม?” อิฐยักไหล่ ทำหน้ากวนแบบน่าลุกไปตื๊บซะเดี๋ยวนั้น ยิ่งมันทำทรงนี้ ยิ่งน่าถีบเข้าไปใหญ่
“ผมแค่อยากลดเลเวลความหล่อของตัวเองลง ตอนนี้ฮอตจนคณะแทบแตกแล้ว อิอิ”
กูรู้สึกว่าตัวเองหน้าตึง เมื่อได้ยินคำพูดกวนตรีนของมัน
“แล้วลดได้ไหม ความฮอตของตัวเองน่ะ?”
“ได้ๆ บางคนด่าผมก็มี” ชอบให้ถูกด่าว่างั้น
“เออ เห็นแล้วมันน่าด่ามั้ยล่ะ” สกินเฮดเบอร์สอง... ฮึ่ม
“ตัดแล้วดูไม่ดีเหรอ?” ก็ไม่เชิงหรอกว่ะ
“ไม่ชินตามั้ง ออกไป ปะ จะทำงาน เห็นหน้าแล้วอยากกระทืบคน”
“เอิ๊กๆ” มันหัวเราะแล้วเดินออกไป บ้านะมัน...
อิฐรอกูที่ร้านกาแฟข้างล่างออฟฟิส นั่งเล่นเกมส์อยู่
ณsณsฌ.2
เกมส์จับคู่ภาพ... ไอ้ปัญญาอ่อนเอ๊ย
“ไป กลับบ้าน” กูเอามือไปไถหัวมันเล่น จะว่าไปก็จั๊กจี้ดีเหมือนกัน แหม่เอาเข้าจริง เมียกรูทำทรงไหนก็น่ารักน่าตื๊บทุกทรง
“พี่แชมป์โทรมาชวนไปกินข้าว ไปป่าว?” อิฐเก็บเกมส์ใส่กระเป๋า
“อืม เอาดิ” กูญาติดีกับไอ้แชมป์แล้ว ว่างๆ ก็ไปไหนด้วยกันสามคนบ่อยๆ
พอมาถึงร้าน ไอ้แชมป์ตกใจกับทรงผมอิฐยิ่งกว่ากูอีก มันบ่นจนกูรำคาญ...
แต่อยู่ๆ มันก็ถามอิฐว่า
“ทำไมชอบพี่ต้านเหรออิฐ?” อย่าลืมว่ากูแก่กว่าไอ้แชมป์ มันเพิ่งมาเกรงใจเรียกกูว่าพี่เมื่อไม่นานมานี้เอง
อิฐหันหน้ามามองกูแล้วเลิกคิ้ว
“ทำไม? อืม.... นั่นสิ ทำไม?” มันถามไอ้แชมป์กลับ แล้วเค้าจะรู้กับเมิงมั้ย...
“ชอบเยอะแยะไปหมด เลยไม่รู้ว่าจะตอบยังไงอ่ะ” อิอิ ฟังแล้วชื่นใจ
“พี่ต้านมีอะไรดีกว่าพี่เหรอ” อ้าว เมิง...ไอ้แชมป์ อยู่ดีไม่ว่าดี วอนปากแตกนะมึงอ่ะ
“สงสัยเพราะ... เป็นพี่ต้านล่ะมั้ง” อิฐเอามือทาบอก ทำตาซาบซึ้ง “คนอะไรบ้าบอคอแตกที่ซู๊ดดดด ประทับใจจนลีมไม่ลง”
อ้าว เฮ้ย...
จะเชื่อมันดีมั้ยเนี่ย
เวลามันพูดจริง ดูเหมือนพูดเล่น
เวลามันพูดเล่น ก็ดูเหมือนพูดจริง... น่าปวดหัวกับมันไหม
“พูดจริงป่าวเนี่ย?” ไอ้แชมป์ทำหน้าประหลาด
“เอาจริงๆ ไม่รู้ทำไมชอบอ่ะ ประทับใจอะไรสักอย่าง ...แล้วก็..ผมอยากรู้จักพี่ต้านจากตรงนี้” มันเอานิ้วจิ้มกบาลตัวเอง “อยากรู้ว่าเค้าคิดจะกระทืบผมจริงป่าว ที่ผมไปกวนโอ๊ยอยู่บ่อยๆ อ่ะ ฮะๆๆ” อันหลังนี่พูดเล่นชัวร์
“แล้วได้คำตอบว่าไง” ไอ้แชมป์ถามต่อ
“อยาก!”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“ขำนักรึไงไอ้หอก” กูด่าไอ้แชมป์ แมร่งหัวเราะซะลั่นเลยเมิง
“ผมโดนทั้งตบ(หัว) เตะ(เบาๆ) ต่อย(มันขอกรูเอง) ครบอ่ะ แต่พี่ต้านก็เข้าใจผม... ไม่รู้สินะ ว่าทำไมผมถึงคิดแบบนั้น”
“เฮ้อ....โดนทำถึงขนาดนี้ยังทนคบกับคนบ้าๆ อย่างนั้นได้ เปลี่ยนใจยังทันนะอิฐ พี่รออยู่”
กูดันหัวไอ้แชมป์ออกห่างจากหน้าเมียกรู
“ปากมึงนี่นะ... จะอยู่อย่างสงบสักวันไม่ได้เลยรึไง”
“ฮ่าๆๆ พี่ก็พูดเกินปายย แค่ล้อเล่นน่ะ อย่าคิดมาก” ไอ้แชมป์ยักไหล่
“เออ พี่ต้าน.... ได้ข่าวว่าจัดการไอ้ยูซะเดี้ยง หนักมือไปหน่อยรึเปล่าพี่?” ไอ้แชมป์กระซิบถามกู ห่า... ระยะเบิร์นนิ่งเลยนะเมิง อิฐก็นั่งอยู่ข้างๆ
“มึงจะเป็นรายต่อไปถ้าไม่หุบปากซะตั้งแต่ตอนนี้”
“ชิ” ไอ้แชมป์ทำท่าไม่สบอารมณ์
#
กลับถึงบ้านน้องอิฐให้กูไปช่วยดูงานให้ ก็พวกวาดๆ ที่เรียนนั่นแหล่ะ มันถามกูว่าจะใช้สีโทนไหนดี การจัดองค์ประกอบโอเคยัง
กูแนะให้เสร็จ มันเปลี่ยนเรื่องเฉยเลย
“ตอนอยู่ในร้านกระซิบไรกับพี่แชมป์อ่ะ ผมไม่ได้ยิน”
“ไม่ได้ยินก็เพราะไม่อยากให้อิฐรู้ไงครับคนดี...” กูเอามือยีหัวอิฐ แกล้งมัน
“ไปทำอะไรมา ถึงไม่อยากให้ผมรู้” เริ่มทำเสียงดุว่ะ โห... กลัวจังเลย
“กระทืบคน” กูตอบ
“........อย่าบอกนะว่า....” อิฐหน้าซีด เหอๆ
“ว่า.. ว่าเป็นไอ้เชรี้ยยู? จะถามอย่างงี้ใช่ป่ะ ...ขอตอบเลยว่าใช่!”
“อะ..พี่ต้าน! ...นั่นมันทำเกินไปแล้ว!” อิฐกำมือแน่น เหมือนจะเสียใจที่กูทำมาก
กูเดินไปจับมือกะจะให้มันใจเย็นฟังกูก่อน แต่อิฐสะบัดออก
“พี่ยูเค้าหัวแตกแขนหักเลยนะพี่... ทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นด้วย”
“อิฐ”
“ไม่ต้องมาจับผม”
“อิฐฟังพี่ ฟังนะ.... ไอ้ยูน่ะ มันจ้องจะทำอะไรอิฐก็รู้ มันเป็นแค่ไอ้ตัวมารสังคม เป็นตัวเหี้ยที่จ้องจะทำร้ายอิฐนะ จริงๆ ไอ้ห่าเนี่ย ตายๆ ไปซะประเทศเราคงสูงขึ้นอีกเยอะ อิฐจะไปวอรี่อะไรกับมันล่ะ ที่ทำเนี่ย ก็แค่สั่งสอนที่มันวางแผนจะข่มขืนอิฐ... เข้าใจใช่มั้ย ว่าพี่จะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่ๆ”
“......พี่ยู..... จะ......” อิฐกลืนน้ำลายเฮือก คงตกใจมากที่กูพูด
“ใช่ มันจะทำอะไรอิฐ พี่รู้หมดแหล่ะ ดีนะที่วันนั้นไปขวางมันไว้ทัน ไม่งั้นโดนลากไปทำอะไรๆ แล้ว” ไม่ใช่แค่นั้น... หลังจากไอ้เชี้ยยูวางยาเมียกรูเสร็จแม่งยังจะถ่ายวิดีโอแบล็คเมล์อีกด้วย รู้อย่างงี้ที่กูตีหัวมันกระจุยน่ะยังน้อยไปด้วยซ้ำ
“.................”
“ทีนี้เข้าใจพี่รึยัง?” กูดึงหัวมันมาซบที่อก
“เข้าใจ......” อิฐยกมือขึ้นจับเสื้อกู “แต่ทำแบบนั้นเค้าจะไม่มาแก้แค้นพี่ต้านคืนเหรอ?”
“ไม่ต้องห่วง ไอ้ห่านั่นมันก็แค่ลูกหมา กว่าจะรักษาแขนกับกบาลมันเสร็จก็คงจ๋อยไปอีกนาน เดี๋ยวมันหายแล้วพี่จะไปซัดมันอีกสักรอบ จะได้ปิดตายความคิดบัดซบของมันแบบถาวรไปเลย” พูดถึงแมร่งแล้วอารมณ์ขึ้นจริงๆ นึกถึงวันนั้นแล้วยังเจ็บใจไม่หาย
“แหะๆ พอแล้วพี่ต้าน แค่นี้ผมก็กลัวแทนจะแย่ละ”
“รู้อย่างนี้แล้ว ทีหลังจะไปไหน ทำอะไร ยังจะไม่ระวังตัวแบบนี้อีกมั้ย?” อย่านึกว่าสกินเฮดจะช่วยอะไรเมิงได้นะ...
“คร้าบ.....ไม่ทำแล้ว ทีหลังจะไปไหนผมจะบอกพี่ต้านนะ”
“ดี! รู้ไว้เลยที่พี่ทำเพราะเป็นห่วงอิฐมากนะ”
“ครับ ผมขอโทษ”
แจ่มจริงๆ ความคิดกรู ยิงปืนทีเดียวได้นกสองตัว
อิฐมันไม่ค่อยชอบบอกกูว่าจะไปไหน ทำอะไรกับใคร พอเจอเรื่องแบบนี้ มันจะได้รู้สักทีว่ารอบตัวมันน่ะ ...อันตราย!
H
ที่จริงมันก็แอบโหดอยู่นะไอ้พี่ต้าน
ดูเหมือนของจริงกับที่เล่าจะต่างกันหลายขุมอยู่
-
ฮ่าๆ เฮียต้านฉลาดว่ะ
-
:กอด1:
-
โหดมากกกกกกกกค่ะพี่ต้าน
แต่ที่ทำไปเพราะรักอิฐใช่มะ
เค้ารู้นะ อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้ยูนี่มันเลวจริงๆ
พี่ต้านน่าจะเอาให้มันเจ็บหนักๆ
:fcuk:
-
ปลื้มเฮียต้านอ่ะ เท่โคตร ปกป้องเมีย กร๊ากกก :m20:
แต่แอบโหดใช่เล่นนะนี่ o22
น้องอิฐก็อย่าดื้อมากนะ เฮียเค้าปวดหัว หึหึ
+1 ขอบคุณสเปฯที่มาคั่นอารมณ์เครียดค่ะ :กอด1:
-
ไอ้ยูนี่มันเลวจริงๆ
พี่ต้านน่าจะเอาให้มันเจ็บหนักๆ
:fcuk:
ยังไม่พอๆ :z6: :beat:
-
ปลื้มพี่ต้านสุดๆเลย ย!!
หล่อ เท่ ดิบ เถื่อน รักจริง ง 5 555
-
ชอบตอนพิเศษอะ พี่ต้านค่อยเป็นพี่ต้านหน่อย
-
41
.
“มีอะไรจะให้” กูนึกขึ้นได้พอดี เลยเดินไปหยิบกีต้าร์ออกมา อิฐเห็นมันทำตาโตเลย
“ซื้อให้จริงเหรอเนี่ย!”
“อืม ชอบมั้ย?” กูยื่นให้ อิฐรับไปแล้วสำรวจกีต้าร์นั้นอย่างสนใจ
“สวยมาก ชอบมาก ขอบคุณครับ” อิฐยิ้มตาหยี แล้วรีบลุกไปยืนกลางห้อง...
“ท่านผู้มีเกียรติ์ทุกท่าน... วันนี้ กระผม... นายรัชตะ มีความยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่ได้รับของขวัญโดยไร้เหตุผลจากคุณอาทิตย์” กูไร้เหตุผลเหรอวะ... น่าโมโหจริงๆ
อิฐขยับกีต้าร์ให้เข้าที่เข้าทาง ตัวขาวๆ กับสีขาวๆ ของกีตาร์ดูเข้ากันดี
มันดูสว่างมากๆ
“เป็นกีตาร์โปร่งไฟฟ้าตัวนี้... เพื่อเป็นการขอบคุณคุณอาทิตย์ ที่อุตส่าห์สละเวลาไปซื้อกีตาร์ตัวนี้มา กระผมขอมอบเพลงนี้ ให้คุณอาทิตย์ ให้เค้าได้รู้ไว้ ว่าผมรักเค้ามาก และผมก็เป็นห่วงไม่อยากให้เค้าเครียดเรื่องผม ที่ผมพูดหรือทำอะไรไปให้เค้าไม่สบายใจ ทุกอย่างผมขอโทษ ผมจะทำตัวให้ดีขึ้นกว่าเดิม นะพี่ต้าน...เชื่ออิฐนะ”
“...................”
“นะๆๆ”
“อืม เชื่อ!”
”แหะๆ งั้นโปรดทุกท่านรับฟังเพลงของกระผมอย่างสงบด้วยครับ”
เขินเหมือนกันว่ะ ชอบทำอะไรแบบนี้ แต่ก็น่ารักดี...
intro : C Dm Em F กูก็รู้แล้วว่าเพลงอะไร......
“...........................รักเธอ รักเธอ ที่เคยพูดไป
คงไม่มีความหมายสักเท่าไหร่..... ถ้าเธอไม่มั่นใจ กับสิ่งที่ฉันได้ให้ไป........... ก็คง..... ช้ำใจ
รักเธอ รักเธอ ที่เคยพูดไป
นานเท่าไร คำนั้นยังคงเดิม
หมดไปแล้วทั้งใจ
ไม่อาจรักเธอมากเกิน
เท่านี้...ไม่ขอมากมาย....
F
เพียง....
Em Dm Em
คำพูดคำสุดท้าย.... จะรักแค่เธอไปจนวันตาย
หมดสิ้นแล้วทุกสิ่ง...
F Em Dm
แต่ฉัน..ไม่รู้ว่านานแค่ไหน…
วันที่ฉันหมดลมหายใจ....
G C Dm Em F
แต่ใจฉันยังคง รักเธอ.....”
ใจกูเต้นแรงอีกแล้ว เวลาร้องอิฐมันชอบอินกับเพลง ยิ่งมันมองตากูตลอดยิ่งทำให้กูมีอารมณ์ร่วมกับทุกคำร้องที่ถ่ายทอดออกมาอย่างมหาศาล
จบเพลงอิฐโค้งทำเหมือนขอบคุณคนดู
“ขอบคุณคร้าบ.... เสียงใช้ได้เลยพี่ ขนาดยังไม่ได้จูนสาย” อิฐอมยิ้ม ดูท่าจะชอบมากว่ะ เห็นแล้วกูก็มีความสุขไปด้วย
“เล่นมั่งดิ อยากฟังเสียงพี่ต้าน”
“ก็พูดอยู่นี่ไง ไม่ได้ยินเหรอ” อิฐยื่นกีตาร์ให้กู
“เพลงดิเพลง...”
“เออ ไม่รู้จะร้องเพลงไร” กำลังฟุ้งอยู่ เบลอๆ
“ให้คิดก่อนก็ได้”
“เอาใหญ่เลยนะ” กูยกมือขยี้ผมมันจนยุ่ง อิฐเอาหัวหลบแล้วลงมานั่งบนตักกู
“อิฐชอบเสียงพี่ต้าน แหะๆ ฟังแต่เสียงตัวเองมันเบื่อ” พูดแล้วเอามือมากอดคอกูไว้ มันหอมแก้มกูเบาๆ ทำแบบนี้ระวังกูจะน็อตหลุดนะเว้ย
“พี่ก็ชอบเสียงอิฐ อยากฟังทุกวันเลยรู้ไหม” กูยื่นหน้าไปบดจูบที่ปากสีแดง จูบย้ำๆ อยู่อย่างนั้น พออิฐเผยอปากออกมากูก็แทรกลิ้นเข้าไป เราแลกลิ้นกันอย่างดุเดือด จนกูเองก็แทบจะบ้าตายไปแล้วเหมือนกัน
“แฮ่ก พี่ต้านเล่นอะไรเป็นมั่ง นอกจากกีต้าร์?” อิฐถามตอนกูถอนจูบออก แล้วเปลี่ยนเอาจมูกไปไซร้แก้มสูดดมกลิ่นหอมแทน
“ก็หลายอย่าง กีตาร์ เบส กลอง เปียโน นอกนั้นก็หมาๆ แมวๆ ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน อืมม กูชอบลองน่ะ...ก็หัดเล่นไปเรื่อย” พูดจบก็เลื่อนหน้าไปเลียที่ซอกคอและใบหู ได้ยินเสียงอิฐครางอืออา ตอนที่กูดูดคอมันจนแดงเป็นจ้ำ
“อื่อ....หัดเองเหรอ? อ๊ะ เจ็บอ่ะ” เหอะๆ ไม่รู้เจ็บเพราะกูกัดหรือเพราะกูบีบนมมันนะ
“โทษที... ก็มีอาจารย์สอนบ้าง เพื่อนสอนบ้าง หัดเองก็ด้วย”
“อันไหนเทพสุด” กูถอดเสื้อยืดมันออกทางหัว แล้วแมร่งยังจะมีอารมณ์มาถามอีก...
“.....อืม........กลองมั้ง” แล้วกูตอบทำไม
“เหรอ! เล่นให้ดูหน่อยดิ”
“มีให้เล่นที่ไหนเล่า” กูหัวเราะขำขำ แล้วดันมันนอนราบไปกับโซฟา
“อยากเห็นอ่ะ ท่าจะเป็นเครื่องดนตรีที่น่าสงสาร ต้องคอยรองรับมือและตรีนพี่ต้าน” เออ ก็จริง
เคยทำกระเดื่องพัง ไม้กลองหักไปไม่รู้กี่อัน กูมือหนักสัดๆ
“ทำเป็นรู้ดี เดี๋ยววันหลังไปบ้านพี่ดิ จะเล่นให้ดู ตั้งวงกันเลยมั้ย ชวนพวกไอ้กล้ามาเล่นด้วย”
“ดีๆ พี่ อยากเล่นมานานแล้ว ว่าแต่ที่บ้านมีกลองด้วยเหรอ?” โอ้ย ถามงี้แล้วชาติไหนจะได้...XYZ
“เฮ้ย เลิกถามซักทีเหอะว่ะ เอากันได้แล้ว”
“.............”
“อ้าปากเร็ว” มันไม่ทำว่ะ แต่เอามือมาจับน้องกูแทน
“ถอดก่อนสิ” มันบอกยิ้มๆ เชี้ย... จะเอาข้างล่างหรือข้างบนก่อนดีวะ
ข้างล่างว่ะ... คำตอบสุดท้าย
กูถอดกางเกงของตัวเองและของอิฐลง พอเปลือยกันทั้งสองคนแล้ว กูก็คว้าคอมันมาจูบทันที มืออีกข้างเอื้อมไปจับของมันชักเบาๆ
เออ แล้วอย่าคิดว่าน้องอิฐมันจะยอมแพ้กู มันคว้าของกูมารูดให้เหมือนกัน กูปล่อยมันทำไป จนเริ่มมีน้ำหล่อลื่นไหลออกมา
ขณะนั้นก็เอามือไปเกี่ยวขาเล็กให้อ้าออก เฮ้อ.... เจลๆๆๆ ขี้เกียจไปหยิบแล้วโว้ย ไม่ทันใจ
“อ่ะ....อ่าส์ อิฐ กูอยากเข้าแล้วว่ะ” เอานิ้วแหย่ไปช่องทางข้างหลังได้สักพักกูก็เริ่มทนไม่ไหวแล้ว
“....ด..เดี๋ยวก่อนพี่ กลัวเจ็บ” อิฐกลืนน้ำลายเอื๊อก แล้วรีบเขยิบหนีแต่กรูคว้าเอวมากดลงไปนอนที่เดิม
“......กูจะทำเบาๆ” พูดจบกางขามันออกแล้วแทรกตัวเอาน้องกูไปจ่อที่ทางเข้า
“อ๊าาา!! พี่ต้าน!.....จ..เจ็บ....เดี๋ยว อ๊ะ” อิฐร้องลั่นตัวมันสั่นไปหมด
แต่กูเข้าไปแค่หัวเอง... กูแช่ไว้ก่อนซักพักแล้วก้มไปดูดหัวนมและขยับมือชักให้อิฐเพื่อมันจะได้ผ่อนคลายมากกว่านี้
“อ่าส์ ดีขึ้นยัง?” กูถาม
“ฮื่ออ.....อืม บ..เบาๆ นะ” อิฐพยักหน้า กูค่อยๆ ซอยถี่เข้าไป ระหว่างนั้นข้างในของอิฐก็รัดกูแน่นมากจนเผลอกระแทกตัวลงไปจนเกือบมิด
“อ๊าา!...ฮืออ” น้ำตาไหลกลิ้งลงมาทันที
“ขอโทษๆ ไม่ร้องนะ” ต้องหยุดก่อน ท่าทางอิฐจะเจ็บ
มันฝืดมาก.... ทั้งร้อน ทั้งแน่น ทั้งเสียว เยอะแยะไปหมด เหมือนจุดศูนย์รวมอารมณ์กูมันเพ่งไปที่ตรงนั้นเกือบหมดแล้ว
“อิฐครับ... พี่ขอโทษ” กูปลอบจูบซับน้ำตาให้
“อ...อย่าเพิ่งขยับนะ จ..เจ็บ”
“อืม จะให้เอาออกก่อนมั้ย?” สงสารว่ะ
“............ม..ไม่เป็นไร ต่อก็ได้ แต่เบาๆ นะ” กูค่อยๆ ขยับตามที่มันบอก จริงๆ กูก็ปวดไปหมดทั้งลำแล้วเหมือนกัน แต่ต้องค่อยๆ ทำ แล้วก็สังเกตสีหน้าอิฐไปด้วย
“อา....อะ..อา”
“เป็นไงอิฐ เสียวยัง?” เห็นมันเริ่มครางแล้ว อิฐกัดริมฝีปากล่างแล้วพยักหน้า เห็นแบบนี้แล้วยั่วอารมณ์กูมากเลยนะเนี่ย กูซอยเน้นๆ ไปอีกสักพักก็เปลี่ยนให้อิฐมานั่งข้างบนแทน
“อ๊ะ พี่ต้าน” มันตกใจเอามือมาดันหน้าท้องกูไว้
“ขย่มเลยที่รัก” ชิ... มันไม่ขย่มว่ะ แต่ส่ายสะโพกหมุนควงแทน โอ้ย...จะยั่วกูไปถึงไหน
“อิฐครับ พ..พี่เสียว” คราวนี้มันเริ่มขยับละ กูเด้งเอวสวนไปจนมันครางเสียงดัง
“อ๊าส์ อือ อือ...” กูคว้าคออิฐมาบดจูบที่ริมฝีปากอีกครั้ง มือสองข้างดันสะโพกมันให้เคลื่อนที่ขึ้นลงเร็วขึ้น
ตอนนี้ทั้งห้องนั่งเล่น กูได้ยินแต่เสียงครางของผู้ชายสองคน แอร์แมร่งไม่ช่วยอะไรเลย... มันร้อนจนเปียกไปทั้งตัว แต่กูชอบว่ะ เวลาเห็นอิฐตัวเปียกเหงื่อ ผิวมันเหมือนจะสะท้อนแสงได้เลย เร้าอารมณ์กูสุดๆ
สงสัยจริงๆ ถ้ามีเซ็กซ์ในอุณหภูมิซักศูนย์องศา มันยังจะเหงื่อซกอย่างนี้อยู่มั้ย...
กูเปลี่ยนให้อิฐลงไปอยู่ด้านล่างอีกครั้ง ดึงขาข้างนึงมาพาดบ่าแล้วเดินเครื่องเต็มสูบ กูใกล้แล้วว่ะ...
“อ่า ซี๊ดดส์ ใกล้ยังอิฐ?” กูถามพร้อมกระแทกเร็วขึ้นจนอิฐมันโยกตามอย่างรุนแรง
“อ๊า...ค..ครับ อ๊ะ!” มันแตกแล้ว ส่วนกูก็ตามไปติดๆ โอย...เสียวเชี้ยๆ กูขยับรีดน้ำตัวเองออกจนหมด แล้วถอนกายออกมา
“....อือ ฮ้า” อิฐนอนหลับตาอ้าปากหอบหนักๆ กูก้มลงจูบไซร้ทั่วทั้งหน้าซอกคอแล้วช้อนตัวมันยืนขึ้น
“อ...อะไร?” อิฐมันถามตอนกูยกขามันขึ้นพาดกับโซฟา
“อีกรอบนะ” กูกอดเอวมันไว้จากด้านหลังแล้วแทงพรวดขึ้นไปอีกครั้ง
“อ๊ะ!..พ...พี่....เดี๋ยว อ่าส์ โอ้ย”
“ช่วยไม่ได้ มายั่วพี่ก่อนเอง” ดูเหมือนอิฐมันจะไม่มีแรงโต้ตอบอะไรกูอีกแล้ว นอกจากครางเสียงหวานให้กูฟัง
กูอยากเห็นหน้าอิฐ เลยหมุนตัวมันกลับมาข้างหน้าทั้งที่ยังสอดใส่อยู่ โอ้ย... คนเชี้ยไรวะ น่ารักโคตร กูก้มลงไปจูบปากแดงเจ่ออีกครั้ง
“พี่...ต้าน อิฐ อือออ อิฐเมื่อย” ตอนนี้กูเอาแขนเกี่ยวขามันยกขึ้นข้างนึง ส่วนอีกข้างก็แทบยืนไม่ติดพื้นเพราะกูสูงกว่ามันมากอยู่
“อ่า เหรอ ซี๊ดดส์ งั้นเอาท่าไหนดี?”
“...ม...ไม่รู้ อ๊ะ!” กูคว้าสะโพกมันอุ้มขึ้นมาแล้วปล่อยนอนลงโซฟาอีกครั้ง
“โอเคยัง?”
“อ..อืม....”
จากนั้นก็ทำกันแบบนี้ต่อไปแหล่ะว่ะ แต่ย้ายไปที่เตียงแทน จะได้นอนนุ่มๆ ขึ้นมาหน่อย อิฐมันเมื่อย...
H
NC ขำขำ + ความหื่นของพี่ต้าน
ขอบคุณทุก rep ที่อยู่เป็นเพื่อนกันมาจนบัดนี้ ไม่ค่อยได้ทักทายคนอ่านสักเท่าไหร่เลย...เหอๆ แต่เราก็อ่านทุกเม้นท์นะ ถ้าไม่มีพวกท่านเราคงต้องกลับสู่ความว่างเปล่าอีกครั้ง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านไป รู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นตามไปทีเดียว
ท่าทาง แค่เพิ่มเลือดคงไม่พอ... อาจจะต้องเพิ่มเงิน
เพื่อรักษาโรคหัวใจให้ตัวเองแล้วล่ะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ตลอดดดดดอ่ะ ต้าน เอะอะ เอะอะ เรียกเลือดตลอด :jul1:
หื่นดีจริงๆ :z1:
-
อารมณ์หื่นของพี่ต้าน มันช่างถูกใจข้าน้อยจริงๆ กร๊ากก :haun4:
ยังดี มีแก่ใจกลัวอิฐเมื่อยนะ :m20:
แต่ครั้งเดียวไม่เคยพอเลยนะพี่ต้าน แอร๊ยยย :m25:
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
:m25:
ไม่รู้จะสงสารต้านที่มีแฟนน่าฟัดอย่างนู๋อิฐ
หรือสงสารนู๋อิฐ ที่มีแฟนหื่นจิตแบบต้านดี กร๊ากกกกก :z1:
-
นายต้านสุดยอด น้องอิฐน่ารักขนาดนั้น
งานจะเข้าอีกมั๊ย
ไอ้ยูคงจำไปนาน
+1 เป็นกำลังใจ
-
อิฐก็ช่างยั่ว พี่ต้านก็ยุขึ้นซะด้วย
-
เขียนเก่งนะคะ อ่่านช่วงแรกแล้วรู้สึกอึดอัดมาก คนไม่พูดนี่เข้าใจยากจริงๆ
แต่พอคลายปมแล้วยังกับยกภูเขาออกจากอกเลยอ่ะ
ช่วงหลังๆ เริ่มหื่นนนนแล้ว อิอิ
-
:pighaun: :pighaun:+1 เป็นกำลังใจ
-
:pighaun: :pighaun:
บวก 1 เป็นกำลังใจอีกคน
-
สงสารอิฐ เจอต้านบ่อยๆคงต้องไปซ่อมหูรูดแหงๆ
-
เมื่อก่อนสงสารต้าน ไปๆมาๆตอนนี้สงสารอิฐแระ
อันนี้ไม่รู้ว่าไรเตอร์หรือว่าต้านหืนกันแน่ เล่นNC ตลอด :laugh:
-
42
#
หลังจากทำจนแทบไม่มีน้ำจะให้ออกแล้ว เราสองคนถึงได้ฤกษ์นิทรากันสักที
แต่กูไม่ง่วงว่ะ เหนื่อยแทบตายแต่ทำยังไงมันก็ไม่หลับ เพราะ...กูยังมีจิตคิดอกุศลกับน้องอิฐอยู่ เฮ้อ...บ้าไม่มีที่สิ้นสุดเลยกรู ......บ้ารักมันไง
“อิฐ.....หลับยัง?”
“อืมมม” มันครางอือแล้วพลิกตัวมานอนซบในอกกู
“หลับยังครับที่รัก?” กูกอดมันไว้แล้วจูบขมับไปทีนึง
“...................”
“อิฐ....” กูแกล้งเอานิ้วไปสะกิดร่องก้นมัน... แต่อิฐยังนิ่ง
“อิฐ พี่ต้านอยากอีกแล้ว ขออีกทีนะ” กูเอานิ้วชี้สอดเข้าไปช่องทางด้านหลังตามด้วยนิ้วกลาง จนรู้สึกได้ว่าน้ำของกูที่ค้างอยู่ข้างในค่อยๆ ไหลย้อนออกมา
“อืออ....พี่ต้าน พอแล้ว” อิฐครางเสียงแหบแห้ง....
“ฮื่อออ นะ..เหนื่อย อ่ะ” กูจูบปิดปากแดงช้ำแล้วค่อยๆ บดเบียดให้แนบแน่นขึ้น
ระหว่างที่จูบอยู่ กูดันขาอิฐกางออกแล้วแทรกตัวเข้าไปอีกครั้ง เฮ้อ......เริ่มจะเซ็งตัวเอง ทำเท่าไหร่มันก็ไม่พอว่ะ
แล้วหนึ่งอาทิตย์ที่กูไม่ได้เจออิฐ กูจะทนไหวมั้ยวะเนี่ย....... กรรมเวรของไอ้ต้านที่เกิดมามีแฟนน่ารักจริงๆ.....
#
ในที่สุดก็ต้องไปต่างจังหวัด... หนึ่งอาทิตย์ที่แสนทรมาน งานแมร่งก็จะเยอะอะไรนักหนาวะ กรูเบื่อออ
ไซต์คราวนี้เป็นที่เชียงใหม่ เบื่อก็เบื่อ แต่ต้องทน
ตั้งแต่นั่งรถมาในหัวกูคิดถึงแต่อิฐ... คิดถึงจนน้องกูแข็งไปไม่รู้กี่รอบ จนต้องเบนหัวสมองไปฟังเรื่องเชรี้ยๆ ของเพื่อนบ้าง
“น้องอิฐเป็นไงมั่งวะ?” ตอนเดินสำรวจพื้นที่ ไอ้ขิงก็เข้ามาถามกู มันรู้เรื่องกูจากไอ้กล้าบ้างแล้ว สำหรับเพื่อนกูก็ไม่ได้ปิดบัง เพราะไว้ใจทั้งไอ้กล้า ไอ้ด้า วิน ขิง ส่วนมากกูก็คุยกับพวกนี้ คนอื่นก็มีบ้าง
“ก็ดี รับน้องอยู่ มึงอะเป็นไง?” พูดแล้วก็คิดถึง เฮ้อ... รูปสักใบก็ยังไม่มี โง่จริงกู
“กูอ่ะนะ... ก็เฉยๆ ว่ะ ทำใจได้แล้ว ยิ่งน้องอิฐเป็นแฟนมึง กูยิ่งตัดใจได้เร็วขึ้น” ไอ้ขิงตอบยิ้มๆ ยิ้มแบบไม่ใช่ฝืนเหมือนที่ผ่านมา
“กูอยากขอบคุณมึงด้วยซ้ำ ที่ทำให้กูตาสว่างมองเห็นความจริงสักที .....กูนะ... รู้ทั้งรู้ว่าน้องอิฐมีแฟนแล้ว รู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่ได้ชอบกูแบบนั้น แต่กูก็ทำหน้าด้านไปใกล้ชิดด้วย ที่กูทำเพราะกูรอจังหวะให้น้องเค้าเลิกกับน้องแชมป์ กูจะได้เสียบแทนไง แต่ทำยังไงแมร่งก็ไม่เลิกกันสักที แถมไอ้ห่าเอ็กซ์ยังเข้ามายุ่งวุ่นวายอีก เฮอ ปัญหามันคาราคาซังมานานว่ะ กูเองก็ไม่รู้จะทำยังไง เหมือนตัวเองเป็นคนไปเพิ่มความลำบากใจให้น้องเค้าด้วยซ้ำ ตอนแรกที่น้องอิฐมาบอกกูว่าเค้าชอบมึง กูก็เสียใจว่าทำไมต้องเป็นมึงวะ กรูแมร่งไม่น่าพาน้องมาให้พวกมึงรู้จักเลย แต่แมร่งก็เท่านั้นล่ะวะ มึงไม่เกี่ยวหรอก....กูมันเหรี้ยเอง น้องเค้าถึงไม่เอากรู” ไอ้ขิงมันพูดแบบปลงๆ
“คนที่รักมึงน่ะมีอยู่แล้ว... ขึ้นอยู่กับว่ามึงจะเอาเค้ารึเปล่า” กูตอบไป เพราะมีน้องในคณะชอบมันมากๆ อยู่คนนึง แต่มันทำเป็นไม่เหลียวแล
“ใครวะ?”
“มึงก็เจออยู่บ่อยๆ”
“สัด นั่นแหล่ะใครวะ”
“ทำโง่นะไอ้ควาย รู้อยู่แก่ใจ จะเสือกถามทำเชี้ยอะไรอีก”
“เฮ้อ........ นั่นน่ะ ไม่ใช่สเปคกรูเลย” มันคงนึกออกแล้ว
“สเปคแมร่งไม่เกี่ยวหรอก เอาเข้าจริงไม่เห็นมันจะช่วยอะไรได้วะ มึงดูกูที่ผ่านมาดิ ผู้หญิงที่กูคบอ่ะสเปคกรูทั้งนั้น... แต่มันก็ไม่ใช่ทุกอย่าง บางทีคนที่ไม่ใช่สเปคมึงอาจจะเข้ากับมึงได้ดีกว่าก็ได้” พูดจบไอ้ขิงทำหน้าเหมือนกูไปเหยียบตรีนมันงั้นแหล่ะ
“เหี้ย.... นี่มึงพูดอะไรอย่างนี้กับเค้าก็เป็นเหรอวะ?” หมายความว่าไงนี่สัด
“ไอ้ต้าน กูว่ามึงเปลี่ยนไปว่ะ”
“พูดให้สวยๆ นะมึง”
“ก็ปกติกูหาสาระอะไรกับมึงไม่ค่อยได้เลย เอ้ยย ไม่ได้หมายความว่ามึงไร้สาระนะเว้ย แต่พอพวกกรูคุยอะไรกัน มึงชอบทำไม่สนใจ แล้วพอมึงรำคาญก็ตัดบทจบดื้อๆ คราวนี้มึงไม่รำคาญแถมให้คำปรึกษากูอีก กูเลยแปลกใจน่ะ”
“มันน่าแปลกนักรึไงไอ่สัส คิดอะไรกูก็พูดอย่างนั้น” ว่ากูซะเสียเลยมึง
“งั้นที่ผ่านมามึงก็ไม่คิดอะไรอ่ะดิ”
“ก็เออสิ ไอ้ควาย”
“เพราะมึงคบน้องอิฐป่าววะ มึงถึงเริ่มสนใจคนรอบข้างขึ้นมามั่ง”
“...................” เหรอ...วะ...
“ดีแล้ว ขอบใจนะเว้ย กูจะลองมองน้องคนนั้นใหม่ดู” ไอ้ขิงตบไหล่กูแล้วรีบวิ่งไปผลักไอ้ด้า มันสองคนวิ่งไล่เตะกันเหมือนเด็กๆ
กูมองภาพที่เหมือนย้อนกลับไปเมื่อปีก่อน...
มาลองคิดดู...บางทีการที่อิฐไปบอกไอ้ขิงเองตรงๆ มันอาจจะดีกว่าที่กูเป็นคนบอก
เพราะถ้าเป็นเรื่องอิฐไอ้ขิงมันไม่ฟังใครเลย... เป็นบ้าเหมือนตอนที่แล้ว กูเองคิดไว้แล้วว่าอาจมีเสียเพื่อน แต่เมื่ออิฐพูดแทนกูแล้วเรื่องกลายเป็นแบบนี้ มันก็คงดีกว่าล่ะมั้ง
#
RRR-
"ฮัลโหล"
"อิฐเป็นไงมั่งวะ?"
"....สบายดีครับคุณพี่ กินอิ่ม นอนหลับทุกวัน" เสียงไอ้แชมป์ยียวนกวนประสาทกูโคตรๆ
กูแม่งท่าจะบ้า มองโทรศัพท์ทุกๆ นาที รำคาญตัวเองถ้าจะโทรไปหาอิฐบ่อยๆ เลยต้องถามเอากับไอ้แชมป์
"ไม่ต้องห่วงหรอก กูช่วยดูให้อยู่ มึงเนี่ยห่วงน้องเวอร์ไปรึเปล่าวะ?" กูไม่สนใจจะตอบคำถามมัน
"หรือมึงไม่ห่วงวะ?"
"ห่วงดิเฮ้ย... แต่อิฐไปไหนมาไหนกับกลุ่มเพื่อนตลอด แล้วกูก็เจอพี่สาวมึงอยู่กับอิฐบ่อยๆ ด้วย .....เลยไม่น่าห่วงเท่าไหร่"
"แล้วไอ้เชี้ยยูอะไรนั่นล่ะ?"
"กูก็ไม่เห็นมันมายุ่งอะไรนะ....."
บทสนทนาก็ไม่มีอะไรมากหรอกว่ะ... กับอิฐก็โทรคุยบ้างแต่ไม่บ่อย ไม่มีเรื่องจะคุยก็ไม่รู้จะโทรไปอะไรนักหนา
เดี๋ยวฟังเสียงบ่อยๆ จะทนคิดถึงไม่ไหวอีก... เฮ้อ
#
กลับกรุงเทพฯ ซักที เหนื่อยสาดๆ เลยว่ะ กูโยนกระเป๋าเสื้อผ้าลงพื้นแล้วรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำ เพราะมันร้อนมาก... โอ้ มาย ซัน แค้นอะไรกรูนักหนาวะ
เปิดแอร์ซักสิบห้าองศาเห็นจะได้แล้วมานั่งเขียนโครงร่างวิทยานิพนธ์ต่อ...
กูเกลียดมึงสราด ....ทีสิส เพิ่งกลับมายังตามหลอกหลอนกูไม่พอหรือไง
RRRR-
ใครเสือกโทรมาอีกวะ... ไอ้กล้า
“เออ ว่าไง?”
“จารย์โทรมาบอกว่าพรุ่งนี้ตรวจทีสิสนอกสถานที่” กูอยู่กลุ่มเดียวกับมันอ่ะนะ
“เออ ที่ไหนอีกล่ะ”
“xxx” ได้ยินชื่อนี้แล้วรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงชอบกล
กูทำสไลด์งานเสร็จก็ปาไปตีสี่...
ตอนบ่ายถึงเดินทางไปยังจุดนัดพบ เจอไอ้กล้าแล้วก็เพื่อนอีกสามคนรออยู่ก่อนแล้ว
“ต้าน!” กูค่อยๆ เบนหางตาไปตามเสียงเรียกแหลมๆ..... ซวยแล้วกู เพราะงี้ไงถึงเกลียดการมาเดินห้างใหญ่ๆ
“เฮ้ย ไอ้เชี่ย นั่นมันมินไม่ใช่เหรอวะ” ไอ้กล้าทำเสียงตกใจ
ก็เออสิ
“ต้าน... ไม่นึกเลยว่าจะเจอต้านที่นี่” พอเดินมาหยุดตรงหน้ากู เธอก็ถามด้วยรอยยิ้มพราวเสน่ห์ เพื่อนๆ กรูกับคนรอบข้างนี่มองกันตาค้าง เหอะๆ แต่เทียบกับน้องอิฐแล้วเมียกรูสะท้านกว่าหลายเท่า
“ต้านมาทำอะไรเหรอ มินมาช้อปปิ้งน่ะ เงินเดือนออกพอดี ถ้าไงไปทานข้าวด้วยกันไหมมินเลี้ยงเอง”
“ต้านมาทำงานครับ คงอีกนานกว่าจะเลิก”
“อีกนานเหรอ? ประมาณกี่โมงล่ะ มินรอได้”
“อย่ารอเลย ต้านก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเสร็จกี่โมง” ขืนไปด้วยกลัวเป็นข่าวว่ะ สงสัยกูต้องรีบชิ่งแล้วสเตปนี้
“โอเค งั้นถ้าต้านทำงานเสร็จแล้วโทรหามินนะ ถ้ามินยังไม่กลับ เราไปทานข้าวกัน โอเคไหม?” เรื่องดิ
“ไม่โอเคครับ ตรวจงานเสร็จต้านคงกลับเลย ภรรยารออยู่ที่บ้าน” มินทำหน้าเหมือนไม่พอใจที่กูพูด
“ต้านเนี่ยล้อเล่นไม่เก่งเลยนะ” เธอยังฝืนยิ้มออกมา
“โอเคไม่เป็นไร ไว้คราวหน้าก็ได้ มินไปก่อนนะต้าน แล้วเจอกัน”
มินเดินเชิดออกไปแล้ว กูถอนหายใจ ส่ายหัว สังหรณ์ใจว่าแถวนี้แมร่งมีปาปาราซซี่ป่าววะ กูจะได้ลง นส. Gossip ดาราก็คราวนี้ล่ะ
“มึงมันร้ายว่ะไอ้ต้าน ขนาดวันนั้นมินมาหาที่คณะยังถูกมึงเมินใส่ซะหน้าหงาย เค้าก็ยังตื๊อเมิงไม่เลิกอีก โคตรเจ๋งเลยว่ะ” ไอ้กล้าทำหน้าทึ่งๆ
“เบื่อสัด ไอ้พวกพูดไม่รู้เรื่อง” เหมือนกูจะเคยบอกมินไปว่ามีเมียแล้ว ยังไม่เลิกยุ่งกับกรูอีก
“เฮ้ย นี่มึงไม่แคร์เค้าเลยเหรอ เป็นกูนะ...รีบไปตั้งแต่เค้ายังไม่ชวนด้วยซ้ำ”
“ไอ้สัส งั้นมึงก็ไปเองเหอะ”
“ถ้าเค้าเอากูก็ดีสิ มึงแมร่ง... คบผู้หญิงมากี่คนวะเนี่ย กูเห็นมาหามึงไม่มีซ้ำหน้าเลย แบ่งๆ เพื่อนบ้างสิวะ”
“มึงชอบใครมึงเอาไปเลย ผู้หญิงพวกนั้นกูเลิกคบหมดแล้วและอย่ามาพูดเรื่องพวกนี้ให้กูฟังอีก กูรำคาญ”
“หลงน้องอิฐจนฉุดไม่อยู่แล้วนะมึง” อย่ามาพูดความจริงนะสราด
“แล้วไง?”
“ป่าว... กูแค่แปลกใจ เออ จริงๆ ก็ไม่น่าแปลกใจหรอก ก็น้องเค้าน่ารักซะขนาดนั้น... ถามจริงนะไอ้ต้าน มึงเป็นเกย์เต็มตัวแล้วเหรอวะ?”
“............ถามควายๆ นะมึง”
“เฮ้ย พวกมึง จารย์มาแล้ว” เพื่อนตะโกนเรียก กูกับไอ้กล้าเลยจบบทสนทนาแล้วเดินเข้าสู่แดนประหารต่อไป
#
RRRR- สักตอนค่ำๆ ได้ กูเพิ่งตรวจทีสิสเสร็จ อิฐก็โทรมา
“พี่ต้านคร้าบ กินไรยัง?”
“ยังเลย” ได้ยินเสียงแล้วชื่นใจ... อยากเจอมันว่ะ ตั้งแต่กลับจากเชียงใหม่ยังไม่ได้คุยกันเลย งานยุ่งสราด
“อิฐทำให้กินมั้ย?”
“อืม เอาดิ อยู่ไหนล่ะ?”
“รออยู่ที่คอนโด”
“รอห้องไอ้แชมป์เหรอ?”
“ป่าว... ข้างล่างอ่ะ พี่แชมป์ไม่อยู่แล้ว ไม่กล้าเข้าไป” ตอนนี้ไอ้แชมป์มันย้ายไปอยู่บ้านแล้ว เพราะบ้านมันใกล้ ม. มากกว่า ถึงตอนนี้อิฐจะมีกุญแจห้องมันก็ไม่ได้เข้าไปวุ่นวายแล้ว
“โอเค รอแป้บนะ สักยี่สิบนาที กูเพิ่งเรียนเสร็จ”
“ครับ” ทีหลังเอากุญแจไปปั๊มให้อิฐดีกว่าว่ะ จะได้เข้าไปรอในห้องเลย
กูเดินลงบันไดเลื่อนออกมาจากxxx พร้อมไอ้กล้า แต่แล้วก็ต้องเซ็งสุดขีด เมื่อเจอมินยืนเหมือนรอใครอยู่ตรงทางลงพอดิบพอดี
“เพิ่งทำงานเสร็จเหรอต้าน?” ตามคาด... มาดักรอกูจริงๆ
“ครับ”
“หิวรึเปล่า ไปหาอะไรทานกันไหม?” ไอ้กล้าหันมาสะกิดกูในมือถือโทรศัพท์แนบหู “เฮ้ย กูไปก่อนนะ น้องกูรออยู่โรงเรียนแม่ไม่ว่างไปรับ” ไอ้ห่านี่ มึงจะทิ้งกูไว้ให้เป็นข่าวรึไง
“เจอกัน บายเว้ย” ไอ้กล้าผงกหัวทักมินนิดหน่อยแล้วรีบเดินจากไป... เพื่อนเอ๋ย... รักกูจังนะสราด ทำไงดีล่ะทีนี้
“ต้าน มินอุตส่าห์มารอนะ ไปด้วยกันหน่อยไม่ได้เหรอ?” เธอเล่นบทเรียกร้องความเห็นใจ
“ไม่ได้... บอกแล้วไงจะรีบกลับไปหาเมีย” กูพูดแบบรำคาญ มินชะงักไปสักครู่ กูเริ่มเห็นลางไม่ดีเริ่มปริ่มๆ อยู่ตรงขอบตาของมิน
ต้องรีบไปแล้วกู ก่อนละครฉากใหญ่จะมาถึง
“ฮึก...ฮือ... ทำไมต้านไม่แคร์มินเลย ทำไมต้องเย็นชาใส่มินด้วย ไม่เห็นเราเป็นเพื่อนกันแล้วเหรอ” กูเดินหลบมาได้ไม่ถึงสามก้าวมินรีบวิ่งมาคว้ามือกูไว้แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น... เชี่ยแล้ว คนเริ่มมองและมุงดูอย่างสนใจ
“ปล่อยมิน ทำแบบนี้ทำไม ถ้าต้านไม่เห็นว่ามินเป็นเพื่อน ต้านคงไม่คุยด้วยแล้ว หรือว่ามินจะเอาแบบนั้น เป็นคนไม่รู้จักกันดีกว่าไหมถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้อีก” ....ไม่มีทางตกต่ำไปกว่านี้อีกแล้วชีวิตกรู ไหนๆ คนอื่นก็คงมองว่ากูเลวทำผู้หญิงร้องไห้แล้ว งั้นก็พูดแมร่งไปตรงๆ นั่นแหล่ะวะ
“ฮืออ ต้านใจร้าย ฮึกก ต้านไม่รักมินแล้วใช่ไหม” กูพยายามดึงมือออก แต่มินก็คว้าไปจับแน่นซะเหลือเกิน บรรลัยแล้วกู
“พอได้แล้วมิน ทำแบบนี้ไม่อายคนอื่นบ้างเหรอ แค่นี้ต้านก็รำคาญเต็มทนแล้วนะ” กูกระชากแขนตัวเองออกมาจนได้ มินผวาจะมาเกาะกูไว้อีก แต่กูหลบทัน
“...ช่วยเข้าใจด้วยว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ไม่มีทางจะเป็น ....ต่อไปนี้ต่างคนต่างอยู่ละกัน” กูพูดแล้วรีบเดินหนีออกไปท่ามกลางไทยมุงนับสิบ....
ซวยที่สุดเลยวันนี้.... แต่ช่างเหอะ.... ใครจะด่าว่ากูยังไง .........ช่างมัน!
H
เป็นมนุษย์ผู้ซึ่งไม่แคร์สิ่งใดในโลกจริงๆ เหอะๆ
ขอบคุณทุกคนนนน :impress2:
-
:z13:
ไรเตอร์ ทำไมต้านมันจะไม่แคร์สิ่งใดในโลก
สิ่งที่มันแคร์ยังมีอยู่ค่ะ นู๋อิฐไง
ณ จุดนี้ ต้านมันคงคิดว่า ใครจะเป็นจะตายช่างแม่ง
ขอแค่ให้กูได้กลับไปกินข้าวกับน้องอิฐเท่านั้นพอ เหอะๆ Only It เท่านั้น
-
o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ผู้หญิงคนนี้ตื้อว่ะ
จัดการให้เด็ดขาดเลยนะเว้ยนายต้าน :z6:
-
:z2: :z2:
-
เฮียต้านไม่แคร์อะไรจริงด้วย :laugh:
ตัดแล้วก็ตัดให้ขาดอย่างนี้แหละค่ะ o13
เดี๋ยวจะกลายเป็นปัญหาคาราคาซังซะเปล่าๆ
-
เป็นผู้ชายที่เด็ดขาดดี ดีแล้วอย่าไปให้ความหวัง เดี๋ยวเรื่องจะยุ่ง
รีบๆกลับไปหาน้องอิฐเร็วๆ
-
ต้านนี่...ซื่อตรงดีนะ...555
-
เฮ้อ เค้าไม่คุยยังจะด้านอีกเนาะคนเรา
จะทำให้เค้าสงสาร กับยิ่งน่าสมเพชไปใหญ่
-
เจ๋งสะบัดอ่ะพี่ต้านนนนนน
ไม่ต้องแคร์หรอกคนอื่นอ่ะ
แคร์แค่น้องอิฐโอนลี่พอนะ
-
43
#
กลับมาถึงคอนโด เห็นอิฐยืนคุยกับพี่อีฟหน้าฟร้อนท์
“น้องต้านมาแล้ว” พี่อีฟเหลือบเห็นกูแล้วพูดออกมา อิฐหันมามองแล้วยิ้มกว้างให้.... โอ้ย ใจจะขาด อยากกระโดดเข้าไปกอดจูบซะเดี๋ยวนั้น
“วันนี้งานเยอะอีกล่ะสิท่า ดูสิ หน้าตาอิดโรยมาเชียว” พี่อีฟทัก เหอะ กูโทรมสะบัดเลยอ่ะดิ
“ครับ ก็ชีวิตเดิมๆ ถ้าไงผมขึ้นห้องก่อนนะ เหนื่อยมาก...”
“จ้า... ไปเถอะ นี่น้องอิฐก็มารอนานเป็นชั่วโมงแล้ว” หะ...ชั่วโมงเลยเหรอวะ แล้วทำไมเพิ่งโทรบอกกู
“พี่ต้านอยากกินไรอ่ะ ...เมนูปลา กับหมู?” ตอนนี้กูช่วยอิฐถือของสดอยู่ในลิฟท์ ปลื้มใจจังวะ ที่มันอุตส่าห์ไปซื้อของมาตั้งมากมายแล้วรอทำกับข้าวให้กูกิน.... เฮ้อ จะทำให้รักไปถึงไหนวะเนี่ย... แค่นี้อกก็จะระเบิดตายอยู่แล้ว
“.....อยากกินน้องอิฐก่อนได้รึเปล่า?.....” พูดจบกูก้มลงจูบซอกคออิฐทันที
“พี่ต้าน! ในนี้มี CCTV” มันรีบเอามือผลักอกกู
“งั้นเข้าห้องก่อนก็ได้” ระงับใจไว้... ทั้งที่น้องกูมันเริ่มตื่นแล้ว
“.......จะทำก่อนกินข้าวเหรอ เหนื่อยตายเลย”
“ก็พี่...คิดถึงอิฐ....มาก..” กูก้มหน้าลงไปบอกใกล้ๆ อิฐรีบหันหลบก่อนที่จมูกจะชนกัน
“อิฐก็เหมือนกัน ...แต่กินข้าวกันก่อนนะพี่”
“.....ก็ได้.....”
มาถึงในห้องอิฐมันรีบดันหลังกูให้เข้าไปอาบน้ำ ส่วนมันก็ลงมือทำอาหาร กูอาบน้ำเสร็จอิฐยังทำกับข้าวอยู่กูเลยเอางานมาลองอ่านดูก่อน แมร่งเจอถล่มหนักมาเดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปหาข้อมูลอีก เช็คตารางงานเสร็จถึงออกไปหาที่รักกรู
“ช่วยมั้ย?”
“จะเสร็จแล้ว” กูนั่งเท้าคางมองน้องอิฐผัดๆ ทอดๆ อาหารอย่างคล่องแคล่ว แล้วบังเอิญนึกอะไรขึ้นได้
กูเดินเข้าห้องนอนไปหยิบกล้องถ่ายรูป แล้วมานั่งที่เดิม...
กูไม่มีรูปอิฐเลยสักใบ คราวนี้ล่ะ จะถ่ายเก็บไว้ดูทุกอิริยาบถเลย
“....อ่านะ ถ่ายทำไม?” อิฐหันมาขมวดคิ้วถามเมื่อเห็นกูส่องเลนส์กล้องถ่ายรูปมันอยู่
“เก็บไว้ดูเวลามึงไม่อยู่.... ยิ้มหน่อยดิ”
“ขี้โกง... พี่มีรูปผม แต่ผมไม่มีรูปพี่เลย”
“เดี๋ยวกูให้ ตอนนี้ยิ้มก่อนเร็วที่รัก” อิฐทำหน้าบึ้งๆ แถมแลบลิ้นใส่กล้อง ไอ้นี่...กวน ไม่ยอมยิ้ม
“อิฐเร็วๆๆ ยิ้มหน่อยครับคนดีของพี่ต้าน ยิ้มนะคร้าบ..”
“ฮะๆๆ” มันหัวเราะว่ะ... ขำอะไร แต่กูรีบกดชัตเตอร์ทันที เพราะตอนนี้น้องอิฐยิ้มกว้างน่ารักมาก
“โห... พูดแบบนี้ก็ตลกดิ” พอกูพูดหวานๆ ใส่อิฐมันจะหัวเราะกลบเกลื่อนความอายทุกที
“กินข้าวกันเถอะพี่ต้าน” ยกจานชามมาวาง แต่กูยังไม่หยุดถ่าย... จริงๆ มันเพลินแล้วก็มันมือดีนะ ยิ่งนายแบบน่ารักยิ่งชอบ
“โอ้ย พอแล้วพี่ เมื่อไหร่จะได้กินข้าวเนี่ย” อิฐยกมือมาปิดเลนส์กล้องกู
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ” กูเอากล้องวางบนโต๊ะแล้วหันมาสนใจกับข้าวน่ากินตรงหน้า
“ว่างๆ ไปถ่ายรูปนอกสถานที่กันป่าว?” กูชวน คิดว่าถ้าโลเกชั่นสวยๆ ก็จะยิ่งทำให้ภาพน่าดูมากยิ่งขึ้น
“อ่านะ... คิดอะไรขึ้นได้ก็จะทำเลยเหรอ?” อิฐเคี้ยวข้าวจนแก้มป่อง
“เออดิ กูสามารถถ่ายรูปหมาขี้เรือนให้เป็นหมาเทวดาได้มึงไม่รู้เหรอ?”
“ฟังดูเหมือนพี่ด่าผมไงไม่รู้”
“ฮะๆๆ ประสาท ใครจะไปเปรียบเทียบอิฐกับหมาแบบนั้น... ถ้าจะเปรียบคงเป็นอะไรที่สวยๆ งามๆ มากกว่า”
“เช่น...?”
“ภาพวาด.... ดอกไม้ ธรรมชาติ.... ทำนองนี้มั้ง” จินตนาการแล้วเคลิ้มว่ะ... อารมณ์มันพาไปถ้าได้เห็นมุมมองความสวยงามของคนกับสิ่งรอบตัว
ปกติกูไม่ชอบถ่ายรูปมนุษย์เพราะรู้สึก(ไปเอง)ว่าความบริสุทธิ์ของภาพหายไป จะเน้นสิ่งไม่มีชีวิตกับสัตว์มากกว่า แต่สำหรับที่รักกู กูมองข้ามชอตนั้นไปแล้ว คือกูไม่ได้สนใจว่าตัวเองชอบหรือไม่ชอบถ่ายอะไร แค่กูอยากถ่ายรูปมัน
กินข้าวเสร็จ... อิฐมันเปิดประเด็นเรื่องทีสิสของกู อารมณ์วาบหวามที่เริ่มก่อตัวขึ้นดิ่งลงจุดดับทันที... กูว่ามันชักจะเริ่มเดาทางกูออกแล้วนะเนี่ย
“งานเยอะว่ะ ช่วงนี้ ตั้งแต่กลับจากเชียงใหม่ยังไม่ได้พักเลย” กูเปิด laptop ดูงานที่ต้องแก้ต่อ
“นวดให้ป่าว?”
“อืม เอาดิ” อิฐเดินมายืนข้างหลังกูแล้วค่อยๆ กดน้ำหนักมือลงบนไหล่
“แรงๆ หน่อย ซ้ายอีกนิด อืม..” สบายดีเหมือนกันว่ะ...
“สั่งจัง”
“นวดหัวได้ป่ะ ปวดหัว” อิฐเอามือมาจับหัวกูตามที่บอกทันที
“ไม่ใช่หัวนี้” กูจับมือมันมาวางลงบนเป้ากางเกง “...หัวนี้ต่างหาก” อิฐหน้าเบ้เล็กน้อย เหมือนจะเซ็งความหน้าด้านของกูรึเปล่าไม่รู้ ฮ่าๆ
“จะให้ทำให้ป่าวล่ะ แต่งานไม่เสร็จแน่” ทำประชด เหอะ
“ช่างแม่งมัน อยากเสร็จอันนี้มากกว่า” กูกดมืออิฐกับส่วนกลางลำตัวมากขึ้น
“พี่ต้านทำงานดิ่ เดี๋ยวก็เรียนไม่จบหรอก”
“จบอยู่แล้ว ทำให้หน่อยนะ”
“ไม่เอา อิฐกลับก่อนดีกว่า อยู่ด้วยเดี๋ยวพี่ไม่ได้ทำงาน” มันสะบัดมือกูก่อนจะหมุนตัวเดินไปหยิบกระเป๋าทันที
“เดี๋ยวอิฐ อย่าเพิ่งกลับ” กูรีบลุกจากเก้าอี้ไปกอดมันไว้
“พี่ต้าน อะ...อืออ” ปากกูประกบปิดปากเล็กไปแล้วเรียบร้อย อิฐพยายามจะหันหน้าหนี แต่กูกดท้ายทอยเอาไว้ แล้วรีบแทรกปลายลิ้นเข้าไป เมื่อความหยุ่นนุ่มของเราสัมผัสกัน
ความหวานและอารมณ์วาบหวิวมันก็บังเกิด
กูดันตัวอิฐไปชิดกำแพงแล้วคว้าหมับเข้าที่กึ่งกลางลำตัว อิฐสะดุ้งเมื่อกูล้วงลึกเข้าไปสัมผัสถึงส่วนนั้นโดยตรง
“อะ...อา” กูถอนจูบแล้วลากลิ้นจากปลายคางไปจนถึงฐานคอ... รอยที่กูทิ้งไว้ตั้งแต่ตอนนั้นยังเหลือให้เห็นจางๆ กูซ้ำทับรอยเดิมใหม่เรียกเสียงครางดังกว่าเดิม
“อะ...อย่า อ๊ะ พี่ต้านเดี๋ยวเป็นรอย”
“ก็อยากให้เป็นไง เลยทำ”
“หาเสื้อใส่ยากอ่า...” กูดึงชายเสื้อยืดมันขึ้นจนถึงอก อิฐกลืนน้ำลายมองอย่างหวาดๆ
“ตรงนี้ละกัน” กูลากนิ้ววนรอบยอดอกที่มีรอยแดงจางๆ แต้มอยู่เหมือนกัน
“ม...ไม่ทำไม่ได้เหรอ?” สงสัยจะไม่อยากจริงๆ
“ได้”
“อ๊ะ...” กูดึงกางเกงอิฐลง แล้วแทรกขาเข้าระหว่างกลาง
“เลียนิ้วให้พี่หน่อย” กูเอานิ้วชี้ไล้ที่ปากสีแดง อิฐยกมือขึ้นจับมือกู แล้วค่อยๆ แลบลิ้นเลียก่อนจะส่งเข้าไปอมไว้ กูรู้สึกว่าความอุ่นนุ่มกำลังไล้วนอยู่ทั่วนิ้ว ทีละนิ้ว
“อือ....ฮึ อือ” กูเอามือจับของอิฐมากำไว้หลวมๆ ก่อนเอานิ้วโป้งกดหมุนวนตรงส่วนปลายและรอบๆ หัวเบาๆ
“พี่ต้าน....” อิฐเรียกเสียงแหบพร่าตอนกูลงไปนั่งกับพื้นแล้วยกขามันข้างนึงขึ้นพาดไหล่
“ครับ...” ตอนนี้นิ้วกูวนเวียนอยู่ตรงปากทางเข้า ส่วนอีกมือจับของอิฐชักขึ้นลงเป็นจังหวะ
“อ๊ะ....ส.....อา” กูค่อยๆ ดันนิ้วเข้าในช่องทางคับแคบ ภายในตอดรัดสิ่งแปลกปลอมแน่นทันที
“อ๊ะ...อ๊ะ ฮือ” อิฐครางกระเส่าเมื่อถูกปรนเปรอจากทั้งข้างหน้าและข้างหลัง กูอ้าปากครอบท่อนลำของอิฐแล้วใช้มือที่ว่างช่วยบีบแก้มก้นอิฐให้คลายออก
สักพักรู้สึกว่าตัวอิฐกระตุกแล้วมีน้ำพุ่งออกมาเข้าปากกู
กูยกขาอิฐวางกับพื้น แล้วประกบปากเอาน้ำที่อมไว้ส่วนนึงป้อนให้
“อึก ฮ้า...” อิฐยกหลังมือขึ้นปาดน้ำลายที่ล้นออกมาแต่กูคว้าไว้แล้วเลียมือมันต่อ เหอะๆ จะดูอีโรติคเกินไปป่าววะ
“กอดคอไว้..... แน่นๆ นะ เดี๋ยวร่วง” กูจับมือทั้งสองข้างของอิฐมาคล้องรอบคอกู แล้วยกขาอิฐขึ้นข้างนึงแนบกับสะโพก
“พ..พี่! อื้ออ อ๊า!” กูจับท่อนลำที่แข็งรออยู่นานแล้วจ่อที่ทางเข้าแล้วค่อยๆ กดตัวอิฐลงมา เสียงครางพร้อมกับเสียงหอบหนักขาดห้วงดังขึ้นถี่เหมือนจะขาดใจ
กูขยับท่อนล่างค่อยๆ แทงลึกเข้าไปจนมิดแล้วถึงยกขาอีกข้างของอิฐลอยขึ้นจนไม่ติดพื้น จากนั้นซ้อนข้อพับขาขึ้นบนท่อนแขนแล้วดันหลังอิฐพิงกับกำแพง
“อ๊าา...อ๊ะ พี่ ต้าน..ม...มัน....ล..ลึก อ๊า” อิฐกอดคอกูแน่นแล้วฝังหน้าซบลงไป
“แล้วรู้สึกดีมั้ยอิฐ.... ดีไหมครับที่รัก” กูกระซิบถามชิดใบหูเล็ก พร้อมกับละเลงลิ้นลงไปทั่วใบหู
“อืออ..ค...ครับ.....ม...มัน......เสียว....มา..ก เลย อ๊ะ อ๊า....”
“จะทำให้เสียวมากกว่านี้อีก” กูกระแทกกายเข้าออกล้ำลึก .......ไม่อยากให้คืนนี้จบลงเลยว่ะ แต่กูใกล้จะถึงฝั่งเต็มที ยื้อเวลาเอาไว้นานเดี๋ยวงานไม่เสร็จ
“อ๊ะ อ๊า....!” ครั้งสุดท้าย กูขยับเข้าออกอีกสองสามที ก็ดึงแก่นกายตัวเองออกมา น้ำกูพุ่งไปเลอะซอกขาด้านในของอิฐ เลยไปถึงกำแพงข้างหลัง
“แฮ่ก...” กูปล่อยอิฐยืนบนพื้น แล้วจับมืออิฐมาช่วยรีดน้ำกูให้จนหมด
“อะ...อา....” เสียวสุดๆ ไปเลยว่ะ... ไม่ได้อย่างว่าไปอาทิตย์นึงเต็มๆ น้ำเลยออกมาเยอะเป็นพิเศษ
“อ๊ะ...ไม่เอาแล้วพี่ต้าน! ปล่อยอิฐ ปล่อย... ปล่อย.......ไม่เอา” กูช้อนตัวอิฐขึ้นมาอุ้มมันร้องโวยวายทันที
“ไม่ปล่อยหรอก เดี๋ยวอิฐตก..........แตก" ตอนนี้กูคงยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่มั้ง อิฐเลยเอามือมาดึงแก้มกูจนยืด
"โอ๊ะๆๆๆ เฮ้ย เจ็บ" แก้มจะขาดมั้ยเนี่ย
"ปล่อยนะเว้ยยยย ไอ้ลุงบ้ากาม ปล่อยยยยย" เฮ้ย ไรวะ ล้อเล่นหน่อยเดียว
"จะพาไปอาบน้ำเว้ย แหกปากทำไม?”
“พี่.....ไม่ทำแล้วใช่ไหม....?”
“อืม แค่จะอาบน้ำให้ เดี๋ยวพี่ทำงานต่อแล้ว”
“ค...ครับ”
กูอาบน้ำล้างคราบอะไรต่ออะไรให้อิฐเสร็จ ก็จัดการของตัวเองบ้าง
เฮ้อ..... เบื่องานชิบ
“ง่วงก็นอนก่อนเลยนะ” กูบอกอิฐที่แต่งตัวแล้วและกำลังทาแป้งอยู่
“พี่ต้านหิวอะไรอีกมั้ย อิฐทำให้”
“หิวมึงอ่ะ... ทำให้ได้ป่าว” ฮ่าๆๆ ตลกหน้ามันว่ะ... ทำหน้างอแล้วน่ารักดี
“ล้อเล่น... ขอกาแฟแก้วนึง ไม่ใส่น้ำตาล” อิฐมันยิ้มงอนๆ ที่กูแกล้ง
“รอแป้บนึงนะ”
พออิฐชงกาแฟให้เสร็จ มันก็ก้มมาดูงานกู
“ทำไรอ่ะ?”
“ทีสิสไง... จะให้บอกมั้ยว่าทำเรื่องอะไร?”
“อยากให้รู้ก็บอก”
“ขี้เกียจว่ะ” อิฐทำปากยื่นใส่นิดหน่อยแล้วก้มลงอ่านงานกูไปเรื่อยๆ แล้วไม่ถามอะไรอีก
“ไปนอนได้แล้ว ดึกแล้ว” กูบอกอิฐที่ยังนั่งพิจารณางานของกูอยู่ เหอะ....มันน่าสนใจอะไรขนาดนั้นวะ
“น่าสนใจดีเนอะ” มันว่า
“รู้เหรอ กูทำอะไร?”
“ผมอ่านภาษาไทยออกครับ ถึงจะโง่ๆ ภาษาอังกฤษก็เหอะ”
“เออ.... เดี๋ยวไฟนอลมาช่วยพี่ดิ ตัดโมเดลเป็นป่ะ?”
“ไม่”
“เออ งั้นไปนอนไป”
“ตัดไงอ่ะ สอนดิ อิฐช่วย”
“ก็แค่กรีดกระดาษ แล้วแปะกาว ทำได้ป่าวล่ะ?”
“จอกอ่ะ งั้นถึงเวลาแล้วบอกนะพี่ต้าน อิฐอยากทำ”
“อือ... ถ้ามึงว่างนะ กูจะให้ทำ” ไม่ให้ทำหรอก เดี๋ยวคัตเตอร์บาดมือ เดี๋ยวกาวเปื้อนนิ้วที่รักกรู
“อิฐว่างอยู่แล้ว...” ทำไมอยากทำนักวะ กูล่ะโคตรขี้เกียจ
“คร้าบ ...มาจูบที จะได้ไปนอน”
“ยังไม่ง่วง”
“ไม่ง่วงเชี้ยอะไรครับ หาวตั้งหลายรอบแล้ว”
“ก็อยากดูพี่ต้านทำงาน.... อ้อ..พี่ต้านขอเล่นกล้องบ้างได้ไหมอ่ะ?”
“เอามาถ่ายรูปกูอ่ะดี้... อยู่บนโต๊ะ ถ่ายดิ” อิฐเดินไปหยิบมาแล้วเล็งไปที่ประตูห้อง.... เชี้ย ถ่ายกูดิ
“เฮ่ย เมมนี้ต้องมีแค่รูปกูกับมึงเท่านั้น.... ห้ามถ่ายมั่ว”
“.....อ่านะ เว่อร์เจรง” อิฐส่ายหัวแล้วเดินมาใกล้ๆ เอากล้องมาซูมหน้ากูระยะเบิร์นนิ่ง แม่งจะแกล้งกวนประสาทกันรึไงวะ
“ทำงานไปดิพี่ต้าน ไม่ต้องเก๊ก”
“กูไม่ได้เก๊ก เชี้ย... กล้องจะทิ่มหน้ากูอยู่แล้ว จะทำงานได้ไงวะ”
“ฮ่าๆๆ งั้นไม่กวนละ.... จุ๊บ อย่านอนดึกนะ” มันจูบแก้มกูทีนึงแล้วเดินไปนอนในห้อง
แมร่ง.... มึนเว้ย.... เป็นพายุรึไง มาเร็วไปเร็ว
กูทำงานต่อจนถึงตีหนึ่งก็เดินเข้าไปนอนบ้าง เด็กน้อยของกูกำลังกอดหมอนยิ้มบางๆ ดูท่าทางหลับสนิท กูค่อยๆ เดินไปแทรกตัวในผ้าห่มแล้วเพ่งมองหน้าใสชัดๆ
เฮ้อ... ขาวใสอะไรได้ขนาดนี้วะ กูก้มลงหอมแก้มมันเบาๆ กลิ่นหอมอ่อนบางทำเอาแทบคลั่งอีกครั้ง
โว้ย.....นอนตรงนี้ไม่ได้แล้วกู เดี๋ยวได้ตบะแตกอีก
กูกำลังจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ถูกมืออุ่นๆ ฉุดแขนไว้
“ทำไมไม่นอนสักทีอ่ะพี่ต้าน....” เสียงงัวเงียถามขึ้น
“กำลังจะนอน หลับซะ” กูลูบหัวอิฐเบาๆ กะจะกล่อมให้หลับแต่มันคว้ามือกูไปกอดไว้แนบอก แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
หัวใจกูเริ่มเต้นถี่ขึ้น แรงขึ้น.....
‘เฮ้อ... ทำอย่างงี้กูทรมานรู้ไหม’ ไม่นึกเลยว่าจะบ้าได้ขนาดนี้ กูคงหลงรักอิฐจนถอนตัวไม่ขึ้นไปแล้วจริงๆ
กูแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มตามเดิมแล้วดึงตัวอิฐมานอนกอดไว้.....ด้วยความทรมานใจ.....ที่ทำได้แค่นั้น....
H
วันนี้มาต่อดึกไปนิด มีปัญหากับอินเตอร์เน็ตง่ะ
ขอตอบเม้นท์ก่อนๆ ว่า คนแต่งหื่นกว่าพี่ต้าน ฮ่าๆๆ แต่เรารู้นะว่าคนอ่านก็ไม่แพ้กัน... หุหุ :-[
-
NC ตอนนี้สุดๆ เลย o13 o13 o13
:haun4: :haun4: :haun4:
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z13: :z13: :z1: :z1:
-
ฮ่าๆๆ เอาน่า เดี๋ยวเรียนจบเเล้วคงมีเวลาเยอะขึ้น
-
:haun4: เหอะๆๆ(หัวเราะเหมือนคนโรคจิต)
กำลังจะไปนอนนะเนี้ย แต่เห็นว่าอัพตอนใหม่
เลยเข้ามาอ่านก่อน ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ
ให้ใจไปเลยตอนนี้ ทั้งหวาน ทั้งหื่น :m25:
-
น่ารักมาก
+1
-
ฮ่าาๆๆๆๆ ถูกใจมากๆเลยค่ะ .....
พี่ต้าน โคตรจะอีโรติกที่สุดอ่ะ
เขิลแทนหนูอิฐจริงๆๆๆ >////<
+1 ให้เลยจร้าา
-
:m25: :o8: :-[
บวกแต้มที่ 40
-
ตอนแรกผมก็แปลกใจว่าทำไมต้านถึงได้ทุ่มทุนสร้างขนาดนั้น
ต่อมาผมก็เข้าใจว่าอิฐถูกกระทำป่าเถื่อนและร้ายแรงจริงๆ
ผมรู้สึกประทับใจว่ามีผู้ชายคนหนึ่งยอมทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขาชอบ
ได้ถึงขนาดนั้น หากต้านไม่ทำอย่างนั้น อิฐก็คงไม่พ้นทุกข์เสียที
คนแบบพี่ต้านนี่สุดยอดจริงๆ ครับ
-
ต้าน แมนสุดๆ ตัดบัวอย่าให้เหลือใย ทำถูกแล้วครับ
-
พี่ต้านหื่นว่ะ
สุดๆอ่ะ
:laugh:
-
ชอบตอนนี้สุดๆ อิอิ(กำลังยิ้มหื่นๆอยุ)
ชอบอะไรแปลกใหม่จริงๆเลยนะพี่ต้าน
(รู้สึกคนอ่านจะหื่นยิ่งกว่าอ่ะคร้า)
ไรท์เตอร์!
จัดไปให้หนัก!!!
5555+
-
ต้านนนน..มุมนี้แอบทึ่ง หวาน แฮะ :a5:
-
44
#
เช้ามากูไปส่งอิฐที่มหาลัย.... วันนี้ไม่มีเรียน และกูว่าจะเข้าไปหอสมุดของที่นี่เพื่อหาข้อมูลทำงานกูด้วย
ไปถึง..... กูเจอใครรู้ไหม.......
“น้องอิฐ.....” สิ้นเสียงอิฐก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของ.....มันซะแล้ว
ไอ้เนตร.... พี่สาวกูเอง มันมาทำอะไรที่นี่วะ
“เฮ่ย ปล่อย นี่มันแฟนต้านนะเว้ย” กูดึงแขนมันออกมา
เนตรรีบสะบัดมือกูออกแบบแหยงๆ
“แฟนแกเหรอ พูดให้สวยๆ นะ ตอนนี้คนทั้งคณะนี้ และมหาวิทยาลัยนี้ รู้ว่าน้องอิฐเป็นแฟนชั้น.... เชอะ พูดมาได้แฟนต้าน... ช่วยไตร่ตรองและใช้วิจารณญาณหน่อยนะว่าตอนนี้แกควรจะทำตัวยังไง รู้ไหมว่านอกจากจะก่อเรื่องไว้มากมายแล้วตัวเองยังต้องทำให้น้องอิฐเค้าเดือดร้อนอีก ระหว่างที่แกมัวแต่มุดหัวทำงานอยู่แต่ในคณะ ผู้หญิงเก่าๆ ของแกน่ะมาหาเรื่องน้องอิฐมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่คน.....ไหนจะ......”
“พอแล้วครับพี่เนตร อย่าไปว่าพี่ต้านเลย เรื่องมันก็แล้วไปแล้ว อิฐก็ไม่ได้เป็นอะไร.......”
“ไม่ได้ๆ น้องอิฐ จะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรได้ยังไง.... โดนตบไปซะหน้าหันยังบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก”
“เฮ้ย! โดนตบเหรอ ใครทำ!?” กูถามแทบจะตะโกน ตกใจ....อึ้ง ใจหายวาบ ไหนบอกกูว่าพวกนั้นไม่ได้มาหาเรื่องมึงไง
“คือ....ผมไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ พี่เนตรมาช่วยพูดให้ก่อน เลยรอด.....แหะๆ”
“ทำไมไม่ยอมบอกกู......” น้ำเสียงกูตัดพ้อกับมัน เสียใจจริงๆ ว่ะ มันต้องเจ็บตัวเพราะกู จะให้กูนิ่งเฉยได้ยังไง
“ไอ้ต้าน พอได้แล้วอย่ามาบ้า ที่น้องอิฐไม่บอก เพราะเค้าไม่อยากให้แกเป็นห่วงยังไงละยะ แล้วชั้นคนนี้ก็สามารถคลี่คลายปัญหาที่แกก่อไว้ได้อย่างไม่มีที่ติ เพราะฉะนั้น ถ้าเป็นไปได้ แกคงรู้ตัวนะว่าการที่มาเสนอหน้าที่นี่บ่อยๆ น่ะ มันไม่ใช่ผลดีสักเท่าไหร่ .....เดี๋ยวที่นี่ชั้นจะดูแลน้องอิฐแทนให้เอง”
“หุบปาก!!” กูตะคอกให้เนตรมันเลิกพล่าม กูเป็นแฟนอิฐแล้วทำไมกูถึงปกป้องมันไม่ได้ ต้องให้คนอื่นมาช่วย มาทำหน้าที่แทนกู เพื่ออะไร....มันไม่จำเป็นเลย
กูดูแลของกูได้ เพียงแค่มันยอมบอกกูสักนิด กูจะรีบมาหาทันที
กูอยากเป็นคนที่มันคิดถึงเป็นคนแรกเมื่อมีปัญหา แต่ทำไม...... มันถึงเป็นอย่างนั้นไม่ได้ เพราะกูกับมันเป็นผู้ชายงั้นเหรอ... บัดซบสิ้นดีเลยว่ะ
“พี่ต้านใจเย็น... ผมขอโทษที่ไม่ได้บอก เพราะกลัวพี่จะมีเรื่องอ่ะ ที่จริงโดนแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก แมวข่วนยังเจ็บกว่าเลย แล้วพี่เนตรก็ช่วยพูดให้แล้วด้วย...”
“เงียบ!”
“....................”
“....................”
“ต้าน...ชั้นว่าแกคงยังไม่เข้าใจ ชั้นรู้ว่าแกรักน้องอิฐมาก แต่แกก็ต้องหันมองรอบข้างบ้างนะ จะทำตัวเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว ถ้าคิดจะปกป้องใครสักคนจริงๆ แกควรจะตั้งสติมีเหตุผลและคิดอะไรให้มันรอบคอบกว่านี้หน่อย ความมุทะลุเอาแต่ใจตัวเองน่ะ มันอาจจะช่วยให้หายบ้าได้เป็นพักๆ แต่ก็ไม่ตลอดไปหรอก”
“.........แล้วไง?” เหมือนสองคำนี้จะเป็นคำพูดติดปากกูไปซะแล้ว
“อย่ามากวนประสาทชั้นนะ ขอบอกไว้เลยว่าชั้นไม่อยากเห็นแกกับน้องอิฐต้องทะเลาะกันด้วยเรื่องบ้าๆ”
“...................”
“...................”
“....อืม...อยากทำอะไรกันก็เชิญ” กูพูดออกไปแบบนั้น.... เพราะแรงอารมณ์ของตัวเอง ความน้อยใจของตัวเอง ความบ้าของตัวเอง... ทุกความรู้สึก
กูห้ามไม่ได้ ตอนนี้ขอเวลาสักพัก ต่อไปกูคงนึกออกว่าจะทำยังไงต่อไปให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
กูขับรถออกไปจากที่ตรงนั้น.... ไปไหนวะ
ต้องทำงานสิ.... แต่สมองรวนแบบนี้จะไปมีอารมณ์ทำงานได้ยังไง
กูขับรถกลับเข้าเมือง...ยังมึนๆ ว่าจะไปที่ไหนดีวะ ที่สงบ เงียบ ไม่มีคน... แล้วก็ไม่ใช่บรรยากาศเดิมๆ
พอดีขับไปถึงสาทร แล้วนึกขึ้นได้.... ไปบ้านหม่อมคึกฤทธิ์ในซอยสวนพลูดีกว่าว่ะ
เหอะๆ โปรดอย่าสงสัยว่ากูเป็นญาติหม่อมรึไง ถึงได้ไปบ้านท่าน.... คือมันเป็นคล้ายๆ มิวเซียมน่ะคับพี่น้อง
แต่เป็นสถานที่ที่ค่อนข้างลึกลับไปซักหน่อย เลยไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยว
กูไปถึงก็จัดการติดต่อเจ้าหน้าที่ขอจอดรถหน่อย... ตอนแรกเค้าไม่ให้ แต่อ้อนวอน แทบจะก้มกราบ เค้าเลยให้เอาเข้าไปจอด
กูเคยมากับเพื่อนที่คณะครั้งนึง เลยพอจะคุ้นๆ อยู่บ้าง ที่นี่เป็นบ้านเรือนไทยมีประมาณห้าหกหลัง... หญ้าสีเขียว ต้นไม้ร่มรื่นดูชุ่มชื้นท่ามกลางตึกสูงรอบด้าน
ไม่น่าเชื่อจะมีที่แบบนี้อยู่กลางใจเมือง... แต่มันก็มีไปแล้ว
กูมาที่นี่ ไม่ได้มีเป้าหมายอะไร แค่มาปล่อยใจเฉยๆ ในรถจะมีชาร์ลโคล กับสมุดสเก็ตอยู่ กูหยิบมาวาดๆ เรือนไทยหลายๆ มุมไปประมาณสามสี่รูปก็นอนแผ่อยู่กลางเรือน การจดจ่อทำอะไรบางอย่าง.... โดยเฉพาะสิ่งที่ชอบมันช่วยทำให้สบายใจขึ้นนะ
“ไม่ใช่ว่าอิฐไม่ไว้ใจกู แต่มันแค่ไม่อยากให้กูคิดมาก”
อืม....
กูลากแท่งถ่านสีดำในมือเป็นโครงหน้าของคนที่กำลังนึกถึงอยู่ตอนนี้......
“แต่การที่ไม่บอกแล้วกูมารู้ทีหลังจะไม่ทำให้กูคิดมากได้เหรออิฐ กูก็คิดมากอยู่ดี......” กูปิดสมุดสเก็ตแล้วโยนมันไปกลางสนามหญ้า
ชิบหายเกือบกระเด็นตกน้ำ...
“หรือว่าจะไปลองคุยกับแม่ดูวะ...”
ลองอธิบายให้แม่เข้าใจ... ความรู้สึกกู .....ทุกอย่างที่กูทำ... ถึงเชื้อบ้ามันจะแรงเกินลิมิตที่แม่ขีดไว้ แต่กูจะพยายาม
พยายาม..... นึกถึงใจท่านให้มากกว่านี้
#
นี่คือสิ่งที่กูคิดได้....
คิดได้แค่นี้เหรอวะ........?
RRRR-
อิฐ โทร มา ว่ะ....
“ฮัลโหล”
“พี่ต้านครับ จะมารับอิฐมั้ย?”
“มึงอยากให้กูไปป่าวล่ะ”
“.........................”
“ถ้าไม่อยากกูก็จะไม่ไป” กูพูดจริงๆ นะคราวนี้ ไม่ได้ประชด ไม่ได้น้อยใจ แค่กูรู้สึกว่าตัวเองให้อิสระกับมันน้อยเหลือเกิน กูไม่อยากให้มันอึดอัดที่จะอยู่กับกู แต่จะคิดแบบนี้ได้สักกี่น้ำวะ
“จะกลับเองหรือกลับกับเพื่อนก็ได้ กูไม่ว่าหรอก ไม่ได้โมโห ไม่ได้โกรธ ฟังเสียงกู กูไม่ได้โกรธ เมื่อเช้ากูเข้าใจแล้ว กูคงบ้าไปเองคนเดียว”
“..........................”
“ว่าไง....ตกลงจะเอายังไง?”
“...................ผมอยากให้พี่มารับ” เสียงอิฐดูหงอยๆ มันจะเป็นแบบนี้เวลาที่ตัวเองรู้สึกผิด
“โอเค ตอนนี้กูอยู่สาทรว่ะ กว่าจะไปถึงก็ประมาณชั่วโมงกว่าๆ ได้มั้ง รอได้ป่าวล่ะ?”
“รอได้ครับ ถ้างั้นอิฐรอที่หอสมุดนะ”
วางสายกูก็ไปเอารถขับออกไปรับอิฐทันที....
RRRR-
อะไรอีกล่ะ ไอ้เชี่ยกล้า....
“เออ มีไรกูขับรถอยู่” ต้องเสียบสมอล ทอร์ค โคตรลำบากเลย
“ดังใหญ่แล้วมึงไอ้ต้าน หลังจากกูกลับไปมึงมีเรื่องอะไรกับมินวะ หน้ามึงถึงได้ไปประทับอยู่บนแมกกาซีนxxx น่ะ” ..ชิบหายละ.... ที่คิดเอาไว้มันเกิดขึ้นจริงเหรอเนี่ย....
“ข่าวว่าไงมั่ง?” กูถามเสียงเครียด
“ด่ามึงไม่มีดีเลยว่ะ ว่ามึงเจ้าชู้ เพลย์บอย คบผู้หญิงไม่เลือก นอกใจมินไปทำผู้หญิงคนอื่นท้อง ทำร้ายมิน ด่าว่าเค้าเสียๆ หายๆ ลงชื่อนามสกุลว่ามึงเป็นลูกใครด้วย.... เรียกงานเข้าไม่ได้แล้วมึง นี่มันเมกะโปรเจคเลยว่ะ”
กูฟังแล้วโคตรโมโห.... พวกแม่งนี่อีกแล้ว ขอให้ได้ลงข่าวให้เต็มๆ หน้ากระดาษรึไงวะ จริงเท็จไม่รู้ยังเสือกเอามาเขียนอีก
....บอกตรงๆ นักข่าวเป็นพวกที่กูเกลียดเป็นอันดับสองรองจากตำรวจเลย
ถ้ามินเป็นคนปกติ ไม่ใช่ดารานางแบบเรื่องปวดหัวพวกนี้คงไม่พร้อมใจประเคนใส่กูเต็มๆ แบบนี้หรอก
“ในนี้ลงภาพมึงทะเลาะกับมินในห้างและก็ตอนมึงยกแขนอ่ะ มึงจะตบมินเหรอวะ?” ไอ้กล้าถาม
“ไม่ใช่ละไอ้เหี้ย กูดึงแขนออกจากมือมินต่างหาก เค้ามาจับมือกูดึงไว้ไม่ยอมให้ไป กูเลยต้องกระชากออก แม่งเอ๊ย ช่างหัวมันเถอะ....”
“ช่างได้ไงละไอ้สัด.... พ่อมึงรู้ไม่ซวยเหรอวะ?”
ให้มันได้อย่างนี้สิวะ.... จะเขียนชื่อพ่อกูกับนามสกุลทำหอกอะไร.... ถ้ามันกระทบการทำงานของพ่อ กูแย่แน่...
“แค่นี้นะกล้า ขอบใจที่โทรมาบอกว่ะ” ปวดหัวเว้ย
“กูว่ามึงคงอยู่สงบไม่ได้สักระยะล่ะวะ.... ต้องมีนักข่าวมาหามึงชัวร์” ไอ้กล้าช่างตอกย้ำ
“อืม งั้นช่วงนี้กูคงต้องหายเข้ากลีบเมฆ มีไรมึงโทรเข้าเครื่องอิฐหรือเบอร์ห้องกูละกัน”
“ใจคอมึงจะไม่โผล่หัวมาแก้ข่าวเลยเหรอ?”
“ช่วงนี้อิฐอยู่กับกู ขืนให้นักข่าวมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ เดี๋ยวแม่งจะยุ่งไปกันใหญ่ คราวนี้เมกะโปรเจคคงไม่พอแล้วว่ะสำหรับความซวยของกู”
“เหอะๆ ไม่รู้ข่าวนี้มินจะปั่นกระแสให้ตัวเองดังด้วยป่าวนะ... เพราะเค้ากำลังโปรโมทหนังเรื่องใหม่อยู่”
“เหี้ยเอ๊ย... ทำไมต้องเป็นกูด้วยวะ กูไม่ใช่เซเลบซักหน่อย” เอาตรงๆ นะ กูก็แค่คนธรรมดา พ่อแม่ออกงานสังคมบ้างตามโอกาส ปกติไม่มีใครมาสนใจกูหรอก ไม่งั้นที่กูมีเรื่องวิวาทจนต้องไปนั่งเจ๋ออยู่ในสน. พวกแมร่งคงเอาไปออกข่าวประจานแล้ว
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะวะ มึงลูกไฮโซหนิ” ยังไม่จบ
“เออ มีไรเดี๋ยวกูโทรไปละกัน บายเว้ย” เซ็ง...
“เออ โชคดีมึง”
กูขับไปจนกระทั่งถึงหอสมุดที่นัดกับอิฐไว้ ตอนแรกว่าจะโทรให้มันออกมาหาที่รถ แต่กูว่าจะไปดูข้อมูลทำงานตั้งแต่เช้าแล้วเสือกบลิ้วอารมณ์ไม่ออก
ไหนๆ ก็ไหนๆ ทำงานตัวเองซักนิดนึง เดี๋ยวจะไม่ได้ตามแผนที่วางไว้
RRR- โทรไปบอกอิฐสักหน่อย
“ครับ”
“ถึงแล้วนะ... แต่เดี๋ยวกูหาหนังสือก่อนแป้บนึง มึงนั่งอยู่แถวไหน เสร็จแล้วกูเดินไปหา”
“ผมอยู่ชั้น 2 โซนxxx”
“โอเค รออีกแป้บนะ”
“ไม่เป็นไรพี่ หาไปเรื่อยๆ ก็ได้ ผมก็ทำการบ้านอยู่เหมือนกัน”
วางสาย... ขั้นแรกกูเดินเข้าไปเสิร์ชรายชื่อหนังสือที่คอมพิวเตอร์ก่อน ข้อมูลที่เกี่ยวข้องแมร่งเรียงกันเป็นตับ... เห็นแล้วกูมึน
ชาติไหนจะเสร็จวะเนี่ย...... ไม่น่าชิวเลยกรู
จดที่อยู่ของหนังสือเสร็จก็ร่วมหลายนาที... กูเดินเซ็งๆ ขึ้นบันไดไปชั้นสอง ขอแอบไปดูหน้าที่รักกูให้ชื่นใจหน่อยดีกว่า
RRRR- มือถือในกระเป๋าสั่น กูหยิบมาดู
ชิบหาย พ่อกูโทรมา
H
ขออภัยทุกท่าน เมื่อวานไม่ได้ลงเรื่อง
เนื่องจากข้าพเจ้ากินยาแล้วหลับเพลิน... รักษาสุขภาพกันด้วยเน้อ
-
พี่ต้านงานเข้าาาาาาาาาาา :a5:
อูยยยยยยย เค้าเป็นกำลังใจให้นะฮะ
สู้ๆๆๆๆๆๆ
o13 o13 o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ใจเย็นๆ อย่าใช้อารมณ์นายต้าน....
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด T___T
เอาใจช่วย สู้ๆ
-
ง่ะ งานเข้าซะเเล้ว
จัดการยัยเลวนั้นให้ได้นะเว้ยต้าน
-
แรงมากผู้หญิงคนนั้นนะ
แต่พี่ต้านจะทำไงล่ะนั้น
พ่อโทรมาด้วย
:เฮ้อ:
-
เมกะโปรเจคเข้า แล้วพี่ต้านจะรับไหวมั้ยนี่ :z3:
-
o22 เหอะๆ
ซวยจริงต้านเอ๊ยยยย :serius2:
-
งานเข้าอีกแล้ว
ผลของการคบผู้หญิงไม่ระวัง
เมื่อไหร่จะมีความสุขกันซะที
-
45
.
RRRR- มือถือในกระเป๋าสั่น กูหยิบมาดู
ชิบหาย พ่อกูโทรมา
“ครับพ่อ” โดนแน่กรู
“เอ็งไปก่อเรื่องอะไรไว้ ถึงได้เป็นข่าวบ้าบออยู่ตอนนี้น่ะหา?” ว่าแล้ว
“จะทำอะไรฉันไม่เคยว่า แม้แต่เรื่องที่แกไปคว้าเด็กผู้ชายมาเป็นแฟน ฉันก็ไม่คิดจะไปยุ่งวุ่นวาย ถือว่าแกโตแล้ว ดูแลชีวิตตัวเองได้แล้ว แต่ทำไมแกต้องไปสร้างเรื่องมาให้ฉันต้องมานั่งปวดหัวด้วยต้าน... ไม่ต้องคิดเลยนะว่าพ่อโทรมาบ่น มาว่าแก ฉันแค่โทรมาเตือน ว่าอย่าให้มันเกิดเรื่องแบบนี้อีก ลำพังงานที่ต้องทำก็มากอยู่แล้ว ยังต้องมาคอยตอบคำถามคนอื่นอีกว่าจริงๆ แล้วแกไปมีเรื่องอย่างที่เป็นข่าวหรือเปล่า ตอนนี้แกคบกับใคร..... มันไม่ใช่ธุระที่ฉันต้องมานั่งตอบคำถาม เข้าใจมั้ยต้าน...?”
“ครับ เดี๋ยวผมแก้ข่าวเองละกัน เค้าจะได้ไม่ไปยุ่งกับพ่อ”
“นักข่าวไม่ยุ่ง แต่คนอื่นที่รู้จักฉันล่ะ? เค้าก็ต้องมาถามอยู่ดี ถึงจะน่ารำคาญไปสักหน่อย ก็ช่างเถอะ เรื่องมันเกิดไปแล้ว แกจะแก้ข่าวหรือไม่ก็ตามใจ เอาที่คิดว่าจะไม่ทำให้เรื่องบานปลายก็พอ แค่นี้นะต้าน พ่อต้องไปประชุมแล้ว” พูดจบพ่อก็ตัดสายไปเลย.... กูถอนหายใจแรงอย่างสุดเซ็ง...
กูเกลียดการให้สัมภาษณ์ที่สุด งั้นไม่ต้องยุ่งกับพวกแมร่งละกัน หายไปเงียบๆ น่าจะดีกว่า
เดินขึ้นมาถึงชั้นสอง....
รู้สึกว่าข่าวจะไวใช้ได้เหมือนกันว่ะ.... ระหว่างทางกูรู้สึกว่าถูกจับตามอง... ไม่ใช่ด้วยสายตาแบบที่เคยเห็นบ่อยๆ แต่เป็นอีกรูปแบบนึงที่กูโคตรจะไม่ชอบ
เออ ช่างแม่ง...... อยากมองก็มองไป
เจออิฐแล้ว.... มันนั่งทำงานอยู่กับเพื่อนคนนึง.... ไอ้อาท
ทำไมกูถึงไม่ค่อยถูกชะตากับไอ้เด็กเชี้ยนี่เลยวะ ทั้งที่มันก็ทำตัวปกติเหมือนที่เพื่อนคนนึงพึงกระทำ แถมไม่พูดมากให้รำคาญหูกูด้วย
กูตัดสินใจเดินไปที่ชั้นหนังสือ แทนที่จะไปทักอิฐ.... รู้สึกว่าตอนนี้ต้องระวังตัวเป็นพิเศษ จะทำอะไรบุ่มบ่ามอีกคงไม่ได้...
ทุ่มนึงกูถึงหาหนังสือที่มีข้อมูลเกี่ยวข้องครบ... จัดการยืมเสร็จ ก็เดินไปดูอิฐอีกครั้ง มันยังคงนั่งทำงานเงียบๆ อยู่ที่เดิมกับไอ้อาท
กูหันหลังเดินออกจากห้องสมุดไปรอที่รถ
RRR-
“ครับ”
“ออกมาหน้าหอสมุด เดี๋ยวกูขับรถไปรับ”
“อ้าว....อ่า ครับ ขอเก็บของห้านาที” อิฐไม่ได้ถามว่าทำไมกูถึงไม่ไปหามันที่โต๊ะ กูชอบมันอีกอย่างก็ตรงไม่ถามเซ้าซี้เนี่ยแหล่ะ
สักพักมันก็เดินออกมา เปิดประตูนั่งข้างคนขับ....
“รอนานไหม?” กูถาม
“นานอ่ะ... แต่ผมทำงานรอ ฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ”
“ฆ่าเวลากับไอ้อาทน่ะเหรอ?” ไม่รู้ทำไมต้องถามแบบนั้น... อยู่ๆ ก็ไม่พอใจขึ้นมาว่ะ
“...................” อิฐมันเงียบ เพราะไม่รู้จะตอบยังไงหรือไม่มีอะไรจะให้พูดกันแน่
“ทำไมถึงอยู่กับมันสองคน?”
“.......คนอื่นกลับบ้านไปแล้ว” กูรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าขึ้นมาทันที
“หิวไหม?”
“หิวครับ”
“เดี๋ยวซื้อไปกินที่ห้องละกัน ตอนนี้กูต้องเก็บตัวสักพักว่ะ... ดันซวยโดนนักข่าวเอารูปไปประจานในหนังสือ”
“อืม... อิฐเห็นแล้ว” มันบอกเรียบๆ เลยเดาไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงกันแน่
“มึงเชื่อข่าวบ้าๆ นั้นป่ะ?”
“ผมเชื่อพี่ต้าน” ได้ยินแบบนี้แล้วค่อยมีกำลังใจที่จะใช้ชีวิตขึ้นมาหน่อย
“คนนั้นกูเคยคบตั้งแต่เค้ายังไม่เป็นดารา... เลิกกันมาชาตินึงแล้ว แต่ทำไมยังมาตื๊อกูอีก ไม่เข้าใจ... สงสัยอยากโปรโมทตัวเองมั้ง หนังจะได้ขายดีๆ” กูอธิบายให้อิฐฟัง
“ตอนนี้กูไม่ได้ยุ่งกับพวกนั้นแล้ว.... กูรักมึงคนเดียว อย่าไปสนใจพวกแมร่งเลยนะ”
อิฐพยักหน้าเงียบๆ ไม่รู้มันคิดอะไรในใจ... หรือว่าจะกังวลเรื่องกูอยู่วะ?
ซื้อข้าวเสร็จ กูขับรถมาถึงคอนโด พอเห็นกลุ่มคนยืนกระจุกตัวอยู่หน้าทางเข้าแมร่งหันหัวรถกลับออกมาแทบไม่ทัน
“นักข่าวว่ะ” กูพูดแบบหัวเสียโคตร “สัดเอ๊ย... แล้วจะกลับไปทำงานยังไงวะ”
“งานอยู่ในห้องเหรอพี่ อิฐเข้าไปเอาให้ไหม แล้วพี่ก็กลับไปอยู่บ้าน”
“ที่บ้านก็ไม่เหลือ... พ่อกูโทรมาบอกว่าโดนตามจี้อยู่เหมือนกัน”
“......งั้นก็ไปอยู่กับเพื่อน”
“อยู่กับมึงไม่ได้เหรอ?” งี่เง่าอีกแล้วว่ะกรู...
“ล้อเล่น กูมีคอนโดที่อื่นอีก เดี๋ยวไปอยู่ชั่วคราวก็ได้....”
กูจอดรถห่างจากคอนโดพอสมควรรออิฐไปเอางานให้ มันหายไปสักพักก็รีบวิ่งกลับมา
“ได้แล้ว ถูกป่าวพี่?” เหงื่อท่วมเลยที่รักกรู... กูหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับให้
“ขอบใจนะ” ทำให้มันลำบากจนได้เลย “ข้างในเป็นไงมั่งวะ มีใครมาถามไรป่าว?”
“แหะๆ... ก็มีมองๆ ผมเหมือนกัน แต่ไม่ได้ถามอะไร”
#
คอนโดกูอีกที่นึงอยู่ฝั่งธนฯ ติดเจ้าพระยาเลย... อิฐตาวาว สงสัยจะชอบบรรยากาศริมน้ำ
“สวยดีอ่ะพี่” มันไปยืนดูวิวตรงระเบียง ตอนนี้มืดค่ำแล้ว แสงไฟส่องประกายเป็นจุดๆ ทั่วเมือง
“ชอบเหรอ?”
“ครับ”
“งั้นมาอยู่ที่นี่ด้วยกันไหม?”
“..................” อิฐหันหน้ามามองกู เดาไม่ออกว่ามันจะว่าไง เพราะชอบทำหน้านิ่งตลอด บางทีมันยิ้มหน้าก็ไม่ค่อยเปลี่ยนมาก เหมือนมัน
ยังไม่ชินกับการดึงตัวเองออกมาแสดงอารมณ์ทางสีหน้า ท่าทาง
“ว่าไง?” กูเดินเข้าไปใกล้แล้วเท้าแขนคร่อมอิฐไว้กับระเบียง
“.......ไม่รู้” อิฐหันหน้าหลบตอนกูก้มลงไป จมูกกูเฉี่ยวโดนแก้มมันพอดี
“หิวข้าวอ่ะพี่ต้าน.....อืออ” อดใจไม่ไหวจริงๆ ว่ะ กูฝังหน้าลงไซร้คออิฐ มือข้างนึงรวบเอวมากอดไว้แน่น อีกข้างสอดเข้าไปลูบไล้แผ่นหลังเนียน
“พี่...ต้าน อะ...อิฐหิวข้าว” เสียงกะท่อนกะแท่นกับมือเล็กที่พยายามดึงมือกูออกจากเอวไม่ได้ช่วยให้กูอยากหยุดเลยว่ะ
แต่.....ก็ต้องปล่อย............ เฮ้อ ทำไมพักนี้รู้สึกว่าตัวเองหื่นกามไม่เลิกอย่างนี้วะ
ท่าจะบ้าไปแล้วมั้งกู....
กูกับอิฐเอาอาหารที่ซื้อมาเทใส่จาน... ห้องนี้ไม่ค่อยมีอุปกรณ์อะไรมากมาย เพราะปกติก็ทิ้งไว้เฉยๆ เบื่อๆ ก็มานอน เหมือนคอนโดที่กูอยู่ตอนนี้นั่นแหล่ะ
“ไม่ทำงานเหรอพี่ต้าน?”
“ไม่มีอารมณ์ว่ะ...” กูเปลี่ยนช่องทีวีอย่างเซ็งๆ พักบ้างก็ได้มั้ง ทำแต่งาน ประสาทแดรกตายห่าเลย
“กูไปนอนก่อนนะ ง่วงว่ะ”
“ครับ ให้ปลุกป่าว?”
“สี่ทุ่มละกัน” กูลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอน แล้วหลับเป็นตายทันที...
#
มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงโทรศัพท์แว่วๆ ของอิฐมั้ง... กูไม่ได้สนใจ นอนต่อ... แต่ดูเหมือนจะหลับไม่ลงแล้วเลยลุกเข้าไปอาบน้ำ
ดูนาฬิกาเพิ่งสามทุ่มครึ่ง ออกมาห้องนั่งเล่นอีกที กูไม่เจออิฐแล้ว
“อิฐ” ตะโกนเรียก.... อ้าว หายไปไหนวะ กูเข้าไปดูในห้องนอนอีกห้อง ที่ระเบียง... ห้องน้ำ ...........ไม่มี
เมียกรูหายไปไหนเนี่ย...
มาดูที่โต๊ะหนังสือ... เห็นมันรื้อของในเป้กระจัดกระจาย....
กูหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรเข้าเครื่องอิฐ แต่เสียงมันดังอยู่ในห้อง
กำ ไม่เอามือถือติดตัวอีก
จะไปไหนทำไมไม่บอกกรูก่อนวะ... หายไปเฉยๆ อย่างนี้กูเป็นห่วงรู้ไหม
กูออกจากห้องเดินหาอิฐที่โถงลิฟท์ บันไดหนีไฟ ก็ไม่เห็น...
ลงไปดูชั้นฟิตเนสก็ไม่เจอ...
หรือว่าออกไปซื้อของข้างนอก?.... คิดไปเรื่อยเลยกรู
กูลงมาชั้นหนึ่ง... ยังไม่ทันก้าวขาออกจากโถงหน้าลิฟท์กูเห็นอิฐผ่านกระจกล็อบบี้กับ....เพื่อนมัน
ไอ้อาท.... มันมาทำเชี้ยอะไรที่นี่วะ แล้วอย่าสงสัยเลยว่าทำไมมันถึงรู้จักคอนโดกูถ้าอิฐไม่บอก
กูเห็นมันสองคนคุยกันอยู่ ปกติไอ้น้องอาทจะทำหน้านิ่งๆ ไม่ค่อยยิ้ม
แต่วันนี้กูเห็นมันยิ้มแล้ว.... ยิ้มให้อิฐ ทั้งตาและปาก... ซึ่งอิฐก็ยิ้มตอบไอ้อาทไปเหมือนกัน
กูหันหลังเดินกลับเข้าลิฟท์
ในอกมันร้อนเหมือนจะระเบิด.... แค่อิฐยิ้มให้คนอื่นที่ไม่ใช่กู
ไม่รู้สิวะ...............
กูหึง
กูหวง
งั้นมั้ง...
#
สักพักอิฐมันก็กลับเข้ามาในห้อง ในมือถือม้วนกระดาษขนาด A2 แผ่นเดียว... หึ ไอ้อาทคงถ่อเอามาให้ถึงที่นี่
แม่ง.......รักกันดีจริง ๆ.......
“ไปไหนมา?” กูถามเสียงเย็น
“พอดีอิฐลืมของไว้ในห้องสมุดอ่ะ เพื่อนเลยเอามาให้....... พี่ต้านตื่นนานรึยัง?”
“......ก็นานพอจะรู้ว่ามึงหายไปเจอไอ้อาทนั่นแหล่ะ”
เหมือนอากาศจะเข้าไปเลี้ยงสมองกูไม่พอ เลยต้องสูดลมหายใจเข้าไปอีกลึกๆ กูไม่มองหน้าอิฐ เพราะกลัวมันจะเห็นประกายไฟที่กำลังลุกวาบอยู่ในตากู
“อาทแค่เอางานมาให้ผม”
“แต่กูจำได้ว่าบ้านมันไม่ได้อยู่แถวนี้........ ถ้าจำไม่ผิดลาดพร้าวมั้ง.... เพื่อนมึงเนี่ย ลงทุนน่าดูเลยว่ะ นั่งรถจากลาดพร้าวมาถึงฝั่งธนฯ เพื่อเอากระดาษแผ่นเดียวมา
ให้..”
“....คือ...”
“งานมันสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงต้องให้วันนี้?”
“.......ก็...เปล่าครับ” อิฐก้มหน้าตอบ
“....งั้น......ไม่คิดว่ามันมากไปเหรอ!!?” อิฐสะดุ้งที่กูเสียงดังใส่มัน
“.......ถามจริง มันชอบมึงใช่ไหม?”
“.....................”
“ตอบ!”
“ผมไม่รู้”
“ไม่รู้จริงๆ หรือไม่อยากรับรู้กันแน่ กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าให้ความหวังใคร ทำไมมึงยังทำอ่ะอิฐ หรือที่พูดว่าจะไม่ทำให้กูไม่สบายใจมันแค่คำโกหก หา!!” กูลุก
ขึ้นจากโซฟาเดินไปที่ระเบียง ไม่อยากคุยกับมันแล้ว เหมือนตอนนี้ความมีเหตุผลของกูมันขาดลงแทบไม่เหลือด้วย
สักพักอิฐเดินตามมาหยุดอยู่ข้างหลังกู มันพูดออกมาเสียงแผ่วๆ เหมือนกำลังกลัวอยู่
“พี่ต้าน... อาทไม่ได้จีบผม มันชอบผมรึเปล่า ผมไม่รู้”
“......................”
“เราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ อาทมันบอกว่าจะมาหาเพื่อนแถวนี้พอดี เลยจะแวะเอางานมาให้ผมด้วย” อิฐพยายามอธิบาย...
“หึ มึงเชื่อมันงั้นเหรอ?” กูหันกลับมาจ้องตาอิฐ เพื่อนเหี้ยอะไรวะมองเพื่อนด้วยสายตาแบบนั้น
“........กูว่ามึงก็ไม่ได้โง่นะ ถึงดูไม่ออกว่ามันคิดยังไง............” ที่สงสัยไอ้อาทตั้งแต่แรก ตอนนี้กูชักจะแน่ใจแล้วว่ะ
“.....................”
อิฐก้มหน้าเงียบ เหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่าง
“อิฐ กูจะไม่ว่าอะไรเลย ถ้าไอ้ห่านั่นมันคิดกับมึงแค่เพื่อน .......ต่อไปนี้อย่าอยู่ใกล้มันอีก.... แค่นี้อ่ะ ทำให้ได้ไหม?”
“....................”
“........ไม่ได้เหรอ?” กูแค่นยิ้มออกมา ที่เห็นมันทำเงียบใส่
“...........ได้ครับ”
“.....แล้วกูจะคอยดู”
H
อิฐไม่แน่ใจ...
ส่วนต้านก็อยากตัดไฟแต่ต้นลม...
-
:z13:
เครียดแท้น้อ
มีแต่ปัญหารุมเร้า :เฮ้อ:
-
เหนื่อยวึ๊ย..เกิดมาเป็นคนน่ารักเนี่ย
ผัวก็ขี้หึง....
มีเพื่อน ก็ดันมาหลงรัก :เฮ้อ:
-
เฮ้อออ... เครียดดดดดด
-
พี่ต้าน น้องอิฐ สู้ ๆ ๆ : ))
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เห็นด้วยกะนายต้าน
อิฐรู้ แต่ทำเป็นไม่สนใจ
เครียดแทน :เฮ้อ:
-
เข้าใจพี่ต้านนะ แต่น้องอิฐก็ต้องมีเพื่อนบ้างอะไรบ้าง :เฮ้อ:
เชื่อมั่นและเชื่อใจกันและกันให้มากๆนะ พี่ต้าน น้องอิฐ :กอด1:
สถานการณ์ตึงเครียดอย่างหนัก :z3:
-
เค้าก็ว่า อิฐน่าจะรู้เหมือนกันแหละ
ยังไงก็อย่าพยายามทำให้พี่ต้ายแก
เครียดเลยยยเนอะ
-
เครียดแทนทั้ง 2 คนเลย
เห็นใจอิฐ เข้าใจต้าน
-
พี่ต้านโหดอ่า อยากรู้ความคิดของอิฐมากกว่านี้อ่าไรท์เตอร์
หรือว่ามันจะเบี่ยงเบนทางชื่อเรื่อง
มองไม่เห็น
สัมผัสไม่ได้
o_O;;;
-
หนังสือพิมพ์ฉบับไหนครับเล่นเเรงเนอะ บอกด้วยว่าเป็นลูกใคร
พาดพิงบุพพการี ฟ้องเอาเงินสัก5 ล้านมาใหอิฐเป็นทุนการศึกษาดีไหมนะ o13
-
เฮ้อออ เหนื่อยไปหมด
-
46
#
เช้ามากูไปส่งอิฐที่มหาลัย... รู้ตัวเองว่ายังโมโหเรื่องเมื่อคืนอยู่ แต่ไม่ว่าพยายามแค่ไหนก็ลบความคิดที่ว่าอิฐจะต้องอยู่ใกล้ไอ้อาทไม่ได้ ในเมื่อมันเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน จะให้ไม่เจอไม่มองไม่คุยกันเลย คงเป็นไปไม่ได้
แต่ที่กูเตือนอิฐ ก็แค่อยากให้มันระวังตัว... เพราะกูไม่ไว้ใจไอ้หน้าไหนทั้งนั้น
“ยังโกรธอิฐอยู่เหรอพี่ต้าน?” อิฐถามกูก่อนลงจากรถ
“ไม่ได้โกรธมึง... แต่โกรธไอ้เหี้ยนั่น” นึกถึงหน้ามันแล้วเดือดว่ะ
“........อิฐจะอยู่ห่างๆ อาทไว้แล้วกัน พี่ต้านอย่าโกรธนะ” กูยกมือโยกหัวอิฐเบาๆ
“พี่ไม่ได้โกรธอิฐครับ... แค่อยากให้อิฐระวังตัว พี่ไม่อยากให้ใครมาแตะที่รักของพี่ ....พี่หวง ....หวงมากๆ เลยรู้ไหม” กูดึงอิฐมากอดไว้แน่น แล้วก้มลงหอมแก้มและจูบที่ปากอย่างแสนรัก
“ไปเรียนไป... เดี๋ยวจะเข้าเลท” กูปล่อยอิฐ แล้วปลดล็อคประตูให้
“....ครับ งั้นไปนะ แล้วตอนเย็น.........” อิฐนิ่งคิดไปแป้บนึง... อ้อ กูนึกออกละ ปกติเวลามันทำกิจกรรมเลิกค่ำจะติดรถไอ้อาทกลับบ้าน
“พี่มารับเอง สองทุ่มใช่ป่ะ?”
“ก็....ไม่แน่ อาจจะดึกกว่านั้น”
“งั้นเดี๋ยวมารอสองทุ่ม”
“...........ครับ”
#
จริงๆ แล้วทั้งอาทิตย์กูมีตรวจทีสิสวันเดียว จะนอกรอบก็นัดอาจารย์ได้ ไม่ว่ากัน... แต่กูเอางานไปคุยเรื่อยๆ เลยต้องทำแล้วแก้บ่อยๆ
เหนื่อย แต่ว่างานที่ได้จะมีน้ำหนักในการนำเสนอมากขึ้น
กูเบื่อตอนถูกด่าที่สุด เลยพยายามทำให้โดนด่าน้อยๆ แต่ให้อาจารย์แสดงความเห็นต่องานกูมากขึ้น
ครีติค*กับด่ามันไม่เหมือนกันนะครับ.... เหมือนมันเป็นความโรคจิตเก็บกดอย่างนึงของผู้สอนถ้างานไม่ดีแล้วพวกท่านๆ จะด่าไปทั่วตั้งแต่คุณยังเป็นวุ้นอยู่ในท้องพ่อท้องแม่เลยก็มี กว่าจะวนกลับเข้ามาในงานแมร่งก็ไม่ได้คอมเม้นท์อะไรแล้ว... (* critic - วิจารณ์, แสดงความคิดเห็น)
ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะกลับบ้านไปทำงาน หรือไปทอดอารมณ์ที่ใดที่หนึ่ง
ความคิดเรื่องที่อยากจะคุยเรื่องอิฐกับแม่ก็ผุดขึ้นในหัว
กูเลี้ยวรถไปที่ออฟฟิสของแม่ทันที
พอไปถึงพนักงานที่รู้จักกูก็ยกมือไหว้บ้างทักบ้างตามมารยาท
กูบอกเลขาหน้าห้องทำงานแม่ก่อน ถึงได้เข้าไป... เจอเจ้คนสวยนั่งหน้าเครียดอ่านเอกสารอยู่
“นึกไงมาหาแม่ได้ล่ะ?” แม่เงยหน้ามายิ้มถามกูนิดนึง
“......อยากคุยเรื่องน้องอิฐอ่ะครับ” กูดันเก้าอี้นั่งฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะ
“นึกว่าเรื่องอะไร.....งั้นน้องอิฐคงบอกต้านหมดแล้ว และที่ต้านมาอย่าบอกนะว่าจะไม่ยอมทำตามที่แม่ขอ” รู้ใจกันจริงเลยแม่
“ต้านไม่ได้อยากทำให้พ่อหรือแม่ต้องอับอายขายหน้า หรือโดนสังคมเพ่งเล็งอะไรหรอก แต่ต้านอยากดูแลน้องอิฐก็แค่นั้นเอง ตอนนี้แฟนต้านกำลังถูกใครต่อใครรุมจีบอยู่ ต้านหวง แต่ถ้าอยู่ในสภาพแบบนี้ก็ทำอะไรมากไม่ได้ มันเครียดอ่ะแม่”
“เนตรมาเล่าให้แม่ฟังว่าไปช่วยเคลียร์เรื่องน้องอิฐให้แล้วนี่... ถึงเนตรเค้าจะพูดจาไม่ค่อยดีกับต้านไปสักหน่อย แต่พี่เค้าก็เป็นห่วงต้านนะลูก”
“ห่วงต้านเหรอแม่? ห่วงน้องอิฐมากกว่ามั้ง” หน้าอย่างมันอ่ะนะจะมาห่วงกรู
“แม่รู้ว่าต้านหวงน้อง... แต่ในเมื่อเราเลือกความรักรูปแบบนี้แล้ว เราก็ต้องอดทนที่ประคองความรักของเราให้อยู่ในสังคมนี้ได้นะ อย่าลืมว่าในโลกนี้ไม่ได้มีต้านกับน้องอิฐแค่สองคน ไม่ต้องเห็นแก่พ่อกับแม่ก็ได้ แต่เห็นแก่อนาคตของตัวเอง... คิดเหรอว่าป่าวประกาศไปว่าน้องเค้าเป็นของต้านแล้วจะไม่มีใครคิดจะมาจีบน้องอิฐอีก... เราห้ามเค้าไม่ได้หรอกลูก... มีแต่ต้องเชื่อใจกันเท่านั้น”
“ต้านเชื่อใจน้องอิฐ.... แต่คนอื่น... ต้านไม่เชื่อ”
“ถ้างั้นก็ทำเท่าที่ทำได้แล้วกัน... แต่คิดดูดีๆ ว่าทำไปแล้วจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นหรือเลวร้ายลงไปอีก คนเรา... ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก ถ้าน้องอิฐไม่เล่นด้วยซะอย่าง ต้านก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไรนี่ครับ”
“......................” อืมมมม กูคิดตามทุกคำพูดของแม่...... ก็จริงว่ะ
“แล้วข่าวกับแม่ดารานั่นไปถึงไหนแล้ว?” แม่เปลี่ยนเรื่องเร็วจนกูแทบตามไม่ทัน
“ไม่ถึงไหนหรอกครับ... เรื่องนี้ไม่มีค่าพอให้ต้านสนใจเลยด้วยซ้ำ” แม่หัวเราะเบาๆ
"ต้านไม่สน แล้วพ่อเราล่ะ?.......ที่จริงพ่อเราก็ไม่ใช่ตาสีตาสาที่ไหน... ลงข่าวแบบนี้ ฟ้องเอาก็ได้นะ ฐานที่ทำให้เราเสื่อมเสียชื่อเสียง" เออ....ใช่ กูลืมคิด แม่ชี้ทางสว่างให้กูแล้ว
เสือกเขียนว่านายอาทิตย์ ..... ลูกคุณ............นักธุรกิจชื่อดัง....... เขียนเพื่อ.......? อย่างงี้แมร่งจะเกาะขาพ่อกูดังชัดๆ
....เพราะอย่างที่บอก....กูเป็นแค่คนธรรมดา ถ้าลงชื่อกูเฉยๆ ก็ไม่มีใครเค้ารู้จักหรอก
"ก็ดีครับแม่ ...จัดทนายไปเล่นมันให้หนักเลย .....ยัยบ้านั่น....ถึงคราวดับก็หนนี้ล่ะ" เสือกเรื่องกูดีนักนะพวกมึง ตายยากนักใช่ไหมเดี๋ยวกูจะสูบเงินให้ตัวซีดแม่งให้หมด
คราวนี้จะได้เลิกเอามือสกปรกๆ มาลูบขากูสักที
#
แม้ว่าระยะนี้จะมีเรื่องวุ่นๆ ที่ต้องจัดการเยอะ แต่มันก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงสักเท่าไหร่ ยิ่งกับพวกนักข่าวหัวหมอ.... โดนกูซัดไปหมัดเดียว ต่อไปมันจะพูดจะเขียนอะไรก็คงง่อยแดรกไปอีกนาน...
ส่วนเรื่องของอิฐ
...ความคิดกูมันก็จะยังอึมครึมเหมือนท้องฟ้าก่อนฝนตก... แต่ตอนนี้ทำได้อยู่อย่างนึงคือ ปล่อยวางซะบ้างล่ะมั้งกู
โปรแกรมกำลังดำเนินไปตามขั้นตอน และรู้สึกว่าอาทิตย์หน้ากูต้องไปหาไซต์ก่อสร้างโครงการทีสิส... คิดไว้ประมาณสามสี่ที่ มีที่นึงท่าจะบรรยากาศดี เดี๋ยวพาอิฐไปด้วยดีกว่าว่ะ
สองทุ่มกูไปรับอิฐที่คณะ... มันยังไม่ออกมาเลย พักนี้รู้สึกทรมานนิดๆ ที่ไม่ได้สูบบุหรี่ แต่สัญญากับอิฐไว้แล้ว คงต้องทำใจเลิกว่ะ
กูนั่งรอสักประมาณครึ่งชั่วโมง เห็นอิฐรีบวิ่งออกมาแล้วมองซ้ายแลขวา พอมันเห็นกูก็ทำสัญญาณมือบอกให้กูไปก่อน
พอกูขึ้นรถมาได้พักนึง มันก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ มาเปิดประตูนั่งข้างกู
“หนีใครมารึไง?” กูถามมันที่กำลังนั่งหอบแฮ่กอยู่
“อ่า รู้ได้ไงเนี่ย พี่ยูอ่ะ จะตามผมมา เลยต้องหลบหลีกนิดนึง”
“ไอ้เวรนี่อีกแล้ว...” ทำหน้าด้านตื๊ออยู่ได้... สงสัยต้องสั่งสอนมันซักหน่อยแล้วมั้ง
“ไม่มีไรหรอกพี่ เค้าแค่จะชวนคุย แต่ผมไม่อยากคุยด้วย กลัวพี่จะรอนานอ่ะ .....เอ่อ...เลทไปเกือบชั่วโมงเลยแฮะ” มันดูนาฬิกาแล้วพูดขึ้น
“เมื่อไหร่จะรับน้องเสร็จ?”
“อาทิตย์หน้าแล้วพี่” อ้าว แล้วจะได้ไปไซต์กับกูมั้ยวะ
“กูว่าจะชวนเมิงไป xxx หาข้อมูลงานกู ที่นั่นมันเป็นป่าชายเลน งานเสร็จคงมีอะไรให้เที่ยวอยู่ ไปป่ะ?”
“อะไรให้เที่ยวคืออะไรอ่ะ?”
“ธรรมชาติไง”
“เสาร์อาทิตย์ผมต้องไปจันฯ อ่ะ ให้รุ่นที่นั่น”
“อืม.......” งั้นอาทิตย์หน้ากูไปสามไซต์ที่เหลือก่อนแล้วค่อยไป xxx กับอิฐอาทิตย์ต่อไปแล้วกัน (ปล. xxx คือชื่อสถานที่นะท่าน ไม่ใช่จะไปอย่างว่ากัน วู้)
“ไปหลังรับน้องได้มั้ยพี่ ผมว่างแล้ว”
“ก็ว่างั้น.... ตกลงไปนะ?”
“ครับ”
#
กูไปตรวจทีสิสเจอไอ้พวกเพื่อนๆ เลยคุยกันเรื่องงานเลยไปถึงไซต์ที่กูเลือก กูไปมาแล้วสองที่ พรุ่งนี้ว่าจะไปเก็บข้อมูลอีกที่นึง
แล้วกูก็ชวนพวกเพื่อนกูไปจันฯ (ตอนนี้ถ้าหากว่าพวกท่านลืม ให้ไปอ่าน ‘ตอนพิเศษโคตรๆ ความว่า...เมื่อกูเมา’ นะ อยู่หน้าไหนไม่รู้ว่ะ)
กูเมาไม่รู้ตัวว่าเอาแขนไปฟาดหน้าอิฐ รู้สึกผิดสัดๆ อ่ะ มันไม่ได้โกรธไรกูมากก็จริง แต่เห็นแล้วเสียใจ หน้าที่รักกูแดงช้ำไปทั้งแถบเลย
“เป็นไรมึงวะต้าน นั่งสมาธิเหรอ?” ไอ้ขิงเดินเอาหนังสือมาตีไหล่กู ห่า... กูนั่งคิดถึงเมียกรูต่างหาก
“........มึงไปดูไซต์ยัง?” มันถาม
“ไปแล้ว แต่เหลือที่ xxx อีกที่นึง”
“เฮ้ย จริงดิวะ น่าไปว่ะ กูไปด้วย” ใครชวนมึง...
“จะไปไหนกันวะ สราดดด” ไอ้ด้าพุ่งเข้ามาถามจากส่วนไหนของโลกไม่รู้ ตามมาด้วยพวกที่เหลือทั้งหมด
“ไอ้ต้านจะไปดูไซต์ที่ xxx กูอยากไปนั่งเรือดูหิ่งห้อยว่ะ พวกมึงไปป่ะ?” แมร่งรู้ได้ไงวะว่ามีกิจกรรมแบบนี้
“เออ น่าสน ไปๆๆๆ”
“ไอ้สัด ทีกูชวนไม่ไป ที่กูไม่ชวนนี่อยากไปกันจัง”
“ก็กูอยากไปอ่ะ” ไอ้กล้าลอยหน้าลอยตาตอบ
“ไม่ให้ไปโว้ย”
“จะเปลี่ยวเกินไปละ มึงจะไปคนเดียวไง?” ไอ้ขิงถาม
“อ่ะๆๆ หรือว่ามันไม่ได้ไปคนเดียววะ.......” มันมองกูแบบรู้ทัน
“เชี้ย.... มันจะไปสวีทกับน้องอิฐสองคนว่ะ” พวกมันสรุปเรื่องกูกันเสร็จสรรพ แถมพูดถูกอีก.... เวรจริงๆ
“จะมีความสุขเกินหน้าเกินตาเพื่อนได้ยังไงไอ้ต้าน... หึหึ กูจะไปขัดขวางมึง ถ้ามึงไม่ยอมกูจะบอกน้องอิฐขอไปด้วย ยังไงน้องเค้าก็ต้องโอเคอยู่แล้ว” เล่นไม้นี้เหรอสาดดด...
#
“พวกพี่กล้าไปด้วยเหรอพี่ ดีดิ ไปกันเยอะๆ สนุกดี” กูไปบอกอิฐเรื่องนี้ แทนที่มันจะไม่พอใจ กลับดีใจซะงั้น
เหอะ ก็ได้วะ.... เอาไอ้พวกก้อนกรวดริมทางไปเป็นพรอบ*คงไม่เลวเท่าไหร่หรอก (*ส่วนประกอบ)
กูนัดไอ้พวกเพื่อนๆ ตอนเจ็ดโมง ให้มาหากูที่บ้าน เพราะต้องเอารถ suv* ไป (*รถแบบครอบครัว มีประมาณเจ็ดที่นั่ง)
ระหว่างทางแมร่งพวกมันคึกกันมาก คุยเสียงดังหนวกหูตลอดทาง... กรูคิดถูกคิดผิดที่เอาพวกมันมาวะ
จนกระทั่งถึงที่พัก แถวนี้ไม่มีหรอกโรงแรมห้าดาว รีสอร์ทหรูๆ มีแต่บ้านพักแบบ homestead หลังเดียว เดี่ยวๆ โดดๆ
สุดเจ๋งเลยว่ะสราด
“โอ้ ต้นไม้จ๋า สีเขียวสดดีจริงๆ...........ออกซิเจน!!! ซืดดดดด” ไอ้ด้าถลาลงไปกอดต้นไม้แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ อย่างกับคนบ้า
“สัส แถวนี้เจ้าที่แรงนะมึง เสือกไปทำอนาจารกับต้นไม้อีก”
“มาขนของมึงเร็วเลยไอ้ห่า” ไอ้วินกับไอ้ขิงกำลังขนกระเป๋าพร้อมเบียร์อีกหลายแพ็คลงจากหลังรถ พอไอ้ด้าวิ่งมาเอาของพวกมันก็รุมถีบกันคนละทีสองที
“ไอ้เชรี้ย.... เบียร์กรูนะมึง เดี๋ยวก็ไม่ให้แดกเลยสัด” ไอ้ด้าโวยและถีบพวกมันคืน
บ้านหลังนี้สร้างแบบง่ายๆ วัสดุเป็นปูนผสมไม้ยกพื้นเตี้ย มีระเบียงกว้าง ห้องน้ำแยกออกมาต่างหาก ภายในมีสองห้องนอน กับหนึ่งน้องนั่งเล่น
สิ่งแรกที่ทุกคนพึงกระทำคือ แบ่งว่าใครจะนอนห้องไหน ไอ้กล้ากับไอ้ด้าโฉบไปห้องแรก พร้อมลากน้องอิฐไปด้วย
เป็นอันรู้กันว่ากูต้องนอนกับมันสองตัวเป็นแน่แท้
เนื่องจากว่า พวกกูไปถึงที่หมายประมาณสิบโมง ก็เลยจะแวะไปสวัสดีผู้ใหญ่บ้านที่อุตส่าห์จัดหาที่พักและกำลังจะเป็นคนนำเที่ยวพร้อมทั้งให้ข้อมูลงานกับกูเร็วๆ นี้
“สวัสดีคร้าบ....” คนแรกที่เจอคือเมียผู้ใหญ่ฯ พวกกูทุกคนยกมือไหว้อย่างประจบ เพราะแอบคิดชั่วไว้ว่าจะมาขอข้าวบ้านเค้ากิน 555
“สวัสดีจ้า... มาถึงกันนานหรือยัง มาเข้ามานั่งกันก่อน ......แดงเอ้ยยย ไปเอาน้ำมาให้พี่เค้าหน่อยสิ” เมียผู้ใหญ่ฯ ตะโกนบอกเด็กประถมหัวเกรียนคนนึงที่กำลังแอบมองพวกกูอยู่ จากนั้นก็หันมาพูดว่า
“ผู้ใหญ่กำลังไปเก็บมะพร้าว เดี๋ยวสักพักก็มาแล้วจ้า”
ไม่กี่อึดใจ ผู้ใหญ่บ้านก็เดินหน้าเหี้ยมเข้ามาหาพวกกู.... ในมือมีพร้าเล่มงาม กับมะพร้าวหนึ่งทลาย
โอ้โห ตัวจริงกับในเฟสบุ๊คช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว.... ในรูปลุงแกแอ๊บแบ๊วสาดๆ
“ไหน คนไหนชื่อต้าน” เอาแล้วไง... มาถึงจะหาเรื่องกรูเลยว่างั้น
“ผมครับ” กูยกมือ แล้วลุกยืนขึ้นไหว้ ไอ้พวกที่เหลือทำตาม
“เอ็งเรอะ เป็นไงที่อยู่ที่นอน พอจะซุกหัวอยู่ได้ไหม?” ผู้ใหญ่วางมะพร้าวไว้ข้างเสาบ้านพร้อมส่งพร้าเล่มงามให้เมียเอาไปเก็บ
“ได้ครับ”
“ไม่ได้ก็ต้องได้ล่ะวะ ไม่งั้นข้าก็ไม่รู้จะให้พวกเอ็งไปนอนกันตรงไหนแล้ว พวกคนกรุงเทพฯ ที่เคยมาชอบบ่นจะเอานู่นจะเอานี่ เรื่องมาก ....อยู่ไม่ได้ก็ไม่รู้จะมาที่นี่หาพระแสงอะไร เออนี่....พวกเอ็งชื่ออะไรกันบ้างล่ะ เรียกข้าผู้ใหญ่ทองก็ได้” สิ้นเสียงไอ้ด้าแนะนำตัวคนแรก เรื่อยไปจนถึงอิฐคนสุดท้าย
“นี่เอ็ง..... ทำไมหน้าหวานอย่างนั้นวะ เป็นผู้ชายรึเปล่าน่ะ” อิฐหน้างอไปนิดนึงที่ถูกแซว ส่วนคนอื่นหัวเราะก๊าก
“ผู้ใหญ่จะให้ผมถอดไหมครับ จะได้รู้กันว่าผมเป็นผู้ชายรึเปล่า” มันย้อนแบบเคืองๆ
“ฮ่าๆๆๆ ข้าล้อเล่น เห็นเอ็งหน้าตาผิวพรรณดี ก็เลยพูดไปตามที่เห็น.... เอ็งเป็นน้องชายไอ้เจ้าพวกนี้เรอะ” เมียผมครับผู้ใหญ่
“ครับ พี่ผมมาหาข้อมูลทำงาน ผมเลยติดรถมาด้วย” ผู้ใหญ่พยักหน้าไปแบบงั้นๆ
“อืมๆ นี่ต้าน.... เอ็งจะไปดูที่เลยไหมล่ะ” ผู้ใหญ่เริ่มเข้าเรื่อง
“ดูวันนี้เลยก็ได้ครับ”
“อืม งั้นไปบ่ายนี้แล้วกัน เดี๋ยวให้ไอ้ดำพาไป เพราะตอนบ่ายข้ามีประชุมกับพวกลูกบ้าน กว่าจะเสร็จก็เย็นๆ โน่นเอ็งจะได้ไม่เสียเวลา ...เอ็งจำมันได้ไหมล่ะ ไอ้ดำ
คนที่รับโทรศัพท์เอ็งน่ะ” ไอ้ดำไอ้แดงที่ไหนกรูจำไม่ได้หรอก
“ตอนนี้มันกำลังไปเก็บผักเก็บพริกอยู่ เดี๋ยวเที่ยงพวกเอ็งกินข้าวกินปลาก่อนแล้วค่อยออกไปพร้อมไอ้ดำมันแล้วกัน”
ประโยคนี้แหล่ะที่รอคอย.... อิอิ
ไอ้ดำที่ผู้ใหญ่ทองพูดถึงเป็นเด็กม.ปลาย ผิวคล้ำ ท่าทางดูเป็นคนซื่อๆ ไร้เดียงสา กำลังเดินตรงมาพร้อมหมาหนึ่งตัว ที่แมร่งชูคอเห่าพวกกูมาแต่ไกล
“ชู่ววว ไป....ไอ้ห้อย ไป!” ไอ้ดำเอาขาดันไอ้ห้อยไปทางอื่น ที่เรียกว่าห้อยสงสัยเพราะแก้มย้อยลงมามั้ง
“ยังไม่ไปอีก!” พอไม่ไป มันก็เอาตรีนถีบ เออ... โหดดีเหมือนกันว่ะ
“ไอ้ดำๆ นี่พี่ต้านที่โทรมาบอกว่าจะให้พาไปดูที่ตรงแหลม เดี๋ยวข้าจะไปประชุม เอ็งก็ดูแลเจ้าพวกนี้หน่อยแล้วกันนะ หาข้าวหาน้ำให้พี่เค้ากินให้เรียบร้อยล่ะ”
“จ้ะ พ่อ” ไอ้ดำตอบรับสั้นๆ
“ข้าไปก่อนนะ ถ้าเอ็งมีอะไรสงสัย ถามไอ้ดำละกัน มันรู้หมด” ผู้ใหญ่ทองตบกูจนไหล่แทบทรุด แล้วเดินออกไปอีกทาง
“สวัสดีครับ” น้องมันยกมือไหว้กู แล้วก็เพื่อนๆ กู แต่พอถึงอิฐมันชะงัก แล้วเอามือลง.... อ้าว นั่นพี่เมิงนะเว้ย
“ตอนเที่ยงผมจะทำแกงxxx ผัดxxx ต้มxxx พวกพี่กินได้รึเปล่าครับ?” มันคือเชี้ยอะไรวะ
“กินได้หมดน้อง อะไรก็ทำมาเหอะ ตอนนี้พี่หิวจนไส้จะทะลุอยู่แล้ว” ไอ้ด้างอแงยังกะเด็ก
“ถ้างั้นผมไปทำกับข้าวก่อนนะครับ” ไอ้ดำว่างั้น...
“พี่ช่วย” อ่าว ที่รักกรูเสนอตัวซะงั้น ไอ้ดำมองหน้าอิฐแบบไม่แน่ใจ
“ไม่เป็นไร”
“ช่วยกันทำจะได้เสร็จไวๆ ไง” เหมือนไอ้ดำจะทำตัวไม่ถูกไปแป้บนึง จากนั้นก็พยักหน้าให้อิฐเดินตามไปที่ครัว
ครัวของที่นี่จะเป็นแบบโล่งๆ อยู่นอกบ้าน อุปกรณ์ครบครันดีเหมือนกัน
ไอ้ดำหยิบปลาชนิดนึงออกมาจาก... เค้าเรียกว่าอะไรวะ ที่ใส่ปลาละกัน เสร็จแล้วมันกดหัวปลากับเขียงแล้วเอาสันมีดทุบ โป้กเดียวจอด
กูมองแล้วเริ่มเล็งเห็นถึงความโหดเหี้ยมของไอ้ดำ.... หรือที่เห็นว่าซื่อๆ มันจะเป็นเพียงภาพลวงตาวะ
“ให้พี่ช่วยอะไรเหรอ?” อิฐนั่งยองถามข้างๆ ไอ้ดำผงะท่าทางตกใจ ดูมันประหม่ายังไงบอกไม่ถูก
“ล้างผักแล้วกัน กะละมังอยู่โน่น” อิฐทำตามที่บอกทันที....
พวกกูยืนดูอยู่ไม่นานก็ไปช่วยไอ้ดำทำกับข้าวบ้าง แต่ดูเหมือนทำๆ ไปแล้วจะช่วยให้มันยากขึ้นกว่าเดิมมากกว่า จนไอ้ดำและน้องอิฐต้องไล่ให้พวกกูไปยืนดูเฉยๆ
เมื่อกับข้าวเสร็จเรียบร้อย พวกกูก็ลงมือสวาปามกันทันที ในวงมีไอ้ดำกับไอ้แดงนั่งกินด้วย ส่วนเมียผู้ใหญ่หายไปไหนไม่รู้
“โอย อิ่มท้องจะแตก” ไอ้ด้ายกมือลูบพุงมันแบบอึดอัด แมร่งแดกเยอะเหลือเกินนะมึง
“ทำกับข้าวอร่อยเหมือนกันนะดำ หัดมานานมั้ยเนี่ย?” ไอ้วินถามไอ้ดำ (ขอเรียกแบบนี้ตามผู้ใหญ่ละกัน)
“ไม่ได้หัดครับ ก็จำๆ เอาจากพ่อแม่ แล้วก็ทำเลย” ไอ้ดำตอบ ถึงวัตถุดิบกูจะไม่เคยได้ยินชื่อหรือเคยได้ยินแต่ไม่เคยกินมาก่อน มันก็อร่อยดีใช้ได้
“ทางที่จะไปแหลมเดินเท้าไม่ได้ ต้องไปทางเรือ เดี๋ยวพวกพี่ไปรออยู่ตรงท่าน้ำนะครับ ผมจะไปเอาเรือก่อน”
H
ทะเลน้ำกร่อยและผองเพื่อนจะลดความหื่นของต้านได้ไหมน้อ
ต่อไปนี้จะมี (*) ไว้บางคำที่พี่ต้านพูด เผื่อบางคนไม่เข้าใจเน้อ
แถลงไขนิดนึง... เคยมีความคิดจะเขียนเวอร์ชั่นน้องอิฐเหมือนกัน ลองดูแล้วด้วย แต่มันยากมาก... :o211:เขียนไปเขียนมาเหนื่อย เครียด.... :undecided:แถมดูเหมือนจะสื่อไม่ถึงความคิดทั้งหมดของเค้า อิฐเป็นคนแบบ.....ยังไงดีล่ะ เหมือนสับสนในตัวเอง ทุกๆ คำถามเค้าจะมีสองคำตอบ... ทั้งใช่และไม่ใช่..... ก็เลย..........นะ มันเครียด เลยหยุดดีกว่า อ่านเวอร์ชั่นต้านไปเรื่อยๆ แล้วกันนะ
-
เข้ามากดบวกให้ไรเตอร์
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากไปด้วยยยยยย :impress2:
น้องดำมีอะไรกับพี่อิฐอ๊ะป่าว ท่าทางแปลกๆนะเราอ่ะ :interest:
เรื่องมุมน้องอิฐไม่เป็นไรค่ะ เคยอยากอ่านเหมือนกัน แต่ก็รู้สึกว่าน่าจะเขียนออกมายากอย่างที่ไรเตอร์บอกแหละค่ะ :try2:
แต่ถ้าเปลี่ยนใจ อย่าลืมเอามาให้อ่านกันนะคะ +1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
ดำนี้คิดอะไรอยู่มั้ยเนี้ยะ
-
น่าสนุก ธรรมชาติสวย
พี่ต้านจัดชุดใหญ่ให้ไอ้พี่ยูได้แล้ว
+1
-
อ่านในมุมของต้านก็ตรงดี ไม่ซับซ้อนอะไร
แต่ชวนติดตามตลอด
-
ตอนนี้สบายๆ เรื่อยๆ ดีจัง : ))
ผู้ใหญ่เล่นเฟสบุ๊คด้วย ทันสมัยแฮะ 5 55
อ่านความคิดต้านไปเรื่อยเรื่อยก็ได้คะ ะ เราชอบ บ อิอิ
-
47
.
เรือที่ไอ้ดำเอามารับ ไม่ใช่สปีดโบ๊ท หรือเรือยอร์ชแต่อย่างใด มันก็เรือท้องแบนธรรมดานั่นแหล่ะครับ
พอทุกคนลงไปบนเรือเสร็จ ไอ้ดำก็ติดเครื่องแล้วนำนักท่องเที่ยวไปยังแหลมที่ว่า.... ระหว่างทางจะพบป่าโกงกาง ต้นจาก อะไรทำนองนี้ล่ะ ยิงยาวไปจนกระทั่งออกปากอ่าว
พอถึงไซต์ที่กูเล็งไว้ กูก็หยิบกล้องมาถ่ายรูป แล้วให้ไอ้ดำพาเรือไปใกล้ๆ ฝั่ง เพราะกูต้อง...... เข้าไปเซอร์เวย์ข้างใน
“พวกมึงรออยู่บนเรือก็ได้ เดี๋ยวกูว่ายเข้าไปเอง” กูบอก... พลางถอดเสื้อเหลือกางเกงขาสั้นตัวเดียว
“ไปด้วยพี่ต้าน เผื่อมีไรให้ช่วย” อิฐร้องบอก ก่อนที่กูจะกระโดดลงน้ำ
“เฮ้ย ไม่เอา รออยู่บนนี้แหล่ะ กูไปทำงาน”
“สราด.... น้องเค้าจะช่วย มึงดันไปห้ามอีก” ไอ้กล้าว่า
“ไม่ให้ไป! ข้างบนแมร่งมีอะไรบ้างก็ไม่รู้ รออยู่นี่แหล่ะ .....ดำ สักชั่วโมงนึงค่อยวนมารับพี่ละกัน” พูดจบกูกระโดดลงทะเล ไอ้กล้าหย่อนกล่องกันน้ำไว้ให้กูใส่กล้อง แล้วกูถึงค่อยว่ายไปเกาะรากต้นโกงกางหาทางปืนขึ้นฝั่ง...
พอเท้าแตะดิน..โคลน ข้อเท้ากูจมทันที.... แม่งเอ๊ย เดินลำบากสาด กูหยิบตลับเมตรออกมาวัดว่าจมไปกี่นิ้ว แล้วจดใส่กระดาษ เดินถ่ายรูปบรรยากาศรอบๆ แล้วหดหู่ไงบอกไม่ถูกว่ะ มันวังเวงนิดๆ น่ะ ชื้นอับลม ต้นไม้ขึ้นหนาทึบพอประมาณ พอให้แสงแดดลอดผ่านตามรอยแยกของใบได้บ้าง
ในดินมีรูปูกระจายอยู่ทั่ว มีงูด้วยป่ะวะเนี่ย... เสี่ยงตายโดยแท้เลยกรู
จริงๆ ไซต์ที่กูไปมาก็สภาพแวดล้อมคล้ายๆ กัน เพียงแต่ที่อื่นสามารถเดินเท้าเข้าไปได้ แต่ว่าที่นี่ต้องนั่งเรือเข้ามาและสภาพแวดล้อมก็อุดมสมบูรณ์มากกว่าที่อื่นมาก
พอเก็บรายละเอียดได้ครบอย่างที่ตั้งใจไว้ กูก็เดินกลับไปรอเรือทางเดิม
พอว่ายกลับขึ้นเรือมาได้ ไอ้พวกเพื่อนกูก็คุยโม้ให้ฟังใหญ่เลย ว่าไอ้ดำพานั่งเรือไปเที่ยวตรงไหนบ้าง
“เป็นไรอิฐ เงียบเลย ไม่สนุกเหรอ?” กูก้มหน้าถามที่รักกู เพราะตั้งแต่กูขึ้นมาก็เห็นมันนั่งเงียบๆ ไม่พูดอะไร
“ป่าวครับ สนุกดี” มันงอนที่กูไม่ให้ตามไปหรือป่าววะ...
“บนนั้นโคลนเต็มเลย มีสัตว์อะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด พี่กลัวว่าอิฐจะโดนตัวอะไรกัด ก็เลยไม่อยากให้ไป” กูยกมือขึ้นลูบหัวมันเบาๆ แล้วกดมาซบที่ไหล่
“เฮ้ยๆๆ ลืมพวกกูเลยนะมึง ทำอะไรเกรงใจคนดูด้วยครับ กูอิจฉา” ไอ้กล้าจับกูแยกกับอิฐ สัดนี่
กูผลักหัวไอ้กล้าออกไปห่างๆ อย่างรำคาญ แม่งกระดูกขวางคอชัดๆ ไอ้พวกนี้ แต่จะว่าไปก็ขำดีเหมือนกัน
ระหว่างที่ทั้งหงุดหงิดทั้งขำเพื่อนอยู่ สายตากูเลยไปจนถึงท้ายเรือ เห็นไอ้ดำกำลังขมวดคิ้วมองกูกับอิฐเขม็ง....... เออ ลืมไปว่ามีคนนอกร่วมทางด้วยนี่หว่า
ซวยเลยกู... แต่ช่างเหอะ ไอ้ดำมันยังเด็ก คงไม่คิดไรมากมั้ง
กลับมาถึงที่พักพระอาทิตย์ก็ตกดินพอดี ไอ้ดำชวนพวกกูไปกินข้าวที่บ้านอีก.... ซึ่งพวกกูก็ตอบรับด้วยความเต็มใจ
ก็นะ.... แถวนี้ไม่รู้จะไปหาข้าวกินที่ไหน ก็ต้องอาศัยฝากท้องกับสมาชิกบ้านผู้ใหญ่ทองเนี่ยแหล่ะ
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ พวกเราก็เดินไปบ้านผู้ใหญ่ อาหารยังอลังการงานสร้างเหมือนเดิม เพียงแต่คราวนี้เป็นฝีมือของเมียผู้ใหญ่กับไอ้แดง เด็กตัวกะเปี๊ยกแต่ทำกับข้าวเป็นแล้ว อายมั้ยกู....
กินกันจนอิ่มน้องอิฐอาสาจะเป็นคนล้างจานให้ เมียกูทำ กูก็ต้องทำด้วยสิ กูช่วยอิฐยกจานชามไปตรงที่ล้าง
“ไม่ต้องทำหรอกพี่ต้าน เดี๋ยวจานแตกหมด” โห.... กูสะอึก เคยสร้างวีรกรรมเอาไว้ อิฐมันเลยไม่อยากให้กูช่วย
“ไม่แตกหรอก ถ้าอิฐไม่ให้เข้า” กูพูดจาแฝงความทะลึ่ง
ได้ยินเสียงน้องอิฐบ่นอุบอิบว่า ‘ไอบ้ากาม’ ฮะๆๆ
“จานไม่แตกหรอกน่า เดี๋ยวกูจะระวังกว่าปกติสิบเท่า” รีบเปลี่ยนเรื่อง เดี๋ยวกูจะเสียภาพพจน์ไปมากกว่านี้ เหอะๆ
“ต้องร้อยเท่า เพราะนี่ไม่ใช่จานบ้านพี่” ...กวนตรีนกูและ
อิฐให้กูล้างน้ำสะอาด... มันชอบว่ากูช้าๆๆ เออ ทำเองเลยไป
“บอกให้นั่งเฉยๆ ก็ไม่เชื่อ” กูกอดมันจากข้างหลังไม่ให้ล้างต่อได้ หาว่ากูช้าดีนัก ดูซิ กอดไว้แบบนี้มันจะล้างต่อได้ไหม
“อะไรเนี่ย อย่ามาแกล้งดิ”
“ว่ากูทำไม ฮึ ว่ากูทำไม” กูก้มลงระดมจูบแก้มกับซอกคออิฐ...
“เฮ้ยยยย....อย่า” มันพยายามจะดิ้น แต่สภาพไม่ค่อยอำนวยเท่าไหร่ ฮะๆๆ
“อ๊ากกก ไอ้ห้อย มอง” อิฐร้องลั่น ไม่รู้เพราะแขกไม่ได้รับเชิญมาหรือมือกูที่ล้วงเข้าไปสะกิดยอดอกในเสื้อมัน
กูเงยหน้าขึ้นเจอหมาตัวนึง ยืนมองพวกกูพลอดรักกันตาแป๋ว อ๋อหมาไอ้ดำ
“มองทำเชี้ยอะไร ..ออกไป!”
“ไอ้ห้อยมานี่!” เสียงนึงดังขึ้นข้างหลังกู..... เวรละ กูรีบปล่อยมือจากอิฐเพราะเสียงนี้มันเสียงไอ้ดำ เจ้าของหมา...
ระหว่างที่นั่งทำอะไรไม่ถูกอยู่กับอิฐสองคน ไอ้ดำก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดๆ ว่า “ล้างจานเสร็จแล้วพ่อให้ตามไปที่ท่าน้ำครับ เดี๋ยวจะพานั่งเรือไปดูหิ่งห้อย”
“ครับ จะล้างเสร็จแล้ว เดี๋ยวพี่ตามไป” อิฐยิ้มตอบไอ้ดำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น เออ กูเนียนด้วย....
“ดำ ดูหิ่งห้อยเสร็จช่วยแวะแหลมที่พาไปเมื่อตอนบ่ายหน่อยนะ เดี๋ยวพี่ต้องไปเก็บผลสำรวจ ตั้งไม้วัดระดับน้ำไว้น่ะ”
ไอ้ดำพยักหน้าแล้วตอบว่าครับเบาๆ แล้วมันก็รีบเดินจากไป
อิฐหันมาทำหน้างอใส่กู
“เห็นป่าวล่ะ ชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อย”
“ไม่ชอบจะทำเหรอ..” กูไม่สำนึก แถมกดหัวมันมารับจูบที่ปากไปเต็มๆ
“อื้ออ ไอ้บ้า” อิฐเอามือผลักกูจนแทบล้ม “เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หรอก แบบนี้อิฐไม่เล่นด้วยนะ” ท่าจะโกรธจริงแล้วว่ะ
“อ่า ขอโทษๆ” กูยกมือยอมแพ้
“อิฐจะรีบล้างจาน พี่ไปรอตรงนู้นเลย” กูเดินไปตามที่อิฐบอก แถมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ก่อนไป หึหึ กูชอบตอนมันโกรธนะ... ดีกว่าตอนทำหน้าเฉย และจะยิ่งดีสุดๆ ถ้าทำมันเขินได้
พออิฐล้างเสร็จ เราก็เดินไปที่ท่าเรือ... เนื่องจากสถานที่ที่ผู้ใหญ่ทองจะพาไป ทางมันค่อนข้างแคบ เลยต้องใช้เรือเล็กสองลำ ไอ้กล้ากับไอ้ด้ารีบดึงอิฐไปอีกแล้ว ห่านี่.... งั้นกูก็ต้องร่วมทางกับไอ้สองตัวนี้อีกแล้วงั้นสิ
ไอ้วิน ขิง นัทลงเรือผู้ใหญ่ทองไปแล้ว งั้นพวกกูก็ต้องไปอีกลำ ซึ่งไอ้ดำเป็นคนขับ.... เฮ้อ สายตาที่มันมอง กูว่า... เริ่มไม่ธรรมดาแล้วว่ะ
“น้องอิฐมานั่งข้างพี่มั้ยครับ มาครับพี่ช่วย” ไอ้ด้ามันลงเรือไปแล้ว ยังอุตส่าห์กระแดะทำตัวเจ้นท์* ยื่นมือมาให้เมียกูจับ (*ย่อมาจาก gentleman - สุภาพบุรุษ)
กูปัดมือมันทิ้ง “สัดนี่ อยากไปดูหิ่งห้อยในนรกเหรอมึง”
“ในนรกไม่มีหิ่งห้อยหรอก.....ถ้ามีมึงอ่ะไม่แน่.......เฮ้ย! ช่วยด้วยน้องอิฐ ไอ้ต้านมันจะฆ่าพี่” กูยกตรีนขึ้นมาจะถีบมันให้ตกน้ำ ไอ้ด้าเลยรีบกระโดดหลบไปท้ายเรือ
“พวกมึงจะเล่นกันอีกนานมั้ย เรือผู้ใหญ่จะไปแล้ว” ไอ้กล้าว่า
พวกกูถึงเลิกเขม่นกันแล้วรีบลงเรือตามไป
ไอ้ดำขับเรือตามตรูดผู้ใหญ่ไปไม่ห่างมากนัก... สองฝั่งแม่น้ำที่จะออกไปปากอ่าวเต็มไปด้วยต้นไม้รกทึบ ยิ่งตอนกลางคืนแมร่งแทบมองอะไรไม่เห็นเลย... มันมืดมาก
เห็นแค่แสงไฟฉายของผู้ใหญ่ทองเป็นจุดเล็กๆ อยู่ข้างหน้า
“นั่นไงครับ หิ่งห้อย” ไอ้ดำว่า แล้วชี้นิ้วไปบนยอดต้นไม้ต้นนึง
“โห.....แม่งโคตรเยอะเลยว่ะ” ไอ้ด้าร้องบอกอย่างตื่นเต้น หิ่งห้อยนับสิบๆ ตัวกำลังส่องแสงกระพริบท่ามกลางความมืดอยู่
“กูเพิ่งเคยเห็นหิ่งห้อยก็วันนี้ล่ะวะ ปกติมันจะออกมาอยู่กับต้นไม้ต้นนั้น หรือว่ามันจะบินไปตอมต้นอื่นเรื่อยๆ อ่ะดำ?” ไอ้กล้าหันไปถามไอ้ดำ มันพูดซะเหมือนหิ่งห้อยเป็นแมลงวันยังไงไม่รู้ว่ะ
“หิ่งห้อยมันชอบอยู่กับต้น xxx ครับ แล้วมันก็จะออกมาให้เราเห็นเป็นฤดูกาล พวกพี่โชคดีนะครับ มาเที่ยวตอนที่มีหิ่งห้อยพอดี“ ไอ้ดำตอบ โทษทีกูลืมชื่อต้นไม้ที่มันบอกไปแล้ว
ระหว่างนั้นไอ้ดำก็จะจอดเรือให้เราแวะดูตรูดหิ่งห้อยส่องแสงเป็นระยะ บางทีต้นไม้อยู่เรี่ยน้ำเราก็จับมันมาดูใกล้ๆ ได้ ไอ้สองตัวกล้าด้าแมร่งแทบจะเอาหิ่งห้อยมาชำแหล่ะ พวกเชี้ยนี่ชอบทรมานสัตว์ ประณามมันเลยครับ
ช่วงที่ไอ้ดำพาพวกกูชมธรรมชาติยามค่ำคืน กูหันไปมองหน้าอิฐ.... ไม่ชัดหรอกมันมืด แต่ก็พอรู้ว่ามันนั่งเท้าคางก้มมองน้ำอยู่
เบื่อรึไงวะ... หรือกำลังดื่มด่ำกับธรรมชาติ?
“คิดไรอยู่?” กูถามอิฐ พลางเอานิ้วจิ้มแก้มมัน
“ตอบไม่ถูกอ่ะ คิดประมาณสามร้อยกว่าเรื่อง” ......กวนตรีน
แต่อาจจะจริง วินาทีนึงคนเราสามารถคิดอะไรได้มากกว่า 1 เรื่อง
งั้นถามใหม่
“ว่างป่ะ?”
กูเกิดอารมณ์.....อยาก......กับอิฐว่ะ อย่างน้อยขอจูบก็ยังดี...
ก็นะ.... บรรยากาศมันเป็นใจ
ที่จริงอยากมาตั้งนานแล้ว และตอนนี้ล่ะ เข้าท่าสุด มืดๆ ลมเย็นๆ มีพวกก้อนกรวดริมทางเพิ่มความตื่นเต้นอีกนิด
สุดจะโรคจิตเลยว่ะกรู
“อะไรอีกล่ะพี่?” อิฐถามกูพอให้ได้ยินกันสองคน เสียงเครื่องยนต์เรือดังกระหึ่มและไอ้สามคนข้างหลังก็มัวแต่ดูหิ่งห้อย กูคว้ามืออิฐมาวางบนกึ่งกลางลำตัว
อิฐชะงักไปนิดนึงก่อนถาม “ขั้นไหนดีพี่?”
มันจับของกูลูบไปมาเบาๆ...
“....แล้วแต่” อ่าส์... สยิว
“คนเยอะแยะยังจะกามอีกนะพี่” เรือเริ่มเคลื่อนตัวช้าๆ อีกครั้ง ความมืดยังคงปกคลุมพวกเราทั้งหมด อิฐมันล้วงมือเข้าไปในกางเกง
มันลูบของกูขึ้นลงช้าๆ ผ่านปราการด่านสุดท้าย แต่ทำไปได้แค่แป้บเดียวมันกลับบีบของกูเฉยเลย
“เอ้ย!!” อารมณ์สะดุดเลยกรู
“เป็นเอามากนะพี่ต้าน โรคจิตว่ะ” มันว่ากูเสร็จก็กดน้องกูแรงๆ อีกที
“โอ๊ย มันเจ็บนะว้อย!” กูหันเป้าหลบ
อิฐแมร่งแกล้งกู
มันดึงมือออกมาแล้วทุบไหล่กูดังปั๊ก!
“บอกว่าไม่เล่น ฟังกันบ้างป่าว...? เดี๋ยวก็ไม่นอนด้วยอีกหรอก เอางั้นไหม ไม่ต้องนอนด้วยกันอีกเลย” มันพูดเสียงเนือยใส่กู
“......ได้ไงล่ะคร้าบ... ก็มันอดไม่ได้ แค่เห็นหน้าอิฐพี่ก็อยากแล้ว” อิฐเอามือมายันหน้ากูไปห่างๆ
“งั้นเดี๋ยวอิฐทำเปเปอร์มาเช่หน้ากากมาใส่เวลาพี่ต้านเกิดอารมณ์ขึ้นมาดีป่าว?”
“เปเปอร์มาเช่หน้าอิฐอ่ะโอเค” กูพูดยิ้มๆ
“เพื่อไรเนี่ย... บอกมาเร็ว จะเอาหน้าอะไรดี?”
“เหอะ จะทำจริงเหรอวะ?”
“ฮะๆๆ จริงดิ.... เคโรโระดีไหมพี่?”
“ประสาท.... กูเกลียดเคโรโระ ไม่ต้องทำเลย ....บ้าป่าววะ”
“..ชิ......บ้าได้ไม่เท่าพี่ต้านหรอก” ว่ากรูอีก....
ระหว่างนั้นไอ้ดำก็พาพวกกูลัดเลาะผ่านอุโมงค์ต้นจาก... อันนี้ประทับใจสุดๆ เพราะอุโมงค์น้ำแคบมาก แต่ไอ้ดำสามารถเร่งสปีดเรือท่ามกลางความมืดได้อย่างเซียน
“โหย สุดยอดเลยน้อง มองเห็นทางได้ไงวะ?” ไอ้ด้าชมแบบทึ่งจัด
“ผมมาบ่อยแล้วครับ” ไอ้ดำตอบนิ่งๆ แบบคนไม่หลงคำเยินยอ...
จากนั้นเรือก็พาพวกกูไปโผล่ที่แหลมได้อย่างไร ไม่รู้ตัวว่ะ
“ถึงแล้วพี่ต้าน!” ไอ้ดำตะโกนบอกกู
สภาพเดิม คือกูต้องว่ายน้ำไปดูระดับน้ำขึ้นจากไม้เมตรที่ตั้งไว้.... ทะเลตอนกลางคืนแมร่งแอบสยองเล็กๆ แต่กูมิหวั่น
เสร็จภารกิจ พวกกูทั้งหมดก็เดินทางกลับ อาบน้ำอาบท่า....ได้เวลานอน...
ซะที่ไหนวะ เบียร์ที่ซื้อมาจะไม่แดรกได้ไง
พวกกูออกไปนั่งล้อมวงที่ระเบียงบ้าน มีไอ้ด้าไปยกเบียร์ออกมาจากตู้เย็น แล้วแจกจ่ายให้ทุกคน....ยกเว้น......
“พี่ด้า ทำไมของอิฐไม่เป็นสีเขียว” มันถามแล้วมองกระป๋องสีน้ำตาลในมือตัวเองอย่างสงสัย
“ก็น้องอิฐเป็นคนพิเศษของทริปนี้ไงครับ คนพิเศษก็ต้องได้เบียร์แบบพิเศษ”
“ฮ่าๆๆๆ” ไอ้พวกที่เหลือหัวเราะขำน้องอิฐที่เริ่มทำหน้างอ
“รูทเบียร์...... มันน้ำอัดลมไม่ใช่เหรอพี่?”
“ถ้าเป็นน้ำอัดลมมันจะเขียนว่าเบียร์ทำไมวะ ฮ่าๆๆ” กูพูดเหมือนซ้ำเติมเลยว่ะ
“อ่า.... อยากกินไฮเนเก้น...”
“ไม่ได้.. เด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดเค้าไม่ให้แดกแอลกอฮอล์” กูคว้ากระป๋องรูทเบียร์มาเปิดฝาให้อิฐ
“เอา ไม่กินก็ไปนอน” กูยื่นให้ อิฐรับไปแล้วก้มมองกระป๋องนิ่งงัน
“ใจร้ายว่ะ” มันบ่นอุบอิบแต่ก็กิน
ที่กูเคยบอกว่าจะไม่กินเหล้า ก็เหล้านะ ......เหล้าคือเหล้า เหล้าไม่ใช่เบียร์
ไม่ได้บอกว่าจะไม่กินเบียร์ กูว่าอิฐมันคงอยากจะด่ากูอยู่เหมือนกัน แต่มันคงรู้ทันเลยไม่พูด ฮ่าๆๆ เลวได้อีกกรู
พวกกูเน้นบรรยากาศมากกว่าเน้นเมา
พอหอมปากหอมคอกันแล้วก็แยกย้ายกันเข้านอน.... แต่ไอ้สองตัวมาร ไอ้กล้ากับไอ้ด้า ทำไงกับกูรู้ไหม
มันสละเตียงที่ติดกำแพงให้อิฐ อีกเตียงไอ้กล้านอน ระหว่างเตียงบนพื้นไอ้ด้านอน ส่วนกู....... มันให้กูนอนพื้นริมหน้าต่าง สราดดด แคบก็แคบ แถมไกลจากเมียกรูอีก
เชี้ยจริงๆ ....แต่ช่างเหอะวันนี้ง่วง หมดแรงแล้ว นอนเก็บพลังไว้พรุ่งนี้ดีกว่า
H
ภาพเก็บตกขำๆ ภายในห้องพัก
(http://i35.photobucket.com/albums/d159/miyavee/26126_377461549811_538069811_3575866_1884486_n.jpg?t=1279788162)
................................................ :กอด1:
-
เฮียต้านโคตรแมนอะ มืดแบบนั้นไม่ไหวนะ o22 ทำไมกล้าจัง แถมยังหน้าด้านอีกต่างหาก 55+
แต่น้องดำยังไงๆอยู่จริงด้วยอะ :z3:
ส่วนต้นไม้ที่หิ่งห้อยชอบอยู่นี่ใช่ต้นลำพูป่ะคะ? เหมือนเคยเห็นตอนไปทัศนศึกษา :z1:
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าา :กอด1:
-
น้องดำจะมีบทบาทอะไรรึเปล่านะ ?
-
ฮา....ว่ะ
โดยเฉพาะภาพเก็บตกอ่ะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :pigha2:
-
555 หื่นได้อีกต้าน
-
เฮ้ย...
ดำนี้ยังหว่าาาา
เเอบสงสัยว่าดำชอบเฮียต้าน
-
หวานกันตลอดนะ
-
อ่าา ดำน่าสงสัย..
ยังไงนี่ๆๆๆๆ
ชอบภาพค่าาาาา
-
:L2: :L2:
-
พี่ต้าน เจ๋งมากกกกกกกกกก
ชอบบบบบบพี่ต้านที่สุดๆๆๆ
-
48
#
กูตั้งนาฬิกาปลุกไว้นัดไอ้ดำเจ็ดโมงเพื่อเก็บข้อมูลที่เดิม จริงๆ งานมันต้องไต่ระดับจากมาโครไปไมโครสเกล มีข้อมูลจากกรมอุตุฯ สำนักธรณีฯ อะไรพวกนี้ไว้แล้ว แต่ถ้าลงลึกเมื่อไหร่กูตอบคำถามไม่ได้ ก็จบ...
เก็บผลสำรวจเสร็จ กูรู้สึกว่าไอ้ดำมองกูแปลกๆ มันคงสงสัยว่ากูกับอิฐเป็นอะไรกันตั้งแต่เจอฉากเด็ดตอนล้างจาน...
แต่ด้วยความอะไรก็ไม่รู้.... มันก็ไม่ได้ถามอะไรกู คงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ
กูเดินกลับเข้าที่พัก ไอ้พวกที่เหลือตื่นกันหมดแล้วและกำลังเตรียมตัวออกไปบ้านผู้ใหญ่
“หิวข้าวววววว” ไอ้ด้าตะโกนแล้วเดินนำขบวนไป
“ไปกันก่อน กูจดงานแป้บนึง” กูบอก ไอ้พวกเพื่อนพยักหน้าแล้วบอกให้กูรีบตามไป
“อ้าว ไม่ไปอ่ะ” กูถามอิฐที่นั่งอยู่บนระเบียงไม่ยอมลุก
“เดี๋ยวรอ” อย่างนี้สิถึงจะรักกันจริง...
กูเข้าไปทำงานในห้องสักสิบห้านาที ออกมาอิฐมันไปนั่งเขี่ยดินอยู่ลานบ้านซะแล้ว...
“ทำไรวะ สกปรก ไปล้างมือไป”
“พี่ต้าน... ไส้เดือนเต็มเลย” แม่งไม่มีไรทำแล้วเหรอวะ ถึงไปขุดไส้เดือนเล่น
“เมื่อวานดำบอกว่าจะพาไปตกปลา นี่ไงวัตถุดิบ” เยี่ยมเลยเมียกรู
“เออ ค่อยมาขุด ไปล้างมือจะได้ไปกินข้าว ...ไอ้พวกนั้นมันรอตายแล้ว” อิฐวิ่งปรู๊ดไปห้องน้ำ เสร็จแล้ววิ่งกลับมาเอามือเปียกๆ เช็ดเสื้อกรู
“เอ้ย!” จะจับมันมาลงโทษซักหน่อย ดันพลิ้วหลบแล้ววิ่งหนีไปได้....
“สม....” มันหันมาเยาะเย้ยกรู
หึ ฝากไว้ก่อน เดี๋ยวรอรอบเอาคืนแล้วจะสะท้านจนลืมไม่ลง
#
กินข้าวเสร็จ ก่อนที่ไอ้ดำจะพาพวกกูไปสระน้ำที่ขุดไว้สำหรับเลี้ยงปลา... อิฐชวนไอ้ดำไปเก็บไส้เดือนก่อน ชวนคนอื่นมันไม่เอาด้วย เพราะกลัวปนขยะแขยง
มันสองคนหายไปสักพัก กูก็ตามไปมั่ง
ไปแอบถ่ายรูปอิฐ...
โอ้ย เมียกรูช่างน่ารักอะไรอย่างนี้วะ เหมือนเด็กเลย
ภาพมันคอนทราสกันดีนะ ระหว่างน้องอิฐตัวขาวๆ กับไอ้น้องดำ ชื่อตรงกับสีผิวสาดๆ มันสองคนช่วยกันขุดไส้เดือนใส่กระป๋องท่าทางสนุกดี
ขอบอกไว้ก่อน กูไม่ได้กลัวไส้เดือน แค่กูไม่อยากจับ
กูกดชัตเตอร์ไปหลายภาพหลายมุมอยู่เหมือนกัน ท่าทางเป็นธรรมชาติของอิฐแบบนี้แหล่ะที่ทำให้กูทคลั่งไคล้.... :give2:
จนกระทั่งน้องอิฐรู้สึกตัวว่าโดนแอบถ่ายรูป
“ไหน ได้เยอะยัง?” กูทำเป็นเนียนไม่รู้เรื่อง เดินเข้าไปถามมัน
อิฐไม่ตอบแต่ชูกระป๋องใส่หน้ากู..... เชี้ย กูหันหลบแทบไม่ทัน
“ฮ่าๆๆ กลัวเหรอ?” มันหัวเราะร่วนเลย.... สาด
“ไม่ได้กลัวเว้ย!” รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนๆ เหมือนถูกศัตรูล้วงตับ กูไม่ได้กลัวไส้เดือนนะ สาบาน!
“พอแล้วมั้งดำ ได้เยอะแล้ว ไปตกปลากันเถอะ” ไอ้ดำพยักหน้าเงียบๆ แล้วลุกขึ้นเดินนำไปที่สระ
“เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพี่ต้านกลัวไส้เดือน” ระหว่างทางอิฐยังไม่เลิกถากถางกู....
“บอกว่าไม่ได้กลัว กูไม่เคยกลัวอะไรในโลกนี้ ...แค่กูไม่อยากจับเฉยๆ”
“.....ไม่อยากจับนั่นแหล่ะ แถวบ้านผมเค้าเรียก.....กลัว........ไม่กล้า........”
จบคำ...กูได้ยินเสียงปิ๊ดดังขึ้นในหู มารู้สึกตัวอีกที กูก็ลากอิฐออกจากทางเดินแคบมาหลบอยู่หลังสวนจากแล้ว
อิฐขมวดคิ้วมองกูโดยไม่พูดอะไร.... หึ ยังทำนิ่งอยู่ได้ ไอ้น้องอิฐ...... ท้าคนผิดแล้วเมิง
“.........ว่ากูไม่กล้าเหรอ?” กูถามเสียงเย็น
“เฮ้ย!..... ทำไรอ่ะ?” อิฐตกใจตอนกูคว้ากระป๋องออกไปจากมือมัน
กูยิ้มมุมปากแล้วจัดการคีบไส้เดือนออกมา...
“อ๊ากกกก!” อิฐร้องลั่น กระโดดเหยงตอนกูหย่อนไส้เดือนลงไปหลังคอเสื้อมัน
“ฮือออ ไอ้บ้า โรคจิต ฮือออ ออกไปยังอ่ะ” อิฐเขย่าเสื้อตัวเองใหญ่เลย ใครกลัวไส้เดือนกันแน่วะแบบนี้
“ยังไม่เห็นมันหล่นลงมาเลย” กูตอบนิ่งๆ แต่ในใจหัวเราะก๊าก แมร่งเลวจริงๆ กรู แกล้งเมีย...
“ฮืออออ พี่ต้าน ไอ้เลว” อิฐรีบถอดเสื้อยืดออกสะบัด แล้วเอามือลูบเปะป่ายบนหลังตัวเองพัลวัน
“อิฐ นิ่งๆ มันไต่อยู่ขอบกางเกง” กูแกล้งทำเสียงตกใจ อิฐชะงักไปแป้บนึง กูได้โอกาสประกบหลังมันแล้วจับแขนไว้ทั้งสองข้าง
“อย่าขยับ เดี๋ยวมันก็คลานเข้าไปในก้นหรอก แม่งคิดแล้วสยอง จะอ้วกว่ะ”
“พี่ต้าน ฮื้ออออ ดึงออกให้หน่อย”
“เอ้ยมันหายไปไหนแล้ววะ เห็นไหม บอกให้อยู่นิ่งๆ มันเข้าไปในกางเกงแล้วชัวร์เลย”
“พี่ต้าน...ช่วยด้วย........” อิฐร้องบอกเสียงแห้ง
“คร้าบ.... จะช่วยเดี๋ยวนี้แหล่ะ” กูปลดเข็มขัดออก รูดซิบกางเกงอิฐลง
จากนั้น......สะโพกกลมสวยภายใต้กางเกงในสีขาวก็กระแทกเข้าตากูไปเต็มๆ
“เฮ้ย ทำไรอ่ะ พี่ต้าน!” อิฐเริ่มดิ้นเมื่อรู้สึกตัวแล้วว่ากูแกล้งตอแหลมัน กูกอดเอวอิฐไว้แน่น มือข้างที่ว่าง.... ที่กูไม่ได้ใช้จับไส้เดือนนะ ยกลูบตามแนวร่องก้นมันเน้นๆ
“ป....ปล่อย อย่านะพี่ต้าน!” อิฐมันงอตัวพยายามจะดึงตัวเองให้หลุด แต่หารู้ไม่ว่าท่านี้ช่วยให้น้องกูเสียดสีกับก้นมันไปเต็มๆ
“อย่าเสียงดังดิ อยากให้คนอื่นมาเห็นเหรอ?” กูกระซิบบอกข้างแก้มหอมๆ... แล้วเลื่อนหน้าลงมาพรมจูบทั่วแผ่นหลังเนียน
“ฮื่ออ พี่ต้าน อะ....อย่า....” อิฐครางเสียงสั่นตอนกูเป่าลมเข้าหูมันเบาๆ กูเลียและขบรอบใบหูเล็กจนทั่ว ทำเอาไอ้ตัวดีแทบยืนไม่อยู่
“เปลี่ยนบรรยากาศมั่งก็ดีเนอะ”
“อ่ะ....อืออ อะ....ไอ้โรค...จิต อ๊ะ” อิฐสะดุ้งเมื่อสิ่งแปลกปลอมดันเข้าที่ช่องทางด้านหลัง
“โรคจิตแล้วชอบไหม” กูขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ เพราะมันค่อนข้างฝืด....ถึงฝืดมาก
“ข้างหน้าด้วยไหมอิฐ?” ไม่ต้องรอให้ตอบ กูเลื่อนมือไปลูบของอิฐเบาๆ ผ่านกางเกงในเนื้อดี อิฐเริ่มขยับสะโพกตามมือทั้งสองข้างของกูอย่างเร่าร้อน
“อะ อ่าส์....พ...พี่.....ต้าน”
“ครับที่รัก...” ตอนนี้น้องชายของอิฐกำลังแข็งตัวดันกางเกงออกมา กูไซร้หลังคออิฐพลางถาม “ให้พี่เอาน้ำออกให้ไหม?”
“อ..อือ ค...ครับ” อิฐยอมจำนนอย่างว่าง่าย กูดึงนิ้วออกแล้วขยับตัวมานั่งคุกเข่าด้านหน้า
พอถอดกางเกงในสีขาวลง ส่วนแข็งขืนนั้นก็เด้งตัวขึ้นมาทันที
“อ๊ะ...อา” กูคว้ามันเข้าปาก ทั้งดูดทั้งเลียทั้งชักให้อิฐจนมันเสร็จคาปากกู
พอรีดน้ำออกจนหมดอิฐถึงกับเข่าอ่อนล้มลงกอดคอกูไว้แน่น.... ได้ยินเสียงมันหอบหนักๆ ดังอยู่ข้างหูกู
“ทีนี้เชื่อยัง.....ว่าพี่ไม่ได้กลัวไส้เดือน”
#
กว่ากูกับอิฐจะตามออกไปที่สระ ไอ้พวกเพื่อนๆ กูก็ลงมือหย่อนเบ็ดกันไปหมดแล้ว ว่าแต่....ไอ้ดำมันหายไปไหนวะ
กูชี้นิ้วขู่พวกมันก่อนที่จะปากหมาแซวกูกับอิฐ แต่คงไม่ทัน.....
“ไปทำอะไรมาครับ น้องอิฐ หน้าแดงแจ๋เลย เมาแดดเหรอครับ?” ไอ้ด้าท้าทายอำนาจมืด
กูเลยพุ่งเข้าไปล็อคคอมันกดแรงๆ
“เอ้ยย สัด กูหายใจไม่ออก”
“ตายไปเลยดีมั้ยมึง!”
“ฮ่าๆๆ กูว่าไม่ได้เมาแดดหรอก เมารักมากกว่า..... ไอ้ต้านแมร่งเหี้ยว่ะ ทำไรกันวะกลางวันแสกๆ ถ้าพวกกูไม่อยู่ด้วยเนี่ย กูว่าน้องอิฐต้องโดนมันปู้ยี้ปูยำจนตัวซีดหมดแล้วแน่ๆ” ไอ้กล้าอีกตัว กูผลักไอ้ด้าเหวี่ยงไปกระแทกมันจนเกือบล้ม
“อยากปากแตกเหรอไอ้เหี้ย ไม่เห็นเหรอว่าอิฐมันอายอ่ะ สัด อย่าให้กูได้ยินว่าแซวอิฐอีกนะ ....ไม่งั้นกูซัดมึงตาย!” กูพูดแบบเคืองสุดขีด
ก็อิฐมันไปนั่งกอดเข่าหลบอยู่มุมสระคนเดียว ไม่กล้าสู้หน้าใคร ........กูผิดเองว่ะ
แกล้งมันไม่พอ ยังกามใส่มันอีก.....
“เฮ้ย ต้าน โทษเว้ย กูปากหมาไปหน่อย” ไอ้กล้าพูด
“ช่างเหอะ กูเหี้ยเองที่ไปแกล้งมัน” กูสารภาพพร้อมกับถอนหายใจแรงๆ
“ห่า.... น้องเค้าออกจะน่ารัก มีงยังมีอารมณ์ไปแกล้งอีก”
“เออ กูรู้แล้ว กูผิด.... แต่มันอดไม่ไหวจริงๆ ว่ะ”
“มึงนี่มันเหลือเชื่อเลย.... สติแตกไปแล้วแน่ๆ กูว่า.... มึงไปบวชดีไหมไอ้ต้าน ตอนนี้มึงแมร่งหน้าด้านเกินเยียวยาแล้วว่ะ”
“ไม่ใช่แค่หน้าด้านเว้ย หื่นกามโคตรๆ ด้วย....” ไอ้วินสมทบ
“เฮ้ย อย่าไปว่ามัน ก็แฟนมันน่ารักนี่หว่า” ไอ้ขิงพูดยิ้มๆ
"เออ ว่าแต่.......ตกลงพวกมึง outdoor กันจริงเหรอวะ?” ก่อนที่จะโดนล้วงลึกกันไปมากกว่านี้ กูยกมือห้ามให้พวกมันหยุด
“หยุด! หยุดเลยไอ้เชี้ย จะให้กูเล่าเรื่องพรรค์นี้แบบเมื่อก่อนมันไม่ได้แล้ว ให้เกียรติเมียกูบ้างเหอะสัด เดี๋ยวกูไปหาอิฐก่อนนะ แล้วถ้ามึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่ อย่าพูดหรือแซวให้อิฐมันรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้อีกนะเว้ย”
#
กูเดินไปทิ้งตัวนั่งข้างอิฐ มันเหลือบมองกูนิดนึงแล้วหยิบก้อนหินขนาดพอดีมือเขวี้ยงลงสระน้ำ
“...................”
“ขอโทษนะ ที่กูเป็นแบบนี้”
“...................”
“มันอาจจะผิดที่เป็นอย่างนี้..... ที่ต้านยังรักอิฐจนสุดหัวใจ เมื่อรู้ว่าไม่มีทาง แต่ต้านก็ไม่ตัดใจ เหมือนคนไม่รู้ตัว...” แปลงร่างเป็นพี่ตูน แบบหน้าด้านๆ เลยกรู แต่ต้องสะอึกตอนอิฐพูดออกมาว่า
“....ไม่อยากฟัง”
“.......โกรธพี่เหรอ?” ต้องง้อสุดชีวิต
“ไม่โกรธได้ไง โดนแกล้งเอาไส้เดือนยัดเสื้อ!” อ้าว.... นึกว่าโกรธที่กูxxx ซะอีก
“งั้นให้ทำไงจะหายโกรธ บอกมาเลย ทำให้หมด.... ยกเว้นสั่งให้ไปตายนะ”
อิฐชี้นิ้วไปที่สระน้ำ
“โดดลงไป”
“ห่ะ?”
“โดดน้ำลงไป แล้วว่ายไปฝั่งโน้น” พูดจบอิฐก็ลุกขึ้นเดินออกไปยืนรออีกฝั่งนึงทันที อ้าว.....
“..................” เอาจริงเหรอวะ กูชั่งใจครู่นึง คิดว่ามันพูดจริงพูดเล่น แต่คงจริงมั้ง เพราะอิฐกระดิกนิ้วเรียกกูแล้ว
เอาวะ! กูทำได้ทุกอย่าง
ตู้ม!
กูถอดเสื้อแล้วกระโดดลงไป ที่นี่เป็นสระขุดเพื่อกักเก็บน้ำไว้ใช้ในการเกษตร น้ำใสไม่สกปรก... มีปลาเล็กปลาใหญ่ที่เลี้ยงไว้ไม่รู้มากน้อยยังไง ช่างมันเหอะ กูโดดลงมาแล้ว
ระหว่างที่กำลังจ้วงมืออยู่ในน้ำ กูได้ยินเสียงพวกไอ้กล้าตะโกนถามกูดังลั่นว่ากูลงไปทำบ้าอะไร จับปลาเหรอ... ร้อนจนทนไม่ไหวเหรอ...
เหอะ............ให้ตายกูก็ไม่บอกเว้ย.........
ก่อนกลับกรุงเทพฯ กูไม่เห็นไอ้ดำเลยตั้งแต่แยกกันตอนนั้น พอถามเอากับผู้ใหญ่ทอง แกบอกว่า
"ไอ้ดำมันป่วย นอนซมอยู่ ปกติมันแข็งแรงไม่ค่อยเจ็บไข้กับเค้าหรอก แต่ไม่รู้มันไปเจออะไรมา เห็นวิ่งหน้าตื่นขึ้นบ้านแล้วเป็นลมล้มพับไปเลย เฮ้อออ..."
H
ไอ้ดำไปเจออะไรมาหว่า.......กร๊ากกก
จริงๆ แล้วอิฐไม่ได้กลัวไส้เดือนเหมือนกัน ไม่งั้นไม่กล้าไปขุดหรอก เพียงแต่พอเวลาโดนตัวมันจริงๆ ก็จะรู้สึกแขยงไปตามธรรมชาติ
ตอนคีบออกมาจากดิน อิฐไม่ได้เอามือไปจับตัวเป็นๆ แบบพี่ต้านแต่ใช้เศษไม้ ไอ้พี่ต้านคงไม่ทันสังเกตหรือสนใจเรื่องนั้น เลยแกล้งซะ...
-
:z13:
น้องดำน่าสงสารจริงๆ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
คิดอยู่แล้วว่าน้องดำต้องมาเห็น :laugh:
คงต้องโทษความหื่นของต้าน
ที่มันมีอย่างไม่เลือกเวลาและสถานที่ :z1:
-
ดำ... ไปเจออะไรมาหว่า??
โฮะๆๆ สงสัยช็อคไปแล้วมั้ง ฮ่ะๆๆ
พี่ต้านก็ช่างแกล้งน้องได้ลงคอ
หื่นไม่เลือกสถานที่จริงจังค่ะ
พีเอส.แอบชอบตอนพิเศษทุกตอนเลยค่าาา
-
:L1:เพราะรักเลยทำได้ทุกอย่าง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องไส้เดือนออกจะน่ารักน่าเอ็นดูนะครับ นิ่มๆดีออก จริงๆนะ :impress2:
-
พี่ต้าน แมร่งงงงง หื่นนมากกกกค่ะ
สงสารหนูอิฐจริงๆๆ เหอๆๆๆ
กลัวจะน้ำหมดตัวเข้าสักวัน??
>////<
-
กร๊ากก เจอผีสองตัว :pighaun:
-
555 สงสารดำเนาะ ภาพติดตาไปอีกนาน
-
:laugh: ดำเอ๊ยยยย ขวัญเ๊อ๊ยขวัญมา ได้มีความหลังฝังจำกับภาพที่ติดตาไปอีกแสนนาน
5555 :laugh:
-
สงสารน้องดำอ่า..เห็นอะไรเนี่ย ย !? = =;;
เราก็ไม่ได้กลัวไส้เดือนเหมือนกัน แต่ไม่ชอบให้มาโดนตัว
ต้านน่ารักจัง อิอิ
-
:jul3: :jul3:+1รอตอนต่อไปนะ
-
สงสารดำจัง ขนาดแค่เห็นยังจับไข้
-
สงสารน้องดำ
-
:jul3:
สงสารดำจัง
ไปเห็นตอนนั้นดิเนี่ย
จับไข้เลย
555+
-
49
#
หลังกลับจากดูไซต์กูก็มีโปรแกรมไปรับน้องต่างจังหวัดต่อ... อันนี้ของคณะกูคับ และหน้าที่หลักของกูและไอ้กล้าคือ....เล่นบทโหด
ก่อนหน้านั้น กูพาอิฐไปที่บ้าน... ตั้งใจว่าจะให้รถมันไว้ใช้สักคัน แม้ว่าจะเคยถูกปฏิเสธจนปากเปียกปากแฉะแล้วก็เถอะ ......กูจะให้อ่ะ......
เนื่องจากหลังรับน้อง กูต้องเริ่มทำทีสิสอย่างจริงจัง ไหนจะกิจกรรมคณะต่างๆ นานาอีก คงไม่มีเวลามางี่เง่าเรื่องความรักสักเท่าไหร่
พอถึงเวลาจริงๆ คนเรามันก็คิดได้เองว่าควรหรือไม่ควรทำอะไร ก่อน-หลัง
“โห....เยอะจัง ซื้อมาทำไมมากมายเนี่ย” อิฐเลิกคิ้วตอนกูพามันมาที่โรงรถ กูยังไม่ได้บอกมันหรอกว่าจะให้เลือกรถไปใช้ เพราะบอกก่อนเดี๋ยวมันไม่จะยอมเลือก
“ชอบก็ซื้อ” กูตอบตอนอิฐเดินสำรวจรอบๆ อย่างสนใจ
“อิฐชอบคันไหนที่สุด?”
“ก็ชอบหมด”
“เลือกที่ชอบที่สุดดิ”
“คันนี้มั้ง” มันชี้ไปที่ 156 รถบอดี้ดีไซน์สวยแต่ขับยากสาด.... ถ้าไม่คุ้นเกียร์แล้วมันจะกระตุกๆ เสียอารมณ์ไปหน่อย
“ถามทำไมอ่ะ?.....เอ้ย อย่าบอกนะว่าจะให้!?” อิฐทำเสียงตกใจ เหมือนเพิ่งรู้ตัว
“เอามั้ยล่ะ?”
“ไม่เอ้า” ว่าแล้ว...
“ไม่ได้ให้ไปเลย... แต่ให้ยืม เวลาที่อิฐอยากไปไหน ทำอะไร จะได้สะดวกไม่ต้องลำบากคนอื่นไง อิฐดูดิ รถพี่จอดทิ้งไว้เฉยๆ เครื่องเปื่อยหมดแล้ว ที่จริงเอาไปใช้สักคันสองคันก็ไม่เป็นไรหรอก รับไปนะ ถือว่าช่วยพี่ดูแลรถแล้วกัน” กูพยายามพูดโน้มน้าวใจ
แต่รู้แหล่ะ มันไม่อยากได้ เถียงกันอยู่ครู่นึง อิฐก็ทนกูพูดรบเร้าไม่ไหว เลยต้องยอม
#
ระหว่างที่รับน้อง ทำกิจกรรม ทำงาน.... กูเกือบหลงลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าต้องพักซะบ้าง
ก็ปีสุดท้ายแล้วนี่หว่า จะหลุดออกจากนรกได้ ก็ต้องทำให้นรกมันแตก
หลังส่งมิดเทอมไป กูว่างพักเต็มที่สักสองสามวันอิฐถึงกล้ามาหากู เพราะช่วงที่กูโหมงานอยู่นั้น กูไม่อยากเจอมันเลยเพราะกลัวสมาธิจะกระเจิงไปซะก่อน
“พี่ต้าน มีอะไรจะให้” อิฐเดินเข้ามาในห้องกู พร้อมถุงใบใหญ่สองถุง
“ไอ้เชี้ย เคโรโระ!” :a5: กูตะโกนออกมาอย่างสุดช้อค.... ตอนมันดึงเปเปอร์มาเช่หัวกบออกมา
“อันนี้ของผม ส่วนนี่ของพี่ต้าน” มันโชว์โครงสร้างแบบเดียวกัน แต่คนละดีไซน์ออกมาจากถุงอีกใบ
“มันคือตัวเชี้ยอะไรวะ?” กูหยิบมาดูแล้วถาม
“ตัวนี้ชื่อทามามะเป็นเพื่อนกับเคโรโระ ฮะๆๆ เคโระๆๆ” พูดจบมันก็เอาหัวครอบลงไป... กูมองแบบ........ ไอ้นี่เพี้ยน
ไม่ได้เจอกันนาน แมร่งบ้าไปแล้วมั้ง
“ทำไมของกูมันตาใสปิ๊ง อัปลักษณ์อย่างงี้วะ ...เห็นแล้วสยอง”
“ฮึ? พิสดารชนโดยแท้เลยนะพี่ ตัวเนี้ยเป็นสมาชิกที่น่ารักที่สุดเลยนะ เหมาะกับพี่ต้านดีออก” ....กวนตรีน ไม่รู้จะสรรหาคำไหนได้ดีกว่านี้แล้ว ถ้ามันเหมาะกับกูจริงกูให้เตะแถมบอดี้ฟลายอิ้ง แอทแทคเลย
“ใส่ดิพี่ต้าน อิฐดัดลวดอยู่ตั้งนานกว่าจะทำโครงได้ ดูดิ ทำออกมาโคตรเหมือน ทำไมยังไม่พอใจอีก” กล้าพูด...
“ใส่คู่กันนะๆๆ” มันทำเป็นยกมือมานวดไหล่กูประจบ...
“ไอ้ตัวนี้ไม่ใช่ผัวเคโรโระเหรอวะ?” ก่อนใส่กูขอแกล้งมันนิดนึง
“...เพื่อนพี่........เพื่อน.......เคโรโระไม่มีผัว”
“งั้นกูทำผัวให้ดีไหม?” กูถามมันขำๆ แต่อิฐใส่หัวกบอยู่เลยไม่เห็นว่ามันมีสีหน้ายังไง... เออ ที่ทำมาก็ได้ผลอยู่ว่ะ เห็นหน้าไอ้กบเชี้ยนี้แล้วกูหมดอารมณ์หวิว
กูครอบทามามะลงไปบนหัวเสร็จ อิฐมันก็ลากกูไปที่กระจก
“ฮ่าๆๆๆ” กูระเบิดหัวเราะ พอเห็นภาพตัวเองสะท้อนอยู่ในนั้นแล้วแมร่งฮาโคตร
กูเริ่มจะบ้าไปกับอิฐ เลยเอากล้องมาถ่ายรูปเราสองคนเก็บเอาไว้ จะว่าไปแล้วแม่งก็น่ารักน่าตื๊บดี
“ชอบป่าว?” เคโรโระถาม
“อืม ขำดีว่ะ ทำนานมั้ย?”
“ก็ทำไปเรื่อยๆ อ่ะ ประมาณอาทิตย์นึง” นานเหมือนกัน
“ถ้าพี่ทำงานหนักก็เอามาใส่ได้นะ เผื่อจะหายเครียด” เพิ่งเห็นว่าเคโรโระน่ารักก็วันนี้ล่ะ.... ปลื้มโคตร กูโน้มตัวไปกอดอิฐแน่นๆ พลางถามว่า
“ไปดู gallery กันไหม?”
#
เมื่อก่อนเจ อเวนิวชั้นบนสุดจะเปิดเป็นโถงสำหรับจัดแสดง event ต่างๆ คราวนี้เวียนมาบรรจบที่งานแสดงภาพศิลปะของจิตรกรทั้งมือสมัครเล่นและระดับปรมาจารย์
อิฐมันเรียนอะไรแนวๆ นี้อยู่ ก็เลยคิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์ได้บ้าง
พอไปถึงลงทะเบียนเสร็จ พวกเราก็เดินดูงานไปรอบๆ ที่นี่ดีอยู่อย่างนึง ตรงที่ไม่ค่อยมีคนรู้จัก เพราะฉะนั้นจำนวนสิ่งมีชีวิตที่แสนจะเกะกะลูกตาก็น้อยลงไปด้วย (มีแค่สี่ห้าคน)
เวลาอิฐมันดูภาพๆ นึงจะใช้เวลานานมาก คงพิจารณาถึงเทคนิค การใช้สี การจัดองค์ประกอบ แสงเงา วิธีลงแปรง อะไรพวกนี้ล่ะมั้ง อาจหมายรวมถึงเทคนิคการสื่อความหมายของภาพตามวิธีการต่างๆ แล้วแต่จินตนาการของศิลปินด้วย
กูไม่ได้เรียนเพียวอาร์ทอะไรขนาดนั้น เลยดูแบบผ่านๆ มากกว่า
กูดูเสร็จก่อนเลยมานั่งรออิฐที่ระเบียงไม้ข้างนอก ตอนเย็นๆ ตรงนี้จะลมพัดเย็นสบาย ขอบอาคารเป็นสระน้ำล้นช่วยสร้างบรรยากาศผ่อนคลายจากทิวทัศน์ยุ่งเหยิงภายนอก
อืม....จะว่าไปแล้วที่นี่ก็เหมาะสำหรับการมาทอดอารมณ์เสียจริง เหอะ....ๆ เคยมีคนถามกูว่า 'ทอดหาอะไรวะ?' ...จริงๆ ก็แค่นั่งเพื่อสร้างแรงบันดาลใจในการทำงานเท่านั้นล่ะครับ... สถานที่มันมีอิทธิพลส่งผลต่อจิตใจของพวกที่เรียนอาร์ทๆ นะกูว่า
“พี่ต้านคร้าบ...” กูหันไปตามเสียงเรียก เห็นอิฐกำลังเล็งกล้องมาทางนี้อยู่ก่อนแล้ว
“เป็นไงดูเสร็จแล้วเหรอ?” กูถาม ไม่ได้สนใจที่มันจะถ่ายรูปกูหรอก เพราะกูเต็มใจ ฮะๆๆ
“ครับ พี่ต้านเลนส์ fixed ถ่าย portrait สวยดีนะผมว่า....”
“ไหนขอดูฝีมือหน่อยดิ๊” อิฐยื่นกล้องมาให้ กูเปิดดูภาพ อ้าว.... นี่มันแอบถ่ายกูมาหลายรูปแล้วนี่หว่า
“พี่ต้านหล่อเนอะ” อิฐมันพิงหน้ากับแขนกูแล้วบอก เออ... วันนี้มันมาแปลกจริงๆ ด้วย
“ดีใจไหมล่ะ มีแฟนหล่ออ่ะ” กูอ้อมมือมากอดไหล่มันไว้แล้วดูรูปต่อ
“.......ก็นิดนึง โดยเฉพาะตอนใส่ทามามะ หล่อมาก!” ชิ... พูดไงก็พูดไป กูรู้ตัวว่ากูหล่อทุกรูปแบบอยู่แล้ว
อิฐดันตัวออกจากแขนกูแล้วนอนราบลงไปบนพื้น...
“ง่วงไง?” กูถาม
“ทั้งง่วงทั้งหิว แต่ตรงนี้บรรยากาศดีแฮะ ว่างๆ ไม่มีที่ไป เดี๋ยวมาสิงอยู่ที่นี่ดีกว่า ......ไม่อยากลุกไปไหนเลย”
“ไปซื้ออะไรมาให้กินป่าวล่ะ แล้วอิฐนอนรออยู่นี่”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวออกไปด้วยกัน...... ว่าแต่พี่ต้านรู้จักที่สวยๆ เยอะดีเนอะ” เยอะดิ...กูเกิดมาเพื่อสิ่งนี้
“ชีวิตคนถ้าขาดสุนทรียภาพทางสายตาบ้างก็แห้งเหี่ยวตายกันพอดี.... เพราะงี้ไง.........กูถึงชอบมองหน้ามึง"
"เพราะงี้ไงผมถึงชอบมองหน้าพี่ต้าน...." มันย้อน แถมพูดจบก็หลับตาลงทันที เหอะ...กวนตรีนว่ะ ชอบมองแล้วทำไมมึงไม่มองกูวะ
ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอทำให้นึกกลัวว่าจะหลับไปจริงๆ กูยกกล้องขึ้นถ่ายรูปอิฐอีกครั้ง...
ท่านอนก็นะ.... มันนอนชันเข่าขึ้นสองข้างแล้วเอามือประสานกันไว้ที่ท้ายทอย จงใจอ่อยกูชัดๆ
กูหันซ้ายหันขวาดูลาดเลา พอไม่เห็นใคร ก็ก้มตัวลงบดริมฝีปากกับอิฐแนบแน่น
“อื้ออ” พอได้รสสัมผัสอิฐลืมตาโพลง แล้วเผลออ้าปากจะร้อง แต่เหมือนมันเปิดโอกาสให้กูแทรกลิ้นเข้าไปหาความหวานจากปากมันมากกว่า
“อืออ พี่ต้าน! เดี๋ยวใครเห็นหรอก” อิฐสะบัดหน้าหลุดออกมาได้ก็โวยกูทันที แต่กูดูแล้วไม่มีใครนี่หว่า
“ลุกออกไปดิ” ตอนนี้กูเอาแขนคร่อมตัวมันอยู่ หน้าห่างกันแค่คืบเดียว กูทำท่าจะก้มลงไปใหม่ แต่อิฐมันรีบหันหลบแล้วดันกูไว้สุดแรง
“ไม่เอา! พี่ต้าน เดี๋ยวมีคนเห็น”
“ไม่มีหรอก กูดูแล้ว...” กูจูบต้นคอมันแรงๆ จนอิฐเริ่มดิ้นอีกครั้ง
ก็ได้ๆ.......กูหยุดก็ได้ พอผละออกมา อิฐมันเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที...
“เป็นแบบนี้บ่อยเกินไปแล้วนะพี่ต้าน” มันว่า
“.....อือ...แล้วไง?” กูหันไปยิ้มถามมันขำๆ
“.....อย่ามาทำหน้าด้าน”
“.......เหรอ?” กูเลิกคิ้วถามกวนๆ
“ไอ้บ้า!” พอเห็นกูไม่สำนึกอิฐเลยงอนเดินหนีกูไปเลย... เหอะๆ กูรู้มันไม่ได้โกรธจริง มันแค่อาย และกูชอบทำให้มันอาย ฮะๆๆ โรคจิตขึ้นทุกวันเลยกรู
#
ระหว่างกินข้าวกัน อิฐก็เริ่มคุยกับกูอย่างจริงจัง
“พี่ต้าน! พี่สัญญากับผมไว้ว่าไง อยู่ข้างนอกเราเป็นแค่พี่น้องกัน พี่น้องอ่ะพี่ เค้าไม่ทำอย่างนั้นกันหรอก”
“อือ รู้แล้ว” กูก็เข้าใจนะ ว่าทำอะไรต้องเห็นแก่หน้าพ่อแม่
“รู้แล้ว ต่อไปก็อย่าทำ” อิฐทำเสียงดุ ไม่น่ากลัวเลย...
“คร้าบ....” กูตอบไปงั้นๆ ล่ะหว่ะ พอเอาเข้าจริงห้ามได้ที่ไหน กูไม่ได้ซี้ซั้วะอยากจูบก็จูบเหมือนเมื่อก่อนนะเว้ย ก็มีมองรอบข้างก่อนเหมือนกัน... เพราะงั้นจะหาว่ากูหื่นไม่เลือกไม่ได้ .....กล้าพูดเนอะกู
“พี่ต้าน ส่งบ้านผมนะ” ขึ้นรถออกมาแล้วอิฐก็บอกกูทันที
“อ่าว ไม่นอนกับพี่อ่ะ?”
“นอนกับพี่คือการไม่ได้นอน” เหอะๆ
“โอเค บ้านก็บ้าน” เหมือนทุกครั้งที่เจอกันกูจะรุกหนักไป ผ่อนบ้างก็ได้วะ เดี๋ยวเครื่องพัง
มาถึงบ้านอิฐ กูเดินเข้าไปไหว้ทักน้าภัทร แล้วก็คุยกันนานพอดูถึงตามอิฐขึ้นไปบนห้อง
ไม่ได้ขึ้นมาตั้งนาน ห้องมันเริ่มรกแล้วว่ะ คล้ายๆ กูอย่างนึงตรงที่เต็มไปด้วยแผ่นกระดาษ
มุมห้องด้านนึงมีเฟรมภาพตั้งอยู่ กูเดินเข้าไปดู มันกำลังระบายสีน้ำค้างไว้... เป็นรูปวิวทิวทัศน์ที่ไหนสักแห่ง แต่เดาว่าในมหาลัยนั่นแหล่ะ
เจ้าของห้องตอนนี้คงกำลังอาบน้ำ กูเลยเดินสำรวจทั่วห้องอย่างไม่เกรงใจ บนโต๊ะหนังสือมีงานเก่าๆ ที่อิฐวาดวางอยู่ ลาดเส้นมันกับกูต่างกันใช้ได้
กูดูไปหลายๆ ภาพจนมาหยุด.... ชะงักที่ภาพๆ หนึ่ง
ดูเผินๆ ก็ไม่มีอะไร เป็นภาพแนวแอ๊บสแตรคที่ใช้สีนุ่มนวล มีจุดเด่นที่สีแดงไล่โทนอยู่ตรงกลางค่อนไปทางขวา....สังเกตดีๆ เหมือนเป็นรูปนกสองตัวขี่คอกันอยู่
หรือมองให้ดูเป็นศิลปะนิดนึงคือนกสองตัวบินโดยใช้ปีกม้วนจับกันเป็นเกลียว คล้ายจับมือกันบิน.... ไปที่ไอ้จุดสีแดงที่คล้ายๆ กับลำแสงซึ่งสะท้อนออกมาเหมือนกระจก เออ ช่างแมร่งเหอะ สาระสำคัญไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอกว่ะ
แต่เป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เขียนเล็กๆ อยู่ตรงมุมภาพมากกว่า
‘TTRIA’
H
ลองเดากันเล่นๆ ว่ามันคืออะหยัง?
ps. 156 เป็นรุ่นของรถยี่ห้อ alfa romeo คับพี่น้อง
-
TTRIA อารายหว่าาาา
-
TTRIA ??
ชื่อย่อของพี่ต้านกับน้องอิฐหรือเปล่าเนี๊ยะ?
-
^
^
^
น่านจิ IT กะ TAR
-
อื้มมมมมมมมมมมม อ่านไปก็อินไป...
ชอบจริงๆๆ อิฐกับพี่ต้านเนี่ย....
TTRIA?
ถ้าเป็นชื่ออิฐกับต้าก็ดูโรแมนติกมากกกอ่ะ
-
ART IT ? ท่าทางจะได้เห็นช่วง drama อีกแล้ว
-
เย้ๆๆ มาต่อแล้ววว :z2: ดีใจมากมาย
ทิ้งท้ายด้วยปริศนาชวนขบคิด 55
-
อย่าบอกว่างานเข้าอีกแล้ว
-
TTRIA ถ้าเขียนกลับก็เป็น AIRTT
จะแผลงเป็น AR-TIT ก็เป็น อาทิตย์ ชื่อของต้าน
หรือจะเป็น ART-IT ก็เป็นศิลป์ของอิฐ
ไม่เอาดราม่า เคล้าน้ำตา
ขอสวีทอย่างเดียวเท่านั้นที่อิชั้นต้องการฮ่ะ :z1:
-
TTRIA แปลว่าไรหว่า :confuse:
-
ก็ต้องชื่ออิฐกะต้านจิ
ตอนนี้มานก็บอกนี่นา ว่า (แต่ตอนนี้ (สัมผัส)ได้แล้ว)
มะได้มั่ว เหตุผลชัดเจน :jul3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
TTRIA ต้านรักอิฐ มั้งครับ
-
ดีใจจังมีความสุข
ติดตามอ่านต่อไปด้วยใจระทึก
-
เมื่อคืนว่าจะลง....เนทเปื่อยซะก่อน
หน้าตาของเคโรโระ และ ทามามะ...ที่อิฐทำเปเปอร์มาเช่
(http://www.siamkane.com/Images/Animate%20manga/KERORO.gif).........................อิฐ
(http://www.siamkane.com/Images/Animate%20manga/TAMAMA.gif).....................ต้าน
ขอบคุณทุกคนจ้า
-
^
^
น่ารักดีนะ
+1 เลยจ้า
แต่ TTRIA มันคืออะไรอ่ะ
รอๆๆๆ
-
อยากรู้จังมันแปลว่าอะไรน้า
-
:L2: :L2: :z10:
-
50
#
อิฐเปิดประตูเข้ามาในห้อง บนหัวมีผ้าขนหนูคลุมอยู่บนเส้นผมเปียกชื้น มันทำท่าจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง แต่แล้วก็ชะงัก... สีหน้ามันดูตกใจเล็กน้อยเมื่อเหลือบไปเห็นภาพที่อยู่ในมือกู......
กูไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้ายังไงมันถึงนิ่งอึ้งไปแบบนั้น... กูเดินเข้าไปใกล้อิฐ ได้ยินเสียงเย็นๆ เปร่งออกมาจากลำคอของตัวเอง
“ภาพนี้...................ขอนะ........” กูพูดพลางเอื้อมมือไปจับปอยผมเปียกๆ ของมันขึ้นมา
“.........................” อิฐเงียบ มองกูด้วยแววตาสั่นระริก
กูก้มลงสัมผัสจมูกกับเส้นผมหอม......แชมพูกลิ่นนี้ชื่นใจดีว่ะ ริมฝีปากกูลากจากเส้นผม ผ่านข้างแก้ม....... ปลายจมูก........ มาหยุดที่ริมฝีปากบาง กูจูบปากแดงที่แสนรักอย่างนุ่มนวลแผ่วเบา
อิฐยังยืนนิ่ง ได้ยินเพียงเสียงสูดลมหายใจติดขัดเท่านั้น
“กลับก่อนนะ” กูพูดด้วยน้ำเสียงไม่ต่างจากตอนแรก
อิฐกลืนน้ำลายแล้วพยักหน้า.... มันมองภาพนั้นแล้วทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กูไม่อยากฟัง กูไม่อยากได้ยินอะไรอีกแล้วตอนนี้
#
ลมเย็นกับสายฝนที่สาดโครมลงมาทำให้กูต้องรีบโยนบุหรี่ทิ้งพร้อมกลับเข้าไปซุกตัวในรถอีกครั้ง....
ตอนนี้กูอยู่บนดาดฟ้าที่จอดรถ mrt อยู่มานานร่วมชั่วโมงจนเมฆดำที่ตั้งเค้ามากลั่นตัวกลายเป็นสายฝน
กูมาทำอะไรที่นี่
และอะไรที่ทำให้กูต้องผิดสัญญากับอิฐ
‘TTRIA’
ช่างหัวมัน..... ในเมื่ออิฐไม่ใส่ใจในคำพูดของกู แล้วทำไมกูต้องใส่ใจคำพูดมันด้วย...
ตอนอยู่ในห้อง กูแทบควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ จะให้กูใจเย็นเป็นเทวดาเหรอ ตอนที่เห็นชื่อเมียกู ไปปรากฏคู่กับชื่อของไอ้อาทเพื่อนมัน.. ในภาพบ้าๆ นั่น!
TTRIA – AIRTT
A I R T T
ART - IT
ไอ้ภาพที่เห็นเป็นกระจกเงาแบบนั้น จะให้คิดเป็นอย่างอื่นคงไม่ได้แล้ว
กูขับรถกลับคอนโด หลังจากจุดไฟแช็คเผาภาพนั้นทิ้ง
ที่กูเสียใจไม่ใช่แค่ไอ้อาทที่บังอาจวาดภาพส่อเจตนารมณ์นี้แล้วเขียนโค้ดบ้าๆ ขึ้นมา
แต่กูเสียใจที่อิฐเก็บมันเอาไว้แล้วไม่ยอมบอกกูต่างหาก!
ไม่ว่าเหตุผลมันจะเป็นยังไง...... กูรู้อย่างเดียว ตอนนี้กูกำลังโกรธและไม่พอใจเอามากๆ
#
กลับมาถึงห้อง.... กูยืนเคว้งมองเปเปอร์มาเช่ที่อิฐทำให้ด้วยสายตาว่างเปล่า
ระหว่างที่กูมัวแต่ทำงานจนไม่ได้เจอไม่ได้คุยกับมัน..... มันไปที่ไหน ทำอะไรกับใคร
กูไม่รู้เลย.....
กูเชื่อใจมัน
ตอนนี้ก็ยังเชื่ออยู่
อิฐไม่มีทางรักคนอื่นนอกจากกู.... กูรู้..... เข้าใจดีเลย ทุกอย่าง....... แต่คนอื่น กูห้ามไม่ให้มันมาชอบเมียกูไม่ได้
อาการหึงหวงคงกำเริบอีกแล้วล่ะมั้ง....... เหตุผลทุกอย่างมันก็มีคำตอบอยู่ในตัวมันเองอยู่แล้ว จะคิดมากไปทำไม ไม่เข้าใจว่ะ....
#
“ไอ้ต้าน ไอ้ต้านโว้ย!” ไอ้กล้ากระโจนพรวดเข้ามาตอนกูกำลังนั่งทำงานอยู่ในคณะ... วันนี้กูมาตรวจทีสิส เพิ่งคุยกับอาจารย์เสร็จเมื่อกี้เอง
“น้องอิฐมาหามึงเว้ย ตอนนี้นั่งรอมึงอยู่ในโรงอาหาร” ห่ะ
“สัด ทำไมให้รอตรงนั้นวะ” กูพูดอย่างหัวเสีย แล้วรีบเก็บของลงไป
นี่เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่อิฐมันมาหากูที่คณะในเวลาทำการ..... จะบอกว่าแม่งตอนนี้คนเพียบ
ยิ่งที่โรงอาหาร คนยิ่งเยอะ...
กูเดินไปเห็นอิฐก้มหน้ากินน้ำปั่นท่ามกลางสายตาที่กำลังจับจ้องอยู่นับสิบๆ คู่........ เดาได้เลยพรุ่งนี้ต้องมีคนมาถามกูเรื่องคนน่ารักที่มาหาแน่
“อิฐ มานี่เร็ว” กูเรียก มันลุกขึ้นเดินมาหาทันที จากนั้นเสียงแซวก็ดังกระหึ่มขึ้นทั่วโรงอาหาร
“พี่ต้าน คนนั้นใครเหรอคะ น่ารักจัง”
“พี่ต้านคร้าบ.... แนะนำหน่อยสิครับ ใครอ้ะ.....?”
กูไม่สนใจจะตอบคำถามพวกรุ่นน้องที่มองกูกับอิฐหน้าสลอนอยู่ แต่เดินนำอิฐมาข้างหน้าคณะตรงที่จอดรถ แล้วเอ่ยปากถาม
“มาทำอะไร?”
“คือ.... ผมโทรหาพี่ไม่ติด ก็เลยมาหา....” อิฐบอกเสียงค่อย
“กูตรวจทีสิส ...เลยไม่ได้เปิดมือถือ” ตอบไปตรงๆ
“อิฐ.....ขอโทษ”
“เรื่องอะไร?” อิฐเงยหน้ามองกูแล้วพูดว่า
“เรื่องรูป..... คือ ภาพนั้นอาทเป็นคนวาด... ตอนนั้นหัดเขียนแนวแอ๊บสแตรคกัน แล้วมันไม่ชอบก็เลยให้ผม... พอดีอาจารย์เรียกขึ้นเรียนเลยรีบเก็บมากองรวมไว้ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ดูเลย......” อิฐมันรีบอธิบายทันที...
“.......แล้วไง?”
“ก็แค่นั้นครับ” ก้มหน้าลงอีกครั้ง แต่กูเชยคางมันขึ้นมาให้สบตากู
“จะบอกอะไรให้นะ...... กูรู้แล้วว่าไอ้อาทเป็นคนวาดภาพนั้น และกูก็เผาทิ้งไปแล้วเมื่อวาน”
อิฐชะงักมองกูนิ่งงัน
“ทำไมกูถึงรู้ใช่ไหม.... ก็ลายเส้นกับวิธีการลงสีไม่เหมือนกัน แถมไอ้เหี้ยนั่นเล่นเขียนชื่อมันกับมึงลงไปใต้รูปด้วย"
".....อาทเขียนชื่อผมด้วย?" อิฐกลืนน้ำลายเอื้อก
"ไม่รู้รึไง?"
"ไม่ครับ ...ผมไม่เห็น......" มันขมวดคิ้วนึกตาม
ก็อาจจะใช่ถ้าไม่ได้สังเกตหรือคิดอะไรมาก แต่พอดีกูคิด..... แถมคิดถูกด้วย
"หึ... ยังมีอะไรอีกมั้ยที่ไอ้ห่านั่นทำให้มึงแต่กูไม่รู้”
“ผมไม่ได้คิดอะไรกับอาทนะพี่ต้าน” มันจับแขนกูแล้วบอกด้วยสีหน้าจริงจัง
“มึงไม่คิดแต่ไอ้เหี้ยนั่นมันคิด! ..แล้วที่กูบอกให้อยู่ห่างๆ มันไว้ มึงไม่ได้ทำใช่ไหม!?” กูพูดกลับไปด้วยแรงโทสะ
"ผมไม่ได้อยู่กับอาทสองคนนะ คนอื่นก็อยู่ด้วย"
"........ขนาดมีคนอื่นอยู่ด้วย มันยังกล้าทำ แล้วถ้าไม่มีล่ะ เคยคิดบ้างไหม!?"
“.....แล้วพี่จะให้ผมทำยังไง อาทมันก็เพื่อนผม มันจะคิดยังไงผมไม่สน ผมไม่ได้ชอบมัน!” กูกระชากแขนตัวเองออกมาแล้วหันหน้าหนี
อิฐนิ่งค้างไปชั่วครู่....
"พี่ต้าน.... ไม่เชื่อผมเหรอ?" มันถามเสียงเบา... กูหันไปมองเห็นอิฐน้ำตาไหลกลิ้งลงมาข้างแก้ม
กูตกใจคว้ามือมันมาจับไว้แน่น แล้วดึงตัวเข้ามากอด .....กููไม่เคยไม่เชื่อใจมันเลย...
“....พี่ต้าน..ปล่อย” ตรงนี้มันลานจอดรถว่ะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น กูเลยจูงมืออิฐเดินไปที่รถ
พอเข้ามานั่ง กูก็เอานิ้วเช็ดคราบน้ำตาให้เบาๆ
หลายๆ ครั้งที่่อิฐทำอะไร แล้วไม่บอกกู เพราะมันเห็นว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยไม่น่าสนใจ... ในเมื่อมันใส่ใจ มันก็จะไม่พูด
กูเคยเข้าใจผิดบ่อยๆ เพราะมันเป็นคนไม่ชอบแก้ตัว หรือถ้าจะแก้ตัว ก็บอกไปแบบรวบรัด ไม่เล่ารายละเอียด
“ฟังกูนะอิฐ กูเชื่อใจมึง กูไม่เคยคิดว่ามึงจะนอกใจกูเลย แต่รู้ไหมที่ไอ้อาทมันทำ เพราะมันอยากเรียกร้องความสนใจจากมึง... มันทำดีกับมึงเพราะมันหวังอะไร มึงก็น่าจะรู้... มุขตื้นๆ แบบนี้กูเคยเจอมาเยอะแล้ว ......คุยกับมันซะ.... ไปบอกมันให้หายโง่สักที ยิ่งปล่อยไว้นานจะยิ่งหนักข้อแล้วมันจะถอนตัวลำบาก ...กล้าพูดไหม?”
“.....................”
“ถ้าไม่กล้ากูจะไปบอกมันให้”
“อย่าพี่ต้าน ผมพูดเอง” อิฐรีบร้องห้าม สงสัยกลัวกูลุยแล้วจะเกิดเรื่องใหญ่
กูพยักหน้าแล้วลูบหัวมันเบาๆ
"อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้เป็นครั้งที่สาม... เพราะกูจะไม่ใจดีเหมือนวันนี้อีกแล้ว"
บอกไว้ตรงนี้เลย..... คนนี้กูหวงมาก ใครจะมาตอดเล็กตอดน้อย แทะโลมที่รักกูไม่ได้.....
เพราะอิฐเป็นของกู....
....ของกู...คนเดียวเท่านั้น...
#
วันหนึ่ง....ระหว่างที่ปั่นงานอยู่ อิฐโทรมาหากู มันบอกว่า คุยกับอาทเรียบร้อยแล้ว..... ไอ้อาทมันชอบอิฐจริง แต่มันไม่ได้คิดจะแย่งอิฐมาจากใคร... มันขอแค่ให้ได้
ทำอะไรเพื่ออิฐบ้างก็แค่นั้น มันอยากบอกอิฐแทบตายว่ารู้สึกยังไง แต่มันก็พูดไม่ได้..... ชีวิตมันก็น่าสงสารนะ แต่กูไม่สงสาร
ไอ้เด็กเวรเอ๊ย.... ก็รู้ว่าเค้ามีแฟนแล้วยังจะมาทำหน้าด้าน ไม่รู้ไม่ชี้อีก....... แบบนี้กูจะเรียกว่าหวังดีแต่ประสงค์ร้ายว่ะ
ไว้กูว่างจากงานเมื่อไหร่กูจะไปดูว่ามันเลิกยุ่งกับแฟนกูจริงอย่างปากว่าไหม
ชีวิตกูดำเนินไปแบบลุ่มๆ ดอนๆ เพราะตัวเองยังแทบเอาตัวไม่รอด ก่อนส่งไฟนอลทีสิส อิฐมันมาช่วยกูทำงานจนดึกดื่น บอกให้ไปนอนมันก็ไม่นอน..... อยู่ทำงานเป็นเพื่อนกูถึงเช้า จนกระทั่งกูเอางานไปส่งมันยังช่วยขับรถให้ เพราะกูอดนอนมาสามคืนติด
เหอะ......ดูละกันว่ากูเรียนหนักขนาดไหน
ทีสิสเทอมแรกจบซักที วันที่กูพรีเซนต์อิฐก็มาดูด้วย..... อับอายขายหน้าแฟนโคตรๆ แต่มันก็ช่วยทำให้กูมีกำลังใจมากขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อว่ะ
ส่วนเรื่องไอ้อาท กูให้เนตรจัดการ... วิธีจะดีจะเลวยังไงกูไม่สนหรอกว่ะ อย่างไอ้เนตรถ้าทำคงเป็นอะไรที่น่าหมั่นไส้แต่เด็ดขาดดีมากกว่า
เนตรมันบอกกูว่าไอ้อาทมันออกจากกลุ่มของอิฐไปแล้ว หลังจากที่มันไปคุยอะไรบางอย่างกัน.......
"มันออกจากกลุ่มไปแล้วอิฐว่าไงบ้าง?" กูถามเนตร
"ก็ไม่เห็นว่าไงนะ น้องเค้าก็เฉยๆ"
".............." ข้างนอกมันอาจเฉย แต่ข้างในล่ะ?
"ไม่ต้องคิดมากหรอกต้าน น้องอิฐบอกว่าเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว..... แกจะได้สบายใจ" ......นี่กูบังคับมันขนาดนั้นเลยเหรอวะ
"อย่าไปรื้อฟื้นเรื่องนี้ขึ้นมาอีกละกัน... ทุกอย่างมันจบลงด้วยดีแล้ว มันต้องมีใครสักคนผิดหวังบ้างก็ไม่แปลกหรอก แต่รู้ไว้อย่างนะ น้องอิฐไม่ใช่ของหายากในพิพิธภัณฑ์ คนถึงได้แค่มอง แต่แตะไม่ได้..... น้องเค้าเป็นคนมีเพื่อน มีสังคมบ้างมันก็เป็นเรื่องปกติ .....แกต้องมองถึงข้อนี้ด้วย"
เออ......รู้แล้ว...... เข้าใจแล้ว....... แต่เอาเข้าจริง..... คนเรามันจะยังทำได้ตามทฤษฎีเหรอวะ เป็นไปไม่ได้ทั้งหมดไม่ใช่รึไง...?
...จะว่าไปแล้วเนตรก็มีส่วนดีเหมือนกัน ถึงตอนแรกจะอดโมโหที่อิฐมีแฟนกำมะลอเป็นมันซะได้ ไม่รู้มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง แต่นานๆ ไปก็ทำใจได้เองว่ะ..
#
ส่งงานเสร็จปิดเทอม เหมือนชีวิตกลับมาเป็นเหมือนคนปกติอีกครั้ง กูพาอิฐไปที่บ้าน เพราะแม่กูและหลายๆ คนในบ้านบ่นคิดถึง
อิฐกับทุกคนในบ้านกูเข้ากันได้ดี จากอาการเกร็งๆ ตอนแรก... ตอนนี้แทบไม่มีเหลือแล้ว คุยกันอย่างกับคนรู้จักกันมานานเลยว่ะ
กูว่าอิฐมันเป็นคนที่แสดงออกหลายมุมมองดี ถ้าหากเราจะพูดว่าใครเป็นคนยังไง ยกตัวอย่างไอ้เนตร พี่สาวกู มันเป็นคนแรงๆ แบบผู้หญิงสมัยใหม่ กล้าคิดกล้าพูด ทำตัวสวย เริศ เชิด หยิ่ง แต่ไม่โง่
ป้านิ่มแม่บ้านกู ก็เป็นคนมีน้ำใจ อ่อนน้อม ยิ้มแย้มแจ่มใส จิตใจดี ธรรมะธัมโม
ส่วนอิฐ.....
มันดูเป็นคนเงียบๆ หน้านิ่งๆ กวนๆ แต่ถ้าสังเกตดีๆ ก็ไม่ใช่..... กลายเป็นว่า เป็นตรงข้ามกับที่เห็นหมด
กูหาคำมานิยามไม่ได้ว่ะ เพราะกูก็บอกไม่ถูกว่ามันเป็นคนยังไง .......เท่าที่ฟังกูเล่ามา......คุณว่าอิฐเป็นไงล่ะ?
หลังจากคุยกับแม่กูเสร็จ อิฐมันก็ขอเข้าไปช่วยลุงจันในสวน ท่าทางมันจะชอบสวนบ้านกูมากเลยว่ะ เห็นมาทีไรก็ต้องขอโฉบไปดูนั่นดูนี่ทุกที
ขณะนั้นแม่กูก็เรียกให้เข้าไปหา กูเลยไม่ได้ตามไปแอบดูอิฐว่ามันจะเล่นอะไรประหลาดๆ อีกรึเปล่า...
“ปิดเทอมแล้วใช่ไหมลูก?” แม่ถาม
“ครับ ปิดประมาณเดือนนึง”
“ต้านอยากไปดูงานที่รีสอร์ทไหม?” .......อืม ......คือบ้านกูทำธุรกิจท่องเที่ยวอยู่น่ะ พ่อกูเป็นคนดูแล แล้วที่กูเรียนสายนี้มาก็เพื่อช่วยกิจการที่กำลังจะขยายเพิ่มเติมในอนาคต โปรเจคใหญ่ทีเดียว กูอยากทำของจริงแบบนี้มานานแล้ว
“อยากครับแม่ เห็นพ่อบอกว่าตอนนี้กำลังปรับพื้นที่อยู่ ถ้าว่างก็อยากให้ต้านไปดูจะได้ช่วยพี่ธันออกแบบ” พี่ธันเป็นลูกพี่ลูกน้องกู ตอนนี้ทำงานเป็นวิศวกรประจำออฟฟิสพ่อกูที่นั่น เค้าเป็นคนเก่งมาก ตอนเด็กๆ กูสนิทกับพี่ธันมากกว่าเนตรซะอีก แต่พอโตขึ้นก็ต้องแยกย้ายกันไปเรียนไปทำงาน ตอนนี้เลยไม่ค่อยได้คุยกันแล้ว
“ดีครับ ต้านจะไปวันไหนก็โทรบอกพี่ธันเค้าแล้วกัน แม่ว่าได้เวลาที่จะต้องไปคิดไปทำกันแล้ว รอช้าไม่ได้เดี๋ยวจะถูกคู่แข่งตัดหน้าเอา แถมราคาเหล็กราคาปูนก็กำลังปรับสูงขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเร่งทำแบบให้เสร็จก่อนปีหน้าแม่ว่าก็น่าจะดีกว่านะ”
“โอเคครับ เดี๋ยวต้านรีบไปวันศุกร์นี้เลยแล้วกัน” แม่ยิ้มอย่างชอบใจที่กูว่างไปทำงานให้สักที... ถึงกูจะยังเรียนไม่จบ แต่กูก็พอจะรู้อะไรบ้างแล้ว ปีก่อนกูก็ไปช่วยพี่ธันทำงาน แล้วผลลัพธ์ก็ออกมาโอเค พ่อแม่กูเลยไว้ใจและไม่ห่วงเรื่องที่กูจะไปช่วย
“...พอดี....จะได้พาอิฐไปเที่ยวที่รีสอร์ทด้วย” กูพูดจบแม่เลิกคิ้วทันที
“พาน้องอิฐไปด้วยมันจะดีเหรอต้าน.... ลูกไปทำงานนะ ไม่ได้ไปเที่ยว”
“มันก็ต้องมีเที่ยวบ้างแหล่ะแม่ คงไม่มีใครทำงานตลอด 24 ชั่วโมงหรอก”
“อยู่ๆ พาเด็กผู้ชายไปค้างที่รีสอร์ทสองต่อสอง.... แล้วต้านจะบอกคนอื่นว่ายังไง? พาน้องชายไปเที่ยวเหรอ..... แม่ว่าถ้ามีคนเชื่อโดยไม่สงสัยอะไร คนนั้นคงจะบ้าเต็มทน”
“แม่อย่าคิดมากสิครับ...” กูกอดแม่อ้อนๆ “ต้านไม่ทำอะไรประเจิดประเจ้อต่อหน้าคนอื่นหรอก อีกอย่างน้องอิฐก็ดูเป็นผู้ชายปกติธรรมดา ไม่เห็นจะเหมือนเกย์เหมือนตุ๊ดตรงไหนเลย ...ต้านสัญญาว่าจะไม่ให้ใครรู้เด็ดขาดว่าเราเป็นอะไรกัน”
“สัญญาแล้วต้องทำให้ได้นะต้าน”
“โห แม่ครับ ต้านเคยสัญญาอะไรแล้วทำไม่ได้บ้าง”
#
แม่กูยอมแล้ว.... จะให้ไปทำงานเดือนนึงโดยไม่เจออิฐ กูคงเป็นบ้าตายก่อนพอดี
พาไปด้วยนั่นแหล่ะ เวิร์คไอเดียที่สุดแล้ว.....
กูเดินไปหาอิฐในสวน จะได้บอกให้มันเตรียมตัวย้ายไปทดลองอยู่ด้วยกันที่รีสอร์ทริมทะเลอันดามันชั่วคราวหนึ่งเดือน.... เหอะๆ สำลักความสุขตายแน่กรู
แค่คิดก็สยิวแล้ว
“ทำอะไรของมึง?” กูเดินไปเห็นอิฐมันเอาจอบขุดดินฉับๆ อยู่ ข้างตัวมีปุ๋ยกระสอบใหญ่กับต้นไม้หนึ่งต้น.....
“อยู่ดีๆ ไม่ชอบ อยากเป็นกรรมกรเหรอวะ?” กูเดินไปดึงจอบโยนทิ้ง แล้วคว้ามือมันมาดู โห...... แดงเถือกเลย
“ก็อิฐอยากปลูกต้นไม้..... ช่วยเพิ่มออกซิเจนในบ้านให้ไม่ดีเหรอ”
“ดูมือตัวเองซิเนี่ย แดงหมดแล้ว... ทำอะไรที่ต้องเจ็บตัวอ่ะ อย่าทำ ..เข้าใจไหม?”
“ไม่ได้เจ็บสักหน่อย แค่อยากลดโลกร้อน”
“อย่ามากวน...”
“พูดจริง ไม่ได้กวน” ดูมันชักจะต่อปากต่อคำบ่อยเกินไปแล้ว
“เออ ช่างเหอะ ไปบอกแม่กูไป เดี๋ยวจะกลับแล้ว”
“ขอปลูกให้เสร็จก่อนดิ แป้บเดียว.... นะพี่ต้าน นะๆๆ ให้เค้าทำนะ...” มันเอาหัวมาไถๆ แขนกูเหมือนลูกแมวเลย..... เข้าใจอ้อนนะไอ้น่ารัก
“ก็ได้ เดี๋ยวกูขุดให้ละกัน อิฐค่อยเอาต้นไม้ลง” กูเดินไปคว้าจอบมาขุดดินแทนมัน..... เฮ้อ ขั้นตอนสุดท้ายกลบดินเสร็จ อิฐมันก็ไปเอาฝักบัวมารดน้ำ
กว่าจะได้ออกจากบ้าน
เสียงมือถือดังพอดี
ไอ้เชี้ยเก่ง.... เพื่อนกูที่เคยไปเตะบอลด้วยกัน จำมันได้ไหม
“ไม่รับอ่ะ?” อิฐถาม... กูอารมณ์ชักจะกรุ่นๆ เพราะไอ้พวกเชี้ยนี่รวมหัวกันจะล้วงไส้กู
“ฮัลโหล” ยังไม่ได้คิดบัญชีกับไอ้ลิฟท์เลย... สาด
“ไอ้ต้าน ไมพักนี้มึงไม่ไปเตะบอลกับพวกกูเลยวะ”
“ติดเรียน” กูตอบแบบเย็นชา
“แต่นี่มหาลัยมึงปิดเทอมแล้วไม่ใช่เหรอ มาเล่นด้วยกันดิวะ คนขาด ชวนน้องอิฐมาด้วย” สัด มันยังกล้ามาชวนแฟนกูอีก
“ไอ้เชี้ยลิฟท์อยู่แถวนั้นป่ะ?” ไอ้เก่งเงียบไปแป้บนึงก่อนตอบ
“............ไม่อยู่”
“ฝากบอกมันหน่อย ว่าอย่าแส่มาลวนลามแฟนพี่สาวกูอีก”
เสียงหายไปอีกสามอึดใจ มันถึงถามกู
“..........ใครวะ?”
“น้องอิฐไง แฟนเนตร ถ้ามันยังไม่เลิกคิดเหี้ยๆ อีก เดี๋ยวกูจะไปช่วยทำให้มันเลิกเอง” พูดจบกูกดตัดสายทิ้ง
แม่งเอ๊ย อารมณ์เสียเว้ย
อิฐมองหน้ากูแบบสงสัยว่ากูคุยกับใคร แต่มันก็ไม่ได้ถาม....
กว่าอารมณ์กูจะเริ่มเข้าที่เข้าทาง รถก็มาจอดตรงหน้าบ้านอิฐพอดี
“วันศุกร์นี้เตรียมเสื้อผ้าไปซักเจ็ดแปดชุดนะ เดี๋ยวไปภูเก็ตกัน”
“..............หา?............”
“มึงต้องไปอยู่กับกูที่นั่น เดือนนึง.... กูจะไปช่วยงานรีสอร์ทพ่อกู และมึงต้องไปด้วย”
“.......เดี๋ยวดิพี่ อยู่ๆ จะให้ไป แล้วผมจะไปทำอะไรอ่ะ?” อิฐถามแบบงงๆ
“อยากทำอะไรก็ทำ ..ตามใจ ......แล้วไม่ต้องคิดหาข้ออ้างจะไม่ไปด้วย เพราะมึงต้องไปสถานเดียว”
H
โค๊ะ... มีคนทายถูกแบบจริงจังด้วย ขอแปะมือให้หน่อยนะคร้าบพี่น้อง
........จะเกิดอะไรขึ้นที่รีสอร์ท โปรดติดตามตอนต่อไป
-
โหยยยยย รวบรัดเบ็ดเสร็จเลยนะ พี่ต้านน
ดีใจมากมาย ได้อ่านต่อแล้ววว :mc4:
-
แกคิดไรย่ะต้าน ถึงได้สยิวหน่ะ
ไปทำงานนะโว้ยยยย ไปทำงาน
หวังว่าไปภูเก็ตครั้งนี้จะไม่มีปัญหาเกิดขึ้นนะ o18
-
มาให้กำลังใจพี่ต้าน น้องอิฐ
+1
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ต้านเผด็จการไปไหมเนี่ย น้องอิฐเรียกร้องสิทธิ์ด่วน
พี่เนตร เป็นพี่สาวที่ดีมากเลย
ปล.หมันไส้น้องอาร์ท
-
ว้าวววว ภูเก็ต พูดแล้วก็อยากไปเที่ยวววว
-
พี่ต้าน...เฮียเป็นฮิตเลอร์กลับชาติมาเกิดอ๊ะ่ป่าว
บางทีแอบอึดอัดแทนน้องอิฐ แต่เข้าใจว่ะว่ารักมากอะนะ
แล้วไปภูเก็ตคราวนี้จะมีงานเข้าอ๊ะป่าว หึหึ
-
ไปภูเก็ตก้โดนตาวิศวะกรใหญ่จีบอีก
ตราบใดที่ต้านไม่รับว่าเป็นแฟนอิฐเอง
คงจะมีมาเรื่อยๆ
-
o18 o18
-
ต้าน บังคับใจอิฐมากไปไหม วันหนึ่ง น้องทนไม่ได้ ระเบิดออกมา มันจะยุ่งนะ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก สนุกมากมายเลยค่ะ ติดใจอ่านวันเดียวจบเลย
นอนรอตอนต่อไปค่ะ :L2: :3123:
-
:z10:
-
51
#
กำหนดการมาถึง อิฐมันทำหน้าครุ่นคิดอะไรของมันตลอดเวลา กูถามมันก็บอกแค่ว่า...ยังมึนๆ กับเหตุการณ์อยู่ เหอะๆ
ไม่ต้องมึนหรอก.... ก็แค่ไปอยู่แบบแนบสนิทด้วยกันบนรีสอร์ทบรรยากาศดีๆ ก็แค่นั้น.... ฮะๆๆ รู้สึกในหัวกูเนี่ย มีแต่ความคิดอกุศลทั้งนั้นเลยว่ะ
กูพาอิฐนั่งเครื่องไปลงภูเก็ตแล้วให้คนที่รีสอร์ทขับรถมารับที่สนามบิน
“อ้าว พี่ธัน หวัดดีครับ ทำไมมารับเองอ่ะ?” คนที่มารับกลายเป็นลูกพี่ลูกน้องกูซะงั้น ว่างมาด้วยเหรอวะ เห็นงานยุ่งตลอด
“น้องชายมาหาทั้งที่ พี่ก็ต้องมารับเองสิ ...บังเอิญวันนี้ว่างๆ ด้วย ไม่ค่อยมีงานสำคัญอะไร ....เออ....เห็นพ่อเราบอกว่าจะมาดูไซต์เตรียมออกแบบเหรอ ก็ดีเหมือนกัน พี่ก็เริ่มคิดๆ ไว้บ้างแล้วเดี๋ยวเราค่อยมาดูแบบกันอีกทีนะ” ถามนิดเดียว ตอบซะยาวเลย
“อ้าว แล้วนั่นใคร?” ถามตอนเหลือบไปเห็นอิฐยืนเอ๋ออยู่ข้างหลังกู มันรีบยกมือไหว้พี่ธันตอนถูกถามถึง
“รุ่นน้องผม ชื่ออิฐ... เห็นว่าอยากมาดูงานอินทีเรียที่รีสอร์ทเลยพามาด้วย” พูดจบอิฐเงยหน้ามองกูแบบงงกว่าเดิม เหอะๆ แถมั่วไปก่อนสเตปนี้
“อ้อเหรอ.... เรียนอินทีเรียเหรอครับ?” พี่ธันเลิกคิ้วถามอิฐ........เหอะๆ ศิล’กรรมต่างหาก
“เอ่อ...... ทำนองนั้นครับ แหะๆ” พี่ธันยิ้มแบบสงสัยกับคำตอบมัน
“โอเค ไว้เราค่อยคุยกัน ตอนนี้กลับไปพักผ่อนที่รีสอร์ทกันก่อน พี่เตรียมบ้านพักไว้ให้แล้ว”
#
บ้านพักที่ว่าของรีสอร์ทพ่อกู ทุกหลัง ทุกห้อง จะตั้งอยู่บนสันเขามองเห็นวิวของทะเลอันดามันมากกว่า 180 องศา
พี่ธันให้เบลบอย ช่วยยกกระเป๋ากูกับอิฐนำไปที่บ้านพักของเรา.......
“โห...... สวยจัง” เปิดประตูออกมา สิ่งแรกที่เห็นคือ......สระว่ายน้ำยาว นำสายตาไปสู่ทะเลเบื้องล่าง
“ที่นี่ดีไซน์เป็นยังไงบ้างครับ?” พี่ธันถามอิฐ....
มันหันมามองแบบอึ้งไปนิดนึง คงคิดว่าถ้าคนที่เป็นอินทีเรียตอบ จะตอบแบบไหนดีล่ะมั้ง
“อิฐมันไม่ชอบงานโมเดิร์นอ่ะพี่ธัน ขืนไปถามความเห็นเดี๋ยวมันได้ตินั่นตินี่ทั่วรีสอร์ท” กูพยายามพูดแทนให้ เพราะตัวเองไปโยนงานให้มันตั้งแต่ทีแรก
“ติสิดี จะได้เอามาปรับปรุงรีสอร์ทให้ดีขึ้นไง” พี่ธันไม่เล่นด้วยว่ะ....
“......เอ่อ พี่ธัน เย็นนี้มีไรกินบ้าง มีซีฟู้ดไหมพี่?” กูเปลี่ยนเรื่องหน้าด้านๆ พี่ธันหันมาเลิกคิ้วทำหน้าสงสัยกู........ เวรละ
“ถ้าอยากกินก็ทำให้มันมีได้ อยากกินอะไรก็ลิสต์รายการมาแล้วกัน” เหอะๆ ลาภปากแล้ว
“ไปต้าน.... ให้น้องเค้าพักที่นี่ ส่วนเราไปอีกหลังนึง.......”
กูช้อค
“เฮ้ย ไมอ่ะพี่ธัน จะพักหลายห้องให้มันเปลืองทำไม เดี๋ยวเรานอนด้วยกันก็ได้” พี่ธันยกมุมปากหัวเราะกู
“แต่มันเป็นเตียงเดี่ยวนะต้าน.... จะนอนด้วยกันจริงเหรอ?”
“........................” เอ่อ งานเข้า
“ไปนอนสบายๆ อีกห้องนึงดีกว่า พี่ว่ามาคราวนี้คงได้ลุยงานหนักพอดู เราสองคนจะได้ไม่ต้องอึดอัดด้วย ....พักผ่อนตามสบายนะน้องอิฐ ถ้าอยากออกไปเดินเล่นข้างนอกก็โทรไปที่ฟร้อนท์นะ เดี๋ยวจะให้คนเอารถกอล์ฟมารับ” พี่ธันว่า แล้วก็บอกให้กูตามไปบ้านพักที่เตรียมไว้ให้อีกหลัง
การตกแต่ง และแปลนทุกอย่างคล้ายๆ ห้องของอิฐ.... เพียงแต่ว่าอยู่ห่างกันประมาณสองหมายิ้ม
.....เพื่ออะไร................!
“อารมณ์เสียอะไรต้าน?” พี่ธันถามตอนกูโยนกระเป๋าโครมลงพื้นห้อง....... เอ่อ... เผลอตัวไปหน่อยว่ะ
“ป่าวครับ ร้อนเฉยๆ เลยหงุดหงิด”
“หึ เหรอ? นึกว่าโมโหที่ถูกจับแยกกับรุ่นน้องซะอีก” พี่ธันยิ้มเหมือนจะรู้ทันกู........ เหมือนจะ...นะ ...กูมั่นใจว่ายังไม่พลาด
“บ้าป่าวพี่ ผมจะโมโหเรื่องนั้นทำไม... ผมชอบนอนคนเดียว อิฐมันก็ชอบนอนคนเดียว ตอนแรกผมคิดว่าจะมีแขกมาพักเยอะ ก็เลยไม่อยากแยกห้องให้เปลือง”
“ฮะๆๆ พูดเหมือนร้อนตัวเลยนะ” ........เหอะ......... หรือกูจะพลาดไปแล้วจริงๆ วะ กูไม่ยอมเว้ยย
“อธิบายก็หาว่าร้อนตัว พี่คิดว่าผมกับอิฐเป็นอะไรกันหรือไง? ......เค้าว่ากันว่าผีเห็นผี พี่ว่าจริงป่าว?” พี่ธันไม่มีทางยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์หรอก และกูว่าเค้าก็ไม่ใช่เกย์ด้วยเพราะตอนนี้พี่ธันมีแฟนสาวแสนสวยอยู่แล้ว
“หึ... เดี๋ยวพี่ต้องไปทำงานต่อแล้ว สักบ่ายสามโทรมาละกันว่าอยากกินอะไร ตามสบายนะ พรุ่งนี้ค่อยมาคุยงานกัน”
พี่ธันมันไม่ยอมรับจริงๆ แน่ดิ คนอีโก้สูงแบบนั้น ไม่ยอมให้โดนหยามหรอก
แต่ดูท่าว่ากูคงจะสวีทกับอิฐยากแล้วงานนี้....... ก็ในเมื่อพี่ธันมันทำเหมือนรู้ทันกูซะออกนอกหน้า....
ผมจะไม่ยอมให้พี่มาเป็นมารคอหอยผมหรอก พี่ธัน!
#
RRRR
กูต่อสายภายในไปที่เบอร์ห้องอิฐ
“ฮัลโหล ครับ” อึดใจนึงมันก็มารับสาย
“อิฐจ๋า.... พี่ต้านไม่อยู่คิดถึงกันไหม?”
“ไม่เจอกันสิบนาทีเองพี่” เหอะ คิดถึงกันหน่อยก็ไม่ได้
“อยากให้กูไปนอนด้วยป่าว.... บอกมาคำเดียวว่า ‘อยาก’ แล้วกูย้ายกระเป๋าไปอยู่ด้วยตอนนี้เลย”
“อยาก” อิฐมันตอบสั้นๆ กูตัวแข็งทื่อเลย... กำลังคิดว่าจะแอบไปยังไงดีให้พี่ธันไม่สงสัย แต่อิฐมันดันพูดต่อมาว่า
“อยาก...ให้พี่อยู่ที่เดิมนั่นแหล่ะ ขืนย้ายมาเดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก ผมว่าพี่ธันเค้าก็เริ่มคันๆ ใจแล้วเหมือนกัน”
“ฮะๆๆ คันมากเดี๋ยวกูเอาแซมบัคไปโปะให้... พี่ธันมันชอบรู้ทันกูมาแต่ไหนแต่ไรละ ขนาดว่าเนียนแล้วมันยังจับผิดได้อีก”
“........พี่ธันรู้แล้วเหรอ?” อิฐมันถามเสียงตกใจ
“ยังๆ ...พี่ธันมันชอบโยนหินถามทาง มันรู้ทันกู กูก็รู้ทันมันเหมือนกัน.... อยากสงสัยก็สงสัยไปเหอะ แต่ไม่มีวันรู้ความจริงจากปากกูหรอก”
“..........ให้อิฐกลับกรุงเทพฯ ดีไหมพี่?” เฮ้ย...... ไม่ได้
“ไม่ดี! มึงไปแล้วกูจะอยู่ยังไง ....อย่าไปนะอิฐ กูสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรให้ใครสงสัยเราแม้แต่นิดเดียว อยู่ด้วยกัน อย่าไปนะ....”
“....ครับ ไม่ไปก็ไม่ไป” อยากเห็นหน้าที่รักกูจัง.... ทำไมอยู่ใกล้แค่นี้เราต้องโทรศัพท์คุยกันด้วยวะ
“กูอยากไปหามึงว่ะ แต่ไม่รู้พี่ธันจะโผล่มาเมื่อไหร่...." โธ่ ภาพฝันของกู จบกัน..
" เย็นนี้อยากกินอะไรเหรอ เดี๋ยวกูโทรสั่งให้” กูเลิกบ้าแล้วทำใจ
“ทะเลผัดฉ่า ออส่วนหอยนางรม ต้มยำกุ้งน้ำข้น” มันตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด..... กูชอบคนที่ถามว่าจะกินอะไร แล้วไม่ตอบว่า ‘อะไรก็ได้’ มากที่สุด.... ตอบว่า 'คิดไม่ออก' ยังจะน่าหงุดหงิดน้อยกว่าคำว่า ‘อะไรก็ได้’
“โอเค งั้นถึงเวลาแล้วจะไปเรียก”
“ครับ”
“นี่จะทำไรต่อ?”
“ว่ายน้ำอ่ะ สระน่าว่ายน้ำสุดๆ เห็นวิวทะเลด้วย” เอ้ยยยยย กูยังไม่เคยเห็นอิฐใส่กางเกงว่ายน้ำเลย ...อยากเห็น! อยากไปว่ายด้วยสัดๆ เลยว่ะ......
“รอกูด้วยดิ อยากไปว่ายด้วย”
“ห้องตัวเองก็มี...”
“ก็กูอยากว่ายกับมึง..... เอาเกงว่ายน้ำมาป่าวอิฐ?”
“รู้นะคิดอะไร สัญญาอะไรไว้ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดดิ”
“.......เหอะ ก็ได้วะ แต่อย่าคิดว่าเจอสถานการณ์ฉุกเฉินแบบนี้แล้วเมิงจะรอด หึหึ”
“พอเลย ..บ้า! ไม่ยอมหรอก!” วางหูใส่กรูซะงั้น......เหอะๆ ไม่ยอมเหรอ?
คิดอะไรดีๆ ได้แล้ว เนี่ยล่ะโปรเจคแรกของกู ณ รีสอร์ทแห่งนี้....
#
กูโทรไปบอกรายการอาหารให้พี่ธันเสร็จ.... สักประมาณหกโมงเค้าก็ขับรถกอล์ฟมารับ
“เดี๋ยวจะพาไปกินข้าวที่ดาดฟ้ารีเซปชั่น ครีมจะมาด้วยนะ” ครีมคือแฟนพี่ธัน ส่วนดาดฟ้ารีเซปชั่นที่พูดถึงคือร้านอาหาร ซึ่งยื่นลอยออกไปจากสันเขา... ตรงนี้เป็นอีกมุมหนึ่งที่ปลอดโปร่งและมองเห็นวิวทะเลชัดเจน
พอไปถึงพี่ครีมนั่งรออยู่ก่อนแล้ว....
“หวัดดีครับพี่ครีม” กูยกมือไหว้ พร้อมๆ กับอิฐก็ไหว้ด้วย
“ดีจ้ะ สบายดีไหมน้องต้าน?”
“ก็ดีครับ .....พี่ครีมนี่อิฐ รุ่นน้องคณะผม มันไม่เคยเห็นภูเก็ตเลยอยากตามผมมาเที่ยวด้วย” กูแนะนำพร้อมตอแหลให้เสร็จสรรพ
“หวัดดีจ้ะ... นี่เด็กคณะต้านคัดแต่คนหน้าตาดีรึเปล่าเนี่ย...” พี่ครีมยิ้มให้อิฐและแอบมีแซวเล็กน้อย
“ทั้งคณะมีผมหน้าตาดีอยู่คนเดียวต่างหากล่ะครับ ฮะๆๆ”
“จ้า..... พ่อคนไม่หลงตัวเอง”
ระหว่างกินข้าว พวกเราก็คุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กันจนกระทั่งพี่ธันมันหาทางเล่นงานกูอีกแล้ว ........เป็นไรมากป่าวเนี่ยย...
“ทำไมพาน้องอิฐมาคนเดียวล่ะต้าน... น่าแปลกนะที่นายสนิทกับรุ่นน้องมากกว่าเพื่อนตัวเอง”
“ก็คนอื่นมันไม่ได้อยากมานี่ครับ” กูตอบนิ่งๆ พยายามไม่ออกอาการอะไร
"เหรอ..... พร้อมใจกันไม่อยากมาพอดีเลยนะ...หึหึ .........หรือที่จริงแล้วนายไม่ได้ชวนเพื่อน ฮึ ต้าน?"
"ชวนแล้ว...มันไม่มา!" กูเริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะเว้ย
"เหรอ..... ปกตินายกล้า นายขิง เค้าไม่ค่อยพลาดเรื่องนี้นี่นา...."
"............" กูเลือกเงียบ ทั้งที่ในใจชักระอุ
“น้องอิฐเรียนปีไหนแล้วครับ?” พี่ธันหันไปถามอิฐต่อ
“ปีหนึ่งครับ” อิฐตอบนิ่งพอกัน...
“เพิ่งเข้ามาเอง..... ทำไมถึงสนิทกับต้านได้ล่ะ เรียนกันคนละเมเจอร์ไม่ใช่เหรอ?” กูเริ่มจะเกลียดมึงก็วันนี้ล่ะพี่ธัน.... มึงจะรู้ให้ได้เลยใช่ไหม
“......คนละเมเจอร์แล้วสนิทกันไม่ได้เหรอพี่ธัน” กูตอบแทนอิฐ
“เปล๊า... ก็แค่ถามดู” พี่ธันยักไหล่ยิ้มๆ....
“พี่สงสัยอะไรเหรอครับ หรือว่าผมมาที่นี่แล้วทำให้ใครเดือดร้อนเหรอ?” อิฐพูดขึ้น... พี่ธันไม่นึกว่าจะโดนโจมตีกลับหน้าเลยหุบยิ้มไปนิดนึง
“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะครับ... รีสอร์ทเรายินดีต้อนรับทุกคนเสมอนะ ..มา ทานข้าวกันเถอะ ....ตรงตามที่นายสั่งเลยใช่ไหมต้าน?” เหอะ...พี่ธันเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉยมาก
ระหว่างที่กูไม่ได้เจอเค้ามาหนึ่งปี รู้สึกพัฒนาการทางสีหน้าและคำพูดของพี่ธันจะอัพเลเวลสูงขึ้นอย่างน่าตกใจ
พี่ธันทำธุรกิจที่ต้องพบเจอกับแรงกดดันต่างๆ รวมทั้งคนหลายประเภท สงสัยเพราะเหตุนี้ล่ะมั้ง ทำให้เค้าปรับสีหน้าท่าทางได้ไว
หลังอาหารค่ำ พี่ธันกับพี่ครีมก็นั่งรถมาส่งเรายังที่พัก.....
เหอะ.... ที่จริงพวกกูกลับเองก็ได้นะ... จะตามติดเอาโล่ไงวะ
“ต้าน พรุ่งนี้แปดโมงเช้าเดี๋ยวพี่จะให้คนมารับนายไปที่ออฟฟิสนะ อย่าเลทล่ะ” ระหว่างอยู่บนรถกอล์ฟพี่ธันก็นัดเริ่มงานกูพรุ่งนี้เลย
“ไม่ต้องให้คนมารับหรอกพี่ ผมไปเองเป็น”
“จะเดินรึไง มันไกลนะ”
“รู้แล้ว แต่อยากเดิน”
“ก็ตามใจ....”
กูกับอิฐนั่งเงียบอยู่ข้างหลัง... ไม่ใช่ไม่รู้จะคุยไร แต่มันคุยไม่ได้ต่างหาก จนถึงบ้านพักของอิฐ
ไอ้พี่ธันมันถาม
“พรุ่งนี้น้องอิฐมีโปรแกรมอยากดูส่วนไหนของรีสอร์ทก่อนรึเปล่า พี่จะได้ให้คนพาเดินชมสถานที่”
“....พี่สะดวกที่ไหน ผมก็ไปที่นั่นล่ะครับ” อิฐมันเริ่มกวนตรีนพี่ธันละ
“จะไปสักกี่โมงดีล่ะ?”
“อยากมาเมื่อไหร่ก็มาครับ แล้วแต่ทุกคนสะดวก” พี่ธันยิ้มมุมปากเหมือนจะเริ่มไม่พอใจกับคำตอบ
“โอเค งั้นเจอกันพรุ่งนี้” พูดจบอิฐก็ยกมือไหว้พี่ธันกับพี่ครีมแล้วเข้าบ้านไป
ส่วนกู.... ลงตรงนี้ก็ได้
“หวังว่ากลับถึงห้องแล้วนายจะนอนเลยนะ เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”
“เออ รู้แล้วน่า” กูกระโดดลงจากรถ แล้วยกมือไหว้พี่ครีม
“ที่เตือนเพราะพี่รู้ว่าปกตินายตื่นเที่ยงหรอกนะ แม่นายเค้าก็เตือนๆ มาเหมือนกัน” ก็พอรู้อยู่นะว่าพี่ธันมันเคี่ยว ไม่งั้นมันไม่ได้ดูแลที่นี่แทนพ่อกูหรอก... แต่รู้สึกว่ามาหนนี้มันจะเคี่ยวกับกูมากเกินไปแล้ว....
คืนแรกที่รีสอร์ทแมร่ง......บัดซบสิ้นดีเลยว่ะ
H
งานนี้ท่าจะไม่ง่ายแล้ว...
ขอบคุณทุกคน!
-
เอาเลยอิฐ กัดไอ้พี่ธันให้อยู่เลย
อยากรู้อะไรไม่ถามตรงๆ ล่ะเฮีย
-
เค้าอยากรู้
ก็บอกไปเลย
-
อดเลย :oo1: พี่ต้าน :m20: :m20:
-
เซ็งแทนนายต้าน
-
เปิดตัวไปเลย คนกันเองอยู่แล้ว
-
:z10:
-
กรรมของพี่ต้านเลยงานนี้ :z3:
ว่าแต่ไปทำไรพี่ธันเค้าป่าวอะ ทำไมดูก๊วนกวนกันจัง :confuse:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กำ พี่ต้านเจออุปสรรคซะแล้ววววว
-
ตอนพิเศษ (โคตรๆ)
ความว่า... Happy birthday my dear boyfriend (O8-O8-xx)
อีกสองอาทิตย์จะถึงวันเกิดของอิฐ...
จะให้อะไรมันดีวะ?
อีกหนึ่งอาทิตย์จะถึงวันเกิดของอิฐ...
กูจะให้อะไรมันดี กูคิดมาสองอาทิตย์แล้ว... คิดอยู่หลายตลบก็คิดไม่ออกว่ะ
สิ่งของ..........? อะไรล่ะวะ นึกไม่ออก
ของกิน..........? ไม่เห็นมันจะชอบกินอะไรเป็นพิเศษ
งานอดิเรก......? พวกวาดๆ กับเพลงนอกกระแส
อือ แล้วไงต่อ คิดไปไม่เห็นมันจะได้คำตอบวะ
ไอ้วิธีการเสี่ยวๆ กับของขวัญที่พบเห็นได้ทั่วไป กูไม่อยากให้ว่ะ...
เพราะทุกวันนี้ก็เป็นแบบนั้น ไม่เห็นจะพิเศษตรงไหน
ปกติกูไม่เคยจะตื่นเต้นกับวันเกิดของใคร...
แต่กับอิฐ.... กูรู้ล่วงหน้าเป็นเดือนๆ คิดสารพัดว่าจะทำอะไรให้มันประทับใจ.... คิดมากบางทีหลับฝันก็ยังไม่เลิกคิด
วันหนึ่งกูลองไปหยิบไอพอดของอิฐมาเปิดดูว่ามันฟังเพลงแนวไหนบ้าง.... เผื่อจะเกิดแรงบันดาลใจคิดออก
เพลงที่มันฟังมี…….Pop, Punk, Alternative, Rock, Instrumental, Jazz, Electronica, Rapcore, Metal, Emo scremo, Indie.
นอกนั้นก็จะเป็นซับเซตของไอ้พวกนี้อีกที เช่น Alternative punk, power pop.
ฟังหลายแนวว่ะ....... แต่ที่มันเอามาลงไว้มากที่สุดก็......Indie
อืม.......
กูลองดูปริมาณเพลงที่มันฟังบ่อยที่สุด กลับกลายว่ามันฟังพวก Instrumental, Electronica และ Jazz มากที่สุดในแต่ละวัน....
อืม.................
คิดออกแล้วว่ะ ว่าจะให้อะไร....
#
08-08-xx เวลา 00.00 AM.
กูหันไปมองคนที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ เอ่อ.......อยู่ๆ มันก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาว่ะ....... ก็สิ่งที่จะให้... มันจะดีใจรึเปล่าก็ไม่รู้......?
ตอนเช้ามันตื่น
“ว้ากกกก พี่ต้าน.......!!!” อิฐร้องลั่นเสียงดังออกมาจากในห้องน้ำ
“อะไร?” กูหันหน้าไปถามที่รักกูที่เดินกระแทกเท้าเข้ามาหา
“เอาม้า*มาเขียนหน้าผากอิฐทำไม?”
“อ้าว.... วันเกิดไม่ใช่ไง?” กูยิ้มตอบขำขำ
“รู้แล้ว! แล้วเขียนไมอ่า มันล้างออกยากนะ มันเป็นเพอมาเน้น ไอ้พี่ต้าน.......ไอ้เลว”
“ฮะๆๆ ก็กลัวอิฐจะลืม เลยลงหมึกถาวรให้”
“....ไอ้บ้า!!!” มันด่ากูเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องน้ำไป.....
เหอะๆๆ..... ตลกดีว่ะ (*ม้าคือ ปากกาหมึกซึมหัวใหญ่ๆ กันน้ำและลบไม่ออก)
วันนี้ไม่ใช่วันหยุด อิฐมันเลยต้องไปเรียน กว่าจะเลิกก็ตอนบ่าย......
“นี่ เดี๋ยวมารับตอนเลิกเรียน มาให้มันตรงเวลาด้วย” กูบอกอิฐ ก่อนมันจะลงจากรถ
“...........ชิ” มันหันมองกูเคืองๆ แล้วทำปากยื่นแบบไม่พอใจ
“ฮ่าๆๆๆ” กูขำ .....ไม่เข้าใจทำไมอารมณ์ดีพิลึกแบบนี้วะ งง
“วันนี้อย่าหยุดหัวเราะนะพี่ต้าน” อิฐว่ากูเสร็จก็ลงจากรถแล้วปิดประตูเสียงดัง กูมองตามหลังเห็นมันเอามือมาลูบผมปิดหน้าผากตลอดเวลา ...มองแล้วก็น่ารักดี ฮ่าๆๆ
#
กว่าจะเลิกเรียน และกว่าจะไปถึงที่ที่ตั้งใจไว้ก็ทุลักทุเลพอสมควร....
“มาทำไมที่นี่อ่ะพี่ต้าน?” อิฐถามตอนกูขับรถพามันเข้ามาในเขตสนามบินสุวรรณภูมิ
“มารับใครเหรอ?”
“อย่าถามมากน่า” กูเอื้อมมือไปขยี้ผมมัน อิฐโมโหจับมือกูออกแล้วเอาไปตีคอนโซลหน้ารถ...... โอ้ย มันเจ็บนะเว้ย แต่วันนี้กูยกให้
กูจอดรถเสร็จก็เดินนำไปที่เค้าท์เตอร์.... ต่อคิว
“จะ....จะไปไหนอ่าพี่ต้าน......?” อิฐมันเริ่มตื่นตูมแล้วทีนี้ แถมพยายามจะลากแขนกูออกมาคุยนอกแถว
“แล้วคิดว่าไง?”
“จะไปรู้เหรอ..... ทำอะไรบอกกันบ้างดิ”
“ถึงคิวแล้ว” กูทำเป็นอุบเงียบ แล้วยื่นกระดาษที่ปริ้นท์จองตั๋วเครื่องบินไว้ให้พนักงานพร้อมกับพาสปอร์ตทั้งของกูและของอิฐ....
มันมองกูแบบอึ้งๆ ที่เห็นว่าพาสปอร์ตของมันอยู่กับกู
“ขโมยพาสปอร์ตอิฐมาเหรอ?”
หลังจากได้ตั๋วที่นั่งมาสองใบ กูก็คืนพาสปอร์ตให้มัน
“ถ้าให้ของคืน เค้าไม่เรียกขโมยหรอก เค้าเรียกว่าขอยืมชั่วคราว” กูตอบยิ้มๆ อิฐเลยหน้าบึ้งเข้าไปใหญ่
“พี่ต้านจะไปไหนอ่ะ ถ้าไม่บอกอิฐไม่ไปด้วยนะ” มันเริ่มจะอเลิร์ทอีกแล้ว
“ไม่ไปได้ไง ซื้อตั๋วมาแล้ว มาเถอะน่า..... ไม่พาไปขายหรอก”
กูลากแขนอิฐเข้าไปใน ตม. เขียนใบเข้าเมืองยื่นให้เจ้าหน้าที่แสตมป์เสร็จก็ไปรอขึ้นเครื่อง...
อิฐคงรู้ว่าถามกูไปก็ไร้ประโยชน์มันเลยเลือกที่จะเงียบแทน.....
จนกระทั่งได้ขึ้นเครื่องมันถึงเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง.... แม่ง...เหมือนเด็กจริงๆ ที่ชอบตื่นเต้นเวลาเครื่องบินค่อยๆ เทคตัวขึ้นไปบนฟ้า
ปลายทางมันคงรู้แล้วว่ากูจะพาไปที่ไหน... แต่มันก็เลือกเงียบและเดินตามเฉยๆ ผ่าน ตม. จนกระทั่งกูไปเอารถที่เช่าไว้แล้วขับออกมา.... เราถึงได้คุยกันจริงๆ สักที
“อ่ะ ดูแผนที่ให้หน่อย กูไม่ใช่คนที่นี่ ไม่รู้ทาง”
“ชิ....นึกว่ารู้ เห็นคล่องซะเหลือเกิน” อิฐประชดแล้วคว้าแผนที่ไปดู
จากสนามบินเข้าไปในตัวเมืองก็ใช้เวลาพอสมควร.... ถนนหนทางไม่เหมือนบ้านเราก็ตรงที่มีด่านเก็บตังค์ค่าถนนนอกเมืองอยู่ตลอด (ไม่ใช่ทางด่วนนะครับ)
“โห......” อิฐตาโตตอนที่พวกเราหลุดออกมาจากทิวทัศน์ของป่าเข้ามาเจอเมืองที่ลดหลั่นกันไปตามความชันของภูเขา
“เคยมาป่ะ?” กูถาม เพราะเห็นอิฐดูตื่นเต้นกับสภาพแวดล้อม
“ไม่เคย นี่ครั้งแรก” มันหันมายิ้มตอบกู
“ดีใจว่ะ ได้เปิดบริสุทธิ์แล้ว หึหึ” รอยยิ้มสดใสหุบลงทันที.......ฮ่าๆๆ
#
กูแวะพามันไปหาอะไรกินก่อน...... มันคือร้านที่ขายเนื้อชนิดต่างๆ เสียบไม้ รสชาติก็ประมาณสะเต๊ะบ้านเรา ครั้นจะให้กินอาหารประจำชาติของที่นี่กูว่ามันเลี่ยน แล้วก็ไม่อร่อย
เลยพามากินไอ้นี่ดีกว่า..... น่าประทับใจกว่ากันเยอะ
“กินเนื้อไร?” ที่กูมานี่ไม่ใช่ครั้งแรก ก็เลยพอจะรู้อะไรกับเค้าอยู่บ้าง.....
“มีเนื้อไรมั่งอ่ะ” กูชี้ให้มันดูเมนูที่แปะไว้ข้างเสา
Chicken, beef, beef tripe, chicken liver, fish, rabbit, mutton(เนื้อแกะ), venison(เนื้อกวาง)
ก็เลือกๆ กันมาอย่างละสี่ห้าไม้....... รวมแล้วก็กินกันไปประมาณสี่สิบไม้ ฮ่าๆๆ ดูเหมือนจะเยอะ แต่มันเพลินว่ะ .....ได้เรื่อยๆ ไม้นึงเฉลี่ยก็ประมาณสิบกว่าบาทไทย ส่วนข้าวเค้าจะปั้นเป็นก้อนสามเหลี่ยมพอดีคำ จิ้มกับน้ำจิ้มรสชาติก็ไปด้วยกันได้
“อร่อยอ่าพี่ต้าน..... ซื้อกลับไปกินบ้านได้ไหม?”
“เอาดิ ฮะๆๆๆ ชอบกินไร?”
“กระต่ายอ่ะ นุ่มดี” มันล้อเล่นครับ ที่บอกว่าจะซื้อกลับไทยอ่ะ หลังจากกินอิ่ม คราวนี้ก็ใกล้จะถึงเวลาเซอร์ไพร์สที่รักกูแล้ว
กูขับรถพามันไปที่ออดิทอเรียมแห่งหนึ่ง หาที่จอดรถได้ ก็เดินมั่วๆ ไปที่ทางเข้า...... บริเวณด้านหน้าจะมีคนยืนออกันอยู่เต็ม... เพราะใกล้จะได้เวลาเปิดให้เข้าชมแล้ว
“....Satoru shionoya group……..Jazz!!! เฮ้ยยยย” อิฐมันเห็นโปสเตอร์ที่ติดไว้ข้างหน้าทางเข้าพออ่านจบตัวอักษรก็ร้องออกมาเสียงลั่นจนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องหันมามอง
“พี่ต้านนน...... สุดยอด! คนนี้เค้าเล่นเปียโนเก่งโคตรๆ อิฐอยากดู! อยากดูมากเลย!!” มันเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่ไหวจนต้องโผเข้ามากระโดดกอดคอกู
“รู้ได้ไงอ่ะ ว่าอิฐชอบ” อิฐมันลืมหรือว่าไม่สนใจคนนับสิบที่กำลังมองพวกเราอยู่ก็ไม่รู้
ช่างเหอะ.... พวกกูไม่ใช่คนประเทศนี้ เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องสนใจ
“ฮะๆๆ พี่ดูจากไอพอดอิฐ... เห็นมีชื่อคนนี้อยู่ด้วย แล้วเค้าก็มาเปิดคอนเสิร์ตตรงกับวันเกิดอิฐที่นี่พอดี” กูบอกความจริงไป อิฐจ้องตากูสักพักอยู่ๆ มันก็ร้องไห้โฮออกมา
“.........ฮือออ พี่ต้าน ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก รักพี่ต้านสุดๆ เลย ฮืออ” กูตกใจปนขำ คว้าตัวมันมาซบที่อก อิฐร้องไห้จนน้ำตาเปียกเสื้อกูเป็นดวง.... จะหยุดเอาก็ตอนที่ได้เวลาเปิดการแสดง.......
เฮ้อ... เพิ่งเคยเห็นคนดีใจแล้วน้ำตาไหลได้น่ารักสุดๆ ก็มันเนี่ยแหล่ะ
Satoru shionoya เป็นนักดนตรีแจ๊สชาวญี่ปุ่น รวมวงกับเพื่อนคนอื่นๆ เล่นแจ๊สในทำนองที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว นุ่มนวล ฟังสบาย ปนสนุกสนาน....ทุกเพลงมันพลิ้วและเข้ากันจนทำให้คนฟังมีอารมณ์ร่วมไปกับเสียงดนตรีและทุกๆ การแสดงออก...... ไลฟ์ของเค้าสุดยอดจริงๆ ว่ะ!
ระหว่างที่อิฐกำลังเคลิบเคลิ้มกับเพลงหนึ่งจนจบ.... กูเลยขยับหน้าเข้าไปแล้วกระซิบข้างหูมันว่า...
“Happy birthday นะ น้องอิฐของพี่ต้าน” พูดจบก็ขโมยหอมแก้มนิ่มไปทีนึง... อิฐหันมายิ้มกว้างให้ แล้วคว้ามือกูไปประสานกับมือมันไว้แน่น แต่ที่ทำกูอึ้งก็ตอนมันก้มลงจูบมือกูเบาๆ เนี่ยล่ะ
“ชอบไหม?” กูถาม
“.........ชอบมาก” แล้วมันก็จับมือกูไปทาบที่อกข้างซ้าย..... โห... หัวใจเต้นโคตรแรงเลยว่ะ
“.......ตื่นเต้น” พูดแล้วยิ้มน่ารักใส่กูอีก..... “ไม่ได้ใจเต้นแรงแบบนี้มานานมากแล้วนะเนี่ย... กลัวหลุดออกมาอ่ะ”
“ฮะๆๆๆ” กูหัวเราะขำคำพูดมัน...แล้วแซว “กลัวหลุดมาอยู่กับพี่ใช่ป่าว?”
อิฐส่ายหัว.... “ถ้าไปอยู่กับพี่ต้าน อิฐไม่กลัว..... จะให้ไปหมดเลย”
กูยิ้มจ้องตามันแล้วถาม...
“ตลอดไปไหม?”
“......ตลอดไป”
ความอบอุ่นที่ถ่ายทอดผ่านระหว่างเราสองคน.... ทำให้หัวใจกูเต็มไปด้วย....ความสุขที่มันยากจะอธิบายได้จริงๆ
รู้ป่าว.....หากคุณทำให้คนรักมีความสุขในวันเกิดของเค้าได้ คุณเองนั่นแหล่ะที่จะมีความสุขยิ่งกว่า........
รู้ป่าว.....ของขวัญไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งของ สุนทรียภาพก็เป็นสิ่งหนึ่งที่เป็นของขวัญทางจิตใจที่ยอดเยี่ยมได้เช่นกัน....
รู้ป่าว.....กูโคตรจะรักอิฐเลยว่ะ ไม่ว่าวันนี้จะเป็นวันเกิดของมันหรือไม่ กูก็จะรักของกูแบบนี้ต่อไป ต่อไป.....และ
ต่อไป........เรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด
O8-O8-XX
อิฐอายุครบ 18 ปี…………….
เย้....... o7ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องกังวลกับข้อหาพรากผู้เยาว์แล้วกู
H
เหอะๆ วันนี้วันเกิดน้องอิฐพอดี พอจะเดากันได้ไหมว่าพี่ต้านพาน้องอิฐไป ปท. อะไร ละแวกบ้านเราเนี่ยล่ะ ไม่ต้องใช้วีซ่า
.........น้องอิฐชอบวงนี้มากนะ.......เลยประทับใจพี่ต้านสุดๆ ไปเลย
-
นายต้านโรแมนติคมาก
-
อ่านไป ปัดมดไป 555
พี่ต้านโรแมนติกมากกกกกกกกกก
:o8: เขินแทนอิฐ 555
-
HBD ค่ะน้องอิฐ เกิดเดือนเดียวกับพี่เลยอ่ะ คนเกิดเดือนนี้หน้าตาดีเน้อ :laugh:
เฮียต้านโรแมนติกมั่กมากอะ ผู้ชายอาร้ายยย น่ารักที่ซู็ดดดดด :o8:
-
ว้าววว...มันเจ๋งจริงๆ
-
หวานมากมายเลยนะพี่ต้าน+น้องอิฐ
พี่ต้านโรแมนติกโคตรๆ น่ารักซะ
HBDน้องอิฐด้วยจ้า และดีใจกับพี่ต้านด้วย เลิกพรากผู้เยาว์ซะที หลุดพ้นจากคำว่า คุก คุก คริคริ
-
HBD ด้วยคน!!!!!!!
ไปมาเลย์อะเปล่า
-
:mc4: :mc4: :mc4:
:L2: :L2: :L2:
:mc3: :mc3: :mc3:
:pig3: :pig3: :pig3:
:HBD4: :HBD4: :HBD4:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอกรี๊ดดังๆให้กับตอนนี้
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สุดๆอ่ะ ชอบตอนนี้มากๆเลย
เป็นตอนพิเศษที่โคตรๆจะพิเศษเลย
ถ้าเค้าเป็นน้องอิฐนะ
ต้านไม่มีวันหลุดมือไปจากเค้าแน่
โอ้ยยยย ชอบต้านจัง
-
o13 o13
-
เพิ่งอ่านทันครับ ก่อนอื่นต้องขอบคุณไรท์เตอร์ก่อน ขยันมาลงเรื่องมาก
แล้วก็ H'BD น้องอิฐ ด้วยนะครับ
-
52
#
ตอนเช้ากูตื่นไปทำงานด้วยความง่วง... แต่พอได้เดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางบรรยากาศของขุนเขาริมทะเล ความง่วงก็ค่อยๆ หายไป
เมื่อเช้าว่าจะเข้าไปหาอิฐในบ้านสักหน่อย... แต่ดันไม่มีใครอยู่ สงสัยไอ้พี่ธันมันคงส่งคนมารับอิฐไปแล้ว
โห.... มันร้ายมาก เจ็ดโมงครึ่งนะที่กูออกไปแล้วไม่เจอ งั้นแสดงว่าอิฐต้องตื่นออกไปเช้ากว่านั้นเลยสิเนี่ย...
สงสารที่รักกูจริงๆ ....ทีหลังต้องเตือนหน่อยละ ว่าอย่าไปกวนตรีนพี่ธัน เดี๋ยวจะโดนมันแกล้งเหมือนวันนี้อีก
พอไปถึงออฟฟิสกูก็เจอทีมงานหน้าเก่า ที่เคยร่วมงานกันแล้วเมื่อปีก่อน ทักทายกันเสร็จพวกพี่ๆ เค้าก็ชวนกูไปกินข้าวในตัวเมืองภูเก็ต
........ไปทำไมวะ กินแถวนี้ก็ได้ แล้วที่ไอ้พี่ธันนัดกูมาแต่เช้า.... เพื่ออะไรวะ เพื่อมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาเหรอ... เหอะ ตลกแดรก
ถึงจะขัดใจกู แต่ก็ต้องเออออไปกับพี่ๆ เค้า..... พอไปถึงที่ร้านอาหาร กินกันได้สักพัก ไอ้พี่ธันก็ตามมาสมทบ.... ถึงจะมาเลทแต่กูก็มองแบบไม่ใส่ใจ
...เรื่องของเมิง.....
“เป็นไงต้าน อาหารร้านนี้อร่อยใช้ได้มั้ย?” พี่ธันเดินมานั่งเก้าอี้ว่างข้างกู
“งั้นๆ แฟนผมทำอร่อยกว่านี้ล้านเท่า” กูตอบแบบเซ็งสุดขีด พี่ธันหัวเราะ
“ฮะๆๆ นายมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วเหรอ ไม่น่าเชื่อ เมื่อก่อนพี่เห็นควงคนนั้นทีคนนี้ที ไม่นึกว่าจะคิดจริงจังกับใครเป็น...” นี่ด่ากรูใช่ไหมเนี่ย
“ไม่สั่งไรเหรอพี่?” กูทำไม่สนใจกับประโยคกระแนะกระแหน....
“อ้อ มื้อเช้าพี่กินแค่กาแฟถ้วยเดียว” สักพักกาแฟที่ว่าก็มาถึง.... กูอยากรู้ว่าไอ้พี่ธันมันพาอิฐไปทิ้งไว้ส่วนไหนของรีสอร์ท แต่ไม่รู้ถามไปแล้วจะเป็นประเด็นให้มันคิดเล่นงานกูอีกรึเปล่า....
“เออ พี่ลืมบอกไปต้าน เมื่อเช้าพี่ให้คนรับน้องอิฐไปดู lobby แล้วนะ....” พี่ธันพูดเรื่องที่กูอยากรู้ขึ้นมาพอดี
“.......ครับ” เช้ามากเลยเมิง... แกล้งแฟนกูใช่ไหม
“พี่ให้ใครพาไปอ่ะ?” กูถาม
“คุณทรายน่ะ... หรืออาจจะมีคนอื่นด้วย น้องอิฐอยากดูส่วนไหนเดี๋ยวคุณทรายคงหาคนพาไปได้เองล่ะ” คุณทรายเป็นหัวหน้ารีเซปชั่น รู้หมดทุกซอกมุมของรีสอร์ท ถือว่าพี่ธันก็เลือกคนใช้ได้.... แต่อย่าคิดว่าแค่นี้จะทำให้กูลืมเรื่องที่เมิงทำไว้นะ
“ว่าแต่... ทำไมไม่พาแฟนนายมาเที่ยวที่นี่ล่ะ?” อยู่ๆ ก็วกกลับมาเรื่องนี้จนได้.... สราด
“เลิกกันแล้ว” กูพูดตัดบทไป
“อ้าว... ไหนเมื่อกี้นายบอกว่าแฟนทำอาหารอร่อย”
“แฟนเก่าไง”
“พูดจาวกวนนะต้าน... เวลาคุยงานกับลูกค้านายจะเป็นแบบนี้ไหมเนี่ย”
“พี่ธันรู้ตัวป่าวว่าโคตรพูดมากเลย แก่แล้วเป็นงี้ทุกคนป่าวพี่” กูรำคาญ....
“ฮะๆๆ แล้วนายจะรู้ว่าที่พี่พูดไปน่ะ คือความจริงที่นายต้องเจอในการทำงานทั้งนั้น”
กินข้าวเสร็จ พวกพี่ๆ ก็พากูไปเลือกซื้อขนม... ขนมหวาน ต่างๆ นานา ที่ขึ้นชื่อของภูเก็ต.....
อยากจะบอกว่ากูไม่ใช่ถนัดศรี... กูอิ่มจะตายอยู่แล้วโว้ย เมื่อไหร่จะได้เริ่มงานวะ
กลับมาถึงรีสอร์ทพร้อมความหงุดหงิดเต็มที่ กูถามพี่ธัน
“ได้ฤกษ์ไปดูไซต์ยังพี่ธัน?”
“กำลังจะพาไป ใจเย็นๆ สิ” กูถอนหายใจรอ.... รอ..... ธรรมดากูเกลียดการรอคอยที่สุด ยิ่งไอ้คนที่ไม่ตรงต่อเวลาด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่
กูไม่ได้ว่าพี่ธันไม่ตรงเวลานะ.... แต่เค้าจงใจยื้อเวลา... เพื่ออะไรวะ?
“มัวรออะไรอ่ะ?” กูถามแบบเหลืออด ถ้าไม่ทำงานกูจะไปหาเมียกูแล้วนะเว้ย
“พี่รอคุณกฤษเคลียร์ถนนอยู่ ตอนนี้ดินมันไม่ค่อยเสถียรพี่เลยกลัวว่ามันจะถล่มลงมา” เหอะ เมื่อเช้าก่อนพี่ธันมา กูถามคนอื่นว่าตอนนี้ปรับไซต์ไปถึงไหน เค้าบอกว่า cut fill เกือบเสร็จแล้ว... เรื่องเคลียร์ถนน ดินไม่เสถียรเลยฟังดูไม่เข้าท่า แต่กูก็เงียบๆ ไว้ก่อน
“ไปต้าน... คุณกฤษมารับแล้ว เดี๋ยวเค้าจะพานายไปดูไซต์ พี่มีนัดคุยงานกับลูกค้าคงจะไม่ได้ไปด้วย” พี่ธันโยนงานให้กูเสร็จ คุณกฤษก็เข้ามาพอดี
ไม่ว่างแล้วทำไมไม่บอกกูแต่แรกวะ....
จริงๆ แล้วการไปสำรวจพื้นที่มันต้องใช้เวลานานพอสมควร ทำให้เสร็จภายในวันเดียวไม่ได้หรอก... ตอนเย็นๆ ได้ข้อมูลพอสมควรกูถึงกลับเข้าที่พัก ไปอาบน้ำสักหน่อย ร้อนโคตร...
อาบน้ำเสร็จตอนแรกกะจะเริ่มคิดแบบไปเสนอพี่ธัน แต่กูคิดถึงอิฐว่ะ วันนี้ยังไม่ได้คุย ยังไม่ได้เห็นหน้ามันเลย
เปิดดูรูปที่รักกูในโทรศัพท์แก้ขัดไปได้สักพัก ถึงต่อสายในไปที่ห้องพักมัน...
รออยู่นาน ไม่มีคนรับ สงสัยอิฐยังไม่กลับมาว่ะ
กูเลยส่ง message ไปที่มือถือ... เพราะดูจะเป็นวิธีที่เสี่ยงน้อยที่สุด
‘where r u?’
คำถามง่ายๆ แต่ทำไมกว่ามันจะตอบถึงนานได้ขนาดนี้วะ ห้านาที.... อิฐถึงส่งข้อความตอบกลับมา
‘downtown’
กูเด้งตัวขึ้นจากเตียงอัตโนมัติ..... อยู่ในเมืองเหรอวะ! ไปยังไง ไปกับใคร......... พี่ทรายพาไปเหรอ
กูโทรไปเชคที่รีเซปชั่นทันที
“พี่ทรายเลิกกะตั้งแต่ตอนบ่ายแล้วจ้า...” พนักงานที่กูไม่รู้ชื่อรับสาย... แต่เค้ารู้จักกูบอก
“แล้วพี่รู้ไหมครับ ว่าอิฐออกไปข้างนอกกับใคร?” กรูถามเสียงเครียด
“อ้อ น้องอิฐ....... ไม่ทราบสิคะ เห็นพี่ทรายพาเดินดูล๊อบบี้ เลาจ์ บาร์ แล้วตอนเที่ยงพี่ก็ไม่เห็นน้องอิฐแล้วค่ะ” กูกัดฟันพูดขอบคุณก่อนจะวางสายไป.......
กูส่งข้อความไปหาอิฐอีกครั้ง
‘who u go with?’
กูจ้องหน้าจอมือถืออย่างใจจดใจจ่อ แต่จนแล้วจนรอดอิฐก็ไม่ตอบกลับมา…. ทำไมถึงไม่ตอบ...มันไปไหนกับใครวะ!
#
กูตัดสินใจปีนรั้วบ้านพักเข้าไปรออิฐข้างใน.... แมร่งเอ๊ย ทำไมต้องทำให้ลำบากใช่ไหม ก็เข้าทางประตูมันทำไม่ได้ยังไงล่ะวะ
จะไปยืนรอมันหน้าทางเข้าก็กลัวมีคนสงสัยอีก โดยเฉพาะถ้าคนที่ผ่านมาคือพี่ธัน....
กูนั่งรออิฐริมสระว่ายน้ำ..... สักพักได้ยินเสียงกุกกักหน้าประตู ตอนแรกว่าจะพุ่งเข้าไปหามัน แต่คิดอีกที..... ถ้ามันไม่ได้มาคนเดียวอ่ะ..ซวยเลย
กูเดินไปหลบข้างกำแพงห้อง ที่ติดกับสระ....
เหลือบตาดูอิฐเดินเข้ามาภายในบริเวณบ้านพร้อมกับ........
.............พี่ธัน..............
พวกเมิงคิดว่ากูรู้สึกยังไงน่ะเหรอ...... บอกไว้เลยว่าตอนนี้กูโมโหมาก แทบอยากจะพุ่งเข้าไปกระทืบพี่ธันซะเดี๋ยวนั้น....
กูสงสัยว่าใครวะ ที่พามันออกไปในเมือง.... ตอนนี้กูรู้แล้ว
ซึ้งสุดๆ เลยว่ะ
#
“ก๊อกน้ำอยู่ไหนหว่า?” พอเข้ามาถึงอิฐมันก็วิ่งไปมองหาก๊อกริมสวนหน้าบ้านทันที
“อยู่ตรงนั้น” พี่ธันชี้แล้วเดินเข้าไปนั่งยองใกล้ๆ เปิดน้ำรองใส่มือเอามาโปะที่ไหล่ตัวเอง
“อ่า.... ไม่ใช่พี่ มันอยู่เลยไปอีก” อิฐพยายามทำมือบอก.... สงสัยไหล่พี่ธันไปเปื้อนอะไรมาล่ะมั้ง
“พี่มองไม่เห็น” พี่ธันว่า พลางเอี้ยวตัวไปดูหลังตัวเอง
“ผมล้างให้ละกัน.... หันหลังสิพี่” พอพี่ธันหันหลังอิฐมันก็ดึงเสื้อพี่ธันแล้ววักน้ำใส่
“อยู่ที่นี่มาร้อยวันพันปีไม่เคยเจอแจ็คพอตแบบนี้เลยนะเนี่ย” พี่ธันพูดขำขำ แต่อิฐไม่ได้ตอบอะไร....
“ออกหมดแล้ว เดี๋ยวผมเอาผ้าขนหนูมาให้” พี่ธันพยักหน้า กูเห็นอิฐเดินเข้าไปในห้อง แล้วกลับออกมาพร้อมผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็ก
“ขอบใจนะ พี่ไปล่ะ” พี่ธันรับผ้าก่อนจะเดินไปที่ประตู
“วันนี้ขอบคุณนะครับ” อิฐว่า...
“ไม่เป็นไร” พี่ธันตอบสั้นๆ อิฐเลยยกมือไหว้ รอจนพี่ธันออกไปมันถึงปิดประตู......
พอหันหลังกลับมา อิฐสะดุ้งเฮือกที่เห็นกูยืนอยู่ตรงหน้ามัน
“พี่.....เข้ามาได้ไงอ่ะ?” อิฐถามแบบอึ้งๆ ปนตกใจ
กูไม่ตอบ แต่ถามมันกลับ
“........ไปไหนกับพี่ธันถึงกลับมาจนป่านนี้.... แล้วที่กูส่งเมสเซจไปทำไมไม่ตอบ?” กูรัวคำถามใส่อิฐ....
“คือ..พี่ทรายที่เป็นคนพาผมเดินดูรีสอร์ทเค้าชวนผมไปซื้อกางเกงว่ายน้ำในเมือง เพราะเห็นว่าผมลืมเอามาอ่ะ.... ผมเลยออกไปกับเค้าแล้วบังเอิญเจอพี่ธันที่ห้างมาคุยงานกับลูกค้า พอคุยงานเสร็จผมเลยกลับกับพี่ธัน พี่ทรายจะได้ไม่ต้องขับรถย้อนกลับมาส่ง ...แล้วที่ไม่ได้เมสเซจตอบก็เพราะพี่ธันอยู่ด้วย เดี๋ยวเค้าจะสงสัยเอาอ่ะ...เพราะตอนผมพิมตอบพี่ไปครั้งแรก เค้าถามว่าส่งหาต้านเหรอ....ทำไมไม่โทรคุยกันเลยล่ะ...... แต่ผมบอกว่าส่งหาเพื่อนอ่ะ เกือบไปแล้ว...” อิฐเล่าเสร็จก็ระบายลมหายใจพรืด
"เกือบไปแล้วอะไร?"
"ก็เกือบโดนจับได้น่ะสิ" นี่กูเข้าใจผิดไปเหรอวะเนี่ย
“แล้วเมื่อกี้น่ะมันอะไร?” แต่ก็ยังไม่หายสงสัยง่ายๆ ว่ะ
“อ่า...พอดีตอนลงจากรถกอล์ฟนกพิราบปล่อย m79 ตกใส่หลังพี่ธันอ่ะ อิฐเลยช่วยล้างออกให้”
เหอะ...... บอกตรงๆ ว่าถึงจะเป็นความบังเอิญหรืออะไรก็แล้วแต่ ตอนนี้กูเริ่มจะไม่ไว้ใจพี่ธันแล้วว่ะ เรื่องบังเอิญ ถ้ามันเกิดมากกว่าสองครั้งก็คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
แต่พี่ธันไม่ใช่เกย์ แถมมีแฟนแล้ว........
หรือกูจะระแวงมากเกินไปวะ......
“ไปห้างไหนกันมา?” กูถาม.... พยายามไม่ใช้อารมณ์กับมัน เพราะอิฐไม่ได้ทำผิดอะไร
“จังซีลอน ...มีแต่ฝรั่งเต็มเลยพี่” กูเดินเข้าไปในห้องกับอิฐ มันหยิบของที่ซื้อมาให้ดู ส่วนมากเป็นของกิน จะกลัวอดอยากอะไรขนาดนั้นวะ...
“ไหน ขอดูเกงว่ายน้ำหน่อยดิ๊ ซื้อแบบไหนมา”
อิฐหยิบให้ดู..... เป็นทรงขาสั้นสีดำ ไม่ใช่แบบเว้าขาลึกว่ะ ....เสียดาย...
“ไปว่ายน้ำกันไหม?” กูชวน แต่อิฐรีบส่ายหัวปฏิเสธ
“ยังอ่ะ วันนี้เหนื่อยแล้ว อยากนอน”
“ว่ายเหอะนะ..... อยากเห็นมึงใส่ตัวนี้อ่ะ... ท่าจะเซ็กซี่น่าดู” กูทำท่าจะโผเข้าไปหามัน แต่อิฐรีบเอาตรีนยันท้องกูไว้....
“อย่าเข้ามา... อิฐเหนื่อยแล้ว จะนอน”
“แค่ไปแช่น้ำด้วยกันก็ได้ ไม่ต้องว่าย... นะ”
“กับพี่ต้าน อิฐว่าไม่ใช่แค่นั้นแน่.... อ๊า! อย่าเข้ามา!” กูจับข้อเท้ามันแล้วดึงเข้ามาหาตัว... อิฐหงายหลังไปกับพื้น จังหวะนั้นกูรีบก้าวไปคร่อมตัวมันไว้
“พี่ต้าน.... อย่านะ อิฐพูดจริงๆ อื้อออ” กูก้มลงจูบปิดปาก แต่อิฐสะบัดหน้าหนีหลุดออกมาจนได้ มันรีบผลักอกกูแล้วลุกขึ้นนั่ง
"ทำไมอ่ะ รังเกียจกูแล้วเหรอ?" กูแกล้งทำหน้าเศร้า.... แต่ก็พอรู้ว่ามันไม่อยากเพราะอะไร
"....เปล่า...." อิฐเริ่มขยับเข้ามาใกล้กู โห...ไม่นึกว่าตัวเองจะเล่นละครเก่งขนาดนี้
"ก็อิฐไม่อยากจูบพี่" เศร้ามันเข้าไป... รันทดให้หนักๆ
".....ไม่ใช่นะ ก็.......เดี๋ยวมันไม่ใช่แค่นั้น แล้ว...พรุ่งนี้พี่ทรายจะพาไปดูห้องพัก ต้องเดินเยอะด้วย... อิฐไม่อยากให้เค้าสงสัย.....”
"แค่จูบเอง......อิฐไม่ไว้ใจพี่เหรอ?" กูพยายามเรียกคะแนนสงสาร.... แต่อิฐมันก็ช่างไม่รักษาน้ำใจกูเลย
"ก็ใช่อ่ะดิ..... พี่ต้าน ชอบ ทำหน้าหื่นอ่ะ" โห.....พูดความจริงซะเสียเลย
"ก็หื่นกับมึงคนเดียวนั่นแหล่ะ ตกลงจะไม่ให้จริงอ่ะ? โอกาสมันหาไม่ได้ง่ายๆ อีกแล้วนะ... เดี๋ยวกูก็ต้องไปทำงานหามรุ่งหามค่ำ วันดีคืนดีพี่ธันอาจจะนึกบ้าพากูไปอยู่ที่อื่นก็ได้.... ถ้าเราไม่ได้เจอกันอีกอ่ะ กูจะทำยังไง...." กลับเข้าร่างเดิมอย่างสมบูรณ์แล้วกู
"อย่ามาพูดเลย ถ้าโดนอย่างนั้นจริงๆ พี่ต้านคงยอมหรอก...... รีบกลับเถอะพี่ เดี๋ยวสักพักคงมีคนมาส่งข้าวเย็นแล้ว"
เวร... แห้วแดรกอีกแล้วกรู
“......ก็ได้ งั้นกลับแล้วนะ” กูลุกขึ้นยืน... เพราะเพิ่งคิดได้ว่า......ต้องมีคนเอาข้าวมาให้ที่ห้องตอนทุ่มครึ่งจริงๆ
“...พี่ต้านโกรธอิฐเหรอ?”
“ป่าวครับ... อิฐไม่อยากทำพี่ก็ไม่ทำ วันนี้รีบนอนซะนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสาย”
“อ..อืม ครับ พี่ต้านก็เหมือนกัน แล้วพรุ่งนี้ตื่นทันป่าว อิฐโทรปลุกไหม?” ไม่ตื๊อกูเลย.... จะบอกว่าอยากแต่เหตุการณ์ไม่เอื้อกูยังจะรู้สึกดีกว่านี้
“ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้ตื่นยากขนาดนั้น” อิฐก้มหัวแล้วพยักหน้า..... กูยกมือลูบผมมันเบาๆ ทั้งที่จริงอยากทำมากกว่านี้ แต่กลัวจะยั้งใจไม่อยู่
“ทรมานว่ะ อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่ทำอะไรไม่ได้......” เพราะไอ้พี่ธันคนเดียว... หวังดีให้แยกกันอยู่ กลัวนอนด้วยกันแล้วสปาร์ค
“พี่ต้านเข้ามายังไงเหรอ?” ท่าจะสงสัยตั้งแต่แรกแล้วดิ...
“ปีนกำแพงเข้ามา” กูตอบ
“กำแพงสูงตั้งสองเมตรกว่า ปีนไงอ่ะ?”
“ถามไม จะปีนมาหาพี่เหรอ?” กูแซวมัน
“.....ก็แค่อยากรู้” กูอธิบายให้มันฟังว่าต้องเกาะเกี่ยวท่าไหนถึงปีนข้ามมาได้ กูคำนวณไว้เรียบร้อยแล้ว... เดี๋ยววันหลังจะปีนเข้ามาอีก เหอะๆ
“โห หลายขั้นตอนจัง”
“ฮะๆๆ ก็อยากเห็นหน้าเมิงอ่ะ.... แต่สุดช้อคเจอมึงอยู่กับพี่ธัน”
“.......................” อิฐทำหน้าเศร้าเลย .....กูแค่พูดเล่น
“อยากอยู่ที่นี่ต่อรึเปล่า...?” กูถามเพราะกลัวมันอึดอัดกับสถานการณ์ที่โดนคนคอยจับตามองอยู่แบบนี้
“.......................”
“ถ้าอึดอัด เดี๋ยวกูจะพามึงกลับบ้าน ......กูอยู่คนเดียวได้....”
“แต่อิฐอยู่คนเดียวไม่ได้” พูดจบมันเข้ามากอดกูแน่น... กูกอดมันตอบแล้วลากริมฝีปากไปบนแก้มเนียน กูหอมแก้มมันสุดลมหายใจ
อยากบอกว่าโคตรดีใจเลยว่ะ....ที่ได้ยินมันพูดแบบนี้
ก่อนจะได้กลับไปที่ห้องของตัวเองจริงๆ กูกับอิฐก็จูบกันอีกสักพักถึงรีบผละออกจากกัน..... เพราะ เสียงกริ่งที่ดังขึ้นหน้าประตู
.......บรรลัยแล้ว.... กูรีบวิ่งไปที่กำแพงแล้วกระโดดออกไปจากที่นั่นทันที.......
กรรมของกูจริงๆ...... ทำไมต้องกลัวขนาดนั้น....... ก็เพราะกูคิดว่าพี่ธันมันต้องคอยจับตาดูกูกับอิฐอยู่น่ะสิ
มันกำลังสงสัยกูรู้........
เฮ้อ......จะทนแบบนี้ไปได้สักแค่ไหนวะ
อกจะแตกตายอยู่แล้วโว้ย...
H
thank you...all
ตอนที่แล้วพาไปมาเลย์ฯ ถูกแล้วคับพี่น้อง เขียนๆ ไปเพิ่งรู้ว่าพี่ต้านโรแมนติค.... ฮ่าๆๆ แอบไม่อยากเชื่อเล็กน้อย
-
บอกความจริงไปเล้ย
-
ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย!!!!!
บอกไปเถอะต้าน เห็นแล้วเหนื่อยแทน ไอ้จังหวะที่จะได้ แต่กลับชวด คนอ่านพาลจะเซงไปด้วยเลย 5555+
-
แต่มันอึดอัดจริงๆนะ
เวลามีคนมาคอยนั่งจับผิดอยู่ตลอดเวลา
มันรู้สึกแบบเซ็ง หงุดหงิด และก็รำคาญอ่ะ
เชื่อว่าต้านก็กำลังรู้สึกแบบนั้น
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z2: :z2: :z2:
-
พี่ธันนี่ยังไงเนี่ย คนเขาจะรักกัน
-
อ่านแล้วอึดอัดแทน ต้านกล้าๆหน่อย คุยกับธันไปเลย
-
53
#
นรกชัดๆ....... ไม่นึกเลยว่างานมันจะเยอะขนาดนี้....
จะให้พูดตรงๆ ไหม...... กูไม่ได้คุยกับอิฐแบบจริงๆ จังๆ มาอาทิตย์นึงแล้ว
อาจเจอกันบ้างนิดหน่อย เพราะวันดีคืนดีกูขับรถผ่านก็เห็นมันช่วย รปภ. โบกรถให้ลูกค้าอยู่.....
ฮึ่ม...ไอ้นี่ อยู่ไม่เคยเป็นสุขเลยสักที
อิฐมันเป็นคนเงียบๆ แต่เอาเข้าจริงก็มนุษยสัมพันธ์ดีแบบไม่น่าเชื่อ.....
ตอนนี้คนทั้งรีสอร์ทรู้จักมันกันหมดแล้ว ถ้าพูดถึงอิฐ ใครไม่รู้จักมันอ่ะ ไม่มีหรอก.....
เพราะมันไปช่วยเค้าทำนั่นทำนี่ไปทั่ว...... แล้วคนเค้าก็ชื่มชม เอ็นดูอ่ะนะ......จะว่าดีก็คงดีมั้ง
แต่กูไม่ชอบ.......
....ไม่เข้าใจ......จะอยู่เฉยๆ บ้างไม่ได้รึไงวะ
“พี่ธัน ผมว่าตรงนี้ไม่น่าทำพาร์คกิ้งหรอก มันบังวิว สโลปก็ชัน เดี๋ยวต้องคัต-ฟิล ใหม่อีก” กูถอนหายใจ... สี่วันแล้วตกลงผังโซนกันไม่ได้สักที
อย่างงี้ล่ะ... ทีมออกแบบมีหลายคน ต่างคนก็ต่างมีความคิดของตัวเอง หลังประชุมเสร็จ กูรู้สึกรำคาญที่พวกเค้าเถียงกันไม่เลิกสักที... เลยเอางานมาคุยกับพี่ธันนอกรอบ
“ก็จริงอย่างนายว่า... แต่คุณชัยเค้าก็มีเหตุผลน่าฟังอยู่เหมือนกัน ถ้าหากเอาพาร์คกิ้งไปไว้ที่อื่น กลุ่มของอาคารมันก็จะกระจัดกระจาย”
“มันดีไซน์ได้น่าพี่... แต่ผมว่าตรงนี้ย้ายดีกว่า”
“ถ้านายมีเหตุผลพอ พรุ่งนี้ก็ทำกราฟฟิคไปเสนอที่ประชุมสิ ข้อดีข้อเสียมันมีกันหมดทุกคน เพียงแต่ว่าดีไซน์ของใครจะมีข้อเสียน้อยที่สุด” งานเข้าอีกสิกู ถ้าจะให้
คนทั้งหมดยอมรอบแบบของกู กูก็ต้องทำให้เค้าเห็นแนวความคิดที่ออกมาเป็นรูปธรรม.... แต่ที่ผ่านมา......แมร่งยังเป็นรูปธรรมไม่พออีกรึไงวะ?
เชี้ยเอ๊ย..........เกิดเป็นคนนี่มันลำบากจริงๆ
เลิกงาน กูอาบน้ำกินข้าว...... และทำแบบ
แต่มันไม่มีอารมณ์ว่ะ....... เบื่อ เซ็ง รำคาญ
สี่ทุ่ม กูทนรับสภาพตัวเองไม่ไหวเลยหยิบมือถือขึ้นมา
RRRR- - -
“ครับ”
“อิฐ เปิดประตูให้พี่หน่อย”
ไม่ปงมันปีนแมร่งแล้วกำแพง.... เหนื่อย พี่ธันมันคงไม่บ้ามาหากูตอนนี้หรอกมั้ง ถึงมาก็ช่างหัวมันเถอะ ต่อไปมันจะพูดอะไรก็ช่างหัวมันใครจะไปสน และทำไมกูถึงต้องสนล่ะ.... อย่านึกว่ากูไม่รู้นะว่าพี่ธันมันให้กูทำงานหนักขนาดนี้เพื่ออะไร .......ก็เพื่อไม่ให้กูมีเวลาว่างไปเจออิฐน่ะสิ
-กริ๊ก-
เสียงปลดล็อคประตู พออิฐเปิดออกมา กูก็พุ่งเข้าไปกอดมันทั้งตัวทันที
“อื้อ พี่ต้าน...ขอปิดประตูก่อน” มันพูดเสียงอู้อี้กับอกกู
กูเลยผละออกเดินไปปิดให้
“คิดถึงมึงโคตรเลยว่ะ กูทำงานจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว” อิฐเดินมาจูงมือกูไปนั่งที่เก้าอี้สีขาวริมสระว่ายน้ำ มันปิดไฟรอบสระทำให้เห็นวิวทะเล ท้องฟ้าสีดำและแสงไฟ
ของเมืองเป็นจุดเล็กๆ ชัดเจน
“ไม่รู้เพราะตกลงแบบกันไม่ได้หรือว่าทำใจเย็นไม่อยากให้เสร็จจริงๆ กันแน่......” กูระบายความอึดอัดออกมา ใจอยากให้งานเสร็จไวๆ จะได้ลงผังสักที แต่นี่ป่าน
นี้แล้วโซนยังไม่ได้
“แล้วพี่มีงานค้างอยู่รึเปล่า?” อิฐถาม
“มี...แต่เลิกทำแม่งแล้ว ไม่เห็นจะมีใครสนวะ..... ถ้าเป็นแบบนี้ก็ให้มันเสร็จชาติหน้าไปเลย!”
“เครียดก็พักก่อนก็ได้พี่ต้าน” มันพูดแล้วเอานิ้วคลายรอยย่นตรงหัวคิ้วกู
“อืม” กูถอนหายใจแรงๆ มองดูภาพทะเลยามค่ำคืน
“กินไรไหม?”
“ขอว๊อดก้าแรงๆ แก้วนึง” กูพูดเล่นนะ แต่อิฐมันทำจริงว่ะ
“เดี๋ยวเอามาให้” ในรีสอร์ทจะมีเครื่องดื่มประดับตู้เย็นเอาไว้ทุกห้องอยู่แล้ว ทั้งน้ำเปล่า น้ำอัดลม เบียร์ และเหล้า
อิฐมันหายไปสักพักก็ยื่นแก้วน้ำสีใสให้กู
“น้ำเปล่า?” เทมาประมาณสองอึก...คงไม่ใช่หรอก แกล้งถามไปงั้นล่ะว่ะ
“ลองกินดู” ซัดไปหนึ่งจอก..... ว๊อดก้าจริงด้วยว่ะ ปรี๊ดเดียวก็สะอื้นแล้ว ..แสบคอ
“เอาอีกมั้ย?”
“ทำไมตามใจจังวะ นึกว่าจะห้าม” กูยื่นแก้วคืน รู้สึกแปลกใจนิดๆ แต่ก็แค่นั้น.... กูรู้แล้วว่าวันนี้อิฐต้องตามใจกูทุกอย่างแน่ๆ
“ว่ายน้ำกันป่ะ?” กูถาม เพื่อให้แน่ใจความคิดตัวเอง
“.................” อิฐนิ่งไปแป้บนึงก่อนจะพยักหน้า .....อย่างที่คิด ไม่งั้นที่รักกูจะพูดเหรอว่ากูเป็นคนเดียวที่เข้าใจมัน
“พี่ต้านจะไปเอาเกงว่ายน้ำก่อนป่าว?” กูใส่ขาสั้นเสื้อยืดมา....
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวใส่ตัวนี้แหล่ะ” พูดจบกูถอดเสื้อโดดลงสระทันที อิฐยืนมองอยู่ครู่นึง
“ไปเปลี่ยนชุดดิ” มันใส่ชุดนอนแล้วครับ.... เหอะๆ
อิฐเดินหายเข้าไปในห้องนอนพักนึงก็ออกมาพร้อมร่างเปลือยท่อนบนกับกางเกงว่ายน้ำขาสั้นสีดำหนึ่งคืบ
...........อ๊าก ใจสั่นเลยกู เลือดกำเดาจะไหล
“ไม่ต้องมองแบบนั้นเลย” มันทำหน้างอที่ถูกสายตาโลมเลีย หลังจากวางผ้าขนหนูไว้บนเก้าอี้ อิฐถึงค่อยๆ หย่อนขาลงมาในน้ำ.....
“เที่ยวทั่วรีสอร์ทรึยัง?” ถามเสร็จก็ว่ายเข้าไปใกล้มัน กูดึงแขนอิฐมาที่ขอบสระ... อิฐเอามือไปเกาะไว้แล้วหันมาตอบ
“ทั่วแล้วมั้ง... พี่ทรายบอก”
“นอกจากเป็นคนโบกรถแล้วยังแอบไปทำอะไรอีกรึเปล่า?” กูถามพร้อมกับก้มหน้าไปที่ต้นคอขาว กูลากปลายลิ้นจากฐานคอไปจนถึงใบหู อิฐสะดุ้งเอามือเกาะไหล่
ตอนกูแหย่ลิ้นเข้าไปข้างใน
“.....อ่ะ อืออ”
“หืม.... แอบไปทำอะไรรึเปล่า?” กูยกมือลูบไล้ทั่วแผ่นอกเนียน พอสัมผัสถึงเม็ดเล็กๆ กูใช้นิ้วบีบและสะกิดเบาๆ จนอิฐเริ่มร้องครางออกมา
“....ทะ...ทำ...อือ”
“ทำอะไร?” กูอุ้มสะโพกอิฐขึ้น แล้วครอบปากลงดูดเลียยอดอกทั้งสองข้าง
“..อะ....กับ..ข้าว อืออ พี่ต้าน....” กูปล่อยมือข้างนึง แล้วใช้อีกข้างดึงกางเกงอิฐลง
“....นอกนั้นล่ะ? มีใครมายุ่งกับอิฐรึเปล่า?” กูจับของอิฐมาไว้ในอุ้งมือ แล้วรูดขึ้นลงตามความยาวช้าๆ
“...........................” มันเงียบว่ะ... ได้ยินแต่เสียงหอบหนักๆ ดังอยู่ข้างหู
“......มีเหรอ?” กูปล่อยมือแล้วล้วงต่ำลงไปกว่านั้น
“.....มะ...อิฐ....ไม่ น...อ๊ะ! อื้อออ” กูเงยหน้าขึ้นประกบปากมันแล้วกดนิ้วไปที่ช่องทางคับแคบด้านหลัง...
“อือออ” เมื่อลิ้นของเราสัมผัสกัน กูก็ดูดกลืนความหวานไปทั่วริมฝีปากบาง... ส่วนข้างล่างก็ชักเข้าออกเป็นจังหวะจนอิฐตัวสั่นเกร็งไปหมด.....
“ไม่อะไร?” กูถามพร้อมเลียปากสีแดงของมัน
“.....ม...ไม่แน่ใจ” จบคำ กูหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วเลิกคิ้วถามเสียงเครียด
“.....ใคร?” ใครเสือกมายุ่งกับเมียกูอีกวะ!
เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นพอดี...... อิฐสะดุ้งจะดันตัวเองออกมา แต่กูกดมันไว้
แมร่ง....ไอ้เวรตัวไหนมันถึงมาเอาป่านนี้ เวลาคนพักผ่อนมันไม่รู้จักมารยาทรึไง
“พี่ต้าน...ป...ปล่อย มีคนมา” กูไม่ปล่อยแต่สอดนิ้วเข้าไปอีกนิ้ว
“อ๊ะ...อา...เจ็บ พี่ต้าน”
“ตอบมาว่ามันเป็นใคร?”
“น้องอิฐ อยู่รึเปล่าครับ!?”
เสียงกริ่งเงียบไป แต่เสียงพี่ธันดังโพล่งขึ้นมาแทน....
...........................มาทำบ้าอะไรวะ!!?
“อืออ พ...พี่ต้าน....ปล่อยก่อน พี่ธันมา”
“ไม่.....”
“น้องอิฐไม่อยู่เหรอครับ!? น้องอิฐ!” พี่ธันยังตะโกนไม่หยุด
กูขยับนิ้วเข้าออกถี่ขึ้น อิฐทำท่าจะร้องครางออกมา กูเลยรีบเอาปากประกบปิดเสียงเอาไว้
“ฮื่อออ อือ” ช่างหัวพี่ธันดิ พอเห็นว่าไม่มีใครไปเปิดประตู เดี๋ยวก็คงเลิกตะโกนแล้วกลับไปเอง
เสียงพี่ธันเงียบไปแล้ว กูเลยถอนจูบออกมา
“พ...พี่ต้าน...ปล่อยเถอะ” กูกอดเอวมันแน่นขึ้น แล้วส่งนิ้วที่สามเข้าไป แต่ยังไม่ทันได้ขยับ.... กูได้ยินเสียงกุกกักดังที่หน้าประตู..... พร้อมเสียงปลดล็อค
เท่านั้นล่ะมึง... สติสตังที่แตกกระเจิงไปแล้วแม่งกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวทันที....
“พี่ต้าน...ห...หาที่หลบเร็ว!” อิฐบอกเสียงตื่น
"ช่างดิ! ให้มันรู้ไปเลย" ...ลืมตัวพูดว่ะ
"อย่าพี่ต้าน อย่าบอกคนอื่น" อิฐพยายามดันหลังกูขึ้นจากสระ "อย่าผิดสัญญา" .......สัญญาอีกแล้ว.......
เหอะ ก็ได้วะ
....ก่อนที่จะไม่ทันการ กูรีบว่ายน้ำขึ้นฝั่งแล้ววิ่งเข้าไปหาที่ซ่อนตัวในห้องนอนอิฐแบบเฉียดตาย.....
จะว่าไป....ถ้าพี่ธันจับได้ กูก็แพ้มันอ่ะดิ......
“น้องอิฐ!” กูได้ยินเสียงพี่ธันร้องเรียกที่รักกูตอนเดินเข้ามา แมร่งมีเหี้ยอะไรนักหนาวะ...... ถึงได้ตามรังควาญกันไม่เลิก
“ใจหายหมดนึกว่าเป็นอะไร ทำไมถึงไม่ยอมเปิดประตู พี่เรียกตั้งนาน...” กูชะโงกตัวไปมองอิฐ..... เห็นมันกำลังลอยคออยู่ในสระฝั่งที่ไกลกับทางเดินมากที่สุด
เพราะเพิ่งผ่านเรื่องสยิวมาหน้าอิฐเลยยังคงแดงระเรื่ออยู่ ปากก็บวมช้ำ...... รอยจูบก็มีทั่วคอ......
เฮ้อ...... จะทำยังไงดีวะเนี่ย กูจะโผล่ออกไปตอนนี้ก็ไม่ได้ซะด้วย หวังว่าพี่ธันคงไม่ทันสังเกต เพราะที่ตรงนั้นก็ไม่ได้สว่างอะไรมาก
“เอ่อ....ผมกำลังจะออกไป..... แต่พี่เปิดเข้ามาก่อน” อิฐตอบเสียงยังติดสั่นอยู่นิด
“…………..ต้านอยู่ที่นี่รึเปล่า?” บรรลัยแล้วกู อิฐจ้องตาพี่ธันเขม็งก่อนตอบ
“...............ไม่อยู่ครับ”
“เมื่อกี้พี่ไปหาที่ห้องแล้วไม่เจอ มือถือมันก็ไม่ได้เอาติดตัวไป........ รู้ไหมว่าต้านหายไปไหน?”
“........ไม่ทราบครับ”
“น้องอิฐ.....ไม่รู้ไม่เห็นจริงๆ น่ะเหรอ......?” กูเห็นพี่ธันมองรอยน้ำเปียกๆ ลากเป็นทางยาวจากสระมาถึงในห้อง...... ชิบหาย... ไม่รู้ว่าเห็นรอยเท้ารึเปล่าเพราะ
พื้นมันสีเข้ม แสงก็ไม่ค่อยมี
“จริงครับ... พี่ต้านอาจจะออกไปเดินเล่น เพราะผมเคยได้ยินเค้าพูดว่าชอบเดินเล่นตอนกลางคืน” อันนี้เรื่องจริง พี่ธันเลยไม่เถียง
“เฮ้อ......มันจะกลับมาตอนไหนก็ไม่รู้ เดี๋ยวพี่ต้องรีบไปแล้วด้วย”
“.......................” ไปไหนวะ
“พี่ฝากงานให้ต้านหน่อยได้ไหมน้องอิฐ เพราะเดี๋ยวพี่ต้องไปธุระที่พังงาสามวัน มันจะได้เอาข้อมูลที่ให้ไปนำเสนอพรุ่งนี้” พี่ธันชูเอกสารในมือไปมา....
อิฐอึ้งไปแป้บนึงก่อนจะค่อยๆ ว่ายไปที่ขอบสระฝั่งที่พี่ธันยืนอยู่...
พี่ธันเดินไปหยิบผ้าขนหนูเตรียมยื่นให้.... แต่อิฐมันยังไม่ยอมขึ้นจากน้ำ
“มาสิครับ พี่จะได้อธิบายงานให้ฟัง ..เดี๋ยวจะไปไม่ทันห้าทุ่ม”
“……..คือ...ผม”
“ให้พี่ช่วยดึงขึ้นมาไหม?” พี่ธันนั่งลงและยื่นมือไปให้อิฐ
“พี่บอกตรงนี้เลยได้ป่าวครับ เดี๋ยวกระดาษจะเปียก” อิฐเงยหน้าพูด เห็นพี่ธันมันยิ้มนิดๆ ให้แล้วบอกว่า
“มันมืดนะ จะมองเห็นเหรอ?” อิฐกัดริมฝีปากล่างอย่างชั่งใจ..... จากนั้นมันถึงรีบปีนขึ้นจากสระแล้วดึงผ้าขนหนูจากมือพี่ธันมาปิดๆ ไว้โดยเฉพาะที่รอบคอและกึ่ง
กลางลำตัว
“.....................”
“ไปคุยในห้องมั้ย ตรงนี้ไม่ค่อยมีแสงเลย” กูชักจะอึดอัดกับสถานการณ์คับขันตรงหน้า... คิดในใจว่าถ้ากูออกไปตอนนี้.. มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
บางทีอาจจะไม่เกิดอะไรก็ได้ แค่พี่ธันรู้ว่ากูแอบมาทำอะไรกับอิฐที่นี่
แต่กูสัญญากับแม่ไว้ว่าจะไม่ให้ใครรู้เรื่องของเราเด็ดขาด..... คำสัญญามันจะไม่มีความหมายอีกต่อไป
และแม่อาจจะไม่ปล่อยกูแบบนี้อีกแล้วก็ได้ ถ้ากูผิดคำพูด......
อิฐเดินตามพี่ธันเข้ามาในห้อง.... ในขณะที่กูหลบอยู่หลังฉากกั้น
“จะไปไหนครับ?” พี่ธันถามอิฐ
“ผมจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“ไม่ต้องหรอกครับ คุยแป้บเดียว....ผู้ชายเหมือนกันไม่เห็นต้องอายเลย”
“.......................”
“หรือว่าน้องอิฐไม่ใช่ผู้ชายครับ?” กูชะงัก...รู้สึกโกรธกับคำพูดของพี่ธัน
มือสองข้างกำแน่นจนปวดข้อไปหมด....
พี่ธันทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง จากนั้นกางกระดาษออก อิฐนั่งลงข้างๆ แล้วฟังที่พี่ธันพูด
“ฝากงานให้ต้านคืนนี้ด้วยนะ พี่ต้องไปแล้ว” พออธิบายจบ เค้าก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
กูถอนหายใจโล่งอก แต่ก็ได้แค่ไม่กี่วินาที..... พี่ธันหันมาพูดกับอิฐที่นั่งอยู่ที่เดิม...
“.....น้องอิฐ... หน้าแดงมากเลยนะ..... ที่ค้างไว้ก็ทำต่อให้เสร็จล่ะ....”
H
thank you!
สวัสดีนักอ่านหน้าใหม่ทุกท่านด้วยนะ...
ส่วนหน้าเก่าทุกท่านก็ขอบคุณมากกก ที่อยู่เป็นเพื่อนกันมาจนบัดนี้
คุยกับคนอ่านนิดนึง.... หลังจากไม่ได้คุยมานาน..... แหะๆ
คุณ 4life - ต้านอยากบอกนะ แต่คุณแม่ขอร้อง..
คุณ heavenly**yaoi - ต้านอยากบอกจะแย่แล้ว เหอะๆ แต่ก็อยากเอาชนะพี่ธันด้วย
คุณ parity_yc - ถูกต้องที่สุดเลยคับ คนที่ชอบจับผิดเนี่ย... น่ารำคาญมาก อยากกระทืบ
คุณ wisa - แต๊งกิ้วเน้อ
คุณ DE SaiKuNee - ขอบคุณคร้าบ
คุณ m_pop91 - พี่ธันมี something... น่ะนะ สตอร์คมีอยู่อ่ะเลยลงได้เรื่อยๆ
คุณ ordkrub - มันก็น่าอึดอัดอยู่หรอก แต่ทั้งอิฐทั้งแม่ก็ไม่อยากให้เปิดเผยอ่า
เวลคั่มนะคับ/ค่ะทุกท่าน
อาจจะเขียนไม่หนุกเท่าไหร่ แต่ตั้งใจเต็มที่!
-
:z13:
ตกลงรู้หรือไม่รู้กันแน่เนี้ย
แต่น่าจะรู้แล้วนะ คิดว่าพี่ธันคงไม่โง่หรอก
รอยน้ำยาวเป็นทางขนาดนั้น
ปล.แอบหงุดหงิดแทนต้านกับนู๋อิฐเล็กๆ :m16:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ง่ะ ห่วย
เฮียธันรู้ทันซะเเล้ว เฮ่อๆ
-
กำ เฮียแกรู้ทันซะแล้ว พี่ต้านโดนเฮียแกแกล้งแล้ว หุหุหุหุหุ :m20: :laugh:
-
พี่ธันน่าจะรู้มาตลอด
แต่ไม่พูด??
-
:m16: พี่ธัน ขัดจังหวะนะเนี่ย ต้านค้างไปเลย :laugh:
จริงๆแล้วรู้ใช่ไหม อารมณ์แบบอยากแกล้งน้องอะไรประมาณนี้ล่ะซิ
-
:pig4: :pig4:
ติดตามทุกวัน ไรเตอร์ขยันมากมาย
ชอบอิฐอ่ะ ความจริงก็ชอบต้านด้วย อิอิ
-
เหอะๆๆ รู้สึกเซ็งไอ่พี่ทันเล็กน้อย :เฮ้อ:
ขัดจังหวะได้ขัดจังหวะดี ชิ :m16:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
:L2:
:bye2:
-
ไอ้พี่ธันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน! หลายทีแล้วนะคะคุณณณณณณณณณ!
-
เหมือนโดนแกล้งอ่ะ
:jul3:
พี่ธันรักหรอกเลยหยอกเล่นอ่ะเปล่า
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:L2:
-
อิพี่ธํนจะฉลาดเกินไปแล้วเดี๋ยวจะโดน
-
:z10:
-
54
#
“พี่ต้าน...พี่ธันต้องรู้แล้วแน่เลย” อิฐเข้ามาบอกกู หลังจากที่พี่ธันออกจากบริเวณบ้านไปแล้ว
ปกติกูต้องตอบอิฐว่า ช่างหัวมัน... ใครจะไปสน แต่ครั้งนี้ไม่สนไม่ได้ว่ะ
“....พี่ธันไม่เห็นสักหน่อย อย่าคิดมาก” กูพยายามพูดปลอบใจอิฐ ทั้งที่รู้ว่า..... ไม่ได้ง่ายอย่างนั้น
“แต่ผม..........” กูจ้องตามันให้หยุดพูด
“พี่ธันมันเป็นคนชอบพูดแบบนี้อยู่แล้ว ถ้าไม่ทำพิรุธให้เห็นเดี๋ยวเค้าก็เลิกความคิดไปเอง” แต่เมื่อกี้แมร่งพิรุธไปเต็มๆ เฮ้อ...... คิดไม่ออกโว้ย
คืนนั้นกูเอางานกลับไปทำ..... ในอกเดือดพล่านจนแทบจะระเบิด
...........มาขวางกูหลายทีแล้วนะพี่ธัน.... จะจับกูให้ได้คาตาเลยใช่ไหม
ฝันไปเถอะ!
สามวันหลังจากนั้นพี่ธันกลับมา... เค้าเรียกกูเข้าไปหาที่ห้องทำงาน.... บอกตรงๆ ตอนนี้แค่หน้ากูก็ยังไม่อยากมอง
“พี่ไปดูไซต์ที่พังงามานะต้าน... ตอนแรกก็ว่าจะพานายไปด้วย แต่มันกะทันหันแล้วนายเองก็ต้องพรีเซนต์งานวันรุ่งขึ้น พี่เลยไปคนเดียว เดี๋ยววันไหนถ้านายและพี่ว่าง ก็ค่อยไปดูกันใหม่ว่าทำเลเหมาะที่จะสร้างรีสอร์ทแห่งใหม่รึเปล่า” พี่ธันพูดรวดเดียวจบโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นจากแลปท้อป
“ว่าแต่คืนนั้นนายหายไปไหนมาต้าน?” เค้าเหลือบตาขึ้นมองกูแวบนึงเหมือนคนที่รู้อะไรอยู่แล้ว
“........ผมจำเป็นต้องบอกมั้ยพี่ธัน?” กูถามแบบคนใกล้หมดความอดทน
“ไม่หรอก เพียงแต่ถ้าพี่มีธุระแบบครั้งนี้แล้วติดต่อหานายไม่ได้ นายคิดว่าพี่ควรจะทำยังไงดีล่ะ?” กูเห็นรอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปาก.....
กูชักไม่แน่ใจว่าพี่ธันต้องการอะไรกันแน่
ทำแบบนี้แล้วได้อะไร?
เพื่ออะไร?
ทำให้กูขายหน้าเหรอ?
หรือจะไล่ให้กูไปพ้นๆ ไม่อยากให้กูทำงานที่นี่
หรือว่า.... เค้าทำอะไรบางอย่างไปแล้ว แต่ไม่อยากให้กูรู้.....?
“ไปทำงานเถอะ เวลาจะออกไปไหนแค่พกมือถือติดตัวไว้บ้างก็พอแล้ว” พี่ธันบอกปัดแล้วไล่กูออกจากห้อง.......
เออ...ยังกับกูอยากอยู่นักนี่ กูเองก็เบื่อมึงเต็มทนแล้วเหมือนกัน
บ่ายวันหนึ่งกูเดินสวนกับอิฐตรงทางเดิน มันมากับเมดสองคน ท่าทางแบบนี้เดาได้เลยว่ามันจะไปช่วยเค้าทำความสะอาด....
“คุยไรด้วยหน่อยดิ” กูบอกอิฐ มันหันไปยิ้มให้พี่เมดแล้วขอตัวออกมา
“เบื่อไหม?” กูถามมันระหว่างที่เรากำลังเดินเล่นกันอยู่ในสวน
“ไม่ครับ ที่นี่มีไรให้ทำเยอะเลย” อิฐตอบยิ้มๆ
“กูคิดถึงมึง” กูทำงาน กูเครียด... กลับมาหวังจะได้เจอหน้าเมีย แต่ทำไมมันถึงไม่เป็นแบบนั้นวะ
“กูไม่อยากทำแม่งแล้ว แต่กูจะแพ้พี่ธันไม่ได้ มันจงใจยื้อเวลาให้แบบกูไม่ผ่านที่ประชุม”
“.....พี่ต้านมาช่วยทำงานแล้วเค้าจะทำแบบนั้นทำไมอ่ะ?” ก็นั่นน่ะสิ
“ไม่รู้แม่งดิ กูไม่รู้ แต่มันต้องมีเรื่องอะไรแน่”
“.........อิฐช่วยไหมพี่ต้าน” มันพูดขึ้น
“.......ช่วยอะไร?” กูงง ไม่แน่ใจว่ามันจะช่วยอะไรกู
“งานไง” อ้าว...นึกว่าเรื่อง xxx ซะอีก
ระหว่างที่เดินคุยกันอยู่ คนที่ไม่อยากเห็นหน้าดันโผล่เข้ามาพอดี..... กูเกลียดมึงสราด...... พี่ชายใจดีของกูหายไปไหนแล้ววะ คงตายไปแล้วมั้ง
“ว่าไงครับ เดินคุยอะไรกันสองคนเหรอ?” กูหันหน้าหนีไม่อยากมอง.....มันน่าหงุดหงิด น่าโมโห อิฐเลยตอบแทน
“คุยหลายเรื่องครับ”
“ฮะๆๆ ทานข้าวเที่ยงกันรึยัง พี่ว่าจะชวนไปทานอาหารข้างนอกพอดี”
“ชวนใคร?” กูถามเสียงห้วน
“........ก็ชวนทั้งสองคน หรือนายอยากให้พี่ชวนน้องอิฐคนเดียว” เส้นเลือดกูปุดขึ้นบนขมับทันทีตอนที่เห็นพี่ธันเลิกคิ้วถาม
“ผมกับพี่ต้านทานเรียบร้อยแล้วครับ” อิฐตอบทั้งที่เรายังไม่ได้กินอะไรกันเลยสักนิด
“เหรอ......น่าเสียดาย งั้นไว้มื้อเย็นเราค่อยไปทานแล้วกัน ร้านนี้เค้าทำอาหารอร่อยมาก พี่เลยอยากให้ลองไปชิมน่ะ” ใครเค้าอยากไปกับเมิง....
“ตอนหกโมงรอพี่ที่ล๊อบบี้ละกันนะ...”
#
“ไอ้บ้าเอ๊ย ถามกูรึยังว่ากูอยากไปมั้ย!” กูพูดหลังจากพี่ธันเดินลับสายตาไปแล้ว
“กูไม่ไป ถ้ามันอยากไปก็ให้มันไปคนเดียว” ไม่เหลือแล้ว.... ความเคารพ ช่างแม่งแล้ว
“.........พี่ต้าน พี่กับพี่ธันไม่ชอบหน้ากันเหรอ?” อยู่ๆ อิฐก็ถาม
“เพิ่งไม่ชอบหน้ามันก็คราวนี้ล่ะ” ตั้งแต่มาเนี่ย แม่งขัดขากูทุกเรื่องเลย
“ใจเย็นดิ่”
“ไม่ยงไม่เย็นแล้วโว้ย กูต้องรู้ให้ได้ว่ามันต้องการอะไรกันแน่ ขวางงานกูไม่พอ ยังขวางไม่ให้กูอยู่กับมึงอีก”
“..อ่า มันเสี่ยงนะ”
“........ไม่เสี่ยงก็ไม่มันส์ดิวะ”
หกโมงกูไม่สนไอ้พี่ธัน.... แต่พาอิฐนั่งรถไปเที่ยวที่หาดป่าตอง เราเดินเล่นหาอะไรอร่อยๆ กินจนดึกถึงกลับรีสอร์ท
พอเดินเท้ามาถึงที่พัก กูเห็นพี่ธันยืนรออยู่หน้าบ้านอิฐ... ดูจากสีหน้าแล้ว คงโกรธพวกกูมิใช่น้อย
“ไปไหนกันมา พี่บอกให้รอที่ล๊อบบี้ตอนหกโมงไม่ใช่เหรอ?” พี่ธันใส่ทันที
“..ลืม” กูตอบกวน พี่ธันเลยอึ้งไปแป้บนึง เหมือนกำลังดูเชิงกูอยู่
“พี่บอกให้นายพกมือถือไม่ใช่เหรอต้าน.... รู้ไหมว่าที่ชวนไปกินข้าวเย็นข้างนอกน่ะ เพราะพี่นัดผู้รับเหมาเอาไว้นายจะได้ไปฟังดีเทลและจะได้ช่วยกันตัดสินใจ”
..........เหอะ แล้วไง............คิดว่ากูเชื่อดิ?
“แต่นายดันปิดมือถือแล้วหายตัวไปเฉยๆ ...หึ.....ถ้านายไม่สนใจทำงาน จะเลิกตอนนี้ก็ได้นะต้าน พี่จะช่วยพูดกับพ่อนายให้” อะไรของมัน
“......นัดผู้รับเหมาแล้วทำไมไม่บอกผมตั้งแต่แรก” กูถามเสียงเครียด
“เค้าเพิ่งโทรมาคอนเฟิร์มตอนบ่าย พี่จะโทรบอกก็ติดต่อไม่ได้.....ทั้งเบอร์นายแล้วก็น้องอิฐ”
“แต่พี่ก็ต้องบอกผมไม่ใช่ไง ว่านัดเค้าไว้”
“........ก็แล้วนายอยู่ให้พี่บอกมั้ยล่ะ” ฮึ่ม แถได้หน้าตายมาก
“พูดตรงๆ นะพี่ธัน... พี่ไม่อยากให้ผมทำงานนี้ใช่ไหม?” กูตัดสินใจพูดสิ่งที่ข้องใจอยู่ตอนนี้
พี่ธันหัวเราะหึ ก่อนตอบ
“ทำไมพี่ต้องไม่อยากให้นายทำด้วย?”
“จะยอกย้อนผมทำไมวะ เพราะไม่เข้าใจอยู่นี่ไง ถึงถาม...... ไม่อยากให้ทำก็บอกกันมาตรงๆ ไม่ใช่เล่นวิธีเฮงซวยแบบนี้”
“.......จะมากไปแล้วนะต้าน”
“แล้วที่พอดีมันเป็นยังไง.....ห๊ะ....พี่ธัน... พี่อ่ะ กลายเป็นพวกชอบขี้แล้วค่อยขุดส้วมตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“..........................” พี่ธันทำท่าจะพูดอะไรออกมาอีกแต่ก็เงียบแล้วคิดจะชิ่งไปซะเฉยๆ
“.......วันนี้คงคุยไม่รู้เรื่องแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน พี่ไปล่ะ” แม่งหนีชัดๆ กูกำลังจะตามไปเอาเรื่องต่อ แต่อิฐดึงแขนห้ามกูไว้
มันลากกูเข้ามาในบ้าน...
#
“.....พี่ธันจะจนมุมอยู่แล้ว มึงห้ามกูทำไมเนี่ย!?” กูถามแบบหงุดหงิดสุดขีด
“ก็.... ผมไม่อยากให้พวกพี่ทะเลาะกัน” ห่ะ....
“พี่ต้านไม่ได้เกลียดพี่ธันใช่ไหม งั้นก็ให้เวลาพี่เค้าเถอะ ทำแบบนี้เดี๋ยวก็มองหน้าไม่ติดกันไปตลอดหรอก”
“ก็มึงดูมันดิ มันไม่ยอมพูดความจริงกับกู จะมองหน้าไม่ติดก็ช่างหัวแม่งปะไร........มันทำตัวมันเองนี่”
“......พี่ต้าน คือบังเอิญผมไปได้ยินมาว่า พี่ธันจ้างทีมออกแบบโปรเจคนี้ไว้เสร็จแล้ว”
“ห๊า.....!?” กูอึ้งไปกับคำบอกเล่า
“จ้างได้ไงวะ พ่อกูยังไม่อนุมัติโครงการเลย” งั้นที่กูคิดไว้ก็มีส่วนถูกดิวะ.... ไอ้พี่ธัน ทำแบบไปก่อน โดยไม่ได้บอกให้บ้านกูรู้
พอกูมาช่วยทำ แบบเลยไม่ผ่าน เพราะมันทำกันไปหมดแล้ว........ ให้ตายเหอะว่ะ อย่างนี้มันน่าฆ่ามั้ย?
“ผมว่า....พี่ธันเค้าคงไม่พร้อมที่จะบอกพี่ต้าน มันก็เลยกลายเป็นแบบนี้.... พี่ต้านไปคุยกับพี่ธันดีๆ เหอะนะ จะได้ไม่ต้องเกิดปัญหาใหญ่”
“มันสร้างปัญหาไว้ แล้วจะไม่ให้มีปัญหาได้ไงวะ?” กูขมวดคิ้วมองหน้าอิฐ
”......พูดแบบนี้ไปคุยอะไรกับพี่ธันมารึไง?”
“.........................” มันเงียบก้มหน้า แสดงว่ากูพูดถูกอีก.....
“เออ...ดี แม่งทำไมกูถึงกลายเป็นควายอยู่คนเดียววะ!” กูพูดแบบโมโห
“ไม่ใช่นะพี่ต้าน พี่ธันบอกผมว่า เค้าจะบอกพี่ต้านเอง ...ผมเลยไม่อยากยุ่ง” แล้วชาติไหนมันถึงจะบอกกูไม่ทราบ
“พวกมึงไปคุยกันตอนไหน?”
“เมื่อเช้าอ่ะ”
“.........................” กูถอนหายใจแรง รู้สึกทั้งเซ็งทั้งโมโห...
“พี่ต้านโกรธอิฐเหรอ?”
“โกรธดิวะ” กูตอบทันที “มึงเห็นใจพี่ธันแล้วมึงไม่เห็นใจกูเหรอ? กูโดนมันหลอกอยู่นะเว้ย”
“.......ขอโทษ........อิฐไม่ได้รู้รายละเอียดขนาดนั้น กลัวเอามาบอกแล้วมันไม่ใช่อย่างที่คิดอ่ะ...” อิฐทำคอตก.... เสียงหงอยไปเลย เฮ้อ
“เออ ช่างเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้ ....คนอย่างไอ้พี่ธันจะนอนเอาตรีนก่ายหน้าผากได้สักกี่วันกัน!”
#
ตอนเช้ากูเข้าออฟฟิสตามปกติ... ขณะกำลังคุยงานกับทีมสถาปนิกอยู่ ไอ้พี่ธันก็เดินมาเรียกกูให้เข้าไปหาที่ห้องทำงาน...
พี่ธันถามกูนิ่งๆ “ตอนนี้นายรู้อะไรบ้างต้าน?”
“จะให้ผมรู้อะไรล่ะ...... ในเมื่อไม่มีใครบอกอะไรผมสักอย่าง” กูพยายามทำใจเย็น และให้โอกาสพี่ธันแก้ตัว
“น้องอิฐไม่ได้บอกนายเหรอ...?” พี่ธันเลิกคิ้วถาม
“......จะให้บอกอะไรล่ะ?” เรื่องอะไรกูต้องดึงเอาที่รักกูมาเกี่ยวด้วย...
“ต้าน..... เรื่องแบบรีสอร์ท พี่ทำเสร็จไปแล้ว” พี่ธันสารภาพพลางถอนหายใจยาวเหยียด กูนิ่งฟังต่อโดยไม่โวยวายอะไร
“พี่ไม่นึกว่านายจะมา เลยเริ่มทำกับทีมจนลงพิมพ์เขียวไปแล้ว ...กะว่าหลังปรับไซต์เสร็จก็จะเอาแบบไปพรีเซนต์พ่อนายรอเซ็นต์อนุมัติเงินโครงการก็เริ่มสร้างได้เลย ...แต่อยู่ๆ แม่นายก็โทรมาบอกว่าจะให้นายมาออกแบบ... พี่ไม่ได้ตั้งใจปิดบังเรื่องนี้ และรู้ตัวว่าผิดที่ไม่บอกก่อน พี่แค่อยากเร่งงานให้เสร็จต้นปีหน้าเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจของครอบครัวเรา พี่รู้ว่านายอยากทำงานนี้นะต้าน... แต่ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว นายจะให้พี่ทำยังไง?”
“.........พี่ตัดสินใจเริ่มโครงการโดยไม่เห็นหัวพ่อผม..... พี่จะให้ผมทำยังไงกับพี่ดีล่ะ?” ความหวังดีของพี่ธัน กูก็เข้าใจ... เค้าไม่ใช่คนไม่น่าไว้ใจ กูรู้... แต่เพราะความมั่นใจในตัวเองอย่างสูง เค้าเลยมองข้ามการทำงานโดยคิดปรึกษาผู้ใหญ่ก่อน
“แล้วแต่นายละกันต้าน.... จะล้มแบบไปเลยก็ได้ พี่รับผิดชอบเรื่องเงินที่เสียไปเอง” หน้าพี่ธันซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ที่จริงกูควรจะลงโทษเค้าแบบนั้น... แล้วเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อให้ย้ายพี่ธันไปทำงานที่อื่นซะ
แต่อาจจะเป็นเพราะคำพูดของอิฐเมื่อคืน... กูจะลองให้โอกาสพี่ธันดูก็ได้...
“.......ใช่ มันควรจะเป็นแบบนั้น แต่ในเมื่อพี่กล้าสารภาพผมก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ได้” พี่ธันเงยหน้ามองกูเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
“จริงเหรอต้าน?”
“อือ แต่ถ้าผมรู้ว่าพี่ทำงานโดยไม่บอกพ่อผมอีก.... พี่ก็เตรียมตัวย้ายที่อยู่ได้เลย” พี่ธันเริ่มยิ้มออก....หลังจากทำหน้าเครียดอยู่เป็นนาน
“......ขอบใจนะ ที่นายให้โอกาสพี่”
“โอกาสสำหรับผม มันมีไม่บ่อยหรอก คราวนี้ถือว่าพี่โชคดีไปละกัน” กูกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่พี่ธันเรียกไว้ก่อน
“ต้าน.....พี่รู้นะ เป็นเพราะน้องอิฐช่วยพูดให้ใช่ไหม?”
“......................”
".....ไม่ต้องห่วงนะ ถึงพี่จะรู้ว่านายสองคนเป็นอะไรกัน แต่พี่ไม่บอกใครหรอก" ทำเป็นปากดี รู้จริงรึเปล่าก็ไม่รู้.. อย่าหลงกลมัน
"...................................." กูไม่ตอบ แต่เปิดประตูออกไปทันที
#
ตอนเย็นกูกลับเข้าบ้านพัก เซ็งจริงโว้ย.... แบบเสร็จแล้ว และกูเสียเวลาทำเชี้ยอะไรอยู่ตั้งนานวะ
ต่อไปจะทำอะไรล่ะ งานก็ไม่มีให้ทำ กลับดีกว่าว่ะ อยู่ไปก็เบื่อขี้หน้าไอ้พี่ธัน
เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น กูเดินไปเปิด แล้วต้องแปลกใจเมื่อเจออิฐ ยืนถือกระเป๋าใบโตยืนรออยู่
“พี่ธันบอกให้ย้ายมาเพราะเดี๋ยวมีลูกค้าเข้ามาอยู่ต่อ ....ห้องมันไม่พอ....” อิฐพูดยิ้มๆ กูดีใจสุดขีดจนต้องคว้าตัวมันมากอดไว้แน่น
..........ฝันเป็นจริงแล้วกู!
H
haha ปัญหาคลี่คลาย ขอบคุณทุก rep ทุก + เลยจ่ะ!
ตอบเม้นท์
คุณ parity_yc - ยังคงน่าสงสัยต่อไปว่ารู้หรือไม่... คือพี่ธันชอบพูดเหมือนรู้น่ะ แต่บางทีอาจจะไม่รู้ อืม...งงไหม
คุณ wisa - thank you นะตัวเทอว์
คุณ 4life - ธัน = ทัน ฮ่าๆๆ แจ่ม
คุณ vk_iupk - ต้านโดนไปเต็มๆ แต่อาจจะมีเหตุผลอื่นด้วย คือเรื่องงาน...
คุณ Little Devil - รู้รึเปล่าหว่า... อาจจะไม่รู้ก็ได้ ฮะๆๆ
คุณ sukie_moo - ต้านค้าง อิฐก็ค้างด้วย บาปมากพี่ธัน
คุณ SoYiLovE - ขอบคุณที่ชอบคร้าบ ติดตามต่อไปเรื่อยๆ นะท่าน มีคนอ่านก็มีคนลง หุหุ
คุณ rainter - ไม่แน่ใจว่าพี่ธันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้รึเปล่า เหอะๆ
คุณ sky-cafe - ได้นอนด้วยกันละ อิอิ
คุณ emo bboll - แกล้งให้หมดความอดทน แล้วก็จากไป.... นิสัย
คุณ DE SaiKuNee - จายเย๊น
คุณ a_tapha - ขอบคุณคร้าบ
คุณ m_pop91 - โดนรายคับ
:pig4:
-
:z13:
เหอะ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง
แต่ไอ้พี่ธันมันทำไม่ถูกจริงๆอ่ะ :m16:
ทริปนี้ก็จบแบบแฮปปี้ซะที
ตอนหน้าจะมี Nc ไหมน้อ
ไหนๆก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ห้องไม่พอจริงป่าวเฮียธัน :z1:
-
อืม ไอ้พี่ธัน ทำไม่ถูกจริงๆน่าจะบอกต้านไปตั้งแต่แรก :m16:
:angry2:ทำแบบนี้เหมือนกดดันต้านให้ทนไม่ไหว แล้วให้จากไปเอง แล้วจะโยนความผิดให้ต้านซินะ ว่าต้านไม่รับผิดชอบ เลยต้องจ้างคนมาออกแบบให้ เชอะนิสัย
ดีนะเนี่ยที่ต้านมีอิฐคอยรั้งเอาไว้
สมหวังซะทีนะต้าน
-
ลงเอยได้ด้วยดี โอ้ววววววววว
แฮปปี้แทนพี่ต้านจริงๆๆๆฮะ
^ ^
-
ทำไม่ถูกนะนายธัน
มาแก้ตัว ก้อสายไปแล้ว
เกือบงานเข้ากันหมด
-
:laugh:มันเป็นอย่างนี้ นี่เอง :z2: :z2:
-
555+
พี่ธันแม่งสุดยอดอ่ะ
ต้านน่าจะแจก :z6:ไปนะ
ไม่ไหวๆ
-
พี่ธัน แม่มทำผิด แล้วมาแกล้งน้องทำไม สงสัยไม่กล้าบอก
พี่ต้านเลยได้ผลพลอยได้เลยเห็นมะ ได้นอนห้องเดียวกันแล้ว
พี่ต้านที่โมโหง่ายเพราะ ไม่ได้ xxx กับน้องอิฐอ่ะเดะ รู้ทันหรอกน่า เอิกๆๆ :-[ :o8:
-
:z10:
-
55
.
#
หลังจากสำลักความสุขเกือบตายที่ภูเก็ต กูกลับ กทม. มาด้วยใบหน้าที่แสนจะสดชื่น... แต่วันถัดมาเปิดเทอมก็ต้องกลับไปทุกข์ระทมตามเดิม...
ชีวิต...มันช่าง......... เออนะ.... ปลงเหอะ เรียนมาตั้งเกือบห้าปี จะบ่นทำไมวะกู
เทอมนี้หนักกว่าเทอมที่แล้วหน่อยนึง เพราะเดี๋ยวผ่านมิดเทอมกูต้องเตรียมย้ายไปอยู่ที่สตูดิโอ ทีสิส...
สตูดิโอ ทีสิส!! มีกฎอันแปลกประหลาดว่า ห้ามคนนอกขึ้นมาค้างด้วย...... เพราะฉะนั้น กูจะทำอย่างไรดี......นอกจากงาน?
“พี่ต้านครับ พี่ต้าน!” ขณะกำลังจะกลับคอนโด รุ่นน้อง.... ไม่รู้ปีไรเรียกกู
“มีไร?” กูถาม... ไม่ได้รู้จักหรอก ปีห้าไม่จำเป็นต้องวุ่นวายกับรุ่นน้องมาก แค่ตัวเองก็เอาให้รอดก่อนเหอะ
“อาทิตย์หน้ามีหนังสั้นครับ ผมอยากให้พี่ช่วยมาเล่นหนังผมหน่อย”
“ไม่ว่างว่ะ” กูปฏิเสธอย่างไว.... ผ่านมาสี่ปีกูเล่นหนังสั้นไปสี่เรื่อง ปีนี้ขอหยุดบ้างไรบ้างเห๊อะ ทำงานทำการ หาเวลาว่างอยู่กับเมียก็พอแล้ว
“น้าพี่.... อ่านบทก่อนก็ได้ครับ ถ้าไม่ดียังไงพี่ค่อยตัดสินใจไม่เล่นก็ยังได้”
“ไม่อ่านเว้ย เอาตรงๆ นะ กูไม่อยากเล่น ไปชวนคนอื่นเหอะว่ะ” กูเดินหนีแต่ไอ้น้องนี่ยังตามมาดักหน้ากูอีก
“น่าพี่ อ่านหน่อย นี่บทครับ...” ไอ้นี่ พูดไม่รู้เรื่อง กูเลื่อนกระดาษให้พ้นสายตา
“เรียน xxx เค้าไม่เอาบทให้อ่านหรอก เมิงต้องทำเป็นสตอรี่บอร์ดกูถึงจะดู”
“...............”
“ทำเป็นไหมสตอรี่บอร์ดน่ะ...เฮ้อ” เห็นหน้าแป้นแล้น ของมันแล้วเสียอารมณ์จริงๆ
“เป็นครับเป็น ถ้าผมทำแล้วพี่จะเล่นหนังผมไหมอ่ะ?”
“มึงทำมาก่อนเหอะ” กูบอกปัดไป รู้ว่าไงๆ ก็ไม่เล่นหรอก เบื่อแล้ว ให้เด็กๆ มันทำบ้าง
กลับถึงห้อง... กูปิดประตูเสียงดังจนคอนโดสะเทือน.... แถมข้าวของที่หอบหิ้วมาจากคณะ ก็โยนโครมลงกับพื้น
เออ ปกติกูก็ไม่ใช่พวกชอบทำลายข้าวของสักเท่าไหร่ ถ้ามันไม่สุดทนจริงๆ แต่เพราะเหตุการณ์บางอย่างทำให้กูเป็นแบบนี้
อะไรน่ะเหรอ?
ไม่มีอะไรหรอก แค่กูขับรถชนมอไซต์ หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ มันเป็นแค่ไอ้มอเตอร์ไซต์ตำรวจคันนึงที่ขับมาชนรถกูเอง
แต่ว่ากูกลายเป็นคนผิดซะนี่...
เหอะ.....มึงเอาความเป็นตำรวจมาอ้าง แล้วกูเป็นอะไรวะ เป็นโจรรึไง....?
เสียค่าทำขวัญ บวกค่าเสียหายให้มันไปแบบกูยังงงไม่หายว่ากูผิดเหรอวะ
เออ.... พอจะเข้าใจความรู้สึกบัดซบนี้ไหม กูถึงบอกไง ว่ากูโคตรเกลียดตำรวจ...
กูเปิดตู้เย็นดื่มน้ำอึกๆๆ ในสมองคาดหวังว่า.... สักสามวินาทีต่อจากนี้ อิฐก็คงมาหากูแล้วล่ะมั้ง.....
แต่ห้าวินาที
สิบ
สามสิบ
หนึ่งนาที
ห้านาที
จนล่วงเลยเป็นครึ่งชั่วโมง..........อืม ช่างมันเถอะ อย่านับเลย วันนี้ทำไมอิฐยังไม่มาหากูวะ ปกติมันต้องมาพร้อมทำกับข้าวให้กูกินแล้วนี่หว่า
กำลังจะกดโทรออก เสียงเรียกเข้าดังขึ้นพอดี......กูกดรับ
“พี่ต้านคร้าบ...” อะไรมันช่างใจตรงกันขนาดนี้วะ
“ครับ อยู่ไหนแล้ว?”
“วันนี้อิฐไปไม่ได้นะ ต้องทำงานส่งพรุ่งนี้” .......ผิดหวังเลยกู
“อืม ไม่เป็นไร ช่วงนี้พี่ก็งานยุ่งเหมือนกัน ไว้ว่างๆ จะไปหาที่บ้านนะ”
“ครับ คิดถึงพี่ต้านนะ”
“.....จะให้ไปหาไหม?” แอบหวังว่าอยากให้ไป.... แต่ก็แห้วแดกตลอด ไม่รู้เป็นไรว่ะช่วงนี้
“ไม่เป็นไร ไว้ว่างก่อนค่อยเจอกัน แค่นี้นะครับ”
“อืม” เฮ้อ.....
วางสาย...... ห่อเหี่ยวหัวใจที่สุด วันนี้ไม่ได้เห็นหน้าที่รักอีกแล้ว กูไม่มีกำลังใจทำงาน
กูเปิดแลปท้อป.......ป่าวหรอก ไม่ได้ทำงาน จะเปิดดูรูปอิฐ คลายเหงา...... เฮ้อ มันเหงาจริงๆ นะตอนนี้
อีกสามวันถัดมา.... กูก็ยังไม่ได้เจออิฐ จะใช้ข้ออ้างว่างานเยอะ ก็ดูจะไม่ผิดไปจากนี้เท่าไร
นอกจากงานแล้ววันนี้ต้องพาน้องในสายรหัสไปเลี้ยงข้าวพอดี อืม....อาจจะมีเหล้าด้วย
สายกู ปีกู... ผู้ชายหมด ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องแบบนี้ล่ะวะ
พอกูเข้าไปในร้านอาหารที่นัดกับพวกรุ่นน้องในสายไว้ ทุกคนก็ยกมือไหว้ทักกันเรียงแถว
“เออ ดี สั่งไรกันยังวะ?” กูหันไปถามน้องปีสามคนนึง ไอ้โอ๊ท
“สั่งไปบ้างแล้วพี่ นั่งๆๆ พี่ต้าน เฮ้ย...ไอ้ปอ จัดเหล้ามาให้เฮียแกหน่อยดิ๊” ไอ้โอ๊ทหันไปสั่งปีหนึ่งที่อยู่ท้ายโต๊ะ
“เฮ้ย วันนี้กูไม่กินเหล้า ขอน้ำเปล่าพอ” กูงดเหล้าเพื่อเมียว่ะ... อิฐบอกว่ากูเมาแล้วซาดิสม์
“โห....ไรเนี่ยพี่.... ไม่สบายป่าวเนี่ย พี่เป็นไรป่าวอ่ะ?” มันจะถามไรซอกแซกนักวะ
“ป่าว... เดี๋ยวคืนนี้กูต้องกลับไปทำงานต่อ เลยไม่อยากกิน”
“ไรวะพี่ ผมก็ส่งงานพรุ่งนี้เหมือนกัน ผมยังกินเลย.....ไรอ่ะ ไม่ใจเลยพี่ต้าน” ไอ้ห่านี่... ทำไมต้องให้กูเสียเวลาหันไปมองหน้ามึงด้วยวะ
“ไอ้โอ๊ท มึงอย่ามาใช้คำพูดแห่งมิตรภาพมาบีบให้กูทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงนะไอสัด”
“อ่า....ขอโทษครับเฮีย ผมไม่ได้ตั้งใจ เอ้ย ปอ น้ำเปล่าเว้ย จัดให้พี่ต้านเค้าหน่อย” เวลากูเอาจริง พวกมันก็จ๋อยแดรกกันเป็นแถว
กูนั่งคุยกับเพื่อนกับน้อง.... สายตาเพิ่งเบนไปเห็นคนนอกสาย อ้าว ไอ้เด็กที่ชวนกูเล่นหนังสั้นนี่หว่า
“หวัดดีครับพี่ต้าน” มันยกมือไหว้กู ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันไหว้ไปกี่รอบแล้ว
“มึงไม่ใช่สายกูนี่” กูพูดเหมือนหาเรื่อง ไอ้เด็กนั่นเลยหน้าเซียวไปนิดนึง
“เพื่อนพิมเองค่ะพี่ต้าน... พอดีบ้านอยู่ใกล้กันวันนี้กลับดึกแทนเลยอยู่เป็นเพื่อน” เออ ไม่ได้อยากรู้หรอก
หลังจากกินดื่มกันจนได้ที่... ไอ้น้องแทนก็เดินเข้ามาหากู
“พี่ต้าน ผมทำสตอรี่บอร์ดเสร็จแล้วนะ พี่เอาไปดูหน่อยได้ไหมครับ?”
“ตอนนี้อ่ะนะ?” จะบอกว่ากูลืมไปแล้ว ไม่ได้สนใจนี่หว่า
“ไม่ต้องดูตอนนี้ก็ได้ครับ เอากลับไปดูที่บ้านก็ได้.... เดี๋ยววันมะรืนผมจะเริ่มถ่ายแล้ว พรุ่งนี้พี่ช่วยตัดสินใจเลยได้ไหมว่าจะเล่นหนังให้ผมรึเปล่า?” ทำไมมันอยากให้กูเล่นนักวะ อิมเมจกูมันเหมาะกับบทมากเลยรึไง
“เออๆ เอามา” พูดตัดรำคาญไปงั้นล่ะวะ กูไม่เล่นหรอก
ไอ้น้องแทนทำหน้าดีอกดีใจเวอร์ รีบวิ่งไปเอากระดาษแผ่นใหญ่มาให้กู
“ถ้าพี่ดูตรงไหนไม่เข้าใจ ก็ถามผมได้นะครับ”
“อืม”
“พี่ต้านครับ พรุ่งนี้พี่เข้าคณะรึเปล่า?”
“ไม่ว่ะ”
“งั้นผมจะเอาคำตอบจากพี่ได้ยังไง ผมขอเบอร์พี่ได้ไหมครับ จะได้โทรไปถาม” อ่าว....เบอร์โทรกูนี่หายากยิ่งกว่าเพชรซาอุอีกนะเว้ย จะมาขอกันง่ายๆ ได้ไง
ที่จริงกูระวังตัวอยู่ เรื่องโทรศัพท์... ถ้าบอกคนนั้นคนนี้มั่วไปหมด เดี๋ยวจะมีปัญหาน่ารำคาญตามมาภายหลัง กูขี้เกียจตามล้างตามเช็ดว่ะ
“มึงเอาเมล์กูไปแทนละกัน กูให้เบอร์ไม่ได้” กูพูดตรงๆ น้องแทนหน้าเสียไปอีก...
“ทำไมให้ไม่ได้ล่ะครับ แฟนหวงเหรอ?” กูมองหน้ามันแบบไม่สบอารมณ์... ไอ้เด็กนี่มัน......ชักจะยังไง
“เออ แฟนกูไม่ชอบให้ใครโทรมากวน เค้ารำคาญแทนกูอ่ะ” ที่จริงกูรำคาญมึงต่างหาก
“ก็ได้ครับ...เมล์ก็ได้ นี่ครับกระดาษ” กูยื่นมือไปหยิบกำลังจะเขียน
“พี่ต้านใช้ลามี่แบบเดียวกับผมเลย” กูมองปากกาในมือ... คิดในใจ คนเรานี่ก็แปลก จะเสียเวลาพูดแสดงความคิดเห็นของตัวเองทำไม ในเมื่อมันไม่ได้มีสาระสำคัญอะไรเลย!
“อ่ะ” กูไม่สนใจว่ามันจะพูดอะไร รีบยื่นกระดาษให้ มันจะได้ไปให้พ้นๆ ซะที
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเมล์ไปถามตอนสิบโมงนะครับ”
“เออ”
จากนั้นสักห้าทุ่มก็แยกย้ายกันกลับ บ้านคนไหนทางเดียวกับกู กูก็ไปส่งคนนั้น...
เช้าวันต่อมากูก็ทำงานปกติ.....จนกระทั่งถึงเย็นได้คุยกับแฟนกูนิดนึง ก็ต้องเตรียมพรีเซนต์งานพรุ่งนี้ต่อ
กูลากสังขารมาส่งงานวันรุ่งขึ้น... เจอพวกไอ้ขิงเลยพากันไปกินข้าวที่โรงอาหาร
“พี่ต้าน ทำไมไม่ตอบเมล์ผม!?” กูหันไปมองตามเสียงอย่างงงๆ น้องแทน?......เฮ้อ กินข้าวไม่อร่อยแล้วกู
“ลืมว่ะ โทษที” กูลืมจริงๆ.... ถ้าจะพูดให้แย่กว่านั้นคือกูไม่ได้ใส่ใจ
“วันนี้ผมจะถ่ายหนังแล้ว ยังหาพระเอกไม่ได้เลย มันไม่ทันแล้วนะพี่ต้าน พี่ต้องรับผิดชอบ” ....อะไรของเมิ้ง...
“ผมรอเมล์พี่ทั้งวัน ถ้าพี่ไม่เล่นก็น่าจะบอกผมสักนิด... แล้วผมจะหาใครที่ไหนมาแสดงทันล่ะ” น้องแทนพยายามพูดให้กูผิดเต็มที่
“ขิง เมิงอยากเล่นหนังสั้นป่ะวะ น้องเค้าหาพระเอกอยู่?” กูหันไปถามคนใกล้ตัว
“หนังเรื่องไรวะ?”
“ถามน้องเค้าดู แต่กูดูเนื้อเรื่องแล้วน่าสนใจอยู่ มึงเล่นดิ” ที่จริงยังไม่ได้ดูเลย สตอรี่บอร์ก็ทิ้งไว้ซอกไหนของรถไม่รู้
“ไอ้ต้านไม่เล่น พี่เล่นแทนให้ก็ได้น้อง” ไอ้ขิงว่า
“พี่ต้านจะให้คนอื่นมารับผิดชอบแทนเหรอ ทำไมเล่นหนังให้น้องแค่นี้ทำไม่ได้อ่ะ?” กูจะเอาจานไปเก็บก็โดนเด็กสวดต่ออีก
“กูไม่เล่น มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ? ...นี่กูก็หาเพื่อนมาให้แล้ว มึงจะเอายังไงอีก”
“ก็ผมอยากให้พี่เล่น ไม่ใช่เพื่อนพี่” เหมือนกูพูดกับควายอยู่เลยว่ะ... คุยไงก็ไม่เข้าใจ งั้นเลิกคุย
“พี่ต้านจะไปไหน?” กูลุกเดินหนี มันยังจะตามมาอีก สุดทนแล้วนะสาด
“ถ้ามึงยังไม่เลิกสร้างความรำคาญให้กูนะ กูจะใช้ตรีนช่วยหยุดมึงเอง ...จะเอาไหม!?” เชี้ย ต้องให้เล่นไม้นี้ มันถึงจะเลิก
ไอ้ขิงวิ่งตามกูมาหลังจากนั้น
“ไอ้น้องแทนไรนั่น ชอบเมิงเหรอวะ?” งั้นมั้ง...
“มันไม่รู้ไงวะ ว่ามึงไม่คบคนในคณะ”
“รู้หรือไม่รู้ก็ช่างหัวมัน ....แต่ถ้ายังกวนกูไม่เลิก สงสัยต้องโดนตรีนกูบ้างล่ะ”
#
เทศกาลหนังสั้นมาถึง.....
กูก็ไปนั่งรวมกับเพื่อนๆ น้องๆ รอดูหนัง อ่อ.... กูพาที่รักกูมาด้วยนะ เพราะอิฐมันไม่เคยมาดูหนังสั้นคณะกูเลย
“เหล้าปั่นไหมน้องอิฐ?” ไอ้กล้าถาม พอดีมีซุ้มขายน้ำผลไม้ปั่นแอบเอาเหล้ามาผสมด้วย... ฮะๆๆ
“เอามาเลย สองแก้ว” กูบอกไอ้กล้า
“แก้วเดียวพอครับ พี่ต้านห้ามกิน” ประโยคหลังมันหันมาทำหน้าดุใส่กู..... เหอะๆ กลัวตายอ่ะ
พอไอ้กล้ากลับมามันก็ยื่นน้ำสีเขียวๆ ให้อิฐ
“ไหนชิมมั่งดิ๊” กูยกแก้วในมืออิฐขึ้นดื่ม.... โหย ไรวะ โคตรหวานเลย ไม่อร่อย
“พี่ต้านอย่าแย่งอิฐกินดิ เอาคืนมา” กูไม่ยอมปล่อยมือจากแก้วมัน
“โห จิบนิดเดียวทำหวง” กูซดไปอีกครึ่งแก้ว อิฐเลยรีบจะแย่งคืนกลัวกูกินหมด
“เอ้ยย อย่ากินหมดนะ เอาคืนมาพี่ต้าน เอามาๆๆ” กูยิ้มปล่อยแก้วคืน
“โอ๋ๆๆ หมดเดี๋ยวไปซื้อให้ใหม่ก็ได้” ฮะๆๆ กูขยี้หัวมัน...อิฐเลยหน้างอที่โดนแกล้ง
สักพักหนังฉาย.... ทุกคนเลยให้ความสนใจกับภาพเคลื่อนไหวตรงหน้าแทน
กูนั่งดู...
บางเรื่องแม่งก็อย่างฮา
บางเรื่องสยองขวัญ
บางเรื่องก็งง ดูไม่เข้าใจ
บางเรื่องก็ 3D เทพมาเลย
จนมาถึงเรื่องสุดท้าย..... มีหน้าคนๆ หนึ่งโผล่ขึ้นมากลางจอ แมร่งโคตรคุ้นเลยว่ะ เหอะๆ.... จะไม่คุ้นได้ไง ส่องกระจกกูเจอไอ้นี่ทุกวัน
.........กูเอง ไอ้ต้าน!........
กูไปอยู่ในนั้นได้ไงวะ จำได้ว่าตัวเองไม่ได้เล่นหนังให้ใครนะเว้ย
“กรี๊ดดดดด”
“ฮิ้ววววววว”
“โห่วววววว”
เอาเข้าไปพวกมึง....... ฟังจากเสียงแซวคงมีคนชอบกูมากกว่าเกลียดล่ะวะ
“อ่า...ไปแอบเล่นหนังก็ไม่บอก” อิฐมันพูดยิ้มๆ กับกู
“กูไม่ได้เล่น โดนแอบถ่ายมั้ง”
“....อ่าว...เหรอ?”
กูดูไปเรื่อยๆ เหมือนหนังจะสื่อให้เห็นว่า..... มีคนๆ นึง แอบชอบคนๆ นึงอยู่
แล้วก็คอยดูคนที่ตัวเองชอบอยู่ห่างๆ ไม่ว่าเค้าจะไปทำอะไร ที่ไหนก็จะตามแอบดูตลอด
เหอะๆ เหมือนพวกโรคจิตเลยว่ะ....
กูดูไปเรื่อยๆ มันเป็นหนังใบ้น่ะ... จนกระทั่งกล้องมาหยุดที่กูยืนคุยอยู่กับอิฐ........
ผู้หญิงคนที่แอบมองกูอยู่ตลอด.....ก็เลยเหมือนจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร แล้วก็ตัดใจเดินไปที่ดาดฟ้าตึก
อืม.... ตรงนี้แต่งภาพสวยดี อารมณ์ก็เสียใจได้ที่เลยว่ะ.... แต่ร้องไห้ได้ไม่นาน ก็มีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามา.....กอด
อืม..... หนังห่าไรเนี่ย
เกย์ กับ เลสเบี้ยน?
เจริญสิมึง!
H
thank you!
คุณ parity_yc - พักนี้โดนจิ้มก่อนตลอด อ่ะแน่ๆๆ รอ NC เหรอตัวเทอว์ ตัดภาพไปทะเลก่อนนะ
คุณ wisa - แต๊งส์คร้าบ
คุณ 4life - ขอตอบว่า ไม่จริง!
คุณ sukie_moo - ถูกครับ...แต่คงไม่หนักขนาดนั้น พี่ธันต้องการให้ต้านทนไม่ไหวแล้วกลับไป ทำนองนั้นอ่ะ..
คุณ EunJin - กว่าจะแฮปก็เสียเวลาไปสามอาทิตย์กว่า... โฮ :sad4:
คุณ Little Devil - พูดอีกก็ถูกอีก....
คุณ DE SaiKuNee - เป็นอย่างนั้นล่ะครับ
คุณ emo bboll - เกือบละๆ ไม่มีอิฐก็โดนละ
คุณ vk_iupk - ฮ่าๆๆ รู้ทัน
:L2: สวัสดีวันแม่
-
เฮ้ย เเทนต้องชอบเฮีนต้านเเน่นอนเลย ฟันธง
-
+1
อ่านจุใจกันไปเลย ไม่ได้เข้ามาหลายวันมากมาย
อิฐก็ยังน่ารักเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน :กอด1:
-
อยากดูหนังสั้นบ้างอ่ะ
คงน่าสนุกดี
-
สงสัยไอ้น้องแทนจะชอบต้านแน่ๆ
แต่ไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้เลยอ่ะ
มันดูเซ้าซี้น่ารำคาญ และเหมือนจะพูดไม่รู้เรื่องด้วย
แล้วตอนหน้าจะมาเป็นตัวป่วนหรือเปล่าเนี้ย
-
มีตัวละครใหม่โผล่มาอีกแล้ว ว~
น้องแทนมาชอบพี่ต้านก็ไม่แปลกหรอก
พี่ต้านออกจะเท่ได้ใจ ! ><
-
อ่านชอบเรื่องนี้มากๆเลย
ชอบภาษาที่เขียนอ่ะ
อ่านแล้วลื่นไหลดี
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
เอิ้ก ชอบคาแร็กเตอร์ตัวละคร
^^
-
แอบถ่ายคนอื่นเขา
มันน่าจะผิดนะครับ
น้องแทนต้องมีเรื่องกับพี่ต้านแน่
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:jul3: :jul3: :jul3:
-
ปัญหาวิ่งเข้ามาหาตลอดเลยนะต้าน
ดีนะที่เป็นอิฐที่เข้าใจไรง่ายๆ(หรือเปล่า)
ซุบซิบๆ บางครั้งก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าอิฐคิดอะไร บางครั้งแอบหมั่นไส้ด้วยนะเนี่ย 555
-
ดีใจครับ ไม่ได้เข้ามาสองสามวัน ได้อ่านสามตอนเลย แต่อยากเมนท์ว่า ในชีวิตจริง ถ้าธันเริ่มทำแบบนี้ได้ ต้องระมัดระวังให้มากๆแล้วครับ ไม่งั้นอาจเกิดปัญหาตามมาในอนาคต สำหรับตอนหนังสั้นนี่ ทำไมต้านโหดกับน้องจังเนอะ
-
:z10:
-
56
.
หนังจบ กูดู director ก่อนเลย...... ขึ้นมาเป็นชื่อจริง.... ไอ้ห่านี่มันใครวะ
กูหันไปถามไอ้ขิง
“อ่อ... น้องแทนว่ะ แม่งเล่นแรงนะเนี่ย มึงไม่เล่นยังอุตส่าห์แอบถ่ายอีก....”
วอนตายล่ะมึง ในหนังกูเพิ่งพาอิฐมาเมื่อเย็นเอง แม่งตัดต่อเร็วสัด
“พี่ต้าน! พาแฟนมาเปิดตัวก็ไม่บอก” หนังจบเสียงรุ่นน้องคนนึงตะโกนมาที่กู
เชี้ยละ...
“แฟนน่ารักนะพี่ ฮ่าๆๆ พี่ต้านเปลี่ยนไป.....ได้หลังแล้วลืมหน้าเหรอพี่”
อิฐทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก.... ซวยจริงๆ เลยกู
“ไม่ใช่โว้ย นี่น้องกู”
“น้องจริงเร๊อออ...... ถ้าน้องพี่จริง ผมขอจีบได้ป่าว?” ไอ้เหี้ยนี่ยังไม่หยุด
“มึงเป็นไรมากไหมเชี่ยเคน ระวังปากมึงหน่อยนะ” ไอ้กล้าช่วยพูด ส่วนไอ้ขิงกับน้องอิฐก็ดึงแขนกูกันไว้...
“ไอ้เคนมันเป็นเกย์ อย่าสนใจเลย เห็นใครน่ารักมันจีบไปทั่วแหล่ะ” ไอ้ขิงกระซิบบอกกูเบาๆ
“อ้าว....ทำไมอ่ะพี่ ผมจีบไม่ได้เหรอ?” ไอ้เคนมันยังถามต่ออีก
“น้องเค้ามีแฟนแล้วเว้ย อย่าแม้แต่จะคิดนะมึง...” ไอ้กล้าโต้กลับไป... ไอ้เคนทำท่าจะเดินเข้ามาที่อิฐ
“พี่ต้านกลับเหอะ” อิฐดึงแขนกู...
“มีแฟนแล้วก็ไม่เป็นไรครับ เรากิ๊กกันก็ได้....เนอะ” หมดความอดทน กูสะบัดแขนที่ถูกจับอยู่ออก
จากนั้นพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อไอ้เคนแล้วประเคนกำปั้นให้มันทีนึง สัดนี่.... อยู่ดีๆ ไม่ชอบ เสือกหม้อใส่แฟนกู มันก็ต้องโดนแบบนี้
“เฮ้ยๆๆ อย่าไอ้ต้าน... นี่มันในคณะนะมึง เดี๋ยวจารย์รู้ก็ซวยหรอก” ไอ้กล้าพยายามลากแขนกูออกมา
จังหวะนั้นไอ้เคนพยุงตัวเองขึ้นมาได้พอดี
“ต่อยผมทำไมพี่ต้าน? ผมจีบน้องพี่นะ ไม่ได้จีบเมียพี่”.......ก็คนที่มึงจีบนั่นแหล่ะเมียกู!
“........เอ้ยๆๆ พอแล้วเว้ย มึง...ใจเย็นดิวะ” ไอ้กล้ากับอิฐดึงลากกูออกมาก่อนที่จะทันได้พูดอะไร.....
กูเห็นไอ้ขิงเข้าไปเคลียร์กับไอ้เคนแทนกู...
พอหลุดออกมาได้ กูก็สะบัดแขนออก
“มึงนี่มัน.....ใจเย็นหน่อยดิวะ ปากไอ้เคนก็พูดไปงั้นเอง มันเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว... มึงนี่ก็ของขึ้นง่ายเหลือเกิน....” ไอ้กล้าว่า
“หรือมึงจะรอให้มันมาจีบอิฐต่อหน้าต่อตากู!?”
“เฮ้อ....ไอ้เหี้ย มึงเป็นแบบนี้ก็อย่าปิดแม่งเลยเหอะ บอกๆ คนอื่นไปซะว่าพวกมึงเป็นอะไรกัน มึงจะเอางั้นป่ะล่ะ? ถ้าเป็นแบบนั้นกูจะได้ไม่ต้องคอยมาห้ามไอ้บ้าอย่างมึง”
ทำได้กูทำไปนานและ...
“เออ.......กูกลับละ ขอโทษที่สร้างเรื่องให้พวกมึงละกัน ไป อิฐ ขึ้นรถ”
“อย่างงี้ทุกทีเลยนะมึง” ก่อนปิดประตูกูยังได้ยินเสียงไอ้กล้าบ่นตามหลัง.......
เฮ้อ......บัดซบอีกแล้ววันนี้ ซวยได้ซวยดี
“เป็นไร เงียบ?” ระหว่างทางกูเพิ่งสังเกตว่าอิฐยังไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ขึ้นรถมา
“..........เปล่า” มันตอบสั้น
“บอกมา เป็นไร?”
“ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร...”
“.................”
“ผมทำให้พี่ต้านลำบากรึเปล่า?”
“คิดไรอย่างงั้นวะ.... ถ้าเรื่องเมื่อกี้ กูขอโทษ มือมันไปก่อนความคิด รู้ตัวอีกที ก็ต่อยหน้าไอ้เชี้ยนั่นไปแล้ว”
“มันจะเป็นแบบนี้อีกไหมพี่ต้าน?”
“.......กูไม่รู้ ถ้ามีอีกก็ไม่แน่”
“........ถ้าอิฐขอร้องพี่ อย่าทำ...พี่จะฟังอิฐมั้ย?” กูหันไปมองหน้ามันแว่บนึง ดูจากสายตาแล้ว มันกำลัง....ผิดหวังในตัวกูอยู่รึเปล่า?
“ฟังดิ... มึงบอกไรกูฟังหมด แต่จะทำไหมอีกเรื่องนึง”
“....................” อิฐทำหน้าไม่พอใจกับคำตอบของกู
“ฮะๆๆ ล้อเล่น ต่อไปจะพยายามไม่ให้เกิดเรื่องอีก โอเคป่ะ?”
“อิฐไม่อยากให้พี่ต้านมีเรื่องกับใครเพราะอิฐ.... อิฐเป็นห่วงพี่นะ”
“พี่ก็ห่วงอิฐครับ.... เดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยเจอกันเลย ย้ายมาอยู่กับพี่ได้ไหม?” กูเหงา... คิดถึงมันมากด้วย
“....เอ่อ......แล้วแม่อิฐจะอยู่กับใคร .....คงย้ายมาไม่ได้หรอกพี่ต้าน” เฮ้อ........ปวดใจ ทุกวันทำงานแล้วไม่ได้เจอแฟนกู... มันเหงาๆ ขาดแรงบันดาลใจ สมองไม่แล่น เบื่อ เซ็ง หงุดหงิด พาล...... หลายสิ่งอ่ะกู
“....โกรธเหรอ?” เห็นกูเงียบไปมันเลยถาม
“เปล่า.....ช่วงนี้กูเครียด เลยงี่เง่า..... ปากเสีย แถมอารมณ์ไม่ดีบ่อย”
“พี่ต้านรอหน่อยนะ เดือนหน้าอิฐสอบมิดเทอมเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะมาหาบ่อยๆ ..ไปช่วยทำงานด้วย”
อ่อ ถ้าพูดถึงเดือนหน้า....
“เออ ว่าจะบอกลืมไปเลย..... ปลายเดือนหน้ากูจะย้ายไปอยู่สตูดิโอ ทีสิสว่ะ”
“............หืม?” อิฐมันไม่รู้ว่าคืออะไร...
“เออ จะว่าไงดีวะ....” กูเอานิ้วเกาแก้ม
“คณะกูปีห้า เค้าจะมีสตูดิโอให้ค้างทำงาน แล้วปลายเทอมก่อนส่งทีสิสก็จะมีอาจารย์เข้ามาตรวจความคืบหน้าของงานที่สตูฯ น่ะ ที่จริงไม่ต้องย้ายก็ได้ แต่มันยุ่งยากเรื่องขนของไปๆ มาๆ กูก็เลยว่าจะย้ายไปอยู่สักระยะ หลังส่งทีสิสถึงจะกลับมาอยู่คอนโดเหมือนเดิม” เริ่มจะเล็งเห็นความยุ่งยากของชีวิตกูแล้วใช่ไหม... มันก็ประมาณนั้นล่ะวะ
อิฐมันก็เข้าใจนะว่ากูยุ่ง แต่ถึงจะยุ่ง แต่กูก็ยังอยากเจอมัน......
เฮ้อ.......
หลังจากต่อยไอ้เคน กูก็โดนจารย์เรียกไปตักเตือน..... อืม...ดีที่ไม่เจอทัณฑ์บน ถือว่าไม่ซวยไรมาก
แต่สำหรับไอ้น้องแทนที่เป็นต้นเหตุของความซวยทั้งหมด กูจะเล่นงานมัน!
ประเด็นคือไม่เจอแม่งเลยเนี่ยดิ มันจงใจหนีกู......เอาเหอะ เจอเมื่อไรล่ะมึงตาย..
อืม.......
อย่าพูดถึงมันอีกเลยความซวยน่ะ มีมาเรื่อยๆ ไม่ต้องห่วง
ผ่านไปสองเดือน....กูก็ยังตะบันทำงานจนได้เวลาย้ายที่อยู่ชั่วคราวไปที่คณะ ถือว่าช่วงนี้กูต้องจริงจังกับชีวิตตัวเองพอสมควร งานหนักครับ วันต่อวัน ยิ่งกว่ากรรมกรเลยว่ะ
#
คืนนึงระหว่างนั่งเล่นเกมส์ คลายเครียดอยู่ อิฐโทรมาบอกกูว่าซื้อของกินมาฝาก....ตอนนี้รออยู่ข้างล่าง รปภ. ไม่ให้ขึ้น
กูลนลานวิ่งลงไปรับมัน เห็นอิฐนั่งรออยู่บนม้านั่งคนเดียว.....เฮ้อ พักนี้ทำไมถอนใจแบบไร้เหตุผลบ่อยจังวะกู
“มานานยัง?” กูถามตอนเดินไปถึง แล้วช่วยมันถือถุงเซเว่น สามถุงใหญ่ๆ
“ไม่นาน มาเมื่อกี้”
รปภ. มองหน้าพวกกู...
“พี่ครับ น้องผมมาช่วยงาน ขอพาขึ้นไปสตูฯ แป้บนึงนะ” กูต้องบอก เพราะเป็นหน้าที่เค้าที่ต้องสกรีนคน
“ครับ แต่ต้องลงมาก่อนเที่ยงคืนนะ ผมขอบัตรด้วยครับ”
อิฐหยิบบัตรประชาชนยื่นให้ แล้วขึ้นไปข้างบนกับกู
“เฮ้ย พวกมึง น้องอิฐซื้อขนมมาฝาก” กูตะโกนบอกไอ้พวกเพื่อนๆ
พอมันได้ยินก็วิ่งกรูกันเข้ามาคุ้ยถุงเซเว่นกันใหญ่
มีทั้ง.. เป้บซี่ เฮลส์บลูบอย ชาเขียว โซดา ซุปไก่ รังนก เป้ปทีน เอ็มร้อยก็มี...
นอกนั้นก็น้ำแข็งกับพวกขนมกินเล่น
“มีโซดาแล้วไม่มีเหล้าเหรอน้องอิฐ?” ไอ้ด้าถาม... กูตบหัวมันไปที
“อิฐซื้อมาให้มึงแดกก็ดีแค่ไหนแล้ว ยังสะเออะจะขอนั่นขอนี่”
“ผมซื้อมาทำน้ำแดงโซดาไงพี่ด้า กินป่าวผมชงให้” เหอะ...ไปทำให้มันทำไม
หลังจากชงน้ำให้เพื่อนกูแดกครบทุกคน เราถึงได้มีเวลานั่งคุยกันสักที
“ทีหลังอย่ามาดึกๆ คนเดียวนะ มันอันตราย ...ถ้าอยากมาเดี๋ยวกูไปรับ” พื้นที่ที่กูอยู่ จะรวมกันเป็นกลุ่ม มีโต๊ะเขียนแบบ มีตู้ มีโต๊ะยาว มีพาร์ทิชั่นกั้นเป็นสัดส่วน โซนกูมีไอ้กล้า กับไอ้วิน ตอนนี้พวกมันลี้ภัยไปอยู่โซนไอ้ขิงแล้ว เหลือกูกับอิฐสองคน
“......อ่า พี่ไปรับก็เสียเวลาดิ อิฐมาเองได้ พี่ต้านอ่ะชอบเวอร์” .....หาว่ากูเวอร์ซะงั้น
“กูเวอร์ เพราะกูห่วงมึงไง ข้างล่างมันมืดแล้ว ไม่มีคน มีแต่หมา... เจอหมาเห่าป่ะละ ตอนเข้ามา”
“เห่าอ่ะ...แหะๆ ก็ผมมันคนแปลกหน้านี่”
“นั่นแหล่ะ ระวังเจอหมาไล่ฟัด แล้วคนชอบแฝงตัวเข้ามาขโมยของมันก็มีนะ กูเลยไม่อยากให้มาคนเดียวไง”
อิฐถอนหายใจยาว...
“..เฮ้อ....... จะมาหาพี่ต้านทำไมมันยากลำบากขนาดนี้.......”
“มาก็ดีแล้ว กูคิดถึง.......” กูเอื้อมมือไปจับมือมันบีบเบาๆ อิฐยิ้มแล้วบีบมือกูตอบ
เราจ้องตากันอยู่นาน กูดึงมันให้เข้ามาใกล้จนเก้าอี้ล้อเลื่อนที่นั่งอยู่ชนกัน
“.....เอ่อ....” อิฐสะดุ้งเล็กน้อยตอนกูใช้ฝ่ามืออีกข้างลูบไล้ขาอ่อนของมันเบาๆ อิฐใส่กางเกงขาสั้นเสื้อยืดมาก็เลย.... ล้วงง่ายนิดนึงว่ะ
“.......คนอื่นก็อยู่เยอะแยะพี่ต้าน” อิฐกระซิบบอกแล้วจับมือกูดึงไว้ไม่ให้ลูบสูงขึ้นไปกว่านั้น
กูคว้าหัวอิฐมาซบที่อกแล้วต้านแรงมือจนสัมผัสไปโดนส่วนนั้นของมัน
“......พี่คิดถึงอิฐมาก ......วันนี้ขอได้ไหม... นะ?” ริมฝีปากกูลากผ่านทั่วใบหน้าเนียนใส จนไปถึงปากบางสีแดง
อิฐทำท่าจะหันหนี แต่กูตามไปประกบจูบปากนุ่มนั้นไว้ทัน กูขบริมฝีปากทั้งบนและล่าง ก่อนแทรกลิ้นเข้าไปเกี่ยวลิ้นเล็กเข้ามาในปากกู
ระหว่างนั้น กูเหลือบไปเห็นไอ้กล้าเดินเข้ามาพอดี กูยกมือไล่ แต่มันเอานิ้วชี้หมุนวน แล้วก็ทำมือเป็นสัญญาณคนกำลังเดิน
กูขมวดคิ้ว นึกในใจ..... แม่งได้เวลายามเข้ามาเช็คอีกแล้ว
“อ...อือ” จำใจต้องถอนจูบแล้วดึงมือออกจากกางเกงอิฐ มันครางเบาๆ ตอนกูยกมือคลึงใบหูนิ่มเล่น
“ไปต่อที่อื่นกัน” กูกระซิบบอกชิดปากแดงน่ารัก
“..................”
“ไปไหม?”อิฐมองกูตาเยิ้ม
“....ท..ที่ไหน?”
“ในรถ” คิดไม่ออกว่ะ... ไม่มีตรงไหนลับตาคน หรือถ้ามีก็อยู่ในบรรยากาศสยองขวัญของตึกเรียน... กูไม่ได้ชอบแนว terror อะไรขนาดนั้น... ที่สำคัญ อิฐมันกลัวผี....มาก
เหอะๆ ณ ที่แห่งนี้มีสิ่งลี้ลับว่ะ
H
............... :amen:
ตอบ
คุณ 4life - ฟันธงด้วยคน
คุณ jiBtar - ขอบคุณคร้าบ อิฐน่ารัก แถมขี้ยั่ว
คุณ emo bboll - หนังสั้นมันได้ฟีลตรงบรรยากาศเนี่ยล่ะ ทำเองเล่นเองน่าภูมิใจดี งัดเทคนิคที่่ร่ำเรียนมาบวกพรสวรรค์นิดหน่อยก็โอแล้ว
คุณ parity_yc - ป่วนต้านไม่เท่าไหร่ ถ้าป่วนอิฐอ่ะ ไม่เหลือ (ปอลอ..จะได้อ่าน เอ็นซีแล้วนะท่าน)
คุณ daizodiac - หลงต้านอ่ะดี้
คุณ Akamei - อ่อ ขอบคุณมากๆ คร้าบ ใส่ฟีลเข้าไปเยอะๆ ตัวหนังสือมันก็ออกมาได้เอง
คุณ wisa - ก็อยากจะเล่นมันสักที แต่หาตัวไม่เจอ ต้านไม่ค่อยเข้าคณะ
คุณ DE SaiKuNee - ขำราย
คุณ sukie_moo - โอ้ย ถูกต้องๆ อิฐเป็นคนน่าหมั่นไส้ แถมกวนตรีนโคตรๆ ด้วย ฮ่าๆ
คุณ ordkrub - ไม่ควรประมาทพี่ธันสินะ หึหึ
:pig4:
-
โหยยยยย ในรถ
จะเอาให้ได้เลยเเม่นบ่เฮีย
-
นายต้านควรไปจัดการน้องแทนให้สำนึกเลย
น้องอิฐประมาทไปนะ
-
อยากจัดการไอ้คุณน้องแทนจริงจริ๊ง หวังว่าคงจะไม่ใช่เหมือนละครหลังข่าว เหอๆ อย่ามาสร้างความร้าวฉานให้คู่รักคู่นี้เด็ดขาด เดี๋ยวมีตบนะคุณน้อง :m20:
ไม่เครียดค่ะ เม้นฮาๆ o22 :a5:
-
คุณ jiBtar - ขอบคุณคร้าบ อิฐน่ารัก แถมขี้ยั่ว
ใช่ๆๆๆๆๆ น้องอิฐขี้ยั่วอ่ะ สงสารเฮียต้านเลยนะเนี่ยะ
ดูสิมีอย่างที่ไหน ใส่ขาสั้นเสื้อยืดมาหาสามีเนี่ยะ จัดไปเลยเฮียต้าน เอาให้หนักเลยน๊า :haun4:
บวกหนึ่งให้ไรเตอร์นะคร๊า :กอด1:
-
:z1: ฮึๆๆ
จะได้อ่านและ Our door ซะด้วย
แม้ไรเตอร์ พูดเหมือนเค้ากำลังรอคอย
เค้าไม่ได้หื่นขนาดนั้นน้า(หรอออออ) :haun4:
-
เคนนี้แรง!!
๕๕๕๕๕๕๕๕๕
หมัดเดียวไม่พอหรอกพี่ต้าน
ปากอย่างนี้ อ่ะ
เอิ้ก ก กก กก ก ก
-
เอาที่รถจิงดิ
((อย่างพี่ต้านไม่มีล้อเล่นแน่นอน))
หื่นจริงจริ๊ง
:jul3:
-
ในรถก็ระวังบ้างนะค๊าาา ; )
-
พี่ต้าน ไม่ไหวมากกกกอ่ะ
ในรถเลยหรออออออออ
แต่เค้าก็เข้าใจอารมณ์คนมัน
แบบว่าคิดถึงอ่ะเนอะ....
อย่าจัดหนักไปนะพี่ต้าน
เค้าสงสารน้องอิฐอ่ะ อิอิ
-
:กอด1: :กอด1:
-
อ่านหลายตอนอย่างจุใจ.... :-[
เป็นพี่ต้านล่ะเหนื่อย...
ไหนจะที่บ้าน
ไหนจะเพื่อนจ้องงาบ
ไหนจะคนอื่น มากมายหลายสิ่ง กร๊ากกก :laugh:
มีแฟนน่ารัก ก็เงี้ย...
สู้ๆ ตั้งใจทำงานให้จบเถอะ...
น้องอิฐน่ะ เค้ารักเฮียคนเดียวอยู่แล้ว... o13
:L2: ให้กำลังใจคนแต่งจ้าาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
สนุกดี
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ต้านน่ารักมาก อยากได้แบบนี้บ้าง 555
-
ในรถฟิล์มมืดเปล่าระวังแอบถ่ายไปลงคลิปน้าเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน :laugh:
-
สุดๆเลยอ่ะต้่น
หื่นจัง :o8:
-
รอคอยตอนหน้า in the car อย่างใจจดจ่อ
แต่ว่านะต้าน คืองี้ ไงดี 555
จะบอกว่าไงดีอ่ะ "จะถนัดเหรอ" สงสารอิฐนา แหะๆ
-
ในรถ ....
ใครกันหว้านี่มาขัดจังหวะอีกแล้ว
-
ต้านก็ ถ้าในรถได้ก็ขับไปที่มันชัวร์ๆเลยไม่ดีกว่าเหรอ
-
57
.
พออิฐพยักหน้า กูเลยรีบจูงมือมันออกจากสตูทันที ตอนเดินผ่านพวกไอ้กล้าแม่งทำหน้าล้อเลียนกู แต่ยังดีที่มันไม่ได้แซวอะไร
ดีแล้ว ขี้เกียจจะอารมณ์เสียกับคำพูดพวกมัน
.......ขอบัตรจาก รปภ. คืนให้อิฐเสร็จ เราก็เดินไปที่รถ กูสตาร์ทเครื่องเปิดแอร์แล้วตามอิฐไปนั่งเบาะหลัง
กูถอดเสื้อของตัวเองออก มองหน้าอิฐนิดนึง แล้วพุ่งเข้าไปประกบปากมันอย่างร้อนแรง... อิฐตอบสนองทั้งปากและลิ้นของกูทันที อารมณ์วาบหวามของเราเริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ความคิดถึงที่กักเก็บไว้หลายอาทิตย์ทะลักทลายออกมาอย่างเร่าร้อน แม้สถานที่จะไม่ค่อยอำนวย แต่เราก็ปรนเปรอให้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“อ่า..ซี๊ดด ...พอแล้วอิฐ.....หันก้นมาทางนี้” กูยกหัวมันขึ้นจากน้องชายกู ที่ตอนนี้ชุ่มโชกไปด้วยน้ำลายและน้ำหล่อลื่น....
อิฐหันหลังแล้วนอนราบชันเข่าข้างนึงกับเบาะ กูคว้าเอวมันยกขึ้น จนสะโพกขาวๆ ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ...กูก้มลงแหวกแก้มก้นอิฐแล้วลงลิ้นไปที่ประตูหลัง
“อะ....อา” อิฐครางกระเส่า ตอนกูแทงลิ้นเข้าไปข้างใน มือนึงก็จับของมันชักตามไปด้วย
“อ๊ะ...อา เจ็บ พี่..ต้าน” กูกดนิ้วไปที่ทางเข้า แต่มัน.....ฝืดมาก
“......ไม่ได้ทำกันนาน ก้นฟิตสุดๆ เลยที่รัก” กูค่อยๆ ขยับนิ้วเข้าไป แรงตอดรัดรุนแรงที่นิ้วคือปฏิกิริยาตอบกลับ โอ้ย ไม่อยากจะคิดถ้าไม่ใช่นิ้ว แต่เป็นน้องชายกูที่กำลังแข็งโด่อยู่ตอนนี้เข้าไปแทน มันจะ.............ขนาดไหน........
“ฮื่ออ พ...พี่ต้าน.....อิฐ จะไม่ไหวแล้ว อ๊ะ” อิฐร้องตอนกูสอดนิ้วที่สองแล้วชักเข้าออกเร็วและแรงขึ้น
“ปล่อยมาเลยครับคนดี พี่รอรับอยู่” กูตอบพลางขยับตัวขึ้นไปเลียแก้มมัน
“อ๊ะ...อา เร็ว เร็วครับ ฮ้ะ ...อ๊า” กูขยับมือให้ตามคำขอไม่นานอิฐก็กระตุกแล้วปล่อยน้ำออกมาเลอะเต็มมือกู
อิฐครางอย่างหมดแรงแล้วซบหน้าลงนอนกับเบาะ กูลากลิ้นไปตามแนวกระดูกสันหลังจนถึงท้ายทอย ซุกไซร้ที่หลังคอและใช้นิ้วบีบคลึงยอดอกทั้งสองข้างของมัน
“ตาพี่แล้ว มาเร็ว” กูคว้าแขนอิฐดึงขึ้น ขณะนั้นก็เอามือที่เต็มไปด้วยน้ำของมันมาทาที่ท่อนลำของตัวเองและประตูหลังของอิฐ
กูดึงมันมานั่งคล่อมหน้าตักกู แล้วจ่อแก่นกายที่แข็งขืนให้ตรงกับทางเข้า
“ไม่ต้องรีบนะ ค่อยๆ กดลงไป” กูบอกอิฐที่กำลังเตรียมตัวจะรับของกูเข้าไป
“อ่ะ...ซี๊ดส์ อิฐ...เบาครับ” ส่วนหัวของกูค่อยๆ จมหายเข้าไปในช่องทางที่กำลังตอดรัดสิ่งแปลกปลอมทันที
“ฮื่ออ จะ...เจ็บ อ่ะ พี่ต้าน...” อิฐเร่งจังหวะจนกูเสียวแทบขาดใจ.... ตอนนี้มันรับของกูไปเกินครึ่งแล้ว....
“อา....ไม่เป็นไรค่อยๆ ทำก็ได้ ช้าๆ ครับ อ่ะ...ซี๊ดด อาา” มันกดตัวลงทีเดียวมิด จนกูต้องซี๊ดปากด้วยความเสียวไปตลอดทั้งลำ....
"อ๊าา" อิฐร้อง แล้วเอานิ้วจิกไหล่กูแน่น
“เจ็บไหม?” กูถามอิฐที่ตอนนี้น้ำตาปริ่มจะไหล
“...............” อิฐพยักหน้า แล้วกอดคอกูแน่น..... กูจับของมันที่เริ่มอ่อนตัวชักขึ้นลง ปากและจมูกก็ไซร้ที่ซอกคอ และกกหูไม่หยุด
“อะ...อา” อิฐเริ่มครางไปตามแรงปลุกเร้า กูยกสะโพกมันขึ้นช้าๆ จนเกือบหลุด ถึงค่อยกดลงมาอีก
พออิฐเริ่มปรับตัวได้แล้ว กูเลยให้มันขยับเองตามใจ...
“อ๊ะ อา...” กูลงลิ้นที่ยอดอก อิฐครางและกอดหัวกูซบกับอกมันแล้วขยับสะโพกขึ้นลงเร็วขึ้นจนกูใกล้จะไป..... แต่อยู่ๆ มันก็ผ่อนช้าลง แล้วจับหน้ากูไว้ มันก้มลงจูบปากกูอย่างร้อนแรง แล้วส่งลิ้นเล็กควานเข้ามาในปากกู กูดูดดุนลิ้นมันสักพักอิฐก็ถอนจูบออก
“.....ทำไมหน้าเครียดจัง?” มันยกมือทาบแก้มกูแล้วถาม
“...ป่าว ตั้งใจทำอยู่” จังหวะนั้นกูประคองตัวอิฐให้นอนลงกับเบาะแล้วยกขามันข้างนึงพาดบ่า
กูจูบ และดูดขาเรียวเล็ก เนียนไม่มีขนสักเส้นจนเป็นรอยแดง....
“อ๊ะ..อ๊า” อิฐครางกระเส่าตอนกูเร่งจังหวะเร็วขึ้นแรงขึ้นจนมันโยกตัวไปตามแรงกระแทก แต่อยู่ๆ ระหว่างที่ทั้งกูและมันใกล้จะถึงฝั่ง......
อิฐมองเลยไปข้างหลังกูแล้วเบิกตากว้าง..... มันอึ้งไปแป้บนึง จากนั้นก็ร้องออกมาดังลั่น
“อ๊าาาาาา!!!! พี่ต้าน!!”
“อะ...อะไร อะไรอิฐ?” กูตกใจรีบหันหลังกลับ ตอนแรกก็นึกว่ามีใครผ่านมาเห็นพวกกูเล่นหนังสด แต่กลายเป็นว่า ที่ตรงนั้น.......... ไม่มีใคร
“ฮืออออ พี่ต้าน....ฮืออออ” มันร้องไห้โฮพลางผวาเข้ามากอดซุกหน้ากับอกกูแน่น จังหวะนั้นช่องทางคับแคบก็บีบรัดกูรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ อาจจะเพราะอิฐตกใจมากมันเลยทำให้กูน้ำแตกคาประตูหลัง
“อ๊ะ อาส์” กูครางพร้อมปลดปล่อยเข้าไปในตัวอิฐ ..........ทั้งๆที่......ยังงงๆ กับเหตุการณ์อยู่
“ฮือออออ” อิฐยังซุกหน้าร้องไห้ไม่หยุด กูดึงตัวมันมากอดแล้วลูบหลังปลอบเบาๆ
“เป็นอะไรครับคนดี ร้องไห้ทำไม?” งง
“ฮืออ พี่ต้าน ข้างหลัง ฮือออ อ..อิฐ ฮึก....อิฐกลัว ฮืออออ”
“กลัวอะไร ไม่เห็นมีอะไรเลย.....ไม่เอา ไม่ร้อง ไม่ร้องนะครับ พี่ต้านอยู่นี่ ไม่ต้องกลัว.....”
“ฮึก....ฮือออ” อ้าว.... ร้องใหญ่เลย เมื่อกี้มันเห็นอะไรวะ.......เหอะๆ อย่าบอกนะว่า...........
เฮ้อ...ไอ้บัดซบเอ้ย ถ้ามึงเป็นคนนะกูเล่นมึงแน่ มาทำที่รักกูตกใจจนขวัญกระเจิงแบบนี้...
#
กว่าอิฐจะหยุดร้องไห้ก็นานโขอยู่........ตลอดเวลามันปิดตาตัวเองตลอด จนกูใส่เสื้อผ้าให้เสร็จ อิฐก็ยังซุกหน้ากับมือตัวเอง.....
ท่าจะกลัวมากจริงๆ ว่ะ.....
“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะ.....” กูทำท่าจะเปิดประตูรถไปนั่งข้างหน้า แต่อิฐคว้าแขนกูมากอดไว้ แล้วดึงเสื้อกูมาปิดหน้าต่ออีก......
“ฮืออ ยะ....อย่าไป พี่ต้าน อิฐกลัว” .......อ้าว ร้องอีกแล้ว ทำไงดีล่ะ?
RRRR
มือถือกูดังพอดี อิฐมันสะดุ้งกอดกูแน่นเลยทีนี้....
ไอ้กล้าโทรมาว่ะ กูกดรับ
“เออ”
“หายไปไหนของมึงนานเป็นชั่วโมง? กูนึกว่ามึงลงไปส่งน้องอิฐซะอีก”
“เออ.......นิดหน่อย” กูตอบปัดๆ
“อะๆๆๆ มึงกับเมียหายไปอยู่ไหนกันวะ” มันพูดเหมือนรู้ทัน
“ข้างล่างที่จอดรถเนี่ย อิฐเจอแจ็คพอต มึงลงมาช่วยกูหน่อย”
สักพักไอ้กล้าก็ลงมาที่รถ เหอะๆ กลิ่นคาวคลุ้งก็อบอวลใช่เล่น.... ไอ้กล้าแม่งล้อกูแน่
แต่ช่างเหอะ ตอนนี้พาอิฐไปส่งบ้านให้ได้ก่อน ไม่งั้นก็ไม่ได้ออกไปไหนกันสักที
กูโยนกุญแจรถให้ไอ้กล้าขับ ส่วนกูนั่งเป็นเพื่อนอิฐข้างหลัง
“ไหวป่ะมึง?” ไอ้กล้าถามกู ตอนขับออกมาได้สักพักใหญ่ๆ
“มึงถามใคร?”
“เอ๊า.....ก็น้องอิฐสิวะ”
“ร้องไห้จนหลับไปแล้ว” กูตอบพลางลูบผมอิฐที่กำลังนอนอยู่บนตักกูเบาๆ
“ที่ว่าแจ็คพอต แม่งคือไรวะ มีคนมาเห็นพวกมึงเอากันเหรอ?”
“.......ทำนองนั้น” กูตอบแบบไม่แน่ใจสักเท่าไหร่
“เหอะๆ ใครวะ ถึงทำน้องอิฐร้องไห้ได้ขนาดนี้”
“ไม่รู้ว่ะ กูไม่เห็น”
“......ไม่เห็นได้ไง มึงบ้าป่ะ น้องอิฐเห็นแต่มึงไม่เห็น ไอ้คนนั้นมันหายตัวได้หรือไง?”
“เออ...งั้นมั้ง”
“....สัด กวนตรีน”
“มึงลองนึกดูเหอะไอ้ห่า ทำเมียกูกลัวจนช้อคขนาดนี้จะเป็นอะไรถ้าไม่ใช่........” กูกำลังจะพูด แต่ไอ้กล้าขัดขึ้นเสียงหลง
“เฮ้ยๆๆ มึง ไม่ต้องพูด กูรู้แล้ว.......เชี้ยเอ๊ย.......สยอง........มึงก็รู้คณะเราแม่ง...........................เยอะ!”
เอออ...... เวรจริงๆ
ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้ไงวะ
#
พอถึงบ้านอิฐ กูบอกไอ้กล้ากลับไปคณะก่อน ส่วนกูจะอยู่นอนเป็นเพื่อนอิฐที่บ้าน
“อ่าว แล้วงานมึงอ่ะ?” ไอ้กล้าถาม
“ช่างแม่งมัน แฟนกูขวัญบินขนาดนี้ จะปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ไง” ไอ้กล้าพยักหน้าเข้าใจ
“เออๆ งั้นกูกลับละ ตีหนึ่งละ ขึ้นตึกคนเดียวกูก็เสียวเหมือนกัน” เหอะๆ
“อืม ใจนะกล้า”
จากนั้นกูก็อุ้มอิฐเข้าบ้าน.....ดึกขนาดนี้น้าภัทรคงหลับแล้ว อืม ดีเหมือนกันกูขี้เกียจตอบคำถามว่าทำไมอิฐถึงกลับมาสภาพนี้.....
กูไขกุญแจเข้าบ้าน แล้วพาอิฐลงนอนบนเตียง..... เห็นน้ำตาแห้งติดเต็มหน้าแล้วรู้สึกสงสารที่ถูกผีหลอก
กูเดินเข้าไปเปิดตู้เสื้อผ้า ค้นหาผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วไปชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้อิฐ
ที่รักกูครางฮือขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อสัมผัสถูกความเย็น
อิฐส่ายหน้าไปมาเบาๆ สักพักลมหายใจก็กลับสม่ำเสมออีกครั้ง....
#
ตอนเช้ากูตื่นมาเพราะรู้สึกร้อน..... ไม่ใช่เพราะอากาศ แต่เป็นอุณหภูมิของคนในอ้อมกอดนี้ต่างหาก.....
......แย่ละ อิฐไข้ขึ้น......
กูยกมือทาบหน้าผากและซอกคอที่ร้อนระอุ ก่อนจะรีบลงจากห้องไปหาน้าภัทร
“อ้าวต้าน มาตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ?” น้าภัทรยิ้มถามขณะกำลังทำข้าวเช้าอยู่
“เอ่อ น้าภัทรครับ มียาแก้ไข้ไหมครับ อิฐไม่สบาย” ทำไมรู้สึกผิดจังวะกู
“....อิฐไม่สบายเหรอ? รอเดี๋ยวนะ น้าทำข้าวต้มให้ ส่วนยาอยู่ในตู้ขวาบนสุดตรงชั้นทีวีน่ะจ่ะ”
กูไปหายาแล้วมาช่วยน้าภัทรทำข้าวต้มจนเสร็จถึงยกขึ้นไปให้อิฐข้างบน
“เดี๋ยวให้กินยาแล้วนอนพักคงดีขึ้น น้าต้องไปทำงานแล้ว ถ้าต้านจะออกจากบ้านก็ช่วยล็อคประตูให้ด้วยนะ” น้าภัทรบอก หลังจากลูบแขนลูบหน้าอิฐเบาๆ
“ครับ”
พอน้าภัทรออกไป กูกลัวว่าข้าวต้มจะเย็นซะก่อนเลยปลุกอิฐให้ลุกมากินข้าว จะได้กินยา
“อิฐ....อิฐ......ที่รักครับ ตื่นมากินข้าวเร็ว” กูเขย่าแขนอิฐเบาๆ มันงัวเงียค่อยปรือตาขึ้น พอเห็นว่าเป็นกูก็ยิ้มให้บางๆ
“พี่ต้าน....” รอยยิ้มค่อยหุบลงกลายเป็นเหยเก
“เป็นอะไร?” กูรีบถาม
“อิฐ.....ปวดหัว”
“อืม อิฐกินข้าวก่อนนะ จะได้กินยา” อิฐพยักหน้าแล้วค่อยๆ ยันตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
กูยกชามข้าวต้มมาแล้วตักขึ้นเป่าให้หายร้อน ก่อนจะยื่นไปตรงหน้าอิฐ
“กินเองก็ได้”
“พี่ป้อนนะครับ” อิฐมองหน้ากูนิดนึง แล้วผงกหัว
กูว่าอิฐเป็นคนป่วยที่ไม่งอแงเลยว่ะ ดูไม่สำออย ง่อยเปลี้ย เรียกร้อง โวยวาย เหมือนคนอื่นๆ ที่กูเคยเจอ
กูยิ้มมองมันกินข้าวต้มที่กูป้อนไปเรื่อยๆ ถึงจะดูกลืนฝืดๆ คอ แต่อิฐก็กินจนเกือบหมด
หลังจากให้มันกินยาเสร็จแล้ว กูก็เอาผ้ามาเช็ดตัวให้
“พี่ต้านไม่ไปทำงานเหรอ?” อิฐถามตอนกูเช็ดตัวให้เสร็จ
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าน้าภัทรจะกลับ..”
“อ่า......ไม่เป.......”
“พี่จะอยู่” กูพูดขัดขึ้น.... อิฐนิ่งไปแป้บนึงก่อนพยักหน้า แล้วล้มตัวลงนอน
กูไม่รู้ว่ามันหายกลัวรึยัง.... ไม่รู้ว่าตอนนี้มันกำลังคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่รึเปล่า
เพราะอิฐไม่พูดถึง
ถ้ากูจะถาม...ก็กลัวจะไปสะกิดต่อมสยองขวัญให้มันอีก.......
เห็นอิฐหน้าซีดเซียว กูก็ไม่อยากจะไปไหนแล้วว่ะ
ก็เลยได้แต่นั่งอยู่ข้างๆ กุมมือมันไว้ จนอิฐหลับไปด้วยฤทธิ์ยา....
H
..........ขวัญบิน :m2:
ตอบ
คุณ 4life - ...แม่นแล้ว แหะ
คุณ Little Devil - อีกนานกว่าจะได้จัดการ แทนตีมวยนอกสนามอ่ะ
คุณ heavenly**yaoi - ละครหลังข่าวเป็นไง ฮ่าๆๆ ไม่ได้ดู
คุณ jiBtar - หนักพอป่าวเธอว์? แต๊งส์ ฟอร์ พลัสสส
คุณ parity_yc - เอ้าท์ดอร์ เลยเจอของดีเลย... อ๊าก ดีไม่โผล่มาตอนเริ่ม ไม่งั้นอด
คุณ Akamei - หมัดเดียว อิฐก็เคืองจะแย่แว้ว
คุณ emo bboll - ฮ่าๆ เอาจริงๆ ไม่เคยเอาเล่น
คุณ sky-cafe - ลืมระวังหลัง!
คุณ EunJin - รอบเดียวเองนะตัวเทอว์
คุณ DE SaiKuNee - กอดคืนแน่นกว่า
คุณ iiดาวพระศุกร์ii - ที่ผ่านมานี่ก็หลายสิ่งจริงๆ ฮะๆ ปวดกะ-บาน ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะท่าน
คุณ wisa - แต๊งกิ้วจ่ะ
คุณ Cupcake - ขอบคุณนะเธอว์
คุณ m_pop91 - ฮ่าๆๆ เจรงอ๊ะ ต้านโหดนะ
คุณ fungfung - ฟิลม์ไม่เข้มมาก แต่รอบข้างอ่ะ ตึ๊ดตื๋อ
คุณ sang som - แฟนน่ารัก เลยอยากนัวเนีย อิอิ
คุณ sukie_moo - ไม่ถนัดแต่อยากทำ ฮ่าๆๆ
คุณ b27072010 - ไม่ใช่คนซะงั้น
คุณ ordkrub - ที่จอดรถตรงนั้นวังเวงได้ที่เลยครับ
ขอบคุณทุกคนมากคับ/ค่ะ :o8:
-
กรรม....
กะลัง อินกะ NC อยู่ดีดี น้องอิฐ เจอผีถ้ำมองซะงั้น...
-
เฮ้ย ใครเเอบมองอ่ะ
ค้างงงงงงงงง
ปล. :haun4:
-
เสียว..............สันหลังกันเลยทีเดียว
เค้าคงมาดูอะเนาะว่าทำไมรถมันสั่นๆ 5555
สงสารอิฐ
-
เหอะๆกลัวตามแล้วนะเนี้ยย
ปิดไฟเล่นคอม ห้องมืดดีแท้
ไม่อยากจะหันไปมองข้างหลังกันเลยที่เดียว
โอ้ๆๆๆ นฺู๋อิฐขวัญเอ๋ยขวัญมา
อ่ะนะ ก็เข้าใจ สถานที่อย่างนี้
โคตรจะเยอะเลยแหละ มันก็ต้องเจอกันบ้าง
ยิ่งมาเจอรถโยกๆอย่างนี้ละก็
อย่าว่าแต่...เลยเป็นเค้าก็แอบไปส่อง เหอะๆ(โรคจิตดีแท้ กร๊ากกกก)
+1 ให้กับความเสียว...
-
สงสารน้องอิฐ
นายต้านไม่เกรงใจสถานที่เลย
ทั้งรู้ว่าเจ้าที่แรง
+1
-
:z3: :z3: :z3:สรุปผีใช่ไหมเนี่ยะ น้องอิฐของเค้า ขวัญเอ้ย ขวัญมา
อ่านแล้วแอบเสียวนะ น่ากลัวอ่ะ
ดีนะเรียกเลือดให้ตอนแรกแล้ว :-[
-
...เป็นถ้ำมองกะเค้าด้วยหรอ เหอๆ คิดแล้วสยอง
-
แค่รอบเดียวนี่....ทำเอาน้องอิฐถึงกับ
ช๊อคไปเลยทีเดียว.... เหอๆๆๆๆๆๆ
เค้าอยากรู้อ่ะ? ว่าตกลงแล้วน้องอิฐ
มองเห็นอะไร? ระหว่างคนถ้ำมอง?
หรือว่า ผี? หึหึ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pighaun:อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคค
เจอดีซะแล้ว ... แต่เป็นน้องอิฐแทน
-
แหม...........คุณคนนั้นก็นะ มาตอนไปนไม่มา
ดันตอนที่เค้ากำลังทำภารกิจกันอยู่
สงสารน้องอิฐจังง ง งง
น่าจะให้ไอคุณพี่ต้านเห็นเนอะ
จะกลัวรึเปล่าหว่า??????????
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ขอบคุณมากนะค่ะ
-
ใครแอบดู??
ไม่อยากจะคิด
:sad3:
-
คราวหลัง ต้องจุดธูป ขอขมาก่อนแล้วหละ
แล้ว.....ก็เปลี่ยนท่าเป็นแบบ....... ก็ไม่เห็นทั้งคู่หละ แต่ละวัง คนถ้ำมองแทน เอิกๆๆ
น่าสงสารน้องอิฐจัง น่าจะเปลี่ยนเป็นพี่ต้านแทน จะได้หายหื่น ตั้งใจทำงานอย่างเดียว :laugh: :m20:
-
ไรท์เตอร์อะะ แกล้งน้องอิฐ เห็นมั้ยร้องไห้เลยยยย
น้องอิฐเจออะไรแบบนี้เข้าไปสงสัยครั้งหน้าพี่ต้านชวนเอาท์ดอร์คงจะไม่เอาอีกแล้ว ฮ่าๆๆๆ
-
:z10:
-
ทีหน้าทีหลังก้เอาผ้าผูกตาน้องอิฐก่อนนะต้าน จะได้ไม่เห็นอะไร เพิ่มความตื่นเต้นด้วย
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
58
#
ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น.... ชีวิตกูก็ไม่ต่างอะไรกับกรรมกร กูคร่ำเคร่งทำทีสิสทั้งวันทั้งคืน...
ช่วงแรกๆ ได้เล่นเกมส์ เล่นกีฬาบ้าง แต่ตอนนี้..... ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากงาน
ส่วนอิฐ.....ก็เตรียมตัวสอบกับส่งโปรเจค ไม่ค่อยมีเวลามาหากู(ตอนกลางวัน)
มันไม่พูดถึงเรื่องที่เจอ......สิ่งลี้ลับวันนั้นอีกเลย แต่ก็ไม่กล้ามาคณะกูตอนกลางคืนอีกแล้ว...
“เฮ้ จบแล้วโว้ย!”
“จบสักที!!”
“ไม่ทำแล้วกู”
“ส่งแม่งแค่นี้ล่ะ ไม่ทำแม่งแล้ว”
“เฮ้ยๆๆ สามโมงแล้วโว้ย จารย์จะปิดห้องแล้ว ใครยังไม่ส่งรีบไปเลย”
เสียงตะโกนโหวกเหวก ความวุ่นวายโกลาหล
กองขยะ ซากบุหรี่ เศษดิน เศษไม้ เศษกระดาษ เศษกาวเหนียวหนืด ใบมีดคัตเตอร์ปลิวว่อน ตอนนี้กองรวมอยู่ทุกภาคส่วนของสตูดิโอทีสิส.....
รุ่นน้อง รุ่นพี่ มาช่วยกูขนงานไปส่งในห้อง เซ็นชื่อ..... ก็เป็นอันจบวาระสุดท้ายของการทำงานหนักร่วมปี
“เลี้ยงสายไหมต้าน?” รุ่นพี่กูที่จบไปแล้วถาม เมื่อคืนเค้ามาช่วยกูทำงานจนถึงเช้า มันเป็นธรรมเนียม ประเพณี แบบนี้ล่ะครับ
มีรุ่นน้อง รุ่นพี่มาช่วย.... งานมันเยอะ ทำคนเดียวไม่ไหว ต้องมีมือปืนรับจ้าง*เก็บเป็นสแปร์ไว้บ้าง
(* มือปืนรับจ้าง เป็นคำเรียก คนที่มาช่วยทำงานแทน ในที่นี้คืองานของคณะกรู)
“ผมใกล้ตายแล้วพี่ ไว้วันหลังได้ป่ะ?” ไม่ได้นอนมาหลายคืนล่ะ อยากนอนเว้ย
“วันนี้น้องอยู่ครบ พี่มาก็มาเยอะ ไปดิวะ” อืม มันก็จริง.... พี่บางคน ไม่เคยเห็น ยังโผล่มาวันนี้เลย
“ก็ได้(วะ)ครับ”
กูลากสังขารกลับคอนโด ไปอาบน้ำแต่งตัว.....
จะว่าไปก็ไม่ได้ง่วงอะไรมาก เหมือนร่างกายจะปรับสภาพได้แล้ว ว่าต้องอึดยิ่งกว่าควาย
กูขับรถกลับคณะอีกครั้ง กำลังจะเดินเข้าไป สายตาเหลือบไปเห็น 156 ทะเบียนสุดคุ้น....
.......อ้าว อิฐมาเหรอวะ?
กูกำลังจะควักมือถือออกมาโทรหามัน แต่......เชี้ยเอ๊ย ลืมทิ้งไว้ที่คอนโดนี่หว่า
เข้าใจสภาพของคนที่อดนอนดีเลยว่ะ สมองช้า ความจำเสื่อม... หลงๆ ลืมๆ ......เบลอ....
กูเดินเข้าไปหาอิฐจนทั่วคณะ แต่ก็ไม่เจอ....
ไปเจอไอ้นัท กำลังเดินหอบแลปท้อปกับกระเป๋าเป้ลงมา
“เห็นอิฐไหมไอ้นัท?” กูถามทันที
“อิฐ? ไม่เห็นนี่ น้องมาเหรอ....?”
“เออ กูเห็นรถมัน”
“มึงไปดูที่สตูฯ ดิ เผื่อน้องอยู่กับพวกไอ้กล้า”
กูกดลิฟท์ขึ้นไปข้างบนสตูทันที สภาพตอนก่อนส่งงาน กับตอนนี้ช่างต่างกันลิบลับ
ผู้คนที่เคยเดินขวักไขว่ บ้างก็เร่งทำงานจนน้ำได้อาบบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้
ตอนนี้เหลือเพียงไม่กี่คนกำลังเก็บข้าวของเตรียมกลับบ้าน ช่างเป็นภาพที่คอนทราสกันจริงๆ
กูเดินไปโซนที่ตัวเองเคยนั่ง เห็นอิฐยืนอยู่กับ.........ไอ้น้องแทน
...........มันมายุ่งอะไรกับแฟนกูวะ!?
“อ้าว..... แฟนมารับแล้ว.... เราไปก่อนนะ” ไอ้น้องแทนยิ้มบอกอิฐแล้วมันก็เดินสะบัดตรูดออกไปอีกทาง
กูสมองช้าไปนิดนึง กว่าจะรู้ว่าต้องทำอะไร ไอ้น้องแทนมันก็ไปไกลแล้ว
“อิฐ....ไอ้นั่นมันทำอะไรอิฐรึเปล่า?” กูจับไหล่มันแล้วถาม
“......เปล่า”
“มันเข้ามาคุยอะไร?”
“........ก็....ทั่วไป” อยากจะถามต่อ แต่น้องสายกูเดินเข้ามาเรียกซะก่อน
“โห หาตั้งนานพี่ต้าน คนครบแล้ว จะไปยังพี่?” ไอ้โอ๊ท...
“เออ กูตามไป” มันทำหน้าล้อเลียนที่เห็นกูอยู่กับอิฐ
เหอะ......อยากจะเข้าไปเตะมันสักทีจริงๆ เพราะไอ้หนังสั้นเหี้ยๆ นั้นทำให้คนทั้งคณะมองว่ากูเป็นคู่เกย์กับอิฐไปแล้ว
ก็ดีเหมือนกัน กูเบื่อเต็มทนที่ต้องปิดบังคนอื่น
ใจจริงอยากจะประกาศให้โลกรู้ด้วยซ้ำ แต่อิฐมันไม่เอาด้วย..... มันเกรงใจแม่กู
“ไปไหนเหรอพี่ต้าน?” อิฐถามหลังจากไอ้โอ๊ทมันเดินออกไปแล้ว
“เลี้ยงสาย”
“อ่าวเหรอ งั้นอิฐกลับ....” เรื่องดิ
“ไม่ต้องกลับ ไปกับกูเนี่ยแหล่ะ” กูเดินลากแขนอิฐออกจากสตูฯ สวนกับไอ้กล้าที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำพอดี
“อ้าว เจอกันแล้วเหรอ.... จะไปไหนกันวะ?” ไอ้กล้าถาม
“วันนี้สายกูเลี้ยง กูจะพาอิฐไปด้วย”
“อ่อ.......สายมึงนี่โคตรอึด ไม่หลับไม่นอนไงวะ”
“พี่ต้าน อิฐไม่ไป” อิฐพูดแทรกขึ้นมา แล้วพยายามจะดึงแขนออกจากมือกู
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ไปเถอะ” กูอยากอยู่กับมัน แต่เลี้ยงสายก็ต้องไป ปฏิเสธไม่ได้
“.....ไม่ไป” อิฐพูดคำเดิม..... อะไรวะ... ทำไมดื้ออย่างนี้
“ไอ้ต้าน น้องเค้าไม่อยากไปมึงจะบังคับทำไมวะ” กูหันไปมองหน้าอิฐ...
“ทำไมไม่อยากไป?” กูถาม
“ก็.....อิฐเป็นคนนอก ถ้าไปแล้วจะบอกคนอื่นว่าไงอ่ะ?”
“ก็บอกว่าเป็นแฟนกู”
อิฐนิ่งไปแป้บนึง ส่วนไอ้กล้า...
“ไอ้เชี้ยต้าน... มึงเอาจริงอ่ะ ไม่กลัวแม่มึงว่าแล้วรึไง?”
“(เรียน)จะจบแล้ว กลัวไรวะ”
“ห่า... มึงทำงานจนเพี้ยนไปแล้วเหรอ... ระวังตัวแจมาตั้งนาน เสือกตบะแตกเอาวันนี้” อืม นั่นสิ กูอาจจะเพี้ยนไปแล้วจริงๆ
ก็วันนี้ส่งงาน เหมือนความเก็บกดทั้งหมดทั้งมวลมันระเบิดหายไปหมดแล้ว กูไม่ต้องทำงานหนัก ไม่ต้องอดหลับอดนอน ไม่ต้องนั่งจ้องจอคอมตลอดเวลา ไม่ต้องตัด
โมเดลหลังขดหลังแข็ง ที่สำคัญ... ไม่ต้องห่างจากแฟนกูอีกแล้ว
“พี่ต้าน อย่าผิดสัญญา” อิฐทวงสิ่งที่กูหลงลืมไปแล้ว
“ก็ได้....” กูพยักหน้าเซ็งๆ
ลงมาจากตึก กูบอกอิฐก่อนจะแยกกัน
“ไปรอพี่ที่ห้องนะ” กูให้กุญแจอิฐอีกชุดนึงไว้ตั้งนานแล้ว และวันนี้กูอยากกอดมัน
“....................”
“นะ?” เห็นอิฐเงียบไปกูเลยก้มลงจะหอมแก้มมัน แต่อิฐรีบหลบ
#
“หายหัวไปไหนมาห่ะมึง?” พี่ซีขาใหญ่ประจำสาย เม้งกูทันทีที่เดินเข้ามารวมกลุ่ม “กูให้ไอ้โอ๊ทไปตามมึงนานเป็นชาติแล้วเพิ่งโผล่ มัวทำเชี้ยไรอยู่ห่ะไอ้ต้าน”
“พี่ต้านมัวแต่วิ้ดวิ้วกับแฟนอยู่ครับพี่ซี” ไอ้โอ๊ทฟ้อง..... ห่านี่
“ฮ่าๆๆ เชี้ยนะมึง เห็นแฟนดีกว่าพี่กว่าน้อง ไม่พาแฟนมึงมาด้วยล่ะ ไหนๆ ก็ปล่อยพวกกูรอนานจนรากงอกแล้ว” กูไม่ตอบพี่ซี แต่หันไปตบกบาลไอ้โอ๊ทแทน
“โอ๊ย...เจ็บนะพี่ต้าน” มันร้องเอามือกุมหัว
“ปากมากนะสัด”
"ขอโทษค้าบ"
จากนั้นก็แยกย้ายกันไปที่ร้านอาหาร
วันนี้รุ่นพี่มาเยอะ เหล้ายาเพียบ.... พร้อมเมา
แต่กู.......กินไม่ได้...ว่ะ
“วันนี้น้ำเปล่าเหมือนเดิมไหมเฮียต้าน?” ไอ้โอ๊ท สัดนี่ จะแกว่งเท้าหาบาทาไปถึงไหน
“เฮ้ย น้ำเปล่าไรวะ สายเรา ไม่บริโภคความบริสุทธิ์ วันนี้ใครแดกน้ำเปล่าเป็นลูกหมา” ไอ้พี่ซีโวยขึ้นมาอีก
แล้วจะให้กูทำยังไง ปกติสายกู ทั้งหญิงและชายนี่ขี้เหล้ากันหมด เมื่อวันนั้นถือว่ากูแหกคอกที่กินน้ำเปล่า แต่เพราะเป็นพี่ใหญ่สุด เลยไม่มีใครกล้าขัดกู
ส่วนวันนี้..... กูกลายเป็นน้อง จะให้ทำไง...... ก็ต้องกิน ไม่กิน แม่งก็ไม่จบสักที
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ กูโดนน้องกับเพื่อนในสายเผาจนเกรียม ทั้งเรื่องเรียน เรื่องผู้หญิง... เรื่องผู้ชาย
ก็เรื่องอิฐนั่นแหล่ะ...... อยากพูดไรพูดไป จะว่ากูยังไงก็ช่าง กูไม่เคยสนอยู่แล้ว
“มึงเป็นเกย์จริงเหรอวะต้าน?” พี่พัทถามกูแบบไม่อยากเชื่อ...
“จริงไม่จริง น้องคนนั้นก็มาหาพี่ต้านที่คณะหลายทีแล้ว น่ารักด้วยพี่พัท.... เอวบาง ร่างเล็ก แถมขาวสุดๆ”
“เด็กผู้ชายเนี่ยนะ?”
"น่ารักเหี้ยๆๆ" ไอ้ยีนส์ปีสี่หอนรับ
“จริงพี่ วันนี้น้องเค้าก็มา พวกพี่เห็นกันป่ะ...... คนที่ใส่เชิ๊ตแขนยาวตัวโคร่งๆ กับยีนส์เดฟน้ำเงินอ่ะพี่” ไอ้โอ๊ทยังพล่ามไม่หยุด กูเนี่ยชักอยากจะเอาตรีนยัดปากมัน
ให้เงียบตะหงิดๆ
“ว่าไงเงียบเลยไอ้ต้าน มึงจะนั่งอมหอยอีกนานไหม?”
“ฮ่าๆๆ มันเป็นเกย์แล้วจะอมหอยได้ไงวะ มันต้องอมห_ดิ” ชักยั้วะแล้วว่ะกู..... ถึงกูจะเป็นเกย์อย่างที่คนเค้าว่ากันจริง แต่พอโดนพูดถึงแบบนี้ มันก็รับไม่ค่อยได้ว่ะ
ระหว่างที่พวกนั้นยังคุยและหัวเราะเรื่องกูกันอย่างสนุกสนาน...... กูยกมือสองข้างตบโต๊ะดังสนั่นแล้วลุกยืนขึ้น
ได้ยินเสียงแก้วแตกดังเพล้ง! ....ก่อนทุกเสียงจะเงียบลง
ตอนนี้ทุกสายตาในโต๊ะกำลังมองกูอย่างอึ้งๆ กูคิดว่าตัวเองจะพูดอะไร ถึงจะทำให้พวกมันสำนึกว่าไม่ควรแส่มายุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่น
แต่กู..........คิดไม่ออก
ด้วยอาการอดนอนติดต่อกันหลายวัน ความเครียด ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ หรือความห่าเหวทั้งหลายที่พบเจอมาตลอดอาทิตย์
ทำให้กูเลือกที่จะเดินโซซัดโซเซกลับไปที่รถ อ้าว....ทำไมกูมึนหัวแบบนี้วะ
จริงๆ อยากจะกระทืบไอ้โอ้ทให้จมตรีนสักที แต่......คนขวางโลกอย่างมัน คงปากดีอยู่ได้ไม่นานหรอก
กูสตาร์ทเครื่องยนต์...... เปิดเพลงจากวิทยุ...............
แล้วเหยียบคันเร่ง
อิฐรอกูอยู่ที่ห้อง……..คิดถึงจนแทบจะขาดใจแล้ว
#
ระหว่างทางขับไปได้สักพักกูรู้สึกปวดหัว..... ไม่รู้เป็นเพราะเสียงของไอ้พวกเมื่อกี้ที่ตามหลอกหลอนหรือไอ้เพลงปัญญาอ่อนที่กำลังเปิดอยู่กันแน่
เอ้อ.........นี่กูไม่ชอบฟังเพลงหรือเพลงมันห่วยวะ
กริ๊ก
เมื่อถึงคอนโดกูเปิดประตูเข้าไปในห้อง สิ่งแรกที่ทำคือ..... มองหาที่รักกู
มืดสนิท...... อิฐทำไมไม่เปิดไฟ
“อิฐ! ...ที่รักคร้าบ พี่ต้านกลับมาแล้ว.....” กูตะโกนแต่ความเงียบคือสิ่งที่ได้รับ
“อิฐ อยู่ไหน!?” กูเปิดไฟ คิดว่ามันคงอยู่ในห้องนอนล่ะมั้ง...
โครม!
H
.......เหอะๆ o18
คุยต่อ
คุณ iiดาวพระศุกร์ii - ถ้าไม่เจออาจจะได้นานกว่านี้...ฮ่าๆ
คุณ 4life - ค้างไรอ่ะ
คุณ sukie_moo - นึกว่าเสียวอะไร หุหุ
คุณ parity_yc - ปิดไฟแอบพ่อแม่ป่าว? ปอลอ. แอบไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตามสถานศึกษาต้องมีแทรกอยู่เกือบทุกตึก
คุณ Little Devil - (อิฐ) คงไม่กล้าลองของอีกแล้วจ่ะ
คุณ jiBtar - สรุปว่า ผอ สระ อี ฟันธง
คุณ heavenly**yaoi - เหอๆ โผล่มาได้จังหวะค้อด
คุณ EunJin - ผอ สระ อี จ่ะตัวเทอว์ อิฐกลัวผีสุดๆ
คุณ wisa - ขอบคุณจ่ะ
คุณ b27072010 - ไม่น่าเล้ย แต่ถ้าต้านเจอคงไม่รู้สึกรู้สาอะไร ฮะๆ
คุณ Akamei - ต้านไม่กลัวผี แต่เคยปากดีโดนผีเหยียบอกตอนนอนในสตูฯ มาแว้ว (ไม่ได้เล่าในเรื่อง)
คุณ emo bboll - ใครไม่รู้ มีหลาย(อดีต) คนแถวๆ นั้น
คุณ vk_iupk - มีออกแบบท่าให้ด้วย ฮ่าๆๆ แต๊งกิ้ว
คุณ sky-cafe - ถ้าไม่ได้เอ้าท์ดอร์อีก ต้านคงอกแตกตายแน่
คุณ m_pop91 - ออกแบบเทคนิคให้เหรอตัวเทอว์ เดี๋ยวจะลองเก็บไปใช้นะ
thank you!
-
ไอ้เเทนมาพูดอะไรด้วยอ่ะ
เคลียร์ด่วนเลยไรเตอร์
ปล. โครม ไรอ่ะ ตอนนี้ค้างเต็มๆ เลยนาาา
-
พี่ต้านมันเดินชนอิฐแหงม555+
อิฐ ดูแลที่รักด้วยนะ ^^
-
:serius2:ค้างงงง พี่ต้านเป็นอารัยอะๆ อีแทนมาพูดอารัยยะ :z6:
-
พี่ต้านล้มแหงเลยอ๊ะ !
-
สงสารพี่ต้านอะ เข้าใจอารมณ์อดหลับอดนอน แล้วยังต้องไปดื่มต่อเหมือนกัน
-
:oไรอ่ะ
ต้านล้มหรอ หรือสะดุดน้องอิฐ
บ้าาาาาา น้องอิฐกลัวผีคงไม่อยู่ในห้องมืดๆหรอก
แล้วเกิดไรขึ้นเนี้ยยยย :serius2:
อีน้องแทนมาพูดไรกะนู๋อิฐเปล่าเนี้ย :beat:
อย่าให้รู้นะ จะส่งต้านไปดักตีหัว เรื่องคราวที่แล้วยังไม่เคลียร์เลยนะ
-
ค้าง! ตัดงี้ได้ไง โอยย อยากรู้
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
-
:serius2: :serius2: :a5: :call: :call:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตายแล้วตัวเทอว์ พี่ต้านไปชนอะไรละนั่น?
แล้วน้องอิฐหายไปไหนอีก????
ส่วนไอ้โอ๊ทนี่ก็นะ แซวมากเกินไปมั้งงงง
พี่ต้านเราของขึ้นเลย เหอๆๆๆ
-
ไอ้น้องแทนมันมาคุยอะไรกะอิฐนะ อิฐแม่งก็ปากหนักไม่ค่อยบอก(ถ้าไม่โดนคาดคั้น) ยังงี้ก็ไม่ค่อยใจกันอีกอะดิ สงสารต้านเหมือนกันไหนจะพี่จะน้อง ไหนจะแฟน เลือกลำบาก
-
จะปิดได้นานขนาดไหนนะน้องอิฐ พี่ต้านไม่เห็นจะแคร์ไรเลย
แต่อย่างว่า บางทีความรักมันก็ไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคนอ่านะ :z3:
ว่าแต่พี่ต้านอ่อนล้า อ่อนแรงขนาดนี้ น้องอิฐหายไปหนายยยยย :serius2:
อย่าบอกว่าไอ้ที่เดินชนนี่คือน้องอิฐ :laugh:
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้า :L2:
-
ตายไหมนั้น
:jul3:
ปล.ล้อเล่นนะ 555+
-
:z10:
-
59
.
โครม!
โอ๊ะ สัดเอ๊ย...... กูล้มลงกับพื้นเพราะสะดุดขาเก้าอี้
“...พ่อมึง” สบถก่อนค่อยลุกขึ้นยืน เหอะ เจ็บตัวฟรีเพราะความโง่ของตัวเองเลยกู
กูค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วเดินหาอิฐจนทั่ว
“อ้าว.....” ไม่มี.... ในห้องนอน ไม่มี ห้องน้ำ
ไม่มี
อิฐไปไหน..... กูบอกให้รอที่ห้องแล้วทำไมมันไม่รอ!
กูยกมือกุมขมับ.....มันเอาอีกแล้ว....... สัส จะมาปวดอะไรตอนนี้วะ หรือว่าร่างกายเรียกร้องให้พักผ่อน
พักผ่อน
พักผ่อน…
เมียกูหายไปทั้งคนจะให้พักผ่อนลงได้ไง
กูเดินไปหามือถือที่ลืมไว้..... แล้วกดโทรหาอิฐ
‘ขณะนี้ท่าน.......’
“แม่งเอ๊ย!” กูโยนมือถือไปที่โซฟา......... ปิดเครื่องอีกแล้ว....... ทำไมจะไปไหนไม่บอกกูก่อนวะ
กูยกมือกุมขมับ....... รู้สึกมึน.......บางทีอาจจะเมาด้วย
อืม..... กูเมา
ยอมรับก็ได้ว่ากูเมา... ไม่งั้นกูคงไม่เซ่อเดินสะดุดขาเก้าอี้หรอก
เฮ้อ...... ไม่ได้เมามานาน..... รู้สึกทรมานโคตรๆ เลยว่ะ
ระหว่างที่กำลังคิดว่า.......จะทำยังไงต่อดี กูได้ยินเสียงประตูเปิดออก พร้อมกับร่างของเมียกู เดินเข้ามา....
“อ้าว” มันพูดแค่นั้นแล้วก็เดินเข้ามาหากู
“ทำไมไปนั่งตรงนั้น......... เฮ้ย! กินเหล้ามาเหรอพี่ต้าน?” กูนั่งอยู่บนพื้น ไม่รู้เหมือนกันว่านั่งตั้งแต่เมื่อไหร่.......
“หายไปไหนมาอิฐ พี่บอกให้รอ ทำไมไม่รอ.....ห่ะ แค่นี้ทำไมรอไม่ได้?” กูฉุดแขนมันลงอย่างแรงจนอิฐเสียหลักล้มลงมาทับกู
“โอ๊ย!”
“ทำไมไม่รอ!!?”
“เมาแล้วนะพี่ต้าน ไปอาบน้ำไหม อิฐพาไป” มันพยายามจะยันตัวขึ้น แต่กูกอดเอวไว้แน่นจนแผ่นอกของเราแนบกันสนิท
“กูไม่เมา..” พูดจบกูกดท้ายทอยอิฐลงมารับจูบที่ปาก กูบดปากมันอย่างกระหาย..... ลิ้นร้อนๆ แทรกผ่านปากบางเข้าไปดูดและควานจนทั่ว
“........อื้อออ เหม็น” อิฐส่ายหน้าหนี
“เหม็นเหรอ....หืม? เหม็นมากมั้ย!” กูกดอิฐนอนลงบนพื้นแล้วเริ่มไซร้ทั่วลำคอ มือข้างนึงล้วงเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตลูบไล้แผ่นอกบาง บีบขยำและสะกิดยอดอกจนมันเริ่มแข็งเป็นไต
“จ...เจ็บ พี่ต้าน ปล่อยนะ!” อยู่ๆ มันก็ดึงกระชากคอเสื้อกูออก....
“อยู่นิ่งๆ ได้ไหม!!” กูรวบแขนอิฐทั้งสองข้างมากดไว้..... แล้วก้มลงไปบดปากมันอีกรอบ กูรู้สึกว่าอิฐดิ้นกระแด่วๆ และตัวสั่นเหมือนเจออากาศหนาวอยู่ใต้ร่างกู.....
อิฐนิ่งไปแล้ว ทำให้กูรู้สึกพอใจขึ้นมา
“........เป็นเด็กดีนะ......ที่รักของพี่” กูพูดขณะจูบไซร้ไปทั่วแก้มเนียน กูปล่อยแขนอิฐข้างนึงเพื่อจะได้เอื้อมมือมาถอดกางเกงของตัวเอง
แต่พอมือเป็นอิสระ อิฐก็ทุบเข้าให้ที่ไหล่กู......ทุบรัวๆ แรงๆ อยู่หลายทีจนกูทนไม่ไหว มันไม่เจ็บหรอก แต่มันรำคาญ
“เป็นอะไรน่ะหา!?” กูตะคอก จนอิฐนิ่งไปอีกครั้ง กูถอนหายใจหงุดหงิด แล้วรูดซิบงัดท่อนลำที่แข็งได้ที่แล้วออกมา
“.....พี่ต้าน...อย่า!” กูรวบข้อมือมันไว้ แล้วนั่งคร่อมให้ไอ้ที่แข็งอยู่จ่อตรงหน้ามัน
“ทำให้พี่หน่อยนะ........นะอิฐ.......” กูจับน้องกูค่อยๆ ดันเข้าปากแดงที่ตอนนี้เม้มแน่น
“อ้าปาก....”
“..................” อิฐส่ายหัว
“อ้าปากสิ...............พี่บอกให้อ้าปาก!” กูยกมือบีบคางมนจนอิฐเผยอปากออกจนได้ กูยัดส่วนแข็งขืนเข้าไปทันที
“อะ....อาส์” ทั้งปวดกบาล ทั้งเสียว..... เสียวตลอดทั้งลำเลย กูค่อยๆ ขยับสะโพกเข้าออกภายในปากแดงอุ่นร้อน
ไม่รู้นานเท่าไหร่..........
ไม่รู้ว่าน้ำแตกไปแล้วกี่ครั้ง
ไม่รู้ว่าได้เข้าไปในตัวอิฐสักกี่ที......
อาการปวดหัวค่อยทุเลาลงไปแล้ว
........เหลือแต่เพียงความสุขสมที่ล้นปรี่ออกมานับครั้งไม่ถ้วน......
#
สิ่งแรกที่คิดได้ตอนมีสติตื่นขึ้นมาก็คือ.......
..............งาน…………………!
ทำไมถึงต้องเป็นงาน?..... กูไม่รู้ มันอาจจะเป็นความเคยชินของชีวิตลำเค็ญช่วงที่ผ่านมา
พอนึกได้ว่าส่งงานไปแล้ว กูถึงรู้ตัวว่าเมื่อคืน....ได้ทำอะไรลงไปบ้าง?
...อิฐ....... คนข้างกายที่นอนหลับสนิท ร่างกายเปลือยเปล่ากำลังซุกตัวอยู่ในผ้าห่มที่เกาะหมิ่นเหม่อยู่ตรงสะโพก
ทั้งตัวมีแต่รอยจูบแดงช้ำ ริมฝีปากก็บวมเจ่อ..... บนแก้มมีคราบน้ำตาแห้งติดอยู่......
....นี่.....กู...........ทำอะไร....................ลงไป
.................มองคนที่กูรักก็ได้แต่รู้สึกผิด.................
กูตะแคงตัวแล้วดึงอิฐเข้ามากอดไว้แนบอก กูจูบที่ขมับเบาๆ แล้วคิดว่า......ตัวเองนี่แม่งโคตรเลวเลยว่ะ
อย่าไปโทษเหล้า โทษความเหี้ยของปากคน โทษงานที่ทำกูปวดหัว หรือโทษทุกสิ่งอย่างในโลก
ตัวกูเองต่างหาก.........กูผิดเอง
ไม่รู้ตื่นมาอิฐจะว่ายังไงบ้าง...... มันจะเกลียดกูไหม?
ถ้าเป็นอย่างนั้นกูคงทนไม่ได้
อิฐขยับตัวตื่นอีกหนึ่งชั่วโมงถัดมา..... ใจกูเต้นถี่รัว เหมือนรอวันพิพากษา.....
กูไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน ความกลัวที่สร้างขึ้นเอง กับความจริง
มันจะมาบรรจบกันที่ตรงไหน?
“อ...อืออ” อิฐครางเสียงแผ่ว ก่อนกระพริบตาขึ้น พอมันรู้ตัวว่ากูกอดอยู่ ก็นอนนิ่งไม่ส่งเสียงอะไรอีก
กูเองก็ไม่กล้าพูด....... หรือจริงๆ แล้วคือ นึกคำพูดไม่ออก
เพราะคิดว่าถ้าหากพูดอะไรออกไป มันก็คือคำแก้ตัวดีๆ นี่เอง
“พี่ต้าน....” กูสะดุ้ง ไม่นึกว่าจะถูกเรียกชื่อ
“...ค...ครับ ว่าไง?”
“....ป....ปล่อย .....อิฐจะไปอาบน้ำ” เหมือนคำพูดมันเป็นโปรแกรมคอมพิวเตอร์ กูปล่อยอิฐออกจากอ้อมแขน แล้วรีบพยุงตัวมันขึ้นจากเตียงทันที
“อึ๊..” อิฐนิ่วหน้า กัดริมฝีปากล่างแน่น
“เจ็บเหรอ?” กูละล่ำละลักถามคำถามโง่ๆ ออกไป
บางที คนเราก็ห้ามตัวเองไม่ให้พูดอะไรโง่ๆ ไม่ได้
“...................” อิฐไม่ตอบ กูใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม
“เดี๋ยวพี่อุ้มไปห้องน้ำนะ” กูลุกยืนแล้วช้อนใต้ขาพับกับแผ่นหลังเปลือยขึ้นจากเตียง
อิฐไม่มองหน้ากูเลย........ กูใจเสีย รู้สึกเจ็บที่หัวใจโคตรๆ และรู้สึกช้อคที่เห็นคราบเลือดปนกับคราบน้ำรักแห้งติดอยู่ตรงซอกขาขาว
“ยืนไหวไหม?” กูพยุงอิฐไว้ทันทีที่ปล่อยให้เท้าแตะพื้น
“ไหว......พี่ต้านออกไปเถอะ”
“.........................” หน้ากูหดเหลือนิ้วเดียวเมื่อถูกไล่
กูจำใจเดินออกมาจากห้องน้ำ
ตลอดเวลากูจ้องมองที่ประตูรอว่าอิฐจะเปิดออกมาเมื่อไหร่
แต่เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้ว อิฐก็ยังไม่ออกมา
ใจกูร้อนเหมือนถูกเผา......กลัวว่ามันจะเป็นลม หรือเกิดอันตราย เลยตะโกนเรียกอยู่หน้าประตู
“อิฐ ทำไมยังไม่ออกมา? เป็นอะไรรึเปล่า อิฐ!” กูเรียกแล้วทุบประตูไปด้วย
“ที่รักครับ ทำไมไม่ตอบพี่ต้าน อิฐเป็นอะไร ตอบพี่หน่อยอิฐ!”
“..........................” กูไม่ชอบที่มันเงียบแบบนี้เลย ขณะกำลังจะวิ่งไปหากุญแจห้องน้ำมาเปิด
เสียงปลดล็อคประตูก็ดังขึ้น กูหันหลังกลับไป เห็นอิฐเดินตัวเปียกโชกออกมา
กูยืนอึ้ง พอได้สติก็รีบไปคว้าผ้าขนหนูจากในตู้มาพันและเช็ดตัวให้
“.......................” หน้ามันเฉยมาก.... กูกลัว
“พี่อุ้มไปนั่งนะ?” จะแตะตัวแต่ละที ก็ไม่กล้า ต้องขอก่อน..... แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่ยอมพูดอะไร กูเลยตัดสินใจช้อนตัวมันมานั่งลงที่เตียง แล้วลงมือเช็ดตัวและเช็ดผมให้
“หนาวไหม?”
“..................” อิฐพยักหน้าเบาๆ กูรีบวิ่งไปลดแอร์แล้วเอาเสื้อผ้ามาให้ใส่
พอทุกอย่างเรียบร้อย.... กูกับมันก็นั่งเงียบกันทั้งคู่
“หิวไหม?”
“................” อิฐส่ายหน้า
“ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยนะ อิฐอยากกินอะไร พี่ไปซื้อมาให้”
“.................”
เงียบ
ความเงียบ...
สายตาที่เคยมองและมอบรอยยิ้มให้กัน
วันนี้......ไม่มีเลย..........
กู....หวังอะไรอยู่วะ
“อิฐ.....เรื่องเมื่อคืน...พี่ขอโทษ” ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการยอมรับผิดอีกแล้วว่ะ ถึงกูจะรู้ว่าพูดไปก็แค่คำแก้ตัว..... แต่มันก็ดีกว่าไม่พูดอะไรเลย
“พี่ผิดเอง.....ไม่แก้ตัวอะไรมากไปกว่านี้แล้ว อิฐจะให้ทำยังไงพี่ยอมทุกอย่าง.....แต่อย่าเกลียดกันเลยนะ คุยกับพี่บ้างได้ไหม จะให้พี่ทำยังไงก็ได้ พี่ขอโทษ...” รู้สึกว่าเสียงที่ได้ยินมันช่าง......ไม่เหมือนเสียงกู ........ขอร้อง เว้าวอน......เหมือนใจจะขาดตาย
“....................”
“อิฐ พี่ผิดไปแล้ว.....ยกโทษให้พี่ต้านนะ อย่าโกรธกันเลย พี่ขอโทษ”
“....................” กูพร่ำพูดคำว่าขอโทษไม่หยุด จนชักจะรำคาญตัวเองว่าไม่มีคำอื่นมาพูดแล้วหรือไงวะ
กูหยุดส่งเสียงน่ารำคาญ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นกีต้าร์......เฟนเด้อ ของกู นะไม่ใช่ของไอ้แชมป์วางอยู่
กูลุกเดินไปหยิบมานั่งข้างอิฐที่เดิม.......เฮ้อ..........คิดอะไรไม่ออก ร้องเพลงง้อละกัน
ระหว่างนั้นกูจ้องซีกหน้าด้านข้าง ที่กำลังเหม่อลอยแล้วเปร่งเสียงออกมา.......
“.................เธอ......................... ลืมไปหรือเปล่า
เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย น้อยลงทุกที
ใคร........................ ใครคนที่อยู่...
ใครคือคนนั้น.. เธอนึกดู จำได้รึเปล่า...
อยู่ในวัน... ที่วกวน... ภาพทุกสิ่ง... ภาพบางคน...
ความทรงจำ...ที่แสนนาน อาจดูไร้ค่า หมดความหมาย
และเมื่อวัน....เธอได้รู้............ ขอแค่เพียงเธอได้ย้อน
กลับ มาทำให้มัน ควรเป็นเวลา ลึกซึ้ง....กว่า แค่ลองคิดดู
แต่ละวัน...คืนเหล่านั้น.......... ล้วนเป็นวัน..เติมความหมาย
กลับ มาทำให้มัน ควรเป็นเวลา ที่สวยกว่า ลืมไปหรือยัง
วันเหล่านั้น..”
“.......ฮึก....ฮือออ” อยู่ๆ อิฐก็ร้องไห้โฮออกมา กูทิ้งกีตาร์แล้วคว้าตัวมันมากอดไว้
“.....ขอโทษ พี่ต้านขอโทษ” กูจูบผมอิฐเบาๆ อย่างปลอบประโลม เห็นอิฐร้องแล้วน้ำตากูพาลจะไหลตาม กูเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปมากจริงๆ
“ฮึก ฮือออ พี่ต้าน....อิฐ เจ็บ...ฮือออ”
“จ.....เจ็บเหรอ......งั้น ไปหาหมอไหม ไปไหม?” ตอนนี้กูคิดอะไรไม่ออก และกูก็ทำอะไรไม่ถูก
“ฮืออ” อิฐส่ายหัวกับอกกู
“ไปหาหมอนะ จะได้หายไง”
“ฮึกก ไม่ไป”
“งั้นให้พี่ดูให้นะ....” อิฐก็ส่ายหัวอีก
“เลือดยังออกอยู่ไหม?”
“ฮึกก ไม่แล้ว.......” งั้นจะทำไงต่อดีวะ...?
“ปวดหัวไหม?”
“.........ปวด”
“งั้นเดี๋ยวกินยานะ พี่ลงไปซื้อข้าวมาให้ก่อน อิฐอยู่คนเดียวได้ไหม?” อิฐพยักหน้า
“พี่ไปแป้บเดียว เดี๋ยวจะรีบขึ้นมานะ” กูลูบผมอิฐและจูบที่หน้าผากเบาๆ ก่อนจะออกจากห้องไป
พอได้ของกินแล้วก็จัดการเทใส่ชามมาให้อิฐ
กินข้าวกินยาเสร็จ อิฐก็นอนลงทันที... กูอยู่กับอิฐตลอดจนแน่ใจว่าหลับสนิทแล้วถึงลุกออกไปห้องนั่งเล่น
ซุกหน้าลงกับฝ่ามือตัวเองแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา......
H
............
วันนี้ค่อนข้างรีบ ไว้คุยกันใหม่
ขอบคุณนะตัวเธอว์ทุกคน
-
:m15:เศร้าอ่ะ สงสารอิฐ
เฮียต้านอ่ะ เมาแล้วทำร้ายอิฐทุกที
-
เเว๊กกกกก ไอ้ต้านจะกินทำไมวะเหล้าอ่ะ ไอ้ฟ๊ายยยย :3125:
ปล. เมื่อไหร่จะเคลียร์เรื่องไอ้เเทนอ่าาาา
-
:monkeysad: :monkeysad:สงสารทุกคนนนนนน
-
สงสารน้องอิฐ
เคืองนายต้าน
-
สงสารอิฐมาก ๆ
ทำไมต้านต้องทำแบบนี้ด้วย
ไม่อยากได้ยินคำขอโทษเลย
ทำไปแล้วมาขอโทษ
-
แง๊-- สงสารทั้งคู่เลย T0T
-
:เฮ้อ:เราไม่โทษต้านนะ
เพราะต้านไม่ได้ตั้งใจจะทำให้อิฐเจ็บ แต่...ไม่รู้ดิ มันเหมือนมีองค์ประกอบหลายอย่าง
ทำให้เกิดเรื่องนี้ล่ะมั้ง รวมทั้งความเมาด้วยก็เลยทำให้ต้านขาดสติ และก็ควบคุมตัวเองไม่ได้
แต่เชื่อว่าต้านเสียใจมากๆกับการกระทำครั้งนี้ของตัวเองจริงๆ ใครล่ะจะไม่รู้สึกเสียใจ
ตอนที่เห็นคนที่ตัวเองรักเจ็บ ยิ่งแล้วใหญ่ ถ้าเค้าเจ็บเพราะฝีมือเราเอง
ต้านก็คงไม่ให้อภัยในสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปเหมือนกัน :กอด1:
-
เข้าใจพี่ต้านนะ อารมณ์ผู้ชายอะ พอมันอยากขึ้นมาก็ลืมหมดแหละ
แต่ก็สงสารน้องอิฐเหมือนกัน : (
-
โตขึ้นทุกวันแล้วนะนายต้าน..จะจบเรียน...
รักอย่างมีสติ.ได้แล้ว...
รักมากแต่ไม่รู้จักรักษา....มันก็ไร้ค่าเน้อ.... :เฮ้อ:
-
สงสารทั้งคู่เลย ค่อยๆคุยกันนะ
-
พาร์ทนี้ต้านร้องไห้เลยแฮะ คง อัดอั้นมานาน ได้ปลดปล่อยบ้างก็ดี
แต่อิฐ คงเจ็บมาก และโกรธพี่ต้านมากๆ แต่ก็นะ ต้าน ช่างรุนแรง น้องเค้าระบมไปหมดแว้ว :m25:
-
:a5: :serius2: :serius2:
-
อ่านได้แค่ 15 หน้าอยู่เลยจะเช้าแล้ว สนุกมากไว้มาอ่านใหม่นะครับ จุ๊บๆ
-
ในที่สุดก็นอนไม่ได้ จำเป็นต้องมาอ่านจนจบรวดเดียวเลย ไอ้ต้านนี่น้า เฮ้อ
แอบรักน้องอิฐซะแล้ว ฮ่าๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กำ.... อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาพาลจะไหล
จะว่าไงดีล่ะ... เค้าก็สงสารทั้งอิฐและพี่ต้านนะ
รอตอนต่อไปดีกว่าตัวเทอว์.. เผื่ออะไรๆ
มันจะดีขึ้นเนอะ ^ ^
-
น่านนนนน เมาจนเป็นเรื่องเลย :เฮ้อ:
แต่ต่อไปคงไม่กล้าทำแล้วแระ ต้านอ่ะ
-
:เฮ้อ: ถอนหายใจแรงๆสัก 10 หน
รู้หรือยังละต้านว่าทำไมอิฐถึงขอไม่ให้กินเหล้า
ยังไงซะ ก็คุยกันซะให้รู้เรื่อง
-
อ่านจบสามตอนเลยตอน57ได้แต่บอกว่า มันทั้งมองเห็นทั้งสัมผัสได้
แต่ตอนล่าสุดได้แต่บอกว่า ต้าน เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยชอบรุนแรงได้นะ จะเสียน้องไปไม่รู้ตัวเอา
-
:z10:
-
60
#
อิฐอยู่กับกูที่ห้อง จนกระทั่งหายเป็นไข้ มันก็ขอให้กูพากลับไปส่งที่บ้าน...
ตลอดทางที่อยู่ในรถจนกระทั่งถึงบ้าน อิฐไม่พูดอะไรกับกูสักคำ กูถามมันก็เงียบ
ได้แต่ส่ายหน้ากับผงกหัวสองอย่าง
บอกตรงๆ กูไม่สบายใจเลยที่เป็นแบบนี้.... กูกลัว
กลัวว่า......เราจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
อิฐลงจากรถเดินเข้าบ้าน.... กูเดินกึ่งวิ่งตามมาแต่เจออิฐเบรกไว้ด้วยประโยคสุดช้อค
“ห่างกันสักพักนะพี่ต้าน ผมอยากอยู่คนเดียว”
“..................................”
ผมอยากอยู่คนเดียว....?
ห่างกัน
ห่างกัน....
ห่างกันสักพักเหรอ......?
แค่นี้ยังห่างไม่พออีกเหรอวะ! แล้วสักพักอ่ะ...... มันต้องนานอีกแค่ไหน!?
กูทนไม่ได้...... ทนไม่ได้แน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้น..... มันพูดเหมือนจะบอกเลิกเลย
กู...ไม่ยอม!
“เดี๋ยวอิฐ!” กูตามไปคว้าแขนมันไว้ “อย่าทำกับพี่แบบนี้....พี่ขอโทษ"
"ปล่อย ผมอยากอยู่คนเดียวจริงๆ" มันพยายามดึงแขนออกจากมือกู "พี่ต้านกลับไปเถอะ"
"ไม่กลับ อิฐจะให้พี่ทำยังไงถึงจะยกโทษให้ พี่ยอมทำ นะ จะเตะจะต่อยพี่ก็ได้ เท่าที่อิฐพอใจเลย" กูจับมือมันมาตบหน้ากูแรงๆ หลายที
"อย่าพี่ต้าน! พอได้แล้ว ปล่อยผม" อิฐพยายามดึงมือตัวเองออกมา แต่กูกุมไว้แน่น
"ไม่! อย่าให้เราห่างกันได้ไหม พี่ทนไม่ได้... ทนไม่ได้จริงๆ อิฐอย่าทิ้งพี่ไปนะ พี่รักอิฐ.... รักมาก อิฐบอกพี่มา พี่ยอมทำทุกอย่างให้อิฐหายโกรธ... แต่อย่าทิ้งพี่ อย่าบอกให้เราห่างกันเลย”
กูรู้สึกว่าตอนนี้กระบอกตาสองข้างร้อนผ่าว.... สายตาก็ชักจะพร่าเลือน เพราะ....น้ำตาที่เอ่อคลออยู่มันไหลล้นออกมา....
กูคว้าตัวอิฐมากอดไว้แน่น พร้อมกับซุกหน้าลงบนไหล่ กูพร่ำพูดประโยคเดิม เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้อีกแล้ว
กูรู้ว่าตัวเองงี่เง่า.... เหมือนคนบ้า ที่ขอร้องให้คนที่ตัวเองทำร้ายเห็นใจ แต่กูรักอิฐ... และไม่อยากให้เราห่างกันแม้สักวันเดียว
กูปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา เพราะความกลัวและความเก็บกดที่สะสมไว้ตลอดเวลาที่อิฐอยู่กับกู แต่มันไม่คุยกับกู.... มันเหมือนตุ๊กตาน่ารักแต่ไร้อารมณ์ความรู้สึก..........กู...คงเป็นบ้าตายแน่ๆ ถ้าหากต้องทนเห็นมันกลายเป็นแบบนั้นไปจริงๆ
“...พี่ขอโทษ... อิฐอย่าทิ้งพี่ ....พี่จะไม่ทำอีกแล้ว... พี่รักอิฐนะ” กูกอดมันแน่น จนอิฐร้องขึ้นมาเบาๆ
“..อืออ.....พี่ต้าน.....อิฐ หายใจไม่ออก” กูชะงักปล่อยอิฐจากอ้อมแขน นี่กู......เผลอทำมันเจ็บอีกแล้ว.......
“เข้าบ้านไหม ไปล้างหน้าล้างตา แก้มเปื้อนหมดแล้ว”
“........................” กูคิดว่าตัวเองฟังอะไรผิดไป แต่สัมผัสจากมือนุ่มที่ค่อยๆ เกลี่ยคราบน้ำตาจากแก้มกู ทำให้แน่ใจว่า..... อิฐคงจะหายโกรธกูบ้างแล้ว
“เข้าบ้านกันนะ อิฐไม่อยากเห็นพี่ต้านร้องไห้”
อิฐคว้ามือกูจูงเข้าไปข้างในบ้าน มันพากูไปล้างหน้าในห้องน้ำ
“ตาแดงเลย....” พูดพลางเอาผ้ามาเช็ดหน้าให้กู
“.......................” กลายเป็นว่าตอนนี้กูกลายเป็นฝ่ายเงียบซะเอง.... มันโล่งอก โล่งใจ จนพูดอะไรไม่ออกว่ะ
พอจะตั้งสติได้
“หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม?” กูถามแล้วจับมืออิฐมากุมไว้แน่น ในใจลุ้นว่าอิฐจะตอบกูว่ายังไง.....
“................อืม” มันพยักหน้าเบาๆ ได้ยินแล้วรู้สึกเลยว่าตัวเองกำลังยิ้มจนแก้มแทบฉีก
“แต่.......ถ้าพี่ต้านเมามาอีก อิฐจะไม่คุยกับพี่ต้านอีกเลย”
“ด...ได้ พี่จะไม่เมาอีกแล้ว สัญญา!” ใครจะว่ากูเป็นลูกหมาก็ยอมวะ...
“......พี่ต้านเมาแล้วชอบซาดิสม์ ....น่ากลัวถ้าเป็นคนอื่นขัดใจพี่ สงสัยได้ตายคาตรีนแน่เลย” โหพูดซะ.... กูไม่ได้ลงไม้ลงมือกับอิฐนะ แต่กู......ขืนใจมัน
กูทำให้มันเจ็บ........แค่นึกถึงก็อยากจะไปกระโดดน้ำตายแล้ว
“อีกอย่างนะพี่ต้าน........ห้ามอย่างว่ากัน จนกว่าอิฐจะอนุญาต” ..........ห่ะ......
“ถ้ามายั้วเยี้ยโดยที่อิฐไม่เอาด้วย ......ก็ไม่ต้องมาคุยอีกเหมือนกัน” ..........เอ่อ......... พูดอย่างกับกูเป็นกิ้งกือ ไส้เดือน..... เท่าที่ฟังนี่ เล่นปิดทุกช่องทางเลยนี่หว่า
“ได้ ตามนั้นเลย” กูตอบ ตอนนี้ขอหายโกรธกันก็พอ...
“มีไรจะสั่งอีกไหม?” กูป่าวประชดนะ เหอะๆ
“ไปหาอะไรให้กินหน่อย หิวแล้ว” อิฐว่า
“ครับ อยากกินอะไร เชิญสั่งมาได้เลย”
“ผัดไทยห่อไข่” ……แถวไหนวะ?
“โอเค เดี๋ยวพี่ต้านจะรีบไปซื้อให้เดี๋ยวนี้เลยครับ” ก่อนลุกขึ้นกูชะโงกหน้าไปจุ๊บแก้มอิฐเร็วๆ หนึ่งที
“อะ......พี่ต้าน!!! ใครให้ทำ ไม่ทันไรพี่ก็จะผิดคำพูดแล้วเหรอ” อิฐโวยเสียงดัง แถมเอามือมาผลักกูสุดแรง....
“อ้าว ไม่รู้นี่ ก็อิฐไม่เห็นว่าอะไรเลย” เหอะๆ..... หน้าด้านจริงๆ เลยกู
“ก็ว่าอยู่นี่ไง!”
“ต้องว่าก่อนดิ ไม่งั้นจะรู้ได้ไงว่าไม่ยอม” ก่อนที่จะโดนไปมากกว่านี้ กูลี้ภัยกลับมาที่รถอย่างเร็ว
ไม่ได้หนีนะเว้ย แค่จะรีบไปซื้อผัดไทยให้ที่รักกู..... อิฐหิวแล้วเดี๋ยวจะรอนาน......
#
พอกูไปตระเวนหาซื้อของกินมาให้อิฐได้แล้ว มันก็บ่นว่ากูห้ามทำอะไรมันอีก คราวนี้หน้าตาจริงจังกว่าเดิม
กูเลยไม่อยากเสี่ยง ทำให้อิฐโกรธขึ้นมา กูเลยตั้งใจว่า จะอดทน... ไม่แตะต้องจนกว่ามันจะให้
ความอดทนของกู.... ช่วงแรก ไม่เท่าไหร่ เพราะกูมีเรื่องงานที่ต้องสะสางต่อ
แต่พอไม่มีงาน ไม่มีเรียน
ชีวิตสงบสุข รอจบรับปริญญา กูก็คิดถึงมัน อยากกอด อยากจูบ อยากหอม..... อยากอย่างว่ากับมัน
แต่ก็...ทำไม่ได้
ไม่นึกเลยว่ะ ว่าการอยู่ใกล้คนที่รักทุกวัน แต่ไม่ได้สัมผัสเนื้อตัวกัน มันจะทรมานได้ขนาดนี้...
แต่ก็คงสาสมแล้วมั้ง กับสิ่งที่กูทำไปด้วยความขาดสติวันนั้น
ปิดเทอมกูกลับไปอยู่บ้าน...... อยู่คนเดียวมันฟุ้งซ่านสุดๆ เลยว่ะ
เลยขนของย้ายกลับมาได้สักพักแล้ว
วันหนึ่งขณะที่กูกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในสระ เด็กในบ้านคนนึงก็เดินมาบอกกูว่า อิฐมาหา....
.....อิฐมาหากูที่บ้านบ่อยๆ สลับกับกูก็ไปหามันที่บ้านบ่อยๆ เหมือนกัน
กูกำลังจะขึ้นจากน้ำ แต่อิฐเดินมาถึงซะก่อน
“เย็นสบายดีป่าว?” ทักเสียงใสมาเลย......
“ก็เย็นดี” กูตอบเรียบๆ
“อารมณ์ไม่ดีเหรอ?” ถ้าเดินมาให้กูจูบปากสักที กูคงอารมณ์ดีขึ้น
“........เปล่า” ตอบแค่นั้นแล้วว่ายกลับเข้าไปกลางสระใหม่
“ไปหาป้านิ่มก่อนนะ” ชิ... ไปไหนก็ไปเลย
กูนอนแช่อยู่ในน้ำอย่างหงุดหงิด... มาหากูแล้วเคยสนใจกูบ้างไหมเนี่ย วันๆ มัวแต่ไปเม้าท์กับคนอื่น แล้วกูอ่ะ......... หมาหัวเน่าเลยดิ
“พี่ต้าน.... ผลไม้ ขึ้นมากินก่อนเร็ว” สักพักใหญ่มันเดินกลับมาพร้อมถาดที่อัดแน่นด้วยผลไม้นานาชนิด...
กูขึ้นจากน้ำเดินตรงดิ่งไปนั่งข้างมัน
“หน้าบึ้งสุดๆ เลย... เป็นอะไรอ่ะ?”
“ร้อน” กูตอบแค่นั้นแล้วคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าเช็ดผม
มาสะดุดเอาก็ตอนเห็นแอปเปิ้ลมาจ่อตรงปากกูเนี่ยล่ะ.....
กูมองหน้าอิฐ เห็นมันพยักหน้าบอกให้กิน
...........เฮ้อ...........กินก็ได้วะ กูกัดไปคำ อิฐยิ้มกว้างแล้วชะโงกหน้ามาหอมแก้มกูแรงๆ
เหอะ..... เห็นหน้าแล้วอยากกระชากเข้ามากอดมาจูบจริงๆ แต่ก็กลัวมันโกรธอีก เลยต้องอดทนเอาไว้
จากนั้นกูเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ อิฐก็ชวนเข้าไปในห้องดนตรี.... อืมบ้านกูมีห้องนี้
เอาไว้เก็บซากเครื่องดนตรีทั้งหลายแหล่ไว้เล่นเวลากูเบื่อ
“พี่ต้าน อิฐอยากเล่นเพลงนี้” มันยื่นโน้ตเพลงอะไรก็ไม่รู้มาให้กู ลองไล่สายตาแล้ว..... ฟันธงเลยว่าเพลงร็อค
ดีเหมือนกัน เผื่อจะช่วยปลดปล่อยความอัดอั้นนี้ได้บ้าง.......
มันส่งไอพอดให้กูลองฟัง.... ก็โอเค พอจับจังหวะได้ ก็ลองเคาะไม้กลองเล่นดู
ส่วนอิฐก็ไปนั่งงมกับกีตาร์ของมัน......
“เบาพี่ เบา... เดี๋ยวไม้หัก” อิฐหันมาบอกกูยิ้มๆ
เหอะ..... ไม่ต้องมายิ้ม เห็นแล้วมันปวดใจ... กูลดความแรงที่ตีลง... แล้วหันมาเพ่งสมาธิกับเพลงต่อ ทั้งที่สายตาก็เอาแต่จ้องไปที่อิฐอยู่เรื่อยๆ เฮ้อ.......
“ลองเล่นพร้อมกันนะพี่” กูพยักหน้า
กว่าจังหวะจะเข้ากันได้ก็ลองผิดลองถูกอยู่นานเหมือนกัน จะว่าไปแล้วก็สนุกดีว่ะ เสียดายไม่มีคนมาเล่นเบสกับกีตาร์ให้อีกตัว
“ร้องนำวงเนี้ย สังเกตป่าวเสียงคล้ายพี่ต้านเลย” มันบอก....
“เหรอ?” กูก็ไม่ได้สังเกตหรือตั้งใจฟังขนาดนั้นว่ะ
“อืม พักนี้เลยฟังวงนี้ทุกวันเลย เสียงเพราะดี...” อย่าๆๆ อย่ายั่วกู...
“พี่ต้านตีกลองด้วยเล่นเบสด้วยได้ป่าวอ่ะ เสียงจะได้ครบ” เริ่มกวนตรีนกูอีกและ
“เชี้ย กูมีแค่สองมือเนี่ย จะให้ใช้ปากคาบเบสเหรอ?” ตรีนไม่ว่างแล้วต้องเคาะกระเดื่อง...เหอะๆ
“งั้นให้พี่กล้ามาเล่นเบสให้นะ”
“กล้ามันเล่นเบสไม่เป็น”
“แล้วพี่กล้าเล่นอะไรได้อ่ะ?”
“กีตาร์”
“งั้นให้พี่กล้าเล่นกีตาร์ก็ได้”
“แล้วเมิงจะเล่นอะไร?”
“เบสไง”
“เล่นเป็นเหรอ?”
“เดี๋ยวให้พี่ต้านสอน” เอากับมันดิ.....เฮ้อ
เล่นกันจนได้เกือบจบเพลง อิฐมันก็เลิก....
“อยากฟังป่ะ?” กูถาม เพราะเห็นอิฐมองเปียโนเหม่อๆ “ถ้าเล่นก็อยากฟังอ่ะ” มันตอบงงอีกและ
“ถ้าไม่เล่นก็ไม่อยากฟังดิวะ”
“อยากๆๆ อยากฟัง” กูส่ายหัว แล้วเดินไปเปิดฝาครอบออก....... อืม....... เล่นไงวะ ลืม
“อิฐ”
“ครับ?”
“กูลืมว่าเล่นยังไงว่ะ” อิฐขำก๊าก แล้วเดินมาหากู
“งั้นจะบอกให้ พี่ต้านต้องใช้นิ้วทั้งสิบนิ้วนี้ กดลงไปตรงนี้ แล้วมันจะมีเสียง เห็นไหม? ทำแบบนี้” มึงคิดว่ากูเป็นควายรึไง.....
“โอ๊ะ” กูตบหัวอิฐเบาๆ ไปทีนึง แต่ก็อดหัวเราะมันไม่ได้
“เดินไปหยิบหนังสือเล่มสีฟ้าๆ ตรงนั้นมาให้หน่อยดิ จำโน้ตไม่ได้สักตัว” อิฐวิ่งไปหยิบมาให้
“ชี้เอา อยากให้เล่นเพลงไหน” กูบอก มันก็เปิดๆ ดู แล้วเลือกมาให้เพลงนึง
พอกูเริ่มกดนิ้วลงบนคีย์บอร์ด.... ความทรงจำที่เคยเล่นเป็น มันก็ฉายออกมาเป็นฉากๆ บางทีไม่ต้องดูโน้ตกูก็จำได้ว่าต้องเล่นต่อยังไงถึงจะให้เป็นทำนอง
จบเพลง อิฐเดินเข้ามากอดคอกูจากข้างหลัง มันก้มหน้าลงเอาแก้มมันมาแนบกับแก้มกู สัมผัสอุ่นนุ่ม ลมหายใจร้อนๆ ที่รินรด
และริมฝีปากที่อยู่ห่างแค่คืบทำให้หัวใจกูเริ่มเต้นผิดจังหวะ
“แฟนอิฐเก่งจัง” หน้ากูร้อนผ่าว
เหมือนเป็นความเคยชิน กูหันกลับไปจะจูบมัน แต่อิฐรีบปล่อยแขนแล้วผละออกมาก่อน
กูหายใจหอบ...เพราะความปรารถนาที่เพิ่มขึ้นปนอารมณ์โมโหที่ถูกเด็กมันยั่ว
ขอเหอะว่ะ..........ไม่ยอมกู ก็อย่ามาทำอะไรอย่างนี้กับกูได้ไหมวะ
“เล่นอะไร.... รู้ไหมทำแบบนี้พี่รู้สึกยังไง” กูกัดฟัน แล้วลุกขึ้นจะเดินเข้าไปหา แต่อิฐรีบถอยหลังหนีทันที
“อย่านะพี่ต้าน อย่าลืมที่สัญญาเอาไว้ดิ” กูชักจะซึ้งใจแล้วว่านี่คือบทลงโทษที่กูขืนใจมันไปเมื่อตอนนั้น....
“ก็ดูอิฐทำดิ ไม่อยากก็อย่ามายั่วพี่!”
“ไม่ได้ยั่วนะ” มันเถียง
กูเดินเข้าไปจนถึงตัวอิฐ แล้วคว้ามือมันจับที่กึ่งกลางลำตัว
“ไม่ได้ยั่ว แล้วทำไมมันเป็นแบบนี้?” อิฐมองหน้ากูด้วยแววตาตื่นตระหนก
“......กะ...ก็ พี่ต้านเป็นเอง อิฐไม่ได้ทำ” มันบิดมือกูออก เสร็จแล้วก็ผลักอกกูแรงๆ
“ถ้ารังเกียจกัน ก็กลับบ้านไป .......อยู่แบบนี้กูจะตาย!” กูพูดแล้วหันหลังกลับ......
โมโห....... แต่ คิดๆ ดู กูแม่งทำตัวเองทั้งนั้น อยู่ดีไม่ว่าดี
.....เป็นไงล่ะ....... เดือนนึงแล้วในสภาพแบบนี้ กว่ากูจะทนไหวก็แทบแย่ ไม่เห็นใจกันมั่งเลย....
H
"'ทูบีคอนตินิ๊วว
เมื่อคืนเกิดเหตุขัดข้องนิดหน่อย โทดทีนะทุกคน
-
เมื่อคืนมารอ ..
แต่ก็ไม่มา ..
งั้นวันนี้เบิ้ลไม่ได้เหรอ :laugh: :laugh: :laugh:
ปล . สงสารต้านอะ
-
ก็นะ...กรรมสนองแล้วล่ะพี่ต้าน :laugh:
อิฐขอแค่นี้ พี่ต้านต้องอดทนนะ แต่รู้สึกว่าจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับพี่ต้าน 555+
เอาน่า อีกหน่อยน้องอิฐก็ใจอ่อน ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งใจร้อน
แต่เป็นคนดีมากอะ เดือนกว่ายังไม่ไปนอกลู่นอกทางกับใครเพื่อระบาย น่าปลื้มแทนน้องอิฐ :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะเห็นใจดีไหมเนี้ย :laugh:
เห็นภาพเลยอ่ะ ที่พูดว่า อยู่แบบนี้กูจะตายเนี้ย
ของอยู่ตรงหน้าแท้ แต่กลับทำไรไม่ได้ น่าเศร้าจริง
-
น่าสงสารง่ะ
-
น้องอิฐคะ พี่ต้านเป็นผู้ชาย ไม่ใช่รูปปั้นเน้อที่จะเข้าไปใกล้ แก้มแนบแก้มไปคลอเคลีอแล้วไม่รู้สึกอะไรเลยนะตัว
แล้วนี้ยิ่งโดนห้ามทำอะไร อดทนอดกลั้นมาหนึ่งเดือน ดีนะเนี้ยที่ไม่อยู่ๆก็แบบประทุขึ้นมา
-
5 5 5 5
พี่ต้านจะอกแตกตายแล้ว
แหม้ข้อห้ามนี่ทำเอาพี่ต้านจะไม่ไหวแล้ว
-
น่าาาาอิฐ ยอมๆ ไปเถ๊อะ
-
ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งรู้ว่าเอ็งหื่นโคตร ไอ้พี่ต้าน !!!!!
สมน้ำหน้า....อยู่ตรงหน้าแต่ ทำอะไรไม่ได้...หึหึ
-
ค้างงงงงงงงงงงงง ค้างงงแทนพี่ต้านได้มะๆๆๆๆๆ
:a5: :a5: :a5:
-
:sad11: :sad11: :m20:
-
น้องอิฐ นิดนึงน่า พี่ต้านรอเป็นเดือนหละ ให้สมใจอยากหน่อย
สงสารพี่ต้านบ้าง ไรบ้างนะ ถ้ายอมไม่ต้องจิ้นเลยว่ากี่รอบ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก น้องอิฐเตรียมเจ็บตัว :oo1: :m20:
-
อ่านแล้ว สะใจ ต้านต้องเจออย่างนี้บ้าง
-
61
#
“พี่ต้าน...อิฐ.....ทำให้ก็ได้” กูหันไปมองนึกว่าตัวเองหูฝาด...
“แต่พี่ต้านต้องอยู่เฉยๆ นะ” ข้อแม้อะไรของมัน
“ยอมพี่แล้วดิ?” กูยิ้มออก เดินเข้าไปใกล้..พออยู่ในระยะเอื้อมถึง กูจะดึงอิฐเข้ามา แต่มันก็กระโดดหลบ.....อีกแล้ว
“อยู่เฉยๆ ดิ ห้ามจับ ห้ามจูบ ห้ามหอม ไม่งั้นอิฐไม่ทำให้นะ”
“บ้าป่าว ห้ามหมดอย่างนั้น แล้วจะเอากันได้ไง?” อิฐหน้าเบ้พอกูพูดจบ
“ชิ งั้นก็ทำเองละกัน............ไม่ช่วยแล้ว........” เฮ้ยยยย ได้ไง อิฐจะเดินหนีแต่กูวิ่งไปดักหน้าไว้
“อ่าๆๆ ยอมๆ ให้ทำไรยอมหมด ช่วยพี่ต้านหน่อยน้า.... พี่ช่วยตัวเองมาเดือนนึงละ ทรมานสุดๆ เลย....” กูอ้อนมัน... คนอย่างกูเนี่ย... ชีวิตจะรันทดอะไรได้นานขนาดนั้น
ถ้าไม่ใช่เพราะกูยอมอิฐ.....
“ถ้าพี่ต้านผิดคำพูด อิฐจะเลิกทำเลยนะ”
“อย่าเลิกดิ” กูไม่อยากค้าง....... เข้าใจป่าวว่า อารมณ์คนขึ้นสวรรค์แล้วอยู่ดีๆ โดนลากลงนรกน่ะ..... มันเจ็บปวดแค่ไหน
“ก็พี่ต้านไม่อดทนเองอ่ะ” แหม่ กูก็ไม่ใช่พระอรหันต์นะ แต่ถ้าพลาดวันนี้ วันหน้าจะมีรึเปล่า ต้องคว้าโอกาสไว้ก่อนว่ะ
“โอเคๆ ตามนั้นเลย” ยอม!
“สัญญา?”
“สัญญา” เป็นไงเป็นกัน.... จะมาไม้ไหนกูพร้อมละ
“งั้นนั่งลง” อิฐดันกูไปนั่งตรงเก้าอี้หน้าเปียโน จากนั้น......มันก็คุกเข่าลงตรงหว่างขากู! เอ้ย.......เกินคาดเลยว่ะ.......
“......สุดฝีมือเลยนะที่รัก” กูยิ้มตาเยิ้มบอกอิฐที่กำลังปลดกระดุมและรูดซิบกางเกงให้อยู่
“อย่าพูดทะลึ่งด้วย ไม่อยากฟัง” อิฐว่า
“โห.... เรื่องนี้ก็ห้ามเหรอ?” ว่าแต่....กูพูดทะลึ่งตอนไหนวะ
“เฮ้ย ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย......” ก็แข็งได้ขนาดนี้แล้วใช่ไหม? อิฐมันว่าตอนดึงกางเกงในลงแล้วเจอ..... ของดีที่หาได้ยากมากในโลก ฮะๆๆ
“เพราะมันต้องการอิฐมากไง... ช่วยมันหน่อยนะ...” โอย จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ช่วยทำต่อทีเหอะ อย่ามัวแต่มอง กูรู้แล้วว่าของกูใหญ่....... เหอะๆ
อิฐเอื้อมมือไปกำของกูไว้หลวมๆ จากนั้นมันก็ดึงเสื้อยืดกูขึ้น....
รู้หน้าที่อยู่แล้ว กูรีบถอดเสื้อตัวเองออกทันที
“ไวเจงพี่” มันว่าแล้วก้มลงลากปลายลิ้นวนรอบๆ สะดือ กูซี๊ดปากด้วยความเสียวสยิว... อยากยกมือไปกอดมันให้แนบชิดกว่านี้ แต่...... นึกขึ้นได้ว่า วันนี้ห้ามแตะ! ต้องนั่งรอปรนนิบัติอย่างเดียว
จะว่าไปก็เหมือนจะดี แต่ที่จริง.... ไม่ดีสำหรับกูเท่าไหร่ เพราะมัน.........ไม่ทันใจ มันจะขาดใจ...... ก็มันทำอะไรไม่ได้อย่างใจ ต้องรอ........รออย่างใจเย็นเท่านั้น
“อิฐ ชักแรงๆ หน่อย” กรุณาอย่ากำไว้เฉยๆ ครับ ชักให้ด้วย..... มันปวด.....เกร็งจะแย่อยู่แล้ว
“อ่า.... เฉยๆ ดิ” กูพยายามเด้งเอวสวนขึ้นไป ....แต่ถูกดุ
“อิฐ คร้าบ....พ..พี่ จะ แย่แล้ว...... อย่ามัวแต่ลีลา อมให้หน่อยนะ พี่ต้านปวดไปหมดแล้ว....”
“หวา....พี่ต้านอยู่เฉยๆ กดหัวอิฐทำไมอ่ะ งั้นเลิกทำนะ” กูเผลอไปกดหัวมันมาแนบไอ้น้องชายกูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ.....
“อย่าๆๆ อย่าเลิก พี่เผลออ่ะ ไม่ได้ตั้งใจ อย่าเลิกนะ ทำต่อๆ ไม่จับอิฐแล้วครับ” กูรีบปล่อยมือทันที
“ถ้าทำอีกเลิกจริงด้วย” อย่าขู่กันงี้ดิ.....วะ
“ครับๆๆ ต่อนะๆ”
คราวนี้อิฐชักตรงโคนให้กูแล้วแลบลิ้นออกมาเลียที่ส่วนปลาย... โอ่ยย เสียว อิฐเลียรอบๆ หัวก่อนจะลากปลายลิ้นจากบนลงล่าง ช้าๆ
ช้าเกินไปแล้ว.......
“อาส์.....อิฐ.... อย่าแกล้งพี่ดิคร้าบ” กูจะทนไม่ไหวอยู่แล้วโว้ย...
“ไงต่ออ่ะ......จูบกันป่าว?” มันกวนจริงๆ ถามได้ว่าไงต่อ..... ที่จริงอยากให้มันดูดของกูเดี๋ยวนี้เลย แต่.......ก็อยากจูบเหมือนกันว่ะ
“จัดมา” กูกัดฟันพูดอย่างทรมาน...
จบคำอิฐยิ้มจนเห็นลักยิ้มเล็กๆ จุดตรงมุมปาก.... มันเอื้อมมือมากอดคอกูก่อนก้มหน้าลงแลบลิ้นเลียริมฝีปากล่างกูเบาๆ
“อะ....อืออ” อิฐคราง ตอนมันจูบแล้วแทรกปลายลิ้นเข้ามา ...และกูได้โอกาสรีบตวัดลิ้นมันมาดูดทันที
แต่เพราะกูจับตัวมันไม่ได้ อิฐเลยเอามือมาดันหน้ากู จนปากเราทั้งคู่แยกออกจากกัน
“พี่-ต้าน!” กูชะงักตอนก้มหน้าจะจูบมันต่อ แต่อิฐหันหลบ จมูกกูเลยได้แค่เฉี่ยวถูกแก้มมัน
“ยังๆๆ ยังไม่โดน” กูรีบประท้วง..
“บอกว่าห้ามไง”
“ก็ยังไม่โดน....... แค่เกือบๆ ยังไม่โดนเลย อย่ามั่วๆ” ตอแหลมากกู...
“ชิ”
“ต่อๆๆ กำลังได้อารมณ์” กูต้องเนียนว่าตัวเองไม่ผิด...... อ่าว ก็ยังไม่ผิดจริงๆ กูได้จูบได้หอมมันก่อนก็เปล่า...... เปล่าเลย........
“อะ อา...” คราวนี้อิฐเลื้อยไปไซร้คอกู มือสองข้างบีบคลึงที่หัวนมก่อนจะตามด้วยปลายลิ้นและริมฝีปากที่ดูดเลียให้เบาๆ.... กูอดทนรอให้มันก้มต่ำลงไปอยู่นาน....... จนกระทั่งความหวังเป็นจริง อิฐลากริมฝีปากลงไปตามแผ่นอก หน้าท้อง.. จากนั้นมันก็ก้มลงจับส่วนที่แข็งขืนเอาไว้ในอุ้งมือก่อนแลบลิ้นเลียไปรอบๆ
“อา...ส์ ลึกๆ เลย...คนดี อืมม ใช่...อย่างนั้น........ซี๊ดดส์” ดูเหมือนว่าอิฐจะเลิกแกล้งทรมานกูแล้ว กูครางด้วยความเสียวเมื่อมันอ้าปากครอบของกูเข้าไปแล้วตวัดลิ้นเลียพร้อมกับดูดขึ้นลงให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อา..ส์......พอก่อนอิฐ เดี๋ยวแตก” กูรีบห้ามขณะอิฐกำลังพากูไปเกือบถึงฝั่ง
“อ่าว.....ไม่ทำให้แตกเหรอ?” อิฐเงยหน้าขึ้นถาม พลางยกมือปาดน้ำลายที่เลอะตรงมุมปาก
“อยากแตกข้างในตัวอิฐอ่ะ ....นะๆ..... นะอิฐ ขอพี่ต้านเหอะนะ....พี่ทนมาเป็นเดือนแล้ว เห็นใจพี่หน่อยนะ....”
“....อ่า.......ไม่เอา.... ไว้วันหลังได้ป่าว?” อิฐเริ่มขยับออกมา เฮ้ยๆๆ อย่าหนีนะ
“วันนี้ๆ วันนี้เลย พี่ปวดจะตายอยู่แล้ว อิฐอย่าทรมานพี่เลยนะ” อ้อนวอนสุดชีวิต
“..................”
“นะๆๆ อิฐไม่สงสารพี่เหรอ...? ไม่สงสารพี่ต้านเลยเหรอครับที่รัก” ถ้าเป็นปกติ กูคงคว้าตัวมันมาจูบก่อนแล้วค่อยอ้อนขอ อิฐจะได้ใจอ่อนง่ายๆ แต่ตอนนี้....กูทำได้แค่พูดอย่างเดียว.... มันน่าเศร้าจริงๆ
“ก็ได้ แต่พี่ต้านห้ามทำอะไรนะ ต้องอยู่เฉยๆ” อิฐยอมจนได้.....อ๊าก สำเร็จแล้วกู วิชารันทดรักเนี่ย...
“เดี๋ยวไปหาเจลก่อนนะ” หาเจล! อิฐมันเดินออกจากห้องทันที ทิ้งกูนั่งแข็งโด่อยู่หน้าเปียโน
สักพักอิฐก็กลับมา
“ทำไมไปนานจังอ่ะที่รัก?” ถามเสียงสั่นเลยกรู
“นานอะไรไม่ถึงสองนาที” อิฐว่าแล้วก็เปิดฝาออกบีบเจลเทใส่มือ ก่อนชโลมไปทั่วท่อนลำของกู
“อะ...อาส์” มันลื่นๆ ดีว่ะ โคตรเสียวเลย
“พอแล้วมั้ง” กูบอก จากนั้นอิฐมันเลยเอื้อมมือไปถอดกางเกงของตัวเองออก ทำให้ตอนนี้เหลือเสื้อยืดใส่อยู่ตัว นอกนั้น.......ก็เห็นไปถึงไหนต่อไหน
กูแอบกลืนน้ำลายเอื้อก ใจสั่น ลำคอแห้งผาก เมื่อเห็นภาพอีโรติคตอนอิฐบีบเจลใส่นิ้ว แล้วยกเท้าข้างขวาวางบนแอมพ์
มันแอ่นก้นนิดนึงก่อนเอี้ยวตัวทาเจลที่ประตูหลังของตัวเอง
“อ...อิฐ คร้าบ.......มาเร็ว พ...พี่จะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว!” สติสตังไปหมดแล้วกู อยากเอามันจนปวดเกร็งไปทั้งตัว
“อืออ” อิฐเดินเข้ามาหาแล้วปีนขึ้นมานั่งคร่อมตักกูบนเก้าอี้ มันก้มลงจูบแลกลิ้นกับกูทันที
นั่นน่ะ ก็แทบคลั่งแล้ว.... แต่มันยังจงใจนั่งบดทับน้องชายกูแล้วส่ายสะโพกไปมาอีกเนี่ยดิ....
...............กู จะ ตาย.................
“อืออ พี่ต้านไม่ต้องการอิฐเหรอ?” ถามอะไรอย่างน้าน...
“อาส์....ต้องการสิครับ” กูตอบเสียงแหบพร่า.....
“แล้วทำไมนั่งนิ่งเลยอ่ะ?”
“อา...ก...ก็พี่ไม่อยากผิดสัญญา ซี๊ดส์...กับอิฐไงครับ” กูกัดฟันพูดอย่างอดทน เมื่อรู้สึกว่าส่วนแข็งขืนของกูถูไถไปมากับร่องก้นของอิฐอย่างเร่าร้อน
“เก่งมากครับ....พี่ต้านของอิฐ” อิฐกระซิบชิดใบหู ทำเอากูขนลุกซู่ไปทั้งตัว
ฮึ่ม.... ขยันยั่วดีนัก...... อย่าให้กูจับตัวได้นะอิฐ... กูจะเอาให้ครางไม่เป็นภาษาคนเลย
จังหวะนั้นเวลาที่รอคอยก็มาถึง…. กูกลั้นหายใจตอนอิฐยกตัวขึ้นแล้วจับน้องกูจ่อที่ประตูหลังมัน กูกัดฟันรอจนปวดกรามไปหมด.... อิฐค่อยๆ กดสะโพกลงมาทีละนิดๆ จนของกูจมหายเข้าไปในตัวมัน...
“อะ...อา.....” พอมันเริ่มขยับตัวขึ้นลง ทั้งกูและอิฐก็เริ่มครางเสียงกระเส่าออกมา
“อา....แรงๆ อิฐ แรงๆ พี่ต้านเสียว.....จะไป..แล้ว” กูเด้งเอวสวนกับอิฐที่กดทับลงมาเร็วขึ้นแรงขึ้นเช่นกัน
“อ๊ะ....อ๊า!” ในที่สุดกูก็กระตุกและฉีดพ่นน้ำรักเข้าไปในตัวอิฐจนหมด..... อิฐกอดคอกูซบหน้าลงบนไหล่แล้วหอบเสียงดัง
“อะ......หวา.........ไม่เอาแล้ว” อิฐรีบดันตัวลุกขึ้นเมื่อรู้สึกว่าส่วนที่เพิ่งอ่อนตัวลงเริ่มกลับมาแข็งขืนขึ้นอีกครั้ง
“อิฐครับ... ขออีกทีนะ” กูส่งสายตาอ้อนวอน...
“พ...พอแล้วพี่ต้าน ไม่เหนื่อยเหรอ?”
“เหนื่อย แต่มันแข็งแล้วให้ทำไง...นะๆๆ ใช้มือก็ได้ พี่ไม่ไหวแล้ว” สังเกตจากหน้ากูก็รู้ว่าต้องการมันมากขนาดไหน...
อิฐมองกูอย่างชั่งใจครู่หนึ่งมันก็เดินมาจับของกูรูดเบาๆ
“ครั้งนี้พอแล้วนะ” อิฐว่า... กูพยักหน้าตอบ จากนั้นมันก็ลงมือจัดการจนกูเสร็จไปอีกรอบ
#
หลังจากวันนั้นกูก็ทำตัวดีขึ้นเยอะ สร้างภาพว่าตัวเองไม่มีความหื่นสะสมเลยแม้แต่นิดเดียว....เหอะๆ จนกระทั่งกูต้องเข้าออฟฟิสเริ่มทำงาน อิฐเลยชักจะลืมๆ ไปแล้วว่าต้องระวังกูไว้.......... เรียกว่า...ถ้าเผลอมีได้เสียกันแน่
“ไปออฟฟิสพี่ป่าวอิฐ?” กูถามมันในคืนหนึ่งก่อนเราจะเข้านอน...
“ไปทำมายยย?” อิฐตะแคงกอดเอวกูแล้วถาม
“ไม่อยากรู้เหรอ พี่ทำงานที่ไหน ยังไง?” กูถามพลางเอื้อมมือลูบเส้นผมนิ่มเบาๆ
“ก็.......อยากอ่ะ”
“งั้นพรุ่งนี้ไปนะ?”
“ไปก็ได้ แต่พี่ต้านห้ามทำอะไรลามกนะ”
“ฮะๆๆ ทำอะไร ไม่มี๊ ไม่เคยทำ” ตอแหล...
“ทำตลอดแหล่ะพี่อ่ะ ลดๆ บ้างก็ได้ไม่มีใครว่า” เหอะๆ กูก้มลงพูดชิดริมฝีปากอิฐ
“ทำไงได้.... ก็เด็กมันยั่ว” พูดจบกูบรรจงบดเบียดปากกูเข้ากับปากมัน มือข้างนึงคลึงที่ยอดอก อีกข้างที่กึ่งกลางลำตัว....
“ฮื้ออ.....จะนอน อย่า....” อิฐดิ้นไปมาสักพัก มันก็ยอมให้กูเข้าไปข้างในตัวมัน....
ยังงงตัวเองไม่หายเลยว่ะ ว่าทำไมทำเท่าไหร่มันก็ไม่พอสักที...
เช้าวันถัดมา กูอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงาน โดยที่มีเมียสุดที่รักคอยทำอาหารเช้าไว้รอ
อืม..... เหมือนคู่แต่งงานใหม่เลยว่ะ แต่มันเป็นแบบนี้มานานแล้ว คงเรียกว่าใหม่ไม่ได้....
พออิฐทำกับข้าวเสร็จ มันก็ไปอาบน้ำบ้าง......
“เฮ้ย ไรเนี่ย แต่งตัวยังกับเด็กส่งน้ำแข็ง” กูขมวดคิ้วมองที่รักกูหัวจรดเท้า หลังมันแต่งตัวเสร็จและเดินออกมาจากห้อง
“ก็จะไปส่งน้ำแข็งไง” .....มันจะเล่นต่อทำไมวะ.....
“ไปเปลี่ยนเลย เชิ้ตกับยีนส์ก็ยังดี” กูรับไม่ได้.... ผัวใส่สูท ผูกไทด์ แต่เมีย..... เสื้อยืดย้วยๆ กับกางเกงขาสามส่วน
อืม....ปกติกูก็ไม่จำเป็นต้องแต่งตัวเวอร์ขนาดนี้ แต่..... วันนี้พ่อกูให้ลองเข้าไปฟังประชุมผู้บริหาร ......มันจำเป็น ไม่งั้นกูไม่ใส่หรอก
อิฐเดินไปเปลี่ยนชุด กลับออกมา ค่อยดูเหมือนเมียลูกเจ้าของออฟฟิสหน่อย เฮ้ออ....
“พอใจยังพี่ต้าน ตอนแรกผมว่าจะดูแค่ด้านหน้าพอ เพราะเดี๋ยวนัดไอ้ชิคไว้จะได้ไปต่อ” จะไปต่อก็ใส่ให้มันดีกว่านั้นหน่อยเหอะ
“นัดไรวะ ไม่เห็นบอก”
“ซื้อของขวัญวันเกิดแฟง มันเพิ่งส่ง sms มาเมื่อเช้าอ่ะ”
“ไรวะ นัดกับพี่ก่อนแท้ๆ ดันจะไปกับเพื่อนอีก”
“ก็พรุ่งนี้วันเกิดแฟงแล้ว ไม่ซื้อวันนี้ให้ซื้อวันไหนอ่ะ”
“เออ.. จำไว้เลย เห็นเพื่อนดีกว่าผัว”
“....ชิ”
“แล้วนัดกับชิคที่ไหน พี่จะไปส่ง”
“เดี๋ยวรอมันหน้าออฟฟิสพี่ต้านอ่ะ” กูส่ายหัวเซ็งๆ ไปถึงออฟฟิสก็สิบโมง.... เหมือนจะสาย แต่ก็.......ประมาณนี้แหล่ะ เลิกงานสามทุ่ม มีค่าเท่ากัน
“อ่อ ที่นี่เอง ชั้นไหนอ่ะ เดี๋ยวซื้อของเสร็จจะแวะมาหา” อิฐถามก่อนลงจากรถ เมื่อกี้ชิคโทรบอกว่าใกล้ถึงแล้ว มันเลยจะรีบไปรอ
“ชั้น 26 มาถึงก็โทรบอกละกัน”
“คร้าบ ไปก่อนนะ ไอ้ชิคโทรมาละ” กูเอานิ้วจิ้มแก้มตัวเอง อิฐยิ้มก่อนชะโงกหน้ามาหอมแก้มกูดังฟอดดดด
“ตั้งใจทำงานนะดาร์ลิ้ง”
H
nc อีกแล้ว!
-
ในที่สุดน้องอิฐก็เมตตาพี่ต้านแล้วนะ :haun4:
แต่เก่งนะเนี่ย แอ๊บไม่หื่นได้น้านนาน :m20:
-
อิฐ น่ารักอ่ะ....
ไปตามใจมัน เป็นไงอ่ะ...ได้รอบจะเอา สองรอบ 555
-
ชอบอิฐอ่ะ
ส่วนอีพี่ต้านหมั่นใส้มานน อิอิ
-
ขนาดอดใจไม่ไหวนะก็ตั้ง 2 รอบอยู่นะ
-
:z1:
:m25:
-
เห็นใจต้านอะ คงแทบระเบิด555555
-
:m25:
พี่ต้านแอ๊บไม่หื่นอยู่ด้วยหรอ!? 5 555
-
:m25:
:m20: น่าเห็นใจต้าน
-
หนุกๆๆ ชอบมาก น้องอิฐที่ร้ากกก
-
ก็เด็กมันยั่วเนอะ พี่ต้าน ^^
-
กร๊ากกก จากเสีอกลายเป็นเเมวเลยนะเว้ยไอ้ต้าน
-
:z1: :haun4: น่าเห็นใจ พี่ต้าน :m20: :m20:
-
:haun4: :haun4:
:pig4:
-
ไม่เคยมีอยู่ในหัวเลยเรื่องไอ้ต้านแอ๊บไม่หื่นได้เนี่ย :m20:
เดี๊ยนไม่อยากจะเชื่ออออออออ
-
:z10:
-
62
#
“ไอ้เชี่ยต้าน!”
“........หือ?” หันไปมอง เจอไอ้กล้ายืนค้ำหัวทำหน้ายักษ์ใส่กูอยู่ มันเข้ามาสมัครที่ออฟฟิสนี้พร้อมกูแล้วก็ได้ทำงานเหมือนกัน เออ ถึงกูจะมีเส้น แต่กูก็ไม่ได้ใช้เส้นนะเว้ย...
“เป็นไรของมึงไอ้ต้าน นั่งยิ้มคนเดียวอยู่ได้ กูเรียกตั้งนานมึงไม่ได้ยินรึไง?”
“ได้ยิน มึงมีไร?” นึกถึงหน้าเมียกูอยู่ดีๆ แล้วหันมาเห็นหน้ามึงเนี่ย บอกตรงๆ กูหมดอารมณ์
“เซลล์มาแล้วเว้ย ไปฟังพวกแม่งหน่อย”
ชีวิตการทำงานแบบนี้ มีพวกน่ารำคาญเยอะครับ โดยเฉพาะไอ้พวกเซลล์ขายของ กับพวกวิศวะปากมาก...
วันนี้กูต้องมานั่งฟังเซลล์พล่ามอีกแล้วหรือนี่..... จริงๆ แล้วบทสนทนาที่พูดก็ซ้ำซากมีแต่เรื่องเดิมๆ ต่อไปมันจะพูดอะไรก็ช่างหัวมัน ไม่มีใครเคยสนอยู่แล้ว พอถึงตอนจบก็ค่อยแง้มปากพูดด้วยก็พอ
โปรเจคที่กำลังทำตอนนี้เป็นโรงละคร พวกแม่งเลยแห่มาขายเก้าอี้กันใหญ่.....
...ที่สำคัญ คัดแต่คนปากดีๆ หน้าเฉี่ยว แต่งตัวเปรี้ยวๆ อกบึ้มกระแทกตาเข้ามาขายทั้งนั้น.....
บางคนนะเว้ย... ไม่ได้ขายเก้าอี้อย่างเดียว เธอยอมสละเรือนร่างเพื่อให้พวกกูซื้อเก้าอี้ของเธอด้วย...... เยี่ยมไปเลยดิ ไอ้กล้าเพื่อนรัก
ไม่สวยมึงก็เรียกเค้าว่าพวกแมร่ง แต่ถ้าสวยมึงก็เรียกเค้า..พวกเธอ............... ถุย
ฟังเซลล์พล่ามได้สักพักกูก็ต้องเข้าประชุม....... บรรยากาศน่าอึดอัดจริงๆ ให้ตายเหอะ
อ่อ.... วันนี้ไอ้พี่ธันมันมาด้วยนะ ต้องมาเสนอโครงการรีสอร์ทที่ภูเก็ตให้พ่อและคณะกรรมการท่านอื่นๆ พิจารณา......
.......เหอะ รอดตัวไปนะเมิง ที่พ่อกูอนุมัติเงินให้สร้างโดยไม่สงสัยใดๆ
“ไง ต้าน” พี่ธันเดินมาทักหลังเลิกประชุม
“ไม่ไง” กูทำเป็นหยิ่ง ไม่อยากคุยด้วยว่ะ เครียดจะตายมาเจอหน้าพี่ธัน กรูยิ่งเครียด
“ขอบใจนายมากนะ” เหอะ จะขอบใจทำไมหลายครั้งวะ
“ครับ”
“ไปกินข้าวด้วยกันไหม? พี่กับพวกคุณระว่าจะไปร้านxxx ตรงซอยสุขุมวิท39 เนี่ย”
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ” กูจะอยู่รออิฐที่นี่เว้ย
“ตามใจ.... งั้นไว้เจอกันนะ รีสอร์ทเสร็จแล้วอย่าลืมพาแฟนนายไปล่ะ” สราด..... ยังอุตส่าห์คุ้ยเรื่องนี้ขึ้นมาอีก
กูทำงานรออิฐจนกระทั่งเย็น มันก็ยังไม่โผล่มา... เลยต้องโทรไปตามสักหน่อยว่ะ
“ฮัลโหล......” เสียงใสมาเลยน้องอิฐ
“อยู่ไหนแล้วครับที่รัก? เมื่อไหร่จะมาหาพี่ต้านสักที”
“อ่าๆๆ มาแล้วฮะดาร์ลิ้ง อิฐแวะห้องน้ำอยู่ รอแป้บนะ”
“อ้าวเหรอ งั้นพี่ไปรอรับหน้าลิฟท์นะ”
กูรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ไอ้กล้าเห็นเลยถาม
“หน้าบานเป็นจานดาวเทียมเลยมึง จะไปไหนวะ?”
“ไปรับอิฐ”
“เฮ้ย..... น้องอิฐมาจริงดิ” มึงจะทำหน้าตกใจทำไม
“เออ เดี๋ยวมานะเว้ย”
กูไปรออิฐหน้าลิฟท์ สักพักมันก็เดินหน้าเปียกเข้ามาหา....
“อาบน้ำมาเหรอ?” กูถามที่รักกูขำขำ หน้าเปียกไม่พอ ผมเปียกอีก มันล้างหน้ายังไงของมันวะ
“ป่าว ล้างหน้าเฉยๆ มันร้อนน”
“ไม่ไหวเลยย.....มานี่” กูหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำออกให้
จากนั้นก็เดินนำอิฐเข้ามาข้างใน........ อืม ที่นี่ก็เหมือนออฟฟิสทั่วไป ที่พนักงานทั้งหลายแหล่นั่งรวมกันอยู่ในห้อง มีพาร์ทิชั่นกั้นส่วนทำงานของแต่ละคนแต่ก็ไม่ได้ส่วนตัวอะไรมากมาย
“พี่แจนครับ...นี่อิฐรุ่นน้องผมครับ” กูแนะนำอิฐให้พี่ประชาสัมพันธ์ที่นั่งอยู่ข้างหน้า เวลาจะเดินเข้าไปต้องผ่านพี่เค้า อยู่ๆ เดินดุ่มๆ เข้าไปมันจะดูไร้มารยาท
พอแนะนำคนนี้เสร็จ ก็ต้องแนะนำต่อไปจนทั่วออฟฟิส..... ชาวบ้านเค้าก็ดูจะสนอกสนใจอิฐอยู่เหมือนกัน แต่ก็ได้แค่นั้นล่ะ แค่มอง.... เหอะ
“พี่กล้าหวัดดีครับ” อิฐถึงโต๊ะทำงานกูโดยที่ไม่บุบสลาย.... ไอ้กล้านั่งทำงานหน้าเคร่งอยู่ข้างๆ โต๊ะกูเนี่ยแหล่ะ
“อ่อ ครับ ดีครับ สบายดีไหมน้องอิฐ?” ไอ้กล้าทักตอบ หน้ามันหมองๆ เพราะนอนไม่พอ
“ก็ดีครับ พี่กล้าล่ะ?”
“โอ้ย เหนื่อยจะตาย งานหนัก แรงบันดาลใจก็ไม่มี น้องอิฐช่วยเป็น inspiration ให้พี่หน่อยสิ” ห่า...ไม่ต้องมาขอความเห็นใจจากเมียกรูเลย
“ฮะๆๆ พี่กล้า ว่างๆ ไปเล่นดนตรีกันไหม พี่ต้านบอกพี่กล้าเล่นกีตาร์เก่ง จะได้ฟอร์มวงกัน” ห่ะ....กูเนี่ยนะบอกว่ามันเล่นเก่ง
.......ฟอร์มวง.....พูดซะเหมือนจะไปเดบิวที่ไหนเลยว่ะ
“อ่อครับ ก็น่าสนุกดีเหมือนกัน ไว้พี่ว่างก่อนนะ ตอนนี้งานยุ่งมาก” เหอะ... ทำกระแดะงานยุ่ง
คุยกันสักพักก็ทำงานทำการ ส่วนอิฐมันไปนั่งรอกูเลิกงานในห้องสมุด
เป็นอย่างนี้จนกระทั่งอิฐเปิดเทอม.... เราเลยไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยๆ แล้ว
#
หลังเปิดเทอมได้ประมาณเดือนกว่า... อิฐมาค้างกับกูที่บ้าน
“พี่ต้าน วันพุธนี้อิฐจะไปเปิดหมวกที่สยาม” ที่รักกูบอก ขณะมันกำลังช่วยกูแปะกระดาษเป็นกล่องสี่เหลี่ยม.......งานกูเอง
“ไม่มีที่อื่นไง ทำไมต้องสยาม” กูไม่อยากให้มันไปที่ๆ คนเยอะ กูหวง... แต่ถ้าเปิดหมวกไปป่าช้าแล้วมันจะได้ตังค์ไหมล่ะกู
“ไม่รู้อ่ะ ก็แยกๆ กันไป แยกๆ กันหาตังค์” มันตอบ
“ไม่ไปได้ป่ะ เดี๋ยวพี่บริจาคให้”
“ไม่ได้....” อิฐลากเสียง “เฮดให้อิฐไปเล่นกีตาร์เปิดหมวกกับเพื่อนอ่ะ” ใครวะกล้ามาสั่งที่รักกู
“......เฮดอิฐเป็นใคร?”
“อ่า...... จะทำอะไรอ่ะ ไม่บอกหรอก” เหอะ... กูถามคนอื่นก็ได้
“ ........อิฐไปนะ?” มันขอ
“ไม่ให้ไป”
“อ้าว ไมล่ะ นะๆๆ”
“ไม่ให้ไป” กูตอบประโยคเดิม
“ทำไมต้องห้ามอ่ะ แค่อาทิตย์เดียวเอง”
“ไม่ให้ไป” จะพูดยังไงกูก็จะตอบแบบนี้.... ทำไม.... ก็กูหวง ยิ่งไปเล่นดนตรีเปิดหมวกยิ่งเป็นจุดเด่น.... แค่นี้ยังเด่นไม่พอรึไงวะ เข้าใจกูป่าวเนี่ย
“โอ๊ะ” มันเขวี้ยงกล่องที่อยู่ในมือใส่หัวกู....
“ไม่มีเหตุผล” อิฐพูดเสียงดังขึ้นมาหน่อย และดูเหมือนจะเคืองกูเข้าให้แล้ว
“แล้วจะทำไม พี่ไม่ให้ไป....... ถ้ากล้าไป ก็ลองดู” กูเริ่มจะขึ้นเหมือนกัน..... ก็ดูดิ มันพูดไม่รู้เรื่อง
“.....ถ้าอิฐบอกพี่ต้านไม่ให้ทำงานบ้างล่ะ พี่จะยอมไหม ก็เหมือนกันอ่ะ.... อิฐต้องทำกิจกรรมคณะ”
“มันไม่เหมือนกัน”
“.......ไม่เหมือนยังไง พี่ต้านอย่าทำงี้ดิ เค้าแบ่งหน้าที่กันแล้ว ถ้าอิฐไม่ไปใครจะเล่นกีต้าร์ให้วง”
“ทั้งคณะมีอิฐเล่นเป็นอยู่คนเดียวรึไง เหอะ...ตลกรับประทาน” กูยังทำหน้ามึนต่อ
“เออ ทีหลังไปไหนจะไม่บอกแล้ว ขอก็ไม่ให้!” อ้าว.......เฮ้ยยย เป็นงั้นไป
“.........กลับแล้ว!” มันลุกขึ้นหยิบกระเป๋าจะเดินออกจากห้อง แต่กูตามไปคว้าแขนไว้ทัน
“โอ๋ๆ น้องอิฐอย่าโกรธพี่ต้านสิครับ” กูกอดมันแต่โดนผลักออกอย่างไว .....เออ.........ก็ได้วะ
“......โอเคๆ อยากไปก็ไป” พูดอย่างงี้หน้าบึ้งๆ ค่อยคลายหน่อย
“แต่มีข้อแม้”
“อะไรอีกอ่ะ?”
กูเดินไปหยิบเปเปอร์มาเช่เคโรโระมายื่นให้... “อิฐต้องใส่ไอ้นี่ตอนเล่นด้วย..... แล้วพี่จะไปดู”
#
ตอนเย็นวันนั้นกูไปรออิฐที่สยาม.... คนเยอะสราด น่ารำคาญ เป็นไปได้ไม่อยากมาเลยให้ตายเหอะ
สักพักกูเห็นมันเดินมากับเพื่อนกลุ่มใหญ่..... หนึ่งในนั้นมี ไอ้เชี้ยยูด้วย
........ไอ้ห่านี่ยังไม่หลุดจากวงโคจรไปอีกเหรอวะ.......
กูกอดอกยืนมองอิฐอยู่ห่างๆ มันหันมองรอบๆ พอเห็นกูก็ชะงักยิ้มให้นิดนึง แล้วคว้าหัวกบมาครอบแถมชูสองนิ้วให้....
“หึหึ” แม่งเอ๊ย ว่าจะไม่ขำแล้วเชียว
ทั้งกลุ่มนั้นมีเล่นดนตรีอยู่สามคน นักร้องหนึ่งคน
นอกนั้นยืนถือกล่อง... รอรับตังค์บริจาค
กูดูอิฐยืนเล่นกีต้าร์อยู่นาน บางทีเพลงเร็วมันก็เต้นตามเพลงไปด้วย... เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้คนรอบข้าง พร้อมเงินก็ลอยมาเข้ากล่องเยอะตามไปด้วย
เออ.....ถึงไม่เห็นหน้า แต่แค่หัวโตๆ ของเคโรโระคนเค้าก็สนใจจะตายแล้ว
เล่นอีกสักพัก วงก็เลิก อิฐคุยอะไรกับไอ้เชี้ยยูแป้บนึงมันก็โบกมือลาเพื่อนๆ
จากนั้นอิฐก็วิ่งมาที่กูทั้งๆ ที่ยังไม่ถอดไอ้หัวกบออก
“.......ฮาป่าว?” เคโรโระถาม
“.......อืม เหนื่อยไหม? เดี๋ยวพาไปหาอะไรกิน”
“อยากกินไรเย็นๆ” กูยื่นขวดน้ำผลไม้ให้มัน เพิ่งเดินไปซื้อเมื่อกี้ว่ะ....
“แต๊งกิ้วนะดาร์ลิ้ง” มันเปิดฝาจะยกน้ำขึ้นดื่ม
...แต่ติด...
“ฮะๆๆ ถอดออกก่อนดิวะ” กูช่วยมันดึงหัวกบออก
“โห.....ไปอาบน้ำมาป่าวเนี่ย” เหงื่อท่วม ผมเปียก....
กูหยิบจะเอาผ้ามาเช็ดหน้าให้ แต่มันรีบหลบแล้วดึงผ้าไป “อ่า....เช็ดเองๆ”
หลังจากกินข้าวเสร็จ... กูก็ไปส่งอิฐที่บ้าน
เป็นอย่างนี้อาทิตย์นึง กูไปดูมันได้แค่ช่วงแรกๆ เท่านั้นล่ะ นอกนั้นก็ต้องทำงานตัวเองงกๆ ก็เลยให้อิฐเอารถไป มันจะได้กลับเอง
จนกระทั่งวันสุดท้าย... กูติดพรีเซนต์งาน กว่าจะเลิกก็ค่ำแล้ว ตอนกำลังเดินออกจากออฟฟิสพร้อมไอ้กล้า เสียงมือถือก็ดังขึ้น
RRRR~
น้องจิ๊บ? โทรมามีไรวะ
“ฮัลโหล” กูรับสาย
“พี่ต้านคะ...อิฐอยู่กับพี่รึเปล่าคะ?” อ้าว... มันไปเปิดหมวกแล้วจะอยู่กับกูได้ไง
“เปล่าครับ พี่เพิ่งเลิกงาน มีอะไรเหรอ?”
“คือ...อิฐหายไปไหนไม่รู้ค่ะ โทรหาก็ไม่ติด นึกว่าพี่ต้านมารับแล้วออกไปด้วยกัน เอ.....หรือว่าจะออกไปกับพี่เนตร....แต่ถ้างั้นก็น่าจะบอกกันก่อน” ชักยังไงๆ แล้วว่ะ ไม่สบายใจเลยมันหายไปแบบนี้
กูกำลังจะถามว่าตอนนี้อยู่ไหนกัน แต่น้องจิ๊บเหมือนถือสายไว้ แล้วหันไปพูดอะไรสักอย่างกับใครบางคน
“พี่ต้านคะ เจออิฐแล้วค่ะ” น้องจิ๊บตอบกูมา ...ยังไม่ทันได้หายโล่งใจ... น้องจิ๊บก็พูดต่อ
“เมื่อกี้ชิคบอกว่ามีเพื่อนเห็นอิฐนั่งรถกลับไปกับพี่ยูแล้ว”
“อะไรนะ!?” ไปกับไอ้เชี้ยยูเนี่ยนะ อิฐจะไปกับมันได้ยังไง... ไม่มีทางว่ะ.......ตลอดเวลาอิฐเล่าให้กูฟังว่าระวังไอ้ห่านี่จะตาย
ใจกูเริ่มจะอยู่ไม่สุข
“ขอคุยกับชิคหน่อย” ชั่ววินาที น้องชิคก็รับสายแทน
“ฮัลโหลพี่ต้าน”
“อิฐนั่งรถไปกับมันได้ไง?” กูถามเสียงเครียด ใจเต้นตุบๆๆ แรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะกลัวว่าอิฐจะเป็นอะไรไป
“ไม่รู้ครับ เพื่อนผมมันไปเข้าห้องน้ำกับอิฐ ซื้อของรออยู่นาน ไม่เห็นออกมาสักที เลยตามเข้าไปหาก็ไม่เจอ มาเจอตอนเดินกลับอ่ะครับ เห็นอิฐนั่งอยู่ในรถพี่ยูแล้ว”
“นั่งยังไง?”
“นั่งยังไง?......ไม่ทราบครับ มันไม่ได้บอก”
“โทรไปหาไอ้ยูให้หน่อย... บอกมันว่าอิฐหายตัวไป... มันเห็นรึเปล่า แล้วตอนนี้มันกำลังจะไปไหน ..ถามมาให้ได้! แล้วอย่าบอกมันว่าเห็นอิฐแล้ว...พี่จะรอ”
กูวางสาย.... ไอ้กล้าถามขึ้นทันที
“เกิดไรขึ้นวะ?”
“ไอ้เชี้ยยูมันเอาตัวเมียกูไป”
H
........... :pig4: :L2:
-
ตื่นเต้น!!!!!!!!
เชี้ยยูตายคาตีนพี่ต้านแน่มรึง
-
ตามไป kill มัน !!!!
-
อ่าว ยังไงอ่าเนี่ย
-
ตอนนี้ที่พี่ต้านจะโหดใช่มั้ยนี่...น้องอิฐจะเป็นไรรึเปล่าน้าา เป็นห่วงจัง
พี่ต้านรีบตามไปเร็วๆเน้อ :monkeysad:
-
:z6: :z6: :z6:ไอ้เชี้ยยู
-
น้องอิฐๆๆๆ ไปกับมันทำไมๆๆๆๆๆ
-
:z6: :z6: :z6: โดนซะไอ้ยู
:serius2:
:L2:
:pig4:
-
อ่านทันแล้วคร้า สนุกมาก o13
:z6:สำหรับไอ้ยู
-
ขำๆตอนอิฐใส่หัวเคโรโระ ท่าทางจะน่ารัก แต่คงร้อนน่าดู อิฐรักต้านมากนะเนี่ยยอมทำตามทุกอย่าง
ไอ้เชี่ยยู นี่มันจะเอาไง สั่งสอนให้มันหลาบจำเลยต้าน (ตอนนี้เกี่ยวเนื่องกับตอนพิเศษที่เคยเล่าป่าว?)
-
:m31:
-
จัดหนักเลยต้าน ไม่รู้ไอ้ยูคิดทำไรอีก
-
ยูอยากตายรึไง
-
63
.
“เกิดไรขึ้นวะ?”
“ไอ้เชี้ยยูมันเอาตัวเมียกูไป!”
“ห๊า!.....เอาไปไหนวะ โดนลักพาตัวเหรอมึง?”
“กูไม่รู้” ตอนนี้กูคิดอะไรไม่ออกแล้ว... ทั้งโกรธ ทั้งกลัว ทั้งร้อนรน ไม่สบายใจ...... ทุกอย่าง
เห็นเงียบไปนาน... ไม่นึกว่าไอ้เชี้ยยูมันจะยังพิศวาสแฟนกูไม่เลิก กูลองโทรเข้าเครื่องอิฐ.... ติดต่อไม่ได้จริงๆ...
สักพักน้องชิคโทรกลับมา
“พะ...พะ พี่ต้านครับ...พี่ยู....บอกว่าไม่เห็นอิฐครับ!” น้องชิคพูดรัวแทบฟังไม่รู้เรื่อง
“....แล้วไงต่อ?”
“พะ...พี่เค้าบอกว่าอิฐอาจจะกลับไปกับแฟนแล้ว... ให้พวกผมรีบกลับบ้าน เพราะพี่เค้าก็กำลังกลับเหมือนกัน” ......ตอแหลเหรอมึง!
“บ้านไอ้เหี้ยนั่นอยู่ไหน!?” กูเผลอตะคอกไปเสียงดัง
“อะ...เอ่อ......พี่ยูอยู่หอครับ” พอบอกรายละเอียดว่าหออยู่ตรงไหน ชื่อ ชั้นอะไร กูก็รีบขึ้นรถจะตามไปทันที
“เฮ้ย... ว่าไงวะต้าน?” ไอ้กล้าถามตอนกูเปิดประตูรถ
“กูจะไปพาอิฐกลับ.... ตอนนี้อยู่หอไอ้ยู”
“กูไปด้วย” ไอ้กล้ารีบกระโดดขึ้นรถ ระหว่างทาง...
“มึงว่าทำไมน้องอิฐถึงยอมไปกับไอ้ห่านั่นง่ายๆ วะ” ไอ้กล้าถามขึ้นอย่างสงสัย
“กูไม่รู้.....” บอกตรงๆ คิดอะไรไม่ออก ห่วงมันอย่างเดียว
ห่วงจนกูจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว
พอถึงหอไอ้ยู กูกับไอ้กล้าก็รีบเข้าไป.... แต่เข้าไม่ได้ว่ะ ต้องใช้คีย์การ์ด
จังหวะนั้น กูเลยรีบเข้าไปหาเจ้าของหอพัก
“ป้าครับ... ขอกุญแจสำรองห้อง xxx หน่อยครับ น้องผมถูกลักพาตัวมาข่มขืน!”
“.......หา! อะไรนะ.... จริงเหรอ น้องคุณเป็นใครน่ะ แล้วรู้ได้ไงว่าถูกพามาข่มขืน.....”
“ไม่เชื่อก็ค่อยไปดูวงจรปิด ตอนนี้เอากุญแจมาก่อน เร็วดิ หรือคุณจะปล่อยให้ไอ้สวะนั่นข่มขืนน้องผม ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะแจ้งความว่าคุณร่วมมือกับพวกมันด้วย เร็ว!! จะเอาไง!?” กูตะคอกจนป้าสะดุ้งเฮือก
“ไม่ต้องห่วงครับป้า... ถ้าป้าไม่เชื่อใจพวกผม ป้าจะขึ้นไปดูด้วยก็ได้นะ เราไม่ใช่โจรผู้ร้ายที่ไหน แค่มาพาตัวน้องกลับเท่านั้นเองครับ” ไอ้กล้าช่วยพูดให้
ป้าเจ้าของหอชั่งใจอยู่นาน จนกูต้องพูดซ้ำอีกครั้ง
“จะรอให้เกิดเรื่องก่อนรึไงหา! ถ้าน้องผมเป็นอะไรไป ป้ารับผิดชอบไหวไหม!!?” กูบันดาลความเครียดออกมา จนกระทั่งป้าต้องลนลานไปค้นกุญแจในตู้ให้
“นี่คุณ....อย่าทำอะไรรุนแรงในหอนี้นะ ป้าไม่อยากให้เกิดเรื่องถึงมือตำรวจแล้วก็ไม่อยากให้คนในหอแตกตื่น” กูคว้ากุญแจพร้อมคีย์การ์ดที่ป้ายื่นให้
จากนั้นก็ตรงดิ่งไปที่ห้องของไอ้ยูทันที...
กูไขกุญแจห้องด้วยมืออันสั่นเทา.....ใจหนึ่ง อยากเห็นว่าอิฐกำลังนั่งเล่นเกมส์ หรือนั่งกินข้าวอยู่ข้างใน
แต่อีกใจ....กูก็กลัวว่าภาพข้างในจะไม่ใช่อย่างนั้น....
พอเสียงปลดล็อคดังขึ้น ประตูเปิดออก พร้อมเลือดในกายทุกส่วนของกูเย็นเฉียบลงทันที
.......หัวใจเหมือนจะหยุดเต้นไปเฉยๆ ตอนกูเห็นไอ้เหี้ยยู ...มันกำลังนอนกอดจูบเมียกูอยู่บนเตียง.... ในสภาพที่อิฐเหลือเพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว
มีเพื่อนมันสามคนยืนดูอยู่ คนหนึ่งถือกล้องวิดีโอ......
...........ไม่รู้อะไรแล้ว……………
แค่คิดว่าร่างกายที่กูหวงแหนกำลังถูกคนอื่นกอดจูบลูบคลำ กูก็แทบจะตายให้ได้
กูหันไปมองอิฐ..... มันนอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ไม่รู้ว่าช้อคจนหมดสติหรือว่าโดนโปะยาสลบ
......กูโกรธจนสั่นไปหมดทั้งตัว สติสตังที่พกมาไม่รู้มันหายไปไหนหมด....
ตอนนี้รู้แค่เพียงว่า............วันนี้ไอ้ยู....มันต้องตาย!
ไม่รู้ตัวว่ากูพุ่งเข้าไปกระโดดซัดหน้าไอ้ยูเมื่อไหร่ กูถีบมันกระเด็นไปติดข้างฝา แล้วตามไปลากคอมันเหวี่ยงไปที่กลางห้อง
เหมือนไอ้สามตัวที่เหลือเพิ่งตั้งตัวได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเลยกรูเข้ามาจะรุมกู แต่ไอ้กล้าตามเข้ามาช่วยพอดี
กูกับไอ้กล้าช่วยกันซัดพวกมันจนข้าวของแตกหัก กระจัดกระจายทั่วห้อง... เนื้อตัวสะบักสะบอม....เสื้อผ้าขาดจากแรงดึงกระชาก....
.......เสียงหมัดกระทบเนื้อดังตั่บๆๆ มาพร้อมกับเสียงหอบหายใจหนักๆ เวลาเงื้อหมัดใส่กันดังไม่หยุด
กูหันไปเล่นงานไอ้ยูที่ตอนนี้รอยแดง และรอยแตกมีอยู่ทั่วหน้าทั่วตัว ไม่แพ้กู
“........กล้าทำอย่างงี้กับอิฐเหรอมึง ไอ้สัด วันนี้มึงตายแน่!!”
ระหว่างที่กูกำลังต่อยกับไอ้เหี้ยยูอยู่ มีใครไม่รู้ ประเคนฝ่าเท้าให้กูเต็มหลังจนกูเซไปชนโต๊ะคอมจนจุก...
กูเลือดขึ้นหน้า หันหลังไปคว้าเก้าอี้ยกกลางอากาศแล้วฟาดใส่ตัวมันเต็มแรง ทำให้เลือดสีแดงค่อยไหลออกมาหลังจากร่างหนานั้นร่วงลงไปนอนวัดพื้นแล้ว
“ซ่านักใช่ไหมมึง.... ถีบกูอีกสิ เชี่ย เอาสิ ไอ้สัดเอ๊ย.. กูจะกระทืบให้ขาเดี้ยงเลยมึง!!” กูเตะเข้าที่ขาแรงๆ อีกหลายที จนมันร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด
“โอ๊ยยย อย่า......!!” มันพยายามร้องตอนกูกระชากหัวมันอัดเข้ากับขอบเตียงจนแน่นิ่งไป
กูหันมาที่ไอ้คนแรก..... มันมองกูอย่างหวาดๆ แต่ในมือถือคัตเตอร์อยู่
“ดะ....เดี๋ยว ใจเย็น เรื่องนี้กูไม่เกี่ยวนะ” กูก้มลงหยิบกล้องวิดีโอขึ้นมา....แล้วเขวี้ยงใส่มันก่อนตามไปอัดซ้ำ
“ไม่เกี่ยวห่าอะไรวะ หืมม ไม่เกี่ยวเหรอ!! ตุ้บๆๆ”
อย่าเห็นกูเป็นไอ้กระจอกปัญญานิ่มไม่รู้เรื่องรู้ราวนะเว้ย มึงอ่ะตัวดีเลย ถ่ายวิดีโอตอนเมียกูถูกปู้ยี้ปู้ยำ....
พอมันเสียหลักหงายหลังล้มลง กูเอาตรีนยันอกมันไว้ แล้วคว้าคัตเตอร์มาถือไว้เอง.....
“.....ดะ เดี๋ยว อย่าๆ กูขอโทษ กูไม่รู้เรื่อง รอก่อนๆๆ” มันร้องลั่นตอนกูลงน้ำหนักเท้ากระทืบเข้าที่ท้องน้อย
“อั่ก.....โอ๊ค แค่กๆๆ”
“ทำไมกูต้องรอไอ้สวะอย่างมึงหา!” กูแนบปลายมีดกับหน้ามัน กำลังจะกดลง แต่ไอ้กล้ามาดึงแขนกูไว้ก่อน
“เฮ้ย พอแล้วเว้ยต้าน แค่นี้พวกแม่งก็ใกล้ตายแล้ว มึงรีบไปดูน้องอิฐเถอะ” กูมองไอ้เวรนี่อย่างอาฆาต ก่อนกระชากหัวมันขึ้น แล้วใช้คัตเตอร์หั่นผมมันจนแหว่ง
สีหน้าแววตาที่กำลังตื่นกลัวอยู่นั้น ไม่ทำให้กูสงสารหรือเห็นใจแม้แต่น้อย ......กูลุกขึ้นเตะอัดเข้าชายโครงมันอีกที ก่อนจะออกเดินไปหาอิฐที่นอนนิ่งไม่รู้สึกตัวอยู่บนเตียง
กูช้อนหัวมันมานอนบนตัก “......อิฐ ...อิฐ....” กูเขย่าตัวมัน แต่อิฐนอนหายใจสม่ำเสมอเหมือนหลับ แต่นี่มันหลับลึกเกินไปแล้ว.... สงสัยจะโดนวางยา
กูรู้สึกเจ็บที่หัวใจโคตรๆ ที่เห็นสภาพมันเป็นแบบนี้......
ปากแดงที่กูแสนรัก ตอนนี้บวมช้ำ
ยอดอกก็ไม่ต่างกัน..... พอนึกว่าอิฐถูกทำอะไร กูก็โกรธจนน้ำตาจะไหล..... ได้แต่สกัดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ แล้ว คว้าเสื้อกางเกงมาใส่ให้มัน
“กล้า มึงเอาเมมออกจากกล้องให้หน่อย แล้วก็เทปตรงนั้น..เอาไปมัดไอ้ห่ายูไว้” ไอ้กล้ามองตามสายตากูแล้วถาม
“มึงจะทำอะไรมันอีกวะ?” ไอ้ยูที่ยังมีสติครบถ้วนอยู่มีสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด มันปิดปากเงียบมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ไม่รู้เพราะเจ็บจนง้างปากไม่ไหวหรือว่าไม่กล้าพูดอะไรกันแน่
“.....กูจะลากคอมันไปนรก .....เพราะแค่นี้อ่ะ มันยังน้อยไป!”
“พอแล้วน่ะมึง เดี๋ยวก็โดนข้อหาฆ่าคนตายหรอก”
“มึงก็เห็น ว่ามันทำอะไรอิฐ!..... กูไม่เอามันถึงตายก็ได้ แต่มึงช่วยมัดมันที ดูแม่งดิ!....โดนน้อยที่สุดในกลุ่มเลย จะให้น้อยหน้าเพื่อนได้ไงวะ” กูหันไปยิ้มเหี้ยมใส่ไอ้ยูที่ตอนนี้กลัวจนหัวหด
ไอ้กล้าส่ายหน้าเบาๆ แต่มันก็ทำ..... พอไอ้ยูดิ้นรนขัดขืนมันก็ต่อยอัดเข้าให้ตรงลิ้นปี่ นอนจุกไปตามระเบียบ
พอไอ้กล้ามัดมือไพล่หลังและปิดเทปรอบปากไอ้ยูเสร็จ มันก็ถาม
“แล้วไอ้พวกห่านี่ทำไงดีวะต้าน?”
“ปล่อยแม่งตายในนี้แหล่ะ”
“เอาจริงเหรอวะ”
กูไม่ตอบแต่อุ้มอิฐขึ้นมาไว้แนบอก ส่วนไอ้ห่ายู....ให้ไอ้กล้าลากคอมันออกมา
พอเปิดประตูเท่านั้นล่ะ..... เห็นป้าเจ้าของหอกับไทยมุงอีกสี่ห้าคนยืนสต๊าฟตัวเองอยู่ตรงหน้าทางเดิน
“ป้าแจ้งตำรวจรึยัง?” กูถาม ป้าส่ายหน้าตอบแบบสโลว
“ผมกำลังจะเอาไอ้เหี้ยนี่ไปส่งตำรวจพอดี... ที่เหลือในห้อง ก็แล้วแต่ป้าละกัน” กูยื่นกุญแจห้องคืนให้ แล้วเดินออกไป
พอถึงรถ กูวางอิฐนอนบนเบาะหลัง แล้วยกมือลูบผมตรงหน้าผากมันเบาๆ ........โธ่ ที่รักกู....... ถ้ามาไม่ทันกูไม่อยากจะคิด ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับอิฐบ้าง
“ต้าน แล้วไอ้ห่านี่ เอาไว้ไหนวะ” เสียงไอ้กล้าดังขึ้น
กูผละออกมา แล้วเปิดกระโปรงหลังรถให้
“ยัดแม่งในนั้นแหล่ะ” พอเห็นหน้าไอ้ยูแล้วอยากจะฆ่ามัน... เอาไว้ให้รู้ว่าอิฐปลอดภัยไม่เป็นอะไรแล้ว กูจะเล่นมันให้กระอักเลย
กูขับรถพาอิฐไปเช็คที่ รพ. หมอบอกว่ามันสลบไปเพราะฤทธิ์ยา สักชั่วโมงคงรู้สึกตัว ส่วนอื่นๆ ก็ไม่มีรอยฟกช้ำเสียหาย หรือถูกทำร้ายร่างกายใดๆ
เฮ้อ......คลายกังวลไปได้หน่อยนึงว่ะ
#
พอโล่งใจแล้ว....กูก็ขับรถพาอิฐไปส่งที่บ้าน.... พอไปถึงน้าภัทรก็ถามทันทีว่าทำไมอิฐถึงกลับมาสภาพเป็นแบบนี้ กูไม่อยากทำให้เค้าไม่สบายใจเลยบอกแค่ว่าอิฐโหมงานหนักจนเพลียหลับไป
.....รู้ว่ามันไม่เข้าท่าเลยที่ตอบไปแบบนั้น แต่มันจะไม่เข้าท่ายิ่งกว่าถ้ากูบอกน้าภัทรว่าอิฐโดนวางยาสลบแล้วถูกลากไปข่มขืน
หลังจากพาอิฐไปส่งถึงเตียงนอน น้าภัทรทำท่าจะถามอะไรกูอีก กูเลยต้องรีบชิ่งขอตัวกลับออกมาที่รถ
“เรียบร้อยดีป่ะมึง?” ไอ้กล้าถาม กูพยักหน้า จากนั้นก็ขับรถตรงไปที่โรงพิมพ์ร้างแถวบ้านไอ้กล้าทันที.....
พอไปถึงกูกับไอ้กล้าก็หิ้วปีกไอ้ยูออกมาจากกระโปรงหลังรถ ลากมันเหมือนขยะชิ้นนึงเข้าไปข้างใน แล้วโยนมันลงกับพื้น
ฝุ่นที่อยู่ภายในคละคลุ้งตลบอบอวนขึ้นมาทันที
กูหยิบคัตเตอร์ออกมาจากในกระเป๋ากางเกงเดินตรงเข้าไปหามัน กูกระชากเทปออกจากปาก
“อ่ะ แค่กๆๆ พี่ต้านครับ.... อย่าทำอะไรผมเลย ผมผิดไปแล้ว” นี่มึงก็รู้จักกูนี่หว่า....ไอ้ยูเพิ่งจะแง้มปากออกมาเป็นครั้งแรกหลังจากโดนพวกกูซัดซะน่วม กูนั่งลงแล้วกรีดเทปที่รัดแน่นอยู่ตรงข้อมือมันออก.... เอาตรงๆ กูก็มีความปรานีมันอยู่บ้าง... เผื่อมันจะอยากลุกขึ้นมาสู้กับกู จะได้ทำได้ถนัดๆ
“........มึงรู้ตัวแล้วเหรอว่าผิดอะไร ห่ะ! คนอย่างมึงอ่ะ รู้ด้วยเหรออะไรถูกอะไรผิด!?” กูยันเท้าถีบเข้าอกจนมันล้มกลิ้งลงไปอีกรอบ
“ไม่มีหมาตัวไหนเตือนมึงเหรอ ว่าอย่ามายุ่งกับอิฐ หา! หรือมึงรู้แต่วอนตายเอง.....ห่ะ ไอ้บัดซบ!” ซัดมือเข้ากับหน้ามันอีกหมัด โห...แม่งฝุ่นโคตรเยอะเลย
“แค่กๆๆ อะ....ขอโทษครับ ผมขอโทษ.....พี่อย่าทำอะไรผมเลย ผมยังไม่ได้ทำอะไรอิฐเลยนะครับ สาบานได้” มันยังอุตส่าห์ลุกขึ้นมายกมือไหว้กู
ไอ้ยูสำลักน้ำลายหรือเลือดในปากมันไม่รู้ ถึงได้ไอค่อกแค่กออกมาไม่หยุด
“ไอ้สัด กูไม่ได้ลากมึงมาถึงนี่ เพื่อมาฟังมึงตอแหลนะเว้ย!! ....พูดมา!......ก่อนกูจะมาถึง มึงทำอะไรอิฐไปบ้าง!?” มึงทำอะไรเมียกูบ้าง.... กูอยากรู้จะได้บดขยี้มันให้สาสมกับที่มันทำไว้
“..........................” กูรอฟังคำตอบ แต่ทีงี้ไอ้ยูเสือกเงียบ
“เมื่อกี้ร้องจะเป็นจะตาย...พอกูถามทำไมมึงไม่พูด ห่ะ มึงเป็นใบ้ไปแล้วเหรอ? ผัวะ!! มึงเป็นใบ้รึไงไอ้หอก!” กูกระทืบมันไปอีกหลายที แถมดัดแขนมันในท่าผิดธรรมชาติจนได้ยินเสียงกระดูกหักดังกร๊อบ
“อ๊ากกก....!!” ไอ้ยูร้องดังลั่น จนไอ้กล้าต้องดึงกูออกมา
“เฮ้ย พอเหอะต้าน มึงบ้าป่าววะ นี่มันเกือบตายได้เลยนะเว้ย”
“ก็มันกวนตรีนกู!” .......ถ้ากูกลับไปเปิดไฟล์วิดิโอดูแล้วเห็นว่ามึงทำกับอิฐมากกว่าที่กูเห็นนะ.............มึงได้ตายจริงๆ แน่
กูเหลือบไปเจอไม้ท่อนนึงวางอยู่ กูเดินไปหยิบแล้วตรงเข้ามาหาไอ้เชี้ยยู ที่เดิม.....
"เฮ้ยย อย่านะเว้ยไอ้ต้าน" กูไม่ฟังเสียงไอ้กล้า
และซัดไม้เข้าที่ขมับไอ้ยูจนมันหมอบลงท่ามกลางฝุ่นตลบ...
พอไอ้ยูแน่นิ่งไปแล้ว กูถึงเขวี้ยงไม้ทิ้ง....
“แบบนี้ต่างหาก มันถึงจะเกือบตาย”
ไอ้กล้ารีบวิ่งเข้าไปดูไอ้ยู..... มันเอานิ้วไปรองใต้จมูก ตรวจดูว่ายังมีชีวิตอยู่รึเปล่ามั้ง
“ไอ้ต้าน!! เฮ้อ ตกใจหมดไอ้ห่า กูนึกว่ามันจะเด้ดซะแล้ว”
“หึ ถ้ามึงเป็นกูมึงก็ซัดแม่งอย่างนี้เหมือนกันแหล่ะ พูดกับมันดีๆ เสือกกวนตรีน แล้วอย่างนี้จะไม่ให้กระทืบมันได้ไง” ที่จริงกูโกรธที่มันทำอุบาทว์กับเมียกูต่างหาก
“เหอะๆ มึงพูดกับมันโคตรดี โคตรสุภาพเลยว่ะ..... แล้วนี่มันเลือดโชกขนาดนี้แล้วมึงจะเอาไงต่อ?”
“ตามใจมึง”
“อ่าว ทีงี้ล่ะตามใจกู... เมื่อกี้กูห้ามมึงแทบตาย มึงเสือกไม่ฟังกู” ไอ้กล้าบ่น
สุดท้ายกูกับมันก็หิ้วไอ้ยูไปส่งโรงบาล..... ความรู้สึกกูก็คล้ายๆ เวลาเราไปคาร์ฟูลแล้วขนของที่ซื้อออกมาจากท้ายรถ เพียงแต่ว่าไอ้ห่านี่ออกจะตัวหนักไปซักหน่อย
ไอ้กล้าแสร้งทำเป็นบอกพยาบาลว่าไอ้ยูโดนคู่อริกระทืบมา... หน้าตาเป็นห่วงเป็นใยของมันเนี่ย เอาออสก้าไปเลยเหอะมึง
หลังจากกูกับไอ้กล้าให้พยาบาลทำแผลฟกช้ำให้ตัวเองเสร็จ ไอ้เหี้ยยูก็ได้ย้ายออกจากไอซียูพอดี กูให้มันไปนอนห้องรวม เหอะ... สวะอย่างมันจะเอาอะไรดีนักหนาวะ ที่มันทำกับเมียกู... กูไม่ฆ่ามันทิ้งก็ดีแค่ไหนแล้ว....
H
แต๊งกิ้วจ่ะ
-
:z13:
แม่งเชี้ยยยยยยย
โดนขนาดนี้แหละสาสมแล้ว
ไม่อยากจะคิดเลย ว่าถ้าต้านไปไม่ทัน
จะเกิดอะไรขึ้น
-
โดนเเค่นี้เองเหรอ
น่าจะอัดตูดมันเเล้ว ก็เพื่อนมันทั้ง3คนเลย
แล้วถ่ายวีดีโอไว้เหมือนที่มันทำกะอิฐไง
ระบตาต่อตาฟันต่อฟัน เเรงมาก็แรงตอบ :fire:
-
:fire:สะใจ มันต้องเจออย่างนี้แหละ ไอ้ยู สมควรแล้ว
-
สมน้ำหน้าไอ้ยู ชั่วร้ายมากแก
-
เพิ่งตามอ่านทันค่ะ
สนุกมากก
สะใจไอ้ยู ทำอะไรไม่คิด โดนพี่ต้านจัดหนักเลยไง
-
พะ พี่ต้าน...โหดจริงอะไรจริงเว้ยเฮ้ย :sad3:
สงสารคนลองดีกับพี่ต้านจริงๆ ถ้าไม่ตายก็เกือบตาย ง่ะ :freeze:
-
ง่ะ ไอ้ต้านโหกว่ะเเก
-
ไอ้กร๊วกยู..ทำน้องอิฐช้านนน :z6:
ต้าโหดถูกจวยมากๆ o13
-
เหอะๆๆ...คนแบบนี้ ต้องเจออย่างนี้...ยังมีอีกหลายคนบนโลกใบนี้...
-
พี่ต้านโหดมาก ก !
-
โหดได้อีกอ่ะ พี่ต้าน--
-
พี่ต้าน..ได้ใจเค้าสุดๆไปเลย
คนสารเลวอย่างไอ้ยูเนี่ย ต้องเจอแบบนี้
ึคิดจะข่มขืนคนอื่นได้ไง แล้วยังให้เพื่อน
มันมาถ่ายวีดีโออีก เลวที่สุดๆๆๆๆๆๆ
ฮึ่มๆๆๆๆๆ โกรธๆๆๆ
-
:laugh:สะใจ ต้องเจออย่างนี้แหละ ไอ้ยู :laugh:
-
o18
สะใจ
-
ไอ้ยูจะสำนึกไหม
พี่ต้านโหดสุดๆๆ
:pig4:
-
ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตเลยงานนี้ไอ้เชี้ยยู
-
64
#
ช่วงนี้กูต้องหลบหน้าอิฐสักพัก... เพราะตอนมีเรื่อง กูก็ใช่ว่าจะไม่โดนเตะโดนต่อย.... ความหล่อลดลงเดี๋ยวอิฐไม่ประทับใจว่ะ.... ไม่ใช่หรอก กลัวมันถามว่าไปทำอะไรมาต่างหาก ...เดี๋ยวมันจะเสียใจเลยยังไม่อยากอธิบายตอนนี้... รอแผลหายก่อน
ส่วนไอ้ยู เนตรมันรู้ข่าว เลยโทรมาถามว่ากูใช่ไหมที่เป็นคนทำ....... เหอะๆ อะไรมันจะรู้ดีได้ปานนั้นวะ
พอกูตอบว่าใช่ และเล่าทุกอย่างให้ฟัง... จากที่มันโกรธกู ตอนนี้มันโกรธไอ้เชี้ยยูแทนแล้ว ไอ้ยูฟื้นกูว่าจะไปเคลียร์กับมันอีกสักที เนตรมันขอตามไปด้วย ก็โอเค....
กูดูวิดิโอที่ถ่ายไว้แล้ว.... ก็ไม่มีอะไรต่างไปจากที่เห็นสักเท่าไหร่ เพียงแต่ไอ้เหี้ยตัวที่กูเอาเก้าอี้ฟาด มันได้จูบปากเมียกูด้วยอีกคนก็แค่นั้น....
....สัดเอ๊ย........ คิดแล้วแค้น ถ้ารู้แต่แรกคงลากคอมันมาร่วมสังฆกรรมกับไอ้เชี้ยยูอีกตัวแล้ว
พอถึงโรงบาล กูเจอเนตรยืนหน้าเชิดคอยกูอยู่
“ช้านะต้าน... ช้ามาก” มาถึงมันก็บ่นกูเลย
“ไรวะ เลทแค่ห้านาที”
“ย่ะ! แต่คนอย่างชั้นไม่เคยต้องรอใครนานๆ นะ” อยากจะบอกว่ากูก็เหมือนกัน แต่ช่างเหอะ ขี้เกียจเถียงด้วย เปลืองน้ำลาย
กูเดินนำเนตรไปที่เตียงของไอ้ยู.... พอดีเลย มันนอนอยู่คนเดียวเตียงริมสุด ไม่มีคนเฝ้า.... โถ รันทดนะเมิง หรือว่ายังไม่มีใครรู้เรื่องแม่งวะ
“เฮ้ย ตื่นดิ๊ ไอ้สัด” กูยกมือไปเขย่าแขนมันแรงๆ พอไอ้ยูรู้สึกตัวเห็นกู มันสะดุ้งเฮือกทันที
“ม...มีอะไร พวกมึงจะทำอะไรกูอีก?” มันถามเสียงตื่น เนตรเดินมายืนข้างกูพอดี
“ไอ้เลว แกทำอะไรแฟนชั้น! โรคจิต หน้าด้าน คนเค้ามีแฟนอยู่แล้วยังทำแบบนี้อีก โชคดีของแกนะ คนที่ไปช่วยน้องอิฐเป็นต้าน ถ้าเป็นชั้นนะ แกคงไม่ได้นอนสบายใจเฉิบอย่างนี้หรอก รู้ไว้ซะด้วย” ไอ้เนตรกระชากคอเสื้อไอ้ยูแล้วพูดใส่หน้าอย่างดุเดือด
"เลือกเอานะว่าจะให้เรื่องมันถึงตำรวจ หรือถึงคณบดี ตอนนี้พยานหลักฐานชั้นมีพร้อมแล้ว" ห่ะ มันไปหามาเมื่อไหร่วะ
"ข...ขอโทษครับ ผมขอโทษ อย่าให้เรื่องถึงมหาลัยเลยครับ ผมยังไม่อยากเจอพักการเรียน" ไอ้ยูขอร้องหน้าซีด ปากสั่น
"หนอย ทีอย่างนี้ล่ะคิดกลัว ตอนทำทำไมไม่คิด อย่าว่าแต่พักการเรียนเลย ชั้นจะให้เค้าไล่แกออกด้วยซ้ำ!" เนตรเหวี่ยงคอเสื้อไอ้ยูลงเตียงอย่างแรง จนมันร้องโอ๊ยเพราะไปทับแขนที่หักอยู่
"อ..อย่านะครับ อย่าไล่ผมออกเลยครับ ทำแบบนั้นแม่ผมเอาตายแน่ อย่านะครับพี่เนตร ผมจะไม่ยุ่งกับน้องอิฐอีกแล้ว ผมสัญญา" ไอ้ยูละล่ำละลักพูด
เนตรมันถลึงตา แถมจิกหัวไอ้ยูขึ้นมาพูดเสียงเหี้ยม “หึ ก็ได้ แต่ถ้ามีครั้งที่สองอีก แกตาย...” มันด่าและขู่ไอ้ยูว่าถ้าคิดจะแจ้งความหรือบอกอะไรอิฐ มันก็จะเล่นงานไอ้ยูคืนกับสิ่งที่มันทำกับอิฐเหมือนกัน
เหอะ... ที่จริงไอ้ห่านั่นอยากจะเอาเรื่องกูหรืออยากจะทำอะไรก็ช่างหัวมัน งานนี้กูไม่ผิด... เพราะงั้นกูไม่จำเป็นต้องกลัวแม้แต่นิดเดียว
ขู่ไอ้ยูเสร็จเนตรก็กลับ...... กูก็เหมือนกัน
ไม่อยู่เห็นหน้าแมร่งให้เสียลูกกะตาหรอก
ที่จริงเนตรมาก็สบายดี กูจะได้ไม่ต้องมาเคลียร์กับมันให้เปลืองน้ำลาย
#
จากวันนั้นกูหลบหน้าอิฐได้ประมาณอาทิตย์นึง...
(นี่เป็นเหตุการณ์ก่อนจะถึงตอนพิเศษ (โคตรๆ) ความว่า... ทำไมถึงรักกู หากลืมก็กลับไปอ่านได้นะทุกท่าน)
กลับมาอีกที ก็เห็นมันไปตัดสกินเฮดแล้ว... ไม่รู้คิดพิสดารอะไรอีก
แต่ก็ดี ทรงไหนกูก็ชอบทั้งนั้น ...ก็เมียกูมันน่ารักอ่ะว่ะ...
เพราะเรื่องไอ้ยู ทำให้อิฐใส่ใจกับเรื่องการไปไหนโดยที่ไม่มีกูมากขึ้น คือมันจะโทรมาบอกก่อนน่ะ ว่าจะไปไหน ทำอะไร กับใคร....
เยอะแยะว่ะ....... ไม่นึกว่าวันนึง มันจะยุ่งได้ขนาดนี้
กับเพื่อนนี่ไม่เท่าไหร่ ยังมีไอ้แชมป์ ไอ้เนตร.... รุ่นพี่ รุ่นน้อง.... มากมาย........นี่มันสนิทกับคนอื่นเค้าไปทั่วขนาดนี้เลยเหรอวะ
“พี่ต้านครับ ตอนเที่ยงผมจะไปกินข้าวกับน้องรหัสนะ” น้องรหัสมันชื่อนิว... พักนี้โทรมาทีไร ก็บอกว่าไปกับไอ้นิวทุกที
“ไปกับมันบ่อยเกินไปแล้วนะอิฐ” เสียงโหดเลยกรู
“ก็สนิทกันอ่ะพี่”
“กูไม่ให้สนิท” มันมากเกิน... โทรมาบอกก็ดีอยู่หรอก แต่ไม่รู้แบบนี้จะยิ่งทำให้กูห่วงมันมากกว่าเดิมหรือเปล่า...
“อย่าให้ได้ยินว่าไปกับมันอีกนะ”
“เดี๋ย.......”
กูวางสายแล้วโทรไปหาไอ้เนตรต่อทันที.... แม่งดูแลยังไงของมันถึงให้คนอื่นมาเกาะแกะได้
“อะไรยะ?” ได้ยินเสียงมันแล้วกูหงุดหงิด
“ดูอิฐยังไง ถึงปล่อยให้ไอ้นิวอะไรนั่นมายุ่งกับแฟนต้านน่ะหา!”
“นิว......อ๋อ หึงไปทั่วเลยนะ น้องนิวชั้นสกรีนแล้ว ปลอดภัยย่ะ... น้องเค้าน่ารักดีออก แกไปดูก่อนแล้วจะร้องอ๋อ.......”
“อ๋อเอ๋ออะไรวะ พักนี้อิฐโทรมาทีไร ก็บอกว่าไปกับไอ้นิวทุกที จะให้ต้านคิดยังไงถ้าไม่ใช่มันจะจีบอิฐอ่ะ”
“ไอ้บ้า ใสซื่อ ดูอ่อนๆ อย่างนั้นน่ะนะจะจีบน้องอิฐ บ้ารึเปล่า ให้ดูยังไงนะ สองคนนี้ก็ไม่มีทางกิ๊กกันได้หรอก ชั้นถึงได้บอกให้แกไปดูก่อนยังไงล่ะ”
กูทนข้องใจไม่ไหว วันนั้นเลยไปดูให้เห็นกับตาที่มหาลัยว่าไอ้นิวน่ะ หน้าตาท่าทางเป็นยังไง
และตอนนี้กูก็เจอแล้ว..........
หน้าตาไอ้นิวน่ะเหรอ บอกได้คำเดียวเลยว่า........เอ๋อแดรก........
ตัวพอๆ กับอิฐ ผมยุ่ง ใส่แว่น แต่งตัวไร้รสนิยม... ดูเหม่อลอยเหมือนคนพี้กัญชาไม่สุด
เหอะ...ที่ไอ้เนตรบอก กูชักจะเชื่อแล้วว่าสองคนนี้ไม่มีทางกิ๊กกันได้
“นี่ไงนิว... น้องรหัสผม” อิฐบอก.... ทำไมสายแลดูไม่ศักดิ์สิทธิ์เลยว่ะ พี่กับน้องช่างต่างกันราวหน้ามือกับหลังตรีน..... สุดๆ เลยว่ะ
ไม่เหมือนสายรหัสกู...... ไม่หน้าตา ก็นิสัย.....เทือกเดียวกันหมด ยิ่งไอ้พี่เทป พี่รหัสกูนะ.... แม่งเอ๊ย โคตรเหมือน ยกเว้นหน้าตาอ่ะ กูหล่อกว่าหน่อยนึง
“มีไรข้องใจอีกไหมพี่ต้าน?” อิฐมองกูตาขวางๆ สงสัยโมโหที่ถูกกูวางหูโทรศัพท์ใส่เมื่อกลางวัน และเรื่องที่กูห้ามคบกับไอ้นิว
“ไม่นี่... ไม่เห็นจะข้องใจอะไร” กูยักไหล่
“ใครเหรอครับพี่อิฐ?” ไอ้น้องนิวถามเหมือนกลัวๆ ยิ่งดูยิ่งยืนยันความต่างกันของสองคนนี้
“อ๋อ นี่น้องชายพี่เนตรอ่ะครับนิว ชื่อพี่ต้าน...” ไอ้น้องนิวมองหน้ากูแบบหวาดระแวง..... มองห่าอะไร เดี๋ยวตบคว่ำเลยมึง
“อะ...เอ่อ พี่อิฐ น..นิวไปก่อนนะ” อะไรๆ มึง จะไปก็ไป อย่ามาจับแขนแฟนกู
“อย่าเพิ่งสิ จะรีบไปไหน นิวบอกจะให้พี่ช่วยดูงานให้ไม่ใช่เหรอ?” อิฐพูด
“ตะ...แต่ว่า พี่คนนั้นเค้า........”
“อ๋ออ ไม่เป็นไร... พี่ต้านผมไปก่อนนะ นัดน้องไว้แล้ว” ประโยคหลังอิฐหันมาพูดกับกู........ เหอะ.... เมินกันง่ายๆ งี้เลย
กูปล่อยให้สองคนนั้นไป ส่วนกูก็แวะไปคุยกับพวกน้องชิคสักหน่อย...
“ตามติดแจเลยค่ะพี่ต้าน น้องนิวอ่ะ... มีอะไรก็พี่อิฐๆๆๆ ตลอด ไม่รู้น้องมันเล่นเสน่ห์อะไรรึเปล่า อิฐเลยไปด้วยประจำ” น้องจิ๊บเล่าแบบคุณป้าช่างเม้าท์
“ช่ายครับ ทำตัวแอ๊บแบ๊วสุดๆ เลยครับน้องนิวอ่ะ... พี่รู้ป่ะ ตอนจับสายรหัส พอน้องนิวรู้ว่าเป็นน้องของไอ้อิฐนะ... ดีใจเวอร์วิ่งไปกอดอิฐเลยพี่” กอดเลยเหรอวะ....สาด
และยังมีอะไรอีกมากมายที่สองคนนี้มันนินทาให้กูฟัง จะว่าสองคนนี้ไม่ชอบไอ่นิวก็ไม่ใช่ เพราะมันนินทาแบบขำขำมากกว่า
กูนิ่งฟังน้องจิ๊บกับน้องชิคพูด..... ไอ้น้องนิวดูท่าทางภายนอกไร้พิษสง แต่.....ที่มันทำ กูว่าชักจะยังไง
#
คืนนั้นกูไปหาอิฐที่บ้าน... เจอมันทำอะไรอยู่รู้มั้ย.... นั่งคุยโทรศัพท์กับไอ้นิว
...มากไปแล้วมึง เจอกันที่คณะไม่พอ ยังจะคุยกันนอกเวลาราชการอีก
อิฐยกมือขอเวลากูแป้บนึง ตอนกูเดินเข้าไปหามันที่โซฟา
“.........ฮะ เหรอนิว.......อืม พี่ก็เคยเล่นบ้าง.........อืม...ใช่” กูนั่งลงข้างมันแล้วสอดมือไปกอดเอวอิฐมานั่งบนตัก
“ฮะๆๆ......ก็เล่นนะ.....หา!?.......อ่า ไม่ได้หรอก ต้องถามเค้าก่อน......” อิฐหันมามองหน้ากูแล้วยิ้มแหย กูยิ้มแล้วพูดบอกมันเบาๆ ว่า
“เลิกคุย!” อิฐยกนิ้วขอว่านิดเดียว...
นิดเดียวเหรอ....... ไม่เลิกคุยใช่ไหม..... กูระดมจูบทั้งหน้าทั้งต้นคออิฐ มันก็พยายามหันหลบแถมดันหน้ากูออกทั้งที่ยังไม่เลิกคุยกับไอ้นิว
“....อือ....ไม่ได้ๆ..................อืม ดุ.......โหด.....อืม มาก เฮ้ย อย่า!” อิฐรีบเอามือถือออกจากหู ตอนกูดึงกางเกงยางยืดมันลงแล้วควักน้องชายมันออกมา
“พี่ต้าน อย่าเพิ่ง....” อิฐกระซิบบอกเสียงเบา แล้วพยายามจับมือกูดึงออก
“เลิกคุยดิ รำคาญนะเว้ย” กูก้มลงบดปากมัน...อิฐครางประท้วงแถมเอามือทุบไหล่กู
“อื้ออ เดี๋ยว” ปากหลุดออกจากกัน อิฐจะลุกจากตักแต่กูกอดเอวไว้แน่น
“ค..แค่นี้ก่อนนะ นิว!” เป็นอันจบบทสนทนา กูยิ้มสมใจ เอื้อมมือไปลูบแผ่นอก กับจับของมันชักขึ้นลงเบาๆ
“อะ...อา พอก่อน เดี๋ยวแม่ลงมาเห็น” อิฐพูดหน้าสยิวเต็มที่
“แม่เค้ารู้อยู่แล้ว..ว่าเราทำไรกัน” กูว่าพลางขบเลียติ่งหูมันเบาๆ ทำให้อิฐซี๊ดปาก ขนลุกซู่ขึ้นมาทันที
“ฮื่ออ อย่าพี่... ไปทำในห้องนะ” อิฐหันหน้ามาบอกอย่างอ้อนๆ กูก้มลงจูบแล้วดูดลิ้นมันอีกที ถึงลุกขึ้นอุ้มอิฐขึ้นบันไดบ้าน
พอถีบประตูปิดห้องได้ปั๊บ กูก็วางอิฐลงแล้วดันหลังมันไปชิดประตูทันที....
“อืออ” เราสองคนจูบแลกลิ้นกันอย่างดุเดือด กูลากลิ้นไปทั่วทั้งปากทั้งหน้าอิฐ ไม่รู้ว่ะ กูอยากจะกลืนกินมันไปทั้งตัวจริงๆ
“อื้ออ หน้าเปียกหมดแล้ว” อิฐว่าขณะกูทั้งจูบ ทั้งเลีย และกัดแก้มมันเบาๆ ไปทั่วทั้งหน้า
“อิฐ....น่ารักจังครับ ที่รักของพี่” มันน่ารักจริงๆ นะ.... สกินเฮดทำให้ดูโล่งขึ้นเยอะ ไม่มีผมมาเกะกะก็ฟัดง่ายดี
“อา...อ๊ะ...” อิฐครางเสียงสั่น ตอนกูลากริมฝีปากขบ ดูดที่ซอกคอ ทำรอยไว้ อืม........ทำเป็นรูปตัว T ให้เห็นแม่งชัดๆ ไปเลย
“พ...พี่ต้าน ทำไรน่ะ ดูดนานจัง” ของอย่างนี้มันต้องใช้เวลานิดนึงว่ะ
“อืม...แป้บนึง ทำงานศิลปะอยู่” กูตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไปจนคิดว่าโอเค ถึงค่อยดันอิฐไปที่เก้าอี้ ดึงกางเกงนอกกางเกงในออกมารวดเดียว แล้วยกขามันข้างนึงไปพาดเอาไว้
“อ๊ะ...อา ซ..” อิฐซี๊ดปากตอนกูนั่งคุกเข่าลงข้างหลัง แล้วเงยหน้าไปเลียที่ประตูหลัง
“คุยไรกับไอ้นิว?” กูถาม แล้วอมนิ้วตัวเองจนน้ำลายชุ่มก่อนจะสอดไปที่ทางเข้า
“อ๊า..” อิฐสะดุ้งแล้วขยับสะโพกรับนิ้วกูที่ใส่เข้าไปทันที
“คุยไรนักหนาครับที่รัก... รู้ไหมพี่ต้านไม่ชอบ” กูบอกแล้วจับข้างหน้าของมันรูดไปด้วย
“.....อ๊ะ ก...ก็คุย เรื่อยเปื่อย อะ อ่า”
“ไอ้นี่มันแปลกๆ นะ ไม่รู้สึกรึไง?” ก็ดูมันตีสนิทเกินหน้าเกินตาน้องรหัสนี่วะ
กูสอดนิ้วเข้าไปอีกนิ้วแล้วชักเข้าออกถี่ขึ้น ปากก็เลียรอบๆ ทางเข้าไปด้วย ได้ยินเสียงอิฐหอบหนักๆ แล้วจับมือกูขยับเร็วขึ้น
“อ๊ะ อิฐ จะออก...แล้วพี่ต้าน ฮ้ะ” กูเร่งจังหวะเร็วขึ้น แต่หยุดแล้วจับอิฐหันหน้ากลับมา กูยืนขึ้นกอดมันไว้แน่นก่อนประกบปากสอดลิ้นเข้าไปดูดลิ้นมันหนักๆ
“ฮื่ออ อือออ” อิฐขมวดคิ้วหน้าเหยเกตอนกูปล่อยมันลงนั่งบนเก้าอี้ โดยไม่ทำให้มันเสร็จก่อน
“...พ..พี่ต้าน”
“อย่าไปคุยกับไอ้นิวมาก พี่ไม่ไว้ใจมัน” กูบอกอิฐพลางถอดเข็มขัดรูดซิบกางเกงของตัวเองลง
“ค...ครับ......อือ พี่ต้าน ทำให้หน่อย...” อิฐบอกกูตาฉ่ำเยิ้มด้วยแรงปรารถนา กูเอื้อมมือไปจับของมัน พลางจับของตัวเองจ่อไปที่ปากอิฐด้วย
“อาส์” อิฐอ้าปากอมของกูเข้าไป พลางตวัดลิ้นเลียรอบๆ ให้ ส่วนกูก็จับส่วนปลายของมันหมุนวนไปมาเหมือนกัน
“อา....ดี.....ดีมากครับ...ที่รัก....ซ อา...” กูจับหัวอิฐไว้แล้วซอยเน้นๆ เข้าปากมัน
“อ่ะ แค่กๆ” สงสัยลึกไปอิฐเลยสำลักคายของกูออกจนน้ำลายไหลเปื้อนมาตรงมุมปาก กูก้มลงเลียให้จากปลายคางมนขึ้นมาถึงปากแดงช้ำของมันแล้วจูบอย่างดูดดื่มอีกครั้ง
อืม...........กูชอบจูบปากนิ่มๆ ของมันโคตรเลยว่ะ
“มา ทีนี้ของจริงละ” กูถอนจูบแล้วดึงอิฐขึ้นมาจากเก้าอี้ ให้มันหันหลังเกาะขอบโต๊ะไว้ กูเดินไปค้นลิ้นชักหยิบหล่อลื่นมาทาของตัวเองและทาปากทางเข้าอีกที อิฐจะได้ไม่เจ็บมาก
“เจ็บไหมอิฐ... ผ่อนลมหายใจหน่อย” กูพูดก่อนแทรกแก่นกายของตัวเองเข้าไปเนิบช้า อิฐมันใกล้ออกข้างหลังเลยตอดรัดอย่างรุนแรง
“อ๊ะ...อ๊า พี่ต้าน!” พอกูแทงเข้าไปจนมิดมันก็เสร็จทันทีเลยว่ะ... อิฐหมดแรงนอนแนบหน้าลงกับโต๊ะ กูทาบลงไปไซร้หลังหูและท้ายทอยก่อนขยับกายเข้าออกเร็วขึ้น
“บะ...เบา หน่อย....ครับ ฮื่อ....อือ” ครางเสียงหวานเลยที่รักกู
“...ทำไมล่ะ หืม....ไม่อยากให้ทำแรงๆ เหรอ?” กูก้มลงพูดชิดปากแดง ก่อนเอียงหน้าไปจูบย้ำๆ อยู่หลายที
“ม....ไม่ อ....อิฐยืนไม่ไหว อ๊ะ อา” ตามคำขอ กูพาตัวเองและกอดเอวอิฐให้มานั่งบนเก้าอี้ทั้งที่ยังอยู่ในสภาพกูเสียบมันอยู่ข้างหลัง
พอได้ที่แล้วกูก็กอดเอวอิฐแล้วดันสะโพกมันขึ้นลง
“อ๊า...ยะ.....อย่า ฮื่อ อย่าพี่ต้าน” อิฐร้องเสียงหลงตอนกูดันขาสองข้างของมันอ้าออกกว้างแล้วมาเกี่ยวไว้บนตัก
“ซี๊ดส์ อย่าอะไรครับ.... อย่าหยุดใช่ไหม?” ท่านี้ทำให้ของกูเข้าไปในตัวมันลึกสุดๆ เลยว่ะ
“.........อืออ” อิฐนิ่งไปแถมหงายหลังมาพิงอกกูไปเต็มๆ
“เป็นไรอิฐ? แรงไปเหรอ?” กูขยับช้าลง เสียงเก้าอี้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดเมื่อกี้เลยค่อยสงบ
“ไหวไหมครับที่รัก ไปต่อบนเตียงไหม?” กูเอามือลูบหน้าผากชื้นเหงื่อเบาๆ อิฐหลับตาพยักหน้า
กูเลยดันตัวอิฐจนเราหลุดออกจากกันถึงค่อยช้อนตัวขึ้นอุ้มไปนอนหงายบนเตียง
“อะ....อ๊ะ” เสียงครางแหบแห้งดังขึ้นอีกครั้งตอนกูสอดใส่เข้าไปใหม่ กูดันขาอิฐกางออกกว้างๆ แล้วกระแทกตัวแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ซี๊ด...อาส์ พี่จะเสร็จแล้วอิฐ” กูซอยอีกไม่กี่ที ก็ปล่อยน้ำฉีดเข้าไปในตัวอิฐ
เห็นที่รักกูนอนหลับตาหอบหนักๆ ตรงหางตามีน้ำใสๆ ไหลเป็นทาง..... ดูน่ารักน่าทนุถนอมสุดๆ เลยว่ะ
กูถอนกายออกมา แล้วขยับตัวขึ้นไปจูบซับน้ำตาให้เบาๆ
“อีกทีไหม?” กูแกล้งไปจับของอิฐรูดขึ้นลงช้าๆ
“ม...ไม่เอา ฮื่ออ ไม่เอา” อิฐสะดุ้งรีบลืมตาขึ้นมาจับมือกูไว้ไม่ให้ชักต่อ
“ไม่เอาจริงอ่ะ... เอาหน่อยน่า อิฐจับของพี่ดู......” กูคว้ามืออิฐไปยังกึ่งกลางลำตัวที่มันเริ่มจะแข็งขึ้นมาอีกแล้ว “ช่วยรีดน้ำออกให้หน่อยนะ”
“พ...พอแล้ว........พี่ต้าน อิฐเหนื่อย...ฮึ อืออ” กูจูบปิดปากมันไว้ แล้วเร่งขยับมือจนของอิฐเริ่มแข็งสู้มือกู
"พี่ อ๊า!.......”
คืนนี้ยังอีกนานว่ะ
เด็กช่างยั่วมันก็ต้องเจอแบบนี้...
H
ฮ่าๆๆ ข้ออ้างว่ะ ช่วงนี้เลือดสาดตลอด... ไม่ออกหัวก็ออกจมูก
:pig4: ทุก rep เลยจ่ะ อยากจบกันยัง? เหมือนรู้สึกว่าไม่ค่อยมีคนอ่านเท่าไหร่
-
:z13:
อ่านเรื่องนี้แล้วเปลื้องทิชชู่ทุกที :laugh:
เค้ายังไม่อยากให้จบอ่ะไรเตอร์
อยากอ่านไปเรื่อยๆนานๆ :impress2:
-
ยกมือ ๆ
ยังอ่านอยู่น๊ะ ะ!!
ปลื้มพี่ต้านเสมอต้นเสมอปลาย .. เค้าชอบผู้ชายแบบนี้อ่ะ 5 555
น้องอิฐก็น่ารักตลอดกาล ล อิอิ
-
คิดว่าไอ้พี่ยูจะเข็ดมั๊ย เลวมาก
งานเข้าอีกแล้ว นายต้าน
น้องนิวไม่น่าไว้ใจเลย
+1
-
เฮ่อๆ หื่นนนนนนนนนน :haun4:
-
ก็อ่านอยู่ทุกวัน อย่าเพิ่งจบดิ
ชอบอิฐ :man1:
-
ไม่อ่านได้ยังไง??? เค้าอ่านตลอดทุกวันน๊าาาาา
อย่าเพิ่งรีบจบๆๆๆ ยังชอบฟังไอ้พี่ต้านเล่าเรื่องอยู่นะ
สนุ๊กสนุกมากๆอ่ะตัวเธอว์ อิอิ
-
:haun4: :haun4: หื่นไปป่ะต้าน
คนแต่ง อย่าเพิ่งรีบจบนะ ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
-
:haun4: :haun4:
-
ห้ามโจ๊บบบบ!!!!!!!
ชอบมากที่สุด..เรื่องนี้ :m3:
อย่าเพิ่งเบื่อที่จะแต่งให้อ่านต่อนะจ๊ะ
เพราะคนอ่านยังไม่เบื่อที่จะอ่านจ๊ะ :m1:
-
“อืม...แป้บนึง ทำงานศิลปะอยู่” this line totally cracks me up lol
P'Tannn ni jealous pai nhai ka ; ) btw i still wanna read na ka.I come here everyday to read ur story ( coz ur one diligent reader who updates almost everyday ) even though i've got pile of works on my table waiting for me to finish it lol.
-
ก่อนหน้านี้ ไม่คิดว่าพี่ต้านจะหื่นได้โล่ห์อย่างนี้เลยนะ :haun4:
เค้าก็รอพี่ต้านและน้องอิฐทุกวันน้า...อย่าเพิ่งรีบจบเลยยยย :monkeysad:
-
อ่านที่ต้านทำกับพวกไอ้ยูแล้ว อารมณ์แรงน่ากลัวอะ.....แต่สะใจ
-
ยังอ่านอยุค่ะ แต่ไม่ค่อยได้เม้น -*-
มาเม้นและจ้า
พี่ต้านนี่มันทั้ง ขี้หวง ขี้หึง ขี้โมโห
ส่วนน้องอิฐ ทั้งขี้อาย ขี้ยั่วอีกต่างหาก
สารพัดสารพัน55+ -ขี้-
-
เมื่อไหร่อิฐจะยอมให้คบแบบเปิดเผยอ่ะ อยากรู้
-
ไม่เบื่อนะ อยากอ่านเรื่อย สนุกดี
ไอ้น้องนิวมันปลกๆจริงๆอะแหละ
-
:z10:
-
ไม่ค่อยมีคนอ่านที่ไหนครับ..มายืนรอต่อคิวผมอีกให้บึ้ม...555
เป็นเรื่องที่เป็นที่ฮือฮามากๆ 555
น้องอิฐน่าทะนุถนอม
พี่ต้านก็โหดดิบได้ใจ
ส่วนเนตรก็เป็นแม่ยก
...
เด็ดดวงจริงๆ
-
เด็กมันช่างยั่ว หรือ ผู้ใหญ่มันหื่นเกินไปวะ 55
-
65
#
RRRR
“ไง น้องเกรียน”
“พี่หื่นฮะ... ตอนเย็นผมจะไปซื้อของกับน้องรหัสนะครับ”
“......เหรอครับ กรูพูดอะไรไปน้องเกรียนจำไม่ได้หรือครับ”
“ไม่ได้ครับ ผมจะไปช่วยน้องรหัสเลือกซื้อกล้องนะ โทรมารายงานแค่นี้ล่ะครับ” กวนตรีนกูจนได้ กูบอกอย่าไปยุ่งแล้วทำไมมันสนิทกันยิ่งกว่าเดิมอีกวะ....
“อย่ามายั่วโมโหนะอิฐ”
“เจอกันนะพี่หื่น ถึงบ้านแล้วจะโทรรายงานอีกที”
“ประชดอีกครั้งเดียว กรูจะตบให้เกรียนแตกเลย” ไอ้นี่ เตือนอะไรไม่เคยฟัง
“โหดร้ายว่ะ.....”
สาด... วางหูใส่กูอีก
กูโทรกลับ
“ว่าไงคร้าบดาร์ลิ้ง” เสียงพูดยังกับไม่ใช่คนเมื่อกี้... แฟนกูนี่แม่งมีหลายเวอร์ชั่นจริงๆ
“จะไปที่ไหนกัน?” กูถาม
“เซนทรัลลาดพร้าว”
“ไปกี่คน ไปยังไง?”
“อ่า....ไปกันสองคน มีกระผมและน้องนิวครับ ไปยังไง.....ไปโดยรถของแฟนกระผมฮะ แบล็ค อัลฟ่า โรมิโอ” พูดจากวนตรีนกูที่สุด
“อย่าไปกับมันสองคน เข้าใจป่ะ?”
“ไม่มีใครว่างเลยฮะดาร์ลิ้ง น้องนิวนัดกระผมไว้ตั้งนานแล้ว จะให้ผิดนัดได้ยังไง”
“ก็ช่างหัวมันดิ ไม่ได้ซื้อวันนี้มันก็ไม่ตายหรอก พี่บอกอะไรก็เชื่อดิอิฐ”
“โธ่......แค่ไปซื้อกล้องเองอ่ะ” อิฐมันทำเสียงงอแง
“นั่นแหล่ะ ไม่ต้องไป ...อยากไปเดี๋ยววันหลังพี่พาไป”
“อาไร พี่ต้านเกี่ยวไร”
“เกี่ยวดิ กูผัวมึงไง รีบมาหากรูที่ออฟฟิสเลยตอนนี้ กรูรอ แค่นี้นะ”
กูวางสายด้วยความหงุดหงิด..........เรื่องไอ้นิวอีกแล้ว...... เชี้ยนี่ จะอะไรกับแฟนกูนักหนา
ตลอดเลยแมร่ง สงสัยต้องไปจัดการมันสักที
“ทะเลาะไรกับเมียอีกรึคุณมึง?” ไอ้กล้าชะโงกหน้ามาถามจากพาร์ทิชั่น
“เสือกไรไอ่สัด”
“แหม่ๆๆ ด่ากรู..... สาธุ คืนนี้ขอให้ไม่ได้แฮพ เซ็กซ์กับเมีย” ปากมึงนี่นะ...
“ส้นตรีน...” กูด่ามัน ไอ้กล้าหัวเราะหึหึ แล้วเลื่อนเก้าอี้กลับไป
สิบห้านาที
ไม่เป็นอันทำงานเลยกรู..... กลัวอิฐแหกคอกไปกับไอ้นิว แล้วไม่ยอมมาหากรู
RRRR
“ไรอ่ะ?” ดูมันทักผัวมันดิ
“อยู่ไหนแล้ว?”ขอโทรสักหน่อย
“คณะ”
“ทำไมยังไม่มา มัวทำอะไรอยู่?”
“กำลังจะไปๆ”
“ตอนนี้อยู่กับใคร?”
“.........โห พี่ คุยกับน้องแป้บ” ...........น้อง............
“ไอ้นิวเหรอ ทำไมอ่ะอิฐ เมื่อไหร่มึงจะเลิกยุ่งกับมันสักที มีเหี้ยไรกันนักหนาวะ”
“ใจเย็น! คุยเรื่องกล้องอ่ะ แป้บเดียว เดี๋ยวรีบไปและ”
“เออ! จะไปซื้อให้ได้เลยใช่ไหม งั้นกูไปด้วย หกโมงเจอกันที่เซนทรัล”
กูวางสายแล้วรีบเก็บข้าวของ ทั้งที่ยังไม่ได้เวลาเลิกงานและ.... งานแม่งก็ยังไม่เสร็จ
“ไปไหนอีกล่ะ มึงต้องเรนเดอร์ตีพ*ให้กูวันนี้นะ” ไอ้กล้าเรียกไว้ก่อนกูจะเดินออกไป
“ภายในวันนี้ใช่ป่ะ?”
“เออเด่ะ”
“งั้น ห้าทุ่ม ห้าเก้า กูส่งเมล์ให้มึง”
“ไอ้เชี้ยยย สันดานนน” ไอ้กล้าด่าตะโกนไล่หลังกูมา (*เรียกยาวๆ ว่า rendering perspective)
#
ระหว่างทางกูนึกถึงไอ้นิว.......ไอ้นี่เป็นผลงานศิลปะชิ้นเลวในยุคโพสต์โมเดิร์น... ท่าทางทื่อๆ ทำอะไรดูไม่เข้าท่า มันช่างทำลายความสวยงามของโลกใบนี้ซะจริงๆ
กูไปถึงก็เลทสิบห้านาที... โทรหาอิฐมันบอกกินไอติมอยู่ชั้นหนึ่ง
พอเดินเข้าไปถึง.... กูเจอไอ้นิวนั่งหน้าสลอนข้างน้องอิฐของกู เห็นแล้วอยากตบกะโหลกมันสักป้าบจริงๆ ว่ะ หน้าตามีความสุขมากนักใช่ไหมมึง...
“สวัสดีครับพี่ต้าน” ไอ้นิวมันไหว้กู....... เหอะ กูไม่สนใจ แต่หันไปหาอิฐ แล้วดึงแขนมันยืนขึ้น
“ไปเร็ว เดี๋ยวพี่ต้องรีบกลับไปทำงานต่อ”
“อ้าว ไม่ว่างแล้วมาทำไม?” อิฐขมวดคิ้วถามแบบงงๆ
“อย่าถามมาก เร็ว.... จะไปซื้ออะไรก็รีบไป”
“ชิ” อิฐหยิบบิลมายื่นให้กูเป็นทำนองว่า.... จ่ายให้ด้วย
เชี้ย... กูไม่ได้แดกยังให้กูจ่ายอีก...
มันจงใจกวนตรีนกูนะนี่... สัญญาณอันตรายว่ะ
จ่ายตังค์เสร็จ กูกอดคออิฐมาเดินกับกู ส่วนไอ้นิว..... มันจะทำอะไรได้ ก็เดินตามพวกกูสองคนต้อยๆ อยู่ข้างหลัง
“ผมเมื่อยไหล่!” อิฐสะบัดตัวจะเอาให้หลุดจากแขนกู.... แต่ฝันอยู่เหรอวะ เรื่องไรกูจะปล่อยให้มึงไปเดินกับไอ้นิวล่ะ
“โอ้ย ปล่อยดิ จะให้น้องผมเดินคนเดียวได้ไง พี่ต้าน”
“มึงต้องช่วยยกตรีนมันเดินรึไง มันถึงเดินคนเดียวไม่ได้” กูพูดใกล้ๆ หน้าอิฐ... มันรีบเบนตัวหลบกลัวกูจะทำอะไรลามปาม
“เฮ้ย เมิงอ่ะ....เจ็บขาอยู่รึเปล่า เดินไหวมั้ย?” กูหันหลังกลับไปถามไอ้นิว มันทำหน้าเหรอหรานิดนึงก่อนจะตอบ
“ป...ป่าวนี่ครับ ผมไม่ได้เจ็บขา” ถึงเสียงมันจะเป็นแบบนั้น แต่แววตาดูหลุกหลิกชอบกล.... อย่างนี้ล่ะนะ ไอ้พวกเลวไม่เปิดเผย
อิฐดันตัวหลุดออกมาจนได้....... เออ ปล่อยไป
กูขอถอดหน้ากากไอ้นิวต่อจากนี้ละกัน.......
อิฐกับไอ้นิวพากันเดินไปเลือกซื้อกล้อง SLR ที่ร้าน... ส่วนกูยืนจับตาดูไอ้นิวอยู่ห่างๆ
มันเหล่หางตามามองกูอย่างระแวง สัด...กูต่างหากต้องระแวงมึง
พอไอ้นิวได้กล้อง อิฐก็บอกกูว่า
“เดี๋ยวผมไปส่งน้องก่อนนะพี่ บ้านนิวทางผ่านบ้านผมอ่ะ” กูตวัดสายตาไปมองไอ้นิวที่ยิ้มเหมือนจะพออกพอใจกับคำพูดของอิฐ.....
ห่านี่... มึงจะเอาใช่ไหม!
“ทางผ่านบ้านอิฐ ก็ทางผ่านออฟฟิสพี่เหมือนกัน” กูหันไปยิ้มเหี้ยมให้ไอ้นิว
“งั้นพี่ไปส่งน้องนิวแทนให้นะ” มึงได้ตายคาตรีนกูแน่ ไอ้นิว
“หา?....ม...ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกลับเองได้” ไอ้นิวรีบยกมือปฏิเสธ
“อย่าเกรงใจ... มันแค่ทางผ่านว่ะ” กูยิ้มจับไหล่ไอ้นิวบีบแรงๆ
“พี่อิฐ.....” อย่านะมึง อย่ามาขอให้อิฐช่วยนะ
“พี่ต้านต้องรีบกลับไปทำงานไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวผมไปส่งนิวเองก็ได้” อิฐพยายามเนียนแกะมือกูออกจากไหล่ไอ้นิว
“อีกอย่างถ้าไปกับพี่ เดี๋ยวน้องจะอึดอัดอ่ะ” มันส่งสายตาขู่ให้กูปล่อยไอ้นิว
เหอะ... ปล่อยก็ได้วะ
“นิวกลัวพี่เหรอ...?” กูหันไปถามไอ้นิว
มันชะงัก ก่อนส่ายหน้าช้าๆ
“อึดอัดมากรึเปล่าถ้าจะไปกับพี่?” มันก็ส่ายหน้าอีก
“เห็นไหมอิฐ น้องมันไม่อึดอัด งั้นก็ให้พี่ไปส่งแทนละกัน” กูตกลงให้เสร็จสรรพ อิฐทำหน้าเหมือนอยากจะถามอะไร แต่กูใช้สายตาบอกให้หยุด
เป็นอันว่าไอ้นิวได้ไปกับกู
ก่อนแยกกันกูบอกอิฐให้รีบกลับบ้าน (บ้านกู) ถึงแล้วก็ต้องโทรมาบอกกูด้วย
อิฐพยักหน้าด้วยสายตายังเคลือบแคลง.... มันกำลังไม่พอใจกูว่ะ
เออน่ะ กูไม่ฆ่าน้องรหัสสุดที่รักมึงทิ้งกลางทางหรอก ถ้ามันไม่กวนตรีนกู!
#
ระหว่างทางในรถ ไอ้นิวนั่งเงียบกริบมาก... ทำท่าเหมือนกลัวว่ากูจะทำร้ายมันงั้นอ่ะ เหอะ.... หน้าอย่างมึงแค่มองกูก็สมเพชเวทนาละสราด
“นี่ น้องนิว มึงว่าอิฐเป็นไง?” กูถาม อยากรู้มันคิดยังไงกับที่รักกรูบ้าง ก็บอกแล้วกูไม่ไว้ใจมัน เห็นหน้าตาท่าทางใสๆ แต่ข้างในเน่าเฟะมีถมไป
“พี่อิฐเหรอครับ.......?” มันถามกูกลับ เหอะ.... มึงโง่ไงวะ ถามทีเดียวแล้วไม่เข้าใจ
“เออ ในสายตามึงอ่ะ?”
“คือพี่อิฐเค้า........น่ารักมากเลยครับ”
“.....................” จบคำกูถลึงตามองไอ้นิว..... มึงว่าไงนะสัด
“หน้าตาก็ดี นิสัยก็ดี แถมแฟนสวยมากอีกต่างหาก น่าอิจฉามากเลยครับ จะมีสักกี่คนในโลกนี้ที่โชคดีเหมือนพี่อิฐ.. ผมอยากเป็นได้แบบพี่เค้าบ้างจัง.... แต่คงหมดหวัง เพราะแค่หน้าตาผมก็ไม่ผ่านแล้ว” มึงมาคร่ำครวญเชี้ยไรให้กูฟังเนี่ย
สร้างภาพเหรอมึง... อย่ามาตบตากรูซะให้ยาก
“หึหึ” กูส่งเสียงในลำคอ... ไอ้นิวหลุดจากบทโศกหันมามองหน้ากูงงๆ
“ที่พูดอ่ะ อิจฉารึไง?” กูถามมัน
“........ก็...............ครับ อิจฉา” เหอะ... ตอบแบบนี้แต่กูก็ยังแปลความหมายจากสัญลักษณ์ของมันไม่ได้อยู่ดี
“ถามตรงๆ มึงมาตีสนิทอิฐทำไม?”
“............................” ไอ้นิวเงียบ ไม่ตอบ
“มึงชอบอิฐเหรอ?”
“..........................”
“กูถามว่า... มึงชอบอิฐเหรอ!?” กูพูดเสียงเข้มขึ้น ไอ้นิวก็ตะโกนกลับมาดังไม่แพ้กัน
“ป่าวครับ!!”
“................”
“ผมไม่ได้ชอบพี่อิฐ ทำไมพี่ถึงคิดว่าผมชอบล่ะครับ ผมไม่ใช่เกย์ แล้วพี่อิฐก็เป็นผู้ชายแถมมีแฟนแล้ว แล้วผมจะไปชอบพี่เค้าได้ยังไง” ทำไมจะไม่ได้วะ ผู้ชายเนี่ยล่ะ ตัวดีเลย
"งั้นก็ไม่ชอบ?"
"ป...เปล่า เอ๊ย คือ....ก็ชอบนะครับ แต่ไม่ใช่แบบนั้นนะพี่" เอายังไงแน่มึง
กูมองท่าทางตื่นแปลกๆ ของไอ้นิว ก่อนพูด
“กูก็ถามไปงั้น... ได้ยินข่าวว่ามีผู้ชายเนี่ยแหล่ะชอบอิฐถึงขนาดต้องใช้วิธีสกปรกให้ได้มัน..... กูก็เลย ไม่ไว้ใจ ที่เห็นมึงพยายามใกล้ชิดอิฐซะเหลือเกิน”
“.......ป...ป่าวนะครับ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรพี่อิฐแบบนั้นเลยนะครับ” ไอ้นิวรีบละล่ำละลักตอบกู
กูมองมันอย่างพิจารณา..... ดูๆ ไปก็ไม่เหมือนคนเล่นละคร ถ้ามันไม่ได้ชอบอิฐ แล้วเพราะอะไรล่ะวะ ที่ต้องมาอยู่ใกล้เมียกูตลอดเวลา
“น้องนิว มึงไม่มีเพื่อนรึไง ถึงต้องมาตามติดรุ่นพี่?” กูไม่เคลียร์ว่ะ เพราะอะไรๆ
“อะ...เอ่อ มีสิครับ ผมไม่ได้แย่ขนาดไม่มีใครคบนะ ที่ผมมาหาพี่อิฐบ่อยๆ เพราะพี่เค้าคุยสนุกดี ผมสบายใจมากๆ เลยที่ได้อยู่กับพี่อิฐ..... ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายกับพี่อิฐเลยนะครับ” อือฮึ
“ไม่มีเจตนาร้ายกับอิฐ? แล้วมึงมีเจตนาร้ายกับใครวะ?” กูแกล้งถามไอ้นิว แต่คราวนี้มันเงียบ แล้วหันหน้าหนีออกหน้าต่าง
เอออ......... อย่าบอกนะว่า กู!!
อืม... ทำไมต้องเป็นกูน่ะเหรอ ได้ข่าวว่ากูไม่เคยทำอะไรให้มัน แล้วทำไมไอ้นิวต้องมีเจตนาร้ายกับกูด้วย? หรือว่ากูไปทำอะไรให้คนที่มันรู้จัก....ชิบหายวะ
อันนี้กูคิดเอง... คิดไปเรื่อยเปื่อยสารพัด เพราะกูก็เป็นคนมีคดีติดตัวพอให้รู้สึกเจ็บๆ คันๆ อยู่ตลอด
กูถามมันอย่างที่ตัวเองคิด
แต่คำตอบที่ได้ก็คือ
“เปล่านะครับ”
เปล่านะครับ.......เหอะๆ ไม่มีโจรคนไหนบอกมึง ว่ากูเนี่ยล่ะเป็นคนขโมยเครื่องเพชรราคาหลายสิบล้านของคุณไป หรอก
คำว่าเปล่า กับสายตา ของมันดูขัดๆ กันว่ะ
กูเลยชักจะยังไงๆ กับท่าทีของมันซะแล้ว...
#
พอถึงบ้านไอ้นิว..... กูพูดกับมันอีกที
“นิว.. กูไม่รู้นะว่าเกิดอะไรขึ้นกับมึง กูมีส่วนเกี่ยวข้องในความคิดมึงรึเปล่าก็ขอให้มันเป็นแค่เรื่องของกู อย่าเอาอิฐมาเกี่ยวด้วย ถ้ามึงพร้อมเคลียร์กับกูเมื่อไหร่มึงบอกมาเลย กูสแตนด์บาย”
"............"
ไอ้นิวไม่ตอบกู......
แต่ลนลานรีบเปิดประตูออกจากรถ ทำให้กูยิ่งแน่ใจว่ามันต้องมีเหี้ยอะไรกับกูแน่ๆ
แต่ประเด็นคือ........ กูไม่เคยรู้จักมันมาก่อนเลยเนี่ยดิ!
RRRR
ขณะกูกำลังขับรถกลับออฟฟิส อิฐก็โทรมา
“ถึงแล้ว”
แล้วมันก็วาง.......
เชี้ย... กวนตรีน ทรามที่สุดพูดสองคำแล้ววางหูใส่กู
กูโทรกลับ
“ถึงแล้ว ถึงแล้วๆๆ” กูยังไม่ทันพูดมันก็กวนกูกลับทันที.... มันรัวประโยคเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาจนกูระเบิด
“รู้แล้วเว้ย! .......เงียบ!!”
“........................”
“เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย ถึงมากวนตรีนใส่กูน่ะหา!” กูตะคอกเสียงดัง
“พี่ต้านทำอะไรนิวรึเปล่า?”
“อะไร กูทำอะไร ห่วงมันเหรอถึงถามเงี้ย?”
“ห่วงดิ ผมรู้ว่าพี่ไม่ชอบนิว”
“เออ!! จำไว้ มึงห่วงมัน แต่มึงไม่ห่วงกู”
“พี่อ่ะขี้ระแวงไปป่าว นิวเป็นคนดี แล้วก็น่าสงสารมากด้วย น้องเค้าไม่ทำอะไรที่ไม่ดีหรอกมั้ง”
“รู้ได้ไง... มึงรู้ได้ยังไงว่ามันดีหรือเลวฮะ!?” กูชักอารมณ์ขึ้น... กรุ่นๆ จะโมโหมึงแล้วนะเว้ย ทำไมดูปกป้อง เข้าข้างไอ้นิวเหลือเกิน แม่งเอ๊ย....
“ก็นิวมาปรึกษาผมเรื่องปัญหาที่บ้านเค้า ผมก็เคยมีปัญหาเหมือนกัน ก็เลยเข้าใจว่าน้องคงอยากมีใครคอยรับฟังเค้าบ้าง”
“...................” เอ๊า กูผิดงั้นดิ
“พี่ต้านถึงออฟฟิสยัง?” อาไร เปลี่ยนเรื่องซะเร็ว กูมึน
“....อืม ใกล้ละ”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ บาย”
สัด
ไม่ได้ด่าอิฐนะ.... แค่สบถเวลาขัดใจ ไอ้นิวบ้านมีปัญหาเรอะ แล้วไง กูก็ยังงงอยู่ดีว่ากูเกี่ยวอะไร?
#
ทำงานเสร็จ สี่ทุ่ม เหนื่อยสาด..... ผู้รับเหมาแมร่งเชรี้ย สันดาน เฮงซวย ควาย พูดภาษาคนกับมันไม่รู้เรื่อง นั่งดูแบบแมร่งก็พล่ามห่าเหวไรไม่รู้ จะให้กูเปลี่ยนแบบ เยสเหี้ย เยสเป็ด เยสไก่ พ่องเมิงอ่ะ ทำเสร็จไปกว่าครึ่งมันบอกวัดไซต์ผิดให้กูเปลี่ยนแบบให้ได้ สัส โคตรเชี้ย!!
กลับบ้าน ฝนตก รถติดอีก..... ที่สุดของความเซ็งแล้วว่ะกู
พอถึงบ้านขึ้นห้องไปหาอิฐ ดันเจอมันคุยโทรศัพท์กับไอ้นิวอีกแล้ว เชี้ย
กูปรี๊ดเลย เดินไปกระชากออก ตัดสาย แล้วโยนมือถือไปบนเตียงทันที
“คุยกับไอ้นิวใช่ไหม?” กูถามเสียงดัง อิฐจ้องหน้ากู เงียบกริบ...
“ก็รู้ว่ามีปัญหา แต่ให้มันมีลิมิตบ้าง ไม่ใช่คุยแม่งตลอดเวลาแบบนี้!!”
“.........................” กูหายใจขึ้นลงเร็วขึ้น
“แม่งเอ๊ย ทำงานมาเหนื่อยๆ แทนที่จะอยู่ทำตัวดีๆ ให้ชื่นใจบ้าง แมร่งทำไม่ได้รึไงวะ” กูเริ่มพาลแล้วตอนนี้ ยิ่งคิดว่าไอ้นิวมันคิดไม่ดีกับกู แล้วเห็นอิฐหนุนหลังมัน กูยิ่งเคือง
เคือง!! เข้าใจไหม!
“....................”
“เงียบทำไมอิฐ?” จะว่ากูเหวี่ยงก็ได้อ่ะ กูบ้าเออ.... กูเครียด
“.....................” อิฐขมวดคิ้วมองกู เงียบ.....
“เงียบทำไม! ห่วงมันมากนักก็ขนของไปอยู่กับมันเลย!”
“พี่ต้านอยากให้อิฐไปเหรอ?”
“เออ! ไปเลย คุยกันซะให้พอ”
#
เชี้ยเอ๊ย มันไปจริงๆ ด้วยว่ะ... ไม่คิดจะพูดจะแก้ตัวอะไรอย่างนี้ทุกที พอกูอารมณ์เสียมันชอบเงียบแล้วจากไปซะเฉยๆ แล้วพอกูคิดได้ กูก็ต้องไปตามง้อมัน ทั้งที่บางทีต้นเหตุนั้นก็ไม่ใช่เพราะกู
กูนั่งประสาทเสียกับตัวเองพักนึง ก็เกิดห่วงอิฐขึ้นมา มันกลับไปถึงไหนแล้ววะ...
RRRR
โทรไป แม่งก็ไม่รับ
เออ ให้มันได้อย่างนี้! กูเดินลงมาข้างล่างเจอป้านิ่ม เลยถามว่าอิฐกลับไปนานยัง
ป้านิ่มส่ายหัวบอกว่ายังเห็นรถอิฐจอดอยู่ น่าจะยังไม่กลับ
กูเดินหาอิฐทั่วบ้าน จนมาเจอลุงจัน
“เดินตากฝนออกไปแล้วครับ ลุงตะโกนเรียกจะเอาร่มให้ก็ไม่ทัน” ลุงจันบอกสีหน้าเป็นห่วง
พอได้ยินกูรีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถขับตามออกไปทันที
ทำไมไม่เอารถไปวะ ทำแบบนี้จะประชดกูใช่ไหม! ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย
กูขับรถออกจากซอยมาเรื่อยๆ ฝนก็ตกโคตรแรงเลยตอนนี้.... บ้าฉิบ บ้าจริงๆ ทำไมต้องทำให้เป็นห่วงด้วยวะ
H
...............โอเคทุกท่าน มาต่อกัน
แต๊งกิ้ว :กอด1:
-
:z13:
สัญญาณอันตรายมาเชียว :เฮ้อ:
-
เฮ้อ! อ่านแล้วเครียด พาลจิตตก
เริ่มเบื่อนายอิฐ
-
เอาอีกแล้วววว ดราม่าอีกแล้วอ่ะคู่นี้
พี่ต้านนี่...ชีวิตจะสงบสุขแบบคนอื่นเค้า
จะได้ไหมเนี่ย?? เห้อออ น่าสงสารๆๆ
-
เป็นไงพี่ต้าน เมียโกรธ(งอน?) เดินหนีไปนู่นแล้วว :เฮ้อ:
บางที่ไอ้พี่ต้านมันก็ไร้เหตุผลว่ะ
เข้าใจว่ารักน้องอิฐเป็นห่วงน้องมัน แต่แบบนี้มันเกินไปป่าวว
-
อ่าว ไอ้นิวมันยังไงกันเเน่
-
ขอบคุณที่มาต่อให้นะครับ
-
:impress2: ชอบมากมายอ่ะ
รออ่านต่อนะ
:serius2: อิฐ กลับมาเถอะ อย่ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นเลยยยยยย :call: หาให้เจอนะเฮียต้านนนนนนนน
-
สนุกอ่ะ แบบว่าอ่านเพลินไปเลย
ชอบเฮียต้านจริงจัง น้องอิฐก็น่ารักดี
แต่บางครั้งดูอิฐไม่ออกเลย ไม่รู้ว่าอิฐคิดอะไรอยู่
บางทีก็ดูเหมือนว่ารักต้าน แต่การกระทำบางอย่างก็เหมือนไม่แคร์ต้านเลย
ต้านก็อารมณ์ร้อนเกิ๊นนน ตอนล่าสุดเนี่ย ดูท่าเรื่องจะยุ่งซะแล้ว
+1 จ้า ชอบเรื่องนี้ซะแล้ว :o8:
-
ต้านไปสร้างความร้าวฉานให้ใครเนี่ย เค้าถึงมาแก้แค้น?
น่าสงสารอิฐที่เป็นแฟนกับคนอย่างต้าน -*-
หื่ น ที่ สุ ด!
โ ม โ ห ร้ า ย สุ ด ๆ!
-
ต้านก็อย่างนี้ทุกที พอหงุดหงิดก็มาลงน้อง แล้วมันจะไปกันรอดเหรอ
-
:z10:
-
66
#
เจอแล้ว!!
กูเห็นอิฐเดินก้มหน้าตากฝนมาจนเกือบถึงทางแยกออกไปถนนใหญ่ กูรีบขับรถไปปาดหน้าแล้วเปิดประตูลงไปหามัน
“ทำไมไม่เอารถมา เดินตากฝนแบบนี้เป็นบ้าไปแล้วเหรอ!?” กูคว้าเข้าท่อนแขนแล้วรัวคำพูดใส่ทันที
“เจ็บ!” อิฐเงยหน้ามองกูอย่างโกรธๆ
“เจ็บสิดี! เรื่องที่กูไม่ชอบอ่ะ ขยันทำจังนะ!”
“ไม่ชอบก็ปล่อยดิ! โดนโกรธขนาดนั้นใครจะกล้าใช้รถพี่ล่ะ! ปล่อย อิฐจะรีบกลับบ้าน” มันพยายามแกะมือกูออก แต่กูไม่ปล่อย แถมลากแขนมันมาที่รถ
“โอ้ย พี่ต้าน อิฐจะกลับเอง!” มันจะไม่ยอมไปกับกู แถมรั้งแขนตัวเองไว้ไม่ยอมตามกูมา แมร่ง......โมโหแล้วนะเว้ย
“อย่ามางอแง น่ารำคาญ!!” กูตวาดมันกลับไปทีนึง อิฐชะงัก กูเลยได้โอกาสลากตัวมันขึ้นรถ แล้วยูเทิร์นกลับบ้านทันที
#
เปียกปอน...
ยังกับลูกหมาตกน้ำ.... กูเกลียดสภาพที่ตัวเองต้องมาเปียกปอนด้วยเรื่องงี่เง่าสุดๆ เลยว่ะ
ใช่ เรื่องมันงี่เง่ามาก
และตอนนี้อิฐก็เริ่มจะทำตัวงี่เง่ากับกูอีกแล้ว ไม่เข้าใจ... มันจะกวนตรีนกูไปอีกนานแค่ไหนวะ
กูเหนื่อยกับงาน แล้วยังต้องมาเหนื่อยกับมันอีกเหรอเนี่ย ที่กูห่วงก็เพราะว่ากูไม่อยากให้มันเจอประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแบบที่ไอ้ยูหรือไอ้เอ็กซ์ทำ
มันจะเข้าใจกูไหม ตอนที่เห็นคนที่รักมากถูกคนอื่นทำร้ายน่ะ กูรู้สึกยังไง...
มันไม่ห่วงตัวเอง แต่กูห่วงมัน คนไหนคิดเป็นเพื่อนกูไม่ว่า แต่ถ้ามาแบบมีแอบแฝงกูซัดไม่เลี้ยง
และตอนนี้กูสงสัยไอ้นิว กูกันไว้ก่อนแม่งผิดเหรอวะ?
“พี่ต้านให้ผมไปหานิวไม่ใช่เหรอ แล้วจะลากผมกลับมาอีกทำไมอ่ะ!?” อิฐว่า ตอนกูผลักมันเข้าไปในห้องได้แล้ว..... จะบอกว่ากว่าจะมาถึงตรงนี้ได้น่ะเหนื่อยชิบ
“ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้” กูโยนผ้าขนหนูไปบนหัวเกรียนๆ แต่ผมเริ่มยาวขึ้นบ้างแล้วของมัน
“.....................” อิฐไม่ยอมขยับตัวแต่จ้องหน้ากูนิ่ง
“บอกให้ไปอาบน้ำ! หูแตกรึไงวะ!” แม่งเดี๋ยวก็ไม่สบายขึ้นมาอีก มัวแต่แง่งอน ไม่ห่วงตัวเองบ้างไง
“........ไม่อาบ” มันพูดแล้วปาผ้าขนหนูลงพื้น แถมทำท่าจะเปิดประตูออกไปจากห้องกูอีก
“จะไปไหน!?” กูพุ่งเข้าไปกระชากแขนอิฐจนตัวมันปลิวเข้ามาปะทะกับอกกูอย่างจัง
“กูบอกทำไมไม่ทำน่ะหา!” แรงบีบตรงข้อมือแรงพอๆ กับอารมณ์กูตอนนี้เลยว่ะ
“โอ้ยย ไอ้บ้า ปล่อยเว้ย!” อิฐมันดิ้นแล้วยกกำปั้นทุบอกกูดังปั๊ก
กูโมโหรวบแขนมันไว้สองข้างแล้วดันตัวอิฐไปชนกับกำแพง
“อย่ามายั่วโมโหกู” กูกัดกรามพูดแทบชิดหน้ามัน ไม่เคยมีครั้งไหนที่เราจะทะเลาะกันแรงเหมือนครั้งนี้เลย....
“.........................” อิฐยังจ้องหน้ากูแบบไม่ยอม กูรู้ว่ามันเจ็บ แต่เพราะมันดื้อ มันเลยต้องเจ็บแบบนี้
“ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องอีก มึงจะโดนดี! เข้าใจไหม?” กูบอกอิฐที่เกร็งตัวทำหน้าไม่ยอมแพ้กูอยู่
“โดนอะไร พี่ต้านจะทำอะไรผม!” อิฐตะคอกกลับ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า
“หึ แล้วคิดว่าปากดีแบบเนี้ย กูจะทำอะไรมึงอ่ะ?” กูก้มหน้าไปกัดปากมันแรงๆ ทีนึง อิฐหลับตาปี๋แล้วร้องออกมาเบาๆ
พอกูถอยหน้ามาเลียตรงที่เพิ่งกัดไป อิฐมันก็ดิ้นหนักขึ้นทันที แถมทุบคอทุบไหล่กูรัวเลย
กูจะทำให้มันนิ่งเลยกดจูบปากหนักๆ แล้วสอดลิ้นเข้าไปดูดลิ้นมัน ยิ่งดิ้นแรงเท่าไหร่กูก็ดูดปากมันแรงเท่านั้น พร้อมกับขบดูดตรงต้นคอนอกร่มผ้า ต่อให้ใส่เสื้อเชิ๊ตปกตั้งขนาดไหนก็มองเห็น
“ฮึ..อื้ออ อือ อย่า” อิฐเข่าอ่อนแทบจะล้มลงกับพื้น แต่กูดึงแขนไว้อยู่
กูปล้ำถอดเสื้อเปียกๆ ของมันออก ที่จริงคือจะลากตัวมันไปอาบน้ำ พูดดีๆ ไม่ฟัง งั้นไม่ต้องพูด
ขณะกำลังจะถอดกางเกง กูได้ยินเสียงพูดแกมหอบเบาๆ ดังขึ้นข้างหู
“หยุดนะ! คิดเป็นอยู่เรื่องเดียวรึไง ฮึก ผมไม่ใช่ที่ระบายความใคร่ของพี่นะ” กูชะงัก..........ที่ระบายความใคร่เหรอ?
คิดบ้าอะไรของมัน วันนี้หลุดประโยคที่กูไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากมันมาเยอะเกินไปแล้ว
“ไปเอาความคิดบ้าๆ นี้มาจากไหน หืม! ใครสั่งใครสอนให้พูดกับผัวแบบนี้!” กูต้องเพิ่มแรงที่ข้อมือหนักขึ้น เพราะอิฐมันอยู่ไม่นิ่งเลย
“ไอ้นิวใช่ไหม? มันบอกมึงให้มาพูดกับกูแบบนี้ใช่ไหม!?” กูเขย่าตัวมันแรง จนอิฐหัวโยกหัวคลอนตามมือกู
“โอ้ยย เจ็บนะ! ไม่ใช่นิว น้องเค้าไม่ใช่คนแบบนั้น!” อีกแล้ว จะปกป้องมันไปถึงไหน มันมีอะไรดีกว่ากู ไม่มีเลยไม่ใช่รึไง!!
“กูไม่เชื่อ ไอ้นิวมันอยากให้มึงกับกูทะเลาะกัน มันเหี้ย มึงไม่รู้ตัวเลยเหรอ เลิกโง่สักทีได้ไหม!!?” กูพูดอย่างที่ตัวเองคิด ...ไม่มีหลักฐาน หลักฐานคือความรู้สึก
อิฐเอาตัวกระแทกกูอย่างแรงจนกูเผลอปล่อยมือออกจากแขนมันแล้วเซไปข้างหลังสองก้าว
“เลิกโทษนิวสักที น้องเค้าไม่เกี่ยวอะไรด้วย คนที่บอกน่ะ ‘แทน’ รุ่นน้องคณะพี่ต่างหาก!!”
ไอ้แทน?
มันมาเกี่ยวเชี้ยอะไรตอนไหนวะนี่
กูมึนงงไปหมดแล้วเว้ย
“ไอ้แทนมายุ่งกับมึงเมื่อไหร่ มันมาพูดอะไร ทำไมไม่ยอมบอกกู!?”
“แทนจะพูดอะไรผมไม่เคยสนใจ พี่ต้านไม่ใช่คนแบบที่เค้าพูดผมรู้ แต่ตอนนี้พี่กำลังทำให้ผมคิดแบบนั้น”
“คิดแบบนั้น?” กูดึงอิฐกระชากแขนแล้วลากมาเหวี่ยงลงบนเตียง
“แบบนั้นน่ะแบบไหน!?”
“มึงเชื่อคำพูดคนอื่นมากกว่ากูเหรอ!!?”
ทำไมกูถึงต้องเจ็บและเสียใจมากขนาดนี้ด้วยวะ...
เพราะคำพูดพล่อยๆ ของไอ้แทนน่ะเหรอ
คำพูดเหี้ยๆ ของคนอื่น แต่อิฐกลับ......เอามันมาใช้กับกู
กูเปิดประตูออกจากห้อง เดินก้าวยาวๆ ออกจากบ้านไปที่รถ........สัดเอ๊ย ตัวเปียกอีกแล้ว จะตกทำเชี้ยอะไรนักหนาวะฝน
“พี่ต้าน!!” กูปิดประตูรถ สตาร์ทเครื่องขับออกไปทันที.....
ปลายหางตาเห็นอิฐวิ่งตามกูออกมา โธ่เว้ย!....... อย่าตากฝนจะได้ไหมวะ!
วันนี้... กรูโคตรเกลียดฝนสุดๆ เลยว่ะ
#
กูยืนมองควันสีเทาพวยพุ่งจากลมหายใจของกูจากปลายระเบียง.... เฮ้อ ได้ดูดบุหรี่นี่มันโล่งจริงๆ ว่ะ ยิ่งรสเย็นๆ แรงๆ ที่ตีวนอยู่ในปอดในหลอดลม ทำให้อารมณ์ขุ่นๆ
กลับเย็นลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ อืม...... อาจเพราะกูไม่ได้ทำแบบนี้เป็นประจำเหมือนเมื่อก่อนก็ได้
แต่จะบอกความจริงอะไรให้........เรื่องบุหรี่น่ะ พอกูเครียดกูก็แอบหยิบมาสูบทุกที....
คนเราเวลาแอบทำความผิดมักจะไม่บอกใครหรอก... กูก็คนนึง กูบอกจะเลิก เพราะกูไม่อยากให้อิฐทำ
แต่...... ไม่รู้ดิวะ กูเป็นคนขี้เครียด และกูก็ติดบุหรี่ จะให้เลิกจริงๆ น่ะ ยากมาก ทำได้ดีที่สุดตอนนี้แค่ลดปริมาณว่ะ
RRRRRR
กูมองควันที่ไหลไปกับกระแสอากาศเรื่อยๆ ตอนนี้ไม่อยากคิดอะไรแล้ว แม้แต่ไอ้น้ำที่หยดติ๋งๆ จากปลายผมตอนนี้ก็ช่างแม่งมัน
RRRRRR
เสียงมือถือที่ดังอยู่ก็ช่างหัวมัน อิฐหรือใครจะโทรมาก็ช่างมัน ช่างแม่งมันทุกอย่าง...
เวลากูนอยด์แดรกสุดขีดก็แบบนี้ ไม่อยากรับรู้เหี้ยไรให้ปวดหัวอีก
ไว้พรุ่งนี้เช้า กูค่อยกลับไปบ้ากับมันใหม่ละกัน
#
อากาศยามเช้าที่ไม่ได้สัมผัสมานาน.... หกโมง
กูตื่นหกโมงได้ด้วย เหอะ.. ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่ะ
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ สมองเบลอไปหมด
เดินไปหยิบมือถือขึ้นมาดู.....55 miss call
จาก.......อิฐ 50 ..จากคนอื่น 5
แล้วก็มี 1 sms จากอิฐเหมือนกัน.... ข้อความสั้นๆ ง่ายๆ มันส่งมาว่า...
‘forgive me please’
ใจหนึ่งกูยังโกรธมันมาก โคตรโกรธ...
แต่พอเห็น ตัวเลขและข้อความแค่นี้ กูกลับดีใจว่ะ
มันยังแคร์กูอยู่ พอคิดได้อย่างนี้ ความโกรธแบบเหี้ยๆ จากเมื่อคืนค่อยลดลงหน่อย
กูไม่รู้ต้องทำยังไง คิดไม่ออก...... กูไม่พร้อมจะกลับไปคุยกับมันตอนนี้
คนเราเวลาโมโห เหตุผลก็ไม่ค่อยอยากมี สติก็ไม่อยู่กับร่องกับรอย
พร้อมเหวี่ยง พาล ทำลายล้าง... แม้ความรู้สึกดีๆ ก็ไม่คิดจะนึกถึง
เอาแต่เรื่องร้าย ข้อเสีย ห่าเหว มาสาดใส่กัน
กูไม่อยากเป็นคนแบบนั้นหรอก แต่แมร่งก็เป็นอยู่ดี ไม่เข้าใจ..... คิดได้แต่ทำไม่ได้...
กูเซ็ง กูเบื่อตัวเองที่เป็นแบบนี้... ไอ้ต้านเอ๊ย
มึงอ่ะ... หลุดจากวังวนความคิดของตัวเองสักทีเหอะว่ะ
กูเปิดประตูเตรียมออกไปทำงาน
วันนี้เข้าออฟฟิสเร็วกว่าทุกวันคงรู้สึกแปลกพิลึก
แปลกพิลึก.... ยิ่งกว่า ตอนที่เปิดประตูออกมาแล้วเห็นใครบางคน นั่งกอดเข่าฟุบหน้าอยู่ข้างประตูห้องกู
.........อิฐ
หลับเหรอ? ทำไมมานอนตรงนี้วะ
ชุดของเมื่อวาน?
อยู่ๆ มันก็รู้สึกเจ็บจี๊ดลงตรงขั้วหัวใจเลยว่ะ
กูปิดประตู.... เสียงนั้นทำให้คนที่นั่งอยู่ค่อยๆ รู้สึกตัวแล้วเงยหน้าขึ้นมามองกู
อิฐ...มันหน้าแดง ตาแดงมากเลยว่ะ
“พ...พี่ต้าน คือ......” ไม่รอให้มันพูดจบ
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” กูถามเสียงเย็น อิฐชะงักคำพูดก่อนค่อยๆ ไต่ผนังยันตัวลุกขึ้น ท่าทางเหมือนจะ.......หน้ามืด
“เมื่อคืน.....” อิฐตอบ
“มายังไง?” หวังว่าคงไม่ใช่รถเมล์ หรือแท็กซี่นะ.... กูอดทนรอฟังคำตอบ โกรธมันขึ้นมาอีกแล้ว ...ก็มันไม่ห่วงตัวเองเลยสักนิด
เปียกไปทั้งตัวแล้วยังมานั่งบ้าอยู่ตรงนี้อีก
กุญแจห้องก็มี ทำไมไม่เปิดเข้าไป มันคิดจะทำประชดกูอีกแล้วเหรอ
“.....แท็กซี่......” อิฐตอบเสียงเบาหวิว ไม่กล้าสบตากู เอาแต่มองพื้น
หึ... รู้ทั้งรู้ว่ากูไม่ชอบให้มันนั่งรถสาธารณะไปไหนมาไหนคนเดียว มันก็ยังทำ...
“เข้าไป” กูเปิดประตูให้อิฐ
“................”
“รีบไปเปลี่ยนชุดซะ เดี๋ยวกูมา” อิฐเงยหน้ามองกูนิดนึง ก่อนจะผงกหัวเบาๆ
พอมันเดินเข้าไป กูก็ถอนหายใจหนักๆ แล้วลงไปซื้อข้าว ซื้อยาให้มัน
..........น่าโมโหจริงๆ
ทั้งที่กูควรจะว่าอิฐให้สำนึกกับสิ่งที่มันทำ
แต่กูก็........ไม่ได้พูด
ซื้อของครบ กูกลับขึ้นไปใหม่ เห็นอิฐมันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วและกำลังนั่งรอกูอยู่บนโซฟาหน้าทีวี
กูเดินเข้าครัวเอาของกินเทใส่จานชาม แล้วยกมาวางตรงโต๊ะ หน้าอิฐ
“กินซะ แล้วนี่ยา” กูวางซองยาไว้ข้างๆ แก้วน้ำ
“...................”
“วันนี้ไม่ต้องไปเรียน”
“..........” อิฐพยักหน้าเบาๆ
“กูไปทำงานก่อนนะ” พูดจบกูลุกออกไปที่ประตูเลย
#
ระหว่างทางที่อยู่ในรถ กูก็ได้แต่คิด..........
ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้วะ
บางอย่างทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ แต่ทำไมพอเวลาจะพูดออกมามันยากเย็นซะเหลือเกิน
เหอะ..... ทิฐิแรงชะมัดเลยว่ะกู
ที่จริงมันไม่ใช่เรื่องยากเลย ก็แค่เราคุยกันดีๆ
“ว่าไง ต้าน?” กูเงยหน้าจากแบบ เจอพี่ธัน.... แมร่ง...มาอยู่นี่ได้ไงวะ ทำไมยังไม่กลับไปภูเก็ตอีก
“บ่ายนี้พ่อนายให้ไปคุมงานที่เชียงใหม่สามวันนะ” กูตกใจ
“หา!? อะไรวะ ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“มันกะทันหัน พอดีสถาปนิกโครงการถูกรถชนน่ะ เลยต้องส่งคนไปทำแทน เมื่อคืนมีตั้งหลายคนพยายามโทรบอกนายแล้ว แต่นายไม่รับ ตอนนี้รู้แล้วก็กลับไปเก็บ
เสื้อผ้าไป เครื่องออกตอนสิบโมงสี่สิบห้า” ห่ะ บ้าเอ๊ย... กูไม่ทันได้เตรียมตัวเลย เมียก็นอนป่วยอยู่ในห้องอีก จะทำไงดีวะเนี่ย
“พี่ธันไปแทนได้ป่ะ ผมไม่ว่าง” ขอหน้าด้านๆ งี้เลยล่ะวะ
“พี่?” พี่ธันยกนิ้วชี้หน้าตัวเองก่อนหัวเราะหึ “เค้าต้องการสถาปนิก ไม่ใช่วิศวกรนะไอ้น้อง ส่วนงานที่ค้างๆ อยู่คุณภาคให้เก็บไว้ก่อน เดี๋ยวให้นายกล้าทำแทนให้”
“เออ ทำไมไม่ส่งไอ้กล้าไป” ตำแหน่งเดียวกับกูเลยเหอะ
“กล้าต้องพรีเซนต์ feasibility คอนโด xxx พรุ่งนี้” เหอะ ใช้งานพวกกูเหมือนหมู เหมือนหมา
“.......ผมไม่ว่างจริงๆ ส่งคนอื่นไปไม่ได้รึไง” กูเริ่มเหวี่ยง
“ธุระอะไร? นายมีเรื่องที่สำคัญมากกว่างานเหรอถึงไปไม่ได้”
“......................” กูจ้องตาพี่ธันนิ่ง
“อย่าทำตัวไม่มีความรับผิดชอบต้าน”
เชี้ยพี่ธัน.... ด่ากูนักนะเมิง
กูขับรถกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้า.... เพราะกูย้ายจากคอนโดกลับมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เรียนจบแล้ว ที่คอนโดเลยไม่มีชุดทำงาน
กว่าจะกลับถึงบ้านได้ ก็ต้องฝ่ารถติดอีกเป็นชั่วโมง.....
บัดซบ
วันนี้มันวันซวยอะไรนักหนาวะเนี่ย
ว่าจะกลับไปหาอิฐที่ห้องก็ไม่กลัวไปไม่ทันขึ้นเครื่องอีก.... แม่ง จริงๆ เลย....
ไม่รู้จะเอาอะไรจากกูนักหนา แม่งเอ๊ย
#
เฉียดตายจริงๆ เกือบไปไม่ทันเช็คอิน
ก่อนขึ้นเครื่องกูโทรหาอิฐ แต่มันไม่รับ.... อืม...... อาจจะหลับอยู่ก็ได้
มันป่วยอยู่นี่หว่า
งั้น........
กูโทรหาเนตร
“อะไรยะ?” กูเกลียดคำว่า ‘ยะ’ ของมันจริงๆ
“อิฐป่วยอยู่คอนโด ไปดูให้หน่อย” ที่จริงไม่อยากจะขอร้องมันเลยว่ะ
“อะไรของแก ตอนนี้ชั้นกำลังจะไปฮ่องกง” หา.... แม่งเอ๊ย พร้อมใจกันไม่ว่างอะไรตอนนี้
“แล้วทำไมแกไม่ไปดูแลเองฮะต้าน?” เนตรถาม
“ต้องไปคุมงานที่เชียงใหม่เว้ย เค้าบอกให้ปิดมือถือแล้วเนี่ย เชี้ยเอ๊ย” กูเริ่มหงุดหงิด
“เหรอ... งั้นรีบไปเถอะ เดี๋ยวชั้นจัดการเอง” จัดการยังไงของมัน แอร์เดินมาสะกิดกูแล้ว ไม่ทันแล้ว...
“เฮ้ย แค่นี้นะ ดูให้ดีๆ นะเว้ย”
“ดีแน่นอนย่ะ ก็น้องอิฐแฟนชั้นนี่” พูดจบก็วางสาย ชิ! แฟนกูต่างหาก
พอกูปิดเครื่อง แอร์ก็ยิ้มหวานให้กู เหอะ...... อย่านะเว้ย รำคาญ
#
พอถึงสนามบิน กูมอง กระดาษสี่เหลี่ยมที่มีตัวเลขสิบหลักในมือ... ก่อนโยนทิ้งถังขยะ
สวยไม่ถึงครึ่งของเมียกูดันอยากจะให้เบอร์อีก ...เวรจริงๆ
กูรอคนมารับไปเก็บของที่โรงแรม ถึงได้โทรไปหาอิฐอีกครั้ง แต่คราวนี้.....ฝากข้อความ
......กูส่ายหัวเซ็งๆ จะโทรหาไอ้เนตร แม่งก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกัน สงสัยจะบินไปฮ่องกงแล้ว
เหอะ... ให้มันได้อย่างนี้.... ทำกูเซ็งไปให้ได้ตลอดนะเมิง โลกอันสวยงาม!
H
.......tbc ตรูล่ะเครียด
-
:z13:
เหอะๆ...
เครียดว่ะ...
แล้วใครจะมาดูแลอิฐเนี้ย
หวังว่าเนตรคงไม่ให้ไอ้นิวมาดูหรอกนะ
ไม่งั้นปัญหาใหญ่แน่ๆ
-
เครียดของจริง!!
-
:serius2: ไม่เคลียร์อย่างแรงงงงงงงงงงง
รอต่อไป
กอดๆๆๆๆ :กอด1: น้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เครียดดดดดด :serius2:
อิพี่ต้านทำไมอารมณ์รุนแรงขนาดนี้เนี่ย :เฮ้อ:
-
สงสัยวันนี้ไรท์เตอร์ไปเหวี่ยงจากไหนมา o18 :m25:
อยากอ่านความคิดของน้องอิฐผู้น่ารันทดบ้าง เหอๆ :o12:
ทนได้ไงเนี่ย พี่ต้านเนี่ย :angry2: :beat:
เฮ้อ
โรคจิต จิตตก :jul3:
-
เครียดกว่าเดิม
-
ไอ้ต้านเลวอีกล่ะ ไม่ฟังอะไรเลย
ถ้าอิฐเป็นอะไรไป เเกตายเเน่
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m31: กูละเครียดด้วยอีกคน... o18
-
:monkeysad: :sad11:
ไม่รู้อ่ะ แต่สงสารอิฐอ่ะ
-
อื้มมม อ่านตอนนี้ดูแล้วเป็นคู่ที่เคมีเข้ากันโคตรๆ ฮ่าๆๆๆ พี่ต้านก็ขี้หึง น้องอิฐก็ป็อปซะะะะ แบบนี้มาเจอกัน ไม่ทะเลาะกันซิแปลก
-
เครียดตามไอ้พี่ต้านจริงๆๆๆ
อะไรจะดราม่ากันได้ทุกวี่ทุกวัน
เห้ออออออออ
-
อ่าน 2ตอนรวด หนักใจเอามากๆ ขัดใจอิฐนิดหน่อยที่รั้น เตือนอะไรไม่ฟัง แล้วเป็นใครก็คงโมโห แฟนตัวเองคุยโทรศัพท์กับคนอื่นตลอดเวลา
แต่ต้านก็ต้องใจเย็นนิดนึง คิดอะไรก็พูดให้มันชัดเจนไป ห่วงก็บอกว่าห่วง บอไปซิที่ทำไปเพราะอะไร รู้ๆนิสัยเมียตัวเองดีอยู่แล้วว่ากวนตีนแค่ไหน
-
เครียดจริง!
อ่านตอนนี้ละปวดหัวเลย
ตอนแรกน้องอิฐโกรธต้าน ไปๆมาๆต้านโกรธน้องอิฐ
นิว กับแทน อะไรยังไง โอ๊ะ! งง จริง
-
แอบฟันธงว่าอิพี่ทรายต้องให้นิวมาดูมาแลอิฐแหงๆ
รายต่อไปที่จะถูกต้านจัดการคือนิวหรือแทนกันฮึ..อยากรู้ชะมัด
แต่ขอร้องล่ะจ้า...อย่าให้น้องอิฐต้องเป็นอะไรอีกนะ..น่าสงสารน้องอิฐอ่ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โอ้ย เครียดได้ตลอดเวลา
-
ฮาพี่ต้านเรื่องแอร์ใ้ห้เบอร์อะ ไม่เหลือตาไว้แลหญิงหรือใครจริงๆด้วย :m20:
แต่สถานการณ์ตึงเครียด ต้องประกาศพรก.ฉุกเฉินเลยนะเนี่ย :z3:
-
แบบว่าสงสารเฮียต้านอ่ะ เหมือนรักน้องอิฐจนเหนื่อยใจอ่ะ คือก็ไม่รู้ว่าน้องมันคิดไรอ่ะนะ แต่ น้องแม่งก็ไม่ยอมแสดงออกอ่ะนะ
ไอ้เรื่องหวงของเฮียต้านอ่ะเข้าใจนะในเมื่อมันเคยเกิดเรื่องไม่ดีกับเมียตัวเอง เป็นใครใครก็ระแวงอ่ะ แล้วน้องแม่งก็ไว้ใจเค้าไปหมดอ่ะ
บอกได้คำเดียวสงสารเฮียต้านกูดีแท้ :m15:
แต่ก็ห้ามให้น้องอิฐเป็นไรไปน้า สงสารใจเฮียต้านอ่ะ
ว่าแต่เหี้ยแทนกะเหี้ยนิว มันยังไง ยังไงนะเนี่ยะ :เฮ้อ:
-
67
#
0 มิสคอล
.........ช่างเป็นคนที่มีความอดทนต่ำจริงๆ นะน้องอิฐ
เมื่อวาน..... จนถึงเช้าวันนี้ อิฐไม่โทรหากูเลย! ที่จริงไม่อยากจะต้องโทรก่อน แต่ก็ห่วงมันเกินกว่าจะมีทิฐิ
กูเลยโทรไป แต่มันก็ปิดเครื่อง....... ทำไมกูถึงต้องคิดว่ามันปิดเครื่อง?
ก็เพราะมันชอบปิดประจำน่ะสิวะ
หรือไม่แบตหมด มันก็ไม่สนใจจะชาร์จ......
โทรไปที่เบอร์ห้อง...ก็ไม่มีคนรับ
ที่บ้านมัน น้าภัทรบอกว่ายังไม่กลับ เห็นว่าไปค้างกับกู?
เข้าใจอารมณ์คนที่อยากติดต่อกับแฟน แล้วไม่รู้ว่าเค้าจะเป็นตายร้ายดียังไงไหม?
หึ นั่นน่ะ กูเลย...
.......หงุดหงิดเข้าขั้นแล้วนะตอนนี้
แต่...
แล้วถ้าอิฐป่วยหนักจนไม่ได้สนใจมือถือล่ะ......ไม่มั้ง เนตรมันบอกส่งคนไปช่วยดูให้แล้วนี่
กูกำลังงงอะไรกับชีวิตวะเนี่ย
#
ไม่เป็นอันทำงานเลย..... กังวลอยู่กับมือถือจนเกือบเดินชนนั่งร้านเหล็ก เวรจริงๆ
กูเกลียดการออกไซต์งานที่สุด คนอย่างกูทำไมต้องมาเดินตากแดด ฝุนเคลอะไปทั้งตัวแบบนี้ด้วยวะ
RRRRR
น้องจิ๊บว่ะ
“ฮัลโหล” กูรับสายเซ็งๆ เพื่อนอิฐโทรหากูทีไร มีแต่เรื่องไม่จรรโลงใจกูตลอดเลย
“พี่ต้านคะ เกิดเรื่องแล้วค่ะ!” เสียงน้องจิ๊บดูจะตื่นเต้นเวอร์
“อะไรครับ?” แต่กูเซ็ง.......
“มีผู้ชายมากิ๊กกับอิฐค่ะ!”
เหมือนสมองดับไปชั่ววินาที
“เหรอ?” กูถามเสียงลอย
หมาตัวไหนอีกแล้ววะ เมื่อไหร่มันจะหมดโลกไปสักที
“ใครครับ?” กูถามต่อ
“ไม่ทราบค่ะ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่ดูจากการแต่งตัวแล้วคงเป็นหนุ่มออฟฟิส ตัวสูง หล่อมากค่ะพี่ต้าน จิ๊บเห็นขับรถมาส่งอิฐตอนเช้า แถมยังกอดกันด้วย”
“กอด?”
คำนี้ทำกูช้อค
มือกำโทรศัพท์แน่นจนแทบแหลกคามือ
อิฐ..... มันไปกอดกับคนอื่นได้ยังไง!
นี่มันบัดซบชัดๆ
"กอดกันกลมดิ้กแถมเล่นหัวแบบสนิทสนมกันมากด้วยค่ะ..."
กูกดตัดสายทิ้งโดยไม่สนหน้าลูกนกลูกกาที่ไหน หนุ่มออฟฟิส?....
ไอ้ห่านั่นมันเป็นใครวะ.... ใครที่พวกน้องจิ๊บไม่รู้จัก?
ตอนนี้จะไม่คิดก็ห้ามยากแล้ว...... มันคิดไปแล้ว ว่าที่อิฐไม่โทรหากู เพราะว่ามันอยู่กับชู้รึเปล่า?
ไม่อยากจะเชื่อว่าระหว่างเราจะเกิดคำๆ นี้ขึ้นมา
ชู้เหรอ?
คิดแล้วก็อยากบินกลับกรุงเทพฯ ไปซะเดี๋ยวนี้ แล้วก็ไปฆ่าชู้มันให้ตายคาตาอิฐไปเลย
ไอ้เนตรมันส่งใครไปดูอิฐกันแน่! เรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้
ระหว่างที่กูโกรธจนทำงานต่อไม่ได้
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง กูมองจอแล้วเห็นเป็นเบอร์ 02xxxxxxx.....
หมายความว่ายังไง?
ตอนแรกว่าจะไม่รับเบอร์แปลก แต่ความหวาดระแวง ปนวิตกกังวลทำให้กูต้องรับสาย
“.........ครับ”
“เอ่อ พี่ต้านครับ อิฐนะ...ว่างคุยรึเปล่า?” เสียงคุ้นเคยแต่ดูประหม่าเอ่ยขึ้น
“......................”
“เอ่อ ฮัลโหล พี่ต้านได้ยินไหม?”
“.........อยู่กับใคร?” เหมือนว่ากูเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอ
“ฮะ?”
“กูถามว่ามึงอยู่กับใคร?”
“....อยู่คนเดียว”
“งั้นเหรอ?”
“...................”
“ถามหน่อยอิฐ กูไม่อยู่วันเดียวมึงก็ไปกอดกับผู้ชายคนอื่นแล้วเหรอ?”
“หา? พูดเรื่องอะไรอ่ะ เปล่านะ”
ที่จริงกูเชื่อคำพูดอิฐเสมอ.... แล้วกูก็มั่นใจในตัวเองมากด้วยว่าอิฐรักกู แต่ว่าความกังวลนี้มันเกิดขึ้นเป็นจุดเล็กๆ ในใจกูเมื่อไหร่ไม่รู้
ถ้าจะให้พูด... ใครก็พูดได้ทั้งนั้นว่าบังคับไม่ให้พูดไม่ให้คิดไปไกลได้ แต่ในความเป็นจริง หัวใจมันไม่สามารถห้ามความคิดได้สักนิด
“เมื่อเช้าพี่ธันมาส่งผม แล้วเค้าก็แกล้งผม... ไม่ได้กอดกันแบบนั้นหรอก แล้วนี่ผมโทรตู้ ลืมมือถือไว้ตรงไหนไม่รู้อ่ะ หาไม่เจอ ผมไม่ได้มีคนอื่นนะพี่ต้าน” อิฐ
อธิบายเร็วแบบลืมหายใจ...
พี่ธัน? ไม่นึกว่าชื่อนี้จะเข้ามาอยู่ในแบล็คลิสต์ของกูได้
ที่เนตรบอกว่าส่งคนไปดูอิฐแทนให้ คือพี่ธันเองหรอกเหรอ?
เหอะ.... ทั้งหมดนี้มันหมายความว่ายังไงวะ เรื่องนี้คงต้องเคลียร์กับพี่ธัน
“คุณอาทิตย์ครับ ไปดูชั้นสามกันครับ” หัวหน้าคนคุมงานเดินมาตามกรู... สาด อย่างนี้ทุกที
“แค่นี้ก่อนนะ”
จำต้องวางสาย เพราะน้าเค้ามายืนจ้องกูอยู่ เวลามาดูไซต์ก่อสร้างที ไม่ได้มาคนเดียว ต้องมีทีมงานมาช่วยกันตรวจสอบ และตอนนี้กูทำเค้าเสียเวลากันมานานแล้ว
....เรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว สงสัยต้องรู้จักแยกแยะซะบ้างแล้วว่ะกรู
#
จนกระทั่งเลิกงาน กูโทรไปหาพี่ธัน กะคุยให้รู้เรื่องไปเลยว่าคิดพิเรนมากอดเมียกรูทำไม กูหวงนะเว้ย หวงมาก!
“ว่าไงต้าน? งานเป็นไงบ้าง” สราด มาถึงก็ถามเรื่องงานเลย
“เช็คท่อให้ดีๆ อย่าให้ปูนมันเข้าไปค้างข้างในล่ะ คนงานมันชอบเผลอทิ้งขยะอะไรต่อมิอะไรลงไป เดี๋ยวมันจะมีปัญหาอุดตันต้องเปลี่ยนท่อใหม่อีก” กรูไม่ได้โทรหา
เมิงเพราะเรื่องปูนคาท่อนะเว้ย... แล้วเมิงรู้เรื่องดีขนาดนี้แล้วทำไมไม่มาดูเองวะ อ่อ ลืมไปเค้าไม่ใช่สถาปนิก
“เออ ต้าน น้องอิฐไม่สบายเนตรเลยให้พี่ช่วยดูให้นะ” กูชะงักไปนิด
“เรื่องนั้นผมรู้แล้ว”
“เมื่อวานน้องอิฐไข้สูงมาก พี่ต้องคอยเช็ดตัวให้ทั้งคืนเลย”
“......................” อย่างนี้พี่ธันก็ได้จับเนื้อตัวอิฐดิวะ กูเริ่มเดือด..
“แต่เช้านี้ก็โอเคแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง นี่พี่ก็กำลังไปรับกลับบ้าน” พี่ธันยังพูดต่อเหมือนแกล้งไม่รู้อีกว่ากูกำลังคิดยังไง
“..........พี่ธัน”
“หืม?”
“อิฐเป็นเด็กผม! อย่าทำอะไรลามปาม”
“ฮ่าๆๆๆ” พี่ธันระเบิดเสียงหัวเราะ... ทำให้กูเพิ่งรู้ตัวว่าพลาดไปแล้วอย่างจัง
คนอื่นกูอาจจะพูดตรงๆ ได้ทันที แต่กับพี่ธัน มันเหมือนว่าเค้าอยู่เหนือกว่ากูตลอดเวลา ทั้งความคิด การกระทำ....ชั้นเชิง
“อะไรล่ะที่ว่าลามปาม เช็ดตัวลดไข้นี่นะลามปาม?” กูเริ่มจะโมโหจริงๆ แล้วนะ สัส
“ไม่ใช่! ….เมื่อเช้าพี่กอดแฟนผมใช่ไหม!?”
“ฮ่าๆๆ” สาด หัวเราะหาส้นตรีนอะไรวะ
“แฟนนาย? ใครเหรอ.... วันนี้พี่ไม่ค่อยได้คุยกับใครเลยนะ แล้วยิ่งเมื่อเช้าด้วยแล้ว เห็นจะมีแค่น้องอิฐคนเดียว ฮ่าๆๆ พี่แค่หยอกเล่นน่า กอดนิดๆ หน่อยๆ คงไม่
เป็นไรมั้ง แล้วที่ว่าแฟน? อย่าบอกนะว่าเป็นน้องอิฐ เพราะเนตรบอกพี่ว่าน้องอิฐเป็นแฟนเค้า แล้วอย่างนี้ใครล่ะที่เป็นแฟนของนาย?” กวนตรีนกูเหลือเกินนะมึง
“อย่ามากวนประสาทนะเว้ย!! ....อิฐเป็นเมียผม! ชัดไหมพี่!!”
“หึหึ” พี่ธันหัวเราะเสียงในลำคอ
“หมายความว่าน้องอิฐมีเนตรเป็นแฟน แล้วก็มีนายเป็นผัวเหรอต้าน... ฮะๆๆ ร้ายไม่เบาแฮะ” ไอ้พี่ธันมันยังจงใจยั่วประสาทกูต่อ แมร่งเอ๊ย รู้งี้ไม่น่าช่วยมันเลย
ให้ตายเหอะ
“มีพี่ครีมอยู่แล้ว จะมายุ่งกับเมียคนอื่นทำไม อยากเป็นมือที่สามเหรอ? เดี๋ยวตัดแม่งทิ้งซะเลยดีไหม!”
“หึหึ ไปกันใหญ่แล้ว” มันยังอารมณ์ดีอยู่
“ถ้าพี่ยังเป็นแบบนี้อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ” ถือว่าเป็นพี่แล้วกูจะไม่กล้าทำเหมือนที่ทำกับไอ้เชี้ยเชี้ยยูเหรอ
“ตั้งใจทำงานเถอะต้าน ทางนี้พี่จะดูแลให้เอง รับรองว่าจะไม่ทำให้น้องอิฐบอบช้ำเหมือนที่ใครบางคนทำแม้แต่นิดเดียว พี่ขับรถอยู่นะ แค่นี้ก่อนละกัน”
“...........พี่ธัน!” กูพูดเสียงรอดไรฟัน
“อ่อ ลืมไป มือถือน้องอิฐอยู่กับพี่นะ บาย”
สายตัดไปแล้ว
“โธ่เว้ย!!” พี่ธัน... แม่งทำแบบนี้ทำไมวะ แกล้งกูอีกแล้วเหรอ มากไปแล้วนะมึง
ทำไมต้องมายุ่งกับคนของกูด้วย แฟนตัวเองก็มี นี่มันเรื่องเหี้ยอะไรนักหนาวะ
สมองกูรวนไปหมด
อยากจะติดต่ออิฐก็ติดต่อไม่ได้ กูโทรหาพี่ธันแมร่งก็ไม่รับสายกู
พี่ธัน อย่าให้กูกลับไปถึงกรุงเทพฯ นะมึง... คอยดู มีได้ตายกันไปข้าง
#
ตอนบ่ายของวันต่อมา อิฐโทรหากู แต่คราวนี้มันเอาเบอร์น้องชิคโทรมา
“อิฐ! อิฐอย่าไปไหนกับพี่ธันนะ มันจงใจจะแย่งอิฐไปจากพี่” กูรีบบอก เพราะกลัวจะไม่ได้บอก กลัวโดนขัดขวาง กลัวว่ามันจะโดนพี่ธันทำอะไร
“เดี๋ยวก่อนพี่ต้าน ใจเย็น พี่ธันท่าทางแปลกๆ อยู่ก็จริง แต่พี่เค้าไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอก”
“คิดดิ เมื่อวานมันเพิ่งโทรมาเหยียบหน้าพี่ มันบอกว่าได้เช็ดตัวอิฐ ได้กอดอิฐด้วย แบบนี้ยังจะวางใจได้อยู่อีกไหม!”
“เค้าแกล้ง.... ผมก็บอกพี่ไปแล้ว” แกล้งห่าอะไรแบบนี้วะ กูไม่ชอบ มันทำให้กูร้อนจนแทบระเบิดไปหมดแล้ว
“แล้วมือถือล่ะไปไหน? ยังไม่ได้คืนอีกเหรอ พี่ธันมันเอาของอิฐไปนะ”
“หา? เหรอครับ เมื่อเช้าผมเจอวางไว้หลังตู้เย็น ตอนนี้แบตหมดอ่ะ”
“มันเอามือถืออิฐไปซ่อน ไม่ให้พี่ติดต่ออิฐได้อ่ะ มันจะทำให้พี่เป็นบ้าอยู่แล้วรู้ไหมอิฐ อิฐเชื่อพี่ต้านนะ อย่าไปกับพี่ธัน ไอ้นิวด้วย อย่าไปกับคนอื่นนะ อิฐต้องมีพี่คน
เดียว เข้าใจไหม?” กูระเบิดคำพูดออกมาจนหมด ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ากูกำลังโกรธอิฐเรื่องอะไร
ตอนนี้มีแต่ห่วงมัน หวง.... จนแทบไม่เป็นอันทำงาน กูไม่อยากให้มันใกล้ใคร แล้วก็ไม่อยากให้ใครใกล้มัน
ความรู้สึกนี้มันแรงขึ้นเรื่อยๆ จนตัวกูเองก็ห้ามไว้ไม่อยู่
“.......พี่ต้าน......อิฐมีพี่ต้านคนเดียว .......แล้วอิฐก็อยากขอโทษที่ทำให้พี่ต้านไม่สบายใจ ทุกเรื่อง.... ยกโทษให้อิฐนะ?”
“พี่จะยกโทษให้ ถ้าอิฐอยู่ห่างๆ ไอ้พวกนั้นไว้ แล้วก็มีเรื่องอะไรต้องเล่าให้พี่ฟังให้หมด ทำได้ไหม?” กูรู้ว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของอิฐมีเยอะ และมันจะทำให้กูหงุด
หงิด เครียด แต่ขอกูรู้หน่อยเหอะ... ดีกว่ากลายเป็นคนที่ไม่รู้อะไรแล้วอยู่ๆ ก็ต้องมาช้อคกับผลพวงของความไม่รู้ แบบครั้งนี้
“ได้ครับ” อิฐตอบเสียงหนักแน่น
“ดี .....พี่รักอิฐนะ อย่าทำให้พี่กังวลไปมากกว่านี้ มีอะไรก็ต้องบอกกัน อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว พี่รู้อิฐไม่ค่อยอยากพูดมาก ไม่ชอบนินทาใคร แต่ถ้ามันเป็นเรื่องที่
เกี่ยวกับเรา ก็บอกให้พี่รู้หน่อยเถอะ... เข้าใจไหม?”
“.......ครับ”
“......เพราะว่ารักมากนะ เลยต้องทำแบบนี้”
H
to b con!
แต๊งกิ้วทุกท่าน อารมณ์คนก็เหมือนราคาหุ้น ขึ้นๆ ลงๆ
คิดๆ อยู่ว่าจะเขียนเวอร์ชั่นอิฐ แต่ยังไม่มีโอกาส สงสัยต้องไปปรับอารมณ์แถวเทือกเขาเหลียงซานก่อน ฮ่าๆ
-
โอย เพิ่งอ่านจบตอนหกค่ะ Your Call
ไม่ไหวแล้ว ขอพักก่อน แต่.......สนุกมาก น่าติดตามมาก
ปมอะไรไม่รู้เกิดขึ้นในหัวสมองน้อยๆมากมายเลยค่ะ
ขอบคุณไรท์เตอร์นะคะ :a1:
-
เฮ้อ.....
หวังว่า มันจะดีขึ้นใช่มั้ย???
-
คนเราทั้งๆที่ต่างฝ่ายต่างก็รักกันมากแท้ๆ แต่เพียงเพราะคำพูดหรือการกระทำ การสื่อสารที่ไม่เข้าใจกัน ทำให้สองคนต้องมาเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป หวาดระแวงว่าคนที่ตัวเองรักจะไปมีอื่น เฮ้อ... ความรักนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเล๊ยย
แต่แหม ถ้าดิชั้นเป็นพี่ต้านนะคะ อิพี่ธันนี้เดี๋ยวเจอดี รู้ว่าคนเขาร้อนใจอยู่ยังจะมาแกล้งยั่วพูดจาแบบนี้อีก ชอบให้น้องอิฐอ้อนพี่ต้านจัง มันน่ารักมาก แอร๊ยยยย
-
:impress2: มาแว้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ยังไม่ได้อ่าน
แอบมาเม้นก่อน เหอๆๆๆๆๆ
กอดๆๆๆๆๆไรเตอร์น้า :กอด1:
-
“......เพราะว่ารักมากนะ เลยต้องทำแบบนี้”
บอกไปตรงตรงน่ะดีแล้ว จะได้เข้าใจกัน
-
บางครั้งก็แอบอึดอัด
แทนน้อยอิฐเหมือนกันนะเนี้ย :เฮ้อ:
ต้านแม่งดีหมดทุกอย่าง
ยกเว้นอย่างเดียว
แม่งขี้หึง ขี้หวงชิบหาย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อิพี่ต้านเป็นบ้าไปแล้ว
หึงและหวงเวอร์หว่ะ :angry2:
-
อะไรมันจะหึงบ้าไร้สติขนาดนั้น
หึงอ่ะดี
แต่หึงแบบนี้..บ้าไปแล้ว
-
:3125: :3125:
-
หงะ เพิ่งอ่านตอนที่11จบ
น้องอิฐคิดจะตัดใจตามเพลงจริงๆแล้วใช่มั้ยอ้ะ แล้วคนนึงไม่พูดไม่บอกไม่แสดงออก
ในขณะที่อีกคนถึงพยายามยังไงก็เห็นแต่หมอกควันมัวไปหมด ไม่เข้าใจเลยสักนิด
แบบนี้มันจะเป้นยังไงต่ออ้ะ แอบกลัวไม่กล้าอ่านต่อ แต่ก็อยากรู้อยากเห็น
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:เฮ้อ:
-
อิพี่ต้านนี่ น่าจะได้รางวัล
ผช ที่หึงที่สุดในสามโลกไปนะ
แร๊งงงงงงงงงงงงง
-
อิฐ รู้ว่ารักมากนะ แต่ถ้าอารมณ์ยังรุนแรงแบบนี้ ไม่มีใครทนไหวหรอก ต้องควบคุมบ้าง
-
ถึงตอนที่19 แล้วค่ะไรท์เตอร์ แบบว่า.....จะว่าคลี่มันก็คลี่นะ แต่มันก็ยังอึมครึมอยู่ดี
ที่แน่ๆรู้สึกเลยว่าไอ้พี่ต้านนี่มันรักน้องอิฐมากจริงๆ ไม่ใช่เพราะห้าล้านนั่นนะ
แต่มัน.....มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้ แต่รู้สึกได้อ้ะค่ะ กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
(ปล.สติลฟัง your call ซ้ำไปซ้ำมา หยุดไม่ได้ แว้กกกกกกกกกก)
-
เว้ย!!! อ่านไปคิ้วก็ขมวดตามไป นี่ฉันบ้าไปกะแกแล้วนายต้าน ร้อนรนไปกะแก เคืองอิฐ ห่วงอิฐตามแกไปด้วยแล้ว นี่ฉันประสาทแ ดกไปแล้ว
คุยกันเปิดอกแบบนี้ก็ดีแล้ว แล้วอิฐก็ทำให้ได้ตามสัญญาให้ได้นะ
เฮ้อ!!! ถอนหายใจแรงๆซัก 10 รอบ วุ่นวายจริงเน้อ ชีวิตคนหน้าตาดีเนี่ย
ต้านเอยทำใจเหอะ มีแฟนน่ารักเสน่ห์แรง มีพี่ขี้แกล้งช่างอำ ต้องทำใจ
-
:z10:
-
68
#
เวลาที่เหลือ...
กูรีบเคลียร์งานให้เสร็จก่อนหนึ่งวันแล้วบินกลับกรุงเทพฯ ทันที อิฐบอกว่ามันรออยู่ที่บ้านกู...
ที่จริงไม่เห็นหน้ากันนานกว่านี้กูยังพอทนได้ แต่ครั้งนี้กูต้องรีบกลับมา และกูทนรอไม่ไหวแล้ว
ทันทีที่เปิดประตูรถ แค่เห็นอิฐยิ้มรอกูอยู่ กูก็ยิ้มตามได้แล้วว่ะ
“ทำงานเหนื่อยไหม?” อิฐถามตอนกูเดินมาหามันที่ยืนรออยู่ตรงบันไดบ้าน
“หายเหนื่อยแล้ว” พูดจบอิฐก็เดินมากอดเอวกูแน่น มันซุกหน้าลงกับไหล่กู ได้ยินคำว่า คิดถึง เบาๆ อยู่หลายครั้ง
“ตัวสูงขึ้นป่าวเนี่ย?” กูกอดตอบแล้วถามมันขำๆ มันรู้สึกเต็มตื้นในใจ เหมือนเวลาเราทะเลาะกันแล้ว เราก็หายโกรธกัน แบบนั้นแหล่ะ
“งั้นมั้ง” อิฐตอบแบบระคายหูกูหน่อยๆ
ที่ผ่านมามีเรื่องที่พร้อมประเคนความปวดหัวให้กูอยู่มากมาย จนเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ทำให้เรามองข้ามไป กูเพิ่งได้ยืนกอดมันนิ่งๆ ก็ครั้งนี้ล่ะ
“สูงเท่าไหร่แล้ว?” กูถามพลางลูบหน้าใสที่กูหลงรักเบาๆ
“หนึ่ง เจ็ด สอง”
“ไอ้เตี้ยเอ๊ย” พูดแล้วขอตบหน้าผากแกล้งสักหน่อย
“ชิ” มันบีบจมูกกูคืน “สูงตายอ่ะ!”
“พี่หนึ่ง แปด สาม เว้ย รู้จักออกกำลังกายกินนมซะบ้างนะ”
“ก็ออกอยู่บ่อยๆ” อิฐพูดยิ้มๆ กูขมวดคิ้วมอง... มันแฝงความนัยอะไรรึเปล่าวะ
“อาบน้ำป่ะพี่ต้าน จะอาบให้!” ชวนแบบนี้ไม่เอาก็ควายละ
“จริงอ้ะ!?” กูถามแบบแหย่ๆ
“จริงดี้ แถมนวดให้ฟรีด้วย”
“นาบด้วยนะ” อิฐยิ้มยักคิ้วไม่ตอบแต่ลากกูขึ้นห้องทันที
มันเดินเข้าไปเปิดน้ำในอ่าง หยอดอโรม่า กับสปาบาร์ธตีฟองฟู่เลย น่านอนมาก
กูแก้ผ้าเสร็จก็ลงไปแช่ในอ่าง ส่วนอิฐมันนั่งอยู่แค่ขอบอ่าง หยิบฝักบัวเปิดน้ำสระผมให้กู
กูนอนพิงตรงหว่างขาอิฐ หลับตาสบาย.......
“พี่ต้าน”
“หืม?”
“เรียกเฉยๆ”
“มีไรก็พูดมาดิ ไม่ต้องเกริ่นก็ได้ กูไม่สนกระบวนการ ขอฟังแล้วเข้าใจพอ” พูดไปอย่างนี้อิฐเลยโพล่งขึ้นมาเฉยๆ ว่า
“แทนบอกผมว่าพี่ต้านคบผมเพราะหน้าตา... แล้วหน้าอย่างผมก็เป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่ของพี่ชั่วคราวเดี๋ยวก็เบื่อ”
“.................” นี่มันทำนิ่งเก็บเรื่องนี้ไว้นานขนาดนี้เลยเหรอวะ
“ไร้สาระทั้งนั้น ไม่เห็นจะจริงเลย” อิฐพูดห้วนๆ เสร็จแล้วก็เปิดฝักบัวล้างฟองให้กู
“แล้วไงต่อ?”
“เค้ามาคุยกับผมที่สตูฯ วันที่พี่ส่งงานวันสุดท้ายอ่ะ อยู่ๆ ก็จะมาขอเบอร์พี่จากผม ผมไม่ให้อ่ะ อยากได้ก็ไปขอเองดิ”
“ฮะๆๆ”
“เค้าว่าผมเป็นแค่ของเล่น แล้วของเล่นน่ะ ถ้าขัดขืนก็จะเจ็บตัว... มันไม่ใช่ความรักหรอกแบบนั้น......”
กูชะงัก นึกถึงวันที่เมาแล้วทำเลวๆ กับอิฐลงไป
หรือว่าที่มันขัดขืนกู ก็เพราะว่าคำพูดของไอ้แทนด้วย?
“ถ้าวันนั้นผมยอมพี่ เรื่องมันก็จบ... แต่เพราะผมมัวแต่คิดว่าแทนจะพูดจริงรึเปล่า เลยลองขัดใจพี่ดู ผมไม่ได้เสียใจที่พี่ต้านทำหรอก แต่ผมเสียใจเพราะผมเชื่อคำพูดของคนอื่นมากกว่า” เป็นอย่างนี้เองเหรอวะ
“......ไม่ใช่หรอกอิฐ” กูคว้ามือมันมาจูบเบาๆ
“พี่ผิดเองจริงๆ ไม่เกี่ยวว่าอิฐจะขัดขืนรึเปล่าหรอก เป็นเพราะพี่มันไม่รู้จักยับยั้งตัวเอง ...พี่เมา เครียด ปวดหัว แล้วก็อยากมีเซ็กซ์กับอิฐพี่เลยทำ อิฐอย่าโทษตัวเองนะ มันเป็นความผิดของพี่คนเดียว แต่รู้ไว้เลยถ้าเป็นแค่ความใคร่ พี่ไม่จำเป็นต้องทำกับอิฐก็ได้ พี่ไปทำกับคนอื่นเร็วกว่าอีก แต่เพราะพี่รักอิฐคนเดียว พี่เลยไม่คิดจะไปทำกับคนอื่นต่างหาก”
“.......................”
“คนที่ลวนลามพี่ต้านได้ มีแค่น้องอิฐเท่านั้นนะ” อิฐยิ้มให้กูแล้วก้มมาจูบหนักๆ ที่หน้าผาก
“แต่ทำไมน้องอิฐถึงให้คนอื่นลวนลามได้ละครับ” กูพูดตัดพ้อ หมายถึงพี่ธันไปเต็มๆ
“พี่ธันเหรอ? เค้าแกล้งนะ ผมไม่ทันตั้งตัว”
“มันแกล้งอะไร?” กูพูดแบบงอนๆ
“ก็พูดไปเรื่อยเปื่อย ว่าผมเตี้ย หน้าอ่อน ผมก็สั้นเหมือนเด็กม.ต้น แล้วอยู่ๆ เค้าก็กอดผมแน่นเลย บอกว่าอยากมีลูกน่ารักแบบนี้จัง!”
ไอ้สาด นี่เมิงแกล้งกูใช่ไหมเนี่ย ทำกูแทบบ้าเลยนะพี่ธัน
ตลอดเลยมึง อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ กูเอาตาย!
“สรุปตัดทรงนี้คิดผิดมหันต์เลย ทีหลังไม่ละ ไว้ผมยาวๆ ดีกว่า จะได้ไม่หน้าอ่อน เนอะพี่ต้าน?” คราวนี้อิฐเทครีมอาบน้ำใส่ฟองน้ำมาถูตัวให้กู
“ทรงไหนก็น่ารักครับ ที่รักขอพี่ต้านจูบหน่อยดิ” อิฐก้มหน้าลงมายื่นแก้มให้
กูฟัดแก้มมันได้พักนึง ก็ขอปากด้วย
“แลบลิ้น” อิฐทำตาม กูจูบแล้วดูดลิ้นมันจนอิฐแทบล้มตกลงมาในอ่างกับกู
“อ่า เดี๋ยวเสื้อเปียก พอก่อน” อิฐกลับไปนั่งหลังตรงเหมือนเดิม
“นี่พี่ต้าน อิฐซื้อลูกเป็ดพ่นน้ำมาด้วย อ่ะ เอาไปเล่น” มันเอื้อมไปหยิบไอ้ตัวส้มๆ ปากแบนๆ มาวางไว้บนผิวน้ำตรงหน้ากู
“ฮะๆๆ เล่นอะไรเหมือนเด็ก พี่โตแล้วนะเว้ย” กูกดเป็ดลงซดน้ำจนเต็มกระเพาะแล้วค่อยบีบ แมร่ง...พ่นออกมาเป็นน้ำพุเลยนะเมิง ฮ่าๆๆ
“ฮั่นแน่ น่ารักอ่ะดี้” อิฐเอานิ้วมาสะกิดแก้มกูล้อๆ
“น่ารักได้ไม่ถึงครึ่งเมียพี่หรอก” ฮ่าๆๆ
“ชิ.. อันนั้นก็ช่าย....” พูดจบอิฐก็ยกมือนวดไหล่ให้กู เส้นที่มันตึงๆ อยู่ค่อยคลายลงหน่อย
“แล้วหลังจากนั้น ไอ้แทนมันยังมายุ่งกับอิฐอีกป่ะ?” กูถามต่อ
“มา” อิฐตอบนิ่งๆ
“มันมาทำเชี้ยอะไร?” ไอ้แทนนี่ยิ่งกว่าที่คิดว่ะ... มันบ้ารึไง มีเรื่องแล้วไม่มาคุยกับกู ต้องไปหาเรื่องกับอิฐแทน
“คืนนั้นที่พี่เมาเค้ามาหาอิฐที่คอนโดพี่ต้าน” กูตกใจ ไอ้เหี้ยนี่มันรู้จักคอนโดกูด้วยเหรอวะ
“พากิ๊กพี่ต้านมาด้วย ชื่อส้ม พี่อั๋นเค้าโทรขึ้นห้องบอกอิฐว่ามีคนมาหา อิฐเลยลงไปแล้วเจอสองคนนั้น...” พี่อั๋นเป็นคนเฝ้าเค้าเตอร์กะดึก
“พวกมันทำอะไรอิฐ?”
“ก็.....มาพูดไรไม่รู้ ฟังไม่ทัน แต่แทนทำท่าจะมาต่อยอิฐ อิฐเลยกระโดดถีบมันซะกระเด็นเลย ฮะๆๆ สะใจ” ไอ้นี่... คนเค้าเป็นห่วงดันหัวเราะ
“พอสองคนนั้นจะมารุมยำอิฐ พวกพี่อั๋นก็มาช่วยลากตัวออกไป แหะๆๆ แทนกับพี่ส้มเลยกลายเป็นบุคคลอันตรายของที่คอนโดไปแล้ว จะเข้ามาอีกก็ยากอ่ะ ฮะๆๆ” ไอ้แทนโดนถีบยังน้อยไป เดี๋ยวกูเจอมัน มันจะต้องโดนหนักกว่านี้
“อ่อ แล้วเรื่องไอ้นิวล่ะ?” กูถามแบบเพิ่งนึกขึ้นได้
“พ่อน้องเค้าติดเหล้า เลยชอบดุ ชอบทำร้ายร่างกายนิวบ่อยๆ” อิฐตอบเสียงเรียบ
“น้องเค้าไม่ค่อยมีเงิน อิฐเลยพาไปเลี้ยงข้าว ซื้อสี อุปกรณ์การเรียนให้บ้าง ...นิดหน่อย” อิฐพูดเหมือนกลัวกูว่า ก็นะ... กูให้เงินมันใช้ด้วยส่วนนึง
“ใจดีขนาดนั้น?” ยังไงกูก็ไม่ไว้ใจไอ้นิว
“เปล่า ก็น่าสงสารอ่ะ”
“ขี้สงสารมากๆ ใช่ว่าจะดีเสมอไป” กูพูดแบบเซ็งๆ
“ไอ้นิวมันอาจจะเคยมีเรื่องกับพี่มาก่อน แต่พี่จำไม่ได้”
“.......หา! จริงเหรอ? เคยมีเรื่องอะไรกัน” อิฐทำเสียงตกใจใหญ่
“ไม่รู้ จำไม่ได้”
“เรื่องเยอะล่ะสิ” อิฐผลักไหล่กูทีนึง
“คิดว่าผ่านมาสิบปีนี้ พี่จะนั่งเย็บผ้า ร้อยพวงมาลัยรึเปล่าล่ะ?” เหอะๆ แค่คิดก็สยองแล้ว ถ้ากูทำแบบนั้นจริง
“อ่ะนะ พี่ต้าน ไปทำอะไรมาบ้างเนี่ย สิบปีก็ตั้งแต่ม.ต้นเลยเหรอ?”
“ก็มีบ้างเหอะ... ดูนี่ พี่มีรอยแผลเป็นตรงหัวด้วย” กูเอามือคลำๆ ผมตรงข้างขมับเหนือใบหูแล้วแหวกให้อิฐดู
“ไปโดนอะไรมา?”
“ขวดเบียร์”
“.................”
“ช่างเหอะ แค่เล่าให้ฟัง”
“แล้วตอนมีเรื่องกับพี่ยูล่ะ?”
“ก็ชกต่อย ช้ำๆ ตามตัวบ้างเป็นเรื่องธรรมชาติ”
“เพราะงี้พี่เลยหลบหน้าผมนี่เอง...” อิฐพูดเสียงหงอยๆ
“ก็ไม่อยากให้เห็น หน้าเยินเลย ไม่หล่อเดี๋ยวอิฐไม่ชอบ” พูดจบอิฐกำมือมายันหน้ากูแรงๆ
“จะไม่ชอบเพราะพี่ต้านไม่เอาหน้าเยินๆ มาให้อิฐดูเนี่ยแหล่ะ คิดว่าคนอื่นเค้าชอบแค่หน้ารึไง”
ฟังแล้วกูหลุดขำพรืด เพราะดีใจสุดๆ...
“ฮะๆๆๆ เหมือนกันเลยว่ะ” กูก็ไม่ได้ชอบมันแค่หน้าตาเหมือนกัน
“แล้วพี่ทำไงกับพวกนั้นบ้าง?”
“จะให้เล่าจริงดิ rate สิบแปดบวกนะ”
“สิบแปดแล้ว”
“จริงดิ้ หน้าเหมือนเด็ก ม.ต้นเลย”
“ชิ แขวะตลอด”
กูก็เล่าให้ฟังเท่าที่จำได้ พอถึงตอนโหดๆ อิฐมันจะนิ่งฟังเงียบๆ ไม่นวดไหล่ ไม่เคลื่อนไหวใดๆ อีก เหมือนตั้งใจฟังมาก
จนกูเล่าจบ
“น่ากลัว!!” อิฐตะโกน...
“หึหึ รู้ไว้ซะ ทีหลังจะได้ทำตัวดีๆ” กูแกล้งขู่มัน หันไปมองเห็นอิฐทำหน้าสยดสยองแล้วยิ้มแหยๆ ให้กู
"แล้วเรื่องพี่ธันล่ะ... มันรู้อะไรแค่ไหนแล้วรู้ป่ะ?" กูถาม เซ็งตั้งแต่อยู่ภูเก็ตละแมร่ง แกล้งยั่วโมโหกูตลอด โรคจิตรึไงวะ
"เห็นบอกว่ารู้หมดแล้วนะ พี่เค้าไปถามพี่เนตรมาอ่ะ" เนตรแมร่งอ่อนฉิบ จะปล่อยให้กูโดนไล่ต้อนไปถึงไหน
"หลอกถามสิไม่ว่า" จบกันกรู... ได้เจอพี่ธันแกล้งไปจนมันเบื่อแน่...
"จะเป็นไรไหมอ่ะ?" อิฐลองแย่บถาม
"เป็นดิ ก็เห็นฤทธิ์มันแล้วตอนอยู่ภูเก็ต"
"แต่พี่ธันบอกจะไม่พูดนะ"
"อืม...ก็คงงั้น แต่มันจะแกล้งเราน่ะสิ" เบื่อมันจริงโว้ย
#
อาบน้ำเสร็จกูเปิดทีวีดู เจอสารคดีเชอร์โนบิล* มันช่างเป็นอะไรที่คลาสสิคจริงๆ เลยนั่งดูไปเรื่อยๆ จนหลับคาจอ
“พี่ต้าน ไปนอนดีๆ ดิ” อิฐอาบน้ำเสร็จเดินออกมาดึงแขนกูให้ขึ้นไปนอนบนเตียง เพราะตอนแรกกูนั่งหลับอยู่โซฟาหน้าทีวี (*เมืองร้าง ซึ่งเกิดจากการระเบิดของกัมมันตภาพรังสีในปท.รัสเซีย)
“ลากไปหน่อย ไม่มีแรงแล้ว” กูสำออย ชูมือให้อิฐลากไป
อิฐมันก็ฉุดกระชากกูลุกขึ้น
“หนัก! ลุกขึ้นมา” กูไม่ได้ผ่อนน้ำหนักตามแรงมือ อิฐลากไงก็ไม่ขึ้นว่ะ...
“เร็วดี้ เหนื่อยนะ” มันปล่อยแขนกูลงที่เดิม
“โหย ไรวะ ไม่มีความพยายามเลย” กูปีนขึ้นไปนอนเอง พอหัวถึงหมอนก็หลับตาลงทันที ......ทำงานมันเหนื่อยว่ะ
“หมดสภาพแล้วเหรอพี่ต้าน ไหนบอกจะนาบไง?”
“ว้อนท์เหรอน้อง มานี่ดิ” กูกระดิกนิ้วเรียก
“เหอะ ไม่ทำหรอก ถามเฉยๆ” ได้ไงวะ มาพูดให้กูอยากแล้วจากไป
“ถามแบบนี้เค้าเรียกว่าให้ท่ารู้ไหม?” กูเริ่มจะหายง่วง กำลังลุกขึ้นไปจะคว้าแขนอิฐเข้ามา แต่จั่วโดนอากาศ..
“นอนไปๆ” อิฐเอาหมอนฟาดใส่หน้ากู
“ชวนแล้วอย่าหนีดิ อ่อนเหรอ?” กูแกล้งพูดยั่วมัน
“อะไร ใครอ่อน?” กูยักไหล่กวนๆ เสร็จแล้วก็ทำไม่สนใจล้มตัวลงนอน
“อย่ามาว่าอ่อนนะ เหนือตายล่ะ” อิฐเดินมาคว้าคอเสื้อกูขยำ
“โชว์เหนือมาดิ”
พูดจบอิฐผลักกูจมหมอนแล้วมันก็ตามมาคร่อมตัวกูไว้ มันก้มลงประกบปากกูอย่างร้อนแรง... เหอะๆ นับวันยิ่งจูบเก่งว่ะ สามีเทรนด์มาดีก็อย่างงี้แหล่ะ
วางแผนไว้ว่าหลังจากจูบ กูจะสอนขั้นต่อไปให้เก่งยิ่งไปกว่านี้อีก หึหึ คืนนี้ก็มีความสุขสุดๆ อีกแล้วกรู...
#
จากที่ไม่ได้กลับคณะมานาน... วันนี้กูต้องไปซ้อมรับปริญญาว่ะ เจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอมาเป็นเดือน เลยคุยกันไม่หยุด
“เชี้ยต้าน เค้าให้แต่งเต็มยศ แล้วนี่มึงอะไร?” ไอ้ด้ามองกูหัวจรดเท้าแบบเหยียดๆ
“กูหาเนคไทไม่เจอ” ไม่รู้มันหายไปไหน...
“หาซื้อซะมึง รู้จักเตรียมตัวบ้างอะไรบ้าง”
“งานยุ่งเว้ย” ช่วงนี้อิฐไม่ว่างมาเตรียมเสื้อผ้าให้กูเลย... มันติดสอบ เลยกลับไปอยู่บ้านอ่านหนังสือ
ซ้อมเสร็จก็ตอนบ่าย กลุ่มกูเลยไปสังสรรค์กันนิดหน่อยจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน
“พวกมึงหาตากล้องได้ยัง?” ไอ้นัทถาม พลางนั่งจิ้มเฟรนซ์ฟรายเข้าปากไปเรื่อยๆ .......เหอะ...อาหารขยะ
“กูจ้างน้องในคณะล่ะว่ะ มีหลายคนรับถ่ายรูปรับปริญญา” ไอ้ขิงบอก
“อืมๆๆ กูเห็นน้องกานต์ มีเลนส์เชี้ยไรไม่รู้ ตัวใหญ่ๆ อ่ะ ราคาแมร่งหลายหมื่นอยู่”
เหอะๆ กูยังไม่ได้หาเลยว่ะ... แต่คิดว่าอาจจะให้อิฐมาถ่ายให้ เห็นมันว่าอยากมาเป็นตากล้องให้กูมากอยู่ แต่กูก็....ห่วงกลัวมันเหนื่อยว่ะ
ดึกๆ กูกลับไปบ้าน นั่งเคลียร์งานต่อ.... เรียนจบงานกูก็เยอะเหมือนเดิม ไม่เห็นชีวิตมันจะโรยด้วยกลีบกุหลาบตรงไหนเลยวะ
จนค่ำวันหนึ่งอิฐมาหากู กูเลยบอกมันเรื่องที่มันจะมาช่วยถ่ายรูปให้
“เคๆๆ พี่ อยากถ่าย” อิฐตอบรับทันที
“ว่างแน่นะ?” ไอ้นี่ว่างไม่ว่าง ถ้าอยากทำก็ไม่สนอะไรเหมือนกัน
“แน่ดิ แฟนรับปริญญาทั้งที” เอ่า... มีหยอด
“เตรียมตัวพร้อมยัง? เสื้อผ้า หน้าผม อ่อ เตรียมใจด้วย” อิฐถามพลางกอดคอกูไว้จากด้านหลัง มันเอาหัวเอาหน้ามานัวเนียซอกคอกูเหมือนลูกแมวเลย
“เตรียมหมดแล้ว” กูหันไปตอบ ..ได้กลิ่นตัวหอมๆ ของอิฐแล้วเกิดอารมณ์ว่ะ
กูเลยยกมือไปกดหน้ามันมาจูบแก้ม ซอกคอหนักๆ ไปซะหลายที
อิฐมันจูบแก้มกูคืน แถมไซร้คอกูอีก...
“อืม... ปีนมานี่มา ขี้ยั่วชริป ขอเอาสักทีเหอะ” กูดึงแขนมันให้มาข้างหน้าโซฟา
“พอก่อน พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปส่งงาน ขอกลับบ้านก่อนนะ” อีกแล้ว... เดี๋ยวนี้แมร่งชอบอ่อยแล้วหนี แกล้งยั่วกูตลอด
“ค้างกับพี่ดิ” กูไม่ยอมปล่อยแขนมัน แถมขบสลับกับดูดท้องแขนมันจนเป็นรอยแดง
“อ่ะ พอก่อน ไม่ได้เอางานมา” อิฐเอามือดันหัวกูออก
“มายั่วกันหลายทีแล้วนะ” กูพูดแบบเคืองๆ ก็มันไม่ให้เอาอ่ะ
“โห ไม่เคยยั่วเลย อิฐก็เป็นงี้มาตั้งนานแล้ว....ขอกลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยววันหลังมาใหม่” อะไรวะ กำลังเซ็งกูก็ถูกมันจับหน้าหมุนมาข้างหลัง
“อือออ” มันจูบปากกูหนักๆ ส่งท้ายแล้วรีบวิ่งหลบออกจากห้องไป
ชิ...
ถ้ากูไม่ปล่อยจะหนีไงก็ไม่พ้นหรอก
กูนั่งคิด.........
อิฐเป็นงี้มาตั้งนานแล้ว?........ ใช่ มันชอบยั่วกูมาตั้งแต่แรกแล้วนี่หว่า
เหอะ ขี้ยั่ว....... แต่พอเอาจริง ก็เผ่นแน่บทุกที
H
ตอนนี้ก็เคลียร์ไปแล้วล่ะนะทุกท่าน delay ไปหน่อย o18
โปรดทำใจ...
ต้านสติแตกเป็นพักๆ เหมือนคนที่ปกติแก้สมการแคลได้ง่ายๆ แต่พอทำไม่ได้ มันจะเครียด ระเบิด เหมือนตอนที่แล้ว...
แต่พอทำได้ ก็จะกลายเป็นคนปกติ ฮ่าๆๆ
เรื่องนี้มันมีความเวอร์ และความบ้าเยอะ โปรดทำใจ...
บางทีอาจจะอ่านแล้วไม่ชิว เพราะชอบความรุนแรงเป็นเมนหลัก ก็โปรดทำใจอีกเหมือนกัน
มันคือนิยาย ผสมประสบการณ์จริงนิดหน่อย เท่านั้นนะพี่น้อง อ่านกันหนุกๆ ดีกว่า...
เวลคั่มทุกท่านที่หลงเข้ามารับความดาร์คด้วยกัน
ปล. บางทีมันก็ไลท์ แอนด์ อีโรติคนะ เหอะๆ (คนอ่านคงชอบแนวนี้มากกว่าล่ะสิ) :z1:
-
:z13:
เออ บทมันจะเคลียร์
ก็เคลียร์กันง่ายจริงวุ้ย
แต่ดีแล้วแหละ ไม่ชอบอะไรที่มันอึนๆ
ต้านจัดหนัก :z6:ให้ไอ้แทนสักทีก็ดีนะ
มันจะได้หายคันบางไรบาง บังอาจมาหาเรื่องนู๋อิฐ ชิส์ :beat:
-
ตอนนี้น่ารักเชียว ว!
พี่ต้านเอฟซีคนเดิม อิอิ
-
เข้าใจอารมณ์ ต้านนะ...เหมือนสายลม..
บางทีก็เป็นพายุ พัดกระหน่ำ ให้พังกันไปแถบ
บางทีก็เป็นสายลม พัดให้สดชื่นในหน้าร้อน...
บางทีก็เป็น ลูกเห็บ ที่ตกใส่หัวในฤดู ที่หนาวจัด (กริ้วมากนั่นเอง 555)
ส่วนไอ้แทน..เอาตรีนไปกินซักทีเด่ะ แง่งๆๆ
-
ป๊าดดดด ไอ้ต้านไปจัดการหญิงร้ายชายเลวคู่นั้นเลยเเก
-
ป๊าดดดด ไอ้ต้านไปจัดการหญิงร้ายชายเลวคู่นั้นเลยเเก
^
เห็นด้วย
จะปล่อยไว้ทำไม
-
+1 :z2: :z2: :L2:
-
:z1: ได้อีก เหอๆ
เอ๋ๆๆๆๆ แต่เด๋วนี้ปล่อยไปง่ายเนาะ ขนาดขี้ยั่วขนาดนี้
หุยๆๆๆๆ หรือว่างานหนักจน เซะเสื่อม o22 ว้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่น้าพี่ต้านนนนนนนนน
อิฐสู้ตายสู้ๆๆๆๆๆๆ
:กอด1: :กอด1:
-
อืมๆ เคลียร์กันง่ายๆอย่างนี้ ค่อยยังชั่วหน่อย :เฮ้อ:
อิพี่ต้านเนี่ย ลมเพลมพัดจริ๊ง
บทใจเย็น พูดนิดหน่อยก็เข้าใจง่ายๆ
บทหึงโหด ยกเหตุผลอะไรมาก็ไม่ฟัง เอาเข้าไป เหอเหอ
-
เคลียร์กันแล้วก็โล่งอกเนอะ :กอด1:
คู่นี้มันทำให้หัวใจเราสั่นคลอนจริงๆ ให้ตายเหอะ :freeze:
แต่พี่ต้านไปจัดการไอ้แทนและชะนีส้มด้วยนะเคอะ
จะมารุมน้องอิฐได้ไง :beat:
-
ถ้าเปิดใจคุยกัน อะไรๆมันก็ง่าย
ชอบบรรยากาศตอนอิฐอาบน้ำให้ต้านจัง มันอบอุ่นมากๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
+ 1 ให้จ้า
ชอบน้องอิฐจัง
-
ชอบมากอ่ะ....แนวอีโรติคแบบนี้
ทุกอย่างมันคลี่คลายไปได้ก็โล่งใจมาก
ชอบเหมือนกันตอนอาบน้ำอ่ะ....
ได้ใจสุดๆไปเลยท่าน ^ ^
+1 ให้แทนคำขอบคุณฮะ
-
แทนกับส้ม น่าจะโดนไม่ใช่น้อย :z6:
-
+1
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โห่ นึกว่าตอนนี้จามีอีโรซะอีก5555+
^^
ชอบอิฐจัง น่ารักเหมือนแมวขี้อ่อน
ขี้ยัวจริงๆนะเรา^^
สมการแคล 555+
-
เฮียต้านอ่อนว่ะ เด็กยั่วขนาดนี้ จับเด็กไม่อยู่ได้ไงอ่ะ
ปัญหาทุกอย่างคลี่คลายไปได้ด้วยดีอ่ะ แต่น้องอิฐน่าจะได้รับโทษหน่อยนะ :haun4: โทษฐานเชื่อคนอื่นมากกว่าสามีได้ไง
-
ตอนนี้อ่านแล้วสบายใจจัง ให้มันหวานแบบนี้ไปได้ตลอดนะ
-
:z10:
-
จะแนวไหนก็คัมม่อนเบ๋บี๊ สนุกงี้ อ่านได้หมดแระค้าบ
-
69
#
จนกระทั่งถึงวันซ้อมใหญ่ กูต้องแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่ตีห้ามาอาบน้ำแต่งตัว เพราะมหาลัยเค้านัดหกโมง
“พี่ต้านเอากาแฟมั้ย?” อิฐชะโงกหน้ามาถามตอนกูแอบนั่งหลับอยู่โซฟาหน้าทีวี
“ไม่อ่ะ แดกไรไม่ลง ง่วงนอน”
“จะรับปริญญาแล้ว กระตือรือร้นหน่อยดิ”
“วันนี้แค่ซ้อมน่า” พูดจบทิ้งดิ่งนอนราบบนโซฟาเลยกรู
“อย่านอน! เดี๋ยวเสื้อยับ” โดนกระชากแขนขึ้นจากนิทราอันแสนสุข มันน่าหงุดหงิดนะเว้ย
“เฮ้ย จะนอน อย่ากวน เหลือเวลาครึ่งชั่วโมง ทัน!” กูคำนวณเวลาการเดินทางไว้เรียบร้อยแล้ว เผื่อคณะเลทอีกสักสิบห้านาที
จริงๆ คณะกูอ่ะ เลทบวกลบสองชั่วโมง เพราะฉะนั้น นัดหกโมง ก็แปลว่านัดแปดโมง เพราะฉะนั้น อย่ารีบ
“เผื่อรถติดด้วยดิ” อิฐยังไม่หยุดขัดขวางการนอนของกู
“เผื่อแล้วๆ”
“ไปเร็วๆ ดิ ตอนเช้า อากาศดี คนน้อย ถ่ายรูปสวยนะ” อะไร กูงง ฟังไม่ทัน
“เดี๋ยวอิฐเอากาแฟมาให้นะ” กูพยักหน้าไปงั้นๆ
อิฐเดินกลับมาเอากาแฟยัดปากกู เสร็จแล้วก็แซนวิช กาแฟ แซนวิช เหมือนป้อนนั่นแหล่ะว่ะ ...กูง่อยแดรกไปแล้ว...
กินเสร็จ มันก็หิ้วกูไปที่รถ
จะบอกความจริงว่าทำไมกูถึงง่วงได้ขนาดนี้
เมื่อคืนกูทำงานเสร็จตีสอง... ได้นอนไม่ถึงสามชั่วโมงก็ต้องมึนเป็นธรรมดา
พอมาถึงรถ อิฐจะยัดกูขึ้น 156 แต่กูไม่นั่ง
“ไม่นั่งคันนี้ แมร่งชอบกระตุก”
“อ่านะ อิฐขับไม่เห็นเป็นไรเลย”
“คันนั้นๆ นิ่มกว่า” กูเดินไปเปิดประตูรถอีกคัน แล้วแทรกตัวไปนั่งเบาะข้างคนขับ
เป็นอันว่า... กูเลว ไม่ขับ
“สตาร์ทไงอ่ะพี่ต้าน?” อ่อ รถคันนี้มันไม่ใช้กุญแจสตาร์ท กูโน้มตัวไปติดเครื่องให้ เสร็จแล้วก็นอนซบไหล่แฟนกูซะเลย
“จะขับได้ไหมเนี่ย ออกไป!” มันผลักหัวกูแรงเลยทีนี้ ชิ กูนอนพิงเบาะก็ได้วะ
จนถึงมหาลัย อิฐมันก็เขย่าตัวกูปลุกอีกครั้ง
“ถึงแล้ว ตื่นๆๆ”
“อืม....” กูเปิดเปลือกตาดูเวลา 6.00 AM เป๊ะ ตรงเวลาเชี้ย
“พี่ต้านหล่อยังน้องอิฐ?” กูส่องกระจกสำรวจหน้าตาผมเผ้าตัวเองอีกครั้ง
“ห่วงด้วยเหรอ นอนไถซะตัวยับขนาดนั้น” เอ่า ว่ากรูอีก ก็คนมันง่วง
อิฐล็อครถสะพายอุปกรณ์ถ่ายรูปต่างๆ นานาบนไหล่เสร็จ ก็เข้ามาช่วยเช็คเสื้อผ้าให้กู
“ผมยุ่งโคตร” มันปัดๆ แต่งทรงผมให้กู
“ก้มหน่อยดิ” อิฐว่า กูเลยก้มลงกอดเอวแถมซบหน้ากับไหล่มันซะเลย
“เฮ้ย ปล่อย คนเยอะ!”
“จูบพี่ต้านทีดิ่ จะได้หายง่วง”
“ไม่เอา! ปล่อย พี่ต้าน คนมอง ..อืออ” กูไม่สน แต่หันไปจูบแก้มหอมๆ กับซอกคออิฐให้ชื่นใจก่อนแล้วค่อยปล่อยตัว
วันนี้มันแต่งตัวน่ารัก เสื้อลายขวางสีน้ำเงินแขนยาว กับยีนส์ทรง tight long john มองเห็นเลยว่ามันขาเรียวเล็กแค่ไหน...
เฮ้อ....... น่ารักจังแฟนกู
“เดินดีๆ ได้ไหม เดี๋ยวเสื้อยับ” อิฐมันโวยตอนกูกอดคอมันมาเดินใกล้ๆ วันนี้มันน่ารักว่ะ เลยอยากนัวเนียตลอด.... เหอะๆ ที่จริงก็น่ารักทุกวันล่ะ แต่วันนี้พิเศษหน่อย แต่งตัวดี ไม่เหมือนวันธรรมดา... แมร่งเด็กวัดชัดๆ เสื้อดีๆ มีไม่ค่อยอยากจะใส่
“ช่างเสื้อมันเหอะ ยับได้ ก็เรียบได้”
“จะไปหาเตารีดที่ไหน เฮ้ย อย่า!” ปากกูพลาดเป้าไปโดนขมับอิฐ... จากนั้นก็เจอสองมือผลักจนเซข้างเลย
“เป็นไรอ่ะ อยู่เฉยๆ บ้างดิ” มันทำเสียงโมโหๆ หน่อย
“ก็แฟนน่ารักอ่ะ เลยอยากฟัด” พูดแล้วกัดริมฝีปากล่างแบบหมั่นเขี้ยว ฮ่าๆ อิฐมันถอยหลังหนีไปสามก้าวเลยทีนี้
“อย่ามาหื่นเรี่ยราด จะถ่ายไหมรูปอ่ะ เดี๋ยวก็หมดเวลาก่อนหรอก” ตอนนี้เวลามันก็หมดไปแล้ว แต่ช่างเหอะ บอกแล้วว่าเลทชัวร์
อิฐมันก็ช่างขยันหาพรอพ กับโลเกชั่นสวยๆ มาให้กูซะจริง...
ตอนแรกก็โอเคอยู่หรอก แต่นานๆ ไปชักเมื่อยหน้า
เจอเพื่อนทีก็โดนลากไปนั่นไปนี่... ไหนจะของที่ได้รับมาจากเพื่อน จากรุ่นน้องอีก.... ตอนเช้าๆ ไม่เท่าไหร่ ตอนบ่ายออกมาล่ะมึง...
กูไม่อยากคิด
“อิฐ ตอนบ่ายไปรอพี่ที่รถนะ พอออกจากหอประชุมแล้วจะรีบไปหา” ไม่อยู่ให้โง่หรอกว่ะ เดาว่าต้องมีคนที่ไม่อยากให้มา แต่เสือกมางานกู มันต้องมีแน่ๆ
“อ้าว ไม่อยู่ถ่ายรูปกับเพื่อนๆ เหรอ?”
“ไม่อ่ะ แค่นั้นพอแล้ว พี่ไม่อยากเจอไอ้พวกน่ารำคาญ”
“ใครอ่ะ กิ๊กพี่ต้านเหรอ?”
“โธ่ ไมพูดเงี้ย พี่ไม่มีกิ๊ก มีแค่น้องอิฐเป็นแฟนคนเดียวเนี่ย รักมากขนาดนี้จะให้ไปมีกิ๊กที่ไหน” อิฐเลิกคิ้วยิ้มๆ ตอนกูพูดจบ
จากนั้นกูก็ต้องไปยืนเข้าแถวรวมรอเข้าหอประชุม
กูยืนข้างไอ้วิน... มันชื่อจริงขึ้นต้น อ.อ่าง เหมือนกัน
“สวีทกันจังนะเมิง...” ไอ้วินมันแซว
“อิจฉาไง?” กูยักคิ้วถามกวนๆ
“ชินละแสรด แล้วนี่ให้น้องอิฐไปรอมึงตรงไหนวะ ตั้งครึ่งวันกว่าจะซ้อมเสร็จ”
“ไม่รู้ว่ะ ก็แล้วแต่มัน แต่ตอนบ่ายกูให้ไปรอที่รถ กูจะกลับเลย”
“สัด รับปริญญาทั้งทีก็มาถ่ายรูปกับเพื่อนบ้างสิวะ ไหนจะเพื่อนเก่ามึงอีกอ่ะ พวกนั้นไม่มากันรึไงวะ?”
“ไม่รู้ กูบอกไม่กี่คน ถ้าจะมา กูบอกให้มันมาเช้านี้ แต่แมร่งไม่เห็นมีโผล่เลยสักตัว ช่างมัน... ตอนบ่ายกูไม่เสนอหน้าไปหรอก ร้อนจะตายห่า” แค่เช้านี้ เหงื่อกูก็น้องๆ ไนแองการ่าแล้วมึง... ทั้งสูท ทั้งครุย ร้อนเชี้ย
“เอาแต่ใจจริงนะสาด เพื่อนอุตส่าห์มา มึงก็เสือกหนีกลับบ้านอีก วันแบบนี้มันมีไม่บ่อยนะเว้ย ไม่อยู่แล้วมึงจะเสียใจ” นี่มึงไซโคกูเหรอไอ้วิน ถ้าชีวิตกูวุ่นวายมึงรับผิดชอบแทนกูไหวป่ะล่ะ สัส
กว่าจะซ้อมเสร็จก็นั่งเบื่อ หลับแล้วหลับอีก...
ออกจากหอประชุมได้ปั๊บ กูจะเนียนหลบพวกไอ้วินออกไป แต่แมร่งเหมือนคนมีกรรม ไอ้พวกเพื่อนเก่ากู มันยืนดักรออยู่ตรงทางออก มีประมาณ สิบกว่าคนล้อมหน้าล้อมหลัง ทำเหมือนพวกมันจะมารุมยำตรีนกูมากกว่าแสดงความยินดี
“ไอ้ต้านเว้ยยย ยินดีด้วยเพื่อน”
“เรียนจบสักทีนะมึง”
“หลุดจากขุมนรกได้สักที ดีใจด้วยเว้ย”
“congratulation!!”
“เอ่อ...”
ใครบอกให้พวกมึงส่งเสียงดังเอะอะกันตรงนี้ กูไม่อยากเด่นนะเว้ย!
ยืนอึ้งได้ชั่ววินาที พวกมันทั้งหมด ก็ส่งของขวัญ ดอกไม้ ตุ๊กตา บ้าบอมาให้กู.....
เชี้ยยย กูถือไม่ไหว!
“ไปไอ้ต้าน ถ่ายรูปกัน” กูโดนลากไปหาทำเลเหมาะๆ แล้วก็ยืนนิ่งให้พวกมันเฮฮา
“มึงไม่มีตากล้องมาเหรอวะ...?” พวกมึงถ่ายดิจิตอลไปจนเมมเต็มแล้วเพิ่งคิดจะมาถามกรูเหรอ สาด..
“มี แต่....” กำลังจะพูด แต่โดนขัด
“เออ อยู่ไหนล่ะ โทรเรียกมาดิ กว่าจะรวมตัวกันได้ขนาดนี้มันยากนะเว้ย นี่ไอ้ก้องมันบินจากออสฯ มางานมึงเลยนะเนี่ย ไอ้โอมด้วย เพิ่งมาจากอเมริกาถึงเมื่อเช้าเองมึง” กูหันไปมองหน้าไอ้ก้อง กับไอ้โอม แบบซึ้งใจนิดๆ
........ลงทุนว่ะ ตอนแรกว่าจะหนีกลับ แต่เพื่อนแม่งอุตส่าห์มากันขนาดนี้กูคงทำนิสัยไม่ได้แล้ว
พอเดินกลับถึงคณะกูเลยจำเป็นต้องโทรเรียกอิฐให้มาถ่ายรูปให้
RRRRR
“อิฐเดินมาตรงป้ายคณะพี่หน่อย เดี๋ยวจะถ่ายรูปต่อกับเพื่อนอีกแป้บนึงอ่ะ”
“.......ครับ” กูชะงักไปนิดนึง ...เสียงมันฟังดูแปลกๆ ไงไม่รู้ว่ะ
สักพักอิฐก็เดินมา กูเห็นแก้มมันแดงๆ สองข้างเลย...
กำลังจะเดินไปหา แต่โดนมือลึกลับฉุดแขนไว้จากข้างหลัง
“ยินดีด้วยนะคะต้าน” เชี้ยเอ๊ย ส้ม! ข้างๆ กันก็ไอ้แทน
“นี่ค่ะ ดอกไม้จากส้ม” กูตวัดหางตาไปมองไอ้แทนแบบโมโห เพราะมึงเลยทำให้กูทะเลาะกับเมีย!
“ขอบใจ” กูยื่นมือไปรับดอกไม้จากส้ม
หลังจากนั้นก็เขวี้ยงมันไปที่หน้าไอ้แทนอย่างจัง
“โอ้ยย” ไอ้แทนหลบไม่ทันเจอช่อดอกไม้กระแทกไปเต็มหน้า
“พี่ต้านทำไมทำแบบนี้! แทนไปทำอะไรให้พี่” ไอ้แทนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตอนกูผลักอกมันแรงๆ จนเซล้มลงไป ทุกคนยืนอึ้งที่กูเหี้ยใส่รุ่นน้อง
“มึงถามตัวเองเหอะ! กูบอกแล้วใช่ป่าว ว่าอย่ามาเสือกเรื่องกู!! เธอก็เหมือนกันส้ม!” ไอ้พวกเพื่อนๆ ก็เข้ามาคว้าแขนกูไว้ ในขณะที่ไอ้แทนก้มหน้าสะอึกสะอื้นร้องไห้
“ร้องทำไมวะ แน่จริงมึงมีอะไร ทำไมไม่คุยกับกู ไปลากคนอื่นมาเกี่ยวด้วยทำเหี้ยอะไร”
“เฮ้ยๆๆ อย่าไอ้ต้าน น้องเค้าอุตส่าห์มางานมึง แล้วมึงอะไรเนี่ย....จะโหดร้ายเกินไปป่าววะ” เพื่อนคนที่เกี่ยวแขนกูร้องห้ามเสียงดัง
“มึงไม่รู้จักไอ้เหี้ยนี่ มึงก็ไม่รู้เรื่องน่ะสิ!”
“เออ! กูไม่รู้เรื่อง แต่มึงอายคนอื่นเค้าบ้าง เดี๋ยวเค้าจะหาว่ามึงเป็นว่าที่นักเลงบัณฑิต รังแกคนอ่อนแอกว่านะไอ้ต้าน”
“ก็มันน่าจะโดนตรีนกูมาตั้งนานแล้ว ปล่อยนะเว้ย”
กูแมร่งอยากจะกระโดดถีบไอ้ตอแหลนี่สักที ร้องไห้ให้คนอื่นสงสาร ทั้งที่มันอ่ะตัวดีเลย
“เป็นไรไหมครับน้อง พี่ต้องขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะ มันเป็นคนอารมณ์ร้ายแบบนี้แหล่ะ อย่าไปถือสาเลย” ไอ้โอมเซ่อโดนมารยาไอ้แทนหลอกเข้าไปเต็มๆ กูสะบัดแขนหลุดออกมาได้ก็มองหาอิฐ แต่มันหายไปไหนแล้วไม่รู้
ชิ... เพราะมึงเลยไอ้น้องแทน
“มีเรื่องอะไรกันเหรอคะ อ๊ายยย ต้านขา มาอยู่นี่เอง ลูกกวาดหาตั้งนาน นี่ค่ะ ยินดีด้วยนะคะว่าที่สถาปนิกสุดหล่อ”
“...........................” กูขมวดคิ้วมองด้วยหางตา
เจอลูกกวาดกิ๊กเก่า.... มองเลยไปเห็นดากับ.......อืม ใครวะ หน้าตาคุ้นๆ แต่ลืมชื่อ กำลังเดินมาจากสองฝั่งซ้ายขวา
โว้ยยย แม่งเอ๊ย นี่มันอะไรกันกันนักกันหนาวะเนี่ย มาได้ไง!!
กูไม่ได้เชิญ!
#
กว่าจะหลุดออกมาได้กูต้องให้พวกไอ้กล้าช่วย เนื้อตัวสะบักสะบอมไปหมดเลยกรู... สัด เวรกรรมกูแท้ๆ เลย
“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้ามึงเชี้ย อยากเจ้าชู้ดีนัก” ไอ้ด้าหัวเราะแบบสะใจ
“โอ๊ะ สสัด!” กูเอากำปั้นทุบหัวมันเต็มๆ คนยิ่งเครียดๆ อยู่
“ไอ้ต้านคืนนี้พวกกูว่าจะพามึงไปเลี้ยง ร้านxxx ตรงแถวสะพานพระรามแปดอ่ะ มึงรู้จักป่ะ?” ใครบอกว่ากูจะไป.....
“คืนนี้กูนัดพ่อแม่ไว้แล้ว โทดทีว่ะ” กูตอแหล พ่อแม่กูเนี่ยนะจะว่าง... เหอะ
“เฮ้ย ได้ไงวะไอ้เหี้ย มึงเลื่อนได้ป่ะ พรุ่งนี้ไอ้ก้อง กับไอ้โอมมันต้องกลับเมืองนอกแล้ว จะไม่มีโอกาสเจอกันอีกแล้วนะเว้ย” ไอ้นี่ อ้างมิตรภาพตลอด
“มึงนัดพ่อแม่ไว้กี่โมงวะ เสร็จจากนั้นเดี๋ยวกูกินไรรอมึงไปก่อนก็ได้” เพื่อนกูพยายามพูดสุดฤทธิ์ กูจะใจจืดใจดำไม่ไปกับพวกมันก็ดูจะเลวเกิน
ก็เลยตกลงไป แบบไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่
อ่อ.... ลืมบอกว่า บรรดาเพื่อนกูที่มาวันนี้มีพวกไอ้เก่ง ไอ้ลิฟท์ ที่เคยไปเตะบอลด้วยกันด้วย
จริงๆ กูก็หายโกรธพวกมันนานแล้ว เลยคุยกันได้เหมือนเดิม เพราะพวกมันก็ไม่ได้มาเสือกเรื่องกูกับอิฐอีก
กูหลบเพื่อนกับผู้หญิงทั้งหลายแหล่ หาที่เงียบๆ โทรศัพท์หาอิฐ..... ก็ไม่รู้ที่รักกูหายไปไหน
เดินหารอบๆ แล้วก็ไม่เจอ
“ครับ” อิฐรับสาย
“อยู่ไหน เดี๋ยวพี่ไปหา” กูงงว่าทำไมอยู่ๆ อิฐก็หายไป แถมไม่เดินเข้ามาหากู ปกติมันต้องมาถ่ายรูปรวมให้แล้วนี่หว่า
“ผม....อยู่บันไดหน้าแกลอรี่” ทำไมไปอยู่ตรงนั้น... ไม่เป็นไร กูไปหาเอง
“รอแป้บนะ เดี๋ยวพี่เดินไป” วางสายเสร็จ กูหันหลังกลับไปเจอไอ้แทน.... ห่านี่ มันยังกล้ามาเสนอหน้าให้กูเห็นอีก
“พี่ต้าน......ขอเวลาหน่อยได้ไหมครับ ผมมีบางอย่างจะบอกพี่” บางอย่างเชี้ยไรของมึงอีก
“.......................”
“ผมชอบพี่ครับ”
ฟังจบกูแค่นยิ้มตรงมุมปาก
“กูไม่ได้ชอบมึง กูมีเมียแล้ว” จะรีบเดินไปหาอิฐ แต่มันก็มาดักหน้ากูไว้อีก
สัด กูไม่ใช่คนใจเย็น ที่จะได้มายืนฟังมึงพร่ำพรรณนาอะไรได้นานๆ นะเว้ย
กูเอามือผลักหัวมันเหวี่ยงไปให้พ้นทาง แต่ไอ้แทนยังเข้ามากอดกูไว้อีก......
สาดนี่...
“ผมชอบพี่ต้านจริงๆ นะครับ ตอนแรกผมไม่กล้าจีบพี่ เพราะเห็นว่าพี่คบผู้หญิง ไม่ชอบผู้ชาย แต่พอพี่พาอิฐมาควงที่คณะ ผมถึงรู้ว่าพี่ก็ชอบผู้ชายเหมือนกัน พี่ไม่ต้องรักผมก็ได้ แค่ให้ผมได้คุยได้โทรหาพี่บ้างได้ไหมครับ”
“ไม่ได้โว้ย กูไม่อยากคุยกับมึง” กูแกะมือที่รัดแน่นอยู่ออก แต่....มันไม่หลุดว่ะ
“ฮือๆๆ พี่ต้านสงสารผมบ้างเถอะครับ ผมต้องอาศัยความกล้าตั้งมากมายเพื่อที่จะได้คุยกับพี่ แต่พี่ก็ใจร้าย ไม่ใยดีผมบ้างเลย พี่ต้านทำไมใจร้ายอย่างนี้ล่ะครับ ฮือๆ” แกล้งบีบน้ำตาอีกแล้วเหรอสาด สุดทนแล้วนะเว้ย เสียเวลากรู
“เฮ้ย ปล่อย! กูรำคาญ!” คราวนี้ไม่ปล่อยก็ต้องเล่นแบบเจ็บๆ ล่ะวะ กูบีบข้อมือมันเต็มแรงจนไอ้น้องแทนต้องรีบปล่อย แถมร้องโอ๊ยเสียงลั่น
“ฮืออๆๆ พี่ต้านผมเจ็บ” กูถอนหายใจแรงแล้วสะบัดมือมันทิ้ง
“โทดนะน้องแทน กูรักคนได้แค่คนเดียว และมึงก็รู้แล้วว่าใคร กูไม่ได้จบเอมบีเอ จะได้บริหารเวลาให้คนนั้นคนนี้ไปทั่ว ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ใครที่่มันคิดจะมาขวางทางกูกับแฟนกู .......กูเอาตาย!”
“ฮือๆๆๆ” ไอ้น้องแทนยังนั่งร้องให้ไม่หยุด เห็นแบบนี้กูก็ไม่ได้ใจอ่อนหรอกว่ะ
มันเป็นเรื่องปกติ สำหรับการรักเค้าข้างเดียว มีคนนึงต้องเจ็บ แต่ก็ไม่นานหรอก เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา
H
........thank you! :กอด1:
-
หายากนะเนี่ย
ผู้ชายรักเดียวใจเดียวอย่างต้าน
ยกนิ้วให้เลย o13
-
แทนทำไมทำตัวน่ารำคาญจัง
น้องอิฐเป็นอะไรไป ส้มกับแทนทำไรอิฐเนี่ยย
ต้านโหมดโหด(อีกแล้ว)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นู๋อิฐโดนพวกมันตบหรอ
อ๊ายยยยยยต้านจัดการเลย :z6:
:กอด1:ต้านแบบว่าสุดๆอ่ะ
อยากได้ผู้ชายแบบนี้สักคน
ถึงจะขี้หึงไปหน่อย แต่ยอม
-
หวังว่างานจริง คงจะไม่วุ่นวายแบบนี้่นะ
สงสารอิฐอ่ะ ไม่รู้โดนบรรดากิ๊กพี่ต้านแต่ละคน
รังแกอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้????
-
ง่ะ ใครทำร้ายอิฐฟะ
ยัยผีเน่ายังกิ๊กเก่าโผล่หน้ามาให้เห็นอีกนะ
ไอ้ต้านเเกจัดการเรื่องกิ๊กเก่าๆ ด่วนเลย
-
พี่ต้านเจ๋งสุด ด !
น้องอิฐเป็นอะไรรึป่าวอ่า า
-
น้องอิฐเป็นอะไร T________T
อย่าได้มีอะไรมาบีบคั้นใจอีกเลยนะ :monkeysad:
-
o22 มาจิ้มก่อนอ่ะ ยังไม่ได้อ่าน แต่อ่านรีผ่านๆแล้ว :serius2:
ไปอ่านก่อนนะ เหอๆ
กอดๆๆๆๆๆ :กอด1: ไรเตอร์
-
อิฐจะโดนเปล่าอะน่าเป็นห่วงอยู่
แต่พี่ต้านสุดยอดมาก
-
แทนน่ารำคาญมากกกกกกกกกก :angry2:
ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับอิฐอ่ะ ดูอิฐแปลกๆไป :เฮ้อ:
-
คืออิน้องแทนคะ...เธอต้องใช้ความกล้ามาคุยกับพี่ต้าน
แล้วตอนที่เธอไปรังแกน้องอิฐ มันไม่ต้องใช้ความกล้าเลยเพราะมันเป็นสันดานอะไรอย่างนี้ใช่มั้ยคะ
อย่าว่าแต่พี่ต้านเลยค่ะที่ไม่รัก ใครๆก็คงรักเธอไม่ลงหรอกค่ะ นิสัยมากกกก :beat:
สงสารน้องิฐ โดนรุมแกล้งอีกแล้วสิเนี่ย แก้มแดงๆเพราะโดนอิสองตัวนี้ตบใช้มั้ย
พี่ต้านเอาคืนให้น้องอิฐด่วน ปกตินี่ไม่ชอบให้ใช้กำลัง แต่มันหลายครั้งแล้ว ไม่เจอของจริง สงสัยไม่หยุด
ย้าววว ยาววว เพราะมันอินนนน :laugh:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะ
-
อย่ามารังควาน อิฐกับพี่ต้านเลยเหอะ
แอบเซง - -*
-
ไปช่วยน้องอิฐเร็ว
ฉลาดให้ถูกเวลานายต้าน
-
เยี่ยมมากต้าน o13
ชัดเจน เด็ดขาดแบบนี้แหละดีแล้ว
ขนาดโหดๆเหี้ยมๆขนาด ยังมีคนมารักมาชอบเยอะไปหมด
เหนื่อยแทนทั้งต้าน ทั้งอิฐ
-
ต้าน ยังมีในสต็อคเหลืออีกมากไหม สงสารอิฐอะ
-
:call:
-
:z10:
-
ไรเตอร์หายไปหนายยยย
จะครบยี่สิบสี่ชม.แล้วจ้า
ให้ไว...ให้ไว
-
ต้องขอโทษทุกท่านที่รอด้วยเจงๆ นะ
พอดีซ่อมพีซีอยู่ ล้างของเสียทั้งวัน
กลางคืนก็มีดริ๊งค์ เพิ่งฟื้น
เดี๋ยวมาต่อให้นะ ขอแก้คำผิดและขอนอนก่อน 55
ซียู ซูน... :a5:
-
:call: :call: +1 :L2:
-
แทนจะเฟคไปถึงไหน แอ๊บเหลือเกิน รำคาญมากมายอ่ะ :angry2:
ไอ้ต้านจัดไป อย่าได้แคร์มัน
-
รอๆ
-
70
#
“โทษนะ รอนานไหมอิฐ” เหอะๆ น้ำเสียงกูเมื่อกี้กับตอนนี้แม่งโคตรต่างกันลิบลับ กูเดินมาถึงก็เห็นอิฐนั่งหลบมุมเล่นกล้องอะไรของมันอยู่ก่อนแล้ว
“..........นาน” พูดน้ำเสียงปกติ ไม่มีร่องรอยความงอนหรือน้อยใจใดๆ
“โทษนะๆ ยุ่งๆ อยู่ แล้วนี่ไปทำไรมาทำไมแก้มแดงๆ มีใครมาทำอะไรรึเปล่า?" กูถามอย่างสงสัย
".....ผมนอนทับหน้าตัวเอง" มันตอบแล้วลุกขึ้นยืน กูมองจับผิด แต่อิฐยักคิ้วยิ้มมุมปากแถมเอื้อมมือมาจับมือกู
"ไปพี่ ของเยอะใช่ไหม”
"ไปทำอะไรมา?" กูยังไม่ยอมเดินตามแรงดึง
"ไม่ได้ทำอะไร ก็รอพี่อยู่เนี่ย เห็นว่าแทนกับพี่ส้มอยู่ด้วยเลยไม่อยากเข้าไป"
"สนอะไรพวกมัน พี่ไม่ได้เชิญ"
"ก็ไม่อยากมีเรื่องนี่ เหอะน่า.....อิฐไม่เป็นอะไรจริงๆ อย่าโมโหดิ่" มันเอาหัวมาไถแขนกู อ้อนเหมือนลูกแมวอีกแล้ว
"ถ้าใครมาทำอะไร รีบบอกพี่เลยนะ" กูยกมือขยี้ผมนิ่มเบาๆ
"อื้ม! ไป เก็บของกลับบ้านกัน เย็นมากแล้ว"
เออ อะไรต่อมิอะไร.... เห็นแล้วอยากจะทิ้งแมร่งซะตรงนั้น โดยเฉพาะตุ๊กตา กูบอกไม่ชอบตุ๊กตา แม่งก็ซื้อกันมาอยู่นั่น ที่ห้องกูไม่มีสักตัวหรอก เกะกะ มองแล้วน่ารักได้แค่ไม่กี่นาที ก็ไร้ประโยชน์สำหรับกู ใครเอามาให้บริจาคแมร่งหมดอ่ะ
อิฐเดินไปโดยไม่พูดอะไร มันเดินไปโกยๆ ดอกไม้กับตุ๊กตามาอุ้มไว้ด้วยมือสองข้าง ตอนนี้คนอื่นเพื่อนกู พวกน่ารำคาญทั้งหลายแหล่ หายไปไหนหมดแล้วไม่รู้
“ถือไหวป่าว แบ่งมานี่มา” กูเดินตามอิฐพลางถามไปด้วย
“......................” แต่ เฮ้ย มันเงียบว่ะ
“โกรธไรพี่ต้านรึเปล่า ไม่พูดกับพี่ล่ะอิฐ?”
“.........เปล่า ไม่รู้จะพูดอะไร” มาถึงรถ ก็เปิดกระโปรงท้าย โยนทุกสิ่งอย่างลงไปกองรวมกัน........ เห็นแล้วก็น่าดีใจอยู่หรอกมั้ง
“มา เดี๋ยวพี่ขับเอง” กูขอกุญแจรถอิฐ มันก็ยื่นให้แล้วอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามเงียบๆ อืม...... มันเงียบ
ที่จริงแล้ว อิฐมันก็เงียบโดยไร้เหตุผลบ่อยๆ คือถ้ามันไม่มีอารมณ์จะพูด มันก็ไม่พูด
หรือบางที มันอาจจะมีเรื่องไม่สบายใจ มันก็ไม่พูด
หรือ..... มันสบายใจ มันก็ไม่พูด มีแบบนี้เหมือนกัน
และในขณะที่ดูเหมือนจะอารมณ์ดี บางทีมันก็มีเรื่องกลุ้มใจ แต่แสดงออกอีกแบบ....
คือกูก็เดาอาการอิฐไม่ค่อยถูก ไม่รู้มันเป็นไรของมัน
ก็ได้แต่วิตกจริตสงสัยในตัวตนที่กูพยายามจะเข้าใจอยู่แบบนี้
#
“คืนนี้พี่จะไปกินเลี้ยงกับเพื่อนนะ ไปป่ะ?” กูหันไปถามอิฐ ซึ่งตอนนี้มันกำลังก้มๆ เงยๆ ถ่ายรูปกูอยู่ในรถ.....
“ไม่” ตอบสั้น...
“ติดเจ้าพระยานะ ชอบน้ำไม่ใช่เหรอ เห็นสะพานพระรามแปดชัดด้วยนะ” ก็ไม่อยากทิ้งมันไว้คนเดียวนี่หว่า...
“ไม่อ่ะ” เออ ไม่ไปก็ไม่ไปวะ ขี้เกียจตื๊อ
"เป็นไร หึงพี่เหรอ?" เดาเอา ก็กิ๊กเก่ากูมาเพียบเลยวันนี้
"หวง" อิฐตอบสั้น
"ไม่หึงสักนิดเลยอ่ะ?"
"ถ้าพี่ต้านชอบเค้า ผมถึงจะหึง"
"ฮะๆ ไม่มีทาง ก็บอกแล้วไง ว่าพี่ชอบน้องอิฐคนเดียว"
"ชอบผมก็อย่าให้คนอื่นกอดดิ" อ้าว... เวรซะแล้วกรู
ตอนถ่ายรูปรวมแม่งใครต่อใครไม่รู้มาเบียดมากอด อัดทั้งสี่มุมกูก็ไม่รู้จะอยู่ในสภาพไหนนี่หว่า
"พี่ไม่ได้ให้" กูรีบแก้ตัว "..อิฐก็เห็นพี่โดนอัดจนแบน จะออกมาก็ไม่ได้ ทั้งมือทั้งไหล่ทั้งคอ มือใครต่อมือใคร มั่วไปหมด พี่ไม่ได้ตั้งใจให้ใครมากอดนะอิฐ"
"อ่านะ...พูดนิดเดียวแก้ตัวซะยาวเลย"
"ก็ไม่อยากพูดนิดเดียว แล้วเข้าใจผิดซะยาวนี่หว่า" อิฐพยักหน้า แบบเซ็ง... เหอะๆ กรูไม่ผิด
พอไปส่งอิฐที่บ้านกู มันก็เดินขนของท้ายรถเดินเข้าบ้านไปเลย มีเด็กมาช่วยอีกสองคนก็หมด
“เอาดอกไม้ไปใส่แจกันนะพี่ต้าน” อิฐบอก ตอนกูกำลังจะเข้าไปอาบน้ำ
“ตามใจ ของขวัญอยากแกะเล่นก็แกะเลยนะ” เห็นอิฐแล้วนึกถึงเด็กตอนดีใจได้แกะของขวัญ ประมาณนั้น... เหอะๆ
กูออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เจออิฐแล้ว สงสัยมันเอาดอกไม้ไปจัดข้างล่างมั้ง...
“อิฐล่ะ?” แต่งตัวเสร็จเดินลงมาหามันก็ไม่เจอ กูเลยถามเด็กในบ้านที่ผ่านมาคนนึง
“กลับไปแล้วค่ะ”
หา! อะไรวะ จะกลับก็ไม่ยอมบอกกูสักคำ...
จะว่าแปลกไหมที่เป็นแบบนี้ ไม่แปลกหรอก... แต่กูไม่เคยชินสักที
และบางทีกูอาจจะรู้สึกไปเองก็ได้ว่ามันดูแปลกไป
กูโทรไปหาอิฐ ถามว่าถึงไหนแล้ว แต่มันตอบว่าออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์เดี๋ยวกลับ
เออ กูงง........ แม่งไปไหนก็ไม่บอกใคร เค้าเลยเข้าใจผิดว่ามันกลับบ้านไปแล้ว
นิสัยนี้แก้ยากจริงๆ อิฐก็ขอโทษกู บอกว่าลืมบอกก่อน ที่จริงกูก็ห่วงที่มันเป็นแบบนี้
แต่อีกใจก็อยากจะปล่อยให้มันเป็นอิสระ ทำตามใจตัวเองบ้าง
เฮ้อ..... เอาไงกับมันดีวะเนี่ย
ทำตัวน่าเป็นห่วงอยู่เรื่อย
กูไปถึงร้านอาหารก็สองทุ่ม เพื่อนนั่งหน้าสลอนกันเพียบพร้อม.....
แต่....ที่ขัดตากูก็คือ ไอ้น้องแทน ทำไมมันมาเจ๋ออยู่ตรงนี้ได้วะ
“สวัสดีครับพี่ต้าน” มันยกมือไหว้กูแถมยิ้มแย้มแจ่มใสน่าเอาเท้ายัน กะแล้วว่าที่มันร้องไห้เสียใจจะเป็นจะตายเมื่อตอนเย็นคือละครน้ำเน่า
“ใครเชิญเมิงวะ?” กูถามเสียงหาเรื่อง ..เหมือนเดิม
“กูชวนเอง” ไอ้เชี้ยโอม มึงนี่นะ แกว่งเท้าหาเสี้ยนเสียแล้ว
“ก็เห็นน้องเค้าบอกว่าอยากขอโทษในเรื่องที่มึงเข้าใจผิดอยู่ กูเลยชวนมา” มึงชวนหรือมันขอตามมากันแน่วะ เออ ช่างแม่งเหอะ เรื่องนั้น
กูไม่ตอบอะไรอีก ไม่อยากพูดเรื่องมัน เสียน้ำลายเปล่า อยากทำเชี้ยไรก็เรื่องของมัน กูไม่สน
กูนั่งกินข้าว ปนฟังเพื่อนๆ พล่าม ไซโคที่กูไม่แดรกเหล้า เรื่องใหญ่มากไหมนี่สาด... กูไม่กินเหล้าแล้วมันหนักส่วนไหนของพวกมึง
ถ้ามันหนักมากนัก กูจะกลับ ที่จริงเข้าใจดีเลย ว่าทุกคนกิน แล้วกูเจ้างาน ไม่กิน มันดูแปลก
แต่กูสัญญากับอิฐไว้แล้ว สัญญาอันไหนที่จริงจัง กูก็จะทำตามนั้น....
ที่จริงเพื่อนมาเยอะก็แอบดีใจ แต่อีกใจ...ก็คิดถึงเมียกูอยู่เรื่อยๆ
กูนั่งฟังพวกมัน พล่าม บ้าบอคอแตก ทั้งเรื่องทะเลาะกับแฟน ขับรถฝ่าไฟแดงเจอใบสั่ง ท่อประปาหน้าบ้านแตก ได้ลวนลามเด็กน่ารัก เมียมีชู้ น้ำท่วมซอย เจ้านายด่า สารพัดพวกมันจะเอามาเล่า กูฟังบ้างไม่ฟังบ้าง...
จนมีอยู่ช่วงนึงไอ้น้องแทนเดินมาหยุดข้างเก้าอี้กู
“พี่ต้าน ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมครับ?” กูใช้หางตามองมัน... จะเอาไงกับกูอีกละมึง
“เรื่องเมื่อตอนเย็น ผมขอโทษนะครับ ผมมันไม่ดีเอง แต่ผมไม่ได้มีเจตนาจะไปแทรกกลางระหว่างใครจริงๆ นะครับ” ไอ้นิคที่นั่งอยู่ข้างๆ กูเริ่มสนใจหันมาฟัง กูไม่อยากให้ไอ้แทนพูดถึงอิฐ เดี๋ยวพวกเพื่อนๆ กูจะมาถามในสิ่งที่กูไม่อยากตอบอีก
“ช่างเหอะ ยังไงมึงก็น้องคณะกู” มันจะคิดได้จริงหรือไม่ กูไม่รู้ แต่ให้มันคิดนิดนึงว่ากูรุ่นพี่มัน เรื่องไหนไม่ควรเสือก อย่าเสือก
“.......ขอบคุณครับที่ยังเห็นผมเป็นน้องพี่อยู่” มารยาชิบหายเลยไอ้นี่
“เออ อย่าทำอะไรเหี้ยๆ อีกก็แล้วกัน” ก็ได้แต่หวังว่ามันจะเลิกยุ่งกับกูและอิฐอ่ะนะ...
“ครับ ถ้าพี่ต้านยังเห็นผมเป็นน้องอยู่ งั้นช่วยพูดกับผมดีๆ ไหมครับ แล้วก็คุยกันเหมือนที่พี่คุยกับน้องคนอื่น” กูหรี่ตามองมัน สัด! ได้คืบจะเอาศอก
“กูก็พูดแบบนี้กับทุกคน” ชักจะรำคาญแม่งแล้วนะนี่
“ไม่จริง ทีกับอิฐ พี่ไม่เห็นทำเย็นชาแบบนี้เลย”
ไอ้เชี้ย...... กูว่าแล้ว
“......นี่มึงแกล้งโง่ หรือว่ามึงควายจริงๆ วะ” กูเริ่มหันไปมองมันเต็มๆ ตัว ว่าจะไม่เสวนากับมันให้เสียปากแล้ว แต่แม่งก็ยังกวนไม่เลิก
“ครับ ผมรู้ครับ ว่าอิฐเป็นน้องคนพิเศษ แตะต้องไม่ได้!”
“เฮ้ยย คุยไรกันวะ ทำไมดูซีเรียสกันจัง” เสียงตะโกนถามข้ามมาอีกฝากของโต๊ะ
“คุยเรื่องแฟนพี่ต้านครับ” ไอ้แทนโพล่งขึ้น
ไอ้สัด ปากมึงสงสัยต้องเจอเลือดสักทีล่ะมั้งเนี่ย
กูลุกขึ้นคว้าคอเสื้อไอ้แทนกระชากขึ้นด้วยความโมโห
“บอกแล้วใช่ไหม! อย่าเสือกเรื่องของกู!” กูพูดยกกำปั้นจะฟาดหน้ามัน แต่โดนดึงมือไว้ชั่วเสี้ยวอึดใจทั้งกูและไอ้แทนก็เจอจับแยกออกจากกัน
“พี่ต้านโกรธอะไรครับ ผมแค่ชมว่าแฟนพี่น่ารัก แถมมีคนมาชอบเยอะอีกต่างหาก”
“ไอ้สัดนี่!”
“เหี้ย มีเรื่องอะไรกันอีกแล้ววะ แค่ตอนเย็นมึงยังอาละวาดไม่พออีกรึไง” ไอ้โอมด่ากูอีกแล้ว สงสัยเจอความแรดของไอ้แทนไปเต็มๆ เพราะตอนกูมาก็เห็นพวกมันคุยกันหนุงหนิงอยู่
“มึงไปให้พ้นหน้ากูเลย!!” กูไม่สนไอ้โอม แต่หันไปไล่ไอ้แทน
“จะให้ผมไปจริงเหรอ พี่ต้านไม่อยากรู้เหรอว่าตอนที่พี่อยู่ในหอประชุม อิฐแอบไปทำอะไรกับใคร” สัดนี่ ยังไม่หยุด
“นี่ไงครับ พี่ลองถามพี่ก้องดูสิ ว่าคนที่เค้าไปนัวเนียด้วยตอนบ่ายน่ะเป็นใคร” พูดจบไอ้ก้องลุกขึ้นมาบ้าง มันมองหน้ากูอึ้งๆ
กูก็มองมันแบบอึ้งๆ อยู่เหมือนกัน
“ไอ้ต้าน............. อิฐ......เป็นเด็กมึงเหรอวะ!?” ไอ้ก้องถามสีหน้าตกใจ ก็นะ... ไอ้เนี้ย เพื่อนรู้หมดแล้วว่ามันเป็นไบ แต่กูเนี่ยสิ...
“เฮ้ย อะไรวะ ไอ้ต้าน มึงเป็นเกย์เหรอ!?”
จากนั้น เสียงที่ตามมาก็คือ...
“หา...ไอ้ต้านเป็นเกย์..............!!!”
พอประสานเสียงจบ พวกไอ้ลิฟท์ก็ตะโกนแข่งกันมาเลย
“กูกะแล้วว่ามึงต้องเป็นเกย์”
“ตอนนั้นแม่งก็สงสัยอยู่ว่าทำไมมึงกับอิฐ ถึงดูห่วงกันแปลกๆ”
“ถ้าไอ้กล้าไม่หลอกพวกกูก็รู้ไปนานแล้วว่ามึงเป็นเกย์”
“มึงกลายเป็นเกย์ไปได้ยังไงวะเนี่ย”
“อะไรเข้าสิงมึงวะ”
“ไม่อยากเชื่อมึงชอบผู้ชาย แล้วผู้หญิงที่มึงคบอ่ะวะ เก็บไว้ซอกไหน”
“มึงคบผู้หญิงบังหน้าใช่ไหมนี่”
“เป็นเกย์มันสนุกตรงไหนวะ?”
“มึงเป็นเกย์หรือมึงคบเกย์วะไอ้ต้าน”
เหมือนตอนนี้กูกำลังถูกเพื่อนนับสิบรุมกินโต๊ะอยู่..... สารพัดคำถาม สารพันคำพูด
กูฟังแล้วมีแต่คำว่า เกย์ เกย์ เกย์ เต็มไปหมดจนกูอยากจะอ้วกคำว่าเกย์ออกมา
“นี่มึงไม่คิดจะพูดอะไรสักหน่อยรึไงวะ หรือว่ามึงเมาน้ำเปล่าไอ้ต้าน?”
“มึงจะให้กูพูดตอนไหนล่ะไอ้สัด!” เล่นเห่าหอนกันเสียงดังจนกูพูดแทรกไม่ได้เลย
โต๊ะอื่นแม่งก็เริ่มหันมามองพวกกูละ..... เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย ที่กูรู้สึกรำคาญที่ตัวเองเป็นเกย์
“โอเคๆ กูเงียบละ... งั้นขอถามเน้นๆ เลยนะ มึงเป็นเกย์ใช่ไหม?” ตอนนี้ทุกคนเงียบตั้งใจฟังคำตอบกูมาก
“เออ!!!!” กูตะคอก
“ช้อคว่ะ” มีเสียงนึงลอยขึ้นมา
“ไม่อยากเชื่อว่ามึงจะเป็นจริงๆ”
เกิดความเงียบขึ้นอีกครู่นึง กูมองรอบๆ โต๊ะ บางคนมีสีหน้าอึ้ง บางคนก็ดูแหยงๆ กู
“อิฐแฟนมึงเหรอ?” คำถามนี้ไอ้ก้องเป็นคนถาม
“ใช่!” กูหันไปจ้องมัน สิ่งที่ต้องทำแมร่งลืมหมดเพราะความหึง
“มึงทำอะไรแฟนกู?” กูถามกลับ
ไอ้ก้องเงียบไปชั่วอึดใจ...
“แค่นั่งคุยกัน อืม....กูเห็นเค้าอยู่คนเดียวเลยไปนั่งเป็นเพื่อน .......เหอะๆ มึงอย่ามองกูอย่างนั้นดิวะ คนนี้จริงจังเหรอมึง” ไอ้ก้องยิ้มแห้งๆ ถาม
“จริงจังไหม กูก็กระทืบคนที่ลวนลามแฟนกูจนเกือบตายเข้าโรงบาลมาแล้ว”
หน้าไอ้ก้องซีดขาวขึ้นมาทันที
“พี่ก้องก็บอกพี่ต้านไปสิครับ ว่าอิฐเต็มใจให้พี่ทำอะไร?” ไอ้แทนสอดขึ้นมาอีก แม่งกูอยากจับคอมันเหวี่ยงลงเจ้าพระยาจริงๆ
“มึงยังกล้าเสนอหน้าอยู่อีกเหรอ กูบอกให้กลับไปไง ไป! หรือมึงจะแดรกตรีนกู!” กูย่างสามขุมเดินไปถีบเก้าอี้ใส่ตัวไอ้แทนเต็มๆ ให้มันได้ชิมออร์เดิร์ฟก่อนเมนคอร์ส
"ไอ้ต้าน มึง.....เดี๋ยวเจ้าของร้านเค้าก็มาไล่เราออกหรอก อายบ้างสิวะ" ไอ้โอมว่า ตอนไอ้แทนวิ่งเข้าหลบหลังมัน
“โอม มึงพาไอ้เชี้ยนี่ไปไกลๆ กูเลย ก่อนที่กูจะหมดความอดทน”
“ไม่ ผมไม่ไป พี่โอมครับ ดูสิ พี่ต้านจะต่อยผมอีกแล้ว”
ไอ้เวรนี่... มึง หน้าด้านจริงๆ
“เฮ้ย ใจเย็น อย่าเว้ยไอ้ต้าน โอมมึงพาน้องเค้ากลับไปเหอะ พวกกูไม่ไหวขึ้นมาน้องแทนเลือดกลบแน่นะเว้ย เร็วดิ!!” ไอ้เก่งหันไปตะคอกบอกไอ้โอม มันเลยกึ่งจูงกึ่งลากไอ้แทนออกไป จังหวะนั้นเด็กในร้านก็เข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ก็พอดีตัวปัญหามันไปแล้วเหตุการณ์เลยกลับมาปกติอีกครั้ง
กูทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้อย่างหงุดหงิด ไอ้เชี้ยแทน..... กูโกรธมันสัดๆ ถึงขนาดจินตนาการว่าได้กระชากคอเสื้อมันขึ้นมาแล้วอัดกำปั้นเข้าหน้ามันเป็นสิบทีจนฟันกระเด็นหลุดออกมา
“ห่าเอ๊ย! เสือกพาแม่งมาทำไมวะ!!”
“ใจร่มๆ หน่อยมึง มึงมีเรื่องอะไรกับน้องแทนวะถึงดูเกลียดกันซะขนาดนั้น” กูเล่าให้เพื่อนฟังแบบคร่าวๆ รวบรัด แต่สาดโคลนไอ้แทนแบบถึงเครื่องใน
“เหอๆ อย่างนี้เองเหรอวะ สงสัยต้องไปเตือนไอ้โอมละ ไอ้นี่เจอคนขี้อ้อนหน่อยเดียว ใจอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟเลย”
กูนั่งสงบใจได้สักพัก เหลือบไปเห็นไอ้ก้องยังนั่งก้มหน้าดูเหมือนวิตกอะไรอยู่
อืม.... ที่จริงกูก็ยังไม่เคลียร์เรื่องที่มันเข้าไปจีบแฟนกู
แต่ประเด็นอยู่ที่ว่า กูจะปล่อยมันไป โดยแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้
หรือกูจะเล่นงานมัน โดยสาวไส้มันออกมา
“มึงมีอะไรจะบอกกูไหมก้อง?” สรุป...ให้มันตัดสินชะตาชีวิตมันเองดีกว่าว่ะ
“เอ่อ... เรื่องอิฐน่ะเหรอ?” กูพยักหน้า
“ก็...ไม่มีอะไร คุยด้วยสนุกดี”
“........................” กูจ้องมันตาเขม็ง.... สัด ถ้าจะพูดแบบอ่อนซ้อมแบบนี้ มึงอย่าพูดเลยจะดีกว่า
“คือ...........” ไอ้ก้องกลืนน้ำลายไปอึกนึง
“กูหอมแก้มเค้า แต่...อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะเว้ย ก็น้องเค้าเต็มใจ ไม่ได้ว่าอะไร กูเลยหอม กูไม่ได้ไปบังคับฝืนใจอะไรเลยนะเว้ย”
“..........กูไม่เชื่อ........” สีหน้ากูบอกว่าไม่เชื่อ อิฐไม่ทำอย่างนั้นแน่
“ไม่เชื่อมึงถามไอ้นิคก็ได้ จริงป่ะ กูขอแล้ว น้องเค้าก็ให้นะ ใช่ป่ะนิค?”
“......เอ่อ...เออ ใช่” ไอ้นิคตอบ “กูไม่ได้จะบอกว่าแฟนมึงง่ายนะเว้ย แต่น้องเค้าไม่ถือสามากกว่า”
ไอ้ก้องพูดต่อ
“กูไม่รู้ว่าเป็นแฟนมึง กูถามแล้วน้องเค้าบอกไม่มีแฟนกูก็เลยเต็มที่ ไม่ใช่ความผิดกูนะเว้ย ก็กูไม่รู้จริงๆ”
“........มึงอย่ามาโกหก!”
“เฮ้ย กูไม่ได้โกหก กูจะไปโกหกมึงทำไมวะ พรุ่งนี้กูก็กลับออสแล้ว มึงอย่าซีเรียสมากเลยนะเว้ย กูว่าอิฐก็คงไม่คิดอะไรด้วย แค่เล่นๆ กัน มึงก็อย่าไปดุน้องเค้าล่ะ”
"แค่เล่นๆ เหรอ!?"
"ห่า กูก็ดูอยู่ มึงไม่เชื่อไงวะ" ไอ้นิคว่า
"เออ ไม่เชื่อก็ไปถามเด็กมึงเลย" ไอ้ก้องสมทบอีกตัว......
"เฮ้ย พอได้แล้วพวกมึง ไอ้ต้านจะรับปริญญามึงก็คุยเรื่องที่สร้างสรรค์กันหน่อยสิวะ มาๆๆ แดรกแอนด์ดื่ม ฉลองไอ้ต้านเรียนจบดีกว่าเว้ย เลิกๆๆ" ไอ้เชนมากันพวกกูออก แล้วลากมานั่งเก้าอี้ดีๆ
#
คืนนั้นกูไม่ได้กลับมานอนที่บ้าน...
แต่เลือกจะนอนคอนโดที่อยู่ฝั่งธนฯ เพราะมันใกล้ดี กูโทรบอกอิฐ มันก็ไม่ได้ว่าอะไร.....
อืม.... กูจะไปไหน ทำอะไร กับใคร มันไม่เคยว่าอยู่แล้ว
เพิ่งรู้สึกว่ามีแฟน แต่โคตรเป็นอิสระ ก็ตอนอยู่กับอิฐเนี่ยล่ะวะ
ขนาดกิ๊กกู.... แม่งยังไม่ปล่อยกูขนาดมันเลย
เฮ้อ....... นี่กูเป็นอะไรอีกแล้ววะเนี่ย กูอยากให้มันโทรจิกอยากให้มันหวงกูแทบคลั่งเหมือนคนอื่นเหรอวะ ไม่ใช่หรอก
กูช้อค..... ใช่ ช้อคมากที่ไอ้ก้องบอกว่าอิฐเต็มใจให้มันหอมแก้ม
......กูไม่เชื่อ……..
ที่กูกำลังเครียดจนปวดมวนในท้องอยู่ตอนนี้ไม่ใช่คำพูดของไอ้ก้อง หรือใครต่อใคร
แต่กูสงสัย.... ว่าทำไมอิฐถึงไม่บอกอะไรกูเลยต่างหาก
ทำไม?
หรือว่าจะต้องให้กูไปถามมันเองอีก..... กูไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ ว่ะ
แล้วที่ซวยบรรลัยยิ่งกว่านั้นก็คือ... เรื่องที่กูเป็นเกย์ แล้วก็เป็นแฟนกับอิฐ มันปิดเป็นความลับไม่ไหวแล้วอ่ะว่ะ
H
..........เมื่อคืนขอโทษทุกท่านที่รอด้วย มาต่อแล้ว... เหตุผลชี้แจงไปเมื่อเช้า ฮ่าๆๆ (เมา)
พอดีเรามีอีกเรื่อง... คิดว่าจะเอามาลง เป็นเรื่องเกี่ยวกับด้านมืดของคน (อีกแล้ว)
แต่คราวนี้นายเอกเป็นคนเล่า เรื่องจริงประมาณ 40% +/- เขียนไว้นานหลายปีแล้ว ยังไม่จบ ถ้าอยากอ่านก็รีเควสได้คับพี่น้อง จะเอามาลงให้ลองอ่านกันดู
แต่เรื่องมันมีความเชี้ยเยอะมากอยู่ ไม่ได้สวยงามซักเท่าไหร่ สรุปคือดาร์คอีกแล้ว ฮ่าๆๆ ยังไงก็ช่วยตอบกันด้วยนะคร้าบบ :pig4:
-
^
^
รายงานตัวอ่านทันแล้วค่ะ
แบบว่า.....เรื่องมันมากมายๆจริงๆ แล้วนี่มีหมอกลงในใจทั้งคู่อีกแล้ว
เฮ้อออออออออออ ขออนุญาตถอนใจยาวๆ
ส่วนอีกเรื่องที่ว่าดาร์คๆนั่น ถ้าไรท์เตอร์เอามาลงเราก็จะตามอ่านต่อไปค่ะ สู้ๆๆๆ
ปล.ตั้งแต่อ่านน้องอิฐเล่นกีต้าร์ร้องyour call ข้าพเจ้าย้ำคิดย้ำทำ ฟังไปไม่ต่ำกว่าร้อยรอบแล้ว นี่ก็ฟังอีกแล้ว หงิงๆ
-
^
OH! มีคนชอบ your call เหมือนเราแว้ว...
เวอร์ชั่นใน youtube เราว่ามันเพราะกว่า demo
เหมือนจะ cover ใหม่อ่ะ...
ส่วนเรื่องที่ว่า... ไม่ค่อยมีสต๊อค ถ้าอัพก็คงได้ไม่บ่อยนะ
ที่สำคัญเป็นคนคิดชื่อเรื่องได้ห่วยมาก เพราะงั้น...
ทำไงดี?
-
จิ้มๆๆๆๆ
ว่าแต่ไรท์เตอร์ชื่อไรคะเนี่ยจะได้เรียกถูก
เชื่อใจอิฐไว้ต้าน
ใครมันจะไปยอมรับว่าทำผิดล่ะ แล้วก้องกะนิคก็เพื่อนกันต้องเข้าข้างกันเป็นธรรมดา ที่อิฐไม่พูดเพราะไม่อยากให้ต้านผิดใจกะเพื่อนมากกว่า
แล้วที่แก้มแดงเพราะอิฐเช็ดแก้มแรงๆเพราะขยะแขยงที่ไอก้องหอมนะสิ :angry2:
ส่วนเรื่องใหม่ที่ว่า จัดมาค่ะ อ่านได้หมด
-
:เฮ้อ: ขอถอนหายใจแบบแรงๆทีนึง
ปวดหัวว่ะ ปัญหาเข้าตลอด
รู้สึกว่าไอ้น้องแทนนี่ ถ้าไม่โดนแบบไอ้ยูซักที ก็คงไม่หุบปากง่ายๆ
-
:z13:
จิ้มทะลุถึงคุณ sukie_moo
ชื่อ โบ ค่ะ & แบงค์ คับ
ช่วยกันเขียน เลยเดี๋ยวค่ะเดี๋ยวครับ ฮ่าๆๆ
แล้วคุณ sukie ชื่อรายคะ?
ยินดีที่รู้จักทุกคนเน้อ
-
ตกลงต้านควรเชื่อใจอิฐไหม?
ชักไม่แน่ใจไปหมดแล้ว
-
รู้สึกว่าไอ้น้องแทนนี่ ถ้าไม่โดนแบบไอ้ยูซักที ก็คงไม่หุบปากง่ายๆ
^เห็นด้วยอย่างแรงจ๊ะ
ดาร์คไม่ดาร์ค ถ้าจบแบบ happy ก็โอเคหมดแหละ
หลงรักคนแต่งสำนวนนี้ไปแล้ว ทำไงได้ :-[
-
อ๊ากกกกกกกกก
ใครก็ได้เอาไอ้แทน ไปเก็บที..ไม่กินตรีนไอ้ต้า จะกินตรีนกูแล้วเนี่ย... :m31:
เฮ้อ..ชีวิตมีแต่เรื่องแต่ราว...
คนเรารักกันนี่มันเหนื่อยขนาดนั้เลยเหรอเนี่ย... :เฮ้อ:
-
คือว่าไอ่แทนมันน่า :beat: และ :z6: มากๆอะ
ตัวเองไม่ได้ คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ใช่ป่ะ นิสัยมากค่ะ :เฮ้อ:
เรื่องใหม่ จัดมา อยากอ่านมากๆค่ะ :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปมมากไปมั๊ย
ไม่คลายซักเรื่อง
อ่านแล้วเครียด
-
Dark นี่ละค่ะ
Hard core นี่แหละค่ะ
ของหวานจานโปรดเลย^^
-
เอิ่มมม อ่านแล้วก็เครียดแทนพี่ต้านจริงๆๆๆ
ไม่อยากจะเชื่อ ว่าอิฐจะยอมให้หอมแก้มอะไรแบบนั้น
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปล. ขอยกมือสนับสนุนให้ไรท์เตอร์ เอาอีกเรื่องมาลงเลยค่ะ
ดาร์คๆ แบบนี้แหละ ที่ต้องการ......
-
:serius2: ดกิดอะไรขึ้นนนนนนนนนนนนนนน
ม่ายน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
อะไรยังไง?
-
ปวดตับจริงๆ มีเรื่องได้ตลอดสิน้า :เฮ้อ:
ไม่ว่ายังไงมันก็น่าเคลียดอยู่ดีสำหรับต้าน
แต่อยากจะซัดไอ้แทนจริงแม่งทำเรื่องตลอด
-
:L2: :L2: :z2:
-
อ่านไปแล้วก็หน้าเบี้ยวไปค่ะ
เรื่องนี้มันดาร์กมากมาย
อยากให้ทั้งคู่มีความสุขเร็วๆ
เฮ้อออ นี่เจอทั้งศัตรูและอุปสรรคเนอะ
พี่ต้านก็ใจเยนๆหน่อยละกัน
น้องอิฐมีอะไรก็ควรมาปรึกษาพี่เค้านะ
-
น้องอิฐคิดอะไรอยู่ พี่ต้านไม่เข้าใจ แล้วคนอ่านละ... มึนเข้าไปใหญ่...
รอดูกันต่อไป เมื่ีอความจริงไม่เปิดเผยก็ไม่มีใครสมควรเป็นคนผิด
-
รอพี่ต้านกะน้องอิฐตั้งแต่เช้าจรดเย็น
จนค่ำเลยเนี่ย
ตกลงว่าคุณน้องจะเคลียร์กันดึกๆใช่ม๊ายยย
กะด๊ายยยยย
แม่ยกจะรอ...ย่ะ
-
71
#
“เป็นเหี้ยไรไอ้ต้าน กูรอมึงแก้ดีเทลนานแล้วนะเว้ย เมื่อไหร่จะเสร็จสักทีวะสัส คนยิ่งรีบๆ อยู่” ไอ้กล้าบ่น ตอนมันเห็นกูนั่งเหม่อ
“...................” สติกูกลับมานั่งคลิกเม้าส์ต่อ นี่มันเครื่องจักรกลชัดๆ ห่างไกลจากความเป็นคนเข้าทุกวันแล้วกู
“มีเรื่องอะไรอีกล่ะ กูเห็นมึงเงียบมาสองวันละ เมียไม่ให้เอาไง?”
กูถอนหายใจ แล้วลองปรึกษาไอ้กล้าดู
“....กล้า มีผู้ชายคนอื่นมาหอมแก้มอิฐแล้วมันไม่ยอมบอกกูว่ะ” กูเล่าทั้งที่ตาและมือยังทำงานอยู่
"ห่า! แล้วใครจะบอกวะ เป็นมึงๆ บอกเหรอ?" ไอ้กล้าเองก็พูดไปทำงานไปเหมือนกัน
"อิฐก็รู้ว่ากูต้องไปเจอไอ้นั่น เออ เพื่อนกูเองไอ้ก้องน่ะ มันหอมแก้มอิฐ แถมบอกว่าอิฐเต็มใจให้มันทำอีกต่างหาก"
“เหอะๆ จริงเหรอวะ... น้องอิฐจะกล้านอกใจมึงเหรอ ไม่จริงม้าง... มึงดีกับน้องเค้าจะตายห่า”
“กูไม่รู้” เชื่อใจมันก็เชื่ออยู่....... แต่ไม่รู้ดิวะ กูไม่เข้าใจ ถ้าจะถาม ก็เข้าทำนองเดิมอีก คือกูรู้เรื่องทีหลัง แต่มันเสียความรู้สึกไปแล้ว
“คิดมากน่ามึง.... น้องอิฐคงไม่อยากให้มึงเครียดมั้งเลยไม่บอก ไอ้ก้องแม่งอาจจะขโมยหอมแก้มน้องเค้าก็ได้” กูก็คิดอย่างนั้น แต่ตอนนี้สับสน ไม่รู้จะเชื่อใครดี
“งั้นทำไมมันไม่ยอมบอกกูวะ”
“คงเหตุผลเดียวกับที่มึงไม่บอกน้องเค้าเรื่องไอ้แทนล่ะมั้ง เหอะๆ”
“.......................”
เหตุผลที่กูไม่พูดเรื่องไอ้แทน? คืออะไรวะ
กูลองคิด.... เพราะเรื่องมันบัดซบเหี้ยๆ ไง กูเลยไม่อยากเอ่ยถึง ไร้สาระ ไม่มีค่าแก่การจดจำ หรือแม้แต่จะนึกถึงแล้วเอามาพูดให้เสียอารมณ์
.........อืม...........
กูคิดแบบนี้ แล้วอิฐจะคิดเหมือนกูไหม?
พรุ่งนี้กูรับปริญญาจริงแล้ว... พ่อแม่และญาติๆ กูเลยจะไปร่วมงานด้วยนิดหน่อยพอเป็นพิธี...
ตอนเช้ามีไอ้เนตรกับแม่กูไป อ่อ ไอ้แชมป์แวะมาด้วย... ส่วนตอนเย็นพ่อกู พี่ธัน พ่อแม่พี่ธันจะไป
เหอะ นึกถึงหน้าไอ้พี่ธันแล้วยังเคืองมันไม่หาย....
“อิฐ พรุ่งนี้พี่เข้าหอประชุมแล้ว กลับมารอที่บ้านก่อนนะ ตอนเย็นค่อยไปใหม่” ไม่อยากปล่อยให้อยู่คนเดียวแล้ว... แม่งมีปัญหา มีเรื่องทุกที
“ทำไมอ่ะ อิฐรอที่คณะพี่ต้านก็ได้” มันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังนั่งเช็ดผมอยู่ปลายเตียงแล้วหันมาพูดกับกูที่นั่งพิงหัวเตียงจ้องมันอยู่
“รอคนเดียว เดี๋ยวแม่งก็มีเรื่องอีกอ่ะ ยังไม่เข็ดหรือไง?”
“........................” อิฐหันหลังกลับ
“ขอโทษ”
“......อะไร?” กูงง
“เรื่องใครต่อใคร...”
“อะไร!?” ยิ่งพูดยิ่งงง
“บางเรื่องถ้าพูดแล้วยิ่งทำให้พี่กังวล มันก็ไม่น่าพูด”
“........................”
“อิฐคิดอย่างนี้”
“แล้วอิฐล่ะ กังวลรึเปล่า?”
“ผมไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ลืม”
“ก็บอกแล้วไงว่าอย่าเก็บไว้คนเดียว ทำไมบอกแล้วไม่เลิกทำสักที ยิ่งไม่พูดกันรู้ไหมมันจะยิ่งทำให้พี่กังวลมากกว่าเดิม พี่รู้เรื่องเชี้ยอะไรมากมายจากปากคนอื่น แต่อิฐเงียบ... อิฐไม่พูด ไม่บอก แล้วอิฐจะปล่อยให้พี่เข้าใจผิดๆ อยู่แบบเนี้ยน่ะเหรอ?”
“ไม่พูดแล้วเรื่องมันจบง่ายกว่า”
“ง่ายกว่า แต่ทำให้พี่ไม่มั่นใจในตัวเราน่ะเหรอ มันไม่ดีเลยนะอิฐ”
คราวนี้มันหันมามองกูแบบเต็มตัวแล้ว....
“ที่พี่ไม่มั่นใจเพราะ?”
“................” กูไม่รู้ ตอบไม่ได้ มันเป็นเรื่องของความรู้สึก
“วันนั้นแทนมาตบผมคืน แถมพี่ก้องเพื่อนพี่ยังจะลวนลามผมอีก ให้ผมเข้าไปอยู่ในวงล้อมพวกนั้นอ่ะผมไม่เอาด้วยหรอก ผมถอยมาแล้วเรื่องมันก็จบง่ายขึ้น พี่ไม่ต้องทะเลาะกับเพื่อน แล้วก็ไม่ต้องไปต่อยไอ้แทนคืนให้ผม......”
“.......................”
“ผมไม่รู้เค้าพูดถึงผมว่ายังไง พี่ต้านสงสัยก็ถามผม แต่ถ้าพี่ต้านเชื่อเค้า ผมไม่มีอะไรจะพูด”
“พี่ไม่เคยเชื่อพวกแม่งเลย...พี่แค่สับสนว่าทำไมอิฐถึงไม่ยอมบอกก็แค่นั้น”
“อิฐรู้พี่ต้านชอบใจร้อนอ่ะ วันนั้นขนาดยังไม่ได้ไปฟ้องเรื่องแทน แค่พี่เห็นหน้าแทนก็อาละวาดซะวงแตก.... พี่ต้านจะรับปริญญาแล้วนะ อิฐไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่กว่านั้น ....อีกอย่างอิฐก็ไม่ได้โดนตบฟรี แทนก็เจอตรีนอิฐเหมือนกัน" เออ แฟนกูก็ใช่ย่อยเหมือนกันว่ะ
"ถึงจะต้องเก็บอะไรไว้บ้างมันก็ไม่เป็นไร เรื่องไม่ดี อิฐจำได้ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็ลืม”
"ก็พี่ไม่อยากให้อิฐเจอเรื่องไม่ดี" กูลุกไปคว้าตัวอิฐมากอดไว้แนบอก ที่ผ่านมากูสร้างปัญหาให้มันเองเหรอวะเนี่ย....
"เจอบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก สนุกดี"
"บ้ารึเปล่าวะ" คิดอะไรแปลกๆ แต่หน้ามันหมายความอย่างที่พูดจริงๆ ว่ะ แล้วจะให้กูทำไง
เฮ้อ... ทั้งหมดเพราะความสั่นคลอนในใจของกูเองจริงเหรอวะ
กูห่วง แล้วก็หวงมันมาก.... จนบางทีกูก็กลัวว่ามันจะเป็นอะไรไป ถ้ากูไม่อยู่ข้างๆ ตลอดเวลา
เป็นไปได้กูอยากเก็บมันเอาไว้ที่บ้าน ไม่ให้ใครเห็น ไม่ให้ใครแตะต้องซะด้วยซ้ำ
กูคงเป็นบ้าไปแล้วมั้ง
เพราะกูมันทำตัวเหี้ยเอง อิฐเลยไม่ไว้ใจที่จะบอกในสิ่งที่กูอยากรู้ ถ้ากูทำตัวดีๆ เป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ใช่อารมณ์ ไม่ใช้กำลังตัดสินปัญหา
มันก็คงจะไว้ใจแล้วก็สามารถพูดทุกเรื่องได้โดยไม่ต้องกังวลอะไร....
#
เช้านี้กูตื่นมาสภาพดีกว่าวันซ้อม เพราะนอนเต็มอิ่ม...
เนตรกับแม่กู แต่งหรูเลยว่ะ ออฟชั่นน่ากลัวโดนคนริษยามาก... แถมยังมีดอกไม้ช่อมหึมามาให้กูถือเป็นพรอพอีก
วันนี้กูทำหน้าที่ขับรถเอง เดี๋ยวแม่กับเนตรจะด่าเอาว่าใช้แฟนขับ
พอมาถึง ก็สเตปเดิมคือเป็นหุ่นขี้ผึ้งให้คนเค้ามาถ่ายรูป อ่อ แล้วก็มีรุ่นน้องมาบูมให้ด้วย เสียงดังดีจริงๆ
“ยิ้มหน่อยสิต้าน อย่าทำหน้าบึ้ง” แม่กรูดุ
“โธ่ แม่ครับ ต้านร้อน เมื่อยหน้าด้วย ยิ้มจนขากรรไกรแทบค้างแล้ว” ขอโอดครวญหน่อยเหอะ ร้อนมากตอนนี้...
“นั่นแหล่ะ ทำหน้าตาให้มันดีๆ หน่อย น้องอิฐเค้าจะได้ถ่ายรูปออกมาหล่อๆ ไง” อ่าๆ เดี๋ยวนี้เอาอิฐมาอ้างนะแม่
อิฐฉีกยิ้มเป็นทำนองให้กูยิ้มตาม .....เหอะ ก็ได้วะ ที่ยิ้มเพราะเห็นเมิงยิ้มหรอก น่ารักว่ะ อยากกอด.... แต่วันนี้คนเต็มพื้นที่เลย แม่ก็อยู่
เลยต้องให้ไอ้เนตรลวนลามแฟนกูแทนซะงั้น.... กูไม่ได้ขอเมิงเห๊อะ
กว่าจะได้เข้าหอประชุม อิฐมันก็เดินตามถ่ายรูปให้อยู่ตลอด ส่วนแม่กับไอ้เนตรต้องรีบกลับไปทำงานแล้ว ไอ้แชมป์ก็กลับไปเรียนแล้วเหมือนกัน
“น้องอิฐคร้าบ... พี่ร้อนมาซับเหงื่อให้พี่หน่อย” ไอ้ด้า ตะโกนมาจากสามแถวหน้า.... มันรีบวิ่งมาถ่ายรูปกับกูและไอ้วิน แถมพูดอ้อนเมียกรูได้หน้าตื๊บสัด กูตบหัวมันไปที
“เยสเป็ด ตบหัวกูหลายทีแล้วนะเมิง! น้องอิฐช่วยพี่ด้วยครับ” เชี้ยด้าตบหัวกูคืนแล้ววิ่งกลับไปที่แถวตัวเอง.... มึงนี่นะ กวนตรีนกูจริงๆ
“อ๊ะ ขอโทษครับ” อิฐถอยหลังไปชนเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง จากนั้นก็เจอสายตาเอียงอายแอ๊บแบ๋วเข้าให้.....เหอะ ถึงจะเป็นเด็กผู้หญิง! กูก็ไม่ยกเว้นให้นะเว้ย
“มาถ่ายรูปให้ใครเหรอคะ?” ถามแบบนี้ล่ะไม่เหลือ....
“แฟนครับ” อิฐตอบยิ้มๆ ได้ยินแล้วกูชื่นใจว่ะ....ฮ่าๆๆ
แฟนหนุ่ม โคตรหล่อด้วยนะ ต่อดิๆๆๆ
อิฐชี้นิ้วทำนองว่าขอเดินไปก่อน มันจะรีบหลบผู้หญิงคนนั้นไม่คุยต่อ กูพยักหน้าแอบเซ็งแทน
ระหว่างทางพวกกูต้องตั้งแถวเดินเข้าหอประชุมอย่างเป็นระเบียบ...
แต่คนที่กูไม่นึกอยากเจอเสือกกะโหลกมาตะโกนเรียกเสียงดังไปตลอดทางซะอย่างงั้น... จะใครซะอีกวะ ก็พวกผู้หญิงเก่าๆ ที่เคยคบด้วยนั่นแหล่ะ
จนถึงป่านนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าเลิกกันตั้งนานเป็นชาติแล้วแต่ทำไมยังทำเหมือนรู้จักสนิทสนมกับกูได้ปานนี้
"ป๊อปไม่เลิกนะเมิง" ไอ้วินแซวอีกแล้ว "ขนาดมึงฟันแล้วทิ้ง เค้ายังอยากจะเอามึงต่อ.... คิดไงวะผู้หญิงพวกนั้น" มันส่ายหัว
"เหอะ...ก็กูหล่อไง"
"ถุย อยากรู้จริงว่าไอ้คนหลงตัวเองอย่างมึง ทำไมไปตกม้าตายกับเด็กผู้ชายซะได้" เออ ก็ว่างั้น ไม่มีคำตอบว่ะ...
"แล้วนี่น้องอิฐหึงมึงป่าววะ กิ๊กมึงยกขบวนกันมาซะขนาดนี้" พูดเวอร์ไปป่าววะ มีไม่กี่คนเองเห๊อะ
"ไม่ว่ะ น้องเค้าเชื่อใจกู" กูตอบยักคิ้วให้มัน
"สราด... งี้ถ้ามึงโกหก น้องอิฐก็โดนมึงหลอกได้ง่ายๆ เลยสิวะ"
"เราไม่โกหกกันเว้ย" กูตอบแบบโคตรมั่นใจ เท่าที่คบกันมาไม่เห็นมันจะตอแหลกูสักที มีแต่พูดไม่หมด หรือไม่พูด ก็แค่นั้น..... เหอะๆ ทำไมฟังดูแอบแย่วะ
"อืม ก็ดีนี่หว่า นี่ถ้าน้องอิฐเป็นผู้หญิงมึงจะแต่งงานด้วยเลยป่ะ?" เหอๆ... ไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลยว่ะ
"ถ้าอิฐเป็นผู้หญิงกูคงไม่ชอบ" ทำไมน่ะเหรอวะ...
"มึงก็รู้ว่า element ที่สร้างคนๆ นึงขึ้นมา มันไม่ใช่มีแค่อย่างสองอย่าง"
"อืม มึงจะสื่ออะไรวะ?" ไอ้วินทำหน้างงหน่อยๆ
"สื่อว่าอิฐพอดีสำหรับกูแล้วไง"
"อ้วกกกก แหวะ แมร่ง เลี่ยน" ไอ้วินเบ้หน้า
"อิจฉากูก็บอกมาเหอะ ฮ่าๆๆ"
"แล้วมึงจะทำไงกับบรรดากิ๊กเก่าเมิงวะ?" ขายทอดตลาดมั้ง...ห่า
"มึงก็รู้ก่อนคบ กูตกลงไว้ว่าถ้าต่างคนต่างเบื่อ ไม่พอใจกัน ก็เลิกได้ทันที ไม่มีข้อผูกมัดใดๆ เพราะงั้นจะมาโวยวายด่ากูไม่ได้ ก็พวกนั้นแม่งยอมรับข้อเสนอเองนี่หว่า" บางคนยอมรับ แต่ไม่ยอมทำตามข้อตกลงก็มี แต่ช่างเหอะ ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าในสายตาคนพวกนั้นกูเป็นแค่สินค้ามีแบรนด์
จากนั้นกูก็ต้องเดินเข้าหอประชุมและทำตัวสงบเสงี่ยมสักที กูแยกกับอิฐตรงสุดทางที่เจ้าหน้าที่กั้นไว้ มันโบกมือแล้วก็ส่งจูบให้กู แบบกวนตรีน ไม่ใช่แบบน่ารักหวานแหววแต่อย่างใด.... ไอ้นี่ ความสามารถในการทำตัวขัดกับหน้าตานี่เก่งจริงๆ
พอกูเข้าไปในนั่งข้างในได้แล้ว บรรยากาศดูขลังมากวันนี้... ถึงจะนั่งหลับ แต่ก็หลับอย่างมีจริต ไม่ใช่เรี่ยราดเหมือนวันซ้อม ฮ่าๆๆ
ทุกอย่างผ่านไปเรียบร้อยดี จบอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง ถึงกูจะร้องเพลงมหาลัยไม่ค่อยได้ก็เหอะ
กูออกจากหอประชุมพร้อมกับไอ้วินเช่นเคย.... ระหว่างทางเจอคนไม่รู้จักขอถ่ายรูปด้วยว่ะ เหอะ ชื่อดังตั้งแต่เมื่อไหร่วะกรูเนี่ย?
อ่อ หรือเค้าจะเห็นว่ากูเคยลงแมกกาซีนบัดซบนั้นวะ
เชิญ....วันนี้กูจะทำตัวดี ไม่เหวี่ยง ไม่หยิ่ง ประหนึ่งเซเลบสตาร์ผู้มีอัธยาศัยดี........ ถุย
“อารมณ์ดีเชี้ยไรวะ?” ไอ้วินถามแบบแซวๆ อีกแล้ว
“ได้กระดาษแผ่นนึงมามั้ง สัดเรียนแทบตาย ทำไมไม่ให้ทองแท่งวะ” ถ้าให้อ่ะดีใจตายเลย สลักชื่อพร้อม แปะติดข้างฝาบ้านเท่เชรี้ย
“ฮะๆ เค้าคงจะให้มึงหรอก บ้านรวยตายห่ายังอยากจะได้ทองอีกนะเมิง” บ้านกูดิรวย แต่กูจน กูติดหนี้พ่อแม่อยู่สี่ล้านเก้าแสนหนึ่งหมื่น มึงจะเอาไง
“วันนี้ญาติมึงมาเยอะป่ะ?” กูถามไอ้วิน
“ก็นิดหน่อย เค้าไม่ค่อยว่างหรอกงานยุ่ง”
“เออ พ่อแม่กูก็เหมือนกัน”
มาถึงคณะ คนแรกที่กูเจอ........... พี่ธัน
เหอะ ช่างเป็นบุคคลที่ทำตัวน่าหมั่นไส้ได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ ส่วนเรื่องที่แล้วๆ มา เนตรมันเล่าให้กูฟังว่าวันที่มันไปฮ่องกงพี่ธันเป็นคนไปส่ง เค้าเลยรู้เรื่องที่อิฐป่วย พี่ธันมันก็บอกเนตรว่ารู้แล้วพวกกูเป็นไรกัน มันก็รู้จักอิฐ เดี๋ยวไปดูแทนให้... เรื่องมันก็เป็นแบบนี้
“ยินดีด้วยนะที่เรียบจบ จะได้มาช่วยพี่ทำงานแบบเต็มตัวสักที” พี่ธันยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ให้กู
“ขอบคุณครับ” กูรับของ พลางคิด......ช่วยงานก็เต็มตัวทุกทีนะ ไม่เคยไปแบบครึ่งตัว
“ลุงกับป้าผมอ่ะ?” ก็พ่อแม่พี่ธันนั่นแหล่ะ
“ติดงานที่จีน เพิ่งบินไปเมื่อเช้าเอง พ่อแม่พี่ฝากขอโทษมาด้วย แล้วนี่ของขวัญเรียนจบ” พี่ธันยื่นกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ มาให้ ขอเดาว่าข้างในต้องเป็นอะไรที่มันแพงกว่าดอกไม้ที่ถืออยู่มากแหงๆ
สักพักพี่ธันก็พากูเดินไปหาพ่อกู ซึ่งตอนนี้นั่งอยู่กับอิฐ คุยไรไม่รู้หน้าตาเครียดๆ
“ดีใจด้วยนะต้าน แกทำดีแล้ว” พ่อเดินมากอดแล้วตบบ่ากูเบาๆ
“นี่สำหรับแกที่ตั้งใจเรียนจนจบ เกรดทีสิสก็น่าพอใจสำหรับฉันมาก ถ้าหากปีแรกๆ แกไม่เล่นจนเละเทะก็คงได้เกียรตินิยมไปแล้ว แต่ก็ช่างเหอะ....แค่นี้พ่อก็ภูมิใจมากพอแล้วล่ะ” พ่อยื่นกุญแจสีเงินแวววาวมาให้ อย่าเดาให้เมื่อยเลย......
กูรู้และ.... อะไร
กูไหว้ขอบคุณพ่อ แล้วกอดท่านแน่นๆ อีกทีนึง ก็ไปถ่ายรูปด้วยกัน ทั้งกู พ่อและพี่ธัน
พ่อกูว่างชั่วโมงเดียวก็ต้องกลับไปทำงานต่อ เหลือพี่ธันไว้เป็นหมาขวางสะพาน เหอะ
พี่ธันพากูเดินไปดูของที่พ่อกูซื้อให้
เป็น BM Z4 คันที่กูเคยบ่นๆ ว่าอยากได้.... แต่ก็แค่อยากไปเรื่อย ตอนนี้รถกูก็มีจนล้น ไม่มีที่จะเก็บแล้ว
“ฮืออ สวยโคตร” อิฐวิ่งเข้าไปเอามือลูบแบบปลาบปลื้ม เหอะๆ อย่างฮา
“ทำไมไม่ดำฟระ” กูแอบบ่น รถกูสีดำทุกคัน มีคันนี้อ่ะขาว...
“ไม่ชอบสีขาวเหรอต้าน?” พี่ธันหันมาถาม
“อืม” กูชอบสีดำมากกว่า
“แต่สีนี้น้องอิฐเลือกนะ หึหึ” พี่ธันหัวเราะแบบเย้ยๆ สาด......พูดไม่ออกเลยกู
“พ่อนายพาน้องอิฐไปโชว์รูมด้วย แล้วก็ถามความเห็นว่าจะซื้อรถให้ต้านสีอะไรดี น้องอิฐเลือกขาว นายไม่ชอบแบบนี้น้องอิฐก็เสียใจแย่เลยสิ” เหอะ เลือกตามใจตัวเองนี่หว่าแฟนกู มันเดาไม่ออกรึไงว่ากูชอบสีดำ... เออ ช่างเหอะ คันนี้ก็โอ
“สวยเนอะพี่ต้าน น่าอิจฉาเจงๆ ......รูปหล่อ พ่อรวย...”
“ค-ยใหญ่” กูพูดต่อ จบคำปั๊บเจอพี่ธันตบป๊าบเข้าหัวจนหน้าทิ่ม...แสรด กูเจ็บ ไม่มียั้งมือเลย
“พูดจาให้มันเข้าท่าหน่อย” พี่ธันดุกรู
“ช่ายๆ พี่ธัน พี่ต้านชอบพูดทะลึ่ง หยาบคาย” อิฐซ้ำเติมกูอีก
“เอ๊า ไมพูดกับผัวแบบนี้ล่ะ?”
ป๊าบ!!! เน้นๆ อีกที
“เอ้ย เจ็บนะเว้ย”
“บอกให้พูดดีๆ วันมงคลดันพูดจาอัปมงคล” มันอัปมงคลตรงไหนวะ ค-ย ผัว เนี้ย ออกจะดูศักดิ์สิทธิ์สำหรับเมีย
“ฮ่าๆๆ สม” กูชี้หน้าคาดโทษอิฐ มีแบ๊คแล้วปากดีนะที่รัก
H
ลงเรื่องใหม่แล้วนะพี่น้อง
link นี้คับๆ click (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18011.new#new)
ฟีลต่างกับเรื่องนี้มากแสรด...
ช่วงนี้ผมงานเข้าคับ ต้องเตรียมสอบกับทำงาน(เร่ง) เพราะฉะนั้น อาจหายหัวไปบ้างในบางเวลา
เลยมาบอกล่วงหน้าไว้ก่อนคับ ขอบคุณคับ
-
:z13:
อิจฉาคนพ่อรวยโว้ยยยย :laugh:
Z4 เลยหรอ ว้าววว แต่เค้าว่าสีดำสวยกว่าเยอะเลย อย่างเงาอ่ะ
แล้วงานจะเข้าอีกเปล่าเนี้ย เค้าอยากอ่านหวานๆ
บางอ่ะไรเตอร์ เครียดมาเยอะเเละ :impress2:
-
ตกลงน้องอิฐไม่พูดก็เพราะกลัวอิพี่ต้านอาละวาดสินะ
เฮ้อ หวังว่าอะไรๆมันจะดีขึ้นนะ
ตามไปอ่านเรื่องใหม่จ้า :z10:
-
ยังไม่ค่อยเคลียร์เรื่องนายแทนกับนายก้องเลยอ่ะ :m28:
โดยเฉพาะที่ก้องบอกว่าอิฐยินดีให้หอม แถมมีเพื่อนยืนยันหนับหนุน
ไมอิฐบอกว่าโดนลวนลามอ่ะ
น้องมันไม่น่าโกหกต้านนะ
ตกลงมันไงกันแน่ฟร้าาาาาา o12
-
เฮ้ออ เข้าใจกันเเล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 ความเข้าใจเป็นสิ่งสำคัญเน้อ...บางครั้งการที่เราคิดว่า ถ้าไม่พูดแล้วอีกฝ่ายสบายใจ...มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เค้าต้องการก็ได้... :กอด1:
-
รูปหล่อ พ่อรวย และยัง -วย ใหญ่อีก
OMG!!! Perfect Man มากๆๆอ่ะพี่ต้าน
ปล. อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขจริงๆๆฮะ
เพราะคู่นี้เค้าไม่ทะเลาะกันแล้ว เหอๆๆๆ
-
เข้าใจแหละว่าทำไมน้องไม่พูด กับอิพี่ต้านเป็นเราก็ไม่กล้าพูด อารมณ์ร้อนยังกะอะไรดี แต่ถ้าทิ้งให้อีกคนรู้สึกแบบนี้ไปนานๆ พอมันสะสมแล้วระเบิดออกมาทีเดียวมันน่ากลัวนะจ้ะลูก
-
เห็นไหมว่าอิฐเชื่อใจได้ เสียที่ว่าไม่ค่อยพูดแค่นั่นแหละ
ถ้าคิดอย่างอิฐมันก็ใช่ แต่คนเรามันก็คิดไม่เหมือนกันต้านไม่ได้คิดแบบอิฐ ไม่พูดตรงๆมันก็ไม่เข้าใจ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
น้องอิฐผู้แสนดี ที่แท้มันก็เป็นอย่างนี่เอง พี่ต้านก็เหมือนจะเริ่มคิดอะไรเป็นแล้วนะ
ไอ้พวกสัมภเวสีนั่นก็ขอให้มันตายๆไปให้หมด จะได้ไม่มาวุ่นวายกันอีก
ตอนนี้น่ารักมากๆค่ะ สบายใจจริงๆเวลาที่ 2 คนนี้เค้าเข้าใจและรักกัน :-[
-
โอ้ว :m20: แรงนะพี่ต้าน ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กอดๆๆๆๆ สู้ๆๆๆๆๆๆน้า ไรท์เตอร์
รอต่อไป อิอิ
-
สงสัยจะเป็นมาโซฯ :z3: แบบตอนที่แล้วเครียด กดดัน แต่ก็อยากอ่านตอนต่อไป
แล้วพอคืนดีกัน ก็แอบคิดว่างานจะเข้าอีกมั้ย เหมือนคู่นี้มันมีเรื่องเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน
ถึงงานจะเยอะ แต่ก็พักผ่อนให้เพียงพอนะคะไรเตอร์ :กอด1:
-
กล้านี่เป็นเพื่อนแท้ดีเนอะ ให้สติต้านได้ดี
-
รวยจริงอะไรจริงต้านอิจฉราอะมีรถกี่คันแล้วเนี้ย
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน ขอบคุณที่มาต่อให้นะครับ
-
รุ่นนี้ต้องสีดำ
เบื่อน้องอิฐ ดีเกินจริงไปมั๊ย
นายต้านก้อไม่จัดการคู่เลวซะที
-
:z10:
-
วันนี้จะมาต่อไหมคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
เรื่องสนุกมากค่ะ
-
72
.
“พี่ต้าน สวัสดีครับ!” กูหันไปมอง
ห่ะ เชี้ย... ไอ้หมาปีศาจ ตามจองเวรกูไม่เลิกอีกแล้วนะเมิง!
“สวัสดีครับ” ไอ้แทนไหว้พี่ธัน แถมยักคิ้วเหยียดๆ ใส่อิฐ
“พิมฝากของขวัญรับปริญญามาให้พี่ต้านน่ะครับ” มันว่างั้น...
พิมน้องสายกูเอง... อยากให้ทำไมไม่เอามาให้เองวะ
กูรับของ ในใจอยากจะต่อยอัดหน้ามันสักที ที่มันตบน้องอิฐของกู
แต่วันนี้วันมงคลอย่างที่พี่ธันว่า และอิฐก็บอกไม่อยากให้กูใช้ความรุนแรง กูเลยยั้งใจไว้ ทำเหมือนไอ้แทนเป็นอากาศธาตุ
“คันนี้รถพี่ต้านเหรอครับ สวยจังป้ายแดงด้วย เพิ่งถอยมาใหม่ๆ เลยใช่ไหมครับเนี่ย ขอผมดูข้างในหน่อยได้ไหม ผมเองก็อยากได้รุ่นนี้ แต่ยังไม่มีปัญญาซื้อเลย”
“.........................” ทุกคนเงียบกับคำพูดมัน
“พี่ธัน จัดการไอ้ห่านี่ให้ทีดิ รำคาญฉิบหาย” กูกระซิบบอกพี่ธัน
“หึหึ” พี่ธันหัวเราะเหมือนรู้ว่าอะไรเป็นอะไร...
“เอาไม่อยู่เหรอ?” สาด.... พูดเหมือนกูอ่อน ก็ไอ้เชี้ยนี่มันหน้าด้าน พูดไงมันก็ควายไม่เข้าใจ รังควาญกูได้ไม่จบสิ้น
“โอเคๆ เพื่อความสงบสุขของน้องชายสุดที่รัก”
พี่ธันยกมือตบไหล่กูเบาๆ “แต่ถ้าสำเร็จ ขอยืมตัวน้องอิฐไปเดทด้วยวันนึงนะ”
เหอะ แม่งแกล้งยั่วโมโหกูอีกแล้ว กูยื่นกุญแจรถให้
พี่ธันเดินไปหาไอ้แทน... แล้วคุยด้วยทำท่าเหมือนสนใจ
“ไป อิฐ” กูหันไปคว้ามือที่รักกูลากไปรถของพี่ธัน
ได้ยินเสียงไอ้แทนตะโกนเรียกแว่วๆ มาอยู่เหมือนกัน เหอะ ช่างแมร่งดิ... ลาขาดกันเลยวันนี้ และกูคงไม่มาเหยียบที่คณะอีกนาน...
#
“ทำไมปล่อยให้พี่ธันอยู่กับแทนล่ะ?” อิฐถามตอนนั่งรถออกมาได้สักพัก
“พี่รำคาญไอ้แทน ให้พี่ธันจัดการนั่นแหล่ะดีแล้ว ขี้เกียจไปต่อยกับแมร่ง” มารยา สาไถ... เกลียดชริปเป๋ง
“ฮะๆ พี่ธันยิ่งหล่อๆ อยู่ เดี๋ยวก็โดนแทนงาบหรอก” ถ้าโดนก็ดีดิ... จะสะใจเชรี้ยๆ แก้แค้นที่ชอบแกล้งกู
“ชมพี่ธันหล่อได้ไง ต้องชมพี่ต้านผัวน้องอิฐสิครับ” กูแกล้งแหย่มัน
“อ่ะนะ” หน้าเฉยตลอด
“พี่ต้านหล่อไหม?”
“สุดๆ” น้ำเสียงประชดสราดดด
กูขับรถมาถึงซอย 49 ก่อนถึงบ้านกู...... จะมีวิลล่าเล็กๆ ดีไซน์สวย คนน้อย บรรยากาศก็โคตรจะเฟรช เลยแวะพาอิฐมาดินเนอร์ก่อน เหอะๆ ที่จริงกูอยากกินอาหารญี่ปุ่นร้านนี้ด้วย ไม่ใช่ไร
“ไม่ต้องรีบเอารถไปคืนพี่ธันเหรอ?” อิฐถามตอนหาที่จอดในวิลล่าได้แล้ว....
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ธันมันได้เปิดซิง z4 พี่ไปแล้ว มันจะมาห่วงคันนี้ทำไม” จริงๆ ก็น่าห่วงอยู่ รถพี่ธันแพงกว่ารถกรู
ถึงร้านสั่งอาหารแหลกลานเลยกรู มันหิว ระหว่างรออาหารอยู่ก็มีสายเข้า
“โหลพี่ธัน” โทรมาจนได้
“อยู่ไหนกัน จะเปลี่ยนรถคืน” ห่วงรถว่างั้น
“อยู่ เทอเรซสี่เก้า ร้าน xxx”
“โอเค เจอกัน”
“เดี๋ยวพี่ แล้วไอ้แทนเป็นไง” ตายห้าไปรึยัง
“ฮ่าๆๆ โอ้ย โน่น ไปเลี้ยงวัวเลี้ยงควายอยู่ เดี๋ยวค่ำๆ คงหาทางกลับบ้านได้มั้ง” เอิ๊กส์
“ฮ่าๆๆ ทำไรกับมันวะพี่?” พูดซะอย่างฮา
“เดี๋ยวไปถึงเล่าให้ฟัง”
พี่ธันวางสาย กูยิ้มค้าง อิฐเลยถามเป็นไร กูก็เล่าให้ฟัง แล้วบอกเดี๋ยวพี่ธันตามมา
นานเหมือนกันกว่าจะถึงเพราะรถติด พี่ธันยิ้มแฉ่งเดินมาเลย...
“ไงพี่?” กูกับพี่ธันยกกำปั้นแตะกัน
“พี่บอกแทนว่าจะพาไปนั่งรถเล่น น้องมันแรดอยากนั่งรถนายอยู่แล้วเลยรีบกระโดดขึ้นมาทันทีเลย” พี่ธันตอบแล้วลากเก้าอี้ว่างนั่ง
“มันสนพี่ป่ะ?”
“หึหึ สนก็ไม่เอาหรอก กระเดือกผู้ชายไม่ลง .......แต่พี่ยกเว้นน้องอิฐให้คนนึงนะ” ประโยคหลังนี่กูอยากถีบ
“แทนไม่ได้ชอบนายจริงหรอกต้าน พอพี่หวานใส่หน่อย ก็แทบถลาเข้ามาเลื้อยพี่แล้ว หึ ขนลุก จะอ้วก พอเจอทำเลเด็ดเลยปล่อยทิ้งไว้ริมทุ่งนาซะเลย... แถวๆ นอกเมืองนั่นแหล่ะ” พูดจบกูกับอิฐขำก๊ากเลย ไม่ใช่ไร สมน้ำหน้ามัน
"มีเด็ดกว่านั้นมั้ยพี่ธัน" กรูถาม
"อ้อ... ก็มีจ้างคนไปสั่งสอนต่อนิดหน่อย" โห เด็ดจริง โหดกว่ากรูเยอะว่ะ 'คน' ที่ว่าน่ะ....เหอๆ ใครวะ แต่ช่างเหอะ แค่นี้ก็สะใจกรูและ
จากนั้นก็นั่งคุยนั่งกินกันจนดึก ถึงแยกย้ายกันกลับ
“พี่ธันบอกว่าอิฐเป็นคนไปเลือกคันนี้ให้พี่กับพ่อพี่เหรอ?” กูคุยกับอิฐระหว่างทางกลับ
“อ่า...ใช่ครับ”
“ทำไมไปด้วยกันได้ล่ะ?” มันแปลกใจ ไม่คาดคิดว่าพ่อกูจะชวนอิฐไปด้วย เพราะส่วนใหญ่พ่อจะชอบตัดสินใจอะไรเองมากกว่า
“ก็.....เจอกันที่บ้าน” อิฐตอบเสียงเรียบ
อืม... ช่างเหอะ พ่อกูคงคิดอะไรพิลึกๆ อยู่ล่ะมั้ง
วันนี้กูต้องมาส่งอิฐนอนบ้านตัวเองว่ะ เพราะอิฐมันเปิดโหมด leave me alone
คือขอทำงาน อ่านหนังสือ ทำอะไรที่มันอยากทำอยู่เงียบๆ คนเดียว
ที่จริงเมื่อก่อนกูก็ชอบอยู่คนเดียวเหมือนกัน แต่พอมีอิฐ....การอยู่คนเดียวกลายเป็นสิ่งน่าเบื่อสำหรับกูไปเลย
น่าเบื่อ แถมยังน่ากลัวด้วยว่ะ...
“พี่ต้าน” อิฐเรียกกูก่อนลงจากรถ
“หืม?”
“.....................”
“อะไรอิฐ?” มันเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็เงียบ
“อะไร พูดมาดิ”
“.......ชอบรถไหม?”
“ก็ชอบ” มาคิดตอนนี้ สีก็ไม่ใช่ปัญหา
“ดีใจด้วย ที่เรียนจบ” กูขมวดคิ้วยิ้มแบบงงๆ ทำไมมาพูดเอาป่านนี้วะ...งง
“.......แล้วก็....เดี๋ยวแต่งรูป แถม write CD copy ให้ เอากี่แผ่นดีอ่ะ?”
“สองพอ เดี๋ยวนอกนั้นพี่ write เอง ขอบใจนะ” กูยกมือขยี้หัวมัน อิฐเดินตากแดดถ่ายรูปให้กูตลอดสองวันอย่างตั้งใจ ทำให้กูรู้สึกซึ้งใจสุดๆ เลยว่ะ
“คือ......ที่จริง ผมมีของให้พี่ด้วย แต่........ ทำไม่เสร็จ” โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร เห็นอ้ำอึ้ง
“ไม่ต้องรีบ เสร็จเมื่อไหร่ค่อยให้ ยังไงเราก็อยู่ด้วยกันตลอดอยู่แล้ว”
“....................”
“ทำไรให้พี่อ่ะ?”
“........บอกก่อนก็ไม่ตื่นเต้นดิ”
“ใบ้นิดนึง อยากรู้” มันทำอะไรให้กูวะ
“ไม่บอก ....ไปก่อนนะ”
เฮ้ย!
อยู่ๆ อิฐก็เปิดประตูรถออกไปเลย กูไม่ทันตั้งตัว รีบตามออกไป แต่มันไม่สน เรียกก็ไม่หัน........ แถมล็อคประตูบ้านเสร็จก็วิ่งไปทันที
เฮ้ย.... เป็นอะไร?
RRRR
กูลนลานรีบควักโทรศัพท์มากด
“อิฐ เป็นอะไร หนีพี่ทำไม?” ทันทีที่รับสายกูก็พ่นคำถามออกไปทันที..... ก็มัน ตกใจนี่หว่า
“ป่าว....ปวดฉี่อ่ะ อั้นมานานแล้ว ขอทำธุระแป้บ”
“......................” กูวางสายไปแบบงงๆ
มันงงจริงๆ นะเนี่ย... ปวดฉี่ก็บอกกันก็ได้ ไม่เห็นต้องทำเหมือนจะหนีกูเลย....
..........กูใจเสียว่ะ อย่าวิ่งหนีกูไปแบบนี้ กูไม่ชอบเลย
พอถึงบ้านกูก็โทรหาอิฐอีก.... เวลาเกิดคำถามในใจ แล้วคิดหาเหตุผลของมันไม่ได้ กูจะกระวนกระวาย... ไม่สบายใจ
เหมือนเวลาดูภาพ... ที่มันเป็น abstract มากๆ มีชื่อภาพเขียนไว้ว่า IT กูก็จะพยายามหาเหตุผลว่าทำไมถึงเป็น IT
เอาตรรกะอะไรมาคิดว่าภาพนี้ชื่อ IT ภาพที่ไม่มีความหมายในตัวเอง.....กูว่าไม่มีในโลก ศิลปินที่ไม่คิดอะไรเลย คงวาดภาพออกมาไม่ได้
เออ........แล้วทำไมกูถึงโยงมาเรื่องนี้อีกแล้ววะ
อิฐมันบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร อยู่ๆ ก็ทำไปอย่างนั้น.... ไอ้อย่างนั้นของมันอ่ะ ทำให้คนเห็นใจหาย
คือเมิงเข้าใจกูป่ะ ว่ากูงง กูไม่เข้าใจ... ไม่ใช่ว่าไม่เคยเป็น แต่มันจะทำอะไรที ขอกูตั้งตัวบ้างอะไรบ้างเห๊อะ
มีอยู่วันนึง กูนัดไอ้แชมป์มากินข้าวเที่ยงด้วย... ว่าจะถามมันเรื่องอิฐ กูรู้จักอิฐมาเกือบสามปี แต่รู้สึกยังกลวงๆ อยู่ ทั้งที่อิฐมันก็แสดงออกตรงๆ พูดตรงๆ กับกูตลอด
“หวัดดีพี่ต้าน คิดไงนัดผมมาคนเดียวเนี่ย แล้วอิฐล่ะ?” ไม่เข้าใจ เจอหน้ากูทีไรก็ถามหาแต่แฟนกู
“อิฐก็เรียนสิวะ สั่งไรก่อนดิ ค่อยคุย” ไอ้แชมป์กระดิกนิ้วเรียกเด็กรับออร์เดอร์ สั่งเสร็จมันก็จ้องหน้าเป็นเชิงให้กูเริ่มได้
“กูอยากถาม ตอนมึงคบอิฐ มันเป็นไงบ้างวะ?”
“คบอะไร หมายถึงตอนเป็นแฟนกันเหรอ?” ก็เออสิวะ
“เฮ้อ........” อยู่ๆ ไอ้แชมป์ก็ถอนหายใจทำหน้าเครียด
“บอกไม่ถูกว่ะพี่” มันตอบแค่นี้ แล้วยกน้ำขึ้นจิบ
“พี่โทรให้ผมมา เพราะเรื่องนี้เหรอ.... พี่ทะเลาะกับอิฐ??”
“ไม่ได้ทะเลาะเว้ย” กูตอบทันที
“แค่สงสัย มันชอบทำตัวแปลกๆ กูไม่เข้าใจว่าที่เป็นแบบนี้มันปกติหรือว่าผิดปกติ”
“ที่ว่าแปลกน่ะ อะไรครับ?” ไอ้แชมป์ถามกลับ
“หลายๆ เรื่อง เหมือนมีความลับปิดบังกูตลอดเวลา” รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ว่ะ ชอบทำตัวให้คนอื่นสงสัย แล้วกูก็ไม่รู้ด้วยว่า ตัวมันมีอะไรให้สงสัยรึว่าที่จริงแล้ว ไม่มี....
“ถ้าเรื่องนั้นอย่าไปคิดให้ปวดหัวเลยพี่ ผมคิดมาสามปี เกือบบ้าไปแล้วจริงๆ คิดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แถมเครียดสะสมอีกต่างหาก ถ้าพี่ถามว่าปกติหรือผิดปกติ ผมตอบเลยว่าไม่รู้...” สาด กูก็ไม่รู้... ขณะนั้นอาหารก็เริ่มทยอยมาเสริฟ ไอ้แชมป์เลยเริ่มลงมือกิน
“พอกลับไปคิดถึงตอนนั้นทีไร ก็เริ่มเครียดจนกินไม่ลงอีกแล้ว” มันวางช้อนส้อมลงซะงั้น
“เกินไปแล้วมึง” อะไรมันจะเครียดได้เร็วปานนั้น
“ป่าวพี่ คบกับอิฐผมมีความสุขนะ สุขมากด้วย น้องเค้าเป็นคนมีเสน่ห์ อยู่ใกล้แล้วเหมือนถูกดูดอ่ะพี่ แต่มันไม่ได้ดูดผมคนเดียวเนี่ยดิ คนอื่นก็ด้วย... พี่ก็เห็นใครต่อใครมาชอบอิฐเยอะ จะว่าอิฐหว่านเสน่ห์ก็ใช่มั้ง... แต่มันก็ไม่ได้ให้ใครมาล้ำเส้น อิฐมันขีดเส้นไว้ถี่มาก สำหรับคนไม่รู้จัก เพื่อน พี่น้อง คนพิเศษ แฟน แต่บังเอิญเส้นที่ว่ามันถี่ ระยะห่างของความสัมพันธ์เลยห่างกันไม่มากอย่างที่ควร” ไอ้แชมป์ถอนหายใจอีก
“ตอนนั้นผมเป็นแฟนอิฐก็จริง แต่ก็ไม่ต่างจากพี่ชายสักเท่าไหร่ อิฐก็บอกผมได้แค่พี่ แต่มันก็ให้ผมทำอะไรเกินกว่านั้น”
“เกิน....อะไรวะ?” ไหนบอกไม่ได้มีอะไรกันวะ
“ป่าวพี่ ไม่ได้ขึ้นเตียงกันหรอก แค่ภายนอกนิดๆ หน่อยๆ ถึงผมจะอยากทำ แต่ก็กลัวมันเสียความรู้สึกจนไม่อยากอยู่กับผมอีก ก็นะ..... คนรอคิวมีเพียบ ผมจะไปทำให้อิฐเกลียดผมทำไม ที่อิฐยอมผมเพราะแค่ตอบแทนที่ผมช่วยกันไม่ให้คนอื่นมายุ่งมากกว่า”
“…………….”
“พี่ก็คงรู้แล้วล่ะมั้งเรื่องนั้น แต่ผมบอกพี่ไว้อย่างเลย อิฐมันไม่ค่อยแคร์หรอกว่าตัวเองจะเป็นยังไง ถ้าคิดว่าถูก หรือดีแล้ว ก็ยอมให้มันเป็นไป แต่ถ้าไม่.... ก็คงหัวชนฝา หรือถ้าไปบีบคั้นเข้ามากๆ อิฐก็จะหนีไปเลย”
“หนี?”
“มีครั้งนึง เรื่องไอ้เอ็กซ์ ผมโกรธที่อิฐยอมมีอะไรกับไอ้เอ็กซ์ แต่ไม่ยอมมีอะไรกับผม.... มันเจ็บนะพี่ เป็นแฟนผมอยู่ดีๆ ดันไปนอนกับคนอื่น พอผมถามว่าทำไมถึงไปนอนกับมัน อิฐก็ไม่ยอมพูด.... ทั้งที่เหตุผลอะไรก็ตาม ผมพร้อมจะฟัง แต่อิฐไม่บอก ทำให้ผมคิดไปว่ามันจะเลิกกับผมแล้วไปคบกับไอ้เอ็กซ์ ผมโกรธจัดเลยเผลอตบหน้าอิฐไปทีนึง มันก็ไม่ตอบโต้ บอกให้ผมตบอีกด้วยซ้ำ พอผมบอกไม่เลิก มันก็หนี หลบหน้าผมจนแทบไม่เป็นอันเรียน” เฮ้อ... ไอ้แชมป์คงไม่รู้ว่าอิฐไม่ได้เต็มใจ มันโดนไอ้ห่านั่นข่มขืนต่างหาก แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ยอมบอกความจริงออกไป
“อิฐไม่ได้ยอมไอ้เอ็กซ์” กูบอกไอ้แชมป์
“อะไรนะพี่?”
“กูไม่อยากขุดเรื่องเก่านะเว้ย แค่อยากแก้ความเข้าใจผิดของมึง”
“พี่จะบอกว่าอิฐถูกไอ้เอ็กซ์ข่มขืนเหรอ?” ไอ้แชมป์หน้าซีดเป็นกระดาษ
“แม่งเอ๊ย.... ทำไมถึงไม่ยอมบอกกัน!” สีหน้าเจ็บปวดน่าดู
“เฮ้ย เรื่องมันผ่านมาแล้ว และที่กูเรียกมึงมาถึงนี่ไม่ใช่ให้มึงมาดราม่าใส่กู” กูจะปรึกษามึงนะเว้ย แล้วที่มาคุยกับมันแบบนี้ เพราะมั่นใจว่าไอ้แชมป์เลิกหวังกับอิฐแล้วจริงๆ
“โทดพี่ต้าน แต่ถ้าอิฐบอกผม เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้” แบบนี้คือพวกมึงไม่ต้องเลิกกัน และกูก็จะไม่ได้อิฐมาเป็นแฟนใช่ไหม สัด
“ที่กูคบมา ก็พอเข้าใจอิฐมันชอบเงียบ เหมือนต้องให้กูตรัสรู้บางอย่างก่อน แล้วค่อยไปถามเอาความจริงกับมัน แต่พอดีว่าท่าทางกับวิธีเก็บความลับของมันเอาเรื่องอยู่ กูเลยเครียดอยู่เนี่ย” กูบอกไอ้แชมป์
“พี่ก็เป็นเหมือนผมแหล่ะ เพียงแต่ผมเดาใจอิฐไม่ค่อยถูก วันๆ ผมเห็นแต่ด้านเดียว เลยไม่รู้ตอนอยู่กับคนอื่นเป็นยังไง”
“ไหนมึงเล่าดิ๊ ด้านที่มึงเห็น”
“ผมเห็นแต่สายตา กับท่าทางที่เห็นว่าผมเป็นคนสำคัญ...”
“ยังไง?”
“ก็พอเวลาอยู่ด้วยกัน อิฐไม่เคยพูดหรือทำอะไรให้ผมรู้สึกลำบากใจเลย ไม่พูดปัญหาของตัวเอง ไม่พูดเรื่องของตัวเอง เค้าให้ความสำคัญกับเรื่องของผมทุกเรื่อง”
ถึงแม้ว่านี่จะเป็นอดีตแต่กูก็รู้สึกหึงว่ะ... จะไม่หึงได้ไงวะ ก็ที่ไอ้แชมป์เคยเป็น แม่งเหมือนที่กูเจอมาเป๊ะเลย
“พอเป็นแบบนี้ผมเลยหลงตัวเอง คิดว่าอิฐรักผมมาก แต่ที่จริง.....ไม่ใช่ อิฐเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าแค่ผม คนอื่นก็ด้วย เพียงแต่ว่าผมอยู่ใกล้อิฐตลอด เค้าเลยได้รู้ได้เห็นชีวิตผมมากกว่าคนอื่นก็เท่านั้น”
นี่มึง...กำลังจะพูดให้กูคิดว่า อิฐไม่ได้รักกูจริงนะเนี่ย.......
คิดถูกคิดผิดที่เอาเรื่องนี้มาคุยกับมันวะ
“เหอะ มึงอย่าบอกนะว่า อิฐอยู่ใกล้ใครก็จะให้ความสำคัญกับคนนั้น...” งงว่ะ
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกพี่ อิฐก็คงเลือกแล้วแหล่ะว่าเป็นผม ก่อนจะให้ความสำคัญก็ต้องเลือกก่อนใช่ไหมว่าคนนี้เหมาะแล้ว โอเคแล้ว...” อืมมม มึงพูดเหมือนเค้าไม่เลือกกูเลยเนอะ
“แต่ผมก็แค่คิดไปเอง อิฐก็บอกแล้วว่าผมไม่ใช่ ผมไม่ใช่คนที่มันชอบ..... ผมก็ยังงงอยู่เนี่ย ว่าทำไมคำพูดกับการกระทำมันถึงไม่ไปด้วยกัน มันทำเหมือนว่ารักผม แต่ก็บอกผมตลอดว่าไม่ได้รัก.....ผมเจ็บจนชาไปหมดแล้ว คบกันถึงจะมีความสุขแทบจุกอก แต่ก็ทุกข์เจียนตายได้เหมือนกัน”
“แล้วมึงสรุปความรู้สึกนั้นได้หรือยัง?” ฟังแล้วก็สงสารมันนิดๆ ว่ะ... ถึงจะทุกข์ แต่มันก็เลือกความสุขที่มีอยู่ไว้ เออ.....ถ้ากูเป็นไอ้แชมป์กูจะทำยังไงวะ
เพราะถ้าได้อยู่กับคนที่รัก แต่เค้าพูดตลอดว่าไม่รัก แต่ก็เห็นเราเป็นคนสำคัญ เราจะปล่อยเค้าไปไหม?
“สรุปว่าไม่ได้รักไงพี่ เป็นได้แค่พี่น้อง... ผมยอมรับแล้วว่าผมคิดไปเองคนเดียว บ้าไปเองคนเดียว สำหรับอิฐ ผมว่าสิ่งที่มันพูด ถึงจะฟังงงๆ ไม่ค่อยรู้เรื่อง อ้อมไปอ้อมมาหกเจ็ดทวีป แต่ว่ามันกลั่นกรองจากรอยหยักอันซับซ้อนเชี้ยๆ นะ ผมว่ามันเป็นคนคิดมากอ่ะ เลยจับประเด็นกับสิ่งที่พูดไม่ได้ แต่ก็นั่นแหล่ะ.......... มันคือความจริง....... ที่เห็นก็เป็นแค่ฝันมั้ง แต่ความฝันก็ทำให้ผมมีความสุขจนแทบไม่อยากตื่น เป็นไปได้ผมไม่อยากให้อิฐพูดอะไรออกมาด้วยซ้ำ เพราะมันทำให้ผมเจ็บ เจ็บแบบเหี้ยๆ เพื่อมาฟังสิ่งที่มันพูดอยู่เสมอว่าไม่ได้รักผม”
#
สิ่งที่เห็น กับสิ่งที่เป็น?
เท่าที่ฟังไอ้แชมป์มันพร่ำเพ้อ กูเริ่มคิดตามได้อย่างนึง คือ.....อิฐไม่พูดโกหก กับความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง
แต่การแสดงออก....... มันจะทำยังไงก็ได้ ที่ตัวเองพอใจ
ดูคนดูที่การกระทำ.........เหอะ ใครเป็นคนบัญญัติประโยคนี้ขึ้นมาวะ
ดูจะใช้กับอิฐไม่ได้อีกแล้ว........
ปวดหัวชิบ
จะบอกว่ามันทำ ไม่เหมือนกับที่คิดทั้งหมด
แต่ว่าพูด เหมือนกับที่คิด
งั้นเหรอวะ?
H
.....thank you! and confuse.
ช่วงนี้ตอนเขียนอาจจะนอยด์รับประทานอยู่ ตอนหน้าคงดีขึ้น :o12:
-
ใช่ อ่านแล้วสับสน พยายามคิดตาม เริ่มเครียดด้วยแร่ะ
แต่ชอบบบบบอ่ะ เรื่องนี้อ่ะ ชอบอิฐ ขอให้ต้านหาคำตอบให้เจอนะ
:pig4:
-
เป็นพี่ต้านก็เครียดนะเนี่ย
เดาการกระทำของอิฐไม่ถูกจริงๆ :เฮ้อ:
พี่ต้าน สู้ๆ แล้วกัน อย่าเพิ่งถอดใจซะล่ะ
-
เราจะพยายามทำความเข้าใจในตัวอิฐ
ซึ่งซับซ้อนเอี้ยๆๆๆที่สุดค่ะ .....
เอาเหอะ ยังไงก็ขอ +1 เป็นกำลังใจให้พี่ต้าน
ค่อยๆทำความเข้าใจอิฐไปเรื่อยๆเนอะ
จะสามปี หรือ สิบปีก็ไม่สายที่จะเข้าใจหรอก
ฮ่าๆๆๆ สู้ๆๆๆๆ o13
-
สรุป ต้านได้คำปรึกษา หรือว่า เครียดมากกว่าเดิมเนี่ย
เราเองยังงงเลย อิอิ
-
น้องอิฐเป็นคนที่มีบุคคลิกซับซ้อนยิ่งกว่าคนมีสอง personalities อีกปะเนี้่ยคะ ฮ่าๆๆ เราว่าอ่านไปแล้วก็เข้าใจน้องมากขึ้นนะ ถึงบางทีจะงงกับการกระทำแต่ก็เหมือนได้เห็นอะไรๆในหลายแง่ ก็สงสารพี่ต้านนิดนึง เพราะการเป็นคนรักกันถ้าน้องอิฐแสดงออกแบบนี้พี่ต้านก็คงจะปวดหัวน่าดู เพราะมันดูเอาแน่เอานอนไม่ได้ เดาใจไม่ถูก ไม่รู้คิดอะไร ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้ความไม่เข้าใจตรงนี้สะสม ไม่ดีกับความสัมพันธ์เข้าไปอีก ไรท์เตอร์ขอตอนหวานๆบ้างน๊าา *ทำตาวิ๊งๆ*
-
กลัวว่าวันนี้จะไม่ได้อ่านจะแย่
ขอบคุณนะจ๊าที่มาต่อให้
สงสารอิฐมากๆเลยยย
ตอนหน้าขอหวานๆน๊า
-
อิฐเป็นคนที่ดูยากจริงๆ
เหมือนแคร์คนอื่นแบบเลือดเย็น ยังไงไม่รู้ให้คำจำกัดความไม่ถูก
แต่เท่าที่ฟังแชมป์พูด อิฐเปิดใจกะต้านเยอะพอดูแล้วนะ แต่ก็ไม่เยอะมาก อย่างที่แชมป์บอก อิฐขีดเส้นไว้เยอะและถี่มากมันทำคนอื่นมองแล้วเข้าใจผิดได้เยอะ
ยังไงต้านก็สู้ๆ ค้นหาตัวตนกันต่อไป
-
เท่าที่ดู อิฐ ท่าทางเป็นคนเข้าใจยาก....
แบบ ความรู้สึกกับการกระทำ ไม่สัมพันธ์กัน เลยทำให้คนที่อยู่ข้างๆ แคลงใจตลอดเวลาละมั้ง...
แต่เราว่า ยังไง การกระทำก็สำคัญ กว่าคำพูดนา....
-
อ่านแล้วก็เครียดตามต้านนะเนี้ย
ยิ่งคิดตามก็ยิ่งปวดหัวกับความสัมพันธ์ระหว่าง
การกระทำกับคำพูดที่อิฐแสดงออกมา
มันดูซับซ้อนมากๆๆๆๆๆอ่ะ จนเราไม่เข้าใจ
ว่าอิฐกำลังคิดอะไร และต้องการทำอะไร
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :z2: :z2:
-
เคยแอบคิดว่าอิฐเข้าใจยาก (แต่ก็พยายามเข้าใจพอๆกะพี่ต้านอะแหละ)
แต่ตอนนี้ชัดเลย...อิฐเข้าใจยากจริงๆ :z3:
ให้กำลังไรเตอร์ค่ะ พี่ต้านด้วย อยากเข้าใจคนที่รักเค้าเห็นด้วย :L2:
-
สงสารต้านอะ คงเครียดแทบระเบิด อยู่อย่างมีคำถามตลอดเนี้ย มันจะทนไปได้ถึงเมื่อไหร่
-
ตกลง... น้องอิฐรักพี่ต้านจริงๆใช่ไหม??????
ยิ่งอ่านยิ่งเครียดจริงๆค่ะ น้องอิฐเข้าใจยากมาก
แอบสงสารพี่ต้าน...
-
สงสารทั้งต้านและตัวเองที่สุด
อิฐเข้าใจยากแท้
เคลียดปวดตับกันเลยที่เดียว
-
รักต้านมากขึ้นทุกวันๆ
-
แง่ะ งงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไรเตอร์หายไปหนาย
รออยู่น๊าาาาาาา
กลับมาก่อนที่คนอ่านจะลงแดง
-
ต่ออีกเรื่องอยู่อ่ะท่าน
เรื่องนี้ ขอพรุ่งนี้นะ o22
-
^
^
^
:z13: จิ้ม ไรท์เตอร์ ฉึก ฉึก
ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอน้าาาาาาาาาาาา
-
คือ อธิบายไม่ได้ เข้าใจยากจริงๆนั่นแหละ
แต่ไม่รู้สิ ยังไงก็เชื่อว่าน้องอิฐมันรักพี่ต้านจริงๆนะ เพียงแต่สิ่งที่แสดงออกมามันอาจจะทำให้รู้สึกสับสน
หงิงๆ ชักจะเมนท์ไปสับสนไป กร้ากกกกกกกส์
-
73
#
“เป็นไรพี่ต้าน นั่งจ้องอิฐทำไม?” นี่คือบรรยากาศในเย็นวันนึงที่เรานั่งกินข้าวด้วยกันที่บ้านกู
“อยากจ้อง.... อยากรู้ว่าคิดอะไรอยู่” กูตอบ
“อ่า พูดไม่ถูกหรอก คิดเยอะ”
“คิดไรวะ ในนั้นมีพี่อยู่ไหม?”
“มีแน่นอน”
“แล้วคนอื่นล่ะ?”
“.......ก็มีอีกนั่นแหล่ะ”
“ใคร?”
“พ่อผม แม่ผม แม่พี่ พ่อพี่ พี่สาวพี่ ป้านิ่ม ลุงจัน ไอ้ชิค จิ๊บ แฟง ฝ้าย อาท พี่ยู น้องนิว พี่แชมป์ พี่....”
“พอๆๆ” เชื่อแล้วว่าเยอะจริง คนที่ไม่อยากให้คิดถึง มันก็ยังคิด เช่นไอ้อาท กับไอ้ยู เป็นต้น
“คิดเรื่องอะไรอยู่?”
“โหพี่.......จะตอบยังไงไหว” อิฐร้องโอดครวญ
“วินาทีนี้ คิดอะไร?”
“คิดสงสัยว่า พี่มาถามผมเรื่องนี้ทำไม มันตอบยาก”
“ตอบยากเลยจะไม่ตอบงั้นดิ” คราวนี้อิฐขมวดคิ้วมองกูแล้ว
“อิฐรักพี่ไหม?” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงถาม... แต่อยากมั่นใจในความรู้สึกตัวเองก็แค่นั้น
“รัก”
สายตากับน้ำเสียงทำให้กำแพงแห่งความอัดอั้นค่อยๆ ทลายลงมา
“อิฐอยากมีเซ็กซ์กับพี่ไหม?”
“.........................”
กูมองตารอคำตอบ
“ไม่อยาก” คำถามลองใจหรือคำถามแทงใจกันแน่วะ....
“มานี่หน่อยดิ” ที่ผ่านมากูเจอแต่พวกปากไม่ค่อยตรงกับใจ หรือไม่ก็ปากตรงกับใจ แต่การแสดงออกติดลบ
แล้วสำหรับกู อิฐจะเป็นแบบไหน ก็ทั้งการกระทำและคำพูดไง ที่ตรงกัน อยากรู้ว่าที่คิดน่ะ จริงไหมก็แค่นั้นแหล่ะว่ะ
กินข้าวเสร็จกูจูงมือมันไปที่สระว่ายน้ำริมสวน... ตรงที่อิฐบอกว่าสวยแล้วก็ชอบมานั่งบลิ้วอารมณ์คนเดียวบ่อยๆ
กูนั่งที่เก้าอี้ไม้ริมสระ จับอิฐมานั่งบนตักแล้วกอดเอวไว้......
กูรู้ว่าตัวเองกำลังพยายามหาคำตอบ โดยมีคำถามโลกแตกที่ว่า ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน
หรือ พระเจ้ามีจริงไหม
หรือ... ชีวิตเกิดมาเพื่ออะไร
เป็นบรรทัดฐาน
มันเป็นไปไม่ได้ ก็บอกตัวเองอยู่ แต่กูก็อยากรู้ว่าอิฐมันคิดยังไงกันแน่
มันมีความลับ หรือ ไม่มีความลับ กับกู?
“อิฐมีอะไรจะบอกพี่รึเปล่า?” กูถาม อิฐพิงหลังกับอกกู แล้วตอบ
“ไม่มี”
“เคยโกหกอะไรพี่มั้ย?”
“คิดว่าไม่... แต่ถ้าบอกไม่หมดอ่ะ ....มี”
“อะไร?”
“เรื่องไหนล่ะ?”
“ทุกเรื่อง”
“.......เยอะอ่ะ” ตอบอย่างงี้ทุกที กูปล่อยมือจากเอวมัน อิฐเลยรีบหันหลังกลับมาแล้วเอามือมาบีบแก้มกู
“พี่ต้านถามทำไมอ่ะ?”
“พี่คิดว่าอิฐแปลกไป” กูพูดทั้งที่หน้ายังยืดๆ
“.................” อิฐปล่อยมือ แล้วกอดคอซบหน้ากับไหล่กู
กูจูบต้นคออิฐ แล้วกอดมันไว้แบบเดิม...
“รู้อีกแล้ว” มันตอบเสียงแผ่วๆ
เหอะ มันแปลกจริงด้วยว่ะ....
“มีความลับกับพี่ใช่ไหม?”
อิฐผละออกมาจ้องตากู มันเลิกคิ้วแล้วยิ้มมุมปากนิดๆ
“ความลับไม่มีในโลก” กวนตรีน...
“อย่ามากวน เดี๋ยวจูบปากแตกเลย” พูดจบมันสอดมือเข้ามาในผมกู แล้วทำปากจู๋ใส่
กูกดหัวมันมาประกบปากกับกู กำลังเคลิ้มๆ แต่คิดได้ว่าเดี๋ยวทำไปทำมามันจะจบแบบเดิม โดยที่กูก็ไม่รู้อะไรต่อไป กูเลยดันตัวอิฐออกมาก่อน ถึงแม้จะแอบเสียดายเล็กๆ ก็เหอะ
“พี่ต้าน... ผมว่าจะไปเรียนเมืองนอก เอ่อ หมายถึงจบศิล’กรรมที่นี่ก่อน แล้วไปต่อโท”
กูอึ้งไปพักนึง ฟังจบแล้วมันรู้สึกโหวงๆ ว่ะ ไปต่อเมืองนอก..... งั้นกูกับมัน ก็ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ กันเหมือนเดิมสิวะ
“...................” กูไม่ยอม
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น ถามว่าคิดไร ก็มีเรื่องนี้อ่ะ คิดบ่อย” อิฐเอามือมาทาบสองแก้มกูให้หันไปสบตามัน แต่กูไม่อยากเห็น...
“ไม่ให้ไป” กูพูดเสียงเบาหวิว ก็เหมือนใจนั่นแหล่ะวะ กูอยู่ไม่ได้แน่ ถ้าไม่มีอิฐ
“หือ?”
“พี่บอกว่า ไม่ให้ไป” กูคว้ามืออิฐมาจับไว้แน่น
“ไหนบอกจะอยู่ข้างพี่ไปเรื่อยๆ ไง ไหนบอกว่าอยู่คนเดียวไม่ได้ไง แล้วทำไมอิฐถึงจะไป .......พี่ไม่ให้อิฐไป”
“แต่ว่า... อิฐไปเรียนนะพี่ต้าน”
“ไปไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น!”
“อ่าๆๆ เดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่ก็ได้ อิฐแค่วางแผนไว้ก่อน ยังไม่ชัวร์ แหะๆ คิดน่ะพี่....คิด! พี่ต้านถามเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ?” ทำไมอยู่ๆ มันถึงอยากไปวะ... เหลืออีกตั้งสองปีกว่าจะจบ คิดเร็วไปมั้ง...
“ใครมาพูดอะไรหรือไง?” ยิ่งเป็นพวกเซ้นส์ซิทีฟ กับสารกระตุ้นบ้าๆ บอๆ อยู่ด้วย
“อืม.....” มันทำท่านึก “มีหลายปัจจัย ที่อยากไป ได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำมันก็น่าตื่นเต้นดีใช่ป่าว?”
“อะไร?” ไม่เข้าใจ
“ก็พี่ต้านเคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนใช่ไหม ทำไมพี่ถึงไปอ่ะ อิฐอยากเห็นอะไรที่ไม่เคยเห็น อยากได้ประสบการณ์ แรงบันดาลใจใหม่ๆ พี่ต้านไปก็เคยได้อะไรแบบนี้ใช่ป่าวล่ะ?”
“....................”
ความจริงที่กูไปตอนนั้น (ม.ปลาย) เพราะเบื่อบ้านต่างหาก ไม่ใช่อยากมีประสบการณ์อะไรเลย แต่พอไปแล้วไม่ใช่แค่หายเบื่อ ยังได้อะไรดีๆ มาเยอะ นอกจากภาษา สังคม วัฒนธรรม ได้เพื่อนใหม่ แนวคิดต่างๆ ที่ไม่เหมือนที่นี่ ....มันก็ใช่อย่างที่อิฐบอก... ทั้งสนุก แปลกใหม่ แล้วก็เปิดสายตาให้กว้างขึ้น
“เหลือเวลาอีกเยอะ ถ้าพี่ต้านไม่ให้ อิฐไม่ไปก็ได้” พูดเสียงหงอยเลย...
“ไม่ใช่ไม่อยากหรอก.......” กูปล่อยมืออิฐแล้วนอนราบลงกับเก้าอี้สระ บอกตรงๆ กูเครียดเชี้ยๆ ตอนนี้
อนาคตอิฐ ใครจะไปอยากกำหนด ถ้ามีคนคิดมาทำอย่างนี้กับกู กูคงอยากซัดมันสักที
แต่อิฐเป็นของกู เพราะงั้นกูมีสิทธิ์จะบอกให้มันทำหรือไม่ทำอะไร
เฮ้อ..... ความคิดทำไมมันขัดแย้งกันอย่างนั้นล่ะวะกู
“คิดไว้ว่าจะต่อที่ไหนล่ะ?” กูถาม
“ยังไม่แน่” พูดจบมันนอนทับมาบนตัวกู
กูยกมือเล่นผมที่เริ่มจะยาวแล้วของมัน จะว่าไปก็ไม่อยากให้อิฐผมยาวเลยว่ะ... กลัวมันน่ารักยิ่งกว่าเดิม แล้วมีคนจ้องจะมาแย่งของกูไปอีก
“อิฐจะไปแล้วคิดบ้างป่าวว่าพี่จะอยู่ยังไง?” กูไม่อยากห่างจากมึงเลยว่ะ แค่คิดก็แทบใจสลายแล้ว สองปีกว่าจะเรียนจบ มันไม่ใช่เวลาน้อยๆ เลยนะเว้ย
“คิดดิ” มันเอานิ้วมาจิ้มๆ เส้นเลือดบนแขนกู ลูบไปเรื่อยๆ จนถึงชายเสื้อ แล้วก็ลากลงมาอีก
“คงคิดถึงตายเลย”
“แล้วจะไปทำไม?” พูดแล้วก็เหมือนวกกลับมาคำตอบเดิม..... โคตรจะงี่เง่าเลยว่ะกู
ก่อนที่จะเผยความบ้าไปมากกว่านี้ กูเลยชวนอิฐขึ้นห้อง ไปอาบน้ำสยบความร้อนซักหน่อย
#
ไม่ให้ไป
ไม่ให้ไป
ไม่ให้ไป
ชัวร์
คิดอยู่กี่ตลบก็ได้ยินแต่คำนี้ก้องอยู่ในหู จะอีกกี่ปีข้างหน้า กูก็จะบอกอิฐแบบนี้
แต่ถ้าจะไปจริงๆ มันต้องมีกูไปด้วย
มันต่อโท กูก็อาจต่อโทด้วย
อืม...แบบนี้ก็เข้าท่าดีว่ะ
"นอนเอามือก่ายหน้าผากไมอ่ะ มีเรื่องคิดมากเหรอ?" อิฐมันตะแคงเอาขามาก่ายสะโพกกูแล้วถาม จะบอกว่า มันจะเริ่มการยั่วกูอีกแล้ว
"อืม" มันดึงมือกูออกจากหน้าผาก วางลงข้างลำตัว แต่กูยกมากอดเอวมันใหม่
"ทำไมอิฐไม่อยากมีเซ็กซ์กับพี่อ่ะ พี่ไม่เก่ง เร้าใจไม่พอเหรอ?" เรื่องนี้กูก็คิด
ไม่นึกไม่ฝันว่าตัวเองห่วยเรื่องบนเตียงสักนิด
แต่ทำไมอิฐมันไม่ชอบวะ
"อ่านะ ไม่หรอก พี่ต้านเก่งจะตายแล้ว" พูดแถมยกนิ้วมาเล่นหัวนมกูอีก
"เก่งแล้วไมไม่อยากเอากับพี่อ่ะ?"
"เหนื่อยอ่ะ พี่ต้านเซ็กซ์จัด อิฐไม่อยากเดินขาสั่นไปโรงเรียน"
"เป็นเมียพี่ต้องอดทน..." กูแกล้งพูด
"ทนจนฟ้าเหลืองแล้ววว"
"งั้นให้ทำไง?" กรูเซ็กซ์จัดเพราะใครล่ะ
"ไม่ทำไง...ก็ลด"
"เหอะๆ ลดไม่ได้... อยากเอาตลอดเวลาเลยเนี่ย" มือกูเริ่มจะป้วนเปี้ยนไปที่ร่องก้นของมัน กูบีบขยำก้นอิฐแต่มันนิ่ง..สาด
"เหมือนยาเสพย์ติดเลยเนอะ" อิฐว่า แล้วเงยหน้ามาจูบปลายคางกู
"อืม...ถ้าให้เลิกคงลงแดงตาย" กูดันอิฐไปนอนข้างล่าง แล้วกูค่อยตามไปทับตัวมัน
"ตกลงคืนนี้ไม่อยากจริงดิ?" ถามพลางไซร้ซอกคอหอมๆ ของมัน
"ไม่อ่ะ" ไม่แล้วมาปลุกอารมณ์กูทำไมวะ
"งั้นเดี๋ยวทำให้อยากเอง.." พูดจบกูล้วงมือเข้าไปในกางเกงสัมผัสส่วนกึ่งกลางลำตัวอิฐ
"อะ อืออ" พอรู้ตัวมันจะดันไหล่กู แต่กูประกบปากไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว อิฐครางในลำคอตอนกูเล่นกับลิ้นมันอยู่นานจนแทบลืมหายใจ
"ฮื่ออ บอกว่าไม่ไง" พอปากหลุดออกจากกัน อิฐก็เอียงหน้าหนี แต่มันเหมือนเปิดโอกาสให้กูดูดคอมันอย่างถนัดมากกว่า
"ไม่ แล้วมายั่วกันทำไม หืม?" กูขยับมือหนักขึ้นจนอิฐเริ่มจะซี๊ดปาก มันกางขาออกแล้วกอดคอกูให้มาจูบปากกันอีกที
"อยากยั่ว ชอบหน้าพี่ต้านตอนมีอารมณ์ ....แต่ไม่ได้" อยู่ๆ อิฐก็ดันตัวลุกขึ้นจับไหล่กูดันจนพลิกหงายหลัง มันปีนเอาเข่าสองข้างมาทับขากูแถมทำหน้ากวนตรีนใส่
"คิดว่าแน่แล้วเหรอ?" กูยิ้มมุมปากตอนมันล้วงเข้าไปจับของกูจากในกางเกง
และอีกมือที่เหลือก็ล้วงเข้าชายเสื้อลูบไล้หน้าท้องกูเบาๆ
"แน่ไม่แน่ก็ทำคนแถวนี้หลงจนหัวปำได้ละกัน"
"งั้นก็ทำให้หลงกว่านี้อีกสิ เอาให้ตายกันไปข้างนึงเลย"
"ฮะๆๆ" พูดจบอิฐมันขำว่ะ มันปีนออกจากตัวกูลุกเดินไปซะงั้น... อ้าว อย่าทำแบบนี้....
กูเห็นมันไปค้นอะไรในลิ้นชักสักครู่ก็เดินมานั่งทับกูเหมือนเดิม
"เรคคอร์ด" เหอะ กล้องวิดีโอ... จะเล่นอะไรของมันอีกวะเนี่ย
"พี่ต้าน ถามหน่อย มีแฟนมากี่คนแล้ว?" กูเลิกคิ้ว ยิ้มๆ
"มาสอบประวัติกันตอนนี้ มันสายไปหน่อยไหมไอ้เตี้ย" กูลุกขึ้นนั่งจนอิฐไถลตัวลงด้านข้าง
"อยากรู้ อ่อ...เพิ่งจะอยากถามด้วย" กูมองหน้ามันสลับกับเลนส์
"มีคนเดียว" เหอะ เบี่ยงเบนความสนใจกู เพื่อจะไม่สานต่อเรื่องเมื่อกี้เรอะ อย่านึกว่ากูไม่รู้...
"ใครอ่ะ?"
"น้องอิฐไง" กูพุ่งเข้าไปกอดเอามันมาวางไว้บนตัก แล้วระดมจูบไปทั้งหน้าทั้งปาก
กล้องแพนไปหยุดตรงประตูห้องน้ำอยู่นาน จนกระทั่งมาจ่อที่หน้ากูใหม่เพราะกูเจออิฐเอาศอกยันคอจนต้องปล่อย
"คนอื่นอ่ะ เห็นมีเยอะแยะ"
"ก็คบไปงั้นๆ แก้เซ็ง" กูไม่ถามอิฐกลับหรอก รู้แล้วว่ามันเคยมีแฟนหนึ่งคน คือไอ้แชมป์ เคยมีอะไรกับคนอื่นสองคน คือไอ้ต้นกับไอ้เอ็กซ์ ส่วนตัวกู.... แฟนเยอะ แต่ไม่จริงจังสักคน (งั้นไม่ขอเรียกแฟน) เคยมีอะไรกับคนอื่น....เหอะๆ ไม่นับดีกว่าว่ะ
"แล้วหายเซ็งไหม?"
"หายเป็นพักๆ"
"อืม...." อิฐพยักหน้า "แล้วตอนนี้เซ็งไหม?" มันถามต่อ
"ไม่ ตอนนี้โคตรจะแฮปปี้" อยู่กับมึงกูจะเซ็งทำไมวะ
"พี่ต้านสนิทกับเพื่อนคนไหนมากที่สุด" เหอะๆ...
"ถ้าที่สุดก็ไอ้กล้า มันเข้าใจอะไรง่ายดี คุยกันรู้เรื่อง"
"เพื่อนรักล่ะ?" หมายความว่าไงวะ
"ก็ไอ้กล้าไง"
"เพื่อนรักกับเพื่อนสนิทมันต่างกันนา" อิฐว่า
กูเลิกคิ้วยิ้มๆ "ไม่ได้คิดละเอียดขนาดนั้น แล้วใครล่ะเพื่อนรักเพื่อนสนิทของอิฐ?" เท่าที่เห็น กูว่ามันสนิทไปทั่ว
"เพื่อนสนิทมีเยอะ แต่เพื่อนรักอ่ะ ...ไม่มี"
"ไหนเล่ามาดิ๊"
"อืม.... เมื่อก่อนอิฐมีเพื่อนสนิทมากๆ คนนึง คิดว่าคนนี้แหล่ะ เพื่อนรักกรูชัวร์ แต่ไปๆ มาๆ ดูเหมือนยิ่งใกล้กัน ตัวตนของเราก็ยิ่งกลืนไปกับเค้า ประมาณว่า...โดนโคลนนิ่ง"
"มีคนโคลนนิ่งเหมือนที่รักพี่ด้วยเหรอ?" ฟังแล้วทำไมขำวะกู
"ไม่เหมือน แต่พยายามเหมือน"
"ใครก็เลียนแบบอิฐไม่ได้หรอก ไม่เห็นต้องแคร์เลย" กูดึงกล้องมาแพนไปที่หน้าอิฐแทน เพราะตอนนี้ถึงตากูแล้ว
"ไมกลายเป็นอย่างนี้ล่ะเนี่ย" มันบ่น เพราะอยู่ๆ เจอสลับหน้าที่
"ไอ้นั่นมันใครล่ะ ผู้หญิงผู้ชาย" กูถามต่อ
"ผู้หญิง..."
"แล้วไง ตอนนี้ไปไหนแล้ว?"
"ไม่รู้สิครับ... ไม่ได้ติดต่อ"
"ช่างหัวมัน เพื่อนรักหาไม่ได้ ก็เอาพี่ต้านควบสองตำแหน่งไปก่อน.... พี่เป็นได้ทั้งเพื่อน ทั้งผัวเลยนะ" อิฐขมวดคิ้วยิ้มๆ
"แล้วอิฐอ่ะ เป็นอะไรให้พี่ต้านได้บ้าง?" กูถามกลับ
"เป็นอย่างที่พี่ต้านอยากให้เป็น"
"อะไรล่ะ?"
"เมียพี่อ่ะมั้ง"
"ฮะๆๆ" เพิ่งได้ยินอิฐยอมรับว่าตัวเองเป็นเมียกูก็วันนี้
"เอากล้องคืนมาพี่ต้าน" คราวนี้ถึงทีมันบ้าง
อิฐมันซูมเข้าตรงแถวๆ ตากู
"ลองพูดถึงตัวเองให้ฟังหน่อย"
"ฮะๆ พูดทำไม?"
"ก็อิฐอยากรู้"
"เพิ่งมาอยาก..." กูเอานิ้วดีดหน้าผากมัน "เรื่องแบบนี้เค้าต้องถามตั้งแต่เริ่มคบกันใหม่ๆ ไม่ใช่ไงวะ" สามปีผ่านไป แมร่งดีเลย์นานเหลือเกิน
"ไม่กล้าถาม เพิ่งกล้าวันเนี้ย" กวนว่ะ
"เออๆ กรูชื่ออาทิตย์ xxx หรือพี่ต้าน ผัวน้องอิฐ ...เกิดวันที่ xx เดือนพฤจิ xx ตอนนี้อายุ 23 สูงร้อยแปดสาม หนัก 70 นิดๆ..." ไม่ได้ชั่งนานแล้ว
"พ่อชื่อธี แม่ชื่อมุก พี่สาวชื่อเนตร เมียชื่ออิฐ.." อิฐทำหน้าบึ้งๆ เพราะเรื่องนี้มันรู้อยู่แล้ว ฮ่าๆๆ
"อนุบาลถึงประถมเรียนสาธิตxxx มัธยมเรียนxxx (ชายล้วน)" ถึงจะเรียนชายล้วนแต่กูก็ไม่ได้เป็นเกย์นะเว้ย
"มหาลัยเรียน xxx คณะถาปัด จบแล้วทำงานอยู่xxx เงินเดือน x0,000 บาท ใช้หนี้พ่อแม่เหลือหมื่นกว่าบาท ก็เอาไปเลี้ยงเมียหมด"
อิฐมันฮาว่ะ
"อยากรู้ไรอีก?"
"อะไรที่ชอบ?"
"น้องอิฐ" ไม่ได้ตอบเอาใจนะเว้ย ก็กูชอบจริง ชอบสุดๆ แล้ว
"อย่างอื่นดิ สิ่งของ"
"รถ โมเดล ตึกสวยๆ กวี ดนตรี งานศิลปะ"
"ว่างๆ ชอบทำอะไร?"
"มีเซ็กซ์กับน้องอิฐ"
"อย่างอื่นอ่ะ?"
"จูบน้องอิฐ"
"อ่า...ไม่ถามแล้ว" อยู่ๆ ปิดกล้องเฉยเลย
"เฮ้ย ถามต่อดิ กำลังมันส์เลย" นานๆ ทีเมียจะสนใจ...โห เลิกซะงั้น
"ตอบกวนนี่"
"อ้าว พูดเรื่องจริง" กูหยิบกล้องมาถือไว้เอง เปิดใหม่ๆ
"น้องอิฐ... ทำหน้ายั่วพี่ต้านหน่อยดิ อยากเห็น"
"บ้ารึเปล่า" เจอคำนี้เข้าไปหน้าหงายเลยกู แหม ก็แค่พูดเล่น
"ไหนลองพูดถึงตัวเองหน่อยดิ๊ แบบที่ถามพี่อ่ะ?"
"อ่านะ"
"เร็ว อย่าลีลา"
"คร้าบ.......มีไรที่พี่ต้านยังไม่รู้มั่ง" มันเปลี่ยนท่านั่งเป็นขัดสมาธิจ้องหน้าไปที่เลนส์เขม็ง
"บอกๆ มาเหอะ"
"ก็ได้ ผม..อิฐ รัชตะ xxx อายุจะสิบเก้า เรียนศิล' กรรม สูง 172 หนัก 52 งานอดิเรก...บลิ้วอารมณ์ แกะคอร์ดกีต้าร์ วาดรูป ระบายสี หาอะไรหนุกๆ ทำ"
"อะไรอีก?"
"เมื่อก่อนเรียนที่ xxx ม.ปลายย้ายมาต่อ xxx(ชายล้วน โรงเรียนคู่อริกู)"
จริงๆ กูรู้หมดแล้ว แค่อยากได้ยินมันพูดออกมาบ้างก็แค่นั้น...
"ชอบผู้ชายแบบไหน?" กูถามต่อ
"แบบพี่ต้าน" จบข่าวเลย อิอิ
"แล้วรักพี่ต้านไหม?"
"รักมาก" ชอบถาม เพราะชอบฟังคำตอบว่ะ
กูดึงแขนอิฐมารับจูบหนักๆ ที่ปาก เข้ากล้องทีนึง
"รักพี่ แล้วรู้ไหมว่าคนรักกันน่ะ เค้าต้องทำตัวยังไง?" กูว่าอิฐมันไม่รู้จักวิธีอยู่กับแฟนเลย เหมือนยังติดนิสัยชอบอยู่คนเดียว เป็นอิสระไม่ขึ้นตรงกับใครอยู่ ทั้งที่มันก็กลายเป็นเมืองขึ้นของกูนานแล้ว
"ไม่รู้ พี่ต้านอยากให้ทำยังไงอ่ะ?" กูหัวเราะเสียงในลำคอ... คิดในใจ มันพูดไม่หมดชัวร์ เมื่อก่อนกูคิดว่าให้อิฐเป็นแค่คนถูกรักก็พอ กูเต็มใจพร้อมจะให้มันทุกอย่าง
แต่ยิ่งนานวันเข้า การรักตอบมันก็สำคัญกับชีวิตพอๆ กัน... เอาตรงๆ กูไม่ใช่พระเอกหรือผู้เสียสละที่จะทนเห็นคนที่กูรัก นิ่งเฉยกับตัวเองได้หรอก
"ง่ายๆ อิฐจะทำอะไรก็นึกถึงใจพี่ให้มากๆ พี่เป็นไงอิฐก็เห็น... คนอื่นจะเป็นไงช่างแม่งมัน สนใจพี่ต้านคนที่รักอิฐมากที่สุดดิ เกทไหม?"
"เกทอยู่ แต่บางทีอิฐก็ทำอย่างที่คิดได้ไม่หมด" เสียงมันติดจะเครียดๆ
“ค่อยๆ ทำเท่าที่ได้ก็พอ ที่ผ่านมาพี่ก็เห็นอิฐหลุดออกมาจากโหมดเดิมบ้างแล้ว” บ้างอ่ะนะ... เหอะๆ โหมดดาร์ค เมื่อก่อนมีอะไรไม่พูด แต่ตอนนี้หัดจะพูดจะบอกกูบ้างแล้ว
กูปิดกล้อง เลิกถ่ายแล้วหันมาสนใจอิฐแบบเต็มๆ ตัว
“จริงๆ ทุกอย่างที่ทำมันไม่ใช่ความลับ แต่อิฐแค่ไม่กล้าบอกพี่ต้าน หรือไม่ก็... คิดว่าไม่จำเป็น อิฐกลัวพี่เบื่อ รำคาญ เห็นพี่ชอบบ่น โวยวายว่าเพื่อนมันเหี้ย น่ารำคาญ งานก็ส้นตรีน ชอบเอาเรื่องบ้าๆ มายัดใส่สมองไบร์ทๆ ของพี่ ก็..........ได้ยินแบบนี้เข้าไป อิฐเลยขอเลือกเรื่องที่พี่สนใจจะอยากรู้ดีกว่า”
โห....... มันคิดมากไปป่าววะ
“เรื่องที่พี่สนใจก็เรื่องของอิฐไง... แม้แต่อิฐชอบใช้พู่กันเบอร์ไหนพี่ก็อยากรู้”
“ฮ่าๆๆ” อิฐหัวเราะตาปิด สงสัยหาว่ากูเวอร์อีกดิ
“เวอร์!” กรูว่าแล้ว
“อิฐชอบใช้พู่กันเบอร์สิบเอ็ด” แล้วตอบทำไม
“อ่อ พี่ต้าน”
“หืม?”
“ความลับไม่มีในโลก พี่ว่าจริงป่ะ?”
“ไม่ว่ะ บางเรื่องเก็บเป็นความลับไว้จนตายก็ได้ ถ้าจะทำ”
“เหมือนที่พี่ต้านแอบดูดบุหรี่ป่ะ?”
เฮ้ย!!
H
พาร์ทปรับความเข้าใจ(เคลือบแคลง สงสัย) โดยการคุย...
เพิ่งจะคุยกันจริงๆ จังๆ ก็ตอนนี้ล่ะมั้ง o22
-
น่ารักดีอ่ะ...ตอนนี้...
ขำตอนสุดท้าย....กร๊ากกกกกกกก
-
555555555
...
ความลับมันไม่มีในโลก
...
จริงๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าความลับไม่มีในโลกกลมนี้จริงๆ :m20:
-
:-[ ชอบคู่นี้มากมาย น่ารักได้อีก ทั้งคำถาม คำตอบ กวนได้อีก แต่ก็อบอุ่นได้อีกเช่นกันนะนี่ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปน้า
กอดๆๆๆๆๆ ไรท์เตอร์ :กอด1:
-
อ่อยย ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกกก ปกติมีแต่ซีนอารมณ์ทั้งแบบธรรมดา และแบบ xxx แต่พอสองคนนี้เค้าคุยกันแบบนี้รู้สึกว่าน่ารักสุดๆไปเลยยย ขอบคุณไรท์เตอร์สำหรับตอนที่เรียกรอยยิ้มได้แบบนี้นะคะ (แต่ซีนอารมณ์เราก็ชอบนะเออ ฮี่ๆ XD)
-
ตอนนี้น่ารักดี อ่านไปยิ้มไป
แต่ว่า..............ยังแอบกลัวใจน้องอิฐนิดๆ
เหมือนยังมีความลับอะไรบางอย่างที่ยังไม่บอกต้านอ่ะ :เฮ้อ:
-
ฮ่าๆๆๆๆ เออดีนะ อยู่กันมาสามปี
เพิ่งจะมาคุยเรื่องส่วนตัวจริงๆจังๆ
เอาเถอะ ถือว่าสัญญาณเริ่มต้นของ
ความเข้าใจอันดี?? รึเปล่านะ?
แอบขำตอนสุดท้าย สรุปน้องอิฐก็รู้
เรื่องที่ต้านมันชอบแอบสูบบุหรี่ ฮ่าๆๆ
ปล. เค้าอยากรู้อ่ะ ตกลงเรื่องที่น้องอิฐ
ให้เพื่อนต้านมันจูบเนี่ย ยอมรึไม่ยอม?
ค้างคาที่สุดอ่ะท่าน
+1 เป็นกำลังใจให้ฮะ
-
อยากอ่านต่อ
อิฐจะมีความลับไปอีกนานมั๊ย
สงสารนายต้าน
-
เรื่องนี้...ซับซ้อนจังค่ะ ทำเอาไอมึนงงงงงงงง ขอทยอยอ่านไปเรื่อยๆนะ \\(=______=๐)a
-
เปิดอกคุยกันแล้ว อิอิ
ชอบพี่ต้านที่ซู้ด ด ด!
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วรู้สึกว่าเออ ไอ้พี่ต้านมันน่ารักโคตรๆอ่ะ :o8:
อิฐก็น่ารักแบบน่าค้นหาต่อไป มันเป็นอะไรที่ยังดูเหมือนมีอะไรเก็บอยู่ตลอดๆ
ขนาดเปิดใจคุยกันนะเนี่ย แต่อย่างว่า อิฐเป็นคนคิดเยอะ กว่าจะทำอะไร พูดอะไรคงคิดไต่ตรอง ร้อยแปดตลบ ในขณะที่ไอ้พี่ต้านไม่ค่อยคิดมาก คิดอะไรก็พู ก็ทำเลย
มาฮาตอนท้ายๆที่ต้านโดนจับได้ว่าแอบสูบบุหรี่นี่แหละ :m20:
-
:laugh: :laugh:
-
อ๊ากกกกกก :a5:อ่านทันแว้วววว รวดเดียว2วัน :mc4:
พี่ต้านเท่โคตรอ่า น้องอิฐก็ติสซะ..แต่ชอบมากกกกทั้งคู่อ่ะ :impress3:
-
พอคุยกันเยอะๆ มันก็เริ่มเข้าใจกันมากขึ้นใช่ป่าว :o8:
เวลาอยู่ด้วยกัน ออกจะน่ารัก ไม่เคยคิดว่าอิฐจะไม่รักพี่ต้านนะ แต่รักมากขนาดไหนนี่ไม่รู้
ต้องให้พี่ต้านสอบสวนแบบนี้แหละ :laugh:
-
เปิดใจกันเยอะๆนะครับ จะได้หนักแน่นในเรื่องของอีกฝ่าย
-
กร๊ากกกกกกกก เป็นไงล่ะ ความลับ
จะเก็บไว้จนตายก็ได้ ไม่มีใครรู้
แต่อิฐแม่งรู้ว่ะ :laugh:
ป.ล.มานั่งคุยแบบนี้ก็ดีนะ ทำให้เข้าใจกันมากขึ้น
ยิ่งคนๆนั้นเป็นอิฐด้วย ต้องถามตอบกันแบบนี้แหละดี :กอด1:
-
คุยกันแบบนี้ก็ดีนะ จะได้เข้าใจกันมากขึ้น
-
ใช้เวลาหลายวันกับการตามอ่านเรื่องสนุกๆของน้องอิฐกับพี่ต้าน
:pig4: ผู้แต่งมากค่ะ เขียนเรื่องได้ดี น่าติดตามมากกกกกกกก
ยิ่งตอนหลังๆ อ่านไปคิดตามไปด้วย
อืม...เริ่มเครียดตามพี่ต้านไปติดๆแระ :serius2:
เรามันคนส่วนใหญ่เนาะต้านเนาะ งงๆกับความคิดน้องอิฐกันต่อไป :laugh:
-
:call: โอมๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จงมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
74
#
รู้ได้ไงวะ รู้ตอนไหน...
อิฐจ้องกู ทำหน้ายียวนนิดๆ
“ทุกคนก็มีเรื่องส่วนตัวด้วยกันทั้งนั้น มันไม่ใช่ความลับ แค่ไม่อยากบอกใช่ป่ะ ....อิฐก็เหมือนกัน”
กูยิ้มแห้งๆ
“โทดที บอกจะเลิก แต่เลิกไม่ได้” กูน้อมรับผิดแต่โดยดี
“แต่ก็ท่าจะลดได้เยอะแล้วป่าว?
“อืม อาทิตย์นึงไม่กี่ตัว” เหอะๆ ดูดเสร็จรีบแปลงฟัน ฉีดสเปรย์ทันที
“แต่ก่อนเห็นคาบตลอด สูบก็ได้ ไม่ว่าหรอก แต่ถ้าทำมั่งก็อย่ามาว่าแล้วกัน”
“โห อย่าพูดงี้ดิ.... อิมเมจใสๆ เสื่อมหมด”
“ฮะๆๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าไม่ได้ใส” อืม....มันก็พอตัวอยู่ ทำทุกอย่างที่เด็กผู้ชายส่วนใหญ่เค้าก็เคยทำกัน
“นี่พูดจริงแล้ว ทำตามใจพี่ต้านเหอะ อิฐไม่อยากบังคับพี่”
“บังคับบ้างก็ได้... อิฐไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย”
“อ่า....เหมือนที่พี่ต้านทำน่ะเหรอ?” จุกเลยกรู
“แต่แบบนั้นอิฐก็ชอบ ถ้าไม่มีคนมาบังคับบ้าง อิฐก็คงลอยไปไกลแล้ว รู้สึกตัวเองเหมือนลมยังไงไม่รู้”
ลม?
จับไม่อยู่...?
ความหมายโคตรน่ากลัวเลยว่ะ
#
อิฐปิดเทอมแล้ว... แต่กูยัง ออฟฟิสน่าจะมีปิดเทอมบ้างว่ะ ทำงานหกวันจะตายห้าอยู่แล้วกรู เมื่อเดือนสิงหา กูเพิ่งพาอิฐไปฉลองวันเกิด... คิดอยู่หลายตลบในที่สุดก็หา
ของขวัญดีๆ ให้มันได้ ปีที่แล้วมันก็วาดรูปใส่ปูนเปียกให้กูเป็นของขวัญ เรียกภาษาพวกเค้าๆ คือ การระบายสีแบบ fresco น่ะคับ นึกถึงงานของไมเคิล แองเจ
โล่ในวิหารxxx ก็ประมาณนั้นล่ะ (ลืมชื่ออีกแล้วกู)
วิธีการกูถามอิฐได้ความว่า ต้องผสมซีเมนต์ ปูนขาวกับดินทราย น้ำ เหมือนที่พวกคนงานก่อสร้างทำคอนกรีต พอคนส่วนผสมให้เป็นเนื้อเดียวได้แล้ว ก็เอามาเทลง
กระบะที่เป็นบล็อคพิม แต่ถ้าเฟรมใหญ่มากก็ต้องทำโครงเหล็กข้างใน รอปูนแห้ง ค่อยร่างภาพระบายสีลงไป ฟังที่อิฐเล่าแล้วกูอึ้งเลย...จะวาดรูปเหมือนก็ยากพออยู่แล้ว
แต่นี่มันยังวาดใส่ปูนให้กูขนาดเมตรกว่า ใหญ่มาก...ที่ปลื้มยิ่งกว่านั้นมันใช้เทคนิคการระบายสีแบบลุงโก๊ะ (vincent van gogh) คือการลงแปรงสีแรงๆ
หนักๆ แบบที่กูชอบด้วย ที่จริงการจะทำเทคนิคแบบนี้ลงปูน กูว่ายากว่ะ เพราะเอฟเฟคมันจะได้ไม่เหมือนกับที่ระบายลงผ้าใบ ซึ่งก็จะได้ความรู้สึกอีกแบบหนึ่ง เหอะๆ เป็นอะไรที่แปลกดีสำหรับกู เห็นแล้วมันดีใจว่ะ
กูว่าของขวัญในวันพิเศษ ถ้าไม่ใส่ใจว่าคนที่ให้ชอบอะไร ให้ส่งๆ ไป มันก็แค่นั้น เหมือนให้ไปงั้นๆ ตามมารยาท แต่สำหรับกูกับอิฐมันไม่ใช่... เราให้กันเพราะใส่ใจ
ในความรักของอีกฝ่าย... ลองทำดู ชีวิตมันจะมีพาวเวอร์ขึ้นมาอีกมากเชรี้ย
เหอะๆ ดูเหมือนช่วงนี้ชีวิตจะราบรื่นดีจริงๆ เลยกู ดีเกินไป
ไม่นึกไม่ฝัน วันปกติก็ทำงานทำการ วันหยุดพาเมียไปเที่ยว เที่ยวเสร็จเหนื่อย ก็มานั่งชิวกันที่สตาร์บั๊ค สาขาเทอเรซสี่เก้า กูชอบมา อิฐก็ชอบ ทุกอย่างแฮปปี้
"พี่ต้าน... ดูนี่ดิ" อิฐยื่นไอโฟนให้กู กูนั่งสเกตงานฟังเพลงเงียบๆ อยู่
กูรับมา มันเปิดเฟสบุ๊คใครอยู่ไม่รู้...
"อะไรอีกแล้ววะ" ภาพที่เห็น ไม่มีอะไร แค่กูเดินคู่กับอิฐ มีบรรยายสั้นๆ ว่า... 'อิจฉาคนตัวเล็ก มีแฟนหล่อ'
"พี่กล้าส่งมาให้" อิฐบอก
กดไปกดมาถึงรู้ว่าเป็นเฟสบุ๊คไอ้แทน.... สัส!
"เท่าที่อ่าน...เพื่อนพี่ต้านกลุ่มที่มางานรับปริญญาวันนั้นก็น่าจะรู้หมดแล้ว" ซวยกู
"ช่างมัน!" กูส่งไอโฟนให้อิฐไปเล่นต่อ
"แทนเล่นแบบนี้ ถ้าแม่พี่รู้เรื่องเรา ทำไงอ่ะ" อิฐวกกลับมาเรื่องเครียดซะงั้น
"รู้ก็รู้ ทำอะไรไม่ได้แล้วนี่" ยอมรับละครชีวิตตั้งแต่ไอ้แทนมันป่าวประกาศเรื่องที่กูเป็นแฟนอิฐให้คนอื่นเค้ารู้แล้ว ตัวหายนะของแท้เลยมึง
"..........."
"ไหนๆ ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องแคร์อะไรแล้วกัน" กูหันไปยิ้มยักคิ้วให้อิฐ ตอนนี้อย่าเพิ่งไปเครียด เดี๋ยวเสียบรรยากาศหมด
"อย่าเลย" มันเริ่มขยับที่นั่งออกห่างกู แต่กูคว้าเอวมันไว้แทบจะให้มานั่งเกยตัก
"แม่กูจะทำอะไรก็ช่างเค้า ไหนอิฐพูดเอง ความลับไม่มีในโลก ปิดไปก็เหนื่อยเปล่าแบบนี้สู้ให้คนอื่นรู้ไปเลยดีกว่า"
ตอนแรกกูเห็นอิฐทำท่าจะแกะกูออก แต่มันคงไม่อยากทำดีดดิ้นมากหรือไม่ก็รู้ว่าเสียแรงเปล่า เลยนั่งเฉยๆ ให้กูกอดแทน
"ปล่อยได้ไหมเนี่ย อิฐกลัวว่าเรื่องมันจะยุ่งอ่ะดิ" อิฐหันเอามือยันหน้ากูออกห่างจากหน้ามัน เหอะๆ คนมอง... อิจฉาล่ะเสะ
"ยุ่งก็ช่าง กูแก้ได้" สะบัดหน้าจากมือแล้วยักไหล่
"มั่นใจเจรงๆ"
"ไม่มั่นใจแล้วจะได้น้องอิฐมาเป็นเมียเหรอ?" กว่าจะได้มามันยากนะเว้ย ไม่เซลฟ์ก็อดไปนานแล้ว
"ชอบเหรอเรื่องยุ่งๆ อ่ะ เห็นเจอทีไร เอฟสิบหกลงทุกที"
"จะมาไม้ไหนกูพร้อมแล้ว... จะเนรเทศกูออกจากบ้านกูก็จะไป"
"เวอร์.... ทนได้เหรอ?"
"ไม่ได้ก็ต้องได้..."
"เหมือนเป็นต้นเหตุยังไงไม่รู้ พี่ก็อยู่ของพี่ดีๆ"
"อย่าพูดแบบนั้นดิ พ่อแม่พี่ไม่ได้เกลียดอิฐสักหน่อย เค้าชอบอิฐจะตาย แค่ทำใจไม่ได้ที่พี่เป็นเกย์แล้วก็มีหลานให้เค้าไม่ได้ต่างหาก"
"เรื่องใหญ่เลย..."
"มีเนตรอยู่อีกคน ไม่เป็นไรหรอก กูอาจทำให้เสียหน้าไปบ้าง แต่คงไม่แย่ขนาดธุรกิจล่มหรอก อันนั้นมันก็เกินไป"
"พ่อแม่พี่เค้าไม่อยากให้คนอื่นมาด่าว่าพี่เป็นเกย์"
"อันนั้นไม่เรียกด่าหรอก เค้าเรียกว่าพูดถูก" มาชี้หน้ากูแล้วเรียกไอ้เกย์ กูก็จะไม่ว่า อ่ะ กูยอมขนาดนี้แล้ว จะเอาไงกับกูอีกก็ว่ามา
"พี่ไม่รู้สึกอะไรกับคำว่า เกย์ เลยเหรอ?"
"จะให้รู้สึกอะไร ถ้าโลกมันบัญญัติศัพท์นี้ขึ้นมาแล้ว กูจะไปขวางโลกก็ไม่ใช่เรื่อง"
"แต่ปกติ พี่ก็ขวางอยู่แล้วนะ" กูยันหัวอิฐไปทีนึง......แม่งกวนตรีน
"ถ้าเชื่อใจพี่ อย่างอื่นไม่ต้องไปแคร์ แค่อิฐอยู่ข้างพี่ก็พอแล้ว" เริ่มจะเน่าอีกละกู เหอะๆ
"ตอนนี้ยิ่งกว่าข้างอีก แทบจะปั่นรวมกันแล้วมั้ง" มันกวน
"อืม... ไปสั่งมอคค่าไลท์ให้ทีดิ เฟรปปูชิโน่นะน้อง"
"ใช้ใหญ่เลยนะ"
นั่งกันถึงดึกๆ ก็ไปหาอะไรกิน ที่จริงก็กังวลเรื่องที่บ้านอยู่... แม่กูต้องทำอะไรสักอย่างแน่
อืม...อาจจะหาคู่ดูตัวให้กู จับกูแต่งงาน คลุมถุงชน
เหอๆ ละครหลังข่าวไปแล้ว ไม่หรอก... คงมีวิธีที่เด็ดกว่านั้น ได้เวลาต้องทำใจแข็งยิ่งกว่าเพชรซะแล้วว่ะกู
พอกลับบ้านอาบน้ำเสร็จ กูออกมาอิฐมันหายตัวไป... แต่ทิ้งโพสอิท ไว้ว่า...pool
หมีพูล?
ไม่ใช่หรอก มันอยู่สระว่ายน้ำข้างล่าง กูตามลงไปเจอเห็นนั่งดีดกีต้าร์ง้องแง้งอยู่คนเดียว
"เล่นไรอิฐ" ถามแล้วเดินไปนั่งข้างๆ
"หัดคอร์ดเพลงนี้อยู่"
'anthem of our dying day'
ชื่อเพลงเป็นลางโคตร...
"เตรียมตัวตาย"
"พูดอะไรอัปมงคล" กูตบปากมันเบาๆ ไปทีนึง
"ป่าวหรอก ปลุกใจ ไม่ให้ไปตามเพลง"
"เหอะๆ บอกแล้วว่าอย่าคิดมาก พี่จัดการเอง"
"ก็รู้อยู่ ทำอะไรไม่ได้ ห้ามพี่ก็ไม่ได้อีก"
"ห้ามกลไกของโลกไม่ได้ต่างหาก"
"พี่ก็ว่าไปนั่น"
"ก็แค่ให้รักเราไปต่อได้นั่นแหล่ะ” อิฐเงียบจ้องหน้ากูไปพักนึง
“........พูดเน่าๆ ก็เป็น”
“อายอ่ะดี้?” กูยกมือบีบจมูกมัน อิฐมันดึงมือกูมาดู จ้อง....
“มองไรแขนพี่?” ไอ้นี่เพี้ยน
“ชอบเส้นเลือดตรงแขนพี่ต้าน”
“ห่ะ?” ตอนนั้นเห็นมันลูบๆ อยู่ นึกว่าอะไร
“กำลังคิดจะทำรูปปั้น เต็มตัว แล้วก็ซักขนาดนี้” อิฐทำมือเป็นความสูงให้ดู ประมาณสองฟุตครึ่ง
“เป็นแบบให้หน่อย เทอมหน้าเรียนเก๊าเจ้อ” sculpture - ประติมากรรม จะพูดย่อไปไหนวะ
“ขอกันง่ายๆ งี้เลย"
"ก็มันจำเป็นนี่"
"ค่าตัวพี่แพงนะ ขอยากๆ หน่อยดิ”
“ขอยังไงอ่ะ?” กูยิ้มมุมปาก อิฐทำหน้าเหมือนรู้ชะตากรรม
พอเข้ามาในห้องนอน กูไปนั่งปลายเตียง ส่วนอิฐ.... กูให้มันยืนอยู่ข้างหน้า
“จะให้ทำอะไร?” อิฐถาม สีหน้าหวาดระแวงชัดเจน ฮะๆๆ ดูต่อไป
“ทำไงก็ได้ให้พี่เกิดอารมณ์ ....อย่างว่า” ง่ายโคตรๆ... ง่ายสาดๆ
“แต่ห้ามถูกตัวพี่ ทำได้ป่ะ?”
อิฐขมวดคิ้ว หันไปมองประตู...
“ลามก ไม่ได้อยากทำสักหน่อย”
"แต่พี่อยาก"
"............"
"ไม่ทำก็ได้ แต่ไปหานายแบบคนอื่นนะ"
"โห แค่นี้ก็ต้องมีข้อต่อรองด้วย"
"ก็อยากเห็นน้องอิฐยั่วนี่"
"โรคจิต"
มันด่ากูเสร็จแล้วก็ยอมถอดเสื้อออก
......เหอๆ ลุ้นยิ่งกว่าเชียร์บอลอีกกรู
กูมองผิวขาวๆ ใต้ร่มผ้า หน้าท้องแบนเรียบมีกล้ามนิดๆ พองาม กับหัวนมสีชมพูตาเป็นมัน... อยากดูดว่ะ ไว้ก่อนๆ
เสร็จตั้งแต่ยังไม่เสียว ไม่ใช่ไอ้ต้าน
ต่อจากนั้นมันก็ยกนิ้วกลางขึ้นมา แล้วทำการเลีย... เลียเหมือนเป็นไอติม หรือจินตนาการยิ่งไปกว่านั้นก็....นะ
ใจกูเริ่มจะหวิวๆ แล้ว.... ช้าก่อน เพิ่งเริ่มเองนะเว้ย
อิฐเลียแล้วก็ดูดนิ้วตัวเองอยู่สักพัก มันก็เปลี่ยนเป็นนิ้วชี้ ตลอดเวลามันก็เหลือบมามองหน้ากูเป็นระยะ... เอ่อ.....
พอนิ้วชุ่มน้ำลายแล้วมันก็เอามาสะกิดยอดอกตัวเอง.... มืออีกข้างดูดนิ้วต่อ
สีหน้ามันเริ่มจะมีอารมณ์และกูก็เห็นยอดอกมันเริ่มจะแข็งตั้งขึ้นมา
แย่แล้วกู..... อ้วกๆๆ นึกถึงอ้วกเข้าไว้
“พี่ต้าน.... อิฐจะรู้ได้ไงว่าพี่มีอารมณ์รึยัง?” มันถามเสียงหวานเยิ้มพอๆ กับตาเลย...
เหอะๆ ถ้าให้มันจับของกูตอนนี้ก็รู้เลยว่าเริ่มแข็งแล้ว งี้ก็แย่ดิ ยังไม่หนำใจเลย เอ้ย ยังไม่คุ้มค่าตัวต่างหาก
“ทำจนกว่าพี่จะทนไม่ไหว” ต่อเวลาได้อีกนิด
"ทนอะไรไม่ไหว?"
"ทนไม่ไหวจับอิฐขึ้นเตียงไง"
“โห.....ยากอ่ะ”
“ไม่ยากหรอก” ตอนนี้ก็ใกล้คลั่งละกู
คราวนี้อิฐถอดกางเกงออก กูนั่งลุ้นใจระทึก ชอบน้องอิฐตอนยั่วสุดๆ อยากเห็นแบบเต็มสตรีมมานานแล้ว พออิฐถอดเสร็จมันปากางเกงใส่หน้ากู
“เตรียมใจไว้เลยพี่ต้าน”
กูยิ้มหื่นๆ ใส่มัน ใครกันแน่ต้องเตรียมใจ
H
เหอะๆ :z1:
ถามผู้รู้หน่อยคับ ถ้าจะแจ้งลบกระทู้ จะต้องทำยังไงอ่ะครับ?
ขอบคุณครับ :monkeysad:
-
อ๊ายย... น้องอิฐยั่วพี่ต้าน
คนอ่านจะตายเอาค่า~
น้องอิฐเชื่อใจพี่ต้านนะ อย่าทำให้พี่ต้านคิดมา
พี่ต้านยิ่งเป็นคนอารมณ์ร้ายอยู่ด้วย
ไม่อยากให้ทะเลาะกันเลย ปัญหาเยอะ กลัวใจอิฐด้วย T^T
สู้ๆนะพี่ต้านกับน้องอิฐ
-
หึๆ ตัดชึบอย่างงี้เลยหรอไรท์เตอร์ ย๊ากกกกก!!!!!!!!
-
:m25: ไอ้อีกนะเฮีย อิฐก็ใช่ย่อย
จะแจ้งลบกระทู้ :serius2: ทามมายอ่ะ
-
จริงๆแล้วเรื่องเนี้ย
ทำง่ายมากกกกกก อย่างมากที่สุด
ก็แหมมม ธรรมดาต้านก็หื่นชิบหายอยู่และ
แล้วยิ่งให้นู๋อิฐมายั่วๆนี้ละก็... :z1:
แปปเดียวต้านก็ทนไม่ไหวแล้ว :m25:
-
อ่าว ค้างซะงั้น :m16:
-
:haun4: :haun4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอตอนต่อไปด่วน!!!!!!!!!!
ไม่ใช่พี่ต้านคนเดียวที่ตายคาเตียง....คนอ่านตายคาคอมเหมือนกัน :m25:
ลบกระทู้ ถ้าเป็นกระทู้ของตัวเอง อยู่ ด้านล่างซ้ายมือ remove topic แต่ถ้าเป็นกระทู้ที่ไม่ใช่ตัวเองตั้ง..ก็ไม่ทราบเหมือนกันจ๊ะ แหะๆ
-
พี่ต้านหื่นอ่ะ!
ชอบ.. "ให้รักเราไปต่อ"
พี่ต้านเท่โคด ><
-
แค่เริ่มต้นก็ทำเอาเลียเลือดแล้ว
ตอนต่อไปมาด่วนเลยมันค้างอะ
-
ค้างงง
-
ชอบน้องอิฐตอนยั่วเหมือนกัน อร๊ากกกกกก
ตายๆๆๆๆ อ่านไปแทบจะตายคาคอมแล้วฮะเนี่ย
อูยยยยยยยยยยย >///<
-
อ๊ากกกกก ไมตัดจบกันง่ายๆอย่างงี้เลยอ่ะ มาต่อเร็วๆเลย
อิฐ เซ็กซี่ได้อีกอ่ะ :haun4:
-
พออ่านเจอชื่อนังแทน ก็เริ่มเครียดแระ :m16:
จองล้างจองผลาญไปถึงไหนฟระ โรคจิตชัดๆ
คนแบบนี้สักวันต้องเจอดีแน่ สาปแช่งมันเข้าไป เหอๆๆ
อ่านถึงตอนหลัง ป๊าด.........เปลี่ยนอารมณ์ตามอีพี่ต้านแทบไม่ทัน :z1:
เด๋วเสียคอนเซปหื่นตัวพ่อ 5555++
รีบมาต่อด่วนนนนนนนนนนนนน
ค้างมาก...... ถึงมากที่สุด แอร๊ยยยยยยยย :haun4:
-
ฮ่าๆๆ อ่านทันแล้วววว
อ่านตอนแรกทั้งอึดอัด ทรมานแล้วก็อยากรู้
ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ เพราะไม่เข้าใจความรู้สึกของอิฐซะที ฮ่าๆ
อินกับเนื้อเรื่อง คิดว่าตัวเองเป็นต้านไปแล้วนะเนี่ย
-
โอ้ย
แค่ถอดก็ไปแล้ววววว
หึหึ
ระวังโดนขย้ำน้าน้องอิฐ
-
อ๊ากกกกกก.. :a5:ใครกันแน่ที่ต้องเตรียมใจ.... คำตอบ คือคนอ่าน!! ตอนหน้าเตรียมใจเตรียมเลือดด่วน :pighaun:
-
ไรเตอร์ไมถามงี้อ่ะ
อย่าลบทู้นี้น้าาาาา
ต่อไปจะเอาไรอ่านเวลาคิดถึงอิฐอ่ะ
-
เอาให้พี่ต้านมันขาดใจไปเลยนะน้องอิฐ :haun4:
-
โอ๊ยยย สู้ขาดใจเลยพี่ต้าน น้องอิฐยั่วสุดพลัง อ๊ากกก :haun4:
-
75
#
ตอนนี้อิฐเหลือแค่ กกน. สีดำตัวเล็ก มันล้วงมือเข้าไปเล่นกับของตัวเองสักพักก็ถอดออก เหลือแต่ร่างเปลือย
กูกลืนน้ำลายเอื๊อก หายใจติดๆ ขัดๆ ตอนเห็นมันก้มหน้าจับของตัวเองรูดขึ้นลงเบาๆ อิฐกัดริมฝีปากล่างขยับมือจนส่วนที่อ่อนตัวเริ่มจะแข็งขืนขึ้นมา
“ขอทาเจลได้ไหมอ่ะ อยากให้มันลื่นๆ” อิฐพูด กูนั่งอึ้งรีบพยักหน้าให้
....จะทำอะไรก็ทำเลยครับ!
อิฐเดินไปค้นลิ้นชักในตู้ พอเจอของที่ต้องการก็ลงมือเทชโลมลงฝ่ามือ กูนั่งใจสั่นเผลอยกมือขึ้นปิดปาก ตอนเห็นมันพิงตู้แล้วตั้งหน้าตั้งตาขยับมือรูดของตัวเองแบบหน้าตาโคตรได้อารมณ์
....อ๊าก ช่วยกูด้วย! ร่วมกตัญญูด่วนเลย หัวใจวายตายเฉียบพลันแน่กรู
“อา...พี่ต้าน...น..” เฮ้ยๆๆ อย่าๆๆ ใครก็ได้เอาโซ่มาล่ามขากูไว้ที อย่าเรียกกูด้วยหน้าตา ท่าทางอย่างน้าน......... กูทนดูไม่ได้
“พี่ต้าน อืออ พี่ต้านครับ ไม่อยากได้อิฐเหรอ....?" อยากจะตายห้าอยู่แล้วคร้าบ.... เผลอก้มหน้ายกมือกุมขมับเลยกรู กลัวตบะแตก
"อะ...อา พี่ต้านมองอิฐ ดิ่” แค่เสียงก็แทบฆ่ากรูได้แล้ว... จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว อยากเห็น
กูเลยเงยหน้ามามองภาพอีโรติคอีกครั้ง
เห็นอิฐอ้าปากหอบเบาๆ หน้าแดงก่ำ ส่วนกึ่งกลางลำตัวขยายเต็มที่.....
“คุณสามีครับ ช่วยพาอิฐไปที....” เหมือนได้ยินเส้นประสาทที่ตึงเขม็งของตัวเองขาดดังเปรี๊ยะ
ไวกว่าความคิด กูพุ่งเข้าไปคว้าเอวอิฐมากอดไว้แน่นจนตัวแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียว จากนั้นก็ก้มลงประกบปากเล็กอย่างรวดเร็ว กูจูบบดเบียดริมฝีปากและปลายลิ้นเข้ากับปากอิฐอย่างหื่นกระหาย
“อึ อื้ออ” เสียงที่ดังขึ้นเบาๆ ทำให้กูยิ่งจูบหนักจนอิฐแทบจะหงายหลังล้มลงไป
กูจบไซร้ทั่วทั้งหน้าทั้งคอ หน้าอก ใบหู... จากนั้นก็อุ้มสะโพกมันไปที่เตียง โดยที่ไม่ลืมคว้าเจลติดมือมาด้วย
“จะบ้าตายอยู่แล้วรู้ไหม” กูพูดเสียงรอดไรฟัน พลางดึงกางเกงออกคาไว้แค่สะโพก แล้วจับน้องชายที่แข็งรออยู่นานแล้วทาหล่อลื่นจนทั่ว
“ไม่มีความอดทน” อิฐมันยิ้มยั่วกู..... แถมลุกขึ้นมากอดคอกูแนบแก้มกับแก้มแล้วพูดเบาๆ ว่า
“แค่เบสิคพี่ต้านก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ” เบสิคเหรอวะ!
ถ้าขั้นเทพกูไม่เลือดทะลักออกจมูกตายเลยเหรอ
“อือ...ทาข้างหลังเยอะๆ เลยนะ วันนี้จะเอาให้ถึงเช้าเลย” กูบอกอิฐเสียงพร่า
...เดี๋ยวได้รู้ว่าใครจะทนไม่ไหวกันแน่
#
“อ๊ะ....อา ฮ้า..พ....พอ ก่อน....อ๊า ๆ”
“อาส์ อืม...เพิ่งจะตีสอง...เอง”
“ฮื่ออ อิฐ.....ไม่ อ๊ะ ไม่..ไหวแล้ว อ๊า อย่าทำแรง”
“เหรอ...อา..ซ..นึกว่าแรงไม่พอ เห็นครางไม่หยุดเลย”
“อื้อ.....อื้อ” อิฐคว้าผ้าห่มมากัดกลั้นเสียงไว้ แต่กูดึงออกเขวี้ยงไปให้พ้นๆ พร้อมกระแทกกายเข้าออกแรงขึ้นๆ
“ร้องอีกดิ ดังๆ เลย พี่ชอบ”
“ฮ้ะ อ๊า... โรคจิต อ๊ะๆ” กูสอดมือไปที่หลังคออิฐแล้วกดหน้ามันซบอยู่ที่ไหล่
กูฝังจมูกตัวเองลงในผมนิ่มของมันแล้วเร่งเครื่องต่อจนทั้งอิฐและกูน้ำแตกกันรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้
“อีกป่ะ?” กูถามหอบๆ พลางจูบผิวตรงลักยิ้มอิฐแล้วดูดเบาๆ
“ไม่....ฮื่อ ไม่เอา” อิฐน้ำตาไหลเพราะความเสียวสะท้านที่ล้นปรี่ กูจูบคออิฐจนรอยแดงมีอยู่ทั่ว.....ทั้งคอ ท้ายทอย ไหล่ อก ต้นแขน หน้าท้อง ซอกขา
เห็นแล้วอึ้งเหมือนกัน กรูมาร์คไว้เยอะเกินป่าววะเนี่ย
“อย่าเพิ่งยอมแพ้ดิ ยังไม่เช้าเลย....” พูดแล้วก็บดริมฝีปากบวมเจ่อนั้นอีก
“อืออ” อิฐนอนนิ่งให้กูดูดลิ้นมันจนพอใจ
กูเริ่มขยับกายท่อนล่างเนิบช้าอีกครั้ง... รู้สึกว่ามีมือมาทาบไว้ตรงอกสักพักก็อ่อนแรงทิ้งลงข้างตัวตามเดิม
โทษทีนะที่รัก... ก็อิฐพูดเองว่าให้พี่ต้านพาอิฐไป....
นี่พี่ก็กำลังพาอิฐขึ้นสวรรค์อยู่
เพราะงั้น....ใครจะมาหาว่ากูหื่นไม่ได้นะเว้ย!
#
ตื่นมาอีกทีก็บ่ายแล้วว่ะ.... แถมอยู่ในสภาพที่ของกูยังเสียบคาประตูหลังอิฐอยู่ด้วย เหอะๆ ทำไงของกูวะ หลับกลางอากาศเลย
กูค่อยๆ ดึงตัวออกมา.....อื้อหือ.....น้ำไหลล้นออกมาจนแฉะเลยว่ะ
หันไปมองหน้าอิฐ... เมื่อคืนเจอศึกหนักท่าทางจะเหนื่อยสุดๆ กูลูบผมมันแล้วจูบที่หน้าผากเบาๆ ก่อนลุกไปอาบน้ำแล้วหาผ้ามาเช็ดตัวเช็ดคราบสงครามเมื่อคืนจนสะอาด เหอะๆ กูเริ่มจะสงสารคนซักผ้าปูที่นอนให้ซะแล้วว่ะ... เปลี่ยนบ่อยโคตร
กว่าอิฐจะตื่นก็อีกชั่วโมงถัดมา... มันทำหน้างงๆ เบลอๆ สักพัก พอเห็นกูนั่งยิ้มมองมันอยู่ นี่เลยเจอหมอนฟาดหน้าไปเต็มๆ
“เดินไม่ไหวเลย...ไอ้บ้า” พอขาแตะพื้นก็ทรุดฮวบเลยแฟนกู
“เดี๋ยวพี่พาไปอาบน้ำ” กูเดินไปช้อนตัวอิฐมาอุ้มไว้ แล้วก้มลงจูบแก้มมัน
“ฮื่ออ ไม่ต้องเลย อย่า” อิฐยกมือมาปิดหน้าตัวเอง กูขำปนเอ็นดูมันว่ะ
“เมื่อคืนเกือบเรียกฮุกมาแล้วรู้ป่ะ” กูบอกอิฐ
"เรียกมาทำไม?"
"มาเก็บศพคนหล่อหัวใจวาย เพราะเจอเด็กยั่ว"
“ชิ ก็พี่ต้านให้ทำเองนี่” อิฐทำปากยื่น มันน่า...จับดูดซักทีสองทีจริงๆ เหอะๆ
กูวางอิฐลงบนเค้าท์เตอร์อ่างล้างหน้า บีบยาสีฟันใส่แปรง
“ยิงฟัน เดี๋ยวแปรงให้”
“เวอร์!” อิฐจะหยิบแปรงจากมือกู แต่กูยกหนี
“เร็ว” พอมันยอมทำตาม กูก็จัดการแปรงให้เรียบร้อย เกิดมาเพิ่งเคยแปรงฟันให้คนอื่นก็วันนี้ล่ะวะ
“ไหนดูสิ สะอาดยัง?” กูจับปลายคางอิฐตั้งขึ้นแล้วสอดลิ้นเข้าไปในปากเลียรอบๆ ฟันมัน
“อืออ พอ...” อิฐหน้าแดง เอานิ้วจิ้มหน้าผากกูให้ออกห่างจากหน้ามัน
แถมยังชี้หน้าขู่บอกให้หยุดทำอะไรมันได้แล้ว
ฮะๆ ขำว่ะ...
จากนั้นกูก็ล้างหน้า สระผม อาบน้ำให้อิฐ เรียกว่าทุกขั้นตอน มันไม่ต้องทำอะไรเลย
ใส่เสื้อผ้า โปะแป้งเสร็จ ต้องดึงผ้าปูที่นอนที่กรำศึกหนักออกมาก่อน แล้วพาอิฐไปนอนที่โซฟาเบด ข้างระเบียง
“นอนรออยู่นี่แหล่ะ เดี๋ยวเอาข้าวมาให้กิน”
“อิฐเป็นง่อยเพราะพี่ต้านเลย ไอ้โรคจิต หื่นกาม”
“แล้วอยากเจอไอ้โรคจิตทะลวงโกลอีกไหม” กูโน้มตัวลงท้าวมือกับขอบโซฟา พลางยิ้มทำหน้าหื่นใส่มัน
“ไม่ต้องเลย! อื้ออ หยุด” กูจูบปากมันแต่โดนตบหน้าไปทีนึง ไม่แรงหรอก ถึงตบแรงก็ไม่โกรธ ฮะๆๆ
“ขอโทษ” กูผละออกมา ขยี้หัวมันยิ้มๆ
“ไม่รู้สึกผิดไม่ต้องพูด ก็-ได้!” โห... คราวนี้งอนหนักว่ะ แต่ทำเยอะไปจริงนั่นแหล่ะ น้ำแทบผลิตไม่ทันเลยกรู
“ขอโทษจริงๆ ทีหลังจะทำเบาๆ นะ” ได้หรือป่าววะ
“พูดงี้ทุกที เบาไม่พอ ลดจำนวนด้วย” เหอๆ
“ครับๆ เดี๋ยวไปหาไรให้กินนะ รอแป้บ”
พอเอาข้าวมาให้อิฐกินเสร็จ มันก็เริ่มอารมณ์ดีขึ้น เลี้ยงง่ายจังวะ เมียใครเนี่ย
“อยากไปไหนป่ะ เดี๋ยวพาไป” กูถาม
อิฐมันชี้ไปที่จอทีวี... เรากำลังดูรายการ extreme game กันอยู่
“ที่ไหนวะ?”
“grand prix ที่ mt. bachelor พาไปได้ป่ะ” อิฐมันยักคิ้วถามแบบท้าทาย เหอๆๆ มันกวน...
“อยู่ไหนล่ะครับ?” ไอ้เม้าเท่น เบชเล่อเนี่ย ...???
“พี่ต้านก็ดูให้หน่อยดี้ แปลไม่ออก” ลำบากกรูฟังอีก
“จะไปจริงดิ อยู่อเมริกา...” รัฐโอเรก้อน ฟังแล้วแปลได้ว่าอย่างนั้น...
“โอ...ว..ชิท”
“มีวีซ่าป่าวล่ะ จะพาไป” วีซ่าอเมริกาขอยากสราด
“จะมีได้ไง ล้อเล่น พาไปนี่หน่อยดิ เนชั่นแนล มิวเซียม” พิพิธภัณฑ์ตรงข้างสนามหลวงคับพี่น้อง
“เดินไหวไง?” เรียนอย่างเราๆ นี่ต้องเข้ามิวเซียมบ่อย ที่หนึ่งไปปีละหลายครั้ง แล้วที่ที่อิฐจะไปนี่มันกว้างมีหลายอาคาร จะไปแม่งไม่ดูสังขารตัวเอง
“ถ้าเดินไม่ไหว พี่ต้านให้อิฐขี่หลังดิ่ จะไปดูเก๊าเจ้อ”
“โอเค แต่พรุ่งนี้นะ วันนี้มิวเซียมมันใกล้ปิดแล้ว” ไม่ตามใจเมียให้ตามใจแมวที่ไหนล่ะวะ
“ไปเอชวันกันป่ะ นั่งชิว” กูชวน... H1 คือ... เค้าเรียกว่าอะไรดีวะ...วิลล่าขนาดเล็กสาดๆ ที่นึงละกัน
“ชิวอีกแล้ว”
“สวยนะ”
“ไป” ว่ากรูง่าย มันก็ง่าย เหอะๆ แล้วจะทำให้มันยากทำไมวะ
แต่งตัวกันเสร็จ กูให้อิฐขี่หลังไปขึ้นรถ จริงๆ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่อยากให้มันขี่กูอ่ะ ฮ่าๆ
“จะกินก่อนหรือจะเดินเล่นก่อน”
“มีไรให้เดิน?” มันมองงงๆ เพราะ... ไม่มีอะไรให้เดินจริง
“นั่นไง ร้านขายของ ดูป่ะ?” มีอยู่ร้านนึง เป็นของ hand made ที่สำคัญ แพงสาดๆ
ปราศจากผู้คน วันนึงมีคนหลงเข้ามา ดีใจตายห้าแล้วมั้งคนขาย
อิฐเดินดูของ เหมือนจะสนใจ แต่มันแอบกระซิบกู
“แพงๆ ไม่ไหว”
“อยากได้ป่าวล่ะ พี่ซื้อให้”
“แหะๆ อยาก” ทำท่าเหมือนจะเกรงใจกู แต่ก็ตอบตรงเชรด
อิฐมันหยิบจานสี ดีไซน์ประหลาดๆ ให้กูดู
“อันนี้?”
“อืม”
จานสีห่าอะไรวะ ราคาห้าร้อยเก้าเก้า... แต่ไม่เป็นไร ของแค่นี้ขนหน้าแข้งกรูไม่ร่วงหรอก (บ้าน)กูรวย......... ถุย
ร้านมันมีอะไรน่าสนใจเยอะ อิฐมันนั่งๆ นอนๆ ดูของสักพักเราก็กลับลงมากินข้าว ข้างล่างมีร้านอาหาร/บาร์ อยู่ร้านนึง
บอกแล้วว่ามันเล็กมาก ไม่ค่อยมีอะไร เลยไม่ค่อยมีคน แต่กูชอบ... มันส่วนตัวดี
“พี่ต้านเดี๋ยวขากลับขอถ่ายรูปตรงนี้หน่อยนะ” ตรงนี้ที่ว่าคือ.... คอร์ท มีโต๊ะเก้าอี้วางเรียงๆ กันนิดหน่อย แต่พอดีมันสวยเพราะโคมไฟห้อยลงมาจากต้นไม้เป็นก้อนกลมๆ สะท้อนกับกระจกจากตึกรอบๆ ทำให้ดูเหมือนว่าแสงไฟตรงนี้มันมีเยอะเป็นจุดๆๆ
อืม...ก็ดูโรแมนติกดี
ส่วนร้านอาหาร ชื่อแมร่งดูยิ่งใหญ่โคตร แปลเป็นไทยได้ว่า ‘สำคัญพอที่จะพลีชีพให้’
ขนาดนั้น....? บรรยากาศมันได้อยู่ รสชาติก็โอ ไม่ชอบอยู่อย่าง เก้าอี้นอนได้... กินแล้วมานอน ไม่ไหวว่ะ
แต่เมียกูไถไปแล้วเรียบร้อย อิฐมันเป็นคนกินได้เรื่อยๆ แต่ไม่อ้วน เวลาอยู่กับกู มันจะรอกูสั่งให้มันไปออกกำลังกาย แต่พอไม่อยู่กับกู มันฟิตยิ่งกว่าจะไปทีมชาติอีกมึง เห็นน้องชิคเล่าให้ฟังตอนอยู่คณะ อิฐมันชอบแอบหนีงานมาเตะบอล บางวันก็เห็นเสื้อมันมอมแมมโคตร ทั้งฝุ่น ทั้งสี มันไม่ค่อยระวังอะไรเลยจริงๆ
กินเสร็จได้เวลาอันสมควร เราก็เดินออกไปคอร์ทไฟที่ว่า... อิฐจัดแจงให้กูไปนั่งโพสท่าให้มันถ่ายรูป เออ ถ่ายไปเหอะ ดูท่าจะชอบ กูไม่หวงตัวกับแฟนหรอกว่ะ
แต่กับคนอื่น มาถ่ายรูปกูมีเก็บตังค์
“พี่ต้าน เวลาเครียดๆ พี่ทำไงกับชีวิตอ่ะ?” อยู่ๆ อิฐก็ถามขึ้นมา
“เซ็กซ์!” คำเดียว พอน้ำออกความเครียดหายเป็นปลิดทิ้ง สมองโลดแล่น งาน A ทุกโปรเจค กูพิสูจน์มาแล้ว
“อ่านะ...อย่างอื่นล่ะ?” สายตาเริ่มจะเอือมกับคำตอบกู
“อิฐเครียดไรครับ พี่ช่วยได้นะ”
“เอ้ย ไม่ต้องเลย!” อิฐรีบกระโดดหลบ อาไร กูแค่ขยับตัวหน่อยเดียว
“หึหึ” ขำว่ะ...มันเดินหนีไปนั่งเก้าอี้ ของโต๊ะอีกตัวถัดไป
“อะไรจะกลัวกันขนาดนั้น” กูว่า
“ใครจะไม่กลัวคนแก่หื่นกามอ่ะ” โห ว่าซะเสีย กูเพิ่งยี่สิบสาม แก่ตรงไหน
“อ่ะ ตอบดีๆ ละ เครียดก็นอนดิ ง่ายตายชัก”
“แล้วถ้านอนไม่หลับล่ะ?”
“นอนๆ ไป มันก็หลับเองแหล่ะ”
“......................” หน้าบึ้งเลย
“ดูดบุหรี่” อีกหนึ่งตัวเลือกที่ไม่ค่อยเหมาะกับเยาวชน แต่กูก็คลายเครียดแบบนี้ประจำว่ะ ตอนเรียน ถ้าหนักกว่านั้นก็ drug ลองมาหมดแล้วกู
“......................” หน้าอิฐยังไม่เปลี่ยนจากเดิม ไม่พอใจคำตอบกูเรอะ
“ออกกำลังกายเป็นประจำทุกวัน ดื่มน้ำวันละ 7-8 แก้ว กินอาหารให้ครบห้าหมู่” พอใจไหม
“อืม.......” แล้วมันจะถามทำไมวะ
“สรุปเครียดไร?”
“เรื่องน้องนิว”
“..................” มันยังอยู่ มันยังไม่ตาย สราด..
“ผมบอกว่า...แฟนไม่ให้คุยโทรศัพท์บ่อยๆ นิวเลยไม่กล้าโทรหา แต่ส่งเมสเซจมาแทน”
“เอามาดู” กูลุกเดินไปขอมือถือจากอิฐ
พอมันยื่นให้รีบเข้า inbox อย่างด่วนๆ
เนื้อหาไม่มีอะไรมาก นอกจากชวนให้ออกไปเจอ......มันเครียดมากเรื่องพ่อมัน อยากปรึกษาอิฐ ประมาณนั้น...
“ทำไมเพิ่งบอก” กูส่งมือถือคืนแบบไม่ค่อยพอใจ
“ก็.....ไม่ได้จะไป เลยไม่บอก”
“ตอนนี้อยากไป เลยเพิ่งมาบอก? งั้นดิ?”
“ก็.........ใช่ครับ” เอาวะ ยังดีกว่าไม่บอกกูเลย
“แล้วจะเอาไง?” กูถาม
“ขอไปเจอได้ไหมอ่ะ นิวบอกว่าไม่มีใครพอที่จะคุยด้วยได้เลย น้องเค้าไม่มีใครอ่ะ”
“มันสตออ่ะดิ!”
“สตออะไร อิฐเคยเห็นรอยแผลตามแขนตามขานิวด้วยนะพี่ต้าน น้องเค้าน่าสงสารจะตาย”
“สเปเชี่ยวเอฟเฟคอ่ะดิ” ยิ่งเรียนพวกวาดรูป ระบายสีแบบนี้... แม่งโคตรจะเนียนเลยเหอะ
“โห พี่ต้านไม่เชื่ออิฐเลยอ่ะ”
“เชื่ออิฐดิ แต่ไม่เชื่อมัน ระวังๆ มันไว้ ไอ้เชี้ยนี่อ่ะ”
“.....................” อิฐหน้างอ + หงอย ไม่รู้เพราะกูด่าน้องมันหรือว่าเพราะอยากจะช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์มาก แต่มันก็...ไม่น่าไว้ใจนี่หว่า
“โอเค อยากไปก็ไป” คิดว่ากูจะยอมง่ายๆ ใช่ไหม เปล่าหรอก
“แต่พี่จะไปด้วย”
H
tbc!
nc บรรยายเยอะมันเลี่ยน ขอฆ่าตัดตอนเท่านี้ละกัน เอิ๊กๆ :impress2:
ปล. ขอบคุณ คุณ ดาวพระศุกร์ สำหรับคำตอบนะจ้ะ :pig4:
-
พูดได้คำเดียว สะใจ^^*
ไรท์เตอร์สุดยอกจริงๆคะ ปรบมือๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m25: เพิ่มเลือดด่วนนนนนนนนนนนนนนน ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น่ารักได้อีกอ่ะคู่นี้
ไรท์เตอร์สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
:z2: :z2: :z2:
-
รู้สึกว่าพักนี้พี่ต้านน่ารักอะ...ไม่ๆ เค้าน่ารัก(?)มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว น้องอิฐบอก :laugh:
พี่ต้านไปด้วย น้องนิวมันก็ไม่กล้าพูดไรหรอก แต่กลัวพี่ต้านจะฟิวส์ขาด แล้วมาทะเลาะกะอิฐอีกอะ :z3:
เรียกต้านว่าพี่ แต่อายุเท่ากันว่ะเฮ้ย :m20:
-
คู่นี้เค้าแรงตลอด
เรื่องน้องนิวของจริงของปลอม
อยากรู้ ถ้าจริง ก้อน่าสงสาร
-
:m25: :pighaun:
น้องนิวพาให้เครียดอีกแน่.. :z3:
-
:pighaun: :pighaun:
สมกับเป็น'หื่นตัวพ่อ" จริงๆว่ะ
o13 เีพ่ต้านซู๊ดดดดยอดดดดดด
แต่แทนที่พี่จะสงสารคนซักผ้าปูที่นอน เจ๊ว่าพี่สมควรสงสารน้องอิฐให้เยอะๆดีกว่านะ
กลัวน้องช้ำในตายเพราะทนความหื่นพี่ไม่ไหวแล้วเนี่ย ชิส์ๆๆ (แต่ตรูชอบอ่ะ 555++)
หวังว่าน้องอิิฐคงดูคนไม่ผิดนะ ขอให้พี่ต้านมองน้องนิวผิดละกัน
ไม่อยากให้น้องอิฐงานเข้่า
น้องจิตใจดี :กอด1: ถึงจะเข้าใจยาก แต่น่าร๊ากกกกกกกกกก จุ๊บๆน้องอิฐ2ที
-
มีเมียเ็กต้องหมั่นตรวจเช๊ค ร่างกายนะต้าน กร๊ากกกก
ไม่งั้นตอนแก่อาจไม่มีแรง...เตะปี๊บเหมือนตอนนี้ 555
-
“พี่ต้าน เวลาเครียดๆ พี่ทำไงกับชีวิตอ่ะ?” อยู่ๆ อิฐก็ถามขึ้นมา
“เซ็กซ์!” คำเดียว พอน้ำออกความเครียดหายเป็นปลิดทิ้ง สมองโลดแล่น งาน A ทุกโปรเจค กูพิสูจน์มาแล้ว
ไม่ค่อยอ่ะต้าน.....ที่สุดของความหื่นดีจริงๆๆๆ
ว่าแต่ ถ้าใครได้น้องอิฐเป็นเมีย ก็คงมีความรู้สึกแบบเดียวกันเนอะ
อูยยยยยยยยยยยยย >////<
-
ขอให้รักยืนยง!!!!!!
อย่ามีอุปสรรคอีกนะ
-
พี่ต้าน หื่นจริงจังอ่ะ
จนเช้าจริงดิ น้องอิฐช้ำในตาย ห้องเครื่องพังแน่ ฮ่าๆๆ
ไอ้นิวนี่จะเอาไรนักหนา เฮ่อ หวานได้ไม่เท่าไหร่ มีเรื่องเครียดให้พี่ต้านตลอด
-
พี่ต้านหื่นตลอดอะแต่อิฐก็แบบยังรับได้คับผม
ส่วนพวกส่วนเกินทั้งหลายต้องกำจัดให้หมด
เพราะชั่งหน้ารำคาญที่สุดเกาะแกะตลอดมันน่า :z6:
-
คู่นี้นิ "ตลอด" จริงเชียว *nosebleed*
เล่นทำจนตัวเองหลับไปเลยนะคะพี่ต้าน ไปเอาแรงมาจากไหนเนี้ยยย
-
:m25: น้องอิฐเป็นเหมือนสายลม ต้านเป็นเหมือนสายน้ำ
นองอิฐเรามีมุมให้เราเห็นด้านเดียวเองเนอะ ว่าไหมต้าน
-
สงสารอิฐจัง ถึงกะเดินไม่เป็นกันเลยทีเดียว ลดๆความหื่นลงมั่งก็ได้ต้าน น้องช้ำในตายพอดี
จัดการอินังแทนให้เด็ดขาดทีดิ อินี่แสล๋นไม่เลิก
-
บอกแล้วว่ามันทนได้ไม่นานหร๊อก
แต่...เอิ่มมมมมมม
ต้านมึงจะฟิตให้ติดทีมชาติเลยรึไงว่ะ ไม่มีนะโว้ยนัก...ทีมชาติอ่ะ
เพิ่งจะเข้าใจคำว่าขึ้นสวรรค์จากต้านก็วันนี้แหละ
ไม่ใช่สุขจนขึ้นสวรรค์นะ แต่แม่งน่าจะเหนื่อยจนตายขึ้นสวรรค์มากกว่าว่ะ :laugh:
-
:jul1:
-
ตอนพิเศษ (โคตรๆ)
ความว่า... ต้านxอิฐ ย้อนอดีต (ภาค 1)
#
ขอระลึกชาติกลับไปตอนที่กูเพิ่งรู้จักกับน้องอิฐใหม่ๆ ตอนนั้นกูกำลังเซ็งเป็ด เซ็งห่านได้ที่ หึ เซ็งมันเนี่ยแหล่ะ
อิฐมันขยันมาหากูได้บ่อยอย่างเหลือเชื่อ เด็กมัธยมก็งี้ล่ะวะ มีเวลาว่างเยอะกว่าเด็กมหาลัย (หรือว่าคณะกูมันยุ่งเองวะ)
ที่จริง ว่างอ่ะไม่ว่า แต่ทำไมต้องมาระรานกู ไม่เข้าใจ
ที่ไม่เข้าใจอีกข้อ คือ ทำไมกูถึงต้องยอมให้มันมาระรานกูเนี่ยแหล่ะ
"โห หอบของอะไรมาเยอะแยะ?" อิฐมันถามกูในเย็นวันหนึ่ง กูเพิ่งกลับจากมหาลัย และซื้อของพะรุงพะรังกลับมาเพื่อตัดโมเดล
ทุกท่านคงรู้แล้วว่ากูเรียนถาปัด งานสัด นรก เยอะสุดๆ
อิฐมันนั่งคุยกับพี่อีฟ หญิง(ไม่)สาวประจำเค้าเตอร์คอนโดอยู่ พอมันเห็นกูก็เดินเข้ามาทักยังกับกูเป็นเพื่อนมันมานานสักสิบปี อิฐมันช่วยกูถือของจนกูแทบไม่เหลืออะไรให้หอบหิ้ว เออ แม่งยังกะเบ๊ ดีเหมือนกัน กูขี้เกียจ
จนกระทั่งมาถึงหน้าห้อง และในห้อง อิฐมันก็ยังอยู่
เออ อย่าถามว่าทำไมมันถึงเสนอหน้ามายืนอยู่ในห้องกูได้ มันหน้าด้านมา กูก็หน้าด้านให้มันเข้าเหมือนกัน เหตุผลฟังดูส้นตรีนนิดๆ แต่มันมาทำของกินให้กูรับประทานทุกครั้งที่มา ฝีมือมันก็นะ....อร่อยใช้ได้
อย่าหาว่ากูเห็นแก่กิน (เหมือนมัน) นะ แค่รู้สึกคุยกับมันแล้วแปลกๆ ดี
ก็เลยคุยมาเรื่อยๆ เรื่องไอ้ขิงเมื่อรู้ความจริงแล้ว ก็ไม่รู้จะโกรธอิฐไปทำไม
มันอยากทำอะไรก็เรื่องของมันละกัน มันจะมีผัวไหมก็เรื่องของมัน แต่ถ้ากูรำคาญเมื่อไหร่ กูถีบ
"งานเยอะ โคตรน่าสนุกเลยเนอะ" อิฐว่า... "เรียนที่มหาลัยยังไม่พอ ยังต้องกลับมาทำงานที่ห้องอีก" ตกลงที่มันพูดนี่เห็นใจหรือสมน้ำหน้ากูวะ
"แล้วเกี่ยวไรกับมึง"
"ไม่เกี่ยวอ่ะ แค่รู้สึกว่าน่าสนุกเกินไป ดีนะที่วันนี้ผมมีเรียนนิดเดียว" ฟังโดยสรุป กูตีความได้ว่ามันสมน้ำหน้ากู
เออ มีเรื่องนึงที่กูสงสัย ไอ้น้องอิฐอ่ะ มันใส่ชุดพละบ่อยเชรด แม่งเรียนพละทุกวันเลยรึไงวะ กูเลยถาม
"วันๆ มึงเรียนไรบ้างวะไอ้น้องอิฐ ทำไมกูเห็นมึงใส่เสื้อพละตลอด" ซักบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ เหอะๆ
"อ๋ออ ผมเรียนปิงปอง"
"ทุกวัน?"
"ป่าว วันเดียว แต่มีเสื้อพละหลายตัว เสื้อขาวมันหมอง เลยไม่อยากใส่" ยังจะเรื่องมากอีกนะมึง
"คนอื่นเสื้อขาว แล้วมึงก็นั่งสีสันอยู่คนเดียวเนี่ยนะ" อะไรของมัน
"ผมเป็นคนดังไงพี่ เลยต้องมีสีสันนิดนึง" ถุย
"แล้วพี่อ่ะ เรียนไรบ้างวันนี้?"
"กูเรียนคอน พวกโครงสร้างอ่ะ พูดไปมึงก็ไม่รู้เรื่องหรอก"
"หนุกป่ะคับ?"
"หึ น่าเบื่อว่ะ เรียนไปนานๆ ฟังไปนานๆ แม่งเหมือนฟังแม่ชีเทศน์" กูก็บ่นไป
"ฮ่าๆ เหมือนผมเลย นี่กำลังคิดว่าจะลงวิชาเลือกอะไรดี? เพื่อนเกือบทั้งห้องลงสุขศึกษาหมดเลย"
"แล้วไง มึงจะไม่ลงว่างั้น?"
"ป่าวครับ กะจะเรียนอย่างอื่น ยังไม่รู้เลยว่าจะลงอะไร แต่รู้ว่าสุขภาพดีแล้ว" เหอะๆ
ชอบทำตัวแปลกแยกกับชาวบ้านเค้าซะจริง
#
ช่วงนั้นกูรู้สึกว่าตัวเองสถุนใส่มันแหลกเลยว่ะ แต่อิฐมันชอบขำที่กูด่ามัน แม่งเพี้ยนเห๊อะไอ้เนี้ย อยู่ดีๆ ชอบให้คนด่า
แถมฟังไปฟังมา ดูเหมือนมันจะมีงานอดิเรก และความชอบคล้ายกูหลายอย่าง แต่ติดอยู่อย่างเดียว แม่งกวนตรีนชิบหาย...
"พี่ต้านเล่นเกมส์มะ ผมมีของใหม่ๆ มาเพียบ" เลิกเรียน ชีวิตประจำวันกูกับมัน ก็ทำนองนี้ มันเข้ามาเล่นในห้องกูตอนดึกๆ ก็กลับ ไม่รู้กลับไปไหนด้วย เพราะมันไม่บอก
"มีไรมั่ง?" กูถาม อิฐคุ้ยกระเป๋าแล้วหยิบแผ่นซีดีออกมาหลายแผ่น
"ก็ motogp, dinner dash, bio, onimusha, มหาหมอดู, ขำกลิ้งลิงกับหมา" กูฟังแล้วก็งงๆ ว่ะ มหาหมอดูนี่มันเป็นเกมส์ตรงไหน
แต่กูสนใจอันนี้มากกว่า 'ขำกลิ้งลิงกับหมา' มันทำเป็นเกมส์ด้วยเหรอวะ จำได้ว่าฉายอยู่ช่องเก้า ฮิตขนาดทำเป็นเกมส์นี่กูอึ้ง
"เออ ปังกับเจมส์ เป็นไงวะ?" กูบ้าจี้ไปกับมัน ณ ตอนนั้น
"อ๋อ ตอนตะลุยน้ำตกอ่ะพี่ ภาค 1 ชัดๆ" เริ่มคุยไม่รู้เรื่องละ
"เฮ้ย ไอ้น้องอิฐ ที่มึงพูดมันเป็นเกมส์ป่าววะเนี่ย" กูมึน!
"ไม่ใช่พี่ ช่องเก้าอ่ะ" พูดพลางยื่น ซีดีหน้าลิงกับหน้าหมามาให้กู
สาดดด มึงจะชวนกูเล่นเกมส์แล้วพูดเรื่องอื่นเป็นคอมโบ เซต เพื่อ?
กูขอ dinner dash มันมาลง (เกมเสิร์ฟอาหาร ฮ่าๆ)
ขณะนั้นอิฐก็ชวนคุยต่อ.... แรกๆ มันฟุ้งมาก อาจจะยังเป็นช่วงโปรโมชั่นของมันอ่ะ ฟิตเหี้ยๆ แถมกวนตรีนสาดๆ
"ก่อนผมมาพี่้ต้านทำไรอยู่อ่ะ แข่งรถเหรอ?" ช่วงนั้นกูติด NFS ภาค most wanted โคตร พวกไอ้ด้าชวนเล่นเกือบทุกคืน พออิฐมามันก็เลยขอแจมมั่ง ตามความเสือกกระสันของมันนั่นแหล่ะ แต่ห้องกูมีคอมหลายเครื่องก็แลนด้วยกันได้ หนุกหนานดีเหมือนกัน
"นอนว่ะ เหนื่อยสาด" กูตอบ ก็งานมันเยอะ
"โธ่ นึกว่าแข่งรถกัน กะแจม"
"มึงจะแจมกับใคร วันนี้ไอ้ด้าไม่อยู่" คือไอ้ด้าแม่งเป็นตัวเซิร์ฟเวอร์ แล้วก็คนรวบรวมพล มันไม่อยู่ ไม่มีใครประสาน สนามร้างว่ะวันนี้
แต่บางทีกูแม่งก็โคตรจะรำคาญมัน คือพวกกูมีเครือข่าย Hamachi อยู่ไว้ต่อแลนเล่นเกมส์กัน และพอกูออน ไอ้ด้าก็จะมาตื๊อให้กูไปเล่น พอเน็ตตัด ออนใหม่ มันก็จะมาบอกว่า เอาอีกๆๆ แม่งตื๊อโคตรๆ company นี่แม่งตื๊อทุกวัน (ค่อนข้างบ้าเกมส์มากช่วงนั้น)
#
จากนั้น อิฐมันก็ขอกูใช้คอม ไอ้นี่คำว่าเกรงใจไม่เคยมีฝังอยู่ในสารบบ
ตอนแรกกูก็นึกว่ามันทำรายงาน แต่มันเล่นเนตอยู่
"พี่ต้านเคยฟัง slur ป่ะ?" กูเงยหน้าจากแบบชะโงกไปดูที่มอนิเตอร์ โต๊ะทำงานกูอยู่ข้างโต๊ะคอมมัน เอ้ย คอมกูดิ เห็นมันเปิดโปรแกรมฟังเพลงอยู่
"แนวไหนวะ?" ตอนนั้น slur เพิ่งดัง และกูงานยุ่ง ไม่มีเวลาทำเชี้ยอะไรทั้งนั้น เลยยังไม่รู้จัก
"ไทยเรียก อินดี้ ฝรั่งเรียก alternative rock" ไอ้นี่่เรื่องดนตรี ปึ้กมาก
"มันคือร๊อค แบบมี อะมีโนโอเค" เอาละ มันเล่นศัพท์เด็กแนวอีกแล้ว กูจะไปเข้าใจกับมึงไหมเนี่ย
"จังหวะมันจะวิ่งๆ โดดๆ อ่ะพี่ต้าน เหมือนมีสารที่ใส่ในอะมีโน" พูดจบมีซาวน์ ตึ โต๊ะตึ โต๊ะ ตึตึตึ ประกอบ
".......อะไรของมึ๊ง?" ตรูล่ะหน่าย
"ป่าวพี่ แค่จะบอกว่า indy กับ alternative มันไม่เหมือนกัน"
"........"
"ถ้าอินดี้ฝรั่งมันจะร้องยานๆ ส่วนดนตรีก็ประมาณสวนจตุจักร ฟังดูหลอนๆ เหมือนปาล์มมี่ เพลงติ๊กต่อก"
"กูรู้ละ" ที่จริงรู้อยู่ แต่อยากฟังว่าอิฐจะพูดอะไร กูก็ฟังหลายแนวนะ แยกแยะได้ โตแล้ว
ในความคิดกู alternative กูว่าใส่สารอะมีโนเยอะกว่า อินดี้ว่ะ ฮ่าๆๆ
"แหะๆ โทษทีพี่ วันนี้คงใช้สมองมากไปหน่อย มีเรียนฟิสิกส์ง่ะ อาจารย์โหดมาก"
"เออ เจอดีซะบ้างมึง"
"นั่งเรียน เหมือนนั่งลุ้นสลากกินแบ่งอ่ะ จะถูกรางวัลงวดไหนก็ไม่รู้"
"......ฮ่าๆๆ" มุขนี้แมร่งได้ว่ะ
บางทีอิฐมันชอบปล่อยหมัดเด็ดใส่กู ซึ่งกูพอมองออกว่ามันพยายามพูดให้กูคลายเครียดจากงาน
ถึงบางทีมันจะปล่อย ง. งู หลายตัวมาให้ แต่บางทีก็เล่นกูขำค้างได้เหมือนกัน
#
วันหนึ่งกูบ่นๆ กับอิฐ ว่าเบื่อ อยากไปเที่ยวทะเล แต่งานล้นสาด... พยายามหาเวลาไป แต่ความหวังดูจะริบหรี่
"พี่ต้านอยากไปไหนอ่ะ?" อิฐถาม
"ภูเก็ต" กูมีญาติอยู่ที่นั่น ทำรีสอร์ทติดทะเล บรรยากาศดีเชรี้ย.... ถ้าท่านจำได้ คนผู้นั้นคือพี่ธัน บุคคลอันตรายแห่งยุค
"โห ท่าทางต้องเก็บตังค์อีกนาน ภูเก็ตแพงอ่ะ" มึงจะซื้อทั้งเกาะว่างั้น
"ไม่แพงหรอก ....กูอยากไปว่ะ แต่งานแม่งเยอะสัด หาเพื่อนไปก็ไม่ได้อีก"
"....ทำไมจะไม่ได้ พี่ต้านหันมาที่สามนาฬิกาดิ" เหอะ กูไม่หันโว้ย เพราะมึงนั่งอยู่ตรงนั้น
"อ่านะ...ทำหยิ่ง แล้วงี้จะหาเพื่อนไปได้ไหมเนี่ย"
"มึงจะไปเป็นเพื่อนกูว่างั้น เอาดิ" กูเงยหน้าจากงาน หันไปยักคิ้วท้ามัน
"พูดเป็นเล่น เดี๋ยวผมไปจริงขึ้นมาจะหาว่าไม่เตือน" โดนยักคิ้วกลับมาอีก สราด... เดี๋ยวต่อยคิ้วแตกเลยมึง
"หึ มึงหาเงินเองให้ได้ก่อนเหอะ ค่อยมาเตือนกู" ตอนนั้นยังไม่รู้ว่ามันก็หาเงินเองอยู่ แถมหาด้วยวิธีเป็นอีหนูให้ไอ้หน้าตี๋ลูกเจ้าของโรงแรมใจกลางเมือง
"โอ้ะ ผมอ่ะ แค่ค่ารถก็อยู่ได้แล้ว" อิฐว่า
"มึงจะไม่แดกอะไรเลยว่างั้น"
"อืม เดี๋ยวคนแถวนี้คงเลี้ยงได้อ่ะ" ไม่ใช่กูแน่นอน เด็กเวร...
"ที่พูดอ่ะ ไปเป็นแล้วรึไง?"
"เป็นดิฮะ ก็ไปสายใต้ นั่งรถวันเดียวถึง"
"นั่งรถ? แค่คิดก็สยองแล้วว่ะ" ไม่ใช่กูแน่นอน.... ไม่งั้นจะมีเครื่องบินไว้ทำไมจริงป่ะ?
"สยองกว่า ถ้ารถไฟไหม้" อิฐพูดต่อ
"อ้าว มึงไม่ได้จะนั่งรถทัวร์เหรอวะ?" เห็นพูดว่าสายใต้
"ป่าวครับ ไปรถทัวร์ไฟอ่ะ ฮาร์ดคอร์เชี้ยๆ"
ใครเข้าใจที่มันพูดบ้างวะ?
กูบอกแล้วว่าไอ้นี่มันเพี้ยน ตอนแรกกูนึกว่ามันเพิ่งหลุดออกจากโรงบาลบ้า คุยกับมันไม่ค่อยรู้เรื่อง
แต่จริงๆ มันพยายามเล่นมุข และพอดีมุขมันเหนือจินตนาการไปหน่อย กูเลยจะบ้าตามมันไปอีกคน
H
haha มีความรู้สึกว่าสองคนนี้คุยกันแบบงงๆ
แต่ที่จริงมันคือ...
มุขค่อยๆ เนียนจีบพี่ต้านของน้องอิฐ
เอามาลงคั่นดราม่า
จะได้รู้ว่าทำไมพี่ต้านถึงต้องเผลอรอน้องอิฐที่ห้องทุกวัน :impress2:
ปล. ตอนพิเศษนี้มีหลายภาคนะตัวเธอว์
ตัวอย่างเพลงอินดี้ที่ใส่สารอะมิโนโอเค TOE!
http://www.youtube.com/v/ITBrjXEQQXo
-
พี่ต้านน้องอิฐ แหม..........
ย้อนอดีตไปซะนานเลย
คึคึ
แต่ก็ได้เห็นอะไรอีกมุม ๕๕๕๕๕๕๕๕
มุขอิฐบางทีคนอ่านก็ไม่เข้าใจ ต้องรอพี่ต้านมาช่วยแปลอยู่เรื่อยเลย ย
#สนุกมากๆเลยค่ะ เราติดงอมเเวมเลย ยย
-
อ่านแล้วมึนๆจริงๆด้วยแหะ5555
-
ไม่น่าเชื่อเนอะ
ว่าความรู้สึกที่ต้านมีต่ออิฐ
แม่งจะเปลี่ยนไปจากหลังตีนเป็นหน้ามือขนาดนี้ :laugh:
-
ถ้าจะพูดให้ถูกนะพี่ต้านต้องบอกว่าบ้าและเพี้ยนทั้งคู่นั้นแหละ
ไม่งั้นทั้งพี่ต้านกับอิฐจะคบกันเป็นแฟนมาจนถึงปัจจุบันหรือไง
-
ย้อนอดีต กับปัจจุบันคนละโลกเลย
-
มึน ดี จัง
-
มึนด้วยคน... เหอๆๆๆๆ
-
บอกแล้วว่าน้องอิฐน่าร๊ากกกกกก
-
อิฐน่ารัก หุหุ
-
ตอนพิเศษ (โคตรๆ)
ความว่า... ต้านxอิฐ ย้อนอดีต (ภาค 2)
#
มาเล่าความเพี้ยนของเมียกรูต่อ ภาคสอง ฮ่าๆๆ
ผ่านไปซักระยะนึงที่กูรู้จักน้องอิฐแล้ว และก็รู้สึกว่าไอ้นี่แม่งแปลกดี ทำตัวประหลาดๆ เหมือนจะเข้ามาประสงค์ร้ายกับกู แต่ด้วยอะไรก็แล้วแต่ กูมองข้ามชอตนั้นไป
ด้วยรู้สึกลึกๆ ว่าสิ่งที่เห็นมันออกจะบิดเบือนกับสิ่งที่รู้สึกอยู่
เออ กูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แถมลืมไปด้วยซ้ำว่ามันเป็นเกย์ แถมมีผัวแล้วไม่รู้กี่คน
รู้อยู่อย่างนึง.. เวลาอยู่กับมัน กูต้องปรับอารมณ์ทุกๆ สามนาที
มันทำให้รู้สึกไม่เบื่อที่จะอยู่ด้วย
สนุกที่ได้คุย
รู้สึกดีที่ได้เห็นหน้า
ทำนองนั้น...
#
วันนึงออน hamachi เล่นคอมปานี กับพวกไอ้ด้าเหมือนเดิม ก่อนเริ่มทำงาน กูรู้สึกสงสัยที่อิฐมันไม่มาหา แล้วก็ไม่เจอมันในเกมส์ด้วย เลยลองออน MSN
เจอมันตั้งชื่อดิสว่า 'น้องลุงกะท้อน'
แม่งใครอีกวะ ...ลุงกะท้อน
กูเลยเข้าไปทักมัน อิฐบอกว่าอยู่แถวคอนโดกูเนี่ยแหล่ะ คิดถึงใช่ป่ะล่ะ เดี๋ยวไปหา
พิมเสร็จมันออฟไลน์ไปเลย กูถามมันประโยคเดียว มันตู่เอาซะยาว
อึดใจใหญ่ๆ มันก็มาเคาะประตู
แถมเอาการบ้านมานั่งทำในห้องกูสบายใจ
"ไม่ทำงานเหรอพี่ต้าน?" มันถาม
"เดี๋ยวทำ"
"..........." อิฐทำเป็นไม่สนใจกูว่ะ สราด... มานั่งแช่แอร์ห้องกูฟรีชัวร์ละแบบนี้
"ใครวะ ลุงกะท้อน?" คาใจ เลยถามแม่งซะ
"อ่า...เพื่อนพี่ต้านไง ลุงกะท้อนน่ะ" ใครวะ... กูไม่เคยรู้จักคนชื่อโบราณแบบนี้มาก่อน และกูไม่ได้มีเพื่อนเป็น 'ลุง'
"ลุงกะท้อนชอบแอบกินข้าวคนอื่นตามโรงอาหาร ลุงกะท้อนไม่ชอบซักเสื้อผ้า ลุงกะท้อนมีขาเป็นแมลงสาบ กระต่ายลุงกะท้อนถึงฆ่าตัวตายไง"
ฮ่าๆๆ ฟังแล้วไม่เข้าใจ แต่ฮาว่ะ
"มึงหมายถึงใครวะเนี่ย" กูงง
"อยากรู้ใช่มั้ยล่ะ? ไปถามพี่กร เค้ารู้จักดี" กรไหนวะ กรเพื่อนกูอ่ะนะ แล้วมันไปรู้จักกันตั้งแต่ตอนไหน อ่อ สงสัยต้องเป็นในเกมส์แหงเลยว่ะ
"ตกลงลุงกะท้อนเป็นแมลงสาบ?" ก็ยังงงอยู่
"ลุงกะท้อนคือพี่กรนั่นแหล่ะ! วู้" ก็มึงอ้อมไปซะดาวอังคารแล้วกูจะไปเข้าใจได้ยังไง ตกลงกูบ้ารึมึงเพี้้ยน
"พี่ด้าเล่าให้ฟังว่าพี่กรชอบทำตัวเป็นแมลงสาบ" นินทาคนอื่นอีกนะมึง แถมมาเล่าให้ไอ้น้องอิฐฟังอีก
ที่มันพูด คือกูไม่ค่อยสนิทกับไอ้กร และไม่ชอบฟังเรื่อง gossip ของเพื่อนซักเท่าไหร่ กูเลยค่อนข้างหลุดเทรนด์มาแบบนี้
"แล้วทำไมกระต่ายต้องฆ่าตัวตายวะ?" กูถามมันต่อ แปลกไหม แทนที่จะถามกับเพื่อน ดันต้องมาถามกับไอ้เด็กเวงเนี่ย
"พี่ด้าบอกว่า เพราะมันทนความสกปรกของพี่กรไม่ไหว มันก็เลยกระโดดหน้าต่างฆ่าตัวตาย"
"ฮ่าๆๆ จริงดิ กระต่ายตกตึกกี่ชั้นวะ?" กูเคยเห็นสภาพไอ้กรในแต่ละวัน มันดูซกมกๆ แหล่ะ แต่ไม่คิดว่าจะสกปรกอะไรขนาดนั้น
"จริง! ตึกสี่ชั้นอ่ะ นี่พี่กรเลี้ยงตัวใหม่แล้ว ตัวเก่าเอาไปผัดเผ็ด"
"ฮ่าๆ มันแดกลงด้วยเหรอวะ?"
"อิฐก็กินนะเนี่ย"
"........" กูมองหน้ามันแบบหยึยๆ
"ล้อเล่น ใครจะไปกินเล่า แหม ก็ต้องเอาไปฝังสิ" ไอ้นี่..
ถึงไอ้ขิงจะยังทำใจไม่ได้เรื่องน้องอิฐ แต่มิตรภาพยังมีในหมู่นักเล่นเกมส์ออนไลน์ เหอะๆ ก็เห็นมันเล่นเกมส์ด้วยกันอยู่ แต่ไม่รู้มันรู้หรือเปล่าว่าใครเป็นใคร
อิฐมันสนิทกับกูก็จริง แต่มันก็สนิทกับพวกไอ้กล้าด้วย
ก็แม่งมันคุยออนไลน์กันแทบทุกวัน และไม่ใช่ไร.... มาใช้คอมกูเล่นด้วยเนี่ยแหล่ะประเด็น
"พี่ต้าน incubus ออกอัลบั้มใหม่และ ฟังยัง?" มันถามเพราะเห็นกูมีแผ่นซีดีเก็บไว้อยู่
"ยังวะ" ก็บอกแล้วกูไม่ว่าง
"single แรก anna molly อ่ะ เอาป่ะ ผมมี"
"อืม ลงดิ" มันก็จัดการลงไฟล์ให้กูเสร็จสรรพ อินคิวบัสกูฟังมาตั้งแต่อยู่มัธยม มาตอนนี้ก็หลายปีละ อิฐแม่งก็ฟังเหมือนกูอีก เลยคุยกันได้ ทั้งที่ไม่ค่อยอยากจะคุย
"ผมแกะคอร์ดเพลงนี้อยู่อ่ะ พี่ต้านอยากฟังกีต้าร์เทพผมป่าว?"
"ไ ม่ อ ย า ก" ชัดๆ เน้นๆ "หนวกหูโว้ย"
"โห ไม่แนวเล๊ย" อิฐส่ายหัว ...เรื่องของมึง
"มันเลิกหอนยังวะ อัลบั้มนี้" ไม่อยากคุยแต่ก็อยากรู้ว่ะ
"มันก็ลดการเล่นเเบบยานๆ ไปแล้วนะพี่ จังหวะกระชับ ได้อยู่ๆ"
"เดี๋ยวนี้มึงฟังแนวไหนอยู่วะ?"
"ก็...เพลงที่จังหวะมันกระหึ่ม พวกเพลงแบบในเกมส์รถแข่งอ่ะ แล้วก็พวก slipknot" แรงนะมึง
"อ่อ กูว่าไอ้พวกนี้แม่งแต่งเพลงเก่งชริป ถ้าใช้ลำโพงดีๆ ฟัง ก็ใช้ได้เลย" แต่ถ้าไปอยู่ในที่เสียงก้องและเปิดเพลงพวกนี้นะมึงเอ๊ย แสบแก้วหู ปวดกบาลดีแท้ๆ
"สลิปอ่านะ?"
"อืม ดนตรี เนื้อเพลงแมร่งสไตล์ไอ้กล้า พ่อตายแม่ป่วย อะไรประมาณนี้" ไอ้กล้าแม่งชอบเล่นฮาร์ดคอร์ กูไปตีกลองให้ตอนไปทริปนี่ ไหล่แทบหลุด
กูมีวงเล่น อิฐมันก็มีเหมือนกัน
มันเคยเล่าว่าวงมันชอบได้ขึ้นโชว์ตอนงานโรงเรียน ประมาณนั้น กูก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ...เรื่องของมึง
#
RRRR
"พี่ต้านทำไรอ่ะ ไม่หลับไม่นอน" รับสายโทรศัพท์บ้านแล้วอึ้งที่ได้ยินเสียงไอ้น้องอิฐ... มันอยู่คอนโดนี้ชัวร์ แต่คาดว่าคงอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อแม่ ที่จริงก็สงสัยอยู่
นานแล้วแต่มันเฉไฉไม่ยอมบอกสักที ช่างแม่ง
"กูต่างหาก ที่ต้องถาม มึงโทรมาทำเชี้ยอะไร?" เวลาปกติก็เจอหน้าบ่อยอยู่แล้ว ยังจะโทรมาหลอกหลอนกูอีก...
รู้สึกดวงตกชริปเลยช่วงนี้ มีไอ้เด็กเวรเนี้ย คอยตามรังควาญตลอด...
จะตามอ่ะ...ก็เซ็ง แถมหงุดหงิดพออยู่แล้ว
แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ทำไมกูยังปล่อยให้มันลอยหน้าอยู่ได้จนป่านนี้เนี่ยล่ะว่ะ
"ก็อยากคุยด้วย ทำไรอยู่อ่ะ?"
"งาน"
".........."
"มึงอ่ะ?"
"ตีปิงปอง กินเหล้าเมายา" เหอะๆ กินเหล้าตอนตีหนึ่งอ่ะไม่แปลก แต่มาตีปิงปองตอนนี้กูว่ามึงบ้าแน่ๆ
"สัด กูทำงานต่อละ" ตัดบท ไม่อยากสนใจมัน
"คร้าบ... โชคดีนะพี่" สรุปมึงโทรมาทำไม
"รีบนอนได้แล้วมึงอ่ะ มัวทำไรอยู่วะ" กลายเป็นกูที่ชวนมันคุยต่อซะงั้น
"ชิวอ่ะพี่ ผมมันคนกลางคืน กลางวันตีปิงปอง" ตอบกวนตรีนกูจริงๆ มาสาวความได้ทีหลัง น้องอิฐมันเรียนปิงปองแล้วมันไม่ค่อยถูกชะตากับอาจารย์ที่สอน เพราะถูก
เค้าลวนลามเอา มันเลยชอบประชดเรื่องตีปิงปองบ่อยๆ
มีช่วงสงกรานต์ได้ข่าวว่าอิฐมันไปเล่นที่ข้าวสาร กับใครนั้น กูไม่ได้สนใจ แค่มันมาหากููและมาเล่าให้ฟัง
ส่วนตัวกู ไม่ชอบเทศกาลแบบนี้เท่าไหร่ เลย....นอนพักผ่อนอยู่กับบ้าน ว่างๆ ก็ไปเตะบอลกับเพื่อน หรือถ้าเบื่อยิ่งกว่านั้นก็หาหญิงมานอนด้วยซักคนสองคน ก็พอให้
หายเบื่อได้แล้ว
"วันนี้พี่ต้านไม่ไปกินเหล้าที่ xxx กับเพื่อนเหรอ?" มึงรู้ได้ไงวะเนี่ย...
"แม่งแดรกกันทุกวันล่ะ กูเบื่อเวลาเมา ตื่นมาเจ็บตัวทุกที..."
"ไมอ่ะ?"
"ไม่รู้ใครแมร่งมาต่อยกูอ่ะดิ" จริงนะเว้ย พอรู้สึกว่ากินเยอะแล้วเมาไม่ได้สติทีไร ตื่นมาโคตรเจ็บหน้า เจ็บท้อง บางทีเจ็บไปทั้งตัวเหมือนโดนของแข็งกระแทก
เพิ่งรู้เรื่องก็ตอนไอ้กล้าเล่าให้ฟังว่ากูเมาแล้วชอบอาละวาดนั่นแหล่ะ พวกมันเลยต้องช่วยกันมาซัดกูให้สลบแล้วลากเข้ามานอน
"มึงไปเล่นสงกรานต์ข้าวสารมาเหรอ?" กูถาม
"ครับ แต่ไปไม่ได้เล่น มันปิดสองทุ่มอ่ะ ก็เลยเข้าผับแถวนั้นแทน" ได้ข่าวมึงอายุสิบเจ็ด...!
"รู้จักลูกนายกฯว่างั้น" แหม มีอภิสิทธิ์นะมึง
"ป่าว... รู้จักแต่เพื่อนลูกนายกฯ เลยเข้าได้ เข้าไปแมร่ง...เจอเกย์ไล่ฉีดน้ำอีก น่ากลัวมากๆๆ"
"........." พูดเหมือนมึงไม่ใช่
"ไอ้เราก็มีแค่ปืนฉีดน้ำอยู่อันเดียว อันละสิบห้าบาทอ่ะพี่ แม่งสู้ตาย ปรากฏมันสาดกันมาเป็นถังๆ แทบแย่เลยอ่ะวันนั้น" ฟังอิฐเล่าก็เพลินดี จริงๆ มันก็น่ารัก ยิ้มสวย
ด้วย... เพราะมันมีลักยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปาก
เวลาเห็นมันยิ้มกูแม่งชอบเผลอจ้องหน้ามันตลอด แต่ก็ไม่รู้ตัว แค่อยากมองมันไปนานๆ ก็เท่านั้น
อยากฟังเสียงมันไปเรื่อยๆ ก็เท่านั้น...
ไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย
เวลากูเครียดๆ เรื่องงาน อิฐมันก็ศึกษาเรื่องเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมรอบตัวกูมาอย่างดี มีวันหนึ่งที่กูนอยด์แดรก มันก็ถามกูว่า
"เป็นโรค architectlism เหรอพี่ต้าน?" โรคนี้มันก็คือตัวกู ณ ขณะนี้...เหอะๆ
"ผู้ป่วยระยะสุดท้าย จะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย แล้วท่านคิดว่า ท่านอยู่ระยะไหน?"
"กูคิดว่า กูอยู่ในระยะฆ่ามึงตายก่อนว่ะ"
"......อ่า" มันยิ้มๆ เจอด่าไม่เคยมีสะเทือน
"แต่มันมีวัคซีนนะพี่ต้าน เป็นกระป๋องๆ หรือไม่ก็เป็นขวดอ่ะ"
"ยังไง?"
"ก็...ดีกรีมันจะต่างกัน มีหลายยี่ห้อ หลายขนาด"
"เหอะๆๆ" เตรียมรับมุขดีกว่ากู
"โรค architectlism ต้องรักษาโดยการใช้วัคซีนไง ไอ้ที่แดกกันเป็นกระป๋องๆ อ่ะ" กูพอจะนึกออกล่ะ
ก็เหล้า+เบียร์ไงละคับพี่น้อง!
ฮ่าๆๆ แต่ขำมันว่ะ คิดได้ วันนั้นเลยหายนอยด์รับประทานไปโดยปริยาย
#
"พี่ต้านดู 23 ยังอ่ะ?" ตอนนั้นหนังเรื่อง the number 23 เพิ่งเข้า ที่จิม แครี่ แสดงอ่ะ กูดูแล้ว ดูคนเดียว สบายใจดี
"อืม"
"พระเอกเป็นคนสอนฟิสิกส์ใช่ป่ะ คิดไรเก่งโคตร"
"ไม่ใช่โว้ย มันเป็นนักสืบ มึงไปเอามาจากไหน"
"อ้าวเหรอ นึกว่าปะกิจเผ่า"
"คิดได้นะมึง ฮ่าๆๆ" ขำตลกหน้าตายว่ะ
"บ้าอ่ะ คิดอะไรก็ได้ 23 เหมือนเกมส์ 24 เคยเล่นป่ะพี่ ที่คิดอะไรต้องได้ 24 อะ" กูฟังมันปล่อยมุขต่อ
"จริงๆ มันเป็นภาคต่อจากเรื่อง 13 อันนี้มีภารกิจ 23"
"ไอ้มั่ว!!"
"อ้าวเหรอ ก็เห็นมันคล้ายๆ กัน วันนี้ผมไปดู 23 จิตแตกไปเลย ฮะๆๆ" ไอ้เพี้ยนเอ๊ย
"พี่ต้านนอนกี่โมงอ่ะเมื่อคืน"
"ตีสาม" กูตอบ
"โห ไมนอนดึกจัง"
"กูนอนไม่หลับ" มันติดนิสัย ไม่ใช่ไร ตอนกลางคืนมันเงียบดี เลยมีสมาธิทำงาน
"นอนไม่หลับ ก็หาไรทำดิ่ ขนผัก ขนปลา แถวปากคลองเหมือนผมก็ดีนะพี่" มึงพูดเล่นหรือพูดจริงวะ
"คนอย่างกูทำไมต้องไปทำงานเป็นกรรมกรเหมือนมึงวะ"
"ฮะๆๆ งั้นก็ไปเป็นยามดีมะพี่ ...ยามเฝ้าแผ่นดิน อิอิ" กูตบกบาลมันไปทีนึง เล่นได้เล่นดีจริงๆ
"เชี่ยจริงมึง" มันติดปาก เลยพูดออกไป แต่จริงๆ กูไม่ได้ตั้งใจจะด่าอิฐหรอก
"ไม่รู้เหรอ ผมเด็กเชี่ย"
"เออ รู้อยู่"
"งืม"
"ทำไรล่ะ ถึงบอกว่าตัวเองเชี่ย?"
"ก็.........โดดเรียน จีบหญิง เล่นดนตรี เล่นเกมส์ ยกพวกตีกัน ฟันแทง ปาระเบิด" อันหลังนี่แถวบ้านกูเรียกผู้ก่อการร้าย
ตกลงมึงเป็นนักเรียนหรือนักเลงวะนั่น เหอะๆ แต่กูก็เคยทำ งั้นกูก็เชี้ยสิ
"หน้าอย่างมึงเคยไปทำอะไรแบบนั้นกับเค้าด้วยเหรอ?" กูไม่อยากเชื่อหรอก ไอ้น้องอิฐมันหลุดจากอิมเมจนั้นไปเยอะ มันน่ารักเกินกว่าจะไปทำอย่างนั้นนะกูว่า
"แหม... ก็นิดนึง หน้าอย่างผมอ่ะ ขนาดตัวบอสยังเรียกพี่ ผมต้องคอยสั่งลูกน้องดิ ถึงจะถูก" เพ้อเจ้อว่ะ แต่เรื่องจริง มันสั่งไอ้แชมป์ (ตัวพ่อ รร. มัน)ได้ด้วย เวรเอ๊ย
"หน้าอย่างมึง กูว่าเป็นที่รองมือรองตรีนให้เค้ากระทืบก็หรูแล้วว่ะ"
"โห้ ดูถูก"
"กูดูไม่ผิดหรอก"
"ชิ"
สรุปว่าก็ดูผิดไปหลายอย่างเหมือนกัน
กำ :เฮ้อ:
H
ไว้ต่อภาคสาม หุหุ
ปล. อย่าลืมว่านี่คือตอนรู้จักกันใหม่ๆ นะ... ในเนื้อเรื่องไม่ได้เอ่ยถึงง่ะ
ลงให้อ่านกันขำขำ :กอด1:
-
ค่อยๆผูกพันกันล่ะสิ :z1:
เจอคนแบบน้องอิฐก็คงแพ้ทางเหมือนกัน มันดูป่วงๆน่ารักดีอะ :o8:
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะ :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องอิฐน่ารักมากเลย ต่างกับตอนปัจจุบันมาก
-
ตอนแรกน้องอิฐเค้าก็มาหยอดๆให้พี่ต้านด่าขำๆอ่ะนะ :z2:
แต่ตอนหลังนี่ดิ๊....คนแก่หลงเด็กหัวปักหัวปำเลย
จริงป่าวพี่ต้าน :z1:
-
อิฐมันเนียนจริงๆ
ทำให้ต้านคุ้นเคย จนขาดไม่ได้อะไรประมาณนี้
-
พี่ต้านตงหลุมพรางที่อิฐทำไว้ซะถอนตัวไม่ขึ้นเลยที่เดียว
-
:impress2: ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แปลกทั้งคู่
-
สำหรับน้องอิฐนี่...บางทีคงเหมาะกะการขึ้นคำเตือนว่า
ระวัง! ผมไม่ได้ใจดีเหมือนหน้าตานะคร้าบบ...
:laugh:
-
:laugh:
อิฐแม่งแปลก
-
:z10:
-
ขอบคุณที่มาต่อให้นะครับ
-
ก็เหมาะสมกันดีทั้งคู่อ่ะนะ
-
:laugh: :laugh:
-
:z10:
-
:z2: :z2: :z2:
-
ตอนพิเศษ (โคตรๆ)
ความว่า... ต้านxอิฐ ย้อนอดีต (ภาค 3)
#
โลเกชั่นเดิม.... ห้อง junior suite ของไอ้ต้าน ณ คอนโดแห่งหนึ่ง มีไอ้ตัวป่วนท่าทางกวนส้นมานั่งอยู่ในระยะสายตามองเห็นอีกแล้ว
"เบื่อ เซ็ง ป่วยไข้" อยู่ๆ อิฐก็พูด
"หวัดแดกไง?" เริ่มชินที่ต้องเห็นหน้ามันบ่อยๆ ละ ถึงบางวันมันจะไม่โผล่มาแม้แต่หัวก็เถอะ
"คับ หวัดแดรก ติ๊สแตก ประมาณนั้น"
"มึงเบื่อ กูยิ่งเบื่อกว่า ต้องมาเห็นหน้ามึงเนี่ย"
"เบื่อจริงดิ? มีแต่คนอยากมองหน้าผม ทำไมพี่ไม่อยากอ่ะ" นั่นดิวะ
"............" ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ใช่ไม่อยากหรอก งงๆ ตัวเองว่ะ
"เห็นพี่กล้าบอกว่าจะทำหนังสั้น?" อิฐเปลี่ยนเรื่อง
"เออ พวกกูทำแล้วมึงเสือกไร?" ตอนนั้นกูปีสี่ กำลังเล็งๆ จะทำหนังกันอยู่
"ก็มีคนให้เสือกหนิ ยุ่งไรอ่ะ"
"อ๋อ เดี๋ยวนี้กล้าเถียงกูเหรอ" กูจับมันล็อคคอกดไว้แน่น เหอะๆๆ อิฐดิ้นกระแด่วๆ ร้องโอ้ยๆ หน้าแดงแจ๋เลย
กูสงสารหรือกลัวมันเจ็บไม่รู้ ก็เลยปล่อย
"คิดไม่ออกอ่ะดี้ ช่วยคิดป่าว?" อิฐมันกลับมาพูดเรื่องหนังต่อ ไอ้พวกเพื่อนกูก็เหลือเกิน ไม่รู้จะเล่าให้มันฟังทำไม
"แค่เรื่องตัวเองก็เอาให้รอดก่อนเหอะ แฟนเยอะหนิมึงอ่ะ" เออ แล้วทำไมกูต้องมาพัวพันกับไอ้เด็กนี่อีกคนด้วยวะ
"บอกว่าไม่มีแฟน...." อิฐลากเสียงยาว
"กูไม่เชื่อ"
"พี่จะสนทำไม ผมมีแฟน ไม่มีแฟนอ่ะ"
"กูไม่ได้สนมึง" กูไม่ใช่เกย์ กูไม่สนใจผู้ชายโว้ย
"งั้นเลิกพูดเรื่องนี้... พอดีว่าผมมีไอเดียเรื่องหนังสั้น พี่สนใจป่ะ?" ตอนนั้นกูมัวแต่คิดว่าอิฐมันอ่อยกูก็เลยตอบไปว่า
"กูบอกว่าไม่สนมึงไง พูดไม่รู้เรื่องเหรอ!?" อิฐเป็นงง ตอนกูพูดจบ
"อ่า....ผมหมายถึงหนัง พี่ต้านคิดไรอยู่เนี่ย" แล้วมันก็ทำน้ำเสียง บวกสีหน้าตกใจ
"เฮ้ย! หรือว่าพี่ต้านมัวแต่คิดเรื่องผมอยู่?"
"............."
"ตกหลุมรักผมแล้วใช่ป่าว? โอ๊ยย" กลางกบาลเน้นๆ กวนตรีนเหอะ
"ล้อเล่นคร้าบ... พี่ต้านออกจะแมน คงไม่มาสนใจผมหรอก"
"มึงออกจากห้องกูไปเลยไป" แม่งกวน
"ผมกวนพี่ขนาดนั้นเลย?"
"เออ"
"ไปก็ได้" แล้วมันก็ไปง่ายๆ ซะงั้น กูเป็นอะไรไม่รู้นะ รู้สึกแปลกๆ แบบว่า กลัวมันโกรธ ก็เลยเรียกมันไว้ก่อน
"เดี๋ยว ไอเดียหนังมึงเป็นไงอ่ะ?" อิฐหยุดเดินแล้วหันมายิ้มเผล่
"ก็.....ได้ไอเดียมาจากเรื่องเดท โน๊ตอ่ะ แต่เป็นหนังรักนะพี่"
"..........." กูจ้องตาอิฐ รอมันพูดต่อ
"ชื่อเรื่อง birth note อ่ะ 'สมุดเกิดวิญญาน..' ใครถูกเขียนชื่อ จะตั้งครรภ์โดยไม่มีสาเหตุ" เชื่อป่ะ ฟังจบกูฮาน้ำตาเล็ดเลย
แม่งคิดได้ไงวะ ฮ่าๆๆ
"เนี่ยนะหนังรัก?"
"ของแน่นอนอ่ะ หนังรัก แต่มีความมันส์ด้วย ศึกระหว่างสมุดโน้ต คิระ กับ ระคิ"
"ฮ่าๆๆ" โอ้ย ไอ้บ้า
"โลกเนี้ยไม่ได้มีสมุดโน้ตเล่มเดียว แต่มันมีเป็นโหล....." อิฐมันทำหน้าตาได้โคตรกวนตรีนกูมาก
"แล้วหลังจากนั้นนะพี่ต้าน แบบว่าคนที่ถูกเขียนชื่อ หนีไปเปลี่ยนชื่อที่อำเภอทัน ก็เลยกลายเป็นหนังรักแบบอินเดีย ฉบับเดทโน้ต ดีป่าวพี่ พลอตเรื่องผม"
"ฮ่าๆ มึงทำเองดีกว่าไหม?" ยิ่งฟังยิ่งขำ เด็กบ้าเอ๊ย
"หึ ไม่อ่ะ เครื่องเต็ม ผมว่าจะเผาทิ้ง แล้วซื้อเครื่องใหม่ใช้" อะไรของมัน
"คอมมึงเป็นเชี้ยไร?"
"เป็นไข้หวัดนกอ่ะ ได้ยินมันร้องเจี๊ยบๆ"
"นั่นมันไก่"
"ฮะๆๆ จริงด้วย ต้องจิ๊บๆ เนอะ" ไอ้นี่เกินเยียวยา แต่ก็......ตลกดีว่ะ จากที่รำคาญ.. ตอนนี้กูไม่มีความรู้สึกนั้นแล้ว อิฐแม่งบ้าดี...
#
วันหนึ่งหลังเลิกเรียน กูไปกินโคขุน ปาร์คกับพวกไอ้กล้า... ว้อนท์เนื้ออยู่แล้วล่ะกู แต่นัดกันดึกๆ หน่อย ไม่อยากไปสภาพชุดนักศึกษา
แต่พอไปถึง... กูแม่งเซ็งเป็ด เจอไอ้น้องอิฐอีกแล้ว ใครพามันมาวะ
สอบถาม ได้ความว่า ไอ้กล้าพามา มันชวนอิฐตอนเล่นเกมส์กันอยู่ เออ ดีจริงนะมึง ไอ้ขิงเพื่อนมึงกำลังนอยด์แดรกเพราะไอ้เด็กนี่ แต่พวกมึงกลับทำเหมือนมันไม่ใช่
ตัวการ
จะว่าไป ไอ้ขิงแม่งก็รักเค้าข้างเดียว จะมาด่าไอ้เด็กนี่ก็ไม่ถูก แต่กูอยากด่ามัน
นับหัวได้ห้าคน ก็เริ่มหยิบเนื้อโปรยลงกระทะ และสวาปามกัน
"เฮ้ย อันนี้เนื้อไรวะ?" ไอ้นัทถาม
"เนื้อวัว" ไอ้ด้าตอบ
"อันนี้ล่ะ"
"เนื้อวัว"
"สัด กูรู้แล้ว ส่วนไหนของวัว?"
"ริบ อาย"
"เออ แล้วมันส่วนไหนล่ะวะ" กูกะจะตอบอยู่หรอกไอ้ควาย แดกไปตั้งเยอะแล้วเสือกไม่รู้อีกว่าเป็นอะไร แต่ขี้เกียจ
"สะโพกวัวไงมึง" ไอ้ด้าเมาควันได้อีก
"จริงดิวะ" ไอ้นัท
"เอ้ย! นั่นมันฮิป อายละ สะโพกวัว" ไอ้ด้าทำเหมือนนึกขึ้นได้ว่าแปลผิด
แล้วไอ้วินที่นั่งอยู่หัวโต๊ะก็โพล่งออกมาว่า
"นี่ไง...อาย ก็แปลว่า ตา รวมๆ แล้วคงเป็นตาวัว" แล้วริบ มึงไม่แปลว่างั้น
"ริบอาย ก็หนังตาวัวไงมึง ฮ่าๆๆ" อยากจะขำมุกมันอยู่หรอก แต่อนาถใจมากกว่า
"ฮ่าๆ ซี่โครงครับพี่ หนังตาวัว คงแล่เป็นแผ่นได้ไม่ใหญ่ขนาดนี้" อิฐทนความควายของพวกมันไม่ไหวเลยเฉลยให้ เออ ดี ทำตัวมีประโยชน์
"ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่นคร้าบ แค่อยากสร้างความบันเทิงให้ น้องอิฐจะได้ไม่เหงา" ไอ้ด้าทำเป็นปากดี เซอร์วิสกันเข้าไปสิพวกมึง... กูไม่เข้าใจ มันมีอะไรดีนักหนาถึงสนใจ
กันจริงๆ
"เออ พวกมึงรู้ยังว่าไอ้แว่นจะโดนไทร์" กูฟังไอ้พวกเพื่อนๆ พล่ามต่อ ไอ้แว่นนี่ประวัติไม่น่าอภิรมย์มาตั้งแต่ปี 1 ละ สงสัยจะได้เวลาชะตาขาด
"วันนี้ชิว พรุ่งนี้ซิ่ว คำขวัญประจำรุ่นเรา" ไอ้กล้าว่า ตั้งแต่เรียนมา ซิ่วไปแล้วเกือบสิบคน
"เกรดมันโดนไทร์ว่ะ พอคอนฯ ออก ได้ติดโปรสองเทอมต้องขอรีเกรด ไม่รู้แม่งจะได้รึเปล่า ไอ้แว่นยิ่งฉลาดๆ อยู่" ไอ้นัทว่า
"อือ สงสารมันว่ะ สงสัยโดนเด้งแล้วต้องพามันไปย้อมใจสักหน่อย" ไอ้ด้าแม่งพาเมาตลอด
"sadddd ว่ะ" ไอ้กล้าทำเป็นเศร้า
"แสดดดดอ่ะนะ" ไอ้วินพูด
"มาๆ ดื่มกัน" ไอ้ด้ายกแก้วน้ำเปล่าชูขึ้นกลางโต๊ะ
"เชียร์สสส!!" เสียงแก้วกระทบกันห้าคนดังแกร๊ง
"เชี่ยอ่ะนะ?" กูว่า
"อันนั้นหลังดื่ม" ฮ่าๆๆ
"ไอ้ต้านมึงไปเล่นให้วงพี่แจ๊คเป็นไงมั่งวะ" ไอ้กล้าเบนเข็มมาที่กูซะงั้น คือกูไปช่วยตีกลองให้พวกพี่เค้าอัดเดโม่ส่งค่ายเพลง แต่ไปแค่ไม่กี่ครั้งหรอก ขี้เกียจ
"ไม่ไง เบื่อ กูยังตีไม่ได้เลย"
"มึงเล่นกับใครมั่งวะ?" ไอ้นัทถาม
"พี่นนท์ พี่แจ๊ค" มีอีกคน เด็กนอกคณะ
"วงโปรเฟส" เออ เทพหมดละ ยกเว้นกูเนี่ย ยังจำไม่ได้เลย
"กูงง นั่งแกะเพลงเค้าอยู่ แนว Grunge ไรสักอย่าง" ถ้าว่างกูคงโอเคกว่านี้ แต่ไม่ชอบเพราะแต่ละคนแม่งอีโก้สูงเกิน ไม่อยากทำตามใจใคร แต่รับปากจะตีให้
แล้วก็ต้องทำ
กินเสร็จเหม็นไปทั้งตัว โต๊ะกูเหมือนจะมาถล่มร้านเค้าให้เจ๊งมากกว่าแมร่งแดกกันเยอะสราด กินกันจนเนื้อหมด ต้องเอาเนื้อลอตใหม่ แบบใหม่มาแทน
"ต้าน มึงไปส่งน้องอิฐด้วยนะ น้องเค้าอยู่คอนโดเดียวกับมึง" ไอ้กล้าบอก เออ อันนั้นกูรู้มาชาติกว่าละ
ถ้าไม่ใช่กู จะมีใครซวยกว่านี้อีกล่ะวะ
#
ระหว่างทาง... อิฐมันก็ชวนกูคุย
"พี่ต้านดูสไปยัง?" ตอนนั้นสไปเดอร์แมนเพิ่งเข้า กูไปดูมาแล้วกับกิ๊ก.... ชื่อไรจำไม่ได้และ
"ดูแล้ว"
"อ่อ........" จะชวนกูไปดูว่างั้น ฝันไปเหอะไอ้หมาน้อย
"ผมก็ดูแล้ว" อ่าว เยสเป็ด เซ็งเลยกู
"หนังเน่าเนอะ" มันว่า "ชอบอยู่ตอนเดียว ตอนที่สไป จะเป็นเด็กพั๊งค์ เท่ดีอ่ะ" เพราะมึงก็พลั้งไง
"พี่ต้าน วันนี้ผมไปเพ้นท์เสื้อมา ที่ร้านที่ผมทำงานอยู่อ่ะ" มันบอก
"แล้วไง?"
"ผมเพ้นท์ให้พี่ตัวนึง"
"เพ้นท์ให้กูเพื่อ? ไม่เอาเว้ย" ไม่ได้อยากได้เสื้อนะ แต่รู้สึกดีใจนิดๆ ที่มันทำให้ เฮ้อ.... จะดีใจทำไมวะ
"โหย ผมอุตส่าห์ตั้งใจเพ้นท์ อยากได้ป่าวอ่ะ?" นิดนึง
"ตัวละ 199" ต่อประโยคนี้มา จบเลยมึง
"ไอ้สัสส" เชี้ยเอ๊ย กูก็นึกว่าจะทำให้กูฟรี แม่งโกรธละ
"เนี่ยย ผมทำเพื่อพี่ต้านคนเดียวเลยนะ เสื้อพี่"
"หลอกขายกูว่างั้น กูไม่ซื้อเว้ย" นิสัย
"โห ผมเสียใจนะ ก็ได้ ไม่บังคับอ่ะ แต่เพ้นท์ให้จริงๆ พรุ่งนี้ผมเอามาให้"
"อย่ามาบังคับกูนะมึง"
"ไม่เข้าใจกันบ้างเล๊ย" ใครจะไปเข้าใจมึงวะ และแน่นอนว่าต้องไม่ใช่กู
"พี่ต้านนี่ไรอ่ะ?" สายตามันหาเรื่องไปเจอขวดน้ำผลไม้ของกูเข้า คือมันคล้ายๆ ไวน์ ผสม โซดา กูอธิบายไม่ถูกว่ะ
"มึงก็อ่านเอาเองสิวะ" มันอ่านๆ แล้วก็เงียบไป
"พี่ต้านโกรธผมเหรอ?" อยู่ๆ มันก็ถาม กูถอนหายใจยาว ไม่ได้โกรธไม่ได้อะไรหรอก แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน
ใจหนึ่งอยากถีบมันออกจากรถ อีกใจก็อยากให้มันอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ
"....เปล่า" ข้อหลังดูจะมีอิทธิเหนือกว่าข้อแรก เป็นงั้นไปแล้วเหรอวะกู
"เฮ้อ แล้วไป นึกว่าผมจะตกเป็นผู้ต้องหาซะแล้ว" ยังมีหน้ามาพูด มึงนั่นแหล่ะจำเลยหมายเลขหนึ่ง
"อารมณ์ไม่ดีเหรอครับ กินนี่ไหม ไวน์อัด รมณ์" มันยื่นขวดน้ำที่ถืออยู่เมื่อกี้ให้กู จะว่าไปรสชาติมันคล้ายๆ น้ำอัดลมแต่จะเข้มกว่า
"..........."
"หน้าบึ้งสุดๆ เลยพี่ อัดรมณ์หน่อยไหม เพื่ออารมณ์จะดีขึ้น" น้ำผลไม้กู ถูกอิฐมันเอามาใช้เป็นมุขซะอย่างงั้น
"ล้อเล่นนะพี่ โปรดอย่าถือสา ปล่อยผมไปตามเวรตามกรรม..."
"เหอะ บรรลุแล้วเหรอมึง"
"ยังไม่บรรลุก็แต่ใจคน"
"........"
"คนแถวนี้" แม่งชอบพูดจาอย่างนี้อีกแล้วนะมึง..
"บำเพ็ญเพียร แต่เดี๋ยวอีกสักหน่อยก็ตบะแตก"
"........."
"แตกตั้งแต่เจอพี่ต้าน"
"........" มึงอย่าพูดให้กูคิดดิวะ
"พี่รำคาญผมรึเปล่า?" รำคาญเชี้ย แต่ไม่พูดเพราะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ
"ถ้ารำคาญบอกผมได้นะ ไม่ถือ แต่จะคุยต่อ" เออ มึงหน้าด้าน
"สเปซพี่เนี่ยเยอะเนอะ?" อย่าถามว่ามันเอาคำนี้มาจากไหน คงจากกูหรือไม่ก็เพื่อนๆ กู ศัพท์เฉพาะว่ะ คือกูใช้คำนี้เปรียบเทียบกับ 'ความรัก'
"เออ สเปซกูเยอะโคตร"
"ผมใส่ให้เต็มได้มะ?"
"............."
"............." มันเงียบ กูเงียบ เราสองคนเงียบ
สักพักมันก็ยื่นดอกไม้มาให้กู แม่งไปเอามาจากไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ คือมันเป็นดอกอะไรไม่รู้ ก้านเล็กๆ สีชมพู
"อะไรของมึง?"
"ก็ให้... ไม่ยอมเอา"
"........"
"หอมนะ... ก็ชอบ ถึงให้" ชอบบ้าอะไรของมัน
"ชอบดอกไม้?"
"อืม ก็ชอบถึงให้ไง"
"...กูขับรถอยู่ สาด" ยังจะยื่นมาทิ่มหน้ากูอีก ไอ้นี่
"ก็ชอบถึงให้ไง" อิฐพูดซ้ำประโยคเดิม
"เออ กูรู้แล้ว แผ่นเป็นรอยรึไง"
"ฮ่าๆๆ อย่างนี้ก็ไม่ใช่พระเอกตัวจริงอ่ะดิ"
"ใช้ AJ ดีไหมมึง?"
"ดีพี่ เผื่อจะได้เป็นพระเอกตัวจริงกับเค้าสักที"
กูขำส่ายหัวกับความบ้าของมัน อีกมือที่ว่างคว้าไปที่ดอกไม้ช่อเล็กสีชมพูในมืออิฐ กูยกดอกไม้ขึ้นมาดม กลิ่นมันหอมอ่อนๆ
แต่ก็คงไม่เท่ากลิ่นของคนข้างๆ ที่กูเริ่มจะคุ้นเคยแล้วล่ะมั้ง
:serius2:
H
เขียนจบสักที......เหอๆ :z3:
อดีตต้านยังไม่สนใจ อิฐเลยเล่นได้เต็มที่ ปัจจุบันสนใจแล้ว ให้ทำเหมือนก่อน มีหวัง........ เจอน้อคตั้งแต่ยังไม่เริ่มมุขแรกแน่ๆ 55
ขอโทษทุกท่านด้วยค่ะ คนเขียนติดภารกิจ อ่าน นส. สอบ + ทำงาน
จะสุกๆ ดิบๆ ไปอีกเป็นเดือน
ไม่มีสต๊อกแล้วด้วย จอร์ชช o22
-
ตอนพิเศษแบบนี้ ได้อารมณ์ไปอีกแบบ
เมื่อไหร่จะมาต่อภาคต่อไปครับ (ภาค 3)
รออยู่ครับ
o13
:L2:
:pig4:
-
อิฐมันติสได้ใจจริงๆ
-
ตามสะดวกนักเขียน
นักอ่านจะติดตามให้กำลังใจไปตลอดค้าบบบบบ...
-
:z10:
-
อิฐมันโคตรน่ารัก มีความพยายามแบบกวนติงอย่างที่ต้านว่าจริงๆแหละ
แต่ต้านให้อภัยได้ใช่ไหมเพราะอิฐมันน่ารัก
-
:z10:
-
76
#
วันอาทิตย์.... วันครอบครัว พิพิธภัณฑ์ของรัฐ ...เข้าฟรี!
กูพาอิฐไปตั้งแต่เช้า หาอะไรกินแถวท่าพระจันทร์ก่อนแล้วค่อยไปเดินดูข้างใน
อาคารแรกเป็นการจัดแสดงแบบ time line คือค่อยๆ เล่าเหตุการณ์ ประวัติ บุคคล สิ่งของ สำคัญๆ ในอดีต ไล่มาจนถึงปัจจุบัน แค่ที่เดียวก็ดูเป็นชั่วโมงแล้ว
เพราะ...อิฐมันอ่านด้วย ปกติเข้าไปดูอะไรแบบนี้ คนทั่วไปจะไม่ค่อยสนใจอ่านสักเท่าไหร่ ขี้เกียจ
กูก็ขี้เกียจ แค่เห็นตัวหนังสือแม่งก็แทบอ้วกเป็น alphabet
“พี่ต้าน เบื่อเหรอ?” อิฐถาม จริงๆ กูดูแค่ผ่านๆ เพราะมาที่นี่เป็นรอบที่ยี่สิบแล้ว... เลยไม่ค่อยกระตือรือร้น ดูเนือยๆ แต่ไม่เบื่อ
“แยกกันดูก็ได้ จะได้ไม่ต้องรอ”
“รอดิ” กูชูสมุดสเกตในมือไปมา...
“ว่าจะไปดูลายรดน้ำในโบสถ์สักหน่อย” กูว่า
“อืม... อิฐก็ว่าจะลองวาดลายไทยเหมือนกัน”
“มาที่นี่บ่อยป่ะ” กูถาม เห็นมันสนใจเก็บรายละเอียดโคตร
“บ่อยคับ”
“กี่ครั้งละ?”
“เดือนละสามสี่ครั้งได้” ห่ะ! ช้อค มาบ่อยกว่ากูอีก
“มาทำไมเยอะแยะ?”
“ที่จริงอิฐไปดูภาพในหอศิลป์ ตรงข้ามนี้อ่ะ พอดูตรงนั้นเสร็จ ก็แวะมาเดินเล่นในนี้” เหอะๆ เดินเล่น....
"ท่าจะชอบนะเนี่ย"
"ชอบดิ มาศึกษางานศิลปะ จะได้ทำงานสื่อถึงจิตวิญญาณของสรรพสิ่งได้" ทำไมพูดฟังดูยิ่งใหญ่จังวะ... โห เมียกูทำไมเอาจริงเอาจังได้ขนาดนี้
ที่จริงเรียนอย่างเราๆ ถ้าไม่จำเป็นจะไม่เข้าห้างสรรพสินค้า แต่เลือกจะไปที่ที่มันสร้างความสงบในจิตใจหรือตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่านั้น
ทั้งที่กูก็ชอบอะไรนิ่งๆ แต่ทำไมนิสัยมันไม่เคยนิ่งตามสิ่งแวดล้อมได้เลยวะ...
ดูเสร็จกูกับอิฐก็พากันมาไหว้พระในโบสถ์ ก่อนเดินไปด้านหลังพระพุทธรูป จะมีตู้ลงรักปิดทองตั้งเรียงกันอยู่ เลือกทำเลได้แล้วก็ลงมือ......สเกต
“เส้นคมจัง เหมือนหน้าเลย” เวลาผ่านไปสักพักอิฐมันก็ชะโงกหน้ามาดูกระดาษกู
“บาดเลยป่ะล่ะ?” ความหล่อกูอ่ะ กูยักคิ้วให้อิฐ
“ลายไทยเส้นมันต้องพลิ้วๆ ต่างหาก”
“ไม่อยากตามเทรนด์ไง ไหน ไม่สเกตต่ออ่ะ มัวแต่ดูชาวบ้านเค้าทำไม หือ ไอ้เตี้ย”
“ว่าเตี้ยอีกและ เดี๋ยวก็โกรธซะเลย” อิฐมันยกมือดึงผมกูจนหน้าทิ่ม
“ไอ้เตี้ย เล่นหัวผู้ใหญ่เหรอ เดี๋ยวจับปล้ำแม่งเลยหนิ” กูล็อคคออิฐกดเข้าหน้าท้อง
“หวา......ปล่อยยย” อิฐหน้าทิ่มมานอนบนตักกู กูก้มลงฝังจมูกบนผมหอมๆ ของมัน พอดีกับมีเจ้าหน้าที่เดินเข้ามาดูเพราะได้ยินเสียงเอะอะ กูเลยต้องรีบปล่อยมือออกจากคออิฐ
“ทำอะไรไม่ดูเลย!” มันลุกขึ้นมาบ่นอุบอิบ
แต่กูติดใจกลิ่นเมื่อกี้มากกว่า “ผมหอมจัง” กูมองตาอิฐแล้วพูดยิ้มๆ ผมชี้ยุ่งไม่เป็นทรง แต่มันก็ไม่เห็นสนใจจะปัด
“ก็กลิ่นเดียวกับพี่นั่นแหล่ะ” อิฐพูดแล้วเขยิบไปนั่งห่างกูอีกหน่อย เพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียด
“พี่ต้านจะวาดให้เต็มหน้ากระดาษเลยป่าว?”
“อืม มันส์มือดี” กำลังเพลินได้ที่เลยว่ะ
“งั้นอิฐไปเดินดูที่อื่นนะ” อ้าว...ทิ้งกันซะงั้น
“ไม่เอา อย่าไปคนเดียว” กูจับมืออิฐไว้ อาการหวงเวอร์กำเริบอีกแล้วกรู
“ไม่หลงหรอก เดี๋ยวมา”
“สิบนาที” กูให้เวลา
“โห...น้อยไปป่าวพี่ หมาหอนสามทีก็หมดเวลาแล้ว” อิฐหรี่ตาไม่พอใจ แถมสะบัดมือกูออก
“ชั่วโมงนึงนะ เจอกันตรงไหนดี?”
“จะทิ้งพี่ต้านจริงเหรอน้องอิฐ?” เรียกคะแนนสงสารหน่อย
“เจอกันตรงร้านกาแฟข้างหน้าละกันเนอะ” อิฐไม่สนกรูเลยแมร่ง... เออ ไปเลย กูนั่งคนเดียวก็ได้วะ
#
กูวาดต่อไปอีกครึ่งชั่วโมงก็เสร็จว่ะ... จริงๆ กูสเกตภาพสะสมไว้อยู่ เวลาโง่ๆ ก็หยิบมาดูดีเทล เอาไปใช้ในการทำงานได้
ตอนแรกกะว่าจะไปนั่งชิวรออิฐที่ร้านกาแฟ เพราะขี้เกียจเดิน แต่ช่างเหอะ ไหนๆ ก็มาแล้วเลยลองไปดูอาคารที่ยังดูแบบไม่อินสักหน่อย
อาคารที่ว่าคือที่ที่เก็บอะไรต่างๆ นานาเกี่ยวกับศาสนาไว้ จะอยู่ข้างๆ อาคารใหญ่ๆ ที่เก็บเครื่องศัตราวุธอ่ะครับผม
กูเดินเข้าไปข้างใน......กริบมาก ขนาดว่าวันนี้เข้าฟรี ที่นี่ยังปราศจากผู้คนเหลือแต่ จนท. นั่งเฝ้าโต๊ะเก้าอี้ประจำตำแหน่ง
เหอะๆ เพิ่งรู้ว่า จนท. พิพิธภัณฑ์แห่งชาตินี่จ้างมาเผื่อหลับ!
กูเดินดูด้วยความวังเวง... แอร์ก็ไม่เย็น คนก็ไม่มี เจอแต่รูปปั้นพระพุทธรูป ธรรมจักร เทพ เทวดาต่างๆ เดินวนจนกระทั่งใกล้ได้เวลานัด กูเลยจะกลับลงไป แต่....
ระหว่างทาง กูเจออิฐ...
อิฐกำลังนั่งคุยอยู่กับใครไม่รู้... ไม่ใช่ จนท. แน่ๆ เพราะดูเด็กเกินกว่าจะมาทำงานในนี้
กูยืนอึ้งไปพักนึง ไม่รู้ทำไมถึงต้องชะงักไม่เดินออกไปหามันดีๆ บอกตัวเอง ก็เดินออกไปเลยเซ่ ไปถามมันตรงๆ ว่าไอ้ผู้ชายคนข้างๆ มันน่ะใคร รู้จักกันได้ยังไงแล้ว....ตั้งแต่แยกกับกูเนี่ย มันคุยกันหนำใจพอหรือยัง?
“พี่ท้อป ผมต้องกลับแล้ว” เสียงอิฐดังขึ้น พร้อมกับที่มันลุกขึ้นจากม้านั่ง
“อ่อ ครับ จะให้พี่สอนอีกเมื่อไหร่ก็บอกนะ” สอนเชี้ยอะไรวะ
“ขอบคุณครับ ผมเบี้ยวนัดพี่ตั้งหลายทีแล้ว พี่โกรธรึเปล่า?” อ้าว เห้ย มันเคยรู้จักกันมาก่อนเหรอวะ
“ไม่โกรธหรอกครับ ใครจะไปกล้าโกรธอิฐล่ะ พี่ต่างหากที่ต้องกลัวอิฐโกรธ”
“ผมเนี่ยนะ?”
“ก็พี่ฝีมือไม่ค่อยดี กลัวจะสอนไม่ได้อย่างที่อิฐต้องการ”
“ไม่ใช่นะครับ ผมชอบงานพี่มากเลย ละเอียดดี สีสวย สัดส่วนก็เหมือนจริงมาก!”
“ฮะๆ เหรอ ดีใจจัง เออนี่ พี่มีอะไรจะให้” กูมองเห็นไอ้ท้อปอะไรนั่น หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง
และที่สำคัญมากที่สุด...... มันจับมืออิฐขึ้นมา แล้ววางไอ้ของสิ่งนั้นลงไปบนฝ่ามือ
อย่าถามว่ากูรู้สึกยังไงตอนนี้ องศามันเดือดได้ที่แล้วว่ะ
“โห...” อิฐอุทานชู.....แหวนวงเล็กขึ้นมาดูใกล้ๆ
“งานละเอียดสุดๆ ไปเอามาจากไหนเหรอครับ?” อิฐ.......ปลื้มมากเลยเหรอที่รัก รู้ไหมอิฐกำลังทำให้พี่อยากจับอิฐขังไว้ให้อยู่แต่ในบ้านมากเลยนะตอนนี้
“แหวนเงินก็ซื้อร้านธรรมดาทั่วไปเนี่ยแหล่ะ แต่ลายอ่ะพี่นั่งสลักเองจากประตูวัดพระแก้ว” ไอ้ท้อปพูดต่อ... เก่งนักใช่ไหมมึง จะโชว์พาวให้เมียกูเห็นเหรอ แมร่ง เหี้ยเหอะ อยากจะออกไปซัดหน้ามันซะเดี๋ยวนั้น แต่ที่ตรึงขากูไว้อยู่ เป็นเพราะอิฐมันไม่มีทีท่าจะรังเกียจไอ้หน้าหม้อนี่เลยสักนิด
“เอ่อ แล้ว......ให้ผมทำไม คือ....ผมเกรงใจ” อิฐมันวางแหวนคืนไว้บนเก้าอี้ แล้วทำท่าจะกลับ
“ขอบคุณนะครับ ผมขอไม่บังอาจรับไว้ดีกว่า ผมไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อนอิฐ” ไอ้ท้อปยังตามมาดักหน้าต่อ
“พี่เคยได้ยินว่าอิฐชอบลายไทยเลยเอามาให้ เผื่อดูแล้วเกิดแรงบันดาลใจอยากทำงานแนวนี้บ้างไงครับ ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ พี่มีหลายวง รับไว้เถอะ...” พูดจบมันคว้าแหวนมายัดใส่มือให้อิฐ แต่ก็โดนดึงมือกลับมาอย่างรวดเร็ว อาการนั้นทำให้กูใจชื้นขึ้นมานิดนึงว่าอิฐมันไม่ได้ชอบ แต่แมร่งก็ยังเดือดอยู่ดี
“ก็ได้ครับ ขอบคุณครับ”
“อย่าลืมเก็บไว้ให้ดีๆ นะครับ เพราะพี่ตั้งใจทำมาก” อิฐไม่ตอบแค่ยิ้มนิดๆ แล้วก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ทางออก.......
ทั้งหมดทั้งมวล มันหมายความว่ายังไงวะ!?
#
กูเดินออกมาจากหลังดิสเพลย์รูปปั้นเศียรพระพุทธรูป.... ตรงเข้าไปหาคนที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แต่สายตายังมองตามแผ่นหลังของอิฐอยู่......
“เฮ้” กูสะกิดไหล่มัน
“ครับ”
ผัวะ!!!
ทันทีที่มันหันมามองกู ก็เจอกำปั้นกระแทกเข้าไปเต็มหน้า ไอ้ท้อปเซหลังไปชนบอร์ด หน้ามันดูงงและอึ้งมาก เออ กูเองก็งงเหมือนกัน ว่ามึงแม่งเป็นใครอยู่ๆ โผล่มาจากไหน
อืม... จะจากไหนก็ช่างหัวมันเถอะ รู้แค่ตอนนี้กูไม่พอใจมึงก็พอแล้ว
“อะไรของคุณน่ะ?” มันถาม ยกนิ้วแตะมุมปากที่เลือดเริ่มซึมออกมา
“อะไรงั้นเหรอ?” กูเลิกคิ้วยิ้มหยัน
“สั่งสอนที่มึงมายุ่งกับเมียชาวบ้านไง!”
“.....................” หน้าไอ้ท้อปอึ้งยิ่งกว่าเดิม
“อิฐน่ะเมียกู เหตุผลแค่นี้พอไหม?” สัด จับมือน้องอิฐของกู แม่งน่ากระทืบให้มือหักจริงๆ
#
กูเดินออกมาด้วยอารมณ์อันโคตรหงุดหงิด... และเวลาที่กูหงุดหงิดอะไรมากๆ กูจะพาล....
แต่จะไม่คิดก็ไม่ได้แล้ว ว่าอิฐมันแอบหนีกูมาหาไอ้เหี้ยนี่ และที่สำคัญ ....ฟังดูจากที่คุยกัน พวกมันเคยนัดเจอกันหลายครั้งแล้วด้วย
กูเดินกลับมาข้างหน้า ตรงที่นัดกันไว้ อิฐมันยืนรออยู่... พอเห็นกูเดินผ่านมุมตึกมันก็วิ่งเข้ามาหา
“ไปไหนมาอ่ะ?” มันถาม แต่กูไม่ตอบ
กูคว้าเอวมันเข้าใกล้แล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พอเจอของที่ต้องการ กูหันหลังเขวี้ยงมันไปที่สนามหญ้าสุดแรง ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที
อิฐยืนอึ้งมองหน้ากู
“พี่ต้าน คือ...”
“ไม่ต้องพูด! กูไม่อยากฟัง!!”
อิฐปิดปากเงียบ แล้วเดินตามกูมาห่างๆ จนมาถึงรถ
ขับออกมา จุดหมายปลายทางคือคอนโดริมฝั่งธนฯ เข้ามาในห้องได้ สิ่งแรกที่กูคิดคือ.... กูจะทำยังไงต่อไป
ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กูทำไม่ได้หรอก
ถามอิฐว่ามันแอบไปทำอะไรลับหลังกู ตอนนี้ก็โมโหเกินกว่าจะฟัง
แต่จะให้กูไป โดยที่ทิ้งมันอยู่ที่นี่ กูก็ไม่อยากทำเหมือนกัน
อิฐยืนเก้กังอยู่กลางห้องพักนึง มันก็ไปหยิบโพสอิทมาแล้วนั่งลงข้างกู พอเขียนอะไรยุกยิกเสร็จ มันก็เลื่อนกระดาษมาบนโต๊ะตรงหน้า
“ขอโทษ” กูเหลือบตามองข้อความในกระดาษ
“อยากฟังเมื่อไหร่ช่วยบอกด้วยนะ” กระดาษแผ่นที่สองถูกนำมาวางข้างกัน ก่อนที่อิฐจะลุกเดินเข้าไปในห้องนอน
กูหยิบกระดาษสองแผ่นมาดู แล้วขยำทิ้ง
นี่กูโกรธมันได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ!
ก็มันแอบไปหาผู้ชายคนอื่น จะไม่ให้กูโกรธได้ไง บ้าเอ๊ย! ทั้งที่กูก็อยู่ที่นั่นแท้ๆ มันยังกล้าไป
กูลุกขึ้น เดินออกไปที่ริมระเบียง... แสงจากดวงอาทิตย์สะท้อนผิวน้ำเห็นเป็นสีส้ม กูพยายามคุมสติให้นิ่งกับบรรยากาศอบอุ่นยามเย็น
บอกตัวเองว่าต้องไปฟังอิฐอธิบาย
มันคงมีข้อแก้ตัวดีๆ ให้กูได้อยู่หรอก
แต่กูเสียความรู้สึก กูสติแตกไปหมดแล้วตอนเห็นมันกับไอ้เหี้ยนั่นพูดคุยในเรื่องที่กูไม่เคยรู้มาก่อน
รู้สึกเหมือนตัวเองถูกเมียสุดที่รักสวมเขาเลยว่ะ และมันดูโง่มาก ที่ไอ้ควายคนนั้นคือกู คือไอ้ต้านคนนี้ ที่ยอมอิฐมาตลอด
พอเหอะ เลิกคิดบัดซบได้แล้วกู
ดูเหมือนยิ่งอยู่กับตัวเองมากเท่าไหร่กูยิ่งจะเป็นบ้า
กูเปิดประตูห้องนอนเข้าไปหาอิฐ มันกำลังนั่งกอดเข่าอยู่พื้นข้างเตียง พอเงยหน้ามาเจอกูก็ทำท่าจะพูดอะไร แต่คงคิดได้ว่ากูไม่อยากฟัง... มันเลยเงียบเหมือนเดิม
“แก้ตัวมา” กูพูดเสียงห้วน ดึงแขนอิฐที่นั่งอยู่บนพื้นให้ขึ้นมาบนเตียง มันมองกูด้วยแววตาหวาดๆ ก่อนพูดว่า
“ผมรู้จักพี่ท้อปที่หอศิลป์เมื่อสองเดือนที่แล้ว......” สองเดือน......... โคตรนานในความรู้สึกกู...!
“ผมไปทัศนศึกษากับคณะ แล้วอาจารย์ก็รู้จักพี่ท้อป เค้าเรียนจิตรกรรม แล้วก็วาดภาพกับทำงานปั้นเก่งมากเลยได้จัดแสดงงานในหอศิลป์ พี่เค้าจะคอยแนะนำแล้วก็ตอบคำถามให้พวกผม... ว่างๆ เค้าก็บอกว่าถ้าอยากให้สอนให้บอกอะไร ให้ถามได้เลยไม่ต้องเกรงใจ พี่เค้าบอกว่าวันๆ จะมานั่งปั้นพระพุทธรูปในตึกนั้น ผมกับเพื่อนก็เคยไปให้เค้าช่วยสอนงานให้บ่อยๆ fresco ผมก็ให้พี่เค้าสอน ก็เลยรู้จักกัน.....” เหอะ ที่ลงสีปูนเปียกเป็นเพราะให้ไอ้ห่านั่นสอนหรอกเหรอ...... กูก็ว่าอยู่ ว่าทำไมมันถึงทำงานยากๆ ได้ทั้งที่ในหลักสูตรไม่มี
“...............แล้วไง มึงเลยนัดเจอมันลับหลังกู งั้นใช่มั้ยอิฐ?” ที่มันพูดกูเข้าใจแล้วว่ารู้จักกันเพราะงาน แต่วันนี้ที่กูเห็นมันเกินไป
“วันนี้ผมแค่เดินไปดู แล้วบังเอิญเจอพี่ท้อปอยู่พอดี” อิฐตอบเสียงเบา “ก่อนปิดเทอมผมบอกว่าถ้าว่าง เสาร์อาทิตย์จะแวะมาให้ช่วยสอนปั้น พี่เค้าก็มารอ แต่ผมไม่ได้ไปมาหลายอาทิตย์แล้ว ก็เลยลองแวะไปดูเพื่อจะบอกว่าขอโทษที่ไม่ได้มา แล้วปล่อยให้พี่เค้ารอเก้อ” เหอะ ให้มันได้อย่างนี้...
“ลองคิดดูนะอิฐ ไม่มีผู้ชายคนไหนยอมมารอคนๆ เดียวเกือบเดือนโดยที่มันไม่ได้คิดอะไรหรอก กูรู้ว่ามึงก็รู้.... แล้วทำไมถึงทำกับกูแบบนี้!” กูตะคอกจนอิฐสะดุ้ง
“ไม่ใช่ผมคนเดียวนะพี่ต้าน ชิคกับจิ๊บก็ไปให้พี่เค้าสอนด้วย พี่เค้าเข้าไปทำงานในนั้นบ่อยๆ อยู่แล้ว เพียงแต่พวกผมบอกว่าจะไป แต่ไม่ได้ไป ผมไปขอโทษอ่ะ ผมผิดเหรอพี่ต้าน” อิฐพูดน้ำตาเริ่มคลอเบ้า
“คนอื่นจะไปไหม กูไม่สน! กูสนแค่มึงแอบไปหามันแล้วปิดบังกู อย่าให้กูต้องหมดความอดทนเพราะเรื่องบ้าๆ นะอิฐ มันหลายทีแล้วกับเรื่องแบบนี้ ต่อไปกูจะไม่ทนแม่งแล้ว!”
“พี่ไม่ทน แล้วผมต้องทนเหรอ ถ้าผมบอก พี่จะให้ผมไปไหมล่ะ ผมก็แค่อยากเรียนรู้งานจากพี่เค้า ชิคกับจิ๊บไปได้ ทำไมผมจะไปไม่ได้” จบคำกูคว้าแขนอิฐขึ้นมาเพราะความโมโหที่มันไม่ยอมฟังกู
“ก็เพราะไอ้เหี้ยนั่นมันชอบมึงไง! อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น!!”
“............ผมไม่รู้! ฮืออ” อิฐร้องไห้แล้วลุกขึ้นมาผลักอกกู กูตกใจแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากมัน
“ฮืออ ผมไม่รู้ได้ยินไหม! ที่ผ่านมาพี่เค้าไม่เห็นมีแววว่าจะชอบผมเลย ฮึก พี่เค้ามีแฟนแล้วด้วย จะให้ผมรู้ได้ไง ผมจะไม่รู้บ้างไม่ได้หรือไง ฮืออๆ”
“.....................”
“เป็นแบบนี้ก็ล่ามโซ่ผมไว้เลยสิ ผมจะได้ไม่ต้องออกไปเจอใครที่ไหน ดีไหมพี่ต้าน จะได้พอใจพี่สักที!”
กูยืนอึ้งกับอาการระเบิดอารมณ์ของอิฐ ความเชื่อใจอยู่ที่ไหน?
แล้วความเชื่อใจของอิฐ มันคืออะไร?
กูไม่รู้อะไรเลย... ไม่รู้แม้กระทั่งนิสัยตัวเอง....
"ฮือๆ" ถึงจะไม่รู้ แต่เพราะเสียงสะอื้นเบาๆ ทำให้กูต้องดึงอิฐมากอดแล้วกดหัวมันมาซบบนไหล่ มันร้องไห้จนน้ำตาเปียกเสื้อกูเป็นดวง ทำให้กูยิ่งรู้สึกผิดที่ไปตะคอกใส่มัน
.......เหนือการควบคุม....... เหตุการณ์ทุกอย่างมันทำให้กูคิดนี่หว่า กูมัวแต่นึกว่าอิฐมันชั่วโมงบินสูง ใครที่เข้ามาหามันก็น่าจะรู้หมดว่าแต่ละคนมีจุดประสงค์อะไร
แต่กูก็มองข้ามไปว่าคงไม่ใช่ทุกคน ที่จะล่วงรู้ได้
กูลืมความคิดนี้ไป
ความมีเหตุมีผลที่คอยเตือนสติตัวเองอยู่ตลอดทำไมเดี๋ยวนี้มันขาดสะบั้นเร็วเหลือเกิน ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่ระเบียง... กูก็คิดว่ากูจะฟังอิฐพูดให้จบ
แต่พอเอาเข้าจริง กูก็ระเบิดตัวเองออกมาก่อนทุกที
เพราะเป็นเรื่องของมัน หรือเพราะเป็นตัวกูเองที่นิสัยเหี้ยแก้ไม่หายเองวะ บอกตรงนี้เลยก็ได้... กูเพิ่งเป็นแบบนี้ก็เพราะมัน คนแรกแล้วก็คนเดียว
คงถึงเวลาแล้วมั้ง ที่กูต้องยอมปล่อยให้ตัวเองหยุดความหมกมุ่นในตัวอิฐเสียบ้าง กูคงบ้าไปแล้วจริงๆ.... บ้ารักมันเกินไป
“อิฐ อึดอัดที่จะอยู่กับพี่แล้วใช่ไหม?” จบคำถามมันเงยหน้าขึ้นมองกูเลย กูใช้สองมือประคองหน้าอิฐแล้วเช็ดน้ำตาให้เบาๆ กูทำมันร้องให้มาหลายครั้ง กูเคยพูดไว้ว่าจะไม่ทำให้มันเสียใจ แต่กูก็ไม่มีปัญญาทำให้ได้อย่างที่พูด
“พี่จะไม่บังคับอิฐอีกแล้ว อยากไปไหนกับใครก็ไปได้เลย ตามใจอิฐทุกอย่าง พี่จะไม่ว่าไม่โกรธอีกต่อไปแล้ว”
“...............”
“พี่จะอยู่ส่วนของพี่เหมือนตอนที่เราเพิ่งรู้จักกัน ตอนที่อิฐอยากมาหาพี่เมื่อไหร่ก็มา รู้มั้ยว่าตอนนั้นอิฐดูร่าเริงกว่านี้เยอะ พี่ไม่รู้ว่าอันไหนของจริง แต่พี่ไม่อยากเห็นอิฐต้องร้องไห้เพราะพี่”
“ม...ไม่ใช่ อย่างนั้นนะพี่ต้าน” อิฐมันยกมือสองข้างจับมือกูไว้
“ผมอยากที่จะอยู่แบบนี้เอง เป็นแบบเมื่อก่อนน่ะ มันแค่ตัวตนที่สร้างขึ้นมา... ข้างในผมไม่ได้เป็นอย่างนั้น”
“แล้วเป็นยังไง? เป็นเหมือนตอนนี้เหรอ?” ที่กูสงสัยมาตลอดว่าอิฐเป็นคนยังไง... จนถึงตอนนี้ที่มันบอก คนเรา....มันจะชอบจริงๆ เหรอความอึมครึม ลึกลับซับซ้อน ทำตัวมีคำถาม เป็นปริศนาอยู่ตลอดเวลา? .....กูไม่เข้าใจ.....
”พี่มันบ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า สร้างปัญหาให้อิฐ ทำให้อิฐเจ็บ ทำให้อิฐร้องไห้ ที่อิฐเห็นมันก็แค่อีโก้ เอาเข้าจริงพี่คงวุ่นวายกับชีวิตอิฐมากเกินไป”
“พี่ต้าน บอกแล้วไงว่าอิฐไม่ได้คิดอย่างนั้น ทำไมไม่ฟังกันบ้าง”
“ก็เพราะพี่ไม่ฟังอิฐไง พี่เลยต้องเป็นฝ่ายถอย ตลอดเวลาที่เดินไปเรื่อยๆ อะไรมาขวางพี่ก็พุ่งเข้าชนหมด ไม่เคยหลบ ไม่เคยถอยหลัง แต่จริงๆ มันก็ควรถอยซะบ้างจะได้ลดความรุนแรงลงที่มันเกิดขึ้น อิฐก็อยากให้เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ” กูดึงมือออกจากมืออิฐ... ครั้งที่สองแล้วที่กูปฏิเสธสัมผัสจากมัน
“.........ไม่”
“พี่รู้มันมากไป ห้ามตัวเองแล้วก็ทำไม่ได้ เพราะงั้น..... พี่จะให้อิฐอยู่กับตัวเองบ้างนะ ไม่ต้องคอยโทรรายงาน หรือคอยมาหาพี่ที่บ้านหรือที่ออฟฟิสอีกแล้ว ถ้าอิฐไม่อยากมาไม่ต้องมา ไม่ต้องฝืน สันดานพี่มันชอบสั่ง ชอบบงการชีวิตคนอื่นแบบนี้แหล่ะ พอไม่ได้ดั่งใจก็ใช้กำลัง อิฐก็เห็นว่าพี่เกือบทำคนตายมาแล้ว”
“แต่ที่พี่ทำเพราะช่วยผม...” อิฐแย้งขึ้น พอดีกับที่กูยกมือลูบหัวมันอย่างที่ชอบทำ
“อืม ใช่ แล้ววันนี้ตอนที่อิฐเดินออกไป พี่ก็ต่อยไอ้ท้อปเลือดกบไปอีกคนแล้วด้วย"
"...........!"
"ถึงไม่อยู่ข้างๆ กัน ถึงพี่มันจะเหี้ยแบบนี้ แต่พี่ก็จะช่วยอิฐเหมือนเดิมนะ”
“พี่ต้านจะไปไหน” เสียงอิฐเริ่มสั่นๆ
“ไม่ได้ไปไหนหรอก แค่จะคอยอิฐอยู่ห่างๆ ไว้ตอนที่อิฐต้องการพี่เมื่อไหร่ ก็ค่อยมานะ พี่จะรอ”
H
....ดันดราม่าขึ้นมาอีกแล้วหนอตรู :a5:
คนอ่าน ออฟไลน์หมดละ หมดไฟ...
-
*ยกมือว่ายังอยู่*
ทำไมตอนนี้เศร้าจังอะตัวเอง โดยเฉพาะพาร์ทนี้ “พี่จะไม่บังคับอิฐอีกแล้ว อยากไปไหนกับใครก็ไปได้เลย ตามใจอิฐทุกอย่าง พี่จะไม่ว่าไม่โกรธอีกต่อไปแล้ว” อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยอะะะ แต่ชอบนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เราชอบดราม่าเป็นทุนเดิมอยุ่แล้ว
ส่วนเนื้อเรื่อง -- พี่ต้านก็ใจร้อนเกินไปนะตัว อย่างเรื่องนี้ถ้าพี่ต้านเชื่อใจน้องอิฐสักนิด ก็คงไม่มีเรื่องให้ระคายความสัมพันธ์แต่นั้นแหละพี่ต้านก็คือพี่ต้านมุทะลุ อารมณ์ร้อน รุนแรง แต่ว่าไม่ได้เลย ตอนนี้พี่ต้านเท่ห์อะะะ อารมณ์แบบผู้ใหญ่ๆ ; )
-
:z13: :z13: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
บ๊ะ ไอ้ต้านทำไมเเกมันเรื่องมากอิบอ๋ายเลยวะ :z6:
-
ไรเตอร์ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เค้างอลตัวเองแล้วนะ ตัวเองทำแบบนี้เค้าใจเสียนะเนี่ย ไม่เคยเห็นพี่ต้านโหมดนี้เลย
ขนาดเค้ายังใจเสียขนาดนี้ คิดว่าน้องอิฐคงอยากกระโดดฟุตบาทตายกันเลยทีเดียว ฮือๆ :m15:
(ถึงตอนแรกจะเชียร์ให้เรื่องเปนแบบนี้ก็เถอะ เพราะว่าแอบอยากให้อิฐง้อบ้าง) อิฐง้อให้ได้นะตัวเอง !!! :กอด1:
-
โอยๆ เฮียต้าน คิดอะไรเนี่ย :serius2:
เง้อ ไม่น้า :serius2:
-
:pig4:
-
:a5: :serius2:
-
เคือง writer แทนแล้ว
จะออกทะเลไปไหน
-
อ่านแล้วได้แต่บอกว่า ไอ้ต้านมันบ้า!!!!!!!
-
ไม่นะพี่ต้าน... T^T
เข้าใจว่าพี่ต้านอารมณ์ร้อน และคงกลัวเสียอิฐไป
แล้วก็หวังว่าอิฐจะเข้าใจที่พี่ต้านทำอย่างนี้นะ
... อยากอ่านตอนต่อไปค่า
-
ม่ายนะขอรับ
ช่วงนี้เค้ายุ่งๆอ่ะ
อย่างอนนะตะเอง
เข้ามาเป็นกำลังใจให้อ่ะ
ยังไม่มีเวลาว่างอ่ารเรยยยยยย
...
สู้ๆ ไรเตอร์
-
เศร้าจิต ฉึกฉึก
ต้านก็อย่าหึงแบบหน้ามืดตามัวดิ ต้องฟังและใว้ใจอิฐบ้าง
-
^ จิ้มรีบน
ไม่อยากเชื่อว่าต้านจะปล่อยอิฐได้อ่ะ :monkeysad:
แต่ก้อเข้าใจอารมณ์ต้านนะ เหมือนยังจูนกันได้ไม่เต็มร้อยอ่ะ
อิฐอึ้งไปเลยคราวนี้ o22
สู้ๆ
-
สงสัยว่าต้านจะฟังเพลงห่างกันซักพักของหวายมากไปปาว :laugh:
ตอนนี้เครียดเนอะ ไม่รู้ดิ แบบไงอะ คงเบื่อจะทะเลาะกันมั้ง
พี่ต้านเหมือนเพิ่งคิดได้เนอะว่าตัวเองบ้ารักอิฐมากเกิน 555
อืมม แสดงออกมาเยอะๆเลยอิฐ อยากรู้ว่าคิดยังไง :z3:
-
เปลี่ยนโหมดแทบไม่ทัน
ฮากับความป่วงของน้องอิฐยังไม่ทันหาย อิพี่ต้านก็มาดราม่าใส่กันซะงั้น :a5:
อยู่ๆมาบอกให้ห่างกันได้ไง สงสารน้องอิฐอ่ะ :m15:
น้องเค้าไม่ได้คิดไรกับใคร รักพี่ต้านคนเดียวเท่านั้น
พี่ต้านก็หนักแน่นหน่อยดิ๊ ป๊าดดดดด...หนุ่มมั่นคนเก่าหายไปไหนแล้วเนี่ย
ดีกันไวๆน้า :กอด1:
-
จะว่าต้านขี้หึงเกินไป ไว้ใจ เชื่อใจ อิฐน้อยเกินไป มันก็ใช่
แต่เพราะอะไรถึงทำให้ต้านเป็นแบบนี้
ไม่ใช่เพราะว่า อิฐทำตัวคลุมเครือเกินไปหรือ
คนสองคนรักกันมันไม่ยาก แต่มันยากที่จะประคองความรักให้ยืนยาวได้
ความเข้าใจจะช่วยประคองให้มันไปได้ตลอดรอดฝั่ง
แต่มันจะเข้าใจกันได้ยังไง ในเมื่ออิฐไม่พูดมันออกมา
ต้านมันเป็นคนยังไง อิฐก็รู้ดี
ไม่ได้จะเข้าข้างต้านนะ แต่ไม่พูด มันก็ไม่เข้าใจ
ยังไงก็แล้วแต่ อยากให้ต้านหัวเย็นลง แล้วปรับความเข้าใจกันอีกครั้ง
ทำแบบรั้งแต่จะเจ็บทั้ง 2 คน
-
ดราม่าตามมมมมมมมมมม เห็นใจพี่ต้านนะจุดนี้
บางที... อิฐก็เกินไปอ่ะนะ ......
ต้านยอมถอยมาก้าวนึงแล้ว เหลือเชื่ออ่ะ
:a5: :a5:
-
อะไรที่มันมากเกินไป...น้อยเกินไปมันก็ไม่ดี...
ก็ต้องค่อยๆ ลองปรับลองเปลี่ยน ลองเติบโตขึ้นเรื่อยๆ...
จนหาจุดที่มันสบายใจทั้งสองฝ่าย...
เพราะบางทีความรัก อย่างเดียว มันก็ไม่ได้ทำให้ คนสองคนอยู่ด้วยกันตลอดไปได้ ^^ o13
มาม่าอ่ะ เศร้า :monkeysad:
-
เฮ้อ ซะงั้นอ่า อ่านะ มันก็ต้องมีบ้าล่ะ เมื่อมาถึงจุดสูงสุดแล้ว แต่ขอให้ทั้งคู่รู้ตัวเร็วๆ แล้วค่อยๆปรับตัวเข้าหากัน อิฐกับต้าน จะเป็นคู่ที่น่าอิจฉาที่สุดเลย
อย่างงี้แหละต้าน น้องมันมีเสน่ห์ ใครเห็นก็หลงก็รัก
แม้แต่ต้านก็เถอะ อิฐยังโมโหหึงเลย แต่ไม่เท่าต้านก็เท่านั้น
คำว่าเชื่อใจน่ะ ต้าน ถ้าไม่มี ถึงจะรักกัน แต่ก็ไปกันไม่ถึงฝั่งหรอก หัดใช้เหตุผลซะมั่ง!!! :z6: :really2:
-
77
#
เหมือนกลับมาเริ่มนับหนึ่งใหม่
เหมือนเมื่อครั้งที่กูทำได้แค่นั่งรออิฐอยู่ในห้องที่คอนโด... กูไม่รู้ตัว ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เอาแต่หน้าตั้งตารอให้มันมาหา ไม่รู้ตัวว่าเมื่อไหร่ที่กูเอาแต่คิดถึงหน้าตา ท่าทางกวนตรีนของมัน ถึงอิฐจะกวน แต่มันก็น่ารัก เอาใจเก่ง ขี้ยั่ว แถมยัง......... ทำให้กูรักได้มากขนาดนี้
กูไม่รู้ตัวเลยจริงๆ.....
คิดได้อีกที กูก็หล่นวูบลงหลุมที่มันขุดไว้เต็มสองขา จะตะกายขึ้นมาก็ไม่ได้ จะหาทางปีนกลับขึ้นไปก็ไม่มี
กูหลงเข้าไปอยู่ในวังวนของอะไรบางอย่างที่ตั้งแต่เกิดมากูไม่เคยเจอะเคยเจอ
มันวังเวง เงียบเหงา มันเร่าร้อน รุนแรง
มันคลื่นเหียน เจ็บปวด ทรมาน
เคลือบแคลง ท้าทาย ไม่เข้าใจ แต่น่าค้นหา
บางทีก็บาดลึก เย็นเยียบ
ล่องลอย ดำดิ่ง เหมือนหลุดอยู่ในห้วงความฝันที่แสนหวาน
กูไม่ปฏิเสธสิ่งเหล่านี้...
เพราะมันเป็นความจริงที่ต้องเผชิญ
ที่กูเปรียบอิฐเหมือนภาพวาด ก็เพื่อเป็นการเตือนตัวเองและข่มตัวเอง ใช้ศิลปะยึดเหนี่ยวจิตใจให้ยอมรับความเป็นไปว่าคนๆ นี้เป็นคนแบบนี้
ไม่มีทางเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้
กูพอใจที่จะมองภาพนั้น ค้นหา ความหมายของทุกอณู ให้เข้าใจอย่างถ่องแท้ ลึกซึ้ง
ถึงแม้ว่าจะให้ใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ ถึงกูจะโง่งม ไม่เข้าใจ หรือบางครั้งก็ระเบิดอารมณ์เพราะเครียดที่เข้าถึงความหมายของมันไม่ได้ดั่งใจสักที
แต่กูก็จะคอยทำความเข้าใจมันต่อไปเรื่อยๆ ค่อยๆ สัมผัส ค่อยๆ ใช้สายตารับรู้...ทุกๆ ลายเส้น ทุกๆ ฝีแปรง และทุกๆ movement การแสดงออกของภาพ
เพื่อที่กูจะได้เป็นเจ้าของมันอย่างสมบูรณ์
#
พอเวลาที่ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความคิด
อาจฟุ้งซ่านบ้าง หวั่นไหวบ้าง แต่กูก็แค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีความรักในสิ่งๆ หนึ่ง อย่างสุดหัวใจ
ไอ้สุดหัวใจที่ว่า มันเป็นแบบไหน?
กูไม่รู้
รู้แค่ว่ากูสามารถร้องไห้ให้กับมันได้ ยอมเจ็บแทนมันได้ แม้แต่ชีวิตกูก็ให้ได้
เท่านี้ล่ะ
กูมีอะไรกูให้ได้หมด กูทำให้ได้หมด...
แต่ขอเถอะ.....
อย่าจากกูไปไหน
อย่าทำให้กูใจสลาย
อย่าหมดรักกู
เท่านี้ทำได้ไหมอิฐ?
#
"ไอ้ต้าน...ดีเทลตรงนี้มึงเขียนผิดป่าววะ คุณภาคเค้าให้ใช้เหล็กปะกับ แล้วนี่มึงอะไร...เหล็กคอม้า มาจากไหน ไอ้ควาย คนละเรื่องเลยมึง แก้ด่วนเลย...." ไอ้กล้าตะโกนข้ามพาร์ทิชั่นมาด่ากู กูคลิกเข้าเซิร์ฟเวอร์ไปแก้งาน ทั้งที่อีกงานที่กำลังเร่งอยู่แมร่งก็ยังทำไม่เสร็จ เฮ้อ อะไรกับกูนักหนาวะเนี่ย งานจ่อตรูดจนเก้าอี้กูไฟลุกแล้วสาด
"ทำงานผิดหลายทีแล้วนะมึง สติน่ะมีมั้ย เสียเวลานะเว้ย มึงไม่รู้รึไงงานมันต้องส่งพรุ่งนี้" ขณะกำลังนั่งคลิกเม้าส์ และอีกมือก็กดคีย์บอร์ดยิกๆ ไอ้กล้าก็เหวี่ยงมาอีก
"มีปัญหาอย่าเอามาลงที่งาน นี่ดีนะ กูเช็คก่อนส่งให้คุณภาค ไม่งั้นกูกับมึงเละเป็นโจ๊กลุงหนวดแน่ ห่าเอ๊ย จะให้กูตามเช็ดขี้ ให้มึงไปตลอดไม่ได้นะเว้ยไอ้ต้าน" ลุงหนวดขายโจ๊กอยู่ตลาดโต้รุ่งแถวบ้านไอ้กล้า ทำโคตรอร่อยเลยว่ะ มันเคยพาพวกกูไปกินบ่อยๆ
"........." กูนั่งเงียบ ไม่ตอบโต้มันเหมือนทุกที
ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา กูเริ่มทำใจอะไรได้หลายๆ อย่าง
แม้แต่ความเครียดของเพื่อน ซึ่งที่มาเกิดจากกู กูก็เข้าใจ
"เสร็จแล้วกล้า" แก้ประมาณสามนาที กูส่งให้มันใหม่
ไอ้กล้ารวมไฟล์ส่งให้หัวหน้า แล้วกูกับมันก็เริ่มทำพรีเซนต์ต่อ
มันจะทำพวกราคาก่อสร้าง กูทำกราฟฟิค
เพราะงั้นความเครียดของมันจะมีมากกว่า เพราะยุ่งกับตัวเลขเยอะ
"สัดเอ๊ย ทำไมคำนวณแล้วราคามันยังเกินอยู่อีกวะ" ไอ้กล้าบ่นเสียงดัง
"จะตัดอะไรออกดีวะ แม่งลงตัวหมดแล้ว เดือนนี้เหล็กเสือกแพงขึ้นมาอีก"
"กล้า เปลี่ยนกันทำป่ะ?" กูถามมันเพราะรำคาญเสียงบ่น
มันบ่นเหมือนว่าชาตินี้ มันจะไม่ได้บ่นอีกแล้ว ตั้งแต่กูมานั่งแหมะอยู่ตรงนี้ กูยังไม่เห็นมันเงียบสักที บอกตรงๆ รำคาญเชี้ย
"ไม่โว้ย ตัวเลขมันผิดไม่ได้ ให้มึงทำกูก็ฉิบหายสิ"
"..........." เออ เรื่องของมึง
นั่งทำจนถึงสองทุ่ม หิวจนตาลาย แต่ว่าไม่มีเวลาแม้แต่จะลุกออกไปหาอะไรกิน ปกติกูคงละทิ้งทุกสิ่งอย่าง ขอไปเต็มพลังที่เซเว่นข้างล่างแล้วค่อยกลับมาเบิร์นงานต่อ
แต่ครั้งนี้ กูพยายามทำงานต่อจนเสร็จสี่ทุ่ม
ถึงได้ลงไปหาอีซี่โก และอัดมะเร็งเข้าปอดกับไอ้กล้า หน้าเซเว่น
"เสร็จสักทีแม่ง โคตรหมาเลย ไอ้อ้วนนั่น ไม่รู้อะไรเสือกปากดี มึงจบถาปัดรึไง ถึงมาทำตัวรู้ดีกว่ากูเนี่ยหา ไอ้กากเอ๊ย ...นี่กูส่งไปรอบที่ห้าแล้ว ถ้ามันให้แก้อีก กูจะเอารองเท้าฟาดหัวล้านแมร่ง!..."
ไอ้อ้วนที่ว่าก็แค่ไอ้แก่พอมีตังค์คนหนึ่งที่มาจ้างพวกกูให้ออกแบบ service apartment ให้ฝรั่ง ตอนแรกกูเคยไปคุยงานกับไอ้กล้า แต่ทนความกวนตรีนของมันไม่ไหว ตอนหลังไอ้กล้าเลยห้ามไม่ให้กูไปด้วย มันกลัวกูเผลอต่อยลูกค้าเข้า
"ต้าน มึงเป็นเหี้ยไรวะ พักนี้มึงเงียบๆ ผิดปกติว่ะ" ไอ้กล้าถามหลังจากได้บ่นจนพอใจ
"เหอะ กูจะเงียบมั่งไม่ได้ไง" กูเมินหน้าแล้วอัดควันเข้าปอดต่อ
"ทะเลาะกับเมียอีกล่ะสิมึง" มีเพื่อนสนิทก็อย่างนี้ล่ะว่ะ รู้ดี
"จะว่าไปก็ไม่เห็นน้องอิฐมาหามึงเกือบสองอาทิตย์แล้วนะ โทรศัพท์มึงก็เงียบกริบชริปหาย"
".........."
"หรือว่า...." ไอ้กล้าทำตาโต
"พวกมึงเตียงหัก!!"
กูดีดก้นบุหรี่ลงถังขยะ แล้วหยิบตัวใหม่จากกระเป๋าเสื้อมาจุดไฟต่อ
"เอ้ย กูล้อเล่นนะ กูแซวก็เห็นมึงทำนิ่งๆ ไม่ตอบกูจะมุขห่าอะไรอีกล่ะสาด สรุปน้องอิฐไปไหนวะ?" ไอ้กล้าคาดคั้นต่อ... กูกัดกรามแน่นเมื่อไม่รู้ว่าจะตอบมันยังไง
"กูไม่รู้"
".........." ไอ้กล้าเงียบอึ้งไปหนึ่งอึดใจ
"เฮ้ย ไม่เอาน่าเพื่อน ผัวเมียทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติ น้องเค้ายังเด็กทำอะไรผิดไปบ้าง มึงก็อย่าไปถือสานักเลย อย่างเราๆ น่ะโตๆ กันแล้ว รู้ว่าอะไรเป็นอะไร มีไรก็บอกก็พูดกันดีๆ สิวะ"
"......." กูยังอยู่ในอาการเดิม
ใช่.... ที่ไอ้กล้าพูดมันก็ถูก และกูก็กำลังพยายามทำใจอยู่
อิฐไม่มาหากู ไม่โทรหากูเลยนับตั้งแต่วันนั้น...
รู้ไหมว่ากูทรมานแค่ไหน กูรอมัน กูมองโทรศัพท์ทุกวัน
กูเครียดจนปวดหัว
มันจะรู้บ้างไหม
แต่ก็ว่าไม่ได้ กูเลือกเอง
กูเลือกที่จะปล่อยมันแล้วถอยออกมาเอง มันก็สมควรแล้วที่จะต้องทนเจ็บแบบนี้
แต่กูจะทนไปได้ถึงเมื่อไหร่
มันทำแบบนี้เหมือนไม่แคร์ ไม่สนใจสักนิด ว่ากูจะรู้สึกยังไง
มันทำเหมือน......ไม่รักกูเลย
กูก้มซุกหน้ากับมือของตัวเอง อะไรก็เอาไม่อยู่แล้ว กูเสียใจเกินกว่าจะทำใจยอมรับได้ กูอยากเจออิฐ อยากไปหาอิฐใจแทบขาด
แต่กูไม่กล้า กูกลัวใจตัวเอง
ตอนนี้เลยทำได้แค่เพียงรอ... รอว่าเมื่อไหร่ที่มันจะกลับมาหากู
กูมั่นใจว่าต้องมีวันนั้น กูจะรอ.....ถึงต้องเจ็บอยู่แบบนี้ก็ตาม
#
ไอ้กล้าไม่ได้คาดคั้นถามกูอะไรมากกว่านั้น เพราะมันคงรู้ว่ากูอยู่ในอารมณ์ไหน กูกลับบ้านหัวสมองว่างเปล่า ขาวโพลน ความเหน็ดเหนื่อยจากงานไม่เท่ากับที่กูเหนื่อยใจอยู่ตอนนี้
"ต้าน แกไปมุดหัวอยู่ที่ไหน ทำไมไม่ไปหาน้องอิฐ" กูเดินเข้าบ้านเจอไอ้เนตรยืนเป็นอาอึ้มตลาดสด จ้องกูเขม็งอยู่ มันถามเหมือนกูเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบงั้นอ่ะ
"อะไร เหนื่อยเว้ย อย่ามากวน" กูเดินชนไหล่มันที่ขวางอยู่อย่างไม่เกรงใจ ไอ้เนตรเซข้าง แต่ยังไม่ยอม มันเดินมาดักหน้ากู แล้วเอามือผลักไหล่อย่างแรง
"นี่ แกรู้มั้ย ตอนนี้ที่คณะเค้าลือน้องอิฐกันว่ายังไงบ้าง" อ้อ อิฐเปิดเทอมใหม่แล้วสินะ
"จะไปรู้เหรอ....ลืออะไรก็ช่างแม่งดิวะ!" กูตอบพาลๆ
"ช่างเหรอ!? ไม่อยากเชื่อเลยนะว่าแกจะพูดแบบนี้ ทะเลาะอะไรกัน ไหนลองว่ามาสิ"
"อย่าเสือก" กูผลักเนตรกระเด็น แต่พี่กูก็ไม่ยอม มันยกเท้าถีบหลังกูเต็มแรง กูหันไปมองมันแบบเอาเรื่อง ยิ่งไม่มีอารมณ์มาคุยเรื่องนี้ ยังจะมาถามมากอีก
"อย่ามาทำตัวอันธพาลกับชั้นนะไอ้ต้าน อย่านึกว่าชั้นจะสู้แกไม่ได้ ถึงเป็นน้องถ้าเอาจริงชั้นก็ไม่ออมมือให้แกนะ"
"เออ เก่งนักก็เอาเซ่ ต่อยกูเลยสิ!" ตามคำขอ กูเจอหมัดหนักๆ ไม่เข้ากับหน้ากับตัวของพี่กูเสยเข้าเต็มปลายคาง... ไอ้เนตรมันเล่นเทควันโด้ตอน ม.ต้น - มหาลัยว่ะ ก็ไม่แปลกหรอกที่มันมือตรีนหนัก
“ทีนี้จะฟังได้รึยัง!” กูยกข้อนิ้วแตะเบาๆ ตรงกราม แมร่ง...ชาไปทั้งขากรรไกรเลยสัด จะเอาคืนก็กระไร กูไม่ชอบทำร้ายผู้หญิง
ไอ้เนตรทำตาเครียด ขึงขัง เหมือนเวลาที่มันโกรธและโมโหใครมากๆ มันก็จะเป็นแบบนี้
“ตอนนี้คนเค้ารู้กันหมดแล้วนะว่าน้องอิฐเป็นเกย์” เออ ใช่ แล้วไง เป็นเกย์แล้วมันก็เป็นเมียกูด้วย
“เท่านั้นไม่พอ ยังบอกว่ามั่ว แล้วก็ร่านผู้ชายด้วย ตอนนี้น้องจะไปไหนคนเดียวไม่ได้เลยรู้มั้ย ถึงน้องอิฐจะไม่ได้เล่าให้ฟัง แต่ชั้นก็พอรู้..ว่าตั้งแต่เปิดเทอมมาเนี้ย เกิดอะไรขึ้นกับน้องเค้าบ้าง ชั้นเองช่วงนี้ก็งานยุ่งจะให้ไปคอยเป็นไม้กันหมาให้ทุกวัน ทุกเวลาน่ะ มันไม่ได้หรอกนะ แล้วเรื่องมันเป็นแบบนี้คนเค้าก็ไม่สนแล้ว ว่าชั้นจะเป็นอะไรกับน้องอิฐ แกจะปล่อยให้คนที่แกเรียกว่าแฟนต้องมาเจออะไรแบบนี้อยู่คนเดียวเหรอต้าน!?”
“หึ แฟนเหรอ?” กูทำเสียงขึ้นจมูก
“อิฐมันไม่คิดว่าต้านเป็นแฟนแล้ว มันไม่โทร มันไม่มาหา มันไม่สนใจต้านสักนิด! แล้วทำไมต้านต้องไปแคร์คนที่มันไม่คิดจะแคร์ต้านด้วยวะ!!”
เพี๊ยะ!!
เนตรมันตบหน้ากูอีกฉาดใหญ่...
“ไม่แคร์เหรอ!!” แล้วมันก็เดินไปที่โซฟาหยิบสมุดที่ดูคุ้นๆ เล่มนึงแล้วเขวี้ยงใส่หน้ากู เชี้ย...เจ็บหน้าแล้วยังมาเจ็บหัวต่ออีก
“แหกตาดูซะ ชั้นนึกว่าแกจะเป็นคนที่เข้าใจน้องอิฐมากที่สุดซะอีกนะ แต่แกมันก็เหมือนเดิม.... เป็นแบบนี้เลิกกันไปเลยดีกว่า อย่ามาทนกันอยู่ให้เสียเวลาเลย!!”
พูดจบเนตรมันก็เดินกึ่งวิ่งขึ้นบ้านไปทันที กูมองมันอย่างโมโหสุดขีด พี่ห่าอะไรวะ ทั้งต่อย ทั้งถีบแล้วยังเขวี้ยงสมุดใส่หัวน้องอย่างกูอีก
ช่างแมร่ง... มันไม่เคยเห็นหัวกูมาตั้งแต่จำความได้อยู่แล้วนี่
ตอนแรกกูก็ว่าจะเดินหายามาทาหัวกับคางที่คิดว่าคงต้องช้ำอีกไม่นานแน่นอน แต่ขามันไปเตะโดนสมุดปกแข็งที่ไอ้เนตรเพิ่งประเคนใส่หัวกูเน้นๆ เมื่อกี้ซะก่อน
กูหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ ถึงรู้ว่าเป็นของอิฐ
แทบไม่ต้องคิดอะไร มือกูมันก็ไปก่อนความเร็วของสมองแล้วว่ะ
กูเปิดสมุด.... มันคือสมุดสเกต.....
ภายในหน้าแรกที่เห็น เป็นรูปสเกตท้ายรถคันหนึ่ง มีโลโก้สี่ห่วงไขว้กัน ข้างๆ แปะว่า TT ยิ่งเลขทะเบียนไม่ต้องพูดถึง คุ้นซะยิ่งกว่าคุ้น
จากนั้นก็เป็นภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนรอลิฟท์อยู่ ใบหน้าด้านข้าง เสื้อเชิ้ต กางเกงสแลค กับของพะรุงพะรัง ทำให้กูพอเดาออกว่าเป็นใคร
หน้าต่อไป.... ก็ยังเป็นผู้ชายคนเดิม กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับคนหลายคน รอบโต๊ะดูสนุกสนานเฮฮา แต่ว่าผู้ชายคนนั้นภาพไม่ได้บ่งบอกว่ามีอารมณ์ร่วมกับคนรอบข้างเลยสักนิด
กูเปิดไปเรื่อยๆ เป็นสิบๆ ภาพ ก็ยังเป็นผู้ชายคนเดิม ที่ยังมีชีวิตประจำวันเดิมๆ เพียงแต่ว่าอิริยาบถและสถานที่อาจจะแต่งต่างไปในแต่ละวัน
จนกระทั่งมาสะดุดเข้ากับภาพสุดท้าย
ภาพของผู้ชายหน้าเดิม กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าเซเว่น กับผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาและทรงผมโคตรคล้ายไอ้กล้าเลย
ฉะนั้น... คงไม่ต้องบอกว่าทุกภาพมีใครอยู่ในนั้น ในหลายๆ อิริยาบถ หลากหลายสถานที่ และจนถึงวันนี้ คนๆ นั้นก็ยังคงอยู่ในสมุดเล่มนี้
กูยืนอึ้ง... ช้อค มือเกร็งแน่น พอรู้ว่าที่ผ่านมาตลอดเกือบสองอาทิตย์ กูอยู่ในสายตาของใคร
ใครคนที่กูรอคอยให้เค้ามาหา แต่เค้าก็ไม่มา
หน้าสุดท้าย กูเห็นซีดีแผ่นหนึ่ง แปะเข้ากับปกหลังของสมุด
กูรีบวิ่งไปห้องนั่งเล่นแล้วเปิดซีดีเข้ากับเครื่องเล่น
รอสักพักกูก็ได้ยินเสียงทำนองเบาๆ แต่ค่อนข้างบาดลึกของเสียงกีต้าร์
“วันที่เวียนเปลี่ยน วันที่เลยผ่าน รัก... คงมั่น” ถึงจะเป็นเสียงเรคคอร์ด ถึงมันจะเพี้ยนจากความเป็นจริงไปบ้าง แต่กูก็จำได้ว่าเป็นเสียงของใค
http://www.youtube.com/v/pOoHYQf99n4
“แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เราได้ถึงดั่งฝัน ร่วมกัน”
กูนั่งงง แต่ก็ซึมซับกับความหมายของเพลงที่ได้ฟัง แต่คิดไปก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงร้องเพลงนี้ให้กูวะ
“พี่ต้าน” กูสะดุ้งกับเสียงที่ดังขึ้นแบบไม่มีสัญญาณบอกกล่าวก่อนของอิฐ เสียงมันเซอร์ราวอยู่ลำโพงรอบตัวกูเนี่ย โคตรตกใจเลย
“อิฐเข้าใจแล้วว่าพี่ให้เราห่างกันเพราะอะไร ขอโทษที่อิฐไม่กล้าเสนอหน้าไปหาพี่ ไม่กล้าโทรหาพี่ ที่อิฐเป็นแบบนี้คงทำให้พี่ต้านเหนื่อยมาก แต่อิฐคิดว่าถ้ากลับไปทั้งที่ตัวเองยังทำตัวแย่อยู่เหมือนเดิม มันก็คงเป็นเหมือนเดิมอีก ไว้ถ้าอิฐพร้อมและปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นได้แล้วจริงๆ อิฐจะไปหาพี่ต้านนะ” กูเงียบฟังทุกคำพูดของมันอย่างตั้งใจ
“......แต่ถ้าพี่ต้านรอไม่ไหว พี่ต้านก็ไปจากผมได้ทันทีเลยนะ”
H
up แหลกสองเรื่องคับ
เผื่อมีคนสงสัยว่าทำไมอิฐถึงวาดภาพได้ในเวลาไม่กี่วินาที มันคือควิค สเกต (quick sketch)นะคับพี่น้อง เผื่อจะเดาวิธีการกันไม่ออก
คือเค้าจะใช้วิธีร่างภาพเร็วๆ แล้วจำรายละเอียดเอา เรียกอีกอย่างว่า วาดภาพจากความทรงจำ อ่ะคับ
ตอนหน้าก็เตรียมดราม่ากันต่อ!! พี่ต้านจะได้เจอน้องอิฐแล้วนะ
แต่เป็นในรูปแบบไหน.......ต้องรอดู :pig4: แต๊งกิ้ววว
ปล. อยากให้ถึงตอนที่คืนดีเร็วๆ เหมือนกันนะตัวเธอว์ทุกท่าน :m15:
ปล. 2 ลึกๆ คงเข้าใจ
-
เฮ้อออ ไอ้ต้านจริงๆ เลยนะมึง
-
อ่านตอนนี้แล้วทำไมเราคิดว่า มันต้องมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นหลังเรื่องดราม่าแหละหน่าาาาา
แต่น้องอิฐก็อดทนตามดูนะ ถ้าเป็นเราคงโผล่เข้าไปหาตั้งแต่สอง สามวันแรกแล้ว lol
btw เราคิดว่าที่พี่ต้านทำเป็นเรื่องดีนะคะ คนเราห่างกันบ้างจะได้รู้ว่ารักกันจริงหรือเปล่า รักด้วยอารมณ์อะไร แล้วคนเราก็ไม่ใช่ของกันและกันด้วย เพราะฉะนั้นการแบ่งพื่นที่ให้เขาได้มีความเป็นตัวของตัวเองในความสัมพันธ์ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ให้ความรักอยู่รอดได้
ฮ่าๆๆๆ แต่ห่างกันมากพี่ต้านจะแย่เอา แค่น้องไม่โผล่มาหาก็คิดว่าเขาหมดรักซะแล้ว
-
รักอิฐว่ะ ..
ดูมีมิติดี .. แต่ว่าช่วงนี้ดราม่าได้อีก .. o22
รีบคืนดีกันเร็วๆ นะ .. สงสารพี่ต้าน..
แต่อิฐน่าสงสารกว่า .. :กอด1:
เป็นกำลังใจกันต่อไป :L2: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เครียดดดด :เฮ้อ:
-
อ๊า..อึดอัดจังเลย
แต่ช่วงชีวิตมันก็ไม่ได้หวานแหววมดตอมตลอดเวลานี่เนอะ!
ก้าวผ่านมันไปให้ได้นะพี่ต้านน้องอิฐ ♥
เป็นกำลังใจคนคนเขียนด้วย กิกิ
-
ไรเตอร์คะ ขอร้องเถอะคะ จะเศร้าไปไหน พอฟังเพลงจบเค้าร้องไห้เลย ตอนนี้พี่ต้านกำลังเปนแบบในเพลงใช่ไหม
แต่พี่ต้านรุ้ไหม น้องอิฐก็รักพี่ต้านไม่ต่างกันเลยนะ น้องอิฐคงไม่อยากให้พี่ต้านต้องเจ็บนะคะ สู้ๆน้า เค้ารักพี่ต้านและน้องอิฐมากๆๆๆ
สู้ๆ คะไรเตอร์!!! o13
-
:m15: :m15:
-
อ้าวว
กำลังจะเม้นตอนที่แล้ว
เปิดแช่ไว้แปบเดียว (หรือนานว่ะ)
ตอนใหม่มาซะและ
เค้าไปอ่านก่อนนะ
ปล.เค้ายังค่อยอ่านอยู่เสมอนะจ๊ะ :กอด1:
-
:เฮ้อ: เฮ้อออออ
ฟังเพลงนี้มาก็โคตรจะบ่อย
แต่ทำไมพอมาฟังตอนนี้แล้วมันรู้สึกเศร้าจัง
กลับมาใกล้กันเร็วนะ อย่าห่างกันแบบนี้เลย
ยังไงทั้งสองคนก็ต่างต้องการกันและกันอยู่แล้ว :กอด1:
-
มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง
ไอ้คุณต้านแกรีบกลับไปหาน้องอิฐของฉันบัดเดี๋ยวนี้
-
:a5:ปวดตับ ไต ไส้พุง ทะลุไปถึงเซียงจี๊!!!! :z3:
-
รอแค่เวลาสินะ...ผ่านช่วงนี้ไปให้ได้นะ น้องอิฐ พี่ต้าน :monkeysad:
-
เหอๆๆ ดราม่าชิบบบบบบบบบบบบบ
อ่านไป...น้ำตาแทบจะไหลตามไปจริงๆ
อินแทนต้านชะมัดอ่ะ ;__________;
เค้าก็หวังว่า ถ้าอิฐเคลียร์ตัวเองได้แล้ว
วันนั้น คงเป็นวันที่ทั้งสองคนจะมีความสุข
อย่างแท้จริงล่ะเนอะ.... อดทนๆๆๆๆๆ
เค้าเชื่อว่า ฟ้าหลังฝน..ย่อมสวยงาม ^^
-
เวลาจะเป็นตัวเยียวยา ถ้ามั่นใจว่ารักกันจริงก็ไปหาเขาสิ แต่บทเรียนที่ผ่านมาต้องนำมาใช้ด้วยนะ จะได้รักกันอย่างมั่นคง
-
เข้าใจอิฐ เห็นใจต้าน
เข้าใจต้านที่ไม่ไปหาอิฐ เพราะเป็นคนพูดเองว่าจะให้อิฐเป็นตัวของตัวเอง จะไม่บังคับอะไรอีก
ภาวนาให้อิฐปรับตัวให้ได้เร็วๆ และพร้อมที่จะเป็นที่รักของต้านดังเดิม อุปสรรคที่เจอตอนนี้ ก็ผ่านมันไปให้ได้นะ ต้านมันรออิฐได้เสมอแหละ
ตอนหน้าจะเจอกันในสถานการณ์ไหน สปอยด์มาว่ามาม่า แต่ก็แอบภาวนาว่าอย่าร้ายแรง จนบีบหัวใจคนอ่านมากนักนะ ขอร้องงงงงงงงงง
แล้วคนที่มหาลัยรู้ได้ไงว่าอิฐเป็นเกย์ แล้วข่าวลือมั่วๆแบบนั้นอีก ใครแม่งปล่อยข่าว อิน้องแทนหรือป่าว :beat:
-
อ่านถึงตอนนี้แล้วรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ
นี่คงเป็นบททดสอบที่ทำให้คนสองคนรักกันมากขึ้นสินะ
-
เจ็บปวด T^T
ไม่กล้าอ่านจริงจังอ่าาาา(แต่ก็อ่าน)
กลับมาคืนดีกันไวๆนะ ขอร้องงงงงงง
-
ความรัก และความเข้าใจ...
จะทำให้คนสองคน ประคับประคองความรักไปได้ถึงปลายทาง...
อ่านแล้วเศร้าจัง..อยากร้องไห้..
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
:fire: ไรท์เตอร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จะมามั้ย ถ้าไม่มาเราจะสิง วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :jul3:
มาเร็วๆน้า รออย่างใจจดใจจ่อ เค้าอยากได้กำลังใจตอนสอบบบบบบบบบบบ :m15:
-
เฮ้อๆ ตอนนี้ช่วงต้นๆ อ่านแล้วนอยด์น้องอิฐ คิดว่าน้องอิฐไม่สนใจเฮียต้านซะแล้ว
พอช่วงท้ายๆ กลายเป็นว่า เซ็งอิเฮียต้าน สงสารน้องอิฐ :sad4:
เฮ้อๆ อ่านมาม่าแล้วใจไม่ดี :เฮ้อ:
-
เฮ้อ :เฮ้อ: ตรูเครียด
ตอนหน้าจะดราม่ากว่านี้อีกม๊ายยยยยยยย :serius2:
-
:monkeysad:สงสารน้องอิฐ
แต่สงสา่รพี่ต้านมากกว่าๆ :monkeysad:
-
78
#
จะให้กูไปเหรอ?
มันคิดว่ามันเป็นนางเอกช่องเจ็ดหรือยังไง
หึ ...คิดบ้าอะไรไม่เข้าท่าเหมือนเดิม... ไม่เข้าใจว่าจะทำให้ทุกอย่างมันยากไปทำไม ไม่เข้าใจว่าตัวกูเอง ทำไมถึงสลัดความมืดมนที่หุ้มอยู่รอบตัวไม่ออกสักที
ที่ผ่านมา.... กูไม่เข้าใจเหี้ยอะไรเลยเหรอวะเนี่ย?
เช้าวันต่อมา อาการนอยด์รับประทานของกูก็ไม่หายสักที ไม่เลยสักนิด...
กูต้องคุมสติสักหน่อยว่ะ แม้ว่าในกบาลมันยังวนเวียนคิดแต่เรื่องเดิมๆ ก็เหอะ
ในการแก้ปัญหาเรื่องบัดซบทั้งหลายแหล่ในหัวกู อาการคิดมาก แต่รู้น้อย เป็นความเสื่อมอย่างนึงพอๆ กับอาการคิดน้อย แต่รู้มาก
กูมานึกถึงคำพูดของไอ้กล้าที่ว่า.....’พวกเราโตๆ กันแล้ว รู้ว่าอะไรเป็นอะไร’
ที่จริงนอกจากรู้แล้ว มันก็ต้องทำให้ได้ด้วย
อืม... พอกันที กับการรอคอย...
อิฐจะคิดได้หรือไม่ได้ ก็ช่าง มันจะทำตัวแย่ทำตัวเชี้ยหรือยังไงก็ช่าง
ถ้ามันคิดว่า กูเป็นคนที่เข้าใจมันจริงๆ
งั้นตอนนี้..... กูก็ไม่ควรห่างออกมาอย่างนี้
#
กูขับรถไปที่บ้านอิฐตั้งแต่เช้า เลิกคิดว่าจะพูดหรือทำยังไงเมื่อเจอมัน
คิดแค่ขอให้ได้เจอก็พอแล้วว่ะ
แต่สิ่งที่คิดก็ยังไม่เป็นไปตามสิ่งที่หวัง...
เมื่อน้าภัทรมาเปิดประตูให้กูและบอกว่าอิฐไปค้างบ้านเพื่อน...
กูตัดสินใจโทรศัพท์ไปหามัน ทั้งที่อยากเห็นหน้าแล้วคุยกันตรงๆ มากกว่า
แต่ก็ต้องผิดหวังอีกครั้ง เพราะมือถือมันฝากข้อความ....
เหอะ.... มึงเป็นอะไรกับเครื่องมือสื่อสารวะเนี่ยน้องอิฐ
เวลากูร้อนใจมากๆ อยากติดต่อ ทำไมแมร่งต้องแห้วแดรกทุกทีด้วยวะ
เอาเหอะ หยุดอารมณ์เสียเถอะกู... ทำ....สิ่งที่ควรทำ อย่าบัดซบไปมากกว่านี้
งั้น...ไปดักรออิฐที่มหาลัยเลยละกัน อย่างน้อยเจอเพื่อนมันจะได้ถามข่าวคราวได้บ้าง
ระหว่างทางกูรู้สึกว่า....กูเริ่มจะเป็นตัวเองมากขึ้น
ไม่หลุดโลก ไม่สติแตก บ้าคลั่งเหมือนเมื่อตอนคบกับอิฐใหม่ๆ หรือแม้กระทั่งปัจจุบัน ที่กูชักจะบ้าขึ้นเรื่อยๆ กูปล่อยให้ตัวเองเป็นบ้าไปแบบนั้นโดยไม่แก้ที่ต้นเหตุ.....
กูไม่ได้โทษว่าใครคือต้นเหตุ ตัวกูเองเนี่ยแหล่ะ
ถ้ายังเปลี่ยนความคิดตัวเองไม่ได้ แล้วจะคิดโชว์เหนือไปเปลี่ยนความคิดคนอื่นได้ยังไง
พอไปถึงที่มหาลัย กูไปนั่งที่โต๊ะประจำของอิฐ... คิดว่าไงๆ มันก็ต้องผ่านแถวนี้จนได้ล่ะวะ... แต่กูรอแล้วรอเล่า จนได้เวลาทำงาน เลยเลิกรอ แล้วโทรไปหาน้องชิคแทน
“วันนี้ไม่มีเรียนครับ” คำตอบของน้องชิคทำกูเซ็งเชี้ย
“ช่วงนี้อิฐเป็นยังไงบ้าง...?” กูถาม แต่คำตอบปลายสายคือความเงียบ
“.....ชิค?”
“ครับ... ก็ปกติดีครับ”
“เมื่อคืนอิฐไปค้างกับใครรู้มั้ย?”
“ผมไม่ทราบ” คำตอบและน้ำเสียงของน้องชิคทำให้กูรู้สึกแปลกๆ
“มีเรื่องอะไรรึเปล่า?”
“เปล่าครับ ขอโทษนะครับพี่ ผมกำลังทำงานอยู่ แค่นี้ก่อนนะครับ”
กูวางสายด้วยความรู้สึกประหลาด น้องชิคปกติไม่ใช่คนเงียบและถามคำตอบคำแบบนี้...... มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่กูไม่ได้คุยกับอิฐบ้างวะ ที่จริงจะเกิดอะไรขึ้นกับคนอื่นกูไม่ได้สนใจ แต่ถ้ามันกระทบมาถึงอิฐเมื่อไหร่ เมื่อนั้น... กูคงปล่อยไปไม่ได้
#
กูจำเป็นต้องขับรถกลับมาทำงานต่อ ถึงจะเลทไปบ้าง ก็แค่โดนเหน็บแนมและโดนเจ้านายบ่นนิดหน่อย ....เรื่องขี้ผงว่ะ
แต่มันคงจะกลายเป็นละครชีวิตก็ตอนที่กูได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังเมื่อตอนสามทุ่ม กูแม่งยังทำงานหัวทิ่มอยู่เลย แต่พอดูหน้าจอว่าใครโทรมา งานเงิน ไม่สนแม่งแล้วกู!
อิฐโทรมา เฮ้ย.... กูตาฝาดป่าวนี่
กูรีบคว้ามือถือมากดรับด้วยความดีใจ ในที่สุด.... มันก็เป็นฝ่ายโทรมา
สิ้นสุดสักทีการรอคอย ต่อไปนี้กูตั้งใจจริงแล้วว่าจะเชื่อใจอิฐให้มากกว่านี้ จะมีเหตุผลให้มากกว่านี้ และจะไม่ใช้อารมณ์งี่เง่าไร้สาระกับมันอีก
“อิฐ!” กูทักปลายสาย รู้เลยว่าตอนนี้หัวใจกำลังรัวด้วยความตื่นเต้น
แต่เสียงที่ตอบกลับมาทำกูนิ่งไปชั่วขณะ เพราะ..... คนที่โทรมาไม่ใช่ที่รักกู.......
“พี่ต้านเหรอครับ ผมนิวนะ” ไอ้เชี้ยนิว มันเอามือถือเมียกูโทรมาได้ไงวะ ยังไม่ทันที่กูจะได้คิดอะไรต่อ ไอ้นิวก็พูดขึ้นมาว่า
“ตอนนี้พี่อิฐอยู่กับผม..... อยากให้พี่ต้านมาเห็นสภาพแฟนพี่ตอนนี้จัง น่าสงสารสุดๆ ไปเลย....” ความใจเย็นที่กูอุตส่าห์พยายามทำมาตลอดทั้งวัน ดับสนิทก็เพราะประโยคที่ไอ้นิวมันพูด
“มึงทำอะไรอิฐ?”
“อยากรู้ก็มาดูเองสิครับ” สิ่งที่มันพูดทำให้กูรู้สึกกลัวขึ้นมา กลัวจับใจเลยว่ะ
“อย่ามากวนตรีนกูนะไอ้สัด กูถามว่ามึงทำอะไรอิฐ!?” เสียงเข้มขึ้น พอๆ กับอารมณ์ที่เริ่มตีมวนเข้ามาเรื่อยๆ ความกลัวมันเริ่มกัดกินเข้ากลางกบาลกูอีกแล้ว เรื่องที่ไอ้นิวมันรู้ว่าอิฐเป็นแฟนกู กูไม่แคร์ แต่กูสนว่ามันจะทำร้ายอิฐรึเปล่า
“ตอนนี้ยังไม่ได้ทำอะไรครับ แต่หลังจากนี้ก็ไม่แน่” กวนตรีนกูนักนะมึง...
“ทำแบบนี้มึงอยากตายใช่มั้ย?” กูพูดเสียงรอดไรฟัน คาดว่าอีกไม่กี่วินาทีต่อจากนี้ ระเบิดเวลาที่ดังติ๊กๆ อยู่ในหัวคงถึงเวลาปะทุ
“หึหึ อย่ามัวเสียเวลาคุยกันเลยครับ ถ้าพี่ต้านไม่มาที่ xxx ภายในครึ่งชั่วโมง ผมไม่รับรองนะว่าแฟนพี่จะเป็นยังไง” มันบอกที่อยู่ของบ้านหลังหนึ่งมาแล้วทิ้งท้ายประโยคข่มขู่ที่ทำให้กูรู้สึกกลัวมากที่สุด
“อ่อ แล้วก็มาคนเดียวด้วยนะพี่ต้าน ถ้าพี่เล่นแง่กับผม ผมก็จะไม่รับรองความปลอดภัยของพี่อิฐเหมือนกัน” มันเล่นจุดอ่อนกูอีก สัดเอ๊ย อย่าให้กูเจอนะ ชะตาขาดแน่มึง!
“ขอคุยกับอิฐหน่อย” กูบอกมัน
“หืม?”
“กูต้องแน่ใจก่อนว่าอิฐอยู่กับมึงจริงๆ” กูแค่อยากได้ยินว่าอิฐมันยังปลอดภัยดีอยู่เท่านั้น..... แม่งเอ๊ย ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ
กูรอที่จะได้ยินเสียงอิฐ แต่กลับได้ยินเสียงของไอ้นิวดังแว่วขึ้นมาแทน
“พูดสิพี่อิฐ บอกพี่ต้านให้มาช่วยพี่เร็วๆ พูดสิ! ผมบอกให้พูดไง!”
“.....................” นี่มันอะไรกันวะ
“เงียบทำไมวะ หรือว่าพี่อยากโดนพวกนี้รุมโทรม อยากมีผัวทีเดียวห้าคนรึไง ผมบอกให้พูด!!”
“ไอ้เชี้ยนิวมึง... หยุดนะ!!” กูตะโกนเข้าปลายสาย ถึงไม่แน่ใจว่าอิฐอยู่ตรงนั้นจริง แต่กูทนฟังที่มันพูดไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
“สัด! มึงอย่าทำอะไรอิฐ! กูจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว” กูลนลานลุกจากเก้าอี้ คว้ากุญแจรถพุ่งออกไปจากออฟฟิสทันที ได้ยินเสียงไอ้กล้าตะโกนไล่หลังมา แต่กูไม่สนใจอย่างอื่นแม่งแล้ว ตอนนี้กูเป็นห่วงอิฐมาก แทบจะบ้าตาย...
กูขับรถไปถึงที่ที่ไอ้นิวบอกภายในเวลายี่สิบนาที...ในอกมันร้อนเหมือนจะระเบิด ตามไรผมมีเหงื่อซึมจนไหลมาตามขมับเพราะความเครียด
“มาเร็วดีนี่พี่” ไอ้นิวยืนรอกูอยู่หน้าประตูรั้ว สภาพมันไม่เหลือมาดเดิมที่กูเคยเจอ... สิ่งที่เคยคิดเอาไว้ แม่งเป็นจริงเหรอวะสัด
“มาคนเดียวแน่นะ?” มันถามย้ำ
“คนเดียวมึงก็ตายได้” พูดจบกูซัดกำปั้นเข้าเต็มหน้าไอ้นิว มันถลาล้มก้นกระแทกพื้นทันที
“หึหึ.....” ไอ้นิวเงยหน้ามาหัวเราะกูทั้งที่เลือดกบปาก “ฮ่าๆๆ”
หัวเราะหาพ่อมึงรึไง
“อิฐอยู่ไหน?” กูถามเน้นๆ
“อยู่นี่!!”
กูหันไปมองตามเสียง
......ภาพที่เห็นตรงหน้า.....
ทำให้กูเกร็งตัวขึ้นมาชั่วขณะ ลมหายใจที่เต้นแรงด้วยโทสะ บัดนี้เริ่มเบาลงจนเหมือนว่ากูไม่ได้หายใจอยู่
อิฐจริงๆ... แต่เมื่อกี้ไม่ใช่เสียงมัน แต่เป็นเสียงไอ้ระยำที่ยืนล็อคคอที่รักกูอยู่ กูจ้องตาอิฐ อยากรู้ว่ามันจะบอกอะไรกู เพราะตอนนี้ปากมันถูกมัดไว้ด้วยผ้า ข้อมือก็ไม่
ต่างกัน มันพูดไม่ได้ และดูท่าว่าตัวมันเองก็ไม่อยากจะพูดอะไรด้วย
“หึ ถึงกับช้อคไปเลยเหรอพี่ต้าน” ไอ้นิวลุกขึ้นยืน จ้องหน้ากู
“อิฐไปทำอะไรให้มึง” กูคิดถึงตอนที่อิฐเคยบอกว่าสงสารและเป็นห่วงมัน แต่ดูที่ไอ้นิวทำ...
“อิฐไว้ใจมึง ช่วยมึงสารพัด แล้วมึงทำกับมันอย่างงี้เหรอวะ!?” กูไม่น่าปล่อยให้อิฐอยู่คนเดียวเลย ความผิดกูเองที่กูไม่อยู่ข้างๆ ดูแลมันให้ดี อิฐขมวดคิ้วมองหน้ากู
กูเห็นมันน้ำตาคลอ แล้วพยายามจะส่ายหัวบอกอะไรสักอย่าง...
สักพักกูเห็นผู้ชายอีกสามคนเดินออกมา กูพอจะรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร
ก็ไอ้พวกเนี้ย... แม่งเพื่อนไอ้ยูที่กูเคยกระทืบไปนี่หว่า
เหอะ กูไม่ได้ตื่นเต้นกับความเป็นไปของพวกมันเลย... แต่กูตื่นเต้นที่เห็นอิฐโดนจับไว้อย่างนั้นมากกว่า ไอ้เชี้ยที่บังอาจทำร้ายคนของกู มันต้องได้รับบทเรียน
“ผมไม่ทำอะไรพี่อิฐหรอก” ไอ้นิวพูดขึ้นมาอีก
“แต่พี่น่ะสิ พี่ต้าน พี่ต่างหากที่สมควรเจอดีซะบ้าง นึกว่าตัวเองเป็นพวกวิเศษวิโส เป็นเทวดาหรือยังไง เคยทำอะไรใครเอาไว้ พี่จำได้ไหม!?” ใครมันจะไปจำได้วะ วันนึง กูทำเชี้ยอะไรไปตั้งหลายอย่าง
"หึ คนอย่างพี่คงจำไม่ได้สินะ...."
"มึงจะเอาไงว่ามาเลย พล่ามมาก กูรำคาญ"
"ฮ่าๆๆ ผมแค่อยากให้พี่เจ็บ เหมือนที่พวกผมเคยเจ็บบ้างก็แค่นั้น"
กูพยักหน้ารับรู้... ถึงจะไม่เข้าใจว่าไอ้นิวมันเกี่ยวเหี้ยอะไร แต่ช่างหัวมันเถอะตอนนี้ ในเมื่อมันเลือกที่จะอยู่คนละข้างกับกู
ในเมื่อมันเลือกที่จะเอาอิฐมาต่อรองกับกู
ก็พอแล้วสำหรับการที่กูจะกระทืบมัน
แต่คราวนี้ดูเหมือนว่าพวกมันจะเตรียมตัวมาดี อาวุธครบมือเลยสาด... เฮ้อ ต้องออกแรงมากกว่าปกติอีกแล้วเหรอวะกู ทำงานเหนื่อยๆ เพิ่งเจอพี่สาวซัดมาหยกๆ แล้วกูยังต้องมาต่อยกับพวกแม่งอีก
เวลาที่กูเลือดขึ้นหน้าในสถานการณ์แบบนี้ ต่อให้เป็นไอ้หอกหักที่เก่งมาจากไหน พอเจออะดรีนารีนความบ้าของกูเข้า ใครก็มักจะฉุดไม่อยู่ กูคิดว่าแค่นี้มันเรื่องเล็กมาก แต่จะไม่เล็กก็ตอนที่กูได้ยินไอ้เคราแพะที่ล็อคคออิฐอยู่ตะโกนเสียงดังขึ้นมา
“หยุดนะเว้ย ไม่งั้นกูจะเอามีดปาดคอไอ้เด็กนี่เดี๋ยวนี้!” แค่เสี้ยววินาทีที่กูหันไปมองอิฐเท่านั้นล่ะ โคมไฟตั้งโต๊ะแม่งฟาดเข้ากกหูเลย.... กูเบลอ หน้ามืด หัววิ๊งไปแป้บนึงแต่ก็ยังอุตส่าห์ยกตรีนถีบไอ้เหี้ยนั่นได้
“หยุดนะมึง อยากเห็นเมียมึงตายจริงๆ ใช่ไหม!?” ไอ้เคราะแพะตะคอกมาอีก
“เฮ้ย อย่า!!” กูช้อคตอนเห็นมันเอามีดกดบนคออิฐจริงๆ เลือดสีแดงค่อยๆ ซึมออกมาตามรอยบาด กูยืนอึ้ง ตัวแข็งทื่อ.... เป็นครั้งแรกเลยที่กูรู้สึกกลัวใครได้มากขนาดนี้ กูกลัวว่ามันจะทำที่รักกูเป็นอะไรไปจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้นกูคงทนไม่ได้...
“ซัดมันเลย!” เสียงไอ้นิวดังขึ้น จบกันสิกู ถ้าไปต่อยกับพวกแม่ง ก็กลัวว่าอิฐจะเจ็บไปมากกว่านี้ เอาเถอะกูยอมเจ็บบ้างเดี๋ยวมันคงเลิกแล้วปล่อยอิฐไปเอง
แม่งเอ๊ย พระเอกเกาหลีชิบหาย... แต่จะให้กูทำอะไรที่ดีไปกว่านี้ล่ะวะ
“กูยอมให้พวกมึงเล่นหมาหมู่ก็ได้ แต่มึงต้องปล่อยอิฐก่อน”
“ปล่อยแน่”
"สัญญามา ว่าจะไม่ทำอะไรอิฐ"
"กูไม่มีทางทำร้ายพี่อิฐหรอกเว้ย กูแค่ใช้พี่เค้าให้เป็นเหยื่อล่อมึงมาแก้แค้น รู้ไว้ซะด้วยพี่ต้าน" ไอ้นิวเริ่มคลั่งแล้วว่ะ
เซ็งชริป ที่ต้องมายืนเฉยให้พวกมันรุมสหบาทาอยู่ได้ แต่ก็ยังดีวะ ไอ้เคราแพะมันปล่อยอิฐแล้ว แต่ว่ากูเนี่ยดิ....
“นี่สำหรับที่มึงเอาเก้าอี้ฟาดหัวกู! ตุ้บๆๆ”
“ต่อยมาอีกสิมึง กูตีหัวมึงกระจุยแน่ ปั๊กๆๆ”
“ดูซิ! ถ้าหน้ามึงเละจะมีผู้หญิงที่ไหนมาหลงมึงได้อีก ผัวะๆๆ”
ไม่รู้อะไรต่อมิอะไร ตอนนี้กูเบลอ ชาไปหมดทั้งตัว แถมยืนไม่ไหวเพราะเจอของแข็งอัดท่อนขาจนปวดหนึบ ตามแขนตามตัว โดยเฉพาะที่หัวเนี่ย รู้สึกอุ่นๆ เหมือนมีของเหลวไหลลงมาตามขมับ ที่ปวดตุบๆ อยู่ตอนนี้คงเป็นแผลที่มันแตกอยู่ที่ไหนสักแห่งในร่างกายล่ะมั้ง
เหอะ เวรจริงๆ อย่าให้ถึงทีกูนะมึง ฆ่าแม่งตายให้หมด!
ขณะกำลังคิดว่าจะหลุดออกจากวงล้อมของพวกมันยังไง ทุกอย่างก็หยุดความเคลื่อนไหวไปโดยพลัน
แล้วกูก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น
“พ...พี่อิฐ!!” เสียงไอ้นิวที่ร้องออกมาอย่างตกใจ ทำให้กูจำต้องเปิดเปลือกตาขึ้นมาดู
“พี่อิฐ ทำไมทำแบบนี้ เฮ้ย อย่า! พอแล้ว.....” ประโยคหลังไอ้นิวหันไปตะคอกใส่ไอ้พวกสวะนั่น
ต่อมา...ที่กูเห็นคือไอ้นิวดึงหัวอิฐไปหนุนบนตัก กูเห็นมันรีบแกะผ้าปิดปาก กับที่มัดมือไพล่หลังของอิฐออกอย่างรวดเร็ว
“นิว.....พ..อ เถอะ..น” เสียงอิฐดังขึ้นแผ่วๆ
“ครับ พี่อิฐ อย่าเพิ่งพูดอะไรนะ เลือดไหลเต็มเลย....” ไอ้นิวหน้าซีดเป็นกระดาษ ท่าทางของมันตะลึงลนลานอย่างเห็นได้ชัด
“อึก อย่าทำพี่ต้าน...อีกเลยนะ ฮืออ” อิฐมันร้องไห้ทั้งที่เลือดยังไหลทะลักออกมาอยู่
“พี่อิฐ....ผม......" ไอ้นิวกัดฟันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตามไปอีกคน
"พี่อิฐไม่เอา... ไม่เอา อย่าร้องครับ ผมไม่ทำแล้ว พี่อิฐนอนนิ่งๆ นะ เดี๋ยวผมพาไปโรงบาล นะครับ ทนหน่อยนะ”
กูไม่รู้ว่าระหว่างที่กูโดนรุมยำตรีนอยู่นั้น อิฐมาเข้ามาได้ยังไง และอะไรที่ทำให้เลือดมันไหลเปื้อนแก้มได้ขนาดนั้น... ที่จริงกูอยากจะเป็นคนที่คอยดูแล คอยปกป้องมันมากกว่า แต่ตอนนี้กูก็เละสุดๆ แล้วเหมือนกันว่ะ แค่จะขยับตัวยังทำไม่ได้เลย...... น่าสมเพชสุดๆ เลยกู
H
เสียเลือดอีกเป็นถัง เหอะๆๆ :jul1:
ขอบคุณนะตัวเทอว์ทุกท่าน เดี๋ยวมีเคลียร์ยาว.....
ปล. ยะฮู้ว rep ที่พันสักกะที :mc4:
-
ต่อไวๆดิ....ค้างน้ำตาไหลขาดช่วง.....
-
ทั้งน้ำเลือด น้ำตา
ปนกันให้มัว
มาต่อให้ไวนะ
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มาต่อไวๆน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
เกิดอะไรขึ้น!!!!
มาต่อไวๆนะครับ
เครียด
-
เกลียดจริงๆเลยว่ะ
ไอ้พวกที่เอาความไว้ใจ
ของคนอื่นมาใช้ประโยชน์เนี้ย
มาต่อเร็วๆนะไรเตอร์ น้ำตามันไหลค้างอ่ะ
-
อ๊าก ก กกกกกกกกกกกกกกกก!
-
ไอ้นิวววววววววววววววววววว
สมควรตายยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ไม่อยู่หลายวัน กลับมาไหงเป็นงี้อ่ะ ตัวเทอว์อ่ะใจร้าย เสียทั้งเลือด เสียทั้งน้ำตา
ตัวเทอว์กลับมาต่อตอนต่อไปเลยนะ ฮื่อออออออออออ
เฮีนต้าน กะ น้องอิฐของเค้าจะเป็นไรไหม๊เนี่ยะ
ตัวเทอว์ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ต่อไปนี้น้องอิฐต้องเชื่อเฮียต้านเยอะรู้ไหม๊ เห็นไหม๊ว่าเหี้ยนิวแม่เลวแค่ไหนนนนนนนนนนนนนนนนน :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
แก้แค้นกันไป แก้แค้นกันมา ไม่จบสิ้นนะเออ
สงสารก็แต่น้องอิฐ..
-
เสียเลือดจริงด้วย
ยัยคนแต่ง
แม่คุณทูนหัว
-
ค้างงง
-
สงสารก็แต่น้องอิฐ :เฮ้อ:
แต่ไหงอยู่ดีๆถึงถูกไอ้พวกนี้จับมาได้ล่ะค่ะ
เพื่อนน้องอิฐก็ดูแปลกๆไป
-
ค้างงงงงงงงงง อะไรยังไงเนี่ยยยย
เสียเลือดจริงๆๆด้วยอ่ะตัวเทอว์
;__________________;
-
ตัวเทอว์มาต่อคืนนี้เลยเหอะน๊า เค้าจะใจขาดแล้วเนี่ยะ o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
sens ต้านแม่งแรงดีจริง
ถึงตอนนี้อิฐคงคิดเสียใจมากๆที่ทำให้ต้านเจ็บตัว
เพราะต้านเคยบอกแล้วว่านิวไว้ใจไม่ได้ แต่อิฐไม่เชื่อ พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น อิฐต้องโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองแน่นอน
มองจากความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้นในอนาคตซะแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z3: จร๊ากกกกกกกกกกกก ทามมายเปนแบบนี้
สู้เค้าพี่ต้านนนนนนนนนนนนนนนนนนน :m31:
-
:เฮ้อ:
-
เค้าจะเอาพี่ต้าน น้องอิฐอ่ะ ตัวเทอว์เมื่อไหร่จะมา
อย่าแกล้งคนอ่านสิตัวเทอว์ :o12: :o12: :o12: :o12:อยากอ่านอ่ะอยากอ่าน
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ม๊ายยยยยยยยย เกิดไรขึ้นเนี่ย
น้องอิฐ เฮียต้านนนนนน :serius2:
-
เฮียต้าน น้องอิฐ :call:
เฮียต้าน น้องอิฐ :call:
เฮียต้าน น้องอิฐ :call:
เฮียต้าน น้องอิฐ :call:
เฮียต้าน น้องอิฐ :call:
เฮียต้าน น้องอิฐ :call:
เฮียต้าน น้องอิฐ :call:
-
:a5::serius2: :z3:
-
เลือดแบบนี้ไม่เอาอ๊าาาา TT____TT
ทำไมพี่ต้านต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยอะ ไอ่นิว ไอ่เลว :beat:
แล้วน้องอิฐทำอะไรคะ ทำไมเลือดออกด้วย อย่าเป็นอะไรเลยนะทั้งคู่เลย :sad4:
โฮกกกกก ทรมานจายยย
-
:m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
-
:call:
-
WHAT!!!!
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เง้ออออออออออออออออ
เกิดอะไรขึ้น!!!!
ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:a5: :a5: :3125: :3125:
-
ติดงาน บวก สอบ
ยังเขียนไม่เสร็จเลยจอร์ชช :sad4:
ขอเวลาสักสามวันนะตัวเทอว์... (ล้อเล่น)
:pig4:
-
อ่า สู้ๆน้า เราก็สอบเหมือนกาน อิอิ
โย่ววววววววววววววว :กอด1:
-
ห๊า!!!!!!!!! 3วันเลยเรอะ
อ้อๆๆ...ล้อเล่นนี่เอง
แต่ความจริงคือ....ขอเวลาอาทิตย์นึงใช่ป่าว :jul3:
พี่ต้านเจ๋งอีกแระ สังหรณ์อะไรมิมีผิดพลาด
นับถือๆ :call:
ว่าแต่พี่ต้านเค้าหนังเหนียว โดนตื๊บแค่เนี๊ยะไม่ระคายผิวเฮียหรอก(รึป่าวฟระ 5555++)
แต่หนูอิฐน่าสงสารอ่ะ
โดนไรเข้าไปเนี่ย เลือดสาดของจริงนะนั่น
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :serius2:
-
ตัวเทอว์มาต่อได้แว้วววววววววววววววว
รอกันอย่างใจจดใจจ่อกันทีเดียววววววววววววววววว
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กลิ่นธูปแรงมาก มาต่อเถอะครับ อิอิอิ
-
อ่านทัน่ซะที
ชอบเรื่องนี้มาก
ชอบต้าน ชอบอิฐ
ชอบไรท์เตอร์ด้วย
เขียนดีมากอ่ะ
+1ค่ะ
ปล.มาต่อไวๆ นะคะรออ่านอยู่นะ
o13
-
งง
-
นิวทำเเบบนี้เพื่ออะไร
เเล้วไปเกี่ยวกะพวกนั้นได้อย่างไร
พี่ต้านมาเฉลยด่วนเลย :fire:
-
79
#
มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนลืมตามาเห็นห้องสีขาวกับเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นในห้องของโรงพยาบาล.... เวรกรรม กูสลบเหมือดไปหรือนี่ เสียฟอร์มสัดๆ ตั้งแต่เกิดมาเลย เชี้ยเอ๊ยยย คิดแล้วแค้น...
“โอยย” สำรวจสภาพตัวเองแล้วแม่งโคตรอนาถ แขนหัก ขาก็เดี้ยง หัวก็ปวดตุบๆ
มหกรรมบาทาบวกเครื่องมือครบชุดครั้งใหญ่เลยกู ตอนนั้นดูเหมือนจะลืมเจ็บ เพราะมัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่ แต่ตอนนี้......เออ ทำไมแม่งมันเจ็บเหี้ยๆ แบบนี้ล่ะวะ
“อ๊ะ ต้านฟื้นแล้ว ตามหมอมาเร็ว” เสียงแหลมๆ แบบนี้ ของไอ้เนตรพี่กูชัวร์
กูมองรอบห้องก็เจอไอ้เนตร ไอ้กล้า แล้วก็พวกเพื่อนๆ กูอยู่กันครบ
เหอะ.... มาทำอะไรกันมากมายวะ กูยังไม่ตายสักหน่อย
พอหมอเข้ามา ก็ตรวจเช็คสภาพร่างกายไปตามเรื่องตามราว และสุดท้ายก็บอกว่ากูต้องนอนอยู่ที่นี่อีกอาทิตย์นึง ถ้าอาการดีขึ้นก็กลับบ้านได้
“มึงเป็นยังไงบ้างวะต้าน มึงจำพวกกูได้ไหม?” ไอ้ด้ายืนลุ้นกับคำตอบกูอยู่ที่ข้างเตียง... นี่มันดูละครมากเกินไปหรือเปล่าวะ เมื่อกี้หมอก็บอกอยู่ว่าสมองกูไม่กระทบกระเทือนอะไรมาก แค่เย็บไปไม่กี่เข็ม....เออ ก็เป็นสิบๆ อยู่ว่ะ
“อิฐอยู่ไหน?” กูไม่สนใจจะตอบคำถามมัน แต่ถามถึงคนที่กูห่วงที่สุดตอนนี้ดีกว่า
“น้องอิฐอยู่ห้องข้างๆ ..น้องเค้าหัวแตกเย็บไปหลายเข็ม ตอนนี้หมอกำลังเช็คอยู่แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอก เพราะน้องเค้าฟื้นก่อนแกตั้งหลายชั่วโมงแล้ว” เนตรว่าแบบนี้กูโล่งออกเลยว่ะ
ก็ตอนนั้นกูเห็นมันเลือดออกเยอะนี่หว่า แล้วกูก็กลัวมากด้วย....
ถ้าหากว่ามันเป็นอะไรไป กูคงไม่ให้อภัยตัวเองเลย
"ต้านอยากไปหาอิฐว่ะ" กูบอกเนตร
"นี่ๆๆ น้อยๆ หน่อยย่ะ ช่วยดูสารรูปตัวเองก่อนตอบด้วย เฮ้อ.... แค่ลืมตาได้ก็บุญแล้ว แกอย่าทำให้ชาวบ้านเค้าเดือดร้อนไปมากกว่านี้เลยนะไอ้ต้าน" อ่าว สรุปกูผิดเหรอวะ กูแค่อยากเห็นกับตาว่าอิฐมันโอเคแล้ว
"น้องอิฐไม่เป็นไรแล้วมึง ตอนนี้แม่น้องเค้า พี่ธัน แล้วก็น้องแชมป์ดูแลอยู่" เวร.... รู้กันหมดแล้วเหรอวะ พี่ธันกับไอ้แชมป์คงอยากด่ากูแน่
รู้สึกผิดกับแม่อิฐสุดๆ เลยว่ะ กูดูแลไม่ดี ทำให้ลูกเค้าต้องมานอนเจ็บอยู่โรงบาลแบบนี้
"บอกพ่อกับแม่ยังวะเนตร?" ว่าแล้วก็ต้องนึกถึงบุพการีของตัวเองอีกสองคน สร้างเรื่องให้พ่อแม่เสียใจอีกแล้วสิกู....เฮ้อ
"บอกแล้วสิยะ... พ่อกับแม่มาเฝ้าแกทั้งคืน เพิ่งกลับไปเมื่อเช้านี้เพราะมีงานต้องทำต่อ อ้อ.... พ่อฝากด่าแกด้วยนะว่า ไร้สมอง!"
"ฮ่าๆๆๆ" ไอ้เพื่อนเชรี้ย หัวเราะกูหาส้นตรีนอะไรวะ
"ไร้สมองยังไง?" เคือง.... พ่อนะพ่อ... ลูกเจ็บเกือบตายว่าซะกูโง่เลย
"ก็ฉายเดี่ยว ทั้งๆ ที่รู้ว่าพวกนั้นมันไม่น่าไว้ใจน่ะสิ สมน้ำหน้า อยากอวดเก่งดีนัก" อ้าว... ก็คนมันเซลฟ์ จะซ้ำเติมกันทำไม.......
"พวกกูรู้เรื่องจากน้องอิฐแล้วนะเว้ย" ไอ้กล้าว่า
"มึงนี่มัน.........ควายจริงๆ ไอ้ต้าน"
"ด่ากันเข้าไป.....เชี้ย อย่าให้กูหายนะมึง ซัดกะโหลกร้าวรายตัวเลยแม่ง..."
"เหอๆ ปากดี ตอนนี้มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ"
"ใครเป็นคนพากูมาที่นี่วะ?" ใครรู้ช่วยตอบกูหน่อย
"จะใครซะอีกวะ ก็ไอ้นิวนั่นแหล่ะ น้องอิฐบอก" เหอะๆ แค่ได้ยินชื่อไอ้นิว กูก็อยากจะฆ่ามันแล้วว่ะ
สักพักเนตรมันก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อพร้อมกับพี่ธัน ที่แวะมาสมน้ำหน้ากูด้วยอีกคน เออออ.... จำไว้ ไม่มีใครเห็นใจกูเลย กูพระเอกนะเว้ย
ทีนี้ก็เหลือแต่เพื่อนๆ กูอยู่กันครบ ที่จริงกลับไปกูก็ไม่ว่า กูอยู่คนเดียวได้ แต่พวกมันก็ยืนยันจะอยู่ซ้ำเติมกูต่อจนกว่าจะพอใจ
โอ้ย......สัดเห๊อะ......
"มึงจะทำไงกับไอ้พวกที่กระทืบมึงวะ?" ไอ้วินถาม
"ไม่ต้องคิดก็ได้ เดี๋ยวกูแก้แค้นให้... วิธีการกูคิดได้ มึงบอกเลเวลความเจ็บมาก็พอ" ไอ้กล้าแม่งขาโหด... ถึงว่าอ่ะ คบกูได้ เหอะๆ ล้อเล่นนะ
"ห้อยหัวจากดาดฟ้าใบหยกเป็นไงมึง?... แล้วรอน้องอิฐมาตัดริบบิ้น" ไอ้ขิงเสนอไอเดีย
"สัด อิฐคงทำหรอก" ตัดริบบิ้น พวกแม่งก็คงหัวโหม่งโลกตายกันหมดอ่ะ
"ใจว่ะ.... เดี๋ยวเรื่องนี้กูเคลียร์เอง พวกมึงไม่ต้องทำอะไรหรอก" กูรอคุยกับอิฐก่อนดีกว่าว่ะ
เพราะเรื่องที่ผ่านมา... ทำให้กูคิดได้ ว่าควรทำหรือไม่ควรทำอะไร
และ....กูจะทำยังไงกับชีวิตต่อไป ให้ทุกอย่างมันดีสำหรับเราที่สุด
#
ได้เวลากินข้าว และกินยา กูก็นอนหลับยาวไป จนกระทั่งตื่นมาอีกทีก็ค่ำแล้ว
“เฮ้ย!” แม่งตกใจหมด นึกว่าใครมานั่งเงียบๆ อยู่ข้างเตียง
“เป็นไงบ้างอ่ะพี่ต้าน... เจ็บไหม?” อิฐในสภาพผ้าพันแผลรอบหัว กับตรงคอที่มันโดนมีดเฉือน ถามกูด้วยหน้าตาเหมือนจะร้องไห้
กูจ้องหน้ามัน.... ตั้งสติก่อนตอบ
“ไม่หรอก แล้วนี่มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ไปนอนในห้อง” มันไม่ยอมตอบกู เอาแต่ถามกูกลับ
“พี่ต้านหิวน้ำไหม?” มันหยิบแก้วน้ำบนหัวเตียงมาให้ กูกินเพราะรู้สึกคอแห้งๆ
“หิวอะไรป่าว?” ว่าแต่คนอื่นหายไปไหนหมดวะ ทำไมเหลือมันอยู่คนเดียว
“กลับห้องตัวเองไป.. ยังไม่หายดีแล้วมานั่งบ้าอยู่ทำไม” กูตัดบทแล้วบอกมันด้วยน้ำเสียงเอาจริง...
“อิฐไม่เป็นอะไรแล้ว ขอหมอแล้วด้วย เค้าบอกว่าเดินออกมาข้างนอกได้ อิฐเลยมาหาพี่”
“......................”
“พี่ต้านอิฐขอโทษ...” มันยกมือจับที่เฝือกแขนของกู
“.....................”
“เพราะอิฐไม่เชื่อพี่ พี่เลยต้อง.....เป็นแบบนี้”
“เออ ทีหลังกูเตือนอะไรก็หัดฟังซะด้วย บอกเป็นล้านทีว่าอย่าไปยุ่งกับไอ้นิว มึงก็ไม่เชื่อ.....ดูดิ๊ สภาพกูเป็นอย่างนี้แล้วมึงจะชดใช้ไหวมั้ย?” ถ้าหน้ากูไม่หล่อขึ้นมาเดี๋ยวมึงไม่ปลื้มทำไง เหอะๆ ที่จริงตอนนั้นยกแขนบังจุดขายไว้ตลอด กลัวเยิน
“ไม่ไหว...... อิฐไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ...ไม่รู้.........เลยทำได้แค่เงียบอยู่อย่างนี้...” มันก้มหน้าบอกเสียงเครือ
กูแกล้งพูดแกล้งโมโหไปงั้นล่ะวะ เห็นมันทำท่าสลดซะเหลือเกิน... กูเองก็ไม่อยากดราม่า ที่จริงแค่เห็นมันมานั่งอยู่ข้างๆ แค่นี้กูก็ดีใจตายแล้วว่ะ
“งั้นลองคิดตามกูนะ....” กูตั้งสติก่อนจะเรียบเรียงความคิดออกมา
“ที่มึงเงียบเพราะอะไร? ความเงียบมันแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ ความเงียบสงบอาจจะแก้ปัญหาได้ แต่ความเงียบงันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาอะไร ลองคิดดูแล้วตอบกูมาว่ามึงรู้สึกยังไง.... อย่าทำให้กูต้องรออย่างทรมานอีกต่อไป เพราะความเงียบงันของมึง” กูคิดว่ากูเคลียร์ตัวเองได้แล้ว... แต่สำหรับมัน กูไม่รู้
กูอยากจะรับรู้ความรู้สึกของคนที่กูรักบ้างก็แค่นั้น
“ฮืออ อิฐจะไม่ทำอีกแล้วพี่ต้าน อิฐขอโทษ” อิฐมันว่างั้นแล้วก็ซบหน้าร้องไห้กับเฝือกแขนกู..... กรรมเวรจริงๆ กูทำมันร้องไห้อีกแล้วเหรอวะ
“อิฐกลัวพี่ต้านโกรธ เลยไม่กล้าไปหา อิฐกลัวว่าจะทำอะไรให้พี่ต้านไม่พอใจอีก เพราะอิฐไม่กล้าพูด อิฐไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่พูด แต่อิฐรักพี่ต้านจริงๆ นะ อิฐไม่ได้มีใคร อิฐไปหาพี่ต้านทุกวัน แต่ได้แค่มองอยู่ห่างๆ เหมือนคนบ้าเลย อิฐคิดว่าจะโทรไปหาพี่ต้านแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร แล้วถ้าไม่พูดก็กลัวว่าพี่จะโกรธอีก....”
“ก็ทำแล้วก็พูดอย่างที่คิด จะกลัวอะไรวะ” กูฟังคำพูดวกวนของมันแล้วปวดหัวว่ะ แต่จับใจความได้อย่างนึงว่ามันไม่กล้าพูดไม่กล้าทำอะไรเพราะกลัวกูไม่พอใจ
เฮ้อ...... ทำไมมันยากเย็นอย่างนี้วะ
“พูดออกมา… ทำอะไรก็ได้ ให้กูรู้ว่ามึงแคร์กูอยู่ ไม่ต้องกลัวว่ากูจะโกรธ เพราะถึงจะโกรธจะบ้าแค่ไหน กูก็รักมึง” อย่างเช่นที่มันสเกตรูปกู นั่นก็เป็นตัวอย่างที่ทำให้รู้ได้ว่ามันรู้สึกยังไง แต่การสื่อสารแค่นั้นมันก็ยังไม่พออยู่ดี
"กูขอโทษที่ไม่มีเหตุผล แล้วใช้อารมณ์เหี้ยๆ กับมึง ต่อไปกูจะพยายาม.... ไม่ดิ กูจะทำให้ได้ กูจะฟังมึงให้มากกว่านี้ กูเชื่อใจมึงนะ แต่กูกลัวว่าถ้ามึงไม่อยู่ในสายตากูแล้วมึงจะเป็นอะไรไป กูทำเพราะกูเป็นห่วง..... มากไป กูรู้ แต่บางทีมันห้ามตัวเองไม่ได้ กูจะไม่พูดเรื่องเก่าแล้ว แต่ขอพูดว่าต่อไปกูจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น ดีจนมึงเลิกกลัวที่จะบอกทุกเรื่องกับกู โอเคมั้ย?"
“....................” อิฐค่อยๆ เงยหน้าเปื้อนน้ำตามามองกูแบบงงๆ เอ๋อแดรกอะไรวะ
“กูรักมึงมากนะ ได้ยินไหม? และกูจะไม่ทิ้งมึงแน่ๆ” กูยกแขนข้างที่ไม่หักขึ้นมา แล้วใช้มือลูบผมนิ่มเบาๆ
“เข้าใจที่พูดใช่ไหม? I do I love you. You and me… can move forward together... i'm sorry. I won’t leave you behind anymore.” อิฐพยักหน้า
“me too. I won’t shut up anymore.” รอยยิ้มของมันในรอบสองอาทิตย์..... รู้สึกดีชิบเป๋งที่ได้เห็น
“......เอ่อ You've already done so much for me. I see, then….” อิฐทำหน้าลำบากใจ กูเลยพูดขึ้นมาก่อนว่า
“It doesn't have to be now, ones you think of something, tell me. It can be anything.” อิฐมันนิ่งไปแป้บนึง ก่อนตอบเบาๆ
“………I will.” ก็ได้แต่หวังว่าคราวนี้คงเข้าใจกันจริงๆ กูแม่งรู้สึกแปลกๆ ไม่ใช่เพราะพูดกันภาษาอื่นหรอก ถ้าเราจะเข้าใจ ให้พูดยังไง มันก็เข้าใจ
ตอนนี้กูขอเคลียร์กับอิฐก่อน ถ้ามันหลุดจากกับดักความคิดบ้าๆ ของตัวเองได้จริง เรื่องอื่นก็ไม่ต้องเหนื่อยขอให้พูดอีกต่อไปแล้ว...
“from now on, will you let me show you… that I finally realized...”
“..........there you go.” กูพยักหน้าให้มันพูด พูดเถอะว่ะ สักที
“I want to be loved even with all my faults, I wanna find someone who willing to understand me. I know that guy is you. I’ve told myself that I have to change, that I have to try with all my might to understand you too. But I can't…. I can't find any part of me that I can grow to unafraid something I don't really know what it is...”
กูนอนฟังอิฐพูดเงียบๆ ดูจากสีหน้าท่าทางเก็บกดของมันแล้ว กูสงสารว่ะ... คงอึดอัดมากที่จะพูดบางอย่างที่ตัวเองไม่รู้.... ความกลัวที่ซ่อนอยู่ในใจ มันมีกันทุกคนล่ะว่ะ แต่กูเข้าใจแจ่มชัดอยู่อย่าง ไม่ว่ามันจะอธิบายภาษาไหน ก็ยังไม่ทิ้งอาการเดิม คือเรียบเรียงความคิดแบบสะเปะสะปะอยู่
“everything is not your fault. it doesn't matter if you don’t know what's your fear. i don't care... You don't need to be perfect. I love you just the way you are.”
“………………….”
“if you trust in me. Please feel the same.” อิฐมันหลุดยิ้มออกมานิดนึง กูก็ไม่เข้าใจว่าแม่งกูพูดไรผิดไปวะ หรือกูเสี่ยวเกิน...
“ฮะๆ it this what it feels like to have a nice boyfriend?” เหอะๆ อันนั้นมันก็แน่ว่ะ
"I'm sorry..please don't be angry. you know i trust in you completely... i swear this time..any time.. i mean it." กูยิ้มรับกับคำตอบของมัน
“can I kiss you?” อิฐยิ้มถาม เออ....กลายเป็นพูดภาษาอังกฤษกันไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะเพิ่งรู้สึกตัว... เหอะๆ แต่ดูท่าว่าถ้าไม่ใช้ภาษาบ้านเกิดแล้วอิฐมันจะกล้าพูดมากกว่าว่ะ แบบนี้ก็ดี พวกขี้อายหลบใน
“go ahead.” กูตอบมัน .....นะ! สภาพกูกระดุกกระดิกไปไหนไม่ได้ ก็คงได้แต่รอปากหวานๆ ของมันมาประทับที่ปากกูเนี่ยแหล่ะ
อิฐมันลุกขึ้นยืนเอาแขนคล่อมตัวกูไว้ มันเล่นจ้องหน้ากูเขม็งเลย.... เหอๆ ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวกูอารมณ์ขึ้นทำไงวะ
อิฐมันค่อยๆ ก้มหน้าลงมาจูบปากกูเบาๆ ในขณะที่สายตาก็ยังไม่ผละไปจากกู
“does it hurt.......here?” มันถามแล้วยกมือลูบแผลที่มุมปากกูเบาๆ
“no... keep going.” กำเวร ถ้ากูไม่พิการทั้งตัวแบบนี้คงจับมันขึ้นเตียงประจำตำแหน่งไปนานแล้ว
พูดจบ อิฐค่อยๆ แนบปากมันกับกูให้แน่นสนิทยิ่งขึ้น มันแทรกปลายลิ้นนุ่มๆ เข้ามาแล้วกวาดไปทั่วปากตลอดทั้งไรฟันกระพุ้งแก้ม กูเพิ่งรู้สึกว่ามันจูบเหมือนสำรวจปากกูจริงๆ ก็วันนี้ เหอะๆ ......หวานใช่ป่ะล่ะ....
"I miss you so much.." อิฐกระซิบบอกกับปากกู
"let's miss me more... honey." อยากจะหายเดี้ยงเร็วๆ เว้ยยย
ยังไม่ทันได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น... พวกเราก็ต้องรีบผละออกจากกันเพราะเสียงเคาะประตู และมีร่างของคุณหมอที่ร่างกายอ้วนท้วนสมบูรณ์ เหมือนโลโก้ซีอิ๊วขาว กับป้าพยาบาลหน้าเหี่ยว ที่ลืมเมคอัพ เดินเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน
H
เหอะๆ คนเขียนกระแดะ ทั้งที่ภาษาอังกฤษห่วยแสรด
แต่อิฐก็ฟีลประมาณนี้... กลัวการพูดให้คนอื่นเข้าใจ แต่ก็อยากมีคนเข้าใจ
โอ๊ะ มันยากแท้
ปล. รักษาคอนเซปมัวๆ (มั่ว)อย่างต่อเนื่อง :really2:
เดี๋ยวตอนหน้ามาเคลียร์เรื่องคนอื่น ต่อ
-
เหอะๆ ดีนะเนี้ย
ว่ายังอ่ายังแปลภาษาอังกฤษออกอยู่
ไม่ได้คืนอาจารย์ที่เคยสอนไปหมด
กว่าจะคุยกันรู้เรื่องนี่ ต้องเดี้ยงกันไปข้างใช่ไหม :laugh:
เอาเหอะ ให้อภัยกับความหวานเค้ากลิ่นเลือด กร๊ากกกกกกก :jul3:
-
เข้าใจกันเสียที
:pig4:
-
แต่มันจริงนะ ถ้าเราพูดออกไปในภาษาอื่น บางทีมันก็ง่ายกว่าจริงๆ (ประสบการณ์ตรง กร้ากกกกกกกกกกกส์)
"I miss you so much.."
"let's miss me more... honey."
โอย........ นี่สินะ the sweetest thing ยิ่งกว่าฮันนีที่แปลว่าน้ำผึ้งแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ซะอีก
ทั้งพี่ต้านทั้งน้องอิฐ คราวนี้น้องอิฐก็เปิดปากทุกเรื่องได้สักทีนะคะ จะภาษาต่างด้าวที่ไหนก็ใส่ไปโลด
อิพี่ต้านมันขอแค่ยอมเปิดปากพูดมันก็ดีใจไม่รู้จะดีใจยังไงแล้วค่ะ
((งืม อิตรงที่น้องอิฐบอกว่าตัวเองสัญญาจะไม่ shut up อ้ะค่ะ ถ้าเปลี่ยนเป็น keep quiet น่าจะเวิร์คกว่ามั้ย??? ไม่ได้เอ็กซะเพิร์ตอังกฤษเหมือนกัน แต่เหมือนจะได้ความหมายที่ตรงกว่านิ))
-
มาคราวนี้.... อัพตอนกลางวัน
และล่อ Eng มาเป็นชุดอีก....
เออ ไอ้คุ่นี้พอไม่พูดภาษาบ้านเกิด
หวานได้อีกๆนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
-
กลายเป็นนิยายโกอินเตอร์ไปละ.. 5 55
พี่ต้าน น้องอิฐเข้าใจกันซะทีนะ ะ! : ))
-
อืมมม
มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้
แต่อ่านแล้วเข้าใจ
-
:L1:
-
อนาคตเริ่มสดใส....
ถ้าเราเข้าใจกัน เย้ๆ คนอ่านก็สดใสแล้ว เย้ๆ :กอด1:
-
เย้...มาต่อแล้ว
พาร์ทดาร์คคงจะค่อยคลี่คลายแล้วซินะ
รอตอนหวานอยู่นะคะ
:o8:
-
:-[ดีใจจจจจจจจจจจจจจ
เข้าใจกันแล้ววววววววววววววววววววว o13
รอฉากหวานๆๆต่อไปปปปปปปปป
-
แค่ 2 คนี้เข้าใจกันก็พอแล้ว คนอ่านมีความสุขเหมือนถูกหวย 10ล้าน
-
สงสารคนเจ็บ(หื่น) จังเลยย :m20:
-
ถ้ารู้ว่ามันต้องใช้ภาษาอังกฤษถึงจะเข้าใจกัน ยุให้พูดมานานแล้ว5555
-
โย่วววว...
เราก็ยัง งง งง
555
-
เข้าใจฟีลๆ ถ้าเป็นภาษาไทยเราเขินมากกกก พูดไม่ได้เรียบเรียงประโยคไม่ถูก แต่พอเป็นภาษาอื่นก็เขินอยู่ดี(เอ๊ะ ยังไง) แต่ถ้าเมานี้อีกเรื่องพูดไม่หยุด == น้องอิฐคงอารมณ์เดียวกับเรารู้สึกแต่พูดออกมาไม่ได้ ก็เลยเงียบดีกว่า เหมือนคน lack skill ในการสื่อสาร lol ว่าแต่ว่าสรุปแล้วไอ้น้องนิวนี้ต้องการอะไรกัน แก้แค้น? หืมม น่าสนใจ
-
เข้าใจกันแล้ว
-
มาติดตามต้านอิฐด้วยคน ^^
ในที่สุดต้านกับอิฐก็เข้าใจกันแล้ว :man1:
คุยกันบ่อยๆนะ จะได้เข้าใจกันมากขึ้น
เวลาเค้ามีความสุข เรายิ้มแก้มปริเลยทีเดียว :-[
-
:z2: :z2: :z2:
-
ชอบๆ หวานกันแบบนี้
-
กว่าจะเข้าใจกันได้ ต้องเลือดสาดซะก่อน :laugh:
ต่อไปนี้ก็จะมองเห็น(กันและกัน) และสัมผัส(หัวใจ)ได้ แล้วสินะ แอร๊ยยยยย :-[
-
:z10:
-
หวานแบบนี้..ดั้นชอบบบ :impress3:
แต่ขอหวานเป็นภาษาไทยดีกว่า
ภาษาต่างชาติมันจะมาซึ้งกว่าภาษาไทยของเราได้ไง
เป็นคนไทยแท้ๆ
ภาษาอะไรมันจะอธิบายความรู้สึกได้ดีกว่าภาษาไทย
..ไม่มี๊.. :o8:
-
80
#
เป็นอีกหนึ่งวันของการนอนเดี้ยงในโรงพยาบาล แม่งลำบากดีแท้ จะเข้าห้องน้ำทีก็ต้องนั่งรถเข็น... หรือไม่ก็ใช้ไม้เท้าค่อยๆ กระโดดย่องแย่งไป
จะใช้บริการพยาบาล หรือ...ไอ้พวกเพื่อนที่แสนดี มันก็ดูทุเรศตัวเองเกินกว่าจะรับได้ พวกเมิงคิดดูว่า... คนอย่างกู.... ไอ้ต้านคนนี้ ถ้าต้องยืนฉี่โดยมีคนคอยหิ้วปีกแถมช่วยจับน้องชายชี้ให้น้ำพุ่งตรงโถส้วม มันจะ...... โอ้ย แม่งเอ๊ย แค่คิดกูก็อยากโดดตึกตายแล้วว่ะ ถึงจะทุลักทุเลมากแค่ไหน กูก็ไม่ยอมเสียฟอร์มนะเว้ย.....
โชคดีจริงๆ ที่วันนี้ไม่มีใครมาเฝ้าให้เกะกะลูกกะตา
เหอะ... กูคงปลื้มตายล่ะนะ แต่ละคนที่มาแม่งมีแต่คนคอยซ้ำเติม หรือไม่ก็สมน้ำหน้า ด่ากูสารพัด เออออ ก็พวกมึงไม่มีแฟนน่ารักเหมือนกูนี่หว่า ต่อให้ตายแล้วเกิดใหม่พวกมึงก็ไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกกูหรอก
ส่วนเรื่องเมื่อวาน.... หลังจากหมอ พยาบาลเข้ามาขัดจังหวะ อิฐก็โดนไล่ให้กลับห้องไปพักผ่อน กูเลิกบ้าแล้ว... ก็เลยยอมรับชะตากรรม นอนหลับ พักผ่อน กินยาด้วยอีกคน เพราะกูอยากหายเดี้ยงไวๆ
#
วันต่อมาอิฐมันออกจากโรงบาลได้แล้ว ตอนเช้ามันเลยเข้ามาบอกกูว่าจะกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้าก่อนมานอนเป็นเพื่อนกู โอเค.... อยากทำอะไร ทำเลย เพราะกูบอกมันไม่ต้องมาแล้วมันก็ยังจะมา กูอยากให้กบาลมันหายก่อน แล้วค่อยว่ากัน แต่เคยเห็นอิฐงอแงมั้ย เออ นั่นแหล่ะ จะน่ารำคาญปนกวนตรีนนิดๆ กูเลยขี้เกียจว่า
สักตอนสายๆ อิฐก็มา มันขนกระเป๋าเสื้อผ้าใบโต พร้อมเครื่องมือทำมาหากินของมันมาครบเซต เหอะ.....กะตั้งรกรากที่นี่เลยหรือไงวะ
“กูไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดชีวิตนะอิฐ” เห็นแล้วมันอดพูดไม่ได้จริงๆ ว่ะ
“ที่นี่ไม่ตลอดชีวิต แล้วกับอิฐอ่ะ ตลอดชีวิตป่าว?” เหอๆ สมองมันคงกระทบกระเทือนขั้นรุนแรงว่ะ เลยพูดอะไรแบบนี้
“ตลอดชีวิตดิ ต่อไปถึงชาติหน้า บวกชาติต่อๆ ไปด้วย” กูยักคิ้ว อิฐมันเลยยิ้มๆ ไม่ตอบอะไร
“กูโคตรคิดถึงมึงเลยว่ะน้องอิฐ ทำให้พี่ต้านหายคิดถึงหน่อยดิคร้าบ...” เห็นหน้าแล้วใจมันหวิว คิดถึงอยากจะรักให้มากๆๆ แต่ติดว่ากู...........ง่อยแดรกอย่างที่เห็น
“สภาพนี้ไม่อำนวยก็เจียมตัวหน่อยดิพี่ต้าน” อิฐมันลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง แล้วทำเป็นเมินกู เฮ้ย อะไรวะ เปลี่ยนโหมดไวมาก กูตั้งรับไม่ทัน
“พี่ต้าน... อิฐจะเริ่มแล้วนะ” ห่ะ อยู่ๆ อะไรอีกวะ
“ยังเจ็บอยู่ป่ะ?” มันถาม ห้วนมากกก
“ไม่ หนักกว่านี้กูก็เคยเจอมาแล้ว” รักษาฟอร์มว่ะ ที่จริงเจ็บสราด ยิ่งไอ้ตรงที่เป็นแผลแตกนะเมิงเอ๊ย โดนน้ำไม่ได้ โคตรจะแสบเลย
“เดี๋ยวก็หาย จะดูแลอย่างดีเลย” ห้วนได้อีกนะเมิง ช่วยอ่อนหวานกับกูหน่อยเหอะ
“พี่อยากรู้เรื่องไหนก่อน?” อ่อ... อย่างนี้นี่เอง ทำเป็นซีเรียส โอ้ ลัคกี้ จะเริ่มแล้วสินะ... ลืมเตรียมป๊อปคอร์น กับโค้กรอว่ะ แสรด
“เอาเรื่องไอ้นิวก่อน” ไอ้เชี้ยนี่กูอยากจัดการกับมันเป็นคนแรกหลังจากกูหายเจ็บ
“นิวหลอกผม... ผมโง่เอง” อิฐว่างั้น
“.........เออ ทีหลังก็หัดแดกข้าวแทนหญ้าซะบ้างนะ” ฮ่าๆๆ กูแกล้งมัน
“ชิ รู้แล้วว่าโง่ เฮ้อ... เรื่องมันยาวแฮะ” อีกและไอ้นี่
“นิวปล่อยข่าวว่าผมเป็นเกย์อ่ะพี่ต้าน” อ้าว... เป็นมันเองหรอกรึ เชี้ยมาก กูจะนับแต้มมึงแล้วนะไอ้นิว
“เกย์แรดๆ ด้วย แหว่ะ พี่ต้านว่าผมแรดป่ะ?”
“นิดนึง”
“แล้วชอบป่ะ?”
“ชอบบบบ” กูนี่ก็บ้าตลอด
“แถมไปบอกไอ้ชิคอีกว่าผมแอบชอบ ชิคมันไม่เชื่อหรอก แต่พอมีข่าว ไม่รู้ทำไมมีคนเข้ามาหาผมโคตรเยอะเลย... ผมเกือบโดนลากไปทำอะไรในห้องน้ำตั้งหลายที แต่ชิคมาช่วยไว้ตลอด มันเลยซวยเพราะผม” อ่อ... ไอ้ชิคก็ใช้ได้ว่ะ
“แล้วทีนี้.... ผมเลยบอกให้มันห่างๆ กับผมไว้ก่อนดีกว่ามันเป็นห่วงผมอ่ะ ก็เลยไม่ได้ห่าง ผมก็กลัวมันเจ็บตัวอีก เลยเผลอพูดแรงๆ กับมันไป ชิคก็เลยโกรธผมอ่ะพี่ต้าน” เออ กูก็พอจะเข้าใจอ่ะนะ ปฏิเสธความหวังดีของเพื่อน เพื่อไม่ให้เพื่อนต้องมาลำบากด้วยเนี่ย.... เฮ้อ ดูสมกับเป็นมันดีจริงๆ
“โกรธก็ขอโทษ อธิบายไปว่าทำไมมึงถึงทำแบบนั้น ถ้าไอ้ชิคไม่โง่ มันก็คงรู้ว่ามึงไม่ได้ตั้งใจ”
“ครับ” อิฐพยักหน้า “แล้วเรื่องนิวอ่ะ... คือวันนั้นนิวมาช่วยผม.... จากไอ้บ้าคนนึง”
“ไอ้บ้าที่ไหนวะ?”
“อ่า... เด็กนอกคณะอ่ะพี่ มาตามตื๊อผมตั้งแต่มีข่าวลืออย่างงั้นอ่ะ” อิฐมันทำหน้าแหยๆ กูนิ่งฟังมันต่อ... แต่ในใจเมมไว้แล้วว่าใครที่คอยมาหาเรื่องมันบ้าง
“นิวโดนไอ้คนนั้นต่อยจนจุก ผมเลยพานิวไปส่ง แต่พอดีไม่ใช่ที่บ้านหลังเดิม สงสัยอยู่ แต่ก็....เอ่อ ไม่นึกว่าจะมีคนรออยู่เพียบขนาดนั้น... พวกเค้าบอกว่าเคยมีเรื่องกับพี่ต้านมาก่อน อยากจะแก้แค้น นิวก็เหมือนกัน...”
“ไอ้นิวมันแค้นอะไรกู?” สงสัยเชี้ย
“คือ..... นิวมีพี่สาว แล้วเค้าก็บอกว่าท้อง.... กับพี่ต้าน”
“ห่ะ..... กับกูเนี่ยนะ?” บ้าป่าววะ เป็นไปได้ไง กูทำกับใครใส่ถุงตลอดนะเว้ย ยกเว้นกับอิฐคนเดียวเนี่ย แล้วแม่ง...พี่สาวไอ้นิวจะท้องได้ยังไง
“พี่สาวมันชื่ออะไร?”
“แนน” เริ่มจะคุ้นๆ
“แล้วที่นิวโกรธพี่ต้าน เพราะว่า.... พี่แนนเคยไปหาพี่ แล้วพี่ไม่รับเป็นพ่อเด็ก พี่แนนเลยคลอดลูกไม่มีพ่อ แล้วก็ต้องออกจากมหาลัย ไม่ได้เรียนต่อ”
อืม... นึกออกละ แนนคนนั้นนี่เอง....... เหอะ ประสาท ไอ้นิวแค้นกูเพราะความแรดของพี่มันเนี่ยนะ
“กูจะบอกอะไรให้นะอิฐ พี่สาวไอ้นิวอ่ะ เคยโดนเพื่อนกูเย- มาทั้งทีมฟุตบอลแล้ว อยู่ๆ วันนั้นเดินมาบอกกูว่าท้อง แล้วจะให้กูรับผิดชอบ มันตลก กูเลยบอกว่ารอคลอดแล้วตรวจ DNA ดิ ถ้าลูกกูจริง กูให้มันเป็นเมียกูก็ได้ แต่ถ้าไม่ใช่ลูกกู กูจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”
ที่จริงเรื่องนี้มันก็ผ่านมาเป็นปีแล้ว กูเคยมีอะไรด้วยแค่ครั้งเดียว แล้วแนนมาตื๊อกูอยู่อาทิตย์เดียวก็เลิก... ตอนนั้นเค้าเพิ่งอยู่ปีหนึ่งเองมั้ง กูอยู่ปีสาม สถานะแบบนี้ถ้าท้องขึ้นมาคงแย่ แถมมั่วแบบนั้นหาพ่อเด็กยากว่ะ ตอนนั้นกูไปถามคนที่เคยนอนกับแนน พวกมันบอกว่าแนนไม่ได้ไปหา ไม่ได้มาบอกว่าท้อง หรือให้รับผิดชอบอะไรเลย
มันประหลาด.... เหตุการณ์มันเหมือนแนนอยากจับกูมาเป็นแพะ
แน่นอน ว่ากูไม่รับ กูมั่นใจว่าไม่ได้ทำใครท้อง
เพราะกูรู้ตัวว่าเวลามีสัมพันธ์กับผู้หญิงเยอะๆ ก็ต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ อาจจะมากกว่าชาวบ้านปกติสามสี่เท่า เพราะกูไม่อยากให้เกิดปัญหาแบบนี้..
“งี้นิวก็เข้าใจผิดเด่ะ?” อิฐทำหน้าประหลาดก่อนพูดออกมา
“เออดิ อย่างว่า... ใครแม่งจะบ้าเชื่อคนอื่นมากกว่าพี่สาวตัวเองวะ”
“พี่ต้านไง” อ้าว กำ เข้าตัวซะงั้น
“ผมนึกว่า.....พี่ต้านจะเป็นพ่อคนจริงๆ ซะแล้ว” กูเห็นสายตาอิฐหวั่นไหวเล็กน้อย กูบอกแล้วป่ะ ว่ามันเก็บอารมณ์เก่ง
“กูระวังตัวอยู่น่า... ถึงเมื่อก่อนจะมั่ว แต่ตอนนี้เลิกแล้วนะ”
“ก็รู้อยู่...” อิฐคิ้วขมวด
“......................”
“ห้ามมั่วอีกนะ” ฮ่ะๆๆ กูฟังอะไรผิดไปป่าวนี่
“อิฐ” กูยกนิ้วชี้ที่หัวตัวเอง “ตรงนี้ใครทำมึง?” จะเอาคืนเป็นร้อยเท่าเลยสาด
“นิว....” อิฐตอบเสียงเบา
“น้องเค้าจะเอาแจกันฟาดพี่ต้าน......แหะๆ ถ้าโดนแจกันอันเท่านี้....” อิฐกางมือกะขนาดให้ดู... ใหญ่เหมือนกันว่ะ
“พี่ต้านคงน็อคแหงเลย” ไม่ต้องรอแจกันกูก็โดนไปเต็มแม็คละ
“มึงเลยมาน็อคแทนกูงั้นดิ?” ไม่ฉลาดเล๊ย
“.....ก็.............ใครจะทนดู คนที่ตัวเองรักถูกทำร้ายได้จริงป่าวล่ะ?”
“.....................” เอ่อ อึ้งสิกู
“ผมอุตส่าห์ไม่พูดว่าอยู่ที่นั่น แต่พี่ยังมาอีก..... ไม่อยากจะเชื่อเล๊ย” อิฐพูดถึงตอนที่ไอ้นิวโทรมา แล้วบังคับให้พูดยืนยันว่าอยู่กับมันจริงๆ
“อย่ามาว่ากู... ที่ยอมโง่ขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะกูห่วงมึงเหรอ”
“อ่า....ขอโทษครับที่ผมเชื่อคนอื่นง่ายเกินไป แต่ตอนที่คุยกัน นิวเค้าโกรธแทนพี่สาวมาก ประมาณว่าต้องมาเสียอนาคตเพราะพี่ หนังสือก็ไม่ได้เรียน แถมยังเครียดต้องไปหาทางออกผิดๆ อีก ส่วนลูกเค้าก็ปล่อยให้นิวเลี้ยง น้องเค้าเลยลำบาก เพราะพ่อก็ติดพนัน ไม่ได้อยู่ดูแลอ่ะ” ทำไมชีวิตมันรันทดจังวะ แต่กูไม่ผิด บ้านแตกแล้วจะโบ้ยกันง่ายๆ ได้ไงวะ
“พูดแบบนี้เห็นใจมันรึไง?” กูถามเคืองๆ
“............ใช่อ่ะ” เอาเข้าไป
“ทั้งที่มันตีมึงกบาลแยกเนี่ยนะ?”
“อันนั้นก็เวอร์เกินพี่”
“เลิกเห็นใจมันได้แล้ว” กูสรุป “ชีวิตใครชีวิตมัน เลเวลความบัดซบต่างกัน ช่วยไม่ได้โว้ย... ถ้าลำบากที่จะอยู่นัก ก็บอกให้มันไปตายซะ อย่าลากคนอื่นมาดิ่งลงเหวกับมันไปด้วย ที่จริงกูไม่เอาเรื่องพี่มัน ที่มาโบ้ยความผิดใส่กู นี่ก็ปรานีมากแล้วนะ แต่ที่มันทำมึงเจ็บและกูต้องมาง่อยแบบนี้ กูไม่ยอมโว้ย”
“แก้แค้น?”
“เออ”
“ได้ข่าวว่าพวกที่แทคทีมกับนิวก็มาแก้แค้นพี่เหมือนกัน ผมนึกถึงวัฏจักรชีวิตอะไรสักอย่าง.... ที่วนเวียนไปมาอยู่แบบนั้น ไม่จบสักที”
“ก็กูไม่เคยเสียเปรียบใคร ไม่เคยโดนใครกระทืบฟรี”
“ให้มันจบเถอะพี่ต้าน ผมขอร้อง”
“......................” ถ้าเป็นเมื่อก่อนกูคงไม่ยอม และไม่มีทางยอม
แต่ตอนนี้เหตุผลของอิฐดูจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้ กูก็ต้องฟังมัน
“ก็ได้” อิฐเลิกคิ้วขึ้นมานิดนึง เหมือนไม่เชื่อว่ากูจะยอมง่ายๆ
“ถ้ามันไม่มาหาเรื่องกูอีก กูจะปล่อยมัน แต่ถ้ามันยังเสนอหน้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตกู กูจะฆ่ามัน”
“ฮะๆๆ เล่นพูดแบบนี้...ชีวิตเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้ายเลยครับ” อิฐมันยิ้มแหยๆ ตอนกูพูดจบ
“กลัวป่าวล่ะ?”
“ไม่แล้วอ่ะ โล่งๆ ดี”
“กูแค่อยากเป็นคนที่มึงอยู่ด้วยแล้วไม่ต้องกลัวอะไรอีก.... ดีแล้วล่ะ ที่มึงโล่ง” อิฐโล่งกูก็โล่ง มันหายกลัว กูก็หายกลัวเหมือนกัน
“......................” แล้วอยู่ๆ กูก็เห็นอิฐมันเริ่มเม้มปาก จมูกแดง และน้ำตาคลอเบ้า
มันเป็นคนเซ้นส์ซิทีฟกับบางเรื่อง กูเคยบอกไปยังวะ
“เป็นอะไรอิฐ ร้องทำไม?” กูขยับตัวไปปลอบมึงไม่ได้นะเว้ย
“.......ไม่รู้อ่ะ” จบคำมันยกมือสองมือขึ้นปิดตาสะอื้นเลย กูล่ะงง อยู่ๆ ก็ร้องไห้ว่ะ
กูปล่อยให้อิฐระบายอารมณ์ออกมาจนพอใจ คงเป็นอาการอัดอั้นเก็บกดอะไรสักอย่างของมันนั่นแหล่ะ
“พี่ต้าน....” อิฐหยุดร้องแล้วว่ะ น้ำตาเปื้อนแก้มไปหมด แม่งอยากเช็ดให้ด้วยปากจริงๆ
“รู้รึยังว่าร้องทำไม?”
“อืม........อิฐ.....เสียใจที่ทำอะไรให้พี่ต้านไม่ได้เลย” เหอะๆ มึงอ่ะ ทำอะไรให้กูมากมายโคตรๆ เลยว่ะ ตั้งแต่คบกัน... ไม่มีเวลาไหนที่มึงจะอยู่เฉยๆ ในใจกูสักที
เสี่ยวมะ?
“กูไม่ได้ต้องการอะไร เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“....................อืม” อิฐพยักหน้า
“เลิกเสียใจ กูไม่ชอบให้เมียกูหงอย” อิฐพยักหน้าเบาๆ แล้วจากนั้นมันก็เริ่มทำสีหน้าจริงจังอีกครั้ง
“พี่ต้าน....ผมมีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอก”
“ว่ามา”
“เรื่องที่ผมเคยคุยกับพี่ว่าจะไปเรียนต่อเมืองนอก”
“อืม” ทำไมวะ
“พ่อพี่เป็นคนขอให้ผมไป”
H
เคลียร์ยาวว
ตอนที่แล้วไม่เก่งอิ้งเหมือนกันนะคับพี่น้อง แต่อยากแต่งง่ะ (ดันทุรัง) ขอเอาหัวโขกฝาบ้านหลายๆ ที :z3:
ขอบคุณคุณ anajulia สำหรับคำแนะนำ แหะๆ เคยได้ยินฝรั่งมันพูด นินทาคนที่ไม่พูด (เงียบ) ด้วยคำนี้ เลยเอามาเขียน ซึ่งที่จริง...ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน หุหุ
ขอศึกษาสักแปร๊บ จะว่าไปภาษาไหนก็ไม่เวิร์คเท่าภาษากายนะ อิอิ... :กอด1:
-
เคลียร์กันเป็นเรื่องๆไป..
-
จิ้มก่อนเฮียต้าน น้องอิฐ ไม่ได้เข้าบอร์ดเป็นเดือน ตามอ่านตาแฉะแน่ช้าน
-
ว่าแล้ว ว่าพ่อต้านต้องเป็นคนบอก
แต่เคลียร์กันได้ก็ดีแล้ว แต่แอบอยาก
ให้ต้านเอาคืนนะ เหอะๆ แต่แบบนี้ก็โอ
จะได้ไม่ต้องแก้แค้นกันไปแก้แค้นกันมา :กอด1:
-
เคลียร์เลยวุ้ย เปิดปากซะก็เข้าใจกันแล้ว
น่ารักอ้ะ โถ........พี่ต้านเอ่ย เจียมสังขารบ้างไรบ้างงงงงงงงงงงงงงง
กร้ากกกกกกกกกกกส์
แต่....ที่แนะให้น้องอิฐไปเรียนต่อไกลๆนั่นมีวาระแอบแฝงไรป้ะคะคุณพ่อ???
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นนิยายที่ตัวละคร โดยเฉพาะพี่ต้าน มีคำพูด ที่กระตุกใจเราได้เยอะมาก o13
-
การพูดตรงๆต่อกันเนี่ย มันทำให้เข้าใจกันมากขึ้นจริงๆด้วย
พออะไรๆเริ่มคลี่คลาย แต่ก็ดูจะมีอะไรอึมครึมๆก่อตัวขึ้นมาอีกละ
เฮ้อๆ เฮียต้านกะน้องอิฐ สู้ๆ คราวนี้อุปสรรคใหญ่ใช่ย่อย :เฮ้อ:
-
o18พี่ต้านเท่โคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
น้องอิฐรักพี่ต้านไห้มากกกกกกกกกกกกน้า o13
-
ดีแล้วที่ยอมพูด มันเป็นการตัดสินใจร่วมกัน ถ้าไม่บอกกันจะคาใจกันไปเปล่าๆ
-
แน่นอนเลยไรท์เตอร์ ภาษาร่างกาย 555+
กดบวกกับความเสี่ยวพี่ต้าน
เอาแล้วไง งานเข้าบ้านพี่ต้าน พ่อพี่ต้านใช้วิธีนี้หรอ ต้านจัดการเลย อุ๊ย ไม่ใช่ๆ นั่นมันพ่อ 555+
-
คุณพ่ออ่ะะะะะะะ ทำแบบนี้กะจะตัดสัมพันธ์ทางอ้อมเลยนะนั้น แต่คงยากพี่ต้านดื้อด้านขนาดนี้ กินไม่ง่ายๆ
-
:เฮ้อ: เคลียร์กันได้ก็ดีแล้ว :L2: :L2: +1
-
อ่านรวดเดียวจบเลย 80 ตอน ><
มาลงชื่อเปน FC เรื่องนี้อีกคน มาต่อไวไวนะค๊า :impress2:
-
ดีและ ที่น้องอิฐสามารถที่จะเคลียร์ได้
ต้านก็ตั้งสติรับความจริงเป็นเรื่องๆไปนะ
ฮ่าๆๆๆ +1 ให้จ่ะตัวเธอว์ ^ ^b
-
เห็นด้วยค่ะ
ภาไหนก็ไม่อธิบายความรู้สึกได้ดีเท่าภาษากาย
รักกัน รักกัน
+1 ค่ะ
o13
-
ดีจายยยยยยยยยย น้องอิฐเคลียร์กะพี่ต้านซักที :z2:
แต่....พ่อนะพ่อ! :m29:เอิ่มมมม เอาเป็นว่า สู้ๆนะพี่ต้านฝ่าด่านบิดาอรหันต์ให้ได้นะ ฮ่าๆๆ
-
:z10:
-
เก็บเรื่องราวไว้เยอะจริงๆนะอิฐ
เล่าให้ต้านฟังเลยจะได้เข้าใจกัน แล้วช่วยกันคิด ช่วยกันแก้ปัญหา
สงสารนิวเหมือนกัน คงจะทุกข์และลำบากจนสะสมกลายเป็นความแค้น
แนนก็น๊า ไม่รักตัวเอง ใครเค้าจะรัก
-
81
#
พ่อกู?
ครั้งที่แล้วแม่ คราวนี้เป็นพ่อกูเหรอวะ
อะไรนักหนาวะเนี่ย ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
กูงงและมึนจนพูดอะไรไม่ออก ตอนที่กูเลิกคิดจะปกปิดว่าเป็นอะไรกับอิฐ ขัดใจแม่ กูก็ว่าแล้วว่ามันอาจจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่นึกว่าพ่อกูจะเข้ามายุ่งด้วยก็แค่นั้นแหล่ะ พ่อกูไม่เคยยุ่งกับเรื่องของกูเลย มันทำให้กูโคตรประหลาดใจ และไม่รู้ด้วยว่าจะรับมือยังไง
“คือว่า.....พ่อพี่อยากให้พี่แต่งงาน.....อ่ะ”
“........................”
“แล้วถ้าเราห่างกัน พี่คงเปลี่ยนใจจากผมได้.....มั้ง”
“........................” กูขมวดคิ้ว เครียดที่มันพูดแต่ละอย่างออกมา
“แต่ว่า... ไม่ได้หมายความว่าจะให้เราเลิกกันนะพี่ต้าน พ่อพี่แค่อยากให้พี่ลอง....มองคนอื่นบ้าง แล้วก็แต่งงาน มีครอบครัว ที่....สมบูรณ์อ่ะ”
“.......................”
“เอ่อ.....พี่อย่าเพิ่งโกรธลุงธีนะ เค้าไม่ได้ให้เราเลิกกัน แค่อยากจะทำให้ทุกอย่างในชีวิตพี่เป็นปกติ....อย่างที่ควรจะเป็น......”
“........ทำไมถึงเพิ่งบอก” กูนึกสภาพถ้าทุกอย่างเป็นไปอย่างที่พ่อกูบอกไว้จริง ถ้ากูแต่งงานแล้วมีหลานให้พ่อแม่ แต่ก็มีอิฐเป็นเมียเหมือนเดิม.... แล้วแม่ของลูกกู หรือถ้าลูกกูโตมา พวกเค้าจะคิดยังไง กูว่าคนที่ทนไม่ได้คงไม่ใช่กู แต่เป็นอิฐมากกว่า ที่อาจจะเป็นฝ่ายไปจากกูแทน.....
“คิดบ้างไหมว่าพ่อกูเค้าไม่ได้หวังดีกับมึงหรอก เค้าทำแบบนี้ก็แค่อยากให้มึงออกไปจากชีวิตกูทางอ้อมก็แค่นั้น!”
อิฐก้มหน้าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบ
“ก็ผมทำให้พี่เป็นแบบนี้... แล้วมันก็คงไม่ดี ถ้าผมจะทำลายความหวังของคนที่พี่รักอ่ะ” บ้าชิบ
มันคิดห่วงคนอื่นแล้วมันไม่ห่วงตัวเองเหรอ ว่าถ้าเป็นอย่างนั้นจริง แล้วต่อแต่นั้นไปมันจะอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้นยังไง
“โอเค... สรุปว่ามึงยอมได้ ถ้ากูจะมีคนอื่น” กูว่ามันคงคิดตามพ่อกูไม่ทัน หรือไม่ก็.... ห่วงคนอื่นมากไป
“.........................” อิฐนิ่งมองกูค้างพอเจอคำถามนี้เข้า
“ตอบมาตามตรง”
“.............ไม่” มันพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“ดังๆ!” เหมือนกูกำลังกลายเป็นว๊ากเกอร์ในห้องเชียร์ โดยมีอิฐนั่งหงอตอนถูกรุ่นพี่ตำหนิ
“ไม่! ผมไม่อยากให้พี่มีคนอื่น”
“ก็แค่นั้น.....” กูถอนหายใจ จริงๆ โล่งอกว่ะ ถ้ามันตอบว่าได้ กูคงเสียศูนย์แน่ๆ
“กูเข้าใจที่มึงยอมทำเพราะอะไร กูไม่ว่าหรอก.... ดีแล้วที่บอก เพราะถ้าปล่อยไปจริง มันจะทำให้เรามีปัญหา กูรู้ว่าถ้าได้ทำอะไรเพื่อคนที่รักน่ะ มันมีความสุข แต่ถ้าเราทุกข์เพื่อให้เค้ามีความสุข เค้าก็คงไม่ได้ดีใจสักเท่าไหร่หรอก” ทฤษฎีกูเนี่ย ไม่รู้ว่าจริงหรือมั่ว แต่กูก็คิดว่างั้น...
กูเข้าใจพ่อแม่กู
และกูก็เข้าใจเมียกู
เออ.... ทำไมบทจะเข้าใจ ก็รับรู้ได้ง่ายๆ งั้นเลยวะ
พ่อแม่ก็แค่อยากเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเรา.... ที่พ่อทำอย่างนี้คงคิดว่ากูแค่หลงอิฐ หลงนะ ไม่ได้รัก... เพราะฉะนั้นเลยเอาเรื่องนี้มาอ้าง
“อิฐ ถ้ากูไม่หล่อ ถ้ากูจน มึงยังอยากคบกับกูอยู่ไหม?” กูพอจะเดาอนาคตตัวเองออกล่ะ ว่าจะเน่าหนอนขนาดไหน
“พี่ต้านจะไปศัลยกรรมที่เกาหลีเหรอ?” ไอ้บ้าเอ๊ย กูซีเรียสอยู่นะเว้ย ถ้ากูหล่อกว่านี้ กูคงเดินถนนไม่ได้แล้วสราด
“ผมล้อเล่น... ถ้าพี่ต้านจน เดี๋ยวผมหาเงินเลี้ยงพี่เอง และถ้าพี่ต้านไม่หล่อ เดี๋ยวผมจะหล่อแทนให้... ดีไหม?” ฮ่ะๆๆ คิดได้ไงวะ
“กูพูดเผื่อไว้ ถ้ากูโดนพ่อไล่ออกจากบ้าน กูคงจนน่าดูเลย พอกูทำงานหนัก กูคงไม่มีเวลาดูแลตัวเอง จนโทรม ไม่หล่อ....ฮะๆๆ กลัวมึงเห็นสภาพกูแล้วสยองว่ะ”
“เวอร์อีกแล้ว คิดมาก” แค่นี้กูก็สยองแล้วสิ เหอะๆ
“กูคิดมาก แต่ก็ถูกทุกทีนะ” ไม่เห็นมีครั้งไหนที่กูเดาหรือมองอะไร จะผิดเลยว่ะ แล้วกูก็รู้จักพ่อกูดี ถ้าเค้าเอาจริงขึ้นมา แล้วไปเถียงเอาชนะความคิดของเค้า พ่อกูจะเหมือนซึนามิอ่ะ มาลูกเดียวพินาศทันที
“ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น.....พี่ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้”
“กูอยากทำ กูเลือกแล้ว”
“........................”
“แล้วมึงอ่ะ จะเลือกอะไร?” อิฐโคลงหัวลงเล็กน้อย เหมือนจะยอมรับสภาพ
“ก็ต้องเลือกพี่ต้านอยู่แล้ว”
“งั้นเรื่องนี้จบ..... ถ้ากูโดนพ่อโยนออกจากบ้านจริง มึงจะอยู่กับกูไหม?”
“........อ่า...หมายถึง?”
“แม่มึง น้าภัทร บอกกูว่าจะไปทำงานร้านอาหารกับเพื่อนที่กาญฯ”
“ห๊า!!” อิฐหน้าเหวอไปเลย
“กูขอมึงกับแม่มึงไว้แล้ว” งงล่ะสิว่าตอนไหน ไม่บอกอ่ะ กะจะเซอร์ไพร์ส อิอิ
“พูดจริงอ้ะ?”
“เรื่องแบบนี้ล้อเล่นได้เหรอวะ...”
“แม่ไม่บอกอิฐเลยอ้ะ” อิฐทำหน้างอ เหมือนจะเคือง...ฮะๆ
“ถ้าบอกก่อนก็ไม่ตื่นเต้นดิวะ” เรื่องมันเกิดตอนที่กูกับอิฐยังไม่ทะเลาะกันร้ายแรง... ที่จริงกูก็ไปหาแม่อิฐตลอดนะถ้าว่าง แต่คุยกับผู้ใหญ่ มันก็เรื่องทั่วไป ไม่อยากเล่ามาก มีเรื่องนี้แหล่ะที่ทำให้กูประหลาดใจ.... น้าภัทรขอให้กูช่วยอยู่ดูแลอิฐกับบ้านให้ เพราะเค้าบอกว่าเพื่อนที่รู้จักกันชวนไปทำงานร้านอาหารให้ทัวร์ต่างชาติ เงินดีมาก น้าภัทรเค้าอยากเก็บเงินให้ได้เยอะๆ จะได้เอาไว้ใช้หนี้ให้กู
เค้าบอกว่าถึงกูจะทำเป็นลืม แต่เค้าไม่เคยลืมเรื่องนี้ ยังไงก็จะพยายามหาเงินมาใช้คืนกูให้ได้ ตอนนั้นกูซึ้งว่ะ ถ้าเป็นคนอื่นคงชิ่งหรือเนียนไม่จ่ายไปนานแล้ว แต่น้าภัทรไม่ลืม.... กูไม่รู้จะว่ายังไง ก็คงต้องทำตามความตั้งใจของเค้า
“แม่มึง ยกมึงให้กูแล้วนะ” อยากจะทำซึ้งอยู่เหมือนกัน แต่สภาพตอนนี้.....ไม่ไหวว่ะ จะให้พูดตอนอื่นก็ลีลามากไป ไม่ต่อเนื่อง.... งั้นเอาอย่างนี้ล่ะวะ
“อ่า....ไปตกลงกันเมื่อรายย ไม่เห็นรู้เรื่อง” อิฐว่า
“ก็บอกอยู่นี่ไง”
“....................”
“ไว้กูหายแล้วค่อยเต็มสตรีม ตอนนี้เอาพอรอดตายก่อน”
“ต่อภาคสองเหรอพี่?”
“เออ”
“พี่ต้าน...เหตุการณ์มันยังไม่เกิดเลย พ่อพี่อาจจะไม่ว่าอะไรก็ได้นะ”
“เหอะๆ กูว่าไงๆ เค้าก็ต้องโกรธกู เผลอๆ อาจจะยึดทุกสิ่งทุกอย่างของกูคืน ก็พวกการ์ด คอนโด รถ อะไรพวกนี้.....” เหลือแต่ตัวเปล่าๆ แน่กู
“อิฐว่าแค่วันเดียว พี่ต้านคงคลั่ง” เดี๋ยวจะไม่คลั่งให้ดู
“ไม่มีก็ไม่ตายหรอกของพวกนั้น.... แต่ถ้าไม่มีมึง...กูต้องตายแน่”
“เวอร์! ถ้าเป็นงั้นจริงพี่ต้านมาอยู่บ้านอิฐนะ”
“แน่ดิ แม่มึงฝากกูดูแลแล้วหนิ” ที่จริงไม่ต้องบอกกูก็จะไป... เหอะๆ กูหน้าด้าน
#
กูนอนโรงบาลต่ออีกอาทิตย์นึงก็ได้ถอดเฝือกแขน แต่ขายังไม่หาย ส่วนที่กบาลก็รอตัดไหมอีกครั้งก็โอเคละ
อิฐก็ตัดไหมวันนี้วันสุดท้ายเหมือนกัน... เฮ้อ ออกจากโรงบาลได้สักทีกู ที่จริงวันนี้จะมีคนมารับกูเยอะอยู่หรอก แต่ไม่ต้องการว่ะ แค่อิฐคนเดียวก็พอแล้ว
“นี่ๆ พี่ต้าน อิฐเอารถมารับ” รถเข็น? วีลแชร์ นึกถึงคนพิการจริงๆ ว่ะ
“กูใช้ไม้เท้าเดินไปเองได้” ไม่นั่งเว้ย
“นั่งดี้ ชอบไม่ใช่เหรอ ออดี้อ่ะ”
“อะไรวะ?” งง
อิฐมันเลยหันข้างหลังรถเข็นให้ดู มันวาดโลโก้สี่ห่วงใส่กระดาษแปะไว้...
“ออดี้ รับรองจะเข็นให้นิ่มเลย” มันประคองกูไปนั่งจนได้... เวรกำ
“ชิคหายโกรธอิฐแล้วนะ” มันบอกกูระหว่างทางเดินไปขึ้นรถ
“ดีแล้ว แค่พูดน่ะ มันไม่ยากใช่ไหมล่ะ?”
“ครับ ไม่ยากจริงๆ ด้วย”
กูรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย ก็ปกติอิฐมันจะไม่เล่าเรื่องของตัวเองถ้าไม่จำเป็น แสดงว่าคราวนี้คงมีการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแล้วว่ะ
พอมาถึงรถกูรีบเอาไม้เท้ายันตัวเองขึ้นมาทันที... ไม่อยากเป็นภาระใครว่ะ อะไรพอทำเองได้ กูก็ทำ
พอเข้าไปนั่งในรถได้ อิฐมันก็ยืนมองกูสีหน้าแปลกๆ อยู่ข้างรถ
กูชี้นิ้วบอกให้มันเข้ามานั่ง อิฐเลยรีบวิ่งอ้อมรถกลับมาประจำที่คนขับ
“ลำบากไหมเนี่ย?” มันหันหน้ามาถามกู
“เรื่อง?”
“ขาเจ็บอ่ะ”
“เออ ลำบาก แต่กูดูแลตัวเองได้”
“ขอดูแลบ้างไม่ได้เหรอ?” ห่ะ... พูดอะไรแบบนี้ก็เป็น ปกติมันจะเงียบ ไม่ค่อยถามอะไรกูอย่างนี้หรอก หึหึ.... ขำว่ะ
“ยิ้มไร?” อิฐมันถาม
“ตลกมึง.... เลิกกวนตรีนกูได้สักที” แต่ทำตัวน่ารักขึ้นเยอะ ว่ามะ?
“อ่านะ ผมไปกวนพี่เมื่อไหร่ ก็คนมันรู้สึกผิด อยากดูแลมั่ง ไม่ได้รึไง?”
“ได้สิครับ เดี๋ยวให้ดูแลจนเบื่อเลย”
จากนั้นก็ขับรถออกจากโรงบาลกัน
“อยากไปไหนป่าวอ่ะ?” อิฐถาม
“ลองคิดโปรแกรมมาสิ กูไปได้หมด ลางานเรียบร้อยแล้ว ว่าแต่เมิงเหอะ ไม่ค่อยไปเรียนแบบนี้เดี๋ยวก็ซวยตายอ่ะ”
“ผมตามงานอยู่ เทอมนี้ปฏิบัติเยอะ”
“อย่าให้กูรู้ว่ามึงโดดละกัน” อิฐมันหัวเราะแหะๆ
“พี่ต้านจำได้ป่ะว่าต้องเป็นแบบให้ผมปั้น”
“เออ เริ่มเมื่อไหร่ล่ะ?”
“เริ่มเลยได้ไหม?”
“เฝือกอันเท่าบ้านแปะขากูอยู่ จะปั้นไงวะ?”
“ปั้นท่อนบนไปก่อน ทั้งตัวเดี๋ยวผมขอคิดคอนเซปสักแปร้บบบ”
พอมาถึงบ้าน ป้านิ่มและคนอื่นๆ ก็เข้ามาถามใหญ่เลยกูเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนแถมยังทำกับข้าวรอไว้เยอะแยะ ของชอบกูทั้งนั้นด้วย... เหอะๆ
กูกับอิฐไปกินข้าว เสร็จแล้วก็ได้เวลาเตรียมเก็บของ กะว่าจะไปย้ายทะเบียนบ้านไปอยู่ที่บ้านอิฐซะเลยอ่ะกู
“ขนของตอนนี้เลยเหรอพี่?” อิฐมันยืนถามงงๆ ตอนที่กูลากกระเป๋าเสื้อผ้าออกมา
“ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ” เกี่ยวมะวะ
“จะรีบไปไหน..... แม่อิฐยังไม่ได้ไปตอนนี้สักหน่อย”
“แต่กูอยากไปแล้ว” ที่จริงกูอยากไปอยู่กับมันมานานละ... แต่เกรงใจแม่ยาย
ตอนนี้แม่ยายเปิดทาง จะเกรงใจต่อไปให้เมื่อยทำไม จริงมะ?
“เสียดายบรรยากาศตรงสระว่ายน้ำข้างหลังอ่ะ ไปนั่งแล้วชิวดี” อิฐมันชอบไปนั่งเล่นตรงนั้นครับ
“ไว้กูรวยก่อนนะ จะสร้างให้ดีกว่านี้อีก”
“ตอนนี้ยังไม่รวยอีกเหรอ?”
“ไม่ว่ะ ที่มึงเห็นมันไม่ใช่ของกู ไม่ใช่เงินกู นั่นของพ่อแม่กูซื้อให้ทั้งนั้น”
คิดๆ ดูแล้ว กูเนี่ย... ไม่เห็นจะมีสมบัติอะไรสักอย่างเลยวะ
“อ่า.... ไม่ได้อยากได้หรอก พี่ต้านให้ผมช่วยเก็บตรงไหนบ้างอ่ะ?”
“ลิ้นชักชั้นล่างอ่ะ โกยมาให้หมด”
“กกน. นี่พี่”
“เออ แล้วไง”
“ป่าว... มีสามสีเองอ่ะ แม่สีเลยนะเนี่ย แดง เหลือง น้ำเงิน ฮ่าๆๆ” มันกวน แม่ง...ของกูมีแต่ขาว เทา ดำ เว้ย.... ใช้อะไรมองวะ ที่เมื่อกี้กูบอกมันเลิกกวนนี่ขอถอนคำพูดละกัน
“พี่ต้าน... ผมว่าหมดตู้คงไม่ไหวอ่ะมั้ง มัน....เยอะมากเลยนะ เสื้อผ้าพี่อ่ะ ไหนจะรองเท้า กระเป๋า หมวก นาฬิกา แว่นตา แล้วยังมีหนังสืออะไรอีกเพียบเลย”
“เออๆๆ ไม่ต้องเอาไปหมดหรอกพวกนั้น อิฐเลือกเอาอย่างละอันก็พอ”
“ผมจะรู้ไหมอ่ะ พี่ชอบอันไหนที่สุด”
“เลือกมาเหอะครับ อันไหนก็ชอบทั้งนั้นแหล่ะ”
#
เก็บของเสร็จ ป้านิ่มถามใหญ่เลยว่ากูจะไปไหน... จริงๆ เค้าก็ห่วงกูแบบนี้ทุกทีแหล่ะ
“เค้าจะหนีตามผู้ชาย....” กูทำเสียงดัดจริตใส่ป้านิ่ม เลยเจอตบผัวะเข้าที่ต้นแขน
“เล่นอะไรเนี่ยคุณต้าน บอกมาเร็วๆ จะเก็บข้าวของไปไหนกันคะ?” โหดๆ
“จะไปไหนกันคะคุณอิฐ ย้ายกลับไปอยู่ที่คอนโดเหรอ?” มาๆ กระผมตอบเอง
“ไม่ใช่ครับป้า ต้านจะไปอยู่กับอิฐ..... ที่บ้านของอิฐ”
“แล้วบอกคุณพ่อคุณแม่หรือยังคะ?”
“โอ้ย โตแล้ว ไม่ต้องบอกหรอกครับ” กวนไหมกู
“ต้านคงไม่ได้กลับบ้านอีกนาน” หรืออาจจะไม่ได้กลับเลย เหอะๆ ทำไมลางสังหรณ์กูมันแย่นักวะ
“ป้านิ่มช่วยดูแลทางนี้ทีนะครับ”
“จะไปอยู่บ้านคุณอิฐนานเหรอคะ?”
“ครับ ไม่มีกำหนด”
“โถ...ถ้าอย่างนั้นคุณต้านก็อย่าลืมกลับมาเยี่ยมคนแก่บ้างนะ หายไปนานๆ ป้าคงคิดถึงแย่” ป้านิ่มเอื้อมมือมาจับแขนกู กูเลยกอดป้านิ่ม แม่นมกูด้วยความรักทีนึง กูอาจจะคิดมากไปก็ได้มั้งเรื่องพ่อ
#
“พูดยังกับจะไม่มาเหยียบบ้านตัวเองอีกงั้นแหล่ะ” อิฐเปรยขึ้นตอนขับรถกลับ
“ก็พูดเผื่อๆ ไว้ พอมีโอกาส”
“ถ้าพี่พูดกับลุงธีดีๆ ผมว่ามันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่มั้ง”
“เออ... สักวัน ไว้กูไปทำงานได้ก่อน คงได้คุย” อยู่ออฟฟิสเดียวกันไม่ยากหรอก แต่มันจะยากตอนที่คุยเนี่ยดิ เฮ้อ......
"ให้ผมไปด้วยนะ?"
"ไม่ต้องอ่ะ กูลุยเอง"
"พี่ก็อย่างนี้ทุกที ขอไปด้วย นี่มันก็เรื่องของผมเหมือนกัน" อะไรวะ... เดี๋ยวก็ตายหมู่หรอก
"เงียบไปเลย มึงอยู่เฉยๆ แล้วจะดีเอง เชื่อกู"
".........." กูรู้ว่าพ่อกูเป็นไง นึกภาพกูเคาะบล็อคมาจากพ่อกู ก็นั่นแหล่ะ แรงพอกัน!
แต่กูว่าพ่อแรงกว่า เหอะๆ
H
ศึกครั้งนี้ ใหญ่หลวงนัก :pig4:
ขอบ่นนอกเรื่อง.......
"system เต็มกบาลแล้วโว้ยยย"
ใครเรียนวิดวะโย บ้างจ๊ะ? :เฮ้อ:
-
ศึกใหญ่จริงๆด้วยว่ะ เหอะๆ
ลองมาคิดตามนะ ถ้าสมมุติ
ต้านต้องแต่งกับผู้หญิงคนนึงจริงๆ ทั้งๆที่ทั้งกาย ทั้งใจยังอยู่กับอิฐ
แล้วถ้าผู้หญิงคนนี้เกิดมีลูกขึ้นมาอีก แพรว่าแม่งน่าเศร้ากว่าลูกรักกับผู้ชายด้วยกัน
แล้วมีหลานให้ไม่ได้ซะอีก เหอะๆ มันคงมีคำถามเกิดขึ้นมามากมายพร้อมๆกับปัญหาแหละ
พ่อต้านก็น่าจะคิดได้นะ ถ้าเค้าบังคับต้านให้เลิกกับอิฐแล้วไปแต่งงาน คนที่น่าสงสารที่สุด
ก็คือลูกสะใภ้กับหลานของเค้า เพราะเหมือนถูกดึงมาเป็นแค่เครื่องมือ
เพื่อมาทำให้ต้านดูเป็นผู้ชายปกติในสายตาของคนในสังคม ที่มีเมียมีลูกได้แค่นั้นให้
ปล. ไรเตอร์สู้ๆนะคะ :กอด1:
-
สู้ๆๆๆ ทั้งน้องอิฐทั้งพี่ต้าน
เอาน่า....ลุงธี ถ้าคุยดีๆคงไม่มีไรหรอก (เหรอ???)
คุณfoyer ก็สู้ๆกับsystemนะคะ :a1:
-
มาแล้วหรือออออ คิดถึงต้านกับอิฐจัง
ดูเหมือน อะไรๆมันจะดีขึ้น?? เนอะๆๆๆ
เอาใจช่วยคู่รักคู่นี้ ที่สุดจริงๆๆจ้า
+1 ให้นะตัวเธอว์
-
ตีตนไปก่อนไข้ป่าวเนี่ยต้าน คุยก่อนอะไรก่อนไหม
อิฐตอนนี้น่ารักจัง ต้องงี้ซิพูดๆมาเหอะ ต้านรับได้
-
ทำไม งานเข้าตลอด
สงสารนายต้าน น้องอิฐ
คิดได้ยังไงเรื่องแต่งงาน
สงสารผู้หญิงเค้าบ้าง
เห็นแก่ตัวมากไปนะ
-
ดีใจนะคะที่น้องอิฐกับพี่ต้านเข้าใจกันมากขึ้นแล้ว แต่ก็ยังจะมีปัญหาจากคุณพ่อต่อนะเนี่ย ยังไงก็ขอเอาใจช่วยให้พี่ต้านพูดกับคุณพ่อให้เข้าใจนะคะ จะได้สบายใจทุกคน
ส่วนไรเตอร์ก็สู้ๆ กับการเรียนและการสอบนะคะ o13
-
เอาเลยไอ้ต้าน ลุยเลย
-
o13สู้ๆทั้งคู่ เป็นกำลังใจไห้น้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
:z2: :z2: :z2: :L2:
-
ศึกใหญ่แค่ไหนก็ไม่หวั่น
ขอแค่มีกันและกันก็พอเนอะ
:กอด1:
-
ต้าน คุยกับพ่อดีๆละ ยังไงก็พ่อ ถ้าเขาโกรธจนเราต้องออกมา อย่างน้อยก็จะได้สบายใจว่าเราไม่ได้ทำเลวกับเขาไว้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m1:ชอบมุมมองความคิด การตัดสินใจ ของพี่ต้านมากอ่า มั่นใจในตัวเอง มั่นคง เด็ดขาดมาก ชอบๆๆๆ
สู้ๆน๊าน้องอิฐกะพี่ต้าน o13
-
วัดจากสถิติที่ผ่านๆมา
สังหรณ์ของพี่ต้านเป็นจริง 100% o22
กรี๊ดดดดดดดดด.............ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
-
มีคนที่แรงกว่าพี่ต้านอีก...
พ่อแรงกว่าลูกได้ไงเนี่ย...555+
แต่ก็สู้ๆนะ
:กอด1:
-
คุยกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น รักกันมากขึ้น ดีใจๆๆๆ :-[
แต่เรื่องที่กำลังจะเกิดท่าจะใหญ่ คุณพ่อเลยนะนั่น
ยังไงก็ขอให้พี่ต้านกับน้องอิฐผ่านมันไปด้วยดีนะ :กอด1:
+เป็นกำลังใจให้ foyer ค่ะ
-
82
#
แม่อิฐไปกาญแล้ว... พอดีกับที่กูไปตัดไหมบนหัวให้จบสิ้นกันไป
แต่ยังเหลือที่ขาว่ะ เดี้ยงไม่เลิก ต้องใช้ไม้เท้าอยู่....
ตอนโดนกระทืบไม่รู้ไอ้พวกเชรี้ยนั่นสรรหาอาวุธอะไรมาเล่นงานกูนักหนา รู้แต่ว่าเจ็บหนักสุดละ แต่นานๆ ไปกูเริ่มชินกับเฝือก เสียแต่ว่ามันคันไปหน่อย คันยิบๆๆ ได้แต่เอามือเกาข้างนอก โคตรจะเซ็งเลย
“พี่ต้านพรุ่งนี้จะกินไรอ่ะ?” อิฐถามตอนกูนั่งพิจารณาข้อความของเพื่อนๆ ที่รัก ที่วันนี้พวกมันยกขบวนกันมาหากู แล้วก็เอาเมจิกมาเขียนเฝือกอันขาวสะอาดของกูจนเละ ด้วยข้อความอันแสนจะอุบาทว์ชาติชั่ว
เหอะ.... อย่าให้กูวิ่งได้นะมึง กระโดดถีบยอดหน้าเรียงตัวเลยสัสส
“อยากกินต้มยำ กับปูผัดผงกะหรี่” เหมือนชีวิตประจำวันเปลี่ยนไปแล้วสำหรับกูกับอิฐ เพราะจากนี้ไปเราต้องดูแลตัวเอง ทุกเรื่อง... ไม่มีใครคอยเซอร์วิสเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“ต้มยำไรอ้ะ?” เมียกูทำอาหารเก่ง... อิอิ สั่งได้...
“ปลากะพง เออ อยากกินปอเปี๊ยะสดสูตรฮ่องกงด้วย”
“ปะ เดี๋ยวพาไปร้านอาหารจีน”
“ไม่อาววว อยากกินที่เมียทำ” กูเลิกสนใจความอัปยศบนขา แล้วเลื้อยมานอนบนตักอิฐ ตอนนี้ก็ดึกละ เตรียมนอน... อิฐมันหงอยๆ นะพักนี้ คงเพราะคิดถึงแม่
แต่มันก็เข้าใจดีว่าน้าภัทรมีเหตุผลอะไร ตอนนี้เลยต้องปรับตัวที่จะต้องอยู่กับสามีสุดที่รักแทนแม่สุดที่รัก เหอะๆๆ ก็พูดไปได้เนอะกู
“ทำก็ได้ งั้นพรุ่งนี้คงต้องไปตลาดแต่เช้า”
“ไปทำไมตอนเช้า ตื่นทันเหรอ?”
“ไม่ไปตอนเช้าให้ไปตอนไหนล่ะ”
“อยากไปตอนไหนก็ไปดิ”
“ง่ะ พ่อค้าแม่ค้าเค้าคงรออิฐอ่ะนะ....ตลาดนะพี่ไม่ใช่ super market” เออ บอกตามตรงคือกูไม่เคยไปตลาด....ยิ่งตลาดสดนี่ตัวดีเลย เคยเห็นแต่ในทีวี บ้านนอกไหมล่ะกู
“เออๆ เข้าใจละ เช้าขนาดไหน?” เดี๋ยวกูจะตามไปด้วย... ไม่ใช่ไร และอย่าเข้าใจผิด กูไม่ได้อยากไปตลาดนะ แต่แค่อยากไปดูแลเมีย
“เจ็ดโมงกำลังดี” อิฐตอบ
“เยสเป็ด กูยังไม่ตื่นโว้ย”
“ไม่ตื่นก็นอนไปดี้”
“ได้ไง กูจะไปด้วย” อิฐก้มหน้ามามองแบบประหลาดใจ
“พี่ต้านขาเจ็บอยู่นะ แล้วตลาดมันก็วุ่นวายมากด้วย พี่รออยู่นี่แหล่ะ อิฐไปเอง”
“กู-จะ-ไป!” สามคำเน้นๆ
“.............ไปทำมายยย”
“ก็ไปดู ช่วยมึงถือของ ดีมะ?” กูยักคิ้ว แต่เจออิฐมองหน้าแหยๆ
“ถ้ารำคาญอย่ามาบ่นให้ฟังนะ”
“ไม่บ่นหรอกน่า”
#
“โอ้ย ไมพื้นมันแฉะหยั่งงี้วะ”
“เฮ้ย เดินชนคนอื่นขอโทษน่ะเป็นไหม?”
“อากาศแม่งร้อนสาด ทำไมไม่รู้จักติดแอร์วะเนี่ย”
“จะมาเข็นอะไรตอนนี้ คนซื้อของอยู่ไม่เห็นเหรอ”
“กลิ่นไรวะ เหม็นชิบหายเลย”
“พี่ต้าน” อิฐเบรคด้วยการเรียกชื่อกูเสียงห้วน
“อะไร?”
“ไหนว่าจะไม่บ่นไง” อิฐหันมาทำตาดุใส่กรูซะงั้น
“ไม่ได้บ่น แค่พรรณนาโวหาร”
“พี่พรรณนาตั้งแต่เหยียบเข้ามาในนี้แล้วนะ.... ก็บอกไม่ต้องมาๆ ก็ไม่เชื่อ”
“คนอุตส่าห์มาช่วย พูดงี้ใส่เหรอวะ” ถึงจะเดี้ยง แต่ไม้เท้ากูมีประโยชน์นะเว้ย สามารถกรุยทางให้ที่รักกูเดินได้อย่างสะดวก เหอะๆ และที่สำคัญ กูอาศัยความรันทดของตัวเองช่วยเรียกคะแนนสงสารจะพ่อค้าแม่ขายทั้งหลายแหล่ ให้ช่วยลดราคาของให้... โคตรจะคุ้มเลยว่ะ ที่พากูมา
“เหลือไรมั่ง ร้อนจะตายห้าอยู่แล้ว” กูขี้ร้อน
“เหลือแป้งห่อปอเปี๊ยะ เบค่อน ผัก....xx, xx ฯลฯ แล้วก็ปู” ผักอะไรฟังไม่ทัน... กูจำอะไรพวกนี้ไม่ค่อยได้ว่ะ กินได้อย่างเดียว
“แยกกันซื้อมั้ย จะได้เร็วๆ” อิฐเสนอไอเดีย
“ไม่แยกเว้ย..” o9 แยกทีไรเป็นเรื่องทุกที
“โซนขายอาหารทะเลมันอยู่ไกล พี่เดินลำบากด้วย ไปรอที่รถนะ”
“ไม่อาวว เค้าจะไปด้วย”
“อ่า อย่าดื้อเด่ะ เค้าไปแป้บเดียว พี่ต้านซื้อผักรอก็ได้ ผักร้านนั้นอ่ะ...” คุยกันเหมือนเด็กปัญญาอ่อนเลยว่ะ อย่านึกว่าจะหวานแหวว แค่พูดกวนตรีนใส่กันเฉยๆ
“มะเขือเทศ เห็ดหอม เห็ดฟาง หอมแดง หอมใหญ่ ผักชี ต้นหอม ถั่วงอก ขิง ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด บลาๆๆๆ แค่นี้แหล่ะ ฝากซื้อด้วยนะ”
“เฮ้ย” แค่นี้ตรงไหน
“สั่งมาเป็นชุดแบบนี้ใครจะไปจำได้วะ”
“พี่ก็ลองนึกๆ ดู ว่าของที่ตัวเองอยากกินอ่ะ ใส่ผักอะไรลงไปบ้าง เค้าไปก่อนนะดาร์ลิ้ง แล้วเจอกันที่รถ”
:undecided:
อ้าว เวร....... มันไปแล้ว ทิ้งภาระหนักอึ้งให้กูอีก
........กูเดินขาเดียวไปอย่างชำนาญหน้าแผงขายผัก โห... มันเยอะดีจริงๆ
อยากจะสารภาพที่อิฐพูดเมื่อกี้ กูลืมหมดละ จะชิบหายไหมวะ....
ไม่หรอก เรื่องแค่นี้ กระจอกมาก!
#
“โห มาเร็วเหมือนกันนะพี่ ได้ของครบป่าวเนี่ย?” อิฐวางของหลังรถเสร็จ ก็เปิดประตูนั่งประจำตำแหน่งคนขับ แล้วถามกูแบบระแวงนิดๆ
“ยิ่งกว่าครบ ไป กลับได้แล้ว หิว” ไม่นึกว่ามาตลาดจะเหนื่อยขนาดนี้....เฮ้อ
“เป็นไรอ่ะ หมดอายุเหรอ?” งง
“อะไรของมึง?”
“ป่าว ก็เห็นทำหน้าเพลียๆ เหมือนพี่ต้านจะหมดอายุ” ก็ยังงงอยู่ มันแช่งกูป่าววะ
“โห... คนแก่ไม่เข้าใจวัยรุ่นเลย ก็อารมณ์บูดไงพี่” มุขๆ
“อยากต่อวันหมดอายุให้กูป่าวล่ะ?” กูหันไปยักคิ้วให้มัน
“โห... ทำหน้าแบบนี้ ไม่รู้เลยเนอะว่าคิดอะไร” รู้ก็ดีละ กูคว้ามืออิฐมาหอม
“อิฐคิดดูดิ เกือบเดือนแล้ว โคตรนานเลย... พี่ต้านใจจะขาดตายอยู่แล้ว” สองอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอ บวกหนึ่งอาทิตย์ที่กูนอนโรงบาล บวกหนึ่งอาทิตย์ที่มาอยู่กับอิฐ แต่เพราะยังเกรงใจแม่มัน และกูก็ยุ่งๆ กับการช่วยน้าภัทรย้ายข้าวของ แถมอิฐมันเศร้าที่แม่ไปกาญฯ เลยยังไม่มีอารมณ์กับกูสักที
“พี่ต้านขาเจ็บอยู่” มันอ้าง
“ขาเจ็บแต่ คว- ไม่เจ็บ”
“เล่นงี้เลย”
“ไม่เล่น เอาจริง” พูดจบกูเลียแล้วก็แกล้งดูดนิ้วมัน เห็นอิฐย่นคอ ขนแขนสแตนอัพขึ้นมาเลยทันที
“ขับรถอยู่นะเนี่ย! อย่าดิ” มันพยายามดึงมือตัวเองกลับไป แต่พอดีกูจับแน่นอยู่
“อา กลับไป ทำให้กูหน่อยนะ...อิฐ” กูแกล้งพูดเสียงกระเส่า
“ทำแน่ ทำกับข้าวอ่ะ โอ้ย” กูดูดผิวตรงท้องแขนมัน.... จ้ำแดงโผล่ขึ้นตัดสีผิวทันที
“รอยที่กูทำหายหมดแล้วมั้งเนี่ย....” ก็ไม่ได้ทำไรกันมานานแล้วนี่หว่า โอ้ย กูทนไปได้ไงวะ
พอดีกับที่รถติดไฟแดง กูเลยดึงคอเสื้ออิฐลงมาดูตรงที่เคยมาร์คเอาไว้.... เฮ้ย หายแล้วจริงด้วย รอยนั้นทำโคตรประณีต หายไปซะแล้วแสรด
“เอ้ยย ทำไรอ่ะ!!” อิฐมันตกใจเอนตัวหลบตอนกูชะโงกหน้าฝังจมูกกับปากลงที่ต้นคอมัน
“พี่ต้านอย่า! บ้ารึไง อิฐจะขับรถ”
“ไฟแดงอยู่ จะขับชนท้ายคันอื่นเหรอ..?” กูจัดการดูดผิวเนื้อต่ำกว่าติ่งหูลงมาหน่อย เห็นชัดดี ได้ยินเสียงหอบหนักๆ ของที่รักกูดังอยู่ใกล้ๆ หูแบบนี้แล้วมันสยิวดีว่ะ
“พ...พี่ต้าน ไฟเขียวแล้ว” ปลายหางตากูเหลือบเห็นรถคันข้างๆ ค่อยๆ เคลื่อนตัวเลยจำต้องปล่อยอิฐไปก่อน
“ไว้ไปต่อกันที่บ้านนะ” กูเลียปากมันส่งท้าย แต่เจออิฐยกมือดันหัวกูกลับไปที่เดิมซะงั้น เหอะๆ
#
พอกลับถึงบ้าน อิฐมันไวว่ะ... รีบชิ่งลงจากรถไปก่อน กูแห้วแดรกเลย
“จะหนีไปไหน?” กูถามอิฐที่เดินถือของลิ่วเข้าไปในบ้าน
“หนีอะไร จะทำกับข้าวเนี่ย บ่นหิวไม่ใช่เหรอ?”
“หิวมึงโว้ย!” ขาหนอ... นึกถึงคนพิการแถวสะพานลอยขึ้นมาได้ไงวะกู เอ้ย นั่นมันขอทาน!
อิฐไม่สน เดินหนีเข้าครัวไปอีก กูก็กะเผลกตามมันไปติดๆ แต่ก็ช้ากว่าหลายขุมอยู่ดี เออ เอาเหอะ... ปล่อยไปก่อนก็ได้ อาทิตย์หน้ากูถอดเฝือก คราวนี้ล่ะ..... หนีไม่รอดแน่น้องอิฐ
“เฮ้ย ซื้อผักอะไรมาเนี่ยพี่ต้าน......” อิฐทำหน้าอึ้ง ตอนคุ้ยของออกมาเตรียมทำอาหาร
“ก็ดูเอาดิ” กูเดินมาเปิดตู้เย็นกินน้ำ แล้วมองด้วยหางตา
“นี่มัน......ไม่ใช่ที่ผมบอกนี่”
“ทำไมจะไม่ใช่” กูถามคนขายว่าผักอะไรที่เอาไว้ใส่ต้มยำปลากะพง ปูผัดผงกะหรี่ แล้วก็ปอเปี๊ยะสดสูตรฮ่องกงบ้าง ก็เนี่ยอ่ะ......เพียบ
“ที่ใช่ก็ใช่อยู่ แต่ทำไมมันมีอันนี้ด้วย พริกหยวก สะระแหน่ ชะพลู....xxx, yyy, zzz ......หง่ะ แล้วเห็ดหูหนู หายไปไหนอ่ะ?”
“ทำๆ ไปเหอะ” ได้ยินชื่อแปลกๆ แล้วปวดหัว
“งี้คงไม่ใช่สูตรฮ่องกงละพี่ ย้ายมาประเทศไทยบ้านเกิดละกัน”
“ฮ่องกงดิวะ อร่อย ...แบบไทยมันเหม็น กูไม่ชอบ” แบบของไทยใช้ผักสดว่ะ สมุนไพรกลิ่นฉุนน่ะกูแดกไม่ค่อยลง
“ซื้อผิดยังจะเรื่องมากอีก” อิฐว่า..
“ทำไปๆ” กูยิ้มเอาไม้เท้าตบก้นมัน เหอะๆ อยากแกล้งว่ะ
กว่าจะทำกับข้าว กินข้าวเสร็จก็สิบโมงเข้าไปละ คราวนี้.... อิฐมันขอให้กูไปนั่งง่อย ให้มันปั้นดิน โถ...จะสร้างสรรค์ไปไหนวะ ที่ค้างจากในรถยังไม่ได้ต่อเลย
“พี่ต้านนั่งตรงนี้ แล้วทำท่านี้นะ” มันพากูมาสวนหลังบ้าน แล้วจัดแจงลากเก้าอี้และสาธิตท่าที่กูต้องค้างให้มันดู คล้ายๆ กับคนยกมือกุมหัว ประมาณนั้น อิฐอธิบายอารมณ์ความรู้สึกของงานที่มันจะสื่อให้กูเข้าใจ แล้วมันก็ลงมือเตรียมอุปกรณ์
“แล้วหน้ากูอ่ะ ต้องทำยังไง?” กูถาม
“ก็นิ่งๆ แบบนี้แหล่ะ หล่อและ”
“หล่อแล้วทำไมไม่สนใจกูอ่ะ” เมินใส่กูหลายทีละน้องอิฐ
“สนใจจะแย่”
“คุณหลอกดาววว”
“ฮะๆๆ ปั้นเสร็จเมื่อไหร่ เดี๋ยวช่วย” มันพยักหน้าแล้วใช้สายตาชี้ไปที่กึ่งกลางลำตัวกู เหอะๆ กูหัวเราะขึ้นจมูก.... ไอ้นี่มันยั่วเก่งมาก เจอสายตาแบบนั้นเข้าไปกูก็พร้อมจะละลายได้แล้ว.....
อิฐมันเตรียมไม้มาขึ้นโครง ตอกตะปูโป้กๆ แต่งานใช้แรงแบบนี้ ต้องกูเท่านั้น...
กูช่วยมันทำ ส่วนอิฐก็ดัดโครงลวดในส่วนที่ต้องต่อเป็นท่อนแขน
พอได้ฐานเสร็จแล้วมันก็เอาดินเหนียวขยำๆ และค่อยๆ เทน้ำเติมใส่ให้ชุ่มจนดินเริ่มจะหยุ่นๆ ก็ควักมาโปกที่โครงไม้จนเต็มพื้นที่
จริงๆ กูก็เคยเรียนประติฯ แต่ไม่ได้ลงดีเทลเยอะขนาดนี้... เวลาเห็นคนน่ารักทำงานศิลปะมันสดชื่นโคตรๆ เลยว่ะ บรรยากาศรอบตัวสงบ ผ่อนคลายดี รวมๆ แล้วมันทำให้กูมีความสุข
เหอะๆ คิดไม่ผิดจริงๆ ที่กูไปแย่งมันออกมาจากไอ้พวกนั้นได้
“อิฐ ในบรรดาคนที่มึงเคยคบ มึงว่าใครหล่อสุดวะ?” กูต้องเป็นที่หนึ่ง
“อืม.....จริงๆ ผมชอบคนหน้าประมาณพี่แชมป์นะ” ห่ะ.......ช้อคว่ะ แล้วกูล่ะ!!? หาเรื่องใส่ตัวไหมนี่กู
“อย่าทำหน้างั้นดิ่ พี่ต้านหล่อสุดอ่ะ เชื่อป่ะ แต่หน้าตาไม่ใช่สเปคผม”
“..................” เพิ่มความช้อคเข้าไปอีกสิกรู
“มึงชอบคนหน้าจืดๆ แบบนั้นเหรอ” กูอยากตาย
“ไม่จืดสักหน่อย ก็หล่อดี”
“แล้วกูอ่ะ?”
“ก็หล่อดี” รู้สึกว่าคำตอบของมันทำให้กูอยู่ระดับเดียวกับไอ้แชมป์....
“พี่แชมป์ตาหวาน แต่พี่ต้านตาดุกับหื่นมากไปหน่อย” ชมกูอีกกก
“กูหื่นเพราะมึงเลย......น้องอิฐ!”
“พี่ต้านนั่งนิ่งๆ ดิ อย่าขยับ” เออ โว้ย
“แต่พี่ต้านเจ๋งสุดอยู่แล้ว ดูมีพาวเวอร์ดี” หล่อเลือกได้นะมึง
“แล้วผมอ่ะ สเปคพี่ป่ะ?” อิฐถามกลับ
“บอกไม่ถูกว่ะ.....กูไม่มีสเปคของผู้ชาย แต่กูชอบมึงเชี้ยๆ ไม่รู้ทำไม” โคตรเครียดเลยตอนนั้น... แทบรับตัวเองไม่ได้ เพราะอยู่ๆ กูก็ชอบมันเฉยเลย
“ฮะๆๆ ก็ผมทำให้พี่ชอบนี่”
“มึงมันร้ายกาจ” โคตรจะเนียนเลย.... (หาอ่านเอาในตอนพิเศษ เหอะๆ)
“แหะๆ ที่จริงยังไม่ค่อยอยากเชื่ออ่ะ ว่าผมจะทำให้พี่ชอบได้... อุตส่าห์พยายามปล่อยมุขอยู่ตั้งนาน พี่ไม่เห็นสนใจเลย”
“ก็กูไม่ใช่เกย์”
“อืม......ก็ว่างั้น ผมเลยรู้สึกผิดมาตลอดนี่ไง” ตอนนี้อิฐมันเริ่มใช้อุปกรณ์ค่อยๆ เกลี่ยดินออก พอให้เห็นเค้าโครงของหน้ากูแล้ว.....
“หายรู้สึกผิดซะ มึงทำให้กูรักแล้ว มึงต้องรับผิดชอบ” อิฐมันเงยหน้ามายิ้มให้กูหน่อยนึง เหอะๆ พูดไปได้นะกรู...
"งั้นเดี๋ยวผมให้แม่ไปขอพี่ต้านนะ" มันยังต่อได้เว้ย
H
up ก่อนไปธุระ
ชิวบ้าง step นี้ :impress2:
-
:impress2:
-
ชิวบ้างก็ดี
ปัญหาเยอะเกินเรื่องนี้ :laugh:
-
บรรยากาศตอนนี้อบอุ่น น่ารักมากๆ :impress2:
ถึงจะฮาฉากพี่ต้านเดินตลาด :jul3: กะตอนหื่นในรถก็เหอะ
-
:pigha2: โอ๊ยยย..ฮาพี่ต้านเดินตลาดมาก
แถมอยู่ดีไม่ว่าดี อยากรู้ระดับความหล่อของตัวเอง เจอคำตอบน้องเข้าไป ช๊อคไปเลย โสน้าหน้า :m20:
-
บรรยากาศเหมือนคู่สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันประมาณนั้นเลย :o8:
ชิวค่ะ ไรท์เตอร์
:oni1:
-
บร่ะ!!!
นึกถึงคำพูดที่ว่า "ยามศึกเรารบ ยามสงบเรารัก" กร๊ากกกก
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดอ่ะนะ...
ดีแล้วที่อิฐเลือกจะบอกความจริงกะต้าน...
เรื่องครอบครัว กับความรัก บางทีมันก็บอกไม่ได้ ว่าอะไรสำคัญกว่า.... :เฮ้อ:
สู้ๆ หวังว่าคงจะไม่ต้องเจ็บปวดอีกเเล้ว... :กอด1:
รู้สึกเหมือนว่าทั้งคู่ ผ่านอะไรที่มัน บอบช้ำ จิตใจมามากมายเหลือเกิน....T_____T
แม่ยกเศร้า 555
-
:z2:ชิวๆๆๆๆๆๆ เพื่อรอรับเรื่องร้ายหรือเปล่าา
น้องอิฐพูดตรงๆทำร้ายจิตใจพี่ต้าน o13
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย น่ารักเวอร์ๆๆๆอ่ะ
น้องอิฐรับผิดชอบต้านมันด้วยนะ ฮ่าๆๆๆ
-
น่าร้ากกกกอ่ะ ตอนนี้ :o8:
-
น่ารักดี มีเบรคบ้าง งานเข้าตลอด
นายต้านก้อปรึกษาพี่เนตรซิครับ
-
เออ ชิวบ้าง ไรบ้าง คนอ่านหัวใจจะวายหลายรอบแล้ว
-
เรื่องนี้เปรียบเหมือนอารมณ์คนท้อง
ขึ้นๆลงๆตลอด
ช่วงคลื่นลมสงบน้อยมาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ คุ้มกะที่พยายามอดทนไม่มาอ่านจริงๆ(เพราะมีสอบ) ชื่นนนนนนนนนนนนน ใจ เหอๆ
ขอบใจน้าไรท์เตอร์ :กอด1:
:z2: รอตอนต่อไป
-
ตอนนี้น่ารักจัง กระหนุงกระหนิง :-[
แต่ต้านต้องฝึกเดินตลาดบ่อยๆนะ จะได้ชิน :pigha2:
-
หวานในแบบพี่ต้านและน้องอิฐค่ะ ชอบจัง อยากให้มีอีก อย่าพึ่งมาม่านะคะ สงสารอิฐ
แอบกลัวน้องอิฐทนเห็นพี่ต้านลำบากไม่ไหว แล้วจะถอดใจ
ว่าแต่พี่ต้านจะไม่ลองไปคุยกับพ่อดูก่อนเหรอค่ะ เรื่องอาจจะไม่แย่อย่างที่คิดก็ได้
ยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้พี่ต้าน น้องอิฐ รวมถึงคนเขียนด้วยนะคะ :pig4:
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนอ่ะ
อยู่กันสองคนในบ้านหนึ่งหลัง หวานแบบนี้ตลอดไปเลยเถ๊อะ :กอด1:
คนอ่านกลัวพ่อเฮียต้านอ่ะไรเตอร์ เค้ากลัวน้องอิฐกะเฮียต้านต้องแยกจากกัน :o12:
-
ชอบตอนนี้จัง
รู้สึก สบายๆ แบบฮาๆ
กดบวกให้แรงๆ
:jul3:
-
หวาน หวาน เขิล เขิล
รอ รอ
รอต้านถอด(เฝือก)
55555+
-
พี่ต้านน่าร๊ากกก !
-
:z10:
-
83
#
“น้องอิฐจ๋า พี่ต้านเมื่อย...” กูนั่งแช่มาสามชั่วโมง ใกล้จะประสาทแดรกตายห้าอยู่แล้ว พอขยับนิดขยับหน่อย ก็เจออิฐดุอีก
“พี่ต้าน บอกว่าอย่าขยับไง อย่าๆๆ” มันกำลังตั้งใจขูดดินตรงแขนกูอยู่ ขอเน้นย้ำว่า เส้นเลือดตรงแขนกูเป็นจุดขายของผลงานชิ้นนี้
เออ....ตั้งแต่เกิดมากูไม่เคยพิศวาสเส้นเลือดตัวเองเลย แต่อิฐมันชอบว่ะ!
“เฮ้ย กูเมื่อย ได้ยินไหม เหน็บกินจนถึงกบาลแล้ว ปวดฉี่ด้วย ใกล้จะแตกแล้วเว้ย”
“ทนหน่อยดี้ อีกแป้บเดียว”
“มึงพูดแบบนี้มาตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วละอิฐ” จะทนไม่ไหวอยู่แล้วโว่ย
“บ่นมากเดี๋ยวเสร็จแล้วไม่ช่วยนะ” กริบทันทีเลยกู
“ขอเมนคอร์สเลยนะ”
“ได้เท่าที่ได้แหล่ะ” อิฐตอบนิ่งๆ ดูมันจะมีสมาธิกับงานมาก... กูเห็นท่าทางของตัวเองผ่านรูปปั้นแล้วอึ้ง ทึ่ง... เสียววในความเก่งของที่รักกูว่ะ
ทั้งที่กูยุกยิกทำหน้าเชี้ยๆ ตลอด แต่มันสามารถทำให้หน้ากูเฉยและเย็นชามากบนรูปปั้นได้
“คิดออกยังว่าจะปั้นทั้งตัวกูท่าไหน?” ถ้าคิดไม่ออกเดี๋ยวกูจะช่วยครีเอท
“ออกละ.... นู้ดอ่ะ” อิฐตอบหน้าตาเฉย
“ห่ะ....” กูอึ้งไปแป้บ แล้วระเบิดหัวเราะเสียงดัง
“ขำไร นิ่งๆๆ ดี้”
“ฮ่ะๆๆ เอาจริงดิ ถ้านู้ดกูเพิ่มค่าตัวนะเว้ย....”
“คิดทะลึ่งอีกล่ะสิ” ดูมันจะเข็ดกับคราวที่แล้วอยู่ เหอะๆ ก็เล่นเดินไม่ได้ไปเกือบวันนึงเลยนี่หว่า
“คิดว่ามันเป็นงานศิลปะหน่อยดิพี่ต้าน ช่วยชาติหน่อยนะ ผมนึกถึงรูปปั้นเดวิด ผสมพระแม่มารีอะไรทำนองนี้อ่ะ งานสมัยเรเนอซองส์มัน real ดี”
“โชว์ข้างหน้าตลอดเลยป่ะวะ?” ตื่นเต้นนะนี่
“ไม่ใช่อย่างง้าน โชว์แค่หลังอ่ะ” อิฐส่ายหัวหน่ายๆ
“ข้างหน้าดิวะ ของกูเจ๋งนะเว้ย มึงท้าพิสูจน์มาแล้วนี่” ฮ่าๆ โคตรทะลึ่งเลยกู
“ชิ หลงตัวเอง ผมจะปั้นท่านั่งกอดเข่าอ่ะ” โห เซ็งเลย แล้วจะเห็นหน้ากูมั้ยเนี่ย
“พรีเซนต์หลัง กับกล้ามเนื้อตรงเอว แขน ขา .....ไม่ใช่ตรงกลาง.....” มันลากเสียงยาวๆ “แล้วที่บอกว่านู้ดอ่ะ อาจารย์สั่งมา ไม่ใช่ผมคิดเอง ชิ”
“เออ ใครจะอยากโชว์ข้างหน้าจริงล่ะวะ งี้คนอื่นก็เห็นของกูหมดดิ ตรงนั้นของกูมีไว้ให้เมียเห็นคนเดียว..” รักษาให้อิฐใช้สุดชีวิต อิอิ
#
“อิฐ เร็วดิวะ ปวดฉี่” กูเห็นมันยืดยาดมานานละ สงสัยไม่อยากให้เสร็จเร็ว เหอะ ยังไงก็ไม่รอดหรอก อย่าพยายามเลย
“อ่ะๆๆ พอก็ได้ ไว้ทำต่อวันหลัง” หลุดจากนรกสักทีกู เข้าใจแล้วว่าทำไมคนปกติถึงไม่อยากเป็นแบบให้ไอ้พวก Artist ทั้งหลาย คำตอบก็คือ เพราะมันโคตรจะเรื่องมากกันนี่เอง เหอะๆ
“ไหนดูดิ๊....” กูยันไม้เท้าขยับไปดูใกล้ๆ โห... แม่ง เน้นแขนสุดๆ มันเป็นรูปปั้นแบบโอเวอร์สเกล คือใหญ่กว่าตัวจริง อิฐเลือกปั้นแค่ส่วนหัวขึ้นไป และเส้นเลือดตรงแขนกูมันค่อนข้างเรียงกันเป็นระเบียบเลยทำให้ปั้นขึ้นมาแล้วดูมีชีวิตมากขึ้น
“เก่งเหมือนกันนี่หว่า” กูยกมือยีหัวมัน...ให้กำลังใจ
อิฐยิ้มมุมปาก ยักคิ้ว “ไหนว่าปวดฉี่ ไม่รีบไปเหรอ?”
กูฉี่เสร็จออกมาก็เห็นอิฐกำลังเก็บข้าวของมาไว้ในบ้าน
กูไปช่วยมันหิ้วกระป๋องเครื่องมือ
อิฐเดินมาเขย่าชายเสื้อ “วิจารย์งานหน่อย”
กูหันไปพิจารณา ลูบคางตัวเองแบบขงเบ๊ง “หล่อสาดเลยว่ะ”
“เพราะปิดหน้าอยู่ไงถึงหล่อ ฮะๆๆ” อ่าว ไมทำร้ายจิตใจกันแบบนี้
“กูว่าผมยังแข็งๆ ไปหน่อย มึงลากเส้นมั่วอ่ะ เหมือนคนขี้เกียจ”
“...................” อิฐมันอึ้ง พอกูเอาจริง
“อืม....ครับ งั้นเดี๋ยวครั้งหน้าแก้ตัวใหม่ ตอนนี้เหนื่อยแล้ว” กูล็อคคออิฐไว้ก่อนมันจะเดินไป
“สัญญาอะไรไว้ ทำด้วย” กูพูดชิดขมับของมัน เสร็จแล้วกดปากหนักๆ ลงไปทีนึง
“สมองมันล้าๆ อ่ะ ขอพักก่อนได้ป่าว..... หิวด้วย พี่ต้านทำกับข้าวให้กินหน่อยดิ” เป็นชุดๆ
“ครัวระเบิดแน่มึง” กูทำกับข้าวไม่เป็น...
“ฮะๆๆ ล้อเล่น..... พักแป้บจริงๆ ปวดตาอ่ะ” กูปล่อยอิฐ มันเลยลากกูมาที่โซฟา ให้กูนั่งแล้วมันก็ไถลลงมานอนตักกู เออ.....เยี่ยม
#
เวลาผ่านไปเป็นนาน กูถอนหายใจยาวเลย ก็อิฐแม่งชิงหลับไปซะดื้อๆ จะปลุกหรือจะแกล้งก็สงสาร
เล่นเอาตัวรอดกันแบบนี้กูก็เซ็งดิ... รอจนมันตื่นก็หิวกระเพาะคราก อิฐมันงัวเงียลุกไปล้างหน้าทำกับข้าว พอกินข้าวกันเสร็จ อิฐก็นั่งจูนสายกีต้าร์เฉย
กูงง.... เหมือนโดนหลอกปล่อยให้รอ แล้วทำลืมไม่สนใจ
“ไม่ได้ร้องเพลงกันนานแล้วเนอะพี่ต้าน อยากฟังป่าวอ่ะ?”
“.....ตอนนี้ไม่อยากว่ะ มึงแกล้งลืมอะไรรึเปล่าน้องอิฐ?”
มันทำเป็นเลิกคิ้ว งง “ไม่หรอกน่า ผมไม่เบี้ยวพี่อยู่แล้ว”
“ไม่เบี้ยวก็มานี่” กูใช้สายตา ดึงตัวมันให้มานั่งใกล้ๆ เหอะ ขี้เกียจลุกเองว่ะ เดี้ยงรับประทานอยู่
“ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณนายแบบของผมก่อน” พออิฐมานั่งข้างกูแล้ว มันก็หันมาจับหัวกู ชะโงกหน้ามาจูบกลางกะหม่อมไปที
“แต๊งกิ้ววว”
“มากกว่านี้สักทีดิวะ” กูดึงเอวมันเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม
“เฮ้ย ไมผอมจัง?” ไม่ได้กอดนานเจอแต่กระดูก เนื้อหายไปไหนหมด
“พี่ต้านก็ผอมลงเหมือนกันแหล่ะ” อิฐมันยกมือจับๆ ลูบๆ ตรงหน้าท้องกู... เหอะๆ เข้าใจเลือกสถานที่
“ก็เดือนที่แล้วกูเศร้าเพราะเมียไม่สนใจ แม่งแดกเหี้ยไรไม่ลงสักอย่าง... ต้องอัดบุหรี่แทนข้าวเลยรู้ป่ะ”
“พี่ต้านก็อย่างนี้ทุกที” อิฐกดหัวกูลงบนแผ่นอกแห้งๆ ของมัน....
“ขอโทษ ทีหลังไม่ทำให้เศร้าแล้ว” มึงกับกูก็ไม่ต่างกันหรอก
กูกอดมันทั้งตัวแล้วสอดมือไปลูบแผ่นหลังช้าๆ
“กินข้าวเยอะๆ นะ ไม่อยากกอดโครงกระดูกว่ะ”
“อืม...ครับ”
กูเจอมือนิ่มๆ เลื้อยเข้ามาบ้าง... อิฐดึงชายเสื้อยืดกูขึ้นแล้วถอดออกทางหัว
“ยังช้ำอยู่เลยนะเนี่ย” เหอะๆ ที่กูโดนซัดมาอ่ะ ยังม่วงๆ เขียวๆ เหลืองๆ อยู่ทั้งตัว แต่มันก็จางลงเยอะแล้ว
“ช้ำได้ก็หายได้ ...ทำเร็ว” มันจ้องตากูสักพักจากนั้น
อิฐก็ค่อยๆ เล้าโลมด้วยการจูบปากกับใช้มือคลึงหัวนมกู มันทำอย่างนั้นอยู่สักพักก็เปลี่ยนมาไซร้คอ กับขบติ่งหูกูเบาๆ ท่าทางมันดูเงอะงะไงบอกไม่ถูก แต่แค่นี้ก็พอทำให้กูมีอารมณ์ได้แล้ว
“ทำไงต่อดี นึกไม่ออก” ทำมาขนาดนี้แล้วยังจะถาม
“อมนี่ดิ” กูใช้สายตาชี้บอกทาร์เก็ต
อิฐเลยย้ายมวล ปีนลงมานั่งคุกเข่าตรงหว่างขากู มันดึงกางเกงลง แล้วลูบๆ ของกูผ่านปราการสุดท้าย....
“ทำเลยดิอิฐ” รอไรว้ะ...
พอกูว่างั้น มันเลยควักของกูออกมาจาก กกน.... เห็นอิฐมันกลืนน้ำลายเอื๊อก แล้วเงยหน้ามามองกูหน่อยนึง
“กูผอมลง แต่ของกูเท่าเดิม ใช่มะ?” กูยักคิ้วแกล้งพูดยั่วมัน อิฐยิ้มแห้งๆ ก่อนค่อยๆ แลบลิ้นเลียส่วนปลายกูไปมา มือก็จับถุงข้างล่างคลึงเบาๆ ให้รับกับจังหวะปากมันที่โม๊คของกูอยู่
“อะ..ซ ลึกๆ เลยอิฐ อา...” กูจับหัวมันกดแล้วซอยถี่เข้าไปข้างในจนรู้สึกเสียวเกร็งไปทั้งตัว
“จะเสร็จแล้ว....อา เดี๋ยวอิฐ ออกมาก่อน” กูไม่อยากแตกในปากเว้ย....
แต่อิฐแม่งไม่ยอมถอยว่ะ.... มันตั้งหน้าตั้งตารูดของกูเร็วขึ้นจนกูกลั้นต่อไปไม่ไหว เป็นจังหวะเดียวกับที่กูจะดึงออกมาแต่น้ำแตกพอดี มันเลยพุ่งทะลักฉีดปรี๊ด เลอะใส่หน้าใส่หัวอิฐไปเต็มๆ
“......อะ” อิฐนั่งงงสักแป้บ แล้วมันก็ค่อยเอานิ้วปาดคราบที่เปื้อนหางตาออกมา
“โทดทีว่ะ กลั้นไม่ทัน” เอ็กซ์เลยไงที่รักกู
“ไม่เป็นไร” มันยกนิ้วที่มีน้ำกูติดอยู่มาเลียซะงั้น..... เอ่อ ไม่รู้ว่าตั้งใจหรืออะไรก็ช่างเหอะ แต่กูตื่นอีกรอบละ เห็นภาพแบบนี้ทีไร... heat ขึ้น แทบไม่ไหวทุกทีเลยกู
กูดึงแขนอิฐขึ้นมาจนตัวมันพิงแนบกับอก แล้วค่อยยกมือขึ้นมาเกลี่ยน้ำตัวเองที่เลอะอยู่บนหน้ามันออกมา
“กินไหม?” กูเอานิ้วไปแตะที่ปากอิฐ มันดูดน้ำที่ติดอยู่ออกไปเกลี้ยงทันที
“อร่อยป่ะ?” กูถามยิ้มๆ อิฐมันพยักหน้าแล้วปีนมานั่งคร่อมตักกู
กูจูบปากมัน แล้วใช้ลิ้นช่วยขจัดคราบความหื่นของกูออกจากใบหน้า
“เดี๋ยวทำให้นะ” อิฐมันว่างั้น แล้วถอดกางเกงตัวเองออกจนท่อนล่างเปลือยเปล่า กูใจสั่นกึก ตอนมันคว้านิ้วกูไปดูดจนน้ำลายชุ่ม
“อืม......ทำไมวันนี้น่ารักจัง” กูล่ะแทบบ้าตอนมันจับมือกูล้วงผ่านซอกขาลงไปที่ประตูหลังตัวเอง... ส่วนข้างหน้าของมันก็ขยับขึ้นลงเสียดสีกับท้องแข็งๆ ของกู จนน้ำหล่อลื่นมันไหลออกมาละเลงท้องกูเต็มไปหมด
“อะ อ๊ะ!” ขาอิฐเริ่มสั่น ตอนกูแทงนิ้วเข้าไปในถ้ำ กูงับหัวนมที่ตั้งขึ้นของมันผ่านเสื้อยืดขณะชักนิ้วเข้าออกช้าๆ
โห....ไม่ได้ทำนานแม่งแน่นสาด.... อิฐมันก็ขยันตอดนิ้วกูเหลือเกิน ไม่มีหล่อลื่นแล้วจะไหวมั้ยวะเนี่ย....
“ตื่นเต้นรึไง... อย่ารัดแน่นดิ นิ้วจะขาด” กูแกล้งพูด ก็มันเล่นเกร็งซะ... กูเข้าไม่ได้หรอกแบบนี้
“อะ อืออ...มันเจ็บ” อิฐกอดคอกูแน่น แต่สะโพกขยับ..... เอ็กซ์แตกเชียวเว้ย
“มา นอนลง เดี๋ยววอร์มให้” กูดันอิฐนอนราบกับโซฟา แล้วดึงสะโพกลอยขึ้น
“วิวดีสุดๆ” แกล้งพูดตอนกูดันขาสองข้างมันชี้ขึ้นกลางอากาศ
“บ...บ้า อย่าจ้องดิ” อิฐมันอายว่ะ....เฮ้ย อายเป็นด้วยเหรอ หน้าแดงเชรี้ย
กูหัวเราะในลำคอแล้วทำการ...ทะลวงลิ้นตรงประตูหลังมัน
“อ๊ะ...อา...” อิฐมันดิ้นพลาดเลยว่ะ... เฮ้ย ใจเย็น กูเปลี่ยนจากลิ้นเป็นสอดนิ้วควานหมุนเป็นวง อิฐครางลั่นเลย ตอนเจอจุดเสียว กูจับขามันไว้ไม่ให้หุบเข้าแล้วครอบปากลงท่อนลำของมัน.... เจอกระตุ้นสองทางแม่งแตกดิวะ
กูเก่งขนาดนั้น... ใช้ปากให้ไม่เท่าไหร่เลย ทำไมเสร็จเร็วกว่าปกติ
น้ำอิฐออกมาเยอะโคตร สงสัยมันไม่ค่อยได้ช่วยตัวเอง กูกลืนน้ำมันลงคอเสร็จ ก็เพิ่มนิ้วข้างหลังให้อีก คราวนี้แรงบีบรัดน้อยลง จนสามารถสอดใส่ได้สามนิ้ว
“เอากันท่าไหนดีวะอิฐ กูติดเฝือกว่ะ” นึกสภาพกูจะงอขาไม่ได้ข้างนึง เบสิคก็ลำบากโคตร ลงน้ำหนักไม่ได้
“เดี๋ยวอิฐอยู่ข้างบนให้” โห้.... โชคดี มันออนท้อปให้ว่ะ
แต่กว่ากูจะดันท่อนลำของตัวเองเข้าตัวมันได้ก็เล่นเอาเหงื่อแตกไปหลายปี๊บ... เข้ายากมาก หล่อลื่นก็ไม่มี.... และกูไม่อยากใช้อย่างอื่นมั่วๆ ตรงข้างหลังเมียกู เดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมาละแย่เลย
สิ้นสุดการรอคอยสักที วันนี้อิฐมันน่ารักสุดยอดเลยว่ะ ที่บอกว่าจะดูแลอย่างดี ไม่ใช่แค่ลมปากจริงๆ หึหึ
H
ได้เท่านี้ล่ะ เอน ซี
จริงๆ อยากวิจารณ์รูปปั้นเดวิด แต่ไม่ดีกว่า o18
วันนี้ดูหนังอาร์ท ที่เกี่ยวกะเซ็กซ์ละโคตรงงเลย [investigating sex' :z3: out of imagine.
-
น่าร้ากกกก จังเลย น้องอิฐ :-[ :-[
-
:z13:
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์อย่างสมำเสมอจ๊ะ
คงยังไม่มีม่ามามาเร็วๆๆนี่หรอกนะ
อยากให่หวานๆๆกันนานๆๆอ่ะ
-
น้องอิฐน่ารักที่สุด เขิลๆแทนพี่ต้าน มันเหมืนๆกับยังค้างอยู่นะไรท์เตอร์ แกล้งกันอีกแล้ว หง่า
จัดไปให้หนักๆเลย สมกับที่ให้รอคอยฉากนี้มานาน 555555555+ :pighaun: :z1: :pigha2:
-
โอ้ยยยยยยยย
ชอบตอนแบบนี้จัง อ่านแล้วมันรู้สึก หื่นๆ
ชิวๆ เรื่อยๆ สบายๆ แบบไม่ต้องคิดไรมากมาย
อ่านแล้วก็ไม่ปวดจิตดีด้วย :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้หื่นเอ๊ย :L1:
-
นายต้านขนาดติดเฝือก
ความพยายามเป็นเลิศ :laugh:
-
อ๊ายยยยยยย พี่ต้านจอมหื่นเอ๊ยยย ขาเดี้ยงไม่ใช่อุปสรรค! สิ้นสุดการรอคอยซักทีนะพี่ต้าน :m14:
ถนอมน้องอิฐหน่อยน๊า :z10:
-
คุ้มมากเลยอ่ะต้าน.... เจอน้องอิฐบริการแบบถึงใจขนาดไหน
โอ้ยยยย อ่านไปก็รู้สึกมีความสุขแทนต้านจริงๆๆให้ตายซิ
+1 ให้กับตอนนี้ฮะ ชอบอ่ะ อ่านแล้วไม่ดราม่าดี ^ ^b
-
น้องอิฐ น่ารักอ้ะ เนอะพี่ต้านเนอะ
>//////<
เขินแทน กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
-
จนได้เนอะต้าน ขาเดี้ยงไม่เป็นอุปสรรคต่อความหื่น 555
-
สัญญาว่าจะช่วยก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุดซิเนอะ
รักกัน รักกัน
:กอด1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
น้องอิฐอ่ะ ทำแบบนี้พวกพี่ๆ ก็เลือดหมดตัวตายกันแย่สิคร๊า
เกิดมาเพิ่งเคยนึกอิจฉาคน คนแรกเลย เฮียต้านนี่แหละ แม่งมีเมียน่ารักได้อีก
เป็นเค้าแม่งจับไว้ดูคนเดียวอ่ะ :z1:
-
น้องอิฐ :haun4: :haun4:
ไอ่พี่ต้าน โชคดีสุดๆที่มีเมียเป็นน้องอิฐ
-
:impress2:น่ารักทั้งคู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่อิฐหื่นเว่ออออออออออออออ ติดเฝือกยังจะทำ o13
-
น้องอิฐบริการดีแบบนี้พี่ต้านคงจะประทับใจสุดๆ :m25:
ถึงพี่ต้านจะใส่เฝือกก็ไม่เป็นอุปสรรคอะไรเลย ><
+ให้กับความน่ารักของน้องอิฐ :-[
-
ตามทันล้ว
สนุกมากเลยค่ะไรเตอร์
เป็นกำลงัใจให้นะค่ะ :L2:
-
:m25: :m25: พี่ต้านหื่นนตลอดอ่ะ
อิฐน่ารักสุดๆเลย
-
พี่ต้านหื่นอ่า.............
น่ารัก น่าก น้องอิฐน่าร้าก ก กก กก ก ก
-
ขนาดยังใส่เฝือกอยู่นะนั้น
ยังไม่เว้น...
:jul3:
-
คิดถึงน้องอิฐกะเฮียต้านอีกแล้ววววววววววววววววววววววววววววว :z2:
-
84
#
หลังจากเสร็จไปหนึ่งยกที่โซฟา กูก็ลากสังขารมาทำกับอิฐต่อที่ห้องนอน... กูแม่งแทบไม่ต้องทำอะไรเลย เด้งเอวสวนจังหวะของอิฐอย่างเดียว...
“แฮ่ก... พอยังอ่ะ เหนื่อยแล้ว” อิฐหอบหมดแรง นอนทับตัวกูหลังจากทำให้กูและตัวมันเองน้ำแตกได้อีกรอบ
“ยังไม่พอ..” กูกดสะโพกมันแล้วขยับท่อนล่างที่ยังค้างอยู่ข้างในเบาๆ
“อือ...อ” อิฐครางสั่นๆ ก่อนยกตัวเองออกจากตัวกูซะงั้น..... อ้าว ค้างอีกแล้วสิกู
“พอดีกว่าเนอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ต้านต้องไปถอดเฝือกแต่เช้า” อ่อ... จะเดินได้เหมือนคนปกติแล้วนี่หว่ากู
“อืม.. แต่กูยังไม่อยากพอเลย... อิฐ...” กูดึงแขนมันให้นอนลงอีกที พอหน้าเราอยู่ในระดับเดียวกัน อิฐมันชิงหอมแก้มกูก่อน แล้วมันก็นอนเอามือกอดแขนกูซบซะงั้น...
กำ...อะไรวะเนี่ย... อย่าเอาความน่ารักมาสับขาหลอกกูนะเว้ย
“พี่ต้านครับ”
“หืม?” กูนอนลูบแขนมัน... เหอะ พอแล้วก็ได้วะ อิฐมันไม่อยากทำแล้ว
“อยากไปวาดรูปอีกอ่ะ”
“ที่ไหน?”
“วัด” เข้าทางสงบแล้วเหรอเมียกู...
“อยากเห็นพี่ต้านลงสีน้ำ” ทำไมโบ้ยมาที่กูได้วะ... งง
“กูขี้เกียจ” กูไม่ได้ติ๊สเหมือนมันนะเว้ย ไปที่ไหนก็ต้องสเกต วาดรูปทุกที ถึงบางครั้งกูจะทำบ้าง แต่แค่ในเวลาที่ไม่สบายใจเท่านั้นว่ะ
“อยากเห็นอ่ะ ลงสีให้ดูหน่อยนะ” อิฐเงยหน้ามาทำตาปิ๊งๆ อย่าทำแบบนี้นะเว้ย มายแคท เดี๋ยวก็จับแมวกินอีกรอบแมร่งเลยหนิ
“นะๆๆ ที่รัก เค้าอยากเห็น น้าพี่ต้านนะ” พูดเฉยๆ ไม่พอ ยังจะเอาหน้ามาไถนมกูอีก.... จงใจว่ะ พูดจริงนะเนี่ย
“อย่ามายั่วดิอิฐ... เดี๋ยวจับเย- อีกรอบหรอก” ถ้าของกูตื่นแล้วมันไม่รับผิดชอบนะ กูจะเคืองให้ถึงปีหน้าเลย
“ทำหน้างี้อีกแล้ว... อดทนมั่งดิ่”
“อิฐก็รู้ พี่ต้านทนไม่ไหว” กูดึงหน้ามันมาพรมจูบเบาๆ ไปทั่ว ระหว่างที่กูไม่อยู่ มันต้องแอบหนีไปทำทรีทเม้นท์ พอกโคลนบนหน้ามาแน่ๆ แม่งเนียนเว่อร์เกินผู้ชายไปป่าววะ
“ไปทำอะไรกับหน้ามารึเปล่าอิฐ?” สงสัยสราด ไม่ใช่แค่หน้าล่ะว่ะ ทั้งตัวมันเลย... สปามาชัวร์แบบนี้
“หา..... หน้าอิฐเป็นไรเหรอ?” มันขมวดคิ้วยุ่งๆ
“มึงน่ารักว่ะ...” น่ารักจนกูไปไม่เป็น
“พี่ต้านก็น่ารัก” มันคลายหัวคิ้วแล้วยิ้มนิดๆ
“มึงหน้าใสเกินว่ะ สงสัยเพราะเอาน้ำกูทาเมื่อกี้ชัวร์เลย เหอะๆ” ทำไมกูทะลึ่งเชี้ยๆ ได้ตลอดเลยวะเนี่ย แต่ความเอ็กซ์ของมันกูให้เอบวกๆๆๆ อิอิ
“อ่อ...มันเป็น emulsion ไงพี่ ของเหลวสองชนิดผสมกัน หน้าเลยใส” พูดงี้กูคิดลึกนะเว้ย... แต่จะบอกอะไรให้ อิฐมันก็ทะลึ่งไม่แพ้กูหรอก ไม่งั้นจะอยู่กับกูได้ไง หึหึ
“อาบน้ำกันไหมพี่ เหนียวก้นอ่ะ” คงไม่ต้องบอกว่าเพราะอะไร....
#
อาบน้ำเสร็จก็ยังไม่นอนกันหรอกว่ะ... กูเปิดเมล์เช็คงานก่อน... ไอ้กล้ามันจะส่งงานมาให้กูดูความคืบหน้าตลอด แต่กูก็ไม่ได้ทำเพราะมันต้องไปคุยไปโค-งานกับคนอื่นเยอะ มันเลยต้องทำหน้าที่แทนกูไปก่อน
“พี่ต้าน ศิลปะยุค baroque เป็นยังไงอ่ะ?” อิฐมีเทสพรุ่งนี้ นี่มันก็อ่านหนังสือสอบอยู่
“กูบอกได้แต่ทางสถาปัตย์นะ”
“บอกที”
“การใช้รูปทรงไม่สม่ำเสมอ บิดเบือนธรรมชาติ พิกลพิการ...ถ้านึกไม่ออกก็นึกถึงแวร์ซายด์ ในฝรั่งเศส”
“แวร์ซายด์มันพิการยังไง?” อิฐทำหน้างง
“บาโรคยุคหลังมันประยุกต์ศิลปะแบบโรมันเข้ามาใช้ ตัวสถาปัตย์เลยช่วยเพิ่มความยิ่งใหญ่ให้กษัตริย์ได้ ถ้าจำไม่ผิดคงเป็นพระเจ้าหลุยส์ที่ 14” อิฐทำหน้าอึ้งๆ ที่กูตอบได้ อ่าว กูไม่ได้โง่หนิ...เหอะๆ
“เก่งโคตร จำได้ด้วย?” อิฐชม
“ก็กูฉลาดของกูอ่ะ” ฮ่าๆๆ
“พี่ต้านทำไร?” มันเอาคางมาเกยแขนกูก้มดูโน๊ตบุ๊คที่วางอยู่บนตัก
“เชคงาน” กูก้มลงหอมผมมัน... ชื่นใจจริง เมียกูคิวตี้ที่สุด
“พรุ่งนี้ไปทำงานเลยป่าว?” ถอดเฝือกเสร็จ กูว่าจะเข้าออฟฟิสเลยว่ะ ขาดมานาน เดี๋ยวตามงานไม่ทันแล้วจะซวย พี่ธันแม่งเป็นคนตรวจโครงสร้างตึกที่กูทำด้วย เซ็งโคตร เจอด่าทุกวัน
“ไปเลย... งานแม่งเยอะ” กูบอก
“พี่ต้านปิดเทอมนี้อิฐว่าจะไปออกค่าย สร้างห้องสมุด” มาแล้วเหรอวะ กิจกรรมใช้แรงงานเด็ก
“พี่ต้านเคยไปใช่ป่าว เป็นไงมั่งอ่ะ?”
“เหมือนกรรมกร มึงก็คิดดูละกัน” แต่พอดีอาจจะแย่กว่า ตรงที่... แถวนั้นมันถิ่นทุรกันดาร ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกเชี้ยอะไรเลยสักอย่าง
“แล้วตอนพี่ต้านไป ต้องทำอะไรมั่ง เล่าให้ฟังหน่อยดิ่”
“กูเล่าแล้ว มึงห้ามไปโอเคป่ะ?” กูไม่อยากให้ที่รักกูลำบาก แล้วไปแบบนั้นมันต้องคลุกคลีกับคนอื่นเยอะ กูไม่ชอบ
“จะโอเคดีไหมเนี่ย?” ไม่โอก็ต้องโอล่ะวะ...
“ตอนกูไป ไซต์มันอยู่ในหุบเขาไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ เวลาทำงานจะแบ่งเป็นกลุ่ม มีก่อสร้างสองกลุ่ม ทำอาหาร นันทนาการ แล้วก็กลุ่มอินดี้”
“กลุ่มอินดี้นี่ร้องเพลงให้เพื่อนฟังใช่ป่าว?”
“หึ กลุ่มอินดี้คือกลุ่มระรานชาวบ้าน คือแม่งไม่ทำงานแต่สร้างความรำคาญให้คนอื่น”
“ฮ่าๆๆ”
“แต่ละวันมันจะมีจับฉลากเปลี่ยนกลุ่มไปเรื่อยๆ กูแม่งโดนจับก่อสร้างเกือบทุกวัน” ซวยเชรดดด กลับมากล้ามขึ้นเป็นมัดเลยขนาดไปอยู่แค่ไม่กี่วัน
“ที่จริงมันจะมีคนงานในหมู่บ้านมาช่วยแหล่ะ แต่แม่งอู้... พวกกูเลยต้องทำกันเอง แค่ปรับดินก็ปาไปเกือบอาทิตย์ละ”
“พี่ต้านทำไรมั่งอ่ะ?”
“ถ้าช่วงแรกๆ ก็ต้องคัท-ฟิล ดินให้มันเรียบเสมอกัน อิฐนึกภาพออกป่ะ ปกติหน้าดินมันจะมีสโลปไม่เท่ากัน ก็ต้องเอาจอบเสียมมาขุดให้ดินได้ระดับ จะได้เทโครงสร้างง่ายๆ แต่บางวันกูก็จับได้ก่อสร้างสอง เลยต้องเข้าป่าไปตัดไม้มาทำนั่งร้าน แม่งทำงานโคตรตามเวรตามกรรมเลย ไม่มีคนมาช่วย”
กว่าจะเข้าป่าไปตัดไม้ไผ่ได้ก็เดินขึ้นเขาเป็นกิโล โคตรส้นตรีนเลยเหอะ มีแค่มีดพร้าคนละเล่ม พี่เทปพี่รหัสกูมันบ้าพลัง ฟันไผ่ก่อใหญ่สามทีต้นโค่นเกือบทับไอ้วินตายห่ากลางป่า ดีนะที่มันกระโดดหลบทันหวุดหวิด ไม่งั้นเพื่อนกูคงได้สร้างชื่อเป็นตำนานให้ค่ายถาปัดแล้วว่ะ
“อ่า แล้วก่อสร้างหนึ่งกับก่อสร้างสอง ต่างกันยังไง?” อิฐถามต่อ
“ก่อสร้างหนึ่งทำงานในไซต์ ก่อสร้างสองต้องไปสร้าง facility อื่น” จะบอกว่าก็เหนื่อยไม่ต่างกันหรอก
“ไปค่ายคนมีเป็นสิบ ห้องน้ำ ที่อยู่ไม่พอ ก็ต้องไปหาที่กางเต็นท์ กับสร้างห้องน้ำ outdoor ให้พวกผู้ชายอาบกัน ส่วนผู้หญิงก็ใช้ห้องน้ำที่มีอยู่ไป จะได้กระจายทำธุระส่วนตัวกันเร็วๆ”
“แล้วพี่ต้านไม่ได้อยู่กลุ่มอื่นบ้างเลยเหรอ?”
“กูไม่เคยจับได้กลุ่มทำอาหารกับกลุ่มอินดี้เลยว่ะ แต่พอรู้ว่ากลุ่มทำอาหารต้องตื่นตั้งแต่ตีห้ามาทำกับข้าว ดีแล้วที่กูไม่ได้อยู่ ขี้เกียจตื่นเช้า.. "
"แล้วงี้กินข้าวเช้ากันกี่โมงอ่ะ"
"เจ็ด.... แต่ละคนเหมือนนักโทษเดนตาย อาหารไม่อร่อยแม่งยังแดกกันจนเกลี้ยง" คิดดูละกัน...เหอะๆ ตอนไปแรกๆ กูกระพริบตาสามที กับข้าวก็เกือบหมดจานแล้ว ตอนหลังเลยอัพสกิลรีบจ้วงให้ทันชาวบ้าน เดี๋ยวจาไม่ได้แดก
"ส่วนนันทนาการดีกว่าก่อสร้างหน่อย ตรงที่ไปช่วยคนในหมู่บ้านทำกิจกรรม แต่วันดีคืนดี ก็ต้องไปซ่อมอาคารเก่า ไงกูก็หนีไม่พ้นงานใช้แรงอยู่ดีล่ะวะ” คิดแล้วเหมือนโดนใครแกล้งล็อบบี้ให้กูอยู่ก่อสร้างตลอดเลยสาด
“แต่กูเคยไปช่วยเพื่อนทำอาหาร”
“ฮ่าๆๆ เค้าให้พี่ต้านทำด้วยเหรอ”
“ไม่ให้อ่ะดิ” รู้ดี
“แต่กูอยากแกล้ง ตอนนั้นมีน้องคนนึงทำของหวาน...ที่มันต้องปั้นแป้งเป็นก้อนกลมๆ อ่ะ กูเรียกไม่ถูกว่ะ... ขนมอะไรอิฐรู้ป่ะ?”
“ใส่กะทิไหม?”
“ใส่”
“บ้วลอยมั้ง”
“เออ นั่นแหล่ะ พอดีปั้นก้อนกลมๆ มันเบื่อ กูเลยปั้นเป็นอย่างอื่น”
“ปั้นเป็นอะไรเหรอ?”
“ควาย”
“....................” อิฐคิ้วขมวด...
“ฮ่าๆ ปั้นไปหลายตัว แต่แม่งเจอจับโยนลงถังขยะหมดเลย” กูเห็นตอนน้องเขวี้ยงความตั้งใจของกูทิ้งแล้วมันเศร้า...
“ก็แน่ล่ะพี่ ใครจะไปกินควาย... แล้วบัวลอยมันต้องปั้นเป็นก้อนกลมๆ เล็กๆ แต่ถ้าควายผมว่ามันคงตัวใหญ่เกินที่มนุษย์จะกินลงไปได้” โห พูดซะกูเป็นผู้ร้ายฆ่าคนตายงั้นอ่ะ
“เกินไปป่าววะอิฐ... ตอนนั้นกูว่าง เลยนึกถึงสุภาษิตไทยที่ว่า อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น” กูยังพยายามแถต่อ
“ไม่เกี่ยวและ...นี่มันของกิน ไม่ใช่ของเล่น”
“เออ อย่าดุดิวะ กูแค่เล่นๆ กับเพื่อน หนุกดี” ยังไม่สำนึก
“พี่ต้านสร้างกี่วันเหรอ เห็นรุ่นพี่บอกว่าอยู่แค่ไม่กี่อาทิตย์ก็เสร็จ”
“ไม่กี่อาทิตย์ห่าอะไร กูสร้างเป็นเดือน” แม่งโดนรุ่นพี่หลอกป่าววะ
“บ่มคอนกรีตก็ปาไปหลายวันแล้วไอ้น้อง กว่าจะเทคาน พื้น ทำโครงหลังคาเสร็จ กูว่ามีแต่ยกสำเร็จมาตั้งเท่านั้นล่ะวะ ที่จะสร้างเสร็จได้อย่างที่รุ่นพี่มึงบอก” พูดงี้แม่งหลอกเมียกูไปชัดๆ
“เหรอ... แต่ฟังพี่ต้านเล่าแล้วก็น่าสนุกดี”
“อิฐอยากไปแบกปูน แบกไม้อย่างนั้นเหรอ ไม่ต้องไปหรอก พูดทีเดียวให้มันเข้าใจ” กูไม่ยอมให้มันไปลำบากแบบนั้นแน่
“อ่า.... ไม่ไปก็ได้”
“แล้วนี่อ่านหนังสือจบยัง”
“ยัง พี่ต้านติวให้เค้าหน่อย” กูปิดงานแล้วเอาชีทของอิฐมาดู มันเป็นวิชาประวัติศาสตร์ศิลป์ ก็นะ... พอได้ว่ะ
“พี่ต้านว่ามันจะออกตรงนี้ไหมอ่ะ?” ตอนนี้กูลากอิฐมานั่งหว่างขาพิงอกกูละ.. กูชอบกอดมันแบบนี้ว่ะ รู้สึกอิฐมันตัวเล็กดี
“ไม่ออกหรอก... ถ้าออกแม่งก็เหี้ย” กูดูที่อิฐมันชี้แล้ว ละเอียดเกินจำ อาจารย์คงไม่โรคจิตแกล้งเด็กขนาดนั้นมั้ง
“พี่ต้านเค้าง่วง........”
“นอนดิ” มันหาวเสร็จก็หลับตาซบกูเลยซะงั้น
“หนาวอ่ะ.... เปิดแอร์ดุเกิน” กูติดนิสัยชอบนอนอากาศเย็นจัดๆ
“จะลดแอร์หรือจะให้กูกอด เลือกมา”
“....กอด” คำตอบนี้ทำกูยิ้มออกว่ะ พอมันเลือกได้แล้ว กูก็ดันตัวนอนราบกับเตียงแล้วจัดท่าให้อิฐนอนสบายๆ ทั้งที่ในอ้อมแขนกูมีตัวมันนอนขดอยู่
“ขอความอุ่นสัก 26 องศาก็พอ” ...กูไม่ใช่ฮีตเตอร์ แต่จะเป็นเพื่อมึงก็ได้วะ ไม่เป็นไร
“เดี๋ยวกูให้มึงร้อยเลย”
“ไหม้พอดีเด่ะ” อิฐว่า
“ป่าว....ความรักกูอ่ะ ให้มึงร้อยเต็มจุดเดือดเลย”
“ฮ่ะๆๆ ถึงว่าปรอทแตกบ่อย ร้อนแรงเกินไปนี่เอง”
“ก็เพราะน้องอิฐเติมเชื้อไฟให้พี่ต้านไงครับ.....” พูดจบกูก้มหน้าใช้ริมฝีปากเล็มแก้มนิ่มเบาๆ
“ทำอาไรอีกแล้ว โรคจิต” อิฐว่า ตอนกูดึงมือมันสอดเข้ามาในกางเกง แล้วให้มันกำของกูเอาไว้หลวมๆ
ถ้าไม่ได้คิดไปเอง กูได้ยินเสียงหัวใจอิฐมันเต้นรัวตุบๆๆ ...อยู่กับอกกูเลยว่ะ
“ใจเย็น อย่าตื่นเต้น เดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่ได้นอนหรอก” ช่วยอย่าอายได้ไหมวะ หน้าแดงๆ ตาเยิ้มๆ มันกระตุ้นอารมณ์กูได้นะเว้ย
“ก็เมื่อไหร่พี่ต้านจะหยุดลามกสักทีอ่ะ”
“ไม่หยุด” กูแกล้งพูดกวนตรีนมันบ้าง แถมส่ายเอวให้ของกูเสียดสีในมือเล็กไปมา
“อย่าทำอะไรต่อเลยนะ อิฐง่วงจริงๆ” ระแวงกูเต็มสูบเลยสิท่า... อิอิ
“งั้นจับของกูไว้ ห้ามปล่อย แล้วกูจะให้มึงนอนดีๆ”
“ชิ คนลามก”
ลามกแต่กับมึงคนเดียวเนี่ยแหล่ะ
เหอะๆ จะโทษก็โทษที่เมียกูมันน่ารักเกินนะเว้ย ไม่ใช่เพราะกูหื่น....
ใครว่ากูหื่น....
กูจะหื่นให้ยิ่งกว่านี้ ฮ่าๆ
H
หวานๆ ไม่ค่อยเป็น :really2:
ได้เท่านี้แหล่ะ :pig4:
-
อือหือ มึงยังหื่นได้มากกว่านี้อีกหรอต้าน :laugh:
ไรเตอร์จ๋า ได้เท่านี้ก็สุดๆแล้วหละ เค้าชอบ อร๊ายยยย :-[
-
เท่านี้ก็โก้ดหวานแล้วค่ะ อ่านแล้วเขินตัวบิด กร้ากกกกกกกกกส์
พี่ต้านมันหวานเวอร์ มายแคทงี้ บิวตี้งี้ ช่างสรรหามาเรียกน้องมันในใจ >///////<
น้องอิฐก็อ๊อนนนนนนนนนอ้อน ลูกแมวน้อยชอบเคล้าเคลียชัดๆเลย
ขอบคุณนะคะคุณfoyer
-
:impress2: :impress2:น่ารักทั้งคู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คนแต่งก้อน่ารักกกกกกกกก o13
-
มาน้องอิฐเดียวพี่ติวให้ พี่ได้ History of western arts and designs เอเลยนะ ฮ่าๆๆๆ
แต่ตอนนี้หวานจังเลย ชอบแบบนี้อะไรท์เตอร์ (คงเป็นอารมณ์แบบก่อนพายุเข้าแน่ๆ) น้องอิฐน่ารักมากกก
-
ต้านเนี่ยเป็นผู้ชายสุดยอดเลย o13
-
:haun4: :haun4: :-[
-
:haun4: :haun4:
แม่งงง พี่ต้านหื่นจริงๆ 555+
แล้วยังจะหื่นได้มากว่านี้อีกเหรอ?
-
น่ารักจริงๆไรท์เตอร์ อิอิ^^
-
พี่ต้านสุโค่ย ย !
ตอนนี้น่ารักจัง *เขิน น*
-
หวานดิบ เถื่อน แบบนายต้าน
-
ไรเตอร์ เค้าขำมากเลยอะ
"ควาย" ฮ่าๆ โคตรจะขำเลย ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก ชอบ!!
-
แค่นี้ยังหื่นไม่พอหรอต้าน?? แต่ก็นะ
เมียน่ารักขนาดนี้ ใครไม่หื่น..ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
แล้วถ้าต้านจะหื่นมากกว่านี้? เป็นไงหรอ?
เค้านึกไม่ออกอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
+1 ให้กับความหื่น (น้อย) ของต้านเน้อ ^^
-
ตอนนี้น่ารัก สบายๆชิวๆ
พรุ่งนี้พี่ต้านไปถอดเฝือกแล้ ว วว
น้องอิฐจะโดนจัดหนักรึป่าว??
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ใครว่าพี่ต้านหื่น ไม่จริงอ่ะ คนอ่านหื่นกว่า
กร๊า ก ก ก ก
ขอบคุณมากนะค่ะ
-
เนี่ยนะหวานไม่เป็นคุณไรท์เตอร์
เบาหวานจะถามหาคนอ่านแล้วเจ้าคร้า
แต่เค้าชอบอ่านแบบนี้นะ
น่ารักอ่ะ
+1 ให้ไรท์เตอร์ค่ะ
:o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานแบบดิบๆเนาะ
อิฐมันจะน่ารักไปไหนเนี่ย แค่นี้ต้านมันเฟ้อแย่แล้ว
-
:haun4: นี่คือสูตรหน้าใสของอิฐใช่มะเนี่ย อิอิ
น่ารักกันจริงๆคู่นี้ พี่ต้านนี่ก็รักษาความหื่นได้ดียิ่งกว่าเกลือรักษาความเค็มซะอีกนะนี่
-
บวกหนึ่งให้นะตัวเทอว์
หวานจนหัวใจพองโต ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
นอนพิงอกกันอ่ะ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
พี่ต้านนับวันยิ่งหื่นนะเนี่ย :z3:
แต่ก็เข้าใจนะ ก็น้องอิฐน่ารักเกินห้ามใจ
ใช่มั๊ยพี่ต้าน :m12:
-
:m1:
:m3:
-
รักอิฐรักต้าน
-
ไม่หื่นน้อยล่ะสิ
:jul3:
-
สวัสดีคับไรเตอร์
โอ้ย :m3: หนุกหนานมากมาย สนุกมากๆอะชอบๆ ประทับใจหลายฉาก หลายประโยค น้องอิฐนี่คือแบบว่าเปนนายเอกที่ใฝ่ฝันไว้ว่าอยากอ่านเจอเลยแหละ
ชอบตอนดูพระอาทิตย์สุดๆอะ "มีความสุขจัง...ได้อยู่กับอาทิตย" อ๊า....อ่านๆอยู่ กรี๊ดดด ลั่นบ้านสาวแตกเลย :a5:
มาต่อๆๆๆๆอีกนะครับไรเตอร์ ขอบคุณคราบบบบ
-
ห๊า!!!!!!!!!! o22 อิพี่ต้าน......
นี่แก...แกรๆๆๆๆ ยังหื่นได้มากกว่านี้อีกเรอะ
ชั้นหล่ะสงสารน้องอิฐจริงจิ๊ง มีซะมีหื่นกว่าใครในใต้หล้า 555++
-
o18 รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โอมๆๆๆๆ จงมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call:
คิดถึง เฮียต้าน & นุ้งอิฐ ใจแทบขาดดดดดดดดดดดด
-
โคตรคิดถึงน้องอิฐกับพี่ต้านเลยอะ ตั้ังแต่คอมพังนี่ นอนไม่หลับ เพราะไม่ได้อ่านนิยาย :z3:
เรื่องค่ายนี่เห็นภาพสุดๆ ชัดเจนมากพี่ต้าน สภาพเดียวกันเด๊ะ อนาถถถถ :z10:
แต่น่ารักขึ้นเยอะเลยน้องอิฐ เป็นพี่ๆก็หลงนะ อิอิ
+1 ขอบคุณค่ะ เมื่อไหร่จะได้คอมคืนม๊า :dont2:
-
พี่ต้าน หื่นสุดๆ อ่ะ
อย่ายอมให้น้องแบกหามนะ
เด๋วกลับมาน้องบึ้ก จับพี่ต้านกดไม่รู้ด้วย อิอิ
-
พยายามปั่นอยู่ครับ บลิ้วไม่ค่อยออก ปวดตาโค๊ส คนช่วยพิมหายไป :o12:
ตอบเม้นท์รวมๆ
- เรื่องค่ายนี่เอาความจริงมาประจาน... อยากแต่งอยู่เหมือนกัน แต่ต้านมันเรียนจบไปแล้ว
- เรื่องความหื่น... ถ้าแฟนไม่น่ารัก ให้ปลุกยังไงอารมณ์ก็ไม่ขึ้น ฮ่าๆๆ (สำหรับต้านนะ)
- เรื่องหวานๆ... แต่งยากโค๊ส ให้แต่งเรื่องบนเตียงยังง่ายกว่า
- เรื่องดราม่า... อืม โทดที ที่ผมชอบอะไรเครียดๆ แต่มันก็เป็นบทพิสูจน์อะไรบางอย่าง
- เรื่องคนแต่ง... ผมไม่ได้เรียนอาร์ทนะคร้าบ
- เรื่องอื่นๆ... แล้วแต่อารมณ์
ขอบคุณทุกท่าน และทุกบวกที่จิ้มให้คับ :กอด1:
-
:z13: :z13: :z13:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลย
มาต่อเร็วๆน้า
-
แวะเค้ามา :z10:ให้พลาง
รอไรเตอร์มาอัพตอนต่อไป :กอด1:
-
อ่านช่วงนี้แล้วดีจังครับ เห็นความรักที่ทั้งคู่มีให้กันแล้วซึ้งใจ แต่มันจะมีพายุใหญ่เข้ามาไหมครับ
-
85
#
ถอดเฝือกแล้วโว้ย... หายพิการสักทีกู
ที่จริงกูเบี้ยวงาน อ้างขาเจ็บไปสองอาทิตย์ แม่งโดนไอ้กล้าด่าชิบหาย กูเสนอหน้ามาออฟฟิสมันก็เล่นกูซะ....... หูระบม
“สัดต้าน กูรู้มึงอู้งานไปอยู่กับเมีย มึงรู้ไหม งานมึงอ่ะ กูต้องทำแทนเกือบหมด พรีเซนต์ 3D กราฟฟิค แมท-สตรัคเจ้อ ดีเทลเซคชั่น ห่า พ่อมึง กูทำคอสเอสติเมทอยู่ดีๆ ทำไมกูต้องมาทำงานเหวๆ ของมึงด้วยวะ” เชี้ยเอ๊ย ปากมันพูด ตา กับมือก็ทำงานไม่หยุด... ไอ้กล้ามันกลายเป็นมนุษย์เครื่องจักรไปแล้ว
“สัด! กู Non-sense แมท คอมโพเน้นเลือกเหี้ยชิบหาย เจอคุณภาคเทศน์ไปสิบแผ่นดีวีดี ไม่พอ กูยังเจอพี่ธันด่าเรื่องสตรัคเจ้ออีกมึง ห่าเอ๊ย... กูดีไซน์คานผิด ผิดแล้วไง ผิดแล้วก็ให้วิดวะแก้ดิวะ ทำไมกูต้องมาแก้เองด้วยยย” ไอ้กล้าบ่นเป็นชุด
พี่ธันให้คนอื่นไปคุมรีสอร์ทที่ภูเก็ตแทนแล้ว เพราะเค้าได้โปรเจคโรงแรมห้าดาวตัวใหม่ในกรุงเทพฯ... ก็เลยมาประจำที่นี่อย่างที่เห็น
กูยังอยู่ระดับ medium rare พี่ธัน well done ของที่นี่ไปแล้ว พวกกูก็ต้องทนเป็นลูกน้องเค้าต่อไปอ่ะว่ะ
“งานมึงเหรี้ยมากไอ้ต้าน... หายไปสองอาทิตย์เท่ากับมึงบั่นทอนสุขภาพกูไปสิบปี ทั้งกายทั้งจิต กูเกือบไหลตายคาออฟฟิสเพราะงานมึงเลยสัสสส”
“เฮ้ย ไอ้เหี้ย หุบตรูดได้แล้วมึง รำคาญ แม่งแหกปากอยู่ได้ พ่อมึงเป็นนกแก้วเหรอ” กูคว้าหนังสือโครงสร้างฟาดไปที่ศีรษะไอ้กล้าด้วยความรัก
“ไม่รู้ก็หัดเปิดตำราสิวะ ไอ้ควาย”
“คว- กูทำงานแทนมึงนะเว้ย เล่นพ่อเลยเหรอสัส”
RRRR-
“เออๆ มึงประเสริฐมาก... ขอกูรับโทรศัพท์ก่อน” อิฐโทรมา
“ว่าไงคร้าบ ที่รัก” น้ำเสียงกูเปลี่ยนจากหลังตรีนเป็นหน้ามือ ไอ้กล้าเขวี้ยงหนังสือกลับโชคดีหลบทันโดนแค่ไหล่
“พี่ต้าน นิวดรอปไปแล้ว.....”
“อ้าว... แม่งหนีซะงั้น กากว่ะ...”
“น้องเค้าโน้ตใส่ล็อคเกอร์อิฐ บอกว่าขอโทษ”
“กูไม่ยกโทษให้”
“หึ ป่าวอ่ะ ขอโทษอิฐ แต่ไม่ขอโทษพี่ต้าน.... น้องเค้าบอกว่าไงๆ พี่ต้านก็สมควรเจอตรีน”
“อ่าว......” สัดนี่ มันน่าฆ่ามั้ยเนี่ย
“แต่นิวรู้สึกผิดจริงๆ ที่ทำเกินไป... แล้วก็เขียนบอกว่าจะยกโทษให้พี่ต้าน เรื่องที่พี่เคยทำมาทั้งหมด”
มันมีสิทธิ์อะไรมายกโทษให้กู สัด กูไม่ผิด
“น้องเค้าบอกว่าผู้หญิงไม่ใช่สินค้า ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ ที่พี่จะไปทำอะไรอย่างนั้นได้อ่ะ” กูถอนหายใจแรงๆ เออ คิดไงก็เรื่องของมัน ช่างหัวไอ้นิว กูไม่แคร์ และกูไม่จำเป็นต้องดิ้นรนไปแก้ตัวอะไรกับมัน ว่ากูดีหรือกูเหี้ยยังไง
“อิฐไม่อยากให้นิวเข้าใจผิด พี่ต้านไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย”
“กูเป็น.....”
“.....................”
“เมื่อก่อน เออ ช่างหัวอดีตเถอะ ตอนนี้มึงเห็นกูฟันหญิงป่ะล่ะ กูเลิกแล้ว มึงก็รู้” เมื่อก่อนกูเชี้ยว่ะ ยอมรับ แต่ตอนนี้กูมีอิฐ และจะมีคนเดียวด้วย
“ไอ้นิวจะเข้าใจยังไงก็ช่างหัวมัน กูไม่สน กูสนแค่มึงเข้าใจว่ากูเป็นอย่างที่คนอื่นมันพ่นน้ำลายพูดเหี้ยๆ ออกมารึเปล่าก็แค่นั้น”
“ไม่เชื่ออยู่แล้ว.... แค่โทรมาบอกอ่ะ”
“ระวังตัวด้วยรู้มั้ย ไปไหนก็อยู่กับเพื่อนตลอดนะ” กูกลัวพวกห่านั่นหรือหมาแมวตัวอื่นมายุ่งกับคนของกูอีก
“อ่า มีเรื่องนี้อีกด้วยล่ะพี่ ผมกับชิคโดนแซวว่าเป็นแฟนกันไปแล้ว” กูเลิกคิ้วนิดนึง... ชิคมันดีกับอิฐ เพื่อนที่ดีอ่ะนะ แต่กูก็.....กลัวอยู่ดี
“ชิคมันว่าไงบ้างล่ะ?”
“ก็............ไม่ว่าไง”
“ไม่ปฏิเสธ?”
“ป่าวๆ ปฏิเสธดิ่ มันไม่ใช่เกย์ แล้วมันก็จีบจิ๊บอยู่” งั้นก็แล้วไป
“สัสสส ทำงานนน” เสียงไอ้กล้าสองร้อยเดซิเบลมาจากโต๊ะข้างๆ
“อ่าๆ ขอโทษครับ แค่นี้ก่อนนะ ขอโทษที่โทรมาตอนทำงานอ่ะ” จะเกรงใจทำไมวะ...
“โทรมาเหอะ คิดถึงมึงจะตาย”
“อ้อกกกก อ้วกกก” ตอนแรกนึกว่าเสียงไอ้กล้า แต่นี่มาแบบเซอร์ราวน์เลย..... แสดงว่าหมั่นไส้กูหมดทั้งแผนก เหอะๆ อิจฉากูก็พูดมาเห๊อะ ไม่ว่า
“คิดถึงพี่ต้านรึเปล่าครับที่รัก?” กูเพิ่มความน่าหมั่นไส้ให้คนรอบข้างอย่างต่อเนื่อง
เอาให้แม่งอยากตายแล้วเกิดใหม่หมดทั้งแผนกเลยสาด.... ฮ่าๆ กูเลว
“คิดถึงดิ่” เมียกูจริงใจป่ะละ... หึหึ
“พี่ต้านก็คิดถึงที่รักครับ.... เดี๋ยวกลับไปขอกอดนานๆ เอาให้กลิ่นติดตัวกันเลยนะ”น้องอิฐห๊อมหอม...
“โห่ๆๆ พอได้แล้วมึ๊งงง กูอิจฉา” เพื่อนโต๊ะอื่นตะโกนมา
“หมั่นไส้น่าจับมันเหวี่ยงลงหน้าต่างจริงๆ” นี่มันชั้น 45 นะครับ
“เอออ ไม่มีแฟนมั่งให้มันรู้ไป สัดนะมึงอ่ะ” นาย ก ข ค.... พร้อมใจกันอวยพรให้กู ขอบคุณครับ
“กินยาลืมเขย่าขวดป่าวพี่ต้าน พูดซะเลี่ยน ของที่กินไปตอนกลางวันมันจ่ออยู่คอหอยอิฐละเนี่ย” กำลังจะต่อมุข...
RRRRR
เอ่า โทรศัพท์โต๊ะกูดังขัดจังหวะ แม่งใครวะ คนเค้าจะรักกัน เสือกโทรมาทำพระแสงเลเซอร์อะไรตอนนี้
“รับสายสิไอ้เชี้ยยย”
“ห่า รำคาญเว้ยยย รับสักที”
RRRRR
“ก้างโผล่มาแล้ว พี่ต้านทำงานก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นเจอกัน”
“ครับ บาย”
“hang on! เลท มี คิส ยู เฟิร์สท... มาย สวีตตี้”
ผั่วะ!!!!! ผั่วะ!!!!! ผั่วะ!!!!!
“โอ๊ย!” เพื่อนร่วมงานที่รักประเคนฝ่ามือใส่หัวกูคนละที เน้นๆ ย้ำว่าเน้นๆ
เจ็บว้อยยย
“เป็นไรอ่ะพี่ต้าน?”
“อูย.... ไม่มีไร เจอหมาตะกุยหัว เฮ้ยๆๆ แค่นี้ก่อนนะ บาย”
ต้องรีบวางก่อนเจอซุปเปอร์แแฮนด์ช็อต....
RRRRR
“ลีลามากนักนะมึง” หนึ่งในฝ่ามืออรหันต์ ไอ้กล้าเพื่อนรักด่ากู
กูรีบคว้าโทรศัพท์รับ
“ฮัลโหล อาทิตย์ครับ”
“ทำบ้าอะไรอยู่ ทำไมถึงเพิ่งรับสาย” เฮ่ย พ่อกูนี่หว่า...
“มาหาฉันที่ห้องทำงานภายในห้านาที”
พูดจบก็วางสายเลย เยี่ยมสุดๆ
#
กูรีบขึ้นลิฟท์ไปหาพ่อที่ห้องทำงานชั้นบน ว่าแล้วก็ให้นึกถึงเรื่องที่พ่อทำกับเมียกูขึ้นมา..... ไม่เข้าใจ ทำไมเค้าถึงไม่ยอมพูดกับกูตรงๆ แต่ต้องเอาเรื่องไปลงที่อิฐแทน... เรียกไปหาก็ดีแล้ว กูกำลังลืมอยู่พอดี
พอกูถึงหน้าห้องทำงาน เลขาเชิญเข้าไปเสร็จ กูนั่งลงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานพ่อทันที
“ฉันยังไม่ให้แกนั่ง” พ่อพูดเสียงเข้ม... เหอะ กลัวจะตายยย
“แต่ผมเมื่อย... พ่อมีอะไร?” พ่อส่ายหัวกับความเชี้ยของกู แต่ไม่ได้ด่า
“รีสอร์ทใหม่ที่ภูเก็ต ฉันจะให้แกไปคุม” กูหรี่ตาเล็กน้อย ในขณะที่พ่อทำเป็นง่วนกับแลปท้อป
“ตอนนี้คุณวัฒนะก็คุมอยู่ ผมเห็นรีพอร์ต เค้าก็ทำงานคืบหน้าดีตามเป้า”
“แกไม่อยากรับผิดชอบงานใหญ่เหรอ?” กูเนี่ยความสุกระดับ medium rare ถ้าจะรับผิดชอบงานหนักขนาดนั้นก็ต้องมีความรู้พอจะให้คนเชื่อถือได้ ทั้งผู้รับเหมา วิศวกร ไหนจะพวกบัญชี การตลาด อะไรนั่นอีก...
บอกตามตรงว่ากูไม่ได้รู้ลึกถึงขั้นต้องไปคุมโปรเจคทั้งหมดได้ มันยังเร็วเกินไป
“พ่อ ผมเพิ่งจบนะ pm* ยังไม่กระดิกจะให้ไปทำได้ยังไง?” วิชานี้กูโง่มาก (* project management)
“สักวันแกก็ต้องทำอยู่ดี”
“ถ้าพลาดล่ะ พ่อไว้ใจผมขนาดไหน?” เงินแม่งเป็นสิบๆ ล้าน... ไม่ดีก็เหี้ยไปเลย
“แกดูธันเป็นตัวอย่าง ฉันให้งานเค้าแบบนี้ และเค้าก็ทำได้... คนที่อยู่ภายใต้แรงกดดันโดยใช้สติปัญญาของตัวเองเอาตัวรอดน่ะ มีถมเถไป... ถ้าแกไม่เชื่อมั่นในตัวเอง แล้วใครเค้าจะไปเชื่อในตัวแก”
“.......................” ทำไมต้องเอากูไปเปรียบกับพี่ธันด้วย
ความจริง ที่พ่อกูทำธุรกิจได้ดีขนาดนี้ เพราะเค้ามีต้นแบบโดยใช้แนวความคิดของ Daniel Burnham*
จริงๆ มันแล้วแต่หนทางของแต่ล่ะคนว่ะ แต่ Burnham มีคำขวัญที่ว่า 'อย่าคิดทำงานเล็ก เพราะมันไม่มีพลังพอที่จะปลุกเร้าอารมณ์ของผู้คน'
ในทางสถาปัตยกรรมน่ะ... มันคือความจริง
“ทำให้คนอื่นยอมรับให้ได้ มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาธัน เค้ารู้ว่าต้องทำยังไงให้โปรเจคมันไปรอด” พี่ธันไม่ได้อยู่ภูเก็ตแล้วนี่หว่า ทำโรงแรมอยู่ที่นี่ แล้วกูจะปรึกษาไงวะถ้ามีปัญหาขึ้นมาจริงๆ
“แต่ว่า.....พ่อ”
“จะฝึกลูกนกให้บิน มันก็ต้องถีบลงจากรังแบบนี้....” พ่อจ้องตากูเขม็ง มันทำให้กูรู้สึกว่าอีโก้ของตัวเองลดลงแทบจะเหลือศูนย์
“........................”
กูนิ่งคิดตามถึงเหตุผล
......ทำไม?...... พ่อต้องให้กูไปในเวลานี้ด้วย เอาเรื่องงานมาอ้าง... นึกว่ากูไม่รู้อะไรเลยรึไง
#
สมองมันดูจะเบลอๆ กับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น แต่สิ่งหนึ่งก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นในใจ เสียแต่ว่ากูยังอธิบายไม่ได้ว่ามันคือเหี้ยอะไรกันแน่ว่ะ
“ที่พ่อส่งผมไป.... ไม่ใช่แค่อยากฝึกให้ทำงานใช่ไหม?”
คำตอบคือ.....อิฐ? จะให้ผมไปอยู่ให้ไกลจากอิฐใช่ไหม?
“...............ใช่” พ่อทำเสียงหน่ายๆ
“แกคงรู้แล้วสินะ.....หึ... สุดท้าย.....เด็กคนนั้นก็ไม่เข้าใจอะไรจริงๆ......"
ไม่เข้าใจ....
ไม่เข้าใจเหรอ? คนที่ไม่เข้าใจน่ะ มันพ่อต่างหาก
ปึ้ง!!!
“นี่มันชีวิตผมกับอิฐ! อะไรดีไม่ดีผมเลือกเองได้” กูตบโต๊ะดังลั่น ทำให้พ่อจ้องตากูอย่างไม่ลดละ
“ใช่....ทั้งหมดมันเป็นชีวิตของแก แต่แกก็จำเป็นต้องยืนอยู่บนโลกนี้ ฉันไม่สนใจว่าทำไมแกถึงจะเป็นจะตายกับเด็กคนนั้นนักหนา.... เด็กมันก็คือเด็ก... ลองย้อนกลับไปดูตัวเองตอนแกอายุเท่าอิฐสิ แกเป็นยังไง.... พร้อมจะเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาใช่ไหม?”
“คนเรามันไม่เหมือนกันนะพ่อ” กูพูดเสียงรอดไรฟัน.... รู้สึกโมโหที่พ่อกูยังทำหน้าเรียบเฉยอยู่ได้ ทั้งที่เป็นคนกำลังจะทำให้ความสัมพันธ์ของกูกับอิฐสั่นคลอน
“ใช่ ไม่เหมือนกัน.... แกคงคิดว่าอิฐรักแกมาก จะมีแกคนเดียวไปตลอดชีวิตใช่ไหม?”
“อิฐมีผมคนเดียวแน่นอน และจะเป็นอย่างงั้นไปจนกว่าผมจะตาย”
“...ถ้างั้นแกก็ปล่อยให้อิฐไปเจอสิ่งดีๆ สิ ให้เค้าไปเรียนเมืองนอก เรียนให้สูงๆ สักปีสองปีคงไม่เป็นไร หึ รักกันจะเป็นจะตายไม่ใช่เหรอ เวลาแค่นี้แกคงรอได้ใช่ไหมต้าน?”
“มันไม่จำเป็น” ทำไมเราต้องห่างกันด้วยวะ
“ก็แค่พิสูจน์ว่าเวลา ระยะทาง มันจะทำให้คนที่แกรักนักหนาเปลี่ยนไปไหม.... ถ้าเชื่อใจกันขนาดนั้นก็ไม่เห็นต้องกลัว”
“........ผมไม่ได้กลัว!!” กูพูดเหมือนตะโกน... ทั้งที่บอกตัวเองว่าอย่าไหลไปตามเกมส์ แต่กูก็แทบทนไม่ได้กับสิ่งที่พ่อพูดอยู่ดี
“อย่าโกหกตัวเองสิไอ้ต้าน.... แกลูกฉัน ทำไมฉันจะไม่รู้ ถ้าแกไม่กลัว แกจะคลั่งเป็นไอ้บ้าอยู่อย่างตอนนี้เหรอ..... ตลอดเวลาฉันดูแกอยู่ แต่ละเรื่องที่เข้ามา ฉันรู้ว่าสาเหตุมันก็เรื่องเดิมๆ” กูพูดอะไรไม่ออกได้แต่นิ่งฟังที่พ่อพูดแต่ละคำออกมา ตอนที่อิฐคุยกับพ่อกู ความรู้สึกคงไม่ต่างกัน แต่อาจจะหนักกว่าตรงที่กูคุ้นเคยและรู้จักพ่อกูมากกว่า
“เรื่องอะไรแกคงรู้นะ..... อิฐ..ไม่ได้มีแกแค่คนเดียว อย่างที่แกคิด....”
พูดอะไร.......?
หมายความว่าไง?
ไม่จริง.......
ไม่จริงโว้ยยย
“ทะเลาะกันทีไรก็เรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ เด็กนั่นมีคนอื่น แล้วแกก็ไปแย่งกลับมาอยู่ในกรงของตัวเอง.... ที่แกตามติดจนถึงขั้นย้ายบ้านไปอยู่ด้วยขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะแกกลัวว่ากรงของตัวเองมันจะไม่แน่นหนาพอเหรอ?”
“...........................”
“แกไม่ไว้ใจอิฐ เลยต้องไปเฝ้าอยู่ตลอดเวลาใช่ไหม?” ไม่..... ทำไมใจกูต้องกระตุกไปกับคำพูดของพ่อด้วยวะ
“ไม่ใช่!” กูไว้ใจอิฐ
ถึงจะประสาทเสียแค่ไหน แต่กูต้องไปคล้อยตามคำพูดของพ่อ
“ผมแค่อยากอยู่กับคนที่ผมรัก! พ่อไม่รู้อะไรก็อย่าพูดเลยดีกว่า แม่อิฐไปทำงานต่างจังหวัด ผมไปอยู่ดูแลแฟนมันผิดตรงไหน”
“ใช่ ไม่ผิดเลย......” พ่อยังทำสีหน้าเรียบเรื่อย แต่แววตาก็เริ่มจะดุดันไม่แพ้กูตอนนี้เหมือนกัน
“ตราบใดที่อิฐยังอยู่ในสายตา แกก็ยังวางใจอยู่ได้ แต่ถ้าคลาดสายตา แกก็เหมือนไอ้โง่คนหนึ่ง” ถ้าคนตรงหน้ากู ไม่ใช่พ่อกู สาบานได้เลยว่ากูจะไม่นั่งนิ่งแบบนี้แน่
“อิฐเคยมีคนรักมาก่อนใช่ไหม?” กูอึ้งไปกับคำถามนี้ อิฐไม่เคยมีคนรัก.......
“ถ้าจำไม่ผิด.....คงชื่อ แชมป์? แกรู้จักใช่ไหมล่ะ ตอนนี้เค้ายังคบกันอยู่”
“เหอะ พ่อพูดอะไร สองคนนี้เลิกกันตั้งนานแล้ว และอิฐก็ไม่ได้รักไอ้แชมป์ด้วย”
“เหรอ...แกแน่ใจนะ?”
“แน่ยิ่งกว่าแน่” พูดจบพ่อหัวเราะเสียงขึ้นจมูกเหมือนขำปนเวทนาคำตอบกูนักหนา
“ถ้าอย่างนั้นที่ฉันรู้มา....สองคนนั้นก็แค่กอดจูบกันเล่นๆ งั้นสิ?”
H
เจอศึกหนักละ ต้านแพ้ทางพ่อ....
เอิ๊กส์ มันคือจุดเปลี่ยน :a5:
(* Daniel Burnham [1846-1912] - สถาปนิกชาวอเมริกัน เป็นบิดาของการวางผังเมืองสมัยใหม่)
ปล. ศัพท์เทคนิคที่กล้าพูด ปล่อยๆ มันไป... บางคำก็ไม่รู้จะแปลไทยยังไงนะพี่น้อง
-
ดราม่าอีกเรื่องแล้ว
คู่นี้จะไปรอดมั๊ยเนี่ย
-
โอย อยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ จะแพ้ทางพ่อให้ต้องห่างกันงั้นเหรอ?
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ T___T
แต่เวลาและระยะทาง มันเป็นตัวพิสูจน์รักแท้ที่เป็นรูปธรรมจริงๆนะคะ หงิงๆ
-
เข้มแข็งไว้ต้าน
เชื่อใจอิฐไว้มากๆ
-
อะไรกันนักหนาว่ะเนี้ย :serius2:
มีแต่ปัญหาตลอด เข้ามาไม่ได้หยุดหย่อน เครียดว่ะ :เฮ้อ:
เราว่าเรื่องเเชมป์ไม่น่าจะจริงหรอก เพราะมันค่อยข้างเป็นเรื่องร้ายแรงนะในความคิดเรา
แรงมากๆด้วย ถ้าจริง มันเหมือนกับต้านโดนหักหลังจากคนตัวเองรักสุดๆ ให้หมดได้ทุกอย่าง
และก็จากคนที่ตัวเองไว้ใจด้วย เป็นเรา เรารับไม่ได้ว่ะ (เป็นต้านนี่เหนื่อยเนอะ)
แล้วอะไรคือจุดเปลี่ยนอ่ะไรเตอร์
ไม่เอาแบบร้ายแรงนะ ขอร้อง
-
แต่ตอนนี้เราเห็นด้วยกับคุณพ่อนะคะ เพราะถ้ารักกันจริง เรื่องแค่นี้มันจิ๊บๆ(หรออออ) สิ่งที่พี่ต้านทำหลายอย่างก็เหมือนไม่เชื่อใจน้องอิฐ ซึ่งเป็นเราก็เชื่อยากเหมือนกันนะ เพราะคนเคยมีประวัติอะ =.,= ต่อให้รักให้ตายยังไง มันก็จะมีส่วนเล็กๆในหัวใจที่ยังมีความเคลือบแคลง(เขียนงี้ป่าว?)ใจบ้างอยู่ดี ส่วนเรื่องน้องอิฐกับพี่แชมป์นี้เราว่าไม่น่าใช่ ถ้าใช่เราโป้งอิฐจริงนะเอออ
-
:เฮ้อ:สงสารพี่ต้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
พี่ต้านสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
:เฮ้อ: มีปัญหามาให้แก้ตลอด
แล้วแบบนี้น้องอิฐจะว่ายังไง ขออย่าให้เป็นเหมือนที่พ่อพี่ต้านบอกเลย
แล้วจุดเปลี่ยนที่ว่ามันคืออาร๊ายยย :serius2:
ต้านสู้ๆ
-
มาต่อทีนี่ มาฆ่ากันให้ตายดีกว่าไรท์เตอร์ ไม่อยากให้คู่นี้แยกจาก กว่าพายุจะสงบมีเลือดตกยางออก
คราวนี้มารุ่นพ่อ เหอๆ พี่ต้าน ยืนหยัดเข้าไว้ น้องอิฐทนุถนอมให้มาก ต้องมองเห็นได้
ต้องสัมผัสได้สิ
-
เห็นเเก่หน้าตัวเอง
เเต่ไม่เห็นเเก่ความรู้สึกของลูก
คิดว่าตัวเองเป็นพ่อที่ดีเเล้วเหรอฟะ
เเอบสงสัยไอ้คุณพ่อต้องเป็นคนจัดฉาก อิฐ + แชมป์ เเน่ๆ เลย
-
เอาแล้วไง งาน come again =w=
ไม่ได้รักกันดีๆซะทีนะ คู่นี้ ฮืออออ สงสารรรร
-
:serius2:ไม่อยากกินมาม่า
-
:pig4:
-
เป็นกำลังใจให้ต้านกับน้องอิฐค่ะ :L2:
เชื่อมั่นในกันและกัน
หนักแน่นไว้นะพี่ต้าน
เฮ้อ...เห็นเค้าลางว่าทั้งคู่ต้องห่างกันอีกแล้วอ่ะ :เฮ้อ:
ไม่อยากเลย...ฮือ ฮือ
:monkeysad:
-
พ่อออกโรงแล้วพี่ต้านจะไหวป่ะเนี่ย
:L2:เป็นกำลังใจให้พี่ต้านกะน้องอิฐ สู้ๆๆ
-
ตอนนี้มันตึง............
ไม่รู้ว่าที่พ่อพูดนั้นเรื่องจริงโกหก อดีตหรือปัจจุบัน
เครียดแทนพี่ต้านและน้องอิฐ
-
อ้าวววววววซวยแล้วไงต้าน............ สรุปว่า??
พ่อใส่ความน้องอิฐมัน หรือว่า อิฐมันทำแบบไม่คิดไร?
กับแชมป์อีกเนี่ย??? ตอนนี้เค้าเห็นด้วยกับคุณพ่อนะ
ถ้ารักกันจริง... ระยะทาง กับ เวลา มันคงไม่มีผลกระทบ
มากหรอกมั้ง?? เข็มแข็งนะต้าน สู้ๆๆๆๆ
+1 ให้เป็นกำลังใจค่ะ
-
ที่พ่อพูดก้อมีเหตุผลนะ ถ้าก้าวผ่านความเชื่อใจให้กันไม่ได้ ก้อต้องทะเลาะกันอย่างนี้ตลอด
เพราะต้าน ถ้ามองดีๆ ก้อเหมือนยังไม่ไว้ใจอิฐจริงๆ นั่นแหละ
แต่พ่อ ฮาร์ดคอร์มากอ่ะ หักดิบกันสุดๆ
-
555...อ่านมาทั้งตอนเครียชิบหายเหอะ...มาฮาตอนอ่านเม้นต์คนต่งเนี่ยแหละ 5555
ศัพท์เทคนิคของกล้าพอจะกล้อมแกล้มเข้าใจได้อ่ะนะ 555
-
เห็นด้วยกับพ่อต้านเรื่องตัวต้าน แต่เรื่องอิฐไม่คิดว่าเป็นอย่างนั้น ประเด็นคือตัวต้านเองรักน้องแบบไว้วางใจในตัวน้องได้แค่ไหนมากกว่า
-
อุปสรรคมีไว้ให้ฝ่าฟัน แต่ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก
พ่อพูดมาแบบนี้คนอ่านเครียดไปด้วยเลย :z3:
คงจะมีเหตุการณ์อะไรมาให้พิสูจน์ใจกันอีก
เอาใจช่วยพี่ต้านกับน้องอิฐนะ :L1:
-
ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
...
.... แอบกลัวอะ T^T
เครียด...
-
ต้านมีเรื่องให้เครียดต่อแล้วอ่ะดิ
หนักแน่นใว้ๆนะต้าน
+1 จ้า
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:monkeysad:สงสารพี่ต้านมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โอ้ยยย สนุกมากอะไรเตอร์ เอาไปเลยเซงเป็ดอะวอดปีนี้ :laugh:
ตายแล้วๆๆๆ น้องอิฐไปกอดจูบลูบคลำกับพี่แชมป์มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยยยย คุณพ่ออย่ามาใส่ร้ายนะ :angry2:
ชอบน้องอิฐจริงๆ เสน่ห์แพรวพราวว อิอิ :กอด1:
-
86
#
กูเดินกลับมาถึงโต๊ะทำงานด้วยอารมณ์วูบประหลาด..... มันเกิดขึ้นได้ยังไงวะ ทั้งที่กูเตือนตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ประสาทเสียไปก่อน แต่กูก็เสือกหลงทางไปกับคำพูดเฉือดเฉือน ตอกย้ำตัวตนที่กูมองไม่เห็น แต่พ่อมองเห็น......
ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว กูก็จะไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมให้พ่อมาดูถูก และตัดสินความรักของกูได้อีก
“เฮ้ย ทำเชี้ยไรวะต้าน งานไม่เสร็จมึงจะอู้ไปไหน?” ไอ้กล้าถามตอนกูเก็บของออกจากโต๊ะ ทำไมยิ่งคิด แม่งก็ยิ่งปวดใจวะ...
กูเตรียมรับเรื่องบ้าๆ นี้ไว้แล้ว แต่หัวใจเหี้ย แม่ง...จะกระตุกทำไม
อาการแบบนี้มันคงเรียกว่าเสียใจกับความโง่ไม่เอาไหนของตัวเองมั้ง
“เชี้ยต้าน กูรองานของมึงอยู่ ส่งวันนี้ก่อนบ่ายสามนะเว้ยเฮ้ย มึงจะไปไหน”
“กูลาออกแล้ว สัส!!” เสียงกูทำให้ห้องทำงานที่กำลังจอแจเงียบลงทันใด
“หะ....เฮ้ย ล้อเล่นป่าววะ นี่มันออฟฟิสพ่อมึงนะเว้ย จะลาออกไปไหน... งานแม่งท่วมหัว มึงอย่ามาหาเรื่องอู้ไม่ทำดีกว่า....” ไอ้กล้ายังไม่เชื่อ ตอนนี้คนทั้งแผนกละสายตาจากงานมามองหน้ากูแบบอึ้งๆ แล้ว
“ก็เพราะนี่มันออฟฟิสพ่อกูไง กูถึงอยู่ไม่ได้ ...โธ่เว้ย!!” คิดถึงตอนที่พ่อกูบอกว่า ที่กูเข้ามาทำงานที่นี่ได้ ไม่ใช่เพราะกูเก่งจริง แต่มันเป็นเพราะกูเส้นใหญ่มากกว่า
‘ถ้าแกไม่ใช่ลูกฉัน...ให้ตายยังไง แกก็ไม่มีวันได้ทำงานที่นี่’
แม่งโว้ย พอกันที!
จะเป็นยังไงก็ช่างแม่งแล้วกัน ไม่ได้ทำงานที่นี่กูก็ไม่ตาย จะบอกว่าใช้เส้นยัดกูเข้าทำงานหรือยังไงก็เรื่องของพ่อ ถ้าคิดว่ากูไม่มีความสามารถ ไม่มีศักยภาพพอที่จะอยู่ กูก็ไม่หน้าด้านอยู่หรอกเว้ย
“ต้าน เดี๋ยว ใจเย็นดิวะ มึงเข้าไปคุยไรกับลุงธี อยู่ๆ ก็จะลาออก มึงเพี้ยนไปป่าววะเนี่ย” ไอ้กล้าเดินมาดักหน้ากูไว้ ตอนกูเก็บของเสร็จและกำลังจะเดินออกไป
ห่า กูไม่ได้เพี้ยน
“กูยังไม่มีอารมณ์จะบอกมึงตอนนี้ว่ะ” กูสบตาสื่อความหมายที่พูดกับไอ้กล้าไปตรงๆ มันดูเหมือนจะเข้าใจง่ายๆ เลยพยักหน้าปล่อยให้กูเดินออกไป
ขณะที่ลงลิฟท์ กูก็ได้แต่คิดว่า.... ทำไมกูมันซวยอย่างงี้วะ กูพยายามเข้าใจพ่อนะเว้ย แต่ทำไมพ่อไม่เห็นจะพยายามเข้าใจกูเลยวะ......
#
“พ่อหมายความว่าไง?”
“แกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? สองคนนั้นเค้ายังแอบคบกันอยู่ ไม่อย่างนั้นเค้าจะทำแบบนั้นกันได้ยังไง..... จริงไหม?”
“......................” กูจ้องตาพ่อกลับไป จริงไม่จริง กูรู้แล้ว...
“หึ โดนเด็กมันสวมเขายังไม่รู้ตัวอีก ที่จริงฉันก็ไม่อยากบอกแกหรอก เรื่องแบบนี้มันควรจะรู้ด้วยตัวเองมากกว่า เพราะฉันเคยบอกอะไรแกก็ไม่เคยคิดจะฟัง ดีแต่ดันทุรัง ดื้อด้าน แล้วเป็นไง.... เห็นทุกทีก็มีแต่เรื่องวุ่นวายได้ตลอด จริงๆ ที่แกรอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ ไม่ใช่เพราะฉันคอยคุ้มกะลาหัวให้แกอยู่เหรอ”
เวลากูมีเรื่องพ่อจะคอยหนุนหลังให้กูเสมอ กูเลยไม่ค่อยกลัวที่จะทำอะไร กูรู้ตัวดีว่าที่กูเป็นอย่างทุกวันนี้ได้ ก็เพราะพ่อ
แต่......อิฐ ก็ทำให้กูเปลี่ยนไปได้จากเมื่อก่อน ทุกเรื่องที่เคยเกิดขึ้น มันสอนให้กูรู้ว่าความเชื่อใจมันเป็นยังไง.....
แล้วพ่อกู.....จะพยายามทำลายจุดอ่อนของกูเพื่อให้เค้าได้สิ่งที่ต้องการ
พ่อก็คงเหมือนกับกู.........แต่นั่นมันก็แค่อดีตว่ะ
“พ่อคุยกับอิฐไม่เหมือนที่คุยกับผมตอนนี้...” มันก็เหมือนกับที่กูเห็นกับระเบิดวางเรียงอยู่ข้างหน้า แล้วจะทำยังไงให้รอดตายออกมานั่นแหล่ะ
“ทำไมไม่พูดว่าอยากให้ผมแต่งงาน แล้วอยากให้อิฐไปให้ห่างๆ กับผมล่ะ....พอห่างกันพ่อก็จะหาผู้หญิงดีๆ มาให้ผมแต่งงาน รอให้ธรรมชาติกับความใกล้ชิดทำให้ผมลืมอิฐไปได้เอง ส่วนอิฐก็คงโดนขังลืมอยู่ที่ไหนสักแห่ง... มันไม่ใช่แค่สองปีหรอก แต่พ่ออยากให้อิฐอยู่ที่เมืองนอกแบบถาวรมากกว่า"
พ่อขมวดคิ้วออกมาเป็นครั้งแรก
"ผมไม่รู้ว่ามันมีอะไรมากกว่านี้มั้ย แต่เท่าที่คุยกับอิฐ ผมคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้.."
“สรุปว่า แกไม่เชื่อฉัน?”
“.........ไม่ใช่ครับ ผมเชื่อความจริงมากกว่า”
“ตามใจ.... งั้นก็ลองไปถามอิฐดู ว่าเค้าไม่ได้ทำอย่างนั้นกับแชมป์จริงๆ”
“............................” เหอะ เวรล่ะ อย่าเพิ่งแกว่งสิวะกู พ่อแค่พูดให้กูเพิ่มความไม่ไว้ใจในตัวอิฐ กูรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
“ฉันจะเตือนแกอย่างนะต้าน... แกน่ะ ชอบติดนิสัยวาดฝันว่าคนที่แกรัก ต้องเป็นเหมือนคนที่แกคิด ยึดติดกับทฤษฎีบ้าๆ กับเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางว่าเค้าเป็นอย่างนั้น.. ทั้งที่จริงแล้วแกมองไม่ออกหรอกว่าเค้าเป็นคนยังไง แต่แกหลอกตัวเองว่ารู้หมดทุกอย่างเพราะความหยิ่งยโสบ้าๆ บอๆ... ฉันบอกไว้เลยแกแค่กำลังหลงอิฐเพราะเค้าให้บางอย่างที่แกต้องการได้ แต่เมื่อไหร่ที่เค้าให้แกไม่ได้..... เมื่อนั้นสิ่งที่แกเรียกว่าความรัก มันก็คงจบ”
“............พ่อเอาอะไรมาตัดสินไม่ทราบ”
สิ้นคำพ่อส่ายหัวเหมือนจะหน่ายกับกูเต็มทน
“ความหวังดีของพ่อ...ผมรู้ แต่กับอิฐมันไม่ใช่ความหลง ไม่ใช่! ผมรักน้องเค้ามาก ถ้าพ่อยังพยายามทำแบบนี้อยู่อีก ผมบอกเลยว่ามันไร้ประโยชน์สิ้นดี”
ไม่อยากเชื่อว่าการมาคุยเรื่องแบบนี้กับพ่อตัวเองมันจะเปลืองพลังงานและเหนื่อยเหี้ยๆ ได้ขนาดนี้
“โอเค ตามใจแก” พ่อสรุปขึ้นมาดื้อๆ
“ฉันบอกอะไรแกก็ไม่เชื่ออยู่แล้ว พูดไปเสียเวลา...”
“.....................” เหอะ...แล้วมาฝังระเบิดใส่หัวกันทำไม!
“แต่สำนึกด้วยนะว่าที่ยังคบกันมาได้จนป่านนี้ เพราะแกมีทุกอย่างพร้อม หน้าตา ฐานะ หน้าที่การงาน แต่ถ้าไม่มี....... อิฐยังอยากจะคบแกอยู่อีกไหม ฉันอยากจะรู้” ดูถูกกันเข้าไป.....
“อิฐไม่ได้คบเพราะเงินผม!” โธ่เว้ย กูเริ่มจะเดือดขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้ว่าปัญหาที่ผ่านมาจะมีเรื่องเงินมาเกี่ยวข้องก็เถอะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
“ถ้าแกเชื่ออย่างนั้น........” พ่อเปรยขึ้นมาอีก ตาสีดำวาววับกับแสงไฟในห้อง ทำให้กูรู้สึกเกร็งเส้นประสาทบนหัวขึ้นมาทันที
ชิบหาย..... ลางสังหรณ์เป็นจริงแน่เลยกู
“เงิน.....และสิ่งที่ฉันเคยให้แกไปมันคงไม่มีความหมายอีกแล้วสินะ...” พ่อเอนหลังพิงพนักเก้าอี้หนังตัวใหญ่
“ลองดูซิ ว่าแกกับอิฐจะไปได้สักกี่น้ำ ถ้าชีวิตแกไม่เหลือความมั่นคงอะไรสักอย่าง... ต้าน... แกจะทนได้ไหม ถ้าชีวิตสุขสบายของแกต้องพังเพราะเลือกไปรักกับเด็กผู้ชาย ที่ไม่มีหลักประกันแน่นอนเลยว่าจะรักแกไปจนตาย... อย่างที่แกหวังเอาไว้จริงๆ”
#
กูเดินโซซัดโซเซไปตามฟุตบาท.... กลิ่นควันของท่อไอเสียรถยนต์ บวกความร้อนของดวงอาทิตย์ทำให้กูแทบบ้า
ไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ กูคืนพ่อไปหมดแล้ว
....เครดิตการ์ดทุกใบ กุญแจรถทุกคัน กุญแจคอนโดทุกที่ แม้แต่งานกูก็ลาออก ไม่ดิ โดนเชิญให้ออกต่างหาก
อยากได้คืนนักก็เอาไป!...เอาไปเลย คนอย่างกู ทำไมเรื่องง่อยๆ แค่นี้จะทนไม่ได้
ไม่มีของพวกนี้กูก็ไม่ตาย
ไม่มีรถส่วนตัว นั่งรถเมล์ก็ได้
ตกงาน กูก็หางานใหม่ได้
เครดิตการ์ดไม่มี กูใช้เงินสดก็ได้วะ
ชีวิตที่แล้วมา... มันคือความสุขที่กูหวงแหน
แต่กูไม่กลัวอนาคต จะลำบากยังไงก็ช่าง จะสาดโคลน ใส่ความ ยุยง ตีจุดอ่อนกูยังไงกูก็ไม่หวั่นไหวเว้ย...
หิวชิบหาย...... เอาไงต่อดีวะเนี่ย
ท้องอิ่มก่อน ค่อยคิดวะ
#
ขณะกำลังโซ้ยบะหมี่ข้างทาง....โทรศัพท์ดัง เหอะๆ สงสัยต้องยกเลิก 3G ว่ะ เปลือง
“นี่อยู่ไหน ทำไมไม่รับผิดชอบงานของนายต่อ” อะไรวะพี่ธัน ยังไม่ทันพูดอะไรก็ด่ากูซะแล้ว วันนี้กูเจอด่ามาเยอะเกินรับไหวแล้วนะเว้ย
“งานในส่วนของนายต้องเสร็จก่อนบ่ายสามแล้วนี่หายไปไหน มันยังเหลืออีกเยอะนะต้าน”
“ผมลาออกแล้ว ......กับพ่อ โดยตรง พี่มีไรข้องใจอีกไหม แดกบะหมี่อยู่” อย่าขัดจังหวะการกิน ไม่งั้นกูจะโมโหยิ่งกว่านี้
“อย่ามากวนตรีนไร้สาระ” พี่ธันว่า
“ไม่เชื่อไปถามพ่อผมดู แค่นี้นะครับ” กูหิว
“ไอ้ต้าน!! งานนายไม่ทำ แล้วจะให้ใครทำวะ”
“พี่เก่งไม่ใช่เหรอ ทำเองดิ” กูตัดสายไป แล้วกินบะหมี่ต่อจนหมดชาม....
ถึงมาดกูจะไม่รับกับสิ่งแวดล้อมในตอนนี้ แต่ต่อไป กูจะกลมกลืน เหอะๆๆ
เย็นนี้ต้องไปรับอิฐ... กูเปิดดูกระเป๋าตังค์ตัวเอง.... แม่งเหี้ยจริง ปกติใช้การ์ดรูดตลอด กูไม่ค่อยพกเงินสดว่ะ... กระเป๋าตังค์กูมีของอยู่ไม่กี่อย่าง การ์ดสองใบ บัตรประชาชน ใบขับขี่ เงินสดอีกนิดหน่อย
แม่ง...เจอแบงค์แดงสองใบ เพราะเมื่อเช้ากูให้เงินอิฐไปจ่ายค่าสโมสรนศ. เกือบหมดกระเป๋า
ทอนค่าบะหมี่.....เหลือ 175฿ จริงๆ กูมี ATM ส่วนตัวอีกใบนึง มันเป็นบัญชีที่เปิดไว้ตอนเด็กๆ แล้วแม่ให้หยอดกระปุก รอออมสินเต็มก็เอาเงินไปฝากแบงค์ .....แต่ขอโทษครับ นั่นมันสิบปีที่แล้ว กูคงมีเงินมากมายตายหร่าล่ะนะ
แต่แม่งซวยกูไม่เคยพกมันเลยน่ะสิวะ
กูจำใจนั่งรถเมล์
นั่งอย่างอื่นไม่ได้แล้วสาด เดี๋ยวเงินไม่พอ...
ที่จริงโทรบอกอิฐกลับเองก็ได้ แต่กูไม่มีเหี้ยไรทำแล้วว่ะ ไม่มีธุระ ว่างโล่ง โดยเฉพาะกระเป๋า อีกอย่าง.... ไม่อยากให้อิฐคิดว่ากูไม่มีรถใช้แล้วจะไม่ทำหน้าที่เหมือนเดิม เออ ทำนองนั้น...
ระหว่างทาง มันคือความแปลกใหม่อย่างหนึ่ง กูจำความไม่ได้แล้วว่านั่งรถเมล์ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ มันนานมาก แม่งกว่าจะถึงมหาลัยอิฐ กูเสียเวลาเกือบสองชั่วโมง เสียเหงื่อไปอีกสามแกลลอน สัดเอ๊ย.....เมล์นรกชัดๆ
RRRR
“อิฐ พี่ต้านมารับแล้ว อยู่ไหนครับ?” กูโทรหาที่รักกู เมื่อไปถึง
“อิฐรอพี่ต้านที่เดิมอ่ะ หน้าลานจอดรถ” รถ!! ได้ยินคำนี้แล้วเศร้าเชรด
กูเดินไปหาอิฐ แต่แล้ว..... กูก็เจอมันนั่งอยู่กับไอ้แชมป์
อืม...ไม่แปลกเลยที่พวกมันจะอยู่ด้วยกัน เรื่องปกติ ชินตาแล้วเว้ย..... แต่ทำไมคำพูดของพ่อกู มันทำให้สมองกูรวนอีกแล้ววะ แม่งความรู้สึกเหมือน system จะพัง ไฟเข้ามาในกระแสเลือดมากเกินไปจนวงจรใกล้ระเบิด เหอะๆ
“อ้าว พี่ต้านมาจากตรงไหนครับเนี่ย ไม่เห็นรถเลย” ไอ้แชมป์ไหว้กูแล้วทักเรื่องรถอีกแล้ว....
“ทำไมหัวกระเซิงจังอ่ะพี่ต้าน ไปเตะบอลมาเหรอ?” เอาเข้าไป
“งั้นเดี๋ยวอิฐไปซื้อน้ำมาให้นะ” แล้วมันก็วิ่งไปซะงั้นอีก เฮ้ออ
กูนั่งลงม้าหินตรงข้ามไอ้แชมป์
ทำไมรู้สึกไม่อยากเห็นหน้ามันเลยวะ... หงุดหงิด
“เป็นไรป่าวพี่ ทำไมหน้าตาดูอิดโรย เตะบอลหนักเหรอครับ?”
“มึงเป็นอะไรกับบอลมากป่าวเนี่ย ไม่ได้เตะบอลโว้ย แต่อยากเตะคน” ปากไวไปหน่อยว่ะ... ไอ้แชมป์สะอึกไปนิด
“มึงมาทำเหี้ยอะไรนักหนา งานการไม่มีทำ แฟนเฟินไม่มีให้ดูแลรึไง?”
“ผมก็แวะมาคุยกับอิฐเฉยๆ” ดูเหมือนไอ้แชมป์ไม่รู้จะตอบกูยังไง
“ผมยังไม่มีแฟนครับ งานก็เรื่อยๆ ไม่รีบ เรียนบริหารอ่ะ งานสบายโคตร”
กูเบื่อที่จะคุยจุกจิกกับมันแล้วว่ะ
ถึงจะไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่กูก็ไม่อยากเอาคำพูดของพ่อมาเป็นตัวตัดสินไอ้แชมป์หรือตัดสินอิฐ
ก่อนหน้านี้กูคุยกับอิฐเรื่องที่มันไปคุยกับพ่อกูแบบละเอียดยิบแล้ว... เวลาพูดพ่อกูจะชอบจี้จุดอ่อนของแต่ละคน ให้คล้อยตามไปกับสิ่งที่เค้าต้องการให้เป็น
......กูก็เพิ่งโดนยิงเป้าไปเมื่อกี้เหมือนกัน
เพราะกูเคยคิดอย่างที่พ่อบอกจริงๆ เวลามีคนล่วงรู้ความลับของกูเนี่ย มันทำให้กูเสียศูนย์สัสๆ เลยว่ะ
แต่อย่าลืม... กูตั้งศูนย์ถ่วงใหม่หมดแล้ว... เพราะฉะนั้นคำพูดของพ่อเลยกลายเป็นพลังให้กูอยากเอาชนะความคิดของเค้าให้ได้
มันก็แค่นั้นล่ะว่ะ
#
“น้ำมาแล้ว..... มะนาวปั่น” อิฐยิ้มแก้มบุ๋มมาเลย..... กูเหลือบดูไอ้แชมป์เห็นมันกำลังมองอิฐแล้วยิ้มนิดๆ
“เหนื่อย.. ป้อนหน่อยดิ” กูเบนสายตากลับมาที่อิฐ
“อ่ะ” มันจับหลอดให้กูดูดน้ำ เปรี้ยวดี หายเหนื่อยเลย... ป่าวหรอก เห็นหน้าเมียกูแล้วหายเหนื่อยมากกว่า
ฟอดดด กูยื่นหน้าไปหอมแก้มอิฐแบบไม่แคร์สายตาหมาแมวตัวไหน
“รางวัลที่ไปซื้อน้ำมาให้” กูยิ้มแบบไม่สะทกท้าน อิฐยังนิ่งเหมือนรับกูได้แล้ว แต่ไอ้แชมป์หรี่ตามองแบบเศร้านิดๆ
“กลับเลยไหม?” อิฐถาม
“อือ”
“ผมจะกลับแล้วเหมือนกันพี่ต้าน” ไอ้แชมป์ว่า
“อืม" ไปเลยมึง
"ไปนะอิฐ.... ไว้เจอกันนะ” มันหันไปยิ้มบอกแฟนกู
“ครับ”
“หวัดดีครับพี่ต้าน” ไอ้แชมป์ไหว้กูก่อนเดินจากไป...
กูนั่งดูดน้ำต่อ แต่ในใจคิดสารพัด
“อิฐ...”
“ครับ”
“ที่มึงเคยบอกกูว่า เหมือนเดิมกับไอ้แชมป์... มันคือแบบไหนวะ?” กูจำได้มันเคยตกลงอะไรกันแบบนี้ แต่ตอนนั้นไม่ได้สนใจอยากรู้ว่ามันจะยังไง เพราะอิฐเลือกกู ไอ้แชมป์ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรทั้งนั้น
“.......ก็.......อยู่ข้างๆ เป็นเพื่อน เวลาที่พี่เค้าไม่มีใคร”
“รวมถึงแบบนี้ด้วยรึเปล่า?” พูดจบกูคว้าคอมันมาจูบปากทันที
“อึก อื้ออ” กูกดท้ายทอยอิฐไว้ไม่ให้ปากหลุดออกจากกัน ลิ้นกูสอดเข้าไปในปากดูดลิ้นที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาหนีอย่างไม่ลดละ
“แฮ่ก...เป็นอะไร?” ประโยคแรกหลังจากกูปล่อยอิฐให้เป็นอิสระ
“กูหึงมึง”
“หึงอะไรอ่ะ อิฐกับพี่แชมป์เหรอ.....?” อิฐถามตาโต
พอเห็นหน้าเหวอๆ ของมันแล้ว กูหลุดยิ้มขำออกมาหน่อยนึง
“ล้อเล่นว่ะ กูอยากจูบมึงเฉยๆ” วันนี้กูเหนื่อย อยากเติมพลัง... หึหึ ตกใจกันล่ะสิ
“พ่อกูบอกว่ามึงแอบคบกับไอ้แชมป์ บอกว่าพวกมึงแอบจูบกัน... เหอะ ก็แค่เรื่องเก่าๆ”
อิฐคอตกเหลือบมองกูนิดนึง แต่กูนิ่ง กูจะไม่ทำให้มันขวัญกระเจิงเพราะความใจร้อนของกูอีกแล้ว
จะบอกอะไรให้ตอนนี้เลยนะเว้ย... กูรู้เรื่องที่พวกมันเคยจูบกันแล้วจากไอ้แชมป์ มันมาสารภาพผิดกับกูว่าห้ามตัวเองไม่ได้ มันผิดเองที่ไปบังคับอิฐ
สาเหตุคือตอนที่กูเคยไปคุยกับไอ้แชมป์ แล้วแก้ความเข้าใจผิดให้อิฐ มันเลย...... อยากกลับไปที่เดิมที่มันเคยอยู่... แต่พอมาถึงวันนี้ ก็ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลง แสดงว่า....ไอ้แชมป์แดกแห้วไปเต็มๆ เหอะ เพราะกูไปทำให้มันมีความหวังเองว่ะ... กูพลาดเอง ไม่งั้นไอ้แชมป์ไม่กล้าหรอก
แล้วมันก็เสียใจมากด้วยที่ทำแบบนี้.... มึงนะมึง โอกาสกูให้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นล่ะว่ะ เคลียร์ป่ะวะ
แต่เรื่องอะไรกูจะบอกพ่อว่ารู้แล้วล่ะ... ไม่ใช่ไอ้แชมป์ พ่อก็เอาคนอื่นมาอ้างให้กูเขวอีก... เค้าอาจจะไปขุดคุ้ยเรื่องเก่าๆ ของอิฐแล้วเอามาเล่นงานกูอีก
ให้มันเป็นแบบนี้แหล่ะ กูจะได้รู้ว่าเค้าตั้งใจจะจัดการกับชีวิตกูยังไง
“อิฐ.... กูไปคุยกับพ่อเรื่องของ ‘เรา’ มาแล้วนะ” กูเคลียร์เรื่องไอ้แชมป์ และตอนนี้กูต้องเคลียร์ให้อิฐเข้าใจเรื่องความสัมพันธ์ของพ่อกู กับ ตัวกู
“หา.....ละ...แล้ว ลุงธีว่าไงอ่ะ?” อิฐมันหน้าเหวอ ซีดเป็นเอสี่ไปเลย
“บอกว่ามึงคบกูเพราะเงิน....” กูยักไหล่ ก้มมองพื้นคอนกรีตแบบเซ็งๆ
“ไม่เหลืออะไรแล้วนะตอนนี้ งาน เงิน รถ ที่อยู่..... โดนเอาคืนไปหมด”
“..........................”
“นี่กูนั่งรถเมล์มารับมึง”
“........................” กูเงยหน้าเห็นอิฐมันอึ้งๆ อยู่
“กูเป็นแบบนี้แล้วมึงจะว่าไง?”
H
กรอบซะแล้ว
เนี่ยล่ะจุดเปลี่ยนที่ว่า คนมันไม่เคยลำบากลำบนแล้วมันจะอยู่ได้ไหมน้อ... o22
-
อิฐไม่ได้หลอกพี่ต้านหรอกเนอะ รักซะเข้าไปขนาดนั้น?
รึป่าวหว่า อย่าทำให้คนอ่านเขว ตามพี่ต้าน นะเออ
-
:monkeysad:สงสารพี่ต้านอะ ทำเพื่ออิฐมากมาย
อิฐหลอกพี่ต้านหรือเปล่านี่ ถ้าหลอกจะโกดและเกียจจจจจ :fire:
พี่ต้านสู้ๆๆ o13 อิฐต้องทำอารัยเพื่อพี่ต้านมั่งแล้วนะๆๆๆ
-
เเอบไม่ไว้ใจอิฐ
หรือไอ้คุณพ่อมันจะขู่ให้อิฐทิ้งต้านเมื่อไม่มีอะไร
-
ถึงไม่มีเงิน เค้าก็รักพี่ต้านนะ !
น้องอิฐละว่าไง ?
-
ต้าน...สุดๆอ่ะ
ถ้าเราเป็นอิฐนะ เราไม่มีวันทรยศ หรือทิ้งต้านไปไหนแน่ๆ
ในเมื่อต้านให้เราหมดทุกอย่างขนาดนี้แล้ว
แล้วทำไมเราจะให้ทุกอย่างของเรากับต้านไม่ได้ :กอด1:
-
แอบกลัวใจอิฐอ่ะ ทำไมนิ่งไป :เฮ้อ:
แล้วต้านล่ะ จะทนลำบากไปได้ซักกี่น้ำ
-
มานั่งรีเฟรชรอทั้งวัน ได้อ่านแล้ว : D
ก็ต้องรอดูกันไปว่าจะไปกันรอดรึเปล่า.. ความรักก็แบบนี้แหละเน้ออ เราคิดว่าเป็นเรื่องของคนสองคน แต่เอาจริงๆแล้วปัจจัยหลายๆอย่างมันก็มีส่วนในความสัมพันธ์ด้วย ทั้งครอบครัว วิถีชีวิต blah blah เยอะแยะ ก็ได้แต่หวังว่าน้องอิฐคงจะรักพี่ต้านเหมือนที่พี่ต้านรักน้อง :S
-
แทบเขวตามพี่ต้าน :monkeysad:
อิฐนิ่งอ่ะ หรือพ่อพี่ต้านตกลงอะไรกับอิฐไว้อีกรึเปล่า???
อ๊ากกกกกกกกกกกก :z3:
เครียดๆ พี่ต้านสู้ๆแล้วกัน
(มาต่อไวๆเน้อ^^)
-
เอิ่ม ม ม มม ม
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก มันจึกตรงกลางใจ
งื้อ อ อ อ อ
พ่อพี่ต้านใจร้าย ย ย ย ย
-
มาดูกันว่าอิฐจะรับได้หรือเปล่าเมื่อต้านไม่เหลืออะไรแล้ว
-
ง่า...จุดเปลี่ยนสินะ
อิฐน่ะรักพี่ต้านแน่แท้ แล้วพี่ต้านล่ะคะ จะอยู่แบบไม่มีอะไรได้นานแค่ไหน
รีบหางานทำซะค่ะ ด่วนๆๆๆๆ
-
โอ้ยยยยยยยยย เป็นตอนที่อ่านแล้ว อยากจะอ่านตอนต่อไป
จนใจจะขาดแล้วเหอะ.... แต่ว่านะ ที่พ่อทำแบบนี้ เค้ารู้สึกแบบ
ไม่ค่อยสงสารต้านเท่าไหร่เลยนะ เพราะว่า ต้านก็เรียนจบแล้ว
ก็คงจะหางานทำเองได้แหละ แม้อาจจะไม่สุขสบายเท่าตอนที่
อยู่กับพ่อ... แต่ชีวิตจริง มันก็เป็นแบบนี้นั่นแหละต้าน ฮ่าๆๆๆๆ
แกรลองมาใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาเค้าดูบ้าง เนอะๆๆๆๆๆ
ส่วนน้องอิฐ... เข้าใจต้านมันเยอะๆๆนะๆๆๆ อย่าคิดอะไรที่มัน
ยุ่งยากไปมากกว่านี้เลย เห้อออออออออออออออ
+1 เป็นกำลังใจให้ต้านมัน สู้ๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เหนือจะคาดเดาว่าจะเป็นยังไงต่อไป
:m15:
-
กลัวว่าน้องอิฐจะทิ้งพี่ต้านซะก่อนน่ะสิ แต่ไม่ใช่เพราะกลัวตัวเองลำบากนะ แต่เพราะกลัวพี่ต้านลำบากต่างหากล่ะ :z3:
-
พี่ต้านกับน้องอิฐต้องหนักแน่นนะ
แค่มีกันและกันก็พอ
:L2:
-
อ๊ายยยยย :sad4: ไรเตอร์น่ารักมาก มาต่อทันใจให้อารมณ์ค้างเมื่อวานหายไป (วันนี้ค่อยค้างกันใหม่)
สนุกอ่า...แบบว่าอยากดูเหมือนซี่รี่ส์เกาหลีbox setเลยอะ แผ่นต่อไปอยู่ไหนนนนนนนนน
:m15: ฮือๆๆๆ พี่ต้าน ยังไงเค้าก็เป็นแฟนคลับตัวนะ สู้ๆ ! ! !
-
เอาใจช่วยพี่ต้าน ให้ผ่านจุดนี้ไปได้ไวๆ
แต่ก็แอบกลัวใจน้องอิฐ
เอาเป็นว่า เอาใจช่วยทั้งสองคนเลย :L1:
-
สงสารพี่ต้านอะ ทำเพื่อน้องอิฐมาก :o12: :o12:
-
บททดสอบอีกครั้ง เฮ้อ!!!สู้ๆน่ะ
-
ขอแบบพี่ต้านซักคน
-
คราวนี้แหละจะรักจะเลิกได้รู้กัน
-
ถ้าเผื่อน้องอิฐทิ้งพี่ต้านหล่ะ o22
เพราะไม่อยากให้พี่ต้านลำบาก พี่ต้านเป็นคุณชายมาตลอดชีวิต
อยู่ๆชีวิตพลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังเท้าซะขนาดนี้
น้องอิฐคนนี้ที่รักพี่ต้านสุดๆนี่แหล่ะ ที่จะทนไม่ได้ก่อนใคร :o12:
-
86
#
“........................”
“เพราะอิฐเหรอ?” มันตั้งท่าจะโทษตัวเองอีกแล้ว... กูเก็กซิม
“ให้อิฐไปคุยกับลุงธีใหม่นะ ไปบอกลุงธีว่าอิฐไม่ได้คบเพราะเงินพี่อ่ะ ตอนนี้อิฐกับแม่ก็กำลังรวบรวมเงินคืนให้อยู่ ไม่ได้ชักดาบ แล้วก็......”
“เออ กูเข้าใจ” ต้องยกมือเบรคว่ะ เดี๋ยวยาว พูดแล้วมันจะยิ่งรู้สึกแย่ไปกันใหญ่
“อย่าไปคุย พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก อย่างพ่อกูอ่ะ ต้องเห็นเป็นรูปธรรมเท่านั้น... กูตัดสินใจแล้ว ในเมื่อเค้าไม่เชื่อว่าเรารักกัน กูก็ขี้เกียจอธิบาย จะทำอะไรก็เรื่องของเค้า ไม่มีอะไรติดค้าง ไม่ต้องอาศัยใบบุญพ่อ เนี่ยล่ะ แฮปปี้เอนดิ้ง” ไม่มีอะไรจะจบสวยไปกว่ากูได้อยู่กับอิฐแบบไม่มีมารผจญอีกแล้ว เหอะๆ
“.....แล้วพี่ จะทำยังไงต่อไป?”
“กูก็หางานใหม่ดิ” ต้องรีบหา รีบทำ ไม่งั้น ไม่มีกิน...
“งั้น... อิฐทำงานเพิ่มด้วยดีป่ะ?” ตอนนี้มันทำพาร์ททามเกี่ยวกับเรื่องวาดๆ เขียนๆ อยู่ แต่งานไม่ได้มีบ่อย กูเลยให้ทำได้ (บ้าง)
“ไม่ต้องหรอก ทำตัวปกติอย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว”
“แต่...”
“อย่าทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนเพราะคนอื่น ถ้ามึงทำอย่างนั้น แสดงว่ากูห่วย ไม่เอาไหน เรื่องมันเล็กแค่นี้เองอิฐ เหมือนเจอมดกัดแหล่ะว่ะ แสบๆ คันๆ นิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย...” เปรียบพ่อกูเป็นมดไปซะงั้น มดที่วันๆ ทำแต่งาน บ้าอุดมการณ์ แถมยังนับถือฮีทเล่ออีกต่างหาก
กูพูดไปอย่างงั้น แต่หน้าอิฐยังติดเศร้าเยอะเกิน แมร่งจ๋อยได้อีกว่ะ
“ยิ้มเร็ว.... กูไม่มีกำลังใจนะเว้ย”
“.....................” อิฐฉีกปากแต่ได้แค่เส้นตรงแบบฝืนๆ
“ได้แค่นี้เหรอวะ?” กูเลิกคิ้วถามเบื่อๆ อิฐมันเลยฉีกยิ้มจริงๆ ละคราวนี้
“ดีมาก” กูขยี้หัวมัน แล้วดึงมือให้ลุกขึ้น “ปะ กลับกัน”
#
ขากลับนั่งยูโรว่ะ... ค่อยยังชั่วได้แป้บนึง ก็ต้องต่อรถเมล์แอร์...pollution แล้วก็มอไซต์รับจ้าง...
แม่งเอ๊ย กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ปาไปทุ่มกว่า นรกสัสๆ... ไม่มีรถทำไมมันลำบากหยั่งงี้วะเนี่ย
“เดี๋ยวอิฐหุงข้าวก่อนนะ พี่ต้านไปอาบน้ำก่อนดิ”
“อืม เดี๋ยวกูมาช่วย” ไม่ไหวว่ะ เจอความเหนื่อยกับความร้อนดูดพลังชีวิตเกือบทั้งวัน ไม่อยากจะนึกสภาพถ้าตัวกูต้องเจออะไรแบบนี้ต่อไปเลยว่ะ
เออ ช่างแมร่ง.... ต้องรอดดิวะ
กูอาบน้ำแบบเร็วๆ เสร็จก็มาช่วยอิฐทำกับข้าว
“ไม่ต้องก็ได้พี่ เดี๋ยวอิฐทำเอง” มันคงเห็นความอนาถของผักที่กูหั่นแล้ว เลยต้องไล่ทางอ้อมแบบนี้
“ก็กูจะทำ..” กูไม่อยากให้มันเหนื่อยคนเดียว ถึงเรื่องทำกับข้าวกูจะกินแรงมาตลอด แต่คราวนี้กูจะไม่อู้อีกแล้ว
“........อ่า ก็ได้ เดี๋ยวค่อยๆ หั่นไปคงดีขึ้น”
อาหารเย็นมื้อนี้โคตรอร่อยเลยว่ะ ไม่ใช่เพราะกูช่วยอิฐทำหรอก แต่กูหิวสัสส
กินเสร็จกูก็ขออิฐล้างจาน เรื่องเล็กๆ แบบนี้ ถ้ากูทำไม่ได้ อย่างอื่นแม่งก็ไม่ต้องทำมาหากินอะไรกันแล้ว
RRRRR
“พี่เนตรโทรมา” อิฐเดินไปหยิบมือถือมายื่นให้กู.... เหอะ ได้ยินชื่อคนโทรก็ฟันธงได้เลยว่ามันจะต้องวีน
“อะไร?” กูรับสายเบื่อๆ
“ทำแบบนี้ทำไมต้าน?”
“แบบนี้แล้วไง ถ้าจะด่า ไปด่าต้นไม้โน่น ขี้เกียจฟัง”
“แกทำแบบนี้แม่ไม่สบายใจนะ”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปหางานใหม่ทำ บ้านมีอยู่ ข้าวมีกิน เมียก็ดูแลอยู่ ไม่เห็นมีอะไรต้องเครียด”
“นี่ฟังนะ ชั้นรู้เรื่องหมดแล้ว ทำไมแกถึงไม่ยอมๆ พ่อไปก่อน ไม่เห็นต้องประชดด้วยการทำแบบนี้ มันไม่ฉลาดเลยนะไอ้ต้าน..” เออ กูโง่ และกูก็ไม่ได้ประชดเว้ย พ่อรู้นิสัยกู เค้าเลยบีบให้กูเป็นแบบนี้
“... จะยังไงก็ช่างเถอะ ต้านหาเลี้ยงตัวเองได้ ฝากบอกพ่อด้วยว่าขอบคุณสำหรับทุกเรื่อง ถ้ามีโอกาส ซักวันพ่อคงเห็นว่าต้านกับอิฐไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าคิด”
กูเข้าใจและไม่โกรธที่พ่อหวังดี ผู้ใหญ่จะระแวงไม่ใช่เรื่องแปลก อิฐมันเคยเป็นเด็กขาย แถมกูยังเคยให้เงินมันใช้หนี้ตั้งห้าล้าน... เอาจริงๆ คงไม่มีไอ้บ้าที่ไหนเค้าทำกัน .............ยกเว้นกู... แต่ถ้ากูไม่ทำ อิฐมันก็จะอยู่ในชีวิตแบบนั้นไปเรื่อยๆ
พ่อกับแม่กูเค้าไม่ได้มารับรู้เรื่องนี้ กูไม่ได้เล่า... ครอบครัวกูจริงๆ แล้วต่างคนต่างอยู่มาแต่ไหนแต่ไร
แต่พอเวลามีเรื่องที่ใครสักคนทำอะไรขัดใจกัน ก็ไม่เคยจะยอมกันดีๆ สักที
กูได้ยินเสียงเนตรมันถอนหายใจแรง ก่อนบอกกูว่า...
“....แกมันบ้าจริงๆ”
#
วางสายแบบมีคำว่าบ้าหล่นอยู่กลางหัว
หึ ปากดีชิบหายเลยกู ตอนนี้หางานทำให้ได้ก่อนเหอะแมร่ง...
“มองไร?” อิฐมันยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ไปไหนตั้งแต่เมื่อกี้ละ
“เปล่า” ดูท่ามันจะคิดมากเรื่องที่กูพูดเมื่อกี้ว่ะ
“กูจะไป search หางานหน่อยว่ะ กาแฟแก้วดิ”
“อยากกินสูตรไหนอ่ะ?”
“เขาช่อง ดอยตุง อะไรก็ทำมาเหอะ จังหวะนี้ไม่เรื่องมากละ” ปกติจะกินกาแฟที กูชอบให้อิฐเปลี่ยนวิธีชงใหม่ๆ หรือไม่ก็เปลี่ยนยี่ห้อไปเรื่อย แต่ตอนนี้กูจะดำเนินชีวิตแบบ เศรษฐกิจพอเพียง
ฉะนั้น... แดกเท่าที่มี และใช้เงินเท่าที่จำเป็น ....พอ
เปิดอินเตอร์เนต... เข้าเวบหางาน
ที่จริงอาชีพอย่างกู หางานง่ายนะเว้ย แป้บเดียวก็ได้แล้ว กูเจอที่นึงใกล้บ้านอิฐพอดี... จดที่อยู่เดี๋ยวพรุ่งนี้ walk in ลุยเลย
กูหาเผื่อๆ ไว้ อีกสี่ห้าที่ ก็เลิก
“หาได้แล้วเหรอ?” อิฐเอากาแฟมาให้ แล้วมันก็นั่งลุ้นกูอยู่เงียบๆ ห่างๆ มาพักนึงละ
“ได้แล้ว งานหาไม่ยากหรอก แต่จะหาเพื่อนร่วมงานดีๆ น่ะ ยาก” ว่าแล้วก็คิดถึงไอ้กล้ากับพี่ธันเหมือนกันว่ะ ทำงานไม่สนุกแน่เลยกู ไม่มีคนคอยจิกคอยกัดอีกแล้ว
“กูจะไปเซเว่น เอาไรป่ะ?” คือกูเจอ ATM แล้ว และกูจะไปกดตังค์
“ไปด้วย”
เซเว่นหน้าปากซอยมันไกลพอสมควร เลยต้องใช้ยานพาหนะว่ะ
อิฐมันมีจักรยานอยู่คันนึง เป็นแบบซื้ออะไหล่มาประกอบ นน.เบากว่า LA และจักรยานคุณป้าเยอะ
“จะซ้อนไปยังไงวะ?” มันมีอานเดียว...
“แป้บพี่ หาแอสเซสซอรี่ก่อน” มันไปค้นกล่องที่เก็บไว้ตู้ข้างๆ ลานจอดรถ เจอแท่งทรงกระบอกสองอัน มันคือ... ที่เหยียบข้างล้อหลังว่ะ
อิฐมันเอาไปประกอบกับน็อตที่ติดอยู่หมุนๆ สักพักก็เข้าใจแล้วว่ามันจะซ้อนจักรยานแบบหนังเรื่องแฟนฉัน
กูขี่ อิฐซ้อนจนมาถึงเซเว่น กูกดตังค์ก่อนเป็นอันดับแรก แล้วก็ส่งกระเป๋าให้มันไป “ฝากซื้อหมากฝรั่งสามแพค” จะดูดบุหรี่รอข้างนอก เครียดด
กูเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้อย่างว่ะ...... ไปสมัครงานต้องมีพอร์ตโฟลิโอ
ประเด็นคือ... กูยังไม่มี....
ชิบหาย งั้นคืนนี้ก็ต้องทำพอร์ตอีกสิวะ
“น้ำผลไม้มั้ย?” อิฐซื้อของเสร็จแล้ว ยื่นกระป๋องน้ำพร้อมกระเป๋าตังค์คืนกู
“หึ กินเถอะ” อิฐหน้าจ๋อย เปิดฝากระดกเอง
“ทำหน้าดุ เห็นไหม หมายังเผ่น” อิฐว่า แล้วพยักหน้าไปทางหมาสีน้ำตาล ขากะเผลกตัวนึงที่เพิ่งกระโดดแบบจิงโจ้ผ่านหน้ากูไป
“ช่างหัวหมาดิ ซื้อไรอีกป่ะ?”
“ไม่อ่ะ ประหยัด”
“อยากกินไรก็ซื้อดิ ของกิน อย่างก” กูเพิ่งสังเกตมันซื้อของมาไม่กี่อย่าง
“อ่ะ....ช่วยหน่อย อิฐจะกินไอติม” กูคว้ากระป๋องน้ำผลไม้ขึ้นดื่มแทน แม่งกินเหลือละให้กูเป็นปลาเทศบาลแดกต่อตลอด
“กลับเลยป่ะ?” ไม่ซื้อไรแล้ว กูจะรีบกลับไปทำพอร์ต
“กลับๆ”
ตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่มแล้ว ซอยเงียบ ย่านพักอาศัยก็สงบแบบนี้แหล่ะว่ะ
ผ่านไปครึ่งทาง กูรู้สึกเย็นๆ ที่หลัง......พร้อมเสียงร้องอย่างตกใจของเมียกู
“อ๊ากก ไอติมหก” กูว่าแล้ว....
“ขอโทษๆ เช็ดให้”
“เช็ดไงก็ไม่ออกหรอก ช่างมัน ยืนเฉยๆ” จักรยานส่ายเว้ย
จนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน
อิฐก็ถอดเอาเสื้อกูไปแช่ให้ กูกลับขึ้นมาบนห้องทำพอร์ตโชคดีเก็บไฟล์เดิมไว้อยู่ เพิ่มนิดหน่อยก็พอแล้ว
#
02.12 AM
เชี้ย นิดหน่อยของกูปาเข้าไปตีสองแล้ว... อะไรนักหนาวะนี่
“เมื่อไหร่จะนอนอ่ะ?” เสียงอิฐลอยมาจากเตียง
“แล้วมึงอ่ะเมื่อไหร่จะนอน” กูหันไปถามมันกลับ
“นอนเลย ดึกแล้ว มัวแต่อ่านอะไรอยู่” ตั้งแต่ขึ้นมากูเห็นมันนอนอ่านหนังสือเล่มเดิมมานานแล้ว
“ช่วยทำมั้ย?” มันถามสามคำนี้กับกูมารอบที่แปดได้
“ไม่ต้อง ถ้ามึงไม่นอนกูจะไปทำข้างล่าง” กูเก็บแลปท้อป ปิดไฟตั้งโต๊ะ ขืนนั่งอยู่แบบนี้ มันก็ถ่างตารอกูไม่เลิกสักที
“โห... อิฐก็แต่งช้อปได้นะ ไม่เชื่อมือเลยเหรอ?” มันลุกนั่งโวยวาย
“นอนไปๆ อย่าเรื่องมาก” กูวางของแล้วเดินไปปิดโคมไฟตรงหัวเตียง ห้องมืดสนิททันทีเพราะสายตายังปรับไม่ทัน
“พี่ต้าน”
“อะไร?” อิฐดึงเสื้อกูไว้
“คืนนี้ไม่ถามเหรอว่าจะลดแอร์หรือจะให้กอด?”
“.....................” กูค้างไปนิดนึง
“พี่ต้องทำงาน” กูจับมืออิฐไว้ รู้สึกแย่ๆ ไงไม่รู้ว่ะ
“ขอโทษ” อิฐพูดเสียงเบาแล้วดึงมือออก
มันนอนตะแคงซุกตัวอยู่ในผ้าห่มโดยไม่พูดอะไรอีก
กูรู้มันไม่ได้งอนหรอก แต่คงจะน้อยใจ... “เดี๋ยวพี่ขึ้นมากอดนะ” ตอนนี้คงต้องลดแอร์ก่อนว่ะ
กูยกมือลูบผมอิฐ แล้วก้มลงจูบแก้มมันไปทีนึง ก่อนลงมาทำงานต่อข้างล่าง
กว่าจะทำกว่าจะปริ๊นท์เสร็จก็ตีสาม... ถือว่าทำเวลาดีสุดๆ แล้วว่ะ กูตบซองสี่เหลี่ยมเล็กข้างตัว... แต่ว่าไม่มีอะไรออกมา
“เวร... หมดสต็อค” บุหรี่ตัวสุดท้าย จากที่เพื่อนซื้อมาฝากเป็นโหลเผาไหม้ไปหมดเมื่อกี้แล้ว... เฮ้อ... สงสัยหมากฝรั่งที่ซื้อมาคงได้บดขยี้ในปากกูต่อจากนี้
ที่จริงกูกะว่าสูบหมดกล่องสุดท้ายแล้วจะเลิกจริงๆ
เพราะกูก็ลดได้จนแทบไม่ได้แตะ จะดูดก็เฉพาะเวลาเสี้ยนกับเครียดขึ้นมาเท่านั้น
เฮ้อ... ถือว่าเป็นนิมิตหมายอันดี อย่างแรกในชีวิตกู จากที่มันสุกๆ ดิบๆ มาตลอดแล้วกัน
#
กูขึ้นมาบนห้องนอนอีกที อิฐก็หลับปุ๋ยไปแล้ว
กูค่อยๆ ช้อนตัวมันมาไว้กับอก... กอดมันไว้ทั้งตัว
ตัวอิฐอุ่นดี คงเป็นเพราะตัวกูเย็น...... บอกตรงๆ ตอนนี้กูกลัวว่ะ กูเลือกมัน แล้วยอมให้พ่อโยนออกมาอย่างนี้ แต่ถ้าอยู่ดีๆ มันมีเรื่องเหวๆ ทำให้กูต้องเสียมันไป แล้วกูจะทำยังไงวะ
“...........................”
เฮ้ย!!
รู้สึกคุ้นๆ ยังไงไม่รู้ว่ะ
กูก้มลงมองหน้าอิฐ
ภาพเก่าๆ ค่อยรีเพลย์ออกมาเป็นฉากๆ ความรู้สึกนี้ของกู.... อิฐมันก็เคยเจอมาแล้วนี่หว่า จำได้ป่าววะ
ที่ตอนนั้นมันคิดว่า จะเลือกกูหรือเลือกปัญหาของแม่มัน
แล้วตอนนี้...กูก็ต้องเลือกเหมือนกัน ว่าจะยืนอยู่ข้างครอบครัว หรือคนที่ตัวเองรัก
แม้ว่าวิธีการแสดงออกจะต่างกัน
แต่ความรู้สึกคงไม่หนีกันสักเท่าไหร่ กูก็เลือกมันแล้วนี่ไง
แล้วก็มาบรรจบลงตรงที่ ตอนนี้ เราก็ยังอยู่ด้วยกัน…
ชีวิตกูต่อจากนี้ ก็แค่ยอมรับความจริงให้ได้... เท่านั้นล่ะว่ะ
H
ต้านยังปรับตัวไม่ได้ คงอีกสักพัก..
บอกไม่ถูกเหมือนกัน ถ้าอิฐจะไปเมืองนอก ก็ทำได้... แต่ต้องไม่อยู่ในสถานการณ์ที่พ่อต้านเป็นคนสร้าง ตัวแปรมันเยอะเกิน
ที่คิดไว้ อยากให้ทั้งสองคนตัดสินใจเองมากกว่า...
ปล. ข้าพเจ้าเบื่อดราม่าแล้วคับ ชีวิตตัวเองก็ดราม่าพอและ ฮึ่ยฮึ่ย
ปล.2 กำลังเครียด อ้วกกระจายกับ structure ซึ่งไม่เข้ากับอารมณ์ของเรื่องเลยจอร์ชช :oak:
thank you!! :กอด1:
ไม่อยากดราม่าไปอ่านเรื่องของน้ำพุ ที่กระผมลงไว้อีก topic ก็ได้นะคับ ชิวๆ
กระผมขอลาไปนอยด์กับ system bla bla ในภายภาคหน้า... เดี๋ยวให้โบมาแทน :fcuk:
-
ตอนนี้พี่ต้านดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะเลย ย
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ขอให้ได้งานทำเถอะ แค่นี้ก็ปวดหัวกับปัญหาจะแย่แล้ว ว ว
กร๊าก กก ก ก ก ก
-
ค่อยๆคิด ค่อยๆเดิน...
ชีวิตยังอีกยาวไกล.......
ชีวิตคู่ มันก็ต้อง ร่วมทั้งสุข ทั้งทุกข์
สู้ๆ ต้านx อิฐ
ปอลิง. เค้าก็ไม่อยากได้ดราม่าแล้วเหมือนกัน T_____T แค่นี้ก็เศร้าพอแล้วเนอะ
-
ไอ้ต้านสู้ๆ ไแ้ต้านสู้ตาย เเต่อย่าตายก่อนสู้นะเฟ้ย
ขอร้องอย่าไปมีเรื่องที่ทำงานเถอะ
เเค่เรื่องครอบครัวก็เเย่พอเเล้ว
-
ต้านสู้ๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นกำลังใจให้พี่ต้านเสมอนะ !
-
ดราม่าแบบนี้
ไม่ใช่สไตล์พี่ต้านเร้ย
คนอ่านแอบเซ็ง :เฮ้อ:
เมื่อไหร่จะหมดทุกข์หมดโศก
ถ้าชีวิตคู่มันจืดไป ก็ชูรสด้วยความโหดของพี่ต้านดีกว่านะ
อ่านแล้วมันส์ดี... :laugh:
ซึมๆอย่างนี้รับไม่ค่อยด๊ายยยย :z3:
-
ดีจังที่อิฐ ไม่ตัดสินใจอะไรทำอะไรให้ต้านเสียใจ เสียความรู้สึก มันต้องอย่างนี้ซิ คุยกันเยอะๆมันจะได้เข้าใจกัน
ต้านก็สู้ๆพยายามเข้าล่ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :z10: :z10:
-
อ่านไป ก็ซึมๆไปตามต้านชอบกลแฮะ
เอาเหอะ ชีวิตมันก็มีขึ้นๆลงๆแหละต้าน
เชื่อว่า..คนอย่างต้านสามารถผ่านได้ละเนอะ
-
ทำไมอุปสรรคมันเยอะสิ่ง :เฮ้อ:
หวังว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น
เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นบทพิสูจน์อย่างดีเลย ว่าความรักของต้านกับอิฐจะไปต่อได้รึเปล่า
สู้ๆแล้วกันทั้งต้านทั้งอิฐ
-
ชีวิตพี่ต้านช่างพลิกผัน เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เลย
ต้องค่อยๆปรับ ค่อยๆเปลี่ยน เดี๋ยวพี่ต้านก็ชิน
มีน้องอิฐเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆแล้ว
เอาใจช่วยพี่ต้าน :L1:
-
ขอให้ต้านได้งานทีเถอะ อย่าได้มีอุปสรรคอะไรอีกเลย เบื่อกินมาม่า :sad4:
-
เป็นกำลังใจให้พี่ต้านผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้ค่ะ
เพื่อที่จะได้มีน้องอิฐข้างกายตลอดไปค่ะ
:L2:
-
โฮกกกก...เศร้าใจจริงๆ
ทำไมอุปสรรค์มันแยะนักน้อออ
-
อ๊าย น้องอิฐน่ารักจังเลย มีการอ้อนมีการอ้อน ไม่ถามหรอว่าจะให้ลดแอร์หรือให้กอด อิอิอิอิ อิจฉาๆๆ
สู้ๆๆๆต่อไป ทั้งพี่ต้าน น้องอิฐ แล้วก็ไรเตอร์ด้วยนะจ๊ะ ^^
-
ขอให้ต้านเข้มแข็งเป็นหลักให้กับน้องให้ได้นะ พิสูจน์ให้คนเห็นให้ได้ว่าทั้งสองรักกันจริง
เอาใจช่วย
-
88
#
ตอนเช้ากูสะดุ้งตื่น เพราะนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบไปสมัครงาน... อาบน้ำเสร็จออกมากูก็ไม่เห็นอิฐแล้ว มันไปไหนวะ
“พี่ต้านกินไรก่อนค่อยไป” กูเดินลงมาจากบนบ้านก็ได้ยินอิฐเรียกมาจากในครัว อ่อ.. ที่แท้มันตื่นมาหาทำอาหาร...
“ทำแบบรีบๆ อ่ะ กินได้มั้ย?” กูอาบน้ำแต่งตัวแป้บเดียวว่ะ มันเลยต้องรีบ
ก็อาหารเร็วๆ พวกไข่ดาว ขนมปัง ไส้กรอก แฮม
“เข้าปากกูแล้วเนี่ย ยังจะถามอีกไหม” ของกินทำไมจะกินไม่ได้วะ
“อิ่มป่าว เดี๋ยวทอดไข่เพิ่มให้”
“ไม่ต้องละ กูรีบ เดี๋ยวจะสาย” กูจ้วงแฮมใส่ปาก ทำอะไรต้องวางแผนนิดนึง ถ้าออฟฟิสแรกไม่ได้ ก็ต้องเสียเวลาไปที่ใหม่ แล้วถ้าไม่ได้อีก.... ก็ต้องเสียเวลาเดินทางต่อไปอีก.... ต้องเผื่อซวยไว้บ้างว่ะ ชีวิต
“.....................” ขณะที่กูกิน อิฐมันก็ยืนมองกูเงียบๆ เป็นไรของมันวะ
“มองทำไม?” กูถาม
“ก็...กลัวไม่อิ่ม”
“กูไม่ได้กินจุขนาดนั้น”
“เอากาแฟป่าว?”
“น้ำเปล่าพอ”
กินเสร็จเก็บข้าวของทันทีเลยกู
“ไปก่อนนะ” กูคว้าหัวอิฐมาแล้วเอาปากแนบหน้าผากมันแรงๆ ทีนึง
“ขอให้ได้ออฟฟิสดีๆ นะพี่” กูหัวเราะ
“อืม ไปเรียนก็นั่งรถดีๆ ล่ะ ใครไม่น่าไว้ใจ ก็อย่าไปเข้าใกล้”
“อิฐไม่ใช่เด็ก”
“เออ ดูแลตัวเองด้วย” กูยกมือยันหัวแกล้งมันอีกที ก่อนเดินไปขึ้นวินตรงหัวมุมถนน...
สราดด ชีวิตประจำวันกูทำไมมันบัดซบเช่นนี้วะ
#
กูเดินเซ็งออกมาจากออฟฟิสแรกที่เลือกไว้
เค้าบอกว่า รับคนเพิ่มมาเมื่อวานนี้เอง ในเวบยังไม่อัพเดท... แต่เค้าบอกว่าดูพอร์ตกูแล้วน่าสนใจ อยากจะรับเหมือนกัน จะขอเก็บพอร์ตไว้พิจารณาก่อน
เชี้ยเหอะ เอาพอร์ตกูไป แล้วกูจะเอาที่ไหนให้ออฟฟิสอื่นเค้าดู รอเพิ่มอัตราแม่งก็ไม่รู้เมื่อไหร่ กูไม่รอหรอก
ออฟฟิสที่สอง..... กูสัมภาษณ์ด้วยอารมณ์ยังกรุ่นๆ อยู่ เพราะกูร้อน.... ร้อนโคตร
“เคยทำงานที่ออฟฟิสไหนมาก่อนเหรอครับ?” พนักงาน นาย ก. ถาม แต่ถ้าให้เดาเค้าก็คือเจ้าของออฟฟิสเนี่ยแหล่ะ
“ที่ xxx” ของพ่อกู
“นามสกุลเดียวกับคุณ xxx เลยนี่ คุณเป็นลูกคุณ xxx เหรอ?”
“ครับ”
“ผมเป็นเพื่อนเรียนโทที่เดียวกับพ่อคุณ บลาๆๆ” เออ พอเหอะ เพื่อนพ่อกู
กูไม่อยากทำงานที่นี่แล้ว ไม่อยากให้เค้าเอาเรื่องกูไปรายงานให้พ่อฟัง แล้วก็ไม่อยากให้เค้ารับเพราะว่าเป็นลูกของเพื่อนด้วย
ออฟฟิสที่สาม.... ต้องกินข้าวเที่ยงก่อนว่ะ ไม่งั้นโดนแดดดูดพลังหมดแน่เลยกู
“รับอะไรดีค้าลูกกก” ร้านข้าวมันไก่อยู่ใกล้สุดว่ะ ลุยเลยแล้วกัน
“ข้าวผัดมีไหมครับ?” กูกวนแม่ค้า เหอะๆ อารมณ์คนมันเซ็งๆ ว่ะ
“ไม่มีลูกกก ป้าขายแต่ข้าวมันไก่ ไก่ทอด หมูแดง หมูกรอบ ขาหมู ลูกจะกินอะไรค่ะ?” สงสัยตั้งแต่เมื่อกี้ละ ใครลูกคุณครับ
“ข้าวมันไก่ สเปเชี่ยวครับ” คนอย่างไอ้ต้าน ห้ามของกระจอกเด็ดขาด
“อ๋อ.....ข้าวมันไก่พิเศษใช่ไหม เพิ่มเนื้อเพิ่มหนังเนอะ” แล้วเค้าก็นำมาเสิร์ฟกูด้วยความเร็วขั้นเทพ มันเร็วมากกก ไม่เคยกินข้าวร้านไหนแล้วทำเร็วขนาดนี้มาก่อน
กูมองป้าทึ่งๆ
“ไม่อิ่มสั่งเพิ่มได้นะคะลูกกก” สั่งเพิ่มกูก็เสียตังค์เพิ่มดิ
“ฟรีป่าวครับ?”
“ฟรีก็ได้ แต่ป้าขอหอมแก้มทีนึง คิกๆๆ” แม่มดชัดๆ กูยิ้มแหยตอบกลับไป
“ผมมีเมียแล้วครับ ป้าหอมแขนเสื้อผมแทนได้ไหม?” อยากกินฟรี เลยหน้าด้านเป็นพิเศษ เหอะๆๆ
“อุ้ยยยๆๆ ซื่อสัตย์กับแฟนดีจังเลย ให้ป้าหอมเค้าก็ไม่รู้หรอก”
“แต่ผมรู้ไงครับ”
“คนดีจังนะพ่อคุณ..... ป้าให้ฟรีจานนึงก็ได้ แต่อีกจานต้องจ่ายตังค์นะ” อ้าว... ดันได้จริงด้วยว่ะ ก็งี้ล่ะนะ คนมันหน้าตาดี เหอะๆ
“ขอบคุณคร้าบบบ” ป้าแม่งใจดีว่ะ ถึงจะแรดไปหน่อยก็เหอะ
#
ออฟฟิสที่สาม.....
“ผมรับคุณเข้าทำงานละกัน มาเริ่มงานวันจันทร์นี้เลยได้ไหม?” ได้งานแล้วโว้ย... อนาคตเริ่มสดใส
“ได้ครับ” พรุ่งนี้ก็ยังได้
“เดี๋ยวผมจะให้คนเตรียมโต๊ะกับคอมพิวเตอร์ให้คุณ หรือว่าคุณจะเอาโน้ตบุ๊คอะไรมาเองก็ได้นะ”
ไงก็เอาวะ เงินเดือนน้อยกว่าที่พ่อกูให้ก็จริง แต่เจ้าของออฟฟิสก็มีมาดดี บรรยากาศโดยรวม กับสังคมภายนอกก็โอเคอยู่
กูเดินออกมาจากออฟฟิส อารมณ์ดีขึ้นผิดจากเมื่อเช้าลิบลับ
RRRRR
อิฐโทรมาโคตรได้จังหวะ เลี้ยงกุมารทองไว้ป่าวเนี่ย
“เป็นไงบ้างพี่ต้าน ได้งานมั้ย?” เสียงปลายสาย ได้ยินแล้วหายเหนื่อย เหอะๆ
“ได้ เพิ่งสัมภาษณ์เสร็จเมื่อกี้เอง”
“โห ดีใจด้วย... อิฐก็รับงานอาจารย์มาทำเพิ่มเหมือนกันนะ”
“ทำอะไรอีกวะ?” บอกว่าไม่ต้อง
“ก็เพ้นท์รูปนอกสถานที่ ตามร้านอาหารอะไรพวกนี้... มีหลายจ๊อบอ่ะ เงินดีด้วย”
กูถอนหายใจ อิฐมันคงอยากช่วยกู หรือไม่มันก็คงไม่อยากใช้เงินกูแล้ว
“อาจารย์พาไปเหรอ?”
“ป่าว อาจารย์หางานให้... เค้ารู้จักคนเยอะ”
“อืม.... ไปทำกับใครล่ะ?”
“ไม่รู้ดิ คนเดียวมั้ง แล้วพี่ต้านได้ออฟฟิสแถวไหนเหรอ?”
“ศาลาแดง”
“ไม่ไกลมาก ออฟฟิสถูกใจป่าวอ่ะ?”
“ก็ดี แล้วนี่อิฐจะไปทำงานเมื่อไหร่?”
“อ๋อ... พรุ่งนี้อ่ะพี่ ร้านอยู่แถว ถ.พระอาทิตย์ อาทิตย์จะกลับบ้านยัง? รัชตะกำลังกลับ” ฮะๆๆ แม่ง...น่ารักอีกแล้วนะมึง เปลี่ยนเรื่องเร็วจนกูงง
“รัชตะอยู่ไหนละครับตอนนี้?”
“อยู่บนรถเมล์ครับ มีเพื่อนนั่งมาด้วย... แต่ลงไปป้ายเมื่อกี้แล้ว" ดีมากที่กลับมากับเพื่อน
"อาทิตย์ล่ะกลับบ้านยังไง?”
“เดินกลับ”
“หง่ะ”
“......ไปขึ้น บีทีเอส ฮะๆๆ ออฟฟิสอยู่ใกล้บีทีเอสพอดี” ว่าแล้วกูก็เดินไปด้วยคุยโทรศัพท์ไปด้วย จะได้ไม่เสียเวลา
“อาทิตย์มาเจอเค้าที่เทอเรซ 49 ได้ไหมอ่ะ?”
“ไปทำไมวะ ของแพง” เดี๋ยวนี้กูชักจะเค็มๆ ละ สถานที่ที่เคยไปคงไม่มีปัญญาเข้าเหมือนเมื่อก่อน เพราะกูจน......กรอบ เชี้ย
“ไม่ได้ไปซื้อของ แต่นัดเจอกันตรงนั้นเฉยๆ”
“รัชตะจะไปไหนครับ?”
“อาทิตย์ก็มาดิ่ เดี๋ยวก็รู้”
“แล้วถ้าเค้าไม่ไปอ่ะ... ขี้เกียจ”
“เค้าก็จะ sad”
“งั้นรัชตะบอกคนข้างๆ หน่อยดิ ว่ารักอาทิตย์มาก”
“.....................” เงียบเลยเว้ย...
“ไม่รักอาทิตย์เหรอ?”
“ใครมันจะกล้าบอกเล่า!”
“ฮ่ะๆๆ” กูขำที่ไปแกล้งมัน
“ที่เงียบไปนี่คือพูดไม่ออก เขินอยู่ว่างั้น ยิ้มอยู่ด้วยรึเปล่า เดี๋ยวคนในรถเมล์จะหาว่าบ้านะ นั่งยิ้มคนเดียว” กูแกล้งแหย่มันต่อ พอดีเดินมาถึงสถานี แตะบัตรเข้าไปรอที่ชานชาลา
“พี่ต้านก็ลองทำมั่งดิ ตะโกนดังๆ จนถึงโบกี้สุดท้ายเลยว่า ‘ผมรักรัชตะที่สุดในโลกเลยคร้าบบบ’ ทำได้ไหมล่ะ? ชิ”
“ฮ่าๆๆ คิดว่าไม่กล้ารึไง?” อย่ามาท้าคนอย่างกู
“หง่ะ... กล้าก็ทำเลยดิ”
“ทำแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ต้องเป็นตอนที่เราอยู่ด้วยกันดิ จะจูบรัชตะโชว์แม่งให้เห็นทั้งขบวนเลย” หึหึ
“อ่า... ตกลงจะมามั้ยอาทิตย์ ไม่มาเค้าจะได้กลับ” ไม่แน่จริงนี่หว่า เปลี่ยนเรื่องเฉยเลย
“ไปดิ”
“มาเร็วๆ ด้วย”
“มึงนั่นแหล่ะ อย่าให้กูรอนาน” รถเมล์จะเร็วสู้รถไฟฟ้าได้ไงวะ
“ใกล้ถึงแล้ว อาทิตย์เลิกโม้ได้ละ เค้าจะวาง” มึงดิโม้
“อย่าวางดิ อยากฟังเสียงรัชตะอยู่เลย”
“แป้บครับ ขอลงรถเมล์ก่อน” อิฐมันว่างั้น...
กูก็ต้องขึ้นรถไฟเหมือนกันว่ะ ขึ้นบีทีเอสทีไรไม่เคยได้นั่ง แพงซะเปล่า ทำไมกูได้ยืนตลอด...
“จะวางยัง?” เสียงอิฐกลับเข้ามาในสายอีกครั้ง
“ก็บอกว่ายัง... พูดมากูจะฟัง” กูเนี่ยเป็นเอามากว่ะ
“อาทิตย์เพี้ยน” อ่าว อยู่ดีๆ มาว่ากู
“รัชตะโคตรเพี้ยน” กูโต้กลับไป
“อาทิตย์เป็นไรป่าวอ่ะ นอยด์เหรอ?”
“นอยด์บ้านแมวคุณสิครับ”
“ที่บ้านไม่ได้เลี้ยงแมว”
“แล้วทำไมกูเห็นอาหารแมววะ มึงแม่งชอบแอบกินตอนกลางคืน กูเห็น”
“อาไรของคุ๊ณ?”
“อาหารแมวแท่งใหญ่ๆ หน้าตาน่ากิน รัชตะชอบอ้อนจะกินบ่อยๆ”
“.................”
“กูเห็นเขียนข้างถุงไว้ว่าอาหาร 'แมวของอาทิตย์' ว่ะ บางวันมึงคึกก็ล่อกินกลางวันแสกๆ เลย”
“....................”
“....................”
อ้าวกำ วางสายไปแล้ว....
กูพูดผิดตรงไหนวะ
H
จบตอนแบบงงๆ อ่ะเน้อ...
เดากันเอาเองว่าอาหารแมวคืออะไร หุหุ :pig4:
-
:L1:
-
๕๕๕
พี่ต้านไปทะลึ่งใส่น้องอิฐทำไมดูสิน้องอายเลย ย
กร๊าก ก ก กก ก
ได้งานแล้วยินดีด้วย อุปสรรคหมดไปหนึ่ง
-
อาหารยี่ห้ออาทิตย์ คงสงวนให้รชตะกินได้คนเดียวอ่ะดิ
ฮ่าๆๆๆๆๆ แล้วอิฐจะนัดต้านไปหาทำไมเนี่ย? แอบสงสัย
-
o18พี่ต้านหื่นตลอดเววววววววววววว
:เฮ้อ:สงสารพี่ต้านนนนนนนนอะ
เป็นกำลังใจไห้พี่ต้านนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
ทะลึ่งตลอดอ่ะต้าน :laugh:
-
แอร๊ยยยยยยยยย ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบเวลาสองคนนี้หวีทกันจริงๆเลยย ไม่บ่อยแต่น่ารักทุกตอนอะะะ =p
-
เวง :z3:
ประหยัดตังค์
แต่ไม่เคยประหยัดความหื่นเลยนะแก
แต่..ชั้นชอบบบบบบบบบบบ :z1:
-
555+ ต้านมันหื่นปิดท้าย ให้น้องอิฐอายม้วนไปเลยไง
-
อรั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักมาก สองคนนี้คุยโทรศัพท์กันซะ โลกรอบข้างเป็นสีชมพูหมดเลย
แต่ๆๆ พี่ต้าน เอ่อ.......อาหารแมวบ้านพี่นี่มัน >/////////<
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:haun4:เค๊าไม่รู้จริงๆนะว่าอาหารแมวอะไร
-
พี่ต้านน้องอิฐคุยกันงุ๊งงิ๊งมากๆอ่ะ น่ารัก :m1:
อาหารแมวอะไรไม่รู้ แต่ทำน้องอิฐเขินได้ ><
:L1:
-
อาหารแมวยีห้อนี้สงสัยให้อิฐกินคนเดียงมั้งเฮียต้าย :haun4:
-
พี่ต้านเนี่ยชอบแกล้งน้องอิฐตลอดเลย
แต่ก็น่ารักดีค่ะ
ชอบจังเลยคู่เนี่ย
ได้งานแล้วอุปสรรคก็ผ่านไปอีกหนึ่งเปลาะ
+1 ให้กำลังใจพี่ต้านค่ะ
:L2:
-
รักพี่ต้านคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้คะเนี่ย
ทำเพื่อคนรักขนาดนี้ โคตรแมน อ่า คนไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
อ่าอีพี่ต้านเเม่งหื่นตลอด
ขอให้สองคนผ่านไปด้วยดีนะนะ
อิฐอยู่ข้างๆๆพี่ต้านนะะะะะะ
-
เป็นกำลังใจให้นายต้าน
-
แล้วต้านจะพกอาหารแมวติดตัวไปตลอดเวลาทำไมเนี่ย 555
น่ารักดีเวลาเรียกกันแบบนี้
ต้านสู้ๆนะ ปรับตัวให้ได้ล่ะ อิฐก็สู้ๆล่ะ เรื่องแค่นี้ผ่านไปได้สบายๆอยู่แล้วทั้ง 2 คน
-
สองวันเต็มๆกับตามอ่านเรื่องนี้จนทันอย่างบ้าคลั่ง
อ่านแล้วหงุดหงิดกับน้องอิฐในช่วงแรกมากมาย
มันอึดอัดบอกไม่ถูก ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้ปากหนักอย่างนี้
มันเลยอึมครีมกันไปหมดโลกส่วนตัวสูงเกินแต่ดันอยากมีคนเข้าใจ
ปิดโลกขนาดนั้นใครมันจะไปเข้าใจวะคะ...
ช่วงหลังๆเริ่มอึดอัดกับไอ้พี่ต้านแทนซะงั้น
หลังจากปล่อยว่างกับอิฐไปก็มาอึดอันพี่ต้านแทน
ใช้เหตุผลในการดำเนินชีวิตบ้างก็ได้ต้าน
เล่นเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งแล้วใครมันจะทน
พอโกรธขึ้นมาทีก็แรงซะ...ไม่ฟังใคร
อีกคนก็ใช้แต่อารมณ์อีกคนก็เอาแต่ปากหนักแล้วมันจะรอดไหม
-
หวังว่าฟ้าคงเริ่มสดใสสำหรับทั้งคู่แล้วนะครับ ไม่อยากปวดตับอีกแล้ว
-
:pig4:
-
พยายามต่อไปนะพี่ต้าน
เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น...สู้ๆ
:กอด1:
-
อิฐกับต้านคุยกันน่ารักสุดแล้วอ่ะ ณ ตอน ตอน นี้
ขอบคณไรด์เตอร์ค่ะ
-
อ่านทันจนได้ ตอนแรกๆอึดอัดใจกับอิฐมาก ทำไมเป็นคนแบบนี้ :เฮ้อ:
ต้านก็หึง ก็หวงเกินเหตุ จนต้องทะเลาะกันบ่อย บีบคั้นหัวใจชะมัด :เฮ้อ:
แต่ตอนนี้ลุ้นทั้งคู่ให้มีความสุข สมหวัง :call:
ชอบเรื่องนี้จัง :กอด1:
-
อ๊ายยย :-[ พี่ต้านทะลึ่งลามาจกเปรตตตต อาไรเนี่ย
แถมยังไปว่าป้าเค้าแรดอีก ตายแล้วๆๆ เค้าเป็นผู้ใหญ่นะคะพี่ต้านนนนนน
-
:a5: ไม่ได้เข้ามาอาทิตย์นึง พี่ต้านกะน้องอิฐโดนพายุไซโคลนกระหน่ำระเนระนาดเลยอ่า :serius2:
เราเชื่อว่าพี่ต้านกะน้องอิฐทำได้ สู้ๆ o13
-
แหมๆๆ พอได้งานปุ๊บ อารมณ์ดีปั๊บ ต่อมหื่นทำงานทันทีเลยนะพี่ต้าน
น้องอิฐก็อายแย่ดิ :-[
-
:L2:วันนี้มาอัพไหมค่ะ จะรออ่าน คิดถึงพี่ต้านกะน้องอิฐ
-
เดี๋ยวมาอัพให้ค่ะ
คืนนี้ล่ะ ยังพิมไม่เสร็จเลยยยย :L1:
-
:z13: :z13: :z13:
-
โหหห 89 จะมาแล้วหรอ เลิศๆๆๆ
อยากจะบอกว่าไรเตอร์เรื่องนี้น่ารักที่สุดเลยยย มาต่อแทบทุกวัน
ขอบคุณนะจ้ะ
-
รอ ให้มาอัพ ไวๆ :monkeysad:
-
89
#
“อิฐ รอนานป่ะ?” กูไปถึงก็เห็นที่รักกูนั่งหน้าเมื่อย รออยู่ม้านั่งริมต้นไม้แล้ว
“นาน......ทำไมมาช้าอ่ะ?” อิฐมันไม่ได้พูดแบบงอนนะ แต่มันพูดตรง
“รถติด” จะมาตรงที่นัดกันไว้มันต้องนั่งรถต่อมาอีก วิลล่ามันไพรเวทก็อย่างงี้ล่ะว่ะ
“กินไหม?” มันยื่นแก้วน้ำให้ที่ถืออยู่ให้กู
“ชาเย็น อาโกเข็นรถผ่านมาเมื่อกี้ อร่อยดีนะ”
“ไม่เอา” อากงอาโกที่ไหน กูไม่แดกมั่วซั่ว
“อุตส่าห์ยังไม่กินเยอะ เหลือไว้ให้พี่ต้านเลยนะเนี่ย” กูนั่งลงข้างอิฐแล้วคว้าแก้วที่ยังติดอยู่ในมือมันมากิน ....เนื่องจาก..... กูควรสำนึกได้แล้วว่าควรเลิกแดกสตาร์บั๊คตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
“โอ้ะ เชี่ย หวานสัด” เกือบคายทิ้งแล้วไหมล่ะกู
“ฮ่าๆๆ” อิฐมันหัวเราะชอบใจ สราดด มันชอบกินอะไรหวานๆ แต่กูไม่... ยิ่งกาแฟรถเข็นปีนึงกูกินแค่ครั้งเดียวเองมั้ง... ส่วนผสมมันไม่ค่อยได้มาตรฐานว่ะ กินแล้วเสียอารมณ์
“ล้อเล่นนะ นี่ต่างหากของพี่ต้าน” มันยื่นขวดน้ำเปล่าที่ซุกไว้ในกระเป๋าให้กู
ตอนนั้นแว้บคิดไปว่า ทำไมชีวิตกูมัน transparency ได้ขนาดนี้ ไม่มีตังค์แล้วมันรู้สึกตัวเบา โปร่งๆ โหวงเหวง จะทำเชี้ยอะไรก็ต้องคิดแล้วคิดอีก เมื่อกี้แม่งก็ลืมคิดว่านั่งบีทีเอสมันแพง ...ก็เสรือกนั่งมาซะงั้น
แม้แต่ตอนแดกข้าวมันไก่พิเศษสี่สิบบาท กูไม่เคยคิดว่ามันแพง แต่ก็มาคิดเอาวันนี้
สตาร์บั๊คตั้งอยู่ข้างๆ กูไม่เคยคิดว่าจะไม่กล้าเข้า แต่ก็เสือกไม่กล้าเอาวันนี้
ทั้งหมดทั้งสิ้น.... เพราะกูจนครับ
ชีวิตคนจนมันลำบากอย่างนี้นี่เอง...
หึหึ
เออออ !! สักวันกูจะรวยให้ดู
“สรุปนัดมาทำอะไร?” กูถามพลางเปิดขวดน้ำดื่ม ตอนนี้กูคงเหมาะกับน้ำเปล่าที่สุดละ... แซดดดว่ะ ปวดใจจริงๆ
“เดี๋ยวจะพาไปกินของอร่อย ฉลองที่ได้งานใหม่อ่ะ” กำ นึกว่าอะไร
“ถ้าจะฉลองนะอิฐ” กูยกแขนคล้องไหล่แล้วดันตัวมันมาชิดกับอก
“มึงระบำเปลื้องผ้าให้กูดูดีกว่าว่ะ เอาแบบเอ็กซ์ให้สุดๆ ไปเลยนะ เวลามึงยั่วแมร่งโคตรจะเร้าใจเลย... กูชอบอย่างนั้นมากกว่า” พูดจบแถมยิ้มหื่นๆ ให้มันไปทีนึง
อิฐเลิกคิ้วทำหน้าเหรอ แล้วยิ้มๆ มุมปากเหมือนจะล้อเลียนกู
แม่ง... ถ้าไม่ติดว่าอยู่ใกล้ถนนนะมึงเอ๊ย จะจับปล้ำซะเดี๋ยวนี้
“ทำไม่เป็นอ่ะแบบนั้น” อิฐมันทำท่าคิด แถมยกมือมาวางตรงหน้าขากู..... เหอๆ
“พี่ต้านชอบมีอารมณ์เพราะเห็นหน้าอิฐเหรอ? แล้วถ้าหน้าอิฐไม่เป็นแบบนี้พี่จะชอบไหมอ่ะ?”
ถามแบบนี้ตอบง่ายโคตรเลยว่ะ
“ถ้าไม่หน้าแบบนี้กูก็ไม่ชอบหรอก”
หน้าตาสำคัญนะเว้ยสำหรับกู กูคงไม่เลือกคนที่นอนข้างๆ แล้วต้องขวัญผวาทุกๆ สองวินาทีหรอกว่ะ
อย่างน้อยก็ต้องเห็นหน้าแล้วรู้สึกอยากมองซ้ำบ้าง... เหมือนอิฐ
“แต่ถ้าไม่นิสัยอย่างนี้กูก็ไม่ชอบเหมือนกัน” นิสัยก็สำคัญพอกัน กูชอบคนมีลูกเล่น ลึกลับ น่าค้นหา อยู่ด้วยแล้วไม่เบื่อ แรดนิดๆ ขี้ยั่วเยอะๆ และที่สำคัญต้องกวนตรีนแบบอิฐเนี่ยแหล่ะ
“มันก็รวมๆ เหมือนการจัดองค์ประกอบให้สมดุล ...เกทไหม ไอ้เด็กติ๊ส?”
“...โคตรจะเกท” อิฐพยักหน้าเข้าใจ แถมมือซนเลื้อยสูงขึ้นมาเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงจุดยุทธศาตร์ของกู
มึงนะมึง.... แกล้งกูคืนใช่ไหม?
“อยากเล่นหนังสดเหรออิฐ?” อย่าคิดว่าไม่กล้านะเว้ย
“ไม่อยาก” เนี่ยล่ะที่ชอบ ไม่อยากแต่แม่งก็ยังยั่ว
“จะพากูไปแดรกข้าวหรือจะให้กูแดรกมึง?” กูใช้มืออีกข้างสอดเข้าหลังกกหู คลึงใบหูมันเพราะนี่เป็นจุดเสียวของอิฐ หึหึ
“ข้าวดิคร้าบบบ อ๊อยยย” อิฐมันขนลุกรีบปล่อยมือกูเลย
“ไปเหอะ” มันยืนขึ้นแล้วดึงมือกูตาม หึ... เอาตัวรอดได้ไม่ตลอดไปหรอก เราอยู่บ้านเดียวกันนี่
#
ร้านที่อิฐพาไป...เป็นร้านข้าวต้มกุ๊ยที่ตั้งอยู่ริมถนน แต่ว่าลึกเข้าไปในซอยอีก ปกติกูไม่ค่อยได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้เท่าไหร่ กูเคยขับรถผ่านแต่ไม่เคยคิดอยากกิน ก็สภาพมันน่าอนาถเกินไป... เห็นแล้วไม่มั่นใจในสแตนดาร์ด เหอะๆๆ กระแดะจริงๆ เลยกู
“เมนูครับน้อง” อิฐมันดีดนิ้วเรียกเด็ก เด็กประถมว่ะ.... ตัวแค่นี้ก็ช่วยพ่อแม่ทำงานได้แล้ว และตอนนั้นกูทำเชี้ยอะไรได้บ้างวะ
ไอ้เด็กน้อยเอาเมนูเปื่อยๆ ที่ผ่านการรุมโทรมมานับครั้งไม่ถ้วนให้กูและอิฐ
กูรับมาดูรายการอาหารด้วยอาการจำใจ แล้วอึ้งทึ่งในความถูกของราคายิ่งนัก
เชี้ยยย อะไรมันจะถูกได้ขนาดนี้ กับข้าวบางอย่างราคาไม่ถึงสามสิบบาท
กูนั่งดูราคาอย่างเดียว จนอิฐมันสั่งไปเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“โคตรถูกเลยว่ะอิฐ เป็นไปได้ไงวะเนี่ย” กูคืนเมนูให้เด็กน้อยที่มองกูด้วยสายตาสงสัย
“ถูกแล้วก็อร่อยด้วย” อิฐชมใหญ่
“ขายงี้แล้วได้กำไรเหรอไอ้ตัวเล็ก” กูหันไปถามเด็กเสิร์ฟไซส์หมากระเป๋า ไม่เคยกินร้านอาหารที่ต้องสั่งกับข้าวด้วยแล้วราคาถูกขนาดนี้มาก่อน
“ไม่รู้ครับ” เด็กเสิร์ฟตอบกวนตรีนกูแล้ววิ่งหนีไป สรัดด
“ไม่รู้ได้ไงวะ เรื่องแค่นี้” กูบ่นเล่นๆ
“เด็กนะพี่ เค้าไม่ได้สนใจเรื่องเงินทองหรอก รู้แค่วันๆ มีหน้าที่ช่วยพ่อแม่ทำงานก็หรูแล้ว” อืม... ถ้าเป็นกูตอนเด็กขนาดนี้ คงรู้แค่ว่าอยากจะได้อยากจะซื้อของอะไรมาเล่นดีล่ะมั้ง
อาหารทยอยมาเสิร์ฟ กูลองกินดู...... แมร่ง.. อร่อยจริงว่ะ ทุกอย่างเลย
“ไอ้ตัวเล็ก ไปเรียกพ่อมาหน่อยดิ” เด็กเสิร์ฟทำหน้างง
“....จะทำอะไรอ่ะพี่ต้าน?” อิฐมันถามแบบตกใจ
“จะชมพ่อเค้า ทำอาหารดับเทพเลยว่ะ ถ้าฝีมือขนาดนี้กูไล่แม่ครัวคนเก่าออกแล้วจ้างพ่อไอ้ตัวเล็กแทนดีกว่า”
“บ้าและพี่... ถ้าจะทำอย่างนั้น พี่ก็ต้องย้ายกลับไปอยู่บ้านดิ”
“เออออ รู้ ถึงกูจะออกจากบ้านมาแล้ว แต่ก็อยากให้ครอบครัวได้กินอะไรดีๆ แบบนี้บ้างไง”
“ก็ให้ครอบครัวพี่มากินที่นี่ดิ่ ใครเค้าจะไปบ้านพี่เล่า”
“พ่อแม่กูเค้าไม่มาร้านแบบนี้หรอก”
“รู้ได้ไง?”
“ก็กูไม่เคยเห็น ไม่เคยได้ยิน” ตั้งแต่เล็กจนโตเลย พาเข้าร้านหรูตลอด
“แล้วจะให้เชฟใช้วัตถุดิบสุ่มสี่สุ่มห้าก็ไม่ได้ มันต้องคัด ต้องเลือกให้ดีๆ” อย่างเวอร์ แต่คนไปจ่ายตลาดบ้านกูเค้ามีเทคนิคเลือกของมาทำอาหารดีๆ ตลอด
“โห.... งั้นที่อิฐเห็นในตู้เย็นบ้านพี่ก็ขุมสมบัติเลยดิ” ขุมสมบัติของกิน เหอะๆ
“ถึงว่าอ่ะ ตอนทำอาหารเลยรู้สึกแปลกๆ ชอบกล”
“แปลกไงวะ?”
“ก็ของดูสดมากทุกอย่างเลย เหมือนปลาก็เพิ่งไปตก ผักเพิ่งไปเด็ดมา อะไรอย่างนั้น”
“เรื่องมันเศร้าที่กูพามึงไปถล่มครัวบ้านกูไม่ได้แล้ว”
“ฮะๆๆไม่เป็นไรหรอก ครัวบ้านผมก็มี ถึงวัตถุดิบจะไม่เกรดเอ แต่ความตั้งใจเอบวกนะพี่”
“หึหึ ถึงว่าอ่ะ อร่อยสราดเลยที่มึงทำ”
“อร่อยสู้ที่นี่ได้ป่าว?”
“ไม่ได้ว่ะ” ฮะๆๆๆ หน้าจ๋อยไปเลยเมียกรู
“แต่ถ้าเทียบกับตัวมึง ที่นี่กระจอกไปเลยว่ะ”
“เปรียบกับของกินซะงั้น”
“ก็มึงแม่งน่ากินที่สุดแล้ว กินทุกวันก็ไม่เบื่อเลย” มึงน่ารักได้ใจกูโคตร
“ใจเย็นพี่ public space อย่าพูดทะลึ่งมาก” อิฐมันตักกับข้าวถมใส่จานให้กู
“ช่วยกินอย่างสงบก็ดีนะพี่ต้าน” เขินรับประทานล่ะสิ
“ก็ได้... งั้นยามศึกเราค่อยรบกันต่อ.......บนเตียง ...เอาให้ดุเดือดเลือดพล่านไปเลยนะอิฐ” กูยังไม่เลิกแหย่มัน ทีนี้เลยเจออิฐส่ายหัวทำหน้าเอือมใส่เลย
#
กินเสร็จจ่ายค่าเสียหายไป ไม่ถึง 300฿ เป็นไปได้.... พวกกูแดรกไปห้าหกอย่างเลยนะ เดี๋ยววันหลังมากินอีกดีกว่า ถูกดี
“มื้อนี้อิฐเลี้ยงเองพี่ หยุดๆๆ เลย กรุณาอย่าแตะต้องกระเป๋าตังค์” อิฐรีบยกมือห้ามกู แล้วรีบส่งแบงค์แดงให้เด็กเสิร์ฟ
“เดี๋ยววันนี้ขอกระผม... ทำหน้าที่เสี่ยของพี่ต้านบ้างนะ อยู่เฉยๆ รอให้ผมเลี้ยง โอเค๊?” มันทำมือท่าโอเคประกอบแอ๊คติ้ง หึหึ
“เออ โอเค” กูฮา
“แล้วเสี่ยจะพาหนูไปไหนต่อเหรออ?” ได้ตังค์ทอนกูก็เอาไหล่ไปกระแซะถาม
“ช้อปปิ้งมั้ยจ๊ะ เบบี๋?” อิฐเอายกมือบีบจมูกกูเล่น
“เสี่ยประเป๋าหนักจังเลยยย” ไปเอาเงินมาจากไหนวะ
“แน่น๊อน... เพิ่งได้เงินค่าตัวมาสามพัน” ได้ยินแบบนี้หมดอารมณ์เล่นต่อเลยกู
“ค่าตัวเหี้ยอะไรครับ?”
“อ่า ไม่ใช่ๆ อิฐหมายถึงค่าแรง พูดผิดๆ วันนี้ไปช่วยอาจารย์ฉลุลายมา” มันรีบแก้ตัวใหญ่
“อาทิตย์อย่าทำหน้าอย่างงี้ดิ่ เค้ากลัว”
“กูทำหน้าแบบไหน?”
“โหดดด”
“มันเป็นเอง กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ...ฟังอยู่ เล่าต่อดิ” อิฐสอดนิ้วเข้ามาประสานกับมือกูแล้วเราก็เดินเท้ากันต่อ
“ฉลุไม้ให้เป็น......อะไรหว่า เรียกไม่ถูก มันเป็นส่วนประกอบหนึ่งของหลังคา ทำเป็นลายไทยอ่ะ” ปั้นลมมั้ง
“โดนเสี้ยนไม้บาดมือบ้างไหมเนี่ย?” กูเคยเห็นพวกช่างเค้าทำ งานไม้ๆ แบบนี้เสี้ยนเยอะ ห้ามประมาท
“โห... ไม่เห็นเป็นไรเลย เฉาะไม้สนุกดีออก” แสดงว่าโดน
“ถ้าจะทำก็ได้ ไม่ว่า แต่ระวังด้วย กูไม่อยากให้มึงเจ็บ”
“ครับ ก็ระวังอยู่” คอตกเลยเมียกู
“ไม่เอา อย่าหงอย ไม่ได้ว่าอะไรเลย....” กูกระชับมือมันแน่นขึ้น
“ก็ไม่อยากให้เป็นห่วง...” อิฐว่า
“ไม่อยากให้เป็นห่วง แล้วอยากให้เป็นอะไร?”
“เป็นแฟนน”
หึหึ เรื่องแมร่งไม่เกี่ยวกันเลย... แต่ก็ทำให้บรรยากาศดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อว่ะ
จริงๆ กูแม่งเป็นคนแสดงออกทางสีหน้าเร็วกว่าความคิด ใช้อารมณ์เร็วกว่าความคิด
นิสัยกูเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เกิด
แต่ถ้ากูมีเวลาได้คิด กูก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่เข้าใจว่าความจริงหรือเรื่องราวมันเป็นยังไง ตอนนี้กูกำลังเรียนรู้ แล้วก็ลดนิสัยเสียของตัวเอง เพื่อที่กูจะได้อยู่กับอิฐอย่างมีความสุข
ชีวิตกู ชีวิตของเรา มาตรฐานไม่จำเป็นต้องเหมือนคนอื่น กูไม่ได้แคร์ว่าเราสองคนต้องรักกันเหมือนที่คนอื่นตั้งบรรทัดฐานไว้
ไม่มีใครเข้าใจหรือรู้ใจ คนที่รักได้ทุกอย่าง
ไม่ว่าจะรักมากแทบตายแค่ไหน แม่งก็ยังไม่สามารถกระโดดเข้าไปนั่งในความคิดของคนที่รักทั้งหมดได้อยู่ดี
‘ความคิด’ น่ะ แม่งมีล้านแปด เหมือนที่อิฐมันเคยบอกกูว่า มันคิดอะไรอยู่เยอะแยะ แล้วไม่สามารถพูดออกมาได้หมด
กูเข้าใจและเชื่อว่าไม่มีมนุษย์คนไหนสามารถแสดงออกได้เท่ากับที่ความคิดมันแล่นอยู่ในหัวได้ตลอด
เหมือนกับที่เศษเสี้ยวหนึ่งในความคิดกูแสดงออกมา มันอาจจะเพราะความเคยชิน
จิตใต้สำนึกหรืออะไรก็ช่าง มันสั่งการออกมาอย่างเหนือการควบคุม
บางทีใจจริงกูอาจจะไม่ได้เลือกให้เป็นแบบนั้น แต่กูห้ามไอ้มวลสารที่ไร้ตัวตนนี้ให้มันหยุดนิ่งไม่ได้
กูไม่ได้บรรลุหลักธรรมอะไรทั้งนั้นว่ะ
ไม่ได้ใช้เหตุผล.... แต่ใช้ความรู้สึก
ความรัก..............คือ สิ่งที่มองไม่เห็น
ความคิด...............คือ สิ่งที่สัมผัสไม่ได้
แต่เมื่อสองสิ่งนี้รวมกัน..... มันคือรูปแบบชีวิตที่แตกต่างของแต่ล่ะคนว่ะ
บางเรื่องบางอย่าง... อธิบายให้ตายยังไงก็ไม่มีคนเข้าใจ ว่าทำไมเรายังอยู่ด้วยกัน
กูรู้ว่าอิฐรักกู และอิฐรู้ว่ากูรักมัน ………….รักในแบบของเรา............
เหตุผลส้นตรีน ...แมร่งไม่มีความหมายเท่ากับสิ่งที่เรารู้สึกอยู่นี้เลย
ความหมายคำว่า ‘รัก’ ของพวกคุณเป็นแบบไหน?
ได้โปรดอย่าเอามาใช้กับกู ถ้าหากว่าพวกคุณเข้าใจในสิ่งที่กูสื่อสารข้างต้นจริงๆ
#
เดินมาถึงถนนใหญ่พอดี อิฐมันพาไปที่ป้ายรถเมล์ แมร่งเอ๊ย..... ต้องนั่งเมล์นรกอีกแล้วหรือนี่กรู
“ไปสวนลุมกันนะ” อิฐเงยหน้าบอก
“ไปทำไม มีแต่ตัวเหี้ย...” แม่งวิ่งกันพรึบพรั่บ ยังกะเป็นสนามเด็กเล่น
“โห่.....ก้าวร้าว” มันล้อเลียนกู
“เอ๊า พูดจริง.... เหี้ยโคตรเยอะ”
“สวนลุมไนท์พี่”
“ไปเพื่อ?”
“จะพาชมเมือง”
H
เฉลยชื่อเรื่องแว้ว...
ความเข้าใจของสองคนนี้.... มันยากที่จะหยั่งนะบางที
"แสดงออกได้ไม่เท่ากับความคิด"
อืม..... ที่สองคนนี้เลือกกันและกัน มันไม่ใช่การมานั่งบอกว่า ฉันรักเธอเพราะเป็นอย่างนั้น อย่างนี้...... อธิบายกายภาพหรือความรู้สึกอะไรตื้นๆ ทำนองนั้น พวก artist ก็มักไม่ใช้เหตุผลอยู่แล้วล่ะ เพราะเค้าคิดว่าเหตุผลจะเป็นตัวการที่ทำให้ความรู้สึกบิดเบือนไปจากสิ่งที่ออกมาจากภายในที่แท้จริง เค้าก็เลยพอใจที่จะเก็บความรัก ความรู้สึกที่มีไว้แล้วรับแบบนั้นมาเต็มๆ มากกว่า
อืม.... เหมือนตอนนึงที่ต้านเคยยกประโยคของท่านอิบนุ อาราบี(นักปรัชญา) ขึ้นมาที่ว่า
"รักคือการมองเห็นสิ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้ และปรารถนาที่จะเก็บสิ่งที่มองไม่เห็นนั้นไว้กลางใจเสมอ"
ถ้าพวกเดียวกัน (หมายถึงยึดหลักการทางความคิดที่คล้ายกัน) ก็มักจะจับประเด็นที่เป็นจุดร่วมของกันและกันได้ โดยที่เราอาจจะไม่เข้าใจนะจ๊ะ
:L1:
ขอบคุณค่ะ (มาแทนนาย บ. สักระยะ)
-
ความรัก..............คือ สิ่งที่มองไม่เห็น
ความคิด...............คือ สิ่งที่สัมผัสไม่ได้
อื้อหือออ คำคมกินใจมากจริงๆๆๆ ชอบมากๆๆค่ะ
คืออ่านไปแล้ว ก็รู้สึกว่า มันโดนใจเข้าอย่างจัง !!!
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ความรัก..............คือ สิ่งที่มองไม่เห็น
ความคิด...............คือ สิ่งที่สัมผัสไม่ได้
แต่เมื่อสองสิ่งนี้รวมกัน..... มันคือรูปแบบชีวิตที่แตกต่างของแต่ล่ะคนว่ะ
บางเรื่องบางอย่าง... อธิบายให้ตายยังไงก็ไม่มีคนเข้าใจ ว่าทำไมเรายังอยู่ด้วยกัน
กูรู้ว่าอิฐรักกู และอิฐรู้ว่ากูรักมัน ………….รักในแบบของเรา............
เหตุผลส้นตรีน ...แมร่งไม่มีความหมายเท่ากับสิ่งที่เรารู้สึกอยู่นี้เลย
โคตรชอบค่ะ o13
-
:impress2:พี่ต้านน่ารักกกกกกกกมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบพี่ต้านนนนนนนนนนนนนนนนนนน o13
-
อ่านตอนนี้แล้วชอบจังน่ารักปนหื่น :-[ ถ้าไม่หื่นก็ไม่ใช่พี่ต้านแล้วแหละ
อ่านมุมมองความรักของพี่ต้านแล้ว o13
น้องอิฐก้ช่วยดูแลพี่ต้านด้วยนะ
เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงปรับตัว
กินอยู่อย่างพอเพียง5555555555555
-
เเจ่มมากตอนนี้
รู้สึกพี่ต้านได้เรียนรู้อะไราขึ้นละ
ความรัก..............คือ สิ่งที่มองไม่เห็น
ความคิด...............คือ สิ่งที่สัมผัสไม่ได้
แต่เมื่อสองสิ่งนี้รวมกัน..... มันคือรูปแบบชีวิตที่แตกต่างของแต่ล่ะคนว่ะ
โดนมาก
-
หลังจากเจอคลื่นลูกใหญ่
ดูว่าต้านจะใช้ชีวิตด้วยเหตุผลมากขึ้น
รับฟังน้องอิฐ จนจบโดยไม่อาละวาดไปก่อน
เป็นอย่างนี้ไปตลอดนะต้าน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
....รักในแบบของเรา..
-
ประทับใจกับความหมายของชื่อเรื่องจังค่ะ
"ความรักมองไม่เห็น ความคิดสัมผัสไม่ได้" :o8:
พี่ต้าน+น้องอิฐ ต่างเห็นและสัมผัสได้
+1ให้ค่ะ ชอบมากอ่ะไรท์เตอร์
:กอด1:
-
:L1:
-
เพิ่งจะอ่านถึงหน้า หก แต่มาเม้นให้กำลังใจคนแต่งก่อน :L2:
แต่ก่อนอื่นขอไปอ่านก่อนนะ ^_____^
เป็นอีกเรื่องที่น่าติดตาม......ถ้าจะหวานนะคู่นี้ อิอิ
-
ประทับใจอ่ะ :L2:
น่ารักมั่กมากกกกก :-[
-
“ก็ไม่อยากให้เป็นห่วง...” อิฐว่า
“ไม่อยากให้เป็นห่วง แล้วอยากให้เป็นอะไร?”
“เป็นแฟนน”
กรี้ด!!!!!!!!!! ขนาดไม่ใช่ต้านนะ หัวใจเค้ายังพองโตเลย แล้วต้านมันจะขนาดไหน
อ่า..........ความเป็นมาของชื่อมันเป็นอย่างนี้นี่เอง โคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร ชอบเลย
-
ยังไงก็สู้ต่อไปน้า อย่ายอมแพ้ง่ายๆ
ทำให้คุณพ่อเห็นในความรักของต้านกับอิฐให้ได้น้า สู้ ๆ
-
:impress3:ชอบจัง กับความหมายที่มาของชื่อเรื่อง ความรัก ความคิด สิ่งที่มองไม่เห็นสัมผัสไม่ได้ เยี่ยม!!!
ร๊ากกกกกกกกกกพี่ต้านกะนัองอิฐมากมาย :z2:
-
ความรัก..............คือ สิ่งที่มองไม่เห็น
ความคิด...............คือ สิ่งที่สัมผัสไม่ได้
ที่มาของชื่อเรื่องเป็นแบบนี้นี่เอง o13
ประทับใจจริงๆ รักในแบบของพี่ต้านน้องอิฐ มองเห็นและสัมผัสได้
พยายามกันต่อไป เอาใจช่วยสุดฤทธิ์ :กอด1:
+foyer :L1:
-
สู้ๆ นะอย่ายอมแพ้ เอาใจช่วยมากมาย รักต้านและอิฐ จ้ะ :o8:
-
:z2:เข้ามาดัน
-
:pig4: :L1:
-
อยากเห็นน้องอิฐระบำเปลื้องผ้าอย่างงี้ >>>> :z2:
คริๆๆ :z1:
ยั่วเข้าไปเยอะๆน้องอิฐ พี่ชอบบบ อิอิ
-
แวะมารอพี่ต้านกับน้องอิฐครับ
-
:-[วันนี้พี่ต้านจะมาไหมน้อ
-
:call: :call:
คิดถึงต้านกับอิฐ
คิดถึงคนแต่งด้วย
มาเถอะน้าาา
:fire:
-
ขอโทษค่ะ เ้ข้ามาแจ้งว่า.....
........คนแต่งมัวแต่ไปเมา
ยังไม่ได้่เขียนเรื่องต่อเลยยยย
นาย บ. มันแย่มั่กมากก :m16:
แต่เรื่องน้ำพุยังมีี่สตอคอยู่นะ :impress2:
-
:z13:+
ดีใจเก้อ นึกว่าพี่ต้านจะมา 555+
รอกันต่อไป :กอด1:
-
ตามอ่านทันแล้วคร่า 2 วันเลย
ขอบอกว่าชอบมากๆเลยถึงจะทำให้นอยส์บ่อยๆก็เหอะ
ต้านนายเท่ห์มากมั่นคง เด็ดขาด เป็นที่สุด ชอบมากผู้ชายแบบนี้
น้องอิฐ ก้อน่ารัก เริ่มจะเรียนรู้ และปรับตัวมากขึ้น
เชียร์ให้ฟันฝ่าอุปสรรคให้ได้นะคะ
คนแต่ง o13 สุดยอดเลย เป็นกำลังใจให้คร่า
ปล.ขอหวานๆ มากกว่า ดาร์คได้มั้ยอ่ะ อิอิ
-
hang over ป่าวเนี่ยไรเตอร์ !!! :z3:
มาต่อได้แล้วววววว :z13:
:call:
-
:กอด1: ไรเตอร์
-
มารอต่ออยู่นะครับ สนุกมาก เรื่องดีมากมายครับผม
-
"เหตุผลส้นตรีน ...แมร่งไม่มีความหมายเท่ากับสิ่งที่เรารู้สึกอยู่นี้เลย"
ประโยคนี้เด็ดจิต
ต้านแอบมีสาระนะนี่
*กระโดหลบตีนแฟนคลับ
5555+
-
ถึงว่าาา หายไปหลายวันเลย
คิดถึงต้านกับอิฐจังค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
90
#
พาชมเมืองอะไรของมันวะ CO เพียบ
"อิฐ กูเหม็นท่อไอเสียว่ะ" ขึ้นรถเมล์มาได้ครึ่งชั่วโมงละ แต่จอดนิ่งไปซะ 20 นาที เชี่ยมาก ถนนมีไว้เพื่อให้รถจอด...
"ฝึกๆ ดมไว้พี่ จะได้ชิน" มันยังสบายได้อีก
"เอาผ้าเช็ดหน้ากูไปปิดจมูก" กูยื่นผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อให้มัน
"ไม่เอ้า... พี่ต้านเหม็นก็ปิดเองดิ" มันไม่รับความหวังดีจากกูอีก
"ผัวให้ของอ่ะ ห้ามปฏิเสธ" กูยันหัวมันไปที
อิฐอ้าปากหวอเหล่ตามามองนิดๆ
"เบาๆ หน่อยดิ" มันพูดแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
"พูดเบาแล้วจะได้ยินไง เสียงรอบตัวแม่งโคตรดัง"
"ไม่ใช่...เฮ้อ" กูรู้แหล่ะ มันอายที่กูพูดอะไร
"อิฐ กูอยากรู้มึงเขินจริงหรือมึงทำนิ่งกลบเกลื่อนกูวะ" กูถามมันพลางยกแขนไปคล้องที่คอ
"มาถามอะไรตอนนี้..." มันเอนตัวไปข้างหน้า แขนกูตกเลยสราด
"ไม่ถามตอนนี้ จะให้ถามตอนไหน ตอนนี้กูว่างอ่ะ"
"ก็...รถเมล์ (คนเยอะ)" มันใช้สายตาชี้ไปยังคนที่ยืนรอบๆ สามร้อยหกสิบองศา
อ่อ... ลืมบอกว่ายืนโหนราวคุยกันอยู่ ไม่ได้นั่ง
"อืม..." กูยอมยืนสงบปากสงบคำสักครู่ แต่ความร้อน ความชื้น มลภาวะ ทำให้กูเริ่มอยู่ไม่สุข บนรถเมล์นี่มันนรกชัดๆ ถ้ารถเมล์ธรรมดาได้นั่ง
รถวิ่งให้ลมพอประทะเข้ามาบ้างกูก็พอทน แต่นี่....
แมร่งสุดจะทนจริงๆ
"อิฐ ลงเหอะว่ะ กูจะตายแล้ว"
"ยังไม่ถึงครึ่งทางเลยพี่"
"เออ นั่นแหล่ะ ลงเดินดีกว่า ขืนยืนอยู่แบบนี้แมร่งเสียสุขภาพจิต" ทนไม่ไหวแล้วโว้ย เครียด
กูจูงอิฐมาหน้าประตู กดกริ่งขอลงกลางถนน
"เฮ้อ แมร่งเอ๊ย กูเกือบบ้า" ร้อนเชี้ยย
"ไหวป่าว กลับแท็กซี่ก็ได้นะ" กูหันไปเจอตาแป๋วๆ ของมันแล้วเกิดเซ็งตัวเองชริป
"ไหว เอางี้ละกัน เจออะไรน่าสนใจก็แวะจนกว่าจะถึงสวนลุมดีป่ะ? เราจะได้ไม่รู้สึกว่าเดินไกลมาก"
"ไงก็ได้อ่ะ น่าเสียดายไม่ได้เอากล้องมาเนอะพี่ต้าน จะได้ถ่าย movement ตอนกลางคืนของถนนสายนี้ อิฐอยากทำอะไรที่เป็นเรื่องราวเก็บไว้ว่าเราเคยไปไหนกันมาบ้างอ่ะ เผื่อคิดถึงก็จะได้เปิดดูได้" รู้สึกมันจะชอบจริงๆ พวกบันทึกความทรงจำอะไรเนี่ย
"เอามือถือกูไปก่อนไหมล่ะ?" ไอโฟนกู... แสรด จนตายห่า เสือกใช้ไอโฟน
"มา...ขอยืมก่อนแป้บ" อิฐมันใช้มือถือรุ่นธรรมดาไม่มีกล้อง (แม่มันซื้อให้) ประมาณว่าเขวี้ยงหัวหมาแตก แต่เครื่องยังสภาพนิ้งเหมือนเดิม
"พี่ต้านกินผลไม้ป่ะ?" อิฐมันชี้ไปที่รถเข็นผลไม้ที่จอดรอเหยื่ออยู่ข้างหน้า
เอ่อ..... กูเคยบอกแล้วใช้ไหมว่าไม่แดรกของมั่วซั่ว
พอเดินมาถึงจุดหมาย กูมองเข้าไปในตู้กระจก อืม... มีอะไรที่พอจะแดรกได้บ้างวะ
"โห้ มีชมพู่ด้วย" จะตื่นเต้นทำไม ก็แค่ชมพู่
"ขอชมพู่กับฝรั่ง นิ่มๆๆ ครับลุง" มันสั่งไปและ
"พี่ต้านกินไร?" กูยืนพิจารณาผลไม้กับหน้าคนขาย
อืม... .....เพิ่งหลุดออกมาจากบางขวางแน่ๆ
".........................."
".........................."
"ฮ่าๆๆๆๆ" อยู่ๆ อิฐก็ระเบิดหัวเราะออกมา... กูหันไปมองหน้ามันแบบงงๆ
"ขำหา...อะไร?"
"ตลกพี่ต้าน ไม่ได้ทำข้อสอบนะพี่ คิดนานจัง"
"ก็ขอเวลาดูก่อนไม่ได้รึไง" กูว่า
"เลือกไปเรื่อยๆ ก็ได้ครับ ไม่ต้องรีบ ผลไม้ลุงสดทุกอย่าง" ลุงออกความเห็นขึ้นมาทั้งที่กูไม่ได้ถาม กูเหี้ยมั้ยนี่....
"...ไม่กินละ ไปเหอะ" ไม่เห็นจะน่าแดรกตรงไหน ผลไม้นอนเปื่อยในน้ำแข็งแบบนี้
"กินมั้ย ชมพู่หว๊านหวาน" เดินออกมาได้สักระยะ อิฐก็เอาถุงผลไม้มายื่นให้กู
"ไม่อ่ะ"
"ผัวอุตส่าห์ให้ของอ่ะ ห้ามปฏิเสธ! เข้าใจมั้ย?" มันล้อเลียนคำพูดกูซะน่า..ตบกะโหลกร้าว
"ใครผัวใคร พูดให้มันดีๆ"
"อ่า...พี่ต้านผัวน้องอิฐคร้าบบ ชิ ไม่กินก็อย่าดุดิ"
"เอามา" กูคว้าถุงพลาสติกแล้วเอาไม้จิ้มทั้งฝรั่งทั้งชมพู่มากิน
เหอะ...
ต้องเลิกหัวสูงซักทีว่ะกู ผลไม้มันก็เกิดมาจากต้นเหมือนกันทั้งนั้นล่ะวะ
"เป็นไงคับคุณ อร่อยไหม?"
"งั้นๆ พอทน” ก็รสชาติผลไม้อ่ะ แต่ไม่ได้แย่อย่างที่คิด
RRRR
"พี่กล้าโทรมา" อิฐยื่นโทรศัพท์คืนกู
ไอ้เชี่ยนี่ ชอบโทรมาขัดจังหวะ
"เออ มีไรมึง?" กูรับสาย
"สัด นึกว่าตายห่าไปแล้ว"
"เป็นเชี้ยไรวะ อยู่ดี ๆ มาแช่งกู"
"มึงเป็นไง ประสาทแดรกไปยัง กูรู้เรื่องมึงแล้วนะ โคตรบ้าว่ะ"
"ช่างแมร่งเหอะ กูได้งานใหม่แล้ว"
"...มึงได้งานใหม่ แต่มึงปล่อยงานเก่าให้คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่นี่ทำต่อ สาดดด"
"แล้วมึงจะเอายังไงกับกูวะ!" ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง
"ไม่เอาไงหรอกว่ะ มึงหางานได้ก็ดีแล้ว และนี่มึงกินอยู่ยังไงวะ มีเงินเลี้ยงเด็กพอเหรอ?" เชี้ยยย แทงใจดำกู
"ไม่มีว่ะ เอาเงินในแบงค์มาใช้แก้ขัดอยู่เนี่ย"
"ห่า จอกสัด" ไอ้เวนน
"จากคุณชายกลายเป็นยาจกแล้วสิมึง ไม่มีรถแล้วมึงจะไปทำงานยังไงวะเนี่ย"
"transit สิห่า"
"กร๊ากก มึงนั่งรถเมล์เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ลำบากน่าดูเลยดิ ยืมรถกูใช้ก่อนมั้ย?"
"ไม่โว้ย ไม่มีรถใช้กูก็ไม่ตายหรอกสัส"
"หยิ่งนะมึง... เออ กูโทรมาถามแค่นี้แหล่ะ มีไรให้ช่วยก็โทรมาละกัน" คนดีผิดกับหน้าตานะมึงเนี่ย
"อืม ใจ"
"เออ เชอรี่ฝากบอกกูมาว่าคิดถึงมึงว่ะ"
"เชอรี่ไหนวะ?"
"สัด แอ๊บโง่ จำไม่ได้อีก คนที่ชอบเอาขนมมาให้มึงไง ออฟฟิสข้างๆ อ่ะ วันนี้เค้าไม่เห็นมึงมาทำงานก็เลยสงสัย กูเลยบอกว่า 'พี่ต้านย้ายออกไป
อยู่ใกล้ๆ เมียมันแล้วค่ะเชอรี่' คิๆๆๆ" มันหัวเราะกระแดะมาก
"เออ ดีแล้ว อยากทำอะไรมึงทำเลย แต่อย่าให้มากระทบกูละกัน"
"ไม่แน่นอน กูชอบเชอรี่ว่ะ แรงดี"
"มึงก็ kill เลยดิ ห่า!"
"ดูท่าแม่งจะ kill ยากว่ะ เค้าระวังตัว ที่สำคัญกูเล็งคนอื่นไว้แล้ว"
"ใครวะ?"
"ชื่อจริงขึ้นต้น ร.เรือ ชื่อเล่น อ.อ่าง ฮ่าๆๆๆๆ แค่นี้นะเพื่อน"
"...................." ไอ้กล้าวางสาย ไปแล้ว.....
สัส ชื่อเมียกูเหอะ!!
“พี่กล้าโทรมาทำไมอ่ะ?” อิฐถามตอนกูส่งโทรศัพท์คืนให้มัน
“โทรมากวนตรีนกูอ่ะดิ”
พอรู้ว่ากูอ่อนตรงไหนแม่งก็ชอบตีกันตรงนั้นซะจริงๆ อย่าให้กูรู้จุดอ่อนมึงบ้างแล้วกัน เชี่ย!
#
ในที่สุดก็เดินมาถึงจนได้ ไม่ไกลอย่างที่คิดว่ะ...
สวนลุมไนท์ .......จะว่าไปก็ไม่ได้มาที่นี่นานแล้วเหมือนกัน...
“เมื่อยป่ะพี่?”
“โคตรๆ” ก็เดินเยอะนี่หว่า
“ไปนวดเท้ามั้ยล่ะ”
“เกินไป”
“ที่บอกว่าจะพาชมเมืองอ่ะ ที่นั่น” อิฐมันชี้ไปที่...big wheel
เหอะๆ เรียก ชิงช้าสวรรค์แล้วแม่งนึกถึงรายการร้องเพลงลูกทุ่งว่ะ
“เด็กรึไงมึง ขึ้นชิงช้า...”
“ผู้ใหญ่ก็ขึ้นได้คับ... จะไปมั้ยเนี่ย?” กูแกล้งยักไหล่เซ็งๆ เหมือนไม่อยากตอบรับกับคำชวน
“ไปมีความสุขกัน ไม่อยากไปเหรอ?” ประโยคชวนให้ใจหวิว สราดดด พูดไม่พอเอาหัวไถแขนกูอ้อน ๆ อีกแล้ว.....
“อิฐ อย่าทำแบบนี้สิวะ ถ้ากูไม่ทนขึ้นมาแล้วมึงจะยุ่ง” ยุ่งแน่ๆ แค่นี้กูก็คลั่งมึงแทบบ้าอยู่แล้ว... โว้ยยยยย
“อ้าว ไม่ชอบเหรอ?” ถามหน้ากวนได้อีก
“ชอบคร้าบ แต่อย่าเพิ่งทำตอนนี้ดิ พี่ต้านสนองคืนไม่ได้” public สราด คนเป็นหนอนเลย
“ไว้ทำตอนเราอยู่กันสองคนนะ” จะเอาคืนให้ถึงสวรรค์เลยมึง
“ฮะๆๆ ไม่ทำ ถึงตอนนั้นมันไม่มีอารมณ์แล้วอ่ะ” ไอ้...................ที่รัก เออ ยอมไปก่อนก็ได้วะ
จากนั้นอิฐก็เดินไปซื้อบัตรแล้วมาต่อแถว...
“พี่ต้านเคยขึ้นชิงช้าสวรรค์มั้ย?” มันถามตาใสเหมือนลูกแมวเลย
“เคยครับ”
“ที่นี่ป่ะ?”
“ป่าว...ที่ดิสนีย์แลนด์” ไม่ได้จะขี้โม้แต่มันคือเรื่องจริง...
“โห...ตอนไหนอ่ะ?”
“เคยไปตอนเด็กๆ โตเกียว กับที่ LA ....ที่ไทยกำลังจะเคยขึ้นวันนี้”
“งั้นอิฐก็พาพี่ต้านขึ้นที่นี่เป็นคนแรกเลยดิ?” ท่าทางมันดูดีใจว่ะ
“อืม”
“พี่ต้านเนี่ย โคตรเวอร์ไปหมดทุกอย่างเลยเนอะ” มันหัวเราะขำๆ
“คนหน้าตาดีให้ทำอะไรเวอร์แค่ไหนก็ไม่ผิด” ยกตัวอย่างกูเป็นต้น เหอะๆ
รอคิวไม่นานก็ได้ขึ้น
กูนั่งฝั่งนึง อิฐนั่งอีกฝั่งนึง... สักพักชิงช้าก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวขึ้นทางดิ่ง
“พี่ต้าน...เรื่องหนี้อ่ะ คือ...เดี๋ยวอิฐจะเอาเงินที่เก็บไว้โอนเข้าบัญชีพี่เลยนะ”
“หนี้อะไร?” กูลืม
“ก็ที่ผมยืมพี่มาห้าล้านไง” อะไรวะ บรรยากาศก็ออกจากโรแมนติค เสือกชวนคุยเรื่องซีเรียสซะงั้น
“พี่ต้องใช้เงินคืนพ่อแม่ไม่ใช่เหรอ... จากนี้ไปพี่ก็เอาเงินผมใช้หนี้ แล้วเงินเดือนพี่ก็ค่อยใช้จ่ายส่วนตัวดีไหมอ่ะ?”
ดีไหม....... ไม่รู้ คงดีมั้ง เพราะเงินเดือนกูน้อยกว่าเดิมเยอะ แถมภาระหนี้สินก็ยังมีติดตัวอยู่ แม่งลืมคิดไปเลยว่ะ
“เอาตามนี้ละกัน พี่จะได้มีเวลาฮีลตัวเองบ้าง” อิฐสรุปความ
“กูเว่ลสูงแล้ว ไม่ต้องฮีล” มันรู้สึกแย่ยังไงไม่รู้ว่ะ ถ้าอิฐต้องเป็นฝ่ายทำอะไรให้กู เพราะความสุขของกูก็คือการทำอะไรเพื่อมัน
“กูอยากเป็นที่พึ่งให้มึง ถึงตอนนี้มันจะทำอย่างนั้นไม่ได้เหมือนที่ใจกูอยากให้เป็นแล้วก็เหอะ แต่มึงก็ไม่จำเป็นต้อง....”
“พี่ต้าน!” อยู่ๆ มันก็ตะโกนขึ้นมา
“ส่งมือมาหน่อยดิ”
“อะไร?”
“มือไง เร็ว อยากจับ” อะไรของมันวะ กูยื่นมือขวาให้มัน อิฐเอื้อมมือมันมากระชับกับกูทันที
“พี่บอกเองว่าผมไม่จำเป็นต้องเพอร์เฟค สำหรับผม พี่ก็ไม่จำเป็นต้องเพอร์เฟคเหมือนกัน”
อิฐมันบีบมือกูแรงขึ้น สายตาตอนนี้ก็ดูไม่มีแววกวนตรีนให้เห็นเลยสักนิด
“....ถ้าพี่ไม่พัก พี่ก็จะเหนื่อยนะ”
“.........................”
“แล้วผมคงไม่ดีใจหรอก ถ้าเห็นพี่พยายามอยู่คนเดียว แล้วผมไม่ทำอะไรเลย”
........ที่อิฐพูดก็ถูก อีโก้ของกู... ไม่จำเป็นต้องเอามาใช้กับคนที่รัก
กูคิดว่าตัวเองเข้มแข็งตลอดเวลา แต่ความจริงมันไม่ใช่
กูเหนื่อย...... กูเครียด ที่อยู่ๆ ต้องกลายเป็นแบบนี้ ต้องเจอพ่อดูถูก เจอหมาแมวตามแก้แค้น
ต้องเป็นบ้ากับความคิดของตัวเอง เรื่องอิฐ
กูต้องอดทนอะไรหลายๆ อย่าง ทั้งที่ผ่านมา กูไม่เคยจะต้องทน ไม่เคยต้องมาลำบากแบบนี้
"พี่ต้าน ตอนนี้้เราขึ้นมาสูงสุดแล้วนะ" กูหันไปมองด้านนอก... ตึกอาคารที่เคยสูงใหญ่ตอนนี้กลับมองเล็กลงกว่าที่เคย
"เดี๋ยวสักพักเราก็ต้องลงไปข้างล่าง" อิฐว่า..
"ชีวิตมันขึ้นๆ ลงๆ เหมือนชิงช้าสวรรค์เลยว่ามั้ยพี่.... พี่ต้านชอบตอนที่อยู่บนสุดตอนนี้ หรือตอนที่อยู่ข้างล่างมากกว่าอ่ะ?"
กูมองในตาอิฐ... เหมือนมันตั้งใจจะถามอย่างอื่นมากกว่าเลยว่ะ
"ข้างบนดิ... มันสวยดี"
"..........."
"แต่ชีวิตกูอยู่ข้างล่าง"
"..........."
"กับมึง... ที่จริงกูจะชอบตรงไหนมันไม่สำคัญ ถ้ามีมึงอยู่... มันก็พอแล้วว่ะ"
พูดจบอิฐขยับมาข้างหน้า มันเอื้อมมือมาดันท้ายทอยกูให้หน้าซบลงบนไหล่เล็กๆ ของมัน
"ขอบคุณนะครับที่รักผม" กูได้ยินเสียงมันพูดแผ่วๆ อยู่ข้างหู
กูกอดอิฐตอบ พร้อมกับกดหน้าผากลงอย่างอ่อนแรง
"อิฐ....กูเหนื่อย....." เหนื่อยมาตลอด
".......ผมจะดูแลพี่เอง"
แมร่ง....... ข้างบนนี้ลมเย็นชิบหายเลย แต่ตอนนี้โคตรอบอุ่นใจสุดๆ เลยว่ะ
ถึงจะลำบากลำบน แต่กูคงจะผ่านมันไปได้สักวัน ใช่มั้ยวะอิฐ?
H
มาแล้ววว หายไปนานเป็นชาติ :กอด1:
-
:z13:
ใช่เดี๋ยวมันก็ต้องผ่านไป :กอด1:
อุปสรรคตอนนี้ มันจะทำให้ความรัก
ของต้านกับอิฐแข็งแรงและมั่นคงขึ้นเรื่อยๆ
แล้วพอถึงเวลา ทุกอย่างมันต้องดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่แน่ๆ
-
ซึ้งอ่ะ...อิฐพูดดีมากเลยอ่ะ
พี่ต้านน่าจะพอปล่อยวางได้บ้างแล้วแหละเนาะ^^
-
ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
น้องอิฐ พี่ต้าน :กอด1:
ไม่จำเป็นต้องเพอร์เฟคท์จริงๆ ^_________________^
-
สุโก่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้มันเป็นอะไรที่อบอุ่นใจมากๆ อ่านแล้วอยากร้องไห้ ประโยคเด็ดก็มีหลายประโยค ชอบมากๆเลยคะ
แต่ที่โดนใจจริงๆนี่คือ " ที่จริงกูจะชอบตรงไหนมันไม่สำคัญ ถ้ามีมึงอยู่... มันก็พอแล้วว่ะ " ถึงแม้เราจะสบายกว่านี้ รวยกว่านี้
แต่ถ้าเราอยู่อย่างทรมานหัวใจ มันจะมีประโยชน์อะไร เ้ห้อออออออออออออออออออออ เรื่องนี้สอนตลอด รักมากมายย อิอิ :z2:
-
อ๊ายยยย โรแม้นนนนนน.....ติกสุดๆไปเลยอะ
น่าจะมี nc บนชิงช้าสวรรค์นะ ฮะๆๆๆๆๆๆ
ล้อเล่นนนนน
-
เฮ้ออออ... สุขเเบบเศร้าๆ
ไอ่คุณพ่อก็ทำเกินไป๊
-
อ่อนแอบ้างก็ได้ต้าน มันไม่ผิดหรอก
จะเป็นผู้ให้ฝ่ายเดียวมันก็ไม่สามารถทำได้ไปตลอด
ตัดสินใจแล้วก็สู้กันต่อไปนะ พี่ต้านน้องอิฐ
-
ซึ้งมากมาย ประทับใจน้องอิฐจัง
อิฐกับพี่ต้าน ยังไงก็เป็นคนที่สำคัญที่สุดของกันและกันเสมอ :กอด1:
พี่ต้านเหนื่อยก็หยุดพักบ้าง กำลังใจหาได้จากคนข้างๆนะ
:L1:
-
พี่ต้านอดทนหน่อยนะครับ เดี๋ยวมันต้องผ่านไปได้
-
มาให้กำลังใจ
-
รู้สึก คำพูดอิฐต้านวันนี้ มันบาดใจจริงๆๆ
+1 ให้เลย ^^
-
ซึ้งมากกก แอบน้ำตาซึมด้วย(จริงๆนะ)
"ข้างบนดิ... มันสวยดี"
"..........."
"แต่ชีวิตกูอยู่ข้างล่าง"
"..........."
"กับมึง... ที่จริงกูจะชอบตรงไหนมันไม่สำคัญ ถ้ามีมึงอยู่... มันก็พอแล้วว่ะ"
ประทับใจมากๆ
-
อืมพี่ต้านน้องอิฐ
ต้องผ่านมันไปได้นะค่ะ
เด๋วก้อเจอสิ่งดีๆๆเเล้ว
เเค่สองคนคอยอยู่เคียงข้างกันไม่ทิ้งกันไปไหนนี่เเหละ
ใช่เลย
-
สู้ๆนะพี่ต้านน้องอิฐ o13 ชอบน้องอิฐตอนนี้จัง :a9:
-
พี่ต้าน x น้องอิฐ GO ON!!!
:กอด1: :กอด1:
-
ซึ้งนํ้าตาซึม สู้ๆนะ :กอด1:
-
สุดๆ
-
:L1:
-
ตอนรับกลับเล้าค่ะไรท์เตอร์
ตอนนี้น้องอิฐโคตรแมนเลยอ่ะ
+1ให้ค่ะ
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกก
:กอด1:
-
o13พี่ต้านสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เค้าเป็นกำลังใจไห้พี่ต้านนนนนน o13
-
ซึ้งอ่ะตอนนี้
พี่ต้านน้องอิฐสู้ๆนะ
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง
-
ใช่แล้วต้าน สักวันมันต้องผ่านไปได้ และ อย่างมีความสุขแน่นอน
เพราะทั้งอิฐ และ ต้าน มีความรักช่วยพยุงไว้
ตอนนี้อาจจะต้องเหนื่อย อาจจะท้อ เพราะยังปรับตัวไม่ได้ แต่ซักวันถ้าทุกอย่างลงตัว ความสุขก็จะมาเอง
-
เหนื่อยก็พัก แล้วสู้ต่อ
:bye2:
-
ดีใจจัง ในที่สุดต้านก็เรียนรู้การใช้ชีวิตจากอิฐบ้าง
ชีวิตคู่บางครั้งก็เป็นผู้นำ บางครั้งก็ต้องเป็นผู้ตาม
-
เอาใจช่วยทั้งคู่นะ >_<
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
ซึ้งอ่ะ ซึ้งมากๆ งานนี้มีน้ำตาไหล :monkeysad:
เวลาเหนื่อยๆ มีคนที่รักอยู่ข้างๆมันดีที่สุดแล้วเนอะ
พี่ต้านโตขึ้นเยอะเลยอะ ตั้งแต่จนเนี่ย รู้งี้น่าจะจนตั้งนานแล้วนะ ดูเป็นผู้เป็นคนมากๆ 5555+
พี่ต้านกับน้องอิฐต้องผ่านมันไปได้ชัวร์ :กอด1:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
:กอด1: :กอด1: กอดเฮียต้านกับน้องอิฐ
มาเป็นกำลังใจให้เฮียต้าน เหนื่อยก็พักบ้างเฮียยังมีน้องอิฐอยู่ข้าง ๆ
ค่อย ๆ เดิน แล้วมันจะผ่านไปเอง ทุกอย่างมันจะต้องดีขึ้น
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :L2:
-
91
#
กลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อย สิ่งแรกที่ต้องทำคือ.. อาบน้ำว่ะ แม่งเหนียวตัวมาก
“สระผมให้ป่าวพี่ต้าน?” อิฐเสนอแล้วกูจะไม่สนองเหรอวะ
“ทำไมไม่แก้ผ้า?” กูถามมันงงๆ ตอนที่เดินเข้ามาในห้องน้ำกันแล้ว
“ก็จะสระผมให้ ไม่ได้บอกว่าจะอาบน้ำด้วย...” กรรม
“อาบด้วยกันเลยดิ จะรออะไร?”
“ไม่เอาอะ เดี๋ยวพี่ต้านหื่น..”
“กูก็ไม่ได้บ้ากามขนาดนั้น....” ช่างใส่ร้ายกันจริงๆ
อิฐยอมอาบด้วย โดยไม่มีอิดออดแต่อย่างใด
ดีจัง น้องเหมียวของกูว่าง่ายสุดๆ
“ก้มหน่อยดิ” อิฐคว้าฝักบัวมาเปิด มันเตี้ยว่ะ ถ้าไม่อาบในอ่างแล้วจะลำบากนิดนึง
“เตี้ยเอ๊ย” เหอะ ก้มลงไปก็เจอของดีพอดี คนอะไรวะ โคตรขาวเลย แต่ตรงนั้นสีชมพู.... เหอะๆ
อิฐรดฝักบัวใส่หัวกูจนเปียก จากนั้นก็ลงแชมพูนวดเบาๆ
“เอ้ยย อย่าจับดิ ยืนเฉยๆ” อิฐตกใจแอ่นตัวไปข้างหลัง เพราะกูคว้าน้องมันมากำไว้
“ฮะๆ ทำไงได้ ก้มไปแล้วเห็นของมึงพอดี”
“ดูได้ แต่ห้ามจับ” มันบิดตัวหลบ พอพ้นแล้วก็ยกมือตบหน้ากูเบาๆ
“เดี๋ยวมันจะตื่นเข้าใจมั้ยพี่?”
“ตื่นสิดี จะได้ไปมีความสุขที่สุดในโลกกัน” กูยิ้มให้อิฐ ล้อเลียนที่มันเคยพูด
มันยิ้มตอบ
จากนั้น... แม่งโดนเลยว่ะ น้ำจากฝักบัวฉีดเข้าหน้าไปเต็มๆ
“เฮ้ย แสบตานะเว้ย เล่นไรวะ”
“สม.... ถ้าจะให้อาบให้ ก็อยู่เฉยๆ บ้างนะพี่...”
“....ยังไงก็ต้องเอากันอยู่แล้ว”
“พูดอีกทีเดียว อาบเองเลยนะ”
“เออๆๆ” แสด พูดนิดพูดหน่อยก็ไม่ได้
อิฐสระผมให้กูเสร็จ กูก็สระให้มันบ้าง
“ผมยาวแล้วนะ” จากเด็กเกรียนกลายเป็นนักร้องเกาหลีแล้วน้องเหมียวกู
“ว่าจะไว้ยาวแล้วตัดทรงบีทเทิ้ลอ่ะ”
“เฮ้ย..ไม่เอา” น่ารักเกิน... เดี๋ยวจะยิ่งเหมือนเด็กเข้าไปใหญ่
“งั้นเอาทรงไหนดี?”
“สกินเฮดดิ กูชอบ...”
“ง่ะ ตอนนั้นเห็นบ่นที่ผมไปทำอยู่ ทำไมตอนนี้ชอบแล้วอ่ะ?”
“ก็น้องเหมียวกูทำทรงไหนก็น่ารักนี่หว่า” ลืมตัวพูดความในใจอีกแล้วกรู
“ใครอ่ะ?”
“หืมม?”
“เหมียว?”
“มึงไง.... น้องเหมียว ขี้อ้อนเหมือนแมวเลยยย” อ๊าก น่ารักก ขอกอดที
“หวา...ใจเย๊นนน อาบน้ำก๊อนน” อิฐดันตัวกูออก แล้วรีบคว้าฝักบัวมาล้างฟองแล้วอาบน้ำให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว
“ผมออกไปก่อนนะ” แมร่งหนีอีกแล้ว
#
กูเดินเช็ดผมออกมา อิฐกำลังนั่งดูทีวีอยู่บนเตียงพอดี
“เช็ดผมให้เค้าหน่อย” กูเดินไปนั่งข้างมัน อิฐเลยคว้าผ้าขนหนูไปเช็ดให้
“พรุ่งนี้ว่างใช่ป่าวพี่ต้าน?”
“อืมมม” กูเอนหลังไปพิงตัวมัน
“เป็นแบบให้เค้าปั้นต่อเลย”
“โห่....”
“อารายๆ ยังไม่เสร็จเลย” จากคราวที่แล้ว มันต้องเก็บรายละเอียดต่อว่ะ
“ขี้เกียจว่ะ เมื่อยเชี้ยย”
“อย่าๆๆ อย่าเบี้ยว เดี๋ยวก็โกรธหรอก”
“เออๆ”
“ไปใส่เสื้อดิ” อิฐเช็ดจนผมเริ่มแห้งแล้ว มันก็ไล่กูไปใส่เสื้อผ้าซะงั้น
“ใส่ทำไม เดี๋ยวก็ต้องถอด” กูหันหลังไปคว้าคอมันกดลงกับเตียงอย่างรวดเร็ว
อิฐมันไม่ทันตั้งตัวเลยนอนเป็นกล้วยแบนๆ อยู่ใต้ร่างกู เหอะๆๆ
“พร้อมยัง?” กูถาม พลางไล้นิ้วโป้งกับปากสีแดงเบาๆ
“เมื่อวานก็เพิ่งทำไปเอง”
“วันนี้กับเมื่อวานมันไม่เหมือนกัน..”
“ก้นพังตายเลย”
“เอาน่า... น้องเหมียว come suck!”
“suck what?” มันถามแล้วเอานิ้วมาบีบปากกู “your lip?”
กูงับนิ้วมันแล้วใช้ลิ้นเลียวนในปากเบาๆ อิฐมองตากูลมหายใจเริ่มติดขัด
“no, ….suck my dick.” พูดจบกูก้มลงหอมแก้มนิ่มอีกที
“……….you… smell good..” ที่รักกู..หอมมาก.....
“อืออ” มันยกมือสองข้างจับหน้ากูแล้วเงยหน้าขึ้นมาจูบที่ปาก อิฐสอดลิ้นเข้ามาเกี่ยวกวัดอย่างร้อนแรง แถมดันตัวกูลงนอนข้างล่าง แล้วค่อยตามมาคล่อมทับกูไว้
“มีขี้แมลงวันตรงนี้ด้วย ชอบจัง!!” อิฐยิ้มแล้วก้มจูบแถวใต้หางตากู
“เพิ่งเห็นรึไง?”
“เห็นนานแล้ว..”
“ทำไมเพิ่งชอบล่ะ?”
“ชอบนานแล้ว”
“.....................”
“หมายถึงคนนี้อ่ะ ชอบนานแล้ว” กูหัวเราะขำตอนมันเอาจมูกมาบี้กับจมูกกู ไอ้เหมียวขี้อ้อนเอ๊ย
“หึหึ แค่ชอบเหรอวะ?” กูแกล้งถามมันต่อ
“อ่า ไม่ใช่แค่ชอบครับ”
“.......................”
“แต่ผมรักคุณ”
เหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเลยว่ะ...... เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนพูดคำว่ารักได้โคตรนิ่งแบบอิฐ... แต่อาการต่อจากนั้นที่อิฐมันแสดงออกมาคือรอยยิ้มกว้างขวางเหมือนเด็กและลักยิ้มเล็กๆ ที่แสนน่ารักตรงมุมปาก
กูกดท้ายทายอิฐลงมาแล้วละเลียดจูบริมฝีปากของอิฐด้วยความรักใคร่ กูรักมันจนแทบบ้า .....ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว....
“......ผมก็รักคุณ....”
#
“อ อา...” นี่มันอะไรกันวะเนี่ย... สเปเชียลเซอร์วิส โดยแท้... กูก้มหน้ามองลงไป เจอน้องชายตัวเองกำลังผลุบเข้าผลุบออก อยู่ในปากอุ่นร้อนของเมียกู... ที่สำคัญ
กว่านั้น.. กูยังเห็น....... ช่องทางเข้าสีชมพู ที่ทำกูหน้ามืดตามัวทุกครั้งที่ได้สอดใส่เข้าไป ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า
กูจัดการลงลิ้นไปยังส่วนนั้นทันที พร้อมทั้งใช้ฟันขบเบาๆ รอบทางเข้า
“อ๊ะ..อา” อิฐครางตอนกูกดนิ้วเข้าไปข้างใน
“how IT feel.. honey?”
“อ๊ะ....it…. it…..feels good….” กูคลึงนิ้วข้างในจนอิฐส่ายสะโพกตาม
“where does IT feel good?” มันคายของกูออกจากปากก่อนครางเสียงกระเส่า
"ฮ้า…อ๊ะ.….inside…”
“you want more?”
“y…yeah..” กูใส่นิ้วเข้าไปอีก ควานและชักเข้าออกให้มันจนอิฐนอนราบลงไปกับตัวกู
กูชันแขนขึ้นมานั่ง ก่อนดึงสะโพกอิฐที่กำลังนอนคว่ำอยู่ให้ยกลอยสูงขึ้น ท่านี้แมร่ง...ชวนสยิวอีกแล้ว
“you want more fingers or else?” ถ้าตอบว่า ว้อนท์ มาย ดิ๊ค จะพาขึ้นไปให้ถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เลยน้องเหมียว....
“.................อือ.......อ.....” ไม่ตอบว่ะ กูขยับนิ้วรัวขึ้น
“ฮ้ะ อ๊ะ....” อิฐฟุบหน้ากับที่นอน แถมยังพยายามไม่ส่งเสียงออกมา ... กูใช้อีกมือไปชักข้างหน้าให้มันที่ตอนนี้ใกล้จะไปเต็มทีแล้ว
“tell me……, darlin’.”
อิฐไม่ตอบ เอาแต่ครางอย่างเดียว กูเร่งขยับมือให้จนคิดว่าอิฐใกล้ปล่อยก็ถอนทั้งนิ้วทั้งมือออกจากข้างหน้าและข้างหลังของมัน
“ตอบพี่ต้านสิครับ น้องอิฐ... ตอบเร็ว” กูคว้าแขนอิฐมากดไว้ทั้งสองข้าง แล้วตามไปทาบทับ เอาส่วนกลางลำตัวที่แข็งปั๊กถูไปตามร่องก้นมัน
“ไม่เอา.....ฮื่ออ ปล่อย โรคจิต” ตัวอิฐเริ่มสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ ตอนกูก้มลงไปจูบไซร้หลังคอกับใบหูเล็กๆ ของมัน
“ทำเร็วดิ่ พี่ต้านน อิฐไม่ไหวแล้ว” อยากปล่อยเต็มที่แล้วดิที่รักกู
“งั้นบอกให้ผัวชื่นใจหน่อยสิครับ ว่าอิฐอยากได้อะไร?”
“ฮื่อ..อ ปล่อย...ๆๆ” อิฐมันพยายามจะไถตัวเองกับที่นอน... ทำไงก็ไม่พูดว่ะ แค่บอกว่าอยากได้’ของ’กูเนี่ย มันยากตรงไหนวะ ... เหอะๆ
“ฮือ อืออ พี่ต้านแกล้งอิฐ” กรรม ที่รักกูน้ำตาปริ่มซะงั้น
“โอ๋ๆๆ ไม่แกล้งแล้วๆ” กูปล่อยแขนอิฐแล้วเอื้อมมือไปขยับรูดข้างหน้าให้มันถี่ยิบ จนอิฐแตกออกมาเลอะเต็มมือกู
"อือ..." กูดันมันให้กลับมานอนหงาย อิฐหอบแฮ่กซักพักก็ลุกขึ้นมาผลักไหล่กูจนเซ
“แกล้งเค้าทำไม!?” มันถามแบบโกรธๆ
“ก็อยากให้พูด....”
“ลามก! ใครจะไปพูด” กูยังไม่ทันบอกเลย
“...... อ๊ะ พี่ต้าน I want your dick, อา....fuck me please darling.” กูแกล้งทำเลียนแบบเสียงมัน เพียงแต่ว่าอิฐไม่เคยพูดอะไรแบบนี้ ก๊ากกก เชี้ยมากเลยกู
“โอ๊ยๆๆ” แล้วก็เจอ...อิฐเอานิ้วมาบีบหัวนมกูอย่างแรง ไม่พอมันยังดึงหูกูอีกข้างจนแทบหลุด
“โอ้ยย เจ็บบคร้าบบบ น้องอิฐ พี่ต้านเจ็บนม”
“คนลามก! ทะลึ่งมากงั้นคืนนี้ไม่ต้องเอาผมนะ”
เฮ้ยยย กูรีบรวบตัวอิฐมากอด...
“อย่าใจร้ายกับเค้านะ” กูอ้อนเอาจมูกไปไซร้คอมัน
“ก็พี่ต้านใจร้ายกับเค้าก่อน”
“แกล้งนิดเดียวเอง”
“แล้วถ้าเค้าแกล้งบ้างอ่ะ”
“น้องอิฐ เด็กดี.. ไม่แกล้งพี่ต้านหรอกเนอะ” กูยกมือลูบแผ่นอกลื่นมือก่อนก้มลงจูบปากสีแดงอีกที ย้ำอีกที... ว่ากูรักมันมากแค่ไหน
H
เริ่มมืดบอดทางปัญญาแล้วตรู...
ขอบคุณทุก rep เลยนะคร้าบ จุ๊บๆ :-[
-
อื้อหืออออ ตอนนี้ เรียกเลือดมากจริงๆๆ :m25: :m25:
เวลาที่ไอ้คู่นี้ มันสปีคอิงค์กันนี่... คนอ่านจะบ้าตายๆๆๆๆ
สงสัยคืนนี้ ต้านคงมีความสุขจนล้นเลยป่ะเนี่ย?? ฮ่าๆๆๆ
ก็ดูน้องอิฐดิ เล่นเซอร์วิสให้ซะ ถึงใจขนาดนี้ :z1:
+1 เป็นกำลังให้คนแต่งฮะ ^^b
-
อ๊ากกก ไม่น้า....จิ้มตูดไรเตอร์ไม่ทันเลยอ่า
โอ้ยยยย อยากได้ยินน้องอิฐพูดประโยคนั้น คริๆๆ
ยั่วให้ถึงทีสุดไปเลยจ้าน้องอิฐ คริๆๆๆ
-
เลือดจะพุ่งกับตอนนี้มากมาย
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้าอยากอ่านมากกว่านี้อะ อิอิ ไรเตอร์สู้ๆๆ
-
:impress2:พี่ต้านหื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แต่ก้อน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
ค้างงงงง
-
:m25: :m25: :m25:
-
>////////////////<
พี่ต้านแม่ง แกล้งน้องอิฐอ้ะ ลามกว่ะ
(เขิน หน้าร้อน วิ่งหนีไปมุดผ้าห่ม ตายๆๆๆ)
((แอบบอก มีคำว่าท้ายทอยกดแป้นผิดเป็นท้ายทายนะคะที่นึง)
-
พี่ต้านคะ รู้ตัวปะว่าตัวเองทั้งหี่นทั้งโรคจิตเนี้ย lol
ให้น้องพูดแต่ละประโยคคนอ่านจะเลือดกำเดาไหลเอา
แถมแกล้งน้องไม่ให้ไปอีก เดี๋ยวอิฐงอน ตัวนั้นแหละจะลำบากนะคะะะ
-
พี่ต้านหื่นกับน้องอิฐจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว :m25:
:-[
-
:haun4: :haun4:
เหมือนตอนนี้จะยังไม่จบใช่มั๊ยจ๊ะไรท์เตอร์ อร๊ายยย 55+
สงสารเฮียต้านมัน น้องอิฐช่วยพี่เค้าหน่อยเร้ววว
นึกว่าจะได้ยินอิฐพูดประโยคนั้นซะอีก :z1:
-
:-[ อ๊ายยยยยยย พี่ต้านหื่น บ้าๆๆ แกล้งน้องอิฐทามมายย :m25: :o8:
-
:jul1: :jul1:
-
ประโยคเด็ดชวนสยิวจริงจริ๊ง
พี่ต้านหื่นได้อีก แกล้งน้องอิฐสะเกือบร้องไห้เชียว
-
:pighaun: :pighaun:
หวานนนนนนนนนนนนนน ปน หื่นนนนนน
อิพี่ต้านชอบแกล้งน้อง แต่ก็นะอิฐน่าแกล้งใช่หยอก
-
หื่นอ่ะ :oo1:
-
โอยยยย ตายๆ
ตอนสองคนแทนตัวเองว่า "เค้า" น่ะ
น่าร้ากกกกกกก ไม่ไหวจะทน
:m3:
รอฟ้าหลังฝนของคู่นี้ค่ะ
:m18:
-
อ๊าก...เสียเลือดแต่เช้าเลยตรู
แต่เค้ารักคู่นี้นะ
ต้าน-อิฐ
:กอด1:
-
:haun4: อิจฉาเว้ย อิคู่นี้
-
พี่ต้านแม่งขี้แกล้งว่ะ แต่แกล้งน้องอิฐบ่อยๆก็ดีนะ ก๊ากกก (ไอ่หื่น) :haun4:
-
สู้ต่อไปนะ ต้านกับอิฐ
พ่อจะได้เห็นใจ ยอมรับ หรือนี่จะเป็นบททดสอบของพ่อต้าน
หรือว่าพ่อของต้านจะแกล้งอะไร ต้านกับอิฐอีกเนี่ย ฮือๆ ขอร้องอย่าซ้ำเติม กาซิกๆ
รู้สึกจะอินมากไปหน่อย o13
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
อ๋อย...ยังสามารถเสียเลือดได้อีก กร๊ากกก
-
คิดเถิงงงง ไมยังไม่มาอีกกกก
-
เพิ่งได้อ่านจนจบครับ
ชอบมากเลยอ่ะ
แบบมีความรู้สึกว่า ตัวละครมันมีมิติ
มีความสมจริงอยู่มากทีเดียว
รีบมาต่อไวๆนะครับ
ผมติดตามอ่านอยู่ ทั้งสองเรื่องเลย อิอิ ^^
-
อ่านทันแล้ว .... ชอบสองคนนี้มากมาย
เห็นแล้วมันอบอุ่นแทน :-[
ขอแบบพี่ต้านสักคน :z3:
-
92
#
“น้องอิฐ พี่ต้านหิวน้ำ” น้ำมาเสิร์ฟถึงที่
“น้องอิฐ พี่ต้านเมื่อย” มีคนมานวดหลังให้ทันที
“น้องอิฐ........พี่ต้านแข็ง..โอ๊ะ!!” อะไรลอยมากระแทกหัวกูวะเนี่ย สาด...
กูก้มลงไปดู... อ่อ ไม้อะไรสักอย่างที่มันใช้เกลี่ยดินออก เชี้ยเอ๊ย หัวกู
“แข็งแล้วจริงๆ ไม่เชื่อมาจับดิ” กูยังไม่หยุดแกล้ง ก็เห็นอิฐมันตั้งใจขูดดินมาก เลยอยากเรียกร้องความสนใจ เหอะๆ นั่งเฉยๆ แล้วเมียทำเมินเนี่ย มันเจ็บปวดว่ะ...
“เชื่อครับ แต่พูดไปก็ไม่ได้อะไรหรอกพี่... อิฐทำงานอยู่”
“เลิกทำเหอะ”
“......................” ไม่สนใจ
“เลิกทำเถอะครับ... พี่ต้านอยาก....”
“เงียบหน่อยดิ่พี่ต้าน! เค้าไม่มีสมาธินะ”
“ฮะๆๆ ดีดิ จงเลิกทำๆๆ” อิฐส่ายหัวในขณะที่กูนั่งแช่อยู่ท่าเดิมมาร่วมสองชั่วโมง
มันยอมวางอุปกรณ์ทั้งหลายแหล่ลงบนโต๊ะก่อนเดินมาหากู
“ไม่ต้องขยับเลย” มันว่าเมื่อเห็นกูทำท่าจะเอามือออก
“แค่เนี้ย” อิฐมันจูบแก้มกูทีนึง น้อยไปว่ะ ไม่พอ..
“เยอะเกินแล้วพี่อ่ะ”
“น้อยเกินต่างหาก”
“ทนเพื่อเค้าหน่อยนะ ใกล้เสร็จแล้ว” เจออ้อนไม้นี้สะดุดกึกเลยกู
#
ในที่สุดอิฐก็ปั้นเสร็จสักที กูลุกยืนยืดเส้นยืดสาย ก่อนเดินไปดูผลงาน อิฐมันยังมือใหม่อยู่ กว่าจะปั้นเหลาดินได้ก็นานจนอยากวิ่งรอบหมู่บ้าน แล้วค่อยกลับมานั่งใหม่ สราดด ถ้าคนปั้นไม่ใช่มัน ป่านนี้กูคงเลิกนิ่งเป็นสากกะเบืออย่างงี้นานและ
“เป็นไงมั่ง?” มันถาม
“เมื่อยสัด”
“ป่าว... ถามว่าที่ผมปั้นน่ะ เป็นไงมั่ง?” สราดด นึกว่าห่วงกู
“ตัวจริงหล่อกว่า” กูตอบ อิฐหน้างอ ณ บัดดล
“ฮะๆๆ ก็ดีกว่าครั้งก่อน ดีเทลมันครบแล้วนี่”
“พี่ดูแล้วรู้สึกยังไง?”
“........อืม.........รู้สึกว่าทำไมแม่งดูเครียดจังวะ” สังเกตจากความเกร็งของกล้ามเนื้อ ไม่ใช่ไร...
“โอเคละ แต่ปัญหาคือ... จะเอาไปมหาลัยยังไงหว่า....”
“แท็กซี่ดิ เดี๋ยวเค้าถือไปให้”
“พี่ต้านทำงาน... ลืมไปแล้วเหรอ?” เออ ไม่ได้ลืม... เพียงแต่คิดว่าแว้บได้ ซึ่งความจริงออฟฟิสใหม่ อาจจะแว้บไม่ได้เหมือนออฟฟิสเดิม
“นึกออกละ เดี๋ยวเค้าให้ชิคแวะมารับ” อิฐว่า
เหอะ ไม่มีรถนี่มันลำบากจริงๆ ว่ะ ถ้ากูรวยเมื่อไหร่แมร่งจะเหมาให้หมดทั้งโชว์รูมเลย
#
เก็บข้าวของเสร็จ ก็มานั่งที่โซฟา อิฐเปิดทีวีดู กูอ่านหนังสือ
“พี่ต้าน พรุ่งนี้สอนเค้าลงสีน้ำหน่อยนะ”
“อืม เอาดิ” ที่จริงกูก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอก เรื่องระบายสีเนี่ย ตอนเรียนก็กระดิกตรีนทำสามทีเสร็จ เน้นความเร็วกับการหลบระเบิดเอาตัวรอดอย่างเดียวอ่ะกู
“โลเกชั่นที่ไหนดีอ่ะ?” อิฐถาม
“กูถนัดวิวที่มีตึก”
“อ่า... วัดไงพี่ ที่เค้าเคยบอกว่าอยากไป พอดีเลยจะได้ไปทำบุญกัน”
“ทำบุญ?” กูเลิกคิ้ว
“ฮั่นแน่... หน้าตาอย่างงี้ไม่เคยเข้าวัดแหงเลย” มันเอานิ้วมาจิ้มๆ แก้มกู กูหันหน้าหนี แล้วจับมือซนมันไว้
“กูชาวพุทธร้อย % ไม่เคยเข้าวัดก็บ้านนอกแล้ว”
“ก็เห็นทำหน้าอึ้งๆ” อิฐมันไถตัวลงมานอนบนตัก แล้วจับมือกูเล่น
“ก็กูยังไม่เคยไปวัดกับมึงเลย”
“พรุ่งนี้ไง ไปถวายสังฆทานกัน”
“อืม.... ทำไงวะ?” ไม่เคยทำเองว่ะ เคยเห็นในทีวี กับดูคนอื่นเค้าทำกัน
“ไปซื้อถังก่อน อันดับแรก จากนั้นก็แรนด้อมของที่น่าจะเป็นประโยชน์กับพระที่สุด”
“รู้เหรอว่าอะไร?”
“ก็เห็นมีผ้าสีเหลืองๆ แล้วก็ของใช้ส่วนตัว พวกยาสีฟัน สบู่ อะไรอย่างเงี้ย”
“ปีนึงได้เยอะแล้วมั้ง เผลอๆ ยาสีฟันจากปีที่แล้วพระยังไม่ได้แกะกล่องใช้ด้วยซ้ำ”
“ชิ รู้ได้ไง?”
“เดา”
“แล้วพี่ต้านว่าจะเอาอะไรไปถวายดีล่ะ?”
“มึงว่าวัดเป็นที่สาธารณะมะ?”
อิฐคิ้วขมวด “แน่นอน”
“กูว่าที่สาธารณะแมร่งใช้พลังงานเยอะ”
“แล้ว?”
“ก็ว่าจะเอาหลอดไฟไปเปลี่ยนให้ ดีป่ะ?”
“หา....”
“หลอดไฟเสื่อมสภาพ ให้เปลี่ยนเป็นฟลูออเรสเซนส์เบอร์ 5 ให้หมด ช่วยวัดประหยัดไฟ มึงว่าดีป่ะ?” อิฐมันยิ้ม เหมือนขำที่กูพูด
“ฮะๆๆ ก็ดีอ่ะ แต่พี่ต้านเปลี่ยนหลอดไฟเป็นเหรอ?”
“เป็นดิวะ” กูยกมือบีบแก้มมัน กรูไปค่ายบ่อยนะเว้ย เรื่องแค่นี้ทำได้สบายอยู่แล้ว
“อ๊อยย แต่เค้าเปลี่ยนไม่เป็นนน” อิฐแก้มยืด
“ทำไม่เป็นก็ยืนดูเฉยๆ คอยให้กำลังใจกู” กูลูบแก้มมัน อิฐยิ้มนิดๆ แล้วนอนตะแคงสอดมือเข้ามากอดเอวกู หน้ามันนี่ก็นะ อยู่ในตำแหน่งที่ดีมากกก
“สักทีมั้ยอิฐ ก่อนข้าวเย็น” มันทำกูแข็ง กูไม่ผิด
“ไม่เอาอ่า.... พรุ่งนี้ไปวัด งั้นวันนี้ก็ต้องไปซื้อหลอดไฟดิ” ไม่เอา แล้วมึงจะมาลุกขึ้นมานั่งคร่อมกูทำไมไม่ทราบ...
กูจ้องตามัน ดูว่าจะเล่นอะไร เห็นมันแมร่งยักคิ้วให้กูอยู่... เหอะๆๆ
“แล้วถ้ากูจะเอาล่ะ?” กูล็อคเอวมันไว้กับที่
เมื่อคืนพวกคุณมึงคงยังไม่รู้ ว่าพอกูแกล้งอิฐเสร็จ มันก็แกล้งกูคืน ไม่ให้กูเอา... แล้วพอกูได้เอา มันก็เสรือกขมิบก้นอย่างแน่น...ให้กูแตกเร็วอีก โคตรเหนื่อยเลยว่ะ... ต้องใช้ความสามารถพิเศษให้อิฐมันไม่มีแรงมาแก้แค้นกูอยู่นาน...สราด
“ไม่ไหวอ่ะ ยังเจ็บก้นไม่หายเลย” อิฐเริ่มยิ้มแหย จะปีนออกจากตัก
แต่กูไม่ให้มันไปง่ายๆ
“ไม่ต้องหนีเลย” กูดันตัวมันเข้ามาจนอกทาบกันสนิท
ขณะกำลังจะยื่นหน้าไปจูบที่ปากสีแดงให้หายหมั่นเขี้ยว อิฐมันรีบหันแก้มมากระแทกเข้าปากกูก่อนซะงั้น... เฮ้ย อะไรวะ
กูจับหน้ามันให้หันกลับมา จะจูบอีกที มันก็ยกมือขึ้นปิดปากกูอีก
“นับ 1 ถึง 1 ไม่ปล่อยเจอดี..”
“เอ้ยยย ให้เวลาน้อยจัง เดี๋ยวๆๆ อย่าเพิ่งนับ” กูยังไม่นับ แต่สอดมือเข้าไปขอบกางเกงบอลด้านหลัง อิฐชะงักรีบปล่อยมือจากปาก ไปจับมือกูไว้
“อ๊ะ โอ๊ย เออเร่อแน่ๆ เลยพี่ ตับไตไส้พุงเค้า” มันว่าตอนกูแทงนิ้วเข้าไปที่ประตูหลัง จังหวะนั้นก็รีบยึดริมฝีปากมันไว้เป็นตัวประกันเพิ่ม
“อือ อื้ออ” เสียงอิฐลงเข้ากระเพาะกูเรียบร้อย
กูดึงกางเกงตัวเองลง แล้วยกสะโพกอิฐขึ้นให้ทางเข้าตรงกับท่อนลำของกู
“อะ....อือ......เจ็บ พี่ต้าน” อิฐกัดริมฝีปากล่าง แล้วกอดคอกูแน่น
“อา... เป็นอะไร เกร็งโคตร ซี๊ดส์” กูหยุดแช่ค้างไว้ก่อน
“ก็... รีบ ใส่เข้ามาทำไม อ่ะ อ่า...” อิฐขาสั่นกึกเลยว่ะ... กูวอร์มน้อยไปหรือเมื่อคืนมันหนักเกินเลยขาสั่นวะ เฮ้ย ไม่หนักเลยนะเว้ย เมื่อคืน... แค่รอบสองนานไปหน่อยเท่านั้นเอง
“เอาออกก่อนป่ะ?”
“อ๊ะ อะ พ..พี่.....เดี๋ยว อ้ะ!” อ้าว... ทำไมปากพูดแต่ข้างล่างมันล่วงหน้าไปก่อนก็ไม่รู้
“ซี๊ดดส์ โทษว่ะ... ออกไม่ได้แล้ว” กูดันอิฐนอนราบกับโซฟาแล้วซอยถี่ๆ เข้าไปจนสุด จากนั้นก็ค่อยยกมือไปช่วยปลุกอารมณ์เสียวข้างหน้าให้มัน
พออิฐเริ่มเคลิ้มตาม กูก็เร่งจังหวะเร็วขึ้น
ก่อนเปลี่ยนท่ายกขามันขึ้นข้างนึง ให้อ้อมมาพาดบนตักอีกข้างนึง
“อ๊ะ อ๊าส์ เค้า...ส...เสียว อ่า พี่ต้าน”
“อาส์... ก็ทำให้เสียวไงครับ..”
“อ๊ะ อ๊ะ” มันแหงนหน้าครางเสียงดัง มือก็จิกหน้าขากูจนแทบจะเลือดซิบ
“อิฐ.... กูแทงทะลุไส้เหรอวะ... ร้องซะ...” เหมือนโดนเชือด
“ฮื่อ...อือ ม้ามแตกแน่เลยพี่....”
“ฮ่าๆๆ” เวลาแบบนี้ยังจะทำให้กูฮาอีก
“ม้ามไม่แตกหรอก แต่น้ำจะแตกแทน....” กูดันขาอิฐกางออกมาท่าเบสิค แล้วเร่งมือให้จนมันกระตุกแล้วฉีดน้ำออกมาเลอะเสื้อ
“กินน้ำเค้าไหมที่รัก?” กูก็ใกล้แล้วว่ะ กระแทกจนอิฐตัวโยกเลย
“ฮื่อ.....อือ...”
“....เร็ว เค้าจะแตกแล้วอิฐ เอาไง?”
“...ก..กินก็ได้” กูกระแทกเข้าไปครั้งสุดท้ายแล้วรีบลุกขึ้นจากโซฟา ดันหัวอิฐให้อ้าปากมารอรับ
“อะ...อา...” อิฐมันอมของกูแล้วกลืนน้ำที่พุ่งออกมาลงคอจนเกือบหมด เหอะๆ เสร็จแล้วก็ยังเสียวได้อีกว่ะ
“อืมม” พอน้ำออกหมดกูก็ก้มลงจูบปากมันอีกที
“เก่งนะเราอ่ะ” ถอนปากออกได้กูก็ลูบหัวที่รักกูเบาๆ ชมสักหน่อย... ให้มันมีกำลังทำต่อไปเรื่อยๆ ฮ่าๆๆ
“เซ็กซ์จัดนะเราอ่ะ” อิฐมันย้อน... ขนาดว่านอนหมดแรงหอบแฮ่กอยู่แบบนี้
“ว่าเค้า... อีกสักรอบดีไหม?” กูพูดเหมือนขู่ แต่จริงๆ แกล้งมัน หึหึ ชอบเวลาอิฐทำหน้าตื่นๆ น่ารักดี
“อ่า...เปล่าว่าครับดาร์ลิ้ง เค้าว่าตัวเอง” อิฐรีบยันแขนลุกขึ้นมาก่อนกูจะก้มลงไปใหม่ เหอะๆ เลิกแกล้งแล้วก็ได้วะ... เดี๋ยวต้องออกไปซื้อของต่ออีก
“ให้เลือกว่าจะออกไปซื้อหลอดไฟด้วยกันหรือจะรออยู่บ้าน” กูถามมัน
“ไปด้วย”
“เดินไหวไง?”
“ไหว.. เค้าอยากไปกับพี่ต้านอ่า” มันมากอดกูอ้อนอีกแล้วว่ะ... พักนี้อ้อนเก่งโคตร ไม่สบายรึเปล่าวะ
“ไม่ไหวก็ไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวก็ไม่สบาย” กูจับแขนจับคออิฐดู...ก็อุ่น ปกติ
“ไม่อยากให้เค้าไปด้วยเหรอ?” เอาหน้ามาใกล้กูอีกและ หาเรื่องจริงๆ มึง
“อือออ” กูจับมันดูดปากอีกที ...ก่อนแลกลิ้นกันจนปากเปื้อนน้ำลายเต็มไปหมด
“อยากดิ... เค้าอยากอยู่กับอิฐตลอดเวลาเลยรู้ไหม” กูบอกมัน แล้วเอาจมูกไล้ไปทั่วแก้ม
“เค้าก็เหมือนกัน” อิฐจูบแก้มกูคืนอย่างอ่อยอิ่ง.... แมร่งเอ๊ย....ไม่ต้องไปละ ซื้อหลอดไฟ ไว้ชาติหน้าค่อยซื้อ!
H
เอ๊ย...นานไป :oni2:
พักนี้อากาศดี เลยคิดอะไรไม่ค่อยออก คิดนานเลย...
อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ ตัวเธอว์ทุกท่าน
:pig4:
-
:z13:
สรุปจะได้ไปทำบุญกันไหมเนี้ย :laugh:
พักนี้น้องอิฐอ้อนเก่งจังเลย :-[
-
เค้าอยากอ่านทุกวันเลย
เรื่องนี้สนุกมากๆๆ เค้าคิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง o13
-
หื่นนนนนนนนนน
เเต่เราก็ชอบ กร๊ากกกกก
-
เย้ๆๆๆๆๆ มาต่อแล้ว
ไม่ทิ้งหรอกคร่า รออ่านซะขนาดนี้
คิดถึงต้านกับน้องอิฐ มาบ่อยๆ ก็ดีนะ อิอิ
-
พอกันคู่นี้
-
:oo1: :oo1: :-[ :-[
-
หืนตลอดอะคู่นี้ทั้งพี่ต้านและน้องอิฐพอกันเลย
-
555 เข้าขากันตลอดๆ
-
หวานได้อีกอ่ะ
ชอบค่ะไรท์เตอร์
ทำไมน้องอิฐอ้อนได้น่ารักขนาด
พี่ต้านก็น่ารักที่สุด
อิจฉาจริงๆ เลยคู่นี้
:impress2:
-
พักหลังๆเนี่ย อ้อนกันไปอ้อนกันมา น่ารักจังเลยแฮะ :o8:
-
ในการทำบุญมันก็มีอุปสรรคอย่างงี้แหละ ตัวปัญหาก็คือ ใจเราเองน่ะแหละ
ถ้าเป็นเค้า อิฐน่ารักอย่างนี้ เค้าก็อดใจไม่ไหวเหมือนกัน หุหุ :haun4:
เค้าไม่ได้หื่นนะ
-
พี่ต้าน.. เค้าเขิน อิอิ
-
อิฐอ้อนที่ไรได้เลือดทุกที เหอะๆๆ :m25:
-
พี่ต้านหื่นได้คงเส้นตลอดนะค่ะ
สงสารน้องอิฐบ้างอะไรบ้างนะ
น้องบอกเครื่องจะพังละอิอิ
รอรอรอ
-
ทำบุญด้วยกัน ชาติหน้าจะได้เกิดมาเป็นคู่กันอีก :-[
อืมม...แต่พี่ต้านบอกชาติหน้าไม่ใช่เหรอ ถึงจะได้ไปทำบุญอ่ะ :laugh:
อย่าหักโหมมากนะพี่ต้าน เดี๋ยวหน้ามืดตอนเปลี่ยนหลอดไฟ ก๊ากๆๆ
น้องอิฐอ้อนเหมือนน้องเหมียวจริงด้วย น่ารัก :o8:
+1 เป็นกำลังใจ จะได้คิดอะไรได้ลื่นปรื๊ดๆ :z1:
-
พักนี้ พี่ต้านหื่นบ่อยไปไหม น้องอิฐจะแย่เอานาาาาาาาาา
แอบกลัวใจอิฐนิดๆแล้วซิที่อ้อน ที่ยอมต้านขนาดนี้ เหมือนจะอยากสร้างทรงจำดีๆแล้วหนีจากไปเลย
เฮ้อ!!!!!!!!! ขอให้เป็นความคิดมากของผู้อ่านคนนี้คนเดียวด้วยเถอะะะะะะะะะะ สาธุ
-
สรุปหลอดไฟก็ไม่ได้ซื้อใช่มั้ยนั่น
ฮาฮา พี่ต้านหื่นตลอด
อิฐเวลาอ้อนน่ารักมากๆอ่ะ
-
555+พี่ต้าน
ชาติหน้าซื้อหลอดไฟแล้วชาติไหนจะได้ทำบุญเนี้ย
-
ต้าน.... พอมาอยู่กับน้องอิฐนี่...
ทุกวันเลยนะเนี่ย อร๊ากกกกกกกกก
แกรแอบหื่นเกินไปป่าวต้าน ???
กลัวน้องอิฐม้ามแตกจริงๆๆอ่ะ ฮ่าๆๆ
+1 เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์จ้า
-
ไม่ได้ไปทำบุญกันซะล่ะมั้งนิ
-
น้องอิฐช่างอ้อนจริงๆ เค้าอย่างนู้นเค้าอย่างนี้ :-[
แค่นี้พี่ต้านก็หลงจะแย่แล้ว
แต่อ้อนกันงี้จะได้ไปซื้อหลอดไฟไปทำบุญมั๊ย :laugh:
+ขอบคุณค่า :L1:
-
น่ารักอ่ะ :impress2:
-
ต้านหื่นอ่ะ อิฐก็ช่างอ้อน โอ้ยๆตกหลุมรักคู่นี้จังเลย
อยากอ่านทุกวันเลย อัพทุกวันเถ๊อะ นะนะ
-
เรื่องนี้สนุกมากๆ o13
ชอบบบบบบ
ตามอ่านอยู่หลายวัน :laugh:
ชอบคาแรคเตอร์ของทั้งพี่ต้านทั้งอิฐเลย
อารมณ์ในเรื่องก็มีหลายอารมณ์ทั้งสุข เศร้า ฮา ติสต์ นอยด์ อ่านแล้วสีหน้าเปลี่ยนได้ตลอดเลยจริงๆ555
ยิ่งตอนแรกๆนี่คิดไปต่างๆนานาว่าอิฐเป็นยังไง เข้ากับชื่อเรื่องที่ว่า"มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้"
ตัวละครเป็นคาแรคเตอร์ที่ไม่ค่อยเจอ โดยเฉพาะอิฐ ลึกลับน่าค้นหามากตอนแรกๆ ดูเป็นคนแปลกๆ มีสเน่ห์สุดๆ
คนที่เข้ามาหาอิฐนี่เหมือนได้แค่ตัว แต่ไม่มีวันได้ใจ ต้องให้อิฐเข้าไปหาเอง
ส่วนพี่ต้านนี่ทั้งโหดทั้งหื่น แต่เรื่องความรักพี่แกเต็มร้อยมากๆ อึ้งกับห้าล้านพี่ท่าน เสี่ยสุดๆ :m20:
ชอบเวลาพี่ต้านคุยกับอิฐแล้วใช้กูมึง มันดูสนิทใจกันกว่าเรียกหวานๆอีก :m1:
ชอบองค์ประกอบเรื่องนี้หลายๆอย่างเลย อ่านแล้วได้มุมมองหลากหลายมากขึ้น
ชอบเรื่องราวที่ให้สองคนผ่านอุปสรรคไปพร้อมๆกัน เรื่องนี้เหมือนจะแฮปปี้หลายรอบ แต่ก็มีเรื่องเข้ามาทุกรอบ :laugh3:
(อยากให้มีเรื่องเข้ามาเยอะๆ จะได้ไม่จบไวๆ :m4:)
เพลงก็เพราะ อ่านเรื่องนี้แล้วฟังเพลงหลายแนวขึ้นเลย ชอบ your call มากๆ ฟังวนไปวนมา
ขอบคุณพี่แบงค์พี่โบสำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ :pig4:
:กอด1: :L2:
-
ตอนใหม่โดนใจ
ทำบุญให้คนอ่านละกันนะพี่ต้าน :pighaun:
-
เอาใจช่วยให้พี่ต้านปรับตัวได้ในเร็ววันนะคุณชายนะ...
แต่มีน้องอิฐเป็นกำลังใจ :impress2: แถมเข้าใจพี่ต้านแบบนี้ เชื่อว่าอนาคตสดใสแน่นอน
อ้อ!!! แล้วก็ถนอมๆน้องอิฐของเจ๊หน่อย :m16:
เครื่องเคราตับไตไส้พุงพังหมดแล้ว อิพี่ต้านหื่นเกิ๊นนนนนน :haun4:
-
อ๊า!!! ชอบที่สุดดด คู่พระนางเรื่องนี้เริ่ดสุดจิงๆอะ ชอบๆๆ.......กินน้ำๆๆ ฮะๆๆ
มาบ่อยๆนะ nc :call:
ฮะๆๆ
-
แหมพี่ต้านเมื่อยนิดเมื่อยหน่อยทำเป็นบ่น :beat:
ที่หื่นกะน้องล่ะไม่มีเบื่อ :angry2:
น้องอิฐแทนตัวเองว่าเค้า ได้น่ารักกกกกกกกกกอีกแล้ว :give2:
-
:L1:
-
โหว ไม่ได้อ่านพักใหญ่ๆ เต็มสรีมเลยค่ะ ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หลากรสหลากอารมณ์มากกกกก
:z1:
-
มารอ คิดถึงพี่ต้านและน้องอิฐ อิอิ
-
ว้าว X ติดกันสองตอน เลยยังไม่ได้ไปไหนเลย 5555
-
จัดไป แต่ช่วงนี้ NC เยอะนะครับ
-
ตามทันแล้ว
o7 o7 o7
-
พี่ต้านและน้องอิฐ หายไปไหนๆๆๆๆๆ
คิดถึงแล้วนะ :serius2:
-
:angry2: :call: :call:
-
คิดถึงน้องอิฐ :impress2:
ส่วนอิพี่ต้าน....
ถึงไม่อยากเจอ แต่ถ้าอยากได้น้องอิฐก็ต้องมีพี่ต้านแถมมาด้วย ชิส์ๆๆ
-
:call: :call: :call:
-
93
#
ใครบอกว่ากูไม่ได้ไปวัดวะ... ได้เว้ยยย
รอบสองไม่ได้ต่อ เพราะเจออิฐเอาตรีนยันมาว่ะ :z6:
ตอนแรกกะจะไปห้าง แต่เพิ่งนึกได้ว่าแถวบ้านก็มีร้านขายโคมไฟอยู่ ก็เลยขี่จักรยานออกไปซื้อกัน เหอะๆ ชีวิตแม่งดูเหมือนสมถะยังไงบอกไม่ถูก
คือ กูรู้สึกประหลาดไปเอง ไม่ชิน พยายามแล้วก็จิตตกอยู่ดี
มันอึดอัดนะเว้ยที่เป็นอย่างงี้ ต่อไป กูเลยตั้งปณิธานไว้ว่า จะทำงานเก็บเงินให้ได้เยอะๆ เพื่อไม่ให้ตัวกูและที่รักกูต้องลำบาก อิอิ พระเอกสุดๆ มั้ยกู
#
เช้าวันต่อมา... กูให้อิฐเลือกว่าจะไปวัดไหน... เอาที่ดูโทรมๆ หน่อย เพราะถ้าวัดใหญ่ๆ ก็คงไม่ค่อยขาดแคลนอะไร เสร็จแล้วก็หิ้วหลอดผอมประหยัดไฟเบอร์ห้าสิบดวงกับพวกอุปกรณ์ระบายสี ติดตัวไปด้วย
(เผื่อใครยังไม่รู้)
ที่จริง หลอดผอม ก็คือ หลอดฟลูออเรสเซนส์
ส่วนหลอดตะเกียบ คือ หลอดคอมแพคฟลูออเรสเซนส์
ไม่ใช่ไรหรอกว่ะ กูงง เพราะปกติคณะกูไม่พูดศัพท์บัญญัติใหม่ของพวกเซลล์
พอไปถึงวัด... สิ่งแรกที่ต้องทำคือติดต่อเจ้าอาวาส ว่าจะมาทำอะไรกัน
“ดีเลยโยม ตอนนี้ไฟในวัดหลายดวงหลอดมันก็เริ่มดำๆ แล้ว บางหลอดพออาตมาเปิดมันก็จะกระพริบแต่ไฟไม่ติด”
“คนนี้เซียนเปลี่ยนหลอดไฟเลยคับหลวงพ่อ” อิฐชี้นิ้วมาที่กู... อ้าวๆๆ
กูยันมันจนหัวทิ่ม
“เปลี่ยนให้ได้ครับ แต่ไม่เซียน ....ผมไม่ใช่ช่างไฟ” กูแก้ตัว เพราะไม่อยากให้ตั้งความหวังกับกูมาก
“ดวงไหนมีปัญหาไฟไม่ติด ไส้หลอดดำ หรือไม่ใช่หลอดผอม ผมจะเปลี่ยนให้ครับ”
“โห เมื่อก่อนบ้านขายหลอดไฟป่าวพี่ พูดคล่องเชียวว” อิฐหันมาล้อกู ไอ้นี่ทำไมอยู่วัดแล้วปากดีจังวะ
“ไม่ใช่แค่พูด แต่อย่างอื่นก็คล่องนะ ...อิฐจะลองหน่อยป้ะ?” เหอะ อิฐเบ้ปาก แล้วทำตาดุใส่กู ทำไม? มันเล่นมา กูก็เล่นกลับ ผิดตรงไหน.. :man1:
คุยกับเจ้าอาวาสอีกสักพัก ท่านก็เรียกเณรให้พาพวกกูไปเชคดูว่าไฟหลอดไหนสมควรเปลี่ยนบ้าง
จริงๆ ที่กูมา... กูไม่ได้นึกว่ามันเป็นการทำความดีอะไรหรอกว่ะ แค่กูอยากทำ กูเห็นแฟนกูแฮปปี้ กูก็มีความสุขแล้ว...
“พี่ต้าน... พี่ด้าโทรมา” อิฐวิ่งมาบอกกู เพราะมันออกไปให้อาหารหมาข้างนอก ส่วนกูปีนบันไดถอดไฟอยู่ในกุฏิ วัดนี้บางที่ยังใช้หลอดอ้วนอยู่เลยว่ะ เปลือง..
“รับดิ” กูบอก เพราะให้อิฐเฝ้าของอยู่
“ฮัลโหล ผมอิฐนะครับ ...ฮะ.... พี่ต้านเปลี่ยนหลอดไฟอยู่....อ่า ไม่ใช่คับ ที่วัด....ฮ่าๆๆๆ” มันคุยไรกันวะ เริงร่ากันซะจริงๆ แต่ถ้าให้เดาไอ้ด้าแมร่งต้องนินทาอะไรกูอยู่แน่ๆ
“วัด xxx ครับ ใช่ครับ หา......? เหรอครับ อ่า ครับๆๆ หวัดดีครับ” อิฐวางสาย
“พี่ต้านครับ พี่ด้ากับพี่ขิงจะมาทำบุญด้วย”
หืออ? น้ำหน้าอย่างพวกมันเนี่ยนะ
“อิฐโทรบอกมันหน่อยว่าไม่ต้องมา อยากทำไปทำที่อื่น” ไม่อยากเจอว่ะ ยิ่งไอ้ด้าแมร่งตัวทำลายชั้นบรรยากาศเลย เชี้ยย ยังกับสาร CFC
“อ่า.... แต่ว่าเค้าจะมากันแล้ว พี่ด้ากับพี่ขิงอยู่แถวนี้พอดีอ่ะ” แม่งเอ๊ย โคตรพอดีเวอร์
o12
กูปลง เมื่ออีกสิบห้านาทีต่อมา ไอ้ด้ากับไอ้ขิงก็เดินหน้าสลอนมาหากูพร้อมกับอิฐ ตอนนี้กูย้ายโลเกชั่นมาอยู่แถวศาลาการเปรียญแล้ว
“โย่ว what’s up! มิสเตอร์ต้าน โห... จะดราม่าไปป่าววะเพื่อน ...กูไม่อยากเชื่อ นี่ต้องเป็นภาพหลอนของมึงแน่ๆ” ไอ้ด้าทักตาเหลือกขึ้นเรื่อยๆ
“ดราม่าบิดาคุณสิครับ กูแค่เปลี่ยนหลอดไฟ” สัส อยากจะปีนบันไดลงไปกระโดดถีบมันจริงๆ acting แม่งกวนส้นมาก
“โอ้วว กระทำชำเราเป็ด... น้องอิฐ เอาอะไรคลุกข้าวให้ต้านมันกินเนี่ย? อยู่ๆ ก็เกิดอยากเป็นคนดีศรีสาธารณะขึ้นมาซะงั้น” มันหันไปถามอิฐ
“หุบปากไปเลยเหี้ย” กูตะโกนลงไป ยั้งมือไม่เขวี้ยงหลอดไฟใส่กบาลมันได้ทัน เพราะกลัวเปลือง
“หยาบคายนะ สลัดต้าน ใครให้คุณพูดคำหยาบในวัดครับ เดี๋ยวพ่อตีก้นลายเลยนี่” ไอ้ด้า.......มึง
“ถ้ายังกวนส้นกูอีกครั้งเดียว ...มึงตาย”
“ใจเย็นก่อนครับทุกท่าน” ไอ้ขิงยกมือห้าม
“วันนี้เรามาทำบุญกันนะครับ ไม่ใช่มาทำบาป และผมได้บอกทางเจ้าอาวาสเมื่อสักครู่แล้วว่าจะมาช่วยทำความสะอาดลานวัด และกวาด ถู กุฏิให้สะอาดเอี่ยม ถ้าหากคุณต้านเปลี่ยนหลอดไฟเสร็จ ก็ขอเชิญไปร่วมทำบุญกันต่อนะครับ”
กูฟังไอ้ขิงมันพูด แล้วขมวดคิ้วถาม
“อะไรของมึ๊ง!?” เพิ่มงานให้กูหน้าด้านๆ
“ไปครับ น้องอิฐ ไม่ต้องไปสนใจเสียงหมา เสียงแมวหรอก” ไอ้ด้ากอดไหล่อิฐดันให้เดินออกไปด้วยกัน
เชี้ยย ใครให้กอดแฟนกูวะ
กูเอาสตาร์ทเตอร์* ที่ถอดได้จากไฟเขวี้ยงใส่ไอ้ด้า เหอะๆ แมร่งโดนหัวไปเต็มๆ
“โอ้ย เจ็บนะไอ้เหี้ย” ไอ้ด้าหันมาด่ากู
“ก้าวร้าวๆ ในวัด ใครใช้ให้พูดหยาบ” ฮ่าๆๆ กูชี้นิ้วบอกมัน ไอ้ด้าชี้กลับ...
แล้วหยิบสตาร์ทเตอร์มาเขวี้ยงใส่กูคืน ห่า โดนแขนกู
#
กว่ากูจะเปลี่ยนไฟเสร็จ... เดินว่อนรอบวัดเลย เหนื่อย แต่ก็...นะ ทำอะไรเพื่อสังคมบ้างมันก็ไม่เลว กูไปดูไอ้พวกนั้น มันกำลังถูกุฏิกันอยู่ มีเด็กวัดกับเณรมาช่วยทำด้วย ท่าทางก็น่าสนุกดี แต่กูยืนดู ไม่ทำ ฮ่าๆๆ นิสัย...
“ยืนทำส้น..อะไรครับ คุณต้าน มาช่วยกันถูดิวะ” ไอ้ขิงว่า เพราะเห็นกูยืนเฉยๆ มาพักใหญ่ละ
“เอออ แดรกแรงชาวบ้านนะมึงอ่ะ มึงดูน้องอิฐ มึงดู.... ขนาดร่องไม้น้องเค้ายังถูเลย เห็นความขยันของเด็กมึงยัง แล้วมึงทำอะไรครับ.... นั่งให้กำลังใจเหรอวะ?”
เหี้ยเหอะ ตั้งแต่มาเนี่ย กูยังไม่ได้หยุดเลย ขอพักบ้างไม่ได้ไงวะ
“เออ!” กูยักคิ้วตอบมัน
“น้องอิฐคร้าบ” กูตะโกนเรียกแฟนกู ที่ถูพื้นอยู่อีกฟากนึง อิฐเงยหน้าขึ้นมามอง
“รักนะ จุ๊บๆ” :give2:
“ห่า...ในวัดมึงยังจะเล่น” ไอ้ขิงด่า แถมเดินมาโบกกบาลกูไปที
“รักจริงเว้ย ไม่ได้เล่น”
ผัวะ!
ไอ้ด้าตบหลังหัวกูไปอีกดอก
“นิสัยนะมึงอ่ะ กูว่าคิดถูกแล้วว่ะขิงที่ลงชื่อมันไปด้วยเนี่ย”
“เออ... กูก็ว่างั้น แม่งเพ้อเจ้อ ฟุ้งซ่าน... แยกแยะอะไรก็ไม่ค่อยได้ ดีแล้วๆ ที่ให้มันไป”
อืม.... นั่งฟังมาพักนึงละ... พูดเรื่องเชี้ยอะไรกัน
“ใครจะไปไหนวะ?” กูถามงงๆ
ไอ้สองตัวหันมองหน้ากูพร้อมกัน
“คืองี้ว่ะต้าน... วัดนี้เค้ามีโครงการเข้าค่ายปฏิบัติธรรมที่ xxx จังหวัด xxx แล้วทีนี้... เด็กมึงเค้าอยากไปเว้ย บอกว่าไม่เคยไป หึหึ กูว่ามันก็เป็นเรื่องที่ดี น่าลอง ก็เลยจะไปด้วย แล้วก็ ADD ชื่อมึงเพิ่มเข้าไปอีกคน เพราะไงๆ มึงก็ต้องไปอยู่ดูแลน้องอิฐอยู่แล้วใช่ป่ะวะ?”
“ห่ะ..................... ?” ว่าไงนะ กูอาจจะฟังอะไรผิดไปสักอย่าง ไอ้ขิงมันบอกว่าใส่ชื่อกูเข้าไปในค่ายปฏิบัติธรรม .....ตลกล่ะมึง
“ไปแค่สองวันหนึ่งคืนเว้ย อาทิตย์หน้า... เสาร์อาทิตย์ ไงมึงก็น่าจะว่างอยู่แล้ว ใกล้ๆ นี้เอง”
“ห่า หมาตัวไหนบอกว่ากูว่าง กูไม่ไปโว้ย มึงไปลบชื่อกูออกเลย”
“แต่น้องอิฐก็ไปนะเว้ย มึงจะปล่อยให้เด็กมึงไปคนเดียวรึไง?” อย่ามาอ้างเลยไอ้ด้า กูเห็นหน้ามึงแล้วไม่ไว้ใจว่ะ...
“อิฐ!! มานี่หน่อย” กูฟังไอ้พวกนี้พูดแล้วปวดหัว เรียกอิฐมาถามเลยดีกว่า
“มีไรกันอ่ะพี่ต้าน?” อิฐเดินมาถึง ก็ถามหน้างงๆ
“อยากไปค่ายธรรมะอะไรนี่เหรอ? กูไม่ว่าง ไม่ไปนะเว้ย” กูไม่ถูกกับค่ายทรมานคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เคยไปครั้งนึงตอน ม.ต้น เกือบจะคลั่งตาย เลยโทรเรียกคนที่บ้านให้มารับกลับ ครั้งเดียวก็เกินพอว่ะ เข็ดจริงๆ
“หา....ก็ไหนพี่ด้าบอกว่า........” อิฐหน้าเอ๋อ..
“น้องอิฐๆๆ ไอ้ต้านมันก็อารมณ์ขึ้นลง เปลี่ยนใจไปมาแบบนี้แหล่ะ เมื่อกี้มันแค่โมโหหิวแล้วก็โดนไฟช็อตสมองเบลอ เลยจะไม่ไปอ่ะ อย่าคิดมากๆ น้องอิฐไปมันก็ไปแหล่ะ”
“ช่ายครับบบ โครงการนี้มันดีมากเลยนะ วัดป่าด้วย คงสงบเงียบน่าดู ถ้ามีเวลาที่จริงก็น่าจะจัดซักอาทิตย์นึงไปเลยยิ่งดีนะ ใช่ป่ะด้า?” ไอ้ขิงช่วยพูด
“เออใช่ อย่างต่ำก็โสดาบันล่ะวะต้าน... แต่นี่สองวัน กูว่าแค่ศีลห้าเอามึงอยู่ ก็โอเคละ” พวกมึงด่ากูอยู่ใช่มั้ย
“น้องอิฐบอกไอ้ต้านไปดิครับ ว่าค่ายนี้มันน่าสนใจแค่ไหน เห็นสถานที่ในรูปที่เมื่อกี้หลวงพี่เอาให้ดูก็โอเคเนอะ?”
“อ่า.... ก็ครับ ดูท่าจะอากาศดี อีกอย่างผมก็ไม่เคยไปด้วย มันก็น่าสนใจดีอ่ะ” อิฐว่า ที่จริงกูไม่เคยนึกว่าอิฐจะมีใจใฝ่ธรรมมะอะไรหรอกว่ะ แต่มันชอบลองไปเรื่อย
เออ ....ลองไปดูแล้วจะรู้สึก.... (หรือกูจะรู้สึกอยู่คนเดียวก็ไม่รู้)
“ตกลงตามนี้.... งั้นก็แยกย้ายกันไปทำความสะอาดต่อ เหอะๆๆ” ไอ้ขิงรีบสลายตัวอย่างเร็ว.... สัด กูรู้หรอกพวกมันแกล้งลงชื่อให้กูไป แต่ช่างเหอะ ถ้าอิฐอยากไป กูก็จะพาไป...
#
ตอนหลังกูไปซื้อน้ำซื้อขนมมา แล้วก็ไปช่วยพวกนั้นทำด้วย จะได้เสร็จเร็วๆ และจะได้ไม่ต้องฟังเพื่อนบ่นว่าอู้
“โห ขยันขันแข็งกันจริงๆ อาตมาขอบใจพวกโยมมากนะ ที่มาช่วยวัดในวันนี้” เจ้าอาวาสเดินมาชมผลงาน
“ไม่เป็นไรครับหลวงพ่อ นานๆ ที พวกผมถือว่ามาทำประโยชน์ให้สาธารณะด้วยครับ” ไอ้ขิงพูดซะดูดีเชียวนะมึง พ่อเป็น สส. รึไงวะ
"อ่อ แล้วพวกผมมีปัจจัยมาบริจาคให้ทางวัดด้วยครับ" ไอ้ขิงควักซองขาวออกมายื่นให้... เจ้าอาวาสรับแล้วสวดอะไรให้ไม่รู้ จากนั้นก็สาด(เรียกพรมไม่ได้) น้ำมนต์ใส่พวกกูโครมๆ เหอๆ เปียกดิกรู...
“แล้วนี่คงจะเหนื่อยกันมาก กินข้าวกินน้ำกันหรือยัง?” เจ้าอาวาสยิ้มถามหลังเสร็จพิธี
“ยังเลยครับ” ไอ้ด้า... เรื่องกินนี่แม่งเร็วตลอด
“ถ้าพวกโยมยังไม่รู้ว่าจะไปกินข้าวกันที่ไหน ก็ไปกินที่โรงครัวหลังกุฏิได้นะ”
“ขอบคุณคร้าบ”
สุดท้ายก็กินข้าววัด... กูเริ่มจะปรับตัวได้แล้ว เลยไม่ได้บ่นหรือเรื่องมากเหมือนก่อน ให้กินไหนก็กินวะ
กินเสร็จล้างจานเสร็จ ไอ้ด้าถาม
“ไปไหนกันต่อวะ สองผัวเมีย?”
“เรื่องของกูครับ”
“เชี้ย ถามน้องอิฐก็ได้...” กูยกเท้ายันหลังมันก่อนได้ไป
“ไม่ต้องไปถามเลยมึง ก็อยู่ที่นี่ต่อแหล่ะ อิฐจะวาดรูป”
“เหอ แม่งติ๊สท์... อะไรจะอารมณ์ศิลปินขนาดนั้นวะเมียมึง” กูก็ว่างั้น เหนื่อยตายห่า ให้นั่งวาดรูประบายสีต่ออีก
“กูจะสอนอิฐลงสีน้ำ”
“และเมียมึงเรียนศิล'กรรมลงสีน้ำไม่เป็นหรือไงวะ?” ไอ้ด้าสงสัย
“เป็น แต่ไม่เก่งเว้ย... อิฐมันถนัดลงโปสเตอร์ สีอะคริลิคอะไรทำนองนี้” พวกสีที่ต้องลงเข้มๆ
“อ่อ... ไหวเหรอวะ ได้ข่าวว่ามึงเทพเหี้ยๆ งานตรีนเขี่ยตลอด”
“อยากโดนตรีนเขี่ยเหมือนงานกูมั้ยละ?”
“.......สาส กูโดนตลอด กลับก็ได้วะ อย่าลืมไปค่ายธรรมะหล่ะมึง อิอิ”
“.......................” ยังไม่วายกระแนะกระแหนกูนะ สัดนี่
สักพักไอ้ขิงก็เดินตามมาพร้อมอิฐ เมื่อกี้มันไปเอาขนมมากินต่อกัน... พวกขนมที่ห่อใบตองอ่ะ ขนมเทียน ขนมตาล... มีคนเอามาถวายเยอะมาก พระกินไม่ไหว ไอ้พวกนี้เลยฟาดเรียบ แถมห่อกลับบ้านด้วย โคตรนิสัยเลย
“เออ... มึงโอเคนะเว้ย เรื่องที่บ้าน” ไอ้ด้าถามก่อนไป
“มึงเห็นว่ากูโอเคมั้ยล่ะ?”
“อืม....” ไอ้ด้าพยักหน้า
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว... มึงก็อย่าหยิ่งนักเลยไอ้ต้าน กูได้ยินมาว่าที่บ้านเค้าก็ห่วงมึงกันอยู่” ห่วงตายล่ะ... ไม่เห็นจะมีใครโทรมาถามว่ากูเป็นตายยังไงเลย มีไอ้เนตรอ่ะโทรมาครั้งเดียวจบ
กูไม่อยากพูดเรื่องนี้ให้อิฐได้ยิน เลยเลิกคุย ส่งพวกมันสองตัวกลับ
#
จากนั้นก็หามุมสวยๆ นั่งวาดรูปกัน... เลือกได้แถวๆ หน้าโบสถ์ ถึงจะไม่ได้สวยถูกใจกู แต่ก็โอเคสุดแล้วว่ะ
เหอะๆๆ กูไม่ได้อารมณ์ติ๊สท์อะไรขนาดนั้นหรอก เวลาเรียนหรือทำงาน กูใช้แต่ดินสอกับหมึกลงเส้นเป็นส่วนใหญ่ ถ้าจะลงสีก็ใช้คอม photoshop, illus
แต่อิฐมันจะเรียนแบบใช้สีทำงาน ต่างกับกูอยู่เหมือนกัน
“พี่ต้านไม่ทำอย่างงี้เหรอ?” อย่างงี้ของมันคือเล็งดินสอกับภาพจริง กูเรียกไม่ถูกว่าเทคนิคไรว่ะ แต่มันเป็นการเทียบ scale (สัดส่วน)
“ทำก็ได้ แต่ขี้เกียจ” เหอะๆๆ
“ทำดิๆ อยากได้รูปสวยๆ”
“กูวาดเสร็จแล้วใส่กรอบเลี่ยมทองเลยนะ”
“อ่า...ไม่มีตังค์ซื้อทอง”
“พูดเล่นเว้ย”
เหอะๆ กูขี้เกียจจริงนะเนี่ย.. มัวแต่เล็งแล้วชาติไหนจะเสร็จ ก็เลยเอาแค่คร่าวๆ พอ อิอิ แอบหมกเม็ด จริงๆ ไม่ต้องเทียบสเกลกูก็วาดได้อยู่แล้วแหล่ะ (ถุย)
“พี่ต้าน... ว่าจะถามนานและ”
“ว่า?”
“ทำไมวาดรูปมือซ้าย?”
“ก็กูถนัดซ้าย”
“แต่อิฐเห็นพี่ต้านเขียนหนังสือมือขวา” เออ... มันสังเกตด้วยว่ะ
ที่จริงกูวาดรูปไม่บ่อยหรอก... หาอารมณ์ส่วนนั้นยากมาก
“กูถนัดซ้ายมาตั้งแต่จำความได้แล้ว แต่ที่เขียนหนังสือมือขวาก็เพราะเวลามีคนหัดให้เขียน เค้าก็จะถนัดขวากันใช่ป่ะ เออ นั่นแหล่ะ” อย่างงกูเลยคับพี่น้อง...
“อ่อ.....งี้ก็เขียนได้สองมือดิ”
“ไม่เชิง ก็เขียนตัวหนังสือได้แค่มือขวา มือซ้ายไว้วาดรูป ถนัดซ้ายมากกว่า”
“โห... ทึ่งนะเนี่ย” ทำตาวาวอีก
“ก็กูเก่งไง” ฮ่าๆๆ
“ขี้โม้ อีกและ”
“กูทำได้ทุกอย่างแหล่ะ” ถ้ากูอยากทำ เหอะๆๆ o16
“แล้วอะไรที่พี่ต้านคิดว่าทำยากสุด?”
“นั่งเทียนในใจมึงมั้ง... ยาก”
“อ่า.....แล้วจะไปนั่งทำไม?”
“ก็กูอยากรู้ ว่ามึงคิดอะไร....”
“...........................”
“แต่ได้คำตอบแล้ว ต่อไปเลยคิดว่าคงไม่ยากอย่างที่คิด”
“อืมมม”
“แล้วมึงอ่ะ อะไรทำยากสุด?” กูถามมันบ้าง
“..........อืม................. สื่อสาร ‘ความคิด’ มั้ง”
“นั่นอ่ะ สิ่งที่กูอยากรู้เลย” กูร่างเส้นไปด้วยพูดไปด้วย
“แต่พี่ต้านบอกเมื่อกี้ว่ารู้แล้ว แสดงว่าอิฐก็พอจะสื่อสารเข้าใจได้บ้างและดิ”
“ป่าวหรอก กูเก่งต่างหาก เลยรู้ใจมึง ฮ่าๆๆ” ชมตัวเองตลอด ก็เมียไม่ชมอ่ะ
“ขี้โม้”
“เออ... ที่จริงมึงก็แสดงออกแหล่ะว่ะ ดีกว่าตอนแรกๆ ตอนนี้อากาศรอบตัวมันเลยดูนิ่งๆ”
“abstract ละพี่”
“หรือมึงไม่แอ๊บ? กูว่ามึงแอ๊บกว่ากูอีก”
“ป่าวนะ.... อากาศนิ่งเพราะลมไม่พัดมั้ง”
“ไม่เกี่ยวละ เพราะไม่มีเรื่องให้เครียดหรือคิดมากไง อากาศเลยนิ่ง”
“ไม่เครียดจริงดิ?”
“อืม กูสบายใจสุดแล้ว”
“.........................”
“จริงๆ” ทำหน้าไม่เชื่ออีก
อิฐก้มหน้ามาซบที่ไหล่... แต่แค่สองวิมันก็เด้งตัวกลับมาที่เดิม
“อยากได้อะไรมั้ย อยากทำอะไรให้มั่งอ่ะ” อิฐพูดหน้าตาจริงจัง แต่กูขำว่ะ กูผิดมะ ที่กูขำ
“อยากดิ...” กูกลั้นหัวเราะ
“อ้อนกูเยอะๆ ยั่วกูเยอะๆ โดยเฉพาะตอนอยู่บนเตียง หึหึ ง่ายมาก กูอยากได้แค่นี้แหล่ะ ทำให้ได้ใช่ป่ะ?” กูแกล้งส่งสายตาปิ๊งๆ ให้มัน
แต่อิฐคิ้วขมวด
“โอ้ย” มันเอาพู่กันเคาะหัวกู
“โรคจิตป่าวเนี่ย คิดอยู่ได้เรื่องเดียว ไม่เบื่อรึไง?”
“ไม่เบื่อ อย่างกูต้องทุกวันดิ ถึงจะสุขภาพดี” นี่คือเรื่องจริงที่ควรเปิดเผย...
“ทุกวันอิฐก็ตายเด่ะ......! สามเดือนครั้งก็ดีนะพี่”
:o
หา..........??? กูฟังอะไรผิดไปรึเปล่า
“เนอะ?”
อิฐยิ้มตาหยี เห็นลักยิ้ม น่ารักนะมึง..................แต่ประโยคที่พูดอ่ะกูไม่เห็นด้วยเว้ยยย o9
H
เพิ่งสอบเสร็จเลยเพิ่งว่างลงเรื่องครับ
โอ้... ข้อสอบกวนตรีนมาก อยากกระโดดเตะคนออกจริงๆ สอบไม่ผ่านเจอแม่ด่าอีก... เอิ๊กส์ๆ
ขอบคุณทุกท่านที่ยังรออยู่... ไม่ใช่ไร คิดไม่ออกด้วย อากาศเริ่มร้อนอีกและ...
อ่อ เผื่อใครนึกไม่ออก *สตาร์ทเตอร์ มันเป็นแท่งทรงกระบอกเล็กๆ ที่ต่อเข้ากับไฟอ่ะคับ เอาไว้ยิงประจุ แต่ไฟฟลูออเรสเซนส์สมัยใหม่มันจะซ่อนไอ้ตัวนี้เอาไว้ มองไม่เห็น (ตรูมา elec อะไรแถวนี้ป่าวนี่ เหอๆ) CU :กอด1:
-
ไม่ได้เข้ามานานไปหน่อย แหะ แหะ แหะ กลับมาตามติดขอบจอแล้วนะคร้าบ
-
อยากให้ต้านปรับตัวได้ไวๆ พิสูจน์ให้ครอบครัวเห็นความจริงใจนะ
-
:L2: :L2: :L2:
เอามาฝากไรเตอร์จ้าแล้วมาต่อเร็วๆๆนะ
-
แลดูพี่ต้านชิลๆมากขึ้นนะเนี่ย
เห็นอย่างนี้ก็เบาใจ
เป็นกำลังใจให้ผ่านเรื่องนี้ไปได้ด้วยดี
รอตอนต่อไปนะจร๊า :L2:
-
ได้ทำบุญแล้ว สิ่งดีก็คงตามมานะต้าน นะอิฐ
คำขอของต้านนี่หื่นตลอดเลย 3เดือนครั้งต้านคงอกระเบิดตายนะซิอิฐ 555
-
ได้อ่านแล้ว หุหุ
-
ในที่สุดก็มาต่อซะที :กอด1:
-
3เดือนครั้ง=ปีละ4ครั้งใช่มั้ยเอ่ย???
^^พี่ต้านน่าจะคลั่งซะตั้งแต่ต้นเดือนแรกแล้วมั้งคะเนี้ย^^
-
พีต้านนี่ ..ตล๊อด ตลอด
แต่ก็ดีนะ คนอ่านชอบบบ :impress2:
-
อ๊า น่าร้ากก :-[ น่ารักตลอดเลยคู่นี้
แอบรอตอนที่ 93 มานานมากๆๆ มาต่อให้จนได้ ขอบคุณนะคราบบ ^^
-
+1 ให้ค่ะ
อ่านทีไรก็ยิ้มได้ทุกที
น่ารักจังเลยคู่นี้
:-[
-
อย่างพี่ต้าน 3 ครั้ง ต่อ อาทิตย์ ยังแทบลงแดงเร๊ย อิฐ ,,, หึหึ
แต่ไงก็รักอิฐด้วยคนนะคร๊าบบบบ .. :กอด1:
-
กำลังบ่น(ในใจ)คิดถึงน้องอิฐ ก็เห็นว่ามาต่อพอดีเลย :กอด1:
อยู่ในวัดในวาก็สงบจิตใจบ้างพี่ต้าน หื่นตลอดเว :laugh:
เรื่องไปค่ายธรรมะก็สนุกดีออก แต่ไม่ชอบอย่างเดียวเรื่องกับข้าว :sad4:
เดินจงกรม นั่งสมาธิให้สนุกนะพี่ต้าน เผื่อความหื่นจะลดลง อิอิ :z1:
-
ช่ายยย ยย ย
เราก็ไม่เห็นด้วย ย ย ย ย ย
^^
-
โห อย่างเฝ้ารอเลยอ่ะ น้องอิฐกะพี่ต้านเนี่ย
+ 1 ให้ค่ะ
-
คิดถึงพี่ต้านกับน้องอิฐสุดๆ หายไปหลายวัน :กอด1:
ได้มาทำบุญร่วมกันถือเป็นโอกาสที่ดี แถมยังได้ไปปฏิบัติธรรมด้วย
พี่ต้านตอนนี้เหมือนคนธรรมดาล่ะ เริ่มชิลๆ :man1:
+ด้วยความคิดถึงค่า :L1:
-
เฮ่อๆ 3 เดือนครั้งก็ดีนาาา
-
อิอิ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โมทนาสาาาาาาาาตุ๊ด้วยนะคร้าพี่ต้านน้องเหมียวอิฐ :-[
-
:laugh: +1 ขอบคุณ :L2: :L2:
-
ชอบพี่ต้านที่สุด ด!
สกิลแต่ละอย่างเทพจริงๆ 5 55
น้องอิฐก็น่าร๊าก ก .. พี่ต้านหื่นตลอดเวลาอ่ะ
ไปค่ายธรรมมะ จะหื่นน้อยลงมั้ยนะ 5 555
-
สาธุรับบุญก่อน
:call:
ต้านอะ ไปค่ายธรรมะแล้วได้บุญมาอย่าแผ่ให้ใครนะ เพราะอาจจะได้มาน้อย :laugh: :laugh:
-
ชอบสองคนนี้มากกกกกก :-[
-
ถ้าสามเดือนครั้งจริงๆนี่ ต้านมันคงอกแตกตายไปก่อนแน่ๆๆ ฮ่าๆๆๆ
-
94
#
กลับถึงบ้าน ดูนาฬิกาก็ปาไปสองทุ่ม... กว่าจะอาบน้ำเสร็จ ดูสารคดีต่ออีกก็สี่ทุ่ม
ถ้าถามว่า...สารคดีอะไร ก็พวกวิถีชีวิตสัตว์โลกหรืออะไรพวกนี้ล่ะว่ะ
กูไม่ชอบดูหรอก ชอบประวัติศาสตร์มากกว่า แต่แมร่งตอนนี้ไม่มีเชี้ยไรดูเลย... บอกอิฐให้ไปทำอย่างอื่นในห้องดีกว่า มันก็ไม่ไป...
ตอนนี้กูก็เลยต้องนั่งแกร่วอยู่หน้าทีวีดูกิ้งก่าซาลาเมนเดอร์ วิ่งกัดใบไม้อยู่ แม่งโคตรไร้สาระเลย
“เมื่อไหร่จะไปนอนกันวะเนี่ย?” กูถามอิฐ
มันหนีกูไปนั่งโซฟาอีกตัวมาพักนึงแล้ว..
เหมือนเล่นเก้าอี้ดนตรีว่ะ พอจะเขยิบไปหา มันก็ย้ายไปนั่งที่อื่น... เออ เหมือนมั้ยวะเนี่ย เก้าอี้ดนตรีอ่ะ
“สารดียังไม่จบเลย พี่ต้านง่วงก็ไปนอนก่อนดิ”
“กูยังไม่ง่วง รอมึงอยู่เนี่ย”
“รอทำไม ไม่ต้องรอ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้านะพี่ต้าน รีบนอนดิ เดี๋ยวก็ตื่นไม่ทันหรอก”
“ถ้าน้องอิฐกลัวพี่ต้านตื่นไม่ทัน ก็รีบไปนอนด้วยกันดิคร้าบ....” กูพุ่งเข้าไปหาอิฐด้วยความเร็วสูง มันผงะตกใจ แต่หนีไม่ทัน เหอะๆๆ
“จะไปมั้ยๆๆ?” กูจี้เอวอิฐอย่างมันส์มือ...
“ฮ่ะๆๆ ไม่ไปๆๆ โอ้ยย ไม่เอา! อ๊ออยย ฮ่าๆๆ จะตายแล้วพี่ต้าน” อิฐดิ้นกระแด่วๆๆ หน้าแดงแจ๋ ท่าทางใกล้จะสิ้นใจอย่างที่พูดจริงๆ ว่ะ
“ไม่ไป ไม่หยุดนะเว้ย”
“โอยย พอๆ ยอมแล้วๆ” กูอมยิ้มสมใจ ปล่อยมือจากเอวมัน แล้วช้อนตัวอุ้มลอยขึ้นมา
“พี่ต้าน ปิดทีวีก่อนดิ” อิฐหอบแฮ่กแต่ชี้นิ้วไปที่ทีวี กูมองไปเจอกิ้งก่าแมร่งความเซ็งเป็ดพุ่งขึ้นสิบเปอร์เซ็นต์
“ปิดประตูบ้าน ประตูครัว ปิดไฟด้วย” แมร่งเอ๊ย.... อะไรนักหนา ทำไมหน้าที่มันเยอะอย่างงี้วะ
กูจำต้องปล่อยอิฐลงนั่งก่อน แล้วถึงไล่ปิดทุกอย่างที่มันบอกจนเกือบครบ เหลือแค่ไฟห้องนั่งเล่นดวงเดียว
“เสร็จแล้ว ถอดเสื้อเร็ว” ไม่ต้องขึ้นห้องนอนและ เอามันตรงนี้แหล่ะ
“หา?” อิฐหน้าเหวอ
“เดี๋ยวๆๆ ไม่เอา ทำบ่อยเกินไปแล้วพี่” อิฐยกสองมือห้าม
“ไม่เห็นบ่อยเลย ถอดเร็ว” กูจับชายเสื้อมันดึงขึ้น แต่อิฐก็ดึงลง
“ปล่อยก่อนนน!! สามเดือนครั้งไงพี่ เดี๋ยวต้องไปค่ายธรรมมะอีกอ่ะ ลดๆ ไว้จะได้ไม่ไปทำอะไรทะลึ่งในวัดไง”
“เฮ้ยย สามเดือนครั้งอะไร ไม่เคยตกลง ไม่เคยพูด” ถีบกูให้ตกเจ้าพระยาตายดีกว่า แบบนั้นทำไม่ได้หรอกว่ะ
“ลดเหอะ สองเดือนครั้งก็ได้ เดี๋ยวอิฐก้นพัง”
“ไม่พังหรอก กูทำ softly ทุกอิริยาบถตลอด”
“soft แล้วเหรอ เฮ้ยยย ปล่อยนะ” ฮะๆๆ ถอดออกจนได้ เสื้อติดมือกูไป แต่อิฐมันพริ้วหายไปไหนแล้ววะ อ้าวเฮ้ย.... มันวิ่งไปหลบหลังเก้าอี้อีกตัวนู่น
“พี่ต้าน ให้เลือกระหว่างสองเดือน กับสามเดือน เอาไร?” ข้อเสนอบ้าบออะไร มันเป็นไปไม่ได้... ผัวเมียเอากันมันเรื่องธรรมดาให้เว้นนานขนาดนั้นเดี๋ยวของเสื่อมหมด
“ไม่เอาเว้ย มานี่เลย คว-แข็งแล้ว”
“อย่าพูดแบบนี้ดิ!” กูย่างสามขุมเข้าไปหา แต่อิฐก็วิ่งหนีไปฝั่งตรงข้ามตลอด
“แล้วจะให้พูดว่าเจี๊ยวแข็งเหรอ ตลก ...เลิกหนีได้แล้ว เหนื่อยวิ่งตามนะเว้ย”
“ก็ไม่อยากทำ.... มันเจ็บก้น” ห่ะ เกิดการหยุดชะงักฉับพลัน
“กูทำเจ็บเหรอวะ?” เพิ่งรู้ เห็นครางเสียงหลงตลอดนึกว่าเสียว
“เอ่อ...”
“เจ็บจริงดิ?” โห โดนพูดแบบนี้มันเสีย self
“ก็......นิดนึงอ่ะ”
“เจ็บกับเสียวอย่างไหนมากกว่ากัน?”
“อ่า มันไม่ใช่ประเด็นนั้น.... คือ อิฐจะบอกว่าให้ลดต่างหาก”
“ลดไม่ได้”
“ต้องได้ดิ... เมื่อก่อนยังไม่เห็นต้องทำทุกวันเลย”
“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ไม่ได้”
“ได้เหอะๆ ได้เหอะนะ เดือนละครั้งก็ได้”
“นานไป” กูแกล้งบอกเสียงเครียด น้องเหมียวกูอ้อนวอนได้น่ารักน่า...จริงๆ เห็นงี้แล้วไม่อยากเลิกแกล้งเลยว่ะ haha
“งั้น....เดือนละสองครั้ง”
“นานว่ะ ทนไม่ไหวหรอก”
“ทำไมล่ะ?”
“ไม่รู้ดิ พอถึงเวลา แค่เห็นหน้าก็อยากเอาแล้ว”
“หื่นกาม!” อิฐกระแทกเสียงหน้าแดง
“เออ” หื่นก็หื่นวะ
“อย่ามัวตกลงไรอย่างนี้เลยอิฐ เสียเวลา ...มานี่เร็วที่รัก” ถ้าบวกลบเวลาตอนนี้ไป ทำอะไรได้หลายอย่างแล้วนะนี่
“ไม่เอา...... ถ้าไม่เริ่มลดตั้งแต่วันนี้ ต่อไปเดี๋ยวก็จะทำไม่ได้ พี่ต้านต้องรู้จักอดทนบ้างดิ”
กำ เหมือนโดนเด็กสวด
“กูทนมาเยอะแล้ว ให้ทนอีกกูคงระเบิดตัวเองตายอ่ะ”
“ไม่ตายหรอก ลองดู เดี๋ยวต่อไปก็ทำได้เอง เหมือนที่พี่ต้านลองกินผลไม้รถเข็นแหล่ะ เดี๋ยวต่อไปก็ซื้อกินเองได้” งง.... เรื่องนี้มันเกี่ยวไรกับผลไม้เปื่อยวะ
“มาลองเอากันบ่อยๆ ดู เดี๋ยวก็จะชอบเอง” กูเล่นไม่เลิก.... จริงๆ ก็เริ่มปลงแล้วว่ะว่าคืนนี้อด
แต่ก็อยากแกล้งอิฐนี่หว่า...ฮ่าๆๆ ชอบที่มันต้องคิดหาเหตุผลมาโต้ตอบกู ดูตื่นๆ น่ารักดี
กูแกล้งต่อ... ทำเป็นไม่ฟังมัน ถอดเสื้อตัวเองออกเหวี่ยงทิ้ง เหลือเกงบอลตัวเดียว
ฮ่าๆๆ
กูเห็นท่าทางอิฐแล้วแม่งฮาจริงๆ ว่ะ เวลาที่มันอยากหรือไม่อยากมีเซ็กซ์ด้วยนี่ จะแตกต่างกันราวกับหน้ามือเป็นหลังตรีน...
พออยากก็อ้อนกูซะ... เอาใจไม่ทัน
พอไม่อยากก็แม่งหนีจริงๆ
“พี่ต้าน! ไม่งั้นก็แยกห้องกันนอนเลย” โห... กลัวกันขนาดนั้น กูยักไหล่แล้วนั่งลงบนโซฟา ไม่มีท่าทีคุกคามสวัสดิภาพอิฐและ
“ถึงกับแยกห้องนอนเลย... มันจะเกินไปป่าววะ” กูทำเป็นเลิกคิ้ว
“ก็พี่ต้าน......ทำงี้ทำไมอ่ะ?” หน้าอิฐมันออกจะงงปนระแวง
“ทำอะไร มันร้อนเลยถอดเสื้อ” กูทำเป็นไม่รู้เรื่อง อิอิ
“ไม่ต้องเลย......”
“ไม่ต้องอะไร ฮ่าๆๆ จะยืนบิดอยู่อย่างนั้นอีกนานมั้ย กี่ทุ่มแล้ววะเนี่ย...โห แค่เถียงกันก็ปาไปเกือบห้าทุ่ม ไปนอนกันดีกว่า ปะ” กูลุกขึ้นจากโซฟา อิฐผงะนิดหน่อย
“ไม่ทำไรหรอก ใครจะไปข่มขืนเมีย ไม่งั้นเดี๋ยวที่ทำบุญมาวันนี้ก็เฟลหมดดิ” เหอๆ
“พูดงี้หมายความว่าไงอ่ะ ถ้าวันนี้ไม่ไปทำบุญก็จะทำให้ได้เหรอ?” เวร....เข้าใจผิดไปกันใหญ่และ
“เปล่า........ ถ้าอิฐไม่อยากทำ พี่ก็ไม่ทำหรอกคร้าบ หาววว” พูดไปพูดมาชักง่วง
“หง่ะ...... งั้น เมื่อกี้.........” อิฐทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ตอนกูหยิบเสื้อตัวเองมาพาดบ่าไว้ แล้วโยนเสื้ออีกตัวไปให้มัน
อิฐรับไปแล้วมันก็ร้องเสียงหลงเลยทีนี้
“พี่ต้านแกล้งอิฐเหรอ!!?”
หึหึ ขำ ความรู้สึกช้าจริงไอ้น้องเอ๊ย... กูไม่ได้เพิ่งหลุดออกมาจากป่าอเมซอนนะเว้ย ถึงจะต้องอยากมีเซ็กซ์จนหน้ามืดตามัวอะไรขนาดนั้น
“หึหึ หายจิตตกแล้วก็ตามขึ้นมานอนละกัน …nite” กูโบกมือให้น้องเหมียวหน้าเหวอแล้วขึ้นไปนอนบนห้อง... ตอนแรกก็กะจะรออิฐก่อนค่อยหลับ ไปๆ มาๆ ดันหลับไม่รู้ตัวไปก่อนซะงั้น ตื่นมาอีกทีก็เจ็ดโมงว่ะ...
พอเห็นเข็มนาฬิกาเท่านั้นละมึงเอ๊ย.... โกยไปทำงานแทบไม่ทัน
เชี้ยจริงๆ กว่าจะไปถึงออฟฟิส... เลทไปสิบนาที
เหอะ วันแรกก็เสียประวัติเลยกู
ส่วนอิฐ ก่อนกูมามันยังหลับอยู่ เพราะเรียนตอนบ่ายกูเลยไม่อยากปลุก ไม่รู้เมื่อคืนมันขึ้นมานอนกี่โมงด้วย เหอะๆ อยากจะแอบแกล้งสักหน่อยค่อยมาทำงาน จะได้มีกำลังใจ แต่แค่นี้แม่งก็แทบไม่ทันแล้วว่ะกู
#
เข้าออฟฟิส ตอกบัตรเสร็จ...กูก็ต้องไหว้ทุกคนพอเป็นมารยาท เพราะพนักงานที่นี่แก่กว่ากูหมดอ่ะ
ตั้งแต่วันที่เค้ารับกูเข้าทำงาน เจ้านายก็แนะนำเพื่อนร่วมงานให้คร่าวๆ บ้างแล้ว ส่วนใหญ่แผนกกูมีแต่ผู้ชายว่ะ ผู้หญิงน้อยมาก ถ้าจะไปหาผู้หญิงเยอะๆ ก็คงเป็นพวกฝ่ายบัญชี การตลาดอะไรทำนองนี้....
เหอะๆ ที่พูดไม่ได้หมายความว่าจะไปหาผู้หญิงที่ไหนนะเว้ย... แค่บอกเฉยๆ ว่ากูคงไม่ได้วุ่นวายกับผู้หญิงเท่าไหร่เพราะสังคมที่ทำงานอยู่มันค่อนข้างตายตัว
งานก็ออกจะน่าเบื่อ... และมีความเหี้ยสูง อาชีพอย่างกูเนี่ย... เหมือนเกิดมาเพื่อรับใช้พวกไฮโซ ต้องเป็นเบ๊ ทำตามคำสั่งพวกแม่งตลอดทั้งที่มันก็ไม่ได้รู้ดีไปกว่ากู แต่ทำไม ต้องเรื่องมากกันนัก ก็ไม่เข้าใจ...
กูแม่งโคตรเกลียดไอ้พวกที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้วยังกระแดะจะเอานั่นจะเอานี่ ทั้งที่กูเลือกออกแบบสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดให้แล้ว แต่แม่งก็ไม่เอา.... จะอยู่แบบเหี้ยๆ
หึ .......งั้นก็ตามใจ
พอสร้างแล้วอยู่ไม่สบายขึ้นมา แม่งก็จะมาโทษสถาปนิกห่วย ทั้งที่พวกมึงไม่ใช่เหรอ ที่บอกให้กูเปลี่ยนแบบ.... ?
นี่เดี๋ยวก็ต้องไปสอบใบประกอบวิชาชีพอีก หนังสือยังไม่ได้แตะสักตัวเลยว่ะ.... เออ แต่อย่างกู หนังสือแม่งพึ่งไม่ได้ มันต้องใช้ประสบการณ์ ความเข้าใจ..... ทักษะ คิดเร็ว ทำเร็ว มั่วเร็ว แล้วถึงจะไปรอด (เฉพาะสอบนะ)
แต่ถ้าทำงานจริง มั่วไม่ได้ เดี๋ยวตึกถล่ม
“เคยออกไซต์งานรึเปล่าต้าน?” หัวหน้าเดินมาถาม ก้นกูยังไม่ทันได้แตะเก้าอี้ แม่งก็งานเข้าแล้วเหรอวะ
“เคยครับ” เหอะๆ คราวที่แล้วตอนกูไปเชียงใหม่ ทำงานในไซต์แล้วแม่งโคตรทรมานเลย ร้อน ฝุ่น เหม็นสี เหม็นเหล็ก สารพัด
“ไปดูไซต์กับโชคหน่อยนะวันนี้ โครงการ xxx มันเริ่มขึ้นแล้ว แต่โชคเค้ายังไม่มีคนไปช่วยเช็คดีเทลสตรัคเจอร์นะ พอทำได้ใช่ไหม ไปเป็นผู้ช่วยเท่านั้นแหล่ะ ว่าคนงานมันสร้างตามแบบรึเปล่า?” เออๆๆ กูไปก็ได้ อธิบายยืดยาวจริงๆ
แม่งเอ๊ย มาวันแรกก็ให้กูทำไซต์เลย พวกมึงเห็นกูเป็นเทวดารึไงเนี่ย?
#
กูนั่งรถไปกับพี่โชค วิศวกรประจำโครงการ.... ไซต์ก่อสร้างก็อยู่แม่งโคตรไกล ออฟฟิสศาลาแดง ไซต์อยู่ปทุมฯ เหี้ยจริงๆ ว่ะ แล้วงี้ทำงานกูจะได้กลับกี่โมงเนี่ย
“ตอนนี้หน้างานมีปัญหาเรื่องดินมันยุบตัวอยู่ ต้านไปช่วยพวกผู้รับเหมาดูว่าจะตอกเข็มยังไงแล้วกันนะ” เท้าแตะพื้น..... พี่โชคก็ให้งานกูเลย เหอะๆ ทำยังไงนี่มันคือยังไงล่ะวะ
ช่างแม่ง... ถ้าไม่รู้ก็ถามคนอื่นเอา
กูเดินไปหยิบหมวกเซฟตี้มาใส่ แล้วเดินดุ่มๆ ตามหัวหน้าคนงานก่อสร้างไปตรงที่กำลังจะเจาะเข็มกัน ส่วนพี่โชคหนีไปประชุม ปล่อยกูลอยแพ ขอบใจมากว่ะ ที่พากูมา
เหอะๆ ความบรรลัยมาเยือน เมื่อกูต้องไปผจญภัยในไซต์ก่อสร้างตอนเริ่มงานฐานรากใหม่ๆ.... เชี่ย ทำไมกูต้องมาเดินย่ำดินแฉะๆ แบบนี้ด้วยวะเนี่ย
“คุณอาทิตย์ครับ”
“ครับ” กูหันไปหาช่างคุมงานด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“ดินมันเคลื่อนตัวมากเลย จะทำกำแพงกันดินก่อนเลยดีไหมครับ”
“ดีครับ แต่พี่เจอชั้นน้ำใต้ดินกี่เมตรเหรอครับ?”
“ผมลองขุดชั้นดินดู มันไปเจอน้ำระยะยี่สิบหกเมตรน่ะครับ” โอ้ เยสเป็ด ลึกมาก
“งั้นชีท ไพล์ ไม่ไหวแล้วครับ สงสัยต้องทำ diaphragm wall ขุดดินเหลวก้นหลุมออกก่อนแล้วเอาทรายเข้าไปถม แต่ถ้าดินไม่เหลวมากพี่เทคอนกรีตหยาบรองพื้นไปก่อนลงฐานรากก็แล้วกัน” ยุ่งยากชริปว่ะ ทำหน้างานเนี่ย
คุมไซต์เสร็จ ไม่พอ ยังต้องมาประชุมกันในตู้คอนเทนเนอร์อีก... งานบ้างานบออะไรมันจะมายมายขนาดนี้วะเนี่ย.... สราดดด กูมาอยู่นี่ตั้งแต่เช้า จนเย็นแล้วยังไม่ว่างแม้แต่จะโทรศัพท์หาแฟนเลย
ที่จริงในส่วนของกู กูว่ามันคงจบไม่มีเชี้ยอะไรแล้ว แต่แม่งก็เสือกมีจนได้
“ผมคาดว่าอีกสองอาทิตย์ก็น่าจะลงเข็มเสร็จ ถ้าไงคุณอาทิตย์ช่วยทำ Hiley Formular ก่อน blow count มาด้วยนะครับ”
“ห่ะ....?” อะไรนะ ฮิลเล่ย์ อะไรวะ.......กูไม่เคยได้ยินประโยคนี้มาก่อน
“เอ่อ ขอโทษทีนะครับคุณมาโนช ผมช่วยดูดีเทลก่อสร้างได้ แต่ผมคำนวณแบบวิศวะไม่ได้ ผมจบถาปัตย์นะครับ” ตึกถล่มแน่มึง ให้กูคำนวณโครงสร้างเนี่ย
“อ้าว... อืม ใช่ๆๆ ขอโทษนะครับคุณอาทิตย์ พอดีผมได้ยินช่างหาญเค้าบอกว่าคุณอาทิตย์รู้เรื่องไซต์ดี” เหอะๆๆ กูจะรู้ดีอะไรขนาดนั้น จะโบ้ยงานกรูก็บอกมาเหอะ
กูเพิ่งมาไซต์วันแรกอย่ามาประจบหลอกใช้กู ไอ่สราดด
#
ประชุมเสร็จ กูโทรหาอิฐ เพราะมันบอกว่าวันนี้จะต้องไปเพ้นท์ผนังร้านอาหารแถวท่าพระอาทิตย์ กูจะไปรอรับเมียกลับบ้านว่ะ
“ทำงานวันแรกเป็นไงบ้าง?” เสียงจากปลายสายถามมา
“เหี้ย” สั้นๆ ได้ใจความ
“ฮ่าๆๆ ว่าใครอ่ะ?” ไม่ได้ว่าเมิงหรอกก น้องเหมียว
“ว่างานครับ งานมันเหี้ย กูได้ออกไซต์ ตากแดดทั้งวัน” ร้อนแทบละลายไปกับปูนซีเมนต์
“อ่า.... งั้นไม่ต้องมาหาก็ได้ มันไกล กลัวดาร์ลิ้งเหนื่อย”
“มันเหนื่อยไปแล้ว กูคิดถึงมึงอ่ะ อยากเห็นหน้าไวๆ”
“กลับบ้านเปิดตู้ในครัวดู มีหลายรสเลยพี่” ไวไว....บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ไอ้สาด กวนตรีนกู
“เดี๋ยะ... ฝากไว้ก่อน เจอหน้าเมื่อไหร่ จับปล้ำแมร่ง”
“โห... ล้อเล่นหน่อยเดียว.... พี่ต้านมาถึงก็โทรบอกละกัน เดี๋ยวออกไปหา”
“ไม่ต้องออกมาหรอก เดี๋ยวกูเข้าไปเอง” กูชอบลุยมากกว่ารอว่ะ
“อ่า.... เอางั้นก็ได้”
“กินไรป่ะ เดี๋ยวซื้อไปให้”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวออกไปกินด้วยกันดีกว่า”
“อืม... รอหน่อยละกัน อีกนานกว่าจะถึงว่ะ แต่ถ้ารอไม่ไหวก็หาไรกินไปก่อนนะ” กลัวเมียกูหิวกระเพาะครากนี่หว่า กว่าจะถึงก็สองทุ่มเป็นอย่างต่ำอ่ะ
“รอดิ รอได้” อิฐบอก
“เออ งั้นเดี๋ยวรีบไปและ เจอกัน”
“ครับ รักพี่ต้านนะ จุ๊บๆ” มันล้อเลียนที่กูพูดเมื่อวานป่าววะ หึหึ แต่ได้ยินแล้วดีใจ
ถึงจะล้อก็ช่างวะ :man1:
H
ฮ่าๆๆ เริ่มจะเหมือนคนปกติจริงๆ ด้วยนะต้าน
แล้วที่ผ่านมาไม่เหมือนคนปกติตรงไหนล่ะเนี่ย?
-
ถึงจะทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน แต่แค่เห็นหน้าน้องอิฐแล้วก็คงหายเป็นปลิดทิ้งใช่มั้ยพี่ต้าน :z1:
มีคนที่เรารักมันดีอย่างนี้เองเนอะ :o8:
-
คำพูดอิฐนี่ มีประโยคแปลกๆอยู่แทบทุกตอนเลยนะคะ
เอ...เราคิดมากเกินไปรึป่าวเนาะ^^
-
โหไอ้คุณพี่โชคกะโบ้ยงานเห็นๆ รู้จักเพ่ต้านน้อยไปแล้วเฟร้ย!
แต่แอบดีใจที่พี่ต้านมันไม่เหวี่ยงใส่เขา*good!*
ส่วนน้องอิฐก็น่ารักคงเส้นคงวา :m1:
ปล,แอบกระซิบนิดหน่อย คำว่า ออฟฟิส ที่ถูกต้องเขียน ออฟฟิศ นะคะ
:L2:
-
หวังว่าจะไม่มีงานเข้า
:pig4:
-
:m3:พี่ต้านเริ่มๆจะเหมือนชายในฝันเข้าไปทุกทีแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
เริ่มดูจับต้องได้ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ส่วนน้องอิฐ เฮ้อออออออออ อยากจะให้มีเหมียวน้อยแบบนี้มาอ้อนบ้าง >///////<
ว่าแล้วก็ พี่ต้านxน้องอิฐ GO ON นะคะ จู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a1:
-
สงสารพี่ต้านจัง
แต่ไม่เป็นไรครับ
สู้เพื่อเมีย :กอด1:
-
พี่ต้านเริ่มทำงานเหมือนชาวบ้านล่ะ เหนื่อยและหนัก o22
อย่างนี้ต้องไปหากำลังใจจากน้องอิฐใช่มั๊ย
รีบๆเลยพี่ต้านเดี๋ยวรถติด ฮ่าๆ
+ค่า :L1:
-
น้องอิฐสบายเลยยังชิวได้อยู่
แต่พี่ต้านนี่ ลุยงานหนักชะมัดเยย
-
พี่ต้านกระทิงแดงขวดปะ ลุยหน้างานเนี่ยเหนื่อยโคตร
-
เอาใจช่วยต้านสุดๆ
-
เฮียต้านแกจะทนชีวิตสมบุกสมบันได้กี่น้ำเนี่ย
แต่ก็นะ บทพิสูจน์ตัวเองอย่างดีเลย
สู้หน่อยนะเฮียต้าน เพื่อน้องอิฐ o13
-
สงสัยเพราะชีวิตต้านมัน หรูหรา ไฮโซ เกินปกติมั้ง???
ลองมาใช้ชีวิตแบบปกติบ้างอะไรบ้าง...อิอิอิ
-
:z2: :z2:
-
ต้านสู้ๆ :110011:
-
o13พี่ต้านสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
555 นึกภาพอิฐวิ่งหนีพี่ต้านหื่นรอบโซฟา แล้วขำๆปนสงสารอิฐ ก็พี่ต้านพลังเหลือเฟือใส่อิฐทุกวันต่อให้อิฐเสียวยังไง ก็เจ็บละน่า
เริ่มงานใหม่แล้วสู้ๆ
-
เฮียต้านตอนหลังทำมาเป็นแกล้งน้อง
แต่ตอนแรกแกจะเอาจริงๆใช่มั๊ยล่ะ!
วิ่งแก้ผ้าไล่จับกันเนี่ย :haun4:
รักคู่นี้จัง :L1:
-
โอ้ววว พี่ต้านลุยงานหนัก
สู้ๆๆ นะจ๊ะเพื่ออนาคต
รักกันดีนะคู่เนี้ยอ่ะ
เอาใจช่วยให้ฝ่าฟันไปได้จ้า
ปล.ขออย่าให้มีงานอะไรเข้าเลย สาธุ :call:
-
พี่ต้านมันหื่นแตกจนน้องกลัวซะแล้ว 555555555555555
-
หวังว่าต้านจะอดทนปรับตัวได้สำเร็จนะ อย่าตบะแตกเสียก่อน เอาใจช่วย
-
แหม๊~~~
จะได้เห็นหน้าเมียล่ะชื่นใจมาเชียว
โฮะๆ
-
95
#
กูขอติดรถพี่โชคลงกลางทาง เพราะบ้านเค้าอยู่บางกะปิ แต่กูต้องไปพระอาทิตย์...
แม่งเอ๊ย... ร้อนบวกเหนื่อยจากงานมาทั้งวันยังต้องมาเหนื่อยกับการเดินทางบ้าๆ บอๆ อีก
ถามสายรถเมล์จากพี่โชคได้แล้ว ก็ต้องยอมรับชะตากรรมที่ว่า... กูต้องรอรถเมล์
ที่ป้ายท่ามกลางคนนับสิบ ....โคตรเกลียดการที่ต้องไปยืนรวมกับคนแปลกหน้าชิบหายเลยว่ะ
แถมเกิดความเซ็งในอารมณ์ขึ้นมาอีกเพราะถูกมอง
เหอะ จะมองอะไรกันนักกันหนาวะ กูรู้แล้วว่ากูหล่อ
แต่บางทีแม่งก็หงุดหงิด มองแล้วซุบซิบกัน มีอะไรทำไมไม่บอกกันตรงๆ ต่อหน้า
นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิง ป่านนี้กูอาจจะเดินเข้าไปถีบให้หายรำคาญลูกตาแล้วก็ได้
ยืนรอรถเมล์ด้วยความหงุดหงิด มันนานมาก นานเกินไปแล้ว... แต่ทางเลือกสำหรับคนไม่ค่อยมีตังค์อย่างกู มันก็มีไม่มากนักหรอกว่ะ ยิ่งรถติดบรรลัยแบบนี้อีก... แท็กซี่คือตัวเลือกที่โง่มาก
เมื่อก่อนกูอาจจะคิดว่า ร้อยสองร้อย แค่เศษเงิน บางทีให้ขอทานยังมากกว่านี้เลย
แต่ตอนนี้ แค่ร้อยเดียวก็หาให้มันได้เองก่อนเหอะว่ะ
ที่จริง..กูติดนิสัยใช้เงินเหมือนกระดาษมาตั้งแต่ไหนแต่ไร... นึกภาพมีกระดาษเอสี่สักรีมนึงก็ได้
ตัดเป็นรูปแบงค์ ระบายสีจำนวนได้ตามใจชอบ... เฮ้ย แค่เปรียบเทียบ
แต่แม่งก็เป็นแบบนั้นล่ะว่ะ เหมือนจะมีค่านะเว้ยเงิน แต่มันโคตรไร้ค่าในความรู้สึกกู
......เงินเหมือนกระดาษ
แต่ตอนนี้... เงินเหมือนอะไรสักอย่าง ที่ทำให้กูรู้สึกว่ามันมีอิทธิพลอย่างมากต่อชีวิตคน ทำให้คนทำตามใจชอบไม่ได้ ทำให้คนต้องดิ้นรนเอาตัวรอด ทำให้คนรู้จักการใช้ชีวิต
ถ้ากูทำนา ทำไร่ อยู่บ้านนอก เงินก็อาจจะไม่จำเป็นมากขนาดนี้
แต่กูนึกภาพตัวเองนั่งคูโบต้าไถนาอยู่กลางทุ่งไม่ออกเลยว่ะ
ถ้าจะลำบาก กูคงถนัดลำบากในแบบคนเมืองมั้ง...
อยู่แบบสมถะใส่เสื้อม่อฮ่อมเป็นไอ้คล้าวคงไม่ใช่แนวกูเท่าไหร่ มันไม่ตื่นเต้น เร้าใจในวิชั่นของกูว่ะ
(เหอะๆ อันนี้ก็แล้วแต่คนจะคิด)
#
ในที่สุดรถเมล์ก็มา.... กูให้พวกที่แย่งๆ กันขึ้นไปให้หมดก่อน แล้วค่อยขึ้นคนสุดท้าย.... ไม่ใช่ไม่รีบ แต่ไม่อยากจะไปเบียดกับคนอื่น
ขึ้นมา ดูเหมือนจะโชคดีที่เหลือที่นั่งว่างหลังสุดให้อยู่ที่นึง
ถึงจะไม่ชอบหน้าไอ้คนที่นั่งข้างๆ แต่ยืนรอนานมันก็เมื่อยเป็น แถมยังหงุดหงิดกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวอีก กูเลยเรื่องมากไม่ได้
จ่ายตังค์เสร็จ นั่งเบื่อไปสักพัก ก็รู้สึกว่าไอ้คนข้างๆ แม่งหันมามองบ่อยๆ
มองเหี้ยอะไรวะสัด..
คาใจ เลยจะถามมันว่า มีปัญหาอะไรกับกูรึเปล่า?
แต่มันชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า
“ขอเบอร์ได้ป่าวครับ?”
ห่ะ...แม่งตุ๊ดนี่หว่า!! ไม่พูดนี่ดูไม่ออกเลย หน้าอย่างแมน
จะขอเบอร์กูส่องกระจกดูหน้าตัวเองก่อนออกจากบ้านยังวะไอ้สาส
“กูไม่ให้” สามคำ... แถมยั้งมือไว้ไม่ให้ฟาดยอดหน้ามันเกือบไม่ทัน ห่า... กูไม่นั่งใกล้มึงและ สยอง
เลยรีบ move ตัวเองไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พอดีมีคนลงป้ายหน้า เหลือที่ว่างข้างผู้หญิงคนนึง กูเลยไปนั่งแทน...
ตอนแรกก็นึกว่าจะไม่มีอะไรแล้ว เสือกมีอีกจนได้
“อุ๊ย!” สิ้นเสียงอะไรกลิ้งตกมาโดนตรีนกูสักอย่าง ก้มลงมอง มันเป็นลิปสติค
กูหันมองหน้าคนข้างๆ.... ก็ปะทะกับตาเยิ้มๆ กำลังมองมาอยู่
“ช่วยเก็บให้หน่อยได้มั้ยคะ?”
แสด จะเล่นมุขอะไรกับกูหรือไงป้า บอกไว้ก่อนเลยนะว่า ไม่ได้ผล
กูก้มเก็บ แล้วลุกขึ้น วางลิปสติคไว้ข้างเบาะ
“เอ่อ....ขอบ.......” พอเลยๆ กูเดินไปโหนราวอยู่กลางรถเมล์...
กูผิดเองว่ะ ที่เกิดมาหล่อ
ฮ่าๆๆ เอ๊ย ซีเรียสดิวะ แค่กูไม่อยากเสียเวลาเสวนากับคนพวกนี้ต่างหาก มันน่ารำคาญ แถมไม่เจริญหูเจริญตา เดี๋ยวจะพาลกินข้าวไม่ลงเปล่าๆ
สิ่งเดียวที่จะล้างความสยองออกจากตาได้ คือต้องเอารูปน้องอิฐจากมือถือมาดูแก้ขัด
อิอิ เวอร์มั้ยกู ก็เมียกูน่ารักอ่ะ เห็นแล้วชื่นใจ หายนอยด์
#
ถึงที่หมายด้วยความเซ็ง รถติดไม่พอ หัวหน้ายังโทรมาบอกให้พรุ่งนี้เอาแลปท้อปไปอีก... เหี้ยเอ๊ย ไหนบอกมีคอมให้วะ ลำบากกูอีกนะมึง ยิ่งไม่มีรถอยู่
วันนี้ พรุ่งนี้กูอาจจะทนการกดขี่ได้ แต่ต่อไป..... ถ้ากวนส้นกันมากๆ กูจะลาออกไปทำที่อื่นแม่งซะ
อิฐบอกว่าร้านที่มันทำงานอยู่ อยู่ติดกับ xxx กูเดินเข้าไป แม่งโคตรจะฝุ่นเลย มันจะมีพวกเศษซากของวัสดุทำฝ้า วางเกลื่อนอยู่นิดหน่อย เหมือนคนงานเพิ่งทำเสร็จ แต่ยังไม่ได้เก็บงาน
ที่รักกูอยู่ไหนวะเนี่ย... กูเดินตามหา... ลึกเข้าไปเป็นที่โล่ง outdoor มีต้นไม้ยังไม่ได้แกะเชือกตั้งอยู่สี่ห้าต้น
กูหันกลับมามองกำแพงข้างหลัง เพราะเหลือบเห็นอะไรเหลืองๆ อยู่ตรงหางตา..
อ่อ ทานตะวันแปะอยู่บนฝาผนัง... ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าใครทำ กูยืนมองภาพที่มีก้อนสีเหลือเป็นเส้นๆ จากรอยลากของแปรง...
“อา-ทิตย์!” เฮ้ย แม่งตกใจ มาเงียบๆ แถมตะโกนเรียกซะดังเลย
“หายไปไหนมา?” กูมองอิฐสภาพมอม เปื้อนสีทั้งหน้าทั้งเสื้อผ้า เหอะ ไม่รู้จะขำหรือสงสารมันดีว่ะ
“ไปล้างหน้าล้างมือมา มันล้างไม่ออกอ่ะ”
“เอาสีอะไรระบายวะ? ถ้าสีน้ำอะคริลิคก็ล้างไม่ออกหรอก”
“ไม่รู้สีไร สีทาบ้านเนี่ยแหล่ะ”
“เสื้อเลอะหมดเลย ไอ้เหมียวเอ๊ย ไม่รู้จักใส่ผ้ากั้นเปื้อน” กูขยี้หัวมันอย่างหมั่นเขี้ยว ตกถังสีมาชัดๆ เลย
“กะให้เปื้อนอ่ะ เป็นที่ระลึก มาสเตอร์พีชงานแรก”
“หึ เค้าให้มึงเพ้นท์ทั้งร้านเลยเหรอรึไง?”
“ก็....นั่นดิคับ เค้าว่างั้น” เหอะ ไว้ใจเกินไปป่าววะ ให้มือสมัครเล่นรับผิดชอบคนเดียว มันน่าสงสัย
“ใครลูกค้ามึง อยากเจอหน้าว่ะ” กูข้องใจ มีไรป่าวล่ะ
“ไม่รู้ฮะ... อาจารย์รับงานมาให้อีกที คนที่มาคุยงานกับผมเป็นแค่คนวางคอนเซปอ่ะ เค้ามาสั่งๆ ว่าเจ้าของร้านอยากได้อย่างนี้ๆ ผมก็ทำไปตามนั้น”
“นี่มันร้านอะไรวะ?”
“อ่า....ผมว่า gallery”
“แปลกๆ”
“แปลกไง ผมว่าไอเดียเค้าเจ๋งมากเลยพี่ต้าน... แกลแบบ green อ่ะ อะไรนะ ซัดๆ ไรสักอย่างเนี่ยแหล่ะ”
“ซัดอะไร สัดรึเปล่า?”
“โห่ พี่... ก้าวร้าวตลอด วัดป่า xxx จะเอาอยู่มั้ยเนี่ย” ไปฟังพวกไอ้ขิงแพล่มมาแน่ๆ
“อิฐว่าไงล่ะ?” กูหัวเราะหื่นๆ ใส่มัน คิดว่ามีสิ่งใดในโลกนี้จะหยุดยั้งกูบ้าง....เอิ๊กส์ ถั่ว
“ผมว่าได้”
“อะไรได้?”
“ก็ธรรมะ ฮะๆๆ อาจจะทำให้พี่ต้านใจเย็นลงได้มั่ง ...นิ๊ดนึง” มันทำท่าเอาปลายนิ้วชี้กับนิ้วโป้งแต่กัน.... ฮะๆ
“กูใจเย็นอยู่แล้ว... เย็นกว่านี้อีก ก็ไม่ใช่คนแล้วว่ะ”
“ฮะๆๆ เวอร์..... พี่ต้านว่าอิฐระบายสวยป่ะ?” อิฐชี้ไปที่กำแพงดอกทานตะวัน แบคกราวน์สีม่วงน้ำเงิน ตัดสีเหลือง แม่งคอนทราสต์โคตรจะลงตัวสุดๆ
กูคว้าเอวอิฐแล้วกอดมันไว้จากด้านหลัง
“สวยครับ เห็นแล้วนึกถึงตัวกู” กูพูดเอาคางเกยไหล่เล็กไว้
“อืม... เหมือนดวงอาทิตย์” มันพูดยิ้มๆ
“เหนื่อยมั้ย?” อิฐหัวเราะเหมือนจะอายที่กูถาม
“ไม่อ่ะ หนุกดี” มันตอบแล้วเหล่ตามามองกู “เป็นไรป่าวเนี่ย?”
“คิดถึง...” กูกดจมูกลงซอกคอมัน กลิ่นเหงื่อจางๆ ผสมกลิ่น cologne กลบความเหม็นของสีไปเลยว่ะ
“ฮะๆๆ ไปทำงานวันเดียว ก็นอยด์แดรกเลยเหรอพี่”
“แดกไปทั้งกบาลกูแล้วเนี่ย เหนื่อยชิบหาย” คิดแล้วอยากจะเอาปืนอาก้ายิงแม่งให้หมดทั้งโครงการ คนแก่นี่เรื่องมากกันเหลือเกิน
อิฐหันกลับมาหา แล้วเอาสองมือจับแก้มกู “ดำขึ้นนะเนี่ย”
“ก็ตากแดดทั้งวัน ชอบผิวแทนป่ะล่ะ กูต้องอยู่ไซต์อาทิตย์นึง” แม่ง...โคตรบัดซบบบ
“ถ้าไม่ชอบ พี่ต้านจะทำไงอ่ะ?” อิฐอมยิ้มขำๆ
“ถ้าเมียกูไม่ชอบ กูจะตบกะโหลกหัวหน้าแล้วบอกให้เปลี่ยนงานกูเดี๋ยวนี้ อย่างกูต้องทำกราฟฟิคอยู่ในออฟฟิศเท่านั้น.... และเวลาที่กูเบื่อทำงาน ต้องให้กูออกไปหาแรงบันดาลใจข้างนอกก่อน ห้ามบังคับทำงานต่อ”
“ฮะๆๆ จะทำได้จริงๆ เร้ออ?” ไม่ได้หรอก ตบหัวเจ้านายกูคงโดนไล่ออกทันที
“ล้อเล่น เดี๋ยวเอาครีมกันแดด โบกทั้งตัว แล้วเปลี่ยนไปใส่ black pajamas เหอะๆๆ คงพอไหวมั้ง”
“อะไรอ่ะ ชุดนอนสีดำ?”
“ที่พวกตะวันออกกลางชอบใส่ไง ชุดคลุมดำๆ ปิดหน้าปิดตาอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ ชุดประจำชาติต่างหาก”
อิฐหัวเราะตาปิด แล้วมันก็เกาะไหล่กูเขย่งมาหอมแก้มแรงๆ ทีนึง
“หายเหนื่อยชิบหายยัง?” เอามาทั้งประโยคเลยเหรอวะ เหอะๆ
“ตรงนี้ดิ ถึงจะหาย” กูเอาลิ้นแตะริมฝีปากล่าง ไม่รู้จะใช้อะไรชี้มือไม่ว่าง กอดที่รักอยู่
“อือออ” มันจูบปากกูตามคำขอ
“หายยัง?”
“ยัง เอาอีก” อิฐจูบอีกที
“หายเหนื่อยน้า... หิวข้าวแล้ว”
“ฮะๆๆ ไปก็ได้” ท้องร้องแล้วเหมือนกันว่ะ
“แล้วนี่ ทำไมอยู่คนเดียว ไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อนเลยเหรอ?” ว่าจะถามตั้งแต่เมื่อกี้ละ หายหัวไปไหนกันหมดวะ ปล่อยแฟนกูทำงานงกๆ อยู่ได้คนเดียว
“อ๋อ... คนคุมงานมีธุระ เค้าเลยฝากป้าร้านข้างๆ ให้ช่วยปิดประตูร้านให้ ถ้าเราจะออกไปก็เดี๋ยวไปบอกป้าเค้าอ่ะ”
“เวรเอ๊ย ถ้าจุดไฟเผาร้านแล้วแม่งจะรู้มั้ยเนี่ย” กูว่าระบบการทำงานที่นี่มันแปลกๆ ไงไม่รู้ว่ะ ปล่อยเด็กทำงานเหงาๆ แถมไว้ใจให้อยู่ร้านคนเดียวอีก... มันน่าสงสัยเกินไปป่าววะ พวกกระป๋องสี แผ่นไม้สักที่วางกองอยู่นี่ก็หลายบาทอยู่นะเว้ย
“อิฐไม่เผาร้านอยู่แล้ว เค้าก็เลยปล่อยให้ทำงานไป”
“ไว้ใจดีนัก อยากเจอหน้าแม่งสักที” กูไม่ชอบที่มันปล่อยให้อิฐอยู่คนเดียว เกิดใครเข้ามาทำอะไรแฟนกูจะทำยังไงวะ security อะไรก็ไม่มี ตอนกูเข้ามาแม่งก็ปล่อยทิ้งซะไม่ใยดี
“เป็นคุณลุงแก่ๆ อ่ะ ใส่แว่น ท่าทางงานยุ่งด้วย”
“สาด แก่แล้วก็น่าจะลาออกไปเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวอยู่บ้าน จะมายุ่งอะไรเรื่องงานนักหนาวะ” ที่พูดนี่คืออารมณ์พาลล้วนๆ
“อ่า...ช่างเค้าเหอะ ไปหาไรกินดีกว่า หิว”
#
พออิฐไปบอกให้เค้ามาปิดร้านเสร็จ มันก็พากูเดินไปหาอะไรกิน แต่กูยังข้องใจไม่หาย
“มันไว้ใจได้แน่เหรออิฐ ไอ้ลุงอะไรนั่น”
“หือ...ได้ดิครับ อาจารย์ฝากมาให้นี่”
“ไม่แน่เสมอไปหรอก”
“คิดมาก” ไม่รู้ดิวะ... แต่เดี๋ยวกูจะมาเจอหน้าไอ้ลุงนั่นให้ได้สักวัน
“ร้านนี้โอเคป่ะ?” ร้านก๋วยจั๊บ.... บรรยากาศวุ่นวายสัด ไม่รู้จะแย่งกันพูดไปทำไม กูรำคาญ
“ที่ทำอ่ะก็อร่อยดี แต่สิ่งแวดล้อมแม่งห่วย”
“เอ้ยยย” อิฐยกมือเหมือนจะห้ามอะไรกู
“อย่าพูดเสียงดังดิ” มันกระซิบ
กูหันมองรอบๆ ก็เห็นสายตาหลายคู่กำลังมองดูอยู่
“คุยกันเสียงปกติไม่ได้รึไงวะ หนวกหู”
“พี่ต้าน!”
“หรืออิฐไม่หนวกหู?” อิฐยิ้มแห้ง แล้วรีบลากแขนกูออกมาจ่ายตังค์หน้าร้าน
มันเดินลากกูจนมาถึงสวนสันติถึงปล่อย
“คิดอะไร เก็บไว้ในใจบ้างก็ได้นะพี่ต้าน” อิฐว่า
“เก็บแล้ว” มีที่กูคิด แต่ไม่ได้พูดตั้งหลายอย่าง
“เหรอ? แต่ว่า... อะไรไม่ควรพูด ไม่ต้องพูดก็ได้”
“สร้างความรำคาญให้คนอื่นแบบนี้ พูดน้อยไปด้วยซ้ำ”
“ก็มันเป็นที่สาธารณะนี่”
“นั่นแหล่ะ มารยาทในที่สาธาณะไง” อิฐหน้ามู่ เพราะเถียงกูไม่ได้...
เออ ไม่ต้องเถียงหรอก ความจริง
แต่มันพูด กูก็เข้าใจ เพียงแต่แม่งหนวกหูจริงว่ะ มันดังเกินกว่าที่ควรจะเป็นก็เลยปากหมาไปหน่อย เหอะๆ
“เออๆ ทีหลังจะอ้าปากเวลากินอย่างเดียว พอใจยัง?” เห็นอิฐทำหน้าบึ้งแล้วกูต้องเลิกนิสัยเสียแป้บนึง
“ไม่เต็มใจทำเลยนะเนี่ย”
“ก็มึงไม่ให้กูพูด”
“ป่าวสักหน่อย แค่จะบอกว่าอย่าเอาแต่ใจตัวเองมาก มันไม่ดี” เอออ ไม่ดีก็ไม่ดีวะ
ไม่ดีก็เหี้ย
กูเดินเซ็งไปนั่งเก้าอี้ว่างริมเจ้าพระยา... ไม่ได้งอนอิฐ แค่รู้สึกว่าตัวเองแม่งเชี้ยขนาดนั้นเลยเหรอวะ
อิฐเดินตามมายืนตรงหน้ากู
“อย่าบังดิ จะดูสะพาน” พระรามแปดตอนกลางคืนสวยนะเว้ย เหอะๆ แต่กูอยู่อารมณ์ไหน ไม่แน่ใจเหมือนกัน
บรรยากาศก็ดี แต่ทำไมโดนเมียด่าแล้วจุกวะ
“โกรธเหรอ?” อิฐเขยิบมาทางซ้ายอีกนิดให้กูมองสะพานได้
“โกรธพวกแมร่ง คุยเสียงดัง” กูพูดใส่สะพาน
“........................”
“ทั้งรำคาญ ทั้งหนวกหู ...แต่ก๋วยจั๊บอร่อยว่ะ” กูเบนสายตามามองอิฐ แล้วยิ้มให้มันนิดๆ
“วันหลังพาไปกินอีกนะ”
อิฐเริ่มยิ้มออก
“จะไปจริงเหรอ? เดี๋ยวก็เหวี่ยงอีก”
“ไม่เหวี่ยงแล้ว เมียไม่ชอบ”
“ไม่ได้ทำเพราะคิดถึงส่วนรวมหรอกเหรอ?” แอบหลอกด่ากูอีกและ
“ไม่ว่ะ เพราะอิฐคิดแทนให้แล้ว” ก็จริงนี่หว่า มันคิดถึงคนรอบข้างให้แล้วมาบอกกู... กูทำตามที่มันบอก เพราะงั้นก็ถือว่ากูคิดถึงส่วนรวม เหอะๆๆ
“ขยับมาทางขวาหน่อยดิ” กูบอก
“เดี๋ยวบังสะพาน?” อิฐหันไปมองข้างหลัง ก่อนหันกลับมาหากู
“อยากมองมึงมากกว่าไง” เหมือนตากูเลื่อนตัวมันให้มาตำแหน่งที่ต้องการได้ซะงั้น
“you’re crazy.” อิฐพูดแล้วหัวเราะ
“I am...”
H
กลายเป็นนิยายรักหวานแหววไปแล้ว
ออฟฟิศ - - เขียนถูกแล้วนะ (แต๊งกิ้วหลาย)
ผิดตรงไหนบอกได้นะทุกท่าน... จะแก้ไขในตอนต่อไป... ตอนนี้ไม่แก้ละ (นิสัย)
o2
อิฐ - - พูดแปลกเป็นนิสัยอยู่และคับพี่น้อง...
ต้าน - - จะรอดจากงานมั้ย ไม่แน่ใจ
-
อ่านแล้วเห็นใจคนหล่อ :m20:
แต่ไอ้คนที่ว่าจ้างน้องอิฐเนี้ย...น่าสงสัยแฮะ
แอบตะหงิดๆแต่ขอเดาไว้ในใจดีกว่า
*ทำหน้าอมภูมิเหมือนรู้ดีแล้วเดินออกไป*
5555
:z2:
-
:-[ ช่วงนี้อ่านเรื่องพี่อิฐน้องต้าน(สลับสถานะกันนิด เพราะตอนนี้น้องเหมียวอิฐดูเป็นผู้ใหญ่กว่าจริงๆ อิอิ)แล้วนั่งเขินแถมยิ้มแก้มแตกตลอด คริ
พี่ต้านอดทนนะ สู้ๆๆๆ :กอด1:
ชอบจังเลย ตอนที่กอดกันจุ๊บกันแล้วถามว่า"หายเหนื่อยชิบหาย"แล้วยังอ้ะ
ดูแบบ พร้อมจะเติมกำลังใจให้กันแบบไม่มีข้อแม้
-
:o8:
ไม่รู้จะเม้นท์ไรอะ นอกจากชอบอะ
ชอบที่พี่ต้านกะน้องอิฐรักกัน :-[
-
ต้านจ๋า...คนหล่อแบบต้าน...ต้องอดทนน๊า เอาใจช่วยต้านสุดๆ
-
รู้สึกเหมือนน้องอิฐ จะช่วยปรับนิสัยร้ายๆของเฮียต้านแฮะ
ตกระกำลำบากแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย ไอ้นิสัยไม่แคร์โลกเนี่ยจะได้ลดๆลงบ้าง
ว่าแต่นายจ้างน้องอิฐเข้าข่ายน่าสงสัยนา o8
-
อ่านแล้วขำพี่ต้านจริงๆ
พี่ต้านควรเอาตัวรอดจากการไปกินอาหารข้างนอกก่อน :laugh:
อิฐคงจะเป็นคนเดียวที่พอจะหยุดยั้งพี่ต้านได้บ้าง
อิฐน่ารักเหมือนเดิม :man1:
:pig4: :L2:
-
ชอบมวากกกกกก เริ่มเป็นนิยายหวานแหววแห่งปีแล้วต้าน....
-
นิสัยประหลาดทั้งคู่อ่ะ
ต้านเนี่ยเป็นคนที่มีเอกลักษณ์ในตัวเองม๊ากๆๆๆๆ
-
เม้นๆ ไม่ได้เม้นให้หลายตอนและ
ต้านและนู๋อิฐก็ยังคงสภาพ
ความติสและอินดี้ไม่เปลี่ยนแปลง
ชอบอ่ะ หวานๆ ชิวๆดี :กอด1:
-
เม้นท์ๆ
-
เป็นคนหล่อ ก็ลำบากนิดนึงนะต้านไปไหนมาไหนมีแต่คนจีบ อิอิ
อิฐนี่น่ารักขึ้นทุกวันๆ
-
โอ๊ย.. รักกันๆ <33
-
ทำงานวันแรกพี่ต้านหัวฟูเลย สู้เค้าๆ กำลังใจหาได้จากน้องอิฐ
ชอบหวานๆแบบนี้ หวานอุ่นๆ :o8:
-
:a3:หุหุ
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ ชอบน้องอิฐน่ารักดี
ถึงแม้ว่าช่วงแรกๆค่อนข้างจะกดดันซีเรียสหดหู่เล็กน้อยถึงปานกลาง
แต่ก็สนุกค่ะ ชอบคุณชายต้านเวอร์ชั่นตกอับค่ะ o3
ปล.แต๊งไรเตอร์นะคะ
-
:z2: :z2: :z2:
-
เอิ่ม...ต้านทำให้เรารู้สึกว่าการขึ้นรถเมล์
นี่มัน "นรก" ชัดๆ 555+
ขำว่ะต้าน หน้าตาดีเกินเหตุก็เงี้ย
-
พยายาคุมอารมณ์ต่อไปนะต้าน เอาใจช่วย อิฐจะได้ไม่ต้องห่วงมากไง
-
+1 ให้ค่ะ o13
ชอบคู่นี้จริงๆ ค่ะ
:กอด1:
-
เป็นคนหล่อต้องอดทน
-
มาอ่านครั้งแรกค่า อ่านอยู่สองวันกว่าจะตามทัน
ชอบเรื่องนี้ช่วงที่อิฐพยายามจีบพี่ต้านอะ อ่านแล้วมันน่ารักดี อ่านแล้วมันรู้สึกดีจัง
แต่ช่วงหลังๆมานี้มันหวานกันเกิน อ่านแล้วอิจฉา 555
ต้านก็เก่งนะสามารถปรับตัวลงมาได้ขนาดนี้ ตองคิดว่าคู่นี้ช่างน่าอิจฉาจริงๆ
ตัวตนของทั้งคู่ต่างก็โดดเ่ด่นไม่น่ามารวมกันได้ แต่พอจับมาเป็นคู่กันก็พยายามเปลี่ยนแปลงกันและกัน
มันช่างเหมาะสมลงตัวจริงๆ ชอบเรื่องนี้อย่างร้ายกาจค่า
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ค่ะ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย น่ารักกันไม่หยุดหย่อนเลยอะ ชอบๆๆๆ :-[
พี่ต้านจะต้องหล่อเหลามากแน่ๆเลยอะ อยากมีมั่งๆๆ อิอิ
น้องอิฐก็แสนจะน่ารัก ขอฉากน้องอิฐยั่วอีกนะ ชอบๆ อิอิ
ขอบคุณจ้า :กอด1:
-
พี่ต้านนี่...นิสัยคุณหนูโดนสปอยล์ชัดๆเลย
ดีนะได้เจอน้องอิฐช่วยขัดเกลา :z1:
ถึงจะเป็นไม้แก่ดัดยากอยู่ซักหน่อยก็เหอะ :laugh:
-
หายไปหลายวัน...คิดถึงต้านกับน้องอิฐแล้วนะเนี่ย
-
ไม่ได้หายหัวไปไหนไกลคับ ปั่นอีกเรื่องอย่างเมามันส์อยู่
เดี๋ยวว่างๆ + คิดออกแล้วจะมาใหม่คับ :call:
-
^
^
^
จิ้มๆ รับทราบค่ะ
(อีกเรื่องก็อ่าน แต่แบบว่าตามไปช้าๆ แหะๆ แต่ตอนนี้ติดพี่ต้านน้องอิฐ ฮี่ๆๆๆๆๆๆ)
-
ตามทันแล้ววววววววววววว
ว่าแต่ไรเตอร์ไปไหน เค้าอยากอ่านน้องอิฐเฮียต้านแล้วนะ
เรืองนี้น่าทำหนังสือนะ ไรเตอร์สนไหม๊อ่ะ เค้าอยากเก็บไว้โดยส่วนตัวอ่ะไรเตอร์ :กอด1:
-
96
#
ไอ่.....
บัด
ซบ!!
โว้ยยย นี่มันนรกเหี้ยอะไรวะนี่... กูจะลาออก
....ลาออก
กูลาออกแน่นอน ใช้งานกันยังกับทาส
พวกมึงสั่งกูฉอดๆ นึกว่ากูไม่ทนอยู่รึไงวะ
นอกจากที่กูต้องไปทำงานในไซต์ตากแดด เจอมลภาวะทั้งวัน อิฐหาซันบล็อคมาให้กู SPF 80 PA+++ ก็ไม่ได้ช่วยไรมาก เพราะกูก็ดำขึ้นอยู่ดี ก็ไอ้บ้าที่ไหนแม่งจะมานั่งโปะโลชั่นทุกๆ สองชั่วโมงละว่ะ แถมเวลาก็ไม่มี
งานในไซต์เสร็จ เจ้านายสั่งให้มาเคลียร์แบบคอนฯ รอ as built ที่ออฟฟิสต่ออีก มันช่าง........
ระยำตำบอนสุดๆ !!
นี่กูอยู่ออฟฟิสเกือบเที่ยงคืนมาห้าวันแล้ว
ชีวิตกูแฮปปี้มากก มากจนแทบอยากจะทุ่มมอนิเตอร์ใส่หัวไอ้มนุษย์บ้างานในนี้แมร่งให้หมดทุกคน
“......ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยย!!!” กูตะโกนออกมาอย่างสุดจะกลั้นไหว
ช่างแม่งมันละกัน งานกากๆ แบบนี้ ขืนอยู่ต่อไป กูคงนอนตายคาออฟฟิศโดยไม่ได้ร่ำลาเมีย
“ต้านจะไปไหน เป็นอะไรของนายวะ?” พี่ร่วมงานคนหนึ่งถามหน้าตื่นตอนกูคว้ากระเป๋าจะเดินออกจากห้อง
“ผมเครียดครับ งานแม่งจะเร่งอะไรนักหนา ออฟฟิศคนก็แค่เนี้ย” สถาปนิกหกคน โปรเจคกว่าสิบ ไม่เสร็จแม่งสักอย่าง
“สปอนเซอร์เค้าเร่งให้เปิดตัวโครงการ xxx อาทิตย์หน้า งานมันก็ต้องเร่งเป็นธรรมดา ใจเย็นหน่อยสิ” พี่เค้าเห็นกูระเบิดอารมณ์แบบไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้าเลยดูจะตกใจกันนิดหน่อย (ไม่หน่อยอ่ะ)
“มันเย็นไม่ไหวแล้วครับ ผมขอลาออกแล้วกัน”
“หา!!”
“พรุ่งนี้จะบอกอย่างเป็นทางการอีกที ผมกลับก่อนนะครับ”
“ต้าน!! ไอ้ต้าน!!!” ไอ้เชี้ยยต้านน อันนี้ได้ยินแว่วๆ
เออ เรียกกันไปเถอะ ใครมาขวางทางกู แม่งจะถีบกลับเข้าคอกให้กระเด็น
#
บ้าชิบ..... ไม่ใช่กูบ้านะ งานต่างหาก
สัดเอ๊ย... กูไม่ใช่วัวใช่ควาย จะได้ถึกทนทุกสภาพอากาศขนาดนั้นนะเว้ยย ใครอยากจะอยู่ในนรกแบบนั้นก็ตามใจ แต่กูไม่อยู่
RRRR
ระหว่างทางเดินไปรอรถเมล์ที่ป้าย... น้องอิฐก็โทรมาพอดี เห็นเวลาที่บอกบนหน้าจอมือถือแล้วกูยิ่งโมโหว่ะ
เที่ยงคืน....
“งานยังไม่เสร็จอีกเหรอครับดาร์ลิ้ง?” เสียงแง้วเป็นน้องเหมียวมาเลยที่รักกู
“ยัง” แต่ช่างหัวแม่งแล้ว
“อ่า....ไหวมั้ย ให้อิฐไปหาป่าว?”
“ไม่ไหว ใกล้จะฆ่าคนตายละ” กูเลื่อนจอมาดูสายซ้อนจากพี่ที่ออฟฟิศ เหอะ สงสัยจะโทรมาตามไปทำงานต่อ.... ฝันอยู่ป่าววะ ให้ตายกูก็ไม่กลับเว้ยย
“งั้นเดี๋ยวเค้าออกไปหาที่ออฟฟิศนะ ซื้อของกินไปให้ด้วยดีป่ะ... กระทิงแดงกับบุหรี่ซักตัวสองตัวก็ได้ ถ้าเครียดมากอ่ะ” เรื่องบุหรี่เนี่ยถ้ากูบอกอิฐว่าเครียด มันก็จะไฟเหลืองให้กูดูดอยู่หรอก แต่กูก็ไม่ได้ดูด...
“สองตัวแก้เครียดไม่ได้หรอก” ต้องสองโหล... ล้อเล่นว่ะ กูเลิกแล้ว (จริงๆ)
“อ่า... งั้นจะเอาอะไร?” เจอคำถามนี้ คิดออกอยู่อย่างเดียวว่ะ
“เอาน้องอิฐ ขอเอาแรงๆ หลายๆ ทีเลยได้ป่ะ ทนไม่ไหวละ” ไม่ได้มีเซ็กซ์มาเกือบอาทิตย์ กูจะบ้า.......
“.....................”
อ่าว เงียบซะงั้น กูเครียดงานเฉยๆ แหม....
“ล้อเล่น”
“...เสียงเอาจริงเลยอ่ะ” ถ้าได้ก็ดีไง แต่แม่งกว่าจะไปถึงบ้านกูก็สลบเหมือดทุกที เหนื่อยว่ะ
“ช่างเหอะ กำลังกลับละ ส่วนงานก็ช่างแม่งมัน เหี้ยมากนักก็ลาออก ไม่เห็นจะยากเลย”
“เฮ้ย!”
“เจอกัน”
“เดี๋ยววว” อิฐรีบเบรกกูเสียงหลง
“ลาออกอะไร เพิ่งทำงานได้ไม่ถึงอาทิตย์” เสียงมันออกแนวตื่นๆ...
“เบื่อแม่ง!!”
กูใส่อารมณ์นิดหน่อย งานมันหนักจริงๆ นะเว้ย วิดวะ ยังไม่เหี้ยเท่าถาปัตย์เลย รู้งี้ไม่เรียนแม่งซะก็ดี กูโดนโขกสับเป็นหมูเลย
แถมเจ้านายสั่งงานเสร็จแล้วชอบเปิดตรูด ชิ่งหนีไปก่อนทุกที เจอเอาเปรียบต่อหน้าต่อตาแบบนี้คิดว่ากูทนได้เหรอ
“ใจเย็นก่อนพี่ต้าน ถ้าออกตอนนี้ที่ทำมาตั้งห้าวันก็เหนื่อยเปล่าดิ่”
“ช่างแมร่งมันเลยได้ป่ะ” นึกถึงแล้วมันหงุดหงิด
“อ่า.....ถ้าลาออกเงินเดือนนี้ก็ไม่ได้ดิพี่ อย่างน้อยให้หางานใหม่ได้ก่อน หรือไม่ก็ให้ผ่านเดือนนี้ไปก่อน ค่อยลาออกก็ได้นี่”
“กูไม่รอนานขนาดนั้นหรอกว่ะ พวกแมร่งใช้งานกูยังกับเป็นโรงงานนรก พอตอนกลางวันก็ให้กูไปออกแดด กูไม่อยากทนเป็นควายให้พวกมันไถอีกแล้ว เข้าใจป่ะอิฐ?”
“เข้าใจครับ” กูผ่อนลมหายใจหลังจากระเบิดอารมณ์ไปชุดใหญ่
“แต่พี่ต้าน” อิฐพูดขึ้นมาอีก
“ถ้าออฟฟิศอื่นเป็นแบบนี้ หรือไม่ต่างจากนี้..... พี่ไม่ต้องลาออกทุกๆ อาทิตย์เลยเหรอ การทำงานมันก็ต้องอดทนทั้งนั้นแหล่ะพี่ ไม่มีอะไรได้อย่างใจไปหมดทุกอย่างหรอก มันขึ้นอยู่กับว่า...พี่จะจัดการตัวเองร่วมกับงานยังไงมากกว่า”
“.........................”
“อิฐรู้ว่าพี่เหนื่อย.... ถ้างานมันบังคับพี่มาก พี่ก็ไม่มีอารมณ์ทำ งั้นก็คิดซะว่างานมันเหมือนคนละกัน ถ้ามันเหี้ยนักพี่ก็จัดการมันซะ เอาชนะมันให้ได้.... เหมือนที่พี่ต้านไม่ชอบยอมแพ้ใครไง..... ฮะๆๆ อาจจะฟังดูน้ำเน่า แต่อิฐรู้สึกงั้นจริงๆ งานแค่นี้พี่ต้านชนะมันได้อยู่แล้วจริงป่ะ....?” เจออิฐพูดไปงี้แล้วกูอึ้ง เริ่มจะคิดอะไรได้รางๆ ซะงั้นอ่ะ
แต่ประเด็นคือ..........
กู....ยอมแพ้มาแล้วเนี่ยดิ
“ทนนิดนึงนะครับ พรุ่งนี้ก็ได้อยู่ด้วยกันทั้งวันละ... พี่อ่ะชอบว่าอิฐ มีไรไม่พูด ตอนนี้อิฐพูดโคตรเยอะละนะ... ถ้าสิ่งไหนมันดีก็แค่พยายามทำไป ไม่ได้บอกว่าทำเพื่อพี่ต้านหรอก”
“....อ่าว”
“แต่ทำเพื่อเราอ่ะ”
ตอนนี้บอกไม่ถูกว่ากูรู้สึกยังไงว่ะ แต่ทุกคำที่มันพูด ทำให้กูมีแรงฮึดขึ้นมาอย่างง่ายๆ เลยว่ะ.... ที่ออฟฟิศเดิมกูรู้สึกว่าตัวเองมีแบ๊คขาใหญ่ที่สุด คือพ่อกู พอกูทำนิสัยเลวเอาแต่ใจตัวเองแค่ไหนก็จะไม่มีใครบ่นด่าจริงจัง หรือบังคับให้กูทำงานเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้
การปรับตัวโดยถูกสังคมรอบด้านบังคับ มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับกู
นิสัยคนมันเปลี่ยนไม่ได้ง่ายๆ จริง แต่มันก็ไม่ได้ยากหรอก ถ้าจะทำ
เหอะ ชิบหายดิกู..... ถ้ากลับไปตอนนี้ยังทันมั้ยวะ?
“กูจะกลับไปทำงาน” กูบอกอิฐในที่สุด
“แล้วก็ไม่ต้องมาหาหรอก มันดึกแล้ว... เตรียมแพคของใส่กระเป๋าพรุ่งนี้ให้กูก็พอ” ที่ต้องไปค่ายธรรมะอะไรนั่นไงวะ... ไม่อยากพูดเลยว่า
'เวรเอ๊ย ทำงานเหนื่อยจะตายห่า ยังต้องไปทรมานตัวเองต่อในวัดอีก' แต่ก็เอาเหอะ เพื่อเมียกูอ่ะทำได้ทุกอย่าง ภาษาอังกฤษก็ประโยคนี้เลย
EVERYTHING I DO FOR MY WIFE!
ฮ่าๆๆ จะเอามาบอกทำเตี่ยอาไรวะเนี่ยยย
กูวางสายจากอิฐแล้วบากหน้ากลับออฟฟิศ ถามว่าอายมั้ยที่หน้าด้านกลับมาทั้งที่เพิ่งแหกปากโวยวายจะลาออกอยู่เมื่อกี้
อายดิวะครับ! ห่า กูไม่ใช่คนชอบพูดอะไรส่งๆ นะเว้ย
กูพูด แล้วกูก็ทำ ไม่ได้พูดแล้วเดินหน้าระรื่นกลับมาบอกพี่ทุกคนว่า
‘พี่ๆ ฮะ เมื่อกี้เค้าล้อเล่นนะตัวเอง อย่าโกรธเค้านะ เค้าไม่ได้ตั้งใจ...’
....มันทุเรศ!
“พี่ๆ ครับ” กูเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้นเสียงดัง ตอนนี้ในแผนกก็มีแต่สถาปนิกรุ่นพี่นั่งทำงานเหมือนเครื่องจักรกันสี่ห้าคนตามคอกตัวเอง
พอได้ยินเสียงกู พวกเค้าก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสีหน้าต่างๆ กัน ที่แน่ๆ ไม่ได้ปลาบปลื้มกูนักหรอก
“เมื่อกี้..ผมผิดเองที่เอาแต่ใจ อยากจะสั่งสอนอะไรก็เชิญ..ตามสบายครับ แต่ผมขอโทษจริงๆ”
เกิดความเงียบแบบพิลึกขึ้นชั่วอึดใจ จากนั้นก็มีพี่คนนึงพูดขึ้นมา
“ขอโทษอะไรของมึงวะ อวดดีชิบหาย” เจอไปเม็ดแรกก็สะอึกแล้วกู
“อยู่ๆ มึงทิ้งงานแล้วมาพูดแบบนี้ คิดว่าตัวเองเป็นใคร กูทำงานกูก็เหนื่อยไม่แพ้มึงเหอะไอ้เหี้ยต้าน กูก็อยากลุกขึ้นมาตะโกนว่าทนแม่งไม่ไหวแล้วเหมือนกัน!” พี่อีกคนลุกขึ้นมาพูด แถมเดินมาเผชิญหน้ากับกูด้วยสายตาดุเดือด
“แต่ที่กูทนอยู่เนี่ย ไม่ใช่ว่ากูอยากทำนักหรอก แต่ถ้าไม่ทำกูก็ไม่มีอะไรแดก ภาระหนี้สินกูก็มีท่วมหัว กูมีอะไรหลายอย่างต้องรับผิดชอบ แต่มึงมันยังเด็ก มึงไม่ต้องรับผิดชอบห่าอะไรมากนอกจากงานที่มึงทำ แต่มึงรู้ป่ะทีมึงพูดเมื่อกี้คือ มึงทิ้งความรับผิดชอบของตัวเอง ตัวมึงไม่เป็นอะไร แล้วคนอื่นล่ะ มึงคิดบ้างมั้ยว่าเค้าต้องเหนื่อยกว่าเดิมเป็นเท่าตัวเพราะความเอาแต่ใจของมึง”
กูโดนสั่งสอนไปชุดใหญ่ตามคำขอจริงว่ะ การที่มีคนมาตะโกนด่ากูปาวๆ แบบนี้ คิดว่ากูจะรู้สึกยังไง เอาตรงๆ กูอยากต่อยหน้าพี่เค้าจริงๆ
เค้าด่ากู ‘คิดว่าตัวเองเป็นใคร’
แล้วมึงล่ะเป็นใครวะ ถึงกล้ามาด่ากู
“ผมจะไม่ทำแบบนี้อีก” เหอะ ความคิดข้างบน กูพับเก็บใส่ล็อคไว้ก่อนว่ะ
บางสิ่งที่ไม่ควรพูดหรือไม่ควรทำ ก็อย่าทำ.... กูต้องพยายามอดทน
จริงๆ มันก็แค่การเอาชนะ...... เพื่อนร่วมงาน? หรือว่างานที่สุมหัวกูอยู่
เหอะ การเอาชนะตัวเองต่างหากที่กูกำลังทำอยู่
หากคิดสักนิด ที่พี่เค้าด่าก็ถูกแล้วว่ะ
“ไอ้ชัช ต้านมันกลับมาแล้วก็แล้วกันไปเหอะว่ะ คงแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นแหล่ะ เด็กใหม่เจองานหิน มันก็งี้ล่ะวะ เป็นกูๆ ก็อาจทนไม่ไหวเหมือนกัน” พี่อีกคนช่วยพูดขึ้นมาจากมุมหนึ่งของห้อง
พี่ชัชหันมามองกู ก่อนจะถอนหายใจพยักหน้า
“กลับไปทำงานไป... มึงจะโวยวาย ห่าเหวอะไรก็ได้ แต่อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนแบบนี้อีก” พี่ชัชว่า
“ครับ ผมขอโทษทุกคน แล้วก็ขอบคุณพี่ชัชนะครับที่ช่วยเตือนสติ” กูยกมือไหว้คนที่ด่ากู.... เหอะๆ แต่กูไหว้ด้วยใจจริงนะเว้ย เพราะพี่เค้าก็ด่ากูตรงๆ แบบใจๆ เหมือนกัน
พี่ชัชตบไหล่กูหนักๆ แล้วกลับไปนั่งประจำที่ทำงานต่อ... ส่วนกู... ก็กลับที่ตัวเอง
บรรยากาศเหมือนพายุถล่มออฟฟิศเหมือนกี้เหลือเพียงหมอกจางๆ จนกระทั่งเลือนหายไปในที่สุด
เหอะ คงไม่มีใครเก็บเอาเรื่องบ้าๆ มาเป็นอารมณ์ในเวลางานล้นมือแบบนี้หรอก กูก็จำทำอย่างนั้นเหมือนกัน
RRRRR
นั่งทำงานด้วยความโล่งใจไปสักพัก อิฐก็โทรเข้ามา
“โทษนะครับ คือ... พี่ต้านเป็นไงบ้าง?” อิฐถามเสียงตะกุกตะกัก เวลางานมันไม่ค่อยโทรหากูหรอก กลัวรบกวน....
"เจอด่าซะไม่มีดีเลยว่ะ” กูตอบเสียงเซ็งๆ
“แต่เค้าก็ให้กูกลับมาทำงานเหมือนเดิมแล้ว” กูพูดให้มันสบายใจ ...ที่จริงตัวกูเองสบายใจด้วยนั่นแหล่ะว่ะ
“.......ครับ งั้นก็...โอเคแล้วนะ”
“มั้ง ด้านจิตใจพอไหว แต่ร่างกายแม่งแย่สุดๆ กูง่วง ไม่มีสาร Activate เลยว่ะ”
“สารไรอ่ะ เหมือนเคยได้ยินในโฆษณา”
“ฮะๆ สารกระตุ้น..... ตอนนี้โคตรห่อเหี่ยวหัวใจเลยว่ะ” มันเจ็บปวดใจจริงๆ นะไม่ได้กลับไปหาเมียเนี่ย คิดถึงใจจะขาดรอนๆ อยู่และ น้องเหมียวของกู
“ทำงานจนเพี้ยนป่าวพี่ต้าน อิฐงง”
“เอออ มั้ง ทำไรให้หายง่วงหน่อยดิ ........อ่อ คิดออกละ”
“อะไรเหรอ?”
“sex phone กันป่ะ?”
“.......เฮ่ย บ้า”
“ฮะๆๆ ยังไม่เคยทำเลย ลองหน่อยมะ”
“บ้า.... ไม่เอา”
“กูเครียด”
“งั้นเสียบหูฟังหน่อยดิ”
พออิฐพูดแบบนี้ กูนึกว่ามันโอเค เลยกลั้นขำจนปวดท้อง บวกเตรียมตัวให้พร้อมกับสิ่งที่มันจะเริ่มต่อไป
“ทำงานไปด้วยนะ จะได้ไม่เสียเวลา” อิฐบอก
“จะเริ่มภารกิจแล้วใช่ป่ะ ได้ๆ” เฮ้ยยย มันตื่นเต้นนะเนี่ย... โชคดีออฟฟิศนี้ทำงานแบบแยกตัวฉายเดี่ยว อยู่กันเป็นเอกเทศ คอกใครคอกมัน... เวลาจะทำไรก็ไม่มีใครมากวนให้เสีย-บลิ้ว
“ใจ....หนึ่งใจ จะต้องการอะไร ให้มันมากมาย ให้มันวุ่นวาย”
อ้าวกำ อะไรวะเนี่ย.... นึกว่าจะได้ฟังอะไรอีโรติกทำไมมันถึงกลายเป็นเพลงไปได้วะเนี่ย...
“เพียงเธอนั้น ใส่ใจกันเบาๆ พอให้สองเรา ได้ทำอะไรมากมายในตอนนี้”
กูอ้าปากค้าง... อยากจะแทรกคำพูด โวยวายว่าไม่เอา ไม่อยากฟังแบบนี้ แต่ว่า....
อิฐอุตส่าห์โซโล่มา จะมัวแต่สนองตัณหาตัวเองก็ดูจะเหี้ยไปหน่อย กูเลยฟังเพลงที่มันร้องคลอเสียงกีต้าร์ไปเรื่อยๆ
“บางเวลาไม่เป็นไร ถ้าเธออยู่ไกล บางเวลาฉันเข้าใจ
เธอลืมกันไป บางเวลาไม่เป็นใจ ก็ไม่ต้องเสียดาย ปล่อยมันไปก่อนนะ
** คิดถึงฉันสักครั้งเมื่อไม่ได้คิดถึงใคร ทำตัวตามสบายแล้วเจอกันในความฝัน
มีเวลาดีๆ ก็บอกให้ฉันได้ฟังไม่มากเกินไปดังนั้น ค่อยๆรักกันเบาๆ
เธอกับฉัน ยังต้องเดินทางไกล คงไม่สายไป ให้เวลากับใจได้เรียนรู้
บางเวลาไม่เป็นไร ถ้าเธอเหนื่อยไป บางเวลาฉันเข้าใจ
เธอขี้โวยวาย บางเวลาไม่เป็นใจ ก็ไม่ต้องเสียดาย ใช้มือไปก่อนนะ
คิดถึงฉันทุกครั้งและไม่ต้องคิดถึงใคร ทำตัวตามสบายแล้วเจอกันก่อนไก่ขัน
มีเวลาดีๆ นะฉันจะให้เธอทำ ขอเธอทาเจลตรงนั้น แล้วค่อยรักกันแรงๆ”
“ฮ่าๆๆ” มีความรู้สึกว่าอิฐมันจะเปลี่ยนเนื้อร้องตอนใกล้จบเพลงว่ะ... ก็แน่ดิ ใครจะใส่เนื้อแบบนี้ลงไปในเพลงวะ ฮ่ะๆๆ
“ได้เท่านี้ล่ะพี่” เสียงอิฐกลับเข้ามาในสายอีกครั้ง
“โห...มันเซ็กซ์โฟนตรงไหน” เรียกร้องไม่เลิกนะกู
“เอ๊า ก็อายอ่ะ แค่นี้ก็ทำเพลงเค้าเสื่อมจะแย่แล้ว ฮะๆๆ”
กูขำตามมันไปด้วย.... น่ารักเหลือเกินนะเมิงอ่ะ
"ยังไม่ทันชักตามไปด้วยเลย ร้องใหม่ดิ๊" แกล้งพูดนะเว้ย อย่านึกว่ากูจะทำจริง...
".....เฮ่ย เกินไป ทำงานๆ"
"ขี้อายตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย" ตอนแรกไม่เป็นอย่างนี้เลยนะ
".....ก็...เล่นเจอทำทะลึ่งใส่ทุกวัน ไม่อายได้ไง"
"อ่าว เห็นตอนแรกมึงยั่วกูเก่งโคตร"
"ก็ตอนแรกพี่ต้านไม่ได้หื่นแบบนี้หนิ ขืนยั่วบ่อยๆ อิฐก็แย่พอดี"
"ไม่แย่หรอกคร้าบ... พี่ต้านตามใจน้องอิฐจะตาย"
"ตามใจจะตายยยย" มันประชด
"แต่ที่ร้องให้ฟังอ่ะ แต๊งกิ้วนะที่รัก หายง่วงเลย"
จริงๆ แล้ว แค่เพลงเดียวกูก็มีแรงทำงานไปทั้งคืนแล้วว่ะ เพลงอ่ะเพราะ เนื้อร้องแอบฮา มีทะลึ่งเล็กน้อย ก็ดูน่ารักดี ฮ่าๆๆ
เพิ่งบรรลุว่าไม่ต้องน้ำแตก สมองก็โลดแล่นได้
รักคนไอเดียบรรเจิดจริงๆ
ก่อนวางสาย
“อิฐ”
“ครับผม”
“กลับไปให้รักแรงๆ ได้จริงดิ?”
http://www.youtube.com/v/X5OMZZYnlto
H
เห็น rep คุณ จุ๊บจิ๊บฯ เรื่องหนังสือ...โอ๊ะ ไม่รู้เรื่องคับ โรงพงโรงพิม...???
แต่ถ้าจะทำจริงก็ต้องดูตลาดด้วย เรื่องผมกับโบไม่ค่อยฮอตอ่ะ อาจตีตลาดไม่แตก ฮะๆๆ
THANK YOU ทุกท่านที่ยังรออ่านอยู่นะคับ :pig4:
ปล. ไอเดียตอนนี้มาจากเพลง :กอด1:
-
รักน้องอิฐสุดๆ :กอด1: พี่ต้านอย่าหึงนะ
แต่พี่ต้านคงจะรักเบาๆไม่ได้นะน้องอิฐ ต้องรักกันแรงๆเหมือนท่อนที่น้องอิฐแปลงไปนั่นแหละ :haun4:
แต่เค้าลองจิ้นพี่ซินร้องท่อนที่น้องอิฐแต่งแล้วฮาอะ กร๊ากๆๆ
+1 ขอบคุณค่ะ พี่ต้านจะรอดจากค่ายธรรมะมั้ยนะ 555
-
โอ้ยยยยยยย มาซะที คิดถึงเป็นที่สุด....
ชอบเพลงที่น้องอิฐเล่นอ่าาา อ่านไปแอบฮาไปจริงๆๆ
โดยส่วนตัวเค้าแล้ว ชอบเรื่องนี้มากกกกเลยนะ
ถ้าทำเป็นเล่มออกมา แน่นอนว่า ซื้ออยู่แล้วจ้า
+1 ให้ต้านนะ อิอิ o13
-
:m1:น่าร๊ากกกกกกกก ชอบๆๆๆๆคู่นี้มากมาย
-
รักพี่อิฐกับน้องต้านที่สุด
+1 ให้ค่ะ :กอด1:
-
อ่านแล้วยัวะตามพี่ต้านอ่า อารมณ์มนุษย์เงินเดือนสิงแล้วฮีท หน่ายจริงๆกับคำว่า"ลูกค้าคือพระเจ้า" บางครั้งงานที่เร่งก็ไม่ได้ช้าอยู่ที่เรานะ พวกคุณๆนั้นแหละ กว่าจะตกลงกันได้แต่ละโปรเจคท์ ฮึ่ย! :m31:
แต่ก่อนไปค่ายธรรมะเนี้ย น้องอิฐน่าจะให้พี่ต้านสักยกนะ
ไม่งั้นนั่งสมาธิอยู่ดีๆ พี่ต้านอาจธาตุไฟเข้าแทรกได้ :laugh:
-
คิดถึงพี่ต้านน้องอิฐมากมาย :กอด1:
ชอบเพลงนี้ๆ พอน้องอิฐร้องชอบมากขึ้นอีกหลายเท่า :man1:
งานหนักก็อดทนหน่อยนะพี่ต้าน สู้ๆ เพื่อ "เรา" แบบที่น้องอิฐบอกไง
ถ้าทำเป็นเล่มจริงยกมือจองด้วยนะ
+ให้พี่ต้านxน้องอิฐ ให้คนแต่งด้วยค่ะ :L1:
-
น้องอิฐจ๋าาาาาาาาาาา :กอด1:
พี่ต้านก็สู้ๆนะ เอาชนะมันให้หมดทุกสิ่งอย่างที่ขวางหน้า ฮึบๆๆๆๆ :a1:
-
อบอุ่น :-[
-
อิฐน่ารักอ่ะ^^
พี่ด้านสู้ๆนะ ก็เข้าใจว่าไม่เคยต้องมาลำบากอ่ะเนาะ
ตอนหน้าคงไปค่ายธรรมะกันแล้วสินะคะ
-
พี่ต้าน
อดทนๆๆ
เพื่อน้องอิฐเมียรักเลยนะต้องทน
5555+
-
อิฐน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
เอาชนะตัวเองมันยากจริง
แต่เชื่อว่าพี่ต้านทำได้
ก็รักอิฐขนาดนั้น ต้องอดทนสิเนาะ
เพื่ออนาคตของเรา
ปล.อร๊ายยยยถ้ามีคนแบบพี่ต้านทำไรให้เราแบบนี้
รักตายถวายชีวิตเลยวุ้ย :o8:
-
สนับสนุนให้รวมเล่ม
แบบพิมพ์เองอ่ะค่ะ ปกสันกาว
อยากเก็บเป็นที่ระลึก
-
+1 เป็นกำลังใจให้นายต้าน น้องอิฐ
-
ฮาได้อีกนะเพลงอ่ะ อิฐคิดได้ 555
-
น้องอิฐสุดยอด o13
สามารถมากๆ
มีแค่น้องอิฐคนเดียวนี่แหล่ะ ที่จะเอาเฮียต้านอยู่
-
อ่านตอนนี้แล้ว อิ่มใจๆๆๆๆ ความรักทำให้ต้านปรับตัวได้
-
ยังอ่านตามไม่ทันเลย T_T~
หลงเสน่ห์อิฐ ต้าน 555555555555+
พี่อิฐน่ารักกกกกกก กวนๆดี ฮ่าๆๆๆ
ส่วนพี่ต้าน -_-; ไม่แคร์สิ่งใดในโลกหล้า สายตาคู่นี้มองแค่อิฐคนเดียว ฮ่าๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เลยนะ ^^~
-
เพลง เพลง เพลง อินเทรนมากน้องอิฐ ฮ่าๆๆๆ
เค้าชอบเพลงนี้อ่ะ
-
น้องอิฐเป็นกำลังใจให้พี่ต้านได้ดีจริง
เพลงเพราะนะ
-
Luv IT ' Kub ^^
:กอด1: :กอด1:
-
ขอเพลง ดอกไม้ให้คุณ ให้แก่ต้านและน้องอิฐด้วยเหอะ
พ่อกับแม่ไม่มารับสักที
-
ต้านโตขึ้นนนะ...เริ่มรู้จักรับผิดชอบ และ เผชิญหน้ากับความผิดพลาดของตัวเอง...สู้ๆๆ
พยายามต่อไป เลี้ยงเมียได้แน่... o13
ปอลิง. อยากอ่านฉาก รักแรงๆ 55 :-[
-
สนับสนุนให้รวมเล่ม
แบบพิมพ์เองอ่ะค่ะ ปกสันกาว
อยากเก็บเป็นที่ระลึก
me too. ^o^
-
ได้เมียดีนะพี่ต้าน
คอยเตือนสติ หาเมียดีๆแบบนี้ไม่ได้แล้วล่ะ
ปล.จะรักกันแรงๆ จริงหรอ 5555
-
เพลงให้กำลังใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เหมือนพี่ต้านจะโตขึ้นอีกหน่อยแล้วละ
-
:L2: +1 ให้กำลังใจ
-
ทำตัวสมเป็นไอ้พี่ต้านมากๆ
แต่ก็ยังคงชอบความเป็นไอ้พี่ต้านอยู่
ฮาาาา
-
พี่ต้านเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจริงๆด้วย o13
การระเบิดอารมณ์ออกไปมันง่าย แต่การระงับอารมณ์ต่างหากโค-ตะ-ระยากส์ส์ส์ส์
น้องอิฐชอบเพลงเบาเบาเหมือนกันเลย แต่ท่อนที่แปลงนี่ก้อ เอิ่มมมมมมมม..... o22
ซิน(นักร้องที่ร้องเพลงเบาเบา)เค้าก็จบสถาปัตย์เหมือนพี่ต้านนะ
คณะนี้มีแต่คนหล่อ :o8:
-
ทั้งอิฐ ทั้งต้านเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่กันอีกนิดแล้ว
สู้ๆนะ
อิฐจะน่ารักไปไหนเยอะแยะเนี่ย
-
จัดไปตามนั้นเลยนะำพี่ต้าน แรงแรง เค้ารอ(อ่าน)อยู่ :oo1:
คู่นี้คงรักกันเบาๆยากกส์
หนังสือ ถ้าทำ ก็ซื้อนะ ^^
-
พี่ต้านสู้ ๆ
รักกันแรงแรง ! 5 555
-
ชอบๆ เอาอีกนะครับ มาต่อนะๆ คนเขียนเก้งเก่ง
-
o13
พี่ต้านสุดยอดอ่ะ กล้าทำก็กล้ารับว่าตัวเองผิด
และยอมขอโทษเพื่อนร่วมงาน
คนเราไม่ง่ายเลยที่จะยอมรับความผิดพลาดได้
เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเลยค่ะ
><
:กอด1:
-
97
#
“พี่ต้านจ๋า...” ทันทีที่กูกลับมาถึงบ้าน เปิดประตู น้องเหมียวก็พุ่งเข้ามากอดเอวกูโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
กูยืนงง แล้วก็อึ้งกับภาพที่เห็นตรงหน้าเหี้ยๆ
เฮ้ยย นี่มัน... the day after tomorrow รึเปล่าวะ เป็นไปไม่ได้แน่ๆ ก็อิฐมัน.... :a5:
“พี่ต้านชอบชุดนี้มั้ย?” อิฐเงยหน้ามาถาม ยิ้มตาหวานเยิ้มเลย.....
เอ่อ กูลืมหายใจไปแป้บนึงตอนใช้สายตามองชุดที่มันว่า
“อ่า...เอ่อ ช..ชอบ!! ชอบดิ” แมร่งใจเต้นว่ะ กางเกงยีนส์ขาสั้นรัดติ้ว ที่โคตรสั้น....ดูเหมือนกางเกงในมากกว่า ใส่กับสายคาดเอี้ยม ไม่มีเสื้อ เผยให้เห็นแผ่นอกขาวๆ กับหัวนมสีชมพูของมัน...
เหอะๆ แบบนี้กูว่าอย่าใส่ดีกว่ามั้งน้องอิฐ
ถ้าสายตากูมันมีแขนขา สงสัยป่านนี้อิฐคงโดนข่มขืนไปแล้วมั้ง!
“หิวมั้ยครับ เหนื่อยมากป่าว เดี๋ยวเค้าพาไปอาบน้ำนะ” อิฐยังทำเสียงออดอ้อนกูไม่เลิก
“เหรอ” รู้สึกกูจะสมองตายไปชั่วขณะ หลังจากนั้นขาก็เดินตามมันไปบนบ้านแล้ว
อิฐจูงมือนำกูไปที่ห้องนอน กูเห็นข้างหลังมัน.... ความขาวชินตา กับแก้มก้นที่โผล่พ้นขอบกางเกงทำเอากูเกร็งไปทั้งตัว
“เดี๋ยวเค้าถอดเสื้อให้นะ” อิฐดันตัวกูพิงฝาผนังแล้วก็ค่อยแกะกระดุมออกทีละเม็ดจนหมด
“ทำแบบนี้ระวังโดนหนักนะครับที่รัก..” กูทนไม่ไหว ก้มลงไปพูดชิดปากสีแดงหลังอิฐเหวี่ยงเสื้อกูลงพื้นแล้วลูบไล้แผ่นอกกูเบาๆ
“มีแรงเหลืออยู่เหรอครับดาร์ลิ้ง?”
“อ...ซี๊ดส์ มาลองดูเลยป่าวล่ะ” กูกัดฟันครางตอนอิฐบีบคลึงที่หัวนมจากเบาเป็นหนักมือขึ้น
“อาบน้ำก่อนดิ่ พี่ต้านตัวเหม็นเค้าไม่ชอบ”
“แล้วถ้าเค้าหอม จะตามใจเค้ามั้ย?” กูเอื้อมมือไปบีบสะโพกมันและดึงให้ข้างหน้าของมันมาแนบกับข้างหน้าของกูจนที่ว่างแทบไม่เหลือ
“ถ้าพี่ต้านหอมแล้วเค้าจะตามใจทุกอย่างเลย.....”
“จริงเหรอ...?” กูก้มลงแนบหน้าผากกับมัน นานแล้วที่หัวใจกูไม่ได้เป็นแร๊พเปอร์แบบนี้... แม่งเต้นรัวมาก กูคาดว่าอีกสักหน่อยมันคงจะเปลี่ยนแนวเป็นฮาร์ดคอร์ว่ะ
“เดี๋ยวก็รู้” อิฐยกมุมปากโชว์ลักยิ้ม ก่อนจะพากูเข้าไปชำระล้างล่างกายในห้องน้ำจนสะอาดหอมกรุ่นไปทั้งตัว
“ไปเอากางเกงแบบนี้มาจากไหน?” กูถามตอนอิฐกำลังนั่งคร่อมตักแล้วเช็ดผมเปียกๆ ให้กู... เอ่อ อย่าถามว่าตอนนี้ตัวกูและน้องชายกูเป็นยังไง
สรุปความได้คือคลั่งทั้งพี่ทั้งน้องมาร่วมครึ่งชั่วโมงแล้วครับ!
“หาเอาในตู้แหล่ะ... กางเกงตอนเด็กๆ เอามาตัดขา”
“เหรอ...”
“ถามไม?”
“เหมือนโคโยตี้” ถ้าเต้นอย่างงั้นด้วยนะเมิงเอ๊ย นึกภาพตามแล้วเลือดจะออกจมูก
“ชอบหน้าพี่ต้านตอนนี้จัง” อิฐยิ้มบอก เหอะ แค่เห็นหน้ามึงกูก็แทบแย่แล้ว ยังจะมาลูบไล้ต้นคอยั่วกูอีก
“ชอบตรงนี้พี่ต้านด้วย” กูกลั้นหายใจตอนมันกระตุกปมผ้าขนหนูกู แล้วเอื้อมมือไปกำส่วนแข็งขืนของกูที่กำลังยืนตรงรอชักธงชาติขึ้นเสา
“มันเป็นของอิฐครับ พี่ให้อิฐคนเดียว” พูดจบ กูทนไม่ไหวแล้ว พุ่งทั้งหน้าทั้งตัวเข้าไปกอดและจูบมันจนแทบจะกลืนกินไปทั้งตัวอย่างหื่นกระหาย
“เหมือนกัน... ทั้งตัวทั้งใจเค้าก็เป็นของพี่ต้าน ของพี่ต้านคนเดียวหมดเลย...”
อิฐพูดตาพราวระยับ กูไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้เลยนะเว้ยตั้งแต่รู้จักกันมา ถึงมันจะยั่ว แต่มันยั่วแบบเด็กเล่นขายของ ไม่ได้ใช้ทั้งตัวใช้ทั้งตาทั้งน้ำเสียง..... ทุกอย่างในตัวมันยั่วกูแบบนี้
“อื้อออ อื้อมม” เสียงครางในลำคอของกูและมันดังขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกว่าแค่ปากกูจูบมันแค่ไหนก็แรงไม่เท่าความรักที่กูมีให้มัน
กูจูบอิฐ ลงลิ้นไปทั่วทั้งปาก ทั้งหน้า ทั้งตัว.... ไม่มีตรงไหนที่กูไม่จูบมัน แม้แต่นิ้วเท้ากูยังจูบเลย กูเป็นเอามาก
“ที่รักครับ พี่ต้านรักอิฐ รักอิฐ รักอิฐ รักอิฐ....จนแทบจะบ้าตายอยู่แล้วรู้มั้ย” กูพูดเหมือนคนเพ้อ รู้สึกจะไม่ใช่แค่รักเท่านั้นแต่กูหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้นด้วย
“อยากรักกันมากกว่านี้มั้ย” ยังไม่ทันได้ตอบ อิฐก็ดันตัวกูนอนราบกับเตียง ส่วนตัวมันก็ปีนมานั่งทับตัวกู จับมือกูไปวางบนขาอ่อนมัน กูลูบขามันพร้อมกับบีบเบาๆ ทันที
“อ...อือ กางเกงแน่นแล้วอ่ะครับพี่ต้าน...” อิฐแดงไปหมดทั้งตัว โดยเฉพาะปากกับที่หัวนมเพราะผ่านการถูกดูดมาอย่างหนัก
“น...แน่นก็ถอด...สิ..ครับ” กูเลื่อนมือไปขยำที่กลางลำตัวของมันเบาๆ เล่นเอาอิฐนั่งไม่นิ่ง
“อืม...งั้นขอเค้าถอดเกงแป้บ” พูดจบ อิฐลุกขึ้นชันเข่าทั้งที่ยังคร่อมตัวกูอยู่ แต่ประเด็นคืออิฐมันแค่ถอดกระดุม รูดซิบลง แล้วงัดแท่งสีชมพูเข้มของมันออกมาคาไว้แค่นั้น
“มันถอดยากอ่ะครับดาร์ลิ้ง” อิฐแมร่งยังทำหน้ายั่วกูได้อีก
กูไม่รู้จะมองตรงไหนของมันดีว่ะ ได้แต่กลืนน้ำลาย เลียริมฝีปากแห้งผากของตัวเองเพราะโดนไฟพิศวาสสุมอก
“อันนี้ของอิฐใช่ไหม? ...งั้นอิฐกินนะ” มันถามแล้วเอานิ้วจิ้มส่วนปลายน้องชายที่กำลังโกรธจัดของกู
“อ...อือ จะทำอะไรก็ทำเลย....ค...ครับ อ่ะ! อาส์” อิฐพาของกูเข้าปากมันไปแล้วเรียบร้อย กูเสียวจนหน้ามืด รู้สึกเกร็งไปหมดตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า
“ที่รักครับ หันก้นมาทางนี้ พี่ต้านอยากกินของอิฐบ้าง” พอกูบอกอย่างนั้น อิฐก็หันก้นมาให้กูอย่างว่าง่าย กูดึงกางเกงมันออกจากก้นอย่างทุลักทุเล พออยู่ในระยะปากกูจะจู่โจมได้ กูก็ใส่เข้าเต็มที่ เหมือนที่อิฐกำลังทำให้กูอยู่
“พ...พี่ต้านจ๋า ช่วยด้วย... เค้าทนไม่ไหวแล้ว” อิฐพูด หน้าอกสะท้อนขึ้นลงรัวเร็ว ที่ทำกูตกใจจริงๆ คืออยู่ๆ มันก็นอนคว่ำลงไปแล้วยกสะโพกลอยขึ้น อันที่จริง
จะบอกว่ากูก็ทนไม่ไหวไม่แพ้มันหรอก แถมอาจจะอาการหนักกว่าด้วยซ้ำ ยิ่งตอนเห็นอิฐเอื้อมสองมือจากข้างหน้า แหวกแก้มก้นให้กูเห็นประตูหลังมันชัดๆ นะมึงเอ๊ย....... พระเจ้าช่วย...... กูแทบจะตายคาตรีนมันให้ได้………..!!!
“ช่วยรักอิฐที......”
ตุ๊บ!!
เฮ้ย...!! กูลืมตาโพลงขึ้นมาเจอแสงสว่างบาดตาเข้าอย่างจัง อะไรวะนี่ งง.... เกิดอะไรขึ้น ตกเตียงเหรอวะกู?
กูกระพริบตาถี่ๆ ไล่แสงจ้า ก่อนหันซ้ายขวาหาตัวที่รักกู อิฐหายไปไหน ....ทำไมแสงไฟ กลายเป็นแสงอาทิตย์
อย่าบอกนะว่า...............
“โห... ตื่นเร็วเหมือนกันนะเนี่ย กะจะมาปลุกอยู่พอดี” อิฐเดินเข้ามาในห้อง สภาพเสื้อผ้าครบชุด เสื้อยืด กางเกงยีนส์ขายาว... ไม่ใช่ยีนส์สั้นจุ๊ดเหมือนใน........
ฝัน!!!!!
ไอ้เหี้ยยย กูฝัน.........นนนน
แม่งเอ๊ย.... เกิด after shock เข้าอย่างจังเลยชีวิตกู
ทำไม.... o7? ทำไมต้องมาฆ่ากันด้วยวิธีนี้ สัสสสส เจ็บปวด
เสียดาย แม่ง เวรเอ๊ย โคตรร้าวราน เสือกมาตื่นอะไรตอนนี้วะ กำลังจะได้.........รักอิฐแรงๆ...อยู่แล้ว................. มาจบแบบหักมุมอย่างนี้กูไม่ยอม สราดดด
“อิฐ....” กูเด้งตัวขึ้นจากที่นอนเดินไปหามันที่ยีนอยู่แถวหน้าประตูอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย อะไรอ่ะพี่ต้าน โห... ไปห้องน้ำเลยพี่” กูสำรวจสภาพตัวเอง... ไม่มีอะไรติดตัว เหมือนในฝัน ยิ่งตรงกลาง สภาพยิ่งเหมือนตอนอยู่ในฝันเชี้ยๆ
เฮ้ย หรือกูจะไม่ได้ฝัน มันอาจจะเหมือนหนังเรื่อง inception ก็ได้ ที่ไม่รู้ว่าเรื่องไหนฝันเรื่องไหนจริง
“อิฐ...มา! ต่อกัน”
“ต่ออะไร อย่ามากาม รีบไปอาบน้ำเลย เดี๋ยวไม่ทัน” อิฐเดินเลี่ยงกูห่างออกไปสี่ห้าก้าว
“ยั่วกันแล้วก็รับผิดชอบดิ อย่ามาทำใสไม่รู้เรื่อง” กูเดินตาม จะคว้ามันมาเอาให้ได้
“อะไร....เฮ้ย เป็นไรเนี่ย อิฐยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” มันเริ่มจะวิ่งหนีว่ะ...
“น้องอิฐ... อย่าทำกับพี่ต้านแบบนี้ มาบอกให้พี่รักแล้วก็อย่าหนีดิ”
“หา.........?” ช่างแม่งและ จะฝันหรือไม่ฝันไม่รู้ รู้แต่ตอนนี้กูอยากได้เมียกูมาก..... เคยเห็นมั้ย อยากได้จนตัวสั่นอ่ะ
พออิฐมันเห็นกูยืนนิ่ง มันก็ระวังตัวเองน้อยลง จนกระทั่งกูใช้ความเร็ววิ่งไปคว้าแขนมันดึงเข้ามากอดแนบอกได้
“เอ้ยยย ใจเย็นน อื้ออ” กูประกบปาก แล้วดันมันไปที่เตียง ทันทีที่อิฐหงายหลังล้มลงไปนอน กูก็ตามไปทาบทับมันไว้ทั้งตัวแล้วจูบปากลงลิ้นดูดหนักอีกหลายครั้ง
“อึ๊อ อ่อย....อื้มม” จะดิ้นทำไมวะเนี่ย ไม่เห็นเหมือนอีกมิติเลยสักนิด
“อ้อนพี่ต้านหน่อยอิฐ ยั่วพี่ต้านอีกนะ ทำอีกเยอะๆ เลยครับที่รัก พี่ชอบบ”
“หา........ ไม่เอา อืออ ปล่อย วันนี้ต้องไปวัด เดี๋ยวไม่ทัน อื้ออ”
กูจูบปิดปากมันแล้วพยายามจะถอดกางเกงยีนส์อิฐออก แต่ปัญหาคือ กางเกงแม่งโคตรจะฟิต ถอดยากชิบหายเลย
“อิฐ ถอดเกงหน่อยเร็ว พี่ถอดไม่ออก”
“พี่ต้าน หยุดเลย อิฐพูดจริงนะ เดี๋ยวไปค่ายธรรมะไม่ทัน พระนัดแปดโมงนะพี่” ค่ายอะไรวะ ลืมไปแล้ว... ชื่อไม่น่าไปเลย กูไม่ไปเว้ย
“ช่างเถอะ อย่าไปเลย ...อย่าไปเลยนะ....นะอิฐ นะครับ อยู่กับพี่นะ” กูแกล้งลืม ทำไม่สนใจ แล้วไซร้ทั้งหน้าทั้งปากเข้าซอกคอหอมๆ ของมันต่อ
“ไม่เอา.....ฮื่ออ พี่ต้าน พอแล้ว อิฐจะไป พี่ขิงกับพี่ด้าก็ไปนะ เดี๋ยวเค้ารอ” แมร่งได้ยินชื่อไอ้สองตัวนี้แล้วแทบจะหมดอารมณ์
“ไหนว่าจะตามใจเค้าไง... พี่ต้านโกหกเค้าเหรอ” เฮ้ย... อย่ามาอ้างกันแบบนี้นะเว้ย มันคนละเรื่องกัน
“พี่ต้านสัญญาแล้วว่าจะไป....” กูจ้องตาอิฐแล้วรู้สึกหมดหวัง ไอ้ที่กลับมาบ้านเมื่อคืนแล้วเจอแจ๊คพอตแม่งกูเพ้อฝันทั้งนั้น... เรื่องจริงของเมื่อคืนคือกูกลับถึงบ้านตีสาม อาบน้ำเช็ดตัว หัวถึงหมอน หลับเป็นตาย....
กูจำใจลุกออกจากตัวอิฐ มองดูนาฬิกาเจ็ดโมงแล้ว... รีบรีดน้ำออกเองคงทัน
“มาทำอะไรตรงนี้พี่ต้าน ห้องน้ำดิ” อิฐว่า ตอนเห็นกูกำมือรอบท่อนลำตัวเองแล้วชักขึ้นลง... อ่าว ก็คนมันเก็บกดมาไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหน แล้วตอนนี้กูก็ปวดจะตายห้าอยู่แล้ว
“อมให้หน่อยดิเหมียว” กูขอหน้าด้านๆ เผื่อว่าจะได้
“อิฐมาเก็บของ แล้วเดี๋ยวต้องไปทำกับข้าวอีก” มันลุกเดินไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าสองใบ แล้วหยิบของที่มีบนโต๊ะเครื่องแป้งกับเสื้อกันหนาวใส่ลงไป
“ใจร้ายว่ะ” เออ ว่าวเองก็ได้วะ แต่ต้องเห็นหน้าอิฐด้วย ไม่งั้นเดี๋ยวแตกช้า
นึกภาพตอนมันแหกขาให้กูในฝัน กับตอนนี้ทำไมมันช่างแตกต่างกันจังวะ
“ถ้าไม่มีอะไรกินเดี๋ยวพี่ต้านก็บ่นหิวอีก งั้นอิฐไปทำกับข้าวแล้วนะ”
“อยู่ก่อนดิ ยังไม่เสร็จเลย” อิฐทำหน้ายี๋แก้มป่อง ก่อนส่ายหัวรีบออกจากห้องไปเลยซะงั้น
อ่าว เห้ยย กลับมาก่อน
โธ่ แม่งเอ๊ย ใครก็ได้.......เอาความฝันของกูคืนมาเดี๋ยวนี้...........!!
#
กูมัวแต่ฆ่าลูกตัวเองอยู่ กว่าจะไปถึงวัด กว่าจะได้ขึ้นรถ.. กว่าจะปรับอารมณ์ให้เป็นปกติก็ทำใจโคตรยากเลย ก็ใครมันจะไปรับได้วะ ในฝันกำลังถึงจุดไคลแมกซ์ แต่แม่งอยู่ๆ กูก็เจอดับฝันซะงั้น ถ้าอิฐตอนนี้เป็นเหมือนตอนนั้น...อารมณ์กูคงไม่หมดอายุแบบนี้หรอกว่ะ
อีกอย่างพอถึงวัด กำลังจะขึ้นรถหวานเย็นทัวร์ร่วมกับชาวบ้าน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นพวกลุงๆ ป้าๆ พ่อแก่แม่เฒ่าทั้งหลาย ไอ้ด้ากับไอ้ขิงก็โทรมาบอกกูเว้ย
บอกว่า... ติดงานไปไม่ได้แล้ว.. โชคดีเพื่อน กร๊ากกๆๆๆ
ง่ายมาก....สัสส ไอ้พวกเลว แมร่งลงชื่อกูไป แล้วพวกมันเสือกไม่ไป
ไอ้ที่หัวเราะเยาะสะใจกูแบบนี้ สงสัยกูคงโดนพวกมันถีบหัวส่งเข้าค่ายนี้แหงเลยว่ะ
เชี้ยเอ๊ย คอยดูนะมึง อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ :fire:
กูมองดู.... เพื่อนร่วมชะตากรรมในการเข้าค่ายครั้งนี้มีประมาณสามสิบกว่าชีวิต
บางคนก็ขาวมาทั้งตัวตั้งแต่ออกจากบ้าน... กูมองสภาพตัวเองกับอิฐแล้ว โคตรจะแปลกแยก ขนาดว่าเราก็ไม่ได้สีสันอะไร แค่ขาวดำ แต่ก็แตกต่างว่ะ
สถานที่ที่ต้องไป มันอยู่ต่างจังหวัด แต่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ มาก ถ้ารถที่นั่งอยู่ตอนนี้ไม่ใช่หวานเย็น มันคงจะถึงไปตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว แต่นี่ กว่าจะไปถึงแม่งเกือบ 11 โมง ความรู้สึกส่วนลึกในใจกู
ค่ายแบบนี้มันทรมานพอๆ กับ Auschwitz* ของนาซีเลยนะเว้ย บังคับให้ทำนั่นทำนี่ พูดก็ไม่ให้พูด ข้าวก็ไม่ให้กิน ต้องนั่งอยู่ในห้องโถงอัดกันเป็นตับยังกับนักโทษ....โห แม่งปลื้มตาย เหมือนลัทธิอะไรก็ไม่รู้ ตอน ม.ต้นกูเลยทนไม่ไหว โทรบอกคนที่บ้านให้มารับกลับไง
พอไปถึง... ลงจากรถ...กูโคตรแปลกใจ ก็สิ่งแวดล้อมแม่งสุดจะเหนือจินตนาการกูทุกอย่าง มันไม่ใช่วัดป่าที่อยู่ในซอกหลืบของขุนเขา แต่เป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมที่คล้ายบ้านพักตากอากาศมาก มีห้องพักแบบเรือนแถว แบบเป็นหลังๆ มีห้องประชุม ห้องอาหาร... ขาดสระว่ายน้ำ กับฟิตเนสสปา ไม่งั้นคงครบเซตไปแล้วว่ะ
พระอาจารย์ที่นำพวกกูมาที่นี่บอกต่อหัวหน้ามัคทายก ว่าให้พวกกูเอาของไปเก็บที่ห้องพักก่อนแล้วค่อยมากินข้าวเที่ยงกันที่ห้องอาหาร หลังจากนั้นก็จะได้เริ่มต้นปฏิบัติกรรมฐานกัน
เหอะๆ ได้ยินประโยคหลังแล้วขนลุกว่ะ
กูไปต่อแถวรับกุญแจห้อง ถึงจะไม่ได้คาดหวังกับที่พักมาก แต่ก็แอบอยากอยู่บ้านว่ะ บ้านหลังละสองคนด้วย อิอิ
ลุ้นขอให้ได้บ้าน บ้าน บ้าน แล้วแม่งก็...... ได้จริงๆ เว้ย เมื่อเช้าซวยแต่คืนนี้กูต้องโชคดีแน่ๆ หึหึ
“ได้ห้องไหนเหรอ?” อิฐถามตอนเห็นกูเดินหน้าระรื่นกลับมา
“ไม่ใช่ห้อง... แต่ได้บ้านว่ะ” กูยักคิ้วชูกุญแจให้ดู หน้าอิฐแห้งลงนิดนึง ฮ่าๆๆ กูโชคดีอย่างไม่น่าเชื่อใช่ไหมล่ะ...
กูเดินนำไปยังบ้านพักของเราสองคน..... แต่พอไปถึง โห แมร่ง ฮวงจุ้ยไม่ดีว่ะ มันอยู่ติดกับคนอื่นมากเกินไป แถมอยู่หลังกลางๆ อีก
“บ้านดูสะอาดดีเนอะ” อิฐเริ่มยิ้มออก แต่กูหน้าเหี่ยวแทน
“เปลี่ยนดีป่ะ กูอยากอยู่หลังนู้นว่ะ” กูชี้มือไปหลังสุดท้าย ไกลสุด
“หลังไหนก็อยู่ไปเหอะพี่ แค่คืนเดียว” อิฐเปิดประตูเดินเอาของไปวางแล้วก็สำรวจรอบบ้านใหญ่
“อืม...” คืนเดียวก็เสียวได้ เดี๋ยวกูปรับฮวงจุ้ยเอง
“พี่ต้าน มีห้องน้ำ outdoor ด้วย” กูเดินไปดูบ้าง... เหอะ ถึงดีไซน์จะทื่อๆ ไปหน่อย แต่ก็ถือว่ามีไอเดีย แถวนี้มันเป็นภูเขาว่ะ ตอนดึกๆ อาบน้ำคงเย็นสะท้านน่าดู
“เค้าให้เปลี่ยนเป็นชุดขาวหมดเลยนะ อิฐดูในตู้ เสื้อยืดขาวล้วนพอมี แต่กางเกงมันเป็นยีนส์หมดเลยอ่ะ ไม่รู้จะนั่งสะดวกรึเปล่า พี่ต้านลองใส่นั่งขัดสมาธินานๆ ดูหน่อยดิ ถ้านั่งไม่สบาย เดี๋ยวอิฐจะไปยืมเค้ามาให้เปลี่ยน”
กูคุ้ยกระเป๋าเอากางเกงยีนส์สีขาวตัวนั้นออกมา โห....
“นั่งนานๆ ไข่แตกแน่ว่ะอิฐ ไม่ไหวหรอก” โคตรจะสลิม
“อืมมันไม่มีจริงๆ อิฐก็มีแต่แบบนี้เหมือนกัน ลืมไปหามาไว้ก่อนอ่ะ งั้นเดี๋ยวอิฐไปยืมข้างหน้ามาให้”
“ไม่เป็นไร พี่ไปเอง มันอยู่ตรงไหนเหรอ?”
“ตรงห้องอาหารอ่ะครับ มันจะอยู่บนโต๊ะริมๆ ประตู”
กูเดินไปตรงที่ว่า... มีชุดบริการให้เช่าจริงๆ แต่ไม่เสียตังค์นะ
“ไม่ได้เอาชุดมาเหรอพ่อหนุ่ม?” ป้าคนนึงถามกู เค้าอยู่ประจำส่วนกลางแถวนี้แหล่ะ
“ครับ ไม่มีกางเกงขาว ผมขอยืมสองตัวได้มั้ยครับ”
“หยิบเอาเลยจ้ะ ตัวไหนก็เลือกเอาเลย”
“ขอบคุณครับ”
กูลองหยิบขึ้นมาดู
“................” เฮ้ย ไรวะเนี่ย ทุกตัวเลยนะเว้ย...... ขาวสะอาด แต่โคตรบาง บางมากจนคิดว่า... คนแม่งต้องมองทะลุไปเห็นลำไส้ใหญ่กูแน่ๆ อะไรมันจะบางได้ขนาดนี้วะ ไม่มีตังค์ซื้อผ้าหนาๆ มาตัดรึไง
แต่คิดไปคิดมาก็ดีเหมือนกัน ให้อิฐใส่คงเซ็กซี่น่าดู...เหอะๆ ไม่ต้องแก้ผ้า แต่มองเห็นไปถึงไหนต่อไหนแบบนี้ก็ไม่เลว :interest:
อ้าว.... สรุปตกลงกูมาปฏิบัติธรรม หรือมาเสริมกิเลสให้ตัวเองกันแน่วะ
บาปหนาตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มเลยกู...... :freeze:
H
หื่นเสมอต้นเสมอต้นเสมอปลาย 555 ไม่ได้บุญแน่ๆ แบบนี้
ส่วนเรื่องรวมเล่ม (มาคุยแทนแบ้งค่ะ) คล้ายๆ ทำบุ๊ครายงานส่ง อ. ใช่หรือเปล่าคะ 555 ทำได้นะ
แต่เรื่องมันยังไม่จบเลย ถ้าทำก็คงทำในดีไซน์แบบโบแบ้งอ่ะค่ะ หากมันดูไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านก็อย่าว่ากันนะ
ก็..... คงไม่เร็วๆ นี้หรอกค่ะ เพราะมันต้องใช้องค์ประกอบหลายอย่าง
เอาเป็นว่า...ถ้าใครสนใจ ถึงเวลาแล้วคงจะถามความประสงค์ใหม่อีกทีละกันเนอะ
เพราะอนาคตก็ยังไม่รู้เลยว่า... จะได้ทำจริงๆ หรือเปล่า
ขอบคุณที่สนใจผลงานนะคะ :L1:
(note *Auschwitz เป็นค่ายที่พรรคนาซี เยอรมัน พาพวกยิวมาฆ่าหมู่รวมกันค่ะ)
ต้านเปรียบเทียบได้เวอร์มาก คนละเรื่องเลย คิดไปได้.....
-
"ฝัน!!!!!
ไอ้เหี้ยยย กูฝัน.........นนนน
แม่งเอ๊ย.... เกิด after shock เข้าอย่างจังเลยชีวิตกู" [/font]
:laugh: :m20: :jul3: ไอ้ต้านเอ้ยหื่นขนาดนี้ มันจะทนได้เหรอเนี่ย ในวัดมันยังไม่เว้น
-
:m20:
โถววววววววว พี่ต้าน ขำอารมณ์หมดอายุ ไม่ไหวจะหื่น
ปล.ตอนนี้มีคำผิดนิดๆนะคะ คำว่า "ร่างกาย" แล้วก็อีกที่เท่าที่เห็นก็ "สายคาดเอี๊ยม"
แล้วก็ ถ้ามีเวลาทำเล่มอย่าลืมส่งข่าวนะคะ ^o^
-
สนับสนุนรวมเล่มด้วยคน
ว่าแต่พี่ต้านจะผ่านค่ำคืนนี้ไปได้หรือไม่เนี่ย
-
ขำไอ้พี่ต้าน...
ตอนแรกก็เอะใจละว่าฝันป่ะเนี่ย? แล้วก็นะ...
ฮาาาาาา
-
อีพี่ต้านคงเก็บกดมากจริงๆ :z1:
-
ฝัน!!! :m20: :pigha2:
ต้านเอ๊ยยยย... :jul3:
-
เฮียต้าน หื่นขึ้นสมองอ่ะ :laugh:
ไปปฏิบัติธรรม จะรอดป่ะเนี่ย
-
ตกใจเลย นึกว่าน้องอิฐเอาจริง อิอิ
-
รวมเล่มเถอะนะ :m5:
เราก็อยากได้เหมือนกัน
รักคู่นี้สุดๆ :กอด1:
-
ความ ฝัน มัน ฮา ได้ อีก :jul3: สงสารพี่ต้านอะ ก๊ากๆๆ
แล้วไปเข้าค่ายธรรมะนะ ตบะแตกตั้งแ่ต่ยังไม่เริ่ม :m20:
จะรอดมั้ยเนี่ยพี่ต้าน
-
:m20: :pigha2:
โห คนเรา เป็นเอามากอ่ะไอ่เพ่ต้าน
ถึงว่าจิ อิฐจะทำให้ขนาดน้านเร้อออออ
เอ่ออออ.....ในวัดอ่ะ คงรอดนะน้องอิฐ
-
น่าสงสารนายต้าน
ฝันค้างซะ..... :laugh:
-
555555 กร๊ากกกกก สงสารเฮียต้านว่ะ
-
ต้าน แบบนี้จะไม่พาชาวค่ายกระเจิงเหรอ5555
-
พี่ต้านเก็บกดจนเก็บมาฝันเลย :laugh:
-
:laugh: สุดๆอ่ะต้าน
ความฝันกับความจริงมันช่างต่างกันนัก ฮ่าๆๆๆ
แล้วไปเข้าค่ายธรรมะจะรอดมั๊ย? ฮ่าๆๆๆๆ
แอบบขำตอนที่เฮียรู้ว่าเพื่อนไม่ไป แล้วเฮียก็ปล่อยไฟ :fire:
:laugh: :laugh:
ตอนนี้เป็นตอนที่ฮามากที่สุดตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มาเลย
-
พี่ต้านนนนนนนนนน เก็บกดมาก จิ้นเป็นตุเป็นตะเลยอ่ะ :m20: แต่แอบสงสารต้านนะ :กอด1:
-
ตอนล่าสุดให้แค่ 99.99+1 คะแนนนะครับ หุหุ แจ๋ว
-
:pigha2: ฝัน!!! :haun4: :haun4:
-
ฮ่าๆๆๆ อ่านไปตอนแรก ก็แอบตกใจ
ว่าทำไมน้องอิฐยั่วได้ถึงใจมากกกกก
ที่ไหนได้...ต้านมันฝันนี่เอง ฮ่าๆๆๆๆ
-
ฝันซะงั้น ค้างเลย :laugh:
ธรรมะช่วยเราได้ ปฏิบัติดี สิ่งดีๆ ก็เข้ามาในชีวิต
-
555+
อิพี่ต้าน :z1:
กิเลสตัดไม่ได้หรอกนะ
ไปไหนแล้ว :haun4: :jul1:
ในวัดในวานะนั่นน่ะ :beat:
-
ฮะๆ ไม่ได้เข้ามานาน เลยอ่านทีเดียวรวด 96 และ 97 ช่างเป็นนิยายที่ฮาอะไรเยี่ยงนี้ ขำมาก ไม่ไหวๆ ตอนที่ 96 ฮามากอะ
ส่วนตอนที่ 97
อะไรอะไรเตอร์!!! ทำไมทำแบบนี้!!! ฝันได้ยังไงฮะ!!! :angry2: นี่แหนะๆ :beat:
ขอแบบไม่ฝันสักครั้งนะไรเตอร์ อิอิ
-
น้องอิฐ เฮียต้าน ไรเตอร์ที่รักของเค้าหายไปไหนเนี่ยะ
แอบสงสารเฮียต้านอ่ะ ฝันเข้าไว้เฮีย สักวันมันจะเป็นจริง กร๊ากกกกกกกกกกกกก :m20: :m20:
ส่วนเรื่องหนังสือเค้ารอได้เสมอ แบบว่าอยากได้อ่ะ ชอบ
-
ต้านเอ้ยยยยยยยยยยยย ฝันไปได้เนอะ น่าสงสารต้านจังอ่ะ :sad4:
-
รอดูว่าหลังปฏิบัติธรรม.........
ความหื่นของพี่ต้านจะลดลงกี่มิลลิเมตร :laugh:
-
อยากอ่านตอนต่อไป อิอิ
-
โอ้ยย หายไปไหนอ่า :z3:
คิดถึงงงง มาต่อเร็ววววววว
-
คือ คิดฉากในวัดยากมากเลยคับผม
ผมไม่ถนัดอ่ะ... เลยต้องศึกษานิดนึง T T
-
เอิ่มมม .... ในวัด :serius2:
-
98
#
หลังจากได้กางเกงสุดบางมาสองตัว และต้องรอตอบคำถามป้าเฉิ่มนั่นอีกหลายนาที
กูก็เดินกลับมาที่บ้าน เอากางเกงให้อิฐ
"ไปนานจัง" มันว่าแล้วหยิบกางเกงที่กูยื่นให้ไปตัว
"เจอป้าคนนึงชวนคุย เค้าถามว่าทำไมพี่ถึงหลงเข้ามาในนี้ได้” หน้าตากูคงดูหลุดเทรนด์ของที่นี่สุดๆ
“พี่ต้านตอบว่าไง?”
“ก็ตามมาดูแลเมียสิครับ”
ก็เข้าใจอ่ะนะ ว่าจังหวะนี้กูมาผิดที่ผิดเวลา แต่จะให้ตอบว่าโดนเพื่อนกลั่นแกล้ง มันก็ฟังดูทุเรศเกินไป ไอ้พวกเชี้ยนั่นรู้ว่ากูไม่ชอบถูกทรมาน เลยแกล้งใส่ชื่อกูแล้วพวกมันก็ไม่มากัน โคตรเลวเลยแมร่ง
แต่ไม่เป็นไร เก็บบัญชีแค้นไว้ก่อน กูรู้ตั้งแต่โทรไปแล้วพวกมันบอกติดงาน มาไม่ได้แล้ว
มันคงวางแผนให้กูมาดัดสันดานที่นี่ล่ะสิ... แต่ขอโทษว่ะ สันดานกูดีอยู่แล้ว
ไม่เห็นจะกลัวเลย
"พี่ต้าน ทำไมกางเกงบางจัง ไม่เลือกที่มันหนาๆ กว่านี้มาหน่อยอ่ะ” อิฐเพิ่งกางกางเกงออกดู แล้วเห็นว่ามันเป็นยังไง
"ไม่มี ของพี่ก็บาง บางทุกตัวอ่ะ" กูพูดความจริงนะเว้ย ถึงจะคิดลามกล่วงหน้าไปก่อนแล้วก็เหอะ
"อืม....." หน้าอิฐดูลำบากใจนิดๆ
"เปลี่ยนดิ ใกล้เวลาเค้าเรียกรวมแล้ว" กูบอก อันที่จริงอยากเห็นว่าพอใส่แล้วมันจะโปร่งใสไปถึงขั้นไหน ฮ่ะๆ
"ขอยืมเสื้อหน่อยได้ป่าวพี่ต้าน ของอิฐมันพอดีตัวอ่ะ" เสื้อกูตัวใหญ่กว่าของมัน อิฐคงอยากยืมมาใส่ปิดก้นมันมั้ง เรื่องดิ...ปิดหมดแล้วกูจะเห็นอะไร
เอ้ย ล้อเล่น! แหม.. กูเห็นแล้วคนอื่นจะไม่เห็นเหรอวะ ไม่ได้ว่ะ กูหวงของกู
"อะ ใส่แล้วก็นั่งดีๆ ระวังอย่าให้มันไปกระแทกตาคนอื่นรู้ป่ะ" ขาเมียกูขาวเนียน เรียวบางนะเว้ย กูบอกแล้วหยิบเสื้ออีกตัวจากกระเป๋าวางแปะบนหัวอิฐ
"พี่ต้านนั่นแหล่ะ อย่าเอาตรงกลางไปชี้หน้าด่าใครละกัน" อิฐว่าแล้วหยิบเสื้อออกจากหัว
"ปากดี" กูแกล้งเดินเข้าไปจับหัวมัน กดเข้ามาตรงกลางลำตัวอย่างรวดเร็ว
อิฐมันไม่ทันตั้งตัวเป้ากูเลยบดอัดหน้ามันไปเต็มๆ
"อื้ออ อย่า ไอ้บ้า ปล่อยนะ" อิฐมันพยายามดันหน้าขากูออก กูยืนส่วนมันนั่งอยู่ กูเลยได้เปรียบ
“วอนโดนของใหญ่ซะแล้วน้องเหมียว”
“ทุเรศ”
กูแกล้งอิฐไปได้สักพักก็ปล่อย อิฐมันหน้าแดงจมูกแดงทันที บึ้งๆ แบบนี้สงสัยจะโกรธว่ะ
“เจ็บเหรออิฐ พี่ขอโทษ” เมื่อกี้กดแรงไปป่าววะ กูนั่งลงจะดูหน้ามันใกล้ๆ
“ไม่ต้องเลย ไอ้เลว” อิฐผลักไหล่กูออก
“ขอโทษๆ ไม่โกรธนะครับคนดี พี่แกล้งเฉยๆ ไม่ได้จะทำจริงซักหน่อย”
“พี่ต้านชอบแกล้งเค้าแรงอ่ะ” อิฐเอามือลูบจมูกแดงๆ ของมัน กูเห็นแล้วก็รู้สึกผิดสงสัยตรงซิบกางเกงกูคงจะกดโดนจมูกมัน
“โอ๋ๆๆ เค้าขอโทษ ไม่แกล้งแล้วครับ จะตบเค้าคืนก็ได้อ่ะ เค้าผิดไปแล้ว”
“..........................” กูกอดตัวอิฐ แล้วจูบจมูกมันปลอบเบาๆ
“พี่ต้านชอบเล่นไม่รู้เรื่อง ชอบกามใส่เค้าตลอดเลย ....เป็นไรมากรึป่าว!?” อิฐหันหน้าเอาหัวมาโขกใส่หน้าผากกูดังโป๊ก เจ็บว่ะ! แต่ไม่เป็นไร กูทนได้
“เป็นมากดิ เค้าหมั่นเขี้ยวอ่ะ” กูกดจมูกลงแก้มใสๆ ของมันจนทั่ว ส่วนอิฐก็พยายามจะเบี่ยงหน้าหนีปากกู
“น้องอิฐน่ารัก เค้าเลยอยากแกล้ง ถ้าไม่อยากให้แกล้งก็อย่าน่ารักดิ”
“...อื้อ....โรคจิต!!” คำว่าโรคจิตของมัน ยกกำลังสองให้กูเลยว่ะ
“ปล่อย อิฐจะเปลี่ยนชุด” มันพูดเสียงแข็ง แถมยังง้างแขนกูออกด้วย กูจำใจปล่อยแต่ยังไม่ยอมลุกไปไหน เพราะอิฐยังไม่หายเคืองกูเลย
ก็รู้อยู่ว่าที่นี่มันที่ไหน ไม่ได้โง่ แต่เชื่อป่ะว่ากูพยายามแล้ว
“อย่าโกรธพี่ต้านนะ ต่อไปพี่จะทำตัวดีๆ โอเคป่ะ?”
“ถ้าทำได้จริง อิฐจะยกโทษให้” พูดจบมันก็ลุกขึ้นคว้าเสื้อผ้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ กูมองตามแล้วถอนหายใจ... เรื่องมันกลายเป็นงี้ไปซะงั้นว่ะ
แต่ก็ช่วยไม่ได้ มันเก็บกดนี่หว่า ทำงานโคตรหนักตั้งห้าวัน คุยก็ไม่ค่อยได้คุย เจอหน้าก็แค่ตอนเช้าแป้บเดียว แถมกลางคืนกลับมากูก็เหนื่อย หลับเป็นตาย วันหยุดว่างๆ กูก็อยากแสดงความรักกับแฟนกูบ้างดิ แต่มันติดตรงที่ว่ากูต้องมาเข้าค่ายที่นี่
สถานปฏิบัติธรรม...ชื่ออะไรไม่รู้แต่เรียกโคตรยาก รู้สึกว่าจะเป็นซับเซตของวัดป่าที่ไม่อยากจำชื่อมาอีกที สลดจริงๆ กู เพราะไอ้ด้ากับไอ้ขิงแท้ๆ เลยมึง!
#
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ
กูก็เดินตามอิฐไปที่ห้องโถงรวม ที่ซึ่งมีแต่คนแต่งชุดขาวล้วนนับสี่สิบชีวิตนั่งสงบนิ่งอยู่อย่าง...โคตรเงียบกริบ ส่วนคนที่ยืนเด่นอยู่หน้าเวทีสำหรับพระนั่งสวดนั่น คงจะเป็นเจ้าลัทธิขาวว่ะ... เหอะๆ กูมาเป็นลูกศิษย์เค้าได้ไงวะเนี่ยสราด
“หยิบเบาะตรงนั้นได้เลยครับ” เจ้าลัทธิขาวชี้นิ้วบอกพวกกูที่มาใหม่
อิฐเลยเดินไปหยิบมา เผื่อให้กูด้วยอันนึง อิอิ แสดงว่าที่กูแกล้งเมื่อกี้มันคงไม่ได้โกรธจริงๆ
กูรับมาแล้วส่งจูบให้แทนการขอบคุณ แต่เจออิฐสะบัดหน้าพรืดเดินหนีไปนั่งแถวหน้าสุดเลยซะงั้น.....
อ้าว เยสเป็ด... กูไม่นั่งหน้าด้วยหรอกนะเว้ย เดี๋ยวแอบหลับไม่ได้
แค่ฝันค้างเมื่อคืนแล้วต้องตกเตียงตื่นมาเช้าวันนี้กูก็ง่วงอย่างเชี้ยๆ แล้วว่ะ กูเลือกมุมด้านหลัง เอาที่ที่มองเห็นที่รักกูนั่งได้แล้ว กูก็พนมมือกราบพระพุทธรูปสามที
ตอนแรกก็อยากจะเคร่งเหมือนคนอื่นเค้านั่นแหล่ะ
แต่แม่งแค่เห็นบรรยากาศแบบนี้กูก็เบื่อล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
ไม่เป็นไร ช่างเหอะ ถ้าเมื่อยหรือทนไม่ไหว ก็แค่ลุกออกไปเดินเล่นข้างนอก โชคดีที่มีบทเรียนมาจากครั้งที่แล้ว กูเลยแอบพก PSP ติดมาเล่นเวลาเบื่อๆ และถ้าตอนกลางคืนหิว กูก็แอบซื้อแซนวิสมาตุนไว้อีกเช่นกัน ฮ่าๆๆ อิฐจะต้องซาบซึ้งแน่ๆ ที่กูเตรียมตัวมาดีอย่างนี้
พอคนมากันครบ เจ้าลัทธิขาวก็อธิบายโปรแกรมวันนี้ให้ฟังคร่าวๆ ว่าต้องทำอะไรบ้าง... ดังนี้.....
นั่งสมาธิ... ฟังเทศน์ สวดมนต์ เดินจงกรม
นั่งสมาธิ ดื่มน้ำปานะ นั่งสมาธิ ฟังเทศน์ สวดมนต์ แผ่เมตตา
อืม... ทำไมฟังแล้วมันดูน่าไปโดดน้ำฆ่าตัวตายจังวะ จบหลักสูตรวันนี้หนึ่งวัน .............กูคงจบชีวิตไปด้วย วิญญาณกูคงหลุดออกจากร่างแล้วไม่กลับเข้ามาอีกชัวร์ๆ
ส่วนโปรแกรมโหดสำหรับพรุ่งนี้ คือต้องตื่นตั้งแต่ตีห้า มานั่งสมาธิ สวดมนต์ ออกกำลังกาย จากนั้นก็นั่งสมาธิ กินข้าว ฟังเทศน์ เดินจงกรม
กินข้าวเที่ยงเสร็จ มานั่งสมาธิต่อ เดินจงกรม ฟังเทศน์ นั่งสมาธิ.....ฯลฯ
เฮ้ย แม่งเอ๊ยยยย
จะนั่งสมาธิอะไรนักหนาวะเนี่ย จะนั่งให้ตายกันไปข้างนึงเลยรึป่าววะ กูจะได้ไปสั่งเสียเมียกูไว้ก่อน ว่ากูจะตายในท่านี้
ทำไมแค่ฟังเจ้าลัทธิขาวพูดกูก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้ววะ
แต่ก่อนที่กูจะสติหลุดตั้งแต่ยังไม่เริ่ม... พระประจำถิ่นก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับหลวงพี่ที่พาพวกกูมา
โทษทีว่ะที่กูไม่ได้สนใจจะฟัง กูง่วงมาก ก็เลยนั่งหลับไปตอนไหนไม่รู้ โปรดเข้าใจกันหน่อยเหอะ ว่ากูอดนอนมาหลายคืน คืนล่าสุดนอนตีสามกว่าๆ ตื่นเจ็ดโมง มันเหนื่อยและยังล้าอยู่ อย่าหาว่ากูเชี้ยไปมากกว่านี้เลยว่ะ เพราะถึงจะเชี้ยยังไงกูก็รักน้องอิฐคนเดียวนะเว้ย.....
“ถ้าท่านเจริญสมาธิ จิตก็จะเร่งรัดตัวเอง กำลังใจก็จะมีสมาธิ ในที่สุดอภิญญาก็จะเกิด” หูกูแว่วได้ยินเสียงพระเทศน์
“ในเมื่ออภิญญาเกิดก็จะใช้ผลของอภิญญาและญาณต่างๆ ที่ได้จากสมาธิและวิปัสสนานั้น เอามาช่วยท่านทั้งหลายให้ดำรงชีวิตอย่างปกติสุข”
อืม....... ยังไงครับ.....? ไม่เกท o4
ฟังทีไรก็ไม่เคยเข้าใจ ไม่เคยซึมซับเข้าสมองซักที หรือว่ากิเลสกูจะหนาเกินไปวะ
#
ในที่สุดก็ถึงเวลาพัก.....(สักทีเหอะว่ะ) ดื่มน้ำปานะ ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าอะไร ที่แท้คือน้ำผลไม้ ตอนเย็นเจ้าลัทธิจะให้ลูกศิษย์อดอาหารทรมานตัวเอง สิ่งเดียวที่กินได้คือน้ำผลไม้... เหอะๆๆ หิวจะตายห้า แต่ไม่ให้......ทานข้าว :m31:
“ทนไหวมั้ย?” อิฐถามตอนกูเติมน้ำใส่แก้วเป็นรอบที่ห้า...
“ถ้าไม่ไหว น้องอิฐก็จะไม่หายโกรธพี่ต้าน” กูแกล้งทำเสียงสลด ทั้งที่ในใจอึดอัดจนแทบจะเผาครัวให้วอดได้อยู่แล้ว กูหิวข้าวโว้ยยย หิวจนไส้จะแตก
“ตัวมันดูเบาๆ ขึ้นว่ามั้ยพี่ต้าน?” เบาเพราะไม่ได้แดรกข้าวไง
“ไม่หิวเหรออิฐ?” เรื่องกินสำคัญนะเว้ย ไม่งั้นอาหารจะรวมอยู่ในปัจจัยสี่เหรอ
“หิว แต่ต้องทน” อิฐว่างั้น
“กระเพาะมันได้เวลาย่อยอาหารแล้ว”
“ก็คิดว่าไม่หิวซะ มันก็คงจะไม่หิว” พูดง่ายเชี้ย ทำยากสาส
“เดี๋ยวเสกหนมปังมาให้กินป่ะ?” กูถาม ยังไม่กล้าบอกตรงๆ ว่าแอบซื้อก่อนมา เดี๋ยวถ้าอิฐไม่ปลื้มแล้วกูจะซวย
“เสกมาก็ไม่กินหรอก คนอื่นเค้ายังทนได้เลย แล้วทำไมเราจะทนไม่ได้”
“คนอื่นคือคนอื่น เราก็คือเรา” กูพูดถูกป่ะล่ะ
“นั่นก็ใช่... แต่เรามาปฏิบัติตนให้อยู่ในศีล ถ้าเราทำผิดศีล แล้วเราจะมาที่นี่เพื่ออะไร” อยากตอบว่ามาเพื่อแหกกฎชิบหายเลย แต่ถ้าพูดสงสัยโดนโกรธคูณสองจากของเดิมชัวร์เลยว่ะ
“พี่ต้านลองตั้งใจฟัง ตั้งใจทำดู เชื่อดิว่ามันจะดีเอง” กูทำเป็นไม่ได้ยินที่อิฐพูด...
“พี่ต้าน ได้ยินมั้ย?” อิฐถามเนิบกว่าที่เคย สงสัยการที่มันไปนั่งหน้าจะทำให้สติหลุดเข้าลัทธิขาวได้เร็วพอๆ กับวิถีจรวดนาซ่าว่ะ
“ชัดเลยครับ” กูตอบ
“โตแล้ว อย่าทำอะไรเล่นๆ ดิ” รู้อีกแหน่ะ
“จริงจังเสมอ” เชื่อเหอะ
“ให้มันแน่”
“ไม่มีสิ่งใดในโลกจะแน่ไปกว่านี้อีกแล้ว”
บอกตรงๆ ทีแรกกูก็ไม่ได้คิดจะจริงจังกับเรื่องแบบนี้มาก แต่ไปๆ มาๆ การตามลมหายใจเข้าออกมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร ส่วนการฟังพระเทศน์ก็ได้มองเห็นสัจธรรม ที่เป็นความจริงมากขึ้น...
ความจริงจากคำสอนของพระพุทธเจ้านั่นแหล่ะ
ที่ผ่านมากูคงหมกมุ่นอยู่กับสิ่งโสโครกในใจตัวเองมากเกินไป... มนุษย์ก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น มีทั้งโลภ โกรธ หลง
นึกถึงคนเปรียบเสมือนไวรัส แล้วศาสนาเป็นแอนติไวรัสเลยว่ะ
กูชอบพุทธศานา เพราะสอนให้รู้จักธรรมชาติเนี่ยล่ะ
#
“พี่ต้าน”
“ครับ?”
“จะว่างเป็นแบบให้ปั้นอีกเมื่อไหร่อ่ะ?” อิฐถาม
“ยังไม่ว่างเลย”
“พี่ต้าน”
“หืม?”
“อีกอาทิตย์กว่าต้องส่งเก๊าเจ้อแล้ว”
“เสาร์อาทิตย์นี้พี่ติดงานที่ไซต์”
“พี่ต้าน”
“อะไร?”
“ถ้าไม่ว่าง อิฐจะหาคนอื่นเป็นแบบแล้วนะ”
“จะหาใคร?”
“พี่แชมป์มั้ง”
“อืม เอาดิ ไม่มีเวลาจริงๆ ว่ะ”
หลังกลับจากค่ายปฏิบัติธรรม ชีวิตกูก็เป็นแบบนี้ไปซะงั้น ไม่ใช่ว่าถูกขัดเกลาจิตใจจนสะอาดเอี่ยมหรอกว่ะ ก็แค่สองวันจะเอาอะไรกับกูมาก.. กิเลสถูกเฉือนไปเท่ารอยแมวข่วน
แต่ยอมรับว่าการไปคราวนี้ทำให้กูรู้จักคิดอะไรได้มากขึ้น รู้จักยับยั้งชั่งใจ หรือปล่อยวางอะไรมากกว่าเดิม ไอ้ความใจร้อน หรือเอาแต่ใจกูก็จะพยายามลดให้ได้จริงๆ ไม่ใช่ทำเล่นๆ เหมือนที่ผ่านมา
ไอ้ความตั้งใจ... ถ้าคิดแต่ไม่ทำมันก็เท่านั้น
พอกูทำได้... อิฐก็ดูจะทึ่งเหมือนกันที่กูไม่ทำอะไรมันสักนิดในคืนนั้น หรือคืนต่อๆ มา ที่จริงไม่ใช่ว่าไม่อยากหรอก อยากมากเว้ย แต่ไม่มีเวลาทำ กูเสียความเป็นส่วนตัวอยู่ที่ออฟฟิศเป็นส่วนใหญ่ เพราะต้องฆ่าโอที ไล่บี้มันให้ตายเป็นงานๆ ไป กูจะได้หลุดพ้นจากแม่งสักที
คืนหนึ่งในออฟฟิศ สี่ทุ่มแล้วกูก็ยังไล่ตีงานอยู่ เบื่อจะตายห่า แต่ที่ทำนี่ก็ไม่ได้เสียเปล่า เพราะเดี๋ยวเงินเดือนออกก็จะได้ค่าเบี้ยขยันไปด้วย
“ไอ้ต้าน เด็กมาหา!” พี่อีกคนที่ทำงานอยู่เหมือนกันตะโกนบอก วันนี้เหลือกูกับพี่เค้านั่งเป็นเครื่องจักรกันอยู่สองคน
กูเงยหน้าจากมอนิเตอร์เจอหน้าขาวๆ ของน้องอิฐเกยอยู่บนพาร์ทิชั่น
“ซื้อของกินมาฝาก” พักนี้กูไม่มีเวลาเลยว่ะ อิฐเลยแวะมาหา คอยช่วยเติมพลังให้กู พี่ที่ออฟฟิศหลายคนก็เริ่มคุ้นๆ กับมันแล้ว เพราะมันมาบ่อย
“มีบะหมี่เกี๊ยว ก๋วยเตี๋ยวหลอด แล้วก็สลัดไก่ ผลไม้มีแอปเปิ้ล กับมะม่วง พี่ต้านจะกินอันไหน?”
“อืม......” กินไรดีวะ หูฟังแต่ตากับสมองยังทำงานอยู่
อิฐเงียบไปแป้บนึง มันเดินเอาถุงอาหารไปวางข้างๆ โต๊ะที่กูทำงาน เสร็จแล้วก็เดินก้มตัวลงมากอดคอกู
“พี่ต้านอ่ะ... ได้ฟังที่อิฐพูดป่าว?” เสียงมันฟังดูงอแงพิลึก
“ฟังสิครับ” กูหันไปหอมแก้มมันแรงๆ ทีนึง
“รีบทำงานอยู่ กินก๋วยเตี๋ยวก็ได้ เครียดแล้วหิวว่ะ”
“แป้บนึงนะ” มันหอมแก้มกูคืน แล้วเอาของกินไปใส่จาน
เหอะๆ รู้สึกพักนี้กลางคืนกูแดกเยอะตลอด มีเวลาแค่อาทิตย์วันเดียวไปเบิร์นไขมันเพราะเสาร์ติดงาน อยากว่ายน้ำว่ะ แต่หาสระใกล้บ้านไม่มีเลย ถึงมีก็เสียค่าสมาชิกแพง แม่งลำบากชิบหาย... ทำไมข้อจำกัดมันเยอะแยะได้ขนาดนี้วะเนี่ย
เมื่อไม่มีเงิน กีฬายอดฮิตของกูตอนนี้เลยกลายเป็นฮูล่าฮู้บ
เฮ้ย ล้อเล่น ใครเชื่อก็บ้า แค่คิดก็ไม่ใช่กูแล้วว่ะ
เมื่อไม่มีเงิน ก็ทำได้เท่าที่มีดิวะ เช่น ไปวิ่ง ตีแบด หรือไม่ก็ไปปั่นจักรยานรอบซอย จะได้หิ้วน้องเหมียวกูไปท้าลมตอนเย็นๆ ด้วย
สเตปนี้คงต้องยึดหลักพอเพียงของในหลวงฯ เท่านั้นว่ะ ถึงจะเอาชีวิตรอดในภาวะตกอับแบบนี้ได้ และโปรดอย่าอึ้งที่กูมีสาระ เพราะกูเป็นคนมีสาระอยู่แล้วเว้ย
ถึงกูจะกินเยอะ แต่กูไม่อยากอืด ถ้าแขนกูไม่แน่นหรือท้องกูไม่ 6 แพค กูจะรู้สึกแย่เหี้ยๆ เมียน่ารักจะตาย แล้วกูจะปล่อยตัวเองอ้วนได้ไงวะ ก็เลยต้องขยันออกกำลังกายถึงจะแทบหาเวลาไม่เจอก็เหอะ
อิฐเอาก๋วยเตี๋ยวใส่ชาม ปรุงให้กูกินเสร็จสรรพ ส่วนตัวมันก็กินบะหมี่เป็นเพื่อนกูด้วย
“พี่ต้านกินสลัดป่าว?” มันถาม
“กินหมดอ่ะ” กวาดให้เรียบ เสียดายของ
“อ้วน” มันว่า
“ก็ซื้อมาแล้ว ไม่กินก็เหลือดิ” เริ่มจะกลัวเปลืองขึ้นมาแล้วว่ะกู ก็กว่าจะได้เงินมามันลำบากนี่หว่าสราด จะให้กูทิ้งๆ ขวางๆ เหมือนเมื่อก่อนมันไม่ได้แล้ว
“อิฐมานั่งนี่มา” กูตบตักเรียกมัน หลังจากโซ้ยทุกอย่างเข้าปากหมดแล้ว อิ่มเชี้ยๆ เลยว่ะ
“ไม่ทำงานต่อเหรอ?” อิฐถาม ตอนมานั่งบนตักกูแล้ว เรื่องใครจะมาเห็นไม่ต้องกลัวหรอก มีฉากกั้น และกูหน้าด้าน เอ้ย... ไม่ใช่ เพราะไม่มีใครเดินมาหรอก
“อยากกอดน้องอิฐก่อนได้ป่าว?” เห็นหน้ามันกูไม่มีอารมณ์ทำงาน แต่อยากมีอารมณ์กับมันมากกว่า
“กอดดิ่” มือกูยังจับแค่เอวมันอยู่ อิฐเลยเบียดตัวเองดึงแขนกูไปอ้อมหลังมัน ส่วนตัวมันก็ยกแขนมาคล้องคอกู
“กอดแน่นๆ ได้มั้ย เค้าเหงา” หืออ... กูฟังอะไรผิดไปรึเปล่าวะเนี่ย
“พี่ต้านบ้างานอ่ะ ไม่ค่อยคุยกับเค้าเลย”
“ไม่คุยตรงไหน ที่พูดอยู่เนี่ยไม่เรียกว่าคุยเหรอ?”
“.....................” อิฐทำหน้างอซะงั้น กูพูดผิดเหรอวะ ก็ไม่เห็นผิด...
“เป็นไรป่าววะอิฐ พาราซักสองเม็ดมั้ย?” ยังไปกวนตรีนมันอีกนะกู แต่วันนี้น้องเหมียวกูเป็นไรไม่รู้ว่ะ ดูซึมๆ ตั้งแต่มาแล้ว
“อิฐเป็นไรครับ? ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยด้วยเลยนะ ก็เห็นๆ อยู่ว่างานยุ่งเหี้ยๆ” กูยังไม่วายปากเสียบ่นเรื่องงาน
“ไว้เสร็จงานแล้วจะพาไปเดินตลาดนัด ที่อิฐบอกพี่ต้านว่าอยากไปหาซื้อเฟรมไง เดี๋ยววันนี้พาไปเลย โอเคป่ะ?” กูจำได้มันเคยบอกว่าอยากได้เฟรมจักรยานใหม่ งานเกือบเสร็จแล้ว คืนนี้คงไปทัน
“พี่ต้านจำได้ด้วยเหรอ นึกว่าลืมเค้าไปแล้ว” เห้ย น้อยใจไรกูวะ ที่กูไม่มีเวลาให้ กูว่ามันก็เข้าใจนี่หว่า...
“บ้ารึเปล่า พี่จะลืมอิฐได้ไง” กูโคตรแปลกใจกับคำพูดของมันเลยว่ะ ธาตุนอยด์เข้าแทรกหรือเปล่าวะเนี่ย o12
“ถ้าลืมอิฐ พี่ก็คงลืมดูดอากาศเข้าปอด ตายห่าคาโต๊ะทำงานไปนานแล้ว”
กูเปรียบมันแบบนี้ ยังจะหาว่าลืมอีกมั้ย
“ก็...... เดี๋ยวนี้พี่ต้านไม่สนใจเค้าเลย เค้ามาหาก็เฉย กลับบ้านไปก็ไม่เห็นจะกอดเค้านอนบ้างเลย” โอ้โห ทำไมฟังแล้วกูดูแย่จังวะ
ไม่ใช่ไม่สนใจนะเว้ย อิฐมาหากูก็แค่อยากรีบทำงานให้เสร็จเร็วๆ มันจะได้ไม่ต้องรอนาน ทำงานกูก็ต้องมีสมาธิ คิดไปด้วยทำไปด้วย กูไม่อยากทำพลาดทีหลัง เพราะแก้ที มันแก้ยาวว่ะ...
แล้วก็ไอ้เรื่องไม่กอดไม่ใช่ไม่อยาก อยากจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว แต่กลัวกอดแล้วมันจะไม่ใช่แค่นั้นดิวะ เช้ามากูต้องตื่นไปทำงานเนี่ยดิปัญหา กว่าจะทำเสร็จคงดึกว่ะ เดี๋ยวจะตื่นไปทำงานไม่ทัน
“สนใจดิ แต่พี่ต้องตีงาน” กูตอบ
“พี่ต้านไม่เคยสนใจใครเท่าน้องอิฐเลยนะ” กูกอดมันแน่นขึ้น รู้ตัวว่าพักนี้ห่างจากมันเหมือนกัน แต่ทำไงได้ กูต้องรับผิดชอบงานด้วยนี่หว่า
“อืม... รู้ เค้าขอโทษ” มันซบหน้ากับไหล่กูแล้วตอบเสียงอู้อี้
“ถ้าแยกร่างอวาตาร์ได้ ป่านนี้น้องอิฐคงสำลักความเสียวไปนานแล้วรู้ป่ะ” ไม่มีทางได้มานั่งหงอยแบบนี้หรอกไอ้เหมียว
“..................ทะลึ่ง” ว่ากูได้แบบนี้คงไม่เป็นไรแล้วมั้ง
“อยากเหรออิฐ?” กูแกล้งถามยั่วมันเล่นๆ เผื่อว่าจะอารมณ์ดีขึ้น และเผื่อว่ากูจะฟลุคได้ฟังอะไรดีๆ ด้วย
“ถ้าอยาก งั้นคืนนี้อ้าขารอเลยนะ จะสนใจให้ลึกสุดๆ ไปเลยดีมั้ย?” พอกูพูดงี้อิฐมันเงยหน้าขึ้นมาเอาหัวโขกหน้าผากกูเลยซะงั้น
“บ้า! ลามก! ยังไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย”
“พูดดิ” ถ้าไม่พูด จงพูดซะ... กูจะได้มีความตั้งใจอยากและห้ามตัวเองได้ในคราวเดียวกัน เรื่องอยากคงไม่ยาก แต่ห้ามทำเยอะแล้วตื่นให้ทันนี่ท่าจะหนักส์
“บลิ้วหน่อย จะได้มีแรงฮึด”
“......ยังไงอ่ะ?”
“พี่อยากกอดอิฐ แต่กลัวทำเยอะแล้วตื่นสาย”
“ฮะๆๆ ก็ทำน้อยๆ ดิ” มันหัวเราะได้แล้วว่ะ เมพจริงกู
“นั่นล่ะ main idea” กูคว้าหน้าผากอิฐมาจูบ ...ทั้งที่จริงอยากทำมากกว่านี้ แต่เดี๋ยวติดเรท R หรืออาจไต่ระดับไปถึง X ทั้งที่แถวนี้ก็ยังมีคนอื่นอยู่ด้วย เหอะๆ กูหน้าด้านแต่ก็ไม่ได้โรคจิตชอบโชว์นะเว้ย
“เข้าใจผมรึยังครับคุณรัชตะ?”
“เข้าใจแล้วครับ...คุณอาทิตย์” ยิ้มกว้างเลย เห็นงี้ค่อยยังชั่ว
“งั้นช่วยพูดอะไรให้ชื่นใจหน่อยดิ จะได้มีแรงทำงานต่อ” งานแม่งกากจริงๆ นิดเดียวก็ไม่เสร็จสักที
อิฐเม้มปากทำท่านึก กูชอบลักยิ้มที่มันมีประดับไว้บนหน้าจริงๆ ว่ะ โคตรน่ารักเลย
“พี่ต้านเคยดูโฆษณา FINO ป่ะ?” กูดึงสายตาไปจ้องที่ตาอิฐอีกครั้ง ตาโตๆ นี่ก็ด้วย โคตรชอบ
“น้ำยาลดกรดในกระเพาะอาหาร...” กูตอบ
“ฮ่าๆๆ นั่นมันอีโน” อ้าว ฟังผิด
“เออ เคย” มันเกี่ยวไรวะเนี่ย
“ที่เค้าถามว่าทำไมถึงรักฟีโน่อ่ะ”
อ่อ...
“ทำไมถึงรัก..พี่ต้าน?” กูเล่นตามบทโฆษณาบ้าง
อิฐหัวเราะจนตาหยี มันเอามือกุมที่อกข้างซ้ายก่อนตอบ
“ก่อเพราะหัวใจของผม มันบ่อแม่นหัวใจ แต่มันเป๋น ..อ้ายต้านน..”
ฮ่าๆๆ รวมแล้วไม่ใช่แค่โคตรชอบ แต่กูโคตรรักมึงเลยว่ะ
ไอ ที ของกู :กอด1:
H
จบตอนไปอย่างยากเย็น
ฉาก.. หมายถึงบรรยากาศนะคับ ผมไม่ค่อยได้เข้าวัด เลยนึกไม่ออก
มาต่อช้าเพราะงี้ล่ะคับ แต๊งกิ้วคับ :pig4:
-
ว้าย!!!น้องอิฐกลายเป็นพี่ณเดชซะแล้วว
-
:z1: :z1:
-
น้องอิฐ น่าร้ากกกกก
นานๆจะเจอน้องอิฐ อ้อนๆซะที :o8:
-
อ่านแล้วยิ้ม
นายต้าน สู้ สู้
-
หึๆๆๆๆๆๆๆๆ :pighaun:
-
น้องอ้อนน่ารักอ่ะ...แอร๊ยยยยย
-
เอ๊ยย จิ้นภาพตอนเข้าค่ายออกเลยค่ะ ไม่เคยไปค่ายที่วัดหรอกแต่คิดว่าอารมณ์คงไม่ต่างจากตอนเข้าค่ายธรรมะที่โรงเรียน น่างีบเป็นที่สุด(ถึงจะผ่านมาหลายปีแต่จำได้มิรู้ลืม) เหอะๆ เดี๋ยวนี้พี่อิฐเค้าเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเนอะ ส่วนน้องอิฐก็สติลน่ารักเช่นเคย ชอบนะที่น้องอ้อนพี่ต้านแบบนี้ อ๊ายยยย :m3:
-
งื้อออออออออออออออออ น้องอิฐจ๋าน่ารัก
บ่แม่นหัวใจเนอะ :m1:
ปล.ชอบเหมือนกันเลยพี่ต้าน เพราะศาสนาพุทธสอนให้เรารู้จักธรรมชาติ ^o^
-
พี่ต้านอย่าบ้างาน จนลืมน้องอิฐนะ :m16:
-
:m18: น้องอิฐอ้อนน่ารักได้อีก!!
เอ่อออ...แนะนำคนเขียนไปเข้าค่ายที่วัดกับพี่ต้านซักสองวันสิ กลับมารับรองเขียนฉากในวัดได้คล่องแน่ อิอิอิ :z2:
-
“ก่อเพราะหัวใจของผม มันบ่อแม่นหัวใจ แต่มันเป๋น ..อ้ายต้านน..”
น่าร้ากมากประโยคนี้
-
อดทนกันไปให้ตลอดนะ ช่วงเวลาสร้างตัวมันก็ต้องอึดอย่างนี้แหละ อย่าไปวอกแวกเสียก่อนละ
-
อ่าตอนไปถือศิลแล้ว นึกถึงตัวเองจริงๆ
กว่าจะผ่านสามวันนั้นมาได้ เหอๆๆๆ ...
ต้าน เทพจริงๆ ที่ทนได้ครบทุกวัน หึหึหึ
หายไปนาน กลับมาคราวนี้ น้องเหมียวอ้อน
โอ้ยยยย อ่านไปยิ้มไปจริงๆๆๆๆ
+1 ให้ฮะ
-
อิฐน่าร้ากกก
อิอ
มีงอนพี่บ้านไม่ยอมทำการบ้าน
-
ชีวิตคู่ เฮ้อ!
ไม่คิดว่าต้านจะอดทนได้เยี่ยงนี้ สู้ๆนะจ๊ะ
-
น้องอิฐน่ารักตลอดแหละ :o8:
รู้งี้พาพี่ต้านเข้าวัดนานแล้วใช่มั้ยน้องอิฐ :laugh:
พี่ต้านดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นตั้งเยอะ สมแล้วที่กำลังฝึกเป็นหัวหน้าครอบครัว
ไม่นึกว่าจะได้เห็นมุมนี้ของพี่ต้านนะเนี่ย ขอบอกว่าตัวเองเจ๋งมากอะ o13
-
หวานหวาน เอาใจใส่ เป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจ ให้กันและกัน
-
555อิฐอ้อนน่ารักจริงๆ
อิพี่ต้านอย่าละเลยน้องอิฐจิ รีบด่วนๆ
-
ว้ายยยยย .... น่ารักอ้ะ :-[
-
น้องอิฐอ้อนได้น่ารักมากเลย เหมือนแมวเหมียว :m1:
พี่ต้านไปปฏิบัติธรรมสองวัน กลับมาเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลย o13
-
พี่ต้านเจ๋งทุกองศา ! อิอิ
-
อ๋อ ที่มาต่อช้าเพราะคิดเรื่องธรรมะธรรมโมอยู่นานใช่มะ ฮะๆๆๆ เห็นใจๆ อย่างงี้นี่เอง
น่ารักเหมือนเคยสองคนนี้ แต่ยังขอยืนยันว่าอยากเห็นน้องอิฐแบบเวอร์ชั่นสมัยก่อนหรือเวอร์ชั่นในฝันพี่ต้านอะ ฮะๆ ชอบๆ
-
+1ให้ค่ะ
รักพี่ต้านกับน้องอิฐที่สุดเลย :กอด1:
-
น้องอิฐน่ารักมาก ณเดชก็น่ารักมากๆ เช่นกัน ^^
ส่วนพี่ต้าน o13
ขอแบบต้านสักคน
-
น้องอิฐอ้อนแบบนี้สุดยอดเลยอะ เห็ฯคู่นี้หวานกันแล้วสุขอุราจริงๆ
-
พี่ต้านสุดยอดเลย ปรับตัวได้สุดยอดจริงๆ
อิฐอ้อนพี่ต้านได้น่ารักจริงๆ จะไม่ให้หลงได้ไงกัน
แต่ดีที่อิฐเข้าใจ เหงาก็บอกเหงา ไม่เก็บไว้แล้วเอามาเป็นอารมณ์
ดีแล้วจะได้ช่วยกันสร้างครอบครัว
-
น้องอิฐอัพเลเวลความน่ารักขึ้นทุกวันเลย^___^
พี่ต้านเจ๋งมาก o13 ความรับผิดชอบต่องานเยี่ยม
แต่อย่าลืมเอาใจใส่น้องอิฐด้วยนะจ๊ะ :z1:
-
:m17: พี่ต้านกะน้องอิฐไปหนายยยยยยยยย
ออกมาห้าเค้าด่วนนนนนนนนนน
เค้าคิดถึงงงงงงงงงงงงง :dont2:
-
รอน้องอิฐอยู่นะจ๊ะ :monkeysad:
-
อ่านถึงหน้า 6 เครียดจัง แล้วข้ามอ่านตอนสุดท้ายโฮ้ทำไมฮา ฮิๆๆ สนุกครับ
-
:m15:
-
ทำไมเหมือน rep บนเลย 555 อ่านไปตอนแรกๆ แล้วข้ามมาอ่านตอนท้าย :laugh:
-
หายไปเป็นสิบวันเลย คิดถึงน้องอิฐกับต้านจัง
ฮือๆๆๆ ;__________;
-
ยังอ่านถึงแค่ตอน 54 เอง แว๊ปมาเม้นก่อน
ชอบจังเรื่องนี้ ชอบมากกกกกกกกกกกกกก อันดับหนึ่งในดวงใจ ณ ปัจจุบัน ชอบที่ไรเตอร์ขยันเขียนขยันโพสต์ด้วย เพิ่งได้มีโอกาสมาตามอ่านก็จริง แต่เปรียบเทียบระยะเวลาเริ่มต้นโพสต์กับความถี่ในการอัพเดทมันน่าประทับใจมาก (ใช้คำว่ามากบ่อยไปหน่อยแล้วแฮะ) ขอบคุณอย่างแรงที่ไรเตอร์เขียนเรื่องดีๆ แบบนี้ให้อ่าน อ่านแล้วไม่อยากให้มีจบ จุดที่ชอบในเรื่องนี้ เริ่มแรกคือ ฉงนในชื่อเรื่อง พออ่านเจอมุมมองของฝ่ายรุกสุดจะดิบเถื่อน ก็โดนใจ ตามอ่านมาตั้งแต่เย็นละ กำลังปวดตาอยู่แต่ก็ยังหยุดไม่ได้
สงสัยจังว่าคนแต่งเป็นชายหรือหญิง แต่งเรื่องมุมมองฝ่ายรุกได้สนุกสุดยอด
คือเรื่องที่แต่งจากฝ่ายรุกนี่มีไม่เยอะ ที่เจอ่านแล้วสนุกก็ยิ่งมีน้อย
สำหรับเรื่องนี้ปลื้มต้านจัง ปลื้มและหลงใหลเอามากๆ (ฟังเว่อร์ไปนิด แต่ไม่เคยชอบฝ่ายรุกมากขนาดนี้นะ) สำหรับฝ่ายรับก็ไม่ได้ทำตัวให้น่าหมั่นไส้จนเกินงาม อ่านตั้งแต่ตอนแรกๆ แม้อึดอัดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ใช่ตัวละครชวนให้ทั้งรักทั้งชังแต่อย่างใด ออกแนวเฉยๆ แต่ก็ลุ้นให้สมใจหมาย อ่านทันแล้วจะมาเม้นท์อีกรอบนะ สุดท้ายอยากบอกว่า มีความสุขจังที่ได้มีโอกาสมาอ่านเรื่องนี้ :m2:
-
99
#
เฟรมจักรยานในตลาดนัดของมือสอง ไม่ได้หาง่ายอย่างที่คิด...
ถึงจะกลับบ้านมามือเปล่า แต่กระเพาะไม่ได้ว่างเปล่า... ก็อิฐแม่งหาของให้กูแดรกตลอด มันบอกว่าเดี๋ยวนี้กูทั้งผอมทั้งโทรม
.....เหรอวะ!?
ไอ้เรื่องโทรมน่ะคงใช่ แต่กูว่ากูไม่ผอมว่ะ
และถ้าหากกูยังกินเยอะกว่านี้ กูคงรับความอืดของตัวเองไม่ได้แน่
#
หลังจากอาบน้ำกันเสร็จ เป็นปกติที่อิฐต้องเอาผ้ามาเช็ดผมให้กู สบายหัวดีว่ะ เหมือนมันเช็ดไปด้วย นวดไปด้วย กล้ามเนื้อที่ตึงอยู่ ก็เลยผ่อนคลายไปได้บ้าง
“xxx หิมาลัยยิม หุ่นดีเนอะพี่ต้าน” เวร... กำลังเคลิ้มๆ อยู่ กระแดะไปชมใครวะ... ตอนแรกไม่ได้สนใจดูทีวี พออิฐพูดงี้ กูจ้องทีวีเลย แมร่ง... เปิดมวยไทยดูหุ่นผู้ชายคนอื่นซะงั้นอ่ะเมียกู
“หุ่นดีห่าอะไร ผอมเป็นกระดาษทิชชู่อย่างนั้น” กูหยิบรีโมตมาเปลี่ยนช่อง คนมีสาระอย่างกูต้องดูสารคดีดิวะ
“ไม่เอา อิฐจะดูมวย” มันจะแย่งรีโมต แต่กูไม่ให้ กูยกมือดันหน้ามัน จนอิฐหงายหลังล้มลงนอนแผ่บนเตียง
“ระหว่างนักมวยกับกู.. มึงจะดูใคร?” ถึงหุ่นกูจะไม่ล่ำบึ้กเท่านักมวย แต่ก็ใกล้เคียงนักว่ายน้ำล่ะวะ
“ดูพี่ต้านดิ่” อิฐเลื่อนตัวมานอนบนตักกู
“แฟนเค้าหุ่นดีที่สุดเลยยย.....” มันเงยหน้ามายิ้มแฉ่ง แถมเอามือมาลูบๆ ขากูอีก
“งั้นทีหลังอย่าชมคนอื่นรู้ป่ะ?” กูไม่อยากฟังเว้ย
“อ้าว ทีพี่ต้านยังชมอาภาพรได้เลยอ่ะ” กูเนี่ยนะ...!
“กูชมตอนไหน?”
“ก็ตอนที่ดูรายการเพลงวันก่อนไง พี่ต้านชมว่าอาภาพรอวบอึ๋ม” เอ่อ... จำไม่ได้ว่ะ
“ชอบเหรอ อึ๋มๆ อ่ะ?” อิฐจ้องหน้าถามกู
“เหอะๆ” ถามแบบนี้ตอบยากว่ะ จะว่าชอบก็ไม่ใช่ แต่ถ้าจะบอกว่าไม่ อันนี้ก็ไม่จริงอีก
“ชอบเหรอ? ชอบได้ไง แล้วเค้าอ่ะ!?” น้องเหมียวกูงอนซะงั้น งอนจริงหรืองอนเล่นๆ ไม่รู้ เพราะบางทีกูก็มองไม่ค่อยออกเหมือนกัน
“อิฐก็ส่วนอิฐ ...มันเทียบกันไม่ได้..”
คนละเรื่องกันเลย รักของกูหรือของใครก็เหอะ แม่งอย่าเอามาเทียบ หรือตัดสินด้วยอะไรเลยว่ะ
มันเป็นสิ่งนิยามยากนะกูว่า เพราะประกอบด้วยอะไรหลายๆ อย่าง ทั้งนามธรรมและรูปธรรม
ไม่ใช่แค่รักหรอก แม้แต่ก้อนหินมันก็มีตัวตน มีความสำคัญ เป็นกลไกของโลกไม่ต่างกัน ขึ้นอยู่กับว่า มันจะมีความสำคัญกับอะไร
สิ่งไหนที่มีอิทธิพลต่อจิตใจคนหรือเป็นสิ่งเปราะบางต่อความรู้สึก กูจะไม่ใช้อคติส่วนตัวตัดสินว่าดีกว่าหรือเลวกว่าใครหรอกว่ะ
ไม่ว่าจะเป็นความรัก ศาสนา หรือศิลปะ
งานศิลปะจะสวยหรือไม่สวย มันไม่เกี่ยวว่าใครจะพูดหรือรู้สึกยังไง มึงอาจจะเห็นว่าภาพนี้ไม่สวย สีเลอะ มั่ว แต่กูอาจจะไม่ได้มองอย่างนั้นก็ได้
สิ่งเหล่านี้มันแล้วแต่ แต่ละคนจะรู้สึกและเห็นคุณค่าของมันมากกว่า
ศิลปินไม่สามารถจะบังคับจิตใจใครให้รู้สึกตามสิ่งที่เค้าสื่อได้ ถ้าคนๆ นั้นไม่เปิดใจที่จะมองและรับรู้ถึงความงามที่แท้จริง
เพราะฉะนั้นคำพูดที่ไร้ความรับผิดชอบหรือการเอาแต่หัวตัวเองชูขึ้นมาเพื่อวิพากษ์วิจารณ์ตัวตนของคนอื่นโดยที่มึงยังไม่รู้จักเค้าแม้แต่นิดเดียว กูว่ามันไม่แฟร์เลยว่ะ เหมือนเป็นความเสื่อมอย่างนึงที่มนุษย์แสดงออกมา
ที่จริง กูก็เคยเป็นแบบนั้น ตัดสินคนจากภายนอก หรืออะไรง่ายๆ อย่างที่เห็น
ถึงจะปากหมาพูดไม่คิดหรือทำอะไรวู่วามมากไปหน่อย แต่ต่อไปนี้กูจะไม่เป็นอย่างนั้น กูจะพยายามทำทุกอย่างให้มันดีขึ้น รวมถึงสร้างปัญหาให้น้อยลงด้วย
ที่พ่อแม่ พี่สาว ตัดหางปล่อยวัด ให้กูทนลำบากแทบตายอย่างนี้
กูก็จะไม่โกรธ ไม่น้อยใจ ไม่อะไรทั้งนั้น อยากจะไปขอบคุณพ่อด้วยซ้ำที่ถีบกูออกมาให้เห็นโลกที่คนปกติเค้าเป็นกัน โลกที่เมื่อก่อนกูไม่เคยคิดจะเอาตามองสักนิด
และที่สำคัญ... กูต้องขอบคุณเด็กน้อยของกู อยากจะขอบคุณที่อิฐช่วยให้กูอยู่บนโลกใบนี้ได้
“ขอบคุณนะอิฐ”
“หือ? เรื่องอะไร?”
“ที่ไม่ทิ้งกู”
ถ้าหากกูโดนไล่พ่อออกจากบ้าน แล้วตัวกูยังติดอีโก้ ติดนิสัยรักสบาย เอาแต่ใจตัวเองแบบสุดโต่งโดยที่ไม่มีอิฐอยู่ด้วย กูคงอยู่ไม่ได้ด้วยตัวเองแบบนี้แน่ๆ
“หือ... ทิ้งไปแล้วนะ” ทิ้งอะไรของมึงวะ
“ทิ้งในนี้อ่ะ ในใจเค้า” :impress: อิฐว่า แล้วเค้ามือกูไปวางแปะตรงอกข้างซ้ายมัน
“มีแต่อ้ายต้าน ตีลังกา เกลียวสามรอบอยู่ในนี้ทุกวัน”
“ฮ่าๆๆ กูไม่ใช่นักยิมนาสติก”
“ไม่ใช่ก็อย่ากระแทกใจเค้าแรงดิ”
ไอ้เน่าเอ๊ย ตลก
“นับวันยิ่งเหมือนแมวว่ะ... ไหนดูดิ๊ หนวดงอกสามเส้นยัง?”
กูจับหน้าอิฐ ก้มมองดูใกล้ๆ เหอะ ไม่รู้ว่าฮอร์โมนเพศชายมันหลบอยู่ซอกอวัยวะไหนในร่างกายว่ะ ไม่เห็นจะมีหนวดเหมือนชาวบ้านเค้าบ้างเลย แต่ก็ดี หน้าเนียนๆ แบบนี้แหล่ะ ไซร้ลื่น...
“เดี๋ยวอีกหน่อยมึงจะชอบกินทาโร่ เชื่อดิ” พอพูดงี้มันเหวี่ยงมือกูทิ้งเลยว่ะ
เหอะ อ้อนยังกับแมวไม่ให้บอกว่าชอบกินปลาและจะให้บอกว่าชอบกินโสมตังกุยเหรอวะ
“แมวมีลักยิ้ม พันธุ์ไหนวะ น่ารัก” เอานิ้วจิ้มๆ มุมปากง้อสักหน่อย ถึงจะรู้ว่าอิฐมันไม่โกรธที่กูเรียกงี้ก็เถอะ
“แซวมากเดี๋ยวเอาเล็บข่วนซะเลย” มันยิงฟันทำหน้ายี๋ๆ
“เหอะๆ เอาดิ” กูชอบ sm
อิฐลุกขึ้นนั่งแล้วกางเล็บยกมือครูดตรงอกกูเบาๆ
“แรงๆ ดิ” ทำเบาๆ แล้วมันคัน
ตอนแรกก็นึกว่าอิฐจะลงน้ำหนักขึ้นอีก แต่มันดันเลื่อนมือมาเล่นนมกูซะงั้น
เหอะๆ ดีนะที่พรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงาน ไม่งั้นถ้าจะทำอะไรกันนี่มีคิดหนัก
“โอ๊ะ!” ไหนบอกจะข่วน ทำไมกัดเลยวะ
“แรงพอเปล่า?” ไอ้เหมียวเงยหน้าขึ้นถาม พร้อมพรมจูบไหล่กูเบาๆ
“จูบเค้าบ้างดิ” มันว่างั้น หึหึ กูเลิกคิ้ว นั่งเฉยๆ
“เป็นไรอ่ะ ให้ทำไม่ทำ พอไม่อยากให้ทำก็ทำจั๊ง..!” อิฐบ่น
“ฮ่าๆๆ อยากเห็นสกิลมึงไง ห่างหายไปนานกลัวจะตายด้านว่ะ”
“พี่ต้านนั่นแหล่ะ ตายด้าน” โห...
“พูดงี้กลัวไม่เสียวเหรอน้องเหมียว” กูกดไหล่มันลงนอนหงาย ปากดีงี้ เดี๋ยวเจอชุดใหญ่
“ไม่เอ๊า ชอบว่าเค้า งั้นพี่ต้านก็อย่าทำดิ” กะจะสอดมือเข้าไปในเสื้อมันแต่อิฐรีบผลักกูออกมาก่อน.... เฮ่ย
“อ้าว เลิกง่ายๆ ได้ไงวะ” ไม่ยอมปล่อยค้างหรอกนะเว้ย คืนนี้กูพร้อมแล้ว
“ป่าวเลิก ก็พี่ต้านอยากเห็นสกิลเค้าไม่ใช่เหรอ?”
สกิลอิฐกว่าจะสำแดงได้ ก็เล่นกูแทบขาดใจตายก่อนทุกที
“แมวใจดำ” กูบ่น ก็ไม่อยากรอจนคลั่งนี่หว่า
“ว่าเหรอ?” มันทำตาดุใส่กูซะงั้น ไปหัดทำให้กูกลัวมาก่อนก็ดีนะไอ้เตี้ย
“ป่าวๆ พูดถึงเหล้า” ไม่ได้กลัวนะเว้ย แต่ขี้เกียจเถียง
อิฐทำท่านึกแป้บนึงก็ร้องอ๋อ
“บ้า นั่นมันหมาใจดำ!”
“เออ นั่นแหล่ะ หมากับแมวเพื่อนกัน” ฮ่าๆ พูดถึงเพื่อนแบบหมาๆ แล้วนึกถึงปังคุงกับเจมส์ได้ไงไม่รู้ นึกถึงน้องอิฐตอนกวนตีนกูแรกๆ แล้วก็ขำ
“ว่าแต่ มึงรู้จักหมาใจดำได้ไงวะ เคยกินเหรอ?”
“เคยเด่ะ” ไอ้นี่...
ป้าบ!
ขอตบกะโหลกทีนึง กูเคยถามอะไรแล้วมันไม่เคยทำบ้างวะน้องอิฐ ชอบลองไปทั่ว ทำไรไม่เคยเข้ากับหน้าเลยสาด
“ตบหัวเค้าทำไมอ่ะ” อิฐทำปากยื่น “สุดยอด OTOP ขนาดนั้น เค้าก็ต้องเคยลองกินดิ”
“ต่อไปนี้ห้ามแดรก เข้าใจมะ?” เลี้ยงหมาแบบนี้ ไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพเมียกูสักนิดเดียว
“อ่าๆ เข้าใจๆ หมาใจดำ แต่หมาไม่ ให้ แดรก” มันพูดคำว่า ให้ เบาๆ แต่ไม่ว่าจะคิดไปในความหมายไหน มันก็กวนตีนกูทั้งนั้น
“กวนมากระวังจะตูดบาน”
“....ชิ” อิฐเบ้หน้า เหอะๆ ไม่ได้ขู่นะเว้ย เอาจริง
“ถ่วงเวลานานแล้วอิฐ สักทีๆ อย่าลีลา” มัวแต่คุยเรื่องเหล้า แม่งไร้สาระ
“ชิ ว่าเค้า แล้วยังจะมาสั่งอีก”
“โอ๋.... กูป่าวว่าสักหน่อยครับ กูเป็นห่วงอยากให้แฟนสุขภาพดีถึงบอกหรอก” ถ้าเป็นพวกไอ้ด้าไอ้ขิง ป่านนี้กูให้มันต้มเหล้าแดรกจนเมาแล้วกดชักโครกลงบ่อขี้ตายไปนานแล้ว
“ตลอดอ่ะ”
บ่นเสร็จอิฐก็คลานไปโต๊ะหัวเตียง เปิดลิ้นชักหยิบ ‘ผ้าปิดตาเวลานอน’ รูปการ์ตูนตาเหลือกมาให้กู
“ใส่ไว้”
“กูยังไม่ง่วง”
“ไม่ใช่ให้นอน... แต่ให้ใช้จินตนาการต่างหาก” อ่อ... เริ่มจะเข้าใจอะไรลางๆ
แต่ว่าถ้าปิดตาไว้งี้แล้วกูจะเห็นหน้าและท่าทางอีโรติกของเมียกูได้ยังไงวะ
“อยากเห็นของจริง จินตนาการบ่อยจนเบื่อแล้ว” ยังไม่ได้บอกอ่ะดิ ว่าทุกวัน
“มันไม่เหมือนกันหรอกน่า”
“I want to see your face when I come..” เข้าใจกูมั้ยย ไม่อยากนอนฝันเอาแล้ว
แต่อิฐยังตื๊อ “ปิดเหอะ เพื่อความตื่นเต้น”
อืมม.....
เอาก็เอาวะ อิฐมันอาจจะอายก็ได้
กูเอาผ้าตาเหลือกมาคาดปิดตา... แม่งกูเคยเห็นอิฐมันใส่เวลานอนละโคตรขำเลย มันจะเล่นแกล้งอะไรกูป่าววะเนี่ย
“อิฐ”
“.........................” รอมาหลายวิ แต่ทำไมมันเงียบ
“เฮ้ย ทำไรอยู่วะ อิฐจ๋า... ไม่ทำกูเปิดผ้านะเว้ย”
“ใจเย็นดิคร้าบ” กูรู้สึกว่าเตียงยวบลงใกล้ๆ แล้วก็รู้สึกว่ามีมือสองข้างมาประคองข้างแก้มไว้
“พี่ต้าน”
“หืม?”
เสียงในลำคอมาพร้อมกับสัมผัสนิ่มๆ ที่ปาก
“I A M Y O U R S.”
“อืม” มันต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้วว่ะ และมันก็จะเป็นอย่างนี้ไปจนกว่ากูจะตาย
กูเปิดปากให้อิฐตวัดลิ้นกูเข้าไปในปากมัน ได้ยินเสียงดูดดังอยู่ในปาก แต่ไม่เห็นว่าตอนนี้สีหน้าท่าทางอิฐมันเป็นยังไง
กูรู้สึกหวานๆ อุ่นๆ ในปาก วาบหวามและสยิวนิดๆ ตอนอิฐจับมือกูให้ไปแปะอยู่บนตัวมัน กูลูบคลำเบาๆ จนเจอติ่งเล็กๆ สองข้างบนแผ่นอกตึงเนียนแน่น
ล็อคทาร์เกตไว้ก่อนว่ะ มองไม่เห็น จะได้เอาปากไปดูดให้ถูกที่
“อา..ส” เสียงครางในลำคอดังเบาๆ ทั้งกูและอิฐ กูดูดหน้าอกมันสองข้าง อิฐก็ลงลิ้นรอบใบหูและต้นคอกู แม่งโคตรเสียว กูขนลุกไปทั้งแขน อยากกระชากผ้าตาเหลือกออกซะตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
“อิฐ... กูอยากเห็นหน้ามึงว่ะ”
“อ๊ะ เดี๋ยวดิ เพิ่งจะ intro เอง”
“ไม่อยากฟังอินโทรแล้ว ขอฮุคเลยได้ป่ะ” ร้องซ้ำๆ ทำซ้ำๆ แต่กินใจอ่ะ
“ที่ทำไป ไม่รู้สึกดีเหรอ?”
“โคตรดี”
“งั้นก็อยู่เฉยๆ”
กูรู้สึกว่ามือของมันค่อยๆ ลากจากใบหน้ากู ผ่านริมฝีปาก ต้นคอ ลาดไหล่
ผ่านแผ่นอก หน้าท้อง ไปจนถึง...
เหอะๆ ถึง.... ส่วนที่มันแข็งรอความอุ่นจนร้อนของปากเมียกูเนี่ยแหล่ะว่ะ
ไม่ต้องให้บอกก็รู้เลย ว่าอิฐกำลังทำอะไรอยู่ มันดึงขอบกางเกงบ็อกเซอร์กูลง แล้วก็พาส่วนนั้นของกูเข้าไปในปากมัน
ที่กูรู้สึกไม่ใช่ความเสียวว่ะ แต่เหมือนมันเป็นการป้อนจินตนาการที่กูอยากเห็นว่ามันเป็นอย่างนั้นด้วย
“อา...อิฐ.... จะแตกแล้ว” ไม่ได้เอาออกมานาน โดนกระตุ้นแบบนี้ก็จะเสร็จดิวะ
“เอาอีกมั้ยพี่ต้าน?” อิฐแม่งจะถามยั่วไปทำไมวะ
เดี๋ยวคืนนี้ก็โดนจัดหนักจนเดินไม่ไหวหรอกมึง
ยังไม่ทันได้ตอบ อิฐก็จับมือกูขึ้นมาอีก คราวนี้พูดไรไม่ออกแล้วว่ะ เปียกๆ นุ่มๆ ลื่นๆ แบบนี้ มันเอานิ้วกูไปดูดอีกชัวร์
ใจกูเริ่มจะสั่น หลังจากที่มันเต้นอย่างสงบมานาน ที่จริงกูว่ากูก็ทำใจ ไม่ให้บ้ารักมันมากเกินไปได้นานมาเป็นเดือนแล้วนะ แต่อิฐแม่งจะทำกูตบะแตกอีกแล้ว
อิฐมันยังตั้งหน้าตั้งตาอมและก็เลียนิ้วกูทีละนิ้ว เฮ้ย!! อันนี้ไม่เท่าไหร่ แต่มันเอานิ้วกูไปแตะตรงไหนวะเนี่ย คุ้นๆ คุ้นมาก
“อะ...อือ” เฮ้ยยย อิฐ! กูจะเป็นลม ทำแบบนี้มาเป็นล้านที ไม่เคยตื่นเต้นได้เท่าวันนี้เลย
“อ..อิฐ ใจเย็น เบาๆ” ตกใจ...นิ้วกูมันโดนอะไรตอดอยู่ ไม่อยากคิดต่อแล้วว่ะ หวาดเสียวปวด...จนจะแย่อยู่แล้ว
“พ...พี่ต้าน....มัน..” อิฐพูดเสียงหวิวยังกะแมว และดูเหมือนมันจะโถมตัวมากอดคอกูไว้แล้ว
“จ...เจ็บมั้ยอิฐ?” กูจะดึงผ้าตาเหลือกออก แต่อิฐยังอุตส่าห์ไวมาปัดมือกู
“...อย่าเอาออก”
“เหรอ งั้นใส่อีกนิ้วนะ”
“อ่ะ...โอ๊ย เค้าหมายถึงผ้าปิดตา!” อิฐฟาดใหล่กูไปทีนึง เพราะกูสอดเข้าไปอีกนิ้วโดยที่มันไม่ทันตั้งตัว
“ชอบเนียนแกล้งเค้าอยู่เรื่อย” รู้ใจกันจังที่รัก
กูยื่นหน้าไปกะจะจูบหน้าอิฐ แต่เหมือนยิงนก ไม่เข้าประตู
สาธุ ปากไม่เป็นไร แต่ไอ้ที่แข็งจนปวดหนึบ ขอให้ยิงตรงเข้าตาข่ายทุกลูกด้วยเถอะ!
“มากกว่านิ้วได้รึยังครับที่รัก? อา...พ...พี่ต้านทนไม่ไหวแล้ว...” ก้นโคตรจะแน่นเลย HIGH QUALITY ตั้งแต่หัวจรดเท้าจริงๆ น้องอิฐเมียกู
“ก...ก็ ได้...”
กูรู้สึกว่าเตียงยวบไปยวบมาอีกที จินตนาการจนแทบจะสำลักไอเดียตัวเองตายอยู่แล้ว ทำไรอยู่วะเนี่ย
“อิฐ!”
“มาแล้วๆ”
“อ๊ะ...อา.. ซี๊ดด”
โอ้ย เย็น! ขนลุกซู่ไปจนถึงปลายเส้นผมเลยกู เวลาโดนเจลแบบไม่ทันรู้ตัวนี่แมร่งโคตรเสียวเลยว่ะ
“อ..อิฐ!! ให้เข้าไปได้ยัง กูใกล้จะตายแล้ว..” อย่าเสียเวลาเล้าโลมกันอีกเลย ทรมานโว้ยย
“ขอทาให้ทั่วก่อนดิ่ เค้ากลัวเจ็บ” มันทาของกู และมันทาของตัวเองยังวะ
“อิฐ ทาให้มั้ย ซี๊ดดส์ ต้านรอไม่ไหวแล้วอิฐ” ช้าอีกวินาทีเดียว กูไม่รอแล้วนะเว้ย
“ใจเย็นนน......” ไม่ยงไม่เย็นแม่งแล้ว
กูกระชากผ้าตาเหลือกออกแล้วเขวี้ยงไปให้พ้นๆ จากสายตา
“พี่ต้าน!!”
“............................”
กูช้อค ตาค้าง สายตาโฟกัสไปที่น้องเหมียวของกู
เฮ้ย ทำเชี้ยไรวะเนี่ย!!!
H
โทษทีคับ อารมณ์ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่เลยบลิ้วเรื่องไม่ออก
rep บนเม้นท์ยาวดี ก็ทั้ง ช และ ญ แต่งแหล่ะคับ แต่ตอนหลังๆ โบไม่ค่อยว่าง เราเลยมาแทน
ขอบคุณที่ยังรอกันอยู่นะพี่้น้องทุกท่าน พักนี้แรงบันดาลใจไม่ค่อยเกิด ไม่รู้เป็น...5 อะไร
:กอด1:
-
:m25:
:serius2: อยากรู้ เกิดอะไรขึ้น
+1
-
ค้างงงงงงงงงงง :z3:
-
หา อะไรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไรอ่ะอิฐทำไรอ่ะ
:กอด1:ให้คนเขียนทั้งสองคนนะจ๊ะ
ยังไงกะจะรอตลอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ไรอะ แอร้ยยยย ค้่างซะงั้น
+1:pig4: ทีีมาต่อ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงอย่างแรงคร่า
น้องอิฐทำไรให้พี่ต้านตะลึงงงงงงเนี่ย
อยากรู้ใจจะขาดแย้ววววววววว
-
:L2: :L2:
-
น้องอิฐทำไรแผลงๆหรือเปล่าคะ แต่คู่นี้มัน :haun4:
ชอบเวลาพี่ต้านเรียกน้องอิฐว่าเหมียวอะ โคตรน่ารักเลย
+1 แถมกอดไรท์เตอร์ :กอด1: พักผ่อนเยอะๆ จะได้มีแรงบันดาลใจ (เกี่ยว? คือตัวเองไม่ค่อยได้นอนเลยว้อนท์แทน T^T)
-
สงสัยอิฐแอบใช้ตัวช่วย
-
น้องอิฐ เล่นอะไรแน่ๆ เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่ต้านก็นะ รักเมียหลงเมียโงหัวไม่ขึ้นขนานแท้ :m20:
โอย ชอบคู่นี้มากมาย ชอบความคิดของทั้งน้องอิฐและพี่ต้าน
คุณคนเขียน(เพิ่งทราบว่ามีสองคน) ก็สู้ๆนะคะ นานๆมาทีไม่เป็นไร แค่อย่าหายไปก็พอค่ะ ^o^
-
อร๊ากกกกก น้องอิฐทำอะไรเนี่ย????
หรือว่า น้องคอสเพลย์เป็นแมวเหมี่ยว?
กร๊ากกกกกกกกกกกก
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดด
มานค้างอ่ะไรท์เตอร์ กลับมาต่อด่วน
-
:-[ อ๊ายยยยยยยส์ ค้างๆๆๆ
น้องอิฐน่าร๊ากกกก อ่ะ พี่ต้านก็สุดยอดดดดดรักเมียได้อีก
รอบนี้คอยนานเลยอ่ะ มาต่อไวไวน๊า :m5:
-
น้องเหมียวทดลองอะไรอีกอ่ะ
เดี๋ยวโดนพี่ต้านจัดหนักหรอก
-
พี่ต้านช็อคตาค้างแบบนั้น สงสัยน้องอิฐจะทุ่มสุดตัวแล้วมั๊งเนี่ย :z1:
+ และขอภาวนาให้คนแต่งเกิดแรงบันดาลใจ
พี่ต้านกับน้องอิฐจะได้มาบ่อย ๆ :L1:
-
ตามอ่าน ยังไม่จบค่ะ
ช่วงแรกอ่านแล้วปวดใจนิดๆ แบบอึดอัดกับน้องอิฐ เพราะทำตัวไม่เคลียร์มาก
หลังๆมามีหลายรสชาติมาก ทั้งสุข เศร้า ปวดใจ เป็นหมด
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
อ่า ค้างอ่ะ
มองไม่เห็น ว่าอิฐทำอะไรอยู่ :z3:
-
:m25: น้องอิฐแมวเหมียวสุดยอดดด
ค้างอย่างแรง น้องอิฐทำไรให้พี่ต้านตาค้าง อยากรู้ๆอ่ะ
ไรเตอร์มาต่อไวๆเถอะนะ พลีสส
:L2:
-
ที่ถามว่า ช หรือ ญ แต่งไม่ใช่อะไรมากหรอก แต่เรื่องที่ ญ แต่งส่วนใหญ่มันจะให้ฟีลลิ่งอีกแบบ พอดีเรื่องนี้มันผสมผสานเลยอยากคอนเฟิร์มความสงสัยตัวเองเฉยๆ
อ่านไปเรื่อยๆ ก็เครียดแทนต้านจัง อิฐเนื้อหอมเกินไปแล้ว ส่วนต้านก็ขี้หึง+หวงจนน่าอึดอัดแทน โชคดีที่หลังๆ น้องอิฐเปิดใจ พูดความคิดตัวเองมากขึ้น พูดถึงอิฐ จริงๆ นั่งอ่านนี่นึกอิมเมจน้องอิฐไม่ออกเลยว่าน่ารักประมาณไหนคนถึงชอบกันตรึมขนาดนี้ พอถึงตอนที่ตัดทรงสกินเฮด ก็นึกไปถึงมาริโอ้สมัยรักแห่งสยาม แต่ถึงมาริโอ้จะหน้าตาผ่านแต่พอสัมภาษณ์ทีอิมเมจสลายเลยไม่ค่อยอยากจะเอาน้องมาจิ้น ที่ๆ อยู่ตอนนี้ก็แห้งแล้งเด็กหน้าตาน่ารักๆ ด้วย สรุปตอนนี้ก็ยังนึกภาพไม่ออก อ่านมาเรื่อยๆ จนถึงตอนล่าสุดก็อยากจะบอกว่าอินไปกับความรู้สึกนึกคิดของต้านมาก อย่างฉากที่พ่อบอกต้านว่า อิฐจูบกับแชมป์ ใจงี้วูปเลย เกิดความรู้สึกไม่เชื่อใจอิฐขึ้นมาจนต้องกดมาอ่านตอนหลังๆ ก่อนแล้วค่อยย้อนกลับไปอ่านใหม่ ถึงตอนนี้คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งที่เขียนได้เรื่องและบรรยากาศเนียนเหมือนชีวิตจริงมากๆ โดยเฉพาะฉากบรรยายความรู้สึกของต้านลูกเศรษฐีที่ต้องมาใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไป อ่านแล้วทั้งเหนื่อยแทนทั้งสงสารต้านมาก สงสัยอาจเพราะเคยมีประสบการณ์คล้ายกันด้วยละมั้ง สมัยเจเคยไปฝึกงานรู้สึกว่าตัวเองต้องประหยัดเงินจนยอมไม่ขึ้นรถสองแถวเดินเป็นสองสามกิโลเพื่อประหยัดเงินแค่สิบบาท ถ้าตอนนี้กินสตาร์บัคทีก็ต้องยอมอดไม่กินข้าวเที่ยง เรื่องซื้อผลไม้กินก็เหมือนกัน อ่านรอบแรกก็สะกิดใจละว่าต้านเลือกผลไม้ช้าคงเป็นเพราะกังวลเรื่องค.สะอาด ไม่เคยกิน คนขายท่าทางไม่สะอาดฯลฯ ตอนสมัยเรียนม.ใหม่ๆ ตัวเองก็เป็นเหมือนกัน ขนาดบ้านไม่ได้รวยหรือเป็นคุณหนู แค่ชินที่กินผลไม้ไหว้เจ้าที่บ้านยังรู้สึกแปลกๆ ที่จะซื้อผลไม้รถเข็นกิน เข้าใจความรู้สึกต้านเลยอ่ะ
ขอเม้นย้อนไปตอนที่ต้านออกจากบ้านแล้วเล่าให้อิฐฟัง ตอนนั้นนั่งอ่านแบบใจระทึก กลัวว่าต่อไปพล็อตมันจะคลิเซ่(ซ้ำซาก)+น้ำเน่า แบบว่านายเอกแสนดีทนเห็นพระเอกใช้ชีวิตแบบลำบากไม่ได้ แถมมีคุณแม่กับคุณพี่มาคอยบีบลับหลังให้อิฐทำยังไงก็ได้ให้ต้านกลับบ้าน ถ้าเป็นแบบนั้นคงจะน่าเบื่อนะ ก็เลยเป็นกังวลเล็กๆ ความจริงสไตล์เรื่องแบบนี้ก็เรียกว่าคลิเซ่ได้เหมือนกัน เดาเรื่องได้ไม่ยาก แต่ที่ชอบก็เพราะลีลาการเล่าเรื่อง เริ่มพูดอะไรเรื่อยเปื่อยละจบแค่นี้ก่อนละกัน เกือบลืมเม้นตอนล่าสุด ต้านหึงน่ารักดีเน้อ ชมนักมวยยังไม่ได้เลย 555 อ่านเจอน้องอิฐอ้อนกลับก็ยิ่งน่ารักใหญ่
ปริศนาที่ค้างคา รอคนเขียนเกิดอารมณ์แล้วค่อยเขียนต่อก็ได้ รอได้เสมอ
ปล..เวลาถึงจุดสุดยอดและหลั่ง ภาษาอังกฤษใช้คำว่า 'cum' จ้า
-
แอบย่องมาอ่านขอรับ ไม่เคยอ่านเรื่องนี้เลย
ท่าทางน่าสนุก :man1:
-
อ๊า!! ไรเตอร์!! ไรเตอร์รู้ไหมว่าเค้าเฝ้าคอยตอนที่ 99 มานานแสนนานนน กว่าจะมาต่อ พอมาต่อไหงมัน.....ค้าง!!อย่างนี้อ่า... :z3: ไม่น้า
ตอนที่ 100 ห้ามนานแล้วนะไรเตอร์ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาเร็วๆนะเค้าคิดถึง :กอด1:
-
น้องเหมียวเป็นไร :o
ค้างงงงงงง :serius2:
-
o22 o22 ตกใจเปนเพื่อนพี่ต้าน 555
-
อิฐแอบใช้ตัวช่วยแน่ๆเลยนะเนี่ย โดนต้านจัดหนักแน่ๆ
-
คิดถึง ต้านกับอิฐ :monkeysad:
หายไปประมาณ 10 กว่าวันแล้ววว
อ่านเรื่องนี้ทวนตั้งแต่ต้นจนถึงตอนปัจจุบันไปประมาณสามล้านรอบแล้วค่ะ
มาต่อนะค่ะคุณคนเขียน จุ๊บุ จุ๊บุ :กอด1:
-
จริงด้วยค่าาาา หายไปนานแล้วววว คิดถึงต้านกับน้องอิฐแล้วนะ
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ;_______________;
-
มีเรื่องหนังสือมาแจ้งค่ะ และมาคุยกับคนอ่านทุกท่านด้วย
เริ่มจาก...
ข่าวร้ายของคนอ่านป่าวไม่รู้ ตอนหน้าขอจบ
ตอนแรกกะจะจบนานแล้ว แต่เห็น comment แล้วอยากแต่งต่อ ฮะๆๆ
พอไม่เห็นใครเม้นท์ ก็อยากจบ
ไม่ได้ว่าหรือเรียกร้องอะไร ดูตัวเองก่อนว่ามีไอเดียพอให้คนเข้ามารึเปล่า
พักนี้คนแต่งไม่ค่อยจะว่าง
ต้องทำงาน บวก หมดมุข
เพราะงั้นรีบทำให้มันสำเร็จสักเรื่องดีกว่า
อยากจะขอบคุณทุกคนที่อยู่เป็นเพื่อนพวกเรามาตลอด อยากจะ + ให้เหมือนกัน แต่ไม่รู้ทำไง ขอบคุณไว้ก่อนนะคะ
ตอบ rep คุณ watermoonj ยาวดี คือเราสงสัยเรื่องฟีลลิ่งแบบ ญ ญ เหมือนกัน??
และ cum(SL) กะ come(SL) เป็น syn.คับผม ใช้ได้เช่นกัน ขอบคุณสำหรับคำแนะนำจ้ะ ไหนๆ แล้วช่วยต่อไปก็ดีนะ ฮ่าๆๆ เราภาษาไม่แข็งแรง โดยเฉพาะภาษาคน (ได้แต่ภาษาเมพ)
ส่วนเรื่องหนังสือ
ถ้ายังมีคนสนใจอยู่โปรดแสดงเจตนารมณ์ด้วยเน้อ เพราะถ้าไม่มีคนอยากได้นส. เราจะได้ไม่ต้องเหนื่อย ฮ่าๆๆ
หลายๆ อย่างในเรื่องก็เอามาจากสิ่งที่เคยเห็นในชีวิต (ไม่ประจำวัน)
เช่น ห้างที่คนไม่เดิน สถานที่ทั่วไปที่บางคนอาจไม่รู้จัก สิ่งของ
มิวเซียม เพลง ศิลปะ หรือแนวคิดที่เจาะจงเฉพาะคนบางกลุ่ม
เรื่องรักๆ ก็คงไม่หลุดจากนี้มากอ่ะค่ะ แต่เราเน้นสภาพแวดล้อมของต้าน อิฐ มากกว่า
ไอเดียที่ชอบเอามาใช้ ก็ได้มาจากตำรวจ ดนตรี และเพื่อนๆ เอามาจากพ่อแม่ด้วยก็มี ฮ่าๆๆ
หรือบางอย่าง ก็แต่งจากความชอบของตัวเอง
ลองนึกว่า ถ้าทำแบบนี้ให้แฟน แล้วมันเจ๋ง มันประทับใจคนรับ กรูก็จะทำ
ต้าน -- มันจะดูเวอร์ๆ เพราะเราใส่อารมณ์ บวกแรงม้าเข้าไปเยอะกว่าที่คนปกติเค้าจะเป็นกัน
สำหรับเรามันเหมือนเอาความในใจมาระบาย ปกติอาจจะไม่กล้าพูด แต่ถ้าเป็นต้าน พูดอย่างที่คิดได้หมด แบบไม่ต้องกลัวใคร ฮ่ะๆๆ
อิฐ -- ก็แต่งให้ดูลึกลับเป็นคนแปลกๆ เงียบแต่มีหลายบุคลิก ก็คิดอยู่ว่ายังไงวะ ก็ได้เท่าที่อ่านอ่ะค่ะ
ที่จริงสองคนนี้ชอบอะไรเหมือนกัน เลยเข้ากันดี
ต่างกันตรงที่คนนึงพูด อีกคนไม่ค่อยพูด (มั้ง)
ทิ้งทายไว้เท่านี้ เพราะคงไม่ได้แพล่มยาวๆ อีกแล้ว
"อย่าลืมลงชื่อคนที่อยากได้หนังสือไว้ด้วยนะคะ"
หรือจะเมล์มาก็ได้ที่ llousm8แอทgmail.com จะได้รู้ว่ามีกี่คนและทำตามจำนวน :a5:
:pig4: :L1:
ปล. ถ้าสงสัยว่าตำรวจเกี่ยวไร เกี่ยวจ้ะ ลักษณะการพูดของต้าน เราเอามาจากตำรวจกองปราบคนนึง ฮ่าๆ (ไม่ใช่จ่าเฉยแน่นอน) ใจนะพี่คอป เจ๋งมากเลยง่ะพี่
ปล 2 thank you คุณ kslave และ คุณ EunJin ที่มาดันให้ :กอด1:
BO!BANK :กอด1:
-
อ่า..สนับสนุนรวมเล่ม
คนหนึ่งล่ะที่เอา
-
รออ่านตอนจบ
จะ + ได้ต้องโพสท์ครบ 250 ครั้ง
ปุ่มโหวต + - จะมาอัตโนมัติ
-
จากที่มาดันให้ กลายเป็นตอนหน้าจบ????
จริงอ่าาาาาาาาาาาา จะจบจริงๆแล้วหรอคะ?
เค้ายังรู้สึกว่า มันยังไม่เคลียร์เลยหลายๆอย่าง
ไหนจะเรื่องที่ต้านมันเพิ่งจะได้ทำงานเอง?
ไหนจะเรื่องที่เป็นครอบครัวของต้านอีก?
ไหนจะเรื่องนิสัย ความคิดของน้องอิฐด้วย อร๊ากกกกก
แต่ถ้าคนแต่งไม่พร้อม..อยากจะจบเรื่องนี้แล้ว...
ตัวเค้าคงจะพูดอะไรไม่ได้... ได้แต่น้ำตาตกใน (ลึกๆ)
อ่านเรื่องนี้ จนผูกพันกับอิฐและต้านจริงๆค่ะ ฮือๆ
ปล. สนับสนุนรวมเล่มค่ะ ^ ^
-
จะ จบแล้ว จิงๆ หรอ คั บบ??
ง่า คง คิด ถึง พี่ ต้านกะน้องอิทแย่
ส่วนหนังสือ
ก้อยากได้เหมือนกันนะคับ
-
จะจบแล้วจริงๆเหรอ :sad4: ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ อยากให้เขียนต่อไปเรื่อยๆจัง
ไอมายกมือว่าสนใจหนังสือด้วยคนค่ะ :a1:
บอกตรงๆเลยนะว่า..เรื่องนี้เขียนได้สมจริงมากๆๆ ไอล่ะอยากมีไว้บนชั้นจริงๆ จัดมาๆๆ o11
-
จัดมา 1 ชุด o11
-
จะจบแล้วหร่า ยังไม่ตั้งตัวเลยอ่ะ :z3:
-
:serius2:จะจบแล้วเหรอออออ
อยากให้เขียนต่ออีกอ่า...เรื่องครอบครัวต้านยังไม่เคลียร์ เรื่องงานพี่ต้าน มันยังค้างๆอยู่เลยอ่ะ
แต่ที่สำคัญ อยากอ่านน้องอิฐกะพี่ต้านอีกเยอะๆอ่ะ ไว้คนเขียนคิดมุขได้ค่อยมาต่อก็ได้นะเค้ารอได้ :z3:
-
วัยรุ่นเข้ามาแจ้งความจำนงค์ว่าเอาด้วยชุดนึง
เสียดายจังจบซะแร่ะ ทุกทีเข้าบอร์ด (เกือบทุ๊กกกวัน) ก็มองหาเรื่องนี้ทุกทีเมื่อไหร่จะมาต่อ
บุคคลิกต้านกะอิฐทำให้ชอบเรื่องนี้น้าาาา
-
ยกมือ :a1:ด้วยคน
อยากได้เก็บไว้อ่านในรูปแบบหนังสือ
เพราะเรารักพี่ต้านกับน้องอิฐค่ะ :กอด1:
-
จะจบแล้วเหรอ กะลังมันส์เลย :a5:
ยังงัยก้อขอด้วยชุดนึงนะ :pig4:
-
เข้ามายกมืออยากได้หนังสือค่ะ
อยากได้จริงจัง ฮึบๆๆ
คนเขียนก็สู้ๆนะคะ จะรอตอนจบค่ะ ^o^
-
วัยรุ่นขอ 1 เล่มค่ะ :impress2:
จะจบจริงๆอ่ะ?
แต่เดี๋ยวมีต่อภาคสองใช่ป่าวค่ะ 55 5+
-
ตามอ่านยังไม่ทันเลย
แต่ขอจองด้วย 1 ชุดค่ะ
-
น่าเสียดายจังที่จะจบแล้ว เขียนเรื่องได้สนุกนะ มุกไม่ซ้ำด้วย ไม่ต้องกลัวมุกหมดก็ได้ จริงๆ ถ้าเริ่มไอเดียการเขียนไม่แล่นก็พักก่อนซักระยะ อย่างพี่สาวเจมันเขียนนิยายเว้นวรรคไปเป็นปีๆ มันยังไม่แคร์สื่อเลย 555 ถ้ากลับมาเขียนใหม่ก็เมล์ไปบอกบรรดาแฟนคลับเดี๋ยวแฟนๆ ก็กลับมาตามอ่านเอง
เรื่องภาษา eng เจไม่แน่นด้านการพูด แต่การอ่านพอไหว เพราะตะลุยอ่านนิยายบนเน็ตซะเยอะ โดยเฉพาะคำที่บอก เจอทุกเรื่อง
สำหรับเรื่องที่ ญ แต่ง อ่านแล้วเดาไม่ยากหรอก ลีลาการเล่าเรื่องกับภาษาที่ใช้ มันไม่แหวกขนบกันมาก ได้มีโอกาสอ่านเรื่องที่ผู้ชายเขียนก็ที่เล้านี่แหละ อ่านแล้วมันให้อารมณ์อีกอย่าง ก็เลยพอแยกออกได้ อีกอย่างนักเขียนก็จะเปิดเผยตัวอยู่แล้วว่าเป็นหญิงหรือชาย
ส่วนเรื่องหนังสือ เจคงจะไม่ได้ช่วยอุดหนุน แต่ก็ขอให้ขายได้เยอะๆ นะ ตั้งแต่บ้านโดนปลวกขึ้น ทำให้ไม่ค่อยซื้อหนังสือเก็บ ถ้าเล่มไหนอยากอ่านจริงๆ ก็ซื้ออ่านเสร็จก็ขายต่อ กลัวเก็บนานๆ จะเป็นอาหารปลวกอีก ขอโทษทีน๊า :monkeysad:
-
มายกมือจองด้วย 1 ชุด
ตอนหน้าจะจบซะแล้วเหรอ อยากอ่านต่อ :monkeysad:
เราคงคิดถึงพี่ต้าน&น้องอิฐ แล้วก็คนเขียนด้วย
หากคนเขียนมีเรื่องใหม่ออกมาอีก เราก็จะติดตามสนับสนุนต่อไปนะ :L1:
-
อ่าวจะจบซะแล้ว
ดีใจกับเรื่องหนังสือ ขอจองด้วยค่ะ
:pig4:พี่โบพี่แบงค์
-
เค้าจองด้วยนะ
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ น้องอิฐผู้น่ารัก เฮียต้านสุดหล่อ
-
เรื่องมันยังไปต่อได้ แต่ถ้าผู้เขียนไม่อยากเขียนแล้ว มันคงไม่มีทางสนุกเหมือนเดิม
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องหนึ่งที่จะประทับใจเราไปอีกนาน ขอบคุณครับ
-
อยากได้หนังสือง่ะ
แต่...ติดที่ทุนทรัพย์น่ะสิ
ช่วงนี้อยู่ในระยะบริโภคแกลบเป็นอาหาร
ถ้ามาสั่งทีหลังจะทันมั้ยน้า :z3:
-
จะจบแล้วเหรอครับ เสียดาย แต่ก็เข้าใจwriterครับ แต่ยังไงลองพิจารณาใหม่อีกครั้งก็ดีครับ ขอบคุณ
-
จองด้วยยย......ยคร้าบ
ต้องทำไงมั่งอ่้ะ โทษทีครับที่ต้องถามอีก
:pig4:
-
100
#
“เอ่อ......คือว่า.........” อิฐยิ้มแห้งๆ ถือของกลางในมือค้างไว้ กูอึ้งไม่คิดว่ามันจะมีอะไรแบบนี้ด้วย
“ไปเอามาจากไหน?” เชี้ยเอ๊ย ของจริงก็มีอยู่ตรงหน้า ทั้งใหญ่กว่ายาวกว่าแล้วจะเอาของปลอมมาทำไมวะ
“แหะๆ คือ......ไอ้โบ๊ทซื้อมาฝาก...มันไปญี่ปุ่นมาหง่ะ” อิฐหน้าเซียวรีบเอาของกลางเก็บใส่กล่องตามเดิม... กูมองดู แม่งเจลก็ไม่ใช่ของไทย สงสัยคงเพิ่งมาเปิดบริสุทธิ์เอาวันนี้ทั้งสองอย่าง
“.......พี่ต้าน อย่าเพิ่งทำหน้างั้นดิ่ ก็....ก็........คือออ” มันอ้ำๆ อึ้งๆ กูสลัดหัวไล่ความช้อคออก แล้วพุ่งเข้าไปจัดการให้มันรู้ว่าของจริงมันเจ๋งกว่าของปลอมยังไง
#
เช้าวันเสาร์ฤดูฝนนี่มันน่านอนทั้งวันจริงๆ แต่ถึงไม่น่านอน น้องเหมียวจอมลองของแม่งก็หมดสภาพลุกไม่ขึ้นบนเตียงอยู่ตอนนี้ล่ะวะ
“เดินไหวมั้ย?” กูถามเพราะเห็นอิฐนั่งพิงหัวเตียงมาพักนึงแล้ว
“ไม่ไหวอ่ะ โอย เหมือนเป็นโปลิโอเลยพี่ต้าน”
“งั้นเอาวัคซีน ‘ของกู’ ไปฉีดป้องกันโปลิโอก่อนมั้ยอิฐ” กูปีนไปนั่งข้างมันแล้วเอาแขนพาดบนไหล่เปลือย
“รับรอง...หายสนิท” กูยิ้มยักคิ้วให้มัน
“เดี้ยงสนิทอ่ะดิ” แหน่ะ... รู้ด้วยเว้ยว่ากูหมายถึงอะไร ฮ่ะๆๆ กูชะโงกหน้าไปหอมแก้มมันฟอดนึง อิฐหันหน้ามาทำปากยื่นใส่
”เข้าห้องน้ำป่ะ เดี๋ยวกูอุ้ม”
“ไม่เอาอ่ะ จะขี่หลัง” เออ กูนั่งลงบนเตียงหันหลัง อิฐคลานมากอดคอแล้วรีบเอาขาเกี่ยวเอวไว้ก่อนกูจะลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ
กูอาบน้ำแต่งตัวให้อิฐเสร็จ ก็พาขี่หลังออกมาอีก... แม่งยังกะลูกลิงเลยเว้ย
“น้องอิฐ มึงอยากกินไรวะ ระหว่างวิสกัสกับปลาทู?”
“ผมไม่ชอบอาหารสำเร็จรูปครับพี่ เอ๊ยย ไม่ใช่แมววว” อิฐมันพูดยิ้มๆ
ฮะๆ จริงๆ กูอยากทำอาหารให้มันกินบ้างว่ะ แต่ประเด็นคือกูทำเชี้ยอะไรไม่เป็นสักอย่าง ทั้งชีวิตเคยทำอยู่ครั้งนึง ตอนไปอยู่เมืองนอก นั่นคือ toast กับของหวานที่เป็นผลไม้น้ำเชื่อมสักอย่าง....อยากจะ advance กว่านี้แต่ก็กลัวน้องเหมียวกูจะแดรกไม่ได้
“หิวยัง?” กูถาม
“หิววว แต่ยืนไม่ไหวอ่ะ งั้นพี่ต้านไปซื้ออะไรมาให้เค้ากินหน่อยดิ”
“นี่--สั่งกู” กูยันหัวมันเล่นๆ ไปทีนึง
"ไม่ไปเว้ย” ฮ่าๆๆ เพราะกูทำอาหารระดับฮ่องเต้ให้มึงกินแล้วที่ร้ากก
“ใจร้ายยยย.... อย่าเผลอนะ เดี๋ยวจะเอาดิลโด้ยัดตรูด” อ้าว
“ห่า ของพรรค์นั้น กูจะเอาไปเขวี้ยงหัวไอ้หมาโบ๊ทให้แม่งกบาลแยกเลย..” ยังดีเมื่อคืนอิฐมันแค่หยิบมาชั่งใจดูว่าจะลองใช้รึเปล่า เพราะมันเล่าว่า ไอ้โบ๊ทเพื่อนสนิทมันตอนม.ปลายไปญี่ปุ่นและซื้อมาฝาก บอกว่าใช้แล้วช่วยขยายทางเข้าไม่ให้เจ็บได้ เหอะ ไอ้...ห่าโบ๊ท!! โผล่มาทีแมร่งแนะนำของเชี้ยอะไรให้เมียกูก็ไม่รู้ สร้างสรรค์จริงๆ เลยนะสัส
“น้องอิฐ นี่... กูทำของกินมาให้มึง” กูเดินไปหยิบจานที่เตรียมไว้มาวางตรงหน้าอิฐ
“โอ๊ะ... ไปหาซื้อมาจากไหนเนี่ย?” อิฐถามหน้าเอ๋อๆ
“กูทำเอง”
“โอ๊ะ... ผีเข้าป่าวเนี่ย ทำเป็นด้วยเหรอ?”
“เอ๊า...ไม่เป็นแล้วมันจะเหาะมาจากไหนวะ” อิฐยิ้มกว้างจนตาหยี แล้วมันก็หยิบกิน “มีแค่นี้เหรอตัว.. อย่างอื่นอ่ะ?” กูไปหยิบอีกอย่างมาให้
“อะไรเนี่ย?” มันถามด้วยสายตาตื่นเต้น
“ไม่รู้เรียกว่าอะไรว่ะ” อิฐลองชิม
“อ๊ากกก อร่อย!!” อิฐมันร้องขึ้นมา ฮ่าๆๆ แต่ทำไมร้องเหมือนกูไปเหยียบตรีนมันวะ
“อาหารอะไรไม่รู้นะครับ แต่รู้อย่างนึง... พี่ต้านหลอกใช้ให้เค้าทำกับข้าว แต่ตัวเองก็ทำเป็นใช่ไหมล่ะ??” กูหัวเราะ
“ไม่ได้หลอก แต่กูทำเป็นแค่นี้ ตอนไปเรียนเมืองนอก host หัดให้ทำกินกันตายไว้เฉยๆ แต่นี่กูลองทำให้มึงกินรองท้องไปก่อน ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวจะออกไปซื้ออย่างอื่นมาให้”
“ไม่ต้องออกไปหรอกพี่ต้าน อยากทำกับข้าวเป็นมั้ยอ่ะ เดี๋ยวเค้าหัดให้”
“เหอะๆ”
“ลองนะๆ อยากกินที่พี่ต้านทำ”
“แล้วที่มึงเคี้ยวอยู่นั่นล่ะอะไร?” กูถามขำๆ
“นี่มันอาหารฝรั่ง อาหารไทยดิ เบสิคก่อนก็ได้เมนูไข่อ่ะ”
“ไม่เอา กูไม่ชอบทำกับข้าว” อิฐได้ยินถึงกับหน้าบึ้ง
“ฮ่าๆๆ ทำหน้ายังกับปลาร้าเน่า” กูนี่นะก็ปากดีจริงๆ
“...ชิ! งั้นอย่ามาจับเค้านะ ถ้ามาแตะเค้าจะตบจริงด้วย”
“ตบมาดิ จะจูบ”
“อยากจูบปลาร้าเน่าเหรอ?”
“อยากทำทุกอย่างนั่นแหล่ะ มากกว่าจูบ มากกว่ากอดด้วย..” กูเดินไปคว้าหัวอิฐมาซบที่หน้าท้อง
“ถึงมึงจะเป็นอะไรกูก็รักเหี้ยๆ นะเว้ย”
#
“พี่ต้านคร้าบ...”
“ครับผม”
“อิฐเพ้นท์ผนังแกลฯ เสร็จแล้วนะ จะไปดูมั้ย?” อ่อ จ๊อบพิเศษมัน... ทำเป็นเดือนๆ แม่งเพิ่งเสร็จ
“ไปดิ กูอยากเห็น” ลืมเรื่องนายจ้างมันไปเลยว่ะ มัวแต่ทำงานงกๆ กูผ่านโปรฯ แล้วนะเว้ย... โบนัสก็ออกแล้ว ถึงไม่คุ้มค่าเหนื่อย แต่ก็คุ้มที่มีตังค์มาเลี้ยงครอบครัวล่ะวะ... กูเคยถามอิฐเหมือนกันว่าเหงามั้ย? กูไม่ค่อยมีเวลาให้ มันก็บอกมาตรงๆ ว่าเหงา.. แต่มันทนได้ เพราะกูก็ทนเหมือนกัน
กูทำงานหนัก มันเลยไม่อยากเอาเปรียบกูด้วยอารมณ์อ่อนไหวแบบนั้น
ที่จริงตัวกูเองก็เหงา เหนื่อย ท้อแท้ หงุดหงิด บางทีแม่งก็อยากจะกระโดดถีบยอดหน้าเจ้านาย หรือบางทีก็อยากเอาแฟ้มฟาดหัวลูกค้า อยากเตะปากเซลล์ อยากเอาชะแลงเคาะหัวคนงานที่ไม่ทำตามแบบก่อสร้าง แต่นั่นมันก็แค่คิดว่ะ... ระงับใจไม่ให้ทำอะไรเลวๆ เพราะตอนนี้ไม่มีใครคอยตามล้างตามเช็ดให้กูแล้ว ถ้ากูไม่ดูแลตัวเองให้อยู่รอดในสังคม แล้วคนที่รอกูอยู่ที่บ้าน... คนที่กูต้องดูแล เค้าจะเป็นยังไง ตอนนี้มันไม่ใช่แค่ตัวกูคนเดียวแล้วว่ะ แต่กูมีอิฐด้วย...ไม่ว่าจะยังไง ...กูไม่อยากทำให้อิฐผิดหวังในตัวกูอีกแล้ว...
#
มีวันหนึ่งกูเลิกงานเร็ว ก็เลยจะไปหาอิฐในร้านที่มันทำงานอยู่... มันเพ้นท์ผนังทั้งผืนใหญ่ๆ ซัก 8x10 ม. ได้มั้ง ใหญ่เหี้ยๆ ทำคนเดียวหลายเดือนก็สมควรอยู่ว่ะ
กูนั่งรถเมล์มาจนถึงสถานที่เดิม ณ ถ.พระอาทิตย์ แถวนี้บรรยากาศตอนเย็นมันให้ความรู้สึกย้อนยุคนิดๆ ว่ะ กูมาหยุดยืนหน้า studio gallery แล้วแอบทึ่งกับทางเข้านิดๆ ว่ะ ก็มันแมร่ง....คุ้นๆ ไงบอกไม่ถูก เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ในแมกกาซีน JA* รึเปล่าวะ
พอกูเดินงงๆ เข้ามาข้างใน ไอ้ที่คิดว่าเป็นแค่ gallery มันไม่ใช่แล้ว ข้างหน้าสุดของร้านเป็น antique shop ว่ะ ขายของเก่า + handmade...
กูลองเดินไปดูโมบายที่แขวนอยู่ใกล้ที่สุดแล้วเป็นอันต้องชะงักกึก...
“นี่มันเหี้ยอะไรวะเนี่ย!” ขโมยไอเดียกูรึเปล่าวะ ไอ้โมบายอันนี้.... อืม มันอาจจะไม่ใช่ของที่กูเคยทำ แต่ว่า... กูจำได้ว่าเคยทำแบบนี้ ดีไซน์นี้แหล่ะ ส่งอาจารย์ตอนปีหนึ่ง กูยืนอึ้งกับของชิ้นแรก... ชิ้นต่อๆ ไป แม่งไอ้เหี้ย ใครมาเล่นตลกกับกูรึเปล่าวะ นี่มันงานที่กูเคยทำทั้งนั้นเลยนี่หว่าสัด
กูรีบเดินทะลุไปยังส่วนที่เป็นแกลฯ ด้านหลังที่อิฐมันเพ้นท์รูปบนผนังทิ้งไว้…
ที่มันบอกว่าจะระบายรูปดอกทานตะวันสีเหลืองตัดกับแบคกราวน์สีน้ำเงินของท้องฟ้า มันก็ทำอย่างนั้นจริงๆ ว่ะ แต่ทำไมกูมองภาพแล้วนึกถึงฉากตอนกลางคืนของ the starring night ที่ vango วาดก็ไม่รู้ เหอะๆ เป็นภาพที่มองดูแล้วมันไม่ใช่แค่สวยว่ะ แต่มันดูยิ่งใหญ่และก็มีพลัง เคยมองภาพอะไรแล้วรู้สึกว่าตัวเองถูกกดให้ตัวเหลือเล็กลงมั้ย? นี่ล่ะ ที่กูกำลังเป็นอยู่
ถ้าคนไม่รู้ perspective perception หรืออะไรก็ตามที่ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างล่าง แหงนมองแล้วรู้สึกถึงพลังของภาพวาดในสัดส่วน ระยะและระดับแบบนี้ มันก็คงทำให้กูรู้สึกทึ่งไม่ได้หรอกว่ะ
“พี่ต้าน” กูหันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย แต่พอเห็นอิฐ.... เห็นคนที่ยืนข้างอิฐ
ก็แม่งอึ้งยิ่งกว่ามองภาพวาดอีก
“ทั้งหมดนี้... ร้านของแก แล้วก็...ของแฟนแกด้วย” หา......?
“............อะไรเนี่ยพ่อ?” กูถามแบบโคตรงง พ่อกูโผล่มาจากดาวไหนวะ แล้วก็...แม่กู ไอ้เนตร พี่ธัน ลุงทัศน์ ป้ามล ......แล้วก็....เพื่อนๆ กู ไอ้เชี้ยกล้า ขิง นัท ด้า วิน เพื่อนอิฐ.... ไอ้โบ๊ท น้องจิ๊บ ชิค ฝ้าย แฟง แล้วก็ยังมีไอ้แชมป์
อ้าวเฮ้ย แม่งรู้กันหมด แล้วนี่กูทำไมรับประทานหญ้าอยู่คนเดียววะเนี่ย!!
“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าอะไร?” พ่อเดินมาตบบ่ากูเบาๆ
“ที่ทำไปทั้งหมด เพื่อให้แกยืนด้วยตัวเองให้ได้ก็แค่นั้นแหล่ะ นิสัยไม่เห็นหัวคนอื่นมันจะได้ตายจากตัวแกไปแบบถาวรสักที” กูประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างรวดเร็ว... เรื่องต่างๆ ที่พ่อทำ ที่กดดันกูให้หลุดออกมาอย่างนี้ก็เพราะ...........
“.....อะไรเนี่ยพ่อ!! บอกกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องมาไล่กันแบบนี้เลย” เฟลเลยกู โดนช็อตนี้เข้าไป... โหย แม่ง... ต้องทนลำบากแทบตาย สุดท้ายมาแกล้งกันแบบนี้ได้ไงวะ
“ไม่ทำแบบนี้ แล้วแกจะตาสว่างจริงๆ ได้ยังไง หักดิบกันไปอย่างนี้แหล่ะดีแล้ว จะได้นึกถึงใจคนอื่นก่อนตัวเองซะบ้าง” อ้าว แล้วที่ผ่านมากูเอาแต่ใจตัวเองนักเหรอวะ.... เหอะ ก็อาจจะใช่มั้ง
“ฉันดูแกกับน้องอิฐแล้ว... มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะที่จะอยู่ด้วยกัน ผู้ชายกับผู้ชาย แถมแกยังไม่หลุดจากอีโก้บ้าๆ ของตัวเองง่ายๆ อีก ที่นึกว่าตัวเองเก่ง ตัวเองแน่... มันก็เพราะอิทธิพล อำนาจที่เคยมีมาตลอดนั่นแหล่ะ แล้วตอนนี้เป็นไง พอหมดอำนาจ ต้องอยู่เลี้ยงตัวเอง เลี้ยงแฟนแกอีก แกรู้สึกยังไงบ้างล่ะต้าน?”
ตอนนี้กูรู้สึกยังไงเหรอวะ?
กูจ้องหน้าพ่อแบบอึ้งๆ อีกครั้ง “แบบนี้แหล่ะดีแล้วใช่ไหม?”
“..........ครับ” ชีวิตกูตอนนี้มันก็ดีแล้วจริงๆ ว่ะ ต้องเดินต่อไปข้างหน้า ทุกรสชาติของชีวิต เพื่อที่จะได้อยู่เพื่อดูแลใครสักคนได้... ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
“ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะลูก” แม่เดินเข้ามาหากูอีกคน
“ถ้าต้านอยู่ได้ด้วยลำแข้งของตัวเองครบเดือน พ่อเค้าจะเปิด gallery ให้ เหมือนที่ต้านเคยบอกแม่ว่าอยากมีที่ๆ เห็นภาพวาดสวยๆ กับสะพานสวยๆ ก็เลือกทำเลกันได้ที่ตรงนี้นั่นแหล่ะครับ”
“พ่อจำได้ด้วยเหรอ?” ที่กูบอกว่าอยากมี gallery นั่นมัน กี่ปีมาแล้ววะ ขนาดตัวกูเองยังจำไม่ได้เลย
“จำได้สิ ไม่น่าเชื่อนะว่าแกจะผ่านสามเดือนนี้มาได้ แถมยังดู......ฮะๆๆ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ....”
“โห... เชื่อเหอะพ่อ ตอนนี้ต้านคิดได้แล้วว่าอะไรควรทำ ไม่ควรทำ โตแล้วครับ”
“ฮ่าๆๆ ที่เห็นก็พอจะเชื่อได้ล่ะ แกลองเดินดูดีๆ สิ นอกจากของข้างนอกแล้ว ข้างในก็มีอะไรดีๆ เยอะนะ” พ่อบอกแล้วยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก กูพยักหน้ากวาดตามองเร็วๆ ไปยังภาพที่ใส่กรอบแขวนอยู่บนฉากต้นตีนตุ๊กแกที่อยู่ใกล้ที่สุด เห็นเป็นภาพ portrait ที่กูถ่ายอิฐเอาไว้ แต่เห็นแค่ด้านหลัง... กูแม่งโคตรอึ้ง มันช้อค ไม่รู้ดิวะ มันเหมือนหยิบความทรงจำดีๆ ที่กูกับอิฐเคยทำเป็นงานศิลปะทั้งหมด มารวมไว้ในนี้... ณ ที่แห่งนี้
“รู้ไหมไอ้ต้าน ชั้นกับพวกเพื่อนๆ แก แล้วก็เพื่อนน้องอิฐ อุตส่าห์ไปรวบรวมหามาได้ตั้งเยอะนะเนี่ย แล้วถ้าสังเกตดูดีๆ อีกทีนะ แปลนแกลฯ นี้แกก็เคยลงเป็น sketch design เอาไว้ด้วย ..จำได้มั้ย?” ไอ้เนตรบอก ตอนกูเดินไปดูภาพอีกหลายๆ ภาพ มีทั้งที่กูและอิฐเคยวาด เคยถ่ายรูปไว้ เต็มไปหมด
“เออ อย่าบอกนะว่าไปคุ้ยห้องต้านจนเละกระจุยอ่ะ” กูหันไปมองอิฐ มันกำลังมองมาอยู่เหมือนกัน แต่มันยกมือเป็นรูปเครื่องหมายคำพูด (“ ”) แล้วขยับปากบอกว่า
‘เดี๋ยวไป’ กูพยักหน้ายิ้มให้มัน เพราะว่าอิฐคุยกับพ่อแม่และญาติกูอยู่
“เห็นอะไรดีๆ เยอะเลยล่ะ ฮิๆๆๆ” ไอ้เนตรพูดต่อ....กูเกลียดเสียงหัวเราะเมิงงง
“ไอ้ต้าน มึงนี่... เก็บอะไรไว้วะ โคตรเด็ด”
“ไม่รู้จักระมัดระวังเลยนะมึง... เห็นแล้วสยิวกิ้วว่ะ”
“เห็นท่าทางแข็งๆ แบบมึง ไม่อยากเชื่อว่าอยู่ต่อหน้าเมียจะ..........กร๊ากกก กูอยากมุดส้วมตายว่ะสัด”
“ดูแล้วเกิดตัณหาว่ะ เมียมึงแม่งทริปเปิ้ลเอ็กซ์ ครางน่ารักกมากกกสาสสส”
อ้าว.... เพื่อนๆ กูมาพูดงี้ กูเริ่มจะรู้แล้วว่าพวกมันเห็นอะไร
“พวกมึงแอบดูคลิปกูกับอิฐเอากันเหรอวะ?”
“ชู่วววว ไอ้......สลัด!! อย่าพูดตรงขนาดนั้น มันไม่งาม” ไอ้ด้ารีบยกมือบอกให้กูเงียบ
“สาบาน กูไม่ได้ตั้งใจดูจริงๆ แต่พวกแม่งเปิด... ตอนหางานมึงลงแกลฯ” ไอ้ด้ารีบโบ้ยความผิดให้คนอื่น
“ใคร copy ของกูไป ถ้าไม่ลบทิ้งวันนี้ กูจะฆ่าแม่งให้ตายห่าคาตีน!”
พอกูพูดจบ ทุกคนพร้อมใจกันชี้นิ้วไปที่ไอ้ด้า มันสะดุ้งเฮือกหน้าซีดเป็นเอสี่
“ต้าน!!!! กูขอโทษ กูจะลบวันนี้ อย่าฆ่ากูเลยนะ!!!”
มันคุกเข่าขอขมากูใหญ่
“ฮ่าๆๆๆ เลิกเล่นเหอะไอ้สัด” ไอ้กล้าเอาตรีนเขี่ยไอ้ด้าให้ลุกขึ้นยืน
“พวกกูล้อเล่นเว้ย เห็นอยู่ แต่ไม่ได้เปิดดูหรอก ไม่ใช่คนไม่มีมารยาท ด้อยการศึกษาอะไรขนาดนั้น”
“เออ กูก็ล้อเล่น กูไม่เคยถ่ายคลิปตอนมีอะไรกับอิฐเว้ย มีปากก็พูดไปเรื่อยนะพวกมึง” กูหัวเราะเสียงในลำคอ จากนั้นพวกกูก็หัวเราะแบบเต็มเสียงกับความบ้าขี้อำของทั้งกูและพวกมัน
#
หลังจากที่กูเข้าใจอะไรทุกอย่างแล้ว พ่อกับแม่ก็บอกให้กูกับอิฐย้ายกลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม เพราะที่ผ่านมานี้เค้าก็เป็นห่วงกูมากพอแล้ว ที่เค้าให้กูไปลำบาก ก็เพราะอยากให้กูคิดได้ แต่ตอนนี้คิดได้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องไปอยู่กันแบบนั้น
ไม่ใช่ว่าไม่อยากกลับไปหรอกว่ะ แต่ชีวิตกูโอเคแล้ว แค่นี้ก็เพียงพอแล้วจริงๆ
กูบอกพ่อแม่ไปว่าเดี๋ยวจะหาเวลาไปเยี่ยมบ่อยๆ แต่คงทิ้งบ้านอิฐไม่ได้ เพราะน้าภัทรเค้าให้กูช่วยดูอยู่ ไม่อยากทิ้งความรับผิดชอบให้คนอื่น อีกอย่างกูชินที่จะอยู่แบบนี้แล้ว ก็เลยไม่ย้ายกลับดีกว่า
“พี่เนตรกับพวกพี่กล้าเก่งเนอะ แล้วยังพวกไอ้ชิคอีก หามาได้ยังไงโคตรเยอะเลย บางงานอิฐทิ้งไปแล้ว พวกมันยังเอากลับมาได้....” อิฐบอกตอนที่พวกเรากำลังนั่งดูสะพานพระราม 8 กันบนชั้นลอยที่สร้างแปะอยู่มุมตึก มองเห็นทั้งดอกทานตะวัน มองเห็นทั้งสะพานตรงตามคอนเซปเป๊ะ
“กูก็เหมือนกัน ไปค้นไฟล์ในคอมกูจนพรุนไปหมดแล้วมั้ง”
แต่ที่ทำออกมาให้แบบนี้ ก็ต้องขอบคุณพวกมันจริงๆ ว่ะ ก็นี่มัน.... ความฝันของกูเลย อยากมีร้านที่ขายไอเดียแบบนี้ ดีไซน์ทั้งเฟอร์นิเจอร์ ทั้งบ้าน ทั้งภาพวาด... ตัวกูเองไม่เหมาะจะไปเป็นลูกน้องใครได้นานๆ ก็เลยคิดอยากจะทำธุรกิจส่วนตัวอย่างนี้มากกว่า
“ตอนที่เห็นช่างเค้ามาทำ ยังคิดอยู่เลยว่าใครหว่า ออกแบบทางเดินลอยๆ แบบนี้ ถามลุงทัศน์เค้าก็ไม่ยอมบอก.... ที่แท้....ก็อ้ายต้านของเค้านี่เอง!” หึหึ กูอ้อมมือไปกอดไหล่อิฐแล้วดันหัวมันซบที่ไหล่
“ที่เคยบอกกูว่าลุงแก่ๆ ใส่แว่นท่าทางงานยุ่ง นี่คือลุงทัศน์ใช่ไหมวะ?”
“เพิ่งรู้วันนี้เนี่ยแหล่ะครับว่าเป็นลุงพี่ต้าน!” อิฐว่า “ตกใจจะตาย แทบจะเป็นลมอยู่แล้วตอนเห็นพ่อกับแม่พี่มาด้วย”
“ฮ่าๆๆๆ”
“แล้วก็เพิ่งรู้ว่าลุงธีอยากดัดนิสัยเสียพี่ต้านอ่ะ” เจอประโยคนี้หัวเราะไม่ออกเลยว่ะ
“เล่นละครกันโคตรเก่ง..... ถึงว่าทำไมแปลกๆ แม่กู เพื่อนกูทำไมตัดหางปล่อยวัดกูจัง แต่ก็ขี้เกียจคิดไรว่ะ เอาตัวรอดแต่ละวันให้ได้ก่อนก็แทบแย่แล้ว”
“จะไม่กลับไปอยู่บ้านจริงๆ เหรอ?” อิฐถาม
“หึ ไม่” อิฐเลิกคิ้ว กูก็อธิบายเหตุผลกับมันไป
“เดี๋ยวค่อยไปตอนอยากว่ายน้ำ ฮ่าๆๆ” คิดถึงสระว่ายน้ำซะงั้นกู
“บ้านหลังนั้นมีคนอยู่เยอะแล้ว แต่บ้านหลังนี้......” กูชี้นิ้วไปที่อกมัน
“ถ้าไม่มีกู ....จะอยู่ยังไงวะ?”
“........ร้างแน่เลย”
“เพราะงี้ไง กูถึงต้องอยู่” อิฐยิ้มกว้างและเงยหน้ามาจูบปลายคางกูเบาๆ กูจูบมันบ้าง ไม่ใช่ที่คาง แต่เป็นปาก..... เพิ่งค้นพบว่าค่อยๆ กด ค่อยๆ ขบเบาๆ ก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบ มันไม่ได้หวาบหวามมากเท่าแลกลิ้นกัน แต่แม่งโคตรอบอุ่น....
“ร้านนี้กูให้มึง” กูบอกตอนถอนปากออกและประคองหน้าอิฐไว้ในอุ้งมือ
“ได้ เดี๋ยวจะมาช่วยขายให้ เปิดเฉพาะตอนเย็นก็ได้ อิฐว่าง”
“ไม่ใช่ หมายถึงทั้งร้านนี้ กูยกให้มึง ชื่อมึง เดี๋ยวว่างๆ ไปโอนให้”
“อ้าว.... ทำไมอ่ะ?” อิฐทำหน้างงๆ
“ค่าสินสอดว่ะ อย่างแรกที่กูอยากให้”
“........................” จากหน้างงอิฐมันเริ่มจะอึ้งๆ แล้วว่ะ
“สำหรับกู ไม่ใช้คำว่า ‘แต่งงาน’ แล้วกัน แต่กูอยากขอ........... ให้เราอยู่ด้วยกันตลอดไป.....”
อิฐจ้องตากูใสแป๋ว... แล้วมันก็ยกมือมาจับมือกูที่แนบแก้มมันอยู่ ถึงกูจะรู้คำตอบอยู่ในใจแล้ว แต่ไม่รู้ดิวะ คราวนี้กูอยากได้ยินจากปากมันนี่หว่า
“มึงโอเคมั้ยวะ?”
“สาบานกับสะพานพระราม 8 กับดวงตะวัน 80 ตารางเมตร ผมรัชตะ จะรัก...และซื่อสัตย์กับนายอาทิตย์แต่เพียงผู้เดียว จะดูแลนายอาทิตย์แม้ยามป่วยไข้ จะอยู่กับอาทิตย์จนกว่า..... โลกนี้จะแตกสลายไป ผมไม่มีตาไปมองใคร ไม่มีใจเหลือให้ใคร...นอกจากอาทิตย์อีกแล้วครับ”
H
จบ :pig4: :กอด1:
ปล. เรื่อง นส. แค่อยากรู้จำนวนประมาณไว้ก่อนเฉยๆ จ้า เดี๋ยวมาแจ้งความคืบหน้าใหม่
(*JA-Japan Architect)
-
ฮ้าๆๆ
จบสะแล้วว :impress2:
-
จอง 1 ชุดครับ
-
หนึ่งร้อยตอนพอดิบพอดี จบได้สวยมากๆค่า
ชอบไอเดียเรื่องการตกแต่งที่มีทุกอย่างของพี่ต้านมากๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า
-
o13 o13 o13
โคตรรักว่ะ ..
น้องอิฐ + พี่ต้าน
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
ขออ่านตอนพิเศษนะ
+1
-
โอ๊ยยยยยย
อิดฉ๋าอ่า
น่ารักทั้งคู่เรยยยยยย
-
อ่านตอนจบแล้วสนุก จนน้ำตาซึมเลยอ่ะ จริงๆ นะ ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านคะ :pig4:
-
อ๊ากกก จบเเล้ว น่ารักคอดๆ :haun4:
-
จบซะแล้ว
ชอบเรื่องนี้มาก
จองหนังสือ 1 ชุดนะจ้ะ
-
หวานน้ำตาลขึ้นจออ่าค๊าาาา
-
ขอบคุณมากจ้า
-
จบตอนสวย หวานมากมาย ซึ้งอีกตะหาก :o12:
-
จบได้เพอร์เฟ็กต์จัง
สนุกจนบรรทัดสุดท้าย
ชอบมุกตลกที่คุณ foyer ใส่ไว้ อมยิ้มได้ตลอด
ชอบพระเอกแบบเฮียต้าน พระเอกในดวงใจ
จะคอยติดตามผลงานคุณ foyer ชิ้นต่อไป อยากอ่านต่อจริงๆ อย่าหยุดเขียนนะคะ
พลัสแต้มให้แทนกำลังใจ
ขอบคุณมากสำหรับงานเขียนชิ้นเยี่ยมเรื่องนี้
-
โอ๊ะ
คลิปนั่น
เอามาฟอเวิร์ดด่วน!!!
555+
-
จบแล้วว ซึ้งจังง
ต่อไปต้องคิดถึงพี่ต้านกับน้องอิฐแน่ๆเลยย
จอง นส. เล่มนึงนะคะ
-
เศร้าจัง ไม่อยากให้จบเลย
จะนึกถึงน้องอิฐกับพี่ต้านตลอดไปค่ะ
ย้ำอีกรอบเรื่องหนังสือ จัดมา 1 เล่มค่ะ
-
จบได้ประทับใจมากเลย o13 ...แต่ก็เศร้าอ่ะ ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยจริงๆ :m15:
รักเรื่องนี้มากมายอย่างบอกไม่ถูก (ทั้งๆที่ไม่ได้อ่านต่อเนื่องและเพิ่งเริ่มอ่านได้ไม่นานด้วย) :กอด1:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอค่ะ :L2:
มาขอย้ำว่าไอเอา 1 ชุดแน่นอนนะคะ :impress2:
(ถ้าบอกกำหนดการอะไรแล้วไอไม่ได้ติดต่อมาโปรดรอสักweekนะ หรือ PMมาเลยก็ได้
คือพักนี้หรือเทอมนี้ไอไม่ค่อยได้เล่นบอร์ดนานๆอาจทำให้ไม่รู้ว่าพี่อัพเดทอะไรไปบ้าง
ถ้าไงก็อย่าลืมไอนะคะ คอนเฟิร์มว่าเอาแน่ๆไว้ก่อนเลย) ^^
-
จบแล้ว
Happy สุดๆ
เรื่องหนังสือเรายกมือสนับสนุนไปแล้ว
ยังไงก็เข้ามาอัพเดทข่าวสาร ไม่ก็เข็นตอนพิเศษอิฐ-ต้านมาให้อ่านแก้คิดถึงบ้างนะคะ
+ บวก ให้ค่ะ :กอด1:
-
จบได้โรแมนติกในแบบฉบับของผู้เขียนมากๆ :กอด1: เดาเอาไว้แล้วล่ะว่าร้านที่อิฐไปทำพ่อแม่ต้านต้องรู้เห็นเป็นใจด้วย แต่เดาผิดเรื่องคุณลุงที่มาดิวงานกับอิฐ เพราะตอนนั้นเดาว่าเป็นพ่อต้านลงมาดิวเอง บทเรียนครั้งนี้ถือว่าเป็นบทเรียนราคาแพง และเป็นการเปิดประตูสู่ชีวิตใหม่ของต้านอย่างแท้จริง
ขอบคุณนักเขียนทั้งสองท่านมากค่ะ :L2:
-
เป็นเรื่องที่ทำให้อึดอัดใจมากมายในตอนแรกๆ แต่พอพ้นช่วงที่มองไม่เห็นสัมผัสไม่ได้
ก็มีทุกอารมณ์มาให้จับต้องเอาจริงๆค่ะ
ขอบคุณคนเขียนทั้งสองมากนะคะ แล้วก็ที่บอกว่ายกมือจองหนังสือนั่นเอาจริงนะคะ
ชอบทั้งพี่ต้านน้องอิฐมาก ยิ่งสองคนเขาโตขึ้น ก็ยิ่งรู้สึกว่าชอบมากขึ้น :กอด1:
-
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จบแบบนี้ จบแล้วจริงๆใช่ไหม??
รู้สึกใจหายวาบบบบบบบ จริงๆๆๆค่ะ....
รู้สึกอบอุ่นและโรแมนติกที่สุดในสามโลก
ถ้าจะให้ดี... น่าจะมีตอนพิเศษ ให้กรุบกริบหัวใจหน่อยเนอะ..
ขอบคุณไรท์เตอร์ทั้งสองคน สำหรับเรื่องที่ดีมากๆๆค่ะ
-
ในทีสุด ก็Happy Ending จบได้ดีจังครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่นำมาให้ ยังไงอย่าลืมนำเรื่องใหม่ๆมาฝากกันบ้างนะครับ (หรือมีตอนพิเศษมาฝากกันบ้างก็ดีครับ5555)
-
+ขอบคุณคนเขียนนะคะ ที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่าน :pig4:
จบได้ประทับใจและและอบอุ่น ปลื้มม..
ชอบต้านกับอิฐมากมาย อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
รอข่าวหนังสือนะคะ อยากมีเก็บไว้ :L1:
-
จบลงแล้วอีกเรื่อง
ชอบต้านมาก
ดูเป็นคนที่มีเอกลักษณ์ในตัวเองมากๆ
-
จบซะแล้ว
เสียดายจัง อยากอ่านต่ออีกหลายๆตอนเลย
แต่จบเลขสวยพอดีเลย 100 ตอนถ้วน
เป็นตอนจบที่ประทับใจและลงตัวสุดๆเลยค่ะ
ขอบคุณพี่โบพี่แบงค์สำหรับเรื่องราวดีๆของพี่ต้านน้องอิฐค่ะ :pig4:
:L2: :L1:
-
อ่านไปได้ 20 กว่าตอน
อดใจไม่ไหว แอบมาจิ้มหน้าหลัง
ไม่รู้จะทันมั้ย แต่
ขอจองหนังสือ 1 ชุดด้วยคนค่ะ
-
มีความสุขกับพี่ต้านและน้องอิฐ :กอด1:
อยู่ด้วยกันตลอดไป และเราก็อยากอยู่กับน้องอิฐและพี่ต้านตลอดไป
เพราะงั้น 1 ชุด พร้อม+1 :z1:
-
:serius2:จบแล้วเหรออออ มีอีกใช่มั้ยย อยากอ่านอีก...
จองหนังสือด้วย 1 ชุด
-
เหยยย อิจฉาทั้งสองคนนน
ไม่อยากให้จบเลยยยยยย :monkeysad:
เรื่องหนังสือ เอาด้วยเด้อ :กอด1:
-
o22 มาอ่านอีกที จบละหรอออออออออออออออออ
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ :กอด1:
พี่ต้านน้องอิฐจะอยู่ในใจตลอดไปค่ะ
ปล. ถ้าว่างๆ ก็อย่าลืมเมียงๆเอาตอนพิเศษมาให้ชื่นใจ หายคิดถึงหน่อยน้า ^ ^
-
จบได้สวยงามมากค่ะ แม้ใจจริงอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ :laugh:
ตัวละครแต่ละตัวมีอารมณ์ ความรู้สึก และพัฒนาการที่จับต้องได้มากๆ
รอหนังสือด้วยคนค่า จอง1ชุด
จะเข้ามาตามข่าวหนังสือในนี้นะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องในบอร์ดนี้เลย o13
-
ตามมาอ่านจนครบ
แล้วก้อจบซะแล้ว
เปนเรื่องที่แปลกแต่ก้อน่ารักอ่ะ จบได้สวยมาก 100 ตอนเป่ะ
ฮ่า ๆ
-
เรื่องนี้อ่านแล้วชอบมาก ๆ รู้สึกถึงหลาย ๆ มุม
ปล.จองหนังสือด้วยค่ะ
-
จบได้น่ารักมากเลย ชอบมากมาย
ตอนเริ่มเรื่องนี่ทั้งอึมครึม ทั้งไม่เข้าใจเหตุผลต่างๆมากมาย
แต่พอมาต้านกับอิฐเข้าใจกัน ก็เริ่มน่ารักกันขึ้นเรื่อยๆ
แล้วยังสอดแทรกสาระอย่างอื่นไว้อีก
ทำให้เห็นเรื่องราวที่บางทีก็ลืมไปแล้ว
หรือบางทีก็คิดไม่ถึง ถึงมุมมองของชีวิต
สรุปว่าชอบมากค่ะ
-
ในที่สุดก็จบซะที 100 ตอนเป๊ะๆ ๕๕๕
แต่ยังไม่นับรวมตอนพิเศษ =w=
ยอมรับค่ะว่าจอเริ่มอ่านมันมึนๆ งงๆ เหมือนคนเมายา (?)
อ่านแล้วประมาณว่า อิคู่นี้มันอะไรของมันฟระ!?
แบบอารมณ์มันติสแตกกันทั้งคู่ ไอ้พี่ต้านก็ติสเกิน น้องอิฐก็เดาอะไรไม่ถูกซักอย่าง
ตอนแรกที่อ่านไม่คิดว่าน้องเป็นเด็กขาย
แบบน่าจะเป็นคุณหนู หาใช่ไม่ - -
ชีวิตน้องอิฐช่างรันทดแท้ ยิ่งกว่าพจมาน เหอะๆ
แต่ชีวิตอะไรจะบัดซบปานนั้น?
แม้พี่้ต้านจะไม่ใช่คนแรกที่เปิดซิง
แต่พี่ต้านก็เป็นคนสุดท้ายของน้องอิฐ
แค่นี้คนอ่านก็พอใจแล้ว :monkeysad:
ไม่ใช่คนแรกก็ขอเป็นคนสุดท้ายละวะ :laugh:
อ่านแบบสองวันติดรวด
ตั้งแต่สิบเอ็ดโมงกว่ายันตีสี่
เอาให้ตาบวมกันไปข้าง
อ่านแล้วชอบอารมณ์การแต่งมากๆ ค่ะ
มันเถื่อนๆ เท่ๆ สไตล์พี่ต้านมันดี
แอบหลงรักผู้ชายสไตล์นี้ :impress2:
จบแบบแฮปปี้ เอนดิ้งตามที่หวังไว้
แค่นี้ก็พอใจแว้วว ว
หวานได้อีกคู่นี้ โดยเฉพาะตอนหลังๆ
ถึงแม้ตอนแรกๆ จะไม่ค่อยเขาใจการกระทำของน้องอิฐสักเท่าไหร่
แต่ตอนหลังนี่ก็รู้เลยว่าน้องอิฐรักพี่ต้านจริงๆ
โดยเฉพาะตอนที่พี่ต้านหมดทุกอย่าง
นี่แหละนะที่เขาเรียกว่ารักแท้ รักจริง :L2:
รักอิฐก็ต้องนี้ ๕๕
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ค่ะ :L2: :L2:
-
หลังจากที่บ้าพลังอ่านอย่างดุเดือดมาสามวันติดๆ :fire:
เลยต้องยอมรับอีกทีว่า
จาเอาหนัีงสือ
จาเอา :serius2: จาเอา o9
1 ชุดคร้าบ o11 ด่วนๆเลยยิ่งดีน๊าา
-
สวดยอดนะครับ
ออกหนังสือเหอะครับ ชอบ อยากได้ อยากอ่าน อยากเก็ย อยากแจก อยากเผยแพร่ อยากๆๆๆๆๆ ......... พอยัง อิอิ
นะออกเหอะ......................................หนังสืออ่ะ อิอิ
-
o13TALK TALK TALK
จบแล้ว
โฮ่...ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม (ลงเรื่องครั้งที่แล้วรีบไปหน่อย)
คุณ Little Devil เย้ยยย รู้ได้ไงมีตอนพิเศษ!!
เหตุผลที่จบมีหลายอย่าง เนื่องจากว่า...เป็นคนไม่ชอบทำอะไรค้างคานานๆ ค่ะ ยิ่งถ้าต้องใช้สำเนียงแบบต้าน เราว่าอารมณ์มันต้องพีคอยู่ตลอดเวลาไม่งั้นจะต่อให้ติดยากมาก ถ้าสังเกตจะมีช่วงนึงที่ต้านมันดิบได้ที่จริงๆ แต่พอปล่อยไปนานๆ แล้วมันจะไม่คงที่เหมือนเดิม คาแรคเตอร์ละลาย ซึ่งไม่อยากให้เป็นอย่างงั้น...
และเวลาจะทำอะไรแบบว่าเราต้องวางแผนชีวิตไว้ก่อน แบงค์มันก็ทำงานแล้ว ไม่เตะฝุ่นเหมือนเก่า T T ที่จริงก็อยากแต่งต่อไปเรื่อยๆๆๆ แต่มันไม่ว่างเนี่ยสิ
ยังคิดอยู่ว่าถ้าไม่ใช่ต้านก็คงจะดองนานๆ ได้ แต่ถ้าเกิดอารมณ์ดับขึ้นมาจริงๆ มันจะกลายเป็นนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ ซึ่งไม่อยากให้เป็นแบบนั้นนน... เลยต้องจบด้วยประการฉะนี้
*edit : ลบรายชื่อแล้วเน้อ
(มีซ้ำบ้างป่าวหว่า?? สีน้ำตาลสั่งจองใหม่) หากมีใครตกหล่นไปขออภัย เปิดให้โอนเงินแล้วนะ น.59 จ้ะ
ps. คนที่ไม่ได้ลงชื่อ คือยังไม่แน่ใจว่าจะเอารึเปล่านะ ถ้าไงบอกใหม่อีกทีนะท่าน ว่าชัวร์ไม่ชัวร์อย่างไร
ps2. สำหรับคนที่จอง นส. จะยัดตอนพิเศษตอนที่อยู่อเมริกาให้นะจ๊ะ เป็น special thank และก็จบในบุ๊คมีมากกว่าจบในบอร์ดตอนนึง แหะๆๆ (ลำเอียงกันเห็นๆ) แต่ถ้ามีคนอยากอ่านเดี๋ยวส่งหลังไมค์ให้ละกัน
ปล3. โปรดอย่าคาดหวังกับ นส. มาก เพราะคงไม่เลิศเลอ เพอร์เฟคอะไร T T แต่เดี๋ยวเอาปกมาให้ยลเมื่อทำเสร็จแล้ว
ถ้า หนังสือ คืบหน้าอย่างไร จะมาแจ้งอีกทีนะพี่น้อง! แต่ลองเรียงกระดาษดูได้ประมาณเกือบหกร้อยหน้า! คงต้องแยกสองเล่ม... ไม่งั้นมันจะหนาเกิน
:a5:
ไหนๆ ก็มาแล้ว แถมให้อ่านกันเล่นๆ (ขำๆ)
ตอนพิเศษ (จัง)
อิฐเล่าถึง... มด
#
รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง
ใบไม้ สีเขียว
ลำต้น สีน้ำตาล texture ของธรรมชาตินี่สุดยอดจริงๆ ไม่มากไปหรือน้อยไป มันคือความสมดุล
ได้ยินพี่ต้านเล่าถึงสัดส่วนธรรมชาติ มันมีจริง! คำนวณแล้วได้ค่าเป็น 1.618 o22
จนถึงตอนนี้ก็หลงใหลเลขสี่ตัวนี้จนต้องเอาไปตั้งเป็น password! :o8:
ผมเดินเข้าไปใกล้ต้นไม้ที่มองอยู่เมื่อกี้ ภาพมัวๆ กลายเป็นจุดดำเล็กๆ ซูมเข้ามาอีก... เข้ามาอีก
เจอมด!
ความผิดปกติที่ว่า คือ ผม มองไกลๆ ไม่ชัด
นั่นคงเป็นเพราะ ผมเริ่มจะสายตาสั้น
...ไม่บอกพี่ต้านแน่นอน...
มดสีดำ เดินเรียงแถวขึ้นลงไปตามลำต้น ผ่าน texture ของเปลือกไม้
บางทีมันก็แวะคุยกัน มดแวะคุยกันทำไม?
ผมเดินไปหาพี่ต้านที่สระว่ายน้ำ
......บ้าพลังสุดๆ
“ยืนมองทำไม ลงมาว่ายด้วยกันดิ” พี่ต้านชวน
“ไม่อ่ะ ลงไปพี่ก็กำไรดิ” คนอะไร ชอบลวนลาม
อ๊ะ
ผมแวะมาคุยกับพี่ต้านทำไม?
นี่ผมกำลังเลียนแบบพฤติกรรมของมด!
“จะไปไหนอิฐ?” พี่ต้านเรียกตอนที่ผมกำลังจะกลับไปยังต้นไม้ต้นเดิม
“ไปหามด”
“มดไหนวะ?” พี่ต้านทำหน้าไม่ค่อยจะพอใจ
“พี่ต้านไม่รู้จักหรอก” ผมก็ไม่รู้จักเหมือนกัน
“เฮ้ย หยุดเลย บอกมา มดไหน?” ฮะๆๆๆ แกล้งพี่ต้านสนุกโคตร
หง่ะ ปีนจากสระมาแล้ว... ไม่หลบดิ แกล้งต่อ
“รู้จักกันตอนไหน ไม่เห็นเคยได้ยินชื่อ...”
“ไม่รู้จักหรอก แค่น่าสนใจดี”
“ยังไง?”
“ก็เค้าดูเป็นธรรมชาติ”
“ห่ะ?” พี่ต้านขมวดคิ้ว “แล้วพี่ดูไม่เป็นธรรมชาติตรงไหน พี่ไม่น่าสนใจเหรอ เลยต้องไปหามัน” ฮะๆๆ ขำไม่แสดงออก ขำในใจ พี่ต้านอ่ะบ้าบอคอแตกที่สุด
ผมชอบให้เค้าหึง มันดูมีพลัง
เวลาทำหน้าโกรธเค้าจะดูดีมาก ผมแอบสเกตไว้หลายรูป
...ไม่บอกพี่ต้านแน่นอน...
“พี่ต้านอยากเห็นมดป่ะ ตามมา”
พอผมเดินนำ แล้วชี้ไปที่ต้นไม้.... นี่เลยครับ ฝ่ามือตบเน้นๆ เข้าที่กลางศีรษะ
“กวนตรีน”
The end. จบซะแล้ว เจอรองเท้าเขวี้ยงหัว
:pig4:
สุดท้ายและ...ยังไม่ว่างทำบุ๊คเลยนะพี่น้อง พักนี้งานงอกจริง คงต้องรอกันอีกนิด :sad4:
-
รอด๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยค่ะ
สู้ๆๆๆๆ
แล้วก็ มด......งืม.....มันแวะคุยกันทำไม???
ส่วนพี่ต้านคะ เอ่อ :m20:
(กระซิบกระซาบๆ มีเมียเด็กต้องทำใจงี้แหละพี่ ฮี่ๆๆๆๆ)
-
:laugh: อิฐ....ฮาดีเนอะ เล่นเอาพี่ต้านไปไม่เป็นเลย กร๊ากกกกกกกกกก
^^ รอได้ค๊าาาา สักเดือนสองเดือนยังไหวเล้ยยยยยย(เพราะสตางค์บ่จี๊ด้วย) :jul3:
-
:m20: :m20: :m20:
-
ในที่สุด ในที่สุด ก้อ่านจนจบ :m4:
เปนปลื้มมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :m1:
เรื่องนี้เปนอีกเรื่องนึงที่อ่านตอนแรกๆ เดาไม่ถูกเรย
แต่อ่านไปอ่านมากลับชอบ ชอบทุกอย่างโดยเฉพาะพี่ต้าน
ได้ใจสุดๆ อ๊ายยยยยยย o13
ขอเปนอีกคนที่จองหนังสือนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
:L1: :L2: :3123: ให้คนแต่ง อีกหนึ่งที่เยี่ยมยอด o13
-
อ๊ายย ความคิดน้องอิฐติสท์และน่ารักเป็นที่สุดดด!
หนังสือรอได้ค่า ไม่รีบๆ
-
หนังสือเรื่อยๆค่ะ พร้อมเมื่อไหร่ก็ส่งข่าว
-
น้องอิฐน่าร๊ากกกกกกก :o8:
ทำไมแบ๊วอย่างนี้ล่ะ ความคิดอิฐมันเป็นงี้นี่เอง ถึงว่าตอนแรกพี่ต้านตามไม่ค่อยจะทัน :m20:
ส่วนหนังสือ เมื่อไหร่เมื่อนั้นเลยจ้ะ ไม่ต้องรีบ :man1:
-
สงสัยลืมบอกไปตั้งแต่ตอนที่แล้ว อย่าลืมใส่ชื่อเค้าลงไปด้วยนะคะ
ขอจองเรื่องนี้ด้วย 1 ชุด ^ ^
-
อิฐกวนจริงๆ :laugh:
-
ไม่เข้าใจผิดนะจ้ะ เราจองหนังสือแน่นอนจ้า
อิฐประหลาดดีจัง
อ่านแล้วรู้สึกดี มีคนบุคลิกคล้ายตัวเอง
แม้จะเป็นนิยายก็เถอะ :z2: :z2:
-
รอได้ค่ะ
มีเวลาก็มาเข็นตอนพิเศษให้อ่านแก้คิดถึงพี่ต้านกับน้องอิฐบ้างก็ได้นะคะ
:pig4:
-
แอบมาแวะจองด้วยคน 1 ชุดน่ะค่ะ
ชอบพี่ต้านอ่ะ :-[
-
จอ งหนัง สือด้ว ยคนคับๆๆ o13 o13
-
:pigha2: กวนตรีน เจงๆ น้องอิฐเนี่ยย..
-
นานๆอิฐจะรั่วซักที
-
ขอจองด้วยค่ะ ^^
1 ชุด~
-
"ผมชอบให้เค้าหึง มันดูมีพลัง" <<< อิฐเลยชอบยั่วพี่ต้านใช่มั๊ย :laugh:
เป็นตอนแถมที่น่ารักๆ
รออัพเดทข่าวหนังสือนะคะ
:กอด1:
-
มันอารมณ์ติสกันจริงๆ เลยคู่นี้
55555
พี่ต้านก็ขี้หึงขั้นรุนแรง
ยิ่งกว่าระเบิดบิ๊กแบงซะอีก! (เว่อร์)
-
อ๊ากกกกกกกก ไม่ได้เข้ามานาน
จบแล้วเหรอเนี่ย ไม่อยากให้จบเลย คิดถึงน้องอิฐ :sad4:
จองหนังสือด้วยคนนะคะ
ปล.ตอนพิเศษ น้องอิฐน่ารักมากๆๆ :o8:
-
จองด้วยหนึ่งเล่มถ้วนค้าบ...จบได้เจ๋ง..ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค้าบ
-
ขอมาฮาน้องมดดดดดดด....ก่อนไป....555555555555555
-
จองด้วยคน 1 ชุดค่ะ
ลงชื่อเราด้วยน๊า
-
หุหุ เข้ามานั่งรอหนังสือ
หน้าปกจะเป็นไงน๊าา :m18:
พิมพ์เร็วๆนะคร้าบ
-
ขอลงชื่อจองหนังสือด้วยอีกคนครับ แหะๆ
ชอบมากๆ ถึงแม้จะยังอ่านไม่จบก็เหอะ
-
เข้ามาอีกที เรื่องนี้จบแล้วหรือคะ งุงิ
ทีแท้ ทั้งหมดก็แค่ละครฉากหนึ่ง
ที่สร้างให้ต้าน เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นนั้นเอง
ค่าสินสอด แม้มันจะไม่เท่าไร
แต่แลกกับคำว่าตลอดชีวิต มันยิ่งใหญ่มากๆๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับการแต่เรื่องนี้ค่ะ +1
-
น้องอิฐมันน่ารักนะเออ! :o8:
-
น้องมด น้องอิฐ พี่ต้าน คุณคนเขียน :กอด1:
-
... :mc4: Happy New Year 2011... :L2:
-
(http://i.kapook.com/glitter/2010/en/12/E291210_01PP.gif) (http://glitter.kapook.com/category.php?category_id=3&sid=494f8c6ec2f7ef99822e5fd7dbe27312)
สวัสดีปีใหม่นะ น้องอิฐ พี่ต้าน และไรท์เตอร์ทั้งสอง ^^
-
อยากลงชื่อจองด้วยค่ะ แต่ไม่แน่ใจเรื่องสถานภาพทางการเงิน เมื่อถึงวันกำหนดจ่าย
แหะๆ ขอทราบราคาหนังสือก่อนได้มั้ยคะ เดือนนี้รายจ่ายมันสูงลิ่วจริงๆ
-
สวัสดีปีใหม่ไรท์เตอร์ทั้งสองคนค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆค่ะ
(http://widget.sanook.com/static_content/widget/full/graphic_1/1483/1405483/bc6dd3dd1ac82b762dda9b59f1e4ae18_1293528804.gif) (http://widget.sanook.com/view-widget/graphic/?widget=1405483)
-
:m20:
-
:L2:สวัสดีปีใหม่ค่ะ :L2:
จองหนังสือด้วยชุดนึงค่า
-
หมายเลข18มารายงานตัวจ้า
รอนานไม่ว่า แต่เอาตอนพิเศษมาปิดปากเยอะๆละกัน :laugh:
เอาตอนพิเศษแบบตอนน้องมดนี่แหล่ะ ชอบบบบบบบบบบบบ
สวัสดีปีใหม่ผู้แต่งค่า :L2:
ขอให้มีความสุขมากๆน้า ความสุขที่ทำให้่คนอ่านมีความสุขจากเรื่องนี้มากเท่าไหร่
ขอให้ผู้แต่งมีความสุขทวีคูณไปอีก100เท่านะ :L1:
-
โอ้ย ตอนพิเศษน่ารักมากกก คู่นี้น่ารักเสมอ
ขบคุณไรเตอร์มากจ้ะ
-
ขอจองหนังสือด้วยคน 1 ชุดครับ
ยังทันอยู่ใช่ไหมครับ
:L2:
-
ผมก็ตามนั้นลงชื่อผมไปได้เลยครับ แต่ไม่ได้เข้ามาบ่อยนะครับ PM มาก็ได้ครับ for sure อิอิ เอาแน่ครับตามมานาน รักมากอ่ะ อิอิ
-
เค้ามาขุดอีกที อยากได้หนังสือจริงๆ นะจ้ะ
-
เป็นกำลังใจเรื่องหนังสือนะ สู้ๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน งั้นขอจองหนังสือด้วย 1 ชุดนะคะ
ไม่รู้ว่าจะทันมั้ย ? มารอความคืบหน้าต่อไปค่ะ
-
.. อ่านจบแล้ว ด้วยเวลาสองคืนกับอีกหนึ่งวัน (อู้งานอ่าน)
เป็นเรื่องที่ชอบมากจริงๆณเวลานี้ สนุกมาก ไม่เคยเบื่อเลยสักตอน
ติดมากๆ อ่านแล้วหยุดไม่ได้้ ชอบวิธีการเขียน การวางคาแร็คเตอร์ เรื่องราวน่าลุ้นตลอดเวลา
ชอบแนวคิดของเรื่องนี้ อ่านแล้วนึกถึงเพลง "คนของเธอ" ตรงแบบจี๊ดๆเลยเหอะ
นี่มันพี่ต้านชัดช๊าดดดดดดดดด
เพลง : คนของเธอ
ศิลปิน : แมว จิระศักดิ์
เนื้อเพลง :
ไม่ต้องบอกฉัน ถึงวันที่เลยผ่าน
ไม่ต้องบอกฉันว่าเคยมีใครคนไหนยังไง
ถ้าเผื่อฉันเผลอ บังเอิญฉันถามเธอไป
เธอก็ไม่ต้องตอบ ฉันเลย
แต่ฉันคนนี้ ก็มีที่พลาดผิด
ใช่ว่าชีวิต จะดีจะงาม ซักเท่าไร
ไม่อยากให้ถาม มันไม่น่ารู้ เท่าไหร่
ไม่ใช่เรื่องจำเป็น ของเรา
วันวานยังคืนย้อนมาไม่ได้ และวันพรุ่งนี้ยังไม่รู้
แต่ฉันพร้อมจะอยู่ ฉันพร้อมจะตาย เพื่อรักคำเดียว
ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นไคร จะผ่านอะไรมา
ขอจงอย่า เป็นกังวล นี่คือคนของเธอ
ไม่ว่ามันจะเกิด อะไร ต่อจากนี้ไป ฉันจะอยู่ดูแลเธอ
(ด้วยคำว่ารักด้วยใจ/จะรักเพียงเธอ)
ไม่ต้องบอกฉัน ถึงวันที่เลยผ่าน
ไม่ต้องบอกฉัน ว่าเคยมีใคร คนไหนยังไง
แค่บอกว่ารัก แค่เธอรักฉัน ง่ายๆ
ฉันต้องการแค่ใจ ของเธอ
วันวานยังคืนย้อนมาไม่ได้ และวันพรุ่งนี้ยังไม่รู้
แต่ฉันพร้อมจะอยู่ ฉันพร้อมจะตาย เพื่อรักคำเดียว
ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นไคร จะผ่านอะไรมา
ขอจงอย่าเป็นกังวล นี่คือคนของเธอ
ไม่ว่ามันจะเกิด อะไร ต่อจากนี้ไป ฉันจะอยู่ดูแลเธอ
(ด้วยคำว่ารักด้วยใจ )
ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นไคร จะผ่านอะไรมา
ขอจงอย่าเป็นกังวล นี่คือคนของเธอ
ไม่ว่ามันจะเกิดอะไร ต่อจากนี้ไป ฉันจะอยู่ดูแลเธอ
(จะรักเพียงเธอ )
ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นไคร จะผ่านอะไรมา
ขอจงอย่าเป็นกังวล นี่คือคนของเธอ
ไม่ว่ามันจะเกิดอะไร ต่อจากนี้ไป
ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ เป็นคนรักเธอตลอดไป
-
happy new year ทุกท่านครับ :กอด1:
ช้าไป _21_วัน มันช่างนานเหลือเกิน...
นส. ทำอยู่คับ ทนๆ อ่านเหตุผลนิดนึงละกัน คือ...คีย์บอร์ดผมพัง แหะๆๆ เลยไม่ได้ส่งเรื่องไปให้โบสักที
ใช้โน้ตบุ๊ึคสองเครื่องเจ๊งแมร่งทุกเครื่อง... (ยังไม่มีเวลาไปซื้อใหม่) แถมโน้ตบุ๊คอยู่คนละบ้านกันอีกต่างหาก...
ไอ้เครื่องดีๆ ก็ดันไม่มีโฟโต้ชอป ฮ่าๆๆ จบกัน มาบอกแค่นี้ละคับทุกท่าน
ทำนส. เสร็จเมื่อไหร่ ปิดจองครับ... ฮะๆ เพราะงั้นตอนนี้เรื่อยๆ
คนที่มาใหม่ ขอบคุณที่ชอบเรื่องคับ
:pig4:โบ/แบงค์
-
เย้ๆ
ขอบคุณค่ะที่ตัดสินใจทำหนังสือ
สนับสนุนสุดตัว
1 ชุดค่ะ
:m23:
-
จอง1ชุดค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆที่รีดเค้นพลังสมองเรียบเรียงมาให้ได้อ่านกัน
ขอบคุณค่ะ
-
ยังคงตั้งหน้าตั้งตารอต่อไปครับ
แต่อยากเห็นหน้าปกจังเลยว่าเป็นยังไง :impress2:
-
จองด้วย 1 ชุด ครับ
-
จอง 1 ชุด
-
จองด้วยค่ะ 1 ชุด
-
ขอด้วยคน
-
ชะเง้อ ชะแง้ รอหนังสือ...
-
ร่วมด้วยช่วยกันจอง ขอ 1 ชุด
-
เรื่องหนังสือ!!!!~
:impress2:
ความคืบหน้า ณ ขณะนี้คือ... ลงตอนพิเศษและจัดรูปเล่มเสร็จแล้วค่ะ!!
แบงค์มันไม่ได้กลับบ้าน เรื่องที่เขียนค้างอยู่เลยไม่ได้เอามารวมกันสักที...... :monkeysad:
แต่ตอนนี้ได้รวมแล้ว...
เหลือเอาไปพิม ทำเล่ม ราคายังไม่ทราบค่ะ ต้องดูต้นทุนก่อน เดี๋ยวจะแจ้งอีกทีนะ ขอเวลาไปดำเนินการแป้บนึง
ถ้าไงตอนนี้ ท่านที่สั่งหนังสืออยู่ กรุณาตรวจสอบรายชื่อที่ P.56 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16588.msg1249120#msg1249120) ด้วยนะคะ ถ้าใครไม่เอาแล้ว...หรือยังไงก็บอกด้วยนะจ้ะ
เพราะจะไม่ทำเยอะอ่ะ
ส่วนปก...ที่จริงเขิน ไม่กล้าเอาลง เพราะมันเรียบมากมาย
แต่ก็...สักหน่อยละกัน จะได้รู้ว่าทำแล้วจริงๆ นะ
ถ้าใครไม่ชอบ เราก็จะไม่เปลี่ยนนะ... ตกลงแล้วจะเอางี้ล่ะ :really2:
(http://img573.imageshack.us/img573/9282/98548738.jpg)
(เอ่า รูปไม่ขึ้น) ปกแดงกับดำ... อีกสองรูปข้างกันปกใน
ปล. อาจมีการเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ในภายหลัง แต่ก็ประมาณนี้ล่ะค่ะ
-
จองด้วยคนค่ะ 1 ชุด จ้า
-
ปกแนวมากๆน้องโบ แบบนี้ละชอบเลย
ดีใจจริงๆที่มาอ่านทัน แถมจองหนัีงสือทันอีกด้วย :z2:
ตอนนี้รอ ร๊อ รออ
-
ชอบค่ะ ปลื้มมาก จะรอนะคะ
สู้ๆค่ะ
-
^
ขอบคุณที่ชอบค่ะ
คุณ Uonlii_I และ คุณ anajulia :impress2:
-
^
^
สื่อได้ดีออกค่ะ
ว่าแต่ ตอนนี้เล้าเปิดกระทู้นี้นะคะ ถ้ายังไงนุ่นว่าน่าจะไปแจ้งไว้
เผื่อมีคนอ่านที่ไม่ได้แวะบ่อยๆมาเห็นว่ากำลังเปิดจองจะได้ลองมาอ่านดู ลองดูนะคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21230.0
ตั้งตารอค่ะ ^o^
ถ้าชอบก็อาจจะ
-
ู^
เพิ่งสังเกตเห็นกระทู้ด้วยความเซ่อค่ะ
ขอบคุณคุณนุ่นมากๆ นะคะ :กอด1:
-
Confirm รายชื่อ ส่วนปกสมกับชื่อเรื่องดี
-
ปกเจ๋ง เข้ากับชื่อเรื่องดีจัง
ตื่นเต้นๆ :L2:
-
ใกล้แล้ว ใกล้ได้อ่านแล้ว
เย้ :mc4:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน
แต่อยากบอกว่าอ่านแล้ว
ชอบมากๆเลยค่ะ(ยังอ่านไม่จบนะค่ะ)
ขอสั่งจองหนังสือด้วย 1 ชุดนะคะ
ชอบมากๆ อยากเก็บไว้ อิอิ....
-
ยืนยันเรื่องหนังสือด้วยคนค่ะ
ปกแนวดี "มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้"
เห็นวงกลมอยู่ตรงกลางหนึ่งอันอ่ะ
-
ถ้าจองด้วยคนจะได้ป่าว
-
จองด้วยค่า ^^
มาช้าไปไหม? หรือต้องจองทางเมล์
แงงง แต่ขอจองด้วยนะคะ :pig4:
กำลังติดตามอยู่ หุหุ
-
ยังจองได้เรื่อยๆ ค่ะ แต่ยังไม่ทราบราคานะ
ชุดนึงมีสองเล่ม จะจองทางไหนก็ได้ค่ะ
ส่วนรายละเอียดเดี๋ยวจะมาแจ้งอีกทีค่ะ :L2:
-
จองๆๆ ลงชื่อเค้าไว้โด้ยยยยย
-
ปกหนังสือมาแล้ว แนวมาก
"_______________ มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้" ^^ o13
-
จองด้วย 1 ชุดครับ o18
-
จองด้วย1ชุดค่าาา ~~
-
ขอจองหนังสือด้วยหนึ่งชุดคร้าบบบบ
-
จองด้วยคน 1 ชุดค่ะ
-
เข้ามาชูสองมือว่า "ยังจองเหมือนเดิมจ้าา"
-
หมดเขตรับจองเมื่อไหร่ค่ะ
-
จองด้วยคน 1ชุดค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากเลย :-[
-
พี่ขาาาาาาาา
ที่หนูจองไม่รู้ว่าจะมีเงินจ่ายเปล่านา = ='
จองไว้ก่อน ถ้ามีจะจ่าย(ถ้าพองบ) แต่ก็อยากได้มาก T^T
ถ้าราคามานี่แล้วหนูไม่มีจ่าย -__- ขอยกเลิกได้ไหมคะ(พยามตัดใจ)
ขอบคุณค่า T O T
-
จองด้วยคนค่ะ
ทันป่าวอ่ะคะ ^^
ถ้าทัน เอาด้วยยยยยย
อัพเดทให้ด้วยนะคะ ว่าจองทันมั้ย ^^
-
ถ้าราคาแพงเกินสำหรับน้องๆ หนูๆ ยกเลิกได้ค่ะ
แต่คาดว่าไม่น่าเกินห้าร้อย... เดา (ยังไม่มีเวลาไปร้านเลยง่ะ)
ตอนนี้มีมรสุมชีวิตอยู่
-
:o8: :impress2: :กอด1:
-
ลงชื่อจองอีกรอบค่ะ (รายชื่อตกหล่นมั้ง *-*)
-
^
ฃออภัย ลงให้แล้วจ้ะ
-
สู้ๆค่า :L2:
-
o13 ชอบมากครับเรื่องนี้
:pig4:
-
โครตประทับใจเลยครับๆ
-
:m15:จองด้วยคนทันมั้ย ถ้าทันขอ1ชุด
แล้วก็นั่งยัน นอนยัน ยืนยันเลยว่าจะเอา(ถ้าทัน)
-
ไม่จองไม่ได้แล้ว ขอจองด้วยคะ
สนุกมากมายเรื่องนี้
-
แวะมาดันหนังสือจ้ะ ฮึบๆ
-
จองด้วย 1 ชุดค่ะ ><\ (เพิ่งเริ่มอ่านและติด สนุกมากๆเลย 55)
ขอจองด้วย 1 ชุดนะคะ เดี๊ยวแจ้งรายละเอียดโอนเงินแล้วจะโอนไปนะคะ
-
ขอจอง 1 ชุดค่ะ เดี๋ยวไม่ทัน:z2:
เพราะมีน้องการันตีมาค่ะ
ว่าแต่รายชื่อจองดูที่ไหนคะ
-
ว๊าววววว ในที่สุดก็อ่านจบจนได้ ไรเตอร์ขยันมากมาย สนุกมากกกเลยจ๊ะ
มันได้มุมมองความคิดที่แปลกๆ ชอบอ่ะ เจ๋งดี เราได้อะไรจากเรื่องนี้มากเลยนะ
มันทำให้คิดได้ และกระแทกใจอะไรหลายอย่างมาก เรามีนิสัยบางส่วนคล้ายต้าน แต่ก็นิดหน่อย แต่มันเป็นจุดที่ทำให้เราคิดได้มากขึ้นเข้าใจตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม แล้วก็ทำให้รู้ว่าคนประเภทน้องอิฐเข้าใจยากมาก กร๊ากกกกกก ซับซ้อนได้อีก แต่อีพี่ต้านเนี้ยยย หื่นแบบที่สุดขออรุกเลยมั้งเนี้ย เท่าที่อ่านนิยายมา น้อยมากที่ฝ่ายรุกจะเป็นคนเล่าเรื่อง เราชอบนะมันจะได้มุมมองและวิธีการเล่า คำพูดจา จะโหดเว่อร์ อ่านแล้วสะใจดี หึหึ แต่คงหาใครที่จะเลือดร้อนบ้าดีเดือดได้เท่าพี่ต้านคงไม่มีอีกแล้ว ว่าแต่คู่นี้เค้ามีเรื่องราวที่ผ่านมาด้วยกันเยอะมากจิงๆนะ แล้วก็คิดเหมือนต้านว่า พ่อแม่พี่เพื่อนแปลกจิงแหละที่ดูตัดหางปล่อยวัดเกิน จนน่างง แต่ไม่คิดว่า ลงเอยแบบนี้ เจ๋งชอบมากกเลย จบดีด้วย จบแบบต้านอิฐมากๆๆๆเลย
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ
สนุกสุดๆเลยอ่า ชอบบ
น้องอิฐเป็นคนแปลกๆ แต่ก็น่ารักมากก
พี่ต้านก็นะ เหมือนจะไม่ดี แต่ก็เป็นคนดีสุดๆเลย
ถ้ายังสั่งทันละก็ ขอด้วยชุดนึงนะคะ
ชอบมากเลยจริงๆนะ :o8:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอย่างนี้นะคะ
รู้สึกดีจังที่ได้มาอ่านเรื่องนี้ :z2:
-
ขอจองน้องอิฐด้วยหนึ่งชุดฮะ
ผลัวะ...โดนพีต้านกระโดดเตะ
-
:fire:ขอจองด้วย 1 ชุดค่ะ ไฟพึ่งติดเนื่องจากความรู้สึกช้าว่าอยากได้
-
เพิ่งเอาหนังสือไปทำนะคะ ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง
อยากเห็นงานและเอามาเช็คก่อน ร้านบอกว่าวันศุกร์นี้ค่อยว่ากัน 55
รออีกนิดนะ :a5:
-
^
^
^
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอ้เย้!!! รออยู่ค่ะ +1ให้กับคนงานยุ่ง
v
v
:z13: จิ้มคนข้างล่าง ใครก็ไม่รู้ยังไม่ได้เจาะไข่เลย แต่มีเซ้นส์บางอยาง o18
-
เจ๊คนนี้ ทำไมแม่งไม่รักน้องเลยอ่ะ-*-??
-
ทำหนังสือตัวอย่างเสร็จแล้ว... ภาพประกอบ o2
(http://img255.imageshack.us/img255/3904/img1371o.jpg)
หนังสือมีรู ฮะๆ
ตีมคืออยากให้มันดูดาร์คๆ แบบนี้แล...
รายละเอียดหนังสือ
ชุดหนึ่งมีสองเล่ม
ปกดำ กับ ปกขาว ราคาชุดละ 570 บาท (รวมค่าจัดส่งแล้ว)
ตอนนี้เปิดให้โอนเงินแล้วนะคะ รายละเอียดจะส่ง PM และ E-mail (สำหรับคนที่ไม่มี user เล้าฯ)
โอนได้ตั้งแต่วันนี้ - 31 มีนาคม 54 ค่ะ
ปล. ราคามันแพงกว่าที่คิดเพราะปกได-คัทหง่ะ
o21
ปล.2 สามารถเช็ครายชื่อได้ที่ P.56 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16588.1650)
ปล.3 สามสี่หรือห้าวันนี้มีธุระ มีข้อสงสัยหรือโอนเงินมาแล้ว เดี๋ยวตอบกลับนะ
แัละ... ยังจองได้อยู่เน้อ ถึง 25 มีนา
:pig4:
-
อยากจะโอนเงิน แต่ยังไม่เห็น pm รอต่อไป
น้องโบว์ อย่าลืมเด้อ
-
ู^
PM ไปแล้วเน้อพี่ ยู โอนลี่ วานนน
:กอด1:
ปล. ทุกท่าน ที่นำมาให้ดูคือเล่มตัวอย่างนะ
เล่มจริงเดี๋ยวมีแก้อีก
ปล.2 ลองมาอ่านเรื่องตัวเองและที่ไอ้แบงค์เขียนย้อนหลังอีกรอบ...(เพราะได้หนังสือ) แล้ว
เอิ่ม.....รู้สึกว่า ทำไมไอ้ต้านมันบ้าขนาดนี้ว้าาา ทำไปได้... เหอๆ :z3:
-
เอิ่ม.....รู้สึกว่า ทำไมไอ้ต้านมันบ้าขนาดนี้ว้าาา ทำไปได้... เหอๆ
แต่เราคงบ้ากว่าเพราะชอบพี่ต้านมากกกกกกกกก เหอๆๆๆ :pigha2:
-
โอนเงินไปแล้วนะคะ น้องโบว์เช็ค pm ด้วนเน้อ :3123:
ปล.พี่ต้านอ่ะร้ายแต่โคตะระจริงใจ เริ่ดจะตาย o13
-
โอนเงินให้แล้วนะคะ รายละเอียดใน PM เน๊ :o8:
-
รายนามผู้ที่โอนเงินมาแล้วมีดังต่อไปนี้
1. Pooknee Pat (e-mail)
2. sumalee rinriko (e-mail)
3. yeyong
4. O_o
5. Uonlii_I
6. nunamicky
7. dee-dee
8. kongkilmania
9. ohmpresto
10. ... PLOY (e-mail)
11. wasana panyabanjong (e-mail)
12. altctrldelete
13. กลั่นกรอง
14. Getto
15. Goodfellas
16. Rindee (e-mail)
17. AutomaticLM
18. BeeRY
19. yayu
20. NY_JK
21. Je t'aiime
22. Yothin T. (e-mail)
23. FerNe MinmiN (e-mail)
24. rachanok
25. bubuy741
26. andaseen
27. SoYiLovE
28. n2
29. Kslave
30. vavacoco
31. Princea
32. jackykrub (e-mail)
33. เกริด้า(๐-*-๐)v
34. EunJin
35. สมุนไพร
36. จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า
37. ZakuPz
_______________________ล็อตสองขอส่งเท่านี้ก่อนนะ
38. sweetmin
39. MaeMoo
40. ♥10♥KK♥23♥
41. anajulia
42. SJ
43. YYY
44. WhatLoveIs
45. chen
46. A-J.seiya*
47. บุหรง
48. midnight korn (e-mail)
49. Shin_i_chi
50. HappyMelon
51. nang_nang
52. aungaink (e-mail)
53. GeniePosh
54. Porn_mu
55. OPPEE
56. Kalos
57. firrytail
58. chee
59. Chaoyui
60. chocolate_angel
61. suginosama
62. GiNg
63. vita.Min
ตอนนี้ส่งไปแล้ว 18 คนแรก (เพราะล็อตนึงเสร็จสมบูรณ์แค่นี้ แหะๆๆ) ล็อตต่อไปก็รอหน่อยนะพี่น้องทุกท่าน อีก 20 ชุดต่อมา
ขอบคุณค่ะ
ปล. เนื่องจากรู้สึกหนังสือโล่งไปมากมาย เลยจะทำที่ห่อปกขึ้นมา ประมาณนี้... (ให้ดูแบบเล็กๆ)
(http://img145.imageshack.us/img145/8055/front3e.jpg)(http://img834.imageshack.us/img834/1929/front2copy.jpg)
และก็แก้รูปเล่มข้างในอีก (ไม่เหมือนที่ถ่ายรูปให้ดู เพราะนั่นเค้าทำเป็นตัวอย่าง)
มันจะมีภาพเยอะกว่าเดิมนิดนึง เพราะหาคนวาดรูปให้ได้ คนๆ นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ตัวร้ายในเรื่อง love’s a drug! (55)
ปล.2 เนื่องจากบางทีเข้าบอร์ดเล้าฯ ไม่ค่อยจะได้ รบกวนส่งรายละเอียดการโอนผ่านอีเมล์ท่าจะเวิร์คกว่านะทุกท่าน ที่นี่จ้ะ llousm8[at]gmail.com
ปล.3 มันเป็นหนังสือทำมือนะท่าน แต่ไม่ได้ทำเอง เหอะๆ
ประกาศ ขยายเวลาโอนเงินถึงวันที่ 7 เม.ย. ค่ะ (ไม่เลทอีกแล้วเน้อ)
:กอด1:
เดี๋ยวลงลายเซ็นให้ตามคำเรียกร้อง...Bo#Bank
-
แจ้งโอนไปทาง pm แล้วจ้าาา ^^
-
โอนแล้วน้า รายละเอียดทาง PM คร้าบ
-
ขอลายเซ็นต์ด้วยคนนะคะ ขอบคุณค่ะ :o8:
-
แจ้งโอนไปเมล์แล้วค่ะ ^___^
-
กี๊ด รู้สึกเหมือนเป็นหนี้
อาทิตย์หน้านะคะ จะไม่พลาดแน่ >//////<
-
พอดีว่า... มีสองเล่มที่มีปัญหา ก็เลยจะส่งให้ 18 คนแรกก่อนนะท่าน
พอดีว่า... ไม่เคยส่งพัสดุแบบนี้ ก็ออกจะงงๆ กับวิธีการนิดหน่อย เค้าบอกส่งแบบลงทะเบียนตอบรับหง่ะ - -๑
พอดีว่า... ทำไปแบบภูธร ถ้าอยู่ดีๆ ได้รับของแล้วไม่ถูกใจ ก็อย่าว่าเค้านะ :monkeysad: HANDMADE! ล้วนๆ
:L2: ห้าวันได้มั้ง - - - -
-
โอนเงินแล้วค่ะ ส่งรายละเอียดไปทางเมล์
:L1:
-
หนุกมากกกกก
-
มะค่อยชอบรูปการ์ตูนที่เป็นอิเมจเท่าไหร่แต่นอกนั้นก็โอเคล่ะคร้าบบบ o13
นอนรอหนังสือเลย
-
โอ๊ะ! คนที่ 18 พอดี :z1:
-
พิเศษเฉพาะกิจ
#
วันหนึ่งหลังเลิกงาน...
อุตส่าห์คิดว่า...ชีวิตกูไม่มีอะไรจะเสถียรไปกว่านี้อีกแล้ว
มีเมียน่ารักโคตรๆ งานก็ทำจนอยู่ตัวแล้ว หนักเบาไม่รู้ แค่ได้เงินมาเลี้ยงครอบครัวกับแอบด่าเจ้านายบ้างเวลาไปกินเหล้า (แต่กูแดกเป็บซี่) กูก็โอและ...
สอบใบประกอบวิชาชีพผ่านไปได้อย่างง่ายดายเชรดดด กูก็นึกว่าชีวิตจะดีขึ้น หาเงินได้มากขึ้น
แต่สภาฯ เสรือกออก พรบ. ส้นตีนใหม่ออกมา
ตอนแรกกูก็ไม่ได้สนใจหรอกว่ะ ไม่คิดจะสนเหี้ยอะไรแบบนี้หรอก มันเฮงซวย
แต่พอดีมีมีตติ้งบรรดาเพื่อนเก่ากู กูก็พาอิฐไปด้วย เผื่อครอบครัวกูจะได้แดรกของฟรี (ให้เพื่อนเลี้ยง)
ก่อนถึงร้านอาหาร
กูกับอิฐนัดแนะกันนิดหน่อยว่ะ
"ไอ้กล้าตอนนี้เงินเดือนสี่หมื่นแล้ว เดี๋ยวให้มันจ่ายค่าอาหารแม่งให้หมดเลยนะอิฐ"
"หุหุ เดี๋ยวช่วยอ้อนเสี่ยดีก่า" อ้อนขอของฟรี เอาเข้าไปพวกกรู
"อยากกินไรเต็มที่นะวันนี้" จัดไป กูเองก็กรอบว่ะเดือนนี้
"โอคับโอ... ไม่ได้กินกุ้งมาหลายวันแล้ว กลัวภูมิต้านทานหด"
"แพ้กุ้งเหรอว่ะ?"
"เกือบแพ้" ยังไงวะเกือบแพ้??
"ต้องกินบ่อยๆ ไง เดี๋ยวจะไม่มีภูมิ ตอนนี้กินแต่ผักอ่ะ ผิวโคตรดีเลย" กินแต่ผักเพราะไม่มีเงินซื้อเนื้อออ เฮ้ยยย
ทำไมพวกกูจนขนาดนี้ใช่มั้ย กูประหยัดเก็บตังค์ซื้อรถไงวะ ขี้เกียจปั่นจักรยานแล้วไม่อยากให้น่องกลายเป็นเหล็กว่ะ
ผักก็ปลูกเองในบ้าน...เค้าเรียกว่าไรนะ?
สวนครัวๆ น่าภูมิใจเชี้ยๆ
พอไปถึงร้านอาหารและเจอหน้าเพื่อนผู้มีอันจะกินเรียบร้อย... พวกกูก็สั่งแหลกกก
ให้อิฐร่ายมนต์ดำไปเรียบร้อย กูก็มะต้องจ่าย อิอิ
"เฮ้ย พวกมึงรู้เรื่องซีดีพียังวะ?" ไอ้วินเอ่ยขึ้น ต่อไปนี้คือเรื่องบัดซบของประเทศไทยในปัจจุบัน
"เพลงของใคร?" ไอ้ด้าถาม
"เพลงเหี้ยอะไรล่ะ กูหมายถึงไอ้โครงการนั้นไง พัฒนาวิชาชีพอ่ะ" อะไรวะ เหมือนจะเคยได้ยินแว้บๆ
"จะให้กูพัฒนาอะไรอีกกก แค่กูต้องแบ่งเวลาไปเตะบอลกับแดกเหล้ายังหาแทบไม่ได้เลยเหี้ย" ไอ้ด้าพล่ามต่อ
"ที่เค้าให้เก็บแต้มสัมมนาไงวะ ถ้ามึงเก็บไม่ครบ โดนพักใบอนุญาตเลยนะเว้ย"
พอได้ยินคำว่า 'พักใบอนุญาต' กูก็เริ่มสนใจเรื่องนี้ขึ้นมา
ใครแม่งคิด...แค่นี้ชีวิตกูก็ต้องระวังคุกทุกฝีก้าวอยู่แล้วยังจะมาออกกฎห้าอะไรอีกวะ
กลุ่มกูนี่สอบใบประกอบฯ ผ่านทุกคน ไอ้ช่องทางที่ทำให้ตังค์หดนี่ต้องฟังๆ เอาไว้
ไอ้วินเล่ารายละเอียดให้ฟังถึงเรื่องที่มันเปิดประเด็น แล้วกูก็ตรัสรู้ในบัดดลว่า...
ประเทศไทยนี่คงใกล้ยุคมิกสันยีเข้าไปทุกทีแล้วว่ะ
"กูไม่เข้าใจประเทศไทยเลยว่ะ ทำไมคนมีอำนาจมันถึงชอบกลายร่างเป็นปอบเป็นกระสือกันนักวะ" ไอ้กล้าออกความเห็น
"คนเราแม่งก็อย่างงี้... มีสมอง แต่ไม่มีมันสมอง" กูพูดมั่ง
"เออ ทำไมไม่ถามกู คิดอะไรไม่ออก มาถามกูนี่ สราดดด กูไม่ใช่นักล่าแต้มนะเว้ย"
"เค้าจะโกอินเตอร์" ไอ้ขิงพูดขำๆ
"โกตีนกูก่อนนี่มา" ไอ้กล้าบ่นแบบเซ็งๆ เพราะมันก็พอรู้เรื่องอยู่บ้าง
"รัฐบาลจะเปิดการค้าเสรี ถ้ามึงไม่ไปร่วมโครงการ มึงจะโง่ ตามต่างชาติไม่ทัน โดนฝรั่งตีกินหมดประเทศแน่เลยว่ะสัดงานนี้"
"อย่าโง่ให้ฝรั่งแทะดิห่า" กูว่า
"ฝรั่งเป็นผลไม้ เราต่างหากที่ต้องแดรกแม่ง"
"จะแดกแม่ง มึงต้องทำซีดีพีไงห่า!!" ไอ้วินบอก
"ออฟฟิศกูพื้นถิ่น กูทำงานดอย และกูจะโกอินเตอร์เพื่อ" ไอ้นัทออกความเห็นบ้าง มันทำงานอยู่เชียงใหม่
"มันต้องทำทุกคนใช่มะวะ?" ไอ้ด้าถาม
"ช่าย"
"บัดซบแท้ๆ เลยกรู เคยไปฟังตอนเรียนแม่งโคตรง่วง เรียนจบและกูยังต้องมานั่งเลคเชอร์อีกหรือนี่" ไอ้ด้าโวยวาย
"เสียตังค์ด้วยหนิ แล้วกรูจะเอาอะไรแดก" ไอ้นัทอีกคน อาชีพอย่างพวกกูนี่ไม่ได้รวยนักหรอก
"อ้าว สัด ถ้ามีเสียตังค์กูไม่ไปแน่ๆ ทุกวันนี้เลี้ยงเมียคนเดียว กับใช้หนี้ด้วยกูก็แทบอ้วกละ" เรื่องนี้กูยอมไม่ได้...
เสียทีก็เกือบพัน ต้องไปเก็บแต้มกี่ทีถึงจะครบก็ไม่รู้
"ออฟฟิศพ่อมึงไงต้าน โกอินเตอร์แน่ๆ ภาษาไทยไม่ค่อยอยากจะพูดกันแล้ว ฟังไม่เข้าใจ" ไอ้กล้าบอก
"ลาออกดิห่า" รำคาญพวกฝรั่ง
"และตกลงพวกมึงจะทำไงกับซีดีพี? เอา-ไม่เอา?" ไอ้วินถาม
"ไม่เอา" ไอ้กล้ารีบพูดคนแรกทั้งที่ออฟฟิศพ่อกูนี่โกอินเตอร์ชัวร์ๆ
"กูเป็นสถาปนิกไม่ใช่นักล่าแต้ม เอาอย่างเมกาแล้วมาใช้กับเมืองไทยนี่คนละเหวกันเลย" เหตุผลของมัน
"กูก็ไม่เอา" ไอ้นัทคนต่อมา
"กูอยู่ดอย จะหาเวลาที่ไหนลงดอยมาเก็บแต้มวะ ออกค่ารถ ค่าสัมมนาให้กรูฟรี กูจะไป แต่นี่ให้กูออกเองทุกอย่างเลยแม่งบัดซบเกิ๊น"
"กูไม่เอาเหมือนกัน" ไอ้ด้ารีบยกมือ
"เก็บตังค์มหาโหด แม่งเข้าทำนองนักการเมืองน้ำเน่าแน่ๆ กูเกลียดคอรัปชั่น กูเกลียดความอยุติธรรมทุกชนิด" เริ่มออกทะเลแล้วมึง
"กูไงก็ได้ว่ะ" ไอ้ขิงแปลกแยกหน่อย
"ไปสัมมนาก็ได้ความรู้ดีนะ ก็เหมือนชื่อที่เค้าตั้ง แต่กูว่าไม่ถูกอย่างนึงที่เค้าเอาไปรวมกับเรื่องใบอนุญาตว่ะ"
"คนเรามันวัดคุณภาพกันด้วยการฟังสัมมนาเหรอวะ?"
"งั้นกูก็ฉลาดตายห่าดิ ตอนเรียนแม่งก็ฟังเลคเชอร์แทบทุกวันอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ" ไอ้ด้า
"ถ้าพวกมึงไปอย่าลืมชวนกู กูอยากหลับเป็นหมู่คณะ ไม่อยากหลับคนเดียว มันเหงาๆ" ตกลงมึงจะเครียดมั้ยไอ้ด้า
"สัดเอ๊ย ถ้าใบอนุญาตกูจะถูกเก็บเข้ากรุเพราะเรื่องนี้ เดี๋ยวกูจะกลายเป็น great tect ให้ดู" ไอ้กล้าขึ้นอีก
"เหมือนอันโดะที่เป็นนักมวย กับปู่แฟรงค์ (รอยไรท์) ที่เรียนวิดวะไม่จบ ก็ยังเป็น Great ได้"
"ทำสภาหน้าแหกใช่มะสัด?" ไอ้นัทถาม
"ไว้กูเป็นนายกนะ ยุบแม่งเลย ชอบสร้างปัญหาดีนัก" ฮะๆๆ
"เออ มีสภาไว้ดับฝันกันอย่างงี้ กูว่าอย่ามีเลยดีกว่า" เป็นสถาปนิกเถื่อนมึงก็เอางั้นดิ
"เงียบเลยนะไอ้ต้าน มัวแต่แดกอยู่ได้" อ้าว... วกมาหากูทำไมวะ หิวนี่หว่า อิฐตักกับข้าวให้เต็มจานแล้วกูจะไม่กินได้ไง
"มึงก็เถียงกันไปดิ ไงๆ ซีดีพีก็ไปไม่รอดอยู่แล้ว" กูว่า
"...อ้าว มึงรู้ได้ไง เค้าออกเป็นกฎบังคับใช้แล้ว มึงอย่าดีเลย์นาน" ไอ้กล้าแทบจะตบกบาลกู
"เหตุผลสภาโดนค้านได้หมดแบบนี้ แถมมีคนไม่เห็นด้วยเยอะแล้วมึงคิดว่ามันจะไปรอดมั้ย ขนาดกูยังเพิ่งรู้เลยว่ามันมีกฎห่านี่ด้วย คนอย่างกูไม่รู้ เต็คอีกหลายหมื่นก็ไม่รู้เรื่องหรอกเว้ย"
"หลงตัวเองชิบหาย.." ไอ้กล้าว่า
"ค่าของคนมันไม่ได้วัดกันด้วยเรื่องแค่นี้หรอกเว้ย ฟังไปฟังมา แม่งเหมือนสร้างภาพกับหาเหตุผลสร้างความชอบธรรมให้ตัวเองมากกว่า ดันทุรังสร้างกฎที่คนส่วนใหญ่ไม่เอาด้วย มันไม่ใช่ประชาธิปไตยแต่มันคือความเฮงซวยของคนบางกลุ่มแค่นั้น.."
"เงินมีเอี่ยวแน่เลยว่ะ" ไอ้วินพูดขึ้นมา
"แน่ๆ"
".............." เมื่อเริ่มรู้ซึ้งถึงสังคมอันเน่าเฟะในประเทศไทย
พวกกูทุกคนถึงกับถอนหายใจปลงๆ
ยกเว้น...... อิฐ
"พี่ๆ ครับ อย่าเพิ่งกังวล ...โตขึ้นผมจะเป็นนายกฯ คับ ปัญหาที่พี่พูดกัน ผมเข้าใจ ผมจะให้เค้าร่างกฎหมายให้ใหม่
และทำประชามติก่อน ทีนี้ก็จะได้ไม่ต้องเถียงกันคับว่ามันเหี้ย เพราะมันเป็นประชาธิปไตยคับ"
".............." กริบบบ
:undecided:
"แล้วชาติไหนมึงจะได้เป็นนายกฯ อิฐ?" กูถามหลังจากทุกคนเงียบและมองหน้ามันแบบงงๆ ไปพักนึง
"ชาตินี้คับ แต่ปัญหามันอยู่ที่ผมไม่อยากสังกัดพรรคการเมืองไหนเลย พี่ต้านช่วยตั้งพรรคก่อนดิ แล้วเดี๋ยวผมจะได้สานฝันต่อ"
"ฝันบ้าอะไรของมึง?"
"ก็อยากเป็นนายก!" แต่มึงเรียนศิล' กรรม...? งงกับมันมั้ย?
"ฝันไกลไปป่าววะ?" ตัวมันยังเลอะเทอะอยู่เลย ดันกระแดะจะเป็นนายก
"คนเรามีสิทธิ์จะฝันนะพี่ต้าน"
"มึงช่วยตื่นไปมหาลัยให้ทันก่อนดีกว่ามั้ย?" เฮ้อออ
"เป็นนายกแล้วช่วยคนได้ทั้งประเทศเลยนะ หกสิบเก้าล้านคน" กูรู้แล้วว แต่
"มึงช่วยเอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ" เรื่อยเปื่อยสุดๆ น้องอิฐ นานวันยิ่งเฉื่อยแฉะและทำอะไรบ้าๆ บอๆ ไร้สาระ
"ห๊ะ ให้เอาตัวเองเหรอ?" มึงจะมุขอะไร
"โลกสวยด้วยมือเรา" อันนี้ใช่มั้ยไอ้เหมียว
"และจะมีสามีไว้ทำไมอ่า..." วอนเจอดีอีกและเมิงง
"เหอะๆ มีไว้ให้ภรรยาดูแลไง" แค่มองตากันก็แฮปปี้เอนดิ้งแล้วกู
:give2:
"อะ แฮ่ม!!!"
"ส้นตีนติดคอ?" กูหันไปถามคนที่ทำเสียงประหลาดใส่ แม่งเบื่อว่ะ พวกขี้อิจฉา
"กูคุยเรื่องซีดีพี แล้วพวกมึงมาโลกสีชมพูอะไรกันแถวนี้....กูเครียดดด" ไอ้กล้าโวยขึ้นมาคนแรก
"ถ้าจะหวานกันช่วยไปไกลๆ เลย... สงสารคนไม่ได้เอาแฟนมาด้วยครับ" ไอ้วินบ่น
"อ่อนไหวง่ายนะพวกมึง" กูว่า
"ใช้ซี้..." ไอ้ด้าทำเสียงกระแดะและทำเป็นเชิดใส่แบบน่าขนลุก
"ต้านไม่เซนซิทีฟ ต้านไม่เซนซิทีฟกับเรื่องอ่อนไหวแบบนี้หลอกกกกก ห่าาาาา"
จบ!!!
H
เรื่องที่นำมาอ้างอิงและเขียนข้างต้นไม่ใช่เรื่องจริง และไม่มีเจตนาพาดพิงใครนะท่าน เหอๆๆ เป็นการแต่งเพื่อระบายความในใจบางอย่างและเพื่อความบันเทิงเท่านั้น :pig4:
-
อิฐยังมึนได้ต่อเนื่องจิงๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
โดนจริงๆ ให้ตาย เรื่องการบ้านการเมือง o13
น้องอิฐน่าร๊ากกกกกก แต่จะเป็นนายกฯจริงเหรอคะ :laugh:
รอหนังสืออย่างมีความสุข :man1:
-
ชอบสองคนเน้อยู่ด้วยกัน :impress2:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
คงจะเป็นนายกที่น่าร้ากกกกที่สุดในโลก
-
น่ารักจัง
ตอนนี้ไม่มีอยู่ในรวมเล่มใช่มั๊ยคะ
:monkeysad:
-
เพิ่งได้อ่านรวมเร็วตอนพิเศษ
สนุกมากค่ะ
ตอนล่าสุดในเล้าเนี่ยไม่มีในเล่มใช่ป่าว
เข้าใจที่บรรยาย
มีสภาหลายสภาที่ออกกฎอะไรมาแต่ละอย่างเฮ้อ
อยากเอาระเบิดไปเขวี้ยงใส่
-
พักหลังๆนี่น้องอิฐรั่วตลอด แต่น่าฮักขนาด :impress2:
-
:fire:อิจฉารีบน
ได้แล้ว เร็วดีจัง
รอต่อไป :call:
-
ได้ัรับหนังสือแล้วค่ะ
ดิบดี พี่ชอบ~~ เหมือนต้านเลย 555+
-
ได้รับหนังสือแล้วนะคะ
:กอด1:
-
ขอบคุณทุกคนที่ชอบ :กอด1:
กำลังกังวลอยู่ว่าได้รับกันรึยัง
-
อิฐโตไปจะเป็นนายก!!!!!!!!!!!!!
-
ตามอ่านมาถึงตอนที่ 70 ได้แล้วค่ะ
แวะมากดบวกให้นะคะพี่ๆทั้งสองคน(เพิ่งรู้ว่าเขียนกัน 2 คนอ่า แหะๆ)
ปอลิง.น้องอิฐน่ารักโก้ดดดดดดดดดดดด :-[
-
^
ส่วนใหญ่ Bank ช่วยคิด (แต่ไม่ค่อยได้พิม) และเอาเรื่องที่คุยกับเพื่อนมาแบบฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจมาเพิ่มในเรื่อง
อย่างเช่น... ตอนพิเศษ ต้านxอิฐ ย้อนอดีต เป็นต้น 55
ขอบคุณสำหรับ + ค่ะ :impress2:
ตอบรีบนๆ
ตอนพิเศษเฉพาะกิจไม่ได้มีอยู่ในเล่มค่ะ แต่ถ้ามีประเด็นใหม่ๆ ก็จะเอามาลงให้อ่านกันเล่นๆ อีกเน้อ...
หรือถ้าใครอยากให้แต่งประมาณไหนลองๆ เสนอไอเดียมาก็ได้ค่ะ เผื่อปิ๊งๆ คิดพลอตออก :teach:
-
o13 ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
+1
-
อิฐรั่วขึ้นทุกวันๆ :laugh:
ได้รับหนังสือเรียบร้อย
แนวได้ใจเลยค่ะ
ตอนแรกเห็นกล่องทะลุ แอบตกใจ o22 555
-
ได้หนังสือแล้วเช่นกัน สภาพเรียบร้อยดีค่ะ
ตอนเห็นสภาพกล่อง ยังตกใจเลยว่าหนังสือจะรอดมั้ย
กล่องเยินมาก ไปรษณีย์ไม่ค่อยถนอมเลย
-
โอนเงินและแจ้งบอกทางmailให้แล้วนะค่ะ :bye2:
-
พิเศษเฉพาะกิจ ตอน TMNC (teenage mutant ninja chicks)
#
ไม่น่าเชื่อวันนี้กูเลิกงานเร็ว ห้าโมงก็ได้กลับบ้านแล้วว่ะ
อิฐคงตกใจที่เห็นหน้ากูโผล่มาตอนกลางวัน ทั้งที่ปกติกลับดึกตลอด
อิอิ รีบตรงดิ่งหาเมียสุดที่รักโดยด่วน อยากเห็นตอนมันทำหน้าตาแปลกใจว่ะ
แต่...พอกูกลับถึงบ้าน
นอกจากกูจะเห็นน้องอิฐนั่งคลุกขี้ดินแล้ว กูยังเห็นสมาชิกใหม่ในบ้านเพิ่มมาอีกสี่ตัวว่ะ
"มึงทำอะไรลงไป?"
o12
กูช้อค
"อ๋อ...เพื่อนใหม่อิฐคับ"
"............."
"โดนาเทลโล่ ลีโอนาร์โด้ ไมเคิลแองเจโล่ และก็ราฟาเอล" หน้าตาแม่งโคตรจะไม่ต่างกันเลย
อิฐแนะนำเพื่อนมันแต่ละตัว.... เยสเป็ด นี่มันขบวนการเต่านินจาชัดๆ พ่อแม่มันก็ช่างตั้งชื่อ สงสัยจะชอบดูการ์ตูนจัด
"Nice to meet you."
อิฐพูดแทนเพื่อนมัน
เอ่อ....
จะให้กูตอบว่า Nice to meet you too. หรือ The pleasure is mine. กะพวกมึงดีวะสาส
"เพื่อนผมน่ารักมั้ยพี่ต้าน?" อิฐถาม
"น่ากระทืบว่ะ บางทีก็น่าเอาไปทอดกิน" กูเดินไปหาลีโอนาร์โด้แล้วนั่งยองลงข้างๆ
จากนั้นเอามือรอบคอ ทำท่าจะเหวี่ยงไปบนต้นไม้
"อ๊ากกกก จะทำอะไร๊.....อย่านะ!!!"
"ฮ่าๆๆ" กูแกล้งเฉยๆ เว้ย แต่ยังไม่ปล่อยคอ(?) มัน
"ปล่อยเลยๆ" อิฐตีแขนกู
"ไม่ปล่อย หิว! วันนี้ล่ะ จะเป็นวันตายของพวกมึง...หึหึ" กูหัวเราะใส่หน้าลูกเจี๊ยบผู้น่ารัก น่าตื๊บ
"ห้ามกิน" อิฐว่า
"ห้ามตี" เออ เอาไง ตีกูๆ ไม่ปล่อยตัวประกันอ่ะ
"ไก่เด็กอิฐ" ทำไมมึงไม่เรียกไอ้ขบวนการนินจาเต่าว่าลูกเจี๊ยบวะ?
"ไก่เด็กเมียกูคือไก่เด็กกู กูจะแดก"
"โอเคๆ ไม่ได้เลี้ยงไว้กิน แต่เลี้ยงไว้ทำวิจัยคับ งานโผมมม" อิฐยอมบอกในที่สุดหลังจากลีลามานาน ก็แค่เนี้ยย
มันชอบทำให้กูคิดว่าเล่นอะไรพิเรนท์ทุกทีเลยว่ะ แล้วงานพิเศษที่มันรับทำจิปาถะว่ะ อะไรมันก็ทำ
"บอกมาแค่นี้เรื่องจบไปนานแล้ว กูก็นึกว่ามึงซื้อลูกเจี๊ยบมาเลี้ยง" กูโยนลีโอนาร์โด้คืนให้อิฐ โล่งอกนึกว่างานเข้าอีกแล้วกู
"อ่ะ อย่าโยนดิ!" อิฐว่า...แล้วมันก็เตะขากูซะงั้น
เวร...กางเกงกู
"แล้วนี่มึงจะตั้งชื่อไปทำซากอะไรวะอิฐ หน้าแม่งก็เหมือนกันทุกตัว" ไม่มีความต่างเว้ย
"ไม่เหมือนนะ ลองสังเกตดีๆ จะเห็นว่าต่าง แล้วถ้ามีชื่อก็เรียกง่ายดีด้วย" เรียกยากกว่าเดิม เพราะกูแยกไม่ออกแม่งสักตัว
"ไก่มันก็คือไก่ วันดีคืนดี เดี๋ยวก็ลงไปอยู่ในท้องกูอยู่ดี"
"ถ้ามันหายไป อิฐจะชำแหละกระเพาะพี่ต้านแล้วเอาศพเพื่อนอิฐมาฝัง"
"มึงจะฆ่ากูเพราะไก่เด็กเหรอ!?" จนถึงป่านนั้นสภาพเพื่อนมึงคงเหลวเป็นโจ๊กแล้วว่ะ
"อ่า ไม่ได้จะฆ่าสักหน่อย ใครจะกล้าฆ่าที่รักเค้าล่ะ" มันทำเป็นอ้อนน ไอ้เหมียวเอ๊ย อย่าอ้อนแต่ปากดิ เอาตัวมึงมาด้วย
"เออ เลี้ยงดีๆ อย่าให้โดนรถทับตายห่าก่อนนะพวกมึง" ประโยคหลังกูทำเป็นพูดกับบรรดานินจาไก่
"พูดดีๆ กับเพื่อนผมหน่อยดิ อย่าใช้ตีนเขี่ยด้วย" นิดหน่อยก็ไม่ได้นะมึง แล้วแค่กูยกตรีนไก่เด็กมึงก็เผ่นหางจุกตูดไปไกลแล้ว
"แค่ใช้ตีนสะกิดเว้ย มันตัวเล็กเกิน" ใครจะขยันก้มหน้าลงไปเกลือกกลั้วด้วยบ่อยๆ ล่ะเฮ้ย
"ไก่เด็กก็มีหัวใจนะพี่ต้าน"
"เออ ไม่เถียง"
สรุปเย็นนั้นมันก็มัวแต่สังเกตพฤติกรรมนินจาไก่จนไม่ได้สนใจกู
เออ แล้วกูจะรีบกลับบ้านมาทำพระแสงอะไรวะเนี่ย?
"โอย เหนื่อย" อิฐเดินมานั่งผึ่งพัดลมหลังจากพาเพื่อนมันกลับเข้ากรงเรียบร้อย
"เมื่อยไหล่อ่าพี่ต้าน นวดให้ทีเด่ะ" ดูมันใช้กู
"มานั่งนี่ดิ" กูตบไปที่ตัก แต่อิฐส่ายหัว
"พี่ต้านนั่นแหล่ะมา ขี้เกียจเดินไปอ่ะ"
"กูบอกให้มา..."
"ชิ" มันเมินใส่กูแล้วยื่นหน้าไปผึ่งพัดลมต่อ
"น้องเหมียว มานี่เร๊ว มาหาพี่ต้านหน่อย" ห่างกันแค่ห้าก้าว ก็เล่นกันอยู่ได้เนอะพวกกู
"บอกว่าเมื่อยไง... มานวดให้เค้าหน่อย คัมม่อน my sun!" (sun = อาทิตย์)
อิฐว่าแล้วก็นอนแผ่ลงบนพื้น.. เหอะๆ หน้าร้อนก็งี้ล่ะวะ ห้องนั่งเล่นก็ไม่มีแอร์
กูส่ายหัว ยอมแพ้ ลุกเดินไปหามันจนได้
ส่วนอิฐ..ยิ้มแผล่ที่มันเป็นคนชนะ
พอกูลงนั่งข้างๆ มันก็กลิ้งตัวมานอนบนตักทันที
"ยุ่งแต่กับนินจาไก่แล้วยังมาใช้กูอีกนะมึง" กูตบหัวมันไปเบาๆ
"นินจาไก่ จิกเป็นอย่างเดียว นวดมะเป็น หุหุ"
"กูก็นวดเป็นที่เดียวเหมือนกัน"
"หือ?"
กูล้วงมือเข้าไปในก้นมัน เป็นอันเข้าใจว่าตรงไหน
"เมื่อยไหล่ ไม่ได้เมื่อยตูด" อิฐขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่กูกดมันนอนลงที่เดิม
กำลังก้มหน้าลงไปจะหอมแก้มเมียซักหน่อย ดันได้กลิ่นไม่พึงประสงค์ซะงั้น
"สรัด เหม็นสาบลูกเจี๊ยบ" มลพิษเข้าจมูกเลยกู
พออิฐได้ยินกับเห็นสีหน้ากูมันก็หัวเราะกร๊ากกก
"นินจาไก่ช่วยชีวิต หุหุ" คราวนี้ล่ะมึง กอดกูใหญ่เลยสราดด
"เห้ยย เหม็น ถอยไป" กูพยายามแกะมือมันออก หน้าก็หันหนีเสื้อมันอุตลุต
"รังเกียจเค้าได้ไงอาทิตย์ หันหน้ามารับความอบอุ่นจากเค้าเดี๋ยวนี้"
"อบอุ่นบ้านพ่อ!...ร้อนน เฮ้ยย เหม็น ไอ้บ้า" มันเอาเสื้ออุดจมูกกูเลยทีนี้ แหว่ะ...มันไปทำอะไรกับไก่มาวะเนี่ย
"เอ้ยย เหวอออออ" ปล่อยไอ้เหมียวแกล้งนานแล้ว ทีนี้ถึงคราวแมวโดนเชือด กูกระชากคอเสื้อด้านหลังมันออกแล้วดึงขึ้น จนตัวอิฐแทบจะลอยไม่ติดพื้น
"พี่ต้านน จะทำไร!! เดี๋ยวเสื้อขาด อ๊ากก เสื้อสุดที่รัก" ร้องซะเวอร์ กูแค่ดึงเสื้อมันออก และเขวี้ยงทิ้งไปไกลๆ จากสายตาแค่นั้น
"ไปอาบน้ำ ถูสบู่สามรอบพอ แล้วล้างก้นรอด้วย" ไม่อยากได้กลิ่นไก่เด็กเว้ยย เสียอารมณ์
"เหยยย" หน้าตาแบบนี้คือจะไม่ทำตามที่บอกใช่มั้ย
"ถ้ามึงไม่ทำ เมนูพรุ่งนี้คือ 'นินจาไก่ทอด' แน่นอน" ทอด great historical artist ทั้งนั้นเลยกรู เอ้ย ล้อเล่น
"ชอบขู่อ่ะ murder! murder! murder!" มันบีบจมูกแล้วชี้หน้าด่ากู เชี้ย กวนตีน
"สาด เดี๋ยวก็ kill จริงหรอกมึง" (kill - fuck)
"perv! perv! perv!"
"ไม่หยุดมึงโดนแน่" กูยื่นคำขาดสุดท้าย
อิฐเลยทำตาปิ๊งๆ ใส่ ก่อนจะตะเบ๊ะ
"sir, yes sir!" พูดจบมันก็วิ่งปรู๊ดไปอาบน้ำ
หึหึ... กูนึกอะไรขึ้นมาได้ ถ้าพรุ่งนี้อิฐไปดูที่กรงแล้วเห็นนินจาไก่ กลายเป็นไก่ทอดขึ้นมามันจะช็อคขนาดไหนวะ อิอิ เดี๋ยวไปซื้อไก่ทอดหน้าปากซอยมาหลอกมันบ้างดีกว่า
H
ความเพี้ยน... บวกศัพท์เฉพาะ
เข้าใจเค้าหน่อยนะ :try2:
^
รีบนๆ กล่องทะลุ + เยิน... หง่ะ ช้อคด้วยคน o22 มีใครเจอแจ็คพอตอีกบ้างหนอ (เอาตอนพิเศษมาปลอบใจ)
-
คู่นี้เค้าน่ารักกันจริง
-
:laugh: รั่วทั้งคู่.. :pigha2:
-
ร๊ากกกสองคนเน้ :impress2:
-
สนับสนุนให้พี่ต้านแกล้งอิฐ
ไปเอาไก่ทอดมาเล้ยยย
-
จริงๆหลักการมันดีนะ แต่ปัญหาคือมันต้องใช้เงิน(ซื้อชั่วโมง)นี่ คนที่จ่ายไม่ไหวจะเป็นอย่างไร
หลักการนี้ก็เหมือนที่พวกหมอเจออยู่นะ
ตอนนินจาลูกไก่นี่ น่ารักจัง!!!!!!
-
พี่คะ = ='
ถ้าแคนเซิลนี่ทันไหมคะ?
พอดีว่าเพิ่งกลับมาจากเยี่ยมยายน่ะค่ะ
เพราะไปนานมวาก ไม่ได้บอกเลย T___T
ถ้าไม่ทันก็ไม่เป็นไรค่ะ (อยากได้เหมือนกัน V.V)
แต่ถ้าได้ก็ขอยกเลิกนะคะ มีเหตุผลส่วนตัวจริงๆค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
ไก่เด็ก :m20:
โอ๊ย ไม่ไหวจะขำ มีแต่ศัพท์เฉพาะจริงด้วย :laugh:
ยิ่งอยู่ด้วยกัน ยิ่งรั่วนะเคอะ ผัวเมียคู่นี้ :jul3:
น่าร๊ากกกกกกก น้องอิฐน่าร๊ากกกกก :o8:
-
เพิ่งเข้ามาเห็นค่ะ
ไก่เด็ก คิดได้ไงอ่ะน้องอิฐ
น่ารักมากๆๆๆ
โอนเงินไปแล้วนะค่ะ พีเอ็มไปบอกแล้วด้วย ไม่ทราบว่าได้รับพีเอ็มรึยังค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
ู^
ได้รับแล้วจ่ะ
-
พึ่งอ่านจบคร่า ชอบมากกกกกกกกกกก
ชอบสำนวนการเขียนแบบนี้จังค่ะ
เขียนรู้สึกได้เรยว่า อีพี่ต้านนี่มันกวนตรีนนะ ฮ่าๆๆๆๆ
แล้วน้องอิฐก็ดูลึกลับมากกก แต่ก็น่ารัก น่าเอา น่ากก น่ากอด
เด็กอาร๊าย ใครอยู่ใกล้ ใครเห็น ใครก็รัก และมีหรือพี่ต้านมันจะอดใจไหว
ถึงได้หื่นจัดขนาดนี้ ฮ่าๆ เข้าวัดยังไม่เว้นความคิดจับกดน้อง ก๊ากๆๆ
อยากอ่านต่ออีกจังเรย แต่งมาเรื่อยๆนะคะ ชอบมากกกกก
ปล.สั่งหนังสือไปแล้ว หวังว่ายังทันอยู่นะคะ อยากได้ๆๆๆ
-
+1 ให้ค่ะ
เพิ่งอ่านเรื่องนี้จบ ชอบมาก
อ่านแบบรวดเดียวเลย
ตอนแรกๆรู้สึกไม่พอใจ สงสารน้องอิฐมากอ่ะ
ที่แบบต้องไปนอนกะเอ็กซ์เพื่อเลิก อ่ะ โฮๆๆๆ
แต่พอมาคบๆกันใหม่ งงมากว่า ทำไมน้องอิฐ ชอบทำให้พี่ต้านเป็นห่วง
คือ เราเข้าใจอาการเป็นห่วงของพี่ต้าน ว่า แบบมันเยอะนะ
แต่ก็เข้าใจว่าเค้ารักอ่ะ ก็เลยไม่เข้าใจว่าทำไมน้องอิฐไม่ระวังตัวเลย
ยิ่งอ่านๆไป ก็เหมือนจะเข้าใจน้องอิฐไปพร้อมกับพี่ต้าน (เข้าใจ??)
ฮ่าๆๆ แต่หลังๆ น่ารักมากกกก หวานกันสุดๆ
ชอบมากจริงๆ พี่ต้านนิสัยน่ารักอ่ะ เป็นคนเด็ดขาดดีนะ
พูดอะไรก็แบบนั้น เป็นคนตรงๆ ไม่ซับซ้อนอ่ะ
ชอบจังค่ะ ,,,
-
ช่วงนี้กำลังติดอ่านหนังสือเรื่องนี้สุดๆ ทั้งๆที่อ่านในเวปไปแล้ว
แต่หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านก็วางไม่ลงเหมือนกัน พอได้อ่านละเอียดๆ
ได้เห็นนิสัยตัวละครชัดเจนอีกเยอะเลย เข้าใจพี่ต้าน เข้าใจน้องอิฐ
ปล.... แหะๆ แค่อยากแวะมาเม้นท์บอกค่ะ ว่าติดหนึบเลย :m13:
-
เพิ่งจะโอนเงินค่ะ แจ้งไปทางอีเมล์นะคะ ^^
-
ตัวเอง เค้าโอนแล้วเด้อ :กอด1:
-
ตามอ่านทันแล้วจ้า
สนุกมากเลย ....
สิ่งที่เห็น บางครั้งก็ไม่ใช่สิ่งที่เป็นจริง
จองหนังสือด้วยคนนะคะ ส่ง mail ไปแล้วค่ะ
-
พอกันทั้ง 2 คน รั่วได้รั่วดี 555555555
-
ไไ้หนังสือแล้ว แต่ยังไม่ได้อ่านเลย T_T
-
ไอเดียเจิดอ่ะพี่ต้าน ไปซื้อไก่ทอดมาแกล้ง :laugh:
-
จองด้วยนะคะ 1 ชุด
เด๋วส่งไปทางเมล แล้วกันนะคะ
^^
ยังทันอยู่ใช่มั๊ยยยยย
-
โอนเงินให้แล้วค่ะ แจ้งไปทางpmนะคะ :impress2:
-
:กอด1:ได้หนังสือแล้วคร้าบ เมื่อกี้นี่เอง ดีใจมาก
ทุกอย่างเรียบร้อยสวยงาม ไม่มีบุบสลาย
ไปอ่านหนังสือก่อนนะคร้าบ
-
โอนเงินให้แล้วนะคะ
แจ้งโอนทาง PM ค่ะ :L2:
-
ได้รับหนังสือแล้วค่า
หนังสือเรียบร้อยสวยงามดีค่ะ
แต่ขอติเรื่องการจัดรูปหน้าหน่อยนึงค่ะ
เพราะรู้สึกว่า ตัวหนังสือมันชิดขอบเกินไปนะคะ มันเลยอ่านยากนิดหน่อย
(เพราะหนังสืออัดกาวแบบนี้ มันเปิดยากกว่าปกติอยู่แล้วด้วยน่ะค่ะ)
ถ้าเว้นขอบเยอะกว่านี้จะเริ่ดมากค่ะ
อยากบอกว่า เค้าชอบที่คั่นมากเลยอ่ะ สวยงามๆ :กอด1:
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ :กอด1:
-
^
น้อมรับคำติชมทุกประการ แหะๆๆๆ รู้สึกจัดหน้ากระดาษแย่จริงๆ แต่ถ้ามีโอกาสต่อๆ ไปจะแก้ไขให้ดีกว่านี้ค่ะ
ที่คั่น... ได้ไอเดียมาจากบัตรเข้าชมพิพิธภัณฑ์... LACMA (กลับหัว) ลงชื่อต้าน-อิฐ
-
แต่ถือว่าทำออกมาได้ดี+เนี้ยบมากเลยค่ะ
หนังสือทำมือ ทำครั้งแรกได้ขนาดนี้ก็ถือว่ายอดเยี่ยมมากแล้วค่ะ
จะรอซื้อเรื่องน้ำพุอีกเรื่องเน้อ :กอด1:
-
ได้หนังสือแล้ววันนี้เอง ชอบมากๆๆๆ ปกสวยดี ขนาดเล่มกำลังพอดี จับถนัดมือ (เค้าไม่ได้อวยเกินจริงน้าาาา)
รอเรื่องน้ำพุเหมือนกัน เพราะเพิ่งอ่านทันตอนปัจจุบันเมื่อไม่กี่วันนี่เอง
ขอบคุณนะคะที่ทำเป็นหนังสือออกมา ชอบอ่ะ จะได้อ่านตอนไหน เมื่อไหร่ก็ได้ แถมเก็บเป็นสมบัติส่วนตัวได้อีก :กอด1:
-
ตายแล้ว เค้าได้หนังสือกันไปแล้ว เรายังไม่ได้โอนเลยยยยยยยยยย
รอก่อนน้า จะรีบโอนไปให้ T_T
-
โอนเงินให้แล้วนะคะ เพิ่งเห็นว่าได้หนังสือกันแล้วเร็วจัง ^^
-
อาการหนักทั้งคู่เลยเฮ้ย!
๕๕๕ พี่ต้านเริ่มรั่ว
แต่หนูอิฐร่วมกว่าเยอะ
-
ตามมาจากเรื่อง ความรักคือยาเสพย์ติด
และก็ต้องเสพติดเรื่องนี้ไปโดยปริยาย ชีมีสอบพรุ่งนี้ แต่ชีก็ตะบี้ตะบันอ่านจนไม่ได้อ่านหนังสือสอบ กรี๊ด ตายแน่ๆค่ะ
แต่รักเรื่องนี้มากเลยค่ะ ได้แง่คิดเกี่ยวกับชีวิต เกี่ยวกับมุมมองของความรักมากเลย แต่ติดตรงที่ว่าทำไมไอ้พี่ต้านมันหื่นอย่างนี้ :serius2:
สงสารน้องอิฐมากเจ้าค่ะ ตรงนั้นใช้งานหนักเกินไปนะคะหนู งื๊ดๆๆ
แต่ก็น่ารักนะคะ ทั้งพี่ต้านและน้องอิฐ
:กอด1:
-
:mc4:ได้รับหนังสือแล้วววว...ชอบๆๆๆ :z2:
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ ชอบมากกกกกกกก
ตามอ่านมา 2 วัน 5555++
ได้ข่าวเปิดจองถึงวันที่ 25 วันนี้ 26 อดอีกตามเคย - -"
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ^^
-
มีตอนพิเศษด้วย แก้คิดถึงไปได้นิดนึง
โอนเงินไปแล้วนะคะ เมื่อวันที่ 24/03/2554
ส่งข้อมูลไปทางเมลและทาง PM แล้วนะคะ ^^
-
แจ้งโอนเงินไปทาง PM แล้วนะคะ
^^ โอนเมื่อวาน ค่ะ รบกวนเช็กให้ด้วยนะคะ
ปล. เพิ่งเข้าไปเช็กในหน้า 56 ค่ะ
คือว่า ฐิตา กับ A-J.seiya* เป็นคนเดียวกันนะคะ
คือเราจองไปทางเมล เห็นไม่ตอบกลับมา เราเลยแจ้ง ทางพีเอ็มอีกทีอ่ะค่ะ
ขอโทษจริงๆที่ทำให้ งง
-
ได้หนังสือนานแล้วแต่เพิ่งเข้ามาบอก แหะๆ :o8:
น้องชายมันเป็นเห็นปกนอก(ที่เป็นรูปการ์ตูน)มันก็ถามอยู่นั่นแหละ 'การ์ตูนเรื่องไรๆ'
อยากรู้มาก ไอ้เราก็จัดไป...วางแทบไม่ทัน :m20:
จะชวนมาเดินทางสายวายซะหน่อย ท่าจะไม่รุ่งซะล่ะมั้ง :jul3:
อยากอ่านตอนพิเศษอีกจังเลยค่าาา :impress2:
-
เหอะๆ ก่งก๊งกันทั้งคู่เลยนะครับนี่
แต่น่ารักดีง่ะ
ปอลิง โอนเงินไปแล้วนะครับ พีเอ็มไปแล้นด้วย
-
โอนเงินไปแล้วค่ะ วันนี้
ส่งไปทางPM แต่ไม่รู้ถึงมั้ย
พอดีเพิ่งเคยส่งครั้งแรกอ่ะค่ะ
อีกอย่างมันไม่เซฟข้อมูลในoutbox
ให้ด้วยเลยดูไม่ได้ว่าส่งออกไปยัง
รบกวนเช็คให้ด้วยนะคะ
-
ชอบไก่เด็ก ฮี่ๆ :')
-
แจ้งโอนเงินไปทาง pm แล้วนะคะ
อยากได้หนังสือเร็วๆจัง ฮ่าๆ
คิดถึงน้องอิฐกับพี่ต้าน..
-
:impress2:
น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ
อิอิ
นินจาไก่<<< คิดได้
-
ประกาศ!
ปิดจอง ปิดโอนแล้วเน้อ~
ล็อตสุดท้ายส่งให้พรุ่งนี้ค่ะ
ผู้ที่โอนเงินแล้วเช็คชื่อได้ที่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16588.msg1340894#msg1340894 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16588.msg1340894#msg1340894)
ีมีข้อเสนอแนะแจ้งได้ค่ะ รับฟังทุกความคิดเห็น :กอด1:
ทำครั้งแรกงงๆ หลายเรื่อง ผิดพลาดยังไงขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
-
อ่านจบแล้ว อ่านอยู่หลายวันทีเดียว
เย้ ดีใจมากครับ
น่ารักโคตรๆๆๆๆ ไม่ผิดหวังเลยครับ
ไม่รู้จะบรรยายยังไง ชอบมากๆ เลย
สองคนนี้ก็ขยันรั่วใส่กันเหลือเกิน
ชอบลักษณะการเล่าเรื่องของตัวละคร
ชอบการเปรียบเทียบกับงานศิลปะ
(เพราะผมก็เรียนมหาลัยแห่งศิลปะ อิอิ)
ชอบลักษณะการแต่ง การนำเสนอ การอธิบาย
เอาเป็นว่าชอบมากๆ ครับผม
ขอบคุณนะครับที่แต่งเรื่องดีๆ มาให้อ่าน : ))
-
เพิ่งอ่านนิยาย เรือ่งนี้ จบ
รู้สึกว่า พี่ต้านกับ น้องอิบ น่ารักมากเลย
แม้ว่าช่วงแรกๆอาจจะดู ดราม่าแล้วก็ บีบหัวใจไปเยอะเลย 5555
พี่ต้านแรกๆๆนี้ เอาแต่ใจตัวเองสุดๆไปเลย อิฐด้วยก็เข้าใจยากมาก
แต่สุดท้ายแล้วก็ ลงเอ่ยกันด้วยดี พี่ต้านก็ เข้าใจชีวิตมากขึ้น
ยังไงก็ขอบคุณคนแต่งน่ะครับที่สละเวลามาแต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้พวกเราได้อ่านกัน :bye2: o13
-
ได้รับหนังสือแล้วนะครับ
-
ได้รับหนังสือแล้วขอรับ (^w^ )
ขอเล่านิดนึง
เย็นวันนี้ ตอนกลับถึงบ้า่น
เห็นกล่องอะไรวะวางอยู่ในบ้าน ('-'a )
พอดีบ้านเป็นรั้วลูกกรงที่เลื่อนให้รถเข้าไปจอดได้
พอแกะออกมาดู หนังสือที่สั่งไป ในที่สุดก็ได้มาแล้ววว (TwT )
แต่นึกไปนึกมา ทำไมกล่องมันวางอยู่กลางบ้านเลยวะ
นึกไปเรื่อยๆ จนได้ข้อสรุปว่า
อีตาบุรุษไปรษณีย์ดันโยนเข้ามานี่หว่า ไอ่บ้าาาาาาาา
ฮึ่ยย ถ้าอยู่นะ จะด่าให้ ( *- -)
-
ได้รับหนังสือเรียบร้อยค่า o13 ทันอ่านช่วงหยุดสงกรานต์พอดีเลย :z2:
-
น่าเสียดายมากที่จองไม่ทัน...มาอ่านตอนช่วงสงกรานต์ อ้าว เค้าปิดจองแล้ว
เรื่องนี้นั่งอ่านไป หัวเราะไป น้ำตาตกไป อินซะ เฮ้อ
แต่เราชอบพี่ต้านนะ ผู้ชายแท้ๆแต่ดันมาหลงรักเอาเป็นเอาตายกับเด็กผู้ชายนี่ ซึ้ง แม้จะเถื่อนแต่คิดเป็นและจริงใจได้โล่ห์ เหอๆๆ
-
ใช้เวลาอ่านอยู่สองวันค่ะ อ่านแรกๆอึดอัดตามพี่ต้านมากก
คืออิฐดูลึกลับ เหมือนมีอะไรในใจ ตามไม่ทันจริงๆค่ะ
อาจจะเป็นเพราะการดำเนินเรื่องทั้งหมด ผ่านมาจากการเล่าของต้านอย่างเดียว
ขอชมไร้ทเตอร์ ไร้ทเตอร์ใช้ภาษาง่ายนะคะ แต่ดำเนินเรื่องดีมาก
ทำให้คนอ่านอย่างเรามีอารมณ์ร่วมตามเนื้อเรื่องได้ตลอดเลย
(บอกตรงๆอ่านไปเป็นบ้าเป็นบอไปกับพี่ต้านตลอดเวลา รู้สึกเหมือนโดนอิฐคนน่ารักปั่นหัวอยู่ ฮ่าฮ่า)
ประทับใจจนไม่รู้จะเม้นท์อะไรตรงไหนก่อนดี
เอาเป็นว่า .. ชอบมากค่ะ เรื่องนี้
แถมจบได้แบบประทับใจมากๆ ต้านยอมอดทนเพื่อความรัก ยอมลำบากเพื่อคำว่าเรา
อ่านแล้วประทับใจมากค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ ^^
-
ขอถามนิดนึงนะคะ ไม่ทราบว่าเริ่มส่งให้ล็อตหลังตั้งแต่วันไหนเหรอคะ พอดีที่บ้านเราไม่มีคนอยู่ตอนกลางวันตั้งแต่วันที่ 6 แล้วค่ะ เราก็เพิ่งได้อยู่บ้านวันนี้เอง ที่ตู้ไปรษณีย์ก็ไม่มีใบแจ้งอะไรไว้ด้วยค่ะ กลัวว่าส่งมาแล้วจะไม่มีคนอยู่แล้วใบแจ้งก็หายไปด้วยน่ะค่ะ
รบกวนด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
ูู^
ส่งวันที่ 8 เม ค่ะ
-
รายงานตัวได้รับหนังสือตั้งแต่วันก่อนวันสงกรานต์ค่ะ
สภาพเรียบร้อยสมบูรณ์
ชอบตอนสองคนเขาเข้าใจกันแล้วมากมาย มีความสุขไปด้วย ^o^
ขอบคุณมากนะคะ
-
ถ้าไปรษณีย์เริ่มส่งตั้งแต่วันที่ ๙ ที่บ้านเราไม่มีคนอยู่แล้วค่ะ
ปกติถ้าเป็นพัสดุ ถ้ามาแล้วไม่มีคนอยู่ เค้าจะต้องมีใบแจ้งเราไว้ใช่ไหมคะ
เราควรจะรอถึงวันไหนดีคะ T^T
พรุ่งนี้เดี่ยวเราจะโทรไปถามที่ไปรษณีย์เขตเราด้วย
ขอโทษที่มาโพสถามบ่อยๆ นะคะ แต่เรากังวลจริงๆ เรากลัวหนังสือหายจังเลยค่ะ T^T
-
เพิ่งเข้ามาอ่านฮํบ... ประทับใจทั้งพี่ต้านแล้วก็น้องอิฐเลยอะ..
แบบตอนแรกก็จะเลิกอ่านแล้วแหละ.. ก็นะ..อ่านแล้วไม่เข้าใจตัวน้องอิฐเลยอะ...
ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องเข้ามาหาพี่ต้าน อยากได้เงิน รถ? เหรอ.. แล้วทำไมต้องทำตัวแบบนั้นด้วย...
แล้วยิ่งตอนที่อิฐไปขอเลิกกับพี่เอ็กซ์อะ... ซึ่งก็โดนมาอะนะ.. โคดสงสารพี่ต้านอะ.. (ในตอนนั้น)
ก็แบบถึงอิฐไปต้องไปทำแบบนั้นพี่ต้านก็ช่วยอิฐได้อยู่แล้ว.. เลยไม่เข้าใจว่าทำไมอิฐต้องไปยอมไอ้เอ็กซ์ด้วยย
(เซงงเอ็กซ์ ขอหน่อยอะกัน.. มาทำให้น้องอิฐฉันได้ไงฮะ...)
แต่ก็แบบได้อ่านตอนพิเศษแล้วแบบงงอะ.. ว่าทำไมอิฐถึงได้เข้ากับที่บ้านของพี่ต้านได้ดีจัง..
ก็เลยนะ.. ตัดสินใจอ่านนนต่อ.. คิดว่าอยากรู้เรื่องว่าน้องอิฐเป็นเด็กยังไงกันแน่อะ.....
แล้วพออ่านจิงๆๆ ก็โคดดดดดประทับใจอะ...
น้องอิฐเป็นเด็กที่น่ารักๆๆมากๆๆๆ ยิ่งตอนหลังๆๆจากที่พี่ต้านโดนนิวทำร้ายแล้ว.. น้องอิฐกล้าพูดกล้าแสดงออกมากขึ้นเลยอะ... น่ารักกกกกกกกกก
แต่ตัวพี่ต้านก็โคดเท่อะ... ยอมรับน้องอิฐได้ตลอดด.. แบบพี่ต้านเป็ฯเด็กที่โตมาแบบ perfect อะนะ..
รูปหล่อ พ่อรวย แถมเก่งมีความมันใจในตัวเองสูงอีกตั้งหากก.. มาเจอน้องอิฐแรกๆๆ ถึงกับวีนกันเลยทีเดียววว...
แต่ก็งงนะ.. โดนมนต์ของน้องอิฐทีพี่ต้านเราคลั่งน้องได้เลยอะ....
แต่ชอบพี่ต้านตอนที่ขออยู่ห่างกับอิฐสักพักอะ... พี่ต้านโคดแมนน... เข้าใจพี่ต้านว่าโคด หึงแอนต์หวงน้องอิฐอะ..
แล้วน้องอิฐก็ไม่ค่อยระวังตัวเองอย่างตอนพี่ยูกับเอ็กซ์..............
พี่ต้านจะเป็นห่วงน้องก็ไม่แปลกอะ...
แบบแอบสะใจเล็กๆๆที่น้องอิฐต้องค่อยมาหาพี่ต้านมาแอบดูพี่ต้านบ้างอะ... ฮาๆๆๆ(แม่ยกอิฐอย่าเพิ่งทำลายเค้านะ.. )
แต่พออ่านจนจบบอกได้คำเดียวว่าชอบอะ... น้องอิฐกับพี่ต้านเกิดเพื่อมาคู่กันอะ...
เข้าใจว่าก็ต้องทำที่หน้าตาด้วยเป็นส่วนประกอบ แต่ถ้าไม่ช่ายอิฐกับต้าน ก็คงไม่เข้าคู่กันหลอก.. ฮาๆๆๆ รักกกคู่นี้จังง..
พล่ามมาเยอะแยะมากมายย..
ยังไงก็ยังอยากรู้เรื่องว่าทำไมอิฐถึงมาชอบพี่ต้านได้อะ.. แค่เห้นครั้งสองครั้งไม่น่าจะชอบพี่ต้านขนาดมาหาที่ห้องอะ..
พี่ foyer ช่วยแต่งตอนพิเศษให้หน่อยสิฮับ.. อยากรู้อะ.. ฮุๆๆๆๆๆๆๆๆ
จิงๆๆอยากอ่านตอนพิเศษของคู่นี้อะแหละ... น่ารักน่าฟัด....
อยากกอดน้องอิฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐฐ ฮุๆๆๆ
-
ได้หนังสือแล้วนะคะ
><
สวยดีค่ะ ชอบปกมาก อาร์ทดี
^^
พี่ต้าน กับ น้องอิฐ !!
-
ได้รับหนังสือเรียบร้อยแล้วนะคะ
ขอบคุณมากๆๆ นะคะ
-
สำหรับผู้มาทีหลัง เรื่องหนังสือนะคะ
คือ อยากรู้ว่ามีกี่คนที่อยากได้ จะได้สั่งให้เค้าทำทีเดียว
ติดต่อมาทาง PM ก็ได้ค่ะ :กอด1:
EDIT : ขออภัยสำหรับผู้ที่แจ้งความประสงค์เข้ามานะคะ คือว่าคนที่ทำหนังสือให้ยังไม่สะดวกหลายประการ เลยจะขอเลื่อนเวลาไปก่อน
หากพร้อมเมื่อไหร่จะ PM แจ้งเน้อ ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
อยากได้ค่ะ :sad4:
-
PM ไปแล้วครับ ขอบคุณมากครับ ^^
-
มีตอนพิเศษอีกมั้ยคะคนเขียน
คิดถึงพี่ต้าน น้องอิฐง่ะ
-
ตอนพิเศษยังไม่มีจ้า...
ไม่ค่อยมีเวลาเลยช่วงนี้ ~ + คิดไม่ออกด้วยหง่ะ :sad4:
-
ชอบๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านยังไม่จบค่ะ
แปะเม้นไว้ก่อน อยากบอกว่าสนุกมากอะ
ตอนแรกก็ทำใจไม่ึค่อยได้นะแบบไม่ค่อยเจอนายเอก
ที่ขายน้ำหรือเคยมีอะไรมาก่อน แต่พอมองอีกด้านนึงก็แบบ
คนเราคงไม่มีใครดีไปหมดทุกด้านหรอก จะมีใครรักจริงหวังแต่งแบบพี่ต้านมั้ยเนี่ย
ประทับใจมากเลยค่ะ เดี๋ยวไปอ่านต่อและ
:o8:
-
อ่านถึงตีห้า ถึงหน้าสามสิบเอ็ด ไม่ไหวจริง ต้องนอนแล้วมาอ่านที่ทำงานก่อน (สันดาน) ฮ่าฮ่า
สนุกมวากกก เพิ่งเคยอ่านตัวเอก(อิฐ)ที่บุคลิกเป็นแบบนี้ครั้งแรกหลังจากการอ่านนิยายมาหลากหลายปี
แต่กับตัวเองอีกตัว(ต้าน) เจอบ่อยละ บ้าบอ แต่รักจริง ดูเหมือนจะเข้ากันไม่ได้ แต่ก็"เข้า"กันได้ดีด้วย :impress2:
อยากจะอ่านต่อ แต่เบลอมากกก อ่านไปเริ่มเหมือนจับเนื้อเรื่องไม่ถูก (แล้วจะทำงานไหวไหม)
พักไปกินข้าวก่อน ไม่ได้นอนเอาไรใส่ท้องให้รู้สึกก็ยังดี 55
แล้วจะมาใหม่ตอนจบ ♥♥ o13
-----------------------
อาส์... ในที่สุดก็จบ ตอนสี่โมงครึ่ง ไม่ทำงานเลยอ่านตั้งแต่สิบโมงเปิดคอมจนถึง ณ ปัจจุบัน พักกินข้าวเล็กน้อย งานคงที่ เท่าเดิมเมื่อวันศุกร์ วันพรุ่งนี้อาจโดนซองขาวไปล่ะ ฮ่าฮ่า
ยังมีเหลือให้ครอบครองไว้สักชุดมั๊ยเอ่ย ถ้ายังพอเหลือรบกวนตอบด้วยนะจ๊ะ
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข ขำออกมาแบบกลั้นไม่อยู่เสียหลายรอบ จิตตกไปกับตัวเอกในเรื่องก็หลายรอบเหมือนกัน หื่นขึ้นตาก็หลายรอบ แต่ก็ชอบ :o8:
คนรอบตัวพี่ต้านรักพี่ต้านทุกคน แม้ว่าจะสอนแต่บทเรียนที่โหด รุนแรงไปเสียหน่อย แต่ผลลัพธ์ที่ได้กับพี่ต้านก็คุ้ม ไม่งั้นอนาคตระหว่างพี่ต้านกับน้องอิฐคงกระท่อนกระแท่นเป็นแน่แท้ ถ้าความอดทนพี่ต้านยังตำ่เตี้ยเรี่ยดินเหมือนช่วงแรกๆ
น้องอิฐหลังจากได้รับความรักจากพี่ต้านมาเต็มเปี่ยม ล้นนอกอก ก็ปรับตัวได้เยอะขึ้นมากกกจริงๆ ตอนหลังน่ารักแอ๊บแบ๊วไปเลย เหมือนแมวเหมียวจริงๆ ฮ่าฮ่า
อะไรแล้วแต่ ชอบสำนวนการพูดของตัวละครที่สุดละ อ่านแล้วสบายใจเหมือนตัวเองกำลังพูดอยู่ 555 หยาบโลนเหมือนกัน
หมดสต๊อกจะพูดละ -__________-
รอคำตอบนะ :กอด1:
-
พระเอกเรื่องนี้หื่นสาดดดดดดดดดดดดด
น้องอิฐก็น่ารักมาก :กอด1:
+1ฮะ ครับผม :mc4:
-
ตอนพิเศษ (โคตรๆ)
ความว่า... คลิปหลุด
***คำเตือน : ตอนนี้มีถ้อยคำหยาบคายและพฤติกรรมไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดปีควรได้รับคำแนะนำ
#
ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่มี
กู... เมียกู และเพื่อนกู นั่งรับทานอาหารกันอยู่ในวันสุดท้ายของการทำงาน
"น้องอิฐๆ มาดูนี่เร็ว" ไอ้ด้ากวักมือยิกๆ เรียกอิฐให้ไปนั่งกับมัน
กูหันมองตาม ข้าวที่แดกอยู่เริ่มเคี้ยวช้าลงๆ
...อย่างไอ้เหี้ยนี่อ่ะนะ จะมีอะไร นอกจากนำความเสื่อมมาเลอะสมองเมียกู
"ไรครับพี่ด้า?" อิฐเดินไปนั่งโซฟาตัวเดียวกับมัน ไอ้ด้ายื่นไอแพดให้ดูบางอย่าง
"ไรมึง เอาไรให้แฟนกูดู" กูทะยานเข้าไปนั่งแทรกตรงกลาง แล้วแย่งไอแพดมาทันที
"นายสัส กูไม่ได้เรียกสักหน่อย เรื่อง......."
"ถ้าจะด่ากูว่า เรื่องของพวกมึง กูอย่าเสือก พ่องตายนะครับ"
"เออๆ แค่จะให้น้องอิฐดูคลิปหลุดฮาๆ" ไอ้ด้าทำหน้าหงุดหงิดใส่ ห่านี่เดี๋ยวปั๊ดตบคว่ำ
"คลิปเชรี้ยไร?" กูก้มลงอ่าน พอดีอิฐกดเพลย์ซะแล้ว อ้าว ไรวะ ไม่รอกูเลย
"คันหัวววว...ไม่รู้เป็นอาร่ายยย เอาแชมพูมาสระก็ไม่หายยย............." ทำนองเพลงขึ้นมาพร้อมเสียงร้องอันโหยหวน
ส่วนในภาพก็ปรากฎเป็นชายอีโมที่มีบอลลูนชี้บอกสถานะว่า 'น้องต๊ะเกรียนเทพ' กำลังเต้นท่าอุบาทว์ๆ พร้อมกับแมวมันอยู่
"แมวสุดยอดดด!!! ทำได้ไงวะสเตปเทพมาก" ไอ้น้องอิฐมีอึ้งว่ะ
กูก็อึ้ง แมวเชี้ยไรวะแม่งเต้นเพี้ยนขนาดนี้
พอก้มดูชัดๆ อ้าว ไอ้เหี้ยแมวปลอม!
ดูไปดูมาเริ่มใกล้อ้วกเมื่ออยู่ๆ แมวน้องต๊ะเกรียนเทพก็กระโดดเข้าไปล็อคเป้าจนกางเกงบ๊อกเซอร์เหี่ยวๆ ของน้องต๊ะหลุดออกจากลำกล้อง
"เฮ้ย!" อิฐร้อง
"เหี้ย!!" กูร้อง
กูทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว คนกับแมว
"...ต๊ะ คันหัวค**พ่องมึงสิ มึงเอาคลิปควายๆ แบบนี้มาให้อิฐดูได้ไง เสื่อมชิบหาย"
"ชื่อก็บอกอยู่ต๊ะ คันหัว.....วิวตั้งสิบล้านกูว่าแม่งก็ฮาอยู่นะ แมวทรีดี..." มันยังไม่สำนึก
"โห ตัดต่อขั้นเทพ ตอนแรกไม่รู้เลยว่าแมวปลอม" อิฐยังไปชมมันอีกเว้ย
"ถ้ามันปั้นทรีดีเก่งขนาดนี้แล้วทำไมไอ้ต๊ะเกรียนเทพไม่ปั้นของมันให้ใหญ่กว่านี้วะ?" ไอ้วินกับไอ้กล้าเอาไปดูแล้ววิจารณ์ขึ้นมา
"ถุย ค**เท่าลูกแมวเปอร์เซีย ยังเสือกอยากจะโชว์" ไอ้กล้าช่วยกระทืบซ้ำ คูลว่ะเพื่อน
"ปั้นแมวเก่งแล้วให้แมวมาทำไรแบบนี้ กูรับไม่ได้ กูเริ่มของขึ้นและสาด มาจับกูทีเร็วเชี่ย"
แมวเป็นสัตว์น่ารักนะเว้ย แล้วดูมันทำ เอาสัตว์สุดเลิฟในจักรวาลของกูมาย่ำยีอย่างทารุณ
จิตใจแม่งทำด้วยอะไรวะ
"ก็งี้แหล่ะพี่ต้าน พวกอุดมการณ์เพี้ยนๆ มาดูนี่แทนดีกว่า น่ารักๆ"
อิฐดึงแขนกูให้กลับไปสุมหัวต่อ
มันกดเพลย์ก่อนกูได้ตั้งตัวอีกครั้ง แต่คราวนี้เซต...นก...เป็ด
ฉงน ไฉง ลุงมะตูม ขอนลอย ย่น หางดาบ ก็มาด้วยว่ะเชด
"คลิปหลุดเจ้าขุนทองอ่ะ" อิฐยิ้มยิงฟัน แล้วดันหน้ากูไปจ้องจอ
"อรุณเบิกฟ้า...นกกาโบนบิน ออกหากินร่าเริงแจ่มใส พวกเราเบิกบานรีบมาเร็วไว ยิ้มรับวันใหม่ ยิ้มให้แก่กัน..."
จบน้ำเสียงออริจินอล คนใส่ชุดสัตว์ก็กระโจนเข้ากล้องทันที!!!
โอ้ว เยี้ย
"เพื่อนๆ พบหน้า!! พี่น้องพร้อมหมู่!! ต่างมาดู (เสียงสูง) รายการสุขสันต์~!!
เจ้าขุนทองขับขานแล้วนั่น (เจ้าขุนทองขับขานแล้วนั่น)
เพื่อนผองมากานนน~ ยินดีปรีดา~"
สถุนเกินรับ...
จัดเต็มกันซะขนาดนี้กูว่าไม่หลุดละ
คลิปหลุดห่าไรเต้นกันอย่างถ่อย
บร๊ะเจ้าไหมล่ะ เจ้าขุนทองของเด็กๆ...
"บ้างร้อง (บ้างร้อง) .......บ้างเล่น (บ้างเล่น)
ทั้งเต้น ส่งภาษา....ขับขาน.....เจรจา...
เริงร่า~ กับขุนทอง~" นกกระโดดขี่ควายขย่มแล้วสัดดดดดดด
"ก๊ากกก พี่ต้านคนนี้แอดว๊านซ์ หน้าเหมือนไส้ติ่งอักเสบเลยฟร่ะ" เมียกูเริ่มไปแล้ว ลากมันกลับมาที
"ดูไรไอ้พวกเกรียน" ที่เหลือพอเห็นอิฐฮาแตกมันก็เริ่มมาเบียดกู
"ก๊ากกกๆๆๆๆ" ไอ้พวกเถื่อน สถุน
"เจ้าขุนทอง!!! ( หุยฮา หุยฮา )
เจ้าขุนทอง!!! ( เจื้อยแจ้วเจรจา )
เจ้าขุนทอง!!! ( หุยฮา หุยฮา )
เจ้าขุนทอง!!! ( เจื้อยแจ้วเจรจา )" เซ็กซ์หมู่
"มึงดูเหี้ยอาไรกัน!!!!! ไอ้พวกสมองโคโมล่าร์!!!!!!"
กูกระชากไอแพดมาปิดแล้วปัดตัวที่เกาะแข้งเกาะขาอยู่ออกจนกระเด็น :o211:
"พี่ต้าน โคอาล่าอะไรล่ะ หิวเหรอ?" อิฐถาม
"เชี้ย โคโมล่าร์" หิวหมีป้ามึงดิ
"วอท?"
"พวกเมิงไง?"
"เจ็บปวด" ไอ้ด้าก้มหน้าลงกับพื้นแล้วร้องไห้ทันที
"ไรอ่ะ ศัพท์ใหม่เหรอพี่ต้าน บัญญัติกันไม่ทันแล้วนะเนี่ย" อิฐทำหน้างงๆ แล้วสะกิดไอ้กล้า
"พี่กล้า...พี่ต้านว่าไรพวกเรา?" เมียกูกลายเป็นพวกมันไปซะแล้วสัด
"น้องอิฐ ฟังแล้วอย่าร้องนะ" อิฐพยักหน้า
"โคโมล่าร์เป็นร่างเมก้าของเกรียน ร่างแรก......"
"เกรียน" ไอ้วินตอบแล้วหันหน้ามาทางกู
"ร่างสอง"
"กากเกรียน" ไอ้นัทตอบแล้วหันหน้ามาทางกู
"ร่างสาม"
"เชรี้ยต้าน" อ้าว สัด ไอ้ขิงตอบแล้วหันหน้ามาทางกู
"ร่างเมก้า"
"โคโมล่าร์!!!" ไอ้ด้าตอบแล้วหันหน้ามาทางกู
"ส่วนร่างอัลติเมทแบ่งเป็นสองพวก โคโมต้าน กับ ต้านโมล่าร์" ไอ้กล้าตอบแล้วหันหน้ามาทางกู
"เอ่อ โทษนะครับ" ผมส่งยิ้มให้เพื่อนๆ ที่รัก o18
"ไม่ทราบว่าพวกมึงช่วยตัวเองกันมือไหนครับ กูจะได้เก็บมือนั้นไว้ให้ กูหมั่นไส้พวกมึงมานานแล้วครับ มาเลยดีกว่าครับ...."
H
ขอขอบคุณที่อดทนอ่าน อิอิ
สาระ (ไม่มี)
(http://img17.imageshack.us/img17/6618/c4398911.jpg)
อุ่ย ลืม...
credit : Bank
ปล. ใครอ่านภาษาเกรียนออกมั่ง? :เฮ้อ:
ปล.2 โคโมล่าร์เป็นชื่อเรียกคนที่เกรียนขั้นเทพคนนึงค่ะ - -"
ปล.3 ยังไม่มีโครงการรีปริ้นหนังสือเน้อพี่น้อง ไม่รู้เมื่อไรจะได้ทำ เอาเป็นว่าถ้าจะรีฯเมื่อไหร่จะพีเอ็มหรือเมล์ไปบอกคนที่เคยถามเข้ามาแล้วกันค่ะ (แต่อย่าตั้งความหวังไว้สูงนะ ไม่มั่นใจเลย TT)
:pig4: :กอด1: :L1: ALL!!!
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตามมาหลอกหลอนพี่โบ คิคิ
แต่เค้าโคตรไม่เข้าใจว่ะค่ะ ไอ่โคอาล่า กากเกรียน อะไรของพี่อ่ะ
โคตรปวดหัว ง่วง ไม่เก็ท งง มึน แต่อยากแวะมาเกรียน ฮ่ะ ๆๆ
แดรกวีต้าแล้วไปนอนดีฝ่า บุ๋ยบุย :bye2:
-
55555
คิดว่าตาฝาด จริงๆ
^^
น้องอิฐ พูดน้อยๆ ก็ยังมองเห็นถึงความน่ารัก
อั้ยย่ะ ชอบจริงๆเลย
><
-
อยากทราบว่าจะมีรีปริ้นท์อีกหรือเปล่าคะ :sad4:
-
ช็อค!! :a5: ดีใจมากกกกกกเห็นพี่ต้านกับน้องอิฐอีกตอน
น้องอิฐ กอดดดดดดดดดดดดดด :กอด1: :กอด1: คิดถึงๆ
พี่ต้านบูชาแมวมากนะ ฮ่าๆ ขนาดเมียยังเรียกน้องเหมียวเลยนิ :impress2:
ไม่ค่อยเข้าใจภาษาเกรียนเหมือนกัน แต่เพราะความที่เป็นต้านเราเลยเข้าใจ เอ๊ะ ยังไง ฮ่าๆ
ต้านมันชอบบัญญัติศัพท์อะไรแบบนี้อยู่แล้วนิ กิกิ
ว่างๆก็มาต่ออีกนะคะ คิดถึงต้านอิฐเสมอ :impress3:
-
ไม่รีปริน เหรอคะอยากได้ มากๆๆเลยค่ะ
-
ก๊ากกกกกกกกกกกก
เกรียนจริงเกรียนจัง เกรียนกันทั้งหมู่
-
น้องอิฐน่ารัก เสมอต้นเสมอปลาย
-
555
-
ดีใจจัง ได้อ่านตอนพิเศษ ต้าน-อิฐ
คิดถึงคู่นี้จัง :กอด1:
-
เลยวัยเกรียน
เค้าไม่เข้าจายยยยย :z3:
-
มาอีกนะะะะะะ
-
แอบฮาตรงวงเล็บคุณไม่ได้ตาฝาดนี่แหละ
-
:laugh:
-
o22
พี่ต้านคะ...คือ...แบบว่า....เอ่อ...เหอๆ
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
555555555555555555555555555555555555555+++
-
:กอด1:
ดีใจนะเนี่ยได้อ่านตอนพิเศษของพี่ีต้านกับน้องอิฐ
คิดถึงๆ :o8:
-
โอ๊ยยย ไล่อ่านกว่าจะจบ ฮาาาาาา สามวัน
ไม่นึกว่าเรื่องนี้จะจบได้นะเนี่ยะ เรื่อยๆมาเรียงๆ แล้วตัดจบฉับ งงเลย กร๊ากกก
-
o13 o13 o13
-
55555555++ ได้ศัพท์ใหม่เพิ่มด้วย
ยังน่ารักคงเดิมค่ะ
-
มีตอนพิเศษน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่าน
เราเลยโหวตนักเขียนยอดเยี่ยมให้ไปแล้วล่ะ
จริงๆอยากส่งนิยายด้วย แต่ไม่อยู่ในกำหนดเวลา
ไม่เป็นไรเนอะ เรารู้กัน ว่านิยายเรื่องนี้สนุกขนาดไหนก็พอแล้ว
ปล.ขอบคุณอีกครั้งที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
-
อ่านแล้วฮา+งงได้อีกอ่ะ คุณโบคุณแบงค์ :m20: :m20: :m20:
-
โห...สนุกอ่ะ
เพิ่งได้มาอ่าน อ่านแล้วไม่สามารถหยุดได้เลย
เสียอย่างเดียว
คือ......
...ทำให้เสียการเสียงาน.... o13
-
1 วันเต็มๆ สำหรับเรื่องนี้ สนุกจริงอะไรจริง
ปัญหาและอุปสรรคเยอะได้อีก
อ่านไปอ่านมารู้สึกว่า ปัญหาและอุปสรรคมันไม่ใช่เรื่องที่จะทำให้ความหวานของคู่ีนี้ลดลงเลยจริงๆ
มีแต่เพิ่มขึ้นๆ มีความสุขมากกับ ต้าน♥อิฐ
พี่เนตรในตอนแรกๆ รู้สึกไม่ชอบเลย แต่หลังๆ รักเลยอ่ะ ^^
ขอบคุณนะคะที่แ่ต่งนิยายสนุกๆ มาให้อ่าน
:L2: :L2: :L2:
-
ไม่เคยได้ยินศัพท์นี้ว่ะพี่ต้าน
๕๕๕ ฮาอ่ะคลิปหลุด
น้องอิฐก็ยังคงน่ารักอยู่เหมือนเดิม ><
-
อ่านจบแล้วเย้ๆ
เรื่องสนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ใช้เวลาอ่านเรื่องนี้1วัน1คืนเต๊มๆ
สนุกอ่ะต้านโหดสุดอ่ะแต่ก็ใจดีกับน้องอิฐที่ซู๊ดดดดดดดดดดดด
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ
-
คือเข้ามาถามว่า เรื่องนี้ไม่รีปริ้นเหรอคะ
เห็นในห้องซื้อขายมีคนอยากได้หลายคนนะคะ
เราก็อยากได้ค่ะ
ยังไงลองเก็บไปคิดดูนะคะ
แล้วจะแวะมาดูนะจ๊ะ
-
อยากได้ด้วยคนค่ะ ใครอ่านจบแล้ว ไม่อยากเก็บ รบกวนขายให้เรานะคะ หรือจะแลก ก็ได้ค่ะ เรามีนิยายให้แลกเยอะนะคะ
เรือ่งที่มีให้แลก
1 HANA
2. รักวุ่นวายของยอดชายนายตั้ม
3. my be love guy/ofious
4. sekaiichi hatsukoi เล่ม 1-5
เล่นกันไฟ
จิมเลท
บลูมูน
ยามตะวันรอน
รักในรอยทราย
โอที วิกฤตรัก
เสน่หาในรอยแค้น
ดอกไม้ในมือโจร
Pure love Romantica
Desire Trap 1-2
บุบเพ
Accidentally Falling ln love with you
เลห์รัก
ถนนสายหัวใจ
มังกรค้ำแผ่นดิน
หนุ่มโสดในฝัน
-
แฮ่ อ่านไม่จบ เหอะๆ อีน้องอิฐมันลึกลับเกินคนธรรมดาอย่างเราจะเข้าใจ เข้าไม่ถึงอะ 555
-
แอบข้ามตอนแรกช่วงมาม่า :o8:
หลังจากเค้าลงตัวกันได้แล้ว น่ารักมากเลยค่ะ ทั้งน้องอิฐทั้งพี่ต้าน :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:jul1: เรื่องนี้โด๊ะกันบ่อยดีนะ :laugh:
อ่านแล้ว :o8: :o8: :o8:
อ่านตอนแรกๆนั่งด่า(ไอ้)น้องอิฐสุดๆ
ก็มันแร๊ด...แรด อ่ะ :เหอะ1:
ตอนแรกไม่ปลื้มว่าพี่ต้านพูดไม่เพราะ
ตอนหลังหลงหัวปักหัวปำ :จุ๊บๆ:
อารมณ์ว่าขอแบบนี้คนดิ จะหื่นเท่าไหร่ไม่ว่ากัน :-[
ชอบเรื่องนี้จัง สนุกน่ารัก (พี่ต้านน่าฟัดด้วย)
ส่วนน้องอิฐมันก็น่ารักขึ้นอ่านะ ( :z6:)
ชอบเรื่องนี้มากครับ :pig4: :L2: :L2: :L2:
กดบวกไปให้ตอนอ่านแล้ว แต่อยากกดให้อีก o4
-
ไม่มีตอนพิเศษอีกหรอครับ
-
รักมากมาย อ่านแล้วยังคิดอยู่เลยว่าแต่งได้ดีจริง ๆ น่าติดตามตลอดเลยค่ะ
เป็นเรื่องอีกเรื่องหนึ่งที่ทั้งแอบยิ้ม และร้องไห้ตามไปด้วย
ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คนแต่งเน้อ
-
:L2: _มองไม่เห็น_สัมผัสไม่ได้ คือแรงดึงดูดแรกให้เข้ามาอ่านจนไม่อยากละสายตา พี่ต้านคือพระเอกที่มีนิสัยความเป็นมนุษย์ที่มีอยู่ในโลกความเป็นจริง มี รัก โลภ โกรธ หลง แต่มีความมั่นใจในตัวเองสูง คืออยากเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองแบบพี่ต้านบ้างจึงชื่นชอบพี่ต้านเป็นพิเศษ น้องอิฐก็ให้ความรู้สึกที่แปลกๆไม่เหมือนใครดี เพื่อนๆของพี่ต้านก็น่ารักดี เพลงที่เลือกมาก็ชอบทุกเพลงเลย โดยเฉพาะ sorry เปิดฟังบ่อยๆ(มาก)เพราะเรื่องนี้เลย ขอบคุณ คุณโบครับ
-
สนุกและเป็นธรรมชาติมาก
-
ชอบจ้าชอบ :)
-
reprint เมื่อไหร่ บอกพี่ด้วยนะคะ ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เสียดายที่เข้ามาอ่านช้าไปมากเลย
ชอบต้านที่สุด ได้ใจมั่ก ๆ
-
:haun4: :haun4:
-
น่าเสียดายจัง เรามาตอนตลาดวายไปแล้ว ไม่งั้นจะเมนท์ทุกตอนเลย!!!
อ่านเรื่องนี้แล้วมัน Suffocate มากๆอะ เรียกได้ว่า 3/4 ของเรื่องเลย อารมณ์ขึ้นลงได้ตลอดเรื่อง จนมาตอนหลังๆที่พี่ต้านย้ายออกจากบ้านนั่นแหละ ถึงได้เริ่มหายใจหายคอกับเค้าออกบ้าง
ตอนแรกที่อ่านรู้สึกว่า ... ไอ่นี่เรอะนายเอก ... อิฐเหมือนลมจริงๆ ลอยไปลอยมา จับต้องไม่ได้ ... ทีแรกคิดว่าชื่อเรื่องหมายถึงตัวน้องอิฐด้วยซ้ำ ... เปิดตัวด้วยการเป็นเด็กหลายสามี แถมยังถูกพ่อพระเอกตราหน้า ด่าทอ ทำร้ายร่างกายอีกต่างหาก ... มาดนายเอกไม่มีเลยลูกเอ้ย
ต่อมาอ่านเริ่มรู้สึกว่า ... ไอ่นี่เรอะพระเอก ... โคดดดดดดดดดดดดดดงี่เง่า! ขอด่าซักทีเถอะ 555 โดยเฉพาะตอนที่คอยตามหึงตามหวงน้องอิฐ ไหนจะความอารมณ์ร้อน ปากเสีย ขวางโลก เอาแต่ใจ อ่านแล้วขัดใจเป็นระยะๆ
แต่ไอ่ความไม่สมบูรณ์แบบและไม่เหมือนใครนี่แหละ ทำให้คู่นี้รู้สึกว่าคู่นี้มันมีอยู่จริงๆ
ฉากที่ชอบที่สุดคือตอนที่พี่ต้านซบไหล่อิฐบนชิงช้าสวรรค์แล้วบอกว่า พี่เหนื่อย ... อ่านแล้วรู้สึกว่ามันหวานที่สุดในเรื่องเลยนะ ... มันเหมือนกับว่าพี่ต้านยอมทิ้งอีโก้และยอมเดินไปพร้อมกับน้องอิฐ(จากตอนแรกพี่แกเดินนำอยู่คนเดียว)
อิฐเป็นนายเอกนิยายที่เราชอบนะ ... เค้าจะเป็นเกย์แต่กำเนิดรึเปล่าอ่านจนจบก็หาคำตอบไม่ได้ แต่เค้ามีความแมนอยู่ระดับนึงเลยในสายตาเรา นอกจากพฤติกรรมที่ชอบทำอะไรเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไปอย่าง (เตะบอล กินเหล้า สูบบุหรี่ ฯลฯ) พวกนั้นแล้ว เราคิดว่าน้องอิฐยังไม่อยากจะอยู่กับพี่ต้านแบบคอยเกาะชายเสื้อพี่ต้านอยู่ข้างหลังเท่าไหร่ เหมือนน้องอยากที่จะเป็นผู้นำในชีวิตคู่บ้าง(อาจเพราะตอนคบกับคนอื่นๆ น้องอยู่ด้วยผลประโยชน์ ทำให้น้องต้องเกรงใจคนเหล่านั้น เวลาอยู่กับคนรักน้องเลยอยากจะเป็นผู้นำบ้าง) สังเกตได้จากตอนที่พี่ต้านย้ายมาอยู่บ้านด้วย อิฐเริ่มที่จะผ่อนคลายตัวเองมากขึ้น อย่างการเรียกแทนตัวเองว่าเค้า หรือการพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดมากขึ้น
สรุปว่าอ่านจบแล้วชอบมากๆค่ะ มู๊ดของเรื่องแตกต่างจากเรื่องที่เราเคยอ่านดี ขอบคุณที่แต่งนิยายที่น่าสนใจเรื่องนี้ให้ได้อ่านนะคะ
-
อ่านจบแล้วอยากได้ไว้สะสมสุดๆเลย อยากให้รีปริ้นจังเลยค่ะ
เรื่องนี้ขึ้นๆลงๆ เข้มข้นตลอด จิตตกเป็นพักๆ แต่กลับชอบเพราะให้ความรู้สึกว่า มันจริงดี ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ อยากอ่านพระเอก นายเอกที่ไม่เพอร์เฟ็คมานานแล้วล่ะ ได้ดูพวกเราเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกันแล้ว เข้าใจกัน ทำให้เรารู้สึกเหมือนมีอารมณ์ร่วมกับเนื้อเรื่องได้มากเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ รีปริ้นเมื่อไรบอกกันบ้างน้าาา
-
อยากบอกว่าพลาดเรื่องนี้อย่างแรงอ่ะ
หนุกมากเลย พี่ต้านมันก็หื่นเกิ๊น ส่วนน้องอิฐนี่
ตอนแรกไม่เข้าใจความคิดมันเลย เงียบดีจริงๆ
-
:z1:.....สนุกดี
ชอบต้านนะ ดูแรง จริงใจ เป็นคนตรงๆ
คิด ทำ แบบง่ายๆ สั้น ไม่ยืดเยื้อดี
รักคือรัก ตัดคือตัด ไม่ต้องอ้อมค้อม
ผิดก็ยอมรับผิด แต่ห้ามตัวเองไม่ได้
เพราะเป็นคนอารมณ์ร้อน ถึงจะดูก้าวร้าว
ก็แค่ตอนแรกๆ อาจด้วยวิธีการเขียน
แต่ตอนหลัง ก็อ่อนลง ก็...การเขียนอีกแหละ
ถึงจะรู้สึกเหมือนรีบจบไปหน่อย แต่ภาพรวม
น่าติดตามอ่านมาก อ่่านรวดเดียวจบ แต่ก็
ใช้เวลาหลายวันเหมือนกัน ก็ต้องว่างถึงได้อ่าน
คนเขียนช่วยกันเขียน กว่าจะจบคงใช้เวลามากกว่า
คนอ่านอีก ขอบคุณที่แบ่งปัน เขียนเรื่องสนุกๆ ให้อ่าน... :L2:
-
น่ารักดีคับทั้งคู่เลยคับ
-
ตามอ่านจบแล้วววววววว
เป็นเรื่องที่เห็นชื่อแล้วไม่เคยคิดว่าจะมาอ่านเลยค่ะ :z3: เพราะคิดแค่ว่า มันต้องดราม่าแน่ๆ
แต่มันไม่ใช่เลย!! มันฮามากและเลือดสาดเป็นพักๆ เลือดในหลายๆแง่ :laugh:
น้องอิฐน่ารักอ่ะ ถึงช่วงแรกๆจะไม่ค่อยพูดเรื่องของตัวเอง ก็แอบมีส่วนเหมือนอิฐเหมือนกัน ไม่ค่อยไว้ใจใครเลย เวรกรรม :z6:
พี่ต้านนี่คนอะไร กามจริงๆ กามตลอด คิดถึงสองคนนี้แน่เลย
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้ค่ะ :L2:
-
อ่านเเล้วชอบมาก
ตอนเเรกที่อ่าน บอกตามตรงว่า ไม่ค่อยเข้าใจอิฐเลย
งงทุกตอน ว่าอิฐต้องการจะสื่ออะไร
เเต่พออ่านมาสักพัก ก็เริ่มเข้าใจมากขึ้น
เเถมหวาน น้ำผึ้งหยดตลอด
ขอบคุณนะคะ ที่เเต่งนิยายดีๆมาให้อ่านกัน :กอด1:
-
ครบรสมาก สนุกสุดๆ เลยจ้า o13
-
สนุกมากค่ะ :กอด1:
-
:sad4: :o12: :o12: :o12: :o12:
ซึ้ง จังเลยครับ ช๊อบ ชอบ
-
:hao6: เรื่องสนุกมากๆๆๆๆๆ :hao7:
:a5: ใช้เวลาอ่านเรื่องนี้1วัน1คืนเต๊มๆ :t3:
o13 ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆคับ :bye2:
-
อยากได้หนังสือจังค่ะ เป็นไปได้มั้ยที่จะมีรีปริ้นท์
-
ชอบเรืองนี้มากค่ะ
แนวบรรยายโดยฝ่ายรุก พี่ต้าน หล่อ รวย คว.. ใหญ่ 555
หาอ่านไม่ค่อยเจอ เดินเรื่องฝ่ายเดียว ทำให้ไม่รู้ความรู้สึกฝ่ายรับ
คนอ่านเลยต้องมึน ตึ้บ แต่ก็ลุ้น ว่าตกลง เขาคิดอะไร เป็นคนยังไง
ต้านมีพัฒนาการตั้งแต่จุดสูงสูด เป็นคุณชาย อารมณ์ร้อน โหด เถื่อนดิบ เบื่อง่าย
พอมาเจอ น้องอิฐ ที่ไม่น่าเบื่อ น่าค้นหา เลยหลงเด็กจนโงหัวไม่ขึ้น
จนต้องปรับตัว ปรับอารมณ์ มาเป็นผู้เป็นคน ทั้งหื่น ทั้งหวาน คนอ่านจะบ้าตาย
ชอบมากค่ะ
**หมายเหตุ ** เช่นเดียวกับรีบนๆ
อยากให้รีปริ้นท์หนังสือนะคะ
ลงชื่อ จับจอง 1 คน ค่ะ
-
อ่านไปลุ้นไปจริงๆเรื่องนี้ ให้ข้อคิดเกี่ยวกับชีวิตได้ดีเลย
ชีวิตมันก็แบบนี้อ่ะเนอะ มีขึ้นมีลง เป็นเรื่องธรรมดา
ชอบอิฐกับต้าน ความต่างที่ลงตัว ชอบจังเลย
รั่วและฮาได้อีกอ่ะ :katai2-1:
-
ตามอ่านเรื่องนี้มาสองวัน...กะอีกหนึ่งคืน
แบบว่าตั้งใจอ่านมากกกกกกกกกกกกก
เคยอ่านๆนิดๆเมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่ไหวในช่วงตอนแรกๆ เลยเลิกอ่าน
แต่พอมาเจอวิวแนะนำ.....เลยเอ้าลองอ่านอีกสัก....ทีที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้
...สุดท้ายก็...........ติดงอมแงม เหอะๆๆๆๆๆๆ
สนุกมากกกกกกกกกกก
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...ยังอ่านไม่อิ่มใจเลยยยยยยยยยยยยยยย
ขอบคุณ (สั้นๆ) :hao6: :hao6:
-
o13 ชอบพี่ต้านกับน้องอิฐ
-
พี่ต้านน้องอิฐน่ารักกกกก
คนแต่งแต่งเก่งจังค่ะ อ่านแล้วสยิวกิ้ว มีความสุขมาก ช่วงต้นๆอึนๆหน่อยๆ แค่เค้าชอบนะ
หลังๆรักันรักกันน่ารักสุดๆ น้องอิฐโคตรรั่วหน้ามึนได้อีก ชอบ :laugh:
ชอบแบบพี่ต้าน ใจร้ายไปหน่อยแต่อบอุ่นมากๆ
ตอนหลังเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะแถมรักน้องอิฐมากๆ ชอบมากกกเลยค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกเลยคะ ไม่อยากบอกเลยว่าหลงรักนิยายเรื่องนี้เลยหละ หลงรัก พี่ต้าน กะ น้อง อิฐ มากมายเลย อ่านแล้วติดมากมายมีหลายๆๆแง่มุมทำให้เราลุ้นอยู่ตอดเวลาเลย น้องอิฐก็น่ารักมากกกกกกกกกกก ส่วนพี่ต้านก็หฃื่นเกิน ปล..... เสียดายอะเพิ่งมากเจอ :mew1: :mew1:
>>>>>>>>> ชอบต้าน เพราะรู้สึกว่า เป็นคนตรงๆๆๆ จริงใจ รักเดีวใจเดียว ขี้หึง ถึงแม้บางครั้งพี่ต้านจะขี้ระแวงบ้างแต่ก็ความเชื่อใจก็ชนะทุกอย่าง เด็ดเดี่ยว เจ้าอารมณ์ เอาอารมณ์ตนเองเป็นใหญ่ ไม่ค่อยสนใจคนรอบข้าง บางครั้งก็ทำอะไรไม่ค่อยคิด แต่ก็มีมุมน่ารักๆๆๆในตัวของเค้ามาให้เราเห็นอยู่บ่อยๆๆ มีดูเป็นธรรมชาติดีและที่สำคัญหื่นมว๊ากกกกกก 555+ :haun4: :z1: :haun4: :z1: :mew2: :mew2: :กอด1: :กอด1:
>>>>>>>>> ชอบน้องอิฐ เพราะรู้สึกว่าน้องเค้ามีความน่าสนใจในตัวเอง น้องน่าสงสาร รักเดียวใจเดียว น่ารัก ดูเป็นคนขี้กลัว มีความอดทน มีปัญหาอะไรชอบเก็บไว้คนเดียว บางครั้งแรกๆๆเราอาจะมองว่าน้องเค้าดูนิ่งๆๆๆๆเงียบเงียบๆๆๆแต่ก็มีอะไรในใจอยู่เสมอ แต่หลงๆๆๆดูอิฐน่ารักกว่าเดิมมากตั้งแต่เปิดใจและได้เราเรื่องต่างๆๆให้ต้านฟัง น้องอิฐดูจะมีความคิดอะไรๆๆๆที่อ่อนโยน เป็นคนที่มีสติอยู่เสมอค่อยตักเตือนต้านเวลาที่ต้องหมดกำลังใจหรือเหนื่อยและทีสำคัญชอบเวลาน้องอิฐยั่วพี่ต้าน อ๊ากกกกกกกกกกกก รู้เลยว่าทำไมต้านถึงทนไม่ไหว :monkeysad: :monkeysad: :m25: :m25: :mew3: :mew3: :o8: :-[ :กอด1: :กอด1:
สุดท้ายยยยยย... ขอบคุณผู้แต่งที่ได้แต่งนิยยายดีๆๆและสนุกๆๆๆ อย่างนี้มาให้ได้อ่านกันน๊ะคะ ขอบคุณม๊ากมากเลยค่ะ
:pig4: :L1: :pig4: :L2: :pig4: :กอด1: :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วหยุดไม่ได้ หนึ่งวันเต็มๆเลยค่ะ
เหมียวน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ่านจบแล้ว ขอบคุณค่ะ (เคยเป็นไหมคิ้วขมวด แต่ปากหุบยิ้มไม่ลงอ่ะ) :m20:
-
อ่านมาครึ่งเรื่อง มีทุกอารมณ์
คนแต่งถ่ายทอดได้ดี อินแอนด์ฟินตลอด 555
พี่ต้านซุปเปอร์แฟน ชอบที่พี่ดูแลน้องจริงๆ
-
งงอ่ะ นายเอกอะไรไม่รู้
-
หลงรักเข้าให้แล้ว :กอด1:
-
ในที่สุดก็อ่านจบ สนุกมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แทบไม่อยากทำงานเลย
แอบอ่านทั้งวัน สารภาพว่าเห็นเรื่องนี้มานานล่ะ
แต่ไม่เคยคลิ๊กมาอ่านเล๊ยยยยยยยยย :o8:
เพราะเห็นชื่อเรื่องแล้ว มันต้องเศร้าเวอร์ แน่ ๆ :mew5:
พอลองอ่านดู ก็เริ่มระแวงล่ะ มันจะเศร้าป่าวว้า
แต่ก็ชอบต้านอ่ะ แม่งอย่างเกรียนนนนน ชอบอ่ะ
คราวนี้เลยวางกันไม่ลงเลยทีเดียว
สนุกมาก ๆ เลย แต่งเก่งจังเลยค่ะ
ขอบคุณมาก ๆ เลยที่เขียนนิยายสนุก ๆ มาให้อ่าน :กอด1:
-
มาแปะไว้ก่อน..ยังไม่มีเวลาอ่านเลยอ่า ( กลัวลืม )
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากค่ะ o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นานมากกกกกกกกกกกกว่าจะอ่านจบ ฮ่าๆ
ด่าไปด่าไปโวยวายไป
ทำไมๆๆ บลาๆ ทำไมไม่เป็นงี้ งั้น ไม่ได้ดั่งใจเลย แต่ก้หยุดอ่านไม่ได้
แต่ยิ่งอ่าน ยิ่งอ่าน ยิ่งเห็นพัฒนาการของตัวละคร
ทำให้เข้าใจอะไรมากขึ้นกว่าการใช้อารมณ์ความรู้สึกตัวเองเป็นตัวตัดสิน
นี่พออ่านจบรู้สึกตัวเองเหมือนพี่ต้านมาก ฮ่าๆ
อ่านไปหงุดหงิดโวยวาย แต่ก็สงบเมื่อได้เข้าใจอะไรมากขึ้น
ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ โอ๊ยยยยยยรักี่ต้านน้องอิฐมากๆเลยพออ่านจบแล้ว><
-
อ่านจบไปนานแระ แต่ไปอ่านเรื่องไหนเรื่องไหนก้อยังคงติดบรรยากาศเรื่องนี้
พูดได้ประโยคเดียวว่าชอบเรื่องนี้จิงๆๆ นะคะ :กอด1: :L2:
อืมม เอารูปมาฝากค่ะไปเห็นภาพของน้องกันต์มาค่ะ เห็นเส้นเลือดตรงแขนไหมค่ะ>___<//ทำให้ต่อมเจ๋จิ้นเป็นพี่ต้านกระจายยย อ๋ายยย เครติด:http://women.sanook.com/gallery/gallery/944541/293514/
[attachment deleted by admin]
-
อ่านจบแล้วววว หลักจากที่ตรากตรำอ่านมาหลายวัน 55555 สนุกมากกกกกกกกกก มันดูเรียลๆ ดีอ่ะ เราชอบนะ
ตอนแรกหงุดหงิดน้องอิฐมากกกกกกก แต่ตอนหลังโคตรน่ารักเลย
ส่วนพี่ต้านก็นะ ความหื่นเอาไม่อยู่ หื่นเกินลิมิตแล้วพี่แก 55555
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายดีๆ
-
พี่ต้านน้องอิฐ
เป็นเรื่องแรกๆ ที่อ่านในเล้าเลยยย
ประทับใจมากกก เลยเข้ามาอ่านอีกรอบ
<3
-
อ่านจบอีกรอบแล้ววว
พี่อิฐน้องต้าน อยากอ่านนิยายของ foyer อีกจัง มีเรื่องไหนอีกกก
-
เข้ามางง
ฮ่าๆๆๆ
-
สนุกมากกกกกกกกกก คาแรคเตอร์ตัวละครโอเค มีเอกลักษณ์ ดำเนินเรื่องดี ปมเยอะ แต่ไม่งง ชอบตัวหลัก เข้ากันดี สรุปรวม ชอบมาก ครบรส ขอบคุณค่า
:-[
-
อ่านมา15ตอนละ ไม่เข้าใจตัวละครซักตัว งง ไม่มีที่มาที่ไปคลุมเคลือ ทั้งตัวนายเอก พระเอก เนื้อเรื่องไม่มีจุดเด่น มีแต่ความคลุมเคลือ ยิ่งตัวอิฐไม่มีอะไรน่าประทับใจเลย ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายแล้วกันค่ะ โบกมือลาก่อน :bye2: :bye2: :bye2:
-
ลองอ่านกันดู
แนะนำตัวละคร [เสือ/ตังค์]
พระเอก
# นาย ปฐวี เวชกิจ ชื่อเล่น เสือ อายุ 27 ปี ชอบป่าไม้ รักความสงบ เป็นที่รักของเพื่อนพ้อง
อยู่ประจำกรมป่าไม้ทางภาคเหนือ พ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่อยู่ปี4 ฐานะทางบ้านถือว่าร่ำรวย แต่ชอบธรรมชาติ
จึงตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ในป่าตั้งแต่เรียนจบจนถึงปัจจุบัน
นายเอก
# นาย วีรกันต์ ศิริรักษ์ ชื่อเล่น สตังค์ อายุ 19 ปี นักศึกษาปี 1 คณะบริหารธุรกิจ ชอบสังสรรค์
เกลียดการอยู่คนเดียวนานๆแต่กับมีโลกส่วนตัวสูง เอาแต่ใจตัวเอง อยากได้อะไรต้องได้ รู้ว่าตัวเองเป็นเกย์ตั้งแต่อายุ 17 ปี
-
โฮๆๆๆ ชั้นอ่านจบแล้ว 2วันเชียวนะ 100 ตอน เก่งมาก อิอิ
ชอบค่ะ เขียนดี น่าติดตาม แม้คาแรคเตอร์ของอิฐจะทำให้เราอึดอัดไปบ้าง แต่ก็พยายามเข้าใจ
ส่วนต้าน ชอบผู้ชายคนนี้มาก ชอบเกือบทุกอย่างที่เป็นต้าน ยกเว้นไอ้ความใจร้อน มุทะลุ ไม่ฟังใครนี่แหละ
บางทีมันดูเยอะไปสำหรับชีวิตคู่ ถ้าเราเป็นอิฐคงมีเพลียๆหัวใจบ้าง
แต่เมื่อทั้งคู่ได้เรียนรู้ก็มีพัฒนาการที่ดีขึ้น จบด้วยความสุข ซึ่งเราชอบมากกก ^^
ที่สำคัญ อยากบอกว่า ต้านแมร่งโครตของโครตหื่นอ่ะ เด๋วน้องอิฐเครื่องพังขึ้นมาทำไง อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ค่ะ ^▽^
-
เอ่ออ อ่านตอนแรกคือหงุดหงิดกับนายเอกมว๊ากกกกกกก :ling1:
อึนๆมึนๆงงกับอิฐมาก ทำงี้เพื่อออไรว่ะะ ??? ขัดใจอย่างแรงนี่พูดเลออ
แต่หลังๆนี่ก็โอนะ น่ารักก....แต่บอกได้คำเดียวชอบต้านมากกกก
-
:pig4:
-
:o12: อ่านเถอะค่ะจะเกิดผลลลลลลลลลลลลลลล
เรื่้องนี้แรกๆโค ตะ ระ อึดอัด ขั้น10 คุณพระ --*
มันไม่ชัดไปหมด เบลอๆงงๆ มึนๆ :z3:
แต่เรืองราวมันมีปมเยอะมาก มีให้แก้ตลอดเรื่อง
เจ้าเหมียวก็ดาร์คเกินไป มีอะไรไม่พูดเพราะคืดว่าตัวเองเป็นบ้าบออะไรก็ไม่สำคัญ
ต้านก็เอาแต่ใจเกินไป อารมณ์ร้ายมาก ไม่มีเหตุผล
เรื่องนี้ทำให้เห็นว่าคนเราจะใช่ชีวิตด้วยกันมันไม่ใช่แค่รัก รัก รัก
แต่เราต้องปรับตัว ต้องเชื่อใจ เปิดใจรับฟัง
2คนนี้ต่างทำให้กันและกันเป็นคนที่ดีมากขึ้น
เราประทับใจมากเลยค่ะ ที่ช่วยกันแก้ปมต่างๆมาด้วยกัน
ไม่เอาอดีตมาตัดสินปัจจุบัน แม้แรกๆต้านจะมีเขวไปเยอะเลยละ
แต่อิฐก็ทำให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้นเพราะยอมเปิดใจมากขึ้น
พูดตามที่คิด อย่างน้อยก็พยายามทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
หลังๆมาขี้ยั่วมากกกกกก5555 :hao6:
แอร้ยยยยย เขินอ่า แต่ก็แอบสงสารไปด้วยพร้อมๆกัน แต่ก็จบแบบแฮปปี้มาาาาาก
รักคู่นี้นะขอให้ครองรักกันไปอีกเนิ่นนาน เราเชื่อเพราะจากที่อ่านมีอะไรก็ไม่มีทางเลิกกันแน่นอน
-
เรื่องนี้น่ารัก ดาม่าต้นเรื่อง กางเรื่องหื่นนิดๆกับพี่ต้าน
ท้ายเรื่องน้องอิฐขยันยั่ว ตอนพิเศษก็ดันรั่วกันทั้งคู่
อ่านแบบวางไม่ลงเลย อิฐตอนแรกเป็นคนที่เข้าใจยาก
พี่ต้านก็ใช้แต่อารมณ์ แต่พออยู่ด้วยกันมันลงตัวอ่ะ
สิ่งที่ปรับเข้าหากัน แถมมีอุปสรรคเรื่องห้ามเปิดเผยว่า
เป็นแฟนกันตอนนั้นอึดอัดแทนในที่สุดพี่ต้านก็เปิดเผย
เพราะหวงนี้แหละ อิฐมีแรงดึงดูดคนรอบข้างจนพี่ต้าน
ต้องรีบหาทางสกัด อ่านมาท้ายๆเรื่องเข้าตัวอิฐตลอดตั้งแต่
ย้ายมาอยู่ด้วยกัน พี่ต้านนี่หวงสุดๆ แถมหื่นสุดๆอีกด้วย
-
มาช้าไปหลายปึ อยากบอกว่าชอบมา
ถ้ามีรีปรินท์อีกบอกด้วยเน้อ
-
สนุกมากๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะนิยายน่ารัก เกรียนๆสนุกมากเลยค่ะ :pig4:
-
สนุกมาก
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ ^^
-
เย้!!!!
อ่านจบแล้ว 100 ตอน
อ่านสนุกมากๆเลยค่ะ มีหลายอารม ตอนแรกนี่ไม่ชอบอิฐเลย
พออ่านมาเรื่อยๆคือตกหลุมรักเด็กคนนี้ได้ไงก็ไม่รู้
ถึงจะเจอช้าไปมากกกกก แต่ก้ขอขอบคุณ คุณคนเขียนมากๆเลยนะคะ
สำหรับงานเขียนดีๆแบบนี้ :bye2:
-
ใช้เวลา 2 วันในการอ่าน สนุกมาก ๆ ครับ มีครบทุกอารมณ์เลย
ขอบคุณครับ
-
ชอบพี่ต้านอ่ะ ขึ้นแท่นพระเอกที่ชอบเลย
ต้านกับอิฐเป็นคู่ที่ลงตัวอ่ะ
ตอนแรกๆอึดอัดกับอิฐมากที่ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยบอกอะไร
แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันลงตัวมากกกกกกก
พี่ต้านขี้หึงแต่ก็เชื่อใจน้องอิฐ แถมรักน้องมากกกกกกก :mew3:
-
นัวมากเรื่องนี้ ชอบพระเอกจัง พระเอกมั่นคงในความรักดี แต่แอบไม่พระชอบนายเอกเบา ๆ เราว่านายเอกดูมั่ว ๆ ยังไงไม่รู้
:a11: :a11: :a11:
-
อ่านถึงตอนที่15ละ รอไม่ไหวขอมาเม้นก่อน
คือชอบมากอ้ะ มันอึดอัดดี มันลุ้น มันงง มันอยากเผือก(เรื่องน้องอิฐ)
รออยู่ว่าเมื่อไหร่จะเฉลยปมซะที ติดหนุบหนับมากๆ วางไม่ลงเลย
:z2:
-
ถึงตอนที่66แลัว
เราเห็นใจพี่ต้านนะ เหมือนวื่งตามอิฐ คอยระวังคนนั้น ระแวงคนนี้ เพื่ออิฐ
แต่อิฐไม่รู้อะไรเลย ชอบดื้อ ชอบทำตรงข้ามกับสิ่งที่พี่ต้านบอก
สงสารพี่ต้าน ทำงานก็เหนื่อยแล้ว ยังต้องมาเหนื่อยจัดการคนที่คิดร้ายกับอิฐอีก
เห้ออออ :เฮ้อ:
อยากให้อิฐหึงพี่ต้านบ้าง แต่แม่ง... ไม่มี๊ไม่มีเลย
-
อ่านจบแล้ววววววว สนุกมาก
มีปัญหาเข้ามาเรื่อยๆให้คอยแก้ทีละเรื่องๆ
น่าติดตาม ตัวละครcharacterชัดเจนดี
พี่ต้านหื่นมาก รักเมียมาก หลงเมียมาก ขี้หึงมากด้วย
ตลกตอนพิเศษที่น้องอิฐคุยกับมด ฮาความคิดน้องแก แปลกๆเอ๋อๆดี
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
ตอนแรกก็จะดูงงๆ หน่อยๆ
อ่านไปอ่านมา โครตจะติดงอมแงม
สนุกมากๆ ค่ะ ไม่น่าเบื่อเลย
เราชอบ ผช เถื่อนๆ แบบต้านนนนน
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
.
“เมิงอยู่ไหน” กูตะคอกใส่มือถือ
จำเป็นมั้ยที่แทนตัวเองว่ากูกับคนอ่าน