หัวข้อ: ปากงี้...รักเลยซะดีมั้ย? (Mate become True love) : Hie_KunG

[~prince™~]

 :dont2:ไม่จริงหรอกใช่มั้ยคับ   ทิวไผ่ต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ
ผมเชื่ออย่าลนั้นและก็จะเชื่อต่อไป   สวรรค์ย่อมมีตา

จริงมั้ยคับทุกๆคน

[Lucifer]

 
ไม่จริงใช่มั๊ย อย่าเป็นความจริงเลยนะ 
ยังไงก็พยายามเข้านะต้น 

[A GE]

    ชะตากรรมมักจะเล่นตลกกับชีวิตเสมอๆนะครับ    เอาใจช่วยไผ่ครับผม

[~prince™~]

  ::ชะตาคนเขียนลิขิต   เฮ่อ  เศร้า

[kei_kakura]

   เข้ามาอ่านอีกทีไมมันเศร้าแล้วอ่ะ 

 

[sabishiikant]

บทส่งท้าย

แสงแดดอันอบอุ่น ท้องฟ้าสีครามสดใส ไร้เมฆหมอก ความงามของธรรมชาติชั่งเป็นทัศนียภาพที่สวยงามดุจใดเหมือน อากาศอันแสนบริสุทธิ์ในยามเช้า ช่วยสร้างสดชื่นอย่างสุดจะพรรณนา

“ตื่นได้แล้วครับน้องฟ้า เดี๋ยวเราจะไปสนามบินไม่ทันเครื่องลงนะครับ” สายชลกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูหนุ่มร่างเล็กที่นอนขี้เซาหลับอุตุอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“หือ อือใช่ ...ตาย ๆ ๆ สายแล้ว พี่น้ำ ตื่น ๆ เดี๋ยวอาบน้ำไม่ทันกันพอดี เครื่องลง 7 โมงครึ่งใช่ไหมครับ ไม่น่านอนตื่นสายเลยเรา เพราะพี่น้ำแหละมะคืนชวนทำอะไรไม่รู้ซะดึกเชียว ขืนไปช้ามีหวังโดนโกรธตายแน่ ๆ” คนตัวเล็กรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพร้อมกับการโวยวายชุดใหญ่ทั้งที่ตัวเองต่างหากที่เป็นคนนอนตื่นสาย

“โหย โบ้ยนะ ถ้าเราไม่ยอมเล่นด้วยแล้วมันจะดึกมั๊ยล่ะ” สายชลยอกย้อนกลับ นี่ก็เดือนกว่าแล้วสินะ ที่เขาย้ายเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนสายฟ้า หลังจากต้นข้าวและทิวไผ่จากไป เพราะอดสงสารและเป็นห่วงไม่ได้ที่เกิดปัญหาขึ้นในตอนนั้น สายฟ้าต้องการเพื่อน คนให้กำลังใจและยืนเคียงข้างเขาในการต่อสู้กับปัญหาและความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นในใจ แต่กว่าเขาจะเข้ามาอยู่ด้วยได้ ก็เล่นเอาเลือดตาแทบกระเด็น ประเด็นเป็นหอพักในไม่เท่าไหร่ แต่เจ้าตัวเล็กเองนี่สิ ต้องตามตื๊ออยู่นานกว่าจะใจอ่อนได้

สายชลกับสายฟ้าเดินทางไปถึงท่าอากาศยานประจำจังหวัดประมาณ 7 โมงเศษ ๆ โดยมีผู้กองหัสเทพพร้อมกับคุณปานวาดและลูกสาวคนเล็ก พร้อมทั้งคุณอรรณพยืนรออยู่ที่ฝั่งผู้โดยสารขาเข้าแล้ว สองหนุ่มยกมือไหว้และกล่าวทักทายผู้หลักผู้ใหญ่ตามมารยาทที่ดีงามของสังคมไทย ก่อนจะพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบเพื่อฆ่าเวลาระหว่างรอเครื่องบินแตะพื้นรันเวย์
ไม่นานนักเครื่องบินโบอิ้ง 737 ของสายการบินแอร์เอเชีย ก็แลนดิ้ง ลงสู่พื้นทางวิ่งแล้วแท็กซี่เข้ามาจอดที่ด้านหน้าอาคารผู้โดยสาร

ทั้งหมดตรงออกไปที่ลานจอดเครื่องบินทันที ต่างคนต่างชะเง้อหาบุคคลที่ตนมาคอยรับอย่างจดจ่อ จนผู้โดยสายคนสุดท้ายเดินลงบันไดมา แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะโผล่ออกมาจากประตูเครื่องบิน ทันใดนั้นพนักงานชายของสายการบินสองคนก็ช่วยกันพยุงยกเก้าอี้รถเข็นเดินลงบันไดมาอย่างทุลักทุเล โดยมีคุณเกศสินีและหนุ่มหน้าใสเดินถือสัมภาระตามลงมา

 ต้นข้าวตรงเข้าสวมกอดบิดาตัวเองอย่างดีใจ ก่อนจะหันไปสวัสดีทักทายคนอื่น ๆ และเข้าไปสวมกอดสายฟ้าเพื่อนรักของเขาอย่างคิดถึง
ผู้กองหัสเทพเองก็เข้าสวมกอดลูกชายคนเดียวของตนที่นั่งอยู่บนรถเข็น ด้วยอาการน้ำตาซึมอย่างดีใจ ระคนกับสงสารลูกชายในสภาพตอนนี้ แต่เขาก็ดีใจที่ลูกชายของเขารอดตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์


“ลุงขอบใจหนูต้นมากนะที่ช่วยดูแลลูกชายของลุงอย่างดี สงสัยมันได้กำลังใจจากหนูนี่ล่ะ มันถึงมีแรงฮึดต่อสู้ยื้อแย่งชีวิตกลับคืนมาจากพญามัจจุราชได้” ผู้กองหัสเทพพูดกับหนุ่มร่างบางพร้อมกับตบที่ไหลเขาเบา ๆ ต้นข้าวยิ้มตอบอย่างรู้สึกอบอุ่น

“ดีแล้วล่ะ ที่ลูกไผ่ปลอดภัย ต่อไปจะได้กลับมาทำกายภาพบำบัดที่บ้านเรา” อรรณพพูดเสริม “ยังไงพี่เทพก็ให้ลูกชายพี่ย้ายไปอยู่บ้านผมก็ได้นะครับ จะได้ให้ตาต้นกับแม่เค้าดูแลได้สะดวกขึ้น เพราะพี่เองก็คงยุ่งงานประจำ ส่วนพี่วาดก็ต้องดูแลหนูส้มอีกคน” อรรณพเสนอระหว่างทั้งหมดเดินคุยกันออกไปที่ลานจอดรถ

“เอ่อ งั้นก็ต้องรบกวนคุณนพ แล้วล่ะครับ เกรงใจจัง”

“เกรงจงเกรงใจอะไรกันครับพี่ เราก็เหมือนบ้านเดียวกัน ลูกชายพี่ก็เหมือนลูกชายผมคนหนึ่งเหมือนกัน” สองคุณพ่อพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง “เดี๋ยวเราต้องฉลองกันหน่อยแล้ว เนื่องในโอกาสต้อนรับลูกชายของเราทั้ง 2 คน กลับบ้าน เย็นนี้เชิญทุก ๆ คนที่บ้านผมนะครับ หนูสองคนด้วย” อรรณพหันมาพูดกับสายชลและสายฟ้า สองคนตอบรับอย่างยิ้ม ๆ

“เราไม่พลาดอยู่แล้วครับคุณพ่อ” สายฟ้าตอบรับ พลางหันไปมองทางต้นข้าวที่เข็นรถให้ทิวไผ่อยู่ข้าง ๆแล้วยิ้มให้

“ขอบคุณนายกับพี่น้ำมากนะที่ช่วยเป็นธุระปรับความเข้าใจให้พ่อกับแม่ของเราและทิวไผ่เข้าใจ” ต้นข้าวพูดและยิ้มตอบให้อย่างจริงใจ ขณะที่ทิวไผ่ก็เลื่อนมือขึ้นมากุมมือหนุ่มหน้าใสไว้พลางยิ้มไม่หุบอย่างมีความสุขที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเข้าใจพวกเขา

“คนเป็นพ่อเป็นแม่ยังไงก็รักลูกตัวเองอยู่วันยังค่ำ สายเลือดมันตัดกันไม่ขาดหรอกจ้ะลูก” เกศสินีพูดพลางตบเบา ๆ ที่ไหล่ของสองหนุ่มอย่างรักใคร่เอ็นดู


..................................................................จบบริบูรณ์........................................................................

[pongsj]

จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งจิงๆ ดีใจจัง แต่อยากให้มีภาคต่อจังเลยคับ

[krappom]

จบแว้ววววว

ตกลงว่าไผ่ไม่ตายช่ายป่ะ

[ken_krub]

ขอบคุณครับ  จะรอเป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องต่อไปครับ

[A GE]

    ค่อยยังชั่วครับ  ที่จบแบบนี้  ถ้าไม่งั้นสงสัยพริกกะเกลือคงขายดี

ขอบคุณนะครับทั้งคนแต่งทั้งคนโพสท์นะครับ

[Hie_KunG]

...ผมมีตอนพิเศษให้นะครับ เดี๋ยวพี่กานต์คงเอามาโพสต์ให้ครับ....

...ขอบคุณทุกคนที่คอยเป็นกำลังใจให้เสมอมาครับ....เป็นปลื้มมากมาย  ขอบคุณมาก ๆ ๆ ๆ ค้าบบบบบบบบบบบบ.....
 

[~prince™~]

  :laugh3:ในที่สุดไผ่ก็ไม่ตายเห็นมั้ยบอกแล้วว่าชะตาคนเขียนเป็นผู้ลิขิต  อิอิ
 แล้วจะรอตอนพิเศานะครับ
เอ  แต่ก็ยังไม่เข้าใจทำไมรอดมาได้หว่า   อยากรู้เหตุการณ์วันนั้นจังเลยครับว่ารอดมาได้ยังไง  แล้วก็พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายยอมรับต้นกับไผ่ได้ยังไงแล้วไปยอมรับกันตอนไหนอะ  งง  งง  ช่วยตอบทีนะคับ  อยากรู้ง่ะ

  :laugh:จารอตอนพิเศษต่อไป     

[● MaYa~Boy ●]

อ้าว จบเร็วจังเลย

เอาตอนพิเศษมาให้อ่านด้วยน้าคับ 

[THIP]

จบแบบแฮปปี้ซาด้วย อิอิ     
จาบอกว่าชอบเรื่องมาก แต่แอบน้อยใจเพราะแต่งให้สายฟ้าเราเป็นตัวโกงไปซะได้   
ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณคนโพสต์ สำหรับเรื่องราวดี ๆ
จะรออ่านตอนพิเศษน้า
ขอบคุณมากค่ะ   

[Poes]

ในที่สุดก็แฮปปี้ 

ขอบคุณคนแต่ง และคนโพสมากๆจ้า 

รออ่านตอนพิเศษอยู่นะ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ค่อยหายใจทั่วท้องหน่อย
อิอิ

นึกว่าจะติดตาให้สลดไปอีกเรื่อง

 


รออ่านตอนพิเศษต่อๆ
 

[ken_krub]

มารอตอนพิเศษครับ  เป็นกำลังใจให้ครับ

[aumzaa]

 
ขอบคุณครับ...นึกว่าจะต้องน้ำตาร่วงอีกแระ
รอตอนพิเศษครับ

[Junrai_Hyper™]

อ้าววจบไปตอนไหนแล้ว

แงแงแงแง

ไม่ยอมอะ

จาอ่านอีกอะ

 

[~prince™~]

 :confuse:ตอนพิเศษจามาเมื่อไหร่นอ

[FOAM]

ขอบคุณครับ

ไม่ผิดหวังที่ติดตามอ่านเรื่องนี้

 

ปล. รอตอนพิเศษด้วยคน

[sabishiikant]

 (Special Chapter) : Nothing gonna change my love for you.


   สายน้ำไหลไปย่อมไม่มีวันไหลกลับฉันใด ชีวิตคนเราก็ฉันนั้น เมื่ออดีตมันผ่านล่วงเลยไปแล้วเราก็ย่อมที่จะไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขมันได้อีก เพราะฟ้าได้ลิขิตให้มันเกิดขึ้นแล้วต้องจำยอมปล่อยให้สิ่งที่มันเกิดขึ้นแล้วผ่านเลยไปกลายเป็นความทรงจำ ทำใจยอมรับกับมันให้ได้ และเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับมันให้ได้อย่างไม่เป็นทุกข์ แต่ทั้งนี้ถึงแม้ว่ามนุษย์เราจะไม่สามารถแก้ไขอดีตได้ แต่เราก็ยังสามารถนำมันมาเป็นบทเรียนเป็นประสบการณ์ในการใช้ชีวิตต่อไปในภายภาคหน้าได้อย่างเข้มแข็งมากขึ้น

เสียงนกกระจอกตัวน้อย ๆ ตามชายคาบ้านเริ่มส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างเบิกบานต้อนรับอรุณรุ่งของวันใหม่ เมื่อแสงแดดอ่อน ๆ  เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าด้านทิศตะวันออก บรรดาเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายต่างเริ่มฟื้นคืนตื่นจากการหลับใหลในห้วงทิวาราตรีกาลที่ผ่านพ้นไป เพื่อที่เตรียมตัวออกหาอาหารเพื่อการดำรงชีวิตและเผ่าพันธุ์ของตนให้อยู่คู่โลกสวยใบนี้ต่อไป

ต้นข้าวนอนทอดหายใจอย่างแผ่วเบาสม่ำเสมอขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มร่างแกร่ง บนเตียงนอนหนานุ่มในห้องที่จัดไว้ชั้นล่างของบ้าน ตั้งแต่เกือบ 2 เดือนที่แล้วที่ทิวไผ่ย้ายออกจากโรงพยาบาลและมาพักฟื้นอยู่ที่บ้านของต้นข้าว เพราะทิวไผ่ยังเดินด้วยตนเองไม่ได้จึงไม่สะดวกเวลาขึ้นลงระหว่างชั้นล่างกับชั้นบน
ทิวไผ่อาการดีขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยการหมั่นทำกายภาพบำบัดอย่างสม่ำเสมอ จากที่ต้องนั่งรถเข็นตลอดเวลา ตอนนี้เขาเปลี่ยนมาใช้ไม้ค้ำยันแทนแล้ว เพราะสามารถที่จะขยับขาก้าวเดินได้มากขึ้น แรงใจสำคัญที่ทำให้เขาฟื้นตัวได้เร็วขนาดนี้ก็คงเป็นเพราะมีคนรู้ใจคอยอยู่เคียงข้างดูแลช่วยเหลือตลอด 24 ชั่วโมง อย่างไม่เคยนึกรังเกียจหรือย่อท้อแม้แต่น้อย
มันยิ่งทำให้เขารักต้นข้าวมากขึ้นอย่างหาที่สุดมิได้ เพราะคนเราจะพิสูจน์รักแท้ได้ก็เพราะยามตกทุกข์ได้ยากนี่แหละ และต้นข้าวก็ไม่คิดที่จะตีจากเขาไป ในช่วงแรกที่เขาช่วยตัวเองไม่ได้เลย ต้นข้าวจะช่วยเขาแทบทุกอย่าง ทั้งที่เขาตัวโตกว่า และการดูและคนที่ช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้มันเป็นอะไรที่หนักหนาสาหัสเอาการ แต่หนุ่มร่างบางก็ไม่เคยแสดงอาการเหนื่อยหน่ายหรือปริปากบ่นให้เขาได้ยินซักคำ ทิวไผ่เองก็รู้ว่าคนรักของเขาเหนื่อยและลำบากเพราะเขามากขนาดไหน เขาจึงมีความมุ่งมั่นอย่างมากที่จะช่วยเหลือตัวเองให้ได้มากที่สุดเพื่อแบ่งเบาภารต้นข้าวให้น้อยลง
และอีกส่วนหนึ่งก็คือครอบครัวของทั้งคู่ที่ยอมรับและเข้าอกเข้าใจพวกเขา คอยช่วยเหลือให้กำลังใจเขาเสมอมา
ใจจริงของทิวไผ่นั้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่ก็อดนึกขอบคุณไม่ได้ที่เขาต้องเจอกับอุบัติเหตุครั้งนี้ เพราะมันช่วยทำให้ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายเกิดความเห็นใจและสงสารพวกเขา คงไม่มีพ่อแม่คนใดที่จะไม่มีวันยอมลดทิฐิ และอยากให้ลูกของตนเองต้องตายไป หรือต้องพิกลพิการ ทุกข์ช้ำระกำใจ ดั่งที่ว่า ลูกก็คือดวงใจของพ่อแม่ ถึงลูกจะเป็นอย่างไรก็คือสายเลือดที่พ่อแม่ไม่อาจจะตัดเยื่อขาดใยไปได้


ดวงตาคู่สวยบนใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มของเขากำลังจ้องมองดวงหน้าสวยที่เปลือกตายังปิดสนิทของคนร่างบางที่นอนคุดคู้อยู่ในวงแขนแกร่งของเขาอย่างเอ็นดู  จนเขาอดอมยิ้มโชว์ลักยิ้มแก้มบุ๋มคู่สวยบนดวงหน้าคมเข้มไม่ได้อีกครั้ง
ทิวไผ่ไล้นิ้วมือไปบนดวงแก้มเนียนนุ่มนั้นอย่างทะนุถนอม ก่อนก้มลงมอบจุมพิตฟอดใหญ่ไปบนแก้มนุ่ม ๆ นั้นอย่างรักใคร่ มีปฏิกิริยาตอบสนองด้วยการขยับตัวเล็กน้อย จากคนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของหนุ่มร่างบาง

“ตื่นได้แล้วครับที่รัก สายแล้วนะ เดี๋ยวคุณแม่ก็มาเคาะประตูเรียกอีกหรอก”

ต้นข้าวทำท่างัวเงียบิดขี้เกียจโดยไม่ยอมลืมตาและไม่มีทีท่าว่าจะยอมตื่นง่าย ๆ  แต่คำขู่เดิม ๆ ของทิวไผ่มันก็ไม่ได้ผลอีกแล้ว เพราะโดนทำตามคำขู่จนต้นข้าวเองก็ชาชินซะแล้ว

“ต้นครับ ตื่นได้แล้ว พาผมไปอาบน้ำหน่อยสิ วันนี้เดี๋ยวฟ้ากับพี่น้ำ จะมารับเราออกไปเที่ยวกันนะครับ เดี๋ยวสายน้า”

“คร้าบบบ....ที่คะยั้นคะยอเราตื่นแต่เช้าเพราะอยากเที่ยวนอกบ้านจนเนื้อเต้นนี่เองใช่มั้ยเนี่ย แล้วทีเมื่อคืนนะ โหยชวนเราเล่นไรมะรู้ซะจนดึกดื่น ทั้งที่รู้อยู่ว่าจะต้องตื่นแต่เช้า แถมขาก็ยังไม่หายดีเลย ถ้าจะเป็นแบบนี้นะ ตอนรถชน มันน่าจะตายด้านไปด้วยเลย นี่อะไร เจ้าตัวไม่สบายแต่ไอ้นั่นกลับคึกอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน”

“โหย ใจร้ายอ่า แฟนใครเนี่ย แหม....แล้วเมื่อคืนนี้ใครล่ะคร้าบ ที่ขึ้นขย่มเราซะเตียงโยกเลย”

ทิวไผ่ทำหน้างอน ๆ ก่อนจะพูดล้อ ๆ ทิ้งท้าย จนคนร่างบางค้อนควบอย่างตาขวางพลางหลบสายตาเจ้าเล่ห์เย้าแหย่ของทิวไผ่อย่างเอียงอาย

“เดี๋ยวเหอะ พูดงี้งั้นไปอาบน้ำคนเดียวเลยไป อาบเองเลยไม่ช่วยแล้ว”

ต้นข้าวตัดพ้ออย่างงอน ๆ แต่ก็ไม่วายต้องยอมแพ้แววตาเศร้าสร้อยวิงวอนอย่างน่าสงสาร ก่อนจะแปลเปลี่ยนเป็นกรุ้มกริ่มเมื่อต้นข้าวยอมช่วยพยุงเขาเข้าห้องน้ำไป การอาบน้ำให้คนรักคงเป็นหน้าที่ที่เคยชินของต้นข้าวไปเสียแล้ว ทั้งที่ตอนแรกออกจะเคอะ ๆ เขิน ๆ กันอยู่ซักหน่อย แต่ก็มีที่ทิวไผ่แอบเล่นซุกซนกับต้นข้าวในระหว่างอาบน้ำด้วยกันอยู่บ่อยครั้ง
ซึ่งตลอดช่วง 2 เดือนที่ผ่านมากิจกรรมอย่างว่าต้นข้าวต้องกลายเป็นคนคุมเกมตลอด ด้วยความจำใจเพราะสงสารและเห็นใจคนรักของเขา และด้วยความเต็มใจเพราะคนรักของเขาจะได้มีความสุขโดยไม่ต้องเจ็บตัวมากนัก จากนักเรียนขี่ม้าฝึกหัดที่ทำเก้ ๆ กัง ๆ กลายเป็นจ๊อกกี้มืออาชีพควบม้าห้อด้วยความชำนาญและช่ำชองไปในไม่กี่คืน เพราะมีเทรนเนอร์ฝีมือดีคอยกำกับอยู่ตลอดเวลา อิอิ

“ลูกต้นลูกไผ่จ๊ะ อาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จรึยังเอ่ย สายฟ้ากับพี่น้ำมารอแล้วนะจ๊ะ แม่อุ่นนมร้อน ๆ กับแยมโรลเตรียมไว้ให้แล้วจ้ะ จะได้ทานรองท้องก่อนออกไปปิ๊กนิคกัน

“ครับคุณแม่ เดี๋ยวพวกเราออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ” ทิวไผ่ส่งเสียงตอบ (แม่ยาย) มารดาของต้นข้าว

 “หวัดดีครับพี่น้ำ หวัดดีฟ้า ขอโทษนะครับที่ต้องให้รอ” ทิวไผ่ทักทายสายชลกับสายฟ้า

“ไม่เป็นไรหรอกครับน้องไผ่ พี่กับฟ้า ก็พึ่งมาถึงเมื่อกี้นี่เอง”

“ดีครับไผ่ ฟ้าดีใจจังที่เห็นไผ่แข็งแรงขึ้นช่วยเหลือตัวเองได้มากขึ้น สงสัยต้องยกความดีความชอบให้ไอ้ต้นมันแล้วล่ะครับงานนี้”

สายฟ้ากล่าวทักทายหนุ่มหน้าเข้มก่อนหันไปยิ้มกริ่มกับเพื่อนรัก ต้นข้าวยิ้มตอบกลับ แบบเขินอายนิด ๆ โดยที่ทิวไผ่เองก็แอบลอบมองอาการเขินอายของต้นข้าวอย่างรักใคร่

“เราไปกันเถอะครับเดี๋ยวสายมาแดดจะร้อน ไปแล้วนะครับคุณน้า เดี๋ยวเย็น ๆ จะพาลูกชายทั้งคู่กับมาส่งนะครับ” สายชลกล่าวลาเกศสินีเจ้าของบ้าน

“จ้า ขับรถดี ๆ นะลูก เที่ยวกันให้สนุกน้า”



...

[A GE]

    น่ารักกันเหมือนเดิมครับ    ขอบคุณนะครับสำหรับตอนพิเศษ

[THIP]

หุหุ ออกเดทพร้อมกัน 2 คู่     

[● MaYa~Boy ●]

น่ารักจังเลยอ่ะคับ

คู่รักในฝัน อิอิ

[krappom]

สองคู่ชู้ชื่น
 

[Poes]

น่ารัก     

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[~prince™~]

 :-[น่ารักมากเลยคับ

  o1ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงที่นำตอนพิเศษมาลงให้อ่านนะครับ  o1o1

[Junrai_Hyper™]

หุหุ

ไปเที่ยวกันด้วย

 


ลป.

ยังไม่หายโกรธสายฟ้า

ชิส์