ผมทำให้กังวลกันรึเปล่าคับเนี้ย ไม่มีอะไรหรอกม๊างง ผมแค่เห็นว่ามันเหมือนว่าน่าจะจบ (ถึงจะค้างใจเพื่อนแบงค์ก็เถอะน่า)
ก็เลยหยอดไปแบบนั้นอ่ะ
โทดทีค้าบ
******************************
บทที่ 50 ปฏิบัติการขอคืนดีของนายกาว
“เฮ้อ~~~” ผมถอนหายใจออกมา
“เป็นอะไรไปพี่ถอนหายใจซะ” ปรินซ์เข้ามาถามครับ
“ก็พี่ยังไม่ค่อยจะได้คุยกับแบ๊งค์เลยน่ะสิ” ผมบอก
“อ้าว....ยังไม่ได้คุยกันอีกหรอ” ปรินซ์ถาม
“ก็คุยนะ แต่ไม่ได้คุยกันเหมือนเดิมน่ะ” ผมบอกไป
“ยังไงหรอ” ปรินซ์ทำท่าทางงง ๆ
“ก็ปกติเราพูดกันมากกว่านี้ แต่เดี๋ยวนี้กลายเป็นว่าถามคำตอบคำ” ผมตอบออกไป
“งั้นผมพี่ว่าเรามาเริ่มปฏิบัติการกันเถอะ” ปรินซ์ลุกขึ้นแล้วพูดครับ
“ปฏิบัติการอะไรวะ” ผมถาม
“ปฏิบัติการขอคืนดีไงล่ะครับ” ปรินซ์พูดแล้วยิ้มแบบมีเลศนัยครับ เฮ้อ~~~ เอาวะ ทำก็ทำ ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วนี่หว่า
ปฏิบัติการที่ 1 ลอกล่อด้วยของ
“พี่รู้รึเปล่า ว่าแบ๊งค์ชอบกินขนมอะไร” ปรินซ์ถามผม
“รู้สิ ก็ขนมพวกชอคโกแลตไง” ผมตอบไป
“งั้นไปซื้อมา เอาแบบเยอะ ๆ เลยนะพี่” ปรินซ์พูด
“ทำไมต้องซื้อมาเยอะ ๆ ด้วยวะ” ผมถามแบบงง ๆ
“เอาน่า ซื้อมาเยอะ ๆ ก็แล้วกัน” ปรินซ์พูด แล้วผมก้ทำตามครับ ไปซื้อมาแทบทุกอย่าง ที่มีชอโกแลตปะปน แล้วปรินซ์มันก็ให้ผมเขียนจดหมายลงไปด้วยครับ
“ทำไมกรูส์ต้องเขียนด้วยวะ” ผมโวยวายไป
“อ้าว....ถ้าไม่เขียนเค้าจะรู้มั้ยล่ะว่าเป็นของพี่กาว” ปรินซ์พูด
“แต่กรูส์เขียนไปม่เป็นนี่หว่า” ผมบอกไปตามจริง
“งั้นเขียนตามที่ผมพูดก็แล้วกัน” แล้วผมก็เขียนตามที่มันพูดครับ แต่ไม่ได้เขียนฉบับเดียวหรอกนะ แก้อยู่หลายแผ่นเหมือนกัน ก็บางคำ ไม่รู้เจ้าปรินซ์ไปเสาะแสวงหามาจากไหน น้ำเน่ามาก ๆ ผมก็เขียนออกมาจนได้ฉบับที่ผมคิดว่าดีที่สุด ( สำหรับผมนะ )
ถึง............แบ๊งค์
เราขอโทษในทุกสิ่งที่ทำไป มันเป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบของเรา
อารมณ์ของพวกที่โง่เขลา หวังว่าแบ๊งค์คงไม่โกรธเราหรอกนะ กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ
จาก.....กาว
นั่นแหละครับ เป็นจดหมายที่ผมเขียนไป คิดไม่ออกจริง ๆ แต่ยังไงก็ยังดีกว่าคำน้ำเน่าไอ้เจ้าปรินซ์มันคิดมาให้ผมซะอีก
“แล้วทำไงต่อล่ะ” ผมถามเจ้าปรินซ์
“พับเป็นรูปหัวใจแล้วใส่ไว้ที่ก้นถุงสิ”
“เดี๋ยวพอแบ๊งค์ทานหมดจะได้เห็นไง” ปรินซ์แนะนำมาครับ
“อืม....ได้ ๆๆๆ แต่ว่า รูปหัวใจเค้าพับยังไงอ่ะ” ผมพูดไป
“กรรม ...............มา ๆๆ เดี๋ยวพับให้” แล้วเจ้าปรินซ์ก็จัดการพับให้ แล้วหย่อนไปก้นถุงครับจากนั้นเราก็ไปตามหาแบ๊งค์กัน นั่นไงเป้าหมายของเรา นั่งฟังเพลงอยู่คนเดียวซะด้วย
“ป่ะ เอาไปให้แบ๊งค์กัน” ผมทำท่าจะเดินเข้าไป
“เดี๋ยว จะไปไหน” ปรินซ์รีบดึงผมกลับครับ
“ทำไมล่ะ ก็แบ๊งค์อยู่นั่นไง เอาไปให้สิ” ผมพูด
“แล้วใครบอกว่าจะเอาไปให้ด้วยตัวเองล่ะ” ปรินซ์พูด
“แล้วจะให้ใครเอาไปให้ล่ะ” ผมถาม แล้วตอนนี้ก็มีเด็กปีหนึ่งเดินมาหนึ่งคนครับ ปรินซ์มันก็เลยเรียกเข้ามาหา
“เอาไปให้พี่นั่งโต๊ะนั้นให้หน่อย อย่าบอกนะเว้ยว่าใครให้” ปรินซ์พูดกับน้องปีหนึ่งคนนั้นครับ แล้วเราสองคนก็แอบอยู่อีกมุมหนึ่งคอยสังเกตการณ์ แล้วน้องคนนั้นก็เดินถือถุงขนมไปให้แบ๊งค์ครับ
“พี่ครับ ๆ มีคนฝากมาให้ครับ” น้องคนนั้นพูด
“ขอบคุณนะ ว่าแต่เค้าเป็นใครหรอ” แบ๊งค์ถามกลับ
“เค้าไม่ให้บอกครับ ผมไปก่อนนะ” แล้วน้องคนนั้นก็เดินไป สำเร็จไปหนึ่งขั้น ทีนี้ก็เหลือแค่ ให้แบ๊งค์ทานขนมจนหมดเท่านั้น แต่ทำไมแบ๊งค์ไม่ทานซะทีอ่ะ นั่งจ้องอยู่ได้ หรือว่าเป็นของคนแปลกหน้าเลยไม่ยอมทาน เรายังนั่งสังเกตการณ์ต่อไปครับ
“แบ๊งค์จะยอมกินจริง ๆ หรอปรินซ์” ผมถามไป
“กินดิพี่ ของชอบขนาดนั้น” ปรินซ์ตอบกลับมา แล้วอยู่ดี ๆ พี่ตั้มกับแมคก็เดินเข้ามาหาแบ๊งค์ครับ
“เฮ้ยแบ๊งค์ จะซื้อขนมไปอาบรึไงวะ เยอะแยะไปหมด” พี่ตั้มถามครับ
“ไม่ได้ซื้อ ใครก็ไม่รู้เอามาให้” แบ๊งค์พูด
“เสน่ห์แรงนะเมริง” พี่ตั้มแซวแบ๊งค์ครับ
“ไม่หรอก หน้าแบบนี้เนี่ยนะ” แบ๊งค์พูด
“แล้วไม่กินหรอ นั่งจ้องอยู่ได้ของโปรดนี่” แมคถามครับ
“ก็อยากอยู่หรอกนะ แต่ดูนี่ดิ สิวขึ้นเต็มเลยอ่ะ”
“มาจากชอคโกแลตเมื่อวันก่อนแน่ ๆ เลยไม่อยากกิน” แบ๊งค์พูด (O_o) ผมไม่ได้สังเกตเลยว่าแบ๊งค์เป็นสิว ถ้าแบ๊งค์ไม่กินงั้นก็.............หมายความว่า........
“งั้นพี่ขอละกันนะ” พี่ตั้มขอครับ
“เอาไปสิ แบ๊งค์คงต้องงดไปก่อนน่ะ” แบ๊งค์พูด
“ป่ะไอ้แมค ไป หาเจ้ปอยกัน ป่านนี้รอแล้ว” พี่ตั้มเรียกแมคครับ
“เราไปก่อนนะ” แมคลาแบ๊งค์ แล้วทั้งสองคนนั่นก็เดินจากไป พร้อมกับถุงขนมของผม
ภารกิจที่ 1 ล้มเหลว
“พี่แบ๊งค์เป็นสิวนั่นเอง” ไอ้ปรินซ์พูด
“แล้วเอาไงต่อดีเนี่ย ไม่น่าเลย”
“เสียตังค์ไปฟรี ๆ ขนมก็ไม่ได้กิน โอ้วซาร่าห์” ผมทำท่าหมดหวัง ( อย่าเศร้าเลยจอร์จ )
“ไปแผนที่สองดีกว่านะ” ปรินซ์พูด
“ยังจะมีแผนสองอีกหรอ” ผมถามไป
“..................................” ปรินซ์พยักหน้าแทนคำตอบ
ปฏิบัติการที่ 2 เสียงเพลงแทนคำพูด
“แบ๊งค์เค้าชอบฟังเพลงรึเปล่า” ปรินซ์ถามมา
“ชอบสิ ก็เห็นนั่งฟัง MP3 อยู่บ่อย ๆ” ผมตอบไป
“แล้วพี่แบ๊งค์ชอบเพลงแนวไหนล่ะ” ปรินซ์ถามอีก
“ก็เห็นฟังได้ทุกแนวแหละ” ผมตอบไปตามความคิด
“งั้นเอางี้ ที่บ้านพี่มีกีตาร์รึเปล่า” ปรินซ์ถามกลับมาอีกรอบ
“กีตาร์หรอ อืม.......ของพี่ชายพี่มีนะ” ผมตอบไป
“งั้นไปเอามา.........แล้วพี่กาวชอบเพลงอะไร” ปรินซ์ถาม
“พี่หรอ พี่ชอบความลับ ของพอสน่ะ” ผมตอบ
“ได้ ๆๆ เดี๋ยวหาเนื้อเพลงมาละกัน” แล้วเราก็แยกย้ายกันไปครับ ปรินซ์ไปหาเนื้อเพลง ส่วนผม ต้องไปขอยืมกีตาร์มาจากพี่ก้อง ( พี่ชายผมเอง ) ซึ่งพี่ก้องก็ยอมให้แต่โดยดี พอดีพี่เค้าไม่ค่อยได้เล่นน่ะครับ ใกล้จะจบแล้ว ฟิตเรียนใหญ่เลย
รุ่งขึ้นของอีกวัน ผมมาเจอกับปรินซ์ที่ประตูหลังของมหาวิทยาลัยครับ
“ได้เนื้อเพลงมามั้ย” ผมถาม
“ได้สิพี่ แต่ได้กีตาร์มานี่ไม่เบาเลยนะ “ ปรินซ์พูดแซวครับ
“แน่นอน มือระดับนี้หาได้อยู่แล้ว” ผมตอบไปอย่างภาคภูมิใจ แล้วเราก็ไปเข้าเรียนกันก่อนครับ ผมฝากกีตาร์ไว้ที่รถของเพื่อนปรินซ์ เพราะแผนของเราจะเริ่มตอนกลางวันครับ งานนี้ไม่มีพลาดแน่ ๆ
แล้วช่วงเวลาที่รอคอยก็มาถึงครับ ผมมาเอากีตาร์และเนื้อเพลงที่ปรินซ์ แล้วเดินเข้าไปที่โต๊ะด้วยกัน ตอนนี้ที่โต๊ะมีแบ๊งค์ แมค และพี่ตั้มนั่งอยู่
“อ้าว ไอ้กาว ไปเอากีตาร์ใครมาวะ” พี่ตั้มถามครับ
“อ๋อ กีตาร์เพื่อนปรินซ์มันน่ะ เอามาฝากไว้” ผมแกล้งตอบไป แก้เขินน่ะครับ
“นี่ ๆ พี่มีเนื้อเพลงด้วยนะ” ปรินซ์หยิบเนื้อเพลง กับหนังสือเพลงออกมาวางครับ เหมือนขั้นแรกจะสำเร็จแล้วนะครับ แบ๊งค์เริ่มหันมาสนใจแล้ว
“อ่ะพี่กาว ลองเล่นเพลงนี้ดูนะ “ ปรินซ์หันมาทางผมครับ
“พี่หรอ.....พี่เล่นไม่เป็น เราก็เล่นสิ” ผมงงมาก ผมก็นึกว่าปรินซ์มันจะเล่นซะอีก
“อ้าว....พี่กาวเล่นไม่เป็นหรอ ผมก็เล่นไม่เป็น” ปรินซ์พูดครับ
“เอ๊ะ สองคนนี่ยังไง เล่นไม่เป็นทั้งคู่เกี่ยงกันเล่นอยู่ได้” แมคพูดครับ
“เดี๋ยวกรูส์เล่นก็ได้ เลือกเพลงก่อนดีกว่า” พี่ตั้มพูดครับ ผมเลยได้แต่วางกีตาร์ไว้บนโต๊ะ แบ๊งค์ยังคงเฉยเมย
“ไอ้ปรินซ์ เล่นไม่เป็นทำไมไม่บอกวะ” ผมกระซิบด่าครับ
“ผมก็นึกว่า พี่เล่นเป็นซะอีก” ปรินซ์แย้งกลับ
“กรูส์น่าแตกเลยเห็นมั้ย” ผมบ่นครับ แล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงกีตาร์ดังขึ้นครับ พอผมกันไปดูถึงกับอึ้งเลยครับ แบ๊งค์นั่งเล่นกีตาร์อยู่ ดูเหมือนทุกคนที่นั่งอยู่ก็อึ้งไม่ต่างจากผม
หากคืนนี้ มีดาวอยู่ล้านดวง
ฉันขอได้ไหมสักดวงหนึ่ง ช่วยฟังฉันที
เพราะว่าคืนนี้ ฉันมีเรื่องร้อนใจ
อยากอธิษฐานและขอดวงดาวให้ ช่วยฉันสักที
เนื่องจากตอนนี้ ฉันรู้สึกจิตใจมันอ่อนไหว
อยากจะรู้ว่าเขาเป็นยังไง จากคำพูดวันนี้
เพราะฉันเพิ่งบอก....รักไป
และเขาก็รับฟังทุกอย่าง ทุกถ้อยคำ
เหมือนความฝัน แต่ฉันเองก็ไม่อาจแน่ใจ
พรุ่งนี้เรื่องของเราจะสุข หรือแสนเศร้า
จึงวอนขอดาวให้ช่วยบอก.... ที
พอแบ๊งค์เล่นจบ ทุกคนต่างอึ้งไปตาม ๆ กันเลยครับ ไม่คิดมาก่อนเลยว่าแบ๊งค์จะเล่นกีตาร์เป็น เพราะแม้กระทั่งผม ยังเล่นไม่เป็นเลย
“แบ๊งค์เล่นเป็นด้วยหรอวะ” พี่ตั้มถามครับ
“นั่นสิ ไม่เห็นรู้มาก่อนเลย” แมคเสริมอีกคนครับ
“อืม.....เล่นเป็นไม่กี่เพลงหรอก ก็ถนัดเพลงนี้เพลงเดียวเนี่ยแหละ” แบ๊งค์ตอบออกมา น่าอายมั้ยล่ะครับ จะเล่นเพลงขอโทษเค้าแท้ ๆ แต่เค้ากลับเล่นเป็น
“เล่นเป็นได้ไงวะ” ผมได้ยินเสียงปรินซ์พูดเบา ๆ ครับ แต่ตอนนี้มันนั่งตาค้างไปแล้ว เฮ้อ~~~แล้วมันจะไปรอดมั้ยเนี่ย สรุปวันนั้นเราก็เลยนั่งร้องเพลงกันต่อ โดยมีพี่ตั้มเล่นกีตาร์ให้ครับ เพลงส่วนใหญ่มีแต่อกหักทั้งนั้น เนื้อเพลงของผม ก็ถูกมองข้ามไปโดยปริยาย
แต่ก็ช่างมันเถอะครับ แค่ผมได้ฟังแบ๊งค์ร้องเพลง ผมก็ไม่เสียดายอะไรแล้ว
ภารกิจที่ 2 ล้มเหลว
จากนั้นผมและเจ้าปรินซ์ก็พยายามใช้อีกหลายแผนครับ แต่ก็ไม่เป็นผลซะที ทำไมนะ การขอคืนดีกับแบ๊งค์มันช่างยากเย็นอะไรขนาดนี้เนี่ย ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว
“เหลือทางสุดท้ายแล้วพี่” ปรินซ์พูดครับ
“ยังมีแผนอีกหรอ” ผมพูด
“ไม่ใช่แผนแล้วครั้งนี้” ปรินซ์ตอบกลับมาครับ
“อะไรล่ะ” ผมก็อยากรู้เหมือนกันครับ
“ไปขอโทษตรง ๆ แบบลูกผู้ชายเลยพี่” ปรินซ์บอก ใช่.........นั่นสิ ทำไมผมไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่แรก มัวแต่ไปทำตามแผนบ้า ๆ ของไอ้ปรินซ์อยู่ได้ตั้งหลายครั้ง
“นี่แน่ะ.....หลอกกรูส์ทำอะไรบ้า ๆ อยู่ได้ตั้งหลายครั้ง” ผมเขกหัวมันไปหนึ่งทีครับ
“ก็ตอนนั้นคิดไม่ออกจริง ๆ นี่นา” ปรินซ์แย้งกลับมาครับ
ผมไปรอแบ๊งค์ที่หน้าตึกครับ ตอนนี้แบ๊งค์เดินออกมาแล้ว มาคนเดียวด้วย ผมสูดหายใจลึก ๆ หลับตาทำสมาธิ
“สู้ ๆ นะพี่ ผมเชียร์อยู่” ปรินซ์พูดให้กำลังใจครับ แล้วผมก็เดินเข้าหาแบ๊งค์เลยครับ ผมเดินจนไปหยุดอยู่ตรงหน้าแบ๊งค์พอดี แบ๊งค์ก็เลยเงยหน้ามามองหน้าผมครับ
“..............................” ผมไม่พูดอะไร
“..............................” แบ๊งค์ก็ไม่พูดอะไร เรายืนจ้องหน้ากันครับ แล้วในที่สุดผมก็บอกไปว่า
“ยืมสมุดวิชาอารยธรรมโลกหน่อยดิ เราจดไม่ทัน” แหะ ๆ ไม่กล้าน่ะครับ แบ๊งค์ก็หยิบสมุดยื่นให้นะครับ แล้วก็เดินจากไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก
“ทำอะไรน่ะพี่ โอยยยย อุตส่าห์เตรียมใจไว้อย่างดี” ปรินซ์ทำท่าผิดหวังครับ
“ก็กรูส์ไม่กล้านี่หว่า ตอนมองหน้ากันนะ แทบจะละลายแล้ว” ผมตอบไป
แล้วก็มาถึงวันที่สอง แบ๊งค์เดินไปส่งงานครับ หอบเอกสารเต็มไปหมดเลย
“นั่นไงพี่ ไปช่วยถือแล้วพูดขอโทษไปเลย” ปรินซ์บอกครับ
“จะดีหรอวะ” ผมยังหวั่น ๆ ใจอยู่
“ไปได้แล้ว” แล้วเจ้าปรินซ์มันก็ผลักผมออกไปครับ ผมเลยค่อย ๆ เดนตามแบ๊งค์ไป ในใจก็ทำสมาธิไปด้วย ผมหันไปมองข้างหลังเป็นครั้งคราว พอหันไปก็เจอเจ้าปรินซ์ ทำท่าทางภาษามือ บอกประมาณว่า เข้าไปได้แล้ว
ผมหลับตาสูดลมหายใจให้ลึกที่สุด เท่าที่จะทำได้ แล้วเดินเข้าไปครับ
“พี่ครับเดี๋นยวผมช่วยถือนะครับ” นักศึกษาหน้าใสปีหนึ่งคนหนึ่งพูดขึ้น
“ขอบคุณครับน้อง” แบ๊งค์กล่าวขอบคุณไป ผมหยุดอยู่แค่นั้นแหละครับ มีคนมาช่วยแบ๊งค์ถือเอกสารไปซะงั้น ผมค่อย ๆ หันหลังไปมองเจ้าปรินซ์ ซึ่งตอนนี้มันนั่งเอามือกุมหน้าผากแล้ว ผมก็ได้แต่พูดในใจ ‘ ปรินซ์ กรูส์ขอโทษ กรูส์ทำไปไม่ทันว่ะ ‘
แล้ววันที่สามก็มาถึงครับ วันนี้ไอ้เจ้าปรินซ์หายไปไหนก็ไม่รู้ แล้วผมจะพึ่งพาใครดีเนี่ย เอาว่ะ กรูส์พึ่งตัวเองก็ได้ ไม่เคยกลัวอยู่แล้ว ( พูดมาได้ว่าไม่กลัว ชิส์ )
นั่นไงครับ แบ๊งค์ออกจากห้องสมุดมาแล้ว มากับพี่โป้งด้วย ทำไงดี ๆๆ เอาวะ เข้าไปขอโทษต่อหน้าพี่โป้งเลยดีกว่า จะได้ถือเป็นการแสดงความจริงใจด้วย ผมเดินเข้าไปจนหยุดอยู่หน้าคนทั้งคู่ ดูเหมือนแบ๊งค์ก็ตกใจเหมือนกัน
“แบ๊งค์..................” ผมเรียกชื่อเค้าครับ
“..........................” เค้าไม่ตอบอะไร
“เรา......เราขอโทษ ที่เราทำไป มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ อย่าโกรธเรานะ” ผมพูด
“..........................” แบ๊งค์ยังคงนิ่งเงียบ
“ถ้าแบ๊งค์ไม่ให้อภัยเรา เราจะ.....เราจะ....เราจะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ” คิดอะไรไม่ออกแล้วครับ เคยดูในหนังจีน ขอลองทำดูหน่อยละกัน ผมคุกเข่าลงหน้าแบ๊งค์ครับ
“ทำอะไรของนายน่ะ ลุกขึ้น อายคนอื่นเค้าบ้างสิ” แบ๊งค์พูดครับ พี่โป้งก็ได้แต่ยิ้ม
“ไม่ เราจะไม่ลุกจนกว่าแบ๊งค์จะให้อภัย” ผมพูด
“พอได้แล้ว....แค่นายมาบอกขอโทษเราดี ๆ เราก็ให้อภัยแล้ว” แบ๊งค์พูดครับ
“หา...............” ผมอึ้งไปเลยครับ อะไรมันจะง่ายขนาดนั้นวะ แล้วแบ๊งค์ก็เข้ามาพยุงผมให้ลุกขึ้นครับ
“แบ๊งค์เค้าเป็นคนโกรธง่าย หายเร็วน่ะ ขอโทษเค้าดี ๆ”
“พูดจากใจที่สำนึกผิด เค้าก็ให้อภัยแล้ว” พี่โป้งพูดแล้วหัวเราะเบา ๆ ครับ
“นั่นสิ ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย ตั้งแต่เรื่องขนม กับกีตาร์แล้ว” แบ๊งค์พูด
“แบ๊งค์รู้ด้วยหรอ” ผมประหลาดใจมาก
“ก็เพิ่งรู้เมื่อกี้นั่นแหละ จากนกพิราบสื่อสารตัวนั้นไง” แล้วแบ๊งค์ก็เอียงตัว เผยให้เห็นนายปรินซ์ที่เดินตามมาข้างหลังครับ อ้าว...........มาบอกแบ๊งค์แล้ว แต่ไม่บอกกรูส์ซะงั้น ปล่อยให้กรูส์ทำอะน่าอายอยู่ได้
“อีกอย่าง ถ้าจะขอโทษไปขอโทษพี่โป้งจะดีกว่านะ” แบ๊งค์พูด
“ไม่ต้องหรอก ๆๆ พี่มันไม่ดี โดนแบบนั้นยังไม่สาสมด้วยซ้ำ” พี่โป้งรีบปฏิเสธครับ
“เอ่อ......ถึงยังไง ผมก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ” ผมยกมือไหว้ขอโทษพี่โป้งไป
“ไม่ต้องหรอกกาว พี่ไม่ถือ พี่ขอโทษเราด้วยละกัน”
“ที่ไปทำแบบนั้นกับเพื่อนเราไว้” พี่โป้งพูดครับ
“คืนดีกันซะทีนะ ไปหาอะไรกินเถอะ หิวแล้ว” นายปรินซ์พูดครับ
“นี่แน่ะ ทำกรูส์ขายหน้า” ผมเขกหัวมันไปหนึ่งทีครับ โทษฐาน ไม่บอกกันก่อน ว่ามาสารภาพความผิดแล้ว จากนั้นเราก็ไปหาอะไรทานด้วยกันครับ ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไปถูกเลย ที่ผมกับแบ๊งค์ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
****************************
:bye2:คับ ง่วงมั่ก มาก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
