หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด)

[4life]

เฮ่อๆ หื่นนนนนนนนนน

[SoYiLovE]

ก็อ่านอยู่ทุกวัน อย่าเพิ่งจบดิ

ชอบอิฐ 

[EunJin]

ไม่อ่านได้ยังไง??? เค้าอ่านตลอดทุกวันน๊าาาาา
อย่าเพิ่งรีบจบๆๆๆ ยังชอบฟังไอ้พี่ต้านเล่าเรื่องอยู่นะ
สนุ๊กสนุกมากๆอ่ะตัวเธอว์ อิอิ

[kslave]

    หื่นไปป่ะต้าน


คนแต่ง อย่าเพิ่งรีบจบนะ ชอบเรื่องนี้มากๆเลย

[DexTunG]

 

[mutoo]

ห้ามโจ๊บบบบ!!!!!!!
ชอบมากที่สุด..เรื่องนี้
อย่าเพิ่งเบื่อที่จะแต่งให้อ่านต่อนะจ๊ะ
เพราะคนอ่านยังไม่เบื่อที่จะอ่านจ๊ะ

[sky-cafe]

“อืม...แป้บนึง ทำงานศิลปะอยู่” this line totally cracks me up lol
P'Tannn ni jealous pai nhai ka ; ) btw i still wanna read  na ka.I come here everyday to read ur story ( coz ur one diligent reader who updates almost everyday ) even though i've got pile of works on my table waiting for me to finish it lol.

[BeeRY]

ก่อนหน้านี้ ไม่คิดว่าพี่ต้านจะหื่นได้โล่ห์อย่างนี้เลยนะ
เค้าก็รอพี่ต้านและน้องอิฐทุกวันน้า...อย่าเพิ่งรีบจบเลยยยย

[ordkrub]

อ่านที่ต้านทำกับพวกไอ้ยูแล้ว อารมณ์แรงน่ากลัวอะ.....แต่สะใจ

[heavenly**yaoi]

ยังอ่านอยุค่ะ แต่ไม่ค่อยได้เม้น -*-
มาเม้นและจ้า
พี่ต้านนี่มันทั้ง ขี้หวง ขี้หึง ขี้โมโห
ส่วนน้องอิฐ ทั้งขี้อาย ขี้ยั่วอีกต่างหาก
สารพัดสารพัน55+ -ขี้-

[Cupcake]

เมื่อไหร่อิฐจะยอมให้คบแบบเปิดเผยอ่ะ อยากรู้

[sukie_moo]

ไม่เบื่อนะ อยากอ่านเรื่อย สนุกดี

ไอ้น้องนิวมันปลกๆจริงๆอะแหละ

[P★RiTŸ]

 

[uknowvry]

ไม่ค่อยมีคนอ่านที่ไหนครับ..มายืนรอต่อคิวผมอีกให้บึ้ม...555
เป็นเรื่องที่เป็นที่ฮือฮามากๆ 555
น้องอิฐน่าทะนุถนอม
พี่ต้านก็โหดดิบได้ใจ
ส่วนเนตรก็เป็นแม่ยก
...
เด็ดดวงจริงๆ

[iiดาวพระสุขლii]

เด็กมันช่างยั่ว หรือ ผู้ใหญ่มันหื่นเกินไปวะ 55

[foyer]

65
#

     
 
RRRR
“ไง น้องเกรียน”
“พี่หื่นฮะ... ตอนเย็นผมจะไปซื้อของกับน้องรหัสนะครับ”
“......เหรอครับ กรูพูดอะไรไปน้องเกรียนจำไม่ได้หรือครับ”
“ไม่ได้ครับ ผมจะไปช่วยน้องรหัสเลือกซื้อกล้องนะ โทรมารายงานแค่นี้ล่ะครับ” กวนตรีนกูจนได้ กูบอกอย่าไปยุ่งแล้วทำไมมันสนิทกันยิ่งกว่าเดิมอีกวะ....

“อย่ามายั่วโมโหนะอิฐ”
“เจอกันนะพี่หื่น ถึงบ้านแล้วจะโทรรายงานอีกที”
“ประชดอีกครั้งเดียว กรูจะตบให้เกรียนแตกเลย” ไอ้นี่ เตือนอะไรไม่เคยฟัง
“โหดร้ายว่ะ.....”

สาด... วางหูใส่กูอีก
กูโทรกลับ

“ว่าไงคร้าบดาร์ลิ้ง” เสียงพูดยังกับไม่ใช่คนเมื่อกี้... แฟนกูนี่แม่งมีหลายเวอร์ชั่นจริงๆ
“จะไปที่ไหนกัน?” กูถาม
“เซนทรัลลาดพร้าว”
“ไปกี่คน ไปยังไง?”
“อ่า....ไปกันสองคน มีกระผมและน้องนิวครับ ไปยังไง.....ไปโดยรถของแฟนกระผมฮะ แบล็ค อัลฟ่า โรมิโอ” พูดจากวนตรีนกูที่สุด
“อย่าไปกับมันสองคน เข้าใจป่ะ?”
“ไม่มีใครว่างเลยฮะดาร์ลิ้ง น้องนิวนัดกระผมไว้ตั้งนานแล้ว จะให้ผิดนัดได้ยังไง”
“ก็ช่างหัวมันดิ ไม่ได้ซื้อวันนี้มันก็ไม่ตายหรอก พี่บอกอะไรก็เชื่อดิอิฐ”

“โธ่......แค่ไปซื้อกล้องเองอ่ะ” อิฐมันทำเสียงงอแง
“นั่นแหล่ะ ไม่ต้องไป ...อยากไปเดี๋ยววันหลังพี่พาไป”
“อาไร พี่ต้านเกี่ยวไร”
“เกี่ยวดิ กูผัวมึงไง รีบมาหากรูที่ออฟฟิสเลยตอนนี้ กรูรอ แค่นี้นะ”


กูวางสายด้วยความหงุดหงิด..........เรื่องไอ้นิวอีกแล้ว...... เชี้ยนี่ จะอะไรกับแฟนกูนักหนา
ตลอดเลยแมร่ง สงสัยต้องไปจัดการมันสักที

“ทะเลาะไรกับเมียอีกรึคุณมึง?” ไอ้กล้าชะโงกหน้ามาถามจากพาร์ทิชั่น
“เสือกไรไอ่สัด”
“แหม่ๆๆ ด่ากรู..... สาธุ คืนนี้ขอให้ไม่ได้แฮพ เซ็กซ์กับเมีย” ปากมึงนี่นะ...
“ส้นตรีน...” กูด่ามัน ไอ้กล้าหัวเราะหึหึ แล้วเลื่อนเก้าอี้กลับไป


สิบห้านาที
ไม่เป็นอันทำงานเลยกรู..... กลัวอิฐแหกคอกไปกับไอ้นิว แล้วไม่ยอมมาหากรู

RRRR
“ไรอ่ะ?” ดูมันทักผัวมันดิ
“อยู่ไหนแล้ว?”ขอโทรสักหน่อย
“คณะ”
“ทำไมยังไม่มา มัวทำอะไรอยู่?”
“กำลังจะไปๆ”
“ตอนนี้อยู่กับใคร?”
“.........โห พี่ คุยกับน้องแป้บ” ...........น้อง............
“ไอ้นิวเหรอ ทำไมอ่ะอิฐ เมื่อไหร่มึงจะเลิกยุ่งกับมันสักที มีเหี้ยไรกันนักหนาวะ”
“ใจเย็น! คุยเรื่องกล้องอ่ะ แป้บเดียว เดี๋ยวรีบไปและ”

“เออ! จะไปซื้อให้ได้เลยใช่ไหม งั้นกูไปด้วย หกโมงเจอกันที่เซนทรัล”

กูวางสายแล้วรีบเก็บข้าวของ ทั้งที่ยังไม่ได้เวลาเลิกงานและ.... งานแม่งก็ยังไม่เสร็จ

“ไปไหนอีกล่ะ มึงต้องเรนเดอร์ตีพ*ให้กูวันนี้นะ” ไอ้กล้าเรียกไว้ก่อนกูจะเดินออกไป
“ภายในวันนี้ใช่ป่ะ?”
“เออเด่ะ”
“งั้น ห้าทุ่ม ห้าเก้า กูส่งเมล์ให้มึง”
“ไอ้เชี้ยยย สันดานนน” ไอ้กล้าด่าตะโกนไล่หลังกูมา (*เรียกยาวๆ ว่า rendering perspective)
 
#

ระหว่างทางกูนึกถึงไอ้นิว.......ไอ้นี่เป็นผลงานศิลปะชิ้นเลวในยุคโพสต์โมเดิร์น... ท่าทางทื่อๆ ทำอะไรดูไม่เข้าท่า มันช่างทำลายความสวยงามของโลกใบนี้ซะจริงๆ

กูไปถึงก็เลทสิบห้านาที... โทรหาอิฐมันบอกกินไอติมอยู่ชั้นหนึ่ง
พอเดินเข้าไปถึง.... กูเจอไอ้นิวนั่งหน้าสลอนข้างน้องอิฐของกู เห็นแล้วอยากตบกะโหลกมันสักป้าบจริงๆ ว่ะ หน้าตามีความสุขมากนักใช่ไหมมึง... 

“สวัสดีครับพี่ต้าน” ไอ้นิวมันไหว้กู....... เหอะ กูไม่สนใจ แต่หันไปหาอิฐ แล้วดึงแขนมันยืนขึ้น
“ไปเร็ว เดี๋ยวพี่ต้องรีบกลับไปทำงานต่อ”
“อ้าว ไม่ว่างแล้วมาทำไม?” อิฐขมวดคิ้วถามแบบงงๆ
“อย่าถามมาก เร็ว.... จะไปซื้ออะไรก็รีบไป”
“ชิ” อิฐหยิบบิลมายื่นให้กูเป็นทำนองว่า.... จ่ายให้ด้วย

เชี้ย... กูไม่ได้แดกยังให้กูจ่ายอีก...

มันจงใจกวนตรีนกูนะนี่... สัญญาณอันตรายว่ะ

จ่ายตังค์เสร็จ กูกอดคออิฐมาเดินกับกู ส่วนไอ้นิว..... มันจะทำอะไรได้ ก็เดินตามพวกกูสองคนต้อยๆ อยู่ข้างหลัง
“ผมเมื่อยไหล่!” อิฐสะบัดตัวจะเอาให้หลุดจากแขนกู.... แต่ฝันอยู่เหรอวะ เรื่องไรกูจะปล่อยให้มึงไปเดินกับไอ้นิวล่ะ
“โอ้ย ปล่อยดิ จะให้น้องผมเดินคนเดียวได้ไง พี่ต้าน”

“มึงต้องช่วยยกตรีนมันเดินรึไง มันถึงเดินคนเดียวไม่ได้” กูพูดใกล้ๆ หน้าอิฐ... มันรีบเบนตัวหลบกลัวกูจะทำอะไรลามปาม

“เฮ้ย เมิงอ่ะ....เจ็บขาอยู่รึเปล่า เดินไหวมั้ย?” กูหันหลังกลับไปถามไอ้นิว มันทำหน้าเหรอหรานิดนึงก่อนจะตอบ
“ป...ป่าวนี่ครับ ผมไม่ได้เจ็บขา” ถึงเสียงมันจะเป็นแบบนั้น แต่แววตาดูหลุกหลิกชอบกล.... อย่างนี้ล่ะนะ ไอ้พวกเลวไม่เปิดเผย
อิฐดันตัวหลุดออกมาจนได้....... เออ ปล่อยไป
กูขอถอดหน้ากากไอ้นิวต่อจากนี้ละกัน.......

อิฐกับไอ้นิวพากันเดินไปเลือกซื้อกล้อง SLR ที่ร้าน... ส่วนกูยืนจับตาดูไอ้นิวอยู่ห่างๆ
มันเหล่หางตามามองกูอย่างระแวง สัด...กูต่างหากต้องระแวงมึง

พอไอ้นิวได้กล้อง อิฐก็บอกกูว่า
“เดี๋ยวผมไปส่งน้องก่อนนะพี่ บ้านนิวทางผ่านบ้านผมอ่ะ” กูตวัดสายตาไปมองไอ้นิวที่ยิ้มเหมือนจะพออกพอใจกับคำพูดของอิฐ.....


ห่านี่... มึงจะเอาใช่ไหม!

“ทางผ่านบ้านอิฐ ก็ทางผ่านออฟฟิสพี่เหมือนกัน” กูหันไปยิ้มเหี้ยมให้ไอ้นิว
“งั้นพี่ไปส่งน้องนิวแทนให้นะ” มึงได้ตายคาตรีนกูแน่ ไอ้นิว

“หา?....ม...ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกลับเองได้” ไอ้นิวรีบยกมือปฏิเสธ
“อย่าเกรงใจ... มันแค่ทางผ่านว่ะ” กูยิ้มจับไหล่ไอ้นิวบีบแรงๆ
“พี่อิฐ.....” อย่านะมึง อย่ามาขอให้อิฐช่วยนะ

“พี่ต้านต้องรีบกลับไปทำงานไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวผมไปส่งนิวเองก็ได้” อิฐพยายามเนียนแกะมือกูออกจากไหล่ไอ้นิว
“อีกอย่างถ้าไปกับพี่ เดี๋ยวน้องจะอึดอัดอ่ะ” มันส่งสายตาขู่ให้กูปล่อยไอ้นิว


เหอะ... ปล่อยก็ได้วะ


“นิวกลัวพี่เหรอ...?” กูหันไปถามไอ้นิว
มันชะงัก ก่อนส่ายหน้าช้าๆ
“อึดอัดมากรึเปล่าถ้าจะไปกับพี่?” มันก็ส่ายหน้าอีก

“เห็นไหมอิฐ น้องมันไม่อึดอัด งั้นก็ให้พี่ไปส่งแทนละกัน” กูตกลงให้เสร็จสรรพ อิฐทำหน้าเหมือนอยากจะถามอะไร แต่กูใช้สายตาบอกให้หยุด
เป็นอันว่าไอ้นิวได้ไปกับกู

ก่อนแยกกันกูบอกอิฐให้รีบกลับบ้าน (บ้านกู) ถึงแล้วก็ต้องโทรมาบอกกูด้วย
อิฐพยักหน้าด้วยสายตายังเคลือบแคลง.... มันกำลังไม่พอใจกูว่ะ

เออน่ะ กูไม่ฆ่าน้องรหัสสุดที่รักมึงทิ้งกลางทางหรอก ถ้ามันไม่กวนตรีนกู!

#

ระหว่างทางในรถ ไอ้นิวนั่งเงียบกริบมาก... ทำท่าเหมือนกลัวว่ากูจะทำร้ายมันงั้นอ่ะ เหอะ.... หน้าอย่างมึงแค่มองกูก็สมเพชเวทนาละสราด

“นี่ น้องนิว มึงว่าอิฐเป็นไง?” กูถาม อยากรู้มันคิดยังไงกับที่รักกรูบ้าง ก็บอกแล้วกูไม่ไว้ใจมัน เห็นหน้าตาท่าทางใสๆ แต่ข้างในเน่าเฟะมีถมไป
“พี่อิฐเหรอครับ.......?” มันถามกูกลับ เหอะ.... มึงโง่ไงวะ ถามทีเดียวแล้วไม่เข้าใจ
“เออ ในสายตามึงอ่ะ?”

“คือพี่อิฐเค้า........น่ารักมากเลยครับ”
“.....................” จบคำกูถลึงตามองไอ้นิว..... มึงว่าไงนะสัด
“หน้าตาก็ดี นิสัยก็ดี แถมแฟนสวยมากอีกต่างหาก น่าอิจฉามากเลยครับ จะมีสักกี่คนในโลกนี้ที่โชคดีเหมือนพี่อิฐ.. ผมอยากเป็นได้แบบพี่เค้าบ้างจัง.... แต่คงหมดหวัง เพราะแค่หน้าตาผมก็ไม่ผ่านแล้ว” มึงมาคร่ำครวญเชี้ยไรให้กูฟังเนี่ย

สร้างภาพเหรอมึง... อย่ามาตบตากรูซะให้ยาก

“หึหึ” กูส่งเสียงในลำคอ... ไอ้นิวหลุดจากบทโศกหันมามองหน้ากูงงๆ
“ที่พูดอ่ะ อิจฉารึไง?” กูถามมัน
“........ก็...............ครับ อิจฉา” เหอะ... ตอบแบบนี้แต่กูก็ยังแปลความหมายจากสัญลักษณ์ของมันไม่ได้อยู่ดี

“ถามตรงๆ มึงมาตีสนิทอิฐทำไม?”
“............................” ไอ้นิวเงียบ ไม่ตอบ
“มึงชอบอิฐเหรอ?”
“..........................”
“กูถามว่า... มึงชอบอิฐเหรอ!?” กูพูดเสียงเข้มขึ้น ไอ้นิวก็ตะโกนกลับมาดังไม่แพ้กัน
“ป่าวครับ!!”
“................”
“ผมไม่ได้ชอบพี่อิฐ ทำไมพี่ถึงคิดว่าผมชอบล่ะครับ ผมไม่ใช่เกย์ แล้วพี่อิฐก็เป็นผู้ชายแถมมีแฟนแล้ว แล้วผมจะไปชอบพี่เค้าได้ยังไง” ทำไมจะไม่ได้วะ ผู้ชายเนี่ยล่ะ ตัวดีเลย
"งั้นก็ไม่ชอบ?"
"ป...เปล่า เอ๊ย คือ....ก็ชอบนะครับ แต่ไม่ใช่แบบนั้นนะพี่" เอายังไงแน่มึง

กูมองท่าทางตื่นแปลกๆ ของไอ้นิว ก่อนพูด
“กูก็ถามไปงั้น... ได้ยินข่าวว่ามีผู้ชายเนี่ยแหล่ะชอบอิฐถึงขนาดต้องใช้วิธีสกปรกให้ได้มัน..... กูก็เลย ไม่ไว้ใจ ที่เห็นมึงพยายามใกล้ชิดอิฐซะเหลือเกิน”
“.......ป...ป่าวนะครับ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรพี่อิฐแบบนั้นเลยนะครับ” ไอ้นิวรีบละล่ำละลักตอบกู
กูมองมันอย่างพิจารณา..... ดูๆ ไปก็ไม่เหมือนคนเล่นละคร ถ้ามันไม่ได้ชอบอิฐ แล้วเพราะอะไรล่ะวะ ที่ต้องมาอยู่ใกล้เมียกูตลอดเวลา

“น้องนิว มึงไม่มีเพื่อนรึไง ถึงต้องมาตามติดรุ่นพี่?” กูไม่เคลียร์ว่ะ เพราะอะไรๆ
“อะ...เอ่อ มีสิครับ ผมไม่ได้แย่ขนาดไม่มีใครคบนะ ที่ผมมาหาพี่อิฐบ่อยๆ เพราะพี่เค้าคุยสนุกดี ผมสบายใจมากๆ เลยที่ได้อยู่กับพี่อิฐ..... ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายกับพี่อิฐเลยนะครับ” อือฮึ

“ไม่มีเจตนาร้ายกับอิฐ? แล้วมึงมีเจตนาร้ายกับใครวะ?” กูแกล้งถามไอ้นิว แต่คราวนี้มันเงียบ แล้วหันหน้าหนีออกหน้าต่าง




เอออ......... อย่าบอกนะว่า กู!!



อืม... ทำไมต้องเป็นกูน่ะเหรอ ได้ข่าวว่ากูไม่เคยทำอะไรให้มัน แล้วทำไมไอ้นิวต้องมีเจตนาร้ายกับกูด้วย? หรือว่ากูไปทำอะไรให้คนที่มันรู้จัก....ชิบหายวะ


อันนี้กูคิดเอง... คิดไปเรื่อยเปื่อยสารพัด เพราะกูก็เป็นคนมีคดีติดตัวพอให้รู้สึกเจ็บๆ คันๆ อยู่ตลอด
 

กูถามมันอย่างที่ตัวเองคิด
แต่คำตอบที่ได้ก็คือ
“เปล่านะครับ”

เปล่านะครับ.......เหอะๆ ไม่มีโจรคนไหนบอกมึง ว่ากูเนี่ยล่ะเป็นคนขโมยเครื่องเพชรราคาหลายสิบล้านของคุณไป หรอก

คำว่าเปล่า กับสายตา ของมันดูขัดๆ กันว่ะ

กูเลยชักจะยังไงๆ กับท่าทีของมันซะแล้ว...

#

พอถึงบ้านไอ้นิว..... กูพูดกับมันอีกที
“นิว.. กูไม่รู้นะว่าเกิดอะไรขึ้นกับมึง กูมีส่วนเกี่ยวข้องในความคิดมึงรึเปล่าก็ขอให้มันเป็นแค่เรื่องของกู อย่าเอาอิฐมาเกี่ยวด้วย ถ้ามึงพร้อมเคลียร์กับกูเมื่อไหร่มึงบอกมาเลย กูสแตนด์บาย”
"............"
ไอ้นิวไม่ตอบกู......
แต่ลนลานรีบเปิดประตูออกจากรถ ทำให้กูยิ่งแน่ใจว่ามันต้องมีเหี้ยอะไรกับกูแน่ๆ
แต่ประเด็นคือ........ กูไม่เคยรู้จักมันมาก่อนเลยเนี่ยดิ!



RRRR
ขณะกูกำลังขับรถกลับออฟฟิส อิฐก็โทรมา


“ถึงแล้ว”



แล้วมันก็วาง.......

เชี้ย... กวนตรีน ทรามที่สุดพูดสองคำแล้ววางหูใส่กู

กูโทรกลับ
“ถึงแล้ว ถึงแล้วๆๆ” กูยังไม่ทันพูดมันก็กวนกูกลับทันที.... มันรัวประโยคเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาจนกูระเบิด
“รู้แล้วเว้ย! .......เงียบ!!”
“........................”
“เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย ถึงมากวนตรีนใส่กูน่ะหา!” กูตะคอกเสียงดัง
“พี่ต้านทำอะไรนิวรึเปล่า?”
“อะไร กูทำอะไร ห่วงมันเหรอถึงถามเงี้ย?”
“ห่วงดิ ผมรู้ว่าพี่ไม่ชอบนิว”
“เออ!! จำไว้ มึงห่วงมัน แต่มึงไม่ห่วงกู”
“พี่อ่ะขี้ระแวงไปป่าว นิวเป็นคนดี แล้วก็น่าสงสารมากด้วย น้องเค้าไม่ทำอะไรที่ไม่ดีหรอกมั้ง”
“รู้ได้ไง... มึงรู้ได้ยังไงว่ามันดีหรือเลวฮะ!?” กูชักอารมณ์ขึ้น... กรุ่นๆ จะโมโหมึงแล้วนะเว้ย ทำไมดูปกป้อง เข้าข้างไอ้นิวเหลือเกิน แม่งเอ๊ย....

“ก็นิวมาปรึกษาผมเรื่องปัญหาที่บ้านเค้า ผมก็เคยมีปัญหาเหมือนกัน ก็เลยเข้าใจว่าน้องคงอยากมีใครคอยรับฟังเค้าบ้าง”
“...................” เอ๊า กูผิดงั้นดิ
“พี่ต้านถึงออฟฟิสยัง?” อาไร เปลี่ยนเรื่องซะเร็ว กูมึน
“....อืม ใกล้ละ”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ บาย”

สัด
ไม่ได้ด่าอิฐนะ.... แค่สบถเวลาขัดใจ ไอ้นิวบ้านมีปัญหาเรอะ แล้วไง กูก็ยังงงอยู่ดีว่ากูเกี่ยวอะไร?


#

ทำงานเสร็จ สี่ทุ่ม เหนื่อยสาด..... ผู้รับเหมาแมร่งเชรี้ย สันดาน เฮงซวย ควาย พูดภาษาคนกับมันไม่รู้เรื่อง นั่งดูแบบแมร่งก็พล่ามห่าเหวไรไม่รู้ จะให้กูเปลี่ยนแบบ เยสเหี้ย เยสเป็ด เยสไก่ พ่องเมิงอ่ะ ทำเสร็จไปกว่าครึ่งมันบอกวัดไซต์ผิดให้กูเปลี่ยนแบบให้ได้ สัส โคตรเชี้ย!!
   
กลับบ้าน ฝนตก รถติดอีก..... ที่สุดของความเซ็งแล้วว่ะกู

พอถึงบ้านขึ้นห้องไปหาอิฐ ดันเจอมันคุยโทรศัพท์กับไอ้นิวอีกแล้ว เชี้ย
กูปรี๊ดเลย เดินไปกระชากออก ตัดสาย แล้วโยนมือถือไปบนเตียงทันที

“คุยกับไอ้นิวใช่ไหม?” กูถามเสียงดัง อิฐจ้องหน้ากู เงียบกริบ...
“ก็รู้ว่ามีปัญหา แต่ให้มันมีลิมิตบ้าง ไม่ใช่คุยแม่งตลอดเวลาแบบนี้!!”
“.........................” กูหายใจขึ้นลงเร็วขึ้น
“แม่งเอ๊ย ทำงานมาเหนื่อยๆ แทนที่จะอยู่ทำตัวดีๆ ให้ชื่นใจบ้าง แมร่งทำไม่ได้รึไงวะ” กูเริ่มพาลแล้วตอนนี้ ยิ่งคิดว่าไอ้นิวมันคิดไม่ดีกับกู แล้วเห็นอิฐหนุนหลังมัน กูยิ่งเคือง
เคือง!! เข้าใจไหม!
“....................”
“เงียบทำไมอิฐ?” จะว่ากูเหวี่ยงก็ได้อ่ะ กูบ้าเออ.... กูเครียด
“.....................” อิฐขมวดคิ้วมองกู เงียบ.....

“เงียบทำไม! ห่วงมันมากนักก็ขนของไปอยู่กับมันเลย!”



“พี่ต้านอยากให้อิฐไปเหรอ?”


“เออ! ไปเลย คุยกันซะให้พอ”


#

เชี้ยเอ๊ย มันไปจริงๆ ด้วยว่ะ... ไม่คิดจะพูดจะแก้ตัวอะไรอย่างนี้ทุกที พอกูอารมณ์เสียมันชอบเงียบแล้วจากไปซะเฉยๆ แล้วพอกูคิดได้ กูก็ต้องไปตามง้อมัน ทั้งที่บางทีต้นเหตุนั้นก็ไม่ใช่เพราะกู
กูนั่งประสาทเสียกับตัวเองพักนึง ก็เกิดห่วงอิฐขึ้นมา มันกลับไปถึงไหนแล้ววะ...

RRRR
โทรไป แม่งก็ไม่รับ

เออ ให้มันได้อย่างนี้! กูเดินลงมาข้างล่างเจอป้านิ่ม เลยถามว่าอิฐกลับไปนานยัง
ป้านิ่มส่ายหัวบอกว่ายังเห็นรถอิฐจอดอยู่ น่าจะยังไม่กลับ

กูเดินหาอิฐทั่วบ้าน จนมาเจอลุงจัน
“เดินตากฝนออกไปแล้วครับ ลุงตะโกนเรียกจะเอาร่มให้ก็ไม่ทัน” ลุงจันบอกสีหน้าเป็นห่วง

พอได้ยินกูรีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถขับตามออกไปทันที

ทำไมไม่เอารถไปวะ ทำแบบนี้จะประชดกูใช่ไหม! ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย

กูขับรถออกจากซอยมาเรื่อยๆ ฝนก็ตกโคตรแรงเลยตอนนี้.... บ้าฉิบ บ้าจริงๆ ทำไมต้องทำให้เป็นห่วงด้วยวะ


H
...............โอเคทุกท่าน มาต่อกัน
แต๊งกิ้ว 

[P★RiTŸ]

สัญญาณอันตรายมาเชียว 

[Little Devil]

เฮ้อ! อ่านแล้วเครียด พาลจิตตก
เริ่มเบื่อนายอิฐ

[EunJin]

เอาอีกแล้วววว ดราม่าอีกแล้วอ่ะคู่นี้

พี่ต้านนี่...ชีวิตจะสงบสุขแบบคนอื่นเค้า

จะได้ไหมเนี่ย?? เห้อออ น่าสงสารๆๆ

[kslave]

เป็นไงพี่ต้าน เมียโกรธ(งอน?) เดินหนีไปนู่นแล้วว  

บางที่ไอ้พี่ต้านมันก็ไร้เหตุผลว่ะ  
เข้าใจว่ารักน้องอิฐเป็นห่วงน้องมัน แต่แบบนี้มันเกินไปป่าวว

[4life]

อ่าว ไอ้นิวมันยังไงกันเเน่

[m_pop91]

ขอบคุณที่มาต่อให้นะครับ

[cartoons]

  ชอบมากมายอ่ะ


รออ่านต่อนะ
 


อิฐ กลับมาเถอะ อย่ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นเลยยยยยย หาให้เจอนะเฮียต้านนนนนนนน

[OhJa]

สนุกอ่ะ แบบว่าอ่านเพลินไปเลย
ชอบเฮียต้านจริงจัง น้องอิฐก็น่ารักดี
แต่บางครั้งดูอิฐไม่ออกเลย ไม่รู้ว่าอิฐคิดอะไรอยู่
บางทีก็ดูเหมือนว่ารักต้าน แต่การกระทำบางอย่างก็เหมือนไม่แคร์ต้านเลย
ต้านก็อารมณ์ร้อนเกิ๊นนน ตอนล่าสุดเนี่ย ดูท่าเรื่องจะยุ่งซะแล้ว

+1 จ้า ชอบเรื่องนี้ซะแล้ว 

[heavenly**yaoi]

ต้านไปสร้างความร้าวฉานให้ใครเนี่ย เค้าถึงมาแก้แค้น?
น่าสงสารอิฐที่เป็นแฟนกับคนอย่างต้าน -*-
หื่ น ที่ สุ ด!
โ ม โ ห ร้ า ย สุ ด ๆ!

[ordkrub]

ต้านก็อย่างนี้ทุกที พอหงุดหงิดก็มาลงน้อง แล้วมันจะไปกันรอดเหรอ

[P★RiTŸ]

 

[foyer]

66
#


เจอแล้ว!!
กูเห็นอิฐเดินก้มหน้าตากฝนมาจนเกือบถึงทางแยกออกไปถนนใหญ่ กูรีบขับรถไปปาดหน้าแล้วเปิดประตูลงไปหามัน

“ทำไมไม่เอารถมา เดินตากฝนแบบนี้เป็นบ้าไปแล้วเหรอ!?” กูคว้าเข้าท่อนแขนแล้วรัวคำพูดใส่ทันที
“เจ็บ!” อิฐเงยหน้ามองกูอย่างโกรธๆ
“เจ็บสิดี! เรื่องที่กูไม่ชอบอ่ะ ขยันทำจังนะ!”
“ไม่ชอบก็ปล่อยดิ! โดนโกรธขนาดนั้นใครจะกล้าใช้รถพี่ล่ะ! ปล่อย อิฐจะรีบกลับบ้าน” มันพยายามแกะมือกูออก แต่กูไม่ปล่อย แถมลากแขนมันมาที่รถ

“โอ้ย พี่ต้าน อิฐจะกลับเอง!” มันจะไม่ยอมไปกับกู แถมรั้งแขนตัวเองไว้ไม่ยอมตามกูมา แมร่ง......โมโหแล้วนะเว้ย


“อย่ามางอแง น่ารำคาญ!!” กูตวาดมันกลับไปทีนึง อิฐชะงัก กูเลยได้โอกาสลากตัวมันขึ้นรถ แล้วยูเทิร์นกลับบ้านทันที

#

เปียกปอน...

ยังกับลูกหมาตกน้ำ.... กูเกลียดสภาพที่ตัวเองต้องมาเปียกปอนด้วยเรื่องงี่เง่าสุดๆ เลยว่ะ

ใช่ เรื่องมันงี่เง่ามาก

และตอนนี้อิฐก็เริ่มจะทำตัวงี่เง่ากับกูอีกแล้ว ไม่เข้าใจ... มันจะกวนตรีนกูไปอีกนานแค่ไหนวะ
กูเหนื่อยกับงาน แล้วยังต้องมาเหนื่อยกับมันอีกเหรอเนี่ย ที่กูห่วงก็เพราะว่ากูไม่อยากให้มันเจอประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแบบที่ไอ้ยูหรือไอ้เอ็กซ์ทำ
มันจะเข้าใจกูไหม ตอนที่เห็นคนที่รักมากถูกคนอื่นทำร้ายน่ะ กูรู้สึกยังไง...

มันไม่ห่วงตัวเอง แต่กูห่วงมัน คนไหนคิดเป็นเพื่อนกูไม่ว่า แต่ถ้ามาแบบมีแอบแฝงกูซัดไม่เลี้ยง

และตอนนี้กูสงสัยไอ้นิว กูกันไว้ก่อนแม่งผิดเหรอวะ?



“พี่ต้านให้ผมไปหานิวไม่ใช่เหรอ แล้วจะลากผมกลับมาอีกทำไมอ่ะ!?” อิฐว่า ตอนกูผลักมันเข้าไปในห้องได้แล้ว..... จะบอกว่ากว่าจะมาถึงตรงนี้ได้น่ะเหนื่อยชิบ
“ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้” กูโยนผ้าขนหนูไปบนหัวเกรียนๆ แต่ผมเริ่มยาวขึ้นบ้างแล้วของมัน
“.....................” อิฐไม่ยอมขยับตัวแต่จ้องหน้ากูนิ่ง
“บอกให้ไปอาบน้ำ! หูแตกรึไงวะ!” แม่งเดี๋ยวก็ไม่สบายขึ้นมาอีก มัวแต่แง่งอน ไม่ห่วงตัวเองบ้างไง
“........ไม่อาบ” มันพูดแล้วปาผ้าขนหนูลงพื้น แถมทำท่าจะเปิดประตูออกไปจากห้องกูอีก

“จะไปไหน!?” กูพุ่งเข้าไปกระชากแขนอิฐจนตัวมันปลิวเข้ามาปะทะกับอกกูอย่างจัง
“กูบอกทำไมไม่ทำน่ะหา!” แรงบีบตรงข้อมือแรงพอๆ กับอารมณ์กูตอนนี้เลยว่ะ
“โอ้ยย ไอ้บ้า ปล่อยเว้ย!” อิฐมันดิ้นแล้วยกกำปั้นทุบอกกูดังปั๊ก

กูโมโหรวบแขนมันไว้สองข้างแล้วดันตัวอิฐไปชนกับกำแพง
“อย่ามายั่วโมโหกู” กูกัดกรามพูดแทบชิดหน้ามัน ไม่เคยมีครั้งไหนที่เราจะทะเลาะกันแรงเหมือนครั้งนี้เลย....

“.........................” อิฐยังจ้องหน้ากูแบบไม่ยอม กูรู้ว่ามันเจ็บ แต่เพราะมันดื้อ มันเลยต้องเจ็บแบบนี้

“ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องอีก มึงจะโดนดี! เข้าใจไหม?” กูบอกอิฐที่เกร็งตัวทำหน้าไม่ยอมแพ้กูอยู่
 


“โดนอะไร พี่ต้านจะทำอะไรผม!” อิฐตะคอกกลับ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า


“หึ แล้วคิดว่าปากดีแบบเนี้ย กูจะทำอะไรมึงอ่ะ?” กูก้มหน้าไปกัดปากมันแรงๆ ทีนึง อิฐหลับตาปี๋แล้วร้องออกมาเบาๆ
พอกูถอยหน้ามาเลียตรงที่เพิ่งกัดไป อิฐมันก็ดิ้นหนักขึ้นทันที แถมทุบคอทุบไหล่กูรัวเลย

กูจะทำให้มันนิ่งเลยกดจูบปากหนักๆ แล้วสอดลิ้นเข้าไปดูดลิ้นมัน ยิ่งดิ้นแรงเท่าไหร่กูก็ดูดปากมันแรงเท่านั้น พร้อมกับขบดูดตรงต้นคอนอกร่มผ้า ต่อให้ใส่เสื้อเชิ๊ตปกตั้งขนาดไหนก็มองเห็น   
“ฮึ..อื้ออ อือ อย่า” อิฐเข่าอ่อนแทบจะล้มลงกับพื้น แต่กูดึงแขนไว้อยู่
กูปล้ำถอดเสื้อเปียกๆ ของมันออก ที่จริงคือจะลากตัวมันไปอาบน้ำ พูดดีๆ ไม่ฟัง งั้นไม่ต้องพูด

ขณะกำลังจะถอดกางเกง กูได้ยินเสียงพูดแกมหอบเบาๆ ดังขึ้นข้างหู
“หยุดนะ! คิดเป็นอยู่เรื่องเดียวรึไง ฮึก ผมไม่ใช่ที่ระบายความใคร่ของพี่นะ” กูชะงัก..........ที่ระบายความใคร่เหรอ?
คิดบ้าอะไรของมัน วันนี้หลุดประโยคที่กูไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากมันมาเยอะเกินไปแล้ว


“ไปเอาความคิดบ้าๆ นี้มาจากไหน หืม! ใครสั่งใครสอนให้พูดกับผัวแบบนี้!” กูต้องเพิ่มแรงที่ข้อมือหนักขึ้น เพราะอิฐมันอยู่ไม่นิ่งเลย
“ไอ้นิวใช่ไหม? มันบอกมึงให้มาพูดกับกูแบบนี้ใช่ไหม!?” กูเขย่าตัวมันแรง จนอิฐหัวโยกหัวคลอนตามมือกู 

“โอ้ยย เจ็บนะ! ไม่ใช่นิว น้องเค้าไม่ใช่คนแบบนั้น!” อีกแล้ว จะปกป้องมันไปถึงไหน มันมีอะไรดีกว่ากู ไม่มีเลยไม่ใช่รึไง!!

“กูไม่เชื่อ ไอ้นิวมันอยากให้มึงกับกูทะเลาะกัน มันเหี้ย มึงไม่รู้ตัวเลยเหรอ เลิกโง่สักทีได้ไหม!!?” กูพูดอย่างที่ตัวเองคิด ...ไม่มีหลักฐาน หลักฐานคือความรู้สึก


อิฐเอาตัวกระแทกกูอย่างแรงจนกูเผลอปล่อยมือออกจากแขนมันแล้วเซไปข้างหลังสองก้าว
“เลิกโทษนิวสักที น้องเค้าไม่เกี่ยวอะไรด้วย คนที่บอกน่ะ ‘แทน’ รุ่นน้องคณะพี่ต่างหาก!!”


ไอ้แทน?

มันมาเกี่ยวเชี้ยอะไรตอนไหนวะนี่

กูมึนงงไปหมดแล้วเว้ย

“ไอ้แทนมายุ่งกับมึงเมื่อไหร่ มันมาพูดอะไร ทำไมไม่ยอมบอกกู!?”

“แทนจะพูดอะไรผมไม่เคยสนใจ พี่ต้านไม่ใช่คนแบบที่เค้าพูดผมรู้ แต่ตอนนี้พี่กำลังทำให้ผมคิดแบบนั้น”
 
“คิดแบบนั้น?” กูดึงอิฐกระชากแขนแล้วลากมาเหวี่ยงลงบนเตียง
“แบบนั้นน่ะแบบไหน!?”





“มึงเชื่อคำพูดคนอื่นมากกว่ากูเหรอ!!?”



ทำไมกูถึงต้องเจ็บและเสียใจมากขนาดนี้ด้วยวะ...
เพราะคำพูดพล่อยๆ ของไอ้แทนน่ะเหรอ

คำพูดเหี้ยๆ ของคนอื่น แต่อิฐกลับ......เอามันมาใช้กับกู


กูเปิดประตูออกจากห้อง เดินก้าวยาวๆ ออกจากบ้านไปที่รถ........สัดเอ๊ย ตัวเปียกอีกแล้ว จะตกทำเชี้ยอะไรนักหนาวะฝน

“พี่ต้าน!!” กูปิดประตูรถ สตาร์ทเครื่องขับออกไปทันที.....
ปลายหางตาเห็นอิฐวิ่งตามกูออกมา โธ่เว้ย!....... อย่าตากฝนจะได้ไหมวะ!



วันนี้... กรูโคตรเกลียดฝนสุดๆ เลยว่ะ

#


กูยืนมองควันสีเทาพวยพุ่งจากลมหายใจของกูจากปลายระเบียง.... เฮ้อ ได้ดูดบุหรี่นี่มันโล่งจริงๆ ว่ะ ยิ่งรสเย็นๆ แรงๆ ที่ตีวนอยู่ในปอดในหลอดลม ทำให้อารมณ์ขุ่นๆ

กลับเย็นลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ อืม...... อาจเพราะกูไม่ได้ทำแบบนี้เป็นประจำเหมือนเมื่อก่อนก็ได้

แต่จะบอกความจริงอะไรให้........เรื่องบุหรี่น่ะ พอกูเครียดกูก็แอบหยิบมาสูบทุกที....
คนเราเวลาแอบทำความผิดมักจะไม่บอกใครหรอก... กูก็คนนึง กูบอกจะเลิก เพราะกูไม่อยากให้อิฐทำ
แต่...... ไม่รู้ดิวะ กูเป็นคนขี้เครียด และกูก็ติดบุหรี่ จะให้เลิกจริงๆ น่ะ ยากมาก ทำได้ดีที่สุดตอนนี้แค่ลดปริมาณว่ะ

RRRRRR

กูมองควันที่ไหลไปกับกระแสอากาศเรื่อยๆ ตอนนี้ไม่อยากคิดอะไรแล้ว แม้แต่ไอ้น้ำที่หยดติ๋งๆ จากปลายผมตอนนี้ก็ช่างแม่งมัน

RRRRRR

เสียงมือถือที่ดังอยู่ก็ช่างหัวมัน อิฐหรือใครจะโทรมาก็ช่างมัน ช่างแม่งมันทุกอย่าง...
เวลากูนอยด์แดรกสุดขีดก็แบบนี้ ไม่อยากรับรู้เหี้ยไรให้ปวดหัวอีก

ไว้พรุ่งนี้เช้า กูค่อยกลับไปบ้ากับมันใหม่ละกัน

#

อากาศยามเช้าที่ไม่ได้สัมผัสมานาน.... หกโมง
กูตื่นหกโมงได้ด้วย เหอะ.. ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่ะ

อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ สมองเบลอไปหมด

เดินไปหยิบมือถือขึ้นมาดู.....55 miss call
จาก.......อิฐ 50 ..จากคนอื่น 5
แล้วก็มี 1 sms จากอิฐเหมือนกัน.... ข้อความสั้นๆ ง่ายๆ มันส่งมาว่า...

 


‘forgive me please’


ใจหนึ่งกูยังโกรธมันมาก โคตรโกรธ...
แต่พอเห็น ตัวเลขและข้อความแค่นี้ กูกลับดีใจว่ะ

มันยังแคร์กูอยู่ พอคิดได้อย่างนี้ ความโกรธแบบเหี้ยๆ จากเมื่อคืนค่อยลดลงหน่อย

กูไม่รู้ต้องทำยังไง คิดไม่ออก...... กูไม่พร้อมจะกลับไปคุยกับมันตอนนี้
คนเราเวลาโมโห เหตุผลก็ไม่ค่อยอยากมี สติก็ไม่อยู่กับร่องกับรอย

พร้อมเหวี่ยง พาล ทำลายล้าง... แม้ความรู้สึกดีๆ ก็ไม่คิดจะนึกถึง
เอาแต่เรื่องร้าย ข้อเสีย ห่าเหว มาสาดใส่กัน

กูไม่อยากเป็นคนแบบนั้นหรอก แต่แมร่งก็เป็นอยู่ดี ไม่เข้าใจ..... คิดได้แต่ทำไม่ได้...

กูเซ็ง กูเบื่อตัวเองที่เป็นแบบนี้... ไอ้ต้านเอ๊ย
มึงอ่ะ... หลุดจากวังวนความคิดของตัวเองสักทีเหอะว่ะ

กูเปิดประตูเตรียมออกไปทำงาน


วันนี้เข้าออฟฟิสเร็วกว่าทุกวันคงรู้สึกแปลกพิลึก
 

แปลกพิลึก.... ยิ่งกว่า ตอนที่เปิดประตูออกมาแล้วเห็นใครบางคน นั่งกอดเข่าฟุบหน้าอยู่ข้างประตูห้องกู


.........อิฐ


หลับเหรอ? ทำไมมานอนตรงนี้วะ

ชุดของเมื่อวาน?



อยู่ๆ มันก็รู้สึกเจ็บจี๊ดลงตรงขั้วหัวใจเลยว่ะ

กูปิดประตู.... เสียงนั้นทำให้คนที่นั่งอยู่ค่อยๆ รู้สึกตัวแล้วเงยหน้าขึ้นมามองกู

อิฐ...มันหน้าแดง ตาแดงมากเลยว่ะ

“พ...พี่ต้าน คือ......” ไม่รอให้มันพูดจบ
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” กูถามเสียงเย็น อิฐชะงักคำพูดก่อนค่อยๆ ไต่ผนังยันตัวลุกขึ้น ท่าทางเหมือนจะ.......หน้ามืด

“เมื่อคืน.....” อิฐตอบ
“มายังไง?” หวังว่าคงไม่ใช่รถเมล์ หรือแท็กซี่นะ.... กูอดทนรอฟังคำตอบ โกรธมันขึ้นมาอีกแล้ว ...ก็มันไม่ห่วงตัวเองเลยสักนิด
เปียกไปทั้งตัวแล้วยังมานั่งบ้าอยู่ตรงนี้อีก
กุญแจห้องก็มี ทำไมไม่เปิดเข้าไป มันคิดจะทำประชดกูอีกแล้วเหรอ

“.....แท็กซี่......” อิฐตอบเสียงเบาหวิว ไม่กล้าสบตากู เอาแต่มองพื้น

หึ... รู้ทั้งรู้ว่ากูไม่ชอบให้มันนั่งรถสาธารณะไปไหนมาไหนคนเดียว มันก็ยังทำ...

“เข้าไป” กูเปิดประตูให้อิฐ
“................”
“รีบไปเปลี่ยนชุดซะ เดี๋ยวกูมา” อิฐเงยหน้ามองกูนิดนึง ก่อนจะผงกหัวเบาๆ
พอมันเดินเข้าไป กูก็ถอนหายใจหนักๆ แล้วลงไปซื้อข้าว ซื้อยาให้มัน


..........น่าโมโหจริงๆ

ทั้งที่กูควรจะว่าอิฐให้สำนึกกับสิ่งที่มันทำ
แต่กูก็........ไม่ได้พูด


ซื้อของครบ กูกลับขึ้นไปใหม่ เห็นอิฐมันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วและกำลังนั่งรอกูอยู่บนโซฟาหน้าทีวี
กูเดินเข้าครัวเอาของกินเทใส่จานชาม แล้วยกมาวางตรงโต๊ะ หน้าอิฐ

“กินซะ แล้วนี่ยา” กูวางซองยาไว้ข้างๆ แก้วน้ำ
“...................”
“วันนี้ไม่ต้องไปเรียน”
“..........” อิฐพยักหน้าเบาๆ
“กูไปทำงานก่อนนะ” พูดจบกูลุกออกไปที่ประตูเลย


#

ระหว่างทางที่อยู่ในรถ กูก็ได้แต่คิด..........

ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้วะ
บางอย่างทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ แต่ทำไมพอเวลาจะพูดออกมามันยากเย็นซะเหลือเกิน
เหอะ..... ทิฐิแรงชะมัดเลยว่ะกู

ที่จริงมันไม่ใช่เรื่องยากเลย ก็แค่เราคุยกันดีๆ

“ว่าไง ต้าน?” กูเงยหน้าจากแบบ เจอพี่ธัน.... แมร่ง...มาอยู่นี่ได้ไงวะ ทำไมยังไม่กลับไปภูเก็ตอีก
“บ่ายนี้พ่อนายให้ไปคุมงานที่เชียงใหม่สามวันนะ” กูตกใจ
“หา!? อะไรวะ ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“มันกะทันหัน พอดีสถาปนิกโครงการถูกรถชนน่ะ เลยต้องส่งคนไปทำแทน เมื่อคืนมีตั้งหลายคนพยายามโทรบอกนายแล้ว แต่นายไม่รับ ตอนนี้รู้แล้วก็กลับไปเก็บ

เสื้อผ้าไป เครื่องออกตอนสิบโมงสี่สิบห้า” ห่ะ บ้าเอ๊ย... กูไม่ทันได้เตรียมตัวเลย เมียก็นอนป่วยอยู่ในห้องอีก จะทำไงดีวะเนี่ย

“พี่ธันไปแทนได้ป่ะ ผมไม่ว่าง” ขอหน้าด้านๆ งี้เลยล่ะวะ
“พี่?” พี่ธันยกนิ้วชี้หน้าตัวเองก่อนหัวเราะหึ “เค้าต้องการสถาปนิก ไม่ใช่วิศวกรนะไอ้น้อง ส่วนงานที่ค้างๆ อยู่คุณภาคให้เก็บไว้ก่อน เดี๋ยวให้นายกล้าทำแทนให้”
“เออ ทำไมไม่ส่งไอ้กล้าไป” ตำแหน่งเดียวกับกูเลยเหอะ
“กล้าต้องพรีเซนต์ feasibility คอนโด xxx พรุ่งนี้” เหอะ ใช้งานพวกกูเหมือนหมู เหมือนหมา
“.......ผมไม่ว่างจริงๆ ส่งคนอื่นไปไม่ได้รึไง” กูเริ่มเหวี่ยง
“ธุระอะไร? นายมีเรื่องที่สำคัญมากกว่างานเหรอถึงไปไม่ได้”
“......................” กูจ้องตาพี่ธันนิ่ง
“อย่าทำตัวไม่มีความรับผิดชอบต้าน”


เชี้ยพี่ธัน.... ด่ากูนักนะเมิง
กูขับรถกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้า.... เพราะกูย้ายจากคอนโดกลับมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เรียนจบแล้ว ที่คอนโดเลยไม่มีชุดทำงาน

กว่าจะกลับถึงบ้านได้ ก็ต้องฝ่ารถติดอีกเป็นชั่วโมง.....
บัดซบ

วันนี้มันวันซวยอะไรนักหนาวะเนี่ย

ว่าจะกลับไปหาอิฐที่ห้องก็ไม่กลัวไปไม่ทันขึ้นเครื่องอีก.... แม่ง จริงๆ เลย.... 
ไม่รู้จะเอาอะไรจากกูนักหนา แม่งเอ๊ย

#

เฉียดตายจริงๆ เกือบไปไม่ทันเช็คอิน
ก่อนขึ้นเครื่องกูโทรหาอิฐ แต่มันไม่รับ.... อืม...... อาจจะหลับอยู่ก็ได้
มันป่วยอยู่นี่หว่า

งั้น........


กูโทรหาเนตร

“อะไรยะ?” กูเกลียดคำว่า ‘ยะ’ ของมันจริงๆ
“อิฐป่วยอยู่คอนโด ไปดูให้หน่อย” ที่จริงไม่อยากจะขอร้องมันเลยว่ะ
“อะไรของแก ตอนนี้ชั้นกำลังจะไปฮ่องกง” หา.... แม่งเอ๊ย พร้อมใจกันไม่ว่างอะไรตอนนี้

“แล้วทำไมแกไม่ไปดูแลเองฮะต้าน?” เนตรถาม
“ต้องไปคุมงานที่เชียงใหม่เว้ย เค้าบอกให้ปิดมือถือแล้วเนี่ย เชี้ยเอ๊ย” กูเริ่มหงุดหงิด
“เหรอ... งั้นรีบไปเถอะ เดี๋ยวชั้นจัดการเอง” จัดการยังไงของมัน แอร์เดินมาสะกิดกูแล้ว ไม่ทันแล้ว...
“เฮ้ย แค่นี้นะ ดูให้ดีๆ นะเว้ย”
“ดีแน่นอนย่ะ ก็น้องอิฐแฟนชั้นนี่” พูดจบก็วางสาย ชิ! แฟนกูต่างหาก

พอกูปิดเครื่อง แอร์ก็ยิ้มหวานให้กู เหอะ...... อย่านะเว้ย รำคาญ

#

พอถึงสนามบิน กูมอง กระดาษสี่เหลี่ยมที่มีตัวเลขสิบหลักในมือ... ก่อนโยนทิ้งถังขยะ
สวยไม่ถึงครึ่งของเมียกูดันอยากจะให้เบอร์อีก ...เวรจริงๆ

กูรอคนมารับไปเก็บของที่โรงแรม ถึงได้โทรไปหาอิฐอีกครั้ง แต่คราวนี้.....ฝากข้อความ
......กูส่ายหัวเซ็งๆ จะโทรหาไอ้เนตร แม่งก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกัน สงสัยจะบินไปฮ่องกงแล้ว

เหอะ... ให้มันได้อย่างนี้.... ทำกูเซ็งไปให้ได้ตลอดนะเมิง โลกอันสวยงาม!


H
.......tbc ตรูล่ะเครียด

[P★RiTŸ]

เหอะๆ...
เครียดว่ะ...
แล้วใครจะมาดูแลอิฐเนี้ย
หวังว่าเนตรคงไม่ให้ไอ้นิวมาดูหรอกนะ
ไม่งั้นปัญหาใหญ่แน่ๆ

[uknowvry]

เครียดของจริง!!